หัวข้อ: ดอกฟ้า-กับ-หมาคอนโด 13-3-62 จบแล้วครับ รบกวนย้ายให้หน่อย ขอบคุณครับ

[snowboxs]

รู้อยาคตของหมาคอนโดเลย

ว่าแต่ปัจจุบันเป็นหมาคอนโด
อนาคตจะเป็นอะไรนะ
แล้วอดีตเคยเป็นอะไร

[k2blove]

ไม่ละคุณเต้อย ไม่อ่อยหนักเลยหน่อยนะ แถมมีหึงพ่วงท้ายโดยไม่รู้สึกตัวด้วย

[mild-dy]

 

[papapajimin]

นี่ ขนาดแค่อ่อยนะ ถ้าจีบจะขนาดไหน
อยากรู้แล้วค่าาา
ศินคนชอบเยอะจังเลยค่าาา คุณเต้ยจีบเร็วว

[JokerGirl]

ยังไม่รู้เลยใครจะรุกใครจะรับ

[nunda]

พศินนี่มันฮอทจริงๆ

[Isunn]

แหม  นี่แค่อ่อยๆ ระวังไอ้บอลคาบไปแดกนะ

[due]

เกิดเป็นคนที่ชื่อพศินนี่มันไม่ง่ายเลยนะครับ
ไหนจะหล่อ
ไหนจะฮอต
ไหนจะทำงาน
ไหนจะขยัน
ไหนจะรับผิดชอบ
แล้วอีกหลายไหนๆ
ไม่ใช่อะไรหรอกครับ...ผมว่างเลยมีเวลามีนั่งเวิ่น
หล่อจริงมั๊ย ถามคนในคอนโดดู
ฮอตจริงไหม ดูจากขนมที่ได้รับแต่ละวัน
ขยันจริงไหม ดูจากหวิดจการโดนไล่ออกมาแล้ว และลางานเท่าไรก็ไม่โดนไล่ออก
รับผิดชอบจริงไหม ดูจากการเข้ากะดึกทุกวัน
ผมเล่นขำๆนะครับ ไม่ได้จริงจังอะไร ผมก็คนธรรมดานี่แหละ ดีชั่วปนกันไป ไม่ได้หล่อเหลาอะไรมากมาย
หล่อเท่าที่พ่อแม่ให้มานี่แหละ
แต่ก็ไม่เข้าใจ ทำไมมีคนสนใจได้วะ

ผมนั่งเคาะเคาน์เตอร์เล่นตามเสียงดนตรีในหัวใจ
ตาก็สอดส่ายทำงานไปเรื่อย
มันเงียบได้ใจจริงเว่ย
2ทุ่มยังเงียบขนาดนี้ แล้วถ้าดึกกว่านี้ ผมว่าถึงขั้นวังเวงเลยละ

"สวัสดีคะพศิน"
"สวัสดีครับคุณมีน" ยังจำกันได้ไหมครับคุณมีน คนที่ประกาศว่าชอบผมตั้งแต่ผมมาทำงานที่นี่ใหม่ๆ
"ทานข้าวยังคะ...ไปด้วยกันไหม"
"ผมทานข้าวสามทุ่มครับ" เวลาเบรคของผมจะมีสองช่วงครับ ช่วงละ สามสิบนาที
"งั้นมีนรอนะ"
"อย่ารอเลยครับคุณมีน ทานก่อนเลย เดี๋ยวจะหิว ปวดท้องอีก"
"ถ้าห่วงมีนขนาดนี้ มาคบกับมีนเลยไหม?" แฮ่ะๆๆๆ
"คุณมีนอย่าล้อผมเล่นสิครับ "
"แหม พศินนี่เลี่ยงตลอดเลยนะค่ะ ปกติมีนไม่เคยจีบใครก่อนนะ พศินคนแรกเลยนะเนี่ย" คุณมีนเธอน่ารักนะครับ น่ารักมาก
นิสัยก็ดี ดีจนผมไม่กล้าคิดอะไรด้วยเลย
"คุณมีนเลิกแกล้งผมเถอะครับ ผมไม่อยากเป็นหมาวัดที่แหงนคอตั้งรอดอกฟ้า"
"หมาวัดที่ไหนค่ะ คอนโดต่างหาก" ดูความน่ารักของเธอครับ เล่นมากๆเข้า เดี๋ยวผมก็ชอบซะเลยนิ
"อ้อ อีกอย่าง ดอกฟ้ากำลังโน้มลงมาหาแล้วนะค่ะ ไม่ต้องแหงนคอรอ หรือปีนขึ้นไป แค่พศินยื่นมือออกไปคว้าแค่นั้นเอง"
"ผมไม่กล้าหรอกครับ...."
"อย่าหาว่ามีนอ่อยนะค่ะ แต่มีนชอบพศินจริงๆ" เธอยื่นมือมากุมมือผมไว้
"ผมขอบคุณนะครับ แต่ผมรับความรู้สึกของคุณไม่ได้จริงๆ" ผมดึงมือออกอย่างสุภาพ เธอหน้าเสียไปนิดหนึ่ง
"บอกเหตุผลมีนได้ไหมค่ะ?"
"ผมไม่คู่ควรกับคุณมีนหรอกครับ"
"เอ้อ พศินี่ดื้อกว่าที่มีนคิดไว้ซะอีก ไม่เป็นไร พรุ่งนี้มีนมาจีบใหม่ก็ได้" อ้าว ไม่เลิกคิดเหรอครับ
"อีกอย่างผมมีแฟนแล้วครับ"
"อ้าว เหรอค่ะ ....."
"ครับ"
"มีนไม่ทราบ งั้นขอโทษนะค่ะ มีนคงทำให้พศินลำบากใจ" เธอดูตกใจจริงๆ
"ไม่เป็นไรครับ ผมผิดเอง ที่ไม่บอกคุณมีนตั้งแต่แรก"
"แต่มีนเป็นเพืื่อนกับพศินได้ใช่มั๊ย แฟนพศินคงไม่ว่านะ"
"ยินดีครับ"
"หน้าแตกเลยเรา" เธอว่างอนๆ  น่ารักขนาดนี้ ไปห้องพี่ ดีมั๊ยครับ
"ไม่แตกหรอกครับ ยังน่ารักอยู่เลย"
"ห้ามอ่อยค่ะพศิน เดี๋ยวมีนเขว....งั้นมีนไปทานข้าวนะค่ะ เดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก"
ว่าไปผมก็เสียดายคุณมีนนะ
แต่ผมทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้
ทำได้แค่ let her go


สามทุ่ม ถึงเวลาเบรคของผม
กำลังจะออกไปร้านสะดวกซื้อหาไรกิน
"พศินค่ะ"
"อ้าว คุณแป้ง จะไปหนครับ"
"ว่าจะไปหาไรกินหน่อยคะ พศินละ"
"เหมือกันครับ งั้นไปด้วยกันเลยดีกว่า ไปครับ"
"เดี๋ยว!!!" เราสองคนหันไปมองเสียงเรียกจากข้างหลัง
"อ้าว เต้ย ว่าไงค่ะ?" ผมละเซ็ง
"แป้งจะไปไหน ผมไปด้วยสิ" แม่ง ข้ามหัวกูเลยนะ
"แป้งจะออกไปหาไรกินกับพศินนะค่ะ ไปด้วยกันนะ"
"เอาสิ" ผมเดินรั้งท้ายนิดหนึ่ง ปล่อยให้เขาสองคนเดินคุยกันไป หยอกล้อกันน่ารักดีครับ
แล้วจะเลิกกันทำไม ผมไม่เข้าใจ
ผมหยุดเท้า มองสองคนที่ค่อยๆเดินห่างออกไป
กูมาทำอะไรตรงนี้....
"อ้าว พศิน รีบเดินสิค่ะ เดินซะห่างเลย มาๆ เดินด้วยกัน"
คุณแป้งเธอหันหลังมาเรียกผม แต่ไอ้คุณเต้ยกลับเดินมาหาผมเองเลย
"รีบเดิน กูหิว" มันจับข้อมือผมแล้วลากให้ตามมันไป
"คุณเต้ย ปล่อย ผมเดินเองได้" แม่ง ไมแข็งขนาดนี้วะ
"มากกว่าจับมือกูก็ทำมาแล้ว อย่าคิดมากมึง" ยักคิ้วกวนตีนกูอีก
"คุณเต้ย ปล่อยครับ ผมเจ็บ"
"กูว่ากูก็เบามือแล้วนะ"
"อย่ากวนตีนครับ"
"ปากดีเนาะ"
"เร็วๆสิค่ะสองหนุ่ม แป้งหิวแล้วอ่ะ"
"ครับ/ครับ" นั่นแหละมันถึงยอมปล่อยมือผม

สรุปมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวแทน
"มึง ส่งน้ำส้มหน่อย" เอาไป
"มึง ส่งน้ำตาลหน่อย" เอาไป
"มึง ส่ง..."
"คุณเต้ยครับ ถ้าไม่ได้เป็นง่อย กรุณาหยิบเอง ผมจะกินแล้ว"
"แม่ง ช่วยแค่นี้ก็ไม่ได้ "
"ดูสองคนสนิทกันดีนะค่ะ แป้งดีใจจัง ตอนแรกคิดว่าจะมีเรื่องกันซะอีก"



คุณแป้งเดินขึ้นห้องไปแล้ว
แต่ไอ้นี่ทำไม ไม่ยอมไปไหนซะที
"ไม่ขึ้นห้องละครับ?"
"ขี้เสือกวะ"
"งั้นผมไปตรวจก่อนละ"
"กูห้าม?" มันชี้เข้าหาตัวเอง
"...." ผมยิ้มแหยให้มันไปทีหนึ่ง ไอ้เหี้ย!

ไม่นานผมก็เห็นรถของมันขับออกไป
ผมว่ามันเมากลับมาชัวร์


ตีหนึ่ง มีรถคันหนึ่งปาดเข้ามาจอดหน้าเซฟเฮาส์ผมเป๊ะ
มีคนลงมา
"อ้าว คุณนีน ดีครับ"
"อ้าว มึง มึงพักอยู่นี่ด้วยเหรอ?"
"เปล่าครับ ผมเป็นยามอยู่ที่นี่"
คุณนีนดูอึ้งไปนิดหนึ่ง
"เออๆ มึงมาช่วยลากไอ้เต้ยออกจากรถกูก่อน กูกลัวมันอ๊วกใส่รถกูอ่ะ"
"ครับๆ" ผมไปเปิดประตูหลัง พยามยามดึงตัวคนเมาออกมา
แต่ แม่งไอ้นี่มือปลาหมึกมาก กอดผมแน่นมาก มือป่ายไปทั่วตัวผมละ
"คุณเต้ย มืออย่าซนสิครับ "
พยายามอยู่หลายนาที ก็ดึงมันออกมาจากรถได้
แต่ผมยังต้องกอดคอมันอยู่
แม่ง เมาได้หมามาก แรงจะประคองหัวยังไม่มี ยังต้องเอามาแปะบ่าผมเลย
"มึงลากมันขึ้นห้องคนเดียวไหวป่ะ กูต้องรีบกลับไปดูความเรียบร้อยของร้าน "
"ได้ครับ"
"ขอบใจวะ แล้วบอกมันด้วยว่ารถมันอยู่ที่ร้านกู ขืนให้มันกลับมาเอง พรุ่งนี้กูกับมึงได้ไปงานศพมันแน่" สภาพนี้ ผมเห็นด้วยครับ
"งั้นเดี๋ยวผมพาคุณเต้ยขึ้นห้องก่อนนะครับ"
"เออๆ.....เอ๊ยๆเดี๋ยวมึง "
"ครับ....คุณเต้ยอยู่นิ่งๆดิครับ" หัวมันจะไถลงที่อกผมตลอด จั๊กจี้
"ยังไง มึงก็เพื่อนกูนะ....ไว้วันหลังไปนั่งร้านกูอีกนะเว่ย"
"ขอบคุณครับ" ผมยิ้มขอบคุณ ผมจะภาวนาให้คุณนีนสมหวังในรักนะครับ


"อ๊วกกกก อ๊อกกกกกกกกก แค่กๆๆๆ" เชี่ย มึงอ๊วกใส่กูอีกแล้วไอ้เต้ย
ผมผลักมันนอนบนโซฟาอย่างลืมตัว
เสียงมันดังอั๊ก แม่งตายไหมวะ
ผมจับเสื้อตัวเองดู อย่างเลอะ
แถมกลิ่นนี้รู้เลยเหล้ายี่ห้ออะไร
แม่ง ต่อให้แพงแค่ไหน พออ๊วก ก็เหม็นเหมือนกันหมด
"อื้มมมมม ร้อนนนนนน" ผมจัดการเปิดแอร์ให้มัน
แต่คงไม่ทันใจ หันกลับมา แม่ง ถอดเสื้อ นอนปล่อยออร่าเรียบร้อยไปละ
ผมเลยเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ ล้างอ๊วก จนเสื้อเปียกไปซึกหนึ่ง
ถอดแม่งเลย......
"เอ๊ย คุณ จะทำไร?" มันกำลังพยายามปลดเข็มขัด
"ร้อน กูจะถอด"
"พอๆ เดี๋ยวผมเร่งแอร์ให้" มือหนึ่งผมก็จับมือมันไว้ ซึ่งมันก็ยังไม่นิ่ง
อีกมือหนึ่งก็กดรีโมทย์แอร์

เชี่ย!!!!
มือกูเสียบริสุทธิ์แล้ว
จังหวะที่ผมจับมือมันไม่ดี ยื้อกันไปมา มือผมเลยพลาดไปโดนลูกชายของมัน
ผมรีบดึงมือกลับ แล้วลุกออกจากโซฟาทันที
แม่ง ทีนี้ละนอนสงบเลยนะมึง
บรึ๋ยยยยยย ขนลุก

แอร์เริ่มเย็น เสื้อกูก็ไม่มีใส่
ที่ผมไม่ลงไปข้างล่าง เพราะรอให้เสื้อแห้งอยู่นะครับ ตากไว้หลังระเบียงที่คอมเพรสเซอร์แอร์
ผมถือวิสาสะเปิดทีวีดู แต่เปิดเสียงเบามาก
"คุณเต้ย ลุกไปนอนในห้องนอนเหอะครับ" ผมเข้าไปสะกิดไหล่มันเบาๆ
"เหนียว...." มันปรือตาขึ้นมองนิดหนึ่ง
"ผมไม่เช็ดตัวให้นะ ภาระ"
"กูเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำเอง"
แค่จะลุก มึงยังลำบากเลย
"นอนๆๆๆ ครับ เดี๋ยวผมทำให้" ผมผลักอกให้มันนอนลงไป
จะลุกขึ้น แต่มันยื้อข้อมือผมไว้ก่อน
"ผมว่าคุณจับมือผมบ่อยไปแล้วนะ" แม่ง กับผู้ชายกูก็ไม่ไว้ใจแล้วเว่ย ดูอย่างไอ้บ้านั่นที่ร้านคุณนีน แล้วไหนจะไอ้บอลเมื่ออาทิตย์ที่แล้วอีกละ เริ่มหลอนผู้ชาย
"ขาววะ"
"คุณเต้ย! โรคจิตวะ "
"ก็มึงขาวจริงนี่หว่า ขาวกว่ากูอีกมั้ง"
"ปล่อยมือผมดิ ผมจะไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้ จะได้หยุดเพ้อซะที"
"รีบละ"
"จะเล่นมุกคิดถึงผมอ่ะดิ" โด่ รู้ทันหรอก
"กูเหนียวตัวเหอะ ชัดนะ" แม่ง


"เอาไป เช็ดเองเลย" ผมวางทุกอย่างบนโต๊ะ บิดผ้าหมาดเสร็จก็ส่งให้มันจัดการเช็ดตัวเอง
"เช็ดหน่อยดิ กูเมา"
"ภาระวะ" ผมก็ลงมือเช็ดตัวให้มัน
"เบาดิเว่ย เจ็บ"
"โทษๆ มือหนักเอง ไม่ได้ตั้งใจครับ"
ผมเช็ดจนสะอาด
หน้าตามันก็สดชื่นขึ้นมาบ้างแล้ว
"เดี๋ยวผมพาเข้าห้องนอนนะครับ เสร็จแล้วผมจะได้ลงไปปฏิบัติงานต่อ"
"อืม" มันชูแขนขึ้นสองข้าง
ไม่อยากเรื่องมาก ผมเลยดึงมือให้มันนั่งได้
"ผมประคองนะครับ"
"อืม"

ผมปล่อยมันลงบนเตียง
มันก็ยอมแต่โดยดี
แต่ไม่ดีตรงที่มันดึงผมลงไปด้วยนี่แหละ
"คุณเต้ย ปล่อย" ผมนอนทับตัวมันอยู่ มือข้างหนึ่งของมันสวมกอดเอวผมไว้
อีกมือก็รองไว้ใต้หัวมันเอง
"ผมไม่เล่นนะครับ ครั้งนี่จะถือว่าคุณเมา ปล่อย"
"งั้นถ้ากูเมา...แล้วกูทำอะไรลงไป กูก็จะไม่ผิดงั้นดิ"
"ปล่อยผมเถอะครับ ผมต้องไปทำงาน"ผมไม่อยากทำไรรุนแรง เพราะตอนนี้มันคงเมา
"มึง"
"ปล่อยครับ ไม่งั้นผมต่อยคุณจริงนะ" ผมพร้อมปล่อยหมัดจริงถ้ามันยังไม่ยอมปล่อย
"ถ้าปล่อย มึงห้ามไปไหนก่อนนะ "
"ก็ได้" มันยอมปล่อยแต่โดยดี ผมก็รักษาสัญญาพอ

ผมขยับมานั่งขอบเตียง หันหลังให้มัน
"กูขอโทษ แกล้งแรงไปหน่อย"
"แค่นี้ชีวิตผมก็เหี้ยพอแล้ว คุณอย่ามาทำให้มันเหี้ยไปกว่านี้ ผมขอร้อง"
"กูขอโทษ"
"ครับ งั้นผมไปนะ"
"เดี๋ยวดิ ไหนบอกว่าจะอยู่ก่อน"
"สิบนาที"
"โอเค....."
มันเงียบ ผมเงียบ หลายนาที
จนผมคิดว่ามันคงหลับไปแล้ว เลยหันหลังไปดู
มันกลับนอนมองเพดาน
พอเห็นผมหันไป มันเลยหันมามองผมบ้าง
ผมเลยหันกลับมา
อีกสี่นาที ผมจะลงไปแล้ว
"กูรู้สึกดีกับมึง"
".............." ผมกำมือทั้งสองตัวเองแน่น
"แต่กูไม่รู้ว่ามันดีแค่ไหน อาจแค่เพื่อนคนหนึ่ง อาจแค่คนรู้จักที่กวนตีนกัน หรืออาจคนที่ดูแลกูเวลากูเมาแบบนี้ หรือมากกว่านั้น"
"คุณแค่เมา พรุ่งนี้เช้าคุณก็จะกลับมาปกติ"
"มึงไม่เคยได้ยินเหรอ คนเมามักพูดความจริงเสมอ มันไม่มีสติพอที่จะมานั่งคิดคำโกหกหรอกน่า"
ผมรู้สึกว่าเตียงขยับ
"แต่ฟังก่อน กูบอกแค่ว่ารู้สึกดีกับมึง นั่นไม่ได้หมายความว่ากูชอบมึง "
"เอาจริงๆ ผมก็รู้สึกดีกับคุณนะ คุณเป็นเพื่อนเหี้ยๆที่ดีคนหนึ่งเลย" ผมรู็สึกแบบนั้นจริงๆ
"กูควรภูมิใจไหม เพื่อนเหี้ยๆ แต่ดีนี่"
"ผมชมคุณอยู่นะ"
"แล้วจะให้กูเรียกมึงว่าไง?"
"ศิน  ครับ"
"ไอ้ศินหรือเหี้ยศินได้ไหม?"
"ตามใจคุณละกัน งั้นผมไปนะ"
"เดี๋ยว" จับมือกูีกละ
"เด็กแคระ บอกชอบมึงยัง?" ผมสลัดมือมันหลุดแล้วนั่งลงที่เดิมอีกครั้ง
"คุณรู้ได้ไง"
"กูไม่ได้โง่แบบมึงไง มันชอบมึง ไม่นานมันต้องบอกมึงแน่ เพราะวัยรุ่นใจร้อนไง"
"ครับ มันบอกผมแล้ว เมื่ออาทิตย์ก่อน"
"กูว่าแล้ว แล้วมึงว่าไง"
"ขี้เสือกวะ"
"แค่อยากรู้เว่ย บอกมาเร็ว"
"ก็ไม่ว่าไง ในเมื่อผมเห็นมันเป็นแค่น้องชาย"
"ไม่จริง คนเราถ้ารู้ว่าอีกคนชอบเรา เราจะรู้สึกดีกับเขาขึ้นมาไม่มากก็น้อย" แม่ง รู้มากจริง
"เอาจริงๆก็ใจแกว่งนิดหน่อยครับ"
"แล้วถ้ามันจีบมึงละ มึงจะว่าไง"
"จีบอะไรเล่า ผมผู้ชายนะ" ขนลุกชูชันเลยครับ ได้ยินไรแบบนี้เป็นงี้ทุกทีเลย
"ไอ้นีนกำลังจีบไอ้เซ็นไรนั่น ผู้เหมือนกัน....ลุงพันกับลุงกัน ก็ผู้ชายเหมือนกัน.....ไอ้คนที่จูบมึงในห้องน้ำนั่นก็ผู้ชายเหี้ยๆเหมือนมึง.....แล้วไหนที่เราเห็นได้ทั่วไปในห้าง บนถนน ในหมาลัย หรือแม้แต่ในคอนโดนี้"
"ผมไม่ชอบผู้ชาย ผมมีแฟนแล้ว ผมเคยบอกคุณไปแล้วนิ"
"ก็ดี....แต่ไอ้อาการใจแกว่งของมึงนะ อย่าให้แกว่งเยอะละ"
"ก็ใจผมอ่ะ"
"กูหวงไง" ผมหันควับไปดู
"นี่คืออ่อย?"
"นิดหนึ่ง" แล้วผมกับมันก็ปล่อยก๊ากชุดใหญ่กับมุกควายๆของเราออกมาพร้อมกัน

"ศิน"
"ครับ?" ผมหันหน้าไปดูมัน เพราะไม่บ่อยเลยที่มันจะเรียกชื่อผมแบบนี้
"ที่กูพูดไปเมื่อกี้ กูพูดจริง ไม่ได้เมา"
"ครับ ผมก็หมายความตามนั้นจริงๆ"





ตอนต่อไป
จะมาเร็วๆนะครับ

[ommanymontra]

 

 

[areenart1984]

อ่อยเยอะ ๆ เลย คนแก่ชอบ 

[crazydoii]

เอาละสิ. ใครเมา ใครมึน??

[iceman555]

   

[papapajimin]

ตรงสุดอะไรสุดค่ะคุณเต้ย
อ่อยเบอร์แรงมาก อยากอ่านต่ออีกแย้ววว

[JustWait]

 

[pui]

อ่อยกันทั้ง2คน5555

[snowboxs]

คนเมากับคนเมาคุยกัน
คนอ่านก็จิ้นและฟินกันไป

[k2blove]

สารภาพเอาดื้อๆ เลยนะคุณเต้ย มีการบอกหวงด้วย อร๊ายยยยยย 

[nunda]

คุณเต้ยนีืก็ตรงซะ
เพราะเมาด้วยรึเปล่านะ
แต่เจ้าตัวบอกไม่เมานิ
แล้วคนเมาที่ไหนจะบอกว่าตัวเองเมา
สรุป อิคนอ่านเมาอยูซินะ เมาแบบฟินๆ ^^

[about]

 

[JokerGirl]

อ่อยก็บอกว่าอ่อย ชอบก็บอกว่าชอบ

[boobooboo]

รอดูต่อไป

[due]

ผมนั่งมองโทรศัพท์ พลิกกลับไปกลับมา
มองมานานแล้วด้วย แต่ก็ทำได้แค่มอง
ใจหนึ่งผมก็อยากให้มันดังขึ้นมา
อีกใจหนึ่งก็อยากให้มันเงียบแบบนี้ แบบที่เคยเป็นมา

แม่ง! คนเรามันหลายใจได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ
เมื่อทำไรไม่ได้ คิดไรไม่ออก ผมเลยเก็บมันไว้ในกระเป๋าที่ผมพกติดตัวตลอดเวลาอย่างเดิม
ผมมีความเชื่ออย่างหนึ่ง่วา ถ้าเราพยายามอย่างเต็มที่แล้วกับการแก้ปัญหานั้นๆ แต่ไม่สำเร็จ ทุกอย่างยังเป็นทางตันเหมือนเดิมเมื่อวันหนึ่งที่ปัญหามันสุกงอมเต็มที่ ทางออกของปัญหานั้นก็จะมีขึ้นเอง
Let it be!!!!!!!!!!!!!!!

วันนี้วันหยุดครับ แต่ไม่ได้วางแผนไว้ว่าจะทำอะไรบ้าง เลยติดแหง็กอยู่ในห้อง นอนกลิ้งไปกลิ้งมา
จะสิ้นเดือนแล้ว ชีวิตก็กรอบเป็นธรรมดาของมนุษย์เงินเดือน ชักหน้าไม่ถึงกลางซักที
ครืดๆๆๆๆๆ!@#$%^&*()_+
วันนี้มีสายเข้าเว่ย
โทรศัพท์ผมเงียบนานจนลืมไปแล้วว่าผมตั้งเสียงเรียกอะไรเอาไว้
เบอร์แปลก!

ก็แปลกทุกเบอร์แหละครับ เพราะผมไม่ได้เซฟเบอร์ใครไว้เลย
“สวัสดีครับ”
“ดีครับไอ้ศิน กูเอง” กูไหนละ? แล้วถ้าจะเรียกกูว่าไอ้ศิน ไม่ต้องมี ครับ ก็ได้มั้ง ย้องแย้งในตัวเองชริบ
“ใครครับ?”
“นีน”
“อ้อ....คุณนีน มีอะไรรึเปล่าครับ” แปลกใจหน่อย รู้เบอร์ได้ไง
“มึงว่างป่ะวันนี้ มาหากูที่ร้านหน่อย แต่ห้ามบอกไอ้เต้ยนะเว่ย” เหมือนคุณนีนลักลอบเล่นชู้กับผมเลย
“มีอะไรรึเปล่าครับ?” ผมไม่ได้กังวลที่ห้ามบอกคุณเต้ย แต่กังวลว่ามันเรื่องอะไรถึงต้องปิดบังกันขนาดนี้
“กูอยากปรึกษามึงเรื่องเซ็นหน่อย ขืนเอาไอ้เต้ยมา มันได้กวนจนพูดไม่รู้เรื่องอยู่ดี” จริง
“ได้ครับ กี่โมง?”
“ห้าโมงได้เปล่า มึงหยุดงานใช่ไหมวันนี้” รู็ลึก รู้ดีไปไปทุกเรื่องเลยนะไอ้คุณนีน
“ได้ครับ....ว่าแต่คุณนีนได้เบอร์ผมมายังไง?”
“ขอจากไอ้เต้ย เออ แค่นี้แหละ ห้าโมงเจอกัน ห้ามบอกไอ้เต้ย บาย”
ไอ้คุณเต้ยมีเบอร์ผมด้วยเหรอ?

วางสายก็นอนกลิ้งไปมาเรื่อยเปื่อยตามประสาคนไม่มีไรทำ
เมื่อช้าเข้าไปหาพ่อ หมอบอกว่า สามารถพาพ่อกลับบ้านได้แล้ว
เพราะอาการตอนนี้ไม่มีไรน่าห่วงแล้ว
กลับไปพักฟื้นที่บ้านน่าจะดีกว่า
นั่นแหละครับคือสาเหตุที่ผมต้องนั่งจ้องโทรศัพท์และนอนกลิ้งไปมาโดยมีตัวอะไรไม่รู้วิ่งวุ่นวายในห้วไปหมด

อย่าว่าแต่พ่อจะยอมกลับมาอยู่กับผมเลย เอาให้แกยอมมองหน้าผมก่อนให้ได้เหอะ
แล้วผมมีเวลาที่ไหนที่จะมาดูแลแก
แกดีขึ้นก็จริง แต่ก็ต้องมีคนคยดูแลตลอดเวลา
เวลาจะลุก จะนั่ง จะเข้าห้อง หาไรกิน
อีกสองวัน ผมต้องไปรับพ่อมาอยู่ที่บ้าน
อีกสองวันที่ผมจะต้องแก้ปัญหานี้ให้ได้
หรือไม่ถ้าถึงวันนั้น ทางออกก็จะมาเอง
ผมจะรอเฉยๆหรือจะลองพยายามให้ถึงที่สุดก่อน
แน่นอนคนอย่างพศิน เลือกอย่างแรกอยู่แล้ว
ฮ่าๆๆๆๆๆ

ผมรอเสียงเพียงตู๊ดเดียว ปลายสายก็รับแล้ว
"พศินเหรอลูก!!!! แม่ดีใจแค่ไหนรู้ไหมที่ลูกโทรมา แล้วตอนนี้ลูกอยู่ไหน เป็นไงบ้าง ลำบากมากไหม กลับบ้านเราเถอะลูก แม่เป็นห่วงลูกจนแทบจะขาดใจอยู่แล้ว กลับมานะศิน กลับมาหาแม่นะลูก ฮือๆๆๆๆ  " ดราม่าปุ๊บ คำถามทุกคำของผมหายปั๊บ
ผมทำให้แม่ร้องไห้อีกแล้ว ไอ้เหี้ยศินเอ๊ย ไอ้ตัวบาป
"แม่ครับ ศินสบายดี ศินอยู่ได้ แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ"
"แต่ลูกหายไปนานมาก ไม่ติดต่อแม่มาเลย" เสียสะอื้นของแม่หนึ่งครั้ง นั่นคือบาปที่จะกินหัวผมไม่รู้อีกกี่กัปกี่กัลล์
"ศินมีงานทำ มีที่นอน มีอาหารครบทุกมื้อ แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ"
"แม่ทำใจไม่ให้ห่วงลูกของแม่ไม่ได้หรอก แม่เลี้ยงของแม่มานะ"
"ศินรักแม่นะครับ....ฝ้าย............................" ผมไม่กล้าถามต่อ
แต่ดูเหมือนแม่จะเข้าใจเลยบอกมาเอง
"ฝ้ายฟื้นแล้วลูกเมื่อสองวันที่แล้ว แม่อยากโทรบอกลูกนะ แต่ลูกขอไว้ แม่เลยไม่โทร" เชื่อไหมครับ อะไรที่หม่นๆในใจผมหายไปหมดเลย อะไรที่มันทำให้ผมเคยอึดอัด มันหายไปกับคำบอกเล่าของแม่ ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยได้
หมอที่รักษาฝ้ายเคยบอกไว้ว่า หากฝ้ายไม่ฟื้นภายในห้าเดือนนี้ ฝ้ายจะเป็นเจ้าหญิงนิทราตลอดไป
และวันนี้คือวันที่ครบห้าเดือน
ผมฝากแม่ให้ดูแลฝ้าย เพราะผมทนดูไม่ได้ ทนดูกับความเลวระยำของตัวเองที่ทำกับฝ้ายไม่ได้
ผมคิดไว้แล้วว่า หากฝ้ายไม่ฟื้น ผมนี่แหละจะเป็นฝ่ายตามฝ้ายไปเอง
แต่แล้วฝ้ายก็ฟื้น ผู้หญิงตัวเล็กๆที่กลับโคตรเข้มแข็ง
ผมขอร้องให้แม่อย่าติดต่อผมมา ยกเว้นแต่ฝ้ายจะจากโลกนี้ไปถึงจะโทรมาบอกได้
แต่ผมก็แอบหวังเล็กๆว่าแม่จะโทรมาหาหากฝ้ายฟื้น แต่แม่ใจแข็งมาก ทำตามที่ผมขอร้องทุกอย่าง
"แล้วอาการของฝ้ายเป็นไงบ้างครับ"
"หมอบอกว่ายังต้องพักฟื้นอีกซักระยะ เพราะกระดูกหักหลายซี่ ขาโดนกระแทกจนกระดูกแทก แต่อาการโดยรวมก็หมดห่วงจ๊ะ....ศินไม่ต้องห่วงนะลูก แม่สัญญาแล้วว่าจะดูแลฝ้ายให้เป็นอย่างดี" วันนั้นอาการของฝ้ายหนักมาก มากจนผมไม่คิดว่าเธอจะรอด ผมเป็นหนี้ชีวิตเธอที่ทำให้ผมไม่ต้องเป็นคนเหี้ย คนเลวไปกว่านี้
"ขอบคุณครับแม่"
"แค่แม่รู้ว่าลูกที่แม่รักสบสยดี แม่ก็ดีใจแล้วลูก.....ส่วนทางนั้นก็ราบรื่นดีใช่มั๊ย?" แม่คงทราบข้อมูลดีอยู่แล้วจากลุงหมอ
"ครับ....อีกสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว"
"แล้วศินจะทำไงต่อไปลูก"
"ยังคิดไม่ออกครับแม่ แต่ตอนนี้ศินดีมากที่ฝ้ายฟื้น ที่เหลือจะไงต่อ ศินยอมรับได้หมดครับ"
"กลับบ้านเรานะลูก"
"อีกนิดครับแม่ ผมขอสะสางทางนี้นิดหน่อย"
"แม่รักศินนะ"
"ศินก็รักแม่ครับ"
วางสายจากแม่ผมกอดเข่าร้องไห้ทันที
มันเป็นน้ำตาแห่งการรอคอย การอรคอยอย่างทรมาน แต่พอสิ่งทีรอมาถึง มันก็คุ้มค่ามาก
เห็นผมบ้า เห็นผมฮา ส่วนข้างในอ่ะ ระบมจนหาชิ้นดีไม่ได้หรอกครับ
โทรศัพท์อีกเครื่องสายเข้า
เบอร์แปลกอีกละ
ผมสูดน้ำมูกน้ำตาก่อนกดสายรับ ก็มันสไลด์ไม่ได้นิ
"ดีครับ" แม่ง เสียงยังเครือๆอยู่เลย
"มึงเป็นไร?" แล้วมึงเป็นใคร?
"ใครครับ?"
"กูเอง"
"คุณเต้ย?"
"ก็เออ แล้วว่าแต่มึงเป็นไร ร้องไห้เหรอ?"
"แค่ฝุ่นมันเข้าตาครับ" ฮ่าๆๆๆ
"เอาสาระ เป็นอะไรมึง?"
"ห่วง?"
"แม่ง ลีลาวะ" แล้วมันก็วางสายไปเลย
อารมณ์คงที่เสมอ
"ความสุขตัวเท่าบ้านเลยเว่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ผมตะโกนสุดเสียงลั่นห้อง กระโดดโลดเต้น กลิ้งจนพื้นสะอาด

ออกอาการเยอะ เริ่มเหนื่อย
เลยได้นอนยิ้ม นอนหัวเราะเฉยๆ อยู่หลายนาที
ใจผมไม่ได้ปลอดโปร่างแบบนี้มานานเท่าไรแล้วนะ
คงห้าเดือนที่เกิดเรื่องมั้ง

"ก๊อกๆๆๆ" ใครจะมาร่วมยินดีกับผม
แกร๊ก
"อ้าว.....มาได้ไง"
"มาหามึงไง ไอ้เหี้ย....."
คุณนีน ช่วยกูด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!



เรื่องเริ่มจะคลี่คลายครับ
ฮ่าๆๆๆๆ
แล้ววเจอกันครับ

[iceman555]

 

[ommanymontra]

 

 

[pui]

รอตอนต่อไปค่ะ^^

[papapajimin]

คุณเต้ยบุกมาถึงนี้เลย
เป็นห่วงหล่ะสิ ใช่ไหมคะ?? 5555555

[songte]

อยากรุ้เรื่องที่มาของพศินมากอ่ะ ตอนนี้ปะติดปะต่อเรื่องเองแล้วงงๆ
เรื่องคลี่คลายซะทีเถอะ ศินจะได้มีเวลามาสนใจคนมึนบางคน

[areenart1984]

ศินมีพ่อที่กำลังจะออกจากโรงบาล ส่วนแม่จะให้ศินกลับบ้าน ฝ้ายเป็นใคร เดาว่าพ่อกับแม่ศินหย่ากัน ใช่ไหมเอ่ย 

[snowboxs]

ฝ้ายคือใคร น้องหรือแฟน

[crazydoii]

อยากรู้เรื่องราวมากๆครับ,,,