ตอนที่ 1
ช่วงประถม หญิงย้ายเข้ามากลางเทอมซึ่งโรงเรียนก็ไม่ใช่ที่ไหนไกล ห่างจากบ้านไม่ถึงสิบห้านาที โรงเรียนเดียวกับผม ซึ่งตลอดระยะเวลาในโรงเรียนประถมนั้นก็ผ่านไปด้วยดี เพราะมีไม้กันมาขนาดใหญ่อย่างผมคอยกันไอ้พวกหมาทั้งหลายที่ชอบเข้ามาแกล้ง แล้วไม่รู้หญิงแม่งมีออร่าห่าอะไรนักหนา พวกแม่งก็แอบมาดึงเสื้อดึงกางเกงให้ได้ต้องไปตามกระทืบมือตลอด แต่ก็ดี ชีวิตผมหายเบื่อไปเยอะเลย
อ้อและถ้าคุณถามว่าทำไมผมมาดูแลหญิงไม่เอาเวลาไปเห่อน้องน้องผู้แสนน่ารักจิ้มลิ้มของผม
เหอะ...
ตัดภาพกลับไปโรงพยาบาลตอนนั้นผมอยู่ป.หกและหญิงอยู่ป.ห้า สิ่งที่ผมเห็นอยู่บนอ้อมแขนแม่คือ ลูกหนูตัวแดงๆม่วงๆเหี่ยวๆย่นๆเหมือนเอเลี่ยนดอง ไม่ได้มีความน่ารักตรงไหน หญิงยังน่ารักกว่าตั้งเยอะ
“แม่นั่นอะไรอ่ะ”
“น้องไงลูก”
“พี่รู้แล้ว หมายถึงเนี่ย” ชี้ไปตรงกลางตัวไอ้ลูกหนู
“คิ ปิกาจู้น้องไง น้องพี่ก็มียังจะมาสงสัยอีก”
“...”
“ทำไมหรอพี่” หญิงกระตุกชายเสื้อผม
โลกถล่มดังตั้ม!!
วันนั้นเป็นวันที่ผมจำไม่ลืมเลย จากภาพน้องสาวตัวน้อยๆของผมที่ผมจินตนาการภาพตัวเองคอยถักเปียให้กลับกลายเป็นไอ้ลูกหนูเหี่ยวๆตัวแดงๆที่มาพร้อมกับประโยค ยินดีด้วยครับคุณได้น้องชายจากพี่พาม ถ้าไม่ติดว่ามีหญิงอยู่ข้างๆ วันนั้นแม่งจะเป็นอีกวันที่โคตรน่าเบื่อของน้องพี่เลยก็ว่าได้ ยากพูดว่าน่าเบื่อแบบยกกำลังสองแต่ติดที่ว่าตอนนั้นยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องกำลังสอง งั้นเอาเป็นน่าเบื่อคูณสี่ไปก่อนแล้วกัน
อ่ะตัดภาพกลับมาครับ พอๆ อย่ายึดติดกับอดีต วันนี้คือวันเปิดเทอมวันแรก การเริ่มต้นชีวิตเด็กมัธยมปลายอย่างเต็มตัวของผม หญิงยังอยู่แค่ม.สาม เรียกได้ว่านี่เป็นการแยกกันอยู่ของเราครั้งแรกเลยก็ว่าได้
ผมใจหายนิดหน่อย
นิดหน่อยจริงๆนะ
..แบบนิดๆอ่ะ
“หญิง”
“หือ?”
“กลัวหรอ?”
“บ้าหรอ จะกลัวทำไม” เออ มึงถามแล้วตอบตัวเองเถอะ ทำหน้าหงอยเป็นหมาโดนงดอาหารเย็นเลย ผมเอื้อมมือไปโยกหัวมันเบาๆ
“ไม่เป็นไร เพื่อนมีตั้งเยอะแยะ” ผมหมายถึงเพื่อนสนิทของหญิง มีอยู่สองสามคนที่ผมอนุญาตให้เข้ามาใกล้หญิงได้ ซึ่งนั่นเป็นแผนที่ผมวางไว้รองรับตอนเราต้องแยกกันอยู่แบบนี้แหล่ะ ฉลาดแต่เด็กถูกมะ มันก็ต้องมีการช่วยกันกรองบ้าง เด็กมัธยมนี่ผมบอกเลยว่าโคตรวัยนรก คบเพื่อผิดชีวิตเปลี่ยนนะครับ พูดในฐานะพี่ที่แก่กว่าตั้งปีหนึ่ง
“โอ๋ไมวะ ก็บอกว่าไม่ได้อะไร”
“ไม่ได้ไรก็ดี”
“...”
“หน้ามึงหดเหลือเท่าจู๋มึงละ”
“ไอ้พี่พี่!”
“เอ้าหนุ่มๆ เล่นกันแต่เช้าเลย” มาแล้วครับคุณหญิงพิมพ์ใจ แม่ผมคนดีคนเดิมไม่เพิ่มเติมอะไรทั้งนั้น หญิงยกมือไหว้แม่ผมตามความเคยชิน หญิงมาบ้านผมบ่อยพอๆกับผมไปบ้านหญิง ก็เลยชินแล้วทั้งสองบ้าน
“พี่พี่!! วันนี้พี่พี่จาไปโลงแล้วอ่อ” ผมมองต่ำลงไปหาไอ้ตัวน่ารำคาญติดอันดับท็อปเทนของชีวิตผม
ไอ้พอร์ช (aka น้องน้อง) ตัวก้อนๆขาวๆความสูงไม่ถึงร้อยเซ็น เพิ่งสี่ขวบไปเมื่อไม่กี่วันก่อน กำลังพูดเจื้อยแจ้ว แต่สกิลการหัดพูดแม่งเหมือนเกิดมาเพื่อกวนตีน อนุบาลที่มันไปเรียนนี่คงจะปวดหัวน่าดู
โลงห่าไร กูยังไม่ตาย!!
“อยากลงโลงมั้ยอ่ะไอ้อ้วน”
“พี่!!” หญิงฟาดแขนผม อะไรวะ เข้าข้างมันอีกแล้ว
“เห้ยๆ มันด่ากูก่อนนะ”
“พอร์ชเพิ่งสี่ขวบ จะไปอะไรกับเด็ก” อะโหน้อยไปเถอะ ดูหน้ามันด้วย เด็กสี่ขวบเอาหน้าซบอกหญิง ยิ้มร้ายยิ่งกว่านางร้ายช่องสาม อยากเตะแม่งจริงๆ จริตมึงเยอะนักนะ โตมาเป็นตุ๊ดนี่กูจะไล่เตะเช้าเย็นเลย
“กวนตีน” ผมชี้หน้าไอ้ตัวอ้วน
“พี่ หญิง ถ้ากินข้าวเสร็จแล้วไปรอที่รถเลย เดี๋ยวพามไปส่ง” แม่เดินมาอุ้มพอร์ชไป ซึ่งไอ้อ้วนก็ไม่ทิ้งลายหันมาปลิ้นหน้าปลิ้นตาใส่ผม พอผมทำท่าจะพุ่งไปถีบ มันก็รีบซบแม่ทำตัวอ้อนทันที ไอ้นี่มันอยู่เป็นตั้งแต่เด็ก อยู่ด้วยแล้วปวดหัว ผมเลยคว้ามือหญิงเดินออกมารอที่รถพี่พาม นิสสันมาร์ช ซิตี้คาร์ธรรมดาครับ
“พี่ใส่ชุดม.ปลายแล้วดูแก่ไปเลยอ่ะ”
“มันต่างจากชุดม.ต้นตรงไหน”
“ต่างดิ”
หึ
ผมหันไปยีหัวไอ้หน้าซีดข้างๆทันที
“มึงเหงาหรอวะ” หญิงไม่ตอบอะไรก้มหน้าเล่นกระดุมตัวเองไปเรื่อย เอาตามตรงชุดนักเรียนของผมกับมันไม่ได้ต่างอะไรกันมากเท่าไหร่ จะมากสุดก็สีกางเกง หญิงใส่กางเกงสีดำผมใส่กางเกงน้ำเงิน สีกางเกงไม่ได้เป็นประเด็นอะไรหรอกครับแต่แค่เด็กแถวนี้มันอยากจะบอกทางอ้อมเฉยๆว่ามันไม่ชินก็แค่นั้น
“เหงาไร ไม่ใช่เด็ก”
“จะแอบร้องไห้ป่ะเนี่ย”
“ตลก”
หญิงปัดมือผมออกจังหวะเดียวกับที่พี่พามเดินออกมาจากบ้านพอดี เลยไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ
ทางระหว่างบ้านผมกับโรงเรียนใหม่ ไกลกว่าเดิมนิดนึง ปกติเวลาไปโรงเรียนทุกเช้าผมอยากจะภาวนาให้ทางมันใกล้ลงจะได้รีบๆถึงลงไปเจอเพื่อน แต่นี่เรียกว่าเป็นครั้งแรกเลยที่อยากให้ระยะทางมันไกลกว่านี้ ย้ายไปมาดาร์กัสการ์เลยก็ได้
อย่างน้อยก็ขอนั่งข้างๆไอ้เด็กหน้าหงอยคนนี้นานขึ้น
..ซักหนึ่งนาทีก็ยังดี
สปอยล์มันเต็มตัวจริงๆกู คนอื่นมักจะพูดเหมือนกันครับว่าผมตามใจหญิงมันเกินไป ผมเองก็รู้ตัวครับ แต่ทำไงได้วะ เห็นไอ้หน้าอ้อนๆเป็นลูกแมวนั่นมันก็ใจอ่อนกันทั้งนั้นแหล่ะ!!
“ถึงแล้ว อย่าโดดเรียนบ่อยนักนะไอ้พี่”
“พี่พาม กูไม่ใช่มึง”
“โดดเรียนไม่ต้องห่วง หญิงว่าพี่จะไปต่อยกับชาวบ้านมากกว่า” คนนั่งเงียบมานานบ่นขึ้น ผมชายตามองมัน
“ไม่มีมึงก็ไม่มีปัญหาให้กูไปเตะต่อยกับใครหรอกหญิง”
“อ้าวๆ ลงไปได้แล้วมึง ยามมองแล้ว” พี่พามไล่ ผมเลยคว้ากระเป๋านักเรียนสีดำเตรียมเปิดประตูลงจากรถก่อนที่จะโดนดึงกระเป๋าไว้
...ก็คาดไว้แล้วแหล่ะครับ
จะมีใคร ไอ้ตัวหงอยๆไง
“ตั้งใจเรียนนะพี่”
“มึงเหมือนกัน ใครแกล้งโทรหากูนะ”
หน้าบึ้งพยักขึ้นลงพร้อมกับปล่อยมือออกจากสายกระเป๋าผม ผมหันหลังแล้วเดินเข้าประตูโรงเรียนที่ตอนนี้มีแต่เด็กเดินกันอยู่เต็มพื้นที่
อา... อาคารเรียนยิ่งใหญ่สมชื่อโรงเรียนชายล้วนชื่อดัง
แต่แม่งยังไม่น่าสนใจเท่าวันนี้จะมีหมาตัวไหนมาดึงชายเสื้อน้องข้างบ้านกูมั้ยเนี่ย!!
โรงเรียนใหม่ของผมใหญ่จริง มีหลายอาคาร สนามหญ้าก็กว้างใหญ่ แตกต่างจากโรงเรียนมัธยมต้นใกล้บ้านอย่างสิ้นเชิง วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก เหมือนวันรวมตัวคนเด๋อครับ ทุกคนหน้าดูเด๋อๆ แถวกูอยู่ไหน ห้องกูอยู่ไหนกันแบบงงๆ ซึ่งผมก็หนึ่งในนั้นแหล่ะ ไอ้ห่า หาผู้โชคดีก่อน กูจะถามใครได้เนี่ย
“เฮ้ย นายๆ” มาแล้วครับผู้โชคดีจากการชิงฝาโออิเชี่ย เป็นจีนหลงทัวร์ยืนงงอยู่ใต้ต้นไม้ งงขั้นกว่าคือมึงไปยืนงงทำไมใต้ต้นไม้
“เรียกกู?”
“เปล่า เรียกต้นไม้หลังมึง”
“ถุย!” รับมุขดีแบบนี้ สมชื่อขี้หมูไหลคนจังไรไหลมารวมกัน
“มึงรู้จักทางไปตึกม.สี่ป่ะวะ”
“กูหาอยู่เหมือนกัน มึงห้องไรอ่ะ”
“หนึ่ง”
“เห้ย! ห้องเดียวกัน มาเลยๆ กูหาพวกอยู่พอดี”
เปิดเทอมวันแรกผ่านไปได้ด้วยดีครับ เพื่อนใหม่โผล่มาเต็ม ตอนนี้ก็มีกลุ่มแล้วอย่างรวดเร็วเพราะนั่งโต๊ะติดกัน คนแรกคือไอ้หน้าตี๋ที่ได้มาจากต้นไม้แถวประตูโรงเรียน ชื่อแว่น แต่เสือกไม่ใส่แว่น ค่าสายตาปกติ ไม่เข้าใจนิดหน่อยแต่งงมากๆ คนต่อไปไอ้เปา มันบอกว่ามันเป็นคนไทยแท้แซ่ลี้ ดูจากหน้าแล้วคนไทยเมดอินไชน่า ก๊อปเกรดมิเลอร์บวกบวก และคนสุดท้ายตอนแรกคิดว่าทอมหลงเข้ามาเรียน ชื่อปอนด์ เห็นเขาบอกว่าเป็นเนทไอดอล ก็น่ารักดี แต่น้อยกว่าเด็กข้างบ้านผมนิดนึง
ด้วยความที่วันนี้เปิดเทอมวันแรกไม่เรียนอะไรมากมายครับ แจกตารางเรียนแล้วก็ปล่อยพัก พวกผมก็เลยลงไปกินข้าวแล้วก็ขึ้นมานั่งเล่นต่อบนห้องเรียน
ครืด!
หืม? ผมยกมือถือที่ใส่ไว้ใต้เก๊ะขึ้นมาดู
YINGG: เรียนยากป่ะ
YINGG: อ่านไวจัง
ยังไม่ได้เรียนเลย ได้พักเที่ยงแล้ว : พี่พี่
YINGG: ถ่ายรูปเพื่อนมาให้ดูบ้างดิ
YINGG: มีเพื่อนคบป้ะ
ไอ้เด็กนี่มันปากเสียจริงๆ ดูถูกกูไปละ ดูด้วยครับนี่ใคร
“เห้ย พวกมึง!” ผมตะโกนเรียก เพื่อนใหม่ผมทั้งสามตัวเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวแบบงงๆ แล้วก็ตรงจังหวะ
แชะ!
555555555555555555555555555555555555555
หน้าไอ้แว่น งงเป็นหมาชนต้นกล้วยเลย
“ไอ้สัสสสสสสสสสสส!! มึงถ่ายไมเนี่ยไอ้เหี้ย กูยังไม่ทันเก๊กเลย”
“หน้ามึงเหมือนพวกคนจีนหลงทัวร์ กูขำ”
sent photo : พี่พี่
YINGG: ไหนว่าเรียนชายล้วน
อะไรของมึง ก็ผู้ชายหมด : พี่พี่
YINGG: คนขวาสุด
YINGG: ชายบ้านพี่มึง
555555555 : พี่พี่
หัวร้อนๆ : พี่พี่
ชื่อปอนด์ เป็นเนทไอดอ กูหล่อกว่าอีก : พี่พี่
YINGG : อ่ออืม
ผมหัวเราะ เออในรูปปอนด์มันก็เหมือนผู้หญิงจริงๆนั่นแหล่ะ ตัวจริงยิ่งเหมือน สงสัยสมัยนี้ผู้หญิงชอบผู้ชายหน้าหวานกันมันเลยได้เป็นเนทไอดอล ไอจีกูนี่ร้างเชียะ ลงรูปทีสิบไลค์ก็บุญละ
“ส่งรูปให้ใครวะ แฟนหรอ”
“น้องผู้ชายข้างบ้านกู”
“ไอ้ห่า ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คิดว่าคุยกับสาว” ไอ้แว่นส่ายหัว เลิกทำหน้าอย่างเสือกทันทีที่ได้ยินคำว่าน้องผู้ชาย ไอ้เปาก็เหมือนกัน มันบอกอุตส่าห์คาดหวัง คาดหวังอะไรวะ บ้านพวกมึงไม่หัวเราะเวลาน้องข้างบ้านไลน์หากันรึไง!!
และนั่นแหล่ะครับวันหนึ่งวันของมัธยมปลายของผมผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ ไม่เลวร้ายครับ รู้สึกตัวเองโชคดีที่จับฉลากในความคิดทักไอ้แว่นไป เพราะพวกมันดูนิสัยน่าคบ ถึงหน้าตาจะขี้โกงกันไปหน่อยก็ตาม ตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้ว ผมเดินมารอพี่พามมารับหน้าโรงเรียนพร้อมกับปอนด์ ปอนด์มันบอกรอพี่ผู้จัดการมารับ เหยดเขร้ แม่งโคตรเซเลป
“มึงแดกลูกชิ้นมะ” ผมถามไอ้ปอนด์ที่ยืนกดมือถือไม่ยอมเงยหน้า
“ไม่อ่ะ”
“แดกดิ”
“เอ้า กูบอกไม่แดก”
“แดก ช่วยกู แม่งไม่อร่อย” รอตอนมันงง จับไส้กรอกยัดปากแม่งเลย ไอ้ปอนด์รีบโวยวายจะปัดมือผมออก แต่ไม่ทันหรอกครับ ความขี้งกผมมีมากกว่า จ่ายไปแล้วห้าบาท ใส้กรอกรสชาติเหมือนแป้งผสมแม็กกี้
“ไอ้เชี่ยพี่”
เอ้า ห้าบาทผมเป็นหมันไปกับพื้นซะแล้ว
“เล่นไรเนี่ย เปื้อนหมดเลย”
ปี๊น!!
เสียงแตรดังเรียกให้ผมหันไปมองแทนการมองไส้กรอกติดฟันไอ้ปอนด์ แล้วก็พบนิสสันมาร์ชสีสลิ่มเขียวที่โคตรเสล่อของพี่พามจอดรออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมาก
“พี่กูมารับแล้ว มึงกลับดีๆนะ”
“ไปไหนก็ไปเถอะ” ไอ้นี่ พูดจาหมาไม่แดก เดี๋ยวแบล็กเมลล์ลงพันทิปแม่งเลยหนิ ผมโยกหัวมันแล้ววิ่งข้ามถนนมาขึ้นรถพี่พาม เปิดประตูมาก็เจอได้น้องข้างบ้านคนเดิมนั่งหน้าบูดเป็นตูดหมาอยู่
“ดีพี่พาม เป็นไรวะหญิง หน้าเหมือนตูดไมโล” ไมโลคือชื่อหมาบ้านหญิงครับ
“ยุ่ง”
“อ่อออ เดี๋ยวนี้พูดแบบนี้กับกูแล้ว” ผมจะยื่นมือไปโยกหัวมันด้วยความเคยชิน แต่หญิงก็เบี่ยงหัวออก ทำเอามือต้องชะงักเก้อกลางอากาศแบบงงๆ
“เหนื่อย จะนอนละ” พูดจบก็ตะแคงหนีทำเป็นหลับ ผมเอานิ้วจิ้มต้นแขนหญิงต่ออีกสองจึ้กก็โดนมันฟาดเข้าให้ดังเพี๊ยะ
“เป็นไรวะ มีใครแกล้งมาอีกรึไง”
“เงียบๆดิ บอกว่าจะนอน”
“ไม่เงียบ เป็นไรวะ ใครมาแอบเปิดกระโปรงมึงใช่มั้ย”
“ห่าพี่ หญิงไม่ใช่ผู้หญิง!!”
“หันมาแล้ว~”
ผมยิ้ม ตรงตามแผนเป๊ะ เลี้ยงมันมาตั้งแต่เด็กจะไม่รู้ได้ไงว่าสิ่งที่มันเกลียดอันดับหนึ่งในชีวิตของมันเลยคือการโดนเรียกเป็นผู้หญิง พูดถึงไม่ได้เลย คำหยาบมาตลอด โดนน้องต่อต้านแบบนี้คนเป็นพี่ชายจำเป็นมาเกือบครึ่งชีวิตมันได้แต่น้อยจิตน้อยใจ
เหมือนน้องโตเป็นสาวแล้วอ่ะ เข้าใจอารมณ์มะ!!
“มึงก็ไปแกล้งน้องมันพี่”
เก๋ป่ะ พี่ชายยังต้องเรียกน้องว่าพี่ โคตรเท่ โคตรเหนือ
“ขับรถมองทางดิพี่พาม มามองหญิงทำไม” ผมเอาตีนเตะเบาะให้พี่พามไปหนึ่งที ข้อหาสอดรู้สอดเห็น
“หวงน้องสาวจังวะไอ้นี่”
“พี่พาม!!” หญิงโวยวายลั่น
“เอ้าโทษๆ ลืมๆ น้องชายดิน้องชาย”
หญิงทำหน้าบูดกว่าเดิม เรื่องปกติครับ ยิ่งหญิงไม่ชอบเท่าไหร่บ้านผมก็ยิ่งแกล้ง ตั้งแต่พอร์ชเกิดมาพร้อมกับช้างของมัน ความน้องสาวก็ถูกตกมาอยู่กับหญิงแทน เพราะมันชื่อหญิง แถมยังมาพร้อมผิวขาวๆ หน้ามึนๆ ตัวแห้งๆ ชวนไปต่อยมวยงี้แทนจะแมนขึ้นดั๊นกลายเป็นดอกไม้ให้พวกพี่เขามารุมตอมเอาไอติมเอาขนมมาให้ด้วยความเอ็นดู ไอ้นี่ก็นั่งกินไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว เป็นผมแทนที่ลำบากเพราะนอกจากจะต้องซ้อมต้องสอนแล้วยังต้องคอยหันมาไล่ด่าไอ้พวกหัวงูต่ออีกที
กลับมา ณ ปัจจุบัน ไอ้ตัวดีก็ยังนั่งหันหลังให้ไม่พูดไม่จา ผมปล่อยให้มันงอนไปแบบนั้นจนถึงบ้านมันนั่นแหล่ะ พอรถจอดมันก็เปิดประตูลง ผมก็ลงด้วย
“ลงมาทำไม”
“ก็คิดถึง”
“รำคาญ”
“คิดถึงไมโล”
ป้าป!!
เอ๊า!! งงกับไอ้เด็กนี่ เกิดมารักสัตว์ก็ไม่ได้หรอวะ
ไมโลเป็นหมาพันธ์บีเกิ้ลเก๊ก๊อปเกรดเอบวกบวกครับ ลายเป็นบีเกิ้ลแต่ตาตี่ไม่รู้ได้พ่อหรือแม่พันธุ์อะไรมา เป็นหมามหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ ชอบทำหน้าเหมือนจะฉลาด แต่จริงๆติดไปทางโง่ ล่าสุดวิ่งแล้วเบรกไม่ทัน ชนประตูบ้านฟันหลุด คร้านพี่พามต้องขับพามันไปหาหมอกลางดึก
“พี่”
“หืม?”
“ไมโลเป็นตัวอะไร”
“เป็นนกเงือกฮอลแลนด์” ผมหัวเราะกับคำตอบตัวเอง
“พี่พามอ่ะ”
“คนไม่หล่อ”
“พอร์ชหล่ะ”
“ก้อนขี้เผือกๆ”
“แล้วหญิงอ่ะ”
“น้องชายข้างบ้าน”
...และผมหมายความแบบนั้นจริงๆ
.
.
.
[มีต่อ]