ตอนที่ 7 : Welcome to Checkmate
สตูดิโอชั้นสี่คือสถานที่ที่ผมเคยเยื้องย่างเข้ามาก่อน
เพราะมันคือหนึ่งในห้องถ่ายทำหนัง ‘ฝ่าดงกระสุน’ ที่ผมรับบทเป็นสตั้นท์แมนของพระเอกผิวคล้ำ และผมก็กำลังเจอกับคนคนนั้นอีกครั้งในร่างของจิระ
‘อัครเดช ‘ คือชื่อของเขา พระเอกดาวรุ่งพุ่งแรงในมาดหล่อเข้มกินใจด้วยผิวสีน้ำผึ้งเซ็กซี่และหุ่นซิกแพคพิฆาตสตรี ไม่เพียงหุ่นดีจากการออกกำลังกาย แต่เพราะโครงสร้างร่างกายของเขานั้นช่างสวยงาม เวลาออกรายการหรือถ่ายทำละครมักต้องมีฉากถอดเสื้อเสมอ และวันนี้ก็เช่นกัน
ตอนผมเดินเข้ามา อัครเดชกำลังถ่ายฉากเปลี่ยนเสื้อ โดยแอบซ่อนอาวุธไว้ใต้เสื้อสูทอย่างทะมัดทะแมง
เพราะ ‘เช็กเมท (Checkmate)’ ไม่ใช่ละครธรรมดา
คุณสันเล่าให้ผมฟังระหว่างลงลิฟต์มาชั้นสี่แล้วว่าเรื่องนี้เป็นซีรี่ส์รูปแบบใหม่ที่ทางบริษัทอยากลองตีตลาด เป็นแนวสืบสวนโรแมนติกโดยเปลี่ยนนางเอกไปเรื่อยๆ ถือเป็นโปรเจ็กต์ยักษ์เพราะมีการร่วมทุนมหาศาล ดึงความน่าสนใจด้วยนางเอกมากฝีมือที่จะเปลี่ยนหน้าเข้าฉากในทุกตอน อารมณ์คล้ายเจมส์ บอนด์ ที่จะมีผู้หญิงสวยๆ เข้ามาเกี่ยวพันให้ลุ้นระทึกจิ้นกันพอหอมปากหอมคอ โดยผู้ชมสามารถตั้งทีมร่วมเชียร์ได้ คุณสันบอกว่าทางผู้เขียนบทเองก็ยังไม่ลงตัวว่านางเอกจะเป็นใคร เพราะต้องการดูกระแส เป็นการถ่ายทำแบบที่ฉายไปถ่ายไป ปรับเปลี่ยนบทเรื่อยๆ ตามความนิยม โดนในซีซันแรก ตั้งใจว่าจะมีประมาณยี่สิบตอน ซึ่งร่างตอนจบไว้คร่าวๆ แล้ว
แค่ได้ยินผมก็ตื่นเต้นสุดขีด นี่มันน่าสนุกสุดๆ เลยนี่หว่า! การดึงนักแสดงหลายคนเข้ามาร่วมฉากด้วยบทบาทต่างๆ ที่บางคนไม่เคยลองมาก่อน พ่วงด้วยเนื้อเรื่องเน้นความเข้มข้นลุ้นระทึก และมีจุดขายที่นางเอกสวยๆ เข้ามาจิ๊จ๊ะกับพระเอก แค่นี้ก็ทำให้โด่งดังได้ไม่ยาก
ส่วนบทบาทของผมนั้น...คือผู้ช่วยของพระเอกที่ทางผู้เขียนบทต้องการให้เป็นผู้ชายหน้าสวยและหล่อในคนเดียวกัน ที่ต้องหน้าสวย เพราะเรื่องนี้ไม่มีนางเอกตายตัว จึงต้องมีของสวยงามดึงดูดใจบ้าง และที่ต้องหน้าหล่อด้วย เพราะว่าผู้ช่วยคนนี้ต้องเป็นผู้ชายเท่านั้น เพื่อไม่ให้ล็อกเป้าจับคู่กับพระเอกเกินไปจนกลบนักแสดงหญิงคนอื่น ถือเป็นตัวละครที่เป็นกลาง ดึงดูดได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชายนั่นเอง
‘มิสเตอร์เอส’
นั่นคือฉายาของผู้ช่วยอัจฉริยะที่มีความสามารถในการแฮกกิ้ง มักทำงานเบื้องหลัง คอยหาข้อมูลให้พระเอก เรียกว่าเป็นตัวละครที่ขาดไม่ได้ และเหมาะกับหน้าใหม่อย่างผมสุดๆ เพราะบทพูดไม่เยอะ ไม่ต้องแสดงสีหน้ามาก และไม่ต้องติดสอยตามกองไปไหนเพราะฉากส่วนใหญ่ก็คือห้องรกแคบในฉากที่เซ็ทไว้ในสตูดิโอนั่นเอง
ตอนรู้ว่าต้องได้รับบทบาทสำคัญขนาดนั้นผมไม่มั่นใจในตัวเองเลย แม้จะมีประสบการณ์มาก่อน แต่ก็เป็นแบบผาดโผนปีนป่ายและพยายามหลบมุมไม่ให้ซูมหน้าซะมากกว่า ไม่รู้ว่าคุณสันใช้เส้นสายอะไร ถึงคว้าบทนี้มาให้ผมได้ในพริบตา ไม่ใช่ว่านักแสดงไม่เพียงพออะไรหรอก นั่นน่ะข้ออ้างชัดๆ!
เพราะผู้ถูกถอนบทกำลังยืนร้องไห้น้ำตานอง
ผมไม่รู้จักคนคนนั้น แต่มั่นใจว่าใช่แน่เพราะในกองมีบรรยากาศกระอักกระอ่วนแฝงสายตาเห็นอกเห็นใจให้เด็กหนุ่มที่น่าจะมีอายุไล่เลี่ยกับจิระ ตัวเล็กผิวขาวหน้าใส ซึ่งกำลังยืนร้องไห้ต่อหน้าโปรดิวเซอร์ที่กำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“อ้าว คุณสัน”
อย่างกับเห็นพระผู้ช่วย โปรดิวเซอร์หันมาเรียกด้วยสีหน้าลำบากใจ คนในกองรีบประจำที่ตัวเองโดยพยายามเลี่ยงจากเด็กหนุ่มคนนั้น แล้วหันมาให้ความสนใจกับผมแทน
“นี่น่ะเหรอครับจิระ อืม...ไม่เลวๆ”
ผมยิ้มแห้งให้โปรดิวเซอร์ที่พอเห็นหน้าจิระพลันตาวาวอย่างพอใจสุดขีด ทั้งที่ตอนแรกเมื่อเห็นคุณสันแลจะอยากช่วยประท้วงให้เด็กคนนั้นอยู่เลย พอรู้ตัวว่าคงโดนสลัดทิ้งแน่นอนแล้ว เด็กคนนั้นก็รีบกลั้นน้ำตา เดินกระแทกไหล่ผมออกจากสตูดิโอทันที
“คือ...”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณจิ ทางเรามีค่าเสียเวลาให้เด็กคนนั้นแน่นอน และจะช่วยหาคิวงานละครอื่นให้เป็นการปิดปากด้วย”
แต่ถึงอย่างนั้น...ก็คงไม่มีงานละครเรื่องไหนที่เป็นโปรเจ็กต์ใหญ่เท่าเรื่องนี้แล้วนะผมคิดในใจ รู้สึกแย่เพราะเหมือนไปปาดหน้าเค้กคนอื่น
“เอ่อ...” ผมเงยหน้ามองโปรดิวเซอร์ “ให้เล่นทั้งสองคนเลยไม่ได้เหรอครับ”
“จะทำได้ยังไง บทบาทของผู้ช่วยต้องมีคนเดียว แถมยังมีภาพลักษณ์คล้ายกันอีก ให้มาเล่นคู่กันก็มีแต่ถูกเปรียบเทียบ” โปรดิวเซอร์ชักสีหน้าใส่ผมที่เสนอออกมาเหมือนไม่ผ่านกระบวนการทางสมอง
“ก็เพราะว่าเป็นไปไม่ได้ไงครับถึงน่าลอง ผู้ช่วยมีคนเดียว แต่ผู้ร้ายไม่ได้มีคนเดียวสักหน่อยนี่ครับ ให้เขาลองมาเป็นคนร้ายที่ปลอมตัวเป็นผู้ช่วยของพระเอก หลอกให้ไขว้เขวจนมุม ยิ่งภาพลักษณ์คล้ายกันแบบนี้ยิ่งท้าทาย อืม...เอาแบบนี้สิครับ ลองเขียนเนื้อเรื่องให้เหมือนพระเอกเข้าใจผิดว่าโดนทรยศเพราะพวกเราสองคนคล้ายกัน แล้วก็หลอกคนดูไปด้วย น่าสนุกออกนะครับ”
โปรดิวเซอร์มองผมเหมือนเห็นผี
“เรื่องนั้น...ต้องไปคุยกับคนเขียนบท”
“คนนั้นรึเปล่าครับ โอ๊ะ โชคดีจังผมรู้จักเขาด้วย งั้นรอแป๊บนึงนะครับ ผมขอตัวลองไปคุยกับเขาก่อน” พอเห็นทางช่วยเหลือเด็กคนนั้นได้ผมก็รีบยกมือไหว้ลาโปรดิวเซอร์แล้วพุ่งไปหาคนเขียนบทที่เคยทำงานร่วมกันทันที แต่ก่อนเราเข้าขากันได้ดีมากเพราะผมชอบพูดพล่ามเรื่อยเปื่อย ส่วนเขาเองก็เป็นคนจินตนาการสูง ผมเลยค่อนข้างมั่นใจว่าจะต้องสำเร็จ
และแน่นอน...ว่าทุกอย่างลุล่วงด้วยดี
เดิมทีซีรี่ส์เรื่องนี้เปลี่ยนบทไปได้เรื่อยๆ อยู่แล้ว แถมยังเป็นแบบจบในตอน อยากจะเพิ่ม ลด ตัดตรงไหนก็ทำได้ง่ายกว่าละครทั่วไปมากนัก ผมชูสองนิ้วให้โปรดิวเซอร์กับคุณสัน ฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“อย่าเพิ่งสนใจเรื่องคนอื่นแล้วไปเตรียมตัวเถอะครับคุณจิ” คุณสันดันหลังผมให้เข้าไปในห้องแต่งตัวนักแสดงเพื่อเปลี่ยนเสื้อและแต่งหน้า เนื่องจากผมเป็นคนที่เข้ามาแทรกกะทันหัน จึงไม่เคยลองฟิตติ้งชุดมาก่อน ไม่รู้ว่าจะใส่ได้พอดีรึเปล่า
“แล้วเด็กคนนั้นล่ะครับ”
“ผมจะให้คนติดต่อไปทีหลัง ยังไงก็ต้องให้คิวงานใหม่อยู่แล้ว ให้เล่นเป็นคนร้ายเรื่องนี้ก็ไม่เลว แต่คุณจิ...คุณคงไม่คิดนะว่าเขาจะดีใจที่คุณช่วยคุยให้จนได้เล่นเรื่องนี้อีกครั้งน่ะ”
“ผมก็ไม่ได้อยากให้เขาซาบซึ้งบุญคุณสักหน่อยนี่ครับ ผมทำเพื่อความสบายใจ ไม่งั้นผมคงรับเล่นเรื่องนี้ไม่ลงถ้าไปแย่งบทคนอื่น จะโดนโกรธก็ไม่แปลก” ผมยักไหล่ “ยังไงนี่ก็เป็นซีรี่ส์ทุนสร้างมหาศาล เด็กคนนั้นเป็นดาราใหม่ ระหว่างได้คิวงานเรื่องอื่นกับเรื่องนี้แค่ตอนหรือสองตอน ยังไงทางนี้ก็มีโอกาสแจ้งเกิดมากกว่า อย่างน้อยก็ควรเขาได้ลองไม่ใช่ตัดโอกาสไปเฉยๆ ไม่แน่นะครับคุณสัน เผลอๆ ถ้าผมแสดงไม่ดี ก็เอาเขามาแทนที่เลยไง”
“จะแทนได้ง่ายๆ ยังไงล่ะครับ”
“ก็อาจจะเป็นว่าพอถูกพระเอกจับได้แล้วกลับตัวกลับใจยอมมาเป็นผู้ช่วยแทนผู้ช่วยคนเก่าที่โดนฆ่าตายอะไรประมาณนี้ไงครับ ดูแทนกันได้ง่ายดีออก ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองจะแสดงเก่งอยู่แล้วด้วย ถึงบทของผู้ช่วยจะมีแต่พูดนิ่งๆ อยู่หน้าคอมก็เถอะ อืม...เหมือนเสี่ยเมื่อเช้าเลยแฮะ”
“คุณจิครับ ถึงทุกคนจะพอรู้ และคุณจิก็รู้แก่ใจว่าเป็นเด็กเส้น แต่ระหว่างอยู่กองอย่าเรียกเสี่ยแบบสนิทสนมเลยครับ ทั้งหมดเพื่อคุณเองนะ”
ผมเข้าใจความหวังดีของคุณสัน ก็เลยพยักหน้าอย่างว่าง่าย
“ผมปากพล่อยไปงั้นแหละ ขอโทษครับ ผมจะพยายามคุมปากให้ดีแล้วกัน”
คุณสันเดินมาส่งผมถึงห้องแต่งตัว ช่วยแนะนำตัวและฝากฝังคนในกอง แม้หลายคนจะค่อนข้างไม่พอใจที่ผมแทรกการถ่ายทำกะทันหัน แต่พอลองชุดออกมาพอดีตัว และให้ช่างแต่งหน้าได้เห็นใบหน้าของจิระใกล้ๆ ก็กลายเป็นที่รักของทุกคนอย่างรวดเร็ว
“ผิวเนียนจังเลย ใช้ครีมยี่ห้ออะไรเนี่ย แนะนำกันบ้างสิจ๊ะ”
“หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงให้มาแทนน้องคนนั้น เรตติ้งต้องดีสุดๆ ไปเลย!”
...คนอย่างจิระน่ากลัวจริงๆ ต่อให้คนอยากจะโกรธก็โกรธไม่ลงเมื่อเห็นรอยยิ้มหวานและใบหน้าไร้ที่ติ อย่าว่าแต่ใครเลย ผมเองก็สะพรึงตัวเองบ่อยครั้งเหมือนกันที่ต้องมาอยู่ในร่างนี้
ไม่นานกองถ่ายก็เตรียมถ่ายทำ ไม่สิ เริ่มถ่ายทำไปแล้วตั้งแต่ก่อนผมจะมาแต่สะดุดเพราะโดนแทรกคิว ยังไงซะบทของผมก็เป็นแค่ผู้ช่วยตัวเล็กๆ จะเริ่มถ่ายตอนไหนก็ได้ทั้งนั้นในเมื่อเซ็ทฉากเตรียมพร้อมอยู่แล้ว
“คัต!”
ตอนผมเดินออกมา พระเอกก็เล่นฉากเจอศพแรกในคดีเปิดตัวพอดี อัครเดชถอนหายใจเฮือกแล้วเดินมาเปลี่ยนเสื้อเปื้อนเลือดออกเพื่อเตรียมเข้าฉากต่อไป
“หืม นายคือคนที่มาแทนสินะ”
“ผมจิระครับ เรียกผมว่าจิก็ได้ครับ ผมชื่นชมคุณมาก หนังเรื่องฝ่าดงกระสุนคุณเท่ระเบิดไปเลยล่ะครับ” ผมพูดอย่างชื่นชม เพราะเคยร่วมงานเลยรู้ว่าพระเอกคนนี้เป็นคนดี หุ่นดี หน้าตาดี อัธยาศัยดี เสียอย่างเดียว...เขาเป็นโรคกลัวความสูง ทำให้ต้องใช้สตั้นท์แมนเวลากระโดดหรือปีนป่าย
ซึ่งคนคนนั้นเคยเป็นผม...
การได้เล่นเป็นสตั้นท์แมนของพระเอกชื่อดังที่น่ามองไปทุกสัดส่วนถือเป็นความใฝ่ฝัน เพราะเหมือนว่าตัวเองก็มีดีถึงได้รับเลือก ฉะนั้นพอคิดว่าจะมีคนมาแทนตัวเอง...ก็อดรู้สึกสลดไม่ได้ ยังไงซะจิตรินก็ถนัดแสดงเบื้องหลังมากกว่าเป็นนักแสดงนำเองอยู่แล้ว
น่าเสียดายที่วันนี้ไม่มีฉากโชว์ฝีมือ เลยไม่มีสตั้นท์แมนร่วมกอง หรือไม่คนเขียนบทก็พยายามให้พระเอกไม่ต้องโลดโผนมากนัก นี่เป็นแค่ตอนแรก ไม่จำเป็นต้องเปิดตัวแบบบู๊กระจัดกระจายมากเกินไป ควรปูพื้นตัวละครก่อนต่างหาก
“พยายามเข้าล่ะ”
อัครเดชตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องแต่งตัว ทางด้านผู้กำกับเองเมื่อเห็นว่าผมเป็นเด็กเส้น แถมคุณสันเองก็คอยประกบอยู่ตลอด เลยเดินมาบอกคิวผมด้วยตัวเองว่าต้องเดินจากจุดไหนไปจุดไหน อยากได้มุมมององศายังไงด้วยความใจเย็น ส่วนเรื่องบท...ผมท่องมาตั้งแต่ตอนแต่งตัวในห้อง มีแค่ไม่กี่ประโยคเท่านั้น
“ลองซ้อมก่อนแล้วกัน ไม่ต้องตื่นเต้น สูดหายใจลึกๆ เข้าไว้”
“ได้ครับพี่ ผมจะพยายาม ผมจะตั้งใจ ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง ฝากตัวดัวยนะครับ ขอบคุณครับ!”
ผู้กำกับหลุดยิ้มเมื่อผมเรียกอย่างสนิทสนม ถ้าเป็นคนอื่นอาจโดนตบกะโหลก แต่พอเป็นใบหน้าของจิระกลับให้ความรู้สึกน่าเอ็นดู
“ห้า สี่ สาม สอง!”
ทุกสายตามองผมอย่างลุ้นระทึกทันที คงเพราะกลัวว่านักแสดงหน้าใหม่จะไม่ชินกล้องจนหลุดท่าทางแปลกๆ ออกมา แต่เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมเลย สตั้นท์แมนทุกคนต้องรู้มุมกล้องอย่างดีเพราะต้องออกท่าทางให้สวยที่สุด เนื่องจากเราไม่สามารถแสดงสีหน้าออกมาได้ จึงมักใช้การเคลื่อนไหวของร่างกายให้ลื่นไหลสวยงาม ฉะนั้นตัวละครที่ไม่ต้องพูดมากตัวนี้จึงเหมาะกับผมมากอย่างกับสวรรค์ประทานมาให้
สมองผมไม่ได้ดีเหมือนน้องชาย ให้จำประโยคยาวๆ ถือเป็นเรื่องยาก โดยเฉพาะการอยู่ในร่างของจิระที่เหมือนจะโดนยาเสพติดทำร้ายจนหลงๆ ลืมๆ แต่การจำคิวการแสดงนั้นถือเป็นเรื่องง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วย ฉากเปิดตัวของผมคือฉากนอนบนโซฟาด้วยสภาพผมยุ่งๆ ท่ามกลางผ้าห่มหลายผืน เพราะมิสเตอร์เอสชอบอยู่ติดห้องทำงานไม่ยอมนอนบนเตียงดีๆ และออกจะซกมกนิดๆ เสื้อที่ใส่เลยค่อนข้างเก่า ให้อารมณ์เหมือนไม่ได้เปลี่ยนมาหลายวัน
ผมค่อยๆ ปรือตาตื่น ขมวดคิ้วมุ่นอย่างหงุดหงิดคล้ายได้ยินเสียงโทรศัพท์ปลุก เพราะนี่เป็นเพียงการซ้อม เลยไม่มีเสียงดังขึ้นมาจริงๆ ผมอ้าปากหาว บิดตัวอย่างเกียจคร้านยืดสุดแขน ก่อนจะคว้านมือสะเปะสะปะหาโทรศัพท์ที่วางอยู่บนพื้น เหมือนถูกโยนส่งๆ โดยไม่จำ
“ว่า...”
เพราะเป็นคนประหยัดคำพูดและไม่ค่อยเกรงใจใคร ตัวละครตัวนี้เลยใช้คำห้วนสั้นมาก ผมแค่แสดงสีหน้า ง่วง หงุดหงิด ก่อนจะเบิกตาคล้ายตกใจ ราวกับว่ามีเรื่องเร่งด่วน จนต้องผุดลุกแล้วเดินไปยังเครื่องคอมตามที่ผู้กำกับเคยทำให้ดู
ตามบท คนในสายคือพระเอกที่โทรมาหาเพราะดันไปเจอศพในห้องปิดตาย ทำให้ถูกต้องสงสัยว่าเป็นฆาตกรและพยายามหลบหนี จึงโทรหามิสเตอร์เอสเพื่อให้สืบว่ามีใครคนอื่นเข้าออกในห้องนั้นบ้างหวังหาคนร้ายตัวจริงส่งตำรวจ
ผมทำทีเป็นเคาะแป้นคีย์บอร์ดเพื่อแฮกกล้องวงจรปิดของโรงแรมที่เกิดเหตุ นิ้วเรียวสวยของจิระทำให้การกระทำนี้ดูราวกับกำลังดีดเปียโนก็ไม่ปาน ผมพูดชื่อผู้ต้องสงสัยสามคน ไม่ทันเอ่ยมากไปกว่านั้นสายก็หลุด เพราะขณะนั้นพระเอกถูกตำรวจตามตัวจนเจอและโดนล้อมจับกุม แต่ผู้ช่วยอย่างผมยังไม่รู้สถานการณ์ เลยขมวดคิ้วมุ่นด้วยสีหน้างุนงง ก่อนจะเริ่มค้นที่อยู่พระเอกโดยอาศัยจากจีพีเอสของโทรศัพท์ของอีกฝ่ายด้วยท่าทางจริงจังมากขึ้น แล้วโทรกลับไปพลางบอกทางลัดให้พระเอกหนีพ้นจากการตามล่าในที่สุด
เป็นอันจบฉากเปิดตัวมิสเตอร์เอส
“ใช้ได้มั้ยครับ”
ผมหันมาถามผู้กำกับเมื่อแสดงจนจบครบถ้วนตามบทบาทที่มีแค่หนึ่งหน้ากระดาษ ช่างง่ายดายเสียนี่กระไร เทียบกับตอนเป็นสตั้นท์แมนแล้วยังจำคิวซ้อมยากกว่าเป็นไหนๆ เพราะหากผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เจ็บตัวได้เลย
พอหันไปมองถึงเห็นว่าคนในกองพากันอึ้งตะลึง ไม่ว่าจะเป็นผู้กำกับ คนเขียนบท โปรดิวเซอร์ คนถือไฟ คนเดินกล้อง และช่างแต่งหน้าที่พร้อมจะเข้ามาซับเหงื่อ หรือขนาดคุณพระเอกเองก็มายืนดูด้วยด้วยเสื้อตัวใหม่
มีแค่คุณสันที่คลี่ยิ้มอย่างพอใจและปรบมือขึ้นเงียบๆ
เสียงปรบมือนั้นปลุกสติของทุกคน ผู้กำกับเกาแก้มแก้เก้อ ก่อนจะหันไปบอกให้คนอื่นๆ เตรียมตัวถ่ายจริง
ผมกลับไปนอนที่โซฟาอีกครั้ง ขยี้หัวให้ฟูกว่าเดิมเพื่อให้เหมือนคนนอนดิ้นที่เพิ่งตื่นนอน
จากนั้นทุกอย่างก็ราบรื่นด้วยดีในสามเทค
...กับการรับโทรศัพท์แล้วเดินไปเคาะคีย์บอร์ด ถ้าต้องถ่ายซ้ำหลายครั้งผมคงรู้สึกแย่จนขอถอนตัว
“แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะครับ”
ผู้กำกับจับมือกับคุณสันและหันมายิ้มให้ผมอย่างดีใจเหมือนเจอเพชรเม็ดงาม แม้ทักษะการแสดงไม่อาจเรียกว่าเข้าขั้น แต่ด้วยหน้าตาของจิระนั้นไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูดี และด้วยบทบาทที่ไม่จำเป็นต้องแสดงความรู้สึกเยอะ จึงนับว่าเข้าทางเป็นที่สุด ยิ่งซูมผ่านหน้ากล้องด้วยแล้วจิระคล้ายจะเปล่งออร่าได้ด้วยตัวเอง ขนาดผมเดินมาดูจอมอนิเตอร์ย้อนหลังเพื่อเช็กภาพยังอดชื่นชมไม่ได้
“การเคลื่อนไหวของคุณเหมือนมีมนต์สะกด” คุณสันเอ่ยกับผมทันทีที่เราสองคนเดินออกมาจากสตูดิโอชั้นสี่ “ความตั้งใจและประสบการณ์ของจิตริน ถ่ายทอดผ่านร่างกายของจิระ ทุกอย่างที่หลอมรวมเป็นคุณในตอนนี้คือความสมบูรณ์แบบ”
“พูดเกินไปแล้วครับ”
“ไม่เกินไปหรอกครับ คุณในร่างจิระเนี่ย...ผมไม่มีวันปล่อยไปแน่!”
แล้วคุณสันก็จับมือผมเซ็นสัญญาทันที
“ตอนเช้าพี่บอกจะไปขอร่างคืน แต่นอกจากจะไม่ได้ร่างคืนแล้ว พี่ยังไปเซ็นสัญญาเป็นนักแสดงในสังกัดของเสี่ยอีก พี่จิ พี่จะสร้างเรื่องไปถึงไหน! แค่นี้เรายังวุ่นวายไม่พอใช่มั้ย!”
พอกลับบ้านผมก็โดนไอ้น้องชายตัวดีดุจนต้องนั่งคุกเข่ากับพื้น ประหนึ่งทำความผิดร้ายแรงจนใจเสีย
เกือบลืมเล่า ขากลับคุณสันพาผมไปขอลาออกกับพี่สมพงศ์ด้วยตัวเอง คนของเสี่ยมายืนกดดันขนาดนี้ ต่อให้พี่สมพงศ์จะไม่อยากให้ผมไปก็ทำอะไรไม่ได้ แถมยังจ่ายเงินชดเชยในช่วงสามวันที่ผมทำงานให้อีกต่างหาก ผมบอกแล้ว ว่าถึงพี่สมพงศ์จะแอบหื่นไปบ้างแต่ก็เป็นคนดี
“ไม่เห็นจะวุ่นวายเลยลูก เมื่อก่อนจิก็ทำงานในกองถ่าย ถึงจะเปลี่ยนตำแหน่งจากสตั้นท์แมนเป็นนักแสดง ก็ไม่ได้เสียหายตรงไหนสักหน่อย ส่วนเรื่องร่างกายของจิ...ในเมื่อเสี่ยเขาเป็นคนช่วยจ่ายค่ารักษาและค่าดูแล แถมเราเอาเด็กเขามาหาประโยชน์จริงๆ ก็อย่าว่าเขาเลย”
“ถ้าเกิดเสี่ยเอาไตพี่จิไปขายจะทำยังไง! เขาอาจจะทำมิดีมิร้ายกับร่างกายพี่จิก็ได้!”
“เอ่อ...เจ...เขามีเด็กเลี้ยงที่หน้าตาดีระดับพรีเมี่ยมอย่างจิระ คงไม่หน้ามืดกับร่างเก่าของพี่หรอก แล้วเสี่ยเองก็ไม่ได้มีแค่จิระคนเดียว มีตัวเลือกที่ดีกว่าพี่อีกตั้งเยอะเดินอยู่เต็มบริษัท...”
“งั้นพี่จิตอบตกลงทำไม เมื่อก่อนถึงไปกองก็มีพี่โสภีช่วยดู แต่ตอนนี้ใครจะช่วยดู ปล่อยแค่วันเดียวก็โดนเป่าหูจนไปเซ็นสัญญาแล้ว”
“เจ ครั้งนี้พี่คิดดีแล้วนะถึงตกลงปลงใจ ที่พี่เซ็นก็เพราะไม่เห็นข้อเสียที่จะปฏิเสธ โอกาสได้ร่วมแสดงโปรเจ็กต์ใหญ่ขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย และด้วยหน้าตาของจิระเองยังไงก็ต้องมีแมวมองมาทาบทามอยู่ดี ถ้าอยู่ที่อื่นจะโดดเด่น แต่ถ้าอยู่ในกองถ่ายจิระจะกลายเป็นแค่นักแสดงธรรมดาคนหนึ่ง แล้วร่างกายนี้ก็อ่อนแอมาก ทำงานอย่างอื่นแทบไม่ไหวนอกจากนั่งๆ นอนๆ เป็นอาหารตา จะมีอาชีพไหนเหมาะไปกว่านี้อีกล่ะ แถมเจเองก็ใกล้จะเข้ามหาลัย ต้องใช้เงินเตรียมเรียนพิเศษ ค่าสอบเข้า ค่าสอบเอนท์ ค่าหนังสือ ค่าเทอม...”
“เข้าใจแล้ว” ไอ้น้องชายถอนหายใจเฮือก เขาเองก็มีงานกะดึกที่เซเว่น หน้าที่ประจำคือคนให้อาหารเจ้าส้มแมวแสนรักของผม “ถ้าพี่ไตร่ตรองดีแล้วผมก็ไม่ขัดขวาง แต่ก่อนจะทำอะไรอยากให้ปรึกษากันบ้าง ไม่ใช่จู่ๆ ก็มาบอกตูมตามเอาแบบนี้”
“ครับผม!” ผมยกมือตะเบ๊ะล้อเลียนน้องชาย เล่นเอาไอ้เจถอนหายใจเฮือกอย่างอ่อนอกอ่อนใจ
“บางครั้งผมก็เหมือนเป็นคนบ้าในครอบครัวปกติ ทั้งที่จริงๆ แล้วผมน่ะเป็นคนปกติต่างหาก”
“จะบอกว่าพี่เป็นบ้าเหรอ!” ผมอ้าปากค้าง
“เป็นคนเรียบเรื่อยเกินไปต่างหากเล่า แม่ก็ด้วย พ่อก็ด้วย!” ไอ้น้องชายเหิมเกริมขนาดชี้หน้าเรียงรายคน เพราะแม่กับพ่อกำลังดีใจที่ลูกชายจะได้เล่นละครดัง ขนาดยังไม่ทันฉายก็เตรียมอัดเก็บไว้แล้ว “ไม่ห่วงร่างกายพี่จิกันบ้างเหรอครับ”
“เสี่ยไม่มีเหตุผลที่จะทำร้ายร่างกายของจิตรินนี่นา” แม่ยกมือทาบแก้มถามอย่างงุนงงว่าเจตรินโวยวายทำไม “ถึงจะเสียดายที่ไม่ได้ดูแลด้วยตัวเอง แต่เสี่ยเองก็ต้องการหลักประกัน ฉะนั้นเราไม่ควรเอาเปรียบเขานะเจ เทียบกับทางเราที่จิเอาร่างเด็กของเขาไปนู้นมานี่ กับเสี่ยที่เก็บรักษาร่างกายจิอย่างดี ฝั่งที่ควรเป็นกังวลน่าจะเป็นทางนั้นมากกว่า”
“โธ่ แม่...”
“เอาน่าๆ คิดมากไปก็ทำอะไรไม่ได้ มาแสดงความยินดีกับจิดีกว่า” พ่อบอกพลางโบกมือปัดๆ อย่างไม่ใส่ใจ
“นั่นสิ เรามาฉลองกันดีกว่า อยากกินอะไรบอกมาเลยลูก แม่จะทำสุดฝีมือ!”
“ปูผัดผงกะหรี่!”
“เพิ่งกินเมื่อเช้าเองไม่ใช่เหรอพี่ ไม่เอานะ เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นเลย!”
...มองไปมองมา น้องชายผมก็เหมือนคนบ้าที่อาละวาดท่ามกลางคนปกติจริงๆ ด้วยแฮะ
---------------------
เปิดตัวกับซีรี่ส์เช็กเมทกันแล้ว ><
กว่าจะมาเป็นละครเรื่องนี้นั้น...ต้องเท้าความถึงความอยากส่วนตัวค่ะ มีพระเอกหล่อๆ ผู้ช่วยน่ารักจับคู่จิ้น มีผู้หญิงประปรายแต่ไม่จริงจัง บู๊ๆ มันๆ โชว์ซิกแพค นี่มันซีรี่ส์ในฝันชัดๆ! 55555
ใครถามหาเสี่ย ขอเสี่ยพักหูหน่อยนะคะ จะได้อยู่กับเราได้นานๆ #ฝอยตกเสี่ย #เสี่ยขี้มโนกับนายฝอยหนักมาก
เพจนักเขียนที่ทำป้ายเชียร์หนูจิพร้อมโบกสะบัด
หัวข้อ: {{ I'm Not Him }} เขาให้ผมเป็นดารา - ตอนพิเศษเฉพาะกิจ [P.48 - 26/6/61] (อ่าน 252599 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก