พิมพ์หน้านี้ - ดอกฟ้า-กับ-หมาคอนโด 13-3-62 จบแล้วครับ รบกวนย้ายให้หน่อย ขอบคุณครับ
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: due ที่ 10-07-2017 21:18:04
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
ตึ่ก ตึ่ก ตึ่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงเท้าผมที่กระทบพื้นถี่รัวจนแทบไม่เป็นจังหวะ
"ขอโทษครับๆ ขอทางผมหน่อยครับ" ผมวิ่งไปปากก็ร้องขอทางไปด้วย เพราะเวลาสี่โมงเย็นเป็นเวลาเลิกงานของคนส่วนใหญ่ ทุกคนก็ต่างเร่งรีบกลับบ้านเพื่อนไปหาคนที่ตัวเองรักหรือไม่ก็รีบไปหาเพื่อนฝูงที่นัดกันเอาไว้
ป๊าดดดดดด ข้างหน้าคนกลุ่มใหญ่กำลังจับกลุ่มกันทำอะไรซักอย่างไม่รู้
"ขอทางผมหน่อยครับ เมียผมกำลังจะคลอด เค้ากำลังรอผมในห้องคลอดแล้วครับ"
ได้ผลครับ คนบริเวณเมื่อกี้ที่กำลังจับกลุ่มกันอยู่ แหวกทางออกเป็นสองฝั่งพอที่ผมจะแทรกตัวผ่านไปได้
"ขอบคุณครับ" ผมยิ้มขอบคุณ นี่แสดงให้เห็นว่าคนไทยเรายังมีความเห็นใจให้แก่กัน
"น่าเสียดายนะ หล่อขนาดนี้ รีบมีลูกซะแล้ว" ผมยิ้มขำกับคำพูดที่ได้ยินจากสาวคนไหนซักคนหนึ่งที่คงจะหลบให้ผมเมื่อครู่
ผมวิ่งตัวลอยจนเท้าแทบไม่ติดพื้น จนในที่สุดก็มาถึงที่หมายจนได้
โน้มตัวลง เอามือค้ำขาตัวเองไว้ สูดอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองตึกสูงระฟ้าตรงหน้า ที่นี่แหละครับ เป้าหมายของผม
คอนโดสุดหรูใจกลางเมือง ไม่รวยจริง ซุกหัวอยู่ไม่ได้นะครับ
"เอ้า ไอ้หนู มาแล้วก็เข้ามาเปลี่ยนชุดซะสิ ลุงจะได้ออกกะซักที ป่านนี้เมียลุงรอไปวิ่งในสวนแล้ว" โห เอาซะผมทำลายความสุขสถาบันครอบครัวลุงเลย
"ครับๆๆๆๆ" ผมเดินเร็วแต่ไม่ถึงกับวิ่งเพื่อไปเปลี่ยนชุดทำงาน ห้องทำงานผมเป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ อยู่ตรงปากทางเข้าคอนโดพอดี
ผมเปลี่ยนเป็นชุดทำงานเสร็จสรรพ เสื้อสีฟ้าครามจางๆแขนยาว มีหมวก กางเกงขายาว ชุดผมเท่มากเลยนะ บอกเลย
"ไอ้หนู เอ็งใส่ชุดนี้แล้วดูดีมากเลยวะ"
"ขอบคุณลุง แล้วนี่ลุงจะไปเลยใช่มั๊ยครับ"
"ใช่ ว่าแต่เอ็งอยู่ได้ใช่มั๊ย"
"สบายมากลุง"
"สบายมาก แค่วันที่สองเอ็งก็มาทำงานสายซะแล้ว งานสมัยนี้หายากนะไอ้หนู มีแล้วก็ให้ตั้งใจทำงาน อาชีพอย่างเราคือดูแลความปลอดภัยของคนอื่น ช่วงเวลาที่เอ็งมาสาย อาจจะเกิดสิ่งร้ายๆกับคนที่นี่ได้ เพราะฉะนั้น ต่อไปเอ็งห้ามสายเพื่อตัวเอ็งเองและคนอื่นที่เอ็งต้องดูแล"
"ครับลุง" รู้สึกผิดเลย แต่ก็จริงอย่างที่ลุงแกพูด
"งั้นลุงกลับละ เอ็งมีไรก็โทรหาลุงได้ ลุงอยู่อีกสามซอยถัดไปนี่แหละ เบอร์แปะไว้ที่ข้างฝาในห้องนั่นแหละ"
"ขอบคุณครับลุง" ผมไหว้ขอบคุณและลาแกไปพร้อมๆกัน
ผมเดินสำรวจความเรียบร้อยทั่วไป ทุกอย่างก็ปกติดี ไม่มีเหตุด่วนเหตุร้าย
แต่ที่ดูไม่ปกติ ก็คือ ชีวิตการทำงานในวันที่สองของผม ผมยังไม่คุ้น ยังไม่ชิน อาจเพราะยังใหม่อยู่ แต่อีกหน่อยผมคงชิน เหมือนที่ใครๆก็บอกว่า ทุกอย่างต้องใช้เวลา
เดินสำรวจเสร็จก็กลับเข้ามาในห้องทำงาน ผมจะเรียกมันว่าเซฟเฮ้าส์ละกัน ฟังแล้วดูเหมือนหนังฝรั่งแอคชั่นดี ผมชอบแนวนี้
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะเล่น
เอ้ออออออ!!!!!!!ก็เห็นจะอนาถใจเพราะมันเป็นแบบปุ่มกดที่รุ่นอาก๋งอาม่าใช้กันเพราะปุ่มมันใหญ่โตมโหฬารมาก แต่ทำได้แค่โทรออก รับสาย แล้วก็กดส่งข้อความๆละสองบาท อ้อ มีเกมส์งูกินหางด้วย
เมื่อเห็นว่าโทรศัพท์ที่มีไม่ได้ช่วยบรรเทาเบาบางความเบื่อของตัวเองได้ ผมเลยเปลี่ยนไปเปิดวิทยุของลุงแทน
ฟังไปฟังมา ฟังอยู่หลายนาที ได้ยินแต่โฆษณา ไม่มีเพลงโผล่มาซักเพลง หรือว่าเดี๋ยวนี้ดีเจเค้าไม่เปิดเพลงกันแล้ว หันมาเปิดแต่โฆษณากันแทน แต่อย่างว่า ถ้าไม่มีโฆษณาคลื่นก็อยู่ไม่ได้ เข้าใจเขา เข้าใจเรา
แต่ใครเข้าใจกูบ้างครับ แค่อยากจะฟังเพลงแก้เบื่อ ฟ้ายังไม่เป็นใจเลย
เมื่อลิขิตชีวิตตัวเองได้ ผมเลยปิดวิทยุ เดินออกมาจากเซฟเฮาส์อีกครั้ง
เวลาห้าโมงแดดยังสว่างจ้าอยู่เลย
แต่ก็มีคนทะยอยกลับมากันแล้ว
หน้าที่ผมแค่ดูแลความเรียบร้อยทั่วไป ไม่ได้มีหน้าที่เทคแคร์ดูแลคนที่อยู่ในคอนโดแต่อย่างใด
แต่ถ้าเมื่อไรที่ผมเห็นสาวๆสวยๆต้องถือของเต็มมือพะรุงพะรัง ผมก็ยินดีเข้าไปช่วยเหลือด้วยความเต็มใจยิ่ง
"ให้ผมช่วยถือนะครับ" ผมไปยืนหลังเธอ ดูเธอจะตกใจนิดหน่อย แต่ตกใจซะเซ็กซี่เลย ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนๆให้ผมพอตั้งสติได้
"ขอบคุณค่ะ...." เธอส่งของให้ผมถือ ก่อนจะโน้มตัวลงไปหยิบของในรถต่อ
ผมรีบหันหลังให้เธอคนนั้นควับเพราะเธอก้มซะเห็นไปถึงไหนต่อไหนเพราะขนาดไม่ก้มกระโปรงเธอก็ล่อแหลมเกินทนแล้ว
แต่อย่าคิดว่าผมจะสุภาพบุรุษหลุดมาจากวังอย่างเช่นท่านชายอื่นๆกันนะครับ ผมก็แค่โดนพ่อสั่งมาว่าห้ามก่อเรื่องใดๆ ให้ตั้งใจแค่ทำงานอย่างเดียวพอ
"เพิ่งมาอยู่ใหม่เหรอค่ะ ไม่เคยเห็นหน้าเลย" หันกลับมาเห็นเธอยืนมองผมอยู่แล้ว
"ครับ ผมเพิ่งมาทำงานวันนี้วันที่สอง"
"ทำประจำหรือพาร์ทไทม์ค่ะ"
"ทำไปเรื่อยๆครับ" ผมตอบแบบเขินๆ เพราะเธอเล่นมองผมซะไม่วางตา ผมเขินเพราะตอนนี้ผมไม่มีความมั่นใจในตัวเองหลงเหลืออยู่เลย
"มีนค่ะ"
"พศินครับ"
"ช่วยยกของมีนไปที่ห้องหน่อยได้มั๊ยค่ะ เดี๋ยวมีนให้ทิปพิเศษ ของเยอะมีนถือไม่หมดค่ะ"
"เดี๋ยวผมไปส่งที่ลอบบี้ แล้วค่อยให้เจ้าหน้าที่เคาน์เตอร์ช่วยยกไปให้ดีกว่านะครับ"
"กลัวมีนเหรอค่ะ" ตรงมากกก
"......." กลัวตัวเองมากกว่าครับ กลัวอดใจไม่ไหว
"ก็ได้ค่ะ งั้นช่วยมีนยกเข้าไปข้างในหน่อย" ผมเผลอเป่าลมออกจากปากด้วยความโล่งใจ 'อดทนไว้ไอ้ศิน มึงมาทำงาน ตกงานมึงก็อดตาย'
"พศินนี่น่ารักจังนะค่ะ แค่นี้ก็ต้องเขินด้วย"
ผมไม่ตอบโต้อะไร เพราะกลัวจะยืดยาวไปกว่านี้ ผมเดินตามเธอห่างกันสามสี่ก้าว ตาก็พยายามให้มองสูงเข้าไว้
พ่อสอนมาตลอดว่าให้ใฝ่สูงลูก อย่าใฝ่ต่ำ แต่พอโตมา ผมกลับใฝ่ต่ำมากกว่าใฝ่สูงตลอด
คุณมีนเดินขึ้นชั้นบนไปแล้วผมก็กำลังจะเดินกลับยังเซฟเฮาส์
แต่ก็โดนเสียงใสเล็กๆเรียกไว้ซะก่อน
"เพิ่งมาทำงานเหรอค่ะ?"
ผมหันกลับไปมอง ก็เห็นว่าเป็นพนักงานน่ารักร่างเล็กต่างจากมีนที่ออกแนวเซ็กซี่
"ครับ"
"พี่ชื่อไรอ่ะ หนูชื่ออิงนะ"
"พศินครับ"
"อย่าครับเลยพี่ เราลูกจ้างเหมือนกัน"
"อ่อ....ได้ๆๆ งั้นไปนะ"
"เดี๋ยวสิพี่ คุยกับหนูก่อน"
"พี่ทิ้งด้านหน้านานไม่ได้ เดี๋ยวโดนดุ"
"งั้นเย็นๆกว่านี้หนูออกไปคุยด้วยนะ"
"อ่อ....ได้ๆๆ มั้ง" ผมตอบกลับแบบงงๆ คืองงในตัวของน้องหนูคนนั้นอ่ะครับ ไปสนิทกันตอนไหนวะ
ผมก็เดินวนไปวนมาหน้าคอนโด เดินตรวจความเรียบร้อยทั่วไปจนไปถึงลานจอดรถ
เหตุการณ์ก็ปกติทั่วไป
จนกระทั่งสี่ทุ่ม ความวุ่นวายก็เกิดขึ้น
เนื่องจากมีเก๋งคันหนึ่งขับส่ายไปส่ายมาจนกลัวจะไปชนกับเสาจริงๆ
แต่ในที่สุดก็หยุดหน้าผมพอดีเป๊ะ
มีสาวสวยนางหนึ่งเดินลงมาจากรถ หันมามองผมแวบหนึ่ง ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนๆมาให้
ผมเลยยิ้มกลับไปบ้างตามมารยาท
"มึงมายิ้ม...ไรให้แฟนกู" อ้าว เมาแล้วปากหมาวะ
"ผมเปล่าครับ"
"ก็กูเห็นอยู่นี่ มึงหาว่ากูตาถั่วเหรอ?"
"เต้ย เมาแล้วอย่าพาลได้มั๊ย แป้งอายเค้า" คุณผู้หญิงเดินอ้อมหน้ารถไปช่วยประคองไอ้หน้าคนแต่ปากหมาไว้ เพราะถ้าให้มันยืนเองไม่เกินห้าวิ มันต้องล้มแน่
"แป้งว่าเต้ยเพราะไอ้นี่นี่นะ" อ้าว ชี้หน้ากูอีก
"พอแล้วๆ ขึ้นห้องเหอะเต้ย แป้งง่วงละ"
"เดี๋ยวๆๆ ขอเต้ยจัดการไอ้นี่ก่อน" มันเดินเซๆมาตรงหน้าผม ใกล้กันจนได้กลิ่นเหล้าหึ่ง เปรี้ยวปากเลยกู ผมไม่อยากมีเรื่องกับคนเมา อีกอย่างถ้ามีเรื่องจริง ยังไงผมก็ผิด เพราะงั้นผมเลยเลือกจะเลี่ยงเอง
แต่ไอ้นี่ก็ยังตามมาขวางผมอีก
"มึงมองแฟนกูทำไม ห๊า!"
"ผมเปล่า....ครับ"
"แม่ง! เถียงกูเหรอ"
"ผมแค่อธิบาย........ ผมว่าคุณคงเมาแล้วแหละ ขึ้นไปพักผ่อนดีกว่าครับ"
"เสือกไร เรื่องกู" เมาแล้ววอนตีนมากเลยนะครับมึง
"งั้นผมขอตัวนะครับ"
"ไม่" มันยังตามมาขวางผมอีก
"เต้ย เมามากไปแล้วนะ ไป เดี๋ยวแป้งพาไปนอน"
"มันมองแป้ง เต้ยไม่ยอมหรอก"
"งั้นตามสบายเลยนะ คลานขึ้นห้องเองละกัน แป้งขึ้นห้องละ"
อ่ะ อ้าว คุณผู้หญิงเธอเดินไปแล้วจริงๆครับ ไม่ได้สนใจไอ้เมานี่เลย
"ทำไม ชอบแฟนกูเหรอ เห็นมองตามซะตาเยิ้มเลยมึง"
"ผมว่า คุณขึ้นห้องเถอะครับ เมาแล้วก็ไปนอน อย่ามาระรานคนอื่น มันไม่ดี"
"พ่อกูเหรอ ถึงได้สอนกูแบบนี้ พ่อกูยังไม่เคยสอนกูแบบนี้เลย"
"พ่อไม่สอนไง นิสัยถึงได้เหี้ยแบบนี้"
"มึงว่าไรนะ?" อ้าว กระชากคอเสื้อกูอีก
"คุณ ผมว่า..."
"อ๊วกกกกกกกกกกกกกกกก"
"เหี้ย!!!" เต็มเสื้อเต็มมือกูเลยมึง
"อ๊วกกกกกกกกกก" ก๊อกสองอีก
ยังๆ พอมันโก่งคอจะปล่อยก๊อกสาม ผมเลยจับหัวมันกดลงให้อ๊วกลงพื้น
"อ๊วกกกกกกกกกกกก"
"ไหวมั๊ยคุณ?" ผมลูบหลังให้มันอยู่ ไหนๆห็เลอะแล้วนิ อีกอย่างผมรู้เวลาเมาแล้วอ๊วก ต้องการคนลูบหลังมาก
"โล่งละ...." มันเงยหน้าเช็ดน้ำหูน้ำตา ตามันแดงก่ำเลย
"แต่ผมนี่อย่างเลอะ"
"แล้วโง่เอาเสื้อกับมือมารองอ๊วกกูทำไม?"
"อ่ะ อ้าว คุณ!..... ช่างเหอะ ผมไปล้างตัวก่อนนะครับ"
"เดี๋ยว!"
"ครับ"
"ถ้าไม่โง่คงดูออก ว่าสภาพกูเดินเองไม่ได้"
"แล้ว?" แม่งลมพัดมาที กลิ่นอ๊วกโชยเข้าจมูก ขมยันคอเลยกู
"ไปส่งกูที่ห้องหน่อย"
"ด้วยสภาพนี้?" ผมชี้มาที่ตัวเอง
"ก็เดี๋ยวไปล้างห้องกูก็ได้ เร็ว กูง่วง" เร่งกูอีก
ผมก็เข้าไปประคองหิ้วปีกไอ้ขี้เมา
มันเทน้ำหนักทั้งหมดมาที่ผมหมดเลย
ผมเลยเดินเซเป็นปู
"คุณเต้ย....เมามาอีกแล้วนะค่ะ" ผู้หญิงที่ดูน่าจะเป็นคนดูแลคอนโดนี้ทำท่าจะเข้ามาช่วยประคอง แต่มันก็ปฏิเสธ
"ไม่เป็นไรครับคุณเมย์ เดี๋ยวผมให้รปภ. ไปส่งที่ห้องเอง....ไปดิ"
"อ่อ....ครับ..ชั้นไหนอ่ะ?"
"12" ผมจัดการกดลิฟต์ตามที่มันบอก
เปิดลิฟต์ออกมา ผมก็ดูซ้ายขวาหน้าหลัง ไปไม่ถูกเลยกู
"ทางนู้น"
"อ่อ"
พอมาถึงหน้าห้องมันก็ยื่นคีย์การ์ดให้ผม
โห ห้องสบายมาก แต่ทำไมรกได้ขนาดนี้
ผมปล่อยมันลงที่โซฟาตัวเขื่อง
"ห้องน้ำอยู่ไหนครับ"
"ตรงไป ซ้ายมือ รีบล้างละ กูเหม็น" แม่ง อ๊วก ใครละ
ผมจัดการล้างตัวจนเกือบเรียกได้ว่าอาบน้ำเพราะกลิ่นอ๊วกคนเมานี่ติดทนดีจริงๆ
สภาพผมตอนนี้เลยเหมือนคนตกน้ำ
"งั้นผมขอตัวนะครับ"
"กูไม่ใช่คนแล้งน้ำใจขนาดนั้น เอาเสื้อผ้ากูไปใส่ก่อนไป ใส่แบบนี้ เดี๋ยวหวัดแดกมึงแน่"
"ไม่เป็นไร ผมแข็งแรงครับ"
"ในตู้ หยิบเอาเลย จะเอาตัวไหน แล้วก็ไม่ต้องเอามาคืน กูไม่ชอบใส่ซ้ำกับใคร"
"ผมก็ไม่ชอบใส่ของใครเหมือนกัน"
"ตู้เล็ก กูซื้อมาแต่ยังไม่เคยใส่ อยากได้ตัวไหนเอาไปเลย" แม่ง ฟังกันบ้างมั๊ยเนี่ย
"ครับ" เถียงไปก็เท่านั้น ใส่ๆให้มันจบๆไป
ก็ดีเหมือนกัน ให้ผมอยู่แบบชื้นๆทั้งคืน ก็ท่าจะลำบาก
ผมเดินไปเลือกที่ตู้ ได้มาชุดหนึ่ง
โชคดีที่ผมกับมันตัวพอๆกัน
เลยใส่ได้สบายๆ
เดินออกมา เห็นมันนอนหลับไปแล้ว ที่เสื้อเลอะอ๊วกมันนิดหน่อย ดูท่าทางมันคงจะนอนไม่สบาย
ถ้าได้เช็ดตัวซะหน่อยคงจะสบายขึ้น
ผมคิดว่างั้นนะ แต่ก็แค่คิดครับ เมาเอง อ๊วกเอง งั้นก็ล้างเอาเองละกัน....ทำกับกูไว้เยอะนิ
"อ้าว พศิน"
"คุณ....."
"มีนไงค่ะ ลืมง่ายจังนะ"
"ครับ คุณมีน"
"ขึ้นมาทำไรบนนี้ค่ะ ทีตอนมีนชวนขึ้นมาละไม่ยอมขึ้น"
"อ้อ พอดีผมมาส่งคุณผู้ชายห้องนี้อ่ะครับ เขาเมา เลยมาส่ง"
"งั้ถ้ามีนเมา พศินก็มาส่งมีนด้วยใช่มั๊ยคะ"
"......" ผมได้แต่ยิ้ม แต่ก็ไม่ยอมตอบอะไร โทษนะครับ ถ้าจะขนาดนี้ ชวนผมเข้าห้องเลยดีกว่ามั๊ย
"พศินใส่ชุดนี้แล้วดูดีจังเลยนะค่ะ ดูไม่ออกเลยว่าเป็น รปภ. มีนไม่ได้หมายความว่า รปภ. ไม่ดีนะค่ะ อย่าเข้าใจผิดนะ"
"ผมเข้าใจครับ"
"หล่อขนาดนี้ จะเป็นอะไรก็ได้ค่ะ....ถ้าจะให้ดีมาเป็นแฟนมีน น่าจะดีเนาะ"
"หืม!"
"มีนล้อเล่นค่ะ จะตกใจอะไรขนาดนั้น"
"อ้อ ครับ"
"มีนว่าพศินไม่น่าจะเป็นคนขี้อายนะค่ะ ดูจากสายตาและท่าทางแล้ว มีนว่า....."
ผมรีบถอยตัวออกมาก่อนที่มือเธอจะโดนบ่าผม
"ผมขอตัวก่อนนะครับ"
ผมรีบกดลิฟต์
เมื่อไรจะสว่างวะ พศินอยากกลับบ้านแล้วครับ
-
พศินใช่นายเอกมะ เต้ยใช่พระเอกมะ ติดตามมมม
-
เกมส์งูกินหางในมือถือ 55555555 ชอบเล่นมากค่ะ :laugh:
-
อู้ววว วันแรกก็ไม่ชอบหน้ากันซะละ
-
ปักธงๆๆๆ :katai2-1:
-
หมาคอนโด แต่หล่อ 5555
-
:laugh: :z1: :laugh:
:L2: :pig4: :L2:
-
:katai2-1:
รปภ. หล่อบอกต่อด้วย
-
เปิดเรื่องมาน่าสนใจมากเลยค่ะ รอติดตาม
-
ชอบค่ะ
ติดตามๆ
-
รอ รอ รอ
:katai5:
-
สนุกอ่ะ มาต่ออีกกกก
-
การทำงานในวันที่สองของผมกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว ในทันทีที่ลุงมาเปลี่ยนกะกัน แต่สงสัยแกจะเอาผมคืนเรื่องเมื่อวาน ป่านนี้แล้วแกเลยยังไม่มา
เมาสามวันสามคืนยังไม่เคยง่วงขนาดนี้เลย
ผมนั่งแบบทรงหัวตัวเองไม่ค่อยดีเท่าไร มันจะเอียงๆไปข้างใดข้างหนึ่งตลอด
ช่วงดึงหัวกลับไม่ทัน ผมโหม่งโต๊ะไปหลายทีแล้วด้วย
"พศินค่ะ"
"ครับคุณมีน" ผมขยี้หัวขยี้ตาตัวเองไปหลายที สภาพตอนนี้คงดูแย่เอามากๆ แต่เอาเข้าจริง สภาพผมมันก็ไม่ได้ดีอะไรอยู่แล้ว
ผมเดินออกมาจากเซฟเฮาส์เพื่อจะได้คุยกับคุณมีนได้ง่ายขึ้น
"มีนกำลังจะออกไปเรียน ไปหาโจ๊กกินกันก่อนมั๊ย เดี๋ยวมีนเลี้ยง"
"แต่..."
"ห้ามปฏิเสธค่ะ ถือซะว่ามีนเลี้ยงตอบแทนเมื่อวานที่ช่วยมีนถือของไปส่งไง"
"เรื่องเล็กน้อยเองครับ"
"รังเกียจมีนเหรอค่ะ?"
"เปล่าๆๆๆๆ เปล่าเลยครับ.....มีแต่คุณมีนนั่นแหละ ที่จะรังเกียจผม"
"เท่าที่มีนดู พศินดูห่างไกลกับคำว่าน่ารังเกียจนะค่ะ" ผมยอมรับครับว่ามีนเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก ไม่ใช่มีแค่ความสวย แต่มันมีอะไรให้น่าค้นหา ที่สำคัญผมแพ้ทางผู้หญิงเซ็กซี่ และมีนมีสิ่งนั้นอย่างเต็มเปี่ยมจนเกือบล้นปรี่
ดูอย่างตอนนี้ที่เธอกำลังใช้สายตาแบบนั้นมองผมอยู่
"ครับ... แล้วคุณมีน"
"มีนค่ะ"
"ครับ?"
"แค่มีนค่ะ ไม่ต้องมีคุณ"
"แต่..."
"มีนรู้สึกว่าพศินกำลังเล่นอะไรอยู่นะค่ะ มีนขอย้ำคำเดิมว่าว่า สายตาพศินไม่ใช่คนแบบที่กำลังพยายามให้เป็นอยู่"
"ผมขอเรียกคุณมีนละกันนะครับ ส่วนเรื่องโจ๊ก ผมยังออกไปไม่ได้ เพราะต้องรอลุงมาก่อน ผมถึงจะออกกะได้ครับ"
"งั้นมีนคงรอไม่ได้หรอกค่ะ เพราะต้องไปเตรียมงานพรีเซ้นต์กับเพื่อนด้วย งั้นมื้อเย็นนะค่ะ" ผมยังไม่ทันตอบอะไรเลย คุณมีนก็ออกไปแล้ว สาวสวยชวนดินเนอร์ เอาวะ ไม่เห็นมีเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องปฎิเสธ
ทำไมลุงยังไม่มาอีกละ นี่จะแปดโมงแล้ว
ผมก็มีธุระต้องไปทำบ้างนะ
ผมเดินตรวจความเรียบร้อยตามหน้าที่อีกรอบ ซึ่งทุกอย่างก็ปกติตามธรรมดาของมัน
คนในคอนโดทะยอยออกไปทำภาระหน้าที่ของตัวเอง บ้างไปเรียน บ้างไปทำงาน บ้างไปทำธุระ
มีหลายคนที่หันมามองผม
มองทำไม?
ชุดที่ผมใส่ก็แค่ เสื้อเชิ้ตฟ้าอ่อน ที่ดูผ่านๆก็รู้ว่าแพงมาก
กางเกงขาสามส่วนสี่ส่วนหรือห้าส่วนหกส่วนผมก็ไม่แน่ใจ ซึ่งก็แพงบ้าแพงบอเหมือนกัน
ทำไมครับ? รปภ. แต่งแบบนี้ไม่ได้เหรอ?
รปภ. ขอหล่อบ้างไม่ได้เหรอ
คนมองกันมาก จนผมเริ่มเสียความมั่นใจ เลยเดินกลับเข้ามาในเซฟเฮาส์ดีกว่า
"สวัสดีคะ"
"สวัสดีครับ" ผมยืนขึ้นตามมารยาท นึกถึงภาพเซฟเฮาส์ของผมออกกันใช่มั๊ยครับ ถ้านึกไม่ออก ก็ป้อมยามนั่นแหละครับ
"แป้งขอโทษเรื่องเมื่อคืนด้วยนะค่ะ เต้ยเมาทีไร เป็นแบบนี้ทุกที หวงแป้งเวอร์ แต่เวลาปกตินี่ไม่เคยจะสนใจกันหรอก" เอ้า มาดราม่าใสผมทำไมครับ
"ไม่เป็นครับ...ก็คุณแป้งน่ารักขนาดนี้ ก็ต้องหวงเป็นธรรมดาครับ"
".................." ชริบ เผลอหยอดไปซะแล้วกู ก็คุณแป้งเธอหน้าแดงซะขนาดนั้น
ไปไม่เป็นทั้งคู่เลยทีนี้
ผมไม่ได้ตั้งใจจะหยอดจริงๆนะ สถานการณ์พาไปล้วนๆ
"เอ่อ....ออกตอนเช้าแบบนี้ก็ดีนะครับ รถไม่ติด คุณแป้งว่าแบบนั้นมั๊ยครับ?"
"ค่ะ...งั้นแป้งขอตัวนะค่ะ"
คุณแป้งขับรถออกไป พอพ้นสายตาผมปั๊บ
"รู้สึกว่ามึงนี่จะชอบเป็นพิเศษนะกับแฟนคนอื่น"
"ผมเปล่า"
"อ้อ เสื้อผ้าชุดนี้ดูเหมาะกับมึงนะ กูให้"
"ผมจะเอามาคืนใ้ห้ รับรอง ผมจะฆ่าเชื้อให้อย่างดีหรือจะเอาใบรับรองแพทย์ด้วยมั๊ยครับ ว่าผมไม่ได้เป็นโรคติดต่อร้ายแรง "
"กวนตีน" มึงไม่กวนกูเลยว่างั้น
"ไม่รีบไปเรียนเหรอครับ เดี๋ยวรถติดนะ" เข้าใจด้วย กูกำลังไล่มึงอยู่
"กูเรียนสาย" แต่เจือกตื่นซะเช้า
"ครับ"
"มึงชอบแป้งเหรอ?"
"เอ๊ย!แฟนคุณ ผมจะไปชอบได้ไงครับ"
"ดี อย่ายุ่งกับแฟนกู"
แม่ง!หน้าตาดีอย่างเดียวเลยมึง ส่วนนิสัยนี่ติดลบมหาศาล
ลุงมาเปลี่ยนกะกับผมเกือบเก้าโมง
แกขอโทษผมใหญ่เลยที่แกมาช้าไปชั่วโมงกว่าๆ
แกบอกว่าเมียแกไม่สบาย แกเลยต้องหาข้าวหาน้ำหายาให้เมียแกก่อนออกมา
แกเลยบอกผมว่าตอนเย็นจะอยู่ชดเวลา ให้ผมมาช้าได้ตามสบาย
แต่ผมไม่ทำหรอก คนทำงานด้วยกัน ทำอาชีพเดียวกัน ควรจะเห็นใจกัน มีอะไรที่พอจะช่วยกันได้ ก็ต้องช่วยกันไป
ขอย้ำครับ ผมไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย ผมแค่รู้ว่าถ้าทำแล้วผมสบายใจผมก็จะทำ
อย่างเช่นตอนนี้ ที่ผมกำลังจะไปโรงพยาบาล
ไปหาคนที่ผมทำผิดกับเค้า
"มาเยี่ยมคนเจ็บอีกแล้วเหรอค่ะ" พยาบาลหน้าห้องคงจำผมได้ เพราะผมมาเยี่ยมแทบทุกวัน
"ครับ... วันนี้คนเจ็บเป็นไงบ้างครับ"
"วันนี้คนเจ็บอาการดีขึ้นมากแล้วค่ะ ตักข้าวกินเองได้แล้ว ลุกนั่งด้วยตัวเองได้แล้ว แต่เวลาจะเข้าห้องน้ำยังต้องมีคนประคองค่ะ "
"ขอบคุณครับคุณพยาบาล"
"ยินดีค่ะ" เธอยิ้มให้ผม คนเป็นพยาบาลนี่มาตรฐานแรกคือต้องเป็นคนน่ารักรึเปล่านะ
ผมเยี่ยมพูดคุยกับคนเจ็บเสร็จก็กลับบ้านนอนพักผ่อนเอาแรง
จะได้ไปทำงานตอนเย็นอีก
ซึ่งแน่นอนวันนี้ผมจะไม่สาย
สั้นๆก่อนนะครับ
ตอนแรกๆ ขอแบบเรื่อยๆนะครับ
หลงรักพศินกันเยอะๆนะครับ
เพราะไอ้นี่มันน่ารักมาก
เดี๋ยวความน่ารักของมันจะค่อยๆออกมาเรื่อยๆ
-
แอบเห็นความน่ารักของพศิน :z1:
-
พศินนิสัยน่ารักนะ แต่มีผู้หญิงมาเจ๊าะแจ๊ะเยอะจังงง
-
พศิน ผู้หญิงเต๊าะเยอะแฮะ
-
เดาว่าที่จริงพศินน่าจะมีฐานะดีแหละ แต่คงจะไปก่อเรื่องไว้ อย่างเช่นเมาแล้วขับทำคนอื่นบาดเจ็บไรงี้ เลยถูกพ่อดัดหลังให้มาเป็นยาม (มโนมาเต็ม ฮา)
-
:katai2-1:
:3123: :pig4: :3123:
-
แค่ชื่อเรื่องก็น่าติดตามละค่ะ
-
รปภ. รูปหล่อของเราสาวเต๊าะเป็นพรวน
อยากรู้ใครที่ไปทำผิดด้วยหว่า
ทำไมต้องนอน รพ. นานขนาดนั้น คนในครอบครัวป่าวครับ
:mew3:
-
พศินไปทำไรไวน่ะ
-
แวะมาเป็น กลจ ให้คนเขียนจ้า
-
ยามน่ารักกก
-
เต้ยใช่พระเอกมั้ยนะ :hao6:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:z10: :z10:
-
ติดตามค่ะ ^^
-
แอบรวยหรือเปล่า
-
ผมกลับมายังห้องเช่าเล็กๆของผม
ถึงจะเล็กแต่ทุกอย่างจะมาจากน้ำพักน้ำแรงผมทั้งหมด
ยืนไขประตูหน้าห้อง อย่างยากลำบาก เพราะตอนนี้สติผมเหลือน้อยเต็มที แทบจะหลับกลางอากาศอยู่แล่ว
แต่แล้วจู่ๆกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนอำ!
ไม่ใช่ผีอำ คนนี่แหละกำลังอำผม
หันกลับไปแบบปุบปับ ไม่ทันให้อีกคนรู้สึกตัว
"จุ๊บ!" แม่มแล้ว
ทุกอย่างถูกพอซไว้ชั่วขณะ
จนอีกคนที่ผมเอาปากไปแปะที่หน้าผากขยับออกไปสองก้าว
หน้ามันแดงแปร๊ดเลย.....
ผมนะไม่รู้สึกอะไรหรอก เพราะอุบัติเหตุ แต่ที่ไม่เข้าใจคืออีกคนจะหน้าแดงไปทำไม
คนหน้าแดงมีสองอย่าง ไม่โกรธก็เขิน
"มึงโกรธกูเหรอบอล.....หน้าแดงเชียว .......กูขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ " เห็นมันเงียบ ผมเลยขอโทษออกไปตามมารยาท
"เปล่า!" แล้วจะขึ้นเสียงใส่กูทำไมเนี่ย
"แล้วไม่ไปโรงเรียนเหรอวันนี้"
"ไม่อ่ะ....ขี้เกียจ ทะเลาะกับพ่อ"
"มีงนี่น่า....คนเค้าอยากเรียนกันเยอะแยะ แต่ไม่ได้เรียน"
"หยุดบ่นเหอะน่าพี่ศิน ผมหลบพ่อมาเพราะบ่นนี่แหละ มาถึงนี่พี่ยังจะบ่นผมอีกเหรอ"
"อ้าว ผิดออีกกู" ผมเลิกสนใจมัน แล้วหันไปไขกุญแจห้องใหม่
"รีบไขดิพี่ ผมมายืนรอนานจนเมื่อขาแล้วเนี่ย"
ทันที่ผมดึงแม่กุญแจออกจากตะขอประตู ไอ้บอลแทรกตัวเข้าห้องทันทีโดยไม่รอให้เจ้าของห้องอย่างผมเข้าไปก่อน
"จะทำไรก็ทำละกัน กูนอนก่อนละ" ผมโยนทุกอย่างลงพื้น แล้วทิ้งตัวลงบนที่นอนทันที
ภายในห้องของผมเป็นห้องโล่งๆ ไม่ได้มีห้องนอนแยก มีแค่ห้องน้ำ เปิดประตูหลังมีพื้นที่ซักล้างนิดหน่อย
ที่นอนผมก็มีแค่ฟูกนอนขนาดสามฟุต หมอนสองใบ อันหนึ่งหนุน อันหนึ่งกอด ผ้าห่มหนึ่งผืน พัดลมตัวใหญ่หนึ่งตัว
จานสามใบ ถ้วยสองใบ ช้อนอีกห้าหกคันมั้ง ไม่แน่ใจ
ในห้องผมก็มีแค่นี้แหละครับ แต่ที่จะเยอะหน่อย ก็คือหนังสือการ์ตูนนี่แหละ ผมสะสมมาตั้งแต่เด็กละ
"พี่ศิน?" กูจะนอน เรียกไมเนี่ย
"อืม" ผมตอบทั้งที่กำลังจะหลับเต็มที
"พี่ไม่มีครอบครัวเหรอ ผมหมายถึง พ่อแม่ พี่น้องอ่ะ"
"มี"
"แล้วไมพี่มาอยู่คนเดียวละ เค้าไม่รักพี่เหรอ?"
"อย่าถามมาก กูง่วงละ" ผมตะแคงตัวไปอีกด้านที่เป็นฝาผนัง นั่นคือการตัดบททุกอย่าง ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมง่วงจนทนไม่ไหวแล้ว
รู้สึกตัวเพราะมีอะไรหนักๆทัยบนตัว
ขยับตัวดู......ขาไอ้บอลทั้งขาพาดบนเอวผม
แม่ง จะนอนดิ้นอะไรขนาดแล้ว
ผมขามันลง....เห็นมันหลับสนิท เลยปล่อยให้มันนอนต่อ
ดูนาฬิกาปลุกอันละ 59 บาท......นี่ผมหลับสนิทไปนานมาก จะห้าโมงแล้ว
แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองสดชื่นขึ้นเยอะ....เลยเข้าไปอาบน้ำ จะได้ออกไปหาไรกิน เตรียมตัวไปทำงานตอนหกโมง
อาบน้ำไรเสร็จ เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นสบายๆ เสื้อยืด เกงบอล
ก็เห็นไอ้บอลนั่งหน้ายุ่งอยู่แล้ว
"เป็นไรอีก?"
"พี่ลุกไปตอนไหน ผมกลิ้งๆจนตกที่นอนเลยนิ จะตื่นก็ไม่บอกกันเลย"
"กูผิด?"
"ผมผิดที่นอนดิ้นเอง" มันพูดเสียงอ่อยๆ
ผมเป็นลูกคนเดียว ไม่เคยมีน้องกับเค้า พอมีไอ้บอลมาป้วนเปี้ยนๆรอบตัว เลยเอ็นดูมันเหมือนน้องชายคนหนึ่ง
มันอายุห่างกับผมสามปี ตอนนี้มันเรียนอยู่มอหก
บอลมันเป็นลูกเจ้าของห้องแถวที่ผมมาเช่าอยู่
ซึ่งผมมาเช่าอยู่ได้จะสองเดือนแล้ว
ส่วนบอลมันอยู่บ้านใหญ่ต้นซอย แต่ก็มักมาขลุกอยู่กับผมบ่อยๆ มันก็เป็นลูกคนเดียว มีแต่พ่อไม่มีแม่
พ่อกับลูกชายมักจะไม่ลงรอยกันเสมอถ้าไม่มีแม่เป็นคนกลาง ทั้งที่จริงๆแล้วสองสายพันธุ์นี้รักกันมาก ห่วงกันมาก แต่ติดตรงที่แสดงความรู้สึกกันไม่ค่อยเก่ง ทุกอย่างมันดูแข็งกระด้างไปหมด
ผมเข้าใจบอลมันนะ เพราะผมก็เคยผ่านช่วงเวลาเหล่านี้มาก่อน
"ทะเลาะอะไรกับน้านนท์มาอีกละ" น้านนท์ก็คือพ่อไอ้บอล
"พ่อบ่นโน่นบ่นนี้ บอกให้ผมตั้งใจเรียน อ่านหนังสือ ทั้งที่ผมก็อ่านตลอด"
"วันหนึ่งที่เค้าไม่อยู่บ่นให้มึงฟัง.....มึงจะคิดถึงทุกคำบ่นที่ผ่านมา และมึงจะอยากได้ยินคำบ่นนั้นอีกครั้ง"
".........................ผมรู้..........................แต่ก็หงุดหงิดบ้างบางที"
"กูเข้าใจ......" ผมเดินไปขยี้ผมมัน ไม่อยากให้มันหงอยกับคำพูดเมื่อกี้ แต่อยากให้มันคิดได้มากกว่านี้
มันนั่งพิงมาที่ขาผม เหมือนลูกหมาที่กำลังหลงทาง จะเดินหน้าก็กลัว จะถอยหลังก็กลัว ได้แต่ยืนตัวสั่นๆอยู่ที่เดิม
"ผมรักพ่อนะ"
"ไปบอกพ่อมึงสิ มาบอกกูทำไม คนที่อยากฟังคือพ่อมึงนะ ไม่ใช่กู"
"เขินดิ"
"แม่งทีบอกรักสาวละไม่เคยเขิน" ผมผลักหัวมันออก ก่อนจะเดินไปปิดไฟในห้องน้ำเพื่อออกไปกินข้าว
"ผมไม่เคยบอกรักใครเหอะพี่....."
"งั้นไปบอกพ่อมึงเป็นคนแรกซะ.....แล้วทุกรักของมึงจะสมหวัง"
"จริงดิพี่!!?"
"กูจะไปกินข้าว มึงไปมั๊ย?"
"ไปๆๆๆๆ"
กินเสร็จตอนจะจ่ายตังค์
ไอ้บอลมันหยิบแบงค์ห้าร้อยออกมาเตรียมจ่าย
"ผมเลี้ยง"
"ไว้มึงหาเงินเองได้เมื่อไรค่อยมาเลี้ยงกูละกัน"
"พี่จะคอยป่ะละ?"
"อืม....พี่ครับเก็บตังค์" สรุปผมจ่ายทั้งของมันของผม 120
"ลุงบอกเอ็งแล้วนี่ไอ้หนุ่มว่าวันนี้ให้เอ็งมาสายได้"
"อยู่ห้องมันเบื่อๆอ่ะลุง ออกมาทำงานสนุกกว่าเยอะ....ลุงเหอะ รีบกลับไปดูแลป้าเถอะครับ ป่านนี้ป้าคงรอลุงแย่แล้ว"
"ขอบใจเอ็งนะ งั้นลุงไปละ"
ผมก็ปิบัติหน้าที่ไปเรื่อยๆ เหตุการณ์ราบเรียบจนเกิดอาการง่วง
หยิบโทรศัพท์เพื่อเอาเล่นเกมส์งูกินหาง
กดจนนิ้วหงิก..จ้องจนตาแทบทะลุเพราะหน้าจอมันเล็ก.........
แต่ในที่สุดหัวกับหางก็มาเจอกันจนได้ อะไรที่ต้องเจอ ต่อให้พยายามหนีแค่ไหน ในที่สุดก็ต้องมาเจอกันจนได้..............เอ้อ...แพ้อีกแล้วกู เล่นมากี่เกมส์แล้วนี่
เมื่อเกมส์งูไม่ได้สร้างความบันเทิงให้ผม ผมเลยเลือกไปทำอย่างอื่นแทน
สิ่งนั้นคือ.....เดินตรวจความเรียบร้อยรอบๆคอนโดนั่นเอง
ผมเดินตรวจไปเรื่อยๆ จนไปถึงลานจอดรถที่อยู่เยื้องๆไปด้านหลัง
จู่ๆหูผมก็ดันไปได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังคุยกัน
ผมไม่ได้จะเผือกนะ เลยคิดจะเดินเลี่ยงไปทางอื่น
"แป้งจะทิ้งเต้ยเหรอ?"
"แป้งไม่ทิ้งเต้ยวันนี้ พรุ่งนี้ อาทิตย์หน้า อย่างดีเดือนหน้า เต้ยก็ทิ้งแป้งอยู่ดี เหมือนที่เต้ยเคยทำมาตลอดไง"
"แต่เต้ยจริงใจกับแป้งจริงๆนะ"
"ปล่อยมือแป้งเหอะ แป้งตัดสินใจไปแล้ว"
"เพราะไอ้ยามคนนั้นใช่มั๊ย?" เท้าผมหยุดกึกทันที
"อย่าเอาคนอื่นมาเกี่ยวนะเต้ย เรื่องนี้มีแค่แป้งกับเต้ย"
"แต่พอแป้งเจอมัน แแป้งก็บอกเลิกเต้ยทันที" เสียงผู้ชายแข็งขึ้นมาทันที ผมไม่อยากเผือกจริงๆ แต่นั่นมีผมเอี่ยวอยู่ด้วย
"เต้ยไม่ได้รักแป้งหรอก เต้ยแค่เสียหน้าที่โดนบอกเลิก "
"............."
"เลิกกันตอนนี้ เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ แต่ถ้าเราฝืนคบกันต่อไป แป้งก็ไม่แน่ใจว่าวันหน้าจะสามารถเป็นเพื่อนกับเต้ยได้มั๊ย"
"แต่เต้ยจริงใจกับแป้งจริงๆนะครับ..."
"แป้งเชื่อค่ะ ถ้าวันหนึ่งเรายังรู้สึกดีดีต่อกัน ค่อยว่ากันอีกที"
"งั้นวันนี้เต้ยคงเป็นคนอกหัก.....โชคดีครับ"
ไอ้หน้าหล่อจูบหน้าผากคุณแป้งก่อนจะเดินออกมา ผมหลบแทบไม่ทัน......
"ฮือๆๆๆๆๆๆ" ภาพที่ผมเห็นคือคุณแป้งร้องไห้อย่างหนัก ทรุดนั่งลงกับพื้น
การเลิกรา ไม่ว่าจะเลิกกันด้วยดีหรือร้าย อย่างน้อยต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเจ็บเสมอ
ผมเดินออกมาโดยไม่ทำอะไรทั้งสิ้น เรื่องบางเรื่องเราทำได้แค่ปล่อยให้มันผ่านไป
น้องอิงออกมาคุยกับผมตอนเย็นนิดหนึ่ง
ก่อนที่ผมจะออกไปกินข้าวคุณมีน ซึ่งผมปฏิเสธไปแล้วแต่เธอไม่ฟัง เธอถึงขั้นลงทุนไปขออนุญาตคุณเม คนดูแลคอนโด
จากการที่ได้พูดคุยคุณมีนเป็นคนน่ารัก ตรงไปตรงมา
ตรงจนผมสะอึก
"มีนชอบพศินนะค่ะ" เจอคำนี้เข้าไป ผมอิ่มจนจุก
เธอพูดแค่นั้น แล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุยเฉย ทำเหมือนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"มีนแค่อยากให้พศินรู้....พศินจะได้ไม่กระอักกระอ่วน จะได้ไม่ต้องคิดว่ามีนอ่อย เพราะมีนอ่อยจริงๆค่ะ....พรุ่งนี้เจอกันนะค่ะ" เธอยิ้มให้ผม พร้อมกับเอานิ้วชี้เธอมาแตะที่แก้มผมก่อนจะเอาไปจุ๊บที่ปากเธอ
ไอ้พศินอย่างผม ไอ้หมาคอนโดอย่างผมก็อึ้งสิครับ......ดอกฟ้า กับ หมาคอนโด ชัดๆ
อึ้ง คิดไรไม่ออก แม่ง หยิบเกมส์งูมาเล่นเลยกู
คืนนี้แปลกครับ
แปลกยังไงเหรอ?
แปลกตรงที่บนโต๊ะในเซฟเฮาส์ผมเต็มไปด้วยขนม
มันมาได้อย่างไร?
ผมจะเล่าให้ฟังสั้นๆ
คนที่พักในคอนโดนั่นแหละที่ซื้อมาฝากผม
มีน้ำใจกันดีเนาะ
มีทั้งผู้หญิงและผู้ชายที่ซื้อมาฝาก ที่แปลกอีกอย่างคือ ทุกคนเรียกชื่อผมถูกหมดเลย ทั้งที่ผมไม่รู้จักใครเลยเพราะเพิ่งมาทำงานวันนี้เป็นวันที่สาม
"พี่พศินค่ะ....ตองซื้อขนมมาฝากค่ะ" นั่นไงครับมาอีกคนแล้ว ผมต้องลุกขึ้นยืนตรงหน้าต่างอีกครั้งและเป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้ของวันนี้
"ขอบคุณครับคุณตอง"
"เรียกตองเฉยๆก็ได้ค่ะ"
"เรียกคุณตองดีกว่าครับ...."
"ตามใจค่ะ แล้วพี่พศินชอบกินไรเป็นพิเศษมั๊ยค่ะ พรุ่งนี้ตองจะได้ซื้อมาฝาก"
"ไม่เป็นไรครับ อย่าลำบากเลย ผมเกรงใจ อีกอย่างวันนี้มีคนซื้อมาฝากผมเยอะมาก"
เธอโค้งตัวเข้ามาดูในเซฟเฮาส์ผม
"เยอะจริงด้วย.....งั้นตองซื้อมาให้วันหลังละกันค่ะ" ผมจะบอกปฏิเสธ แต่เธอก็ไม่ยอมอยู่ฟัง เดินเข้าตึกไปแล้ว
คนหล่อ ทำใจลำบากจริงๆ....ผมยืนมองขนมบนโต๊ะอย่างปลงๆ......แม่ง จะกินหมดมั๊ยวะ
"เอี๊ยด!!!!" เสียงล้อรถบดกับพื้นถนนดังสนั่น จนผมสะดุ้งรีบลุกออกไปดู
ก็เห็นรถยุโรปคันหนึ่งจอดอยู่หน้าเซฟเฮาส์ผม พร้อมกับประตูที่เปิดออก
"มึงจะไปไหน?" ผมจะหนีครับ เพราะไม่อยากมีเรื่อง แต่คงไม่ทัน
"ไปเดินสำรวจความเรียบร้อยตามหน้าที่ครับ" มันเมามาอีกแล้ว ดูท่าจะหนักกว่าคืนก่อนอีก เพราะแค่ยืนยังไม่ตรงเลย
"แฟนกู เค้าทิ้งกูไปหามึงแล้ว...." มันตะโกนออกมา ดีที่ป่านนี้คนไม่พลุกพล่าน เพราะเที่ยงคืนกว่าๆแล้ว
ผมไม่พูดอะไรแต่เดินหนีออกมา
แต่ก็โดนกระชากกลับไป
"พลั่ก!" ทันทีที่ผมจะหันหน้าไปต่อว่า ก็โดนหมัดเข้าเต็มๆหน้าจนล้ม
"แม่ง มึงต่อยกูเพื่อเหี้ยไร" ผมลุกขึ้นทันควันพร้อมกับเข้าไปผลักอกมัน มันล้มนอนกลิ้งลงทันที เพราะแค่ลำพังตัวมันเองยืนให้ตรงก็ลำบากแล้ว
ผมเคยบอกไปแล้วว่าผมไม่ใช่คนดี แค่คำพูดผมทนได้ แต่ถ้าขั้นผมต้องเจ็บตัว ผมไม่ยอม
"มึงแย่งแฟนกู" มันตอบอ้อแอ้ และพยายามลุกขึ้น แต่ดูเหมือนจะลำบากมากสำหรับมัน หมาชัดๆ
"มึงมันเหี้ยเองต่างหาก เค้าถึงทิ้ง!!!!!"
"แม่ง ไอ้กระจอก มึงด่ากูเหรอ!" มันลุกจนสำเร็จ พร้อมกับเข้ามากระชากคอเสื้อผม
"กูไม่ต่อยมึงให้คว่ำนอนเป็นหมาอยู่ตรงนี้ก็บุญหัวมึงเท่าไรแล้ว" ผมปัดมือมันออก จนมันล้มลงไปคลุกพื้นอีกครั้ง
ในระหว่างที่มันพยายามจะลุกขึ้น ผมก็พยายามทำให้ตัวเองหัวเย็นลง
เย็น
เย็น
เย็น
"ผมช่วยครับ" ผมยื่นเข้าไปช่วยประคองให้มันยืนขึ้น
"เสือก!" มันด่า แต่มือมันนี่กอดบ่าผมแน่นเลย ปากโคตรเก่งอ่ะ
คนเริ่มออกมามองกันแล้ว คงเพราะเมื่อกี้เสียงดังมาก
"เกิดไรขึ้นค่ะ ตายแล้ว! คุณเต้ย" คุณเมดูจะตกใจมาก รีบถลาเข้ามาจะประคองไอ้คุณเต้ย แต่ก็โดนสกัดดาวรุ่งจนหัวทิ่ม เพราะไอ้คุณเต้ยมันยกมือขึ้นห้ามซะก่อน คุณเมเลยหันมาเล็งผมแทน
"เกิดไรขึ้น?" เสียงอย่างเย็น
"คือ...คือ"
"ผมง่วง...มีไรไว้คุยพรุ่งนี้....พากูขึ้นห้องหน่อย.....ไปดิ!" มันเหยียบเท้าให้ผมออกเดินซะที เอาก็เอาวะ เดี๋ยวมันอ๊วกใส่กูอีก
ผมก็หิ้วปีกมันอีกครั้ง สองคืนติดกันเลยเว่ย
คุณเมจ้องผมซะเสียวสันหลัง พรุ่งนี้โดนสอบสวนแน่กู รอดยาก เพราะดูท่าแล้ว ผมคงพลาดไปมีเรื่องกับลูกค้าซูเปอร์วีไอพีเข้าซะแล้ว
"เอิ๊ก!"
"ห้ามอ๊วก" ผมเอามืออุดปากมัน ลิฟต์ก็ขึ้นช้าจริงเว่ย
มันตีมือคงอยากให้ผมเอามือออกจากปากมัน
"ขืนผมเอาออก คุณก็อ๊วกใส่ผมอีก"
ผมพูดจบได้ยินเหมือนเสียงมันกลืนอะไรลงคอ
แม่ง คนบ้าไร กลืนอ๊วกตัวเอง
"ฮูอายใอไอ้ออก" ผมรีบเอามือลง
"เชี่ย กูหายใจไม่ออก" เออ ผมก็ลืมไปเลย อากาศในลิฟต์ยิ่งน้อยๆ
ผมหิ้วปีกมันมาถึงห้องจนได้
สองคืนติดต่อกันที่ผมต้องมีเหตุให้เข้ามาในห้องนี้ ผมโยนมันลงบนโซฟาตัวเขื่องตัวเดิม
"แป้ง....เช็ดตัวให้หน่อย" เมาแล้วเพ้อหาแฟนนะมึง มันพยามแกะกระดุมเสื้อ แต่ดูท่าจะลำบาก
"มา กูสงเคราะห์ให้" คนเมาคงไม่รู้เรื่อง เพราะงั้นกูไม่จำเป็นต้องสุภาพ
ผมก็ช่วยมันแกะกระดุม
"แป้ง เช็ดตัวหน่อยครับ" เสียงมันอ้อแอ้ๆ แต่ก็ยังพยายามจะอ้อนแฟนมัน มันคิดแบบนั้นนะ
"ใช่เรื่องกูมั๊ยเนี่ย " ผมจัดการพับแขนเสื้อตัวเองขึ้นครึ่งแขน ก่อนจะไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กในตู้เล็ก จำได้ว่าเห็นเมื่อคืน แล้วเอาไปชุบน้ำให้หมาดๆในห้องน้ำซึ่งที่ผมก็จำได้เหมือนกัน เพราะเพิ่งมาเมื่อคืนนี่เอง
"อยู่นิ่งๆสิวะ เช็ดตัวให้อยู่เนี่ย" ไอ้นี่มือปลาหมึกมาก มันจะตามมาจับมือผมให้ได้ ซึ่งมันคิดว่าเป็นคุณแป้งแฟนมัน
"แป้งอย่าทิ้งเต้ยนะครับ......เต้ยขอโทษ" ครับ คนเหี้ยๆก็มีหัวใจ
ผมเช็ดหน้าให้มันเท่าที่คนอย่างผมจะเบามือได้ แต่คงเบาไม่เท่าไร เพาะดูหัวมันจะจะสั่นคลอนตลอด ฮ่าๆๆๆ
ผมคงทำให้ได้เท่านี้ ไม่ได้สนิทขนาดที่จะมาเปลี่ยนเสื้อผ้ากันให้
"อ๊วก!" เหี้ย จนได้ เต็มมือกูเลย แต่คราวนี้เสมอกัน เพราะอ๊วกก็เลอะหน้ามันเยอะเหมือนกัน
ภาระผมที่ต้องลากมันไปอ๊วกในห้องน้ำ
มันรู้หน้าที่ครับ พอผมพามาถึงหน้าประตูห้องน้ำ มันถลาลงไปนั่งกอดชักโครกทันที
แล้วโก่งคออ๊วกอย่างหมดใส้หมดพุง
"น้ำครับ" มันไม่ตอบอะไร แต่ก็ยื่นมารับแก้ว บ้วนปากไรเสร็จ มันก็ส่งแก้วกลับมาให้ผม
"ลุกเองไหวมั๊ย..............ครับ"
"........" มันส่ายหัว
ผมเดินเอาแก้วไปเก็บแล้วเข้าไปหิ้วปีกเอามันมากองที่โซฟาตัวเดิม
"ผมขอตัวนะครับ"
"มือ"
"ทำไม?" ผมก้มดู อ้อ เลอะอ๊วกนี่เอง ลืมล้างเมื่อกี้ แต่ก็ติดไม่เยอะ เพราะไปติดที่เสื้อมันจะหมดแล้ว
"กูนอนทั้งอ๊วกแบบนี้ไม่ได้ หาเสื้อกับเกงให้กูเปลี่ยนหน่อย"
"หืม?"
"ช่วยหยิบเสื้อกับเกงให้หน่อย" พอได้อ๊วก มีแรงขึ้นมาเชียวนะครับมึง
"ครับ"
ผมยื่นเสื้อกับเกงให้ มันก็คว้าฉับแล้วเดินแบบเซๆเข้าห้องน้ำไป
ไม่กลัวกูขโมยของรึไงถึงได้ทิ้งไว้คนเดียวแบบนี้
เมื่อหมดธุระ....ผมก็ออกจากห้องโดยไม่ได้บอกกล่าว เพราะไม่เห็นความจำเป็น
ที่เหลือก็ลุ้นพรุ่งนี้ว่าจะโดนไล่ออกหรือไม่.....เตรียมหางานใหม่เลยมั๊ยไอ้พศินเอ๊ย......
-
:pig4: :pig4:
-
:angry2:
:L2: :pig4: :L2:
-
คุณเต้ย ก้อมาหาทุกวันเลยยย
-
:laugh:
อ่อยน่ะคะ ชอบๆ
-
มีแต่คนอยากจะเลี้ยงหมาคอนโด โดยเฉพาะสาวๆ
-
เต้ยนี่ตัองกะล่อนมากรึเปล่า????
แป้งถึงคิดว่าต้องโดนเต้ยทิ้งสักวัน
-
เกาะขอบจอรอพรุ่งนี้
-
จะโดนไล่ออกรึป่าวนะ??
-
เรื่อฝเรื่อยๆอ่านแล้วเพลินมากค่ะ
-
:pig4:
-
คุณเต้ยโน้มมาหามาวัดหรา
เอาต่ำๆ นะครับ
เพราะสาวๆ จ้องตะครุบหมาหล่อตาเป็นมัน
:mew1:
-
จะมีวันที่คุณเต้ยมีสติมาหาพศินสักวันมั้ยคะเนี่ย แต่แอบลุ้นจังเลยค่ะว่าใครรุกรับ -,,-
-
กลับมาแล้วครับ
ไปต่างจังหวัดมาซะหลายวันเลย
เด๋วค่ำๆ ผมมาต่อให้นะครับ
ขอบคุณครับ
-
มนต์รักอ้วกแตก555
-
:เฮ้อ: :really2: o22
-
อ้วกสื่อรัก
-
รอนะครับ
คุณ due มาต่อไวไวนะครับ
-
"จากกล้องวงจรปิด เห็นอย่างได้ชัดว่าเธอทำร้ายคุณเต้ย"
"ครับ" ผมเตรียมใจมาแล้วสำหรับการฟังคำพูดประมาณนี้ ระหว่างยามดูแลคอนโดกับลูกค้าระดับวีไอพี ผมว่ายังไงยามก็คงหาง่ายกว่าแหละ และที่สำคัญ คือผมทำผิดจริงๆ
แต่มันก็มีส่วนผิดด้วยนะ!
"แล้วมีอะไรที่จะอธิบายเพิ่มเติมมั๊ยค่ะ " คุณเมเรียกผมมาคุยในห้องทำงานส่วนตัวของเธอตั้งแต่เช้า ซึ่งทั้งหมดก็ไม่ได้ต่างจากที่ผมคาดการณ์ไว้เท่าไร แต่ที่ออกจะแปลกใจคือ เธอเปิดโอกาสให้ผมอธิบาย
"ไม่มีครับ"
"ค่ะ...งั้นทางเราคงต้องให้เธอออก เราจ้างให้เธอมาดูแลความปลอดภัยของลูกค้า แต่เธอกลับทำตัวไม่ปลอดภัยกับลูกค้าซะเอง....คงเข้าใจทางเรานะค่ะ"
"เข้าใจครับ"
"สามวันที่เธอมาทำงาน ทางเราจะจ่ายให้ โดยคิดเป็นรายวัน ก่อนกลับบ้าน ให้แวะมารับที่เคาน์เตอร์นะค่ะ " โห! ยังได้เงินอีกเว่ย
"ขอบคุณครับ"
ผมออกมาจัดการเก็บของซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรเลย แค่รอเวลาออกกะและเตรียมตัวตกงานอย่างเป็นทางการในเวลาเดียวกัน
ชีวิตการทำงานของผมมันช่างสั้นดีแท้ ตลกว่ะ! ......แต่กลับขำไม่ออก
ไม่นานลุงก็มา
"ลุง ผมลาแล้วนะครับ ยินดีด้วย พรุ่งนี้ลุงจะมีเพื่อนร่วมงานใหม่"
"อ้าว แล้วเอ็งละไอ้หนุ่ม ลาออกเหรอ?"
"โดนเขาไล่ออกนะลุง ก็เล่นไปต่อยหน้าลูกค้าซะนิ"
"เออ! วัยรุ่นนี่ใจร้อนกันจริงๆ งานสมัยนี้ยิ่งหายากๆอยู่....ลุงขอให้เเอ็งโชคดีละกัน เอ้านี่ เมียลุงตำน้ำพริกผักลวกมาฝาก ฝีมือป้านี่กินวันนี้อร่อยไปอีกสองเดือนเลยแหละ" ถ้าเป็นเวลาปกติ ผมคงหัวเราะได้เสียงดังกว่านี้
ผมยกมือไหว้ขอบคุณก่อนรับมา
"ขอบคุณครับลุง" ผมตื้นตันใจนะ เรารู้จักกันได้แค่สามวัน แต่ลุงกับป้ายังอุตส่าห์มีน้ำใจเผื่อแผ่มาถึงผมด้วย
ผมนอนเล่น
ตีลังการอบห้องมาสามวันแล้ว
ไม่ออกไปไหน
ไม่หางานทำ
แค่ออกไปกินข้าวหน้าซอย
ดีหน่อยตรงที่มีไอ้บอลมาเล่นด้วยตลอด เลยไม่ค่อยเหงาเท่าไร
ผมกะเอาไว้ว่าจะหยุดพักซักหนึ่งอาทิตย์ แล้วค่อยหางานใหม่ทำ
นี่ขนาดนอนเฉยๆยังร้อนเลย...แดดประเทศไทยนี่ร้อนไม่แพ้ชาติใดในโลกจริงๆ ผมนอนกลิ้งบนพื้นเหลือแค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวแล้วเนี่ย
ช่วงนี้พื้นสะอาดมากเพราะได้ผมกลิ้งไปกลิ้งมา ไม่ต้องถู ไม่ต้องกวาด สะดวกดี
หิว!
แต่ขี้เกียจออกไปหาไรกินเพราะร้อน
รอเย็นๆแล้วค่อยไปดีกว่า
ว่าแล้วก็กลิ้งๆไปหยิบหนมซองของไอ้บอลที่มันซื้อมาทิ้งไว้
มันซื้อมากินเองนะครับ ไม่ได้ซื้อมาเผื่อผมแต่อย่างใดเลย
กลิ้งไปๆมาๆ ก็อดคิดถึงคนที่โรงพยาบาลไม่ได้
สามวันแล้วที่ผมไม่ได้ไปเยี่ยมเลย ผมไม่มีหน้าไปเยี่ยมเขาหรอกครับ จนกว่าจะมีงานใหม่ทำ คิดแล้วก็กำลังจะเครียด แต่ดันมีเสียงเคาะประตูขัดจังหวะซะก่อน อดเครียดเลยกู
"ก๊อกๆๆๆ"
"อ้าว!"
"หลีกดิพี่ศิน ผมร้อนนะ"อะไรของมันวะ ผมหลีกทางให้มันอย่างงงๆ เวลานี้มันต้องอยู่โรงเรียนไม่ใช่เหรอ
เข้ามาในห้องมันก็ถอดเสื้อออกเขวี้ยงไปข้างมุมห้อง พร้อมกับคลายเข็มขัดออก
แล้วก็เดินเข้าไปใกล้พัดลมจนจ่อหน้า
"กูว่าจะบอกพ่อมึงให้เก็บเงินค่าเช่าห้องกูแค่ครึ่งเดียวละ"
มันหันมาทำหน้าหมาโมโหใส่ผม "ไมอ่ะ?"
"ก็มึงเล่นมาอยู่ห้องกูซะขนาดนี้"
"งั้นผมให้พี่อยู่ฟรีเลย ฟรีแบบตลอดชีวิตเลยด้วย"
"ใจป๋านะมึง แต่นี่สมับติพ่อมึงครับ"
"ต่อไปมันก็เป็นของผมแหละ ว่าแต่พี่จะอยู่ป่ะละ"
"ทำเป็นพูดดี.......แล้วนี่มึงโดดเรียนมาอีกรึเปล่า"
"เห็นผมเป็นคนแบบนั้นเหรอ?"
"อย่ากวนตีน โดดไม่โดด ตอบ"
"เปล่าคร้าบบบบบ...ที่โรงเรียนเตรียมงานสำหรับงานกิจกรรมพรุ่งนี้ ผมไม่ได้ทำไรเลยขอกลับมาก่อน"
"แล้วคนอื่นๆ?"
"ก็........ทำงานที่โรงเรียน"
"แม่ง! ก็โดดละว้า"
"ผมบอกครูแล้วว่าจะมาซ้อมที่บ้านต่างหาก"
“แล้วซ้อมยัง?”
“ยัง เพราะรีบมาหาพี่ก่อน”
“มึงนี่จะติดกูไปละ เห็นกูเป็นญาติผู้ใหญ่มึงรึไง?”
“ไมไม่พูดว่า’เห็นกูเป็นพ่อมึงรึไง’ไปเลยละ”
“กูมีมารยาทพอ”
“วันศุกร์นี้พี่ไปดูผมเล่นดรตรีที่โรงเรียนนะ”
“กูคนนอก ไปได้เหรอ?”
“ได้ดิ มันเหมือนงาน open house ไรแบบงั้นอ่ะ เขาให้คนนอกไปดูได้”
“อืม ถ้าว่างๆ กูจะไปละกัน”
“ต้องไปให้ได้นะพี่ ผมอยากได้กำลังใจ”
“ไปบอกพ่อมึงสิ”
“ก็อยากได้จากพี่ด้วยนิ”
" แม่ง นี่ถ้ามึงเป็นผู้หญิง กูคงเอ็นดูมึงกว่านี้" ผมผลักหัวมันจนไปโขกกับพัดลม หมั่นใส้ ทำหน้าอ้อนใส่กู ผมยิ่งแพ้ทางคนขี้อ้อนอยู่ด้วย
"พี่แม่ง ถ้าผมเป็นผู้หญิงจริง พี่คงจะดูเอ็นผมมากกว่าอะดิ"
"ทะลึ่งละมึง เดี๋ยวกูโบกหัวปลิว"
"โทษครับบบ.....พี่ศินต้องไปจริงๆนะ ผมอยากให้พี่ไปดูผมเล่นอ่ะ นะนะ"
"ก็กูบอกแล้วไงถ้าว่างจะไป"
"ผมก็เห็นพี่ว่างมาหลายวันแล้วนิ"
"ขี้เสือกนะมึง"
"พูดกับเด็กไม่เพราะ ระวังเด็กทำตามนะครับ" กวนตีนกูอีก
"แม่ง ก็รู้ว่าไม่ดี แล้วจะเสือกทำตาม เพื่อ?" ฮ่าๆๆๆๆๆ มันเอ๋อไปเลย
"ก๊อกก ๆๆๆๆๆ"
"ก๊อกก ๆๆๆๆๆ"
"ก๊อกก ๆๆๆๆๆ"
ใครอีกว้า......กูจะนอน
คว้าโทรศัพท์มาดู.......จะห้าโมงแล้วเหรอ
"ก๊อกๆๆๆๆ" ผมยกขาไอ้บอลที่พาดเอวผมออก ไอ้นี้ต้องมีพื้นที่ร้อยเอเคอร์เป็นอย่างน้อยในการนอน ดิ้นไปไหน!
"ก๊อกๆๆๆๆๆ" ผมเดินงัวเงียไปเปิดปนะตู
อาจเป็นน้านนท์เหมือนเคยๆที่มาตามไอ้บอลกลับบ้าน
ไอ้นี่ก็ไม่รู็ว่าหลับหรือตาย นอนไม่กระดิกเลย
เปิดประตู....
เจอคนตรงหน้า....
ใครวะ...................? สติยังมาไม่ครบ
"เอ๊ยยยยยย!"
"ตกใจไร?"
"ตกใจคุณนั้นแหละ มาทำไม?"
"..........." มันสำรวจผมหัวจดเท้า แล้วก็ทำหน้าแบบสมเพชได้กวนส้นผมมาก
"หลีก...จะเข้าห้อง"
"หา!"
ผมไม่ทันตอบอะไร มันก็ผลักผมจนพ้นทาง นี่ตกลงห้องผมจริงใช่มั๊ย สองครั้งแล้วนะวันนี้ที่ผมโดนผลักให้ออกจากห้องตัวเอง
ผ่างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!
ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรนะ เพราะผมทำแบบนี้กับเพื่อนประจำ
แต่ดูจากสายตาของแขกไม่ได้รับเชิญ คงไม่ได้คิดแบบเดียวกับผมแน่
ก็มันเล่นมองที่นอนกับหน้าผมสลับกันไปมาหลายรอบ
ก่อนจะหันมาหยุดยิ้มทำหน้ากวนตีนได้เต็มสตรีมมาก 'แม่ง มันคิดไปถึงไหนละวะ'
"คุณคิดไรอยู่"
"ต้องตอบมั๊ย?" แม่ง ขยันกวนตีนกูกันจัง
แล้วมันก็เดินเข้าห้องน้ำเฉย โดยไม่บอกไม่กล่าวเจ้าของห้องที่ยืนหัวโด่อยู่
ผมหันไปมองไอ้บอล...ถ้าผมเป็นมัน.....ผมจะคิดไงเหรอ
ผู้ชายสองคนเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง นอนที่นอนแคบขนาด 3.5 ฟุต รุ่นพี่ใส่แค่บ๊อกเซอร์ รุ่นน้องเปลือยท่อนบน ส่วนกางเกงนักเรียนเข็มขัดหลุดลุ่ยแต่ยังค้างที่เอว หมอนสองใบวางคู่กัน.....ผมก็คิดว่าเป็นพี่น้องธรรมดาแหละ ไอ้บ้านั่นจิตมันอกุศลไปเอง
"พี่ศิน...หยิบน้ำให้ผมหน่อย เพลียอ่ะ ก็พี่เล่นผมซะแรงขนาดนั้น"
"หึ" ไอ้บ้านี่ออกจากห้องน้ำพอดีเลยเว่ย แล้วดูมันยิ้ม
ส่วนไอ้บอลนี่หลับหูหลับตาพูดไม่หยุดซะที
"ต่อไปพี่ศินไม่ต้องชวนผมทำแบบนั้นแล้วนะ ผมเหนื่อย เมื่อไปทั้งตัวแล้วเนี่ย ผมยังเด็กอยู่นะพี่ จะขึ้นเวทีไหวมั๊ยละเนี่ย"
"เชี่ยบอล ผีเจาะปากมึงมาพูดรึไง" ถ้าได้ยินขนาดนี้ เป็นกู กูก็คิดละครับ
"กูมาขัดจังหวะไรรึเปล่า?"
ไอ้บอลตื่นทันทีคงเพราะได้ยินเสียงแปลกๆ นั่งทำหน้าเหรอหราๆ
"ใครอ่ะพี่ศิน?"
"ก็....." ผมไม่รู็จะแนะนำยังไง เพราะเราไม่แม้แต่จะรู้จักกัน มันแค่เมาแล้วผมพาส่งห้องแค่สองครั้งเท่านั้นเอง
"อยากเป็นอมตะเหรอ?" มันกระซิบข้างหูผม
"ไม่ใช่เว่ย!"
"หึหึหึ"
"บอลมึงออกไปก่อน เดี๋ยวกูคุยธุระเสร็จ ออกไปกินข้าวพร้อมกัน"
"ครับ" มันรับคำแบบงงๆ มันคว้าเสื้อพาดบ่าจัดเข็มขัดให้เรียบร้อย
แม่ง เจอภาพนี้เข้าไป .............ผมส่ายหัวแบบปลงตกทันที
"นั่งก่อน"
"นั่งไหน?"
"บนที่นอนนี่แหละ ห้องผมมันแคบ"
"กูจะไม่ไปทับที่ใครเหรอ?"
"กวนตีนเพื่อ.."
"หนุกดี"
เมื่อมันยอมนั่งเงียบๆ
ผมเลยขอไปสวมกางเกงให้เรียบร้อย ใส่แค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวก็ดูจะอุจาดตาเกินไปสำหรับคนที่ไม่รู้จักกัน
"มาหาผมถึงนี่ มีธุระอะไรครับ?"
"กลับไปทำงาน" หืม
"ผมโดนไล่ออก" เพราะมึงแหละ
"ไม่ต้องมองกูแบบนั้น กูรู้ เพราะกู"
"แล้วไงต่อครับ?"
"กูไปคุยกับคุณเมย์ เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เขาฟังแล้ว"
"คุณเมย์เลยให้ผมกลับไปทำงานได้อย่างนั้นเหรอ?"
"อืม"
"ขอบคุณครับ" ผมยกมือจะไหวว้ขอบคุณมัน แต่มันผลักมือผมออกซะก่อน ทำตัวน่ารักก็เป็นนี่หว่า
"เริ่มงานเย็นนี้ได้เลย จะไปพร้อมกูเลยมั๊ย?"
"ผมไปเองดีกว่า ไอ้บอลรอกินข้าวเย็นด้วย"
"หิวเหมือนกัน ไปด้วย"
"ขอกันดื้อๆ ง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ?" ผมถามแบบเก้อๆ ยิ้มๆ
"ก็ไม่เห็นยาก หิว ก็ไป กิน"
"ร้านตามสั่งริมทาง คุณจะกินได้เหรอ?"
"เห็นกูเป็นรุกขเทวดารึไง ถึงต้องกินอาหารทิพย์" ผมว่านะ ถ้าไอ้คุณเต้ยมันไม่ได้กวนตีนใคร มันคงมีอาการลงแดง
"งั้นก็ไปกัน"
"อายุเท่าไร?"
"หืม?" ผมนั่งลงอีกครั้งทั้งที่เมื่อกี้ทำท่าจะลุกขึ้นแล้ว
"มึงอ่ะ อายุเท่าไร?"
"21 ย่าง 22"
"เท่ากัน.....ไปใส่เสื้อดิ กูหิวแล้ว"
"อ่อ...อ้ออออ ครับๆ" พอมันพูดดีด้วย ทำตัวไม่ค่อยถูกเลยกู
สั้นๆก่อนนะครับ
มรสุมดิวผ่านไปแล้ว
คงมาต่อได้ตามปกติ
เดินทาง
เข้า รพ
งานเข้าต่อเนื่องสองอาทิตย์
ขอโทษจริงๆครับที่หายไปนาน
-
มาต่อแล้วววว
-
:katai2-1: o13 :katai2-1:
:L2: :pig4: :L2:
-
หายไปนานมาก
-
:pig4:
-
เย้ๆ มาต่อแล้ว
เต้ยก็มีมุมน่ารักนะเนี่ย ^^
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
คิดถึงเรื่องนี้
-
การกินข้าวของผู้ชายสามคนที่ไม่ได้สนิทกันมาก มันก็น่าอึดอัดใช้ได้เลยนะ ผมเพิ่งรู้วันนี้เอง
ไอ้ผมกับไอ้บอลนี่ไม่เท่าไร เพราะเรากินกันบ่อย
แต่ไอ้คนที่กำลังดื่มน้ำอั๊กๆอยู่นี่แหละ ชวนให้อัดอัดมาก
และยิ่งลำบากไปกว่านั้น เพราะผมเป็นคนกลางนี่แหละ
"ไอ้หนู ถ้ามองหน้ากูแล้วอิ่ม ทีหลังก็ไม่ต้องสั่งข้าวมาอีก เปลือง"
"ไม่ได้มองเลย" ไอ้บอลเถียงแบบไม่เต็มเสียง เพราะมันนั่งมองหน้าไอ้คุณเต้ยจริงๆ
"งั้นก็แดกข้าวไป จะได้โต"
"โตแล้วเหอะ" เถียงไป แต่มันก็ยอมก้มหน้าจ้วงข้าวเข้าปากจนกลัวว่าจะจุกคอตาย"
ปัญหามาเกิดตอนที่จะจ่ายตังค์อีกคร้ง
เมื่อสามคนดึงตังค์ออกมาพร้อมจ่าย แม่ค้าถึงกับหันควับมองทีละคน
"กูจ่ายเอง" จอบอจบ เมื่อเป็นประกาศิตจากไอ้คุณเต้ย
ผมกลับไปเปลี่ยนเป็นชุดทำงาน
แต่ทีน่าประหลาดใจคือ ไอ้คุณเต้ยรอผมอยู่หน้าห้อง ทั้งที่ผมบอกไปแล้วว่าจะไปเอง
"พี่ศิน ทำไมไอ้พี่หน้าหล่อนั่นต้องมารับพี่ด้วยอ่ะ" มึงจะด่าเค้า แต่มึงก็ยังชมเขาอีกเนาะ
ไอ้บอลถามผมแบบอารมณ์ตึงๆ
"กูจะไปรู้มันมั๊ยละ ไว้กูจะไปถามมันมาให้ละกัน หลีดหน่อย" ก็มันมาขวางทางที่ผมจะไปหยิบเข็มขัด ผมแต่งตัวไปก็คุยกับมันไป
กับไอ้บอลผมไม่อายนะ เพราะผมรู้สึกว่ามันเป็นน้องชายผมจริงๆ
"ผมไม่ชอบหน้าเขาเลย กวนตีนมาก"
"กูก็ไม่ได้ชอบหน้ามัน" ผมแต่งตัวเสร็จ ก็ความหาถุงเท้าที่มุมห้อง โชคดีที่ซักไว้แล้ว
"ไม่ชอบก็ไม่ต้องไปคุยกับมันดิ" ไอ้บอลนั่งลงตรหน้าผม ซึ่งกำลังสวมถุงเ้ทาอยู่
"มันมายุ่งกับกูเอง....อ่ะ เสร็จแล้ว กูไปทำงานก่อนนะ ฝากล็อคห้องด้วยนะไอ้น้องชาย"
"แล้ว....." ไม่รู้มันพูดไรต่อ ผมไม่ได้ยินเพราะออกมาก่อน ดีใจที่จะได้กลับไปทำงาน
ภายในไม่ถึงสองชั่วโมง ผมมีโอกาสนั่งรถหรูแบบนี้ถึงสองครั้ง
จะว่าไปผมนี่ไม่ธรรมดาเลย
แต่รถหรูนี่นั่งสบายจัง
"ทำไมมาทำงานนี้?" ผมละสายตาจากการสำรวจ ไปมองหน้าคนถาม ที่ยังคงมองตรงไปข้างหน้า
"เหตุผลเยอะแยะ มีเวลาฟังมั๊ยละ?"
"กวนตีน....ว่ามา"
"ก็ มันเป็นอาชีพสุจริต.....ผมอยากมีเงินใช้........ผม"
"แล้วไม่เรียน?"
"หยุดไว้ก่อน "
แล้วมันก็ไม่ได้ถามไรต่อ
แต่ผมมีเรื่องอยากรู้
"แล้วคุณกับคุณแป้ง เป็นไงบ้าง?"
"คิดดีแล้วใช่มั๊ยที่ถามแบบนี้" มันหันมามองหน้าผมแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองทางต่อ เพราะข้างหน้ารถติดมาก
"ผมแค่อยากจะบอกว่า ไม่ว่าคุณกับคุณแป้งจะเป็นยังไง ผมไม่เกี่ยวอะไรด้วย ผมกับคุณแป้งไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"แต่ไปถามหามึงที่ลุงพันนี่นะ " ลุงพันก็คือเพื่อนร่วมงานผมนั่นแหละครับ
"ถ้างั้นคุณจะมาตามผมกลับไปทำงานทำไม ถ้าผมออกมา คุณอาจจะกลับไปดีกับคุณแป้งก็ได้"
"กูมีสมอง กูแยกแยะได้"
"ก็ดี...." อันนี้ผมพูดเบาๆนะครับ กลัวมันถีบเสยหน้าเอา
จนถึงคอนโด เราสองคนก็ไม่ได้คุยไรกันอีกเลย
"ขอบคุณนะครับ ที่ให้ผมติดรถมาด้วย"
'............." มันไม่ตอบอะไร ได้แต่ขับรถเข้าที่จอด
ผมก็เข้าไปทักทายกับลุง
แกดีใจใหญ่เลยที่ผมได้กลับมาทำงาน
แกบอกว่าคนที่มาแทนผมไม่ได้เรื่อง งานหนักไม่เอา งานเบาไม่ทำ แถมทำเซฟเฮาส์รก สกปรก แกไม่ชอบ
ทักทายกับลุงเสร็จ ผมก็เข้าไปหาคุณเมย์
เธอก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บอกว่าให้ตั้งใจทำงาน แล้วอย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก
ผมก็รับปาก เพราะผมเองก็ใช่ว่าอยากจะเปลี่ยนงานซะหน่อย
ความบันเทิงใจอย่างเดียวของผมขณะทำงานคือ เกมส์งู
ผมเล่นจนตั้งชื่อได้แล้ว
เดินตรง เลี้ยวซ้าย แล้วขวา กลับหัว ผมชำนาญหมด
อ้าว มีรถมาจอดหน้าเซฟเฮาส์ ผมเลยต้องออกไปดู เผื่อเขาจะมาติดต่ออะไร
"พศิน....กลับมาแล้วเหรอค่ะ....ขอบใจมากแก กลับไปเลยนะ" ประโยคแรกเธอพูดกับผม แต่พอประโยคหลังเธอก้มตัวไปพูดกับคนในรถ
"แป้งดีใจจังเลยค่ะ ยังรู้สึกผิดอยู่เลยที่เป็นต้นเหตุทำให้พศินต้องมีปัญหาเรื่องงาน"
"ไม่เกี่ยวกับคุณแป้งหรอกครับ อย่ากังวลเลย"
"แต่ยังไงแป้งก็ต้องขอโทษนะค่ะ"
"ครับ"
"แล้วนี่พศินกลับมาทำงานได้ยังไงคะ?"
"คุณเมย์อนุญาตให้ผมมาทำงานครับ โดยที่คุณเต้ยไปช่วยพูดให้"
"จริงเหรอค่ะ?....."
"ครับ"
"เต้ยเป็นแบบนี้เสมอคะ....เป็นคนอารมณ์ร้อน ขี้โวยวาย แต่ใจดี ติดเอาแต่ใจตัวเองมากไปบางครั้ง แต่จริงๆแล้วเขาเป็นคนดีนะค่ะ เอาใจเก่ง"
"ถ้าดีขนาดนั้น คุณแป้งก็กลับไปคบกับคุณเต้ยสิครับ....ขอโทษครับ" ผมคงพูดมากไป
"แป้งธรรมดาเกินไปสำหรับเต้ยคะ เราไม่เหมาะกันหรอก"
"แต่..."
"ช่างมันเถอค่ะ แค่พศินกลับมาแป้งก็ดีใจแล้ว ไว้แป้งจะเลี้ยงมื้อใหญ่ซักมื้อนะค่ะ"
"อย่า...."
"ห้ามปฏิเสธคะ.....ฝันดีนะค่ะ"
หนึ่งอาทิตย์ที่ผมกลับมาทำงาน
เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่ผมไม่ต้องซื้อขนมกิน แถมเอากลับไปเผื่อไอ้บอลได้ด้วย
ผมเจอทุกคน และดูทุกคนจะเป็นมิตรกับผม
ผมรู้จักแขกที่เข้าพักในคอนโดมากขึ้น
เริ่มจดจำรายละเอียดของทั้งคนและรถได้มากขึ้น
มันมีผลในการทำงานของผมนะในเรื่องเหล่านี้
แต่ผมกลับไม่เห็นไอ้คุณเต้ยเลย
โดนใครดักตีหัวแตกรึเปล่าก็ไม่รู้...นิสัยซะขนาดนั้น
จะเข้าเดือนที่สี่แล้วที่ผมมาต้องมาโรงพยาบาลแห่งนี้แทบทุกวัน
มาจนพยาบาลจำหน้าและทักทายผมราวกับเป็นคนทีรู้จักกันมานาน
"วันนี้มาช้านะค่ะคุณพศิน" พยาบาลหน้าห้องทักทายผม เธอยิ้มให้ผมทุกครั้ง ที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนระดับกลาง ไม่เล็กไม่ใหญ่ พยาบาลเจ้าหน้าที่บริการดี ทุกระดับประทับใจ
"วันนี้เลิกงา้านะครับ แล้ววันนี้คนป่วยเป็นไงบ้างครับ?"
"วันนี้คนป่วยทานได้เยอะขึ้นนะค่ะ มีการพูดคุยกับพยาบาลมากขึ้น พยายามฝึกเดินด้วยตัวเองได้ 2-3 ก้าวก็ล้ม แต่นั่นก็ถือว่าดีมากแล้วนะค่ะ ต้องค่อยเป็นค่อยไปค่ะ"
"ขอบคุณครับ"
ผมสูดลมหายใจเข้าลุกสามครั้ง ก่อนจะหมุนลูกบิด
"สวัสดีครับพ่อ" ผมยกมือไหว้ แต่ไร้การตอบรับใด ผมเลยเสวางขนมที่ซื้อติดมือบนโต๊ะข้างเตียง
"วันนี้พยาบาลบอกว่า พ่อทานข้าวไดเยอะขึ้น"
"....................." เขานั่งมองไปข้างหน้า มองไปยังที่ที่ไม่มีผม
"วันนี้พ่อฝึกเดินเหรอครับ ให้ผมพาไปเดินข้างนอกมั๊ย พ่อจะได้สดชื่น เดี๋ยวผมไปคุยกับคุณหมอให้"
".................."
"ผมขอโทษครับพ่อ..............ขอโทษสำหรับทุกอย่าง"
"กูไม่ใช่พ่อมึง" อย่างน้อยท่านก็ยอมพูดกับผม
หลัจากนั่งดูท่านหลับไปซักพัก ผมก็กลับห้องเพื่อพักผ่อน
หวังว่าวันนี้คงมีเรื่องดีดีเกิดกับผมนะครับ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:3123: :pig4: :3123:
-
อย่างน้อยก็ได้ทำงานละว่ะ. วศิน,,,
-
คุณเต้ยหายไปเลยนะ
-
คุณเต้ยจีบป่ะเนี่ย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เต้ยหายไปไหน
เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวพศิน
-
แปดโมง ถึงเวลาเลิกงานผมพอดี
ลุงพันก็มารับช่วงต่อทันท่วงที
"วันนี้ไม่อยู่เสวนากับลงก่อนเหรอไอ้หนุ่ม" เพราะทุกวันหลังจากผมออกกะก็จะนั่งคุยโน่นนี่นั่นกับแกต่ออีกราวๆครึ่งชั่วโมงแล้วค่อยกลับ
"วันนี้ผมมีธุระต่ออ่ะลุง " ผมจัดการเก็บขนมใส่ถุง แต่ก็ไม่ลืมที่จะเว้นไว้ให้ลุง
"นัดสาวใช่ไหม ลุงเข้าใจ เพราะเมื่อก่อนลุงก็เป็น ก่อนที่จะมาเจอป้า ลุงนี่เสือผู้หญิงเต็มตัวเลยแหละ" แล้วแกก็หัวเราะชอบใจตามประสาแก ผมเลยพลอยหัวเราะตามไปด้วย
"แต่ก็ต้องมาโดนป้าถอดเขี้ยวเล็บหมดเลยดิลุง"
"ลุงยื่นให้ป้าถอดเองแหละ ไอ้ที่เหลือติดเล็บติดเหงือกนิดๆหน่อยๆ ลุงก็จัดการสลัดมันออกด้วยตัวลุงเอง" ผมสนใจประโยคนี่ของลุงนะ และแก้ก็คงเข้าใจ เลยขยายความต่อ
"ตอนนั้นลุงไม่รู้หรอกว่าลุงรักป้ามากแค่ไหน ลุงรู้แค่ว่าป้ารักลุงมาก มากจนยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อมาอยู่กับลุงที่มีแค่ตัว ป้าไม่เคยบ่น ไม่เคยร้องขอสิ่งของอะไร ป้าขอลุงแค่อย่างเดียว แค่อย่าทิ้งกันไปไหน ป้าขอลุงแค่นั้นจริงๆ "
"แล้วตอนนี้ลุงรู้ยังว่ารักป้าแค่ไหน?"
"ลุงคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีป้า" แล้วแกก็หัวเราะชอบใจอีก ผมเลยยิ้มตามไปด้วย ความน่ารักมีได้ทุกคนและทุกวัยครับ
ผมไม่เคยเจอป้าแต่ผมว่าป้าคงเป็นผู้หญิงที่สวยมากที่สุดในสายตาลุงแล้วแหละ
"งั้นผมไปนะครับลุง อ้อ ผมไปหาน้อง ไม่ได้ไปหาสาวที่ไหน "
ผมมายืนรอพี่วินหน้าคอนโด
สภาพนี้เดินเองไม่ไหว กลัวไปล้มพับระหว่างทาง
"เอ๊ย!!!" แม่ง นิดเดียวเหยีบตีนกูแล้วมั๊ยละ ผมหลบแทบไม่ทัน
"จะไปไหน?" มันลดกระจกลงถามผมที่ยินกรุ่นๆอยู่
"อ้าว คุณเต้ย!" ผมสำรวจดูรถอีกครั้ง นี่มันไม่ใช่รถที่มันใช้ประจำนี่หว่า
"เออ กูนี่แหละ หล่อขนาดนี้ในประเทศไทยมีไม่กี่คนหรอก" ผมนี่ถึงกับพูดไม่ออกในการหลงตัวเองของมัน ถ้ามันจะมีคู่แข่งที่พอสูสี ก็ผมนี่แหละ นายพศิน ฮ่าๆๆๆๆ
"ตกลงจะไปไหน จอดรถนานเดี๋ยวพ่อมึงก็มาแจกใบสั่งกูอีกหรอก?"
"พ่อผมไม่ได้เป็นตำรวจ" เล่นมั่งๆ
"กูเพื่อนเล่นมึงดิ....ขึ้นรถมาก่อน " ผมก็กลัวว่ามันจะโดนใบสั่งตามที่ว่า เลยรีบกระโดดขึ้นรถ
เข้ามานั่งในรถ ความรู้สึกบอกว่า ไม่สบายเท่าคันก่อน แต่จะพูดออกไปก็ดูจะไม่ควร เพราะผมกับเขาไม่ได้สนิทกัน
"จะไปไหน?"
"กลับหอครับ" ที่จริงผมจะแวะไปโรงพยาบาลก่อน แต่ดันมีตัวปัญหามาแทรก ผมเลยต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน ไว้ค่อยไปหาตอนออกไปงานโรงเรียนไอ้บอยก็ได้
"งั้นไปกินไรเป็นเพื่อนกูก่อน เดี๋ยวกูแวะไปส่งที่หอ"
"ผมไม่ดื่มเหล้ากลางวันแสกๆนะ"
"กวนตีนนะมึง"
"ผิดอีก" สภาพไอ้คุณเต้ยวันนี้ดูเพลียๆ เหนื่อยๆ เหมือนคนไม่ค่อยได้นอนเลย ผมเลยต้องชวนมันคุย เพราะกลัวมันหลับใน ไม่ได้ห่วงมันหรอก ห่วงตัวเองนี่แหละดันเผลอมานั่งในรถกับมันด้วย
"คุณหายไปไหนตั้งหลายวัน" กูถามไรผิดวะ มองหน้ากูซะงั้น
"เป็นห่วง คิดถึง หรือขี้เสือก?" แม่ง กว่าจะพูดออกมาได้ ผมนี่ลุ้นตามไปด้วยเลย
"หนึ่งสองนี่ตัดเลย เหลือสามล้วนๆครับ" ถามตรงผมก็ตอบจริง ผมนายพศิน คนจริงครับ
"ติดสอบกับไปธุระกับที่บ้าน" ตอบจริงด้วยเว่ย ผมคิดว่ามันจะไม่ตอบไรซะอีก
"คุณดูเหมือนคนไม่ได้นอนนะ ให้ผมขับรถให้มั๊ย?"
"ขับเป็น?"
"ครับ"
"กูไหว" แล้วจะถามผมเพื่อ?
คุณเต้ยถามว่าจะไปกินไร ผมก็บอกว่าข้างๆทางมีร้านเล็กๆอยู่ โจ๊กอร่อยมาก ก๊วยเตี๋ยวน้ำตอนเช้าๆก็อุ่ท้องดี เลยตกลงกันที่ร้านนั้น
กินกันเสร็จ วันนี้ไอ้คุณเต้ย ให้ผมจ่ายตังค์เองซึ่งผมก็ยินดีมาก เพราะผมคงไม่สะดวกใจเท่าไรถ้าจะให้มันเลี้ยงทุกครั้งที่เรากินกัน
พอผมจะขึ้นรถ มันก็มาผลักผมออกเบาๆจากข้างหลัง แม่งเดี๋ยวกูสวนเลยนิ
"ไปขับ กูจะนอน"
"ครับ"
ในรถมันหลับเป็นตายเลยครับ ผมแกล้งเบรคจนหัวมันเกือบทิ่มคนโทรลหลายครั้งก็ยังไม่ตื่น
ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนวะ
"คุณเต้ยครับ คุณเต้ย" ผมปลุกอย่างเดียวคงไม่ตื่นแน่ เลยถือวิสาสะเขย่าไหล่เขาเบาๆ จนแรงขึ้นเรื่อยๆ
"อื้ม"
"ถึงหอผมแล้วครับ....คุณขับกลับไหวไหม หรือให้ผมขับวนไปส่ง" สภาพนี้ผมให้เขากลับเองไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมได้กลับไปทำงานและเคยเลี้ยงข้าวผมด้วย
"จะนอน"
"งั้นก็ปรับเบาะนอน " ผมจัดการเร่งความเย็นของแอร์เพื่อให้นอนสบายมากขึ้น
จัดการเสร็จ ผมก็ลงจากรถ ไม่น่าห่วงเพราะจอดอยู่หน้าห้องผมนี่แหละ เกิดไรขึ้นผมคงวิ่งออกมาดูทัน อีกอย่างคนแถวนี้ผมก็รู้จักหมด
ได้ยินเสียงเหมือนประตูรถเปิดและปิดแทบจะในทันที อย่าบอกนะว่า...
"กูไปนอนในห้องมึงนะ นอนในรถมันแคบไม่สบาย"
"ห้องผมร้อน ไม่มีแอร์ งั้นคุณขึ้นรถ เดี๋ยวขับไปส่งคอนโดเอง"
"กูไม่ใช่คนเรื่องมาก...อย่าพูดมากดิ๊ ง่วงจะตายอยู่แล้ว....เปิดประตู" ทุกอย่างรวบเสร็จในประโยคเดียว ผมทำไรได้บ้าง นอกจากทำตาม แม่ง ชีวิตไอ้พศิน
มันแทบจะล้มทั้งยืนใส่ที่นอนผม นอนมันทั้งถุงเท้า
แม่ง ้ห้องกูถึงจะเล็ก แต่ห้องกูก็มีวัฒนธรรมนะเว่ย ห้ามขึ้นที่นอนทั้งถุงเท้า
"คุณๆๆๆๆ ถอดถุงเท้าก่อน เดี๋ยวที่นอนผมเหม็น" ผมส่งซักทุกอาทิตย์นะครับ
"อื้มๆๆๆๆๆๆ" แค่บิดตัว แล้วก็เงียบ
"คุณเต้ย ถอดถุงเท้าครับ"
"อยากให้ถอด ก็ถอดให้เลย"
แม่งถ้าไม่ติดว่าเพิ่งซักผ้าปูที่นอนมานะ กูไม่ถอดให้หรอก ส่งซักทีนึงก็เป็นร้อย
ผมอาบน้ำไรเสร็จ วันนี้ช้าหน่อยเพราะสระผมด้วย ผมเริ่มยาวแล้ว ต้องหาเวลาไปตัดซะหน่อย แต่ที่นี่ก็อยู๋ห่างจากร้านประจำ การตัดผมในชีวิตผมเป็นเรื่องสำคัญนะครับ มันคือความเชื่อใจ มันคือความไว้ใจระหว่างช่างกับคนตัด เพราะผมคือความมั่นใจของเราอีกอย่างหนึ่ง ทรงผมดี มีชัยไปกว่าครึ่ง
มันหลับลึกมากครับ ผมลองเอาขาเตะขามันตั้งหลายครั้งก็ไม่ตื่น
ผมว่าจะนอนด้วย แต่ที่นอนคงไม่พอ เลยนอนบนพื้นแทน พัดลมไม่ต้องก็ได้ เพราะบนพื้นก็เย็นใช้ได้อีกอย่างเพิ่งอาบน้ำมา
ผมหลับไปนานมาก เพราะตื่นขึ้นมาก็บ่ายโมงแล้ว ที่ตื่นเพราะโทรศัพท์ผมสั่นจนบ้านสะเทือน
"สวัสดีครับ" เบอร์โรงพยาบาล ผมรีบลุกขึ้นรับ หายงัวเงียทันที
"คุณพศินรีบมาโรงพยาบาลเลยค่ะ คนป่วยล้มตอนฝึกเดิน ตอนนี้หมดสติอยู่ค่ะ" ผมช็อค โทรศัพท์หล่นจากมือตอนไหนก็ไม่รู้
นี่ผมกำลังทำพลาดอีกแล้วใช่ไหม ชีวิตผมจะผิดพลาดอีกกี่ครั้งถึงจะพอ
"มึง.....มึง.....มึง......พศิน" แรงเขย่าเบาๆที่ไหล่ ทำให้ผมได้สติ
"ผมทำพลาดอีกแล้ว"
"คนเราทำพลาดกันได้ทุกคน" น้ำหนักมือที่กดลงที่ไหล่ผม ทำให้ผมรู้ว่า ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียว
"ผมต้องไปโรงพยาบาล..." ผมบอกชื่อโรงพยาบาล
"เดี๋ยวกูไปส่ง ขอล้างหน้าแป๊บ"
"ครับ..." ผมหากระเป๋าตังค์และเปลี่ยนกางเกงจากเกงบอลมาเป็นกางเกงสุภาพ
ไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล
มันไม่ได้ทำให้ผมอึดอัดใจเลย เพราะมันขอรออยู่ด้านนอก
ผมรีบวิ่งเข้าไปข้างใน
"พ่อเป็นไงบ้างครับ" ผมถามละล่ำละลักกับพยาบาลหน้าห้อง
"คุณหมอบอกว่าไม่เป็นไรแล้วค่ะ ศรีษะไม่ได้กระแทกอะไร ที่หมดสติคงเพราะตกใจค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ"
ผมรู้สึกว่าตัวเองหายใจได้สะดวกมากขึ้น
รู้สึกในใจมันฟูอย่างบอกไม่ถูก แต่ที่รู้คือผมหุบยิ้มไม่ได้
"งั้นผมขอเข้าไปดูพ่อหน่อยนะครับ"
"เชิญค่ะ"
ผมเปิดประตูเบามือที่สุด
เดินก็ค่อยๆเดิน
จนไปหยุดที่ปลายเตียง
มีผ้าพันแผลเล็กๆแปะอยู่ที่ข้อศอก
'อย่าเจ็บไปมากกว่านี้นะครับ อย่าให้ผมต้องรู้สึกว่าตัวเองเลวไปกว่านี้อีกเลย'
ผมนั่งมองคนป่วยบนเตียงอยู่พักใหญ่ จึงได้กลับออกมา
"ถ้ามีไรเกิดขึ้น รบกวนโทรบอกผมทันทีนะครับ"
"ค่ะ"
ผมเดินออกมาจากโรงพยาบาลด้วยความรู้สึกที่ดีกว่าตอนเข้าไปมาก
อ้าว ไอ้คุณเต้ยหายไหน
มองๆๆๆๆๆ
จนเห็นมันนั่งอยู่กับเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุน่าจะราวๆ เจ็ดแปดขวบ
แม่ง กับเด็กก็ไม่เว้นนะมึง ผมรีบเดินเข้าไปหา แต่ก็ยังไม่เข้าไปร่วมวงสนทนา กลัวจะไปขัดจังหวะ
"เป็นผู้ชาย เขาไม่ร้องไห้กันหรอก" แม่ง มึงสอนเด็กดีมาก แต่นั่นมันเด็กเจ็ดขวบนะ
"ก็เต้ยคิดถึงแม่" เอ้า ชื่อดันเหมือนกันอีก
"แล้วแม่คิดถึงมึงป่ะ?"
"เต้ยไม่รู้" เสียงเด็กเครือๆเหมือนจะร้องไห้
"ชื่อเหมือนกู ต้องเข้มแข็งเหมือนกู ห้ามร้อง อึ๊บ" มันจะดีกว่านี้มาก หากมันใช้คำสุภาพชนกับเด็ก
"พี่ชื่อเต้ยเหรอครับ?"
"ใช่ ชื่อกูเท่ห์ เพราะงั้นมึงต้องเท่ห์ให้ได้อย่างกู อย่าร้องไห้"
"แต่เต้ยคิดถึงแม่"
"แล้วแม่มึงไปไหน?"
"ยายบอกว่าแม่ทิ้งเต้ยไปตั้งแต่เต้ยยังเด็ก เต้ยแค่อยากมีแม่เหมือนคนอื่นบ้าง เตียงข้างๆเต้ย แม่เขาก็เช็ดตัวให้"
"แล้วมึงไม่มีใครเช็ดตัวให้เลย?"
"ยายเช็ดให้ทุกวัน"
"ถ้างั้นมึงจะไปคิดถึงคนที่เขาไม่เคยรัก ไม่เคยใส่ใจมึงทำไม ถ้าเขารักมึงจริง เขาไม่ทิ้งมึงไปหรอก "
"แต่เต้ย..."
"มึงไม่แม่ แต่มึงมียาย ยายที่เลี้ยงดูมึงมา ยายที่เช็ดตัวให้มึงตอนไม่สบาย ยายที่ไม่เคยทิ้งมึงไปไหน แล้วกับแม่ที่แม้แต่หน้ามึงยังจำไม่ได้ มึงคิดดูเองละกันว่ามึงควรจะให้ความสำคัญกับใครมากกว่ากัน"
"เต้ยรักยาย"
"งั้นมึงหยุดไขว่คว้าโหยหาสิ่งที่มองไม่เห็น แล้วหันกลับมาเห็นค่าของสิ่งที่อยู่ใกล้มึง ยายอยู่กับมึง รักมึง แต่มึงกลับเรียกหาแต่แม่ ที่มึงก็ไม่รู้ว่าเขาอยูส่วนไหนบนโลกใบนี้ ถ้ากูเป็นยายมึง กูคงเสียใจ "
"เต้ยรักยาย เต้ยจะไปหายาย"
"เก่งมาก....ไปหายาย แล้วบอกรักยายซะ "
"ครับ พี่เต้ยเก่งจัง มาหาเต้ยอีกนะครับ เต้ยจะไปบอกรักยายละ เต้ยจะไม่ร้องหาแม่อีก เต้ยมียายคนเดียวก็พอแล้ว"
"ว่างๆ พี่จะมาเยี่ยม"
"ครับ....อุ๊ยยยยยย ขอโทษครับ" น้องเต้ยหันหลังปุ๊บก็ชนกับผมปั๊บ
เกือบล้มแต่ผมคว้าแขนไว้ได้ทัน
ตั้งหลักได้ก็วิ่งปรู๊ดเข้าโรงพยาบาลไปเลย ปากก็เรียกหายายไปด้วย
"กับเด็กก็ไม่เว้นนะคุณเนี่ย ไปกวนประสาทเด็กไรอีกละ เผ่นแน่บซะขนาดนั้น"
"มันพูดกวนตีนกูไง กูเลยตบเล่นไปสองสามที วิ่งไปฟ้องยายมันแล้วมั้ง"
"เหรอครับ?"
"แล้วถ้ากูเตะมึงเล่นบ้าง มึงจะวิ่งไปฟ้องใคร?"
"ฟ้องคุณแป้งมั้ง"
"....................."
"ผมล้อเล่นนะคุณ อย่าคิดมาก"
"แม่ง เล่นไร คิดถึงใจกูด้วย"
"ฮ๋าๆๆๆๆ โทษครับ......แล้วนี่คุณจะไปไหนต่อเปล่า?"
"ว่าจะกลับไปนอน แต่ขับไปส่งมึงก่อนก็ได้"
"ผมยังไม่กลับหอ ต้องไปดูไอ้บอยเล่นดนตรีที่โรงเรียนก่อน มันขอไว้อ่ะ คุณส่งผมที่ป้ายรถเมล์ข้างหน้านี่ก็พอ"
"งั้นกูไปด้วย"
"จะไปทำไมครับ กลับไปนอนดีกว่า"
"ก็ไปดูไอ้เด็กแคระนั่นเล่นดนตรีไง" นี่ถ้าไอ้บอยได้ยิน ผมว่ามันคงพ่นไฟใส่ไอ้คุณเต้ยแล้วแหละ
สรุปมันก็ไปด้วย
พอมันรู้ว่าผมขับรถดี มันให้ผมขับอีก
แล้วมันทำไร
นอนกรนเบาๆอยู่ข้างๆนี่ไง
แต่วันนี้ยังไงผมก็ต้องขอบคุณมัน
งั้นวันนี้ผมจะยอมทำดีกับมันซักวันละกัน
พักรบก่อน.....แต่คงไม่พบรักหรอก
เพราะผมกลัวไปแล้ว
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ขำๆกันครับ
-
เอาล่ะสิ มาแบบไหนล่ะคุณเต้ย,,,
-
:3123: :pig4: :3123:
-
คุณเต้ยน่ารัก
-
:mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องสนุกน่ารัก ถ้ามาต่อบ่อยๆ คนอ่านตรึมแน่
-
คุณเต้ยน่ารักนะ
-
มาแต่ล่ะทีแรงๆทั้งนั้นเลยนะคุณเต้ย
-
เต้ยน่ารักอ่ะ ปากร้ายแต่ใจดี เราว่าพศินไม่น่าใช่คนจน เหอๆ เดาล้วนๆค้าบบบบบ
-
เต้ยน่ารักอีกล่ะ ^^
-
อืมห์ เต้ยนี่ยังไงนะ แปลกๆ พิลึก แต่ก็น่าสนใจ
-
สนุกค่ะ คุณเต้ยนี่สนิทกับพศินไวไปมั้ย ^^
-
มาต่ออีกนะครับ
-
คนเยอะกว่าที่ผมคิดมาก
ทั้งเด็กนักเรียน ทั้งบุคคลทั่วไป ร้านค้าต่างๆและองค์กรจำนวนมากที่เข้ามาเปิดบูธ
จากโรงเรียนที่กว้างๆ ดูแคบไปทันทีเลย
แล้วแบบนี้ผมจะหาไอ้บอลเจอมั๊ยละเนี่ย
"โทษครับ" ก็ผมดันเดินไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า น่าจะเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้แหละ ผมเห็นตัวอักษรย่อบนหน้าอกเสื้อ
"ไม่เป็นไรพี่....."
"อ่อ....ไอ้น้องๆๆ" น้องมันจะเดินห่างไป ผมเลยเรียกไว้ก่อน
"ผมไม่แจกเบอร์นะพี่" กวนตีนกูอีก หน้าตากูนี่แบบอยากได้เบอร์เด็กนักเรียนชายมากเลยเหรอ
"คือพี่ม่เรื่องอยากถามหน่อยอ่ะ.....รู้จักไอ้บอลมอหกไหม ที่มันจะขึ้นเล่นดนตรีวันนี้ด้วยนะ"
"เพื่อนผมเองแหละ"
"ดีเลย พาพี่ไปหามันหน่อยดิ"
"แล้วพี่เป็นไรกับมันอ่ะ?"
"แล้วมึงจะเสือกไรด้วย"
"อ้าว ไมพูดงี้อ่ะพี่"
"พี่ขอโทษแทนคุณคนนี้ด้วยละกัน....คุณเต้ยครับ ช่วยอยู่สงบๆแป๊บหนึ่ง" แล้วทุกอย่างจะดีเอง
"ไม่เห็นรึไงว่ามันกวนตีนมึง" อารมณ์เดือดจริงๆ แตะนิดแตะหน่อยนี่ขึ้นตลอด
"ผมจัดการเองครับ" มันอารมณ์เริ่มเสียเพราะโดนกวนตีนและโดนผมขัดใจ แต่ดีหน่อยที่มันยอมถอยออกไป ถึงจะฮึดฮัดหน่อยๆก็เหอะ
ตกลงกันได้เสร็จสรรพ ไอ้น้องคนนี้ก็พาผมไปที่เวทีแสดง
"ไอ้บอล มีคนมาหา......"
"พี่ศิน....พี่มาจริงๆด้วย" เพื่อนมันพูดไม่ทันจบ พอผมโผล่หัวออกมา มันก็ตะโกนแทรกเพื่อนมันขึ้นมาเลย
"เชี่ยบอล....สาบานเหอะว่ามึงไม่เห็นหัวกู"
"ขอบใจไอ้บีมที่พาพี่ศินมา แต่ตอนนี้มึงไสหัวไปได้ละ"
"ขอบใจนะไอ้น้อง"
"เบยเบยพี่" ผมคงแก่เกินไปสำหรับศัพท์วัยรุ่นสมัยนี้ เลยได้แต่ยิ้มตอบมันกลับไป
"ผมดีใจวะที่พี่ศินมา" ดูจากสีหน้ามัน ผมว่าถ้ามันกรี๊ดได้ มันคงกรี๊ดไปแล้ว อะไรจะดีใจขนาดนั้น ฮ่าๆๆๆ
"เวอร์ละมึง..."
"ก็ผมดีใจจริงอ่ะ แล้วนี่พี่มายังไง?"
"มากับ...."
"กู"
ไอ้บอลหน้าหุบยิ้มขวับเหมือนดอกทานตะวันที่คอหักทันทีพอไอ้คุณเต้ยโผล่หัวมา
ว่าแต่มันแวบไปซื้อน้ำตอนไหนวะ ที่สำคัญไม่เผื่อผมด้วย
"พี่ศิน ....พามัน...เค้ามาทำไม?" โดนผมจ้องหน้ามันเลยยอมเปลี่ยนสรรพนามเรียก ยังไงไอ้คุณเต้ยก็แกกว่ามันหลายปี ผมไม่อยากให้น้องต้องเสียมารยามกับเรื่องแค่นี้
"มันไม่ได้พากูมา แต่กูพามันมาต่างหาก" ไอ้นี่ก็สนุกจังกับการได้แกล้งเด็ก แกล้งกูคนเดียวยังไม่พอ
"แล้วมาทำไม...ครับ?" ไอ้บอลเหมือนจะเหวี่ยง แต่เหวี่ยงไม่สุด ป่านนี้ในใจมันคงเดือดเป็นลาวาหม้อไฟแล้วแหละ รู็ได้จากน้ำเสียงและแววตา ฮ่าๆๆๆๆ
"มาดูเด็กแคระเล่นดนตรี"
"ผมไม่ใช่...."
"อ่ะๆๆๆๆ พอๆๆๆกันทั้งคู่เลย คุณเต้ยครับเลิกแกล้งไอ้บอลมันได้แล้ว"
"หมดหนุกเลย" มันทำท่าดูดน้ำได้กวนตีนมาก
"ส่วนมึง ไปเตรียมตัวเล่นได้แล้ว ถ้าไม่เล่นกูจะได้กลับ ง่วงนะเว่ย"
"เล่นดิพี่ ผมซ้อมมาตั้งนาน"
"งั้นไปเตรียมตัวได้แล้ว กูจะรอดูตรงนี้ เต็มที่นะมึง"
"ได้พี่....ดูผมให้ดีดีละ"
"เออ! กูมาที่นี่เพื่อดูมึงคนเดียวนี่แหละ...ไปๆๆๆ" มันยิ้มแตกแล้ววิ่งไปเตรียมตัวหลังเวที
ส่วนผมกับไอ้คุณเต้ยนี่จัดการหาที่นั่งกัน ดีครับไม่ต้องยืน สถานที่เขาจัดเก้าอี้ไว้ให้อย่างเรียบร้อย
ตอนแรกผมอยากจะนั่งแถวหน้าเลย
แต่ไอ้คุณเต้ยบอกว่าอยากโดนด่าเหรอ
ตอนแรกไม่เข้าใจ มันเลยบอกว่าเพราะผมกับมันสูงมากเมื่อเทียบกับนักเรียนหรือคนทั่วไปในงานนี้กะโดยสายตานะ
ซึ่งผมก็เห็นตามนั้น ถ้าผมกับมันยืนหน้า คนข้างหลังคงลำบาก เลยพากันไปนั่งค่อนๆข้างหลัง แต่ก็ไม่หลังซะทีเดียว
"อ่ะ" นั่งๆอยู่ มันก็ยื่นแก้วน้ำมาตรงหน้าผม
"ให้ผมทิ้งให้เหรอครับ" ผมทิ้งให้ได้นะไม่มีปัญหา เพราะผมกับเพื่อนฝากขยะกันประจำ แต่ที่ถามเพราะผมเห็นมันยังเกือบเต็มแก้วอยู่เลย
"ให้มึงกิน"
"ไม่เอาครับ ขอบคุณ..."
"ทำไม?" เหวี่ยงกูอีก
"รังเกียจ" หึหึหึ
"เหี้ย" มาแบบเบาๆ
แล้วมันก็ดูดๆๆๆๆจนหมดแก้วแล้วเดินเอาไปทิ้งข้างๆตรงถังขยะ
ตอนนี้บนเวทีกำลังเช็คโน่นนี่นั่น เดินวนกันอย่างกะสวนสนาม
แต่ทำไมไอ้คุณเต้ยหายไปนานละ ถังขยะก็อยู่ไม่ไกล
ไม่ใช่อะไรหรอก ขี้เกียจกลับเอง คนเยอะขนาดนี้ กว่าจะเรียกแท็กซีหรือวินได้คงลำบาก
ผมพยายามมองหาไปรอบๆ อ้อ.....มันกำลังคุยกับเด็กนักเรียนมอปลายผู้หญิงอยู่ไม่ไกลนี่เอง
คงขอไลน์หรือเบอร์กันแน่ เพราะผมเห็นทั้งสองฝ่ายกำลังถือโทรศัพท์กันอยู่
มันกลับมานั่งลงข้างผม
ผิวปากเบาๆสบายใจนั่งไถโทรศัพท์เล่น
"ระวังคุกนะคุณ"
"ก็เลี้ยงไว้ก่อนไง ไม่กี่เดือนก็เข้ามหาลัยแล้ว"
"ผมแค่อยากจะบอกว่ามันไม่ดี ถ้าคุณไม่จริงใจหรือคิดอะไรกับน้องเขาจริงๆ อย่าไปยุ่งเลย การให้ความหวังคนอื่นและเอาคืนในเวลาต่อมา เขารู้สึกแย่มากนะครับ"
"มึงเองก็ระวังคุกเหอะ ว่าแต่กู"
"ผมทำอะไร?"
"ไอ้แคระบนเวทีไง อย่าบอกว่ามึงโง่ดูไม่ออกว่ามันคิดไงกับมึง"
"นั่นมันน้องผม"
"ลูกพ่อแม่มึงด้วยว่างั้น?"
"คุณนี่ใจไม่สะอาดเลย "
"ถ้าใจสะอาดแล้วโง่ กูก็ไม่เอาหรอก" มึงจะเถียงกับกูเพื่อ???????????
"ผมขอบอกคุณอีกครั้ง ว่าผมกับมันแค่พี่น้องกัน ถ้าคุณยังติดใจเรื่องที่คุณเห็นวันนั้น ผมบอกตรงนี้เลยว่ามันไม่มีอะไรเลย ก็เหมือนที่คุณกับผมนอนกันวันนี้นั่นแหละ มันก็แค่นั้น เข้าใจตรงกันนนะครับ"
"มีแต่ควายเท่านั้นแหละที่ดูไม่ออก" ยังๆๆๆ ยังไม่จบอีก
อยากคิดไรช่างแม่ง หัวมันไม่ใช่หัวผม
พอทุกอย่างพร้อม
นักดนตรีทุกคนก็ออกกันมาหน้าเวทีพร้อม
ไอ้บอลมันดูเด่นไม่ใช่เล่น
มีเสียงมากมายที่เรียกชื่อพี่บอลๆ บอลๆ ไอ้บอลๆ จนผมเผลอยิ้มตามกับความดังของมัน
คนหน้าเวทีแน่นมาก แต่ผมสูงไง ไอ้บอลเลยเห็นผมไม่ยาก
มันยิ้มให้ผมใหญ่เลย ผมเลยโบกมือให้กำลังใจมันกลับไป
เพิ่งรู้ว่าเด็กมัธยมเล่นคอนเสิร์ตได้มันขนาดนี้
เล่นเอาผมเจ็บคอไปเลย
สั้นๆก่อนนะครับ
ตอนเย็นถ้าว่างๆจะมาต่อให้
ลงไว้ก่อนจะได้รู้ว่าดิวยังอยู่ ฮ่าๆๆๆๆ
เพราะหายบ่อย
-
พ่อพระ สมแล้วที่คุณเต้ยว่าควาย
แต่ก็ว่านะ คนไม่ได้คิดอะไร ก็คงไม่นึกไปถึงแบบนั้นหรอก
จะสู้คุณเต้ยได้ไงนะ o13
-
:L2: :pig4: :L2:
-
สนุกๆๆๆ ชอบเต้ยตอนสอนเด็กน้อย น่ารักมากๆ
-
คุณเต้ยนี่ปากสุดยอดจริงๆ 5555
-
น่ารักตลอดเลยศิน
-
สรุปใครเป็นนายเอกอะงง
แต่รวมๆๆเเล้วชอบมากกกกกกกกเรื่องสนุกดี
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ชอบ ๆ บอล
-
เอาล่ะสิ. เชียร์ใครดี
-
ยังงัยต่ออ่ะ
-
ดูท่าบอลจะชอบพศินมากเลยนะเนี่ย
-
"ฟังเพลงหนักๆกันมาเยอะแล้วนะครับ งั้นต่อไปมาฟังเพลงสบายๆจากเพื่อนผมกันบ้าง ปกติเพื่อนผมคนนี้ไม่ค่อยร้องหรอกครับ มันบอกชอบอยู่เบื้องหลังมากกว่า แต่วันนี้มันเกิดอยากร้องขึ้นมา ขอเสียงกระหึ่มให้เพื่อนผมหน่อยครับบบบบบบบบบบบบบ"
ไอ้บอลเดินเขินๆออกมาหน้าเวทีที่มีไมค์ตั้งอยู่
พร้อมกับเสียงกร๊ดแบบเซอร์ราวด์อะลาวด์มาก
เวลามันเขินๆแบบนี้ผมว่ามันดูน่ารักน่าเอ็นดูดีนะครับ ไม่เห็นกวนตีนเหมือนอยู๋กับผมเลย
"คุณเต้ย.....ดูดิ เสียงกร๊ดเยอะมาก น้องผมฮอตใช่เปล่าละ?"
"ภูมิใจ?"
"น้องผมครับ น้องผม" แม่ง มองเหยียดขนาดนี้ ด่าแม่กูเลยดีกว่า
"ระวังมันขอเลื่อนขั้นละ" โวะ ไอ้นี้ก็เล่นไม่เลิก รำคาญละ
ผมเลิกสนใจมัน กลับไปตั้งใจดูบนเวทีต่อ
พอเสียงกรี๊ดเริ่มซา แต่ก็มีบ้างประปราย
ไอ้บอลก็เริ่มจับไม่ค์ หมุนๆ คงแก้เขิน แล้วก็กล่าวทักทายทุกคน
"สวัสดีครับ วันนี้ผมขอร้องซักหน่อยนะ เสียงอาจไม่ดีเท่านักร้องนำของวง แต่ก็คงพอฟังกันได้แหละครับ.....เพลงนี้ผมขอมอบให้กับใครคนหนึ่ง ฟังแล้วอาจดูเหมือนน้ำเน่า แต่ถ้าเขาเข้าใจ ผมก็ยอมจมน้ำเน่าตายครับ"
"กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" หูกูจะดับมั๊ยเนี่ย
แต่ผมว่ามันเน่าจริงๆแหละ แต่ก็นั่นแหละครับ วัยนี้กับความรัก หรือแอบรักมันไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าไม่มีซิ มันจะแปลกยิ่งกว่า
"น้องมึงเน่าเนาะ"
"คุณไม่เคยแอบรักใครรึไง? ถึงไม่เข้าใจความรู้สึกนี้"
"อย่างกูนี่ต้องแอบรักด้วยเหรอ?" ครับ มึงหล่อ
ลันลันลัน ลา
ลัน ลา ลัน
ลัน ลัน ลันลัน ลา
ลัน ลา ลัน
ลัน ลัน ลันลันล้า
ลันลาล้าลันลัน ลา วู้ วู
ปี้สาว ครับ สวัสดี ครับ ปี้ ครับ
จำน้องชาย คน นี้ ได้ ก่อ
จำได้ บ่ได้ ก็ บอก มา ลา ลา
ปี้สาว ครับ ตอนนี้ผม
เป๋น หนุ่ม แล้ว ครับ
มีแม่หญิง มา ไล่ จับ
จะยับ เอาผม ไปเป็นแฟน ลา ลา
เจอ กันเมื่อสอง สาม ปี ก่อน
ผม ยังละอ่อน และ ซน แก่น
ฮัก เป๋น ปี้สาว
บ่ได้เมาเอาเป๋นแฟน
ปี้ ก็ฮัก ผม เป็น น้อง จาย
ปี้สาว ครับ
ตอน นี้ ผม ฮัก ปี้ แล้วครับ
จะฮักปี้ บ่ มี หน่าย
บ่อยากเป๋นน้องจาย แล้ว ล่ะ
ลันลันลัน ลา "ไอ้แคระกำลังจีบมึงอยู่"
ลัน ลา ลัน "บ้าดิคุณ ผมไม่ใช่พี่สาวซะหน่อย"
ลัน ลัน ลันลัน ลา "ควายกันต่อไป"
ลัน ลา ลัน "คุณหุบปาก แล้วฟังเพลงไปเหอะน่า"
ลัน ลัน ลันลันล้า "ปากดีขึ้นนะ" ผมไม่พูดไร เพียงแค่ยิ้มกวนตีนกลับไป ก็บนเวทีน่าสนใจกว่าไอ้ตัวกวนตีนตรงนี้ตั้งเยอะ
ลันลาล้าลันลัน ลา วู้ วู
เจอ กัน เมื่อสอง สาม ปี ก่อน
ผม ยังละอ่อน และ ซน แก่น
ฮัก เป๋น ปี้สาว
บ่ได้เมาเอาเป๋นแฟน
ปี้ ก็ฮัก ผม เป็น น้อง จาย
ปี้สาว ครับ
ตอน นี้ ผม ฮัก ปี้ แล้วครับ
จะฮักปี้ บ่ มี หน่าย
บ่อยากเป๋นน้องจาย แล้ว ล่ะ
บ่อยากเป๋นน้องจาย แล้ว ล่ะ
บ่อยากเป๋นน้องจายแล้ว
ลันลันลัน ลา
ลัน ลา ลัน
ลัน ลัน ลันลัน ลา
ลัน ลา ลัน
พอเพลงจบ เสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดก็กระหึ่มอีกรอบ
มันหันมายิ้มให้ผมตรงๆทีหนึ่งก่อนจะกลับไปยืนตำแหน่งกีตาร์
ผมว่าวันนี้ไอ้บอลดูมีเสน่ห์มากๆ
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงเรียกเสียงเชียร์จากคนได้เยอะขนาดนี้
"พี่ศินๆๆๆๆๆ" ไอ้บอลวิ่งกระหืดกระหอบมาดักทางผมไว้ อะไรของมันอีก
"อะไรของมึงอีก"
"คือ.....คือ ......ผม ผม"
"หายใจมึง หายใจ เดี๋ยวก็ได้ตายก่อนพูดจบหรอก" มันก้มหน้า มือจับเข่า หายใจแรงๆ
ผมเลยลูบหลังมันขึ้นๆลงๆ ไม่รู้ช่วยอะไรได้ไหม แต่เห็นเขาทำกันมาแบบนี้
ผมรอมันจนเกือบหายใจกลับมาเป็นปกติ
ส่วนไอ้คุณเต้ยก็ยืนมองนิ่งๆ ไม่ยินดียินร้ายอะไร
ผมว่ามันคงกำลังมองสาวๆนักเรียนแน่เลย
ไอ้เฒ่าหัวงูเอ๊ยยยยย
"คือผมจะมาถามว่าผมร้องเพลงเราะไหม?"
"แค่นี้?"
"ก็แค่นี้แหละพี่ ว่าไง เพราะไหม"
"ก็เพราะดี กูยังคิดไม่ถึงเลย ไม่เคยเห็นมึงร้อง"
"ผมร้องเฉพาะงานสำคัญเท่านั้นแหละพี่"
"มีดีก็โชว์เลยมึง เก็บไว้ทำไม กูไปก่อนละ ต้องเตรียมตัวไปทำงานอีก"
"ขอบคุณนะพี่ศินที่มาดูผมวันนี้"
"เออ" ผมหันหลังโบกมือให้มัน
"คุณเต้ยวันนี้ขอบคุณมากนะครับ ทั้งพาผมไปโรงพยาบาลแล้วก็พามาที่นี่ด้วย เดี๋ยวผมกลับเองก็ได้ คุณจะได้กลับไปพัก"
"มาขับรถหน่อย กูง่วงละ"
"......" ฟังกันบ้างไหมเนี่ย
สรุปผมก็ขับรถมาที่ห้องตัวเองอีกครั้ง
ระหว่างทางผมปลุกจะถามว่าจะให้ผมไปส่งที่ไหน แต่มันไม่ยอมตื่นเอง
"คุณเต้ย ครับ ถึงห้องผมแล้ว คุณจะกลับเลยมั๊ย" อีกเกือบสองชั่วโมงกว่างานผมจะเริ่ม
"คุณเต้ย" ทำไมตื่นยากจังวะ
"คุณเต้ย......คุณเต้ยครับ......ไอ้คุณเต้ยเว่ยยยยย"
ได้ผลครับ มันลืมตาผ่างออก จนผมต้องเด้งตัวออกมา เพราะเมื่อกี้ตะโกนซะใกล้เลย
"เสียงดัง" อ้าว ด่ากูอีก
"ผมจะบอกว่าถึงห้องผมแล้ว คุณจะกลับเลยมั๊ย หรือจะให้ผมไปส่งที่คอนโด"
"อีกนานนิกว่ามึงจะเริ่มงาน"
"คุณรู้เวลาทำงานของผมด้วยเหรอ?"
"กูขี้เสือกมั้ง เลยรู้.....งั้นกูขอไปนอนในห้องเล็กๆเท่ารังมดของมึงก่อนนะ" แม่ง เหยียดกันเข้าไป
มันหลับจริงๆครับ
หลับแบบเป็นตายเลย
ผมแกล้งสะดุดขามันตั้งหลายครั้ง
ทำเสียงดังจนกลัวคนห้องข้างๆจะมาด่ามมันก็ยังไม่ตื่น
ไม่รู้ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน
ผมไม่มีไรทำเลยหยิบการ์ตูนมาอ่าน ให้นอนเวลานี้ก็นอนไม่หลับ
จนเกือบถึงเวลาทำงานผมก็ปลุกไอ้คุณเต้ย
"คุณเต้ย.....คุณเต้ยครับ" ยืนปลุกไม่ตื่น ผมเลยนั่งลงข้างๆมัน
"คุณเต้ยครับ ตื่นเหอะ ผมต้องไปทำงานแล้ว"
"คุณเต้........." แม่ง!!!!! เมื่อกี้อะไรชนปากกูวะ
ตั้งสติได้.....
ผมก็เห็นมันนอนมองผมตาแป๋วอยู่แล้ว
แล้วดูมันก็มีอาการตกใจปนทำไรไม่ถูกเหมือนกัน
"กูชินอ่ะ เวลาแป้งหรือแฟนคนก่อนๆมาปลุก กูจะชอบทำแบบนี้ เพื่อที่กูจะได้นอนต่อ" แล้วมันก็ลุกเข้าห้องน้ำไป
ไหนบอกทำเพื่อจะได้นอนต่อ แล้วมึงลุกขึ้นมาทำไมวะ
แม่ง ทำไมในรถมันวังเวงอย่างกะอยู่ในป่าช้าเลยวะ
ถ้าอึดอัดขนาดนี้ ผมยอมวิ่งมาทำงานเองก็ได้
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เมื่อครู่ ผมกับมันไม่มีใครยอมเปิดปากพูดอะไรเลย
ผมไม่ได้โกรธนะ เพราะเมื่อกี้เขาเรียกว่าจูบไม่ได้หรอก มันเหมือนยุงบินมาชนปากผมเฉยๆ
แต่ที่ไม่เข้าใจคือ 'มึงจะเงียบทำเพื่อ'
"มึง?"
"ครับ" มันพูดแล้วเว่ยยยยยยยยย
"รู้ไหมทำไมกูถึงมาคุยกับมึง"
"ไม่รู้ครับ" ผมก็สงสัยนะ ว่าจู่ๆมันจะอยากมาคุยมายุ่งกับผมทำไม
"กูแค่อยากรู้ว่าคนอย่างมึงมีดีอะไร ทำไมแป้งถึงได้ชอบ หรือแม้แต่ผู้หญิงหลายๆคนในคอนโดถึงสนใจมึงนัก"
"คุณแป้งไม่ได้ชอบผม คุณเข้าใจผิดแล้ว"
"อย่าโง่ดิ"
"ถ้าอย่างนั้น คุณรู้หรือยังละว่าคนอย่างผมมีดียังไง?"
"ยัง" พอมันมานิ่งๆแบบนี้ ผมก็ตั้งรับไม่ถูกเหมือนกันนะ
"ผมไม่ได้ดีอย่างที่ทุกคนคิดหรอก"
"กูรู้...."
"รู้ได้ไง?"
"กูไม่โง่ไง"
"งั้นคุณรูแล้วว่าผมไม่ได้ดีเด่อะไร ต่อไปเราคงไม่มีไรต้องคุยกันอีก"
"แต่กูว่าเราสองคนเป็นเพื่อนกันได้นะ"
"ผม..."
"คนอย่างกูไม่ได้ชวนคนอื่นมาเป็นเพื่อนบ่อย เพราะงั้นมึงไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ"
"คุณเป็นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ คิดเองเออเอง ตัดสินใจเอง"
"ตั้งแต่เกิด"
"โวะ!!!...............เดี๋ยวๆๆๆๆคุณ นี่มันไม่ใช่ทางไปคอนโดนิ"
"ก็ใช่ไง"
"แต่ผมต้องไปทำงาน"
"กูโทรบอกคุณเมย์ให้แล้ว"
"ได้ไงอ่ะคุณ ผมต้องทำงานนะ"
"เขาไม่ไล่มึงออกหรอกนะ" มึงใหญ่มาจากไหนวะ ถึงทำได้ขนาดนี้ แค่ลูกค้าที่เข้ามาพักมีอำนาจขนาดนี้เลยเหรอ
"แต่ผมไม่อยากหยุดงาน"
"แต่กูไม่มีเพื่อนดื่ม"
"แต่ผมมีงานต้องรับผิดชอบ"
"แต่กูต้องมีเพื่อนดื่ม"
"นั่นมันเรื่องของคุณ ผมไม่เกี่ยว"
"เกี่ยวดิ เพราะมึงต้องไปเป็นเพื่อนกู......หุบปาก กูต้องการสมาธิขับรถ"
มันพาผมมาที่ร้านใหญ่ร้านหนึ่ง
ดูจากข้างนอกคนยังไม่น่าจะเยอะ
คงแพงมาก
ดูเหมือนทุกคนจะคุ้นเคยกับมันดี เห็นทักทายกันแทบทุกคน
"นั่งดิ"
เป็นร้านดื่ม เต้นได้ โยกได้ หิวก็ได้กิน ฮ่าๆๆๆๆๆ
"แพง"
"กูจ่าย นั่งดิ"
"แต่ผม......"
"ทำไมดื้อจังวะ"
"ไอ้...."
"เอ้ยยยยย......ไอ้เต้ย หายหัวไปหลายวันเลยนะมึง แล้วนี่ไง มาแต่หัววันเลยนะมึง"
"เบื่อๆวะ เลยมาหาไรแดก"
"ร้านกูได้รับเกียรติมาก.....แล้วนี่ใครวะ กูไม่เคยเห็นหน้า"
ผมรอฟังนะครับว่ามันจะตอบว่าไง
"เพื่อนกูเอง.....ว่าแต่มึงชื่อไรนะ" แม่ม บอกเพื่อน แต่กลับจำชื่อกูไม่ได้
"เล่นไรของมึงวะไอ้เต้ย เพื่อนมึงเองกลับจำชื่อไม่ได้.....กูนีน มึงอ่ะชื่อไร?"
"พศินครับ" เกร็งวะ
"พูดกับกูธรรมดาก็ได้....หรือที่บ้านห้ามพูดคำหยาบวะ"
"......." ไอ้คุณเต้ยมันนั่งมองผมแล้วยิ้มได้กวนตีนมาก
"ผมถนัดพูดแบบนี้มากกกว่า เชิญคุณนีนตามถนัดเลยครับ"
"เออๆ แล้วว่าแต่มึงไปรู้จักกับไอ้เต้ยได้ไง"
"เอ่อ...คือ"
"อยู่คอนโดเดียวกัน"
"คอนโดโคตรของโคตรแพงนั่นอ่ะนะ"
"เออ"
"อยากแดกไร สั่งตามสบายเลยนะพวกมึง แต่ไอ้เต้ยห้ามลงบิลกู ป๊าม๊าจะเฉ่งหัวกูละ พวกมึงมาทีลงบิลกูทุกที"
"เออน่า คราวนี้กูสดเว้ยยยยย" คุณนีนเป็นคนน่ารักครับ น่ารักทั้งนิสัยและหน้าตา น่ารักแบบดุๆ โหดๆ
"มองตามเพื่อนกูขนาดนั้น จับมันแดกเลยมั๊ยละ?"
"คุณนี่มันปากจัด"
"จัดว่าไร"
"จัดว่า หมา มั้ง"
"มึง!"
"วันนี้เราเป็นเพื่อนกันนะครับ อย่าลืมดิ"
นั่งดื่มมนั่งคุยกับมันไป จนเวลาเริ่มดึก
และแล้วความคึกของผมก็เริ่มมาเยือน
ผมดื่มไปเยอะเหมือนกัน หลายเดือนแล้วที่ผมไม่ได้แตะต้องเรื่องพวกนี้เลย
"คุณเต้ย ผมขอไปห้องน้ำนะ"
"ไปถูกไหม"
"ถูกดิ"
"เมาแล้วกร้านโลกนะมึงอ่ะ....มา กูพาไปเอง"
"ห่วงผมเหรอ?"
"ห่วงว่าตัวกูนี่แหละจะต้องไปประกันตัวมึงที่สถานีตำรวจ เรื้อนขนาดนี้"
"ผมไม่ได้เมาขนาดนั้นซักหน่อย"
ผมล้างหน้า ล้างตา ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
ผมมึนเยอะเหมือนกัน อาจเป็นเพราะห่างไปนานมาก
"ไหวไหมมึง?"
"พอไหวครับ"
กลับมานั่งที่โต๊ะไม่นานก็มีสาวตามมาขอชนแก้ว ส่วนไอ้คุณเต้ยเห็นบอกว่าจะไปคุณนีนหน่อย
"สวัสดีค่ะ มี่ขอนั่งด้วยคนนะคะ"
"เชิญครับ"
"มาครั้งแรกเหรอค่ะ มี่ไม่เคยเห็นหน้าเลย"
"ครับ"
"แล้วมาคนเดียวเหรอคะ?"
"มากับเพื่อนครับ"
"มากับเพื่อน แต่อยากกลับกับคนอื่นบ้างไหมคะ?"
"เอ่อ...คือ"
"เอาดิ ถ้ามึงอยากกลับกับคนอื่น กูไม่ขัดหรอก"
"คุณเต้ย....." แม่ง มาได้จังหวะตลอด
"ผมคงไม่สะดวกครับ ขอโทษครับ"เธอก็ไม่ตอแยหรือแสดงอาการเหวี่ยงแต่อย่างใด ยิ้มให้ผมแล้วกลับไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนเหมือนเดิม
"ทำไมไม่ไป?"
"ก็ผมไม่หิว กินตอนไม่หิว ยังไงก็ไม่อร่อยหรอก"
"ต่างกับกู ป้อนมาเหอะ กูอ้าปากรับทั้งนั้นแหละ"
"เราจะกลับกันกี่โมง?" ผมต้องเข้าไปตะโกนใกล้หูมัน เพราะถึงตอนที่ดีเจเปิดเพลงพอดี
"ว่าไงนะ"
"กลับกี่โมง....เอ๊ย"
"ผมขอโทษครับคุณลูกค้า ลูกค้าอีกคนเต้นมาชนผม จนผมมาชนคุณอ่ะครับ"
"ไม่เป็นไรน้องๆ พี่ไม่เป็นไร ไปทำงานเถอะ พี่จัดการเอง"
"วันนี้เราหายกันแล้วนะ" แม่ม สองครั้งเลยเหรอภายในวันเดียว
แต่มันคือความบังเอิญครับ อย่าคิดมาก
-
เสน่ห์แรงนะเนี๊ยะ. พศิน,,,
-
:L2: :pig4: :L2:
-
อร๊ายยย ขอพิกัดคอนโดเลยคระ จะไปหา รปภ พศิน อิอิ
-
ยอมใจในความเอาแต่ใจของคุณเต้ย หุหุ
-
ฮาคุณเต้ย :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้าคิดจะเป็นเพื่อนเต้ย คงต้องเกรียนพอตัว o18
-
คุณเต้ยคนซึน จีบแบบซึนๆอยู่ใช่มั้ย แต่พศินคนซื่อคงไม่มีทางรุ้ตัว
-
เต้ยนี่ยังไง จับดักไว้ทุกทาง คนไม่รู้อะไร ก็ไม่รู้อะไรจริงๆ
-
โอยยยย อ่านรวดเดียวเลย
จัดว่าสนุกมากกก อยากอ่านต่ออีกกก
ว้อนมากมาย คืออ่านแล้วเพลินอ่ะ
ติดตามๆ พศิน ผู้สเน่ห์แรงมากมาย กับคุณเต้ย เด้ออ
-
ฟินไป 2 รอบ อิอิ
-
พศิน
-
"โทษๆๆ รอกูกันนานมั๊ยวะ" ที่ผมกับไอ้คุณเต้ยยังกลับไม่ได้เพราะต้องรอคุณนีนนี่แหละ
"แล้วมึงให้กูรอทำไม?"
"กูมีเรื่องอยากปรึกษามึงหน่อย"
"เรื่อง?"
"คือตอนนี้กูไปชอบใครคนหนึ่งอยู่ แต่กูไม่รู้จะเข้าไปทำความรู้จักเขายังไง "
"ชอบก็จีบ ยากตรงไหน"
"กูไม่ได้หน้าด้านแบบมึงนิ เอาดีดี มึงมีไรจะแนะนำกูบ้าง"
"ชอบก็จีบ จบ"
"เชี่ยเต้ย กูพึ่งพาอะไรมึงไม่ได้จริงๆ....ศิน มึงมีไรแนะนำกูบ้างเปล่า?" วนมาที่กูจนได้
"ถ้าชอบเขาจริงๆ ก็เข้าไปทำความรู้จักสิครับ อาจจะไม่ต้องจีบ เข้าไปแนะนำตัวก่อนก็ได้"
“ช้า...” ใครจะเร็วเหมือนมึงละครับไอ้คุณเต้ย รู้จักชื่อปุ๊บ ชวนขึ้นเตียงปั๊บ
"หุบปากไอ้เต้ย..........แต่กูกลัวเขาจะต่อยกูกลับมาดิศิน"
"หมัดผู้หญิงจะหนักแค่ไหนกันวะ"
"ถ้าผู้หญิงกูจะมานั่งกลุ้มแบบนี้มั๊ยละมึง"
"ตกลงมึงแน่ใจว่าจะเลือกแบบนี้แล้วใช่มั๊ย" ตกลงที่ถามผม คือไม่คิดเอาคำตอบอะไรจากผมใช่มั๊ยครับ แล้วจะมาถามผมทำไมไม่ทราบ
"กูมามั่นใจเพราะกูเจอเขานี่แหละ" สรุปคือคุณนีนจะจีบผู้ชาย แต่กลัวโดนต่อยนี่เอง
ผมก็ไม่ได้อะไรนะ ความชอบ มันคือเรื่องความรู้สึกที่ห้ามหรือบังคับกันไม่ได้ ส่วนปัจจัยแวดล้อมอื่นๆก็ต่างกันไปแต่ละคน
"แล้คุณนีนไปเจอเขามาที่ไหนครับ?"
"เขาเป็นลูกค้าร้านกูนี่แหละ "
"งั้นก็ง่ายเลยมึง ยากตรงไหนวะ?"
"ยากตรงที่เขาพาสาวเซ็กซี่มาด้วยทุกครั้งไง"
"ง่ายนิดเดียว งั้นมึงก็หาเป้าหมายใหม่"
"เชี่ยเต้ย ความรักมันเกิดขึ้นง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ กูไม่ใช่คนใช้ความรักเปลืองแบบมึง" หึหึหึ ผมโคตรถูกใจคำพูดของคุณนีนเลย
"กูชักอยากเห็นหน้ามันแล้ววะ คืนนี้มาเปล่า?"
"คืนนี้ไม่วะ แล้วพวกมึงว่ากูควรทำไงดี.....ถามไอ้ศินดีกว่า "
"ผมว่าถ้าเขามีแฟนอยู่แล้ว อย่าไปยุ่งเลยครับ คุณนีนพักใจซักหน่อย เดี๋ยวก็ทำใจได้ครับ"
"เชื่อกูไอ้นีน ชอบก็จีบ ไม่ติดก็เลิก ส่วนเรื่องแฟนมัน ถ้าเขารักกันมากพอ ยังไงเขาก็ไม่เลิกกันหรอก"
"คุณเต้ยไปแนะนำคุณนีนแบบนั้นทำไมครับ เกิดคุณนีนไปทำจริงๆแล้วคู่นั่นเลิกกัน จะทำไง"
"โห่มึง ถ้าพวกมันรักกันจริง ต่อให้ไอ้นีนทำไงก็ไม่เลิกกันหรอก ห่วงก่อนเถอะว่ามันจะโดนตีนของไอ้หมอนั่นก่อนมั๊ย"
"คุณนีนชอบผู้ชายเหรอครับ?" มันขับรถเรื่อยๆ ทีตอนรถติดกลับรีบ แต่พอถนนโล่งกลับขับเรื่อยๆ
แต่บรรยากาศดึกๆแบบนี้แล้วนั่งรถเรื่อยๆ ผมว่าใช้ได้เลยแหละ คิดถึงทะเลยเลย
"อืม....มันชอบทั้งผู้หญิงผู้ชายมาตั้งแต่มัธยมแล้ว แต่คนนี้มันคงชอบจริงถึงขั้นจะเลือกแล้ว..........เชี่ย ไม่ต้องมามองกูแบบนั้น กูยังชอบผู้หญิงเว่ย"
"ผมก็ไม่ได้ว่าไรซะหน่อย ร้อนตัวทำไม?"
“ก็มึงมองกูแบบจับผิดแบบนั้นก่อนทำไม”
“ผมผิด ผมขอโทษก็ได้” ยังไงผมก็ต้องแพ้มันอยู่ดี ขี้เกียจเถียงด้วย
"แล้วมึงอะ มีแฟนเปล่า?"
"มีครับ แต่มีความจำเป็นต้องอยู่ห่างกัน"
"แล้วไม่คิดถึงเหรอ?"
"เป็นห่วงมากกว่าครับ"
"รักแฟนมากเปล่า?"
"......................"
"งั้นไอ้เด็กแคระก็อกหักดิ"
"ผมกับไอ้บอลเป็นพี่น้องกัน จะต้องให้บอกอีกกี่รอบ"
"จะกี่รอบก็เรื่องของมึง แต่ไอ้เด็กแคระมันชอบมึง"
"คุณนี่เป็นคนที่รู้จักความรู้สึกดีจังนะครับ รู้ว่าคนอื่นคิดอะไรยังไง แต่อย่าลืมดูแลความรู้สึกตัวเองบ้างละ"
"คุณพาผมมาที่คอนโดทำไมนิ"
"มานอนไง ลงมา กูง่วงจะตายละ"
"ผมจะกลับห้องผม"
"จะดื้อทำไมวะเยอะแยะ" มันออกอาการหัวเสีย ซึ่งผมก็หัวเสียเหมือนกัน
"ผมกลับของผมเองได้น่า"
"ถ้ามึงเป็นอะไรขึ้นมาระหว่างทางกลับกูจะรู้สึกผิดมาก กูง่วง ไม่อยากไปส่งมึงแล้ว ขึ้นไปนอนห้องกูเหอะ"
มาเสียงอ่อยขนาดนี้ ผมเคยบอกไปแล้วนิครับ ผมแพ้ทางคนขี้อ้อน ไอ้คุณเต้ยมันไม่ได้อ้อนหรอก แต่มันใช้เสียงอ่อนแบบที่มันไม่เคยพูดกับผมมาก่อน
"ครับ" ผมก็ง่วงมากแล้วเหมือนกัน ก็มันจะตีสองแล้วนิ
"เข้าไปอาบน้ำก่อนไป เสื้อผ้าอะไรของใช้หยิบใช้ได้เลย"
"ครับ"
แปลกๆนะครับ ผมก็เคยเข้ามาในห้องนี้ แต่ไม่นานก็กลับ
แต่คราวนี้ผมต้องค้าง
“มึง ขึ้นไปนอนบนเตียงดิ จะมานอนพื้นทำไม” มันใช้เท้าเขี่ยๆตรงขาของผมเพื่อเรียกให้ผมไปนอนบนเตียง ผมเอียงตัวหลบ เพราะเท้ามันเย็นมาก เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ตัวก็ยังไม่ได้แต่ง ได้แต่นุ่งผ้าเป็ดตัวผืนเดียว หุ่นมันกับผมก็พอๆกัน อาจจะหนากว่าผมนิดหน่อย นี่ถ้าเพื่อนสนิท ผมกระตุกผ้าหลุดไปแล้ว
ผมยอมลุกขึ้นนั่ง แต่ยังไม่ยอมขึ้นเตียง
“ไปนอนบนเตียง กูไม่ใช่นายทาส มึงไม่ต้องมานอนเฝ้ากูหรอก”
“ผมจะนอนบนพื้น ที่ห้องผมก็นอนบนพื้นปกติอยู่แล้ว”
“แต่ห้องกูไม่มีที่นอนกับผ้าห่มสำรอง”
“ผมนอนได้”
“ตามใจ แต่กูเตือนมึงแล้วนะ” ผมเจอข้อดีของไอ้คุณเต้ยข้อหนึ่งแล้วครับ มันเป็นคนไม่ตออแย ไม่เซ้าซี้ พอหมดที่มันตั้งใจจะพูด มันก็จะหยุด ไม่ว่าแกฝ่ายจะตอบรับหรือปฏิเสธ.....หรือไม่มันก็เผด็จการไปเลย ซึ่งผมโดนมาหลายครั้งแล้ว
มันแต่งตัวเสร็จก็ขึ้นเตียง หันมามองผมแวบหนึ่ง ผมเลยส่งยิ้มไปจึกหนึ่ง หมายความว่าผมนอนได้สบายมาก
มันใส่แค่กางเกงตัวเดียวนอน ยาวถึงเข้า ส่วนเสื้อไม่ใส่
แต่ของผมมีครบครับ เพราะต้องเตรียมให้พร้อม ก็เล่นไม่มีทั้งผ้าห่มและที่นอน โชคยังดีที่มันมีหมอนสองใบ
นี่ถ้าผมไม่เกรงใจผมจะใส่ถุงเท้ามันด้วยนะ
“กูชอบนอนแบบอากาศเย็นๆ.....ถ้ามึงหนาวมาก ก็ค่อยมานอนบนเตียงละกัน”
“ผมนอนได้” เท่านั้นแหละครับ มันกดรีโมทย์แอร์รัวอย่างกับปืนกล
แม่ง! นี่ผมอยู่นอร์ทโพลหรือกลายพันธุ์เป็นชาวเอสกิโมไปแล้ววะ ทำไมมันถึงหนาวขนาดนี้ หนาวจนขยับตัวไม่ได้ หนาวจนชาไปทั้งตัว
ที่ห้องนอนผมตอนกลางคืนก็เย็นนะ แต่ไม่ได้เปิดแอร์ซะติดลบขนาดนี้.......หนาวจนรู้สึกว่าเลือดในตัวมันแข็งจนหยุดไหลเวียนไปแล้ว หนาวจนเจ็บกระดูก
ผมพยายามนอนทนอยู่อย่างนั้น หนาวจนเจ็บเหมือนมีเข็มจำนวนมากมาทิ่มจนทั่วตัว
“พรึ่บ!” จู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างหนาๆ หยุ่นๆหล่นลงมาบนตัวผม......ความอุ่นเกิดขึ้นทันที
ผมกระชับสิ่งนั้นเข้าหาตัวในทันที
ยังไม่ทันตั้งตัวใดๆ จู่ๆ ตัวผมก็ลอยขึ้น
“เอ๊ย!!! อุ้มผมทำไม?”
มันไม่ตอบอะไร แต่กลับวางผมลงเตียงแทน ไม่ได้นุ่มนวลเท่าไร แต่ก็ไม่ถึงกับโยน
“แม่ง อวดดี จนเกือบตายเลยมั๊ยมึง” มันหยิบหมอนจากบนพื้นมาสอดให้ผมหนุน
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มขอบคุณมัน พร้อมกับกระชับผ้าห่มจนแทบจะสิงเข้าไปในเนื้อผมแล้ว
ผมรู้มันไม่ได้แกล้งเปิดแอร์ให้เย็น มันคงชินของมันแบบนี้ เวลาในรถมันก็เปิดแอร์ฉ่ำเหมือนกัน อีกอย่างมันก็บอกและเตือนผมแล้ว แต่ผมไม่เชื่อเอง
“ดีขึ้นยัง?”
“อุ่นขึ้นหน่อยครับ”
“กูได้ยินเสียงครางมึงเบาๆ เลยลุกขึ้นดู เห็นนอนคู้ตัวอย่างกับเต่า”
“ก็ผมหนาวนิ” ตอนนี้ผ้าห่มผืนนี้ผมยึดอย่างเป็นทางการ มันมีมามองผ้าห่มหน่อยๆ คงสมเพชผมมากที่ดื้อ
"กูบอกแล้ว แต่มึงยังดื้อไง"
"ก็ไม่คิดว่าจะหนาวขนาดนี้นิ"
ผมกระชับผ้าห่มเข้าหาตัวจนไม่รู้จะชิดยังไงแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกชาๆอยู่ที่ปลายเท้า และที่หน้า เย็นเหมือนมีน้ำแข็งมาประคบที่หน้าเลย
"มานี่มา"
"เอ๊ย!!!!คุณทำไรอ่ะ?" ผทพยายมฝืนไว้
"กอดไง"
"แล้วคุณจะมากอดผมทำไมเล่า ปล่อยเลยนะเว่ย" ผมพยายามผลักมันออก แต่ด้วยตอนนี้ตัวผมอย่างกับดักแด้ตัวอ่อนหนอนไหม เลยทุกลักทุเล
"หนาวขนาดนี้ เดี๋ยวก็ได้ช็อคตายหรอก ไม่รู้ตัวบ้างรึไงว่าตัวเองหนาวจนปากสั่นตัวสั่นไปหมดแล้ว" ผมเงียบ เถียงไม่ได้ เพราะผมกำลังเป็นแบบนั้นจริงๆ
"ตัวก็รุมๆ มึงไม่สบายแน่พรุ่งนี้" ผมอุ่นวาบขึ้นมาทันทีตอนที่มันสอดตัวเข้ามาในผ้าห่มด้วย ตัวผมสัมผัสกับท่อนบนมันที่ไม่ใส่เสื้อ
มันพูดถูกครับ ผมอุ่นขึ้นมาจริงๆ
"อุ่นกว่าเดิมมั๊ย?"
"............." ผมได้แต่พยักหน้าหงึกๆ แต่มือก็ยกขึ้นมากั้นไม่ให้อกมันกับอกผมชนแนบสนิท ก็ผมไม่ได้พิศวาทมันขนาดนั้น
มันกอดผมค่หลวมๆ แต่แค่นั้นก้รู็สึกว่ามันอุ่นมากพอแล้วที่จะทำให้หายหนาว
ผมนอนนิ่งๆอยู่แบบนั้นจนผลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่รู้ว่ามันอุ่นดี
-
:กอด1: :กอด1: กอดกันมันอุ่นดีนะ :give2: :give2:
-
:z1:
:L2: :pig4: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตื่นเต้นมว๊ากกกก ที่เห็นว่าอัพตอนใหม่
ไม่ผิดหวังที่รอมา ฟินมากเลยอ่าาาา
อยากอ่านอีกเยอะๆเลยเนี้ยยย 5555555
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่เต้ยคะ ใจดีจังเลยค่ะ
เคยทำแบบนี้กับผู้ชายคนอื่นไหมคะ?
-
เฮ้ย เรานึกว่าเต้ยเป็นนายเอกมาตั้งนาน ตอนนี้เพิ่งรู้ เธอเป็นพระเอกเหรอเนี้ย
-
เต้ยบางทีก็เนียนไปนะ บอกชอบผญอยู่หยกๆ แล้วอุ้มผชมากอดคืออะไรรรร
จะได้จีบผู้ติดก่อนคุณนีนซะละมั้ง :laugh:
-
พี่เต้ยนี่ยังไง ทำเนียนหรอ 5555
-
ชอบเขาอ่ะดิ
-
แหน่ เนียนไปอี๊กกกก
-
ชอบแล้วอะดิ คุณเต้ย!!
-
เต้ยเนียนมาก...
-
อะไรยังไงเต้ย
-
:hao6: :hao7:
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
:hao7: :hao7: รออ
-
เนียนนะเต้ยยยยยย
-
:hao7: ชอบแน่ๆ คุณเต้ยชอบพศินแน่ๆ :-[
-
เขากอดกันแล้วววววว แต่สงสารเด็กแคระอะ ว่ามั้ย :ling1:
-
เรื่องของผมจะดำเนินไปเรื่อยๆนะครับ
อาจจะดำเนินช้าไปบ้าง แต่ผมถนัดแบบนี้จริงๆ
อยากให้ทุกคนได้เข้าใจความรู้สึกของตัวละครกันนะ
ต่อกันเลยครับ
........................................................................
"กอดกูแน่น เป็นลูกหมาเลยนะมึง" ผมยังไม่เข้าใจที่มันพูด กระพริบตารัวๆ แล้วใครกอดใคร
เชี่ย!!!!!!
ทำไมแขนผมไปพาดบนอกมันละ
เห็นแบบนั้นผมรีบดึงกลับทันทีแล้วหมุนๆตัวเองไปจนสุดขอบเตียง เกือบตกเลย
"อกกูอุ่นดีไหมละ?" นี่มันคำพูดที่ผู้ชายสองคนควรจะพูดทักทายกันตอนเช้าเหรอ
"คุณเต้ยอย่าพูดแบบนั้นเลยครับ...ผมขนลุก" ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ
"แล้วหมาตัวไหนกอดกูเมื่อคืน แม่ง เกือบขึ้นบนตัวกูด้วยซ้ำ เนรคุณนะมึง" ด่ากูอีก
"งั้นลูกหมาก็คงต้องกอดแม่หมาละครับคุณ"
"นอนกับกูแค่คืนเดียวนี่ปากเก่งขนาดนี้เลยเหรอ?"
"โอเคครับ เถียงไปผมก็แพ้" ผู้ชายคนนี้ปากจัดจริงครับ ผมยอมแพ้
"ก๊อกๆๆุๆๆๆ" เสียงจากประตูหน้าห้อง
มันเดินออกไปเปิดประตู
ส่วนผมก็จัดการเก็บทีนอน ซึ่งปกติผมก็ไม่ค่อยได้เก็บเรียบร้อยขนาดนี้หรอก จับยัดๆม้วนๆ จบ แต่นี่มานอนบ้านคนอื่น เราต้องเป็นคนมีวัฒนธรรมที่ดีงาม
ผมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อผ้าของตัวเอง
ส่วนของมันเดี๋ยวผมขะเอากลับไปซักแล้วค่อยเอามาคืน
"คุณเต้ย ผมเอาชุดเมื่อคืนไปซักนะครั......คุณแป้ง" ผมอึ้งรับประทานไปประมาณสามวิ
"พศิน"
พวกเขาสองคนนั่งคุยกันหน้าทีวี
"สวัสดีครับคุณแป้ง.....คุณเต้ยงั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ไว้ผมจะเอาชุดมาคืน" ผมรีบลา เพราะไม่อยากอยู่ขัดจังหวะ
แต่ดูเหมือนพวกเขาไม่ได้สนใจกับคำพูดเมื่อกี้ของผมเลย
"เมื่อคืนสองคนนอนด้วยกันเหรอค่ะ" ขนลุกอีกแล้วกู
"ครับ...ผมกับมันไปดื่มกัมานิดหน่อย"
"จากสภาพแป้งว่าไม่หน่อยกันละมั้งคะ....เต้ยอย่าชวนพศินดื่มบ่อยสิ เดี๋ยวเขาก็เสียการเสียงานหรอก"
"ห่วงมันเหรอ?"
"ก็ใช่นะสิค่ะ ถ้าเกิดเขาโดนไล่อออกอีกละ เต้ยจะช่วยเขาได้ทุกครั้งเหรอค่ะ โตแล้ว จะทำไรคิดหน่อย"
"ผมทำไรไป ผมรับผิดชอบทุกครั้ง" เสียงมันเริ่มแข็ง แม่ง กูมาซะกูหวาดเลย
"ไม่คุยละ เดี๋ยวทะเลาะกันอีก"
"ครับ....ยังไงก็ขอบคุณนะที่ไม่ลืมวันเกิดผมแล้วก็เค้กนี้ด้วย" วันเกิด?
"ยินดีค่ะ ขอให้เต้ยมีแต่ความสุขนะค่ะ พบเจอแต่สิ่งดีดี แล้วที่สำคัญโตเป็นผู้ใหญ่เลิกใจร้อนได้แล้ว อ้อ มีแฟนเป็นจริงเป็นจังเหมือนคนอื่นๆเขาซะที"
"แป้งก็กลับมาคบกับผมสิ ผมจะได้มีแฟนกับเขาซักที"
"ชิส์ ทำมาเป็นพูดดี แป้งกลับมาจริงๆ พศินจะหนาว"
"ก็ให้แป้งกอดไง" ผมยืนอยู่ด้วยนะครับ
"ไปละๆ.....แป้งไปนะค่ะพศิน" คุณแป้งเธอน่ารักจริงๆนะครับ
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไอ้คุณเต้ยทิ้งเธอลงได้ไง
แต่ถ้าจะพูดกันจริงๆ คุณแป้งทิ้งมันต่างหาก
"คิดไรอยู่?"
"เปล่าครับ"
"หน้าหมางงซะขนาดนั้น ยังจะแถอีก" หมาเต็มห้องละครับเช้านี้
"งั้นผมกลับละครับ....อ้อ happy birth day นะครับ"
"วันเกิดกูตั้งแต่เมื่อคืน"
"งั้น happy birth day ย้อนหลังนะครับ"
"กวนตีน"
"ครับ" ฮ่าๆๆๆๆ หน้ามันเหวอไปเลย นี่ผมไม่กลัวมันงับหัวแล้วเหรอ
ไม่แล้วครับ ตอนนี้ผมไม่กลัวมันแล้ว
"แล้วของขวัญกูละ"
"โหคุณ ผมไม่มีให้หรอก ลำพังแค่เงินจะซื้อข้าวกินยังหายากเลย เอาไว้ผมค่อยเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวคุณซักชามละกันนะครับ"
"งั้นมึงอยู่กินเค้กกับกูก่อนก็ได้"
"ผมไม่ชอบกินเค้ก" ผมเป็นคนไม่ชอบขนมหวานทุกชนิด
"อืม งั้นกลับเหอะ"
การต้องนั่งกินเค้กวันเกิดตัวเองคนเดียว มันจะรู้สึกแบบไหนกันนะ แต่ผมว่ายังไงมันคงเป็นทางลบมากกว่าทางบวกแน่นอน
"จานกับมีดอยุ่ไหนละครับ จะได้ตัดเค้กซะที"
"ตรงโน้น" มันเงยหน้ามามองนิ่งๆ ก่อนจะชี้มือประกอบท่าทางไปทางมุมห้องเล็กๆ มันเล้กจริงๆครับ เล็กจนผมคิดว่ามันจะมีไว้ทำไม
"เอ้า ถือมีดแล้วก็ตัดดิ ไม่ตัด มา กูตัดเอง" ผมยกมือหลบมือมัน
"คุณจะไม่เป่าเทียน ขอพรวันเกิดหน่อยเหรอครับ?"
"เขาไว้หลอกเด็กเหอะ...อีกอย่างถ้ากูต้องการอะไร กูจะลงมือทำด้วยตัวกูเอง ไม่จำเป็นต้องขอพร"
"ครับ" จนด้วยคำพูด เลยได้แต่ตัดเค้กให้มันและตัวผมเอง
ดูมันน่าจะชอบเค้กมาก
เพราะมันเกือบหมด ส่วนผมชิ้นเดียวยังไม่ถึงครึ่งเลย
"คุณเต้ยชอบกินเค้กเหรอครับ"
"กูชอบขนมที่หวานๆทุกชนิด"
"ตรงข้ามกับผมเลย ผมไม่ชอบขนมทุกชนิดที่หวาน"
"ก็ดี จะไดไม่ต้องแย่งกัน" แล้วมันก็คว้าเค้กจากมือผมไปกินเฉย ถึงว่าทำไมถึงดุขนาดนี้ ชอบกินของหวานนี่เอง
เมือหมดผมจัดการเก็บกล่องและกระดาษจะเอาไปทิ้ง
"แล้ววันเกิดคุณทำไรบ้างครับ?"
"ก็อยู่กับมึงทั้งวันทั้งคืนไง"
"ไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมหมายถึงทุกๆปีอ่ะ?"
"กิน.............................ดื่ม.........................เมา แล้วจบด้วยพาสาวนอน" เป็นงานวันเกิดสร้างสรรค์ที่สุดเท่าผมเคยได้ยินมา
ตอนแรกผมจะถามว่า 'แล้วไม่กลับบ้านเหรอ' แต่ถ้าคิดดีดี ถ้ามันจะกลับ มันก็คงกลับไปนานแล้ว
"วันนี้คุณว่างมั๊ย?"
"ก็ไม่ได้มีนัดอะไร?"
"'งั้นวันนี้ผมจะพาคุณไปทำให้วันเกิดปีนี้ไม่เหมือนเดิม"
"ว่างเหรอ?"
"ครับ.....งั้นวันนี้ผมคงต้องรบกวนคุณอีกซีกชุดนะ ไม่อยากกลับไปเอาที่หอแล้ว เสียเวลา"
"เอาดิ"
"งั้นคุณไปอาบน้ำก่อนนะครับ วันนี้ขอเป็นชุดที่สุภาพนะ"
"ต้องเชิร์ต ผูกไทด์ สูทเลยมั๊ย?"
"คุณนี่กวนประสาทตลอด"
"ก็มึงบอกเองว่าชุดสุภาพ อะไรอีกวะ "
"ไม่ต้องขนาดนั้นครับ" ผิดอีกกู
"ก็ที่บ้านกูถ้าชุดสุภาพต้องเป็นแบบนั้นนี่หว่า"
"ครับๆ อาบน้ำเหอะ ผมจัดการตรงนี้เสร็จ แล้วจะได้อาบต่อเลย"
"ให้สะอาดนะมึง กูไม่ชอบความสกปรก" จริงครับ ห้องมันสะอาดมาก
"มึงพากูมาร้านนี้ทำไม?" มันยืนหน้าหมางงอยุ่หน้าร้าน
"จะซื่อสังฆทานต้องมาร้านสังฆภัณฑ์สิครับคุณ"
"มึงจะพากูไปวัด?"
"ไปทำบุญวันเกิดไงครับ จะได้เป็นสิริมงคลกับตัวเอง"
"งั้นก็เลือกให้หน่อย กูเลือกไม่เป็น"
"ผมก็เลือกไม่เป็นหรอก บอกเจ้าของร้านเดี๋ยวเขาก็จัดให้เองแหละ"
สรุปได้สังฆทานชุดใหญ่มาคนละชุด
มันบอกไหนๆก็ไปด้วยกันแล้ว ก็ทำบุญด้วยกันเลย
ผมก็ไม่ขัดอะไร ทำบุญดีกว่าทำบาปอยุ่แล้ว
อีกอย่างผมก็ไม่ค่อยได้เข้าวัดเท่าไรหรอก นอกจากวันสำคัญ
เข้ามาในวัดเงียบสงบมาก
อาจเป็นเพราะวันนี้ไม่ใช่วันพระ คนก็เลยมาทำบุญกันน้อย
"มึงมาวัดบ่อยเหรอ?"
"เขตวัด พูดให้ดีหน่อยครับ"
"คุณพศินมาวัดบ่อยเหรอครับ"
"ถ้าจะขนาดนี้ เอาแบบเดิมก็ได้ครับ" ขนลุกวะ
"เรื่องมากวะ ว่าไงมาวัดบ่อยเหรอ?" แล้วอารมณ์นี่จะร้อนไปไหน
"ก็ไม่บ่อยนะครับ ส่วนมากจะเป็นวันสำคัญหรือโอกาสสำคัญ"
"งั้นวันนี้ก็สำคัญกับมึงดิ ถึงมาได้"
"ก็พาคุณมาทำบุญวันเกิดไง ผมก็ได้บุญด้วย"
มันก็พยักหน้า เบะปากกวนตีนตามสไตล์มัน
ผมกับมันเข้าไปหาหลวงตาในกุฏิ ซึ่งสอบถามมมาจากเด็กวัดน่ารักๆคนหนึ่ง
หลวงตาดูใจดีมีเมตตามาก หน้ายิ้มตลอดเวลา
"นมัสการครับหลวงตา"
"เจริญพรโยม...มีอะไรกันละ?"
"ผมกับเพื่อนจะมาถวายสังฆทานวันเกิดกันครับ"
"ได้ๆ เดี๋ยวขอหลวงตาครองจีวรให้เรียบร้อยหน่อยนะ"
หลวงตาสวดอะไรไม่รู้เยอะแยะ
รู้แต่ว่าฟังแล้วสบายใจดี
เสียงหลวงตาเบาๆแต่ผมกลับรู้สึกว่ามันหนักแน่นมาก
เสร็จพิธีผมก็กราบลาหลวงตา
นี่ผมอยู่กับมันมาจะครบ 24 ชั่วโมงแล้วนะ
"งั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะครับ คุณเองจะได้กลับไปพักผ่อน"
"เดี๋ยวกูไปส่งมึงก่อนก็ได้"
"ผมกลับเองสะดวกกว่าครับ" กะว่าจะแวะไปโรงพยาบาลซะหน่อย
"ตามใจ"
"งั้นผมไปละ"
"ขอบใจ" ผมยิ้มกำบคำพูดนี้ของมัน
ผมรู้มันจริงใจกับการกล่าวคำนี้ แต่น้ำเสียงมันกล้าๆกลัวๆไงไม่รู้
ผมว่ามันเป็นคนที่แสดงความรู้สึกด้วยคำพูดไม่เก่งแน่เลย
ผมเข้าไปดูอาการของพ่อ โชคดีวันนี้ผมได้เจอหมอด้วย
หมอบอกว่าตอนนี้สภาพร่างกายพ่อเกือบ 100 % แล้ว
แต่สภาพจิตใจยังต้องใช้เวลาอีกนิด คนป่วยขาดกำลังใจมาก
ซึ่งผมรู้ดีว่าผมคงเป้นให้ท่านไม่ได้
พ่อนั่งดูทีวีรายการตลก แต่พ่อกลับนั่งเฉยๆ สายตาท่านทะลุจอทีวีไปถึงไหนผมก็ไม่รู้
"พ่อจะเอาไรเป็นพิเศษไหมครับ" เห็นพยาบาลบอกว่าพ่อกินข้าวกับผลไม้ได้เอยะขึ้น เผื่อท่านอยากกินไรเป็นพิเศษ ผมจะได้ซื้อมาให้นอกเหนือจากที่โรงพยาบาลจัดให้
"ลูก" เสียงนิ่งๆ ไม่ฟูมฟาย ไม่เกรี้ยวกราด แต่มันกับหนาวไปถึงขั้วหัวใจ
"ผมขอโทษครับ" ผมเข้าไปกราบแทบเท้าท่าน แต่ท่านก็ดึงเท้ากลับ
ท่านคงไม่ให้อภัยผม แล้วอย่างนี้ผมจะให้อภัยตัวเองได้ยังไง
วันนี้ผมอยู่กับพ่อนานเป็นพิเศษเพราะท่านไม่โวยวายเหมือนก่อนหน้านี้
'ทำไมรถคันนี้มันคุ้นๆ เลขทะเบียนก็คุ้น'
ชัดเลย รถไอ้คุณเต้ย
แล้วเจ้าตัวหายไปไหนเนี่ย
ผมมองหาทั่วบริเวณ จนไปเจอมันนั่งอยู่ใต้ต้นไม้กับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง
เด็กคนนั้นนั่นเอง
ผมย่องเดินเข้าไปหา เดี๋ยวมันหาผมขี้เสือกอีก
"พี่เต้ยใจดีจัง ซื้อขนมมาฝากเต้ยเยอะแยะเลย"
"กินให้หมดละ ถ้าไม่หมด คราวหลังอด"
"ครับ...แต่ผมขอเอาไปฝากยายด้วยได้ไหมครับ"
"ได้สิ..แล้วเดี๋ยวนี้ยังร้องหาแม่อีกไหม?"
"ร้องหายายอย่างเดียวเลยครับ ถ้าเขารักผม ซักวันเขาคงกลับมาหาผมเอง เหมือนยายที่รักผมเลยกลับมาหาผมทุกวันเลย"
"เก่งมาก"
"ก็ผมอยาเก่งแบบพี่นิ"
"ไว้โตแล้วจะสอน" ชีวิตน้องจะบรรลัยนะครับ
"ครับ"
"พี่ไปละ เดี๋ยววันหลังพี่จะซื้อขนมกับของเล่นมาฝากอีกนะ"
"พี่เต้ยใจดีแบบนี้กับทุกคนไหมครับ"
"พี่เลือก...แล้วเราก็เป็นคนที่พี่เลือก จงภูมิใจไว้ เพราะพี่เลือกเยอะ"
"ครับผม"
ผมชิ่งออกมาก่อน
ไม่อยากเจอมันแล้วตอนนี้ เพราะเจอจนเบื่อขี้หน้ามันแล้ว
แต่ก็ต้องเจออยู่
"ขึ้นมาเดี๋ยวกูไปส่ง"
ผมยอมขึ้นรถง่ายๆ เพราะร้อนและประหยัดตังค์
"ขอบคุณนะครับ"
"โน่น ไอ้เด็กแคระมารอมึงอยู่หน้าห้องแล้ว"
"เรื่องปกติครับ เสาร์อาทิตย์มันมาอยู่ห้องผมตลอด"
"มึงช่วยกูแกล้งเด็กหน่อยดิ" มันยิ้มแบบนี้ เรื่องชั่วแน่นอน
"ผมไม่ชอบแกล้งใคร"
"งั้นมึงแค่อยู่เฉยๆ เด๊๋ยวกูทำเอง"
"ไม่ๆๆๆๆ' ผมรีบลงจากรถทันที
เพราะรู็สึกว่าคนที่กำลังโดนแกล้งไม่ใช่ไอ้บอย
แต่เป็นผมเอง
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:L2: :pig4: :L2:
-
แกล้งเลยๆๆๆ พศินรู้สึกจะโดนแกล้งเอง
แต่เราฟินนะ 555555555
-
เต้ยจะแกล้งบอยอย่างไรหว่า อยากรู้แฮะ :laugh:
-
เด็กก็ไม่เว้น
-
อยู่ด้วยกันเยอะนะ
-
บางทีคุณเต้ยก็ตลกนะ เราว่า ^^
-
โว๊ะ คุณเต้ยนี่เกาะติดทุกสถานะการณ์เลยนะไม่มีการมีงานทำหรือไง
ว่าแต่คุณแป้งรู้เห็นเป็นใจด้วยเหรอ ว่าเต้ยมาจีบพศิน เอ๊ะ ยังไงกันนี่
ท้ายนี้ก็เหมือนเดิม สงสารเด็กแคระอีกตามเคย
:mew4:
-
o13 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณเต้ยเนียนไปนะ ต้องเป็นประเภทปากอย่างใจอย่างแน่เลย
-
คุณเต้ยจะแกล้งยังไงน่ะ อิอิ
-
ขุ่นเต้ย - พระเอก พศิน - นางเอก ถูกมั้ยคะ 5555555555555 กลัวใจจจ แลดูเรื่องนี้มีปม
-
ชอบน้องเต้ย
-
อ้าว จะแกล้งบอยไม
-
ผมไม่เข้าใจไอ้บอลเลย
นี่มันนั่งจ้องผมมาจะชั่วโมงละ
จ้องอย่างเดียว ไม่ยอมพูดยอมจา ถามก็ไม่ตอบ
แต่ถ้ามันจะอยากจ้องผมขนาดนั้น ผมก็จะปล่อยให้มันจ้องไป จ้องไปจนกว่ามันจะเบื่อไปเอง
หรือไม่ถ้ามันแสบตาเดี๋ยวมันก็หยุดไปเองแหละ
"อยากจ้อง จ้องเลย กูนอนละ เหนื่อย" ผมจงใจพูดคำสุดท้ายใส่มัน ให้มันรับรู้ว่าผมไม่มีแรงเหลือมาเล่นตะแง้วๆกับมันแล้ว
ผมล้มตัวนอนบนพื้น เพราะอากาศมันร้อน
แม่ง!!! จะจ้องไรนักหนา จ้องขนาดนี้ ผมก็ชักรู้สึกแปลกๆนะ
แต่ความง่วงชนะทุกอย่างครับ แม้แต่ความรู้สึกแปลกๆ
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา
เชี่ย ! มันยังจ้องผมอยู่อีก
"ผมไม่ได้จ้องพี่ตลอดหรอกน่า ผมก็เพิ่งตื่นนี่แหละ"
"แล้วจ้องกูนักหนา มีไรรึเปล่า?"
"พี่ไปอยู่กับไอ้พี่หน้าหล่อนั่นทั้งคืนเลยเหรอ?"
"อืม พอดีเกิดเหตุไม่คาดฝัน กูเลยต้องนอนที่ห้องมันเมื่อคืน"
"ผมไม่ชอบหน้าไอ้พี่คนนั้นเลย"
"มันเรียกมึงว่า ไอ้เด็กแคระด้วยแหละ" ผมต้องเสี้ยมครับ 555
"แคระ บ้านมันดิ ผมกำลังโตต่างหากเว่ย"
"ตกลงมึงโกรธกู แค่กูไปนอนห้องมันนี่นะ"
"ไม่ได้โกรธ แค่เป็นห่วงหรอก....แล้วมันทำไรพี่รึเปล่า?"
"ก็เปล่า....เอาจริงๆ มันก็ไม่ได้นิสัยแย่ขนาดนั้นหรอก"
"นี่พี่ชอบมันแล้วใช่มั๊ย?" เชี่ยบอย....มึงนี่ก็คิดได้เนาะ
"กูว่ามึงบ้าแล้วไอ้บอล นอนไม่พอรึไง โว่ะ" ผมลุกขึ้นไปล้างหน้า ว่าจะออกไปหาไรกินซะหน่อย หิวๆ
ยิ่งต้องมารมณ์เสียกับเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้อีก
"มึงจะออกไปกับกูไหม?"
"ผมก็หิวเป็นเหอะ"
"ก็คิดว่าเสือกเรื่องกูจนอิ่มแล้ว"
มันค้อนผมซะคอแทบหัก
งอนเป็นเด็กๆไปได้นะมึง
ผมกับมันก็เดินกันมาหน้าซอย
ร้านตามสั่งเจ้าประจำ ถามว่าอร่อยไหม
ผมคิดว่าคำถามนี้ตอบยากนะ เพราะผมชินปากกับรสชาติแบบนี้ไปแล้ว เลยไม่รู้ว่าอร่อยไหม
เดินไปผมก็คิดไป
"พี่คิดไรอ่ะ ทำไมทำหน้าคิดหนักขนาดนั้น"
"กูกำลังคิดว่าร้านที่เราไปกินเป็นประจำมันอร่อยไหม?"
"อร่อยหรือไม่อร่อย มันสำคัญด้วยเหรอพี่....แค่ทำให้เราอิ่มมันก็น่าจะพอแล้วและหน้าที่ของอาหารมันก็แค่นั้นไม่ใช่เหรอ แค่ทำให้เราอิ่ม"
"กูคิดเล่นๆนิดเดียวเอง มึงเสือกตอบซะยาวเลย"
มันมองผมตาขวางเลย....สงสัยโกรธ ฮ่าๆๆๆ
ชีวิตผมก็ดำเนินแบบนี้มาเรื่อยๆ
เรื่อยๆจนผมรู้สึกว่า ทำไมเวลามันเดินช้ากว่าปกติ
อยู่ห้องก็มีไอ้บอลมาคอยก่อกวน
ที่ทำงานก็มีลุงพันคอยคุยคอยให้คำปรึกษาโน่นนี่นั่น แล้วแต่ผมจะนึกปัญหาอยากคุยด้วยอะไรได้ ซึ่งก็ไม่ใช่ปัญหามากมายอะไร
แล้วก็มีสาวๆในคอนโดแวะเวียนมาคุยด้วยบ่อยๆ แถมมีขนมติดมือมาให้ตลอด อันนี้ผมชอบมาก
อ้อ.....อีกคน คือ ไอ้คุณเต้ย
ถามว่าเจอกันบ่อยไหม ไม่บ่อยครับ อาทิตย์เจอกันซักครั้งสองครั้ง เจอกันก็แค่ในคอนโดเวลาผมปฏิบัติหน้าที่ ทักทายตามประสาคนรู้จัก ผมก็สนิทใจที่จะคุยกับมันมากขึ้น
แต่ช่วงนี้ผมรู้สึกว่ามันจะพาสาวมาคอนโดบ่อย แถมเปลี่ยนหน้าด้วย
ผมว่ามันเจ้าชู้มากนะ....มิน่าคุณแป้งถึงเลิก
สามเดือนที่ผมทำงานที่นี่....ผมรู้สึกว่าตัวเองมีค่าขึ้นเยอะ
ผมแวะไปเยี่ยมและดูแลพ่อเท่าที่จะทำได้ในโรงพยาบาลทุกเช้า
ท่านยอมมองหน้าผมบ้างแล้ว แต่ยังไม่ยอมคุยด้วย
แต่นั่นผมก็ดีใจมากแล้ว
"ไอ้หนุ่ม วันนี้วันเกิดป้า....ไปกินเลี้ยงที่บ้านลุงไหม?" ลุงพันชวนผมตอนเช้าตอนที่ผมเข้าไปเปลี่ยนเวร
"ผมอยูเวร ไม่แน่ใจว่าจะได้ไปไหมลุง"
"ไปได้ลุง เดี๋ยวผมพามันไปเอง" ไอ้นี่มาได้ยังไงแล้วมาตอนไหน
"คุณเต้ย พูดแบบนี้ได้ไงครับ ผมต้องอยู่ทำงานนะ"
"กูบอกว่าได้ ก็ต้องได้ดิ....แล้วกี่โมงอ่ะลุง"
"คุณๆๆ.....คุณจะไปด้วยเหรอครับ?" ลุงพันถึงกับพูดไม่เป็นเลยทีเดียว เพราะแกไม่สนิทหรือแทบไม่เคยคุยกับไอ้คุณเต้ยเลย
แล้วนี่จู่ๆมันจะขอไปบ้านเขา เป็นผม ผมก็ไปไม่เป็นเหมือนกันครับ
"ครับ...กี่โมงครับ?"
"ประมาณทุ่มหนึ่งครับ....งั้นเดียวลุงจะให้ป้าเพิ่มอาหารนะครับ ฝีมือป้าอร่อยบอกต่อไปอีกสิบบ้านเลยครับคุณ"
เท่านั้นแหละครับ ลุงพันคว้าย่ามของแกได้ก็ออกไปเลย สงสัยไปเตรียมอาหาร
"คุณจะไปทำไม?"
"ก็ไปงานวันเกิดเมียลุงไง" มันแต่งชุดนักศึกษาเรียบร้อย พร้อมออกไปเรียน เห็นแล้ว ผมก็อยากกลับไปเรียนนะ แต่ผมยังไม่มีอะไรพร้อมซักอย่างเลย หรือไม่ผมก็คงไม่มีโอกาสเรียนอีกแล้ว
"ชุดนักศึกษาของคุณสวยดีนะครับ"
'เรียนไหมละ กูช่วยได้นะ"
"คุณเป็นป๋าจ่ายค่าเทอมให้นักศึกษารึไง?"
"กูเป็นป๋าก็ได้นะ ถ้ามึงเป็นนักศึกษาสาวสวย ขาว หุ่นดี ดีกรีดาวมหาลัย" ไอ้หื่น
"ไปเรียนเถอะครับ อนาคตที่ดีงามรอคุณอยู่" ผมผายมือไปยังรถที่จอดอยู่ข้างหน้า
"รอด้วยละ เดี๋ยวตอนเย็นกูมารับ"
"เอาที่คุณเต้ยจะสบายใจเลยครับ"
"กวนตีนนะมึงเดี๋ยวนี้"
ผมก็ปฏิบัติหน้าที่อย่างเคร่งครัดตามที่ได้รับมอบหมาย
จนถึงเวลาที่ไอ้คุณเต้ยนัดผมเอาไว้
มันตรงเวลามากครับ
"ไปกันได้ยัง?" มันลดกระจกลงแต่ไม่ยอมลงจากรถ
"ผมยังไม่ได้เข้าไปแจ้งข้างในเลยครับ"
"กูจัดการแล้ว ขึ้นรถ"
ผมเชื่อมันนะ เลยขึ้นรถอย่างว่าง่าย
ไม่นานผมกับมันก็มาจอดอยู่หน้าบ้านที่ต้องการ
"เข้ามาๆไอ้หนุ่ม เชิญครับคุณ" ทำไมวรรณะมันชัดเจนขนาดนี้วะ ผมหันไปมองหน้ามันก่อนจะเดินตามลุงพันเข้าไปในบ้าน
มันก็ตามผมมาติดๆ
บ้านลุงพันน่ารักดีครับ
เล็กๆ แต่ร่มรื่นเพราะต้นไม้เยอะมาก ดอกไม้ก็ตระการตาดี
"นั่งๆกันเลยครับคุณ คับแคบไปหน่อยนะครับ บ้านคนจนก็แบบนี้แหละครับ นั่งๆไอ้หนุ่ม"
"ลุงพูดกับผมธรรมดาก็ได้ เหมือนที่พูดกับศินอ่ะครับ" แหม เนียนเรียกชื่อกูเลยนะมึง
ลุงพันอึกอักๆนิดหน่อย ผมคิดว่าแกคงไม่สะดวกใจ
"คุณเต้ย ลุงแกคงสะดวกจะพูดกับคุณแบบนี้ ก็ปล่อยลุงแกพูดไปเหอะ"
"แล้วแต่"
"งั้นเดี๋ยวลุงไปยกอาหารมาให้นะครับ เหลืออีกสองอย่าง ป้ากำลังทำอยู่ในครัว"
"งั้นเดี๋ยวผมไปช่วยยกนะลุง"
"เอาเลย ตามมาๆ...แต่คุณ ลุงว่านั่งคอยตรงนี้ดีกว่านะครับ ครัวมันแคบ เข้าไปหลายคนเดี๋ยวจะไม่มีที่ยืนกันพอดี" มันก็ง่ายครับ หย่อนก้นนั่งที่เดิม
ครัวบ้านลุงพันเป็นส่วนที่ต่อเติมทีหลังเพราะมันอยู่หลังบ้านไปเลย
ผมต้องผ่านส่วนต่างๆของบ้าน
บ้านจัดได้น่ารักดีครับ
ดอกไม้ ต้นไม้เล็กๆประดับอยู่แทบทุกส่วนของบ้าน
หลังบ้านก่อนถึงครัวก็มีสวนผักพร้อมกับแปลงดอกไม้
ผมว่าป้าต้องเป็นคนสวยและใจดีมากๆแน่เลย เพราะคนที่จัดบ้านได้แบบนี้และชอบปลูกต้นไม้ต้องเป็นคนใจดีและใจเย็นมาก
"มากันแล้วเหรอ อาหารเหลืออีกจานนะ" อ้าว แล้วไหนลุงบอกว่าป้าทำกับข้าวอยู่ในครัว แต่ไหงผมกลับเจอแต่ผู้ชายวัยกลางคนละ ถึงจะมีอายุแล้ว แต่ตอนหนุ่มๆคงหล่อน่าดู เพราะตอนนี้ยังดูหล่อแบบสุขุมเลย
"นี่เจ้าศิน เพื่อนที่ทำงาน"
"สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้ แกก็ยกมือรับไหว้ทั้งตะหลิว
"ลุง แล้วไหนป้าอ่ะ?" ผมแอบไปกระซิบข้างๆลุง เพราะถ้าพูดดัง ดูจะเป็นการอยากรู้อยากเห็นแบบโฉ่งฉ่างเกินไป
"เมียลุง เอ็งจะเรียกว่าอะไร?"
"ก็เรียกป้าสิ....."
"งั้นเอ็งก็เรียกสิ.....ป้า" O_O!!!!!!!!!!!!
เดี๋ยวๆๆ ผมขอตั้งสติแป๊บ
"อย่าไปบ้าตามลุงแกเลยหนุ่ม เรียกลุงว่าลุงนี่แหละ"
"อ้าว ก็เมียลุงต้องเรียกว่าป้าสิ" ลุงพันก็พยายามแย้ง
แต่ตอนนี้ช่วยดูอาการผมก่อนครับ ผมงงมากกกกกกกกกก
"ไอ้หนุ่ม... " ลุงแกเดินเข้ามาตบบ่าผมสองปึกแบบแรงๆ "นี่แหละเมียลุง เมียที่ลุงรักและภูมิใจในตัวเขามากที่สุด"
ป้า เอ๊ะ หรือลุง ผมสับสนไปหมด เอาเป็นว่าแฟนลุงพันยิ้มจนผมต้องยิ้มตามอ่ะ
"ครับ..." ผมไม่รู้จะตอบอะไร เลยได้แต่ตอบรับแบบกรายๆ
"ตกใจมากมั๊ยหนุ่มที่เห็นว่าเมียลุงพันเป็นผู้ชายแบบนี้" แฟนลุงพันถามผมขึ้นมา แต่ตัวนี่สนใจผัดผักอยู่หน้าเตา
"แรกเลยก็ตกใจครับ....แต่ตอนนี้ไม่แล้ว แต่ผมมีปัญหาครับตอนนี้?"
"ปัญหาว่าจะเรียกลุงหรือป้างั้นเหรอ?" ทำไมเก่งจัง
"คะ...คอ ครับ"
"อย่าไปบ้าตามลุงพันเลย เรียกลุงว่าลุงกันดีกว่านะ" ผมว่าผมเรียกน้ากันยังได้เลย
"ครับลุงกัน....งั้นผมยกอาหารไปพลางๆนะครับ" ผมยกอาหารเดินผ่านลุงพัน แกตบไหล่เบาๆคราวนี้
ผมก็ยิ้มและพยักหน้าให้ แกก็พยักหน้าหงึกหงักๆ
แกเองก็คงโล่งใจที่ผมไม่เอะอะโวยวายอะไร
"คุณเต้ย....เดี๋ยวถ้าเจอเมียลุงพัน คุณห้ามตกใจนะ"
"กูไม่ใช่คนอ่อนแบบมึง"
"ให้มันจริงเหอะครับ" ผมจัดอาหารวางบนโต๊ะ
ส่วนมันผมเห็นเดินออกไปข้างนอก ไม่นานก็กลับเข้ามาพร้อมกับของเต็มมือไปหมด
"กูซื้อมาด้วย ไม่อยากมามือเปล่า"
"โอ๊ะๆๆ รู้จักมารยาทซะด้วย"
"อาหารมาแล้วครับคุณเต้ย ไอ้หนุ่ม" ลุงพันนำมาก่อนถาดใหญ่เลย
แล้วก็ลุงกันตามมาติดๆ
จัดโต๊ะไรกันเสร็จสรรพ
ทุกคนก็นั่งลงประจำที่
ลุงพันยังบอกอีกด้วยว่าไม่รู้จะซื้อมาให้เปลืองตังค์ทำไม ที่ทำไว้ก็มากพออยู๋แล้ว
มันก็บอกว่าเกรงใจ
พอจะเริ่มลงมือกินกันเท่านั้นแหละ
"มึง แล้วไหนเมียลุงพัน เจ้าของวันเกิดละ?" มันหันมากระซิบถามผม
"เดี๋ยวตอนเป่าเทียนวันเกิด คุณก็รู็เองแหละ" ลุงกันจัดการตักข้าวให้ทุกคน
อาหารมื้อนี้ผมสนุก สุขและอิ่มมาก
สรุปแล้วลุงสองคนนี้ฮามาก
ทั้งผมทั้งไอ้คุณเต้ยขำกันจนแทบพุุ่ง
ลุงพันเดินถือเค้กก้อนเล็กเข้ามา
"กูยังไม่เห็นเมียลุงเลย" เชิญโง่ต่อไปครับมึง กูฉลาดแล้ว
"Happy birth day to you" พวกเราช่วยกันร้อเพลงจนจบ
แล้วลุงพันก็ยื่นเค้กไปตรงหน้าลุงกัน
"เป่าเลย" เท่านั้นแหละครับ ไอ้คุณเต้ยหันมองหน้าผมควับ หน้าตามันตื่นๆ ดูแล้วก็ตลกดี
"ผมเตือนคุณแล้วนะว่าอย่าตกใจ"
"กูแค่คาดไม่ถึงเว่ย" กินเค้กกันไป ก็สนุกกันไป
งานนี้ไม่มีแอลกอฮอล์ครับ เพราะลุงกันแแพ้
ลุงสองคนเดินมาส่งพวกผมที่หน้บ้าน
"ผมขอบคุณนะครับทั้งคุณเต้ยแล้วก็เจ้าศินด้วย อีกอย่างขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้ตกใจกัน"
"ไม่เห็นต้องขอโทษเลยลุง แต่ผมอยากบอกว่าฝีมือลุงกันอร่อยจริงๆครับสมคำร่ำลือจริงๆ วันหลังผมคงต้องมาฝากท้องอีกแน่เลย"
"มาเลยๆ เดี๋ยวลุงจะเตรียมไว้เต็มที่....เชิญคุณเต้ยด้วยนะครับถ้าไม่รังเกียจ" ลุงกันพูดเบาๆกับคนหลัง
"ครับ...." ผมว่าไอ้นี่คงยังงงๆอยู่ ก็มันเล่นยืนดูลุงสองคนตาไม่กระพริบเลย
"เป็นไรครับคุณ ไม่พูดไม่จาเลย ยังตกใจอยู่ละสิ"
"นิดหน่อยวะ...."
"ผมบอกแล้ว คุณไม่เชื่อผมเอง.....เอ๊ยๆๆๆคุณนี่มันไม่ใช่ทางกลับคอนโดนิ" ผมต้องกลับไปเข้ากะต่อ
"ไปดื่มกับกู กูขอคุณเมย์ไว้แล้ว"
"คุณเต้ย ผมถามคุณจริงๆนะครับ"
"ว่ามา"
"ทำไมคุณถึงมีสิทธิ์อะไรขนาดนั้นในคอนโด จะพาผมซึ่งเป็นลูกจ้างออกไปไหนตอนไหนก็ได้ ผมว่าถ้าแค่ลูกค้าธรรมดา คงไม่ขนาดนี้ แล้วูดูคุณเมย์จะเกรงใจคุณเอามากๆ"
"คอนโดลุงกูเอง หรืออีกอย่างกูเป็นหลานเจ้าของคอนโดนั่น"
"เอ๊ย!!!!"
"ตกใจอะไร กูตกใจด้วยเลยนิ เดี๋ยวก็ได้ตายห่าคู่หรอก" รถสะบัดนิดหน่อย
"แล้วทำไมคุณไม่บอกผมเลย"
"แล้วทำไมต้องบอก อีกอย่างมึงก็ไม่เคยถาม"
"งั้นคุณก็เหมือนเจ้าของด้วยนะสิครับ"
"ของลุงกู ไม่ใช่ของกู"
"แล้วที่ผมต่อยคุณ ด่าคุณ ว่าคุณ....คุณไม่..."
"ถ้ากูโกรธ มึงจะยังนั่งเสนอหน้าตรงนี้ได้อีกมั๊ย ใช้สมองคิด"
ทำไมวันนี้มีแต่คนทำให้ผมประหลาดใจกันจังวะ
หวังว่าความประหลาดใจของผมคงจะจบแค่นี้นะครับ
พรุ่งนี้มาต่อนะครับ
ทุกอย่างกำลังจะเริ่มละ
-
อร๊ายยยยย คู่คุณลุงน่ารักจัง ^^
-
คือไม่ใช่แค่คุณเต้ยกับพศินที่อึ้งนะ คนอ่านนี่ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่
คือไม่ได้คิดว่าจะเป็นแบบนี้ไง 5555555
พศินเจอแต่เรื่องช็อคแล้วช็อคอีกอ่ะ
-
:man1:
:L1: :pig4: :L1:
-
อร๊ายยย อะไรกำลังจะเริ่มอะ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ลุงกับป้าทำเอาพี่อึ้งไปเลย :hao4:
-
เรื่ิอยๆแต่สนุก^^ รอตอนต่อไปค่ะ
-
โว๊ะ อิจฉาแฟนลุงอ่ะ เห็นลุงคุยบ่อยๆ ว่าป้าอย่างงั้นอย่างงี้ ลุงรักป้ามากจัง :man1:
-
พลิกล็อคเมียลุงพันนี่แหละ อร๊ายยยยยยยยยยยย แต่ดีอ่ะ คู่ชีวิตไปอีก :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พีคค ตรงเมียลุงพันเนี่ยยย :katai4:
-
เมียลุงพันชื่อไรอ่ะ :mew1:
-
เอาแล้วๆๆๆๆ
-
ชอบลุงพัน 5555
-
สนุกดี
-
เมียลุงนี่เกินคาดมากกก
แต่อิคุณเต้ยจะจีบรึไม่จีบศินเนี่ยะ ยังมั่วญ อยู่เลย
-
สุดยอดไปเลยเมียลุงพัน,,,
-
มันจีบแบบกวนตีนดีจริงๆ ไอ้คุณเต้ย :hao6:
-
มันพาผมมาทีร้านเพื่อนของมันนั่นเอง
เพื่อนคนที่แอบชอบลูกค้าที่มาเที่ยวนั่นแหละครับ
ซึ่งผมก็ลืมไปแล้วว่าเขาชื่ออะไร
มันหาที่จอดรถแป๊บเดียวก็เจอ เพราะตอนนี้ลูกค้ายังไม่เยอะ
ลูกค้าจะเยอะช่วงดึกๆหน่อย
นั่นหมายความว่าผมต้องอยู่ร้านนี้อีกนาน
“ถ้าผมโดนคุณเมย์ไล่ออก คุณต้องรับผิดชอบ” ผมเดินเยื้องๆหลังมันนิดหน่อย ก็บ่นไปตามประสาแหละ ไม่อยากให้บรรยากาศเงียบจนเกินไป ผมทนกับความกดดันและความเงียบไม่เก่ง
“พูดนี้กะอ่อยกูแบบให้เลี้ยงดูตลอดชีวิต?”
“โหคุณ คิดได้เนาะ....ถ้าไม่หมกมุ่นจริง นี่คิดไม่ได้หรอก” คิดได้ไงวะ โวะ
"ก็สาวๆใช้มุขนี่กะกูบ่อย ก็นึกว่ามึงจะเป็นกับเขาด้วย"
"ก็ไปหลอกเขาไว้เยอะนิ โดนเอาคืนบ้างก็ไม่เห็นแปลก"
"กูว่ามึงปากจัดขึ้นนะ"
"ผมก็แค่กลัวโดนคุณเมย์ตำหนิ ยังไงผมก็เป็นแค่ลูกจ้างนะครับ เข้าใจกระผมด้วยนะครับ"
“เอาน่า ดูด้วยมึงมากับใคร กูก็บอกไปแล้วนิ”
“ครับ คุณหลานเจ้าของคอนโด”
มันทำท่าจะเตะผม ผมเลยเผ่นแนบเข้าร้านไปก่อน
นับวัน ผมกับมันนี่จะเหมือนเพื่อนกันเข้าไปทุกวันแล้ว
พูดถึงเพื่อนแล้วก็คิดถึงพวกมัน ป่านนี้คงแช่งผมด่าผมไปถึงโลกหน้าแล้วมั้ง
ก็ผมเล่นขาดการติดต่อกับทุกคนจะเป็นปีเข้าไปแล้ว
คุณนีนจะจัดให้ผมกับมันนั่งวีไอพีชั้นสอง
แต่มันบอกมาเที่ยวแบบนี้แล้วให้ไปนั่งเหงาๆชั้นสองก็ไม่สนุก
มันเลยขอแบบนัวๆ เบียดๆ ชิดๆ กระแทกๆกันได้บ้าง
คุณนีนเลยจัดหน้าบาร์ให้เลย สมใจอยากมันมาก เห็นนั่งยิ้มไม่หยุดเลย
"ชนดิ" มันยื่นแก้วรอผมชน
แต่ผมก็ไม่ยอมชนซะที ถือค้างในระยะห่างกันแค่นิ้วเดียว
"ก่อนชน ผมขอถามไรคุณได้ไหม?"
"ไม่อ่ะ ไม่ชนกับมึงกูก็แดกได้" แล้วมันก็ดวดลงคออึ้กๆเลย
กวนตีน!
"เอ๊ยๆๆๆๆ!!! พวกมึง เทวดาประจำใจกูมาวะ" คุณนีนวิ่งตาเหลือก ปากก็แหกพลาง จนลูกค้าหันมามองกันให้รึ่ม
"อะไรครับคุณนีน?"
"ก็คนที่กูเคยบอกพวกมึงว่ากูชอบอ่ะ เขามาร้านกูคืนนี้" ผมขำกับหน้าคุณนีนมาก คือเหนื่อยๆนะครับ แต่ก็ยิ้มไปด้วยเพราะดีใจ
"เออวะ กูก็อยากเห็นหน้า คนที่ทำให้คนอย่างมึงเพ้อได้" คนอย่างมึง? แสดงว่าคุณนีนก็ไม่ใช่ธรรมดาอีกแล้ว
แต่ถ้าธรรมดาจะทนคบกับคนอย่างไอ้คุณเต้ยได้ยังไง
"แต่คืนนี้แปลกวะ ไม่มากับผู้หญิง แต่มากับผู้ชายอีกสองคน"
"คืนนีมันคงอยากควงผัวเที่ยวบ้าง เปลี่ยนบรรยากาศ" ผมละอยากหาอะไรมาตบปากไอ้คุณเต้ยจริงๆ ดูมันพูดแต่ละอย่าง ตัดกำลังใจเพื่อนหมดเลย
"ไอ้เต้ย มึงแม่ง เลววะ ....เหี่ยวหมดเลยกู" อะไรเหี่ยวครับ? หึหึหึ
"อย่าไปฟังคุณเต้ยเลยครับ เขาคงมากับเพื่อนเขานั่นแหละ คุณนีนบอกเองนิว่าเขาชอบผู้หญิง"
"ใจคนมันเปลี่ยนกันได้ มึงไม่รู้แรื่องแค่นี้เหรอ อย่างเช่นกู ที่เคยชอบผู้หญิงมาตลอดใครจะไปรู้ บางทีพรุ่งนี้กูอาจจะเปลี่ยนใจมาชอบผู้ชายด้วยก็ได้ "
"ถ้าคุณเต้ยยังไม่หยุดพูด ผมขออนุญาตหาอะไรมาอุดปากคุณจริงๆนะ" คุณนีนหน้าเสียหมดแล้ว
"ถ้ามึงจะพูดกับกูขนาดนี้ มึงไม่ต้องอนุญาตกูแล้วแหละ" มันพูดจบผมนี่หลุดขำก๊ากเลย ลืมตัวครับ ปกติผมพูดกับเพื่อนแบบนี้
"โทษครับ...." แม่ง ไม่รับคำขอโทษกูอีก แต่ก็ช่างเหอะ "แล้วไหนคนที่คุณนีนชอบอยู่ตรงไหนครับ"
"เขาชอบมานั่งหน้าบาร์ ตรงที่พวกมึงนั่งกันนี่แหละ"
"อย่าหงอยดิครับคุณนีน สู้ๆหน่อย คืนนี้ถือว่าโอกาสดี เขาไม่ควงสาวมา คุณนีนก็ลองเข้าไปทำความรู้จักดู"
นี่ผมกำลังเชียร์ให้ผู้ชายคนหนึ่งไปมีผัวอยู่ใช่มั๊ย ฮ่าๆๆๆๆ
"ระวังเจอตีนผัวมันกลับมาละ"
"ไอ้เต้ย มึงแม่ง กลับไปเลยมึงไป เดี๋ยวไอ้ศินกูไปส่งเอง หรือไม่เดี๋ยวกูให้มันนอนห้องกูก็ได้ มึงอยู่ แม่งก็ตัดกำลังใจกูอยู่นั่นแหละ"
"เรื่องดิ มันมากับกู ก็ต้องกลับกับกูเว่ย"
"หยุดครับทั้งสองคน เรื่องผมไม่ใช่ประเด็น" ผมต้องหยุดก่อนที่จะออกมหาสมุทรไปมากกว่านี้
"มึง แม่งๆๆๆๆ เขามาแล้วๆๆ"
"ไหนครับ" ผมพยายามมอง เพราะไฟมันก็สลัวๆ คนก็เริ่มไหลเข้ามาตลอด
"นั่นไง กลุ่มคนเสื้อฟ้า สูงๆ ขาวจ้าๆอ่ะ "
ผมกับไอ้คุณเต้ยลุกขึ้นยืนดูเลยครับทีนี้
"ไอ้นีน กูบอกเลย แม่ง หน้าตาแบบนี้ เลววะ" ไอ้คุณเต้ยเห็นแล้วและบอกสรรพคุณเสร็จสรรพ ส่วนผมยังไม่เห็นเลย
"นั่นไงมึง....นั่นๆๆๆๆ"
หล่อแหลกลานเลยครับ!!!!!!!
หล่อจนผมต้องลากไอ้คุณเต้ยเปลี่ยนที่นั่ง ไปนั่งชั้นสอง มันก็งงๆแหละ แต่ก็ยอมตามมาดีดี
ส่วนไอ้คุณนีน แค่มองตามขึ้นมา คงอยากอยู่รับรองหรือไม่ก็อยากมองหน้า
ผมส่งสัญญาณโอเคให้กับคุณนีน เพื่อบอกว่าทุกอย่างโอเค ไม่มีอะไร
"ปล่อยมือกูได้ยัง เนียนจับเลยนะมึง" ผมปล่อยมือมันลง ก่อนนังลง เหนื่อย
"ผมก็จับคุณแค่เบาๆ ถ้าคุณไม่อยากให้ผมจับ สะบัดเบาๆ ก็หลุดแล้ว ยกเว้นก็แต่คุณอยากให้ผมจับ" ผมเล่นคืนมั่ง เพราะมันหาว่าผมอ่อยมันมาหลายยกแล้ว งั้นมึงก็อ่อยกูเหมือนกันแหละ
ขำๆครับ กวนตีนกันมันๆเท่านั้นแหละ
มันพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ซัดเหล้าที่ถือติดมือมาจนหมด ก่อนจะยอมนั่งลง
พวกผมสองคนนั่งมองเหตุการณ์ด้านล่างอย่างตั้งใจ ดูเหมือนว่าคุณนีนจะได้เข้าคลุกวงในไปคุยกับไอ้หล่อนั่นแล้ว เรียกแบบนี้ก็อายปากครับ
จนมีเด็กยกเครื่องดื่มมาให้นั่นแหละ เราสองคนถึงละสายตามาได้
"คุณว่า คุณนีนจะสมหวังมั๊ยครับ"
"นี่เป็นห่วงหรืออยากเสือก"
"ก็....ทั้งสอง" คนเราต้องยอมรับความจริงครับ พ่อผมสอนมา หึหึหึ
"มันก็ขึ้นอยู่กับว่าไอ้นีนจะใจกล้าและสู้แค่ไหน มึงเชื่อกูเหอะ คนเราถ้ารู้ว่ามีใครรู้สึกดีดีกับเราซักคน เราจะรู็สึกดีตอบด้วย ไม่มากก็น้อย"
"แล้วคุณเคยพยายามจีบใครมั๊ย?"
"ไม่อ่ะ กูไม่เคยต้องพยายามเลย" ผมเชื่อนะครับ เพราะหลักฐานทุกอย่างชัดเหลือเกิน
"ทำไมมองกูแบนั้น.......... กูไม่ได้หลงตัวเองเลย แต่ที่ผ่านมา มันเป็นแบบนั้นจริงๆ หรือมึงจะเถียงว่ากูไม่หล่อ หรือมึงจะเถียงว่ากูไม่รวย หรือมึงจะเถียงว่ากูดูไม่ดี"
"คุณมีทุกอย่างครบตามที่คุณพูด แต่คุณขาดความจริงใจ คุณเลยไม่เหลือใครแบบนี้" พูดจบผมก็ยกเหล้าดื่มหมดแก้ว ผมไม่ได้พูดแค่สนุกปาก แต่ผมอยากให้เขาคิดได้ ความรู้สึกคนเราไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ผมแค่อยากเตือนสติมันเท่านั้น เพราะตอนนี้ผมกำลังรู้สึกว่า 'มันก็คือเพื่อนผมคนหนึ่ง'
"........................"
เชื่อมั๊ยไหมครับ
หลังจากที่ผมพูดประโยคนั้นจบ
บทสนทนาของพวกเราก็หายไปเลยดื้อๆ
คืนนี้ผมดื่มไปเยอะเหมือนกัน
มึนมั้ง เลยกล้าพูดไปแบบนั้น
"แม่ง ก็แต่ละคนมีใครจริงใจกับกูมั๊ยละ" จู่ๆ มันก็พูดออกมาหลังจากเงียบกันไปเป็นสิบนาที
"อยากได้อะไรจากใคร เราต้องเป็นฝ่ายให้ก่อนครับ" พูดจบ ผมก็ยกแก้วรอให้มันชน
มันไม่ยอมชน ยกดวดลงคอรวดเดียว
่ช่างแม่ง ชนคนเดียวก็เมาได้ครับ
"พวกมึงๆๆๆๆ...กูรู้ชื่อแล้ว..."
".............."
"................."
"แม่ง ยิ่งใกล้ มันยิ่งหล่อวะ กูนี่หลงมันชริบ"
".............."
''.................."
"เกิดไรขึ้นวะ? " คุณนีนคงเพิ่งสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ ผมนะไม่อะไรอยู่แล้ว
"แล้วตกลงคนที่มึงชอบชื่อไร?" ไอ้คุณเต้ยมันเสเปลี่ยนเรื่อง ซึ่งผมก็คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดี
"ชื่อเซ็น อายุเท่าพวกเรานี่แหละ แล้วที่มาทั้งหมดก็เพื่อนกัน" คุณนีนพูดไปก็ยิ้มไป
"แล้วมึงไเบอกมันไปเปล่าว่ามึงกะเคลมมันอยู่"
"ยังเว่ย รอดูท่าทีไปก่อน อย่างน้อยตอนนี้กูกับเขาก็ได้เจอได้รู้จักกันแล้ว เค้ายังบอกอีกว่ามาเที่ยวร้านกูบ่อยมาก แม่งสวรรค์สรรสร้างชัดๆ " นรกมากกว่า
"ช้ามาก ระวังหมาคาบไปแดกละ ยิ่งหมาสมัยนี้เสแสร้งเก่ง"
"มึงเป็นไรไอ้เต้ย?"
"เป็นเหี้ยมั้ง" รู้ตัวก็ดี ดื่มเข้าไปเลย ดื่มให้หลับไปเลย กูจะได้ทิ้งไว้ที่นี่
คุณนีนหันมาถามแบบไม่มีเสียงประมาณ มันเป็นอะไร ผมก็ยักไหล่ ไม่รู้ไม่ชี้
"กูขึ้นมารายงานข่าว งั้นเดี๋ยวกูลงไปคุยกับเซ็นต่อ ใจกำลังมาเว่ย"
ระหว่างนั่งดื่มกัน ผมลืมบอกไปว่า
มีคนแวะเวียนเข้ามาขอชนผมมั้ง มันมั้ง
ชนกันจนมึน
"ผมไปห้องน้ำนะครับ"
"อืม"
"สวัสดีครับ" มีคนเข้ามาทักทายผม ตอนกำลังล้างหน้าล้างมือ
"สวัสดีครับ" นี่มันเพื่อนในกลุ่มของคนที่คุณนีนชอบนิ
"เพิ่งมาเที่ยวครั้งแรกเหรอครับ ผมไม่เคยเห็นหน้าเลย" เช้ดเข้ นี่มันคำพูดที่ผมเคยใช้เต๊าะสาวเวลาไปเที่ยวนิ อย่าบอกนะว่าผมกำลังโดนเต๊าะ
"ก็มีมาเที่ยวบ้างครับ นานๆที....งั้น ผมขอตัวนะครับ"
"อยู่คุยกันก่อนไม่ได้เหรอครับ?....ผมเนครับ คุณ?"
"พศิน ครับ "
"ไปนั่งด้วยกันมั๊ยครับ"
"พอดีผมมากับเพื่อนนะคับ นี่ก็ทิ้งมันมานานแล้ว "
"เพื่อนแน่เหรอครับ ทำไมดูห่วงจัง" แน่ะ มามุกเดียวกับกูตอนจีบสาวเลย
"งั้นผมขอตัวนะครับ"
"เดี๋ยวสิครับ" มันขยับมาขวางผมเอาไว้ พอได้ประจันหน้ากันแบบนี้ รู็เลย มันตัวใหญ่หนากว่าผมเยอะ ส่วนความสูงได้ๆกัน ผมไม่ชอบออกกำลังกายไง
"คุณต้องการอะไร?" ถ้าคุกคามกันขนาดนี้ ผมก็ไม่จำเป็นต้องสุภาพด้วยแล้ว เพราะสันดานผมจริงๆ ก็ใช่ว่าจะดีเด่อะไรมากมาย
"ใจเย็นสิครับ...ผมสนใจคุณจริงๆนะ"
"จะจีบผม?"
"ได้ไหมละครับ?" มันถามยิ้มๆ
"ก่อนจีบผม ชิมตีนผมก่อนมั๊ยละครับ" ความสถุนเริ่มมา
"ุถ้าชิมแล้วจีบได้ ผมก็โอเคนะ" ให้ตายเหอะ ผมมาเจอคนอะไรเข้าเนี่ย เคยมีผู้ชายมาจีบผมนะ แต่พอผมบอกดีดี เขาก็ยอมไปง่ายๆ
"ชัดๆนะครับ ผมไม่ชอบผู้ชายในรูปแบบนั้น ถ้าเป็นเพื่อน ผมโอเค" ผมพยายามใจเย็นอธิบาย เพราะผมไม่อยากมีเรื่องเพิ่มอีกแล้ว เท่าที่มีอยู่ตอนนี้ ผมก็แบกหนักเหลือเกินแล้ว
"ไม่ลองเปิดใจละครับ ไม่เคยลอง ใช่ว่าจะไม่ดีซะหน่อย ผมยอมเป็นตัวทดลองให้คุณนะ" แม่ง กูว่าไม่รู้เรื่องละ
"คุณเนครับ ผมขอตัวกลับไปหาเพื่อนนะครับ หลีกทางให้ผมด้วย"
"ผมสนใจคุณจริงๆนะ ให้โอกาสผมหน่อยสิ การให้โอกาสคน คือการให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดนะ ไม่เคยได้ยินเหรอ"
"กูบอกให้หลีก"
"ก็กูสนใจมึงอ่ะ ขอไลน์ไว้ก่อนก็ได้"
"ทำไมช้าวะ กูนึกว่าหล่นโถฉี่ตายไปละ"
"คุณเต้ย!!" มันเดินเข้ามากอดผมจากด้านหลังเลย แต่ตานี่แม่ง จ้องคนตรงหน้าผมไม่กระพริบเลย
"ทำไม? มีไรกันวะ?"
"ไม่มีไรครับ เรากลับไปดื่มต่อเหอะ" ผมพยายมดันแขนมันออกจากบ่า แต่ไม่สำเร็จ มันเกร็งแขนไว้สุดฤทธิ์ เลยต้องยอมในที่สุด
"คนนี้เหรอที่ศินบอกว่าเพื่อน?"
"อืม"
"ผมเน...กำลังจะจิ"
"กูไม่ได้อยากรู้จักมึง ไม่ต้องบอก.....ไปกันเหอะ" มันดันผมให้หมุนด้วยแขนมันข้างที่อยู่บนบ่าผม
"ผัวหรือเพื่อนครับ ทำไมดูหวงกันจัง" มันยังไม่เลิก แม่ง มึงเจอกู ไอ้เน
ผมหมุนตัวกลับ จนแขนไอ้คุณเต้ยตกเลยคราวนี้
"ผู้ชายคนนี้มีโอกาสเป็นผัวผมได้ครับ แต่มึง...ส้นตีนกูยังไม่ได้เห็นหรอก"
"ปากดีแม่ง!" เชี่ย!!!! มันกระชากคอเสื้อเข้าไปจูบโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว...........แม่ง เหี้ย ปากกู
ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก
มากจนผมลืมกระพริบตา
พลั่ก!
พอสติมา ผมก็เห็นไอ้เหี้ยนั่นนอนกองอยู่บนพื้นแล้ว
โดยมีคุณเต้ยนั่งคร่อมอยู่
"คุณเต้ย พอแล้วครับ พอแล้ว" ผมพยายามลากมันออกมา เพราะอีกฝ่ายปากแตกเลือดไหลแล้ว
แต่แม่ง เชี่ยนี่ก็แรงเยอะไป กูออกแรงหมดตัวละ แต่มันไม่กนะดิกเลย
จังหวะที่ผมยื้อ
เหี้ยเนนั่นก็ฉวยโอกาสสวนหมัดใส่หน้าคุณเต้ยแบบเต็มๆ
ไม่พอครับ ไอ้คุณเต้ยดันล้มมาทับผมอีก
พอมันจะออกตัวพุ่ง ผมเลยสวมกอดคว้าตัวมันไว้จากข้างหลังเลยทีนี้
"คุณเต้ยพอแล้วครับ อย่ามีเรื่องเลย"
"แต่แม่งหาเรื่องก่อนนะเว่ย" มันชี้หน้าไอ้เน พร้อมพุ่งหลาวเต็มที่ กูกอดมึงแน่นสุดแรงแล้วนะไอ้คุณเต้ย
"กูไม่ได้หาเรื่อง กูแค่จะจีบมัน มึงอ่ะเสือกเอง"
"จีบเหี้ยไร นี่เพื่อนกู" ผมซึ้งใจมันจริงๆนะครับ นี่มันกำลังปกป้องอยู่ใช่มั๊ย
"ไว้มันเป็นเมียมึงก่อนเหอะ แล้วค่อยมาเสือก"
"คุณเต้ย คุณเต้ย" ผมกอดมันแน่นมาก เพราะมันยัวะอีกแล้ว
"เอ๊ย เกิดไรขึ้นวะ?" คุณนีนเข้ามาพอดี กล้ามาก เข้าไปยืนระหว่างสองฝ่าย
เงียบกันทุกฝ่าย คุณนีนเลยมองหน้าคนโน้นที คนนี้ที
ผมรีบตัดจบปัญหา ก่อนที่ปัญหาใหญ่กว่านี้จะตามมา
"คุณนีนครับ ผมฝากจัดการทางนี้ด้วยนะ เดี๋ยวผมพาคุณเต้ยกลับก่อน ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายมมาจัดการให้วันหลังนะครับ"
"ไม่เป็นไรมึง พาไอ้เต้ยกลับก่อนเหอะ ตามันขวางขนาดนี้ กูก็เอาไม่อยู่หรอก"
"คุณเต้ยครับ กลับกันเหอะ" แม่ง นิ่งอย่างกะหิน
ผมเลยจับมันแบบประสานมือสอดนิ้วระหว่างนิ้วกันเลยทีเดียว และลากมันออกมา
นั่นแหละถึงยอมตามออกมาได้
จังหวะผมผ่านประตูไป
มีอีกคนเดินสวนเข้าไป
วู่ หวุดหวิด
ผมเจอเรื่องช็อคอีกจนได้
ผมขับรถเอง
มันก็ไม่เถียงอะไร
แต่ผมไม่ได้ขับไปส่งมันนะ
ผมขับกลับมาที่ห้องตัวเอง อารมณ์แบบนี้ สภาพนี้ ไปทำงานต่อไม่ไหวหรอก
"คุณขับรถไหวนะครับ" แผลนิดเดียว ไม่ตายหรอก ผมจอดรถต้นซอยจะได้กลับรถไม่ลำบาก
"ไม่ไหว"
"คุณไม่ได้เจ็บมากซะหน่อย โดนไปแค่หมัดสองหมัด"
มันเปิดประตู เดินลง แล้วปิดโครมแทบจะในเวลาเดียวกัน
ผมเดินลงตามมา
"งั้นกูก็จะนอนห้องมึงด้วย" มันเดินตรงไปยังห้องผม
"คุณเต้ยจะนอนได้ไงครับ....ห้องผมเล็กนิดเดียว ร้อนก็ร้อน ยาทำแผล ก็ไม่มี"
"ก็ไม้ต้องทำ"
"โอเคครับ...เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง" ผมยื้อข้อมือมันไว้
"ดี สำนึกด้วย กูเจ็บตัวเพราะใคร" มันน่าจะโดนอีกซักดอกสองดอกนะ ปากขนาดนี้
พอคิดจะนอนพื้น
ความหนาวในคืนนั้นก็แล่นเข้ามาในสมองทันที
ผมเลยขึ้นไปนอนบนเตียง
ส่วนมันนั่งทำแผลอยู่....อย่าคิดว่าผมจะทำให้นะครับ ผมไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น
เตียงยวบลง แสดงว่ามันมาแล้ว
ผมนอนจนเกือบสุดขอบเตียง
ดีหน่อยที่ผ้าห่มผืนใหญ่มาก
"กูรู้ มึงยังไม่หลับ ขยับเข้ามาอีก เดี๋ยวก็ได้ตกเตียงหรอก" ผมค่อยๆขยับเข้ามาทั้งที่ยังหลับตา
"มึงหลับตาใช่มั๊ย" ผมไม่ตอบ
"จุ๊บบบบบบบบบบ" เชี่ย ปากกูอีกแล้ว
ผมเด้งตัวขึ้นนั่ง จนมันกระเด็น
"ทำเหี้ยไรมึงอีก?"
"ก็ปลุกมึงไง เห็นมั๊ยได้ผลด้วย"
"ผมไม่ชอบ" ผมไม่ชอบจริงๆครับ
"กูเมา...ขอโทษละกัน"
"แม่ง เหี้ย" ผมสบถกับตัวเองเพราะอำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว
"ขอโทษแล้วไง จะโกรธไรอีกวะ"
"ผมถูกกระทำนะเว่ย" สติเริ่มมา
"งั้นจูบกูคืนมั๊ยละ กูไม่ถือ"
"เออดี..." พอผมยื่นหน้าจะเข้าไปจูบห่างกันแค่ลัดนิ้วเดียว
ผมก็หยุดกึก
สติมาเต็ม.....กูทำเชี่ยอะไรลงไปอีกแล้ว
สติหลุดทีไร เป็นแบบนี้ทุกที
แม่ง นอนดีกว่า
"ถ้าหนาวก็มากอดกูได้นะ กูไม่หวงตัวแบบมึงหรอก หึหึหึ" เหี้ยเต้ย!!!!!!!!!!!!!
กูขนลุกเว่ยยยยยยยยยยยยย
พ้ฒนาการมาแล้วครับ
อาจจะยังไม่ชัด
เพราะความกวนตรีนของแต่ละคนมันบังตา
แล้วเจอกันตอนหน้าครับ
-
:z1:
:L1: :pig4: :L1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: อ้าวว พศินทำไมเสียจูบแรกให้คนอื่นละ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
อ้างว่าเมาแล้วจูบเขาก็ได้หรอคะคุณเต้ยยยน
55555 มาแล้วค่ะ ความก้าวหน้านี้!!!!
-
จะมีการโดนลอบดักตีหัวไหมหลานเต้ยยยยย :เฮ้อ:
-
เริ่มชัดแล้ว แต่ชอบนะ อย่างที่คิดไว้เลย
อย่าผิดโผจากที่คิดแล้วกัน อิอิ
-
ดูกันต่อไป ^^
-
แหม ๆ ๆ ๆ ๆ คุณเต้ยนี่เนียนดีเน๊อะ ขยับเข้าใกล้กันอีกนิด
เมื่อไหร่ศิน จะรู้ตัวว่าโดนจีบอยู่นะ ขอให้ได้ขอให้โดน
:hao7:
-
หวงก็พูดไปสิคุณเต้ย :hao3: :hao3: :hao3:
-
ดูกันยาวๆไป^^
-
:heaven
-
:pig4:
-
:katai4: :katai4: มาต่อเร็วๆเน้อ สนุกมากๆ คู่นี้กำลังพัฒนาไปได้ดี โอ้ยชอบทั้งคู่เลย
-
เต้ยหึงใบ่มั้ยล่ะ หึงละสิๆๆ ชอบก็ก็ชอบ จีบก็จีบ จะปากร้ายไปเผื่ออะไร
-
:pig4:
-
นี่คือจีบ??
-
เหี้ยเต้ย 55555 อ่านถึงตรงนี้แล้วฮาาาเลยค่ะ 55555 คุณเต้ยนี่ก็กวนทีนจริงๆ
-
เอาล่ะเว้ย ความหวงเริ่มออกฤทธิ์แล้ว เอะอะกอด เอะอะจุ๊บ แบบนีมันคือไรอ่ะ อิๆๆ :hao6:
-
เต้ย เริ่มรุกละ
-
เต้ยๆๆๆๆ วอแวกับพศินจังนี่ขนาดไม่จีบนะ แล้วผู้ชายเค้าจุ๊บปากกันเป็นเรื่องปกติหราคะคุณ o18
-
"อ้าว ไอ้หนุ่ม...ทำไมวันนี้เอ็งออกกะเร็ว?" ผมสวนทางกับลุงพันพอดี วันนี้ผมออกเช้ามาก อยากกลับห้อง
"ปวดหัวนิดหน่อยอ่ะลุง ว่าจะรีบกลับไปนอนซะหน่อย....ลุงก็มาเช้านะครับวันนี้"
"ก็ป้ามันนั่นแหละ บอกว่าให้เอากับข้าวมาให้เอ็งหน่อย เห็นว่าชอบนิ อ่ะ เอาไป" ลุงพันยื่นมาตรงหน้า ผมยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะรับมา
"ขอบคุณครับ งั้นผมฝากขอบคุณ.....เอ่อ ผมควรเรียกว่าไงดีอ่ะ" ยังสับสนๆ
"ฮ่าๆๆๆๆๆ ลับหลังก็เรียกป้านั่นแหละ ก็เมียลุงนี่หว่า....ต่อหน้าเขาก็ค่อยเรียกลุงละกัน" ลุงพันหัวเราะเอ๊กอ๊ากชอบใจใหญ่ แอบตามใจเมีย
"เอาตามงั้นก็ได้ครับ...."
"ว่าแต่เมื่อวานเอ็งตกใจมากไหม?"
"ตอนแรกก็ตกใจนะลุง เพราะไม่เหมือนที่คิดไว้ แต่แป๊บเดียวครับ ก็เมียลุงน่ารัก ทำกับข้าวเก่งซะขนาดนั้น"
"ขอบใจวะที่เข้าใจลุง" แกตบบ่าผมปุปุ
"โหลุง ถึงผมไม่เข้าใจ ลุงก็ยังรักเมียลุงนั่นแหละ ไม่เกี่ยวกับผมเลย" ผมแซวแกขำๆ เพราะลางสังหรณ์บอกว่ากำลังจะเข้าสู่โหมดดราม่า..........คิดยังไม่ทันจบ มันก็มาจริงๆ
"อย่างน้อย ก็มีคนเพิ่มมาอีกหนึ่งคนที่เห็นว่าลุงเป็นคนปกติ"
"เอ่อ....ไม่มีใครคิดแบบนั้นแล้วครับลุง นี่มันสมัยไหนแล้ว สังคมเปิดกว้างกว่าที่เราคิดไปมากแล้ว"
"แต่เมื่อก่อนมันไม่ได้ง่ายแบบนี้....มันยาก ยากจนลุงกับป้ารู้สึกว่าความรักของเรามันผิด"
"แต่ลุงกับป้าก็จับมือกันแน่นมากพอที่จะผ่านช่วงเวลานั้นกันมาได้"
"นั่นแหละ ลุงถึงรักเมียลุงมาก.....ฟังคนแก่บ่นจนเบื่อเลยนะเอ็ง คนแก่ก็ขี้บ่นแบบนี้แหละ"
"ผมชอบฟังครับ วันหลังเล่าให้ผมฟังอีกนะ แต่วันนี้ผมกลับก่อน ยากนอนมาก งั้นผมไปนะครับ" ผมยกมือไหว้ลาแกอีกรอบ
ถ้าผมจะรักใครซักคน มันจะเป็นยังไงนะ
เราจะจับมือกันแน่นพอเหมือนคู่ลุงพันไหม
เราจะฝ่าอุปสรรคกันได้ไหม
ถ้ามันจะเหนื่อยขนาดนั้น ผมขอไม่รักละกัน
ผมกลับจากโรงพยาบาลไปเยี่ยมพ่อ
ก็พุ่งตัวเข้าห้อง ล้มตัวนอนทันที
ง่วงชริบ
เพราะเมื่อคืนผมแทบไม่ได้นอน
มีอะไรให้ต้องคิดมากมาย
ชีวิตผมจะเดินไปทางไหน
จะเดินหน้า
หรือถอยกลับไปที่เดิม
หรือแค่ยืนอยู่ตรงจุดนี้ เวลานี้ ปล่อยเวลาผ่านเลยไปแบบนี้
ผมไม่รู้แล้วจริงๆ
เพราะยิ่งเดิน มันก็ยิ่งมืด ยิ่งไกลเข้าไปทุกที
ผมคิดไปสะระตะ จนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
ตื่นมาอีกทีเพราะอากาศร้อนมาก
ร้อนจนบ้านเกือบไหม้
ตื่นปุ๊บผมพาตัวเองเข้าห้องน้ำทันที
พอได้อาบน้ำ หัวก็โล่งขึ้นมาทันที
ความคิดฟุ้งซ่านในหัวมันก็ค่อยสงบลงหน่อย
"ก๊อกๆๆๆ"
ผมเดินไปเปิดประตู ก็คงไม่พ้อนไอ้บอล
"พี่ศิน ฮึกๆๆ"
"เอ๊ย บอล เป็นไรวะมึง เข้ามาก่อนๆ" กูยิ่งแพ้น้ำตาอยู่
"ผมไม่ได้ร้อง ที่พี่เห็นแค่ฝุ่นมันเข้าตา" แม่ง ยังเล่นได้ขนาดนี้ แสดงว่าไม่สาหัสเท่าไร
"เชี่ยบอลเอาดีดี เป็นไรมึง" ผมลูบหัวมันเล่น มันก็เหมือนน้องชายผมนั่นแหละ
"ผมอึดอัดอ่ะ อยากระบาย เลยร้องไห้"
"แล้วมันดีขึ้นไหม?"
"ไม่เลยพี่"
"เอาวะมึง ร้องก่อน แล้วค่อยพูด" สภาพมันเหมือนคนไม่ได้นอน แม่ง อกหักเปล่าวะสภาพนี้
ผมดึงมันมาซบอก มือก็ลูบหัวมันไปมาเบา
มันร้องไห้เยอะใช้ได้ แต่ก็ดูเหมือนมันก็พยายามจะกลั้นในเวลาเดียวัน
มันกอดเอวผมแน่นมาก แน่นจนผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังเจ็บ
"ผมรักพี่ได้ไหม?"
"ห๊า?" ผมพยายามผลัมันออก เพื่อจะได้คุยกันสะดวก แต่มันก็ฝืนไว้ ไม่ยอมปล่อย
"ถ้าผมไม่บอกพี่วันนี้ ฮึก...มันต้องจุกอกผมตายแน่"
"เดี๋ยวๆ ไอ้บอล มึงปล่อยกู แล้วคุยกันให้รู้เรื่องดิ" แม่ง มือมึงเหียวไปไหนวะ
ในที่สุดมันก็ยอมปล่อย
แม่งแต่ก้มหน้าซะเกือบจูบพื้น
แบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องไหมเนี่ย
"ว่ามา" ผมเปิดประเด็น เมื่อเห็นมันสงบแล้ว
"ผมชอบพี่"
"................."
"แบบที่สามารถจับมือกันได้ กอดกันได้ จูบกันได้ หรือมีอะ..."
"พอ!"
"พี่จะเกลียดผมก็ได้! แต่พี่แม่ง ช่วยรับรู้ความรู้สึกผมหน่อยเหอะ"
"กูรู้ กับกูไม่รู้ ต่างกันยังไง?"
"ผมไม่รู้....แต่ผมเก็บความรู้สึกนี้ไว้ไม่ได้อีกแล้ว ผมชอบพี่ ชอบพี่มาก" ตามันแดงๆอีกแล้ว
ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน
แม้ไอ้คุณเต้ยจะเคยบอกผมหลายครั้งแล้ว แต่ผมก็ไม่เชื่อ
จนวันนี้ที่ผมได้ยินกับหูจากเจ้าตัวเอง
"กูไม่เกลียดมึงหรอก....แต่กูก็ตอบรับความรู้สึกมึงไม่ได้"
"เพราะผมเด็ก เพราะผมเป็นผู้ชาย เพราะผมไม่หล่อ เพราะผมไม่ดี หรือเพราะ..."
"พอแล้วบอล...." น้ำตามันไหลจนผมอดสงสารมันไม่ได้ นี่ผมทำให้คนที่รักผมต้องเสียใจอีกแล้วใช่มั๊ย เหี้ยศิน ไอ้เหี้ยศิน!!!!
"พี่ก็บอกผมมาดิ ถ้าเพราะผมเด็ก เดี๋ยววันหนึ่งผมก็โต ถ้าเพราะผมไม่ดีตรงไหน ผมจะเปลี่ยน ถ้าเพราะผมไม่หล่อ ผมจะทำให้ตัวเองหล่อขึ้น แต่ถ้าเพราะผมเป็นผู้ชาย ......"
"พอเหอะมึง....เพราะแค่กูไม่ได้คิดแบบเดียวกับมึงเท่านั้นเอง" ผมคว้ามันมากอดแบนอกอีกครั้ง แต่คราวนี้ มันไม่กอดผมตอบ ได้แต่อยู่นิ่งๆ
"พี่ใจร้ายวะ บอกไม่รัก แล้วมากอดผมทำไม มาทำดีกับผมแบบนี้ทำไม"
"เพราะมึงเป็นน้องกูไง....."
ผมขยี้หัวมันเล่น มันก็ปัดๆมือผมให้หยุด
แม่ง สะอื้นเป็นลูกคอสิบชั้นเลย แต่อาการโวยวายของมันสงบแล้ว
"พี่ศิน"
"ไรอีก?"
"ผมขอพี่อย่างหนึ่งดิ?" มันผละออกจากอกผม
"ไร?"
"ขอจูบพี่ทีหนึ่ง"
"................." อึ้งครับ ไม่คิดว่ามันจะขอกันหน้าด้านๆแบบนี้
"ได้ไหม....ตอบดิ"
"............" แม่งนี่ชีวิตกูเป็นอะไรไปแล้ว ภายในไม่ถึง 24 ชั่วโมง ผมโดนผู้ชายจูบปากไปสอง นี่กำลังโดนขอครั้งที่ 3
"ไม่ตอบ....งั้นผมจูบนะ"
มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน
หน้ามันใกล้กับผมมาก จนหาจุดโฟกัสไม่เจอ เบลอๆ ลางๆไปหมด
เหมือนกับในหัวผมตอนนี้เลย...
"ถ้าปากมึงแตะปากกูเมื่อไร แม้แต่คำว่าพี่น้องก็จะไม่เหลือ" สติผมมาในตอนสุดท้าย
ผมปล่อยให้มันจูบผมไม่ได้ เพราะถ้ามีครั้งแรกเมื่อไร มันก็ต้องมีครั้งที่สองสามไปเรื่อยๆ
เพราะงั้นผมต้องไม่ให้ครั้งแรกเกิด ถ้าเกิดก็ต้องจบลงพร้อมกัน
"จุ๊บ....แค่นี้คงได้นะพี่" มันเปลี่ยนไปจุ๊บหน้าผากผมแทน
"ครั้งนี้ครั้งเดียวนะเว่ย"
โชคดีครับ ที่ผมยังมีน้องชายคนนี้เหมือนเดิม
"กูจะทำเหมือนวันนี้ไม่ได้เกิดไรขึ้น" จะได้สบายใจกันทุกฝ่าย
"อย่าเลยพี่ พี่รู้ไว้เหอะว่าผมชอบพี่ ผมอยากให้พี่รู้"
"ทำไมวะ แล้วมึงจะไม่ลำบากใจเหรอ"
"ผมจะได้จีบพี่แบบไม่ต้องเกรงใจไง" แม่ง ยิ้มกวนตีนกูอีก
"กูมีแฟนแล้ว แฟนกูสวยมากด้วย"
"ผมจะแช่งเช้าแช่งเย็นให้เลิกกันคอยดู"
"หาสาระมาใส่ชีวิตบ้างนะมึง แม่ง ไร้สาระชริบ" ผมเดินเข้าห้องน้ำ
ผมมายืนมองตัวเองในกระจก
เมือกี้ บอกตามตรงเลยครับ
ใจมันหวิวๆนะ
เหมือนที่ไอ้คุณเต้ยบอกไว้เลย
ถ้าเรารู้ว่ามีคนหนึ่งรู้สึกดีกับเรา เราก็จะรู้สึกดีเขาตอบไปบ้างไม่มากก็น้อย
พูดถึงคุณเต้ย เมื่อเช้าผมออกมา มันยังไม่ตื่นเลย
แล้วที่มันจูบผม.....มันจะคิดไรกับผมป่าววะ
ผมเริ่มหวาดระแวงแล้วดิ......
ไหนจะไอ้คนเมื่อคืน
ไหนจะมัน
แล้วเพิ่งเมื่อกี้สดๆ ไอ้บอล
ชีวิตหมาคอนโดแบบไอ้ศินนี่มันไม่ง่ายเลยครับ
สั้นๆ นะครับ
เอาความน่ารักน่าเตะของไอ้บอลไปอ่านก่อน
ส่วนคุณเต้ยยังหลับไม่ตื่น
อ้อ....คุณเต้ยยังไม่ได้จีบพศินนะครับ....ที่ผ่านมาแค่อ่อยๆ
ฮ่าๆๆๆ แต่คงอ่อยหนักไปหน่อย
-
นี่ยังไม่อ่อยเหรอ :a5:
-
ตบอลสารภาพก่อนคุณเต้ยอีก,,,
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
:z1:
:L1: :pig4: :L1:
-
รู้อยาคตของหมาคอนโดเลย
ว่าแต่ปัจจุบันเป็นหมาคอนโด
อนาคตจะเป็นอะไรนะ
แล้วอดีตเคยเป็นอะไร
-
ไม่ละคุณเต้อย ไม่อ่อยหนักเลยหน่อยนะ แถมมีหึงพ่วงท้ายโดยไม่รู้สึกตัวด้วย
-
:mew1:
-
นี่ ขนาดแค่อ่อยนะ ถ้าจีบจะขนาดไหน
อยากรู้แล้วค่าาา
ศินคนชอบเยอะจังเลยค่าาา คุณเต้ยจีบเร็วว
-
ยังไม่รู้เลยใครจะรุกใครจะรับ :laugh:
-
พศินนี่มันฮอทจริงๆ
-
แหม นี่แค่อ่อยๆ ระวังไอ้บอลคาบไปแดกนะ :hao6:
-
เกิดเป็นคนที่ชื่อพศินนี่มันไม่ง่ายเลยนะครับ
ไหนจะหล่อ
ไหนจะฮอต
ไหนจะทำงาน
ไหนจะขยัน
ไหนจะรับผิดชอบ
แล้วอีกหลายไหนๆ
ไม่ใช่อะไรหรอกครับ...ผมว่างเลยมีเวลามีนั่งเวิ่น
หล่อจริงมั๊ย ถามคนในคอนโดดู
ฮอตจริงไหม ดูจากขนมที่ได้รับแต่ละวัน
ขยันจริงไหม ดูจากหวิดจการโดนไล่ออกมาแล้ว และลางานเท่าไรก็ไม่โดนไล่ออก
รับผิดชอบจริงไหม ดูจากการเข้ากะดึกทุกวัน
ผมเล่นขำๆนะครับ ไม่ได้จริงจังอะไร ผมก็คนธรรมดานี่แหละ ดีชั่วปนกันไป ไม่ได้หล่อเหลาอะไรมากมาย
หล่อเท่าที่พ่อแม่ให้มานี่แหละ
แต่ก็ไม่เข้าใจ ทำไมมีคนสนใจได้วะ
ผมนั่งเคาะเคาน์เตอร์เล่นตามเสียงดนตรีในหัวใจ
ตาก็สอดส่ายทำงานไปเรื่อย
มันเงียบได้ใจจริงเว่ย
2ทุ่มยังเงียบขนาดนี้ แล้วถ้าดึกกว่านี้ ผมว่าถึงขั้นวังเวงเลยละ
"สวัสดีคะพศิน"
"สวัสดีครับคุณมีน" ยังจำกันได้ไหมครับคุณมีน คนที่ประกาศว่าชอบผมตั้งแต่ผมมาทำงานที่นี่ใหม่ๆ
"ทานข้าวยังคะ...ไปด้วยกันไหม"
"ผมทานข้าวสามทุ่มครับ" เวลาเบรคของผมจะมีสองช่วงครับ ช่วงละ สามสิบนาที
"งั้นมีนรอนะ"
"อย่ารอเลยครับคุณมีน ทานก่อนเลย เดี๋ยวจะหิว ปวดท้องอีก"
"ถ้าห่วงมีนขนาดนี้ มาคบกับมีนเลยไหม?" แฮ่ะๆๆๆ
"คุณมีนอย่าล้อผมเล่นสิครับ "
"แหม พศินนี่เลี่ยงตลอดเลยนะค่ะ ปกติมีนไม่เคยจีบใครก่อนนะ พศินคนแรกเลยนะเนี่ย" คุณมีนเธอน่ารักนะครับ น่ารักมาก
นิสัยก็ดี ดีจนผมไม่กล้าคิดอะไรด้วยเลย
"คุณมีนเลิกแกล้งผมเถอะครับ ผมไม่อยากเป็นหมาวัดที่แหงนคอตั้งรอดอกฟ้า"
"หมาวัดที่ไหนค่ะ คอนโดต่างหาก" ดูความน่ารักของเธอครับ เล่นมากๆเข้า เดี๋ยวผมก็ชอบซะเลยนิ
"อ้อ อีกอย่าง ดอกฟ้ากำลังโน้มลงมาหาแล้วนะค่ะ ไม่ต้องแหงนคอรอ หรือปีนขึ้นไป แค่พศินยื่นมือออกไปคว้าแค่นั้นเอง"
"ผมไม่กล้าหรอกครับ...."
"อย่าหาว่ามีนอ่อยนะค่ะ แต่มีนชอบพศินจริงๆ" เธอยื่นมือมากุมมือผมไว้
"ผมขอบคุณนะครับ แต่ผมรับความรู้สึกของคุณไม่ได้จริงๆ" ผมดึงมือออกอย่างสุภาพ เธอหน้าเสียไปนิดหนึ่ง
"บอกเหตุผลมีนได้ไหมค่ะ?"
"ผมไม่คู่ควรกับคุณมีนหรอกครับ"
"เอ้อ พศินี่ดื้อกว่าที่มีนคิดไว้ซะอีก ไม่เป็นไร พรุ่งนี้มีนมาจีบใหม่ก็ได้" อ้าว ไม่เลิกคิดเหรอครับ
"อีกอย่างผมมีแฟนแล้วครับ"
"อ้าว เหรอค่ะ ....."
"ครับ"
"มีนไม่ทราบ งั้นขอโทษนะค่ะ มีนคงทำให้พศินลำบากใจ" เธอดูตกใจจริงๆ
"ไม่เป็นไรครับ ผมผิดเอง ที่ไม่บอกคุณมีนตั้งแต่แรก"
"แต่มีนเป็นเพืื่อนกับพศินได้ใช่มั๊ย แฟนพศินคงไม่ว่านะ"
"ยินดีครับ"
"หน้าแตกเลยเรา" เธอว่างอนๆ น่ารักขนาดนี้ ไปห้องพี่ ดีมั๊ยครับ
"ไม่แตกหรอกครับ ยังน่ารักอยู่เลย"
"ห้ามอ่อยค่ะพศิน เดี๋ยวมีนเขว....งั้นมีนไปทานข้าวนะค่ะ เดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก"
ว่าไปผมก็เสียดายคุณมีนนะ
แต่ผมทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้
ทำได้แค่ let her go
สามทุ่ม ถึงเวลาเบรคของผม
กำลังจะออกไปร้านสะดวกซื้อหาไรกิน
"พศินค่ะ"
"อ้าว คุณแป้ง จะไปหนครับ"
"ว่าจะไปหาไรกินหน่อยคะ พศินละ"
"เหมือกันครับ งั้นไปด้วยกันเลยดีกว่า ไปครับ"
"เดี๋ยว!!!" เราสองคนหันไปมองเสียงเรียกจากข้างหลัง
"อ้าว เต้ย ว่าไงค่ะ?" ผมละเซ็ง
"แป้งจะไปไหน ผมไปด้วยสิ" แม่ง ข้ามหัวกูเลยนะ
"แป้งจะออกไปหาไรกินกับพศินนะค่ะ ไปด้วยกันนะ"
"เอาสิ" ผมเดินรั้งท้ายนิดหนึ่ง ปล่อยให้เขาสองคนเดินคุยกันไป หยอกล้อกันน่ารักดีครับ
แล้วจะเลิกกันทำไม ผมไม่เข้าใจ
ผมหยุดเท้า มองสองคนที่ค่อยๆเดินห่างออกไป
กูมาทำอะไรตรงนี้....
"อ้าว พศิน รีบเดินสิค่ะ เดินซะห่างเลย มาๆ เดินด้วยกัน"
คุณแป้งเธอหันหลังมาเรียกผม แต่ไอ้คุณเต้ยกลับเดินมาหาผมเองเลย
"รีบเดิน กูหิว" มันจับข้อมือผมแล้วลากให้ตามมันไป
"คุณเต้ย ปล่อย ผมเดินเองได้" แม่ง ไมแข็งขนาดนี้วะ
"มากกว่าจับมือกูก็ทำมาแล้ว อย่าคิดมากมึง" ยักคิ้วกวนตีนกูอีก
"คุณเต้ย ปล่อยครับ ผมเจ็บ"
"กูว่ากูก็เบามือแล้วนะ"
"อย่ากวนตีนครับ"
"ปากดีเนาะ"
"เร็วๆสิค่ะสองหนุ่ม แป้งหิวแล้วอ่ะ"
"ครับ/ครับ" นั่นแหละมันถึงยอมปล่อยมือผม
สรุปมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวแทน
"มึง ส่งน้ำส้มหน่อย" เอาไป
"มึง ส่งน้ำตาลหน่อย" เอาไป
"มึง ส่ง..."
"คุณเต้ยครับ ถ้าไม่ได้เป็นง่อย กรุณาหยิบเอง ผมจะกินแล้ว"
"แม่ง ช่วยแค่นี้ก็ไม่ได้ "
"ดูสองคนสนิทกันดีนะค่ะ แป้งดีใจจัง ตอนแรกคิดว่าจะมีเรื่องกันซะอีก"
คุณแป้งเดินขึ้นห้องไปแล้ว
แต่ไอ้นี่ทำไม ไม่ยอมไปไหนซะที
"ไม่ขึ้นห้องละครับ?"
"ขี้เสือกวะ"
"งั้นผมไปตรวจก่อนละ"
"กูห้าม?" มันชี้เข้าหาตัวเอง
"...." ผมยิ้มแหยให้มันไปทีหนึ่ง ไอ้เหี้ย!
ไม่นานผมก็เห็นรถของมันขับออกไป
ผมว่ามันเมากลับมาชัวร์
ตีหนึ่ง มีรถคันหนึ่งปาดเข้ามาจอดหน้าเซฟเฮาส์ผมเป๊ะ
มีคนลงมา
"อ้าว คุณนีน ดีครับ"
"อ้าว มึง มึงพักอยู่นี่ด้วยเหรอ?"
"เปล่าครับ ผมเป็นยามอยู่ที่นี่"
คุณนีนดูอึ้งไปนิดหนึ่ง
"เออๆ มึงมาช่วยลากไอ้เต้ยออกจากรถกูก่อน กูกลัวมันอ๊วกใส่รถกูอ่ะ"
"ครับๆ" ผมไปเปิดประตูหลัง พยามยามดึงตัวคนเมาออกมา
แต่ แม่งไอ้นี่มือปลาหมึกมาก กอดผมแน่นมาก มือป่ายไปทั่วตัวผมละ
"คุณเต้ย มืออย่าซนสิครับ "
พยายามอยู่หลายนาที ก็ดึงมันออกมาจากรถได้
แต่ผมยังต้องกอดคอมันอยู่
แม่ง เมาได้หมามาก แรงจะประคองหัวยังไม่มี ยังต้องเอามาแปะบ่าผมเลย
"มึงลากมันขึ้นห้องคนเดียวไหวป่ะ กูต้องรีบกลับไปดูความเรียบร้อยของร้าน "
"ได้ครับ"
"ขอบใจวะ แล้วบอกมันด้วยว่ารถมันอยู่ที่ร้านกู ขืนให้มันกลับมาเอง พรุ่งนี้กูกับมึงได้ไปงานศพมันแน่" สภาพนี้ ผมเห็นด้วยครับ
"งั้นเดี๋ยวผมพาคุณเต้ยขึ้นห้องก่อนนะครับ"
"เออๆ.....เอ๊ยๆเดี๋ยวมึง "
"ครับ....คุณเต้ยอยู่นิ่งๆดิครับ" หัวมันจะไถลงที่อกผมตลอด จั๊กจี้
"ยังไง มึงก็เพื่อนกูนะ....ไว้วันหลังไปนั่งร้านกูอีกนะเว่ย"
"ขอบคุณครับ" ผมยิ้มขอบคุณ ผมจะภาวนาให้คุณนีนสมหวังในรักนะครับ
"อ๊วกกกก อ๊อกกกกกกกกก แค่กๆๆๆ" เชี่ย มึงอ๊วกใส่กูอีกแล้วไอ้เต้ย
ผมผลักมันนอนบนโซฟาอย่างลืมตัว
เสียงมันดังอั๊ก แม่งตายไหมวะ
ผมจับเสื้อตัวเองดู อย่างเลอะ
แถมกลิ่นนี้รู้เลยเหล้ายี่ห้ออะไร
แม่ง ต่อให้แพงแค่ไหน พออ๊วก ก็เหม็นเหมือนกันหมด
"อื้มมมมม ร้อนนนนนน" ผมจัดการเปิดแอร์ให้มัน
แต่คงไม่ทันใจ หันกลับมา แม่ง ถอดเสื้อ นอนปล่อยออร่าเรียบร้อยไปละ
ผมเลยเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ ล้างอ๊วก จนเสื้อเปียกไปซึกหนึ่ง
ถอดแม่งเลย......
"เอ๊ย คุณ จะทำไร?" มันกำลังพยายามปลดเข็มขัด
"ร้อน กูจะถอด"
"พอๆ เดี๋ยวผมเร่งแอร์ให้" มือหนึ่งผมก็จับมือมันไว้ ซึ่งมันก็ยังไม่นิ่ง
อีกมือหนึ่งก็กดรีโมทย์แอร์
เชี่ย!!!!
มือกูเสียบริสุทธิ์แล้ว
จังหวะที่ผมจับมือมันไม่ดี ยื้อกันไปมา มือผมเลยพลาดไปโดนลูกชายของมัน
ผมรีบดึงมือกลับ แล้วลุกออกจากโซฟาทันที
แม่ง ทีนี้ละนอนสงบเลยนะมึง
บรึ๋ยยยยยย ขนลุก
แอร์เริ่มเย็น เสื้อกูก็ไม่มีใส่
ที่ผมไม่ลงไปข้างล่าง เพราะรอให้เสื้อแห้งอยู่นะครับ ตากไว้หลังระเบียงที่คอมเพรสเซอร์แอร์
ผมถือวิสาสะเปิดทีวีดู แต่เปิดเสียงเบามาก
"คุณเต้ย ลุกไปนอนในห้องนอนเหอะครับ" ผมเข้าไปสะกิดไหล่มันเบาๆ
"เหนียว...." มันปรือตาขึ้นมองนิดหนึ่ง
"ผมไม่เช็ดตัวให้นะ ภาระ"
"กูเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำเอง"
แค่จะลุก มึงยังลำบากเลย
"นอนๆๆๆ ครับ เดี๋ยวผมทำให้" ผมผลักอกให้มันนอนลงไป
จะลุกขึ้น แต่มันยื้อข้อมือผมไว้ก่อน
"ผมว่าคุณจับมือผมบ่อยไปแล้วนะ" แม่ง กับผู้ชายกูก็ไม่ไว้ใจแล้วเว่ย ดูอย่างไอ้บ้านั่นที่ร้านคุณนีน แล้วไหนจะไอ้บอลเมื่ออาทิตย์ที่แล้วอีกละ เริ่มหลอนผู้ชาย
"ขาววะ"
"คุณเต้ย! โรคจิตวะ "
"ก็มึงขาวจริงนี่หว่า ขาวกว่ากูอีกมั้ง"
"ปล่อยมือผมดิ ผมจะไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้ จะได้หยุดเพ้อซะที"
"รีบละ"
"จะเล่นมุกคิดถึงผมอ่ะดิ" โด่ รู้ทันหรอก
"กูเหนียวตัวเหอะ ชัดนะ" แม่ง
"เอาไป เช็ดเองเลย" ผมวางทุกอย่างบนโต๊ะ บิดผ้าหมาดเสร็จก็ส่งให้มันจัดการเช็ดตัวเอง
"เช็ดหน่อยดิ กูเมา"
"ภาระวะ" ผมก็ลงมือเช็ดตัวให้มัน
"เบาดิเว่ย เจ็บ"
"โทษๆ มือหนักเอง ไม่ได้ตั้งใจครับ"
ผมเช็ดจนสะอาด
หน้าตามันก็สดชื่นขึ้นมาบ้างแล้ว
"เดี๋ยวผมพาเข้าห้องนอนนะครับ เสร็จแล้วผมจะได้ลงไปปฏิบัติงานต่อ"
"อืม" มันชูแขนขึ้นสองข้าง
ไม่อยากเรื่องมาก ผมเลยดึงมือให้มันนั่งได้
"ผมประคองนะครับ"
"อืม"
ผมปล่อยมันลงบนเตียง
มันก็ยอมแต่โดยดี
แต่ไม่ดีตรงที่มันดึงผมลงไปด้วยนี่แหละ
"คุณเต้ย ปล่อย" ผมนอนทับตัวมันอยู่ มือข้างหนึ่งของมันสวมกอดเอวผมไว้
อีกมือก็รองไว้ใต้หัวมันเอง
"ผมไม่เล่นนะครับ ครั้งนี่จะถือว่าคุณเมา ปล่อย"
"งั้นถ้ากูเมา...แล้วกูทำอะไรลงไป กูก็จะไม่ผิดงั้นดิ"
"ปล่อยผมเถอะครับ ผมต้องไปทำงาน"ผมไม่อยากทำไรรุนแรง เพราะตอนนี้มันคงเมา
"มึง"
"ปล่อยครับ ไม่งั้นผมต่อยคุณจริงนะ" ผมพร้อมปล่อยหมัดจริงถ้ามันยังไม่ยอมปล่อย
"ถ้าปล่อย มึงห้ามไปไหนก่อนนะ "
"ก็ได้" มันยอมปล่อยแต่โดยดี ผมก็รักษาสัญญาพอ
ผมขยับมานั่งขอบเตียง หันหลังให้มัน
"กูขอโทษ แกล้งแรงไปหน่อย"
"แค่นี้ชีวิตผมก็เหี้ยพอแล้ว คุณอย่ามาทำให้มันเหี้ยไปกว่านี้ ผมขอร้อง"
"กูขอโทษ"
"ครับ งั้นผมไปนะ"
"เดี๋ยวดิ ไหนบอกว่าจะอยู่ก่อน"
"สิบนาที"
"โอเค....."
มันเงียบ ผมเงียบ หลายนาที
จนผมคิดว่ามันคงหลับไปแล้ว เลยหันหลังไปดู
มันกลับนอนมองเพดาน
พอเห็นผมหันไป มันเลยหันมามองผมบ้าง
ผมเลยหันกลับมา
อีกสี่นาที ผมจะลงไปแล้ว
"กูรู้สึกดีกับมึง"
".............." ผมกำมือทั้งสองตัวเองแน่น
"แต่กูไม่รู้ว่ามันดีแค่ไหน อาจแค่เพื่อนคนหนึ่ง อาจแค่คนรู้จักที่กวนตีนกัน หรืออาจคนที่ดูแลกูเวลากูเมาแบบนี้ หรือมากกว่านั้น"
"คุณแค่เมา พรุ่งนี้เช้าคุณก็จะกลับมาปกติ"
"มึงไม่เคยได้ยินเหรอ คนเมามักพูดความจริงเสมอ มันไม่มีสติพอที่จะมานั่งคิดคำโกหกหรอกน่า"
ผมรู้สึกว่าเตียงขยับ
"แต่ฟังก่อน กูบอกแค่ว่ารู้สึกดีกับมึง นั่นไม่ได้หมายความว่ากูชอบมึง "
"เอาจริงๆ ผมก็รู้สึกดีกับคุณนะ คุณเป็นเพื่อนเหี้ยๆที่ดีคนหนึ่งเลย" ผมรู็สึกแบบนั้นจริงๆ
"กูควรภูมิใจไหม เพื่อนเหี้ยๆ แต่ดีนี่"
"ผมชมคุณอยู่นะ"
"แล้วจะให้กูเรียกมึงว่าไง?"
"ศิน ครับ"
"ไอ้ศินหรือเหี้ยศินได้ไหม?"
"ตามใจคุณละกัน งั้นผมไปนะ"
"เดี๋ยว" จับมือกูีกละ
"เด็กแคระ บอกชอบมึงยัง?" ผมสลัดมือมันหลุดแล้วนั่งลงที่เดิมอีกครั้ง
"คุณรู้ได้ไง"
"กูไม่ได้โง่แบบมึงไง มันชอบมึง ไม่นานมันต้องบอกมึงแน่ เพราะวัยรุ่นใจร้อนไง"
"ครับ มันบอกผมแล้ว เมื่ออาทิตย์ก่อน"
"กูว่าแล้ว แล้วมึงว่าไง"
"ขี้เสือกวะ"
"แค่อยากรู้เว่ย บอกมาเร็ว"
"ก็ไม่ว่าไง ในเมื่อผมเห็นมันเป็นแค่น้องชาย"
"ไม่จริง คนเราถ้ารู้ว่าอีกคนชอบเรา เราจะรู้สึกดีกับเขาขึ้นมาไม่มากก็น้อย" แม่ง รู้มากจริง
"เอาจริงๆก็ใจแกว่งนิดหน่อยครับ"
"แล้วถ้ามันจีบมึงละ มึงจะว่าไง"
"จีบอะไรเล่า ผมผู้ชายนะ" ขนลุกชูชันเลยครับ ได้ยินไรแบบนี้เป็นงี้ทุกทีเลย
"ไอ้นีนกำลังจีบไอ้เซ็นไรนั่น ผู้เหมือนกัน....ลุงพันกับลุงกัน ก็ผู้ชายเหมือนกัน.....ไอ้คนที่จูบมึงในห้องน้ำนั่นก็ผู้ชายเหี้ยๆเหมือนมึง.....แล้วไหนที่เราเห็นได้ทั่วไปในห้าง บนถนน ในหมาลัย หรือแม้แต่ในคอนโดนี้"
"ผมไม่ชอบผู้ชาย ผมมีแฟนแล้ว ผมเคยบอกคุณไปแล้วนิ"
"ก็ดี....แต่ไอ้อาการใจแกว่งของมึงนะ อย่าให้แกว่งเยอะละ"
"ก็ใจผมอ่ะ"
"กูหวงไง" ผมหันควับไปดู
"นี่คืออ่อย?"
"นิดหนึ่ง" แล้วผมกับมันก็ปล่อยก๊ากชุดใหญ่กับมุกควายๆของเราออกมาพร้อมกัน
"ศิน"
"ครับ?" ผมหันหน้าไปดูมัน เพราะไม่บ่อยเลยที่มันจะเรียกชื่อผมแบบนี้
"ที่กูพูดไปเมื่อกี้ กูพูดจริง ไม่ได้เมา"
"ครับ ผมก็หมายความตามนั้นจริงๆ"
ตอนต่อไป
จะมาเร็วๆนะครับ
-
:z1:
:L2: :pig4: :L2:
-
อ่อยเยอะ ๆ เลย คนแก่ชอบ :laugh:
-
เอาละสิ. ใครเมา ใครมึน??
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ตรงสุดอะไรสุดค่ะคุณเต้ย
อ่อยเบอร์แรงมาก อยากอ่านต่ออีกแย้ววว
-
:pig4:
-
อ่อยกันทั้ง2คน5555
-
คนเมากับคนเมาคุยกัน
คนอ่านก็จิ้นและฟินกันไป
-
สารภาพเอาดื้อๆ เลยนะคุณเต้ย มีการบอกหวงด้วย อร๊ายยยยยย :hao7:
-
คุณเต้ยนีืก็ตรงซะ
เพราะเมาด้วยรึเปล่านะ
แต่เจ้าตัวบอกไม่เมานิ
แล้วคนเมาที่ไหนจะบอกว่าตัวเองเมา
สรุป อิคนอ่านเมาอยูซินะ เมาแบบฟินๆ ^^
-
:pig4:
-
อ่อยก็บอกว่าอ่อย ชอบก็บอกว่าชอบ :laugh:
-
รอดูต่อไป
-
ผมนั่งมองโทรศัพท์ พลิกกลับไปกลับมา
มองมานานแล้วด้วย แต่ก็ทำได้แค่มอง
ใจหนึ่งผมก็อยากให้มันดังขึ้นมา
อีกใจหนึ่งก็อยากให้มันเงียบแบบนี้ แบบที่เคยเป็นมา
แม่ง! คนเรามันหลายใจได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ
เมื่อทำไรไม่ได้ คิดไรไม่ออก ผมเลยเก็บมันไว้ในกระเป๋าที่ผมพกติดตัวตลอดเวลาอย่างเดิม
ผมมีความเชื่ออย่างหนึ่ง่วา ถ้าเราพยายามอย่างเต็มที่แล้วกับการแก้ปัญหานั้นๆ แต่ไม่สำเร็จ ทุกอย่างยังเป็นทางตันเหมือนเดิมเมื่อวันหนึ่งที่ปัญหามันสุกงอมเต็มที่ ทางออกของปัญหานั้นก็จะมีขึ้นเอง
Let it be!!!!!!!!!!!!!!!
วันนี้วันหยุดครับ แต่ไม่ได้วางแผนไว้ว่าจะทำอะไรบ้าง เลยติดแหง็กอยู่ในห้อง นอนกลิ้งไปกลิ้งมา
จะสิ้นเดือนแล้ว ชีวิตก็กรอบเป็นธรรมดาของมนุษย์เงินเดือน ชักหน้าไม่ถึงกลางซักที
ครืดๆๆๆๆๆ!@#$%^&*()_+
วันนี้มีสายเข้าเว่ย
โทรศัพท์ผมเงียบนานจนลืมไปแล้วว่าผมตั้งเสียงเรียกอะไรเอาไว้
เบอร์แปลก!
ก็แปลกทุกเบอร์แหละครับ เพราะผมไม่ได้เซฟเบอร์ใครไว้เลย
“สวัสดีครับ”
“ดีครับไอ้ศิน กูเอง” กูไหนละ? แล้วถ้าจะเรียกกูว่าไอ้ศิน ไม่ต้องมี ครับ ก็ได้มั้ง ย้องแย้งในตัวเองชริบ
“ใครครับ?”
“นีน”
“อ้อ....คุณนีน มีอะไรรึเปล่าครับ” แปลกใจหน่อย รู้เบอร์ได้ไง
“มึงว่างป่ะวันนี้ มาหากูที่ร้านหน่อย แต่ห้ามบอกไอ้เต้ยนะเว่ย” เหมือนคุณนีนลักลอบเล่นชู้กับผมเลย
“มีอะไรรึเปล่าครับ?” ผมไม่ได้กังวลที่ห้ามบอกคุณเต้ย แต่กังวลว่ามันเรื่องอะไรถึงต้องปิดบังกันขนาดนี้
“กูอยากปรึกษามึงเรื่องเซ็นหน่อย ขืนเอาไอ้เต้ยมา มันได้กวนจนพูดไม่รู้เรื่องอยู่ดี” จริง
“ได้ครับ กี่โมง?”
“ห้าโมงได้เปล่า มึงหยุดงานใช่ไหมวันนี้” รู็ลึก รู้ดีไปไปทุกเรื่องเลยนะไอ้คุณนีน
“ได้ครับ....ว่าแต่คุณนีนได้เบอร์ผมมายังไง?”
“ขอจากไอ้เต้ย เออ แค่นี้แหละ ห้าโมงเจอกัน ห้ามบอกไอ้เต้ย บาย”
ไอ้คุณเต้ยมีเบอร์ผมด้วยเหรอ?
วางสายก็นอนกลิ้งไปมาเรื่อยเปื่อยตามประสาคนไม่มีไรทำ
เมื่อช้าเข้าไปหาพ่อ หมอบอกว่า สามารถพาพ่อกลับบ้านได้แล้ว
เพราะอาการตอนนี้ไม่มีไรน่าห่วงแล้ว
กลับไปพักฟื้นที่บ้านน่าจะดีกว่า
นั่นแหละครับคือสาเหตุที่ผมต้องนั่งจ้องโทรศัพท์และนอนกลิ้งไปมาโดยมีตัวอะไรไม่รู้วิ่งวุ่นวายในห้วไปหมด
อย่าว่าแต่พ่อจะยอมกลับมาอยู่กับผมเลย เอาให้แกยอมมองหน้าผมก่อนให้ได้เหอะ
แล้วผมมีเวลาที่ไหนที่จะมาดูแลแก
แกดีขึ้นก็จริง แต่ก็ต้องมีคนคยดูแลตลอดเวลา
เวลาจะลุก จะนั่ง จะเข้าห้อง หาไรกิน
อีกสองวัน ผมต้องไปรับพ่อมาอยู่ที่บ้าน
อีกสองวันที่ผมจะต้องแก้ปัญหานี้ให้ได้
หรือไม่ถ้าถึงวันนั้น ทางออกก็จะมาเอง
ผมจะรอเฉยๆหรือจะลองพยายามให้ถึงที่สุดก่อน
แน่นอนคนอย่างพศิน เลือกอย่างแรกอยู่แล้ว
ฮ่าๆๆๆๆๆ
ผมรอเสียงเพียงตู๊ดเดียว ปลายสายก็รับแล้ว
"พศินเหรอลูก!!!! แม่ดีใจแค่ไหนรู้ไหมที่ลูกโทรมา แล้วตอนนี้ลูกอยู่ไหน เป็นไงบ้าง ลำบากมากไหม กลับบ้านเราเถอะลูก แม่เป็นห่วงลูกจนแทบจะขาดใจอยู่แล้ว กลับมานะศิน กลับมาหาแม่นะลูก ฮือๆๆๆๆ " ดราม่าปุ๊บ คำถามทุกคำของผมหายปั๊บ
ผมทำให้แม่ร้องไห้อีกแล้ว ไอ้เหี้ยศินเอ๊ย ไอ้ตัวบาป
"แม่ครับ ศินสบายดี ศินอยู่ได้ แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ"
"แต่ลูกหายไปนานมาก ไม่ติดต่อแม่มาเลย" เสียสะอื้นของแม่หนึ่งครั้ง นั่นคือบาปที่จะกินหัวผมไม่รู้อีกกี่กัปกี่กัลล์
"ศินมีงานทำ มีที่นอน มีอาหารครบทุกมื้อ แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ"
"แม่ทำใจไม่ให้ห่วงลูกของแม่ไม่ได้หรอก แม่เลี้ยงของแม่มานะ"
"ศินรักแม่นะครับ....ฝ้าย............................" ผมไม่กล้าถามต่อ
แต่ดูเหมือนแม่จะเข้าใจเลยบอกมาเอง
"ฝ้ายฟื้นแล้วลูกเมื่อสองวันที่แล้ว แม่อยากโทรบอกลูกนะ แต่ลูกขอไว้ แม่เลยไม่โทร" เชื่อไหมครับ อะไรที่หม่นๆในใจผมหายไปหมดเลย อะไรที่มันทำให้ผมเคยอึดอัด มันหายไปกับคำบอกเล่าของแม่ ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยได้
หมอที่รักษาฝ้ายเคยบอกไว้ว่า หากฝ้ายไม่ฟื้นภายในห้าเดือนนี้ ฝ้ายจะเป็นเจ้าหญิงนิทราตลอดไป
และวันนี้คือวันที่ครบห้าเดือน
ผมฝากแม่ให้ดูแลฝ้าย เพราะผมทนดูไม่ได้ ทนดูกับความเลวระยำของตัวเองที่ทำกับฝ้ายไม่ได้
ผมคิดไว้แล้วว่า หากฝ้ายไม่ฟื้น ผมนี่แหละจะเป็นฝ่ายตามฝ้ายไปเอง
แต่แล้วฝ้ายก็ฟื้น ผู้หญิงตัวเล็กๆที่กลับโคตรเข้มแข็ง
ผมขอร้องให้แม่อย่าติดต่อผมมา ยกเว้นแต่ฝ้ายจะจากโลกนี้ไปถึงจะโทรมาบอกได้
แต่ผมก็แอบหวังเล็กๆว่าแม่จะโทรมาหาหากฝ้ายฟื้น แต่แม่ใจแข็งมาก ทำตามที่ผมขอร้องทุกอย่าง
"แล้วอาการของฝ้ายเป็นไงบ้างครับ"
"หมอบอกว่ายังต้องพักฟื้นอีกซักระยะ เพราะกระดูกหักหลายซี่ ขาโดนกระแทกจนกระดูกแทก แต่อาการโดยรวมก็หมดห่วงจ๊ะ....ศินไม่ต้องห่วงนะลูก แม่สัญญาแล้วว่าจะดูแลฝ้ายให้เป็นอย่างดี" วันนั้นอาการของฝ้ายหนักมาก มากจนผมไม่คิดว่าเธอจะรอด ผมเป็นหนี้ชีวิตเธอที่ทำให้ผมไม่ต้องเป็นคนเหี้ย คนเลวไปกว่านี้
"ขอบคุณครับแม่"
"แค่แม่รู้ว่าลูกที่แม่รักสบสยดี แม่ก็ดีใจแล้วลูก.....ส่วนทางนั้นก็ราบรื่นดีใช่มั๊ย?" แม่คงทราบข้อมูลดีอยู่แล้วจากลุงหมอ
"ครับ....อีกสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว"
"แล้วศินจะทำไงต่อไปลูก"
"ยังคิดไม่ออกครับแม่ แต่ตอนนี้ศินดีมากที่ฝ้ายฟื้น ที่เหลือจะไงต่อ ศินยอมรับได้หมดครับ"
"กลับบ้านเรานะลูก"
"อีกนิดครับแม่ ผมขอสะสางทางนี้นิดหน่อย"
"แม่รักศินนะ"
"ศินก็รักแม่ครับ"
วางสายจากแม่ผมกอดเข่าร้องไห้ทันที
มันเป็นน้ำตาแห่งการรอคอย การอรคอยอย่างทรมาน แต่พอสิ่งทีรอมาถึง มันก็คุ้มค่ามาก
เห็นผมบ้า เห็นผมฮา ส่วนข้างในอ่ะ ระบมจนหาชิ้นดีไม่ได้หรอกครับ
โทรศัพท์อีกเครื่องสายเข้า
เบอร์แปลกอีกละ
ผมสูดน้ำมูกน้ำตาก่อนกดสายรับ ก็มันสไลด์ไม่ได้นิ
"ดีครับ" แม่ง เสียงยังเครือๆอยู่เลย
"มึงเป็นไร?" แล้วมึงเป็นใคร?
"ใครครับ?"
"กูเอง"
"คุณเต้ย?"
"ก็เออ แล้วว่าแต่มึงเป็นไร ร้องไห้เหรอ?"
"แค่ฝุ่นมันเข้าตาครับ" ฮ่าๆๆๆ
"เอาสาระ เป็นอะไรมึง?"
"ห่วง?"
"แม่ง ลีลาวะ" แล้วมันก็วางสายไปเลย
อารมณ์คงที่เสมอ
"ความสุขตัวเท่าบ้านเลยเว่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ผมตะโกนสุดเสียงลั่นห้อง กระโดดโลดเต้น กลิ้งจนพื้นสะอาด
ออกอาการเยอะ เริ่มเหนื่อย
เลยได้นอนยิ้ม นอนหัวเราะเฉยๆ อยู่หลายนาที
ใจผมไม่ได้ปลอดโปร่างแบบนี้มานานเท่าไรแล้วนะ
คงห้าเดือนที่เกิดเรื่องมั้ง
"ก๊อกๆๆๆ" ใครจะมาร่วมยินดีกับผม
แกร๊ก
"อ้าว.....มาได้ไง"
"มาหามึงไง ไอ้เหี้ย....."
คุณนีน ช่วยกูด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เรื่องเริ่มจะคลี่คลายครับ
ฮ่าๆๆๆๆ
แล้ววเจอกันครับ
-
:z1: :z1: :z1:
-
:z1:
:L1: :pig4: :L1:
-
รอตอนต่อไปค่ะ^^
-
คุณเต้ยบุกมาถึงนี้เลย
เป็นห่วงหล่ะสิ ใช่ไหมคะ?? 5555555
-
อยากรุ้เรื่องที่มาของพศินมากอ่ะ ตอนนี้ปะติดปะต่อเรื่องเองแล้วงงๆ
เรื่องคลี่คลายซะทีเถอะ ศินจะได้มีเวลามาสนใจคนมึนบางคน
-
ศินมีพ่อที่กำลังจะออกจากโรงบาล ส่วนแม่จะให้ศินกลับบ้าน ฝ้ายเป็นใคร เดาว่าพ่อกับแม่ศินหย่ากัน ใช่ไหมเอ่ย o18
-
ฝ้ายคือใคร น้องหรือแฟน
-
อยากรู้เรื่องราวมากๆครับ,,,
-
ศินจะแอบไปหาคุณนีน ไม่ได้แล้วสิ :m23:
-
รอๆๆ อยากรู้ฝ้ายเป็นใคร :hao6:
-
ห้องแคบลงเหรอไงวะ
ทำไมมันถึงอัดอัดขนาดนี้
แค่จะขยับตัวหรือเอี้ยวตัวซักหน่อย ยังลำบากเลย
แล้วถ้าเผลอพูดอะไรออกไป คนตรงหน้าจะตะปบหัวผมเหรอเปล่าวะ
"ใจเย็นกันนะ" หน่วยกล้าตายมาแล้วครับ เดี๋ยวมึงได้ตายสมใจแน่
"อย่าเสือก กูจะคุยกับเพื่อนกู!" ได้ตายสมใจไหมครับคุณนีน
"ก็ไม่เห็นจะคุยไรกันนิ เงียบมาตั้งนานละ" นั่นๆ กล้ามาก แต่เสียงเบาไปไหมครับ
"ถ้ามึงยังไม่หยุดปาก กูเตะออกข้างนอกนะ" เท่านั้นแหละครับ คุณนีนเก็บปากแบบสนิทมาก
จนผมรู้สึกสงสาร
แต่ก็ช่วยไรไม่ได้ เพราะลำพังตัวเองก็ไม่รู็จะเอาตัวรอดยังไงแล้ว
แม่ง ดุอย่างกับหมีป่าตกมัน
"กูขอโทษ" เมื่อทนกับความเงียบและกดดันไม่ไหว ผมเลยเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เพราะคนที่กำลังเล่นสงครามประสาทกับผมมันชำนาญเรื่องนี้มาก นิ่งพร้อมเชื่อด
"..................."
"กูรู้ว่ากูผิด ที่หายมาแบบนี้"
"................."
"ขอโทษที่ไม่ติดต่อไปเลย"
"................"
''แต่กูมีความจำเป็นจริงๆนะเว่ย" ผมไม่รู้ว่าคุณนีนรู้เรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน แต่ผมก็ต้องปล่อยผ่านไปก่อน เพราะตอนนี้คนที่นั่งจ้องหน้านิ่งสำคัญที่สุด
".............."
"ขอโทษเว่ย"
"มึงมันเหี้ย!!!!!!!พลั่กๆๆๆ" ล้มตั้งนั่งเลยกู
"อย่าเสือก" คุณนีนหยุดทันที ราวกับมีระบบรีโมทฝังอยู่ที่ขา
ผมลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับเช็ดเลือดที่มุมปาก
อีกเดี๋ยวอาการมันคงดีขึ้น เพราะไอ้นี่ พอเห็นเลือดแล้ว พลังล้างผลาญในตัวจะลดลง
"คุณนีนครับ ผมรบกวนขอคุยกับ..."
"กูเข้าใจ งั้นกูไปรอข้างนอกนะ คุยกันดีดีละ" ผมพยักหน้ารับ แต่อีกคนยั่งนิ่ง
"ใจเย็นลงยังมึง?"
"เพื่อนหายหัวไปเกือบปี ติดต่อไม่ได้ ถามใครก็ไม่มีใครรู้ มึงคิดว่ากูจะเย็นลงได้มั๊ย" เสียเข้มมาเต็ม
"คุณนีนรู้เรื่องมากน้อยแค่ไหน?"
"กูไม่ได้บอกอะไร แค่บังคับมันให้พามาหามึง"
"แล้วเขาก็เชื่อมึงเนียนะ"
"มันก็คงสงสัยแหละ แต่ไม่อยากถาม......แล้วนี่ถ้ากูไม่เจอมึงวันนี้ มึงจะหลบไปอีกนานแค่ไหน"
"ไม่รู้วะ...แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูรู้จักกับคุณนีน"
"กูไปเที่ยวร้านมัน"
"แล้วมึงไม่รู้เหรอว่าคุณนีนสนใจมึง?"
"ก็รู้ไง กูถึงใช้ประโยชน์จนมาพบมึงนี่แหละ"
"เชี่ยเซ็น มึงโคตรเหี้ยวะ! มึงหลอกใช้คุณนีนนี่หว่าแบบนี้"
"มันใช่เรื่องที่กูต้องมาคุยกับมึงวันนี้ป่ะ?" โดน!!!!
"รู้แล้วน่า ..... นี่แหละไม่กี่วันกูก็จะกลับไปแล้ว ช่วงที่ผ่านมามีอะไรเข้ามาในีวิตกูเยอะแยะไปหมด จนกูเกือบตั้งรับไม่ทัน"
"ก็เหี้ยรับอยู่คนเดียว ถ้ามึงบอกพวกกูที่มึงบอกว่าเพื่อนอ่ะ มึงต้องรับทั้งหมดคนเดียวป่ะวะ" นี่อารมณ์งอนครับ
"กูสร้างเรื่องขึ้นมาเอง กูก็แค่อยากแก้ปัญหาด้วยตัวเอง"
"แก้ด้วยวิธีเหี้ยๆ โง่ๆแบบี้อ่ะนะ ดรอปเรียน ออกจากบ้าน ขาดการติดต่อ กูคิดว่ามึงจะมีสมองมากกว่านี้ซะอีกวะ"
ผมไม่โกรธไอ้เซ็นเลยครับ
เพราะผมรู้มันรักผมมาก
เรารู้จักกัน เป็นเพื่อนกันตั้งแต่จำความได้
เรียนห้องเดียวกันมาตลอด จนถึงวันที่ผมดรอป
พวกเราบอกกันเสมอ ไม่ว่ายามสุขหรือทุกข์ข้างๆเราจะมีกันและกัน
แต่ผมเลือกที่จะทำลายสัญญานั้น โดยการทิ้งมันมา
"มึงรู้ไหมว่ากูห่วงมึงมากแค่ไหน โทรหาเพื่อนทุกคนเผื่อพบมึงบ้าง ไปหามึงที่บ้านแม่ก็บอกว่ามึงขอใช้เวลาส่วนตัวซักระยะ
จนกูรับรู้ว่ามึงดรอปเรียนเอาไว้ กูตั้งใจว่าดรอปตามมึงด้วย แต่ไอ้เลกับไอ้บีนห้ามกูไว้"
"เชี่ยเซ็น มึงไม่ต้องทำเพื่อกูขนาดนั้น" รู้สึกผิดโคตรๆ
"กูโง่เองแหละ ที่มีเพื่อนควายๆแบบมึง......กูโคตรคิดถึงมึงเลยวะ" มันโผเข้ากอดผมจนล้มตึงไปกับพื้นทั้งสองคน
จริงๆไอ้นี้มันน่ารักมากครับ ในสายตาผมนนะครับ ยกเว้นเวลามันโกรธเท่านั้นแหละ ลงเต็มมาก แต่ในสายตาหรือความคิดของคนอื่น ไอ้เซ็นโคตรโหด โคตรเหี้ย โคตรดิบอ่ะ
"กูก็คิดถึงมึง....แต่ตอนนี้ลุกก่อน เดี๋ยวคุณนีนเข้าใจผิด"
"กูต้องเขินมั๊ย?" มันพูดพลางลุกจากตัวผม
"ก็แล้วแต่มึง"
"เรื่องของฝ้าย มึงเลิกคิดมากได้แล้ว เขาปลอดภัยดีแล้วตอนนี้"
"เขาฟื้น แต่ความระยำเหี้ยๆของกูใช่จะหายไปนี่หว่า"
"คนเราพลาดกันได้เปล่าวะ?" คำพูดนี้ทำให้ผมคิดถึงใครอีกคน ที่เพิ่งวางสายไปเมื่อไม่นาน
"แต่มันคงแผลเป็นในใจกูไปตลอดชีวิตเลยวะ"
"แผลเป็นมันทิ้งไว้แค่ร่องรอย แต่มันจะไม่ทำให้เราเจ็บอีก เชื่อกู"
มันเข้ากอดคอผมอีกครั้ง.....เพื่อนไม่เคยหายกันไปไหน
"ผลั่กกกกก" เช้ด
ประตูเปิดผ่างออก พร้อมกับคนที่ยืนค้างนิ่งตรงประตู
ไอ้เซ็นผละออกจากผมแล้วหันไปดูบ้าง
"ใครอ่ะมึง?" มันหันมาถามผมเบาๆ
"เพื่อนคุณนีน"
"เพื่อนมัน แล้วมาหามึงทำไม?"
"กูต้องขอโทษที่ขัดจังหวะมึงอีกแล้วไหม?"
"ไม่ต้องครับ เพราะคุณไม่ได้ขัดจังหวะอะไรลย"
"ถ้ากูไม่มา ป่านนี้มึงคงสุขกว่านี้...ปัง"
"คุณเต้ย!!!! แม่งเอ๊ย" ผมรีบวิ่งตามออกไป
แต่ก็เห็นแค่หลังรถไวๆพร้อมกับเสียงรถที่ยังสะท้อนไปมา
"ใคร?" ผมเดินกลับเข้าไปในห้องไอ้เซ็นก็ถามทันที
"คุณเต้ย เพื่อนคุณนีน"
"เพื่อนไอ้นีน แล้วมามีธุระอะไรกับมึงถึงต้องมาหากันถึงห้องขนาดนั้น"
"เพื่อนกูด้วยมั้ง" บอกแล้วสถานะผมกับมันก้ำกึ่งเสมอ
"แล้วทำไมต้องเรียกสองคนนั้นว่าคุณด้วย"
"กูไปเป็นยามของคอนโดคุณเต้ยอ่ะ"
"ห๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!มึงนี่นะไปเป็นยาม ควายเผือกออกลูกเป็นหมูป่ายังน่าเชื่อกว่าเลย"
"เออ กูไปทำมาตั้งหลายเดือนละ ก็สนุกดีนะเว่ย ได้ลองอะไรใหม่ๆ"
"มึงคือไอ้พศินคนเดิมจริงป่ะวะ "
"อาจจะไม่ใช่แล้ววะ" ผมทิ้งทายไว้แค่นั้น
"แต่มึงยังเป็นเพื่อกูใช่ไหม?"
"จนวันตาย.....แล้วว่าแต่เรื่องมึงกับคุณนีนตกลงเอาไง"
"ก็คงเลิก กูบรรลุจุดประสงค์แล้วนี่หว่า จะเก็บไว้ทำซากอะไรละ"
"แต่คุณนีนเขาชอบมึงจริงๆนะเว่ย เขามาปรึกษากูตั้งหลายรอบว่าจะจีบมึงไงดี"
"แล้วมึงก็สนับสนุน ให้คำปรึกษาให้มันจีบกู สนับสนุนให้กูมีผัวเนี่ยนะ"
"ก็ตอนแรก ไม่รู้ว่าเป็นมึงนี่หว่า พอรู้กูก็สงสารคุณนีนไปแล้วนี่หว่า เลยปล่อยเลยตามเลย...."
"แล้วกูต้องชอบทุกคนที่มาชอบกูเหรอ....ถ้างั้นผู้หญิงครึ่งเมืองนี้คงเป็นเมียกูไปหมดละ"
"มันไม่เหมือนกันเว่ย คนที่ชอบเรากับคนที่ชอบเราที่เป็นเรา มีคนเคยบอกกูว่า ถ้าเรารู้ว่าอีกคนรู้สึกดีๆกับเรา เราจะรู้สึกดีตอบด้วยไม่มากก็น้อย"
"มึงไม่ใช่ไอ้ศินจริงๆด้วย" ผมรู้กับหน้าตาและน้ำเสียงของเพื่อน เพราะเมื่อก่อนผมคือตัวเหี้ยเคลื่อนที่ไงครับ
"แล้วว่าแต่คุณนีนหายไปไหน?"
"จะรู้กับมันไหมละ ก็อย้ด้วยกันในห้องนี่ละ.................อยู่ไหน อืมๆๆๆ.....................เสร็จแล้ว.................มารับเลยก็ได้..................ไม่กิน..................อืมๆ" แล้วมันก็วางสาย นี่คืออาการของคนไม่สนใจกันใช่มั๊ยครับ
"มึงห้ามบอกแม่กูนะเว่ย ไอ้สองตัวนั่นด้วย ว่ากูอยู่นี่ ไม่นานกูจะกลับไปเอง"
"เบอร์มึง"
ผมเลือกที่จะให้เบอร์เครื่องเกมส์งูไป เพราะอีกเครื่องเฉพาะสายสำคัญจากแม่เท่านั้น
คุณนีนมองผมกับไอ้เซ็นแบบงงๆ
แต่ก็ไม่ถาม คงกลัวไอ้เซ็นงับหัวเอา
"คุณนีนครับ" ผมเรียกเขาไว้ก่อนที่จะขึ้นรถ ส่วนไอ้เพื่อนตัวน่ารักของผมขึ้นไปตากแอร์บนรถละ มันบ่นร้อนโคตร มันยังสงสัยเลยว่าผมอยู่ได้ไง..... คนเราต้องรู็จักเรียนรู้และปรับตัวครับ
"ว่าไงมึง?"
"ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรทั้งนั้น"
"กูเชื่อ ถึงกูจะไม่รู้เชี่ยอะไรซักอย่าง"
"อีกอย่างผมอยากขอให้คุณนีนอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับคุณเต้ย" เพราะผมหวังจะจากไปอย่างงียบๆ
ผมมาอย่างเงียบๆแล้วจะไปอย่างเงียบๆ
ผมไม่พาใครมา แล้วผมก็จะไม่พาใครไปเหมือนกัน
"อืม กูรับปาก"
"ขอบคุณครับ"
ผมไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล
หมอบอกว่าพ่อคงต้องอยู่โรงพยาบาลต่ออีกสัปดาห์จากกำหนดเดิมที่จะออกคือวันมะรืน
เพราะพ่อไม่ยอมกินไอร อาการเลยทรุด ต้องอยู่ให้น้ำเกลือและรอดูภาวะแทรกซ้อนรวมทั้งสภาพจิตใจของ หรือไม่อาจต้องไปพบจิตแพทย์เพื่อรับการบำบัด
แต่อาการโดยรวมก็ไม่น่าห่วงอะไรมาก
ผมเลยเบาใจไปได้เปราะหนึ่ง
อีกเปราะคือ ผมยืดเวลาที่จะต้องพาพ่อกลับบ้านซึ่งผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไง เราจะอยู่กันยังไง
ผมไปทำงานก่อนเวลานาเหมือนกัน
เพราะตอนแรกกะไปอยู๋เป้าพ่อที่โรงพยาบาล แต่หมอบอกว่าอยากให้พ่อพักผ่อน
ผมไม่มีที่ไปเลยรีบมาคอนโดเลย
มาสนทนาปัญหาร้อบแปดกับลุงพัน
"ป้าบ่นคิดถึงเอ็งนะ ไปหาเขาบ้างสิ"
"ไปไงอ่ะลุง พอผมว่างลุงก็มาทำงาน พอลุงทำงานผมก็ว่าง คงต้องรอวันหยุดแหละครับ"
"อ้อ จริงเว่ย....งั้นไอ้หนุ่ม ลุงขอถามหน่อย เอ็งหล่อขนาดนี้ ไม่มีแฟนบ้างเหรอวะ"
"ไม่..." ผมเปลี่ยนใจ "มีครับ"
"ผู้หญิงหรือผู้ชาย?"
"ผู้หญิงดิลุง"
"อ้อ งั้นป้ามันคงเข้าใจผิดไปเอง"
"ยังไงครับ"
"ก็ป้ามันบอกว่าคุณเต้ยนะชอบเอ็ง"
"บ้าแล้วลุง เขาจะมาชอบผมทำไม?"
"ป้าบอกว่าสายตาของคุณเต้ยที่มองเอ็งเหมือนสายตาลุงเวลาที่ใช้มองเขานะ"
"ไม่ใช่ครับ เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว"
"แล้วเอ็งละ คิดไรกับคุณเต้ยเหรอเปล่า?"
"เปล่าครับ...เพื่อนกัน" ผมตอบอย่างมั่นใจ
สองทุ่มคนเดินเข้าออกกันหนาตา เวลาออกหาไรกิน
ส่วนผมต้องรอสามทุ่ม
ตั้งแต่เมื่อวาน ผมกับคุณเต้ยยังไม่ได้เจอและไม่ได้คุยกันเลย
ก็ดี เพราะถ้าเจอก็ไม่รู้จะพูดไรกันดี
แต่พระเจ้ามักไม่เข้าข้างชั่วๆอย่างผม
เพราะไอ้คุณเต้ยมันกำลังเดินผ่านเซฟเฮาส์ผม
โดยไม่แม้แต่ชายตามามอง
มันออกไปไม่นาน ก็เข้ามาแล้วก็ขับรถออกไปเลย..............รอเก็บศพ
เที่ยงคืน โทรศัพท์ผมดังขึ้น
คุณนีน
"ครับ"
"ไอ้ศิน มึงรีบมาด่วนเลย" เสียงคุณนีนร้อนรนเหนื่อยหอบ"พวกมึงจับดีดีดิวะ เดี๋ยวพวกมันก็พุ่งใส่กันอีกหรอก....ไอ้ศินรีบเลย กูห้ามจะไม่อยู่ละ....." แล้วสายก็ตัดไป
ลางสังหรณ์อันน้อยนิดกำลังบอกว่าเรื่องวุ่นๆกำลังรอผมอยู่
ผมนั่ง taxi มาลงที่หน้าร้านคุณนีน
เงินจ่ายไป ภาพมาม่าลอยมาตรงหน้ากูเลย
"หลังร้านเลยครับ" ผมเข้ามาในร้านปุ๊บ ก็มีพนักงานมาบอกผมทันที
หลังร้านคือออฟฟิศของคุณนีน
ผมเปิดประตูเข้าไป
เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!
สามคน หกลูกกะตามุ่งมาทางผม
คุณนีนดูจะมีสติที่สุดเลยเดินเข้ามาคุยกับผมเบาๆ
"สภาพอย่างที่เห็น เละ"
"เละครับ" คุณเต้ยปากแตก แก้มม่วง ไอ้เซ็น คิ้วแตก ปากเลือดซึม เสื้อผ้าหลุดลุ่ยกันทั้งคู่
"เอาไงดีมึง?"
"แยกย้ายครับ" ผมพูดยังไม่จบสนิท
ไอ้เซ็นก็เดินเข้ามากอดคอผม
"เจ็บอ่ะ เจ็บตรงนี้อ่ะศิน" มึงจะอ้อนจะอ่อยไรตรงนี้ครับเพื่อนเซ็น
"ไอ้เซ็น อย่าเล่น เกรงใจคุณนีน"
"กูต้องเกรงใจมึงเปล่า?" คุณนีนส่ายหน้าพรืด
สถานการณ์ผมควรจะร้องไห้หรือหัวเราะดี
"มันบอกไม่ต้องเกรงใจ" เท่านั้นแหละครับคุณเซ็นจัดเต็มมาก หัวแปะแหมะลงกับไหล่ผม มือก็เขี่ยที่แขนผมเล่นไปมา
"มึงคงเลิกโง่ซะทีนะไอ้นีน กูเคยบอกมึงแล้วว่าหน้าอย่างนี้อ่ะ ตัวชั่ว"
"กูชั่วไง มึงพูดดิ" เซ้นขึ้นครับ เซ็นขึ้น ผมเลยจับหัวมันแปะแหมะลงที่เดิม
"ไอ้นีนกับไอ้ศินเป็นเพื่อนกัน แล้วมึงก็ยังมาอ่อยมันทั้งคู่ แบบนี้จะให้กูสรรเสริญมึงไหม"
"ต้องสิ เพราะกูเก่งไง...ไม่หล่อ ไม่เจ๋ง ทำไม่ได้นะครับ มึง"
"เซ็น พอได้แล้วมึง....คุณนีนครับ พาเซ็นออกไปก่อน เดี๋ยวผมจัดการคุณเต้ยเอง"
"คุณเต้ยเมาแล้ว กลับห้องกันเถอะครับ เด๊๋ยวผมขับรถให้"
"คราวที่แล้วก็ไอ้เด็กแคระ....ต่อมาก็ไอ้ในห้องน้ำนั่น คราวนี้ก็เด็กไอ้นีน...........ตกลงมึงเป็นคนยังไงกันแน่วะ"
".......................................................คุณเต้ยเมามากแล้ว กลับกันเหอะครับ"
"ตอบคำถามกูก่อนดิ"
"มันไม่อะไรทั้งนั้นแหละครับ"
"แล้วสิ่งที่กูเห็นละ?"
"ก็อย่างที่คุณเห็น แต่ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด"
"มึงรู้ไหม ทำไมกูถึงสนใจมึง?"
"............"
"เพราะกูรู้ว่าจริงๆมึงมันก็เหี้ยพอๆกับกู"
"อาจจะจริงครับ"
"แล้วมึงรู้ว่าทำไมกูถึงเลิกกับแป้ง?"
".............."
"เพราะกูเหี้ยไง "
"งั้นผมก็คงเหี้ยพอๆกับคุณ หรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ"
มันเหมือนการปรับทุกข์
มันเหมือนการปลดปล่อย
มันเหมือนเราคุยเรื่องเดียวกัน
"เหี้ยจูบเหี้ยได้ไหม"
ผมไม่ตอบอะไร แต่เป็นฝ่ายดึงคอมันมาจูบซะเอง
'ถ้าเรารู้ว่าคนหนึ่งรู้สึกดีดีกับเรา เราจะรู้สึกดีกับเขาขึ้นมาไม่มากก็น้อย' ทฤษฏีนี้ ผมพิสูจน์แแล้วครับ จริง!!!!!!!!!!
-
พีคมาก คือเหี้ยจูบเหี้ยได้ไหม??
5555
-
ว๊ายยยยยย ตัดจบได้ขัดกับบทมาก 55555
-
:z1:
:L2: :pig4: :L2:
-
ขำคุณเต้ยอะ เหี้ยจูบเหี้ยอะไร โอ๊ย จะโรแมนติกหน่อยไม่ได้หรอ
-
อ้าว เซ็นกับศินเป็นเพื่อนกันจ้าา เซ็นอ้อนซะ เราเกือบจิ้นเลยเนี้ยยย
คุณเต้ยความโรแมนติกมันหายไปกับคำพูดแกเนี้ยแหละ หมดกานนน 555555
-
ชอบตรงเหี้ยจูบเหี้ยนี่แหละ555
-
เหี้ยจูบเหี้ย คนอ่านก็ฟินดิ o18 อยากรู้อดีตของพศินขึ้นมาทันทีเลย
-
สงสารคุณเต้ย กลายเป็นเหี้ยไปซะแล้ว
-
ชอบคุณเต้ย จูบเขาแบบมึนๆ ชัดเจนมาก ชอบค่ะ
-
จูบๆๆๆ ไม่ต้องพูดไรมาก :จุ๊บๆ:
-
:pig4:
-
นีนน่าสงสารเลย 5555
-
:laugh: เหี้ยจูบเหี้ยอ่ะเนอะ
-
อะไรอยู่ดีก็จูบกัน ค้นพบว่าสายพันธ์เดียวกันงี้เหรอ 55
-
ฮาความเป็นคุณเต้ย เหี้ยจูบเหี้ยได้ไหม :laugh:
สงสารคุณนีน นังเซ็นมันร้ายค่ะหัวหน้าาา :z3:
-
เต้ยเอ๊ยยยย
เอ็งนี่เหลือจะกล่าว
แต่ถูกใจจริงๆ #ตบเข่าฉาด
-
"ลืมเอาปากมาเหรอมึง?"
"ผมต้องการสมาธิในการชับรถครับ"
"หรือว่าคว้าคอกูไปจูบทีเดียวถึงกับปากหาย กูว่ากูก็ไม่ได้ดุ..."
"คุณเต้ยครับ เงียบเถอะครับ" กูอาย
"เอ้า เถียงดิ ว่าสิ่งที่กูพูดไม่จริง ว่าแต่จะเถียงเรื่องไรดีอ่ะ ระหว่างมึงลืมเอาปากมาหรือจะเป็นเรื่อง........คว้า คอ กู ไป จูบ"
"แม่ง ชีวิตกูคิดสั้นที่สุดก็เมื่อสามสิบนาทีที่แล้วนี่แหละ"
"บ่นไรมึง เก่งให้เหมือนเมื่อกี้ดิ จะด่าไร ด่ามาเลย กูชอบวิถีคนกล้าแบบเมื่อกี้เว่ย" นี่ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่นะ มันมีสิทธิ์ถูกผมเอาตีนนาบหน้าสูงมาก....สติต้องมา บนท้องถนน สติสำคัญที่สุด จงมา จงมา จงมา
แต่แม่ง ผมเกลียดเสียงหัวเราะแบบโคตรสะใจของมันจริงๆ
ผีห่าซาตานตนไหนเข้าสิงกูวะเมื่อกี้....นี่ไง สติขาดทีไร เกิดเรื่องทุกที
ผมเป็นคนประเภททำแล้วค่อยมาคิด ซึ่งถามว่าคิดแล้วทำไรได้ไหม คำตอบคือ ไม่ เพราะทุกอย่าง เป็น อดีต ไปแล้ว
"เลิกล้อผมเหอะน่า" ผมหันไปบอกมันเชิงขอร้องและบังคับไปในตัว
"มึงจะให้กูลืมประวัติศาสตร์ในชีวิตลูกผู้ชายอย่างกูที่โดนผู้ชายล็อคคอไปจูบเหรอวะ บ้าแล้วๆ...เชี่ย !"
ผมเหียบเบรคกะทันหัน จนหัวมันทิ่มกับคอนโทรลหน้ารถ
โป๊กเดียวแต่สนั่นรถเลยครับ เจ็บใช้ได้เลยนะนั่น
"โทษครับ หมามันตัดหน้า" ผมเริ่มออกรถช้าๆอีกครั้ง
"หมาที่ไหน กูไม่เห็นซักตัว!"
"สงสัยมันตกใจ วิ่งหนีไปแล้วนะครับ"
"แน่ใจว่ามึงไม่ได้แกล้งกู"
"ผมไม่ใช่คนแบบนั้นครับ" แต่กูเป็นคนแบบนี้ไงครับ.......หึหึหึ
หัวทิ่มเมื่อกี้ สงสัยหมาตกใจวิ่งออกจากปากมันไปแล้ว
มันถึงยอมเงียบปากได้......ไม่เสียแรงเปล่า
"ศิน"
"ครับ" แม่ง เรียกชื่อกูที ไร มีเสียวสันหลังทุกที
รอให้ถึงคอนโดก่อนได้ไหมครับ ตอนนี้ผมไม่พร้อมตอบไรทั้งสิ้น
เพราะดูจากหน้ามันแล้ว
มันเล่นผมแน่....กับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนหน้า
"สาระ"
"ครับ....แต่ขอผมขับส่งคุณถึงคอนโดก่อนได้ไหม พูดไปขับไป อันตราย"
"ห่วงกู?"
"ก็ทั้งคุณและผมนั่นแหละ" นั่นคือสิ่งที่ตอบ แต่ในใจคือ กูคิดหาคำตอบไม่ทัน ไม่สามารถแยกประสาทในการทำไรหลายอย่างพร้อมๆกันได้
"แวะร้าน... (24 ชม) ให้กูหน่อย"
"หิวเหรอครับ" ถ้าหิวผมว่าแวะร้านข้าวดีกว่า
"จะซื้อถุงยาง" คำตอบแสนธรรมดา แต่ทำเอาคนฟังสะดุ้งวาบทั้งตัวและใจ
"เอ๊ย!!!!!ซื้อทำไมคุณ!!!!"
"ใช้ดิ..."
"ใช้ยังไง"
"มึงใช้ไม่เป็นว่างั้น?"
"เปล่าๆ...ผมรอในรถนะ" ผมจอดข้างฟุตบาธให้มันลงไปคนเดียว
"เอาไรเปล่า?"
"ไม่ครับ"
"งั้นเอาถุงเปล่า เดี๋ยวกูซื้อมาฝาก"
"เชิญคุณเลยครับ ไม่ต้องนึกถึงผมก็ได้"
มันเข้าไปในร้านหลายนาทีเหมือนกัน
ไม่รู้จะเลือกไรนักหนา
'กูจูบมันทำไมวะเมื่อกี้?'
ตั้งคำถามได้ แต่คำตอบกลับหาไม่เจอ
งั้นถามใหม่ 'ทำไปแล้วรู้สึกแย่ไหม?'
ข้อนี้ผมมีคำตอบให้ตัวเอง ไม่ถึงกับรู้สึกแย่ แต่ก็ไม่ไดัถึงขั้นรู้สึกดี มันก้ำกึ่งๆ เพราะทำไปเพียงอารมณ์ชั่ววูบ
เหมือนอารมณ์ประมาณ เด็กมอต้น มึงท้ามา กูจัดให้ ไรแบบนั้นมากกว่า
ก่อนจะคิดไรเลยเถิด ก็มีเสียงเคาะกระจก
เป็นมันนั่นเอง ผมถึงยอมกดปลดล็อคประตู
เห็นมันถือถุงของกินมาหลายถุงเลย
ตาผมพยายามสอดส่ายหาสิ่งที่มันบอกจะไปซื้อ แต่ก็หาไม่เจอ
"มองไร?"
"ก็ไหนบอกจะไปซื้อถุง?"
"อยากใช้เอง หรืออยากมีส่วนร่วมในการใช้?"
"งั้นผมไม่อยากรู้แล้วก็ได้" ทะลึ่งทุกลมหายใจเข้าออกจริงๆ
"ไม่มีไซต์กูดิ"
"ยิ่งรู้จัก ยิ่ง...."
"รักกู"
"ยิ่งรู้ว่าคุณอ่ะลามก"
"ครับไอ้คนบริสุทธิ์ ครับไอ้คนไร้มลทิน ครับไอ้คนไร้ราคี"
ปล่อยมันพล่ามไป ผมออกรถดีกว่า
"แล้วเมื่อกี้มึงออกมาได้บอกใครไว้บ้าง"
"ผมแจ้งคุณเมย์แล้วว่ามารับคุณที่เมาแอ๋ ไร้สติ มีปัญญาดื่ม แต่ไม่มีปัญญากลับบ้านเอง "
"ดีแล้ว จะได้ไม่เดือดร้อน" ห่วงผม? ดีเว่ย ไม่มีสวน
มันชวนผมขึ้นไปกินของกินที่มันซื้อมาเต็มมือ
แต่ผมปฏิเสธเพราะต้องปฏิบัติหน้าที่
มันเลยนั่งกินที่ม้านั่งหน้าคอนโดกับผมซะเลย
มีทั้งข้าว ไส้กรอก ขนม เครื่องดื่ม แซนวิช
กินเผื่ออาทิตย์หน้าเลยมั้ง เยอะขนาดนี้
"กินดิ นั่งมองไม่อิ่มหรอก"
"ไม่หิว"
"ไม่กินกูจับยัดนะ"
ไม่มีทางเลือก เลยหยิบไส้กรอกมากัดๆ
กินกันได้สักพักจนเริ่มอิ่ม
"ถามได้ยัง?"
"คะ...คร...ครับ"
"จูบกูทำไม?" นั่นไง ถูกเป๋ง
"ผมเมา"
"มึงไม่ได้แดกเหล้า อย่ามาตลก" สวนมาทันควัน ผมแทบล้ม
รู้สึกเหงื่ออออกทุกส่วนของร่างกายเท่าที่มันจะออกได้ เดือดปุดๆภายในเหมือนลาวากำบังปะทุเลยเว่ย
"ผมไม่รู้"
"อ่อยกูเหรอ?"
"อ่อยบ้านคุณสิ ผมเปล่า!!!"
"งั้นจูบทำไม?" ทำไมวันนี้มันเซ้าซี้จังวะ ปกติ ถ้าผมบอกว่าไม่ มันก็จะบอกแค่ว่า อืม หรือตามใจ
"นี่มันใช่เรื่องที่เราต้องมาคุยกันเหรอครับ ปล่อยมันผ่านไปเหอะ คุณก็คิดซะว่าหมามันกระแทกมาโดนปากซะ จบ"
"แต่พอดี กูสนใจหมาตัวนั้นวะ คงไม่จบง่ายๆ" แม่ง หน้าตาเจ้าเลห์มาเต็ม
"คุณเต้ย มีสติครับ"
"จูบกูทำไม?"
ถ้าผมไม่ตอบ ก็คงไม่จบ
ผมเงียบ เพื่อที่จะเรียงเรียงคำพูดที่ผมรู้สึกในตอนนี้
"คือ..."
"ห้ามตอบว่าเมา ไม่งั้นกูโบกหัวหลุดแน่" มันชี้หน้าขู่ โหดโคตรๆอ่ะ
"คือ ผมไม่รู้นะว่าคุณรู้สึกเหมือนผมรึเปล่า แต่เมื่อกี้ตอนที่เราคุยกัน มันเหมือนเป็นการเปิดอกคุยกัน คุณเข้าใจผม ผมเข้าใจคุณ คนหัวอกเดียวกัน พอได้มาคุยกัน มันง่ายที่จะสื่อถึงกันได้ทุกอย่าง รวมถึงอารมณ์และความรู้สึก...." อารมณ์นำทุกอย่างในขณะนั้น
"งงวะ"
"นั่นไง ทีหลังก็หัดกินปลาแทนเหล้าบ้างก็ดีนะครับ"
"กูไม่ได้โง่ แต่ช่วยพูดอะไรที่เข้าใจง่ายๆหน่อยได้เปล่า?"
"แล้วคุณจะอยากรู้ไปทำไม ตอนคุณจูบผม ผมไม่เห็นถามไรมากมายเลย"
"สรุปไม่อยากตอบจริงๆใช่ไหม?"
"ครับ"
"ตามใจแล้วกัน" นี่สิถึงจะเป็นคุณเต้ยตัวจริง
แต่ถ้ามันยังถามอีก ผมก็เตรียมคำตอบไว้แล้วนะ 'ง่ายๆ คุณขอมา ผมจัดให้....' โชคยังดีที่ไม่ต้องตอบ
มันก็ยังนั่งแทะหนมไปเรื่อยเปื่อย แต่ดูจากอาการ ผมว่ามันคงอิ่มแล้วแหละ
"ก็ไม่ถามอะไรแล้วไง นั่งด้วยกันก่อนดิ" พอผมจะลุกขึ้น มันก็รั้งไว้ด้วยคำพูดอีก
"นี่มันเวลางานผมนะคุณ"
"นั่งคุยเป็นเพื่อนหลานเจ้าของถือว่าทำงานเหมือนกัน....นั่งๆ....งั้นถ้ามีรถเข้ามา กูยอมให้มึงออกไปปฏิบัติหน้าที่ได้"
"คุณเหงาเหรอ?" นี่มันอาการของคนเหงาชัดๆ ไม่อยากอยู่คนเดียว เรียกร้องความสนใจ
"อืม...ตั้งแต่เลิกกับแป้ง กูยังไม่คบใครเลย" มันก็หลายเดือนแล้วเหมือนกันนะ ก็คงตั้งแต่ผมเริ่มทำงานใหม่ๆ
"ทำไมครับ กลัวผิดหวังอีกเหรอ?"
"เปล่า"
"..........."
"ตอนแรก ก็กะจะแกล้งป่วนมึงซักแป๊บ"
"นี่คุณกะแกล้งผมจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอครับ ขนาดไม่ยอมม่อสาวนี่นะ"
"ก็กูคิดว่าเพราะมึงแป้งถึงบอกเลิกกู กับแป้งนี่กูกะจริงจังเลยนะ"
"แล้ว..."
"ก็พอแกล้งมึงได้ซักพัก..."
"อยากเลิกแกล้งผม เพราะพบว่าผมเป็นคนดีมาก?"
"เพ้อเหอะ...กูพบว่ามึงก็คนเชี่ยๆไม่ต่างกับกูเลย เรื่องบางเรื่องที่กูคิดว่ามึงทำไม่ได้ แต่มึงกลับทำ เรื่องบางเรื่องที่กูไม่เคยคิดได้ แต่มึงกลับคิดได้แค่ง่ายๆ เรื่องบางเรื่องกูไม่กล้าทำ มึงกลับกล้า กูเลยคิดเอาเองว่า มึงจัดอยู่ในประเภท บุคคลน่าสนใจ"
"ผมก็ไม่ใช่คนดีหรอกคุณ อย่างที่บอก แค่กำลังพยายามให้ดีกว่าเมื่อก่อนเท่านั้นเอง"
"เพื่อแฟนคนนั้นมึงเหรอ?"
"เพื่อทุกคนที่ผมเคยทำเหี้ยใส่นั่นแหละ"
"ศิน..." อีกละ
"อย่าเรียกชื่อผมบ่อยครับ....ขนลุก"
"มึงรู้ไหม บางทีมึงรู้จักตัวกูมากกว่าตัวกูเองอีก รู็จักกูมากกว่าเพื่อนกูซะอีก....ไม่เคยมีใครเคยถามว่ากูเหงาไหม แม้แต่ตัวกูเองยังไม่เคยตั้งคำถามนี้กับตัวเอง แต่มึงกลับถาม ซึ่ง ใช่ กูเหงา....แต่กูเลือกที่จะไม่สนใจมัน เหงาได้ ก็เลิกได้"
"ผมมั่วไปงั้นแหละ คุณอย่าจริงจังเลย"
"กูว่ากูสนใจมึงมากกว่าวันนั้นอีกวะ" แม่ง สายตา มึงเจ้าชู้มาก
"เพ้อละคุณ" ไม่ได้เขินนะ แค่รู้สึกแปลกๆเหมือนกำลังโดนแซวให้เขินไงก็ไม่รู้
"หรือว่าจริงๆ กูชอบมึงไปแล้ววะ"
"ผมมีแฟนแล้วครับคุณ" ผมพูดขำๆ
"เดี๋ยวก็เลิก....เพราะถ้ามึงรักแฟนมึงมากอย่างที่พูด มึงไม่จูบกูหรอก" อีกละ
"นั่นมันอารมณ์ชั่ววูบครับ ห้ามนับ"
"แป้งบอกกูว่า.....เธอธรรมดาเกินไปสำหรับกู ยังไงเธอก็ทำให้กูหยุดที่เธอไม่ได้หรอก....แต่ถ้าเมื่อไรที่กูเจอคนที่พิเศษ กูจะหยุดได้เองโดยที่ไม่ต้องพยายามอะไรเลย แป้งบอกกูแบบนี้"
"คุณเมามากแล้ว ขึ้นไปนอนเหอะครับ เดี๋ยวผมไปส่งก็ได้"
"มึงกำลังกลัวกู หรือกำลังกลัวตัวเองละ ถึงจะหนีกันแบบนี้"
"งั้นคุณต้องการอะไร?"
"หลายเดือนมานี้ กูไม่คบใครเลย อาจจะมีบ้างที่กูไปปลดปล่อยตามประสาคนอย่างกู แต่นั่นเกิดจากความพอใจของทั้งสองฝ่าย ณ ตอนนั้น ไม่เกี่ยวกับความรู้สึกใดๆ ผ่านคืนนั้นมา ทุกอย่างก็จบ ไม่มีการสานต่อ ไม่มีครั้งที่สอง..............เพราะอะไรรู้ไหม?........เพราะทุกๆวันกูมีมึงไง ถึงไม่ได้เจอกันบ้าง ไม่ได้คุยกันบ้าง แต่กูก็รู้สึกว่ายังมีมึงอยู่.....กูหยุดโดยที่กูไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ......จนแป้งมาถามกูว่า ช่วงนี้ไม่เห็นกูมีสาวข้างๆเลย นั่นแหละกูถึงรู้ตัว"
"คุณแค่อาจจะเบื่อๆ อยากอยู่กับเพื่อนมากกว่าก็ได้" ผมพยายามเตือนสติมัน ไม่ได้จะเล่นตัวแต่อย่างไร เรื่องแบบนี้สับสนกันได้ครับ
"ก็อาจจะจริง แต่กูเลือกที่จะอยู่กับมึง เพื่อนใหม่ที่แทบไม่รู้จักอะไรกันเลย แทนที่จะเป็นไอ้นีน หรือเพื่อนที่มหาลัย" จะว่าไป ผมนี่ยังไม่ทราบเลยว่ามันเรียนมหาลัยไร แต่ช่างเหอะ ไม่เกี่ยวกับผมอยู่แแล้ว
"สิ่งที่กูอยากจะบอกมึง คือ .....กูอยากคุยกับมึง อยากอยู่ใกล้มึง อยากทำอะไรมากมายกับมึง....แต่กูก็คงไม่เหี้ยพอที่จะแย่งมึงมาจากแฟนมึงหรอก"
"ก็ดีแล้วครับ"
"แต่ในระหว่างนี้ มึงให้กูจีบมึงได้ไหม?"
"เอ๊ย!"
"ถ้ามึงรักกับแฟนมึงจริง ต่อให้กูอ่อยจนง่อยแดก ต่อให้กูจีบมึงให้ตาย มึงกับแฟนก็ไม่เลิกกันหรอก"
"นี่คุณชอบผมจริงอ่ะ...คุณอาจแยกความรู้สึกไม่อ....."
"กูไม่ใช่เด็กสิบห้าทที่เริ่มมีความรัก....กูชัดเจนพอ" ชัดมาก.....ใจแกว่งเลยกู
"แต่...."
"กูให้เวลาตัวเองมามากพอแล้วกับการเช็คความรู้สึกตัวเอง โอเค กูอาจจะยังไม่รักหรือชอบมึงมากพอที่จะหยุดได้ทุกอย่าง...มึงอาจจะไม่ใช่คนสุดท้าย....แต่มึงคือคนแรกที่กูคิดว่าจะทำให้กูหยุดได้....กูไม่ได้ขอให้มึงมาเป็นแฟนกับกูตอนนี้ ไม่ได้ขอให้มึงมานอนกับกูตอนนี้...กูแค่อยากขอโอกาสให้เราได้รู้จักกันมากขึ้น ขอโอกาสที่เราได้ใช้เวลาร่วมกันบ้าง" สาระมาเต็มมาก ผมบอกเลยครับ ถึงผมจะเคยขอสาวเป็นแฟนมาก็มาก เคยจีบสาวมาก็นับไม่ถ้วน แต่ผมไม่เคยพูดถึงขนาดนี้มาก่อนเลย
"ผมไม่...."
"มึงติดอะไร....ถ้ามึงติดแค่ว่ากูกับมึงเป็นผู้ชายเหมือนกัน กูบอกเลย มึงใจแคบมาก..."
เพื่อนผมผู้ชายมีแฟนเป็นผู้ชายก็หลายคน คนที่ผมรู้จักหลายคนก็ชอบเพศเดียวกัน
ผมไม่ติดอะไรอยู่แล้ว ทุกคนมีสิทธิ์ทำอะไรตามความต้องการของตัวเองได้บนพื้นฐานที่ว่าไม่เดือดร้อนใคร ไม่ทำให้ใครลำบาก ไม่ผิดกฎหมายบ้านเมือง
แต่ผมก็ไม่เคยคิดมาก่อนเหมือนกันว่าวันหนึ่งตัวเองจะโดนผู้ชายด้วยกันมาขอโอกาส
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะต้องมีแฟนเป็นผู้ชาย
บทสนทนาจบลงแค่นั้น
ผมไม่ได้ให้คำตอบ
ส่วนมันก็ไม่ได้เรียกร้องให้ผมตอบ
และไม่ได้ตั้งคำถามต่อ
ต่างคนต่างแยกย้ายตอนฟ้าเกือบสว่าง
ตอนเช้าผมทักทายลุงพัน
และรีบออกมาเพราะยังไม่อยากเจอคุณเต้ยในตอนนี้
รีบมาหาพ่อที่โรงพยาบาล
อาการพ่อปกติ ไม่มีอาการแทรกซ้อน
ทานข้าวได้ปกติ
แต่หมอแนะนำให้ไปพบจิตแพทย์บ้าง
หมอบอกว่าคนไปพบจิตแพทย์ไม่ใช่คนที่กำลังจะเป็นบ้า อย่าเข้าใจผิดกันไปเอง
คนที่ีปัญหาเรื่องเรียน งาน ครอบครัว รัก เงินทองหรืออื่นๆที่แก้ไม่ได้ คิดไม่ตก ปรึกษาหรือบอกใครไม่ได้ ก็สามารถไปพบจิตแพทย์ได้ เหมือนเราไปหาที่ระบาย หาใครสักคนที่ฟังเราพูด หาใครสักคนที่จะเข้าใจเราและพร้อมจะให้แนะนำที่ถูกต้องและทำให้เราสบายใจได้
ผมก็เห็นด้วยกับคุณหมอ
เลยว่าจะพาไปซะหน่อย
ตอนแรกผมนั่งในห้องด้วย แต่พ่อไม่ยอมพูด
คุณหมอเลยให้ผมออกมารอข้างนอกก่อน
ผ่านไปเกือบชั่วโมง คุณหมอก็เข็นพ่ออกมา
เชื่อกันไหมครับ สีหน้า แววตาพ่อดีขึ้นมาก
พ่อส่งยิ้มให้กับคุณหมอ
ส่วนกับผม พ่อไม่ได้ยิ้มให้ แต่ก็สัมผัสได้ทันทีว่าพ่อไม่มึนตึงเหมือนที่ผ่านมา
"พรุ่งนี้พาคุณพ่อมาอีกนะครับ....หมอยังอยากจะคุยกับเขาต่อ" หมอบอกกับผมเบาๆ
"ครับ...ขอบคุณครับคุณหมอ...."
เข้ามาในห้อง พ่อก็ลุกเดินขึ้นเตียงเอง จัดการเปิดทีวี แล้วนอนดูสบายๆ
ผมปอกส้มไว้ในจาน ก็หยิบมากิน
ผมรินน้ำให้ก็ดื่ม ซึ่งก่อนหน้านี้ พ่อไม่เคยเป็น
เออวะ การพบจิตแพทย์นี่ก็ดีเหมือนกันนะ
ผมเดินวนๆเวียนๆหน้าห้องอยู่หลายรอบแล้ว
แต่ก็ไม่กล้าเคาะซักที
ทั้งที่พยาบาลหน้าห้องก็บอกแล้วว่าเข้าไปได้เลย
วันนี้คุณหมอไม่มีนัดตรวจและคนไข้อื่นๆก็ไม่มี
เดินวนมันอยู่นั่นแหละ
จน
"อ้าว คุณนั่นเอง มีอะไรรึเปล่าครับ" คุูณหมอเปิดประตูออกมาพอดี
"คือ....คือว่าผม..."
"อยากมาคุยกับผมใช่ไหมครับ....เชื่อใจผมได้...ผมไม่นำความลับของคนไข้ไปพูดต่อหรอกครับ มันเป็นหนึ่งในจรรยาบรรณของพวกเรา เว้นแต่ว่าคุณอนุญาตเพื่อนำไปสร้างประโยชน์นะครับ.....ไม่บ้าก็มาคุยกับผมได้นะ อย่าให้ถึงคำนั้นเลย แล้วค่อยมาพบ.....เชิญครับ" คุณหมอน่ารักจัง บิ๊วซะผมยอมเดินตามเข้าห้องง่ายๆเลย
ถ้าไม่เป็นหมอ ผมว่าฝ่ายขายน่าจะรุ่ง
ผมนั่งลง ก็ยังเงอะๆงะๆ เกร็งๆอยู่ มองดูโน่นนี่นั่นไปเรื่อย จนมาหยุดที่น้าขาตัวเอง เริ่มไงดีวะ
"สบายๆครับ ไม่ต้องเกร็ง คิดซะว่าผมเป็นพี่คุณคนหนึ่งก็ได้ เรียกพี่หมอก็ได้.....อยากคุยเรื่องเรียน เรื่องาน เรื่องรัก เรื่องครอบครัว คุยได้ทุกเรื่องครับ หรือเรื่องที่กำลังทำให้คุณคิดหนักอยู่ก็ได้" พอเป็นกันเองแบบนี้ ความเกร็งลดลงไปเยอะเลยครับ
คุณหมอเก่งแฮะ
"งั้นผมเริ่มเลยนะครับ"
"ครับผม" ยิ้มทำไมอ่ะหมอ.....คุณหมอน่ารักมากครับ ยิ้มที ห้องนี้เป็นสีฟ้าเลย
"คือ...เมื่อคืน มีเพื่อนคนหนึ่งมาบอกว่าชอบผม "
"เล่าเลยครับ หมอจะไม่ขัดใดๆทั้งสิ้น จนกว่าคุณจะเล่าจบ"
"แต่เพื่อนผมเป็นผู้ชายนะครับ อีกอย่าง ผมก็ มีแฟนอยู่แล้วด้วย มันบอกว่า มันขอแค่โอกาสจากผมเท่านั้นเอง ผมยังไม่ต้องตอบรับหรือปฏิเสธมันตอนนี้ก็ได้....ใจผมก็แกว่งนิดหนึ่งนะ มันก็เป็นธรรมดาใช่มั้ยละครับ ที่มีคนมาสารภาพว่าชอบเราต่อหน้า ใจมันก็ต้องสั่นกันบ้าง ผมไม่ได้รู้สึกว่ารังเกียจ โกรธ โมโห แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีใจ อาจมีบ้างที่ตื่นเต้น มันแปลกๆมากกว่า....คุณหมอว่าผมควรทำไงดีครับ " ผมหยุดเล่า แต่คุณหมอจะเข้าใจที่ผมเล่าไหมละ วกไปวนมา ขัดๆ ติดๆ
คุณหมอรอจนแน่ใจว่าผมเล่าหมดแล้ว จึงเริ่มให้คำแนะนำ
ผมเดินออกมาจากห้องคุณหมอ
รู้สึกต่างกับตอนเข้าไปพบมาก
ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองไม่หนัก ในหัวก็โล่งขึ้นเยอะ
แต่ใช่ว่าทุกอย่างจะง่ายไปซะหมด
มันก็ยังมีที่ค้างๆคาๆในหัวผมบ้าง เพียงแต่ไม่เยอะเท่าตอนแรก
"พี่ไปก่อนนะเต้ย....วันหลังพี่จะมาเยี่ยมอีก...."
"อีกสองวันเต้ยจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ"
"งั้นอีกสองวันพี่จะมารับเต้ยนะ....."
"ขอบคุณครับพี่เต้ย"
"เป็นเด็กดีละ"
"แน่นอนครับ"
"แค่กูบอกว่าชอบนี่ถึงกับต้องหลบหน้ากันเลยเหรอ?"
"เปล่าครับ....แล้วมานี่ได้ไง"
"ก่อนกลับห้อง มึงต้องมานี่ก่อนทุกวัน" รู้ได้ไง
"แล้วมีเรียนกี่โมงครับ" มันก็ดีครับ ไม่ถามอะไรผมเลย ผมชอบคนไม่เซ้าซี้
"เรียน 11 โมง"
"งั้นพาผมไปกินไรหน่อยดิ ผมหิวแล้ว คุณหิวไหม?"
"นิดหน่อย...ไป"
ร้านข้าวมันไก่ธรรมดาๆ
มันเป็นคนกินง่ายอยู่ง่าย
ไม่เรื่องมาก ไม่ขี้บ่น
แต่เรื่องเอาแต่ใจนี่แหละ ปัญหาใหญ่เลย
ซึ่งเอาจริงๆ ผมนี่ก็โคตรตัวเอาแต่ใจเลยนะ
"คุณเต้ย"
"หืม" ข้าวเต็มปาก มันเลยส่งเสียงได้แค่นั้น
"ถ้าคุณตอบคำถามข้อนี้ถูก...ผมให้โอกาสคุณก็ได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า ผมชอบคุณหรอกนะ....ผมก็แค่เอาคุณมาช่วยพิสูจน์ว่าผมรักแฟนตัวเองจริงมั๊ย ผมมั่นคงกับแฟนตัวเองแค่ไหน ผมพร้อมจะเดินไปกับแฟนอีกไหมถ้ามีใครอีกคนเข้ามา เหมือนที่คุณบอก ถ้าผมรักแฟนตัวเองมากพอ ยังไง ผมก็ไม่เลิกกับเธอหรอก หรือไม่ถ้าผมไม่มั่นคงพอ ต่อให้ไม่มีคุณ สักวันหนึ่งเราก็คงเลิกกัน "
"อืม" กูพูดตั้งยาว มึงจบทุกอย่างแค่ อืม.........นี่มึงอยากได้โอกาสจากกูจริงป่ะเนี่ย
"คำถาม คือ 1+1 = ?"
"2"
"โอเค...ผมให้โอกาสคุณ"
"โอเค กูรับโอกาสจากมึง"
ถ้าเมื่อกี้ มันถามผมหรือพูดอย่างอื่นคำแรกที่ไม่ใช่คำตอบ
โอกาสของมันหมดทันที
ผมไม่ได้อยากได้คำตอบ แต่ผมอยากได้สิ่งที่มันตอบ
ตรงไป ตรงมา ไม่เซ้าซี้ ไม่วกวน ไม่พูดมาก ตรงประเด็น ทุกอย่างจบ
ผมชอบคนแบบนี้.....แต่นั่นอาจไม่ใช่มันก็ได้
ส่วนเรื่องแฟน....ผมเหี้ยเองแหละ
ต่อไปผมกับมันคงได้คุยภาษาเหี้ยๆกันทุกวัน
มันเริ่มขึ้นแล้วครับ
ส่วนตอนจบก็ค่อยมาลุ้นกันต่อนะ
""
-
อยากรู้จังว่าหมอแนะนำว่าไงบ้าง :m17:
-
:z1:
:3123: :pig4: :3123:
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
ลุ้น
อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนะ
-
ชอบคุณเต้ยย อยากรู้ว่าในชีวิตคุณเต้ยเคยรู้สึกเขินอายบ้างมั้ย 5555555
-
ศินดอกฟ้าคุณเต้ยหมาคอนโด
-
คุณเต้ย อายบ้างก็ได้นะ
-
:pig4:
-
ศินดอกฟ้าคุณเต้ยหมาคอนโด
+1 กับเม้นนี้เลยค่ะ
หมาคอนโดไม่ใช่หมาบ้านๆนี่เนอะ
-
อยากรู้ความลับของสินแล้วววว ยังไงๆๆๆ
-
โอ้!!!!!! คุณเต้ยได้รับโอกาสแล้วค่าาา
มันพูกันตรงไปตรงมามากๆ จนเราคิดว่า จะตรงกันไปไหน 5555555
ศินมีแฟนแล้วจริงๆหรอ หรือเป็นผญ.คนนั้นที่ศินกังวลอยู่ เอ๊ะๆๆๆ งงจางงงง
-
โอ้ยยยยยยยย ติดตามอ่านสนุกมากกกกกก
-
:pig4:
-
คุณเต้ยได้รับโอกาสแล้ว. แต่อยากรู้เรื่องของศินอยู่อ่ะ,,,
-
อือหือคู่นี้ กว่าจะรุ้ใจตัวเองกันนะ กั๊กกันอยู่นั่น จะชอบก็ชอบจะรักก็รักไปเถอะ
-
คุณเต้ย ตรงมาก ตรงไปไหน
ยอมในความตรง สุดยอด
-
รอๆๆๆครับ
-
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก รอนะคะ
-
เรื่องน่ารักน่าติดตามค่ะ
แต่รบกวนคนเขียนตรวจคำผิดหน่อยค่ะ
ที่เจอเกือบทุกตอนคือคำว่า "คะ" กับ "ค่ะ"
คำว่า "คะ" กับ"ค่ะ" ใช้ต่างกันและออกเสียงต่างกันนะคะ
เราเห็นคนเขียนพยามยามปรับในตอนหลังๆแล้วแต่ก็ยังใช้ไม่ถูกค่ะ มันทำให้อรรถรสในการอ่านลดลงเมื่อเจอคำผิดค่ะ
รอติดตามต่อนะคะ
-
ผ่านตาตั้งแต่ตอนแรก เพิ่งตัดสินใจอ่าน อยากบอกว่า รักนะตะเอง
-
แหม อย่างน้อยก็มีลุ้นละนะ
ค่อยๆรักกันเบาๆ
อยากให้คนเขียนเพิ่มใส่ตอนแต่ละตอนด้วย
พอไม่เห็นชื่อตอนทำให้เกิดความสับสนแล้วก็ยากต่อการอ่านต่อ ทำเป็นสารบัญก็จะดีค่ะ
-
"ไอ้หนุ่ม" ลุงพันแกเรียกผมเบาๆตอนผมมาเปลี่ยนกะเย็น
ถ้าเรียกดังใครก็ไม่ได้ยินหรอก เพราะตอนนี้ ตรงนี้มีแค่เราสองคน
แต่แกก็ยังอุตส่าห์กระซิบ
แสดงว่าต้องเรื่องสำคัญ
"อะไรครับลุง"
ผมเดินเข้าไปในเซฟเฮาส์เพื่อจะได้คุยกันสะดวก
"สองวันนี้ ลุงเห็นเอ็งกับคุณเต้ยมีบางอย่างเปลี่ยนไป" นี่ชัดขนาดนี้เลยเหรอ ผมว่าผมก็ปกตินะ
แต่ไอ้คุณเต้ยนี่สิ ปกติไม่มีเลย นั่งเฝ้าผมเลยก็ว่าได้
"เปลี่ยนไปยังไงครับ? ผมก็ว่าไม่นะ" แถเท่านั้น ที่ทำให้เรารอด ถึงจะรอดแบบเลือดซิบๆก็เหอะ
"ลุงแก่ก็จริงนะเอ็ง แต่หูตาลุงนี่ยังแพรวพราวใช้ได้อยู่ อีกอย่าง คุณเต้ยแกแสดงชัดออกขนาดนั้น"
"แล้วลุงว่าจะรอดไหม ระหว่างผมกับเขา?"
"เรื่องของพวกเอ็ง มาถามลุงได้ไง ถามพวกเอ็งสองคนสิ ว่าจะไปกันแค่ไหน แค่สนุก แค่ชั่วคราว แค่รักกันไปวันๆ แ่หาอะไรทำเวลาว่าง หรือแค่หมดลมหายใจไปพร้อมๆกัน" ผมยอมในคารมของลุงพันจริงๆครับ มิน่า ป้าถึงไปหนไม่รอด
"โหลุง....เล่นแบบนี้ผมก็ตายเลยซิ"
"มีไรปรึกษาลุงเว่ย เรื่องแบบนี้ ถือว่าลุงเป็นรุ่นพี่ละกัน" แกตบบ่าผมปุปุ แบบแกล้งๆ หัวเราะซะลั่นเซฟเฮาส์จนคนข้างนอกที่กำลังเดินผ่านหันเข้ามามอง เราเลยก้มหัวแบบขอโทษกรายๆที่ส่งเสียงรบกวน
ถ้าวันหนึ่งผมไม่ได้ทำงานที่นี่แล้ว ผมคงคิดถึงลุงแกแย่เลย
"ถ้ามีแล้วผมจะปรึกษานะครับ แต่ตอนนี้ผมกับเขาก็แค่คนรู้จักกันธรรมดานี่แหละ"
"ตามใจเอ็งละกัน ถ้าเอ็งคิดว่าชีวิตเอ็งยังอยู่อีกนานเพื่อที่จะทำอะไรอีกมากมายตามที่เอ็งต้องการได้ พระพุทธองค์ทรงสอนสั่งเราไว้ว่าอย่าใช้ชีวิตบนความประมาท......ลุงกลับละ กลับช้า ป้าบ่นอีก"
"ฝากคิดถึงป้าด้วยนะครับลุง"
"คิดถึงก็ไปหาซะสิ" ผมพยักหน้ารับแบบแกนๆ
ผมปฏิบัติหน้าที่ตามปกติ
เหตุการณ์วุ่นวายนิดหน่อยเมื่อมีคนมาโวยวายตรงทางเข้า
ผมรีบออกไปดู
ก็เห็นผู้ชายสองคนที่พร้อมมากกับการพุ่งตัวเข้าหากัน
โดยมีผู้หญิง.....เอ๊ย นั่นคุณมีนนี่หว่าอยู่ระหว่างกลาง...จะแบนไหมวะนั่น
ผมรีบวิ่งปรี่เข้าไประงับเหตุ
"ใจเย็นๆครับ....ใจเย็น" ผมพยายามแยกเขาสองคนให้ออกห่าง แต่ทำไมดื้อกันจังวะ
"พศิน ช่วยมีนห้ามหมาบ้านี้หน่อยค่ะ...." คุณมีนยื้อไว้คนหนึ่ง ผมก็ยื้อไว้คนหนึ่ง
"แน่จริงมึงเข้ามาดิไอ้ลูกหมา"
"มึงก็เข้ามาดิ เข้ามาเลย แม่ง"
"ใจเย็นกันหน่อยได้ไหมทั้งสองคน ถ้ายังทะเลาะกันอีก มีนจะไม่คุยกับทั้งสองคนแล้วนะ"
นั่นแหละครับ ถึงยอมหุบปากฉับกันได้ แต่ก็ยังมีอาการกระฟัดกระเฟียดบ้าง
ยิ่งคนที่ผมจับอยู่นี่สะบัดตัวจากผมพรืดทันที
"มีนบอกแล้วไงว่ามันยังไม่อยากคบใครตอนนี้ ทั้งต้นและเฟียคือเพื่อนของมีน มีนว่ามีนก็ชัดเจนในสถานะมากพอ"
อ้อ ศึกชิงนางนี่เอง ดีนะที่ผมไม่เป็นหนึ่งในนั้น
"ต้นเข้าใจ แต่ไอ้เฟียไง กันท่าต้นทุกอย่าง ต้นก็เลยโมโห"
"มึงหยุดเห่าเลยไอ้ต้น มึงนั่นแหละ แม่งหวงชิบ แค่กูจะชวนมีนไปดูหนัง มึงยังขอตามไปด้วยเลย"
"พอเลยค่ะทั้งสองคน อยากรู้กันมากใช่ไหมว่าคนที่มีนชอบคือใคร ใครคือเหตุผลที่มีนยังไม่เปิดใจรับใคร" ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเดือดร้อน
"คนนี้ไงค่ะ" หมับเข้าที่แขนกูทันที พร้อมตาสองคู่ที่จ้องเขม็งมาทางผมพร้อมเขมือบหัวผมเต็มที่
"คุณมีนอย่าทำแบบนี้เลยครับ เดี๋ยวผมซวยนะ" ผมกระซิบบอกเธอ พร้อมพยายามแงะมือเธอออก
"ช่วยมีนหน่อยนะค่ะ มีนรำคาญสองคนนี้มาก ถ้าเขารู้ว่ามีนมีคนที่ชอบอยู่แล้ว คงเลิกยุ่งกับมีนเอง"
เล่นขอความช่วยเหลือกันขนาดนี้ ผมมีทางให้ปฏิเสธอีกไหม
"มีนชอบคนแบบนี้เหรอครับ" แบบไหน
"ผมสู้ไอ้คนนี้ไม่ได้ตรงไหน"
"มึง มาตัวๆับกูเลยดีกว่า" น้านท้าต่อยกูด้วย กูไม่สู้คนครับ
กลายเป็นว่ามันสองคนผนึกกำลังกัน ส่วนผมหัวเดียวกระเทียมลีบ
"หยุดนะทั้งสองคน มีนบอกให้หยุดไง" คุณมีนออกมายืนบังตัวผมไว้ แต่ดูแล้วคงเอาไม่อยู่ ผมกลัวเธอโดนลูกหลง
เลยเอาตัวเองมาบังไว้แทน
"คุณมีนอยู่ข้างหลังผมดีกว่าครับ ผู้ชายเวลาหน้ามืด มักมองข้ามทุกอย่าง เดี๋ยวคุณมีนจะโดนลูกหลงเอา"
"แต่มีนทำให้พศินเดือดร้อน มีนขอโทษ"
"ผมเต็มใจครับ.......ผมว่าคุณสองคนกลับไปดีกว่านะครับ อย่ามีเรื่องกันเลย ไว้อารมณ์เย็นๆแล้วค่อยมาคุยกันดีกว่า"
"กูอยากคุยตอนนี้" มาสองเสียงพร้อมกันเลย
โดยไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้หมัดจากใครเปรี้ยงเข้าหน้าผมเต็มๆ ล้มทั้งยืนกันไปเลย
"พศิน!!!!" ผมห้ามเธอไว้อย่าเข้ามา อันตรายช่วงชุลมุน
มันคนหนึ่งวิ่งเข้ามาคงกะซัดผมอีกซักหมัด แต่ผมยันเท้าไปจนมันกระเด็น
ผมกำลังจะลุกขึ้น แต่ก็โดนตีนจากใครอีกคนจนต้องล้มลงไปอีก
รู้เลยเจ็บที่หน้าอกมาก ที่ปากก็คงแตกไปแล้วตอนนี้
ผมพยายามจะลุก แต่ก็ไม่ไหวมันร้าวไปหมด
มันสองคนพร้อมรุมสะกำผมเต็มที่แล้วตอนนี้
แม่ง ทีตอนนี้ทำไมไม่มาละคุณเต้ย
มาสิเว้ย กูคิดถึง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แล้วโลกผมก็ดับไปเลย
ไอ้คุณเต้ย แม่ง มึงไม่ใช่พระเอกหรอก เพราะมึงขี่ม้าขาวมาช่วยกูไม่ทัน
"โอ๊ยยยยยยย!!!" ระบม นี่คือความรู้สึกแรก
"ตื่นแล้วเหรอ?"
"คุณเต้ย"
"เออ กูเอง อยู่นิ่งๆดิ" มันกำลังเอาผ้าหมาดๆมาเช็ดหน้าให้ผม ค่อยดีขึ้นมาหน่อย
เสร็จแล้วมันก็เอากะละมังกับผ้าไปเก็บ
แล้วกลับมาพร้อมยาและน้ำ
"แดกยาซะ แก้ปวด" ผมก็ว่าง่าย มันช้อนคอผมขึ้นมาแบบไม่ค่อยเบามือเท่าไร ผมก็ไม่กล้าหือเท่าไรด้วย มันมานิ่งผิดปกติ
แล้วก็ป้อนน้ำให้
ผมพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ร้าวในอกมากจนต้องนอนลงที่เดิม
ส่วนมันได้แต่นั่งมองผมเฉยๆ ไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเลย
"ผมจะกลับห้อง" แม่ง จู่ๆก้อนอะไรก็ไม่รู้วิ่งมาจุกที่คอ
"ถ้ามีปัญญาขนาดนั้น เชิญ เดี๋ยวกูช่วยเปิดประตูให้"
ผมพยายามจะลุกอีกครั้ง แต่ก็เหมือนเดิม ต้องล้มลงบนเตียงอีกครั้ง
"รู้ยังว่าความอวดดีของมึงไม่ได้ช่วยอะไรมึงได้เลย"
ไม่รู้มันจะพูดไรต่อ แต่มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก
มันเดินไปเปิด
ไม่นานก็กลับมา
พร้อมกับหน้าตาที่เรียบสนิท
"ใครมาครับ?"
"ผู้หญิงที่มึงไปช่วย จนมึงเจ็บขนาดนี้ไง"
"คุณมีน มาทำไมครับ?"
"มาขอดูแลมึง....แต่กูบอก ไม่ต้อง เดี๋ยวกูดูแลเอง"
"ขอบคุณครับ" มันไม่ตอบรับอะไร หยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเลย
แต่ผมก็ยังได้ยินที่มันพูดก่อนจะเข้าห้องน้ำ ถึงจะเบา แต่มันชัดเจนมากสำหรับผม
"ถ้ามึงเป็นอะไรมากกว่านี้ กูจะทำยังไง.....ปัง" เสียงปิดประตูดังพร้อมกับใจผมที่เต้นผิดจังหวะ มันเต้นแรงซะยิ่งกว่าตอนที่โดนรุมกระทืบเมื่อค่ำซะอีก.......................ฝ้าย ผมขอโทษ
แล้วมันก็ไม่พูดอะไรจนขึ้นเตียงมานอนด้วยกัน
ผมก็ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไร ยังไงดี มันตื้อๆ อื้อๆ อึงๆไปหมด
เจ็บก็เจ็บ
หน่วงก็หน่วง
"เจ็บตรงไหน ปวดยังไง ก็ค่อยเรียกกูละกัน" แล้วมันก็หันหลังนอนให้เลย
นี่คืออาการของคนกำลังงอนใช่ไหม
แล้วถ้ามันงอน ผมต้องง้อยังไง
แล้วมันจะมางอนผมเรื่องอะไร
"คุณเต้ย.....ผมเจ็บตรงหน้าอก" ผมพยายามทนแล้ว แต่มันไม่ไหว มันระบม แม้แต่หายใจยังเจ็บ
มันก็ตื่นเร็วมาก รีบหยิบยาหยิบน้ำมาป้อนให้ผม
ผมไม่รู้ว่ากี่โมงแล้ว แต่คงดึกมากเพราะรู็สึกว่าตัวเองหลับไปนานมาก
คราวนี้มันไม่ยอมนอน นั่งเฝ้าผมบนเตียงเลย
ผมพยายามจะบอกให้มันนอน แต่มันเจ็บจนพูดไม่ออก
เลยขอหลับนิดหนึ่ง
ผมหลับไปนานเท่าไรไม่รู้
อาการก็ค่อยทุเลาลง
พอจะขยับตัวได้บ้าง
"นอนนิ่งๆ" อ้าว มันยังนั่งเฝ้าผมอยู่เลย
"ผมดีขึ้นแล้ว คุณนอนเถอะ"
"มึงเป็นแบบนี้ กูหลับไม่ลงหรอก" เสียงนิ่ง แต่แววตาผมรู้มันกำลังห่วงผมมาก
"กี่โมงแล้วครับ"
"ตีสาม"
"คุณนอนเถอะครับ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีก"
"หมอบอกอีกสองวันมึงถึงจะอาการดีขึ้น สองวันนี้มึงต้องนอนนิ่งๆไปก่อน"
"แต่ผมต้อง..."
"เรื่องงานไม่ต้องห่วง กูให้คุณเมย์หาคนแทนมึงแล้ว ส่วนคนที่โรงพยาบาลกูก็จ้างพยาบาลพิเศษให้แล้ว"
"ผมทำให้คุณลำบาก"
"รู้ตัวก็ดี"
"ขอบคุณครับ....."
"อืม นอนเหอะ มึงต้องพักเยอะๆ" จะนิ่งไปไหน กูกลัว
"คุณก็นอนได้แล้ว"
"ไม่เอาอ่ะ กลัวมึงเรียกแล้วไม่ได้ยิน"
"งั้น...............คุณเต้ยกอดผมก็ได้ครับ ถ้าผมขยับตัว คุณจะได้รู้สึกตัว" ผมไม่ได้อ่อยนะครับ แค่อยากให้มันได้นอนเท่านั้นเอง
"ไม่เอาอ่ะ......" ผมคิดว่ามันจะรีบตอบรับซะอีก แม่ง เล่นตัวจริงเว่ย
"รังเกียจผมเหรอครับ?"
"อืม....."
"ก็แล้วแต่" ผมเลิกสนใจ เพราะง่วงเต็มกลืนแล้ว
"กูไม่กล้ากอดมึงหรอก เพราะกูกลัวจะทำมากกว่านั้น"
เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นี่ขนาดกูปางตาย มึงยังคิดอีกเหรอออออออออออออ
หวานกันไม่ได้จริงๆคู่นี้
ขอบคุณคนอ่านทุกๆคนนะครับ
ดิวมาลงได้ไม่บ่อย แต่จะพยายามนะครับ
คำติชมดิวจะนำมาปรับปรุ่งทุกอย่างนะ
ส่วนเรื่อง สารบัญ สารภาพครับ ทำไม่เป็นจริงๆ
ขอบคุณครับ
-
:L1: :pig4: :L1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
มาแบบสั้นๆ แต่ก็ขอบคุณนะคะ ยัยมีนนี่ไม่หยุดเลยนะเขาปฏิเสธแล้วยังหาเรื่องให้เขาอีก คุณเต้ยมาตอนไหน ถึงได้พามาอยูที่ห้องได้
-
:hao3: :hao3: :hao3: :pig4:
-
คุณเต้ยยยยยยยยยยย นั่นคนป่วยนะ ไหนว่าชอบ นี่ไม่ใช่ละหื่นตากหาก :hao6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้คนที่โรงบาล อาการหนักมากไหม อยากรู้ :hao4:
-
คุณเต้ยแค่กอดนะ เอาทีละขั้นซิ ใจร้อนจัง รักจริงหวังแต่งนะเออ
-
555 ทำไมคุณเต้ยตลก
-
คุณเต้ยมันหื่น ฮ่าๆๆๆ
-
คนที่โรงพยาบาล น่าจะหมายถึงพ่อ พศินหรือเปล่า :hao3:
ว่าแต่ คุณเต้ยไม่ได้เอาคืนไอ้ 2 คนนั้นเหรอ :hao7:
-
อ่อยกันไปกันมานะคู่นี้ นี่รักกันแล้วยังเนี่ยะ ฟอร์มเยอะนะแต่ละคน
-
น่ารักทั้งสองแสบเลย
-
ก็เริ่มจากกอดก่อนไงคุณเต้ย จะหื่นไปไหน 5555
ไอ้คนที่โรงบาล อาการหนักมากไหม อยากรู้ :hao4:
อาการไ่ม่หนักนะ แค่เขาคือพ่อพศินเท่านั้นเอง
-
คุณเต้ยนี่คิดลามกกับพศินตลอดเวลาเลยป่ะเนี้ย
-
เพราะเป็นหมาบ้าใช้แต่กำลังอย่างนี้ไง ผู้หญิงถึงไม่เอา สงสาร พศิน T-T :sad4:
-
อ่านแล้วเขิ้ลลลลลลลลลโอ้ยยยยยอิคุณเต้ยยยยรุกเยอะๆเลยกะได้ค่าาา
-
โดนลูกหลวตลอดๆๆ
-
ขนาดป่วยคุณเต้ยก็ยังคิดได้
-
ตื่นมาตอนเช้า
คนข้างๆผมก็ไม่อยู่แล้ว
ทำไมมองไม่ชัดวะ
หรือว่าจอประสาทตาผมเสีย พอมองรอบๆแล้วเหลืองๆไงไม่รู้
หยุดเพ้อได้แล้วไอ้ศิน.....ผมหยิบโพสอิทสองใบที่แปะหน้าผากไว้มาอ่าน อยากถามมันเหลือเกินว่า 'มึงไม่มีที่แปะแล้วใช่ไหม'
ข้อความมันเขียนบอกไว้ว่า 'กูเอางานไปให้เพื่อนที่มหาลัย จะรีบกลับ ห้ามลุกไปไหนจนกว่ากูจะกลับ'
ยาวขนาดนี้ มึงไม่เขียนเรียงความแปะทั้งตัวกูเลยละ
อาการมันไม่ได้เจ็บเท่าเมื่อคืนแล้ว
แต่พอลองหายใจแรงๆ ก็ยังเจ็บๆอยู่บ้าง
แป๊ะ จะมาปวดฉี่ไรตอนนี้
ผมยันตัวลุกขึ้น เออวะ มันไม่ได้เจ็บเท่าไรแล้วนี่หว่า
แต่ก็ยังไม่กล้าเดินเร็วๆ เพราะมันก็ยังรู้สึกร้าวๆอยู่บ้าง
"แกร๊ก / แกร็ก !" เวลาพอดีเป๊ะ
มันเปิดประตูห้องเข้ามา ส่วนผมเปิดประตูออกจากห้องน้ำพอดี
"ทำไมมึงดื้อจังวะ" มันบ่นแบบไม่จริงจังเท่าไร
"ผมปวดฉี่ คุณจะให้ผมฉี่บนที่นอนรึไง"
"ก็ไม่เห็นเป็นไร เดี๋ยวกูให้แม่บ้านเอาไปซัก" กูปราโช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พูดไรไม่ออกครับ จนปัญญากับคนแบบมันจริงๆ
"ไม่ต้องนอนแล้ว ออกมากินข้าว เดี๋ยวจะได้กินยา" พูดจบมันก็เดินออกไปเลย แม่ง ห่วงกูจริงป่ะวะ
โซฟาหน้าทีวีแปรสภาพเป็นโต๊ะกินข้าวอย่างเต็มรูปแบบ
"โหคุณเต้ย ทำไมเยอะขนาดนี้ครับ" ผมเก็บตุนไว้กินสองวันก็ไม่ไหมด
"ก็ไม่รู้ว่ามึงชอบอะไร เลยหยิบๆมา"
"นี่ถ้าที่คุณซื้อมาทั้งหมด ผมไม่ชอบ คุณจะไปซื้อใหม่ให้ผมเหรอ" ยิ้มเลยกู
"เรื่องมาก ก็ไม่ต้องแดก!"
"ผมไม่ใช่คนเรื่องมากซะหน่อย"
"ดี กูไม่ชอบคนเรื่องมาก"
"พูดงี้ก็หมายความว่าคุณชอบผมดิ "
"รักษาเดี้ยงให้หาก่อนไหม แล้วค่อยอ่อย" แม่ง ผู้ชายบ้าไรปากร้ายชริบ ผู้หญิงทนคนแบบนี้ได้ไง หน้าชาเลยกู
"ผมล้อเล่นเหอะ..."
"แต่กูพูดจริง.....อ่ะ แดกเข้าไป" มันยัดขนมไรไม่รู้เข้าปากผม
มันแกะข้าวต้มให้เสร็จ ก็เลื่อนถ้วยมาให้ตรงหน้า
"ขอบคุณครับ"
"เต็มใจ.....จะพูดกับกูแบบปกติก็ได้นะ "
"นี่ก็ปกิตแล้ว" ผมตักข้าวต้มเข้าปาก อร่อยดีครับ ผมเป็นคนกินง่าย อยู่ง่าย นอนง่าย อะไรที่ไม่เลวร้ายเกินรับประทาน ผมกินได้หมด
"อร่อยป่ะ?"
"ก็ดีครับ....ซื้อที่ไหนมา"
"หน้ามหาลัยกู....อร่อยก็กินให้หมด ของทุกอย่างที่วางอยู่นี่ด้วย" มันกวาดสายตารอบโต๊ะ แถมวางบนโซฟาข้างๆผมด้วย เยอะจริงๆ ไม่ใช่ของนะครับ ไอ้คนนั่งข้างๆผมนี่แหละ เยอะจริง ไรจริง
"กินนี่หมด ผมคงกลมจนกลิ้งได้แน่ๆ"
"ทำไม อ้วนแล้วกลัวกูไม่รักเหรอ?"
"อย่าอ่อยครับ รอให้ผมหายก่อน" เช้ดดดดดดดดดดด เสมอ
กินเสร็จ แต่ไม่หมดนะครับ ขืนกินหมดนั่น มีหวังผมกลมเป็นลูกขนุนแน่
กะจะช่วยเก็บกวาดเคลียร์ของบนโต๊ะ
แต่มันบอกว่าพาสังขารตัวเองไปนอนบนเตียงจะดีกว่า
ผมก็ว่าง่ายครับ ไม่ดื้อ ไม่ซนอยู่แล้ว มันบอก ผมก็แค่ทำตาม ดีซะอีก มีคนทำให้ทุกอย่าง
ผมนอนคิดไรบนเตียง จนมันเดินเข้ามา
"มองกูแบบนั้น อยากพูดไร พูดมาเลยดีกว่า" ผมก็แค่มองตามทุกการกระทำของมันเท่านั้นเอง
"คุณเต้ย ผมอยากไปโรงพยาบาล" ถึงผมไม่บอก มันก็คงพอจะรู้ว่าผมไปโรงพยาบาลทุกวัน
"ก็บอกว่าจ้างพยาบาลพิเศษให้แล้ว"
"แต่ผมอยากไปเห็นด้วยตาตัวเอง ว่าพ่อสบายดี"
"พ่อ?....เขาเป็นพ่อมึงเหรอ"
"..................."
"ถ้าอยากไป ก็ลุกขึ้น เดี๋ยวกูพาไปเอง"
"ขอบคุณครับ"
"ภาระนะมึงอ่ะ......หายดีแล้ว คิดตอบแทนกูด้วย"
ผมมาถึงโรงพยาบาลสายกว่าทุกวันในวันนี้
"วันนี้มาสายนะค่ะคุณพศิน"
"มีเรื่องนิดหน่อยนะครับ " พยาบาลคุยกับผม แต่ดูเหมือนสายตาของสองสาวไม่ได้หยุดมองที่ผมนะ
"คุณหมอกำลังอูยู่ในห้องนะค่ะ" มะรืนพ่อก็จะออกแล้ว
"ขอบคุณครับ....วันนี้รีบๆ เลยไม่มีขนมมาฝากคุณพยาบาลเลยค่ะ"
"อุ๊ย! อย่าหยอดซิคะ เดี๋ยวหลง" ฮ่าๆๆๆ ผมกับพี่พยาบาลสาวๆสนอมกันแล้วครับ อยู่ด้วยกันมาตั้งกี่เดือนแล้วละ
แต่ดูเหมือนไอ้คนข้างหลังผมจะไม่ค่อยเข้าใจจุดนี้ซักเท่าไร
เพราะพอผมจะเปิดประตูห้อง มันกระตุกชายเสื้อผมไว้
"หยอดทิ้งหยอดขว้างนะมึงอ่ะ"
"ผมแค่แซวขำๆเองครับ"
"กูเป็นคนขี้หึง และขี้หวงมาก"
"คุณแป้งเคยบอกผมแล้ว" ผมผลักประตูเข้าไป
อ้าว คุณหมอจิตแพทย์หรอกเหรอ
ทั้งพ่อและหมอหันมาทางพวกผมพร้อมกัน
ไอ้นี่ก็เกาะติดกูเป็นลูกเป็ดเลยเว่ย
"อ้าว มาแล้วเหรอครับ....ัวนนี้คนป่วยไม่ไปหาหมอ หมอเลยมาหาเองเลย" คุณหมอหันมาแซวผม แต่แอบหน้าชานิดหน่อย
นี่กำลังหาว่าผมไม่รับผิดชอบป่ะวะ
"คือพอดีมีปัญหานิดหน่อยนะครับ"
"ปัญหาที่ปากเหรอ?"
"ครับ?"
"ก็เห็นมีรอยม่วงๆที่ปาก" คุณหมอชี้ปากตัวเองเป็นท่าทางประกอบ
พ่อหันมามองผมด้วย แต่ก็ไม่แสดงอาการอะไร แค่หันกลับไปดูทีวีที่เปิดภาพ แต่ไร้เสียง
"นิดหน่อยครับ ว่าแต่อาการ..." ผมพยักเพยิดไปทางคนบนเตียง
"อาการทุกอย่างดีครับ ทั้งสุขภาพกายและสุขภาพจิต มะรืนนี้กลับบ้านได้แน่นอน" คุณหมอพูดไม่ดังมาก เลยต้องเดินมาคุยแบบประจันหน้ากับผม
ทำให้คุณเต้ยเดินขึ้นมายืนเคียงผมเป๊ะ ผมเชื่อแล้วว่าคุณคนนี้ขี้หึงจริงๆ
คุณหมอเลื่อนสายตาไปดูนิดหนึ่ง แล้วก็ยิ้ม
ทำไงละผม อายสิครับ
ก็มันนี่แหละที่ทำให้ผมต้องไปปรึกษาคุณหมอ
คุยต่อกันอีกนิดหน่อย คุณหมอก็ขอตัวออกไป
ก่อนออกมีทิ้งท้าย 'มีปัญหาอะไรอีก ปรึกษาหมอได้ตลอด' ตู้มมมมมมมมมมม กูเขินนนนนนนนน
"อีกสองวันเราจะได้กลับบ้านกันแล้วนะครับพ่อ" ซึ่งผมก็ยังไม่รู้เลยว่าบ้านที่ว่านั่นคือที่ไหน
"..........." พ่อยังคงไม่ตอบอะไรกลับมาเหมือนเดิม แค่มองไอ้คุณเต้ยด้วยสายตาที่ตั้งคำถามว่า ใคร?
"อ้อ นี่เจ้านายผมเองครับ" ผมไม่รู้จะแนะนำยังไงดี
"สวัสดีครับพ่อ ไม่ใช่เจ้านายครับ ผมเป็นเพื่อนกับพศินครับ" มันยกมือไหว้ แต่พ่อก็เฉย แค่หันหลังให้ แล้วก็นิ่งไปเลย
ผมหันไปพยักหน้ากัยคุณเต้ย บอกกรายๆว่า เป็นแบบนี้แหละ
แต่รู้แค่นี้ผมก็สบายใจมากแล้ว
ที่เหลือก็คงต้องคิดหนักกันอีกทีว่าจะเอาไงต่อ
นั่งกันอีกพักใหญ่ ก็พากันกลับ
ก่อนกลับก็ไปสวัสดีพ่อ แต่ก็เหมือนเดิม
ไร้การตอบรับ
"ว่าไงบอล?" ระหว่างเดินออกมา ไอ้บอลโทรเข้ามาพอดี
"พี่อยู่ไหน ผมมาหาพี่แต่ไม่เจอ" ปกติเวลานี้ผมอยู่ห้องประจำ แต่วันนี้ไอ้บอลไม่ไปเรียนเหรอ
"พี่อยู่ข้างนอก เย็นๆถึงจะกลับ"
"ผมไปหาได้ไหม"
"มีไรรึเปล่าบอล" เสียงมันดูไม่ค่อยดีเท่าไร ไอ้นี่ก็มองกูจัง
"เปล่า ก็แค่คิดถึงพี่ แบบนี้เรียกปัญหาได้รึเปล่าอ่ะ"
"ไร้สาระละไอ้บอล กูอุตส่าห์เป็นห่วง"
"ผมก็สาระเหอะ" อ้าวๆๆๆ เดินไม่รอกันเลยคุณเต้ย ผมเลยต้องวิ่งตาม แต่พอออกแรงเยอะเจ็บร้าวที่หน้าอกอีกแล้ว
ผมต้องหยุด มันเองก็คงนึกได้ ถึงยอมหยุด แต่ไม่ได้เดินกลับมาหาผม ยังคงยืนรอนิ่งอยู่ตรงนั้น
"บอล แค่นี้ก่อนนะ"
"พี่ศิน ทำไมเสียงพี่ไม่ดีเลย เป็นไรรึเปล่า ให้ผมไปหานะ"
"ตอนเย็นไว้เจอกันนะ" แค่นั้น ผมก็ตัดสายแล้วเดินตรงไปหามัน
"แม่ง กูมีสิทธิ์ไรไปหึงมึงเนี่ย" ที่เงียบมาตลอดทาง นี่คือหึงผมงั้นเหรอ
ขับรถกันมา เงียบตลอดทาง
ตอนแรกผมก็ชวนคุยนะ แต่คุยไป มันเงียบ คุยไป มันเงียบ ผมเลยต้องเก็บปาก
จนมันทนไม่ไหวต้องระเบิดออกมานี่แหละ
แต่ผมยอมรับใจคุณเต้ยอย่างหนึ่ง มันเป็นคนปากตรงกับใจมาก รู้สึกอะไร แสดงอย่างนั้น
นาทีนี่ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร ทางที่ดีที่สุดคือ เงียบ
เงียบกันมาจนมาถึงคอนโด
จนเข้ามาในห้อง
เงียบได้อีก
"ก๊อกๆๆ" มันเดินไปเปิดประตู
"ขอเข้าไปคุยกับพศินหน่อยได้ไหมค่ะ" คุณมีน
"เชิญครับ" มันเชิญคุณมีนเข้ามา
ตอนแรกผมคิดว่ามันจะเดินเข้าห้องนอน แต่เปล่าเลย มันกลับมาทิ้งตัวนั่งติดกับผมแแบบชิ้ดชิด ทั้งที่พื้นที่ว่างอีกมากพอจะเตะฟุตบอลได้เลย
"พศินเป็นไงบ้างค่ะ มีนขอโทษจริงๆนะ" เธอเอื้อมมือมากุมมือผมไว้
"ไม่เป็นไรครับคุณมีน แค่คุณมีนไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"
"แต่เพราะมีน พศินเลยเจ็บตัวแบบนี้"
"อย่าคิดมากเลยครับ ผมไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย" คุณเต้ยเริ่มไม่นิ่ง ผมเลยดึงมือจากคุณมีนแบบเนียนๆ
"มีนขอบคุณ....ด้วยนะค่ะ" เธอหันไปคุยกับคุณเต้ย แล้วมันมาเกี่ยวไรด้วย
"ไม่เป็นไรครับ" มันตอบนิ่งๆ
"พศิน คือมีน...." ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาไต่บริเวณหน้าอก เลยเอามือจับๆดู แต่
"มึงเจ็บหน้าอกอีกแล้วเหรอ ....งั้นผมขอตัวพามันไปนอนพัก่อนนะครับ หมอบอกว่าต้องพักผ่อนเยอะๆ"
"ค่ะ งั้นมีนขอตัวเลยดีกว่า" เดี๋ยวๆๆๆๆๆ แค่มดไต่
มันเดินไปส่งคุณมีนแล้วจัดการล็อคประตูเสร็จสรรพ
อะไรของมันอีกวะ
มันยืนห่างผมไปนิดหนึ่ง แต่จ้องหน้าผมเขม็งเลย
"วันนี้กูโดนทำร้ายจิตใจไปหลายรอบมาก....ใจกูช้ำหมดละ" ไม่อยากเชื่อ มันจะมีมุมน่ารักแบบนี้ด้วย ผมหลุดยิ้มเลยครับ
"..............."
"ขอจูบหน่อย?"
"หืม?" งง อึ้ง อะไรของมันอีกละเนี่ย
"ได้ใช่มั๊ย?" เดี๋ยวๆๆๆๆ กูยังไม่ตอบไรเลย แต่มันนั่งคุกเข่าสูงตรงหน้าผมเป๊ะ
"คุณเต้ย ไม่ได้ครับ คุณจะมาขอจูบกันแบบนี้เรื่อยเปื่อยไม่ได้นะ"
"งั้นมึงจูบกูแทนเหมือนวันนั้นก็ได้"
"จะไม่มีใครจูบใครอีกแล้ว"
"ก็ไหนบอกให้โอกาสกูไง"
"โอกาสก้ส่วนโอกาสสิครับ ไม่เกี่ยวกับจูบ" ทำไมกูต้องมานั่งคุยกับผู้ชายเรื่องแบบนี้ด้วยวะ
"แล้วจะให้กูจีบยังไง โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้" มันออกอาการเหวี่ยง ลุกขึ้นมานั่งบนโซฟา แต่ไม่ชิดกันเหมอนเมื่อกี้
"แล้วเวลาคุณจีบคนอื่น คุณทำไงละครับ"
"ชวนขึ้นเตียง"
"....................." ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆซักคำให้ลึกซึ้ง จบ
"งั้นขึ้นเตียงกับกูไป"
"กินตีนผมก่อนไหมครับ...."
"กูล้อเล่นเหอะ แต่คนอื่นกูชวนขึ้นเตียงจริงนะ มีมึงนี่แหละที่กูยังไม่ชวน"
"ทำไม?"
"รอให้มึงชวนขึ้นเอง"
"เสื่อมละคุณ พอๆ.....ว่าแต่วันที่มีเรื่อง คุณมาช่วยผมไว้เหรอ?"
"มาถึงมึงก็เละเป็นโจ๊กไปละ แต่ถ้ากูมาช้าอีกนิดเดียว มึงคงได้นอนเดี้ยงในโรงบาลแล้วแหละ"
"ยังไงครับ"
"ก็ไอ้สองคนนั้นมันกำลังจะสหบาทามึงไง"
"ผมจำไรไม่ได้เลย"
"กูมาถึง มึงก็หลับสบายไปละ "
"แล้วคุณคนเดียวสู้มันได้ไง"
"กูเคยเรียนการต่อสู้มาบ้าง"
"้อ่อ...."
"ไม่ได้โง่ทะเล่อทะล่าจะเป็นพระเอกโดยที่ไม่ประมาณตัวเอง"
"นาทีนั้น เป็นใครก็ต้องทำแบบผมทั้งนั้นแหละ.....แต่ไงก็ขอบคุณนะครับ"
"อืม กูแบกมึงขึ้นมาหลังเกือบหัก แล้วก็ตามคุณหมอมาให้ดูอาการมึง"
"คุณนี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ" ซึ้งใจเลย
"งั้นก็รักกูสิ"
"............" ผมเชื่อในทฤษฎีความใกล้ชิด
สามทุ่มผมก็เตรียมตัวนอน
มันก็ออกจากห้องน้ำพอดี
"มึงไม่ลงรอยกับพ่อเหรอ"
"จะว่านั้นก็ได้ครับ"
"แต่อย่างน้อยมึงก็ยังได้เห็นหน้าเขานะ"
"ก็จริงของคุณ แต่เดี๋ยวนี้พ่อดีขึ้นเยอะละ เมื่อก่อนนะ ตาแข็งตาดุใส่ผมตลอด"
"แล้วนี่เขาจะรับกูเป็นลูกเขยป่ะเนี่ย"
"เพ้อละครับ นอนๆ"
"ชวนกูขึ้นเตียงเองนะ" มันกระโจนขึ้นเตียงแทบจะในทันที
"คุณแตะ ผมต่อย"
"แม่ง!!!"
"หึหึหึ"
"กูจริงจังนะ....กูอาจจะคบใครมาหลายคน แต่มึงไม่เหมือนใคร ใจกู กูรู้ดี"
".......................ฝันดีครับ"
-
:katai2-1: :katai2- :katai2-1:
-
:laugh:
:L1: :pig4: :L1:
-
คุณเต้ยโคตรชัดเจน
-
มีสาเหตุอะไรที่ทำให้พ่อโกรธพศินนะ :m28: ถึงกับต้องพบจิตแพทย์
ส่วนหลานเต้ยก็ขยันต้อนพศินเสียจริง ๆ เลย แต่ก็ชอบนะ :m18:
-
วันนี้คุณเต้ยจบแบบหวาน ๆ ^^
-
โหย....คุณเต้ยหึงไปเรื่อยเปื่อยนะ รู้สึกจะเยอะเกินไปละ
-
ชอบ >\\\<
-
คุณเต้ยชัดเจนมาก ชอบ
-
ใจกู กูรู้ดี. สุดยอดๆๆๆ
-
เค้าหยอดกันตลอดเลย ดีต่อใจจริงๆ
-
ใจกู กูรู้ดี อ่ะจร้า ปลูกอ้อยหลายกอแล้วอ่ะ คุณเต้ย
-
มีความน่ารัก
-
มีความอิจ มีความอยากได้...
-
สามคืนที่ผมต้องนอนห้องคุณเต้ย
นอนจนผมคุ้นเคยกับห้องนี้ นอนจนเคยคุ้นกับเจ้าของห้อง
และคืนนี้คือคืนสุดท้ายที่ผมจะอยูห้องนี้
พรุ่งนี้ผมต้องไปรับพ่ออกจากโรงพยาบาลตอนสายๆ
"พรุ่งนี้กูไปรับพ่อมึงด้วยนะ"
"ผมไม่อยากรบกวนคุณมากไปกว่านี้แล้วครับ แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงแล้ว"
"แต่กูเต็มใจไง....กี่โมงอ่ะ"
"แล้วคุณไม่ไปเรียนเหรอ?"
"ถึงไม่เข้าเรียน กูก็อ่านหนังสืออยู่นี่ไง วันจันทร์มีควิซ" มันนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ ส่วนผมนอนเล่นอยู่บนเตียง
"งั้นพรุ่งนี้คุณยิ่งต้องเข้าเรียนเลยครับ เดี๋ยวเรื่องพ่อผมจัดการเอง"
"ตามใจ...เออ เมื่อวานไอ้นีนโทรหากูด้วย แต่กลับถามถึงแต่มึง" ถามถึงผมทำไม แต่ก็น่าจะเป็นคำสั่งจากใครซักคน
"ถามไรบ้างละครับ" ผมลุกขึ้นนั่ง เพราะนอนเฉยๆนานๆมันก็โคตรจะเบื่อ
"มึงเป็นไงบ้าง สบายดีไหม ลำบากรึเปล่า กินข้าวอิ่มไหม ถามมากจนกูตัดสายอ่ะ รำคาญ" เสียงมันบ่งบอกว่ารำคาญจริงๆ
บทสนทนาของเราจบแค่ตรงนั้น
เพราะมันหันกลับไปตั้งใจอ่านหนังสือ
ส่วนผมก็ล้มตัวนอนลงอีกครั้ง นอนคิดไรไปเรื่อยเปื่อย
แปลกดีครับ คืนนี้ผมนอนไม่หลับเลย
ว่าแต่ผมมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร จุดที่นอนมองผู้ชายจากข้างหลังของเขามาเป็นชั่วโมงๆ
"นอนไม่หลับเหรอ" จู่ๆ มันก็หันมา ผมก็แกล้งหลับไม่ทันดิ เลยได้แต่พยักหน้าหงักๆให้มัน
"งั้นเราหาไรทำให้หลับสบายกันดีกว่า"
"นี่คุณ! คิดทะลึ่งกับผมตลอดเลยรึไง" ผมเผลอขึ้นเสียงกับมัน คนมันลืมตัวนิ
"ชวนกินเหล้านี่มันทะลึ่งตรงไหนวะ" มันตอบกลับมาแบบงงๆ ว่ามันพูดผิดตรงไหน
"ก็ทะลึ่ง.......ทะลึ่งที่ชวนคนป่วยดื่มเหล้าไงครับ" ว้ายยยยยยยย หน้าแตก!!!!
"ก็ไหนมึงบอกว่าหายดีแล้วไง" เออ จริง
"ก็...."
"แดกไม่แดก"
"ซักหน่อยก็ได้ครับ" ยังไงผมก็นอนไม่หลับอยู่แล้ว อีกอย่างไม่ได้แตะเหล้ามานานจนเกือบจะลืมรสชาติมันไปละ
ถ้ามันได้ตกถึงท้องผมซักหน่อย ชีวิตผมคงมีความซ่านขึ้นมาบ้าง
คนเรารู้ดีว่าไม่ว่าจะทำอย่างไรสิ่งที่รบกวนใจมันหายไปไหนไม่ได้หรอก แต่ขอแค่ซักช่วงเวลาที่เราพอจะลืมมันไปได้บ้าง
และตอนนี้ผมก็กำลังต้องการลืม
"เหล้าหมด....มีแต่เบียร์" มันหอบมาสี่ห้ากระป๋อง
"ยังไงก็ได้ครับ" ผมไม่ติดอยู่แล้ว
"ลุกมาแดกที่โต๊ะนี่ กูไม่ทำอย่างอื่นบนเตียง" ผมรีบลุกจากเตียงในทันที แม่ง พูดให้คิดตลอดเลย
จากคนละกระป๋อง เพิ่มเป็นคนละ สาม สี่ ห้า จนตอนนี้มันบอกเกลี้ยงตู้เย็นละ
ที่ถือกันอยู่คนละป๋องนี่ก็สุดท้ายแล้ว
แต่แค่นี้เลือดในตัวก็อุ่นพอล้วครับ รู้สึกว่ามันจะสูบฉีดมั่วซั่วไปหมด หรือเพราะอย่างอื่นผมก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน
"หน้ามึงแดงแล้วหล่อวะ" คนอย่างผมห่างไกลกับคำว่าน่ารักมากครับ คนละโลกเลยละ
"เมาแล้วอย่ารุ่มร่ามครับ" ผมปัดมือมันออกที่กำลังจะเอามาแตะที่หน้าผม
"เบียร์แค่นี้ไม่มากพอที่จะสะกิดหลอดลมกูหรอก"
"แล้วมาจับหน้าผม จ้องหน้าผมแบบนี้ทำไม" แม่ง นั่งก็ใกล้กันแค่นี้ ยังจะมาจ้องอีก
ผมขยับเก้าอี้ห่างจากมันหน่อย เพราะเริ่มร้อนๆ
"รู้ไว้เหอะ ถึงไม่เมากูก็อยากจับมึง"
"ทะลึ่งอีกละคุณ"
"เอ้า ก็มึงเป็นคนถามกูเอง ขยับมาดิ...กูไม่แตะมึงแล้วก็ได้"
"แน่นะ?"
"อืม" ผมจึงขยับเก้ามานั่งที่เดิม
มันก็ทำตามสัญญานะ แต่แค่ครึ่งเดียว มันไม่รุ่มร่ามกับผมก็จริง แต่มันก็จ้องผมบ่อยมาก
บ่อยจนผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนมากกว่าปกติ
"คุณเต้ย?"
"หืม" มันวางกระป๋องเบียร์ แล้วนอนแนบหน้ากับโต๊ะแหงนมาทางผม ตาปรือๆ เหมือนจะง่วงแล้ว
"คุณชอบผมจริงๆเหรอ?" ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงถามไปแบบนั้น และไม่รู้ว่าคาดหวังคำตอบแบบไหนจากคนตรงหน้า แต่ก็ไม่ได้เสียใจที่ถามออกไป ปากกับสมองทำงานพร้อมกันมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ
"ถามแบบนี้อยากเสียตัวเหรอมึง?"
"คุณเต้ย"
"ก็ชอบไง...มึงแปลก ไม่เหมือนใครดี"
"ชอบโดยทั้งที่คุณไม่รู้อะไรเกียวกับผมเลยนี่นะ"
"ชอบก่อน แล้วค่อยมารู้ทีหลังก็ยังทันนิ"
"แต่อย่างหนึ่งที่คุณรู้มาตลอด คือ ผมมีแฟนแล้ว"
"ก็จำได้ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจไง" นี่มึงกวนอยู่ใช่มั๊ย
"อ่อ" ด้านเนาะ ผมพยักหน้ารับรู้
ส่วนมันได้แต่ยิ้มกริ่ม ยิ้มเหมือนเด็กที่กำลังเจอของเล่นที่ถูกใจ ตาเป็นประกาย แต่แอบแฝงความขี้โกงไว้ด้วยเพราะไม่อยากแบ่งของเล่นที่ตัวเองชอบกับใคร นี่แหละครับคุณเต้ยตัวจริง สนใจเฉพาะสิ่งที่ตัวเองสนใจเท่านั้น
"แล้วคุณพศิน สนใจคุณเต้ยคนนี้บ้างยัง"
"อย่าพูดแบบนี้เลยคุณ ผมขนลุก"
"เอาใหม่ งั้นมึงสนใจกูบ้างยัง?"
"แล้วคุณคิดว่าไง?"
"ใจมึง กูจะไปรู้ได้ไง ส่วนใจกู ก็บอกมึงไปหมดแล้ว" เช้ดดดดดดดดดดดด คมไปไหน
"ผมยังยืนยันคำเดิมครับ ผมรู้สึกดีกับคุณ"
"รู้สึกดีมากพอ....พอที่จะ...."
"พอ?"
"พูดไปเดี๋ยวมึงก็หาว่ากูทะลึ่งอีก"
"นี่คุณกำลังคิดทะลึ่งกับผมจริงด้วย" ผมถอยเก้าอี้ห่างจากมันจนเกือบถึงเตียง
ไอ้นี่มันตัวกินพรมจรรย์ชัดๆ ถึงผมจะไม่มีพรมจรรย์แล้วก็เหอะ
"แม่ง อยู่ใกล้กับคนที่ตัวเองชอบ แล้วไม่คิดอะไร นั่นแหละกูว่าผิดปกติ" ก็จริงของมัน
แค่คนอื่นไม่แสดงชัดเจนเหมือนกับมันเท่านั้นเอง
เรานั่งดื่มกันต่อีกซักพัก
จนล่วงเลยมาถึงตีหนึ่ง
ตาผมจึงเริ่มรู้สึกว่าหนัก
"ผมนอนละ " ผมลุกขึ้นจะไปนอนที่เตียง
แต่ไอ้คุณเต้ยก็คว้าชายเสื้อผมไว้
"มีอะไรครับ?"
"รีบมีใจให้กูเร็วๆละ กูอ่อยจนง่อยจะแดกละเนี่ย"
"หึหึหึ....ไม่เป็นไรครับ คุณง่อยเมื่อไร เดี๋ยวผมอ่อยต่อเอง"
"คุณเต้ย" มันนอนหันหลังให้ผม
"หืม?"
"ถ้าผมชอบคุณจริงๆขึ้นมา...คุณจะ"
"กูคงมีความสุขมาก" ผมพูดไม่ทันจบ มันก็แทรกขึ้นมา "กูเชื่อในความรัก แต่กูไม่เคยเชื่อว่ามันจะเกิดกับกู จนถึงตอนนี้ "
"นอนเถอะครับ....ฝันดี"
"อืม กอดมึงได้ไหม?"
"อย่าเลยครับ เดี๋ยวคุณก็คิดทะลึ่งกับผมอีก"
"ถึงไม่กอด กูก็คิดทะลึ่งกับมึงอยู่นี่ไง"
"เชี่ย!" ผมเผลอถีบมันจนเกือบตกเตียง ไม่ได้โกรธนะครับ แค่ตกใจกับคำพูดที่โคตรจะตรงของมัน
มันหันควับทันที
"คุณทำผมตกใจเองนะ"
"งั้นรอมึงหลับก่อน แล้วกูค่อยกอดก็ได้" แทนที่จะสำนึก
ผมไม่อยากเถียงกับมันต่อ ขยับตัวออกมาจนชิดขอบเตียงอีกด้าน
แม่ง อะไรรัดตัวกูวะเนี่ย
"คุณเต้ย เอาแขน เอาขาคุณออกไปเลย" สรุปนี่พอผมหลับมันกอดผมจริงใช่ไหมเนี่ย เชื่อเขาเลย
"ตัวมึงแข็งๆดี กอดหน่อย" มันซุกหน้าซุกหัวแบบหลับๆมาที่คอผม
"คุณเต้ยยยย" ผมก็พยายามดันหน้ามันออก เพื่อนสนิมผมก็เป็นแบบนี้ เวลานอนกับมันทีไร โดนมันกอดตลอด
"ถ้าไม่ปล่อย ผมถีบตกเตียงเลยนะ"
"เชิญ..." เท่านั้นแหละครับ
โครม!!!
ผมนี่แหละเป็นฝ่ายตกเอง ลืมไปว่าตัวเองนอนชิดขอบมาก ขยับตัวมากไปหน่อย ตกเองเลย
คุณเต้ยมาส่งผมที่ห้อง
บอกให้กลับไปเรียน ก็บอกว่าให้เพื่อนเลคเชอร์ให้แล้ว มันฉลาด ไอคิว180 อ่านแป๊บเดียวก็เข้าใจหมดแล้ว
ผมค้นกระเป๋าสะพายใบเล็ก หยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมา
แบตกำลังจะหมดพอดี
เลยหาที่ชาร์ต ต้องซ่อนคุณเต้ยหน่อย
"ทำไร" มันออกมาจากห้องน้ำพอดี
"เก็บของครับ" ผมซ่อนโทรศัพท์ไว้ในหนังสือทัน
"ไปอาบน้ำดิ เดี๋ยวไปรับพ่อตากูที่โรงพยาบาลอีก"
"ไม่ขำครับ"
"เรื่องของมึง"
แม่!!!!
ผมรีบยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วเข้าห้องน้ำเลย
ผมมองโทรศัพท์ด้วยใจที่เต้นแรงมาก
แม่ไม่เคยโทรมาเลยในหลายเดือนนี้
"ครับแม่"
"ศิน....ฝ้ายหายตัวไป!!"
".............................................." โลกผมหยุดหมุนไปทันที
"ฝ้ายหายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืน....ศินรีบไปที่โรงพยาบนะลูก เผื่อ..."
"ครับ!!" ผทรีบตัดสายแม่และพุ่งตัวออกจากห้องน้ำทันที
"ไปโรงพยาบาลครับ"
"อาบน้ำเส...."
"กูบอกให้ไปไง!!!!!!!!!!!!!"
มันอึ้งไนิดหนึ่ง ก่อนจะเดินนำออกไปแทบจะทันที ส่วนผมเก็บกระเป๋านิดหน่อยก็ตามออกไป
มาถึงโรงพยาบาลวันนี้ผมไม่ทักทายพี่พยาบาล
รีบพาตัวเองมายังห้องพักพ่อ
"พ่อเป็นอะไรเหรอ?"
มันถาม แต่ผมไม่มีอะไรจะตอบได้แต่วิ่ง จนมาหยุดที่หน้าห้อง
ผมสูดลมหายใจลึก
ใจหนึ่งผมก็อยากให้เธออยู่ในห้องนี้ เพราะนั่นหมายความว่าเธอปลอดภัยดี
แต่ถ้าเธออยู่ ผมจะทำยังไง
นำหนักมือหนักๆ กดที่บ่าผม พร้อมกับใบหน้าที่พยักหน้าให้ผมเบาๆ
ผมกำลังจับลูกบิดประตู
มือที่วางบนบ่าเมื่อกี้ เลื่อนมาจับที่ข้อมือผมไว้หลวมๆ
ผมมองหน้ามันนิดหนึ่ง
แล้วก็ตัดสินใจเปิดประตู
"พศิน"
"ฝ้าย"
แล้วน้ำหนักตัวของอีกคนก็โผเข้าหาผมแรงมากจนตัวผมเซ แรงมากจนมืออีกคนหลุดจากข้อมือผม
ฝ้าย!!!!!!!
"ฝ้ายคิดถึงพศินที่สุดเลยคะ"
มาแล้วครับ
หายไปสองสัปดาห์
:z3: :z3:
-
:mew5: :mew5:
-
:z3: ค้างสุด ๆ ฝ้ายมาหาพ่อพศินทำไม สงสัย ๆ
-
:katai1: :katai1:
-
คุณเต้ยจะชัดเจนไปไหน อ้อมๆ บ้างก็ได้
ศินไม่เขิน แต่เราเขินแทนมากมาย
ว่าแต่.. ฝ้าย คงไม่พกมาม่ามาด้วยนะ
เรายังไม่อยากกินตอนนี้ :serius2:
-
มาทิ้งระเบิดไว้แล้วก็ไปเฉย :katai1: ตอนต่อไปเมื่อไหร่จะมานะ
-
ฝ้ายมาแล้ว ยังไง ต่อๆๆๆๆด่วน
-
เขินคุณเต้ยอยูแป้บๆ อ่อยกันอยู้ดีๆ
มาม่าบังเกิดอีกละ :ling1:
-
ฝ้ายมาแล้ว คุณเต้ยเตรียมถอยห่างจากคุณผศินได้แล้วจร้า ก๊ากๆ
-
คุณเต้ยอ่อยเรี่ยราดมาก แล้วเจอฝ้ายพร้อมหน้าแล้วจะทำไง
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
นี่มันเรื่องอะไรกัน. อยากรู้,,,
-
:serius2:
:3123: :pig4: :3123:
-
อุต๊ะ เริีมเข้มข้น
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ค้างอย่างแรง~~
ปมของน้องพศินเยอะมาก
เอาใจช่วยคุณเต้ยนะคะ อ่อยเยอะๆ
จีบหนักๆ รุกบ่อยๆ
ว่าแต่เจ้าของเค้ากลับมาแล้ว
คุณเต้ยจะทำไงล่ะงานนี้
-
รอๆๆๆ
-
งานนี้ มีงอนยาวไป :hao7:
-
มันคงยุ่ง
มันคงยังจัดการเรื่องพ่อไม่เสร็จ
มันคงยังดูแลพ่อที่ไม่สบาย
มันคงยังคุยกับผู้หญิงคนนั้นไม่เรียบร้อย
มันคงยังจัดการทุกอย่างไม่เรียบร้อย
เหี้ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ห้าเดือนแล้วนะเว่ย ที่มันหายไปจากชีวิตผม
" กลับไปนอนได้แล้วมึง"
"กูยังไม่ง่วง"
"แต่กูง่วงมากนะสัด....พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีก มึงก็เหมือนกัน กลับคอนโดมึงนอนเหอะ"
"อืม"
"เดี๋ยว!"
"ไรอีก?" ผมนั่งลงอีกครั้ง
"มึงยังไม่ลืมไอ้ศินใช่ไหม?"
"ไม่ใช่ไม่ลืม แต่มันลืมไม่ได้วะ"
"กูก็ไม่รู้ว่าจะช่วยมึงไงดี ลำพังกูเองก็เจ็บจากเซ็นไม่ใช่น้อย"
มันเองก็อกหักจากไอ้เซ็นไรนั่นมาเหมือนกัน
เพราะหลังจากที่ไอ้ศินหายตัวไป ไอ้เซ็นก็ขาดการติดต่อกับไอ้นีนไปเลย
ผมขับรถกลับคอนโด
ผมไม่ได้เมานะ พูดให้ถูก ผมไม่แตะเหล้าเลยตั้งแต่มันหายไป
ต่างจากทุกครั้งที่ผมเลิกกับสาว ก่อนหน้านี้ เวลาผมเลิกกับใคร ผมอาบเหล้าต่างน้ำทุกครั้ง
แต่ครั้งนี้ต่างออกไป ผมไม่ได้เลิกกับมัน เพราะเรายังไม่ได้คบกัน
ผมอธิบายไม่ถูก บรรยายไม่ออก มันแค่จุก อึดอัด หายใจลำบาก
ผมโทรหามันทุกวัน วันละหลายรอบ โทรจนหมายเลขมันถูกยกเลิกการใช้ถึงหยุดโทร
ไปหามันที่ห้องก็บอกว่าย้ายออกไปแล้ว
ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย
"ดีครับลุงพัน" ผมยกมือไหว้ลุงพัน ตอนนี้แกเข้ากะกลางคืนบ้าง
"สวัสดีครับ คุณเต้ย เพิ่งกลับอีกแล้วเหรอครับ"
"ครับ.....แล้วมันติดต่อลุงมาบ้างไหม"
"ไม่เลยครับคุณ.....ลุงว่าคุณอย่ารออีกเลย คนใจร้ายแบบนั้น"
"ครับ มันใจร้ายมาก......ผมขอตัวนะลุง"
ผมไม่ได้รอมันนะ
เพียงแต่ตอนนี้ผมยังไม่เจอใครที่ถูกใจมากพอ....ผมเลยอยู่คนเดียวดีกว่า
ผมไม่ได้เศร้านะ....ผมเพียงแต่ไม่มีเรื่องตลกมากพอให้หวเราะ
ผมไม่ได้เหงานะ...เพียงแต่ไม่มีเพื่อนคุยที่รู้ใจ
ผมไม่ได้เจ็บนะ...เพียงแต่ ผมคิดถึงมัน
หกเดือนที่รู้จัก ดูเหมือนสั้นมาก
แต่หกเดือนที่ห่างกัน มันดูยาวนานมาก
คำสุดท้ายที่มันพูดกับผมคือ
'คุณเต้ยครับ..... ผมขอคุยกับครอบครัวเป้นการส่วนตัว คุณกลับไปก่อนได้เลย เดี๋ยวผมกลับเอง'
หลังจากวินานั่น มันก็เดินออกจากชีวิตผมไป
ถ้ามันมาบอกลาผมซักคำ......ผมคงหลุดมาจากมันได้
แต่มันหายไปแบบนี้....ผมไปต่อไม่ถูกจริงๆ
มาสั้นๆนะครับ
คล้ายๆจบภาคแรกนะ
แล้วเดี๋ยวภาคสองจะตามมาครับ
ขอบคุณครับ
-
รอๆรอที่เหลือ
มาเป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า
-
ศินใจร้ายอย่างลุงพันว่าไว้จริง :o12:
-
อย่ารอเลยเต้ย เสียเวลามามากพอแล้ว ตอนอยู่ด้วยกันเขาก็ไม่อะไรอยู่แล้วนี่ เปิดใจรับคนใหม่ถ้าได้บังเอิญเจอก็ทำเป็นไม่รู้จักไปเสีย สงสารเต้ย :sad4:
-
รอออออออออออ
-
โห ศินใจร้ายมาก ถ้ากลับมาขอให้คุณเต้ยงอนหนักๆเลยย
-
พศินใจร้ายจริงๆแหล่ะ
มายอกลากันสักคำก็ยังดี
-
อ้าววว เฮ้ยยยยย
-
อย่าบอกนะว่าพศินจะกลับมาแบบไฮโซ o13
-
หายไปเฉยๆเลยหรอ???
-
:เฮ้อ:
:L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2:
-
:pig4:
-
รอยาวๆนะครับ..
-
รอพศินชี้แจงว่าหายไปไหน สงสารเต้ยอ่ะ
-
สงสารเต้ยยยยยยยยยยย
-
พศินหายไปไหน
-
จะรอๆๆๆ
-
:pig4:
-
รอภาคสองนะคะ
-
โถ... คุณเต้ย
ตอนนี้เลยไม่มีไรมาให้ขบขันแกมเอ็นดูเลย
แอบเศร้าไปด้วย...
-
คุณเต้ยเป็นหมาคอนโดรอดอกฟ้าซินะตอนนี้
ไม่เป็นไร เด๋วรอเป็นเพื่อน
-
อ้าวค้างคากันอบบนี้เลยเหรอ :katai1:
-
ศินใจร้ายมากอ่ะ สงสารคุณเต้ยเลย
รอภาคสองนะคะ อยากรู้คนใจร้ายรู้สึกยังไงบ้าง
-
ถ้าชีวิคนเราเลือกสิ่งที่ชอบได้ทุกอย่างก็คงจะดี
อันไหนไม่มีความสุข ก็ทิ้งทางเลือกนั้นไปซะ
อันไหนสุขก็เลือก โดยไม่ตองมานั่งสนใจใคร
แต่เชื่อผมเหอะ ล้านคนจะมีซักกี่คนที่ทำได้อย่างนั้น
ผมคนหนึ่งละที่ทำไม่ได้
เพราะจักรวาลนี้ไม่ได้หมุนตามผม แต่ผมต่างหากที่หมุนตามทุกสิ่งอย่างบนโลกที่บิดๆเบี้ยวๆใบนี้
"ตบกูหาพ่องมึงเหรอ เจ็บนะเว่ย" หัวกูจะบวมไหมเนี่ย
"เชี่ยศิน.......ไอ้เหี้ย กูเรียกจนคนทั้งโรงอาหารหันมามองกันหมดแล้ว มีแต่มึงนี่แหละไม่ได้ยินกู นั่งคิดไรให้ยากอีกแล้วใช่ไหมมึง คิดเข้าไปเหอะ ระวังจะโดนความคิดทับตาย...อ่ะ น้ำ "
"ขอบใจ....แล้วไมมึงไปนาน?"
"แหกตาดูประชากรหนุ่มสาวชาวมหาวิทยาลัยครับเพื่อน กูคนมีวัฒนธรรมต่อคิวซื้อครับ" มันผายมือประกอบให้ผมดูตาม กูถามนิดเดียว ตอบมาซะยาว แค่บอกว่าคนเยอะ ก็จบ
"ช่วงบ่าย มึงมีเรียนอีกไหม?"
"ไอ้เซ็น มึงช่วยเคี้ยวข้านในปากให้หมดก่อนแล้วค่อยพูด"
"ไม่เป็นไร กูไม่ถือ" ยังอีก พูดไปเคั้ยวไป
"แต่กูคนเห็นไง แล้วก็กำลังรู้สึกรังเกียจมึงมาก"
"แหม ไอ้คุณศิน ทำเป็นรังเกียจกูนะครับมึง แล้วเวลามึงต่อปากใครต่อใคร น้ำลายยังไง มึงไม่รังเกียจเหรอครับ อะโด่"
"ยังไงกูก็มองว่ามึงสกปรกอยู่ดีละ" ผมก้มหน้ากินข้าวต่อ
"ใครจะไปน่ามองเท่าฝ้ายสุดที่รักของมึงละ"
"อ่ะแน่นอน"
"แล้วที่กูถามละว่าไง บ่ายมีเรียนอีกไหม?"
"ไม่มีอ่ะ...แต่นัดกับฝ้ายไว้แล้ว "
"เออ ไอ้คนรักแฟน"
"แล้วถามทำไม?"
"ว่าจะชวนไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อย"
"งั้นไปด้วยกันดิ"
"ไปให้แฟนมึงงับหัวกูดิ"
"ฝ้ายไม่เหมือนก่อนแล้ว"
"กูรู้ แต่กูยังขยาดไง คนไรแม่ง หวงแฟน อย่างกะหมาหวงกระดูก"
"ไอ้เซ็น แฟนกู"
"เออๆ โทษๆ"
กินข้าวจนหมดจาน น้ำจนหมดขวด
ก็ว่าจะต่างคนต่างแยกย้าย
แต่ดันมีไอ้ตัววุ่นวายเข้ามาแทรกซะก่อน
"ดีครับพี่ศิน ดีครับพี่เซ็น"
"ใครพี่มึง"
"งั้น......หวัดดีไอ้เซ็น"
"ไอ้มอส แม่ง ปีนเกลียวเด็กเหี้ย" ผมตบกะโหลกมันไปทีหนึ่ง ไม่เบานะ
"อ้าว ก็พี่บอกว่าเองว่าไม่ใช่พี่ผม....คนไรวะ โลเลชะมัด"
"ยังอีกนะมึง เดี๋ยวกูตบสมองกระจายเลยนิ"
"น้องมอสขอโทษครับ" สองคนนี้ทะเลาะกันประจำ พี่รหัสกับน้องรหัส บ้าพอกันทั้งคู่
คนหนึ่งกวนตีน อีกคนกวนโอ๊ย
คนหนึ่งปากหมา อีกคนปากบอน
"มีไรมอส?"
"ช่วงบ่ายอาจารย์วีขอคลาสอ่ะ แกบอกกับภาคว่าสอนไม่ทัน เลยขอคาบว่างพวกเราไปสอน"
"ได้ไงอ่ะ กูนัดกับฝ้ายแล้ว"
"พี่ศินกล้าไม่เข้าของแกไหมอ่ะ" ใครจะไปกล้า โหด ดิบ ยาก
"ไอ้เซ็นงั้นมึงช่วยพาฝ้ายไปหน่อยนะ"
"กูบอกเลย ไม่ครับ"
"ตุ๊ดเหรอพี่ กลัวผู้หญิง"
"กูยอม กูกลัวผู้หญิงอย่างฝ้าย"
"ผมก็กลัว"
"แม่ง พวกมึงสองตัวนิ นั่นแฟนกูนะเว่ย " แต่เมื่อก่อนฝ้ายก็เยอะไปหน่อยเหมือนกันครับ
"กูขอร้องละไอ้เซ็น มึงขับรถพาไปแล้วรอในรถก็ได้"
"รถประจำทางเยอะแยะ"
"ไอ้เซ็น!"
"เออๆ แม่ง มึงนี่อำนาจมืดตลอด เก็บจานกับขวดน้ำไปให้ด้วย" แล้วมันก็สะบัดตูดไปเลย
"พี่ศิน..." ไอ้มอสกระซิบเรียกผม
"เรียนก่อน" ผมกำลังตั้งใจเรียน เพราะทิ้งไปเป็นปี
"เย็นนี้พาผมไปเที่ยวหน่อยดิ"
"หุบปาก" อาจารย์เริ่มหันมามอง มันเลยยอมกลับไปตั้งใจเรียน
"วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ แล้ววอย่าลืมรายงานที่ผมสั่งไป ครั้งต่อไปทุกคนต้องมีความคืบหน้าส่งผม....ขอบคุณครับ"
เรียนตั้งแต่บ่ายสองจนเกือบห้าโมง
เล่นเอาล้าไปเหมือนกันนะ
"พี่ศิน ที่ผมชวนอ่ะ ตกลงไหม?"
"กูขี้เกียจอ่ะ"
"เดี๋ยวผมขับรถให้ พี่นั่งหล่ออย่างเดียวเลย นะครับ พาไปหน่อย"
"อยากไปก็ไปกับเพื่อนมึงดิ"
"ไปกับเพื่อนผมต้องจ่ายเองไง แต่ถ้าไปกับพี่ ผมฟรีตลอดไง"
"แค่ไปกินข้าวอ่ะได้ แต่ถ้าเที่ยวแล้วดื่มด้วย กูไม่ไป ขี้เกียจ ง่วงด้วย"
"ใจร้ายวะ"
"ไป ไม่ไป"
"ไปครับ"
คุยแลกเปลี่ยนเรื่องรายงานกับคนที่ได้หัวข้อเดียวกันอีกพักใหญ่ ผมกับมันก็มากินข้าวทีร้านประจำกัน
"จะกินไรก็สั่งละกัน ไอ้ที่มึงอยากดื่มก็มีนะ แต่ขอกินไรรองท้องก่อนก็ดี"
"พี่ศินนี่ใจดีกับน้องตลอดเลย รักตาย รักตายเลยแบบนี้" มันเปิดเมนูแล้วก็สั่งแบบไม่เกรงใจคนจ่ายอย่างผมเลย
ได้ฤกษ์งามยามดีแล้วครับ
อันนี้อินโทรของภาคต่อนะครับ
อย่าเกลียดพศินเลย
พศินน่าสงสารนะ
ขอบคุณครับ
-
ไม่เกลียดหรอก แต่คนเขียนใจร้าย หายไปเลย
นี่ถ้าหายไปอีก ก็จะโป้งเบย ขอบอก
:a14:
-
กลับมาต่อแล้ว :hao5:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: มาต่อแล้ว
-
:L2: :pig4: :L2:
-
พศินลืมเต้ยไปเลยรึเปล่า
-
ไม่รู้สึกเกลียดพศินเลยค่ะ
แค่ไม่เข้าใจมากกว่า...
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
พศิน ถามจริง ความจำเสื่อมป่ะ จำเต้ยได้ไหม :เฮ้อ:
-
มันแค่อยู่ลึกลงไป........ไม่ได้ลืม ไม่ได้หายไปไหน
ไม่ได้เจอ ไม่ได้หมายความว่าไม่อยากเจอ
การอยู่กับปัจจุบัน ทำให้เราอยู่ได้บนโลกใบนี้ได้ดีที่สุด
“โอ๊ย !!!!! เชี่ยเซ็น อีกแล้วนะมึง กูเจ็บจริงนะเว่ย” ผมโดนมันตบหัวจนหัวจะกลายเป็นลูกบาสอยู่แล้วเนี่ย
“โทษกูได้เหรอครับเพื่อนศิน กูเรียกมึงแล้ว แต่มึงนั่งเหม่อเอง แล้วมึงเป็นไรนักหนา ตั้งแต่กลับมาเรียนเนี่ย มึงเหม่อตลอด คิดถึงใครเหรอ?”
“ขี้เสือกวะ!” ผมเก็บเศษกระดาษใบเล็กๆที่เก็บได้เมื่อกี้ใส่เป๋าเกง...ผมชอบประโยคที่เขาเขียนไว้นะ ตรงดี
“แน่ะ ไม่ปฏิเสธกูซะด้วย...... เอานี่แล็คเชอร์กูปีที่แล้ว น่าจะมีประโยชน์กับมึงบ้าง” ผมรับแล็คเชอร์ก็เปิดดูผ่านๆ มันต้องเป็นประโยชน์สำหรับผมมากแน่ๆ เห็นมันเพี้ยนๆ ขี้เสือกแบบนี้ แต่มันเรียนเก่งนะครับ เรียนเก่งด้วยสมองที่พ่อแม่มันให้มา ส่วนความขยันนี่ก็พอไปวัดไปวาได้บ้าง
“ตกลงมึงคิดถึงใครวะ? ...................................บอกดิ กูอยากรู้”
“สักเรื่องไม่เสือกได้ไหม?”
“น่าจะไม่ได้วะ............ใคร บอกกูมาเร็ว”
“ไอ้เซ็น....”
“ถ้าไม่อยากให้กูกวน มึงก็บอกมาดิ” ผมก็พอจะรู้นะครับว่ามันขี้เสือก แต่ไม่คิดว่ามันจะมากมายขนาดนี้
“แล้วนี่มึงจะขยับมาชิดกูทำไม ถอยออกไปดิ คนมองกันทั้งโรงอาหารแล้วเนี่ย”
“ดีสิ ....มึงรู้ไหมตอนนี้สาวๆเค้าชอบให้ผู้ชายกินกันเอง ฮอตนะมึง ”
“ไอ้เหี้ยเซ็น ถอยออกไป ” มันไม่ยอมลุก ผมเลยยกขาจะเตะ นั่นแหละครับ มันถึงยอมย้ายก้นไปนั่งที่ของมันได้
“หวงตัวจริงนะมึง แม่ง”
“แล้วนี่ถ่อมาถึงนี่ มีธุระอะไร ถ้าแค่เอาแล็คเชอร์มาให้ กูได้รับแล้ว ขอบใจ แล้วมึงก็กลับไปได้แล้ว”
“กูว่าจะชวนมึงเที่ยวเย็นนี้ซะหน่อย...............ห้ามปฏิเสธเว่ย กูรับกับคำปฏิเสธมึงไม่ได้อีกแล้ว มึงปฏิเสธกูมาทุกครั้งเลย.....กูก็น้อยใจเป็นนะ”
“แต่กูต้องไปรับฝ้ายวะ” ผมปฏิเสธมันไปแบบไม่เต็มเสียงเท่าไร เพราะผมบอกปัดมันมาหลายครั้งแล้ว แต่ผมไม่อยากไปจริงๆนิ
“อีกละ....เอะอะๆก็ฝ้ายๆ!!! เมียหรือแม่วะถึงต้องดูแลกันขนาดนี้ หรือง่อยแดก ทำไรเองไม่เป็นต้องให้มึงไปคอยปรนนิบัติ”
“เบาหน่อยมึง.....ที่มึงด่าอยู่อ่ะ แฟนกู”
“ก็มันจริงนี่หว่า มึงอยู่กับฝ้ายตลอดเลยกูชวนไปไหนด้วยกันก็ไม่เคยไป”
“กูก็แค่อยากดูแลเขาให้ดีเท่านั้นเอง”
“แล้วกูที่เป็นเพื่อนมึงอ่ะ ไม่ต้องเห็นหัวกันเลยใช่ไหม.....แม่ง กูละเกลียดไอ้คนเห็นเมียดีกว่าเพื่อน”
“กูว่าก็ถูกนะ....เมียทำอะไรได้ด้วยตั้งเยอะ ส่วนเพื่อนก็งั้นๆแหละ หึหึหึ”
“เหี้ยศิน....มึงนี่ แม่ง....” ขึ้นครับ มันขึ้น หน้าแดง คอแดงไปหมด
“มึงงอนกูป่ะเนี่ย?”
“น้อยใจเว่ย ไม่ได้งอน”
“เออๆ เด๋ยวกูบอกฝ้ายก่อนละกัน”
“ได้ไม่ได้ไม่รู้ แต่ที่รู้คือ กูจะลากมึงไปกับกูให้ได้ คอยดู”
“ขนาดนั้นเชียว”
“เชี่ยศิน กูจริงจัง” การทำลายอวัยวะภายในกลายเป็นเรื่องจริงจังไปแล้วครับ
"กูขึ้นเรียนก่อนละ ยังไงเดี๋ยวกูโทรบอกตอนเรียนเสร็จ มึงก็กลับไปเรียนได้ละ"
ไม่อยากขัดใจมันมากครับกับไอ้นี้ พลังบ้าของมันเยอะกว่าคนธรรมดาทั่วๆไปเยอะมาก
มันทำได้ทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆเพื่อให้มันได้ในสิ่งที่ต้องการ
"แล้วจะไปไหนกัน?"
"ไม่รู้วะไอ้เลกับไอ้บีนเลือก มึงกับกูมีหน้าที่ติดสอยห้อยตามแล้วก็ไปนั่งหล่อๆก็พอละ แต่มันบอกไว้ว่าร้านนี้อย่างแจ่ม เพิ่งเปิดได้ไม่นานหลังปิดปรับปรุงมาซักพักละ"
ผมกับไอ้เซ็นแยกย้ายกันไปเรียน
ผมต้องกลับมาเรียนปีสามใหม่ เพื่อนๆก็ขึ้นปีสี่ตามระเบียบ
ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะผมเป็นคนเริ่ม เพราะฉะนั้นผมไม่มีสิทธิ์มานั่งคิดเสียดายหรือเสียใจใดๆทั้งสิ้นกับเรื่องทั้งหมด
พ่อบอกผมไว้อย่างนั้น และผมก็เห็นด้วยกับพ่อ ผมไม่มีสิทธิ์
เรียนเสร็จผมก็โทรไปบอกฝ้ายว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อน
เธอก็ไม่ได้ห้ามหรือถามอะไร แค่บอกว่าอย่าดื่มมาก อย่ากลับสว่าง ขับรถระวังๆ และสุดท้าย เธอบอกว่า เธอรักผมมาก
จริงๆฝ้ายไม่เคยห้ามผมเรื่องดื่มกินเที่ยวกับเพื่อนเลย ผมเองทั้งนั้นที่ไม่อยากไป เลยยกเธอมาอ้าง ฝ้ายไม่งอแง ไม่เอาแต่ใจเหมือนอย่างก่อนแล้ว อาจเป็นเพราะเราต่างคนต่างโต ต่างคนต่างผ่านอะไรมาเยอะเหลือเกิน
บางอย่างผ่านมา ก็เพื่อให้ผ่านไป
แต่บางอย่างผ่านมา กลับไปยอมผ่านไป มันยังติดลึกตรงไหนก็ไม่รู้ ถ้าไม่ลองค้นดีดี ก็อาจจะหาไม่เจอ
ผมลงมาจากตึกเรียนก็เห็นเพื่อนๆรอกันอยู่แล้ว
พวกมันดูเหมือนมั่นใจมากว่าผมจะไปด้วย และพวกมันก็คิดถูก บอกแล้วไง ผมไม่ชอบขัดใจไอ้เซ็น ไอ้เพื่อนเทวดา
อีกอย่างผมไม่ค่อยสนิทกับรุ่นน้องที่เรียนด้วยเท่าไร อาจเป็นเพราะต่างฝ่ายต่างรู้ว่าผมคือรุ่นพี่ พวกเขาคือรุ่นน้อง มันเลยมีความเกรงใจหรือเส้นบางๆกั้นไว้ อีกอย่างเกิดจากตัวผมเองนี่แหละที่พอเรียนเสร็จก็ขอตัวกลับบ้านก่อน ไม่เคยได้ไปนั่งคุยนั่เล่นด้วยกันหรอก แต่เวลามีงานกลุ่มหรือรายงานเรา พวกเขาก็ช่วยผมดีกันทุกคน
แต่ทุกอย่างที่พูดมา ยกเว้นไอ้มอสคนเดียว น้องรหัสไอ้เซ็น
และคืนนี้มันก็ขอตามผมไปด้วย บอกว่าอยากกินของฟรีจากพี่รหัส
"มึงพาไอ้ลิงหน้ากวนตีนนี่มาด้วยทำไม?"
"โห พี่เซ็น ผมน้องรหัสพี่นะ ให้เกียรติกันหน่อยดิ"
"กวนตีนละไอ้มอส ให้ดิ้นตาย กูเกลียดขี้หน้ามึงจริงๆไอ้มอส นี่ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นน้องรหัสกูนะ กูซ่อมมึงจนต้องย้ายคณะแล้วแหละ"
"แต่พี่ก็ไม่ทำใช่ไหมละ?"
"หยุดกัดกันเหอะ กูเบื่อคู่พวกมึงละ นี่ถ้าผัวเมียนะ กูว่าลูกพวกมึงดกกว่ากล้วยอีกวะ......ไอ้มอสขอไปด้วย "
"ก็ดี ไปเยอะตัวหารก็เยอะ แดกได้เยอะ" ไอ้เลลุกยืนนำทีม
"อ้าว พวกพี่ไม่ได้จะเลี้ยงผมหรอกเหรอ?"
"แดกเองก็จ่ายเองดิ.....พวกกูใช่ญาติผู้ใหญ่ทีต้องมานั่งเลี้ยงมึงไหมละ?"
"โห พี่เลใจดำวะ ผมเคยช่วยพี่จีบเพื่อนผมนะ....ถึงสุดท้ายพี่จะจีบไม่ติดเองก็เหอะ"
"ติดกับเชี่ยมึงสิ ก็เขาดันไปชอบมึงซะนิ" ผมหันไปมองหน้าไอ้มอส ที่เดินเคียงๆกัน
"ผมเปล่าแย่งนะพี่....ผู้หญิงมาชอบผมเอง...แล้วผมก็ไม่ได้สานต่อด้วย ของพี่ของเชื้อ ผมไม่ยุ่ง"
"ก็ดี"
ไอ้เลก็สนิทกับผมมากเหมือนกัน เพื่อนในกลุ่มกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง
มันเป็นหนึ่งในคนปากแข็งมากถึงมากที่สุดที่ผมรู้จัก
เช่นเรื่องเลี้ยงน้องอะไรแบบนี้ ผมเห็นมันพูดแบบนี้ทีไร พอถึงตอนต้องจ่ายตังค์ก็เห็นจ่ายให้น้องๆด้วยทุกที ปากดีเพื่อให้ตัวเองดูเลไปทำไมก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจคนอย่างมันเหมือนกัน
กลุ่มผมไปกันทั้งหมดห้าคน
มีผม ไอ้มอส ไอ้เซ็น ไอ้เล แล้วก็ไอ้บีน สนิทๆกันทั้งนั้น
ร้านที่เรามาเป็นร้านนั่งเพื่อดื่มจริงๆ ดื่มแบบเต็มรูปแบบ ค่าเหล้า ค่านู่นนี่คงสูงมาก
ผมชักเสียดายเงินแล้วสิ เงินหายากครับ
"พวกมึงกูว่าร้านแพงไปวะ เปลี่ยนร้านเหอะ" ผมเสนอความคิด และดูเหมือนผมจะกลายเป็นตัวประหลาดทันทีที่พูดจบ
"ที่ไหนสนุก ที่นั่นมีบีนครับ เชื่อกูไอ้ศิน ร้านนี้เด็ด" ดูเหมือนทุกคนจะเห็นด้วยกับไอ้บีน
"แต่กูว่าคงแพงมาก"
"พี่ศิน เดี๋ยวส่วนของพี่ ผมจ่ายให้เอง ส่วนส่วนของผมรบกวนพี่รหัส พี่เล แล้วก็พี่บีนช่วยจ่ายให้ผมด้วยนะครับ"
"งั้นมึงเอาตีนพวกกูสามคนไปดื่มแทนละกัน"
น้ำน้อยแพ้ไฟฉันใด คนอยากดื่มน้อยย่อมแพ้คนอยากดื่มมากฉันนั้น
เพราะพวกมันสี่ตัวเดินหาที่นั่งกันแล้ว
เอาาวะ ค่อยไปหยอดกระปุกเพิ่มเอาละกัน
-
งานนี้ขอให้เจอเต้ยทีเถอะ แล้วจะรู้ว่า ชีวิตต่อไปจะไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแน่
:hao3: :hao3:
-
"ไอ้ศิน พวกกูชวนมึงมาดื่ม มาหนุกหนานกันนะเว่ย ไม่ได้ชวนมึงมานั่งวิปัสนากรรมฐาน นั่งนิ่งซะกูเกือบกราบแล้วนะนั่น"
"ก็กูไม่อยากดื่ม.....นานๆดื่มที แค่นี่กูก็มึนๆแล้ววะ"
"ช่วงที่มึงหายไป นี่มึงหายไปปฏิบัติธรรมาใช่ไหมไอ้ศิน กลับมาคราวนี้ มึงดูใสสะอาด อย่างกะคนบรรลุแล้วงั้นละ"
ไอ้บีนยังไม่เลิกกัดผม แถมมีหันไปชวนเพื่อนให้เห็นด้วยกับมันอีก และดูเหมือนทุกคนจะคล้อยตามมัน ตกลงผมคนเดียวอีกแล้วใช่ไหม
"กูก็คือกูนี่แหละ.....แค่คิดอะไรได้มากขึ้นเท่านั้นเอง พวกมึก็ลองใช้สมองคิดบ้างนะ ไม่ใช่เอาความสนุกเป็นที่ตั้งอย่างเดียว"
"สาธุ" สี่เสียงมาพร้อมกัน ผมนี่หุบปากฉับแทบไม่ทัน
ทำไรไม่ได้นาที ยกหมดแก้วคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
"ศิน มึงดื่มน้อยกลัวเบื่อ สั่งกับแกล้มมาเพิ่มดิ" ไอ้เซ็นเพื่อนรักมันห่วงผมเว่ย
"ไม่อยากกิน"
"แล้วอยากแดกไร"
"เค้ก"
"มาร้าานเหล้า กระแดะอยากแดกเค้กนะมึง" อ้าว มึงถามกูนะ
"กูจำได้ มึงไม่ชอบกินของหวานนิ"
"ความชอบของคนเราเปลี่ยนกันได้ป่ะวะไอ้เล"
"ก็จริง....แล้วอะไรที่ทำให้มึงเปลี่ยนมาชอบเค้ก" ไอ้เลไม่ยอมปล่อยผ่าน กลายเป็นว่าตอนนี้ทุกคนวางแก้วแลวหันมารอฟังคำตอบจากผมแค่คนเดียว
ไอ้เซ็นนี่หนักสุด นั่งจ้องตาผมปริบๆ
"แล้วอะไรของพวกมึงวะ อยากมาแดกกันไม่ใช่เหรอ แล้วเปลี่ยนมานั่งสอบสวนกูได้ไง"
นั่นแหละครับ ทุกคนถึงหันกลับไปจับแก้ของตัวเอง
แล้วมันแปลกตรงไหนที่ผมอยากกินเคกในร้านเหล้า
"พี่ศินชอบกิเคก้หรอ?"
"ไม่ได้ชอบมาก แต่ก็กินได้ ทำไม"
"แม่ผมทำเค้กอร่อยมาก เดี๋ยวเอามาให้กิน"
"อย่าไปลำบากแม่มึงเลย"
"แล้วพี่จะต้องชอบ " ทำไมชีวิตผมเจอแต่คนคิดเอง เออเอง ตัดสินใจเองตลอดเลย
ถึงเวลากลับบ้านเที่ยงคืนกว่าๆ สภาพแต่ละคนอย่างกับหมา
ดีหน่อยที่ไอ้เซ็นไม่เมาเยอะ
มันยังพอขับรถไหว แต่ถ้าเจอด่าน ตัวใครตัวมันครับ
ถ้าเมามากกว่านี้อีกนิดเดียว ผมว่าคงต้องโบกแท็กซี่กันละ
ไอ้เซ็นพาไอ้บีนกับไอ้เลไปส่ง
ส่วนผมรับผิดชอบไอ้มอส
มันสภาพต่างจากคนเยอะมาก
เอะอะโวยวาย
จนผมแทบจะเอารองเท้าอุดปากมันละ
"ไอ้มอส ตื่นมาบอกทางกูก่อน" ผมไม่รู้นิว่าบ้านมันอยู่ไหน
"ไอ้มอส ถ้าไม่ตื่น กูทิ้งมึงอย่างหมาข้างถนนเลยนะเว่ย"
"ผม.....ผม อยู่ คอน.....จะอ้วกกกกกกกกกกกกกกกกก"
"เหี้ยมอส.....กลืน !! กลืนลงไปเลยมึง เลอะรถกูหมด ต้องเอาไปล้างอีก กลืน" ผมเอามือข้างนึ่งไปอุดปากมันไว้
"พี่ศิน.......ผม ผมอ๊ก"
"กลืนลงไป ถ้ามึงอ้วก กูโยนมึงลงข้างทางตอนนี้เลยนะ แม่ง แดก ไม่ดูสภาพตัวเอง"
"จอดพี่ จอด ผม......ไม่" พอผมจอดยังไม่ทันสนิทดี มันรีบเปิดประตูลงไปเอาของเก่าออกทันที
จะถูกจะแพง ก็อ๊วกเหมือนกันแหละวะ
มันอ๊วกจนน้ำหูน้ำตาไหล
ผมว่านี่ถ้าไส้มันไหลออกมาได้ คงออกมาแล้วแหละ
"ไหวไหมมึง?" ผมลูบหลังมันพลาง
"สบายพี่ "
"ปากเก่ง"
"อย่างอื่นก็เก่ง....อ๊วกกกกกก"
"งันคืนนี้มึงไปนอนบ้านกูละกัน"
"ดีเลย เพราะผมอยากไปนอนบ้านพี่เหมือนกัน"
"หายเมาแล้วเหรอ "
"โอ๊ะ....ลูบๆหลัง ผมจะอ๊วกอีกแล้ว"
สรุปผมต้องหิ้วหัวมันกลับบ้านด้วย
วันนี้เป็นวันสำคัญของเรา ผมกับฝ้าย
ครบรอบสามปีที่เราคบกัน
ผมไม่ใช่คนโรแมนติกหรือหวานอะไร
ก็แค่ผู้ชายธรรมดาๆ มีดีแค่หน้าตาเท่านั้นเอง ฮ่าๆๆๆ
คิดได้แค่ชวนเธออกมากินมื้อเย็นด้วยกัน
ฝ้ายสวยมากวันนี้
ผมจ้องเธอ จนเธอเขินหลบตา
"เขินเหรอ?"
"อื้ม......อย่าจ้องฝ้ายสิ"
"ทำไมอ่ะ?" ผมยิ้มใส่ตา
"ก็ฝ้ายอยากจ้องหน้าศินบ้างนิ "
"แฟนใครนิ น่ารักหว่า"
"ไม่รู้จริงอ่ะ?"
"ครับ ไม่รู้"
"แฟนพศินคะ"
"แล้วพศินนั่นหล่อไหม?"
"หล่อมากกกกกกกกกกกกกก ใจดีด้วย"
"อื้ม อื้ม"
"เล่นไรอ่ะศิน ไม่เอา ไม่เล่นแล้ว"
"ฝ้ายเขินแล้วน่ารักดี "
"หยอดเก่งนักนะ"
อาหารมา ก็กินกันไป คุยกันไป
"ตั้งแต่ศิน กลับมา รู้ไหม ศินเปลี่ยนไปมากนะ"
"ยังไง?"
"ศินดูนิ่งขึ้น ใจเย็นขึ้น ดูโตขึ้น"
"แล้วฝ้ายชอบไหม?"
"แค่เป็นศิน ฝ้ายชอบหมดละ"
ฝ้ายเองก็น่ารักมากขึ้น
ผมอดใจไม่ได้ เลยเอื้อมไปจุ๊บปากเธอทีหนึ่ง
"แล้วพ่อเป็นไงบางช่วงนี้ ไม่ได้เข้าไปเยียมท่านเลย"
"ก็ปกติดีนะ เดือนหน้าก็ว่าจะกลับไปทำงานได้ละ เกรงใจที่บ้านศินจะแย่แล้ว"
"คิดมากนะครับ เล็กน้อยเอง" เมื่อเทียบกับสิ่งที่ผมทำไว้ มันเทียบกันไม่ได้เลยจริงๆ
"คงเพราะไม่เห็นหน้าผมมั้ง อาการพ่อเลยดีวันดีคืน"
"ไม่เอาคะศิน" เธอยื่นมือมาจับมือผมแน่นเลย "หยุดโทษตัวเองได้แล้ว เรื่องนี้ถ้าจะมีใครผิด ก็ผิดกันทั้งคู่นั่นแหละค่ะ ทั้งฝ้ายทั้งศิน"
คนเราเวลาทำผิด ไม่ได้ต้องการคำพูดสวยหรู คำปลอบใจไรมากมาย
แค่ 'ไม่เป็นไรแล้ว' เท่านี้ก็เกินพอแล้วจริงๆ
ผมกลับจากส่งฝ้ายก็สี่ทุ่มกว่า
คิดว่าทุกคนในบ้านคงหลับกันแล้ว
แต่เปล่าเลยทั้งพ่อทั้งแม่ยังนั่งดูทีวีกันอยู่เลย
"ทำไมยังไม่นอนกันอีกครับ?"
"รอศินนั่นแหละลูก"
"แล้วนี่ถ้าผมค้างกับฝ้าย พ่อกับแม่ไม่ต้องรอทั้งืนเลยเหรอครับ?"
"พ่อไม่ปล่อยให้เมียพ่อรอแกทั้งคืนหรอก....."
"โหพ่อ......รู้เลยนะเนี่ยว่ารักเมียมากกกกกกกกกก"
"พ่อลูกคู่นี้นิ...... ไปๆ นอนกันได้แล้ว"
"ผมชวนคุณขึ้นนอนตั้งนานแล้วนะ... ถ้าเราขึ้นนอนเร็วๆบ่อยๆ อาจมีน้องให้ศินมันนานแล้วนะ"
"พ่อนิ......พูดไร แม่อายลูกนะ"
"ไปอายมันทำไม ............ โตจน........."
"พอๆๆๆๆ ศินไปนอนลูก ฝันดีครับ" ผมกับแม่สลับกันจุ๊บเหม่ง
แต่พอหันไปมองพ่อ ผมขนลุกซู่เลย ไม่ไหวๆ
"ศิน กลับมาจุ๊บพ่อด้วยสิ"
"แม่ครับ ฝากจุ๊บเหม่งพ่อด้วยนะ....."
-
อ้าว ตกลงนั่นคือพ่อฝ้าย?
-
รอคุณเต้ยนะ :hao5:
-
ภาคสองแล้ว
ปริศนาในอดีต ยังไม่กระจ่างเลย
พ่อที่โรงพยาบาล คือพ่อของฝ้ายซะงั้น
หลอกให้เข้าใจว่าเป็นพ่อของพศินมาหนึ่งภาคเต็ม ๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีอะไรในอดีตนะ อยากเผือกจริง ๆ :katai1:
-
ดีใจที่ยังจำกันได้ รอจนจำตัวละครไม่ได้แล้ว สงสารฝ้ายนะ ศินก็รักฝ้าย ถ้าศินกับเต้ยจะรักกัน คงเป็นเรื่องอนาคต เนอะ
-
อ้าว พ่อหายดีแล้ว
เปลี่ยนเป็นคนล่ะคนเลย
-
เดี๋ยวเราจะได้รู้จักพศินมากขึ้นล่ะ
-
รอวนไป :katai5: :katai5:
-
งงในงง
-
เย็นหลังเลิกเรียน ผมนัดกับฝ้ายว่าจะออกมาดูหนังด้วยกัน
แต่ฝ้ายติดทำรายงานกับเพื่อนเลยต้องยกเลิกไป
ผมเลยต้องมาเดินแกร่วอยู่คนเดียวเพราะยังไม่อยากกลับบ้าน
ว่างขนาดนี้ เห็นทีต้องหางานพิเศษทำบ้างแล้วแหละ
ชีวิตที่วุ่นวายมันผ่านไปเร็วดี ผมชอบแบบนั้น รู้สึกว่าได้สร้างคุณค่าให้กับชีวิตดี
เดินเล่นมันไปเรื่อยๆ ว่าจะลองไปดูหนังคนเดียวดู แต่ใจยังไม่กล้าพอ ฮ่าๆๆๆ ไว้คราวหน้าละกัน
"เอ๊ย!"
"หนูขอโทษค่ะพี่"
"น้องเป็นไรไหมครับ" มีเด็กสาวคนหนึ่งใส่ชุดนักเรียนวิ่งมาจับแขนผมจากด้านหลัง ผมตกใจเลยเหวี่ยงกลับไป ทำเธอเกือบล้ม ดีที่ผมคว้าแขนเธอไว้ได้ทัน ไม่งั้น......
"หนูโอเคค่ะพี่ โทษนะค่ะที่ทำให้พี่ตกใจ"
"น้องไม่เป็นไรก็ดีแล้ว มีอะไรรึเปล่าครับ หนีใครมารึเปล่า"
"เปล่าค่ะพี่ คือหนูกำลังเล่นเกมส์อยู่ แล้วกติกาคือหนูต้องหาคู่ไปอีกหนึ่งคน" คนเดินกันล้นห้าง แล้วไหงต้องกูวะ
"พี่เล่นไม่เป็นครับ"
"แต่พี่ หนูอยากได้หมีขาวตัวใหญ่ตัวนั้นมากๆๆๆเลยนะ มันสวยมากเลยนะค่ะ ไม่ช่วยหนูจริงๆเหรอ หนูอยากได้จริงๆนะ" อ้อนขนาดนี้ หน้าตาขนาดนี้ น้ำเสียงแบบนี้ เอาตำรวจมาจับพี่เลยดีกว่าครับ
พี่ว่าหนูก็ขาวอยู่แล้วนะ ขาวมากด้วย ไม่ต้องเอาแล้วแหละหมีขาวนั่นอ่ะ
"พี่...........ไม่ว่างครับ"
"คนหล่อใจดำวะ" อ้าว งอนกูซะงั้น แต่งอนซะน่ารัก เล่นเอาผมใจอ่อนยวบเลย ผมแพ้ความขาวและความแก้มป่องครับ น้องคนนี้มีครบเลย
"แล้วไมต้องเป็นพี่อ่ะครับ" ฮ่าๆๆๆ แก้มแดงเลย ผมจ้องหน้านิดเดียวเอง
"เอาจริงๆนะ หนูเห็นพี่หล่อดี อยากมีคนเล่นเกมส์ด้วยที่หล่อๆ จะได้มีกำลังใจ ตกลงพี่ช่วยหนูนะค่ะ ถ้าหนูชนะ เดี๋ยวหนูเลี้ยงติม"
"นี่ถ้าพี่ไม่ช่วย พี่คงกลายเป็นคนใจร้ายมาก"
"บ่อนทำลายชาติเลยแหละค่ะ เพราะหนูอ่ะ อนาคตของชาติที่มีคุณภาพเลยนะ"
"โอเคครับ พี่เล่นก็ได้ แล้วชื่อไรอ่ะ"
"มายค่ะ พี่อ่ะ"
"พี่ศินครับ"
"ค่ะพี่ศิน งั้นไปเหอะ เดี๋ยวไม่ทัน" แน่ะๆ มีจับมือลากผมไปด้วย มือนิ่มดีจังเล้ยยยยย
โห คนเยอะมาก
"มาย ไมคนเยอะงี้อ่ะ" เห็นผมหล่อๆแบบนี้ แต่พออยู่หน้าคนเยอะๆ ผมขาดความมั่นใจนะครับ
"กลัวไรพี่ศิน บนเวทีอ่ะพี่หล่อสุดแล้ว เชื่อหนู" แล้วไอ้ความหล่อของกูเนี่ยจะช่วยให้น้องได้หมีขาวตัวใหญ่กลับบ้านได้ไหมละ
เกมส์เริ่ม
ดวงล้วนๆครับ
ความสามารถหาต้องมีไม่
เกมส์แรกผมกับมายด์ต้องเขียนตัวเลข 4 ตัว ในจำนวน 0-9
แล้ววพิธีกรจะจับหมายเลขขึ้นมาสี่หมายเลข ถ้าจับเลขตรงกับผู้เข้าแข่งขันคู่ไหน คู่นั้นตกรอบ
คู่ผมผ่านฉลุย.....ดวงล้วนๆ
รอบแรกตกไปหลายคู่ จนเวทีโล่งกันเลยทีเดียว
เกมส์ที่สอง ผมกับมายต้องแยกฝั่งกัน
แล้วเขียนตัวเลขฝั่งละแปดจำนวน ตั้งแต่ 0-20
คู่ไหนเขียนตรงกันมากที่สุด 10 คู่แรกเข้ารอบต่อไป
สรุปผมกับมายก็เข้ารอบ
น้องหมีขาวอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมแล้วครับ
มายดีใจกระโดดกอดผมตัวลอยเลย ผมก็เนียนๆเนาะ น้องกอดมา ก็กอดไปเบาๆ เดี๋ยวน้องจะอายถ้าผมไม่กอดตอบบ้าง
พี่น้องครับ พี่น้องกัน อย่าคิดมาก ฮ่าๆๆๆๆ
เกมส์ที่สามเพื่อหาคู่เข้ารอบสุดท้ายสองคู่
ผมกับมายโดนแยกฝั่ง ผ้าปิดตา แล้วต้องหากันให้เจอ โดยใช้เสียงตะโกนถามกัน
สิบคู่ยี่สิบเสียง มึนกันเลยทีเดียว
"พี่ศิน หามายให้เจอนะ" แน่ะ มีอ้อนส่งท้าย
"ครับ เดี๋ยวพี่จะหาให้เจอ ไม่ต้องกลัวนะ" แล้วก็ต้องโดนแยก
เกมส์เริ่ม
พระเจ้า เสียงตีกัน แบบล้างผลาญมาก
ทั้งเสียงตะโกนหากันบนเวที แล้วไหนจะเสียงเชียร์จากล่างเวลทีอีก
"มาย มาย" ผมตะโกนเรียกน้อง
"พี่ศินๆ มายอยู่นี่คะ" นี่ไหนวะ
"มาย มาย"
"พี่ศิน พี่ศิน ทางนี้ค่ะ"
เสียงมายเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่ผมยังจับทางไม่ได้ แต่ไม่ต้องกลัวตกเวทีนะครับ เพราะเมื่อกี้ก่อนปิดตาผมเห็นเจ้าหน้าที่มายืนกันให้แล้ว
"มาย" จู่ๆ มีคนมาคว้ามือผมหมับเข้าให้
แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา
ผมพยายามสลัดมือออก
ไม่ใช่มือของมาย มือมายนิ่มกว่านี้เยอะ และไม่ใหญ่เท่านี้ด้วย
"เอ๊ย!!!!" แล้วผมก็โดนลากลงจากเวทีทั้งยังปิดตาแบบนั้น ได้ยินเสียงพิธีกรพูดไล่หลังมาว่าถ้าลงจากเวทีถือว่าสละสิทธิ์
อะไรกันวะเนี่ย!!!
พผผมจะแกะผ้าออก ก็โดนรบมือเอาไว้ทั้งสอง
"ปล่อยกูนะเว่ย มึงเป็นใคร" ผมเริ่มใจไม่ดี เพราะเสียงเริ่มห่างหูออกไปเรื่อยๆ นั่นหมายความว่าผมโดนพาออกมาไกลพอสมควรแล้ว
"เหี้ย กูบอกให้ปล่อยไง!" มันลาก ผมรั้ง แม่ง ไม่มีใครผ่ามาเห็นบ้างเลยรึไง
แต่เสียงเงียบมาก
ผมว่าอาจจะเป็นลานจอดรถก็ได้
แล้วมันก็หยุดจนได้
ผมยืนหอบแป๊บหนึ่ง แม่ง ลากมาไม่สงสารกูเลย
ผมกำลังจะแกะผ้าออก
"พลั่ก!" แก้มยู่เลยกู
"แม่ง ไอ้เหี้...." ผมกระชากผ้าปิดตาออก
ผมเห็นคนตรงหน้าเพียงเสี้ยววิ แล้วตัวผมก็โดนกระชากเข้าไปกอดแบบไม่ทันตั้งตัว
"หายไปไหนมา.............รู้ไหมว่าคิดถึงแค่ไหน?" ผมอึ้งอยู่เลยครับ อึ้งแดกเลยแหละ
"แม่ง ไอ้คนใจร้าย...." ด่ากูอีก
กอดกันจนเหงื่อชื้น ผมเห็นคนลงมาเอารถ
เลยผลักออก
"กอดนานไปแล้วมึง"
"ก็ผมคิดถึงอ่ะ.....พี่รู้ไหม........................ พี่แม่ง ใจร้าย โหดมากอ่ะ" เหมือนมันจะพูดอะไร แต่ก็ไม่ยอมพูด
แล้วมันก็ดึงตัวผมไปกอดอีกรอบ ไอ้บอลตัวโตขึ้นมาก กล้ามแน่นกว่าผมเยอะ แต่ความสูงก็ไม่ต่างเท่าไร อย่างว่าแหละ มันโตแล้วนิ อีกอย่าง ผมออกมาจากที่นั้นปีกว่าๆแล้วนิ ทุกอย่างก็ต้องเปลี่ยนไปเป็นธรรมดา
"กูยังไม่ตาย ..กูยังอยู่" ผมตบบ่ามันแปะๆ พร้อมทั้งพยายามผลักมันออก เพราะคนผ่านไปมาเริ่มหันมามอง
"พี่มึงเหี้ย....กอดแค่นี้คิดว่าจะทำให้ผมหายคิดถึงพี่ได้เหรอ?"
"เออ เหี้ยก็เหี้ย แต่ตอนนี้มึงปล่อยกูก่อน คนมองแล้ว"
"ช่างแม่งดิ...."
"กูตอบเหม่งแตกเลยนิ ปล่อย" นั่นแหละครับ มันถึงยอมปล่อย เอ๊ย!!!!! ตามันแดงๆอ่ะ
แล้วมันก็ลากผมขึ้นรถมันเลย
สตาร์เครือง เร่งแอร์เสร็จสรรพ
"พี่หายไปไหนมา เป็นปีปีเลยนะเว่ย" เลี่ยงไงละ แคบซะขนาดนี้
"กูก็แค่กลับบ้าน"
"แล้วบ้านพี่มันอยู่บนสววรค์วิมานชั้นฟ้าดาวส์ดึงไหนอ่ะ ถึงส่งข่าวให้รู้กันบ้างไม่ได้" อารมณ์มาเต็ม
"อย่าใส่อารมณ์ดิวะ คุยกันดีดี" ผมรู้แล้วว่าไอ้บอลไม่ใช่น้องชายผมคนเดิม แต่มันคือผู้ชายคนหนึ่งที่พร้อมจะทำตามใจตัวเองได้ทุกอย่าง ผมพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
"ความคิดถึงมันทรมานนะเว่ยพี่ พี่ก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับพี่"
"แต่มึงก็รู้ว่ากูรู้สึกกับมึงแค่ไหน" ผมสวนกลับไปทันที มันต้องรู้ขอบเขตตัวเอง
"มันทรมานเจียนตายเลยวะพี่" มันย้ำคำ จนผมอดรู้สึกสงสารมันไม่ได้
"กูรู้"
"แต่พี่ก็ทำ"
"อืม" ต่อให้เลือกใหม่ได้ ผมก็จะทำอย่างเดิม
แล้วบทสนทนาระหว่างเราก็จบลงแบบดื้อๆ
หัวพิงกระจกกันคนละฝั่ง
ฟังเสียงแอร์ เสียงเครื่องยต์เบาๆ
ผมรู้มันชำเลืองมามองผมบ่อยๆ
แต่ก็คงยังหาคำพูดดีดีไม่ได้
ส่วนผมสมองตายไปละ
"พี่...สบายดีไหม?"
"ก็ดี มึงอ่ะ"
"ก็ดีทุกอย่าง....แย่ตรงที่ต้องคิดุคงพี่ตลอดนี่แหละ"
"ถ้ามันแย่ขนาดนั้น ก็เลิกคิดถึงดิวะ"
"ผมไม่ได้เลือดเย็นอย่างพี่นิ" คำนี้เจ็บครับ เลือดเย็น ผมนิ่งไปเลย
"ผมขอโทษ" มันคงเห็นผมนิ่งเกินไป
"ช่างเหอะ.....แล้วมึงได้ไปคอนโดที่กูเคยทำงานอยู่บ้างไหม?"
"แรกๆก็ไปนะพี่ แต่พอแน่ใจว่าพี่จะไม่กลับมาแล้ว ก็เลิกไปเลย"
"แล้วลุงพันเป็นไงบ้าง?"
"ตอนที่ผมไป ก็บ่นคิดถึงพี่ตลอดอ่ะ แกบอกว่าคนงานใหม่ ไม่มีใครสู้พี่ได้ซักคน ขี้เกียจ ทำแบบให้พอผ่านๆไป ขาดความใส่ใจ จริงๆแกบ่นมากกว่านี้อีกนะ " นี่ผมทำงานดีขนาดนั้นเหรอ
"กูมันคนตั้งใจทำงานไง อยู่ไหน ใครๆก็รักก็เอ็นดู"
"ขี้โม้วะ" มันยิ้มออกแล้ว
"โม้ที่ไหน ขนาดมึงยังรักกูเลย" เชี่ย ! หลุดปาก
"ก็จริง" มันพูดแบบขำๆ แต่ผมกลับขำไม่ออก
"บอล กู ขอโทษ"
"ขอโทษไมพี่....ก็มันเรื่องจริง ถึงตอนนี้ก็ยังจริง หรือพี่ไม่รู้"
"....................." แม่ง ทำไมเมื่อก่อนมันไม่อึดอัดขนาดนี้วะ
แต่เหมือนผมจะลืมอะไรซักอย่าง
เชี่ย ผมลืมน้องมายกับหมีขาว
พี่ขอโทษนะครับน้อง พี่สัญญาถ้าาพี่เจอน้องอีก พี่จะซื้อหมีขาวให้น้องเองเลย
พี่ขอโทษครับ
ไอ้บอลโทรหาผมแทบจะทุกวันเลย
แต่ผมก็ไม่ได้รำคาญไร มันโทรมาทีหนึ่งไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ
แค่ถามว่า อยู่ไหน ทำไรอยู่ กินข้าวยัง แค่นั้นมันก็วาง
คิดไปก็ขำดี ผมก็แค่อืม กินแล้ว เรียนอยู่ อยู่กับเพื่อน
มันกลายเป็นสามคำที่ติดปากผมมากในช่วงนี้
จนเพื่อนๆแซวๆหาว่าผมแอบมีเด็ก
ส่วนฝ้ายก็เหล่ๆผมบ้างเวลามันโทรตอนที่เราอยู่ด้วยกัน แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ถ้าไม่ถาม ผมก็จะไม่บอก
ถ้าถามผมถึงจะบอก ผมเป็นคนแบบนี้
"เดี๋ยวนี้มึงคุยโทรศัพท์กับใครบ่อยๆวะ"
"รุ่นน้อง"
"แค่รุ่นน้อง แล้วเวลาคุย ทำไมต้องยิ้มด้วยวะ"
"กูยิ้มเหรอ?"
"ปากมึงจะแหกถึงหูละ.....ระวังฝ้ายแหกอกเอาถึงลิ้นปี่เลยนะมึง"
"ไร้สาระวะมึง"
"แม่ง ไร้สาระเหรอ ทีเมื่อก่อนขนาดกับกูฝ้ายยังหึงเลย"
"ก็มึงชอบลวนลามกู"
"เชี่ยศิน กูขนลุก กูแกล้งมึงเหอะ" ฮ่าๆๆๆ
"ลุกไปซื้อน้ำให้กูหน่อยดิ"
"ซื้อเองดิ"
"ขี้เกียจอ่ะ ซื้อให้หน่อย"
"แม่ง มึงไปฝึกสกิลอ้อนมาจากไหนวะ" ฮ่าๆๆๆ มันเดินลิ่วๆไปเลย ผมอ้อนเหรอ ผมเปล่านะ แค่ทำเหมือนที่น้องมายทำวันนั้นเอง
แต่คงไม่น่าเอ็นดูเท่าน้องเขาทำหรอก
มันเดินกลับมาพร้อมกับน้ำเย็นสองขวด
แต่แปลกตรงที่มันเงียบ ปกติ ไอ้เซ็นหุบปากเฉพาะตออนอนกับแดกเท่านั้น
นี่มันนั่งเขี่ยข้าวไปมา เงยหน้ามองผมเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดอยู่หลายครั้ง นี่มันอาการผิดปกติชัดๆ
"เป็นไรมึง?"
"................"
"ก็แล้วแต่"
"เมื่อกี้...มึงทำให้กูนึกถึงใครขึ้นมาวะ"
"ใคร?"
"มึงห้ามขำนะเว่ย ถ้ากูพูด"
"บอกมา" ถึงตาผมอยากเจือกเรื่องมันบ้างละ
"นีน"
"นีนไหนวะ?"
"ก็ไอ้คุณนีนของมึงนั่นแหละ?"
"อ้อ....แล้วมึงจะไปคิดถึงคุณนีนอีกทำไม มึงเลือกที่จะเดินออกมาเองไม่ใช่เหรอ?"
"แม่ง มึงนี่มันไอ้คนไร้หัวใจจริงๆ"
"ยังไง ว่ามาดิ?"
"ก็แค่รู้สึกว่าคิดถึงมันขึ้นมา"
"งั้นถ้าไม่อยากเลิก ก็ไปหาสิ มึงก็รู้นิว่าคุณนีนอยู่ไหน?"
"แม่ง แล้วถ้าเขามีคนอื่นไปแล้วละ กูจะทำไง"
"พูดอย่างกะมึงไม่มีเลยนิ"
"สาระเลยมึง กูไม่มีจริงๆ แต่ไม่ใช่เพราะนีนหรอก กูแค่ไม่อยากมีเอง"
"จริงอ่ะ?"
"ไอ้เชี่ยศิน กูเคยโกหกมึงเหรอ?"
"แล้วจะเอาไง?" แปลกดีครับ วันก่อนคุณนีนมานั่งปรึกษาว่าจะจีบไอ้เซ็นยังไง วันนี้ไอ้เซ็นกำลังบอกผมว่าจะกลับไปหาคุณนีนยังไงดี
"กูรู้แค่ว่าคิดถึงมัน อย่างอื่นกูไม่รู้วะ?"
"ชอบเขามากขนาดนั้นเชียว?"
"ก็บอกว่าคิดถึงๆ อย่างอื่นไม่รู้เว่ย"
"คิดถึงก็ไปให้ถึง ก็แค่นั้นป่ะวะ"
"งั้นมึงไปกับกูหน่อย มีมึงอยู่ใกล้ๆ ความกล้ากูมาเป็นล้านเว่ย นะเพื่อนนะ"
"มึงชวนไอ้เลไอ้บีนไปดีกว่า....กู กู ไม่อยากไปวะ"
"ทำไม?"
"กูขี้เกียจตอบคำถามของคุณนีน ซึ่งมึงน่าจะรู้ว่าคุณนีนถามเก่งขนาดไหน?"
"ถ้าเรื่องแค่นั้น เดี๋ยวกูจัดการเอง รับรองไอ้นีนจะไม่ได้เอ่ยปากถามมึงแม้แต่คำเดียว"
"แต่กู...."
"ยกเว้นว่ามึงไม่อยากไปเพราะเหตุผลอื่น"
"แล้วถ้าคุณนีนมีคนอื่นแล้วทำไง?"
"ก็ไม่ไง....มีก็มีไปดิ กูก็แค่คิดถึงมัน ยังไม่ได้ชอบมันซะหน่อย"
"ถ้าไม่ชอบแล้วมึงจะคิดถึงเขาทำไม?"
"ก็แค่นึกถึงป่ะวะมึง"
"งั้นก็เรื่องของมึงเหอะ"
"ตกลงไปกับกู...จบ"
"อืม" แล้วกูเลือกอะไรได้ไหม เลือกจะไม่ไปได้หรือเปล่า
ผมหวังว่าการไปครั้งนี้ ทุกอย่างคงราบรื่นนะครับ
-
น้องบอลที่รักศินอีกคน
-
เฮ้อ คิดถึงคุณเต้ย คิดถึงลุงพัน
ศินใจร้ายมากๆ นะ
ส่วนน้องบอล ก็รักจริงหวังแต่ง
แต่ศิน ก็ให้ได้แค่น้อง
:mew4: :mew4:
-
จะได้เจอกันมั้ยนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บอลนี่เอง นึกว่าคุณเต้ยเสียอีก คิดถึงบอลนะลูก :mew1:
-
โหหหห ปีกว่าเลยเหรอออ นานมากเลย สงสารเต้ยจัง จะเป็นไงมั่งนะ
-
:เฮ้อ:
:L2: :pig4: :L2:
-
ใจ้ร้ายจริงๆ
-
เต้ยนี่สงสัยไม่มีค่าพอให้อยู่ในความทรงจำของศินเลย เราอยากให้เต้ยเริ่มต้นใหม่ไปซะ เจอกันก็ให้คิดเสียว่าเคยรู้จักเมื่อนานมาแล้วก็พอ
-
ระวังฝ้ายหึงนะ
-
สงสารทั้งบอล&เต้ย ศินใจร้าย
-
:katai4:
-
"เอ้า ไอ้ศินตามสิวะ"
"....." ผมไม่ตอบอะไรมัน แต่ก็ยังไม่ยอมก้าวเท้าไปข้างหน้า เป็นการเข้าร้านเหล้าที่ตื่นเต้นที่สุดในชีวิตเลยก็ได้ ตอนแอบเข้าครั้งแรกยังไม่ตื่นเต้นขนาดนี้เลยให้ตายดิ
ก้าวไปหน้าสองก้าว แต่กลับถอยหลังมาสี่ก้าว
ใจหนึ่งก็อยากก้าวไปข้างในให้มันจบๆไป
แต่อีกใจหนึ่งก็กลัว.....กลับไปทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน
จนไอ้เซ็นต้องเดินย้อนกลับมาหาผม เพราะดันไปขวางทางคนอื่นที่จะเข้าไปในร้าน
"เป็นไรมึง?.....กูว่ามึงดูตื่นๆนะ" มันยืนจ้องหน้าผม จนผมต้อเสหลบหน้าไปทางอื่น
"กูง่วง.....ไงกูก็มาส่งมึงแล้ว งั้นกูกลับนะ"
"เชี่ยศิน อย่าเนียนครับมึง...." มันแทบจะลากมือลากขาผมเข้าไปในร้านให้ได้ คนเริ่มหันมามองผมกับมันแล้วครับ ผู้ชายสองคนตัวเท่าๆน้องควายกำลังยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่
"ไอ้เซ็น ปล่อยกูเว่ย คนมองกันใหญ่แล้ว"
"ให้กูหยุด งั้นมึงก็เดินตามกูมาดีดีดิ"
"ก็กูไม่อยากเข้าไป ....ปล่อยกูดิวะ"
"ก็แล้วมันทำไมมึงถึงไม่อยากเข้าไป กูว่าควรเป็นกูนะที่ต้องตื่นเต้น แต่ไหงกลับเป็นมึงได้วะ "
"เหี้ย! กูไม่ได้ตืนเต้นเว่ย"
"มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าครับ" จนได้ เกิดเรื่องจนได้ พี่การ์ดที่ยืนอยู่หน้าประตูคนหนึ่งเดินเข้ามาถามพวกผม
"ไม่มีไรพี่ ผมกับเพื่อนยังตกลงกันไม่ได้เทานั้นเอง ไม่ได้มีเรื่องอะไรกันเลยครับ" ไอ้เซ็นรีบอธิบาย แต่ดูเหมือนพี่เขาจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไร เพราะแกยังจ้องที่ข้อมือผมที่โดนไอ้เซ็นจับอยู่
"มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?" พี่การ์ดดูตั้งใจจะพูดกับผมแค่คนเดียว จนไอ้เซ็นถึงกับเหวอไปเลย นั่นหมายความว่า ตอนนี้ไอ้เซ็นกลายเป็นผู้ต้องสงสัยไปแล้ว
"เอ๊ยพี่ ผมกับไอ้นี่เป็นเพื่อนกันจริงๆ....เชี่ยศิน มึงก็บอกพี่เขาไปดิวะ "
"พี่ครับ ช่วยผมด้วย ไอ้นี่มันลากผมมาครับ" ไอเซ็น กูขอโทษ ท่าทางถ้าฆ่าผมได้ ผมว่ามันลงมือได้ในเสี้ยงวินาเลยแหละ
"ไอ้เหี้ยศิน" ยิ่งไอ้เซ้นมีท่าทางรุกรายผมเท่าไร ก็ยิ่งเข้าทางพี่การ์ดเท่านั้น แล้วก็เข้าทางผมด้วย ช่วยไม่ได้จริงๆครับ ผมบอกมันแล้วว่าไม่อยากเข้าไป แต่มันก็ยังบังคับผมอยู่ได้
พี่การ์ดเหมือนจะลงมือทำไรซักอย่าง แต่ต้องชะงักเพราะ
"เกิดอะไรขึ้น" แม่ง ตัวละครจะเยอะไปไหน ไม่รู้ใครอีกคนเดินเข้ามาสมทบ
"คุณตั้น.... คือผมเห็นสองคนนี้ยื้อยุดกันอยู่หน้าร้านซักพักแล้ว เลยเดินเข้ามาสอบถามครับ"
"ดีมาก....เดี๋ยวผมดูต่อเอง คุณไปทำงานได้" พี่การ์ดคนนั้นก็เดินออกไปแต่ก็ไม่วายหันมามองหน้าผมอีกครั้ง ผมเลยยิ้มขอบคุณแกไปทีหนึ่ง แน่ะ มียิ้มตอบด้วย ตอนทำหน้านิ่งๆเมื่อกี้นี่ดุมาก แต่พอยิ้มทีโลกสว่างเลยครับ
"คุณพศิน?"
"ผม เอ่อ ....คุณรู้จักผมด้วยเหรอครับ" รำคาญมือไอ้เซ็นมาก จะจับไรนักหนาผมสะบัดเตือนมัน ดูเหมือนมันจะรู้ตัวเลยยอมปล่อยง่ายๆ
"คุณนีนเชิญข้างในครับ..................คุณด้วย" คุณตั้นไรนั่นหันมองเพื่อนผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไร
เอาไงละครับทีนี้ ผมเลยพยายามทำตัวเล็กๆเดินตามคุณตั้นนั่นไป
"ไอ้ศิน ไอ้เพื่อนทรพี กูฝากไว้ก่อนนะมึง"
"เอาเรื่องมึงก่อนไหม ดูเหมือนคุณนีนจะรู้แล้วว่ามึงมา"
"แล้วไงวะ" แม่ง เกลี้ยดจริงคนปากดี ดูก็รู้ว่ามันกำลังตื่นเต้น
"ไม่กลัวไรเลยว่างั้น?" ไม่รู้มันตอบอะไร ผมฟังไม่ทัน เพราะหันไปยิ้มกับพี่การ์ดคนนั้นที่เดินผ่านพอดี
"ทุกอย่างเรียบร้อยนะครับ?" แน่ะ คิดไรกับกูป่ะเนี่ย
"เรียบร้อยครับ ขอบคุณครับ"
ไอ้เซ็นมันผลักๆผมเพื่อให้เดินผ่านไปเร็วๆ
คุณตั้นเดินนำพวกผมเดินผ่านหน้าร้านที่ลูกค้าแน่นเอี๊ยดไปจนถึงโซนหลังร้านที่เป็นเหมือนออฟฟิศของคุณนีน
"คุณนีนครับ .....ผมพามาแล้วครับ"
"ขอบคุณครับพี่ตั้น......" รู้หน้าที่ดีครับ แค่นั้นก็เดินออกไปเลย
ส่วนเราสามคนตกอยู่ในภาวะหาปากไม่เจอ
ระบบหายใจติดขัด
ท้องไส้คลื่นลมปั่นป่วน
คุณคุณนีนเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
"นั่งก่อนสิ......" คุณนีนยังดูเหมือนเดิม แค่ดูเหนื่อยๆซูบลงนิดหน่อย
"ครับ...." ผมยอมนั่งลงง่ายๆ แต่
"แล้วอีกคนจะไม่นั่งเหรอครับ...."
"เรื่องของกูป่ะ" แม่ง เพื่อนผมนี่ปากมันดีจริงๆ
"พี่ตั้....."
"แม่ง นั่งแล้วๆ"
"คุณนีนสบายดีนะครับ?"
"ก็เรื่อยๆแหละ.....โดนคนใจร้ายทิ้งนิ" แน่ะ พูดกับผม กรุณามองหน้าผมครับ
"แล้วกิจการเป็นไงบ้างครับ?" ไอ้คนที่อยากมา กลับพูดอะไรไม่ออก ผมเลยต้องออกหน้าพูดซะเอง เพราะขืนทุกคนเงียบมันก็จะยิ่งอึดอัด ซึ่งผมไม่ชอบภาวะเงียบ มันทั้งกดทั้งดัน ไอ้เซ็นได้แต่นั่งเกาหัว เกาหาง มองดูนั่นนี่ไปเรื่อย ทั้งที่ห้องนี้ก็ใช่จะกว้างนักหนา ดูก็รู้ว่ามันกำลังทำตัวไม่ถูก
"ก็เรื่อยๆนะ....แต่ช่วงนี้ลูกค้าเยอะหน่อย อย่างที่เห็นข้างนอกนั่นแหละ"
"ลูกค้าเยอะก็ดีแล้วนิครับ เงินทั้งนั้น"
"ก็ใช่ แต่มันก็เหนื่อยเพิ่มขึ้นไง ปัญหาก็มีเข้ามาให้แก้ทุกวัน แล้วมึงอ่ะเป็นไงบ้าง กูนึกว่าตายไปแล้วซะอีก เล่นหายกันไปเลย"
"หึหึหึ" ได้แต่หัวเราะในคอ เพราะไม่รู้จะตอบไรดี
"แล้วอีกคนจะไม่พูดไรหน่อยเหรอ? "
"เรื่องของกู"
"แล้วนี่ตั้งใจมาเที่ยวกันเหรอ? เอาดิ เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง ว่าแต่จะดื่มกันในนี้หรือว่าจะออกไปข้างนอกกันดี"
"คือว่า...."
"คุณนีนครับ?"
"ว่าไงครับพี่ตั้น?" แม่ง ขัดจังหวะการทำหน้าที่พ่อสื่อของกูเหลือเกิน
"คุณนิมาครับ เชิญเข้ามาในนี้เลยไหมครับ"
"นิมาเหรอ.....อืม ให้เข้ามาก็ได้ครับ" ไอ้เซ็นสะกิดผมใหญ่เลยครับ
"ถ้าคุณนีนมีแขก พวกผมกลับก่อนก็ได้ครับ ไว้ค่อยมาใหม่"
"นิไม่ใช่แขกหรอกค่ะ......นิเป็นว่าที่คู่หมั้นของนีนนะ.....เชิญตามสบายเลยคะ ทำงานเหนื่อยไหมคะนีน?"
"ก็เรื่อยๆครับ นินั่งลงก่อนสิ" คุณนีนกระตุกมือคุณนิเบาๆเพื่อให้นั่งลงข้างๆ เหมือนสปริงเลยครับ พออีกคนนั่ง ไอ้เซ็นลุกขึ้นในทันที
"กูกลับละ"
"เดี๋ยวสิค่ะ อยู่คุยกันก่อนสิ ปกตินิไม่ค่อยได้เจอเพื่อนของนีนเลย จะเห็นบ่อยๆก็แต่เต้ย นะค่ะ นิชงเหล้าเก่งนะ" ลมหายใจผมหยุดไปเสี้ยววินาทีที่ชื่อนั้นหลุดออกมา
ผมกับไอ้เซ็นมองหน้ากัน
ผมว่ามันคงอยากกลับแล้วแหละ
ส่วนผมนี่ไม่อยากมาเลยด้วยซ้ำ
"ศิน มึงจะ ไม่ถามถึงมันหน่อยเหรอ?"
"....................."
"ไม่อยากรู้เรื่องมันบ้างเหรอ?"
"คุณเต้ย สบายดีไหมครับ?"
"มันก็ต้องสบายดีอยู่แล้ว.....แล้วทำไมมึงถึงคิดว่ามันจะไม่สบายละ"
"......................."
"ไอ้เหี้ย มึงจะกัดเพื่อนกูทำไม"
"ไอ้เซ็นใจเย็น"
"นิครับ ขอนีนคุยกับเพื่อนหน่อยนะ คุยเสร็จคืนนี้ยกให้นิทั้งคืนเลยครับ"
"คะ งั้นนิรอข้างนอกนะ....จุ๊บ" ผมละกลัวไอ้เซ็นกะโดดงับหัวสองคนนี้จัง กลัวขนาดที่ผมต้องนั่งจับมือมันไว้อ่ะ
"กูจะกลับละ"
"เซ็นจะรีบกลับไปไหนละครับ อยู่ดื่มกันก่อนสิ ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะครับ เป็นปีปี"
"กลับไปหาเมียกูดิ" มึงมีด้วยเหรอ ในคลิปอ่ะนะ
"อ้อ มีเมียแล้วนี่เอง ว่าทำไมถึงรีบ แต่อยู่คุยกับเพื่อนเก่านิดหน่อยคงไม่เป็นไรนะ" คุณนีนยกแก้วไปพูดไป
ส่วนผมกับไอ้เซ็นยังไม่แตะเลย
"ศิน ให้กูโทรตามไอ้เต้ยไหม พวกมึงก็ไม่ได้เจอกันนานแล้วนิ" ผมว่าคุณนีนไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว คุณนีนขี้เล่น ชอบแกล้งคนนั้นหายไปแล้ว
"อย่าลำบากเลยครับ ผมว่าผมจะกลับแล้ว"
"กลัวทำไม? วันที่ทิ้งกันไปทำไมไม่กลัว" คุณนีนจงใจพูดทั้งใส่ผมและไอ้เซ็น
"มึงก็เหมือนกันเซ็น กูก็พอจะรู้ว่ามึงใจร้าย แต่ไม่คิดว่าจะร้ายได้ขนาดหลอกใช้กู" คุณนีนรู้
"ถึงกูจะไม่รู้รายละเอียดมาก แต่กูก็ไม่โง่พอที่จะไม่รู้ว่ามึงยอมคุยกับกูเพราะมึงอยากให้กูพาไปเจอไอ้ศิน"
"แต่ช่างแม่งเหอะ................ยังไงตอนนั้นกูก็รู้สึกดีจริงๆ"
"กูไม่ได้หลอกใช้มึง.......กูแค่ขอ....ขอความช่วยเหลือจากมึงแบบอ้อมๆ"
"ช่างเหอะ กูเลิกใส่ใจละ.....ดื่มดิ"
ดื่มกันพอกรึ่มๆ
อารมณ์แบบนี้ สถานการณ์แบบนี้ดื่มไม่สนุกหรอกครับ
"เซ็น"
"อะไร?" ถ้ามันตอบดีดี มันจะตายไหมวะ ผมเริ่มหมั่นไส้เพื่อนตัวเองละครับ
"ขอเบอร์หน่อยดิ"
"ไม่ให้...."
"กูยังชอบมึงอยู่นะ" หนึ่งประตูครับ เป็นการทำประตูที่สวยมาก เพื่อนผมเอ๋อแดกไปเลย
"ไร้สาระวะ" ไอ้เซ็นยกทีเดียวก้นแก้วกระดกเลยครับ
"ไม่ตื้อนะ....แล้วมึงไอ้ศิน จะเอาไง"
"เอาไง อะไรครับ?"
"เอาเบอร์มา"
"ผม...."
"กูบังคับ"
"ผมไม่สะดวกจริงๆครับคุณนีน"
"มึงกลัวกูเอาไปบอกไอ้เต้ยใช่ไหม?.............มึงคิดถูก"
"................"
"มึงรู้ใช่ไหมว่า.....ช่างเหอะ เรื่องของใครก็แก้กันเองละกัน.....ขนาดเรื่องกูเอง กูยังแก้ไม่ได้เลย"
"คุณนีนครับ"
"ว่า"
"คุณเต้ย..............สบายดีใช่ไหมครับ"
"ก็เห็นมันกินได้ นอนหลับ ไม่เจ็บไม่ป่วย ก็คงสบายดีแหละ" ดีแล้ว ผมจะได้รู้สึกผิดน้อยลง " แต่ใจมัน กูไม่รู้นะเว่ย"
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เหมือนจะมาน้อยไปหน่อย ยังไม่จุใจเลย
-
ตอนนี้สงสารคุณนีนสุดๆ ตัดพ้ออย่างเข้มแข็ง ข้างในคงอ่อนไหวอย่างมาก
ถ้าร้องไห้ได้คงร้องไปแล้ว เซ็นนี่ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ ทำมึน ใจร้ายมาก
-
ที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย :katai1:
-
:เฮ้อ:
:3123: :pig4: :3123:
-
เซ็นนิสัยไม่ดีว่ะ
จริงๆไม่ค่อยชอบตั้งแต่ภาคก่อนแล้วล่ะ
-
อยากรู้ต้องไปดูให้เห็นเองพศิน,,,
-
อารมณ์สะดุดๆ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
"ครับฝ้าย งั้นเดี๋ยวผมไปรับที่คณะนะ"
"ศิน.....กินข้าวเสร็จ ไป ......ไปหาพ่อฝ้ายกันไหม?" เสียงผ่านโทรศัพท์ทำให้มือผมชะงักไปวูบหนึ่ง
ไม่ได้กลัวที่จะเจอ แต่กลัวความรู้สึกตอนที่ได้เจอมากกว่า
ถ้าเจอโดยไม่รู้สึก ความกลัวก็จะหายไป
เพียงแต่ตอนนี้ ผมคนนี้ยังทำไม่ได้
ความผิดมันยังล้นใจผมอยู่
ความผิดมันยังคงกดหัวอยู่
"ได้ไหมคะศิน?"
"ผม ผมว่า.........."
"เราจะผ่านเรื่องเลวร้ายเหล่านี้ไปด้วยกันนะค่ะ อย่ากลัวเลย......นะคะ"
นอกจากผมจะแพ้ความขาวแล้ว ผมยังแพ้ความอ้อนด้วย
"ก็ได้ครับ.....งั้นผมขึ้นเรียนก่อนนะ.....ฝ้ายก็รีบกินข้าว แล้วก็ต้องกินเยอะๆด้วย ผอมไป กอดไม่อุ่น"
"ศินอ่ะ.....ก็ได้ งั้นฝ้ายจะไปกินให้เยอะๆนะ" แหม่ ผมนี่ชอบจังเลย ตอนที่สั่งอะไรแล้วได้อย่างนั้น
ผมนั่งเรียน แต่ในหัวเอาแต่คิดเรื่องที่จะไปหาพ่อในตอนเย็น
ต้องทำหน้ายังไง
ต้องเตรียมคำพูดแบบไหน
ต้อง.....แต่ก่อนอื่น ทำไงให้พ่อยอมมองหน้าให้ได้ก่อนเหอะ
"เชี่ย มอส อะไรของมึงเนี่ย!" ก็มันเล่นเอาปากกามาจิ้มแก้มผม แล้วปากกาหัวแหลม มันก็ต้องเจ็บดิ
"ผมขอโทษ เจ็บป่าว"
"รู้ว่ากูต้องเจ็บ แล้วมึงจะทำเพื่อ?"
ผมโวยใส่มันเบาๆ เพราะเกรงใจคนอื่นที่กำลังเรียน ด่ามันก็จับๆแก้มตัวเองไป
หน้ามันเสียจริงๆ จนผมรู้สึกตัวว่าคงว่ามันแรงเกินไป
ที่จริงมันก็ไม่ได้ทำไรผิด ปกติ มันก็แกล้งผมแบบนี้อยู่แล้ว เพียงแต่วันนี้เป็นผมเองที่ไม่ปกติ
"ช่างเหอะๆ กูไม่เจ็บแล้ว" ผมบอกปัดๆให้ผ่านไป เห็นหน้าหงอยๆของมันแล้วก็อดสงสารไม่ได้
"จริงนะ?" มันถามเสียงอ่อยๆ กล้าๆกลัวๆ
"อืม ไม่เจ็บแล้ว"
"เย็นนี้ไปห้องผมกัน นัดเพื่อนหลายคนไปเล่นเกมส์ ไปด้วยกันนะพี่ศิน"
"กูนัดฝ้ายไว้แล้ว คราวหน้าเหอะ"
"ตลอด" มันทำเสียงสะบัด จนผมอดมองหน้ามันไม่ได้
"ทำไม ก็ผมงอนพี่ไง"
"แล้วแต่มึงเลย...." ผมเลิกสนใจไอ้คนก่อกวน หันมาตั้งใจเรียนต่อ
"ศิน เข้าบ้านกันเถอะคะ"
"พ่อจะไม่โกรธจริงๆเหรอ?"
"ไม่หรอกค่ะ...มา" เธอจับมือผมแล้วเดินเข้าบ้านพร้อมกัน
ใจมันตุ๊มๆต่อมๆ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว
วูบไปวูบมา
"พ่อค่ะ" เสียงเรียกทำให้พ่อละหน้าจากทีวีหันมาทางพวกเรา
ผมค่อยๆโผล่ออกมาจากข้างหลังฝ้าย
"สวัสดีครับพ่อ" ผมยกมือไหว้
"พ่อค่ะ?"
"ฝ้ายกินไรมายังละลูก....?" พ่อไม่ได้แสดงอาอาการโกรธเกรี้ยว แต่พ่อทำเหมือนผมเป็นเพียงฝุ่นผงที่ปลิวว่อนไปมา
"พ่อค่ะ....ศินไหว้พ่อแล้ว จะไม่รับไหว้เขาหน่อยเหรอค่ะ"
"พ่อไม่เห็นมีใครมากับลูกเลยนิ.....ที่เห็นก็แค่ฝุ่นสกปรกที่ตอดเท้าลูกเข้าบ้านมาเท่านั้น" ผมกำหมัดแน่น ทำไมผมต้องมาทนให้คนอืนด่าผม เหยียบย่ำผมขนาดนี้......
ฝ้ายกำหมัดผมจนแน่น เธอมองหน้าผม ผมมองหน้าเธอ จนผมยอมคลายกำปั้นในที่สุด แต่มือของเรายังไม่คลายจากกัน
"พ่อค่ะ ฝ้ายว่าพ่อพูดแรงไปแล้วนะ"
"พ่อแค่พูดความจริง"
"แต่พ่อคะ....." ผมกระตุกมือฝ้ายเพื่อให้หยุดพูด เป็นลูกเถียงพ่อแม่ไปมีแต่ไม่ดี ถึงแม้เราจะทำอย่างมีเหตุผลก็เหอะ
"พอเถอะฝ้าย...อย่างน้อยพ่อก็ไม่ไล่ผมออกจากบ้านเหมือนตอนแรกๆ" ผมพยายามยิ้มให้เธอ
ผมไหว้ลาพ่อทันที ก้นยังไม่ทันได้แตะที่นั่งก็กลับซะแล้ว
แต่เหมือนเดิม พ่อมองไม่เห็นผมอยู่ดี
ฝ้ายเดินมาส่งผมที่รถ
"ฝ้ายขอโทษแทนพ่อนะค่ะ อย่าเพิ่งท้อ อย่าเพิ่งห่างจากฝ้ายนะ" เธอจับมือผมไว้แน่น คงกลัวผมจะถอย
"อย่าคิดมากเลยครับ ผมไม่หนีไปไหนหรอก รักขนาดนี้ จะไปไหนได้ไง " เธอจุ๊บปากผมเบาๆไปทีหนึ่ง ผมก็ยิ้มสิครับ แต่ไม่อยากตอบโต้ เพราะอยู่หน้าบ้าน
"ฝ้ายรักศินนะ"
"รับทราบครับ....เข้าบ้านเหอะ พ่อคงรอแล้ว" ผมรอจนเธอเข้าบ้านแล้วขับรถออกมา
ยังไม่อยากกลับบ้าน
"ว่าไงมึง?"
"พี่ศิน เลี้ยงเหล้าหน่อย วันนี้คะแนนควิซออก ผมผ่านนะ" มันโม้อย่างภาคภูมิใจ
"คะแนนมึงออก แล้วเกี่ยวไรกับกู" ได้คุยกับมันแล้วสบายใจขึ้นมาหน่อย ผมตอบตกลงในใจกับมันตั้งแต่แรกแล้ว แต่แค่อยากกวนตีนมันเฉยๆ
"โหพี่ ไม่ใจเลยอ่ะ"
"ร้านไหน?"
"ว่าแล้ว พี่ศินอ่ะ ใจดีที่สุด"
"อย่ามาเวอร์มึง บอกมาร้านไหน ไปเองนะ กูไม่ไปรับ เจอกันที่ร้านเลย"
"ร้าน........" ร้านที่มันบอก เป็นร้านไม่ไกลจากบ้านมันเท่าไร แต่มีชื่อเสียงใช้ได้
"อืมๆ "
ผมขับรถเรื่อยๆ
ไม่ได้รีบอะไร เพราะนัดมันไว้ตอนสองทุ่ม
เอ๊ย นั่นมันไอ้มอสนิ มันมาทำไรแถวนี้วะ
ผมกดแตรใส่มัน แล้วตี้รถเข้าเทียบฟุตบาธ
มันหันมามองงงๆ
จนผมลดกระจกลงนั่นแหละ
มันยิ้มแผล่เลย
"พี่ศิน มาทำไรเนี่ย?"
"กูนัดรุ่นน้องไว้แถวนี้อ่ะ แล้วมึง?"
"อ๋อ ผมพักแถวนี้อ่ะ นี่ออกมาหาไรกินนิดหน่อย"
"ขึ้นมาดิ กูไปด้วย" ไม่ต้องมีการซ้ำรอบสอง มันเปิดประตูเข้ามานั่งอย่างไว
ร้านอาหารตามสั่งธรรมดา แต่ไอ้มอสคุยไว้หนักว่าอร่อยมาก
ผมก็คนกินง่ายอยู่แล้ว อะไรก็ได้ แค่อิ่มก็พอละ
ระหว่างรอข้าวที่สั่งไป
ไอ้มอสชวนผมคุยเหมือนเราไม่ได้เจอกันมาซักสิบปี
"มอส มึงใจเย็นก็ได้ กูไม่ได้จะหนีไปไหน ไม่ต้องรีบพูด"
"ก็ผมมีเรื่องอยากคุบกับพี่เยอะแยะนี่นา"
"รักกูขนาดนั้นเชียว?"
"มากกว่าที่พี่คิดซะอีก" สะอึกเลย!!!!
"มึงมีพี่น้องกี่คน"
"ผมลูกคนเดียว พี่ก็ลูกคนเดียวนิ"
"รู้เหรอ?"
"เรื่องกล้วยๆ"
"ชอบเสือกเรื่องคนอื่นมากกว่าอ่ะดิ"
"ก็พี่ไม่ใช่คนอื่น"
"เออ นั่นดิ ก็กูเป็นรุ่นพี่มึงนี่นะ จะเป็นคนอื่นได้ไง" ตั้งแต่ผมเจอคุณเต้ย ผมรู้สึกว่าผมกำลังโดนผู้ชายด้วยกันจีบบ่อยๆ เหมือนคุณเต้ยมาเปิดก๊อกให้ผมรู้ว่านี่คือการจีบจากผู้ชายนะ และผมรู้สึกว่าไอ้มอสรุ่นน้องตรงหน้ากำลังทำแบบนั้นอยู่
"ศิน" เสียงเรียกชื่อผมมากด้านหลัง ผมต้องหันหลังไปมอง
"ลุงกัน!"
"ศินจริงๆด้วย" ลุงแกถลาเข้ามานั่งเก้าอี้ที่ส่างติดกับผม
ผมยกมือไว้แกแทบไม่ทัน
"ลุงสบายดีนะครับ"
"ลุงสบายดี ศินละ"
"ผมสบายดีครับ แล้วลุงพัน สบายดีไหมครับ"
"ก็ป่วยกระเสาะกระแสะตามประสาคนแก่แหละ ว่าแต่ศินเถอะ ทำไมจู่ๆหายตัวไป มีปัญหาไรรึเปล่า?"
"ผม....ผม แค่ กลับไอยู่บ้านนะครับลุง"
"แค่กลับบ้าน แล้วทำไมไม่ลากันซักคำละลูก หืม?" แกเรียกผมลูกแบบนี้ ก้อนความผิดแล่นมาจุกอกอุดปากผมไปหมดเลย
"มันกะทันหันนะครับลุง ผมขอโทษนะครับ" ผมยกมือไหว้แกอีกครั้ง
"พี่ศิน.....คือ ผม นั่งอยู่ด้วยนะพี่..........สวัสดีครับลุง"
ลุงกันรับไหว้มันแล้วหันมาตั้งใจคุยกับผมต่อ ไอ้มอสกลายเป็นมาหัวเน่าแบบเต็มรูปแบบ
ลุงอยุ่คุยกับผมจนทานข้าวเสร็จ
แกชวนผมไปบ้านด้วย แต่ผมบอกว่านัดกับเพื่อนไว้แล้ว
แต่ผมก็สัญญาว่าจะไปเยี่ยมแกให้ได้ในเร็วๆวันนี้
ไอ้มอสกินเสร็จก็ขอตัวกลับไปก่อน เพราะมันนัดเพื่อนเล่นเกมส์ไว้
"ศิน ไม่ได้หนีปัญหาอะไรไปใช่ไหม? จะหาว่าลุงเสือกก็ได้"
"โห อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับลุง ผมรู้ลุงเป็นห่วงผม"
"งั้นก็ตอบลุงมา"
"ผมกลับบ้านจริงๆครับ พอดีปัญหาที่คลี่คลายได้พอดี ผมเลยถือโอกาสกลับบ้านซะเลย อย่างที่บอก มันกะทันหันจนผมไม่ทันได้บอกใคร" อีกอย่างผมคิดว่าจะไม่เจอกับใครที่เกี่ยวข้องกับที่นี้อีกแล้ว แต่ผมลืมคิดไปว่า โลกเรามีทั้งความบังเอิญ โชคชะตา และความกลมๆของโลกใบนี้ อาจทำให้เราวนมาเจอกันอีก
ผมเลยเวลานัดมานิดหน่อยเพราะคุยกับลุงกันแบบติดลม
หาที่จอดได้ ผมก็รีบลงจากรถ
กะจะเข้าร้านเลย
"คิดว่าจะเบี้ยวกันซะแล้ว" ไอ้บอลมาดักรอผมตรงทางเข้า วันนี้มันแต่งตัวหล่อเป็นพิเศษนะผมว่า
"ทำไม ไม่เข้าไปรอในร้านก่อน"
"อย่าเข้าไปพร้อมกับพี่อ่ะ อีกอย่างพี่จะได้เลือกโต๊ะเองด้วย"
"ทำไม?"
"ก็พี่เป็นเจ้ามือนิ...เข้าร้านเหอะ" ไอ้นี่แปลกๆ
เข้ามาในร้าน คนค่อนข้างเยอะ ทำเลดีดีโดนจับจองไปหมดแล้ว
ไฟก็สลัวๆ เห็นชัดในระยะประชิดเท่านั้น
"ไงละมึง จะมีที่นังไหมเนี่ย"
"เอาน่าพี่ เดี๋ยวก็เจอ"
"ไอ้บอลๆ ทางนี้โว้ย"
ทางนั้นคงเห็นไอ้บอลไม่ยอมเดินไปหา เลยเดินมาหาซะเองเลย
"กูเรียกไม่หันนะมึง"
"ก็กูไม่อยากเจอพวกมึงตอนนี้นิ"
"ไอ้เชี่ย พวกกูเพื่อนมึงนะ.....อูย ดีครับพี่"
"อืม....นั่งกันกี่คนละ พี่กับบอลนั่งด้วยได้เปล่า ที่ดีดีไม่เหลือแล้ว"
"เชิญเลยครับพี่ มีที่ว่างอีกสองพอดี" มันเดินนำออกไปก่อน
"พี่ศินจะไปนั่งกับพวกมันทำไมนิ" น้ำเสียงไอ้บอลหงุดหงิดอย่างชัดเจน
"เอาน่ามึง หลายคนสนุกดี อีกอย่างนั่นเพื่อนมึงเองนะ"
"แต่ผมอยากอยู่กับพี่แค่สองคนนี่นา"
"งั้นคงต้องอยู่ในห้องนอนแล้วแหละ"
"เอาดิ" ไอ้นี่พลาลเว่ย
"กูประชด....อย่าดื้อน่าเด็กน้อย" ผมล็อคคอมันเข้ามาหนีบไว้
มันดิ้นนิดหน่อย แต่ก็หัวเราะออกมาจนได้
จนมาถึงโต๊ะนั่นแหละ ผมถึงได้ยอมปล่อยมัน
ผู้ชายเหล้าเข้าปาก ความสนิทก็เข้ามาเยือนในเวลาอันสั้น
"พี่เรียนปีไหนอ่ะ" เพื่อนไอ้บอลถามมา แต่พวกเรายังไม่ได้แนะนำชื่อกันเลย ก็เรียกพี่ๆ มึงๆ กันไปตามประสา
"สาม"
"เรียนหนักป่ะ"
"ก็ใช้ได้"
"ไอ้โร่ ถ้ามึงจะชวนพี่เขาคุยขนาดนี้ มึงพาพี่เขากลับไปคุยกันที่ห้องเลยดีไหม?" เพื่อนอีกคนพูดขึ้นมา
"ได้เหรอ?" ไอ้นี่ก็บ้าจี้ตาม ผมนี่หลุดขำกับความบ้าบอของพวกมัน
"กูจะไปรู้เหรอ ลองถามไอ้บอลดูดิ"
"เอาตีนกูไปคุบกับหน้ามึงก่อนไหมไอ้โร่"
"พี่ดูดิ....ไอ้บอลหยาบคายอ่ะ"
"พี่ศินผมไปห้องน้ำนะ ไปด้วยกันเปล่า?"
"กูยังไม่ปวด"
"กูไปๆ"
"พี่"
"หืม?"
"ผมขอเสือกนะ" จู่ๆไอ้เพื่อนปากดีของไอ้บอลก็ขยับก้นมานั่งซะติดผมเลย ผมตกใจเผลอขยับตัวออกห่าง แต่มันก็ยังขยับตามมาอีก ดูท่าแล้ว มันตั้งใจเสือกของจริง
"ก่อนเสือก บอกชื่อมึงมาก่อนดิ"
"อ้อ ผมชื่อโร่พี่"
"หมายถึงทาโร่?"
"ใช่พี่ แม่ผมชอบกินทาโร่ตอนท้องผม แต่พอเช้ามหาลัย เลยเปลี่ยนเป็นโร่อย่างเดียว เดี๋ยวมันไม่คูล"
"กูก็คิดว่าทาโร่ที่แปลว่าเผื่อกซะอีก กูว่าเหมาะกับมึงดี"
"โหพี่ พูดมาเหอะว่าผมขี้เสือก เพราะใครๆเขากพูดกับแบบนั้น" มันยิ้มรับซะตาปิดเลย มันน่ารักดีครับ ซนๆดี
"อยากเสือกเรื่องไรละ?"
"งั้นผมเสือกแบบไม่เกรงใจละนะ" นิสัยมันกวนๆเหมือนไอ้บอลเลย
"เชิญเสือกครับ" ความลับผมไม่มีหรอก
"พี่ชอบเพื่อนผมไหม?"
"ถ้าเหมือนน้องกูคนหนึ่ง กูชอบมัน แต่ถ้าแบบพร้อมจะพุ่งงเข้าหากัน ไม่วะ"
"นั่นดิ ผมก็ว่าพี่ไม่เหมือนคนที่จะชอบผู้ชายด้วยกันเลย แล้วทำไมเพื่อนผมไปชอบพี่ได้ละ"
"ไปถามมันเองดิ"
"พี่รูู้เปล่า...พอมีคนมาชอบมันมันนะ มันก็จะบอกว่ามีคนที่ชอบแล้ว"
"แล้วทำไมมึงรู้ว่าคนที่มันชอบคือกูอ่ะ?"
"ก็มันเล่นนั่งจ้องหน้าพี่ซะไม่ยอมแตะเหล้าเลย ปกติไอ้นี่เห็นเหล้ายิ่งกว่าเห็นนมแม่มันอีก วิ่งเข้าใส่ตลอด...เพื่อนผมมันชอบพี่มากเลยนะ เรียกว่าคลั่งได้เลยแหละ ยิ่งช่วงนี้มันอารมณ์ดีเป็นพิเศษ"
"ซักวันมันคงเลิกรู็สึกแบบนั้นไปเอง วันไหนมันได้เจอคนที่มันรักจริงๆ"
"ที่พี่ไม่ตอบรับมัน ไม่ใช่เพราพี่กับมันเป็นผู้ชายเหมือนกันใช่ไหม"
"ถ้ากูจะรัก กูก็จะรัก"
"ก็ดี....งั้นพี่ช่วยไรหน่อยได้เปล่า?"
"ช่วยไร?"
"ช่วยมองมันเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ไม่ใช่น้องชาย เผื่อวันหนึ่งพี่จะเห็นความจริงใจของมันบ้าง"
ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่ยกแก้วที่โร่เพิ่งชงให้จนก้นแก้วกระดก
ผมคงไม่ตอบคำถามของไอ้โร่อีก เพราะผมเคยตอบคำถามพวกนี้กับเจ้าตัวไปแล้ว
"โอ๊ย!!!" ทำไมมันปวดหัวขนาดนี้วะ แค่จะยันตุวลุกนั่ง ผมยังทำไม่ได้เลย
ต้องหลุ่นตุ๊บไปบนที่นอน
ที่นอน? แล้วผมมาอยู่บนที่นอนได้ยังไง
ผมจำอะไรไม่ได้เลย
สุดท้ายที่จำได้คือ ผมนั่งดื่มกับไอ้โร่ หลังจากนั้นสติการรับรู้ของผมก็ถูกตัดจนหมด
ผมพยายามเอามือคลึงขมับเบาๆเพื่อคลายปวดและเพื่อเรียกสติในเวลาเดียวกัน
ผมไม่เคยดื่มจนสติขาดขนาดนี้ ต่อให้เมาจนคลานแค่ไหน ผมก็ยังพอจำอะไรได้บ้าง แต่นี่ในหัวผมหลงเหลืออยู่แค่ความปวด
"โอ๊ย!! ปวดหัว" เหมือนมีอะไรหนักๆมาทับบนหัวผมเต็มไปหมด
จนผมผลอยหลับไปอีกครั้ง
คราวนี้ตื่นขึ้นมาอาการปวดหัวดีขึ้น
แล้วทำไมเสื้อผมเปียกๆ ในคอก็ไม่แห้งเหมือนตอนแรก
ลองเลียริมฝีปากดูก็ขมๆเหมือนยา หรือว่าตอนผมหลับมีใครเอายามาให้กิน อาการปวดหัวเลยดีขึ้น
แล้วใคร?
ผมสำรวจบรรยากาศรอบๆจากโคมไฟหัวเตียง ซึ่งก็ไม่ได้ชวยอะไรมาก มันเป็นเพียงแค่แสงสลัว เห็นชัดแค่มือตัวเองเท่านั้นเอง
ที่นี่ที่ไหน
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เวลากี่โมง มองข้างนอกก็ไม่เห็น คงเพราะท่านหนามาก แสงไฟจากข้างนอกข้ามาไม่ได้เลย
หรือว่าไอ้บอลพาผมมานอนบ้านมัน
พอสายตาเริ่มชินกับความมืด
ผมก็เห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงประตู ไม่รู้ว่ายืนอยู่นานแค่ไหนแล้ว แต่ผมเพิ่งเห็น
รูปร่างคุ้นๆ
"ไอ้บอล?" ผมลองเรียกชื่ออกไป แต่ไม่มีการตอบรับใดๆ
ผมทิ้งช่วงไปหลายอึดใจ เพื่อรอดูว่าใครอีกคนนั้นจะพูดหรือทำอะไร แต่ทุกอย่างยังคงสงบเงียบ
"ใคร?...............กูถามว่าใคร?" ความกลัวเริ่มโจมตีผมอย่างจัง เพราะถ้าเกิดไรขึ้นกับผมตอนนี้ การเอาตัวรอดของผมเท่ากับศูนย์ การป้องกันตัวเองติดลบด้วยซ้ำ แค่จะยันให้ตัวเองลุกขึ้นนั่งยังกลายเป็นเรื่องลำบากเลย
ถ้าเกิดโดนกระทืบขึ้นมาจริงๆ ตายติดพื้นแน่ๆ
ผมกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อหาตัวช่วยและทางหนีทีไล่
สมองคิด มือก็คว้าโคมไฟข้างหัวเตียง
เงานั่นเริ่มมีการขยับ ค่อยๆขยับเข้าใกล้ผมมากขึ้น มากขึ้น
"ใคร?" ยิ่งเห็นรูปร่างใกล้ขึ้น ผมก็ยิ่งคุ้น
เอาวะ! ผมกระชับโคมไฟด้วยมือทั้งสอง พร้อมหวดเต็มที่
"พรึบ!!" ไฟทั้งห้องสว่าง สว่างจนผมต้องกระพริบตาหลายครั้ง
"ไอ้มอส!!!!!"
"ก็ผมไง.....แล้วพี่คิดว่าใครละ?" นี่มันเรื่องอะไรกัน ผมงงไปหมดแล้ว แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง
มันขยับมานั่งตรงหัวเตียงข้างๆผม
มันยื่นมือจะจับตรงหน้าผาก แต่ผมเบี่ยงหลลบและปัดมือมันออก
"มึงมาอยู่นี่ได้ไง กูด้วย.....แล้วที่นี่ที่ไหน?" อาการปวดหัวค่อยๆกลับมาอีกแล้ว
"เรื่องมันยาว ผมขี้เกียจเล่า" มันทำท่าจะลุกขึ้น
"เชี่ยมอส กูจริงจัง"
"แล้วพี่เห็นผมกำลังเล่นอยู่เหรอ?" มันนั่งลงที่เดิมอีกครั้ง ผมว่ามันแปลกๆ ไม่เหมือนไอ้มอสกวนตีนคนเดิม
"กูอยากกลับบ้าน"
"ปวดหัวอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วพี่จะกลับได้ยังไง นอนพักก่อนเหอะ"
"ที่นี่ที่ไหน?"
"คอนโดผมเอง พี่ไม่ต้องกลัวหรอก ผมน้องพี่ไง หรือว่าพี่ไม่เชื่อใจผม" กูจะไม่เชื่อก็เพราะมึงพูดแปลกๆแบบนี้นี่แหละ ปกติมันเคยพูดอะไรแบบนี้ที่ไหนละ
มันเหมือนจะยื่นมือมา แต่ก็ชักมือกลับแทบจะในทันทีเหมือนกัน
"กินยาหน่อยนะพี่ ผมไม่รู้พี่โดนตัวไหนมาถึงได้แฮงค์แล้วก็ปวดหัวขนาดนี้" มันยื่นน้ำก้ับยาให้ผม ผมก็รับมากิน
"กูโดนยาเหรอ?"
"อืม...." ทำไมถึงว่าผมถึงเป็นได้ขนาดนี้ แม่ง ใครมันทำวะ
"แล้วนี่กี่โมงละ?"
"ตีสี่"
"แล้วมึงทำไรยังไม่นอนอีก"
"ก็เป็นห่วงพี่ แค่อยากเฝ้า"
"ไปนอนได้แล้ว กู ไม่ค่อย ปวดหัวแล้ว" ความเกรงใจวิ่งปรี๊ดเข้าสู่หัวใจทันที
มันไม่ตอบรับอะไร แต่ก็ยอมลุกไปโดยดี
"ขอบใจ" มันหันกลับมายิ้มรับคำขอบคุณจากผม
รอยยิ้มที่ดูยังไงก็ไม่ใช่ยิ้มจริงๆ
แต่ผมไม่มีเวลามานั่งคิดวิเคราะห์ไรทั้งนั้น
เพราะความง่วงกำลังดึงสติของผมให้ขาดจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ไม่คุ้นกับตัวละครชื่อ "มอส" ภาคแรกยังไม่ได้ออกมาใช่ป่าว? แบบว่านานจนลืม 555
ว่าแต่ว่า....ใครวางยาศินหว่า? พวกเพื่อนเจ้าบอลใช่ป่ะ?
-
:3123::pig4: :3123:
-
พ่อฝ้ายโกรธอะไรศินหนักหนาฟ่ะ :katai1:
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนถึง reply นี้
เหมือนจะดี .. คืออ่านได้เพลิน ๆ
แต่ความคลุมเครือที่ปูมา ... มันนานไป
คือไม่คลี่คลายสักปมเดียว นอกจาก "อ้าว นั่นพ่อฝ้ายเหรอ"
แล้วก็กลับมาคลุมเครือต่อ ... เรื่องมันก็เลยเบื่อ ๆ
เหมือนวิ่งวน วนเวียน ... ที่สำคัญ ตัวละครเยอะเกิน
ตัวเก่าก็ยังไม่ได้ไปไหน ตัวใหม่ก็เข้ามา ...
เอาไว้ END เมื่อไหร่ ถ้าไม่ลืม จะกลับมาอ่านใหม่อีกสักรอบนะคะ
-
มอสคือรุ่นน้องที่มหาลัยใช่ป่ะ
เรื่องยาบอลรู้เรื่องหรือเปล่า
ตกลงพศินไม่ใช่หมาคอนโดที่แท้จริงใช่ไหม
ถ้าอย่างนั้นใครกัน ที่เป็นหมาคอนโด
-
อิอิ ก็เรื่อยๆ นะ สนุกดี คันยุบยิบเป็นช่วงๆ ตัวเอกคือพศินที่รักฝ้ายมาก ชอบ
-
แอบงงบางช่วงบางตอน แต่รอต่อไป
-
รอๆอ่านครับ สนุกดี
-
มีปมมาเพิ่มละ ทำไมถึงวางยาล่ะ
-
เรื่องนี้ช่างลึกลับซับซ้อน มีปริศนามากมายยิ่งนัก
-
o13
-
:katai1: :katai1:
-
ขออนุญาตชี้แจงนิดหนึ่งนะครับ
เรื่องนี้เป็นเรื่องเบาสมองนะครับ ฮ่าๆๆๆๆ
ไม่ได้เครียดหรือมีปมอะไรเลย
ดำเนินไปเรื่อยๆนะครับ
"อืมมมมม" ผมรู้สึกตัวอีกทีก็เกิดอาการคอแห้ง ส่วนอาการปวดหัวไม่มากเท่าตอนแรก ปวดแค่นี้ผมทนได้
แต่พอจะลุก ก็ล้มตึงลงบนเตียงอีกครั้ง สงสัยผมลุกเร็วเกินไป
"มอส"
"ไอ้มอส หาน้ำให้หน่อย"
"มอสสสส" ผมเรียกมันอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ จนอาการเจ็บคอรุนแรงขึ้น
ผมเลยพยายามยันตัวขึ้นจากที่นอนอีกครั้ง
กี่โมงแล้ววะเนี่ย
สรุปในห้องนี้ไม่มีกลางวันใช่ไหม มืดตลอด แต่สายตาผมก็เริ่มชินกับความสลัวแบบนี้
จู่ๆก็มีแก้วน้ำยื่นมาตรงหน้า
"ขอบใจ" ผมรับมาดื่มอย่างเร็ว คงเร็วไปหน่อยเลยหกใส่เสื้อเลย
อาการเจ็บคอค่อยดีขึ้นหน่อย
ผมยื่นแก้วให้มัน
มันก็รับไปแต่โดยดี
"หิวยัง?"
"เปิดไฟ"
"กูบอกให้เปิดไฟไง!"
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าไม่กี่ก้าว
ไฟในห้องก็สว่างพรึบ
และวินาทีนั้น ตัวผมชาไปหมดแล้ว
แต่ตากลับไม่หลุดจากโฟกัสคนตรงหน้า
"เงียบแบบนี้หมายความว่าไง?"
"................"
อีกคนค่อยๆเดินมานั่งตรงปลายเตียง นั่งหันหลังให้ผม
แต่ผมก็ยังคงจับจ้องเขาอยู่อย่างไม่ละสายตา
ผมกำลังโดนสะกดจิต!
"จะไม่ยอมพูดกันหน่อยเหรอ?" น้ำเสียงราบเรียบแต่ผมกลับรู้สึกว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น
"................."
"ขอโทษดิ กูมาให้มึงขอโทษแล้วไง"
"ผม ขอ โทษ" เสียงผมที่ออกจากปากไม่ได้ต่างจากเสียงกระซิบเลย
"คิดว่าเป็นใบ้ไปแล้วซะอีก ปล่อยกูพูดคนเดียวตั้งนาน"
เขาหันมาพูดยิ้มๆให้ผม
"กะพริบตาบ้างก็ได้ ไม่ต้องจ้องกูขนาดนั้น......รู้ว่าคิดถึง"
นั่นแหละผมถึงเรียกสติตัวเองมาได้
ก้มหน้ากะพริบตารัวๆเพราะรู้สึกว่าแสบตาจริงๆ
"หลับจนกูนึกว่ามึงจะไหลตายไปแล้วซะอีก....บ่ายแล้ว หิวยัง"
ผมส่ายหัว
ผมหยุดจ้องหน้า คุณเต้ย ไม่ได้จริงๆ
ผมไม่ได้คิดอะไรในหัวเลยตอนนี้
แค่บังคับสายตาให้หยุดมองไม่ได้จริงๆ
สมองผมหยุดสั่งการไปแล้ว เห็นแค่ปากเขาขยับไปมา
ผมขอเวลาตั้งสติ เรียบเรียงเรื่องราวก่อน
ผมล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ค่อยๆหลับตาลง
ภาพสุดท้ายที่เห็นคือเขากำลังเดินมาตรงหัวเตียงแต่เป็นอีกฝั่งที่ว่าง
และผมรู้สึกว่าเตียงยวบ ไออุ่นจากตัวเขาทำให้ผมพลอยอุ่นไปด้วย ทั้งที่เมื่อกี้แอร์หนาวมาก
ผมคงกำลังฝันอยู่...................และดูเหมือนฝันนี้ ก็ทำให้ผมยิ้มได้
ยิ้มทั้งที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นฝันดีหรือฝันร้าย
ผมลืมตาขึ้น ก็เห็นหลังของใครอีกคนนอนอยู่อีกฝั่งของเตียง
ผมจำได้ ผมเคยนั่งจ้องหลังของคนๆนี้
"คุณเต้ย" ผมลองเรียกออกไป แต่เบามากไม่ต่างจากการกระซิบเลย
"หืม?" เขาก็ขานรับมาเบาๆเหมือนกัน แต่ก็ไม่ยอมหันหน้ามา ซึ่งผมก็ว่าดีแล้ว
"ไม่โกรธผมเหรอ?"
"โกรธจนหายโกรธ โมโหจนเลิกโมโห คิดถึงจนเลิกคิดถึง อยากเจอจนกลายเป็น............เฉยๆ"
แล้วคุณเต้ยก็พลิกตัวกลับมา ยิ้มใส่ตาผม
"ลุกเหอะ....กูหิวแล้ว"
ความรู้สึกผมตอนนี้คืออะไร
พอสติผมเริ่มมา
ชริบแล้ว นี่ผมหายมาวันหนึ่งกับคืนหนึ่งเต็มๆ
ป่านนี้ที่บ้านไม่ไปแจ้งความคนหายแล้วเหรอ?
บ้า!!!มิสคอลเป็นร้อย
ผมเลือกโทรหาที่บ้านก่อน โดนนายแม่บ่นไปตามระเบียบ
ที่จริงท่านยังบ่นไม่เสร็จหรอก....ผมขอวางสายก่อนจะโทรไปหาฝ้าย ให้เธอบ่นต่ออีก
"ครับฝ้าย...."
"ศินหายไปไหนมา.....รู้ไหมว่าฝ้ายเป็น่วงแค่ไหน ฮึกๆๆ" อ้าว ร้องไห้ซะงั้น
"ฝ้ายอย่าร้องสิครับ ผมดื่มมากไปหน่อย แฮงค์เพิ่งฟื้นนี้แหละครับ นอนบ้านเพื่อน ไม่ต้องห่วงนะ"
"ก็คนมันรัก จะไม่ให้ห่วงได้ไงละคะ ฮึกๆๆ"
"ครับๆๆๆ งั้นตอนนี้หมดห่วงแล้วนะ พรุ่งนี้ผมไปรับที่บ้านนะครับ" ผมไปรับไปส่งฝ้ายบ่อย แต่แค่หน้าบ้านเท่านั้น
"ไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหมค่ะ?"
"นอกจากปวดหัว ทุกอย่างก็ปกติครับ" คุยกันอีกนิดหน่อย ผมก็วางสาย
"แฟนคนเดิมเหรอ?"
"ครับ ฝ้าย"
"สวยดีนิ ตาถึงเหมือนกันนิ.....ไปล้างหน้าดิ เดี๋ยวออกไปหาไรกิน กูหิวละ"
"ครับ" ผมว่าง่าย เดินเข้าห้อง แต่ต้องผ่านคุณเต้ย เพราะมันเล่นยืนซะที่ประตูเลย ผมเลยต้องเบี่ยงตัวเข้าไปแทน
ผมออกจากห้องน้ำก็ทำหน้าหมางงหน่อยๆ
เพราะกลิ่นเสื้อผ้าตัวเองเริ่มเปรี้ยวแล้ว
"ไปหยิบของกูในตู้ไป........ขืนใส่ชุดนี้ไปอีก กูได้แดกข้าวไม่ลงกันพอดี"
ผมก็ว่าง่ายอีก
สั่งให้ทำไรทำหมด
ผมว่าสติเสตอะผมยังมาไม่ครบแน่เลย ไม่รู้มันไปค้างอยู่ที่ไหนบ้าง
มานั่งกินข้าวด้วยกันแถวๆคอนโด
ผมยังไม่กล้าชวนคุยด้วยเท่าไร
ความผิดติดตัวส่วนหนึ่ง อีกส่วนคือ ผมรู้สึกคุณเต้ยไม่เหมือนเดิม
มันสงบ สงบจนน่ากลัว
"จ้องหน้ากูอีกแล้ว"
"ผมเปล่า" รีบก้มๆ
"สบายดีป่ะ?" นั่งกินไปคุยไป มันดูสบายๆ ชิวๆ ส่วนผมนี่เกร็งจนเหน็บชาแดกไปทั้งตัวแล้ว
"ก็.....ดีครับ"
"เป็นคนรวยดีๆไม่ชอบ ชอบมาเป็นคนจน ชอบความลำบาก ชอบมาทำให้คนอื่นรู้สึกดีด้วยแล้วหายไป ชอบแบบนี้เหรอ?"
"ผมขอโทษ" ผมไม่รู้ว่าคุณเต้ยรู้เรื่องผมมากน้อยแค่ไหน แล้วรู้ได้ยังไง
"มึงบอกกูไปแล้ว......ไข่เจียวกุ้งสับ มึงชอบ " มันตักใส่จานผม
ผมยังไม่รู้ตัวเลยตอนนี้กำลังรู้สึกอะไรอยู่
ดีใจ?
หรือเสียใจ?
หรือกลัว?
มันอึนๆ หนักๆทั้งในหัวและ ใน ใจ
"เฮีย.....อ้าวพี่ศิน ยังไม่กลับอีกเหรอ" ไอ้มอสไม่รู้มาจากไหน แต่จู่ๆก็มานั่งร่วมโต๊ะกับเรา
"กลับได้ไงมึง เพิ่งฟื้นเนี่ย" ไม่ใช่ผมตอบนะ แต่เป็นอีกคนตอบ
แล้วสองคนนี้รู้จักกันเหรอ?
ต้องรู้จักกันสิ เพราะผมเจอไอ้มอสในห้องคุณเต้ย
"แล้วเฮียกับพี่ศินรู้จักกันได้ไงอ่ะ ผมไม่เห็นเคยรู้เลย"
"เพื่อนกัน นานแล้ว" คุณเต้ยตอบ ผมก็ได้แต่ครับๆเออออไปด้วย
"แล้วมึงกับ...." ผมพยักหน้าไปทางคุณเต้ย
"อ้อ.....ผมเป็นน้องของเฮีย ลูกพี่ลูกน้องอ่ะ แต่ผมเพิ่งย้ายมาอยู่นี่ไม่ถึงปี กว่าจะขอพ่อกับแม่มาได้ แทบตาย....ผมว่าบางทีโลกเรามันก็กลมจนน่ากลัวนะ ไปๆมาๆ รู้จักกันหมดเลย" ใช่ กลมจนน่ากลัว และผมก็กลัวไปแล้วด้วย
"พี่ศิน ไหนๆก็มาแล้ว ไปนอนห้องผมนะ เล่นเกมส์กัน เฮียด้วยเลย ทั้งสองคนผมชวนมาเล่นด้วยกันตั้งนานแล้ว แต่ไม่ยอมมากันเลย"
"กูต้องกลับบ้าน หายมาเป็นวันเป็นคืนแล้ว"
"โทรศัพท์เขาสร้างไว้โทรหากันเวลาไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับ ไม่ได้มีไว้ชาร์ตแบตอย่างเดียว....พี่ก็โทรไปบอกที่บ้านดิ ว่าขอนอนค้างบ้านเพื่อนอีกคืน...หรือกลัวพี่ฝ้าย"
"มั่วละมึง ฝ้ายไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกู" ใขขณะที่ผมกำลังแข่งกันพูดหับไอ้มอส คุณเต้ยกลับนั่งกินโนน่นี่นั่นอย่างสบายใจ
คือเขาไม่โกรธผมแล้วใช่ไหม
เขารู้สึกเฉยๆกับผมแล้วใช่ไหม??????????????????
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ไม่มีปม?
อ่อ ไม่มีปม มีแต่ "ความลับ" เยอะแยะไปหมดเลย
-
:katai1: :katai1: :katai1: อีเต้ยน่ากลัวจริงๆ
-
:confuse: เต้ยรู้ได้ไงว่าพศินไม่จน
-
กรี๊ดดดดด อิคุณเต้ยอยู่ดีๆก็โผล่มาไม่ให้ตั้งตัวเลยยยย
จะเป็นไงต่อเน้อออออ
-
คุณเต้ยได้รับค่าตัวแล้ว
-
เต้ยคงไปเจอศิน ตอนโดนยาแหงๆ ดีแล้ว
นึกถึงความสัมพันในอนาคตกันและกันไม่ออกเลยแฮะ
-
:ruready
ก็ยังงงๆ อยู่นะ เริ่มมาต่อเลยจะได้รู้ที่มาที่ไป
-
ทำไมอ่านแล้วงงๆ นานจนลืมไปหมดล่ะเนื้อเรื่อง :hao4: :hao4:
-
เดี๋ยวๆๆ จะว่าไม่มีปมก็ใช่ จะว่าไม่มีก็ไม่ใช่ มันบับบ :really2: :really2:
-
รอติดตามตอนต่อไป ยาวๆหน่อย
-
ผมทนคำทิ่งแทงของไอ้มอสไม่ไหวหรือง่ายๆก็คือผมอยากตัดรำคาญมันซักทีเลยยอมนอนอยูเล่นเกมส์กับมันซักคืนหนึ่ง
ไอ้มอสน้องรักมันเลยชิ่งกลับไปเก็บห้องก่อน สงสัยห้องมันคงรกมาก ซึ่งก็ไม่ได้ต่างจากห้องผมเท่าไรเลย
ก็ห้องนอนมันห้องส่วนตัวของเรา เพราะงั้นเราจะทำอะไรกับห้องเราก็ได้
จะมีก็แต่แม่กับฝ้ายเท่านั้นแหละบ่นตลอดว่าเก็บห้องให้เรียบร้อย หนักเข้าผมไม่เก็บ ก็ลงมือทำให้ซะเองเลย
"คิดไร?"
"เปล่าครับ..."
"อืม.." ผมไม่เข้าใจว่าคุณเต้ยไปหิวอะไรมาจากไหน ผมนะอิ่มนานแล้ว ที่นั่งอยู่นี่ก็นั่งรอมันนี่แหละ
"ลุงพันยังทำงานอยู่ที่นี่ไหมครับ?" ผมชวนคุยเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบเกินไป
"ทำ"
"แต่ตอนนี้ออกมาผมไม่เห็นแกเลย"
"แกทำตอนค่ำๆ ป่านนี้คงมาแล้วแหละ....คิดถึงแกเหรอ?"
"คิดถึงสิครับ คนเคยคุย เคยทำงานด้วยกัน"
"งั้นมึงก็คงคิดถึงกูด้วยสิ...."
"...................." ปากพาซวยอีกแล้วกู
"ทำหน้าแบบนั้นทำไม กูก็พูดตามตรรกะที่มึงว่าไง มึงกับกูก็เคยคุย เคยกินด้วยกัน มันก็ต้องคิดถึงกันสิ ใช่เปล่า?"
"ก็......มีบ้างครับ"
"อืม" ผมโคตรจะอึดอัดกับคำว่า อืม ของมันมากเลย
ไม่รู้มันหมายความอืม ว่ารับทราบ
อืม เห็นด้วย
หรืออืมแค่ให้มันผ่านๆไปเพราะขี้เกียจพูดยาว
ผมเลยตัดสินใจเก็บปากเก็บคำให้สนิทจะดีกว่า
และทั้งโต๊ะก็เงียบจนมันกินเสร็จ
ระหว่างทางเดินกลับคอนโด
มันก็ยังเงียบอีก
ผมเคยจินตนาการว่าถ้าผมกับมันได้กลับมาเจอกันอีกครั้งจริงๆจะเป็นยังไง
มันต้องโกรธผม
ด่าผม
ต่อยหน้าผม
หรืออะไรก็ตามที่ไม่ใช่แบบนี้
แบบที่เป็นอยู่ตอนนี้โคตรจะไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดไว้เลย
"โอ๊ย!!"
"เดินระวังหน่อยสิมึง ใจลอยไปถึงไหนแล้วเนี่ย" ผมพยักหน้าขอโทษคนที่ผมเดินชน แต่ชนไม่แรงเท่าไร แค่เฉียดๆไหล่ไป เพราะได้คุณเต้ยดึงตัวผมไว้ทัน
ผมหันมองรอบตัว ผู้คนเริ่มหนาตาขึ้น ก็มันเป็นเวลาที่ต้องหาอะไรกิน
บางคนเดินคนเดียว
บางคนเดินเป็นคู่
บางคนเดินกันเป็นกลุ่ม
"ไปได้แล้ว....." มันดึงสติผมกลับมาอีกครั้ง ผมว่าสติผมหลุดบ่อยไปแล้วนะ เพราะฤทธิ์ยาหรือฤทธิ์เต้ยวะ....ไม่ไหวๆ
"คุณนั่นมันไม่ใช่ทางกลับคอนโดนิ" ทางกลับคอนโดมันต้องเดินตรง แต่นี่มันดันเลี้ยวซ้าย
"กูจะเข้าเซเว่นหน่อย"
"งั้นผม...."
"ไปช่วยกูถือของเลย"
"เอ๊ย!!" ก็มันเล่นมาลากแขนผม ลากเลยนะครับ
"ซื้อชาเขียวขวดเดียวนี่นะ แล้วไหนบอกจะให้ผมช่วยถือของไง" ผมเริ่มโวยวายตามประสา เพราะผมตั้งใจจะกลับห้องก่อน
"ก็กูรำคาญสายตาพนักงานที่มองนี่หว่า เลยคว้าชาเขียวมาได้ขวดเดียว"
"ก็คุณเล่นยืนเลือกและวิจารณ์ถุงยางซะขนาดนั้น เป็นผม ผมก็มอง"
"เค้ามองเพราะกูหล่อเหอะ"
"ขี้เห่อตัวเองตลอด" ผมหลุดขำออกมา คุณเต้ยเป็นแบบนี้เสมอ หลงตัวเองแต่ก็ไม่ผิด เพราะมันหล่อจริง
"มึงจำได้ด้วยเหรอ?" มันเดินนำหน้าผมแต่แบบถอยหลัง
สายตาแบบนี้แหละคุณเต้ยที่ผมรู้จัก ผมหลุดยิ้มออกมา
"คุณเดินดีดี เดี๋ยวก็ล้มหรอก" นั่นแหละมันถึงยอมกลับมาเดินแบบปกติ
"ลุงพัน!!!" ผมวิ่งตะโกนตั้งแต่ยังไม่ถึงเซฟเอาส์
ส่วนลุงพันก็วิ่งออกมาทันที
"ศิน!"
"ดีครับลุง" ผมยกมือไว้แก แกก็เข้ามาตบไหล่ตบบ่า คล้ายๆกอด แต่ก็ไม่ใช่กอดซะทีเดียว
"ลุงสบายดีไหมครับ" ผมพยักหน้าเชิงขออนุญาตพาลุงพันไปนั่งคุยที่ม้าหิน
"อืม" อีกละ
"ก็เรื่อยๆแหละตามประสาคนแก่....แล้วเอ็งละ จู่ๆก็หายไป หายไปไหนมา?"
"ผม....ผมแค่กลับไปอยู่บ้านเท่านั้นเองครับ" ผมแอบมองหน้าคุณเต้ยนิดหนึ่ง ดูมันจะไม่ได้สนใจบทสนทนาก็ผมกับลุงเท่าไร เห็นนั่งกดโทรศัพท์ยิกๆ
"คุณ....ขึ้นห้องไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมตามไป ขอคุยกับลุงพันอีกแป๊บ"
"กูนั่งรอแป้งอยู่...แต่ทักแชทกูมาบอกจะถึงละ"
"อ้อ" หน้าแตกเลยกู...
"แล้วทำไมไม่บอกกันบ้างว่าจะกลับบ้าน จู่ๆหายไป รู้ไหมทุกคนเป็นห่วงแค่ไหน"
"ผมขอโทษนะลุง พอดีกะทันหันไปหน่อยเลยบอกใครไม่ทัน"
"ช่างเถอะ เอ็งไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แล้วนี่สบายดีไหม"
"ผมสบายดีครับ....กลับไปเรียนแล้วด้วย แต่ต้องลงเรียนซ้ำ เสียเวลาไปปีหนึ่ง"
"อย่าคิดมาก อย่างน้อยก็ได้กลับไปเรียน ถือซะว่าหนึ่งปีที่หยุดไป เอ็งไปเรียนประสบการณ์ชีวิตจริง ได้ทำงานจริง ได้พบเจอผู้คนในรูปแบบต่างๆ ทุกอย่างคือการเรียนรู้ทั้งนั้นแหละ"
"โหลุง.....พูดงี้ผมมีกำลังใจเพียบเลย"
"แล้วนี่ไปไงมาไงละ....คุณเต้ยไปรับมาเหรอ?"
"คือ...." นั่นดิ แล้วผมมานี่ได้ไง
"ผมไม่ได้ไปรับมันมา....แต่ผมไปหิ้วมันมาต่างหาก" สงสัยพอขึ้นห้องต้องถามให้ละเอียดซะแล้ว
"ศิน!!!!"
"คุณแป้ง"
คุณแป้งลงจากรถแล้วรีบวิ่งมา ผทนึกว่าจะหยุดแค่ตรงหน้าผม
แต่เปล่าเลย เธอกลับสวมกอดผมซะงั้น
ผมจะทำไรได้ละครับ ยืนนิ่งๆให้เธอกอดสิ อีกนิดคือเอามือตบไหล่เธอเบาๆ
"ฝ้ายพอแล้ว.....เต้ยหึง" มันดึงคุณแป้งออกจากตัวผม ถึงจะดึงเบาๆก็เหอะ
"เต้ยอ่ะ....... ก็แป้งคิดถึงศินนี่นา....พอเต้ยแชทไปบอกว่าศินมา แป้งยกเลิกนัดกับเพื่อนแล้วก็เหยียบมาเลย"
สรุปผมก็ไม่ได้เล่นเกมส์กับไอ้มอสและไม่ได้นอนห้องไอ้มอสด้วย
มันโวยวายนิดหน่อยแต่ก็ต้องยอมเพราะแป้งเป็นคนออกปากขอเรื่องนี้เอง
"น้องมอสขาาาาาาาา คืนนี้อย่าเพิ่งเล่นเกมส์กันเลยนะค่ะ พี่ขอตัวศินไปคุยด้วยก่อนนะ พวกพี่ไม่ได้เจอกันตั้งนาน นะค่ะน้องมอส สัญญาเลย เดี๋ยวพี่จะซื้อขนมเจ้าอร่อยมาฝากน นะค่ะ" เล่นอ้อนซะขนาดนี้ ถ้าเป็นผมนะ ผมยอมถวายหัวแถมตัวไปแล้ว
ไอ้มอสก็ไม่ต่างจากผมเลยครับ
ได้แต่พยักหน้าแล้วก็ยิ้ม
ได้ตามที่ขอ คุณแป้งก็กลับห้อง แต่ไม่ใช่ห้องตัวเองนะครับ ห้องคุณเต้ยนี่แหละ
ผมก็เห็นด้วย ถ้าผมไปห้องคุณแป้ง คงไม่เหมาะสมเท่าไร
"แล้วเดี๋ยวกูจะกลับมานอนด้วย ถ้าง่วงก็นอนก่อนเลย"
"ทำไมต้องเป็นผมทุกทีที่ต้องเสียสละ" มันเริ่มออกอาการงอแง
"เอาน่ามึง กูกับมึงเจอกันที่มหาลัยเกือบทุกวัน"
"แล้วมันเหมือนกันที่ไหนละ?"
"งอแงมาก เด๊่ยวกูโบกเลย.....เอาน่า เด๊่ยวมานอนด้วยไง" ผมลูบหัวมันเบาๆ
"ผมไม่ใช่ลูกหมา ไม่ต้องมาลูบหัว" แน่ะเขิน เพราะผมเห็นมันแอบยิ้ม
บทสนทนาทั้งหมดผูกขาดอยู่แค่ผมกับคุณแป้ง
ส่วนมันนั่งกินเค้กดูทีวีไปเรื่อย....คุณเต้ยชอบกินเค้ก
"แล้วนี่จะมาเยี่ยมกันอีกไหมเนี่ย?"
"มาสิครับ" ผมเห็นมันหันมามองแวบหนึ่งด้วย
ผมก็เล่าเรื่องของผมให้ฟัง แต่ก็ไม่ได้ทุกเรื่อง ส่วนมากจะเป็นเรื่องราวในมหาลัยซะมากกว่า
บ่นไปตามเรื่อง วิชานี่ยาก วิชานั่นอาจารย์ขี้บ่น สั่งงานเยอะ ได้เกรดยาก
เหมือนมานั่งแลกเปลี่ยนประสบการณ์ของกันและกันมากกว่า
ส่วนเรื่องที่ผมเป็นใคร มาจากไหน ผมไม่ได้เล่า
เพราะผมก็คือผม คนธรรมดาคนหนึ่ง
ที่ไม่ว่าจะเป็นยามศิน หรือนายพศิน ก็คนๆเดียวกัน ความรู้สึกและการกระทำทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม
"ศินรู้ไหม ช่วงแรกๆที่ศินหายไป พวกเราเป็นห่วงศินมาก โดยเฉพาะเต้ย...."
"แป้งครับบบบบ....พูดมากไปแล้วนะ" สองคนนี่มันยังไง ดูเมือนจะสนิทและหวานกันมากกว่าเดิม หรือว่าจะกลับมาคบกันอีก
แต่ผมก็ไม่กล้าถามเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว
คุณแป้งขอตัวกลับไปนอนเมื่อเวลาเลยเที่ยงคืนไปแล้ว
คุณแป้งคุยเก่งมาก ชวนผมคุยตลอดเลย
"งั้นผมไปนอนห้องรุ่นน้องผมนะ"
"อืม...."
"พี่ศิน....ผมต้องกลับบ้านด่วน แม่โทรเรียกตัว ขอโทษด้วยนะครับ"
เชี่ย!!!! แล้วกูจะนอนไหนละเนี่ย
ผมหยิบโน้ตที่แปะตรงประตู ในหัวก็คิด
หรือว่าจะกลับบ้านดี
กลับบ้านดีกว่า
แต่ผมคงต้องกลับไปเอาเสื้อผ้าที่ห้องคุณเต้ยก่อน
ผมเคาะห้องสองที ประตูก็เปิด
ผมเดินเข้าห้องมาก่อน มันปิดประตูแล้วก็เดินตามมา
"ไอ้มอสต้องกลับบ้านด่วน ผมเลยกะว่าจะกลับบ้าน นี่ก็แวะมาเอาเสื้อผ้า ส่วนของคุณเดี๋ยวผมเอาไปซักให้ก่อนแล้วจะฝากมากับไอ้มอสทีหลัง"
"ขับรถไหวแล้วเหรอ?" อาการมึนๆมันก็ยังมีอยู่หน่อยๆ
"ก็พอได้ครับ"
"ตามใจ...."
"ครับ"
"แต่ถ้าเกิดไรขึ้นมา ทุกคนคงโทษกูที่ไม่ห้ามมึงไว้"
พูดซะขนาดนี้ งั้นมึงบังคับให้กูนอนที่นี่เลยดีกว่ามั้ง
"ผม....."
"ถ้าไม่อยากนอนเตียงเดียวกัน นอนตรงโซฟานี้ก็ได้ ผ้าห่มกับหมอนสำรองกูส่งซักหมดแล้ว เอาผ้าเช็ดตัวมาห่มแทนละกัน" เชี่ย!! เมื่อยก็เมื่อย หนาวก็หนาว
เอาวะ เกิดเป็นผู้ชายต้องมีใจอดทน
แม่ง หนาวเว่ย!!!
เจ็บตัวไปหมดแล้วเนี่ย
เอาวะ
ผมค่อยๆเดิน ค่อยเปิดประตูห้องนอน
ค่อยๆคลานขึ้นเตียง
แล้วก็ค่อยๆดึงผ้าห่มที่เหลือกองไว้ของมันมาห่ม
เตียงของมันกว้าง ผ้าห่มมันก็ใหญ่ ส่วนหมอนไม่เป็นไร หนุนแขนตัวเองแทนก็ได้
สบายขึ้นเยอะ พอจะเคลิ้มๆหลับ
"ขยับมาหนุนหมอนนี่มา" มันขยับตัวเอง พร้อมเลื่อนหมอนมาทงผมนิดหน่อย หมอนก็มันก็ยาวใช้ได้ นอนสองคนได้สบาย
"ขอบคุณครับ....แล้วผมทำคุณตื่นรึเปล่าเนี่ย"
"อืม..." สาบานเลยถ้ามันพูดอีกครั้งเดียว ผมจะหาอะไรมาอุดปากมันจริงๆ
อ้าว ดันตาสว่างนอนไม่หลับซะงั้น
"นอนไม่หลับเหรอ"
"ครับ..." ผมคงขยับตัวมากไปหน่อยเลยทำให้มันตื่น
"ถ้ากูไม่เจอมึงเมื่อคืนก่อน มึงคิดจะมาหากันบ้างไหม?"
"............................................ไม่รู้"
"มึงนี่ใจร้ายจัง..........ดีแล้วละ ที่กูรู้สึกเฉยๆกับมึงไปแล้ว ไม่งั้นป่านนี้กูคงปวดใจน่าดู"
"ครับ...."
"มึงหล่อขึ้นนะ ดูดีขึ้นเยอะ......"
"คุณก็เหมือนกัน"
"แต่กูกลับชอบเหี้ยศินคนที่เคยทำงานที่นี่มากกว่า"
"...............................................ผมก็คือผมนี่แหละครับ จะเหี้ยศินหรือพศินก็เหมือนกัน................................จุ๊บ........................เห็นไหมครับ เหี้ยยังจูบเหี้ยได้เหมือนเดิม"
"หึหึหึ...." มันหัวเราะแค่นั้น แล้วก็หันหลังให้ผมทันที
ส่วนผม เชี่ย!!!!!!!!!!!!!กูทำไรไปวะ
"เหี้ยของจริงต้องจูบปากเว่ย.......ไม่ใช่จุ๊บหน้าผากเหมือนเด็กอนุบาลแบบนี้" มันพูดเสียงขรั้วหัวเราะ
พอแล้วครับไอ้คุณเต้ย!!!!!! แค่นี้กูก็อายจนแทบจะมุดเตียงหนีมึงอยู่แล้ว
ผมบอกแล้วว่ามันไม่ได้มีปมอะไร
ทั้งเรื่องมีแต่ความน่าเตะของสองหนุ่มเท่านั้นแหละครับ
แล้ววจะมาอัพต่อพรุ่งนี้นะครับ............................(ถ้าว่าง)
ขอบคุณครับ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ก็ยังคงเป็นเหี้ย เหมือนเดิม. 555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ทำมั้ยโมเมนต์ตอนนี้ อ้ายศินดูเป็นสาวน้อยยังไงไม่รู้สิ
-
แล้วก็เหมือนเดิม ไม่มีอะไรที่รู้เพิ่มเติมจากปากพศิน :เฮ้อ:
-
คุณเต้ยที่่่่่เฉยๆ อืมๆ เนี่ย น้ำนิ่งไหลลึกหรือเปล่า
อย่าบอกนะว่า วางแผนให้แม่มาเรียกมอสกลับบ้าน
:hao7: :hao7:
-
:L2: :pig4::L2:
-
"ศิน เป็นไรคะหมู่นี้ ฝ้ายว่าศินดูเหม่อๆนะ เรียนหนักไปรึเปล่า?"
"ก็ นิดหน่อยนะ...อย่าห่วงเลย ผมแข็งแรงจะตาย" พูดไปก็ตักอาหารให้ฝ้ายไป ไม่อยากให้เธอมากังวลเรื่องผมอีก แค่เรื่องเรียนก็หนักกันพออยู่แล้ว
"อย่าหายไปแบบวันก่อนอีกนะค่ะ รู้ไหมว่าฝ้ายเป็นห่วงแค่ไหน มีอะไรก็บอกกันตรงๆนะ ฝ้ายรับได้ทุกอย่างแหละ จะเมา จะเกเร จะมีเรื่อง เรื่องเดียวที่ฝ้ายยรับไม่ได้คือ นอกใจ นะคะ" จึก!!!!!! เหมือนมีอะไรที่พุ่งมาด้วยความเร็วสูงเข้าปะทะที่อกผมแบบเต็มๆ เล่นเอาเซไปเหมือนกัน แต่ฝ้ายกลับยิ้มกริ่ม เธอพูดเล่นแต่หมายความตามนั้นจริงๆ
เล่นเอาผมรู้สึกผิดนิดหน่อย แต่พอคิดอีกที ผมจะรู้สึกผิดทำไม ก็ในเมื่อผมไม่เคยนอกใจฝ้ายเลย
"แฟนน่ารักขนาดนี้ นอกใจได้ไงละครับ"
"สัญญากับฝ้ายนะคะ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ศินต้องบอกให้ฝ้ายรู้ทุกเรื่องนะ ฝ้ายคิดว่าตัวเองมีเหตุผลพอ"
"ครับบบบบบ รู้แล้ว" หมั่นเขี้ยวผมเลยบี้จมูกเธอเบาๆ แต่ก็เล่นเอาแดงไปเหมือนกัน แต่ฝ้ายกลับยิ้มร่าไม่ได้สนใจจมูกตัวเองที่แดงเป่งอยู่เลย
นี่ถ้าไม่ใช่ในมหาลัยนะ ผมฟัดแก้มฝ้ายไปเรียบร้อยแล้ว
..............
ผมกำลังจะขึ้นเรียน แต่มีสายโทรเข้า
ไอ้บอล...
หลังจากวันนั้นผ่านมาก็สองอาทิตย์แล้ว ผมยังไม่ได้คุยกับไอ้บอลเลย
หรือพูดให้ถูกต้องคือ ผมตัดการติดต่อทุกทางกับมัน
ผมยังไม่พร้อมจะคุยด้วย ผมไม่รู้ว่ามันจะรู้เรื่องที่ผมโดนยาเหี้ยๆนั่นด้วยไหม
ถ้ามันรู้ ผมคงเสียใจและเสียความรู้สึกมากเพราะผมเอ็นดูมันเหมือนน้องชายคนหนึ่งจริงๆ
"ว่าไง" ผมกดรับสายและพูดออกไปโดยไม่รออีกฝ่ายทักมาก่อน ผมพาตัวเองมาคุยข้างๆตึก ซึ่งไม่ค่อยใครเดินผ่านไปมาเท่าไร เพราะส่วนมากพากันขึ้นเรียนหมดแล้ว
"ทำไมพี่ไม่รับสายผมอ่ะ ไปหาที่มหาลัยก็ไม่เจอทักแชทไปก็ไม่ตอบ" น้ำเสียงมันรนๆ
"มีไรก็ว่ามา กูจะขึ้นเรียนแล้ว"
"พี่ศิน เรื่องคืนก่อน ผมไม่รู้เรื่องจริงๆนะพี่ ไอ้โร่มันทำเอง แต่ยังไงผมก็ผิด เพราะมันทำเพื่อผม..............ผมขอโทษครับ" ผมนึกหน้ามันออกเลยว่าตอนนี้หน้ามันกำลังสำนึกผิดแค่ไหน
"ไม่ผิดแล้วขอโทษทำไม?"
"ก็มันทำเพื่อผม....ถ้าไม่มีผม มันก็ไม่ทำกับพี่แบบนั้น ผมพยายามติดต่อพี่เพื่อจะอธิบาย แต่ติดต่อไม่ได้เลย..........โกรธผมมากไหม?" เสียงมันเหมือนจะกลัวๆ แต่ก็ยังติดอ้อนมาหน่อยๆ
"งั้นมึงพาไอ้โร่เพื่อนมึงมาหากูหน่อย คืนนี้ ร้านเดิม" ผมอยากถามอะไรมันหน่อยเรื่องคืนนั้น เพราะถามคุณเต้ย มันก็ไม่ยอมเล่าอะไรเลย บอกแค่ว่าหิ้มผมมาๆ
กูไม่ใช่ถุงพลาสติก จะหิ้วไรนักหนา
"พี่จะทำไรเพื่อนผมรึเปล่า? แต่ผมว่าพี่ไม่ต้องทำอะไรมันแล้วแหละ เพราะเท่าที่มันโดนผมว่าก็สาหัสละ" นี่ไอ้บอลจัดการเพื่อนมันแทนผมแล้วเหรอ สมกับเป็นน้องรักจริงๆ แต่ยังไงผมก็ยังอยากเจอไอ้เหี้ยโร่นั่นอยู่ดี
"มาไม่มา?" ผมยื่นคำขาด เพราะอีกแป๊บเดียว อาจารย์จะล็อคห้องแล้ว ไอ้มอสก็แชทมาตามแล้วด้วย
"ไปๆๆพี่ ...งั้น" ไม่รู้มันจะพูดไรต่อ ผมชิงตัดสายทันทีที่ได้รับคำตอบที่พอใจ
อาจารย์กำลังจะล็อคห้องพอดี ผมเลยเร็วร้อยเมตรแทรกตัววเข้ามาได้ก่อน
อาจารย์มองหน้าผมแบบ.....ผมเลยไหว้ขอโทษแกแบบงามๆไปทีหนึ่ง พอแกพยักหน้าผมเลยวิ่งไปที่นั่งซึ่งไอมอสจองไว้ให้เสร็จสรรพแล้ว
"ไปทำไรมาละ เกือบไม่ทัน" ปากพูดไปแต่มือที่พัดสมุดใส่หน้า คงคิดว่าผมเหนื่อยมั้ง ผมปัดมือมันออกเบาๆประมาณให้หยุดพัด
"ไปคุยธุระมา"
"อ้อ........ผมถามได้ไหม?"
"ไม่เสือกครับน้องมอส ตั้งใจเรียนไปเลยมึง"
ผมตัดบท วันนี้ผมมีสมาธิในการเรียนมากเป็นพิเศษ อาจารย์พูดไรเข้าหัวผมหมดเลย
"ไมวันนี้พี่ตั้งใจเรียนจัง"
"มึงก็ควรตั้งใจนะ" ผมหันไปกระซิบตอบมัน
"ตั้งใจแล้วไง ไม่ตั้งใจแล้วไง"
"อนาคตมึงไง..........หุบปากกูจะเรียน" เวลาที่เสียไปหนึ่งปี ผมต้องชดใช้ให้หมด
บ่ายเรียนเสร็จ ก็หมดเรียนแล้ว
วันนี้ฝ้ายไปชอปปิ้งกับเพื่อน ผมเลยว่างมานั่งแกร่วที่โต๊ะม้าหินใต้ตึกคณะ
มีทั้งรุ่นน้อง และเพื่อนทักทายบ้างประปราย
เมื่อก่อนฮอตมากนะครับ ไม่อยากจะโม้เลย
แต่พอตั้งใจว่าจะคบฝ้ายจริงจัง ผมก็ล้างมือในอ่างทองคำเพื่อถอนตัวออกจากวงการเจ้าชู้
มาอยู่วงการรักเดียวใจเดียวแทน
ความฮอตของผมก็เลยมีรุ่นน้องหน้าละอ่อนเข้ามาแทนที่บ้าง......
"หวัดครับไอ้เพื่อนศิน" ไอ้เซ็นวิ่งยิ้มร่ากางแขนมาแต่ไกล ผมเลยต้องเบรคมันด้วยเท้าก่อนที่จะถึงตัว ไอ้นี่ชอบเล่นไรถึงเนื้อถึงตัวตลอด
"หยุดเลยไอ้เซ็น ห้ามโดนตัวกู"
"แม่ง รังเกียจกูขนาดนี้เอาขี้มาปาใส้หน้ากูดีกว่า"
"กูอยากเมา"
"อยากเมาหรืออยากไปหาคนที่ร้านทำให้เมา"
"อยากเมาเว้ย"
"ร้านไหน?"
"ร้าน...ร้าน ไหนก็ได้เว่ย บรรยากาศดีดี กับแกล้มอร่อย "
"งั้นกูรู้จักอยู่ร้านหนึ่ง"
"ร้านไรๆ" หูมันตั้ง หางมันชี้ทันที
"ร้านคุณนีน" แม่ง อยากยิ้มก็ยิ้มเลยมึง กลั้นขนาดนั้นกูกลัวแก้มมึงแตก
"มึงว่าร้านนี้ดีแล้วเหรอ"
"อืม ดีมาก"
"งั้นกูเลือกร้านนี้ก็ได้ นี่กูเลือกตามใจมึงเลยนะเว่ย กูนัดพวกไแ้เลแล้วด้วย"
"เดี๋ยวๆๆๆ กูไปไม่ได้คืนนี้ มีนัดกับรุ่นน้องแล้ว"
"งั้นกูก็ไม่ไปด้วย"
"ได้ไงมึง ไหนมึงบอกนัดพวกไอ้เลไว้แล้วไง กูไม่ไปมึงก็ไปได้..."
"แต่กูไม่อยากไปนิ ถ้าไม่มีมึง"
"กูเพื่อนนะครับ ไม่ใช่ผัวมึง ไม่ต้องตัวติดกันตลอดก็ได้"
"เหี้ยศิน มึงพูดซะสาวเลย.......เอาตรงๆ ถ้ากูเจอนีนแล้วกูต้องทำตัวไม่ถูกวะ มึมึงไปด้วยมึงยังวนมันคุยได้บ้าง"
"ตกลงจะไปดื่มหรือไปหาคุณนีน"
"ดื่มสิวะ แต่เผื่อเจอไง.........หรือมึงว่ากูเปลี่ยนร้านดีไหม"
"แล้วแต่มึงเลยครับเพื่อน" ผมตบบ่ามันแปะๆ แล้วก็เดินออกมาเลย
ชอบเขาก็บอกไปดิ จะมาฟอร์มไปเพื่อ?
ผมกลับบ้านก่อน เพราะนัดพวกมันไว้ค่ำๆนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง
กลิ้งๆจนสมองเริ่มรวน จนคิดไปถึงเรื่องที่ไอ้มอสถามบ่อยๆในช่วงนี้
มันถามเกี่ยวกับผมกับเฮียมันรู็จักกันได้ไง แล้วสนิทกันขนาดไหน
ผมเดาเอาว่าคุณเต้ยคงไม่ได้เล่าอะไรให้ฟัง
ซึ่งผมก็ว่าดีแล้ว
ผมเลยตอบมันไปว่าเป็นเพื่อนกันห่างๆ รู้จักกันมาซักพักแล้ว
พูดถึงคุณเต้ย หลังจากวันนั้น ผมกับมันก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
เหมือนต่างคนต่างอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง
แต่เอาจริงๆ ผมยังอยากเป็นเพื่อนกับมันอยู่นะ
ยังอยากคุย อยากเล่นกับมัน
"ลูกแม่แต่งตัวหล่อขนาดนี้ ไปเที่ยวไหนจ๊ะ?"
"นัดกับรุ่นน้องไว้นะครับแม่.....แล้วนี่พ่อยังไม่กลับเหรอครับ?"
"เห็นบอกว่ามีประชุม....ศินมานั่งคุยกับแม่หน่อยสิลูก" มาแปลก
"แม่มีไรครับ" นั่งปุ๊บ ผมก็ถามปั๊บ
"เรื่องลูกกับฝ้าย ยังไปได้ดีใช่ไหม?"
"ครับ ฝ้ายดีกับผมมาก"
"แล้วพ่อเขาละ?"
"คงต้องใช้เวลาอีกหน่อยครับ แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะ ผมรักฝ้ายมาก ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก"
"รักใครก็รักใครได้นะลูก แต่อย่าลืมรักตัวเองด้วย"
"ครับแม่" ผมกอดแม่ก่อนจะออกมา
มาถึงหน้าร้าน
ผมก็เห็นไอ้บอลรออยู่แล้ว
แต่กลับไม่เห็นไอ้โร่
"มันไปรอในร้านแล้ว"ไอ้บอลตอบมา รู้ใจดีเหลือเกิน
"อืม....แล้วนี่มึงมารอกูเหรอ?"
"ก็ประมาณนั้น อีกอย่างไม่อยากนั่งเห็นหน้าไอ้โร่ เห็นหน้ามันแล้วก็อดโมโหเรื่องที่มันทำกับพี่ไม่ได้"
"ช่างเหอะมึง กูไม่เป็นไรซะหน่อย ไป เข้าไปข้างในกัน"
"พี่ศิน" มันคว้ามือผมไว้
"หืม?"
"พี่ไม่ได้โกรธผมใช่ไหม?"
"คิดมากนะมึง ไปได้แล้ว" ผมดึงหัวมันล็อคไว้ใต้จั๊กแร้ มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเสียงดังใหญ่
นี่มันกลัวผมโกรธมันขนาดนี้เลย
สงสัยผมคงต้องมานั่งคุยกับมันจริงจังซะทีแล้ว
ปล่อยไว้อย่างนี้ก็เหมือนผมให้ความหวังมัน ก็เหมือนผมกำลังทำร้ายมัน
มุมที่นั่งค่อนข้างเป็นส่วนตัวมาก
ไฟก็ไม่ได้สลัวมองเห็นกันชัด
ชัดจนผมต้องตกใจ
เพราะหน้าไอ้โร่เหลือรอยอารยธรรมของการโดนกระทืบมาแบบจัดเต็มมาก
คิ้วแตกเป็นรอยยาว
โหนกแก้มมีรอยแผลตกสะเก็ดั้งสองข้าง
มุมปากก็ยังช้ำอยู่บ้าง
จู่ๆมันก็ถลกเสื้อขึ้น
รอยช้ำเต็มหน้าท้องมันเลย
นี่มึงโดนมากี่ตีนวะ
"บอล นี่มึงจัดการเพื่อนมึงหนักขนาดนี้เลยเหรอ?" ผมหันไปถามไอ้บอล ดูพวกมันยังเคืองๆมันอยู่ เห็นสภาพไอ้โร่แบบนี้ ผมโกรธมันไม่ลงจริงๆ
"ผมเปล่า แต่ถ้าทำได้ ผมก็อยากทำนะ"
"เชี่ยบอล กูเพื่อนมึงนะ"
"เพื่อนเหี้ยๆสิ"
"พอๆ พอกันทั้งคู่เลย........ไอ้โร่ แล้วใครทำมึงขนาดนี้"
"ก็คนที่มาพาพี่ไปไง"
"หืม!"
"ก็คนที่สูงๆ หล่อๆ แต่ดูยังไงก็ไม่ใช่คนดีไง" ถุ้ย มึงไอ้คนดีมาก มอมยากูขนาดนี้ ยังมีหน้าไปว่าคนอื่นอีก
"ไหนยังไง เล่ามาดิ ละเอียดนะมึง ห้ามโกหก "
"ก็....ก็ผมอยากช่วยไอ้บอลให้สมหวัง มันชอบพี่มากจริงๆนะ"
"แค่่กๆๆ ไม่ต้องเอากูไปเกี่ยวกับเรื่องเหี้ยๆที่มึงทำเลย"
"ตามนั้นแหละ ผมเลยวางแผนใส่ยาในเหล้าพี่"
"ยาไร?"
"ยานอนหลับนี่แหละ แต่ผมใส่ไปไม่เยอะ"
"แค่ยานอนหลับอย่างเดียว กูคงไม่อยู่ในสภาพนั้น"
"แล้วก็.....ก็ยาสร้างจินตนาการอีกนิดหน่อย"
"มึงหมายถึง หลอนประสาทกูใช่ไหม?"
"ครับ...แต่พอตื่น พี่จะปวดหัวมากหน่อย"
"หลอนยังไง?"
"พี่คิดอะไร พี่รู้สึกยังไง พี่ก็จะแสดงออกมาแบบนั้น" แล้วกูแสดงอะไรไปบ้างวะ
"ไงต่อ"
"พอผมจะพาพี่ขึ้นรถ ไอ้คนนั้นก็ถลามาทั้งหมัดทั้งตีนใส่ผมแบบไม่ยั้ง....ผมกะว่าจะพาพี่ไปห้องผม แล้วโทรตามไอ้บอลให้ตามไปทีหลัง"
"เหี้ย!" ยิ่งฟังยิ่งโมโห ผมเผลอไปคว้าคอเสื้อมันแล้วกระชากให้ยืนขึ้น
"แม่ง มึงทำอย่างนี้กับกูได้ไงวะ!!!!"
"พี่ๆ ใจเย็นก่อนนะครับ" มันพูดสียงลนๆ แต่ไอ้บอลนั่งดูเฉย ผมว่ามันคงอยากร่วมด้วยช่วยกันกับผมนะ ดูจากสายตามันแล้ว
แต่เดี๋ยวเรื่องจะไม่จบ ผมพยายามตั้งสติและทำให้ใจเย็นลงโดยการนับหนึ่งถึงห้า.....ยังไมเย็นพอ เลยนับไปถึงสิบ 20 และไปนิ่งตอนนับถึง30
ผมผลักมันออกจนเซ
"งั้นผมเล่าต่อนะ..............ตอนนั้นพี่ยังพอมีสติบ้าง ผมได้ยินพี่เรียกคนๆนั้น คุณเต้ หรือคุณเต้ยไรนี่แหละ คนนั้นเข้ามาประคองพี่ไปที่รถของเขา แล้วก็กลับมารุมตีนผมอีกครั้ง สภาพก็อย่างที่เห็นนี่แหละ....มันทืบไปด้วย ด่าไปด้วย แต่ผมไม่ได้ฟังหรอก เพราะสติเกือบจะดับเต็มทีแล้วตอนนั้น........อะไรๆของกูนี่แหละ"
ผมลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วก็ส่งหมัดเสยหน้ามันเต็มๆไปทีหนึ่ง มันล้มจากเก้าอี้้เพราะไม่ทันตั้งตัว
เสร็จกิจผมก็นั่งลงดื่มต่อ ส่วนมันพอลุกขึ้นมาได้ก็สะบัดหัวไล่งงอยู่สองสามที
"หมัดหนักเหมือนกันนะพี่"
"ถ้ามึงไม่โดนมาหนักขนาดนี้ กูทืบมึงจมดินไปละ"
"กูด้วย" ไอ้บอลเสริมอีกแรง เล่นเอาไอ้โร่โบกมือยอมแพ้พัลวันเลย
"พอเหอะ แค่นี้ผมก็กลัวจนหดหมดแล้วพี่.......แต่ว่าก็ว่านะพี่ คนนั้นใครอ่ะ ดูเขาห่วงพี่มาก โกรธแค้นแทนพี่มาก ผมว่าตอนนั้นเขาฆ่าผมได้เลยนะ ดีที่มีคนมาห้ามไว้ทัน"
หลังจากที่ผมซัดมันไปหนึ่งหมัด เราก็นั่งดื่มกันต่ออย่างหนุหนาน เหมือนไม่เคยเกิดเรื่องราวมาก่อน
สำหรับผม จบก็คือจบ ไม่เอามาคิดเล็กคิดน้อยให้รกหัวหรอก
แต่ผมควรจะไปขอบคุณมันดีไหม
ก่อนแยกย้ายกันกลับหน้าร้าน
"พี่ศิน ผมขอโทษจริงๆนะพี่ ผมทำไปโดยไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี แล้วก็ขอบคุณที่พี่ไม่เอาเรื่องผมด้วย" มันยกมือไหว้ขอโทษ
"ช่างเหอะ แต่ทีหลังมึงอย่าทำอีกนะ ไม่ว่ากับใคร เพราะมึงอาจไม่โชคดีแบบนี้"
"ผมเข็ดละพี่ ตีนหนักชริบ"
ผมหัวเราะหึหึ ตบไหล่มันไปเบาๆสองสามที
สรุปผมกับมันไม่ติดค้างไรกันแล้ว
แต่กับอีกคน กลายเป็นว่าผมติดค้างมันอีกเรื่องแล้ว
ตอนต่อไป จะเป็นเรื่องของสองหนุ่มแบบเต็มๆนะครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
คาใจเรื่องความรู้สึกของศินที่มีต่อฝ้ายกับเต้ย
กับฝ้ายที่บอกว่ารักมาก แต่เวลาออกฉากด้วยกันทำไมถึงไม่รู้สึกถึงบรรยากาศแห่งรักนั้น
กับเต้ยบรรยากาศมันรู้สึกราวกับว่าศินมีใจให้แถมไม่ใช่ในฐานะเพื่อนด้วย หนำซ้ำถ้าต้องปะฉะดะกัน อาจต้องตกเป็นฝ่ายรับอีกต่างหาก
-
เป็นไปได้ไหมที่พศินเป็นต้นเหตุให้เกิดอุบัติเหตุแก่ฝ้ายและพ่อฝ้าย จนทำให้พ่อฝ้ายไม่ยอมยกโทษให้พศิน อยากเผือกเรื่องนี้จริง ๆ :katai1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนหน้าคุณเต้ยจะมีคิวแล้ว
ว่าแต่เราก็อยากรูฤทธิ์ยากล่อมประสาทเหมือนกันนะ
ว่ามันทำให้ศินพูดและแสดงออกอะไรมาบ้างน่ะ
ฝ้าย ศิน พ่อฝ้าย มันอะไรยังไงกันบ่ะนี่
-
ทำไงดีอ่ะ ไม่อยากให้เต้ยแย่งแฟนคนอืีน
แล้วก็ไม่อยากให้ศินนอกใจแฟนด้วย!!!
-
สงสัยตอนโดนยา ไม่ใช่ไปสารภาพรักคุณเต้ยไว้หรือเปล่าน้อ :hao6: :hao6:
-
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนหรอ .. ศิน
-
ศินกับฝ้ายก็รักกันดี ส่วนเต้ยนั้นเป็นคนที่เคยรักก็ได้นะ เจ็บปวดดี แล้วมาเจอกันอีก 5 ปี 10 ปี ก็ยังรัก แล้วเริ่มสานสัมพันธ์รัก เมื่อทั้งคู่โสด
-
คุณเต้ยมาช่วยนี่เอง,,,
-
อยากรุ้ตอนสินเมา พูดอะไรออกไปบ้างนะ อิอิอิ
:hao6:
-
ปกติ ผมไม่ใช่คนคิดมากหรือคิดอะไรให้มันยากเลย
อยากทำก็ทำ ไม่อยากทำก็เลิก
แต่พอเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคุณเต้ยทีไร ทุกอย่างมันดูยากไปหมด
มันลังเลที่จะตัดสินใจ มันต้องคิดแล้วคิดอีกที่จะพูดแค่คำง่ายๆ
แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกของการลำบากใจหรืออึดอัดนะครับ มัน....มันยังไงดีอ่ะ ผมอธิบายเป็นคำพูดออกมาไม่ได้ แต่ผมรู้สึกแบบนั้นได้จริงๆ
เช่นตอนนี้ ผมอยากเจอคุณเต้ย เพื่อจะขอบคุณที่ช่วยผมจากไอ้โร่ไว้วันก่อน
เพราะถ้าไม่ได้มันช่วย ป่านนี้ผมคงกลายเป็นเมียไอ้บอลไปแล้ว ถ้าไอ้บอลมันกล้าทำผมลงอ่ะนะ
แต่ผมไม่รู้จะเริ่มพูดกับมันยังไงหรือนัดเจอมันยังไง
ดูแล้วมันไม่ใช่เรื่องยากหรือต้องมานั่งคิดมากอะไรเลย อยากเจอก็ไปหา อยากขอบคุณก็แค่เดินไปบอก
มันก็จบเท่านั้น แต่ที่ทุกอย่างมันยากและผมต้องมานั่งคิดให้ปวดหัวแบบนี้ เพราะ.....
"เอ้อ!!" อ้าว เวร ดันเผลอถอนหายใจดังซะงั้น
"เป็นไรพี่?"
"กูมีเรื่องคิดไม่ตกนิดหน่อย" ตอนนี้อยู่ระหว่างพักเบรคสิบนาที เพราะวิชานี่เรียนสองชั่วโมงติด ในหัวผมหนักไปหมดเลยหมอบราบคาบกับโต๊ะไปเลย
"ปรึกษาผมดิ ผมเก่งนะเรื่องแก้ปัญหาให้คนอื่น" ดูมันตั้งใจมาก ปรึกษามันดูก็ไม่เสียหายอะไร
"กูอยากไปขอบคุณคนๆหนึ่ง แต่ไม่รู้จะเริ่มไงวะ มึงว่ากูควรเริ่มไงดี" ผมยกหัวขึ้นจากโต๊ะให้มาอยู่ในสภาพปกติ อยากรู้ว่าไอ้คนขี้อวดมันจะว่าไงบ้าง
"โหพี่ ไอ้เราก็คิดว่าจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายซะอีก เรื่องแค่เนี่ย คิดมากให้รกหมองไมวะ"
"เชี่ยมอส พูดขนาดนี้ มึงอย่ามาช่วยกูเลย" แม่ม เหวี่ยงมัน มึงไม่เข้ากูหรอก เลยถีบขาเก้าอี้มันไปทีหนึ่ง
"เอ๊ยพี่ศิน เดี๋ยวผีซ้ำ ผมก็ตกเก้าอี้กันพอดี" พอผมจะซ้ำมันยกมือทำท่ายอมแพ้
"มึงไม่ใช่กู มึงไม่เข้าใจหรอก เรื่องบางเรื่องมันง่ายสำหรับใครบางคน แต่มันอาจจะโคตรยากสำหรับใครอีกคนนะเว่ย"
"อันนั้นอ่ะพอเข้าใจได้ครับ แต่แค่เรื่องขอบคุณเนี่ยนะ มันจะไปยากตรงไหนอ่ะ ผมมองไม่เห็นเลยจริงๆ"
"งั้นมึงเคยติดหนี้บุญคุณคนที่มึงไม่อยากเกี่ยวข้องด้วยไหม?"
"ไม่เคย....แต่ถ้าเป็นผมนะ อยากเกี่ยวหรือไม่อยากเกี่ยวข้องด้วย ผมก็พูดขอบคุณได้นะ ถ้าเขาช่วยเรา"
"ก็จริงของมึง เรื่องง่ายๆทำไมกูต้องทำให้ยากด้วยวะ"
"เรื่องง่ายๆแต่ถ้าคนๆนั้นพิเศษ มันก็อาจจะกลายเป็นเรื่องยากได้นะพี่"
"หืม?"
"เปล่า....เรียนต่อเหอะ อาจารย์เข้าละ"
จนหมดคาบ
ผมก็ยังหาทางขอบคุณคุณเต้ยแบบเนียนๆยังไม่ได้
"ว่าไงครับฝ้าย?" เรียนเสร็จนั่งรออยู่ใต้ตึก ฝ้ายก็โทรมา แต่รออะไรผมก็ไม่รู้นะ แค่นั่งฆ่าเวลาให้เสียเปล่าไปเฉยๆ
"วันนี้ศินมารับฝ้ายหน่อยได้ไหมค่ะ เพื่อนฝ้ายไปเที่ยวต่างจังหวัดนะ" ฝ้ายไม่มีรถขับครับ ปกติฝ้ายจะมามหาลัยกับเพื่อนที่อยู่ละแวกเดียวกันหรือไม่ก็ผมคอยตามรับส่ง
"ได้ครับ แล้วฝ้ายเรียนเสร็จกี่โมง"
"วันนี้อาจารย์นัดพิเศษค่ะ น่าจะเลิกหกโมงเย็นโน่นแหละ...รอนานเหมือนกันนะ ฝ้ายก็เกรงใจแหละ ว่าแต่ศินสะดวกไหมคะ" ผมดูนาฬิกา ตอนนี้เพิ่งสี่โมง อีกสามชั่วโมง ผมทำไรดี
"ได้ครับ ไม่เห็นต้อเกรงใจกันเลย เดี๋ยวผมไปส่งฝ้ายเองนะ เรียนเสร็จตอนไหนก็โทรมาละกัน ตั้งใจเรียนนะครับ อ้อ หิวไหม ผมจะได้เอาอะไรไปให้ที่ตึก"
"ฝ้ายเรียบร้อยแล้วค่ะ ศินละ?"
"เพิ่งเรียนเสร็จครับ ว่าจะออกไปนี่แหละ"
พูดกันอีกหน่อยผมก็วางสาย
ฝ้ายเปลี่ยนไปเยอะมาก เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ดีจนผมไม่กล้าเลวใส่
“เห็นมอสไหม?” ผมหันไปตามเสียงเรียกจากข้างหลัง
“อะ..........................” ตัวเป็นๆ
“ถามว่าเห็นไอ้มอสบ้างไหม” มันย้ำผมอีกครั้ง พร้อมกับพาตัวเองมานั่งโต๊ะฝั่งตรงข้ามผม ผมก็บ้าจี้มองตามมันมันทุกอิริยาบถเหมือนหมาที่มองตามเจ้าของเลย
“ไม่เห็น....เอ๊ยๆ!! เห็นๆ”
“ตกลงยังไง?” แค่นี้ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยวะ
“พูดกันดีดีจะตายไหมครับ” ผมถามนิ่งๆ เริ่มหมั่นไส้มันละ
“ตาย” ย้ำ แน่น ชัดเจน
“มันไปหาอาจารย์คงไปปรึกษาเรื่องรายงานมั้ง”
“นานไหม?”
“ไม่รู้ครับ”
“ขึ้นไปตามได้ไหม?”
“ไม่ควรครับ”
“หิวไหม?”
“หิว..... เอ๊ย!”
“เอ๊ยทำไม หิวก็ไปกินดิ....พากูไปด้วย หิวเหมือนกัน”
“ไม่รอน้องคุณแล้วเหรอ?”
“โตแล้ว มันดูแลตัวเองได้” ผมละเชื่อเขาเลยจริงๆ
“แล้วคุณจะกินอะไร.............จ้องผมทำไม?” ผมไม่ไดกระแดะหรืออยากสุภาพชนกับมันนะครับ คือผมชินกับการพูดคุยแบบนี้กับมันจริงๆ จะให้ขึ้นมึงกูลู่ว่าเหมือนทั่วไปก็รู้สึกแปลกๆ
“ก็ถามเองว่าอยากกินอะไร?” มันส่งยิ้มชั่วให้ผม เล่นเอาใจเต้นไปหนึ่งตุ๊บใหญ่เลย
“ตลกละคุณ....อยากกินไรเอาจริงๆ สาระนะครับ”
“กินอะไรก็ได้..........................................................กับมึง” มันจะเว้นวรรคเพื่อ แต่พอปล่อยคำออกมา ทำเอาผมหลุดยิ้มออกมาเข่งใหญ่เลย
“ขี้อ่อยวะ”
“หึหึหึ” ผมส่ายหัวให้กับความกะล่อนของมึง ปากบอกว่าเฉยๆกับกู แต่การกระทำมึงเนี่ยเลยคำว่าอ่อยไปเยอะแล้วนะ
“ใครอ่อยใครเฮีย?” ไอ้มอสเดินมาพอดี สภาพมันเหมือนเพิ่งผ่านสงครามเก้าทัพรบมาเลย ในมือก็ถือเอกสารชีทเชิทเต็มมือไปหมด พี่ชายมันก็ช่างน่ารัก นั่งมองเฉ้ยยยย
“พี่รหัสมึงไง อ่อยกู”
“พี่ศินเนี่ยนะอ่อย ผมไม่เชื่อหรอก แต่ถ้าเป็นเฮีย อันนี้ก็ต้องคิดอีกที”
“สรรเสริญกันเข้าไปพี่รหัสมึงนะ”
“แล้วไหนบอกว่าจะมาตอนห้าโมง นี่ผมกะไปห้องสมุดหาหนังสือทำรายงานซะหน่อย”
“ไปดิ กูไปด้วย” ผมคล้อยตามไอ้มอสทันที เพราะไม่อยากนั่งรอฝ้ายเฉยๆ
“กูหิว ไปกินข้าวกับกูก่อน” ผมไม่รู้มันพูดกับน้องมันหรือพูดกับผมกันแน่ แต่สายตามันมองมาที่ผมนะ
“จะกินอะไรอีกละเฮีย เดี๋ยวก็ต้องกลับไปกินที่บ้านใหญ่อยู่ดี ป่านนี้แม่เตรียมกับข้าวล้นโต๊ะเลยเข้าไปในครัวแล้วมั้ง”
“ก็กูหิวตอนนี้ไง.....มึงจะไปห้องสมุดก็เรื่องของ แต่มึงไปกับกู” มันพยักเพยิดมาทางผม
โดยไม่รอคำตอบ มันเดินออกนำไปแล้ว
“อืม เอ่อ งั้นกูไปกินข้าวก่อนนะ รู้สึกหิวๆแล้วเหมือนกัน” แล้วผมก็ตัดฉากออกมาเลย
“ไหนบอกว่าหิวไง ไม่เห็นคุณแตะอะไรเลย” อาหารตั้งอยู่ตรงหน้าสามสี่อย่าง ผมไม่เห็นมันจะแตะอะไรเลย เห็นก็แต่มันนั่งมองนั่นมองนี่ไปเรื่อย
“เดี๋ยวกิน” ผมเลิกสนใจ หันมาตักกับข้าวใส่จานตัวเอง.....อื้ม อร่อย
โทรศัพท์นี่ขัดจังหวะจริงเว่ย
“ครับฝ้าย ว่าไง”
“ศินค่ะ อาจารย์ขอยืดเวลาอ่ะค่ะ งั้นศินไม่ต้องรอแล้วนะ เด่ยวฝ้ายให้เพื่อนอีกคนไปส่งดีกว่าค่ะ”
“ผมรอได้ ยิ่งดึกยิ่งน่าเป็นห่วงนะครับ เดี๋ยวผมไปส่งเอง”
“ก็ฝ้ายเกรงใจนี่ค่ะ”
“เราเป็นแฟนกันนะครับ.......เคร้ง” จู่ๆใครอีกคนก็กระแทกช้อนกับจาน ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุหรืออีกจงใจ
“โทษ หลุดมือ”
“เสียงอะไรอ่ะค่ะศิน?”
“อ๋อ พอดีเพื่อนทำช้อนตก .....ยังไงผมก็จะรอรับฝ้ายนะครับ ตั้งใจเรียนละ ”
“รักกันดีเนาะ” พอผมวางสายปุ๊บ มันก็พูดปั๊บ ผมยังไม่ทันวางโทรศัพท์บนโต๊ะเลยด้วยซ้ำ
“ก็..ครับ” มันถามผมก็ตอบไป
เห็นมันไม่พูดอะไรต่อ แค่ดุนลิ้นข้างแก้มแล้วพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ
ผมเลยก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
มองหน้ากูอย่างเดียวจะอิ่มไหมละครับมึง
ส่วนเรื่องที่อยากขอบคุณ เป็นอันเก็บพับไว้ก่อน
"กูเปลี่ยนใจละ" อย่าบอกว่าพอกูจะเรียกเขามาเก็บตังค์ มึงเจ๋ออยากสั่งอะไรมาแดกเพิ่มอีกนะ ถ้ามันทำงั้นจริง ผมจะทิ้งมันไว้นี่แหละ นั่งอยู่เป็นนานสองนาน พอจะลุก เสือกจะกินซะงั้น
"ถ้าเกิดคุณจะสั่งอะไรมากินเพิ่ม ผมไม่รอนะ เสียเวลา......ตกลงเปลี่ยนใจเรื่องไรครับ?"
"กู จะ จีบ มึง"
"หืม"
"บอกก่อนนะ กูไม่ได้ขออนุญาต แค่แจ้งเพื่อทราบ มึงจะได้เตรียมตัวเตรียมใจ และตั้งตัวตั้งใจทัน"
"เดี๋ยวๆๆๆๆ ตั้งสตินะครับคุณเต้ย"
"บอกตัวมึงเองก่อนไหม ปากสั่นมือสั่นไปมหดแล้วนั่นอ่ะ" แม่ง เสือกรู้ทันกูอีก
"แล้วไหนคุณบอกว่ารู็สึกกับผมเฉยๆแล้วไง?"
"ก็ใช่..."
"แล้วจะมาจีบผมทำไม?"
"หมั่นไส้มึงกับแฟนไง รักกันดีนัก กูจะคอยดูว่าจะรักกันมากแค่ไหนถ้ามีใครอีกคนเข้ามา"
"ขาดความอบอุ่นรึไงครับ ถึงได้เที่ยวอิจฉาคนอื่นที่เขารักกันแบบนี้"
"ขาดไหมไม่รู้ แต่พ่อแม่ตายหมดตั้งแต่มอต้น" มันพูดออกมาอย่าง่ายดาย แต่คนฟังอย่างผมถึงกับสะอึกและจุกไปเลยทีเดียว
".....................................................โทษครับ ผมไม่รู้"
"แล้วเลิกพูดกับกูแบบนี้ได้แล้ว มึงไม่ใช่ลูกจ้างที่คอนโดอีก"
"แต่ผมชินแบบนี้"
"งั้นก็ตามใจ.....แล้วเรื่องที่จะจีบกูพูดจริง "
"คุณ อย่าทำแบบนี้เลย เรายังเป็นเพื่อนกินได้นิ"
"งั้นมึง มึงใหจูบมึงได้ไหม มึงให้กอดได้ไหม มึงให้กูโทรหา24ชั่วโมงได้ไหม มึงให้กูนอนกอดได้ไหม มึงจะไปเที่ยวกับกูทุกวันหยุดได้ไหม มึงจะให้กูจูงมือมึงได้ไหม เพื่อนที่มึงว่าอ่ะ ทำอย่างที่กูขอได้ไหม"
"เพื่อนบ้าอะไรจะทำขนาดนั้นได้"
"ก็นั่นไง กูไม่ได้อยากมีเพื่อน กูอยากมีคนที่กูแบบนั้นได้ด้วยต่างหาก"
"แต่ผมจำได้ว่าผมเคยให้โอกาสคุณไปแล้ว แล้วคุณก็ทำให้ผมใจอ่อนไม่ได้"
"ขอโทษนะครับคุณพศิน แน่ใจนะครับว่าคุณไม่ได้ใจอ่อนให้ผมเลยแม้แต่นิดเดียว"
"........."
"เรื่องที่ผ่านมาแล้วช่างมันเหอะ.......แต่คราวนี้กูไม่ได้จะขอโอกาสจากมึง"
"....................."
มันโน้มตัวข้ามโต๊ะ ยื่นหน้ามาพูดตรงหน้าผมเด๊ะ ห่างกันแค่ช่วงนิ้วเดียว
"เพราะกูจะเป็นคนที่ยัดเยียดโอกาสนั้นให้มึงเอง"
นี่มันเรื่องบ้าชัดๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
อร๊ายยยยย ชอบอีคุณเต้ยเวอร์ชั่นนี้มากๆ ชัดเจนดี มั่นใจกว่าแต่ก่อนด้วย ดูโตขึ้นเยอะเลย พศินใจอ่อนเร็วๆนะ ใครก็ได้เอาอีฝ้ายไปเก็บที ลำไยมากๆ
-
:z1:
:L2: :pig4: :L2:
-
เต้ยยยยยย รุกมากกกกกกกกกกก เสร็จแน่ศินเอ๋ย เตรียมกาย เอ้ย เตรียมใจไว้เถอะ
:hao6:
-
เอาละสิ. สนุกแน่งานนี้,,,
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เออ...มันต้องแบบนี้สิ
เดินหน้าเข้าไป ปัญหามีไว้พุ่งชน
-
ให้มันได้อย่างนี้สิคุณเต้ย
ศินยังรักฝ้ายหรือแค่รู้สึกผิดต้องรับผิดชอบ
แลดูฝืดๆนะความรักของศินกับฝ้ายน่ะ
-
คุณเต้ยมีแนวดุดันแอบแฝง ชอบ ๆ :hao3:
-
เต้ยเวอร์ชั่นร้าย 4G
-
สมน้ำหน้า ต้องจัดการแบบนี้พวกหลายใจ
-
เต้ยคนจริง ชอบๆๆ
-
“อะไร?” งงกันสิครับ จู่ๆ มันก็ยื่นโทรศัพท์มันเองมาตรงหน้าผม
“เบอร์โทรมึง”
“ขอกันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอครับ”
“อยากได้ก็ขอ มันก็แค่นั้นป่ะ” นั่นสินะครับ คุณเต้ยเป็นแบบนี้เสมอ สมองและการกระทำจะไปพร้อมๆกัน ผมอิจฉามันมาก เพราะการกระทำและความคิดของผมมักจะสวนทางกันบ่อยเกินไปแล้ว
ผมยิ้มและหัวเราะออกมาเสียงดังกับความความคิดง่ายๆและการกระทำง่ายๆของคนตรงหน้า ผมอยากเป็นแบบนี้บ้าง แต่ข้อจำกัดของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ก็เลยได้แต่นั่งหัวเราะและยิ้มยินดีกับคนตรงหน้าที่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นอย่างเต็มที่
แม่ม!! จ้องหน้ากูอีกละ
ผมเลยเสมองรอบตัวแทนที่จะมองคนตรงหน้า ตอนนี้ใต้ตึกเรียนของผมแทบจะร้างคนเต็มทีแล้ว เหลือแค่เด็กที่ทำกิจกรรมอยู่บ้าง ก็เลยไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไร เพราะสิ่งที่น่ากลัวที่สุดนั่งอยู่ตรงข้างหน้าผมนี่แหละ
“แล้วนี่คุณจะมานั่งรอกับผมทำไมเนี่ย กว่าแฟนผมจะเลิกก็อีกตั้งนาน” ยุงเยอะจังวะ
“ก็บอกไปแล้วนิว่าจะจีบ มึงรอแฟน กูรอมึง ....” ผมไม่เข้าใจตรรกะความคิดของมันเลยจริงๆ
“ถามจริงเหอะ นี่คุณไม่รู้สึกอะไรจริงๆเหรอที่มาบอกว่าจะจีบผม ทั้งๆที่รู้ว่าผมมีแฟนอยู่แล้ว นี่ยังจะมานั่งรอผมกับแฟนอีก คุณไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังทำเรื่องไม่ดีอยู่เหรอ? ”
“มึงพูดมาตรงๆก็ได้ว่าเรื่อง เหี้ยๆ กูแมนพอ รับได้”
“อย่ามาประชดผม ตอบมา” การคุยของเราเหมือนไม่จริงจังแต่ก็จริงจัง จะว่าคุยเล่นๆก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เหมือนกำลังหยั่งเชิงกันมากกว่า..........จับยุงกินผิดไหมครับ แม่ง ดูดกูจนเลือดจะหมดตัวอยู่แล้ว ผมปัดมือบนหัวไปมา
“ถ้ามึงใจแข็งพอ ถ้ามึงมั่นคงพอ ถ้ามึงไม่หวั่นไหวกับกู แล้วแฟนมึงเชื่อใจมึงมากพอ กูก็แค่หมาตัวหนึ่งเท่านั้นแหละ เพราะงั้นอะไรคือสิ่งที่กูต้องรู้สึกผิด”
“อะไรๆ!!!! “ จู่ๆมันเดินมาข้างหลังผม อย่าบอกว่าจะเข้ามาเตะผมนะ
“หึหึหึ” ผมแหงนหน้ามองมันแล้วยิ้มจนตาปิดกันเลยทีเดียว
“ยิ้มอะไร?” มันถามเขินๆ หน้านี่ไม่รู้จะเก๊กหรือจะยิ้มดี
“ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไร คุณไปนั่งเหอะ” ก็มันมายืนปัดไม้ปัดมือไล่ยุ่งให้นะสิ ถึงมันจะทำหน้าเบื่อๆ แต่มือนี่แกว่งไม่หยุดเลย
ผู้ชายตัวโตๆมาทำอะไรแบบนี้ โคตรจะน่ารักเลยเหอะ
ยิ่งผู้ชายแบบคุณเต้ยที่เหมือนจะไม่สนใจใคร ไม่แคร์โลก มันก็เลยโคตรของโคตรๆน่ารัก นี่ถ้าผมไม่เกรงใจนะ ผมจับฟัดแก้มไปแล้ว ฟัดในความน่ารักของมันนะครับ ไม่ใช่เพราะอย่างอื่นเลย
มันยังไม่ยอมหยุด แถมยังทำเสียงจิ๊ะจ๊ะในคอเหมือนกับกำลังรำคาญ
แต่พอโดนผมมองเยอะๆ มันก็หลุดยิ้มออกมาจนได้ ไอ้ขี้เก๊กเอ๊ย!!!
ผมเลยยึดมือมันลงมาจับไว้
“ไปนั่งครับ เมื่อยมือหมดแล้ว” ผมเริ่มเกลียดตัวเองละ เพราะผมรู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลัง...........
“อืม” มันยอมกลับไปนั่งที่เดิม แล้วหน้ามันก็เริ่มกลับมาเป็นไอ้คุณเต้ยกวนตีนคนเดิม
ผมไม่ใช่สาวหรือผู้หญิงเพราะงั้นไม่จำเป็นต้องมาเทคแคร์ผมขนาดนั้น แต่ผมก็ชอบนะที่มีคนมาดูแลแบบนี้
อีกใจหนึ่งผมก็กลัว กลัวจะหลงไปกับความใจดีของมัน กลัวลืมความเป็นตัวเอง
ให้มันเป็นคุณเต้ยที่กวนตีนแบบนี้แหละดีแล้ว
“ว่าไงบอล?” ผมพาตัวเองออกจากสถานการณ์นั้นออกมาได้เพราะมีสายเข้าจากไอ้บอล
“พี่อยู่ไหน ผมไปหาได้ไหม?” มาให้พร้อมกันเลยไหมทั้งฝ้ายทั้งคุณเต้ยทั้งไอ้บอล นี่ผมฮอตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันเนี่ย
“กูยังอยู่มหาลัยเลย รอแฟนกลับบ้านพร้อมกัน....มึงมีไรเปล่า?”
“ความคิดถึงนี่ถือเป็นธุระรึเปล่าละ?”
“เอาสาระเลยมึง มีไรรึเปล่า?”
"ก็คิดถึงพี่จริงๆ แค่อยากเห็นหน้าบ้างเท่านั้นเอง"
"พรุ่งนี้กูว่าง ตอนเที่ยงกูไปรับมึงละกัน แล้วค่อยไปหาไรกินกัน" ผมได้ยินมันไชโยเสียงดังมาก จนต้องยกโทรศัพท์ห่างจากหู
แต่เสียงก็ยังลอดออกมาได้
คุยกันอีกนิด ผมก็วาง
"โคตรตอแหล"
"ไปด่าไอ้บอลมันทำไมครับ" บ้าเปล่า จู่ๆก็ไปด่าคนอื่น
"ด่ามึงนั่นแหละ"
"อ้าว...ฮ่าๆๆๆๆๆ" แล้วผมก็ขำก๊ากออกมา
"หยุดขำแล้วเอาเบอร์มึงมาได้แล้ว"
"ไปขอจากไอ้มอสเอาเองนะครับ...คุณเต้ย"
"ถ้ามันถามนะ กูจะบอกเลยว่าขอเบอร์มึงเพราะกูจะจีบ..." แม่ม แพ้อีกละ
ผมฉกโทรศัพท์มันมาแล้วกดเบอร์ตัวเองก่อนคืนมันไป
"นั่นเบอร์กู" มันยิงเข้าเครื่องผม
พอได้เวลาผมก็ไปรับฝ้ายที่ตึกคณะ
มาถึงก็คนเริ่มทะยอยลงมาบ้างแล้ว
ผมเลยลงจากรถ ฝ้ายจะได้เห็นได้ง่ายๆ
พอผมเห็นเธอเดินมา ก็เดินเข้าไปช่วยถือของมีทั้งกระเป๋า ชีท หนังสือ กระเป๋าเล็กๆ
ผู้หญิงนี่แข็งแรงดีนะครับ ถือของหนักๆขนาดได้ทุกวัน โดยเฉพาะกระเป๋า
"เห็นไหมรอนานเลย ฝ้ายบอกแล้ว่าไม่ต้องรอก็ได้"
"ก็ผมห่วงของผมนิ....แล้วนี่ฝ้ายหิวไหม?"
"นิดหน่อยค่ะ...แล้วศินกินไรยัง"
"เรียบร้อยแล้ว...งั้นผมพาฝ้ายไปหาไรกินก่อนไปส่งบ้านนะ"
เดินมาถึงรถพอดี ไอ้คุณเต้ยก็เปิดประตูลงรถพอดี วิชาคำนวณมันคงได้เอ คำนวณได้แม่นมาก
ฝ้ายหันมองหน้าผมงงๆ
"อ้อ นี่เพื่อนผมเอง มันมารอเป็นเพื่อนผม ชื่อเต้ย.......ส่วนนี้ฝ้าย แฟนผมเอง"
"หวัดดีครับ เราเต้ยนะ"
"ดีคะ ฝ้ายค่ะ"
"ฝ้ายสวยเหมือนที่มึงคุยไว้เลยวะ" มันหันมาคุยกับผมก่อนจะหันไปยิ้มให้ฝ้าย
"ขอบคุณค่ะ...แล้วนี่เต้ยกินไรรึยังค่ะ"
"อ่อ...ไปกินกับ ศินเรียบร้อยแล้ว" ผมเริ่มร้อนๆหนาวๆเพราะไม่อยากไว้ใจไอ้บ้านี่เลย
"ฝ้าย งั้นขึ้นรถดีกว่า จะได้ไม่ดึกมาก"
"งั้นเต้ยนั่งหน้ากับศินดีกว่าคะ ฝ้ายนั่งหลังเอง"
"ฝ้ายนั่งหน้าดีแล้วครับ ตุ๊กตาหน้ารถสวยๆน่าจะดีกว่า มึงว่าไหมศิน" มันเรียกชื่อผมทีไรนี่เสียวสันหลังวาบทุกที
"ขึ้นรถเหอะ ยังไงก็ได้"
"ฝ้ายไม่เคยเห็นเต้ยมาก่อน รู้จักกันนานแล้วเหรอค่ะ "
"ก็นานนะ แต่ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไร"
"อ้อ....แล้วนี่เต้ยเรียนคณธไรค่ะ"
ทั้งคู่คุยกันเหมือนมากันสองคน
ผมกลายเป็นหมาหัวเน่าสนิท
กินข้าวเสร็จผมก็ไปส่งฝ้ายที่บ้าน
"วันหลังเต้ยมาอีกนะค่ะ คุยสนุกดี"
"อยากคุยกับเราวันไหนก็บอกผ่านไอ้ศินละกัน แล้วเราจะมานะ"
"ได้ค่ะ....ศินขับรถดีๆนะ ถึงแล้วโทรบอกฝ้ายด้วย....ขอบคุณมากเลยนะคะสำหรับวันนี้ รักศินที่สุดเลย....จูุบ ไปนะค่ะ"
พอฝ้ายลงจากรถผมถึงหันไปมองคนข้างหลัง
เห็นมันนั่งกอดอกมองหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว
"ขึ้นมานั่งข้างหน้าเลยคุณ ผมไม่ใช่คนขับรถ" มันก็ไม่เถียง ลงรถ แล้วก็ขึ้นรถภายในเสี้ยววิ
"จะให้ผมไปส่งที่ไหน บ้านหรือคอนโด"
"ขืนกลับบ้าน ป้าบ่นจนหูกูไม่กระดิกแน่ที่กล้าเบี้ยวอาหารมื้อเย็น"
"ก็สมควร...ตกลงว่าให้ผมไปส่งคอนโด"
"อื้ม"
"ว่าไงมอส..............จะให้กูกลับตอนนี้เนี่ยนะ มึงก็รู้ว่ากูไม่มีรถ....................งั้นมึงก็มารับกู.......................ป้าโกรธกูมากเลยเหรอ...............เออๆ เดี๋ยวกูนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้ มึงเตรียมตัวจ่ายค่าแท๊กซี่ให้กูด้วย บานแน่ ....................เออๆเด๊่ยวกูรีบไป
จอดตรงนี้เลยมึง กูต้องกลับบ้าน"
"เกิดไรขึ้นทำไม" ผมตีไฟเลี้ยวจอดรถข้างทางตามที่มันบอก แต่นี่ทันจะสามทุ่มแล้ว
"ป้าโกรธกูมากที่เบี้ยวมื้อเย็น บอกว่าถ้ากูไม่กลับบ้านคืนนี้ จะไม่ทำกับข้าวปีนี้ทั้งปีเลย"
"แล้วคุณจะไปแท็กซี่เหรอ?"
"ก็กูไม่มีรถ ไอ้มอสก็ไม่ยอมมารับ "
"บ้านอยู่ไหน" มันบอกที่ตั้งบ้าน โห ไกลเลยนะนั่น
แล้วแท็กซี่จะยอมไปเหรอ
"งั้นกูลงนะ มึงก็ขับรถดีดีละ"
"เดี๋ยวครับ ผมไปส่งเอง"
"โอเค ไปกันเลย" มันแทบจะแทรกประโยคผมขึ้นมาเลย
ใช้เวลาสี่สิบนาทีในการเดินทางก็มาจอดรถหน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง
"บ้านลุงกับป้ากู หรือพ่อแม่ไอ้มอสนั่นเอง" มันเดินนำผมเข้าบ้าน
ในหัวนี่ก็เตรียมคำพูดแก้ตัวไม่ให้ป้ามันโกรธ
ว่างครับ ว่างมาก
ไม่มีใครอยู่เลย
"สงสัยคงขึ้นนอนกันหมดแล้ว"
"ก็ไหนบอกว่าป้าคุณโกรธมาก ผมนี่เตรียมคำอธิบาย แก้ตัวมาเต็มหัวเลย"
"ป้าแกเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว มึงอย่าสนใจเลย" อะไรของมันวะ
"งั้นกูกลับละ"
"ดึกแล้ว นอนนี่ดีกว่า กูเป็นห่วง"
"ผมขับได้"
"งั้นก็ตามใจ..ถ้ามึงกลัวกูมากขนาดนั้น"
"ใครกลัวคุณ?"
"ก็มึงไง ถ้าไม่กลัว มึงคงไม่ติดอะไรที่จะค้างที่นี่"
"จะใช้มุกนี้กับผมเหรอ? "
"นอนนี่เหอะ ดึกแล้ว หรือไม่กล้าจริงๆ "
"นำไปสิ" ผมรู็สึกเหมือนตัวเองโดนหลอกไงไม่รู้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ใช่เลย โดนหลอกแน่ ๆ ก็เรื่องป้าโกรธเนี่ยแหละที่ไม่ใช่เลย แต่งขึ้นมาเอง 555
-
เต้ยขุดบ่อล่อพศินชิมิ ๆ :katai3:
-
คุณเต้ยยร้ายกาจ 555
-
ศินเอ้ย ต้องอีก 10 ปีถึงจะตามคุณเต้ยทัน
o3 o3
-
รู้ว่าหลอกแต่ใจก็ยอมให้หลอกเนอะคนเรา..รักเขามากละซิ
-
สู้เขานะคุณเต้น
-
คุณเต้ยร้ายนักนะ
แต่กับเรืีองศินนี่ดูแล้วคงไม่ง่าย
-
:call: :call: :call:
-
:call: :call: :call:
will push until see the new episode.
-
วันหยุดผมกับฝ้ายก็ใช้เวลาด้วยกันตามประสาคนเป็นแฟนกัน
ไปกินข้าว ดูหนัง พาแฟนชอปปิ้ง ช่วยถือของให้
ช่วยแฟนเลือกเครื่องสำอางและเสื้อผ้า ซึ่งถามว่าแฟนอย่างผมช่วยได้มากไหม
ตอบแมนๆเลยครับ โคตรผมนี่ตัวไร้ซึ่งประโยชน์ชัดๆ
ฝ้ายถามลิปสีนี่สวยไหม ผมตอบว่าก็เห็นทาแล้วสวยทุกสี
กระโปรงตัวนี้เหมาะกับฝ้ายไหม ผมก็ตอบว่า เห็นใส่ตัวไหน ก็ดูดีทุกตัว ดูไงก็สวย
ผมไม่ได้เห่อแฟนนะ ผมก็แค่ตอบตามที่ผมเห็นและรู้สึกเท่านั้นเอง
แต่ความเป็นแฟนของผมกับฝ้ายวันนี้กำลังเกิดความสั่นคลอนเพราะมีตัวส่วนเกินอย่างมัน
ไอ้คุณเต้ยยยยยยย
ผมกำลังรู้สึกว่ามันตามจีบฝ้ายมากกว่าตามจีบผมซะอีก
หลังจากที่ฝ้ายได้คำตอบไปจากผมเรื่องการซื้อของ เธอก็หันไปถามมันตลอด และดูเหมือนว่ามันจะเอาใจผู้เก่งและโคตรจะรู้ใจผู้หญิงเลย
ส่วนเกินตอนนี้ก็คือผมนี่เอง เดินถือของตามสองคนนั้นต้อยๆๆ
"ศิน เร็วๆสิค่ะ เดินช้าขนาดนั้น เดี๋ยวก็หลงกันหรอก" ผมเดินเหม่อคิดเรื่อยเปื่อย เลยค่อนข้างทิ้งช่วงห่างพอสมควร
ไอ้คุณเต้ยหันมามองผมที่ถือของเต็มสองมือ
แล้วมันก็เดินย้อนกลับมาหาผม
ฝ้ายดูงงๆที่มันเดินมาหาผม ผมก็งงว่ามันจะเดินย้อนกลับมาทำไม
ปกติคนอย่างมันคำว่าน้ำใจหาได้ยากจะตาย......แต่มันกำลังตามจีบผมอยู่นิ มันก็ต้องมีการเอาใจกันบ้าง
ดูอย่างหลายวันก่อน มันยังยืนปัดยุงให้ผมได้เลย
"อ่ะ" มันยื่นมือมาตรงหน้าผม
"อะไร"
"ยื่นมือมาสิ" มันมาช่วยผมถือของจริงๆด้วย ผมชอบที่มีคนตามใจและเอาใจแบบนี้นะ
ผมก็ยื่นตามที่มันบอก ถือนานๆมันก็เมื่อยนะ ถึงของจะไม่ได้หนักมากหนักมายอะไร
ไอ้เหี้ยเต้ย!!!!!
เหี้ยตัวเป็นๆหน้ามันเป็นอย่างนี้นี่เอง
แม่งเดินตัวปลิวไปเฉย
ผมก็นึกว่ามันจะมาช่วยถือของ
มันกลับเอาของมาให้ผมถือเพิ่ม
'กลัวมึงรับไปถือเองลำบาก มา กูช่วย' แล้วมันก็เอาหูของถุงพลาสติก สอดเข้ามาในข้อมือผม งงหน่อยๆเลยกู อะไรของมัน
'ของๆแฟนมึง มึงก็ต้องถือเอง แต่ถ้าอยากให้กูช่วยถือ ก็มาเป็นแฟนกูสิ เพราะกูจะช่วยถือเฉพาะแฟนกูเท่านั้น หึหึหึ'
มันเหี้ยไหมละครับ
แม่ง หันมายิ้มเยาะเย้ยกูอีก
"ศินค่ะ เร็วๆสิค่ะ เต้ยบอกว่าหิวแล้ว ฝ้ายก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน"
"ครับๆ" สั่งกูจัง สั่งกว่าแม่กูอีก
แม้แต่ตอนกินมันก็ยังกวนตีนผม
"ฝ้าย ปกติศินมันไม่มีรสนิยมในการซื้อของให้ผู้หญิงเหรอ?"
"ใช่ มาด้วยกันทีไร ไม่เคยช่วยฝ้ายได้เลย................ แต่ก็ช่วยถือของได้นะ" ฝ้ายคงเห็นผมหน้างอ จนตอนท้ายเลยชมและบีบจมูกผมเบาๆไปมา
คุณเต้ยจากหน้ายิ้มๆกวนตีน หน้าตึงทันที
"โอ๊ย!!!"
"ศิน เป็นไรค่ะ ฝ้ายบีบแรงไปเหรอ ขอโทษนะ"
"เปล่าๆๆ สงสัยตะคริวจับขานะ เดินนานไปหน่อย.......ผมไม่เป็นไรแล้ว" ผมพยายามบ่ายหน้าจากการสำรวจของฝ้าย
ไม่งั้นเท้าผมคงจมพื้นเพราะไอ้คนตรงหน้ากำลังเหยียบเท้าผมอยู่
พอผมพ้นจากฝ้ายมาได้ มันก็ถอนเท้ามันกลับไป
"งั้นวันหลังถ้าฝ้ายจะซื้ออะไร ก็ชวนเรามาได้นะ เราว่าง ไม่ค่อยมีไรทำหรอก"
"ฝ้ายเกรงใจสิ"
"ไม่ต้องเกรงใจเลย เอาเป็นว่าฝากบอกมากับศินละกันนะ"
"ขอบคุณค่ะ" ฝ้ายยิ้มรับในไมตรีของมัน แต่ผมกำลังรู้สึกเหมือนฝ้ายกำลังจะโดนหมาป่าชั่วร้ายตะครุบกินงั้นแหละ
"ศิน.....มึงก็อย่าลืมชวนกูนะ อย่า ลืม นะ" ปากมันยิ้ม แต่แววตาของมันไม่ได้ยิ้มด้วยเลย
ตั้งแต่นั้นมา ชีวิตของเราสามคนก็วนๆเวียนๆกันสามคนตลอด
กินข้าว
ดูหนัง
ชอปปิ้ง
เที่ยวทั้งใกล้และไกล
แต่ถ้าต้องค้าง ผมค้างกับฝ้ายตลอด มันก็ไม่ได้ว่าหรือแสดงอาการอะไร
กลับเป็นผมซะอีกที่ไม่กล้าสู้หน้ามัน
ผมรู้มันทำเพื่อผมเยอะมาก เยอะจนผมเคยตัว
เยอะจนอยากให้อยู่กันแบบนี้ตลอดไป
เยอะจนไม่กล้าคิดถึงความสูญเสีย
มันทำสำเร็จมันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมจริงๆ
ยิ่งมันทำแบบนี้ ผมยิ่งแงะมันออกจากชีวิตยากเข้าไปอีก
คืนนี้ผมไปนอนค้างบ้านมันเพราะมันขอมาหลายครั้งแล้ว
แต่ผมก็บ่ายเบี่ยงตลอด ไม่ใช่เพราะเล่นตัวอะไรหรอก
เพียงแต่ไม่รู้จะตอบคำถามของลุงกับป้ามันยังไง ยิ่งไปกว่านั้น ผมไม่อยากตอบคำถามใดๆจากไอ้มอสเลย
"มึงถอนหายใจหลายครั้งแล้วนะ" ยิ่งพอจะถึงบ้านมัน ผมยิ่งถอนหายใจหนักขึ้น
"ก็ผมทำหน้า วางตัวไม่ถูกนิเวลาเจอลุงกับป้าของคุณ" ผมบอกไปตามความจริง ท่านสองคนดูใจดีก็จริงแต่ผมก็ไม่สบายใจอยู่ดี
"งั้นก็ไม่ต้องเจอ ถึงบ้านมึงวิ่งขึ้นห้องกูเลย เดี๋ยวกูส่งข้าวส่งน้ำมึงเอง"
"ตลกละคุณ.....เอาจริงๆนะคุณเต้ย ผมลำบากใจนะ"
"เรื่องของมึง"
"อ้าวววววว"
วันนี้เจอแต่ลุงกับป้า ไอ้มอสนอนหอ ไม่กลับบ้านอาทิตย์นี้ สงสัยงานชุม
"ป้าว่าหลานป้าคงชอบศินมากๆเลยลูก เพราะปกติเขาไม่ค่อยพาใครมาบ้านบ่อยๆ"
"แค่กๆๆๆ" สำลักกับคำว่าชอบนี่แหละ
"เป็นไรลูก เต้ย หยิบน้ำให้เพื่อนหน่อยสิ"
"แค่นี้มันไม่ตายหรอกครับป้า มันทำกับคนอื่นไว้สาหัสกว่านี้มาก" แม่ง ขี้แค้นส่วนตัวนี่หว่า
"เต้ย"
มันไม่ตอบอะไร แต่ก็ยอมส่งน้ำให้ผม
มันกำลังโกรธผมแน่ๆ
" ใจอ่อนบ้างยัง"
"อ่อนเรื่องไร ผมไม่เข้าใจ"
"ไม่ต้อแกล้งโง่มากขนาดนั้น เพราะปกติมึงก็โง่พออยู่แล้ว"
"ทำไมคุณถึงปากจัดได้ขนาดนี้ห้ะ นี่ถ้าเอาไปด่าแข่งกับใครเขานะ ผมว่าคุณชนะเลิศชัวร์" ไม่พอใจครับ อยู่ดีดีก็โดนด่าว่าโง่ จะลุกขึ้นจากเตียง ก็โดนมันค้ามือไว้ก่อน
"นิสัยมึงเลยเหรอ พอไม่พอใจอะไรก็ลุกหนี เดินหนี ขี้ขลาดวะ"
"ถ้าผมกล้านะ ป่านนี้โดนตีนตายไปนานละ ปล่อยมือผมได้แล้ว" ผมมองไปที่มือมันที่จับข้อมือผมอย่างแน่น
"เอาจริงๆ ใจอ่อนกับกูบ้างยัง" มันไม่ถึงกับปล่อย แต่ก็ยอมคลายมือให้หลวมพร้อมกับดึงเบาๆให้ผมกลับลงนั่งที่เดิม
"คุณจะถามเอาอะไร ในเมื่อคุณก็รู้ว่าผมมีแฟนอยู่แล้ว"
"เอาคำตอบจากมึงไง" ผมส่ายหน้าให้กับความหน้าด้านหน้ามึนของมัน
"ผมนอกใจแฟนผมไม่ได้"
"งั้นถ้าแฟนมึงนอกใจมึง มึงก็นอกใจแฟนมึงได้ใช่ไหม" ตามึงเป็นประกายเชียวนะ
"คุณเต้ยฟังผมนะ คุณรู้ไว้เลยว่าผมรู้สึกดีๆกับคุณ"
"ยังไม่พอ กูต้องการมากกว่านั้น"
"แล้วต้องมากแค่ไหนถึงจะพอ"
"ทั้งใจมึงและตัวมึง กูต้องเป็นเจ้าของแค่คนเดียว" มันกระชับมือผมแน่นจนเจ็บ ก่อนจะยอมปล่อยมือผมเป็นอิสระ และหันหลังกลับไปนอนริมเตียงฝั่งของตน ปล่อยให้ผมงงและใจเต้นอยู่กับคำพูดของมันคนเดียว
ตื่นมา ผมก็เห็นมันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
ชุดอยู่บ้านของมันง่ายๆมาก แต่มองยังไงก็ยังดูดี
"รู้ว่าหล่อ ไม่ต้องมองเยอะ ลุกไปอาบน้ำ ปล่อยให้ผู้ใหญ่รอไม่ดี"
"ใครรอ?"
"ลุงกับป้ากูไง พวกเขาเลยรอกินมื้อเช้าพร้อมมึงเลย"
"แล้วทำไมคุณไม่รีบบอกให้เร็วกกว่านี้" ผมรีบดีดตัวขึ้นจากเตียง วิ่งตรงไปยังห้องน้ำ นึกออกว่ายังไม่ได้หยิบผ้าเช็ดตัว ดูซ้าย เหลียวขวา อยู่ไหนวะ
อ้อ นั่นไง ผมวื่งปร๊าดเดียวก็คว้าผ้าเช็ดตัวบนหัวไอ้คุณเต้ยมาครองแล้ววิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำ
"ศิน กูยังเช็ดหัวไม่เสร็จเลย" มันทุบประตูห้องน้ำโครมๆ จนผมกลัวว่าประตูจะพัง
"ผมยืมก่อน รีบครับรีบ"
ลงมาถึง ทุกคนนั่งประจำที่กันหมดแล้ว
ความเกร็งมาเยือนโดยทันที
พวกท่านไม่ได้ทำหน้าดุ กลับยิ้มทักทายผมตามประสาผู้ใหญ่ใจดี
แต่ผมเองนี่แหละที่ผิด เพราะทำให้ผู้ใหญ่ต้องนั่งหิ้วท้องรอ
"พี่ศิน นั่งๆๆๆๆ......" ไอ้มอสลากผมให้ไปนั่งข้างมัน มันกลับมาตั้งแต่เมื่อไรวะ
“พอแม่บอกว่าพี่ศินมาค้างที่บ้าน ผมก็รีบกลับมาแต่เช้ามืดเลย แล้วทำไมไม่บอกก่อนว่าจะค้างที่บ้าน ผมจะได้กลับมาด้วยตั้งแต่เมื่อวาน”
“มันฉุกละหุกนะ กูเองก็ไม่ได้ตั้งใจมานอนตั้งแต่แรก”
ผมนั่งลงข้างไอ้มอส พร้อมกับยกมือไหว้และขอโทษไปพร้อมๆกันที่ทำให้ผู้ใหญ่ต้องรอ
กินข้าวเสร็จไอ้มอสมันก็ลากผมเข้าห้องมันทันที
แต่ตอนมันกำลังจะปิดประตู
"เฮียเข้ามาทำไม"
"กูพี่มึง แล้วไมจะเข้าไม่ได้ คนอื่นยังเข้ามาได้เลย" มันเหล่มองมาทางผม
"ก็เห็นร้อยวันพันปีไม่เคยจะเข้า ผมชวนมาเล่นเกมส์ด้วยบ่อยๆก็บอกว่าไม่ชอบ"
"ก็วันนี้มาแล้วไง" แล้วมันก็เดินเบียดไอ้มอสเข้ามา พอจะผ่านผม มันก็กระแทกไหล่จนผมเซนิดหนึ่ง อะไรของมัน!
ผมกับไอ้มอสคอเกมส์เหมือนกัน
เลยคุยกันถูกคอ คุยเรื่องเดียวกันรู้เรื่อง
ส่วนไอ้คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่กลับมาเสร่อมานั่งแสดงหน้าโง่อยู่ก็กลิ้งไปกลิ้งมาแบบเบื่อๆบนเตียง
"เฮีย ถ้าเบื่อไปข้างนอกก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ศินผมดูแลเอง" ผมนั่งเล่นเกมส์อย่างเมามันส์จนลืมไปเลยว่าคุณเต้ยก็อยู่ในห้องนี้ด้วย
"นั่นสิคุณ เดี๋ยวผมอยู่เล่นเกมส์กับไอ้มอสอีกหน่อยก็จะกลับบ้านละ" แต่ตานี่ไม่วางจากเกมส์เลย
".............." ไม่มีเสียงไรตอบกลับมาทั้งสิ้น ผมเลยเหลียวหน้าไปมอง แม่ง เล่นโทรศัพท์ไม่สนใจเสียงกูเลย
ในเมื่อต่างคนต่างก็มีสิ่งที่ตัวเองสนใจ ผมกับไอ้มอสเลยหันมาเล่นเกมส์อย่างตั้งใจจริงต่อ ส่วนไอ้ส่วนเกิน ก็ปล่อยมันไว้นั่นแหละ
เล่นกันจนรู้สึกว่าหิว
ไอ้มอสเล่นเก่งมาก เหมือนที่มันโม้ไว้เลย มันจะชนะผมทีมันก็จะแสดงออกความดีใจโดยการเข้ามากระโดดกอดผมเหมือนที่เด็กๆชอบทำกันเวลาดีใจ ผมก็หงุดหงิดนิดหน่อยที่แพ้ ในหัวก็นั่งหาวิธีที่จะเอาชนะมันให้ได้ซักเกมส์
"จะนั่งนิ่งๆให้มันกอดอีกนานเปล่า แล้วมึงก็เหมือนกันไอ้มอส กูเห็นมึงกอดมันมาหายรอบแล้วนะ อยากอดมากอดกูนี่มา" ผมสองคนเหลียวหลังไปดูคนบนเตียง มันก็ไม่ได้มองมาทางพวกผมนะ เห็นนอนเล่นโทรศัพท์เฉ้ย
"ก็ผมดีใจนิเฮีย อีกอย่างพี่ศินก็ไม่เห็นจะว่าไรผมซักแอะ เนาะพี่ศินเนาะ"
"อืม" เล่นไงให้ชนะมันดีว้าาาาา
"โครม!!!!" สะดุ้งกันทั้งคู่ เพราะประตูห้องถูกกระชากเปิดและปิดภายในเสี้ยว สนั่นประสาทกันเลยทีเดียว
ผมกับไอ้มอสมองหน้ากันงงๆ ก่อนจะกลับมาสนใจเกมสืตรงหน้าต่อ
สรุปผมเล่นเกมส์จนสี่โมงเย็น
เล่นแบบไม่พัก ไม่หยุดกินข้าวกันเลยทีเดียว
ในที่สุดผมก็ชนะไอ้มอสได้
"มอส งั้นกูกลับบ้านก่อนนะ เด๊่ยววันหลังกูมาเล่นด้วยใหม่ มึงโคตรเจ๋งเลยวะ"
"มาเมื่อไรบอกได้เลยพี่ งั้นผมไปส่งนะ"
"เอ๊ย ไม่ต้อง เดี๋ยวกูต้องไปเอาของที่ห้องเฮียมึงก่อน"
เปิดประตูเข้ามาในห้อง
ห้องเงียบ ปราศจากสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าไอ้คุณเต้ย
ผมหยิบกุญแจรถ กระเป๋าตังค์ แล้วก็เสื้อตัวที่ใส่มาเมื่อคืน
ไปไหนของมันวะ?
"อ้าว จะกลับแล้วเหรอลูก?"
"ครับแม่.....ฝากบอกเต้ยด้วยนะครับแม่ว่าผมกลับก่อน พอดีไม่เจอในห้องนะครับ"
"อ้าวเหรอ แม่คิดว่าเต้ยบอกศินไว้แล้วซะอีก เต้ยออกไปตั้งแต่เที่ยงแล้วจ๊ะ เห็นรีบร้อนออกไป"
จะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ
ผมรีบร้อนออกมา
แล้วโทรหามันทันที
สายแรกไม่รับ
สายที่สองมันตัดสาย
สายที่สามรับแล้วไม่พูด
สายที่สี่ ช่างแม่ง กูไม่โทรละ
ผมขับรถกลับบ้านด้วยอารมณ์ที่ไม่ปกติเท่าไร
โมโหที่มันทำตัวงี่เง่า แม่ง เรียกร้องความสนใจอย่างกับเด็กๆ เออ มึงทำสำเร็จเหี้ยเต้ย มึงได้รับความสนใจจากกูไปแบบเต็มๆเลย!!!!!!!
หายไปนานมาก
นานจนจำไม่ได้แล้วว่าถึงไหน
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
กลับมาแล้ว
สรุปแล้ว ศินชอบใครแน่ เต้ยหรือฝ้าย?
-
เต้ยคงจะงอน ไปง้อเลยไป :hao3:
-
เต้ยมีงอน อย่างว่าเน๊าะก็คนอยากให้สนใจ แต่อีกคนมัวแต่ทำเฉยๆ ก็อย่างนี้แหละ
-
ขยี้ตาคิดว่าอ่านผิดเห็นมีตอนใหม่
คุณเต้ยชัดเจนนะ แล้วศินล่ะ
-
ในที่สุดก็กลับมาละ,,,
-
คุณเต้ย ทำไมต้องรักศินด้วย ความรู้สึกเรา ไม่อยากให้ฝ้ายเสียใจ
-
สนุกค่ะ รอเมื่อไหร่ศินจะใจอ่อนและก็รอสิ่งต่างๆที่ยังไม่เปิดเผย
หายไปไม่ว่าแต่อย่าทิ้งกันก็พอไม่จบเรื่องรู้สึกผิดหวัง ค้างคา
:กอด1: รอตอนต่อไปค่ะ
-
เราชอบเต้ยนะ ไม่อยากให้เต้ยแย่งแฟนคนอื่นเลยอ่ะ เฮัอๆๆ
-
ยังไงกันๆๆๆๆ
-
แม่ง !!!!!!
คนที่ปากบอกว่ารักกู ชอบกู จะจีบกูให้ได้ เขาทำกันอย่างนี้เหรอวะ
มึงมีสิทธิ์อะไรมาทำให้กูหัวปั่น เป็นห่วงมึงได้ขนาดนี้
มึงไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้นะไอ้เอี้ยคุณเต้ยยยยยยย กูไม่ยอมมมมมมมจริงๆนะเว่ย
"นี่มึงยังไม่เลิกจิตตกเรื่องชู้มึงอีกเหรอ"
"คุณเต้ยไม่ใช่ชู้กูเว่ย"
"รู้ด้วยเว่ย ว่ากูหมายถึงใคร" ไอ้เซ็นนั่งลงตรงหน้าหร้อมกับยื่นน้ำเย็นฉ่ำมาตรงหน้าผม ผมไม่อยู่ในอารมณ์จะต่อปากต่อคำกับมัน เลยรับมาดื่มซะ
"เป็นไง พอจะดับความร้อนรุ่มในหัวใจมึงได้บ้างไหม" ถ้ามันดับได้อย่างที่มึงพูดก็ดีสิวะ กูจะได้เลิกมานั่งประสาทจะแดกแบบนี้ซะที มันไม่สนุกเลย
"แม่ง แต่มันไม่มีสิทธิ์มาทำให้กูเป็นแบบนี้จริงๆนะเว่ย" ยิ่งคิดยิ่งขึ้นครับ
"ใจร่มๆครับเพื่อนศิน นี่เพื่อนเซ็นเอง ไม่ใช่คุณเต้ยของมึง อย่าขึ้นครับ อย่าขึ้น ลง ลง ลง" ผมเผลอเสียงดังจนคนที่เดินผ่านไปหันมามอง จนไอ้เซ็นต้องโบกไม้โบกมือว่าไม่มีอะไร ส่วนผมไม่อารมณ์จะมาสนใจหรอก
"กูไม่ได้ห่วงอะไรมันมากมายหรอก กูแค่โมโหที่จู่ๆมันก็หายไป หายไปโดยที่ไม่บอกกูซักคำ "
"พูดอย่างกับตัวเองไม่เคยทำ"
"มึงว่าไรนะ?"
"เปล๊า"
"ถ้ามันบอกกูซักคำว่าจะหายไปจากชีวิตกู กูจะไม่รู้สึกอะไรเลย"
"กูเข้าใจเว่ย ก็เหมือนตอนที่มึงหายไปไง กูแค่เป็นห่วง ห่วงว่ามึงจะเป็นอะไรไหม ปลอดภัยดีไหม โดนทำร้ายรึเปล่า แต่กูก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอมึงติดต่อมาเอง แล้วในที่สุดกูก็เจอมึง" สะอึกเลยผม
"กูขอโทษ"
"เอ๊ย มาขอโทษกูทำไม กูแค่อยากบอกมึงว่า ถ้าเราทำอะไรไม่ได้แล้ว ก็จงรออย่างมีความหวังต่างหาก"
"กูแค่เป็นห่วงมัน"
"กูเข้าใจ ........ แล้วทางบ้านมันว่าไงบ้างละ"
"ก็เห็นไม่แจ้งความ ไม่ติดตาม ไม่ว่าอะไรเลย ทุกอย่างดูปกติ"
"งั้นมึงก็สบายใจได้ไปเปลาะหนึ่ง คนในบ้านเขาหายไปทั้งคน ถ้าเกิดอะไรร้ายแรง เขาคงต้องทำอะไรบ้างแล้ว"
"กูก็หวังให้เป็นอย่างนั้นวะ"
"เอาน่ามึง.....ตอนที่มึงทำแบบนั้นมึงก็มีเหตุผล ตอนนี้คุณเต้ยทำแบบนี้ก็คงมีเหตุผลของเขาเหมือนกัน" นานๆไอ้เซ็นจะพูดไรมีสาระกับเขาซะที ผมคงต้องลองเชื่อมันซะหน่อย เลยส่งยิ้มให้มันแบบกร่อยๆ แต่มันกลับฉีกยิ้มส่งให้ผมเลย
"ศิน ช่วงนี้เต้ยไม่ว่างเหรอค่ะ ไม่เห็นมาหากันเลย"
"คงงั้นมั้ง ผมเองก็ไม่ได้ติดต่อมันเหมือนกัน" ระหว่างทานมื้อเที่ยง ผมพาฝ้ายออกมากินเที่ยงหน้ามหาลัย ฝ้ายถามแบบนี้ทุกครั้งที่เราเจอกันตั้งแต่ทีมันหายไปเกือบสองสัปดาห์
"ทะเลาะอะไรกันรึเปล่าคะ"
"หืม? " ผมเงยหน้ามองฝ้าย ซึ่งฝ้ายก็มองผมอยู่ก่อนแล้ว
"ก็ปกติเห็นตัวออกจะติดกัน เต้ยเองก็ดูจะแคร์ศินมากเลย แล้วจู่ๆมาหายไปแบบนี้ ถ้าไม่โกรธหรือทะเลาะกัน แล้วมันจะมีอย่างอื่นอีกเหรอค่ะ" ฝ้ายดูออก!
"อย่าไปสนใจมันเลย เลิกบ้าเมื่อไร เดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละ"
"ศินอ่ะ เพื่อนดีดีหายากนะค่ะ ถ้ามีแล้วก็ควรจะดูแลให้ดี จะได้มีตลอดไปไง"
"ไม่ได้ทะเลาะกันครับ ไม่ได้โกรธกันเลย ช่วงนี้มันคงมีงานที่มหาลัยมั้ง เลยไม่ว่าง"
"แบบนั้นก็ได้ค่ะ....อ่ะ นี่ต้มจืดที่ศินชอบ ฝ้ายตักให้"
"ขอบคุณครับ" ถ้าฝ้ายรู้ว่าคุณเต้ยคิดยังไงกับผม ฝ้ายยังจะพูดแบบนี้อีกไหม
สองสัปดาห์เต็มๆที่มันหายไปจากสารบบชีวิตของผม
หายไปตั้งแต่วันที่ผมไปนอนบ้านมัน
หายไปทั้งตัวและการติดต่อ
ที่สำคัญเลย ไม่มีใครติดต่อมันได้ แม้แต่คนในครอบครัวมันเอง
ผมโทรหามัน เครื่องก็ปิด
ส่วนโซเชียลตัดไปได้เลย เพราะมันไม่เคยแตะ
ความห่วงยังคงเท่าเดิม แต่ผมควบคุมมันได้มากขึ้น
ช่วงเวลาที่ควบคุมยากที่สุดก็ก่อนนอนนี่แหละ เพราะมันไม่ได้มีแค่ความห่วง แต่มันมีความคิดถึงแทรกเข้ามาด้วย
วันนี้ผมเลิกเรียนเย็นมาก ก็เลยบอกให้ฝ้ายกลับไปก่อนเพราะไม่อยากให้เธอต้องมารอนานเป็นชั่วโมง
ปกติวันนี้ผมเลิกเรียนตั้งแต่บ่ายสามแล้ว แต่อาจารย์มีงานสัมมนาอาทิตย์หน้า แกเลยขอบวกชั่วโมงซะวันนี้เลย
สภาพของนักศึกษาตอนนี้คือ เฉากับเหี่ยวกันมากๆ นั่งนานจนตะคริวจับกันทั้งตัวแล้ว
แต่ทำไงได้ เป็นนักศึกษาก็ต้องศึกษา เป็นอาจารย์ก็ต้องถ่ายทอดความรู้ให้กับศิษย์
ต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ของตัวเอง
ดีบ้าง แย่บ้าง ก็ถือซะว่าเอาค่าเฉลี่ยรวมละกัน
“พี่ศินนนนนน” ไอ้มอสวิ่งกระหืดกระหอบลงมาไล่หลังผม กลัวมันตกบันไดจริงๆ
หรือว่ามันจะมีเรื่องอะไร..............................หรือว่า!
“มีไรวะ!”
“ทำไมพี่ต้องตกใจขนาดนั้นอ่ะ ผมแค่เรียกให้พี่รอผมด้วยเท่านั้นเอง” กวนตีนนะมึง
“ก็เปล่านิ...เห็นมึงรีบวิ่งลงมา กูก็นึกว่ามึงมีเรื่อง”
“ไม่มีเรื่องหรอก ......ก็ผมกลัวพี่ไม่รอนิ”
"เยอะนะมึงเดี๋ยวนี้" ผมผลักหัวมันไปทีหนึ่งไม่เบาไม่แรง
"อย่าผลักดิพี่ วันนี่ความรู้เต็มหัวเต็มตัวไปหมด เดินจะไม่ไหวอยุ่แล้วเนี่ย โอ๊ยๆๆ เซๆๆ"
"เชี่ยมอส เล่นไรมึงเนี่ย" ก็มันเล่นเดินเซมาชนผม ทำผมเกือบล้มเลย แน่ะยังมีหน้ามาเดินแซะกูอีก
"พี่ศิน น้องหิวอ่ะ เลี่ยงข้าวหน่อย" ไอ้มอสเห็นมันมีความกวนตีนแบบนี้ แต่สกิลการอ้อนของมันก็ไม่น้อยหน้านะครับ อ้อนจนแม่ยกยอมขายบ้าน ขายรถ ขายสมบัติกันเลยทีเดียว
ผมหลุดยิ้มกับคำอ้อนและหน้าตาขี้อ้อนของมัน
"อยากกินไรละ?"
"เลี้ยงจริงดิ" หูตั้ง หางชี้ ตาเป็นประกายเลยนะมึง
"อืม แล้วตกลงอยากกินไร" ตามใจมันหน่อย ผมจะได้มีเพื่อนกินมื้อย็นด้วย
"อยากกินต้มเลือดหมตำลึงอ่อน ร้านนี่ที่สุดของความอร่อยเลยนะพี่ศิน ผมอยากไปกินมาตั้งนานแล้ว"
"ก็แล้วทำไมไม่ไป"
"ก็ร้านมันอยู๋ไกล ชวนใครไปด้วยทีไร ทุกคนส่ายหน้าหมด ผมเองก็ไม่อยากไปคนเดียว"
"ร้านอยู่ไกลขนาดนั้น แล้วไปรู้จักได้ไง"
"เฮียเป็นคนพาไปกินอ่ะ ไปกินกันตั้งแต่ผมกับเฮียเรียนมัธยมโน่น แต่เดี๋ยวนี้ไม่เลย ชวนไปกินทีไรก็บอกไม่ว่าง ขี้เกียจขับ ร้านอยู่ไกล สารพัดจะหาข้ออ้าง" ผมเผลอหลุดยิ้มจนต้องเสก้มหน้าเพียงแค่ได้ยินชื่อมันจากปากไอ้มอส
"รีบดิ เดี๋ยวกูพาไปเอง"
"ใครได้พี่ศินเป็นแฟนนี่โชคดีสุดๆไปเลยนะ" ผมไม่ได้ถามออกไปว่าทำไม แต่เครื่องหมายคำถามคงแสดงออกอย่างชัดเจนบนใบหน้าของผมอยู่แล้ว
"ก็พี่ศินชอบตามใจคนอื่นตลอดเลย ขนาดผมพี่ยังตามใจเลย"
"มึงก็เวอร์ไป ถ้าอะไรที่กูทำได้ ไม่งี่เง่าจนเกินไป กูก็ทำ.......................ส่วนใครได้กูเป็นแฟนแล้วโชคดี กูว่าไม่จริงวะ"
"ทำไมอ่ะพี่"
"ถามมากจังวะ....ตกลงจะกินหรือจะถาม อีกอย่างมึงขี้เสือกขึ้นนะครับน้องมอส"
ผมตัดบทให้จบแค่นั้น แล้วเร่งเท้าเดินมาที่รถ
มันเองพอเห็นผมรีบ มันก็ต้องรีบด้วย เลยต้องหุบปากโดยไร้ทางเลือก
'ผมมีใครหนึ่งคนอยู่แล้ว แต่ผมก็ยังมีใครอีกคนหนึ่งในใจ แม้มันจะอยู่ลึก แต่ผมก็รู้ว่ามี'
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เต้ยมันก็งอนแกไงหล่ะศินเอ๋ย ที่หายไปอ่ะเพราะมันงอน
-
อยากรู้เรื่องว่าทำไมพ่อฝ้ายเกลียดศินขนาดนั้น เกิดอะไรขึ้นในอดีตกันแน่
-
ถ้าจะหายไปนานแบบนี้ ไม่น่าเรียกงอนนะ น่าจะเป็นระยะทำใจมากกว่า :เฮ้อ:
-
รอตังนานแต่ก็ยังไม่มีคุณเต้ย คุณเต้ยหายไปไหนนนนนนน
ฝ้ายถามถึงเต้ยทุกครั้งที่อยู่กับศิน กลิ่นมันโชยๆมานะ อิอิ
-
คุณเต้ย งอนนาน ทำให้ศิน รู้ใจตัวเองได้อี๊ก
-
คุณเต้ยเลิกชอบศินเถอะ
แล้วมาชอบป้าแทน
ป้ายังว่าง ศินมันมีฝ้ายอยู่แล้ว
-
เจอตัวหอมแก้มซ้ายขวาเลยนะสิน คนอะไรงอนนานมากๆๆๆ
แต่ก็เข้าใจเต้ยนะ
:katai5:
-
เต้ยงอนได้น่ากลัวมาก
-
ไม่อยากให้เต้ยรักศินอีกแล้ว ไปรักคนอื่นยังดีกว่าอีก ขอเถอะให้มีคนเข้ามาทางเต้ย อยากเห็นคนมีเมียอยู่แล้วดิ้นตาย
-
ลงบ่อยๆ ยาวกว่านี้คนอ่านเยอะแน่ๆครับ ..เป็นเรื่องที่สนุกมากๆ
-
เต้ยหาแฟนใหม่เลย
ไปรักคนมีเจ้าของแบบนี้มีแต่ทรมานนนนน :ling3:
-
หายไปไหนนะเต้ย!!
-
ศินรักฝ้ายไหมอ่ะ
ถ้าไม่รัก แล้วทำไมถึงมาเป็นแฟนกัน???
แล้วถ้ารัก ไอ้เรื่องปมในอดีตมันคืออาร๊ายยยยยยย
-
:call: :call: :call:
-
คนแน่นร้านในพื้นที่สามคูหา
ผมกับมันยืนคอยืดคอยาวไม่นานก็มีพนักงานของร้านมาบอกว่าต้องรอแป๊บนึงเพราะตอนนี้ที่นั่งไม่ว่างเลย
หันมามองไอ้มอสเห็นมันพยักหน้าหงึกๆ ตาอ้อนวอนมาก สงสัยอยากกินเอามากๆ
ผมเลยบอกน้องเขาไปว่ารอก็ได้
ระหว่างนั้นผมก็ยืนมองบรรยากาศรอบตัวไปเรื่อยๆ ชีวิตที่ไม่ได้เร่งรีบจนเกินไปก็ดีนะครับ ทำให้เรามีเวลาพิจารณาอะไรได้ถี่ถ้วนมากขึ้น
หรือเห็นอะไรที่ผ่านตาเราทุกวันแต่เราไม่เคยมีเวลาหันไปมองหรือหยุดมองเพราะชีวิตต้องดำเนินไปตามกรอบเวลาที่กำหนดไว้แล้ว
แม่เป่าของร้อนๆให้ก่อนป้อนให้ลูกตัวเล็กๆ
หลานจูงมือคุณตาให้เข้ามาในร้าน
เด็กตัวเล็กๆเล่นกันอยู่ดีดี สุดท้ายคนหนึ่งก็ร้องจ้ากขึ้นมาเสียงดังเล่นเอาคนทั้งร้านหันไปมอง พอเห็นว่าเป็นเด็กๆซนกันก็เลิกสนใจ หันมาสนใจถ้วยตรงหน้ากันต่อ
คุณเต้ยก็คงชอบบรรยากาศแบบนี้เหมือนกัน ถึงได้ติดใจร้านนี้
"พี่ศินยิ้มไรอ่ะ"
"ยิ้มรอไงว่าเดี๋ยวมึงต้องเสือกเรื่องกูอีก"ไ
แล้วน้องคนเดิมก็เดินมาตามพวกผมเพราะที่ว่างแล้ว
เป็นโตะกลมเล็กๆนั่งได้แค่สองคน ถ้ามีคนนั่งสามคนสงสัยคงต้องนั่งตักกันละ แต่ก้คงอบอุ่นกันไปอีกแบบ
ไม่พูดไรมาก ไอ้มอสจัดการสั่งต้มเลือดหมูตำลึงพิเศษสองทันที พอน้องจดเมนูออกไป
"ไม่คิดจะถามหน่อยเหรอมึงว่ากูอยากกินเหมือนมึงไหม หรือว่ากูอยากกินอะไร"
"มาร้านนี้ต้องสั่งเมนูนี้เท่านั้น ไม่งั้นถือว่าโง่"
"เชี่ยมอสมึงหลอกด่ากูเหรอ?"
"ผมเปล่านะ เฮียเคยบอกผมแบบนี้ต่างหาก ครั้งแรกที่มาร้านนี้ ผมก็อยากสั่งอย่างอื่นเหมือนพี่นี่แหละ แต่เฮียบอกว่าโง่"
"คุณเต้ย......อืมม กูหมายถึงเฮียมึงอ่ะ มันชอบมาร้านนี้เหรอ?" แปลกนะครับ กับใครบางคน แค่เราได้ยินชือเขา มันก็ทำให้ใจเราเต้นได้ในจังหวะที่ไม่ปกติ
"อื้อหึ....เฮียเป็นคนพาผมมาที่นี่เองแหละ เมื่อก่อนเรามากันบ่อยมาก แต่พอเฮียย้ายไปอยู่ช้างนอก ก็ไม่ค่อยได้มาเลย"
"ไม่เห็นเกี่ยวกัน"
"ไม่เกี่ยวได้ไง ก็เวลาของเฮียทั้งหมดมีไว้ให้กับสาวๆเท่านั้น น้องแบบผมก็รอไปสิครับ อย่าว่าแต่ผมเลย แม้แต่พ่อกับแม่ถ้าอยากเจอหลานชายสุดที่รักยังต้องโทรตามบังคับให้กลับบ้านกันเลยทีเดียว คิดดูเจอตัวยากขนาดไหน"
"แสดงว่าเฮียมึงนี่โคตรเจ้าชู้เลยดิ"
"จะว่าอย่างนั้นมันก็ไม่ถูกซะทีเดียว คือเฮียอ่ะจะคบทีละคน ไม่เคยคบซ้อน จบเป็นรายๆไป เพียงแต่จบไปหน่อย แต่พอหลังๆผมเห็นเฮียก็เบาๆลงไปเยอะนะ แบบว่าไม่มีใครเลย ไม่คุยกับใครเลยแบบนี้ เหมือนช่วงที่ก่อนเฮียจะหายไปช่วงหนึ่งนานมาก ที่เฮียไม่มีใครเลย.............พี่ศินยิ้มไรอ่ะ"
"กูยิ้มให้ยุงที่บินผ่านไปอ่ะ.....เล่าต่อดิ"
"พี่จะอยากรู้เรื่องเฮียผมไปทำไม?" จับผิดกูอีก
"มันก็เพื่อนกูเหมือนกันแหละ รู้ไว้บ้างก็ไม่เสียหาย"
"แล้วเป็นเพื่อนประสาอะไร ถึงไม่รู้เรื่องเพื่อนเลย ต้องมาถามจากผมเนี่ย"
"แล้วมึงจะโยกโย้ทำไม" ก่อนที่ผมจะปาระเบิดใส่หัวมัน อาหารที่สั่งไปก็มาเสิร์ฟคั่นจังหวะซะก่อน กวนตีนพอกันทั้งพี่ทั้งน้อง
เมนูที่มันสั่งมาทำให้ทั้งมันและผมยอมสงบศึกกันได้
รสชาติอร่อยแบบที่ไม่เสียแรง เสียเวลาที่อุตส่าห์ดั้นด้นมา
และสมกับราคาคุยของไอ้มอสด้วย เพราะถ้าไม่อร่อยจริง ผมจะเขวี้ยงมันด้วยถ้วยต้มเลือดหมูตรงหน้านี่แหละ
"กินเงียบเลยนะพี่ อร่อยอ่ะดิ"
"ก็ดี แต่จะดีกว่านี้ถ้ามึงยอมหุบปากบ้าง"
"ปากร้ายวะ"
ได้กันคนละถ้วยแบบพิเศษก็อิ่มมากแล้วครับ ของเขาแบบพิเศษจริงๆ
หันไปมองรอบร้านคนรออีกหลายคน ผมกับมันเลยเห็นตรงกันว่า ลุกเหอะ
คนอื่นจะได้อร่อยกันบ้าง
ผมขับรถมาส่งไอ้มอสที่บ้าน
ตอนแรกมันบอกจะกลับแท็กซี่ แต่ผมว่าระยะทางมันไกลเกิน
ส่งเสร็จพอจะกลับบ้านตัวเอง ก็โดนสมาชิกบ้านมันคะคั้นคะยอให้นอนค้างที่บ้านเลย
ผมเลยตกลง ไม่อยากเรื่องมากกับผู้ใหญ่ด้วย ท่านอุตส่าห์ชวน
พ่อกับแม่บอกให้ผมไปนอนห้องคุณเต้ยได้เลย เพราะห้องลูกชายตัวเองรกมากและอนุญาตให้ผมหยิบเสื้อผ้าคุณเต้ยมาใส่ได้ตามสบายเลย
อาบน้ำเสร็จก็จะนอนเลย อยู่บ้านคนอื่นก็ไม่รู้จะทำไร
แล้วไอ้มอสก็เข้ามาสภาพพร้อมนอนมาก
"ผมยังไม่ง่วงอ่ะพี่ พี่ง่วงยัง" มันพาตัวเองมานั่งบนเตียง ผมเลยไถลตัวขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอน
"ยังเหมือนกัน"
"งั้นผมอยู่คุยด้วยนะ"
"เอาดิ" ผมวางโทรศัพท์ที่เล่นก่อนหน้าไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง
"แล้วจะคุยอะไร"
"พี่ไม่อยากรู้เหรอว่าเฮียหายไปไหน?"
"แล้วเฮียมึงหายไปไหน?"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"ถ้ามึงจะมาแค่กวนตีนกู ออกไปเลยดีกว่า" ผมออกอาการหงุดหงิดนิดหนึ่ง มันเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นได้ไง
"ใจเย็นดิพี่ ผมไม่ได้จะกวนตีน แต่กำลังจะเล่าอะไรบางอย่างให้ฟัง"
"เออๆ โทษที กูใจร้อนไปหน่อย"
"ที่พี่โกรธ เพราะพี่คงเป็นหเฮียมาก..."
"เล่า!"
"ครับๆ....นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฮียหายไป ครั้งนี้ครั้งที่สามแล้ว ครั้งแรกที่เฮียหายไปตอนนั้นเฮียเป็นแค่นักเรียนชั้นมอห้า ที่บ้านเป็นห่วงวุ่นวายกันมาก ตามหากันจนไม่รู้จะหายังไงแล้ว แจ้งความ เช็คข่าวจากอุบัติเหตุต่างๆ ตามเช็คตามโรงพยาบาลสารพัด แต่ไม่พบเบาะแสใดๆ แม่เครียดหนักมากจนล้มป่วยเข้าโรงพยาบาล พ่อยุ่งมากเพราะต้องคอยตามข่าว ตอนนั้นผมเป็นแค่เด็กมอต้นที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ได้แต่นั่งมองว่าพ่อเครียดแค่ไหน แม่ต้องป่วยจนต้องนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล ร้องไห้จนตาบวม ข้าวปลาไม่ยอมกิน ตอนนั้นสิ่งที่ผมคิดและรู้สึกคือ ผมเกลียดเฮีย เกลียดที่ทำให้พ่อกับแม่ผมต้องเป็นแบบนี้ เกลียดที่หายไปโดยไ่ม่ยอมบอกใคร และที่เกลียดที่สุดคือ ผมคิดมาตลอดว่าเฮียกับผมสนิทกันที่สุดแล้ว มีไร เราคุยกันทุกเรื่อง แต่พอเฮียทำแบบนี้ เหมือนเฮียหักหลังความไว้ใจเชื่อใจระหว่างเรา ผ่านไปสองอาทิตย์จนพ่อกับแม่ต้องทำใจ บ้านอึมครึมมาก เย็นนั้นนั่งกินข้าวเย็นกันอยู่ เฮียก็กลับมาพร้อมกับสภาพที่โอเคทุกอย่าง พ่อกับแม่ผมนิ่งอึ้ง ผมเป้นคนแรกที่ลุกขึ้นและเดินไปต่อยหน้ามันทีหนึ่งแบบเต็มแรงของเด็กมอต้นคนหนึ่งจะทำได้ พอผมจะซ้ำแม่ก็เข้ามาขวาง ส่วนพ่อเข้ามาดึงผมไว้...เฮียก้มลงกราบเท้าขอโทษพ่อกับแม่และขอโทษผม...."
"พอมันขอโทษมึงทำไง"
"ทำไงละ ก้ร้องสิครับ ผมนี่โคตรจะคิดถึงมันเลย แต่ตอนนั้นผมคิดว่าเป็นลูกผู้ชายต้องอดทน ห้ามร้องไห้"
"แล้วเฮียมึงหายไปไหน?"
"เฮียไม่ได้บอกว่าหายไปไหนมา เพียงบอกแค่ว่าไปเที่ยว"
"ทำแบบนี้ได้ไงวะ โคตรเห็นแก่ตัวอ่ะ"
"เพราะงั้นเฮียเลยบอกว่า ถ้าเฮียหายไปอีก ไม่ต้องเป็นห่วง เฮียจะกลับมาอย่างปลอดภัยให้ได้ แต่ถ้าเกิดไรขึ้นจริงๆ เฮียจะมาเข้าฝันพวกเราทั้งสามคนเอง......แล้วเฮียก็หายไปอีกครั้งจริงๆตอนปีหนึ่งแล้วก็ครั้งนี้ ทุกครั้งที่เฮียหายไปพ่อกับแม่จะนั่งติดตามดูข่าวสารจากทุกช่องทางตลอดเวลาเท่าที่จะทำได้ แต่พวกเราเชื่อเสมอว่าเฮียจะกลับมาเหมือนทุกครั้ง"
"มันทำแบบนั้นทำไม?"
"เฮียไม่เคยบอก" ผมโกรธมันนะ โกรธมาก ทำแบบนี้ได้ไง ไม่คิดบ้างเหรอว่าคนข้างหลังจะเป็นห่วงแค่ไหน แม่ง โคตรเห็นแก่ตัว
"พี่ศิน คิดไร ทำหน้าเครียดซะ"
"ถ้าเจอเฮียมึงตอนนี้นะ กูจะซัดหน้ามันให้ล้มทั้งยืนเลยวะ เอาให้สมองคิดเหมือนคนปกติทั่วๆไปได้ซะที"
"เฮียก็คงมีเหตุผลของเฮียแหละ เพียงแต่เฮียไม่บอกว่าคืออะไร"
"ดูบ้านมึงจะรักมันมากเลยนะ"
"มากสิพี่ศิน พ่อกับแม่รักเฮียพอๆกับผม หรืออาจมากกว่าผมก็ได้ แม่เคยบอกผมว่า ผมมีพร้อมหมดแล้ว แต่เฮียยังขาด เพราะงั้นขอให้พ่อกับแม่ได้ชดเชยให้เฮียบ้าง ชดเชยในส่วนที่เฮียขาด ผมไม่เคยอิจฉานะ แถมยังรักเฮียมาก คิดเสมอว่าเฮียคือพี่ชายแท้ๆของผม ไม่ใช่แค่ลูกพี่ลูกน้อง"
"มันโชคดีมากนะที่เจอครอบครัวดีดีแบบนี้" ผมไม่เคยรู้เรื่องราวส่วนตัวของมันมาก่อนเพราะผมไม่เคยสนใจอดีตของมัน ผมรู้จักมันที่เป็นมันในตอนนี้เท่านั้น แต่ผมคงลืมไปว่าเรื่องราวในอดีตคือสื่งที่ทำให้เป็นอย่างไรในปัจจุบัน
"พี่ศินอย่าโกรธเฮียเลยนะ....ก่อนหายไป ผมรู้สึกว่าเฮียมีเรื่องในใจที่คิดไม่ตก สงสัยคงไปหาทางออกมั้ง"
"เข้าข้างพี่มึงจังนะ"
"ที่ผมเล่าให้พี่ศินฟังเพราะอยากให้รู้ว่าเดี๋ยวเฮียก็กลับมาเอง ไม่ต้องเป็นกังวลให้มาก ผมดูออกนะว่าพี่ศินเป็นห่วงเฮียมาก ถึงพี่จะไม่พยายามแสดงออก แต่พี่รู้ไหม ยิ่งพี่พยายาม มันยิ่งดูชัด....ผมไปนอนละ"
"เดี๋ยวสิไอ้มอส มึงกลับมาคุยให้รู้เรื่องก่อน กูไปห่วงพี่มึงตอนไหน.....ไอ้เชี่ยมอส!!!"
แม่ง ไม่ฟังกูเลย.................แล้วผมแสดงออกชัดขนาดนั้นจริงเหรอ?
ใคร?
ผมรู้สึกเหมือนมีคนสัมผัสโดนปลายเท้าผมและเตียงก็ยวบลง
หรือว่าจะเป็น.....คิดได้ผมรีบเอื้อมตัวไปเปิดไฟ
"ไอ้มอส"
"ผมเอง" ผมรีบลุกขึ้นนั่งเพราะเห็นท่าทางของมันไม่ดีเท่าไร
"เป็นไรมึง" ผมกระเถิบไปหามันที่นั่งอยู่ปลายเท้าผมก่อนหน้านี้
"ผมฝันเห็นเฮีย" ท่าทงมันเครียดจริงจัง
"มันก็แค่ฝันแหละมึง ก็มึงเล่นพูดถึงมันก่อนนอนมากซะขนาดนั้น เก็บเอาไปฝันก็เป็นเรื่องธรรมดาเปล่าวะ"
"สามครั้งที่เฮียหายไป ผมไม่เคยฝัน" ใจผมก็ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร แต่ถ้าผมโวยวายอีกคน คงวุ่นวายกว่านี้แน่
"เอาน่ามึง เฮียมึงแกร่งจะตาย ไม่เป็นไรหรอก"
"พี่ศินคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ" มันแหงนนหน้าขึ้นมาสบตากับผมจังๆ คงเพื่อขอความมั่นใจมั้ง
"อื้ม เฮียมึงจะกลับมาอย่างปลอดภัย"
"ดีจังที่คืนนี้พี่ศินอยู่ตรงนี้ด้วย"
"เอ๊ยๆๆๆ" จู่ๆมันคว้าเอวผมไปกอด ถึงจะไม่แน่น แต่มันก็ไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวผมขนาดนี้
"กอดหน่อยนะครับ ผมสัญญาแค่กอดเท่านั้น"
"อืมๆๆ" ผมตบหลังมันเบาๆ มันก็คงกลัว เหมือนที่ผมกำลังกลัวอยู่ตอนนี้ กลายเป็นว่าเราต่างเป็นที่พึ่งให้กันและกัน
พออาการเริ่มดีขึ้น ก็เลยจะนอน มันบอกขอนอนด้วย มันกลัวฝันร้ายอีก
ผมเลยยอมให้มันนอนด้วย แต่บอกว่าห้ามกอดผมอีก มันก็ยอมตกลง
ไอ้เชี่ยมอส รัดกูจนได้นะมึง
ผมพยายามเอามือมันออกจากเอวผม แต่มือมันเหนียวมาก
ฟ้ายังมืดอยุ่ ผมก็ขี้เกียจเปิดไฟ เพราะถ้าเปิดคงนอนต่อไม่ได้แล้ว เลยกะว่าจะถีบมันให้ตกเตียงไปเลย
ไม่รักษาคำพูดดีนัก
"กูบอกให้เอามืออกไป ไม่งั้นกูถีบตกเตียงจริงนะ" พูดไปก็แงะมือมันไป
......... ยังเงียบ
"งั้นกูเตะแล้วนะ"
"อย่าดิ้น กูง่วง เพิ่งได้นอน นะครับ"
"....................................."
คืออะไร มันคืออะไร
เสียงแบบนี้
ใจผมสั่นแบบห้ามไม่อยู่ เหมือนมีอะไรพุ่งชนอย่างแรงจนล้มทั้งยืน
จะดีใจ จะโกรธ จะยิ้ม จะบึ้ง มันตีรวนกันไปหมดในหัว
แต่สิ่งที่ผมทำคือ.......
"เหี้ย ถีบกูตกเตียงทำไม กูง่วงนะเว่ย" เสียงมา แต่ยังมองหน้าไม่เห็นเพราะยังไม่เปิดไฟ
และผมก็ไม่คิดจเปิดด้วย เพราะผมไม่อยากให้มันเห็นหน้าผมตอนนี้และผมก็ยังไม่อยากเห็นหน้ามัน
แล้วผมก้ล้มตัวนอนต่อ รับรู้ได้ว่ามันกำลังคลานขึ้นเตียงมาอีกครั้ง
"จะเตะอีกไหม"
ผมเงียบ
"ถ้าไม่เตะกูกอดนะ" ผมยกขาไปโดนมันเบาๆ เพื่อให้รู้ว่าถ้ามึงกอดกูพร้อมเตะ
"งั้นนอนเฉยๆ ไม่กอดก็ได้ ได้ไหม" ผมเก็บขาคืน
ผมตื่นอาบน้ำไรเสร้จแต่อีกคนบนเตียงยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นแต่อย่างใด
แต่ก่อนอื่น ผมต้องไปจัดการดาราออสก้าประจำปีนี้ก่อน
-
:z1: :z1: :z1:
-
:z1:
:L2: :pig4: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ดาราออสการ์ นี่ใช่ไอ้น้องมอสหรือเปล่าอ่ะ?
สงสัยจะเป็นแผนของลูกพี่ลูกน้องคู่นี้แน่เลย ชิมิ?
-
มอสต้องตาย มอสตายแน่นวล 555555555
-
มาบ่อยๆนะครับ
-
ไอ่มอสโดนแน่ 555555
-
มอสแสดงเก่งมากเลยหรอเนี่ย เนียนเนอะ o18
-
เต้ยใจหวั่นไหว
-
55555 กลับมาก็โดนถีบเลย
มอสรู้อะไรบ้าง บอกมาเดี๋ยวนี้นะ
-
มาต่ออีกนิ้ดดดดด นะ อิอิอิ ยังไม่หายคิดถึงคุณเต้ย เบย
:mew3: :mew3:
-
กลับมาแล้ววววว,,,
-
คุณเต้ยไปไหนมาคะ
-
เต้ยหายไปจริงรึแกล้งหาย ใช้น้องมาหลอกพาไปบ้านเนี่ยะ จะรอดมั้ยน้อน้องมอส
-
:pig4:
-
:call: :call: :call:
-
ผมถามตัวเองว่ารู้สึกยังไงที่มันกลับมา
ความรู้สึกแรกคือ โล่งใจ
โล่งใจที่มันปลอดภัย
โล่งใจที่มันกลับมาในสภาพครบสามสิบสอง
แต่ความรู้สึกต่อมาคือ ตัวเองกำลังโดนไอ้สองพี่น้องนี้หลอกใช่ไหม
หลอกให่ห่วง
หลอกให้กังวล
และหลอกให้คิดถึง
ผมกำลังจะเคาะประตูห้องนอนไอ้มอส แต่มันก็ดันเปิดออกมาพอดี
หรือว่าความบังเอิญในโลกนี้อาจจะมีอยู่จริงๆก็ได้
ผมไม่ต้องใช้คำพูดอะไรมันก็ถอยหลังกลับเข้าห้องไปอย่างเดิม ส่วนผมเดินตามมันไปติดๆและไม่ลืมที่จะปิดประตูและล็อคให้อย่างเรียบร้อยเสร็จสรรพ
"สั้นๆ ง่ายๆ กระชับ ได้ใจความสมบูรณ์ พูด!" ผมออกคำสั่งกับมัน มันนั่งปลายเตียงก้มหน้าเอามือสองข้างถูกันไปมา ผมจับจ้องมันทุกอิริยาบถ ไอ้สองพี่น้องนี่มันลูกมันเยอะ พลาดซักเสี้ยววิก็อาจเสียท่าพวกมันได้
"พี่ศิน เอาผมไปสาบานวัดไหนหรือศาลไหนกฌได้ ผมไม่รู้เรื่องจริงๆ เฮียหายออกไปจากบ้านแล้วพอพี่มานอนคืนนี้เฮียก็ดันกลับมาพอดี"
"มันจะบังเอิญขนาดนั้นจริงเหรอวะ"
"ถึงผมจะชอบแกล้งชอบอำ แต่ผมก็คงไม่เอาความรู้สึกของพ่อกับแม่มาเล่นหรอกครับ พี่เชื่อผมเหอะนะ"
ผมใช้เวลาหลายวิในการคิดอย่างรอบคอบ
ก็จริงอย่างที่มันพูดเพราะพ่อกับแม่ของมันก็ดูห่วงคุณเต้ยมาก
"กูเชื่อมึงก็ได้"
"ขอบคุณครับ "
"เออ! งั้นกูกลับละ"
"แล้วพี่จะเอาไงต่อ" นั่นสิผมต้องทำไงต่อไป กลับไปเป็นอย่างเดิมหรือเริ่มทุกอย่างใหม่
ผมไม่ตอบมันเพราะผมยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
เดินเข้ามาในห้อง
ตึ่ก!!!! เสียงใจผมเต้นเองแหละ
มันนั่งหัวเตียงและกำลังจับจ้องผมทุกย่างก้าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม จนผมรู้สึกว่าการย่างแต่ละก้าวมันกลายเป็นเรื่อง
ยากเย็นไปซะแล้ว
ผมนั่งลงตรงปลายเตียงปุ๊บแล้วความเคลื่อนไหวก็เกิดขึ้นด้านหลังปั๊บแต่ก็ไม่อยากหันไปมอง
ความรู้สึกทั้งหลายกำลังตีรวนอยู่ในอกและในหัว
แต่สิ่งความรู้สึกที่เด่นที่สึดตอนนี้ คือ ผมดีใจที่เห็นหน้ามัน
"หายไปนาน มึง คิดถึงกูไหม?" คำถามแบบจู่โจมเข้ามากระแทกใจผมดังปั้กพร้อมกับรู้สึกว่มีคนมานั่งซ้อนข้างหลังถึงจะไม่ได้แนบชิดแต่ก็ไม่ไกลเกินกว่าจะรับรู้ถึงความอุ่นจากร่างอีกคนหนึ่ง
"ไม่คิดถึงกันเลยเหรอ?" ครั้งนี้ในน้ำเสียงมีแววไม่มั่นใจ ไม่มีความขี้เล่นเหมือนตอนแรก
"อืม"
"มึงนี่ใจระ...."
"คำตอบของคำถามแรก" ผมตอบออกไปโดยบังคับให้เสียงตัวเองนิ่งมากที่สุด
แล้วผมก็รู้สึกถึงความแนบชิดจากข้างหลัง ไม่ได้แนบชิดขนาดเนื้อเดียวกันแต่แค่ลัดนิ้วเดียวเราจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว
แล้วจู่ๆมันก็เอาคางมันมาวางแหมะลงบนไหล่ผมพร้อมกับเสนอหน้าถามคำถามต่อไป
"ตอบให้เคลียร์ดิ กูโง่"
"คิดถึง" มันยิ้ม จนผมต้องเผลอยิ้มตามมันจนได้
ความรู้สึกแบบนี้มันแปลกนะครับ เราบังคับอะไรมันไม่ได้เลยทั้งที่มันก็เป็นความรู้สึกนึกคิดของเราแท้ๆ
"แล้วเป็นห่วงไหม?"
"ห่วง" ผมตอบจบมันก็เอาหน้าขยี้กับไหล่ผมไปมาพอให้พอรู้สึกขนลุก
"เป็นหมารึไง ซุกอยู่ได้" ผมนั่งตัวเกร็งจากการกระทำของมันไปหมดแล้ว มันคงรับรู้ได้เลยนวดเบาๆตรงไหล่ทั้งสองข้าง
"เดี๋ยวนี้มึงกล้าพูดหยาบคายกับกูแล้วเหรอ ฮึ"
"อย่ากัดครับ....เป็นหมาไปแล้วจริงๆใช่ไหม?" มันกัดมาตรงไหล่แถมยังสะบัดหน้าไปมาอีก
"ถ้าเป็นหมาแล้วยังมีมึงข้างๆอยู่อย่างนี้ กูก็ยอมนะ"
"พูดแบบนี้ไม่สมกับเป็นคุณเต้ยเลยนะ"
"งั้นเหรอ? แล้วถ้าสมกับเป็นคุณเต้ยของมึง กูต้องเป็นยังไงเหรอ?" มันกลับเอาคางมาเกยบนไหล่ผมนิ่งๆเหมือนเดิม
"แค่อย่าทำให้ผมเป็นห่วงคุณอีกก็พอ" ผมขยี้ผมมันเบาๆมือ แต่ดันไปเห็นสายตาเริ่มจะเจ้าเล่ห์ของมันเลยเปลี่ยนเป็นขยี้ซะแรงและไสหัวมันออกจากบ่าผมในที่สุด
ผมหันไปมอง มันกลับไปนั่งตรงหัวเตียงเหมือนตอนแรก
"ส่วนกูโคตรจะคิดถึงมึงเลย คิดตลอดว่ามึงจะรู้สึกไหมว่ากูหายไป แล้วมึงจะห่วงกูไหม คิดถึงกูไหม"
"ถ้าคุณคิดถึงผมจริง คุณจะหายไปจากผมทำไม?"
"อยากลองใจมึงมั้ง" คำตอบแบบทีเล่นทีจริง
"คุณไม่ควรทำแบบนี้ ลงกับป้าคุณรวมถึงไอ้มอสเป็นห่วงคุณมากรู้ไหม"
"รู้ก็เลยรีบกลับมา ตอนแรกกะว่าจะไปเที่ยวเล่นอีกซักเดือนสองเดือน"
"แล้วไปไหนมาบ้างครับ"
"ก็หลายที่ แต่ละที่ก็ไม่เหมือนกันเลย ให้ความรู้สึกที่ไม่เหมือนกัน แต่ในทุกๆที่กูก็ยังคิดถึงมึงเหมือนเดิม"
"งั้นคราวหน้าผมขอไปด้วยได้ไหม ผมก็ชอบเที่ยวเหมือนกัน"
"ได้ แต่มึงต้องยอมเป็นแฟนกูก่อน เพราะกูตั้งใจเอาไว้แล้วว่าคนที่กูตั้งใจจะพาไปเที่ยวแบบนี้ได้ต้องเป็นแฟนกูคนเดียวเท่านั้น"
"อ่อ......ครับ" จุก
"ครับ ของมึงนี่คือการปฏิเสธกูแล้วใช่ไหม"
ผมไม่ตอบคำถามนี้ของมัน แต่เลือกที่จะพูดอย่างอื่นออกมา
"แต่ผมยังอยากจะมีคุณแบบนี้"
"มึงนี่มันก็เห็นแก่ตัวใช้ได้เลยเหมือนกันนะ" ผมรู้
"แต่ถ้าคุณอยู่ตรงนี้แล้วไม่โอเค คุณไม่ต้องอยู่ก็ได้" ผมกลั้นหายใจพูดจนจบ มันยากนะครับ กับการที่จะทิ้งอะไรที่เรายังรู้สึกว่ามีค่ากับเราอยู่
"อืม.....................................กูว่าจะไม่อยู่แล้ว"
ผมหันไปมองมัน
ตามันยิ้ม
ปากมันยิ้ม
คุณเต้ยเหมือนคนกำลังมีความสุข
แล้วผมจะเอาหน้าที่ไหนไปทำลายความสุขของเขาได้อีก
"แต่คุณยังจะเป็นเพื่อนผมได้ใช่ไหมครับ"
"กูว่าไม่ดีกว่าวะ กูไม่ใช่คนใจกว้างที่จะรับคนที่กูเคยรักมาเป็นเพื่อนได้"
"แล้วทีกับคุณแป้ง" ผมเริ่มคุมสติตัวเองไม่อยู่ นี่มันจะตัดขาดจากผมทุกทางเลยหรือไง
"กูกับแป้งเป็นเพื่อนกันมาตลอด แต่กับมึงไม่เหมือนกัน เพราะมึงไม่เคยเหมือนใครสำหรับกู"
"แล้วถ้าเจอกันโดยบังเอิญ คุณจะยังทักทายผมอยู่ไหม?"
"คงไม่วะ กูว่ากูจะย้ายไปเรียนที่ใต้ กูไปดูไว้คร่าวๆแล้ว กูชอบความเป็นอยู่ที่นั่น"
"คุณเต้ยไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นก็ได้ ถ้าแค่ไม่ต้องการเจอหน้าผมอีก"
"ไม่อยากเจอหน้ามึงเหรอ ฮึ มึงรู้ไหมกูอยากเก็บมึงไว้ในอกกูด้วยซ้ำ เก็บไว้ให้กูคนเดียว เก็บไว้ไม่ให้ต้องมีใครมาเจอ"
ผมทำพลาดตรงไหน ทำไมผมถึงรู้สึกว่าตัวเองเจ็บแปล๊บไปทั้งตัว
เจ็บจนไม่มีน้ำตาให้ไหลด้วยซ้ำ
ผมแค่อยากให้มันอยู่ข้างๆผมตรงนี้ มันจะเป็นไปไม่ได้จริงๆเหรอ
ห้องตกอยู่ในความเงียบพร้อมอากาศที่เย็นเฉียบ เย็นขนาดที่ทำให้ใจผมร้าวไปทั้งดวงแล้ว
ผมหันไปมองหน้ามัน มันไม่ได้หลบตาหรือแสดงอาการบ้าบออย่างผม แต่มันกำลังยิ้ม
คุณเต้ยคงคิดมาดีแล้วจริงๆ
เมื่อถึงทางตัน แค่ย้อนกลับไปทางเดิม
แต่ผมขอถามมันอีกหนึ่งคำถาม
ที่ถามเพียงเพราะอยากจะทำเพื่อมันเป็นครั้งสุดท้ายในฐานะอะไรก็ได้
ผมอยากเห็นหน้ามันให้ชัดกว่านี้
ผมลุกเดินอ้อมเตียงแล้วนั่งลงข้างๆมัน ไม่ห่างจนเคว้งแต่ก็ไม่ถึงขั้นแนบสนิท
ความสัมพันธ์ของผมกับมันเป็นแบบนี้มาตลอด
มันมองหน้าผม ผมมองหน้ามัน
"เพราะผมใช่ไหม ที่คุณจะไป?"
"ใช่ เพราะมึง" คำตอบที่ตรงไปตรงมาของมันทำให้ผมจุกไปเหมือนกัน เล่นหมดคำพูดได้ในทันที
....
.....
........
..........
"แต่ไม่ใช่ความผิดของมึงเลย เพราะงั้นไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องโทษตัวเอง ไม่ต้องขอโทษกู มึงอยู่ของมึงเฉยๆกูเองที่ไปหลงรักมึง ทั้งที่มคงก็บอกมาตลอดว่าเป็นไปไม่ได้ กูเองที่ดื้อด้าน กูเองที่พยายามไม่ยอมรับความจริง เห็นไหมมึงไม่ผิดเลย" มันยื่นมือมาดีดแก้มผมเบาๆ สองสามที จนผมเบี่ยงหน้าหลบ มันเลยยอมเอามือกลับไป
"แต่วันนี้กูยอมแล้ว กูยอมแพ้แล้วจริงๆ กูเอาชนะใจมึงไม่ได้ เพราะงั้นกูเลยต้องแพ้"
ผมถูกเลี้ยงมาให้เคารพการตัดสินใจของผู้อื่นมาตลอด
ถ้าผมขอให้คุณเต้ยอยู่ข้างๆผมต่อไป ผมคงกลายเป็นคนเหี้ยแห่งศตวรรษแน่
เจ็บให้สุด แล้วมันจะไม่เจ็บอีก!
"แล้วคุณจะไปเมื่อไร" ผมล้มตัวลงนอน ใช้แขนต่างหมอน ทั้งที่มีหมอนจริงๆอยู่แล้วรองอีกชั้นหนึ่ง ในขณะที่มันกึ่งนั่งกึ่งนอน
"คงต้องไปติดต่อมหาลัยก่อน แต่คงเร็วที่สุดละ"
"อยากไปจากผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?" ผมถามมันแบบไม่จริงจัง ถามเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
"อืม" ผมเกลียดความตรงไปตรงมาของมันในตอนนี้ที่สุด เกลียดที่มันพูดโดยไม่หลบตา นั่นหมายความว่า มันพูดและคิดตามนั้นจริงๆ...
.....
........
.....................
.................................
..............................................
"รักฝ้ายใหมากๆ ดุแลฝ้ายให้ดี ให้มั่นคงกับฝ้ายแบบนี้ตลอดไป เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆคนหนึ่ง ถ้าเธอดีน้อยกว่านี้หน่อย กูคงทำเหี้ยๆได้ง่ายขึ้น "
"แค่นี้ก็เหี้ยพอแล้ว" ผมพูดล้อๆ มันยิ้มรับหัวเราะเอ๊กอ๊ากเหมือนกับพูดตรงใจเผง
"เนาะ เหี้ยขนาดนี้มึงยังไม่รับรักกูเลย"
"ผมจดูแลฝ้ายให้ดี คุณเองก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองด้วย แล้วอย่ารักใครมากกว่ารักตัวเองนะครับ"
"อืม กูจะจำไว้......มา ให้กูกอดหน่อย" มันอ้าแขนกว้าง
เห็นแค่นั้นสมองผมยังไม่ทันได้สั่งการและประมวลผลใดๆ แต่ปฏิกิริยาทางร่างกายกลับโผเข้าสู่อ้อมกอดมันจนมันเองเซไปเล็กน้อย
ยิ่งคิดว่าต่อไปผมจะไม่เห็นคนๆนี้แล้ว จะไม่ได้ยินเสียงกวนตีนๆแบบนี้อีก
ผมก็ยิ่งกอดมันแน่น แน่นจนขนาดที่ผมว่ามันต้องอึดอัด แต่ผมก็ไม่ยอมปล่อย แค่นาทีนี้เท่านั้นที่ผมจะไม่ปล่อย
เพราะนาทีต่อจากนี้ ผมต้องปล่อยมันไปตลอดชีวิต
"กอดกูแน่นขนาดนี้ ไม่อยากให้กูไปใช่ไหม?"
ผมไม่ตอบได้แต่กอดมันแน่นอยู่อย่างนั้น แน่นขึ้นอีกนิดเดียว เพราะมันไม่สามารถแน่นไปกว่านี้ได้แล้ว
"กูรู้นะศิน ว่ามึงไม่ได้เกลียดกู แต่มึงก็รักกูไม่ได้เหมือนกัน กูเลยต้องไป "
มันลูบหัวผมเบาๆคล้ายกำลังปลอบโยน ทั้งที่ผมควรเป็นฝ่ายปลอบมันมากกว่า
ผมมีบางอย่างอยากบอกมัน แต่คงบอกออกไปไม่ได้ ผมรักฝ้ายก็จริง แต่ผมก็รักมันด้วย
แต่ผมว่ามันคงรับรู้ความรู้สึกของผมได้
"กุรู้ศิน.....กูรู้ มึงแค่พูดออกมาไม่ได้เท่านั้นเอง"
ผมจูบย้ำๆที่ไหล่มันหลายรอบ จนมันหลุดเสียงหัวเราะคิกๆออกมา
การจากลามันอาจจะเป็นเรื่องเศร้า แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายเสมอไป
การจากลาวันนี้อาจจะเป็นต้นกำเนิดของสิ่งดีดีในอนาคตที่เราไม่อาจรู้ได้จนกว่าจะถึงวันนั้น
จบแล้วครับ
เข็นกันจนจับจนได้
ดิวตั้งใจให้จบแบบนี้นะครับ
ขอบคุณที่ยังอ่านกันนะครับ
ถึงดิวจะไม่อีพแบบต่อเนื่อง
:katai2-1: :katai4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2:
ขอบคุณที่มาต่อจนจบ ก็ยอมรับตามที่คนแต่งว่าอยากให้จบยังไงนะจ๊ะ
แต่ถ้าว่างๆ ก็มาเพิ่มตอนพิเศษก็ได้น้าา แบบคู่เพื่อนของศินกับเพื่อนคุณเต้ยก็ได้
:m18: :m18:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ขอบคุณที่มาต่อจนจบ นึกว่าจะหายไปเลยซะอีก
:pig4:
-
ฮือออ ขอภาค 3 เป็นชาติต่อไปก็ได้
-
เะราะรักล้วนๆ :ling1:
-
ดอกฟ้ากับหมาคนโด รักกันไม่ได้ซินะ
ถ้าดอกฟ้ากับหมาวัด คงยังมีทางเป็นไปได้มากกว่าใช่ป่ะ
-
ดีแล้วที่จบแบบนี้ ปล่อยเต้ยไปให้เขาได้ไปเจอคนที่รักเขาได้โดปราศจากเงื่อนไขเถอะ ส่วนศินเราอยากให้นายเจ็บ เจ็บไปอีกนานแสนนาน
-
ดีแล้วคุณเต้ย
จากไปอยู่ใกลๆน่ะดีแล้ว
รักตัวเองให้มากๆ
แล้วลืมวศินซะ
ลืมให้หมด
-
โชคดีนะเต้ย
-
แงง เราคาใจอดีตของศิน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ง่า...อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนก็ทำไม่ได้
ป.ล. เราว่าเต้ยคิดและทำถูกแล้วหล่ะ แต่...ก็อยากให้เป็นอีกแบบจัง อุตส่าห์ชิพมาตั้งนาน เรือล่มซะงั้น
-
โชคดีนะครับ คุณเต้ย!!!
-
เอ็นดูคุณเต้ยมาตั้งแต่แรกๆ ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม
คุณเต้ยเข้มแข็งมาก ตัดสินใจได้เด็ดขาด ดีแล้วล่ะ...
ว่าแต่จะมีเฉลยอดีตของศินไหมค่ะ ???
-
จบแล้วครับ
รบกวนย้ายให้หน่อยครับ
ขอบคุณครับ
-
เอ้าจบแบบนี้เลยเหรอ :ling1:
-
จบแบบนี้ดีแล้ว เพราะฝ้ายเป็นคนดีเนอะ คุณเต้ย อย่าทำให้วศินเป็นคนใจร้ายเลย
-
มันก็จะงง ๆ หน่อย..แต่ก็ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
:pig4:
จบแล้ว
ดิวเขียนเรื่องที่ตัวละครมีแต่ผู้ชาย แต่พอมีผู้หญิงแทรกเข้ามา
ทำให้การใช้ คะ กับค่ะ ไม่ค่อยถูก เคยมีคนแนะนำไปแล้ว แต่คงไม่ได้อ่านมั้ง
เราคนอ่านบางครั้งนักเขียนใช้ไม่ถูกมันทำให้เป็นที่ขัดใจและเสียอรรถรสในการอ่าน
“ คะ” ใช้ในแนวคำถาม ไปไหนคะ เติมอีกไหมคะ
“ค่ะ” ใช้ในแนวคำตอบ เรียนถึงหกโมงเย็นค่ะ
มันจะประมาณนี้นะ
ขอบคุณดิวที่นำเรื่องเบา ๆ สนุก ๆ มาให้อ่าน และขออภัยที่ติงมา ถ้าไม่ถูกใจก็ขอได้ละเว้นไปเลยครับ
รอติดตามเรื่องต่อไปครับ
-
ติดตามตลอดครับ
-
อ่านจบเล่นเอาเหวอ แต่ก็คิดเหมือนกันว่าลงเอยไม่ได้แน่ๆ
-
:pig4:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
ขอบคุณครับผม ที่กลับมาเขียนจนจบ
-
สุดท้ายก็ไม่รู้เรื่องที่ศินทำไม่ดีกับฝ้ายหรือครอบครัวฝ้าย
เหตุผลอะไรถึงทิ้งผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ ทำไมพ่อฝ้ายถึงไม่พูดด้วย
หรือว่าเราอ่านไม่เคลียร์??
ขอบคุณที่เต้ยไม่ถาม เต้ยยยยยย :ling2:
-
เหมือนโดนหลอกให้อ่าน ปมก็ไม่เฉลยหรือเฉลยแต่อ่านไม่ทัน จะไม่อ่านนามปากกานี้อีกเลย คือมันดีมากพอมาตอนท้ายๆเรื่องเกาหัวแกรกๆ มันเป็นนิยายที่ดีเขียนดีแต่จบไม่สวยและจบแปลกๆ งอน :mew5:
-
:fire:สนุกแค่ช่วงแรกค่ะ ฝ้ายฟื้นเรื่องบ้ง จบ
-
เรายังรู้สึกค้างคาใจว่าเรื่องอะไรที่ทำให้ฝ้ายและพ่อบาดเจ็บต้องเข้าโรงพยาบาลทำไมพ่อฝ้ายถึงโกรธขนาดนั้น ส่วนเรื่องเต้ยเราพอยอมรับได้นะเพราะมันก็เป็นความจริงจะเอาแต่ใจตัวเองเป็นหลักไม่ได้หรอก ส่วนคู่เซ็นกับนีนคิดว่ายังสามารถพัฒนาต่อไปในอนาคตได้ถ้าเซ็นเลิกปากแข็งสักทีเพราะล่าสุดก็เหมือนจะไปร้านนีน ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายเรื่องนี้นะ
-
:pig4:
-
ทำไมมมมมมมมมมมมมมม ทำไมไม่แฮปปี้เอนดิ้ง :z3: :z3:
คุณเต้ยยยยยยยยยยยย ยังไงคุณเต้ยก็พระเอก รักคุณเต้ย ยังไงก็ขอบคุณนักเขียนสำหรับเรื่องราวของพศินกับคุณเต้ยนะครับ
-
จบแบบนี้ก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบ แบบมาม่า :z3: :a5:
-
จบแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ
เหมือน รักแห่งสยาม
“กรูคงเป็นแฟนเมิงไม่ได้ แต่ไม่ได้แปลว่ากรูไม่รักเมิงนะ”
-
จุกและอึดอัดมากครับ
-
นี่คือเรื่องจริงของความรัก