หัวข้อ: ดอกฟ้า-กับ-หมาคอนโด 13-3-62 จบแล้วครับ รบกวนย้ายให้หน่อย ขอบคุณครับ

[bun]

ขนาดป่วยคุณเต้ยก็ยังคิดได้

[due]

ตื่นมาตอนเช้า
คนข้างๆผมก็ไม่อยู่แล้ว
ทำไมมองไม่ชัดวะ
หรือว่าจอประสาทตาผมเสีย พอมองรอบๆแล้วเหลืองๆไงไม่รู้
หยุดเพ้อได้แล้วไอ้ศิน.....ผมหยิบโพสอิทสองใบที่แปะหน้าผากไว้มาอ่าน อยากถามมันเหลือเกินว่า 'มึงไม่มีที่แปะแล้วใช่ไหม'
ข้อความมันเขียนบอกไว้ว่า 'กูเอางานไปให้เพื่อนที่มหาลัย จะรีบกลับ ห้ามลุกไปไหนจนกว่ากูจะกลับ'
ยาวขนาดนี้ มึงไม่เขียนเรียงความแปะทั้งตัวกูเลยละ
อาการมันไม่ได้เจ็บเท่าเมื่อคืนแล้ว
แต่พอลองหายใจแรงๆ ก็ยังเจ็บๆอยู่บ้าง

แป๊ะ จะมาปวดฉี่ไรตอนนี้
ผมยันตัวลุกขึ้น เออวะ มันไม่ได้เจ็บเท่าไรแล้วนี่หว่า
แต่ก็ยังไม่กล้าเดินเร็วๆ เพราะมันก็ยังรู้สึกร้าวๆอยู่บ้าง

"แกร๊ก / แกร็ก !" เวลาพอดีเป๊ะ
มันเปิดประตูห้องเข้ามา ส่วนผมเปิดประตูออกจากห้องน้ำพอดี
"ทำไมมึงดื้อจังวะ" มันบ่นแบบไม่จริงจังเท่าไร
"ผมปวดฉี่ คุณจะให้ผมฉี่บนที่นอนรึไง"
"ก็ไม่เห็นเป็นไร เดี๋ยวกูให้แม่บ้านเอาไปซัก" กูปราโช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พูดไรไม่ออกครับ จนปัญญากับคนแบบมันจริงๆ
"ไม่ต้องนอนแล้ว ออกมากินข้าว เดี๋ยวจะได้กินยา" พูดจบมันก็เดินออกไปเลย แม่ง ห่วงกูจริงป่ะวะ


โซฟาหน้าทีวีแปรสภาพเป็นโต๊ะกินข้าวอย่างเต็มรูปแบบ
"โหคุณเต้ย ทำไมเยอะขนาดนี้ครับ" ผมเก็บตุนไว้กินสองวันก็ไม่ไหมด
"ก็ไม่รู้ว่ามึงชอบอะไร เลยหยิบๆมา"
"นี่ถ้าที่คุณซื้อมาทั้งหมด ผมไม่ชอบ คุณจะไปซื้อใหม่ให้ผมเหรอ" ยิ้มเลยกู
"เรื่องมาก ก็ไม่ต้องแดก!"
"ผมไม่ใช่คนเรื่องมากซะหน่อย"
"ดี กูไม่ชอบคนเรื่องมาก"
"พูดงี้ก็หมายความว่าคุณชอบผมดิ "
"รักษาเดี้ยงให้หาก่อนไหม แล้วค่อยอ่อย" แม่ง ผู้ชายบ้าไรปากร้ายชริบ ผู้หญิงทนคนแบบนี้ได้ไง หน้าชาเลยกู
"ผมล้อเล่นเหอะ..."
"แต่กูพูดจริง.....อ่ะ แดกเข้าไป" มันยัดขนมไรไม่รู้เข้าปากผม

มันแกะข้าวต้มให้เสร็จ ก็เลื่อนถ้วยมาให้ตรงหน้า
"ขอบคุณครับ"
"เต็มใจ.....จะพูดกับกูแบบปกติก็ได้นะ "
"นี่ก็ปกิตแล้ว" ผมตักข้าวต้มเข้าปาก อร่อยดีครับ ผมเป็นคนกินง่าย อยู่ง่าย นอนง่าย อะไรที่ไม่เลวร้ายเกินรับประทาน ผมกินได้หมด
"อร่อยป่ะ?"
"ก็ดีครับ....ซื้อที่ไหนมา"
"หน้ามหาลัยกู....อร่อยก็กินให้หมด ของทุกอย่างที่วางอยู่นี่ด้วย" มันกวาดสายตารอบโต๊ะ แถมวางบนโซฟาข้างๆผมด้วย เยอะจริงๆ ไม่ใช่ของนะครับ ไอ้คนนั่งข้างๆผมนี่แหละ เยอะจริง ไรจริง
"กินนี่หมด ผมคงกลมจนกลิ้งได้แน่ๆ"
"ทำไม อ้วนแล้วกลัวกูไม่รักเหรอ?"
"อย่าอ่อยครับ รอให้ผมหายก่อน" เช้ดดดดดดดดดดด เสมอ

กินเสร็จ แต่ไม่หมดนะครับ ขืนกินหมดนั่น มีหวังผมกลมเป็นลูกขนุนแน่
กะจะช่วยเก็บกวาดเคลียร์ของบนโต๊ะ
แต่มันบอกว่าพาสังขารตัวเองไปนอนบนเตียงจะดีกว่า
ผมก็ว่าง่ายครับ ไม่ดื้อ ไม่ซนอยู่แล้ว มันบอก ผมก็แค่ทำตาม ดีซะอีก มีคนทำให้ทุกอย่าง

ผมนอนคิดไรบนเตียง จนมันเดินเข้ามา
"มองกูแบบนั้น อยากพูดไร พูดมาเลยดีกว่า" ผมก็แค่มองตามทุกการกระทำของมันเท่านั้นเอง
"คุณเต้ย ผมอยากไปโรงพยาบาล" ถึงผมไม่บอก มันก็คงพอจะรู้ว่าผมไปโรงพยาบาลทุกวัน
"ก็บอกว่าจ้างพยาบาลพิเศษให้แล้ว"
"แต่ผมอยากไปเห็นด้วยตาตัวเอง ว่าพ่อสบายดี"
"พ่อ?....เขาเป็นพ่อมึงเหรอ"
"..................."
"ถ้าอยากไป ก็ลุกขึ้น เดี๋ยวกูพาไปเอง"
"ขอบคุณครับ"
"ภาระนะมึงอ่ะ......หายดีแล้ว คิดตอบแทนกูด้วย"



ผมมาถึงโรงพยาบาลสายกว่าทุกวันในวันนี้
"วันนี้มาสายนะค่ะคุณพศิน"
"มีเรื่องนิดหน่อยนะครับ " พยาบาลคุยกับผม แต่ดูเหมือนสายตาของสองสาวไม่ได้หยุดมองที่ผมนะ
"คุณหมอกำลังอูยู่ในห้องนะค่ะ" มะรืนพ่อก็จะออกแล้ว
"ขอบคุณครับ....วันนี้รีบๆ เลยไม่มีขนมมาฝากคุณพยาบาลเลยค่ะ"
"อุ๊ย! อย่าหยอดซิคะ เดี๋ยวหลง" ฮ่าๆๆๆ ผมกับพี่พยาบาลสาวๆสนอมกันแล้วครับ อยู่ด้วยกันมาตั้งกี่เดือนแล้วละ

แต่ดูเหมือนไอ้คนข้างหลังผมจะไม่ค่อยเข้าใจจุดนี้ซักเท่าไร
เพราะพอผมจะเปิดประตูห้อง มันกระตุกชายเสื้อผมไว้
"หยอดทิ้งหยอดขว้างนะมึงอ่ะ"
"ผมแค่แซวขำๆเองครับ"
"กูเป็นคนขี้หึง และขี้หวงมาก"
"คุณแป้งเคยบอกผมแล้ว" ผมผลักประตูเข้าไป

อ้าว คุณหมอจิตแพทย์หรอกเหรอ
ทั้งพ่อและหมอหันมาทางพวกผมพร้อมกัน
ไอ้นี่ก็เกาะติดกูเป็นลูกเป็ดเลยเว่ย

"อ้าว มาแล้วเหรอครับ....ัวนนี้คนป่วยไม่ไปหาหมอ หมอเลยมาหาเองเลย" คุณหมอหันมาแซวผม แต่แอบหน้าชานิดหน่อย
นี่กำลังหาว่าผมไม่รับผิดชอบป่ะวะ
"คือพอดีมีปัญหานิดหน่อยนะครับ"
"ปัญหาที่ปากเหรอ?"
"ครับ?"
"ก็เห็นมีรอยม่วงๆที่ปาก" คุณหมอชี้ปากตัวเองเป็นท่าทางประกอบ
พ่อหันมามองผมด้วย แต่ก็ไม่แสดงอาการอะไร แค่หันกลับไปดูทีวีที่เปิดภาพ แต่ไร้เสียง
"นิดหน่อยครับ ว่าแต่อาการ..." ผมพยักเพยิดไปทางคนบนเตียง
"อาการทุกอย่างดีครับ ทั้งสุขภาพกายและสุขภาพจิต มะรืนนี้กลับบ้านได้แน่นอน" คุณหมอพูดไม่ดังมาก เลยต้องเดินมาคุยแบบประจันหน้ากับผม
ทำให้คุณเต้ยเดินขึ้นมายืนเคียงผมเป๊ะ ผมเชื่อแล้วว่าคุณคนนี้ขี้หึงจริงๆ
คุณหมอเลื่อนสายตาไปดูนิดหนึ่ง แล้วก็ยิ้ม
ทำไงละผม อายสิครับ
ก็มันนี่แหละที่ทำให้ผมต้องไปปรึกษาคุณหมอ
คุยต่อกันอีกนิดหน่อย คุณหมอก็ขอตัวออกไป
ก่อนออกมีทิ้งท้าย 'มีปัญหาอะไรอีก ปรึกษาหมอได้ตลอด' ตู้มมมมมมมมมมม กูเขินนนนนนนนน

"อีกสองวันเราจะได้กลับบ้านกันแล้วนะครับพ่อ" ซึ่งผมก็ยังไม่รู้เลยว่าบ้านที่ว่านั่นคือที่ไหน
"..........." พ่อยังคงไม่ตอบอะไรกลับมาเหมือนเดิม แค่มองไอ้คุณเต้ยด้วยสายตาที่ตั้งคำถามว่า ใคร?
"อ้อ นี่เจ้านายผมเองครับ" ผมไม่รู้จะแนะนำยังไงดี
"สวัสดีครับพ่อ ไม่ใช่เจ้านายครับ ผมเป็นเพื่อนกับพศินครับ" มันยกมือไหว้ แต่พ่อก็เฉย แค่หันหลังให้ แล้วก็นิ่งไปเลย
ผมหันไปพยักหน้ากัยคุณเต้ย บอกกรายๆว่า เป็นแบบนี้แหละ
แต่รู้แค่นี้ผมก็สบายใจมากแล้ว
ที่เหลือก็คงต้องคิดหนักกันอีกทีว่าจะเอาไงต่อ


นั่งกันอีกพักใหญ่ ก็พากันกลับ
ก่อนกลับก็ไปสวัสดีพ่อ แต่ก็เหมือนเดิม
ไร้การตอบรับ

"ว่าไงบอล?" ระหว่างเดินออกมา ไอ้บอลโทรเข้ามาพอดี
"พี่อยู่ไหน ผมมาหาพี่แต่ไม่เจอ" ปกติเวลานี้ผมอยู่ห้องประจำ แต่วันนี้ไอ้บอลไม่ไปเรียนเหรอ
"พี่อยู่ข้างนอก เย็นๆถึงจะกลับ"
"ผมไปหาได้ไหม"
"มีไรรึเปล่าบอล" เสียงมันดูไม่ค่อยดีเท่าไร ไอ้นี่ก็มองกูจัง
"เปล่า ก็แค่คิดถึงพี่ แบบนี้เรียกปัญหาได้รึเปล่าอ่ะ"
"ไร้สาระละไอ้บอล กูอุตส่าห์เป็นห่วง"
"ผมก็สาระเหอะ" อ้าวๆๆๆ เดินไม่รอกันเลยคุณเต้ย ผมเลยต้องวิ่งตาม แต่พอออกแรงเยอะเจ็บร้าวที่หน้าอกอีกแล้ว
ผมต้องหยุด มันเองก็คงนึกได้ ถึงยอมหยุด แต่ไม่ได้เดินกลับมาหาผม ยังคงยืนรอนิ่งอยู่ตรงนั้น
"บอล แค่นี้ก่อนนะ"
"พี่ศิน ทำไมเสียงพี่ไม่ดีเลย เป็นไรรึเปล่า ให้ผมไปหานะ"
"ตอนเย็นไว้เจอกันนะ" แค่นั้น ผมก็ตัดสายแล้วเดินตรงไปหามัน



"แม่ง กูมีสิทธิ์ไรไปหึงมึงเนี่ย" ที่เงียบมาตลอดทาง นี่คือหึงผมงั้นเหรอ
ขับรถกันมา เงียบตลอดทาง
ตอนแรกผมก็ชวนคุยนะ แต่คุยไป มันเงียบ คุยไป มันเงียบ ผมเลยต้องเก็บปาก
จนมันทนไม่ไหวต้องระเบิดออกมานี่แหละ
แต่ผมยอมรับใจคุณเต้ยอย่างหนึ่ง มันเป็นคนปากตรงกับใจมาก รู้สึกอะไร แสดงอย่างนั้น
นาทีนี่ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร ทางที่ดีที่สุดคือ เงียบ


เงียบกันมาจนมาถึงคอนโด
จนเข้ามาในห้อง
เงียบได้อีก
"ก๊อกๆๆ" มันเดินไปเปิดประตู
"ขอเข้าไปคุยกับพศินหน่อยได้ไหมค่ะ" คุณมีน
"เชิญครับ" มันเชิญคุณมีนเข้ามา
ตอนแรกผมคิดว่ามันจะเดินเข้าห้องนอน แต่เปล่าเลย มันกลับมาทิ้งตัวนั่งติดกับผมแแบบชิ้ดชิด ทั้งที่พื้นที่ว่างอีกมากพอจะเตะฟุตบอลได้เลย

"พศินเป็นไงบ้างค่ะ มีนขอโทษจริงๆนะ" เธอเอื้อมมือมากุมมือผมไว้
"ไม่เป็นไรครับคุณมีน แค่คุณมีนไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"
"แต่เพราะมีน พศินเลยเจ็บตัวแบบนี้"
"อย่าคิดมากเลยครับ ผมไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย" คุณเต้ยเริ่มไม่นิ่ง ผมเลยดึงมือจากคุณมีนแบบเนียนๆ
"มีนขอบคุณ....ด้วยนะค่ะ" เธอหันไปคุยกับคุณเต้ย แล้วมันมาเกี่ยวไรด้วย
"ไม่เป็นไรครับ" มันตอบนิ่งๆ
"พศิน คือมีน...." ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาไต่บริเวณหน้าอก เลยเอามือจับๆดู แต่
"มึงเจ็บหน้าอกอีกแล้วเหรอ ....งั้นผมขอตัวพามันไปนอนพัก่อนนะครับ หมอบอกว่าต้องพักผ่อนเยอะๆ"
"ค่ะ งั้นมีนขอตัวเลยดีกว่า" เดี๋ยวๆๆๆๆๆ แค่มดไต่
มันเดินไปส่งคุณมีนแล้วจัดการล็อคประตูเสร็จสรรพ

อะไรของมันอีกวะ
มันยืนห่างผมไปนิดหนึ่ง แต่จ้องหน้าผมเขม็งเลย
"วันนี้กูโดนทำร้ายจิตใจไปหลายรอบมาก....ใจกูช้ำหมดละ" ไม่อยากเชื่อ มันจะมีมุมน่ารักแบบนี้ด้วย ผมหลุดยิ้มเลยครับ
"..............."
"ขอจูบหน่อย?"
"หืม?" งง อึ้ง อะไรของมันอีกละเนี่ย
"ได้ใช่มั๊ย?" เดี๋ยวๆๆๆๆ กูยังไม่ตอบไรเลย แต่มันนั่งคุกเข่าสูงตรงหน้าผมเป๊ะ
"คุณเต้ย ไม่ได้ครับ คุณจะมาขอจูบกันแบบนี้เรื่อยเปื่อยไม่ได้นะ"
"งั้นมึงจูบกูแทนเหมือนวันนั้นก็ได้"
"จะไม่มีใครจูบใครอีกแล้ว"
"ก็ไหนบอกให้โอกาสกูไง"
"โอกาสก้ส่วนโอกาสสิครับ ไม่เกี่ยวกับจูบ" ทำไมกูต้องมานั่งคุยกับผู้ชายเรื่องแบบนี้ด้วยวะ
"แล้วจะให้กูจีบยังไง โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้" มันออกอาการเหวี่ยง ลุกขึ้นมานั่งบนโซฟา แต่ไม่ชิดกันเหมอนเมื่อกี้
"แล้วเวลาคุณจีบคนอื่น คุณทำไงละครับ"
"ชวนขึ้นเตียง"
"....................." ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆซักคำให้ลึกซึ้ง จบ
"งั้นขึ้นเตียงกับกูไป"
"กินตีนผมก่อนไหมครับ...."
"กูล้อเล่นเหอะ แต่คนอื่นกูชวนขึ้นเตียงจริงนะ มีมึงนี่แหละที่กูยังไม่ชวน"
"ทำไม?"
"รอให้มึงชวนขึ้นเอง"
"เสื่อมละคุณ พอๆ.....ว่าแต่วันที่มีเรื่อง คุณมาช่วยผมไว้เหรอ?"
"มาถึงมึงก็เละเป็นโจ๊กไปละ แต่ถ้ากูมาช้าอีกนิดเดียว มึงคงได้นอนเดี้ยงในโรงบาลแล้วแหละ"
"ยังไงครับ"
"ก็ไอ้สองคนนั้นมันกำลังจะสหบาทามึงไง"
"ผมจำไรไม่ได้เลย"
"กูมาถึง มึงก็หลับสบายไปละ "
"แล้วคุณคนเดียวสู้มันได้ไง"
"กูเคยเรียนการต่อสู้มาบ้าง"
"้อ่อ...."
"ไม่ได้โง่ทะเล่อทะล่าจะเป็นพระเอกโดยที่ไม่ประมาณตัวเอง"
"นาทีนั้น เป็นใครก็ต้องทำแบบผมทั้งนั้นแหละ.....แต่ไงก็ขอบคุณนะครับ"
"อืม กูแบกมึงขึ้นมาหลังเกือบหัก แล้วก็ตามคุณหมอมาให้ดูอาการมึง"
"คุณนี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ" ซึ้งใจเลย
"งั้นก็รักกูสิ"
"............" ผมเชื่อในทฤษฎีความใกล้ชิด



สามทุ่มผมก็เตรียมตัวนอน
มันก็ออกจากห้องน้ำพอดี
"มึงไม่ลงรอยกับพ่อเหรอ"
"จะว่านั้นก็ได้ครับ"
"แต่อย่างน้อยมึงก็ยังได้เห็นหน้าเขานะ"
"ก็จริงของคุณ แต่เดี๋ยวนี้พ่อดีขึ้นเยอะละ เมื่อก่อนนะ ตาแข็งตาดุใส่ผมตลอด"
"แล้วนี่เขาจะรับกูเป็นลูกเขยป่ะเนี่ย"
"เพ้อละครับ นอนๆ"
"ชวนกูขึ้นเตียงเองนะ" มันกระโจนขึ้นเตียงแทบจะในทันที
"คุณแตะ ผมต่อย"
"แม่ง!!!"
"หึหึหึ"
"กูจริงจังนะ....กูอาจจะคบใครมาหลายคน แต่มึงไม่เหมือนใคร ใจกู กูรู้ดี"
".......................ฝันดีครับ"


 

[iceman555]

  :katai2-

[ommanymontra]

 

 

[rockiidixon666]

คุณเต้ยโคตรชัดเจน

[areenart1984]

มีสาเหตุอะไรที่ทำให้พ่อโกรธพศินนะ  ถึงกับต้องพบจิตแพทย์
ส่วนหลานเต้ยก็ขยันต้อนพศินเสียจริง ๆ เลย แต่ก็ชอบนะ 

[nunda]

วันนี้คุณเต้ยจบแบบหวาน ๆ  ^^

[k2blove]

โหย....คุณเต้ยหึงไปเรื่อยเปื่อยนะ รู้สึกจะเยอะเกินไปละ

[pui]

ชอบ >\\\<

[winndy]

คุณเต้ยชัดเจนมาก ชอบ

[crazydoii]

ใจกู กูรู้ดี. สุดยอดๆๆๆ

[plearnly]

เค้าหยอดกันตลอดเลย ดีต่อใจจริงๆ

[t2007]

ใจกู กูรู้ดี อ่ะจร้า ปลูกอ้อยหลายกอแล้วอ่ะ คุณเต้ย

[tomnub]

มีความน่ารัก

[ka[ze]na]

มีความอิจ มีความอยากได้...

[due]

สามคืนที่ผมต้องนอนห้องคุณเต้ย
นอนจนผมคุ้นเคยกับห้องนี้ นอนจนเคยคุ้นกับเจ้าของห้อง
และคืนนี้คือคืนสุดท้ายที่ผมจะอยูห้องนี้
พรุ่งนี้ผมต้องไปรับพ่ออกจากโรงพยาบาลตอนสายๆ
"พรุ่งนี้กูไปรับพ่อมึงด้วยนะ"
"ผมไม่อยากรบกวนคุณมากไปกว่านี้แล้วครับ แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงแล้ว"
"แต่กูเต็มใจไง....กี่โมงอ่ะ"
"แล้วคุณไม่ไปเรียนเหรอ?"
"ถึงไม่เข้าเรียน กูก็อ่านหนังสืออยู่นี่ไง วันจันทร์มีควิซ" มันนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ ส่วนผมนอนเล่นอยู่บนเตียง
"งั้นพรุ่งนี้คุณยิ่งต้องเข้าเรียนเลยครับ เดี๋ยวเรื่องพ่อผมจัดการเอง"
"ตามใจ...เออ เมื่อวานไอ้นีนโทรหากูด้วย แต่กลับถามถึงแต่มึง" ถามถึงผมทำไม แต่ก็น่าจะเป็นคำสั่งจากใครซักคน
"ถามไรบ้างละครับ" ผมลุกขึ้นนั่ง เพราะนอนเฉยๆนานๆมันก็โคตรจะเบื่อ
"มึงเป็นไงบ้าง สบายดีไหม ลำบากรึเปล่า กินข้าวอิ่มไหม ถามมากจนกูตัดสายอ่ะ รำคาญ" เสียงมันบ่งบอกว่ารำคาญจริงๆ

บทสนทนาของเราจบแค่ตรงนั้น
เพราะมันหันกลับไปตั้งใจอ่านหนังสือ
ส่วนผมก็ล้มตัวนอนลงอีกครั้ง นอนคิดไรไปเรื่อยเปื่อย
แปลกดีครับ คืนนี้ผมนอนไม่หลับเลย



ว่าแต่ผมมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร จุดที่นอนมองผู้ชายจากข้างหลังของเขามาเป็นชั่วโมงๆ

"นอนไม่หลับเหรอ" จู่ๆ มันก็หันมา ผมก็แกล้งหลับไม่ทันดิ เลยได้แต่พยักหน้าหงักๆให้มัน
"งั้นเราหาไรทำให้หลับสบายกันดีกว่า"
"นี่คุณ! คิดทะลึ่งกับผมตลอดเลยรึไง" ผมเผลอขึ้นเสียงกับมัน คนมันลืมตัวนิ
"ชวนกินเหล้านี่มันทะลึ่งตรงไหนวะ" มันตอบกลับมาแบบงงๆ ว่ามันพูดผิดตรงไหน
"ก็ทะลึ่ง.......ทะลึ่งที่ชวนคนป่วยดื่มเหล้าไงครับ" ว้ายยยยยยยย หน้าแตก!!!!
"ก็ไหนมึงบอกว่าหายดีแล้วไง" เออ จริง
"ก็...."
"แดกไม่แดก"
"ซักหน่อยก็ได้ครับ" ยังไงผมก็นอนไม่หลับอยู่แล้ว อีกอย่างไม่ได้แตะเหล้ามานานจนเกือบจะลืมรสชาติมันไปละ
ถ้ามันได้ตกถึงท้องผมซักหน่อย ชีวิตผมคงมีความซ่านขึ้นมาบ้าง
คนเรารู้ดีว่าไม่ว่าจะทำอย่างไรสิ่งที่รบกวนใจมันหายไปไหนไม่ได้หรอก แต่ขอแค่ซักช่วงเวลาที่เราพอจะลืมมันไปได้บ้าง
และตอนนี้ผมก็กำลังต้องการลืม


"เหล้าหมด....มีแต่เบียร์" มันหอบมาสี่ห้ากระป๋อง
"ยังไงก็ได้ครับ" ผมไม่ติดอยู่แล้ว
"ลุกมาแดกที่โต๊ะนี่ กูไม่ทำอย่างอื่นบนเตียง" ผมรีบลุกจากเตียงในทันที แม่ง พูดให้คิดตลอดเลย


จากคนละกระป๋อง เพิ่มเป็นคนละ สาม สี่ ห้า จนตอนนี้มันบอกเกลี้ยงตู้เย็นละ
ที่ถือกันอยู่คนละป๋องนี่ก็สุดท้ายแล้ว
แต่แค่นี้เลือดในตัวก็อุ่นพอล้วครับ รู้สึกว่ามันจะสูบฉีดมั่วซั่วไปหมด หรือเพราะอย่างอื่นผมก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน
"หน้ามึงแดงแล้วหล่อวะ" คนอย่างผมห่างไกลกับคำว่าน่ารักมากครับ คนละโลกเลยละ
"เมาแล้วอย่ารุ่มร่ามครับ" ผมปัดมือมันออกที่กำลังจะเอามาแตะที่หน้าผม
"เบียร์แค่นี้ไม่มากพอที่จะสะกิดหลอดลมกูหรอก"
"แล้วมาจับหน้าผม จ้องหน้าผมแบบนี้ทำไม" แม่ง นั่งก็ใกล้กันแค่นี้ ยังจะมาจ้องอีก
ผมขยับเก้าอี้ห่างจากมันหน่อย เพราะเริ่มร้อนๆ
"รู้ไว้เหอะ ถึงไม่เมากูก็อยากจับมึง"
"ทะลึ่งอีกละคุณ"
"เอ้า ก็มึงเป็นคนถามกูเอง    ขยับมาดิ...กูไม่แตะมึงแล้วก็ได้"
"แน่นะ?"
"อืม" ผมจึงขยับเก้ามานั่งที่เดิม
มันก็ทำตามสัญญานะ แต่แค่ครึ่งเดียว มันไม่รุ่มร่ามกับผมก็จริง แต่มันก็จ้องผมบ่อยมาก
บ่อยจนผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนมากกว่าปกติ

"คุณเต้ย?"
"หืม" มันวางกระป๋องเบียร์ แล้วนอนแนบหน้ากับโต๊ะแหงนมาทางผม ตาปรือๆ เหมือนจะง่วงแล้ว
"คุณชอบผมจริงๆเหรอ?" ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงถามไปแบบนั้น และไม่รู้ว่าคาดหวังคำตอบแบบไหนจากคนตรงหน้า แต่ก็ไม่ได้เสียใจที่ถามออกไป ปากกับสมองทำงานพร้อมกันมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ
"ถามแบบนี้อยากเสียตัวเหรอมึง?"
"คุณเต้ย"
"ก็ชอบไง...มึงแปลก ไม่เหมือนใครดี"
"ชอบโดยทั้งที่คุณไม่รู้อะไรเกียวกับผมเลยนี่นะ"
"ชอบก่อน แล้วค่อยมารู้ทีหลังก็ยังทันนิ"
"แต่อย่างหนึ่งที่คุณรู้มาตลอด คือ ผมมีแฟนแล้ว"
"ก็จำได้ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจไง" นี่มึงกวนอยู่ใช่มั๊ย
"อ่อ" ด้านเนาะ ผมพยักหน้ารับรู้
ส่วนมันได้แต่ยิ้มกริ่ม ยิ้มเหมือนเด็กที่กำลังเจอของเล่นที่ถูกใจ ตาเป็นประกาย แต่แอบแฝงความขี้โกงไว้ด้วยเพราะไม่อยากแบ่งของเล่นที่ตัวเองชอบกับใคร นี่แหละครับคุณเต้ยตัวจริง สนใจเฉพาะสิ่งที่ตัวเองสนใจเท่านั้น
"แล้วคุณพศิน สนใจคุณเต้ยคนนี้บ้างยัง"
"อย่าพูดแบบนี้เลยคุณ ผมขนลุก"
"เอาใหม่ งั้นมึงสนใจกูบ้างยัง?"
"แล้วคุณคิดว่าไง?"
"ใจมึง กูจะไปรู้ได้ไง ส่วนใจกู ก็บอกมึงไปหมดแล้ว" เช้ดดดดดดดดดดดด คมไปไหน
"ผมยังยืนยันคำเดิมครับ ผมรู้สึกดีกับคุณ"
"รู้สึกดีมากพอ....พอที่จะ...."
"พอ?"
"พูดไปเดี๋ยวมึงก็หาว่ากูทะลึ่งอีก"
"นี่คุณกำลังคิดทะลึ่งกับผมจริงด้วย" ผมถอยเก้าอี้ห่างจากมันจนเกือบถึงเตียง
ไอ้นี่มันตัวกินพรมจรรย์ชัดๆ ถึงผมจะไม่มีพรมจรรย์แล้วก็เหอะ
"แม่ง อยู่ใกล้กับคนที่ตัวเองชอบ แล้วไม่คิดอะไร นั่นแหละกูว่าผิดปกติ" ก็จริงของมัน
แค่คนอื่นไม่แสดงชัดเจนเหมือนกับมันเท่านั้นเอง

เรานั่งดื่มกันต่อีกซักพัก
จนล่วงเลยมาถึงตีหนึ่ง
ตาผมจึงเริ่มรู้สึกว่าหนัก
"ผมนอนละ " ผมลุกขึ้นจะไปนอนที่เตียง
แต่ไอ้คุณเต้ยก็คว้าชายเสื้อผมไว้
"มีอะไรครับ?"
"รีบมีใจให้กูเร็วๆละ กูอ่อยจนง่อยจะแดกละเนี่ย"
"หึหึหึ....ไม่เป็นไรครับ คุณง่อยเมื่อไร เดี๋ยวผมอ่อยต่อเอง"


"คุณเต้ย" มันนอนหันหลังให้ผม
"หืม?"
"ถ้าผมชอบคุณจริงๆขึ้นมา...คุณจะ"
"กูคงมีความสุขมาก" ผมพูดไม่ทันจบ มันก็แทรกขึ้นมา "กูเชื่อในความรัก แต่กูไม่เคยเชื่อว่ามันจะเกิดกับกู    จนถึงตอนนี้ "
"นอนเถอะครับ....ฝันดี"
"อืม กอดมึงได้ไหม?"
"อย่าเลยครับ เดี๋ยวคุณก็คิดทะลึ่งกับผมอีก"
"ถึงไม่กอด กูก็คิดทะลึ่งกับมึงอยู่นี่ไง"
"เชี่ย!" ผมเผลอถีบมันจนเกือบตกเตียง ไม่ได้โกรธนะครับ แค่ตกใจกับคำพูดที่โคตรจะตรงของมัน
มันหันควับทันที
"คุณทำผมตกใจเองนะ"
"งั้นรอมึงหลับก่อน แล้วกูค่อยกอดก็ได้" แทนที่จะสำนึก
ผมไม่อยากเถียงกับมันต่อ ขยับตัวออกมาจนชิดขอบเตียงอีกด้าน





แม่ง อะไรรัดตัวกูวะเนี่ย
"คุณเต้ย เอาแขน เอาขาคุณออกไปเลย" สรุปนี่พอผมหลับมันกอดผมจริงใช่ไหมเนี่ย เชื่อเขาเลย
"ตัวมึงแข็งๆดี กอดหน่อย" มันซุกหน้าซุกหัวแบบหลับๆมาที่คอผม
"คุณเต้ยยยย" ผมก็พยายามดันหน้ามันออก เพื่อนสนิมผมก็เป็นแบบนี้ เวลานอนกับมันทีไร โดนมันกอดตลอด
"ถ้าไม่ปล่อย ผมถีบตกเตียงเลยนะ"
"เชิญ..." เท่านั้นแหละครับ

โครม!!!

ผมนี่แหละเป็นฝ่ายตกเอง ลืมไปว่าตัวเองนอนชิดขอบมาก ขยับตัวมากไปหน่อย ตกเองเลย



คุณเต้ยมาส่งผมที่ห้อง
บอกให้กลับไปเรียน ก็บอกว่าให้เพื่อนเลคเชอร์ให้แล้ว มันฉลาด ไอคิว180 อ่านแป๊บเดียวก็เข้าใจหมดแล้ว

ผมค้นกระเป๋าสะพายใบเล็ก หยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมา
แบตกำลังจะหมดพอดี
เลยหาที่ชาร์ต ต้องซ่อนคุณเต้ยหน่อย

"ทำไร" มันออกมาจากห้องน้ำพอดี
"เก็บของครับ" ผมซ่อนโทรศัพท์ไว้ในหนังสือทัน
"ไปอาบน้ำดิ เดี๋ยวไปรับพ่อตากูที่โรงพยาบาลอีก"
"ไม่ขำครับ"
"เรื่องของมึง"

แม่!!!!
ผมรีบยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วเข้าห้องน้ำเลย
ผมมองโทรศัพท์ด้วยใจที่เต้นแรงมาก
แม่ไม่เคยโทรมาเลยในหลายเดือนนี้
"ครับแม่"
"ศิน....ฝ้ายหายตัวไป!!"
".............................................." โลกผมหยุดหมุนไปทันที
"ฝ้ายหายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืน....ศินรีบไปที่โรงพยาบนะลูก เผื่อ..."
"ครับ!!" ผทรีบตัดสายแม่และพุ่งตัวออกจากห้องน้ำทันที


"ไปโรงพยาบาลครับ"
"อาบน้ำเส...."
"กูบอกให้ไปไง!!!!!!!!!!!!!"
มันอึ้งไนิดหนึ่ง ก่อนจะเดินนำออกไปแทบจะทันที ส่วนผมเก็บกระเป๋านิดหน่อยก็ตามออกไป


มาถึงโรงพยาบาลวันนี้ผมไม่ทักทายพี่พยาบาล
รีบพาตัวเองมายังห้องพักพ่อ
"พ่อเป็นอะไรเหรอ?"
มันถาม แต่ผมไม่มีอะไรจะตอบได้แต่วิ่ง จนมาหยุดที่หน้าห้อง
ผมสูดลมหายใจลึก
ใจหนึ่งผมก็อยากให้เธออยู่ในห้องนี้ เพราะนั่นหมายความว่าเธอปลอดภัยดี
แต่ถ้าเธออยู่ ผมจะทำยังไง
นำหนักมือหนักๆ กดที่บ่าผม พร้อมกับใบหน้าที่พยักหน้าให้ผมเบาๆ
ผมกำลังจับลูกบิดประตู 
มือที่วางบนบ่าเมื่อกี้ เลื่อนมาจับที่ข้อมือผมไว้หลวมๆ
ผมมองหน้ามันนิดหนึ่ง
แล้วก็ตัดสินใจเปิดประตู





"พศิน"




"ฝ้าย"



แล้วน้ำหนักตัวของอีกคนก็โผเข้าหาผมแรงมากจนตัวผมเซ แรงมากจนมืออีกคนหลุดจากข้อมือผม


ฝ้าย!!!!!!!




"ฝ้ายคิดถึงพศินที่สุดเลยคะ"






มาแล้วครับ
หายไปสองสัปดาห์
 

[Thanaphon]

 

[areenart1984]

   ค้างสุด ๆ  ฝ้ายมาหาพ่อพศินทำไม สงสัย ๆ

[iceman555]

 

[k2blove]

คุณเต้ยจะชัดเจนไปไหน อ้อมๆ บ้างก็ได้
ศินไม่เขิน แต่เราเขินแทนมากมาย
ว่าแต่.. ฝ้าย คงไม่พกมาม่ามาด้วยนะ
เรายังไม่อยากกินตอนนี้ 

[่jum]

มาทิ้งระเบิดไว้แล้วก็ไปเฉย  ตอนต่อไปเมื่อไหร่จะมานะ

[kun]

ฝ้ายมาแล้ว ยังไง ต่อๆๆๆๆด่วน

[songte]

เขินคุณเต้ยอยูแป้บๆ อ่อยกันอยู้ดีๆ
มาม่าบังเกิดอีกละ 

[t2007]

ฝ้ายมาแล้ว คุณเต้ยเตรียมถอยห่างจากคุณผศินได้แล้วจร้า ก๊ากๆ

[JokerGirl]

คุณเต้ยอ่อยเรี่ยราดมาก แล้วเจอฝ้ายพร้อมหน้าแล้วจะทำไง

[pui]

 

[crazydoii]

นี่มันเรื่องอะไรกัน. อยากรู้,,,

[ommanymontra]

 

 

[nunda]

อุต๊ะ เริีมเข้มข้น

[หิมะขาว]