ตอนที่ 3 : หนีไม่พ้นเงื้อมมือเสี่ย
“เป็นไงบ้างน้องจิ”
หลังสบตากับเสี่ย เพื่อนร่วมงานของผมก็ปราดมาช่วยประคองให้ลุกขึ้นเพื่อทำแผล พี่สมพงศ์ขอโทษขอโพยลูกค้าแล้วผายมือต้อนรับเสี่ย ที่แม้จะเพิ่งมาครั้งแรก แต่ออร่ารอบตัวบ่งบอกว่า ‘ข้ารวย ข้ามีเงิน’ เพื่อนำไปยังโซนที่นั่งด้านในปลีกวิเวกจากคนอื่นๆ ผมรู้สึกผิด เพราะดันฝืนร่างกายจิระจนทำให้คนอื่นพลอยเดือดร้อน ตอนพี่สมพงศ์เดินมาบอกว่าให้ช่วยแก้หน้าบริการเสี่ย ก็เลยไม่ได้อิดออดอะไร คนเคยๆ กันอยู่แล้ว
แต่ไม่รู้ว่าเสี่ยอยากจะคุ้นเคยกับผมมั้ยนี่สิ
หัวใจที่เต้นรัวเมื่อครู่สงบอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าละเมอไปเองหรือเป็นความรู้สึกที่แอบซ่อนในเบื้องลึกของหัวใจดวงนี้กันแน่ คงเพราะตะกี้ตกใจมากไปหน่อย ฉะนั้นพอสงบสติ ผ่อนลมหายใจเข้าออกแล้วปั้นหน้ายิ้มเข้าหาเสี่ย ผมก็ทักทายได้โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเป็นพิเศษ
“เสี่ยสบายดีมั้ยครับ”
“มานั่งนี่”
เสี่ยพูดกับอากาศอีกแล้ว ไม่รู้ว่า ‘นี่’ ของเสี่ยคือ ‘นี่’ ไหน เพราะที่ว่างข้างกายเสี่ยเยอะเหลือเกิน นอกจากคุณเลขา เสี่ยยังพกบอดี้การ์ดมาอีกสองคน พี่น้องคู่เดิมที่สูงเท่ากันและหน้าตาคล้ายกันมาก ขนาดข้างขมับยังมีรอยแผลคนละฝั่งเหมือนกระจกสะท้อน แต่ทั้งคู่ดันยืนหลังโซฟา ผมเลยต้องใช้สมองประมวลผลเป็นอย่างมากเพื่อเอาใจเสี่ย เพราะถ้าเขาอารมณ์ไม่ดี พี่สมพงศ์จะโดนหางเลขด้วย
อืม...นั่งตรงไหนดี ริมขอบโซฟาคงห่างเหินไป นั่งตีตัวเสมอเสี่ยก็คงไม่เหมาะ กลัวจะเป็นการเสนอหน้าไปรึเปล่านะ กับเสี่ยที่ไม่ชอบจ้องตาคนอื่น ออกคำสั่งเป็นนิสัย น่าจะชอบให้คนมาออดอ้อนออเซาะ
ผมหันซ้ายหันขวา ก่อนจะตัดสินใจแทรกตัวไปหย่อนก้นบนตักแน่นๆ ของเสี่ย
“มานั่งทำไมตรงนี้”
“อ้าว” ผมกะพริบตาปริบ แอบใจเต้นอีกวูบหนึ่งเมื่อเสี่ยก้มมองด้วยสีหน้าเอือมระอา “ผมเดาใจเสี่ยผิดเหรอ”
“ลงไป”
“ขอโทษครับเสี่ย” ผมรีบยกมือไหว้ขณะเขยิบก้นลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นแทน ทำตัวสงบเสงี่ยมเจี๋ยมเจี้ยมประหนึ่งเป็นข้าทาสในเรือนเบี้ย
“...แล้วไปนั่งอะไรตรงนั้น”
“งั้นตรงไหนถึงจะเป็น ‘นี่’ ของเสี่ยล่ะครับ” ผมถามตรงๆ ด้วยความมึน บนตักก็นี้ บนพื้นก็นั้น งงเหลือเกิน
เสี่ยซึ่งพยายามจะเงยมองอากาศอดไม่ได้ที่จะหันมาจ้องหน้าผมอีกครั้ง คราวนี้ยอมแสดงท่าทางโดยการตบเบาะข้างๆ ตัวเองหนึ่งทีเป็นคำสั่ง
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหมา รีบกระเด้งตัวไปนั่งบนโซฟาทันควัน เกือบจะส่งมือและแลบลิ้นแผลบๆ แล้วเชียว
“ดีใจที่ฉันมาหาขนาดนั้นเลยรึไง”
“เปล่านะครับ” ผมส่ายหน้า พูดกับเสี่ยที่กลับไปนั่งวางมาด หน้ามองตรง ตาจ้องอากาศ
“บอกชื่อร้านเหล้ากับสัน แล้วยังทำเป็นมือลื่นตอนฉันเดินเข้ามาในร้าน ถึงจะไม่ใช่จิระ แต่ก็มีวิธีเรียกร้องความสนใจคล้ายๆ กันเลยนี่ อยากได้ห้องคืนก็บอกดีๆ ถึงข้างในจะเป็นคนละคน แต่ฉันก็ไม่ใจร้ายขนาดทิ้งขว้างเด็กที่เลี้ยงมาตั้งนานไปง่ายๆ หรอก”
...ผมงงเสี่ยมาก เสี่ยพูดอะไรของเสี่ยเนี่ย
“เอ่อ เสี่ยครับ ผมบอกชื่อร้านกับคุณสัน เพราะผมกำลังคบหากับคุณสันอยู่ต่างหาก ผมไม่ได้ตั้งใจจะบอกให้เสี่ยตามมาสักหน่อย แล้วผมก็ไม่ได้เรียกร้องความสนใจเสี่ย แต่ร่างกายของจิระไม่ค่อยถึกทน ถือถาดเครื่องดื่มเสิร์ฟไม่กี่ชั่วโมงก็ล้าแล้ว เสี่ยมาได้จังหวะพอดีต่างหากครับ”
พลันคุณเลขาสะดุ้งโหยง รีบก้มตัวกระซิบข้างหูเสี่ยปฏิเสธทันที
“ผมไม่ได้คบหากับเด็กของท่านนะครับ”
“แล้วผมก็ไม่ได้อยากได้ห้องคืนด้วย ผมมีห้องพักพนักงานอยู่ที่นี่ ไม่ต้องรบกวนเสี่ยหรอกครับ เดี๋ยวผมก็กลับบ้านตัวเองแล้ว” ผมพยักหน้าหงึกหงัก ไม่ได้รับรู้เลยว่าเกือบทำให้ใครบางคนเดือดร้อน
“กลับบ้านตัวเอง? มีที่ให้กลับด้วยรึไง”
“เอ้า ก็บ้านผมสิครับ บ้านของนายจิตริน ทองคำดีน่ะ” พูดถึงตอนนี้ผมก็ร้องเอ้อ กระแซะเข้าใกล้เสี่ยมากขึ้น “แต่ถ้าเสี่ยจะมีเมตตา เอาเงินค่าห้องของจิระไปจ่ายค่ารักษาให้ตัวผมแทนจะเป็นพระคุณมากเลยครับ ถือว่าเป็นน้ำใจให้อดีตเด็กเลี้ยงตาดำๆ”
“ไม่ใช่อดีต”
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆ เสี่ยก็ยกมือโอบเอวผมที่กำลังโน้มตัวใกล้พอดี ทำให้พวกเราสองคนแนบชิดกันมากจนเรียกว่าเกือบจะขึ้นไปนั่งตักอีกรอบ
“เดิมทีฉันส่งเสียจิระเพราะร่างกายนี้อยู่แล้ว ต่อให้ข้างในจะไม่ใช่ แต่ฉันก็เลี้ยงดูมานาน เสียเงินไปเป็นล้านๆ จะปล่อยไปง่ายๆ ได้ยังไง หรือเธอจะชดใช้แทน”
“เสี่ยก็รู้ว่าผมมีเงินที่ไหน” ผมขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างนั้น...เสี่ยต้องการอะไร หรือว่าอยากจะนอน...กับผม!?”
พูดจบก็ยกมือกอดอกตัวเองอย่างสะพรึง ยิ่งเห็นสายตาวิบวับของเสี่ยยามเหลือบมองด้วยหางตายิ่งขนลุกซู่
“เสี่ย เสี่ยทำแบบนี้ไม่ได้นะ ถึงจะเป็นร่างกายจิระ แต่ผมคือจิตรินนะเสี่ย ผู้ชายมาดแมนผิวทองแดงหน้าเถื่อนก้ามปู เสี่ยเคยเห็นผมมั้ย เสี่ยจินตนาการดูสิ ถึงผมจะรักสัตว์ ชอบแมว เอ็นดูหมา แต่ผมไม่เคยมีประสบการณ์กับผู้ชายมาก่อน ถ้าเสี่ยกระทำชำเราถือว่าเป็นการข่มขืนนะเสี่ย เสี่ยคิดดีแล้วเหรอ ผมก้ามปูนะครับเสี่ย!”
...มือที่โอบเอวผมค่อยๆ ผละห่างออกไปเช่นเดียวกับประกายวาวในดวงตาที่มลายสิ้นทั้งอินทรีย์
“ยังไงก็ตาม ร่างกายจิระคือกรรมสิทธิ์ของฉัน”
พูดซะจิระไม่ใช่คนเลยนะเสี่ย
“เอ่อ อ่า เอ่อ...แล้วเสี่ยจะให้ผมทำยังไง” ผมยังไม่วางใจ ยกมือกอดอกด้วยความหวาดผวา อาการใจเต้นหายลับด้วยกลัวว่าตัวเองจะเสียซิง แม้ว่า...จิระไม่น่าจะซิงแล้วก็เถอะ
“ดูแลร่างนี้ให้ดี ห้ามนอนกับคนอื่น ห้ามมีแผลเป็น เมื่อจิระกลับร่างได้ เขาจะเป็นของฉันเหมือนเดิม”
“ของกล้วยๆ”
พลันเสี่ยคว้ามือขวาผมขึ้นมา จ้องเขม็งที่นิ้วชี้ซึ่งมีปลาสเตอร์แปะเพราะโดนแก้วบาดจนเลือดซิบ
“...ไม่กล้วยก็ได้เสี่ย ผมขอโทษ ผมไม่ระวังเอง แต่เสี่ยจะให้ทำยังไง ผมต้องทำงานหาเงิน ต้องใช้แรงงาน อาจมีรอยข่วนรอยอะไรบ้างแต่รับรองว่าไม่มีแผลเป็น และไม่มีใครมาทาบทับรอยเสี่ยแน่นอน” ผมพยายามหาทางประนีประนอม ใช่ว่าจะไม่เข้าใจเสี่ย จิระน่ะเป็นของแรร์ชัดๆ ไม่รู้จะหาผู้ชายที่หน้าตาสมบูรณ์แบบ ร่างกายงดงามได้สัดส่วนไร้รอยด่างพร้อยแบบนี้จากที่ไหนอีก เสี่ยกินของเสี่ยมานาน จะปล่อยไปเฉยๆ คงทำใจยากน่าดูถึงได้ตามทวงสิทธ์
“ห้องพักพนักงานที่นี่นอนรวมกันกี่คน”
“ปกติสอง แต่ผมมาสมัครกะทันหันก็เลยอัดสามคนครับเสี่ย”
“ไม่ได้” เสี่ยขมวดคิ้วทันที “ฉันไม่อยากให้ร่างกายของจิระติดกลิ่นผู้ชายคนอื่น เธอต้องนอนห้องเดี่ยวเท่านั้น ไปหามาให้ได้”
“เสี่ย...”
“นับจากนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรต้องรายงานฉันทุกเรื่อง ทุกอย่าง ถ้าฉันไม่อนุญาตก็ห้ามทำอะไรนอกเหนือไปจากนั้นเด็ดขาด จำไว้ว่านี่เป็นร่างกายของจิระ เธอเป็นแค่วิญญาณอยู่อาศัย สักวันต้องกลับร่างตัวเอง และเมื่อนั้นฉันต้องได้จิระของฉันคนเดิมคืนมา”
เสี่ยพูดซะผมนึกว่าตัวเองเป็นสัมภเวสีเลย
“ถ้าตกลง ฉันจะจ่ายค่ารักษาและดูแลร่างกายของเธอหลังจากนี้ให้ทั้งหมด”
“ตกลงครับ!”
เสี่ยกลับไปแล้ว...
กลับไปพร้อมความพรั่นพรึงฝังในใจของพี่สมพงศ์ที่มองผมอย่างหวาดๆ และตกลงแต่โดยดีเมื่อผมขอนอนห้องเดี่ยว ต้นหอมอาลัยอาวรณ์ผมมากถึงขนาดน้ำตาร่วงตอนตามมาส่งในห้องตรงข้ามกัน เพราะนับจากนี้เขาต้องนอนอัดกันสี่คนเนื่องจากโดนผมแย่งที่
อยู่คนเดียวแล้วมันโหวงๆ อย่างบอกไม่ถูก ตอนอยู่บ้านผมนอนกับน้องชายเสมอ ตอนไปทำงานที่ต่างจังหวัดก็มักค้างกับพี่โสภีซึ่งทำอาชีพเดียวกัน จะว่าไปก็อยากสมัครเป็นสตั้นท์แมนอีกครั้ง เสียแต่ร่างกายของจิระคงทนไม่ไหว และเสี่ยเองก็ไม่น่าจะยอมด้วย
คิดไปคิดมา ไอ้อาการใจเต้นแรงเวลาเสี่ยสบตาคืออะไรกันนะ จิระรักเสี่ยเหรอ แล้วเสี่ยล่ะ...รักจิระบ้างมั้ย ไอ้คำพูดที่เหมือนหวงของ มีความจริงใจแฝงอยู่บ้างรึเปล่า
ผมถอนหายใจเฮือก ไม่ขอยุ่งเรื่องชาวบ้านเพราะต้องเอาตัวให้รอดก่อน
ค่ารักษาเสี่ยก็รับปากแล้ว นับว่าไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ข้อเสนอยื่นหมูยื่นแมวดี ไม่มีอะไรติดค้างหรือเอาเปรียบกัน แต่ผมจะไปบอกพ่อกับแม่ยังไงให้เชื่อว่าสลับร่างกับจิระนี่สิ คือปัญหา
ถ้าไปอธิบายเองกับตัวต้องโดนไล่อีกแหง
หรือควรจะ...เขียนจดหมาย?ไม่เลวๆ วิธีโบราณที่น่าจะได้ผลดีเยี่ยม เพราะลายมือของผมเป็นลายมือของจิตริน แม่ต้องจำได้แน่
ผมลงไปขอกระดาษกับปากกาจากพี่สมพงศ์ ก่อนจะนั่งกุมขมับอยู่ในห้อง มองกระดาษที่ว่างเปล่ากับพื้นอย่างไม่รู้จะเริ่มต้นเขียนแนะนำตัวยังไงดี
แต่พอเริ่มจรดปากกา ทุกอย่างก็พรั่งพรูออกมาอย่างอัศจรรย์!
‘ถึง คุณจรวย
สวัสดีครับคุณจรวย กระผมคือนายจิตริน ทองคำดี ลูกชายของคุณเอง อย่าเพิ่งขยำทิ้งคิดว่าเป็นการแกล้งเล่นเลยนะครับ เพราะผมจริงจังมาก และเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ คือความจริงจังที่สุดในชีวิตเท่าที่ผมจะทำได้แล้ว คุณจรวยผู้เคารพรักครับ ผมสลับวิญญาณกับจิระ คนที่ชนผมครับแม่! คนที่วิ่งไปหาแม่ที่ห้องไอซียู คนนั้นคือผม ลูกชายตัวจริงเสียงจริงไงครับแม่! ผมพยายามจะบอกแต่เข้าใกล้แม่ไม่ได้เลย ผมแค่ต้องการบอกเรื่องนี้ ให้แม่สบายใจ และอย่าเสียน้ำตาให้ผมอีกเลยครับ เพราะลูกชายแม่ยังปกติสุขดี แม้จะอยู่ในร่างคนอื่นก็ตาม แต่ แต่ แต่ ผมไม่ได้กล่าวอ้างเฉยๆ ผมยังมีหลักฐานด้วย! แม่ครับ ตอนผมหกขวบ ผมแอบฉี่ใส่ถั่วงอกที่พ่อปลูก โดนพ่อตีก้นลาย จนหนีไปร้องไห้บนหลังคาบ้าน แม่จำได้มั้ยครับ นั่นเป็นการค้นพบพรสวรรค์ในการปีนป่ายของผม! ขนาดแม่ยังชมว่าผมเหมือนลิงเลย! ผมดีใจมาก นับจากนั้นก็พยายามพัฒนาทักษะ จนเติบโตมาเป็นสตั้นท์แมนที่ร่างกายยืดหยุ่นแข็งแรงดีไงครับแม่! ผมรู้นะ ว่าความจริงแม่ไม่ชอบก้ามปูของผม แม่พยายามบอกให้ผมเลิกบ้าออกกำลังกายกับพี่โสภี เลิกกินโปรตีนได้แล้ว แต่แม่ไม่รู้อะไร! ว่าลูกแม่คนนี้ที่ไม่เคยมีแฟนมาตลอด 24 ปี มีหญิงมาชมเพราะก้ามปูๆ นี้ด้วยนะแม่! โห ผมไม่อยากจะโม้ ที่ฟิตเนสประจำของผมกับพี่โสภีน่ะมีผู้หญิงมาติดผมด้วย เธอชื่อเชอรี่ น่ารักมากๆ ครับ ผมเกือบจะตอบตกลงคบกับเธอแล้ว ถ้าไม่ติดว่าพี่โสภีสะกิดว่าชื่อเดิมเธอคือสมชัย อา...ไม่น่าเลย ผมตั้งใจจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่บอกครอบครัวแล้วแท้ๆ แต่แม่ลองถามพี่โสภีได้! ว่าเป็นเรื่องจริงรึเปล่า! จริงสิ แม่ไปหาไอ้ส้มบ้างมั้ย ผมกลัวมันจำกลิ่นวิญญาณของผมไม่ได้ ถ้าแม่มีเวลาก็ไปหามันหน่อยนะ ไม่ต้องห่วงร่างของผมหรอก ไม่รู้ว่าคุณจิระตัวจริงนอนไม่ได้สติอยู่ในนั้น หรือว่าเป็นร่างกลวงเปล่าของผมกันแน่! ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่าผมจะต้องมาเผชิญกับเรื่องราวแฟนตาซีแบบนี้ เขียนแล้วก็นึกขึ้นมาได้ ค่ารักษาเสี่ยจะเป็นคนช่วยออกให้ทั้งหมด ฉะนั้นแม่ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินหรอกนะ เสี่ยน่ะเห็นแบบนั้นแต่ใจดี เขาให้ผมรับปากว่าจะต้องดูแลรักษาร่างกายนี้จนกว่าจะได้กลับร่างเดิม ระหว่างนั้นเขาก็จะดูแลรักษาร่างกายผมเป็นการตอบแทน ไม่อยากจะโม้ เสี่ยเป็นคนแปลกมากเลยครับแม่ ชอบพูดแบบไม่มองหน้าคน ไม่รู้ว่าเป็นตะคริวที่คอรึเปล่า แถมยั...แย่ล่ะ! กระดาษหมดแล้ว ทำไงดี! แม่ครับ กระดาษผมหมดแล้ว กระดาษหมดแล้ว อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ผมอยู่ร้านพี่สมพงศ์นะ มาหาผมนะแม่ กระดาษหมดแล้ว!’
ผมนั่งพับกระดาษใส่ซองจดหมายด้วยความเสียใจที่ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกทั้งหมดลงไปได้ หวังว่าแม่อ่านแล้วเชื่อนะว่าผมคือจิตริน แต่อย่างน้อย ด้วยลายมือที่เป็นผมคนเดิม ไก่เขี่ยไม่มีใครเหมือน ผมเชื่อว่าแม่จะทนอ่านจนจบโดยไม่เผลอฉีกทิ้งซะก่อนตั้งแต่ประโยคแรก
จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วผมก็นอนไม่หลับ เลยตัดสินใจสวมเสื้อฮู้ดแขนสั้น ก้มหน้าก้มตาเดินลงจากห้องพักขึ้นรถเมล์ไปแถวบ้านตัวเองตอนตีสาม บ้าน...ที่เป็นตึกแถวเรียงเป็นตับในย่านชุมชนแออัด กำแพงมีรอยแตกเก่าโทรมเพราะเป็นมรดกตกทอดมาตั้งแต่รุ่นปู่ทวด ขนาดเท่าห้องเดียว สูงสามชั้น เลยอยู่กันสี่คนได้สบายๆ
“เฮ้อ...”
ผมถอนหายใจ ก่อนจะหย่อนกระดาษลงในกล่องจดหมายแล้วรีบขึ้นรถเมล์กลับเพราะผิวจิระช่างบอบบาง โดนยุงกัดนิดหน่อยก็เป็นรอยแดงแล้ว เกิดเสี่ยรู้เข้ามีหวังผมโดนด่าเช็ด เพราะผิวขาวๆ นี่เป็นรอยนิดหน่อยก็เห่อแดงน่ากลัว
ก่อนไปไม่วายหันมองบ้านแสนรักอีกครั้ง เว้าวอนจากเบื้องลึกในจิตใจ
แม่...เชื่อผมนะแม่
ผมจิตรินไง ลูกแม่จรวยน่ะ!!----------------
แล้วคิดว่าคุณแม่จะจำได้มั้ยคะ เอกลักษณ์ชัดขนาดโดนเสี่ยไล่ลงจากรถมาแล้วอย่างนี้ 555
ขอย้ำว่าเรื่องนี้ใสๆ ไม่มาม่าค่ะ หนูจินำเองแบบมึนอึนแบบนี้ ไม่รู้จะไปเอามาม่ามากจากไหน 5555
สงสารเสีย ป่านนี้คงฝันร้ายถึงภาพชายก้ามปูแล้วปล.จิตริน อ่านว่า จิต-ตริน ค่ะ เลยโดนเรียกจิตๆ แต่เจ้าตัวปรารถนาให้เรียกจิมากกว่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
