-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
--------------
นิยายที่แต่งจบแล้ว
{{ King’s Club }} เพราะเสพติดเซ็กซ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47157.0)
{{ Knight's Hour }} เพราะเป็นเจ้านาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52388.0)
{{ I'm Not Him }} เขาให้ผมเป็นดารา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.0)
{{ He's Not Me }} ผมไม่อยากเป็นดารา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62107.msg3707544#msg3707544)
Ongoing
{{ Just U,Not US }} เมื่อผมเป็นผู้จัดการดารา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66315.msg3795969#msg3795969)
[Pre-order] I’m Not Him เขาให้ผมเป็นดารา
โอนเงินได้ตั้งแต่วันนี้ – 30 ก.ย. //ของจะจัดส่งภายในวันที่ 15 ต.ค.
(http://www.mx7.com/i/061/Zdrt80.jpg) (http://www.mx7.com/view2/A4XdevghoQhaCA8F)
รายละเอียด -> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61662.0
มาถึงเรื่องที่สี่กันแล้ว ขอเปิดประเดิมเเนวใหม่แบบใสๆ(?) โดยเรื่องนี้จะไม่มีความข้องเกี่ยวกันจากเรื่องใดทั้งสิ้นค่ะ
---------
เมื่อจิตรินมาอยู่ในร่างของจิระ และเมื่อจิระเป็นเด็กเสี่ย อะไรจะเกิดขึ้น
สิ่งแรกที่จิตรินทำ คือวิ่งไปบอกความจริงกับพ่อแม่ อะไรนะ พ่อแม่ไม่เชื่อเพราะจิระเป็นคนขับรถชนเขา...งั้นเขาวิ่งไปบอกเสี่ยก็ได้! จิตรินเล่าชีวิตตัวเองประหนึ่งกำลังทำสารคดีชีวประวัติ และสิ่งแรกที่เสี่ยทำกับเขาหลังได้ฟังการบรรยายนั้นจบ คือการ...ไล่ลงจากรถ! ยึดบ้านคืน! ถอนสิทธิ์เด็กเลี้ยงออก!
ไม่เป็นไร...เขาไม่ได้คิดพึ่งพาเสี่ยอยู่แล้ว อะไรนะ ดารา? เลขาของเสี่ยเสนอให้เขาเป็นดารางั้นเหรอ
ถึงจิตรินเคยเป็นสตั้นท์แมนเก่า พอรู้มุมกล้องอยู่บ้าง แต่จะให้ปุบปับแสดงเก่งขึ้นมาในพริบตามันเป็นไปไม่ได้หรอกนะเฮ้ย!!
---------
สารบัญ
ตอนที่ 0 : สลับร่าง!?
ตอนที่ 1 : ว่าด้วยเด็กเลี้ยงของเสี่ยนั้น...
ตอนที่ 2 : แม้โดนไล่ก็ไม่หวั่น
ตอนที่ 3 : หนีไม่พ้นเงื้อมมือเสี่ย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3664499#msg3664499)
ตอนที่ 4 : ถูกแทะเล็มไปตามระเบียบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3665257#msg3665257)
ตอนที่ 5 : ครอบครัวคือความสุขี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3665967#msg3665967)
ตอนที่ 6 : ชีวิตพลิกผันแล้วสิเรา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3666647#msg3666647)
ตอนที่ 7 : Welcome to Checkmate (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3667801#msg3667801)
ตอนที่ 8 : เริ่มต้นชีวิตเยี่ยงดารา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3668522#msg3668522)
ตอนที่ 9 : ตัวปลอมของมิสเตอร์เอส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3670443#msg3670443)
ตอนที่ 10 : รถไฟชนกันดังโครมคราม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3672536#msg3672536)
ตอนที่ 11 : โฆษณาตัวแรกไม่ง่ายอย่างที่คิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3673834#msg3673834)
ตอนที่ 12 : โฆษณาตัวที่สองก็ดันมีอุปสรรคมาคุกคาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3676142#msg3676142)
ตอนที่ 13 : พาเสี่ยมาปล่อยแก่ [1] 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3677092#msg3677092)
ตอนที่ 13 : พาเสี่ยมาปล่อยแก่ [1] 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3678259#msg3678259)
ตอนที่ 14 : พาเสี่ยมาปล่อยแก่ [2] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3679861#msg3679861)
ตอนที่ 15 : จูบนี้มีความหมาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3680978#msg3680978)
ตอนที่ 16 : รุกไล่เอาคำตอบ 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3681607#msg3681607)
ตอนที่ 16 : รุกไล่เอาคำตอบ 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3682032#msg3682032)
ตอนที่ 17 : คบกันแล้วไม่แคล้วกัน 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3682580#msg3682580)
ตอนที่ 17 : คบกันแล้วไม่แคล้วกัน 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3683151#msg3683151)
ตอนที่ 18 : ว่าด้วยกิจกรรมเข้าจังหวะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3683769#msg3683769)
ตอนที่ 19 : ผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริงเสียงจริง 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3684209#msg3684209)
ตอนที่ 19 : ผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริงเสียงจริง 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3684735#msg3684735)
ตอนที่ 20 : ห้างแตก...ผมก็ตัวแตก 50%
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3685245#msg3685245)
ตอนที่ 20 : ห้างแตก...ผมก็ตัวแตก 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3685798#msg3685798)
ตอนที่ 21 : ลมสงบก่อนพายุกระหน่ำ 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3686299#msg3686299)
ตอนที่ 21 : ลมสงบก่อนพายุกระหน่ำ 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3686685#msg3686685)
ตอนที่ 22 : นี่หรือคือจิระ 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3687301#msg3687301)
ตอนที่ 22 : นี่หรือคือจิระ 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3687766#msg3687766)
ตอนที่ 23 : ข่าวลือต้องมีไฟ ถึงจะมีควัน 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3688226#msg3688226)
ตอนที่ 23 : ข่าวลือต้องมีไฟ ถึงจะมีควัน 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3688846#msg3688846)
ตอนที่ 24 : ว่าด้วยอุบัติเหตุในกองถ่าย 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3691895#msg3691895)
ตอนที่ 24 : ว่าด้วยอุบัติเหตุในกองถ่าย 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3694342#msg3694342)
ตอนที่ 25 : ออกกองนอกสถานที่ทีไร มีเรื่องทุกที 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3696871#msg3696871)
ตอนที่ 25 : ออกกองนอกสถานที่ทีไร มีเรื่องทุกที 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3697823#msg3697823)
ตอนที่ 26 : กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมสนอง 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3698311#msg3698311)
ตอนที่ 26 : กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมสนอง 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3698857#msg3698857)
ตอนที่ 27 : กลับร่างเดิมแล้วนะเออ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3699370#msg3699370)
ตอนส่งท้าย ( กับเสี่ย ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3699990#msg3699990)
ตอนพิเศษ 1 : หลังจากนั้นพวกเราก็... [ตัวอย่าง] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3701887#msg3701887)
ตอนพิเศษเฉพาะกิจ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.msg3852215#msg3852215)
-
ตอนที่ 0 : สลับร่าง!?
ความทรงจำสุดท้ายของผมคืออาการเจ็บร้าวไปทั้งตัว
เหมือนกระดูกถูกบี้ เหมือนหัวถูกบด เหมือนหมูตัวหนึ่งที่ถูกส่งไปทำหมูแผ่น
ผมคิดว่าคงตายแน่แล้ว
หรือต่อให้ไม่ตาย...ก็คงเลี้ยงไม่โต อวัยวะทั้งสามสิบสองจะต้องมีส่วนหนึ่งโบกมืออำลา นึกแล้วเศร้า น้ำตาพาลจะไหลให้ได้ ทำไมนะทำไม...ผมก็เดินอยู่ดีๆ แล้วรถบ้าที่ไหนมันเสยเข้าให้วะ ไอ้คนชนแม่งต้องเมาแน่ๆ ไม่งั้นจะเกยฟุตบาทได้ยังไง ผลออกมาเลยเป็นตัวผมที่โดนอัดยับติดกำแพง ไม่อยากจะนึกสภาพตอนถูกแกะออกมาเลย...ฮึก
นึกๆ ดูอีกที ผมพร่ำเพ้อได้นานขนาดนี้มันผิดปกติรึเปล่านะ
หรือว่าผมเป็นวิญญาณไปแล้ว!? ชะเว้ยเฮ้ย ถ้าเป็นวิญญาณจริงทำไมร่างกายถึงได้หนักขนาดนี้ล่ะ ขยับตัวยากชะมัด เอ๊ะ ขยับตัว? เฮ้ แสดงว่าผมยังไม่ตาย!
แล้วทำไมไม่รู้สึกเจ็บเลยล่ะ ผมถูกรถชนนะ โดนเสยอัดติดกำแพงเลยนะ!
...อย่าบอกนะว่าเป็นอัมพาต!!
แม่เจ้าโว้ย ชีวิตของนาย ‘จิตริน’ ทำไมรันทดขนาดนี้ ผมเป็นคนดี มีน้ำใจ ใฝ่คุณธรรมจะตาย หากต้องเป็นอัมพาตจริงๆ สู้ตายไปเลยยังดีกว่า ทางบ้านก็ใช่ว่าจะมีเงิน เอาค่ารักษาไปส่งเสียน้องชายเรียนจนจบเถอะ!
แต่ผมก็รอดมาแล้ว
รอดมาทั้งที่ยังตัวหนักทำอะไรไม่ได้...งั้นกัดลิ้นฆ่าตัวตายเลยดีมั้ย
“ฮะ...เฮ้”
อ้าวเฮ้ย! พูดได้นี่หว่า!!
ผิดปกติ ผิดปกติเกินไปแล้ว อัมพาตน่าจะพูดไม่ได้สิ! งั้นผมยังปกติดีทั้งที่ถูกรถเสยติดกำแพงเนี่ยนะ เหลือเชื่อไปมั้งพี่ชาย!
หรือว่าทุกอย่างจะเป็นความฝัน
ฝันว่าหิวจัดเลยออกมาซื้อลูกชิ้นปิ้งหน้าปากซอยกินตอนห้าทุ่ม ก่อนจะมีรถยนต์คันหนึ่งพุ่งแหกเลนชนโครม
ฝัน...สินะ
บ้าแล้วไอ้จิ! ก่อนสลบเจ็บร้าวปางตายจนเห็นวิญญาณคุณปู่กวักมืออยู่ลิบๆ ขนาดนั้นจะเป็นความฝันได้ยังไง แต่ถ้าผมยังอยู่ดีมีสุขแถมไม่ได้เป็นอัมพาต ก็ควรจะลืมตาได้แล้วสินะ!
“อุ๊ย”
ภาพแรกที่เห็นคือพยาบาลในชุดขาวที่สะดุ้งเฮือกเมื่อผมลืมตาโพลง พยาบาล...งั้นที่นี่ก็เป็นโรงพยาบาลน่ะสิ แถมยังอยู่ในห้องผู้ป่วยเดี่ยว มีโทรทัศน์และเตียงนอนเสริมอีกต่างหาก เฮ้ยๆ แพงเกินฐานะสตั้นท์แมนอย่างผมไปแล้วมั้ง ไหนลองขยับแขนขยับขาสิ...เอ่อ ยังหนักๆ อยู่ แต่ไม่ยักมีบาดแผลเหมือนคนเจ็บปางตายสักนิด แถมยังมีอาการมึนหัวหน่อยๆ เหมือนกับคน...เอ่อ...เมาค้าง
ผมนอนตาแป๋วจ้องหน้าคุณพยาบาล งงจนเรียบเรียงประโยคไม่ถูกว่าควรจะถามออกไปยังไงดี คุณพยาบาลเองก็มองหน้าผม เหมือนลุ้นๆ ว่าจะเรียกใช้ให้ทำอะไรรึเปล่า
ทันใดนั้นห้องผู้ป่วยก็ถูกบุกรุก
“คุณจิระ คุณถูกจับข้อหาเมาแล้วขับก่ออุบัติเหตุทำให้ผู้อื่นบาดเจ็บ ถ้าได้สติแล้วรบกวนตามไปที่โรงพักด้วยนะครับ”
เป็นตำรวจสองคน คนหนึ่งอ้วนเตี้ย อีกคนผอมสูง
เดี๋ยวนะ...จิระ?
“แต่ท่านสั่งว่าห้ามพาตัวคุณจิไปไหนนะคะ”
“ท่าน?”
อย่าว่าแต่คุณตำรวจถามเสียงสูงเลย ผมเองก็ขมวดคิ้วสงสัยว่า ‘ท่าน’ คือใครกันแน่ เหมือนรู้ทัน...เพราะคุณพยาบาลรีบหยิบนามบัตรใกล้หัวเตียงขึ้นมากดโทรออก ก่อนจะส่งโทรศัพท์ให้ตำรวจได้ลองคุยกับปลายสาย ใช้เวลาไม่นาน ทั้งคู่ก็รีบขอตัวกลับโดยไม่คิดจะสืบสวนสอบสวนผมสักนิด
เฮ้ย! ไปง่ายขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งที่ทำผิดกฎจราจรขนาดนี้เนี่ยนะ อย่างน้อยก็ควรจับไปขังคุกสักปีเซ่!
“เดี๋ยว!” ผมรีบยันตัวลุก รู้สึกห้องโคลงไปบ้างเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ส่งผล แต่พอเห็นแขนขาวผอมแห้งอย่างกับตะเกียบพลันฮึกเหิม ไม่ว่ายังไงก็ต้องถามถึง ‘ตัวผม’ ให้ได้! “แล้วคนที่ถูกชนล่ะครับเป็นอัมพาตรึเปล่า เขาชื่อจิตรินใช่มั้ย จิตริน ทองคำดีน่ะ”
ยิ่งกว่ามั่นใจว่านี่ไม่ใช่ตัวผมแน่นอน คนอย่างจิตริน ทองคำดี สตั้นท์แมนที่ทำงานหามรุ่งหามค่ำ บุกน้ำลุยไฟไม่หวั่น ต้องมีร่างกายแข็งแรงก้ามปูและผิวคล้ำเข้มสีทองแดงต่างหาก!
“คนที่ถูกชนชื่อจิตรินจริงๆ ค่ะ แต่ตอนนี้...อยู่ห้อง ICU ค่ะ” คุณพยาบาลช่วยตอบ มองผมอย่างประหลาดใจที่ลุกพรวดพราดแถมยังพูดชื่อผู้เคราะห์ร้ายตรงเผงทั้งชื่อและนามสกุล
โธ่ ก้ามปูของพ่อ ป่านนี้จะฟีบไปรึยัง อวัยวะยังครบสามสิบสองอยู่มั้ยนะ
“พาผมไปที!”
“แต่ท่าน...”
“ช่างหัวท่านเถอะน่า พาผมไปห้อง ICU ที เร็วเข้า!”
กลัวอะไรไม่กลัว กลัวว่าวิญญาณวิ่งเล่นมาเข้าร่างคนอื่นแบบนี้ตัวเองจะตายเอาน่ะสิ!
ยื้อให้ได้นะก้ามปู!
-
ตอนที่ 1 : ว่าด้วยเด็กเลี้ยงของเสี่ยนั้น...
กว่าจะมาถึงห้อง ICU พยาบาลทั้งรั้งทั้งฉุดผม แถมยังเรียกบุรุษพยาบาลมาช่วยอุ้มขึ้นเตียงให้นอนนิ่งเป็นเด็กดี ทำราวกับว่าหากปล่อยผมหลุดไปจะมีใครตายอย่างงั้นล่ะ แต่โทษที ตอนนี้ผมเลือดเข้าตาครับ ห่วงตัวเองจะตายมากกว่า แม้ ‘จิระ’ จะเป็นชายร่างบาง แขนขาผอมแห้งเหมือนคนขาดสารอาหาร แต่ด้วยทักษะสตั้นท์แมนที่ฝังลึกในจิตวิญญาณ ทำให้ผมรอดพ้นกลุ่มคนนั้นโดยการบ้องกกหูไปหนึ่งที เอาเข่ากระทุ้งจุดยุทธศาสตร์อีกหนึ่งครั้ง แล้วเบี่ยงศอกกระแทกท้ายทอยเป็นอันจบเรื่องจบราว
คุณพยาบาลเห็นผมทำท่าจะเล่นงานเธอเป็นรายต่อไปโดยไม่แยกแยะหญิงชายก็ร้องลั่นรีบชี้นิ้วบอกทาง ปล่อยให้ผมวิ่งโร่เหินทะยานมาเอง
“จิ...จิลูกแม่”
เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจทำเอาผมที่วิ่งจนหอบท่ามกลางสายตาสงสัยของคนอื่นๆ ถึงกับหมดแรง...แม้ร่างกายจะไม่ใช่แต่ผมกลับเจ็บหัวใจเมื่อเห็นบุพการีกอดคอกันร้องไห้อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน มาหมดเลยครับ ไม่ว่าจะพ่อ จะแม่ ไอ้น้องชาย คุณพี่ชายข้างบ้าน น้องสาวข้างเคียง ยกโขยงมากันหมดเลย
บรรยากาศโศกสลดนั้นทำเอาผมใจเสีย อย่าบอกนะว่า...ร่างของจิตรินกำลังจะตาย!?
ประหนึ่งฟ้ามีตา ขณะที่ผมยังทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะลากคอใครมาถาม ไฟห้องฉุกเฉินพลันดับพร้อมกับหมอที่เดินออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมชวนให้ใจสั่น
“ลูกชายฉันเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ”
“ขาขวาหัก กระดูกซี่โครงหักสามซี่ พวกเราพยายามรักษาสุดความสามารถ ตอนนี้นับว่า...พ้นขีดอันตรายแล้วครับ”
แทบจะลงไปทรุดกับพื้น อย่างน้อยผมก็ยังรอดละวะ!
“แต่...”
“แต่?” พ่อของผมถามย้ำด้วยความกังวลใจ
“สมองได้รับกระทบกระเทือนอย่างหนัก หากภายในสามวันนี้เขายังไม่ฟื้น โปรดเตรียมใจได้นะครับว่าเขาอาจจะเป็น...เจ้าชายนิทรา”
“ไม่จริง!”
“พี่จิ...”
“โธ่ ไอ้จิ เพิ่งเห็นกันหลัดๆ”
“พ่อไม่น่าปล่อยให้เอ็งไปซื้อลูกชิ้นเลย!”
เสียงร้องห่มร้องไห้ดังระงมทันทีเมื่อได้ยินคำของหมอ ส่วนตัวผมนั้นอึ้งทึ่งไปแล้ว...สมองของผมพิการ? ผมเป็นเจ้าชายนิทรา? เป็นไปได้มั้ยว่า...เพราะร่างนั้นไม่มีวิญญาณ สมองก็เลยทำงานไม่เต็มที่ แต่ถ้าผมกลับร่างเดิมได้ล่ะก็...
ผมคิดอย่างมีหวัง คนอย่างจิตรินไม่ใช่คนขวัญอ่อนแถมยังเป็นประเภทลุยเอาดาบหน้าแบบไม่กลัวเกรง แต่ถ้าเอาตามคำของพ่อกับแม่ที่ชอบด่าผมบ่อยๆ...คือพวกไม่ใช้สมอง คิดอะไรซับซ้อนไม่ค่อยจะเป็น
ถ้าเป็นคนทั่วไปเมื่อมาอยู่จุดนี้ อาจจะเตรียมการหาทางย้ายวิญญาณกลับร่าง ทำตัวตีเนียนเป็นจิระไปก่อน แต่โทษเถอะ สำหรับผมเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ตายก็ดีใจจัด รีบกระโดดกอดแม่เต็มแรง
“ไม่ต้องห่วงนะแม่ ผมกลับร่างเมื่อไหร่ก็จะฟื้นเอง! ผมไม่ได้เป็นเจ้าชายนิทรา!”
“ใครวะเนี่ย”
“เฮ้ย ปล่อยเมียกู!”
สถานการณ์ชุลมุนวุ่นวายทันทีเมื่อชายแปลกหน้าเข้ามาร่วมวงด้วย ผมยิ้มซื่อให้พวกเขา เชื่อว่าทุกคนที่คลุกคลีกับผมมานานจะต้องดูออกอย่างแน่นอนว่าผมคือจิตริน
...คิดอะไรง่ายๆ ตามแบบฉบับชายก้ามปู
“นี่มัน...คนที่ชนไอ้จินี่หว่า”
ก่อนจะแทบยิ้มเฝื่อนเมื่อพี่ชายข้างบ้านตะโกนลั่นแล้วถลาเข้ามาต่อยเต็มแก้มซ้ายจนหน้าสะบัด พวกเราทำงานสตั้นท์แมนด้วยกัน ก้ามปูพอกัน ฉะนั้นบอกเลยว่าหมัดนี้...เห็นดาวเลยขอรับกระผม
ร่างบอบบางปลิวลมของจิระร่วงแปะไปกองกับพื้น รู้สึกถึงรสเลือดคาวในปากเพราะฟันไปขูดกับเหงือกจนเป็นแผล ผมถึงกับตาลอยมึนงงตั้งหลักไม่ถูกเมื่อโดนกระชากคอเสื้อให้ประจันหน้าเตรียมรับหมัดที่สอง...
ผมมองหมัดที่หนักปานช้างสามตัวรวมกันแล้วได้แต่อุทานในใจว่างวดนี้ได้เป็นเจ้าชายนิทราตามรอยร่างเก่าตัวเองแน่ พลันปาฏิหาริย์บังเกิด...เพราะมีมือหนึ่งแทรกกลางระหว่างผมกับพี่ชายข้างบ้าน จับหมัดนั้นตวัดขึ้นบิดไปด้านหลัง เพียงพริบตาพี่ชายข้างบ้านก็โดนคนร่างบึกกดอยู่กับพื้น...
โอ้ว ชิท!
“ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรกับคนของเสี่ยเหรอครับ”
น้ำเสียงเป็นมิตร มาจากชายแปลกหน้าสวมแว่นที่กำลังยิ้มเย็นยะเยือก สวมชุดสูทอย่างกับเป็นพนักงานขายประกันอย่างไรอย่างนั้น แต่จากแผ่นหลังเหยียดตรง ท่วงท่าสุภาพสง่าผ่าเผยแล้ว คาดว่าคงไม่ใช่คนธรรมดา
เพราะเมื่อไล่สายตาไปด้านหลัง ผมก็เจอกับ ‘เสี่ย’ ที่อีกฝ่ายกล่าว
แม่เจ้าโว้ย!
พ่อยอดขมองอิ่ม นี่ผมหลุดมาอยู่ในหนังเจ้าพ่อเซียงไฮ้รึไง ทำไมถึงมีผู้ชายใส่สูทยืนเอามืดสอดในกางเกงได้น่าเกรงขามขนาดนี้ ใบหน้าดุขรึมเสยผมเปิดหน้าผาก ท่ายืนสง่าเชิดหน้าปรายตามองอย่างสูงส่งเหลือประมาณ อายุอานามคงราวๆ สามสิบกว่า การแต่งตัวเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า ดูแพง ดูมีราคา ดูไม่อาจเอื้อมราวอยู่คนละโลก
ข้างหลังของชายคนนี้ ยังมือบอดี้การ์ดร่างบึกอีกคนหนึ่ง ซึ่งดูไปดูมาแล้ว รูปร่างค่อนข้างใกล้เคียงกับคนที่หยุดหมัดพี่ชายข้างบ้าน กำยำล่ำสันเหมือนกันเปี๊ยบ แค่เห็นก็รู้ว่าอย่าไปแหยมเป็นอันขาด!
คำว่า ‘เสี่ย’ ตามความหมายที่คนทั่วไปเข้าใจ คือลูกผู้มีอันจะกิน มีเงิน มีชื่อเสียง มีอำนาจ
และชายผู้อยู่ตรงกลางราวเป็นเจ้าพ่อในหนังมาเฟียก็เหมาะกับคำนั้นอย่างที่สุด เสียงโวยวายแปรเปลี่ยนเป็นสายตาเกลียดชัง เพราะต่างรู้ว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นนี้ได้ยุติลงด้วยการเอาเงินฟาดหัวตำรวจเรียบร้อยแล้วเป็นแน่แท้
ผมมองแม่อย่างตัดพ้อ ไม่เชื่อว่าจะจำลูกชายตัวเองไม่ได้ แต่ครอบครัวของผมกำลังโดนความเกลียดบังตา เขาเห็นผมเป็น ‘คนที่ชนลูกชายจนเป็นเจ้าชายนิทรา มีแบคใหญ่จนไม่โดนจับเข้าคุกตามโทษอันสมควร’
“ไป”
ผมยังยืนนิ่ง พ่อกับแม่ดูเจ็บกว่าผมมาก แต่ตอนนี้หัวใจของผมยิ่งเจ็บกว่าหลายเท่า
“เสี่ยสั่งแล้ว ไปสิครับคุณจิ เดี๋ยวท่านก็โกรธคุณอีกหรอก” คนใส่แว่นที่ท่าทางเหมือนเลขาก้มบอกผมพลางช่วยพยุงให้ลุกขึ้น
สมองของผมประมวลผลเร็วจี๋ ไอ้เด็กผอมแห้งตัวขาวจั๊วะเป็นเด็กเสี่ยนี่เองถึงได้มีอภิสิทธิ์ขนาดนี้ ขนาดเมาแล้วขับยังไม่โดนจับ! น่าโมโหเป็นบ้า แต่ผมก็พูดอะไรมากไม่ได้...เพราะแม้คนคนนี้จะทำความผิดจริง แต่ถ้าโดนจับเข้าคุกขึ้นมา คนที่ต้องกินข้าวแดงก็คือผมเอง...
หันไปหาพ่อกับแม่ที่มองมาด้วยสายตาโกรธเคืองแต่ไม่กล้าพูดต่อหน้าเสี่ยแล้วผมก็ได้แต่กล้ำกลืนฝืนทน กำหมัดแน่นแล้วหันหน้าเดินตามหลังคุณเลขา เพราะต่อให้อธิบายไปก็ยากจะเชื่อ สู้ให้เวลาพวกท่านอีกสักพัก ผมค่อยมาแสดงตัวก็ยังไม่สาย
ยังไงซะพ่อกับแม่ก็ต้องจำลูกชายตัวเองได้
แต่กับเสี่ยนี่สิ...จะจำเด็กเลี้ยงตัวเองได้มั้ย
ผมเหลือบมองร่างที่ถูกเข็นออกมาจากห้องไอซียูแล้วเพิ่งฉุกใจคิดขึ้นมาได้ว่าถ้าผมอยู่ตรงนี้ วิญญาณของจิระก็ไม่น่าจะไปไหนได้นอกจากสิงสู่ในร่างที่นอนพะงาบๆ ของผมเอง
ไม่รู้ว่าเป็นกรรมของจิระที่ขับรถชนผู้บริสุทธิ์จนต้องลิ้มรสความเจ็บปวดนั้น หรือเป็นเพราะบุญของผมช่วยให้ยังมีชีวิตรอด
แม้...จะไม่ใช่คนคนเดิมก็ตาม
“วิธีเรียกร้องความสนใจแบบใหม่รึไง”
ผมไม่ได้กลับไปห้องผู้ป่วย เพราะเดิมที จิระ เด็กเลี้ยงตัวขาวคนนี้ก็ไม่ได้บาดเจ็บสาหัสอะไร แค่หมดสติเพราะหัวกระแทกนิดหน่อยและเมาค้าง ทำให้ตัวหนักตาลอยก็เท่านั้น ฉะนั้นเมื่อเสี่ยมารับถึงที่ ผมเลยนั่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวในรถหรูสีดำสนิทที่เปิดแอร์เย็นเฉียบ ไม่ถูกโรคกับไอ้จิตรินผู้นอนพัดลมเลยให้ตาย
ผมก้มหน้ากำหมัดแน่น ยังสับสนว่าจะบอกความจริงกับพ่อแม่ยังไงดี
“ทำไมไม่ตอบ”
“ครับ?” ผมเงยมองเสี่ยงงๆ เพิ่งมาสังเกตเอาตอนนี้ว่าพวกเรานั่งใกล้กันมาก เขาเป็นคนหน้าตาดี เสียแต่ไร้อารมณ์ไปหน่อย ผมสีดำสนิทเสยเปิดหน้าผากข้างหนึ่ง ขณะอีกข้างปรกตาแฝงความเคร่งขรึม หลังเหยียดตรง คอตั้งตระหง่าน บุคลิกถือว่ากินขาด ยิ่งใส่สูทเนื้อดีเข้ารูป บอกเลยว่าคนนี้เป็นผู้ชายที่ดูดีมาก
เสียอย่างเดียว
“คิดว่าเป็นคนโปรดจะทำอะไรก็ได้รึไง จิระ”
ตาเสี่ยมองตรงไปข้างหน้า ทั้งที่คู่สนทนาอยู่ข้างๆ แต่ดันโฟกัสผิดจุดจนอยากจะถามว่าเสี่ยตาเหล่หรือครับ ถ้าไม่คิดว่าในรถมีผมกับเสี่ยพูดจ้ออยู่สองคน ผมคงนึกว่าอีกฝ่ายคุยกับผี หรือว่าที่จริงแล้วเสี่ยเอ่ยกับอากาศ พระเจ้า! เสี่ยเก่งจริงๆ
“เอารถฉันไปชนเละแบบนั้นจะชดใช้ค่าเสียหายยังไง”
“ช่างรถคุณสิ เพราะถ้าถามเรื่องการชดใช้ ควรนำเงินให้ครอบครัวผู้เสียหายต่างหาก” ผมตอบ นึกโมโหเสี่ยที่เอาแต่ห่วงเด็กเลี้ยงตัวเอง
“รู้สึกผิดเป็นด้วยหรือ”
“เอ้า ชนคนเกือบตาย แถมคนคนนั้นยั...” ผมเหลือบมองเสี่ย คิดว่าจะเอายังไงดี พูดไปเลยดีมั้ย แต่ถ้าไม่พูด เกิดวันนี้โดนพาขึ้นห้องในฐานะคู่นอนผมก็ซวยสองต่อกันพอดี “แถมคนคนนั้นยังเป็นตัวผมด้วย!”
“วันนี้ขยันเรียกร้องความสนใจจังนะ กลัวถูกทิ้งขนาดนั้นเลยรึไง”
เสี่ยมองหน้าผมสิ พูดแล้วมองผมสิเฮ้!
“ผมไม่รู้ว่าคุณจะเชื่อมั้ย แต่ผมคือจิตริน คนที่เด็กคุณไปขับรถชน คนที่นอนพะงาบในห้องไอซียูเมื่อกี้!”
“กรุณาเบาเสียงด้วยครับ”
“อะ...ขอโทษครับ”
เพราะขึ้นเสียง เลขาที่นั่งประกบเสี่ยอีกด้านเลยหันมาปราม เพราะฝั่งคนขับและข้างคนขับถูกจับจองด้วยชายกล้ามบึกราวบอดี้การ์ด ผมเองก็ตอบกลับซื่อๆ ก่อนจะนึกได้ว่ามันใช่เวลามั้ยไอ้จิตริน!
“ผมชื่อจิตริน ทองคำดี อายุ 24 อาชีพสตั้นท์แมน เลือดกรุ๊ปโอ มีน้องชายอายุสิบหกชื่อเจตริน มีพ่อชื่อฉัตรชัย แม่ชื่อจรวย เพื่อนสนิทคือคนข้างบ้าน ทำอาชีพเดียวกันชื่อพี่โสภี น้องสาวข้างบ้านน่าเอ็นดูชื่อโสภา งานหนังที่ร่วมแสดงเรื่องล่าสุดคือ ‘ฝ่าดงกระสุน’ ผมเป็นสตั้นท์ให้พระเอกเชียวนะ คุณไปเช็กได้เลย ฉากที่ผมเข้ามีทั้งหมดเจ็ดฉาก ขนาดนางเอกของเรื่องยังชมผม บอกว่าผมแสดงดี กล้ามก็สวย นี่คุณรู้มั้ย ผมน่ะได้ผิวสีทองแดงจากการอาบแดดโดยเฉพาะ แล้วผมก็เคยเลี้ยงแมวตัวหนึ่ง ชื่อละเมอ ที่ผมตั้งชื่อนี้เพราะว่าจู่ๆ มันก็เดินละเมอเข้าห้องนอนผมแล้วไม่ยอมไปไหน แต่สุดท้ายมันก็ถูกหมากัดตายตอนอายุครบหนึ่งขวบพอดี ผมเสียใจมาก หลังจากนั้นเลยไม่เคยเลี้ยงสัตว์อีก แต่ผมก็ชอบเล่นกับแมวจรจัด เอาอาหารไปให้บ่อยๆ อย่างตัวสีส้มข้างเซเว่นแถวบ้านนี่ซี้ผมเลย ผมไม่กล้าตั้งชื่อให้เพราะกลัวจะผูกพัน เลยเรียกไอ้ส้ม น่ารักสุดๆ คุณอยากดูมั้ย ผมแอบถ่ายรูปมันไว้เป็นอัลบั้ม เดี๋ยวจะเอาให้ดู...อ้าว นี่ไม่ใช่มือถือผมนี่หว่า”
ผมเกาหัวงุนงงว่าทำไมพอล้วงกางเกงแล้วถึงเจอไอโฟนแทนที่จะเป็นซัมซุงซะได้ ไอ้เราก็ใช้แต่ระบบแอนดรอยมาตลอด เจอไอโอเอสเข้าไปก็เอ๋อเลยสิครับ
“มือถือใครเนี่ย” ผมหันไปถามคนข้างตัวแบบซื่อๆ ก่อนจะเพิ่งนึกได้ว่า...ตัวเองวิญญาณสลับร่างอยู่นี่หว่า! “อันนี้คงเป็นของจิระ เด็กของคุณ งั้นคุณก็เก็บไปแล้วกัน”
ผมยัดโทรศัพท์ใส่มือเสี่ยที่มองมาตาไม่กะพริบ ไม่รู้ว่าอึ้งหรือมึน แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ผมหิวน้ำโคตรๆ เพราะพูดเยอะเกินไป
“สัน”
“ครับท่าน ผมตรวจสอบแล้ว คู่กรณีที่ถูกคุณจิระชนชื่อจิตริน ทองคำดี อาชีพสตั้นท์แมน เลือดกรุ๊ปโอ มีน้องชายอายุสิบหกหนึ่งคนชื่อเจตริน มีพ่อชื่อฉัตรชัย แม่ชื่อจรวย คนข้างบ้านชื่อโสภีกับโสภา และในเฟสบุ้คของเขา ก็มีรูปถ่ายแมวสีส้มข้างเซเว่น และเบื้องหลังของภาพยนตร์เรื่องฝ่าดงกระสุนจริงๆ ครับท่าน”
“เชื่อผมรึยัง” ผมพยักหน้ารับเป็นช่วงๆ เมื่อคุณเลขาช่วยยืนยันตัวตน เห็นเงียบๆ แต่กำลังตรวจสอบอยู่หรอกเหรอ ทำงานได้เป็นขั้นเป็นตอนดีจริงๆ “อย่าถามผมนะว่าทำไมถึงมาอยู่ร่างนี้ได้ ผมเองก็ไม่รู้ พอตื่นขึ้นมาก็เป็นแบบนี้แล้ว เมื่อกี้ที่ผมไปห้องไอซียูก็เพราะจะไปหาร่างตัวเอง แต่คุณมาขัดจังหวะก่อน แถมพ่อแม่ก็ไม่เชื่อผมด้วย เฮ้อ มาบอกว่าเป็นลูกชายทั้งที่อยู่ในร่างของคนที่ขับรถชนคงเชื่อยากอยู่แล้ว แต่ผมจะหาโอกาสไปเจออีกครั้ง ยังไงพ่อแม่ก็ต้องจำลูกตัวเองได้ คุณว่ามั้ย หรือถ้าไม่ยอมฟัง ผมจะอุ้มไอ้ส้มไปหา ไอ้ส้มมันดุมากนะ แต่ยอมเชื่องแค่กับผมเท่านั้น เวรล่ะ คนเปลี่ยนกลิ่นก็เปลี่ยน มันคงไม่รักผมแล้ว โธ่ ไอ้ส้มลูกพ่อ...”
“จอดรถ”
พลันรถสีดำคันหรูเบี่ยงเข้าข้างทางแล้วเบรกกะทันหัน ดีนะที่ยังมืด คนไม่ค่อยเยอะ ไม่งั้นโดนด่าพ่องแล้ว
“ลงไป”
เสี่ยออกคำสั่งกับอากาศ จนผมต้องชี้นิ้วหาตัวเองว่าเสี่ยยังคุยกับผมอยู่ใช่มั้ย หรือพูดกับใคร เสี่ยเลี้ยงกุมารรึเปล่า ไม่ได้มีปัญหาทางสมองใช่มั้ย แต่สุดท้ายเสี่ยก็คงพูดกับผมนั่นแหละครับ เพราะสิ้นคำนั้นไม่ยักมีใครขยับตัว มีแต่ผมเนี่ยที่ขยุกขยิก งงงวยเป็นหนักหนา
“จะให้ผมลงทำไม คุณเป็นคนพาผมออกมาเองนะ ในเมื่อรู้เรื่องแล้วก็ช่วยกันก่อนสิ ยังไงนี่ก็เป็นร่างของเด็กคุณ จะทิ้งจะขว้างเอากลางทางแบบนี้เลยเหรอ แล้วอย่าลืมรับผิดชอบค่ารักษาตัวผมด้วยนะ พ่อแม่ผมจ่ายไม่ไหวหรอก แค่เรื่องเรียนของน้องชายผมก็เต็มกลืนแล้ว ประกันสังคมก็ได้ไม่มาก ผมมีแววว่าต้องนอนโรงพยาบาลอีกนาน ต้องมีค่า...”
“สัน”
“ครับท่าน”
คุณเลขาเปิดประตูอีกฝั่งลงจากรถ ก่อนจะเดินอ้อมมาลากให้ผมที่พยายามเรียกร้องความเป็นธรรมลงมา เขารับโทรศัพท์ในมือเสี่ยที่ผมเพิ่งยัดคืนให้ใส่ในมือผม ก่อนจะขึ้นรถ แล้วปิดประตู
จากนั้นรถสีดำคันงามก็แล่นจากไป
ทิ้งไว้แต่ไอ้จิตรินในร่างจิระ ยืนมึนงงอยู่ข้างถนนตอนกลางดึก ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่กระเป๋าเงินและมือถืออีกหนึ่งเครื่อง
กลับบ้านตอนนี้พ่อกับแม่ก็คงไล่ บ้านพี่โสภียิ่งแล้วใหญ่ เพิ่งโดนต่อยมาเนี่ย ตอนแรกกะขอค้างกับเสี่ยสักคืน แต่สุดท้ายก็โดนทิ้งอีก
ชีวิตไอ้จิซวยเกินไปแล้ว!
------------
เปิดเรื่องใหม่ ไม่มีความเกี่ยวโยงใดๆ กับเรื่องเก่าทั้งสิ้นค่ะ มาแนวเฮฮาปาจิงโกะ กับเสี่ยหนุ่มที่เห็นแบบนี้แต่ไม่ใช่คนขรึมหรอก เสี่ยมโนเก่งและพูดกับอากาศได้ด้วย เหมาะสมกับคนเพ้ออย่างจิตรินเป็นอย่างมาก ว่าแล้วก็นำเสนอนายเอกคนใหม่ สมองไม่ค่อยจะมีแต่ใจใหญ่มากกกก มองโลกง่ายๆ สบายๆ มาเอาใจช่วยกับจิน้อยกันนะคะ!
เพจนักเขียนที่ไม่รู้จะสงสารจิหรือสงสารเสี่ยดี (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
คือจิระเนี่ยน่ารักถูกมั้ย แต่จิเนี่ยกล้ามปู ถ้ากลับร่างแล้วใครจะรั---แค่กๆๆ
-
อ้าวว. เฮ้ยยยย. อิอิอิ อีเสี่ยทิ้งไว้กลางทางซะงั้น 5555
-
หึหึหึ
-
เสี่ยเขารำคาญที่พูดมากป้าว555 เล่าหมดเลย
-
55555 ปูเสื่อรอเลย เปิดเรื่องมาก็ตลกแล้ว
-
เหยยย ชอบแนวนี้ :impress2:
ชอบที่สบับร่างแล้วปฏิวัติร่างเดิมไปเลยแบบนี้อ่ะ
แค่คิดว่าร่างน้อยๆ ของจิระที่ได้ใจใหญ่ๆ ของจิตรินไปแค่นี้ก็สร้างเสน่ห์เหลือละ
เสี่ยคงคิดเหมือนกันใช่ไหมคะ
-
โอ้ยยยขำ จิลูกกกก ตอนอยู่ในร่างจิระแล้วพูดเจือยแจ้วก้นึกภาพเอ็นดูอยู่นะ แต่พอลองนึกสภาพร่างจริงที่เป็นหนุ่มกล้ามปูแล้วถึงกับกลั้นขำไม่อยู่ 5555555555
-
ติดตามๆ ชอบ~
-
จิพูดมากอะ 5555555
ท่าทางจะเข้าไปป่วนชีวิตเสี่ยจนหัวหมุนแน่นอน :hao7:
ตามงับ!
-
จิโดนเท :mew4:
-
o13 o13
-
เฮ้ยสนนุกมากอ่ะ ชอบๆๆๆชอบนายเอกแบบนี้ ลุยไปข้างหน้าลูกเดียวไม่สนหน้าอินหน้าพรหม555////ถึงใครบอกจิคิดน้อยแต่เรารักจินะ กร๊ากกกกกกกกกกก
-
มารอ
-
ร้องเพลงโปเตโต้พลางๆนะค่ะน้องจิตรินในร่างจิระ
-
เหมือนเก็บกด แต่จริง ๆ แล้วพูดมากอยู่แล้วใช่ไหมจิตริน
-
ตามมาเจิมค่า :katai2-1:
-
ชุลมุนแต่เริ่มเลย
-
เสี่ยจะกลับไปทำใจมโนกล้ามปูมั้ย รึยังไง สงสารหลายฝ่ายมากค่ะจุดนี้
-
:mew1: :mew1:
-
นอนเป็นเจ้าชายนิทราเดี๋ยวกล้ามก็แฟ่บ :hao7:
-
ตอนที่ 2 : แม้โดนไล่ก็ไม่หวั่น
สุดท้ายผมก็กลับบ้าน...บ้านของจิระนะครับ ยังไม่มีหน้าไปหาพ่อแม่ที่ยังสะเทือนใจในตอนนี้หรอก ก็ยังดีที่ในกระเป๋าเงินมีคีย์การ์ดคอนโด บอกชื่อและเลขห้องเสร็จสรรพ ผมเลยเรียกแท็กซี่ ควักเงินในกระเป๋าจ่ายไปแล้วพาสารร่างที่ยังเมาค้างจนเดินเป๋มานอนเกยตื้นบนเตียง
ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน แต่ผมถูกปลุกด้วยเสียงเอะอะเมื่อห้องถูกบุกรุก พร้อมกับร่างที่โดนลากลงมาคุกเข่ากับพื้นอย่างโหดร้าย ขี้ตาเต็มหน้า ปากยังอ้าหาวอยู่เลย
“อ้าว คุณสัน สวัสดีครับ”
คุณเลขาหน้านิ่งถอนหายใจเฮือกเมื่อผมทักอย่างสนิทสนมทั้งที่เพิ่งเจอกันเมื่อวาน แถมยังอยู่ในสภาพไม่ค่อยเรียบร้อยซะด้วยสิ ก็ผมติดนิสัยชอบนอนเปลือยท่อนบน เพราะห้องที่บ้านมีแต่พัดลมไม่มีแอร์ ตอนนี้เลยกลายเป็นจิระตัวขาวเปลือยอก โดนจับแขนคนละข้างเหมือนนักโทษทำความผิด
“ยังอุตส่าห์มาที่นี่ถูกด้วยนะครับคุณจิ...ไม่สิ คุณอยากให้ผมเรียกว่าอะไร”
“เรียกว่าจิก็ได้” ผมไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เพราะชื่อเล่นผมเหมือนกับจิระ แม้ส่วนใหญ่มักถูกเพื่อนๆ เรียกว่า ‘ไอ้จิต’ ก็เถอะ “ส่วนที่มาถูกเพราะผมเจอคีย์การ์ดครับคุณสัน เอ่อ...มาหาถึงที่แสดงว่าเสี่ยเชื่อจริงๆ สินะว่าผมวิญญาณสลับร่าง”
“ถึงจะไม่น่าเชื่อ และไม่อยากเชื่อ แต่จากเหตุการณ์เมื่อวาน...ยังไงก็ต้องเชื่อล่ะครับ”
แสดงว่าผมอธิบายเก่งล่ะสิ*!*
ดอกไม้บานรอบตัวไอ้จิในทันดล
“แล้วมาแต่เช้ามีธุระอะไรกับผมรึเปล่าครับเนี่ย” ผมยิ้มแฉ่งอย่างดีใจ นึกนับถือในความฉลาดของเสี่ย
“นี่เป็นห้องที่เสี่ยซื้อให้คุณจิ...จิระ ในเมื่อคุณจิระไม่อยู่แล้ว เสี่ยเลยขอคืนครับ”
“อ้อ...แบบนี้นี่เอง” ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ “เดี๋ยวนะ เสี่ยยึดคืนแล้วผมจะไปอยู่ที่ไหน!”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเสี่ยครับ” คุณสันตอบได้โหดร้ายมาก แต่พอคิดไปคิดมา ผมก็เข้าใจเสี่ย
เขาคงไม่อยากเก็บเด็กเลี้ยงที่มีวิญญาณพิลึกสิงร่างหรอก
“งั้น...เอ่อ ขอผมอาบน้ำอาบท่าแล้วเก็บของก่อนได้มั้ย”
คุณเลขาเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อผมว่าง่ายเกินคาด แต่ผมเองก็ไม่ได้อยากจะข้องแวะกับเสี่ยอยู่แล้วนี่หว่า และนี่เป็นร่างของจิระ คนที่ขับรถชนผมด้วย หลังจากนี้เขาจะเสียโอกาส จะเป็นยังไงก็ช่าง ผมแค่ขอมีชีวิตรอดต่อไป จนกว่าพ่อแม่จะทำใจได้และหาทางกลับร่างก็พอแล้ว
พอคุณสันยกมือ ชายร่างโตสองคนที่หิ้วแขนคนละข้างก็ยอมปล่อย ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะเดินเกาพุงเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง เมื่อวานเพลียจัดพอถึงห้องก็นอนเลย มาตอนนี้ตื่นเต็มตา อาการวิงเวียนเริ่มน้อยลงเยอะ แม้ยังปวดหัวอยู่หน่อยๆ แต่ก็เพิ่งมีแก่ใจสำรวจ ‘จิระ’ ด้วยสติสมบูรณ์พร้อม
แม่เจ้าโว้ย*! คนอะไรโคตรมีเสน่ห์!*
ผมเกาะกระจก เพ่งพิจารณาใบหน้าของจิระที่แม้จะมีรอยช้ำจากการถูกต่อยก็ไม่ช่วยลดทอนความดูดีของเขาเลย โดยเฉพาะหางตาชี้ขึ้นนิดๆ ที่แฝงความดื้อรั้นและเชิดใส่ ขนตายาว ปากบางสวย ยิ่งทำหน้าบึ้งๆ ยิ่งดูมีเสน่ห์ แต่พอยิ้มก็ทำให้โลกสว่างไสว แถมจิระยังย้อมผมสีชา ขับให้ผิวยิ่งขาวสะท้อนแสงอย่างกับโอโม่ โดดเด่นแทบละสายตาไม่ได้ ผู้ชายเห็นต้องเหลียวหลัง ผู้หญิงเห็นต้องตะลึง
เสียแต่เขาผอมไปหน่อย ถ้ามีเนื้อมีหนังกว่านี้น่าจะกำลังเพอร์เฟ็ค แต่ก็ใช่ว่าเขาจะผอมน่าเกลียด เพราะเมื่อผสมรวมกับใบหน้าของจิระ กลับทำให้ดูน่าทะนุถนอม ข้อมือบางนั้นก็เซ็กซี่อย่างร้ายกาจ ไม่แปลกใจที่จะเป็นเด็กเสี่ย เพราะขนาดผมยังใจเต้นกับเขาเลย!
ลองยกมือแตะเงาสะท้อน ไม่ว่าจะส่วนไหนก็ดูสวยงามไปหมด อย่างกับปะติมากรรมรูปปั้นที่ช่างสรรสร้างบรรจงเก็บรายละเอียดแต่ละส่วนอย่างดีเยี่ยม ขนาดนิ้วยังสวย เล็บก็ยังดูดี! คนแบบนี้ต่อให้ตดกลางที่สาธารณะก็ไม่มีใครกล้าวิจารณ์แถมยังชมว่าน่ารักอีกต่างหาก!
ผมกลืนน้ำลาย ไม่กล้าทำร้ายร่างกายที่แสนจะเลอค่านี้ด้วยความเป็นคนหยาบกระด้างไม่ค่อยดูแลตัวเอง ความโกรธเกลียดก็ลดลงอย่างไม่น่าเชื่อ นี่สินะ...คนหน้าตาดีทำอะไรก็ไม่ผิด หากได้ร่างคืนแล้วจิระตัวจริงพาใบหน้านี้มาอ้อน มาพูดขอโทษผม มีหวังใจอ่อนยวบยาบ ถอนคดีให้แต่โดยดี
ชักจะไปกันใหญ่...ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เดินย่องเบาเข้าไปอาบน้ำทั้งที่มือสั่น พระเจ้าช่วยกล้วยทอด! ผิวนุ่มลื่นเหลือเกิน! นี่ผิวคนหรือผิวเด็ก! แถมยังไม่ค่อยมีขน หน้าแข้งเนียนสวย ใต้รักแร้เกลี้ยงเกลา ผมอึ้งกับความมหัศจรรย์ของร่างกายจิระ อดคิดไม่ได้ว่าเสี่ยคงจะเจ็บปวดใจมากทีเดียวที่ต้องปล่อยมือจากคนคนนี้
จิระไม่ใช่ผู้หญิง บอกว่าเขาหน้าสวยก็ไม่เชิง ต้องเรียกว่า ‘สมบูรณ์แบบ’ จึงจะเหมาะสมที่สุด ถ้าปัดผมขึ้นก็หล่อคมเผยหางตาเรียวชี้ที่สะกดคนมอง ถ้าปัดผมลงก็ดูลึกลับน่าค้นหา เป็นได้ทุกลุคทุกสไตล์
ช่างแตกต่างกับร่างเดิมของผมเหลือเกิน จิตริน ชายร่างสูงก้ามปูที่ใบหน้าหล่อคมผิวเข้ม ผมดกดำตัดสั้นเกรียน
อย่างกับเทวดาและซาตาน
แน่นอนว่าจิระน่ะเป็นเทวดา ส่วนผมคือซาตาน
แม้ในความเป็นจริงจะสลับกันก็ตาม เพราะคงไม่มีเทวดาที่ไหนเมาแล้วขับจนชนคนเกือบตายได้หรอก!
ผมรู้สึกเหมือนฝันไป ใส่เสื้อแล้วเดินออกจากห้องด้วยความอึ้งตะลึงที่ยากทำใจ และยิ่งอึ้งกว่าเดิมเมื่อพบว่าคุณเลขานั้นช่วยจัดกระเป๋าให้...กระเป๋าเดินทางสามใบโต บรรจุเต็มด้วยเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้สารพัดอย่าง
“ที่นี่มีเป้มั้ยครับ” ผมถามหลังกวาดตามองกระเป๋าสามใบที่เปิดอ้า
คุณเลขาหันไปพยักหน้ากับลูกน้อง ไม่นาน กระเป๋าเป้ผ้าร่มแบบกันน้ำก็อยู่ในมือผม คงจะแพงไม่เบาเพราะดูทนทานและแปะป้ายยี่ห้อหราด้วยสีเบจเรียบหรู ผมเลือกหยิบเสื้อผ้าใส่สบายมาสามชุด หยิบสายชาร์จแบตโทรศัพท์ กับชั้นในอีกเล็กน้อยใส่ลงไปแล้วปิดเป้
“ที่เหลือฝากเอาไปบริจาคแล้วกันครับ ส่วนนี่...” ผมหยิบคีย์การ์ดห้องขึ้นมา “ผมคืนให้เสี่ย”
“...เสื้อผ้าแค่สามชุดจะพอเหรอครับ” คุณเลขารับไปถือพลางมองผมอย่างกังวลใจ คงกลัวว่าผมจะพาร่างจิระไปทรมาน
“ผมคนเดียวจะลากกระเป๋าเดินทางสามใบยังไงไหวล่ะครับ ไม่ต้องห่วง ผมไม่เอาร่างนี้ไปทำอะไรเสี่ยงๆ หรอก เรื่องเสื้อผ้าก็ไม่มีปัญหา ใส่ซ้ำเอาก็ได้ ผมซักมือเป็น ใส่ๆ ซักๆ ตากๆ ไม่เดือดร้อนอะไร”
“แล้วคุณจะไปไหน กลับบ้านเหรอครับ”
“ผมยังไม่อยากโดนไล่ แล้วครอบครัวผมตอนนี้คงอยู่ที่โรงพยาบาลกันหมด” ผมเกาแก้มตัวเองพลางยิ้มแห้ง “ไว้พ่อแม่ทำใจได้ค่อยกลับบ้าน ระหว่างนั้นก็หางานทำไปก่อน ผมเคยเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านเหล้าโอบีวายด้วยนะ ผู้จัดการดูแลดีมากๆ เลย ผมเลยกะจะไปทำงานที่นั่นก่อน เขามีสวัสดิการให้ห้องพักกับพนักงานฟรีด้วย เอ๊ะ ว่าแต่คุณสันรู้มั้ยครับว่าเอกสารการเรียนของจิระอยู่ตรงไหน ผมจะได้เอาไปสมัครงาน”
คุณสันมองผมตาปริบๆ ก่อนจะเปิดลิ้นชักข้างๆ หยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาพร้อมกับคว้าเอานาฬิกาเรือนหรูบนโต๊ะส่งให้ด้วย
“เสี่ยให้คุณ เก็บไว้เถอะ”
“เสี่ยให้จิระต่างหาก ผมไม่เอาหรอก”
“ตอนนี้คุณก็คือจิระ เก็บไว้เผื่อฉุกเฉินเถอะครับ”
“งั้นผมไม่เกี่ยงล่ะ” ผมรับมาสวมข้อมือผอมบางที่เห็นกี่ครั้งก็ยังไม่ชิน ถึงจะน่าถนอมแค่ไหนแต่ใจคิดถึงก้ามปูมากกว่า “งั้นผมขอตัวนะคุณสัน คุณเองก็สู้ๆ นะ”
คุณสันไม่วายยัดนามบัตรให้ผมอีกหนึ่งใบ
“ถ้ามีปัญหาก็โทรหาผมได้นะครับ”
“งั้น...” ผมรับนามบัตรนั้นมาแล้วกดโทรออก เห็นเสี่ยเรียกสันๆ ไม่นึกว่าชื่อจริงเขาจะชื่อ ‘คมสัน’ เพราะหน้าตาของคุณเลขานั้นออกจะสุภาพเรียบร้อย ค่อนไปทางหวานมากกว่า “นี่เบอร์ผม ถ้ามีอะไรคุณสันก็โทรมาได้ แต่ผมไม่รับปรึกษาปัญหาชีวิตนะ เรื่องความรักก็ไม่สันทัดอย่างแรง”
คุณสันยิ้มส่งแบบแกนๆ
“งั้นไปจริงๆ แล้วนะครับ บาย!”
หลังออกจากคอนโดผมก็เดินฮัมเพลงไปขึ้นรถเมล์เพื่อเดินทางสู่ร้านเหล้าโอบีวายซึ่งรู้จักมักคุ้นกันดี เมื่อก่อนผมต้องทำงานแต่เด็กเพื่อส่งตัวเองเรียน และที่นี่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมส่งเสียตัวเองได้ ฉะนั้นผมจึงเชื่อว่าผู้ให้โอกาสผมในวันนั้น จะต้องให้โอกาสผมในวันนี้อีกอย่างแน่นอน
แม้ร้านเหล้าจะเปิดตอนเย็น แต่ผมรู้จักเจ้าของร้านและนับถือเป็นผู้มีพระคุณ เลยเดินเข้าไปในซอยด้านข้าง มองหาหอพักสำหรับเช่าซึ่งมีไว้ให้พนักงานและคนทั่วไปก่อนจะเคาะประตูที่ห้องชั้นแรก
กี่ปีแล้วนะที่ไม่ได้มาหา
คงตั้งแต่ผมเรียนจบและได้โอกาสไปทำงานเป็นสตั้นท์แมน ต้องเดินทางไปโน่นมานี่ไม่หยุด
“ใครวะ”
“ผมมาสมัครงานครับพี่สมพงศ์” ผมยกมือไหว้คนหน้าหนวดตรงหน้าที่ออกจะมึนๆ งงๆ ไม่เจอกันหลายปี หน้ายังโหดเหมือนโจรห้าร้อยแบบเดิมเปี๊ยบ “จิตรินแนะนำผมมาครับ เราเป็นเพื่อนซี้กัน”
คนหน้าหนวดที่ไม่ชอบให้ใครเรียกว่าลุงทั้งที่อายุปาไปสี่สิบเผยรอยยิ้มทันทีเมื่อได้ยินชื่อนั้น ทั้งที่เมื่อกี้ขมวดคิ้วเตรียมหาเรื่องที่โดนปลุกก่อนเวลา แถมยังเปิดประตูอ้ากว้าง เผยให้เห็นห้องที่สะอาดเอี่ยมจัดเป็นระเบียบผิดกับรูปลักษณ์เถื่อนๆ ภายนอก
“เพื่อนไอ้จิเองเหรอ มันเป็นไงบ้างเนี่ย ล่าสุดเห็นไปเล่นหนัง อวดใหญ่เลยนี่”
“ก็เรื่อยๆ แหละพี่” ผมยิ้ม คาดว่าเขายังไม่รู้ข่าวว่าผมถูกรถชน เพราะเราไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว “พี่พอมีตำแหน่งว่างให้ผมบ้างมั้ย ตอนนี้ผมเดือดร้อนจริงๆ ที่อยู่ก็ไม่มี เลยจะมาขอใช้สวัสดิการพนักงานกับพี่”
“ไอ้จิมันบอกล่ะสิ” พี่สมพงศ์เออออ “แล้วนี่ชื่ออะไรล่ะเรา”
“จิระครับ” ผมยื่นสำเนาบัตรประชาชนกับเอกสารการเรียนให้ ถึงจะอยากป่าวประกาศบอกว่าตัวเองคือจิตริน แต่ก็ยังมีสำนึกเลือกคนด้วย เพราะผมไม่คิดจะอยู่ที่นี่นานอยู่แล้ว บอกไปก็เป็นเรื่องเปล่าๆ พอดีผมไม่ชอบความยุ่งยากน่ะ โดยเฉพาะกับ...เอ่อ...ตาลุงที่มองผมตาพราว พี่สมพงศ์ดีทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องเจ้าชู้ประตูดินเนี่ยล่ะ!
“อ้าว เรียนไม่จบปริญญาหรอกเหรอ”
“แฮะๆ” ผมไม่รู้จะตอบอะไรเลยได้แต่ยิ้มแห้งให้ ด้วยใบหน้าของจิระ เจอรอยยิ้มนี้เข้าไปต่อให้เรียนไม่จบก็มีคนพร้อมจะถวายงานให้แต่โดยดี อันที่จริงตอนเห็นประวัติ ผมก็งงอยู่เหมือนกัน จิระมีเสี่ยเลี้ยงดูแต่ดันเรียนไม่จบปริญญาตรี แม้อายุน้อยกว่าผมสองปีแต่ก็ไม่เคยมีประวัติทำงานสักครั้ง น่าสงสัยเป็นบ้าว่ามาอยู่กับเสี่ยนานแค่ไหน อย่าบอกนะว่าโดนกินตับตั้งแต่ไม่บรรลุนิติภาวะ!
“แล้วชื่อจิระ...พี่น้องฝาแฝดคนละพ่อแม่กับมันรึไงเรา”
“แฮะๆ”
“นิสัยก็คล้ายๆ นะ เอาเถอะ พี่รับแล้วกัน แต่ห้องพักพนักงานต้องนอนรวมกับอีกสองคน ท่าทางอ้อนแอ้นปลิวลมผิวพรรณดีอย่างนี้คงไหวใช่มั้ย” พูดจบพี่สมพงศ์ก็ยื่นเอกสารสมัครงานให้
“ไหวสิพี่” ผมทำท่าเบ่งกล้าม เมื่อก่อนทำแล้วดูดี แต่ตอนนี้ทำแล้วมีแต่ขี้ก้างโชว์ ไม่สิ เผลอๆ จะเป็นการยั่วซะเปล่าๆ เพราะพี่สมพงศ์ยิ้มกว้างมากขึ้น สายตาก็แฝงเลศนัยมากขึ้นด้วย...
เวรแล้วไง
“ห้องผมอยู่ชั้นไหนครับ” ผมรีบตัดบทเตรียมเผ่น
“ห้องสามหนึ่งศูนย์ ชั้นสาม ขึ้นบันไดแล้วเลี้ยวขวาอยู่ในสุด อ้อ เพื่อนร่วมงานคงนอนตายอยู่เพราะเมื่อคืนเข้ากะดึก อย่าไปกวนพวกมันล่ะ”
“ขอบคุณมากครับพี่สมพงศ์”
“ทำงานให้ดีแล้วกัน หน้าอย่างเรา คงเรียกลูกค้าได้เยอะ”
...คิดถูกมั้ยวะเนี่ยที่เลือกสมัครเป็นเด็กเสิร์ฟ
ผมชักเป็นห่วงความปลอดภัยของตัวเอง แต่ก็นึกที่พักพิงอื่นไม่ออก แถมที่นี่ให้เงินดี ด้วยหน้าตาของจิระ น่าจะได้ทิปเยอะ พอเอามาจุนเจือตัวเองและส่งให้ครอบครัวเพื่อรักษาอาการร่างอันน่าสงสารของผมที่ยังนอนเป็นผักได้ เพราะจนป่านนี้ก็ยังไม่รู้...ว่าเสี่ยจะช่วยจ่ายให้รึเปล่า
ผมไม่ยอมให้พ่อกับแม่มาสิ้นเปลืองเพราะตัวเองแน่ เพราะไอ้เจตริน น้องชายของผมเรียนชั้นมัธยมที่ห้า อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเตรียมเอนทรานซ์เข้ามหาลัยพอดี ควรทุ่มเทไปที่การเรียนของน้องถึงจะถูก!
ห้องพักที่นี่ค่อนข้างเก่า ระบบก็เป็นแบบไขกุญแจเปิดปิดไม่ได้รูดคีย์การ์ดเหมือนคอนโดจิระ แค่เปิดประตูก็ได้กลิ่นเหม็นอับทันที แน่นอนว่าด้วยสวัสดิการพนักงาน ย่อมไม่มีเตียงให้ ฉะนั้นที่นอนของผมคืนนี้คือฟูกปูนอน ถึงจะปวดหลังไปหน่อยแต่ก็อบอุ่นเพราะมีเพื่อนเพิ่มอีกสองคน
ผมพยายามย่องเบาไม่ให้เพื่อนร่วมห้องที่นอนเกยขาเปิดพุงตากพัดลมรู้สึกตัวตื่น ก่อนจะหาที่ว่างวางเป้ เพราะห้องนี้รกมาก จานชามที่กินเหลือก็กองๆ ไว้กับพื้น หนังสือพิมพ์ นิตยสารโป๊กระจัดกระจาย เสื้อที่ไม่ได้ซักกองทิ้งไว้เป็นจุดๆ แถมยังมีปีเตอร์วิ่งออกมาทักทาย ไหนๆ ผมก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ก็เลยจัดการเก็บกวาดเพื่อเสริมสร้างมิตรภาพอันดี ถึงเป็นผู้ชายแต่ผมเก่งงานบ้านมาก เพราะพ่อกับแม่ทำงานตลอด เลยต้องดูแลตัวเอง พยายามทำตัวให้มีประโยชน์ ครอบครัวจะได้ไม่เหนื่อย
เริ่มจากเอาเสื้อที่กระจายเป็นจุดๆ โยนใส่ตะกร้า แล้วแบกลงไปซักเครื่องหยอดเหรียญสามสิบบาท ระหว่างนั้นก็ขึ้นไปล้างจานและจัดเรียงหนังสือที่ไม่ค่อยจะมีหนังสือวิชาการสักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะเป็นการ์ตูนกับนิตยสารมากกว่า
สี่สิบนาทีผ่านไป ผมลงไปเอาเสื้อขึ้นมาตากที่ระเบียงซึ่งมีเส้นลวดไขว้ไปมาสำหรับพาดผ้า พอเดินเข้ามาห้องก็มีที่มีทางมากขึ้น เลยว่าจะกวาดพื้นสักหน่อย แต่ผมหาไม้กวาดไม่เจอ
ขณะที่คิดว่าจะลงไปขอยืมพี่สมพงศ์ หนึ่งในสองคนนั้นก็ผงกหัวขึ้นมา
“ใครวะขาวฉิบ”
“ผมชื่อจิระครับ” ผมฉีกยิ้มหวาน แต่คงประมาทหน้าตาของจิระเกินไป เพราะเพื่อนใหม่ถึงกับผงะ ยกมือป้องตาเหมือนโดนลำแสงสาดส่องเข้าอย่างจัง
“หูย ตัวขาวฟันขาว น่าเจี๊ยะแท้ๆ เด็กซื้อมึงเหรอเจียว เฮ้ เจียว”
“ไรวะ” แล้วคนที่สองก็ตื่นตามกันเมื่อถูกสะกิดรัวๆ โดยที่คนแรกยังไม่ละสายตาไปจากผม “เฮ้ย ใครเนี่ย เด็กซื้อมึงเหรอ”
“ของพรีเมี่ยมขนาดนี้จ่ายไม่ไหวว่ะ สรุปไม่ใช่ของมึง?”
“เอาเงินแดกเหล้าหมดแล้วจะเอาที่ไหนมาจ่ายละวะ แล้วนี่มาไง หรือว่าเด็กพี่พงศ์”
“กูเป็นพนักงานใหม่ จะเริ่มทำงานวันนี้ ชื่อจิระ ยินดีที่ได้รู้จัก”
...สองคนที่ถกเถียงกันถึงกับชะงักงันทันทีเมื่อผมพูดหยาบทั้งรอยยิ้ม
“เมื่อกี้ยังพูดเพราะอยู่เลยอีหนูของพี่”
“หน้าตาดีเสียของนี่หว่า”
“แมนๆ ครับเพื่อน สนิทสนมกันหน่อย” ผมยกหมัดขึ้นมาต่อยเบาๆ ที่อกของคนชื่อเจียวที่ก้มหน้าเสียอกเสียใจ ต้องอยู่ด้วยกันอีกพักใหญ่ ให้เห็นธาตุแท้ของผมแต่แรกจะได้ทำใจไว้แต่เนิ่นๆ เลิกคิดอกุศล “พวกมึงชื่อไร เรียกกูว่าจิก็ได้นะ”
“ไข่เจียว” คนหัวฟู คิ้วเข้ม นอนเปิดพุงพูดเสียงอ่อย
“ต้นหอม” คนหัวเกรียน คิ้วบาง นอนกางขาพูด
“ไข่เจียวต้นหอม เข้ากันดีว่ะ” ผมหัวเราะก๊าก
“โดนล้อจนชินแล้ว ขนาดพี่พงศ์ยังจับคู่ให้มาเป็นรูมเมทกันเลย” ต้นหอมเอ่ยเซ็งๆ “ขอเถอะจิ อย่าพูดกูมึงได้มั้ย เสียดายหน้าตา เห็นแล้วรับไม่ได้”
“กูขอด้วย” ไข่เจียวรีบยกมือลงคะแนนเสียง
“พูดเพราะเดี๋ยวแม่งอารมณ์ขึ้นอีก”
“โอ๊ย เพื่อนกันๆ ไม่หื่นขึ้นแล้วครับ ขอโทษครับ” ต้นหอมยกมือไหว้ผมอย่างขอโทษขอโพยที่เข้าใจผิด “ว่าแต่เป็นคุณหนูคุณชายตกยากจากไหน ผิวเนียนหน้าใสขนาดนี้เคยทำงานรึเปล่าเนี่ย”
“ลองทักทายห้องใหม่ตัวเองสิแล้วค่อยมาถาม” ผมยักคิ้ว ทำให้ไข่เจียวต้นหอมเพิ่งมีแก่ใจสำรวจห้องว่าสะอาดเอี่ยมขนาดไหน หนังสือเก็บบนชั้น จานชามล้างสะอาดไว้เป็นที่ทาง เสื้อผ้าก็ถูกตากอยู่นอกระเบียงเป็นระเบียบแถมยังแยกสีไว้ด้วย
“นางฟ้าชัดๆ น้องจิของพี่!”
ต้นหอมทำเนียนจะกอด ถ้าเป็นปกติผมคงอ้าแขนแล้วใช้ก้ามปูรัดคอแกล้งเล่น แต่เพื่อความปลอดภัยของจิระ เลยรีบเดินหนี ทำให้เพื่อนใหม่จับกบ หน้าทิ่มพื้นก้นโด่งชี้ฟ้า
“ทำให้แค่วันนี้เท่านั้นแหละ” ผมหัวเราะกับท่าทางตลกๆ นั่น “ถือเป็นน้ำใจเพื่อนใหม่”
“เป็นพระคุณอย่างสูงขอรับ” ต้นหอมถือโอกาสที่นอนหมอบกับพื้นยกมือก้มกราบล้อเลียน “ไอ้ไข่เจียวนิ่งไมวะ นางฟ้ามาโปรดก็รีบไหว้ดิ นานครั้งจะมีของดีมาอยู่ด้วยกัน เอาใจน้องจิหน่อย”
“เราเคยเจอกันรึเปล่า”
ผมนิ่งไปกับคำถามของไข่เจียว
“อ้าว กิ๊กเก่าเหรอมึง ว้ายๆ” ต้นหอมเอาศอกสะกิดเพื่อนยกใหญ่
“ล้ออีกพูดกูมึงนะครับ”
“โอ๊ยๆ น้องจิครับ กระผมล้อเล่น” ต้นหอมรีบหันมาทำหน้าพินบพิเทาใส่ ช่างแตกต่างกับสมัยเคยทำงานที่นี่เหลือเกิน ตอนนั้นโดนใช้งานสารพัด พวกเพื่อนๆ ก็ชอบแกล้ง ไม่เคยถูกเอาอกเอาใจขนาดนี้ “สรุปว่าเคยเจอกันจริงดิ”
“สงสัยจำคนผิด”
ผมถอนหายใจเฮือก เมื่อกี้สะดุ้งในใจแทบแย่ นึกว่าจิระแอบมีกิ๊กลับหลังเสี่ย ไม่รู้ว่าถ้าความแตก เสี่ยหน้าดุคนนั้นจะตามมาคิดบัญชีกับผมแทนรึเปล่า แต่ตอนนี้ผมก็โดนตัดหางปล่อยวัดแล้วนี่หว่า แล้วจะกังวลทำไมล่ะเนี่ย
คงเพราะนึกสงสารเสี่ยหากโดนนอกใจ
ก็จิระคนนี้ท่าทางไม่ใช่เล่นๆ เลย!
พวกผมสนิทกันอย่างรวดเร็วปานคบกันมานานปี แม้ความสัมพันธ์ค่อนข้างแปลกๆ เพราะต้นหอมพยายามตามไล้ตามขื่อแบบทีเล่นทีจริง ขณะที่ไข่เจียวนั้นถึงจะเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ผมสังเกตว่าเขาชอบเว้นระยะห่าง ไม่ค่อยแตะเนื้อต้องตัวผมเท่าไหร่
ตอนเย็นผมสวมเครื่องแบบพนักงานเสิร์ฟ เป็นเสื้อยืดสีดำสกรีนตัวโอบีวายสีเงิน และผูกผ้ากันเปื้อนสีน้ำเงินเข้มมีสะเก็ดสีขาวคล้ายกาเล็กซี่ เพราะโอบีวาย มาจากคำว่าโอบีวัน ตัวละครในเรื่องสตาร์วอร์ เรื่องโปรดของเจ้าของร้านนั่นเอง
“เสื้อยืดตัวละร้อย ทำไมน้องจิของพี่ต้นถึงได้ดูดีอย่างกับนายแบบจังครับ”
“ก็มันแพงที่หน้า ไม่ได้แพงที่เสื้อไงเพื่อน”
“ชอกช้ำใจนัก คนดีขยันย้ำสถานะเหลือเกิน”
ผมส่ายศีรษะอย่างไม่เอาความกับต้นหอม เพราะถ้าผมเจอคนหน้าตาดีขนาดนี้ใกล้ตัว ก็คงจะเผลอยั้งปากไว้ไม่ได้เหมือนกัน แม้จะเป็นผู้ชายก็เถอะ ไม่สิ เพราะเป็นผู้ชายต่างหากเลยพูดได้เต็มที่ ไม่ต้องกลัวว่าจะคิดเล็กคิดน้อย
ตอนเปิดร้าน พี่สมพงศ์ให้ผมแนะนำตัวกับพนักงานคนอื่นๆ แน่นอนว่าถูกมองด้วยสายตาหลากหลาย พร้อมกับชั้นบรรยากาศบางๆ ที่เหมือนจะขวางกั้นระหว่างตัวจิระกับทุกคน แต่เมื่อผมเข้าไปทักทายอย่างสนิทสนม หัวเราะร่าเปิดปากน้ำลายหก ก็ทำให้ค่อยยังชั่วขึ้นเยอะ
ยกเว้นแต่...
“น้อง น้องคนนั้นน่ะ!”
ผมถูกสารพัดโต๊ะเรียกหาจนวิ่งวนไม่หยุดนับตั้งแต่เปิดร้านแล้ว!
แขนของจิระนั้นกระดูกเล็กบอบบางซะเหลือเกิน ถือถาดวางเครื่องดื่มได้ไม่กี่แก้ว ถือขวดเหล้าได้ไม่กี่ขวดติดต่อกันแค่ชั่วโมงเดียวก็เริ่มปวดเมื่อยแล้ว ผมฝืนยิ้ม เพราะลูกค้าเรียกแสดงว่าได้เงิน ถึงจะต้องเวียนเข้าเวียนออก ถูกเจาะจงตัวให้ต้องเสิร์ฟเหล้าแบกถังเบียร์บ่อยๆ จนล้าก็ตาม
ไม่ไหวๆ สงสัยต้องเสริมสร้างกล้ามเนื้อให้จิระหน่อยแล้ว*!*
ผมหมายมั่นปั้นใจว่าพรุ่งนี้จะต้องไปวิ่งออกกำลังกาย แล้วซื้อดัมเบลมายกเล่นในห้อง ร่างกายของจิระเป็นประเภทฟิตกล้ามไม่ขึ้นก็จริง แต่เพิ่มความอึดความแข็งแรงน่าจะรอด
“น้องชายชื่อไรจ๊ะ คืนนี้ว่างมั้ยเอ่ย”
“ไม่ว่างครับ เมียผมใกล้คลอดแล้ว”
ลูกค้าที่ถามหน้าเสียไปวูบใหญ่ ก่อนโต๊ะข้างๆ จะอยากมีส่วนร่วมรีบพูดแทรกขึ้นมา
“พูดว่ามีผัวจะน่าเชื่อกว่านะไอ้น้อง”
“อ้อ มีทั้งผัวทั้งเมียแหละครับ อยู่กันสามคน ค่าใช้จ่ายก็เยอะ เลยต้องมาวิ่งรอกทำงานไงครับ”
ผมยังยิ้มหวาน รอยยิ้มของจิระพิฆาตใจอยู่แล้ว ท่าทางไม่เหมือนคนโกหกราวกำลังบอกเล่าอย่างเปิดใจเป็นเรื่องปกติธรรมดานั้นทำให้หลายคนเลือกจะหุบปากเงียบ เพราะยิ่งถามล้วงลึก ผมก็ยิ่งแถยาว เล่าไปถึงไหนต่อไหนอย่างสนุกปาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถรอดพ้นไปจากเงื้อมมือมารที่มักจะผลุบๆ โผล่ๆ แอบลวนลามลูบก้นลูบเอวจับไม้จับมือผมเป็นระยะ เกิดมาก็เพิ่งมีประสบการณ์ถูกผู้ชายแต๊ะอั๋งเอาตอนนี้ แถมยังไม่ใช่ร่างตัวเองอีก รู้สึกแปลกเป็นบ้า
ในเมื่อไม่ได้ขยะแขยงอะไร ปฏิกิริยาจากผมเลยค่อนข้างเฉยชา
พอโดนจับก้นก็...
“ขอโทษครับ ผมท้องเสีย เมื่อกี้เพิ่งไปเข้าห้องน้ำมา ระวังกลิ่นตุๆ นะครับ
พอโดนจับมือก็...
“ผมเข้าห้องน้ำไม่ล้างมือนะครับ”
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า หน้าตาดีแค่ไหน ก็ไม่อาจสู้ความสถุลซกมกของคนได้
ทุกอย่างราบรื่นด้วยดี จนกระทั่ง...
“ไอ้เหี้ย!”
หลุดอุทานอย่างมาดแมน เมื่อแขนล้าจนเผลอทำเครื่องดื่มหกทั้งถาด เสียงแก้วแตกดังลั่น ขนาดพี่สมพงศ์ยังชะโงกหน้าออกมาดูจากห้องทำงานด้านใน
“ขอโทษครับ ขอโทษครับ” ผมรีบก้มหน้าก้มตาเก็บเศษแก้วใส่ถาด โชคดีที่ไม่ได้ทำหกใส่ลูกค้า ไม่งั้นงานช้างแน่ไอ้จิเอ๊ย
แต่ผิวของจิระก็ช่างบอบบางเหลือเกิน แค่แตะโดนขอบแก้วเบาๆ เลือดก็ไหลอาบนิ้วขาวเนียนแล้ว ทั้งที่เมื่อก่อนไอ้จิตรินบุกน้ำลุยไฟแค่ไหนก็ไม่กระทบต่อผิวอันหยาบกระด้างท้าลมแดดฝ่าลมฝนเลยสักนิด
“นี่ครับ”
พลันมือหนึ่งยื่นมาข้างหน้าพร้อมผ้าเช็ดหน้าสะอาดผืนหนึ่ง
“ขอบคุณครับ” ผมรีบเอ่ยแล้วรับมากดแผล ก่อนจะฉุกใจนึกได้ว่าเสียงคุ้นๆ สุภาพอ่อนน้อมถ่อมตนแสนดีขนาดนี้จะเป็นใครไปได้ล่ะถ้าไม่ใช่...”คุณสัน!”
ผมไม่แปลกใจว่าทำไมเขาตามมาถูก เพราะก่อนออกจากห้องเล่นประกาศชื่อร้านชัดขนาดนั้น แต่ที่ตกใจ ก็เพราะข้างหลังคุณเลขา มีร่างในชุดสูทเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า หลุบตามองผมซึ่งนั่งคุกเข่ากับพื้นอย่างไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
เป็นครั้งแรกที่ได้สบสายตากับเสี่ยผู้ชอบคุยกับอากาศคนนั้น
พลันหัวใจเต้นรัวแรงจนควบคุมไม่ได้
...ไม่รู้ว่าเป็นหัวใจของจิตริน หรือของจิระกันแน่...
---------------------
ตอนสองมาแล้วค่า เรื่องนี้แอบแต่งตุนไว้ประมาณนึง เลยจะลงติดต่อกันทุกวันนะคะ อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้กำลังใจกันด้วยน้า เปิดเรื่องใหม่ รู้สึกวาบหวิวๆ ค่ะ ^ ^
เพจนักเขียนที่แต่งตอนหิว...ออกมาเป็นไข่เจียวต้นหอม (https://www.facebook.com/MajaYnaja)
-
อ้าววว เสี่ย ตามมาดูเหรอออ แหมๆๆๆ ห่วงอ่ะดิ อิ๊อิ๊
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:impress2: ตื่นเต้นๆ
-
เป็นเรื่องแรกในเล้าเลยนะเนี่ยที่มาเตรียมปูเสื่อรอตั้งแต่เพิ่งเริ่มเรื่องเนี่ย
คุณคนเขียนก็สู้ๆเด้อออ ตามอ่านมา3เรื่องละ จะรอดูมุมของพระเอกนะคร้าาา
:pig4:
-
จิฮามากกค่ะ :katai3:
-
หูยยย อ่านอีกก็ชอบอีก
นิสัยแบบจิตตริน หน้าตาแบบจิระ
ลงตัวสุดๆ มีเสน่ห์มากๆ :-[
-
สนุกดี
-
อูยยยย เสี่ยนี่ยังไงมาตามดูเนียนๆใช่มั้ยคะ ส่วนน้องจิเฟรนลี่มากลูก ผูกมิตรไว้ดีๆ
ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
เสี่ยแอบตามมาดูจิทำงานด้วยอ่ะะะ :impress2:
-
ตามมาส่องเด็กหรอมเสี่ย
-
เสี่ยห่วงแล้วจะไล่เพื่อ!! :angry2:
สงสารจิทั้งสองคนวนไปค่ะ :เฮ้อ:
-
ไม่หลอกอิช้อยนะว่าจะมาลงทุกวัน555
จิน่ารักเสี่ยก็นะไหนว่าไม่สนแล้วมาทำไมไหนตอบซิ
รอตอนต่อไปค่ะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1:
:3123: :pig4: :3123:
-
ชอบนิสัยแบบจิตตรินจัง สบายๆเหลือเกิน
จะมีการเปลี่ยนร่างกลับไหมนะ หุ่นจิตตรินตัวจริงมีแววกดเสี่ยแทนได้แน่ๆ
-
เดี๋ยวนะ... พี่คมสันเป็นพระเอกใช่มั้ย ถถถถถถ :laugh: :laugh: :laugh:
วงวารเสี่ย ถถถถ
-
ลูกผู้ชายสู้ชีวิตเนอะ จิตริน
-
:hao6: อยากอ่านต่ออะลอยคอและรอคอย
-
o13 o13 o13 o13
-
น่าสนุกค่ะ ติดตามๆ :mew1:
-
พล็อตน่าสนุก รอติดตามตอนหน้าค่ะ :pig4:
-
ร่างใหม่ประสบการณ์ใหม่นะจิตริน
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมากค่ะ ชอบมากก เอาอีกๆๆๆๆ :mew1: :mew1: :pig4:
-
ตอนที่ 3 : หนีไม่พ้นเงื้อมมือเสี่ย
“เป็นไงบ้างน้องจิ”
หลังสบตากับเสี่ย เพื่อนร่วมงานของผมก็ปราดมาช่วยประคองให้ลุกขึ้นเพื่อทำแผล พี่สมพงศ์ขอโทษขอโพยลูกค้าแล้วผายมือต้อนรับเสี่ย ที่แม้จะเพิ่งมาครั้งแรก แต่ออร่ารอบตัวบ่งบอกว่า ‘ข้ารวย ข้ามีเงิน’ เพื่อนำไปยังโซนที่นั่งด้านในปลีกวิเวกจากคนอื่นๆ ผมรู้สึกผิด เพราะดันฝืนร่างกายจิระจนทำให้คนอื่นพลอยเดือดร้อน ตอนพี่สมพงศ์เดินมาบอกว่าให้ช่วยแก้หน้าบริการเสี่ย ก็เลยไม่ได้อิดออดอะไร คนเคยๆ กันอยู่แล้ว
แต่ไม่รู้ว่าเสี่ยอยากจะคุ้นเคยกับผมมั้ยนี่สิ
หัวใจที่เต้นรัวเมื่อครู่สงบอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าละเมอไปเองหรือเป็นความรู้สึกที่แอบซ่อนในเบื้องลึกของหัวใจดวงนี้กันแน่ คงเพราะตะกี้ตกใจมากไปหน่อย ฉะนั้นพอสงบสติ ผ่อนลมหายใจเข้าออกแล้วปั้นหน้ายิ้มเข้าหาเสี่ย ผมก็ทักทายได้โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเป็นพิเศษ
“เสี่ยสบายดีมั้ยครับ”
“มานั่งนี่”
เสี่ยพูดกับอากาศอีกแล้ว ไม่รู้ว่า ‘นี่’ ของเสี่ยคือ ‘นี่’ ไหน เพราะที่ว่างข้างกายเสี่ยเยอะเหลือเกิน นอกจากคุณเลขา เสี่ยยังพกบอดี้การ์ดมาอีกสองคน พี่น้องคู่เดิมที่สูงเท่ากันและหน้าตาคล้ายกันมาก ขนาดข้างขมับยังมีรอยแผลคนละฝั่งเหมือนกระจกสะท้อน แต่ทั้งคู่ดันยืนหลังโซฟา ผมเลยต้องใช้สมองประมวลผลเป็นอย่างมากเพื่อเอาใจเสี่ย เพราะถ้าเขาอารมณ์ไม่ดี พี่สมพงศ์จะโดนหางเลขด้วย
อืม...นั่งตรงไหนดี ริมขอบโซฟาคงห่างเหินไป นั่งตีตัวเสมอเสี่ยก็คงไม่เหมาะ กลัวจะเป็นการเสนอหน้าไปรึเปล่านะ กับเสี่ยที่ไม่ชอบจ้องตาคนอื่น ออกคำสั่งเป็นนิสัย น่าจะชอบให้คนมาออดอ้อนออเซาะ
ผมหันซ้ายหันขวา ก่อนจะตัดสินใจแทรกตัวไปหย่อนก้นบนตักแน่นๆ ของเสี่ย
“มานั่งทำไมตรงนี้”
“อ้าว” ผมกะพริบตาปริบ แอบใจเต้นอีกวูบหนึ่งเมื่อเสี่ยก้มมองด้วยสีหน้าเอือมระอา “ผมเดาใจเสี่ยผิดเหรอ”
“ลงไป”
“ขอโทษครับเสี่ย” ผมรีบยกมือไหว้ขณะเขยิบก้นลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นแทน ทำตัวสงบเสงี่ยมเจี๋ยมเจี้ยมประหนึ่งเป็นข้าทาสในเรือนเบี้ย
“...แล้วไปนั่งอะไรตรงนั้น”
“งั้นตรงไหนถึงจะเป็น ‘นี่’ ของเสี่ยล่ะครับ” ผมถามตรงๆ ด้วยความมึน บนตักก็นี้ บนพื้นก็นั้น งงเหลือเกิน
เสี่ยซึ่งพยายามจะเงยมองอากาศอดไม่ได้ที่จะหันมาจ้องหน้าผมอีกครั้ง คราวนี้ยอมแสดงท่าทางโดยการตบเบาะข้างๆ ตัวเองหนึ่งทีเป็นคำสั่ง
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหมา รีบกระเด้งตัวไปนั่งบนโซฟาทันควัน เกือบจะส่งมือและแลบลิ้นแผลบๆ แล้วเชียว
“ดีใจที่ฉันมาหาขนาดนั้นเลยรึไง”
“เปล่านะครับ” ผมส่ายหน้า พูดกับเสี่ยที่กลับไปนั่งวางมาด หน้ามองตรง ตาจ้องอากาศ
“บอกชื่อร้านเหล้ากับสัน แล้วยังทำเป็นมือลื่นตอนฉันเดินเข้ามาในร้าน ถึงจะไม่ใช่จิระ แต่ก็มีวิธีเรียกร้องความสนใจคล้ายๆ กันเลยนี่ อยากได้ห้องคืนก็บอกดีๆ ถึงข้างในจะเป็นคนละคน แต่ฉันก็ไม่ใจร้ายขนาดทิ้งขว้างเด็กที่เลี้ยงมาตั้งนานไปง่ายๆ หรอก”
...ผมงงเสี่ยมาก เสี่ยพูดอะไรของเสี่ยเนี่ย
“เอ่อ เสี่ยครับ ผมบอกชื่อร้านกับคุณสัน เพราะผมกำลังคบหากับคุณสันอยู่ต่างหาก ผมไม่ได้ตั้งใจจะบอกให้เสี่ยตามมาสักหน่อย แล้วผมก็ไม่ได้เรียกร้องความสนใจเสี่ย แต่ร่างกายของจิระไม่ค่อยถึกทน ถือถาดเครื่องดื่มเสิร์ฟไม่กี่ชั่วโมงก็ล้าแล้ว เสี่ยมาได้จังหวะพอดีต่างหากครับ”
พลันคุณเลขาสะดุ้งโหยง รีบก้มตัวกระซิบข้างหูเสี่ยปฏิเสธทันที
“ผมไม่ได้คบหากับเด็กของท่านนะครับ”
“แล้วผมก็ไม่ได้อยากได้ห้องคืนด้วย ผมมีห้องพักพนักงานอยู่ที่นี่ ไม่ต้องรบกวนเสี่ยหรอกครับ เดี๋ยวผมก็กลับบ้านตัวเองแล้ว” ผมพยักหน้าหงึกหงัก ไม่ได้รับรู้เลยว่าเกือบทำให้ใครบางคนเดือดร้อน
“กลับบ้านตัวเอง? มีที่ให้กลับด้วยรึไง”
“เอ้า ก็บ้านผมสิครับ บ้านของนายจิตริน ทองคำดีน่ะ” พูดถึงตอนนี้ผมก็ร้องเอ้อ กระแซะเข้าใกล้เสี่ยมากขึ้น “แต่ถ้าเสี่ยจะมีเมตตา เอาเงินค่าห้องของจิระไปจ่ายค่ารักษาให้ตัวผมแทนจะเป็นพระคุณมากเลยครับ ถือว่าเป็นน้ำใจให้อดีตเด็กเลี้ยงตาดำๆ”
“ไม่ใช่อดีต”
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆ เสี่ยก็ยกมือโอบเอวผมที่กำลังโน้มตัวใกล้พอดี ทำให้พวกเราสองคนแนบชิดกันมากจนเรียกว่าเกือบจะขึ้นไปนั่งตักอีกรอบ
“เดิมทีฉันส่งเสียจิระเพราะร่างกายนี้อยู่แล้ว ต่อให้ข้างในจะไม่ใช่ แต่ฉันก็เลี้ยงดูมานาน เสียเงินไปเป็นล้านๆ จะปล่อยไปง่ายๆ ได้ยังไง หรือเธอจะชดใช้แทน”
“เสี่ยก็รู้ว่าผมมีเงินที่ไหน” ผมขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างนั้น...เสี่ยต้องการอะไร หรือว่าอยากจะนอน...กับผม!?”
พูดจบก็ยกมือกอดอกตัวเองอย่างสะพรึง ยิ่งเห็นสายตาวิบวับของเสี่ยยามเหลือบมองด้วยหางตายิ่งขนลุกซู่
“เสี่ย เสี่ยทำแบบนี้ไม่ได้นะ ถึงจะเป็นร่างกายจิระ แต่ผมคือจิตรินนะเสี่ย ผู้ชายมาดแมนผิวทองแดงหน้าเถื่อนก้ามปู เสี่ยเคยเห็นผมมั้ย เสี่ยจินตนาการดูสิ ถึงผมจะรักสัตว์ ชอบแมว เอ็นดูหมา แต่ผมไม่เคยมีประสบการณ์กับผู้ชายมาก่อน ถ้าเสี่ยกระทำชำเราถือว่าเป็นการข่มขืนนะเสี่ย เสี่ยคิดดีแล้วเหรอ ผมก้ามปูนะครับเสี่ย!”
...มือที่โอบเอวผมค่อยๆ ผละห่างออกไปเช่นเดียวกับประกายวาวในดวงตาที่มลายสิ้นทั้งอินทรีย์
“ยังไงก็ตาม ร่างกายจิระคือกรรมสิทธิ์ของฉัน”
พูดซะจิระไม่ใช่คนเลยนะเสี่ย
“เอ่อ อ่า เอ่อ...แล้วเสี่ยจะให้ผมทำยังไง” ผมยังไม่วางใจ ยกมือกอดอกด้วยความหวาดผวา อาการใจเต้นหายลับด้วยกลัวว่าตัวเองจะเสียซิง แม้ว่า...จิระไม่น่าจะซิงแล้วก็เถอะ
“ดูแลร่างนี้ให้ดี ห้ามนอนกับคนอื่น ห้ามมีแผลเป็น เมื่อจิระกลับร่างได้ เขาจะเป็นของฉันเหมือนเดิม”
“ของกล้วยๆ”
พลันเสี่ยคว้ามือขวาผมขึ้นมา จ้องเขม็งที่นิ้วชี้ซึ่งมีปลาสเตอร์แปะเพราะโดนแก้วบาดจนเลือดซิบ
“...ไม่กล้วยก็ได้เสี่ย ผมขอโทษ ผมไม่ระวังเอง แต่เสี่ยจะให้ทำยังไง ผมต้องทำงานหาเงิน ต้องใช้แรงงาน อาจมีรอยข่วนรอยอะไรบ้างแต่รับรองว่าไม่มีแผลเป็น และไม่มีใครมาทาบทับรอยเสี่ยแน่นอน” ผมพยายามหาทางประนีประนอม ใช่ว่าจะไม่เข้าใจเสี่ย จิระน่ะเป็นของแรร์ชัดๆ ไม่รู้จะหาผู้ชายที่หน้าตาสมบูรณ์แบบ ร่างกายงดงามได้สัดส่วนไร้รอยด่างพร้อยแบบนี้จากที่ไหนอีก เสี่ยกินของเสี่ยมานาน จะปล่อยไปเฉยๆ คงทำใจยากน่าดูถึงได้ตามทวงสิทธ์
“ห้องพักพนักงานที่นี่นอนรวมกันกี่คน”
“ปกติสอง แต่ผมมาสมัครกะทันหันก็เลยอัดสามคนครับเสี่ย”
“ไม่ได้” เสี่ยขมวดคิ้วทันที “ฉันไม่อยากให้ร่างกายของจิระติดกลิ่นผู้ชายคนอื่น เธอต้องนอนห้องเดี่ยวเท่านั้น ไปหามาให้ได้”
“เสี่ย...”
“นับจากนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรต้องรายงานฉันทุกเรื่อง ทุกอย่าง ถ้าฉันไม่อนุญาตก็ห้ามทำอะไรนอกเหนือไปจากนั้นเด็ดขาด จำไว้ว่านี่เป็นร่างกายของจิระ เธอเป็นแค่วิญญาณอยู่อาศัย สักวันต้องกลับร่างตัวเอง และเมื่อนั้นฉันต้องได้จิระของฉันคนเดิมคืนมา”
เสี่ยพูดซะผมนึกว่าตัวเองเป็นสัมภเวสีเลย
“ถ้าตกลง ฉันจะจ่ายค่ารักษาและดูแลร่างกายของเธอหลังจากนี้ให้ทั้งหมด”
“ตกลงครับ!”
เสี่ยกลับไปแล้ว...
กลับไปพร้อมความพรั่นพรึงฝังในใจของพี่สมพงศ์ที่มองผมอย่างหวาดๆ และตกลงแต่โดยดีเมื่อผมขอนอนห้องเดี่ยว ต้นหอมอาลัยอาวรณ์ผมมากถึงขนาดน้ำตาร่วงตอนตามมาส่งในห้องตรงข้ามกัน เพราะนับจากนี้เขาต้องนอนอัดกันสี่คนเนื่องจากโดนผมแย่งที่
อยู่คนเดียวแล้วมันโหวงๆ อย่างบอกไม่ถูก ตอนอยู่บ้านผมนอนกับน้องชายเสมอ ตอนไปทำงานที่ต่างจังหวัดก็มักค้างกับพี่โสภีซึ่งทำอาชีพเดียวกัน จะว่าไปก็อยากสมัครเป็นสตั้นท์แมนอีกครั้ง เสียแต่ร่างกายของจิระคงทนไม่ไหว และเสี่ยเองก็ไม่น่าจะยอมด้วย
คิดไปคิดมา ไอ้อาการใจเต้นแรงเวลาเสี่ยสบตาคืออะไรกันนะ จิระรักเสี่ยเหรอ แล้วเสี่ยล่ะ...รักจิระบ้างมั้ย ไอ้คำพูดที่เหมือนหวงของ มีความจริงใจแฝงอยู่บ้างรึเปล่า
ผมถอนหายใจเฮือก ไม่ขอยุ่งเรื่องชาวบ้านเพราะต้องเอาตัวให้รอดก่อน
ค่ารักษาเสี่ยก็รับปากแล้ว นับว่าไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ข้อเสนอยื่นหมูยื่นแมวดี ไม่มีอะไรติดค้างหรือเอาเปรียบกัน แต่ผมจะไปบอกพ่อกับแม่ยังไงให้เชื่อว่าสลับร่างกับจิระนี่สิ คือปัญหา
ถ้าไปอธิบายเองกับตัวต้องโดนไล่อีกแหง
หรือควรจะ...เขียนจดหมาย?
ไม่เลวๆ วิธีโบราณที่น่าจะได้ผลดีเยี่ยม เพราะลายมือของผมเป็นลายมือของจิตริน แม่ต้องจำได้แน่
ผมลงไปขอกระดาษกับปากกาจากพี่สมพงศ์ ก่อนจะนั่งกุมขมับอยู่ในห้อง มองกระดาษที่ว่างเปล่ากับพื้นอย่างไม่รู้จะเริ่มต้นเขียนแนะนำตัวยังไงดี
แต่พอเริ่มจรดปากกา ทุกอย่างก็พรั่งพรูออกมาอย่างอัศจรรย์!
‘ถึง คุณจรวย
สวัสดีครับคุณจรวย กระผมคือนายจิตริน ทองคำดี ลูกชายของคุณเอง อย่าเพิ่งขยำทิ้งคิดว่าเป็นการแกล้งเล่นเลยนะครับ เพราะผมจริงจังมาก และเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ คือความจริงจังที่สุดในชีวิตเท่าที่ผมจะทำได้แล้ว คุณจรวยผู้เคารพรักครับ ผมสลับวิญญาณกับจิระ คนที่ชนผมครับแม่! คนที่วิ่งไปหาแม่ที่ห้องไอซียู คนนั้นคือผม ลูกชายตัวจริงเสียงจริงไงครับแม่! ผมพยายามจะบอกแต่เข้าใกล้แม่ไม่ได้เลย ผมแค่ต้องการบอกเรื่องนี้ ให้แม่สบายใจ และอย่าเสียน้ำตาให้ผมอีกเลยครับ เพราะลูกชายแม่ยังปกติสุขดี แม้จะอยู่ในร่างคนอื่นก็ตาม แต่ แต่ แต่ ผมไม่ได้กล่าวอ้างเฉยๆ ผมยังมีหลักฐานด้วย! แม่ครับ ตอนผมหกขวบ ผมแอบฉี่ใส่ถั่วงอกที่พ่อปลูก โดนพ่อตีก้นลาย จนหนีไปร้องไห้บนหลังคาบ้าน แม่จำได้มั้ยครับ นั่นเป็นการค้นพบพรสวรรค์ในการปีนป่ายของผม! ขนาดแม่ยังชมว่าผมเหมือนลิงเลย! ผมดีใจมาก นับจากนั้นก็พยายามพัฒนาทักษะ จนเติบโตมาเป็นสตั้นท์แมนที่ร่างกายยืดหยุ่นแข็งแรงดีไงครับแม่! ผมรู้นะ ว่าความจริงแม่ไม่ชอบก้ามปูของผม แม่พยายามบอกให้ผมเลิกบ้าออกกำลังกายกับพี่โสภี เลิกกินโปรตีนได้แล้ว แต่แม่ไม่รู้อะไร! ว่าลูกแม่คนนี้ที่ไม่เคยมีแฟนมาตลอด 24 ปี มีหญิงมาชมเพราะก้ามปูๆ นี้ด้วยนะแม่! โห ผมไม่อยากจะโม้ ที่ฟิตเนสประจำของผมกับพี่โสภีน่ะมีผู้หญิงมาติดผมด้วย เธอชื่อเชอรี่ น่ารักมากๆ ครับ ผมเกือบจะตอบตกลงคบกับเธอแล้ว ถ้าไม่ติดว่าพี่โสภีสะกิดว่าชื่อเดิมเธอคือสมชัย อา...ไม่น่าเลย ผมตั้งใจจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่บอกครอบครัวแล้วแท้ๆ แต่แม่ลองถามพี่โสภีได้! ว่าเป็นเรื่องจริงรึเปล่า! จริงสิ แม่ไปหาไอ้ส้มบ้างมั้ย ผมกลัวมันจำกลิ่นวิญญาณของผมไม่ได้ ถ้าแม่มีเวลาก็ไปหามันหน่อยนะ ไม่ต้องห่วงร่างของผมหรอก ไม่รู้ว่าคุณจิระตัวจริงนอนไม่ได้สติอยู่ในนั้น หรือว่าเป็นร่างกลวงเปล่าของผมกันแน่! ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่าผมจะต้องมาเผชิญกับเรื่องราวแฟนตาซีแบบนี้ เขียนแล้วก็นึกขึ้นมาได้ ค่ารักษาเสี่ยจะเป็นคนช่วยออกให้ทั้งหมด ฉะนั้นแม่ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินหรอกนะ เสี่ยน่ะเห็นแบบนั้นแต่ใจดี เขาให้ผมรับปากว่าจะต้องดูแลรักษาร่างกายนี้จนกว่าจะได้กลับร่างเดิม ระหว่างนั้นเขาก็จะดูแลรักษาร่างกายผมเป็นการตอบแทน ไม่อยากจะโม้ เสี่ยเป็นคนแปลกมากเลยครับแม่ ชอบพูดแบบไม่มองหน้าคน ไม่รู้ว่าเป็นตะคริวที่คอรึเปล่า แถมยั...แย่ล่ะ! กระดาษหมดแล้ว ทำไงดี! แม่ครับ กระดาษผมหมดแล้ว กระดาษหมดแล้ว อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ผมอยู่ร้านพี่สมพงศ์นะ มาหาผมนะแม่ กระดาษหมดแล้ว!’
ผมนั่งพับกระดาษใส่ซองจดหมายด้วยความเสียใจที่ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกทั้งหมดลงไปได้ หวังว่าแม่อ่านแล้วเชื่อนะว่าผมคือจิตริน แต่อย่างน้อย ด้วยลายมือที่เป็นผมคนเดิม ไก่เขี่ยไม่มีใครเหมือน ผมเชื่อว่าแม่จะทนอ่านจนจบโดยไม่เผลอฉีกทิ้งซะก่อนตั้งแต่ประโยคแรก
จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วผมก็นอนไม่หลับ เลยตัดสินใจสวมเสื้อฮู้ดแขนสั้น ก้มหน้าก้มตาเดินลงจากห้องพักขึ้นรถเมล์ไปแถวบ้านตัวเองตอนตีสาม บ้าน...ที่เป็นตึกแถวเรียงเป็นตับในย่านชุมชนแออัด กำแพงมีรอยแตกเก่าโทรมเพราะเป็นมรดกตกทอดมาตั้งแต่รุ่นปู่ทวด ขนาดเท่าห้องเดียว สูงสามชั้น เลยอยู่กันสี่คนได้สบายๆ
“เฮ้อ...”
ผมถอนหายใจ ก่อนจะหย่อนกระดาษลงในกล่องจดหมายแล้วรีบขึ้นรถเมล์กลับเพราะผิวจิระช่างบอบบาง โดนยุงกัดนิดหน่อยก็เป็นรอยแดงแล้ว เกิดเสี่ยรู้เข้ามีหวังผมโดนด่าเช็ด เพราะผิวขาวๆ นี่เป็นรอยนิดหน่อยก็เห่อแดงน่ากลัว
ก่อนไปไม่วายหันมองบ้านแสนรักอีกครั้ง เว้าวอนจากเบื้องลึกในจิตใจ
แม่...เชื่อผมนะแม่
ผมจิตรินไง ลูกแม่จรวยน่ะ!!
----------------
แล้วคิดว่าคุณแม่จะจำได้มั้ยคะ เอกลักษณ์ชัดขนาดโดนเสี่ยไล่ลงจากรถมาแล้วอย่างนี้ 555
ขอย้ำว่าเรื่องนี้ใสๆ ไม่มาม่าค่ะ หนูจินำเองแบบมึนอึนแบบนี้ ไม่รู้จะไปเอามาม่ามากจากไหน 5555
สงสารเสีย ป่านนี้คงฝันร้ายถึงภาพชายก้ามปูแล้ว (https://www.facebook.com/MajaYnaja)
ปล.จิตริน อ่านว่า จิต-ตริน ค่ะ เลยโดนเรียกจิตๆ แต่เจ้าตัวปรารถนาให้เรียกจิมากกว่า
-
:m20:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พออ่านจบตอน ก็อยากได้ตอนต่อไปทันทีเลยค่ะ
ชอบนิสัยจิมากกกกกกกกกก
-
จิฮามากค่ะ อ่านไปขำไป :hao6:
-
เวิ่นว้ากระดาษจะหมดไปหลายบรรทัดนะจิ๊ต ฮาไปไหน
-
ฮาไปไหนไอจิ ไม่เรียกนงเรียกน้องแล้ว :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้ยยย ชอบอ่ะ เรื่องนี้ชอบอ่ะ น่ารักกกกก
-
แล้ววิญญาณของจิตัวจริงไปไหนนี่
-
o13 o13 o13 :pig4: :pig4: :pig4:
-
มองโลกแง่ดีจัง น้องจิ
-
ขำ ตลกอ่ะโอ๊ยยยชอบนิสัยแบบนี้
-
ต๊องได้ใจ
นั่งตักงี้ นั่งพื่นงี้ นิสัยนี้ เสี่ยติดใจขึ้นมาทำไงล่ะ
-
ไม่ใช่แนวดราม่า แต่สายฮาแท้ๆ :m20:
หวั่นใจนิดหน่อย ไม่อยากเดาตอนจบเลย
ชอบจิตตรินในร่างจิระมากๆ อ่ะ ไม่อยากให้กลับร่าง
แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นก็แอบสงสารจิระอยู่เหมือนกัน :mew2:
-
ขนาดกระดาษหมดยังอ๊ากกกว้ากกกกได้อีกหลายบรรทัด 555 กระดาษนะไม่ใช่เหรียญหยอดตู้โทรศัพท์
-
:katai2-1: :katai2-1:จิระน่ารักจังเลยยยยยย เอ๊ะจิตรินนี่หว่า
-
อยากอ่านโหมดเสี่ยบ้างจ้งค่ะว่าคิดไงตอนนี้ :mew1: :mew1: :mew1:
-
เกลียดจดหมายยย 555555555555555555
-
ที่กระดาษหมดหน่ะ... เพราะว่าย่อหน้านี้เลย...
"แย่ล่ะ! กระดาษหมดแล้ว ทำไงดี! แม่ครับ กระดาษผมหมดแล้ว กระดาษหมดแล้ว อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ผมอยู่ร้านพี่สมพงศ์นะ มาหาผมนะแม่ กระดาษหมดแล้ว"
ขำแบบ ขำสุด
-
5555555 โอ้ยขำ ขุ่นแม่จรวยคะ เชื่อเถอะค่ะว่าลูกขุ่นแม่ ลักษณะนี้แล้วน่าจะมีคนเดียวในโลกนะคะ แต่ละวีรกรรม555555 :m20: :jul3: :m20:
-
:laugh: หนูจิมีเอกลักษณ์ของตัวเองมากอ่านทีไรขำบวกมึนทุกที
-
เขียนยาวมากจิ ยาวจนตอนแรกท้อจะอ่าน ปรากฏอ่านจบไวมาก แถมขำไม่หยุด เพลินจริงๆ 5555555
-
ตอนที่ 4 : ถูกแทะเล็มไปตามระเบียบ
นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงผมก็ต้องตื่นนอนเพราะนาฬิกาปลุกดังตอนตีห้า
ผมขยี้ตางัวเงีย รู้สึกปวดหัวจนต้องหายาหม่องมาทา สงสัยร่างกายนี้จะไม่ชินกับการตื่นเช้า แต่ในเมื่อฝืนตื่นมาแล้วก็ต้องทำภารกิจให้สำเร็จลุล่วง! ผมเปลี่ยนเสื้อโดยไม่อาบน้ำเพื่อขึ้นรถเมล์ไปวิ่งจ๊อกกิ้งที่สวนสาธารณะใกล้ๆ เคยมาสมัยตอนทำงานกับพี่สมพงศ์ บรรยากาศช่วงเช้านั้นคึกคัก เต็มไปด้วยคนรักสุขภาพที่มาปั่นจักรยานบ้าง มาเดินเล่นแกว่งแขนบ้าง ผมสวมฮู้ดตัวเดิมกับเมื่อคืน พ่วงแว่นกันแดดที่ขอยืมมาจากต้นหอม ปกปิดหน้าตาตัวเองเพื่อไม่ให้เกิดปัญหา แม้ว่ากางเกงขาสั้นออกจะล่อแหลมไปสักหน่อย ทำให้ใครต่อใครมองตามน่องขาขาวน่าลูบของจิระกันทั้งหญิงและชาย
วิ่งแค่สิบห้านาทีผมก็เหนื่อยหอบจนต้องหาที่นั่งพัก ไม่ไหวๆ ทำไมถึงได้อ่อนแอขนาดนี้เนี่ยนายจิระ!
“นี่ครับ”
“ขอบคุณครับ” ผมรับขวดน้ำปริศนาที่ยื่นส่งมาจากด้านข้างขึ้นเปิดดื่มทันทีเพราะกำลังกระหาย รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นรัวเร็วผิดปกติ ก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจออกมาเบาๆ จากคนข้างกาย
“อย่ารับของจากคนแปลกหน้าสิครับคุณจิ ถ้าใส่ยานอนหลับไว้จะทำยังไง”
“อ้าว คุณสัน!” ผมยิ้มร่าทักทายคุณเลขาที่แม้จะเช้าตรู่ก็ยังสวมเสื้อสูทเข้ากับแว่นกรอบเหลี่ยมอย่างไม่ควรปรากฏตัวที่สวนสาธารณะ ผมชะโงกหน้ามองหาบอดี้การ์ดอีกสองคน แต่ไม่เห็นใครนอกจากคุณคมสันที่ทิ้งตัวนั่งข้างๆ พร้อมถุงกระดาษหนึ่งใบ “อะไรครับเนี่ย”
“กางเกงกับเสื้อวอร์มแบบแขนยาวขายาวครับ” คุณสันตอบพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าให้ผมเช็ดเหงื่อ...เวรล่ะ ผืนเมื่อวานที่ให้ผมซับเลือดยังไม่ซักคืนเลย! “ผมเห็นด้วยที่คุณมาออกกำลังกาย แต่การดูแลรักษาร่างกายของจิระ รวมถึงการแต่งกายที่เหมาะสมด้วย ตอนนี้คุณไม่ใช่จิตรินคนเดิมแล้ว รบกวนแต่งตัวให้มิดชิดกว่านี้ด้วยเถอะครับ ถ้าไม่ติดว่ามีคนคอยกัน ป่านนี้คงถูกจีบแล้ว”
คนคอยกัน?
ผมพยายามชะโงกหน้ามองหาอีกครั้ง ก่อนจะเห็นเงาดำๆ สองร่างยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
“แบบนี้มันอับนี่ครับ” ผมตอบหลังเปิดถุงกระดาษดู
“นี่เป็นผ้าที่ช่วยซับเหงื่อและระบายความร้อนได้ดี เพื่อสวัสดิภาพของร่างกายจิระ คุณควรจะทำตามที่ผมแนะนำก่อนที่เรื่องนี้จะถึงหูเสี่ยนะครับ เสี่ยน่ะเป็นคนหวงของ ต่อให้ถูกมองอย่างแทะโลมก็ไม่ชอบครับ”
ผมพยักหน้าหงึกหงักอย่างยอมรับแต่โดยดีเพราะไม่อยากมีปัญหา
“แล้วคุณสันรู้ได้ยังไงว่าผมมาออกกำลังกายที่นี่”
“เสี่ยให้คนจับตามองคุณตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงครับ” คุณสันตอบก่อนจะรีบหันหน้าหนี เพราะผมเล่นถลกกางเกงบอลที่ใส่อยู่ลงมาแล้วสวมกางเกงวอร์มแทนที่อย่างรวดเร็ว กางเกงในก็ใส่อยู่แล้วจะอายอะไร
“ใส่สบายจริงๆ ด้วย ว่าแต่ผมต้องจ่ายเงินคืนเสี่ยมั้ยเนี่ย” ผมถามขณะเปลี่ยนเสื้อตัวนอก
“ถ้าเป็นการอำนวยความสะดวกต่อการป้องกันดูแลร่างกายจิระก็ไม่ต้องคืนหรอกครับ เสี่ยยินดีจ่ายอยู่แล้ว”
“เสี่ยคงจะรักจิระน่าดู”
“เรื่องนั้น...” คุณสันหลบตาพลางใช้ความเงียบเป็นคำตอบ บรรยากาศกระอักกระอ่วนชอบกล ผมที่ไม่ชอบเรื่องปวดหัวเลยยันตัวลุกขึ้น ไม่ลืมดึงแขนคุณสันให้ตามมาด้วย
“วิ่งเป็นเพื่อนผมมั้ย”
“ผมต้องกลับแล้ว ขอตัวครับ”
“อ้าว คุณสัน เฮ้!” ผมรั้งคุณเลขาไม่สำเร็จเพราะพอพูดจบคุณสันก็รีบชิ่งหนีทันทีเหมือนกลัวจะหลุดปากอะไรออกมาอย่างนั้นล่ะ ผมเกาหัวงงๆ ก่อนจะสังเกตว่าเงาดำๆ สองร่างนั้นเหลือแค่ร่างเดียวยืนหลบอย่างแนบเนียนอยู่หลังต้นไม้ น่าจะเป็นคนที่เสี่ยสั่งให้มาจับตาดูผม...ไม่สิ จับตามองร่างกายของจิระว่ายังปลอดภัยดีรึเปล่า
“สวัสดีครับ” ผมเดินเข้าไปทักทายทั้งรอยยิ้ม “ฝากถือถุงหน่อยได้มั้ย ผมจะไปวิ่งต่ออีกสักรอบ”
“เอ่อ...ได้สิ” บอดี้การ์ดคนนี้ไม่ได้สวมเสื้อสูท แต่เป็นชุดไปรเวทสบายๆ อย่างเสื้อยืดกางเกงสเลค น่าจะเพื่อความกลมกลืนไม่ให้เป็นจุดเด่น แต่ด้วยหน้าตาน่ากลัวที่มีรอยบากยาวข้างขมับ และร่างกายบึกบึนชนิดเสื้อฟิตเห็นกล้ามเป็นมัดๆ ก็เลยทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้นัก
ผมมองกล้ามแน่นๆ แล้วอาลัยอาวรณ์ถึงร่างเดิมของตัวเองเหลือเกิน
มีกำลังใจฮึดสู้ฝืนสังขารวิ่งวนรอบสวนได้อีกแค่รอบครึ่ง ผมก็นอนหอบแฮกกับพื้นหญ้าอย่างหมดสภาพ คนที่เสี่ยให้มามองก็แค่มองจริงๆ ทำให้ผมไม่ค่อยอึดอัดเท่าไหร่ หลังพักเหนื่อยและคนเริ่มน้อยลง ผมก็ไปขอถุงคืนแล้วนั่งรถเมล์กลับหอ แน่นอนว่าคุณคนนั้นก็ตามมาด้วย
ระหว่างทางผมแวะกินโจ๊กที่หน้าปากซอย พ่วงน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋อีกสิบตัว ระหว่างรออาแปะมาเสิร์ฟก็ตัดสินใจโบกไม้โบกมือ ป้องปากตะโกนเรียกร่างที่ยืนเนียนอยู่หลังเสาไฟฟ้า
“นี่คุณน่ะ”
ไม่หันแฮะ
“คุณที่ตัวใหญ่ๆ หลังเสาไฟฟ้าน่ะครับ คุณคนนั้นน่ะ!!”
ได้ผล ทุกสายตาหันไปมองตามที่ผมเรียกทันที ในเมื่อซ่อนตัวไม่รอดแถมยังโดนจ้องสงสัย บอดี้การ์ดจำเป็นของผมที่โดนโบกเรียกอยู่ไกลๆ ก็เลยยอมเดินข้ามถนนมาทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามกับผมแต่โดยดีด้วยสีหน้ามึนตึงไม่พอใจ
“มีอะไร”
“คุณไม่หิวเหรอ มากินด้วยกันสิ”
“ไม่ต้อ...”
“ผมสั่งเผื่อให้แล้วจะปฏิเสธทำไมเล่า เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาผมแบกคุณไม่ไหวหรอกนะ ร่างจิระผอมบางขนาดนี้แค่ยกของยังไม่รู้จะไหวรึเปล่าเลย ว่าแต่คุณกินขิงได้รึเปล่า ผมสั่งโจ๊กพิเศษใส่ตับใส่ขิงไปเยอะมาก คุณต้องกินนะ มันดีกับสุขภาพมากๆ เลย อ้อ แต่น้ำเต้าหู้ของผมน่ะห้ามเชียว เอางี้แล้วกัน ผมแบ่งปาท่องโก๋ให้สองตัว ฉีกกินกับโจ๊กแล้วอร่อยเหาะสุดๆ ไม่เชื่อก็ลองดูสิ แต่ให้แค่สองตัวเท่านั้นนะ ห้ามแย่งส่วนของผมเด็ดขาดเลย โอ๊ะ พูดถึงก็มาพอดี ว่าแต่เมื่อกี้พูดว่าไม่อะไรรึเปล่า ถ้าไม่กินก็ไม่ทันแล้วนะ โจ๊กมาเสิร์ฟแล้ว อาแปะไม่รับคืนด้วย กินๆ ไปเถอะ มื้อนี้ผมเลี้ยง!”
คุณบอดี้การ์ดมองหน้าผม มองโจ๊ก มองปาท่องโก๋สองตัวที่แบ่งให้ แล้วตัดสินใจปิดปากที่กำลังจะแย้งแต่โดยดี
“คุณชื่ออะไร”
“...”
คุณพี่หน้าบากก้มหน้าก้มตาตักโจ๊กอย่างเอาเป็นเอาตาย เพียงพริบตาก็เหลือแค่ครึ่งชาม
“ต้องตามเฝ้าผมอีกตั้งนานจะไม่บอกชื่อหน่อยเหรอ ผมชื่อจินะ แต่ไม่ใช่จิระ ผมชื่อจิตรินต่างหาก คุณเองก็มากับเสี่ย คงรู้เรื่องผมแล้วใช่มั้ย เฮ้อ ไม่อยากจะโม้เลยว่าแต่ก่อนผมก็มีกล้ามเป็นมัดๆ แบบคุณเนี่ยล่ะ แถมยังหล่อระเบิดอย่างนี้เลย!”
“...”
ไม่หือไม่อือและไม่ตอบ คุณพี่หน้าบากตักโจ๊กคำสุดท้าย ยัดปาท่องโก๋สองตัวเข้าปากในครั้งเดียว ก่อนจะเดินลุกออกจากที่นั่งไปยืนพิงเสาไฟฟ้าของอีกฝากถนนเช่นเดิม
ผมสลดนิดหน่อยเพราะตีสนิทไม่สำเร็จ ก่อนจะกินโจ๊กในส่วนของตัวเองบ้าง จากนั้นจึงเดินกลับหอ โดยมีเงาร่างของพี่หน้าบากตามติดทุกตรอกซอกซอย ในมือมีถุงโจ๊กอีกสี่ถุง ซื้อมาฝากพวกต้นหอมกับไข่เจียว อย่าประหลาดใจทำไมผมถึงขยันเปย์จัง ก็เงินติดตัวของจิระน่ะมีตั้งห้าพัน ผมใช้จ่ายได้สบายตลอดทั้งเดือนนั่นแหละ
“ไข่เจียว! ต้นหอม!” ผมเคาะประตูห้องของพวกเขา รออยู่นานกว่าจะมีคนมาเปิด เป็นไข่เจียวในสภาพสลึมสลือ แต่พอเห็นผมก็ตาเบิกกว้างตื่นตะลึง รีบผละถอยจนสะดุดขาตัวเองล้มก้นจ้ำเบ้า
ผมหลุดขำ ยื่นมือไปช่วยพยุง แต่โดนไข่เจียวปัดมือทิ้ง เสียงดังสนั่นจนร่างของคุณพี่บอดี้การ์ดพุ่งแหวกอากาศเข้ามาประชิดตัว รีบยกมือผมขึ้นพิจารณาความเสียหายทางร่างกายทันที
“แค่รอยแดงครับคุณๆ ทั้งหลาย ไม่ต้องตกใจ” ผมรีบปลอบพี่หน้าบาก ขณะเดียวกันก็หันไปยิ้มปลอบไข่เจียวที่ลนลานแตกตื่นกว่าเดิมเมื่อเห็นชายปริศนาร่างโตโผล่ออกมาจากความว่างเปล่า “ผมซื้อโจ๊กมาฝากนะ ถือเป็นการไถ่โทษที่ทำให้ต้องนอนรวมกันสี่คน เอ่อ...งั้นก็นอนต่อให้สบายล่ะ ไม่ต้องคิดมากหรอก”
ผมวางถุงโจ๊กข้างๆ ไข่เจียวที่ต้องจ้องบอดี้การ์ดจำเป็นของผมไม่กะพริบเหมือนกลัวโดนฆ่าตายแล้วรีบลากแขนออกมาแล้วรีบปิดประตูก่อนจะมีเรื่องกัน ไม่รู้ว่าเสี่ยออกคำสั่งอะไรไปบ้าง คงไม่ใช่ให้ตามกระทืบคนทุกคนที่ทำให้จิระบาดเจ็บหรอกนะ
ไอ้ร่างกายนี้ก็เหลือเกินจริงๆ โดนปัดมือแค่นี้ต้องขึ้นรอยนิ้วสยดสยอง ผมซ่อนมือไว้ในกระเป๋ากางเกง เงยมองขึ้นมาอีกทีคุณพี่หน้าบากก็จรลีหนีหาย ไปยืนหลบอยู่ตรงแถวบันไดหนีไฟซะแทน
ผมไหวไหล่อย่างไม่คิดมากก่อนจะเข้าห้องไปอาบน้ำจัดการตัวเองพร้อมสำรวจร่างกายไปด้วย พบว่านอกจากรอยแดงที่เริ่มจางตรงหลังมือแล้ว ท้องแขนของจิระยังมีรอยยุงกัดอีกสามจุด เป็นตุ่มคันขึ้นมาเลยทีเดียว ดีนะที่เมื่อเช้าเปลี่ยนไปใส่เสื้อฮู้ดแขนยาว ไม่อย่างนั้นคุณบอกี้การ์ดคงฟ้องเสี่ยไปแล้ว
ส่วนแผลตรงนิ้วเลือดหยุดไหลตั้งแต่เมื่อคืน เหลือแค่รอยบาดจางๆ ที่ไม่นานคงสมานตัวกันด้วยดีไม่ทิ้งรอยแผลเป็นให้บาดอกบาดใจแต่อย่างใด ผมถอนหายใจเฮือก อดคิดไม่ได้ว่านี่ร่างกายผู้ชาย หรือแก้วใสแสนเปราะบางกันแน่วะเนี่ย
สงสัยแค่วิ่งตอนเช้าจะไม่พอซะแล้ว ผมเดินออกจากห้องน้ำแล้ววิกพื้นเสริมสร้างกำลังแขน หัวยังปวดตุบๆ อย่างน่าประหลาด เพราะอาการเมาค้างน่าจะหมดไปนานแล้ว แต่ผมก็ยังฝืนต่อแบบค่อยเป็นค่อยไป พอเหนื่อยก็พักดื่มน้ำแล้วใช้ขวดลิตรยกเป็นดัมเบลแทนชั่วคราว สลับทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ แขนก็เริ่มสั่น หูอื้อตาลาย มารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนนอนหมอบกระแตกับพื้น สลืมสลือฟื้นขึ้นมา
เดี๋ยวนะ...ผมเป็นลม!?
“...”
พูดอะไรไม่ออก และห้ามบอกใครเด็ดขาดโดยเฉพาะคุณพี่หน้าบาก ผมรีบนั่งตากพัดลมพลางดื่มน้ำจนหมดขวด สมองตื้อไปหมดเพราะไม่รู้ว่าจะฝึกฝนร่างกายนี้ให้แข็งแรงขึ้นยังไงโดยไม่หักโหม แต่พอลุกขึ้นก็รู้สึกวูบไปอีกครั้ง คราวนี้มาพร้อมอาการพะอืดพะอมอยากอาเจียน ปวดหัวหนักจนต้องเอามือกดขมับ ผมพยายามพาร่างตัวเองไปห้องน้ำ อ้วกโจ๊กเมื่อเช้าออกมาหมดไส้
จิระป่วย? ป่วยเป็นอะไร?
ผมเกาะขอบชักโครกอย่างงุนงงสุดขีด รู้สึกถึงเหงื่อที่ไหลซึมผิดปกติ ลมหายใจติดขัด ลำคอแห้งผาก สุดท้ายเลยต้องใช้ตัวช่วย ตะโกนออกมาสุดเสียงเพื่อเรียกหานินจาประจำตัว
“ช่วยจิระด้วยคร้าบ!”
ประตูถูกกระแทกดังโครมทันทีที่สิ้นเสียง ผมนอนหอบอยู่ในห้องน้ำ รู้สึกวิงเวียนตลอดเวลาและคล้ายจะเห็นภาพซ้อน หัวใจเต้นแรงเร็วอย่างน่ากลัวว่าจะวายเอาได้ คุณบอดี้การ์ดที่พังประตูเข้ามาสำเร็จมองผมอย่างสงบเกินคาด ก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรหาเสี่ย...
“พาผมไปโรงพยาบาลก่อนเซ่!”
สภาพย่ำแย่ขนาดนี้ยังจะรายงานเสี่ยอีก ผมพยายามถลึงตาใส่อย่างหงุดหงิด อารมณ์แปรปรวนอย่างบอกไม่ถูก ก่อนร่างกายปวกเปียกนี้จะถูกคุณพี่หน้าบากอุ้มขึ้น พอเดินลงมาก็มีรถสีดำสนิทจอดรอ ในรถคือคุณสันที่เผยสีหน้าเป็นกังวล เขารับร่างอ่อนแรงของจิระให้นอนซบกับตัก ขณะที่คุณพี่หน้าบากขึ้นไปนั่งข้างคนขับ
พลันรถพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว
ผมนอนตัวสั่น คลับคล้ายว่าไข้จะขึ้น รู้สึกหวาดกลัวหวาดระแวงไปหมดจนเผลอสอดส่ายตาลอกแลก จับมือคุณสันแน่น เกร็งแขนจนเส้นเลือดปูด
“ระ...โรงพยาบาล”
“ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอกครับ” คุณสันพูดปลอบ “ไม่ต้องกังวล นี่เป็นอาการปกติของคุณจิระ”
“จิระป่วยเป็นอะไร” ผมถามเสียงเครือ จนกระทั่งตอนนี้หัวใจก็ยังเต้นเร็ว เหงื่อแตกเต็มตัวไปหมดจนเสื้อแนบหลัง
“...เขาไม่ได้ป่วยหรอกครับ” คุณสันเอ่ยด้วยสีหน้าลำบากใจ “แต่เขาติดยา”
ในที่สุดผมก็รู้สาเหตุว่าทำไมร่างกายของจิระถึงได้อ่อนแออย่างกับเครื่องแก้ว ปวดหัวตลอดเวลาจนน่าหงุดหงิด ไม่มีกำลังวังชาแถมยังผอมบางจนเกินไป
ที่แท้เขาก็ติดยา!
ผมถูกพามาที่คฤหาสน์หลังหนึ่ง ไม่ทันเห็นหรอกว่าเป็นยังไงเพราะร่างถูกอุ้มออกจากรถพาไปนอนหอบอยู่ในห้องนอน ผมถูกหมอจับฉีดยาโดยไม่รู้ว่าคืออะไร มารู้ตัวอีกทีอาการสั่นเกร็งไปทั้งตัวก็เริ่มลดเลือนลง หัวใจเองก็เริ่มเต้นเป็นปกติ แถมยังรู้สึกตัวลอยๆ เบาๆ ชวนเคลิ้มชอบกล
“คุณจิระติดยาเสพติดครับ แถมยังเสพต่อเนื่องเป็นปี เขาพยายามเลิกมาสองครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามที่เขาทำไม่สำเร็จ ทำให้ผลกระทบค่อนข้างหนัก มักจะเกิดอาการลงแดงอย่างนี้ทุกสองถึงสามวัน”
มิน่าล่ะคุณพี่บอดี้การ์ดถึงไม่ค่อยแปลกใจเมื่อเห็นผมนอนพะงาบเกาะขอบชักโครก
“แล้ว...”
“เมื่อครู่เป็นคุณหมอผู้เชี่ยวชาญที่เราเรียกตัวมาโดยเฉพาะ เขาฉีดยากล่อมประสาทและสารเสพติดในระดับที่น้อยลงเพื่อไม่ให้ร่างกายต่อต้านเกินไป ร่างกายของคุณจิระ...เกินคำว่าจะใช้วิธีหักดิบแล้วล่ะครับ เอาเป็นว่า ทุกครั้งที่อาการกำเริบจนทนไม่ไหวคุณต้องแจ้งผมหรือเบิ้มทันที”
เบิ้ม? ในที่สุดผมก็รู้ชื่อของนินจาประจำตัวแล้ว
“คุณจิระมักแอบเสพยาเมื่ออยู่คนเดียว ทำให้การรักษาไม่เคยลุล่วงไปถึงขั้นตอนสุดท้าย แต่ผมเชื่อว่าคุณจะทำได้ อย่างน้อย คุณก็ไม่เคยรู้ว่าการติดยาเป็นยังไง ต่อให้ร่างกายต่อต้านต้องการขนาดไหน คุณก็จะไม่หันหน้าเข้าหายาพวกนั้น” คุณสันบีบมือผมให้กำลังใจ “พักผ่อนสักหน่อยเถอะครับ ถ้าตื่นมาอีกครั้งผมจะให้คนพาไปส่ง”
ผมหลับตาลงอย่างว่าง่ายเพราะรู้สึกอ่อนเพลียเหลือเกิน
แอบคิดในใจว่าจะปฏิรูปร่างกายนี้ให้แข็งแรงถึกทึนให้ได้เลยคอยดูสิ!!
ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน เพราะเมื่อรู้สึกตัวตื่นอีกครั้งข้างกายผมกลับไม่ใช่คุณสัน
แต่เป็นเสี่ย
เสี่ยนั่งเอนหลังกับเก้าอี้นวมแสนสบาย ในมือถือหนังสือนิยายหวานแหววเล่มหนึ่ง บนดั้งมีแว่นไร้กรอบประดับ ราวกับภาพวาดของสุภาพบุรุษชายชาตรี ผู้มีจิตใจอันอ่อนโยนและนุ่มละมุนปานสายน้ำเย็นฉ่ำ รักการอ่านและหลงใหลในนิยายรักคลาสสิก วงเล็บ อีโรติก
ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงกับสถานการณ์ที่เสี่ยกำลังดื่มด่ำกับนิยายปกรูปชายหญิงกอดจูบอย่างโจ่งครึ่มดี เกรงว่าหากเอ่ยทักจะทำให้เขาเสียสมาธิ แต่ถ้าไม่พูดอะไรเลยก็กลัวว่าจะเสียมารยาท
“ตื่นแล้วหรือ”
“เฮ้ย! เสี่ยรู้ได้ไง” ผมที่กำลังครุ่นคิดสมองแทบระเบิดสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสี่ยเอ่ยทักโดยไม่ละสายตาไปจากหน้ากระดาษที่พลิกเปิดเบาๆ ด้วยท่วงท่าสง่างามปานคุณชายสูงศักดิ์
“อธิบายที่มาของตุ่มสามตุ่มบนแขนขวาของจิระมาซิ”
“ยุงกัดครับเสี่ย” ผมเอ่ยเสียงอ่อน อ่อนอกอ่อนใจกับการปกป้องร่างกายนี้จนเกินไป
“ข้อตกลงของเราคืออะไร ต้องให้ฉันทวนซ้ำมั้ย” เสี่ยยังคงคอนเซปพูดโดยไม่ดูหน้าคู่สนทนา ไม่รู้ว่าเขาอ่านหนังสือรู้เรื่องรึเปล่า เล่นพลิกหน้าเปิดเอาๆ ระหว่างหาเรื่องผมอยู่เนี่ย
“ไม่ต้องครับเสี่ย ยุงกัดแค่นี้เอง...ถ้าผมไม่ไปเกามันก็ไม่เป็นแผลหรอก”
“เบิ้มรายงานฉันว่าเมื่อคืนเธอออกจากห้องตอนกลางคืน ถ้าไม่วิ่งโร่ไปอย่างนั้นคงไม่ถูกยุงกัด จะทำอะไรคิดให้มากหน่อยจิตริน ร่างกายนั้นถือเป็นของฉัน ไม่ใช่ของเธอ”
“ครับผม” ผมตอบรับพร้อมยกมือตะเบ๊ะตรงหางคิ้ว เรียกสายตาเสี่ยให้เหลือบมองขึ้นมาแวบนึง
“ไปได้แล้ว ฉันต้องการสมาธิอ่านหนังสือ”
“ครับผม!” ผมย้ำคำอีกครั้งขณะถดตัวลงจากเตียงโดยไม่วายมองเสี่ยเป็นระยะด้วยความสงสัยเป็นล้นพ้นว่าเขาลงทุนมานั่งอ่านหนังสือรอผมตื่นเพื่อพูดเตือนกับอีแค่ตุ่มสามตุ่มบนแขนเลยเหรอ เสี่ยไม่ไว้ใจผม หรือเสี่ยว่างงานมากกันแน่เนี่ย “เอ่อ...เสี่ย ผมมีข้อสงสัย”
ผมยกมือขออนุญาตถามอย่างสุภาพ
“ถ้ากำลังคิดเข้าข้างตัวเองว่าฉันมาเฝ้าเธอด้วยความเป็นห่วง ฉันบอกเลยว่าเข้าใจผิด แต่ที่นี่เป็นห้องนอนของฉัน ฉะนั้นคนที่ไม่ควรอยู่ในห้องนี้ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเธอต่างหาก”
...เสี่ยคิดไปถึงไหนครับเสี่ย ผมไม่ได้มีแม้แต่ความคิดชั่ววูบว่าเสี่ยมานั่งเฝ้าเพราะห่วง เสี่ยมโนเองล้วนๆ เลย
“คือผมอยากถามว่า...ถ้าเสี่ยถนอมร่างกายของจิระมาก แล้วไหงปล่อยให้เขาติดยาล่ะครับ” ผมทำเป็นไม่สนใจในประโยคเชิงขับไล่และแสนจะมั่นหน้า “ผมว่าถ้าเสี่ยเอาจริงก็น่าจะมีวิธีให้เลิกขาดนะ”
“ตราบใดที่เขายังทำหน้าที่เด็กเลี้ยงได้ดี เรื่องอื่นฉันไม่ยุ่ง”
“เสี่นตามใจจิระมากไปแล้ว”
“เธอคงเข้าใจผิด ระหว่างการตามใจ กับการไม่ใส่ใจ” เสี่ยปิดหนังสือในมือทั้งที่ยังอ่านไม่จบ แถมยังกดเบาๆ ตรงขมับคล้ายปวดหัว สงสัยเสี่ยจะเริ่มแก่ ใช้สายตามากเกินไปก็เป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะคุยกับผมจนเหนื่อยใจหรอก เชื่อสิ “ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”
เจอหน้าเสี่ยแต่ละครั้งไอ้จิตรินโดนไล่ตลอด เดี๋ยวก็ไล่ลงรถ เดี๋ยวก็หวิดจะโดนไล่ออกจากร้าน
ทั้งที่แต่ละครั้งเสี่ยเสนอตัวมาเองแท้ๆ
“เสี่ยไม่ได้รักจิระ?”
“แล้วทำไมต้องรัก” เสี่ยหันมาถามเสียงเคือง ดวงตาใต้กรอบแว่นใสแฝงแววเชือดเฉือนจนผมสะอึก พร้อมอาการเจ็บแปลบตรงหัวใจ...บ่งบอกว่าจริงๆ แล้วเจ้าของร่างนี้รู้สึกดีๆ กับคนตรงหน้าไม่มากก็น้อย
“ฉันไล่แต่ไม่ไป หวังอะไรอยู่รึเปล่าจิตริน”
...ต่อมความคิดเสี่ยนี่เหนือมาตรฐานคนทั่วไปจริงๆ อะไรจะเข้าข้างตัวเองขนาดนั้นวะครับเนี่ย!
“คือว่า...”
“จะใช้ปาก หรือใช้มือ”
ผมถึงกับเหวอเมื่อจู่ๆ เสี่ยก็วางหนังสือนิยายบนโต๊ะข้างเก้าอี้ ถอดแว่นออก แล้วค่อยๆ รูดซิปกางเกงลงมาด้วยท่วงท่าเหมือนเหนื่อยหน่ายใจเต็มทนทว่าดวงตาพราวระยับอย่างคาดหวังอะไรสักอย่าง
เอ่อ...ไอ้ที่เสี่ยพูดมาแต่ละอย่างนี่มันเป็นจิตใต้สำนึกเสี่ยทั้งนั้นนี่หว่า!!
ผมมองท่อนเนื้อคอพับคออ่อนตรงจุดสงวนอย่างไม่อายแล้วรู้สึกอยากจะเป็นลมไปอีกรอบ
“เสี่ยครับ ผมว่าเสี่ยเก็บ...”
“จะยืนตรงนั้นอีกนานมั้ย ในเมื่ออยู่ในร่างจิระก็ทำให้หน้าที่ให้เหมาะสมหน่อย ฉันไม่ได้เอาออกมาหลายวันแล้ว”
ไม่ได้เอาออกก็เรื่องของเสี่ยสิวะ*!*
“ฉันมีเด็กเลี้ยงแค่จิระคนเดียว”
ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า แต่ประโยคสุดท้ายของเสี่ยคล้ายจะ...อ้อน...อย่างไรชอบกล คิดไม่ถึงว่าคนอย่างเสี่ยจะรักเดียวใจเดียว มีเด็กเลี้ยงแค่จิระไว้ปลดปล่อย ให้อั้นก็ไม่ดีต่อสุขภาพซะด้วยสิ ผมลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็อดสงสารเสี่ยไม่ได้ เขาลงทุนรูดซิปลงขนาดนี้ ถ้าผมเดินออกไปดื้อๆ คงเสียหน้า ซึ่งอาจส่งผลให้ตามราวีหาเรื่องผมในภายหลัง
เอ่อ...กับอีแค่ใช้มือจะเสียหายอะไร คิดซะว่ามีเหมือนๆ กันไม่เห็นจะเดือดร้อนตรงไหน ไอ้เราก็ช่วยตัวเองออกบ่อย เคยแข่งชักว่าวกับพี่โสภีก็ทำมาแล้ว ตอนเด็กๆ สมัยเรียนลูกเสือ ยังเคยวัดความยาวกับเพื่อนอยู่เลย ยอมลูบๆ คลำๆ มอบความสุขให้คนมีอายุวัยเลขสาม ไม่น่าจะมีปัญหา
ตัดสินใจแล้วผมก็ยอมเดินไปนั่งคุกเข่ากับพื้นข้างหน้าเสี่ย ยื่นมือไปแตะท่อนลำที่นิ่งสงบนั้น...ก่อนจะรูดเค้นแบบส่งๆ พร้อมร้องเพลงในใจเป็นการประกอบจังหวะ
“หืม...” เสี่ยครางในลำคออย่างขัดใจ แถมยังจิกหัวผมเบาๆ จนสะดุ้ง ผมรีบปฏิบัติอย่างตั้งใจมากขึ้นเพราะกลัวจะโดนฆ่า แม้เสี่ยไม่กล้าทำร้ายร่างกายของจิระก็เถอะ
ทำไปทำมาก็ชักจะมัน เพราะก้อนเนื้อของเสี่ยค่อยๆ ชูคอแผ่แม่เบี้ย ขนาดใหญ่ยาวเหมือนอนาคอนด้า เล่นเอาลูกผู้ชายอิจฉาตาร้อน ถ้ามีเท่าเสี่ย ผมคงไม่โดนเพื่อนล้อหรอกว่าไอ้จิหนึ่งนิ้ว!
ไม่รู้ว่าเพราะความแค้นหรืออะไร ผมเลยลงน้ำหนักมือมากขึ้น แต่เสี่ยคล้ายจะชอบใจ ถึงได้แข็งสู้มือขนาดนี้ แถมยังเคลิ้มหนักถึงขนาดคว้าคอผมไปเงยรับจูบ เล่นเอาขวัญกระเจิง
จูบแรกของผม!!
“จิระ...”
น้ำเสียงคล้ายคิดถึงคะนึงหา ทำให้อารมณ์โกรธของผมสงบลงในพริบตา เสี่ยคงจะคิดถึงจิระมาก ยิ่งมาเป็นตัวเป็นตนนั่งรูดเสาอยู่ข้างหน้าขนาดนี้ก็ไม่แปลกหากจะเผลอไผล มาถึงขั้นนี้แล้วจะขัดใจเสี่ยก็กระไรอยู่ ผมเลยหลับหูหลับตายอมให้เสี่ยจูบพลางเร่งความเร็วมือ หวังจบสถานการณ์ล่อแหลมนี้ไวๆ
“จิระ...”
...เสี่ยส่งลิ้นเข้ามาด้วย!
ผมชักขยะแขยง ทำไมต้องทนจูบกับผู้ชายด้วยวะเนี่ย แต่เสี่ยจูบเก่งเป็นบ้า พอส่งลิ้นเข้ามาก็เกี่ยวกวัดซะจนผมกลายเป็นฝ่ายครางในลำคอแทนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ ใจน่ะไม่ยอมรับ แต่กายน่ะอย่างปลื้ม โดยเฉพาะร่างกายของจิระที่คล้ายจะตอบสนองเสี่ยอย่างดี แค่โดนจูบก็อ่อนระทวย ถูกดันจนนอนราบไปกับพื้นอย่างง่ายดาย
ภาพของเสี่ยที่ฉวยโอกาสขึ้นคร่อมโดยมีงูยักษ์ผงกหัวใส่นั้นทำเอาผมรีบเรียกสติ แต่ไม่ทันอ้าปากร้องห้ามก็ถูกฉกจูบอีกครั้ง คราวนี้ล่อซะตาพร่าเพราะเสี่ยไม่จูบเปล่าแต่ก้มเลียเบาๆ ที่หลังหูด้วย วินาทีนั้นร่างกายเหมือนถูกไฟช็อตอ่อนๆ ไม่อาจต้านทานโวยวายขัดขืนใดๆ ทั้งสิ้น
นี่มันจุดไวสัมผัสของจิระชัดๆ! เสี่ยเล่นไม่ซื่อนี่หว่า!!!
ผมหลุดคราง รู้สึกดีสุดยอดเมื่อเสี่ยเลียหลังหูอย่างเนิบช้าแต่ทรมานวิญญาณไอ้จิตรินสุดๆ และยิ่งบิดตัวด้วยความเสียวซ่านเมื่อถูกแตะยอดอก ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าจุกแบนๆ ของผู้ชายแค่ถูกถูนิดเสียดหน่อยก็แข็งสู้มือพอๆ กับงูยักษ์ของเสี่ยได้ ผมครวญครางจะเป็นจะตาย ถูกเล่นงานจุดอ่อนด้วยร่างกายที่ไม่ใช่ของตัวเองรัวๆ จนอยากร้องไห้
“จิระ...”
ผมไม่รู้ว่ากำลังทำสีหน้าแบบไหน แต่ด้วยหน้าตาของจิระ จะต้องยั่วสวาทขยี้ใจน่าดูสายตาของเสี่ยถึงได้ประกายวาววับอยากจะกลืนกินขนาดนั้น แล้วยังก้มกัดแถวไหปลาร้า เล่นเอาเจ็บจี๊ดจนต้องสงบสติยกใหญ่ เฮ้ๆ ใช้มือน่ะยังพอไหว แต่ให้เสียตัวกับคนที่เพิ่งเจอกันแค่สามครั้งน่ะขอทีเถอะ!
อะดรีนาลีนหลั่งกะทันหัน ผมช้อนมือใต้รักแร้ของเสี่ย ใช้เทคนิคจับงัดพ่วงทีเผลอ แม้เรี่ยวแรงน้อยกว่าแต่พลิกตัวขึ้นคร่อมทับด้านบนได้สบายๆ
“โทษนะเสี่ย ผมช่วยได้แค่นี้จริงๆ” ผมยกมือไหว้ขอโทษขอโพย ก่อนจะจัดการบรรเลงนิ้วมืออย่างสุดความสามารถเพื่อให้การคุกคามนี้ผ่านไปเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก็ร่างกายจิระมันไม่รักดี! ชักจะร้อนวูบวาบๆ ขึ้นมาซะแล้วน่ะสิ!
ยังดีที่เสี่ยไม่มือซน ปล่อยผมปลุกปั้นแท่งเนื้อเหมือนกำลังนวดไส้กรอกอีสาน หรือไม่ก็ยังทำอะไรไม่ถูก เพราะไอ้สีหน้านิ่งเฉย ชอบมองอากาศพูดกับลมนั้นออกอาการอึ้งตะลึง คล้ายอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็พูดไม่ออก ผมมุ่งมั่นตั้งใจมากเลยนะเนี่ย นี่ถ้าเสี่ยนอนคว่ำ ผมจะคิดซะว่ากำลังรีดนมวัว จังหวะสาวมือกับโยกตัวนี่ใช่เลย
สุดท้ายเสี่ยก็พ่นนมข้นออกมาทั้งที่ยังนอนหงายเป็นปลาตายอยู่อย่างนั้น
ผมใช้หลังมือปาดเหงื่อบนหน้าผาก รู้สึกหายใจโล่งคอขึ้นมาหน่อย ก่อนจะหันมายิ้มให้เสี่ย
“เอ่อ...”
พูดอะไรดีวะเนี่ย
ผมยิ้ม เสี่ยไม่ยิ้ม ผมยิ้ม ส่วนเสี่ยชักขมวดคิ้วขึ้นเรื่อยๆ
“ผมขอตัวไปล้างมือนะครับ!”
ไอ้จิตรินทนสายตาไม่ไหว เด้งตัวลุกขึ้นวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปล้างมือ เพราะกลัวว่าจิระน้อยที่คอพับคออ่อนไปแล้วจะมีอารมณ์ร่วมขึ้นมาอีกรอบ ก็ใครใช้ให้คนชอบเมินอย่างเสี่ย เวลาจ้องเขม็งใครขึ้นมาจะเชิญชวนเร่าร้อนขนลุกซู่สุดๆ
พอเดินออกมาก็รีบเว้นระยะห่างจากเสี่ยที่รู้ทุกจุดทุกมุมของร่างกายนี้เป็นอย่างดี ก่อนหน้านี้ยังรอดได้เพราะเล่นทีเผลอ แต่ถ้าเสี่ยตั้งหลักทันด้วยร่างกายอ่อนแอปวกเปียกยังกะเยลลี่บอกเลยว่ามีสิทธิ์โดนปู้ยี้ปู้ยำสูงมาก ใจดีนิดหน่อยก็เกือบจะโดนเสียบมั้ยล่ะเรา ผมลูบอก บอกกับตัวเองว่าอย่าใจอ่อนหลงกลอีก เพราะคนคนนี้ร้ายกว่าที่เห็น!
“ทำหน้าเหมือนไม่อยากแต่สุดท้ายก็ตั้งใจทำจนฉันเสร็จ ปากแข็งนะเรา”
เสี่ย...เสี่ยอย่าคิดว่าผมเป็นคนเริ่มจะได้มั้ย! คนที่มโนไกลแต่แรกน่ะมีแค่เสี่ยคนเดียวต่างหาก ผมไม่เกี่ยวด้วยเลย!!
ผมทำหน้าพูดไม่ออกบอกไม่ถูกใส่เสี่ยที่กลับไปนั่งอ่านหนังสือนิยายเหมือนเดิมด้วยท่วงท่าคุณชายราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะรักษาหน้าตัวเอง หรือเพราะหมดสิ้นอารมณ์พิศวาสกันแน่ แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน ไอ้จิตรินขอชิ่งหนีก่อนดีกว่า
อย่าคิดว่าจะมีครั้งต่อไปอีกเลย ผมไม่ใจอ่อนอีกแล้วเฟ้ย!
----------------
หื่นเริ่มมา...ตามประสามาจะกล่าวบทไปค่ะ เรื่องนี้ใสสุด แต่ก็มีหื่นบ้างประปรายไม่ทิ้งลาย หนูจิก็บรรยายซะเห็นภาพ ไอ้การรีดนมวัวเนี่ย 555
สำหรับที่อยากหวีด ไปนั่งคิดแทกมาทั้งคืนแล้วค่ะ สรุปที่ #ฝอยตกเสี่ย
ใช่ค่ะ เรื่องนี้ไม่มีการจีบกัน แต่หนูจิฝอยจนเสี่ยมึนจนตกได้เฉยเลย 5555
เพจนักเขียนที่ยังคงยืนยัน...สงสารเสี่ย (มาก) (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
555555 ว่าเสี่ยมึนแล้ว จิมึนกว่า
-
สนุกนะค๊ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
จิเอ้ย
-
กลัวมันจะออกมาเป็นจิxเสี่ยจริงๆค่ะ เพราะจิก็กล้ามปูตัวใหญ่ด้วย ไม่น่าจะยอมเสี่ย 55555555555
แต่ก็ไม่แน่อีก เสี่ยเชี่ยวชาญ ยังไงดีคะ -/////-
แต่พูดก็พูดเถอะ เสี่ยก็ขี้มโนเหมือนกันนะ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
เสี่ยสปอยน้องนี่นา แหม่่ๆ
-
:hao7: :hao7:
-
เสี่ยพัฒนามาจากการพูดแบบไม่มองหน้าคน กลายเป็นเสี่ยมโนเป็นตุเป็นต้ะ555555555
-
รู้สึกแปลกๆกับตอนนี้ นิสัยจิตรินมันมีบางอย่างที่เราไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แต่บอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร :katai1:
-
กระดาษหมด เพราะมัวแต่เขียนว่ากระดาษหมด รึป่าวจิ 55 :m20:
-
ขำเสี่ย พูดเองเออเองไม่ถามนุ้งจิเลย 5555555555555555555555555555555555555555555555 ใจดีนะเรา
-
จิ หนูซื่อบื้อเหรอ ทำไมคิดหาทางออกได้ทุกรอยแยกล่ะ
-
ขำเสี่ย คือจิยังไม่ได้พูดเลยแต่เสี่ยมโนไปแล้ว
อยากรู้จริงๆว่าเสี่ยคิดอะไรบ้าง น่าจะฮามาก
-
เสี่ยขี้มโนกว่าที่เราคิดไว้... ทำไมเรารู้สึกถึงเงื่อนงำบางๆ
-
ตามมาอ่านอีกเรื่อง :pig4:
-
นายเอกของเราสายฮาแถมโลกสวยได้อีก เห้....ติดๆๆ ชอบนาง 555
-
ช่วยทำให้จิระเป็นคนใหม่ทีนะจิตตริน
หน้าตาดี สุขภาพก็ดีตามด้วย และก็ต้องเลิกยาให้ได้
ปล. ขอแค่ร่างกายแข็งแรงพอต่อกรกับเสียได้ ไม่ต้องถึงกับทำให้จิระมีก้ามปูนะ :m20:
-
ฮาจิไม่พอ ยังมาฮาความมโนของเสี่ยอีก 555
-
:z1:
:3123: :pig4: :3123:
-
หนูจิก็พูดน้ำไหลไฟดับ เสี่ยก็มโนบรรเจิด~ :hao7:
-
เราว่าเสี่ยไม่ได้ชอบจิระแล้วละแต่ชอบจิตในร่างจิระแทน :mew2: :mew2: :mew2:
-
ในส่วนของความมโนในความคิดจินั้น ยาวกว่าบทพูดในเรื่องมากค่ะ 55555555555555555555
-
ฮ่าๆๆๆพี่จิน่าจะมาเจอกับน้องนิลนะคะมีหวังได้แข่งกันฝอยจนหูชาฟังกันไม่ทันแน่ และที่ฮากว่านั้นคือเสี่ย เสี่ยมโนหนักมากนี่เป็นผลพวงจากการอ่านนิยายโรม๊านซ์รึเปล่าคะเสี่ย เสี่ยควรเพลาๆบ้างนะ ฮ่าๆ
-
เดาทางไม่ถูกว่า จิจะเล่นกล้าม แล้วเป็นเมะ, หรือ จริง แล้วเสี่ยเป็นเมะ.
-
*!* OMG เพิ่งมาอ่านเจอ สนุกมากกกกก ชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
นายเอกของไรท์ แต่ละคนเป็นตัวของตัวเองดีจริงๆ
จิตริน จะกลับไปหาพ่อแม่ได้อย่างที่คิดมั้ยนะ
เขียนจม.บอกเล่าความเป็นไป ที่จิระคนชนไม่มีทางรู้ซะขนาดนั้น
เสี่ย ก็เหลือเกิน นั่งนิ่งเป็นเสาปูน พูดไม่มองหน้า
อะไรจะสูงศักดิ์ปานนั้น แต่เสี่ยนี่ มโน หลงตัวเองเป็นบ้าเลย :hao3:
หลงจิระเพราะรูปร่าง หน้าตา และการตอบสนองเรื่องอย่างว่าสินะ
แต่ยังดีที่มีเด็กแค่จิระคนเดียว ไม่มีหลายคนเป็นฮาเร็ม ทั้งที่ฐานะให้
จิระ ติดยาเพราะรักเสี่ย แต่เสี่ยไม่รักจิระ หรือเปล่า
รอตอนใหม่ อ่านเท่าไรไม่พอ อยากอ่านอีก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มึนๆกันไปเดี๋ยวก็ได้กัน 55
-
รีดนมวัว 55555555555555555555555555555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ต้องเลิกยาให้ได้! ส่วนเสี่ยมโนจนเลอะเลือนแล้ว :เฮ้อ:
-
แอบอยากให้ร่างจิตรินตาย 555 เอาร่างจิระนี่ละงานดี ฝอยจนน้ำลายแตกขนาดนี้ยอมเลย
-
ตอนที่ 5 : ครอบครัวคือความสุขี
“ถ้ามีอาการลงแดงอีกบอกเบิ้มหรือผมได้นะครับ”
คุณสันกำชับผมหลังนั่งรถมาส่งโดยมีพี่เบิ้มกับน้องชายไม่ก็พี่ชายของเขาเป็นคนขับรถ เกือบจะเข้างานไม่ทันแล้วเชียว สาเหตุจากการนอนหลับยาวหลังออกอาการลงแดงในช่วงเช้าล้วนๆ
“ขอบคุณครับที่เป็นห่วง” ผมยกมือไหว้ตามประสาคนมือไม้อ่อน เล่นเอาคุณสันร้องห้ามแทบไม่ทัน
“ผมทำตามคำสั่งเสี่ย อย่าไหว้ผมเลยครับ”
พูดถึงเสี่ย ภาพสิบแปดบวกก็ปรากฏวาบ ผมเบะปาก รู้สึกบัดซบตัวเองไม่หายที่ดันเคลิ้มกับจูบเสี่ย
“คุณสันครับ...เสี่ยมีจิระเป็นเด็กเลี้ยงคนเดียวเหรอครับ”
คุณสันตอบกลับมาแทบจะในทันที “นอกจากคุณจิระแล้ว ท่านยังมีเด็กเลี้ยงอีกสามคน แต่คุณจิระเป็นคนโปรดครับ”
เสี่ยโกหกผม*!!!*
ไอ้จิตรินน้ำตาจะไหล ลอบด่าทอในใจด้วยความอัดอั้นตันใจเป็นล้นพ้น ให้ตายเถอะ คนอะไรโกหกหน้าตาออดอ้อนเหลือเกิน เห็นปกติชอบทำขรึมตามองอากาศ ใครเลยจะคิดว่าแท้จริงแล้วเป็นเสือซ่อนเล็บชัดๆ
มิน่าล่ะถึงตกเด็กเลี้ยงได้หลายคน สงสัยไม่ใช่เพราะเงินและหน้าตา
...แต่เพราะมารยาด้วย*!*
“ขอบคุณครับที่ทำให้ผมตาสว่าง” ผมยกมือไหว้คุณสันอีกรอบ “เดินทางกลับดีๆ นะครับ”
คุณสันยิ้มแห้งให้ผมเหมือนรู้ว่าเสี่ยมักพูดปดเป็นนิสัยในการหลอกฟัน
รถสีดำขับออกไป ทิ้งให้ผมกับพี่เบิ้มยืนอยู่ข้างฟุตบาทซึ่งฝั่งตรงข้ามคือร้านเหล้าโอบีวาย แต่ไม่ทันจะหันไปทักทายบอดี้การ์ดจำเป็น ร่างบึกบึนก็ทิ้งเพียงเงาร่างจางๆ ประหนึ่งวิชานินจาที่ซอยเท้าเร็วเกินไปจนทิ้งภาพติดตาทั้งที่จริงแล้วมีเพียงความเปล่า เพราะพี่เบิ้มตัวจริงเสียจริงนั้นไปยืนหลบอยู่หลังเสาแทนแล้ว!
นี่มันยอดฝีมือชัดๆ*!*
ผมมองอีกฝ่ายอย่างชื่นชม คนอะไรตัวก็ใหญ่ กล้ามก็แน่น แต่กลับว่องไวลิ่วลอยลม ฝีเท้าเบากริบ อยากจะขอไปร่ำเรียนด้วยสักวิชา แต่ไม่รู้ว่าจะโดนรังเกียจรึเปล่า
ผมถอนหายใจเฮือก รู้สึกว่าวันนี้เรื่องเยอะจริงๆ แต่พอเดินเข้ามาในร้าน พี่สมพงศ์ก็รีบถลาหาผมหน้าตาตื่น
“หายไปไหนมา โทรไปก็ไม่รับ!”
ผมกะพริบตางุนงง พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถึงเพิ่งเห็นว่าถูกปิดเครื่อง ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือคุณสันหรือเสี่ยกันแน่
“มีคนมาหาเราตั้งแต่บ่ายแล้ว ไปเจอสิ! ”
พยักหน้าเออออและเดินไปยังที่นั่งด้านในร้าน ใจผมเต้นตึกตัก เพราะแม้จะเห็นแค่แผ่นหลังก็จำได้ดีว่าร่างนั้นคือ...
“แม่...”
ร่างนั้นหันขวับ เผยใบหน้าของหญิงวัยกลางคนที่แก่ตัวเพราะทำงานหนักมาเกือบทั้งชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นก็มีดวงตาที่อ่อนโยน แม้ว่ารอบดวงตาของเธอจะมีรอยดำคล้ำคล้ายคนนอนไม่หลับหรือร้องไห้เป็นเวลานานก็ตาม เป็นสิ่งที่ไม่ควรปรากฏบนใบหน้าของคนที่มักแย้มยิ้มอย่างอบอุ่นอ่อนหวานเลยสักนิด
เมื่อเห็นผมในร่างของจิระ แม่ชะงักเล็กน้อยคล้ายยังไม่คุ้นชิน แต่สุดท้ายก็เดินมาหยุดตรงหน้า ยกมือหยาบสากเต็มไปด้วยรอยแผลเล็กๆ เพราะรับจ้างตัดเย็บเพื่อเลี้ยงลูกชายสองคนขึ้นลูบแก้มขาวใสเบาๆ อย่างไม่รังเกียจ
“จิตรินใช่มั้ยลูก”
“ครับแม่” ผมทาบมือนั้นพลางเอียงคอรับสัมผัสอย่างดีใจที่แม่เชื่อผม เพราะมืออีกข้างของท่านถือจดหมายที่ผมเขียนไว้แน่นราวกับเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจตอนนี้ได้ สภาพของแม่...ดูเหนื่อยเหลือเกิน แม้จะโศกเศร้าแค่ไหนแต่ในแววตาของแม่ตอนนี้มีประกายของความหวัง “ลูกชายของแม่ยังดวงแข็ง หนีมาสิงร่างคนอื่นไม่พอ ยังเลือกร่างที่หน้าตาดีกว่าตัวเองอีกสิบเท่า ผิวก็ขาวกว่าเดิมอีกร้อยเท่า แม่ว่าผมเลือกเก่งมั้ย”
แม่ยิ้มกับคำหยอกกระเซ้านั้น แต่ไม่ทันได้พูดกันมากไปกว่านี้พี่สมพงศ์ก็เรียกให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะใกล้เวลาเปิดร้านแล้ว และที่พี่สมพงศ์ต้อนรับแม่อย่างดี ก็เพราะสมัยก่อนครอบครัวผมมักแวะมาที่ร้านเพื่อดูว่าผมจะทำอะไรเปิ่นๆ รึเปล่า พี่แกชอบชมผมบ่อยๆ ว่ามีครอบครัวที่ดีจนน่าอิจฉาเลยล่ะ
“งั้นจิเอาเบอร์มาให้แม่ก่อน”
ถ้าเป็นเรื่องงานแม่มักเข้มงวด แม้จะมีเรื่องสำคัญก็ยอมรอได้
“ผมไม่รู้เบอร์อ่ะแม่...” ผมยิ้มแห้ง ก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์ของแม่ที่จำได้ขึ้นใจ “แม่เซฟเบอร์ล่าสุดไว้แล้วกัน นี่เป็นโทรศัพท์ของจิระ ผมยืมมาใช้ชั่วคราวจนกว่าจะกลับร่างเดิมได้”
“เลิกงานแล้วเก็บของกลับบ้านเรานะลูก แม่จะรอที่นั่น”
“ครับแม่”
แม้ตอนเช้าจะวุ่นไปสักหน่อย แต่เมื่อเจอแม่ ทุกอย่างก็ช่างราบรื่นชื่นบานเหมือนเติมพลังงานเต็มเปี่ยม
ถึงวันนี้จะมีลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ อย่างกับมาเพื่อรอดูน้ำหน้าผมโดยเฉพาะก็เถอะ!
“หูวว ยิ้มแล้วน่ารักว่ะ”
“ดูดีกว่าในรูปอีก”
“เธอๆ ดูนั่นสิ ผู้ชายอะไรน่าเอ็นดู๊น่าเอ็นดู อยากให้แม่เปย์มั้ยลูก”
“อื้อหือ ขนาดกูไม่ใช่เกย์เห็นแล้วยังยอมแพ้”
“ดูข้อมือเล็กๆ นั่นสิ ถือถาดสั่นหงึกๆ เชียว พี่ช่วยมั้ยจ๊ะน้องจ๋า”
เรื่องของเรื่องก็คือ...มีคนถ่ายรูปผมแล้วลงในเพจร้านโอบีวาย
จะเป็นใครล่ะครับถ้าไม่ใช่พี่สมพงศ์!
“เอาน่า ลูกค้าเยอะก็ทิปเยอะไง”
“แต่ผมเหนื่อยจนไม่ไหวแล้วนะพี่” ผมที่กำลังนั่งพักชั่วคราวเพราะปวดแขนปวดมือไปหมดนั่งเอาน้ำแข็งประคบไปพลางๆ ด้วยความที่ไม่ได้เสแสร้งและมีอุบัติเหตุเมื่อวานเป็นพยาน ต่อให้แอบอู้ก็ไม่มีใครกล้าว่าจิระ เพราะนอกจากผมจะได้ทิปเยอะขึ้นแล้ว คนอื่นก็รับผลพลอยได้ไปตามๆ กัน
“ไม่ต้องไปเก็บโต๊ะหรอก” พี่สมพงศ์ยกจานและแก้วที่ซ้อนเป็นชั้นๆ บนถาดของผมออกมาวางไว้ข้างๆ “เดินให้ทั่วร้านหน่อยแล้วกัน โดยเฉพาะตรงแถวๆ ประตูหน้าร้านน่ะ แวะให้บ่อยๆ หน่อย”
“อ้าว แบบนี้ก็ทำงานไม่คุ้มค่าจ้างสิครับ”
“ไม่เป็นไรน่า” พี่สมพงศ์ขยี้หัวผมจนยุ่งเหยิง แต่เชื่อเถอะ ด้วยหน้าตาของจิระ เกรงว่าจะทำให้ดูเซ็กซี่มากกว่า “เอ้า ออกไปทั้งแบบนี้แหละ คอยรับออเดอร์พอ เสิร์ฟก็ไม่ต้องเสิร์ฟแล้ว”
ผมพยักหน้าหงึกหงักอย่างว่าง่าย เจ้าของว่าไงก็ว่างั้น หลังจากนั้นเลยได้วิ่งวุ่นสมใจ คอยรับออเดอร์โต๊ะนั้นเวียนโต๊ะนี้ เสียอย่างเดียว พอต้องปฏิสัมพันธ์กับลูกค้าแล้วมักถูกชวนคุยออกทะเลอยู่เรื่อย หาทางเลี่ยงยากกว่าเดิมอีก!
“อายุเท่าไหร่น่ะเรา”
“ยี่สิบสองครับ เอ่อ ผมจะขอทวนรายการ มีเบียร์สองถัง...”
“แล้วมีแฟนรึยัง”
“ยังครับ เอ่อ...โค๊กหนึ่งเหยือก แล้วก็...”
“แล้วสเปกแบบไหนจ๊ะ ข้างหน้ากับข้างหลังชอบอย่างไหนมากกว่ากัน”
“ผมเป็นโรคไอ้จ้อนไม่สู้ เสื่อมสมรรถภาพแต่เกิดครับ”
ประโยคเดียว ตัดจบทุกปัญหายิ่งกว่าเรื่องเข้าห้องน้ำไม่ล้างมือซะอีก ผมขอโทษขอโพยจิระในใจ แต่โดนแทะโลมขนาดนี้ ต่อให้ผมอยากจะสู้ก็สู้ไม่ไหว อารมณ์เหี่ยวหมดแล้ว!
โชคดีเพียงอย่างเดียวคือผมเป็นคนอารมณ์ดี ไม่ชอบมีปัญหา และมองทุกคนอย่างเท่าเทียม ต่อให้เพลียเหนื่อยแค่ไหนก็ยังมีรอยยิ้มประดับบนหน้าเสมอ จะโดนหยอกโดนล้อโดนแกล้งก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไร ตอบรับทุกๆ คนโดยไม่แสดงอาการงุ่นง่านรำคาญ จนทำให้คนที่ชวนคุยสัปดนทั้งหลายเริ่มเงียบกันไปเอง และกลายเป็นชื่นชมผมซะนี่
แต่มีคนหนึ่งที่ดูจะมีปัญหามากกว่าผม
“ปล่อยนะ!”
“กลับบ้านไปซะ พี่บอกแล้วไงว่าไม่ให้มา!”
“แต่หนูจะมาหาจิระ!”
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกเรียกชื่อ ชะโงกมองไปทางหน้าร้าน ก่อนจะเห็นว่ามีชายหญิงสองคนกำลังฉุดกระชากลากถูกันอยู่ ผู้ชายคือไข่เจียว ส่วนผู้หญิงคือใครนั้น ผมไม่รู้จัก
แต่เธอกลับรู้จักจิระ
เหมือนที่ไข่เจียวคล้ายจะรู้จักผม
แล้วทำไมไข่เจียวถึงต้องพยายามกีดกันเธอไม่ให้มาหาผมด้วยล่ะ หรือว่า...นี่จะเป็นรักสามเส้า!?
ผมไม่กล้ายื่นหน้าออกไปเพราะกลัวฝ่ายหญิงเห็นเข้าแล้วจะถลากอดจิระทันที เธอดูแปลกๆ ชอบกล ผมเองก็อธิบายไม่ถูก แต่สัญชาตญาณบางอย่างบอกเตือนว่าให้ถอยห่างไว้ก่อนจะดีกว่า
สุดท้ายไข่เจียวก็ยัดร่างผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถแท็กซี่กลับออกไปจนได้ ก่อนจะแทบร้องลั่นอย่างตกใจเมื่อเห็นผมเกาะอยู่ตรงประตูร้านด้านใน ไม่ปิดบังสักนิดว่าเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ทั้งหมด
“เอ่อ...”
“ครับ?” ผมยิ้มใสซื่อ ทำเหมือนไม่เกี่ยวข้องด้วย...ซึ่งก็เป็นความจริงนะ แต่สำหรับไข่เจียวที่โดนจิระจ้องด้วยดวงตาใสแป๋วขนาดนั้น คงเหมือนมีชนักติดหลัง สุดท้ายเลยยอมสารภาพออกมา
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันกันน้องสาวให้นายได้”
“น้องสาว?”
“ใช่ ยัยข้าวสวยเป็นน้องสาวฉันเอง ที่ฉันรู้จักนายก็เพราะยัยนั่นเอารูปมาอวด เธอเรียนกับนายด้วยกันที่มหาลัย แล้วก็ดรอปเรียนพร้อมๆ กันเพราะปัญหาเรื่อง...เฮ้อ เอาเป็นว่าฉันจะกันให้ นายก็พยายามหลบๆ หน่อยแล้วกัน”
ที่แท้ไข่เจียวก็รู้จักผมผ่านน้องสาวนี่เอง
“ขอบคุณครับ”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันเองก็ทำเพื่อครอบครัวตัวเองด้วย อุตส่าห์พยายามรักษากันมาขนาดนี้แล้ว ถ้าเจอนายขึ้นมายัยนั่นต้อง...” ไข่เจียวถอนหายใจเฮือก ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในร้านเพราะยิ่งดึกคนก็เริ่มเยอะ อีกอย่าง มีหลายคนมองมาทางเขากับจิระ ถ้าคุยกับผมนานกว่านี้อาจจะโดนเข้าใจผิดเอาได้
“รับออเดอร์ด้วยครับ!”
“คร้าบ!” ส่วนผมเองก็สลัดข้อสงสัยในใจทิ้ง อดีตของจิระจะไม่ยุ่ง ขอมุ่งมั่นทำงานอย่างตั้งใจก่อนดีกว่า
ก็วันนี้ผมจะกลับบ้านแล้วนี่นา!
หลังเลิกงาน ผมเดินไปบอกพี่สมพงศ์ว่าจะขอย้ายออกจากหอพัก ไข่เจียวต้นหอมจะได้ไม่ต้องนอนเบียดกับพนักงานคนอื่น ไม่รู้ว่าพี่สมพงศ์คิดยังไง ถึงได้ตบไหล่ผมแปะๆ บอกให้ดูแลรับใช้เสี่ยให้ดีๆ เอ่อ...ผมไม่ได้ไปอยู่กับเสี่ยนะพี่!!
แต่ถ้าบอกว่าไปอยู่บ้านของจิตรินคงยิ่งน่าสงสัย ผมเลยปล่อยให้เข้าใจผิดต่อไป ก่อนจะเก็บของใส่เป้แล้วขึ้นรถเมล์กลับบ้าน แน่นอนว่าเงาร่างนินจาเนียนตามมาด้วย
พอได้ยืนอยู่ตึกแถวสามชั้นอันเป็นมรดกเก่าเพียงหนึ่งเดียวจากรุ่นทวด สภาพเก่าโทรมไปตามเวลาแต่ช่างคุ้นเคยและโหยหา ผมก็รู้สึกดีใจจนน้ำตาล้นเอ่อ ไม่รู้ว่าดึกป่านนี้คนอื่นๆ จะนอนรึยัง ผมกดกริ่งเพราะไม่มีกุญแจ ไม่นานไอ้น้องชายตัวเล็กวัยสิบหกปีในชุดเสื้อยืดกางเกงบอลก็วิ่งลงมาเปิด ท่าทางง่วงนอนผมกระเซิง แต่พอเห็นผมก็ขมวดคิ้ว จ้องสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า
“นี่พี่จิตรินจริงๆ เหรอ”
“เออดิวะไอ้เจ” ผมล็อกคอน้องชาย เมื่อก่อนชอบเล่นจับอุ้มพาดบ่าแล้ววิ่งวนเป็นวงกลมให้มึนหัวเล่น แต่ร่างจิระตอนนี้ไม่อำนวยสุดขีด เลยทำได้แต่โยกตัวไปมา
“แหวะ เหม็นเหล้าชะมัด” น้องผมย่นหน้า แสดงอาการเกินจริง
“แล้วพ่อกับแม่ล่ะ”
“รออยู่ข้างใน พ่อยังไม่ค่อยอยากเชื่อเลย”
“แล้วเอ็งเชื่อพี่มั้ยล่ะ”
“ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ พี่ชายผมดูดีกว่าเดิมตั้งเยอะ ก้ามปูก็หายไปแล้ว ดีใจสุดๆ!”
“ไอ้น้องเวร!” ผมล็อกคอเจตริน น้องชายสุดที่รักเข้าบ้านทั้งรอยยิ้มขำ พ่อกับแม่นั่งรออยู่ข้างใน แม้ตาจะปรือปรอยไปบ้างแต่ก็ยังฝืนรอ
“พ่อครับ แม่ครับ ผมกลับมาแล้ว” ผมยกมือไหว้ทั้งคู่ด้วยความตื้นตัน คลานเข่าเข้าไปเกาะทั้งสองท่านคนละทีด้วยความคิดถึงคะนึงหาเป็นล้นพ้น “ผมจิตรินจริงๆ ครับ จะให้พิสูจน์ลายมือ เล่าเรื่องสมัยเด็ก หรือเล่าเรื่องน่าอายของไอ้เจก็เล่าได้ทั้งนั้น”
“พี่จิ!” เจตรินโวยวายเสียงหลง
“เห็นมั้ยคะคุณ นี่คือลูกเราจริงๆ นะ ไม่งั้นเจที่เข้ากับใครไม่ค่อยได้คงไม่ตะโกนขนาดนั้นหรอก
ความจริงครอบครัวผมค่อนข้างใจดี มองโลกแง่บวก มีน้ำใจใฝ่คุณธรรมนะครับ แต่ไม่รู้ทำไม ไอ้เจตรินน้องผมมันถึงได้แหกคอก อยู่บ้านพูดจ้อไม่หยุด แต่พออยู่ข้างนอกล่ะเงียบกริบ ไม่ค่อยเข้าหาใคร ไม่ยอมยุ่งกับใคร เอาแต่เก็บตัวอยู่คนเดียว ชอบหาว่าพวกผมน่ะคิดน้อยเกินไป เลยต้องมีมันไว้คอยถ่วงสมดุลบ้าง เอ้อ เอากับมันสิ อายุสิบหกเองแท้ๆ แต่ชอบวางตัวเป็นผู้ใหญ่ พวกเราเลยมักมองแบบขำๆ ไม่ได้ห้ามปรามอะไรมากแม้จะแซวกันบ้างก็ตาม
“แล้วลูกไปอยู่ร่างนั้นได้ยังไง” พ่อที่ยังทำใจไม่ได้เต็มร้อยแต่ก็ยอมเชื่อถามผมอย่างสงสัยสุดขีด
“เอ่อ...ผมก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตื่นมาในร่างนี้แล้วอ่ะพ่อ”
“งั้นพรุ่งนี้ไปถามพระกันมั้ย”
เรื่องชักจะเหนือธรรมชาติขึ้นทุกที แต่สำหรับครอบครัวผมที่ค่อนข้างธรรมะธรรมโม ตั้งบาตรเกือบทุกเช้า เข้าวัดอาทิตย์ละครั้ง เหตุการณ์ที่ไม่สามารถถามใครได้แบบนี้หันหน้าหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์อาจบังเกิดผลแจ่มแจ้งก็เป็นได้
มั้ง
“ก็ได้ครับ ผมยังไม่เคยลองเหมือนกัน แล้วนี่แม่เอาขนมไปให้ไอ้ส้มยัง ตั้งแต่อยู่ร่างนี้ผมยังไม่ได้เจอมันเลย”
“เจเขาทำแทนแล้ว คนที่เจอจดหมายคนแรกก็ไอ้ตัวเล็กนี่ล่ะ เชื่อสุดใจเลยว่าเป็นลูกจริงๆ”
“ขนาดจะอธิบายแต่ยังพล่ามไร้สาระเรื่อยเปื่อยจนกระดาษหมดก็มีแต่พี่เท่านั้นแหละ” เจตรินทำหน้าเอือม
“แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายล่ะ” พ่อถามน้ำเสียงจริงจัง อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ว่าครอบครัวเราไม่ได้มีเงินเก็บมากมายขนาดนั้น
“เสี่ยจะออกให้ครับ”
“แล้วทำไมถึงเกี่ยวกับเสี่ยได้ล่ะ” พ่อขมวดคิ้ว เหมือนไม่อยากให้ผมไปติดหนี้บุญคุณคนไม่รู้จัก
“เอ่อ...เพราะว่าจิระเป็นคนของเสี่ย เขาเลยอยากรับผิดชอบแทน”
“รับผิดชอบแทนอะไรเพิ่งมาเสนอตัวหลังผ่านไปเป็นวันๆ” เจตรินพูดพลางหยิบกระดาษจดหมายขึ้นอ่าน “เขาให้ผมรับปากว่าจะต้องดูแลรักษาร่างกายนี้จนกว่าจะได้กลับร่างเดิม ระหว่างนั้นเขาก็จะดูแลรักษาร่างกายผมเป็นการตอบแทน เนี่ย พี่เขียนมาแบบนี้ แล้วทำไมเสี่ยถึงต้องหวงร่างกายจิระด้วย คิดไปคิดมาก็มีอยู่อย่างเดียว...พี่จิ พี่คงไม่ใช่สวมรอยเป็นเด็กเลี้ยงเสี่ยแทนจิระหรอกนะ”
“เด็กเลี้ยง!” ทั้งพ่อทั้งแม่ผุดลุกอย่างตื่นตูม ไม่มีใครคิดไกลเท่าไอ้น้องชายของผมสักคน
“ไม่ใช่ครับไม่ใช่” ผมรีบปฏิเสธ ส่ายหน้าถี่รัว “เสี่ยรู้ว่าผมไม่ใช่จิระ ฉะนั้นผมไม่ถือว่าเป็นเด็กเลี้ยงเสี่ย พวกเราแค่ตกลงกันจนกว่าผมจะกลับร่างเดิมสำเร็จ จากนั้นผมก็ใช้ชีวิตของผม ส่วนเสี่ยก็ได้เด็กของเขาคืนไป”
“นั่นสินะ ต่อให้หน้าตาดีแค่ไหนแต่ข้างในเป็นพี่จิ ใครจะมีอารมณ์”
“เดี๋ยวเถอะไอ้เจ อย่างน้อยพี่น่ะ...!!!” หุบปากแทบไม่ทัน จะบอกได้ยังไงว่าต่อให้ข้างในเป็นจิตริน ผู้ชายมาดแมนก้ามปู แต่ก็ทำให้เสี่ยเสร็จไปหนึ่งน้ำได้นะโว้ย แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะอวด และผมไม่ควรจะภูมิใจด้วยเฮ้ย!
“อย่างน้อยพี่ก็...?” ไอ้น้องเวรหรี่ตาคาดคั้น มองสำรวจเสียทั่วก่อนจะพุ่งตัวเข้ามาถลกเสื้อผมขึ้น
“เฮ้ย!”
“เฮ้ยย!!”
เสี่ยงแรกน่ะของผม ส่วนเสียงหลังคือไอ้เจ ไม่นับพ่อกับแม่ของผมที่ตาโตเมื่อเห็นรอยจูบตรงไหปลาร้า
“ไม่นะพี่จิ...”
“ยังไม่เสียตัวโว้ย!” ผมเขกกะโหลกน้องชายที่ทำเสียงเหมือนใจสลาย “พ่อครับแม่ครับ ผมไม่ใช่เด็กเลี้ยงของเสี่ยแน่นอนครับ รอยนี้คืออุบัติเหตุเฉยๆ รับรองว่าจะไม่มีอะไรเกิดเลยกว่านี้อีก ยังไงผมก็คือจิตรินลูกแม่นะครับ”
“โอ๊ยๆ อย่ามาบีบน้ำตาใส่นะ แม่เห็นแล้วใจเต้น ไม่ได้ฟังเลยว่าพูดอะไร”
แม่ครับ นี่ลูกนะ*!*
“พ่อ...”
“อย่าหันมาทางนี้ พ่อยังไม่อยากมีประสบการณ์ตามรอยแม่ ถ้าค้นพบเส้นทางใหม่เอาตอนแก่ขึ้นมาแล้วจะยุ่ง”
ผมมองแม่ที่กุมแก้มเขินอาย มองพ่อที่หลับตาหันหน้าหนี มองไอ้น้องชายที่ทาบอกตัวเองด้วยความพรั่นพรึงเหมือนยังไม่เชื่อแล้วชักอยากจะร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ ก็ตอนนี้
“ผมว่าพวกเราไปนอนก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ไปหาพระแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะทำยังไง”
ทุกคนพยักหน้ารับพร้อมเพรียง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ไอ้เจตรินมันกลายเป็นผู้นำของบ้าน คงเพราะทั้งพ่อทั้งแม่และผมเองต่างเป็นพวกสบายๆ ยังไงก็ได้
ผมอาบน้ำเปลี่ยนเป็นเสื้อของจิตริน หรือก็คือเสื้อยืดลายการ์ตูนและกางเกงบอล แต่ปรากฏว่าเสื้อหลวมโพรก ไหล่ร่นมาถึงต้นแขน ดูเซ็กซี่น่าจู่โจมเป็นที่สุด ผมมองสภาพตัวเองในกระจกแล้วรู้สึกกระอักกระอ่วนสุดขีด มือหนึ่งรั้งเสื้ออีกมือรั้งกางเกงแล้วเดินออกจากห้องน้ำเรียกน้องชายเสียงอ่อน
“เจ...ขอยืมชุดหน่อยสิ”
เจตรินที่กำลังนอนอ่านหนังสือตามประสาเด็กตั้งใจเรียนจนคว้าทุนได้ตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ไม่ยักเหมือนพี่ชายซึ่งแทบจะเกือบถูกซ้ำชั้นสามปีซ้อนเลิกคิ้ว ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อนอนตัวเองให้อย่างว่าง่าย ความจริงชุดของมันก็คือเสื้อผมสมัยเด็ก สมัยที่ยังไม่บึกบึนก้ามปูแบบในปัจจุบัน
“ทำท่าอะไรของพี่เนี่ย เมื่อก่อนยังเดินแก้ผ้าออกมาได้เลย”
“ก็นี่มันร่างกายจิระ เจไม่อายแต่พี่อายแทน” ต่อให้เมื่อก่อนนอนแก้ผ้าเปลือยอก แต่ในเมื่อไม่อาจรักษาคำที่เสี่ยไม่อยากให้จิระนอนคลุกกับชายอื่น อย่างน้อยใส่เสื้อให้ครบๆ หน่อยก็ยังดี
“คงไม่ใช่มีรอยจูบที่อื่นอีกหรอกนะ”
“ไม่ใช่โว้ย!”
น้องชายใครเนี่ยทำไมถึงช่างจับผิดอย่างกับเป็นแม่คนที่สอง ผมรีบรับชุดจากเจตรินแล้วปิดประตูห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อ คราวนี้ค่อยยังชั่วหน่อย เสื้อยืดเนื้อนุ่มผ่านการซักมาหลายครั้ง กับกางเกงบอลขากว้าง เข้ากับบรรยากาศห้องพัดลม ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก นี่สินะที่เขาเรียกกันว่า ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าบ้านเรา
พอผมทิ้งตัวนอนเตรียมหลับ ไอ้เจก็เก็บหนังสือแล้วปิดไฟอย่างรู้งาน พวกเรานอนกันคนละฝากของเตียง ห่มผ้าแพรคนละผืน ไอ้เจมันชอบหาว่าผมนอนดิ้น เลยพยายามไล่ให้ผมเว้นที่ไว้เยอะๆ หน่อยจนกลายเป็นนิสัยไปแล้วว่าต้องตะแคงตัวชิดขอบให้มากที่สุด
“พี่จิ”
น้องชายของผมพลิกตัวเข้าหา พวกเรานอนเตียงเดียวกันตั้งแต่มันยังตัวเท่าฝาหอย
“สรุปแล้วพี่ยังไม่ถูกเสี่ยกินจริงๆ ใช่มั้ย”
“ก็จริงน่ะสิ!” ผมที่กำลังเคลิ้มๆ ใกล้จะหลับรีบตอบทันที ตาสว่างขึ้นมาเลยปัดโธ่!
“ผมเชื่อพี่ เพราะพี่โกหกไม่เก่ง” ไอ้เจพูด มันดูจะเคร่งเครียดกับเรื่องนี้มาก ราวกับว่าผมเป็นเด็กน้อยที่อยู่ในเงื้อมมือของสิงโต ไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องราวอะไร “แต่ผมไม่ไว้ใจเสี่ย พี่สัญญากับผมนะว่าต้องพยายามถอยห่างจากเขา”
ผมลำบากใจ เพราะยังต้องไปฉีดยาหากอาการลงแดงกำเริบที่บ้านเสี่ย แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่กล้าพูดกับครอบครัว กลัวว่าพวกเขาจะเป็นห่วงเกินกว่าเหตุ เพราะยาเสพติดถือเป็นเรื่องร้ายแรงมาก
“พี่จะพยายามแล้วกัน”
“อย่าเออออคล้อยตามคนง่ายๆ!”
“เออน่า”
“อย่ารับปากผมแบบให้ผ่านๆ ไปสิ!”
“ด้วยเกียรติของจิตรินในร่างของจิระ ขอสาบานว่าจะพยายามถอยห่างจากเสี่ยให้มากที่สุด เพื่อไม่ให้คุณเจตรินเป็นกังวลว่าพี่ชายจะถูกงาบ พอใจมั้ยครับ”
“ดีมาก” ไอ้เจยิ้มกว้าง ก่อนจะพลิกตัวหันหลังแล้วนอนกรนครอกๆ อย่างสบายใจ
บางทีก็ชวนสับสนนะว่าใครพี่ใครน้องกันแน่วะ
-------------------------
แต่งนายเอกมีปัญหาด้านครอบครัวมาสามเรื่องแล้ว มาเรื่องนี้เลยขอแนวครอบครัวอบอุ่นสุขสันต์บ้างค่ะ
ส่วนนิสัยของเจเนี่ย..คิดว่าน่าจะพอเดาได้ น้องเห็นพ่อแม่พี่คุยเฮฮาไม่คิดไรมากก็เลยกังวลว่าจะถูกเอาเปรียบ ก็เลยยึดมั่นว่าจะต้องปกป้องทุกคนไห้ได้ จนกลายเป็นวางมาดสร้างภาพลักษณ์ต่อหน้าคนอื่นๆ แบบห่ามๆ แต่พออยู่กับครอบครัวก็น่ารักสมวัยค่ะ
ขอฝากครอบครัวนี้ด้วยน้า
คิดแทกใหม่ได้อีกแล้ว #เสี่ยขี้มโนกับนายฝอยหนักมาก
ปล.ขอย้ำว่าฝอยหนักมากไม่ใช่ฝอยขัดหม้อ ตึงโปะ! (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
:hao7: เป็นครอบครัวที่น่ารัก
-
นุ้งจิกับครอบครัวนี่ตลกจัง 555
-
งานดีงานคุณภาพ
-
เป้นครอบครัวที่น่ารักมากเลย
-
ครอบครัวน่ารัก :mew1:
-
เรื่องครอบครัวก็ผ่าน! แต่เรื่องไม่ถูกเสี่ยงาบนี่จะทำได้จริงๆเหรอ
-
ขอจองน้องเจได้ไหมคะ ฮ่าๆๆ ยินดีกับพี่จิด้วยน้าาได้กลับมาอยู่บ้านแล้ว ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ แต่เสี่ยนี่สิไม่ใช่ว่าจะตามมาอีกนะ แหมๆๆเสี่ย หลงจิระหรือพี่จิกันแน่คะ หืมม?
-
:hao7: :hao7:
-
เป็นครอบครัวที่น่ารักดี
-
:z1: :z1: :z1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักน่าหยิก เอาร่างนี้จาเอา ให้จิระตายไปซะ 5555
-
มารอ
-
แอบฮาคุณพ่อ 5555
-
โอ้ยยย น่ารักมากกกก
-
ขำสกิลการฝอยของจิ :hao7:
-
ครอบครัวสุขสันต์ ฮากระจาย น้องเจน่าร้ากอยากฟัดอ่ะ
-
สารภาพมานะเสี่ย รู้จักจิมาก่อนช่ายม้ายยย :hao3:
แหมๆ ไม่ใส่ใจจิระตอนที่เป็นจิระ แต่มาหวงร่างกายจิระตอนเป็นจิ เสี่ยคิดอารายย จงสารภาพมา 555 :laugh:
-
:katai2-1:
:L2: :pig4: :L2:
-
อย่างฮาทุกรอบทุกตอน
-
ง่ะ ติดเลยยยยย
-
น่าติดตามค่ะตอนนี้ที่บ้านจิตรู้แล้วเรื่องจะไปไงต่อนะดูเหมือนทุกคนรู้ว่าจิระคือเด็กเสี่ยแล้วนิ
เสี่ยจะเเสดงอาการหวงของแบบไหนอีกนะอยากอ่านแล้วค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกชอบชอบๆๆๆ
-
ดีใจด้วย ได้กลับไปอยู่กับครอบครัวแล้ว
แต่ร่างกายของจิระนี่ไปอยู่ที่ไหนก็เป็นภัยแก่ตัวเองจริงๆ :hao6:
ถ้าไม่ใช่คนที่มีนิสับแบบจิตตรินไปสิงร่าง
เห็นทีจะมีชีวิตอยู่คนเดียวยาก
-
นี่เห็นชื่อคนเขียนแล้วรีบกดเข้ามาเลย ไม่เสียใจจิงๆ o13
ปอลิง ความชื่อเพจนั้น เราตามอ่านทุกตอน ฮ่าๆ ติดมากกว่านิยายอี๊กก :m20:
-
ฮามาก :m20:
-
ตลกนาง 555555555555555555
-
:z13:
น่ารักแล้วยังตลกอีก จิเวอรืชั่นนี้ลงตัวจริงๆ :katai2-1:
-
น้องเจกับคุณพ่อคุณแม่น่ารักมากเลยค่ะ
-
ชอบอ่ะสนุกมากกกกกกอยากจะให้ลงซักวันละ5ตอนติดงอมแงม :laugh:
-
ติดเลย อยากอ่านต่อ
-
ตลก นาง 5555
-
:mew1:
-
น้องเจก็น่ารักนะเนี่ย
ชอบๆ ค่ะ :katai2-1:
-
ตอนที่ 6 : ชีวิตพลิกผันแล้วสิเรา
ตอนเช้าผมตื่นตอนตีห้า รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง แต่พอรู้สาเหตุ ผมก็พยายามไม่สนใจ ยิ่งกระตือรือร้นที่จะออกกำลังกายให้แข็งแรงขึ้น โชคดีหน่อย เพราะแถวบ้านผมเป็นซอยยาว วิ่งวนไปกลับก็ถือว่าได้ออกกำลังกาย ไม่ต้องนั่งรถเมล์ไปสวนสาธารณะแล้ว แม้อากาศจะร้อนไปสักนิดและไม่มีร่มไม้สำหรับพักเหนื่อยก็ตาม
เจตรินนอนอืดอยู่ห้อง น้องคนนี้ปากดีชอบห่วงคนอื่นแต่ดันไม่สนใจตัวเองเท่าไหร่ เพราะก่อนจะออกจากบ้าน น้องชายของผมลงทุนปรือตามองว่าผมแต่งตัวเรียบร้อยรึเปล่า ก่อนจะทิ้งตัวนอนแผ่ยึดทั้งเตียง ผมลากให้มาเป็นเพื่อนก็ไม่เอา บ่นหงุงหงิงว่าขี้เกียจแล้วเอาหน้าซุกหมอน
“เฮ้ย! คนที่ชนจินี่หว่า!”
ผมเกือบลืมแล้วเชียวว่าผู้ชักจูงให้เข้าสู่เส้นทางสายสุขภาพคือพี่โสภี พี่ชายข้างบ้านที่มักออกมาวิ่งตอนเช้าเป็นประจำ เลยไม่แปลกใจว่าเราจะออกจากบ้านในเวลาไล่เลี่ยเพื่อออกวิ่งไปทางเดียวกันเป๊ะๆ
เอาไงดีวะ
ผมไม่อยากปิดบังพี่โสภี แต่ดันไม่ได้เอากระดาษจดหมายติดตัวมาด้วย จะออกปากพูดก็กลัวพี่แกกระโดดต่อยเข้าซะก่อน นึกแล้วยังระบมตรงรอยช้ำเดิมไม่หาย กว่าจะมีสภาพดีขนาดนี้ได้เพราะตอนไปทำงานที่ร้านโอบีวาย ต้นหอมคะยั้นคะยอให้ผมทายาแก้ช้ำ กับเอาน้ำแข็งประคบจนแทบไม่เหลือรอย
“เอ่อ...พี่ครับ”
“กูไม่ใช่พี่มึง!”
ทันใดนั้นข้างกายผมพลันปรากฏร่างของพี่เบิ้ม
บอดี้การ์ดร่างโตที่สูงกว่าพี่โสภีซึ่งได้ชื่อว่าสูงใหญ่บึกบึนไปอีกเกือบสิบเซนติเมตร เพิ่มความเถื่อนด้วยรอยบากข้างขมับ เรื่องคงไม่น่าตะลึงหากชายคนนี้ปรากฏตัวด้วยความเร็วเพียงกะพริบตา อย่างกับวาร์ปมาจากเสาไฟ แถมยังใส่ชุดเดิมอีกต่างหาก ผมคิดว่าควรจะทักเรื่องกลิ่นตุๆ ดีรึเปล่า แต่ก็ตัดสินใจปิดปากเงียบเพราะพี่โสภีถูกพี่เบิ้มคว้าจับข้อมือไว้ทันจนชะงักค้างในท่ายกหมัดจะต่อย
“คราวนี้เรียกพวกมาด้วยเหรอวะ” พี่โสภีสะบัดหมัดหนีแล้วชี้หน้านินจาประจำตัวผม “แน่จริงก็อย่ารุมดิ หมาหมู่นี่หว่า!”
เสียงของพี่โสภีทำให้คนแถวนั้นที่พอรู้จักหน้าค่าตากันดีชะโงกออกมาดู เพราะพี่แกเป็นคนใจร้อน ปากไว แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นคนไม่ดี ออกจะแมนๆ จริงใจ ไม่เคยนินทาว่าร้ายลับหลัง
“ไม่เอาน่าโสภี” คุณป้าแถวนั้นเข้ามาช่วยห้าม
“แต่ป้าครับ...เขารุมผมนะ!”
“จะเรียกว่ารุมได้ยังไง ถ้าภีไปรังแกเด็กคนนั้นคนเดียวสิถึงจะน่าเกลียด” คุณป้าตีแขนล่ำๆ ของพี่โสภีขณะปรายตามองผมแล้วหันหน้าเอียงอาย จิระพิฆาตทั้งเด็ก สตรี และคนชราเลยวุ้ย
“น่าเกลียดตรงไหน ผู้ชายเหมือนกันนะป้า เอ๊ะ หรือว่ามึงไม่ใช่ผู้ชาย”
“เกเรใหญ่แล้วนะเรา”
ผมยิ้มแห้งไม่กล้าแทรกบทสนทนาหรือโต้ตอบใดๆ เพราะไม่อยากทะเลาะกับพี่โสภีผู้เป็นที่เคารพรักในฐานะรุ่นพี่ เลยรีบลากแขนพี่เบิ้มชิ่งหนี แยกทางใครทางมันไปก่อนดีกว่า
“เดี๋ยวสิ แล้วมึงมาอยู่ที่นี่ได้ไง ไอ้หน้าตุ๊ด!”
“โสภี!”
แม่ผมออกโรง ถือตะหลิวติดมาด้วย
“น้าจรวยมาพอดีเลย ไอ้คนที่ชนจิมันลอยหน้าลอยตามากวนประสาทพวกเราอีกแล้ว ให้ผมเล่นมันเลยมั้ย”
“โสภี วันนี้มากินข้าวกับป้าแล้วกัน” แม่ผมตัดบท ถอนหายใจเฮือก “แล้วป้าจะเล่าให้ฟังเอง”
พอมีผู้ใหญ่ออกหน้าบรรยากาศหนักอึ้งก็ผ่อนลงอย่างกับหนังคนละม้วน
พี่โสภีค่อนข้างเกรงใจแม่ผม เพราะเวลาครอบครัวเขาทำงานกลับบ้านดึก หรือตัวเขาเองไปทำงานที่ต่างจังหวัด ก็มีแม่ผมที่ช่วยดูแลน้องโสภาที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว ชักชวนให้มากินข้าวด้วยกัน คอยดูแลจัดการหลายๆ อย่างให้โดยไม่หวังสิ่งตอนแทน ฉะนั้นภาพของสองพี่น้องที่จะมานั่งเล่นในบ้านผมนั้นจึงเป็นสิ่งคุ้นตามาก แต่วันนี้มีแค่พี่โสภีคนเดียว...ซึ่งกำลังนั่งอย่างสงบ เหมือนสติหลุดลอยออกจากร่างไปแล้ว
ไม่รู้ว่าเขานั่งมานานแค่ไหน เพราะตอนผมวิ่งกลับมาถึงบ้านด้วยสภาพเหงื่อท่วมตัว ลำคอคล้องผ้าขนหนูซึ่งได้มาจากคุณป้าข้างเคียง มือถือขวดน้ำที่ได้มาจากคุณลุงข้างบ้าน บนหัวมีหนังยางที่มัดจุกเป็นน้ำพุชี้โด่เด่จากคุณยายในละแวกนั้น พี่โสภีก็ไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย ขนาดผมขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อแล้วเดินลงมาพร้อมเจตริน พี่แกก็ยังอยู่ที่เดิม
“อ้าว ลงมากันแล้วเหรอ เรียกพี่เขาหน่อยสิลูก” แม่ผมที่กำลังยกจานข้าวออกมาวางไว้บนโต๊ะหันมาบอกผมทั้งรอยยิ้ม ราวกับว่าพี่โสภีไม่ได้มีท่าทีผิดแปลกอะไร ส่วนพ่อของผมนั้นออกไปแต่เช้าตรู่พร้อมข้าวกล่อง ท่านเป็นพนักงานโรงงานแห่งหนึ่ง
“พี่โสภี” ผมโบกมือผ่านหน้าพี่ชายข้างบ้าน “พี่ กินข้าวกัน ผมหิวแล้ว”
“จิ...จิจริงๆ เหรอ” น้ำเสียงนั้นโรยแรงเหมือนไม่อยากเชื่อ อีกทั้งยังคลอน้ำใส ไม่รู้ว่าดีใจที่ผมยังสบายดีหรือสังเวชใจที่รุ่นน้องสุดที่รักต้องมาติดอยู่ในร่างนี้ “เมื่อก่อนจิมีผู้หญิงตามจีบจนเกือบเผลอใจ ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไร”
“เชอรี่ครับ” ผมตอบทันทีทั้งรอยยิ้ม “แต่ชื่อจริงเธอคือสมชัย เราเลิกติดต่อกันเพราะว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงจริง แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลสำคัญ เพราะต่อให้เคยเป็นผู้ชายผมก็ยอมรับได้นะ เสียอย่างเดียว เธอยังไม่ตัดไอ้นั่นทิ้ง! แถมยังขอเป็นฝ่ายรุกผมอีก!!! พี่โสภีคิดดูดิ ข้างบนนุ่มนิ่ม แต่ข้างล่างแข็งโป๊ก ต่อให้เป็นผมก็ไม่ไหวนะพี่ หลังจากนั้นผมก็เลยฟิตกล้ามให้ใหญ่กว่าเดิม จนโดนไอ้เจมันล้อว่าก้ามปู พูดแล้วก็นึกถึงปูผัดผงกระหรี่ ไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว แม่ครับ วันนี้ทำกับข้าวอะไร มีของโปรดผมรึเปล่า”
ผมที่เผลอเขย่าแขนพี่โสภีตามอารมณ์เจ็บช้ำชะโงกหน้าหันไปถามแม่ที่หัวเราะคิกอยู่ในบ้าน โดยมีน้องชายส่ายหน้าน้อยๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจระหว่างเดินไปทิ้งตัวนั่งที่โต๊ะอย่างไม่คิดจะรอกันสักนิด
“ทำจ้ะ เอ้า พาโสภีมากินด้วยกันสิ หลังจากนี้เราต้องไปวัดอีก”
“ครับแม่!” ผมรีบรั้งแขนให้พี่โสภีลุกขึ้น ดูจากหน้าเหวอๆ ของพี่แกน่าจะไม่มีคำถามค้างคาใจแล้ว
“จิ...ไอ้จิจริงๆ เหรอวะเนี่ย”
“ก็ใช่น่ะสิ ถึงหน้าตาจะไม่ใช่ แต่ผมก็คือจิตรินนะ!” ผมจับมือของพี่โสภีมาทาบหน้าเพื่อพิสูจน์ว่าเรื่องพิลึกนั้นได้เกิดขึ้นจริงๆ แต่พี่แกคงจะเพลินกับผิวนุ่มๆ ของจิระไปหน่อย จากที่จับถึงกลายเป็นลูบ ถูๆ ไถๆ ตั้งแต่แก้มลงมาที่ริมฝีปาก ก่อนจะไล่ลงมาเรื่อยๆ ตามแนวลำคอจนเกือบจะล้วงเข้าไปในเสื้อ
“หิวข้าวแล้ว!”
ไอ้เจตะโกนลั่นเสียงห้วนไร้มารยาท แถมยังเอาช้อนเคาะจานเหมือนเรียกสติใครบางคน นอกจากมันจะโดนแม่เอ็ดใส่แล้ว พี่โสภีเองก็สะดุ้งเฮือก รีบถอนมือไปอย่างรวดเร็วแล้วเดินลิ่วๆ ไปนั่งตรงโต๊ะฝั่งตรงข้ามอย่างจงใจทิ้งระยะห่างให้มากที่สุด
ผมไม่ใช่คนโง่ และเพราะเห็นปฏิกิริยาแปลกๆ นี้มาจากหลากหลายคนแล้วเลยพอเดาได้ว่าเมื่อครู่เกินอะไรขึ้น
...ไม่นะ! ร่างกายจิระอย่าริทำให้มิตรภาพลูกผู้ชายร้าวฉานเชียว!!
หลังกินข้าวเสร็จ ผมกับน้องชายช่วยกันล้างจาน ก่อนจะเดินทางออกจากบ้านเพื่อไปวัดใกล้ๆ
พี่โสภีกำลังว่างงานเลยขอตามมาด้วย
พอไปถึงแม่ก็ค่อยๆ แกะถุงกับข้าวที่ตั้งใจทำสำหรับถวายเพลใส่จานของวัด ผมรีบอาสาช่วยแบกถาดอาหาร แต่พอถือก็มือสั่นหงึกๆ จนพี่โสภีทนไม่ไหวต้องเข้ามาช่วยแทน
ทันทีที่มือหนาแตะโดนนิ้วเรียวยาวของจิระ พี่แกก็หน้าแดงก่ำ ก้มหน้างุดๆ เดินหนีไม่ยอมรับคำขอบคุณจากผม
...ไม่รู้จะทำยังไงดี หรือควรจะเอาปี๊บมาคลุมหน้าจิระให้จบเรื่องจบราว
“ผมว่าช่วงนี้พี่เลี่ยงๆ พี่โสภีดีกว่า พี่ก็รู้ว่าเขาชอบผู้ชาย”
“...แต่พี่คือจิตรินนะ”
ใช่ว่าจะไม่รู้รสนิยมของรุ่นพี่ แต่เพราะผมไม่เคยเห็นว่าเป็นเรื่องน่ารังเกียจเลยไม่เคยเห็นว่าเป็นปัญหามาก่อน จนกระทั่งมาอยู่ในร่างจิระ ที่ขนาดผู้หญิงยังระทวย ชายแท้ยังละลาย ฉะนั้นไม่ต้องพูดถึงชายไม่แท้เลย
“บางทีรูปลักษณ์ภายนอกก็สำคัญกว่าภายใน” เจตรินพูดจาโหดร้ายด้วยสีหน้าไม่สะทกสะท้าน “ต่อให้พี่เป็นเพื่อนรัก เป็นรุ่นน้อง เป็นคนข้างบ้าน แต่ไม่ได้รับประกันว่าพี่โสภีจะไม่หน้ามืดขึ้นมาสักหน่อยนี่”
ฟังน้องชายพูดแล้วผมก็อดเศร้าไม่ได้ มิตรภาพที่คบมานานหลายปี จะต้องมาตัดขาดเพราะร่างกายจิระจริงๆ เหรอเนี่ย ความเป็นตัวผม ไม่ช่วยให้พี่โสภีมองข้ามหน้าตาของจิระเลยรึไง
“เดี๋ยวนะ พูดแบบนี้แสดงว่าเอ็งหวังงาบพี่ด้วยรึเปล่าวะ”
ไอ้เจเหลือบมองผมด้วยสายตาเอือมระอา
“พี่ก็คือพี่ จะเป็นใครอยู่ร่างไหนก็เป็นพี่ชายผมอยู่ดี”
“เจน้องรัก!” ผมกอดน้องชายด้วยความซาบซึ้ง มันดิ้นขลุกขลักร้องโวยวาย หน้าแดงก่ำด้วยความอับอายเพราะคนที่มาวัดมองเราสองคนเป็นตาเดียว
“เล่นอะไรกัน ภีเขาช่วยยกถาดไปข้างในแล้ว สำรวมกันหน่อยสิ” แม่หันมาเอ็ดพลางส่งสัญญาณให้พวกเราเร่งฝีเท้าเพื่อขึ้นไปกราบพระบนศาลา หลังถวายอาหารเพลและสวดมนต์กรวดน้ำเรียบร้อยแล้ว แม่ก็พนมมือถามพระด้วยความกลัดกลุ้ม เล่าเรื่องของผมหมดเปลือกและจบท้ายว่าท่านพอจะมีคำแนะนำบ้างมั้ย
“เรื่องนี้เกี่ยวพันกับเวรกรรมที่เขาสองคนทำมา อาตมาไม่อาจยุ่งเกี่ยวได้หรอก”
คำตอบนั้นทำให้แม่หัวใจสลาย แม้ว่าจะยอมรับยังไงแต่ท่านย่อมอยากได้ร่างลูกชายตัวเองคืน
“ไม่มีวิธีเลยเหรอเจ้าคะ”
“อย่าพยายามฝืนเลยโยม ลูกชายของโยมน่ะมีบุญ แม้จะประสบเหตุเภทภัยก็ไม่ลำบาก แต่อีกคนนี่สิ...”
“หมายความว่าจิระยังมีชีวิตอยู่ใช่มั้ยครับ” ผมถามในเรื่องที่สงสัยมานาน ว่าจิระอยู่ในร่างผม หรือตายไปแล้วกันแน่
พระท่านพยักหน้ารับเชื่องช้า
“อีกไม่นานทุกอย่างจะดีขึ้นเอง รออย่างสงบเถอะ เพราะคนที่มีเจ้ากรรมนายเวรตามติดคือ...”
จิระ
เจ้าของร่างที่นอนแบ็บเป็นเจ้าชายนิทรา ทั้งที่เป็นคนขับรถชนผมแท้ๆ แต่กลายเป็นฝ่ายเจ็บตัวเสียแทน
ผมทั้งโล่งใจและกังวลใจ เพราะนึกห่วงแทนเสี่ยว่าเด็กเลี้ยงของเขานั้นกำลังลำบาก แต่ในเมื่อทุกอย่างเริ่มต้นจากการกระทำของจิระ ผมเองก็ไม่สามารถให้ความช่วยเหลืออะไรเขาได้ ในเมื่อมันเหนือธรรมชาติขนาดนี้
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราไม่รบกวนท่านแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณนะเจ้าคะ”
พวกผมก้มกราบพระท่านก่อนจะเดินออกจากวัด แม่โทรไปรายงานพ่อ เมื่อรู้ว่าไม่มีอะไรร้ายแรงครอบครัวผมก็ไม่ได้เก็บเอาคิดให้หนักอกหนักใจ สู้ใช้ชีวิตในวันนี้ให้ดีที่สุดดีกว่าเพราะผมที่ควรจะนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ดีมีสุข ก็อย่าไปคิดอะไรให้ปวดกบาลเลย!
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
พี่โสภียกมือไหว้แม่ ก่อนจะรีบปลีกตัวเมื่อเจอสายตาเขม็งของไอ้เจคอยจ้องปราม และพยายามเอาตัวเข้าแทรกเวลาพี่แกกระเถิบเข้าใกล้ผมเกินไป น้องชายผมทุ่มเทขนาดนี้ถ้าไม่รู้ตัวว่าถูกกีดกันก็คงซื่อเซ่อไปสักหน่อย อีกอย่างพี่โสภีเองก็ค่อนข้างลำบากใจ ทั้งกระดากและไม่ค่อยกล้าสู้หน้าผมนัก
“กลับดีๆ นะจ๊ะ”
แม่ผมไม่ว่าอะไร แต่ผมคิดว่าท่านน่าจะพอจับสังเกตได้ เพียงแต่ไม่พูดออกมาให้พี่โสภีรู้สึกแย่ ครอบครัวผมแม้จะเน้นง่ายๆ สบายๆ ไม่คิดมาก แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นคนโง่ พวกเราแค่เน้นใช้ชีวิตแบบไม่เบียดเบียนใคร มีความสุขในสิ่งที่มีและสิ่งที่เป็น ไม่อิจฉาริษยา ไม่เคียดแค้นชิงชัง
“งั้นไปเยี่ยมร่างลูกที่โรงพยาบาลกันนะ จะได้ทำเรื่องขอย้ายมาอยู่ที่บ้านด้วย ถ้าเกิดว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับเวลา จะอยู่ที่โรงพยาบาลหรือที่บ้านก็คงเหมือนกัน แม่จะได้ดูแลร่างกายของจิได้ และไม่ต้องรบกวนเสี่ยเรื่องค่าใช้จ่ายด้วย”
“ครับ” ผมพยักหน้าเห็นด้วย มีร่างตัวเองไว้ใกล้ตัวยังไงก็อุ่นใจกว่า เมื่อตกลงกันได้พวกเราก็มุ่งหน้าไปโรงพยาบาล แต่แล้ว...
“อะไรนะครับ มีคนรับร่างผมไปแล้ว!!”
นางพยาบาลแจ้งข่าวร้ายกับเราทันทีโดยไม่ทันได้เข้าไปยังห้องผู้ป่วยด้วยซ้ำ เพราะต่อให้ไปถึง ก็ไม่มีคนให้เยี่ยม
“ใคร!” เจตรินถามเสียงดุทันที แสดงอารมณ์พาลไปทั่วจนแม่ต้องตบบ่าน้องเบาๆ ให้เก็บอาการหน่อย
“อ่ะ เอ่อ...”
[ต่อด้านล่าง]
-
[ต่อจ้า]
ครับ จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่เสี่ย
แถมเสี่ยคนนั้นยังเล่นตัว ไม่ยอมคุยโทรศัพท์กับผม แต่ให้คุณสันมารับถึงหน้าโรงพยาบาล ต้องกล่อมน้องชายอยู่นานกว่ามันจะยอมปล่อยผมขึ้นรถไปที่ทำงานของเสี่ย
จะว่าไป...ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสี่ยทำไมถึงถูกเรียกว่าเสี่ย
แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว...ชัดเจนแจ่มแจ้งเลยด้วย! เพราะทันทีที่เดินเข้ามาในบริษัท ‘เอ็มเอซเอ็น เอนเตอร์เมนท์’ ผมก็ตัวสั่นเมื่อถูกทุกสายตาจับจ้องเหมือนเป็นอาหารแสนโอชะ เพราะที่นี่คือสถานีโทรทัศน์ขนาดใหญ่ เป็นต้นสังกัดจัดหาดารา ผลิตหนังและละคร แล้วยังทำรายการประจำช่องขายเองอีกต่างหาก
เห็นคนหน้าตาดีหลายคนเดินผ่านไปมาผมก็ตื่นเต้น เพราะสมัยทำอาชีพสตั้นท์แมน ก็เคยเดินเข้ามาติดต่อกับที่นี่เหมือนกันเพื่อคัดตัวว่าใครจะได้เป็นตัวแทนนักแสดงคนไหน แต่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเสี่ยเป็นเจ้าของ
...ที่แท้เราก็เป็นคนคุ้นเคยที่ไม่รู้จักหน้ากันหรอกเหรอเนี่ย
ไม่สิ มีแต่ผมต่างหากที่รู้จักเขา
เสี่ยกิจภัทร ชาติบดินทร์
มีข่าวลือซุบซิบถึงเสี่ยมากมาย ไม่ว่าจะเป็นการได้มรดกจากพ่อผู้ก่อตั้งบริษัทแล้วประสบความสำเร็จ หรือแม่ผู้เป็นถึงดาราดาวค้างฟ้าที่จนตอนนี้ก็ยังมีผลงานให้เห็น ทั้งสองคนหย่าขาดกัน โดยที่ฝ่ายพ่อแต่งงานใหม่แล้วทิ้งบริษัทให้เสี่ย เห็นว่านั่นเป็นคำขอเดียวจากผู้เป็นภรรยาโดยไม่ต้องการทรัพย์สินอื่นๆ อีก เพราะตัวเธอเองก็แต่งงานใหม่กับฝรั่งต่างชาติ แยกย้ายกันไปมีครอบครัวของตัวเอง
จึงไม่แปลกที่เสี่ยจะมีทักษะมโนสูง เพราะคลุกคลีกับเหล่าดารานักแสดงมานาน ถ้าอยากได้งานขอแค่ประจบเขาสักหน่อยรับรองว่าได้เล่นละครแน่นอน บริษัทของเสี่ยคุมงานหลายอย่าง เพราะมีสถานที่สำหรับการถ่ายทำหลากหลายรายการ เน้นพวกนักแสดง นักข่าว พิธีกร เรียกได้ว่าเป็นเหยื่อแสนโอชะของเหล่าคนหน้าตาดีที่อยากเด่นดังในวงการ
แต่ถึงอย่างนั้นเสี่ยก็ไม่ค่อยออกงาน ถ้าจะควงก็ควงกินเงียบๆ ไม่มีใครรู้เรื่องมากนักและไม่มีนักข่าวกล้าทำข่าวเพราะเสี่ยมีคอนเนคชั่นเยอะ แน่ล่ะ ใครจะทำอะไรก็ต้องมาติดต่อเสี่ยก่อน โฆษณาขายของ นิตยสารหรือรายการทุกอย่างก็ต้องพึ่งพาเสี่ย เป็นศัตรูกับคนแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีเลย ถ้าจะมีหลุดก็มักพูดถึงแบบไม่ระบุชื่อ จนทุกคนเรียกติดปากว่า ‘เสี่ย’
“อุ๊ยตาย น้องจิระ ลมอะไรพัดมากันเนี่ย ไหนบอกให้ตายก็ไม่ยอมทำงานจะเกาะเสี่ยกินไม่ใช่เหรอ หรือว่าเปลี่ยนใจอยากเป็นดาราแล้ว” พี่ผู้ชายคนหนึ่งพูดอย่างมีจริตจก้าน เขาสวมชุดสูทสีม่วงและผ้าพันคอหลากสี ขณะพูดยกมือปิดปากเหมือนกล่าวกระซิบ น่าจะเป็นคนรู้จักจิระดีประมาณหนึ่งไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าเหน็บต่อหน้าคุณสัน
ผมกะพริบตาปริบๆ น่าสงสัยอยู่หรอกว่าด้วยหน้าตาระดับจิระ หากเข้าวงการบันเทิงคงดังระเบิด ยิ่งมีเสี่ยดันด้วยยิ่งสบายเฮ แต่คาดไม่ถึงว่า...เขาจะใช้ข้ออ้างไม่ยอมทำงานเพราะเกาะเสี่ยกิน...
“เสี่ยเป็นคนเรียกคุณจิระมาครับ” คุณสันช่วยตอบแทนผมที่ยืนเซ่อ ก่อนจะรีบเดินนำไปที่ลิฟต์แล้วกดปุ่มชั้นบนสุดทันที
คาดว่านี่คงจะเป็นลิฟต์ส่วนของเสี่ยโดยเฉพาะ เพราะไม่มีพนักงานคนไหนใช้สักคนแถมยังอยู่ส่วนลึกด้านในติดกับลานจอดรถชนิดที่ตรงเข้ามาได้เลยโดยไม่ต้องเดินผ่านหน้าเคาน์เตอร์ต้อนรับผจญสายตาคนอื่นๆ
“เอ่อ...” ผมลังเลว่าควรจะถามคุณสันดีรึเปล่า
“มีอะไรหรือครับ”
“เสี่ยเรียกผมมา ไม่ใช่ว่าเสี่ยพาร่างผมมาไว้ที่นี่หรอกนะครับ”
ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่าร่างของนายจิตรินในสภาพนอนเป็นผักจะถูกเข็นมายังไงโดยไม่ให้เอิกเกริก
“ไม่ใช่หรอกครับ”
“แล้วเสี่ย...”
“เสี่ยไม่คิดจะคืนร่างของคุณให้หรอกครับ”
“อ้าว” ผมรู้สึกเหมือนโดนหลอก งงใจเสี่ยเหลือเกิน
“ลองคุยกับเสี่ยดูนะครับคุณจิ เสี่ยเป็นคนใจดี เป็นคนดีกว่าที่เห็นนะ”
...ไม่เชื่อถือ ไม่น่าเชื่อถือสักนิด!
และแล้วประตูลิฟต์ก็เปิดออก ห้องชั้นบนสุดเป็นกระจกใสรอบด้านทำให้เห็นสำนักงานโดยรอบในมุมสูง ถ้าเป็นตอนกลางคืนต้องสวยมากแน่ๆ จะว่าไปฉากนี้มันคุ้นๆ เหมือนอยู่ในหนังรักโรแมนติกแห่งปีที่เพิ่งทำยอดถล่มทลายร้อยล้าน ฉากจบที่พระเอกเซอร์ไพรส์คุกเข่าขอนางเอกแต่งงานท่ามกลางแสงไฟของเมืองหลวง ฉากนั้นเป็นที่พูดถึงในโซเชี่ยลมาก สาวๆ หลายคนถึงกับยอมทำทุกอย่างเพื่อขอสัมผัสบรรยากาศแบบนั้นบ้าง แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครรู้ว่าสถานที่ถ่ายทำคือที่ไหน
บริเวณโดยรอบนั้นเป็นจุดรับแขกค่อนข้างโล่งโปร่งสบาย ให้ความรู้สึกมาพักผ่อนมากกว่าการทำงาน คุณสันเดินนำผมเข้าไปจนถึงห้องส่วนตัวซึ่งมีเลขาเฝ้าด้านหน้า ผมถึงกับตะลึงค้าง เพราะเคยเห็นแต่เลขาสาวสวยในละคร เลยออกจะอึ้งไปบ้างเมื่อเจอกับเลขาถึกทึนหน้าบาก ไม่ใช่ใครที่ไหนญาติของพี่เบิ้มนี่เอง
เจ้าของบริษัทจะมีเลขาหลายคนย่อมไม่แปลก คุณสัน...น่าจะเป็นเลขาสำหรับติดต่อประสานงานกับผู้อื่น ส่วนคุณเลขาร่างถึกเบื้องหน้าผมนี้ ก็น่าจะคอยคุ้มกันพ่วงคัดคนเข้าห้อง อารมณ์เหมือนยักษ์เฝ้าประตู เพราะพี่แกถึงกับตบตามตัวว่าผมพกอาวุธมารึเปล่า...เฮ้ๆ นี่มันบริษัทเอนเตอร์เทนเมนต์หรือบริษัทค้าอาวุธกันแน่ถึงห่วงว่าจะมีคนมาฆ่าเสี่ย!
“คุณจิขอเข้าพบครับท่าน” คุณสันเคาะประตูห้องเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปแล้วผายมือเชิญให้ผมเดินเข้าปากเสือ ผมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ กลัวว่าพออยู่สองต่อสองแล้วจะเกิดเหตุการณ์พิลึกพิลั่นเข้า ร่างกายของจิระวางใจไม่ได้เลย
สุดท้ายคุณพี่บอดี้การ์ดเลขา...เอ่อ...เลขาบอดี้การ์ดก็ผลักผมเข้าไปแล้วปิดประตูเป็นอันปิดกั้นความช่วยเหลือจากโลกภายนอก ผมปาดเหงื่ออย่างนึกหวาด หันมาเผชิญหน้ากับเสี่ยที่ก้มหน้าก้มหน้าทำงาน ไม่คิดเงยมองคู่สนทนา
“มาทำไม”
“เอ้า ก็เสี่ยให้ผมมาพบที่นี่เองอ่ะ” ผมอึ้ง ประโยคแรกที่ถามคือมาทำไมเนี่ยนะ ไอ้จิอยากเป็นลม
วูบหนึ่งผมคล้ายจะเห็นเสี่ยทำหน้างง แต่ด้วยความขี้เก๊ก ทำให้เขาเก็บสีหน้าได้รวดเร็วสมกับเป็นลูกชายนักแสดงหญิงระดับประเทศ
เดี๋ยวนะ ถ้าไม่ใช่เสี่ยให้ผมมา งั้นก็เป็น...คุณสัน?
จะว่าไปท่าทางของเขาก็ส่อพิรุธไม่เบา เพราะผมไม่มีเบอร์เสี่ยเลยต้องติดต่อผ่านคุณสัน แต่คุณสันตอบกลับทันทีว่าเสี่ยไม่ต้องการคุยผ่านโทรศัพท์ หากต้องการเจรจาจะต้องมาหาด้วยตัวเองเท่านั้น
“ช่างเถอะครับ” ผมทำใจเย็น คุณสันทำไปเพื่ออะไรผมไม่รู้เจตนา แต่ยังไงซะผมก็ต้องคุยกับเสี่ยอยู่ดี “ผมอยากขอร่างของผมคืน แม่ผมยินดีดูแลร่างกายของจิตริน เสี่ยจะได้ไม่ต้องลำบาก ต้องมาเสียค่าพยาบาลคอยพลิกตัวเช็ดตัวให้ผมระหว่างรอจิระกลับร่าง”
“ร่าง? อ้อ สันคงจัดการล่ะสิ” เสี่ยเอ่ยพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง ก่อนจะทำทีเป็นเซ็นเอกสาร เอ่ยกับอากาศทั้งที่ตอบผมอยู่ “ฉันไม่ลำบาก”
“ครับ เสี่ยไม่ลำบากหรอก แต่...”
“ฉันไม่ลำบาก แต่ถ้าเธอเอาร่างคืนไป ฉันจะลำบาก”
ผมเลิกคิ้วฉงน
“ในเมื่อฉันจ่ายค่ารักษาให้เธอ ฉันก็ต้องมีหลักประกัน ไม่ใช่ว่าจ่ายเงินให้ไปดูแลที่บ้านของเธอ แล้วฉันไม่มีอะไรในมือสักอย่าง ไม่คิดว่าเอาเปรียบกันไปหน่อยหรือ ร่างจิระเธอก็เอาไป กระทั่งวิญญาณของจิระที่อยู่ในร่างไร้ประโยชน์ เธอก็จะเอาอีกรึไง”
ไอ้เราเองก็ไม่ใช่คนคิดอะไรซับซ้อน พอเสี่ยพูดมาตรงๆ ผมก็เริ่มใจอ่อน
เพราะนั่นคือความจริง ผมอยู่ในร่างจิระ ร่างกายที่ทำประโยชน์ได้มหาศาล แม้เสี่ยจะให้คนตามติด แต่ผมก็ใช้ชีวิตอย่างอิสระในร่างของจิระ เขาต้องยอมทนเห็นเด็กเลี้ยงคนโปรดโบยบินไปไกลแสนไกลโดยต้องคอยจ่ายเงินดูแลใครก็ไม่รู้ ถ้าเกิดต้องยอมยกร่างคืนให้บ้านผมไปอีก เขาก็แทบไม่เหลืออะไรในกำมือสักอย่าง นอกจากทำหน้าที่จ่ายเงินอย่างเดียว
“เอ่อ...เสี่ยอย่าโมโหสิ ผมแค่มาถามเฉยๆ ไม่ได้จะมาหาเรื่องสักหน่อย เสี่ยมีเหตุผลผมก็เข้าใจ ขอแค่เสี่ยรับปากว่าจะดูแลร่างผมดีๆ คอยตัดเล็บเช็ดตัวทำความสะอาดของสงวนให้ผมด้วย”
“ไอ้ก้อนเล็กๆ หนึ่งนิ้วน่ะหรือ”
“เสี่ย!!” ผมร้องเสียงหลง อึ้งเพราะเสี่ยดันทายขนาดถูก ถ้าไม่แอบเปิดดูจะรู้ได้ยังไง “เสี่ยพิศวาสตัวผมเหรอ”
เสี่ยขมวดคิ้ว
“คิดว่าฉันไม่มีตัวเลือกที่ดีกว่านั้นรึไง”
โอเค ผมยอม เขาเป็นเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ในวงการบันเทิง ตัวเลือกมีมากมายนับไม่หวาดไม่ไหว หน้าตาระดับสุดยอดทั้งนั้น
“จริงสิ ผมมีอะไรจะเล่าให้เสี่ยฟัง” พอปรับความเข้าใจกันแล้วก็เริ่มคึก นึกอยากเล่าเรื่องวันนี้ เขาจะได้วางใจว่ายังพอมีทางได้เด็กเลี้ยงของตัวเองคืน “วันนี้ผมกับแม่ ไอ้เจ แล้วก็พี่โสภีไปวัดมา ตั้งใจไปถามพระเรื่องที่สลับตัวกันเนี่ยแหละ แม่ผมทำปูผัดผงกะหรี่ไปด้วย อร่อยมากๆ ฝีมือแม่ผมเนี่ยระดับเปิดร้านอาหารได้เลยนะไม่อยากจะโม้ แต่แม่ผมไม่ชอบทำกับข้าวเยอะๆ ท่านบอกว่าทำให้ครอบครัวนั่นแหละถึงได้อร่อย เพราะใส่ความรักความเอาใจใส่ลงไป เอ่อ แล้วก็...พี่โสภีแอบติดใจร่างจิระด้วย! แต่เสี่ยไม่ต้องห่วงหรอกนะ นอกจากคนของเสี่ยจะช่วยกันแล้ว น้องชายของผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน น้องผมมันเด็กดี มันสอบได้ที่หนึ่งของชั้นด้วยนะเสี่ย! ฉลาดได้ใครมาก็ไม่รู้ เพราะผมเนี่ยหวิดจะสอบตกตลอด”
“ถามพระแล้วท่านว่ายังไง”
เสี่ยที่หันไปก้มหน้าก้มตาเปิดแฟ้มอ่านอย่างตั้งใจเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงคล้ายจะหงุดหงิดน้อยๆ
“อ้อ เกือบลืมไปเลย ท่านบอกว่านี่เป็นผลกรรมจากการกระทำของจิระ เขาขับรถชน แต่ตัวเขากลับเป็นคนนอนโรงพยาบาลแทน ส่วนผมทั้งที่ประสบอุบัติเหตุกลับไม่ได้เป็นอะไรเลย ว่าแต่เสี่ยเชื่อเรื่องเวรกรรมด้วยเหรอ แสดงว่าเสี่ยนับถือศาสนาพุทธใช่มั้ย แล้วเสี่ยเคยเจอผีรึเปล่า เมื่อก่อนนะ ตอนออกกองที่ต่างจังหวัดผมเคยเจอผีด้วย เจอคู่กับพี่โสภี เล่นเอานอนไม่หลับทั้งคืน ดีนะที่สตั้นท์แมนไม่ต้องเอาหน้าออกกล้องเยอะ ก็เลยถ่ายทำราบรื่นดี เอ้อ แล้วเสี่ยรู้รึเปล่าว่าหนังเรื่องล่าสุดที่ผมแสดงเป็นของบริษัทเสี่ย ผมเท่สุดยอดไปเลยใช่มั้ยละ ถ้ากลับร่างเดิมแล้ว เสี่ยอย่าลืมเรียกใช้ผมอีกนะ ผมจะตั้งใจทำงานให้ดี...”
นานแล้วที่ไม่มีใครฟังผมพูดจ้อไม่หยุดขนาดนี้ยกเว้นแม่กับพ่อ เพราะขนาดไอ้เจมันยังรำคาญเลย แม้เสี่ยจะเอาแต่ก้มหน้าทำงาน จนไม่แน่ใจว่ากำลังฟังอยู่รึเปล่าก็เถอะ
“ได้เวลาแล้ว...”
“ครับ?” ผมที่กำลังพล่ามเพลินจนน้ำลายท่วมชะงักทันควันเมื่อจู่ๆ เสี่ยก็พึมพำออกมา
ทันใดนั้นประตูพลันถูกเคาะ ก่อนที่คุณสันจะเปิดเข้ามาพร้อมก้มตัวน้อยๆ ให้เสี่ย
“เสี่ยครับ ที่สตูดิโอชั้นสี่มีปัญหา นักแสดงไม่เพียงพอ ถ้ายังไง...”
“วางแผนไว้ไม่ใช่รึไงสัน” เสี่ยเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจโดยไม่ละสายตาจากแฟ้มในมือ “ถูกใจหมอนี่มากนักก็ดันไปให้สุดแล้วกัน ฉันรู้ว่านายเสียดายหน้าตาของจิระมานานแล้ว เจอวิญญาณหัวอ่อนแบบนี้คงเข้าทางเลยล่ะสิ”
คุณสันไม่ตอบ แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้ทักษะการมโนของเสี่ยจะมาถูกทาง
เพราะผมสังหรณ์ใจไม่ดีเอามากๆ
“ถ้าเสี่ยอนุญาต งั้นผมขอตัวคุณจิไปสตูดิโอชั้นสี่นะครับ”
เสี่ยโบกมือปัดเป็นคำตอบอย่างไม่คิดจะชายตามองสักนิด ผมทำอะไรไม่ถูก ยอมโดนคุณสันจับมือลากออกมานอกห้อง
“คุณสันครับ...นี่มัน...”
“เสี่ยเจอคนในวงการบันเทิงมาเยอะ มีอะไรมักมองในแง่ร้ายและเข้าข้างตัวเองก่อนเสมอ บางครั้งก็ถูก บางครั้งก็ผิด แต่ก็ไม่มีใครกล้าท้วงหรอกครับ”
“แล้วครั้งนี้ถูกหรือผิดละครับ”
“ถูกครับ” คุณสันฉีกยิ้ม วูบหนึ่ง ความสุภาพอ่อนน้อมใจดีของคุณสันคล้ายจะหายไป แทนที่ด้วยเลาขาหน้าเงินผู้เห็นผลประโยชน์บริษัทสำคัญที่สุด และเห็นร่างกายจิระเป็นลาภลอยแสนโอชะ “เลิกทำงานที่ร้านโอบีวายเถอะครับ ค่าจ้างก่อนหน้านี้ทางเราจะจ่ายชดเชยให้ทั้งหมด ขอเพียงคุณจิเซ็นสัญญากับทางเอ็มเอซเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์ ทางเราจะช่วยจัดการทั้งหมดเป็นอย่างดี”
“คุณสันครับ...ผมไม่ใช่จิระนะ”
“เพราะไม่ใช่จิระน่ะสิครับผมถึงได้เสนอ คนอย่างจิระ ไม่มีทางตอบตกลงหรอกครับ คุณจิก็ได้ยิน วิญญาณเดิมของร่างนี้มีความสุขกับการเกาะเสี่ยกิน เขาไม่มีความคิดที่จะทำงาน แถมยังมองพวกดาราในสังกัดว่าด้อยกว่าตัวเองด้วยซ้ำไป”
“...”
“คุณจิเป็นคนมีแววนะครับ แถมคุณยังเคยเป็นสตั้นท์แมน ต้องมีฝีมือการแสดงเป็นพื้นฐานและรู้มุมกล้องแล้วแน่นอน ปรับตัวสักเล็กน้อย ใช้รูปร่างหน้าตาให้เป็นประโยชน์ คุณก็จะทำเงินได้ไม่ยาก น้องชายของคุณจิใกล้จะเข้ามหาลัยนี่ครับ การเข้ามหาลัยต้องมีค่าใช้จ่ายสูง ลำพังแค่งานในร้านเหล้าคงไม่เพียงพอ แต่จะให้ทำงานสตั้นท์แมนก็คงไม่เหมาะกับร่างกายจิระ แถมเสี่ยเองก็ไม่ยินยอม”
คุณสันร่ายยาวไม่เว้นช่วงให้พูดแทรก
“แต่ถ้าเป็นดาราในสังกัดของเอ็มเอซเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์ เสี่ยต้องยอมแน่ครับ เมื่อก่อนเสี่ยยอมตามใจคุณจิระเพราะเห็นว่าถ้าเด็กเลี้ยงคนโปรดเป็นดารา จะมีเวลาไม่พอและไม่สามารถพาไปไหนมาไหนได้ แต่ในตอนนี้...”
“สักวันผมก็ต้องกลับร่างเดิมนะครับ”
“งั้นระหว่างนี้ก็ฉวยโอกาสที่ทำได้ทำดีไว้ก่อนไม่ดีกว่าเหรอครับ”
คุณสัน...คุณสันจะกล่อมเก่งไปแล้ว
ผมรู้สึกเหมือนโดนล้างสมอง ทั้งคิดถึงบรรยากาศในกองถ่ายเก่าๆ หาเงินให้น้องชาย ช่วยงานพ่อแม่ ไม่ต้องทนโดนลวนลามที่ร้านเหล้า
“...ผมตกลงครับ!”
-------
เริ่มเข้าเส้นทางสายหลักตามชื่อเรื่องค่ะ อยากลองแต่งพวกดารามานานแล้ว รู้สึกเท่ดี แต่หนูจิจะเท่มั้ย อันนี้...ต้องติดตาม!
#ฝอยตกเสี่ย
นักเขียนปลาบปลื้มนักยามทุกคนเอ็นดูหนูจิ ทั้งหน้าใหม่หน้าเก่าที่มาชุมนุมกัน ประชุมใจรัก สมัครสมาน (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
คุณสันกลายเป็นเลขาหน้าเงินไปแล้ว :hao7:
-
ฮ่าๆๆๆๆโอ้ยยพี่จิคะ พี่จิจะพล่ามทุกครั้งที่เอ่ยปากไม่ได้นะคะ ที่ขำหนักมากจนไม่รู้ว่าพี่แกเอาส่วนไหนหายใจ ส่วนคุณสันนั้น บอกได้คำเดียวว่าร้ายกาจ!! ค่ะ แล้วโถวววเอาพี่จิไปเป็นนักแสดงคุณสันแน่ใจแล้วใช่ไหมคะ
-
:L2: :pig4: :L2:
-
เริ่มเข้าเค้าชื่อเรื่องละ คราวนี้เสี่ยมโนถูก แถมดูออกด้วยว่าจิหัวอ่อน ฮา
คุณสันโน้มน้าวเก่งจริง ๆ
-
โถ่ หนูจิโดนคุณสันล่อลวงซะแล้ว 55555555555
-
เสี่ยมาวับๆแวบๆ จนนึกว่าสันไม่ก็พี่เบิ้มเป้นพระเอกไปละ
-
โธ่ จิคนดี ชั่งโดนล่อลวงง่ายเหลือเกิน 555
เอาให้คุ้มจิ ว่าแต่จิระกับจิตรินจะเอายังไงละเนี่ย คนที่มีเจ้ากรรมนายเวรติดตามดูท่าจะเป็นจิตรินนะ แถมไปชดใช้กรรมกับเสี่ยขี้มโนด้วย คิคอ
-
แล้วตกลงพระท่านว่ายังไง 55555555555555555555
ฝอยตกเสี่ยจริงๆใช่มั้ยเนี่ย
-
ไปเป็นดาราเเล้วจะไม่โดนพระเอกมาจีบเหรอค่ะน้องจิต
แล้วเสี่ยก็โมโหหึงจับกินซะหรอกค่ะ :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
โอย........เรื่องนี้ มันสนุกมากกกกก ชอบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เลขา กับเสี่ย เป็นคู่หู คู่หาเงินจริงๆ
คุณสันคิดได้ไง เรื่องเอาร่างจิตริน ไปก่อนที่พ่อแม่จิตรินมาพาไป
เพื่อเป็นตัวประกันให้จิระทำงานให้ โอ้.....หน้าเงินสุดๆ
จิตริน พล่ามสุดๆ คุยเรื่องไปวัดกับเสี่ยอยู่ดีๆ :katai1:
ออกทะเลไปผัดปูผงกะหรี่เฉยเลย ฮามากกกก กร๊ากกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
สงสัยคงไม่เคยมีใครคุยกับเสี่ยแบบนี้แน่ๆ o22
จิระ ที่เคยเป็นสตั้นท์ น่าจะแสดงได้นะเพราะรู้มุมกล้อง
แต่อย่างคุณสันว่าแหละเรี่ยวแรงไม่มี คงเล่นเป็นดาราแน่เลย
เสน่ห์ของจิระเหลือร้าย ดูจากร้านเหล้า พี่โสภี
มาเล่นหนัง คงดังระเบิด
รอดูจิระเล่นหนังนะ อยากอ่านต่ออีกละ :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รักการฝอย 55555
-
ฝอยจริงๆ - -"
-
กลัวก็แต่ว่าบทพูดมีให้มาสองบรรทัด จิจะฝอยไปได้สามหน้า ดีไม่ดีผู้กำกับสั่งคัทแล้วก็ยังไม่เลิกฝอย
//กล้องพร้อม ไมค์พร้อม ฝอยยยยยยยยยยยย :laugh:
-
จิพูดมากในขณะที่เสี่ยโคตรประหยัดคำพูด :katai3:
-
โหหห คุณสันร้ายกว่าเสี่ยอีกนะเนี่ย อิอิ
-
คุณสัน บทเด่นเกินหน้าเกินตาเสี่ยมาก
-
รอติดตามค่ะ เรารู้สึกอินกับแนวสลับร่างอยู่แล้วเรื่องนี้น่าสนุกดี อยากให้มาลงวันวันละหลายๆ ตอน
-
o13
-
คุณสันร้ายพอๆกะเสี่ยเลยนะคะสมเปนลูกน้อง :mew4:
-
เริ่มสนุกแล้ววววววววว. ชอบคุณสัน
-
รักคุณน้องชายจริงๆ กันหมาให้พี่ชายได้ดีเยี่ยม 555555555555555555555555
ส่วนเรื่องเป็นดาราก็.. สู้ๆ นะหนูจิตริน :laugh:
-
:impress2รอๆๆๆ
-
หนูจิหนึ่งนิ้ว เสี่ยบอก ไอ่ก้อนกลมๆ อะนะ
-
คุณสันน่าจะไปขายประกันค่ะ...
-
กว่าจะเข้าเรื่องพระท่านว่าไง ไปถึงปูผัดผงกระหรี่ 55555555555555555555 :hao7:
-
:mew1:
-
ฝอยแบบน้ำท่วมทุ่งมากกกกก 555555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ทำให้นึกถึง kill the light เลยค่ะ
ไม่ใช่ในแง่ร้ายนะคะ คือ เราชอบตรงที่มันเป็นแนวเดียวกัน คนที่ร่างก่อนและหลังต่างกันสุดขั้ว
ต้องมาทดลองใช้ชีวิตอีกแบบมันน่าสนุกมากค่ะ
-
หนูจิตถนัดฝอยมากกกก อย่างฮา
-
สนุกแน่เลย หนูจิ :hao7:
-
:hao7: :hao7:
-
เริ่มน่าสนุกขึ้นเรื่อยๆ
รอติดตามค่าาาาาาา :katai5:
-
จิจงฝอยได้แบบโอ๊ยตายยอม :m20:
คุณสันก็อีกคนแบบโน้มน้าวดีมากค่ะ บริษัทหลายๆที่คงอยากจะจ้างไปทำหัวหน้าแผนกการขายนะค่ะ :laugh:
-
ฟังพระท่านพูดแล้วหวั่นใจว่าทั้งสองจิจะต้องกลับร่างเดิม
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็อดเสียดายไม่ได้
เข้าสู่ช่วงที่จะเป็นดาราแล้ว
ร่างเก่านิสัยเก่าของจิระคงจะมีแต่คนหมั่นไส้
เจอจิตตรินนักฝอยเข้าไปจะดีกว่าหรือปวดหัวหนักกว่าเดิมล่ะเนี่ย :m20:
-
เอาแล่วๆๆๆๆๆๆ จะได้รับบทไรน้ออ555555
รอๆๆๆตอนต่อไป ขอบคุณมากๆนะคะ :pig4: :pig4:
-
รอๆๆๆๆๆครับ
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai4: :katai4: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เรื่องนี้เขียนนานตอนที่จิฝอยใช่มะ น้ำไหลไฟดับจริงๆ 5555555555555555 แอบสงสารเสี่ยเบาๆ
-
ตอนที่ 7 : Welcome to Checkmate
สตูดิโอชั้นสี่คือสถานที่ที่ผมเคยเยื้องย่างเข้ามาก่อน
เพราะมันคือหนึ่งในห้องถ่ายทำหนัง ‘ฝ่าดงกระสุน’ ที่ผมรับบทเป็นสตั้นท์แมนของพระเอกผิวคล้ำ และผมก็กำลังเจอกับคนคนนั้นอีกครั้งในร่างของจิระ
‘อัครเดช ‘ คือชื่อของเขา พระเอกดาวรุ่งพุ่งแรงในมาดหล่อเข้มกินใจด้วยผิวสีน้ำผึ้งเซ็กซี่และหุ่นซิกแพคพิฆาตสตรี ไม่เพียงหุ่นดีจากการออกกำลังกาย แต่เพราะโครงสร้างร่างกายของเขานั้นช่างสวยงาม เวลาออกรายการหรือถ่ายทำละครมักต้องมีฉากถอดเสื้อเสมอ และวันนี้ก็เช่นกัน
ตอนผมเดินเข้ามา อัครเดชกำลังถ่ายฉากเปลี่ยนเสื้อ โดยแอบซ่อนอาวุธไว้ใต้เสื้อสูทอย่างทะมัดทะแมง
เพราะ ‘เช็กเมท (Checkmate)’ ไม่ใช่ละครธรรมดา
คุณสันเล่าให้ผมฟังระหว่างลงลิฟต์มาชั้นสี่แล้วว่าเรื่องนี้เป็นซีรี่ส์รูปแบบใหม่ที่ทางบริษัทอยากลองตีตลาด เป็นแนวสืบสวนโรแมนติกโดยเปลี่ยนนางเอกไปเรื่อยๆ ถือเป็นโปรเจ็กต์ยักษ์เพราะมีการร่วมทุนมหาศาล ดึงความน่าสนใจด้วยนางเอกมากฝีมือที่จะเปลี่ยนหน้าเข้าฉากในทุกตอน อารมณ์คล้ายเจมส์ บอนด์ ที่จะมีผู้หญิงสวยๆ เข้ามาเกี่ยวพันให้ลุ้นระทึกจิ้นกันพอหอมปากหอมคอ โดยผู้ชมสามารถตั้งทีมร่วมเชียร์ได้ คุณสันบอกว่าทางผู้เขียนบทเองก็ยังไม่ลงตัวว่านางเอกจะเป็นใคร เพราะต้องการดูกระแส เป็นการถ่ายทำแบบที่ฉายไปถ่ายไป ปรับเปลี่ยนบทเรื่อยๆ ตามความนิยม โดนในซีซันแรก ตั้งใจว่าจะมีประมาณยี่สิบตอน ซึ่งร่างตอนจบไว้คร่าวๆ แล้ว
แค่ได้ยินผมก็ตื่นเต้นสุดขีด นี่มันน่าสนุกสุดๆ เลยนี่หว่า! การดึงนักแสดงหลายคนเข้ามาร่วมฉากด้วยบทบาทต่างๆ ที่บางคนไม่เคยลองมาก่อน พ่วงด้วยเนื้อเรื่องเน้นความเข้มข้นลุ้นระทึก และมีจุดขายที่นางเอกสวยๆ เข้ามาจิ๊จ๊ะกับพระเอก แค่นี้ก็ทำให้โด่งดังได้ไม่ยาก
ส่วนบทบาทของผมนั้น...คือผู้ช่วยของพระเอกที่ทางผู้เขียนบทต้องการให้เป็นผู้ชายหน้าสวยและหล่อในคนเดียวกัน ที่ต้องหน้าสวย เพราะเรื่องนี้ไม่มีนางเอกตายตัว จึงต้องมีของสวยงามดึงดูดใจบ้าง และที่ต้องหน้าหล่อด้วย เพราะว่าผู้ช่วยคนนี้ต้องเป็นผู้ชายเท่านั้น เพื่อไม่ให้ล็อกเป้าจับคู่กับพระเอกเกินไปจนกลบนักแสดงหญิงคนอื่น ถือเป็นตัวละครที่เป็นกลาง ดึงดูดได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชายนั่นเอง
‘มิสเตอร์เอส’
นั่นคือฉายาของผู้ช่วยอัจฉริยะที่มีความสามารถในการแฮกกิ้ง มักทำงานเบื้องหลัง คอยหาข้อมูลให้พระเอก เรียกว่าเป็นตัวละครที่ขาดไม่ได้ และเหมาะกับหน้าใหม่อย่างผมสุดๆ เพราะบทพูดไม่เยอะ ไม่ต้องแสดงสีหน้ามาก และไม่ต้องติดสอยตามกองไปไหนเพราะฉากส่วนใหญ่ก็คือห้องรกแคบในฉากที่เซ็ทไว้ในสตูดิโอนั่นเอง
ตอนรู้ว่าต้องได้รับบทบาทสำคัญขนาดนั้นผมไม่มั่นใจในตัวเองเลย แม้จะมีประสบการณ์มาก่อน แต่ก็เป็นแบบผาดโผนปีนป่ายและพยายามหลบมุมไม่ให้ซูมหน้าซะมากกว่า ไม่รู้ว่าคุณสันใช้เส้นสายอะไร ถึงคว้าบทนี้มาให้ผมได้ในพริบตา ไม่ใช่ว่านักแสดงไม่เพียงพออะไรหรอก นั่นน่ะข้ออ้างชัดๆ!
เพราะผู้ถูกถอนบทกำลังยืนร้องไห้น้ำตานอง
ผมไม่รู้จักคนคนนั้น แต่มั่นใจว่าใช่แน่เพราะในกองมีบรรยากาศกระอักกระอ่วนแฝงสายตาเห็นอกเห็นใจให้เด็กหนุ่มที่น่าจะมีอายุไล่เลี่ยกับจิระ ตัวเล็กผิวขาวหน้าใส ซึ่งกำลังยืนร้องไห้ต่อหน้าโปรดิวเซอร์ที่กำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“อ้าว คุณสัน”
อย่างกับเห็นพระผู้ช่วย โปรดิวเซอร์หันมาเรียกด้วยสีหน้าลำบากใจ คนในกองรีบประจำที่ตัวเองโดยพยายามเลี่ยงจากเด็กหนุ่มคนนั้น แล้วหันมาให้ความสนใจกับผมแทน
“นี่น่ะเหรอครับจิระ อืม...ไม่เลวๆ”
ผมยิ้มแห้งให้โปรดิวเซอร์ที่พอเห็นหน้าจิระพลันตาวาวอย่างพอใจสุดขีด ทั้งที่ตอนแรกเมื่อเห็นคุณสันแลจะอยากช่วยประท้วงให้เด็กคนนั้นอยู่เลย พอรู้ตัวว่าคงโดนสลัดทิ้งแน่นอนแล้ว เด็กคนนั้นก็รีบกลั้นน้ำตา เดินกระแทกไหล่ผมออกจากสตูดิโอทันที
“คือ...”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณจิ ทางเรามีค่าเสียเวลาให้เด็กคนนั้นแน่นอน และจะช่วยหาคิวงานละครอื่นให้เป็นการปิดปากด้วย”
แต่ถึงอย่างนั้น...ก็คงไม่มีงานละครเรื่องไหนที่เป็นโปรเจ็กต์ใหญ่เท่าเรื่องนี้แล้วนะ
ผมคิดในใจ รู้สึกแย่เพราะเหมือนไปปาดหน้าเค้กคนอื่น
“เอ่อ...” ผมเงยหน้ามองโปรดิวเซอร์ “ให้เล่นทั้งสองคนเลยไม่ได้เหรอครับ”
“จะทำได้ยังไง บทบาทของผู้ช่วยต้องมีคนเดียว แถมยังมีภาพลักษณ์คล้ายกันอีก ให้มาเล่นคู่กันก็มีแต่ถูกเปรียบเทียบ” โปรดิวเซอร์ชักสีหน้าใส่ผมที่เสนอออกมาเหมือนไม่ผ่านกระบวนการทางสมอง
“ก็เพราะว่าเป็นไปไม่ได้ไงครับถึงน่าลอง ผู้ช่วยมีคนเดียว แต่ผู้ร้ายไม่ได้มีคนเดียวสักหน่อยนี่ครับ ให้เขาลองมาเป็นคนร้ายที่ปลอมตัวเป็นผู้ช่วยของพระเอก หลอกให้ไขว้เขวจนมุม ยิ่งภาพลักษณ์คล้ายกันแบบนี้ยิ่งท้าทาย อืม...เอาแบบนี้สิครับ ลองเขียนเนื้อเรื่องให้เหมือนพระเอกเข้าใจผิดว่าโดนทรยศเพราะพวกเราสองคนคล้ายกัน แล้วก็หลอกคนดูไปด้วย น่าสนุกออกนะครับ”
โปรดิวเซอร์มองผมเหมือนเห็นผี
“เรื่องนั้น...ต้องไปคุยกับคนเขียนบท”
“คนนั้นรึเปล่าครับ โอ๊ะ โชคดีจังผมรู้จักเขาด้วย งั้นรอแป๊บนึงนะครับ ผมขอตัวลองไปคุยกับเขาก่อน” พอเห็นทางช่วยเหลือเด็กคนนั้นได้ผมก็รีบยกมือไหว้ลาโปรดิวเซอร์แล้วพุ่งไปหาคนเขียนบทที่เคยทำงานร่วมกันทันที แต่ก่อนเราเข้าขากันได้ดีมากเพราะผมชอบพูดพล่ามเรื่อยเปื่อย ส่วนเขาเองก็เป็นคนจินตนาการสูง ผมเลยค่อนข้างมั่นใจว่าจะต้องสำเร็จ
และแน่นอน...ว่าทุกอย่างลุล่วงด้วยดี
เดิมทีซีรี่ส์เรื่องนี้เปลี่ยนบทไปได้เรื่อยๆ อยู่แล้ว แถมยังเป็นแบบจบในตอน อยากจะเพิ่ม ลด ตัดตรงไหนก็ทำได้ง่ายกว่าละครทั่วไปมากนัก ผมชูสองนิ้วให้โปรดิวเซอร์กับคุณสัน ฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“อย่าเพิ่งสนใจเรื่องคนอื่นแล้วไปเตรียมตัวเถอะครับคุณจิ” คุณสันดันหลังผมให้เข้าไปในห้องแต่งตัวนักแสดงเพื่อเปลี่ยนเสื้อและแต่งหน้า เนื่องจากผมเป็นคนที่เข้ามาแทรกกะทันหัน จึงไม่เคยลองฟิตติ้งชุดมาก่อน ไม่รู้ว่าจะใส่ได้พอดีรึเปล่า
“แล้วเด็กคนนั้นล่ะครับ”
“ผมจะให้คนติดต่อไปทีหลัง ยังไงก็ต้องให้คิวงานใหม่อยู่แล้ว ให้เล่นเป็นคนร้ายเรื่องนี้ก็ไม่เลว แต่คุณจิ...คุณคงไม่คิดนะว่าเขาจะดีใจที่คุณช่วยคุยให้จนได้เล่นเรื่องนี้อีกครั้งน่ะ”
“ผมก็ไม่ได้อยากให้เขาซาบซึ้งบุญคุณสักหน่อยนี่ครับ ผมทำเพื่อความสบายใจ ไม่งั้นผมคงรับเล่นเรื่องนี้ไม่ลงถ้าไปแย่งบทคนอื่น จะโดนโกรธก็ไม่แปลก” ผมยักไหล่ “ยังไงนี่ก็เป็นซีรี่ส์ทุนสร้างมหาศาล เด็กคนนั้นเป็นดาราใหม่ ระหว่างได้คิวงานเรื่องอื่นกับเรื่องนี้แค่ตอนหรือสองตอน ยังไงทางนี้ก็มีโอกาสแจ้งเกิดมากกว่า อย่างน้อยก็ควรเขาได้ลองไม่ใช่ตัดโอกาสไปเฉยๆ ไม่แน่นะครับคุณสัน เผลอๆ ถ้าผมแสดงไม่ดี ก็เอาเขามาแทนที่เลยไง”
“จะแทนได้ง่ายๆ ยังไงล่ะครับ”
“ก็อาจจะเป็นว่าพอถูกพระเอกจับได้แล้วกลับตัวกลับใจยอมมาเป็นผู้ช่วยแทนผู้ช่วยคนเก่าที่โดนฆ่าตายอะไรประมาณนี้ไงครับ ดูแทนกันได้ง่ายดีออก ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองจะแสดงเก่งอยู่แล้วด้วย ถึงบทของผู้ช่วยจะมีแต่พูดนิ่งๆ อยู่หน้าคอมก็เถอะ อืม...เหมือนเสี่ยเมื่อเช้าเลยแฮะ”
“คุณจิครับ ถึงทุกคนจะพอรู้ และคุณจิก็รู้แก่ใจว่าเป็นเด็กเส้น แต่ระหว่างอยู่กองอย่าเรียกเสี่ยแบบสนิทสนมเลยครับ ทั้งหมดเพื่อคุณเองนะ”
ผมเข้าใจความหวังดีของคุณสัน ก็เลยพยักหน้าอย่างว่าง่าย
“ผมปากพล่อยไปงั้นแหละ ขอโทษครับ ผมจะพยายามคุมปากให้ดีแล้วกัน”
คุณสันเดินมาส่งผมถึงห้องแต่งตัว ช่วยแนะนำตัวและฝากฝังคนในกอง แม้หลายคนจะค่อนข้างไม่พอใจที่ผมแทรกการถ่ายทำกะทันหัน แต่พอลองชุดออกมาพอดีตัว และให้ช่างแต่งหน้าได้เห็นใบหน้าของจิระใกล้ๆ ก็กลายเป็นที่รักของทุกคนอย่างรวดเร็ว
“ผิวเนียนจังเลย ใช้ครีมยี่ห้ออะไรเนี่ย แนะนำกันบ้างสิจ๊ะ”
“หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงให้มาแทนน้องคนนั้น เรตติ้งต้องดีสุดๆ ไปเลย!”
...คนอย่างจิระน่ากลัวจริงๆ ต่อให้คนอยากจะโกรธก็โกรธไม่ลงเมื่อเห็นรอยยิ้มหวานและใบหน้าไร้ที่ติ อย่าว่าแต่ใครเลย ผมเองก็สะพรึงตัวเองบ่อยครั้งเหมือนกันที่ต้องมาอยู่ในร่างนี้
ไม่นานกองถ่ายก็เตรียมถ่ายทำ ไม่สิ เริ่มถ่ายทำไปแล้วตั้งแต่ก่อนผมจะมาแต่สะดุดเพราะโดนแทรกคิว ยังไงซะบทของผมก็เป็นแค่ผู้ช่วยตัวเล็กๆ จะเริ่มถ่ายตอนไหนก็ได้ทั้งนั้นในเมื่อเซ็ทฉากเตรียมพร้อมอยู่แล้ว
“คัต!”
ตอนผมเดินออกมา พระเอกก็เล่นฉากเจอศพแรกในคดีเปิดตัวพอดี อัครเดชถอนหายใจเฮือกแล้วเดินมาเปลี่ยนเสื้อเปื้อนเลือดออกเพื่อเตรียมเข้าฉากต่อไป
“หืม นายคือคนที่มาแทนสินะ”
“ผมจิระครับ เรียกผมว่าจิก็ได้ครับ ผมชื่นชมคุณมาก หนังเรื่องฝ่าดงกระสุนคุณเท่ระเบิดไปเลยล่ะครับ” ผมพูดอย่างชื่นชม เพราะเคยร่วมงานเลยรู้ว่าพระเอกคนนี้เป็นคนดี หุ่นดี หน้าตาดี อัธยาศัยดี เสียอย่างเดียว...เขาเป็นโรคกลัวความสูง ทำให้ต้องใช้สตั้นท์แมนเวลากระโดดหรือปีนป่าย
ซึ่งคนคนนั้นเคยเป็นผม...
การได้เล่นเป็นสตั้นท์แมนของพระเอกชื่อดังที่น่ามองไปทุกสัดส่วนถือเป็นความใฝ่ฝัน เพราะเหมือนว่าตัวเองก็มีดีถึงได้รับเลือก ฉะนั้นพอคิดว่าจะมีคนมาแทนตัวเอง...ก็อดรู้สึกสลดไม่ได้ ยังไงซะจิตรินก็ถนัดแสดงเบื้องหลังมากกว่าเป็นนักแสดงนำเองอยู่แล้ว
น่าเสียดายที่วันนี้ไม่มีฉากโชว์ฝีมือ เลยไม่มีสตั้นท์แมนร่วมกอง หรือไม่คนเขียนบทก็พยายามให้พระเอกไม่ต้องโลดโผนมากนัก นี่เป็นแค่ตอนแรก ไม่จำเป็นต้องเปิดตัวแบบบู๊กระจัดกระจายมากเกินไป ควรปูพื้นตัวละครก่อนต่างหาก
“พยายามเข้าล่ะ”
อัครเดชตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องแต่งตัว ทางด้านผู้กำกับเองเมื่อเห็นว่าผมเป็นเด็กเส้น แถมคุณสันเองก็คอยประกบอยู่ตลอด เลยเดินมาบอกคิวผมด้วยตัวเองว่าต้องเดินจากจุดไหนไปจุดไหน อยากได้มุมมององศายังไงด้วยความใจเย็น ส่วนเรื่องบท...ผมท่องมาตั้งแต่ตอนแต่งตัวในห้อง มีแค่ไม่กี่ประโยคเท่านั้น
“ลองซ้อมก่อนแล้วกัน ไม่ต้องตื่นเต้น สูดหายใจลึกๆ เข้าไว้”
“ได้ครับพี่ ผมจะพยายาม ผมจะตั้งใจ ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง ฝากตัวดัวยนะครับ ขอบคุณครับ!”
ผู้กำกับหลุดยิ้มเมื่อผมเรียกอย่างสนิทสนม ถ้าเป็นคนอื่นอาจโดนตบกะโหลก แต่พอเป็นใบหน้าของจิระกลับให้ความรู้สึกน่าเอ็นดู
“ห้า สี่ สาม สอง!”
ทุกสายตามองผมอย่างลุ้นระทึกทันที คงเพราะกลัวว่านักแสดงหน้าใหม่จะไม่ชินกล้องจนหลุดท่าทางแปลกๆ ออกมา แต่เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมเลย สตั้นท์แมนทุกคนต้องรู้มุมกล้องอย่างดีเพราะต้องออกท่าทางให้สวยที่สุด เนื่องจากเราไม่สามารถแสดงสีหน้าออกมาได้ จึงมักใช้การเคลื่อนไหวของร่างกายให้ลื่นไหลสวยงาม ฉะนั้นตัวละครที่ไม่ต้องพูดมากตัวนี้จึงเหมาะกับผมมากอย่างกับสวรรค์ประทานมาให้
สมองผมไม่ได้ดีเหมือนน้องชาย ให้จำประโยคยาวๆ ถือเป็นเรื่องยาก โดยเฉพาะการอยู่ในร่างของจิระที่เหมือนจะโดนยาเสพติดทำร้ายจนหลงๆ ลืมๆ แต่การจำคิวการแสดงนั้นถือเป็นเรื่องง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วย ฉากเปิดตัวของผมคือฉากนอนบนโซฟาด้วยสภาพผมยุ่งๆ ท่ามกลางผ้าห่มหลายผืน เพราะมิสเตอร์เอสชอบอยู่ติดห้องทำงานไม่ยอมนอนบนเตียงดีๆ และออกจะซกมกนิดๆ เสื้อที่ใส่เลยค่อนข้างเก่า ให้อารมณ์เหมือนไม่ได้เปลี่ยนมาหลายวัน
ผมค่อยๆ ปรือตาตื่น ขมวดคิ้วมุ่นอย่างหงุดหงิดคล้ายได้ยินเสียงโทรศัพท์ปลุก เพราะนี่เป็นเพียงการซ้อม เลยไม่มีเสียงดังขึ้นมาจริงๆ ผมอ้าปากหาว บิดตัวอย่างเกียจคร้านยืดสุดแขน ก่อนจะคว้านมือสะเปะสะปะหาโทรศัพท์ที่วางอยู่บนพื้น เหมือนถูกโยนส่งๆ โดยไม่จำ
“ว่า...”
เพราะเป็นคนประหยัดคำพูดและไม่ค่อยเกรงใจใคร ตัวละครตัวนี้เลยใช้คำห้วนสั้นมาก ผมแค่แสดงสีหน้า ง่วง หงุดหงิด ก่อนจะเบิกตาคล้ายตกใจ ราวกับว่ามีเรื่องเร่งด่วน จนต้องผุดลุกแล้วเดินไปยังเครื่องคอมตามที่ผู้กำกับเคยทำให้ดู
ตามบท คนในสายคือพระเอกที่โทรมาหาเพราะดันไปเจอศพในห้องปิดตาย ทำให้ถูกต้องสงสัยว่าเป็นฆาตกรและพยายามหลบหนี จึงโทรหามิสเตอร์เอสเพื่อให้สืบว่ามีใครคนอื่นเข้าออกในห้องนั้นบ้างหวังหาคนร้ายตัวจริงส่งตำรวจ
ผมทำทีเป็นเคาะแป้นคีย์บอร์ดเพื่อแฮกกล้องวงจรปิดของโรงแรมที่เกิดเหตุ นิ้วเรียวสวยของจิระทำให้การกระทำนี้ดูราวกับกำลังดีดเปียโนก็ไม่ปาน ผมพูดชื่อผู้ต้องสงสัยสามคน ไม่ทันเอ่ยมากไปกว่านั้นสายก็หลุด เพราะขณะนั้นพระเอกถูกตำรวจตามตัวจนเจอและโดนล้อมจับกุม แต่ผู้ช่วยอย่างผมยังไม่รู้สถานการณ์ เลยขมวดคิ้วมุ่นด้วยสีหน้างุนงง ก่อนจะเริ่มค้นที่อยู่พระเอกโดยอาศัยจากจีพีเอสของโทรศัพท์ของอีกฝ่ายด้วยท่าทางจริงจังมากขึ้น แล้วโทรกลับไปพลางบอกทางลัดให้พระเอกหนีพ้นจากการตามล่าในที่สุด
เป็นอันจบฉากเปิดตัวมิสเตอร์เอส
“ใช้ได้มั้ยครับ”
ผมหันมาถามผู้กำกับเมื่อแสดงจนจบครบถ้วนตามบทบาทที่มีแค่หนึ่งหน้ากระดาษ ช่างง่ายดายเสียนี่กระไร เทียบกับตอนเป็นสตั้นท์แมนแล้วยังจำคิวซ้อมยากกว่าเป็นไหนๆ เพราะหากผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เจ็บตัวได้เลย
พอหันไปมองถึงเห็นว่าคนในกองพากันอึ้งตะลึง ไม่ว่าจะเป็นผู้กำกับ คนเขียนบท โปรดิวเซอร์ คนถือไฟ คนเดินกล้อง และช่างแต่งหน้าที่พร้อมจะเข้ามาซับเหงื่อ หรือขนาดคุณพระเอกเองก็มายืนดูด้วยด้วยเสื้อตัวใหม่
มีแค่คุณสันที่คลี่ยิ้มอย่างพอใจและปรบมือขึ้นเงียบๆ
เสียงปรบมือนั้นปลุกสติของทุกคน ผู้กำกับเกาแก้มแก้เก้อ ก่อนจะหันไปบอกให้คนอื่นๆ เตรียมตัวถ่ายจริง
ผมกลับไปนอนที่โซฟาอีกครั้ง ขยี้หัวให้ฟูกว่าเดิมเพื่อให้เหมือนคนนอนดิ้นที่เพิ่งตื่นนอน
จากนั้นทุกอย่างก็ราบรื่นด้วยดีในสามเทค
...กับการรับโทรศัพท์แล้วเดินไปเคาะคีย์บอร์ด ถ้าต้องถ่ายซ้ำหลายครั้งผมคงรู้สึกแย่จนขอถอนตัว
“แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะครับ”
ผู้กำกับจับมือกับคุณสันและหันมายิ้มให้ผมอย่างดีใจเหมือนเจอเพชรเม็ดงาม แม้ทักษะการแสดงไม่อาจเรียกว่าเข้าขั้น แต่ด้วยหน้าตาของจิระนั้นไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูดี และด้วยบทบาทที่ไม่จำเป็นต้องแสดงความรู้สึกเยอะ จึงนับว่าเข้าทางเป็นที่สุด ยิ่งซูมผ่านหน้ากล้องด้วยแล้วจิระคล้ายจะเปล่งออร่าได้ด้วยตัวเอง ขนาดผมเดินมาดูจอมอนิเตอร์ย้อนหลังเพื่อเช็กภาพยังอดชื่นชมไม่ได้
“การเคลื่อนไหวของคุณเหมือนมีมนต์สะกด” คุณสันเอ่ยกับผมทันทีที่เราสองคนเดินออกมาจากสตูดิโอชั้นสี่ “ความตั้งใจและประสบการณ์ของจิตริน ถ่ายทอดผ่านร่างกายของจิระ ทุกอย่างที่หลอมรวมเป็นคุณในตอนนี้คือความสมบูรณ์แบบ”
“พูดเกินไปแล้วครับ”
“ไม่เกินไปหรอกครับ คุณในร่างจิระเนี่ย...ผมไม่มีวันปล่อยไปแน่!”
แล้วคุณสันก็จับมือผมเซ็นสัญญาทันที
“ตอนเช้าพี่บอกจะไปขอร่างคืน แต่นอกจากจะไม่ได้ร่างคืนแล้ว พี่ยังไปเซ็นสัญญาเป็นนักแสดงในสังกัดของเสี่ยอีก พี่จิ พี่จะสร้างเรื่องไปถึงไหน! แค่นี้เรายังวุ่นวายไม่พอใช่มั้ย!”
พอกลับบ้านผมก็โดนไอ้น้องชายตัวดีดุจนต้องนั่งคุกเข่ากับพื้น ประหนึ่งทำความผิดร้ายแรงจนใจเสีย
เกือบลืมเล่า ขากลับคุณสันพาผมไปขอลาออกกับพี่สมพงศ์ด้วยตัวเอง คนของเสี่ยมายืนกดดันขนาดนี้ ต่อให้พี่สมพงศ์จะไม่อยากให้ผมไปก็ทำอะไรไม่ได้ แถมยังจ่ายเงินชดเชยในช่วงสามวันที่ผมทำงานให้อีกต่างหาก ผมบอกแล้ว ว่าถึงพี่สมพงศ์จะแอบหื่นไปบ้างแต่ก็เป็นคนดี
“ไม่เห็นจะวุ่นวายเลยลูก เมื่อก่อนจิก็ทำงานในกองถ่าย ถึงจะเปลี่ยนตำแหน่งจากสตั้นท์แมนเป็นนักแสดง ก็ไม่ได้เสียหายตรงไหนสักหน่อย ส่วนเรื่องร่างกายของจิ...ในเมื่อเสี่ยเขาเป็นคนช่วยจ่ายค่ารักษาและค่าดูแล แถมเราเอาเด็กเขามาหาประโยชน์จริงๆ ก็อย่าว่าเขาเลย”
“ถ้าเกิดเสี่ยเอาไตพี่จิไปขายจะทำยังไง! เขาอาจจะทำมิดีมิร้ายกับร่างกายพี่จิก็ได้!”
“เอ่อ...เจ...เขามีเด็กเลี้ยงที่หน้าตาดีระดับพรีเมี่ยมอย่างจิระ คงไม่หน้ามืดกับร่างเก่าของพี่หรอก แล้วเสี่ยเองก็ไม่ได้มีแค่จิระคนเดียว มีตัวเลือกที่ดีกว่าพี่อีกตั้งเยอะเดินอยู่เต็มบริษัท...”
“งั้นพี่จิตอบตกลงทำไม เมื่อก่อนถึงไปกองก็มีพี่โสภีช่วยดู แต่ตอนนี้ใครจะช่วยดู ปล่อยแค่วันเดียวก็โดนเป่าหูจนไปเซ็นสัญญาแล้ว”
“เจ ครั้งนี้พี่คิดดีแล้วนะถึงตกลงปลงใจ ที่พี่เซ็นก็เพราะไม่เห็นข้อเสียที่จะปฏิเสธ โอกาสได้ร่วมแสดงโปรเจ็กต์ใหญ่ขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย และด้วยหน้าตาของจิระเองยังไงก็ต้องมีแมวมองมาทาบทามอยู่ดี ถ้าอยู่ที่อื่นจะโดดเด่น แต่ถ้าอยู่ในกองถ่ายจิระจะกลายเป็นแค่นักแสดงธรรมดาคนหนึ่ง แล้วร่างกายนี้ก็อ่อนแอมาก ทำงานอย่างอื่นแทบไม่ไหวนอกจากนั่งๆ นอนๆ เป็นอาหารตา จะมีอาชีพไหนเหมาะไปกว่านี้อีกล่ะ แถมเจเองก็ใกล้จะเข้ามหาลัย ต้องใช้เงินเตรียมเรียนพิเศษ ค่าสอบเข้า ค่าสอบเอนท์ ค่าหนังสือ ค่าเทอม...”
“เข้าใจแล้ว” ไอ้น้องชายถอนหายใจเฮือก เขาเองก็มีงานกะดึกที่เซเว่น หน้าที่ประจำคือคนให้อาหารเจ้าส้มแมวแสนรักของผม “ถ้าพี่ไตร่ตรองดีแล้วผมก็ไม่ขัดขวาง แต่ก่อนจะทำอะไรอยากให้ปรึกษากันบ้าง ไม่ใช่จู่ๆ ก็มาบอกตูมตามเอาแบบนี้”
“ครับผม!” ผมยกมือตะเบ๊ะล้อเลียนน้องชาย เล่นเอาไอ้เจถอนหายใจเฮือกอย่างอ่อนอกอ่อนใจ
“บางครั้งผมก็เหมือนเป็นคนบ้าในครอบครัวปกติ ทั้งที่จริงๆ แล้วผมน่ะเป็นคนปกติต่างหาก”
“จะบอกว่าพี่เป็นบ้าเหรอ!” ผมอ้าปากค้าง
“เป็นคนเรียบเรื่อยเกินไปต่างหากเล่า แม่ก็ด้วย พ่อก็ด้วย!” ไอ้น้องชายเหิมเกริมขนาดชี้หน้าเรียงรายคน เพราะแม่กับพ่อกำลังดีใจที่ลูกชายจะได้เล่นละครดัง ขนาดยังไม่ทันฉายก็เตรียมอัดเก็บไว้แล้ว “ไม่ห่วงร่างกายพี่จิกันบ้างเหรอครับ”
“เสี่ยไม่มีเหตุผลที่จะทำร้ายร่างกายของจิตรินนี่นา” แม่ยกมือทาบแก้มถามอย่างงุนงงว่าเจตรินโวยวายทำไม “ถึงจะเสียดายที่ไม่ได้ดูแลด้วยตัวเอง แต่เสี่ยเองก็ต้องการหลักประกัน ฉะนั้นเราไม่ควรเอาเปรียบเขานะเจ เทียบกับทางเราที่จิเอาร่างเด็กของเขาไปนู้นมานี่ กับเสี่ยที่เก็บรักษาร่างกายจิอย่างดี ฝั่งที่ควรเป็นกังวลน่าจะเป็นทางนั้นมากกว่า”
“โธ่ แม่...”
“เอาน่าๆ คิดมากไปก็ทำอะไรไม่ได้ มาแสดงความยินดีกับจิดีกว่า” พ่อบอกพลางโบกมือปัดๆ อย่างไม่ใส่ใจ
“นั่นสิ เรามาฉลองกันดีกว่า อยากกินอะไรบอกมาเลยลูก แม่จะทำสุดฝีมือ!”
“ปูผัดผงกะหรี่!”
“เพิ่งกินเมื่อเช้าเองไม่ใช่เหรอพี่ ไม่เอานะ เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นเลย!”
...มองไปมองมา น้องชายผมก็เหมือนคนบ้าที่อาละวาดท่ามกลางคนปกติจริงๆ ด้วยแฮะ
---------------------
เปิดตัวกับซีรี่ส์เช็กเมทกันแล้ว ><
กว่าจะมาเป็นละครเรื่องนี้นั้น...ต้องเท้าความถึงความอยากส่วนตัวค่ะ มีพระเอกหล่อๆ ผู้ช่วยน่ารักจับคู่จิ้น มีผู้หญิงประปรายแต่ไม่จริงจัง บู๊ๆ มันๆ โชว์ซิกแพค นี่มันซีรี่ส์ในฝันชัดๆ! 55555
ใครถามหาเสี่ย ขอเสี่ยพักหูหน่อยนะคะ จะได้อยู่กับเราได้นานๆ #ฝอยตกเสี่ย #เสี่ยขี้มโนกับนายฝอยหนักมาก
เพจนักเขียนที่ทำป้ายเชียร์หนูจิพร้อมโบกสะบัด (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
น่ารัก กรี๊ดดดด น่านักมากๆๆ
-
เห็นหมาจิ้งจอกจากหน้าคุณสัน :hao7:
-
เอ้ยยย เป็นซีรี่ย์ทั่น่าติดตามมากค่ะ สนใจทำออกมาเป็นเรื่องแยกมั้ยคะ ฮาา ตอนนี้เสี่ยหายสงสัยค่าตัวไม่พอจ่าย
-
ชอบมากกกกกกกค่ะ
-
o13
-
โอ้ยยยย จิลูกกกกกกกกก ตกลงเรื่องนี้คมสันร้ายสุดใช่ไหม 5555555555555555
-
พระเอกชื่อ อัครเดช อย่าบอกนะนางเอกชื่อพรประพา5555555555
คิดถึงเสี่ย น้องจิตเก่งมากลูก :mew1: :mew1: :mew1:
-
เอาจริงที่แม่พูดถูกนะในมุมมองสองฝ่าย
แต่ก้เข้าใจเจ เจยังเด็กและก็รักพี่
เอาเป็นว่าชอบมุมมองคนบ้านนี้มากๆ
-
:z1: :z1: :z1:
-
จิ้นพระเอกซีรี่ย์กับด๊อกฯ เอสอ่ะ
-
:hao7: :hao7: o13 o13
-
น้องจิน่ารัก พูดน้ำไหลไฟดับ ฝอยตามไม่ทัน :laugh:
-
จิระ มาพร้อมกับดวง
ทำอะไรก็ราบรื่น ฉลุยไปหมด
พอแสดง ทุกคนในกองถ่ายก็ถูกใจกันหมดอีก o18 o18 o18
เจ ตกลงเป็นคนปกติในกลุ่มคนบ้า
หรือคนบ้าในกลุ่มคนปกติ ชักสับสนและ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เช็คเมทน่าดูมากค่ะ ฮือ 55555555555
ถ้ามีซีรีส์แบบนี้คงดีเลย ต้องสนุกมากแน่ๆ
งานนี้กำลังคิดว่าถ้าหนังยังถ่ายไม่จบแล้วจิระกลับร่างจะทำยังไง(...)
หวังว่าคงไม่เป็นไรนะคะ 55555555555
-
อยากดูละครเรื่องนี้เลยค่ะ :impress2:
-
จะเรียกว่าไม่คิดมากหรือ.... ไม่คิดอะไรเลยดี นุ้งจิ 555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารน้องเจ....5555
-
o13 o13 o13
-
:hao7: :katai2-1: :hao7:
:L2: :pig4: :L2:
-
จิตในร่างของจิระก็เข้าท่ากับนิสัยจิตนะดูน่ารักทั้งตัวทั้งนิสัย
แต่ ลองนึกดูดนะค่ะ รูปหล่อ หุ่นล่ำ ผิวแทน กล้ามปู แต่นิสัยแบบจิต คนแบบนี้จะน่ารักแค่ไหน
ยังไงเราก็ชอบจิตในร่างก้ามปูแต่ใจสีชมพูและฝอยหนักมากคงน่ารักไม่เบา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฝอยหนักมากกับมโนหนักมากดูน่าจะไปกันได้
แอบขำน้องเจ คนในครอบครัวมีแต่ไม่ปกติ คนธรรมดากลายเป็นคนบ้าในทันใด
-
เป้นตรอบครัวที่น่ารักมาก แยกไม่ออกเลยว่าใครบ้าใครปกติ
-
จิจะน่ารักไปไหน หน้าตาจิระน่ารัก นิสัยจิตรินก็น่ารักพอมารวมกันเลยยิ่งน่ารัก 5555 รอตอนต่อไปนะ :3123: :L2: :3123: :L1:
-
น่าร้าก
-
เอ็นดูน้องเจอ่ะ 55555 :m20:
-
เจอย่าน้อยใจนะ เจปกติดีแล้ว 555
-
ตกลงครอบครัวนี้ใครปกติที่สุด
-
:laugh: ชื่อเสียงจิระจะต้องโด่งดัง เพราะฝีมือจิตรินแน่นอนนน !!
-
ตอนที่ 8 : เริ่มต้นชีวิตเยี่ยงดารา
เช้าวันนี้ผมตื่นมาวิ่งเหมือนปกติ ตั้งมั่นว่าจะทำให้ร่างกายของจิระแข็งแรงขึ้นให้ได้
แต่กลับไร้วี่แววของพี่โสภี
ผมชะเง้อมองบ้านใกล้เรือนเคียงด้วยความสลดหดหู่ มิตรภาพของเราจะต้องกลายเป็นหลบหน้าหลบตาเพราะจิระจริงๆ น่ะหรือ ผมอยากคุยกับพี่โสภี อยากเล่าว่ามีโอกาสร่วมงานกับโปรเจ็กต์ใหญ่ แต่ในเมื่อเขาปิดบ้านไม่คิดออกมาเจอกัน ผมก็ได้แต่ตัดใจ
หลังวิ่งแบบเหยาะๆ วนครบหนึ่งรอบ จากที่ออกไปมือเปล่า ขากลับก็มีของฝากจากเพื่อนบ้านเต็มไปหมด ผมฮัมเพลงขณะเดินเข้าบ้านเพื่อเตรียมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อมากินข้าวเช้ากับครอบครัว แต่พอเดินลงมาพร้อมน้องชาย นินจาของผม...เอ๊ย พี่เบิ้มก็นั่งเนียนเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้าน ทั้งที่ปกติไม่เคยเผยโฉมหน้ามาก่อน
“จิลงมาเร็วๆ หน่อยสิลูก ดูสิ ปล่อยให้ผู้จัดการนั่งรอตั้งนาน”
ผู้จัดการ!?
“จากนี้ต้องฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ผมจะเป็นคนขับรถรับส่งจิระตลอดการทำงานเป็นนักแสดงในสังกัดของเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์” พี่เบิ้ม...ในชุดสูทสุภาพเรียบร้อย เหยียดตัวตรงขณะส่งนามบัตรสำหรับการติดต่อให้แม่ของผมอย่างเป็นการเป็นงาน
“แหมๆ ทางเราก็ต้องขอฝากลูกชายคนนี้ด้วยนะคะ เขาไม่ใช่เด็กดื้อ เลี้ยงง่ายอยู่ง่าย เสียแต่หัวอ่อนไปหน่อย คงต้องให้ช่วยระวังหน่อยนะคะ”
“ได้เลยครับ ผมจะดูแลจิระให้ดี”
“แม่...แล้วข้าวเช้าของผมล่ะ”
“แม่ใส่กล่องให้แล้ว เอาไปกินที่กองนะลูก ผู้จัดการเขามารับแล้วจะให้รอนานกว่านี้ได้ยังไง ไปๆ ขึ้นรถได้แล้ว”
รู้ตัวอีกทีผมก็นั่งอยู่บนเบาะหลังของรถสีดำติดฟิล์มในมือถือข้าวกล่องที่แม่ยัดใส่มือด้วยความสับสนมึนงง เชื่อว่าไอ้น้องชายของผมที่พยายามคัดค้านแต่ไม่ทันแม่ก็คงกำลังหัวเสียเหมือนกัน เพราะเห็นอยู่ชัดๆ ว่าหน้าตาของพี่เบิ้มน่ะไม่เข้ากับคำว่าผู้จัดการดาราเลยสักนิด!
“เอ่อ...สรุปแล้วเสี่ยให้พี่มาเป็นผู้จัดการให้ผมแทนเหรอครับ ไม่ต้องจับตาดูผมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วใช่มั้ย”
“หน้าที่หลักของผมคือการจับตาดูคุณ หน้าที่รองคือการเป็นผู้จัดการ สันเป็นคนมอบหมายงานนี้ให้เพราะจะทำให้การตามติดคุณง่ายขึ้นกว่าเดิมในกองถ่าย และแม่คุณเองก็เคยเห็นผมแล้วเมื่อวาน แทนที่จะหลบๆ ซ่อนๆ สู้ออกมาแนะนำตัวแบบนี้จะให้ผลที่ดีกว่า”
ผมพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย เพราะถึงไม่พูดอะไร แต่แม่คงติดใจเรื่องผู้ชายหน้าบากที่เกือบจะต่อยกับพี่โสภีโดยมีผมเป็นคนกลางไม่น้อย
“คิวงานวันนี้ของคุณเสียบอยู่หลังเก้าอี้ผม”
“อ้อ ขอบคุณครับ ว่าแต่พี่เบิ้มกินข้าวเช้ารึยัง ถ้ายังจะแบ่งจากข้าวกล่องของผมไปก็ได้นะ ผมเคยบอกรึยังว่าอาหารฝีมือแม่ผมน่ะอร่อยสุดๆ ไปเ...”
“ผมกินมาแล้วครับ อีกสิบนาทีจะถึงสตูดิโอ รีบๆ อ่านเถอะ”
ผมยิ้มเก้อเมื่อโดนตัดบท แต่ก็ยอมหยิบแฟ้มที่ตรงหลังเบาะคนขับขึ้นมาเปิดอ่าน เพราะเมื่อวานเป็นการเข้ากองกะทันหัน และผมเองก็เป็นแค่นักแสดงโนเนม หลังถ่ายทำฉากเปิดตัวเสร็จก็โดนไล่กลับบ้านเนื่องจากผู้กำกับขอคิวพระเอกโดยเฉพาะ ตัวประกอบอย่างผมน่ะได้เวลาเข้างานก็ตอนที่พวกนักแสดงหลักไม่ว่างนั่นแหละ
วันนี้ผมมีฉากถ่ายเสริมอีกแค่นิดเดียวเท่านั้น เพราะหลังบอกทางพระเอกให้หลบหนีสำเร็จ พระเอกก็จะได้เจอกับผู้หญิงคนแรกของซีรี่ส์ผู้รับบทเป็นลูกสาวผู้ตาย ซึ่งเชื่อว่าพระเอกไม่ได้เป็นคนฆ่าจึงพยายามให้ความช่วยเหลือ จุดหักมุมอยู่ตรงที่เธอต่างหากที่เป็นคนฆ่าพ่อแท้ๆ ของตัวเอง ส่วนที่มาตีสนิทกับพระเอกก็เพื่อจะทำหลักฐานปลอมป้ายความผิดให้พระเอกโดนจับนั่นเอง
น่าเสียดาย เพราะหนึ่งในรายชื่อที่มิสเตอร์เอสบอกพระเอกไปนั้นมีรายชื่อของเธออยู่ด้วย ต่อให้เป็นลูกสาวผู้ตายก็ไม่ได้ถูกคัดออกจากผู้ต้องสงสัย พระเอกจึงระวังตัวอยู่แล้วและวางแผนตลบหลังจับกุม ซึ่งมิสเตอร์เอสเป็นกำลังสำคัญมากเนื่องจากพระเอกต้องอยู่ติดกับเธอคนนั้นตลอดเวลา ผู้ติดต่อตำรวจโดยใช้เครื่องดักเสียงทำทีเป็นพลเมืองดีให้เบาะแส จึงเป็นมิสเตอร์เอสผู้อยู่ในห้องเดิมตลอดทั้งเรื่องนั่นเอง
“รุกฆาต”
“คัต!”
ผมคลี่ยิ้มเมื่อการถ่ายทำวันนี้เป็นไปอย่างราบรื่นอีกครั้ง คำพูดทิ้งท้ายของมิสเตอร์เอสนั้นสำคัญมาก เพราะนั่นคือที่มาของชื่อซีรี่ส์ ‘Checkmate’ ความจริงแล้วนี่คือประโยคติดปากของพระเอกที่ต้องพูดจบทุกครั้งตอนปิดคดี แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้คนเขียนบทถึงเพิ่มให้ผมพูดด้วย ทั้งที่บทของมิสเตอร์นั้นควรจะจบตั้งแต่โทรหาตำรวจแล้ว แต่กล้องกลับเดินต่อโดยจับสีหน้าของผมที่แฮกกล้องวงจรปิดของโรงแรม มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดจนหญิงสาวโดนจับกุม แล้วเอ่ยคำนั้นออกมา
“เหนื่อยหน่อยนะ”
“ไม่เหนื่อยเลยครับพี่ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับทุกคน ขอบคุณสำหรับการถ่ายทำดีๆ ครับ” ผมยกมือไหว้กับผู้กำกับแล้วเวียนรอบกอง วันนี้นอกจากจะมาถ่ายฉากสุดท้ายของตอนแรกแล้ว ผมยังต้องมาถ่ายฟิตติ้งสำหรับการโปรโมตตัวละครแทนส่วนที่มาแทรกคิวกะทันหันด้วย แถมยังถูกคนเขียนบทเรียกไปคุยเพื่อปรับบทบาทของมิสเตอร์เอสให้ตรงกับคาเรคเตอร์ของผมอีกต่างหาก กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบสี่โมง และอาจจะนานกว่านั้นหากคุณสันไม่มาตามตัวผมแล้วบอกว่าเสี่ยต้องการพบ
“แล้วเสี่ยล่ะครับ” ผมถามงุนงงเมื่อคุณสันพาผมไปที่ลานจอดรถแทนที่จะขึ้นไปชั้นบนสุด
“ท่านกำลังลงมาครับ เราจะไปที่คฤหาสน์ด้วยกัน”
“...ไปเยี่ยมร่างผมกันเหรอครับ” ผมมองในแง่ดี
“ไปตรวจร่างกายคุณจิต่างหากครับ ผ่านมาสองวันแล้ว น่าจะได้เวลาที่ร่างกายแสดงอาการแล้วนะครับ”
เกือบลืมซะสนิทว่าจิระติดยา และมีอาการลงแดงทุกสองถึงสามวัน ไม่รู้ว่าเพราะช่วงนี้ผมกินอิ่มนอนหลับ แถมยังออกกำลังกายเป็นประจำรึเปล่า ถึงได้รู้สึกแข็งแรง ไอ้อาการปวดหัวชวนฉุนเฉียวก็เริ่มชิน ไม่ยักจะทรุดเหมือนที่เคยเป็น
“ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วงเป็นใยผมตลอด ผมซาบซึ้งในน้ำใจของคุณสันเหลือเกิ...”
“นอกจากร่างกายของจิระจะเป็นทรัพย์สินของเสี่ยแล้ว ตอนนี้คุณจิเองก็ถือเป็นทรัพย์สินของบริษัท ฉะนั้นการที่ผมคอยดูแลถือเป็นหน้าที่ครับ หากซีรี่ส์เรื่องนี้ไปได้ดี รับรองว่าจะมีงานเข้ามาให้คุณจิได้ท้าทายความสามารถอีกเยอะแน่นอน”
“คุณสันครับ ตาของคุณเป็นสัญลักษณ์รูปเงินแล้วครับ”
“อะแฮ่ม” คุณสันแสร้งกะแอมไอ ทำเอาผมหลุดหัวเราะ คาดไม่ถึงว่าพอเป็นเรื่องการทำงาน คุณเลขาหน้าตายจะกระเหี้ยนกระหือรือขนาดนี้
เพราะมีรถสองคัน ซึ่งก็คือคันของเสี่ยและคันของพี่เบิ้มที่รับส่งผม เลยแยกคนขับออกเป็นสองคันไปด้วย พี่เบิ้มนั่งคนเดียวอย่างน่าสงสาร ความจริงผมนั่งคันนั้นไปบ้านเสี่ยก็ยังได้ แต่คุณสันกลับชักชวนแกมบังคับให้ผมนั่งคู่กับเสี่ย ส่วนตัวคุณสันก็นั่งข้างคนขับ
ไหนๆ ก็ว่างแล้วเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูเฟสบุ้คของจิตรินที่เงียบหายไปนับจากประสบอุบัติเหตุ รู้สึกเหงาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ก่อนผมจะเพิ่งมีแก่ใจลองสำรวจเฟสบุ้คของจิระ พบว่าเขามีเพื่อนน้อยมาก ไม่สิ...ไม่มีเพื่อนเลยต่างหาก แถมยังตั้งเป็นไพรเวท รูปที่ลงก็มีแต่พวกกระเป๋า นาฬิกา น่าจะเป็นของที่ได้จากเสี่ย แต่ไม่มีรูปตัวเองเลย
“คุณสันครับ” ผมเพิ่งมาฉุกใจเอาตอนนี้ว่าไม่เคยทำความรู้จักกับเจ้าของร่างกายเลยสักครั้ง สิ่งที่รู้ก็มีแค่เขาเป็นเด็กเลี้ยง ไม่เอาการเอางาน เรียนก็เรียนไม่จบ “ครอบครัวของจิระอยู่ที่ไหนเหรอครับ”
“เรื่องนั้น...”
พลันเสี่ยเดินตรงมาพอดี คุณเลขาหน้าบากก็ตามมาด้วย แถมยังช่วยเปิดประตูให้อย่างกับเป็นบอดี้การ์ดมากกว่าเลขา
“เรื่องนั้น...เอาเป็นว่าคุณไม่ต้องกังวลหรอกครับ ทำหน้าที่ให้ดีที่สุดก็พอ”
“อะไร เปลี่ยนใจอยากนอนกับฉันแล้วรึไง” ต่อมมโนของเสี่ยทำงานทันทีเมื่อได้ยินประโยคตัดบทสุดแสนจะมีเลศนัยของคุณสัน ไม่ต้องกังวลหมายถึงอย่าคิดมากเรื่องครอบครัวจิระ ทำหน้าที่ให้ดีคือการแสดงละครให้ดี ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องใต้สะดือสักนิด เสี่ยจะหื่นไปไหนเนี่ย!
“เสี่ยมีเด็กคนอื่นอีกสามคนไม่ใช่เหรอครับ ไม่เห็นต้องมายุ่งกับผมเลย”
“โกรธที่ฉันโกหกรึไง หึ อยากได้อะไรล่ะ หรืออยากให้ง้อ” เสี่ยพูดจบก็จับคางผมให้เงยขึ้นแล้วประกบจูบลงมาทันที รวดเร็วจนผมอ้าปากค้าง สบโอกาสให้เสี่ยสอดลิ้นเข้ามาอย่างช่ำชองจนครางอือในลำคอ ทั้งเคลิ้มทั้งอยากประท้วง เสียแต่เสี่ยดันจับท้ายทอยแล้วคลึงเบาๆ แค่นั้นก็ทำเอาร่างกายจิระอ่อนยวบแล้ว “หายโกรธซะ”
เสี่ยผละตัวออกพร้อมหันหน้าตรงเป็นอันจบการง้อ แต่เดี๋ยว...ไอ้ประโยคคำสั่งนั่นมันอะไร ผมลูบริมฝีปากตัวเองทึ่งๆ ไม่รู้จะต่อกรยังไงกับทักษะมโนที่สูงพอๆ กับสกิลถึงเนื้อถึงตัวของเสี่ยเลยจริงๆ
“เสี่ยทำแบบนี้กับทุกคนเลยเหรอ”
“เธอเป็นที่หนึ่งสำหรับฉันเสมอ”
“แล้วเสี่ยพูดแบบนี้กับทุกคนเลยใช่มั้ย” ผมถามพลางเขยิบตัวชิดประตู กลัวจะโดนจู่โจมอีก
“เล่นตัวแรกๆ ยังน่าสนใจ แต่ถ้ามากไปก็ไม่น่ารักเลยนะ” เสี่ยเหลือบตามองผมอย่างหงุดหงิด “ทำตัวให้ดีหน่อยก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายโกรธ”
“แต่ผมไม่ใช่เด็กเลี้ยงเสี่ยนี่” ผมอุบอิบในลำคอ ไม่รู้ทำไมถึงไม่กล้าพูดพล่ามต่อหน้าเสี่ย สงสัยเพราะร่างกายทรยศ แค่เห็นเสี่ยปรายตาทำหน้าดุก็ล่อซะตัวแข็งไปหมด “ผมคือจิตรินต่างหาก”
“จะเป็นใครก็ช่าง ทำตัวเรียบร้อยน่ารักให้ฉันพอใจก็ถือว่าเป็นเด็กฉันทั้งนั้น” เสี่ยละสายตาไปทางอื่น “ถ้ายังไม่เปลี่ยนใจก็ทำตัวดีๆ ไอ้ท่าทางเรียกร้องความสนใจนั่นนะ อย่าแสดงออกให้มากนัก จะได้ไม่หาว่าฉันคุกคามทางเพศ”
โห เสี่ยก็กล้าพูดเนอะ ตั้งแต่วันนั้นที่เสี่ยเอาของลับมาให้ผมจับ นั่นก็เรียกว่าคุกคามทางเพศแล้ว!
เสี่ยมีวิธีปฏิบัติกับเด็กเลี้ยงแตกต่างกับคนอื่นมาก เพราะจะค่อนข้างเอาใจถึงเนื้อถึงตัว แต่พอโดนผมปฏิเสธ เสี่ยก็กลับไปนั่งนิ่งไม่แตะต้องผมเลย น่าจะเป็นเพราะไม่อยากโดนกล่าวหาว่าเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เสี่ยขี้เก๊กเพราะมากศักดิ์ศรีจะตายไป
ผมลูบอกอย่างโล่งใจ ก่อนจะเริ่มรู้สึกแปลกๆ
ใจมันแกว่งอย่างบอกไม่ถูก
ร่างกายจิระทำปฏิกิริยาน้อยอกน้อยใจเสี่ยรึเปล่านะ ผมไม่แน่ใจ แต่ทำไมเหงื่อถึงออกเยอะขนาดนี้ล่ะ
“เสี่ย...”
เสี่ยไม่หันมา เขาคงคิดว่าผมเรียกร้องความสนใจอีกแล้ว
“เสี่ยครับ...” ผมเอ่ยเสียงแห้ง รู้สึกน้ำลายหนืดคอแปลกๆ แถมยังรู้สึกพะอืดพะอม พอไม่ได้ตั้งสมาธิทำงานหรือจดจ่อกับการออกกำลังกายแล้ว การควบคุมอารมณ์มันยากกว่าเดิมหลายเท่าตัว
ชัดเลย...อาการกำเริบอีกแล้ว
“คุณสัน...ผม...” ผมเรียกหาตัวช่วยคนอื่น คุณสันหันมาทันที พอเห็นผมนั่งหน้าซีดก็ตกใจ รีบหันไปบอกคนขับให้เร่งความเร็ว
“ไม่ได้เรียกร้องความสนใจหรอกหรือ”
คำพูดของเสี่ยทำเอาอารมณ์ผมที่ไม่ปกติอยู่แล้วแทบจะพุ่งสูงด้วยความโมโห ในเวลานี้เสี่ยก็ยังจะ...
“เลี้ยงเด็กนี่ยุ่งยากจริงๆ”
พลันสัมผัสหนึ่งแตะเบาๆ บนศีรษะ ผมเงยมองเสี่ย อารมณ์ฉุนเฉียวหายทันทีเมื่อเห็นเขายื่นมือมาลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนเหมือนผู้ใหญ่คนหนึ่งที่กำลังปลอบเด็ก สายตาที่เหลือบมองมานั้นเห็นความเอาใจใส่ ราวกำลังเฝ้ามองคนที่แสนทะนุถนอม
ก็จิระเป็นคนโปรดของเสี่ยสินะ
เห็นคนที่ชอบกำลังทรมาน ต่อให้ข้างในจะเป็นคนอื่น เสี่ยก็ต้องห่วงอยู่แล้ว
ความรู้สึกของผมมันปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูก ทั้งดีใจที่เห็นปฏิกิริยาของเสี่ย ซึ่งไม่รู้ว่านั่นมาจากร่างกายของจิระ หรือจากตัวผมเองกันแน่ แล้วยังอาการลงแดงที่เริ่มกระสับกระส่ายมากขึ้นทุกที
“มานี่” จู่ๆ เสี่ยก็ดันศีรษะของผมให้มานอนเกยบนตัก “อยู่นิ่งๆ ซะ”
“เสี่ย...” ผมพลิกตัวอย่างต้องการประท้วง ร่างกายสั่นกึกๆ แบบนี้จะอยู่เฉยได้ยังไง
“เด็กดี”
พลันฝ่ามือทาบทับปิดดวงตา แม้ความมืดในตอนนี้จะดูน่ากลัว แต่ความอบอุ่นที่แผ่มาจากสัมผัสนั้นก็ทำให้ผมสงบอย่างประหลาด ผมยกมือสั่นๆ จับมือของเสี่ย รู้สึกใจชื้นอย่างบอกไม่ถูก
“นั่นแหละ เด็กดี”
พอได้รับคำชมอีกครั้งร่างกายก็แสดงอาการตอบสนอง
ไม่อยากให้คนคนนี้ผิดหวัง
ต่อให้ต้องฝืนตัวเอง แต่ก็ไม่อยากให้การกระทำปลอบโยนนี้ไร้ค่า
ผมพยายามระงับอารมณ์พลุ่งพล่าน นับหนึ่งถึงสิบในใจซ้ำไปซ้ำมาเพื่อไม่ให้อารมณ์เตลิด เพราะเมื่อครู่ทุกอย่างกะทันหันเกินไป ถึงได้ควบคุมตัวเองแทบไม่อยู่
เป็นเสี่ยที่รั้งผมให้กลับมา
เป็นเสี่ย...
หลังถูกฉีดยาด้วยอะไรก็ตามที่ผมไม่อยากจะรู้ อาการผมก็ดีขึ้นและอ่อนเพลียเหมือนครั้งก่อน น่าจะเป็นเพราะหัวใจเต้นเร็วเกินไปเป็นเวลานาน ควบคู่กับยากล่อมประสาท ผมเลยนอนพักฟื้นที่บ้านของเสี่ยก่อนจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงกลางคืน
ภาพแรกที่เห็นคือเสี่ยที่นั่งอ่านหนังสือตรงโซฟาตัวเดิม ในมุมเดิม ท่วงท่าสง่าแบบเดิม แม้เป็นหนังสือคนละเล่ม แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นนิยายอีโรติก เพราะเป็นภาพของชายหญิงในเสื้อหลุดลุ่ยกำลังนอนทับกัน
“วันนี้มีสตูเนื้อของโปรดเธอ”
เสี่ยเอ่ยเรียบๆ ระหว่างพลิกหน้าหนังสือ เขาเอาใจใส่จิระถึงขนาดที่ปล่อยให้ผมนอนสบายๆ ในห้องมืด ขณะที่ตัวเองนั่งอ่านหนังสือใต้แสงจากโคมไฟ
“เอ่อ...ผมชอบกินปูผัดผงกะหรี่ครับ”
“อ้อ” เสี่ยครางในลำคอ คล้ายเพิ่งนึกได้ว่าผมกับจิระนั้นเป็นคนละคนกัน เขามักหลุดแสดงท่าทีเหมือนจิระยังอยู่ ก็ไม่แปลกหรอก ในเมื่อรูปร่างหน้าตานี้เป็นเด็กเลี้ยงของเขานี่นา “แล้วจะทานมั้ย”
“เอ่อ ผมกลับไปกินข้าวที่บ้านดีกว่าครับ ป่านนี้พ่อกับแม่คงเป็นห่วง แม้ผมจะไม่เคยเถลไถล แต่ก็เคยล้มรถครั้งหนึ่งตอนซ้อนมอเตอร์ไซค์กับเพื่อน ตอนนั้นเฉียดตายมากเลยเสี่ย หัวผมงี้กระแทกพื้น แต่โชคดีสวมหมวกกันน็อกเลยรอดมาได้ พูดไปแล้วก็คิดถึงตอนโดนจิระชน ถ้าตอนนั้นผมสวมหมวกกันน็อกมาด้วยคงไม่เป็นเจ้าชายนิทรา แต่ใครจะบ้าใส่มาซื้อลูกชิ้นล่ะเนอะ เอิ๊กๆ”
“ไปสักที”
ไอ้จิโดนไล่อีกแล้ว ผมหยิบโทรศัพท์ที่วางตรงข้างเตียงขึ้นมาดู นั่นไง ปิดเครื่องเหมือนครั้งก่อนเปี๊ยบ พอจะเดินย่องออกมา ไม่รู้อะไรดลใจ ถึงเผลอหันไปมองเสี่ย รู้สึกบรรยากาศรอบตัวเขาหงอยๆ สลดซึมชอบกล
“แล้วเสี่ย...ทานรึยังครับ”
เขาไม่ตอบ แต่ไม่รู้ทำไม ผมคิดว่าเขาคาดหวังว่าจะให้ผมอยู่ต่อเพื่อทานข้าวด้วยกัน
ไอ้จิไม่ได้เข้าข้างตัวเองไปใช่มั้ย
“ครั้งหน้า...” ผมเอ่ยออกมาเบาๆ “ไว้ครั้งหน้าตอนบอกพ่อแม่ไม่ให้ห่วงแล้ว ผมจะทานกับเสี่ยนะครับ ผมหมายถึง ทานข้าวนะไม่ใช่ให้เสี่ยทานอย่างอื่น”
“หึ” เสี่ยหลุดขำ เหลือบมองผมแวบหนึ่ง ชั่ววูบนั้นหัวใจถึงกับเต้นแรง ไม่รู้ว่าเป็นของจิระหรือจิตรินกันแน่
จนตอนนี้หน้าผมยังร้อนๆ เหมือนยังจับสัมผัสเสี่ยตอนทาบมือปิดตาได้อยู่เลย
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ไม่สิ ผมอยากเจอร่างตัวเองก่อน เสี่ย...ให้ผมไปหาจิตรินได้มั้ยครับ”
“สันจะพาไป เสร็จแล้วก็รีบกลับบ้าน อย่าเถลไถล ฉันไม่มีหมวกกันน็อกให้หรอกนะ”
“ขอบคุณครับเสี่ย”
เสี่ยรู้จักเล่นมุกด้วย เดี๋ยวนี้พัฒนานะเนี่ย
ผมยกมือไหว้เขาก่อนจะเดินออกมาด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป ก่อนหน้านี้...นึกว่าเขาเป็นคนขี้เก๊ก ขี้มโน แถมยังหื่น ชอบโกหก ลวนลามเด็ก แต่ถ้าได้รู้จักแล้ว...เขาก็เป็นทั้งหมดนั้นนั่นแหละ แต่มีอย่างอื่นแฝงด้วย อย่างเช่นว่าเขานั้นให้ความสำคัญกับเด็กเลี้ยงมากแค่ไหน ก็ไม่แปลกหรอกหากจิระจะรักเสี่ย แถมยังมีความเป็นผู้ใหญ่ และสุภาพบุรุษอีกต่างหาก แม้จะถึงเนื้อถึงตัวไปบ้าง แต่นั่นเพราะเสี่ยคิดว่าผมให้ท่าเลยสนองตอบ เพราะพอผมปฏิเสธ เขาก็ไม่ออกอาการถึงเนื้อถึงตัวอีกเลย
เอ่อ...สรุปแล้วเสี่ยดีหรือไม่ดีกันแน่เนี่ย
แต่ที่แน่ๆ ผมโดนไอ้เจเฉ่งอีกแหงๆ เฮ้อ!
จากนั้นชีวิตผมก็วนเวียนในแบบเดิมๆ
ตอนเช้าวิ่งออกกำลังกาย ตอนเที่ยงแวะไปกองถ่าย เพราะคิวของผมส่วนใหญ่อัดอยู่แต่ที่สตูดิโอ คนที่เจอเป็นประจำก็มักจะเป็นพระเอกซึ่งพักบ้านเดียวกับมิสเตอร์เอสแต่อยู่คนละห้อง ส่วนตัวผู้หญิงที่ถ่ายพร้อมกับพระเอกนั้นไม่ค่อยเจอเท่าไหร่ เนื่องจากเน้นไปทางฉากนอกสถานที่มากกว่า
หลังจบงานผมมักไปฟิตร่างกายเพราะแค่การวิ่งตอนเช้าไม่พอ ก็เลยได้คุณสันช่วยสมัครสมาชิกฟิตเนสให้ เห็นราคาแล้วผมหัวใจแทบวาย แต่ก็ต้องยอมรับว่าถ้าให้จิระไปเข้าฟิตเนสที่อื่นคงโดนมองไม่ก็โดนจีบ ฉะนั้นมาเข้าฟิตเนสส่วนตัวสำหรับดาราโดยเฉพาะ ซึ่งมีระบบรักษาความปลอดภัยปิดเป็นความลับอย่างดีน่าจะเหมาะสมกว่า
ทุกสองวัน คุณสันจะให้ผมรอจนเสี่ยเลิกงานเพื่อไปคฤหาสน์ด้วยกัน ถ้าอาการยังไม่กำเริบก็จะฉีดยากันไว้ก่อน แต่ถ้ากำเริบก็ต้องนอนพักอีกหลายชั่วโมงถึงจะกลับบ้านได้ อ้อ ผมได้เจอกับร่างกายตัวเองแล้วนะครับ เสี่ยให้อยู่ในห้องปลอดเชื้ออย่างดี มีนางพยาบาลดูโดยเฉพาะคอยตัดเล็บสระผมพลิกตัวให้ เห็นแล้วก็วางใจ และรู้สึกขอบคุณเสี่ยที่ทุ่มเทให้แม้จะเป็นคนแปลกหน้ากันก็ตาม
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมกับเสี่ยจะนั่งกินข้าวเย็นด้วยกันทุกสองวัน อาหารส่วนใหญ่ก็ตามใจปากเจ้าของบ้านนั่นแหละ เดี๋ยวก็อาหารฝรั่ง เดี๋ยวก็อาหารไทย จากตอนแรกที่ต้องโทรบอกพ่อกับแม่ ตอนหลังต่อให้ลืมบอก พ่อกับแม่ก็รู้แล้วว่าผมหายตัวมากินข้าวอยู่กับใครจนหายห่วง
ที่โวยวายก็มีแต่น้องชายตัวดีของผมนั่นแหละ
แต่เขาคงเหนื่อยแล้ว ช่วงหลังมานี้เห็นผมกลับมาปลอดภัยดี ก็เริ่มวางใจเสี่ย เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนแม้เหมือนจะคืบหน้า แต่ก็ไม่มีอะไรในกอไผ่ แค่นั่งรถกลับด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน แล้วก็แยกย้าย เสี่ยไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟัง เพราะคนที่เล่าน่ะเป็นผมต่างหาก
สองเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก
ซีรี่ส์ตอนแรกของเช็กเมทก็เริ่มฉาย
ผมรู้ตอนนั้นเองว่าทำไมคนเขียนบทถึงแก้ให้มิสเตอร์เอสพูดคำนั้น
ฉากจบที่หญิงสาวโดนจับโดยที่พระเอกซึ่งทำทีเหมือนหลงรักเธออย่างหวานซึ้งจนเกือบโดนป้ายคำผิด ยืนมองตำรวจที่รุมล้อมด้วยสีหน้าสะใจและเอ่ยคำว่ารุกฆาตนั้น เพิ่มอิมแพคมากขึ้นเมื่อระหว่างฉากนั้นมีการตัดภาพของมิสเตอร์เอส หรือก็คือใบหน้าของผมสลับลงไปด้วย กลายเป็นว่าทั้งมิสเตอร์เอสและตัวพระเอกนั้นกำลังมองในเหตุการณ์เดียวแต่จากคนละสถานที่ ซึ่งในตอนท้ายก่อนจบ จากภาพตัดสลับ ก็กลายเป็นใบหน้าเราสองคนขึ้นคู่กัน และเอ่ยประโยคเด็ดออกมาพร้อมกัน
“รุกฆาต”
แล้วเพลงจบซีรี่ส์ก็ขึ้นพร้อมชื่อนักแสดงและขอบคุณสปอนเซอร์
“สนุกโคตรเลยพี่จิ!” น้องชายของผมเป็นขาประจำแนวสืบสวนอยู่แล้ว ถึงกับร้องลั่นอย่างอดไม่ไหวเมื่อดูจนจบ “ฉากสุดท้ายโคตรเท่เลยพี่ โอ๊ย ตอนต่อไปเป็นยังไงเล่าให้ผมฟังหน่อยสิ”
“อย่านะลูก แม่ไม่อยากโดนสปอย!” แม่ผมรีบยกมือปิดหู คาดว่าคงจะประทับใจกับการเปิดตัวตอนแรกของซีรี่ส์ทุนสร้างระดับหลายล้านเช่นเดียวกัน
“อืม...นึกว่าลูกจะมีบทนิดเดียวซะอีก แต่ถึงจะออกมาแค่ไม่กี่นาที ฉากสุดท้ายนั่นก็ทำให้เด่นเท่าพระเอกเลยนะ อืม...ไม่เลวๆ” พ่อลูบคางอย่างเก็บอาการ แต่แววประกายวาวแทบปิดอารมณ์ไม่มิด
อย่าว่าแต่ใครเลย ผมเองก็อึ้งเหมือนกัน ต้องชื่นชมผู้กำกับและคนเขียนบทที่เพิ่มฉากของผมออกมาให้ดูดีขนาดนี้ จากผู้ช่วยตัวประกอบที่แทบไม่ขยับตัวไปไหน ถึงได้ดูเท่ระเบิดเทิดเทิง เป็นที่จดจำได้ไม่ยาก
...สงสัยพรุ่งนี้จะไปวิ่งไม่ได้แล้วมั้งเรา
-------------
ไทม์สคิปเล็กน้อย อยากให้จิเริ่มดังแล้วค่ะ 555
ส่วนความสัมพันธ์ของจิกับเสี่ย อย่างที่บอกว่าไม่เน้นเรื่องบนเตียงเท่าเรื่องอื่น เลยออกแนวเรียบเรื่อย ค่อยๆ ศึกษากัน โอนอ่อนกันมากกว่าค่ะ หนูจิเป็นคนน่ารัก(?)อยู่แล้ว เสี่ยเองพอโดนดักก็ไม่รุกมาก เลยทำให้บรรยากาศออกมาเบาสบาย เข้าทางจินัก! #ฝอยตกเสี่ย
ปล.นี่เป็นสต็อกตอนสุดท้ายแล้ว จากนี้จะไม่อัพทุกวันแล้วนะคะ อ่านแล้วชอบอย่าลืมเม้นให้กำลังใจกันด้วยน้า ขอบคุณค่า
เพจนักเขียนที่ลุ้นตัวโก่งว่าเสี่ยจะตบะแตกเมื่อไหร่ (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
เสี่ยแอบฮาา 555 นังจิน่ารักกก
-
นักอ่านที่ลุ้นให้น้องจิตกเสี่ยได้สักที 555555555555555555555
-
:mew1: :mew1:
-
:hao7: :hao7:
-
ปวดใจกับเสี่ยจอมมโนจริงๆ เสี่ยควรเลิกอ่านนอยายนะคะถ้าจะเพ้อหนักขนาดนี้ ฮาา ส่วนซีรี่ย์นี่จิเท่มากจริงๆ นี่นึกถึงซีรี่ย์เกาหลีเลย ง่อลลล แค่นึกก็อยากจะจีบพี่จิไว้เองจะแล้ว ฮ่าๆ
-
:pig4: :pig4:
-
:o8: น้องจิคนดี..เริ่มดังแล้วสิ
-
เสี่ยขี้มโนจริงด้วย
-
:pig4:
-
นี่มันยุทธการยุเสี่ยตบะแตกใช่ไหมค่ะ :laugh: :m20:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตื่นเต้น อยากให้ตกเสี่ยได้ไวๆ 5555555555555
ตกได้เมื่อไหร่อย่าลืมบอกเสี่ยไปเคลียร์เด็กๆอีกสามคนด้วยนะจิ 555555
-
สนุกมาก จนอยากอ่านทุกวันเลยค่ะ :hao5: :hao5:
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ :bye2: :bye2:
-
ชวนติดตามเหลือเกิน
-
ยังงี้ดีแล้วค่ะชอบเรื่อยๆไหลๆดี
-
:katai2-1: :mc4: :katai2-1:
:3123: :pig4: :3123:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อยากเห็นพัฒนาการของเสี่ยอ่ะ ว่าจะจีบเด็กเลี้ยงได้น่ารักขนาดไหน :laugh:
-
อยากรู้ว่าจิระตัวจริงไปไหน ดูเป็นคนน่าสงสารมาก ส่วนร่างของจิตตินี่นอนเป็นผักกล้ามต้องแฟ่บแน่ๆ :hao7:
-
โอยยยย นุ้งจิช่างฝอยมากกกก
-
สนุกมากเลย :mew1: :mew1: :mew1:
-
จิเอ๊ย............พูดมากซ้า เสี่ยตัดบทเลย
ช่างเป็นคนที่ถ้าได้พูด ก็จะพูดมากออกทะเลซะจริงๆ
ทั้งเป็นแค่ตัวประกอบ แต่การแสดงของจิ ใช้ได้ลื่นไหล ตอนจบยังได้เพิ่มจนเด่นอีก
เสี่ยมโนจริงๆ หลงตัวเอง แม้เสี่ยหลงรูปร่าง ร่างกายของจิระ
แต่ดูแล้วเหมือนเสี่ยไม่เคยมีความรักกับใครเลย เอ๊ะ...หรือมี :katai1: :katai1: :katai1:
แต่จิตริน นี่สิเริ่มจะแกว่งๆกับเสี่ยและ
คอยวันที่เสี่ยจะหมดความอดทนไม่แตะต้องจิระ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เสี่ยมาดเหลือรับประทานเลย
-
โอ๊ยๆฟินเล็กๆ
-
เสี่ยนี่โคตรมโนอะ55 :m20:
-
เสี่ยมีความดูแลเบาๆ แอร้ยย~
-
เสี่ยเริ่มทำคะแนน...รึเปล่านะ
555 รอดูเสี่ยต่อไป
-
ช้อบชอบ ขออ่าน อาทิตย์ละตอนก็ได้จร้า
-
จิน่ารัก ฝอยหนักมากจริงๆ แค่ถามว่าจะทานมั้ยยังตอบซะไกลเลย 55
แต่เสี่ยก็ดูจะฟังนะ มีย้อนเล่นมุกด้วย
เสี่ยเหมือนจะรู้สึกดีๆ กับจิระคนเดิมอยู่นะเนี่ย ดูท่าจะรักเหมือนกัน แบบนี้จิระต้องตายหรือป่าวเนี่ย หรือจะมีดราม่ารักของเราสามคนหรือป่าว #มโนเอง เศร้าเอง ฮือๆ
-
สนุกมากค่า เสี่ยนี่คิดว่าน้องจิเรียกร้องตลอดเนอะ
-
สนุกมากเลย จิเท่ห์มากกกก
-
รอตอนต่อค่ะ
-
สนุกดีๆ
-
เท่เนอะ
-
สนุกมากกก ชอบๆ :katai2-1:
-
สนุกกกก ชอบนิยายอ่านเบาสบายสมองง
-
สนุกมากฮะ ถึงจะไม่มีบทพระ-นายคู่กันมากๆ แต่กลับสนุกสนาน น่าติดตาม อ่านได้รื่นไหล
ชอบมากๆเลยฮะ ถ้ายังไง ขอให้ลงให้จบนะฮะ ไม่อยากค้างคากับตอนจบของเรื่อง
ขอบคุณล่วงหน้าฮะ :L2:
-
ตอนที่ 9 : ตัวปลอมของมิสเตอร์เอส
ผลตอบรับของซีรี่ส์ดังกระฉูดฉุดไม่อยู่
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องพระเอกที่มีฉากโชว์ซิกแพคตอนเปลี่ยนเสื้อ ไม่ว่าจะเป็นนางเอกสาวสวยที่สุดท้ายกลายเป็นผู้ร้ายและโดนจับไปซะอย่างนั้น ไม่ว่าจะเป็นการไขคดีที่ชิงไวชิงพริบ และแน่นอนว่า...มิสเตอร์เอสเองก็เป็นที่พูดถึงสุดๆ!
ใครคือมิสเตอร์เอส?
เพียงข้ามคืน ชื่อของจิระก็ถูกเสิร์ชหามากที่สุด แต่แทบไม่มีใครหาข้อมูลเจอ เพราะจิระไม่เคยถ่ายภาพลงเฟสบุ้ค แถมเฟสของเขาก็ล็อกส่วนตัวซะด้วยสิ ทวิตเตอร์เองก็ไม่เล่น อินสตาแกรมอย่าพูดถึง เรียกว่าจิระไม่เคยมีภาพหลุดในโซเชี่ยลเลย
ยกเว้นก็แต่...
ภาพตอนเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านเหล้าโอบีวาย แต่ถึงจะเป็นแค่ไม่กี่ภาพ แถมบางรูปยังไม่ชัด ก็ทำให้โลกโซเชี่ยลปั่นป่วนด้วยความอยากรู้ ประวัติของจิระนั้นคลุมเครือและไม่ค่อยเป็นที่พูดถึง ช่างคล้ายคลึงกับมิสเตอร์เอสที่ยังไม่เปิดเผยประวัติในซีรี่ส์เลยนี่นา! ไปๆ มาๆ คนที่ชื่นชมในมิสเตอร์เอส ก็หลงใหลในจิระ ถึงขนาดนำตัวละครนั้นมาปนกับชีวิตจริง เชื่อว่าจิระนั้นมีนิสัยเหมือนกับที่แสดงออกไป
ทั้งที่...แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง!
“ผมอยากให้คุณตั้งเฟสบุ้คใหม่สำหรับการเป็นนักแสดงโดยเฉพาะ แต่ไม่ต้องอัพรูปมากหรอกนะครับ ตอนนี้กระแสของคุณกำลังดังมากเพราะเล่นกับความอยากรู้อยากเห็นของคน ยิ่งหาไม่ได้ก็ยิ่งต้องการ ฉะนั้นหลังเปิดแอดเคาท์ใหม่ คุณควรจะลงภาพโปรไฟล์แค่ภาพเดียว จากนั้นก็เว้นช่วงนานๆ ในการลงแต่ละภาพ ให้คนกระหาย มีอาการลงแดงเป็นพักๆ ยิ่งเว้นนานแล้วลงรูปก็จะยิ่งได้รับการสนใจ ต่อให้ลงซ้ำเวลาเดียวกับอัครเดช คุณก็จะเป็นที่พูดถึงมากกว่าเพราะเป็นของหายาก!”
คุณสันกลายเป็นผู้จัดการส่วนตัวอีกคนของผมที่ควบคุมการกระทำทุกอย่าง ผมเลยยกให้ผู้ถือแอดเคาท์ของจิระเป็นคุณสันซะเลยจะได้จบเรื่องจบราว
“ตอนนี้มีโฆษณาติดต่อเข้ามา ผมคิดว่าเราควรจะรับไว้เพราะตอนนี้เป็นช่วงขาขึ้น ยิ่งหารูปคุณในโซเชี่ยลไม่ได้ การถ่ายทำโฆษณาออกทีวีก็ยิ่งมีแต่จะทำให้ผลตอบรับออกมาดีเป็นเท่าตัว ผมคัดงานที่เข้ากับคาเรคเตอร์ของมิสเตอร์เอสเพื่อไม่ให้หลุดกรอบความต้องการของลูกค้าให้คุณเลือกสามชิ้น นอกนั้นผมปฏิเสธไปหมดแล้วเพราะไม่เหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้”
“คุณสันครับ” ผมมองแฟ้มสามแฟ้มซึ่งมีรายละเอียดงานโดยไม่คิดเปิดอ่าน
“ครับ”
“แล้วคุณสันไม่ต้องทำงานกับเสี่ยเหรอครับ หน้าที่คัดงาน เป็นของพี่เบิ้มไม่ใช่เหรอ”
“การทำประโยชน์ให้บริษัทคืองานของผมครับ การติดตามเสี่ยเป็นหน้าที่ แต่เสี่ยมีเลขาหลายคน ทำให้ผมสามารถควบคู่ทำงานให้คุณได้ จิระถือเป็นทรัพย์สินที่มีค่าของบริษัทเรา ผมจะต้องคุมภาพลักษณ์ของคุณตั้งแต่แรกเพื่อชื่อเสี่ยงที่ยั่งยืนในอนาคต อีกอย่างเสี่ยก็มีบิ๊กอีกคน...น้องชายของเบิ้มน่ะครับ อายุเท่ากับคุณจิ หมายถึงจิตรินนะครับ”
พี่ชื่อเบิ้ม น้องชื่อบิ๊ก
เข้าคู่กันสุดๆ ไปเลย
“คุณสันอยากจับจิระเป็นดารานานแล้วสินะครับ”
“ถ้าคุณจิต้องเจอหน้าจิระทุกวัน และทำงานในบริษัทเอนเตอร์เทนเมนต์ที่ต้องเจอคนหลากหลาย แต่ก็ยังเห็นว่าจิระนั้นดูดีที่สุด คุณจะไม่รู้สึกเสียดายและต้องการเหรอครับ”
“เอ่อ ผมเข้าใจแล้วครับ” ผมยอมแพ้กับความกระตือรือร้นจนเกินเหตุของคุณสัน ก่อนจะหยิบงานขึ้นอ่านรายละเอียด ตัวแรกเป็นโฆษณาโทรศัพท์รุ่นใหม่ เข้ากับมิสเตอร์เอสที่ต้องตามทันเทคโนโลยี เนื้อหาอิงกับตัวซีรี่ส์ น่าจะเป็นการจับมือร่วมทุนกับสปอนเซอร์เพื่อยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว นั่นคือมิสเตอร์เอสที่ออกจากห้อง (สักที) เป็นฝ่ายโดนไล่ล่า จนต้องหาทางหนีโดยใช้สินค้าแทนคอมพิวเตอร์เครื่องประจำ
โฆษณาตัวที่สอง เป็นโฆษณาเครื่องนอน...แม้ฉากสุดท้ายของมิสเตอร์เอสจะเป็นที่พูดถึงมาก แต่ยอดวิวเฉพาะฉากตอนตื่นนอนและบิดขี้เกียจนั้นทะลุหลักล้านเข้าไปแล้ว บ่งบอกว่าท่าลืมตาสลึมสลือนั้นน่าสนใจไม่แพ้กัน พลอตคร่าวๆ คือมิสเตอร์เอสที่เพิ่งทำภารกิจสำเร็จกำลังจะเดินมานอนโซฟา แต่เกิดลังเลขึ้นมาแล้วไปนอนเตียงแทนเพราะผ้าปูนั้นนุ่มและสบายกว่ามาก
โฆษณาตัวที่สาม ไม่สิ นี่ไม่ใช่โฆษณา แต่เป็นการถ่ายแบบเสื้อผ้าลงนิตยสาร เจ้าของแบรนด์เล็งเห็นว่ามิสเตอร์ชอบใส่เสื้อเก่าๆ ซ้ำๆ เดิมๆ เลยคิดอยากแปลงโฉมใหม่โดยที่ผมยังต้องคงคาเรคเตอร์มิสเตอร์เอสไว้ อารมณ์เหมือนจับขอทานไปใส่สูท คาดว่าจะต้องทำให้แฟนคลับตกตะลึงและชื่นชอบมากๆ แน่นอน
ทั้งสามงานน่าสนใจมาก ไม่มีเหตุผลให้ต้องปฏิเสธ
“นับจากนี้ตารางงานจะมีการปรับเปลี่ยนและแน่นขึ้น คุณจิคงต้องลดเวลาไปฟิตเนสหน่อยนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ จัดตามที่คุณสันเห็นสมควรได้เลย” แม้ไม่คิดว่าจะจับพลัดจับพลูโด่งดังชั่วข้ามคืน แต่ผมเองก็ชอบความตื่นเต้นท้าทาย ไม่อย่างนั้นคงไม่เป็นสตั้นท์แมน พอเห็นงานน่าสนใจก็อยากลองอยู่เหมือนกัน
“แล้วก็...”
ตอนนี้พวกเราอยู่ในร้านกาแฟของบริษัท ซึ่งจำกัดให้เข้าเฉพาะดาราในสังกัดเท่านั้น
“วันนี้จะเป็นการถ่ายทำสำหรับซีรี่ส์ในตอนที่หก คุณจิพร้อมนะครับ”
สองเดือนที่ผ่านมาก่อนตอนแรกฉาย ทางกองได้ถ่ายทำตุนไว้ก่อนห้าตอนเพื่อดูกระแส ตัดตอนใส่ซีจีเสร็จเรียบร้อยพร้อมออนแอร์ทันที และในเมื่อผลตอบรับของมิสเตอร์เอสออกมาดีเกินคาด พลอตยาวสองตอนจบที่ผมเคยคิดและเสนอผู้เขียนบทจึงถูกหยิบยกมาใช้ หากสามารถตัดต่อได้ไว ก็อาจจะแทรกฉายก่อนได้เลย
คนร้ายที่มีลักษณะคล้ายมิสเตอร์เอส...หลอกให้พระเอกและคนดูสับสนว่ามิสเตอร์เอสทรยศหรือไม่!
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ”
การถ่ายทำที่ผ่านมา ผมเจอนักแสดงแค่พระเอกคนเดียวเท่านั้น แต่ในวันนี้จะเจอเด็กคนเดิมที่ควรได้รับบทมิสเตอร์เอส คุณสันเลยกังวล เพราะกระแสออกมาดีขนาดนี้ ไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นจะยิ่งแค้นผมรึเปล่า
“ถ้าต้องกังวลว่าจะโดนใครหมั่นไส้บ้างจนไม่เป็นตัวเอง ผมก็ไม่ใช่จิตรินสิ!”
เมื่อได้เวลา พี่เบิ้มที่ยืนรออยู่หน้าร้านกาแฟไม่อยากขัดขวางการคุยของผมกับคุณสันก็เดินเข้ามาตามเพราะใกล้เวลาไปสตูดิโอชั้นสี่แล้ว คาดว่าทั้งคู่คงคุยเรื่องงานใหม่ทั้งสามงานก่อนจะมานัดเจอผมซะอีก เพราะคุณสันส่งแฟ้มให้พี่เบิ้มถือแล้วบอกเรื่องวันเวลาเซ็นสัญญา ราวกับว่าหากผมปฏิเสธก็เตรียมตัวที่จะเกลี้ยกล่อมให้รับงานให้ได้
หลังแยกกับคุณสัน ผมกับผู้จัดการจำเป็นก็ขึ้นไปที่กองถ่าย หลังผ่านมาสองเดือน ผมสนิทสนมกับทุกคนมาก โดยเฉพาะกับโปรดิวเซอร์ ผู้กำกับ คนเขียนบท และช่างแต่งหน้าในกองที่ออกจะเอ็นดูจิระเป็นพิเศษ เพราะแทบไม่ต้องแต่งเพิ่มอะไรเลย
“ดังใหญ่แล้วสิเรา” พี่ช่างแต่งหน้าพูดชมอย่างภูมิใจประหนึ่งเห็นจิระเป็นลูกชายสุดที่รักที่พอมีคนชมก็พลอยปลื้มไปด้วย “ขอลายเซ็นหน่อยสิจ๊ะมิสเตอร์เอส เอ๊ย น้องจิ”
“ผมยังไม่ได้ฝึกเซ็นเลยครับ” ผมหัวเราะ “ว่าแต่ผมต้องเซ็นตัวเอสหรือตัวเจล่ะเนี่ย”
“ถ้าคิดไม่ออกก็เซ็นมาสองอย่างเลยก็ได้จ้ะ พี่จะเอาไปประมูล”
“โห พี่ ใครจะซื้อ”
“กระแสมิสเตอร์เอสฟีเวอร์กำลังมา ถ้าจะขายก็ต้องตอนแฟนคลับหน้ามืดตามัวนี่ละ เอ้า เร็วๆ สิ”
“ลายมือผมเหมือนไก่เขี่ยหน่อยนะครับ ขนาดตอนไปเรียนครูยังเคยซื้อสมุดคัดลายมือมาให้ผมโดยเฉพาะเลย บอกว่าทำเพื่อครูเถอะ ไม่งั้นครูคงตรวจการบ้านผมไม่ได้” ผมพูดหลังโดนยัดเยียดกระดาษและปากกาใส่มือ คาดว่าถ้าไม่เซ็นให้ พี่ช่างแต่งหน้าก็คงไม่ปล่อยผมออกจากห้องแต่งตัว
“ต๊าย ว่าที่แพทย์ของไทย”
“ไม่ไหวๆ ไอ้จิไม่อาจเอื้อมถึงขั้นนั้นหรอกคร้าบ” ผมหัวเราะเริงร่า หลังเซ็นเสร็จก็มองซ้ายมองขวา หาเป้าหมายที่ไม่ยักจะเจออย่างที่คิด “แล้ว...เขาล่ะครับ”
“มาเข้ากองก่อนทุกคนเชียวล่ะ แต่งหน้าทำผมเรียบร้อยแล้ว นั่งรออยู่ข้างนอกนู้นน่ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้ทุกคนก่อนจะขอตัวเดินหาเด็กคนนั้น ไปเจอเอาตรงมุมห้องที่ค่อนข้างปลีกวิเวก เขาสวมเสื้อตัวเดียวกับผม ทำทรงเดียวกัน แต่งหน้าคล้ายกัน แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นคนละคนกันอยู่ดี
เด็กหนุ่มกำลังท่องบทอย่างขะมักเขม้น เห็นความตั้งใจนั้นแล้วผมก็อดชื่นชมไม่ได้ แม้จะแปลกใจว่าทำไมถึงไม่เข้าหาคนอื่นๆ ไม่รู้ว่าเพราะเสียหน้าที่ถูกตัดบทรึเปล่า ทั้งที่ไม่มีใครโทษว่าเป็นความผิดของเขาแท้ๆ
การถ่ายทำในวันนี้มิสเตอร์เอสจะมีบทเยอะกว่าตอนอื่นๆ และเป็นการถ่ายยาวรวดเดียวสองตอน เพราะทั้งผมและเด็กคนนี้ยังไม่มีคิวงานแทรก ซึ่งตั้งแต่อาทิตย์หน้าเป็นต้นไป ผมจะกันคิวยากขึ้นกว่าเดิม
ส่วนพลอตคร่าวๆ ของตอนนี้ผมภูมิใจนำเสนอมาก เพราะช่วยกันคิดกับคนเขียนบท เด็กคนนั้น จะรับบทเป็นนักรับจ้างอัจฉริยะที่เก่งด้านการปลอมเสียง เขาเลียนเสียงพระเอกเพื่อหลอกมิสเตอร์เอสจนถูกทำร้ายหมดสติ จากนั้นจึงสวมรอยเป็นมิสเตอร์เอสเพื่อหลอกพระเอกอีกต่อ แทนที่จะได้ทางหนีทีไล่ เลยกลายเป็นยุให้พระเอกเดินหากับดัก โดนกลุ่มคนร้ายอีกกลุ่มที่ไม่ถูกกันในคดีก่อนจับตัวไปง่ายๆ และเกือบฆ่าทิ้ง
โชคดีที่สายลับผู้หญิงที่เคยมีบทในตอนที่สามซึ่งหลงรักพระเอกไปช่วยทัน ทำให้พระเอกรอดตายมาได้หวุดหวิด ก่อนที่ทั้งคู่จะมาช่วยมิสเตอร์เอสซึ่งถูกจับ โดยที่ตัวปลอมหลบหนีไปได้
การถ่ายทำจะแบ่งเป็นสองตอน ผมจะได้แสดงแค่ในตอนที่สองเท่านั้น เพราะตอนแรกจะเน้นถ่ายตัวปลอมโดยให้แสดงเหมือนเป็นมิสเตอร์เอส มุมกล้องจะทำให้ดูลึกลับหรือมีเงาบังหน้าให้น่าสงสัยว่าเป็นคนเดียวกันหรือคนละคน และจะจบในตอนที่พระเอกโดนล้อม โดยทิ้งความสงสัยให้คนดูว่ามิสเตอร์เอสหักหลังพระเอกหรือไม่
พอขึ้นตอนที่สอง จะเป็นการเฉลยว่าเป็นคนละคนกัน โดยจะเริ่มย้อนในช่วงที่ตัวปลอมหลอกมิสเตอร์เอสแล้วจับไปขังไว้ที่ห้องใต้ดิน นับเป็นฉากปะทะคารมระหว่างผมกับเด็กคนนั้นโดยเฉพาะ เอาจริงๆ นะ ผมค่อนข้างกลุ้มใจเพราะบทมิสเตอร์เอสนั้นถือว่าแสดงง่าย แค่เดินๆ นั่งๆ พูดเสียงเรียบเรื่อยติดขี้เกียจหน่อยๆ แล้วเน้นหน้าตาให้ดูดีก็ฉลุยแล้ว พอต้องมาแสดงอารมณ์กรุ่นโกรธเพราะโดนสวมรอยไปหลอกพระเอก ผมเลยไม่มั่นใจ อย่างไรซะผมก็แค่มือสมัครเล่นเมื่อเทียบกับนักแสดงจริงๆ
ฉะนั้นคนที่ควรกลุ้มน่ะไม่ใช่เขา แต่เป็นผมต่างหาก!
“คัต!”
ไม่รู้ว่าเพราะเกร็งเกินไปรึเปล่า นับตั้งแต่เริ่มถ่ายฉากในตอนแรก เด็กคนนั้นก็โดนสั่งคัตยกใหญ่
อย่าเพิ่งสงสัยว่าแล้วผมมาทำอะไร มานั่งดูงั้นหรือ ขอตอบเลยว่าใช่ เพราะเด็กคนนี้จะต้องสวมรอยตั้งแต่แรก เพื่อโดยไม่ให้คนดูจับได้ ผมเลยต้องเป็นคนแสดงไกด์ก่อนว่าจะออกท่าทางอย่างไร แล้วให้เขาเลียนแบบ ป้องกันไม่ให้หลุดคาเรคเตอร์ของมิสเตอร์เอส
จริงๆ แล้วเด็กคนนี้แสดงได้ดีมาก แต่ถึงอย่างนั้นผู้กำกับก็สั่งคัตหลายครั้ง ผมรู้ว่าทำไม เพราะเขาไม่แสดงตามที่ทำไกด์ให้ดู แต่พยายามใส่ความเป็นตัวเองเพิ่มลงไป หวังให้เป็นที่จดจำในแบบของคนร้ายไม่ใช่มิสเตอร์เอส ทั้งที่เป็นตอนหลอก เป็นส่วนสำคัญของเนื้อเรื่อง การจงใจทำแบบนั้น มีแต่จะทำให้ผู้กำกับหัวเสียมากกว่า
“ถ่ายตอนสองก่อนดีมั้ยครับ” ผมเสนอผู้กำกับ “ให้เผชิญหน้ากันตรงๆ ก่อน เขาอาจจะจับความรู้สึกได้ดีขึ้น”
“ถ้าจิเห็นว่าดีกว่าก็ลองดูแล้วกัน” ผู้กำกับตอบตกลงเพราะค่อนข้างเกรงใจกลัวผมรอนาน รีบออกคำสั่งใหม่ให้แต่ละคนเตรียมตัวเปลี่ยนเซ็ทติ้งฉากเป็นห้องใต้ดิน
ผมถูกแต่งหน้าให้ซีดลงเหมือนคนอดข้าวอดน้ำ ปากแห้งผาก มือสองข้างถูกไขว้มัดติดกับเสาด้านหลัง สภาพสะบักสะบอม ที่ข้างขมับมีรอยเลือดจางๆ เพราะตามบทแล้วผมต้องถูกคนร้ายตีหัวสลบ ทำให้สภาพมิสเตอร์เอสตอนนี้น่าสงสารจับใจ
ถ้าออกฉายเมื่อไหร่เชื่อได้เลยว่าถ้าภาพนี้จะต้องถูกแพร่ในอินเตอร์เน็ตพอๆ กับภาพตอนเพิ่งตื่นนอนแน่ๆ
เมื่อผู้กำกับสั่งเดินกล้อง ผมก็รีบทำทีเป็นสลบไสลไม่ได้สติ นับหนึ่งถึงสามในใจตามจังหวะการก้าวเดินของตัวปลอมที่จะต้องมาปลุกมิสเตอร์เอสให้ตื่นจากนิทราหวาน
“โอ๊ย!”
“คัต!”
ผู้กำกับผุดลุกอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงผมร้องลั่น เด็กคนนั้นรีบพูดขอโทษผมทำเป็นไม่ตั้งใจ ทั้งที่เมื่อกี้น่ะ...เขากระชากหัวผมขึ้นจนกระแทกกับเสาดังโป๊ก น่ากลัวว่าจะหัวโนในอีกไม่ช้านาน
ทั้งที่ตามบทให้กระชากอย่างเดียวแท้ๆ
“ขอโทษครับ ผมกะแรงไม่ถูก”
“ระวังหน่อยสิ!” ผู้กำกับพูดอย่างไม่พอใจ เพราะข้างตัวเขามีผู้จัดการของผมที่ผุดลุกทันทีและพร้อมจะพุ่งเข้าฉากหากร่างกายของจิระบุบสลาย เป็นอันรู้ว่าเด็กเส้นคนนี้ต้องได้รับการดูแลอย่างดี ห้ามบาดเจ็บเป็นอันขาด
“ขอโทษครับ ขอโทษจริงๆ ครับ”
“งั้นเริ่มใหม่ เอาตั้งแต่เดินเข้าห้องมาเลยนะ”
“ครับ ขอโทษอีกครั้งนะครับ”
เด็กคนนั้นไหว้แล้วไหว้อีกอย่างใจเสีย น่าจะเพราะถูกพี่เบิ้มของผมส่งส่ายตาขู่ ทำให้ครั้งนี้ผมหลับตาอย่างวางใจว่าคงไม่โดนแกล้ง ใครจะคิดล่ะว่าเขาจะกล้าทำร้ายจิระท่ามกลางสายตาคนในกอง มีแต่เสียกับเสียทั้งนั้น
“หลับสบายมั้ย มิสเตอร์เอส”
เมื่อถูกเรียกชื่อ ผมซึ่งถูกกระชากหัวบังคับให้เงยหน้าขึ้นก็ค่อยๆ กระตุกเปลือกตาลืมตื่นอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก เมื่อเห็นคนที่หน้าตาคล้ายตัวเองก็ยิ่งตกใจ แต่ระงับอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว เพราะมิสเตอร์เอสไม่ใช่คนที่จะแสดงอารมณ์อย่างโจ่งแจ้ง
“ตกใจล่ะสิ หึ ไม่ใช่แค่นายหรอก คู่หูของนายก็คงกำลังทำอะไรไม่ถูกเพราะเข้าใจผิดคิดว่าโดนหักหลัง”
ผมขมวดคิ้ว พยายามตามความคิดอีกฝ่ายให้ทัน ขณะเดียวกันนั้นก็พยายามแก้เชือกมัดมือด้านหลัง
“โอ๊ย!”
อันนี้เป็นไปตามบทครับ มิสเตอร์เอสถูกเหยียบมืออย่างแรงเพื่อไม่ให้กระดุกกระดิก ตัวปลอมหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ เขาแสดงได้สมจริงมากทีเดียว ทั้งสีหน้าแววตา เต็มไปด้วยความสาแก่ใจ
“ฉันไม่มีธุระกับนายหรอกนะ ที่มาบอกก็เพราะทำตามที่ถูกจ้างวานเรียบร้อยแล้ว เลยจะมาลา”
“ลา?” ผมถามด้วยสีหน้าที่พยายามเก็บอารมณ์
“ใช่ ลาโดยทิ้งนายไว้ในห้องใต้ดินที่ไม่มีน้ำไม่มีอาหารไงล่ะ แม้นายจ้างจะไม่ต้องการชีวิตนาย แต่ก็ไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องปล่อยตัวนายออกมาเหมือนกัน ถ้ามีคนเจอก็ถือว่าโชคดีไป เพราะกว่าจะถึงตอนนั้นฉันคงหนีไปแล้ว แต่ถ้าไม่...ก็ตายตามคู่หูตัวเองไปแล้วกัน”
“เขาจะไม่ตาย!”
เป็นครั้งแรกที่มิสเตอร์เอสตะโกนออกมา ใบหน้าที่มักแสดงออกแค่อาการง่วงนอน หงุดหงิด และเหนื่อยหน่ายเผยความร้อนรนด้วยกลัวว่าคู่หูจะโดนฆ่า
“คัต!”
“จิระ ตรงนี้แม้จะหลุด แต่ช่วยฝืนกลั้นสีหน้าหน่อยนะ มิสเตอร์เอสไม่แสดงอารมณ์ออกมาหมดขนาดนั้นหรอก”
“ครับ”
ผมพยักหน้ารับ โจทย์คือ มิสเตอร์เอสที่ห่วงคู่หูจนหลุดตะโกนแสดงความเป็นห่วง ถึงอย่างนั้นก็พยายามเก็บสีหน้าไม่ให้คนร้ายเห็น ยากจังแฮะ ผมไม่ถนัดแสดงอะไรที่มันซับซ้อนซะด้วยสิ
“คัต! จิระ แบบนั้นอารมณ์มันพุ่งออกมาน้อยไป ดูไม่ออกเลยว่าเราห่วงคู่หูน่ะ”
“คัต! จิระ อันนั้นโหดไปแล้ว เราแค่ห่วง ไม่ได้อยากฆ่าคนร้ายให้ตายนะ เราฆ่าคนเป็นที่ไหนล่ะ”
“คัต! เกือบได้แล้วแต่ยังไม่ใช่ ลองอีกรอบนะ”
“คัต!”
“คัต! เอ่อ...พักปรับอารมณ์ก่อนแล้วกัน ตะโกนจนคอแห้งหมดแล้ว พักกอง!”
เป็นวันแรกก็ว่าได้ที่ผมโดนคัตรัวๆ ผมรับน้ำดื่มจากผู้จัดการหน้าบากที่ปฏิบัติหน้าที่ดูแลจิระได้ดีจนคนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้ ยกเว้นก็แต่เด็กคนนั้นที่รีบเดินมาหาผมทันทีเมื่อแต่ละคนแยกย้ายกันพักชั่วคราว ราวกับแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะมาเย้ยหยันด้วยน้ำเสียงดูแคลน
“ฉันแสดงไกด์ให้เอามั้ยล่ะคุณจิระ”
“เอาสิ” ผมตอบรับทันที ต่อให้ไม่เดินมาเสนอตัว ผมก็ว่าจะไปขอคำแนะนำจากเขาพอดี
“ฮะ?”
“ยังไงนายก็ถือเป็นรุ่นพี่ในวงการ มีประสบการณ์มากกว่า ลองแสดงไกด์ให้ดูหน่อยสิ ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่เห็นจะเข้าใจเลยว่าให้หลุดสีหน้าแต่ก็กลั้นไว้มันคืออะไร สรุปจะให้หลุด หรือกลั้น แล้วต้องหลุดแค่ไหน ต้องกลั้นถึงประมาณไหนล่ะ งงไปหมดแล้ว” ผมเอ่ยออกมาหมดเปลือกอย่างยอมแพ้ พูดจริงไม่ได้แกล้งด้วยเอ้า
“แล้วทำไมฉันต้องช่วยศัตรูด้วย”
“อ้าว แต่คนที่อยากมาช่วยไกด์คือนายเองนะ” ผมเอียงคอสงสัย “ถ้าเสนอตัวมาขนาดนี้แสดงว่าต้องทำได้ไม่ใช่เหรอ หรือว่าทำไม่ได้ แต่เอ...ก็ขนาดแสดงเป็นมิสเตอร์เอส ยังทำไม่ได้จนโดนผู้กำกับสั่งคัตเหมือนกันนี่นา”
“มองนี่!” เด็กคนนั้นตะโกนลั่นก่อนจะรีบแสดงให้ชมเป็นขวัญตา สีหน้าอดกลั้นที่จะไม่โมโหใส่ผม นั่นแหละคือสิ่งที่ต้องการ
“นายเก่งจัง” ผมชมจากใจจริง ทั้งที่โกรธผมมากจนหลุดตวาดแท้ๆ แต่กลับฝืนกลั้นอารมณ์ได้ดี ที่ฉายออกมาชัดเจนก็มีแต่แววตาเท่านั้น แบบนี้ทำให้ไม่หลุดมาดมิสเตอร์เอสเกินไป ที่แท้ก็ให้แสดงอย่างนี้นี่เอง “ขอบคุณนะ ผมพอจะจับจุดได้แล้วล่ะ ช่วยได้เยอะมากเลย”
“มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ” เด็กคนนั้นพึมพำ
“ไม่ใช่แบบนี้คือแบบไหน” ผมถามสงสัย “ไม่ใช่ว่าต้องกลั้นสีหน้าแล้วฉายแววตาสื่ออารมณ์เหรอ หรือว่าไม่ใช่ต้องตะโกนเสียงดังขนาดนั้นแต่ต้องกลั้นเสียงด้วย หรือว่าต้องเม้มปากตอนท้ายด้วยมั้ย ประมาณว่าไม่ได้ตั้งใจจะตะโกนแต่เพิ่งรู้ตัวทีหลังน่ะ หรือว่า...”
“ไม่ใช่แบบนี้ คือไม่ใช่ว่าฉันต้องมาออกความเห็นช่วยให้นายแสดงดีต่างหาก!” เด็กคนนั้นพูดจบก็เดินหนี ทิ้งให้ผมเกาหัวอย่างแสนเสียดาย อุตส่าห์คิดว่าจะผูกมิตรได้แล้วเชียว
“ผมพูดผิดตรงไหนรึเปล่า” ผมหันไปถามพี่เบิ้ม แน่นอนว่าคำตอบจากนินจาคือความเงียบ
ครบสิบนาที ผู้กำกับก็เรียกให้นักแสดงเตรียมเข้าฉากอีกครั้ง แถมยังเดินมาจับบ่าผมอย่างเป็นห่วงว่าไหวรึเปล่า ถ้าไม่ไหวให้มาแสดงต่อในวันพรุ่งนี้ก็ได้นะ การโอ๋ผมเป็นพิเศษนั้นทำให้เด็กคนนั้นยิ่งหมั่นไส้ ผมเลยรีบปฏิเสธแล้วเดินไปนั่งนิ่งๆ โดนมัดกับเสา แสดงต่อจากฉากเมื่อครู่โดยไม่ต้องเริ่มใหม่แต่ต้น
“จริงๆ แล้วฉันไม่มีธุระกับนายหรอกนะ ที่มาบอกก็เพราะทำตามที่ถูกจ้างวานเรียบร้...”
“คัต! ตอนนี้เหมือนอยากฆ่ามิสเตอร์เอสมากกว่าตัวพระเอกซะอีก เก็บอารมณ์หน่อย”
“ขอโทษครับ” เด็กคนนั้นหันไปยกมือไหว้ผู้กำกับ ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกเหมือนสงบอารมณ์ เมื่อได้รับสัญญาณเริ่มถ่ายทำ เขาก็สวมบทบาทได้อย่างดีเยี่ยม “จริงๆ แล้วฉันไม่มีธุระกับนายหรอกนะ ที่มาบอกก็เพราะทำตามที่ถูกจ้างวานเรียบร้อยแล้ว เลยจะมาลา”
“ลา?” ผมเงยหน้าสบตาด้วยความกังวล ยิ่งเห็นเด็กคนนั้นแสยะยิ้มพอใจ ผมก็หวนนึกถึงภาพที่เขาแสดงไกด์ให้ดูก่อนหน้านี้
“ใช่ ลาโดยทิ้งนายไว้ในห้องใต้ดินที่ไม่มีน้ำไม่มีอาหารไงล่ะ แม้นายจ้างจะไม่ต้องการชีวิตนาย แต่ก็ไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องปล่อยตัวนายออกมาเหมือนกัน ถ้ามีคนเจอก็ถือว่าโชคดีไป เพราะกว่าจะถึงตอนนนั้นฉันคงหนีไปแล้ว แต่ถ้าไม่...ก็ตายตามคู่หูตัวเองไปแล้วกัน”
“เขาจะไม่ตาย!”
เก็บสีหน้า แต่เผยแววตา ตะโกนออกมาเสียงดัง ก่อนจะหยุดชะงักชั่วครู่เหมือนตกใจตัวเอง
สมบูรณ์แบบ
ผมโล่งใจมากเพราะผู้กำกับไม่ได้สั่งคัต ทำให้เราสามารถแสดงต่อได้จนจบ ผมอ้อมไปดูหลังจอมอนิเตอร์ว่าแสดงออกมาเป็นยังไง ก่อนจะพบว่าตัวเองไม่ได้เก่งขนาดทำได้ดีในครั้งเดียวหรอก แต่เพราะสายตาของจิระนั้นสะกดได้อยู่หมัด ทำให้แม้สีหน้าออกจะแข็งไปบ้าง แต่ก็ถูกแววตาดึงดูดจนพอปล่อยผ่านได้
“เพราะนายเลยนะเนี่ย” ผมตบไหล่เด็กคนนั้นที่เดินมาดูผลงานเช่นเดียวกัน “ขอบคุณนะ”
เขาสะบัดหน้าหนี ส่วนผมเดินไปเปลี่ยนเสื้อเตรียมตัวกลับ เพราะฉากที่ต้องถ่ายต่อนั้นต้องรอคิวของพระเอกและนักแสดงหญิงอีกคน ทั้งสองเป็นคนมาช่วยมิสเตอร์เอสที่กำลังขาดน้ำหลังตัวปลอมหลบหนีไปแล้ว
“ไม่เป็นอะไรนะจิระ”
“ไม่เป็นอะไรครับ” ผมขานตอบผู้กำกับที่มองอย่างเป็นห่วง แม้หัวจะโนขึ้นมานิดๆ มือแดงก่ำเพราะถูกกระทืบและมีรอยเชือกบาดก็ตาม ร่างกายของจิระ...ช่างบอบบางจนน่าใจหายจริงๆ คนผิวขาวมักทำให้รอยช้ำดูน่ากลัวกว่าปกติหลายเท่า จึงไม่แปลกที่ผู้กำกับจะใส่ใจผมเป็นพิเศษ
“จิกลับได้เลยนะ”
พี่เบิ้มช่วยเก็บของให้ผมแล้ว พอเปลี่ยนเสื้อเสร็จก็พร้อมกลับทันที ส่วนเด็กคนนั้นยังต้องถ่ายซ่อมในตอนแรกที่ปลอมตัวเป็นมิสเตอร์ซึ่งผมแสดงไกด์ให้แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ
“ไม่เป็นไรครับ ผมขอยืนดูอีกหน่อย”
เด็กคนนั้นชักสีหน้าทันที และนั่นก็ทำให้เขายิ่งแสดงแย่กว่าเดิม เหมือนอยากจะเอาชนะผมให้ได้
ทั้งที่ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราแข่งกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“ขอเวลาพักสักครู่ได้มั้ยครับ” ผมหันไปบอกผู้กำกับ ก่อนจะเดินไปหาเด็กคนนั้น ที่ผมให้ยกฉากสุดท้ายมาแสดงก่อน เพราะอยากให้เขาเห็นว่าผมนั้นไม่ใช่มืออาชีพ เขาไม่จำเป็นต้องพยายามเกินความจำเป็น แต่กลายเป็นว่าหลังถ่ายทำฉากนั้นเสร็จ เขากลับยิ่งพยายามโชว์ความสามารถมากกว่าเดิมจนกลายเป็นล้น
“จะมาเยาะเย้ยช่วยแสดงไกด์อีกรึไง”
“ผมรู้ว่านายโกรธเพราะโดนแย่งบท แต่ในเมื่อแก้ไขตรงนั้นไม่ได้แล้ว ก็อย่าเอามาทำให้งานเสียสิครับ”
“นายไม่ใช่คนโดนแย่งงานก็พูดได้สิ!”
“วงการนี้มีเส้นสายเป็นเรื่องปกติ โอกาสมีเข้ามาก็ต้องมีจากไป สู้คว้าสิ่งที่คว้าได้ดีกว่านะครับ”
“ไม่ต้องมาพูดดี ถ้าเป็นนายล่ะ...ถ้าเป็นคนโดนแย่งบ้างล่ะ!”
“ถ้าเป็นผม ผมจะตั้งใจแสดงจนผู้กำกับรู้สึกเสียดาย จนคนดูเกิดข้อเปรียบเทียบว่าทำไมถึงไม่เอาคนนี้มาแสดงแทน นั่นคือการแก้แค้นที่ดีที่สุด ไม่ใช่ดึงดันอยากแสดงในสิ่งที่ตัวเองอยากให้เห็นจนงานเละ ผู้กำกับต้องการอะไร คนดูคาดหวังอะไร ผมว่านายน่าจะรู้อยู่แล้วนะ” ผมเอ่ยเสียงเรียบเรื่อยเหมือนไม่ได้ยินคำค่อนแคะ เพราะผมไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจเหมือนที่เขาเป็น “โอกาสครั้งนี้เมื่อมาถึงแล้วก็ทำให้ดี เพราะถ้าทำไม่ได้ก็รู้ไว้เถอะว่าผลต่อจากนี้ ไม่ใช่เพราะโดนผมแย่งงาน แต่เพราะคุณทำตัวเองต่างหาก”
เด็กคนนั้นนิ่งทันทีเหมือนเถียงไม่ออก ผมเห็นใจเขานะ เพราะอย่างนั้นเลยอยากให้เขาสลัดเรื่องไร้สาระออกไป ความสามารถก็มีพร้อม จะต้องมีคนเห็นแววแน่นอน และถึงตอนนั้น ต่อให้เจอเด็กเส้นอีกสักสิบคน หากเขามีความสามารถจริงก็ไม่มีใครทำอะไรได้
“สู้ๆ นะ”
พูดจบก็หันไปไหว้ผู้กำกับและคนในกอง เผื่อว่าหากผมไม่อยู่ให้เห็นหน้า เขาอาจจะแสดงได้ดีขึ้นก็ได้ สิ่งที่อยากบอกก็บอกไปแล้ว ถ้าเขาคิดไมได้ ก็ถือว่าเขาทำตัวเอง ผมไม่ใช่คนดีถึงขนาดต้องคอยโอ๋คอยช่วยคนอื่นตลอดเวลา แต่ก็ไม่ใช่คนเลวร้ายที่จะไปเหยียบย่ำซ้ำเติมคนอื่น
ทำเท่าที่ทำได้ ในสิ่งที่อยากจะทำ
นั่นแหละจิตริน
“เหนื่อยหรือ”
“ครับ?”
ตอนเย็น ผมนั่งรถไปกับเสี่ย ผ่านไปสองเดือนร่างกายของจิระแข็งแรงขึ้นมาก อย่างน้อยก็ไม่ได้ปวกเปียกขยับตัวนิดหน่อยเป็นต้องหอบจะเป็นจะตายอีก อาการลงแดงก็ดีขึ้นเรื่อยๆ แม้จะต้องมาตรวจร่างกายทุกสองวัน แต่การให้ยาแบบลดปริมาณลงนั้นเริ่มเว้นช่วงมากขึ้นเรื่อยๆ ผมเชื่อว่าอีกไม่นานจะสามารถหย่าขาดกับยาเสพติดได้ด้วยดี
“ปกติเธอจะคุยจ้อ ทำไมวันนี้ถึงสงบได้ล่ะ สันให้ทำงานมากเกินไปรึไง”
“ผมเปล่านะครับท่าน” คุณสันสะดุ้งเฮือก
“เอ่อ...วันนี้มีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ”
“เล่าสิ”
เป็นครั้งแรกที่เสี่ยบอกให้ผมเล่า ทั้งที่ปกติเหมือนฟังหูซ้ายทะลุหูขวาตลอด
ผมเลยเล่าความลำบากใจที่ไปปาดบทของเด็กคนนั้นมา แต่พอพูดถึงเรื่องหัวโดนกระแทก เสี่ยก็รีบจับหลังศีรษะผมทันที
“หัวโน”
“ครับ...” ผมเอ่ยเสียงอ่อน รู้สึกผิดที่ทำให้ร่างกายจิระบาดเจ็บ แต่พอจะยกมือไหว้ขอโทษ เสี่ยก็ตาดีไปเห็นรอยบาดเชือกตรงข้อมือเข้าให้
“ทำไมไม่ทำแผล”
“แผลแค่นี้เลียเอาก็หาย...เสี่ย!”
ผมร้องเสียงหลงเมื่อเสี่ยก้มหน้าเลียข้อมือผมแบบไม่คิดอะไรเลย...เฮ้ย คิดหน่อยก็ได้นะเสี่ย!
“ไม่ได้เล่าเพราะอยากให้ฉันช่วยเลียแผลปลอบใจหรอกรึ”
โอ๊ย เสี่ย...ทำไมถึงชอบคิดเข้าข้างตัวเองขนาดนี้ คนที่บอกให้เล่าคือเสี่ยเองนะ!
“เปล่าครับ!” ผมรีบชักมือกลับ
“วันนี้ให้พ่อครัวทำปูผัดผงกะหรี่แล้วกัน”
“เสี่ยจำได้ด้วยเหรอว่าผมชอบกิน”
เสี่ยมองตรงไปข้างหน้าไม่ยอมตอบ แต่แค่นั้นก็ทำให้ผมยิ้มไม่หุบแล้ว
เป็นครั้งแรกที่เสี่ยใส่ใจผมที่เป็นจิตรินไม่ใช่จิระอย่างที่ทำเสมอ
แล้วจะไม่ให้ผมดีใจได้ยังไง
--------------
รู้สึกเสี่ยเป็นพระเอกที่น่าสงสาร โดนน้องแกล้งตอนแรกๆ แล้ว พอเข้าเรื่อง ก็ถูกการงานของจิแย่งบทจนเหลือช่องออกมาทำคะแนนนิดเดียว อดทนหน่อยนะเสี่ย! คนอ่านจะไม่ลืมเสี่ยหรอก สู้!
ปล.เสี่ยเริ่มคิดถึงเสียงจิล่ะสิถึงขอให้พูด #ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่บีบบ่าเสี่ยอย่างปลอบโยน (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
เสียยยยย เสี่ยมาสามบรรทัด แต่เก็บเรียบค่าาาา
-
ฮาเสี่ยอ่ะ 555555
-
จิ นิสัยดีนะ รู้ทั้งรู้ว่านักแสดงที่จิไปแย่งบทไม่ชอบจิระ
แต่ก็ไม่คิดราวีตอบ นี่ถ้าบอกว่าเขาได้งาน
เพราะจิบอกให้ดึงตัวกลับมาจะเปลี่ยนแปลงอะไรมั้ย
เสี่ย เริ่มคิดถึงตัวตนของจิตริน สั่งอาหารโปรดให้ซะด้วย
แถมจิ เงียบไม่พูดมากเหมือนทุกครั้ง ก็ถามอีก เสี่ยสนใจจิตรินแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ออกมาน้อยแต่เน้นคุณภาพนะ เสี่ยสามารถจร้า o13
-
เราไม่เคยหมั่นไส้พี่จิเลยนะ หมั่นไส้เสี่ยซะมากกว่าก็ดูสิ ชอบจังเลยนไอ่เรื่องมโนคิดไปเองเนี่ย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao7: :hao7:
-
อยากดูซีรีส์ด้วยคน ฮึก มิสเตอร์เอสสสส
สัมผัสได้เลยว่าจิต้องออกมาสมบูรณ์แบบมากแน่ๆ โอ๊ย อยากดู
ป.ล.เสี่ยคือใครคะ
-
คิวเสี่ยท่าจะแพง ออกทีน้อยมาก
-
จิจะเป็นคนดีไปไหนนี่ น่าร้ากกกกก
-
เสี่ยค่าตัวแพงเลยออกมาน้อย เข้าใจๆ นุ้งจินี่ เป็นคนดีมากๆเลยอ่าา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สนุกขึ้นเรื่อยยๆๆ มิสเตอร์เอสเรามโนเป็นแอลในเดธโน๊ตแหละ หมายถึงบุคลิกท่าทางลึกลับประมาณนั้น :katai2-1:
-
เสี่ยค่าตัวแพงจริงๆ :hao7:
-
o13
-
เสี่ยยังคงความมโน เลียเลยค่าา :hao7: :hao7:
-
เสี่ยมโน จิชอบอ่อยโดยไม่รู้ตัว
-
จิน่ารักมากกกก มาหาเราเถอะ เราสามารถเลี้ยงปูผัดผงกะหรี่ได้ทั้งชีวิต
-
ชอบมากกก
-
:z1:
:3123: :pig4: :3123:
-
เสี่ยซื่อใช่ไหม ?
-
เสี่ยก็ชอบคิดมโนไปเองตลอด :laugh:
-
เสี่ยชอบมโนเพราะอยากแต๊ะอั๋งเด็กมากกว่า
-
เกลียดเสี่ยที่คิดว่าจิจะอ่อยตลอดเวลา 55555555555555555555555555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
ชินแล้วสินะเสี่ย...วันไหนไม่มีเด็กมานั่งฝอยแล้วเหงาอ่ะดิ ของเค้าดีจริง 555
#มโนแมนแผนสูง #ฝอยเฟร่อเบอร์ตอง
-
สงสารเสี่่ยสุดละเรื่องนี้ 555555555
-
สนุกทุกตอนเลยค่าา นิยายเรื่องนี้ ทำให้หัวเราะได้ทุกตอนเลยย
ทำไมจิเป็นคนพูดเยอะแบบนี้เนี่ยย แต่ชอบมากก ตลก
-
น่ารักกกก
-
เสี่ยค่าตัวแพงเหรอคะ ทำไมบทน้อย แถมมาตอนท้ายเรื่องตลอดๆ 555
-
มาน้อยๆแต่ยังคงคอนเซปมโนเป็นตุเป็นตะค่าาา55555
น้องจิตเก่งมากๆๆ
-
นึกถึงตอนกลับร่างเดิมแทบไม่ออกกก โถถถถ น้องจิของป้าาาา :katai2-1:
-
หวังว่าจะเป็นมิตรต่อกัน
-
น้องจิเป็นคนที่ทัศนติดีจัง
:katai2-1:
-
จิน่ารักอ่ะ มองโลกในแง่บวกดี
ส่วนเสี่ยหลงตัวเองจังเลย 555555 :hao7:
-
:pig4:
-
ดีย์มากกกก
-
:pigha2: :pigha2: จิ อย่างฮา......
เสี่ยก็โครตมโน..... :mew5: :mew5:
-
ขำเสี่ยแกมโนตลอดจิก็น่ารัก
-
รอร้อรอ อยากให้เสี่ยเห็นจิตอนเเสดง
-
เสี่ยค่ะเชิญช่องสองค่ะ รับยาสลายมโนด่วนค่ะหนักแล้วค่ะเสี่ย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จิบ้าน้ำลายอ่ะ
เสี่ยกวนตีน ตีมึน หรือว่าหื่นครับเนี่ย
-
ไม่รุ้จะสงสารหรือขำจิดี
-
ตอนที่ 10 : รถไฟชนกันดังโครมคราม
“มิสเตอร์เอส!”
“ทำใจดีๆ ไว้คู่หู!”
ผมปรือตาสลึมสลือเมื่อถูกตบหน้าเบาๆ เพื่อเรียกสติ คนที่อดข้าวอดน้ำสองวันจะต้องมีท่าทางระโหยโรยแรงขนาดไหนกันนะ เมื่อคืนผมให้น้องชายช่วยดู แต่ไอ้เจบอกว่าให้ผมทำหน้าซีดน่าสงสารเข้าไว้แค่นั้นก็ทำให้คนเห็นใจสลายอยากช่วยแทบแย่แล้ว ไม่ต้องแสดงให้สมจริงมากก็ได้ ไม่งั้นไอ้ที่ดีๆ จะกลายเป็นล้น
“อา...” ผมครางในลำคอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เงยมองพระเอกที่จับไหล่มิสเตอร์เอสไม่ปล่อย นักสืบสาวยืนมองอยู่ด้านหลังด้วยความเป็นห่วง เห็นอย่างนั้นผมก็หลับตาลงอีกครั้งอย่างอ่อนล้า แต่พระเอกเรียกชื่อมิสเตอร์เอสเสียงกระโชกโฮกฮาก แถมยังเขย่าตัวซะแรง ผมเลยต้องฝืนลืมตาอีกครั้ง
ไม่ใช่ฝัน
มิสเตอร์เอสคิดอย่างนั้น สีหน้าแฝงความโล่งอก ส่งผลให้มุมปากยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
“เกือบโดนรุกฆาต...ซะแล้วสิ”
“นั่นสินะ” พระเอกยิ้มตอบ นานครั้งคู่หูจะเล่นมุกแซวในสถานการณ์ตึงเครียดขนาดนี้ พวกเราสองคนสบตากัน ไม่มีคำพูดมากไปกว่านั้น เพราะต่างรู้แก่ใจว่าครั้งนี้เกือบโดนหลอกให้ผิดใจ แต่ถึงอย่างนั้น พวกเราก็ยังเชื่อใจ
กล้องเริ่มถอยไปด้านหลังเพราะต้องการภาพมุมกว้าง ผมนับหนึ่งถึงสามโดยยังคงสีหน้านั้นไว้ ก่อนที่...
“คัต!” ผู้กำกับจะตะโกนด้วยความยินดีสุดขีด
อัครเดชส่งมือช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้น การทำงานกับมืออาชีพมักจบไวเสมอ
“จิแสดงดีขึ้นนะเนี่ย”
“เพราะได้น้องชายช่วยน่ะครับ” ผมตอบพลางยิ้มแห้ง จะบอกว่าฝึกการแสดง...ก็ไม่ใช่สักเท่าไหร่ ในเมื่อไอ้น้องชายตัวดีมันรู้ว่าผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ ให้เก่งขึ้นในหนึ่งคืนคงเป็นไปไม่ได้ แทนที่จะฝึกแสดงอินเนอร์ก็เลยจับติวเข้มฝึกการเงยหน้าในองศาที่ออกมาได้ดูน่าปกป้องที่สุด การปรือตาในจังหวะเชื่องช้าชนิดเห็นแล้วชวนใจสลายที่สุด ขนาดจังหวะยกยิ้มช่วงท้าย ไอ้เจยังให้ผมทำซ้ำไปซ้ำมา ยิ้มมากก็ไม่ดียิ้มน้อยก็ไม่ได้ ต้องออกมาให้พอเหมาะ รับกับใบหน้าของจิระผู้แสดงเป็นมิสเตอร์เอส “แต่พี่อัคเองก็แสดงเก่งสุดๆ ไปเลย สมแล้วที่เป็นพระเอกชื่อดัง เมื่อวันก่อนผมดูละครเรื่องใหม่ของพี่แล้วด้วย ได้รับบทเป็นคุณชายใส่สูทผูกเนกไท คงอึดอัดแย่เลยสิครับเนี่ย”
“ใครๆ ก็แซวกันแบบนั้น” อัครเดชหัวเราะ พวกเราต้องถ่ายทำร่วมกันเป็นเดือน เลยสนิทสนมกันเป็นพิเศษ “ไอ้ฉันเองก็อยากจะฉีกเสื้อโชว์ซิกแพคอยู่เหมือนกัน แต่ทางผู้จัดเขาเห็นว่านานๆ ทีเปลี่ยนลุคบ้างเผื่อจะได้แฟนคลับกลุ่มใหม่เพิ่มน่ะ เฮ้ อย่ามัวแต่พูดเรื่องฉันสิ เจอหน้ากันทีไรชมตลอดจนตัวฉันจะลอยติดเพดานอยู่แล้ว ตัวจิเองเถอะ ตอนนี้ดังระเบิดเลยนี่”
ไม่พูดเปล่ายังคล้องแขนพาดกับบ่าของผมด้วย พี่เบิ้มทำท่าจะเข้ามาจับแยก ผมเลยรีบหันไปส่ายศีรษะ ผู้ชายสองคนเดินคล้องคอไปห้องแต่งตัวด้วยกัน ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน วันนี้ถ่ายทำเสร็จก่อนเวลา ถือเป็นเรื่องดีซะอีก ส่วนนักแสดงหญิงหลบไปอีกทาง เพราะห้องแต่งตัวของผู้ชายกับผู้หญิงนั้นแยกกัน
“โห ดังแค่มิสเตอร์เอสแหละครับ ถ้าแฟนคลับมาเจอตัวจริงผมเข้าคงผิดหวัง พูดน้อยท่าทางเอื่อยเฉื่อยตาปรือปรอยอะไร ไม่มี๊ไม่มี”
“ไม่หรอกน่า จิเองก็น่ารัก ทำอะไรก็น่ารัก”
“หน้าตาอย่างจิระน่าจะบอกว่าทั้งสวยทั้งหล่อ มากกว่าน่ารักนะพี่”
“พูดซะห่างเหิน จิระอะไรกัน” อัครเดชรั้งแขนให้ผมโน้มตัวเข้าใกล้ทั้งรอยยิ้ม “จริงอยู่ว่าหน้าตาเราน่ะโดดเด่น ใครเจอครั้งแรกก็คงไม่กล้าเข้าใกล้เพราะเหมือนจะหยิ่ง แต่พอรู้จักจะรู้ว่านิสัยเราน่ะน่ารัก น่าคบหาจะตายไป”
“ผมพูดมากจะตายไปต่างหาก” ผมตอบกลับทันควัน “ผู้จัดการของผมไม่ยอมรับงานวาไรตี้เลยเพราะกลัวผมพูดเยอะเกินไปจนทำให้แฟนคลับมิสเตอร์เอสฝันสลาย ขนาดน้องชายผมยังบอกว่าน่ารำคาญ คนที่ฟังผมพูดโดยไม่ห้ามตอนนี้ก็มีแต่พ่อ แม่ ผู้จัดการ แล้วก็...”
เสี่ย
“แล้วก็ใคร ฉันล่ะสิใช่มั้ย ฉันก็ไม่เคยขัดนะ”
“ใช่ๆ” ผมเออออไปอย่างเนียนๆ “พี่อัคน่ะอัธยาศัยดี ทุกคนพูดกันทั้งนั้นว่าทำงานกับพี่แล้วสบายใจ ขนาดดาราหญิงที่มาแสดงคู่กับพี่วันนี้ยังพูดชมเลยว่าทั้งที่พี่ดังมากแท้ๆ แต่ไม่ถือตัว ทำให้ไม่เกร็งเวลาเข้าฉากด้วยกัน อย่างพวกฉากเลิฟซีน...ถูกเนื้อถูกตัว พี่ก็จะขออนุญาตก่อน สุภาพบุรุษสุดๆ”
“ชมอีกแล้ว” อัครเดชพูดยิ้มๆ “จิเองก็อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ไม่คิดร้ายกับใคร ไม่ทำร้ายใคร ใสๆ ซื่อๆ น่ารักดีออก”
“พี่ก็ชมผมเหมือนกัน” ผมชักรู้สึกแปลกๆ เพราะครั้งนี้อัครเดชมองผมด้วยสายตาแฝงความนัยบางอย่าง แม้จะปรากฏเพียงวูบเดียวเท่านั้น จนเกือบคิดว่าตาฝาดไปเอง แต่ผมไม่ใช่คนใสๆ ซื่อๆ อย่างที่เขาคิดสักหน่อย
ผมไม่เคยใส่ร้ายใคร ว่าร้ายใคร แต่ไม่ได้หมายความว่าจะยอมให้คนอื่นเอาเปรียบโดยไม่ทำอะไรเลย
ไม่งั้นคงไม่มีชีวิตมาถึงตอนนี้ได้หรอก
มาคิดดูดีๆ...อัครเดชเป็นนักแสดงวางตัวดีมาก เขาสนิทกับทุกคน และเป็นมิตรกับทุกคน ทั้งที่โด่งดังมานาน แต่กลับไม่เคยมีข่าวฉาว ไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหนทั้งในวงการและนอกวงการ แม้แต่อาการชอบพอก็ไม่มี
เดี๋ยวนะ...หรือว่าเขาจะชอบผู้ชาย!?
ผมค่อยๆ ก้มตัวหลุดจากวงแขนก้ามปูที่เคยชื่นชมทันควัน
ไม่ใช่ว่ารังเกียจ ผมไม่เคยดูถูกรสนิยมความชอบของใคร แต่ถ้าโดนคิดไม่ซื่อขึ้นมาก็ควรตัดไฟแต่ต้นลมก่อนที่มันจะเลยเถิด พวกเรายังต้องแสดงซีรี่ส์ร่วมกันอีกนาน
“จิ?”
“ขอโทษครับ ผมนึกได้ว่ามีเรื่องจะคุยกับผู้จัดการ พี่ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ”
“ทำไมมองพี่อย่างนั้น เดี๋ยวก่อนสิจิ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเราสักหน่อย เข้าใจผิดแล้ว”
ผมที่เตรียมเดินไปหาพี่เบิ้มซึ่งยืนคุมเชิงอยู่ไม่ไกลจ้องอัครเดชอย่างลังเล ยังไงซะเขาก็เป็นนักแสดง...แถมยังเก่งมากด้วย เรื่องเก็บความรู้สึกนั้นทำได้ไม่ยากอยู่แล้ว หากไม่เพราะหลุดสายตาออกมาเมื่อครู่ ผมคงไม่ทันฉุกใจคิด
อยากจะบอกตัวเองว่าตาฝาดอยู่เหมือนกัน แต่...นี่เป็นร่างกายของจิระ ความเสี่ยงแค่เล็กน้อยก็ต้องตั้งข้อสงสัยไว้ก่อน!
“ผมมีธุระกับพี่เบิ้มจริงๆ ครับ” ผมเลือกที่จะบอกปัด ในเมื่อเขาอยากจะปิดก็ต้องเก็บความลับนี้ไว้ พระเอกชื่อดังชอบผู้ชาย ข่าวนี้คงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับอัครเดช เพียงแต่ผมคงไม่กล้าเดินกอดคออย่างสนิทสนมแล้ว “ขอตัวก่อนนะพี่ แล้วเจอกัน”
ผมวิ่งเหยาะๆ ไปหาพี่เบิ้มที่จ้องมาตาไม่กะพริบอย่างพร้อมแทรกกลางพวกเราทุกเมื่อหากจิระถูกลวนลาม ก่อนจะทำหน้าปะหลับปะเหลือกใส่ ถามความเห็นพี่เบิ้มอย่างตรงไปตรงมา
“เขาชอบผมจริงอ่ะ”
“อาจไม่ถึงกับชอบ แต่สนใจน่ะใช่” พี่เบิ้มตอบทันที เขาเป็นคนนอก เห็นทุกอย่างในสายตาตลอด ต้องจับสังเกตท่าทางหลุดๆ ของอัครเดชได้ดีกว่าผมอยู่แล้ว “ไปฝึกทำหน้าอย่างนั้นจากไหน”
“หน้าอย่างนั้น?”
พี่เบิ้มพยักพเยิดไปทางฉากห้องใต้ดินที่คนในกองกำลังทำความสะอาดเตรียมเก็บของ
“อ้อ น้องชายผมสอนน่ะ เจ๋งไปเลยใช่มั้ย” ผมก็คิดว่าผลงานออกมาไม่เลว เลยดีใจมากเพราะนานครั้งพี่เบิ้มจะชมเรื่องการแสดง “เมื่อคืนเขาให้ผมทำท่าถูกมัดแล้วเงยหน้าปรือตามองเหมือนคนเพิ่งฟื้นด้วยท่าทางโรยแรงให้ออกมาดูดีที่สุดตั้งเก้าสิบแปดครั้ง! คิดดูสิพี่ เก้าสิบแปดครั้งเชียวนะ แล้วยังไม่นับเรื่องให้ฝึกยิ้มอีก ห้ามฉีกยิ้ม ห้ามอมยิ้ม ห้ามกระตุกตา คิ้วขมวดก็ไม่ได้ โห โคตรลำบากเลย ผมโดนเขาย้ำจนขนาดนอนหลับไปแล้วยังเผลอยกยิ้มค้างทั้งคืน เจน่ะติดซีรี่ส์สุดๆ เขาเลยไม่ยอมเด็ดขาดหากผมเป็นจุดด่างพร้อยของเรื่อง พยายามเคี่ยวเข็ญฝึกฝน บอกว่าผมแสดงไม่ดี แต่ให้หน้าสวยไว้ก่อนเป็นอันโอเค”
ผมพรั่งพรูไม่หยุดอย่างอัดอั้น ไอ้น้องชายจริงจังมากจนผมพลอยฮึดตามไปด้วย
“ไม่สิ ไม่ใช่แค่ไอ้เจ พ่อแม่ผมก็ชอบมากเหมือนกัน ถึงจะไม่ได้ติผมเรื่องการแสดง แต่พวกเขาก็ไม่วายจับผมฝึกเซ็นลายเซ็น หาว่าที่ผมเคยเซ็นก่อนหน้านี้ลายมือไก่เขี่ยเกินไป ไม่เหมาะกับดาราดัง ทั้งที่ผมเป็นแค่นักแสดงรองในเรื่องแท้ๆ ดังตามกระแสเพราะว่าหน้าใหม่เท่านั้นเอง เดี๋ยวไม่นานก็เริ่มซาลง เอ...แต่ก็คงอีกสักพักล่ะนะ เพราะตอนยาวสองตอนที่เพิ่งถ่ายไปสนุกสุดๆ ไปเลย พี่เบิ้มคิดว่างั้นมั้ย ผมเป็นคนเสนอพลอตกับคนเขียนบทเองเชียวนะ”
ผู้จัดการหน้าบากพยักหน้ารับเป็นช่วงๆ ไม่ให้ผมเหงา พอเห็นท่าทางคล้ายไม่อยากฟังผมก็ตัดสินใจหยุดพูด ทั้งที่เขามีปฏิกิริยาตอบสนอง แต่ดูก็รู้แล้วว่าทำให้ผ่านไป ผิดกับเสี่ย...ถึงเสี่ยจะไม่ใส่ใจผม ไม่แม้แต่จะพยักหน้าตามจังหวะ แต่ช่วงหลังมานี้ผมรู้ว่าเขาตั้งใจฟังทุกคำ
“ต่อไปเป็นคิวนัดเซ็นสัญญาโฆษณาสินะครับ”
“สตูดิโอชั้นห้า เซ็นสัญญาและลองชุด ส่วนคิวถ่ายจริงอาทิตย์หน้า”
“ครับผม!” ขานรับอย่างกระตือรือร้นและยกมือตะเบ๊ะ ผู้จัดการเพียงหันหน้าหนีไปอีกทาง ผมเลยยกมือลงแล้วยิ้มเก้อ หันไปยกมือไหว้ผู้กำกับและคนในกองเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะขึ้นลิฟต์ไปชั้นห้า
เพราะถ่ายทำเสร็จไวกว่ากำหนดเลยยังไม่ถึงเวลาเซ็นสัญญา พี่เบิ้มลงไปซื้อกาแฟที่ร้านชั้นล่างให้ผม คงเพราะเห็นว่าพออยู่นิ่งๆ ผมก็เริ่มสัปหงก ช่วยไม่ได้ เมื่อคืนกว่าจะทำให้ไอ้น้องชายพอใจได้ คอผมแทบเคล็ด ปากเกร็งไปหมด ฝืนทนนอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็โดนลากมาเข้าฟิตเนสตอนเช้าเพื่อเตรียมร่างกายในการเข้าฉากแล้ว
ถึงจะมีคิวงานตลอด แต่ผมก็ยังออกกำลังกายทุกวันเพื่อให้มีเรี่ยวแรงมากขึ้น กระฉับกระเฉงคล่องแคล่ว ไม่อย่างนั้นคงวิ่งรอกรับงานในอนาคตไม่ได้แน่ๆ จิระอ่อนแอแค่ไหนผมรู้ตัวดี ส่วนหนึ่งเป็นเพราะยาเสพติด อีกส่วนเพราะเจ้าตัวไม่เคยใส่ใจดูแลตัวเอง ผมเลยต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมใหม่หมด
โดนทิ้งให้อยู่คนเดียวไม่มีคนช่วยสะกิดผมก็เริ่มหาว ดูนาฬิกาแล้วยังอีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเจอตัวแทนบริษัทที่จะจ้างให้ผมเป็นพรีเซนเตอร์ มองไปมองมาห้องนี้ก็เงียบดี ผมเลยตัดสินใจฟุบหน้าเอียงข้างตะแคงทับบนแขน เพราะยังต้องลุยงานยาวติดต่อกันถึงสามเจ้า ก็ทั้งเครื่องนอน โทรศัพท์มือถือ แล้วก็แบรนด์เสื้อผ้านั่นแหละ พี่เบิ้มเล่นนัดคุยยาวตลอดวัน ไม่สิ...คนจัดเวลาน่าจะเป็นคุณสันมากกว่า
ราวกับหลับไปเพียงครู่เดียวเท่านั้นก่อนจะสะดุ้งตื่น คล้ายจะได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างแสนเสียดาย พอขยี้ตาเงยมองตามเสียงนั้น ผมก็เจอกับผู้ชายใส่สูทท่าทางสุภาพคนหนึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
ผมมองหาผู้จัดการส่วนตัวทันที พอหันไปเจอพี่เบิ้มนั่งคุมเชิงอยู่ข้างๆ ในมือถือถ้วยกาแฟที่กำลังละลายก็โล่งอก
“เอ่อ...มานานแล้วเหรอครับ”
ไม่ถูกพี่เบิ้มไล่ แถมยังปล่อยให้จ้องร่างกายจิระอยู่นานสองนาน จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่ลูกค้าคนสำคัญ
“สวัสดีครับ ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายโฆษณาของบริษัทที่ต้องการให้คุณเป็นพรีเซนเตอร์เครื่องนอนของเรา”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อจิระ”
“เซ็นสัญญาเลยมั้ยครับ”
“เอ...ไม่ต้องให้ผมลองแสดงให้ดูก่อนหรือครับว่าคุณต้องการให้ภาพโฆษณาออกมาแบบไหน อย่างพวกคอนเซปโฆษณาคร่าวๆ หรือข้อเรียกร้องพิเศษว่าอยากให้ผมทำอะไรบ้าง”
“ไม่ต้องหรอกครับ” ทางนั้นพูดทันที “ผมต้องการในแบบที่คุณเป็นนั่นแหละ ภาพตอนหลับกับตอนตื่นที่แสนจะเป็นธรรมชาติของคุณเนี่ย...งดงามอย่างกับเทวดาตัวน้อยๆ เลยทีเดียว”
จู่ๆ ก็โดนคนแปลกหน้าชม ผมไม่รู้ว่าจะขานตอบยังไงเลยเพราะควรยกประโยชน์ให้ร่างกายของจิระมากกว่า
“เชิญครับคุณจิระ” ฝ่ายนั้นยื่นเอกสารสัญญาทันที พี่เบิ้มรับไปอ่านก่อนสองรอบ ก่อนจะส่งมาให้ผมลงชื่อ มีผู้จัดการก็ดีตรงนี้ เพราะผมไม่ค่อยรู้กฎหมาย ให้อ่านเองคงไม่เข้าใจ เล่นหนาเป็นสิบหน้าขนาดนี้
“ผมจะรอวันที่จะได้เจอคุณในอาทิตย์หน้านะครับ ขอบคุณ”
“เอ่อ ขอบคุณเช่นกันครับที่ไว้วางใจผม” ผมกำลังจะยกมือไหว้ แต่ทางนั้นดันยื่นมือมาหมายจะจับแบบฝรั่ง ก็เลยต้องยื่นมือออกไปเพื่อไม่ให้ลูกค้าเสียหน้า เขากำมือจิระเบามากอย่างกับกลัวว่าข้อมือบางจะหัก
ประตูปิดลง พี่เบิ้มเลื่อนกาแฟที่กำลังละลายให้ผมโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
“ทำไมไม่ปลุกผมล่ะ”
“เพราะจะเป็นประโยชน์กับทางเรามากกว่า”
โดนคุณสันล้างสมองกันไปหมดแล้ว! ถ้าไม่เป็นผลเสียกับร่างกายของจิระ บริษัทเอ็มเอซเอ็นนี้ก็ใช้งานซะคุ้มเกินคุ้มเลยทีเดียว!
หลังจากนั้นอีกครึ่งชั่วโมงตัวแทนของบริษัทโทรศัพท์มือถือก็มาถึง คราวนี้ได้คุยเรื่องงานกันหน่อย สรุปได้ว่าเขาต้องการให้ผมแสดงเป็นมิสเตอร์เอสและแต่งตัวแบบนั้นเป๊ะๆ ซึ่งได้ตกลงกับทางฝ่ายลิขสิทธิ์ซีรี่ส์เรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว ถึงขนาดไปขอตัวคนเขียนบทให้ช่วยเขียนคอนเซปโฆษณาโดยเฉพาะ
ลับหลังตัวแทนคนนั้นที่กลับออกไปด้วยสีหน้าพอใจว่าโฆษณาจะต้องดังเปรี้ยง ในมือผมก็มีการบ้านเป็นบทคร่าวๆ ที่ต้องฝึกซ้อมก่อนการถ่ายทำจริง
บริษัทสุดท้าย เจ้าของแบรนด์ซึ่งเป็นหญิงสาวสวยเฉี่ยวในชุดเกาะอกผ่าข้างสีแดงสดมาพร้อมกับตัวแทนอีกสองคน คนหนึ่งถือสัญญา อีกคนถือเสื้อผ้ามาหลายชุดเพื่อให้ลองเปลี่ยนกันสดๆ แถมยังวิจารณ์กันซึ่งหน้า ผมค่อนข้างทึ่งเพราะเจ้าของแบรนด์ให้ตัวแทนคนที่สองแก้แบบร่างชุดเดี๋ยวนั้น เพื่อขับทั้งชุดทั้งคนใส่ให้โดดเด่นที่สุด
กว่าจะเซ็นสัญญากันเรียบร้อยก็ปาไปหนึ่งทุ่มครึ่ง ผมหิวจนหมดแรง
“ครับแม่ ผมกลับช้าหน่อยนะครับ ครับ”
สิ่งแรกที่ทำคือโทรรายงานมารดาผู้เคารพรักที่ไม่กล้าติดต่อผมด้วยรู้ว่าวันนี้มีคุยงานสำคัญ ผมอยากกลับบ้านเต็มแก่ แต่ในช่วงเวลานี้รถคงติดน่าดู เพราะบริษัทของเสี่ยเล่นตั้งเด่นกลางย่านธุรกิจ กว่ารถจะเริ่มโล่งก็คงสักสองสามทุ่ม
พี่เบิ้มคงกลัวว่าจิระท้องโล่งแล้วไม่สบาย เลยอาสาไปซื้อขนมปังที่ร้านข้างนอก ส่วนผมถูกกำชับไม่ให้ออกไปไหนด้วยกลัวว่าจะถูกคนเห็นแล้วโดนรุม ก็เลยยืนรอแถวลิฟต์ใกล้กับลานจอดรถ
“อ้าว คุณสัน” ผมทักทายคนคุ้นเคยที่ลงลิฟต์มาพอดี เขามาพร้อมกับเลขาหน้าบากที่รับหน้าที่สารพัดอย่างไม่ว่าจะเป็นบอดี้การ์ดยันคนขับรถ
“คุณจิ” คุณสันทำหน้าตกใจเมื่อเห็นผม แปลกชะมัด เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน “เอ่อ...”
แล้วผมก็รู้คำตอบ เพราะเสี่ยเดินออกมาจากลิฟต์พร้อมกับเด็กหนุ่มหน้าสวยอายุราวๆ ยี่สิบปี ที่แม้จะไม่ได้โอบเอวจับมือจู่จี๋กันออกนอกหน้านอกตา แต่ผมรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่าคนนี้...
’เป็นเด็กเลี้ยง’
เพราะเคยเป็นสตั้นท์แมนมาก่อน แม้จะไม่ค่อยยุ่งเรื่องโซเชี่ยลแต่ผมก็รู้จักดาราไม่น้อย เด็กคนนี้ก็เช่นกัน เขาเป็นนักแสดงหน้าใหม่ที่เพิ่งโด่งดังในช่วงปีที่แล้วจากบทน้องชายพระเอกผู้แสนน่ารักในหนังที่ทำรายได้ถล่มทลายจากฉากขอแต่งงานที่ห้องทำงานของเสี่ยชั้นบนสุด นับจากนั้นก็มีงานเดินแบบโชว์ตัวมาตลอด
ถ้าจำไม่ผิด เขาชื่อ ‘ธนัท’
ผมชักเข้าใจรสนิยมเสี่ยแล้วแฮะ
ชอบแนวเอ๊าะๆ สินะ
ผมยกมือไหว้เสี่ย ก่อนจะหันไปยิ้มทักทายกับเด็กคนนั้นเพราะเขาอายุน้อยกว่า ไม่ว่าจะเทียบกับจิระและจิตริน
“ทำไมวันนี้กลับดึก” เสี่ยเอ่ยถามหลังเหลือบตามองผมสองวินาที
“เพิ่งคุยงานเสร็จน่ะครับ” ผมตอบ เพราะต้องกลับไปกินข้าวเย็นที่บ้าน ผมเลยขอให้คุณสันช่วยจัดคิวงานเทไปที่ช่วงเช้า นานครั้งจะกลับดึกขนาดนี้ อย่างเวลานั่งรถกลับกับเสี่ย ก็จะเป็นช่วงห้าโมงเย็นอันเป็นเวลาเลิกงานของบริษัท “ผมโดนจับลองเสื้อจนเหมือนตัวเองเป็นตุ๊กตาเลย ตอนแรกก็ยังเป็นชุดธรรมดาอยู่หรอกครับ แต่ตอนหลังเจ้าของแบรนด์ออกความเห็นให้อยากลองฉีกแนวมากกว่านั้น ก็เลยหยิบกรรไกรขึ้นมาตัดเสื้อให้เป็นเส้นริ้วๆ แถมยังบอกว่าจะกลับไปแก้เสื้อใหม่หมดเพื่อจะดึงเสน่ห์จิระในแบบที่ไม่เคยมีใครเคยเห็นและคาดไม่ถึง ตั้งใจฉีกแนวจากสองบริษัทแรกโดยสิ้นเชิงเลยล่ะ เชื่อสิว่าเสี่ยเองก็ต้องอึ้งแน่ เพราะขนาดผมยังทึ่งเลย แล้วก็นะ...เอ่อ เสี่ยคงมีธุระ เชิญก่อนเถอะครับ ผมกำลังรอพี่เบิ้มอยู่”
ผมเผลอพูดเพลินไปหน่อยจนเกือบลืมไปว่าเสี่ยมีแขก
“นั่นไงครับ เขามาพอดี”
พี่เบิ้มใช้วิชานินจาความเร็วเสียงมายืนประกบผมพร้อมโค้งตัวอย่างสุดแสนเสียใจที่ละทิ้งหน้าที่ชั่วคราว
“จิระหิวผมเลยไปซื้อขนมปังให้ครับเสี่ย”
“อืม” เสี่ยขานรับอย่างขอไปที เหมือนไม่ได้ต้องการให้รายงานสักหน่อยแต่พี่เบิ้มโอเวอร์ไปเอง เขาเดินนำไปที่รถพร้อมกับธนัท โดยที่คุณสันจงใจเว้นช่วงไม่เดินตามไปเพื่อหันมากำชับกับพี่เบิ้มโดยเฉพาะ
“หลังส่งคุณจิเสร็จแล้วโทรหาผมด้วยนะครับ เราต้องคุยกันเรื่องเสื้อผ้าสำหรับถ่ายนิตยสารทำไมถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนั้น อย่าลืมนะว่าห้ามให้หลุดคาเรคเตอร์เกินไปจนเป็นผลเสีย ให้ตายสิ สงสัยวันนั้นผมต้องคุมเองซะแล้ว”
“ครับคุณสัน”
“แล้วก็คุณจิ...” คุณสันหันมามองหน้าผมด้วยรอยยิ้มเจื่อน “อย่าคิดมากนะครับ ปกติเสี่ยสับรางเก่ง แต่ครั้งนี้คาดการณ์พลาดไปหน่อย...”
สับรางเก่ง?
คงจะหมายถึงบรรดาเด็กเลี้ยงของเสี่ยที่ไม่เคยเจอกันเองละมั้ง เพราะขนาดผมไปบ้านเสี่ยทุกสองวัน ยังจับไม่ได้เลยว่าเขามีคนอื่นแอบซุกไว้ด้วย แต่สำหรับคนวัยสามสิบสองอย่างเสี่ยที่ค่อนข้างจะหื่นกามชอบเลี้ยงเด็กไว้กินตับ จะคอยหาเศษหาเลยก็ไม่แปลกอะไร
“ผมไม่คิดมากหรอกครับ ผมไม่ใช่จิระที่ต้องตามหึงหวงเรียกร้องความสนใจจากเสี่ยนี่นา”
คุณสันมองผมแปลกๆ คล้ายอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจรีบเดินขึ้นรถฝั่งข้างคนขับเพราะไม่อยากให้เสี่ยรอนาน
“กลับกันเถอะพี่ ผมอยากไปกินข้าวฝีมือแม่จะแย่แล้ว”
พี่เบิ้มขานตอบเบาๆ แล้วเดินไปยังรถยนต์สีดำที่จอดอีกทางหนึ่ง ทันเห็นรถของเสี่ยตัดหน้าไปพอดี
เพราะติดฟิลม์ดำทั้งคันเลยไม่เห็นว่าข้างในเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ผมว่า...คุณสันควรจะเอาประโยคเมื่อครู่ไปบอกกับคนข้างตัวเสี่ยมากกว่า เพราะคนที่คิดมากน่ะ...ไม่ใช่ผม
แต่เป็นธนัทต่างหาก!
“นี่คืออะไรครับเสี่ย”
“ของปลอบใจที่ทำให้เธอเห็นภาพไม่น่าดูเมื่อวาน”
ครบสองวัน ผมมาตรวจร่างกายที่คฤหาสน์ของเสี่ย เพราะออกกำลังกายสม่ำเสมอ และให้ยาไม่เคยขาดด้วยปริมาณที่ลดลงมากในแต่ละครั้ง ทำให้คุณหมอเริ่มเว้นระยะการฉีดสารเสพติดในร่างของผมเพื่อรอดูอาการ จากสองวันกลายเป็นห้าวัน จนตอนนี้กลายเป็นหนึ่งอาทิตย์แล้ว
ผมพอใจกับผลลัพธ์มาก คุณหมอที่ดูแลจิระมาตลอดเองก็ปลาบปลื้มใจเช่นกัน คาดว่าอีกไม่นานร่างกายนี้จะสุขภาพแข็งแรงเหมือนคนอื่นเขาสักที
ส่วนของปลอบใจที่ว่าคืออะไรนั้น...
มันคือดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ เสี่ยส่งให้ผมแล้วเดินกลับไปนั่งอ่านหนังสือนิยายบนโซฟาตัวเดิมเหมือนทำเป็นพิธี แต่ผมรู้ว่าเขาแค่เก๊กไปงั้นแหละ เสี่ยเป็นคนชอบถนอมของในมือ แม้จะไม่คิดอะไรลึกซึ้งกับเด็กเลี้ยง แต่ก็มักดูแลเป็นอย่างดี
“เอ่อ...ขอบคุณครับ” ผมพูดตามมารยาท ไม่รู้จะทำยังไงกับดอกกุหลาบช่อนี้ที่มีดีแค่สวยและแพง เสียอย่างเดียว ดันกินไม่ได้ “แต่เสี่ยไม่ต้องง้อผมหรอก ผมไม่ใช่เด็กเลี้ยงของเสี่ย และผมก็ไม่ได้คิดมากเรื่องเมื่อวานด้วย เสี่ยมีชีวิตส่วนตัวของเสี่ย ผมก็มีชีวิตส่วนตัวของผม แฟร์ดีออก”
ผมพลิกช่อดอกกุหลาบ แอบคิดว่าถ้าเป็นจิระที่ได้รับดอกไม้ช่อนี้คงจะดีใจมาก
“แล้วเสี่ยซื้อให้ธนัทด้วยรึเปล่าครับ”
“ทำไมฉันต้องซื้อ”
“อ้าว ก็เสี่ยปลอบใจผมที่เห็นภาพบาดตา แล้วธนัทที่มาเจอจิระ จะไม่ปวดใจด้วยเหรอครับ เสี่ยก็ต้องปลอบใจเขาด้วยสิ”
“เธอเข้าใจฉันผิด” เสี่ยเอ่ยนิ่งๆ ขณะพลิกหน้าหนังสืออ่านพร้อมแก้ต่างด้วยสีหน้าแสนเรียบเฉย “ที่ฉันซื้อให้ เพราะว่าฉันไม่เคยควงซ้อน และเมื่อวานก็เป็นคิวของนัท ฉันอยู่กับเขาไม่นับว่าแปลก ฉะนั้นฉันต้องปลอบใจเธอ ไม่ใช่เขา”
“แสดงว่าถ้าเป็นวันนี้ที่ผมมีนัดกับเสี่ย แล้วธนัทมาเจอเข้า เสี่ยก็จะซื้อดอกกุหลาบให้สินะครับ”
“ใช่”
ตรรกะความคิดของเสี่ยนี่มัน...
ผมวางดอกไม้ไว้ข้างตัวอย่างหมดความสนใจ
“ปากบอกไม่สนใจแต่ถามถึงคนอื่น แล้วยังไม่อยากรับดอกไม้จากฉันอีก อย่าสำคัญตัวผิดคิดว่าฉันจะซื้อของปลอบใจมากไปกว่านี้นะ สำหรับการเห็นฉันอยู่กับเด็กคนอื่น กุหลาบช่อหนึ่งก็พอแล้ว”
แสดงว่าตลอดมาหากเจอเหตุการณ์แบบนี้ เสี่ยจะซื้อดอกไม้ให้ตลอดเลยงั้นสิ
จะบอกว่าใส่ใจหรือไม่ใส่ใจดีล่ะเนี่ย
“ผมถามเพราะห่วงธนัท ส่วนที่ไม่อยากรับดอกไม้จากเสี่ยก็เพราะว่าผมไม่ใช่จิระที่จะดีใจเวลาเสี่ยซื้อของมาง้อ และเสี่ยก็ไม่ต้องซื้ออย่างอื่นมาให้ผมด้วย เพราะผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ครับ” จะคุยกับเสี่ยต้องอธิบายให้หมดเปลือก ตัดช่องทางห้ามไม่ให้เสี่ยมโนไกล “เอ๊ะ เสี่ยอ่านเล่มนั้นซ้ำสองครั้งแล้วนี่ ผมก็ชอบนะ สนุกดี ฉากตอนที่พระเอกวิ่งตามนางเอกที่ทุ่งดอกไม้แล้วกระชากเธอล้มลงบนพื้นหญ้าโรแมนติกมากเลย ตอนแรกผมนึกว่าเสี่ยจะอ่านนิยายอีโรติกขายแต่ฉากอย่างว่า พออ่านแล้วถึงรู้ว่าบางเรื่องมันสละสลวยและคลาสสิกมากๆ เลยนะครับ”
เสี่ยเลิกคิ้ว เป็นครั้งแรกที่เขาปิดหนังสือเพื่อคุยกับผมโดยเฉพาะ
“ไม่คิดว่าเธอจะอ่านหนังสือ”
“โธ่ เสี่ยเห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย...โอเคครับ ผมไม่ใช่คนชอบอ่าน แต่พอเห็นเสี่ยอ่านทุกครั้งที่มาก็อดสงสัยไม่ได้นี่ ผมเลยลองสั่งซื้อมาจากอินเตอร์เน็ต ต้องแอบน้องชายแทบแย่เพราะกลัวโดนล้อ ถึงได้รู้ว่าหน้าปกน่ะหลอกตากว่าที่เห็น เนื้อในสนุกจะตาย เสี่ยชอบก็ไม่แปลก”
เสี่ยไม่ตอบอะไร แต่คล้ายจะกระดิกหูตั้งใจฟังที่ผมพูดมากขึ้น
“จริงสิ...เสี่ยควงแต่เด็กผู้ชาย เสี่ยเป็นเกย์แต่กำเนิดเหรอครับ แล้วทำไมถึงอ่านนิยายชายหญิงล่ะ”
“รสนิยมกับงานอดิเรกมันไม่เหมือนกัน” เสี่ยตอบ “แล้วถามแบบนี้หมายความว่ายังไง อยากรู้จักฉันให้มากขึ้น? หึ เริ่มสนใจฉันแล้วล่ะสิ”
“เสี่ย...” ผมลากเสียงยาวแบบขอทีเถอะโปรดอย่ามโนมากไปกว่านี้เลย “วันนี้ข้าวเย็นมีอะไรครับ เมื่อสองวันก่อนปูผัดผงกะหรี่อร่อยมากๆ แต่รสไม่จัดจ้านเท่าไหร่ เหมือนแกงกะหรี่ของญี่ปุ่นมากกว่าของไทยที่เน้นพริกแกง จะว่าไปเสี่ยยังไม่เคยลองชิมฝีมือแม่ผมเลยนี่ ครั้งหน้าผมจะให้แม่ทำข้าวกล่องขึ้นไปฝากเป็นข้าวกลางวันเสี่ยดีมั้ย ผมเคยบอกรึยังนะว่าฝีมือแม่ผมน่ะอร่อยอย่างนี้เลย!”
ผมยกนิ้วโป้งขึ้นมาทั้งสองมืออย่างภูมิใจนำเสนอ
“วันนี้มีปูผัดผงกะหรี่...” เสี่ยตอบเสียงเรียบติดจะดุนิดๆ “แต่ถ้าเธอไม่ชอบรสที่บ้านฉันก็ไม่ต้องกิน”
“เสี่ยงอนเหรอ”
เสี่ยทำทีเป็นเปิดหนังสือขึ้นมาอ่านต่อทั้งที่เมื่อครู่ปิดไปแล้วแถมยังไม่ได้คั่นหน้าด้วย
ผมเกาแก้มแก้เก้อ ก่อนจะดึงดอกกุหลาบขึ้นมาดอกหนึ่งจากช่อใหญ่ เดินย่องอ้อมไปหาเสี่ยแล้วยื่นให้ทั้งรอยยิ้ม
“ของขวัญปลอบใจจากผมนะ ไปกินด้วยกันนะครับ แม่ผมทำอร่อยกว่าก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ชอบกินกับเสี่ยสักหน่อย”
ในที่สุดเสี่ยก็ยอมปรายตาเงยมองผม สายตาจ้องมองที่ดอกไม้ซึ่งถูกนำมาใช้ซ้ำอย่างหน้าด้านๆ
“ไม่ลงทุนเลยนะจิตริน”
“ก็ผมไม่ใช่จิระนี่นา ไปกันเถอะครับเสี่ย ผมหิวแล้ว!”
-----
บทเสี่ยน้อยงั้นเหรอ โอ๋ อย่างอนเลยนะเสี่ยนะ //ส่งจิยื่นดอกไม้ให้ เห็นมั้ย แค่ดอกเดียว แต่น่ารักกว่าเสี่ยให้ดอกไม้เป็นช่ออีก!!
“ความจริงใจมันต่างกัน” สันกล่าวพลางดันแว่นอย่างขึงขัง
พระเอกรันทดแห่งปี ขนาดเลขายังไม่เข้าข้าง
#ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่อยากได้ดอกไม้ง้อจากหนูจิบ้าง (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
เสี่ยมโนหนักมาก 55555555555
-
จิเอ๊ยจิ555
-
เสี่ยเป็นแชมป์มโน
-
ฮาเสี่ย 5555 ออกมาน้อยแต่ฮา ความนิ่งความขี้มโนของเสี่ยนี่แหละอ่านแล้วขำทุกที
นังจิยังคงฝอยอย่างต่อเนื่อง 555555
-
เสี่ยยยย ถถถถถ ง้อแบบด้วยช่อดอกกุหลาบเนี่ยน้าาา
-
o13 o13 o13 เสพติดเรื่องนี้
-
โอ้ยยยย หมั่นไส้เสี่ย จ้าาา พ่อหล่อเลือกได้ แหมมมมมมมมมมมม นี่กำลังคิดอยู่ว่าถ้าถึงวันที่เสี่ยตกหลุมรักพี่จิจริงๆ แกจะยอมเลิกมีเด็กๆในสังกัดไหม ถ้าไม่ยอมเราก็จะยุพี่จิให้ไปหาใหม่นะทิ้งๆไปเถอะเสี่ยขี้มโนขนาดนี้
-
จิตริน ใสๆ คิดแบบบวกๆ น่ารักมาก
ยังพูดมากไม่เลิก
ขำ ที่ตัวแทนติดต่อโฆษณาเคริ่องนอน
แค่เห็นจิ นอน กับตื่น ก็ตกลงเซ็นสัญญาเลย
โอ้.....ร่างกายของจิระสุดยอดโคตรๆ
เสี่ย มโนเก่งสุดๆ ท่าทางเสี่ยจะชอบ ที่จิตรินสนใจอ่านเหมือนกัน
แนวคิดที่ได้คุยกับเสี่ยได้ดี
เด็กเสี่ยแต่ละคน ท่าจะไม่มีใครคอเดียวกับเสี่ยเลย
เอ่อ.......เสี่ยนี่หื่นโคตรๆเลย ถึงได้มีเด็กเลี้ยงสอง-สามคน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หนูจิดังเป็นพลุแตกแน่ๆ
สงสัยคุณสันจะกุมขมับมากกว่ายิ้มกริ่ม :laugh:
-
o13
:L2: :pig4: :L2:
-
มีความเอ็นดูเสี่ยแบบเบาๆ เสี่ยก็คูลๆสไตล์ของเสี่ยไป แต่จิแกฝอยไม่หยุดจริงๆ ฮ่าๆๆ ขอบคุณมากค่ะ
-
จิตรินน่ารักกก
นางตัวโตแต่หัวใจสีชมพูนะค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
รอ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่าา
-
เสี่ยน่ามสานเล็กน้อยถึงปานกลาง55
-
มาต่อเร็วๆน้าาา :ling1: :ling1:
-
โอ๊ย เพิ่งเข้ามาอ่าน
เรื่องนี้คือดีค่าาาา
-
ดอกเดียวชนะจริงๆค่ะ ความจริงใจมันต่างกัน!!
เสี่ยนะเสี่ย ฮึ่ย 5555555555555555555
-
อีเสี่ยะนี้หมั้นหน้ามากๆ
-
จิเอ้ยน่าสงสารจิงๆ ? :m20:
อาคุงเสี่ยนิแก่มึนๆ อึนๆ มั่นหน้ามากก :katai3:
เฮ้อ... เพลียกะแต่ละคนจริงๆ หาคนปกติมีป่าวเนี้ย :pigha2:
-
เสี่ยนี่เป็นตุเป็นตะเลยทีเดียว
-
พอจะมีอะไรมาหยุดความมโนของเสี่ยได้บ้าง :z6:
-
คือควรทำยังไงกับเสี่ยดี?
-
โอ้ย ชอบมากครับ ไม่ไหวแล้ววววว me/เอาหน้า กดหมอน ร้องดังๆ
-
ชอบฉากถ่ายซีรีย์จัง ได้ดูหนังซ้อนนิยาย รอซีรีน์ชอบมิสเตอร์เอส5555
-
เสี่ยคะ นี่ยาสลายมโนค่ะ 555555555555555555
-
เสี่ยฮาดี 555
-
เขินนน
-
น่าสงสารเสี่ยเหมือนกัน
-
ทำไมมันถึงละมุนขนาดนี้ อ่านรวดเดียวทันเลย สามเรื่องก่อนหน้านี้ตามอ่านมาตลอด พอเข้าเล้าวันนี้เห็นของคุณก็พุ่งเข้ามาเลย รออออ
-
เสี่ยมโน บุคคลรอบข้างไม่มอบความอบอุ่น ต้องหาสิ่งอุ่นๆ ซุกตัว อิอิ
-
น้องจิน่ารัก :กอด1:
-
สมฉายาเสี่ยจอมมโน :mew5:
-
ติดมาก อยากอ่านทุกวัน เสี่ยท่าจะชอบจิตรินแล้วสิ
-
ไว้อาลัยให้เสี่ย......
พระเอกผู้มีบทน้อยกว่าพี่เบิ้ม.....อาเมนนนน :laugh:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ ชอบมาก ๆ เลยค่า จิน่ารักจังเลย ความเป็นจินี่สุดยอดจริง ๆ นับถือ
ชอบจิ ชอบน้องเจ ชอบคุณพ่อคุณแม่ เป็นครอบครัวที่น่ารักมาก ๆ
แล้วตอนจบจะเป็นอย่างไรน้อ ก็ร่างกายจิจริง ๆ ก้ามปูขนาดนั้นอ่ะ 555
เสี่ย บางทีก็น่าหมั่นไส้ บางทีก็เอ็นดูปนตลก คนขี้มโนแถมขี้เก้กก็น่ารักดี
อยากรู้ความรู้สึกเสี่ยบ้างจัง ทำดีกับน้องจิ เพราะเป็นร่างจิระ หรือเพราะข้างในเป็นหนูจิ
ชอบการถ่ายทำซีรีย์ของจิมากเลย เหมือนได้อ่านนิยายในนิยายอีกที ดีงามมากค่ะ
มาติดตามความน่ารักของจิด้วยคนน้า รอตอนต่อไปจ้า
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
:pig4:
-
มีความสงและขำเสี่ย
หนูจินี่น่ารักจริงๆ
-
เด็กเสี่ยคนอื่นนี่จะเป็นไงนะ
-
:hao7: :hao7:
-
ตอนที่ 11 : โฆษณาตัวแรกไม่ง่ายอย่างที่คิด
และแล้วก็มาถึงวันถ่ายโฆษณา
ผมนั่งรออยู่ที่ห้องแต่งตัวแสนคุ้นเคย เพราะบริษัทเครื่องนอนนั้นไม่มีห้องสำหรับถ่ายโฆษณาจึงขอเช่าที่ในการถ่ายทำครั้งนี้โดยอาศัยฉากจากสตูดิโอชั้นสี่ซึ่งเซ็ทเป็นห้องนอนของมิสเตอร์เอสไว้อยู่แล้ว แต่ที่แตกต่างจากเดิม คือผมต้องใส่เสื้อคอกลมแขนยาวสีขาว กางเกงขายาวสีขาวสะอาดสะอ้าน แทนที่จะเป็นเสื้อยับย่นเหมือนหยิบมาสวมแบบส่งๆ
“หนึ่ง...สอง...สาม”
แชะ!
พี่เบิ้มส่งโทรศัพท์กลับมาให้ผมที่กำลังส่งภาพถ่ายเต็มตัวให้คุณสันผ่านไลน์ เพราะโดนกำชับว่าหากมีอะไรผิดจากที่ตกลงต้องสอบถามเขาก่อน
ไม่ถึงนาทีคุณสันก็โทรกลับมา
(( ทำไมถึงไม่ใส่ชุดที่ทางสตูฯเตรียมไว้ล่ะครับคุณจิ ))
“คือ...ทางลูกค้าเขาอยากให้ภาพออกมาเหมือนกับเทวดากำลังหลับใหลอย่างแสนสบายจนไม่อยากปลุกน่ะครับ” ผมตอบตามที่ได้ฟังมาเป๊ะๆ พูดแล้วก็กระดากปากเอง เพราะสาเหตุที่ทำให้ทางตัวแทนเปลี่ยนคอนเซปใหม่กะทันหันคงมาจากการพบหน้ากันในวันเซ็นสัญญา
(( อืม...ฟังแล้วน่าจะส่งผลดีมากกว่า ผมอนุมัติ ))
“ขอบคุณครับ”
ผมวางสายแล้วส่งสัญญาณมือว่าโอเคให้พี่เบิ้ม จากนั้นผู้จัดการที่ทำหน้าเครียดมาตลอดนับตั้งแต่เห็นผมเปลี่ยนเสื้อก็คลายความกังวลลง เขากลัวคุณสันจะตามมาตำหนิภายหลังเอามากๆ เลย
ไม่ทันจะฝากโทรศัพท์ให้กับผู้จัดการเพื่อเตรียมถ่ายทำ เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้น ผมรับมาเปิดดู ก่อนจะทำหน้าไปไม่เป็นเมื่อเห็นว่ามาจากแอพพิเคชั่นสารพัดชนิดที่คุณสันสมัครให้ผมแล้วตั้งเป็นแอคเคาท์ร่วม แน่นอนว่าคนที่คอยอัพเดตน่ะคือคุณสัน ผมไม่เคยแตะต้องไอดีของจิระเลยสักครั้งเดียว
- ผมจะเหมาะกับบทเทวดามั้ยนะ –
ทวิตเตอร์ที่เพิ่งอัพเดตใหม่ด้วยประโยคสั้นๆ ถูกรีอย่างรวดเร็วพร้อมคำสนับสนุนของแฟนคลับที่กำลังคาดเดาไปต่างๆ นาๆ ว่าผมจะทำอะไร แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องตอบ เพราะเมื่อโฆษณาออกฉาย เมื่อนั้นเหล่าแฟนคลับที่น่ารักของผมก็จะรู้เอง
ผมกดปิดเสียงแล้วฝากโทรศัพท์กับพี่เบิ้ม ก่อนจะเดินออกไปด้านนอกซึ่งเป็นฉากที่ถูกเซ็ทใหม่ จากห้องเล็กแคบของมิสเตอร์เอสซึ่งมักมีแค่คอมพิวเตอร์ ตู้หนังสือรกๆ และโซฟาหนึ่งตัว ตอนนี้มีเตียงเพิ่มเข้ามาและปูด้วยผ้าสีขาวสะอาด ดูเรียบร้อยจนน่ากลัวว่าจะทำให้จิระในชุดสีเดียวกันนี้กลมกลืนไปรึเปล่า
“ไม่ต้องห่วง คุณทำได้” ตัวแทนบริษัทให้ความเชื่อมั่นผมอย่างเต็มเปี่ยม “จำคิวได้นะครับคุณจิระ”
“ครับ”
หน้าที่ของผมง่ายมาก เพียงแค่นั่งอยู่หน้าจอแล้วทำหน้าคล้ายกำลังสัปหงกด้วยความง่วง ก็เลยปิดคอมแล้วเดินเอื่อยมายังโซฟา แต่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนก็ชะงักเหมือนคิดอะไรได้ เดินผ่านโซฟาไปยังเตียงนอนสีขาวสะอาดที่แตกต่างจากห้องรกๆ โดยสิ้นเชิง
มิสเตอร์เอสจะต้องเดินสโหลสเหลแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง ครับ ทิ้งตัวแบบตูมลงไปเลยน่ะ จากนั้นก็บิดตัวน้อยๆ เพื่อขยับท่าทางให้นอนสบายที่สุด ผมต้องหลับตาพริ้มเอาหน้าไถกับหมอน แล้วอมยิ้มน้อยๆ กึ่งเคลิ้มอย่างเผลอตัว
กล้องจะจับภาพตรงนี้นานมากเพราะจะขึ้นชื่อสินค้าในขณะที่ผมกำลังนอนเพลิน
ไม่รู้ว่าไอ้ท่าทางแบบนั้นมันจะเป็น ‘เทวดากำลังหลับใหลอย่างแสนสบายจนไม่อยากปลุก’ ได้ยังไง
“ลองจับเวลาคร่าวๆ ก่อนนะครับคุณจิ ยังไม่ต้องเล่นจริง”
“ได้ครับ”
หลังซ้อมจนได้จังหวะตามที่ลูกค้าต้องการ กล้องก็เริ่มถ่าย
และแล้วคนที่บอกกับผมว่า ‘ไม่ต้องห่วง คุณทำได้’ ก็กลับคำพูด
“ไม่ใช่! ไม่ใช่แบบนี้!”
หลังได้ภาพที่ต้องการตามคอนเซปงาน พวกเราก็รวมตัวมาดูผ่านจอด้วยกัน ทุกคนให้ผ่าน มีแค่ตัวแทนเท่านั้นที่ไม่ยอม
“แต่แบบนี้ก็สวยแล้วนะครับ เขาดูเหมือนเทวดาเลย”
ใช่ครับ จิระที่ใส่ชุดขาวสีเดียวกับเครื่องนอนนั้น แทนที่จะดูกลืน กลับทำให้เขาโดดเด่นเปล่งประกายออกมาอย่างกับเทวดาตัวน้อยที่กำลังหลับใหล ใบหน้างามหมดจด ไม่ว่าจะเอียงซ้ายเอียงขวาก็สวยงามไปทุกสัดส่วน ยิ่งซูมเห็นแพขนตา ก็ยิ่งทำให้งานออกมาเหมือนต้องมนตร์
“แต่ผมไม่ต้องการแบบนี้ ผมต้องการ ‘เทวดากำลังหลับใหลอย่างแสนสบายจนไม่อยากปลุก’ ต่างหาก!”
“แต่นี่พวกเราก็ไม่กล้าปลุกแล้วนะ” คนในกองช่วยเสริม ต่างคนต่างไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
“ไม่ใช่ๆ!” ตัวแทนแทบจะทึ้งหัวตัวเอง ราวกับหาคำอธิบายตรงใจไม่ได้ “นี่น่ะ...เหมือนกับภาพวาดศิลปะ ที่มองอย่างชื่นชมไม่กล้าแตะต้อง แต่ที่ผมต้องการ คือเทวดาตัวน้อยที่น่าทะนุถนอมดูเข้าใกล้ได้ง่ายกว่านี้ อยากปกป้องนิทราของเขาจนไม่อยากปลุก ไม่ใช่ดูเหมือนเอื้อมไม่ถึงจนปลุกไม่ได้!”
พวกเราต่างงงกันเป็นไก่ตาแตก คำเปรียบเปรยที่ค่อนข้างเป็นนามธรรมนั้นทำเอาผมเริ่มเหงื่อตก
“งั้นก็ลองดูอีกครั้งแล้วกันนะจิระ” คนอื่นช่วยปลอบผม เลือกประนีประนอมยอมลงครึ่งทาง
“ครับ” ผมไม่กล้าปฏิเสธหรอก ลูกค้าเล่นคัดค้านรุนแรงขนาดนี้ยิ่งทำให้ต้องพยายามมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ คราวนี้ผมพยายามทำตัวให้ผ่อนคลาย หลับตาพริ้มให้ดูน่า...เอ่อ...น่าปกป้อง?
“ไม่ใช่แบบนี้!”
“ลองอีกครั้งนะ”
“ได้ครับ”
“ไม่ใช่! ยังไงก็ไม่ใช่!! ทำยังไงดี อา...มีใครเข้าใจบ้างมั้ย ที่ต้องการน่ะคือ...”
ทุกอย่างวนไปวนมา ผมไม่เข้าใจตัวแทน คนอื่นคล้ายจะจับจุดได้แต่ก็ยังไม่ตรงประเด็น บรรยากาศในกองถ่ายเริ่มเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะตัวแทนที่ยิ่งลนลานไม่ได้ดั่งใจ เสียงตะโกนอย่างหงุดหงิดดังขึ้นทุกที
ต่อให้ผมจะเป็นคนไม่คิดมาก แต่โดนปฏิเสธติดต่อกันด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นเรื่อยๆ ก็เริ่มหน้าเสีย
ผมต้องทำยังไง ต้องแสดงออกมาแบบไหน นอนหลับตาก็คือการนอนหลับไม่ใช่เหรอ แล้วเขาต้องการอะไร...ผมไม่เข้าใจเลย
เหมือนจมอยู่ในทางตันที่หาทางออกไม่ได้ สีหน้าผมคงแสดงออกชัดเจนคนในกองจึงขอให้พักก่อนชั่วคราวเพื่อให้ต่างคนต่างไปสงบสติ
ผมเดินคอตกหน้าเจื่อนหาผู้จัดการ
“หลับไปเลยสิ แบบวันนั้นน่ะ”
“จะไปหลับได้ไงล่ะครับ” ผมกระซิบกับพี่เบิ้มที่ให้คำแนะนำได้ห้วนสั้นเกินไป “ยิ่งในสถานการณ์กดดันขนาดนี้...ผมยิ่งหลับไม่ลง”
เป็นครั้งแรกที่ผมจนปัญญา ก่อนหน้านี้เวลาถ่ายทำซีรี่ส์ บทบาทของมิสเตอร์เอสนั้นไม่ต้องแสดงสีหน้ามาก เวลามีฉากที่ต้องแสดงอารมณ์ ก็จะมีคนช่วยประคับประคองหรือส่งอินเนอร์มาให้จนพอกลมกลืนไปได้ ไม่สิ จะเอามาเทียบกันก็ไม่ถูก ในเมื่อที่ผ่านมาหน้าตาจิระล้วนเป็นใบผ่านทาง แต่ครั้งนี้...ความสวยงามของเขากลับไม่โดนใจลูกค้า
พี่เบิ้มตัดสินใจโทรหาคุณสัน
“เดี๋ยวเขาจะมาหา”
ผมเริ่มใจชื้น วาดหวังว่าถ้าคุณสันมาช่วยเจรจาอาจจะแปลความหมายของลูกค้าได้ดีขึ้น
และไม่นานเกินรอ คุณสันก็มาเยือนสตูดิโอชั้นสี่
ทุกคนคงไม่ตะลึงกันขนาดนี้หากเขามาคนเดียว
เพราะเขาพกเสี่ยมาด้วย!
พกเสี่ยมาด้วยเหรอ...พกเสี่ยมาด้วยเหรอ แหม มาแค่นี้ก็พกเสี่ยมาด้วย ฮ่วย! มันใช่เวลามาเล่นมุกมั้ยเนี่ยไอ้จิ!
“คุณจิ เสี่ยมีเรื่องอยากคุยด้วยครับ” คุณสันบอกผม เพราะเสี่ยยืนรออยู่หน้าประตูไม่ยักเดินเข้ามาทักทายทีมงานที่ดูเกร็งยิ่งกว่าผมตอนฝืนนอนเกือบสามสิบเทค “ส่วนคุณตัวแทน รบกวนคุยกันสักนิดนะครับ”
ผมอยากอยู่ต่อเพื่อฟังว่าคุณสันจะพูดอะไรกับลูกค้า แต่พอเดินมาหาเสี่ย ก็โดนอีกฝ่ายลากออกจากห้องทันที
“เสี่ยจะพาผมไปไหน”
“ข้าวกล่องของฉันล่ะ” เสี่ยตอบคำถามด้วยคำถาม
“อ้อ...อยู่ในห้องแต่งตัวครับ หวา นี่มันบ่ายสองแล้วเหรอ ผมเอาแต่ถ่ายโฆษณาจนไม่ได้ดูเวลาเลย ก็เขาไม่ให้ใส่นาฬิกาเข้าฉากนี่นา ถ้าเสี่ยหิวน่าจะลงมาตามเร็วกว่านี้นะครับ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมเข้าไปหยิบข้าวกล่องให้ก่อน วันนี้แม่ผมทำผักผัดหมูกรอบ ท่านบอกว่ากินกะทิเยอะๆ ไม่ดีต้องมีไฟเบอร์บ้าง”
นับจากวันที่ผมบอกว่าจะเอาข้าวกล่องมาให้เสี่ย เขาก็ติดใจรสมือแม่ผมเข้าอย่างจัง ไหนๆ แม่ก็ต้องทำให้ผมกับพ่ออยู่แล้ว เพิ่มมาอีกคนก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรง
“ไม่ต้อง ฉันกินแล้ว”
“อ้าว เสี่ยกินไม่รอผมเลย” ผมกะพริบตาปริบๆ เพราะต้องเอาข้าวกล่องไปส่งให้เสี่ย ผมเลยอยู่ทานด้วยกันที่ห้องทำงานของเขาจะได้เก็บข้าวกล่องกลับโดยไม่ต้องขึ้นชั้นบนสุดหลายรอบ
“ฉันนึกว่าวันนี้เธอลืมเลยไม่รอ”
“ต่อให้ผมลืม แม่ผมก็ไม่ลืมเสี่ยหรอก” ผมเอ่ยทั้งรอยยิ้ม ตอนบอกแม่ช่วยทำข้าวกล่องให้เสี่ยเพิ่มอีกคน แม่ผมกระตือรือร้นมากเพราะคิดว่าหากทำให้เสี่ยพอใจ เส้นทางในวงการของผมก็ยิ่งราบรื่น อีกอย่าง ร่างกายของจิตรินก็อยู่ในกำมือเสี่ย ทำดีให้มากเข้าไว้บางทีเสี่ยอาจจะใจอ่อนยอมคืนให้ “งั้นเสี่ยไม่ได้ลงมาหาผมเพราะจะมาทวงข้าวกล่องน่ะสิ เสี่ยมาหาผมทำไมเหรอครับ แล้วนี่เราจะไปไหนกัน เอ...นี่มันห้องเก็บของนี่นา เสี่ยอยากได้อะไรเหรอครับ เดี๋ยวผมหาให้มั้ย เดี๋ยวสูทเสี่ยเปื้อนฝุ่นแล้วจะดูไม่ดีนะ”
เสี่ยไม่พูดตอบแต่ดันตัวผมเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูทันที
“ฉันฟังจากสันแล้ว เธอถ่ายโฆษณาไม่ได้สินะ”
“ง่า...ไม่อยากให้เสี่ยรู้เรื่องนี้เลย เสี่ยจะผิดหวังมั้ยเนี่ย” ผมขยำหัวตัวเองอย่างเครียดหนักกว่าเดิม “ความจริงมันไม่ได้ยากอะไรหรอกนะครับ แต่ก็เพราะว่ามันไม่ยากและไม่ต้องใช้ฝีมือเลยนี่สิถึงทำไม่ได้สักที ถ้าจู่ๆ เสี่ยต้องไปนอนสบายอยู่บนเตียงที่มีไฟส่องหน้าและคนดูเป็นสิบ แถมยังต้องทำให้ตรงตามความต้องการของลูกค้าที่อยากได้ภาพของเทวดาน่าปกป้อง เสี่ยจะทำได้มั้ยในเมื่อเสี่ยไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้น”
“กังวลเป็นกับเขาด้วยเหรอ”
“เสี่ย...ผมไม่อยากให้คนอื่นลำบากนี่นา พวกเราถ่ายกันมาตั้งแต่เช้าจนบ่ายสอง ยังไม่มีใครได้กินข้าวเที่ยงเลย แถมลูกค้าก็ไม่พอใจงานที่ออกมา ไม่กังวลได้ด้วยเหรอครับ” ผมพยายามกลบเกลื่อนสีหน้ากลุ้มใจเพราะไม่อยากให้เสี่ยพลอยคิดมากไปด้วย “พี่เบิ้มบอกว่าให้ผมนอนหลับจริงๆ ไปเลยจะดีกว่า แต่ผมจะหลับลงได้ยังไงในเมื่อมีคนคอยลุ้นติดขอบเยอะขนาดนั้น เสี่ยพอมีวิธีทำให้ร่างกายผ่อนคลายมั้ยครับ เอาแบบว่าพอทิ้งตัวลงนอนแล้วรู้สึกเพลียจนเคลิ้มหลับไปเลยน่ะ”
“ผ่อนคลาย?”
“ใช่ครับ ผ่อนคลายตัวเบาสบายจนนอนหลับไปเลยโดยไม่ต้องพยายาม” ผมพยักหน้าหงึกหงักเมื่อเสี่ยให้ความร่วมมือกว่าที่คิด แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ มือเสี่ยก็จับเป้าผมแล้วยังบีบเบาๆ
“เสี่ย!”
ไอ้จิร้องเสียงหลงสิครับ เคยแต่จับของเสี่ย ไม่เคยคิดว่าจะโดนเสี่ยจับ
“ไม่ได้เอาออกมากี่วันแล้ว”
“ครับ?”
“ตรงนี้น่ะ ไม่ได้เอาออกมากี่วันแล้ว”
“เอ่อ...ตั้งแต่อยู่ร่างนี้ผมก็ไม่เคยเอาออกเลย” ผมสารภาพตามจริง ใครจะกล้าลวนลามร่างกายจิระกันล่ะ ต่อให้เป็นผมเองก็เถอะ แม้จะอึดอัดอยู่บ้างแต่ช่วงเช้าผมออกกำลังกายติดต่อกันทุกวัน แถมยังทำงานไม่หยุด เลยพอปล่อยผ่านไม่ลำบาก...รึเปล่านะ “นึกๆ ดูน่าจะเกือบๆ สองเดือนได้แล้วมั้งครับ”
“นี่ไงสาเหตุ”
“หา?”
“อยู่นิ่งๆ ฉันจะทำให้เธอผ่อนคลายเอง ไม่ต้องขอบใจหรอก ถือว่าเพื่องานแล้วกัน”
ผมอ้าปากค้างเมื่อเสี่ยล้วงมือเข้าไปในกางเกงแล้วจับจิระน้อยรูดเอาๆ
“เสี่ย...ผมไม่มีอารมณ์กับเสี่ยหรอกนะ ถ้าจะให้ชักขึ้นมาจริงๆ ผมชักเองดีกว่า”
ผมยืนนิ่งเป็นท่อนไม้ มองการกระทำที่ค่อนข้างไร้ค่าไร้ความหมาย แต่เสี่ยยังคงรูดเฟ้น ทักทายจิระน้อยอย่างมีมารยาทด้วยการคลึงเบาๆ ชวนวาบหวิว
“เสี่ย ผมบอกว่า...ซี๊ด!”
ผมสะดุ้งเฮือกเพราะเสี่ยขบเบาๆ ที่ใบหู เสียวจี๊ดขึ้นสมองก่อนจะไล่ลงมาที่ช่วงล่างจนเริ่มตื่นตัว
“ร่างกายนี้ของใคร”
“จะ...จิระครับ” ผมเอ่ยตะกุกตะกักเพราะเสี่ยถามพลางสบตาตรงๆ เห็นแบบนี้ทีไรใจไม่ดีเลย รู้สึกเหมือนแพ้ทางอย่างร้ายกาจ โดยเฉพาะกับร่างกายที่เหมือนเป็นดินเหลวในมือเสี่ยให้จับปั้นได้ตามใจชอบ
ผมไม่กล้าลวนลามร่างกายของจิระ แถมยังปกป้องอย่างดีไม่ให้ใครหาเศษหาเลย
แต่ว่า...
“จิระเป็นของใคร”
“ขะ...ของเสี่ยครับ”
เสี่ยมีสิทธิ์ที่จะทำทั้งหมด!
เถียงไม่ได้ พูดไม่ออก ผมยืนตัวสั่นหลับตาปี๋ให้เสี่ยปู้ยี้ปู้ยำตามใจชอบเพราะถูกกระชากอารมณ์ให้พุ่งสูง
“เสี่ย...”
“อะไร”
“เดี๋ยวกางเกงเลอะ”
เสี่ยหยุดมือก่อนจะล้วงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาคลุมจิระน้อย หลังขยับมืออีกสองสามครั้งผมก็สูดหายใจเฮือกเพราะหลั่งออกมาเยอะมาก สมแล้วที่สะสมมานาน
“โล่งหรือยัง”
อยากจะตอบว่า ‘โคตรๆ’ แต่เกรงใจผู้มีอายุ
“...ครับ” เสียงแผ่วเบาชวนหวิวอย่างบอกไม่ถูก ผมเห็นเสี่ยมองมาด้วยสายตาแปลกๆ คล้ายยั้งใจไม่อยู่ก็รู้แล้วว่าสีหน้าจิระตอนนี้คงยั่วยวนเอามากๆ เลยรีบถกกางเกงขึ้นแล้วเปิดประตูเตรียมเผ่นทันที “เอ้อ เสี่ย...อันนั้นน่ะ”
เสี่ยชูผ้าเช็ดหน้าที่เลอะคราบขาวขุ่นของผมเป็นคำถาม
“ใช่ครับ อันนั้นแหละ เอ่อ...ผมขอเอาไปซักเองนะ ส่งมานะเสี่ยนะ ผมขอล่ะ”
เสี่ยหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ สายตาหื่นกามสลายหายไป ก่อนที่เขาจะยอมยกผ้าเช็ดหน้าให้ง่ายๆ
ผมหลงนึกว่าจะโดนแกล้งซะแล้ว
“เอ้อ เสี่ย”
“อะไรอีก” เสียงเสี่ยติดรำคาญ แต่สีหน้าเสี่ยไม่ไปทางเดียวกันเลย
“ขอบคุณครับ แม้ว่า...ผมจะพอชักเองได้ก็เถอะ แต่เสี่ยทำให้เร็วกว่าทำเองเยอะ ถึงจะแปลกๆ ไปหน่อยว่าต้องขอบคุณรึเปล่า แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วผมก็ขอบคุณเสี่ยแล้วกัน เสี่ยอย่าคิดลึกล่ะ! ผมขอบคุณเพราะต้องขอบคุณ ผมไม่ได้ขอบคุณเพราะอยากให้มีครั้งหน้าอีกนะ เสี่ยห้ามคิดไกล แล้วก็ไม่ต้องมายิ้มกรุ้มกริ่มเลย ผมไปแล้ว!”
ผมชิ่งหนี พอมาถึงสตูดิโอก็อยู่ในสภาพเหงื่อท่วม หอบหายใจหนักหน่วงจนช่างแต่งหน้าตกใจ ต้องพาผมไปแต่งหน้าแต่งตัวใหม่ให้เรียบร้อย
แอบหวั่นๆ อยู่นิดหน่อยตอนแอบเอาผ้าเช็ดหน้ายัดใส่กระเป๋าของตัวเองแล้วรูดซิปปิด โชคดีไม่มีใครตั้งข้อสงสัยถึงการกระทำประหลาดๆ นั่น คงเพราะทุกคนค่อนข้างเกรงใจคุณสันเลยรีบพาผมเข้าฉาก พอเห็นเตียงนอน ไอ้ความเครียดกังวลก็ผุดขึ้นมาทันที แต่เมื่อทิ้งตัวลงไอ้อาการโล่งสบายเพราะเอาน้ำออกก็ทำให้ผมเผลอบิดตัวเบาๆ กึ่งเกียจคร้าน
อย่าคิดว่ากำลังทำงาน นอนสินอน นอนไปเลยไอ้จิ!
ผมพยายามกล่อมตัวเอง เคยทำมาตลอดหลายชั่วโมงอย่างไร้วี่แววยังไงตอนนี้ก็เป็นแบบเดิม เลยต้องสะกดจิตตัวเองให้คิดเรื่องอื่น ในเมื่อทำสมองว่างไม่ได้ก็อย่านึกถึงเรื่องงาน!
แล้วภาพเสี่ยก็ปรากฏวาบ
ไอ้สัมผัสอุ่นๆ ตรงช่วงกลางลำตัวทำให้ผมขยับตัวดุกดิก
ฝ่ามือของเสี่ย ใบหน้าของเสี่ย น้ำเสียงของเสี่ย และรอยยิ้มของเสี่ยในช่วงท้ายนั้นทำให้ผมกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
นึกแล้วก็ทั้งขำทั้งงงตัวเองชะมัด ยอมเข้าไปได้ไงเนี่ย
ผมทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นพลางหาคำตอบว่าทำไมถึงไม่ยักจะโกรธที่โดนเสี่ยลวนลาม ทั้งที่ถ้าเป็นคนอื่นแตะต้องร่างกายจิระเป็นอันต่อต้านสุดแรง เพราะว่าจิระเป็นของเสี่ยอยู่แล้ว? อันนั้นก็น่าคิด เพราะว่ากับแค่การช่วยชักว่าวผมไม่เห็นว่าเป็นเรื่องยิ่งใหญ่? อันนั้นก็ใช่อยู่ แต่นั่นเป็นกรณีที่ผมทำให้คนอื่น ไม่ใช่มาถูกกระทำซะเอง เพราะผมน่ะไม่คิดลึกซึ้งอยู่แล้ว แต่เสี่ยน่ะ...คิดรึเปล่า
จะว่าไปก็เพิ่งเคยเห็นเสี่ยหัวเราะแฮะ
ผมอมยิ้ม ตอนนั้นเสี่ยคงนึกตลกผม ส่วนตอนนี้ผมเองก็นึกตลกเสี่ย
คิดไปคิดมาชักง่วงอย่างบอกไม่ถูก ผมพยายามหามุมที่จะนอนสบายที่สุดแล้วไถหน้าไปกับหมอนหลับตาพริ้ม เผยอปากหน่อยๆ อย่างแสนสบาย ความเหนื่อยล้าที่ต้องถ่ายทำตลอดหลายชั่วโมง พ่วงด้วยการเอาน้ำออกกำลังส่งผล ท้องที่โล่ง ร่างกายที่โล่ง ทุกอย่างทำให้ผมเริ่มจมในนิทราหวาน
“คัต!”
ผมสะดุ้งพรวด
สายตาสอดส่องมองรอบด้านอย่างงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น ที่นี่คือที่ไหน ต้องใช้เวลาทำความเข้าใจอยู่นานถึงเพิ่งนึกได้ว่ากำลังถ่ายทำโฆษณา ลูกค้าปรบมืออย่างพอใจสุดขีด อีกนิดก็แทบจะกรีดร้องออกมาอย่างยินดีปรีดาแล้ว เห็นอย่างนั้นผมก็ถอนหายใจออกมาหมดปอด
เมื่อเสร็จลุล่วงคุณสันก็ขอตัวออกไปก่อนเพราะยังมีงานอื่นต้องจัดการ และนั่นทำให้ผมเพิ่งเห็นว่ามีคนคนหนึ่งยืนอยู่ตรงประตูสตูดิโอไม่คิดเข้ามารวมกลุ่มกับคนอื่นๆ และคาดว่าหลายคนคงไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าคนคนนี้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะมัวแต่จดจ่อกับการถ่ายทำที่ต้องเงียบที่สุด นิ่งที่สุดเพื่อไม่ให้ผมรู้สึกตัวตื่นกลางคัน
คนคนนั้นคือเสี่ย
เสี่ยที่หันหลังเดินออกไปโดยไม่มองปรายตามองใคร แต่แผ่นหลังนั้นแฝงความภาคภูมิใจในตัวผมบ้างมั้ยนะ
ผมเดินลงจากเตียง แอบประหลาดใจว่าทำไมต้องห่วงเรื่องเสี่ยจะคิดยังไงกับตัวเองด้วย
คงเพราะร่างกายนี้เป็นของบริษัท
คงเพราะร่างกายนี้เป็นของเสี่ย
อืม...นั่นคงเป็นคำตอบที่ถูกต้องละมั้ง งั้นรีบเปลี่ยนเสื้อแล้วกินข้าวฝีมือแม่ดีกว่า หิวจะแย่!
------
ความสัมพันธ์เริ่มคืบหน้าในแง่ชู้สาวอีกกระติ๊ดนึงค่ะ แม้หนูจิไม่คิดอะไรมาก แต่เสี่ยเริ่มจะรุกๆ ขึ้นมาหลังสงบเสงี่ยมแอบฉวยโอกาสเป็นระยะ ครั้งนี้เสี่ยคงดีใจมาก มีบทมากขึ้นไม่พอ ยังได้กำไรเห็นๆ โธ่...ยกให้เสี่ยวันนึงแล้วกัน
#ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่รู้สึกสงสารเสี่ยเลยเติมบทให้ (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
เสี่ยนี่ถ้ามาเอาดีด้านงานเขียนน่าจะรุ่งเพราะเสี่ยชอบมโน 5555
-
:hao7: :hao7: :hao7: รอออออออ มาต่อไวๆน้าาา
จะขาดใจตาย
-
เสี่ยทำดีนะคะ
-
ตอนนี้มาเร็วแถมสนุกมาก
ขอบคุณครับ
-
ตลกเสี่ย
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ ยิ่งชอยยิ่งสนุก. ยิ่งสนุกยิ่งสั้น :katai1: ไม่พอๆๆๆๆๆๆๆ :ling1: :ling1: :mew1: :3123:
-
ไม่ได้เสี่ยนี่แย่เบยย o18 o18 :laugh:
-
:hao7:
-
เสี่ยมาเพื่อสร้างซีนโดยเฉพาะ แล้วจากไปอย่างหล่อๆ 555555555555
-
พกเสี่ยมาด้วยเหรอ...พกเสี่ยมาด้วยเหรอ แหม มาแค่นี้ก็พกเสี่ยมาด้วย <---------- 55555555555
-
ยกนิ้วโป้งขวาให้น้องจิ
และยกนิ้วโป้งซ้ายให้เสี่ยสำหรับวิธีผ่อนคลายที่ออกจะชวนให้ใจหวิวไปนิด อิอิ
-
พกเสี่ยมาด้วยหรา พกเสี่ยมาด้วยหราเนี้ย ฮามุกน้องจิ นี่ผ่านเพราะเสี่ยช่วยเลยนะ ตอบแทนอะไรเสี่ยจ๊ะน้องจิ :hao6:
-
งานนี้คงต้องขอบคุณเสี่ยสินะ โอ้ย....อิเสี่ยกำไรงาม
-
:z1: o13
:L2: :pig4: :L2:
-
ถึงขั้นตเองดักทางไว้ ห้ามมโนนะเสี้ยย 55555 แต่จะห้ามได้เหรอ.... หึหึ
-
เสี่ยต้องติดสินบนนักเขียนแน่ๆ ถึงได้บทเด่นในตอนนี้ สารภาพมาเถอะเสี่ย!! o18
-
:pig4:
-
เขินนนนน
-
ไม่ได้เสี่ยช่วยต้องแย่แน่
-
เอ็นดูคนบทน้อยขี้มโนนน
-
เสี่ยคงเป็นห่วงจิมาก ขนาดลงมาช่วยด้วยตัวเอง
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ ยิ่งชอบยิ่งสนุก. ยิ่งสนุกยิ่งสั้น :katai1: ไม่พอๆๆๆๆๆๆๆ :ling1: :ling1: :mew1: :3123:
ใช่เลย อ่านเท่าไรก็ไม่พอ :z3: :z3: :z3:
เพราะมันสนุกมากกกกกกกกกกก
เห็นภาพจิระนอนหลับสบาย เหมือนนอนอยู่คนเดียว
ทั้งที่นอนหลับท่ามกลางกลุ่มคน
โอ้........ช่างน่ารักเหมือนเทวดา ซะจริงๆ
ยกเครดิตให้เสี่ยและ ทำให้จิเบาตัว
โล่ง ผ่อนคลาย หลับสบายสมใจลูกค้า :t3:
น่าจะสมใจเสี่ยด้วย :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
วันนี้เสี่ยบทเยอะขึ้น ดีใจสุดๆอ่าาา
-
o13
-
:katai2-1: วันนี้ค่อยสมกับบทพระเอกหน่อยนะคุณเสี่ย แฮ่!
-
ฮืออออ มาแล้ววว ความเซ็กซี่ของน้องจินี้ โห :o8:
ต้องขอบคุณเสี่ย ถึงจะผลุบ ๆ โผล่ ๆ แต่ตอนนี้เป็นฮี่โร่มาช่วยน้องจิด้วย
ถึงจะว่าช่วยน้องจิ แต่คนได้กำไรเต็ม ๆ นี่ น่าจะเป็นเสี่ยเนาะ 555
มีการเอาข้าวกล่องมากินด้วยกันด้วย น่ารักจัง
ระดับเจ้าของบริษัท ยอมมานั่งกินข้าวกล่องกับน้องจิเนี่ย
ติดใจรสมือแม่น้องจิจริง ๆ หรือ แค่หาเรื่องได้อยู่กับน้องเยอะ ๆ คะเสี่ย แหม
น้องจิเริ่มสนใจละ ว่าเสี่ยคิดยังไงกับตัวเอง แล้วเราก็ชอบคำตอบของน้องจิ
อย่าเพิ่งไปหวั่นไหวกับเสี่ยมากเนอะ ยังอยู่ในร่างนี้ จะคิดอะไรเข้าข้างตัวเองก็ไม่ดี
คิดมากไปไม่ช่วยอะไร ไปกินข้าวกล่องดีกว่า 555 น่ารัก
รอติดตามตอนต่อไปค่า ชอบเรื่องนี้มากกกก รักน้องจิสุด ๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
:katai2-1:
-
เสี่ยได้กำไรอีกละ จิตรินนี่ซื่อไปมั้ย 5555
-
จิๆๆๆ น่ารักจริงๆมีข้าวกล่องด้วยอ่ะ 555 :hao7: :hao7: :hao7:
-
ความคิดบรรเจิด เอาน้ำออก โฆษณาลื่นปื้ด (เพราะน้ำลื่นๆ)
-
อย่างนี้ก็ได้หรือ นี่หรืออุปสรรคการนอนของจิตริน
-
เสี่ยนี่ยังไงๆแล้วนะ
-
อยากจะถามว่าเวลาพี่จิแกฝอยนี่เสี่ยฟังทันบ้างรึเปล่ส แต่แหมมมมมเสี่ยคะวิธีที่ทำนี่ไม่น่าจะเกี่ยวกับงานมั้งคะน่าจะเกี่ยวกับเสี่ยล้วนๆเลยมากกว่า
-
ชอบความพูดไปเรื่อยของนายเอกสุดๆ 5555555555
-
อื้อหือ เสี่ย กำไรเห็นๆ เลย ตอนนี้น่ารักมากจ้า
-
นานๆมาทีมาทีละนิดแต่มาทุกทีได้กำไรตลอดเลยนะค่ะเสี่ย :mew1: :mew1: :mew1:
-
เรื่องนี้พระเอกบทน้อยเหมือนเป็นตัวประกอบ จะมีอะไรทำให้จิรักเสี่ยจริงๆไหมน้า
-
เสี่ยต้องตะล่อมๆ ห้ามรุกแรงให้จิรู้ตัว
-
มาติดตามจ้า
-
ในที่สุด เสี่ยผู้ที่ค่าตัวแพงก็มีบทได้เล่น :hao7:
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆนะ
-
ทำไมเสี่ยน่ารักขนาดนี้ :katai4:
-
เสี่ยวว่าไงคะ
ก้ดูแลดีนิน่าาาาาา
55555
-
หนุกมาก รอตอนต่อจ้า
-
ตอนที่ 12 : โฆษณาตัวที่สองก็ดันมีอุปสรรคมาคุกคาม
“มิสเตอร์เอส!”
“กรี๊ดดด มิสเตอร์เอส!”
เป็นครั้งแรกที่ผมออกกองนอกสถานที่
เลยค่อนข้างปรับตัวไม่ทันเมื่อเห็นว่ามีกลุ่มแฟนคลับยืนรอและถือป้ายเชียร์อย่างตื้นตันใจเมื่อเห็นตัวจริง ด้วยตารางงานของผมที่มักถ่ายทำแต่ในบริษัท มีรถรับส่งตลอดเวลา แล้วยังประวัติที่แทบหาไม่เจอว่าเป็นใครมาจากไหนอาศัยอยู่กับใคร ( แหงล่ะ คงไม่มีใครนึกว่าจะมาพักในชุมชนแออัดที่ถูกคุณสันเอาเงินปิดปากห้ามปล่อยข่าวลือหรอก ) ทำให้ภาพลักษณ์ของจิระนั้นลึกลับเหมือนมิสเตอร์เอสผู้มากปริศนากระทั่งชื่อจริงยังไม่เปิดเผยไม่มีผิด
พอปรากฏตัวออกมาที...เลยได้ผลตอบรับที่น่าตกใจ
อ้อ ไม่ต้องห่วงเรื่องเสี่ยหรอกนะ เมื่อเช้าผมแวะเข้าบริษัทเพื่อฝากข้าวกล่องให้คุณสัน พลางฝากบอกเสี่ยว่าวันนี้คงอยู่ทานข้าวกลางวันด้วยไม่ได้เรียบร้อยแล้ว จะได้ไม่โดนเข้าใจผิดอีก
แล้วอย่าสงสัยด้วยล่ะว่าทำไมถึงวานหลายต่อ ก็ผมไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเสี่ยนี่นา!
“คุณจิระครับ เตรียมแสตนบายครับ”
“ครับ”
วันนี้ผมมาถ่ายโฆษณาโทรศัพท์ ตอนแรกก็ไม่มีคนรู้หรอก แต่พอมีคนจำได้แล้วโพสลงในโซเชี่ยล จากหนึ่งคนก็กลายเป็นสองคน จากสองคนก็กลายเป็นสามคน ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง ก็กลายเป็นคนกลุ่มใหญ่ และน่าจะมาเพิ่มอีกเรื่อยๆ
“รีบถ่ายทำกันเถอะครับ”
ทางกองกลัวว่าจะเป็นอุปสรรคต่อการถ่ายทำเลยเร่งทีมงานช่วยคุมแฟนคลับให้ช่วยเงียบเสียง
“ไฟพร้อม กล้องพร้อม นับถอยหลัง สาม สอง หนึ่ง!”
ผมเดินเล่นอยู่ริมถนน ท่าทางเอื่อยเฉื่อยมองเหม่อรอบด้านเหมือนไม่สนใจอะไรเป็นพิเศษ ราวกับว่าเป็นวันหยุดธรรมดาวันหนึ่ง แต่แล้ว...ด้านหลังมิสเตอร์เอสกลับปรากฏกลุ่มคนปริศนาชุดดำ!
หากมิสเตอร์เอสเป็นฝ่ายถูกไล่ตาม จะเป็นยังไงนะ!?
เมื่อขาดคอมฯคู่ใจ สิ่งที่ทำได้คือต้องโทรศัพท์ในมือแฮกกิ้งลวกๆ เพื่อหาทางหนี ผมรีบหยิบสินค้าขึ้นมากดจิ้มเหมือนชำนาญ แม้ว่าหน้าจอจะไม่ปรากฏอะไรเพราะทางทีมงานจะตัดต่อเป็นภาพสามมิติ ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปยังเส้นทางที่กำหนดคิวไว้แล้ว
ผมวิ่งหลบซ้าย เบี่ยงขวา แอบหลบอยู่ถังขยะ เดินเนียนไปกับกลุ่มคน เป็นโฆษณาลุ้นระทึกที่แฝงความตลกขบขันโชว์ความน่ารักของมิสเตอร์เอส ก่อนจะจบที่ผมสลัดกลุ่มคนพวกนั้นสำเร็จ และชื่นชมโทรศัพท์ในมือว่าเครื่องแรงเร็วไม่แพ้คอมพิวเตอร์คู่ใจ
“รุกฆาต”
มิสเตอร์ยิ้มจางกับตัวเองอย่างพอใจ เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินเอื่อยๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คัต!”
“ดีมากจิ”
“ขอบคุณที่เหนื่อยนะจิ!”
ผมยกมือไหว้คนในกองเป็นมารยาท เห็นเล่าเรื่องคร่าวๆ จบในไม่กี่ย่อหน้า แต่ถ่ายทำจริงล่อยาวไปหลายชั่วโมงเพราะต้องซูมเน้นที่ตัวเครื่องเยอะเป็นพิเศษ และต้องมีหลายมุมมองเพื่อให้ตัดต่อออกมาได้น่าติดตามมากขึ้น ด้วยอากาศที่ร้อน ทำให้ผมหน้าแดงก่ำ พี่เบิ้มรีบส่งน้ำเย็นให้ดื่มแก้กระหาย หาเก้าอี้ให้นั่ง แถมยังคอยพัดให้ผมอีกต่างหาก บอกเลย ด้วยแรงของพี่เบิ้ม พัดมาแต่ละที หน้าม้าผมงี้ตีพั่บๆ
“ผ้าเย็นมั้ยจ๊ะจิ”
“ขอบคุณมากครับ” ผมยิ้มขอบคุณคนในกองที่แสดงความเป็นห่วง ระหว่างพักผ่อนก็ชะโงกหน้ามองกลุ่มแฟนคลับที่ตากแดดรอคอยไม่ไปไหน
“มิสเตอร์เอสคะ หันมาทางนี้หน่อย!”
“ว้าย เขามองกล้องฉันแล้ว!”
“หันมาทางนี้บ้างสิคะมิสเตอร์เอส!”
“ทางฉันด้วยสิคะ มองกล้องของฉันบ้าง!”
นานครั้งจะได้ออกกองนอกสถานที่ ผมเลยซาบซึ้งเมื่อเห็นเหล่าแฟนคลับตามมาเฝ้าแม้จะทั้งร้อนทั้งเหนื่อย สิ่งที่พอทำได้นอกจากหันมองรอบๆ ให้ทุกคนถ่ายรูปคือการรูดซิปปากปิดเงียบผิดวิสัย เพราะตอนเอาข้าวกล่องไปฝากเสี่ย คุณสันกำชับแล้วกำชับอีกว่าให้ผมคงคาแรคเตอร์มิสเตอร์เอสไว้ตลอดเวลา ไม่มีกล้องจับอยู่ก็ต้องทำ!
ความจริงก็มีหลุดไปหลายครั้ง แค่ท่าเดินปกติของผมกับมิสเตอร์เอสก็ไม่เหมือนกันแล้ว
มิสเตอร์เอสจะเดินแบบหลังค่อมนิดๆ ติดลากขา และจังหวะช้าเอื่อยเฉื่อย ขณะที่ผมจะก้าวฉับๆ อย่างมั่นใจ จนโดนผู้จัดการสะกิดเตือนบ่อยๆ
“มิสเตอร์เอสคะ ขอลายเซ็นหน่อยได้มั้ยคะ!”
“ขอลายเซ็นด้วยค่ะมิสเตอร์เอส!”
“พี่เบิ้ม...”
“ไม่ได้ครับ”
จะมีสักกี่ครั้งที่จะมีคนชื่นชมขนาดนี้ แม้ว่าจะชอบเพราะรูปร่างหน้าตาของจิระ แม้ว่าจะหลงใหลลักษณะนิสัยของมิสเตอร์เอส แม้ว่าทุกอย่างจะไม่ใช่ตัวผมเลย แต่เพราะอย่างนั้นนั่นแหละ...ผมถึงอยากตอบแทนในสิ่งที่พอทำได้...
ในสิ่งที่จิตรินสามารถทำได้
“แค่ลายเซ็นเอง ผมสัญญาว่าจะไม่เข้าใกล้มากเกินไป นะครับ” ผมรู้ว่าเขากังวลว่าหากออกไปเจอแฟนคลับนอกกองแล้วจิระจะโดนรุมจนอาจบาดเจ็บขึ้นมาได้ แผลเล็กน้อยน่ะอาจไม่กระทบงาน แต่ถ้ารู้ถึงหูเสี่ยคงไม่ใช่เรื่องดี “กลุ่มแฟนคลับเขาน่ารักออกครับ แถมยังมารอตั้งหลายชั่วโมง ขนาดผมยังร้อนจนเกือบเป็นลม แล้วพวกเธอยืนอย่างนั้นไม่ได้หลบแดดไปไหน นั่งพักก็ไม่ได้นั่ง จะรู้สึกยังไงถ้าผมกลับไปเฉยๆ อย่างนี้ ขอแค่ให้ลายเซ็นพวกเขาเอง ให้ถ่ายรูป แต่ไม่ได้เข้าใกล้เกินกว่าที่คุณสันสั่งไว้ เว้นระยะห่างหนึ่งเมตรพอดิบพอดี แล้วก็...”
“พูดเกินโควต้าแล้วครับ”
ผมรีบยกมือปิดปาก มองซ้ายมองขวากลัวมีใครเห็น โชคดีที่แฟนคลับอยู่ห่างออกไปเลยไม่ได้ยิน ผมคลี่ยิ้มมุมปากกลบเกลื่อนนิดหน่อยก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดีใจจนลืมภาพก่อนหน้านี้จนหมด
“พี่เบิ้มครับ...”
ผู้จัดการของผมถอนหายใจเฮือก สุดท้ายก็ยอมเดินนำไปหาแฟนคลับแล้วพูดเป็นเชิงขู่ว่าห้ามเบียด ห้ามยื่นมือมาแตะต้องจิระ โชคดีที่สาวๆ เชื่อฟังเพราะอยากได้ลายเซ็น เลยยืนรอกันอย่างสงบเสงี่ยมมาก
พอเห็นพี่เบิ้มหันมาเรียกเป็นเชิงว่าทุกอย่างเรียบร้อยผมก็เดินแบบมิสเตอร์เข้าไปหาพวกเธอ รับกระดาษมาจากแต่ละคนที่พยายามกลั้นเสียงสะกดอารมณ์แจกลายเซ็นให้อย่างตั้งอกตั้งใจ
จนกระทั่งถึงคนสุดท้าย ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมแว่นดำดึงหมวกฮู้ดปิดหน้าปิดตาก็เอ่ยถามออกมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“มิสเตอร์เอสคะ...คือฉัน ขอจับมือได้มั้ยคะ”
“ได้สิครับ”
ผมยื่นมือไปอย่างไม่คิดอะไร พี่เบิ้มยืนคุมสาวๆ อยู่ข้างๆ คงไม่มีใครกล้าเบียดเข้ามารุมจับมือผมแน่ แถมทุกคนก็กำลังชื่นชมกับลายเซ็นที่ผมโดนพ่อกับแม่เคี่ยวเข็ญฝึกชนิดที่หลับตาก็ตวัดปากกาได้อยู่ด้วย
แต่แล้วผมก็คิดผิด
“โอ๊ย!”
ผมชักมือกลับทันทีตามสัญชาตญาณเมื่อรู้สึกเหมือนถูกของมีคมกดลงบนเนื้อ สร้างรอยกรีดขวางลากผ่านยาวน่ากลัว เลือดสีแดงทะลักพรวด ผมรีบกุมมืออย่างตกใจ ทันเห็นว่ามีใบมีดโกนขนาดเล็กซ่อนอยู่ระหว่างซอกนิ้วที่หนีบไว้อย่างแนบเนียนของผู้หญิงคนนั้น ซึ่งเจ้าตัวก็รีบหันหลังชิ่งหนี เบียดกลุ่มคนฝ่าออกไปอย่างรวดเร็ว แม้พี่เบิ้มอยากจะตามไปแค่ไหนก็ทำไม่ได้เพราะต้องคอยยืนขวางกันกลุ่มแฟนคลับไม่ให้เข้ามารุมด้วยความเป็นห่วง เสียงตะโกนเรียกมิสเตอร์เอสดังไม่หยุด
คนในกองพอเห็นว่าเริ่มคุมไม่อยู่ก็รีบเข้ามาช่วย พี่เบิ้มดันผมขึ้นรถทันที ผมไหว้ลาแทบไม่ทัน แต่พอยกขึ้นมาเลือดก็ไหลโชก เล่นเอาแต่ละคนรีบไล่ให้ผมไปโรงพยาบาลเร็วๆ
“ขอโทษนะครับพี่...”
ผมนั่งคอตก พี่เบิ้มนิ่งเงียบไม่พูดจา แต่ในใจอาจคิดว่าผมเตือนแล้วไม่ฟัง
เคยได้ยินว่าพวกคนดังจะมีแอนตี้แฟน แต่คาดไม่ถึงว่ามิสเตอร์เอสที่เพิ่งโด่งดังไม่นานจะมีแอนตี้แฟนปะปนมารวดเร็วขนาดนี้
ผมนั่งหน้าซีด ไม่ใช่ว่ากลัวเลือด แต่กลัวโดนเสี่ยด่า
...ทำให้จิระมีแผลซะแล้วสิเรา
ตอนแรกพี่เบิ้มจะพาผมไปที่บ้านเสี่ยเพราะมีหมอประจำและไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่เมื่อเห็นว่าบาดแผลของผมหนักกว่าที่คิดแถมเลือดก็ไหลไม่หยุด เลยตัดสินใจแวะโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดโดยไม่ลืมโทรประสานงานกับคุณสัน
ผลออกมาคือโดนเย็บไปสิบกว่าเข็ม ฝ่ามือสวยของจิระมีรอยเย็บสยดสยองไม่เข้ากันสักนิด เห็นแล้วปวดใจแทนเสี่ยและรู้สึกผิดเป็นล้นพ้น
“คุณจิ!”
ผมนั่งอยู่ในห้องตรวจไม่นานคุณสันก็มาหา เขาไปคุยกับพี่เบิ้ม ก่อนจะหันมาหาผม
“ตอนนี้มีนักข่าวรออยู่ด้านหน้า ผมจะให้เบิ้มขับรถออกไปล่อ ส่วนคุณจิกลับกับผมนะครับ”
“ครับ” ผมสงบปากสงบคำไม่กล้าปฏิเสธ หลังพี่เบิ้มออกไปคุณสันก็ให้ผมใส่ชุดปลอมตัวแล้วพาออกไปทางลานจอดรถด้านหลัง ตอนรถเลี้ยวออกจากโรงพยาบาล ยังเห็นรถตู้ของนักข่าวประจำอยู่บางส่วน ไม่คิดว่ากับแค่นักแสดงคนหนึ่งจะมีนักข่าวให้ความสนใจขนาดนี้
คงเพราะมิสเตอร์เอสโด่งดังในข้ามคืน แถมยังมีข้อมูลน้อย เวลาเกิดอะไรขึ้นเลยให้ความสนใจมากเป็นพิเศษ
“ครับแม่ ผมไม่เป็นอะไรครับ โดนบาดนิดเดียวเอง”
แม่ผมโทรมาหาอย่างเป็นห่วง สงสัยจะเห็นข่าวแล้ว ผมพยายามปลอบยกใหญ่โดยแอบมองเสี่ยเป็นระยะ
ไม่รู้ว่าวันนี้เสี่ยมีนัดกับเด็กคนไหนรึเปล่า เพราะยังไม่ถึงคิวของผม...ตามตรรกะของเสี่ยน่ะนะ
“ฉันบอกว่ายังไง ห้ามให้จิระมีแผล ห้ามให้บาดเจ็บ”
...พอขึ้นรถได้ก็โดนเลยเรา
“ผมขอโทษครับ”
“ฉันเลี้ยงจิระมาหลายปี ร่างกายไม่มีตำหนิ แต่เธออยู่ร่างจิระแค่สองเดือน กลับมีแต่เรื่อง”
“ผมขอโทษครับ” ผมยอมรับผิดทั้งหมด นั่งตัวลีบเล็กไม่กล้าโต้เถียง เพราะครั้งนี้ถือเป็นความผิดผมจริงๆ
เสี่ยนิ่งไปอึดใจหนึ่ง
“ทำไมว่าง่ายล่ะ มีอะไรอยากพูดก็พูดสิ”
“เสี่ยให้ผมพูดแน่นะ” ผมเหลือบตามองสีหน้าเสี่ย พอเห็นเขาพยักหน้ารับเบาๆ ก็รีบเอ่ยออกมาอย่างอดไม่อยู่
“ผมตกใจมากเลย! ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแอนตี้แฟนจะลงมือกันต่อหน้าต่อตาขนาดนี้ แฝงมาในกลุ่มแฟนคลับแนบเนียนมาก ผมเห็นว่าเธอแอบซ่อนมีดโกนเล็กๆ ไว้ระหว่างซอกนิ้ว พอผมยื่นมือจับตัวมีดเลยกดลงมาจนเจ็บจี๊ด แล้วพอผมชักมือกลับก็เลยกลายเป็นบาดยาว เลือดงี้ทะลักพรากๆ ผมเกือบจะเป็นลมเพราะเสียดายผิวเนียนของจิระสุดๆ ยิ่งตอนเห็นหมอเย็บแผลนะผมแทบร้องไห้ มือสวยๆ ของจิระ...ต้องมีรอยด่างพร้อยเป็นรอยเย็บตะขาบ ฮือ เสี่ย ผมผิดไปแล้ว ผมไม่น่าชะล่าใจเลย!”
ผมเบะปาก ยกมือที่ถูกพันผ้าแน่นหนาขึ้นมาแนบแก้ม
“ไม่น่าเลยจิระ...ไม่น่าเลย ผมไม่น่าทำให้เขาเป็นแผลน่าเกลียดอย่างนี้เลย!”
ไม่รู้ว่าผมใส่อารมณ์เล่นใหญ่มากเกินไปรึเปล่า อารมณ์กรุ่นๆ ของเสี่ยเลยเริ่มผ่อนลง
“เธอเข้าใจก็ดี”
“โชคดีนะครับเนี่ยที่พวกเราเรียนลูกเสือกันแต่เด็ก”
“เกี่ยวอะไร”
“อ้าว เสี่ยไม่เคยร้องเพลงเหรอครับ ‘ลูกเสือเขาไม่จับมือขวา ยื่นซ้ายมาจับมือกันมั่น มือขวาใช้เคารพกัน มือขวาใช้เคารพกัน ยื่นมือซ้ายออกมาพลันจับมือๆ’ เฮ้อ ถ้าเกิดเป็นมือขวาคงแย่ แต่เพราะเป็นมือซ้าย เลยไม่ถึงกับลำบากเท่าไหร่”
“คุณจิลำบากหน่อยก็ได้นะครับ” คุณสันอดไม่ได้จะพูดแทรกขึ้นมา ขณะที่เสี่ยคล้ายจะกุมขมับ
“แล้วเสี่ย...ออกมาในเวลางานอย่างนี้ไม่เป็นไรเหรอครับ” ผมมองเวลา เพิ่งจะสามโมงเอง “หรือว่านัดเจอกับพี่เบิ้มที่บริษัท ผมจะได้ติดรถเขากลับบ้าน ตอนนี้แม่เป็นห่วงผมมากเลย คิวงานอื่นก็ไม่มีแล้วด้วย ผมอยากกลับบ้านครับเสี่ย”
“ฉันไปส่ง”
“อ้าว แล้วงานเสี่ยล่ะ”
“เด็กบาดเจ็บกำลังขวัญเสีย ฉันควรอยู่เป็นเพื่อน” ไม่พูดเปล่ายังเอามือโอบไหล่บังคับให้ตัวผมที่เขยิบห่างมานั่งแนบชิดไหล่ชนกัน
“ผมขวัญเสียเหรอ” ผมเงยหน้าถามงุนงง
“หรือไม่ใช่”
ผมกะพริบตาปริบๆ ไม่รู้ว่าภาพเสี่ยที่หลุบตามองตอบนั้นไปกระแทกส่วนไหนในใจเข้า ก็เลยเสมองอีกทาง ก่อนจะเอนตัวพิงเสี่ย ศีรษะเกือบจะเกยซบ
“ใช่ก็ได้ครับ”
--------
จิลูก หนูเพิ่งโดนทำร้ายมา จะมาร้องเพลงลูกเสือไม่ได้นะลูก!
เอ็นดูหนูจิเหลือเกินค่ะ ฮือ ได้แต่งนายเอกนิสัยแบบนี้บ้างรู้สึกน่ารักไปอีกแบบ เสี่ยเองก็คงรู้สึกเหมือนกันใช่มั้ยถึงได้เนียนขนาดนี้ แต่เสี่ยว่าเนียนแล้ว หนูจิก็คล้อยตามไปอีกนะลูกนะ งานดีจริงๆ! #ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่ผันตัวเป็นปาปารัซซี่แอบแชะภาพซบไหล่กัน (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
นุ้งจิ นางดูไม่มีความทุกข์เลย น่ารักกก มองโลกแง่ดีเฟร่อ 555
-
โอ๊ยยย เด็กกำลังขวัญเสียยยย ค่ะเสี่ยยยย เนียนเลยนะคะ จิบอกตอนไหนเหรออออ
-
ว่าไงคะเสี่ย หลงหนักเลยนี้
-
เท่านั้น จะรออยู่ตรงนี้ทุกวัน
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ๋อยยนึกภาพมือพี่จิแล้วเสียวแทนเลย ทำไมมีแอนตี้แฟนได้ละหรือมีใครจ้างมาหรือต้องการทดสอบมิสเตอร์เอสหรือยังไง ขอให้จับได้เถอะอยากรู้เหตุผล ส่วนเสี่ยนี่ก็นะทั้งเนียนทั้งมโน ค่ะ เอาที่เสี่ยสบายใจเนอะๆ
-
เอ็นดูหนูจิมากๆ เลย
โดนทำร้ายนี่ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือจะฮาดี :hao6:
หนูเจ็บหรือรู้สึกผิดมากกว่าล่ะลูก :z1:
ปล. เพลงลูกเสือเขาไม่จับมือขวานี่ทำเอานึกถึงตอนประถมเลยค่ะ
-
เสี่ยขาปลอบหนูจิให้หนักหน่อยค่า เสียขวัญจนร้องเพลงลูกเสือเลย :mew4: :mew4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มตลอด คาดว่าต่อให้มีดราม่าจิระก็เอาอยู่ กังวลบ้างนะจิระถือสาบ้างนะ 5555 จิระน่ารักที่นิสัย :laugh: :laugh: :laugh:
-
ขำก๊ากกกก เลย ที่จิ บอกว่าโชคดีที่ตอนเด็กๆ เคยเรียนลูกเสือ :laugh:
จิ..... เอ๊ยย เสี่ยเงิบไปเลย
จิ กวนเสี่ยปะ ตอนเสี่ยบอกจะไปส่งเพราะเด็กเสียขวัญ
นี่ผมเสียขวัญเหรอ เอ้อ....ใช่ก็ได้ กร๊ากกกกก :m20:
เสี่ย ยังเนียนเอามือโอบไหล่ให้จิ นั่งแนบชิดไหล่ชนกัน
จิ เลยเอนตัวพิงเสี่ย แทบซบอกเสี่ยไปเลย จิ เป็นงานยอดมาก o18
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao7: :hao7:
-
:m20:
-
หน่องจิน่าเอ็นดูมากเลยยยยยยยยยยยย
-
หนูจิ ทำให้โลกสดใสจัง
-
การฝอยของจินั้นนนนนนนนน
เสี่ยเนี่ยเค้ารักจิจริงๆหรอ? แล้วตอนรัเนี่คือยังไงแน่ งงวุ้ย :ling1:
-
จิผู้ร่าเริงฝดใฝ แม้มือจะมีรอยเย็บ 5555555
เป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมากกกกกกก คิดบวกตลอดเวลา คนอะไรจะเริงร่าได้ขนาดนี้
ขนาดเพิ่งโดนทำร้ายมานะ ยอมใจจิเลยยย
-
เสี่ยเนียนตลอด
-
5555555555 เพลงลูกเสือก็มา นังจิเอ๊ยยยย เสี่ยเนียนตลอดด แหมม อยากปลอบเด็กเสียขวัญล่ะซี้
-
ใจร้ายใช้มีดโกยกับจิ
-
โอ้ยยย เอ็นดู น่ารักมากเลยลูกกกก
โอ้ยยยย
เสี่ยวว่าไงคะ
-
เป็นบทเรื่องนะ จะได้ไม่ใจดีพร่ำเพื่อ
-
:L1: :pig4: :L1:
-
'‘ลูกเสือเขาไม่จับมือขวา ยื่นซ้ายมาจับมือกันมั่น มือขวาใช้เคารพกัน มือขวาใช้เคารพกัน ยื่นมือซ้ายออกมาพลันจับมือๆ'’
จิก็นะร้องเพลงอะไรค่ะส่วนเสี่ยนี่ยอมใจจริงๆค่ะในความมโน
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตามใจเสี่ยเค้าเถอะหนูจิ เสียขวัญก็ได้เนอะ :jul3:
-
หนูจิขวัญเสียนะลูกเสี่ยบอกให้ขวัญเสียจะอยู่เป็นเพื่อน55555
-
ใช่ก็ได้..คำนี้เอ๊ะยังไง คือเหมือนว่าหนูกำลังอยากให้เสี่ยปลอบเลยนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จิระตลกได้อีกนะลูก
-
เสียขวัญก็ได้เนอะจิเนอะ555555
-
:pig4:
-
ความย้อนวัยเพลงลูกเสือนี้ 55555
-
แอนตี้แฟนแน่รึ
เป็นเด็กเสี่ยคนอื่นจ้างมาป่าว?
-
ใครบังอาจมาทำร้ายน้องจิตช้านนนนน :m16: :m16:
เป็นคนที่มีพลังงานทางบวกเยอะมากกก เยอะจนล้น55555555 :m20: :m20:
-
ตอนที่ 13 : พาเสี่ยมาปล่อยแก่ [1] 50%
ถ้าไม่นับรอยตะขาบน่าเกลียดผมก็ไม่นับว่าเจ็บป่วยอะไรถึงกับต้องพักงาน แต่อาชีพนักแสดงนั้นให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตาและร่างกายมาก ยิ่งจิระมีแผลโดนเย็บยังไม่ตัดไหม เลยถูกสั่งพักงานไปตามระเบียบ
เจ็ดวัน...เจ็ดวันเชียวนะ!
คนอย่างจิตรินไม่เคยต้องนั่งๆ นอนๆ อยู่บ้านติดต่อกันห้าวันอย่างกับตัวสลอตมาก่อน! จะช่วยแม่ล้างจานก็ไม่ได้ จะทำความสะอาดบ้านก็โดนดุ แม่หลงใหลในหน้าตาของจิระและไม่ยอมให้ร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บนี้มีเหตุต้องลงมือลงแรง ทั้งที่ผมเป็นลูกชายแม่แท้ๆ ใช้งานผมหน่อยสิ! ผมเหงานะ!!
ผมกลิ้งเล่นโทรศัพท์บนเตียงอย่างสลดหดหู่ เป็นพวกอยู่นิ่งไม่ค่อยได้ก็แบบนี้ แต่พอเช็กข่าวของจิระก็พบว่าพอผมเก็บตัวเงียบ ข่าวที่ตอนแรกทำเหมือนเป็นเรื่องใหญ่ก็เริ่มซาลง หรือนี่จะเป็นกลยุทธ์ของคุณสันกันนะ
(( มีอะไรครับคุณจิ ))
“...ผมจะเฉาตายแล้วพี่ ของานให้ผมเถอะ อะไรก็ได้ ขอแค่ได้ออกข้างนอกก็พอ” ผมอ้อนวอนเล่นบทโศก ประเด็นหลักคือถูกคำสั่งห้ามออกจากบ้าน ห้ามให้ใครเห็นหน้าเพื่อรอข่าวซาไปเอง นี่มันติดคุกชัดๆ!
(( พอดีเลย ผมกำลังจะติดต่อคุณจิเรื่องงานพอดี ))
“งานอะไรเหรอครับ!” ผมเด้งตัวลุกพรวด พร้อมจะเหาะไปสตูดิโอเสียเดี๋ยวนี้
(( งานถ่ายแบบนิตยสารน่ะครับ ทางนั้นติดต่อมาว่าแผลคุณจิไม่เป็นปัญหา และค่อนข้างเข้ากับคอนเซปที่เขาปรับใหม่ เลยอยากคุณจิมาร่วมงาน คุณจิสะดวกมั้ยครับ ))
“ยิ่งกว่าสะดวกอีก!” ผมตะโกนลั่นอย่างดีใจ “ตอนนี้เลยมั้ยครับ ให้พี่เบิ้มมารับผมตอนนี้ได้เลยนะ ผมพร้อม!”
(( แต่สตูดิโอไม่ได้จองล่วงหน้าไว้เลยยังไม่พร้อมครับ )) คุณสันหัวเราะเบาๆ (( พรุ่งนี้ผมจะหาคิวแทรกให้ในช่วงเช้า คุณจิเตรียมตัวไว้แล้วกัน ))
“ขอบคุณครับ!”
วันต่อมาผมไปบริษัทแต่เช้าตรู่เพราะสตูดิโอว่างแค่ช่วงนั้นเท่านั้น ทางฝ่ายเจ้าของแบรนด์เองก็ยินดีเพราะอยากถ่ายทำให้เสร็จเร็วๆ จับกระแสในตอนที่มิสเตอร์เอสยังเป็นที่สนใจ
คุณสันมาคุมงานด้วยตัวเอง
ผมไม่ขอลงรายละเอียด เพราะอยากจะเซอร์ไพรส์เสี่ยตอนงานเสร็จพร้อมวางจำหน่าย เชื่อสิว่าเขาต้องอึ้งแน่ ขนาดผมยังทึ่ง เพราะคุณสันยอมให้ฉีกภาพลักษณ์ของมิสเตอร์เอสเป็นครั้งแรก แต่ก็ไม่ถึงกลับหลุดคาแรคเตอร์มากเท่าไหร่ เหมือนแค่จับมิสเตอร์เอสมาเปลี่ยนลุคเท่านั้นเอง
“รับรองว่าผลตอบรับออกมาดีสุดๆ”
“สุดขนาดไหนครับ” ผมถามคุณสันที่ดูจะพอใจเอามากๆ
“อืม...ระเบิดลง ตายกันไปข้างหนึ่งเลย”
ตาของคุณสันเป็นรูปเงินอีกแล้ว ผมเลยยิ้มแฮะๆ ให้กำลังใจ หลังเปลี่ยนเสื้อล้างเครื่องสำอางเรียบร้อยผมก็เข้าไปขอบคุณคนในสตูดิโอ ไม่ลืมยกมือไหว้เจ้าของแบรนด์ที่มายืนคุมเสื้อผ้าด้วยตัวเอง การถ่ายทำทุกอย่างราบรื่นในเวลาแค่สองชั่วโมงกว่าๆ เสร็จทันก่อนที่จะมีคนมาใช้ต่อพอดิบพอดี
“เพิ่งสิบโมงเอง คุณสันจะไปไหนต่อรึเปล่าครับ”
“ผมมีธุระที่ต้องไปคุยงานข้างนอกครับ ส่วนคุณจิก็ไม่ต้องห่วง วันนี้งานเสร็จแล้วกลับได้เลยนะครับ”
“เอ่อ...” ผมเปิดเป้ให้เห็นข้าวกล่องสองกล่องนอนนิ่งอยู่ด้านใน “ไม่ได้กินข้าวกับเสี่ยด้วยกันตั้งเจ็ดวันแล้ว ไหนๆ วันนี้มาบริษัทผมเลยว่าจะขึ้นไปหา แต่อีกสองชั่วโมงกว่าถึงจะพักเที่ยง...ถ้าขึ้นไปตอนนี้...เสี่ยจะยุ่งอยู่รึเปล่าครับ”
คุณสันนิ่งไปครู่หนึ่ง ราวกำลังนึกทบทวนตารางงานของเสี่ย
พลันเขาขมวดคิ้วมุ่น
“ถะ...ถ้าเสี่ยไม่ว่างผมยังไม่ขึ้นไปก็ได้นะ ผมเดินเล่นแถวนี้ก่อนก็ได้”
“ไม่เป็นไรครับคุณจิ ขึ้นไปได้เลย เช้าวันนี้เสี่ยไม่รับงาน จะเริ่มการประชุมในช่วงบ่ายเป็นต้นไปครับ”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มแฉ่งอย่างโล่งอก แม้จะนึกประหลาดใจกับท่าทางส่อพิรุธของคุณสันก็เถอะ ช่วงเช้าเสี่ยไม่รับงาน? แล้วเสี่ยมาทำอะไรตั้งนานสองนานกันล่ะ คิดมากไปก็ปวดสมอง ผมรีบขึ้นลิฟต์ไปชั้นบน ส่วนพี่เบิ้มขอตัวไปกับคุณสัน กำชับว่าผมจะกลับเมื่อไหร่ให้โทรมาหา
ผมเหมือนเป็นเด็กที่กำลังเล่นซน ตื่นเต้นชะมัดที่จะได้เห็นหน้าเสี่ยตอนเอาข้าวกล่องมาส่ง เขาต้องตกใจแน่ๆ
ก็แหม ตั้งแต่อยู่ในร่างจิระ ผมเจอหน้าเสี่ยบ่อยยิ่งกว่าครอบครัวตัวเองซะอีก พอทิ้งช่วงเว้นห่างเจ็ดวันติด ก็เลยอดคิดถึงไม่ได้ เดี๋ยวก่อนๆ ไม่ใช่ว่าผมพิศวาสอะไรเสี่ยถึงขนาดโหยหาหรอกนะ แต่จะว่ายังไงดี มันเหงาแปลกๆ น่ะครับ
พอขึ้นไปชั้นบน ผมก็ยิ้มทักทายบิ๊ก แต่เขากลับยืนขวางอยู่หน้าประตูซะนี่
“เข้าไปไม่ได้ครับ”
“แต่ผมแจ้งคุณสันแล้วนะ” ผมเอ่ยงุนงง “หรือว่าเสี่ยไม่มีงานแต่มีแขกขอพบกะทันหัน งั้นผมนั่งรอข้างนอกก่อนก็ได้ ว่าแต่บิ๊กกินข้าวรึยัง ลองชิมมั้ย เดี๋ยวแบ่งทอดมันให้ชิ้นหนึ่ง แต่เป็นของผมนะ ให้เสี่ยกินอร่อยๆ เถอะ เขาไม่ได้กินฝีมือแม่ผมมาหลายวันแล้ว”
บิ๊กไม่หือไม่อือแถมไม่สนใจทอดมันผมด้วย เลยไม่กล้าเซ้าซี้ต่อ เดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟาขนาดใหญ่แสนนุ่มนิ่มพลางชมวิวชั้นบนสุดที่ได้ชื่อว่าเป็นฉากสุดยอดของภาพยนตร์ชื่อดังอย่างเพลิดเพลินใจ
ไม่นาน...ประตูห้องเสี่ยก็เปิดออก
ผมผุดลุกเตรียมยกมือไหว้ทันที ถ้าเป็นแขกคนสำคัญเกี่ยวพันถึงผลประโยชน์บริษัท ผมก็ควรจะให้เกียรติต้อนรับ แต่คนที่ออกมานั้น...จะว่าไม่สำคัญ...ก็ไม่ใช่ แต่ถ้าจะบอกว่าใช่...ก็ไม่เชิง
เพราะเขาคือธนัท
แม้จะแต่งตัวเรียบร้อยแต่คอเสื้อยับย่น ได้กลิ่นเหงื่ออวลจางๆ
“สวัสดีครับ” ทางนั้นเห็นผมแล้วส่งยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร
“เอ่อ...สวัสดีครับ” ผมยิ้มตอบ ตอนแรกแอบตะลึงเพราะคาดการณ์ผิดไปนิด แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร เสี่ยหื่นแค่ไหนผมรู้ดี จับของเสี่ยก็เคย โดนเสี่ยจับก็เคย เขามีเด็กเลี้ยงอีกสามคนก็ใช่ แต่ไม่รู้ทำไม ถึงได้ขยันรถไฟชนกับเด็กคนนี้อยู่เรื่อย ไม่รู้ว่าผมหรือเขาที่ควรจะเขินอายกันแน่
แต่ดูเหมือนครั้งนี้ธนัทเชิดหน้าอย่างพอใจเมื่อเห็นผม ผิดกับครั้งแรกที่เจอกันลิบลับ
“ข้าวกล่อง?” ธนัทเขาเหลือบมองของในมือผม “หึ...เสี่ยอาจจะไม่ต้องการก็ได้ เพราะเสี่ยเพิ่งจะ ‘กินอิ่ม’”
โห เสี่ย นึกว่าจะแค่ของหวาน แต่เสี่ยจัดมื้อหนักเลยเหรอ
ผมค่อนข้างอึ้งกับความใจกล้าหน้าด้านของเสี่ยที่มีอะไรกับเด็กในสังกัดกลางหัวพนักงานทุกคน แต่จะว่ามากก็ไม่ได้ในเมื่อเขาเป็นเจ้าของบริษัท ลูกจ้างระดับล่างเยี่ยงนายจิตรินไม่อาจหาญวิจารณ์ได้หรอก
“เหนื่อยคุณแย่เลย” ผมพูดอย่างเห็นใจ เขาน่าจะมีคิวงานต่อ แต่ต้องมาเสียพลังงานในการออกกำลังกายกับเสี่ยตั้งแต่พระอาทิตย์ยังส่องหัว ของเสี่ยเองก็ใหญ่ขนาดนั้น คงลำบากแย่
ธนัทหน้าเสียไปวูบหนึ่ง
“โอ๊ะ อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้พูดเหน็บอะไรคุณนะ ก็คุณน่ะงานเยอะนี่นา ล่าสุดผมเห็นที่คุณแสดงคู่กับพี่อัครเดชด้วย คุณเล่นออกมาได้น่ารักมากๆ เลย”
ก็เรื่องที่อัครเดชได้แสดงเป็นนักธุรกิจใส่สูทผูกเนกไทนั่นแหละ ธนัทเล่นเป็นเพื่อนสนิทที่แอบชอบนางเอก คอยกีดกันไม่ให้สมหวัง
“นั่นสินะครับ ไม่เหมือนกับใครบางคนที่ต้องหยุดงานชั่วคราว” ไม่ว่าเปล่ายังก้มมองแผลที่มือของผมด้วยสายตาเห็นใจ คลับคล้ายจะประชดประชันชอบกล
“อ้อ นี่น่ะเหรอครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ” ผมส่งยิ้มกว้างให้ อีกฝ่ายหน้าเสียอีกครั้ง ก่อนจะจิ๊ปากหงุดหงิดแล้วเดินสวนออกไป
“อย่าหักโหมตัวเองนะครับ!” ผมพูดทิ้งท้าย แอบอมยิ้มกับตัวเอง ธนัทเล่นละครเก่ง แต่ในชีวิตจริงกลับเก็บสีหน้าไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ตั้งใจจะตั้งท่าข่มผม สุดท้ายดันเผ่นก่อนซะอย่างนั้น ผมหันมามองบิ๊กเป็นเชิงขออนุญาตเข้าห้องเสี่ย เมื่อเขาไม่ว่าอะไรก็เลยเปิดประตูพลางแอบย่องเบา เจอกับภาพของเสี่ยที่กำลังก้มหน้าเปิดเอกสาร แต่กลิ่นอายในห้องนั้นตลบอลอวลด้วยกามอารมณ์
“ลืมอะไรรึไง”
“ไม่ลืมนี่ครับ”
เสี่ยเงยหน้าขึ้นทันที นี่แหละน้าข้อเสียของนิสัยชอบไม่สบตา เลยต้องมาเจอเซอร์ไพรส์แบบนี้ไง ผมกลั้นยิ้ม เพราะเสี่ยค่อนข้างจะเหวอและคาดไม่ถึง ค่อยสมใจผมที่ระริกระรี้จะมาหาหน่อย
“ผมเอาข้าวกล่องมาให้” ผมพูดพลางวางข้าวกล่องสองกล่องบนโต๊ะ “แม่ผมทำทอดมันกับข้าวผัดหมู แยกน้ำจิ้มหวานมาด้วย อร่อยมากเลยล่ะครับ”
“ทำไมวันนี้ถึงมาได้”
“ผมมีงานไง”
“ฉันสั่งพักไปแล้ว”
อ้อ ตัวการที่ทำให้ผมนั่งตบยุงตั้งเจ็ดวันคือเขานี่เอง
“เจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าติดต่อคุณสันมาน่ะครับ บอกว่าไม่ต้องรอให้แผลหายก็ได้เพราะตรงคอนเซปพอดี คุณสันแวบมาดูด้วย บอกว่าเสี่ยน่าจะชอบ”
“อยู่เฉยไม่ได้รึไงหืม” เสี่ยพูดพลางเก็บเอกสารใสมือแล้ววางกองเป็นตั้งผลักไปด้านข้าง ส่วนผมเองก็เปิดฝาข้าวกล่องส่งให้เสี่ย ทุกอย่างช่างเป็นภาพแสนคุ้นเคย แม้เราจะไม่เจอกันมาอาทิตย์นึงแล้วก็ตาม
“ผมเบื่อนี่ครับ ว่าแต่เสี่ยเถอะ เคยอยู่เฉยบ้างรึเปล่า” ผมถามขณะแกะน้ำจิ้มในถุงพลาสติกวางแหมะตรงกลาง เสี่ยเหลือบมองเหมือนว่ามักง่ายไปหน่อย แต่เห็นผมคะยั้นคะยอก็ปล่อยเลยตามเลย “หรือว่าใช้วันหยุดไปกับเด็กเลี้ยงหมด”
“...เมื่อกี้เธอเจอกับนัทหรือ”
“ผมนั่งรอเสี่ยอยู่หน้าห้องเกือบสิบนาที ก็ต้องเจอสิครับ” ผมตอบก่อนจะส่งช้อนส้อมให้เสี่ย “ดูสิ ข้าวผัดหมูไม่ใส่หัวหอม ผมรู้ว่าเสี่ยไม่ชอบกินก็เลยบอกแม่ แม่เลยใส่ถั่วลันเตาลงไปแทน เสี่ยกินได้รึเปล่า”
เสี่ยพยักหน้ารับ
“ค่อยยังชั่ว” ผมถอนหายใจ “อ่ะ เห็นแก่เสี่ยเพิ่งออกกำลังกาย ผมแบ่งทอดมันให้อีกชิ้นแล้วกัน”
เสี่ยไม่หือไม่อือ แต่เหลือบมองผมด้วยสายตาแปลกๆ
“อะไรครับ อยากได้อีกชิ้นเหรอ ถึงเป็นเสี่ยผมก็ไม่แบ่งให้หรอกนะ ผมเองก็อยากกินทอดมันเหมือนกัน”
“เธอ...ช่างเถอะ”
“งั้นผมพูดต่อนะ เรื่องวันหยุดเนี่ย...ตั้งแต่ผมทำงานก็แทบไม่มีวันหยุดเลย แต่พอมีก็ต้องเก็บตัวอยู่บ้านเพราะกลัวเป็นข่าว คิดถึงสมัยก่อนชะมัด เวลาว่างทีไรผมต้องนัดเพื่อนออกไปเที่ยวเล่นตลอด แต่จะให้ติดต่อทั้งสภาพจิระก็ไม่ได้ จนตอนนี้ผมกลายเป็นคนไร้เพื่อน เฮ้อ เสี่ย ผมถือเสี่ยเป็นเพื่อนได้ใช่มั้ย เอ๊ะ ว่าแต่เสี่ยมีเพื่อนรึเปล่า ผมไม่เคยเห็นเสี่ยไปไหนกับใครเลย ไม่สิ เสี่ยสับรางเก่งจะตาย เรื่องจัดสรรเวลาคงง่ายดายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก”
“ประชดฉันเพราะหึง?”
“เสี่ยกินข้าวผัดเถอะครับ เอาพริกน้ำปลามั้ย” ผมชินกับทักษะการมโนไกลของเสี่ย เลยเพิ่มพูนสกิลเมินแล้วเปลี่ยนเรื่องขึ้นไปอีกสองระดับ “ผมเคยไปสวนสนุกกับเพื่อนด้วยนะ พูดแล้วก็ชักคิดถึงแฮะ ผมชอบเล่นเฮอริเคนมากๆ เวลาซื้อบัตรไม่จำกัดก็ต้องขึ้นหลายรอบให้คุ้มหน่อย ผมเคยขึ้นติดกันห้าครั้ง ตอนลงมาถึงกับเดินเซ แต่ไม่เท่ากับตอนนั่งรถกลับหรอกครับ โห จำได้แม่นเลย ตอนนั้นทั้งเหนื่อยทั้งเพลียเลยหลับเป็นตาย แต่ผมงี้สะดุ้งเฮือกๆ เพราะพอหลับตาทีไรเหมือนกำลังตีลังกาอยู่บนเฮอริเคน แทบอ้วกแตกแหน่ะ เสี่ยเคยลองรึเปล่า”
“ฉันไม่เคยไป”
“...เสี่ยไม่เคยเป็นเด็กเหรอ”
เสี่ยตักทอดมันเข้าปากเป็นคำตอบ
“ผมล้อเล่นน่าเสี่ย แต่ถ้าเสี่ยไม่เคยไป วันหลังไปกับผมก็ได้นะ เพราะผมเองก็ไม่ได้ไปนานแล้ว น่าจะสัก...โห นับนิ้วแล้วเกือบหกปีเลยนี่นา ไม่รู้ป่านนี้จะเปลี่ยนไปแค่ไหน มีเครื่องเล่นใหม่บ้างรึเปล่า แค่นึกก็น่าสนุกแล้ว! ที่ผมเป็นสตั้นท์แมนก็เพราะชอบเล่นเครื่องเล่นหวาดเสียวเนี่ยล่ะ เสี่ยน่าจะลองดูสักครั้งนะ”
เสี่ยไม่ตอบ แต่ดูจากหน้าแล้วคงไม่ถูกกับเครื่องเล่นเท่าไหร่
ผมหัวเราะเฮฮาเปลี่ยนเรื่อง พูดเรื่อยเปื่อยจนรอเสี่ยกินเสร็จถึงค่อยเก็บกล่องข้าวใส่กระเป๋า ก็เสี่ยน่ะกินช้า เหมือนถูกสอนให้ต้องเคี้ยวละเอียดก่อนกลืน ผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องนี้หรอกนะ ออกจะสุนทรีย์ด้วยซ้ำ เวลาเสี่ยจะทำอะไรก็มีมาด ขนาดเคี้ยวเอื้องยังดูดี อย่างกับได้ดูละครที่เสี่ยแสดงนำในระยะประชิด
“จิตริน”
“มีอะไรเหรอครับเสี่ย” ผมถามเสียงสดใสเพราะดีใจที่เสี่ยเรียกชื่อจริง เพราะแม้คนที่บ้านจะรู้เรื่องวิญญาณสลับร่าง ก็ติดเรียกจิมากกว่า
เสี่ยผู้เจริญอาหารไม่ตอบแต่กระดิกนิ้วเรียกเหมือนมีเรื่องสำคัญต้องบอกกล่าว ผมเลยเดินเข้าไปใกล้อีก คราวนี้แทบร้องเหวอ เพราะเสี่ยเล่นกระชากแขนผอมที่เริ่มมีกล้ามเนื้อไม่ได้นุ่มนิ่มไร้เรี่ยวแรงของจิระจนผมแทบล้ม แต่ยังดีที่ยันเก้าอี้ทันเลยไม่ได้ทับเสี่ย แต่แค่นั้นก็เพียงพอให้เขาเงยหน้าขึ้นจูบผมเบาๆ
เบาจนเหมือนขนนกร่วงมาแตะ
แต่กลับทำให้ผมเด้งตัวออกมาแทบไม่ทัน
เคยทั้งจับเสี่ย ทั้งเสี่ยจับ โดนจูบสอดลิ้นก็แล้ว แต่ทำไมแค่จูบแผ่วเบาเหมือนเด็กสามขวบ ผมถึงได้ยืนหน้าแดงทำอะไรไม่ถูกล่ะเนี่ย
คงเพราะผมรู้ว่าทั้งหมดนั้นคือสิ่งที่เสี่ยทำกับจิระ
แต่ครั้งนี้...เสี่ยทำกับผม
...จิตริน....
“นี่เป็น...วิธีปลอบใจแบบใหม่เหรอครับ แล้วกุหลาบผมล่ะ” ผมหัวเราะเก้อๆ ไอ้ที่พอจะเข้าเค้าก็มีแต่ตรรกะสุดจะตรงไปตรงมาของเสี่ย สงสัยเขาคงอยากง้อเรื่องที่ผมเจอธนัทละมั้ง
“เธอไม่อยากได้ฉันเลยหาวิธีใหม่”
“แล้วถ้าผมไม่ชอบล่ะครับ”
“งั้นลองอีกที...”
“ผมชอบแล้ว ชอบแล้ว! พอแล้วครับ!” ผมรีบผละหนี งงตัวเองมากว่าทำไมถึงได้หวาดผวาราวกำลังเสียซิง
ฮึ่ย ดูสายตานั่นสิ อะไรจะพราวระยับขนาดนั้น นิสัยชอบไม่มองหน้าคู่สนทนาของเสี่ย พักหลังมานี้ลดน้อยลงไปเยอะ อย่างน้อย...ก็กับผมคนหนึ่ง ที่เสี่ยชอบแกล้งให้แสดงอากัปกิริยาประหลาดๆ ออกมา สรุปว่าดีหรือไม่ดีละเนี่ย
“ถ้าเสี่ยอยากจะหาอะไรปลอบใจผมจริงๆ ไม่ต้องให้กุหลาบหรือจูบก็ได้นะครับ”
“งั้นเธออยากได้อะไร”
“ให้วันหยุดกับผมและตัวเองสักวัน แล้วไปเที่ยวด้วยกัน ดีมั้ยครับ”
ผมขออย่างไม่คาดหวัง พูดด้วยความคะนองปากล้วนๆ
“คงไม่ได้อยากมีอะไรกันฉันเลยชวนไปค้างคืนด้วยกันใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ครับ! แล้วเราก็ไม่ได้จะไปค้างคืนด้วย ผมชวนเสี่ยไปสวนสนุกต่างหาก!!” ผมตะโกนแย้งเสียงดังจนเส้นเลือดตรงคอปูด เสี่ยนะเสี่ย เห็นความหวังดีของผมเป็นเรื่องหื่นกามอีกแล้ว เห็นว่าไม่เคยเที่ยวเล่นเหมือนเด็กคนอื่นเขาหรอกนะเลยชวนย้อนวัย แม้ว่าส่วนหนึ่งจะทำเพราะอยากไปเองด้วยก็เถอะ
เสี่ยลูบคางตัวเองอย่างครุ่นคิด หวังว่าจะไม่มโนไปไกล
“วันนี้คงไม่ได้ แต่พรุ่งนี้...”
ผมใจเต้นด้วยความลุ้นระทึก
“ฉันจะไปรับที่บ้านเธอ”
ผมยิ้มกว้าง
“ขอบคุณครับ”
ประโยคนั้นพูดจากใจที่พองโตไปหลายส่วน อย่างน้อย ไอ้จิตรินในร่างของจิระนี้ ก็มีผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่งคอยตามใจ ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกัน หรือไม่เคยคิดจะโคจรมาพบกัน
ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะพาเสี่ยไปเปิดโลกเอง!
---------------------
มาก่อน 50 % ค่ะ ตอนนี้ท่าจะยาว นี่ก็เท่ากับ ตอนที่แล้วทั้งตอนแล้ว 555
ปล.นี่ไปเดตกันใช่มั้ยเอ่ย เดตกันสินะ สินะ #ฝอยตกเสี่ย
-
ตอนจิร้องเพลงลูกเสือเขาไม่จับมือขวาคือหัวเราะจนออกเสียง 5555555555555
-
ชั้นรักจิตริน 55555 รักนางนางน่ารัก เสี่ยเนี่ยเด็กเยอะนักนะ เดวแม่ก้งาบจิตรินเองซะเลย
-
โอ๊ยยยยย หนูลูกกก ไม่รู้ใครตกใครกันแน่เลยเนี่ย
ตกหลุมกันเองแล้วมั้งแบบนี้
-
:3123: :pig4: :3123:
-
:pig4:
-
นุ้งจิตรินจอมฝอยกะเสี่ยขี้มโน ข้ากันได้ดีเหลือเกิน ไปๆ ไปเดทที่สวนสนุก อย่าลืมเข้าบ้านผีสิงด้วยนะ 555
-
จิตริน เธอน่ารักมาก
เป็นคนขี้ฝอยที่น่ารักที่สุดอ่ะ :m20:
ตอนนี้ยังไม่คิดอะไรกับเสี่ยเลยลอยอยู่เหนือทุกดราม่า
ถ้าเกิดมีใจให้เสี่ยขึ้นมา อยากรู้จริงๆ ว่านางจะทำตัวยังไง
-
คุณสัน คิดไรนะ :z3:
ที่ให้จิตรินไปเจอเสี่ยอยู่กับเด็กเลี้ยงธนัท
ธนัท ทำตัวเป็นอริเล็กกับจิ
เพราะคิดช่วงชิงความชอบ ความสนใจจากเสี่ยสินะ
โดยคิดว่าจิ ต้องหึง โมโห :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เหมือนเสี่ยจะชอบอาหารของแม่จิ
ชอบพูดคุยกับจิ
ขอบคุยแล้วมองหน้าจิ ทั้งที่ปกติคุยแบบไม่มองหน้า
เคยปลอบใจเด็กเลี้ยงด้วยดอกกุหลาบ พอจิไม่ชอบก็เปลี่ยนวิธีซะด้วย
แล้วยังหาเวาว่างพาจิไปเที่ยวด้วย :katai1: :katai1: :katai1:
แต่จิเหมือนชอบจูบของเสี่ยแล้ว
ไม่เจอเสี่ย จิก็คืดถึง เอ๊......ยังไงนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณสันวางแผนอะไรอีกอ่ะ555
:katai5: :katai5: :ling1: :ling1:
มาต่อไวๆน้า
-
จะพาเสี่ยไปสวนสนุกแล้ว เย่ๆๆ เอาครึ่งหลังมาต่อนะอยากอ่านไตจะขาดรอนๆ--- :ling1: :z3:
-
เสี่ยมโนไปถึงไหนแล้ว~~~
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เฮ้อ... จิยังคงเป็นจิ :m20:
-
สกิลมโนของเสี่ยยังคงเพิ่มขึ้นทุกวันๆ 5555
-
มันเขินๆละมุนๆ
-
อ่อยยย เรียกจิตริน แล้วจุ๊บเบาๆ คือเขินนนนนนนนนนนนน
-
จิกำลังจะแพร่เชื้อใส่เสี่ยแล้ววววว
-
หมั่นไส้ธนัท ชิ แต่หนูจิเราก็ใสซื่อ จิตใจดีเหลือเกิน
ใครเหน็บแนมอะไรก็ยังตอบรับด้วยใจบริสุทธิ์ คนดีที่สุดเลย
เสี่ย ทำเป็นมาจูบปลอบใจนะ แต่เรียกชื่อ จิตริน เราให้อภัยก็ได้ :o8:
รอว่าเมื่อไหร่เสี่ยจะโละเด็กเลี้ยงคนอื่นทิ้งให้หมดอยู่นะ
ตอนหน้าเขาจะไปเดทกันแล้ว นี่นึกสภาพเสี่ยกับสวนสนุกไม่ออกเลย 555
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
เสี่ยหลงจิตรินเข้าแล้ว 555
-
ทำไมจิน่ารักอย่างเน้ลักพาตัวกลับบ้านสักวันเสี่ยจะฆ่าทิ้งมั้ย555
-
เสี่ยปลื้มน้องจิมากขึ้นรึเปล่า
-
มารอ
-
เสี่ยอาจจะชอบจิตตรินในร่างจิระมากกว่าก็ได้ ไม่อ่อยก็เหมือนอ่อย ยิ่งต่อต้าน ยิ่งสนุก
-
มีขวนกัรไปเที่ยวด้วย
-
:pig4:
-
เป็นเดท? ที่น่าตื่นเต้น
-
เสี่ยก็ยังมโนไม่เปลี่ยนแม้จะผ่านไปสิบกว่าตอนแล้วก็ตาม 5555
ส่วนน้องจิน่ารักมากค่ะ ซื่อๆดี ชอบๆ :L1:
-
เขาจะไปเดทกันแล้ววว :katai5:
-
ชอบความขี้มโนของเสี่ยจัง
อะไรคือความมึนเข้าข้างตัวเองตลอดเลยค่ะเสี่ย
-
ไปเดตกัน o18
-
จิตรินนางน่ารักกกก ฝอยได้เรื่อยๆจริงๆ
-
คือทั้งๆที่รู้ว่าเสี่ยมีเด็กเลี้ยงนอกจากพี่จิอะนะ แต่ไม่รู้ทำไมเวลาเด็กเสี่ยมาเจอกับพี่จินี่เราเกรี้ยวกราดแทนทุกทีพาลทำให้หมั่นไส้เสี่ยไปด้วย อยากจะกระโดดกัดหูเสี่ยจริงๆนะเนี่ย
-
จิน่ารักมากเลย :กอด1: แต่หมั่นไส้เสี่ย :angry2:
-
ตอนที่ 13 : พาเสี่ยมาปล่อยแก่ [1] 100%
“ทำไมพี่ไปเที่ยวสวนสนุกกับเสี่ยได้ แล้วผมไปด้วยไม่ได้”
เช้าวันต่อมา ผมต้องยืนเกาหัวอยู่แถวหน้าประตูบ้านเพราะน้องชายตามวอแวตั้งแต่ตอนกลางคืนยันตอนเช้า
“พ่อกับแม่ยอมได้ยังไง เสี่ยต้องตั้งใจจับพี่กินแน่ๆ!”
“เจ...พี่เป็นคนชวนเสี่ยต่างหาก”
“นั่นไง พี่โดนเสี่ยหลอกให้ตายใจแล้วล่ะสิ งั้นผมตามไปด้วย”
“เราอายุเท่าไหร่ รู้จักเสี่ยรึเปล่า จะไปด้วยได้ยังไง พี่เกรงใจเสี่ย” ผมดันตัวน้องชายให้ขึ้นบันไดไปนอนต่อ ปกติตื่นสายโด่งเพราะทำงานกะดึกแท้ๆ แต่วันนี้ดันตื่นพร้อมผม นั่งจับผิดกันตั้งแต่ตอนแต่งตัวยันลงมารอเสี่ยข้างล่าง “แล้วไอ้การไปสวนสนุกเนี่ย...จะไปทำอะไรๆ กันได้ยังไง พี่ชวนเสี่ยเที่ยวเล่นล้วนๆ เลย”
ไอ้น้องชายยึกยัก พลิกตัวกลับมายืนกอดอกจ้องตาผม วางท่าอย่างกับเป็นบุพการี
“พี่จิคิดยังไงกับเสี่ย”
“ก็...ผู้ใหญ่ใจดีที่ให้โอกาสไง พี่คงไม่มีวันนี้ถ้าไม่มีเขา แม้จะเพราะด้วยร่างกายจิระก็เถอะ ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก เสี่ยเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่หรอก พี่พูดมากจะตาย เจยังบ่นบ่อยๆ เลย”
“เสี่ยอาจจะหลงคารมพี่จิก็ได้นี่”
...พูดมากนับเป็นคารมด้วยเหรอวะ
“ถ้าคิดว่าเสี่ยเป็นผู้ใหญ่ใจดี แล้วทำไมต้องให้แม่ทำข้าวกล่อง ไปนั่งกินด้วยกันสองคนกระหนุงกระหนิงล่ะ”
“ก็เสี่ยลองแล้วชอบ จะให้พี่ปฏิเสธบอกว่าไม่เอาครับ เสี่ยไม่ต้องกินแล้วนะได้ด้วยเหรอไอ้เจ อีกอย่างแม่ก็ต้องทำให้พี่อยู่แล้ว เพิ่มเสี่ยมาอีกคน ไม่ได้เดือดร้อนเราสักหน่อยนี่ ทำดีกับเสี่ยดีกว่าไปก้าวร้าวใส่เขานี่นา พี่หวังดีก็ผิดเหรอ” ผมถามงุนงงกับน้องชาย “ไม่ว่าพี่จะกลับร่างเดิมหรืออยู่ในร่างของจิระ ก็ยังต้องพึ่งพาเสี่ยเรื่องงาน อะไรที่ช่วยเหลือกันได้ก็ทำไป เห็นอย่างนั้นแต่เสี่ยขี้เหงาจะตาย เขาไม่ชอบกินข้าวคนเดียวพี่เลยต้องเสนอตัวกินเป็นเพื่อนไง”
พูดแล้วก็แทบปาดน้ำตาสงสารเสี่ย โธ่ พ่อกับแม่ของเขาต่างแยกย้ายกันไปมีครอบครัวตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น เขาต้องแบกรับบริษัทนี้ด้วยตัวคนเดียวในบ้านหลังใหญ่โตขนาดนั้น แม้จะมีคุณสันกับสองพี่น้องบิ๊กเบิ้ม แต่ทั้งสามคนก็ไม่เคยนั่งกินข้าวด้วยกันกับเสี่ย ยกเสี่ยประหนึ่งเจ้านายสูงศักดิ์ เสี่ยเองก็ขี้เก๊กซะด้วย เหงาแต่ไม่ออกปาก แล้วใครจะไปรู้ความในใจกันล่ะ วิธีแก้เหงา เลยเป็นการหาเด็กเลี้ยงมาจับกินเล่นซะงั้น
ผมน่ะอยู่ในครอบครัวที่อบอุ่นขนาดนี้ เลยเข้าใจดีเลยว่าการต้องอยู่คนเดียวน่ะน่าเศร้าเป็นที่สุด เมื่อก่อนเวลาออกกองที่ต่างจังหวัด ผมแทบจะนอนไม่หลับด้วยความคิดถึงบ้าน คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่ ในเมื่อเสี่ยติดใจรสมือแม่ไปกับผมด้วย ก็ควรจะส่งเสริมให้จิตใจอันหื่นกามของเสี่ยนั้นมีความอบอุ่นแทรกซึมลงไป จะได้ไม่ฟุ้งซ่านเหมือนที่เป็นอยู่
ไอ้น้องชายมองหน้าผมที่คล้ายจะเป็นพ่อพระผู้เมตตาแล้วสรรหาคำโต้เถียงต่อไม่ออก เลยจำใจเบี่ยงตัวหลบ ให้แม่ของผมที่รอดูสถานการณ์อยู่ห่างๆ เข้ามาสอบถามอย่างห่วงใย
ก็บ้านนี้คนที่ใหญ่ที่สุดคือเจตรินนี่หว่า
“วันนี้ไม่เอาข้าวกล่องเหรอลูก”
“กว่าจะได้กินผมกลัวจะเละก่อน ก็วันนี้ไปเที่ยวเล่นกันนี่ครับ” ผมยิ้มให้แม่ผู้ไม่เคยทัดท้านต่อว่า หากเป็นเรื่องที่เห็นว่าเป็นสิ่งที่ดี ก็พร้อมจะสนับสนุนเกื้อกูล “ว่าแต่ผมแต่งตัวอย่างนี้โอเคมั้ย”
ไอ้เจยืนกอดอกสะบัดหน้าหนีเหมือนไม่อยากยุ่งด้วย ส่วนแม่เพ่งพิจารณาอย่างจริงจัง
“ไม่ว่าจะมุมไหนก็ยังหล่อเหลาน่าเอ็นดู เห็นแล้วใจเต้นรัวกับลูกชายตัวเองทุกที”
“แม่...” ผมยิ้มเจื่อน
“เฮ้อ! ทนมองไม่ได้แล้ว” เจตรินขยี้หัวอย่างงุ่นง่านก่อนจะเดินขึ้นห้อง แล้วลงมาพร้อมกับถุงใส่อุปกรณ์ปลอมตัวแบบครบเซ็ท ไม่ว่าจะเป็นวิกผมสีดำ แว่นตากันแดดอันโต หมวกแกป และเสื้อคลุมแขนยาวแบบมีฮู้ด
“ร้อนตายเลย” ผมหยิบเสื้อคลุมแล้วย่นหน้า เพราะวันนี้ตั้งใจพาเสี่ยไปปล่อยแก่โดยเฉพาะ เลยใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีน้ำเงินกับกางกางลายทหารห้าส่วน พ่วงแตะหนีบลายช้างน้ำอีกหนึ่งคู่ และเป้สะพายข้างเก๋ๆ อีกหนึ่งใบ แน่นอนว่าผมเองก็มีอุปกรณ์ปลอมตัว ซึ่งก็คือ...หน้ากากอนามัย
“อากาศร้อนแบบนี้ยังใส่หน้ากากอนามัยอีก นอกจากจะเป็นจุดเด่นแล้วพี่นั่นแหละที่จะเป็นลมตาย อย่า อย่าอ้างว่าใส่แขนสั้นขาสั้นนะ ผิวจิระขาวมาก พี่จะไปเดินสะท้อนแสงให้คนเขามองทำไม ปลอมตัวให้เนียนๆ หน่อยสิ!” ไอ้จิพูดพลางยัดเยียดของทั้งหมดใส่มือผม แล้วยังบังคับให้เปลี่ยนกางเกงด้วย “รองเท้าแตะน่ะพอไหว แต่ยังไงสีผมก็ต้องปิด เลือกเอาแล้วกันระหว่างย้อมผมกับใส่วิก”
“ย้อนตอนนี้จะไปทันได้ยังไง แล้วไอ้นี่เจไปเอามาจากไหน” ผมชูวิกผมดำยาวระบ่าปรกหน้าด้วยความตะลึง อย่าบอกนะว่าน้องชายผมนั้น...
“ซื้อมาสิพี่จิ ผมซื้อตั้งแต่ซีรี่ส์ตอนแรกฉายและเห็นผลตอบรับดีกระฉูดแล้ว ผมกะให้พี่ปลอมตัวเวลาครอบครัวเราออกไปข้างนอก แต่ไม่นึกว่าจะได้ใช้เพราะพี่ไปเดต...”
“พี่ไม่ได้ไปเดต” ผมพูดพลางลองสวมวิก รู้สึกอบๆ นิดหน่อย แถมไอ้ผมหน้าก็ขยันปรกตาชะมัดเลย แต่ต้องทนครับ อย่างน้อยก็ดีกว่าหน้ากากอนามัยเป็นไหนๆ “พี่แค่ไปเที่ยวเล่นกับเสี่ย”
“คร้าบ” ไอ้น้องชายขานรับขอไปที คร้านจะเถียงกับผมเต็มแก่ ก่อนจะเข้ามาช่วยผมแต่งตัวจนกระทั่งมันให้ผ่านนั่นแหละ ถึงเพิ่งได้ฤกษ์ออกจากบ้าน พอดิบพอดีกับรถสีดำจอดเทียบอยู่หน้าตึกแถวเก่าโทรมอย่างไม่เข้ากันสักนิด
ขนาดเผื่อเวลาลงมารอล่วงหน้าเป็นชั่วโมงยังเกือบสาย...เกือบให้เสี่ยต้องรอแล้วเรา
“สวัสดีครับเสี่ย” ผมยกมือไหว้ตามความเคยชิน ก่อนจะหันไปยิ้มให้คุณสัน “สวัสดีครับคุณสัน พี่เบิ้มด้วย แล้วบิ๊กล่ะครับ”
“สวัสดีครับคุณจิ...บิ๊กไปรอที่บริษัทล่วงหน้าแล้วล่ะครับ ให้ขับรถของเสี่ยมาเกรงว่าจะสะดุดตา เลยใช้รถของเบิ้มที่มารับคุณจิเป็นประจำจะดีกว่า” คุณสันอธิบาย “วันนี้แต่งตัวดีนะครับ ผมเตรียมของมาเก้อเลยเชียว”
“น้องชายผมเป็นคนจัดการน่ะครับ” ผมตอบก่อนจะหันมามองเสี่ย “วันนี้เสี่ยเอง...ก็แต่งตัวดีใช่ย่อยนะครับเนี่ย”
“ไม่ต้องชมหรอก ฉันรู้ว่าฉันดูเด็กลง”
“ครับๆ” ผมหัวเราะร่วน คืองี้ครับ ปกติเสี่ยจะใส่สูทสุภาพ แต่งตัวเนี้ยบอย่างกับคุณชาย สร้างภาพลักษณ์ของประธานบริษัทผู้เคร่งขรึม แต่วันนี้เสี่ยสวมเสื้อโปโลกางเกงสเลค แถมยังเตรียมหมวกมาด้วย แม้จะเห็นยี่ห้อแล้วขนหน้าแข้งแทบร่วง เอ่อ...จิระไม่มีขนหน้าแข้ง แต่เอาเป็นว่า เสี่ยดูเด็กลงมาก จากอายุสามสิบสอง ลดเหลือยี่สิบเจ็ดขาดตัว
“ว่าแต่คุณสันจะไปกับพวกเราด้วยเหรอครับ” ผมถามเพราะอีกฝ่ายสวมสูท ไม่เหมือนคนไปเที่ยวสักนิด
“ผมตั้งใจไปส่งเสี่ยให้แน่ใจว่าถึงที่หมายแล้วค่อยกลับบริษัทพร้อมเบิ้มครับ ถึงอยากอยู่ด้วย แต่นานครั้งเสี่ยจะมีเวลาส่วนตัวข้างนอกโดยไม่มีพวกเรา ผมเลยอยากให้เวลานี้เต็มที่ ถ้าจะกลับรบกวนคุณจิโทรมาล่วงหน้าสักชั่วโมงนะครับ เราจะได้ไปรับทัน”
ตั้งใจไปส่งเสี่ยให้แน่ใจว่าถึงที่หมายงั้นเหรอ...อย่าบอกนะว่าตั้งแต่เด็กจนโตเสี่ยมีสอง ไม่สิ สามถ้ารวมบิ๊กด้วยคอยดูแลเป็นมือเป็นเท้าไม่ห่างกระทั่งจะไปไหนมาไหนเองก็ไปไม่เป็น!?
“สัน”
“หากผมพูดมากไปก็ต้องขอโทษด้วยครับท่าน”
“ไม่ต้องห่วงครับคุณสัน วันนี้ผมจะดูแลเสี่ยอย่างดี” ผมยิ้มกว้างเริงร่า เสมือนได้รับการฝากฝังหน้าที่แสนยิ่งใหญ่ เสี่ยเจ้าของบริษัทเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์อะไรกัน นี่เป็นคุณชายผู้ถูกเลี้ยงดูอย่างประคบประหงมที่กำลังอยากทำตัวเป็นเด็กอีกครั้งต่างหาก!
...ตรงหน้าผมตอนนี้คือผู้ชายวัยสามสิบสองที่กำลังนั่งหน้าซีดหลังลงจากเฮอริเคน
บอกเลยว่า...หมดสภาพ!
“น้ำครับเสี่ย”
“ขอบใจ” เสี่ยรับน้ำเย็นที่ผมเพิ่งวิ่งไปซื้อมาดื่มทันที ท่าทางเขาแย่มากจนผมต้องใช้แผนที่สวนสนุกช่วยพัดให้ จะสงสารก็สงสาร จะขำก็ขำ เพราะตอนเราเดินเข้าสวนสนุกมาเสี่ยก็เรียกร้องอยากลองขึ้นเฮอริเคนที่ผมเคยเล่าให้ฟังอย่างกับต้องการท้าทายเอาชนะ แต่สุดท้าย...
เสี่ยก็ไม่รอด
โชคดีที่วันนี้เป็นวันธรรมดาคนเลยค่อนข้างบางตา จะมีก็พวกเหล่านักเรียนที่มาทัศนศึกษา สวมเครื่องแบบเดียวกันเดินเล่นทั่วสวนสนุก กับนักท่องเที่ยวต่างชาติบ้างประปราย เห็นชุดนักเรียนกางเกงขาสั้นแล้วอดระลึกถึงสมัยตัวเองหัวเกรียนวิ่งไล่เพื่อนไม่ได้ ตอนนั้นไอ้จิตรินนับเป็นหัวโจกเลยเชียว เพราะตัวสูงใหญ่ ผิวเข้มน่าเกรงขาม แถมยังแรงเยอะ แม้ผมจะใจดีใจอ่อนจนโดนเรียกว่าตัวยักษ์ใจเหลวก็เถอะ แต่ก่อนจะย้อนความไปมากกว่านี้ ผมควรหันมาดูแลเด็กโข่งที่กำลังจะตายก่อน...
หน้าหล่อคมของเสี่ยซีดมาก เขาขยับปีกหมวกลงเพื่อบังแดด นั่งพิงกับพนักเก้าอี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเหยียดหลังตรง บุคลิกดีสุดขีด เท่าที่สังเกตจากนิสัยและการปรนนิบัติรับใช้ของคุณสัน คาดว่าทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเสี่ย ล้วนมีคุณสัน พี่เบิ้มและบิ๊กช่วยปัดเป่าอุปสรรคกรุยทางให้ด้วยพรมแดง ถึงได้มีความมั่นใจสูง มาดมั่นไม่กลัวใครและคิดเข้าข้างตัวเองเป็นตุเป็นตะ ผมยอมรับ ว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง แม้จะแอบเกเรไปคั่วเด็กหรือทำอะไรๆ ในที่ทำงานบ้าง แต่ก็ไม่เคยมีข่าวลือเรื่องเอารัดเอาเปรียบใคร และเพราะถูกดูแลดีอย่างนี้ เขาเลยคิดว่าทุกอย่างมันช่างง่ายดายจนกระทั่งมาเผชิญด้วยตัวเอง...
ถึงได้รู้ว่าเฮอริเคนน่ะไม่กระจอกเหมือนปากเล่านะเสี่ย!
อา...เสียมารยาทกับหัวหน้าเกินไป ไอ้จิตบหน้าตัวเองหนึ่งที
“ทำอะไร”
“เปล่าครับ” ผมรีบปฏิเสธ ชักจะฟุ้งซ่านแล้วสิเรา “เสี่ยลุกไหวรึยัง ถ้าไหวเราไปนั่งพักกันในห้องอาหารก่อนมั้ย ตรงนี้ค่อนข้างร้อน ผมกลัวเสี่ยจะเป็นลม ผมแบกไม่ไหวหรอกนะ”
“ฉันไม่เป็นลม!”
“ครับๆ” ผมยิ้มอ่อนให้เสี่ย พอรู้ว่าเขาเป็นคนยังไงก็รับมือกับท่าทางของเขาง่ายขึ้น อย่าไปย้ำความอ่อนแอ อย่าไปขัดใจเสี่ย หาทางประนีประนอมเบี่ยงเบนหัวข้อจะดีที่สุด “สีหน้าเสี่ยดีขึ้นแล้ว งั้นต่อไปเอาอะไรดี บ้านผีสิงมั้ยครับอยู่ใกล้ๆ นี่เอง แถมข้างในค่อนข้างเย็น เอ่อ...เสี่ย...คงไม่กลัวผีใช่มั้ย”
เสี่ยแค่นหัวเราะดูแคลน
“ฉันไม่ใช่เด็ก”
“งั้นก็ดีเลย ไปบ้านผีสิงกันเถอะครับ ไม่ได้เข้าตั้งหกปี ผมลืมไปแล้วว่าข้างในเป็นยังไง!”
ผมมุ่งมั่นเดินนำไปยังบ้านผีสิง ตอนต่อแถวมีเด็กกลุ่มหนึ่งคล้ายจะจำหน้าผมได้ เลยแกล้งพูดภาษาจีนมั่วๆ แล้วทำเป็นโวยวายเสียงดัง เด็กพวกนั้นจึงหันหนีไม่ติดใจอีก
“จะแสดงก็แสดงได้นี่” แม้จะถูกลูกดาราชื่อดังอย่างเสี่ยชม ผมก็หาได้ทะนงตัวไม่
“นี่ไม่ใช่การแสดง แต่เป็นการกลบเกลื่อนต่างหากครับ” ผมยิ้มแฮะๆ ยืนรอสักพักก็ถึงคิว ผมชูข้อมือที่สวมสายรัดสำหรับเล่นได้ไม่จำกัดรอบให้ดูแล้วเดินนำ แต่กลับโดนเสี่ยเบียดตัวแทรกแย่งเข้าไปก่อน แถมยังปั้นหน้าวางท่า ราวกับว่าผู้ใหญ่ใจดีคนนี้จะปกป้องอดีตเด็กเลี้ยงร่างบอบบางปลิวลมอย่างผมเอง เอ่อ...เสี่ย แต่เสี่ยเดินมาถึงหน้าบันไดสำหรับขึ้นแล้วก็หยุด แถมยังสะดุ้งน้อยๆ ตอนได้ยินเสียงกรี๊ดของกลุ่มเด็กเมื่อกี้ด้วยนะ
ว่าแต่เขา ไอ้จิตรินเองก็แอบสะท้านเฮือกๆ เหมือนกัน ข้างในหนาวกว่าที่คิด แถมบรรยากาศก็วังเวง ข้างหลังเราก็ไม่มีใครตามเข้ามาซะด้วยสิ ผมมองหน้าเสี่ย เสี่ยมองหน้าผม ก่อนจะขึ้นบันไดพร้อมๆ กัน
พอหลุดจากโซนหน้าห้องโถง ทั้งผมทั้งเสี่ยก็แอบสูดหายใจ ข้างในมันมืดตึดตื๋อ! มืดจนแทบมองไม่เห็นมือตัวเองเลยแม้ว่าจิระจะข่าวโอโม่มากก็เถอะ ยังดีนะที่พื้นมีรอยเท้าเรื่องแสง เลยพอรู้ทางไม่ต้องคอยคลำกำแพงเอา ผมย่องตามหลังเสี่ย ยึดสุภาษิตที่ว่าตามหลังผู้ใหญ่หมาไม่กัด...
“เฮ้ย!”
ก่อนจะร้องลั่นเมื่อจู่ๆ ก็มีผีพุ่งกระแทกใส่ลูกกรง ซาวน์เอฟเฟคอลังการมาก ผมยืนตัวแข็ง จนกระทั่งเห็นว่านั่นเป็นแค่ตุ๊กตาแต่งหน้าผีก็ถอนหายใจโล่งอก แต่พอหันไปมองผู้ใหญ่ใจดีขึ้นมา...
“เสี่ย รอผมด้วย!!”
เขาก้าวฉับๆ นำไปหลายช่วงตัวแล้ว!
ผมรีบเร่งฝีเท้าตามหลังเสี่ย ระหว่างทางแอบหลุดตะโกนโวยวายไม่หยุดเพราะตกใจ มันไม่กลัวนะครับ...แต่มันตกใจไง! จังหวะตุ้งแช่แบบหนังผีไทยน่ะเข้าใจผมใช่มั้ย!
รู้ตัวอีกทีผมก็มาถึงทางออกกับเสี่ย
ทำไมเหนื่อยกว่าตอนเล่นเฮอริเคนอีกวะ
ผมยืนหอบเกาะกำแพงตรงประตูทางออกเพื่อพักหายใจ ร้องโวยวายน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ที่ใช้พลังงานเยอะคือการเล่นไล่จับกับเสี่ยเนี่ยล่ะ! อะไรจะเดินไวขนาดนี้! เขามองพวกบรรดาผีข้างในบ้างรึเปล่าผมเองก็ไม่แน่ใจ!
“ก็ไม่เท่าไหร่”
นั่น...ยังมาพูดอย่างภาคภูมิใจแล้วยังมองผมด้วยสายตาเวทนาอีก ผมยิ้มแห้ง ไม่อยากจะขัดความมั่นหน้าของเสี่ยที่คล้ายจะเห็นว่าบ้านผีสิงนั้นช่างจิ๊บจ๊อยประหนึ่งมาเดินเล่นในสวนดอกไม้ โธ่เอ๊ย เดินเล่นหรือแข่งวิ่งกันแน่ครับ ไอ้จิตรินสงสัยเหลือเกิน!!
พอลมหายใจเริ่มเป็นปกติ ผมก็หยิบน้ำที่เสี่ยดื่มค้างไว้ขึ้นกระดก ใช้มือปาดคางแล้วแล้วส่งต่อให้เสี่ย
“น้ำมั้ยครับ”
เสี่ยมองผมด้วยสายตาประหลาด ผมชะงัก นึกได้ว่าเสี่ยเป็นคุณชาย คงไม่กล้าดื่มน้ำต่อจากผมหรอก เลยรีบปิดฝาขวดแล้วตั้งใจว่าจะไปซื้อน้ำขวดใหม่ให้เสี่ย แต่ไม่ทันจะเก็บใส่เป้ เสี่ยก็คว้าไปเปิดดื่ม ยกกระดกท่าเดียวกับผมเป๊ะ แต่ไหงออกมาดูมีชาติตระกูลกว่าหลายเท่าก็ไม่รู้
“ต่อไป...ไวกิ้งแล้วกัน” เสี่ยพูดพลางส่งน้ำกลับให้ผม ท่าทางมั่นใจมากขึ้นหลังได้แก้ตัวในบ้านผีสิง
“เสี่ยไหวเหรอ” ผมนึกสภาพเขาตอนอยู่บนเฮอริเคนแล้วหวาดเสียวแทน เกิดฝืนจนเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไง จะทิ้งก็ไม่ได้จะแบกก็ไม่รอด
“เมื่อกี้ฉันแค่ตั้งตัวไม่ทัน”
“ถ้าเสี่ยว่าอย่างนั้นผมก็ไม่ขัด” ผมพยักหน้าหงึกหงัก อย่าไปขัดคอเสี่ย ประเดี๋ยวจะทรงกริ้วเอาได้ แต่เพื่อไม่ให้เสี่ยคลื่นไส้ ผมเลยเลือกนั่งตรงกลางลำไวกิ้ง ขณะที่วัยรุ่นกับชาวต่างชาติไปนั่งกันตรงท้ายเรือกับหัวเรือกันหมด กลายเป็นส่วนต่างสองหน่อ
ผมลำบากตรงที่ต้องคอยจับวิกดำ ส่วนเสี่ย...
เสี่ยนิ่งชะมัด
นิ่งจนผมต้องเงยมองเป็นระยะว่าเขายังอยู่ดีมั้ย หรือสติปลิวตามแรงเหวี่ยงไวกิ้งไปแล้ว!
โชคดีที่พอลงจากเครื่องเล่นเสี่ยยังเดินตรงดีไม่ได้โซเซเหมือนบางคนที่ต้องพักเกาะราว ผมรีบเดินตามหลังเสียที่ก้าวฉับๆ ผมว่าผมเดินเร็วแล้วนะ แต่เสี่ยเดินไวกว่าผมอีก
อ้อ...ความยาวของขาเราไม่เท่ากัน
“เป็นไงบ้างครับเสี่ย พักก่อนมั้ย”
“สนุกดี” เสี่ยบอกด้วยสายตาชื่นชมตัวเอง ผมอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะหลุดหัวเราะ ไอ้นั่งนิ่งเมื่อกี้คือเขากำลังสนุกอยู่หรอกเหรอ ผมเป็นห่วงมากไปสินะ
เพราะสีหน้าเขาไม่ได้ซีดเผือดเหมือนจะเป็นจะตายผมเลยเชื่อคำนั้น เสี่ยเป็นคนเก่ง สงสัยตอนแรกจะปรับตัวไม่ทันจริงๆ มาถึงสวนสนุกครั้งแรกก็โดนจับตีลังกาหมุนหน้าหมุนหลังขนาดนั้นนี่นะ
พอไม่ต้องกังวลเรื่องเขาคราวนี้ผมก็ค่อยเล่นได้สนุกขึ้นมาหน่อย
“งั้นลองรถไฟตะลุยอวกาศมั้ยครับ”
“ไม่มีปัญหา”
นับจากนั้นทุกอย่างราบรื่นมาก ราบรื่นกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก มากับเสี่ยที่แก่กว่าเกือบสิบปี แต่เหมือนมากับเพื่อนที่อายุใกล้เคียงกันที่ขี้เก๊กไปสักหน่อยแต่ค่อนข้างกระหายความตื่นตาตื่นใจ คงเพราะเพิ่งมาครั้งแรก ทุกอย่างเลยดูใหม่สำหรับเสี่ยไปหมด เสียอย่างเดียว ผมเป็นฝ่ายต้องดูแล เพราะเสี่ยไม่ยอมไปซื้อของอะไรเอง เวลาหิวน้ำผมต้องไปต่อแถว เสี่ยจะนั่งรออย่างเดียว แถมยังทำหน้าเหมือนว่า มันใช่หน้าที่ฉันเรอะ
ตอนเที่ยง ผมชวนกินเคเอฟซี แน่นอนว่าเข้าคิวซื้อน่ะมีแค่ผม ออกเงินเองด้วยแม้ว่าเสี่ยบอกจะเลี้ยงก็เถอะ แต่นี่เป็นการเที่ยวเล่น ไม่ใช่ให้เสี่ยพาเด็กมาเปย์ ค่าเข้าเขาออกแล้ว ทุกอย่างหลังจากนั้นผมเลยอาสาควักเงินอย่างไม่เสียดาย
“ช้อนกับส้อมครับเสี่ย”
ส่งอุปกรณ์การกินเสร็จ ตรวจดูว่ากระดาษทิชชูไม่ขาด เสี่ยไม่ต้องการอะไรแล้วผมก็จับไก่มาฉีกกินทันที จิ้มซอสผสมอย่างสำเริงสำราญใจ ไม่ต้องกลัวเรื่องเชื้อโรคเพราะล้างตอนไปกดซอสแล้ว เกรงก็แต่เสี่ยจะรังเกียจรึเปล่า
กินเสร็จหนึ่งชิ้น ผมก็เงยดูสังเกตสีหน้าเสี่ย เห็นว่าเขาแอบเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้มีท่าทีอยากต่อว่าอะไร สงสัยจะไม่เคยมีคนทำตัวตามสบาย คงมาดดูดีเหมือนที่เขามักทำละมั้ง ก็คนใกล้ตัวเสี่ยแต่ละคนธรรมดาซะที่ไหน คุณสันน่ะเข้มงวดสุดๆ พี่น้องบิ๊กเบิ้มก็ค่อนข้างเจียมตัวสงบปากสงบคำ ส่วนพวกเด็กเลี้ยง อา...น่าจะอยากให้เห็นแต่ด้านดีๆ คงไม่กล้ามานั่งฉีกไก่จนหนังกระเด็นอย่างผมหรอก
เทียบกันแล้ว ท่ากินไก่ของเสี่ยช่างเหมือนศิลปะ การใช้ช้อนกับส้อมตัดไก่เป็นชิ้นๆ แล้วเอาเข้าปากนั้นราวกับว่าเสี่ยกำลังหั่นสเต็กยังไงยังงั้น แต่ผมเสียดายเนื้อที่เหลือติดกระดูก ก็เลยแอบจิ๊กของเสี่ยมาแทะเล่น เห็นเสียไม่หือไม่อือ ก็ถือว่าเขาอนุญาตแล้วกัน เงินผมนี่ กินไม่หมดเสียดายแย่
หลังปฏิบัติภารกิจเติมท้องให้เต็มเรียบร้อย ผมก็เอาถาดไปยกเก็บ ก่อนจะกางแผนที่ ถามเสี่ยว่าอยากเล่นอะไรต่อ
“เธอเลือกสิ” เกือบลืมเสี่ยไม่เคยมา เขาเลยไม่รู้ว่าเครื่องเล่นแต่ละอย่างนั้นเป็นยังไง
“ยังอิ่มๆ กันอยู่งั้นเล่นอะไรเบาๆ แล้วกันครับ อืม...เที่ยงตรงแบบนี้ ซูเปอร์สแปลซน่าจะเหมาะ” ผมแนะนำ “เหมือนล่องแก่งน่ะครับเสี่ย แต่พอเครื่องเล่นทิ้งตัวลงมา น้ำจะสาดกระจายซู่ซ่าเย็นฉ่ำสุดๆ ไปเลย!”
“ฉันไม่อยากเปียก”
“งั้นเสี่ยซื้อเสื้อกันฝนแล้วกัน ผมจำได้ว่ามีขายอยู่แถวนั้นนะ มาทั้งที่เล่นให้ครบกันนะครับ เสี่ยจะได้เอาไปเล่ากับคุณสันได้ไงว่าพิชิตเครื่องเล่นสวนสนุกครบทุกเครื่องแล้ว!”
แล้วมีหรือเสี่ยจะปฏิเสธ เขาซื้อเสื้อกันฝนแบบใสมาสวม ส่วนผม แม้จะเอาแว่นกับหมวกติดไปด้วยไม่ได้ แต่ก็มีหมวกฮู้ดช่วยปกปิดใบหน้า และก็ช่างบังเอิญเหลือเกิน ผมกับเสี่ยดันได้นั่งคู่กันสองคนแถวหน้าสุด เพราะเด็กนักเรียนอยากจะนั่งกับเพื่อนกระจุกรวมกันด้านหลัง
ตอนเรือเริ่มไต่ขึ้นสูงขึ้นเรื่อยๆ ผมเห็นเสี่ยเตรียมความพร้อมจับเสื้อกันฝนกะไม่ให้ละอองน้ำใดๆ มาโดนตัวเป็นอันขาด ผมลอบยิ้ม มองเสี่ยเพลินตาสุดๆ จนกระทั่งเริ่มจะทิ้งดิ่งลงนั่นแหละถึงหันมาสนใจกับเครื่องเล่น กะว่าจะชูสองนิ้ว ส่งยิ้มให้กลุ่มคนที่ยืนตรงสะพานสักหน่อย แต่ไม่ทันได้ทำ เสี่ยกลับคว้ามือขวาผมไปจับแล้วซุกอยู่ใต้เสื้อ
ใจกระตุกวูบหนึ่ง
วินาทีนั้น เครื่องเล่นพลันพุ่งกระโจนสู่น้ำเย็นด้านล่างจนกลายเป็นคลื่นตีโค้งตลบย้อนเข้ามา เสี่ยก้มหน้าหลบ ส่วนผมนั้นโดนไปเต็มๆ เพราะยังอึ้ง ผลคือแม้จะมีหมวกฮู้ด แต่ก็เล่นเอาหน้าชุ่มฉ่ำ วิกด้านหน้าชื้นแนบศีรษะ ส่วนกางเกงไม่ต้องพูดถึง แฉะยันชั้นในเลยครับท่าน
พอเครื่องเล่นตีโค้งเตรียมกลับฝั่ง เสี่ยก็คลายมือขวาผม เพิ่งมารู้ตัวเอาตอนนี้ว่าเสี่ยไม่ได้ทำเพราะพิศวาส แต่เพราะกลัวว่าแผลที่ฝ่ามือของจิระจะโดนน้ำต่างหาก
เผลอคิดไกลไปเองแล้วสิเรา
ผมมัวแต่สนุกจนลืมดูแลร่างกายที่แสนสำคัญนี้ไปเลย
-----
แหมๆ หนูจิ ไหนว่าไม่คิดอะไรไงจ๊ะ ถ้าไม่คิดอะไร จะไม่ตัดพ้อแบบนี้นะบอกเลย!
มาปล่อยแก่ไปกับเสี่ยกันค่ะ เห็นมุมสบายๆ ของสองหนุ่มกันบ้าง เสี่ยเก๊กมาทั้งเรื่องแล้ว ให้เสี่ยได้เดต เอ๊ย เที่ยวกับหนูจิบ้างดีกว่า ^0^! #ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่แอบย่องตามเป็นสตอล์กเกอร์ (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
หืมมม มีตัดพ้อน้อยใจตอนท้ายน้อออ
-
เสืีอจะคิดอบเจตรินบ้างมั้ยยยยยยย :ling1: :ling1:
-
ปล่อยแก่สุดๆ
-
รักแล้วก้อยอมรับเหอะอิอิ
-
เสี่ยแอบน่ารักนะนี่
-
เสี่ยปล่อยแก่ หรือจิปล่อยแก่กันล่ะเนี่ย 5555 มีความตัดพ้อเสี่ยเบาๆ :o8: :o8: :o8:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:man1:
:3123: :pig4: :3123:
-
เอาจริงๆเสี่ยนี่นิสัยคุณหนูเอาแต่ใจมากนะ ต้องอยู่กับพี่ติบ่อยๆน่ะถูกแล้วจะได้ติดดินกับเขาบ้าง
-
:pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จิเริ่มน้อยใจเสี่ยจริงๆแล้วสินะ เสี่ยนิสัยเด็กมากจริงๆ ส่วนจิก็นิสัยเฟรนด์ลี่น่ารักมาก
-
หนูจิน้อยใจแล้ว ตกหลุมเสี่ยนิดๆ ล่ะนะ
-
:katai5: :katai5: :hao7: :hao7:
-
ไหนนนไม่หวั่นไหนไงจิ
จะน้อยใจทำไม 5555
-
อยากเห็นสีหน้าเสี่ยตอนเล่นเฮอริเคนมากก 555 อ่านแล้วอยากไปดรีมเวิร์ลตอนนี้เลยค่ะ ไม่ได้ไปนานแล้ว :hao5:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อย่างเพิ่งหวั่นไหวไปกับเสี่ย
-
ละมุนมากอ่านเรื่องนี้ของนักแต่งได้ฟิลสบายๆที่สุดละ
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ :bye2: :bye2:
-
สนุกใหญ่เลยนะเสี่ย
-
เสี่ยมองจิแปลกๆ ตอนจิเอาขวดน้ำที่เสี่ยดื่มแล้วมาดื่ม
พอจิส่งขวดน้ำต่อให้เสี่ย เสี่ยก็ดื่มต่อ ยังไงกันเสี่ย o18
เสี่ยที่เจ้ายศเจ้าอย่าง รักความเป็นส่วนตัว รักสะอาด
ยอมดื่มน้ำขวดเดียวกับจิ เสี่ยรู้สึกไรๆกับจิแล้วใช่มั้ย :z3: :z3: :z3:
จิ ใจกระตุกตอนเสี่ยจับมือไปซุกในเสื้อไม่ให้ถูกน้ำ
นั่นเป็นเพราะใจของจิระ หรือของจิตรินนะ
แล้วพอมาคิดได้ว่าเสี่ยทำเพราะไม่อยากให้มือจิจะโดนน้ำ
เหมือนจิ จะน้อยใจ ตัดพ้อหน่อยๆนะ คิดไรกับเสี่ยแล้วสินะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นั่นมุมสบายแล้วเหรออออ เสี่ย 5555 มาสวนสนุกยังทำหน้านิ่งๆอยู่ได้ ถถถถ หัวเราะเป็นมั้ยเนี่ยยยย
-
ปล่อยแก่เต็มที่ เล่นยาวไป :laugh:
-
เสี่ยมีความน่ารักแบบหลบใน :mew4:
-
หนูจิ น้อยใจเสี่ยเหรอ โอ๋ ๆ ไม่เป็นไรน้า :กอด1:
ร่างกายจิระสำคัญ แต่อยู่กับน้องจิ เสี่ยมีความสุขสุด ๆ น้า
เสี่ยได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำเยอะแยะ ตอนนี้เสี่ยแอบน่ารัก ถึงจะยังขี้เก้กอยู่ก็ตาม 555
นี่ก็ไม่รู้สึกว่าเขามาเดทกันละ เหมือนหนูจิมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กมากกว่า ฮาาา
รอตอนต่อจ้า รักหนูจิสุด ๆ ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
:pig4:
-
:m20: เสี่ยขี้เก๊ก .. วางมาดแม้กระทั่งเล่นสวนสนุก
-
เสี่ยคงเคยชิน สงสัยเจอแต่แบบนั้น เลยคิดว่าจิจะต้องการแบบนั้นด้วย
แต่จิเวอร์ชั่นนี้มันแตกต่างไง น่าสนใจใช่ป่าว แหมะใครจะตกหลุมใครก่อน
จะรอดู :katai3:
-
เสี่ยจับมือแค่กันน้ำ หรือแอบคิดอะไรเกินเลยแต่เนียนว่ากันน้ำให้จิอ๊ะป่าววว :mew3:
-
อยากให้ตอนเล่นเครื่องเล่นวิกปลิวจังเลย :hao7:
-
Type เสี่ยเรื่องนั้น่ารักดีค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
หนูจิคิดเข้าข้างตัวเองบ้างก็ได้ลูก
เสี่ยเป็นห่วงจริงๆ
:hao7:
-
อ่านมาเรื่อยๆด้วยความฟินจนมาส่งเอาช่วงท้ายสุด แง้
-
ในชีวิตเสี่ยคงไม่เคยเจอคนพูดไม่หยุดอย่าจิตรินมาก่อนเลยใช่มะ 5555 :jul3:
-
:pig4:
-
ตอนที่ 14 : พาเสี่ยมาปล่อยแก่ [2]
ไหนๆ ก็เปียกแล้ว ผมเลยกะต่อด้วยแกรนแคนยอน แต่ฝั่งตรงข้ามมีการแสดงพอดี พวกเราเลยเข้าไปดูด้วยกัน การแสดงสปเชี่ยลเอฟเฟคยิงระเบิดกันตูมตาม เสี่ยตั้งใจดูมาก แถมยังหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายอีกต่างหาก คงไม่ใช่คิดจะทำละครเวทีหรอกนะ...แค่นี้บริษัทเสี่ยก็แทบจะครอบคลุมทุกอย่างในวงการบันเทิงหมดอยู่แล้ว
ตอนขึ้นแกรนแคนยอน ผมลุ้นแทบตายเพราะกลัวจะโดนจับคู่กับกลุ่มเด็ก เพราะเครื่องเล่นนี้ไม่ให้ใส่หมวกใส่แว่น เกิดต้องนั่งหันหน้ากันตรงๆ มีหวังความลับเรื่องจิระหนีเที่ยวต้องแตกแน่ๆ ปรากฏว่าโชคชะตายังเข้าข้างเราครับ เพราะได้จับกลุ่มกับชาวต่างชาติซึ่งมากันเป็นครอบครัว ผมไม่ค่อยเก่งภาษาอังกฤษ ฟังไม่เข้าใจเพราะอีกฝ่ายรัวลิ้นเร็วมาก แต่เสี่ยนั้นสบายมาก เขาตอบกลับหน้านิ่ง โดยที่ยังกุมมือขวาของผมซุกอยู่ในเสื้อกันฝนไม่ปล่อย
ทำไมรู้สึกร้อนๆ จังวะ
ไม่รู้ว่าเสี่ยตอบอะไรไป เพราะครอบครัวนี้คงจะสงสัยว่าผมกับเสี่ยเป็นอะไรกัน ทำไมถึงต้องนั่งกุมมือด้วย ผมปั้นยิ้มอย่างเดียว เขาพูดอะไรมาก็เอาแต่ยิ้ม แม้จะรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ กับสายตากรุ้มกริ่มล้อเลียนจากชาวต่างชาติก็ตาม
การปล่อยแก่ยังดำเนินต่อไป แต่เหมือนว่าวันนี้คงไม่ใช่วันของเสี่ย เพราะตรงจุดสุดท้ายของแกรนแคนยอน จะมีถังเทน้ำราดลงมาทั้งถัง ใครจะโดนอยู่ที่ดวงล้วนๆ และแน่นอน ผมเกริ่นมาขนาดนี้ จะเป็นใครไปได้ล่ะครับถ้าไม่ใช่...
“เสี่ย...เสี่ยเป็นไงบ้าง ฮ่าๆๆ!!” ผมกุมท้องหัวเราะร่วน เพราะจากที่เริ่มผ่อนคลายปล่อยใจไปกับเครื่องเล่น พอโดนน้ำเทใส่โครมใหญ่ เสี่ยก็นั่งตัวแข็ง ตั้งตัวไม่ถูก เก๊กหน้าไม่ทัน เหมือนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้ตัวเองยังดูดี
“ตลกมากใช่มั้ย” เสี่ยถามพลางขบฟันอย่างขุ่นเคือง เพราะขนาดเดินออกมาแล้ว ผมก็ยังขำไม่หยุด
“ขอโทษนะเสี่ย แต่มันตลกจริงๆ ก็ตอนแรกผมนึกว่าจะโดนแล้วเชียว แต่จังหวะนั้นเครื่องดันกระแทกกับขอบ ทำให้ตำแหน่งพลิก แทนที่จะเป็นผมเลยหวยลงที่เสี่ยแทน แต่เสี่ยน่าจะดีใจนะครับ เพราะเสี่ยใส่เสื้อกันฝน ถือว่าเสียสละแทนพวกเราทุกคนไงครับ ผมว่าครอบครัวนั้นต้องซาบซึ้งเสี่ยอยู่แน่” ผมยิ้มกว้าง ชูนิ้วโป้งทั้งสองมือ “เสี่ยเท่สุดๆ”
โชคดีที่เสี่ยบ้ายอ
ผมเลยรอดพ้นไปได้
หลังตัวเปียกรอบสอง ผมเลยคิดจะไปเข้าเครื่องปั่นแห้งต่อ หรือก็คือ...แรฟเตอร์ ที่มีลักษณะเหมือนจานบินแบบเอียงที่จะหมุนติ้วเดี๋ยวซ้ายเดี๋ยวขวาเหมือนเครื่องซักผ้าไม่มีผิด ตอนพาเสี่ยมาต่อคิว เขาถึงกับขมวดคิ้ว แต่คนอย่างเสี่ย เสียอะไรไม่ว่าแต่ห้ามเสียหน้าเด็ดขาด ในเมื่อก้าวถอยหลังไม่ได้ เลยมีแต่ต้องยอมเดินหน้าต่อเท่านั้น
ผมแสนจะนับถือใจสุดแกร่งของเสี่ย แม้จะเป็นเพราะทิฐิก็เถอะ
แน่นอน อุปสรรคสำคัญของผมก็คือวิกผมที่ต้องจับตลอดเวลา โดยเฉพาะไอ้เครื่องเล่นเหวี่ยงๆ เนี่ยยิ่งห้ามปล่อยมือ ไม่งั้นเกิดหลุดจากหัว มีหวังปลิวหายตกไปไหนก็ไม่รู้ ยังดีที่เครื่องเล่นนี้มีเข็มขัดคาดเอว ผมก็เลยรัดตัวเองให้แน่นเป็นพิเศษ แล้วกุมหัวทั้งสองมือ เพราะจำได้ว่าเมื่อก่อนตอนเล่นเนี่ย...ค่อนข้างชิล ผมสามารถยืนหยัดได้ดั่งหินผา ชูมือสองข้างโบกไปมาได้สบายๆ
แต่ผมคงลืมไป...ว่าตอนนี้อยู่ในร่างของจิระ
จิระร่างเล็กผอมบางกว่าที่นั่ง เลยมีช่องว่างเยอะ แถมยังตัวเปียก พอเครื่องเล่นเริ่มหมุน ตัวผมที่ไม่ได้จับราวถึงกับกลิ้งขลุกๆ เดี๋ยวซ้ายเดี๋ยวขวาแทบควบคุมไม่ได้ ไอ้จิที่สบายมาตลอดแทบอ้วกก็ตอนนี้ รู้สึกถึงร่างกายที่ไหลไปไหลมาตามแรงเหวี่ยง แต่จะจับราวก็ไม่ได้เพราะผมต้องจับวิก ชื่อเสียงของจิระสำคัญไฉน ต่อให้วิงเวียนจะเป็นจะตายผมก็ปล่อยไม่ได้!
พลันมือหนึ่งเอื้อมมาโอบเอวผม
ผมกะพริบตาปริบ เงยมองเสี่ย แต่คนทำดีกลับหลบตา เพราะกำลังเกร็งตัวฝืนแรงต้านจนเส้นเลือดปูด
กลัวอะไรไม่ว่า แต่หากอายุสามสิบสองแล้วต้องมากลิ้งขลุกๆ เหมือนเด็ก เสี่ยไม่ยอม!
ผมแทบจะหลุดขำ เพราะเสี่ยนั่งเกร็งไปทั้งตัว แต่ถึงอย่างนั้นก็จับราวด้านหลังได้อย่างมั่นคง ยึดร่างอย่างกับตอกหมุดไว้กับเครื่องเล่นอย่างนั้นแหละ ขนาดโอบเอวจิระจนเกือบเสียหลัก ก็ยังทำเหมือนไม่หนักหนาสาหัสอะไรแม้แขนจะเริ่มสั่นระริก
ตอนลงมา แม้จะแอบเห็นเสี่ยนวดแขน ผมก็ไม่ได้แหย่แซวอะไร
ครั้งนี้ยกให้เสี่ยเป็นฮีโร่เลย
หลังจากนั้นพวกเราก็เที่ยวเล่นกันจนเกือบครบ ถึงขนาดไปถ่ายรูปในโซนเปิดใหม่ของสวนสนุก ที่เหมือนเป็นเทพนิยายน่ะครับ เสี่ยไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่โดนผมคะยั้นคะยอก็เลยยอมเดินผ่านไปแบบเร็วๆ จนกระทั่งตัวผมเริ่มแห้ง พระอาทิตย์เริ่มคล้อย ก็มาจบท้ายกันที่บ้านหิมะเป็นการสั่งลา
ทันทีที่ย่างเท้าเหยียบบนพื้นสีขาว เสี่ยพลันย่นคิ้ว ใช่สิ เขาคงเคยไปเห็นของจริงมาแล้ว เจอของเก๊โดนปั้นแข็งอย่างกับดินน้ำมัน ก็เลยทำหน้าไม่ค่อยจะอิ่มเอิบพอใจเหมือนคนอื่นๆ โดยเฉพาะกับเด็กที่ออกจะสนุกสนานเป็นพิเศษ ซึ่งหนึ่งในนั้น ร่วมไอ้จิตรินคนนี้ด้วย บ้านหิมะคือที่โปรดของผมเลย ก็มันเย็นสบาย เหมาะมาผ่อนคลายหลังวิ่งตะลอนทั่วสวนสนุกสุดๆ!
แต่ผมคงลืมไป...ว่าร่างกายของจิระนั้นแม้จะอึดขึ้น แต่ก็ยังอ่อนแอ เจอความหนาวเข้าหน่อยเป็นต้องยืนกอดอกแข้งขาสั่น เดินเกาะติดเสี่ยจนแทบจะสิงกันอยู่แล้ว
“ถ้าไม่ไหวก็ออก”
“แต่ผมอยากเล่นอันนั้นนี้”
ผมชี้ไปยังลานสไลด์ขนาดใหญ่ด้านข้างที่มีคนต่อคิวเล่นยาวลงมาถึงด้านล่าง นี่แหละไฮไลท์ของบ้านหิมะ ลานสไลด์ที่จะให้คนนั่งบนห่วงยางลื่นลงมา เมื่อก่อนผมชอบเล่นกับเพื่อนมาก แข่งกันหลายรอบว่าใครถึงเส้นชัยก่อนกัน
“ของเล่นเด็ก”
เอ่อ...เสี่ยก็เล่นของเล่นเด็กไปเยอะนับสิบอย่างแล้วนะครับ ขนาดรถไฟคุณปู่ยังไม่เว้น
ผมไม่กล้าขัดเสี่ย แต่รีบวิ่งหน้าตั้งไปต่อคิว เสี่ยเองถึงจะพูดแบบนั้นก็ตามมาด้วย
แล้วเป็นยังไงต่อน่ะเหรอครับ
คนที่บอกไม่อยากเล่น ดันชิงแย่งห่วงยางทิ้งตัวนั่งไปก่อนผมซะอีก!
“อ้าว เสี่ย” ผมอ้าปากค้างมองคนแย่งที่ต่อหน้าต่อตา แต่พอจะไปหยิบยางอีกอัน เสี่ยก็จับมือผมแล้วรั้งจนตัวเซเกือบลื่นล้ม เล่นอะไรอันตรายชะมัดผู้ชายคนนี้ “เสี่ยจะให้ผมนั่งซ้อนเหรอ?”
“มีปัญหารึไง”
“ไม่มีครับไม่มี”
ต่อหน้าแถวคนที่ยาวขึ้นเรื่อยๆ ผมเลยต้องนั่งซ้อนบนตักเสี่ยเพื่อไม่ให้โดนเขม่นเข้าซะก่อน เพราะลานสไลด์มีจำนวนจำกัด ถ้าพวกเราไม่ลื่นลงไปสักที คนที่รอต่อก็เล่นไม่ได้
ตอนทิ้งตัวนั่งทับเสี่ย ผมแอบหวาดเสียวกลัวจะตัวกระเด็นอยู่เหมือนกัน ผู้ชายสองคนนั่งทับกันออกจะทำร้ายห่วงยางไปหน่อยมั้ย แต่โชคดีที่จิระนั้นน้ำหนักเบา ร่างผอมบาง เลยน่าจะไปรอด เพราะมีคู่รักชายหญิงหลายคู่นั่งซ้อนเหมือนกัน
พอเข้าที่ปุ๊บ เสี่ยก็ยื่นมือยึดที่จับข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็โอบเอวผม
“มือ”
“อ้อ...ผมลืมอีกแล้ว” ผมอยากจะเคาะกะโหลกตัวเองจริงๆ ที่แท้เสี่ยไม่ได้นึกพิเรนทร์อะไรหรอก แต่เขากลัวว่าถ้าผมนั่งคนเดียว จะต้องใช้มือสองข้างยึดที่จับ ซึ่งนั่นจะมือขวาของจิระต้องออกแรงเกร็งแขน อาจจะส่งผลไปยังแผลกลางฝ่ามือเอาได้
เป็นผมซะอีกที่คิดน้อยจนเหมือนไม่คิดอะไรเลย พอรู้เจตนา ผมก็ยอมให้เสี่ยโอบแต่โดยดี แล้วใช้มือซ้ายยึดที่จับด้านข้าง พอเสี่ยให้สัญญาณ พนักงานด้านหลังก็ผลักห่วงยางของเราสไลด์ลงมา
“วู้ววว” ผมร้องอย่างหวาดเสียวเพราะพอนั่งซ้อนสอง ด้วยน้ำหนักสองเท่า ก็เลยร่วงลงมาเร็ว ตัวผมเอนทับเสี่ย แอบกลัวเขาจะหนักเหมือนกัน แต่พอลุกขึ้นมา เสี่ยดันติดใจขอสองซะนี่
เหมือนสลับกันชอบกล ผมยึกยัก แต่เสี่ยดันเดินนำไปต่อแถวแล้วซะงั้น ทำให้ไอ้จิตรินต้องตามหลังไปในสภาพหนาวสั่น
รอบที่สาม ผมบอกเสี่ยว่าขอยืนรออยู่ฝั่งตรงข้ามที่เป็นทางเดินขึ้นด้านบนไปยังทางออก สามารถมองเห็นลานสไลด์ทั้งหมด ไม่ใช่ว่ากลัวตาย แต่ผมรู้สึกว่าเริ่มมีคนมองมาเยอะกับการผู้ชายสองคนนั่งเล่นด้วยกัน ในเมื่อผมเล่นคนเดียวไม่ได้เพราะกลัวแผลปริ เลยเสียสละให้เสี่ยได้ปล่อยแก่อย่างเต็มที่ แอบยกกล้องถ่ายเสี่ยด้วยเอ้า
รอบที่สาม
รอบที่สี่
...จวบจนปากจิระเริ่มซีด ตัวสั่นหงึกๆ เสี่ยก็ยอมออกจากบ้านหิมะจนได้ สงสัยวันนี้คนที่เล่นคุ้มที่สุดจะเป็นเสี่ยมากกว่าผมซะแล้วมั้งเนี่ย
พอออกจากเครื่องเล่นอย่างสุดท้ายผมก็โทรหาคุณสัน แม้จะต้องรออีกชั่วโมงหนึ่งก็ไม่เป็นปัญหาเพราะเราต้องหาอะไรรองท้องอยู่แล้ว เล่นกันสุดเหวี่ยงขนาดนี้...กระเพาะแฟ่บนานแล้วครับ รอกลับไปกินที่บ้านไม่ไหวหรอก
เป้าหมายของผมกับเสี่ยคือเคเอฟซี เพราะห้องอาหารส่วนใหญ่ปิดกันเกือบหมดแล้ว ครั้งนี้ผมแปลกใจจัด เพราะเสี่ย...ใช้มือฉีกไก่!
แม้จะรู้ว่าโดนผมมองเหวอๆ เสี่ยก็ไม่ยักจะพูดแก้ตัวรักษาหน้า แต่ถึงจะให้มือ เขาก็กินได้ดูดีกว่าผมเยอะ ไม่ได้เลอะเทอะมูมมาม กว่าพวกเราจะอิ่มท้อง ก็พอดีกับขบวนพาเหรดที่กำลังเดินตระเวนทั่วสวนสนุกพอดี ผมฮัมตามเพลงที่เปิดดังอย่างคึกคัก รู้ตัวอีกทีก็เดินมาถึงหน้าประตูแล้ว
วินาทีนั้นใจหายอย่างบอกไม่ถูก
จริงสิ...
“เสี่ยครับ ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกัน”
พูดจบก็ยกกล้องโทรศัพท์ขึ้นแล้วกดแชะทันที เสี่ยไม่ทันจะเก๊กหน้าก็โดนผมกดถ่าย ไม่รู้ว่าเขาแอบด่าไล่หลังรึเปล่า เพราะพอปฏิบัติการเสร็จ ผมก็รีบวิ่งหน้าตั้งออกประตู ขึ้นรถสีดำซึ่งน่าจะจอดเทียบอยู่นานแล้วอย่างว่องไว
“สนุกกันมั้ยครับ” คุณสันถามทันทีเมื่อผมขึ้นรถหน้าตาตื่น
“สนุกมากเลยครับ โดยเฉพาะเสี่ยเนี่ย...สุดๆ ไปเลย” เหลือบไปเห็นเสี่ยเดินก้าวฉับๆ ขึ้นรถมาพอดี ผมเลยรีบทำท่ารูดซิปปาก เรื่องเสี่ยปล่อยแก่ในวันนี้จะขอเก็บเป็นความลับไว้แล้วกัน
เพราะรู้จักนิสัยเสี่ยดีอยู่แล้ว คุณสันเลยไม่ได้ถามเพิ่มเติม
ช่วงเย็นวันธรรมดารถติดสุดๆ ผมมองข้างทางจนเพลิน รู้ตัวอีกทีก็เผลอหลับไปด้วยความเพลีย ถูกปลุกอีกทีเอาตอนสองทุ่ม ผมสะดุ้งตื่น เพิ่งสังเกตว่าเมื่อครู่นอนซบตักเสี่ย นอนอย่างเดียวไม่ว่า ดันอ้าปากหวอน้ำลายยืดด้วย
“ขะ...ขอโทษครับเสี่ย” ผมรีบปาดน้ำลาย อับอายฉิบเป๋งเลย
“ส่งรูปวันนี้มาให้ฉันด้วย”
“ครับ?”
“ทำไมต้องให้พูดซ้ำ ฟังไม่เข้าใจรึไง” เสี่ยดีดหูผมจนร้องโอ๊ย ไอ้ที่ยังมึนๆ งงๆ พ่วงง่วงๆ เมื่อกี้เลยกลายเป็นตื่นเต็มตา ผมกะพริบตาปริบใส่เสี่ย พยายามประมวลผลว่าเขาหมายถึงอะไรกันแน่
สงสัยจะเป็นรูปตอนเล่นสไลด์ห่วงยางลงมาละมั้ง
“แล้ว...ผมจะส่งให้เสี่ยยังไง ผมไม่มีเบอร์เสี่ยสักหน่อย”
“089-879-xxxx”
“ครับ!?”
“เบอร์ฉันไง” เสี่ยตอบหน้าตาย ส่วนผมสมองตายไปเลย
“เสี่ย...ผมจำไม่ได้”
“หยิบขึ้นมากดสิ”
“อ้อ ครับ...ครับ” ผมเหมือนคนไม่มีสติ เสี่ยบอกให้ทำอะไรก็ทำ รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ตามคำนั้น ก่อนจะหลุดยิ้มเมื่อเห็นไลน์เสี่ยเด้งขึ้นมา ‘กิจภัทร’ เรียกแต่เสี่ย จนเกือบลืมชื่อจริงเขาไปแล้วนะเนี่ย
ผมกดดูรูปโปรไฟล์ของเสี่ย คราวนี้ถึงกับหัวเราะพรวด เพราะขนาดถ่ายรูป เสี่ยยังไม่มองกล้องเลย!
คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกเอ็มวีที่ไหนเหรอครับ ถึงได้มองเหม่อพระอาทิตย์กำลังจะตกดินน่ะ!
“รูปนี้ใครถ่ายให้ครับเนี่ย” ผมหันหน้าจอให้เสี่ยดู
“สัน”
“อ้อ...” ผมพยักหน้าหงึกหงัก คุณสันเป็นคนเก่ง ภาพออกมาเลยดูจัดแสงสีได้เพอร์เฟ็คสมบูรณ์แบบ “คุณสันถ่ายรูปเก่งนะครับเนี่ย เทียบกับผมแล้วเหมือนเด็กฝึกหัดเลย” พูดจบผมก็ส่งภาพในวันนี้ให้เสี่ย เสียงไลน์เด้งดังเป็นระยะ แม้จะมีพี่เบิ้มกับคุณสันนั่งอยู่ด้านหน้า แต่พวกเขาไม่ส่งเสียงออกมาสักแอะเหมือนให้พวกผมใช้เวลาเป็นส่วนตัว
“ผมถ่ายเสี่ยเบลอด้วยอ่ะ” ผมชี้ให้ดูภาพตอนเสี่ยกำลังสไลด์ลงพอดี เพิ่งรู้ตัวเอาตอนนี้ว่ารัวกล้องไปหลายสิบรูป แทบจะมีทุกอิริยาบถ ตั้งแต่สไลด์ลง ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ก้มหยิบห่วงยาง เดินไปต่อแถวใหม่ วางห่วงยาง ทิ้งตัวนั่ง แล้วก็สไลด์ลงมาใหม่ วนลูปแบบนี้หลายครั้ง “เสี่ยถ่ายรูปขึ้นแฮะ”
ผมชมเขา พยายามทำเป็นมองไม่เห็นรูปที่เสี่ยลื่นจากห่วงยางก้นกระแทกพื้น
“หมดแล้วเหรอ”
“ครับ หมดแล้ว” ผมแอบสะดุ้งในใจ เพราะความจริงแล้วยังมีรูปเสี่ยทีเผลออีกเพียบ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ผมแอบหนีไปต่อแถวซื้อน้ำ แล้วหันกล้องมาถ่ายเสี่ยตอนจะเป็นลมช่วงเช้า หรือจะเป็นตอนเสี่ยจองโต๊ะที่เคเอฟซี เสี่ยตอนดูการแสดงโชว์อย่างใจจดใจจ่อ เสี่ยตอนเดินเบื่อๆ ตรงแดนเทพนิยาย เสี่ยตอนเดินเลียบขบวนพาเหรด แล้วก็อีกสารพัดที่ผมไม่ยอมส่งให้เขาแน่ๆ
“แล้วรูป...คู่เราล่ะ”
ตึกตัก
กับแค่ประโยคธรรมดาประโยคหนึ่ง ทำใจเต้นไปได้นะไอ้จิ!
ผมลูบอกตัวเอง นึกได้ว่ายังมีรูปเซลฟี่สุดท้ายก่อนออกจากสวนสนุกอยู่นี่หว่า ตอนแรกที่ลังเล ก็เพราะว่าเสี่ยทำหน้าเหวอ ไม่ค่อยหล่อเท่าไหร่ กลัวเขาเห็นแล้วจะเสียเซลฟ์ แต่ในเมื่อเสี่ยขอ ผมก็เลยยอมส่งให้
“...ถ่ายรูปห่วยจริงๆ”
โอ๊ย เสี่ย แค่เสี่ยทำหน้าเหวอหลับตาแค่นี้ไม่เห็นต้องมาด่ากันเลย!
“งั้นผมเข้าบ้านแล้วนะครับ”
เสี่ยพยักหน้าขอไปที เหมือนไม่พอใจรูปสุดท้ายเท่าไหร่ ผมเลยยกมือไหว้เขาทิ้งทวน บอกลาคุณสันกับพี่เบิ้ม ก่อนจะเปิดประตูรถเตรียมเข้าบ้านที่ป่านนี้ไอ้น้องชายตัวเองดีคงชะเง้อคอรออยู่แหงๆ
“เดตเป็นไงบ้างพี่จิ”
นั่นปะไร ยืนดักกันหน้าประตูเลยวุ้ย
“ไม่ใช่เดต พี่ไปเที่ยวต่างหาก” ผมแก้ความเข้าใจผิดเสียใหม่ เลิกคิ้วแปลกใจน้องชายตัวเองที่ส่งสายตาล้อเลียนแกมรู้ทัน “ไหนตอนแรกกลัวพี่โดนกิน ทำไมตอนหลังถึงพูดสองแง่สองง่ามจังล่ะเจ สรุปจะเอาไงกับพี่กันแน่ล่ะเนี่ย”
“ก็เพราะคนแถวนี้หัวดื้อ ห้ามก็ไม่เอา พอลงให้ก็ไม่ยอมรับน่ะสิ” ไอ้เจตอบ เดินตามหลังผมที่ไปวางเป้บนเตียง ถอดเสื้อถอดกางเกงเตรียมอาบน้ำ “เอาจริงๆ นะ ควรเป็นผมต่างหากที่สับสนว่าพี่จะเอาไงกันแน่”
พูดอะไรของมันหว่า
“แล้ววันนี้เป็นยังไง เสี่ยยอมเล่นกับพี่มั้ยเนี่ย”
“หึ อย่าให้พูดเลยเดี๋ยวเจจะตกใจ”
“อะไรอ่ะ บอกผมบ้างสิ”
“จิตรินคนดีไม่นินทาเจ้านายโว้ย!” ผมปิดประตูห้องน้ำดังโครม ไม่ให้น้องชายตามมาซักไซ้ต่อให้ใจหวิว
ตอนเดินออกมาไอ้เจก็ไปทำงานกะดึกแล้ว ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ทิ้งตัวนอนบนเตียง ไม่วายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูไลน์เสี่ยที่มีแต่ผมส่งรูปไปฝ่ายเดียว ไม่ยักตอบรับอะไรเลย
...ถ้าทักไปก่อนจะเป็นการรบกวนมั้ยนะ
ผมลังเลกับการส่งสติกเกอร์ราตรีสวัสดิ์ สุดท้ายก็เปลี่ยนใจ เมมเบอร์เขาว่า ‘เสี่ย’
คิดไปคิดมา รู้จักกันมาสองเดือนกว่า ในที่สุดก็ได้เบอร์เสี่ยมาจนได้ แถมยังง่ายดายเหลือเชื่อ
ผมเปิดดูรูปวันนี้ไปเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ เสี่ยก็ส่งรูปกลับมารูปหนึ่ง
เป็นรูปผมตอนกำลังสั่งอาหารที่เคาน์เตอร์ร้านเคเอฟซี
ผมพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าคิดพิเรนทร์อะไร ถึงได้ส่งรูปเสี่ยเล่นโทรศัพท์ขณะนั่งจองโต๊ะกลับไป
หรือว่าตอนนั้นเสี่ยกำลัง...
เสียงไลน์ดังอีกครั้ง คราวนี้เป็นรูปผมกำลังเดินหาที่นั่งตอนเราไปดูการแสดง
...ผมส่งรูปเสี่ยที่กำลังนั่งดูอย่างใจจดใจจ่อกลับ
จากนั้นเราสองคนก็ส่งรูปสลับกันอย่างนี้อีกเกือบสิบรูป เป็นภาพต่อเนื่องจากเหตุการณ์เดียวกัน โดยที่ต่างไม่พิมพ์ข้อความตอบรับอะไรเลย
มันพูดไม่ออก หาคำอธิบายไม่ถูก
ผมได้แต่นอนยิ้มอยู่อย่างนั้น ในใจพองฟูอย่างประหลาด
‘ควรเป็นผมต่างหากที่สับสนว่าพี่จะเอาไงกันแน่’
“เอาตรงๆ มั้ยไอ้เจ พี่ก็ไม่รู้จะนิยามยังไงเหมือนกันว่ะ” ผมพึมพำ กดปิดโทรศัพท์เมื่อไม่มีเสียงแจ้งเตือนอีก ผมกับเสี่ย วันนี้จะว่าเราเที่ยวเล่นกัน ก็ถือว่าใช่ พวกเราไม่ได้แสดงความรัก ไม่ได้สวีตจี๋จ๋า ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการแสดงออกไปทางชู้สาวสักหน่อย ต่อให้ได้เบอร์มา พวกเราก็ไม่ได้คุยเล่นเฮฮา ไม่ได้บอกราตรีสวัสดิ์ ไม่ได้ระบุชี้ชัดว่าความสัมพันธ์ตอนนี้คืออะไร
ผมส่ายหน้าเมื่อชักจะฟุ้งซ่านไปไกล หลังคลุมผ้าห่มจัดแจงท่าทางเรียบร้อย เมื่อหัวถึงหมอนก็หลับป็อก
ผมสลบเหมือดยันเช้าเลย
--------------
เขินนนน
เขินตัวบิดกับตอนนี้ค่ะ นึกไม่ถึงว่าแค่ส่งรูปไปมาก็หวานได้ หนูจิเนี่ยไม่เท่าไหร่ ถนัดตามน้ำและค่อนข้างไม่คิดอะไรมาก แม้จะแอบหวั่นไหวไปแล้วก็ตาม แต่ฝ่ายเสี่ยเนี่ย...นึกว่าภาพเสี่ยตอนแอบถ่ายรูปน้องไม่ถูกกันเลยทีเดียว เอาซะเต็มที่เลยนะคะเสี่ย
[ur=https://www.facebook.com/MajaYnaja/l]เพจนักเขียนที่ยกให้เสี่ยโชว์ความเป็นพระเอกเต็มๆ หนึ่งตอน(สักที) [/url]
-
:กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มกว้างมากกกก :o8: :o8: :o8:
-
เสี่ยยย คิดไรป้ะเนี่ย 555ส่งรูปกันไปมา เขิลลล
-
อะไรอะเสี่ย มีการส่งรูปมาก่อนด้วย
เขินแทนโว้ยย ฮืออออ
แอบถ่ายกันและกันเหรอ บ้าที่สุด
-
มีแอบถ่ายรูปกันด้วยนะค่ะนี่อะไรยังไงค่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
-
ดูน่ารักมุ้งมิ้งมีแอบถ่ายรูปกันด้วย เสี่ยรู้หมดว่าจิส่งรูปให้ไม่หมด
-
ปล่อยแก่ของจริง
-
เขินด้วย
-
:pig4:
-
สายมโนไว้ใจเสี่ย
-
เขินนน เสี่ยกับหนูจิส่งรูปไปมาน่ารัก :L2:
ปล.อย่าลืมเปลี่ยนวันที่ตรงหัวเรื่องนะคะ บางคนอาจจะไม่รู้ว่าอัพเดตแล้ว
-
:-[ น่ารักอะ มีการส่งรูปให้กันไป-มาด้วย
-
เขินนน เสี่ยกับหนูจิส่งรูปไปมาน่ารัก :L2:
ปล.อย่าลืมเปลี่ยนวันที่ตรงหัวเรื่องนะคะ บางคนอาจจะไม่รู้ว่าอัพเดตแล้ว
เพิ่งเห็นว่าลืมเปลี่ยนวันที่ ขอบคุณที่เตือนมากนะคะ :กอด1:
-
แหม มีการแอบถ่ายรูปกันไปมา หนูจิน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เสี่ยนี่สิคะ อะไร ยังไง :-[
จริง ๆ ขอรูปหนูจิเนี่ย หาเรื่องจะให้เบอร์เขาหรือเปล่า รอหนูจิขอ ก็ไม่ขอซะที ให้เองซะเลย 555
น้องเจ พ่อคนที่สองของหนูจิชัด ๆ แล้วยังดูออกอีก ว่าพี่ตัวเองเริ่มรู้สึกอะไร ๆ กับเสี่ยละ
แต่บางทีก็ยังรู้สึกอ่ะ ถึงจะบอกว่ารูปคู่ ก็เป็นร่างของจิระอยู่ดีที่ถ่ายคู่กับเสี่ย ฮือออ
หมดวันเที่ยวเล่นกันแล้ว เสี่ยจะกลับไปขี้เก้กเหมือนเดิมแล้วสิน้า อยากให้ไปเที่ยวกันอีกจัง
แล้วรูปถ่ายแบบของจิ จะออกเมื่อไหร่น้อ ระเบิดลงของคุณสันคืออะไร อยากรู้แล้ว
รอตอนต่อไปค่า ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:man1:
-
:o8: :-[ :impress2:
-
:pig4:
-
:hao7: :hao7: :mew1:
-
เสี่ยก็ไม่ใช่ย่อย :mew1:
-
:L2: :pig4: :L2:
-
เขินมาก ฮื้อ ชอบความส่งรูปคุยกัน
-
ไม่รู้สินะแต่ถ้าถามเราเราอยากให้เสี่ยรักพี่จิก่อนอะ ก็แหมดูสิเสี่ยยังทีเด็กเลี้ยงคนอื่นอยู่อีกนะถ้าพี่จิรักก่อนพี่จิก็เสียเปรียบแย่สิ ไหนจะต้องมาช้ำใจกับพฤติกรรมเสี่ยอีก
-
ระหว่างส่งรูปกันไม่รู้เสี่ยมโนไปถึงโลกไหนแล้ว..
-
เสี่ยน่ารักง่าาา :o8:
-
น่ารัก
-
น่าร๊ากก เสี่ยในสายตาจิตรินนี่มันฮามาก เสี่ยขี้มโน
จีบกันเนียนๆน่ารักดี
กลัวแต่ถ้ากลับร่างเดิมเมื่อไหร่ แล้วเสี่ยจะยังไงต่อ
-
เสี่ยนี่ก็เนียนเหมือนกันนะ
-
“แล้วรูป...คู่เราล่ะ”
หนูเหมือนได้ตายไปแล้ว :impress3: :impress3: :impress3: :impress3:
-
:-[ :-[
-
น่ารักกกก
ชอบโมเมนท์ส่งรูปให้กัน มีความฟินเบาๆ แต่ดีต่อใจ :heaven
-
เสี่ยน่ารักเนอะ ไม่แปลกจริงๆที่จิจะชอบ
-
น่ารักกกกข
-
ฮ๊า ชัดๆ ซิ เสี่ยแอบถ่ายรูปนุ้งจิเหรอ. อ๊ายๆ องครักษ์เจ คงไม่ยอมแน่ๆ
-
เสี่ยปล่อยแก่จริงๆ :hao7:
-
ติดตามครับ
-
โอ้ยยยเขินนนน
ตายแล้วตายแล้วววว
เสี่ยคะ ทำแบบนี้กับเด็กทุกคนป่าววว
-
ตอนที่ 15 : จูบนี้มีความหมาย
ในที่สุดก็ได้ตัดไหมสักที!
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะคุณสันจะอนุญาตให้ผมกลับไปถ่ายทำซีรี่ส์ต่อก็เมื่อตัดไหมแล้วเท่านั้น ปกติเย็บสิบกว่าเข็มแค่สามสี่วันก็ตัดได้แล้ว แต่เพราะผมโดนบาดกลางฝ่ามือ เป็นบริเวณที่ต่อให้ไม่อยากจะยุ่ง ก็อดจะเผลอขยับไม่ได้ทุกที ทำให้ต้องใช้เวลาตั้งอาทิตย์กับอีกสองวันถึงจะได้ฤกษ์ตัดไหมออก
ทันทีที่หมอบอกว่าไม่มีปัญหา ขอเพียงหมั่นรักษาความสะอาดเป็นพอ ผมก็นั่งรถกับพี่เบิ้มมายังบริษัท ขึ้นลิฟต์ไปชั้นสี่ด้วยความเบิกบานใจเป็นล้นพ้น
มิสเตอร์เอสจ๋า จิตรินกลับมาแล้ว!
เว้นการแสดงไปถึงหนึ่งสัปดาห์เต็มทั้งที่ก่อนหน้านี้มากองทุกวัน ไอ้จิแสนจะโหยหาเหลือเกินเพราะถ้าไม่นับงานถ่ายโฆษณาเสื้อผ้าและไปเที่ยวกับเสี่ยเมื่อสองวันก่อนแล้ว ตัวกระผมนั้นช่างว่างจนตะไคร่แทบขึ้น! แต่ถึงวันนี้จะไม่ได้ตัดไหม คุณสันก็คงจะยื้อเวลาตามความต้องการของเสี่ยที่อยากจะทะนุถนอมร่างกายของจิระไม่ได้ ในเมื่อซีรี่ส์เช็กเมทนั้นเป็นการถ่ายทำล่วงหน้าก่อนฉายจริงแค่ห้าตอนเท่านั้น เมื่อรวมกับเวลาตัดต่อและทรัพยากรของทางช่อง การลาของผมจะทำให้ทางกองลำบากเปล่าๆ
“ไม่เจอกันนานเลยนะจิ”
“สวัสดีครับพี่อัค!” ผมยิ้มร่าทักทาย แทบจะลืมเรื่องที่อีกฝ่ายเคยทำสายตาล่อแหลมซะสนิทหากไม่โดนพี่เบิ้มสะกิดแขน “สวัสดีครับทุกคน ผมกลับมาแล้ว!”
“แหมๆ ไม่เจอกันหลายวันคึกคักเหมือนเดิม หรือมากกว่าเดิมอีกเนี่ย” พี่ช่างแต่งหน้าที่สนิทกับผมอดแซวไม่ได้ “อาทิตย์หน้าตอนยาวของเช็กเมทจะฉายแล้ว เตรียมตัวเป็นกระแสอีกครั้งรึยังจ๊ะน้องจิ”
เช็กเมท เป็นซีรี่ส์ที่ฉายทุกวันเสาร์อาทิตย์ช่วงสองทุ่มถึงสี่ทุ่ม ช่วงเวลาไพรม์ไทม์ที่ดีที่สุดของทางช่อง
“แล้วแผลเป็นไงบ้างเนี่ย ข่าวปิดเงียบเชียว พวกเราเองก็รู้มาจากผู้จัดการอีกทีว่าน้องบาดเจ็บ แต่ไม่รู้รายละเอียดเลย”
“โดนบาดนิดหน่อยน่ะครับ ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก”
คุณสันเป็นคนกำชับให้ผมเก็บเงียบ แม้ว่าจะทำงานในกองเดียวกัน แต่ก็อาจมีข่าวรั่วไหล เรื่องแอนตี้แฟนนั้นไม่ควรจะถูกขุดขึ้นมา ทำให้ภาพลักษณ์ของผมดูไม่ดีซะเปล่าๆ ดาราเพิ่งแจ้งเกิด อย่ารีบดับไวเลย
“แล้วจะทำยังไงกับแผลดีล่ะเนี่ย”
หลังตัดไหมออก แผลของผมก็แห้งสนิทไม่จำเป็นต้องพันแผล แต่เพื่อความสะอาด เลยมีปลาสเตอร์แปะตามแนวยาวกลางฝ่ามือ
“สวมถุงมือได้มั้ยครับ” ผมเสนอความเห็น “ไม่ก็ถ่ายแบบไม่ให้เห็นมือซ้าย...”
“เอาเถอะ ทางผู้กำกับเขาคงคิดไว้แล้วแหละ อ้อ แล้วนี่จิรู้เรื่องมีนักแสดงนำเพิ่มรึยัง”
“รู้แล้วครับ คุณสันเป็นคนส่งบทมาให้ผมอ่านใหม่ เพราะมีการปรับเปลี่ยนเพื่อให้นักแสดงคนนั้นมีบทบาทสำคัญในเรื่อง”
“จิไม่เป็นอะไรนะ”
ผมกะพริบตาปริบงุนงง
“ผมต้องเป็นอะไรด้วยเหรอครับ”
“เฮ้อ...เอาเถอะ ถ้าเราไม่คิดมากก็ไม่เป็นไร” ช่างแต่งหน้าตบไหล่ผม “ก็คนใหม่น่ะ ดูเอาเรื่องน่าดู”
แล้วผมก็รู้ว่าคนใหม่ที่ว่าคือใครตอนเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนชุดเป็นมิสเตอร์เอส
ธนัท!!
เด็กเลี้ยงของเสี่ยที่กำลังขึ้นแท่นเป็นที่โปรดปรานแทนจิระ จะว่าไป...คุณสันบอกเรื่องจะมีนักแสดงมาเพิ่มในซี่รี่ส์เมื่อสามวันก่อน...วันที่ผมเจอเขาเดินออกมาห้องของเสี่ยด้วยสภาพเหมือนเพิ่งผ่านสมรภูมิรบ
...หรือว่าวันนั้นเขาจะนัดเสี่ยมาจ้ำจี้เพื่ออ้อนขอบท
การใช้เส้นสายได้รวดเร็วทันใจนี้แอบเดจาวูสมัยตัวเองโดนพามาสตูดิโอนี้ชอบกล ก็ยังโชคดีที่ผมไม่ถึงกับถูกเขี่ยตกกระป๋อง
ตัวละครที่ธนัทต้องแสดงคือเพื่อนสนิทของพระเอกที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ มีไหวพริบดี และถ้านับกันจริงจัง...เผลอๆ อาจจะมีช่วงออกอากาศเยอะกว่ามิสเตอร์เอสที่มีคาแรคเตอร์ลึกลับน่าค้นหาอีกต่างหาก
มิน่าล่ะช่างแต่งหน้าถึงเป็นห่วง คงกลัวว่าผมจะน้อยใจที่คนมาใหม่มีบทบาทเยอะกว่า
แต่เรื่องเส้นสายนั้นมีทั่วทุกที ไม่ว่าจะเป็นร้านเหล้าที่ผมไปขอพี่สมพงศ์สมัครงานทั้งที่ยังเรียนไม่จบ หรือจะเรื่องการเข้าวงการของตัวเอง ผมเคยชินและไม่เคยดูถูกเรื่องพรรค์นี้ เพราะเห็นว่าถ้าช่วยให้งานออกมาดีขึ้น น่าสนใจขึ้น ก็นับว่าเป็นผลดีมากกว่าผลเสีย เพราะถ้าให้เทียบกันขึ้นมา...ทักษะการแสดงของจิระด้อยกว่าธนัทหลายเท่าตัว!
ก็ไม่แปลกหรอกที่บทบาทของทางนั้นจะมีเยอะกว่า
เมื่อคิดแบบสมเหตุสมผล เข้าใจที่มาที่ไป ก็สามารถยอมรับได้ง่ายโดยไม่ต้องผูกใจเจ็บ ผมเดินเข้าไปทักทายธนัทด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร อย่างน้อยเจอเขาในกองยังน่าดีใจกว่าไปเจอเขาตอนนัวเนียกับเสี่ยเยอะ
“ยินดีที่ได้ร่วมงานนะครับ”
“อืม” ธนัทเอ่ยตัดบทแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง ทำเอาผมยิ้มเก้อ ช่างแต่งหน้าผู้เอ็นดูจิระเป็นทุนเดิมถึงกับทนมองไม่ได้ รีบนำเสื้อที่ผมต้องเปลี่ยนมาให้แล้วดันหลังเข้าไปในฉากกั้นด้านใน
“อย่าคิดมากนะจิ”
“ไม่เป็นจริงๆ ครับพี่” ผมพูดตอบ ก่อนจะจัดการตัวเองให้เรียบร้อย...ไม่อยากจะสารภาพว่าเมื่อกี้แอบเสียเซลฟ์อยู่เหมือนกัน รอยยิ้มของจิระ ร้อยทั้งร้อยต้องพิฆาตทั้งชายและหญิงให้ยอมสยบ แต่เขากลับไม่สนใจแถมยังชักสีหน้าไม่อยากยุ่งอีกต่างหาก หรือว่าจะเข้าใจผิด คิดว่าผมเป็นเด็กเลี้ยงของเสี่ย
...ที่แท้ก็หึงนี่เอง
ผมพยักหน้าหงึกหงัก ตั้งเป้าว่าจะต้องแก้ความเข้าใจผิดให้ได้ ไม่อย่างงั้นพวกเราคงทำงานลำบาก ในเมื่ออีกฝ่ายแสดงท่าทีเกลียดขี้หน้าผมโจ่งแจ้งขนาดนี้
“คุณนัทครับ” หลังเปลี่ยนเสื้อเสร็จ ผมเลยเดินไปหาอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ข้างกับอัครเดช คงซ้อมต่อบทกันอยู่เพราะพวกเขาต้องเข้าฉากด้วยกัน “ผมขอเวลาครู่หนึ่งได้มั้ย สักห้านาทีก็พอ”
ธนัทสะบัดหน้าหนี คราวนี้ถึงขนาดแค่นน้ำเสียงหึในลำคออย่างดูถูกผมสุดขีด จนพระเอกแสนดีอย่างอัครเดชต้องเข้ามาช่วยคลี่คลายสถานการณ์
“พี่อยากเข้าห้องน้ำพอดี เดี๋ยวห้านาทีจะมาซ้อมต่อนะ”
“พี่อัค!” ธนัทร้องเรียกตัวช่วยที่ชิ่งหนีไวเหลือเชื่อ ก่อนจะหันมาจ้องผมตาเขม็ง แสดงความเป็นปรปักษ์อย่างเห็นได้ชัด “มีอะไร”
“ผมอยากจะมาแก้ความเข้าใจผิดว่าผมไม่ใช่เด็กเลี้ยงของเสี่...”
“โกหก!” นัทกระแทกเสียง ดวงตาวาวโรจน์อย่างกับกำลังกล่าวประณามผมในใจไปหลายประโยค “ตอนเที่ยงเสี่ยไม่เคยกินข้าวกับฉันเลยเพราะใครกันล่ะ แล้วยังตามเสี่ยไปที่บ้านทุกสองวันอีก นี่น่ะเหรอไม่ใช่เด็กเสี่ย ไปหาคำโกหกที่ดีกว่านี้หน่อยเถอะ!”
...เหวอ เขารู้มากกว่าที่ผมคิดนะเนี่ย
“เอ่อ ผมกับเสี่ยเป็นแค่เพื่อนกัน เรากินข้าวด้วยกันแบบบริสุทธิ์ใจไม่ได้ทำอะไรในก่อไผ่ ที่ไปที่บ้านก็เพราะปัญหาเรื่องสุขภาพของผม”
“บ้านเสี่ยไม่ใช่โรงพยาบาล!”
ยิ่งแก้ตัวทำไมเหมือนยิ่งขุดหลุมฝังตัวเองวะเนี่ย
“หึ ขนาดเจ็บตัวจนมาทำงานไม่ได้ก็ยังแย่งเวลาเสี่ยไปอีก คิดว่าไม่มีใครรู้เหรอไง วันที่ไปสวนสนุกกันน่ะ”
คราวนี้ผมตะลึงของจริง เพราะเรื่องวันนั้นทุกคนล้วนเก็บเป็นความลับ เพื่อไม่ให้ทั้งชื่อเสียของจิระและเสี่ยเผยแพร่ออกไป
แล้วธนัทรู้ได้ยังไง หากไม่ใช่เพราะว่า...
“คุณมีพลังจิตเหรอ”
“ฮะ!?” คนที่กำลังเกรี้ยวกราดจนอยากจะยิงผมให้ตายด้วยสายตาถึงกับผงะ “พูดบ้าอะไรของนาย คิดจะเล่นตลกกลบเกลื่อนรึไง”
“เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว ผมไม่ได้จะเล่นตลกกลบเกลื่อนนะ แต่ผมกำลังจริงจังมากต่างหาก ก็วันนั้นน่ะ ผมกับเสี่ยไปปล่อยแก่ ปิดเป็นความลับแค่บรรดาเลขาของเสี่ยทั้งสามคน แต่คุณกลับรู้ได้ แสดงว่าคุณต้องมีพลังจิตแน่ๆ นี่คุณนัท ดูเหมือนพลังของคุณจะไม่ค่อยเสถียรนะ รู้ว่าเสี่ยทำอะไรอยู่กับใคร แต่ดันไม่รู้ว่าผมกับเสี่ยเนี่ยไม่เคยมีอะไรกันจริงๆ คนหื่นอย่างเสี่ย จะอยู่กับผู้ชายหน้าตาดีอย่างจิระสองต่อสองโดยไม่จับกดได้เหรอ คุณเองก็รู้ว่าเสี่ยน่ะบ้ากาม มือไม้ไวจะตายไป เอ่อ...ก่อนหน้านี้ผมยอมรับนะว่าจิระเป็นเด็กเสี่ย แต่หลังผมเป็นดาราในสังกัดของเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์ ก็ไม่เคยนอนกับเสี่ยแล้ว แค่กินข้าวด้วยกันเฉยๆ ก็แบบว่า...เอ้อ จากกันด้วยดี จากคู่นอนกลายเป็นเพื่อนรักไง!”
จากสีหน้าของธนัท คาดว่าเขาไม่เชื่อผมเลยแม้แต่คำเดียว
“คิดว่าทำเหมือนคนไม่มีสติแล้วฉันจะยอมปล่อยผ่านรึไงจิระ”
...แถมยังหาว่าผมไม่มีสติอีกต่างหาก!
โหย ธนัทเนี่ยปากคอเราะร้ายน่ากลัวกว่าเสี่ยเยอะ ผมจับหัวใจที่ถูกว่าร้ายอย่างเจ็บปวด
“ฉันเบื่อจะฟังคำโกหกแล้ว หึ รู้ทั้งรู้ว่าเสี่ยไม่ได้มีฉันคนเดียว แต่อย่างน้อยก็หวังว่าจะเป็นที่หนึ่ง...”
“เดี๋ยว!” ผมรีบรั้งแขนธนัทก่อนที่เขาจะเดินหนีไปอีกครั้ง แถมยังเล่นท่ายาก เอามือยันกำแพงกักตัวไม่ให้เขาเดินหนีเป็นครั้งที่สาม มองไปมองมา...เหมือนกำลังทำคาเบะด้งใส่เลยแฮะ ความน่าสังเวชอยู่ที่จิระนั้นตัวเล็กกว่า ทำให้ผมต้องเงยหน้ามองเขาอย่างอนาถสุดๆ “จิระไม่ใช่เด็กเลี้ยงแล้ว เท่ากับว่าตอนนี้คุณก็ไม่ต่างกับที่หนึ่งของเสี่ย อย่าน้อยเนื้อต่ำใจไปสิครับ”
“พูดบ้าอะไร ใครจะไปเชื่อ”
ผมฮึดฮัด มองปากที่ขบเม้มขมุบขมิบแอบสบถด่าแล้วก็อดไม่ไหว เขย่งเท้าขึ้นจูบซะเลย
ธนัทนิ่งในพริบตา
“เห็นมั้ย ถ้าผมโกหกคุณเพื่อจะแอบเก็บเสี่ยไว้คนเดียว จะกล้าจูบคุณได้ยังไง” ผมถาม “แต่เพราะผมไม่มีอะไรกับเสี่ยต่างหากเลยกล้าจูบ!”
“โห แมนมาก”
ผมสะดุ้งเฮือก อัครเดชเดินมายืนข้างหลัง แถมยังช่วยบังสายตาจากคนอื่นๆ ที่มองมาทางนี้อีกต่างหาก ร่างกายของเขากำยำบึกบึน แค่ยืนเฉยๆ ก็บังพวกเราสองคนจนมิด
“แมนจนทางนี้อึ้งไปเลยนะจิ”
“อะ...เอ่อ...” ผมผละมือออกจากกำแพง “ผมก็แค่แสดงความจริงใจเท่านั้นเอง อย่าคิดลึกซึ้งนะ”
มองธนัทอีกที ทางนั้นยังอึ้งไม่หายจน ผมเข้าใจเลย เพราะตอนโดนเสี่ยกระชากไปจูบ ผมก็ตกใจสติแทบบินเหมือนกัน แต่ผมมันสมองน้อย ไม่รู้จะหาวิธีอะไรมาพิสูจน์แล้วนี่หว่า
ก็หวังว่าที่ทุ่มทุนทำลงไปจะได้ผล
หรืออาจจะออกมาดีเกินคาดหวัง เพราะในวันนั้น ธนัทไม่กล้าหาเรื่องผมอีกเลย...
แล้วไอ้จิตรินก็งานเข้า
กองถ่ายน่ะราบรื่นไร้ปัญหา แต่มรสุมน่ะพัดเข้ามาตอนที่นั่งรอเสี่ยเพื่อไปฉีดยา อันที่จริง...เลยหนึ่งอาทิตย์ตามกำหนดไปแล้วด้วยซ้ำ ผมโทรคุยปรึกษากับคุณสันช่วงหยุดยาว กะว่าจะรอดูอาการว่าจะลงแดงอีกมั้ย พบว่าผลออกมาดีกว่าที่คิด ก็เลยทิ้งช่วงนานออกไป แต่เพราะต้องกลับมารับงานแสดงต่อหลังจากพักยาว เลยต้องให้หมอตรวจเพื่อความมั่นใจ เกิดทรุดตอนถ่ายทำขึ้นมาจะยุ่ง
“วันนี้จูบกับนัทหรือ”
คิดไปเองรึเปล่านะว่าน้ำเสียงของเสี่ยทุ่มต่ำกว่าเดิมชอบกล แถมยังมาพร้อมบรรยากาศชวนขนหัวลุก
“เสี่ย...เสี่ยอย่าหึงนัทเลยครับ ผมทำเพราะความจำเป็นจริงๆ ไม่ได้อยากจะแย่งเสี่ยหรอกนะ ก็เขาน่ะคิดว่าผมยังเป็นเด็กเลี้ยง เป็นคนโปรดของเสี่ย ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงเลยจูบพิสูจน์ เพราะถ้าผมยืนในจุดเดียวกับเขาจริง คงไม่มีอารมณ์มาทำเรื่องอย่างนี้หรอก จริงมั้ยล่ะครับ”
“สำหรับเธอจูบคงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะทำกับใครก็ได้สินะ”
“ผมนึกว่าเสี่ยจะเข้าใจซะอีก เพราะเสี่ยเองก็จูบทั้งผม จูบทั้งนัทได้นี่ครับ” ผมถามงงงวย “อีกอย่างนะเสี่ย ถ้าผมคิดจริงจังเรื่องจูบ ตอนโดนเสี่ยจับตะปบลิ้นไปหลายรอบคงร้องไห้น้ำตานองแล้ว”
ผมหัวเราะเอิ๊กอ๊าก กะให้เสี่ยสบายใจที่เด็กเลี้ยงโดนลวนลาม ขนาดจิระยังหวงขนาดนี้ ไม่รู้ว่าที่ผมทำลงไป เขาจะนึกหวงขนาดนี้
บรรยากาศในรถกดต่ำลงไปอีก คล้ายได้ยินเสียงคุณสันกลืนน้ำลาย พยายามทำเหมือนไม่มีตัวตน
“จอดรถ”
เหตุการณ์คุ้นๆ ชอบกล
“ลงไป”
“เดี๋ยวสิเสี่ย วันนี้ผมมีนัดตรวจร่างกายกับคุณหมอนะ”
“สัน”
“โอ๊ย ไม่ต้องครับๆ ผมลงเองก็ได้ ไม่ต้องถึงขนาดให้คุณสันลากผมลงหรอก” ผมรีบจรลีหอบกระเป๋าเป้เปิดประตูลงจากรถ ไม่อยากทำให้คุณสันที่เป็นคนกลางต้องลำบากใจ “เสี่ย...ผมขอโทษจริงๆ ที่ไปแตะต้องเด็กของเสี่ย แต่ผมแค่เอาปากชนกันเฉยๆ ไม่ได้ใช้ลิ้นเลยนะ สาบาน”
“ออกรถ!”
รถสีดำคันงามออกตัวทันทีโดยที่ผมยังไม่ทันปิดประตูให้สนิทด้วยซ้ำ
ผมยืนงงเป็นหมาหงอย
ขณะที่คิดว่าจะขึ้นรถเมล์กลับบ้าน สายตาจากคนรอบข้างก็ทำให้ผมเพิ่งนึกได้ว่า...แม้เหตุการณ์จะคุ้นๆ เหมือนเคยเผชิญมาก่อน แต่สถานะผมตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว!
“นั่นมัน...มิสเตอร์เอสนี่!”
เสียงตะโกนทำเอาผมใจหายวาบ นั่งรถติดฟิล์มดำมากับเสี่ย ผมเลยไม่คิดจะปลอมตัวใส่หมวกใส่แว่นดำพรางซะด้วยสิ แถมนี่ยังเป็นช่วงเย็น คนเพิ่งเลิกงานพอดี ตำแหน่งที่ผมโดนทิ้ง ก็อยู่ห่างจากบริษัทออกมาแค่ไม่กี่กิโลฯ
“ผม...”
ยกมือปิดปากแทบไม่ทัน ยิ่งพูด เสียงของผมก็ยิ่งเป็นข้อพิสูจน์ว่าผมคือจิระ เป็นจุดสนใจมากขึ้น ผมรีบยกกระเป๋าขึ้นบังหน้า มองหาทางหนีทีไล่
“มิสเตอร์เอส นั่นมิสเตอร์เอสนี่”
“อะไรนะ มิสเตอร์เอสเหรอ เห็นว่ายังเก็บตัวอยู่เลยนี่”
“มิสเตอร์เอส!”
ซวยแล้วเรา
“คุณจิ!”
พระมาโปรดโดยแท้ ผมโล่งใจที่เห็นพี่เบิ้มจอดเทียบท่าพร้อมประตูเปิดออก ผมรีบกระโดดขึ้นรถทันที เกือบลืมแล้วเชียวว่าทุกครั้งที่ผมไปคฤหาสน์ของเสี่ย พี่เบิ้มจะขับรถอีกคันตามหลัง เพราะนั่นจะเป็นคันที่พาผมไปส่งบ้าน เป็นรถประจำสำหรับผู้จัดการโดยเฉพาะ
“ค่อยยังชั่ว” ผมถอนหายใจเฮือก เพิ่งเคยตกอยู่ในสถานการณ์ใจจะวายแบบนั้นก็ครั้งแรก กลัวอะไรไม่กลัว กลัวจะโดนจับได้ว่าเป็นจิระ แล้วทำผิดคาแรคเตอร์มิสเตอร์เอสจนทำให้เรตติ้งซีรี่ส์พลอยถูกฉุดไปด้วย “ขอบคุณนะครับพี่เบิ้ม”
พี่เบิ้มไม่ตอบแต่กดโทรหาคุณสันเพื่อรายงานในสิ่งที่เกิดขึ้นแกมงุนงงว่าทำไมผมถึงได้ไปยืนเป็นเด็กหลงอยู่กลางสี่แยกได้
“สันบอกว่าให้พานายไปส่งที่บ้าน”
“บ้านผม...ไม่ใช่บ้านเสี่ยสินะครับ” ผมสลด เสียใจที่ทำให้ใครหลายคนเดือดร้อน “ว่าแต่เสี่ยรู้เรื่องจูบได้ยังไงนะ หรือว่าเขาจะมีพลังจิต”
การที่ไอ้จิตรินสลับร่างมาอยู่ในร่างกายเลอค่าอย่างจิระ ความแฟนตาซีในใจผมก็ทวีมากขึ้น
“ไม่ใช่พลังจิต” พี่เบิ้มตอบเสียงเรียบ “ผมรายงานเอง”
“อะไรนะครับ”
“ผมรายงานเสี่ยเอง”
“อ้าว...” ผมมองหน้าพี่เบิ้มที่ตั้งอกตั้งใจขับรถอย่างสับสน “แล้วพี่รายงานว่าผมเอาร่างจิระไปจูบนัท หรือบอกว่านัทโดนผมจูบล่ะครับ เสี่ยถึงได้โมโหขนาดนี้”
“อย่ารู้เลย”
โดนปฏิเสธขนาดนี้ผมก็ไม่เซ้าซี้ เพิ่งมาสำนึกได้ว่าที่เสี่ยวัยทองกำเริบ คงไม่ใช่แค่หึงนัทหรอก แต่เพราะหึงจิระด้วยต่างหาก!
เกือบลืมไปเลยว่าร่างกายนี้ถือเป็นทรัพย์สินของเสี่ย การที่ผมทำแบบนี้มันหยามหน้าเขาชัดๆ เฮ้อ...ก็หลังจากไปเที่ยวด้วยกัน ปลดปล่อยความเป็นตัวเองสุดชีวิต ผมเลยเผลอลืมบ่อยๆ ว่าถึงเสี่ยจะเห็นว่าผมเป็นจิตริน แต่ในสายตาเขา ก็คงเห็นว่าร่างกายจิระสำคัญที่สุด
คราวนี้ผมทำเกินไปจริงๆ แฮะ
หวังก็แต่เสี่ยจะไม่งอนนานนะ ผมง้อคนไม่เก่งซะด้วยสิ!
-----
อย่าเพิ่งสงสัยนะคะว่าทำไมจิเหมือนจะมีใจให้เสี่ย แต่ขยันปฏิเสธ แล้วเชียร์นัทจังเลย คือเป็นแบบนี้ค่ะ...ตัวของจิเนี่ย ไม่คิดอะไรลึกซึ้งกับเสี่ยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บวกกับความไม่คิดมาก เวลาใจเต้น รู้สึกดีๆ กับเสี่ย ก็แค่รู้สึก แต่ไม่ได้ถึงกับเอามาเป็นเรื่องสำคัญขนาดคิดหึงหวงเสี่ย คือจิปล่อยตัวไปเรื่อยๆ ตามอารมณ์ความรู้สึกขณะนั้นๆ ไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าจะผันตัวไปคบกับเสี่ยได้ พอมีกำแพงตรงนี้อยู่ เลยกลายเป็นว่าความสัมพันธ์ขาดๆ เกินๆ
แต่จะเห็นว่าในบทบรรยาย จะมีบางจุดที่จิหลุดๆ บ้าง อย่างตอนที่ว่า เห็นนัทที่กองดีกว่าเห็นตอนอยู่กับเสี่ย สรุปคือ น้องเองก็หวั่นไหว แต่แค่ไม่คิดจะสานต่อไปถึงขั้นนั้นเฉยๆ
อารมณ์มากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่แฟนค่ะ
ส่วนเสี่ยคิดยังไงนั้น...หึหึหึหึ #ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่จริงจังกับการอธิบายมากกว่าการเรียน (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
นัทให้คนตามเสี่ยแน่ๆเลย รู้ลึก รู้ละเอียดจริงๆ 555
-
ไอจิงานเข้าซะแล้ว แล้วจะง้อไงล่ะเนี่ย :ruready แถมง้อแล้วไม่รู้เสียจะยอมดีด้วยมั้ยอีก หึหึ ขอบคุณมากค่ะ
-
หนูจิไปจุ๊บเขาทำไมลูกกก เสี่ยอย่างอนเยอะเดี๋ยวหัวล้านค่า :mew4:
-
จะไปง้ออิท่าไหนละที่นี้ :hao3:
-
เสี่ยวัยทอง :laugh: จิคิดแต่ละอย่าง
-
เราควรจะสงสารใครดี
-
อ๋อยยย เสี่ยหึงใครระหว่างจิระกับหนู น่าเอ็นดูเสี่ยตลอดเลยยยย
-
เบื่อความทิ้งลงข้างทางของเสี่ยมาก อย่ามาทิ้งๆขว้างๆได้มั้ยเสี่ย
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
นุ้งจิ งานงอกแล้ววว โอ้ยยยย จะง้อยังไงล่ะเนี่ยยยย
-
:z1:
:L2: :pig4: :L2:
-
เสี่ยหึงน้องจิตของเรานั่นแหละะ อิอิ ตอนก่อนมาทั้งตอน ตอนนี้เสี่ยมาแบบเบาๆค่ะ55555 นิยายว่าฮาแล้ว ชื่อเพจฮากว่าค่ะ :m20: :m20: :m20: :m20:
-
เสี่ยอ่ะ ไล่น้องจิลงจากรถได้ไง เกือบโดนแฟนคลับรุมแล้วเห็นไหม :heaven
ก็จิตรินไม่ค่อยคิดเยอะ เสี่ยก็อย่างอนนาน ยังไงเราก็ยังอยู่ฝ่ายหนูจิ ถึงจะไม่ชอบที่ไปจูบกับเด็กนัทก็เถอะ
เสี่ยก็เลิกกับเด็กเลี้ยงให้หมดก่อนสิ หนูจิจะได้รู้ว่า จูบของเสี่ยนั่น สำคัญไฉน
หนูจิสู้ ๆ :กอด1:
-
หมั่นไส้เสี่ยอย่างแรง เหอะ วันนั้นคงถูกใจมากใช่ไหมเสี่ยถึงยอมหาบทให้เด็กนัทลงเล่นซีรี่ย์เรื่องเดียวกับพี่จิได้อะ โอ้ยยย โมโหเดี๋ยวปั๊ดแย่งมาเองเลยนี่ #อินจัด
-
แหม อย่างกะเสี่ยไม่จูบเป็นเรื่องธรรมดางั้นแหละ ชิ หมั่นไส้ มาทิ้งน้องจิ
-
จิคอแห้งบ้างไหมลูก
-
เสี่ยหัวล้านรึยังเนี่ย5555
-
:mew2: จะทำยังไงละทีนี้...ง้อเสี่ยยังไงดี
-
เสี่ยเด็กเสี่ยก็หลายคนอย่ามาน้อยใจ
-
เหมือนเสี่ยจะชอบจิมาก ๆ แต่ก็ยังให้ความสำคัญกับคนอื่นด้วย แล้วจะให้จิคิดยังไงละ :katai1:
-
ตลกที่โดนนนัทหลอกด่า555555555555
-
แหม ทีเสียยังมากกว่าจูบกับนัทเลย
จิจะทำบ้าง แล้วไง
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
จิคิดน้อยไป
-
เสี่ย อย่าเยอะ ตัวเองนอนกับคนอื่นน้องยังไม่ว่าอะไรเลย
แค่จูบเอง อย่าทำตัวน่าลำไยสิ
-
น้องจินี่ก็มโนไม่แพ้เสี่ยนะบอกเลย
-
กระจ่างล่ะ ตามคำอธิบายจากนักเขียน
-
หมั้นไส้เสี้ย
-
จิจะจูบกับคนอื่นเล่นๆไม่ได้นะ :katai1:
ปากนี้ร่างกายนี้เสี่ยจองไว้หมดแล้ว :hao7:
-
:pig4:
-
มันก็จริงของจิ เสี่ยจะคิดทำไมตัวเองจูบหรือทำมากกว่าจูบกับคนมากกว่า 2 ด้วยซ้ำไป :mew4:
-
เสี่ยหึงใครกันแน่ o18
จิระ หรือจิตริน :hao3:
แต่เสี่ยก็รู้นี่นาว่าร่างจิระ มีวิญญาณของจิตริน
เสี่ยไม่แฟร์ๆเลย
เอะอะจอดรถ ลงไป
ถ้าเกิดฝูงชนรุมจนจิ ถูกจับ.....ถูกข่วน
จนบาดเจ็บร่างจิระจะเป็นอย่างไร
เสี่ยหึงจนลืมคิดถึงความปลอดภัยของทั้งจิ ทั้งจิระ OMG
เฮอะ ทีธนัทออดอ้อนก็ให้เล่นในเรื่องดังที่จิ เล่น
อย่างนี้จิ ควรง้อ หรือเล่นบทโกรธกันแน่
ถ้าง้อ เสี่ยได้กำไรเห็นๆ ดีไม่ดีจัดหนักกับจิ ซะด้วย แต่คนอ่านชอบบบบบ :laugh: :laugh: :laugh:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โธ่......เสี่ยน่าสงสาร :monkeysad:
อ่านชื่อตอนนึกว่าเสี่ยจะได้จูบซะอีก :เฮ้อ:
ลืมไปว่าสองตอนที่แล้วเสี่ยใช้โควต้าการมีบทบาทหมดไปแล้ว :m20:
-
จินี่เกิดมาเพื่อโดนปล่อยกลางทางซินะน่าสงสารอิอิ :hao7: :hao7: :hao7:
-
:really2:เสี่ยงอนแล้ว จิต้องง้อเสี่ยนะ เริ่งสงสัยเสี่ยหวงเพราะร่างจิระ หรือเสี่ยเริ่งชอบจิตรินเนี้ย
-
ไม่ชอบนัทเลยให้ตายเถอะ แต่เอ็นดูหนูจิที่สุดดด :กอด1: เสี่ยใจร้ายย เทไว้กลางทางอีกแล้ว หักคะแนนเสี่ยยย
-
พลังจิต 555+ สุดยอด o13
-
อืมมม...ความจริงก็น่าเห็นใจเสี่ยเขานะครับ :m20:
-
:hao7: :hao7:
-
ตอนที่ 16 : รุกไล่เอาคำตอบ
การถ่ายทำวันนี้ธนัทเว้นระยะห่างจากผม ไม่มองหน้า ไม่สบตา
เหมือนผมไม่มีตัวตน
ส่วนเสี่ย...เสี่ยถึงขนาดฝากบอกคุณสันไม่ให้ผมขึ้นไปหา ข้าวกล่องที่แบกมาแห้วไปตามระเบียบ
ผมเสียดายมาก แม่ผมทำอย่างตั้งใจแท้ๆ สุดท้ายเลยเดินไปหาอัครเดช ยื่นข้าวกล่องส่งให้เขา
“อ้าว วันนี้จะนั่งกินด้วยกันเหรอ เห็นพอถึงเวลาพักทีไร ถือกระเป๋าวิ่งหนีหายตัวไปทุกที” พระเอกสุดหล่อคงเบื่อพวกกะเพราไก่ไข่ดาว ไม่ก็หมูสับทอดกระเทียมของกองถ่ายเต็มทีแล้วถึงได้ดีใจสุดขีดเมื่อได้ลาภลอย
“ผมโดนเพื่อนงอน ข้าวกล่องเลยเป็นหมัน ฝากพี่อัคช่วยจัดการแล้วกันครับ” ผมตอบพลางทิ้งตัวนั่งข้างๆ ส่วนธนัท...เขาเดินออกไปด้านนอก อาจจะขึ้นไปหาเสี่ยก็ได้ “เฮ้อ...”
“หายากนะที่เราจะมานั่งถอนหายใจ สนิทกับเพื่อนคนนั้นมากเลยล่ะสิ”
“ก็สนิทขนาดที่นั่งกินข้าวด้วยกันตลอดล่ะครับ” ผมเล่า “ทั้งที่เพิ่งไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกันแท้ๆ”
“อ้อ คนที่เป็นข่าวกับจิเองเหรอ”
“ครับ?” ผมมองอัครเดชงุนงง “ไม่มีข่าวเรื่องผมหนีเที่ยวนะ ผมเช็กแล้ว”
“โธ่ จิ ที่ไม่มีข่าวลงน่ะเพราะมีคนสั่งให้ปิดเงียบต่างหาก แต่ข่าวจากปากเปล่าน่ะ มันปิดกันได้ง่ายๆ ที่ไหน” อัครเดชอธิบาย “มีคนบอกว่าเห็นเรากับผู้ชายคนหนึ่งไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกันอย่างสุดเหวี่ยงไปเลยนี่ ใครล่ะ แฟนเหรอ”
“เพื่อนครับเพื่อน” ผมย้ำคำ “ถ้าเป็นแฟนคงจับมือเดินไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้มีรูปหลุดผมเดินจับมือผู้ชาย หรือเดินโอบไหล่จู๋จี๋กันนี่ ใช่มั้ยล่ะครับ”
เป็นอันหาคำตอบได้ว่าทำไมธนัทถึงได้โมโหผมขนาดนั้น ที่แท้ก็เพราะเห็นข่าวนี้นี่เอง
...ที่แท้ก็ไม่ได้มีพลังจิต...
ผมโล่งอก อย่างน้อยความแฟนตาซีก็เกิดขึ้นกับผมคนเดียว
“แล้วทำไมถึงโดนเพื่อนงอนล่ะ ใช่เรื่องจูบเมื่อวานรึเปล่า”
“โห พี่อัคเดาแม่นจัง” ผมมองอีกฝ่ายอึ้งๆ “ใช่เลยครับ งอนเพราะผมจูบกับนัทเนี่ยนะ ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขาสักหน่อย ไม่รู้จะง้อยังไงเลย แค่เอาปากประกบกันเอง พี่แสดงละครบ่อยๆ ก็คงจะเคยชินกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้วใช่มั้ย”
“มันก็ใช่...” อัครเดชตอบ “งั้นถ้าพี่จูบเราตอนนี้ จะยอมมั้ยล่ะ”
ผมเอาช้อนทาบริมฝีปากตัวเองเป็นปราการเหล็กทันที
“ไหนบอกไม่คิดอะไรไง”
“ก็พี่...” ผมลังเล แต่พอเห็นสายตาประกายวาวระยับกึ่งหยอกล้อเลยยอมพูดความในใจออกมา “ก็พี่อัคคิดไม่ซื่อนี่ ผมไม่รู้สึกอะไรกับนัท นัทเองก็ชอบคนอื่นอยู่ เราสองคนจูบกัน ไม่มีใครเสียหาย แต่ถ้าพี่จูบผม...จิระเสียหายแน่ๆ”
“ไม่ให้ความหวังกันเลยเหรอ”
“เสียใจด้วยครับ ผมเคารพพี่ในฐานะรุ่นพี่ ไม่มีวันคิดเป็นอื่นแน่นอน”
พวกเราเงียบไปครู่ใหญ่ จนกระทั่งอัครเดชถอนหายใจเฮือก นั่งเท้าค้างอย่างเซ็งนิดๆ
“ไม่ต้องระวังตัวขนาดนั้นก็ได้ พระเอกดังตามจีบหนุ่มรุ่นน้อง แถมหนุ่มรุ่นน้องไม่เล่นด้วย ข่าวแบบนี้พี่ไม่เสี่ยงด้วยหรอก สะสมชื่อเสียงมาหลายปีกว่าจะมีโอกาสได้รับบทนำในโปรเจ็กต์ใหญ่ขนาดนี้ จะทำลายเอาง่ายๆ เพราะเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แค่ชั่วครั้งชั่วคราวได้ยังไง หน้าที่ความรับผิดชอบ คือสิ่งสำคัญในวงการ และที่สำคัญ...” อัครเดชเหล่มองผมด้วยสายตามีเลศนัย “กับคนที่มีแบคใหญ่หนุนหลัง ยิ่งแตะต้องไม่ได้”
ผมยิ้มแห้ง เรื่องผมเป็นเด็กเส้นรู้กันทั่วกอง แก้ตัวไปจะกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะเปล่าๆ
“แถมเมื่อวานยังมีคนลือกันว่าเห็นมิสเตอร์เอสเดินเล่นอยู่แถวสี่แยกห่างจากบริษัทเราไปแค่สองกิโลฯ”
“พี่อัคนี่...ทันข่าวจังเลยนะครับ”
“พี่ก็ต้องติดตามบ้างแหละจิ จะได้รู้ว่าคนอื่นคิดกับเรายังไง ที่พี่มาถึงจุดนี้ได้เพราะแรงสนับสนุนจากคนเหล่านั้นนี่นา”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก อัครเดช คือพระเอกชื่อดังที่ไม่เคยมีข่าวเสียหายสักครั้ง เขาวางตัวดีมาตลอด ไม่เพียงเพราะความสามารถ แต่เพราะทัศนวิสัยที่มุ่งมั่นกับงานอย่างน่าชื่นชม แม้ไม่มีเส้นสาย แต่ด้วยกลุ่มแฟนคลับที่ติดตาม ก็ทำให้มีงานเข้ามาเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย
“พี่นี่เจ๋งเป็นบ้า”
“รู้แบบนี้แล้วจะระแวงพี่อีกมั้ยเนี่ย”
“โอ๊ย ไม่แล้วครับ พี่อัคใจขนาดนี้ ผมจะเอามาคิดเล็กคิดน้อยทำไม” ว่าแล้วผมก็กำมือในระดับอก “ชนหมัดกันพี่ สัญลักษณ์มิตรภาพ เรามาถ่ายซีรีส์นี้ให้ดังระเบิดไปด้วยกันเลยนะ”
อัครเดชหัวเราะ ยกหมัดชนกับผมเบาๆ
“แล้วก็...เรื่องนั้นน่ะ”
“ครับ?”
“เรื่องเพื่อนสนิทของเราไง คำตอบก็อยู่ที่เราตอบพี่มานั่นแหละ จิกับนัท ไม่ได้คิดอะไรกันเลยไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ แต่ถ้าเพื่อนคนนั้นของจิคิดอะไรเกินเลย การที่เขาจะมีอาการตอบรับอย่างนี้ก็ไม่แปลก”
“คนที่เขาคิดน่ะไม่ใช่ผมหรอกครับ แต่เป็น...” ผมยั้งปากตัวเองทัน เรื่องลับๆ คาวๆ ของเสี่ยเนี่ยรู้ให้น้อยเข้าไว้จะดีกว่า แม้คนส่วนใหญ่จะพอเดากันได้เองก็เถอะ “เฮ้อ เรื่องระหว่างพวกเรามันซับซ้อน”
จิระเด็กเลี้ยงคนโปรดของเสี่ย กับธนัทที่จะมาแทนจิระ
ไม่คิดเลยว่าตัวเองต้องมาอยู่ในวงเวียนรักสามเส้า
“ถ้าจิจะนั่งกลุ้มใจอยู่อย่างนี้ ทำไมไม่ไปคุยกันให้รู้เรื่องล่ะ”
“ก็เขาไม่ยอมให้ผมขึ้นไปหา” ผมเขี่ยข้าว ทั้งที่วันนี้เป็นผัดผงกะหรี่ของโปรด แต่ผมกลับไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่ “ผมไม่ค่อยทะเลาะกับเพื่อน พอเจอแบบนี้ขึ้นมาเลยทำตัวไม่ถูก แถมเขาเองก็เป็นผู้ใหญ่กว่า จะดึงดันไปพบให้ได้มันก็ดูไม่ดีใช่มั้ยล่ะพี่”
“แต่ถ้าเขา เอ่อ...กำลังงอน ก็ต้องบอกปัดไม่ยอมเจออยู่แล้ว แต่ถ้ามีคนไปง้อ มันก็อีกเรื่องหนึ่งนะจิ”
เออว่ะ หรือว่าความจริงแล้วเสี่ยกำลังรอให้ผมไปง้อวะ
ผมรู้สึกเหมือนตาสว่าง ลุกพรวดพราดยกมือไหว้อัครเดชอย่างขอบคุณเป็นสุดแสน
“งั้นผมขอตัวก่อนนะพี่”
“ข้าวกล่องที่เหลือพี่ขอนะ”
“เอ่อ...ตามสบายเลยพี่อัค เสร็จแล้วเก็บใส่กระเป๋าให้ด้วยแล้วกัน” ผมตอบแบบแกนๆ เมื่อพี่แกเล่นเบิ้ลสอง ขอกินต่อจากที่ผมเหลือทิ้งไว้เกือบครึ่งอย่างไม่ลังเล อย่าบอกนะว่าเล็งไว้แต่แรก จงใจไล่ให้ผมไปรึเปล่าเนี่ย
พอเดินไปหาผู้จัดการบอกว่าจะลองขึ้นไปหาเสี่ย พี่เบิ้มไม่ได้ห้ามอะไร ผมเลยยิ่งมั่นใจในข้อสันนิษฐานของตัวเอง
แต่มือเปล่าอย่างนี้เสี่ยจะยอมยกโทษให้มั้ยนะ หรือผมควรจะไปซื้อกุหลาบ เอ่อ...รีบจนเดินตัวเปล่าออกมามีแค่โทรศัพท์เครื่องเดียวติดตัว เห็นทีจะไม่ทันซะแล้ว ผมลูบหน้า เชื่อว่าด้วยความจริงใจ จะต้องทำให้เสี่ยยอมรับฟังด้วยดี เหมือนที่อัครเดชคุยกับผมอย่างเปิดอก
ตอนยืนอยู่ในลิฟต์ ใจมันหวิวๆ อย่างบอกไม่ถูก ความจริงก็รู้สึกตัวหนักตั้งแต่เช้าแล้ว สงสัยจะกังวลมากเกินไป ตั้งแต่เกิดมาจนอายุยี่สิบสี่ปี ผมแทบจะนับนิ้วได้เลยว่ามีใครเคยโกรธผมจริงๆ จังๆ บ้าง ไม่แปลกหรอกที่ไอ้จิตรินจะกลุ้มหนัก แทบนอนไม่หลับตลอดคืน
ผมสูดหายใจเข้าลึก พยายามสงบอารมณ์ที่ค่อนข้างวูบโหวงแปลกๆ ให้เข้าที่เข้าทาง จัดเสื้อผ้าแต่งตัวให้เรียบร้อย เมื่อลิฟต์เปิดออก ผมก็เตรียมเดินออกไป แต่ก็ต้องตัวกระเด็นถอยหลับมาเกือบชิดผนัง เพราะโดนหมัดเสยเข้าแก้มจังๆ จนตัวลอย!
ความงุนงง กรุ่นโกรธ ผสมปนเปกันทันทีจนผมแทบจะตวาดออกมา แต่ก็ต้องระงับไว้เมื่อเห็นว่าคนที่ลงมือคือธนัท
จริงสิ...ระหว่างที่ผมกำลังนั่งปรึกษากับอัครเดช ธนัทก็ชิ่งขึ้นมาหาเสี่ยก่อนอยู่นานแล้ว ผมลืมสนิท แต่ไม่รู้เคลียร์กันอีท่าไหน ดาราหนุ่มถึงได้น้ำตานอง ยืนกำหมัดสั่นๆ และมองด้วยความแค้นเคือง
ผมใจหายวาบ ถ้าขนาดธนัทยังง้อไม่สำเร็จ แล้วผมจะรอดมั้ยเนี่ย
แต่นี่คงไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้น เพราะพอเห็นผมยันตัวยืนขึ้นมาอีกครั้ง ธนัทก็พุ่งเข้ามาในลิฟต์แล้วกระชากคอเสื้อผม เงื้อหมัดเตรียมจะต่อยอีกรอบ แล้วทำไมผมต้องให้เขาทำร้ายร่างกายจิระซ้ำสองด้วยล่ะ แค่เอาริมฝีปากไปแตะกับคนอื่น เสี่ยก็โกรธจะแย่แล้ว ขืนทำให้ผิวสวยๆ เป็นรอยช้ำ ผมไม่โดนเมินไปตลอดชีวิตเลยเหรอ
เพราะโดนกระชากคอเสื้อไปไหนไม่รอด ผมก็เลยก้มหน้าเอาหัวโหม่งจมูกธนัท ท่านี้หากใส่แรงสักหน่อยก็กำเดาไหลเอาง่ายๆ แต่ผมออมแรงนิดหน่อยกลัวเขาจะถ่ายทำต่อไม่ไหว ถึงอย่างนั้นก็ทำให้อีกฝ่ายยอมปล่อยมือเพราะกลัวเสียโฉม
ชิงจังหวะนี้พลิกตัวอ้อมออกมาจากลิฟต์ จิระตัวเล็กกว่า เลยทำได้ค่อนข้างสบาย แต่ธนัทยังไม่ยอมเลิกรา เดินตามออกมาทั้งที่ยังกุมจมูกแดงก่ำ ตั้งใจจะทำร้ายผมให้ได้
ชักจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้วสิ ปกติผมไม่ใช่คนอารมณ์ร้อน ออกจะเฉยชาซะด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไม พอเห็นธนัทหาเรื่องไม่เลิกถึงอยากจะลงไม้ลงมือให้หนักข้อขึ้นบ้าง แต่ไม่ทันจะตั้งท่าเตรียมตะลุมบอน มือทั้งสองข้างของธนัทก็ถูกบิ๊กรวบไปด้านหลัง บังคับให้นั่งคุกเข่ากับพื้นทำอะไรไม่ได้อีก
“ช้าจังเลยนะครับ” ผมแตะนิ้วบนริมฝีปาก เห็นรอยแดงแต้มติดมาด้วย ผมออมแรงให้เขา แต่ธนัทน่ะต่อยมาสุดแรงเกิด ไม่ยุติธรรมสักนิด
“เพราะมึง...เพราะมึง!” ธนัทโวยวาย ตาแดงก่ำเพราะร้องไห้ จมูกแดงเพราะโดนโหม่ง “ทำมาเป็นพูดดี แต่สุดท้ายก็...หึ!”
“พูดบ้าอะไรวะ” อารมณ์ผมไม่ค่อยจะดีอยู่แล้ว จิระเจ็บตัวขนาดนี้ก็ยิ่งฉุนเข้าไปใหญ่ ตั้งใจจะมาง้อเสี่ย แต่กลายเป็นว่าทำให้เสี่ยงอนหนักกว่าเดิม น่าโมโหชะมัด “แม่งเอ๊ย”
ผมสบถหยาบ เตะเท้าใส่เก้าอี้ข้างๆ ดังโครมจนธนัทสะดุ้ง อย่าว่าแต่ธนัท บิ๊กเองก็มองอย่างตกใจเหมือนกัน เออ ผมก็คงงงตัวเอง อยู่ดีไม่ว่าดี ทำให้ตัวเองเจ็บขาเพิ่มทำไมเนี่ย แต่ในอกผมตอนนี้มันกรุ่นร้อนพลุ่งพล่านแปลกๆ ใจสั่นจนอยู่นิ่งไม่ไหว ผมยกมือเสยหน้าม้าตัวเอง พบว่าเหงื่อแตกซิกผิดปกติ มือเองก็สั่นระริก
เดี๋ยวนะ...
ผมชักเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ที่แท้ก็อาการกำเริบ! ปัดโธ่เอ๊ย ก็เพราะเสี่ยนั่นแหละที่ไล่ผมลงจากรถ ไม่งั้นจะเป็นแบบนี้มั้ยเล่า ยังดีนะที่รักษาติดต่อกันมาตลอดทั้งเดือน ทำให้อาการลงแดงไม่หนักเท่าช่วงแรกๆ อย่างน้อยก็ไม่พะอืดพะอม วิงเวียนจะเป็นจะตายเหมือนคนแพ้ท้อง แค่หงุดหงิดงุ่นง่าน ตัวสั่นหงึกๆ เหมือนคนกำลังจะเป็นลมชักเท่านั้น
บิ๊กก็รู้งานดีมาก เพราะเรื่องจิระติดยา รู้กันแค่วงในอย่างคุณหมอที่บ้านเสี่ย เสี่ย กับเลขาสามคนของเสี่ยเท่านั้น ฉะนั้นเมื่อมีคนนอกอย่างธนัทที่คล้ายจะจับความผิดปกติของผมได้ พี่แกก็รีบจับอีกฝ่ายยัดเข้าลิฟต์ กดปุ่มปิดบังคับให้ลงไปชั้นล่างทันที
“คุณจิ...”
“ผม...โอ๊ย! ให้ตายสิ!” ผมสบถไม่หยุด เกลียดสภาพตัวเองตอนนี้ชะมัดที่เหมือนต้องการบางสิ่งบางอย่างจนอยู่เฉยไม่ได้ อยากจะวิ่งรอบห้องให้หมดแรงไปเลย แต่บิ๊กเข้ามาช่วยพยุง พาผมไปนั่งหอบบนโซฟา ก่อนจะรีบโทรเรียกพี่เบิ้มให้เตรียมรถ
“แล้วกองถ่ายล่ะ...” ผมถามบิ๊กเสียงสั่น กลัวจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน
“คุณสันจะจัดการให้ครับ ยังไง...วันนี้ธนัทก็คงถ่ายต่อไม่ไหวเหมือนกัน”
ผมพยักหน้า รู้สึกอารมณ์เสียมากกว่าเดิม ฉะนั้นพอบิ๊กเปิดประตูเข้าไปรายงานเสี่ย เสี่ยที่เดินออกมาดูโดยไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นก็โดนผมด่าเข้าอย่างจัง
“เพราะเสี่ยเลย!”
“ฉันทำไม” อีกฝ่ายไม่สะทกสะท้าน แถมยังช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้น พาเดินไปที่ลิฟต์เพื่อลงไปลานจอดรถ ทิ้งให้บิ๊กรับหน้าเป็นเลขาหน้าห้องต่อเนื่องจากยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน
“ก็เสี่ยอ่ะ! งอนเป็นเด็กไปได้! ผมตั้งใจจะมาง้อแท้ๆ แต่ดูสิ ผมโดนนัทต่อยด้วย เสี่ยไปทำอะไรเขาวะ ขนาดนัทง้อก็ไม่ยอมคืนดีเหรอ แค่จูบจะอะไรกันนักกันหนาเชียว!” ดีนะที่อยู่ในลิฟต์ ผมเลยอาละวาดเสียงดังได้ไม่ต้องอายใคร แม้จะอยู่ในสภาพยืนตัวเซ พิงน้ำหนักไปที่เสี่ยซะส่วนใหญ่ก็ตาม
“ฉันบอกเลิกนัท”
“แค่จูบเสี่ยถึงกับบอกเลิกเลยเหรอ!” เสียงตะโกนสูงปรี๊ด ขนาดผมยังหนวกหูตัวเอง “คิดอะไรกันแน่วะเนี่ย นั่นน่ะเด็กเลี้ยงคนโปรดไม่ใช่เหรอ จิระเอง เสี่ยก็โปรดโปร้ดโปรดมาตั้งนาน ถึงจะรังเกียจผมยังไงก็ไม่เห็นจะต้องตัดขาดกันเลยนี่ ถ้าเสี่ยคิดมาก ผมสาบานว่าจะไม่จูบใครแล้ว ยอมให้เสี่ยคนเดียวเนี่ยแหละ แต่นัทเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ถึงจะเพิ่งผิดที่มาต่อยหน้าผมก็เถอะ แต่เรื่องของเรื่อง คือเสี่ยป่ามปามป้ามกับเขาแล้วมาแทรกบทในซีรีส์จนมาเจอหน้าผมไม่ใช่รึไง เสี่ยแม่งสร้างแต่เรื่องว่ะ แถมยังไม่ยอมเก็บกวาดด้วย ทั้งผมทั้งนัทมาง้อเสี่ย แต่เสี่ยดันตัดสัมพันธ์ซะงั้น จะเอายังไงก็พูดมาตรงๆ ดิวะ...โอ๊ย จะเป็นลม”
พูดรัวไม่ได้หายใจในลิฟต์ ผมคลับคล้ายจะหน้ามืด
“ให้ฉันพูดตรงๆ สินะ”
“เออ!” ผมกระแทกเสียง น้ำลายหนืดคอหิวน้ำสุดขีด
“ไม่ใช่แค่นัท แต่ฉันบอกเลิกเด็กเลี้ยงทุกคน และจะไม่มีใหม่แล้ว”
“คนหื่นอย่างเสี่ยทนได้ด้วยเหรอ หรือจะไปหากินเอาข้างนอก อันตรายตายชัก!” ผมแย้ง คราวนี้อาจหาญใช้แรงทั้งหมดฝืนเขย่าคอเสื้อเขาเบาๆ เป็นเชิงประท้วงไม่เห็นด้วย เสี่ยขี้เหงาจะตาย คงอยู่คนเดียวได้หรอก เฮอะ!
“เพราะฉันมีคนที่จะจริงจังด้วย”
“อ้อ ที่แท้เสี่ยก็เอาเรื่องจูบมาอ้างเพื่อเขี่ยพวกผมทิ้ง!” พูดไปทำไมมันเจ็บที่อกจังวะ คงเพราะผมตั้งใจจะสนิทสนมกับเสี่ย แต่เขาดันเห็นเราเป็นแค่ดอกไม้ข้างทาง ขนาดจิระก็ยังไม่แยแส ฮึก
“คนคนนั้นคือเธอ”
“จิระก็เป็นหนึ่งในเด็กเลี้ยงนะ ไหนบอกจะไม่มีใหม่ไง เสี่ยมึนปะเนี่ย”
“ฉันหมายถึงเธอ จิตริน”
ผมที่ตัวสั่นหงึกหงักถูกสะกดไปวูบหนึ่งเมื่อเงยหน้าสบสายตาอย่างจัง สมองประมวลผลแทบไม่ทัน ขนาดลมหายใจที่หอบรัวมาตลอดก็คล้ายจะสะดุดไปชั่วครู่
“เสี่ยมโนอะไรของเสี่ยอีกรึเปล่า”
“เปล่า” เสี่ยตอบเสียงหนักหนัก ราวกับว่าผ่านการไตร่ตรองผ่านสมองมาแล้วอย่างหนักหน่วง “คนที่ฉันจะจริงจังด้วย ก็คือเธอ จิตริน”
วินาทีนั้นผมถึงกับถามตัวเองว่าชื่ออะไรวะ
ก่อนที่วินาทีถัดมา สมองจะใช้งานหนักเกินรับไหว
ผมสลบคาอกเสี่ยแม่งเลย
--------------
หลายคนที่หมั่นไส้เสี่ยตอนที่แล้ว หวังว่าตอนนี้จะกอบกู้ความเป็นพระเอก(?)บ้างนะคะ เสี่ยบอกเลิกหมดแล้วนะเออ สำใครที่อยากรู้เสี่ยเป็นคนยังไง คิดอะไรกันแน่ เดี่ยวจะมีเฉลยแน่นอนค่ะ บอกเลย อย่าคาดหวังกับเสี่ยเยอะ 5555
มาแปะก่อน 50 % นะคะ ช่วงนี้รีีบปั่นๆ กลัวคิงส์คลับมาส่งแล้วจะไม่ได้ปั่นเพราะมัวแต่แพคค่ะ 555
-
ว้ายยเป็นลมด่วยคน
เสี่ยคะ..พูดน้อยแต่ต่อยหนักจริงๆ
จิตรินชื่อเธอได้ยินชัดไหม
-
จะเป็นลมด้วยคน อะไรของเสี่ยยย
เพิ่งไล่เขาหยกๆ โว้ย คนเรา
แต่ให้อภัย เพราะบอกเลิกเด็กๆหมด <3
-
ทำไรไม่ถูกเปนลมดีกั่ว :mew4:
-
ขำอะ สรุปเสี่ยเลิกมโน แล้วสินะ
-
o13
-
ขำเสี่ยย 5555 ไหงเป็นแบบนี้เนี่ยยย โอ้ยย ฮาาาา ตกหลุมน้องจิจอมฝอยซะแล้ว
-
จิตรินนี่ซื่อจริงๆ นะ เสี่ยก็ทุ่มเกิน ตัดทิ้งหมดเลย
-
ค่ะเสี่ย ทำให้ได้อย่างที่พูด
ตัวจริงจิตรินมันหุ่นหมีไม่ใช่หรอ หรือเสี่ยอยากโดนเสียบบ้าง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
นอนเป็นผักขนาดนั้น กลับเข้าร่างอีกทีคงจะเอวบางร่างน้อยแล้วมั่งนะ ภาวนาให้เสี่ยไม่โดนเสียบคืนนะ :laugh:
-
ชอบความลงแดงไปด่าไป สุดท้ายสลบคาอกผู้ชาย555+
-
เสี่ยลุย
-
o13
:3123: :pig4: :3123:
-
o13 เยี่ยม! ไปเลยเสี่ย มันต้องชัดเจนยังงี้สิ
-
มาเห็นตอนใหม่ดีใจสุดๆ อร๊ายเลิฟเสี่ยมากค่ะตอนนี้ ตรงได้ใจจริงๆ
-
เสี่ยจะรุกแล้ว?
-
เสี่ยคนจริงซินะ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
เสี่ยน่ารักนะเนี่ย คิดเร็วทำเร็วมากกก
จิ หนูตัดพ้อขั้นสูงมาก รู้ตัวรึป่าวเนี่ย
-
โอ้ยยย ตอนนี้ คือ เสี่ยได้ใจไปเล้ยยยย
-
:z3:
-
ตลกจิตรินอะ :hao7:
-
ใครจะไปคาดหวังกับเสี่ย ขนาดกับอินังจิยังไม่คาดหวังเลยค่ะ 55555555
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
โอ้ยยยยยถือว่าไม่เสียแรงที่ด่าว่าเสี่ยมาซะหลายตอน ฮ่าๆๆๆ เสี่ยพูดจริงใช่ไหมคะ ไม่ได้เมาอะไรนะแต่ก็นะเสี่ยเจอความมึนพี่จิไปก่อนละกันยังไม่ยอมยกพี่จิให้หรอก
-
ถ้าจินตรินอยู่ในร่างเดิมแท้จริงเสี่ยจะจริงจังไหมน๊า :mew4:
-
o13 o13 o13 o13
ตายยย อาการลงแดงก้ดีนะ
พูดกันตรงๆ 5555
-
บทจะจริงจังเสี่ยก็มาแบบไม่ตั้งตัว 5555555
-
เอาจริงสินะเสี่ยยอมรับได้แล้ว
-
ว้าววววววว...เสี่ยสารภาพรักกับหนูฝอยเหรอเนี่ย คึคึคึ
-
ฮืออออ ดีใจ :m3: คนที่จะจริงจังด้วย คือ จิตริน นะคะ
ยอมบอกเลิกเด็กเลี้ยงหมดเลยจริง ๆ ด้วย เสี่ยสุดยอด
เป็นพระเอกที่สมเป็นพระเอกแล้วค่ะเสี่ย บทน้อยไม่เป็นไร 555
แต่สงสารหนูจิ เจ็บตัวอีกแล้ว แถมสลบคาอกเสี่ยซะอีก
ฟื้นขึ้นมา จะคิดว่าฝันไปหรือเปล่าจิตรินคนเอ๋อ
ถ้าหนูจิกลับร่าง ไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องกล้ามปูอ่ะเนอะ
ป่านนี้คาดว่า กล้ามคงฟีบหมดแล้ว ฮาาา
รอตอนต่อไปจ้า มีความสุขจัง :กอด1:
-
เสี่ย เอาจริงแล้ว บอกเลิกเด็กเลี้ยงทุกคน o22
แล้วจะบอกเลิกกับจิระ มั้ยนะถ้าจิระกลับเข้าร่าง o18
เสี่ย บอกชอบจิตริน :z3:
จิตรินที่อยู่ในร่างจิระ ที่สวยงาม น่ารัก
เอาเป็นว่ารสนิยมความชอบของเสี่ยนี่ พลิกหน้ามือเป็นหลังเท้าเลย
หน้าตา รูปร่างจิระ ตรงกันข้ามกับจิตรินเลย
แสดงว่าเสี่ยชอบที่จิตใจ ความคิด การกระทำ มากกว่ารูปร่างหน้าตาหรือ
ทีแน่ๆ จิ งงตึ้บ งงเด้ ไปและ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขำอ่ะเป็นลมตัดบทเฉย
-
จิทำไรไม่ถูก เป็นลมหนีไปเลยดีกว่า 5555
-
ออกก็น้อย พูดก็น้อย แต่มาที่น้องจิ(จิตริน)เป็นลมคาอกเลย o13 เอาใจไปเลยเสี่ย :katai2-1:
-
โอ๊ยยยยย เสี่ยขาาาาาา :กอด1:
หนูรักเสี่ยยยยยยยยยย :L1:
-
นี่ไม่เคยคาดหวังใดๆกับเสี่ยค่ะ ขึ้นว่าเสี่ยก็นั่นแหละเนอะ55555555
-
เสี่ยในเวอชั่นไม่มโน รู้สึกตั้งตัวไม่ทันเลยค่ะ555555 ปกติไม่คาดหวังอะไรกับนาง มาตอนนี้เกินคาดแหะ ตกใจ :m20: :m20:
-
รวดเร็วทันใจ จะดีมากถ้ามาต่อไวๆ นะคะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนที่ 16 : รุกไล่เอาคำตอบ 100%
ตื่นมาอีกครั้งบนเตียงนุ่มนิ่มแสนคุ้นเคย
แต่ผมยังไม่กล้าลืมตา
เพราะรู้ว่าถัดออกไปตรงโซฟา เสี่ยต้องอ่านหนังสือเฝ้าผมอยู่แหง!
พอได้รับยาร่างกายก็กลับเป็นปกติ อาการทั้งหมดที่เกิดขึ้นกะทันหัน น่าจะเป็นเพราะผมมัวแต่คิดเครียดเป็นกังวลจนนอนไม่หลับ ก็เลยทำให้สภาพค่อนข้างร่อแร่ แต่ตอนนี้ได้พักผ่อนเต็มอิ่ม สติสตังก็เริ่มกลับคืน
คำพูดของเสี่ยเองก็จำได้ทุกคำ
แต่ว่า...
‘ความตั้งใจและประสบการณ์ของจิตริน ถ่ายทอดผ่านร่างกายของจิระ ทุกอย่างที่หลอมรวมเป็นคุณในตอนนี้คือความสมบูรณ์แบบ’
ถ้าตีความจากประโยคของคุณสัน คือการที่ผมเป็นตัวผมอย่างตอนนี้ ในร่างกายของจิระ นับเป็นความสมบูรณ์แบบ ถึงขั้นทำให้เสี่ยหวั่นไหว ส่งผลมายังความความสำเร็จด้านหน้าที่การงาน แต่ถ้าผมกลับร่างเดิมล่ะ จะยังเป็นแบบนี้มั้ย อาชีพดารา ผมไม่สามารถทำต่อได้หรอก ส่วนความรู้สึกของเสี่ยนั้น...
ผมก็ไม่น่าจะรั้งไหวด้วย
นายจิตริน ทองคำดี ตัวสูงก้ามปูผิวเข้มคล้ำ ต่อให้เสี่ยจะอ่อนไหวกับผมยังไง แต่เมื่อได้ร่างคืน มีหรือเขาจะไม่เลือกจิระ อดีตเด็กเลี้ยงคนโปรด น่ามองไปทุกสัดส่วนแถมยังตอบสนองทางร่างกายได้อย่างดี
ไม่ใช่ว่าผมเพิ่งมาคิด แต่ผมตระหนักถึงความจริงข้อนี้มาตั้งนานแล้ว เลยไม่คิดจะผูกพันกับใครเป็นพิเศษ เกาะติดแต่กับเสี่ยที่รู้ความจริง เพราะเชื่อว่าเขาที่มีร่างของจิตรินในกำมือ จะต้องไม่หน้ามืดตาลายอย่างแน่นอน และถ้าถามว่าผมเคลิ้มกับเสี่ยบ้างมั้ย เอ่อ...มันก็ต้องมีกันบ้าง แต่ผมยังต้องการกลับร่างเดิม ไม่ให้ความรักของเสี่ยมารั้งจนอยู่ในร่างของจิระตลอดไปเช่นเดียวกัน
ฉะนั้นเราสองคนน่ะ...เป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนเหมือนเดิมก็ดีแล้ว
ทันทีที่สรุปคำตอบในใจ ผมก็ลืมตาทันควัน
“เฮ้ย!”
ผิดคาด เสี่ยไม่ได้นั่งอ่านหนังสือตรงโซฟา แต่ดันมานั่งจ๋อง อยู่บนเก้าอี้สี่ขาข้างเตียงผมเนี่ย!
“สะ...เสี่ยมาทำอะไรตรงนี้”
“เฝ้าเธอไง” เสี่ยตอบเสียงเรียบเรื่อย “นอนกระตุกเปลือกตาตั้งนาน คิดอะไรอยู่รึไง ถ้าจะมาคิดแทนฉันล่ะก็ไม่ต้องนะ เพราะเมื่อวานฉันคิดมามากพอแล้ว”
“หลังจากไล่ผมลงรถน่ะเหรอครับ” ผมถามเสียงเจื่อน เพิ่งสังเกตว่าตรงหัวเตียง เสี่ยวางกรอบรูปที่เราถ่ายคู่กันไว้ด้วย รูปที่เขาหน้าเหวอหลับตานั่นแหละ เฮ้ย เสี่ยเอาจริงว่ะ “เสี่ย...เอาตรงๆ นะ ผมโคตรจะงงกับตัวเอง จิระรักเสี่ย ผมรู้ได้ด้วยตัวเองผ่านร่างกายนี้เลย เขาใจเต้นทุกครั้งที่เสี่ยสบตา บางครั้งบางทีผมก็เลยเผลอเคลิ้มไปเหมือนกัน ถึงช่วงหลังๆ มานี้ ผมจะสบายใจเวลาอยู่กับเสี่ยมากขึ้น จนลืมสังเกตอาการของจิระไปแล้ว แต่ผมก็ยังสรุปกับตัวเองไม่ได้แน่นอนหรอกว่ารู้สึกยังไงกับเสี่ย ที่มั่นใจแน่ๆ คือ ผมไม่อยากจริงจัง ยังไงสักวันผมก็ต้องกลับร่างเดิม ฉะนั้น...เสี่ยก็อย่าจริงจังกับผมเลย”
“งั้นเธอจริงจังกับงานนักแสดงทำไม”
“อ้าว ก็นั่นเป็นโอกาส โอกาสที่ผมตอนเป็นจิตรินทำไม่ได้ ในเมื่อได้อยู่ในร่างของจิระทั้งที ผมก็ต้องคว้าไว้สิครับ”
“แล้วทำไมกับเรื่องฉันถึงจริงจังไม่ได้”
“เสี่ย มันเอามาเทียบกันได้ที่ไหน ผมเป็นนักแสดง ถ้าเกิดกลับร่างเดิม จิระก็ยังทำงานด้านนี้ต่อไปได้ ไม่เสียหายทั้งตัวผมและตัวเขา ผมถึงทุ่มเทโดยไม่ต้องพะวง แต่ถ้าคบกับเสี่ย แล้วผมเกิดกลับร่างเดิมขึ้นมา เสี่ยจะคบกับจิระต่อรึไงล่ะปัดโธ่ ใช่สิ คนที่ได้ทั้งขึ้นทั้งล่องก็เสี่ยนี่นา แล้วผมจะทำยังไง โดนทิ้งในร่างก้ามปูเหรอ ไม่เอาดีกว่า ผมไม่เสี่ยงด้วยหรอก”
ผมยกมือกากบาทไขว้ตรงหน้าอก แสดงเจตจำนงแน่วแน่
“หรือเสี่ยจะคบกับผมลง นายจิตริน ทองคำดี ก้ามปู ผิวคล้ำ ตัวสูงเท่าเสี่ย ไหล่หนาเท่าเสี่ยกันล่ะ ถึงตอนนั้นเสี่ยจะพูดว่าอยากจริงจังกับผมได้อยู่รึเปล่า ตอบมาสิครับ”
“เป็นคนคิดมากตั้งแต่เมื่อไหร่หืม”
โอ๊ย...เสี่ย คิดบ้างเหอะ!
“เรื่องตอนนั้นก็ส่วนตอนนั้น เรื่องตอนนี้ก็ส่วนตอนนี้ อนาคตยังมาไม่ถึง ฉันให้คำตอบไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้ เวลานี้ เธอต้องให้คำตอบฉัน”
“คำตอบอะไรครับ”
“คบกับฉันเถอะนะ จิตริน”
เหมือนระเบิดลงกะทันหัน ผมอ้าปากพะงาบๆ อย่างกับปลาเกยตื้น สมองขาวโพลน สรรหาคำพูดดีๆ ไม่เจอ จนสุดท้ายต้องยื่นมือไปดึงแก้มเสี่ยจนยืดติดนิ้ว
“ทำอะไร” เสี่ยเอามือปัดกึ่งรำคาญ ส่งสายตาตำหนิแถมมาด้วย
“ดึงสติเสี่ย”
“...”
ตาเสี่ยโดนระเบิดผมบ้าง เขานิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะยื่นมือมาดึงแก้มผม แถมยังแรงกว่า ทำเอาผมที่นั่งบนเตียงหัวเอียง แก้มยืดแทบจะหลุดติดนิ้วอยู่แล้ว!
“โอ๊ย ผมเชื่อแล้วๆ ว่าเสี่ยไม่ได้ล้อเล่น เสี่ยเอาจริง”
“อืม ก็ตั้งใจจะเอาเธอจริงๆ”
อึ้ง อึ้ง อึ้ง
บรรยากาศสีชมพูหายไป ผมได้แต่เหลือบตามองปะหลับปะเหลือก
“ถ้าเสี่ยอยากขนาดนั้น เสี่ยก็ไปหาเด็กเลี้ยงคนอื่นเถอะ อย่ามาคาดหวังกับผมเลย”
“แต่ฉันบอกเลิกไปหมดแล้ว”
“งั้นเสี่ยต้องการอะไร สรุปแล้วที่พูดมาทั้งหมด เป็นเพราะเสี่ยอยากให้จิระกลับเป็นเด็กเลี้ยงรึเปล่าเนี่ย” ผมถามอย่างหงุดหงิด ทั้งที่ก็ไม่ได้มีอาการกำเริบแล้วนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่สบอารมณ์ชอบกล
“ฉันไม่ได้ให้เธอมาเป็นเด็กเลี้ยง”
“แล้วเสี่ยจะคบกับผมด้วยฐานะอะไร”
“คนรัก”
ระเบิดลงลูกที่สอง ไอ้จิตรินตัวแหลกเหลวสติแทบบิน
“แล้ว...เสี่ยจะเอาผมยังไง ในร่างของจิระน่ะเหรอ เสี่ยไม่สับสนตัวเองเลยรึไง หรือว่าเข้าทางเสี่ยพอดี”
“...”
ไม่ตอบ ชัดเลยว่าใช่!
“ผมไม่ตกลง ปล่อยผมไปตามทางของผมเถอะ” ผมแกะมือเสี่ยออกจากแก้มตัวเอง เตรียมเผ่นกลับบ้าน เพราะขืนนั่งคุยกันต่อ ไม่เขาก็ผม ต้องมีสักคนที่น็อตหลุดก่อนแน่
“จิตริน...” เสี่ยมือปลาหมึก รั้งเอวผมไปกอดหมับไม่ยอมปล่อย แถมยังซบหน้ากับซอกคอ แนบตัวเข้ากับแผ่นหลังของผมในระยะประชิด
“เสี่ย!”
“จิตริน...”
เสี่ยใช้ไม้ตายอีกแล้ว มารยาชายร้อยเล่มเกวียนถูกขุดมาใช้ผ่านน้ำเสียงสั่นพร่าน่าสงสารจนชวนใจอ่อน
“ไม่เอาน่าเสี่ย ผมไม่หลงกลหรอก”
“จิตริน...”
เสี่ยแม่งเหนียวว่ะ! ผมพยายามแงะมือเสี่ย พอใกล้จะหลุดก็โดนพลิกตัวไปกอดหมับอีกรอบ คราวนี้โดนจับให้หันหน้า เลยเผลอสบตาเข้าจังๆ
อึก...ผมขอเป็นลมอีกรอบได้มั้ย
ก็สายตาของเสี่ยตอนนี้มันสุดยอดแห่งความทรมานใจสุดขีด! เหมือนโดนเกาหัวใจเบาๆ จนยวบยาบ! ทำไมต้องทำหน้าสลด ทำไมต้องมองอย่างตัดพ้อ ทำไมต้องทำทีราวกับตัวเองถูกทิ้ง โดนทารุณกรรมทางใจด้วย ผมเปล่านะ ผมไม่ได้ทำอะไรเสี่ยสักอย่าง มีแต่เสี่ยนี่แหละ ที่จ้องจะทำผม!
ผมอ้าปากพะงาบอีกครั้ง พยายามคิดในใจว่าเสี่ยน่ะลูกนักแสดง ทั้งหมดคือการแสดง!
แล้วเสี่ยก็จัดการล้างสมองผมโดยการก้มหน้าจุ๊บปากผมเบาๆ
“...”
จุ๊บครั้งที่สองตรงแก้ม
“...”
จุ๊บครั้งที่สามตรงกลางหน้าผาก
“....”
จุ๊บครั้งที่สี่วกลงมาที่แก้มอีกข้าง
“...”
จุ๊บครั้งที่ห้า ปิดประตูตีแมวตรงริมฝีปาก ก่อนจะจบท้ายด้วยการมองมาด้วยสายตาเว้าวอน
จิตริน ตายสนิทในมือมาร
------------
ต้องเข้าใจว่า น้องจิเนี่ย เป็นคนที่เหมือนจะใจแข็งแต่จริงๆ แล้วใจอ่อนมากๆ เสี่ยจับถูกจุดอย่างแรง สองคนนี้ต่างคนต่างแพ้ทางกันไปค่ะ แม้น้องจะไม่อยากตกลงแค่ไหน ไม่อยากคิดจริงจังกับเสี่ย แต่สุดท้ายก็ตายคาอ้อมกอดไปเลยค่ะ 5555
เพจนักเขียนจุดพลุฉลอง (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
ปล.อย่าแปลกใจที่เเบ่งเปอร์เซนต์ไม่เท่ากันนะคะ พอดีเราแต่งจบฉากก็ตัดลงก่อน บางทีก็กะไม่ค่อยถูก ><
#ฝอยตกเสี่ย
-
น้องชายจิได้องค์ลงอีกแน่ๆ
-
:katai2-1: o13 :katai2-1:
:L2: :pig4: :L2:
-
ตาย ตาย ตาย ไม่รอดแน่ๆ
ดูเสี่ยสิคุณณณณณณณณ
โอ๊ยยย ความเสี่ยยยยยย
ได้ทั้งขึ้นทั้งล่องไปอี้กกก
ร่างกายก็เป็นของเด็กเลี้ยงคนโปรด ข้างในก็เป็นจิตริน หมั่นไส้เสี่ยยย
-
อ๊ากกกกก อิเสี่ยมันร้ายยยยยอย่าไปหลงกลน้าพี่จิ เสี่ยแง่มได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง เดี๋ยวปั๊ดส่งน้องชายพี่จิมาจัดการเลยนี่โทษฐานใช้มารยาให้พี่จิต้องใจอ่อน
-
อย่าบอกเรื่องนี้ให้น้องชายจิตรินรู้นะคะ 5555555555
-
เจอแบบเสี่ยใครก็ใจอ่อนนะ
จิตรินจะทนได้นานซักแค่ไหนนะ
-
เสี่ยสุดยอดดดดดดด ลูกอ้อนเเละมารยาของเสี่ยสมกับที่เป็นลูกนักเเสดงเเละเป็นเจ้าของกิจการด้านวงการบันเทิงจริงๆ
น้องจิคะอนาคตหนูคงไปไหนไม่รอดแล้วจริงๆค่ะ คงต้องติดอยู่ในวังวนเสี่ยเนี่ยแหละ
-
อ๋อยยยย 5 จุฟละลายใจ
-
เสี่ยเล่นที่จุดอ่อนเลยนะ คนรักอะฮิ้วววว
-
:impress2:
-
จิตรินคงต้านทานเสี่ยไม่ไหวแล้วล่ะ ละลายใส่ขนาดนี้
เสี่ยก็มาเรียกคะแนนสงสารกลับ ทั้งยังทำตัวดีบอกเลิกเด็กๆทุกคนด้วยอีก
จิตรินตอนนี้ยังมีความกังวลว่าตัวเองต้องกลับเข้าร่างอีกในวันข้างหน้า
ถ้าได้กลับเข้าร่างตัวเองก็ได้แต่หวังว่าเสี่ยจะรักในความจิตรินนะ(ถึงตอนนี้จะชอบนิสัยจิตรินที่รวมกับรูปร่างหน้าตาของจิระก็เถอะ)
อีกอย่าง กว่าจิตรินจะกลับเข้าร่างตัวเอง ความกล้ามปูน่าจะแฟ่บไปแล้วมั้ง ฮ่าๆๆๆ
-
แพ้ทางกันทั้งคู่
-
จิตรินคงต้านทานเสี่ยไม่ไหวแล้วล่ะ ละลายใส่ขนาดนี้
เสี่ยก็มาเรียกคะแนนสงสารกลับ ทั้งยังทำตัวดีบอกเลิกเด็กๆทุกคนด้วยอีก
จิตรินตอนนี้ยังมีความกังวลว่าตัวเองต้องกลับเข้าร่างอีกในวันข้างหน้า
ถ้าได้กลับเข้าร่างตัวเองก็ได้แต่หวังว่าเสี่ยจะรักในความจิตรินนะ(ถึงตอนนี้จะชอบนิสัยจิตรินที่รวมกับรูปร่างหน้าตาของจิระก็เถอะ)
อีกอย่าง กว่าจิตรินจะกลับเข้าร่างตัวเอง ความกล้ามปูน่าจะแฟ่บไปแล้วมั้ง ฮ่าๆๆๆ
ใช่เลย
ก็จิ แข็งนอกอ่อนใน
จิตใจอ่อนโยน ดีงาม
เสี่ย ตีถูกจุดสุดๆ
จิ ไปไหนไม่ได้และ เคลิ้มไปท่าทาง และจุ้ฟอ้อน ของเสี่ยแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขำ
-
ใจอ่อนแล้ว นุ้งจิ
-
ในขณะที่จิฝอยตกเสี่ย
เสี่ยก็อ่อยตกเด็ก
เสี่ยคะ......
-
ตอนนี้เราก็รู้สึกกังวลใจแบบเดียวกับจิตริน
ถ้าตกลงคบกันกับเสี่ยในวันนี้และหากวันใดวันหนึ่งจิตรินกับร่างเดิมได้
เสี่ยจะยอมหันมากินปูอลาสก้าแทนหรือเปล่า
ถ้าเราเป็นเสี่ยเราก็ชอบความลงตัวของจิตรินในร่างจิระแบบนี้เหมือนกันนะ :impress2:
แต่อย่างน้อยก็อยากให้จิระได้มีโอกาสบอกความรู้สึกในใจให้เสี่ยรู้ด้วยตนเองบ้าง
-
อ้อนได้น่ารักมากค่ะเสี่ย
จากคนขรึมๆกลายเป็นแมวเชื่องๆไปแล้ววว :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
เสี่ยมันร้าย
-
เสี่ยยยย :mew3:
-
50 เปอร์ก่อนหน้านี้ก็จะเป็นลมแล้วครึ่งหลังนี่คนอ่านน็อคเลยค่ะ :jul1: ตอนหน้าจะเป็นไงนะ----------- :hao7:
-
จิกหมอนขาดแล้วค่าาาาาา ฮื้อ
-
เขินเสี่ยยยย 5555555555
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
อิเสี่ยได้กำไรล้วนๆเลยสินะ นี่พระเอกหรือตัวร้าย
จิตรินอย่ายอม กลับร่างได้เมื่อไหร่ต้องดัดนิสัยอิเสี่ยให้เข็ด
-
วรั้ยยย เสี่ยน่ารักก ตอนที่แล้วเคืองเสี่ยมาก ตอนนี้เทคะแนนให้เสี่ยรัวๆ 5555 :laugh:
-
อ่านจบตอนปุ๊บ เพลงแพ้ทางมันลอยเข้ามาในหัวเลยอ่ะ
~ฉันแพ้ทางคนอย่างเธอ มันเอาแต่เพ้อไม่กินไม่นอน~
-
ช่วยพนมมือให้จิตรินลูกชายของดิชั้นรอดพ้นจากมือมารด้วยเถอะค่ะ /พนมมือแรง
-
จิเอ้ยไม่รอดแล้วสินะ
-
เดี๋ยวๆเสี่ย เด็กมันมีคำถามก็ตอบหน่อยสิเฮ้ยยย เอะอะจะเอาอย่างเดียว5555 :laugh: :laugh:
-
เสี่ยจะนกอีกหรือไม่ หรือจะได้ตามที่มโน... :laugh:
-
ฉันแพ้ให้เธอทุกทีโอ้ที่ร๊าก วรั๊ยเขิน :-[ :-[ :-[
-
วิญญาณน้องจิตัวจริงอยู่ไหนหว่า ยังอยู่ไหมหนอออ???
แล้วถ้ากลับมาจิตรินก็น่าสงสารไปนะ เสี่ยจะรักเจ้าปูดำลงไหม :hao4:
แนะนำให้เสี่ยจับจิตรินทำศัลยกรรมซะ ผ่าตอนหลับเนี่ยแหละจะได้ไม่เจ็บ พอฟื้นมาก็หล่อเลยย :laugh:
-
เสี่ยมีความพระเอกขึ้น 15% ค่ะ 5555555555555555555555555
-
ความทอแหลของเสี่ยนี้ได้แต่ใดมา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เสี่ยแม่งร้ายยยยยยย จิไม่รอดหรอก
-
งงกาารกระทำของเสั่ย พอๆกับความคิดจิ
-
มารยาสาไถมากค่ะเสี่ย
-
ไม่ใช่จิตรินไม่คิดอะไรเลยสินะ ความจริงคือคิดทุกอย่างมาตลอด
ชอบความพูดตรง ๆ ทุกอย่างกับเสี่ย ถามไปตรง ๆ แต่ทำไมเสี่ยตอบไม่ได้
เอาไว้เป็นเรื่องอนาคต แล้วจะให้หนูจิทำยังไงล่ะคะ กลับร่างเดิมแล้วจะเป็นยังไง
ต้องการให้เป็นคนรัก แต่เป็นจิตรินในร่างจิระ เหมือนจะชัดเจน แต่ไม่ชัดเจนอ่ะเสี่ย ฮือออ
ไม่เอา หนูจิ ใจแข็งไว้ก่อนน้า อย่าเพิ่งยอมเสี่ย ทำไมเราไม่อยากให้จิตรินใจอ่อนเลย ฮือออ :monkeysad:
-
น่ารักกกก จะจบยังไงหนอ
-
อยากได้พาร์ทเสี่ยเลยค่ะ 5555555
-
ห่วงเหมือนจิ แต่เสี่ยก็รุกซะ :hao7:
-
หนูจิอย่าเพิ่งตายคาอกเสี่ย ดึงสติก่อน อดทนไว้(เสียงแรมโบ้ reborn) 55
-
เสี่ยขี้อ้อน o18
-
เราพึ่งตามมาอ่านค่ะ ตลกดี เหมือนชีวิตโลกสวยมาก มองโลกในแง่ดี ใครตั้งแง่ยังไงก็ไม่สนใจ ดีค่ะ ไม่ดาม่า ชอบๆๆๆ
-
แล้วจิตรินจะยอมเสี่ยไหมนะ โฮะ โฮะ. สายหื่นก้อมา
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
...
..
-
สุดท้ายก็ตกหลุมเสี่ย 5555
-
ตอนที่ 17 : คบกันแล้วไม่แคล้วกัน 50%
“แล้วไง สรุปว่าเสี่ยกับพี่จิคบกันแล้ว?”
“...น่าจะเป็นอย่างนั้น”
ผมลูบแก้มแดงๆ ของตัวเองเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาสดๆ ร้อนๆ ถึงผมจะยังไม่ให้คำตอบ แต่จากสภาพตัวแหลกเหลวในอ้อมกอดของเสี่ย ก็บ่งบอกอย่างดีแล้วว่ากระผม นายจิตริน ทองคำดีนั้น ไม่สามารถต้านทานการขอคบของท่านจอมมาร อันมีนามว่าเสี่ยกิจภัทร ...ได้เลย
“ผมว่าแล้วต้องไม่รอด” ไอ้เจถอนหายใจเฮือก ตีหน้าขึงขังราวเป็นผู้ใหญ่ที่ผ่านประสบการณ์ด้านความรักอย่างโชกโชน “จิระไม่เอาการเอางาน เกาะติดกับเสี่ย ของตายแบบนั้นจะไปน่าสนใจตรงไหน เสี่ยเลี้ยงเขาเพราะติดใจรูปร่างหน้าตา พอมาเจอพี่จิในร่างนี้ ก็ไม่แปลกหรอกที่จะรู้สึกดีด้วย แต่พี่รู้แล้วใช่มั้ย ว่าที่เสี่ยขอคบเป็นผลพ่วงมาจากพี่อยู่ในร่างของจิระ ไม่ใช่พี่ที่เป็นพี่จริงๆ”
“รู้”
“รู้แล้วทำไม...”
“รู้แล้วแต่พี่ทำอะไรไม่ได้” ผมยกมือปิดหน้าตัวเอง “พี่โดนสายตาเสี่ยฆ่าตายไปหลายรอบแล้ว”
ผมนอนเลื้อยทำตัวเหลวบนเตียง ไอ้เราพยายามจะใจแข็งแล้วเชียว แต่ผมคงประมาทตัวเองไป เหมือนกับที่ไม่เคยจะทำได้สักครั้งเมื่ออยู่ต่อหน้าเสี่ย เจอไม้ตายเข้าหน่อย เป็นอันต้องมอดม้วยมรณาทุกที
“งั้นพี่จะทำยังไง คบกันจนกว่าจะได้กลับร่างเดิมเหรอ”
“...คงงั้นมั้ง” ผมเอ่ยเสียงเบาหวิว ที่ผมไม่ตอบเสี่ย ก็เพราะคำตอบของเรื่องนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว ความสัมพันธ์ของเราจะยุติทันทีหากผมกลับร่างเดิม เขาคือใคร เสี่ยเจ้าของบริษัทเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์ เจอของสวยๆ งามๆ มาตลอด ไม่มีวันชายตาแลจิตรินหรอก “บอกพ่อกับแม่ดีมั้ยวะ”
“แม่น่ะ ต่อให้บอกไม่บอกก็น่าจะพอเดาได้ และไม่ขัดขวางพี่อยู่แล้ว อะไรที่เราตัดสินใจด้วยตัวเอง แม่เคยคัดค้านที่ไหนกันล่ะ” ไอ้เจออกความเห็น “แต่พ่อเนี่ย...อย่าเลย พ่อเขารักพี่จะตาย ถ้ามีแววว่าพี่จะโดนหักอก ต้องรีบให้พี่เลิกก่อนแหง”
“ก็นั่นน่ะสิ” ผมพึมพำ “น่าจะเลิกๆ ไปซะ”
“งั้นโทรไปบอกเลิกเสี่ยเดี๋ยวนี้เลย หรือถ้าเขาไม่ฟัง พรุ่งนี้ก็ไปพูดต่อหน้าให้รู้เรื่อง” ไอ้เจรีบเสี้ยม คาดว่าน้องชายคงรู้สึกอย่างเดียวกับบิดาบังเกิดเกล้า
“ถ้าเจอหน้าล่ะก็...ไม่น่าจะสำเร็จยิ่งกว่าโทรไปซะอีก พี่ทำงานเป็นนักแสดงในสังกัดเขา ต่อให้บอกเลิกตอนนี้ยังไงก็หนีหน้ากันไม่พ้น เสี่ยน่ะเอาแต่ใจตัวเองจะตายไป” ผมเอ่ยเสียงแผ่ว รู้สึกตัวเบาๆ เบลอๆ ชอบกล สมองก็ไม่ค่อยจะทำงาน เหมือนขี้เกียจจะคิด ไม่อยากจะมานั่งทบทวนถึงความจริงข้อนั้นแล้ว “อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดแล้วกัน”
“แน่ใจนะพี่จิ”
“เอาน่า ไว้พี่อกหัก เจช่วยปลอบใจด้วยนะ”
“เฮ้อ...” เจตรินโน้มตัวกอดผมหลวมๆ “ผมรักพี่นะ”
“พี่ก็รักเอ็งเหมือนกัน ไอ้น้องชาย”
ผมกลุ้มใจอยู่แค่คืนเดียวเท่านั้น พอตอนเช้า ผมก็นั่งรถพี่เบิ้มไปยังบริษัทด้วยสีหน้าสดใสซาบซ่าน เพราะคิดมากไปปวดสมองเปล่าๆ ยังไงคำตอบก็ไม่มีวันเปลี่ยนเป็นอื่น
ปกติแล้ว ถ้าไม่เข้ากองตอนเช้า ผมจะแวะไปฟิตเนสเพื่อออกกำลังกาย แต่ถ้ามีคิวถ่าย ผมจะมารอที่สตูดิโอชั้นสี่เลย และเพราะเมื่อวานต้องกลับก่อนกะทันหัน ผมเลยต้องรีบมาถ่ายชดเชย
แต่ตอนเปิดประตูเข้าไป คนในกองที่ต้องเตรียมฉากก็หันมามองผมด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ นักแสดงยังมาไม่ครบ รวมทั้งตัวผู้กำกับเองก็ยังมาไม่ถึง แล้วใครกันล่ะที่ทำให้ทุกคนต้องอกสั่นขวัญแขวนขนาดนี้
อ้อ...เสี่ยนี่เอง
ผมเจอคำตอบอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นคนสวมสูทยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ราวกำลังตั้งอกตั้งใจมองการทำงานว่าทุกอย่างปลอดภัยไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายของจิระ
“อรุณสวัสดิ์ครับเสี่ย” ผมเดินไปไหว้เขา เพิ่งเห็นว่าข้างๆ คุณสันก็ยืนอยู่ด้วย แต่เพราะตัวเล็กกว่า เลยโดนเสี่ยบังมิด “อรุณสวัสดิ์ครับคุณสัน”
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณจิ” สันมองผมด้วยดวงตาใต้กรอบแว่นที่วับวาวเป็นพิเศษ แค่ดูก็รู้แล้วว่าเขาต้องรู้เรื่องผมกับเสี่ยแล้วแหงๆ แถมยังสนับสนุนอย่างดีด้วย อย่าบอกนะว่าเบื้องหลังการใคร่ครวญของเสี่ย...คุณสันเป็นคนเสนอน่ะ!
เป็นไปได้สูงทีเดียว พวกเขาสนิทกันมาก และคุณสันเองก็ช่วยจัดการธุระปะปังหลายอย่างให้เสี่ย ถ้าเขาช่วยหนุน เสี่ยจะเดินหน้าลุยสุดตัวก็ไม่แปลก
นึกไปนึกมา...คุณสันก็พยายามผลักไสไล่ส่งผมใส่เสี่ยอยู่บ่อยครั้ง
อย่างตอนที่ผมขึ้นไปหาเสี่ยก่อนชวนไปสวนสนุก เขาบอกว่าทางสะดวกสุดๆ ทั้งที่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย
นี่เองตัวการที่แท้จริง!
“เสี่ยมาทำไมครับเนี่ย เดี๋ยวตอนเที่ยงผมก็ขึ้นไปหาเหมือนเดิมไง ลงมายืนเฝ้าแบบนี้คนอื่นเขาเกร็งนะ”
“ฉันมาหาแฟนผิดตรงไหน”
นิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนผมจะยกมือลูบแขนตัวเอง
“เสี่ย ผมขนลุก”
“อุ๊บ!” คุณสันรีบกลั้นหัวเราะ พอโดนเราสองคนหันไปมองก็รีบกระแอมไอกลบเกลื่อน “ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณจิ เมื่อคืนเสี่ยนอนไม่หลับ กลัวจะโดนคุณจิปฏิเสธอีก ก็เลยเร่งให้ผมมาดักรอเป็นเพื่อนที่สตูดิโอตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว เสี่ยไม่ได้มีเจตนาจะมาขัดขวางการทำงานหรอกนะครับ ในเมื่อคุณจิหน้าตาแจ่มใส ไม่ได้ดูขัดข้องอะไร เสี่ยก็คงสบายใจแล้ว”
ยิ่งรู้จัก เสี่ยยิ่งโคตรเด็กเลย
ผมหลุดยิ้ม เอาตัวบังแล้วแอบสอดนิ้วกุมมือเขาเบาๆ ไม่ให้ใครเห็น
“ตอนเที่ยงผมจะขึ้นไปหานะ รีบไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวนัทมาเจอจะแย่เอา ผมยังไม่อยากโดนต่อยปากรอบสอง”
“ถ้าเธอลำบากใจ ฉันย้ายเขาให้ไปแสดงเรื่องอื่นมั้ยล่ะ”
“จะบ้าเหรอเสี่ย” ผมปล่อยมือทันที “เอาอำนาจมาตัดสินชีวิตคนตามใจชอบได้ยังไง คิดจะยัดเข้ามาก็ยัด คิดจะเขี่ยออกก็เขี่ย รู้มั้ยว่าการกระทำนี้ทำให้หลายคนเสียใจมากแค่ไหน ไม่ต้องเลย ในเมื่อเสี่ยไม่คิดจะให้นัทเป็นเด็กเลี้ยงแล้ว ก็ต้องสนับสนุนเขาในฐานะนักแสดงของบริษัทสิ”
คุณสันพยักหน้ารับ ราวกับจะบอกว่า ‘เอาเลยครับคุณจิ พูดไปเยอะๆ เลย สั่งสอนเสี่ยให้หลาบจำ!’
หรือว่าคุณสันสนับสนุนผม เพียงเพราะอยากได้คนมาช่วยคุมความประพฤติเด็กโข่งหัวดื้อคนนี้
เสี่ยเหมือนจะไม่พอใจนิดหน่อย แต่เขาขี้เก๊ก พอฟังผมพูดจบก็แค่ตอบรับว่าอืม ก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเลขาคนสนิท
งอนอีกแล้วเรอะ
ผมส่ายศีรษะ ทั้งขำทั้งเอ็นดูแฟนคนแรกในชีวิตที่อายุมากกว่าตั้งแปดปี แต่กลับเหมือนเลี้ยงเด็กแปดขวบ
ไม่นานโปรดิวเซอร์ ผู้กำกับ และนักแสดงคนอื่นก็มาถึง
ผมที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยนั่งรออยู่ก่อนแล้ว แม้แก้มจะมีรอยช้ำเพราะถูกต่อย แต่ก็ได้ช่างแต่งหน้าช่วยกลบเกลื่อนให้ อีกอย่าง หมัดของธนัท เทียบไม่ได้กับตอนพี่โสภีหรอก อันนั้นกรามแทบเคลื่อน ฟันเกือบหลุดไปหลายซี่
พอธนัทเห็นผม เขากลับสงบกว่าที่คิด อาจจะรู้ว่าผมตกลงคบกับเสี่ยแล้ว เดาจากที่ตัวเองโดนบอกเลิกแต่ผมยังลอยหน้าลอยตา แถมยังนั่งรถกลับกับเสี่ยไม่ยอมเข้ากองถ่ายเมื่อวานอีกต่างหาก นับว่าเขาไม่ถึงกับสิ้นคิด ตัดโอกาสตัวเองออกจากซีรีส์เรื่องนี้โดยการกระโจนเข้ามาต่อยซ้ายต่อยขวาใส่ผมเพื่อระบายอารมณ์
“ไงจิ กับเพื่อนคนนั้นเป็นไงบ้างล่ะ” อัครเดชคล้องมือโอบรอบคอผม พี่เบิ้มทำท่าจะเข้ามาห้าม แต่ผมส่ายศีรษะน้อยๆ เมื่อวานชนหมัดกันไปแล้ว จะมากระมิดกระเมียนเขินอายอะไร ผู้ชายทั้งคู่นี่หว่า
“ก็ราบรื่นดีพี่”
“ฮั่นแน่ ที่เมื่อวานหายหน้าหายตาไปคงไม่ใช่ปรับความเข้าใจกันจนถ่ายต่อไม่ไหวหรอกนะ”
“พี่อัคคิดลึกไปแล้ว เอาตื้นๆ ก็พอครับ” ผมรีบเอ่ยเมื่อเห็นรอยยิ้มหยอกล้อ “ถ้าพี่จะมีเวลาว่างแซว พี่ไปซ้อมบทกับนัทสิครับ เขาเดินมาตามแล้ว”
“ตามใคร ตามพี่หรือตามจิ”
“เอ่อ...” ผมเองก็ไม่แน่ใจ เพราะแม้ในมือนัทจะถือบทเตรียมท่อง แต่สายตาของเขากลับจ้องมาที่ผม ใต้ตามีรอยคล้ำกึ่งบวมช้ำจางๆ ราวผ่านการร้องไห้และนอนไม่หลับ แต่นั่นไม่สำคัญหรอกครับ เพราะประเด็นสำคัญน่ะ...คือเขากำลังยิ้มให้ผม!?
ธนัทที่ตะโกนต่อว่าและต่อยผมมาหนึ่งหมัด
ธนัทที่เพิ่งโดนเสี่ยบอกเลิกสดๆ ร้อนๆ เมื่อวาน
คนที่น่าจะพอเดาอะไรต่อมิอะไรได้ว่าผมกำลังแฮปปี้กับเสี่ย...แต่กลับยิ้มแย้มไร้ความแค้นเคือง ผมควรจะดีใจสินะ แต่ไม่รู้ทำไม พอเห็นแบบนี้สังหรณ์ใจแปลกๆ ชอบกล
ผมไม่ใช่คนคิดร้ายกับใคร แต่ก็ใช่ว่าจะเซ่อซ่าขนาดดูคนหวังร้ายไม่ออก
ธนัทกำลังแสดงละคร
“จิ เมื่อวานเป็นยังไงบ้าง อาการไม่ค่อยดีเลยนะ ฉันเป็นห่วงแทบแย่ นึกว่าจะมาทำงานวันนี้ไม่ไหวซะแล้ว”
แล้วผมก็รู้คำตอบ
ธนัทคงติดใจเรื่องอาการผิดปกติของผมเมื่อวานนี่เอง!
“ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง แต่ผมหายดีแล้ว เมื่อวานไข้ขึ้นกะทันหัน ก็เลยหนาวจนตัวสั่นควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ ถ้าเกิดทำให้นัทตกใจต้องขอโทษด้วยนะ”
“เอ...ป่วยหนักขนาดตัวสั่นแต่วันนี้กลับดูไม่มีอาการเลยนะ”
“พอดีผมโดนจับฉีดยา นอนหลับเต็มอิ่ม กินยาตรงเวลา ก็เลยหายเร็วน่ะ” ผมตอบทั้งรอยยิ้มจนตาหยี แต่จิตรินโกหกไม่ค่อยเก่ง...แถมอัครเดชที่เป็นมิตรตลอดก็ดันทรยศกันซะงั้น
“อ้าว นี่จิป่วยเหรอ” พระเอกหนุ่มยกมือทาบหน้าผากผม “เมื่อวานก่อนขึ้นไปก็เห็นยังอาการดีๆ อยู่นี่ แล้ววันนี้ก็ไม่ได้ตัวร้อนอะไรนี่นา ”
ผมทำอะไรไม่ถูก อัครเดชถามเพราะห่วง แต่ธนัทถามเพราะจงใจจับผิด
เวรแล้วไง
“คือ...ผม...”
“คุณจิครับ เสี่ยโทรมา”
พี่เบิ้มช่วยชีวิต! ผมรีบหันไปรับโทรศัพท์จากผู้จัดการแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทางทันที รู้สึกถึงสายตาทิ่มแทงของธนัทเป็นระยะ ตอนแรกเขาอาจจะไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้คงมั่นใจแล้วว่าผมกับเสี่ยนั้น...ยังคบหากันด้วยดี
หรือเผลอๆ จะดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ
เพราะถ้าเขาเป็นเด็กเลี้ยง ก็ต้องรู้นิสัยอย่างหนึ่งของเสี่ยว่า...เขาไม่เคยโทรหาใครก่อน
“เสี่ยโทรได้จังหวะพอดีเลย”
(( หึ ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอกำลังคิดถึงฉัน ))
แทบจะหลุดหัวเราะพรืด เสี่ยมโนของเสี่ยเอง แล้วมาโบ้ยให้ผมแทนซะงั้นอ่ะ
“เอาที่เสี่ยสบายใจเถอะครับ แล้วนี่...เสี่ยมีธุระอะไรรึเปล่า” ผมถามพลางเงยมองคนในกองที่กำลังเซ็ทฉาก เช็กแสง ตรวจอุปกรณ์ต่างๆ เตรียมถ่ายทำ
(( ฉันว่าง ))
“เลยโทรมากวนผมเนี่ยนะ” ผมถามขำๆ
(( แล้วนี่เธอไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง ทั้งเมื่อวันก่อน เมื่อวาน ตอนนี้ ฉันก็คิดถึงแต่เรื่องของเธอ ))
“เสี่ยทำอย่างกับเด็กเพิ่งมีรักแรก”
(( แล้วถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ ))
“...”
เผลอกดวางสายไปเฉย ผมยกมือปิดหน้า รีบส่งโทรศัพท์คืนให้พี่เบิ้มเพราะรู้สึกร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูก
การถ่ายทำเริ่มต้นที่ฉากเปิดตัวของธนัท ตามบทแล้ว เขาจะแอบย่องเบาเข้ามาในบ้านของพระเอกที่มิสเตอร์เอสร่วมอาศัยด้วย แม้มิสเตอร์เอสจะไม่เคยก้าวออกมาจากห้องคอมพิวเตอร์ที่มีโซฟาตัวเดียวประหนึ่งเตียงนอนก็ตาม แต่กลางดึก มิสเตอร์เกิดหิวน้ำ เลยเดินลงมาเปิดตู้เย็นตอนกลางคืนเงียบๆ คนเดียวไม่ยอมเปิดไฟ ธนัท ซึ่งรับบทเป็นเพื่อนพระเอกเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ มีทักษะปลดล็อกกุญแจและประตูได้ทุกชนิดก็เลยแกล้งเอาบางสิ่งบางอย่างจ่อหลังมิสเตอร์เอส
“อย่าขยับ” ธนัทเอ่ยเสียงต่ำ แน่นอนว่าเป็นการดัดเสียง “ส่งของมีค่ามาให้หมด”
ทั้งเนื้อทั้งตัวของมิสเตอร์เอสไม่มีของมีค่าแม้แต่อย่างเดียว ในมือเองก็ถือประคองกระบอกน้ำเย็นเฉียบอยู่ เลยได้แต่ยืนนิ่งเป็นสากกะเบือ เพราะหนุ่มหน้ามนผู้มีฝีมือด้านแฮกกิ้งนี้ ดันไม่มีทักษะด้านการต่อสู้เลยสักกระผีก
“ฉันบอกว่า...ส่งของมีค่ามาให้หมด!”
ถ้าเป็นพระเอก คงแก้ไขสถานการณ์นี้ได้โดยง่าย แต่เมื่อเป็นมิสเตอร์เอส ที่ไม่ได้รู้เลยว่าไอ้ที่จี้หลังอยู่นั้นเป็นแค่ปากกาโลหะแท่งหนึ่ง เลยกลายเป็นฉากเปิดตัวที่ทั้งลุ้นระทึกและตลกขบขัน
เพราะสิ่งที่มิสเตอร์เอสทำ คือการยื่นกระบอกน้ำเย็นเฉียบให้คนแปลกหน้า...
พลันไฟถูกเปิด พระเอกได้ยินเสียงผิดปกติจึงลุกมาดู เจอกับภาพของเพื่อนเก่าที่กำลังยืนกลั้นหัวเราะ กับมิสเตอร์เอสที่ทำหน้าเหรอหราอย่างหาได้ยาก
จากนั้นก็เป็นการต่อบทยาวของธนัทและอัครเดชที่ถามสารทุกข์สุกดิบ โดยมิสเตอร์ได้แต่นั่งเงียบกึ่งเซ็งคล้ายอยากกลับห้องเต็มแก่แต่ก็ทำไม่ได้เพราะโดนรั้งไว้ให้ทำความรู้จักกับธนัท
“ยินดีที่ได้รู้จักมิสเตอร์เอส!”
“อืม...” ประโยคแรกของผมในฉากนี้ แทบไม่ต้องจำอะไรเลยก่อนเข้าฉาก ง่ายดายแสนสบายสุดขีด
ผมกับธนัทจับมือกัน เพราะที่ฝ่ามือผมยังติดปลาสเตอร์อยู่ เลยต้องหันข้างด้านซ้ายให้กล้อง จงใจให้เห็นแค่หลังมือ ธนัทยิ้มกว้าง ส่วนผมทำหน้าเหนื่อยหน่าย จนพระเอกต้องมายืนเกาหัวแกรกๆ อยู่ตรงกลาง วิจารณ์มิสเตอร์เอสที่รีบชักมือกลับนั่งขดตัวอยู่บนเก้าอี้อย่างอดไม่ได้
“เฮ้อ...นายเนี่ย เก่งแต่ตอนอยู่หน้าคอมสินะ!”
“คัต!”
ฉากแรกจบลงด้วยการเทคแค่สามครั้ง อันเกิดจากการที่ผมเผลอสะดุ้งตอนโดนปากกาทิ่มหลังจนต้องถ่ายใหม่ ผมเดินไปนั่งพัก ปล่อยให้ธนัทกับอัครเดชยืนซ้อมบทกันต่อ พวกมืออาชีพทำงานไวดีจริงๆ แถมยังออกมาดีมากๆ ซะด้วยสิ เพราะตัวละครของธนัทนั้นเป็นคนที่มีพลังงานล้นเหลือ เป็นหนุ่มกล้าแสดงออก มีอารมณ์ขัน แตกต่างกับตัวจริงสุดขีด นับว่าได้แสดงความสามารถเต็มที่ และเขาก็ทำได้ดีเกินคาดหวัง
เสียอย่างเดียว...
“มีอะไรเหรอจิ” ช่างแต่งหน้าที่มาเติมแป้งให้ถามเมื่อเห็นผมแอบเกาหลังบ่อยๆ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ มดกันน่ะ”
เมื่อกี้ตอนธนัทเอาปากกาจี้หลัง แทนที่จะกดเก็บหัวปากกา...เขาดันกดให้ปลายแหลมจิ้มทะลุเสื้อผมนี่สิ
ป่านนี้คงเป็นลายจุดสีน้ำเงินพร้อยเต็มหลังแล้วมั้งเนี่ย
ช่าง...เป็นวิธีแกล้งที่แสนจะเด็กน้อยจนไม่รู้จะคาดโทษยังไงเลย! ผมยิ้มแห้งให้ช่างแต่งหน้า ก่อนจะเหลือบมองธนัทอีกครั้ง
แค่นี้น่ะไม่เท่าไหร่ หวังก็แต่จะไม่หนักข้อขึ้นก็แล้วกัน!
--------
ใครคิดถึงมิสเตอร์เอสบ้างเอ่ย ซีรีส์ยังถ่ายไม่จบ ยังได้เจอกับมิสเตอร์เอสและผองเพื่อนกันต่อนะคะ แถมได้ธนัทมารับบทเพิ่มด้วย แต่งเองฟินเอง อยากดูซีรีส์เรื่องนี้จังเลยน้า...
ส่วนเสี่ย...บอกแล้วค่ะอย่าคาดหวังมาก เอาเป็นว่าอ่านเรื่องนี้อย่างสนุกสนาน ให้เสี่ยได้พัฒนาตัวเองโดยการปรับสติและจูนสมองไปก่อนนะคะ 555 #ฝอยตกเสี่ย
-
ว้ายเด็กโข่งน่ารักนะคะ
-
เสี่ยน่าเอ็นดูววว :mew4:
-
เสี่ยไปอัปสกิลความน่ารักมากจากไหนนนนนน
โอ๊ยย เอ็นดู 5555555555555
เนี่ย ่วงแต่ตอนกลับร่างเนี่ย
ห่วงอีกเรื่อง ถ้านัทรู้เรื่องจิติดยาคงไม่สวยแน่ๆ
-
มีความเอ็นดูเสี่ย
-
เด็กโข่งมากค้ะเสี่ย น่ารักดี..
-
เสี่ยอ้อนเกินคาด
-
สนุกมากกกก :hao7:
-
จิตรินเปรียบได้เห็นภาพเลยอะ เสี่ยมันเหมือนเด็กแปดขวบที่เพิ่งมีความรัก 555
-
มารอ
-
น่าเอ็นดูเสี่ยยย เพิ่มมีความรักครั้งแรกตอนอายุ30งี้นะ วงวารอย่างเอ็นดูวววว
-
โอ๊ย......เสี่ย พอมีความรัก นอนไม่หลับซะงั้น
แล้วยังเป็นความรักครั้งแรกอีก :ling1: :ling1: :ling1:
แถมมาจ้องกองถ่ายแต่เช้า อยากเจอจิ กลัวจิปฏิเสธ
ออกไปก็โทรมาจีบอีก เพราะ "ฉันว่าง"
อย่างนี้ธนัท ก็รู้สิว่าเสี่ยไม่บอกเลิกจิ
สงสัยที่ธนัท เดือดจิ เพราะเสี่ยบอกเลิก
ธนัทเสียดายเงิน หรือชอบเสี่ย ติดใจลีลาเสี่ย
ธนัท แกล้งจิอีก เหมือนเด็ก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2: น่าเอ็นดูวววว เสี่ย'เด็กโข่ง'
-
ตลกที่เสี่ยคิดไปเอง นี่หัวเราะจนออกเสียงเลย 55555555555 ธนัทนี่น่ารำคาญอะ เหมืองวัน ได้แต่ตอม ทำอะไรเราไม่ได้แต่โคตรน่ารำคาญ
-
หวังว่าธนัทจะไม่คิดร้ายไปมากกว่าปากกาทิ่มหลังนะ
แอบขำเสี่ยนิดหน่อย ไม่ค่อยจะเห่อแฟนเลย
-
เสี่ยมีความเด็กน้อยแรกรักมากๆอิอินา่รักไปอีกแบบนะค่ะ
ธนัทนี่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาซินะ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
เสี่ยนอกจากขี้มโนแล้วยังเป็นหนุ่มเพิ่งมีรักแรกอีก555555 น่ารัก
-
เสี่ยน่ารักจังเลยย ขี้มโนสุดๆ เหมือนเด็กแปดขวบแบบที่หนูจิว่าเลย
-
โอเค หนูจิ ในเมื่อหนูจิตัดสินใจแล้ว เราก็ต้องตามแต่หนูจิ เหมือนอย่างน้องเจ ฮืออ :hao5:
หนูจิเลิกคิดมาก ทำใจได้กับคำตอบในอนาคตแล้ว เราก็แค่เป็นกำลังใจให้หนูจินะ
ส่วนเสี่ย ได้คนอย่างจิตรินเป็นแฟน โชคดีขนาดไหน จงรักษาไว้ให้ดี ๆ ซะ
จำไว้ด้วย ว่าคนที่ขอเป็นแฟนคือจิตริน รักแรกคือจิตริน ไม่ว่าจะอยู่ร่างไหนก็คือจิตรินนะเสี่ย
ชอบซีรีย์มิสเตอร์เอส ชอบพี่อัค แต่ธนัทเป็นตัวนำเพิ่ม ก็ต้องเจอหนูจิบ่อย ๆ
จะหาเรื่องให้หนูจิเจ็บตัวอีกไหมเนี่ย นี่ก็จะพรุนไปทั้งตัวแล้ว จิตรินเอ้ย
รอตอนต่อไปค่า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
เริ่มเบื่อจิ ทำไมยอมให้คนอื่นทำร้ายตัวเองได้ตลอดก็ไม่รู้
-
นี่เพิ่งคิดได้เป็นคุณสันจริงๆแน่แล้วใช่ไหมคะตัวบงการทุกอย่างเนี่ย คุณสันแกเหมือนพ่อบ้านที่พยายามหาพี่เลี้ยงเด็กมาดูแลคุณหนูในบ้านยังไงอย่างงั้นเลย ฮ่าๆๆ
นี่ชอบซีรี่ส์มากนะมากจนอยากทำเป็นอนิเมะเลย
-
เอ็นดูมิสเตอร์เอสมากกว่าหนูจิอีกมั้งเรา
อยากเข้าไปกอดแล้วลากมาปู้ยี้ปู้ยำ หึหึหึหึ
ธนัทนี่เด็กน้อยกว่ามิสเตอร์เอสตัวปลอมอีกนะ(แหะๆที่เรียกแบบนั้นเพราะลืมชื่อไปแล้วอ่ะ)
-
o13 o13 o13
-
ถ้ารู้ว่าจิเคยติดยานี่เรื่องใหญ่แน่ๆ
เสี่บน่ารักกุ๊กกิ๊กไปอีกกกกก
-
“เสี่ยโทรได้จังหวะพอดีเลย”
(( หึ ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอกำลังคิดถึงฉัน ))
ยังไงเสี่ยก็ยังเป็นเสี่ย ความขี้มโนมันฝังอยู่ในสายเลือดดด 555
-
:z3:
-
เสี่ยแบ๊วดีแท้ :mew4:
-
มันต้องมีวิธีจัดการเด็กนิสัยเสียสิ ล่าสุดเอาปากกาจิ้มหลัง ก่อนหน้านั้นก็ต่อยจนหน้าช้ำ มันต้องมีสิ วิธีสั่งสอนเด็กธนัทน่ะตัวเองเสียใจแต่ไปทำร้ายคนอื่นมันไม่ถูกต้อง ต้องมีหน่า เพราะนี่มันนิยาย
-
อ่านแล้วติดเลย สนุกมากจริง ๆ ค่ะ :mew1: :mew1:
-
เสี่ยกลายเป็นตัวโจ๊กไปแล้ว 5555 :hao7:
-
เสี่ยยยย
-
:hao5:ถ้ามีคนอย่างจิเยอะๆ โลกคงน่าอยู่ขึ้นเป็นกองเลย ซื่อแต่ไม่โง่มันโดนใจ ว่าแต่ร่างจริงนอนเปื่อยเป็นผักขนาดนั้น กล้ามปูคงไม่มีแล้วล่ะแล้วผิวสีแทนนั่นคงเปลี่ยนเป็นขาว กลายเป็นร่างบาง อิอิ เผลอๆจะงามไม่แพ้จิระ :impress2:
-
ตอนที่ 17 : คบกันแล้วไม่แคล้วกัน 100%
กว่าจะพักเที่ยง เสี่ยก็โทรมาจิกผมอีกสองรอบ แสนจะอ่อนอกอ่อนใจกับเขาเหลือเกิน นอกจากจะมีรักแรกแล้ว เสี่ยยังทำตัวเหมือนคนเพิ่งมีแฟน อายุอานามปาไปสามสิบสองแล้วแท้ๆ สงสัยเพราะพวกคุณสันดูแลดีเกินไป เลยโตมากลายเป็นคนแบบนี้
“สวัสดีครับพี่เบิ้ม” ผมทักทายเลขาหน้าห้อง ส่วนคุณสันคงไปติดต่อประสานงานเหมือนเดิม นอกจากนั่งรถกลับบ้านแล้ว ผมเห็นคุณสันไปนู้นมานี่ไม่หยุด ปล่อยให้เสี่ยนั่งเต๊ะจุ๊ย จัดการพวกงานเอกสารกับลงลายเซ็นมอบอำนาจ
ผมลังเลว่าจะเคาะประตูดีรึเปล่า เสี่ยเล่นตามจิกผมขนาดนั้น แสดงว่าต้องกำลังรอคอยด้วยใจจดจ่ออยู่แน่ๆ ผมเลยตัดสินใจเปิดประตูพรวดพราดเข้าไป เอาให้เสี่ยไม่ทันเก๊กท่า แล้วก็เจอแจกพอต เพราะเสี่ยกำลังนั่งมองโทรศัพท์ งานการไม่ยอมทำ นี่มันเด็กบ้ารักจนไม่เอาการเอางานนี่หว่า
เสี่ยรีบเก็บโทรศัพท์ทันที กระแอมไอเล็กน้อย ก่อนจะเสตามองไปนอกหน้าต่าง ราวกับว่าวันนี้อากาศดีเหลือเกิน ทั้งที่เมฆฝนฟ้าครึ้มตั้งเค้ามาแต่ไกล
ไม่เนียนเลยนะเสี่ย
“หิวมั้ยครับ” ผมปั้นยิ้มหวาน เดินไปนั่งตรงข้ามกับเสี่ยแล้วหยิบข้าวกล่องมาวางเรียงบนโต๊ะ เปิดฝาพร้อมเลื่อนส่งให้เขา วันนี้เป็นไข่ดาวและหมูผัดน้ำมันหอย เพราะเสี่ยไม่ค่อยชอบกินผัก ก็เลยใส่เห็ดฟางเข้าไปเยอะแยะเลย
ผมส่งช้อนกับส้อมให้เขา วันนี้เสี่ยดูกระสับกระส่ายแปลกๆ เหมือนตื่นเต้นอะไรสักอย่าง ผมเองก็ไม่เซ้าซี้ กลัวว่าจะโดนงาบกลางที่ทำงาน เสี่ยยิ่งทำเป็นปกติอยู่ด้วย แต่ไอ้จิตรินไม่อาจหาญถึงขั้นนั้น แถมยังไม่ได้เตรียมใจด้วย!
“วันนี้ผมเข้าฉากพร้อมนัทกับพี่อัคด้วยล่ะ เป็นตอนที่สิบของเรื่องพอดี ตัวละครของนัทน่าสนใจมากเลยนะเสี่ย และเขาก็เล่นเก่งสุดๆ พลิกบทจากตอนเล่นเป็นน้องชายพระเอกในหนังที่ทำเงินถล่มทลายเลย ก็ตอนนั้นน่ะ เขาเล่นเป็นคนป่วยอ่อนแอที่ต้องเสียสละคนรักให้พี่ชาย แต่ครั้งนี้เขาเล่นเป็นคนแอคทีฟ ต้องคอยไปไหนมาไหนกับพระเอกแถมยังต้องปล่อยมุกอีกต่างหาก คนเขียนบทก็เก่งนะครับ ขนาดมีคนแทรกกะทันหันก็ทำให้เรื่องสนุกขึ้น น่าติดตามขึ้นเยอะ ขนาดผมยังชอบเลย”
“ถ้าเธอชอบบทอย่างนั้นฉันหาให้เอามั้ย”
“เฮ้ย ไม่ต้องครับเสี่ย ความจริงระหว่างนี้ก็มีงานละครเรื่องอื่นติดต่อมาตลอด แต่คุณสันปฏิเสธไป ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเล่นนะ แต่คุณสันเห็นว่าความสามารถผมไม่ถึงต่างหาก บทมิสเตอร์เอสมาถูกทางที่สุดแล้ว เกิดผมรับเล่นเรื่องอื่น แล้วแสดงห่วยกว่าเดิมขึ้นมา แฟนคลับจะผิดหวังเอาเปล่าๆ พลอยทำให้แอนตี้แฟนเพิ่มขึ้นด้วย” ผมพูดพลางตักข้าวคำโตเข้าปากจนแก้มตุ่ย เสี่ยชินแล้วกับการพูดไปกินไปของผม “อันที่จริงก็มีบทที่ใกล้เคียงกับมิสเตอร์เอสอยู่เหมือนกัน แต่คุณสันบอกว่าบทแบบนี้ มีข้อดีคือทำให้คนยังจดจำภาพลักษณ์ของมิสเตอร์เอสต่อไป แต่ก็มีข้อเสียคือมันจำเจเกินไป ตอนนี้ผมควรตักตวงเรื่องโฆษณาไม่ก็การถ่ายนิตยสารก่อนดีกว่า เฮ้ย เกือบลืมไปเลย พรุ่งนี้โฆษณาเครื่องนอนที่ผมถ่ายจะออกอากาศแล้วนะครับ ส่วนนิตยสารจะวางเดือนหน้า อันนั้นน่ะของเด็ดเลย เสี่ยต้องเซอร์ไพรส์แน่ๆ โหย ผมงี้ตื่นเต้นสุดๆ!”
“มีคนรู้จักของฉันทำนิตยสารแฟชั่นของต่างประเทศ ถ้าเธอสนใจ...”
“เสี่ย...ฟังผมพูดเฉยๆ แล้วไม่คิดต่อยอดได้มั้ย อะไรจะประเคนดีขนาดนี้ ผมไม่ใช่เด็กเลี้ยงที่เสี่ยต้องเอาใจนะ แค่บทของมิสเตอร์เอสก็เกินพอแล้ว” ผมย่นหน้าใส่เสี่ยแบบไม่จริงจังนัก “แล้วก็...วันจันทร์ผมมีงานเปิดตัวโทรศัพท์รุ่นใหม่ที่ห้างสรรพสินค้าด้วย โฆษณาจะปล่อยออกมาก่อนหนึ่งวัน ต้องออกงานกลางที่สาธารณะครั้งแรก ผมกลัวตัวเองจะหลุดปากพูดมากชะมัดเลย คุณสันเลยบอกว่าจะตามมาคุม จริงสิ วันนั้นผมคงมากินข้าวกับเสี่ยไม่ได้นะ เพราะงานเริ่มตอนเที่ยง”
“ฉันไปด้วย”
“แล้วงานเสี่ยล่ะ”
“ให้สันกับบิ๊กทำ”
ผมไม่รู้จะสรรหาคำบรรยายใดๆ กับเด็กโข่งตรงหน้าจริงๆ บอกว่าไม่ต้องเสนองานก็แล้ว นี่ต้องบอกว่าไม่ต้องเสนอตัวด้วยมั้ยเนี่ย
“เสี่ยจะมาแทนคุณสันเหรอ”
“หรือเธอไม่อยากให้ฉันไป ทำไม ฉันอยากให้กำลังใจแฟนในงานเปิดตัวสินค้าครั้งแรกไม่ได้รึไง”
“ไม่ใช่ไม่ได้ แต่ผมห่วงภาพลักษณ์เสี่ย...ตอนไปสวนสนุกก็มีข่าวลือออกมา มันไม่ดีกับเราทั้งคู่เท่าไหร่”
“แต่มันเป็นความจริง เราคบกันจริงๆ” เสี่ยพูดพลางฉวยมือผมไปกุม ทำให้ต้องกินข้าวมือเดียว ทุลักทุเลสุดๆ “เปิดตัวสินค้าไปแล้ว งั้นเปิดตัวเราด้วยเลยดีมั้ย”
วันนี้เสี่ยคึกยังกะเมายาม้า
ผมนี่แทบจะกลายเป็นคนคุมบังเหียนที่ต้องทั้งรั้งทั้งจูงให้ถูกทาง!
“ค่อยเป็นค่อยไปเถอะครับ” อะไรไม่กลัว กลัวว่าถ้ากลับร่างเดิมขึ้นมา ไอ้งานเปิดตัวเอิกเกริกที่ว่าจะกลายเป็นหนามยอกอกมากกว่า “แล้วงานเสี่ย...”
“ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างทำงานด้วยกลไกของมันเอง วงการนี้แบ่งเป็นหลายกลุ่ม บริษัทของฉันเองก็มีแยกหลายไลน์ ทั้งรายการโทรทัศน์ ข่าว โฆษณาสปอนเซอร์ ละคร หรือจับหนังก็ยังมีแม้จะไม่มากมายอะไรเพราะทุนเยอะก็เถอะ สันเป็นคนติดต่อประสานงาน ดูแลเรื่องละครและสปอนเซอร์โดยเฉพาะ ส่วนฉันมีหน้าที่แค่ดูว่าใครเสนอโปรเจ็กต์ขึ้นมาแล้วอนุมัติงบก็เท่านั้น”
“แล้วพี่เบิ้มกับบิ๊กละครับ”
“บิ๊กเป็นคนจัดการตารางงานของฉันและเฝ้าหน้าห้อง บางทีก็มีพวกไม่ดูตาม้าตาเรือขึ้นมาหวังให้ช่วยปั้น เขาจะช่วยคัดกรองเรื่องวุ่นวายน่าปวดหัว และบางทีก็กันคนไม่ให้เข้ามาขัดจังหวะ ส่วนเบิ้ม ความจริงแล้วเขาเป็นคนขับรถของฉัน คอยติดตามเวลาออกไปข้างนอก เป็นเลขากึ่งบอดี้การ์ด แต่เพราะส่งไปดูแลเธอ บิ๊กเลยต้องควบหน้าที่นั้นแทน”
“ผมทำให้พวกเขาทำงานเพิ่มขึ้นนี่นา...”
“ไม่เป็นไรหรอก พวกเขาชินกับเรื่องไร้สาระของฉันแล้ว”
เสี่ย...พูดมาได้ไม่อายปากเลยนะ
“กินเสร็จหรือยัง”
“อ้าว วันนี้แม่ผมทำไม่อร่อยเหรอครับ” ผมเพิ่งสังเกตว่าเสี่ยกินไปแค่ครึ่งหนึ่งก็ดันกล่องข้าวไปด้านข้าง แถมยังมาเร่งผมอีก “หรือว่าเสี่ยไม่ชอบน้ำมันหอย เอ๊ะ แต่เสี่ยกินเห็ดหมดเลยนี่นา ดีจัง”
“วันนี้ฉันไม่ค่อยหิว” เสี่ยกระแอมไอ ก่อนจะส่งสายตาดุๆ เร่งให้ผมวางช้อนลงสักที ความจริงผมยังไม่อิ่มหรอกนะ แต่เห็นเขาเหมือนจะเปิดประเด็นเรื่องสำคัญ ก็เลยต้องยอมหยุดก่อนอย่างช่วยไม่ได้
พลันเสี่ยหยิบกล่องปริศนาขนาดเล็กเท่าฝ่ามือขึ้นมาบนโต๊ะ เขายิ้มกรุ้มกริ่มกับตัวเองครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนมาตรงหน้าผมแทนตำแหน่งของข้าวกล่อง
“เปิดดูสิ”
...อย่าบอกนะว่าเป็นแหวน!
ผมมองเสี่ยด้วยความอึ้งทึ่งสุดขีด กำลังคิดว่าจะปฏิเสธยังไงดี แต่ก็โดนสายตาพิฆาตของเสี่ยมองจนใจอ่อนยวบ อย่างน้อยยอมเปิดดูก่อนก็ได้วะ
ปรากฏว่าไม่ใช่แหวนครับ
แต่เป็นกุญแจรถ!
“ชอบมั้ย” เสี่ยถามอย่างกระเหี้ยนกระหือรือแม้จะเก๊กหน้านิ่ง แถมยังผายมือกว้างเหมือนรอผมโผเข้ากอด
เอ่อ...เสี่ย...มโนไกลไปถึงไหนแล้วนั่น
“เสี่ยให้รถผมทำไมครับ ผมมีพี่เบิ้มคอยรับส่งอยู่แล้ว ไม่ต้องใช้รถหรอก”
สองมือของเสี่ยค่อยๆ ลดระดับลงอย่างผิดหวัง
“เอาไว้ขับเล่นในวันหยุดไง”
“หน้าบ้านผมไม่มีที่จอดรถหรอกครับ เสี่ยเอาคืนไปเถอะ ให้มาผมก็ไม่ได้ใช้ อย่าว่าแต่ผมเลย ขนาดยกให้คุณสัน พี่เบิ้ม หรือบิ๊ก พวกเขาก็คงไม่รู้จะเอาทำอะไรเหมือนกันในเมื่อต่างมีรถประจำที่ต้องใช้อยู่แล้ว ก่อนจะซื้อของขวัญให้ใคร เสี่ยควรจะดูเรื่องประสิทธิภาพในการใช้งานว่าจำเป็นรึเปล่า มากกว่าคุณค่าทางราคานะครับ”
สั่งสอนไปหนึ่งยกเบาะๆ เพราะงวดนี้เสี่ยเปย์เยอะเกินจนผมเสียดาย ประเด็นคือซื้อมาแล้วด้วยนี่ล่ะ! มีเงินเยอะหน่อยก็ใช่ว่าจะซื้อทุกอย่างได้ตามต้องการสักหน่อย!
“ปกติเวลาฉันให้รถตอบแทนพนักงาน หรือพวกเด็กเลี้ยงก็มีแต่คนดีใจ”
“ได้ของฟรี ใครก็ดีใจครับ แต่ต้องลงรายละเอียดลงไปอีกว่าแต่ละคนนั้นมีจุดประสงค์ยังไง อย่างพวกพนักงาน รถที่เขาขับอยู่อาจไม่ได้มีราคาเท่าที่เสี่ยให้ เขาสามารถเปลี่ยนรถใหม่ไม่ก็นำไปขายต่อได้ นับเป็นโบนัสตอบแทนการทำงาน ส่วนพวกเด็กเลี้ยง...ไม่ว่าเสี่ยจะให้อะไรก็เข้าทางทั้งนั้น เพราะแสดงว่าเขาเป็นคนโปรด”
พูดแล้วก็หวนนึกได้ว่ารถที่จิระขับชนผม ก็เป็นคันที่เสี่ยซื้อให้นี่หว่า
“ถ้าเธอไม่ใช้ก็เอาไปขายต่อสิ”
“แล้วจู่ๆ เสี่ยจะให้รถให้เงินผมทำไม ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แล้วถ้ารับมา เกิดงวดหน้าเสี่ยซื้อบ้านซื้อเครื่องบินจะทำไง ผมขอหยุดที่ตรงนี้เลยดีกว่าครับ” ผมปิดฝากล่อง ก่อนจะเลื่อนส่งคืนให้เสี่ยที่คล้ายจะงอนไปอีกแล้ว บ่นอุบอิบอยู่คนเดียวไม่ยอมมองหน้ากัน
“ที่ฉันให้เธอก็เพราะ...”
“เพราะ?”
“ครบรอบคบกันหนึ่งวัน”
พรืด!
ไอ้จิตรินฟุบหน้ากับโต๊ะ กลั้นหัวเราะจนตัวสั่น หน้าดำหน้าแดงไปหมดแล้ว
เสี่ยแม่ง...น่ารักชะมัดเลย!
แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ ช่วงโปรโมชั่น? เวลาคนสองคนเพิ่งคบกัน มักจะห่วงหาคิดถึงกันตลอดเวลา ความรู้สึกยังสดใหม่ อยากเอาใจอยากทำดีอยากเป็นที่รัก แต่เสี่ยเนี่ย...ออกจะอาการหนักไปหน่อยมั้ง หรือเพราะโลกของเสี่ยกับของผมมันใหญ่ไม่เท่ากัน สำหรับผม ของพวกนี้ไม่สำคัญเลย ในเมื่อผมเน้นเรื่องเวลาและความเข้าใจมากกว่า ส่วนเสี่ย...สายเปย์ของแท้!
ผมชักไม่แปลกใจว่าทำไมเหล่าเด็กเลี้ยงถึงมักลงท้ายด้วยการหลงรักเสี่ย ทั้งที่เขามีข้อเสียเป็นกระบุง ทั้งเรื่องขี้เก๊ก พูดไม่ค่อยสบตา มโนเก่งเป็นเลิศ มั่นหน้ามั่นใจ แถมยังหื่นอีกต่างหาก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เป็นช่างดูแล จริงใจ และมีมุมเด็กง้องแง้งที่น่ารักน่าง้อน่าออดอ้อนใส่เอามากๆ
“งั้น...ผมรับไว้ก็ได้” ผมไม่อยากจะขัดน้ำใจ ยอมเลื่อนกล่องกุญแจรถกลับมา สีหน้าเสี่ยเองก็ดีขึ้นเยอะเลย “แต่รถคงต้องฝากไว้ที่บ้านเสี่ยนะ ไว้ถ้ามีวันหยุดด้วยกัน เสี่ยขับรถคันนี้ไปเที่ยวกันสองคนดีมั้ยครับ”
“ฉันขับรถไม่เป็น”
ผมเกือบปัดกล่องกุญแจกระเด็นตกโต๊ะ
“เสี่ย...” ก่อนจะเงยหน้ามองเขาสีหน้าสิ้นหวัง “ผมเองก็ขับไม่เป็น”
จิตรินขับไม่เป็นย่อมไม่แปลก ก็ผมไม่เคยคิดจะซื้อรถเลยนี่นา ทั้งค่าบำรุง ค่าน้ำมัน ค่าต่อทะเบียน ค่าจิปาถะสารพัดอย่าง ในเมื่อโดยสารรถสาธารณะจนชินอยู่แล้ว แถมยังประหยัดกว่าหลายเท่า สู้เก็บเงินใช้ในสิ่งที่จำเป็นจริงๆ ยังดีกว่า เรื่องใบขับขี่ก็ไม่ต้องพูดถึง ผมจะเอารถที่ไหนไปสอบกันละ ส่วนเสี่ย...
คิดไปคิดมา เสี่ยบอกว่ามีพี่เบิ้มกับบิ๊กคอยติดตามตลอด ทั้งคู่ต่างขับรถได้ และทำหน้าที่ขับแทนกันได้ตลอด
เสี่ยคงจะมีคนบริการพาไปไหนมาไหนจนชิน ก็เลยไม่เคยฝึกขับรถสินะ
ผมมองกุญแจรถ ก่อนจะยิ้มเฝื่อน
ท้ายที่สุดแล้ว ของขวัญครบรอบหนึ่งวันก็เป็นแค่ของไร้ค่าดีๆ นี่เอง
---------------
ช่วงโปรโมชั่นกับเสี่ยค่ะ
อ่านตอนนี้แล้วคิดว่าหลายคนที่กังวลกับจิน่าจะพอคลายๆ ลงนะคะ หนูจิแอบระวังตลอด ตกปากคบกับเสี่ยแต่ก็ยังมีทำใจเผื่อไว้ น้องไม่ถึงหน้ามืดตามัวโดนจอมมารตกนะ! แต่เสี่ยเนี่ย...ตกไปทั้งตัวแล้วค่ะ บอกเลยว่าเรื่องนี้คนเจ็บหนักสุดก็คือเสี่ยเนี่ยแหละค่ะ 555 #ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่โบกไม้โบกมือกระซิบบอกถ้าไม่เอารถส่งมาทางนี้ก็ได้นะ! (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
ปัดโธ่เอ๋ยยยยยยย
ที่แท้เสี่ยแค่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่อยากนั่งรถสวีทหวานกันสองคนนี่เอง พี่ๆคนขับงานหดแน่เลยบช่วยเทรนด่วน ไปเรียนขับรถสิคะเสี่ย
-
เสี่ยน่ารักฝุดๆ แต่เปย์ขนาดนี้ไม่ไหวนาาา
-
เสี่ยโคตรน่ารัก เขินจนไม่รู้จะเขินยังไง ฮื้อ เขียนยังให้มันให้น่ารักขนาดนี้อ่ะคะ
-
เรามีข้อเสนอ เพราะว่าต่างคนต่างขับรถไม่ได้ ถ้าจะจอดทิ้งไว้ก้น่าเสียดายเพราะฉนั้นรถคันนี้น่าจะเอาไว้ใช้เมื่อยามเเปลี่ยนบรรยากาศ 555
-
จะว่ายังไงดี ครบรอบ1วัน ฮือ เสี่ยยยย 55555555555555
โอ๊ย ความเสี่ย น่ารักโคตร เอ็นดูเหลือเกิน
แล้วไหนจะขับรถไม่เป็นอีก ทำไมยิ่งนานเสี่ยยิ่งน่ารัก
ไม่นะ หรือว่า หรือว่า
-
เสี่ยน่ารักกก
-
เสี่ยน่าร้ากก :L1:
-
เสี่ยโคตรฮา 5555555
-
:mew1 :mew1: :mew1:
-
นุ้งจิบรรยายสันดานเสี่ยซ้า ละเอียดยิบ
-
เสี่ยสายเปย์น่ารักมาก ของขวัญครบรอบที่คบกันหนึ่งวันให้เป็นรถ อยากเป็นเด็กเสี่ยบ้าง :laugh:
-
:mew1:
-
:laugh:
:L1: :pig4: :L1:
-
มีรถแต่ขับไม่เป็น เสี่ยยย ถถถถถ เอาไปปลูกตะไคร้เถอะเสี่ย รถน่ะ !!
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: เสี่ยสายเปย์
-
น่าเอ็นดูคนมีความรัก
-
เสี่ยน่ารักอ่ะมีมุมง่องแง้งด้วยอิอิ
-
เอ็นดูเสี่ยจริงๆ
-
:pig4:
-
เสี่ยเหมือนเดกอายุ 15 พึี่งเริ่มรัก 5555
-
:katai2-1: OMG!! นี่ขนาดครบรอบ 1 วันนะเนี้ยะ
ถ้าได้ตกลงปลงใจและได้กินจิตริน(ในร่างจิระ)จริงๆ จะไม่ยิ่งหลงไปกันใหญ่เรอะ
-
ตอนนี้น้องจิ ดูมีหลักการ 55555 o18
ส่วนด้านเสี่ยนั้นนนนนน ดูขาดสติ :laugh:
-
ไป๊ค่าาาา!!!!! คู่นี้ไปเดทกันที่ร.ร.สอนขับรถเลยจ้าาาา /ผายมือ
-
ขำครบรอบคบกันหนึ่งวันนนน โว้ยยยยยยยยเสี่ยยยยยยยยยยยย :hao7: :hao7:
-
ยัง ยังไม่รู้ตัวสินะ ว่าน้องจิตรินกลับร่างได้เมื่อไหร่
เสี่ยจะโดนทิ้ง หมั่นไส้เสี่ยอะแอบสะใจก่อนล่วงหน้าได้มั้ย
-
ยึดร่างเลยเถอ จินะไม่ต้องกลับมาหรอก
-
อย่าแกล้งจิเยอะนะ
-
ทำไมเสี่ยน่ารัก :laugh: :laugh: :laugh:
:mew1:
-
มีคนบอกว่าเสีย ดูขาดสติ .... จริงงง 5555555
-
พรืดตามจิ
ครบรอบหนึ่งวันเนี่ยนะเสี่ย 555
-
ถ้าไม่ติดว่าอยูบนรถเมล์นะ อยากจะหัวเราะให้ลั่น เสี่ยนี่โคตรบ้าบอเลยอะตกลงมีแฟนแล้วอัพเวลเป็นเด็กเหรอคะเสี่ย น่าเอ็นดูนะแต่ก็หมั่นไส้อยู่ดี ฮ่าๆๆ ส่วนรถถ้าไม่เอาก็ยกมาให้เราค่ะ
-
เด็กน้อยสวนทางอายุมากค่ะเสี่ย :กอด1:
-
ตอนที่ 18 : ว่าด้วยกิจกรรมเข้าจังหวะ
หลังเลิกงาน ผมกำลังเดินไปขึ้นรถพี่เบิ้ม แต่ดันโดนเสี่ยที่ดักรออยู่แล้วลากขึ้นรถบิ๊ก
“เสี่ย...เมื่อวานผมไปบ้านเสี่ยแล้วนะ วันนี้ผมต้องกินข้าวบ้านตัวเองสิ”
“ครบรอบหนึ่งวัน”
ประโยคเดียว เป็นทั้งคำสั่งและคำขอร้อง ผมมองเสี่ยแล้วถอนหายใจเฮือก ก่อนจะโทรไปบอกแม่ว่าวันนี้จะกลับช้า ให้กินข้าวกับพ่อและไอ้เจก่อนได้เลย
พอถึงบ้านเสี่ย...ผมก็เพิ่งมีแก่ใจสังเกตสังกาครั้งแรกว่าอาณาเขตกินยาวเป็นไร่ๆ มีสวนหลังบ้าน สวนหน้าบ้าน แล้วยังมีโรงรถต่างหากแยกออกไป คฤหาสน์หลังนี้แบ่งเป็นปีกซ้ายกับปีกขวา ผมเคยไปแต่ทางขวา อันเป็นห้องนอนของเสี่ย งั้นก็เป็นไปได้สูงว่าทางปีกขวาจะเป็นที่พักของพวกคุณสัน
ผมรู้สึกแปลกๆ ชอบกล เมื่อก่อนมาบ้านหลังนี้ ก็มาในฐานะของผู้ครอบครองร่างกายจิระ แต่ครั้งนี้ ผมมาในฐานะ เอ่อ...แฟน เลยค่อนข้างกระดาก จะทำอะไรก็ค่อนข้างเก้อเขินอยู่ไม่น้อย ขนาดแม่บ้านเอาน้ำมาเสิร์ฟ ผมยังเผลอสะดุ้ง เกือบปัดแก้วตกแตก
สงสัยเพราะสัญชาตญาณมันบอกเตือน
เสี่ยพาผมมาบ้าน ไม่ได้แค่ตั้งใจกินข้าวด้วยกันแน่ๆ
แต่ตั้งใจจะกิน...อ่า เว้นให้เติมคำในช่องว่างตามความเข้าใจส่วนบุคคล
ด้วยเหตุนี้ ผมจึงไม่ค่อยจะเจริญอาหารสักเท่าไหร่เพราะมัวแต่ระแวงเสี่ยว่าจะเริ่มจู่โจมตอนไหน แต่เสี่ยทำตัวได้ปกติมาก สมกับเป็นลูกนักแสดง แถมยังเอาใจผม ช่วยตักปลาให้ตั้งชิ้นหนึ่ง! แล้วยังหันมามองหน้า เหมือนบอกให้ผมช่วยตักใส่บ้างอีกต่างหาก โอเค...ตัดช่วงทานข้าวไป เสี่ยคงยังไม่คิดอกุศลเอาตอนที่กอบโกยความสุขของการได้ทานข้าวกับคนรักหรอก
กินเสร็จ เสี่ยก็พาผมไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้าน กุมมือพาไปชมน้ำพุ ผมเออออไปด้วย คิดเสียว่าเดินย่อย โดยที่ในใจยังคงตั้งการ์ดพร้อมรับศึกตลอดเวลา
แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พวกเราชมนกชมไม้ คุยเล่นเรื่อยเปื่อย จนถึงตอนสามทุ่ม เสี่ยก็เริ่มกลยุทธ์แรก
“ดึกแล้ว เธอค้างที่นี่เถอะ”
“ไม่เป็นไรครับเสี่ย เมื่อก่อนผมทำงานกลางคืน กลับดึกกว่านี้ก็เคย” ผมตั้งรับอย่างมีสติ
“แต่บิ๊กกับเบิ้มไปนอนแล้ว เขานอนตอนสามทุ่ม”
เชื่อก็เขางอกแล้วครับ นินจาที่ตามติดชีวิตผมน่ะเหรอจะนอนตอนสามทุ่ม!
“สันขับรถไม่เป็น ฉันก็ขับไม่เป็น เธอก็ขับไม่เป็น”
“ผมนั่งแท็กซี่ได้ครับ ถึงบ้านเสี่ยจะเข้ามาลึก แต่เดี๋ยวนี้มีแอพเรียกกันแล้ว”
“ไวไฟบ้านฉันเสีย”
“มือถือผมมีเน็ต”
“แต่มือถือเธอแบตหมดนี่”
ว่าไงนะ!? ผมรีบล้วงโทรศัพท์ออกมาดูอย่างตกใจ ปรากฏว่า...หลงกลเสี่ยอย่างจัง เพราะเขารีบคว้าโทรศัพท์ผมไปแกะแบตออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่งโทรศัพท์เปล่าๆ คืน แถมยังทำหน้าราวกำลังบอกว่า ‘เอ้า ลองเปิดดูสิว่าติดรึเปล่า’
จนปัญญาจะต้านทานเสี่ยเลยจริงๆ
อยากรู้นักว่าเรื่องงานจริงจังเท่านี้มั้ย อะไรที่มันใต้สะดือน่ะหัวไวมือไวเชียวนะ!!
“ผมนอนบ้านเสี่ยก็ได้” ผมถอนหายใจเฮือก “แต่ผมขอแบตผมคืนด้วย ผมจะโทรบอกที่บ้าน”
“สาบานมั้ย”
“สาบานครับ”
...กับอีแค่เรื่องนี้ถึงขนาดต้องยกมือสาบาน จิตรินสุดแสนจะบันเทิงเหลือเกิน
ปรากฏว่าพ่อกับแม่ผมหลับหมดแล้วเลยไม่มีใครรับ ผมตัดสินใจโทรบอกไอ้น้องชายแทน และมันเองก็พอรู้ว่าการนอนค้างครั้งนี้คือสัญญาณอะไร...
(( เพิ่งคบกันหนึ่งวันพี่ก็จะยอมเสี่ยแล้วเหรอ ไม่ได้นะ กลับบ้านเดี๋ยวนี้! ))
น้ำตาผมจะไหล อย่างกับว่ามีตัวเลือกนักล่ะ กับเสี่ยที่พร้อมจะตะครุบขนาดนี้!
“ไม่ต้องห่วงพี่หรอก เอาเป็นว่า...ฝากบอกพ่อกับแม่ด้วยแล้วกัน แค่นี้นะ”
(( พี่จิ! พี่จิ!!!! ))
ทันทีที่กดวางสาย เสี่ยก็รีบแย่งโทรศัพท์ผมไปถอดแบตออกอีกครั้ง อะไรจะระวังตัวกลัวผมหนีกลับขนาดนี้ ผมเห็นความพยายามของเขาแล้วทั้งอ่อนใจทั้งปลงใจ เอาไงเอากันวะ ยังไงก็ต้องโดนสักวัน จะวันนี้ พรุ่งนี้ มะรืนนี้ ก็ไม่ได้ต่างกันมากหรอก!
เสี่ยจูงมือผมเข้าห้องนอนทันที
ตอนเปิดประตูผมถึงกับผงะ เพราะบนเตียงมีกลีบกุหลาบประดับเป็นรูปหัวใจยังกะคืนเข้าหอ เดี๋ยวนะเสี่ย เราเพิ่งคบกันได้วันแรก! แค่วันเดียวเท่านั้น! ยังไม่ได้จะแต่งงานเฮ้ย!!!
“ไปอาบน้ำก่อนเถอะ” เสี่ยดันตัวผมให้เดินเข้าไปด้านใน ราวกับว่าความผิดปกติบนเตียงนอนนั้นผมตาฝาดไปเอง ไอ้จิเตรียมใจไม่ทันเลย แต่พอเข้าไปยืนในห้องน้ำ เสี่ยก็จัดการเปลื้องผ้าตัวเองด้วยความไวเสียง แถมยังเผื่อแผ่ มาจับขอบกางกางผมด้วย
“เสี่ย! ไหนบอกให้ผมอาบน้ำไง หรือถ้าเสี่ยจะอาบก่อน ก็ไม่ต้องจับผมแก้ผ้าด้วยหรอก ผมไปรอข้างนอกดีกว่า”
ผมตะลึงลาน รีบผละตัวหนี แต่เสี่ยมือเหนียวอย่างกับปลาหมึก ดึงไปรั้งมา กลายเป็นว่ากางเกงหลุดติดมือเสี่ยไปแล้ว
สรุปว่าไม่ได้กะจะขึ้นคร่อมที่เตียง แต่ตั้งใจจะเริ่มรุกในห้องน้ำงั้นสิ
ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
“อาบด้วยกันไง ฉันให้คนเตรียมน้ำอุ่นไว้แล้ว ถ้าผลัดกันอาบเดี๋ยวน้ำก็ไม่ร้อนหรอก”
เสี่ยเอ่ยอย่างมีหลักการ ก่อนจะเดินไปเปิดม่านด้านในที่ผมไม่เคยเข้าไปมาก่อนเพราะปกติใช้แค่อ่างล่างหน้ากับชักโครกเท่านั้น และผมก็ได้เผชิญกับแดนพิศวง อ่างอาบน้ำสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ชนิดลงไปนั่งเบียดกันได้หกคนสบายๆ แถมที่ผนังฝั่งตรงข้าม ยังมีโทรทัศน์จอแบนอีกต่างหาก!
กลิ่นหอมของอโรม่าที่น่าจะผสมลงในน้ำ ตกแต่งด้วยกลีบกุหลาบสีแดงสด เสี่ยค่อยๆ หย่อนตัวลงไปในน้ำ ก่อนจะหันมาส่งมือให้ผม ภาพนั้นงดงามชวนสยิวกิ๊วอย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่าผมเป็นฝ่ายถูกยั่วยวนแทนซะงั้น
“มาสิ”
...เอาไงเอากันวะ!
ผมแกะกระดุมเสื้อ วางพาดกับตะกร้าก่อนจะเดินไปจับมือเสี่ย เขาทิ้งตัวนั่งพิงกับขอบอ่าง โอบเอวให้ผมนั่งซ้อนบนตัก ในมือถือรีโมตกดเปิดโทรทัศน์ สุนทรีย์แสนสบายสุดๆ
ผมหัวเราะไปกับรายการวาไรตี้ รู้สึกผ่อนคลายเคลิบเคลิ้มไปกับบรรยากาศอุ่นอวลแสนสบายใจ แต่ก็ดีได้ไม่นานหรอกครับ...หมายถึงเสี่ยน่ะนะ
มือที่โอบเอวเลื่อนลงมายังของสงวน
“ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ยังไม่ได้เอาออกเลยใช่มั้ย” จับไม่พอ ยังบีบเบาๆ ยังกะนวดขนมปังเลยปัดโธ่ “นี่ก็ผ่านมา...เกือบสามอาทิตย์แล้ว เธอไม่อึดอัดเหรอ ฉันช่วยเอาน้ำออกได้นะ”
“ผมชักเองได้ครับเสี่ย” ผมกัดฟันตอบ เพราะเสี่ยเริ่มจากนวดแล้วต่อด้วยรูด แถมยังกระซิบแผ่วข้างหู ลมหายใจปัดผ่านจนชวนใจหวิวสุดๆ
“เป็นแฟนกันจะเกรงใจทำไม”
เสี่ย...ยางอายน่ะมีบ้างมั้ย! ช่วยเกรงใจกันบ้างเถอะ!!
ได้แต่ตะโกนในใจ เพราะในความเป็นจริงผมโดนเสี่ยจัดการจนอยู่หมัด แค่กลั้นเสียงครางก็ยากแล้ว นับประสาอะไรกับการเถียงใส่คนที่กำลังหื่นขึ้นตาจนเยิ้มวาวน่าลุ่มหลง
ผมหอบหายใจ กำหมัดแน่นไม่กล้าทำร้ายร่างกายเสี่ยแม้จะเสียวกระสันแค่ไหนก็ตาม จนกระทั่งจิระน้อยขยับขยายเต็มที่ใกล้ถึงฝั่ง มือของเสี่ยก็เลี้ยวลง ล้วงลึกสอดผ่านใต้สะโพกลงไปที่ช่องทางลี้ลับ
นิ้วหนึ่งแทรกเข้ามาจนสะดุ้งเฮือก
“เสี่ย!”
“ฉันจะทำให้เธอไม่เจ็บตัวไง” เสี่ยปลอบผม ขบเม้มเบาๆ ที่หลังหูจนตัวสะท้านเฮือก “รู้สึกดีไม่ใช่เหรอ ตรงนี้น่ะ”
ไม่ตอบอะไรทั้งนั้น ผมพยายามยั้งใจตัวเองไม่ให้สติหลุด เพราะไอ้ส่วนแข็งขืนที่นั่งทับอยู่นั้นกำลังโดดเด้งสุขภาพดี จิ้มหลังผมในจุดที่โดนธนัทเอาปากกาแทงเป๊ะๆ
ผมเผลอเกาหลัง แต่ดันไปโดนส่วนอ่อนไหวของเสี่ยจนเขาครางในลำคอ
“รีบร้อนจริงๆ ถ้าอยากขนาดนั้นละก็...” เสี่ยผละมือออก ยกสะโพกผมขึ้นเล็กน้อย
“เดี๋ยว! เสี่ยเข้าใจผิดแล้ว ผมเกาเพราะตรงนั้นมันเป็นรอยอยู่แล้วต่างหาก!” ผมรีบแย้งเสียงหลง เอาตามตรงเลยมั้ย...นายจิตรินแอบกลัวครับ ที่เตะถ่วงเวลามานานขนาดนี้ทั้งที่ใจพร้อมแล้ว ก็เพราะว่านี่มันเซ็กซ์แรกของผมนะเออ แถมยังเป็นฝ่ายโดนเสียบอีก ยังไงก็ขอเตรียมใจนานๆ หน่อยไม่ได้รึไง จู่ๆ จะใส่เข้ามาเลยแบบนี้ ขวัญตกเรี่ยราดไปหมดแล้ว!
เสี่ยขมวดคิ้วเหมือนไม่เชื่อ ผมเลยรีบลุก ชี้ให้เขาเห็นรอยปากกาน้ำเงินขีดแถวสะโพก
“ไปทำอะไรมา” เสี่ยไล้นิ้วแตะเบาๆ
“ถ่ายซีรีส์วันนี้น่ะครับ ผมมีฉากโดนปากกาจี้หลัง แต่หัวปากกาไม่ได้ปิด ก็เลยทิ่มหลัง จั๊กจี้ดีเหมือนกัน” ผมพูดเป็นเชิงตลก เพราะไม่อยากให้เสี่ยเอาเรื่องธนัท โดนปลดเพราะเอาปากกาจิ้ม รู้ถึงไหนอายถึงนั่น “ส...เสี่ย”
เสียงสั่นในทันดล เมื่อจู่ๆ เสี่ยก็ก้มหน้าแล้วใช้ลิ้นเลียแถวสะโพกผม
“เสี่ย นั่นมันปากกาเคมีนะ เสี่ยจะกินไม่ได้”
“งั้นกินตรงอื่นได้สินะ”
“เฮ้ย เสี่ย ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้...อื้อ!”
ไอ้จิตรินหลงกลจอมมารอีกแล้ว ผมยืนขาสั่นเพราะเสี่ยฉกชิมช่องทางด้านหลังอย่างว่องไว จะถดตัวไปด้านหน้าจิระน้อยก็โดนจับกุม จะขยับหนีไปด้านข้างก็กลายเป็นโดนรุกรานแถมยังได้มุมเสี่ยกว่าเดิม ผมอ้าปากพะงาบๆ ตาจ้องตรงไปยังรายการวาไรตี้เบื้องหน้า แต่ขำไม่ออกสักนิด
“เสี่ย...”
ผมกำหมัดแน่น พยายามสะกดจิตตัวเองไม่ให้เผลอไผล ใครเลยจะนึกว่าไอ้รูข้างหลังของผู้ชายเวลาโดนละเลงลิ้นจะชวนระทวยขนาดนี้ ผมเริ่มหูอื้อตาลาย โดนกินจนขาสั่นพั่บๆ พอเสี่ยปล่อยมือที่กุมจิระน้อยก็ถึงกับเข่าอ่อน ทรุดลงนั่งบนตักเสี่ยด้วยสภาพปวกเปียกหมดเรี่ยวแรง
ก่อนจะเด้งตัวหนีแทบไม่ทันเพราะเกือบไปทับโดนแม่เบี้ยที่กำลังชูคอขู่พร้อมฉก
“เสี่ย ผมขอล่ะ”
“ว่าง่ายนี่นา ฉันกำลังจะขอเหมือนกัน ในเมื่อเธออนุญาตแล้ว งั้นฉันกินนะ”
โว้ย คนละขอกันแล้วเสี่ย!
ผมอ้าปากเตรียมร้องโวยวาย อุตส่าห์ลุกหนี แต่เสี่ยดันตามขึ้นมายืนทาบหลังจับแม่งูเอ๋ยมุดเข้าถ้ำอย่างรวดเร็ว ผมตาเบิกกว้าง ยังอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่หาย แต่ไอ้ความตึงแถวช่องทางที่ถูกชำแรกผ่านเข้ามาอย่างฝืดเคืองแม้จะมีน้ำลายหล่อลื่นก็ย้ำเตือนถึงความจริงที่ว่า...
ผมโดนเสียบแล้วโว้ย!
“เสี่ย...” ผมเอ่ยเสียงระโหย ใบหน้าเหยเกเมื่อเสี่ยพยายามส่งท่อนลำแข็งแรงรุกคืบแทรกแซงอย่างไม่ลดละ จะประท้วงก็ชักออก จะแย้งก็ฉกเข้า เล่นเอาตัวสะท้านเฮือกๆ ขาสั่นระริก ขบปากกัดจนเลือดซึม การเคลื่อนไหวที่เนิบช้าเริ่มมีจังหวะจะโคนขึ้นเรื่อยๆ นอกจากทักษะการแสดงแล้ว เสี่ยต้องมีดนตรีในหัวใจด้วยเป็นแน่ ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถบรรเลงเพลงโดยใช้เนื้อกระทบกันได้อย่างมันหยด ทำเอาใจผมเต้นเร่า อดที่จะส่งเสียงร้องประกอบออกมาไม่ได้
วินาทีนั้น จิตรินบอกเลยว่าสติกระเจิง!
ผมไม่เคยมีเซ็กซ์มาก่อน อย่างมากก็ช่วยตัวเองด้วยแม่นางทั้งสิบอันเรียกว่าโป้ง ชี้ กลาง นางก้อย กับผู้หญิงก็เคยแต่ดูหนังโป๊ กับผู้ชายบอกเลยว่าไม่มีประสบการณ์ จู่ๆ ก็โดนรวบหัวรวบหาง ผมเลยยังปรับตัวไม่ทันนัก รู้แต่ว่าตรงช่วงล่างนั้นทั้งอึดอัดทั้งเจ็บเสียด ปะปนมาพร้อมความซาบซ่านที่ไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน แถมพอเสี่ยเข้าแล้วเดินเครื่องไม่เว้นช่วง ต่อให้ยังหวาดหวั่นสั่นกลัวแค่ไหน ก็มีแต่ต้องสลัดความรู้สึกพวกนั้นทิ้งแล้วตามเกมเสี่ยแต่โดยดี
“อ๊ะ...อ๊า”
จบไปหนึ่งเพลงบนบก เสี่ยรั้งตัวผมให้ลงมานอนพิงอกในน้ำต่อแล้วเริ่มบรรเลงเพลงที่สองประหนึ่งวาทยกรผู้โบกสะบัดไม้กายสิทธิ์ได้อย่างชำนาญ แถมยังเตรียมความพร้อมเปิดเป็นคอนเสิร์ตกะยิงยาวเลยทีเดียว ความอุ่นร้อนของน้ำช่วยให้ร่างกายแข็งเกร็งผ่อนคลายลง แต่ก็ทำส่งผลให้ส่วนอ่อนนุ่มที่เชื่อมกับความแข็งขืนของเสี่ยแนบแน่นมากขึ้นไปอีก ผมนอนตาลอย ปล่อยให้เสี่ยสอดมือใต้เข่า จัดแจงอ้าขาจนได้องศา ก่อนจะเริ่มต้นร้องเพลงประกอบดนตรีเมื่อเขาหยัดตัวกระทุ้งขึ้นมาจนตัวโยน และเมื่อสะโพกผอมบางทิ้งน้ำหนักรองรับความยิ่งใหญ่ของเขาได้ลึกล้ำขึ้น ผมก็สมองวิ้ง สะบัดหน้าเงยมองเสี่ยด้วยสภาพแดงก่ำไปทั้งตัวยังกะกุ้งโดนน้ำร้อนลวกและปากพะงาบๆ เหมือนขออากาศ
แล้วเสี่ยก็ก้มจูบผม
จูบที่เริ่มจากการแตะเบาๆ ราวเด็กอนุบาล ก่อนจะเริ่มไล่เลียริมฝีปากและสอดลิ้นช่วงชิงอาณาเขต
เสี่ยฉกลิ้นผมไปดูดจนเสียงครางกลายเป็นเสียงอู้อี้ในลำคอ มือผมเริ่มปัดป่าย พยายามหาที่จับยึดเมื่อตัวโยกคลอนรุนแรงขึ้นทุกที จะจับขอบอ่างก็เอื้อมไม่ถึง จะจับเข่าเสี่ยก็ขยันหยัดตัวเหลือเกิน เสี่ยคงสงสารสภาพไปไม่เป็นของผม เลยจัดการเปลี่ยนท่าใหม่ พลิกตัวให้ผมคว่ำหน้าเกาะขอบอ่าง ส่วนตัวเองก็กระแทกกระทั้นได้สบายเฮกว่าเดิม
“อ๊า เสี่ย...อ๊ะ...อ๊า” ขึ้นบทเพลงที่สาม ไม้กายสิทธิ์ก็ยังแรงดีไม่มีตก ผมหลับตาปี๋เมื่อเสี่ยก้มจูบและกัดเบาๆ ตรงท้ายทาย จุดไวสัมผัสของจิระที่เล่นเอาอารมณ์กระเจิงหนัก ผมซบหน้ากับขอบอ่าง สะโพกบางถูกช้อนให้รองรับแรงทิ้งดิ่งที่ผสมผสานระหว่างหยาดเหงื่อแรงกายของเสี่ยพ่วงแรงโน้มถ่วงของโลก จังหวะการเคลื่อนตัวนั้นชักดุเดือดขึ้นทุกวินาทีตามเสียงร้องของผม งวดนี้คาดว่าเสี่ยคงคิดจะบรรเลงเพลงไพเรท ออฟ เดอะ แคริบเบียน เพราะมีเสียงน้ำกระเซ็นแทรกเป็นระยะ จนกระทั่งกุหลาบไหลล้นไปกองกับพื้นเกือบหมดนั่นแหละ เสี่ยที่ทั้งบีบทั้งเค้นทั้งขยำแก้มก้นผมจนบวมแดง ถึงจะสาสมใจยอมหลั่งออกมา
อันตัวผมนั้นไปเหยียบดาวอังคารก่อนเสี่ยเมื่อประมาณห้านาทีก่อนแล้ว น่าจะช่วงก่อนจะเริ่มเพลงที่สามพอดี พอเสี่ยถอนตัวออกมาก็เลยหอบแฮกตาปรือปรอย ส่วนนั้นขมิบนิดๆ เพราะแม้จะถึงจุดสุดยอดไปก่อนแต่จุดกระสันก็โดนกระทำอย่างอุกอาจฉกาจฉกรรจ์จนเกือบเคารพธงชาติอีกรอบ แต่เสี่ยหนักกว่า เพิ่งจะทำการฆ่าล้างบางอสุจิไปแท้ๆ เขายังจะชูคอแผ่แม่เบี้ยได้อีก!
“เสี่ย...” พูดได้แค่นั้น เพราะเสี่ยจับผมอุ้มช้อนใต้สะโพกแล้วพาเดินออกจากห้องน้ำ ก่อนจะโยนโครมลงบนเตียง กลีบกุหลาบที่บรรจงวางเป็นรูปหัวใจกระจัดกระจายไม่เหลือสภาพ บางส่วนเกาะติดตัวผมที่ยังตัวเปียก ทำให้สายตาเสี่ยดูเร่าร้อนกว่าเดิมอีกสิบเท่า ไม่ทันหายใจหายคอให้ชุ่มปอด เสี่ยก็จับข้อเท้าผมข้างหนึ่งยกสูงพาดบ่า ก่อนจะจัดการเริ่มบรรเลงเพลงที่สี่ด้วยจังหวะแบบดับสเต็ป
“อ๊า!”
ผมนอนหน้าแหงนหงายตาเบิกกว้าง อ้าปากครางมือจิกหมอนจนข้อขึ้นขาว เสี่ยเหมือนคนหื่นที่เริ่มแล้วต้องไปให้สุด จัดการตักตวงความอิ่มเอิบในช่องทางผมอย่างเต็มที่ ตะบี้ตะบันจนผมดิ้นปัดป่ายตามความเสียวกระสัน ทำไมเสี่ยต้องเซ็กซ์เก่งขนาดนี้ด้วย ผ่านมากี่สนามรบแล้วถึงได้ขนาดนี้ พูดออกมานะ พูด!
แตะดาวอังคารรอบที่สองของวัน ผมที่เริ่มรู้สึกว่าชักจะไม่ไหวแล้วรีบตั้งสติแล้วหาทางตะกายตัวหนี ไม่งั้นมีหวังโดนจับทำเพลงรวมเป็นอัลบั้มพร้อมวางขายแน่นอน แต่เสี่ยดันรู้ทัน เพิ่งจะคลานได้แค่สองคืบ เขาก็จับข้อเท้าผมลากให้มานอนคว่ำอยู่ใต้ร่างราวกับเสือรอขย้ำเหยื่อ ผมกลั้นใจ คิดว่าเสร็จอีกยกแน่ๆ ปรากฏว่าเสี่ยยอมยุติ ใช้นิ้วล้วงน้ำให้อย่างค่อยเป็นค่อยไป
“ช่วงนี้ออกกำลังกายทุกวันเลยสินะ” เสี่ยเอ่ยด้วยสีหน้าชื่นมื่นหลังจับกดผมจนสาแก่ใจ “แข็งแรงขึ้นเยอะเลยนี่ เมื่อก่อนฉันกอดจิระไปแค่สองรอบเขาก็สลบแล้ว”
พิษรักลมหึงตีขึ้นมาไม่ได้ดูเวล่ำเวลาเอาซะเลย โดนเปรียบเทียบกับร่างกายที่เสี่ยรู้จักทุกซอกทุกมุมดีอย่างนี้ ไม่รู้ทำไมในหัวไอ้จิตรินถึงคิดพิเรนทร์ขึ้นมาซะได้ จากที่เตรียมวิ่งหนี ผมก็เป็นฝ่ายพลิกตัวจับเสี่ยให้นอนหงายราบกับเตียง ส่วนตัวเองขึ้นคร่อม ปัดมือเสี่ยที่ยังคาอยู่ตรงแถวช่วงล่างออก จัดการทิ้งน้ำหนักทาบทับส่วนอุ่นร้อนที่ไม่มีทีท่าจะสงบง่ายๆ ก่อนจะเริ่มนับหนึ่งสองสามแล้วเป็นฝ่ายควบคุมไม้กายสิทธิ์เตรียมบรรเลงเพลงที่ห้าแทน
เสี่ยเบิกตากว้าง ทำหน้าเหวอ ก่อนจะคลี่ยิ้ม กุมสะโพกผมพลางบีบเบาๆ
“นึกถึงตอนที่เธอขึ้นคร่อมฉันครั้งแรกเลยนะ”
ผมกะพริบตาปริบเพื่อทบทวนความทรงจำ พลันระลึกได้ว่าตอนที่โดนเสี่ยจู่โจมครั้งแรก ช่วงที่กำลังนัวเนียอยู่นั้นก็ถูกผมพลิกตลบขึ้นคร่อมในท่าเดียวกันนี้เป๊ะๆ
“นั่นสินะครับ” น้ำเสียงอ่อนลงในพริบตา เช่นเดียวกับความคุกรุ่นในอกที่ลดเลือนลง เหลือเพียงความวาบหวิวแถวท้องน้อย เพราะเสี่ยไม่นอนนิ่งแต่ดันกระทุ้งตัวหยัดขึ้นมาด้วย
แม้ความหึงหวงจะหายไปแต่ความหื่นของเสี่ยยังเต็มเปี่ยม
สรุปว่าคืนนั้นผมทำลายสถิติ แซงหน้าจิระไปอีกสองยก
...แลกกับการนอนตายคาอกเสี่ยยันเช้า
---------
คำถาม : ตอนนี้หนูจิกับเสี่ยได้ทำเพลงร่วมกันไปกี่เพลง?
ตอบถูกไม่มีของรางวัลนะคะ แต่จะมีอัลบั้มรวมเพลงส่งไปให้ 5555 #ล้อเล่นขำๆ
อย่างที่ย้ำเนอะ เรื่องนี้ไม่มาม่าค่ะ ตอนจบได้เคลียร์ทุกข้อสงสัยแน่ๆ แต่ถ้าติดขัดตรงไหนอนุญาตให้ด่าเสี่ยได้เต็มที่ เสี่ยพร้อมน้อมรับทุกอย่าง เพราะจริงๆ แล้วคาเรคเตอร์เสี่ยเราวางไว้ให้น่าหมั่นไส้ค่ะ ฉะนั้นด่าได้ แต่อย่าแรง เสี่ยกลัว 555 #ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่แอบเช็ดกำเดาเงียบๆ ในมุมมืด (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
อิเสี่ยยยยยย
หมั่นความครบรอบหนึ่งวัน พรุ่งนี้จะครบรอบสองวันด้วยมั้ย
จริงๆกะกินน้องอยู่แล้วล่ะสิ
-
ร่วมบรรเลงเพลงกันมันส์ไปเลย รวมเพลงอัลบั้มเดียวไม่น่าพอนะเสี่ย :-[
-
ทำไมหนูจิโดนปล้ำความคิดยังฮา55 :m20:
-
เข้าหอกันอย่าง งงๆ นุ้งจิ โดนเสี่ยจับกินแล้ววว
-
หนูจิโดนเสียบแล้วโว้ยย 555 โอยขำ เป็นฉากบรรเลงเพลงรักที่เราขำมาก ยิ่งตอนที่หึงจิระนะ ขำท้องแข็งเลย จิหนอจิ // จะเป็นไปได้ไหมว่าสุดท้ายแล้วจิจะไม่ได้กลับร่าง จิระตายไปพร้อมร่างของจิเพราะวิบากกรรมที่หลวงพ่อพูดไว้ รอลุ้นค้าบบบบ ยังไงก็รักหนูจิอยู่ดี
-
แต่งเพลงกันเพลินเลย น้องจิ โดนล่อลวง
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
แหม่เสี่ยสวาปามเต็มคราบเลยนะ
หยุดพูดถึงเจ้าของร่างเถอะน่าโดยเฉพาะตอนเอากันน่ะ
-
จิโดนเสียบก็ยังจะฮา
เสี่ยพอได้ปล่อยผีก็เต็มที่เลยนะ สว่างคาตากันไหม :hao6:
-
ทั้งขำ ทั้งเอ็นดูเสี่ยเลย
“ครบรอบคบกันหนึ่งวัน” กร๊ากกกก
มีอีก เสี่ยขับรถไม่เป็น :z3: :z3: :z3:
สุดท้ายรถนั้น ก็........
เสี่ยน่ารักมากกกกก เหมือนเด็กหนุ่มเรื่มรัก
แต่เสี่ยต้องเห็นความดีในตัวจิแน่ๆ
เพราะจิ ไม่คิดกอบโกย เงินทอง หรือเอาอะไรจากเสี่ย
แม้แต่บทบาทการแสดงที่เสี่ยจะเพิ่มให้
เสี่ย วางแผนดีจริงๆ คบกันครบหนึ่งวัน ฟันจิซะละ :ling1: :ling1: :ling1:
แถมเสี่ยหื่นโคตรๆ โรแมนติกด้วย
จัดจิ หนักไปเลยสี่รอบ แต่จิแถมให้เสี่ยหนึ่งรอบ อะจ๊ากกกก :hao5: :sad4: :heaven
ยืนยันความแข็งแรง ชนะจิระ และอาจชนะเด็กเลี้ยงทุกคน o22 o22 o22
เสี่ย จิตริน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ๊ากกกกกก :serius2: :serius2: :serius2: อิเสี่ยยยยยยจะมาไวไฟกับพี่จิแบบนี้ไม่ได้นะ โถวว ไปซะแล้ว(ประตูหลัง)พี่จิของน้อง งืออ อุตส่าห์หวงไว้ว่าพี่จิจะชิ่งเสี่ยได้ ที่ไหนได้เล่นดนตรีกันถึงเช้าเลย ฮืออ :hao5:
-
ปุจฉา... ถ้าจิกลับร่างเดิมแล้วใครจะเป็นฝ่ายเสียบ
//จีบเมียวันนี้ได้หลัวฟรีในวันหน้า :oo1:
-
ไม่รอด :m25:
-
:haun4: อ๊ากกกก ไม่คิดว่าน้องจิ จะโดนกินในวันครบรอบ....เอิ่มม 1 วัน !!!!
-
แหมมมมมมเสี่ยยยยยยย ทีอย่างงี้ล่ะไม่เด็กน้อยเลยนะ :katai3: :katai3:
-
ขำครบรอบหนึ่งวัน :laugh: :laugh:
ในที่สุดก็โดนกินนะหนูจิ :z1:
-
:z1:ขนาดครบรอบหนึ่งวันยังจัดเต็มขนาดนี้ ถ้าครบรอบหนึ่งอาทิตย์จะขนาดไหน
-
ฮาทั้งเสี่ยทั้งจิ แม้กระทั่งฉากนี้ก็ยังขำ 55555 เสี่ยจอมมารหื่นจริงงงง
-
หนูจิของเราทำเพลงไปตั้งสี่รอบ :jul1:
-
สรุป จินี้รักเสี่ยแล้วใช่ไหม
-
เค้าได้กันแล้วค่าาาา
เค้าได้กัยแล้วววววว
-
โห นี่ตายอดตายอยากมาจริงๆใช่ไหมเสี่ยขาาาา
-
มวยถูกคู่ 555 ว่าเสี่ยหื่นแต่จิตรินดันรับได้หมดคืออะไรนะ 555
-
มาแอบเช็ดกำเดาเงียบๆด้วยคนค่ะ :z1: เข้าทางเสี่ยจริงๆ น่าหมั่นไส้สุด
-
:pighaun: :pighaun:
-
:z1:
:L1: :pig4: :L1:
-
คบกันวันเดียวเสี่ยเล่นใหญ่มาก
-
นอดจากเสี่ยจะให้หนูจิเป็นดารา แล้วยังจะให้เป็นนักร้องด้วยหรอ :hao7:
-
เพลงนี้ต้องมีอยู่ในอัลบั้มแน่ๆ หรอยจังฮู้ อิอิ
-
ครบรอบ1วัน ยิ่งกว่าฟาส8เร็วมากค่าเสี่ยยยย
-
เสี่ยกับจิชั่งเหมาะสมกันดีเหลือเกิน
จะดราม่า สลับร่างไหมอะกลัวเหลือเกิน แอบคิดชั่วร้าย เสี่ยขาทำลายร่างจิตรินเลยค่ะ ยังไงจิระก็ตายแน่นอนฮ่าาาาาาาาาาาา
-
จิระคนเดิม เพิ่มเติมคือความถึก!!!! :hao7:
น้องพรุนหมดแล้วค่ะเสี่ยยยย :serius2:
จิหึงได้เซ็กซี่มาก 5555 กะว่าให้เสี่ยลืมจิระคนเก่าไปเลยใช่มะ? o13
-
ขอตอบว่า 4 เพลง
เสี่ยเตรียมตัวมาดีโคตร คือกะว่ายังไงก็ต้องได้
ขำความถอดแบตโทรศัพท์ ขำความเล่นใหญ่ 555
-
:laugh: :laugh: อิเสี่ย!!!!! ถถถถถถ หมั่นไส้คน
-
ถูกใจเสี่ยเลยล่ะสิ ได้กินตับหนูจิทั้งๆที่ไม่ได้กินมานาน
ปล. อยากให้อัพเดตบ้างว่าตอนนี้ร่างจิตรินเป็นไงบ้าง
-
:mc4: ครบรอบคบกัน 1 วัน ฉลองกันสะ :m20:
มีหึงดั๊วอะ จิเอ้ย หลงกลเสี่ยซะละ :katai3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4:
-
โอ๊ย เสี่ย เก็บกดจากไหนน
จิก็ยอมง่ายไปนะ เจคงรออยู่แน่ๆ :katai5:
-
อิเสี่ยมันร้ายยย
เดี๋ยวนะไอโฟนมันถอดแบตได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?
-
:mew1:
-
:hao6: :hao6:
-
นั่งฟังเพลงจนหูอื้อตาลายหมดแล้ว >o<
-
ตอนที่ 19 : ผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริงเสียงจริง
ผมติดนิสัยตื่นเช้า
ฉะนั้นแม้จะปวดเมื่อยตัวและล้าขนาดไหนก็ลืมตาโพลงในความมืดอัตโนมัติตอนหกโมงตรง ปกติผมตื่นตีห้าด้วยซ้ำไป แสดงว่าเมื่อคืนหนักไปหน่อยถึงได้ตื่นสายเป็นชั่วโมง
ความอ่อนเพลียยังคงอยู่ แต่เมื่อตื่นแล้วผมก็หลับต่อไม่ลง เลยยันตัวลุกขึ้นจากเตียงนุ่มนิ่มคุณภาพดีแตกต่างกับที่บ้านลิบลับ ก่อนจะขยับไปไหนไม่ได้เพราะมือของเสี่ยรั้งเอวผมไว้อย่างกับคีมเหล็ก
พอหันไปมอง ก็เห็นภาพของเสี่ยที่นอนตะแคงกอดผมด้วยใบหน้าหลับพริ้มอย่างสงบ
ผมอมยิ้ม ในอกอุ่นอวลอย่างบอกไม่ถูก การมีแฟนคือแบบนี้สินะ ผมลองเอานิ้วจิ้มหน้าผากเสี่ย เขาครางฮือในลำคอ ซุกหน้าลงกับหมอน แต่พอโดนผมเอามือจิ้มแก้มก็ดื้อหนัก พลิกตัวไปอีกฝั่งหนึ่ง แถมยังลากเอวผมติดไปด้วย
“เฮ้ย!”
จิระตัวเบาหวิว โดนจับเหวี่ยงข้ามตัวเสี่ยจากซ้ายไปขวาอย่างง่ายดาย มันไม่เจ็บหรอก แต่ที่หลุดร้องก็เพราะระบมก้น เสียงนั้นคงดังไม่น้อย เพราะเสี่ยปรือตามองงงๆ ดูงัวเงียสุดขีดจนผมรู้สึกผิด เลยยกมือปิดตาเขา นับหนึ่งถึงสิบ พอลองยกมือออก เสี่ยก็หลับต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมค่อยๆ แงะมือเสี่ยอย่างเชื่องช้า ระวังไม่ให้เขารู้สึกตัวตื่น ใช้เวลาปลุกปล้ำอยู่นาน ถึงจะพาสารร่างที่โดนรีดน้ำจนตัวแห้งออกมาได้ แต่ยังไม่จบเพียงเท่านั้น เพราะเสี่ยขมวดคิ้ว ทำท่าเหมือนจะตื่นขึ้นมาอีก ผมเลยเอาหมอนข้างที่กลิ้งตกพื้นมาเป็นตัวสำรอง ปรากฏเสี่ยไม่หือไม่อือ เปลี่ยนจากเอวผอมบางของจิระไปกอดฟัดหมอนข้างอย่างกับเด็ก
หลุดพ้นจากเสี่ยมาได้ ผมก็เกาะกำแพงเดินเข้าห้องน้ำด้วยสภาพทุลักทุเลเพราะแสบแถวช่องทางจนต้องเดินโขยกเขยกเก้งก้างอย่างกับปู ยังดีนะที่ก่อนนอนเขาทำความสะอาดให้ ไม่อย่างนั้นคงมีอะไรต่อมิอะไรไหลย้อนออกมาด้วย
พาตัวเองเข้าห้องน้ำสำเร็จ ผมก็สูดหายใจเฮือกเมื่อเห็นคราบน้ำและกลีบกุหลาบช้ำเลือดช้ำหนองกระจัดกระจายเต็มพื้นกระเบื้อง อย่างกับมีคนทำสงครามกันอย่างนั้นล่ะ ผมเดินไปเปิดจุกเพื่อปล่อยน้ำที่เหลือแค่ครึ่งอ่างออก ก่อนจะโกยเอาเศษกุหลาบทิ้งถังขยะกันอุดตัน แล้วค่อยเปิดน้ำอุ่นใหม่สำหรับนอนแช่ตัวสบายๆ
ผมเปิดโทรทัศน์ นึกโชคดีที่วันนี้ไม่มีคิวงานเพราะต้องยกกองไปถ่ายนอกสถานที่ คนที่มีบทคืออัครเดชกับธนัท และดาราสาวคนใหม่อีกคน ปกติแล้วในวันว่าง พี่เบิ้มจะมารับผมไปฟิตเนส ไม่ก็เข้าคอร์สเรียนการแสดง แต่จากที่ไม่มีโทรศัพท์เรียกเข้า และไม่มีข้อความแจ้งเตือนอะไร แสดงว่าเสี่ยอาจจะสั่งให้วันนี้เป็นวันหยุดของผมไปก่อนแล้ว
พลันเสียงดนตรีคุ้นเคยดังขึ้น ผมหลอนจนไม่รู้จะหลอนยังไงก็เลยจำได้ทันทีว่าคือเพลงประกอบโฆษณาเครื่องนอนที่กว่าจะถ่ายทำสำเร็จเล่นเอาแทบแย่ แล้วก็ใช่จริงๆ ด้วย เพราะภาพเคลื่อนไหวในจอโทรทัศน์นั้น คือร่างผอมของจิระในชุดแขนยาวสีขาวดูสะอาดบริสุทธิ์ กำลังเดินเอื่อยๆ จากคอมพิวเตอร์ไปยังโซฟา แต่แล้วก็ชะงัก ก่อนจะเดินเลยไปยังเตียงกว้างแล้วทิ้งตัวลงดังตุบ
กล้องซูมไปที่หน้าของจิระ ให้เห็นเค้าโครงที่สวยสดงดงามราวเทวดาตัวน้อย แต่เทวดาองค์นั้นขมวดคิ้วคล้ายไม่ชอบใจ พยายามขยับตัวหาท่าทางที่สะดวกสบาย ก่อนจะหลับพริ้ม ผ่อนคลายสีหน้า เอียงตัวซุกกับหมอน ยกมือวางแหมะข้างๆ แถมยังเผยอปากน้อยๆ อย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนเคลิ้มหลับไปจริงๆ
‘นี่น่ะ...เหมือนกับภาพวาดศิลปะ ที่มองอย่างชื่นชมไม่กล้าแตะต้อง แต่ที่ผมต้องการ คือเทวดาตัวน้อยที่น่าทะนุถนอมดูเข้าใกล้ได้ง่ายกว่านี้ อยากปกป้องนิทราของเขาจนไม่อยากปลุก ไม่ใช่ดูเหมือนเอื้อมไม่ถึงจนปลุกไม่ได้!’
คำพูดของตัวแทนลูกค้าทำให้ผมเข้าใจ
เพราะแม้จะเป็นใบหน้าของจิระ แต่สีหน้านั้น เป็นของจิตริน
เทวดาตัวน้อยที่ไม่ได้งดงามราวภาพวาดน่าชื่นชม แต่กลับดูจับต้องได้ง่ายจนผู้เห็นหลุดยิ้มอย่างเอ็นดู
โฆษณาตัวนี้แสดงถึงความลงตัว จิระไม่มีวันทำได้ ส่วนผมในร่างของจิตรินนั้นอย่าหวัง เห็นความจริงย้ำเตือนตรงหน้า ผมก็เผลอยิ้มขื่นอย่างอดไม่อยู่ ยกมือขึ้นดูแขนผอมบางของจิระ ดูผิวขาวนวลเนียนน่าลูบไล้และโดนประทับรอยจูบไปทั่วอย่างสุขแบบไม่เต็มอก หน่วงๆ อย่างไรชอบกล
คงเพราะในใจมันท้วงตลอด เสี่ยรักผม แต่รักที่ตัวผมจริงๆ หรือเพราะตัวผมที่อยู่ในร่างจิระกันแน่
คำตอบที่ออกมาค่อนข้างชัดเจน
ผมถอนหายใจเฮือก ปิดโทรทัศน์ เปิดจุกอ่างน้ำ ก่อนจะเดินไปเช็ดตัว แปรงฟัน แล้วใส่เสื้อตัวเดิมกับเมื่อวาน
ตอนเดินออกมาเสี่ยยังคงกอดหมอนข้างในท่าเดิมเปี๊ยบ ดูสุขกายสบายใจจนน่าหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก คนที่ได้โชคสองชั้นมันเสี่ยชัดๆ ผมแอบดึงหมอนข้างออก ตั้งใจจะแกล้ง แต่เสี่ยดันไม่ยอมปล่อย กอดแน่นขึ้นไปอีกแถมยังซุกหน้าใส่จนหมอนยุบ
“จิตริน...”
ไม่น่าเลยเรา ผมลูบอกตัวเอง รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรง แทบจะเทียบเท่ากับตอนที่สบตากับเสี่ยครั้งแรกในร้านเหล้า ตอนนั้นเป็นความรู้สึกของจิระ แต่ตอนนี้คือความในใจของจิตริน
ผมหมดอารมณ์แกล้งเสี่ย เลยเดินออกไปข้างนอกเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดหมาย หรือไม่ก็แอบตั้งเป้าไว้แล้วโดยไม่รู้ตัว ขาเจ้ากรรมถึงได้พาผมมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องพักแขก อันเป็นที่เก็บร่างกายของนายจิตริน ทองคำดี
เพราะยังเช้า ตอนเปิดประตูเข้าไป พยาบาลซึ่งคอยดูแลตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงจึงยังนอนหลับฟุบกับเตียงแยก ผมย่องเบา ไม่กล้ารบกวนเธอ ก่อนจะมายืนข้างเตียง มองร่างของผู้ชายอายุยี่สิบสี่ สูงโปร่งตัวหนาที่ผอมลงไปหลายกิโลหลังนอนนิ่งอยู่เป็นเดือนๆ ผมสีดำตัดสั้นเริ่มยาวระบ่า ผิวคล้ำเข้มหยาบกระด้างเองก็ดูจะนุ่มและขาวขึ้นนิดหน่อย
คำตอบคือขวดโลชั่นที่วางข้างเตียง นางพยาบาลดูแลร่างกายผมดีจนซาบซึ้งน้ำตาไหล ผมลองเอานิ้วจิ้มก้ามปู ก่อนจะใจแทบวายเมื่อพบว่ามันกลายเป็นก้อนเยลลี่ไปแล้ว! โฮ! ก้ามปูที่ทุ่มทุนสร้างเป็นปีของไอ้จิ!!
ผมน้ำตาร่วงเมื่อเห็นร่างกายของตัวเองเปลี่ยนไปขนาดนี้ ก่อนจะลองมองซ้ายมองขวา ปาดน้ำตาแล้วลองทาบมือจิระบนมือของจิตริน...
โห อย่างกับไอติมรสวานิลากับรสช็อกโกเลตเลยโว้ย!
ผมหลุดขำ ความแตกต่างยังกะหนังคนละม้วน มือจิระเรียวเล็กน่าเดินกุมกว่าเป็นไหนๆ ผมถอนหายใจเฮือก รู้สึกสับสนแกมปลงตก สุดท้ายเลยตบหน้าผากร่างที่หลับใหลไม่ได้สติเบาๆ ก่อนจะเดินย่องออกจากห้อง
แล้วมาปะทะกับคุณสันที่เดินมาจากปีกซ้ายของคฤหาสน์พอดิบพอดี
คือแบบนี้ครับ ห้องของจิตรินน่ะเป็นห้องนอนแขก เพื่อไม่ให้ผู้มาเยือนบุกรุกไปยังบริเวนส่วนบุคคล ก็เลยอยู่ที่ชั้นสองกึ่งกลางของตัวคฤหาสน์ ใกล้กับบันไดสำหรับลงไปชั้นล่าง ไม่เปิดโอกาสให้เดินเถลไถลไปไหนไกล
“อ้าว อรุณสวัสดิ์ครับคุณจิ” คุณสันเก็บสีหน้าประหลาดใจได้ดีเมื่อเห็นผมเดินออกมาจากห้องของจิตริน “ร่างกายยังโอเคดี ไม่ได้เจ็บป่วยตรงไหนใช่มั้ยครับ”
จู่ๆ ก็เจอคำถามชวนสะดุ้ง ผมถึงกับรีบตอบกลับอัตโนมัติด้วยโทนเสียงเดียวเหมือนกำลังพูดรายงาน
“ผมสบายดีครับ ขอบคุณครับ”
“เสี่ยทายาให้คุณรึยัง หลอดที่ผมซื้อติดไว้ตรงลิ้นชักข้างเตียงน่ะครับ”
“อ้อ ถ้าเป็นหลอดสีเขียวละก็เสี่ยทาให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครั...” ผมเงยมองคุณสัน ชักยิ้มต่อไม่ออก “ขอโทษนะครับ แต่ผมว่าคุณสันพยายามจับคู่ผมกับเสี่ยแบบโจ่งแจ้งมากเลย ผมถามตรงๆ ได้มั้ยว่าเพราะอะไร”
“เรื่องนั้น...” คุณสันเว้นช่วงเล็กน้อย ไม่ได้บ่ายเบี่ยงปฏิเสธ แต่เดินนำไปทางฝั่งซ้ายของคฤหาสน์ “เราไปคุยกันอีกที่ดีกว่าครับ”
ผมเดินตามหลังอีกฝ่ายต้อยๆ เพิ่งเข้ามาทางปีกซ้ายก็ตอนนี้ รูปแบบการตกแต่งไม่ได้แตกต่างมากเท่าไหร่ แต่ขนาดห้องของคุณสันนั้นน่าจะเท่ากับห้องน้ำอันโอฬารของเสี่ย...
“เชิญครับ” คุณสันเดินไปยังโต๊ะสำหรับนั่งทำงานเล็กๆ ที่มุมห้อง เขาขยับเก้าอี้ให้ ผมเลยรีบปราดไปนั่งเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ โดยที่สายตายังจับจ้องอีกฝ่ายด้วยความอยากรู้จุกอก จนกระทั่งคุณสันทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้าม ยกมือประสานไว้ใต้คางราวครุ่นคิด ผมก็แทบจะถามออกไปอีกรอบ เสียแต่คุณสันพูดขึ้นมาก่อน “ก่อนอื่น ผมต้องแนะนำตัวเองอีกครั้ง ผม...คมสัน เป็นเลขาอันดับหนึ่งของเสี่ย ผมอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ตั้งแต่จำความได้ เป็นทั้งเพื่อนเล่น พี่ชาย พี่เลี้ยง เรียกว่าผมถูกจ้างให้อยู่กับเสี่ยตั้งแต่เด็กแล้วครับ ไม่สิ ควรจะบอกตั้งแต่เสี่ยแรกเกิดถึงจะถูก ตอนนั้น...ผมอายุหกขวบ เริ่มพูดจารู้เรื่องฟังความได้ เป็นหนึ่งในลูกชายของเลขาคนสนิทของคุณพ่อของเสี่ย ตอนนั้น...ท่านน่าจะประมาณสามเดือน”
“ขอโทษนะครับ ผมขอถามได้มั้ยว่าคุณสันอายุเท่าไหร่”
“สามสิบแปดแล้วครับ”
ผมสูดหายใจเฮือก ผู้ชายใกล้จะสี่สิบอะไรกันยังหน้าเด็กอยู่เลย!
“คนที่อุ้มเสี่ยตอนร้องไห้ เปลี่ยนผ้าอ้อม หาขวดนมให้ดูด ก็ผมนี่แหละครับคุณจิ สำหรับผม เสี่ยก็เหมือนน้องชายคนหนึ่ง ผมกล้าพูดเลยด้วยซ้ำว่าเป็นคนเลี้ยงท่านจนโตมาขนาดนี้ ถึงรู้จักนิสัยเสี่ยดี...ว่าท่านค่อนข้างเด็ก เพราะถูกหลายคนตามใจ รวมทั้งตัวผมเองด้วย บิ๊กและเบิ้มเอง ผมก็เป็นคนหามาเพื่อดูแลความปลอดภัย ช่วยขับรถ อำนวยความสะดวกให้เสี่ยตอนที่ท่านเพิ่งขึ้นชั้นมัธยมครับ”
ผมพยักหน้ารับ ไม่กล้าเอ่ยแทรก
“ตอนที่พ่อกับแม่ของเสี่ยหย่ากัน เสี่ยจึงไม่ค่อยได้รับผลกระทบมากนัก เพราะปกติเขาก็อยู่กับผม บิ๊กและเบิ้มเป็นปกติจนชินแล้ว ถึงจะมีมุมดื้อรั้นบ้าง แต่เสี่ยก็เป็นคนง่ายๆ สบายๆ กว่าที่เห็น เสียอย่างเดียว ท่านไม่ค่อยกระตือรือร้นสักเท่าไหร่ คุณหญิงและคุณท่านจึงทำข้อตกลงกัน ยกบริษัทเอ็มเอซเอ็นเอนเตอร์เมนท์ให้เสี่ยบริหารดูแล เพราะเสี่ยคงไม่คิดเปิดบริษัทเองหรือไปสมัครงานเป็นลูกจ้างให้คนนินทาแน่ๆ ท่านเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ เมื่อให้มาก็รับไว้ แล้วให้พวกเราคอยช่วยเหลือในส่วนที่ไม่เข้าใจ เห็นอย่างนั้นท่านว่าง่ายน่ารักออกนะครับ การที่ท่านชอบพูดไม่มองหน้าคนอื่น ก็ทำตามคำแนะนำของผมเอง เพราะเสี่ย...ไม่ค่อยสนใจรอบข้างเท่าไหร่ บางทีก็ไม่ค่อยดูบรรยากาศเอาซะเลย การทำแบบนั้นช่วยให้คู่สนทนารู้สึกกดดัน เกรงใจเสี่ย ไม่กล้าพูดแทรก”
...ที่แท้ต้นตอก็มาจากคุณสันนี่เอง
“เสี่ยได้รับการศึกษาที่ดี เรื่องการทำงานจึงไม่มีปัญหา การตัดสินใจต่างๆ ทำได้ฉับไวตรงประเด็น แม้มีเถลไถลบ้างแต่ก็ยังอยู่ในสถานการณ์พอรับได้เพราะมีเราสามคนช่วยดูงานเป็นแรงหนุน แต่รสนิยมของเขานั้น...”
“สรุปแล้วเสี่ยเป็นเกย์ตั้งแต่เด็กจริงๆ สินะครับ” ผมถามโดยพยายามเมินคำชมเหมือนอวยลูกของคุณสันที่แทรกมาเป็นระยะ
“คงเพราะอยู่แต่กับผู้ชาย ท่านเลยไม่ค่อยสนใจเพศตรงข้ามเท่าไหร่ ผมสังเกตเรื่องนี้เป็นคนแรก เสี่ยชอบมองผู้ชายหน้าสวย บางทีก็ทำสายตาแปลกๆ เหมือนมีอารมณ์ เพื่อป้องกันปัญหาไม่ให้เสี่ยไปแอบกินกับคนแปลกหน้าลับๆ จนติดโรค ผมก็เลย...เสนอเรื่องเด็กเลี้ยงขึ้นมา"
---------
ขอแปะโป้งก่อนครึ่งนึงนะคะ ตอนนี้อธิบายเยอะมาก คุยยาวสุดๆ เอื้อ แต่หลายคนน่าจะเดาได้ว่าเสี่ยเป็นแบบนี้เพราะคุณสัน ตัวการตัวจริงเสียงจริง 555 ตอนนี้จะเฉลยหลายอย่าง ทั้งนิสัยเสี่ยและเรื่องของจิระด้วย ส่วนร่างของจิ...แฮ่ มาเผยแล้วนะคะ ก้ามปูกลายเป็นเยลลี่แล้ว 555!
-
พอมาอ่านพาร์ทคุณสันที่เห้นเสี่ยเป็นเด็กน้อยน่าเอ็นดูก็ทำให้เรามองคุณสันเปลี่ยนไปทันที ....แกนี่เองที่เป็นคนปลูกฝังนิสัยแปลกๆให้เสี่ย นังสัน!!! :m20:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณสันนนนนนนนน!!!!!!!!!!
คนนี้นี่เองสินะตัวต้นเรื่อง ฮ่าๆๆๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ยิ่งกว่าพ่อแม่ก็คุณสันนี่ซินะ :katai2-1:
-
พี่สันนี่เองสินะแต่ว่าเราเข้าใจเสี่ยนะที่ต้องมีเด็กเลี้ยงเพราะเงืื่ื่ื่ื่ื่ื่ื่ื่ื่ื่ื่ื่ื่ื่อนไขขบังคับ
มาลงเอยตรงที่ลงตัวกับจิตรินในร่างจิระนี่เิงที่ทำให้ยกเลิกระบบเด็กเลี้ยงไปจนเป็นคนรักแทน
-
คุณสันผู้บงการทุกอย่างในมือดีๆนี่แหละจ้า
-
:katai2-1: :pig4: o13
-
เสี่ยคือ เด็กน้อยที่ทุกคนรุมสปอยล์นี่เอง มิน่าาา มโนแจ่มมากกก 5555
-
ที่แท้ เสี่ยพูดไม่มองหน้า ก็มาจากคำแนะนำของคุณสัน
เสี่ยเป็นเกย์ ก็เพราะอยู่แต่กับพวกผู้ชาย
เสี่ยมีเด็กเลี้ยงก็มาจากคุณสัน
ร่างจิตริน ก้ามปูหายไปแล้ว
รูปร่างอาจโปร่ง ดูไม่ล่ำ น่าจะผอมกว่าเดิม
อ๊ะ.....มีแววว่าหุ่นจิ จะดีนะ o18
ชักสงสัย แล้วคุณสัน เอ่อ.....เป็นเกย์ด้วยอ๊ะป่าว :z3:
แล้วบิ๊ก เบิ้ม เป็นด้วยมั้ย แล้วเป็นอะไรกับคุณสัน หรือเปล่า :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เนี่ยๆๆๆว่าแล้วเชียวคุณสันนนนนน ฮืออ ตัวการจริงๆสินะคะ นอกจากจะให้ท้ายเสี่ยแล้วยังเป็นคนเอาพี่จิใส่พานให้เสี่ยด้วย โกรธธธธธ
-
:katai2-1:
-
นี้เองสินะ
-
มันค้างงงงงงงงงงง
-
สรุปนิสัยทุกอย่างถูกอบรมมาจากคุณสันนี่เอง นี่ก็กะหาคนมารับช่วงต่อใช่เปล่า
-
คุณสันนนนนนนน 555555555555
กล้ามปูก็หายอี้ก เริ่มขาวไปอีก ผิวก็นุ่ม หมดกันจิตรินนน
-
คุณสันเก่งมากอ่ะ
-
คนร้ายตัวจริงก็คือออออออออออออออออ
-
5555 เลี้ยงยังไงจนชอบผู้ชาย
ดีที่ไม่ชอบล่ำๆ
-
:pig4:
-
เพราะคุณพี่เลี้ยงสันนี่เง ที่เลี้ยงเสี่ยจนโตมาแบบนี้
ในที่สุด จิก็เสร็จเสี่ย
-
ว่าแล้ววววว มันมาจากตาสันนี้เองที่ทำเสี่ยนิสัยแบบนี้ ฮ่าๆๆ
เดาถูกด้วยว่าร่างจิตรินคงไม่มีกล้ามแล้วเพราะไม่ได้ออกกำลัง
แต่ยังไงนี่ก็ว่าเสี่ยรักที่จิตริน ขนาดละเมอยังเป็นชื่อจิตรินเลย
ถึงในอนาคตจะกลับร่างเดิม เราว่ายังไงเสี่ยก็ไปหาจิตรินอยู่ดี
-
ฮือออออ
อยากอ่านต่ออ่ะน่าสนุกมากเลยนะ
ตกลงเสี่ยน่ารักจริงๆด้วยที่เก๊ๆไปเพราะมีคนบอกให้ทำซินะอิอิ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ก้ามปูกลายเป็นเยลลี่แล้ว ต่อไปเสี่ยคงไม่ยอมให้ปั๊มอีก บอกลาก้ามปูถาวรได้เสี่ยหนูจิ หุหุ
นับวันเสี่ยยิ่งน่ารักนะ ยิ่งมารับรู้ผ่านมุมมองคุณสันน่ารักอีกเป็นกองเลย รอฟังต่อว่าทำไมเชียร์หนูจิ
-
ก็คิดอยู่แล้วล่ะว่าคุณสันเป็นต้นเรื่องแต่ไม่คิดว่าจะอยู่ด้วยกันตั้งแต่เสี่ยเกิดขนาดนี้
-
สุดท้ายเราก็รู้จักพ่อของเสี่ยเรา นั่นก็คือ คุณคมสันนั่นเอง!!!
-
แหม คุณสัน ว่าแล้วเชียว
-
บอสของบอสอีกที คือคุณสันนั่นเอง 55555
-
ตอนที่ 19 : ผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริงเสียงจริง 100%
“คงเพราะอยู่แต่กับผู้ชาย ท่านเลยไม่ค่อยสนใจเพศตรงข้ามเท่าไหร่ ผมสังเกตเรื่องนี้เป็นคนแรก เสี่ยชอบมองผู้ชายหน้าสวย บางทีก็ทำสายตาแปลกๆ เหมือนมีอารมณ์ เพื่อป้องกันปัญหาไม่ให้เสี่ยไปแอบกินกับคนแปลกหน้าลับๆ จนติดโรค ผมก็เลย...เสนอเรื่องเด็กเลี้ยงขึ้นมา"
ผมมองคุณสันอึ้งๆ แต่นึกไปนึกมา มันก็ไม่แปลกหรอก...คุณสันเล่นโอ๋เสี่ยขนาดนี้
“เด็กเลี้ยง คือเด็กที่คบหากับเสี่ยแบบคู่นอน ไม่ใช่คนรัก โดยมีของตอบแทนแล้วแต่เสี่ยจะยกให้ แลกกับการปิดเรื่องนี้เป็นความลับ เพื่อผลประโยชน์ของเสี่ย และตัวของเด็กคนนั้นๆ เอง พอมีคนจัดหามาให้ถึงที่ ถูกสเปก เสี่ยก็ไม่ปฏิเสธ แต่หากตอนเด็กผมตามใจท่านจนโตมาเสียคนยังไง การช่วยเหลือครั้งนี้ของผม ก็ทำให้เสี่ยไม่สนใจเรื่องความรัก...เพราะทุกอย่างช่างมาง่าย และไปง่ายเหลือเกิน”
“คุณสันเลย...จับผมประเคนให้เสี่ยรักเหรอครับ”
“ผมบังคับใจเสี่ยไม่ได้หรอกครับ แต่ผมคิดว่าน่าลุ้น เพราะจิระ คือเด็กคนโปรดของเสี่ย รูปร่างหน้าตาถูกใจท่านที่สุด ส่วนคุณจิตริน มีนิสัยตรงไปตรงมา คิดอะไรก็พูดแบบนั้น กล้าวิจารณ์กล้าท้าทาย เสี่ยที่ถูกตามใจมาตลอด เจอแต่ด้านดีๆ ที่ผมสรรหามาให้ น่าจะสนใจคนแบบคุณ แต่ที่ทำให้ผมตัดสินใจสนับสนุน ก็เพราะเสี่ยฟังคุณ...คุณจิอาจสงสัย ว่าทำไมผมถึงไม่บอกไม่เตือนเสี่ยบ้าง คำตอบคือ...ท่านไม่ฟังผมครับ ผมกับเสี่ย รวมทั้งบิ๊กและเบิ้ม อยู่ด้วยกันมานานเกินไป ท่านชินกับการให้ผมช่วยเหลือดูแล จึงไม่เคยคิดว่าผมต่อว่าเป็นจริงเป็นจัง พวกเด็กเลี้ยง หรือเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ยิ่งไม่กล้าพูด จะมีก็แต่คุณ คนนอกที่ไม่เคยรู้จักเสี่ยมาก่อน คำพูดของคุณ ทำให้เสี่ยยอมฟัง จากที่ไม่สนใจอะไรเป็นพิเศษ ก็เริ่มคิดจะปรับเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเอง”
หัวใจพองโตอย่างประหลาด นึกถึงตอนไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกัน ตอนนั้น...เสี่ยคงพยายามคล้อยตามผมสินะ
“เมื่อก่อน...เสี่ยมักให้ผมช่วยตัดสินใจหรือไม่ก็บอกกล่าวก่อนตลอด แต่ครั้งนี้ เสี่ยแทบไม่ถามความคิดของพวกผมเลย ท่านบอกเลิกกับเด็กเลี้ยงทุกคน แล้วขอคบกับคุณด้วยความตั้งใจจริงๆ คุณจิครับ...เสี่ยเป็นคนดี ซื่อสัตย์ เมื่อคิดจะคบกับใครสักคน ท่านจะใส่ใจมาก อาจจะเหมือนเด็กหวงของไปสักหน่อย แต่เชื่อเถอะครับว่าท่านจะรักและดูแลคุณอย่างดี”
“แต่ผม...ไม่ใช่จิระ” ผมยิ้มเฝื่อน “คุณสันพูดออกมาเองว่าเสี่ยชอบผมเพราะ...หนึ่ง รูปร่างหน้าตา สอง เพราะนิสัยของผมที่เขาไม่เคยเจอ แล้วถ้าเกิด...ผมกลับร่างล่ะครับ”
“ใจจริงผมอยากให้คุณจิอยู่ร่างจิระตลอดไปด้วยซ้ำ” คุณสันเอ่ยออกมาตามตรง ก่อนจะรีบพูดต่อเพื่อไม่ให้ผมแย้งเสียงหลง “แม้จะเป็นการฝืนใจคุณ แต่เพื่อเสี่ย ผมนั้นทั้งภาวนาและพยายามให้คุณเลิกคิดเรื่องร่างกายของจิระแล้วคบกับเสี่ยโดยลืมไปว่าร่างเดิมเป็นอย่างไร”
“แต่มันเป็นไปไม่ได้”
“ครับ มันเป็นไปไม่ได้ แต่อาจเป็นไปได้...ถ้าร่างของคุณตายไป จิระจะไม่กลับมา และคุณจะอยู่ร่างนี้ตลอดไป”
คำพูดน่ากลัวของคุณสันทำเอาผมขนลุกตัวเย็นเฉียบ
“ผมแค่สันนิษฐาน แต่ไม่กล้าทำหรอกครับ เกิดฆ่าร่างของคุณแล้ววิญญาณสลับกันตอนนั้นขึ้นมา คราวนี้สถานการณ์ได้เลวร้ายกว่าเดิมแน่”
“คุณสัน...ทำทุกอย่างเพื่อเสี่ยโดยไม่สนใจว่ามันผิดหรือถูกเลยนะครับ”
“ความรักของพ่อแม่บางทีก็ยากจะเข้าใจน่ะครับ”
แต่คุณสันไม่ใช่พ่อแม่เสี่ยวะครับเฮ้ย!
ผมได้แต่ตะโกนเถียงในใจ เพราะกลัวว่าหลุดปากไปจะทำให้คุณสันทำตามความคิดสุดสยอง ไม่รู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา เสี่ยจะรู้บ้างมั้ยว่าโดนประคบประหงมอย่างดีจนทำให้หลายคนวุ่นวายเสียน้ำตาไปมากแค่ไหน ตอนแรกนึกว่าในบรรดาสามคน พี่เบิ้มจะน่ากลัวที่สุด เพราะมีวิทยายุทธ์อันยากจะหยั่งถึง น่าจะอุ้มฆ่าคนได้สบายๆ แต่คาดไม่ถึง...ว่าแท้จริงแล้ว เบื้องลึกเบื้องหลังโคตรอันตรายที่สุดคือคุณสันต่างหาก!
“เพราะฉะนั้น...” คุณสันเอ่ยทั้งรอยยิ้มอ่อนโยนปานแม่พระ “คุณจิห้ามทิ้งเสี่ยนะครับ”
ยะเยือก...ยะเยือกจนตัวสั่นยิ่งกว่าตอนลงแดง เหมือนกำลังโดนขู่โดยมีชีวิตเป็นเดิมพัน
“ผมไม่ทิ้งเสี่ยก่อนหรอกครับ แต่เสี่ยต่างหาก...จะทิ้งผม”
พูดไปกลืนน้ำลายไป ถ้าฟังไม่เข้าหู คุณสันจะวิ่งไปฆ่าปาดคอร่างผมเลยมั้ยเนี่ย หรือว่าตอนที่ผมตื่นมาในโรงพยาบาล แล้วเจอตำรวจสองคนจะเข้ามาจับ คนที่จัดการปิดปาดราวกับผู้มีอิทธิพลโดยอ้างชื่อท่านเหมือนเป็นเสี่ยนั้น...จะไม่ใช่เสี่ย แต่เป็นคนตรงหน้าผมต่างหาก!
“อย่าเพิ่งตีต้นไปก่อนไข้สิครับ นั่นเป็นเรื่องที่ยังมาไม่ถึง ไม่มีใครรู้หรอกว่าหากเกิดขึ้นแล้วจะเป็นยังไง ไม่ว่าจะเป็นคุณจิ เสี่ย หรือกระทั่งผมเอง”
...ทำไมคุยไปคุยมา ผมเหมือนโดนคุณสันหลอกพามาที่ห้อง เพื่อจัดการข่มขู่ได้สะดวกมากกว่าคุยกันให้เข้าใจนะ
“จะว่าไป...ก็น่าตลกนะครับ”
แต่ผมตลกไม่ออกครับ!
“ปกติคุณจิไม่ใช่คนคิดมากแท้ๆ แต่พอเป็นเรื่องนี้กลับเอามากลุ้มอกกลุ้มใจจนเสี่ยพลอยเหนื่อยไปด้วย ทั้งที่เสี่ยยังไม่คิดมากเท่าคุณเลย”
ไม่อยากจะบอกเลยว่า...ตอนนี้ผมเองก็ชักรู้สึกว่าไม่ควรจะกังวลเรื่องร่างกายจิระมากเกินไป แต่ควรจะห่วงสวัสดิภาพความปลอดภัยของร่างกายจิตรินมากกว่า
“ขอถามอย่างหนึ่งได้มั้ยครับคุณสัน”
“ครับ”
“คนที่พาร่างของผมไปจากโรงพยาบาลมาเก็บไว้ที่นี่นั้น...”
“ครับ ผมเป็นคนจัดการเอง ไม่ใช่ ‘แค่’ เอามาเป็นประกัน แต่เพื่อเรียกตัวคุณมาเพราะตั้งใจจะให้เป็นดาราในสังกัดอยู่แล้ว คุณจะได้มีโอกาสเจอกับเสี่ยมากขึ้น”
ถามคำตอบเดียว ได้คำตอบสองคำตอบ
ครับ ชัดเลย ตอนนี้ร่างกายจิตรินเป็น ‘ตัวประกัน’ จริงๆ ด้วย!
“อย่าสนใจผมเลยครับคุณจิ ผมแค่ทำไปตามหน้าที่”
“...”
ไอ้จิยังคงแดกจุด
“ผมขอถามคุณกลับแล้วกัน ตอนนี้ คุณมีความสุขมั้ยครับ”
“คะ...ครับ” เสียงอย่าสั่นดิวะ!
“ตอนนี้เสี่ยเองก็มีความสุขมากๆ เลยนะครับ ท่านแสดงออกชัดเจน จนผมอดจะดีใจไปด้วยไม่ได้เลย”
“คะ...ครับ”
“และในเมื่อตอนนี้คุณเองก็มีความสุข เสี่ยเองก็มีความสุข ฉะนั้นอย่าคิดมาก แล้วคบกับเสี่ยด้วยใจเบิกบานเถอะนะครับ”
แม้จะยังกลัวๆ เกรงๆ กับคุณสันอยู่ แต่พอได้ยินประโยคนั้น ผมก็เหมือนเบิกบาน...เอ๊ย เบิกเนตร
นั่นสินะ ในเมื่อตอนนี้ทั้งผมและเสี่ยมีความสุข แล้วผมจะหาเรื่องใส่ตัว มาทำให้ทุกข์อกทุกข์ใจไปทำไม
ร่างกายผมจะเป็นจิระแล้วไง ผมจะบอกเลิกเพราะเรื่องนี้ไปน้ำตานองลับหลังงั้นหรือ ทำแบบนั้น นอกจากเสี่ยจะอกหักจากรักแรกแล้ว ผมยังเสี่ยงต่อชีวิตอีกด้วย...
นึกแล้วผมก็เผลอตัวสั่นอีกครั้ง ก่อนจะตบแก้มตัวเองเรียกสติ เอาวะจิตริน สู้โว้ย!
“โอเคครับคุณสัน ผมจะลด ละ เลิก คิดเรื่องนี้แล้วคบกันเสี่ยแบบเปิดอก”
“ดีครับ”
“แต่ผมขอถามอีกเรื่องได้มั้ยครับ ไม่อย่างนั้นผมคงตัดใจไม่ได้”
“ถามมาสิครับ ถ้าผมตอบได้ ผมก็จะตอบ”
อูย...มีดักทางไว้ซะด้วย
“ผมอยากรู้เรื่องของจิระครับ”
“เรื่องนี้...” คุณสันขมวดคิ้ว ลากเสียงยาวจนใจแป้ว
“ถ้าคุณสันไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรนะครับ”
“ไม่ใช่ว่าไม่อยากตอบครับคุณจิ แต่ผมกำลังคิดอยู่...เพราะประวัติของจิระไม่มีอะไรดี ก็เลยไม่มีอะไรน่าจดจำ”
แรง!!
“เขาเป็นลูกของดาราในสังกัดของบริษัทเราครับ เป็นดาราที่เผลอท้องกับชายแปลกหน้าแบบวันไนท์แสตนแล้วฝ่ายชายไม่รับผิดชอบเลยมาขอให้ผมช่วย เพื่อชื่อเสียงของบริษัท ผมก็เลยไม่ปฏิเสธเพราะเธอยังทำเงินได้ หน้าตาของจิระเองก็ได้ทางฝั่งแม่มาเยอะนะครับ ถ้านึกดีๆ คุณน่าจะนึกออกว่าเธอเป็นใคร”
“อย่าบอกนะครับว่าจะเป็นคุณ...สมศรีมณีฉาย!”
“ใช่ครับ”
ผมอ้าปากค้างด้วยความทึ่ง สมศรีมณีฉาย เป็นดาราสาวที่เสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย เธอเพิ่งโลดแล่นในวงการไม่นาน แต่ความสวยโดดเด่นนั้นเป็นที่สะดุดตาจนถูกพูดถึงและได้รับการยกย่องให้เป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีที่สุดคนหนึ่ง ถ้าจำไม่ผิด เธอเสียชีวิตตอนอายุสามสิบต้นๆ เท่านั้น
“อย่างที่คุณทราบ...สมศรีประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ตอนนั้นจิระอายุสิบสี่ปี เริ่มจะรู้ความและพอดูแลตัวเองได้ ผมเลยนำเงินเก็บของสมศรีไปให้เขา เป็นเงินหลายล้านเชียวล่ะครับ แค่นั้นก็พอให้เขาพอกินพอใช้ไม่ลำบาก แต่จิระคงอยากตามรอยแม่ เลยมาสมัครเป็นดาราในสังกัดของเสี่ย แล้วไปถูกใจเสี่ยเข้า จากนั้น...เขาก็กลายมาเป็นเด็กเลี้ยง”
มิน่าล่ะในประวัติของจิระถึงได้เป็นความลับ ใครก็ขุดหาไม่เจอ ที่แท้...ก็เพราะเขาเป็นลูกลับๆ ของดาราสวยสะกดที่ไม่อาจแต่งแต้มรอยด่างพร้อย แถมหลังจากนั้นก็กลายเป็นเด็กเสี่ยในทันทีทันใดเลยนี่เอง!
“พออยู่ในการดูแลของเสี่ย จิระก็เริ่มเกเร หลงระเริงคิดว่าตัวเองเป็นคนโปรด จากที่ตั้งใจจะเป็นดารา ก็ล้มเลิกไปแล้วเกาะกินอยู่กับเสี่ย เขาทำตัวเหมือนเด็กน่าสงสาร ทั้งที่มีเงินมรดกเป็นล้าน ผมตั้งใจจะเตือนเสี่ยเรื่องนี้เพราะเขาไม่รู้ว่าจิระเป็นใคร แต่ก็นั่นแหละครับ...เสี่ยไม่ค่อยฟังผมเท่าไหร่ แถมตอนนั้นกำลังหลงจิระ เลยซื้อคอนโดให้เขา ส่งเสียค่าเล่าเรียนให้เขา ยิ่งทำให้จิระได้ใจ หลังเข้ามหาลัยได้สองปี ก็เริ่มมั่วสุม คบกับกลุ่มเพื่อนไม่ดีจนติดยา”
“แล้วเสี่ยไม่ห้ามเหรอครับ”
“ตอนแรกเสี่ยยังหลงก็พยายามห้าม แต่เมื่อมีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม เสี่ยไม่ใช่คนมีความอดทนอะไร ท่านเลยเริ่มปล่อยปละละเลยจิระ แล้วไปหาเด็กเลี้ยงคนอื่นที่ผมจัดหามาแทน จิระเลยยิ่งเรียกร้องความสนใจ อาละวาดโวยวาย ก่อเรื่องให้ต้องออกหน้า หนักสุด ก็ตอนกินเหล้าจนเมา แล้วขับรถชนคุณจินั่นแหละครับ”
ผมไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกตัวเองตอนนี้ยังไงเลยจริงๆ
“ผมบอกแล้ว...ประวัติของจิระไม่มีอะไรให้น่าจดจำ ผมเองก็ใช้เงินปิดปากไปเยอะถึงทำให้ไม่โดนขุดคุ้ย ถ้าไม่เพราะพวกนั้นเองก็กลัวจะโดนข้อหาเรื่องยาเสพติดไปด้วยคุณจิคงไม่สามารถเป็นดาราได้อย่างสบายใจแบบนี้หรอกครับ”
“แบบนี้นี่เอง” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง แม้จะได้ยินได้ฟังจากคุณสัน ทำให้รู้สึกราวกับว่าจิระเป็นคนแปลกหน้าที่เหลวแหลกเกินทน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจ คือเขารักเสี่ย...ที่พยายามทำตัวน่าสงสารเหมือนคนไม่มีเงิน พยายามเรียกร้องความสนใจ ทั้งหมดอาจเป็นเพราะอยากให้เสี่ยมีเขาแค่คนเดียว แต่เพราะเป็นไปไม่ได้ จึงลบเลือนความเจ็บปวดด้วยการเสพยา...
“ถ้าสงสัยอะไรอีกก็ถามผม ปรึกษาผมได้ทุกเรื่องนะครับ คนรักของเสี่ย ก็ถือเป็นคนสำคัญของพวกเรา ไม่ว่าจะเบิ้มหรือบิ๊ก คุณจิก็สามารถขอความช่วยเหลือจากพวกเขาได้”
“แล้วถ้าเกิดผมอยากจะขอ...”
...ขอร่างกายตัวเองคืนไปไว้ที่บ้านของแม่
“ครับ?” คุณสันถามด้วยรอยยิ้ม หากแต่สายตาประกายความเหี้ยมโหดจนผมกลืนประโยคนั้นลงคอแทบไม่ทัน
“ไม่มีอะไรครับ ขอบคุณนะครับคุณสัน”
ผมวิ่งหนีหางจุกตูด ออกจากห้องคุณสันด้วยใจสะท้านเฮือกๆ
คบกับเสี่ยน่ะไม่อันตราย
แต่คนข้างตัวเสี่ยนี่สิ น่ากลัวฉิบหายเลย!!
-----100%-----
เป็นตอนที่เฉลยอะไรหลายๆ อย่าง คาดว่าทุกคนจะเข้าใจเสี่ยมากขึ้นว่าทำไมถึงขี้มโน ขี้เก๊ก และเหมือนเด็กในบางครั้ง ก็เล่นมีเบื้องหลังเป็นคุณสัน ก็ต้องโตมาอย่างมีคุณภาพแบบขาดๆ เกินๆ อย่างนี้แหละค่ะ 555
จากนี้จิก็คบกับเสี่ยได้สบายใจขึ้น (?)
โดยมีเบื้องหลังคอยสนับสนุนเป็นสามหนุ่มสามมุมที่น่าสะพรึงมาก! #ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่แอบสะพรึงคุณสันเป็นระยะ (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
ปล.อันนี้ไม่ได้มีอธิบายเพิ่มเพราะเป็นมุมของจิระ แต่ที่จิระไม่ถ่ายรูปตัวเองเลยทั้งที่หน้าตาดีขนาดนี้ สาเหตุหนึ่งเพราะจิระไม่ชอบหน้าที่คล้ายกับแม่ตัวเองค่ะ
-
o13
:3123: :pig4: :3123:
-
จิระน่าสงสารนะ
เสี่ยก็คงจะรักและสงสารแต่ไม่สามารถคบเป็นแฟนได้เพราะทั้งสองแตกต่างกันมาก
แอบหวั่นใจตนงร่างจิตรินนี่แหละ
-
เสี่ยดูเป็นเด็กน้อยไปเลย คุณสันคงรักเสี่ยมาก
-
พ่อของเสี่ยดุจังค่ะ ผิดๆๆๆ นั่นมันคุณสัน!
-
เข้าใจเลยว่าทำไมเสี่ยนิสัยเสีย ก็เพราะมีคนสปอยแบบจัดหนักขนาดนี้อะนะ 5555
-
แลดูคุณสัน น่ากลัวที่สุดละ 55555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ถ้าอ่านแบบไม่คิดอะไรนิยายเรื่องนี้ถือว่าสนุกไม่เครียดเลยค่ะและน่าติดตามที่สุด
แต่ถ้ามองในมุมของจิระเค้าน่าสงสารนะค่ะ ขาดๆเกินๆ พอหาที่ยึดทั้งทางกายทางใจได้ก็ไม่เป็นแบบที่หวัง
เลยเลือกวิธีที่เรียกร้องความสนใจในทางที่ผิดๆจนเจอจุดจบในทางที่ไม่ดีเช่น ติดยา และประสบอุบัติเหตุจนวิญญาณหลุดออกจากร่าง เสียทั้งร่างกายที่เป็นของตัวเอง และเสียคนที่รักไปเเล้ว น่าสงสารมากค่ะ
ส่วนจิตรินเองเค้าแค่คนที่หลงมาเจอกับเหตุการณ์นี้และเล่นตามเกมส์ที่ไม่รู้ว่าสุดท้ายจะเจอและจบอย่างไร
รออ่านบทต่อไปนะค่ะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อิเสี่ยเสียคนเพราะแบบนี้นี่เอง
คนที่ควรดัดนิสัยอีกคนก็คุณสันนี่แหละ ฮ่าๆๆๆๆ
ใครจะปราบคุณสันได้บ้างละเนี่ย ต้องสตรองเบอร์ไหน
-
เศร้านิดๆกับจิระ
-
:a5:
-
:katai2-1: คุณสัน ชนะเลิศ!!! เป็นคนอยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี่เองงง
-
สุดท้ายจะเป็นยังไงนะ วิญญาณจิระยังอยู่หรือเปล่า สุดท้ายจะได้กลับเข้าร่างไหม
ปมจะคลายออกยังไง ถึงยังไงเสี่ยก็รักจิตรินด้วยรูปร่างหน้าตาของจิระ จิตรินในใบหน้าเดิมจะใช่จิตรินในความรู้สึกของเสี่ยหรือเปล่า
-
คนคุมเรื่องทั้งหมดคือสันนี่แหละ ไม่มีใครอื่น
-
คุณสันเป็นพ่อเสี่ยจริงจริ๊ง ถ้าเลิกกันคงต้องเอาชีวิตเข้าแลก สยดสยอง
-
ปกติเวลาอ่านนิยายแล้วพระ-นายรักกันนี่เราจะฟินมาก แต่ไม่รู้ทำไมกับเรื่องนี้กลับทำใจไม่ได้ หวงพี่จิขั้นสุดเหมือนโดนเสี่ยมาดักฉุดลูกสาว งืออ :ling1:
-
:sad4: :sad4: :sad4: จิระก็น่าสงสารนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เีื่องนี้จะจบอย่างไรเนี่ย
-
มโน+เสี่ย=น่าเอ็นดู
มโน+คุนพ่อสัน=น่าสะพรึง (นางมโนแล้วค่อยๆทำให้เป็นจริงแบบว่าดีนะที่เสี่ยไม่ได้สกิลสูงเท่าคุณพ่อสัน) 555
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
มันดูเหมือนไม่เครียดนะ จริงๆเราก็พยายามอ่านแบบไม่เครียดมาตลอด
แต่ลึกๆเราก็เครียด
-
จิระ น่าสงสารที่สุดเลย เพราะไม่เคยได้รับความรัก และชีวิตคงมีแค่เสี่ยจึงเรียกร้องทุกอย่าง ด้วยการกระทำ แล้วตอนนี้ไม่รู้ว่าดวงจิตจะหลับไหลอยู่ในร่างจิ หรือหลุดลอยออกมาแล้วรับรู้ทุกอย่าง เห้อออ // ขอให้ทุกอย่างจบลงด้วยดีนะคับ ปูลู.คุณสันน่ากลัวมาก ฉลาด คิดรอบด้านหมด และ และ เหมือนจะอำมหิต หุหุ
-
ไม่ได้ก็ดราม่าตอนจิกลับร่างแล้วเสี่ยไม่รักร่างกายนะ กลัวตอนจิระมาทวงคืนมากค่ะ จิสร้างความดีงามไว้เยอะ :hao6: :hao7:
-
ถ้าคนรอบตัวเสี่ยจะน่ากลัวขนาดนี้ เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ นุ้งจิคงไม่รอด 555
-
ไม่เห็นใจตัวตนเดิมของจิระเลย
-
เสี่ยมีคนตามใจนี่เอง ถึงเอาแต่ใจนัก
เรื่องนี้มีพระเอกเป็นตัวประกอบใช่ไหมคะ
555555
-
ขำอ่ะ ขำมาก :mew4:ชอบจริงๆเลย
-
ตอนที่ 20 : ห้างแตก...ผมก็ตัวแตก 50%
ผมไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะมาถึงจุดนี้
จุดที่ห้างแตก!!!
อย่า อย่าเพิ่งคิดว่าผมเก่งกาจจนได้รับการยอมรับเป็นนักแสดงชื่อดังเลย แต่ผลลัพธ์นี้มาจากปัจจัยหลายอย่างรวมกัน อย่างแรก เพราะว่าจิระเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัว ไม่เคยให้สัมภาษณ์กับนักข่าว ไม่เคยออกรายการโทรทัศน์ ไม่เคยมีประวัติว่าเขาเป็นมาอย่างไร ฉะนั้นเมื่อจู่ๆ บอกว่าจะปรากฏตัวในห้างกลางกรุงชื่อดัง ย่อมเป็นที่น่าจับตามอง
อย่างที่สอง โฆษณาเครื่องนอนเพิ่งเปิดตัวไป คนที่ไม่เคยดูเรื่องเช็กเมท ก็เริ่มหาข้อมูลและพบว่าผมเล่นซีรีส์เรื่องนี้ เมื่อลองดู เลยกลายเป็นว่าติดหนึบ มีแฟนคลับเพิ่ม ส่วนคนที่ชื่นชมจิระอยู่แล้วนั้น ก็ยิ่งกระตือรือร้นเพราะคุณสันเคยทวิตเรื่องเทวดา แฟนคลับเลยจับมารวมกันได้ไม่ยาก กลายเป็นยิ่งกล่าวถึงแกมชื่นชมเข้าไปใหญ่
อย่างที่สาม ซีรีส์เช็กเมทที่เน้นการสืบสวนตอนเดียวจบ เริ่มฉายแบบตอนยาวสองตอนจบเป็นครั้งแรกในช่วงเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา เน้นแต่เรื่องราวของมิสเตอร์เอสล้วนๆ ไม่มีดาราสาวคนใหม่ แถมยังได้เห็นมุมมิสเตอร์ถูกทำร้าย ตะโกนคอแทบแตก เป็นห่วงพระเอกด้วยสีหน้าที่ไม่เคยแสดงออกมาก่อน ย่อมไม่แปลกที่เรตติ้งและยอดวิวย้อนหลังจะสูงผิดปกติ ภาพของผมตอนเอียงคอสะลึมสะลือตื่นขึ้นมานั้น ถูกแคปกระจายทั่วโซเชี่ยลมากกว่าโฆษณาเครื่องนอนซะอีก สมแล้วที่ฝึกฝนกับไอ้น้องชายทั้งคืน เรียกความน่าสงสารอยากทะนุถนอมปกป้องทั้งจากสาวๆ และหนุ่มๆ รวมทั้งคุณลุง คุณป้า คุณน้า คุณอาได้สบายๆ
ยังไม่พอ ในวันอาทิตย์ช่วงที่กำลังฉายอยู่นั้นเอง โฆษณาโทรศัพท์ตัวใหม่ที่ผมเล่นก็ออกอากาศ เป็นธีมเดียวกับเช็กเมทพอดิบพอดี ดึงอารมณ์คนดูให้มีอารมณ์ร่วมได้ไม่ยาก จบท้ายด้วยหน้าเพจที่ประกาศข่าวเรื่องการเปิดตัวในวันนี้
เมื่อนำทุกอย่างมารวมกัน จึงไม่แปลกที่งานเปิดตัวจะมีคนจำนวนมากยืนรอทั่วบริเวณจนแทบไม่เห็นทางเดิน แถมยังไล่ไปถึงชั้นสองและชั้นสาม ผมตื่นเต้นจนเหงื่อตก กลัวว่าจะทำพลาดแล้วทำให้ทุกอย่างที่กำลังรุ่งกลายเป็นร่วง
แต่ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวาย ทั้งจากกลุ่มแฟนคลับ กลุ่มนักข่าว และทีมงานที่เตรียมตัวอย่างดี
มีคนหนึ่งไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“อย่าลืมที่นัดกันนะ ฉันจองร้านอาหารไว้แล้ว”
ครับ แฟนผมนั่นแหละ
คิวงานวันนี้ของผม คือการเปิดตัวสินค้าตอนเที่ยงถึงบ่ายโมง จากนั้นแวะฟิตเนส แต่ก็นั่นแหละครับ เสี่ยสั่งมา สงสัยผมจะโดนลักพาตัวก่อนฟิตร่างกาย แล้วไปออกกำลังกายบนเตียงแทน
ความจริง...นับจากที่คบกัน ผมก็แทบไม่มีอาการลงแดงอะไรแล้วเพราะได้รับการดูแลอย่างดีกว่าเดิมอีกเท่าตัว จนหมอเชื่อว่าจะหายขาดแน่นอนภายในเดือนนี้ แต่เสี่ยบังคับให้ผมไปหาทุกสองวันเหมือนเดิม แถมยังจับนอนค้างเล่นจ้ำจี้กันด้วย พูดแล้วก็ปลง เพราะหลังจากวันนั้นที่ผมกับเสี่ยมีอะไรกันครั้งแรก ไอ้น้องชายตัวดีถึงกับรอผมอยู่หน้าบ้าน ตอนกลับไปแทบจะโดนบิดหูด่าทอ หาว่าผมไม่รักนวลสงวนตัว ปล่อยให้เสี่ยจับกินได้ยังไง เจตรินยอมรับที่ผมคบกับเสี่ย แต่แอบรับไม่ได้ที่พอคบกันได้วันเดียวก็มุดโปงกันเฉย
...ผมก็ว่ามันเร็วไปนะ แต่เสี่ยหื่นไง เขาบ้ากามไง แล้วก็ดันเก่งด้วยไง พอมีครั้งที่หนึ่ง ก็มีครั้งที่สอง...
ยังดีที่เสี่ยยอมฟัง ไม่ทำรอยตามตัวผมอีก และคุณสันเองก็ช่วยจัดตารางงาน ให้ผมมีคิวถ่ายซีรีส์วันเว้นวันสลับกับช่วงไปนอนบ้านเสี่ย ร่างกายเลยไม่ค่อยรับภาระหนักเท่าไหร่
วันนี้เองก็เป็นอีกวันที่ต้องไปค้างบ้านเสี่ย เขาถึงขนาดลางานล่วงหน้ามาเฝ้าผม ติดรถมากับพี่เบิ้มโดยให้คุณสันกับบิ๊กไปบริษัท ทำตัวเป็นตาแก่เฝ้าเด็ก ไม่ให้ใครเข้าใกล้จิระเกินจำเป็น ขี้หวงอย่างกับงูจงอาง
ผู้จัดงานไม่รู้จักเสี่ย และเขาเองก็ไม่คิดแนะนำตัวด้วย มาถึงก็ใช้พี่เบิ้มไปหาเก้าอี้มาให้พวกเราสองคนนั่ง ทำตัวเหมือนเป็นพรีเซนเตอร์เองซะงั้น และด้วยรัศมีข้าแน่ ข้าเจ๋ง ข้าจะทำแล้วจะทำไมของเสี่ย พ่วงด้วยหน้าตาดุโหดของพี่เบิ้ม แม้จะทำให้บางคนไม่ค่อยพอใจก็ไม่ค่อยกล้าว่าอะไร ผมต้องคอยยิ้มเจื่อน ยกมือไหว้สร้างความเป็นมิตรไม่ให้โดนหมั่นไส้โดยไม่ทันได้เริ่มงาน
แล้วดูเสี่ยสิ พอได้ที่นั่งก็เก๊กหน้าไม่มองใคร มองแต่ผมอยู่นั่นแหละ! แล้วยังมาคะยั้นคะยอ ให้ผมรีบทำงานเสร็จไวๆ เพราะจะพาไปเที่ยวเล่นอีกต่างหาก สงสัยจะรำคาญเสียงกรี๊ดที่ดังเป็นระยะ เพราะโฆษณาโทรศัพท์ของผมถูกเล่นวนบนจอหน้าเวที เลยเรียกคนให้มามุงดูเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไปอีก
“ไหนเสี่ยบอกว่าจะมาให้กำลังใจผมไง” ผมถามทั้งที่หน้าซีด โคตรจะตื่นเต้นเลยให้ตาย คนยิ่งเยอะก็ยิ่งลน ผมจะรอดมั้ยเนี่ยวันนี้
“ฉันก็พยายามไม่ให้เธอคิดมากไง” เสี่ยตอบกลับเสียงเรียบเฉย สายตาสอดส่องรอบข้างอย่างเก็บรายละเอียดไม่ได้ฆ่าเวลาอย่างขอไปที อย่าบอกนะว่าไอ้ที่บ่นๆ มาตั้งแต่เข้าห้างน่ะคือวิธีให้ผมหายกังวล โธ่ เสี่ย ซึนเดเระไปแล้ว
“ให้กำลังใจผมหน่อย”
เสี่ยชะงักไปวูบหนึ่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง วางมือแปะบนหัวผม
“คนเก่ง เธอทำได้อยู่แล้ว”
...ป๊อง
ผมนั่งนิ่งให้เสี่ยลูบหัว รู้สึกหัวใจฟู ยิ่งลูบก็เหมือนได้รับพลังงานบางอย่างซึมซาบในร่างกาย สติและสมาธิเริ่มอยู่ตัว
“เอ่อ น้องจิระครับ” ผู้จัดงานที่กำหนดคิวและคอยดูแลผมเอ่ยเรียกอย่างเกรงใจเมื่อเห็นว่าระหว่างผมกับเสี่ยมีดอกไม้บาน “ใกล้ได้เวลาแล้ว รบกวนเตรียมตัวด้วยนะครับ”
“อ้อ ได้ครับ” ผมหันไปยิ้มกับเสี่ยแล้วลุกจากที่นั่งไปยืนอยู่หลังเวที สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะผ่อนออก สูดหายใจลึก แล้วผ่อนออก...โอ๊ย ทำไมคนถึงมากันเยอะแยะขนาดนี้!!
ผมในสภาพแบบมิสเตอร์เอสยกมือวางแปะบนหัว คิดซะว่าเสี่ยยังอยู่เคียงข้างกัน
เอาวะ!
“นับถอยหลัง สาม สอง หนึ่ง เริ่มเปิดวีทีอาร์!”
โฆษณาที่เล่นวนมาตลอดถูกปิดกะทันหัน ทำให้เหล่าผู้ชมพร้อมกันเงียบเสียงอย่างตกใจ ก่อนจะกรีดร้องดังกว่าเดิมหลายเท่าเมื่อผมวิ่งออกจากหลังเวทีด้วยท่าทางเหมือนกำลังหลบหนีอะไรบางอย่าง สตาฟในชุดดำเองก็ทำท่าเหมือนจะมาไล่ล่า ราวกับกำลังจำลองโฆษณาไม่มีผิด
แต่ที่แตกต่าง คือมิสเตอร์เอส หรือผมนั้น...หันมาพูดกับผู้ชมทุกคนด้วยท่าทางเหนื่อยหอบว่า...
“คงต้องฝากให้พวกเธอช่วยบอกทางแล้ว!”
พลันจอด้านหลังขึ้นเป็นภาพจำลองของโทรศัพท์รุ่นใหม่ ที่มีไฟกะพริบบอกทางโดยที่มิสเตอร์เอสยังคงวิ่งหนีทำทีเหมือนไม่มีจังหวะหันไปดู เมื่อไฟกะพริบขึ้นทางขวา เหล่าผู้ชมก็พร้อมใจตะโกนออกมาเสียงดัง
“ทางขวาค่ะมิสเตอร์เอส!”
“หนีไปทางขวาเลย!”
“กรี๊ดดด น่ารักจัง!!”
ผมรีบวิ่งลงจากเวทีหลบไปด้านขวา เรียกเสียงกรี๊ดดังกระหึ่มไปอีก โชคดีที่ด้านหน้ามีกั้นที่ไว้อยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เห็นสาวๆ หลายคนที่ยื่นมือมาหมายจะแตะตัวผม บางคนก็ยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปรัวมือเป็นระวิง เล่นเอาเกือบหลุดบท
พอผมวิ่งหลบด้านล่าง คนร้ายชุดดำก็ทำทีเหมือนหาไม่เจอไปครู่หนึ่งก่อนจะย่องเบาเข้ามาใกล้ พลันภาพบนจอบอกเส้นทางใหม่ ทำให้ผู้ชมร้องตะโกนบอกผมอีกครั้ง
“อ้อมไปทางขวาเลยค่ะ!”
“วิ่งขึ้นบนเลยค่ะมิสเตอร์เอส!”
ทุกคนสนุกสนานกับการมีส่วนร่วม นับว่าการเปิดตัวครั้งนี้ประสบความสำเร็จ ผมวิ่งอ้อมจากด้านล่างขึ้นไปปีนขอบเวทีด้านบน สวนกับคนร้ายที่วกลงมาพอดิบพอดี
“ไปไหนต่อดีล่ะ” มิสเตอร์เอสพึมพำ หันมาหาทางผู้ชมเพื่อขอความช่วยเหลืออีกครั้ง
ไฟที่กะพริบถี่บนจอ ยิ่งทำให้หลายคนแทบจะเสียสติ
เพราะนั่นคือตำแหน่งคนดู!
“มาทางนี้เลยค่ะ”
“พวกฉันจะปกป้องคุณเอง!”
“กรี๊ด ลงมาเลยค่ะมิสเตอร์เอส!!”
ผมพยายามเก็บสีหน้าไม่ให้เผยความหวาดหวั่นเมื่อกระโดดลงไปล่างเวทีอีกครั้ง เสียงกรีดร้องดังสนั่นหวั่นไหว สร้างความสนใจให้กับคนที่เดินผ่านไปผ่านมาจากชั้นบนจนต้องหยุดดู แน่นอนว่าผมไม่ได้กระโดดเข้ากลางกลุ่มคนหรอกครับ แต่เป็นการก้มตัวหลบอยู่หลังแท่งโชว์โทรศัพท์กลางลาน ซึ่งอยู่ใกล้กับคนดูมากๆ แถมยังหันหน้าเข้าหาตรงๆ เลยด้วย
คนร้ายที่วิ่งวนขึ้นเวทีไปอีกครั้งหัวเสียสุดขีด ตะโกนถามผู้ชมเสียงดัง “เห็นผู้ชายตัวผอมใส่เสื้อตัวโคร่งผมกระเซิงบ้างรึเปล่า”
ผมไขว้นิ้วชี้กากบาทแนบริมฝีปากพลางส่ายหน้าน้อยๆ อย่างวิงวอน เป็นเชิงว่าห้ามบอก เรียกเสียงกรี๊ดดังถล่มอีกครั้ง
“ไม่เห็นค่ะ!”
“ไม่เห็นเลย กรี๊ดดด น่ารักไปแล้วว!!”
“อ๊ายย ไม่เห็นเลยค่ะ ไม่เห็นจริงๆ กรี๊ด!”
ถ้าในความเป็นจริง...ผมคงจะโดนชี้เป้าในเมื่อทุกคนพร้อมใจกันรัวกล้องใส่ผมจนตาแทบพร่า คนร้ายถามอีกครั้ง เมื่อได้รับคำตอบเดิมก็เดินกลับหลังเวที เป็นอันจบการแสดงเรียกน้ำย่อยในการเปิดตัวโทรศัพท์รุ่นใหม่ในครั้งนี้
เสียงเพลงบรรเลงดังพร้อมกับควันที่ปล่อยจากข้างเวที พิธีกรเดินขึ้นมาทักทายคนดู
“สวัสดีค่ะทุกคน บรรยากาศในวันนี้อบอุ่นกันมากเลยทีเดียว สงสัยว่าจะเป็นเสน่ห์ของพรีเซนเตอร์คนใหม่ของทางเราแน่ๆ เห็นทีต้องจับมาสัมภาษณ์สักหน่อยแล้ว ว่าแต่...มิสเตอร์เอสอยู่ไหนน้า”
“อยู่ตรงนี้ค่ะ!”
“อยู่ตรงนี้!!”
ผมโดนเผยตัวอย่างรวดเร็ว
“ขอเสียงปรบมือให้มิสเตอร์เอส หรือจิระด้วยค่า!”
---------------
ความจริงเราชอบแต่งฉากหนูจิทำงานนะคะ รู้สึกสนุกดี ประหนึ่งเป็นติ่งหนูจิ ผันตัวเป็นกลุ่มคนถือป้ายเชียร์ตรงนั้นด้วย วี๊ดว๊าย แต่ไม่รู้ว่าชอบอ่านกันรึเปล่า เลยพยายามทำสัดส่วนให้พอดีๆ กันค่ะ แต่ไม่รู้ทำไม เหมือนยิ่งแต่ง ตอนมันยิ่งสั้นๆ....พยายามปั่นอยู่นะคะ :mew2:
ส่วนเสี่ยนั้น....ตอนนี้ไม่น่าจะเหลือภาพพจน์อะไรเเล้ว 555 #ฝอยตกเสี่ย
-
หนูจิน่ารัก :mew1:
-
ฮาาาา อยากไปร่วมงานเปิดตัวด้วยจังเลยยยย ต้องเป็นงานเปิดตัวที่แหวกแนวที่สุดแน่ๆ
-
น่ารักกันจัง
แหม่อีเสี่ยจงอาง555
-
:mew1: :mew1:
-
:man1::man1: :man1:
-
ตายท่าสุดท้ายมากค่าาา ฮือออออ
อย่าทำแบบนี้อีกนะ ใจสั่น
-
โอ้ยยย ชูป้ายไฟมิสเตอร์เอส ถ้าจิมีจริงจะไปเฝ้าตั้งแต่ห้างยังไม่เปิดเลยค่ะ 555555 น่ารักเกินไปแล้ววว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบทุกตอนค่ะ ตอนทำงานหรืออยู่กับเสี่ย ชอบหมดเลยค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:katai2-1: o13 :katai2-1:
:L1: :pig4: :L1:
-
บวกเป็ด เราชอบมากเลย คนเขียนอัพเร็ว ปรบมือรัวๆ
-
นอกจากอัพเร็วแล้ว คนเขียนยังใส่รายละเอียดงานของจิระได้อารมณ์มากๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คนที่ดูอ่อนโยนสุดกลับเป็นคนเจ้าแผนการที่สุด
-
เสี่ยตามติดมาก 555
-
เสี่ยหึงตาย
-
เราก็ชอบอ่านตอนจิทำงานค่ะ สนุกดีอะมันเพลินค่ะ
-
เสี่ยน่ารักกก
-
ดัง ใหญ่ แล้ว น้อง จิ
-
จิน่ารักแหมแฟนคลับเยอะเลย
-
:pig4:
-
เสี่ยยยยใจเยนนะ
อย่าหึงตายนะ 55555
-
เสี่ยเริ่มไม่อยากให้เป็นดาราแล้วใช่ไหมคะเนี่ย :hao7:
-
ตอนจิทำงานหรือตอนที่อยู่กับเสี่ยเราชอบหมดค่ะ
-
ชอบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รู้สึกเหมือนตัวเองก็เป็นติ่งของจิระด้วย :z3: :z3: :z3:
เปิดตัวสินค้าโดยให้แสดงบทบาทสมมุติ
แบบคนดูมีส่วนร่วมด้วยนี่ ยอดสุดๆ
ยิ่งทวีความรักความชอบของแฟนคลับจิระมากขึ้นๆ
เสี่ยเปลี่ยนสถานะเป็นจงอางหวงจิ แล้ว
นับวันก็ยิ่งหวง เหมือนพอรู้ตัวว่ารักจิ
ความหวงก็ประเดประดังมาทันที
ขำ เจน้องจิ หวงพี่ ทำตัวอบรมพี่ชายยิ่งกว่าพ่อแม่ซะอีก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบๆ สนุกดี รอดูว่าจะจะหลุดบทมั้ย
-
เราชอบมากค่ะ
โดยเฉพาะเวลาบรรยายบรรยาศ สถานที่ เหตุการเวลาแสดงละคร เหตุการเวลาถ่ายโฆษณา เราขอบมาก
เรารู้สึกเหมือนอยู่ตรงนั้นด้วย เรารับรู้ว่า จิ น่ารัก อยากเล่นด้วยเลย
ขอบคุณมากนะคะ
-
:impress2: เป็นแม่ยกซื้อโทรศัพท์เครื่องจิ ว่าแต่ผ่อนทางไหนหว่า
-
:mew3:ชอบมากๆจริงๆ เรื่องนี้เบียดน้องนิลตกขอบไปเลย ชอบอะไรเกี่ยวกับวงการบันเทิงมากๆ อยากให้มีดีเทลเกี่ยวกับการทำงานของหนูจิเยอะๆ ชอบคุณสันตอนกำลังบ้าเงิน ชอบเสี่ยตอนง๊องแง๊ง ชอบทุกตอน รออัพน้าา อ่านรวดเดียวไม่หลับไม่นอนเลย
-
งานมีวันไหนก็ไม่บอก เราจะไปติ่งน้องจิบ้าง55555
-
:hao7: :hao7:
-
ชอบตอนงานเปิดตัวมาก อยากมีส่วนร่วม สนุกค่า :katai2-1:
-
ภาพจิตริน ในร่างของจิระช่างน่ารักน่าถนุถนอมมากจริงๆๆ
ฟินไปกับแฟนคลับค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนที่ 20 : ห้างแตก...ผมก็ตัวแตก 100%
“ขอเสียงปรบมือให้มิสเตอร์เอส หรือจิระด้วยค่า!”
เสียงกรีดร้องและปรบมือดังสนั่น ผมค่อยๆ แงะตัวเองออกจากตู้โชว์ ไม่ลืมคว้าเอาโทรศัพท์ที่วางอยู่บนนั้นติดมือมาด้วย
“แนะนำตัวกันหน่อยสิคะ”
“สวัสดีครับ ผมจิระ หรือที่รู้จักในบทของมิสเตอร์เอสครับ” ผมมืออ่อนเป็นทุนเดิม พอไหว้ก็เลยก้มตัวโค้งอ่อนน้อมสี่สิบห้าองศาพอดีเป๊ะ
“ตัวจริงสุภาพน่ารักกว่าที่เห็นนะคะเนี่ย ตอนแรกฉันติดตามซีรีส์เช็กเมทเพราะอัครเดช แต่พอได้ดูตอนล่าสุดที่เพิ่งออกฉายไปทำเอาผันตัวเป็นแฟนคลับมิสเตอร์เอสแทบไม่ทันเลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มหวาน เรียกเสียงกรี๊ดรับเป็นระยะ
“ตอนได้รับเลือกเป็นพรีเซนเตอร์รู้สึกยังไงบ้างคะ”
“ผมรู้สึกดีใจมากครับ เพราะผมเองก็เป็นดาราหน้าใหม่ การถูกเลือกให้เป็นพรีเซนเตอร์โทรศัพท์รุ่นดังขนาดนี้นับว่าเป็นโอกาสครั้งสำคัญที่ไม่ต้องคิดก็ตกปากรับทันทีเลยครับ”
อย่า...อย่าคิดว่าทำไมตัวกระผมนั้นถึงได้พูดจาสุภาพอ่อนน้อมถ่อมตนได้กระชับสั้นไม่ยืดเยื้อ นี่น่ะ...เป็นบทที่คุณสันเขียนให้ผมท่องมาตั้งแต่สามวันก่อน จริงจังยิ่งกว่าตอนท่องบทเข้ากองซะอีก!!
“ปากหวานจริงๆ เชียว แล้วคุณจิระประทับใจอะไรในโทรศัพท์รุ่นนี้บ้างคะ”
“ครับ...ผมชอบฟังชั่นที่มีการแสกนม่านตาและ...”
ท่องยาวกันไปกับการขายของ พยายามพรีเซ็นท์สินค้าสุดชีวิต พอไล่จบตามสคริปก็โล่งอกโล่งใจเป็นอย่างมากจนเผลอลูบอกถอนหายใจเฮือก เรียกเสียงปรบมือและเรียกชื่อให้กำลังใจจนหลุดยิ้มซื่อเซ่อผิดภาพลักษณ์อย่างจัง
ผมรีบเปลี่ยนมายิ้มมั่นใจแบบจิระ โชคดีที่พิธีกรไม่ทันสังเกต เพราะคิวต่อไปคือการจับฉลากผู้โชคดีขึ้นมาเล่นเกมแข่งกับมิสเตอร์เอส โดยมีวอยเชอร์เงินสดมูลค่ากว่าหนึ่งพันบาทเป็นรางวัล
งานดำเนินไปอย่างราบรื่น จนจบงานหลายคนก็ยังไม่แยกย้ายเพราะผมถูกนักข่าวดึงตัวมาสัมภาษณ์ตรงแท่งโชว์โทรศัพท์ที่ผมต้องเอาของมาวางคืน
“ตอนถ่ายทำโฆษณาเกิดอุบัติเหตุขึ้นจริงใช่มั้ยคะ”
“มีคนบอกว่าคุณได้รับบาดเจ็บ ไม่ทราบว่าแจ้งอาการได้มั้ยคะ”
“ตอนนี้ตามจับคนทำได้รึยังคะ”
“คิดเห็นอย่างไรกับแอนตี้แฟนคนนั้นคะ”
เอาแล้วไง ความดีที่ทำมาเป็นต้องโดนกลบหมดด้วยเรื่องที่ผมไม่อยากจะนึกถึง
สายตาสอดส่ายมองหาใครบางคน ก่อนหยุดตรงที่ร่างในชุดสูทซึ่งยืนห่างออกไปข้างๆ กับพี่เบิ้มแถวทางหนีไฟ
“ผมได้รับบาดเจ็บแค่เล็กน้อยครับ เหมือนแมวข่วนเลย แต่ทุกคนตื่นตูมไปเอง เลยโดนสั่งหยุดงานชั่วคราว” ผมตอบทั้งรอยยิ้มนางงามที่โดนคุณสันเคี่ยวเข็ญอย่างดี คำถามนี้ใช่ว่าจะไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนสักหน่อยนี่ พี่เลี้ยงเด็ก เอ๊ย เลขาของเสี่ยคนนั้นน่ะรอบคอบจะตายไป ไม่ปล่อยให้ผมมาฆ่าตัวตายกลางห้างดังได้หรอก “สำหรับแอนตี้แฟนคนนั้น ผมไม่ได้แจ้งความครับ ผมถือเป็นความรับผิดชอบของตัวเองที่ต้องระวังตัว และจะพยายามทำงานให้ดีที่สุด ให้สมกับที่แฟนคลับให้กำลังใจและสนับสนุนมาตลอดครับ”
เสียงตะโกนเรียกชื่อมิสเตอร์เอสดังรับคำนั้นอย่างประจวบเหมาะ
“แหม กำลังใจล้นเหลือเลยนะคะนี่ แล้วนอกจากโฆษณาสองตัวที่เปิดตัวไล่เลี่ยกันแล้วยังมีผลงานอะไรใหม่อีกมั้ยคะ”
“มีงานถ่ายแบบนิตยสารที่กำลังจะออกเดือนหน้าครับ ขอฝากด้วยนะครับ” ผมตอบโดยไม่ลืมทิ้งท้ายตามหน้าที่ “แล้วอย่าลืมติดตามซีรีส์เช็กเมทด้วยนะครับ”
“จะมีตอนเฉพาะของมิสเตอร์เอสอีกรึเปล่าคะ”
“คนร้ายคนเก่าจะกลับมาอีกมั้ย”
“มิสเตอร์เอสจะมีโอกาสได้รับบทเด่นกว่านี้มั้ยคะ”
“ผมขอให้ทุกคนติดตามชมเองดีกว่าครับ ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้แล้วรีบเดินหลบไปด้านหลังเวที เปลี่ยนเสื้อกลับเป็นชุดธรรมดา ยกมือไหว้ผู้จัดงานและ สตาฟฟ์ก่อนจะเดินสะพายเป้ใบโปรด สวมวิกสีดำที่ไอ้น้องชายเคยซื้อมาให้ จัดทรงให้หน้าม้าปรกตานิดๆ ทับด้วยแว่นตากรอบดำอีกที ก่อนจะเดินเนียนๆ ก้มหน้าก้มตาขึ้นชั้นบนสุด
เสี่ยนั่งรออยู่ตรงเก้าอี้หน้าโรงหนัง ไขว่ห้าง หลังเหยียดตรง ตาจ้องมาตรงบันไดเลื่อนไม่กะพริบ ทำเอาคนที่เดินขึ้นมาพลอยรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ กันในหลายๆ ความหมาย ผมหลุดยิ้ม เดินเข้าไปนั่งตรงข้ามเสี่ย
พอมีเสี่ยช่วยดึงดูดสายตาเลยแทบไม่มีใครสนใจผมเลย
“พี่เบิ้มล่ะครับ”
“เดินเล่น” เสี่ยตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะส่งตั๋วหนังให้ผมสองใบ เป็นหนังซอมบี้ภาคต่อชื่อดังที่ผมอยากดูมาก ใช่แล้วครับ พวกเราวางแผนเดตครั้งที่สองกันในห้าง ก็นานๆ จะได้ออกมาทั้งที ผมเลยชวนเสี่ยดูหนังด้วยกันซะเลย
ตอนแรกเสี่ยเก๊กพอเป็นพิธี แต่สุดท้ายก็ตกลง ไม่สิ ออกจะกระตือรือร้นมากๆ ด้วยซ้ำ
ผมซื้อป็อปคอร์นแล้วรีบเดินเข้าโรงตั้งแต่โฆษณายังไม่ทันเริ่มฉาย เสี่ยจองที่นั่งฮันนีมูนแบบโซฟาสำหรับสองคนด้านหลังสุด สะดวกสบายไม่ต้องกลัวคนจับสังเกต พอไฟดับ ผมก็ถอดวิกออก ตัวเอนพิงไปทางเสี่ย หยิบป็อปคอร์นเข้าปากตัวเองสลับกับป้อนแฟนเป็นระยะ เพราะเขากลัวมือเลอะ!
กลัวมือเลอะไม่ว่า...แต่ไอ้ลิ้นน่ะอย่าเลียจะได้มั้ย!
ผมศอกใส่เสี่ยเป็นครั้งที่สามเมื่อถูกกัดนิ้วเบาๆ แถมเสี่ยยังเลียปลอบใจอีก ครั้งแรกยังพอเข้าใจว่ามันมืด มองไม่เห็น เลยกะจังหวะกินป็อปคอร์นไม่ถูก แต่พอเกิดซ้ำก็ชักมั่นใจว่าเขาจงใจนี่หว่า!
“เสี่ย อย่ากินนิ้วผมสิ” ผมปรามคนที่ตั้งใจดูหนัง แต่สมาธิดันจดจ่อกับการขบนิ้วแฟน ขนาดรีบป้อนรีบชักมือออกยังจะตามงับทันอีก เชื่อเขาเลย “เป็นซอมบี้รึไงเนี่ย”
“งับ งับ”
เสี่ยโคตรเด็ก อะไรคือการตอบรับโดยการอ้าปากงับๆ ผมหมั่นไส้เลยยัดป็อปคอร์นใส่ปากเสี่ยทั้งกำมือ เล่นเอาเขาสำลักพรวด
“เฮ้ย ผมขอโทษ” ผมกระซิบพลางช่วยลูบหลังคนแก่กว่า ตกใจจนป็อปคอร์นพุ่ง ตลกชะมัด
แม้ในโรงจะมืด แต่ผมคล้ายจะเห็นเสี่ยส่งสายตาคาดโทษให้
“โอ๋ๆ ดูหนังกันนะครับ” ผมนั่งพิงไหล่เสี่ยเหมือนเดิม หยิบป็อปคอร์นเข้าปากตัวเองสลับกับป้อนเสี่ย แม้จะโดนเขาทั้งเลียทั้งขบทั้งกัดก็ว่าอะไร เพราะพอหนังเริ่มเข้าสู่ช่วงไคล์แมกซ์ ทั้งผมทั้งเสี่ยก็มัวแต่ลุ้นจนลืมกินไปเลย
หลังหนังจบ พวกเรารอให้ทุกคนในโรงลุกออกไปก่อน ผมถึงค่อยสวมวิก แล้วเดินจูงมือกับเสี่ยออกมาเป็นคู่สุดท้าย แต่พอออกมาข้างนอกก็รีบปล่อยมือ ไม่ใช่อะไร ผู้ชายสองคนจูงมือกันมันเด่น กลัวโดนถ่ายรูปแล้วไปโป๊ะแตกว่าเป็นจิระจะซวยเอา
ดูหนังจบพวกเราก็รีบเดินไปที่รถ พี่เบิ้มนั่งรออยู่ฝั่งคนขับแล้ว พอประตูปิดสนิท เสี่ยก็คว้ามือผมไปจับ ประสานนิ้วแนบแน่นอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
“หิวรึยัง”
“นิดหน่อยครับ” ผมลูบท้อง “ป็อปคอร์นมันพองอยู่ในท้อง จะบอกว่าหิวก็หิวไม่สุด แต่จะบอกว่าอิ่มก็ไม่ใช่เหมือนกัน ถ้าเป็นพวกอาหารจานเดียวยังพอไหว แต่ถ้าเสี่ยสั่งกับข้าวสามสี่อย่างเห็นจะไม่รอด”
“ไม่เป็นไร กว่าจะไปถึงร้านอาหารที่ฉันจองไว้ก็หิวพอดี” เสี่ยดื้อดึง เขาพยายามจะพาผมไปร้านอาหารโปรดให้ได้ เนื่องในโอกาสเราครบกันครบ...สามวัน
“แล้วถ้าผมยังไม่หิวล่ะ”
“...งั้นแวะข้างทางให้ฉันกินเธอก่อนมั้ย” เสี่ยพลิกมือผมขึ้น ใช้ฟันกัดเบาๆ ตรงปลายนิ้ว
ผมงี้สยิวไปทั้งตัว
“กินแบบคนปกติเถอะครับ ผมขอล่ะ”
แทบจะยกมือไหว้ คุยกับเสี่ยแล้วทั้งสุขทั้งขำทั้งขนลุกเป็นพักๆ ผมไม่ค่อยซีเรียสเรื่องเซ็กซ์ อาจเพราะยังรู้สึกตงิดๆ กับร่างกายที่ไม่ใช่ของตัวเอง แต่เสี่ยคงจะบันเทิงมาก ถึงได้หาเรื่องมุดโปงอยู่เลย แล้วไอ้จิทำไงได้ นอกจากเคลิ้มตามอย่างเดียว
ก็ยังดีที่ครั้งนี้เสี่ยแค่ล้อเล่น
แต่กลับบ้านไปน่าจะเอาจริง จิตรินฟันธง!
------------
ช่วงนี้ให้เสี่ยได้ใจไปก่อนค่ะ ตอนนี้น้องเริ่มดังแล้ว เรื่องของธนัทก็ยังไม่เคลียร์ สรุปว่า...ค่ะ เสี่ยกำลังจะโดนตัดบท
เสี่ย : นี่ฉันเป็นพระเอกหรือตัวประกอบกันแน่
จิ : เป็นพระเอกสิครับ เป็นพระเอกที่...ผ่านมายี่สิบตอนแล้วนักอ่านยังจำชื่อไมได้เลย
#ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่บันเทิงกับการทับถมเสี่ย (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
เออ จริง เสี่ยชื่ออะไรนะ
//ระลึกไม่ได้ และไม่คิดจะกลับไปเปิดหา
-
ร..รู้ได้ไงว่าจำชื่อเสี่ยไม่ได้!!
ใช่ค่ะ จำไม่ได้จริงๆ 555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
รักเสี่ยนะ 5555555555555555555555555555555555
ธนัทจะจับได้มั้ยว่าจิระติดยา กลัวใจมาก คนกำลังดังเลย
-
พระเอกมีชื่อด้วยเหรอ!!! ลืมสนิท ที่จริงตามเรื่องนีัเพราะชอบนายเอก พระเอก จะตกม้าตาย ป่วย รถชน หรือชื่ออะไรก็ช่างมันเถอะ 5555
ปล. น้องจิน่ารักมากกกด ยิ่งพอเล่นบทหนูเอสยิ่งน่ารักกกกกก
-
สงสารเขานะคะ แหม่ :mew3:
-
:z1: :man1: :z1:
:L1: :3123: :pig4: :3123: :L1:
-
:m20: :m20: :m20:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มารอ ถึงเสี่ยจะโดนตัดบทก้ยังรักเสี่ยนะ
-
ถึงชื่อของเสี่ย เสี่ยชื่อไรนะ นึกไม่ออกจริงๆ
-
ก๊ากมาก..คือแบบพอจิพูดละก็นึกขึ้นมาได้ว่า เอ้อ! เสี่ยชื่ออะไรว่ะ?? 5555
-
:pig4: มันเป็นความจริงนะเนี่ยะ ลืมชื่อเสี่ยไปแล้วอ่ะ :mew5:
-
:jul3: เอิ่มมมม พระเอกเรื่องนี้ชื่อ 'เสี่ย' ใช่ไหมคะ??
-
จำได้ๆๆ พระเอกเรื่องนี้ชื่อ...เสี่ย :laugh: :laugh: :laugh: เสี่ยจะฉลองทุกวันครบรอบรายวันที่คบกันเลยป่ะ
-
เดี๋ยวนะ แล้วเสี่ยชื่ออะไร เราลืมไปเลยว่าเสี่ยมีชื่อ 55555555555555555
-
นั่นดิ เสี่ยชื่อไรเนี่ย??? จำไม่ได้จริงๆนะ ฮ่าฮา
-
อ้าวจริงๆเาี่ยไม่ได้ชื่อว่าเสี่ยเหรอ :mew3:
-
เสี่ยนี่เอะอะก็จ้องมุดโปงอย่างเดียวเลย โอ้ยยย แล้วเสี่ยชื่ออะไรนะ ชื่อเสี่ยใช่มั้ย 5555
-
เสี่ยชื่อ.. ซักอย่าง มันจะยาวๆ หน่อยป่ะ 55555
-
อ่านตอนนี้จบ ทุกคนจะเหมือนกันคือ เสี่ยยยยยยยยยย ชือไร :laugh: รักเสี่ยนะ แต่เราจำชื่อเสี่ยไม่ได้จริงๆ :o12: :o12:
-
:mew3:น่ารักจัง ชอบ ถึงเสี่ยจะออกน้อยแต่ก้อเป็นอะไรที่ระลึกถึงเสมออย่างน้อยๆ น้องจิก้อคิดถึงเสี่ยตลอดน่ะ เสี่ยชื่อ กิจ อะไรสักอย่างนี่แหละ อยากอา่านต่อแหละ มาทุกวันเลยได้ไหม
-
o13
-
เสี่ยอายุเท่าไหร่กันเนี่ยย เหมือนเด็กน้อยที่สุด 555 ตอน งับ งับ น่ารักจังค่ะ :o8:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
เสี่ยชื่อกิจภัทร :laugh: :laugh:
-
นั่นสิ เสี่ยชื่ออะไรอ่ะ จำไม่ได้จริงๆนะเนี่ย เห็นผ่านๆอยู่ 5555
ธนัทจะตามสืบจนรู้เบื้องหลังของจิระไหมเนี่ย ตอนนี้ยิ่งกำลังดังอยู่ด้วย
-
จิ : เป็นพระเอกสิครับ เป็นพระเอกที่...ผ่านมายี่สิบตอนแล้วนักอ่านยังจำชื่อไมได้เลย
เห้ย !!! เสี่ยชื่ออะไรนะ?
-
สรุปเสี่ยชื่อว่าอะไรเหรอคะ... พี่เบิ้ม คุณสันยังจำได้มากกว่าอีก555555555
-
เราจำชื่อเสี่ยได้นะ เสี่ยชื่อ "กิจภัทร" ใช่มะ แต่ที่จำได้นี่ไม่ใช่ว่าชอบนะเกลียดเสี่ยตังหาก หมั่นไส้มากด้วย ถ้าจะมีแอนตี้แฟนก็นี่อหละแอนตี้แฟนของเสี่ย เราหวงพี่จิมากนะเผื่อเสี่ยไม่รู้
-
:hao7: :hao7:
-
ชื่อ เสี่ย สิ ก้อเรียกเสี่ยตลอด
-
เอิ่มม ว่าแต่ เสี่ยชื่ออะไรนะ 5555
อ่านมาตั้งนานเห็นชื่อเสี่ยน้อยมากจริงๆ
-
20 ตอนนี่เหมือนเห็นชื่อจริงเสี่ยประมาณ 3 ครั้งได้ :laugh:
-
เสี่ยคือมีความน่ารัก :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เออใช่ เสียชื่ออะไร
55555 เห็นเรียกเสี่ยๆ ก็เสี่ยด้วย
-
ใช้เวลานานมาก กว่าจะระลึกได้ว่าเสี่ยชื่อกิจภัทร 555555
-
เหมือนชื่อเสี่ยจะผ่านตา...แล้วผ่านไป :katai5: :katai5: :katai5:
-
ตอนที่ 21 : ลมสงบก่อนพายุกระหน่ำ 50%
เช็กเมททุบสถิติเรตติ้งแซงทุกช่อง! ขึ้นอันดับหนึ่งซีรีส์ยอดนิยมอันดับหนึ่ง!!
ข่าวดังในวันนี้ทำให้บรรยากาศในกองถ่ายมีแต่รอยยิ้ม ทุกคนล้วนบอกขอบคุณกันกับความพยายามในการทำงาน เพราะหลังผ่านไปเกือบสองเดือนนับจากเช็กเมทเริ่มฉาย เรตติ้งที่พุ่งสูงมาตลอดก็ทำลายสถิติเดิมของช่องไปโดยปริยาย
แถมยังเป็นตอนที่สิบ ในช่วงกลางเรื่อง ไม่ใช่ตอนจบของเรื่องอีกด้วย!
แต่ผมไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะเหมือนทุกอย่างกำลังเข้าที่เข้าทางและลงตัวอย่างพอดี เพราะธนัท จะเริ่มเปิดตัวในตอนที่สิบ ซึ่งมีการปล่อยข่าวออกมาสักพักแล้วทำให้มีหลายคนรอดูอยู่ตลอด อีกทั้งเช็กเมทก็เป็นที่พูดถึงบ่อยมาก ทั้งการโปรโมทและการโคกับโฆษณาโทรศัพท์ของผม ทำให้กระแสของมิสเตอร์เอสมีแต่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนน่าตกใจ ทางด้านอัครเดชที่เล่นละครสองเรื่องซ้อนด้วยบทบาทแตกต่างกันก็ได้รับความนิยมมาก แล้วยังไม่นับเรื่องคู่จิ้น...ที่มีทั้งชายหญิง และชายชายอีก...ผมก็เพิ่งรู้เมื่อเร็วๆ นี้เองว่ามีคนเชียร์คู่พระเอกมิสเตอร์เอสด้วย
แต่อัครเดชไม่ได้มีแค่ผมเป็นคู่จิ้นชายชาย ยังมีธนัท ที่เล่นละครอีกเรื่องด้วยกัน ซึ่งถูกจับเป็นคู่จิ้นกันอยู่ก่อนแล้ว ( และน่าจะตั้งแต่สมัยหนังดังเมื่อปีก่อน ) ฐานแฟนคลับตรงนี้แน่นมาก พอธนัทมาปรากฏตัวในตอนที่สิบ เลยเรียกให้แฟนคลับของคู่นี้ตามมาด้วย ผมเองก็หวั่นๆ อยู่หรอกว่าจะมีการเกทับกันรึเปล่า แต่พอฉายออกไป...ผลตอบรับก็เป็นบวก เพราะฉากที่ธนัทเอาปากกาจิ้มหลังผมนั้นออกมาทั้งน่ารักและขบขัน เลยเกิดเป็นคู่...ไม่สิ คี่จิ้นใหม่ คืออัครเดช จิระ และธนัท นั่นเอง!!
อัครเดชน่ะชินแล้ว เขาเป็นพระเอกดัง โดนจับคู่ไปทั่วเป็นเรื่องปกติ แต่ตัวธนัทนี่สิ...แสดงอาการออกชัดว่ารังเกียจผมมาก ถึงขนาดไม่ยอมเฉียดใกล้แม้ว่าหลังถ่ายทำในวันนี้เสร็จ โปรดิวเซอร์จะออกปากพาไปเลี้ยงที่ร้านอาหารใกล้ๆ กับบริษัทเป็นการเฉลิมฉลองที่เช็กเมททำลายสถิติช่องก็ตาม
“ขอบคุณสำหรับความทุ่มเทของทุกๆ คน ซีรีส์เรื่องนี้เป็นโปรเจ็กต์ใหญ่ และเป็นการลองตลาดในแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน แถมยังถ่ายทำแบบล่วงหน้าก่อนฉายแค่ไม่กี่อาทิตย์เท่านั้น ทำให้ทุกคนแทบจะห้ามป่วย ห้ามลา ห้ามขาดแม้แต่ครั้งเดียว บางครั้งเวลาเกิดข้อผิดพลาด ก็เล่นเอาวิ่งเต้นกันหัวหมุน แต่สุดท้าย พวกเราก็ทำสำเร็จ ซึ่งวันนี้คงไม่มาถึง หากไม่ได้รับความร่วมมือจากทุกๆ คน ทั้งนักแสดงที่เทคิวให้เป็นพิเศษ ทั้งคนเขียนบทที่นั่งแก้กันหน้าฉากเพื่อให้งานออกมาดีที่สุด ทั้งผู้กำกับ ฝ่ายฉาก ฝ่ายตัดต่อ ฝ่ายเบื้องหลังทุกคนที่ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ขอบคุณมากจริงๆ!”
“ซีรีส์ยังถ่ายไม่จบเลยนะครับ” มีคนในกองตะโกนแซวขึ้นมาเมื่อโปรดิวเซอร์ทำหน้าอิ่มเอิบจนเหมือนจะเป็นวันเลี้ยงส่งกองอย่างไรอย่างนั้น
“พูดให้กำลังใจเพื่อจะได้ทำส่วนที่เหลือกันต่อไงวะ!” โปรดิวเซอร์เอ็ดกลับไม่จริงจังนัก เรียกเสียงหัวเราะครื้นเครง “เอาล่ะ วันนี้มาปล่อยตัวปล่อยใจกัน ดื่มกันให้เต็มที่ แล้วพรุ่งนี้...”
“พรุ่งนี้หยุด?”
“พรุ่งนี้ก็ทำงานกันต่อ อย่าหวังจะได้พักเลย ดื่ม!!”
พวกเรายกแก้วชนกันเป็นทอดๆ ผมชนกับอัครเดช เพราะนักแสดงถูกจัดให้นั่งรวมกัน แม้ว่าตัวธนัทจะถอยห่างออกไปซะปลายขอบโต๊ะเลยก็ตาม วันนี้ไม่ได้มีเพียงพวกเราเท่านั้น นักแสดงสาวๆ ที่เคยมาสมทบกันในตอนก่อนๆ ก็มาร่วมด้วย ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของความสำเร็จที่ทำให้เช็กเมทไต่เรตติ้งขึ้นเรื่อยๆ จนมาถึงวันนี้
โปรดิวเซอร์ขึ้นประเดิมร้องเพลงอำนวยชัยคนแรก ท่าทางคนที่สติไม่น่าจะเต็มในวันพรุ่งนี้คงจะเป็นเจ้ามือมากกว่า เพราะเล่นซัดเอาๆ แต่ถึงจะขาดโปรดิวเซอร์ กองถ่ายก็ยังสามารถทำงานต่อไปได้ ในเมื่อผู้กำกับยังนั่งหน้าเคร่ง ดูเอาจริงเอาจังแทบไม่แตะต้องของมึนเมาเลย
“ไม่ดื่มหน่อยเหรอครับ” ผมเข้าไปถามอย่างอดไม่ได้
“ไม่ใช่ไม่อยากดื่มหรอกนะ แต่เมียสั่งว่าถ้าเมากลับไป จะให้นอนหน้าบ้าน เลยดื่มไม่ได้ต่างหาก”
...ที่แท้ก็หน้าเคร่งเพราะพยายามระงับกิเลสอยู่นี่เอง ผมได้แต่ส่งยิ้มให้กำลังใจผู้กำกับ ก่อนจะถูกคนเขียนบทเรียกตัว ให้ไปนั่งถกกันอยู่ตรงมุมร้านซึ่งเสียงเพลงไม่ค่อยดังนัก
“มีอะไรเหรอครับ”
“ดูนั่นสิ” คนเขียนบทชี้ไปที่อัครเดชกับดาราสาวซึ่งร่วมแสดงในตอนแรกของซีรีส์เช็กเมท หรือที่ทุกคนรู้จักเธอกันในนาม ‘พระประภา’ “คู่นี้เคมีดีมาก เห็นแล้วเสียดายชะมัดที่กำจัดนักแสดงสมทบคนนี้ทิ้ง เฮ้อ...อยากจะให้เล่นด้วยกันอีกสักตอนจังเลยน้า”
“ก็ยังพอยัดตอนแทรกได้ไม่ใช่เหรอครับ” ผมถามคนเขียนบท ตอนนี้เราถ่ายทำกันจนถึงตอนที่สิบหก ( โดยยังไม่ผ่านการตัดต่อ ) เท่ากับว่ายังเหลืออีกห้าตอน ไม่สิ...เหลืออีกสองตอนในการปรับเปลี่ยนบทหากต้องการ เพราะในสามตอนสุดท้ายคนเขียนบทมีตอนจบในใจอยู่ก่อนแล้ว
“แต่เธอถูกจับเข้าคุกไปแล้วนี่สิ”
“งั้นก็ให้เธอแหกคุกออกมา แล้วพระเอกตามจับดีมั้ยครับ” ผมเสนอแบบไม่คิดอะไรมาก แน่นอนว่ามันย่อมทำไม่ได้ง่ายๆ อย่างปากพูด
“เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาไม่ได้มีพลังวิเศษนะ จะไปแหกคุกเองได้ยังไง”
“ก็องค์กรที่แค้นพระเอกอาจจะไปพาตัวเธอมา...ล่อให้พระเอกไขว้เขว?”
“อืม แบบนั้นอาจจะลอยไปหน่อย งั้นให้เธอเป็นญาติกับคนในองค์กรดีมั้ย จะได้สมเหตุสมผลน่าช่วยหน่อย”
“โรมิโอกับจูเลียต” ผมพยักหน้าหงึกหงัก “เธอมีใจให้พระเอก พระเอกเองก็รู้สึกดีๆ ให้ แต่ทั้งคู่ไม่มีวันคู่กันได้”
“กลายเป็นผู้หญิงที่แม้จะมีบทบาทอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้ล็อกเป้าคู่กับพระเอกในตอนท้ายซะทีเดียว เป็นไปตามคอนเซปของเช็กเมท”
“เยี่ยมมากเลยครับ!” ผมยกนิ้วให้คนเขียนบท ไม่น่าเชื่อว่ากับการพูดความเห็นต่อกัน จะร้อยเรียงกลายเป็นเรื่องราวน่าสนุกขนาดนี้
“จินี่...เหมาะจะเป็นนักเขียนบทนะ”
“โห พี่ ผมแสดงความเห็นน่ะทำได้ แต่ให้เขียนจริงไม่น่าจะรอดหรอกครับ” ผมส่ายหัวทันควัน รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยเหมาะกับงานใช้สมองเท่าไหร่ ให้เพ้อน่ะยังพอไหว แต่ถ้าต้องทำเป็นจริงจังขึ้นมามีหวังเครียดตาย
“มาลองฝึกงานก่อนก็ได้ ไอเดียเราแปลกใหม่ เหมาะกับละครสมัยนี้ที่เริ่มซ้ำรูปแบบเดิมๆ อย่าคิดว่าเป็นงานที่กำหนดชีวิตนักแสดงทุกคน แบบนั้นจะทำให้เครียดเปล่าๆ แต่ให้คิดว่าเป็นความท้าทาย นำเสนอความคิดของเราให้เต็มที่ แบบนั้นจะสบายใจกว่ามาก”
เชิญชวนเก่งชะมัดเลย ไอ้เราก็คล้อยตามง่ายซะด้วยสิ
“ความจริงผมก็อยากทำนะครับ ผมชอบงานเบื้องหลังมากกว่าแสดงหน้ากล้อง” ผมโยกศีรษะตอบตามความจริง แม้การเป็นดาราอย่างตอนนี้จะทำให้ใครหลายคนตามติด หลงรัก สนับสนุน คลั่งไคล้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ก็รู้สึกเหมือนสูญเสียความเป็นส่วนตัวชอบกล ผมอยากใช้ชีวิตแบบง่ายๆ สบายๆ มากกว่า
“ถ้าอยากลองก็มาบอกฉันแล้วกัน”
“ขอบคุณครับ”
“อะไรนะ จะดึงจิระไปเหรอ ไม่ได้หรอกๆ คนนี้น่ะต้องเป็นดาราเท่านั้น! ให้ไปนั่งเขียนบทก็เสียของสิ!!” โปรดิวเซอร์เริ่มเมาผ่านมาได้ยินพอดี คงจะจงใจมาตามผมอยู่แล้วเพราะกำลังเรียกรวมเพื่อถ่ายรูปนักแสดง “ดูหน้าจิระซะก่อน หน้าตาดีขนาดนี้จะให้ไปเก็บอยู่หลังกล้องได้ยังไง ไม่ๆๆ!”
โปรดิวเซอร์จับคางผมให้หันไปทางคนเขียนบท ประท้วงเสียงดังจนหลายคนเริ่มมองตามอย่างสงสัย
และหนึ่งในนั้น...ก็มีเสี่ยอยู่ด้วย
เหวอ มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!!!
ผมสะดุ้งเฮือกรีบสะบัดตัวออกจากโปรดิวเซอร์ที่ยังตามวอแวเหมือนจะนำเสนอใบหน้าอันสมบูรณ์แบบของจิระให้ได้ ก่อนจะมานั่งกินเลี้ยงกัน ผมโทรไปบอกเสี่ยแล้วเพื่อให้เขาไม่ต้องรอ แต่ก็นั่นแหละครับ...คนติดแฟน แม้รับปาก แต่ก็ตามมารับถึงที่
พี่เบิ้มเข้ามาช่วยแยกผมกับโปรดิวเซอร์ ก่อนจะเกิดเหตุการณ์เจ้าของช่ององค์ลงเข้าซะก่อน ส่วนผมก็รีบเดินไปหาเสี่ย ถึงตอนนี้ หลายคนก็เพิ่งเห็นว่ามีแขกพิเศษมาเยือน
“สวัสดีครับเสี่ย”
“สวัสดีครับ”
ทุกคนพร้อมใจกันยกมือไหว้พร้อมเพรียงแม้ว่าบางคนจะแก่กว่าเสี่ยก็ตาม นั่นน่ะ...คนจ่ายเงินเดือนเชียวนะ!!
เห็นบรรยากาศเริ่มกร่อยเพราะเสี่ยมาคุม ผมเลยขอตัวกลับก่อน ไม่วายโดนดึงไปถ่ายรูปรวมหนึ่งครั้ง พร้อมชนแก้วส่งท้าย ถึงจะได้ฤกษ์เดินเซๆ มาหาเสี่ยซึ่งนั่งรออยู่ตรงทางออกไม่คิดเข้ามาแจม
“เมา?” เสี่ยถามขณะช่วยจับแขนผมให้เดินดีๆ
“มั้งครับ”
“จิระคอแข็งจะตาย”
“อืม...ก็ผมเป็นจิตรินนี่” ผมกะพริบตาปริบพยายามเรียกสติ ไอ้จิตรินน่ะเมาง่าย เพราะไม่นิยมด้านอบายมุข ของมึนเมาแทบไม่แตะ แต่ในโอกาสงานเฉลิมฉลองอย่างนี้จะนั่งปฏิเสธก็กระไรอยู่
ส่วนจิระ...สงสัยห่างเหินการดื่มไปนาน กระเพาะเลยเริ่มปรับตัวเป็นเด็กอนามัยตามรอยผมไปซะแล้ว
“ดีเลย งั้นกลับไปดื่มกับฉันอีกรอบ”
“เสี่ยจะมอมผมเหรอ” ผมพูดอ้อแอ้ “อย่าเลยครับ เพราะผมน่ะเมาแล้ว...อุ๊บ”
เสี่ยขมวดคิ้วทันควันเมื่อเห็นผมกุมท้องตัวงอ
“ผมเมาแล้วจะอ้วก อ๊อก!”
ก็นั่นแหละครับท่านผู้ชม
เสี่ยที่จับแขนผมน่ะไม่รอดพ้นสายรุ้งของไอ้จิหรอก!!
“เฮ้ย!” เสี่ยอุทานหมดมาด ความขี้เก๊กเลือนดหาย ทดแทนด้วยความตกอกตกใจแกมขยะแขยง แต่ถึงอย่างนั้นเสี่ยก็จับต้นแขนผมแน่น กลัวว่าแฟนคนดีจะล้มหน้าทิ่มหัวแทกพื้นเอาซะก่อน
“เบิ้ม...เบิ้ม!” เสี่ยเรียกตัวช่วย พี่เบิ้มเลยเข้ามาช่วยพยุงผมอีกข้าง พอเสี่ยเห็นว่าผมจะไม่ล้มแน่นอนก็ค่อยปล่อยมือ แล้วถอดเสื้อสูทด้วยหน้าเซ็งๆ
“ไม่เอาน่า ยิ้มหน่อยสิครับ กิ๊วๆ” ผมเกาแก้มเสี่ยเบาๆ
“กิ๊วๆ อะไรของเธอ” เสี่ยหันมาพูดกับผมตาดุ แต่พอเห็นผมยิ้มตาเยิ้มหน้าเพ้อสุดขีด เสี่ยก็หลุดขำ ก่อนจะส่ายศีรษะอย่างตามมีตามเกิด พับเสื้อสูทยัดใส่หลังรถ หันมาประคองผม แล้วโบกมือให้พี่เบิ้มไปขับรถตามเดิม
“สกปรกกกันทั้งคู่แบบนี้ สงสัยต้องอาบน้ำด้วยกันซะแล้ว” พอขึ้นรถปุ๊บ เสี่ยก็เริ่มหื่นขึ้นตาอีกรอบ
“อยาก...ก็ได้” ผมพยักหน้าหงึกหงัก แต่พอขยับหัวมากก็เริ่มมึน เกือบจะอาเจียนออกมาอีกรอบถ้าไม่เพราะเสี่ยรู้ทัน หันมาปิดปากผมซะก่อน
“เดี๋ยว! อย่าเพิ่ง!” เสี่ยเอื้อมมือเปิดหน้าต่างรถฝั่งผม ก่อนจะลากคอไอ้จิไปพาดกับขอบกระจกรถ แล้วลูบหลังให้อ้วกอย่างเต็มที่
“แหวะ โอ๊ก อ๊าก”
“...ความโรแมนติกมันหายไปไหนหมดนะ”
คล้ายจะได้ยินเสียงเสี่ยพึมพำอย่างน่าสงสาร แล้วผมก็สลบเหมือดน็อกไป
------
อย่าเพิ่งงงนะคะว่าทำไมเช็กเมทจู่ๆ ข้ามมาฉายตอนสิบแล้ว แบบว่าไทม์สคิปกันอีกครั้งค่ะ
หลังจากตอนนี้ไปจะเริ่มเข้าช่วงท้ายเรื่องแล้ว!!! #ฝอยตกเสี่ย
-
เตรียมมาม่า ข้าวสาร ปลากระป๋องรับพายุค่ะ
อย่ากลับร่างจะได้ไหม แง่มๆ
-
เสี่ยคิดเป็นอยู่เรื่องเดียว
-
o22 สคิปกันอีกแล้ว :hao7:
-
เสี่ยคิดเรื่องอื่นบ้างเถอะ น้องจิก็ไม่มีห้ามคล้อยตามตลอด
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เตรียมต้มน้ำ....
-
ชื่อตอนเล่นเอาใจหวั่นกลัวได้ตลอด
-
เสี่ยยังคงแอบหื่นอยู่เสมอ 555
-
เสี่ยหื่น คนอ่านชอบบบบบ
-
จะจบแล้วเรอะ อน่าเพิ่งจบ กำลัง หนุก เสี้ยตลกดี แล้วท้ายสุดจิตรินต้องกลับร่างเรอะ คงขำดีน่ะถ้าเสี่ยจะเปลี่ยนมาควงหนุ่มแบบตรงข้ามสเป๊กตัวเองเลยน่ะ 555
-
และแล้วคุณเสี่ยก็เปื้อนไป
-
o13
:L1: :pig4: :L1:
-
จิตรินกลับร่างได้แล้วเสี่ยจะหื่นออกไม่นะอิอิ
คนหื่นเอ๊ย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เสี่ยหื่นตลอด ขนาดจิ้วกยังหื่นได้
-
ช่วงท้ายเรื่องนี่คือจะจบแล้วเหรอคะ เห็นชื่อตอนละต้องมีดราม่าตามมาแน่ๆว่าแต่จะมาจากฝั่งไหนละ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao7: :hao7:
-
ยังอยากอ่านหนูจิเล่นเช็กเมทอยู่เลย ขอเยอะๆ น้า :mew1:
-
ตอนที่ 21 : ลมสงบก่อนพายุกระหน่ำ 100%
นับแต่นั้นเสี่ยก็ไม่คิดจะจับผมมอมเหล้าอีกเลย
สถานการณ์ค่อนข้างราบรื่นมาก โดยเฉพาะในกองถ่ายที่ทุกคนมีไฟทำงานอย่างเห็นได้ชัด จากตอนแรกที่นึกกังวล กลัวว่าหลังตอนที่สิบไปเรตติ้งจะตก แต่กลายเป็นว่ายังทรงๆ อยู่ในระดับต้นๆ ของช่อง เรียกว่าติดลมบนอย่างแท้จริง ไม่อยากจะคิดเลยว่าหากเป็นตอนจบของซี่รีส์ตัวเลขจะพุ่งแรงถึงขนาดไหน
ธนัทก็เริ่มจะแกล้งผมน้อยลง อาจเพราะโดนบรรยากาศทำให้พลอยจริงจังฮึดสู้ไปด้วย
ส่วนตัวผมเอง ด้วยบทบาทของมิสเตอร์เอส ทำให้ไม่ต้องประจำกองถ่ายนานอยู่แล้ว แฟนคลับถึงกับเคยจับเวลา ว่าในหนึ่งตอน จะมีมิสเตอร์เอสออกรวมกันประมาณสิบนาทีเป็นอย่างมากจากเวลาเต็มร่วมชั่วโมง
แต่ผมก็ไม่ได้ว่างหรอกนะครับ เพราะหลังเรตติ้งทะลุแรง ก็มีหลายรายการติดต่อมาขอคิวนักแสดงหลัก ทั้งไปโปรโมท ทั้งไปเล่นเกมสนุกๆ ซึ่งคุณสันคอยกันผมตลอด กลัวจะไปทำอะไรหลุดๆ เข้า
ส่วนเรื่องสัมภาษณ์ในกองถ่าย คุณสันแอบไปคุยกับทางโปรดิวเซอร์ ตั้งใจว่าจะเปิดกองให้นักข่าวเข้ามาถ่ายภาพบรรยากาศในวันถ่ายทำนอกสถานที่แทน จากสัมภาษณ์ออกโทรทัศน์เลยเหลือเพียงบทความในนิตยสาร พ่วงถ่ายแบบเล็กๆ น้อยๆ เป็นการขายของและกินค่าตัวกันไป
แม้ผมจะไม่ได้ออกรายการ ไม่ได้เข้ากองมากนัก แต่ผมก็มีงานโชว์ตัวสินค้า หรือถ่ายแบบค่อนข้างเยอะ ทำให้ช่วงหลังมานี้เลิกงานไม่เคยตรงเวลา ลำบากเสี่ยให้ต้องคอยรออยู่เรื่อย ส่วนทางบ้านผมนั้นชินแล้ว เพราะตอนเป็นสตั้นท์แมน เวลาก็ไม่ค่อยแน่นอนเหมือนพนักงานบริษัทกินเงินเดือนทั่วไป
ใช่ ทางครอบครัวน่ะไม่เป็นปัญหา
ที่เป็นปัญหาคือแฟนงอน
“อื้อ เสี่ย...”
พอมีเวลาว่างๆ ได้จัดสักครั้ง คุณแฟนของผมก็จัดหนักจัดเต็ม ขยับเอวได้คล่องแคล่วยิ่งกว่าการควบม้า จับผมพลิกซ้ายพลิกขวา บรรเลงเพลงแทบนับไม่ถ้วน
ไอ้จิถูกสูบน้ำจนตัวแห้งไปหมด อยากจะบอกว่าพอเถอะเสี่ย ผมจะตายแล้วก็พูดไม่ออก เพราะหน้าตาเสี่ยแฝงความขอเบิ้ลตลอดเวลา ทบต้นทบดอกอย่างหมายมั่นไว้นาน แล้วไอ้จิจะเอาอะไรไปค้านได้
มีแต่ต้องครางบนเตียงสถานเดียว
“อ๊า!”
ผมร้องลั่นเมื่อเสี่ยจับผมขึ้นไปนั่งบนตัก ทำให้การสอดใส่ลึกล้ำกว่าเดิมจนผวากอดแน่น คล้ายจะได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจจากคนรัก...จนอดนึกถึงประโยคชวนกุ๊กกิ๊กแบบแหวกแนวไม่ได้
‘เธอก็เหมือนต้นไม้ ถ้าไม่ได้รดน้ำจะเฉา ฉันทนเห็นเธอเฉาไม่ได้หรอก มามะ มาเป็นต้นไม้ให้ฉันรดน้ำเร็ว’
คำเปรียบเปรยรักโลกอะไรกัน! รดน้ำผมจนชุ่มไปหมดแล้ว นี่มันกลายเป็นอุทกภัยมากกว่าการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมชัดๆ เสี่ยโคตรมั่ว!!!
...แต่ไอ้คนที่คล้อยตามด้วยความทั้งฉุนทั้งขำอย่างผมก็มั่วซั่วพอกัน
ผมหอบหายใจหนักเมื่อโดนดันร่างให้นอนราบกับเตียง เสี่ยจับขาของผมให้พาดบ่า ก่อนจะสวนเอวเข้ามาทั้งแรงทั้งเร็วจนตัวคลอน ผมขยำหมอน บิดตัวไปกับความเสียวซ่าน อารมณ์ถูกกระชากสูงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้องเมื่อเสี่ยจับเอวผมกระทุ้งหนัก เล่นเอาตัวแอ่นขึ้นจากเตียงมาเลย
ตาเริ่มพร่ากับการออกกำลังกายติดต่อกัน ผมนอนหมดแรง ส่วนเสี่ยจับหน้าผมให้เงยรับจูบ ดูดกลืนเรียวลิ้นเล่นไล่จับอย่างสนุกสนาน น่ากลัวเหลือเกินว่าจะทำเขาอารมณ์ขึ้นอีกรอบ นั่นไง...ไอ้ส่วนที่ยังไม่ถอนไปน่ะแข็งอีกแล้ว
“อีกรอบนะ”
ผมยิ้มเปื่อยๆ ให้เสี่ย...เพราะเล่นแข็งคาก้นขนาดนี้ให้ตอบว่าไม่เสี่ยก็ไม่ฟังหรอก
บรรเลงกันอีกรอบส่งท้ายด้วยท่านอนตะแคงยกขาข้างหนึ่งสูงทำองศาตั้งฉากกับเตียงนอน ผมงี้ชาง่ามขาไปหมด ส่วนเสี่ยก็อิ่มท้อง สบายเฮ
“ฉันชักไม่อยากให้เธอเป็นดาราแล้ว” เสี่ยพูดหลังกินผมจนอิ่มหนำ เพราะหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา แม้ผมจะมาค้างกับเสี่ยวันเว้นวันเหมือนเดิม แต่ก็แค่นอนกอดนอนจับมือ เพราะผมเหนื่อยมาก อาบน้ำปุ๊บก็สลบ หนักสุดคือหลับทั้งที่ยังไม่อาบน้ำ จนเสี่ยต้องเอาผ้าห่มพันตัวผมหนึ่งรอบเพื่อจะได้กอดสะดวกๆ ตามประสาคุณชายรักสะอาด แต่ไม่อยากเสียโอกาสนัวเนียแฟน
“คุณสันก็เลือกรับงานแล้วนะครับ แต่เพราะตอนนี้เช็กเมทดังมากๆ ตอนที่ซีรีส์ยังฉายไม่จบ เลยต้องรีบฉวยจังหวะตรงนี้ไว้...คุณสันบอกกับผมแบบนี้น่ะครับ” ผมยิ้มแห้ง นึกสงสารคนขี้เหงาอย่างเสี่ย “ไว้ถ่ายซีรีส์จบแล้วผมจะให้เวลากับเสี่ยเยอะๆ เป็นการชดเชยนะ”
เพราะคนที่จะเฉาน่ะเขาต่างหาก ไม่ใช่ผม!
“พอถ่ายซีรีส์จบ เดี๋ยวก็มีเรื่องใหม่มาอีก”
เสี่ยงอนเว้ยเฮ้ย!
“ผมจะบอกให้คุณสันเว้นช่วง เพราะผมเองก็อยากพักเหมือนกัน ผมไม่ใช่ดาราดัง ไม่ใช่คนที่มีพรสวรรค์ด้านการแสดง ให้ถ่ายละครติดต่อกันผมก็ลำบากใจเหมือนกันนะครับ กลัวอะไรไม่กลัว กลัวทำคนผิดหวัง ถ้าเกิดผมเล่นบทอื่นแล้วทำให้มิสเตอร์เอสเสียหายจะทำยังไง! ถึงคุณสันจะเก่ง เลือกบทบาทที่เหมาะสมให้ แต่ผมไม่เคยมีความมั่นใจเรื่องนี้เลย บทมิสเตอร์น่ะมีเสน่ห์ด้วยตัวของเขาเอง แถมยังออกน้อย ถ้าต้องแสดงมากขึ้น ถูกพูดถึงมากขึ้น ผมก็รู้สึกกังวลเหมือนกัน”
“กังวลอะไรหืม” เสี่ยเขี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าให้ ถามด้วยรอยยิ้มกระเซ้าระยะประชิดจนตาแทบพร่ากับออร่า ‘ถ้ามีปัญหา บอกป๋ามาสิจ๊ะอีหนู’
“กังวลเรื่องแฟนคลับน่ะครับ แล้วก็พวกนักข่าว ผมไม่ค่อยชินเวลาถูกจับจ้อง คุณสันยิ่งกำชับอยู่ให้ผมแสดงเป็นมิสเตอร์เอสเวลารับงานนอก ต้องฝืนตัวเองตลอดเวลาก็เหนื่อยเหมือนกันนะ อย่างวันก่อน ผมคัดจมูกมาก อยากจะจามเสียงดังก็ไม่ได้ ต้องจามแอบๆ วันก่อนๆ นู้น ผมปวดท้องหนัก แต่ต้องระวังกลิ่น ต้องคอยขมิบก้น เดินนิ่งๆ เข้าห้องน้ำไม่ให้คนจับสังเกต พอเข้าไปแล้วก็ต้องห้ามตดเสียงดัง กลัวจะมีคนได้ยินแล้วเอาไปนินทาว่ามิสเตอร์เอสตดดังป้าด!”
เสี่ยทำหน้าเหมือนกลิ่นตามมาด้วยทั้งที่เหตุการณ์ผ่านไปแล้วหลายวัน
“ถ้าเหนื่อยก็ไม่ต้องทำงาน แต่งเข้าบ้านฉันเลยดีมั้ย”
ผมทำหน้าเพลียใส่เสี่ย
“แค่ขอพักชั่วคราวครับ” ผมตอบ เกยศีรษะกับต้นแขนของเขา “เสี่ยคิดว่า...ผมเหมาะจะเป็นนักเขียนบทมั้ย”
“เหมาะสิ ไม่ว่าเธออยากจะทำอะไรก็เหมาะทั้งนั้น”
“เสี่ย จริงจังหน่อยสิครับ”
“ฉันก็จริงจังอยู่ ฉันไม่จริงจังตรงไหน”
ก็ทุกตรงนั่นแหละ!
“ถ้าเธออยากลอง ฉันจะถามสันให้”
เสี่ยผู้บริการทุกอย่าง โดยผ่านการไหว้วานคุณพ่อบุญธรรมอย่างคุณสันอีกทีหนึ่ง ผมล่ะเกรงใจคุณเลขาเหลือเกิน ไม่สิ คุณสันตาเป็นเงินขนาดนั้น ถ้าผมเอาร่างจิระไปนั่งเขียนบท เขาต้องไม่เห็นด้วยแหงๆ แค่คิดก็...
“ไว้รอหลังซีรีส์ถ่ายจบแล้วกันครับ” ผมเลือกเอาชีวิตรอดก่อนดีกว่า
“ได้สิ แล้วเธอล่ะได้มั้ย”
“ได้ครับ” ผมตอบงงๆ
“งั้นฉันลุย”
“เฮ้ย เสี่ย ลุยอะไรอีก!”
“ก็เธอตอบว่าต่อได้เลยไง”
“ผมหมายถึงเรื่องปรึกษาคุณสัน ไม่ใช่....”
“จะได้เรื่องไหนเราก็ได้กันอยู่ดี เนอะ”
มาเนอะอะไรล่ะ นี่ยังรดน้ำกันไม่พออีกเหรอ!
สรุปแล้ว ความรักของผมกับเสี่ยค่อนข้างเป็นไปได้ด้วยดี แม้จะมีมุมงอนๆ บ้างเพราะผมมีเวลาให้ไม่มากพอตามที่เขาต้องการ แต่ถ้าว่างตรงกันก็โดนจัดหนักจัดเต็มชดเชยส่วนนั้นได้ตลอด
จนกระทั่ง...มีเรื่องหักมุมวิ่งชน!
ไม่ใช่ครับ ไม่ได้เกี่ยวกับซีรีส์เช็กเมทเลย
แต่เป็นตัวผมเองนั่นแหละ
เพราะวันหนึ่งระหว่างถ่ายทำ พี่เบิ้มซึ่งได้รับโทรศัพท์ก็หันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าประหลาด ผมถามก็ไม่ยอมตอบ จนกระทั่งเลิกกองขึ้นรถกลับบ้านพร้อมเสี่ยนั่นแหละถึงยอมคายความจริงออกมา
“พยาบาลที่ดูแลร่างของคุณโทรมาครับ”
สังหรณ์ประหลาดผุดในอกอย่างบอกไม่ถูก
“ร่างของผมเป็นอะไรหรือครับ”
หรือว่า...คุณสันไม่พอใจผลงานของผม ก็เลยฆ่าปาดคอไปแล้ว!?
“จิตริน...ไม่สิ” พี่เบิ้มอึกอัก เหลือบมองเสี่ยที่นิ่งไป “จิระฟื้นแล้วครับ”
-------------
ไทม์สคิปกันเล็กน้อย เพราะถ้านับตามจริงการถ่ายทำซีรีส์ใช้เวลาค่อนข้างนาน นับว่าเริ่มเข้าสู่ช่วงท้ายแล้วค่ะ ซีรีส์เช็กเมทใกล้จบ ตัวจิระก็ฟื้นพอดี แล้วจะเป็นยังไงต่อละเนี่ย
หนูจิเพิ่งได้กระหนุงกระหนิงกับเสี่ยเอง! #ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่ย้ำว่าไม่มาม่าอย่างมากแค่ไวไว (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
เหวอออออออออออ ค้างมากจร้า
อวยพรให้จิระนางเข้าใจ
-
ง่อววว
-
เฮ้ยยยยย คือพลิกมากอะ นี่คิดว่าจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นซ้ำทำให้พี่จิกับจิระคืนร่างกันซะอีก เอ้า ก็ถ้าเป็นแบบนี้จะทำไงอะถ้าจิระเรียกร้องจะเอาร่างคืนหรือต้องการจะมีสัมพันธ์กับเสี่ยต่อแล้วยังไง? คือกำลังงงแต่ในความงงมีความดีใจที่พี่จิจะได้รอดจากเสี่ยแล้ว หมั่นไส้เสี่ยโว้ยยยยยยยพี่จิช้ำหมด ฮึ่ยๆ :katai1: :serius2:
-
:ling3:
-
จิระฟื้นแล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นเนี้ยะ
-
:hao7: :hao4: :hao7:
:L1: :pig4: :L1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ขอเครื่องหมาย ! สักล้านตัว
-
วิญญาณอยู่นี่ ฟื้นได้ไง อู้วววว
-
เอาแล้วจุ้ย!!!
ฟื้นแล้วนี่ทำยังไงดี(......)
อันนี้ลุ้นจริงค่ะ ฮือ
ไม่ได้เร่งนะคะ ไม่เคยเร่งจริงจริ๊งง แต่มาต่อไวๆนะ ฮือ
นี่เรื่องใหญ่ค่ะ สำคัญมาก จิระฟื้น โอ๊ยพระะ
แล้วจะรับได้มั้ยตื่นมาในร่างนี้
ไม่สิ มันต้องคืนร่างได้สิ ใช่มั้ย แง ลุ้น 55555555555555
อยากเม้นยาวๆจังเลยค่ะ ตอนที่แล้วไม่ได้เม้นเพราะตามอ่านไม่ทัน
เสี่ยนี่ยิ่งนานยิ่งน่ารัก ชอบมุมขี้งอนของเสี่ย
ป.ล.เสี่ยชื่ออะไรนะคะ---แค่กๆๆ
-
เฮ้ยยย ผิดคาด นึกว่าสลับคืนแล้วฟื้น
-
อู๊ยยยยย... เสี่ย..จิตริน เอาไงต่อละทีนี้
-
ฟื้นขึ้นมาแบบนี้เรื่องราวจะเป็นยังไงกันต่อเนี่ย ลุ้นนนน :katai5:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ยังไงอ่าาา
จิระ อยู่ในนั้นป่าววว
แต่ว่าาาาาา บึ้มแน่นอน
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วไหลลื่นและฮามากๆ
ชอบหนูจิที่สุด ในเรื่องนี้คิดว่าหนูจิ น่าสงสารมาก โดนรถชน โดนย้ายร่าง กลายเป็นเด็กเสี่ย เสี่ยรักทั้งๆที่อยู่ในร่างคนอื่น ดูเหมือนจะเจอเรื่องมาเยอะ แต่ก็ยิ้มได้และสู้ได้ มองโลกในเเง่ดีมากๆ แต่ก็ทันคน
เอาเป็นว่าให้คะแนนเต็มหนูจิ ยกให้เป็นพระเอกของเรื่อง ส่วนเสี่ยเป็นแค่ตัวประกอบก็พอเนอะ :hao3:
-
จิระต้องทวงร่างคืนแน่ :ling3:
-
เอาร่างคืนมะ ??? ปล.สามพีได้ปะ กร๊ากกก
-
โอ้ย เข้มข้นมาก เดาต่อไม่ถูกเลยจริงๆ ว่าจะแก้ปมนี้ยังไง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พายุเข้าจริงๆด้วยอ่ะ แล้วจิระจะอาละวาดไหมเนี่ย มาอยู่ในร่างก้ามปูเนี่ย สงสัยต้องจับขังไม่งั้นเป็นเรื่อง ตกใจนึกว่าจะจบที่แท้ในเรื่องต่างหาก งานนี้คุณสันจัดการ ยังไงคิดไม่ออกว่าเรื่องจะลงเอยแบบไหน ตามต่ออย่างกระชั้นชิด
-
คิดว่ายมบาลรับตัวจิระไปแล้วสะอีก 5555 นึกว่าวิญญาณจิระตายไปแล้ว แต่นึกแล้วสงสารจิระเหมือนกันนะในหลายๆอย่างถึงเจาจะทำตัวเหลวแหลก แต่ตอนนี้สงสารจิตรินในร่างจิระมากกว่า 555
-
เห้ยยยฟื้น ฟื้นแล้วยังไงต่อ จิ คนนั้นไม่น่าใช่คนพูดด้วยง่าย หรือยอมรออย่างสงบแน่ๆ
-
เอ็งฟื้นขึ้นมาไมจิระ กำลังฟิน
ปล. แอบลืมว่าเสี่ยก็มีชื่อ 5555. จำแต่เสี่ยๆ
-
แล้วจะเป็นไงต่อล่ะเนี่ยยยยยย จิระรับไม่ได้แน่ๆ เสี่ยจะเอายังไงล่ะทีนี้ โอยยยย ค้างๆๆๆๆ
-
ฟื้นได้จังหวะมาก :ling1: :ling1: :ling1:
-
แล้วจะยังไงต่อนิ จิระฟื้นมาซะงั้น
-
ตอนที่ 22 : นี่หรือคือจิระ 50%
ไม่รู้ว่าเป็นข่าวดีหรือข่าวร้าย
เพราะขนาดผมเองยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ ส่วนเสี่ยไม่ต้องพูดถึง เขานั่งจับมือผมไม่ปล่อย เหมือนกลัวว่าหากปล่อยไป ผมจะถอดวิญญาณสลับร่างกับจิระซะเดี๋ยวนี้
เป็นความกังวลที่แตกต่างโดยสิ้นเชิง
แต่พอมาถึง จิระในร่างของจิตรินก็หลับไปแล้ว ร่างกายมีรอยฟกช้ำเหมือนพยายามทำร้ายตัวเอง
“เขาอาละวาดมากเลยค่ะ” พยาบาลซึ่งคอยดูแลรายงานหน้าเจื่อน ไม่บอกก็รู้ว่าเด็กหนุ่มคงทำใจไม่ได้ที่ตื่นมาแล้วมาอยู่ในร่างของผู้ชายร่างโตผิวคล้ำเข้มแลถึกทน “คุณหมอเลยให้ยากล่อมประสาท นี่ก็เพิ่งหลับไป แต่คงจะตื่นภายในสองถึงสามชั่วโมงนี้ค่ะ”
“ขอบคุณมากครับ” ผมบอกกับพยาบาล “ขอผมเฝ้าเขาได้มั้ย”
ก่อนจะหันไปกำชับกับเสี่ย
“คนเดียวนะครับ”
“ทำไมฉันอยู่ด้วยไม่ได้”
“ถ้าจิระเห็นเสี่ย คงสนใจแต่เสี่ยไม่ฟังที่ผมอธิบายแน่ๆ” ผมไม่ลืมหรอกนะว่าจิระน่ะ...ชอบเสี่ย ไม่รู้ว่าสถานการณ์จะวินาศสันตะโรขนาดไหน หากเขาฟื้นมาแล้วเจอกับคนในดวงใจด้วยสภาพร่างกายที่ไม่ได้สวยงามเหมือนเดิม...
เสี่ยมองเมินไปอีกทาง ไม่หือไม่อือและไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
ผมถอนหายใจเฮือก หลังเสี่ยและพยาบาลเดินออกไปก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงเพื่อสำรวจร่างกายตัวเองให้ชัดว่าบาดเจ็บตรงไหนบ้าง ดูเหมือนว่าพยาบาลจะลืมตัดเล็บให้จิตริน เลยมีรอยข่วนเต็มตัว จากสภาพแล้ว เขาน่าจะอาละวาดแค่บนเตียงเพราะไม่ได้สร้างความเสียหายอย่างอื่น แสดงว่ายังไม่ได้เห็นหน้าตัวเองชัดๆ...
ขนาดไม่เห็นหน้ายังอาการหนักขนาดนี้
ถ้าส่องกระจกขึ้นมา...
ผมกลืนน้ำลายอีกหนึ่งเอื้อก พยายามตั้งสมาธิเพื่อเตรียมรับมือกับคนตรงหน้า สำหรับผม แม้จะรู้ประวัติของจิระจนเกิดความเห็นใจ แต่ก็มีการเตรียมใจเพราะรู้ดีว่าเขานั้น...ขับรถชนผม และมีนิสัยเป็นปัญหาอยู่พอสมควร
นั่งรอนานจนเกือบสัปหงก ในที่สุดร่างผิวคล้ำก็ค่อยๆ ลืมตา
ผมสะดุ้งเฮือกแทบหยุดหายใจตอนร่างนั้นขยับตัว
“คุณจิระครับ”
เขายังคล้ายสับสน เลยหลับตาลงไปใหม่ ก่อนจะลืมตาอีกครั้ง คราวนี้หน้าแข็งค้าง ผมเลยส่งยิ้มเป็นมิตรให้
“แก!” ร่างนั้นผุดลุกพรวดพราดมากระชากคอเสื้อผมทันที “นั่นมันร่างของฉัน!! เอาคืนมานะ!!!”
“ใจเย็นๆ ก่อนครับ โว้ ใจเย็นก่อนนะ มาสงบใจกันก่อนดีกว่า เอ่อ...โยกเยกเอย...น้ำท่วมเมฆ...”
ผมโยกตัว ทำให้เขาที่จับคอเสื้อผมอยู่นั้นพลอยตัวโยกไปเยกมาด้วย
สุดท้ายจิระก็เป็นฝ่ายปล่อยมือเพราะทนรับการเคลื่อนตัวอย่างมีดนตรีในหัวใจไม่ไหว
“นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ไม่มีใครตอบคำถามฉันได้เลย แล้วไอ้ร่างบ้านี่...” จิระเปะปากเมื่อเห็นผิวคล้ำๆ “มันร่างใครที่ไหนวะ!!!”
“ก็ร่างผมเนี่ยแหละครับคุณ” ผมตอบอย่างสงบ อีกนิดจะบรรลุแล้วเนี่ย “อย่า อย่าเพิ่งโวยวายนะครับคุณจิระ ผมจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณฟังเอง ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ...สี่เดือนก่อน ตอนเวลาห้าทุ่ม คุณเมาแล้วขับไปชนกับคนคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้น ชื่อจิตริน ทองคำดี เขาถูกส่งโรงพยาบาลทันที นอกจากจะหัวแตก กระดูกซี่โครงหัก ขาหักแล้ว ยังเป็นเจ้าชายนิทราอีกด้วย”
จิระขมวดคิ้วเหมือนพยายามฟื้นฟูความทรงจำ
“ซึ่งนั่นก็คือความเป็นมาของร่างที่คุณอาศัยอยู่ตอนนี้ ร่างของนายจิตริน ผู้เป็นเจ้าชายนิทรา และเพิ่งฟื้นในวันนี้ครับ เย้” ผมจับแขนเขาชูมือขึ้นอย่างฉลองชัย
“เดี๋ยวนะ...ฉันขับรถชนคน...คนนั้นเป็นเจ้าชายนิทรา? แล้วฉันก็เป็นเจ้าชายนิทรา? เพราะฉันอยู่ในร่างคนคนนั้น?”
“ใช่แล้วครับคุณจิระ คุณหัวไวมาก” ผมปรบมือ “และนั่นคือที่มา...ว่าทำไมผมถึงมาอยู่ในร่างของคุณ เพราะผมก็คือจิตริน ผู้เสียหายที่ถูกคุณขับรถชน จนวิญญาณหนีเตลิดมาอยู่ร่างนี้ครับ”
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ!”
“สบถให้เต็มที่เลยครับคุณจิระ เดี๋ยวผมจะเป็นลูกคู่ให้เอง เพราะพวกเราล้วนเป็นผู้ประสบเภทภัยมาด้วยกัน”
“เชี่ยเอ๊ย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้!”
“นั่นสิครับ โลกเราช่างแฟนตาซีเกินไปแล้ว”
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย บ้า นี่มันบ้าชัดๆ!”
“ใช่ครับ โลกนี้มันวิปริตแปรปรวนทันใด อังกอร์!”
“เชี่ย เชี่ย เชี่ย!”
“เปรี้ยงปร้างสว่างไสวอันตรายไปทุกที่ อังกอร์!”
“กวนประสาทฉันเหรอวะ!” จิระสบถหยาบ หยิบหมอนปาใส่ผมดังปุ บอกเลยไม่เจ็บไม่คันเพราะหมอนที่บ้านเสี่ยนุ่มและคุณภาพดีมาก
“ผมเปล่านะ ผมกลัวคุณเหงาต่างหาก!” ผมรีบปฏิเสธเสียงหลง ส่งหมอนคืนให้เขา
“เอาร่างฉันคืนมา!” จิระขว้างหมอนใบเดิมมาเป็นครั้งที่สอง ซึ่งผมก็ยังยืนนิ่งดั่งหินผา จับหมอนใบนั้นไปวางไว้บนโต๊ะหัวเตียงข้างๆ แทน
“ถ้าคืนให้ได้ ผมก็คืนไปแล้วครับ” ผมเอ่ยอย่างใจเย็น “อีกอย่างนะครับคุณจิระ เรื่องทั้งหมดนั้นมาจากคุณขับรถชนผม ถ้าคุณไม่เมาแล้วขับ เรื่องพิลึกนี้ก็คงไม่เกิด...หรือต่อให้ไม่มีปาฏิหาริย์ ผมก็คงต้องนอนเป็นเจ้าชายนิทรา หัวแตกซี่โครงหักขาหัก ฉะนั้นถ้าคุณสบถเสร็จแล้ว เข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้ว คุณควรจะพูดขอโทษผมสักคำนะครับ”
จิระมองหน้าผม เขาดูสงบใจมากขึ้น ก่อนจะทำหน้าหงอย เอ่ยออกมาเสียงเบาหวิว
“ขอโทษ...”
“ครับ ผมให้อภัยคุณ” ผมพยักหน้ารับ ถ้าเป็นตอนเกิดเหตุ คงไม่มีวันจบแค่คำสองคำ แต่ในเมื่อเหตุการณ์ผ่านมาหลายเดือน จนอาการหัวแตกซี่โครงหักขาหักหายเป็นปลิดทิ้ง สภาพสมองผักก็หายดีแล้ว โดยที่ครอบครัวผมไม่ต้องแบกรับภาระค่าใช้จ่ายใดๆ รวมทั้งจิระเองก็ไม่ได้ตั้งใจ แถมยังต้องเป็นฝ่ายรับผลจากการกระทำนั้นแบบเต็มๆ ด้วยร่างกายของผมเอง ผมก็ถือว่าเขาได้รับผลกรรมในส่วนนั้นไปแล้ว
“แต่ใครมันบ้าเดินถือลูกชิ้นปิ้งข้ามถนนตอนห้าทุ่มวะ...”
“ผมได้ยินนะ”
“ชิ!”
จิระที่แอบพึมพำสะบัดหน้าหนี...พอทำในร่างของชายผิวคล้ำหน้าคมคิ้วเข้มแล้วบอกเลย แทบทนมองไม่ได้!
ผมรู้สึกว่าเขา...ก็ไม่ได้นิสัยเลวร้ายขนาดที่คุณสันปรามาสไว้สักหน่อย อย่างน้อยก็ยอมรับผิดแต่โดยดี ถึงจะทำหน้างอไปบ้างก็เถอะ แหม เสียดายจัง ถ้าทำท่านั้นในร่างจิระ รับรองว่าคนเห็นต้องใจอ่อนยวบตายไปเลย
บรรยากาศเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดี จนกระทั่ง...
เสี่ยเปิดประตูพรวดเข้ามา!
“คุยเสร็จแล้วใช่มั้ย”
“เสี่ย!!”
ทั้งผมกับจิระประสานเสียง ผมน่ะตะโกนเพราะเขาดันเสนอหน้าไม่ได้เข้าสถานการณ์เลย ส่วนจิระ ร้องดังด้วยความรักคิดถึง สีหน้าท่าทางแสดงออกชัดเจนว่าเขาแคร์ความรู้สึกของเสี่ยมากแค่ไหน
วินาทีที่เห็นเสี่ยเดินมาใกล้ เขาเผยยิ้มน่ารักออกมาราวกับเทวดาตัวน้อย แต่เมื่อเสี่ยเดินมาหยุดข้างผม ยกมือโอบบ่า เขาก็หุบยิ้ม กัดปากล่างอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ตวาดออกมา
“เสี่ย ผมคือจิระนะ” เขาเอ่ยเสียงอ่อน พยายามอธิบายด้วยท่าทางโอนอ่อนที่ผมคาดไม่ถึงว่าจากคนอารมณ์ร้อนจะออดอ้อนได้อ่อนหวานขนาดนี้ “ผมต่างหากที่เป็นจิระ”
“ฉันรู้อยู่แล้ว” เสี่ยตอบหน้าตาย
“หมายความว่ายังไงครับ เสี่ยรู้ว่าในร่างนั้นไม่ใช่ผม แต่เสี่ยก็ยังจะ...”
“เสี่ยออกไปก่อนนะครับ!” ผมเห็นท่าไม่ดีเลยรีบดันหลังเสี่ยให้ออกจากห้อง เสี่ยหันมาขมวดคิ้วทำหน้างอนใส่ผมอีก ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย!!! “เสี่ยออกไปก่อนนะ นะครับ”
“เสี่ย!”
----------
มันก็จะไวไวค่อนไปทางยำยำช้างน้อยประมาณนี้ค่ะ 5555
จะว่าไงดี เรื่องมาม่าพอประมาณ แต่พอหนูจินำ มันก็กลายเป็น #แบบนี้ก็ได้เหรอ #อังกอร์ก็มา
อยากให้ต้อนรับจิระกันอย่างชื่นมื่นนะคะ ความจริงจิระก็น่าสงสารน้า ส่วนเสี่ย...#ตัวประกอบต่อไป
#ฝอยตกเสี่ย
-
นู๋จิฝอยไม่หวั่นจริงๆ :laugh: :laugh:
-
555จิตรินนี่น่ารักจริงๆอ่ะ
อ่านคนแรกดีใจจัง
จิระพื้นแล้วววว
ยังไงต่อค่ะค้างงมาก
-
โอ้ยยยย สลับร่างกันแบบนี้ จะทำไงเนี่ยยย
-
คนเขียนน่ารักมาก อัพถี่มาก
ตอนนี้กำลังค้างเลย รีบมาต่อไวๆ อีกนะคะ :mew1:
-
เสี่ยยย เข้ามาทำไม 55555555555555555555555555555555555555555
โอ๊ย ความชุลมุน
-
เสี่ยจะอวดเมียสินะ55
ฝอยน้อยเอ้ยยย
-
มันก็จะค้างโหน่ยๆ
-
อยากจะเครียดนะ แต่เจออังกอร์เข้าไปนี้ :z3:
-
ดราม่า หรือมาม่า ท่าไม่ใช่
-
พี่จิคืนร่างไปเลยยยยย แล้วยกเสี่ยให้จอระไป ส่วนพี่จิก็มาอยู่กับเรานี่มาเดี๋ยวเลี้ยงเอง ฮ่อลล
-
เชื่อแล้วว่านี้คือยำยำช้างน้อย 5555 จัดมาอีกห่อให้มันส์ๆกันไปเลย
-
เสี่ย หื่นมากกกกก จุ้นมากกก หวงจิตรินมากกกกกกกกกกกกก
-
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งเชียร์ให้3P
สองจิมาอยู่ด้วยกันแล้ว บันเทิงงงงงงงงงง :mc4:
-
โอยยย 55555555 ทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี เราเชื่อมือหนูจิ รักจังๆ หุยย ขอจากเสี่ยเหอะอยากได้จริงๆง่ะ :mew1:
-
จิระก็แอบน่ารักนะเราว่าถึงนางจะดูเหวี่ยงๆวีนๆไปหน่อย ถ้าอยู่กับจิตรินบ่อยๆ อาจหลงรักจิก็ได้ 555 นิสัยแบบจิตรินทำให้คนรอบข้างหลงรักได้ไม่ยากเลย (แต่คงวุ่นวายน่าดู)
แอบขำเพลงอังกอร์ 555 เผลอร้องตามเลย ความเกรียนไม่มีที่สิ้นสุดของนังจิ o13
-
:hao7: o13 :hao7:
:L1: :pig4: :L1:
-
โอ๊ยยยพายุไม่น่าจะเข้านะค่ะแบบนี้ :m20: :laugh:
-
จิระ เหมือนจะเข้าใจแล้ว
ถ้าเสี่ยไม่กลับเข้ามา
แต่ยังไงต่ออะ
งือออ
-
ทำไมมันสั้นจังอ่ะ ยังอ่านไม่จุใจเลย มาต่อด่วนๆ น้องจิยังเป็นคนมองโลกบวกเหมือนเดิม ไม่น่าแปลกทำไมเสี่ยอดใจไม่หลงรักไม่ได้ ก้อมีเสน่ห์ขนาดนั้น
-
ชอบเพลงอังกอร์อะ ฮือออออ ร้องตามซะด้วย 5555555. นี่คิดไม่ออกเลยว่าจะยังไงต่อไป
ว่าจะถามมานานละ ฝอยตกเสี่ย แปลว่าอะไรคะ? ไม่เคยได้ยินคำว่าฝอยตก?
-
ชอบเพลงอังกอร์อะ ฮือออออ ร้องตามซะด้วย 5555555. นี่คิดไม่ออกเลยว่าจะยังไงต่อไป
ว่าจะถามมานานละ ฝอยตกเสี่ย แปลว่าอะไรคะ? ไม่เคยได้ยินคำว่าฝอยตก?
ขออนุญาตตอบตามความเข้าใจนะคะ
ฝอย = การพูดมากค่ะ
ตกเสี่ย = คล้ายๆ การตกผู้ชาย
สรุป จิฝอยจนจับเสี่ยทำสามีได้นั่นเอง 5555555555555555
-
:mew1:
-
แอบจิ้นจิกับจิระ อังกอรรรร์ :hao7:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:m20: :m20: :m20:
-
ผู้เขียนน่ารักสุดอัพบ่อยอารมณ์อินต่อเนื่อง
-
เสี่ยเป็นคนซื่อๆ แต่หื่นตลอดเวลาและขี้มโนเฉยๆ
-
จิระ ผู้ออกมา22 ตอนถึงค่อยมีบทราวๆ 8 ประโยค
เสี่ย อดีตชายเเก่เสเพล ผู้ถูกนักอ่านลืมชื่อไปแล้ว
สองคนนี้เหมาะสมราวกิ่งทองใบหยกจริงๆ
หนูจิเดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง น่ารัก ตลก นิสัยดี แบบหนูหาได้ดีกว่าเสี่ยเยอะ
อยากจะเปน้องจิแทนเสี่ยมานานแล้ว เด็กอะไรน่ารักซะไม่มี ,
-
รออออ :o8: :o8: :o8: :o8:
-
หนูจิ..... :ruready
-
รอออออ
-
แบบว่า ไม่รู้ว่าจะมาม่าหรือฮาดีเนี่ย เมื่อจิตรินเป็นคนบรรยายอ่ะ 5555
-
แอบจิ้นคู่จิตริน จิระแทนได้ไหมเนี้ย. เสี่ยก็ตัวประกอบต่อไป. 5555
-
55555 แม้แต่ตอนสถานการณ์ตึงเครียด แต่จิตรินก็ดึงเกรียนได้ตลอด
จะว่าซื่อก็ไม่ใช่ แต่ทำไมคิดบวก แล้วแอบกวนได้แบบนั้น
กว่าจะทำใจยอมรับเสี่ยได้ จิตรินต้องตกบ่วงไปตั้งหลายรอบ ต้องผ่านครบรอบหนึ่งวันไปแล้ว
พอมาตอนนี้ ร่างเดิมฟื้น แต่คนในไม่ใช่ จะแลกร่างกันยังไงล่ะ
ตลกเสี่ย เหมือนเด็กน้อย คือคุณหนูโดยแท้ แบบทำอะไรเองเป็นแค่ไม่กี่อย่าง โดนขีดเส้นมาหมดแล้ว
แต่ที่ทำเป็นแบบไม่ต้องบอก คือความเพิ่มรอบแบบไม่ต้องขอ
เสี่ยถึงจะชอบหน้าจิระ แต่ชอบใจจิตริน เสี่ยจะแบ่งฝ่ายยังไง
คุณสัน เบิ้ม บิ๊ก คือผู้เฝ้าประคบประหงมโดยแท้ คือพ่อแม่เป็นใคร อย่าได้สน
เพราะคนที่เลี้ยงมาคือคนที่คอยปูทางให้มาจนถึงตอนนี้ ชีวิตเสี่ยนี่ดีจริงๆ
-
:pig4:
-
เสี่ยหนอเสี่ย โผล่มาให้ยุ่งขึ้นใช่ไหม
-
เจออังกอร์เข้าไปข้าวแทบพุ่ง :ling1: :ling1:
-
:pig4:
-
ตอนที่ 22 : นี่หรือคือจิระ 100%
“เสี่ย!!”
จิระยังคงร้องเรียก แต่เสี่ยเชื่อฟังคำผม เดินออกจากห้องไม่สนใจ หรือให้ถูกคือ ตั้งแต่เข้ามา เขาไม่เคยหันไปมองจิระเลย
“ปล่อยฉัน!”
“แต่คุณยังเดินไม่ได้ครับ ผมปล่อยคุณก็ล้มอยู่ดี อย่าเพิ่งรีบร้อนเลยครับ ยังไงคุณก็ต้องเจอเสี่ยแน่นอน เขาไปไหนไม่ได้หรอก ก็นี่คือบ้านเขานี่นา” ผมบอกทั้งรอยยิ้มให้เขาวางใจ ถึงร่างจิระจะแรงน้อยเทียบไม่ได้อดีตสตั้นท์แมนร่างบึก แต่คนป่วยก็คือคนป่วย โดยเฉพาะที่ป่วยเป็นผักด้วยแล้วยิ่งขัดขืนไม่ได้
“สิ่งที่คุณอยากรู้ผมจะตอบให้เอง เสี่ยรู้เรื่องเราสลับร่างกันครับ รู้ตั้งแต่วันแรกที่ผมฟื้นขึ้นมาในร่างจิระ ไม่ใช่แค่เสี่ย คุณสัน พี่เบิ้มกับบิ๊ก เลขาคนสนิทสามคนของเสี่ยก็รู้ นอกจากนี้ยังมีครอบครัวของผม คุณแม่จรวย คุณพ่อฉัตรชัย น้องชายของผมไอ้เจตริน แล้วก็พี่ชายข้างบ้านอีกหนึ่งคน แล้วที่พวกเราอยู่บ้านเสี่ย ไม่สิ แค่เฉพาะคุณ เพราะผมยังกลับบ้านตามปกติของผมนั้น ก็เพราะเป็นข้อตกลงของผมกับเสี่ยครับ เขาจ้างพยาบาลส่วนตัวมาเพื่อดูแลร่างกายผม แลกกับที่ผมต้องดูแลร่างกายของจิระเช่นกัน พูดไปพูดมา ผมมีเรื่องอยากให้เล่าให้คุณฟังด้วยล่ะ! ไม่รู้ว่าคุณจะเชื่อรึเปล่า แต่เมื่อก่อนผมก้ามปูมากเลยนะ แม้ตอนนี้กลายเป็นเนื้อเหลวซะแล้ว อย่างกับเยลลี่เลยเนอะ”
ผมจิ้มๆ แขนเขา ก่อนจะจับมือเขาให้มาจับต้นแขนของผม
“ผมออกกำลังกายประจำจนร่างคุณฟิตขึ้นกว่าเดิมตั้งเยอะ แถมยังเกือบหายจากอาการติดยาแล้วด้วย! ยิ้มหน่อยสิครับ คุณใกล้จะไม่ต้องเป็นทาสของยาเสพติดแล้วนะ ฉะนั้นคุณก็ต้องพยายามทำกายภาพ ออกกำลังกายให้ร่างของผมแข็งแรงเหมือนกัน พอเราสลับร่างปุ๊บ ผมจะได้เดินกลับบ้านได้เลยไงครับ เนอะ!”
“เอ่อ...อืม” จิระโดนผมบิ้วอารมณ์จนเผลอเออออด้วยสีหน้ามึนงง
“แม้คุณจะไม่มีใคร แต่อย่างน้อย ผมก็เป็นคนหนึ่งที่รู้จักร่างกายคุณทุกซอกทุกมุม” พูดแล้วผมก็หลุดหัวเราะ “และคุณเองก็กำลังจะรู้จักร่างกายผมทุกซอกทุกมุมเหมือนกัน งั้นเรามาสนิทสนมกันดีกว่า เนอะครับ!”
“นายจะเนอะอะไรเยอะแยะเนี่ย...” จิระบ่นแบบไม่จริงจังนัก
“ก็ผมอยากให้คุณมีส่วนร่วมในการตัดสินใจด้วยนี่นา”
“นายชื่ออะไร...”
“จิตริน เอ่อ ชื่อเล่นเราเหมือนกัน งั้นคุณเรียกผมว่า ไอ้จิต แบบโรคจิตก็ได้ ผมโดนล้อบ่อยๆ สมัยเด็ก”
ในที่สุดจิระก็หัวเราะออก
ท่าทางนั้นทำให้เชื่อว่าถ้าอยู่ในร่างเดิม จะต้องน่ามองมากแน่ๆ
“เรียกว่าจิตรินก็ได้ นายเองก็เรียกฉันว่าจิระแล้วกัน”
“ตกลงครับ งั้น...เกี่ยวก้อยสัญญากัน”
จิระมองนิ้วก้อยของผมที่ยื่นมาด้านหน้าแบบงงๆ
“เกี่ยวก้อยสัญญาไงครับ”
“เด็กประถมรึไงนาย”
จิระหันหน้าหนี เขาไม่ยอมเกี่ยวก้อยด้วย แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูเปิดใจกว่าผมกว่าเดิม
“งั้นเดี๋ยวผมไปตามพยาบาลกับคุณหมอมาตรวจอาการนะครับ ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะอยู่กับคุณเอง”
“อยากอยู่ก็อยู่ไปสิ” จิระตอบ ยื่นแขนให้ผมช่วยประคองเขาขึ้นเตียงอย่างว่าง่ายเกินคาด หลังจัดหมอนจัดท่าทางให้เรียบร้อย ผมก็เดินไปตามพยาบาลกับคุณหมอประจำตัวมาตรวจ ระหว่างนั้นก็คอยฟังอาการไปด้วย เพราะถือว่าผมเป็นเจ้าของร่างที่แท้จริง ก่อนจะสรุปว่าอาการบาดเจ็บจากการถูกรถชนนั้นหายเป็นปลิดทิ้งแล้ว ไม่มีอาการฟกช้ำทิ้งร่องรอยอะไรอีก มีเพียงต้องทำกายภาพบำบัด เพื่อให้ร่างกายเยลลี่นี้แข็งแรงมีกล้ามเนื้อขึ้น และเดินเหินได้เป็นปกติ
ผมอยู่กับจิระจนเขาหลับไปอีกครั้ง ถึงค่อยมานั่งทานข้าวเย็นกับเสี่ยเอาตอนเกือบสองทุ่ม
“วันนี้จะค้างรึเปล่า”
“ค้างครับ เผื่อว่าจิระตื่นแล้วจะได้เห็นหน้าผม เขาไม่มีใครเลย ตกในสถานการณ์แบบนี้คงใจเสียแย่ ไม่เหมือนผมที่มีพ่อแม่สนับสนุน ง่ายๆ สบายๆ อย่างน้อยก็ต้องมีคนคอยให้กำลังใจ หรือเสี่ยจะทำแทนล่ะครับ”
“แล้วเธอให้ฉันทำรึไง ไล่ออกมาขนาดนั้น หึง?”
ผมมองหน้าเสี่ยนิ่งๆ ไม่ทั้งตอบและยอมรับ
“ผมขออย่างหนึ่งได้มั้ย...เสี่ยอย่าเพิ่งบอกเขาเรื่องเราคบกันนะครับ”
“ทำไม”
“ก็ตอนนี้เขาเปิดใจแค่กับผมคนเดียว ยอมทำกายภาพบำบัด ยอมฟังผมเกือบทุกอย่าง ถ้าเกิดรู้ว่าผมคบกับเสี่ย...จิระคงปิดตัวเองอีกแน่ๆ อย่างน้อยก็รอให้สภาพจิตใจเขาดีขึ้นแล้วผมจะบอกเขาเอง นี่เป็นเรื่องใหญ่ จะบอกเอาวันเดียวให้เข้าใจ มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ อย่างน้อยก็ต้องให้เขาค่อยๆ ปรับตัว เข้าใจด้วยว่าตลอดหลายเดือนนี้ที่เขานอนหลับไม่รู้เรื่องราวอะไรนั้น มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง”
“ผมเห็นด้วยกับคุณจินะครับ” คุณสันซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยแทรกขึ้นมา “คุณจิระค่อนข้างหัวดื้อ ถ้าไม่นับเสี่ยแล้ว ก็เพิ่งมีคุณจิตรินนี่แหละที่ยอมฟัง ถ้าเกิดรู้เรื่องทั้งคู่คบกันขึ้นมา ไม่รู้ว่าเขาจะทำตัวขวางโลก ทำอะไรพิเรนทร์อีกบ้าง หรือเผลอๆ อาจจะทำร้ายร่างกายอีกครั้งก็ได้ เราควรจะรอให้เขาพ้นจากสภาพจิตใจไม่มั่นคงตอนนี้ไปก่อน จากนั้นก็ค่อยจัดหาที่อยู่ใหม่ ให้เขาค่อยๆ ทำความเข้าใจและแยกตัวไปเอง”
“เอ่อ เรื่องนั้นให้เขามาอยู่บ้านผมก็ได้นะ” ผมยกมือเสนอตัว “ยังไงร่างนั้นก็เป็นของผมอยู่แล้ว ครอบครัวผมไม่มีใครคัดค้านหรอกครับ พวกเขาคิดถึงหน้าผมจะแย่ และผมเองก็ทำงานได้เงินจากการเป็นดาราอยู่พอสมควร เอาเงินมาเลี้ยงจิระอีกคน ไม่หนักหนาสาหัสหรอกครับ”
“เรื่องนั้นค่อยคุยกันอีกทีแล้วกันครับ เพราะเราต้องหาวิธีให้จิระยอมรับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ให้ได้ ซึ่งสิ่งสำคัญที่สุดก็คือ...เสี่ย”
เสี่ยที่ฟังแบบหูทวนลมมาตลอดพอได้ยินชื่อตัวเองก็แอบสะดุ้งเบาๆ หนึ่งที
“ฉันเกี่ยวอะไรด้วย”
“ท่านคือตัวแปรสำคัญครับ จิระรักท่าน การจะทำให้เขาทำใจได้ ก็มีแต่ต้องให้ตัดใจ ซึ่งท่านจะต้องแสดงออกว่าไม่มีเยื่อใย พูดเรื่องเลิกรับเด็กเลี้ยง ให้เขาไม่มีความหวัง เมื่อเขารักท่านน้อยลงแล้ว ร่างกายแข็งแรงดีแล้ว คุณจิก็ค่อยพูดเรื่องไปอยู่บ้าน ให้เขาได้สัมผัสความรักแบบครอบครัว แล้วค่อยบอกความจริง ถึงตอนนั้นจิตใจของจิระก็คงได้รับการเยียวยาจากการถูก\หักอก อีกอย่าง เขาเองก็รู้อยู่แล้วว่าท่านไม่ได้รักเขา แต่เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยมีใคร จึงเห็นท่านเป็นคนสำคัญเพียงคนเดียว ถ้าค่อยๆ ลดความสำคัญในใจลง แล้วเติมเต็มด้วยความรักอบอุ่นจากครอบครัว ถึงจะเจ็บก็ไม่เท่าให้เขารู้ความจริงตอนนี้แน่นอนครับ อย่างน้อยก็วางใจได้ว่าเขาจะไม่หนีเตลิด คิดทำอะไรแผลงๆ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับคุณสัน พวกเราคิดตรงกันพอดี
“งั้นก็...ระหว่างนี้ผมจะพักที่บ้านของเสี่ย จนกว่าเขาจะเดินได้แล้วถึงพากลับไปที่บ้าน เอ่อ ช่วงนั้นคงเจอเสี่ยแค่ที่บริษัทนะครับ”
“ฉันไปหาเธอที่บ้านก็ได้”
“ไว้บอกความจริงเมื่อไหร่ค่อยมา ระหว่างนั้น ห้ามครับเสี่ย!”
เสี่ยหน้างอ...นั่น งอนอีกแล้วแฟนผม
“จุ๊บ!”
ผมตาเบิกค้าง มองเสี่ยที่หนีไปมองอากาศ เหมือนว่าเมื่อกี้ไมได้ทำอะไรลงไป
“เสี่ยไม่ได้งอนเหรอ”
ไม่ยอมตอบ แถมยังไม่ยอมมองหน้ากันด้วย เอาละสิ
“งอนแล้วเสี่ยจูบผมทำไม”
“จูบไม่ได้?” เสี่ยงี้ปรายตามองขวับ ผมสะดุ้ง รีบปฏิเสธทันควัน
“เปล่าครับ”
เสี่ยกลับไปนั่งมองฟ้ามองอากาศ ผมเลยนั่งนิ่งอย่างสงบ กลับมาคิดเรื่องจิระต่อ
“จุ๊บ!”
ผมยกมือกุมแก้ม หันไปมองเสี่ยที่ทำทีเป็นหยิบนิยายขึ้นมาอ่าน
นี่มันเรียกร้องความสนใจกันนี่หว่า
“เสี่ย...”
“หอมไม่ได้?”
“เอ่อ เปล่าครับ”
ผมเริ่มลังเลว่าจะคิดเรื่องจิระต่อ หรือควรจะง้อเสี่ยก่อนที่เขาจะชิงจูบผมไปทั้งตัวเพื่อให้สนใจดี
ขณะที่ผมกำลังใคร่ครวญอยู่นั้น...เสี่ยก็ลุกพรวดพราด กลับห้องเฉย
ผมตกใจรีบเดินตาม ปรากฏว่าเขาชะลอเท้า มีรอผมซะด้วยสิ
“เสี่ยครับ เสี่ยงอนขนาดนั้นเลยเหรอ ยังไงผมก็มาเจอเสี่ยที่บริษัทอยู่แล้ว เราก็กินข้าวด้วยกันเหมือนเดิมไง หรือถ้าตอนเย็นเสี่ยคิดถึงผมมาก เรามานัดเจอกันข้างนอกก็ได้ ไม่ใช่ว่าห้ามมาหาเลยสักหน่อย ผมแค่ไม่อยากให้จิระเห็นว่าเราเป็นอะไรกันเฉยๆ ตอนนี้เป็นช่วงเปราะบาง เราต้องเยียวยาจิตใจของเขา จิระไม่มีใคร เขา..”
“จิระ จิระ จิระ เธอเป็นแฟนกับจิระรึไง” แล้วเสี่ยก็ยอมมาพูดกับผมจนได้
“...เสี่ยหึงผมกับจิระเหรอ เสี่ยใช้ตาตุ่มคิดรึเปล่า ผมกับจิระเนี่ยนะ!? บ้าแล้ว!!” พูดจบผมก็หัวเราะชุดใหญ่ใส่หน้าเขา เสี่ยยิ่งโมโหจัด ลากแขนผมกลับห้อง แล้วจับผมโยนขึ้นเตียง
“เดี๋ยวก่อนเสี่ย วันนี้งดได้มั้ยอ่ะ” ผมรีบยกมือห้ามเมื่อมือเขาชักจะซุกซน ก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่เพิ่งสัญญากับจิระไปเองว่าจะดูแลร่างกายเขาอย่างดี จู่ๆต้องมาหักโหมเรื่องบนเตียงแบบนี้ มันรู้สึกผิดยังไงชอบกล
“ทำไม”
“ก็...ผมรู้สึกแปลกๆ”
“งั้นฉันจะทำให้เธอรู้สึกดีเอง”
“เสี่ย!”
ผมร้องลั่นยกมือปิดปากเขาก่อนจะโดนซุกคอ แต่เสี่ยมีไม้เด็ด เขาเงยหน้าสบตา ทำหน้าน่าสงสารเหมือนแมวหงอย
“แล้วฉันล่ะ”
“ฉันอะไรของเสี่ย”
“สนใจฉันบ้างสิ”
ไอ้จิตายไปเลย
เสี่ยไม่พูดอะไรต่อ แต่จ้องผมอย่างนั้น ด้วยสายตาที่ตัดพ้อขึ้นเรื่อยๆ จนผมต้องยอมยกมือออกแล้วนอนหงายกางแขนกางขาจำยอม
จากนั้นก็โดนจับกินตามระเบียบ
แถมยังรุนแรงกว่าปกติด้วยซ้ำ! ไอ้ความหื่นกระหายแกมทำโทษอย่างสาสมใจนี่มันโคตรต่างกับหน้าแมวเมื่อกี้คนละม้วน...เสี่ยแม่งมารยาว่ะ!
--------------
ความจริงแล้วไม่ว่าจะทางไหน ก็ค่อนข้างโหดร้ายกับจิระอยู่ดี ไม่ว่าบอกตอนนี้หรือตอนไหน ก็ทำให้จิระเจ็บอยู่ดี แต่ทางที่สันกับจิเลือก เป็นทางที่ยื้อเวลาจนกว่าสภาพร่างกายจิตใจแข็งแรงแล้ว แต่ก็คล้ายๆ หักหลังอยู่ดี อันนี้เราเองก็ไม่รู้อันไหนมันดีกว่า ก็ได้แต่พยายามกันไป อย่างน้อยลงมือทำอะไรสักอย่าง ก็ดีกว่าโยนระเบิดโครมลงไปเลย
ก็มาถกกันได้ค่ะ
กด 1 บอกเลยให้จบๆ ไป
กด 2 ค่อยๆ ให้จิระตัดใจ มาอยู่กับครอบครัวจิ แล้วค่อยบอก
ส่วนหนูจิ...อย่างที่เกริ่นไว้ค่ะ เรื่องนี้ไม่มาม่าแต่ไวไว แม้จะโศกหนูจิก็ทำฮาได้ จิระโดนตกตามรอยเสี่ยเฉยเลย 555 #ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่ทำหน้าปลงให้จิระล่วงหน้า (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
ชอบเพลงอังกอร์อะ ฮือออออ ร้องตามซะด้วย 5555555. นี่คิดไม่ออกเลยว่าจะยังไงต่อไป
ว่าจะถามมานานละ ฝอยตกเสี่ย แปลว่าอะไรคะ? ไม่เคยได้ยินคำว่าฝอยตก?
ขออนุญาตตอบตามความเข้าใจนะคะ
ฝอย = การพูดมากค่ะ
ตกเสี่ย = คล้ายๆ การตกผู้ชาย
สรุป จิฝอยจนจับเสี่ยทำสามีได้นั่นเอง 5555555555555555
ตามนั้นเลยค่า 555555
-
สงสารจิระตัวจริงอ่ะ จากคนที่หน้าตาดีหุ่นดี
ต้องมาเห็นตัวเองอยู่ในร่างคนอื่นแบบนี้ คงรับสภาพตัวเองไม่ได้
ปล.ชอบเพลงอังกอร์มาก วัยเด็กร้องประจำ ตอนนี้โตมาก็ยังร้อง
-
รายการมโนก็มา...จิระไปอยู่บ้านจิได้รับความรักความอบอุ่นจากครอบครัวนั้นจนแสดงกิริยาน่ารักๆจริงๆออกมา ไอ้พี่ชายข้างบ้านที่มาหามาเยี่ยมร่างกายของจิตรินบ่อยๆก็เกิดอาการหลงรักขึ้นมา ตัวจิระนั้นเมื่อตัวเองได้รับความรักอย่างแท้จริงจากคนรอบๆตัวก็เกิดความปลดปลงยอมอยู่ในร่างจิตรินต่อไป จบปิ้ง
55555555 โปรดอย่าได้ถือสา :mew2:
-
กด2ค่ะ ให้ไปอยุกะครอบครัวหรรษาอารมดีของจิก่อนสงสารจิระ
-
สงสารจิระตัวจริงเหมือนกันนะเนี่ย :katai5:
-
ขอน้องชายจิตรินดามใจและโอ๋จิระในร่างก้ามปูฟีบค่ะ ครอบครัวจะช่วยนิงจิเองนะเราเชื่อ ส่วนเสี่ยนี่น่าหมั่นไส้มษก
จิน้อยฝอยจนได้ดีแท้ๆ
-
เราว่าจิระยึดติดกับเสี่ยเพราะจิระไม่มีเพื่อน ไม่มีครอบครัวนะ :sad4:
ถ้าจิระได้รับความรักจากครอบครัวของน้องจิ ได้รับความอบอุ่นของแม่ จิระต้องดีขึ้นแน่ๆ :กอด1:
น้องจิสู้ๆ #เสี่ยหลบไป :laugh:
-
ขอเลือกกดข้อ 2 นะ.
ใจเย็นๆกับจิระหน่อย ค่อยๆปรับตัวจูนความคิดก่อน
แล้วค่อยยอมรับ 3P เนอะ. 55555
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
...
.
-
เดี๋ยวต่อไปจิระต้องติดหนูจิหนึบแน่ๆเลย แล้วเสี่ยก็หัวเน่าไปปปปปป~~~~ :hao7: :hao7: :laugh:
-
หนูจิระก็น่าสงสารอ่ะ ถ้ามารู้ความจริงทีหลังยิ่งเจ็บอีก ไม่ว่าทางไหนก็เจ็บ
-
เราว่าข้อ 2 ดีจ้ะ เพราะจิระจะได้มีเวลาปรับตัวปรับใจอย่างน้อยๆก้อยังมีที่พึ่งทางใจให้เข้าหาไม่ยึดติดกับเสี่ยจนหันไปพึ่งยาเสพติดแล้วอาจคิดทำร้ายร่างกายของจิอีกน่ะ ทีนี้หนูจิจะทำยังไงกกับเสี่ยดี ไหนจะต้องดูแลจิระแล้วยังต้องคอยใส่ใจเสี่ย สงสัยจิจะผอมกว่าเดิม 555 หนูจิมีอะไรให้ปรัหลาดใจตลอด
-
:laugh: :laugh: :laugh: มารยานะเสี่ย
-
สงสารจิระมากจุดนี้ กอดโอ๋น้า
ไม่มีใครมาอยู่บ้านพี่ก็ได้---แค่กๆ
สงสารจริงๆ โดนแย่งร่างไปแล้วยังโดนแย่งเสี่ยไปอีก
หรือต่อให้กลับร่างก็ยังเสียเสี่ยไปอยู่ดี โอ๋ๆลูก หนูต้องเจอคนที่ดี!!!!
-
กด 2 ค่ะ แค่จิระพึ่งฟื้นขึ้นมาเรายังรู้สึกว่านางมีความน่ารักในแบบของนาง ดูๆแล้วจิระไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร แต่อาจเพราะสภาพแวดล้อมด้วยละมั้ง ให้เวลานางปรับตัวหน่อยนะคะ
หาคู่ให้จิระตัวจริงด้วยน้า สงสารนาง ร่างน่ารักๆก็โดนยึด แถมคนรักก็ไปรักคนอื่นแล้ว น่าเห็นใจมากเลยค่ะ
-
ชอบเพลงอังกอร์อะ ฮือออออ ร้องตามซะด้วย 5555555. นี่คิดไม่ออกเลยว่าจะยังไงต่อไป
ว่าจะถามมานานละ ฝอยตกเสี่ย แปลว่าอะไรคะ? ไม่เคยได้ยินคำว่าฝอยตก?
ขออนุญาตตอบตามความเข้าใจนะคะ
ฝอย = การพูดมากค่ะ
ตกเสี่ย = คล้ายๆ การตกผู้ชาย
สรุป จิฝอยจนจับเสี่ยทำสามีได้นั่นเอง 5555555555555555
ตามนั้นเลยค่า 555555
อ๋ออออออ เข้าใจแล้วค่า 555555 :pig4:
-
นุ้งจิ นางฮาจนไม่มาม่า ถถถถถ ฝอยน้อย! เสี่ยเชื่อคุณสันนะ ดีแน่นอน
-
จะอยู่กันอย่างนี้เหรอเนี่ย
-
หนูจิน่าสงสารน่ะ ความจริงแล้วอาจเป็นแค่เด็กที่ขาดความอบอุ่นเฉยๆ
อย่าให้น้องร้ายเลยนะคะ ขอให้น้องได้เยียวยาและเข้าใจ นางน่าเอ็นดูออก
แค่เด็กเอาแต่ใจเฉยๆ ดูนางจะติดใจจิตรินด้วย นางคงไม่เคยเจอคนที่โลกสดใสแบบจิตรินจริงๆ
ในอนาคตถ้านางเข้าใจ นางอาจเป็นเหมือนน้องอีกคนของจิตริน ถ้ามาคอยทะเลาะแย่งจิตรินกะเสี่ยคงฮาน่าดู
เอาหนูจิคู่กะคุณสันไปเลยก็ได้ค่ะ ถือว่ารับผิดชอบ อิคุณสันนี่ตัวต้นเหตุเลย
ต้องจัดการหน่อย มีความหมั่นไส้นางเบาๆ แอบกลัวนางด้วยถ้าเป็นศัตรูนี่ ฆ่าตัวตายดีกว่า
-
เราว่า 2 เราไม่แน่ใจว่าจิระรักเสี่ยจริงๆ หรือเพราะชีวิตมีแค่เสี่ยอ่ะ
ถ้าจิระ รักคนอื่นบ้างอาจจะทำให้เจ็บน้อยลง หรือไม่น้อยลง แต่หายเร็วขึ้น
แต่ส่วนตัวเราว่า จิระจะหันมารักจิตรินมากกว่าอ่ะดิ
-
3P :hao7: :hao7: :hao6: :hao6:
-
:katai5: :katai5:
-
:L1: :pig4: :L1:
-
ดูเหมือนนิสัยซื่อตรงและจริงใจของจิตรินจะทำให้จิระเชื่อใจและยอมลงให้อย่างว่าง่าย เลยคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากจิระ(หลง)รักหรือชอบจิตรินเพราะนิสัยนี้ขึ้นมา แบบที่คนอย่างเสี่ยยังหลงรักได้อ่ะ ถึงตอนนั้นจิระคงยอมรับได้ว่านิสัยแบบจิตรินนี่ทำให้คนที่ได้คลุกคลีใกล้ชิดสามารถชอบไม่ยากเลย และคงยอมให้เสี่ยกับจิตรินได้รักกัน(?) กอปรกับที่จิระได้รู้จักกับความรักแบบครอบครัว อืมม...หวังว่าไรท์จะทำให้มันไม่มาม่าหรือไวไวเกินไปนะคะ สงสารจิทั้งคู่เลย แต่หมั่นไส้เสี่ย 555
-
ไม่ว่าทางไหน ก็เหมือนหักหลัง
แต่ทางที่สอง เหมือนรอให้จิระแข็งแรงก่อน ใจจะได้แข็งแรงตามมา
แม้เรื่องเส่ี่ยชอบจิตริน จะทำให้จิระเสียใจ แต่ก็ต้องยอมรับความจริง
ถ้าจิระไปอยู่กับครอบครัวจิตริน ก็คงได้รับการเอาใจจากแม่แน่ๆ
เจ ก็คงเจ้ากี้เจ้าการกับจิระ อาจชอบจิระ /มโนแจ่ม
หรือจิระเลิกชอบเสี่ยไม่ได้ จิตรินใจดี ใจอ่อน ยอม 3p เอ้อ..... :ling1: /มโนเอง แหะๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กด 2
-
งั้นถ้าเท่ากับว่าตอนนี้ร่างของพี่จิก็คือไม่มีกล้ามเนื้อแล้วใช่ไหม ถ้าเกิดจิระทำกายภาพบำบัดไปเรื่อยๆเนื้อเหลวและกระดูกที่ลีบเพราะไม่ได้เคลื่อนไหวก็จะกลับมาสู่สภาพปกติแบบไม่ใช่หุ่นก้ามปูใช่ไหม อืมม แล้วใกล้จะจบแบบนี้จะมีโอก่สคืนร่างรึเปล่านะ ถ้าให้จิระอยู่ในร่างพี่จิต่อไปมันก็น่าสงสารอยู่หน่อยๆแหละ แต่ถ้าพาร่างกลับไปอยู่บ้านพี่จิ นี่แอบคิดว่าจิระอาจรักกับพี่โสภีก็ได้ มั้ง เดาล้วนๆก็แหมหน้าตาเป็นพี่จิแบบนั้นพี่โสแกจะรักลงใช่ไหม
-
สงสารจิระ ควรบอกเลยอะ อย่างน้อยให้รู้กันไปเลย วัดใจ แบบ อื้อ แต่เราเชื่อว่าความอารมณ์ดีและคิดแง่บวกของบ้านจิตริน จะทำให้จิระดีขึ้น ถ้าในกรณีไม่เกิดสลับตัวกลับ ใครจะรู้ จิระอาจจะชอบร่างกล้ามปูของจิตรินแล้วแย่งจิตมาจากเสี่ยเลยลูก หนูอาจจะค้นพบความแมนที่แท้จริง ปล.จิตหน้าแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ????
-
วันนี้นั่งอ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นเลยค่ะ สนุกมากกก จิตริน เป็นคนมองโลกในแง่ดีจริงๆ มีพลังบวกมากกก
เชียร์ให้จิระค่อยๆปรับตัวค่ะ ครอบครัวที่อบอุ่นของจิตรินต้องช่วยได้แน่ๆ
อยากรู้เหมือนกันค่ะว่าจริงๆคนเขียนวางเรื่องไว้แบบไหน
อยากให้กลับคืนร่างเดิม แต่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องเสี่ยจะเป็นยังไง นางอาจสับสนช่วงแรก แต่ก็เลือกจิตรินอยู่ดี ยังไงจิตรินคงยอมเสี่ยอยู่แล้ว ดีไม่ดีอาจโดนมัดมือชก ขัดผิวบ่มผิว สลายกล้ามปูถาวรก็เป็นได้
ส่วนจิระก็รักเสี่ยมานาน จะให้ทำใจคิดตกได้คงไม่เร็วนัก
เชียร์อยากให้คืนร่างแล้วจิระเกาะติดกับจิตรินอยู่เหมือนกันนะคะ แย่งจิตรินกันคงสนุกดี ยิ่งมีเหตุผลว่าจิตรินดูแมนอยู่แล้ว เสี่ยคงยิ่งคิดมากเลยทีเดียว อิอิ
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
พอฟื้นแล้วก็เจอเรื่องยากไปอีก จิระน่าสงสาร แต่คงมึนอยู่เลยตอบรับจิตรินไปทุกอย่าง
จิตรินก็เฮฮาไป แต่งานนี้เอาอยู่อะ
เป็นไงล่ะ ทำไรชอบตามน้ำเสี่ยตลอด เข้าทางเลย จับกินไปอิ่มพุงกาง
เสี่ยเป็นบ้า เหมือนเด็กเข้าไปทุกที หึงได้ทุกสถานการณ์ แล้วดูทำมาอ้อนให้สนใจ
เรื่องบอกจิระ ขอกด 2 ค่ะ ยังไม่อยากเจอดราม่ากะทันหัน
อยากให้จิระเข้มแข็ง อยู่ได้ แล้วเข้าใจว่ามีครอบครัวที่ดีรออยู่ ถึงแม้จะไม่ได้กลับร่างเดิม
เห็นด้วยกับคุณสันและจิตรินนะ
-
ไม่ว่าเดินไปทางไหนก็ฝ่าหนามออกไปอยู่ดี
งั้นอยู่ที่สภาพจิตใจาและร่างกายแล้วค่ะ ว่าฝ่าออกไปมันจะรอดไม่รอด
-
เอิ่ม เค้าอยากให้จิระคู่กะน้องเจง่ะ คือจิระดูเหมือนเด็กเอาแต่ใจ เจก้เป็นผู้ใหญ่คอยปราบงี้ แต่อายุจริงสวนกันงี้
น่ารักออก มโนแจ่มได้อีก :katai3: :katai3: :katai3:
-
กด 2 ให้จิระเปลี่ยนแปลง มีครอบครัวน่าจะช่วยได้นะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กำลังจะเครียดเจออังกอร์เข้าไปฮาเลย :laugh: :laugh:
ปล.เลือกทางไหนจิระตัวจริงก็เจ็บ แต่ความจริงชอบวิธี 1 มากกว่า วิธีที่ 2 นี่ถ้าจิระไว้ใจเชื่อใจจิตรินแล้วมารู้ที่หลังว่าโดนหักหลัง(หรือหลอกมาตลอด)เราว่ามันต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ
-
วิธีไหนดีล่ะ ที่จะไม่ทำให้จิระรู้สึกว่าถูกหักหลัง เราว่าน้องไม่ได้ดูนิสัยเลวร้ายอะไรเลยนะ เหมือนคนโลกแคบดูไปก็อ่อนต่อโลกด้วยซ้ำ ที่ผ่านมาคงแค่เรียกร้องความสนใจอย่างผิดวิธี อยากให้จิระได้รับความรักอย่างแท้จริงแต่ไม่เอาแบบสามคนผัวเมียนะ เหอๆ
-
เลือก 2 คิดว่าแม้จะโดนหักหลังแต่น่าจะยอมฟังกว่าบอกตอนนี้เลย
-
ไม่ว่าจะทางไหน จิระก็น่าสงสารมากๆอยู่ดี คือชีวิตนี้เค้าเหมือนมีแต่เสี่ยนั่นแหละ อยากให้จิระเจอคนที่รักจริงเค้าจริงๆสักทีอยู่เหมือนกันนะ ดูแล้วเค้าก็ไม่ได้แย่อะไร :hao5: :hao5:
น้องพี่จิตว่าไงคะ สนใจมั้ย อิอิ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ตอนที่ 23 : ข่าวลือต้องมีไฟ ถึงจะมีควัน 50%
การกลั่นแกล้งในกองถ่าย หลังพักไปช่วงหนึ่ง พอใกล้จะปิดกล้อง ก็กลับมาอีกครั้ง แถมยังไต่ระดับมากขึ้นเรื่อยๆ
จากเอาปากกาจิ้มหลัง ใส่เกลือลงไปในน้ำเปล่า แอบเอาแมลงสาปปลอมใส่กระเป๋า วันนี้ธนัทเริ่มแอดวานซ์ถึงขนาดเปลี่ยนเบาะนั่งของผมให้เป็นเบาะลม พอทิ้งน้ำหนักลงไป ก็กลายเป็นเสียงตดดังป้าด!
คนในห้องแต่งตัวหันมามองผมเป็นตาเดียว คาดไม่ถึงว่าคนหน้าตาดีอย่างจิระจะตดเสียงดังขนาดนี้
ผม...ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากหัวเราะกลบเกลื่อน
“สงสัยเมื่อคืนจะดื่มน้ำอัดลมเยอะไปหน่อยน่ะครับ ฮ่าฮ่าฮ่า!” น้ำตาจะไหล ไม่ใช่อะไร ตอนปวดจริงกลั้นแทบตาย แต่ดันมาหลุดเพราะโดนแกล้ง ดีนะที่ไม่ได้อยู่ข้างนอกท่ามกลางแฟนคลับหรือนักข่าว ไม่งั้นผมคงสติแตกไปแล้ว
“แหม น้องจิล่ะก็ ต้องลดบ้างแล้วนะจ๊ะ ดีนะมีแค่พวกพี่ที่ได้ยิน ไม่งั้นล่ะโดนนินทาแย่เลย”
“แค่ตดเองครับ มนุษย์ทุกคนก็ต้องตดกันทั้งนั้น เรื่องธรรมชาติ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“เฮ้อ ก็มีแต่จินั่นแหละที่ไม่ห่วงภาพลักษณ์ตัวเอง ยังไงก็อย่ากลั้นล่ะ เดี๋ยวจะเสียสุขภาพ”
“คร้าบผม!”
แก้ไขสถานการณ์ได้อย่างหวุดหวิด ผมหันไปมองธนัทที่กลั้นขำอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เขาเองก็คงรู้ตัว เลยเชิดหน้าสบตาผมอย่างท้าทายเป็นเชิงว่ามีปัญหารึไง ถ้าอยากจะฟ้องก็ฟ้องไปเลย!
...แล้วใครจะไปกล้าแฉ โดนแกล้งด้วยวิธีเด็กประถมขนาดนี้ขืนโวยวายมีหวังถูกมองว่าทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ ผมเองก็คิดซะว่าเป็นเรื่องขำขัน เพราะก็ไม่ได้เดือดร้อนหรือเจ็บตัวอะไร อีกอย่างใกล้จะปิดกล้องแล้ว ผมเลยไม่อยากเป็นปัญหา
กระแสของซีรีส์ตอนนี้มีแต่พุ่งขึ้นเรื่อยๆ จนฉุดไม่อยู่ ยิ่งใกล้จะเข้าสู่ช่วงท้าย และมีการปล่อยข่าวว่าจะมีการเปิดกองให้สื่อต่างๆ มาดูการถ่ายทำ เลยยิ่งทำให้เป็นที่พูดถึง
ผมเองหลังจากไปงานเปิดตัวโทรศัพท์ ผลตอบรับก็ออกมาดีเกินคาด มีคลิปเต็มโซเชี่ยลไปหมด ส่วนใหญ่เป็นไปทางชื่นชมจนผมตัวแทบลอย ส่งผลให้ทางบริษัทติดต่อเข้ามาเพื่อถ่ายทำโฆษณาโทรศัพท์ครั้งที่สอง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่งานเดี่ยว เพราะผมต้องถ่ายร่วมกับนักแสดงอีกคนหนึ่ง
พี่เบิ้มยืนรอผมอยู่หน้าห้องแต่งตัว เพราะเราต้องไปที่สตูดิโอชั้นเจ็ดต่อทันที
“จิระเป็นยังไงบ้างครับพี่”
“พยาบาลไม่ได้โทรมารายงาน แสดงว่าปกติดี”
ผมหรี่ตามองพี่เบิ้มอย่างจับผิด เขาน่ะเข้าข้างคุณสันจะตายไป ถ้าคุณสันบอกให้ตอบแบบนั้นต่อให้เป็นคำโกหกก็พูดได้ไม่สะทกสะท้าน ไม่ใช่ว่าเพื่อไม่ให้เสี่ยหึงอย่างเดียวหรอกนะ แต่เพื่อให้ผมมีสมาธิกับการทำงานด้วย ช่วยไม่ได้นี่นา...ก็เมื่อเช้าตอนออกมาทำงาน จิระน่ะทำท่าเหมือนไม่อยากให้ผมไป เพราะเขาไม่กล้าทำกายภาพบำบัดคนเดียว แต่ไม่ยอมพูดออกมาเอง สุดท้ายท้ายสุด ก็เลยปล่อยมือทั้งที่กัดปากจนเลือดซิบ ผมต้องเอากระดาษทิชชูซับให้เขา บอกว่าจะรีบกลับมาฟังผล ฉะนั้นเขาต้องตั้งใจทำกายภาพบำบัดให้ดี
อย่างกับกล่อมเด็ก
แต่พอกล่อมเด็กหนุ่มแล้ว ก็ต้องมากล่อมเด็กโข่งอีกต่อ เพราะพยาบาลดันรายงานเรื่องผมซับปากจิระซะงั้น ทำด้วยเจตนาบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้คิดอกุศลเหมือนเสี่ยสักหน่อย ผมเลยต้องดูดปากง้อเสี่ยไปหนึ่งยก ถึงมาทำงานได้อย่างราบรื่น
เพราะไม่ได้แวะกลับบ้านเลย ข้าวกลางวันเลยเป็นอาหารตามสั่งจากร้านอาหารในบริษัทที่คุณสันสั่งมาส่งที่ห้องทำงานของเสี่ย รสชาติอร่อยดี แต่ผมชินรสมือแม่มากกว่า แล้วขอคิดเอาเองว่าเสี่ยก็เป็นเหมือนผม
“เจอกันอีกแล้วนะจิระ”
“สวัสดีครับ ขอบคุณที่ให้โอกาสผมอีกครั้งนะครับ” ผมยกมือไหว้ตัวแทนจากบริษัทโทรศัพท์ที่เคยเจอกันถึงสามครั้ง ครั้งแรกคือตอนเซ็นสัญญา ครั้งที่สองคือตอนถ่ายทำนอกสถานที่ ครั้งสามคือตอนงานเปิดตัว แม้การถ่ายโฆษณาครั้งนี้จะไม่ได้อิงตามธีมของซีรีส์เช็กเมท แต่ก็จับกระแสจากสองตอนยาวที่เพิ่งฉายล่าสุดไป เพราะคนที่ผมต้องทำงานร่วมกันนั้น...คือเด็กคนที่รับบทเป็นตัวปลอมของมิสเตอร์เอสนั่นเอง!
ตอนอ่านคอนเซปโฆษณานี้ผมชอบมากจนนึกชื่นชมฝ่ายครีเอทีฟเชียวล่ะ เพราะโฆษณาตัวแรกที่ปล่อยไปนั้น เป็นการขายสินค้าถึงฟังก์ชั่นต่างๆ ผ่านการเล่าเรื่องในรูปแบบของซีรีส์เช็กเมท แต่ในโฆษณาตัวที่สอง ซึ่งเป็นโทรศัพท์รุ่นใหม่เครื่องเดิม จะเน้นที่ดีไซน์
ตัวเครื่องมีสองสีให้เลือกสรร
สีขาวกับสีดำ
แน่นอนว่าผมคือสีขาว ส่วนเด็กคนนั้นสวมชุดสีดำ คอนเซปโฆษณาคือแสงกับเงา เป็นคล้ายๆ การถ่ายแฟชั่นโดยให้พวกเราถือสินค้าแล้วเน้นซูมเข้าซูมออกประกอบจังหวะ เกิดเป็นการเปรียบเทียบระหว่างโทรศัพท์สองเครื่องที่ให้ความรู้สึกแตกต่างกัน แม้จะไม่ได้สวมชุดหรืออิงจากซีรีส์เช็กเมทโดยตรง แต่การให้ผม ซึ่งรับบทมิสเตอร์เอสถือเครื่องสีขาว แล้วให้เด็กคนนั้นที่รับบทเป็นตัวปลอมของมิสเตอร์เอส ถือเครื่องสีดำ ก็ทำให้โฆษณาชุดนี้ดูมีเนื้อเรื่องมากกว่าที่เห็น
เสียอย่างเดียวชุดค่อนข้างโชว์สัดส่วนไปสักหน่อย ผมที่เดินไปเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดสีขาวแขนกุดรัดรูปที่มีแค่ครึ่งอก อวดท้องแบนๆ ขาวเนียนและกางเกงแนบเนื้อนั้นถึงกับกุมขมับ แทบจะปั้นหน้าไม่ถูกเลยทีเดียวเมื่อพี่เบิ้มถ่ายรูปส่งให้คุณสัน และคาดว่าคุณสันน่าจะส่งต่อให้เสี่ย
ไม่ทันขาดคำ เสี่ยก็โทรสายตรงถึงผมในทันที
(( เปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้! ))
“ใจเย็นก่อนครับเสี่ย ผมยังสวมชุดไม่เสร็จเลย ความจริงแล้วยังมีเสื้อคลุมอีกตัวหนึ่ง...” ผมหยิบเสื้อคลุมแขนกุดชายยาวถึงเข่ามาสวม แน่นอนว่าแทบไม่ช่วยอะไรเพราะท้องก็ยังเปิดโล่งอ้าซ่าเหมือนเดิม “เอ่อ...”
(( ฉันจะลงไปหา ห้ามถ่ายทำก่อนฉันจะลงไปเด็ดขาดนะ ))
“เดี๋ยวก่อนครับเสี่ย! อย่ามานะ!!” ผมรีบห้าม กลัวเขาจะมาโวยวายเรื่องชุด แต่ผมคงคิดน้อยไปหน่อย...
(( ฉันจะลงไปดู เรื่องอะไรจะให้คนอื่นเห็นแต่ฉันไม่เห็นอยู่คนเดียวล่ะ กลัวอะไรจิตริน กลัวฉันลงไปห้ามรึไง นี่เป็นงาน ฉันไม่งี่เง่าขนาดนั้นหรอกน่า ))
ผมมองโทรศัพท์ที่ตัดสายไปแล้วก่อนจะค่อยๆ ซบหน้าลงกับฝ่ามือ
เสี่ยนะเสี่ย!
“ขอโทษนะครับ ข้างนอกเขาให้ผมเข้ามาตาม...”
ผมกับพี่เบิ้มหันไปมองคนที่เปิดประตูแง้มเหมือนกลัวว่าผมยังแต่งตัวไม่เสร็จอย่างเกรงๆ ไม่ใช่ใครที่ไหน คือเด็กคนที่รับบทเป็นตัวปลอมมิสเตอร์เอส หรืออดีตเจ้าของบทมิสเตอร์เอสที่โดนผมปาดหน้าเค้กไปนี่เอง ผมส่งยิ้มพลางโบกมืออย่างกระตือรือร้นเมื่อเขาเป็นฝ่ายเข้าหาผมก่อน ตอนแรกไอ้เราก็นึกกลัวว่ายังเขม่นกัน เลยไม่กล้าเข้าไปทักเพราะกลัวจะทำให้ฝ่ายนั้นคิดว่าไปดูถูกเหยียดหยามจนอารมณ์เสียก่อนทำงาน
“ขออีกห้านาทีได้มั้ย” ผมต่อรอง “อย่าเพิ่งบอกใครนะ ทำเหมือนว่าผมยังแต่งตัวไม่เสร็จก่อนก็ได้”
“ทำไมเหรอ” เด็กคนนั้นถาม แต่ก็ยอมทำตามที่ผมขอร้องโดยการแทรกตัวเองเข้ามาในห้อง เนียนจะมาช่วยผมแต่งตัว ซึ่งเขาเองก็อยู่ในชุดที่เหมือนกับผมเปี๊ยบ แค่เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีดำ ขนาดทรงผมยังทำทรงเดียวกันเลย
“เดี๋ยวจะมีคนลงมาดูน่ะ เอ่อ...นายก็อย่าตกใจแล้วกัน” ผมบอกเตือน ก่อนจะเหลือบมองหน้าท้องขาวเนียนของอีกฝ่าย “ผอมจัง”
ไม่พูดเปล่า ยังเอื้อมมือไปลูบด้วย โอ้โห! แบนราบสุดๆ
“นายก็ผอม” เด็กคนนั้นพูดไปเกร็งไป ไม่กล้าแงะมือผมออก
“ทางฝ่ายคอสตูมไม่แจ้งก่อนเลยว่าจะให้ใส่เสื้อเปิดหน้าท้อง เมื่อตอนกลางวันผมเลยกินข้าวไปเต็มที่ ลองจับสิ เห็นอย่างนี้แต่ความจริงแล้วแอบมีพุงนะ” ผมเลยจับมืออีกฝ่ายมาวางแหมะบนท้องขาวเนียนของจิระ ถ้าจับดูแล้วจะพบว่ามีส่วนนุ่มนิ่มนูนออกมาเล็กน้อย สงสัยตอนถ่ายโฆษณาต้องคอยแขม่วซะแล้วสิเรา
“อะแฮ่ม!” จู่ๆ พี่เบิ้มก็กระแอมไอเสียงดัง เล่นเอาพวกเราสองคนสะดุ้งโหยง
“เขาไม่ได้ทำอะไรผมนะ” ผมรีบแก้ตัวแทนเด็กคนนั้น ไม่อยากให้โดนหางเลขกับอีแค่โดนผมบังคับให้จับพุงตัวเอง
“ครับ เขาไม่ได้ทำอะไรคุณ แต่คุณต่างหากที่ไปทำอะไรเขา” พี่เบิ้มพูดเป็นความนัยขณะดึงตัวผมให้แยกออกมา ไม่วายพึมพำเสียงกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน “ตั้งแต่ตอนธนัท แล้วยังจิระอีก...ตอนโดนรุกน่ะระวังตัวเองดี แต่พอเผลอก็ไปรุกใส่คนอื่นตลอด”
“รุกอะไรล่ะครับ ผมไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย อย่าดูถูกมิตรภาพลูกผู้ชายสิ”
พี่เบิ้มไม่ยอมฟังค้าน ลากผมเดินออกมาจากห้องแต่งตัว โดยที่เด็กคนนั้นแอบนั่งทำใจอยู่นานกว่าจะตามออกมา สงสัยคงจะกลัวพี่เบิ้มที่จู่ๆ ก็เสียงดัง ก็เล่นนั่งหน้าแดงก่ำ ไม่ไหวเลยนินจาของผมเนี่ย ตัวโตล่ำบึกหน้าบากไม่พอ ยังไปคุกคามเด็กอีก
เสี่ยเองก็มาไวอย่างกับบะหมี่สำเร็จรูป แค่สามนาทีก็พร้อมเสิร์ฟแล้ว ผมคลี่ยิ้มหวานทักทายเขาที่เดินจับสูทเข้ามาในสตูดิโอชั้นหก ครั้งนี้มาคนเดียวไม่มีคุณสันติดตามซะด้วยสิ ทีมงานถึงกับโกลาหลชั่วขณะ รีบจัดหาที่นั่งให้เจ้าของบริษัท หาน้ำหาขนมมาประเคนยกใหญ่
“ฉันแค่มาดู” เสี่ยเอ่ยเสียงเรียบ ไม่ยอมสบตากับใคร วางมาดน่าเกรงขามไม่ให้ใครคัดค้าน และเป็นการตัดความหวังดีทั้งหมดให้หันไปสนใจกับการถ่ายทำได้แล้ว
ผมเดินเข้าไปในฉากสีเขียวก่อน ไม่ใช่รักธรรมชาติ แต่มันคือฉากสำหรับตัดต่อทำกราฟฟิกด้านหลัง เซ็ทแรกคือการถ่ายซูมที่ตัวจิระ ให้ผมเปลี่ยนท่าไปเรื่อยๆ ออกแนวสบายๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะต้องยิ้มกว้างมากเกินจนหลุดคาแรคเตอร์มิสเตอร์เอส เน้นให้อมยิ้มทีละนิด ดูน่าดึงดูดมากกว่า
หลังจากถ่ายทั้งตัวเสร็จก็ผมก็ถือสินค้าเข้าฉากแล้วถ่ายเดี่ยวอีกครั้ง ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นเพราะรูปร่างหน้าตาของจิระนั้นไม่ว่าจะมองมุมไหนก็สวยงามไปหมด ในเมื่อไม่ต้องใช้ทักษะการแสดงมาก บอกเลยว่าอย่างชิลครับ
“คัต! ขอบคุณมากครับน้องจิ พักก่อนนะ”
“ขอบคุณครับ” ผมเดินออกจากฉาก รับน้ำเย็นจากพี่เบิ้มก่อนจะเดินไปนั่งใกล้ๆ กับเสี่ย คราวนี้เป็นตาของเด็กคนนั้นที่จะถ่ายในธีมของสีดำ โดยเริ่มจากการเดินไปเดินมาหมุนตัว แล้วค่อยถือสินค้าซูมเข้าซูมออกเหมือนที่ผมทำเมื่อครู่ “เมื่อตอนกลางวันผมไม่น่ากินเยอะเลย เมื่อกี้แขม่วพุงแทบแย่”
“อยากให้ฉันจับใช่มั้ย ไหน มาให้จับพิสูจน์หน่อย”
“เสี่ย ผมจั๊กจี้” ผมหัวเราะเบาๆ เมื่อเขายื่นมือมาลูบแถวสะโพกมากกว่าตรงหน้าท้อง ปัดผ่านไปผ่านมาชวนเสียดเสียวแกมขบขัน ดีนะที่พี่เบิ้มช่วยยืนบัง ร่างเขาสูงใหญ่อย่างกับกำแพงหนาขนาดนั้น ต่อให้คนอื่นได้ยินเสียงแล้วหันมามอง ก็เห็นแต่เสี่ยที่ยุกยิกๆ ส่วนผมน่ะโดนบังมิด
“ผมทำเสี่ยเสียงานรึเปล่าเนี่ย” ผมถามเสียงหอบเหนื่อย แอบชกต้นแขนเสี่ยเบาๆ อย่างหมั่นไส้ที่โดนแกล้ง
“ไม่เป็นไรหรอก”
ช่างเป็นท่านประธานที่ทำงานตามใจฉันได้สุดยอดไปเลย
“เสี่ยห้ามโยนงานส่วนของตัวเองไปให้คุณสันนะ ถ้าเกิดเสี่ยแอบอู้จนทำในเวลาไม่ทัน เสี่ยก็ต้องเอากลับไปทำที่บ้านนะรู้มั้ย” เรื่องของเรื่องคือ...เสี่ยแม่งโกหกผมอีกแล้วอ่ะ! ผมเพิ่งรู้เมื่อตอนคบกันใหม่ๆ นี่เองว่าความจริงแล้วเสี่ยไม่ได้ว่างงานอย่างที่เคยอธิบายให้ผมฟังตอนโดนแอนตี้แฟนกรีดมือ แต่เวลาเขามีงานค้าง ก็จะส่งไปให้คุณสัน ไม่ก็บิ๊กช่วยจัดการ ส่วนตัวเองก็เหลวไหลได้อย่างสบายเฮ
“สันฟ้องเธอรึไง”
“ผมไปเห็นเองตอนคุณสันนั่งจัดการงานส่วนของเสี่ยงกๆ ต่างหาก” ผมชี้หน้าเขาอย่างคาดโทษ “คุณสันประคบประหงมเสี่ยยิ่งกว่าอะไรดี เสี่ยขอร้องเข้าหน่อยก็รับปากตลอดจนเสี่ยเสียนิสัยแล้ว อย่าทำตัวแบบนี้ต่อหน้าผมเชียวนะครับ เป็นแฟนผมต้องรับผิดชอบงาน ห้ามโยนไปให้คนอื่นทำเชียว ไม่งั้นผมคงรู้สึกผิด มองเสี่ยอย่างชื่นชมไม่ได้เหมือนเดิม เวลาจู๋จี๋กันแต่ละครั้งก็จะวนคิดเรื่องนี้ตลอด พาลให้หมดอารมณ์เรื่องบนเตียงไปด้วย...”
“เธอเป็นแม่ฉันรึไง ขนาดสันยังไม่เคร่งกับฉันเท่านี้เลย” เสี่ยกำนิ้วชี้ผมให้ลดระดับลงอย่างไม่ยักจะสำนึก
“ผมเป็นแฟนเสี่ยต่างหาก เราจะคบกันโดยสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นไม่ได้นะครับ ถ้าเสี่ยอยากให้ผมรักเสี่ยนานๆ เสี่ยก็ทำตัวให้น่ารักมากๆ หน่อยสิครับ โอ๊ย เสี่ย อย่าดึงแก้มผมสิ”
“มันเขี้ยว” เสี่ยเอ่ยยิ้มๆ ตามองผมประกายวาว ไม่ทั้งตอบรับและปฏิเสธ แต่คาดว่าเขาจะยอมฟัง เพราะคุณสันเองก็พูดว่าเสี่ยค่อนข้างเชื่อฟังผมมากทีเดียว “พูดพูดพูด พูดไม่หยุดเลยนะ ไม่พูดเรื่องตัวเองก็เรื่องคนอื่น ไม่ว่าฉันก็ชมสัน ไม่เห็นจะพูดถึงฉันในแง่ดีบ้างเลย”
“ผมเปล่าว่าเสี่ยสักหน่อย” ผมลูบแก้มตัวเองปอยๆ หวังว่าจะไม่มีรอยนะ ผิวจิระยิ่งแดงง่ายอยู่ด้วย
“คุณจิครับ ใกล้ได้เวลาแล้ว” พี่เบิ้มช่วยเตือนเมื่อเห็นว่าเด็กคนนั้นใกล้จะถ่ายส่วนของตัวเองเสร็จ
“ขอบคุณครับพี่เบิ้ม ส่วนเสี่ย...เห็นผมพอแล้วรึยัง ถ้าพอแล้วก็ขึ้นห้องไปทำงานต่อเลยครับ อย่าโยนให้คุณสันเชียวนะ”
เสี่ยลุกขึ้นยืนเอามือล้วงกระเป๋าด้วยสีหน้าหน่ายเซ็ง แต่สุดท้ายเมื่อมองส่งผมเข้าฉากเสร็จ เขาก็เดินออกจากสตูดิโอแต่โดยดี เด็กโข่งคนนี้เลี้ยงง่ายเหมือนกันนะเนี่ย
----------------------
เดี๋ยวจิลูก นั่นเสี่ยนะ ไม่ใช่หมา!! อุ๊บ!!!
กลับมาสู่การทำงานของจิกันต่อค่ะ แอดวานซ์กว่าตระกูลสม คือแม้แต่ชื่อยังไม่ตั้งให้ สงสารน้องเหมือนกันนะ แต่เราก็คิดชื่อไม่ออกจริงๆ ค่ะ ท่านที่ตามกันมา คงรู้ว่าเรามีปัญหากับการคิดชื่อตัวละครพอประมาณ ซึ่งน้องคนนี้จะว่าตัวประกอบโผล่มาผ่านไปก็ไม่ใช่ เลยไม่ตรงคอนเซปสม แต่จะตั้งชื่อดีๆ ให้ ก็ไม่เชิงว่าบทเยอะขนาดนั้น ปวดหัวมากๆ ค่ะ 5555 #ฝอยตกเสี่ย
-
ลุ้นที่สุดแล้วเรื่องนี้
-
จิตรินท่าทางชอบสกินชิพไม่รู้ตัว เลยแต๊ะอั๋งหนุ่มไปเรื่อย
-
:hao7: :hao7:
-
โอ๊ย ความน่ารักของเสี่ยคือยอมมาก
ตอนแรกๆหมั่นไส้เสี่ยมาก ยิ่งนานยิ่งน่ารัก ยอมใจ
นี่จะกลับร่างกันมั้ยเนี่ย 555555555555555
แต่กลับเถอะ สงสารน้องจิระ
-
เอ้าสงสารน้องที่ไร้ชื่อด้วยคน
น้องจิระอย่าทำร้ายตัวเองสิร่างก้อแค่ยืมมาแหม่ จิตรินนี่เอาอยู่ทุกเรื่องจริงๆส่วนธนัทน่าฟาดก้นสุดๆ
เสี่ยกิจภัทรคะอย่าอู้ค่ะ555
-
จะมีมาม่ารึเปล่าเนี่ย
ชอบเสี่ยจัง ชอบที่จิระบรรยายเสี่ยเหมือนเด็กโข่ง555
-
จิตรินก็ยังคงเป็นจิตริน เฮ้อ...งานฝอยต้องมาก :katai3:
-
เสี่ยยังน่าเอ็นดู :hao7:
-
เสี่ยหนอเสี่ยยย เกงานอีกด้วย
-
ยกมือเห็นด้วยแบบสุดแขนในความมีปัญหาเรื่องชื่อของตัวละครเพราะขนาดชื่อพระเอกยังไม่เป็นที่จดจำ 5555 เรารู้แค่ว่าต้องเรียกเสี่ยว่าเสี่ย แต่ชื่อจริงนั้นหาจำได้ไม่
-
เดี๋ยวต้องมีข่าวว่าจิระเป็นเด็กเลี้ยงเสี่ยแน่ๆเลยยย แล้วข่าวก็ออก แล้วจิระตัวจริงก็จะรู้! -O-
ไม่ชอบให้บอกช้าเลยค่ะ คือโอเคอ่ะว่าอย่าบอกทั้งหมดในวันเดียว เดี๋ยวช็อกจนฆ่าตัวตายไรงี้ขึ้นมา
แต่ก็ไม่ควรปล่อยไว้นานจนทำให้จิระคิดว่าจิตรินเป็นเพื่อนสนิท เป็นคนที่เข้าใจกันที่สุด
สุดท้ายมารู้มันก็ไม่ต่างจากโดนเพื่อนสนิทหักหลังแอบคบกับคนที่มันก็รู้ว่าเรารักมานานเลยนะคะ แถมยังในร่างเราอีก
เหมือนจิตรินได้ไปทุกอย่าง ทั้งร่างหน้าตาดี ทั้งเสี่ยที่จิระรักมาตลอด แล้วจิระล่ะจะเหลืออะไร ?
กับร่างของจิตริน ถึงจะไปอยู่กับครอบครัวของจิตรินแล้วไง ? ก็ไม่ใช่ครอบครัวของตัวเองจริงๆอยู่ดีรึเปล่าอ่ะ
เราสงสารจิระล่วงหน้าเลย ถึงจิระจะทำตัวแย่จริงๆที่เสพยา+ขับรถชนคนอื่น แต่ก็ควรให้ได้รับโทษตามกฎหมายหรืออะไรก็ว่าไป
ที่เจอตอนนี้มันทำร้ายจิตใจกันมากแบบสุดๆอ่ะค่ะ แล้วแบบ จะสลับร่างคืนยังไงก็ยังไม่รู้เลย ต่อไปจิระจะให้ชีวิตยังไงอ่ะ
ในเมื่อก่อนหน้านี้เป็นเด็กเสี่ยสบายๆมาตลอด โอ้ย ; ___ ; .. หวังว่าจิตรินจะหาทางลงดีๆสวยๆให้ได้นะคะ ตอนนี้สงสารจิระมาก
-
สงสัยนางจะตั้งฮาเลม
-
เสี่ย ติดจิแจเลย
จิระ จะไม่เห็นตัวเองในสื่อต่างๆเลยหรือ
อย่างโทรทัศน์ นสพ. งี้
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีคนตกหลุมของจิตรินอีกคนแล้ว
-
จะมีอะไรอีกเนี้ยะ
-
:mew1: :mew1:
-
ชื่อตอนข่าวลือ สงสัยได้เป็นข่าวลือเสี่ยกับจิแน่เลยใช่มั้ยเนี่ย
-
เสี่ยเด็กน้อยมากอ่ะ ว่าง่ายเชียว :m20:
-
เสี่ยแพ้เจตรินราบคาบแพ้ความน่ารักของนาง :mew1: :mew1: :mew1:
ส่วนจิระจะเป็นไงนะถ้ารู้ว่าคนรอบตัวล้วนหลอกตัวเองถึงแม่จิตรินทำไปเพราะหวังดีแต่ก็นะยังไงก็เจ็บ
ก็คนที่หวังดีดันไปรักกับคนที่เรารัก
คุณสันว่างไหมค่ะรบกวนมาคู่กับจิระได้ไหมค่ะสงสารน้อง
-
วงวานน้องคนนั้นนะคะ จะเข้าตระกูลสมก็เข้าไม่ได้ ชื่ออะไรก็ไม่มี 5555555555
-
ครอบครัวจิตรินเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก และอีกอย่างคือจิตรินพูดเก่งมาก 555
-
รู้สึกว่าเสี่ยคล้ายอัลเซเชี่ยนนะคะ ถูกฝึกมาให้มีระเบียบแต่ก็อยากให้เจ้าของสนใจตลอด 555
-
ว่าแต่เสี่ยชื่ออะไรคะ เรียกแต่เสี่ยๆๆ
-
จิระติดน้องจิมากๆเลย ไม่อยากคิดถึงตอนบอกความจริงเลย :katai1:
-
:laugh: :laugh: เสี่ยน่ารักนะเนี่ยะ
-
เด็กนั่นเขินจิ? มีแต่คนหลง เสี่ยยิ่งขี้หึงขี้หวง
แต่เชื่อฟังขนาดนี้ น่ารักมากกกก
-
เสี่ยไม่ใช่หมาแต่เสี่ยเป็นแมว ดื้อเป็นบางเวลาขี้อ้อนเมื่ออยากอ้อน ทำเริ่ดเชิดหยิ่งแต่อยากให้ลูบหัว 555 น้องจิน่ารักมากขนาดจิระยังติดเลยไม่เรียกหาเสี่ยเลย
-
ทำไมรู้สึก..ชอบเวลาจิรุกใส่คนอื่น 55555
-
รำคาญธนัทแกล้งพี่จิอยู่ได้ เดี๋ยวก่อนๆรอน้องจิกายภาพเสร็จเมื่อไหร่จะส่งมาจัดการเพราะดูท่าน้องจอจะหลงพี่จิซะแล้วสิ
-
รูปที่เห็น แสดงให้เห็นว่า ต่างคนต่างแอบมองกัน ใช่ไหมคะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขนาดเสี่ยคนอ่านยังลืมชื่อเลย :hao7:
-
ตอนที่ 23 : ข่าวลือต้องมีไฟ ถึงจะมีควัน 100%
“ต่อไปจะเป็นการถ่ายคู่กันนะครับ เซ็ทแรกอยากให้หลับตาหันหลังชนกัน พอได้ยินเสียงสัญญาณก็ค่อยๆ ลืมตาแล้วชูสินค้าขึ้นมานะครับ จากนั้นให้ฟังเพลงและค่อยๆ หันหน้ามามองกล้อง ค้างไว้สักสองนาที ถ้าได้สัญญาณอีกครั้งค่อยหันหน้าเข้าหากัน แล้วพูดสโลแกนสินค้านะครับ”
“รับทราบครับผม”
“ได้ครับ”
ผมหันหลังชนกับเด็กคนนั้น ยืนหลับตาทำสมาธิเพราะเราสองคนต้องแสดงเป็นแสงกับเงา เห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน แสงจะออกแนวละมุนน่าเข้าหา ขณะที่เงาจะดูลึกลับมีเสน่ห์ ทันทีที่ได้ยินสัญญาณ ผมก็ค่อยๆ ปรือตามอง เผยสีหน้าผ่อนคลายและถือสินค้าขึ้นมา
จากนั้นก็ค่อยๆ หันตัวตามจังหวะเพลง พอดีกับอีกฝั่งหนึ่งที่กำลังทำแบบเดียวกัน พวกเราหยุดยืนนิ่งสักพัก เพื่อให้กล้องซูมแต่ละคน จนเมื่อได้สัญญาณมือ ก็หันหน้าเข้าหากัน ผมอมยิ้มน้อยๆ ขณะมองหน้าอีกฝ่าย ขณะที่ฝั่งตรงข้ามแม้ไม่เผยสีหน้าเลย แต่สายตากลับจ้องตรงอย่างทรงพลัง
“คัต!”
“เอ่อ...ผมขอถ่ายทำอีกรอบได้มั้ยครับ” ผมเอ่ยออกมาเมื่อไม่ได้รับคำวิจารณ์ใดๆ และเหมือนทุกคนเตรียมจะเก็บของกันแล้ว
“ทำไมล่ะจิ เมื่อกี้ก็ออกมาดีแล้วนะ”
“คือ...ผมคิดว่าจะทำได้ดีกว่าเดิมนะครับ”
เห็นสายตาเมื่อกี้แล้วรู้เลยว่าพลาดอะไรไป ผมมัวแต่แสดงออกทางสีหน้า แต่แววตากลับว่างเปล่า ภาพที่ออกมาแม้จะสวยงามสมใจตัวแทนโฆษณา เพราะไม่ว่ามองมุมไหน จิระก็ไม่มีข้อบกพร่องแม้แต่น้อย แถมยิ่งใส่ชุดขาว สาดแสงใส่ ก็ยิ่งเปล่งประกายเข้าไปใหญ่ แต่ปัญหาคือ...มันยังไม่พอใจผมนี่สิ
เจอพลังส่งผ่านมาขนาดนี้จะยอมอยู่เฉยได้ยังไง
ผมยกมือไหว้ขอให้ถ่ายใหม่อีกครั้ง ทำสมาธิให้ดีขึ้น ตอนแรกผมคิดว่างานโฆษณานี้ค่อนข้างง่าย เพราะแทบไม่ต้องทำอะไรเลย แต่ความจริงแล้วผมกำลังดูถูกงาน และดูถูกตัวเองอยู่ต่างหาก
ผมจะใช้ข้อได้เปรียบทางรูปร่างหน้าตาแล้วปล่อยผ่านไม่ได้!
“คัต! สุดยอดเลยจิระ ออกมาดีกว่าเมื่อกี้เท่าตัวเลย!”
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้รอบกองอีกครั้ง ก่อนจะหันมายิ้มให้เด็กหนุ่มข้างกาย “ขอบคุณนายเหมือนกันนะ สายตาเมื่อกี้น่ะ สุดยอดไปเลย ทำผมขนลุกไปเลยล่ะ”
นี่สิมืออาชีพ ไม่ว่างานไหนก็มีอินเนอร์อยู่ภายใน ส่งออกมาไม่มีกั๊ก!
อีกฝ่ายเกาแก้มแก้เก้อไม่กล้าสบตา สงสัยจะอายละมั้ง
จากนั้นพวกเราก็พลัดกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในฉากกั้นของห้องแต่งตัว ผมเก็บของใส่กระเป๋า เตรียมกลับไปหาจิระ
“เอ่อ...”
“ครับ?” ผมหันไปขานรับ เจอเด็กคนนั้นยืนกำชายเสื้ออย่างลังเล เขาเหลือบมองพี่เบิ้มอย่างเกรงๆ ก่อนจะเดินเข้าใกล้ผม ก้มกระซิบเสียงเบา
“ช่วงนี้มีข่าวลือเรื่องนายเกี่ยวกับพวกยาเสพติด แม้จะมีคนช่วยปิด แต่ก็แอบลือกันตามกองถ่าย น่าจะเป็นคนวงในที่ทำงานที่บริษัทนี้ ยังไง...ก็ระวังตัวหน่อยนะ”
ผมยืนอึ้ง วินาทีแรกคิดถึงธนัท เพราะเขาเป็นคนเดียวที่ไม่ชอบขี้หน้าผม และเคยเห็นผมตอนลงแดง
หรือว่าไอ้การกลั่นแกล้งเด็กน้อยนั่นเป็นการแค่ฉากหน้า ความจริงแล้วเขากำลังพยายามปล่อยข่าวใส่ไฟผมอยู่!?
“ขอบคุณมากนะ ผมจะระวังตัว”
“ขอบคุณเหมือนกัน...” เด็กคนนั้นเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะหยิบของแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่หันมามองหน้าผมสักนิดเดียว สงสัยจะเขิน เพราะผมเห็นเขาหูแดงก่ำ สงสัยจะหมายถึงตอนที่เข้าฉากด้วยกันในซีรีส์เช็กเมท ไอ้เจมันชอบปรามเวลาเห็นผมชอบไปยุ่งเรื่องชาวบ้าน ไปเตือนสติ ไปพูดเหมือนรู้ดีแต่ไม่ยักจะห่วงตัวเอง ไม่สนใจว่าใครจะคิดยังไง ก็ดูผลลัพธ์ที่ออกมาสิ แล้วจะให้ผมเลิกทำตัวเป็นคนดีพร่ำเพรื่อได้ยังไง
ผมฮัมเพลงอย่างดีใจ ก่อนจะนั่งรถกลับบ้านกับพี่เบิ้มเพราะคิวงานวันนี้หมดแล้ว แต่ยังไม่ได้เวลาเลิกงานของเสี่ย ปกติผมจะนั่งรอเขานะ แต่วันนี้ผมอยากไปหาจิระ ไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นตั้งใจทำกายภาพบำบัดอยู่รึเปล่า
ยิ่งไปหาจิระเร็วเท่าไหร่ผมก็มีเวลากับเสี่ยมากเท่านั้น ระหว่างนั่งรถผมหยิบนิตยสารที่เพิ่งออกใหม่ขึ้นมา ผู้ชายที่ขึ้นปกนั้นสวมชุดสีขาวขาดๆ ที่มือมีผ้าพันแผล แต่งตาคล้ำ กางเกงรัดรูป มีโชว์รูปร่างวับๆ แวมๆ บ้าง แต่ไม่ดูอนาจาร ค่อนข้างจะอาร์ตและออกจะแหวกแนวไปเลยซะด้วยซ้ำ เป็นเซอร์ไพรส์ที่ผมกะให้เสี่ยเห็นคนแรก ตอนนั้นเรายังไม่คบกัน ผมเลยอยากให้เขาดูผลงาน แต่ตอนนี้สงสัย...เสี่ยเห็นแล้วมีหวังความดันขึ้น!
ผมหัวเราะกับตัวเอง ก่อนจะหยิบนิตยสารฉบับนี้ลงไปด้วย ผมยังไม่ได้บอกจิระเรื่องตัวเองเป็นดารา แต่ตั้งใจจะบอกวันนี้ ของที่ตั้งใจจะเอามาฝาก ก็คือนิตยสารเล่มนี้นั่นแหละ
ผมจะเล่าว่าชีวิตช่วงหลายเดือนมานี้มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง จับพลัดจับพลูได้ยังไง โอกาสที่เขาไม่ได้คว้าไว้ตอนอยู่กับเสี่ย ตอนนี้มีผลตอบรับที่ดีเกินคาดขนาดไหน ผมอยากให้เขาคิดได้ ว่าจริงๆ แล้วจิระนั้นมีรูปร่างหน้าที่ได้เปรียบกว่าคนอื่น เพื่อที่หลังจากสลับร่างกลับคืนมา แล้วแยกจากเสี่ยไป เขายังมีอาชีพนี้รองรับอยู่ ไม่ต้องกลัวอดตาย
แต่ผมคงลืมไป
ว่าความจริงแล้วจิระเป็นมหาเศรษฐีคนหนึ่งที่แอบเก็บงำเป็นความลับมาตลอด
ฉะนั้นพอผมส่งนิตยสารเล่มนี้ให้เขา เล่าเรื่องการถ่ายทำซีรีส์เช็กเมท โฆษณาอีกสองตัวและการถ่ายแบบ จิระก็ฉีกนิตยสารในมือเป็นชิ้นๆ ก่อนขยำแล้วเขวี้ยงทั้งหมดใส่ผมอย่างโมโหร้าย
“ฉันไม่ได้อยากเป็นดารา!!”
“แต่...เอ๊ะ...เอ่อ...คุณสันเคยเล่าว่าคุณจิระตั้งใจจะเป็นดารา เลยมาสมัครงานที่เอ็มเอชเอ็นเอนเตอร์เทนเมน เป็นจุดเริ่มต้นให้เจอกับเสี่ย...เอ่อ...” ผมพูดตะกุกตะกักอย่างงุนงง เพราะยิ่งพูด สายตาของเขาก็ยิ่งแข็งกร้าว
“ฉันมีทางเลือกที่ไหนล่ะ ไอ้คมสันนั่นมันลากฉันไปสมัครเอง ฉันไม่ได้อยากเป็นดาราสักนิด! หน้าตานี้...เหมือนกับ...” จิระนิ่งเงียบไป เขาคงไม่รู้ว่าผมรู้ความลับของเขาแล้ว ความลับที่ว่าเขาเป็นลูกติดของดาราสาวที่เสียชีวิตในตอนที่ยังสวยที่สุด เป็นที่จดจำไปตลอดกาล
“ตอนเด็กคุณอาจจะหน้าคล้ายกับแม่ของคุณ แต่ตอนนี้ถึงจะมีเค้าโครงบ้าง ก็ไม่คล้ายกับคุณสมศรีมณีฉายแล้วนะครับ พิสูจน์ได้จากที่ผมเป็นดารา แต่ไม่มีใครเชื่อมโยงระหว่างคุณกับแม่ของคุณเลย คงเพราะไม่มีใครคาดถึงว่าคุณสมศรีจะมีลูกชายโตขนาดนี้ แถมนามสกุลของพวกคุณก็ไม่เหมือนกันเพราะคุณสมศรีเปลี่ยนชื่อใหม่ทั้งหมดตอนเข้าวงการ ฉะนั้นคุณจิระไม่ต้องกลัวหรอกครับ ทำใจร่มๆ ก่อนดีกว่า เอาล่ะไหนลองสูดหายใจเข้า ท่องคำว่าพุท แล้วหายใจออก ท่องคำว่าโธ ลองดูสิครับ พุท...โธ พุท...โธ”
จิระค่อยๆ สงบ ลมหายใจหอบหนักก็เริ่มเป็นปกติ ต้องขอบคุณธรรมะที่ช่วยให้ชีวิตไอ้จิ เพราะเมื่อกี้เขาทำท่าจะฆ่าผมให้ตายโดยไม่สนว่าผมอยู่ในร่างของเขาเอง
“ออกไป”
“แต่ว่า...”
“ออกไป!” จิระตวาดเสียงดัง พลิกตัวนอนคลุมโปงไม่สนใจ เห็นอย่างนั้นผมก็ไม่กล้าเซ้าซี้ ได้แต่สะกิดบอกว่าอย่าลืมกินข้าวเย็นที่นางพยาบาลยกถาดมาวางบนโต๊ะข้างเตียง รู้สึกแย่ยังไงก็ห้ามทรมานตัวเอง ไม่งั้นจะปวดท้องนอนไม่หลับเอาได้ แต่พูดไปก็ชักยาว ผมถึงขนาดบรรยายว่าแม่ผมทำอาหารอร่อย วันหลังจะให้เขาลองชิม โดยเฉพาะปูผัดผงกะหรี่ของโปรดของผมเนี่ย อร่อยเหาะสุดๆ ไปเลย
“ออกไปเลยไป!”
“หวา” จิระนี่เอะอะก็โยนหมอนใส่ตลอด ผมก้มหยิบหมอนโชคร้ายที่ปาไม่โดนเพราะคนขว้างยังนอนคลุมโปงไปวางบนเตียงของเขา ก่อนจะย่องเก็บเศษกระดาษในห้องไม่ให้เป็นมลภาวะทางสายตา แล้วค่อยเดินตัวลีบออกจากห้อง ไม่กล้าพูดมากอีก
ประจวบเหมาะกับเสี่ยกลับมาพอดี
“นั่นขยะอะไร”
“เอ่อ...เป็นนิตยสารที่เพิ่งออกวันนี้ครับ”
“ที่เธอตั้งใจจะเซอร์ไพรส์ฉันน่ะเหรอ”
“ใช่...แฮะๆ”
“งั้นนี่ก็เป็นการเซอร์ไพรส์แบบใหม่? ให้ฉันนั่งแงะกระดาษดูเอง?”
“ไม่ใช่ครับ!” ผมแย้งเสียงหลง เรียกรอยยิ้มมุมปากจากเสี่ยที่วางมือแปะบนหัวผมแล้วขยี้อย่างกลั่นแกล้งรังแกกัน คาดว่าเสี่ยแค่เล่นมุก แต่ผมดันเชื่อว่าเขาคิดแบบนั้นจริงๆ ก็ไอ้จิมันสมองน้อยนี่หว่า จะไปตามทันมารยาเสี่ยได้ยังไงล่ะ
“วันนี้ตั้งใจทำงานรึเปล่าครับ” ผมถามขณะเอากองก้อนกระดาษไปทิ้งขยะ
“ถามเหมือนเป็นภรรยาแต่งเข้าบ้านใหม่ๆ แล้วรอสามีกลับมาหาเลยนะ”
“เสี่ยอย่าเพิ่งมโนไกล สนใจผมก่อน!” ผมโบกมือผ่านหน้าเสี่ยที่เริ่มเพ้ออีกแล้ว เขาขยี้หัวผมอีกครั้ง ก่อนที่เราสองคนจะเดินไปห้องอาหาร เตรียมกินข้าวด้วยกัน
“จริงสิคุณสัน” ผมหันไปหาเลขาข้างตัวเสี่ยที่ยืนยิ้มกริ่มอย่างอิ่มเอิบใจเมื่อเห็นเสี่ยหยอกผมอย่างสนุกสนาน เขามักทำตัวเป็นอากาศธาตุ สมกับเป็นพี่เลี้ยงเด็กโข่งที่ให้ท้ายเสี่ยตลอดเวลา “ที่บริษัทตอนนี้มีข่าวลือเรื่องผมกับยาเสพติดด้วยเหรอครับ”
ผมไม่ใช่คนหูเบา แม้ไม่อยากคิดในแง่ร้ายแต่ก็ใช่ว่าจะไม่ตรวจสอบข้อมูลเลย
“คุณจิทราบมาจากไหนเหรอครับ”
“เอ่อ...ได้ยินจากในกองถ่ายวันนี้น่ะครับ” ผมตอบรวมๆ ไม่อยากเจาะจงชื่อใครเป็นเป็นพิเศษ
“หืม มีเรื่องพรรค์นี้ในบริษัทด้วยเหรอ” เสี่ยเอ่ยถาม ส่วนคุณสันขยับแว่นหนึ่งที
“ครับท่าน ในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ มีข่าวลือเรื่องคุณจิเกี่ยวพันกับยาเสพติด เป็นคำพูดปากเปล่าที่จับมือใครดมไม่ได้ แต่ก็ได้รับความสนใจไม่น้อย ผมพยายามควบคุมสื่อทางโซเชี่ยล แต่ก็ควบคุมเรื่องปากของคนไม่ได้”
“งั้นเหรอครับ...”
“แล้วคุณจิสงสัยใครเป็นพิเศษมั้ยครับ”
“ผมคิดถึงธนัทครับ” อย่าประหลาดใจว่าทำไมครั้งนี้ผมกล้าแฉ เชื่อสิ ต่อให้ผมไม่พูด คุณสันก็มีคนต้องสงสัยในใจอยู่แล้ว เขาแค่ลองเชิงผมต่างหาก
“บิ๊กรายงานแล้วว่าวันนั้นที่คุณลงแดงธนัทเองก็อยู่ด้วย มีความเป็นไปได้สูงมาก ซึ่งทางผมได้เรียกตัวเขามาคุยเป็นการส่วนตัวและจับเซ็นสัญญาว่าจะไม่มีการพูดเรื่องไร้มูลแบบนี้อีก ส่วนไอ้ที่ลือกัน ถ้าตัวต้นเรื่องเงียบปากไปซะ พอไม่มีไฟ เดี๋ยวควันก็จางเองครับ คุณจิอย่ากังวลเลย”
คุณสันช่าง...ร้ายกาจ!!
ผมกลืนน้ำลายอย่างหวาดเสียว ไม่อยากจะคิดว่าธนัทที่โดนคุณสันเรียกตัวไปคุยนั้นจะต้องผวาถึงขั้นไหนกันนะถึงได้รับปากถึงขั้นเซ็นสัญญาตกลงห้ามบิดพลิ้ว คนคนนี้ไม่ยอมให้มีช่องว่างเลยจริงๆ จัดการเก็บกวาดเสียเรียบ เสี่ยถึงได้ทำอะไรเองไม่เป็นไง
“แล้วก็...” คุณสันเว้นช่วงเล็กน้อยให้ผมลุ้นระทึก ก่อนจะหยิบนิตยสารเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋าถือ แล้วส่งให้เสี่ยด้วยท่าทางนบนอบ “นี่เป็นเล่มสำรองที่ผมเตรียมไว้ครับ”
ผู้ชายคนนี้จะเพอร์เฟ็คเกินไปแล้ว!
ผมยกมือปิดตา ทนมองคุณสันไม่ได้ แต่เสี่ยดันเข้าใจผิด คิดว่าผมอายเพราะรูปหน้าปกค่อนข้างล่อแหลม เลยโอบเอวรั้งตัวผมไปนั่งซ้อนตัก จับหันหน้าออกให้นั่งดูรูปไปพร้อมๆ กันระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ
“ทำไมถึงได้โป๊แบบนี้”
“โป๊ตรงไหนครับ ก็แค่วับๆ แวมๆ เอง” ผมเถียงเขา ชี้ให้ดูรูปที่ยืนหันหลังโชว์สัดส่วน แม้ใส่เสื้อแต่เหมือนไม่ใส่เพราะโดนกรีดแหว่งวิ่นขาดเว้า แต่มันก็แค่หลังไง ไม่เห็นต้องอายเลย “เสี่ยดูรูปนี้สิ ผมชอบมากเลย”
ผมเปิดให้เขาดูภาพที่ผมยกมือข้างที่พันแผลขึ้นปิดหน้าครึ่งหนึ่ง สายตาของจิระว่างเปล่าแต่กลับดูดึงดูดอย่างบอกไม่ถูก ในบรรดาภาพกึ่งเซ็กซี่ที่แฝงความโอนอ่อนตามฉบับจิระและคาแรคเตอร์ของมิสเตอร์เอส มีภาพนี้ภาพเดียวที่ให้อารมณ์ดิบเถื่อนนิดๆ ผมเลยชอบเป็นพิเศษ
“อืม ถ่ายออกมาไม่เลว”
“เนอะ” ผมเงยมองเขาอย่างดีใจ เพราะเรานั่งซ้อนตักกัน เลยกลายเป็นริมฝีปากผมไปจุ๊บกับปลายคางเขาพอดี
พวกเรานิ่งค้างกันในชั่วอึดใจ
“เธอ...” เสี่ยเอ่ยออกมาเสียงเบาหวิว แต่สายตาประกายวาวระยิบระยับอย่างกับเสือเตรียมขย้ำเหยื่อ “กำลังให้ท่าฉันอยู่รึเปล่า”
“ไม่ใช่ครับ! แล้วเรากำลังจะกินข้าวกัน เสี่ยไม่ต้องล้วงมือเข้ามาเลย!!”
-----------
ไม่ว่าฟ้าจะถล่มดินจะทลาย ก็ไม่มีอะไรขวางกั้นการมโนของเสี่ยได้
บางทีก็คิดนะคะ...ว่าระหว่างฝอยของจิกับการมโนของเสี่ยเนี่ย ใครล้ำกว่ากัน 555 #ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่อยากให้หนูจิมานั่งตักบ้าง (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
บางทีรู้สึกว่าเสี่ยเหมือนเด็ก ไม่ยอมถูกว่า ไม่ยอมขายหน้า และตรงไปตรงมากับหัวใจตัวเองที่สุด
-
ง้อวววววววว เสี้ยบ้ากาม ทำไมเราขำได้ไม่เต็มที่เพราะใจนึกสงสารน้องจิระอยู่
-
เสี่ยมโนเก่งมากกกก นุ้งจิก็ช่างเม้ามอย แต่ใครนะปล่อยข่าวลือออกมา
-
อิฉันกลัวและกังวลไปไกลแล้ว แต่ดูอิเสี่ยกับหนูจิเขาเล่นกันสิ มีความสุขซะจริง
-
เสี่ย(ที่จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร)ลากเข้าเรื่องกามได้ตลอด 5555555555
ตอนนี้สงสารจิระมาก
-
:hao7: :hao7:
-
คงพอๆกันค่ะ ไม่งั้นจะตกหลุมฝอย ตกหลุมมโนกันแบบไม่อาจขึ้นมาได้กันหรอ เฮ้อ...
เอาจริงๆนะ รู้จักแต่ชื่อคุณสัน พี่บิ๊ก พี่เบิ้ม จิระ จิตริน ใครตอบที่อิเสี่ยมันชื่ออะไร :m20:
โห... สรุปคุณสันคือพระเอกค่ะ จัดการได้ทุกเรื่อง อิเสี่ยแค่ตัวประกอบ :jul3:
ธนัทนิไม่จบจริงๆ รอตอนต่อไปว่าการผจญภัยครั้งต่อไปของจิคืออะไร :katai3:
:L1: :pig4: :L1:
-
เสี่ยยังไม่เลิกมโน :laugh:
-
ความมโนของเสี่ยไม่แพ้ใครจริงๆ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ขำน้องจิกับเสี่ยตลอดเลยอ่ะ แต่พยายามมโนว่าเสี่ยจี๋จ๋ากับร่างของน้องจิน่ะ ทำใจลำบากจริงๆน่ะ
-
o13
:L1: :pig4: :L1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่าจะพอๆกันนะ
จิตรินช่างฝอย กับเสี่ยช่างมโน
แต่ความหื่นของเสี่ยล้ำไปสิบช่วงเลย
เสี่ยนี่ตรงไปตรงมากับความหื่นของตัวเองสุดๆ
เพราะจิ หรือเปล่าถึงทำให้จิระดังเปรี้ยงกับการแสดง
แต่ก็เพราะรูปลักษณ์สวยงามน่ารักของจิระเป็นตัวช่วยถึง 90 %
ให้คิดว่าถ้าจิระแสดงเองจะดีงามกว่าจิ หรือแข็งทื่อกว่า o18
จิระ ได้เปรียบคนทั่วไปเรื่องรูปร่าง
แต่จิระ ดูน่าสงสาร เพราะจิระไม่รักตัวเอง
ไม่พยายามทำให้ตัวเองดีขึ้นเลย
มีแต่ทำให้ตัวเองตกต่ำ เลวร้าย
มันอยู่ที่ใจจริงๆ คิดบวกได้ก็จบ
ส่วนจิตริน รูปลักษณ์ไม่ดี ไม่น่ารัก แต่คิดบวก
จิก็มีความสุขแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ทีอะไรมาหยุดยั้งความมโนของเสรยได้เลย
-
เอะอะก็หาว่าให้ท่าตลอด เสี่ยคือสุดยอดแห่งการมโน o13
-
เสี่ยยย
เหมือนจะเป็นพระเอก ที่มีบทแค่บนเตียง 5555
ล้อเล่นนนน
-
:pig4:
-
สนุกทุกตอนเลยและตลกกับความมโนของเสี่ยพระเอกผู้ที่คนอ่านลืมชื่อ
กับความรั่วของจิตริน
แต่ในระหว่างที่ใครๆกำลังมีความสุขชีวิตกำลังเริ่มไปในทางที่ดีที่มีความสุขแล้วจิระละนางจะเป็นไงต่อ สงสารวันที่นางจะต้องรู้ความจริงตัวคนเดียวกับความรู้สึกที่พังไรัที่พึ่งจะแขวแค่ไหนสงสารรร :hao5: :hao5: :hao5:
-
สู้ๆนะจิระ
-
ชอบตัวตนแท้ๆของจิตริน :mew1: positive thinking ได้ทุกสถานการณ์
-
เสี่ยขี้มโน เอะอะก็วนเข้าเรื่องนี้ตลอดดดด
-
เห็นด้วยกับพี่เบิ้มว่าหนูจิชอบรุกแบบไม่รู้ตัวตลอด เสี่ยเลยชอบมโนหื่นว่าหนูให้ท่าอยู่ไง 5555
-
นุ้งจิระเกลียดแม่ตัวเองเหรอลูก
-
ตอบช้าไปหน่อย สนุกมาาากกกกกกก
หนูจิระน่าสงสาารรร มาาากกกก
เราโหวตข้อสาม ให้หนูจิ มีแฟนใหม่ หล่อรวยเก๋ไก๋กว่าเดิมได้ไหม กลัวมาม่า จะให้ทำร้ายจิระก็ทำไม่ลง เด็กเขาน่าสงสาร
-
เสี่ยนี่ขี้มโนจนเกินจะเยียวยาแล้วนะคะ ตอนเด็กๆเพื่อนไม่เล่นด้วยเหรอ หืมม?
-
ยกจิระให้คุณสัน หรือ เบิ้มดีนะ?
-
ชอบๆ ตอนทำงาน เสี่ยก็มโนได้สุดยอดเหมือนเดิม
-
เสี่ยคนหื่น 555
-
ถึงจิจะฝอยเก่ง แต่เราว่าความมโนของเสี่ยร้ายกาจกว่า :hao7:
-
ชอบความเป็นจิตริน ตั้งใจ โลกสวย แต่อยู่เป็น
เบื่อความมโนของเสี่ย บ้าบอไปอีก คิดว่าเค้าอยากให้ตัวใกล้ได้ตลอด 55555
จิระจะทำใจได้ตอนไหนล่ะ
-
การมโนของเสี่ยชนะเลิศค่ะ!
ปรบมือสิคะ ปรบมือ!
-
ข่าวมาจากธนัท?
-
คิดถึงเสี่ยกับความหี่นของเสี่ยแล้วจ้าาาาา :ruready
-
เสี่ยน่าจะมโนเก่งกว่า 5555
ไม่ว่าจิ จะฝอยมากเท่าไหร ก็ต้องยอมเสี่ยทุกครั้งไป
55555 ฝอยไม่ได้ช่วยอะไร หากเสี่ยต้องการ
-
เสี่ยสายมโน บ้ากาม น่ารักจริงๆเลย จิระเองก็เหมือนเด็กขาดความอบอุ่นติดจิตรินขนาดนั้น ปากแข็งมาก
-
:katai5:
-
เสี่ยน่ารัก จิก็น่ารัก เฮ้อ.... มีเสี่ยอยู่จะข่าวลือใหนก็ไม่อาจผ่านเกราะเสี่ยไปได้หรอก
-
:L2: :pig4:
-
ตอนที่ 24 : ว่าด้วยอุบัติเหตุในกองถ่าย 50%
นับเป็นช่วงขาขึ้นของจิระ...เอ่อ ของผมในร่างจิระจริงๆ
นิตยสารขายหมดแผงทันทีที่วางจำหน่ายภายในหนึ่งอาทิตย์จนต้องพิมพ์ซ้ำ ในยุคที่คนแทบไม่ซื้อสื่อสิ่งพิมพ์กันแล้ว ถือว่าเป็นปรากฏการณ์ครั้งสำคัญที่ทำให้มีการติดต่อถ่ายแบบเข้ามาอีกเพียบ แต่ก็โดนคุณสันปัดตกไปเกือบหมด เขาเป็นเลขาที่เก่งจริงๆ รู้จักเลือกงานที่เข้ากับผมไม่พอ ยังรู้ว่าควรจะทำยังไงถึงให้เกิดกระแส ถ้ารับงานบ่อยไปจะกลายเป็นเกร่อ ถ้าคอนเซปไม่น่าสนใจก็ไม่บูมพอ คุณสันคัดกรองทุกอย่างเพื่อให้เวลาผมลงมือจับงานแต่ละที จะต้องเป็นที่พูดถึง ต้องเป็นที่ชื่นชม แทนที่การทำแบบนี้จะได้เงินน้อย กลายเป็นว่าค่าตัวผมอัพขึ้นแบบก้าวกระโดด เรียกว่างานน้อยแต่มีคุณภาพได้เงินแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย ย่อมดีกว่าลุยงานดะแต่ได้เงินมาทีละเล็กละน้อย
ผมไม่ค่อยเดือดร้อนเรื่องเงินอยู่แล้ว เลยยกให้เขาจัดการเต็มที่ เพราะลำพังค่าตัวจิระในการเล่นซีรีส์เช็กเมท ก็พอส่งไอ้น้องชายเรียนอย่างสบายๆ ผมไม่ใช่คนฟุ่มเฟือย ชอบกินข้าวบ้าน ไม่ชอบซื้อของ เลยมีเงินเก็บในบัญชีเพียบจนเห็นแล้วยังตะลึง ขนาดคุณสันหักค่านายหน้าเข้าบริษัทไปแล้วก็ยังเยอะจนน่าเหลือเชื่อ ผมเลยมานั่งคิด...ว่าอยากจะแบ่งเงินส่วนหนึ่งในจิระ เพราะยังไงซะค่าตอบแทนที่ได้มาก็มาจากร่างกายของเขา แต่พอพูดเรื่องนี้กับคุณสัน เขาก็ปฏิเสธทันที เพราะจิระรวยกว่าผมหลายเท่า และเขายังนึกโมโหเรื่องผมเป็นดารา ขืนแบ่งเงินก้อนนี้ให้ มีหวังโกรธจัดกว่าเดิม
พูดถึงจิระแล้วผมก็กลุ้มใจ ตลอดหนึ่งอาทิตย์นี้เวลาไปหาทีไร เขาจะเอาแต่นั่งหน้าบูด ไม่ยอมพูดกับผมเลย แถมยังเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างคนเดียว ผมกลุ้มใจมาก กลัวเขาจะทำร้ายตัวเองอีก แต่พยาบาลบอกว่าเขาตั้งใจทำกายภาพบำบัดกว่าเดิม อยากจะเดินด้วยตัวเองให้ได้ เลยทำให้ผมพอโล่งใจขึ้นมาบ้าง คิดว่าอย่างน้อยเขาก็รักษาสัญญา
กลับมาที่เรื่องตัวเองบ้างดีกว่า ล่าสุดผมไปตรวจร่างกายกับคุณหมออีกครั้ง พบว่าไม่มีอาการลงแดงกำเริบ คาดว่าจากการรักษาที่เข้มงวดในช่วงหลัง ทำให้ผมหย่าขาดจากยาเสพติดแน่นอนแล้ว รู้ข่าวดีแบบนี้ผมก็รีบวิ่งโร่ไปหาจิระ เปิดประตูพรวดพราดไปเจอเขากำลังนั่งตัดเล็บบนเตียง
“คุณจิระ ร่างกายของคุณจะไม่มีอาการลงแดงอีกแล้วนะครับ คุณไม่ต้องกลับไปเสพยาอีกตลอดกาลนานเทอญอีกแล้ว ฮูเร่ ฮูเร่!”
จิระได้แต่ทำหน้างงเพราะจู่ๆ ผมก็ปรี่เข้าไปบังคับจับให้ชูมือขึ้นอย่างดีใจสุดขีด ปกติเขาจะเอาแต่คลุมโปง แต่เพราะกำลังตัดเล็บเลยหลบไม่ทัน นับว่าผมมาถูกจังหวะ เพราะผมเฮไปเฮมา จิระก็หลุดขำ หน้ากากบูดบึงที่ใส่มาตลอดอาทิตย์ถูกกะเทาะแตกเรียบร้อย
ไม่ว่าใครก็ต้องดีใจหากหลุดพ้นจากยาเสพติด โดยเฉพาะกับจิระที่พยายามถึงสามครั้งแต่ไม่เคยสำเร็จ
“คุณกำลังตัดเล็บเหรอครับ งั้นผมทำให้นะ”
“เฮ้ย ไม่ต้อง!”
“ไม่เป็นไรน่า ยังไงนี่ก็ร่างผมอยู่แล้ว ผมทำให้เอง”
ผมไม่ฟังคำค้านแล้วแย่งกรรไกรตัดเล็บมาถือแล้วนั่งตัดเล็บเท้าเขาอย่างบรรจง จิระกลัวจะโดนบาดเลยไม่กล้าขยับตัว ปล่อยให้ผมทำตามใจชอบโดยดุษณี ระหว่างนั้นเลยต้องจำใจฟังผมพล่ามไปด้วย
“พยาบาลบอกว่าคุณจิระเริ่มเดินได้แล้ว แต่ยังทรงตัวนานๆ ไม่ค่อยได้ เพราะนอนนานเกินไป ฉะนั้นคุณอย่าหักโหม อย่ายกของหนัก แล้วทำกายภาพบำบัดอย่างสม่ำเสมอ แต่เชื่อว่าอีกไม่กี่วันก็เดินได้เป็นปกติแล้วล่ะครับ แค่อย่าวิ่งอย่ากระโดดก็พอ อ้อ ก่อนหน้านี้ผมลืมบอกไป แต่คอนโดของคุณจิระโดนเสี่ยยึดคืนไปแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ หลังจากรักษาตัวจนหายดี คุณจิระย้ายมาอยู่ที่บ้านของผมได้ ผมบอกทุกคนไว้แล้ว ไม่มีใครคัดค้านเลย ยังไงคุณก็อยู่ในร่างของผม ทุกคนคุ้นเคยหน้าตากันดี ส่วนผมเองก็อยู่ในร่างคุณจิระ นับรวมๆ แล้วเราก็เกี่ยวข้องกันกึ่งๆ จะเป็นครอบครัวได้ ว่ามั้ยครับ”
“ครอบครัว...งั้นเหรอ”
“ใช่ครับ พ่อของผมชื่อฉัตรชัย ทำงานโรงงาน ออกจากบ้านตั้งแต่ตีห้า กลับบ้านตอนห้าโมงเย็น ส่วนแม่ผมชื่อจรวย รับจ้างตัดเย็บเสื้อผ้าที่บ้าน แม่ผมทำอาหารเก่งมาก พูดแล้วก็คิดถึง ผมไม่ได้กินกับข้าวฝีมือแม่มาหลายวันแล้ว ไว้คุณจิระพร้อมเมื่อไหร่ เรากลับไปลองชิมฝีมือแม่ผมด้วยกันนะครับ อ้อ แล้วผมก็มีน้องชายอีกหนึ่งคน ชื่อว่าเจตริน อายุสิบหก ตอนนี้กำลังคร่ำเคร่งเตรียมสอบเอนท์เข้ามหาลัย มันน่ะเรียนเก่งมาก ได้ทุนทุกครั้งเลยล่ะครับ แถมยังเป็นเด็กดี ช่วงปิดเทอมแบบนี้ตอนเช้าไปเรียนพิเศษ ส่วนตอนเย็นก็รับจ็อบทำงานกะดึกที่เซเว่น กลายเป็นว่าตอนนี้มันสนิทสนมกับไอ้ส้มมากกว่าผมไปแล้ว!”
“ไอ้ส้ม?”
“ไอ้ส้มคือแมวหน้าเซเว่นครับ มันชอบมานอนอวดพุงขาวๆ อยู่บ่อยๆ เมื่อก่อนเวลากลับจากการทำงาน ผมต้องแวะไปให้อาหารมันก่อนตลอดเลยเพราะว่าเซเว่นอยู่หน้าปากซอยหน้าบ้านผมนี่เอง แต่พออยู่ในร่างคุณจิระ มีคนรับส่งตลอดก็เลยไม่ได้แวะหามันเลย แต่ถึงลงไปเจอ ก็ไม่รู้ว่ามันจะจำกลิ่นวิญญาณผมได้รึเปล่า คุณจิระลองไปหามันมั้ยครับ ผมเชื่อว่ามันต้องคิดว่าคุณเป็นผม รีบวิ่งเอาหางมาพันขาแน่เลย โหย นึกแล้วก็ฟินแทน ไอ้ส้มโคตรน่ารักอ่ะครับคุณ”
“นายไม่ได้กลับบ้านเลย? งั้นตอนนี้นายพักที่ไหน”
“ผมก็พักที่นี่สิครับ ไปทำงานสะดวกแถมยังอยู่ใกล้คุณจิระด้วย”
“แล้วพักกับใคร”
ผมชะงักกึก หรือว่าจิระจะเริ่มสงสัยความสัมพันธ์ของผมกับเสี่ย ตลอดหนึ่งอาทิตย์มานี้ เสี่ยปฏิบัติตามคำของคุณสันอย่างเคร่งครัด ไม่แสดงเยื่อใยใดๆ ให้จิระคิดเข้าข้างตัวเองได้เลย ผมคิดว่าส่วนหนึ่งที่เขาอยากเดินได้ น่าจะเพราะอยากเดินไปหาเสี่ย เพราะไม่ว่าจะรอในห้องนี้นานแค่ไหน เสี่ยก็ไม่เคยโผล่หน้ามาหาเลยสักครั้ง
โชคดีผมตัดเล็บให้เขาเสร็จพอดี เลยฉวยโอกาสนี้เอาขยะออกไปทิ้งแล้วขอตัวไปทำงาน
เกือบไปแล้วเรา
ผมรู้สึกผิดเป็นบ้า แต่ก็มั่นใจเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าถ้าบอกการคบหาออกไป เขาต้องหยุดทำกายภาพบำบัด แล้วอาจจะทำอะไรแผลงๆ ที่คาดไม่ถึงอย่างแน่นอน ซึ่งคราวนี้ก็ไม่มีห้ามเขาได้เลยด้วย ไม่เว้นกระทั่งผมที่ตอนนี้เขายังไว้หน้าอยู่บ้าง
เหมือนกำลัง...แอบหลอกใช้ชอบกล
แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ เพราะผมนึกวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ไม่ออกเลย
และแล้วก็มาถึงจุดไคล์แมกซ์ของซีรีส์เช็กเมท
ผู้กำกับบอกว่านี่เป็นช่วงท้ายของซีซันหนึ่งแล้ว เนื้อเรื่องจะเริ่มเข้มข้นขึ้นและเป็นตอนยาวถึงสามตอนด้วยกัน พลอตคร่าวๆ คือเมื่อองค์กรชั่วร้ายที่พระเอกไปขัดแข้งขัดขาบ่อยๆ ตามสืบมาเจอแหล่งรวมตัวของพวกเขาเข้าซะได้ เลยทำการบุกจู่โจมสายฟ้าแล่บเอาตอนกลางดึกที่ทุกคนล้วนนอนหลับสนิท!!
ฉากแอคชั่นที่ผมรอคอย...แต่มิสเตอร์เอสกลับต้องใส่ชุดนอนแขนสั้นลายสปอนเซอร์กับกางเกงผูกเชือกตัวหลวม!
แล้วดูอีกสองคนสิ อัครเดชโชว์แผ่นอกเปลือยเปล่ากับกางเกงขายาวเนื้อดี ขณะที่ธนัทนั้นมีคาแรคเตอร์แบบหนุ่มเจ้าสำราญ เลยได้ชุดนอนผ้าฝ้ายดูดีมีสกุลเป็นพิเศษ เรื่องเริ่มจากคนร้ายบุกเข้ามาพร้อมๆ กันจากทางหน้าต่างและประตู จนเสียงเตือนภัยของมิสเตอร์เอสดังลั่น ปลุกทุกคนให้ตื่นจากนิทรา
ธนัทกับอัครเดชรีบวิ่งมาที่ห้องของมิสเตอร์เอสทันที แท้จริงแล้วห้องนี้ นอกจากจะรกและมีแต่ชั้นหนังสือแล้ว ยังมีทางลับอีกด้วย! มิสเตอร์เอสกดรหัสลับให้ทั้งสองคนนำไปก่อนเพื่อที่ตนจะได้ปิดประตูล็อกรหัสไม่ให้คนร้ายตามมาง่ายๆ ก่อนจะคลานต้วมเตี้ยมไปในช่องแคบที่เป็นเพียงฉากเซ็ทขึ้นสำหรับการถ่ายทำ
พลันเสียงระเบิดดังขึ้น
พวกเขาสามคนสะดุ้งเฮือกคนละทีสองที คนร้ายกลุ่มนี้ไม่แม้แต่จะเสียเวลาปลดล็อก แต่เล่นใช้ระเบิดทำลายประตูกันเลย
“รีบไปกันเถอะ!”
“อืม!!”
อัครเดชเป็นคนนำอยู่หน้าสุด ถืออาวุธปืนที่ใช้ต่อกรกับคนร้ายมาแล้วหลายตอน ธนัทนั้นเองก็มีปืนสั้นสำหรับป้องกันตัว ขณะที่มิสเตอร์เอส...มีเพียงโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง แน่นอนว่าเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดจากทางสปอนเซอร์ที่ให้ฟรีมาเพื่อใช้ในการถ่ายทำโดยเฉพาะ
เส้นทางลับนั้นสลับซับซ้อน แม้คนร้ายจะเปิดประตูได้ก็ใช่ว่าจะไล่มาทัน มิสเตอร์เอสคอยกระซิบบอกทิศทางโดยอาศัยจากแผนที่ในโทรศัพท์ ก่อนจะมาโผล่ที่โรงรถ สมเป็นเส้นทางพร้อมหลบหนี
“คัต!”
ผมถอนหายใจเฮือกเมื่อได้ยินเสียงจากผู้กำกับ ฉากในโรงรถที่อัครเดชเป็นคนขับหนีคนร้ายอย่างดุเดือดนั้นไม่สามารถถ่ายทำในสตูดิโอได้ คิวถ่ายในวันนี้จึงเหลือแต่เก็บภาพจากฉากเดิมซ้ำเพื่อให้ได้ในมุมอื่นๆ สำหรับทีมตัดต่อ ปัญหาก็คือ...
ผมคันก้นมากๆ แต่ไม่กล้าบอกใคร
ถ้าเอื้อมมือไปเกาจะมีคนเห็นมั้ยนะ
“งั้นมาเริ่มถ่ายเจาะทีละคนกันนะ อืม...จิก่อนแล้วกันเพราะฉากเราน้อย”
“ได้ครับ” ผมขานตอบแม้ใจจะอยากปฏิเสธเต็มแก่เพราะอยากไปห้องน้ำเพื่อดูสาเหตุว่าทำไมถึงได้คันขนาดนี้ แต่คิดไปคิดมา รีบถ่ายทำให้เสร็จๆ ไปน่าจะดีกว่า เกิดจิระแพ้น้ำยาปรับผ้านุ่มที่กางเกงขึ้นมาจะได้รีบถ่ายรีบถอด เพราะยังไงก็ต้องทนใส่จนกว่าจะจบคิวของตัวเองอยู่แล้ว
คล้ายจะเห็นธนัทแอบเดาะลิ้นแวบๆ สงสัยจะรู้ว่าผู้กำกับนั้นโอ๋ผมเป็นพิเศษเพราะอะไร...
“งั้นเริ่มจากฉากได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังนะ สาม สอง หนึ่ง แอคชั่น!”
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากโซฟาตัวโปรดในห้องของมิสเตอร์เอส ก่อนจะรีบพุ่งไปที่คอมพิวเตอร์ทันทีเพื่อตรวจสอบว่าส่วนไหนของบ้านที่ถูกบุกรุก ปรากฏว่าภาพที่ออกมา...คือพวกเขาถูกดักทางไว้ทั้งหมด มิสเตอร์เอสเลยรีบเปิดประตูออกแล้วตะโกนบอกให้ทุกคนมารวมตัวกัน
“มาทางนี้เร็ว!”
เป็นซีนสั้นๆ ที่จะไปบรรจบกับฉากรวมสามคนที่เพิ่งถ่ายทำเมื่อครู่พอดิบพอดี เสียแต่ตอนผมจะเดินกลับห้องเพื่อแสดงซ้ำอีกครั้ง ไอ้อาการคันก้นก็พุ่งปราด มือเผลอเอื้อมไปด้านหลังอัตโนมัติ แต่ก่อนที่แตะโดนแก้มก้นตัวเอง ผมก็สะดุ้งเฮือกรู้ตัวทัน แต่กลับทำให้การทรงตัวเซไปด้านข้าง ชนโครมกับตู้หนังสือเข้าให้
ถ้าเป็นปกติคงไม่หนักหนาสาหัส แต่เพราะนี่เป็นฉากแอคชั่นแรกของมิสเตอร์เอส ทำให้มีการวางเอฟเฟคไว้ในห้อง ผมแทบจะเห็นเป็นภาพสโลโมชั่นเมื่อเห็นชั้นหนังสือค่อยๆ ล้มทับกับเอฟเฟคระเบิดใกล้ๆ กับทางลับ
“ระวัง!!!”
---------------
หายไปนาน....เพื่อมาทำให้ค้าง และจากไปค่ะ ฟิ้ววววววว #ฝอยตกเสี่ย
-
โหย คิดถึงจัง
-
อ้าว....ยังไงละนี่ :katai1:
-
:a5 :a5: :a5:
-
อุบัติเหตุร้ายแรงที่มีสาเหตุจากการคันก้น
ไม่ค่อยเท่เลย 55
-
อุบัติเหตุจากการคันก้นเหรอ(...)
ใครแกล้งอะไรหนูอีกลูกกกกกก
ธนัทอีกมั้ยนั่น
-
ุค้างจ้า มาต่อด่วนๆ กำลัง หนุก ธนัทแกลเงแน่ๆ น่าโดนจัดการจริงๆ ไม่ใช่ว่าโดนล้มทับวิญญาณกลับร่างน่ะ หรือเบิ้มจะมาช่วยทัน
-
:a5: ยังไงต่อค่ะ คือคันก้นไม่กล้าเก่า แต่มาเกาตอนนั้น เฮ้อ... ไม่รู้จะสงสารหรือขำดี
:L2: :pig4: :L2:
-
ใครแกล้วจิระธนัทไหม
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :mew1: :mew1:
-
ธนัทรึเปล่าเนี่ย ตามจองล้างจองผลาญไม่เลิกราเลยจริงๆ :katai1: :katai1:
-
กรี๊ดดดดด ระวังอะไรๆๆๆๆ
-
สงสารพี่จิจริงๆคันตรูดก็ยังเกาไม่ได้ :o11: แล้วเอฟเฟคท์ระเบิดใครจะซวยโดนละเนี่ย
-
ได้จังหวะความซวยมาเยือน :hao7:
-
กรรมแท้
-
:m31:
:3123: :pig4: :3123:
-
ค้างงงงงงงง :ling1:
-
ค้างงงงงงง :katai1:
-
ธนัทแกล้งหนูจิอีกแล้วเหรอ?
-
ขอเดาว่าอุบัติเหตุทำให้นางสลับร่างกัน พอเสี่ยรู้ก้ยังกอดจิระอยุ่เพื่อลองใจตัวเอง น้องจิตรินคนดีของเราเข้าใจผิด วิ่งจากไปแบบนางเอก แล้วไปเจอรถชนอีกรอบคราวนี้สลับตัวกะใครก้ไม่รุ้ จบเลิกแยก! 55555./ มีความละเมอเพ้อหนัก ตอนน้องจิพุดว่าตอนนางอกหักให้น้องเจปลอบด้วยแล้วกัน อินี่เศร้าล่วงหน้าเลยจ้าาา แบบแค่คิดก้บีบแล้วอ่ะ เขารักรูปลักษณ์ที่ไม่ใช่เราอยู่
-
มาคันอะไรตอนนี้ 5555
ท่าเป็นร่างตัวเองคงยืนเกาชิวๆ
-
เอ้าาาาา ทำไงละทีนี้ งือ
จิตรินจะเป็นอะไรไหมอ่าาา
-
กลัวว่าอุบัติเหตุทำให้เกิดการสลับร่าง
แล้วเสี่ยก็ไม่รู้ มากอดมานัวเนีย
อย่างนี้จิระ ที่รักเสี่ยอยู่ ก็ฟินนนน ไป
ส่วนจิ เฮ้อ.......นอนรักษาตัวอยู่คนเดียวน่ะสิ
แล้วเห็นภาพแสลงใจ
พูดไม่ออกอีก คงหนีออกจากบ้านเสี่ยแน่ๆ แหะๆ.....ก็มโนไปเอง
แล้วเสี่ยจะรู้ตอนไหนนะ
เดาว่าจิระ ทำเป็นกลัวแล้วไม่แสดงอีก
คุณสัน น่าจะรู้ก่อนเสี่ยสินะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตัดจบแบบนี้ได้ไงเนี่ยยยยยย!
-
อยากจะห่วงจิ แต่สาเหตุจากการคันก้นของจินั้น... :ling1:
-
น่าจะสลับร่างคืน รึเปล่า :katai1:
-
เริ่มสงสารจิระนะคะ แต่ก็ยังอยากให้เสี่ยรักจิตรินเหมือนเดิม ถ้าได้กลับร่างเดิมนะคะ
-
มาสมัครเอฟซี น้องฝอย ข่า
-
ม่ายยยย น้องจิต้องไม่เป็นไรนะ แค่ระเบิดเอง!!!
-
เพราะคันก้น
-
ตอนที่ 24 : ว่าด้วยอุบัติเหตุในกองถ่าย 100%
“ระวัง!!!”
ผมรีบกระโดนหนีเอาหัวซุกเข่ายกมือป้องศีรษะหันหลังทันที อย่างน้อยขอให้ใบหน้าปลอดภัยก็พอ ไม่อย่างนั้นเจ้าของร่างตัวจริงต้องฆ่าผมตายแน่ๆ แต่เสียงระเบิดผ่านพ้นไปแล้ว ผมกลับไม่ยักเจ็บตรงไหนสักนิด
แล้วผมก็พบคำตอบ
นินจา...ไม่สิ! นี่มันเดอะฮัค!!! เอ๊ย!!! พี่เบิ้ม...ผู้จัดการของผมใช้วิชาหายตัวปานสายฟ้าแลบโผล่พรวดเข้ามาในฉาก ใช้ตัวบังกึ่งโอบหลังผมไว้อย่างโคตรพระเอกตัวจริงกระทิงแดง!!
“พะ...พี่เบิ้ม” ผมมองเขาอย่างตกใจ คาดว่าคนในกองก็คงตกใจไม่แพ้กันถึงได้นิ่งงันไปวูบหนึ่ง ถึงจะตั้งสติรีบเข้ามาช่วยดูแผลพี่เบิ้ม
“เรียกรถพยาบาลเร็ว”
“เร็วเข้า!!”
หลังที่รับแรงระเบิดเข้าไปเต็มๆ เลือดอาบน่าสยดสยอง ผมถึงกับลืมคันก้น รีบประคองพี่เบิ้มให้นั่งเฉยๆ ห้ามขยับไปไหนเพราะเกรงว่าจะทำให้ร่างกายเจ็บหนักไปกว่าเดิม
“โทรหา...สัน”
“อ้อ ได้ครับๆ”
พี่เบิ้มช่างรับผิดชอบต่อหน้าที่นัก! ขนาดเจ็บตัวยังไม่ลืมที่จะรายงานให้คุณสันทราบ ผมรีบโทรไปหาเลขาส่วนตัวของเสี่ย เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ก่อนจะถูกคุณสันกำชับให้ห้ามขึ้นรถพยาบาลไปกับพี่เบิ้มเด็ดขาดถ้าไม่อยากเป็นข่าว คิวถ่ายทำวันนี้คงหยุดชั่วคราว ผมรอกลับบ้านพร้อมเสี่ยหลังเลิกงานพร้อมกับบิ๊กได้เลย
“แล้วพี่เบิ้มละครับ”
(( ฉันจะตามไปดูอาการที่โรงพยาบาลเอง จะได้รับกลับด้วย ))
หลังบอกคำตอบจากคุณสัน พี่เบิ้มก็แอบอมยิ้มกับตัวเองจางๆ...พระเจ้าช่วยกล้วยทอด!! ผมเพิ่งเคยเห็นพี่เบิ้มยิ้มก็ตอนนี้แหละ!!! พี่เจ็บจนสมองเพี้ยนแล้วรึไงครับ หรือว่าเลือดออกจนเส้นประสาทส่วนริมฝีปากกระตุก ผมไม่ได้แซวเขานะ แต่ผมคิดงั้นจริงๆ เพราะตลอดเวลาที่พี่เบิ้มตามติดผมเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมง เขามีแต่หน้าดุหน้าเดียวตลอด!
ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึงพร้อมกับเปลหามที่บุรุษพยาบาลขึ้นมารับคนไข้ถึงสตูดิโอชั้นสี่ เพราะถูกคุณสันกำชับไม่ให้ตามไปด้วยผมเลยยืนส่งพี่เบิ้มถึงหน้าลิฟต์ด้วยสีหน้าเป็นห่วง หลังประตูลิฟต์ปิดลง ทุกคนก็ยังไม่หายตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“วันนี้เลิกกองก่อนแล้วกันนะ อัครเดช ธนัท คงต้องขอคิวพวกเธอเพิ่มในวันพรุ่งนี้เพื่อถ่ายฉากเดี่ยวเพิ่มแล้วล่ะ ส่วนจิ...เมื่อกี้ทำดีแล้ว ไม่ต้องถ่ายซ่อมหรอก ไว้มาอีกทีในวันถ่ายทำนอกสถานที่ ระหว่างนี้ก็ดูอาการคุณผู้จัดการก่อนแล้วกัน”
“ขอบคุณครับพี่” ผมยกมือไหว้ผู้กำกับ ก่อนจะเดินกลับไปในสตูดิโอเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองเหมือนเดิม อัครเดชกับธนัทก็ตามมาด้วย ผมมานึกได้ตอนนี้ว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจากอาการคันไร้สาเหตุในร่มผ้า พอถอดกางเกงเสร็จก็เลยสำรวจดูดีๆ...ชัดเลย เศษหญ้าเล็กๆ นี่มัน...หมามุ่ยรึเปล่าเนี่ย!?
วิธีกลั่นแกล้งเด็กน้อยอย่างนี้จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่...
“อะไร” ธนัทเหมือนจะร้อนตัว เพราะพอผมยืนถือกางเกงออกจากฉากกั้นก็สะดุ้งเฮือก ตลอดมาผมแสร้งทำเป็นไม่รู้เห็นมาตลอด แต่ครั้งนี้ผมปล่อยผ่านไปเฉยๆ ไม่ได้แล้ว
“มีเรื่องอะไรกันเหรอจิ” อัครเดชได้ยินเสียงธนัทก็เลยชะโงกหน้าออกมาจากฉากกั้น เขาเพิ่งเข้าต่อจากผมเมื่อครู่เลยยังแต่งตัวไม่เสร็จ
“อ้อ ไม่มีอะไรหรอกครับพี่” ผมหันไปยิ้มให้นักแสดงรุ่นพี่ เมื่อเห็นอัครเดชไม่ติดใจก็เดินไปใกล้ธนัทที่ยืนหน้าซีด เขาเองก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน คงคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แววตาส่อความสำนึกผิด แต่ยังปากแข็งไม่ยอมพูดออกมา
ผมก้มกระซิบข้างหูเขาเป็นการเตือน
“ผมหวังว่าเหตุการณ์นี้จะสอนให้คุณรู้ว่า...การกลั่นแกล้งเล็กๆ น้อยๆ บางทีก็ทำให้เกิดอุบัติเหตุถึงชีวิตได้เช่นกัน ถ้าวันนี้พี่เบิ้มไม่ช่วยผมไว้ ผมว่าคุณน่าจินตนาการออกนะว่าอนาคตในอาชีพการงานของคุณจะเป็นยังไง”
“แก...ขู่ฉันเหรอ!”
“ผมไม่ได้ขู่ครับ แต่ผมพูดความจริง ถึงคุณจะไม่ตั้งใจ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็เป็นผลจากการกระทำของคุณทั้งนั้น” ยิ่งพูดน้ำเสียงของผมก็ยิ่งกดต่ำ ผมโกรธมากจริงๆ นะเนี่ยแม้จะไม่แสดงออกต่อหน้าพี่เบิ้มกับคนในกองก็ตาม แต่กับตัวการ ผมไม่คิดจะเก็บงำความรู้สึก “ผมไม่ใช่คนขี้ฟ้อง แต่กับคนบางคน ต่อให้ไม่พูดก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นฝีมือใคร ถ้าไม่อยากถูกเรียกตัวไปเป็นครั้งที่สอง คุณก็ควรจะยอมรับผิด ขอโทษกับพี่เบิ้มและคนในกองที่ต้องเดือดร้อนเพราะการกระทำของคุณ”
“แต่ฉันไม่ได้ตั้งใ....”
“อย่าเอาความคิดเด็กๆ มาแก้ตัวว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ มันเกร่อไปแล้วครับ จะให้เรื่องจบลงเฉยๆ แค่คำว่าไม่ได้ตั้งใจหรือไง แล้วคิวงานของพี่อัคล่ะ แล้วยังคิวถ่ายทำของสตูดิโอที่ต้องจองเพิ่มล่ะ ไม่นับเรื่องค่าเสียหายและแรงงานเบื้องหลังที่ต้องซ่อมฉากอีก ขนาดเด็กสามขวบยังพูดขอโทษเป็นเลย ถ้าคิดว่าตัวเองเป็นลูกผู้ชายพอ...ก็รับผิดชอบในสิ่งที่ทำหน่อย!”
ผมยื่นกางเกงในมือให้ธนัทโดยที่สบสายตาไม่กะพริบ เขานิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะค่อยๆ รับกางเกงมาถือ
“ฉัน...ขอโทษ”
“อย่าลืมเก็บคำนั้นไปพูดกับคนในกองและพี่เบิ้มด้วยล่ะ” ผมย้ำคำไม่ยอมผ่อนปรนง่ายๆ ธนัทพยักหน้ารับช้าๆ พอดีกับอัครเดชเปลี่ยนเสื้อเสร็จพอดี สงสัยเขากลัวพวกเราจะตีกันเลยรีบเดินมาแทรกกลาง แล้วดันหลังให้ธนัทเข้าไปในฉากกั้นเพื่อห้ามทัพ
แต่เขาขืนตัวฝืนและยกมือไหว้อัครเดชอย่างนอบน้อม...ไม่ใช่ว่าไหว้สวยหรอก แต่เพราะไม่กล้าสู้หน้าต่างหาก
“ผมขอโทษนะครับพี่ที่ทำให้เสียเวลา ผมขอโทษจริงๆ ที่ต้องให้พี่มาถ่ายใหม่พรุ่งนี้”
“อะไรเนี่ยนัท ไม่ใช่ความผิดเราสักหน่อย”
“ความผิดผมเองครับ ผม...” ธนัทยังก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าพูดออกมาต่อเพราะไอ้การกลั่นแกล้งของเขานั้น...มันค่อนข้างไร้สาระและออกจะตลกขบขันซะมากกว่า แต่มันคงขำไม่ออกเมื่อมีคนเจ็บตัว แล้วภาพลักษณ์ของเขาในสายตาคนอื่นๆ จะเป็นยังไง หลังจากนี้เขาจะสามารถเข้ากองถ่ายได้โดยไม่ถูกมองราวกับเด็กเล่นไม่รู้เรื่องรึเปล่านะ
ทั้งที่เมื่อกี้โกรธแทบแย่ แต่พอเห็นอาการอึกอักของธนัท ผมก็ถอนหายใจเฮือก
“ธนัททำน้ำหวานหกใส่กางเกงผมแล้วไม่บอกใครน่ะครับ ผมเลยคันจนเผลอเกา แต่พอรู้ตัวว่ามีกล้องถ่ายอยู่ก็เลยชะงัดจนตัวเซ ล้มใส่ชั้นหนังสือเข้าจนเกิดเรื่อง”
“อ้อ แบบนี้นี่เอง งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก เราไม่ได้ตั้งใจนี่นา”
“แต่ผมก็ทำให้ทุกคนเดือดร้อนกันหมด ผมขอโทษนะครับพี่”
“ไม่เป็นไรๆ ช่วงนี้ฉันเคลียร์คิวไว้ให้เช็กเมทโดยเฉพาะอยู่แล้ว แต่ก็อย่าลืมไปขอโทษผู้กำกับและคนอื่นๆ ในกองด้วยล่ะ อย่างน้อยก็อธิบายให้พวกเขาเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จะได้ไม่มีใครติดใจเรื่องนี้อีกไง”
“ครับพี่อัค ขอโทษอีกครั้งนะครับ”
“เปลี่ยนเสื้อก่อนเถอะ ไว้เสร็จแล้วเดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน” อัครเดชช่างสมเป็นพระเอกตัวจริงทั้งนอกจอและในจอชะมัด เขาเท่จนผมต้องยกมือป้องตากับประกายแสงเจิดจรัสที่สว่างจ้าอยู่รอบตัวเขา ธนัทเองก็มองอย่างชื่นชม ก่อนจะกลายเป็นยิ้มหน้าเจื่อนเมื่อเห็นผมเดินตามออกมาด้วยหลังเขาเปลี่ยนเสื้อเสร็จ
“ผมเองก็ถือว่าต้องรับผิดชอบด้วยส่วนหนึ่ง เลยตั้งใจจะไปขอโทษพร้อมนัทอยู่แล้ว รบกวนพี่อัคช่วยมาเป็นกันชนให้หน่อยนะ”
“ได้เลย!”
บรรยากาศย่ำแย่เริ่มสดใสทีละน้อยเมื่อทั้งผมและอัครเดชพากันยิ้มแย้มอย่างไม่เข้าสถานการณ์สักนิด ธนัทเองก็เริ่มผ่อนคลายขึ้นไม่ได้ตัวแข็งเกร็งก้มหน้าก้มตาเอาแต่มองพื้นอีก พวกเราพากันไล่ตระเวนขอโทษคนในกองโดยไม่ลืมชี้แจ้งต้นสายปลายเหตุ ถ้าธนัทอึกอักผมก็ช่วยพูดเสริม จนสุดท้ายเขาถึงค่อยกล้าสารภาพอย่างเต็มปากเต็มคำ ไม่ตะกุกตะกักคอยหลบตาอีก ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี เพราะแสดงถึงความจริงใจ แม้จะไม่สามารถช่วยให้ของที่เสียหายไปแล้วกลับมาเป็นอย่างเดิม แต่อย่างน้อยก็ทำให้ทุกคนรู้สึกดีขึ้นสักนิดก็ยังดี
“ขอบคุณนะ”
หลังแยกย้ายกัน ธนัทก็เกาะติดผมตามมายืนรอลิฟต์ตัวในติดกับลานจอดรถด้วย ตอนแรกนึกว่ามีธุระอะไร ที่แท้ก็รอจังหวะพูดคำนั้นแบบสองต่อสองนี่เอง
...ต่อจากคำขอโทษก็เป็นคำขอบคุณงั้นเหรอ
“จะไม่เอาปากกาจิ้มหลังแล้วใช่มั้ย”
“ไม่แล้ว” สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของธนัทตลกชะมัด ผมกลั้นขำ เก๊กเสียงขรึมเอ่ยต่อไม่เว้นช่วง
“จะไม่มีแมลงสาปปลอมในกระเป๋า ไม่มีน้ำเปล่าใส่เกลือ ไม่มีเสื้อที่เลอะน้ำหอมจนฉุน ไม่มีกางเกงที่มีหมามุ่ยแล้วนะ”
“ไม่มีแล้ว ไม่ทำอีกแล้ว”
อา...ความรู้สึกภาคภูมิใจนี้คืออะไรนะ ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ตบบ่าธนัทเบาๆ หนึ่งที
“อย่าลืมขอโทษพี่เบิ้มล่ะ ที่โรงพยาบาลอาจไม่สะดวก แต่ออกกองครั้งหน้าต้องขอโทษให้ได้นะ”
“อืม ฉันจะทำแน่นอน”
“เกี่ยวก้อยสัญญามั้ย” ผมถามขำๆ ไม่ได้กะเอาจริง แต่ธนัทกลับยื่นนิ้วก้อยออกมา ทำหน้ามุ่งมั่นจนผมต้องทำตามคำพูด “เอ่อ...ไหนๆ ก็ได้คุยกันแบบเปิดใจแล้ว เรื่องเสี่ย...”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ”
ช่างมันเถอะ?
เฮ้ย ช่างเสี่ยเอาง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ! ก็ที่เขาโกรธผมแค้นผมมาตั้งนาน ไม่ใช่เพราะผมไปแย่งเสี่ยจากเขาหรอกเหรอ!
“ฉันเคยคิดว่าฉันรักเสี่ย แต่มาคิดดีๆ...คงเป็นแค่ความหลงมากกว่า หลงในของมีค่า เงิน และชื่อเสียงที่เขาให้จนไม่อยากปล่อยไป ทั้งที่ก็รู้แก่ใจว่าเสี่ยไม่ได้คิดอะไรด้วยเลย แต่ก็ยังฝืนรั้ง อยากเป็นคนสำคัญของเจ้าของบริษัทเอ็มเอชเอ็นเอนเตอร์เทนเมนต์ อยากมีเส้นสายดีๆ อยากมีคู่ควงที่ทำให้คนอิจฉา...”
พูดมาแต่ละอย่าง...ถ้าเสี่ยได้ยินเข้าคงกระอักเลือด
“หึ ตอนแรกฉันคิดว่าเสียคงถูกใจนายเพราะหน้าตา ถ้าเป็นเรื่องนี้ละก็...ฉันก็ยังพอมีหวัง แต่ตอนนี้รู้ซึ้งแล้วว่าเพราะอะไร...ช่างมันเถอะ ไม่คิดจะสู้ด้วยแล้ว เหมือนเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง สุดท้ายก็เจ็บเองชัดๆ”
ผมยิ้มแห้ง ไม่กล้าสารภาพว่าส่วนหนึ่งที่ได้คบกับเสี่ยก็เพราะหน้าตาจริงๆ นั่นแหละ
“น่าเสียดายนะที่เราเจอกันช้า ไม่อย่างนั้นล่ะก็...”
“ไม่อย่างนั้นจะทำไมเหรอ” ลิฟต์มาพอดี ผมเลยเข้าไปกดปุ่มเปิดค้างเอาไว้ ก่อนจะเอียงตัวโคลงศีรษะหันมาถามธนัทเพราะเขายังพูดไม่จบ
“ไว้เจอกันตอนออกกองครั้งหน้านะ!” จู่ๆ เขาก็ขึ้นเสียงกะทันหันเหมือนกลบเกลื่อนอะไรสักอย่าง ผมเลยพลอยตกใจจนเผลอขานตอบเสียงดังพอกัน
“อืม แล้วเจอกัน!” เพราะกลัวว่าจะห้วนสั้นเกินไป ผมเลยโบกมือลาอย่างขยันขันแข็งแถมให้ด้วย “บ๊ายบาย!”
ภาพสุดท้ายก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิด คือรอยยิ้มคลี่บางของธนัทที่แสนจะตราตรึง สมแล้วที่ติดทำเนียบหนึ่งในสิบดาราหนุ่มหน้าสวย ผมประทับใจมากจนเกือบจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเป็นที่ระลึกแหน่ะ
แต่หากมีรูปชายอื่นในโทรศัพท์มีหวังเสี่ยหึงจะความดันขึ้นกันพอดี
ผมปัดความคิดนั้นทิ้ง ก่อนจะโทรไปหาคุณสันเพื่อถามอาการของพี่เบิ้ม ได้ผลว่าร่างกายอึกถึกทนเพราะถูกฝึกฝน(?)มาดี เพราะพอล้างเลือดออกมา กลับเจอแค่รอยถลอกหนังลอกจากความร้อนนิดหน่อย อีกไม่กี่วันก็หาย ไม่ได้ช้ำในน่าเป็นห่วง
...คุณสันส่งคนเหล็กมาเป็นผู้จัดการผมรึเปล่าเนี่ย!!
-----
ได้พันธมิตรมาอีก 1 ea
จิตรินเป็นนายเอกที่ใจหล่อมากที่สุดเท่าที่เคยแต่งมาเลย แถมยังเท่จนคนรอบตัวอดหลงเสน่ห์ไม่ได้แม้เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจจะเต๊าะก็เถอะ ถ้าไม่ติดว่าหลงผิดไปคบกับเสี่ย(ฮา) จิน่าจะมีตัวเลือกอีกเยอะมากในชีวิต...แต่จิก็ดันเป็นพวกทำดีไม่หวังผล แถมยังไม่คิดอะไรเลยนี่สิ ในร่างเก่ายังไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าปล่อยให้อยู่ในร่างจิระแล้วหว่านเสน่ห์ต่อไป น่าจะมีคนอกหักอีกนับไม่ถ้วน!!
แต่งไปก็แอบคิดว่าเสี่ยช่างไม่คู่ควรกับคนดีอย่างจิเลยจริงๆ 555
แต่เสี่ยก็มีมุมน่ารักเนอะ จะจีบคนอย่างจิติดต้องรุกหนักอย่างเดียวค่ะ เอาให้ตั้งรับไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็ตกบ่วงพญามารไปแล้ว...เรียกว่าทั้งคู่ต่างแพ้ทางกันจริงๆ #ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่ยกมือป้องตาเวลามองน้องเหมือนที่จิมองอัครเดช (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
o13
:3123: :pig4: :3123:
-
นี่มันฮาเร็มของจิหรือ ฮือ 555555555555
ทำไมยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
-
ไม่มีมิตรแท้ หรือศัตรูที่ถาวร
ตรงกับธนัท และจิ เลย
ธนัท เห็นความดีของจิแล้ว
จิได้เพื่อนใหม่เพิ่มอีกหนึ่งคน
ชักได้กลิ่นทะแม่งๆของพี่เบิ้ม กับคุณสัน ซะและ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทุกคนคะ!!! เห็นเรือใหญ่ลำนั้นไหมคะ!! พ่อกับแม่(?)เสี่ยมีแววมาแต่ไกลเลยค่ะ /เตรียมของขึ้นเรือ
-
นุ้งจินี่เป็นที่รักมากนะ ทุกคนและรักนุ้งจิทั้งนั้นเลย
-
พี่เบิ้มคนเหล็ก555
สนุกมากค่ะ
รอออออออออออออ
-
เป็นนายเอกที่เท่สุดๆไปเลย
ถ้าไม่ได้สลับร่างกัน จิตรินจะได้คนรักแบบไหนนะ
-
หมดศัตรู ไปอีก 1 ต่อไป ก็คงเหลือ แต่จิระในร่างจิตรินเท่านั้น
-
เปิดฮาเร็มเถอะจิเอ้ย มีผู้มาตกหลุมเพิ่มอีกคนแล้ว
-
ไม่อยากนึกถึงตอนกลับเข้าร่างเดิมเลย :katai1: :katai1:
จิตริน สู้โว้ยยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แอบคิดว่าพี่เบิ้มกับคุณสันมีซัมติง 555 เราคิดมากไปรึเปล่าเนี่ย
-
พี่เบิ้มยิ้มด้วยหง่ะอยากเห็นคงจะดีใจสินะคะที่คุณสันเป็นห่วงด้วย อยสกเห็นคุณสันมุ้งมิ้งบ้างจะมีโอกาสไหมนะ ฮ่าๆๆ ส่วนพี่จินี่ก็คนดีตลอดๆดีจนไม่อยากยกให้เสี่ยแล้วค่ะ หมั่นไส้เสี่ยมากๆนี่ขนาดไม่มีบทนะเนี่ย
-
:L1: :mew1:
-
พี่เบิ้มคนเหล็กแอบชอบคุณสันรึเปล่า มีแอบยิ้มด้วย ธนัทแพ้ความดีน้องจิไปอีกคน o18
-
เปลี่ยนเป็นแนวฮาเร็มเถอะค่ะ :hao7:
-
ณ จุดๆนี้สปินออฟคุณสันพี่เบิ้มต้องมาา
-
พี่เบิ้มคนเหล็ก2017
-
นั่นสินะ ทำเสน่ห์หกเรี่ยราดได้จริงๆ แต่ก็ชอบมากเลยนายเอกแบบนี้ ไม่ได้อ่อนแอเกินไปต้องพึ่งพระเอกอย่างเดียวแล้วก็ไม่ได้เข้มแข็งเกิณไปจนไม่เชื่อใจใคร o13 เลิฟจิ
-
แอบเหล่พี่สัน มีอะไรกันรึเปล่านั่นแน่ะ
-
ยินยอมให้จิสร้างฮาเร็ม ไหนๆแล้วก็ให้ธนัทเป็นหนึ่งในนนั้นซะ! อุหวาาาา
รู้สึกสัมผัสอะไรได้ระหว่างพี่เบิ้มกับคุณสันนะคะ
-
เปลี่ยนศัตรูเป็นมิตรได้ สุดยอด
หรือธนัชจะหลงจิอีกคน
-
จิคนใจหล่อ กลับมาอัพทุกวันน่ะ
-
:pig4:
-
พี่เบิ้มเป็นไอรอนแมน!!!!
-
ตายล่ะ ถ้าเสี่ยไม่ได้งาบจิแล้ว
คงเหนื่อยน่าดู เดี๋ยวคนโน้นคนนี้ก้พากันหลงเสน่ห์
55555555555
นี่แอบคิดว่าพี่เบิ้มชอบคุณสันรึป่าว มีแอบยิ้ม
-
ศัตรูจิแปรพรรคไปเป็นศัตรูเสี่ยนะคะงานนี้
-
ฮั่นแน่ .. คุณสันกับพี่เบิ้ม อะไรยังงัย
-
สนุกมากเลยอ่าถึงจะชอบนิสัยนายเอกหลายส่วนเเต่ก็มีความขัดเเย้งในใจว่าก็เวอร์ไป เเต่รวมๆเเล้วสนุกดี
-
ฮาเร็มหนุ่มน้อยของจิ
-
ใจงามกว่าคุณจิต มีอีกมั้ยพูด !!!
นางน่ารักในแบบของนาง ฮ่า ๆ รอติดตามจ้า
-
แพ้ทางซึ่งกันและกัน
-
แอบคิดนิดๆ ว่าพี่เบิ้มกับคุณสันต์ นี่มีอะไรที่ปิดบังอยู่หรือเปล่า
-
:impress2: นิสัยของจิตริน บวกกับหน้าตาของจิระ ทำให้ออกมาเพอร์เฟคมาก มีแต่ผู้มาหลงรัก
-
อุ๊ยยยย ใจหายหมดเลย นึกว่านุ้งจิจิเป็นอะไรซะแล้ว
-
คุณสันกับพี่เบิ้ม...ฮั่นแน่ :katai5: :katai5: :katai5:
-
คุณสันพี่เบิ้มนี่อะไรค่ะมีอะไรในกอไผ่เหรอค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
เป็นอีกตอนที่อ่านไปแล้วรู้สึกรักจิระเพราะความใจดีของนาง :mew1: :mew1:
-
จิรอดไม่เจ็บตัวและพี่เบิ้มแท้จริงคือคนเหล็ก
-
เกือบไปแล้วไหมล่ะ ทำไมธนัทเล่นแรงแบบนี้
คุณสันปลอดภัยก็ดีไปครึ่งแล้วค่ะ
จิทำดีมาก เป็นคนดี คิดดี ขนาดเค้าทำไม่ดีด้วย ยังยกโทษให้ได้
เบิ้มมีพิรุธนะ ทำไมต้องคุณสัน :mew2:
-
ไม่ติดใจอะไร ติดใจพี่เบิ้มกับคุณสันนี่แหละค่ะพี่ๆคะ
-
พี่เบิ้มคนเหล็กกับคนสันแววตาพราว มีอะไรในก่อไผ่มั้ยเนี่ย
ส่วนธนัท แอบคิดไรอยู่น่ะ
-
อืม ถ้าเป็นเราก็คงจะตกหลุมรักจิเช่นเดียวกัน
พอจะเข้าใจทุกคนเลยแหละ ใครอยู่รอบข้างก็ต้องรักทุกคนแน่นอน
บางทีรักโดยไม่ต้องหวังสิ่งใดหรอก แค่อยากอยู่ใกล้ๆ เป็นคนที่อยู่ใกล้ด้วยแล้วมีความสุขนะ พลังบวกเยอะมาก
-
เสี่ยช่างไม่คู่ควรกับคนดีอย่างจิเลยจริงๆ
จิ ถ้าโสดเมื่อไหร่เรายังว่างเสมอนะ อยากให้จิกลับร่างจริงๆ จะได้โสดอีกครั้ง เราพร้อมจะเดินหน้าจีบ ฮือๆ อิจฉาเสีย ผู้ที่เราจำชื่อไม่ได้
-
สวัสดีค่ะ ฤกษ์งามยามดีใกล้สิ้นเดือน ขออนุญาตเปิดพรีเรื่องหนูจินะคะ
ของแถมรอบนี้พิเศษหน่อย เพราะเป็นเล่มเล็กขนาด A6 'เสี่ยขอเล่า'
เสี่ยขอเล่าคืออะไร? คือความมโนน้ำท่วมทุ่งของเสี่ยที่จะเล่าเรื่องผ่านมุมมองเสี่ย ขอบอกเลยว่าสาระไม่มี มีแต่กาวล้วนๆ ใครสงสัยว่าฉากนี้เสี่ยอะไรอยู่ เสี่ยน้อยใจบ้างมั้ยที่บทน้อย ค่าตัวเสี่ยแพงมากนักหรือ เล่มนี้มีคำตอบ!!!
(http://www.mx7.com/i/061/Zdrt80.jpg) (http://www.mx7.com/view2/A4XdevghoQhaCA8F)
[Pre-order] I’m Not Him เขาให้ผมเป็นดารา
สั่งจองได้ตั้งแต่วันนี้ —25 ก.ย. / โอนเงินได้ตั้งแต่วันนี้ – 30 ก.ย. //ของจะจัดส่งภายในวันที่ 15 ต.ค.
( สาเหตุที่ต้องปิดจองก่อน เพราะต้องสั่งพิมพ์ก่อนช่วงงานหนังสือค่ะ )
พิเศษ!!!!
มีตอนพิเศษในเล่มอีก 5 ตอน และภาพประกอบขาว-ดำอีกหนึ่งภาพ ( เสี่ย-จิ )
สาเหตุที่ต้องเอาภาพจิไปใส่ในเล่มไม่ให้ขึ้นปก ก็เพราะไม่อยากสปอยตอนจบเรื่องค่ะ ไม่ใช่ว่าเสี่ยยัดเงินใต้โต๊ะหรอกนะ 5555
( ภาพประกอบขาว-ดำ จะเป็นภาพคู่ด้วยสภาพเดียวกับตอนจบเรื่อง )
ตอนพิเศษประกอบด้วย
1.หลังจากนั้นพวกเราก็... ( เสี่ยxจิ )
2.เจอะเจอกับกิ๊กเก่า (ของเสี่ยนะไม่ใช่ของผม!) ( เสี่ยxจิ )
3.จิตรินคนดีก็โกรธเป็น ( เสี่ยxจิ )
4.เกม Strip Twister ( เสี่ยxจิ )
5.เบื้องหลังของเบื้องหลังที่แท้จริง ( เบิ้มxสัน )
....เห็นอะไรมั้ยคะ...
....เห็นข้อสุดท้ายนั่นมั้ยคะ....
คำถามที่มีหลายคนสะกิดใจในตอนล่าสุด สถานะของพี่เบิ้มกับคุณสันนั้น...มีเฉลยแน่นอนค่ะ ความจริงสองคนนี้นั้นเขาเเอบกินกันมานานแล้ว แต่เสี่ยขี้มโนรู้มั้ย? ไม่! แล้วหนูจิรู้เรื่องอะไรกับเขามั้ย ก็ไม่อีก!!! ให้หนูจิสังเกตเห็นเอง เห็นทีจะอีกยาวนานค่ะบอกเลย 5555
รายละเอียดการสั่งจอง -> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61662.0
สอบถามเพิ่มเติม -> มาจะกล่าวบทไป (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
ขอฝากหนูจิไว้ในอ้อมกอดด้วยนะคะ ถึงน้องจะไม่ได้ขึ้นปก แต่ภาพจิบิข้างในกับภาพประกอบเเซ่บมากนะเออ :mew1:
-
คนเขียนแต่งจบแล้วใช่ไหมคะ?
-
กรี๊ดด เสี่ยหล่อออ :hao6: อุดหนุนแน่นอนค่ะ
-
จริงๆมาคิดไปคิดมา อยากให้มีตอนพิเศษ ฮาเร็มของนุ้งจิจังค่ะ รวบรวมคนที่น้องไปหว่านสเน่ห์ไว้ไม่รู้ตัว ให้เสี่ยอกแตกตายไปเลย! เรื่องจริงทำไม่ได้ ขอให้เกิดในฝันของเสี่ยก็ยังดี 5555
-
ตอนที่ 25 : ออกกองนอกสถานที่ทีไร มีเรื่องทุกที 50%
จิระเดินได้แล้ว!
สิ่งแรกที่เขาทำคือมาหาเสี่ยอย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด แต่เสี่ยก็ทำตามคุณสันบอกทุกอย่าง แม้จิระจะไปหา แต่เขาก็ไม่ยอมพูดไม่ยอมตอบ ไม่ให้ความหวังใดๆ ต่อให้จิระจะเรียกร้องความสนใจแค่ไหนก็ไม่เป็นผล สุดท้ายเขาก็ยอมกลับห้องตัวเอง ตีหน้าเศร้าจนผมเป็นห่วง
“นายคบกับเสี่ยใช่มั้ย”
ก่อนจะกลายเป็นเหยื่อซะเองเมื่อถูกจิระจับแขนเงยหน้าสบตาอย่างคาดเค้นไม่ยอมให้ถอยห่างเมื่อผมช่วยประคองเขามาส่งถึงเตียง เพราะก่อนหน้านี้...ตอนเขาอยู่ที่ห้องเสี่ยนั้น ผมยืนรออยู่ข้างนอก ไม่กล้าเข้าไปแทรกแซงเพราะถือเป็นเรื่องของคนสองคน ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย
แต่ตอนนี้...ควรจะเรียกว่าเกี่ยวเต็มๆ!
ได้ยังไง? เขารู้ได้ยังไงในเมื่อเสี่ยไม่ได้โต้ตอบอะไรออกไปเลย!?
“อย่าโกหก รูปถ่ายบนหัวเตียงนั่น...”
ผมใจหายวาบ จิระคงเห็นรูปถ่ายคู่ของผมกับเสี่ยตอนไปเที่ยวสวนสนุกกันแล้ว รูปที่เสี่ยหลับตาและผมที่ยิ้มแย้ม แม้จะไม่ได้พลอดรักกัน แต่การที่เสี่ยเก็บใส่กรอบไว้อย่างดี ก็บ่งบอกว่าถึงความสัมพันธ์ของพวกเราที่ไม่ธรรมดา
“ที่แท้นายนอนกับเสี่ยใช่มั้ย นายกับเสี่ย...”
มาถึงขั้นนี้ผมก็ไม่คิดจะปกปิดอีก เปลี่ยนเป็นฝ่ายจับมือจิระอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะสารภาพออกมาตามตรง
“ใช่แล้วครับ ผมกับเสี่ย...”
“ไม่ต้องพูด!” พลันจิระยกมือปิดหู ตะโกนลั่นหมายจะกลบเสียงผมให้มิด “ไม่ต้องพูดแล้ว...ฉันไม่อยากฟัง!”
ไม่เพียงปิดหู เขายังนั่งหลับตาไม่อยากมองหน้าผมอีกด้วย ในใจมันเจ็บแปลบอย่างบอกไม่ถูก เพราะคาดอยู่แล้วว่าหากเขารู้ความจริงข้อนี้ขึ้นมา มีหวังเกลียดขี้หน้าผมไม่อยากคุยด้วยอีก
“จิระ”
“ขอฉันอยู่คนเดียวสักพัก”
น้ำเสียงราบเรียบเหมือนพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ตวาดใส่ผม ทำให้ต้องยินยอมถอยห่างไปเองแต่โดยดี ช่วงนี้อารมณ์ของจิระค่อนข้างแปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวเศร้า ทั้งหมดเป็นเพราะความเครียดสะสมนับตั้งแต่ฟื้นมาในร่างของจิตริน ทั้งต้องทำปรับตัว ทั้งต้องรักษาร่างกาย แล้วยังเรื่องของเสี่ยอีก เขาไม่อาละวาดก็นับว่าเป็นโชคดีแล้ว
สถานการณ์ของจิระนั้นทำความเข้าใจยากกว่าตัวผมหลายเท่า แต่สิ่งหนึ่งที่มั่นใจ คือเขารักเสี่ยที่เป็นเสี่ยจริงๆ ไม่เหมือนธนัทที่หลงในเงินตราหรือชื่อเสียง ไม่ได้หวังสบายจากการเลี้ยงดู
เขาเพียงต้องการใครสักคนเคียงข้าง และเสี่ยคือคนคนนั้น
“โทรศัพท์ที่คุณต้องการ คุณสันเตรียมให้แล้วนะครับ อยู่ในลิ้นชักข้างเตียง คุณลองใช้ดูนะ ถ้ามีปัญหาก็แจ้งกับพยาบาลได้เลย” ผมอธิบายอย่างใจเย็น จิระร้องเรียกอยากได้โทรศัพท์ตัวเองคืนตั้งแต่ช่วงเพิ่งฟื้น แต่กว่าคุณสันจะอนุญาต ก็ปาไปเป็นอาทิตย์เพราะต้องการดูอารมณ์ของจิระ ความจริงห้องพักแขกมีโทรทัศน์ส่วนตัว แต่คุณสันให้ดึงสายทิ้ง เพื่อป้องกันไม่ให้จิระเห็นหน้าผมบนจอแล้วเกิดโวยวายขึ้นมาอีก
โทรศัพท์ในห้องเองก็ถูกยกออก โทรศัพท์มือถือที่จิระเรียกร้อง จึงยิ่งเป็นไม่ได้ เพราะคุณสันกลัวว่าเขาจะติดต่อคนรู้จัก เลยตัดสินใจซื้อเครื่องใหม่ให้เขาเพื่อไม่ให้เหลือข้อมูลเบอร์โทรจากเครื่องเก่า แถมยังไม่ได้เติมเงินเพื่อป้องกันการโทรออกอีกต่างหาก
คุณสันก็ไม่อยากจะยอมเท่าไหร่ แต่เมื่อผมขอร้อง พ่วงด้วยคำยืนยันจากพยาบาลที่ดูแลจิระ ว่าการขังเขาไว้ในพื้นที่จำกัดแบบนี้มีแต่จะกดดันให้จิระยิ่งมึนตึง เครียดหนัก ฉะนั้นควรจะให้ความบันเทิงเพื่อฟื้นฟูสภาพจิตใจบ้าง อย่างน้อยก็การดูหนังฟังเพลง อ่านข่าวว่าโลกดำเนินไปอย่างไร อย่าหมกมุ่นแต่กับเรื่องของตัวเอง
แน่นอนว่าการที่คุณสันยอมซื้อโทรศัพท์ให้ก็ต้องมีข้อแม้ นั่นคือจิระต้องอยู่ในการควบคุมดูแลของพยาบาลอย่างเข้มงวดกว่าเดิม เพื่อสอดส่องว่าเขาไม่ได้ทำอะไรแปลกๆ อย่างเช่น...แฉเรื่องผมลงโซเชี่ยล
หรือให้ถูกก็คือ แฉเรื่องของเขาเองลงโซเชี่ยล!
วันนี้ผมมีถ่ายฉากสำคัญของซีรีส์เช็กเมท แม้จะกังวลเรื่องจิระที่เพิ่งรู้ความจริงแค่ไหนก็ต้องมาทำงาน คนขับรถก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่เบิ้ม ผู้จัดการส่วนตัวของผมที่พักงานไปเกือบอาทิตย์เพื่อรักษาตัว...รักษาตัวอยู่กับบ้านน่ะครับ!
ระหว่างนั้นผมเลยไปทำงานพร้อมกับเสี่ย บิ๊ก และคุณสัน แต่วันนี้เขาสามารถกลับมารับตำแหน่งผู้จัดการส่วนตัวได้อย่างเต็มร้อยอีกครั้ง ทั้งที่ถูกเอฟเฟคระเบิดอย่างน่าสยดสยอง แต่เจ้าตัวทายาแค่ไม่กี่วัน บาดแผลก็ฟื้นฟูขึ้นมากอย่างน่าเหลือเชื่อ
ผมขอยืนยันคำเดิม คนเหล็ก...นี่มันคนเหล็ก!
การถ่ายทำนอกสถานที่วันนี้ยืมใช้พื้นที่ในหมู่บ้านจัดสรรเพิ่งเปิดใหม่ซึ่งยังไม่มีคนเข้ามาอยู่อาศัย มีถนนลาดยาวเหมาะสำหรับการถ่ายทำฉากขับรถไล่ล่า พวกเราเริ่มถ่ายทำต่อจากเมื่อห้าวันก่อน นั่นคือฉากที่มุดขึ้นมาจากทางลับหนีมายังโรงรถ อัครเดชเป็นคนขับ ผมนั่งอยู่ข้างคนขับเพื่อคอยบอกเส้นทาง ส่วนธนัทนั่งเบาะหลัง คอยหาจังหวะยิงปืนสวนกลับไป
ฉากบู๊แอคชั่นล้างผลาญที่พอต้องอิงสถานที่จริงก็มีปัจจัยควบคุมยากมากขึ้น ทั้งเรื่องคิวถ่ายทำการเดินกล้องที่ต้องมีหลายมุมมองให้ลุ้นระทึก แค่ฉากออกรถบึ่งออกจากบ้าน ก็ถ่ายซ้ำแล้วซ้ำอีกทั้งมุมข้างมุมเงยมุมเสย แล้วยังเป็นภาพจากโดรน ที่สุดยอดยิ่งกว่าคืออัครเดชเป็นคนอาสาขับรถเองโดยไม่ต้องใช้แสตนอิน เทคนิกดริฟขั้นเซียนจนทั้งผมทั้งธนัทหัวโขกกระจกรถกันเป็นสิบรอบกว่าจะปรับตัวไม่ให้หลุดบท
“จิกับนัทไหวนะ”
ยัง ยังหันมาถามโดยไม่สำนึกอีก!
“พี่อัคอย่าดริฟนอกบทสิครับ!” ผมเหวใส่เขาเมื่อต้องถ่ายทำใหม่เป็นเทคที่สิบ เหตุเพราะอัครเดชเมามันเกินบทบาท ไอ้ผมน่ะยังไม่เท่าไหร่ แต่ธนัทที่ต้องชะโงกตัวออกไปยิงปืนสวนเนี่ยหลุดร้องเหวอไปหลายครั้ง ล่าสุดถึงขนาดขอยาดมมาถือเพราะใจจะวายกลัวตกรถ
“จะได้สมจริงไง” อัครเดชหัวเราะ พระเอกคนดีที่หนึ่งเลยแห่งวงการ แม้กลัวความสูงแต่ดันชอบความเร็วซะงั้น ปกติออกจะเคร่งครัดอยู่ในระบบระเบียบรับผิดชอบต่อหน้าที่ แต่พอได้แตะพวงมาลัยล่ะอารมณ์ดีเชียวนะ แถมผู้กำกับก็พอใจมาก เพราะได้ภาพสวยๆ ที่คาดไม่ถึงเพียบ ฉากที่อัครเดชดริฟจนผมกับธนัทหัวโขกกระจกรถพร้อมกันก็จะนำไปตัดต่อใช้จริงในซีรีส์ด้วย ถือเป็นฉากเซอร์วิสน่ารักๆ ที่แลกมาด้วยหัวโนของนักแสดง ผมกับธนัทมองหน้ากันแล้วพากันถอนหายใจอย่างปลงตก ในเมื่อผู้กำกับชอบจะไปคัดค้านก็คงไม่ได้
และที่พิเศษยิ่งกว่า คือวันนี้มีทั้งนักข่าวประจำช่องและที่ถูกรับเชิญมาร่วมดูการถ่ายทำในวันนี้ด้วย นักแสดงหลักทั้งสามคนมาครบ แถมยังเป็นฉากบู๊สุดมันก่อนจบซีซันหนึ่งอีกต่างหาก
ช่วงพักก่อนระหว่างเตรียมถ่ายทำฉากจบ นักข่าวที่เก็บภาพเรียบร้อยแล้วก็เดินมาสัมภาษณ์นักแสดงอย่างกระตือรือร้น
“ไหนๆ มาดูสามหนุ่มวันนี้กันดีกว่า ซีรีส์ใกล้จะจบซีซันแล้ว รู้สึกยังไงบ้างเอ่ย”
“รู้สึกดีใจกับผลตอบรับมากเลยครับ ตอนจบที่เป็นตอนยาวสามตอนจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง แล้วอย่าลืมตามต่อยาวๆ กันในซีซันสอง ที่จะเปิดกล้องกันปลายปีนี้ด้วยนะครับ” อัครเดช พระเอกของเรื่องเป็นคนตอบ
“แหม รีบโปรโมทกันจังเลย ซีรีส์คุณภาพดีอย่างนี้ต่อให้มีซีซันที่สามที่สี่ก็ต้องตามกันยาวๆ แหละค่ะเนอะท่านผู้ชม เอาล่ะ ทุกคนคงจะเริ่มเบื่อหน้าอัครเดชกันแล้ว มาลองสัมภาษณ์ดาราหน้าใหม่ที่มาสมทบในเรื่องนี้กันดีกว่า”
“ได้ใหม่ลืมเก่าเลยนะครับ” อัครเดชหัวเราะแซวๆ เขาเป็นพระเอกชื่อดังที่มีงานหลากหลาย เลยค่อนข้างสนิทสนมกับนักข่าวประจำช่อง
“ธนัททท ธนัทหนุ่มน้อบกรุบกริบของฉัน รู้สึกยังไงที่ได้มาร่วมงานในซีรีส์เรื่องนี้คะ แถมยังแทรกมากลางเรื่องอีกต่างหาก มีปัญหาในการเข้ากับคนอื่นๆ มั้ยเอ่ย”
“ไม่เลยครับ” ธนัทตอบยิ้มๆ “เรื่องนี้มีตัวละครหลักแค่ไม่กี่คน นักแสดงหญิงก็สับเปลี่ยนเรื่อยๆ จึงไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องการปรับตัวเท่าไหร่ กับพี่อัค...เราก็เคยแสดงหนังกับละครด้วยกันมาก่อน”
“งั้นกับดาราหน้าใหม่อย่างมิสเตอร์เอส ไม่สิ น้องจิระผู้น่ารักคนนี้ล่ะคะ”
ผมหลุดขำกับอาการระริกระรี้ของนักข่าวสาวที่ทำท่าส่งจูบให้อย่างออกนอกหน้านอกตา
“พวกเราเข้ากันได้ดีมากครับ” ก่อนจะเหวอเมื่อธนัทพาดแขนคล้องคอผมอย่างสนิทสนม “เห็นน่ารักๆ อย่างนี้ แต่ความจริงเขาเท่มากเลยนะ ขนาดผมยังอดชื่นชมเขาไม่ได้เลย”
“เอ...แล้วข่าวเกาเหลากันก่อนหน้านี้ล่ะ”
“ไม่มีครับ เป็นแค่ข่าวลือทั้งนั้น เนอะพี่อัค”
“ใช่ๆ จิระน่ะเป็นมนุษย์หายากคนหนึ่งในโลกใบนี้เลยนะครับคุณ”
“ขยายความหน่อยสิคะ น่ารักแต่เท่แล้วยังหายากเนี่ยหมายความว่ายังไงเอ่ย”
“ไอ้น่ารักแต่เท่เนี่ยไม่ขอขยายความนะ แต่ผมว่าเขาใจๆ มากกว่า เป็นคนจริงใจมากคนหนึ่งเลย”
ธนัทพยักหน้ารับหงึกหงัก
“แหม ไม่บอกไม่รู้เลยนะคะเนี่ยว่าทั้งสองคนจะปลื้มกับดาราหน้าใหม่อย่างจิระมากขนาดนี้ แต่น้องเล่นไม่ออกสื่อแถมยังไม่ค่อยเล่นโซเชี่ยลอีก ข้อมูลเลยน้อยมากๆ ทำตัวลึกลับเหมือนมิสเตอร์เอสเชียว”
“ดีแล้วครับ ให้แค่พวกเรารู้กันเองก็พอแล้ว” ไม่พูดเปล่า อัครเดชยังเอาแขนมาพาดไหล่ผมอีกด้าน เข้าคู่กับธนัทสุดๆ “ผมหวง”
“แหม ทั้งสามคนสนิทกันจนสาวๆ ตาร้อนกันหมดแล้วนะคะนี่ น้องจิเองก็ไม่พูดอะไรเลย หรือว่ากำลังเขินอยู่เอ่ย”
“คือผม...” ผมเกาแก้มตัวเองแบบยังจับต้นชนปลายไม่ถูก “ผมโดนชมจนมึนไปหมดแล้วครับ ผมว่าผมไม่ได้ตัดสินบนอะไรนัทกับพี่อัคเลยนะ เลยกังวลว่าหลังจากนี้พวกเขาจะให้ทำอะไรแผลงๆ เป็นการตอบแทนรึเปล่า”
“ว้ายๆ ไม่ได้แกล้งแต่มึนจริงใช่มั้ยเอ่ย ใสซื่อน่าล่อลวงจังเลยเราเนี่ย การเงินมีปัญหา ใส่ชุดนักศึกษามาหาพี่นะจ๊ะ”
ผมหลุดขำอีกครั้งเมื่อพี่นักข่าวส่งจูบให้อีกรอบ เรียกเสียงวี๊ดว๊ายเขินอายจากเจ้าตัวเองซะงั้น ก่อนที่พวกเราจะโดนเรียกตัวไปให้สัมภาษณ์กับนักข่าวจากที่อื่น เพราะการให้เข้ามาถึงจุกพักนักแสดงนั้นพิเศษสำหรับนักข่าวประจำช่องของบริษัทเท่านั้น
ซีรีส์เช็กเมทมีทุนสร้างที่ไม่ธรรมดา เมื่อใกล้จบแถมยังเปิดสถานที่ให้เข้ามาเยี่ยมชมโดยเฉพาะเลยได้รับความสนใจมาก นับว่าเป็นวันแห่งการโปรโมทอย่างแท้จริง
ผมไม่ค่อยออกสื่อ เวลาถูกดันให้ออกหน้ากล้องสดๆ เลยค่อนข้างตะกุกตะกัก ยังดีที่อัครเดชกับธนัทที่ค่อนข้างชินกับเรื่องประเภทนี้คอยช่วยตลอด เลยทำให้พอผ่านได้อย่างลุล่วงด้วยดี
“เตรียมตัวถ่ายฉากต่อไปได้แล้ว เช็กไฟเช็กหน้านักแสดงหน่อย!”
ผู้กำกับตะโกนเรียกเสียงดัง ทำให้ทุกคนอยู่ในความสงบเพื่อเตรียมตัวเก็บภาพสวยๆ สำหรับฉากสุดท้ายของเรื่องที่ยกมาถ่ายทำในวันนี้ ตามเนื้อเรื่องจริงๆ แล้ว พวกเราสามคนต้องย้ายหนีไปหานักแสดงหญิงที่เคยมาร่วมแสดงในช่วงแรกให้ครบทุกคน ถึงจะรวบรวมข้อมูลตลบหลังคนร้ายล่อให้ออกมาติดกับ ฉะนั้นภาพที่ออกมา จึงเป็นตอนที่อัครเดชขับรถอย่างสุดเหวี่ยงอีกครั้งเหมือนจนทางตัน แต่แท้จริงแล้วกำลังล่อให้คนร้ายตามไปยังจุดนัดพบที่ตำรวจดักรอแล้วต่างหาก!
“เช็กเมท”
อัครเดชพูดทิ้งท้ายเมื่อเหล่าคนร้ายถูกรถตำรวจล้อมจับกุม ด้านหลังคือพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน เป็นฉากจบที่สวยงามและแสนตราตรึงใจ ขณะที่มิสเตอร์เอสเพียงยกมือปิดปากหาว เหมือนไม่ได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอเป็นเวลานาน ส่วนธนัทนั้นก็ถอนหายใจเฮือก บ่นพึมพำเป็นเชิงว่าจะไม่นั่งรถที่พระเอกขับอีกแล้ว
เรื่องราวสนุกสนานของเช็กเมทจบลงด้วยสามหนุ่มสามสไตล์ที่รวมตัวกันด้วยความสามารถที่แตกต่าง
“คัต!”
-------------
จบแล้วกับซีรีส์เช็กเมท ใจหายเหมือนกันนะคะเนี่ย อยากให้มีคนทำจริงๆ จัง เราคงตั้งหน้าตั้งตารอดูมิสเตอร์เอสมากแน่ๆ แต่ถึงเรื่องราวในเช็กเมทจะจบแล้ว แต่ I'M NOT HIM ยังไม่จบค่ะ!!! ก่อนหน้านี้หายตัวไปทำเรื่องคิงส์คลับ กับเตรียมเปิดพรีหนูจิ แต่ตอนนี้ทำทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว จะกลับเข้าสู่ช่วงอัพว่องไวกันเช่นเดิมค่ะ
ฉะนั้นท่านที่เป็นห่วงว่าเปิดพรีโดยยังเเต่งไม่จบนั้น ขอรับประกันว่าจะอัพจนจบภายในอาทิตย์หน้าแน่นอนค่ะ ท่านที่ตามกันมาตั้งแต่เรื่องเก่าสมัยน้องนิล พี่เอก หนูรัญ น่าจะรู้จักเราดีว่าเราไม่เคยเบี้ยวค่ะ เราจะเปิดพรีต่อเมื่อมั่นใจว่าจะทำได้เท่านั้น และเรื่องนี้เหลืออีก 3 ตอนครึ่งจะจบแล้วค่ะ ^0^
(http://www.mx7.com/i/061/Zdrt80.jpg) (http://www.mx7.com/view2/A4XdevghoQhaCA8F)
รายละเอียดการเปิดจอง -> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61662.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61662.0)
-
สงสารจิระจัง :mew2:
จุดนี้อยากรู้เรื่องพี่เบิ้มกับคุณสันสุดๆค่ะ 555
-
:hao7: :hao7:
-
:katai2-1: o13 :katai2-1:
:L1: :pig4: :L1:
-
นี่อยากดูจริงๆค่ะ มันต้องสนุกมากแน่ๆ 55555555555555
ฮือ อยากกรี๊ดมิสเตอร์เอสตัวจริง
-
ใจหายเหมือนกัน จะจบอีกเรื่องแล้ว :pig4:
-
เหมือนใจ มโนให้เป็น 3p
หรือจิระ มีคนที่รักจริง อย่างเจ หรืออัครเดช
เสี่ย จิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จะจบแล้วจริงเหรอนี่ >w< ถ้าจบแล้วคงคิดถึงจิน่าดูเลย แล้วหนูจิในร่างจิ(?)อกหักดังเป๊าะจะมีดามหัวใจให้ไหม(ในร่างใหนก็ไม่รู้ร่างก้ามปูคมเข้มนี่เลยหรือเปล่ายังคงต้องรอนักเขียนมาเขียนสรุป)
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รักหนูจิจริงๆ พึ่งสังเกตว่าเสี่ยแทบจะหายไปจากเรื่องเลย 555 อยากให้มีตอนของเสี่ยบ้างจังเลย
-
อ่าาาไม่อยากให้จบเลยค่ะสนุกจัง
-
จะจบแล้วเหรอคะ รู้สึกยังไปไม่ถึงไหนกันเลย
-
จะจบแล้วจริงอ่ะ สนุกมาก อ่านแล้วลั้นตลอดเลย แต่สรุปแล้วจะได้กลับร่างไหมอ่ะเนี่ย
-
เมื่อไหร่ได้กลับร่างล่ะเนี่ย :hao7:
-
สงสารจิระ แงงง เราว่าจริง ๆ เขาน่ารักมากเลยนะ แค่อาจจะมีปมอะ
แต่เรื่องนี้มาม่ารสกัญชาแน่ ๆ มาม่ายังไงให้ออกมาตลก 5555555
-
อ่านจนถึงตอนนี้สงสารจิระ สลับร่างกลับเถอะ ตอนแรกก็เชียร์ แต่มานั่งนึกตาม จิระเสียทุกอย่างเลยอะ สงสาร เสี่ยเสี่ย เสียตัวเอง จิตรินได้หมดเลย แม้จิระจะผิด แต่ถึงกับต้อลมองดูคนเอาร่างกายเราไปใช้แล้วมีความสุขกับคนที่เรารักเนี่ยนะ สู้ให้ตัวเองตายไปไม่ต้องรับรู้อะไรดีกว่า สงสารจิระ
ไม่เชียร์เสี่ยกับจิตรินแล้ว ทีมจิระอะตอนนี้
-
จิระสู้ ๆน้า
-
เขียนออกมาได้แบบอยากดูเรื่องเช็คเมทจริงๆเลย น่าจะสนุก ลุ้นๆ :กอด1: :pig4:
-
ปกเสี่ยมีความอ่อยนิดๆ แต่ในเรื่องเสี่ยคือหายไปเลย 5555 :hao7: :hao7:
-
จิระ ง๋อยเลยอะ สงสารอ่ะ
อยากรู้ว่าถ้าได้ร่างคืนแล้วจะเป็นยังไงน๊า
-
ตอนที่ 25 : ออกกองนอกสถานที่ทีไร มีเรื่องทุกที 100%
“คัต!”
เป็นครั้งแรกที่เมื่อถ่ายทำจบทุกคนพร้อมใจกับปรบมืออย่างชื่นชม ไม่เว้นกระทั่งตัวผู้กำกับเองเพราะกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้มีการเปลี่ยนบทหลายครั้ง ซึ่งแต่ละครั้งชวนใจหายใจคว่ำ แต่ก็ทำให้น่าติดตามมากขึ้น
“ขอบคุณทุกคนครับ ขอบคุณครับ” พวกเรายกมือไหว้ให้คนในกองทุกคนกับการถ่ายทำที่กินเวลาหลายเดือน แม้จะยังไม่เสร็จสิ้นทั้งหมด แต่ฉากใหญ่ๆ ที่ต้องรวมตัวกันให้ครบทุกคนก็ลุล่วงด้วยดีแล้ว เหล่านักข่าวเองก็ยังยืนรอไม่ไปไหนเพื่อเก็บบรรยากาศ พวกเราเลยยังไม่เปลี่ยนเสื้อ เพราะครั้งนี้ทางกองอนุญาตให้ทุกคนเข้ามาในฉาก ไม่ต้องรออยู่ด้านนอกเหมือนก่อนหน้านี้
เมื่อได้โอกาส นักข่าวเลยขอให้นักแสดงโพสท่าต่างๆ โดยเฉพาะกับอัครเดชที่แทบจะกลายเป็นพริตตี้ เพราะเขาต้องคอยพรีเซ้นท์รถอย่างกับเป็นเจ้าของซะเอง แต่ระหว่างที่พวกเรากำดับดื่มด่ำกับความสำเร็จอยู่นั้น พี่เบิ้มก็เดินมาตามผมให้แยกออกมา
“มีอะไรเหรอครับ”
“เพื่อนมาหาน่ะ”
เพื่อน?
ผมมองพี่เบิ้มอย่างสงสัย แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมากเพราะคนค่อนข้างเยอะ และข้อมูลของจิระแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยขนาดไหนก็สามารถขายได้ทั้งนั้น ผมปลีกตัวจากกลุ่มมายืนอยู่หลังกองถ่าย ก่อนจะเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนยิ้มหวานอย่างน่ารักไร้พิษภัย
คุ้นๆ อย่างบอกไม่ถูก
“เธอบอกว่าเป็นน้องสาวไข่เจียว” พี่เบิ้มช่วยกระซิบบอก
“อ้อ! น้องข้าวสวย!”
ผมร้องเรียกผู้หญิงคนนั้นทันที เธอยิ่งแย้มยิ้มกว้างอย่างดีใจ ตอนผมเจอไข่เจียวกับข้าวสวย พี่เบิ้มยืนเฝ้าอยู่ในร้านเหล้าโอบีวาย เลยไม่ได้เห็นเหตุการณ์ด้านนอก ไม่รู้ว่าเธอเป็นยังไง คงเพราะเธออ้างชื่อไข่เจียว พี่เบิ้มเลยยอมให้มาพบผมได้
แต่...เธอตามผมมาถึงนี่ได้ยังไง
ไหนไข่เจียวบอกว่าพยายามจะกันไม่ให้ข้าวสวยเจอผม แล้วทำไมถึงได้...
“จิระ ฉันรู้อยู่แล้วว่านายจะต้องยังคิดถึงฉัน!”
ข้าวสวยน้ำตาร่วงเผาะ ทำเอาผมถึงกับยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก ความคิดที่ว่าเธอค่อนข้างแปลกนั้น...ยังเหมือนเดิมกับตอนแรกพบกัน
“พี่บอกให้ฉันตัดใจ เพราะรับเงินมาจากไอ้คนเลวพวกนั้นแล้ว พวกเขาพยายามกีดกันไม่ให้เราคบกัน แต่ฉันรู้...รู้ว่าเธอเองก็ลำบากใจมากใช่มั้ย เราสองคนเข้ากันได้ดีขนาดนั้น ฉันน่ะ...ฉันน่ะ...”
พี่เบิ้มเดินมาขวางหน้าผม ทำให้ข้าวสวยเบะปาก ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูมีสติมากขึ้น ด้วยกลัวว่าจะถูกไล่กลับบ้านไปซะก่อน
“ฉันเอาของที่เธอต้องการมาด้วยนะ”
ของ?
“นี่ไง เธอเป็นฝ่ายติดต่อฉันมาเองเพราะอยากได้ของสิ่งนี้ไม่ใช่เหรอ ฉันหามาให้เธอแล้ว...จิระ ฉันดีใจมากเลยที่เธอเป็นฝ่ายทักมาก่อน ถ้ารู้ว่าเธอยังมีใจ ฉันคงไม่ทำอะไรโง่ๆ อย่างนั้น กลัวมากรึเปล่าที่รัก ฉันมาหาเธอแล้วนะ”
ไม่เพียงแค่ผมที่งงมาก พี่เบิ้มเองก็งงกับคำพูดวกวนชวนสับสนของข้าวสวยพอกัน แต่เมื่อเห็นเธอยื่นซองกระดาษขนาดเล็กเท่าหนึ่งฝ่ามือมาให้ ผมก็คิดว่ารับมาคงไม่เสียหายอะไร ขนาดของมันเล็กเกินกว่าจะเป็นอาวุธ ข้าวสวยคงทำอะไรแผลงๆ ไม่ได้หรอก แล้วรีบๆ รับมา เธอก็จะได้เสร็จธุระแล้วรีบกลับก่อนจะมีใครมาเห็นเข้า
“ฉันรับเอง” พี่เบิ้มรู้ทันความคิดผม เขาเองก็คงอยากรู้ว่าของสิ่งนั้นคืออะไร ใครเป็นคนติดต่อข้าวสวยมา แต่พอมือหนายื่นไปรับสอง ข้าวสวยก็กรีดร้องเสียงดัง
“ไม่!!! ไม่!!!”
พวกเราสองคนสะดุ้ง กลัวนักข่าวจะได้ยินเสียงแล้วตามมาเก็บข่าว
“ไม่!!! อย่ามาแย่งของฉันนะ นี่เป็นของที่ฉันจะให้จิระ!!!”
“ครับๆ เงียบเสียงก่อนนะครับ” ผมเดินออกจากหลังพี่เบิ้มมารับของเพื่อให้เธอเงียบเสียง กลัวอะไรไม่กลัว กลัวจะโดนจับภาพแล้วขึ้นหน้าหนึ่งว่าจิระ ดาราหนุ่มหน้าใหม่แอบนัดหญิงมาลวนลามจนเจ้าหล่อนกรีดร้องโหยหวนเข้าน่ะสิ!
ปรากฏว่านั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดมหันต์ ย่ำแย่กว่าการขึ้นหน้าหนึ่งเพราะข่าวลวนลามสาวเป็นไหนๆ เพราะทันทีที่ผมรอบซองกระดาษมาจากข้าวสวย เธอก็คลี่ยิ้มหวานอย่างพอใจ ก่อนที่พวกเราทั้งคู่ ไม่สิ...รวมพี่เบิ้มด้วย เอาเป็นว่าพวกเราทั้งสามคน ถูกตำรวจทั้งในและนอกเครื่องแบบรุมล้อมจับกุม!!
“ปล่อยฉันนะ! กรี๊ดดดด!!” เสียงร้องลั่นของข้าวสวยเรียกให้พวกนักข่าวและคนในกองหันมามองเป็นตาเดียว เมื่อเห็นว่ามีตำรวจก็ยิ่งได้รับความสนใจ ทุกคนแทบจะลืมจุดประสงค์ว่าวันนี้มาเพื่อเก็บภาพของซีรีส์เช็กเมท แต่มารุมถ่ายรูปผมที่ยังยืนอึ้งราวกับซอมบี้กระหายเหยื่อ
“คุณถูกจับข้อหาซื้อขายยาเสพติดครับ”
“อะไรนะครับ!?” ผมร้องเสียงหลง พอตำรวจแย่งถุงกระดาษไปก็ไม่ได้ขัดขืน ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าในนั้นบรรจุยาเม็ดสีขาวไว้ในซองใสจนเต็ม มองเพลินๆ เหมือนยาพารา แต่ฟังจากตำรวจแล้ว...หรือว่าจะเป็นยาบ้า!?
“รบกวนไปสถานีตำรวจกับพวกเราด้วยนะครับ”
“เดี๋ยวก่อนครับ ถ้าไม่มีหลักฐานชัดกว่านี้ผมคงให้เขาไปกับคุณไม่ได้” พี่เบิ้มดันผมให้ถอยไปด้านหลัง
“หลักฐานคาตาแบบนี้ยังไม่ชัดพออีกเหรอครับ เราได้รับแจ้งจากพลเมืองดี ว่านางสาวข้าวสวยซื้อขายยาบ้าและวันนี้จะมีการส่งยาให้กับลูกค้ารายหนึ่ง เราเลยตามสะกดรอยเธอมาตั้งแต่หอพักมาจนถึงที่นี่ คาดไม่ถึงเลยนะรับว่าลูกค้าคนนั้นจะเป็น...”
“จิระซื้อยาเสพติด! ข่าวใหญ่แน่งานนี้!”
“จะว่าไปก่อนหน้านี้ก็มีข่าวลือลับๆ ว่าจิระติดยาจนลงแดงถ่ายทำต่อไม่ได้”
“คุณตำรวจคะ รบกวนอธิบายให้ละเอียดกว่านี้ได้มั้ยคะ”
การเจรจาระหว่างพี่เบิ้มกับคุณตำรวจถูกนักข่าวเข้ามารุมทึ้งอย่างรวดเร็ว ผมมั่นใจก็ตอนนี้...ว่าถูกจัดฉากเข้าให้แล้ว แต่ใครเป็นคนทำกันล่ะ ทั้งนัดแนะข้าวสวยให้มาหาผม แล้วยังแจ้งตำรวจพร้อมสรรพ
ธนัท?
ผมหันไปมองเพื่อนร่วมอาชีพ เห็นว่าธนัทกับอัครเดชต่างถูกผู้จัดการส่วนตัวกีดกันไม่ให้เข้ามาร่วมวงเพราะกลัวจะถูกหางเลขไปด้วย แต่ทั้งคู่แสดงสีหน้าเป็นห่วงผมอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะธนัทที่เมื่อเห็นสายตาผม ก็รีบส่ายหน้าทันทีด้วยท่าทางเหมือนจะร้องไห้ แม้เขาจะแสดงเก่ง แต่ผมเชื่อว่านั่นไม่ใช่การแสดง
จริงอยู่ว่าธนัทเคยปล่อยข่าวลือเรื่องผมเสพยามาก่อน แต่เขาไม่รู้จักข้าวสวย ไม่มีทางที่จะวางแผนนี้ขึ้นมาได้
“คุณจิระ รบกวนไปสถานีตำรวจกับเราด้วยครับ”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับ แม้พี่เบิ้มจะพยายามห้าม แต่ผมไม่ฟังเขา แถมยังชะโงกหน้ากระซิบใกล้ ไม่ให้เขาตามคุณสันเพื่อใช้เส้นสายใดๆ
ต่อหน้าคนในกอง ต่อหน้านักข่าว ถ้าเกิดเรื่องหายเงียบไปเฉยๆ อีกครั้ง ทุกคนคงยิ่งเชื่อว่าผมยุ่งเกี่ยวกับยาจริงๆ คุณสันบอกเอง เขาควบคุมสื่อได้ แต่กับปากคนนั้นยากจะยับยั้ง นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้ว ยิ่งทำเป็นไม่ยอมรับ ก็มีแต่จะมองว่าเป็นเด็กเส้นจนกฎหมายยังจัดการไม่ได้
ภาพลักษณ์ของจิระล้วนถูกสร้างขึ้นมาโดยไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริง แต่ครั้งนี้...ผมจะทำให้พวกเขาได้เห็น
ผมจะแสดงความบริสุทธิ์ใจในแบบจิตรินให้ดูเอง!
เมื่อถึงสถานีตำรวจ ผมก็ตอบทุกข้อสงสัยและเล่าความจริงตามที่รับรู้โดยไม่บิดพริ้ว
ขณะเดียวกัน ข้าวสวยถูกตรวจพบว่าเธอมีอาการเมายา ทำให้พูดพร่ำเพ้อฟังไม่ได้ศัพท์ อารมณ์แปรปรวนขึ้นๆ ลงๆ จับใจความสำคัญแทบไม่ได้ ซึ่งส่วนใหญ่ไม่ค่อยเกี่ยวกับเรื่องยา เพราะเธอยืนยันตลอดว่าเคยคบกับจิระ แต่ถูกกีดกันจนแยกทางกันไป ทั้งที่ต่างรักกันมากปานจะกลืนกิน
ส่วนหลักฐานเรื่องที่ว่าจิระเป็นฝ่ายติดต่อเธอเพื่อซื้อยา...ก็มาจากแชทเฟสที่แทบไม่เคยเคลื่อนไหวเลยของตัวจิระเอง ถึงตอนนี้แม้อยากจะคิดในแง่ดีขนาดไหน ผมก็ไม่ได้หูหนวกตาบอดถึงขนาดไม่รู้ฝีมือคนทำ
คนร้ายก็คือ...จิระนั่นแหละ!
เขาป้ายสีผม ด้วยวิธีการใดๆ ก็ตามที่สบโอกาสหาช่องโหว่ติดต่อกับข้าวสวยและโทรหาตำรวจสำเร็จ แม้ไม่มีเงินในโทรศัพท์ก็ไม่เป็นปัญหา เพราะสายด่วน 191 หนึ่งนั้นไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ อยู่แล้ว และต่อให้ลากจิระมาเป็นผู้ต้องหาตัวจริง ก็ไม่สามารถดำเนินการตามกฎหมายได้ในเมื่อเขาคือนายจิตริน ทองคำดี!
ผมจะจับตัวเองเข้าคุกได้ยังไงล่ะปัดโธ่!
จิระเองก็รู้ความจริงข้อนี้ ถึงได้กล้าลงมืออย่างโหดเหี้ยม โชคดี...ที่ผมยังพอมีหลักฐานยืนยันตัวตน เพราะข้อความตอนคุยกับข้าวสวยนั้นเป็นช่วงที่ผมกำลังถ่ายซีรีส์ เมื่อกันตัวพยานมาให้ปากคำแล้ว ทุกคนล้วนยืนยันได้ว่าผมไม่ได้แตะต้องโทรศัพท์เลยยกเว้นเครื่องที่ใช้ในฉาก ซึ่งไม่มีการต่ออินเตอร์เน็ตใดๆ ทั้งสิ้นเพราะเป็นเครื่องตัวอย่างแกะกล่องจากสปอนเซอร์โดยเฉพาะ และนั่นก็ทำให้ลามมายังพี่เบิ้ม ผู้จัดการซึ่งถือโทรศัพท์ของผม แต่เขาเองก็มีพยานยืนยันเช่นกันว่าคอยจับตามองดาราในความดูแลของตัวเองอย่างใกล้ชิด
“จิระถูกใส่ร้าย”
ผมซาบซึ้งมากเมื่อทุกคนพร้อมใจกันให้การว่าผมไม่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดอย่างแน่นอน แถมยังขอร้องตำรวจให้ตรวจสอบดีๆ เรื่องทุกอย่างประจวบเหมาะเกินไป ดาราคนไหนจะกล้าให้คนมาส่งยาถึงกองถ่าย แถมวันนี้ยังเป็นการโปรโมทครั้งใหญ่ เรียกนักข่าวมาหมดทุกสำนัก นี่มันฆ่าตัวตายชัดๆ!
คนที่ทำแบบนี้ได้มีต้องหวังร้ายกับผม เดาไปเดามา ก็เริ่มโยงถึงแอนตี้แฟนที่เคยกรีดมือจิระมาก่อน
เมื่อทางตำรวจทำการสอบสวนข้าวสวยอีกครั้ง ยิงคำถามชี้ชัดตรงประเด็นในเรื่องนี้ เธอก็ยอมรับออกมาว่าเป็นแอนตี้แฟนคนนั้นจริงๆ
หญิงสาวที่ติดยาเสพติดในระดับไม่ปกติ แล้วยังเป็นแอนตี้แฟน แม้เธอจะบอกว่ารู้จักจิระมาก่อนตั้งแต่สมัยเรียน ถึงขนาดเคยคบหาเป็นคนรักกัน ก็แทบไม่มีใครยอมฟัง ต่างเชื่อว่าเธอเสพยาจนเสียสติไปแล้ว
เมื่อรวมกับหลักฐานและจากปากคำของหลายๆ คน ทำให้หลังจากถูกกักตัวเป็นเวลาเกือบสี่ชั่วโมง ผมก็ถูกปล่อยตัวจากสถานีตำรวจในที่สุด
นักข่าวออกมารอกันเต็มไปหมด ผมลอบประหม่าในใจ แต่ก็ไม่คิดจะหลบหน้า
“คุณจิระรู้จักกับผู้ต้องหาที่ชื่อข้าวสวยมั้ยคะ”
“ผมรู้จักพี่ชายของเธอ เคยเจอเธอมาก่อน แต่ไม่เคยพบเธอเป็นการส่วนตัวครับ”
“คุณจิระนัดออกมาจริงมั้ยคะ”
“ไม่จริงครับ”
“คุณจิระรู้สึกยังไงเมื่อถูกพามาสถานีตำรวจคะ”
“รู้สึกตกใจนิดหน่อย แต่ผมจะพยายามให้ความร่วมมือกับตำรวจครับ”
“คุณจิระอยากพูดอะไรกับแฟนๆ มั้ยคะ”
“ขอบคุณที่เชื่อใจและสนับสนุนผมมาตลอด ผมจะไม่ทำให้พวกคุณผิดหวังครับ”
ผมตอบทุกคำถามอย่างใจเย็น ทุกอย่างล้วนบอกตามจริงไม่ปิดบัง พวกเขาต้องการฟังจากปากผมเอง บ่ายเบี่ยงเกินไป หลบเลี่ยงเกินไป มีแต่จะถูกจับผิดว่าปกปิดข้อมูลให้ยิ่งสงสัย ในเมื่อผมมั่นใจในความบริสุทธิ์ เลยเชิดหน้าตอบทุกคำถามโดยไม่ลนลานแม้แต่น้อย
ผลตอบรับจากเรื่องครั้งนี้มีทั้งทางในแง่บวกและลบ โดยเฉพาะกับบางคนที่ไม่รู้จักผมและไม่ได้ติดตามผลงาน แค่เห็นคำว่ายาเสพติด ก็พร้อมจะก่นด่าไปถึงชั่วโคตรโดยไม่สนใจรายละเอียดแม้แต่น้อยว่าผมถูกจัดฉาก
ผู้กำกับให้ผมพักงานจนกว่าความจริงจะกระจ่าง แต่ผมบอกปัด เพราะไม่เห็นว่าเรื่องนี้เป็นปัญหา แถมฉากที่เหลือก็มีแต่ต้องเก็บในสตูดิโอซึ่งนักข่าวเข้ามาขอสัมภาษณ์ไม่ได้
ทุกครั้งที่ถูกเรียกตัวไปสถานีตำรวจผมไม่เคยหนีหน้า
ทุกครั้งที่ต้องให้ข้อมูลผมไม่เคยหมกเม็ด
ผ่านไปอีกเกือบสัปดาห์ กระแสเรื่องนี้ก็เริ่มซาลงเมื่อทุกคนมุ่งเป้าความผิดไปทางข้าวสวยมากกว่า และเมื่อทางช่องฉายภาพเบื้องหลังของนักข่าวสาวที่สัมภาษณ์นักแสดงนำทั้งสามคน...
“เห็นน่ารักๆ อย่างนี้ แต่ความจริงเขาเท่มากเลยนะ ขนาดผมยังอดชื่นชมเขาไม่ได้เลย”
“ใช่ๆ จิระน่ะเป็นมนุษย์หายากคนหนึ่งในโลกใบนี้เลยนะครับคุณ”
“ไอ้น่ารักแต่เท่เนี่ยไม่ขอขยายความนะ แต่ผมว่าเขาใจๆ มากกว่า เป็นคนจริงใจมากคนหนึ่งเลย”
คำพูดของทั้งธนัทและอัครเดช ก็ทำให้หลายคนให้กำลังใจผม
ก่อนทุกอย่างจะกลับตาลปัตรเมื่อมีภาพหลุดออกมา
ภาพ...ของจิระตอนเป็นวัยรุ่นกำลังเสพยากับข้าวสวย!
----------------
ซีรีส์เริ่มปิดฉาก กับเรื่องจะวุ่นๆ ที่ตามติด หนูจิทำดีที่สุดในแบบหนูจิแล้วเนอะ ความจริงแล้วเรื่องนี้มีส่วนที่จิไปขอคุณสันให้จิระได้โทรศัพท์ เราพยายามแต่งให้เห็นว่าความเป็นคนดีของจิบางทีก็นำเรื่องวุ่นวายมาให้ ไม่ใช่ว่าจะดีไปตลอด แต่ก็พยายามนำเสนอว่าก็ใช่ว่าจะมีเรื่องแย่ๆ ซะทีเดียว ในเมื่อหนูจิเอาอยู่ ตอนหน้า มาสรุปจบกับเรื่องจิระกันค่ะ หนูจิจะทำยังไงกับจิระ และจิระจะทำยังไงกับจิตริน ส่วนเสี่ย...
อะไรนะ? เรื่องนี้มีคนชื่อเสี่ยด้วยเหรอ??
เพจนักเขียนที่เลอะเลือนกะทันหัน (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
สปอยตอนหน้า จิตริน VS จิระ
“เล่นบทคนดีอะไรของนาย ฉันสะอิดสะเอียนจะแย่อยู่แล้ว!”
“ผมไม่ได้เล่นบทคนดีอะไรเลย แต่ผมหมายความตามนั้น คุณจิระ ทุกสิ่งที่คุณทำ คุณกำลังทำลายตัวเอง...” ผมเอ่ยเสียงเรียบ “ผมถูกปลดจากซีรีส์ อดีตถูกขุดคุ้ยเป็นข่าวฉาว ทุกอย่างล้วนอยู่ในชื่อของจิระ แล้วทำไมผมต้องเจ็บใจด้วยล่ะครับ ในเมื่อชื่อนั้น...ไม่ใช่ตัวผมเลย”
#ฝอยตกจิระ เอ๊ย #ฝอยตกเสี่ย
-
^
^
จิ้มมมมมมมมมมม รีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว
:z3: จิระะะะะะะะะ น่าตีจริงๆ
-
:hao7:จิระ(จิตริน)อาจจะกลับร่างเดิมหลังจากที่เคลียเรื่องของจิระตัวจริงได้แล้ว. แบบยอมรับแมน ว่าอดีตเคยเสพยา แต่ตอนนี้กลับตัวกลับใจเป็นคนดีศรีจิตรินแล้วก็ได้555555
-
จิระ
-
ถ้ากลับร่างได้หนูจะเหลืออะไรลูกกก
อย่าทำร้ายตัวเองแบบนั้น มันไม่ดีเลย ไม่เอานะคนดี
-
จิระตัวจริงนี่มันบ้ารึป่าว ชื่อก็ชื่อตัวเอง ตัวก็ตัวของตัวเอง ทำร้ายตัวเอง สมองกลับไปละ ไม่สงสารอีกต่อไปค่ะ
-
ทำลายตัวเองชัด ตั้งแต่อยู่ร่างเดิมล่ะ รอดูว่าจิจะทำยังไงกับคนนี้
เอ่อ...สรุปเรื่องนี้พระเอกค่าตัวแพงหรือไม่มีค่ะ อัครเดชยังออกเยอะกว่าอีก :m20:
นี้ยังไม่รวมคุณสัน กะคุณเบิ้มนะเนี้ย สงสารพระเอกเรื่องนี้ซะล่ะ เอาจริงๆ นะเราจำชื่อพระเอกไม่ได้อะ :hao3:
-
จิระทำตัวเองจริงๆ เข้าใจนะว่ารักเสี่ยมาก โชคร้ายที่เสียแม่ไปโดยที่บอกใครไม่ได้ว่า แม่เป็นใคร แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จิระจะทำเรื่องไม่ดีนะ
-
จิระเรียกร้องความสนใจแบบผิดๆอีกแล้ว ทำตัวเองแบบนี้เสี่ยก็ไม่กลับมาหรอก สงสารมันก็สงสารอยู่แต่ทำแบบนี้มันก็ทำร้ายจิตใจที่หวังดีของพี่จิด้วย เฮ้ออ
-
โอ้ยยเครียดดดดด นังจิระฉันอุตส่าห์สงสาร ทำไมทำแบบนี้ :katai1: :katai1: หนูจิสู้ๆ เอ่อ..ส่วนเสี่ยเป็นตัวประกอบใช่มั้ยคะ 555
-
:katai1:
-
สงสารดีไหมค่ะหมายถึงจิระตัวจริงนะ
สู้ๆนะจิตรินในร่างจิระ :mew1: :mew1: :mew1:
-
จิระ กลับตัวกลับใจไม่ได้
เดิมที่ติดยาก็เพราะอ่อนแอ คิดแต่ว่าโลกไม่ยุติธรรม
ว่าแม่ทำตัวไม่ดี เสี่ยไม่รัก ที่แท้มาจากตัวเอง
ต้องการยาเองเพื่อพาตัวเอง ไปหลบไปในสิ่งมอมเมาฝันเฟื่อง
ทำให้จิตรินในร่างจิระเสียหาย เสียชื่อ
ทำไปก็เป็นการทำร้าย ทำลายตัวเองชัดๆ
ไม่มีสมอง คิดได้ยังไง บอกให้รู้เลยว่าใจจิระใฝ่เลว ใฝ่ชั่ว
ที่ไข่เจียวพยายามกันข้าวสวยไม่ให้เข้าหาจิ
เพราะรู้ว่าน้องตัวเองเสพยาอยู่ก่อนแล้วสินะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สลับร่างเลยดีมั้ยคะ ยังไงจิก็กล้ามฟีบเเล้วบำรุงซักหน่อยบวกกับคารมณ์การฝอยแล้วก็จิตใจที่ดีของจิตริน เสี่ยก็คงโอเคอะที่เสี่ยมารักกับจิตรินได้ 70-80% เราว่าเพราะความสามารถด้านการฝอยและจิตใจที่ดีของเจ้าตัวเป็นกลักเลยค่าาา เพระเสี่ยอยู่กับกายหยาบของจิระมาตั้งนานถ้าจะรักก็รักไปแล้วแหละ ปล่อยให้จิระไปทัศนศึกษาในคุกละก็สัมผัสประสบการณ์ฝีปากจากชาวเฟสชาวทวิตซักหน่อยด้วยตัวเองก็ดีนะ ส่วนหนูจิที่กล้ามฟีบเเล้วก็มาบำรุงๆสวยๆงามๆอยู่กับเสี่ยดีกว่า หมันไส้จิระเเล้วนะร้ายจังเลย!! ถึงจะรักเสี่ยจริงละก็น่าสงสารในจุดนี้แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลให้เล่นงานกันด้วยวิธีนี้ ถ้าคนมันจิตใจดีนะก็จะเลือกวิธีอื่นมาทำเมื่อเจอเรื่องแบบนี้แต่นี่ด้วยศีลของคนแบบจิระมันก็เลือกวิธีแบบนี้
-
:m16:
:L2: :L1: :L2:
-
ก็ต้องคนแบบนี้แหละที่ได้อยากให้คนสนใจด้วขกาตเสพยาทำได้
บ้า+ไร้สติแบบนี้ใครจะรักลง
-
เอิ่มเรียกว่ายังไงดีล่ัะ แบบสุดท้ายคนที่เสียหายก็คือตัวเอง รู้สึกสะใจลึกๆโ่_่เอง รอตอนหน้าน้าาา
-
ความโกรธทำให้สติหดหาย แต่อย่างว่าจิระใช้ชีวิตแบบไม่มีสติอยู่แล้วนี่ น้องจิสู้ๆ เรื่อง นี้ มี พระ เอก ด้วย เรอะ แล้วทำไมคุณสันปล่อยให้้เรื่องลุกลามเร็วแบบนี้ล่ัะน่าจะมองออกน่ะว่าเป็นฝีมือใคร
-
เสี่ย กับคุณสันไม่ทำอะไรเลยหรอ
เอาจิงหรอออออ
:m16: :m16: :m16: :m16:
แต่จิระ ยังไง จิก้ไม่เดือดร้อนปะ ไม่ได้เปนดารา โดนปลด หรืออะไร
คนที่เสี่ยรักก้คือจิอยู่ดี ไม่ใช่จิระ
-
จิระทำแบบนี้ทำไมเนี่ยย โอ้ยย จับตีให้ก้นลายเลย
-
จิระทำอะไรลูกกกกกก :ling1:
-
จะพีคมากถ้าเรื่องจิระ(จิตริน)ยังเคลียไม่จบแล้วต้องสลับร่าง จิระจะกลับไปรับกรรมที่ตัวเองก่อทันที ....
-
ตอนสปอยหน้า ถูกใจ แต่จิระจะคิดได้จริงไหม อีกเรื่องหนึ่ง
จิตรินทำดีมาก ทำเพื่อจิระทุกอย่าง เป็นคนคิดบวกมากด้วย
แล้วทุกคนก็ช่วย เพราะเห็นความดี
สุดท้ายก็พังเพราะเจ้าของตัวจริง แบบนี้ก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปนะจิตริน
-
เด็กจริงๆระวังเจอเสี่่ยหักดิบส่งตรงไปดาวอังคารเลยหรอก
-
อืม...อันนี้จิระทำตัวเองจริงๆ สลับร่างจะพีคมาก :katai2-1:
-
เอาความสงสารกูคืนมาอีจิระ มึงทำลายได้แม้กระทั่งร่างตัวเองควายจริงๆ เตะออกนอกโลกไปเลยลำไยมาก :katai1:
-
งานเข้าอีกแล้วจิ(ต)เอ๊ย
คนรอบข้าง รวมทั้งเสี่ยรีบมาช่วยเคลียร์ด่วนเลย
จิระถ้านายทำจริง เสี่ยจัดการเลยนะ
แต่ถ้าไม่ใช่จิระ... จะเป็นใครกันน้าาาา
ต้องรอติดตามต่อไปเนอะคุณนักเขียน
-
ตอนที่ 26 : กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมสนอง 50%
กระแสแง่บวกพลิกตลบในทันที
ผมกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะในสายตาคนอื่นๆ
คราวนี้ไม่ว่าจะพยายามแสดงความบริสุทธิ์ใจยังไงก็ไม่มีคนเชื่อแล้ว
“ซีรีส์เช็กเมทซีซันสอง มีการพิจารณาบทใหม่แล้วนะครับ”
คุณสันบอกกับผมหลังจากภาพหลุดถูกปล่อยออกมา แม้จะมีคนรีบปิดข่าว แต่ก็ถูกแพร่กระจายอย่างรวดเร็วยากควบคุม “ทางกองติดต่อมาว่า...บทที่เหลือของมิสเตอร์เอสซึ่งยังค้างไว้ คุณจิไม่ต้องไปแล้วนะครับ ผู้เขียนบทจะลดบทมิสเตอร์เอสลง ฉากสุดท้ายเองก็ถ่ายทำเสร็จไปแล้ว ถือว่าสัญญากับทางซีรีส์สิ้นสุดตรงนี้”
“ครับ ผมเข้าใจครับ”
ผมถอนหายใจเฮือก ภาพเพิ่งหลุดเมื่อเช้า แต่ผลกระทบช่างว่องไวจนเกินคาดคิด เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง โซเชี่ยลทุกช่องทางของผมก็ถูกถล่มก่นด่าจนไม่กล้าเข้าไปอ่าน จากที่จะไปทำงาน กลายเป็นว่าต้องตีรถกลับแทบไม่ทัน
คุณสันเองหลังไปส่งเสี่ยถึงบริษัทแล้วก็รีบวกกลับมานั่งอธิบายเรื่องราวให้ผมฟังว่าเกิดอะไรขึ้น
เพราะคนที่ปล่อยภาพหลุดของจิระและข้าวสวยนั้นไม่ใช่ใคร
แต่เป็นไข่เจียว พี่ชายของข้าวสวยนั่นเอง
“สรุปแล้วจิระกับข้าวสวยเคยคบหากันจริงๆ เหรอครับ”
“ไม่ครับ กลุ่มของจิระเสพยาด้วยกันหลายคน ข้าวสวยเป็นหนึ่งในนั้น แต่เธอหลงรักจิระ เลยคิดเข้าข้างตัวเองว่าทุกครั้งที่นัดเสพยากัน คือการเดตกันของทั้งคู่ครับ”
ผมยกมือนวดขมับ รู้สึกปวดกบาลยังไงชอบกล
“อันที่จริงผมให้เงินปิดปากกับทางครอบครัวของข้าวสวยแล้ว พี่ชายของเขาก็เข้าใจและรับปากกว่าจะพยายามกันน้องสาวให้ แต่คงเพราะคุณเข้าวงการ ข้าวสวยที่โดนกีดกันมาตลอดเลยเกิดรู้สึกแย่เหมือนโดนคุณทิ้งไปเป็นดาราจนผันตัวเป็นแอนตี้แฟน โชคดีนะครับที่เบิ้มตามประกบตลอด และทางบริษัทเราก็มีระบบรักษาความปลอดภัยดี เธอเลยหาจังหวะเล่นงานมากไม่ได้”
“นั่นสินะครับ...”
“เมื่อจิระสวมรอยติดต่อกลับไป เธอที่กำลังจนทางตันเลยยิ่งดีใจ รีบมาหาคุณโดยไม่ฉุกใจคิดสักนิดว่าเป็นกับดัก ก่อนหน้านี้กระแสข่าวเทไปทางข้าวสวย แถมเธอเองก็ถูกจับด้วยข้อหาซื้อขายยาเสพติดจนติดคุก ทำให้ครอบครัวพลอยได้รับผลกระทบไปด้วย ไข่เจียวคงรับไม่ได้ที่คุณให้การปฏิเสธทุกอย่าง จึงปล่อยภาพออกมาเพื่อไม่ให้น้องสาวถูกครหามากไปกว่านี้”
“แล้ว...คุณสันทำยังไงกับไข่เจียวครับ”
“ภาพจริงถูกทำลายทิ้งทั้งหมดแล้ว ไข่เจียวและครอบครัวจำเป็นต้องหยุดงานชั่วคราวเพราะถูกถากถางจากสังคมภายนอกเพราะชื่อนามสกุลของข้าวสวยถูกเผยแพร่เป็นที่รู้จักทั้งหมด ผมจึงให้เงินชดเชยในส่วนนั้นไป...”
หรือก็คือ ให้เงินปิดปากไปตามระเบียบ
ผมถอนหายใจอีกเฮือก ไม่นึกโทษไข่เจียวเพราะถ้าผมเป็นเขา...ก็คงนึกเคืองจิระไม่น้อย จริงอยู่ว่าข้าวสวยมีความผิด แต่ทั้งหมดทั้งมวล ก็เป็นเพราะจิระกับเธอเคยเจอกัน แต่เมื่อผมพูดเป็นเชิงว่าไม่รู้จัก ไม่เคยเสพยามาก่อน เลยทำให้ข้าวสวยโดนโจมตีหนักทั้งที่มีมูลความจริงอยู่หลายส่วน ใช่ว่าเธอพร่ำเพ้อไปเองจนโดนกล่าวหาด้วยถ้อยคำรุนแรงลามปามมาถึงครอบครัว
ซึ่งไข่เจียวก็ทำได้ตามประสงค์
ตอนนี้คนแทบไม่สนใจข้าวสวยแล้ว แต่หันมาโจมตีจิระ เด็กเลี้ยงแกะแห่งวงการบันเทิงเข้าเต็มๆ!
“ผมจะไปหาจิระ”
“ระวังตัวด้วยนะครับ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ยังไงนี่ก็เป็นร่างกายของเขา เขาไม่กล้าทำร้ายผมหรอก” ผมยิ้มให้คุณสัน ก่อนจะเดินไปหาจิระที่ห้องพักแขก ห้อง...ที่เขาถูกขังนับตั้งแต่เกิดเรื่อง ถูกยึดโทรศัพท์ ถูกจำกัดบริเวณห้ามออกไปไหน ไม่ต่างกับนักโทษคนหนึ่งในคฤหาสน์หลังนี้
ผมถอนหายใจอีกเฮือก จิระมองผมเป็นตัวร้ายไปแล้ว เขาไม่ยอมรับผม ไม่ฟังผมอีกต่อไป เลือกปิดกั้นตัวเองและยอมถูกขังแต่โดยดี ราวเชื่อว่ายังไงก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเขา เหมือนที่ผมเชื่อว่าเขาไม่กล้าทำอะไรผมอย่างแน่นอน
“ทำหน้าแบบนั้นแสดงว่าเกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ”
แปลกมาก วันนี้จิระทักผมก่อน แถมยังดูอารมณ์ดีแปลกๆ
“ผมถูกปลดจากซีรีส์เช็กเมทแล้วครับ”
จิระฉีกยิ้มหวาน เขาไม่รู้สถานการณ์ภายนอกมากนักเพราะถูกยึดอุปกรณ์สื่อสารทุกอย่าง แต่คงคาดหวังให้มีจุดจบแบบนี้อยู่แล้ว แม้จะไม่ได้มาจากฝีมือของเขาเองก็ตาม
ผมเองก็ไม่คิดจะอธิบายเพิ่มเติมว่าเป็นเพราะไข่เจียวต่างหากที่ทำให้ผมโดนปลดบท เพราะยังไงซะ ผลก็ออกมาสมใจเขาอยู่ดี
“สมควรแล้วนี่ นายได้บทนั้นมาก็เพราะหน้าตาของฉันไม่ใช่รึไง ตอนนี้เป็นไงบ้างล่ะ โดนขุดคุ้ยอดีตเรื่องเสพยารึยัง หึ ก็มันเป็นอดีตของฉันทั้งนั้น ฉันทวงสิทธิ์ของฉันคืน แล้วมันผิดตรงไหนล่ะ นายจะแก้ตัวอะไรได้ หรือจะมาเอาผิดฉัน จับฉันเข้าคุกกันล่ะ เอาเลยสิ! จับไปเลย จับจิตริน ทองคำดีไปสิ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
วันแรกที่ผมมาเค้นถามความจริงกับจิระ เขาก็ท้าทายด้วยสีหน้าสาแก่ใจแบบนี้ไม่มีผิด
“เจ็บใจมั้ยล่ะ เจ็บใจมากใช่มั้ย นี่ไงความรู้สึกของฉัน! ตื่นมาก็ถูกนายแย่งทุกอย่าง เอาร่างกายฉันไปหาประโยชน์!“
“ผมไม่โกรธคุณครับ” ผมถอนหายใจอีกเฮือก ไม่ได้โกรธ แต่ค่อนข้าง...เหนื่อย “ผมยอมรับ ผมเสียใจที่ถูกปลดจากซีรีส์ แต่ผมไม่ได้เจ็บใจ คุณพูดถูก ทุกสิ่งจนถึงตอนนี้ ล้วนเป็นผลพลอยได้จากรูปร่างหน้าตาของคุณ ผมไม่เสียดาย แต่ผมแค่รู้สึกผิดที่ทำให้คนอื่นพลอยเดือดร้อนไปด้วย...”
ป่านนี้กองถ่ายซีรีส์คงหัวฟูเพราะถูกนักข่าวดักรอเต็มหน้าบริษัท
“เล่นบทคนดีอะไรของนาย ฉันสะอิดสะเอียนจะแย่อยู่แล้ว!” จิระขว้างหมอนใส่ อาวุธเพียงชิ้นเดียวในห้องที่นุ่มนิ่มเกินกว่าจะทำให้เจ็บตัว
“ผมไม่ได้เล่นบทคนดีอะไรเลย แต่ผมหมายความตามนั้น คุณจิระ ทุกสิ่งที่คุณทำ คุณกำลังทำลายตัวเอง...” ผมเอ่ยเสียงเรียบ “ผมถูกปลดจากซีรีส์ อดีตถูกขุดคุ้ยเป็นข่าวฉาว ทุกอย่างล้วนอยู่ในชื่อของจิระ แล้วทำไมผมต้องเจ็บใจด้วยล่ะครับ ในเมื่อชื่อนั้น...ไม่ใช่ตัวผมเลย”
“ฉันไม่ได้อยากเป็นดาราแต่แรก!”
“งั้นก็เข้าทางคุณพอดี ถ้าคุณอยากจะออกจากวงการด้วยข่าวฉาว งั้นผมก็ต้องปรบมือแสดงความยินดีที่คุณทำสำเร็จ” ผมพูดพลางหยิบหมอนขึ้นมากอด ขณะลากเก้าอี้มานั่งจ้องหน้าเขาตรงปลายเตียง “แล้วจะทำยังไงต่อล่ะครับ”
จิระชะงักไปชั่วอึดใจ
“ทำยังไงต่อ?”
“ใช่ครับ” ผมพยักหน้ารับ “อย่าบอกนะว่าคุณคิดแต่จะแก้แค้นผม โดยการทำลายชื่อเสียการงานทุกอย่างแล้วก็จบ ถ้าคุณคิดถึงแค่นั้น ผมจะได้เตรียมใจถูกว่าจะเอายังไงกับตัวเองต่อ แล้วก็จะทำยังไงกับคุณต่อด้วย ตลอดหลายวันมานี้...คุณสันขังคุณไว้ในห้องเพราะกลัวจะก่อเรื่อง แต่ถ้าคุณไม่คิดจะทำอะไรเพราะหมดมุกแล้ว งั้นผมขอคุณสันให้ปล่อยตัวคุณดีมั้ยครับ เราน่าจะฉวยโอกาสนี้พาคุณกลับบ้านผม เพราะผมมีเวลาว่างเหลือเฟือ จะช่วยอยู่กับคุณทั้งวันจนกว่าจะปรับตัวกับครอบครัวผมได้เอง”
“เลิกปั้นหน้าซื่อมากล่อมฉันสักที!“
“ผมกำลังหมายความตามนั้นจริงๆ ต่างหาก หรือคุณจิระอยากให้ผมอาละวาดร้องไห้ฟูมฟาย โกรธแค้นชิงชังคุณเหรอครับ ผมจะทำแบบนั้นทำไมล่ะ”
ผมโคลงศีรษะถามเสียงซื่อ
“ผมเคยเล่าให้ฟังแล้วนี่นาว่าผมเองก็ถูกลากเข้าวงการโดยไม่ทันตั้งตัว เมื่อได้รับโอกาสก็ตั้งใจทำให้ดี แต่เมื่อถูกลิดรอนโอกาสนั้นไปก็ไม่ได้รู้สึกจะเป็นจะตายอะไร ผมเตรียมใจไว้อยู่แล้ว แม้จะเป็นการเตรียมใจว่าจะสลับร่างคืนจนเป็นดาราต่อไม่ได้ก็เถอะ...สถานการณ์ผิดคาดไปหน่อย แต่ก็ใช่ว่าจะคาดไม่ถึงนี่”
จิระทำหน้าคล้ายอยากจะปาหมอนใส่ผมอีกรอบ น่าเสียดายที่เขามีหมอนแค่ใบเดียว และหมอนใบนั้นก็ถูกผมนั่งกอดอย่างสบายอุรา
“คุณจิระอาจจะสับสน คงอึดอัดมากที่ต้องถูกจับตามองจากคนในบ้าน อยู่ในกรอบของคุณสันที่รอบคอบขี้ระแวง ผมเลยอยากให้คุณไปอยู่บ้านผมเร็วๆ สภาพแวดล้อมส่งผลต่อการตัดสินใจ ความเครียด ความกดดัน ทำให้คุณบีบคั้นตัวเองจนทำอะไรผิดๆ ลงไป เฮ้อ...ถ้าไม่อยากให้ผมเป็นดารา บอกกันดีๆ ก็ได้ครับ ยังไงสัญญาก็เซ็นสำหรับซีซันเดียวอยู่แล้ว ผมปฏิเสธทางนั้นว่าไม่แสดงต่อได้ เรื่องราวจะได้ไม่วุ่นวายขนาดนี้ เอ๊ะ หรือว่าคุณจิระอยากให้ผมถอนตัวด้วยความอับอาย อืม...ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ คุณควรจะเหลือทางถอยให้ตัวเองหน่อยสิ ถ้าผมโมโหแล้วพาลลงกับคุณขึ้นมา คุณจะไม่เหลือใครเลยจริงๆ นะ แล้วหลังจากนี้คุณจะทำยังไง ต้องถูกขังตลอดชีวิตไม่มีคนคอยคุยด้วยจนกลายเป็นโรคซึมเศร้าเหรอครับ คุณคิดแต่หาทางทำลายผม แต่ไม่ได้คิดถึงตัวเองหลังจากนี้เลยเหรอครับ”
จิระโดนผมเทศน์ไปหนึ่งยกเบาะๆ
“ดีนะเนี่ยที่ผมไม่ติดใจ เลยยังไม่ยกเลิกเรื่องพาคุณไปอยู่ด้วยกัน ความจริงพ่อกับแม่ก็ค่อนข้างกังวล ท่านพอเดาได้ว่าคุณเป็นคนทำแม้ผมจะไม่บอกก็เถอะ แต่ครอบครัวผมไม่ใช่คนเหยียบย่ำซ้ำเติมใคร ในเมื่ออยู่ที่นี่คุณไม่มีอิสระ งั้นไปกับผมดีกว่า พรุ่งนี้เลยดีมั้ยครับ แต่คุณต้องสัญญานะว่าจะไม่ทำอะไรแผลงๆ อย่างปล่อยข่าวว่าจิระอาศัยอยู่บ้านหลังไหน ไม่งั้นพ่อกับแม่ผมคงเดือดร้อน คราวนี้คุณเอง...ก็จะไม่มีที่อยู่อาศัยด้วยนะ”
“ขู่ฉันเหรอ”
“ผมกำลังพูดถึงความเป็นจริงต่างหากละครับ เวลาจะลงมือทำอะไร ก็ควรจะคิดถึงผลลัพธ์ที่ตามมาด้วย คุณคิดแค้นผมได้ แต่อย่างน้อยก็ไม่ควรทำให้ตัวเองต้องได้รับผลกระทบไปด้วยสิ นี่เป็นหลักการพื้นฐานในการใช้ชีวิตอย่างสุขสงบเลยนะ”
“พูดโน่นพูดนี่ สุดท้ายก็แค่อยากให้ฉันไปจากเสี่ย!”
“คุณจิระ...” ผมมองเขาอย่างเหนื่อยหน่ายเหลือเกิน ไอ้เราอธิบายตั้งนาน แต่เขาดันคิดถึงผู้ชายซะงั้นอ่ะ “ผมกำลังพูดถึงอนาคตของคุณอยู่ต่างหาก ไม่ได้เกี่ยวกับเสี่ยเลย ครับ ผมคบกับเสี่ย ผมยอมรับ แต่การที่ผมคบกับเสี่ย ใช่ว่าคุณจะต้องทำลายชีวิตตัวเองนี่ หรือคุณคิดว่าหากกำจัดผมไปแล้ว เสี่ยจะรักคุณเหรอครับ หรือคุณหวังว่าหากอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไป เสี่ยจะมาหาคุณสักครั้ง”
จิระก้มหน้าหลบตาเป็นครั้งแรก เขากัดริมฝีปาก พยายามกลั้นน้ำตา
“ตลอดเวลาเกือบสองอาทิตย์นี้...คุณยังไม่รู้คำตอบอีกเหรอครับว่าต่อให้คุณจะลงมือลงแรงยื้อเวลาอีกมากมายแค่ไหน ทุกอย่างที่คุณทำ มันย้อนมาหาคุณและผม โดยที่เสี่ยไม่ได้ผลกระทบอะไรเลย เขาลอยตัวแต่แรก ไม่ได้มายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของพวกเราด้วยซ้ำ แล้วทำไมคุณถึงให้ความสำคัญกับผู้ชายคนหนึ่ง มากกว่าตัวเองล่ะครับ”
ยิ่งพูดผมก็ยิ่งใส่อารมณ์ เมื่อตระหนักได้ว่าปัญหาส่วนใหญ่มาจากเสี่ยนี่หว่า
“เลิกนึกถึงเสี่ย แล้วคิดถึงตัวเองให้มากๆ หน่อยเถอะครับ!”
----
แก๊งๆๆ
หมดยกแรกค่ะ ตัดฉับไว้ก่อน เรื่องราวของหนูจิทั้งสองได้เคลียร์จบในตอนนี้แน่นอนค่ะ ครึ่งหลังกินยาวน่าดู เลยพักตรงนี้ก่อนไม่งั้นจะค้างหนัก
และสำหรับท่านที่อ่านจบแล้ว เราอยากให้ทุกคนลองถามใจตัวเองดูนะคะ...ว่าเรื่องนี้...#เสี่ยยังจำเป็นอยู่มั้ย
-
:hao4: หน้าตาเสี่ยผู้ไม่มีบท มึนต่อไป ไม่มีเสี่ยก็ได้นะ :hao3:
-
พระเอกชื่ออะไร ถามใจดู :m20: :m20:
-
เสี่ยชื่อไรนะลืม!!
ปล.ลืมจริงๆนะ
-
:laugh: จำได้แต่ความอึนๆ มึนๆ หื่นๆ แต่ชื่อไรไม่รู้ :m20:
:L1: :pig4: :L1:
-
เสี่ยไม่มีบทก็ได้ใช่มั้----
เรื่องนี้ยังไงก็เป็นเรื่องของคนสองคนสลับร่างกันเนอะ
อาจจะจบแบบจิจิ--- ไม่
เอาเป็นว่าลุ้นให้จิระกลับมาใช้ชีวิตได้ปกติโดยเร็วนะลูก
-
พระเอกชื่ออะไร ถามใจดู :m20: :m20:
จิตริน
-
:hao4: :hao4: :hao4:
-
จิระโง่มากๆ จิตรินก็เทศน์จนหลาบก็ยังจะเถียงต่อดาว เหนื่อยใจค่ะ :เฮ้อ:
ส่วนเสี่ยบทนี่ตัวประกอบปะค่ะหายไปนานมาก :a5:
-
เรื่องนี้มีเสี่ยด้วยหรอคะ ไม่เห็นจำได้ :really2:
-
จิ พูดได้โดนใจมาก ทำไมจิระต้องแคร์ผู้ชายคนนึงมากกว่าอนาคตตัวเองด้วย
-
:mew1:
-
จิระ ควรโดนตีซักทีแบบนี้ล่ะ ถถถถถ ทำร้าย ใส่ร้ายยังไง ลืมไปหรือเปล่า ว่า ร่างนั้นมันคือตัวเอง 5555
-
จิ พูดได้โดนใจมาก ทำไมจิระต้องแคร์ผู้ชายคนนึงมากกว่าอนาคตตัวเองด้วย
ถ้าเป็นคนอ่านหลายๆคนคงใช้คำของพี่ลูกเกดกับพี่ช่าแน่ๆค่ะ :laugh:
-
มิน่าล่ะ เสี่ยเลยต้องขึ้นปกสินะ ไม่งั้นจะไม่มีใครนึกถึง....เผ่นก่อนค่ะ :hao7:
-
เข้าใจว่าแค้นนะ แต่ เอาเถอะ ทำลายตัวเอง ลึก ๆ จิตรินคงอยากทิ้งร่างนี้กลับไปอยู่ร่างเก่า ว่าแต่ ถ้าจิระไม่ตาย จิตรินไม่ตายก็ต้องอยู่แบบนี้หรอ เออ ปวดหัวดี อีกอย่าง จิ ตกเสี่ยมาได้ แต่เสี่ยก็หลงรูปจิระ ลองเป็นจิจริง ๆ เสี่ยก็ไม่เอา ชักอยากรุ้
-
เสี่ยเป็นเจ้าของบริษัทนะ ใหญ่มาก ลืมเสี่ย บทเสี่ย มีถึงตอนรึยัง อิอิ
-
นั่นซิ เสี่ยก็ดูยุ่ง ๆ กับธุรกิจ ไม่ค่อยมีเวลามาเข้าฉาย
จะพอมีบ้างก็มาแต่ชื่อ อย่างนี้นี่ควรมีเสี่ยต่อดีไหมเนี้ยะ
:hao3:
-
ไม่นะมิสเตอร์เอสของฉัน โฮฮฮ
-
เสี่ยน่าสงสารที่สุดดดดด 5555 บทน้อยเหลือเกิน
-
โอโห......เสี่ย หายไปนานมาก
นี่เรื่องนี้เสี่ยเล่นเป็นตัวประกอบใช่ปะ
ไม่เห็นเสี่ยมีหน้าที่อะไรเลย
เบิ้ม คุณสัน ออกฉากมากกว่าซะอีก
ที่ผ่านมา เสี่ยก็มโน อึนๆ มึนๆ หื่นโคตรๆ เท่านั้นเอง
ตัดเสี่ยออกไปก็ไม่ทำให้เรื่องเสียหรอกนะ กร๊ากกกก ล้อเล่น
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เสี่ยหน้าตาเปนไงค่ะ
ตัวประกอบฉากไหน ตอบ!!!! :laugh: :laugh:
-
มีสาระก็ได้นิเจตริน นึกว่าจะอังกอร์ :mc4: :mc4:
-
จิเปนพระเอก จิระเปนนางเอก ไปอยู่บ้านกัน 2คน
ปรับความเข้าใจ และลงเอยกัน
#เสี่ยไม่จำเป็นแล้ว 555
-
:katai5: :katai5:
-
คุณสัน กับ พี่เบิ้มยังสำคัญกว่าเสี่ยอีกค่ะ 55555
-
:katai2-1:
:3123: :pig4: :3123:
-
เสี่ยนี่เป็นใครนะคะ ตัวประกอบในเรื่องรึเปล่า??? เบิ้มยังออกอากาศมาเยอะกว่าเสี่ยเลยค่ะ :laugh:
-
เข้าใจผิดมาตลอด เรื่องนี้พระนายคือ จิตรินกับจิระ เสี่ยเป็นเครื่องมือให้เขารู้ใจกันสินะคะ :hao7:
-
เหมือนจิกับจิระ จะได้กันเอง...
-
เหอ ฆ่าตัวเอง ทั้ง ๆ ที่เพิ่งมีคนทำให้มันดีขึ้นมา
จิระ ที่กำลังจะพ้นน้ำ ดันทำตัวเองจม เหอ ๆ
-
เพิ่งตามอ่าน เสี่ยไม่จำเป็นค่ะ
-
เสี่ยคือใคร ใครคือเสี่ยคะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เสี่ยคือพระเอกที่เป็นตัวประกอบค่ะ ก็เหมือนหนังบางเรื่องที่มีนางเอกไว้ให้รู้ว่าพระเอกไม่ใช่เกย์นะเออแต่ถึงจะบอกว่าบทนางเอก แต่จริงๆก็เหมือนตัวประกอบนั่นแหล่ะ เพราะโผล่มามีบทช่วงแรกแล้วก็แว๊บหายไปเป็นช่วงๆมาอีกทีก็ตอนจบเลย(ฮา)
-
พระเอกที่คนอ่านจำชื่อไม่ได้ มีบทบาทเหมือนตัวประกอบ
ยังจำเป็นอยู่ไหมนะ :laugh:
-
ตอนที่ 26 : กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมสนอง 100%
“เลิกนึกถึงเสี่ย แล้วคิดถึงตัวเองให้มากๆ หน่อยเถอะครับ!”
“นายจะไปเข้าใจอะไร” จิระร้องไห้โฮ “เขาเป็นคนแรกที่ทำดีกับฉัน เขาเป็นคนแรกที่ดูแลเอาใจใส่ฉัน...ฉันที่ไม่รู้จักแม้แต่หน้าของพ่อตัวเอง ขนาดแม่ยังไม่ต้องการ ต้องคอยปกปิดหน้าตาแล้วอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด มีเงินแล้วยังไงล่ะ! อนาคตที่สวยงามคืออะไรล่ะ! ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ฉันต้องการแค่มีใครสักคนอยู่เคียงข้าง...ในตอนนี้!!!”
ผมทนนั่งต่อไม่ไหว ลุกขึ้นไปหาจิระที่ตะโกนลั่นน้ำตานอง
“แต่ฉันไม่มีใครแล้ว เสี่ยไม่ต้องการฉันแล้ว ทั้งหมดก็เพราะนาย! เพราะนาย!! ทำไมถึงต้องคบกับเสี่ย ถ้าเกิดเสี่ยยังไม่มีใคร อย่างน้อยฉันก็ยังอยู่กับเขาได้ จะให้เป็นเด็กเลี้ยงหรืออะไรก็ยอมทั้งนั้น แต่เพราะนาย...เพราะนาย!”
ด้วยรูปร่างเรี่ยวแรงของร่างกายแสนกำยำ ทำให้เขากระชากผมตัวปลิวไปแปะอยู่ข้างเตียงอย่างง่ายดาย
“ผมขอโทษ....ผมก็คาดไม่ถึงว่าเรื่องของผมกับเสี่ยจะกลายเป็นแบบนี้”
“ฉันเป็นคนที่มาก่อน! ร่างกายนั้น...ก็เป็นของฉัน! แล้วนายถือสิทธิ์อะไรมาเอาเสี่ยไป เอาคนที่ฉันต้องการเพียงคนเดียวไปจากฉัน!!” จิระร้องไห้หนักกว่าเดิม สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง “อยากให้ฉันไปอยู่ด้วยอะไรกัน ก็แค่กันฉันให้ยอมแยกจากเสี่ยไม่ใช่รึไง ทุกคำพูดของนายมันเชื่อไม่ได้!”
“ไม่ใช่นะครับ...ผมแค่อยากให้คุณมีครอบครัวที่ดี”
“ฉันไม่ต้องการครอบครัวที่ดี! ฉันแค่ต้องการ...ชีวิตของฉันคืน!!”
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อจิระหยิบเข็มฉีดยาออกมาจากใต้เบาะ จ่อมันเข้าที่ลำคอของผมด้วยสีหน้ากึ่งจะคลุ้มคลั่งทั้งรอยยิ้มเยาะที่ไม่ควรจะแย้มยิ้มออกมาได้ในสถานการณ์แบบนี้
เข็มฉีดยาที่ไม่อันตราย แต่ถ้าแทงทะลุคอขึ้นมาก็อาจถึงตายได้...
สงสัยจิระจะแอบจิ๊กมาจากพยาบาลที่เขาทำร้ายร่างกายจนหมดสติเพื่อแอบติดต่อกับข้าวสวย หลังเกิดเรื่องคุณสันให้เธอพักงานพร้อมมอบเงินปลอบขวัญ ทุกอย่างกะทันหันจนไม่ทันได้ตรวจสอบว่ามีเข็มฉีดยาหายไป
“นายมันก็ดีแต่พูด วางตัวเป็นคนดีนักหนา คงไม่เคยถูกทิ้งเลยล่ะสิ ไม่เคยรู้ใช่มั้ย...ว่าการต้องอยู่คนเดียวอย่างหลบๆ ซ่อนๆ มันเป็นยังไง ถึงตอนนั้น ต่อให้นายมีเงินมากมายแค่ไหนก็ไม่ช่วยซื้อความสุขได้เลย ครอบครัวแสนอบอุ่น? สำหรับฉันมันก็แค่ภาพจอมปลอม! ฉันถูกพ่อกับแม่ทิ้ง นายเข้าใจมั้ย ฉันไม่ควรเกิดมาด้วยซ้ำ! ความรักพวกนั้นฉันก็ไม่ต้องการ! เพราะฉันรู้...ว่าคนอย่างฉันไม่มีวันได้รับความรักหรอก!!”
“อย่าคิดแบบนั้นสิครับ การที่คุณถูกพ่อกับแม่ทิ้งไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีใครรักคุณ...”
“แล้วยังไง ให้ฉันไปอยู่ด้วย? ไปเป็นส่วนเกินในครอบครัวนายน่ะเหรอ ทำดีให้ตายแค่ไหนก็ไม่มีวันดีไปกว่าลูกในไส้หรอก! สุดท้ายฉันก็เป็นแค่หมาหัวเน่า เป็นกาฝากเกาะกินอยู่ในครอบครัวของนาย! แล้วถ้าเราสลับตัวกันล่ะ ถึงตอนนั้น ครอบครัวนายจะ...ยังรักฉันอยู่มั้ย “
น้ำตาหยดหนึ่งไหลอาบหน้า
ไม่ใช่น้ำตาของจิระ แต่เป็นของผมเอง
เป็นผมเองที่คิดง่ายเกินไป เอาแต่มองภาพรวมว่าทำแบบนี้ต้องดี แต่ไม่เคยนึกถึงใจของจิระเลย
ความรู้สึกหวั่นไหวของจิระ ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจ แต่เพราะเข้าใจดี ผมถึงได้หลั่งน้ำตาออกมา
ความสับสน ความกังวล ความหวาดกลัว
ตอนที่ผมคบกับเสี่ย ผมก็คิดว่าหากเราสลับตัวกันขึ้นมาจะเป็นยังไง
แม้ตอนนี้ยังรักกันหวานชื่น แต่ถึงตอนนั้นล่ะ ใครจะรับรองได้ ความรักของผมกับเสี่ยจะเป็นอย่างไร จะยังอยู่ด้วยกันด้วยความรู้สึกแบบเดิมได้งั้นหรือ
จิระเองก็คิดแบบเดียวกัน
ทุกอย่างคือความไม่แน่นอน เขาเพียงต้องการ...ชีวิตของเขาก่อนที่เราจะสลับร่างคืน ไม่ต้องการอย่างอื่น ชื่อเสียง เงินเทอง ความรักความเข้าใจ เขาไม่ต้องการทั้งนั้น!
จิระกดเข็มลงข้างลำคอผม รู้สึกถึงลิ่มเหล็กที่จมลงไปในเนื้อ แม้จะแค่เล็กน้อย แต่ก็รู้สึกถึงเลือดที่ไหลซึมออกมา
“เดินออกไป อย่าขัดขืน และอย่าทำอะไรเกินคำสั่งเด็ดขาดถ้าไม่อยากให้ฉันกดมันลงไปเต็มแรง”
ผมถูกจับเป็นตัวประกันอย่างสมบูรณ์โดยมีเข็มปักคาอยู่ข้างคอประมาณหนึ่งส่วนสี่ของความยาวทั้งหมด แต่แค่นั้นก็พอจะทำให้ผมเป็นหุ่นเชิด ยอมให้จิระบังคับซ้ายขวาตามใจชอบแล้ว
“คุณจิ!”
เมื่อถูกดันให้เดินนำออกจากห้องโดยมีจิระยืนประกบด้านหลังไม่ห่าง พี่เบิ้มรวมทั้งคุณสันที่เฝ้าอยู่ด้านนอกพากันร้องเรียกอย่างตกใจ ด้วยความสามารถของคนเหล็ก...สามารถจับตัวจิระได้ง่ายดายแค่พลิกฝ่ามือ แต่ผมเลือกที่จะส่งสายตาบอกห้าม เพราะถ้าจับตัวเขาได้แล้วจะทำยังไงต่อล่ะ ขังเขาไว้อีกครั้งงั้นเหรอ
“คุณจิระจะไปไหนเหรอครับ”
ผมยอมให้อีกฝ่ายทำตามใจ เชื่อมั่นว่ายังไงจิระก็ไม่กล้าทำร้ายร่างกายตัวเองหรอก
“เงียบ!” เขาตวาด เมื่อเห็นคุณสันและคนอื่นๆ ในบ้านไม่กล้าเข้าใกล้ก็คล้ายจะยิ่งได้ใจ บังคับให้ผมเดินไปที่โรงรถ แล้วออกคำสั่งให้คนรับใช้ในบ้านส่งกุญแจรถมา แต่ผมยกมือห้าม แล้วหยิบกุญแจรถเบนซ์ที่เสี่ยเคยให้แล้วเก็บติดตัวตลอดส่งให้เขาแทน
จิระมองผมด้วยสายตาริษยาวูบหนึ่ง ก่อนจะดันผมไปที่รถคันนั้น บังคับให้เปิดประตูฝั่งคนขับ
“เอ่อ คุณจิระครับ ผมขับรถไม่เป็นนะ”
“...”
“ผมไม่ใช่คนขี้โกหก คุณก็รู้”
“...”
“ผมเอาเข็มจี้ตัวเองก็ได้ ฉะนั้นคุณต้องขับนะ”
ด้วยสถานการณ์ที่พิลึกพิลั่น ผมเลยต้องเอาเข็มฉีดยาจี้ตัวเอง เพื่อให้จิระเป็นคนขับ
ผมพยายามทำตัวนิ่ง โดยลอบสังเกตข้างทางเป็นระยะเพื่อคาดเดาว่าเขาจะไปไหน เพราะจิระไม่มีที่ไป...เขาอยู่กับเสี่ยตั้งแต่อายุสิบสี่ อยู่ในคอนโดที่เสี่ยซื้อให้ เมื่อถูกริบคืน ก็แทบจะไม่มีเป้าหมายอื่นแล้ว
หลังจากนั้นเกือบหกชั่วโมง ผมก็เผลอหลับสัปหงก มารู้ตัวอีกครั้งก็ตอนเห็นป้ายจังหวัดชุมพร...ที่แท้จิระก็พาผมมาเที่ยวทะเลนี่เอง
พอหาที่จอดได้เขาก็เปิดประตูลงไปทันที ผมดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ พบว่าตอนนี้ปาไปเกือบทุ่มหนึ่งเข้าไปแล้ว แทบไม่มีนักท่องเที่ยวเลย แม้ตัวผมจะเป็นดาราที่กำลังเป็นข่าวดัง ก็ไม่มีใครจำได้
“เอ่อ...จะให้ผมจี้ตัวเองต่อมั้ยครับ” ผมถามจิระเพื่อความมั่นใจ
“ชิ” แต่เขาเพียงสบถในลำคอแล้วเดินลงหาดทราย มุ่งหน้าไปทางทะเลไม่สนใจผมอีก...งั้นผมติ๊ต่างเอาว่าไม่ต้องจี้ตัวเองแล้วกัน เพราะขืนทำอย่างนั้นจะยิ่งเป็นจุดสนใจมากกว่า
ผมรีบลงจากรถ วิ่งเหยาะๆ ตามหลังจิระที่หยุดยืนอยู่ริมทะเลพอดี เขาถอดรองเท้า ปล่อยให้น้ำทะเลสาดซัดเข้ามา
ผมไม่รอช้าที่จะเลียนแบบ ไม่วายเงยมองเสี้ยวหน้านั้น ดูเหมือนว่าตลอดการขับรถร่วมหกชั่วโมง จิระจะคิดตกหลายต่อหลายอย่าง อารมณ์เขาดูสงบขึ้นกว่าตอนอยู่ในบ้านเสี่ยเป็นไหนๆ แม้สีหน้าจะแฝงความอ่อนล้า แต่แววตาดูแจ่มชัดขึ้นหลายเท่า
ยืนจนเริ่มเมื่อย ผมก็ตัดสินใจทิ้งตัวนั่งบนหาด กระเถิบขึ้นมาหน่อยเพื่อไม่ให้กางเกงเปียก ก่อนจะดึงกางเกงจิระเบาๆ ชักชวนให้นั่งด้วยกัน
เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะยอมทิ้งตัวนั่งกอดเข่าโดยสายตาไม่ละไปจากน้ำทะเลเบื้องหน้า ราวกับว่าภาพนั้นเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวเดียวที่เขาเหลืออยู่
มองเหม่อฟังเสียงคลื่นสาดกระทบอย่างเพลิดเพลิน พวกเราดื่มด่ำจนเกือบลืมว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น
อย่าว่าแต่จิระ ผมเองก็คล้ายจะหัวโล่งขึ้นมานิดหน่อย ความรู้สึกเหนื่อยใจตอนเข้าไปคุยกับเขา ราวกับถูกน้ำทะเลซัดสาดลากกลับลงน้ำไปเรียบร้อยแล้ว ผมหลับตา รับลมเย็นยามค่ำคืนอย่างเต็มที่ ปล่อยจิระใช้ความคิดอย่างถี่ถ้วน ทบทวนถึงเรื่องราวทั้งหมดอีกครั้งด้วยใจที่เปิดกว้างกว่าเดิม
แต่ต่อให้อากาศจะดีแค่ไหน ก็ไม่พ้นถูกยุงดมดอมกัดตามตัวอยู่ดี หลังผมตบยุงตัวที่สามสิบแปดที่มากัดผิวขาวๆ ป้องกันไม่ให้เป็นตุ่มใส จิระก็เอ่ยพึมพำออกมาแผ่วเบา
“มันไม่มีวันเป็นเหมือนเดิมใช่มั้ย”
คำถามนั้นเหมือนเอ่ยกับตัวเองมากกว่าพูดกับผม แต่เพื่อไม่ให้เขาเป็นอย่างเสี่ย ที่ชอบพูดกับดินฟ้าอากาศเหมือนตอนที่เราเจอกันแรกๆ ผมเลยตัดสินใจตอบออกไป
“ครับ มันไม่มีวันเป็นเหมือนเดิมหรอก” ผมตอบกลับ หันไปเหม่อมองทะเลอีกครั้ง ไม่รู้อารมณ์ไหนถึงหลุดพูดปลุกใจซะได้ “แทนที่จะหาทางเดินถอยหลัง สู้ก้าวไปข้างหน้าดีกว่านะ”
แม่ง โคตรเท่
แทนที่จะหาทางเดินถอยหลัง สู้ก้าวไปข้างหน้าดีกว่างั้นเหรอ...อย่าว่าแต่จิระที่อึ้งจนชะงักไปครู่หนึ่ง ตัวผมเองก็หลุดยิ้มภาคภูมิใจที่คิดประโยคเท่ๆ แบบนี้ได้ด้วย น่าเอาไปอวดไอ้เจชะมัด!
พวกเราเงียบกันไปอีกครั้ง ต่างคนต่างคิดกันไปคนละเรื่อง ก่อนที่จิระจะเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง น้ำเสียงเบาหวิวพอกับครั้งแรกคล้ายยังลังเล
“ครอบครัวของนายมีใครบ้างนะ”
“พวกเรามีกันสี่คนครับ พ่อผมชื่อฉัตรชัย แม่ผมชื่อจรวย แล้วก็ไอ้น้องชายชื่อเจตริน ส่วนผม นายจิตริน ทองคำดี...เอ๊ะ นี่เราเพิ่งแนะนำตัวเต็มยศพร้อมนามสกุลกันรึเปล่านะ”
ผมเกาหัวเมื่อนึกได้ว่าตลอดเวลาสองเดือนที่ผ่านมา เราไม่เคยแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยสักครั้ง
จิระที่ยังมองเหม่อไปไกลหลุดขำออกมาวูบหนึ่ง เป็นเสียงหัวเราะที่ฟังขมขื่นอย่างบอกไม่ถูก เขายกมือลูบหน้า ก่อนจะหันมาสบตากับผม สีหน้าดูผ่อนคลายสบายใจมากขึ้นราวเป็นคนละคนกับเมื่อเช้า
“ฉันจิระ...จิระ นราสมุทร”
“นามสกุลคุณเพราะมาก”
“อืม...เป็นนามสกุลเดิมของแม่ฉันก่อนเข้าวงการน่ะ”
“แสดงว่าคุณชอบทะเลใช่มั้ย แต่ผมชอบภูเขามากกว่า ลุยๆดี”
“ใช่ ฉันชอบทะเล ภูเขาให้ความรู้สึกแข็งแกร่งแต่โดดเดี่ยวเกินไป ส่วนทะเลกว้างใหญ่ไม่มีสิ้นสุด...”
“งั้นคุณจิระชอบกินปูผัดผงกะหรี่รึเปล่า ผมชอบมากเลยนะ แม่ผมทำอร่อยสุดๆ”
“ไม่ล่ะ ฉันชอบสตูเนื้อมากกว่า ต้มนานๆ จนเปื่อยค้างคืนยิ่งดี เคี้ยวง่ายกลืนง่าย แล้วก็...”
พวกเราสองคนคุยกันราวกับไม่เคยมีเรื่องบาดหมางมาก่อน
ไม่มีความจำเป็นต้องทวงถาม ตอกย้ำเรื่องก่อนหน้านี้ ในเมื่อเราทั้งคู่ต่างรู้ว่า...เขายอมรับข้อเสนอของผมแล้ว
ในที่สุดจิระก็เข้าใจว่าสิ่งที่เขาต้องการนั้น...มันเป็นไปไม่ได้
แล้วจะดันทุรังเพื่ออะไร
จะโวยวายอาละวาดไปทำไม
อดีตที่ผ่านมาแล้วไม่อาจย้อนคืน สิ่งที่เราทำได้มีเพียงการเตือนใจ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่นานพอจะทำให้เนื้อตัวของผมมีรอยยุงกัดพร้อยจนเผลอเกา จิระก็ลุกขึ้นแล้วเดินนำไปที่รถ เพื่อกลับบ้าน...บ้านของผมเป็นการตัดขาดจากเสี่ย
“เดี๋ยวก่อนครับ ผมอยากกินลูกชิ้นปิ้งร้านนั้น ขอแวะซื้อก่อนนะ คุณจะเอาด้วยมั้ย กี่ไม้ดี”
“ฉันไม่ชอบลูกชิ้นปิ้ง” จิระส่ายหน้า แม้เราจะมีรสนิยมความชอบแตกต่างกันทุกอย่าง แต่ผมเชื่อว่าเราจะเข้ากันได้
จิระยืนรออยู่ที่รถ ส่วนผมตั้งท่าเตรียมข้ามถนนไปยังร้านลูกชิ้นปิ้งฝั่งตรงข้าม แม้จะดึกแล้วแต่ก็มีลูกค้าขาจรเดินผ่านไปมาพอสมควร ส่วนใหญ่ก็แวะร้านอาหารหรือร้านเหล้าแถวนั้น ผมมานึกได้ว่าตัวเองเป็นคนดังก็ตอนเริ่มถูกจำได้ จิระเองก็คงสังเกตเห็น เลยเดินมาตบไหล่ผมแล้วชี้นิ้วเป็นเชิงว่าเขาจะเดินข้ามไปซื้อให้เอง
“เอาเงินมาด้วย”
“คร้าบๆ” ผมฉีกยิ้มหวาน รีบส่งแบงค์ร้อยให้จิระ แต่จังหวะที่เขากำลังเดินไปจู่ๆ ก็มีรถพุ่งสวนมาด้วยความเร็วไม่ธรรมดา ถ้าไม่หลับในก็คงเมาปลิ้นจนมองไม่เห็นคนข้ามถนน
“จิระ!” ผมตะโกนลั่น รีบกระโจนเข้าไปผลักร่างนั้นให้พ้นจากระยะการชน แม้การกระทำนั้นจะแลกมาด้วยร่างที่ถูกเสยจนกลิ้งกระเด็นหลุนๆ หลายตลบก็ตาม
เสียงกรีดร้องดังสนั่น ขณะที่สติของผมมึนเบลอ
รู้สึกเดจาวูอย่างบอกไม่ถูก
“คุณจิ! คุณจิ!”
ผมปรือตามองเมื่อถูกประคองด้วยคนคุ้นเคยที่สวมแว่นกรอบเหลี่ยม ร่างนั้นเอ่ยเรียกอย่างเป็นกังวล ข้างๆ เขาคือชายร่างสูงใหญ่ตัวบึกบึนจนน่าอิจฉา
ที่แท้คุณสันกับพี่เบิ้มก็แอบตามมาด้วย
ผมส่งยิ้มให้พวกเขา
และนั่นก็เป็นยิ้มสุดท้ายก่อนจะหมดสติ
------
เรื่องนี้เสี่ยเป็นพระเอก?
เข้าใจผิดแล้วค่ะ เรื่องนี้จิเป็นพระเอกต่างหาก! ครองทั้งตำแหน่งพระเอกและนายเอก ยึดคนเดียวเลย!!
อะแฮ่ม ล้อเล่นค่ะ แค่แซวเพราะช่วงหลังเสี่ยแทบไม่มีบทเลย แต่ด้วยเรื่องเน้นไปที่จิระ เสี่ยเลยต้องถูกตัดออกจากสารบบโดยปริยาย เราอยากให้เห็นในหลายๆ มุม ว่าจิระเองก็ไม่ใช่คนเลวร้าย เพิ่งตื่นมาเจอแบบนี้ เป็นใครก็ต้องอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกทั้งนั้นแหละเนอะ แถมจิระยังเสียทุกสิ่งทุกอย่าง จนไม่มีอะไรจะเสียแล้ว แล้วยังโดนขัง โดนบีบอีก โดนหนูจิเคาะสติกันไป และเมื่อลองเดินออกมามองในมุมกว้าง ก็สามารถทำความเข้าใจได้
ส่วนหนูจิ...คืออิมเมจหนูจิแม้จะเป็นคนโลกสวย แต่หนูจิก็เป็นคนโลกสวยที่มีสติ มิตรแท้ประกันภัย จริงใจ เปิดเผย #เดี๋ยว สรุปว่าหนูจิเป็นคนโลกสวยที่วิ่งเล่นในพื้นฐานความเป็นจริง จะสังเกตได้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หนูจิแทบไม่ตื่นตูม ลนลานเลย ขนาดสลับร่างตื่นมา น้องยังวิ่งไปหาพ่อแม่บอกความจริงหน้าตาเฉย แม้มีเผลอบ้างยอมบ้าง แต่ถ้าเทียบกันตรงๆ แล้ว หนูจิเอาตัวรอดเก่งมากๆ เลยนะ
ส่วนใครรอเสี่ย...ตอนหน้าค่ะ! #เสี่ยยังจำเป็นอยู่มั้ย
เพจนักเขียนที่ยอมรับว่าเสี่ยเป็นพระเอกที่บทน้อยที่สุดเท่าที่เคยแต่งมา (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
:katai5: :katai5:
-
แล้วธรรมชาติ /ฟ้า/ สวรรค์/ พระเจ้า ก็ยุติธรรม
จิ จิระ ได้กลับคืนร่างซะที
แบบร่างใครร่างมัน
อารมณ์ ความรักของเสี่ย จะเป็นยังไงนะ o18
จะยังพิศวาทกับร่างจิระ ตัวเป็นอีกหรือเปล่า
ถ้าจิ เห็นแบบนั้น คงเตลิดแน่ อิเสี่ยเอ๊ย........
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สลับร่างไหมคะ ยังไง :ling1:
-
สลับเถอะ กลับมาเป็นจิ แล้วเอาจิระเป็นเมีย 555555
-
อะไรคือโดนรถชนอีกแล้วว โอ้ยยย ชีวิตนุ้งจิ จะหนีพ้นการโดนรถชนมั้ยเนี่ยยย
-
รู้สึกว่าจิรับได้ทุกสถานการณ์
-
อีกครั้งนะคะ พระเอกชื่ออะไร...ถามใจดู :m20: :m20: :m20:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
รอตอนต่อไป :hao7: :hao7: :hao7:
-
:hao3: สลับร่างกันเหรอ..รึยังไง?!?
-
:katai1: ตอนต่อไป หนูจิจะคืนร่างไหม
-
ลุ้นให้กลับร่างเบาๆ ฮือ 5555555555555
-
ในสถาณการณ์ตรึงเครียด ก็ยังแอบฮา จินี่มันจิจริงๆ
ตอนที่แล้วเราโกรธจิระ แค่พอกลับมาตอนนี้สงสารนางอีกแล้ว ใจอยากให้ จิ กับ จิ คู่กันเลยนะคะเนี่ย เพราะจิตริน ทำให้จิระคิดได้ ส่วนเสี่ยนั้น...เสี่ยคือใครคะ 5555
-
น้อง จิ๊บ สู่ ร่าง เดิม ไหม คาดว่าคงไม่ เพราะเหมือนว่าตอนจะหมดสติยังอยู่ในร่างนี่น่า ตอนนี้น้องจิต้องมาทำกายภาพบ้างแหละ เสี่ยจะมีบทไหม มาลุ้น ตอนนี้ลุ้นว่าเสี่ยจะออกไหม
-
:hao7:
:L2: :pig4: :L2:
-
จิ พระเอก คู่ จิ นายเอก
-
และแล้ว...ก็สลับกลับร่างเดิม ตึ่งตึ๊งงงง มั่วเน้อ 5555+
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คือไม่รู้ว่าน้องจิที่โดนผลักไปสลบด้วยรึเปล่าถ้าด้วยก็อาจจะสลับร่างคืนกันตอนนี้แหละ ตอนหน้าเสี่ยมาแล้วแต่จริงๆเสี่ยไม่ต้องมาก็ได้นะก็เป็นตัวประกอบไปปล่อยให้พี่จิน้องจิเขาปรับความเข้าใจกันก็พอ ฮ่าๆๆ
-
จะสลับร่างกลับกันรึเปล่า แต่ไม่อยากให้กลับนะสงสารจิ อุตส่าห์หาทางตัดใจจากเสี่ยได้แล้ว ถ้ากลับร่างเดิมตอนนี้คงไม่อยากตัดใจจากเสี่ยอีก
-
เรื่องนี้ คุณสันเป็นพระเอกใช่มั้ย
-
แล้วอย่างนี้จะสลับล่างกันอีกไหมเนี้ยะ
-
เสี่ยจำเป็น เพื่อสมทบตัวประกอบ หนูจิ หนูจิ ฟื้นจะอยู่ในร่างเดิมแล้วเนอะ
-
ตอนหน้าก็กลับร่างเดิมกันแล้วแน่เลย เสี่ยยยย ช่วยด้วยยยยย(เรียกเสี่ยทำไม??)
-
ถ้าสลับร่างก็จะเคลียร์เรื่องทั้งหมดออกไป คราวนี้จิระจะได้เห็นว่าเสี่ยรักที่ความเป็นหนูจิ ไม่ใช่รูปร่างหน้าตา
แต่ถ้าพออิเสี่ยกลับมาแล้วกลายเป็นว่าไม่ชอบจิในรูปร่างเป็นจิตริน ก็เชิญเป็นตัวประกอบต่อไปค่ะ!
ยกบทพระเอกและนายเอกให้หนูจิซะ
-
เสี่ยคือใคร ใครคือเสี่ยหรอ ชื่อไรก็ไม่รู้ 555555 ส่าสงสารจริงๆเลย
นึกคำว่าเสี่ย มีแต่คำว่า หื่น
-
ลุ้นกันต่อไป
-
จะได้คืนร่างมั้ยยยยยยยยยย ><
-
เสี่ยคือใครหรอคะ ไม่เห็นจำได้เลย
555555555555555
หยอกหน่อยมั่นไส้เสี่ยวมาก มีแต่คนรัก
เลิกกับเสี่ยแล้วมาคบกันเองเถอะคะ น่ารักดี 5555
-
เปลี่ยนร่างกลับเป็นเหมือนเดิม จิระไปอยู่บ้านน้องจิแต่งงานกันและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข จบ :laugh: #เสี่ยคือใคร
-
เหมือนจะนึกออกว่าชือเสี่ย มีคำว่า กิจ ใช่มั้ยคะคุ้นๆ
-
ฮีโร่อีกแล้วจิตริน
-
จิ แมนมาก พระเอกสุด แย่งตำแหน่งจากเสี่ยเลย
-
อุตส่าดองอ่านเยอะๆ ก็ยังแวะมาค้างอีกตู
-
จิตรินของเจ้ จะกลับร่างคืนกันตอนนี้ใช่ไหม
ส่วนเสี่ยคือใครมีตัวละครนี้ด้วยหรอ? 555
-
ตอนที่ 27 : กลับร่างเดิมแล้วนะเออ
ความทรงจำสุดท้ายของผมคืออาการเจ็บร้าวไปทั้งตัว
เหมือนกระดูกถูกบี้ เหมือนหัวถูกบด เหมือนหมูตัวหนึ่งที่ถูกส่งไปทำหมูแผ่น
คุ้นๆ มั้ยประโยคพวกนี้
ไม่ใช่แค่พวกคุณ ผมเองก็คุ้นซะยิ่งกว่าคุ้น และเมื่อลองขยับตัว ก็มั่นใจแน่แล้วว่าสงสัยวิญญาณจะตกกะใจจัด ถึงได้วิ่งกลับเข้าร่างเดิม เพราะผมไม่มีอาการเจ็บปวดรวดร้าวตรงไหนสักนิด ราวกับว่าคนที่ถูกชนไม่ใช่ผม แต่เป็น...
จิระ!
ผมลุกพรวด เรียกเสียงร้องลั่นจากนางพยาบาลที่กำลังเดินมาดูอาการพอดิบพอดี
“อะไรเนี่ยพี่จิ ตื่นมาก็ทำสาวกรี๊ดเลยเหรอ” เสียงเรียกอย่างเหนื่อยหน่ายแต่แฝงความดีใจลึกๆ ทำให้ผมหันไปมองอีกฝั่ง ครบเลยครับ...พ่อ แม่ และไอ้น้องชายที่นั่งกันหน้าสล๋อน ผมถึงกับน้ำตาซึมเมื่อแม่กอดผม กอด...ผมในร่างของผมจริงๆ ร่างของนายจิตริน ทองคำดี ที่ตอนนี้แม้จะไม่มีก้ามปู แถมยังไว้ผมยาวระบ่าไม่ยักจะตัดสั้นเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ยังมีผิวดำคล้ำ และรูปร่างที่สูงใหญ่ได้มาตรฐานชายไทย
“แล้ว...จิระล่ะครับ”
“ยังไม่ฟื้นเลยจ้ะ” แม่ผมเป็นคนตอบ “เขาเพิ่งออกจากห้องไอซียูก่อนจิจะฟื้นแค่ไม่กี่นาทีนี้เอง อาการบาดเจ็บทางกายยังไม่เท่าไหร่ แต่หมอบอกว่าเขาอาจจะเป็นเจ้าชายนิทรา...”
“อีกแล้วเหรอครับ!?”
นี่มันเดจาวู เดจาวูชัดๆ!
“แต่ครั้งนี้ไม่น่าจะนอนนานนะ ก็ต่างคนต่างกลับร่างตัวเองแล้วนี่นา” ไอ้เจพูดติดตลก “พี่จิน่ะเป็นพวกถึก วิญญาณกลับปุ๊บก็ฟื้นปั๊บ แต่จิระอาจจะต้องปรับจูนสัญญาณใหม่ เพราะโดนใครบางคนไปป่วนร่างจนสัญญาณเป๋”
“จะแฟนตาซีหรือวิทยาศาสตร์ก็เลือกสักทางสิไอ้เจ!”
“อืม...พูดเล่นแบบนี้แสดงว่าหัวกระแทกไม่แรง กลับบ้านได้เลย!” เจตรินพยักหน้าหงึกหงัก และนั่นก็ทำให้ผมเพิ่งรู้ตัวว่ารอบหน้าผากถูกพันผ้ารัดแน่น พาลคิดไปถึงจิระที่โดนรถชนเข้าโครมใหญ่ เล่นเอารู้สึกผิดขึ้นมาเลย
“ผมทำเขาเจ็บตัวอีกแล้ว...”
“แต่จากที่ผู้จัดการลูกเล่าให้พวกเราฟัง ลูกเป็นคนผลักจิระให้หลบรถ แต่ตัวเองยอมโดนชนแทนนี่นา”
“ใช่ครับ จิระอาสาไปช่วยซื้อลูกชิ้นปิ้งให้ผม แล้วผมจะยืนเฉยๆ ให้เขาโดนชนได้ยังไง ร่างกายขยับไปก่อนความคิดซะอีก รู้ตัวอีกที...ก็โครมแล้ว” พูดแล้วผมก็ยิ่งสลด เรื่องกลายเป็นแบบนี้...เลยไม่รู้จะดีใจยังไงที่รอดตายมาได้ ขณะที่เขาต้องนอนซมต่ออีกเป็นเดือนๆ
“ไปเยี่ยมกันมั้ยล่ะจ๊ะ เมื่อกี้แม่ก็เพิ่งไปเยี่ยมเขามา เจอกับเสี่ยด้วยนะ”
“เสี่ย...เฝ้าจิระอยู่เหรอครับ”
“ใช่ เขาคงนึกว่าพี่ยังอยู่ในร่างนั้นละมั้ง งั้นก็ไปด้วยกันนี่ล่ะ ไปให้เขาเห็นว่าพี่กลับร่างเดิมแล้ว จะได้ไม่ไปเฝ้าผิดคน”
ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกขี้ขลาดขึ้นมา
คงเพราะพอเดาได้ว่าทำไมเสี่ยถึงเฝ้าจิระ ไม่ใช่ว่าเขาคิดว่าผมยังอยู่ร่างนั้นหรอก แต่เพราะ...เขาหวังว่าผมจะอยู่ในร่างนั้นต่างหาก
ความเป็นจริงที่แสนจะทิ่มแทง...ผมส่ายหน้า ก่อนจะถามพยาบาลว่าสามารถกลับบ้านได้เลยรึเปล่า
“กลับได้เลยค่ะ คุณจิตรินหมดสติเพราะถูกผลักล้มจนศีรษะกระแทกพื้นเท่านั้นเอง”
อะไรนะ แผลที่หัวเกิดจากผมผลักจิระจนล้มกระแทกพื้นเหรอ!?
อโหสิกันเถอะนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
“พี่จิแน่ใจนะว่าจะไม่ไปหาเสี่ย”
“อืม” ผมพยักหน้ารับ ชักเข้าใจความรู้สึกจิระแล้ว...ว่าบางครั้ง ต่อให้รู้ผลลัพธ์ว่าจะออกมาเป็นยังไง แต่ก็อดที่จะหลอกตัวเอง พยายามยื้อเวลาออกไปไม่ได้
“งั้นก็...กลับบ้านกันเถอะ”
“อืม กลับบ้านกัน!”
“สวัสดีครับคุณจิ”
เย็นวันนั้น คุณสันมาเยี่ยมผมถึงบ้าน แถมยังเอากระเช้าของขวัญมาด้วย!!
“ยินดีด้วยที่กลับร่างเดิมนะครับ”
ยะเยือก...ยะเยือกจนขนลุกไปหมดแล้ว คุณสันยินดีกับผมจริงๆ หรือนึกสาปแช่งอยู่กันแน่ ผมล่ะเดาใจเขาไม่ถูกเลยจริงๆ
“กลัวอะไรครับ”
ถามมาได้...ก็กลัวคุณนั่นแหละ!
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณจิ กลับร่างเดิมแล้วแบบนี้ ผมไม่คิดทำอันตรายกับร่างของคุณหรอกครับ แม้จะอดใจหายไม่ได้ก็เถอะ”
“ว่าแต่คุณสัน...ตามผมกับจิระมาได้ยังไงเหรอครับ” เพราะตอนนั่งรถไปกับจิระ เขาระวังตัวเองดีมาก คอยมองกระจกหลังตลอดป้องกันไม่ให้มีใครตามมา
“นาฬิกาไงครับ” คุณสันตอบพร้อมดันแว่นหนึ่งครั้ง “นาฬิกาที่ผมให้คุณจิในวันแรกๆ ที่เราเจอกัน ความจริงแล้วมีระบบติดตามตัวอยู่...เมื่อก่อนจิระก่อเรื่องไว้มาก ผมเลยต้องทำแบบนี้เพื่อคอยตามเขาได้ว่าไปก่อเรื่องที่ไหน พอสลับตัวกัน ผมก็ให้คุณใส่แทน ความจริงผมไม่อยากเฉลยหรอก แต่ในเมื่อนาฬิกาไม่ได้อยู่กับคุณจิแล้ว บอกไปก็ไม่เสียหายอะไร”
ไอ้จิเหงื่อตก
ที่แท้นาฬิกาเรือนหรูที่คุณสันให้ผมใส่ตอนโดนไล่ออกจากคอนโดเป็นเครื่องติดตามตัวหรอกเหรอ! ผมก็คิดแล้วเชียวว่าพี่เบิ้มจะตามสอดส่องผมตลอดได้ยังไง ที่แท้ก็มีเจ้าเครื่องนี้ช่วยอยู่นี่เอง
“กลับเข้าเรื่องเสี่ยกันเถอะครับ” คุณสันคลี่ยิ้มเป็นมิตร “เอาเป็นว่าผมรับทราบความตั้งใจคุณจิ และผมยินดีจะช่วยปกปิดความลับนี้จนกว่าเสี่ยจะรู้ตัวเอง”
“คุณสันจะร่วมมือกับผมเหรอ” ผมถามอึ้งๆ
“ครับ เรื่องบางเรื่อง...เสี่ยโตพอที่จะตัดสินใจได้โดยไม่ต้องให้ผมคอยรายงานทุกอย่างแล้ว”
สรุปว่าทุกคนพร้อมใจกันปิดเรื่องผมกลับร่างเดิมเป็นความลับ
แต่ถ้าเสี่ยฉุกใจคิดสักนิด เขาน่าจะพอจับสังเกตเห็น
...เขาแค่ไม่อยากจะคาดเดาความเป็นไปได้ต่างหาก...
ผมดำเนินชีวิตอย่างสุขสงบ ขณะเดียวกัน ข่าวเรื่องจิระเข้าโรงพยาบาลก็เป็นที่พูดถึงว่าเป็นอุบัติเหตุหรือเขาพยายามฆ่าตัวตายโดยการกระโดดตัดหน้ารถกันแน่ ซึ่งสุดท้ายแล้ว คนขับรถก็ถูกตรวจสอบพบว่าเมาแล้วขับ ทำให้ประเด็นดราม่าทั้งหลายตกไป และกลายเป็นความสงสารเห็นใจแทนเมื่อเขาไม่มีทีท่าจะฟื้นขึ้นมา
ทางกองถ่ายของเช็กเมทถือโอกาสประกาศเรื่องจิระถูกถอดจากบทมิสเตอร์เอสโดยพยายามไม่โยงถึงสาเหตุหลักอย่างเรื่องยาเสพติดหรือเด็กเลี้ยงแกะ และเปิดตัวผู้รับบทบาทสำคัญในซีซันสอง ซึ่งก็คือเด็กคนที่รับบทเป็นมิสเตอร์เอสตัวปลอม เขาจะมาอุดช่องโหว่ที่หายไปด้วยฝีมือการแสดงที่ทุกคนล้วนเยอมรับ เพราะนับตั้งแต่ได้ร่วมแสดงในซีรีส์เช็กเมท และยังได้ถ่ายโฆษณาคู่กับจิระ ความแตกต่างด้านฝีมือของเราสองคนก็ยิ่งเห็นได้ชัด คุณสันเลยถือจังหวะนี้รีบปั้นเด็กใหม่ หวังให้กลบกระแสข่าวแย่ๆ ของจิระ
สัปดาห์แรก...สัปดาห์ที่สอง ผมยังพอตามข่าวในวงการบันเทิงอยู่บ้าง
แต่พอผ่านไปหนึ่งเดือน ผมก็ตัดสินใจลด ละ เลิก
กลับมาใช้ชีวิตอย่างสุขสงบตามแบบฉบับนายจิตริน ทองคำดี!
“สวัสดีครับพี่โสภี!”
“สวัสดีจิ!”
เช้าที่แสนสดใส ผมวิ่งออกกำลังกายไปพร้อมๆ กับพี่โสภีเหมือนแต่ก่อน มิตรภาพระหว่างเรากลับมาอีกครั้ง แถมพี่โสภียังสารภาพออกมาเต็มปากเต็มคำว่าตกหลุมรักรูปร่างหน้าตาจิระจริงๆ ตัวเล็กๆ น่ารักอย่างนั้นโคตรสเปกพี่ เลยดีใจมากที่ผมกลับร่างเดิม
ในสภาพแวดล้อมแสนคุ้นเคย ทุกคนล้วนดีใจที่ผมกลับร่างนี้
“ไอ้ส้ม แกก็ด้วยใช่มั้ย”
เพราะยังไม่อยากเผชิญหน้ากับเสี่ย ผมเลยปฏิเสธที่จะเข้าร่วมทีมสตั้นท์แมนกับพี่โสภีชั่วคราวแล้วมาสมัครเป็นพนักงานเซเว่นแทนตำแหน่งของน้องชายที่เปิดเทอมจนไม่สามารถแบ่งเวลาทำงานได้อีก ความจริงนั่นก็แค่ข้ออ้างครับ เพราะทีมสตั้นท์แมนของพี่โสภีทำงานร่วมกับหลายบริษัท ไม่ได้ขึ้นตรงกับเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์อย่างเดียวสักหน่อย จะว่ายังไงดี...พอคิดว่าต้องเข้ากองถ่ายอีกครั้ง ก็...รู้สึกขยาดอย่างบอกไม่ถูกน่ะครับ ตอนนี้ผมมีความสุขดีแล้ว
มีความสุขดี...รึเปล่านะ
ผมนึกถึงตอนเช้าที่คุณสันโทรมา แจ้งข่าวว่าจิระฟื้นแล้ว
ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกตัวเองยังไงเมื่อได้ยิน มันปนเปไปหมดทั้งโล่งใจที่เขากลับร่างตัวเองอย่างสวัสดิภาพ และทั้งใจหาย...เพราะจนถึงตอนนี้ เสี่ยก็ยังไม่ปรากฏตัว
หากต่างคนต่างหายไปแบบนี้ แสดงว่าเราเลิกรากันแล้วใช่มั้ย
ผมเตรียมใจมาพักใหญ่ แต่พอนึกถึงความจริงข้อนี้ก็อดสลดใจไม่ได้
“ไอ้ส้มช่วยปลอบใจคนอกหักด้วยนะ” ผมหยอกเจ้าแมวที่นอนแผ่พุงให้เกาเล่นอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะเดินกลับเข้าร้านเพราะชักจะอู้งานนานเกินไปแล้ว แม้กะกลางคืนแบบนี้นานครั้งจะมีลูกค้าเข้ามา แต่ผมก็ไม่ควรห่างจากเคาน์เตอร์นานๆ
หลังผ่านไปหนึ่งเดือน เรื่องของจิระก็เริ่มจะซาลงเมื่อมีข่าวฉาวใหม่ของดาราคนอื่นในวงการให้ตามต่อ ไม่ว่าจะคบชู้ แอบกิ๊ก เลิกรา ทุกเรื่องในวงการบันเทิงล้วนทำเงินได้ทั้งนั้น แต่เมื่อพูดถึงจิระ สิ่งแรกที่ทุกคนคิดก็คือยาเสพติดอยู่ดี ยิ่งกาลเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ คนก็จะจดจำแต่ความผิดพลาด แต่ไม่ยอมรับฟังคำแก้ตัว...
เพราะอย่างนี้ละมั้งถึงทำให้ผมยังไม่อยากกลับไปรับงานสตั้นท์แมน เมื่อก่อนไม่เคยต้องมารับรู้เรื่องราวแบบนี้ อยู่ในโลกของตัวเองที่ไม่ระรานใคร แต่เมื่อก้าวออกมา เรียนรู้ในโลกของจิระ มันก็หนักหนากว่าที่เคยเห็นหลายเท่าตัว เพราะต่อให้เราไม่ทำอะไร ก็มีคนที่มุ่งร้ายเพราะเห็นเรื่องฉาวโฉ่เป็นเงินตรา
จะว่าไป...จิระจะเป็นยังไงบ้างนะ
นอกจากจะโดนเสี่ยหักอก การตามจีบเขามาเป็นครอบครัวเดียวกันก็พลอยเป็นหมันไปด้วย ตอนอยู่ร่างของจิตรินเขาก็แทบจะไม่กล้ามาแล้ว พอกลับร่างเดิม...สงสัยจะยิ่งวิ่งหนีเข้าไปใหญ่ โดยเฉพาะเมื่อข้างกายเขานั้น...มีเสี่ยอยู่
ใจหนึ่งนึกแสดงความยินดี แต่อีกใจก็เจ็บลึกจนน้ำตารื้นอย่างบอกไม่ถูก ผมรีบปาดหางตา ผู้ชายตัวโตร้องไห้นี่มันน่าอดสูมากกว่าน่าสงสารเป็นไหนๆ สู้โว้ยไอ้จิ อกหักไม่ยักจะตายหรอก!!
หนึ่งวันจากนั้น
“พี่จิ พี่ไปซื้อเหล้าจากไหนมาเนี่ย”
“ทำงานที่ไหนก็ซื้อที่นั่นไง เฮ้อ พี่อกหักแล้วว่ะไอ้เจ เลยว่าจะดื่มเหล้าย้อมใจสักหน่อย สักกรึ้บมั้ยไอ้เจ”
“พรุ่งนี้ผมมีเรียนจะดื่มได้ยังไงล่ะ ว่าแต่พี่ดื่มเหล้าเป็นด้วยเหรอ ต่อให้พี่ผิวทองแดงแต่ไม่ได้หมายความว่าพี่จะคอทองแดงด้วยนะ เมื่อก่อนเวลามีกินเลี้ยงกับทีมงานก็ถูกพี่โสภีหิ้วกลับบ้านตลอดเลยนี่...พี่จิ? เฮ้ย ดื่มแค่ขวดเดียวก็ไม่ไหวแล้วเหรอ เฮ้ย อย่าอ้วกนะพี่ วิ่งเข้าห้องน้ำไปเลย!”
“โอ๊ก อ๊าก”
“ดื่มแล้วอ้วกก็ยังฝืนดื่ม แล้วนั่น หลับคาห้องน้ำไปแล้วเหรอ พี่จิ!!”
“ครอก...ฟี้”
“ไหนบอกดื่มเหล้าย้อมใจ นี่มันดื่มเหล้ามอมตัวเองชัดๆ!”
วันที่สอง
“พี่จิหยุดร้องเพลงสักทีเถอะ ผมหูจะแตกอยู่แล้ว”
“ก็คนมันอกหัก ก็ต้องร้องเพลงอกหักสิ ไหนบอกจะอยู่กับพี่ น้องรักกก”
“พี่กินเหล้าอีกแล้วเหรอ”
“เมื่อวานกินแล้วหลับ วันนี้เลยเปลี่ยนเป็นโคล่าผสมมะนาว อร่อยเหาะสุดๆ! ไอ้จิจะเป็นคนไทยคนแรกที่บินได้ เหาะไปเลย! จิตริน ทองคำดี!”
“พี่เมาน้ำอัดลมรึไงเนี่ย”
“เมารักต่างหาก เอิ้ก!”
“พี่สะอึกอย่างเดียวก็พอ อย่าตดได้มั้ย มันเหม็น!”
“เรื่องตดๆ มันคือธรรมชาติของมานุดดดด”
“พี่จิแม่งอกหักจนเพี้ยนไปแล้ว!”
วันที่สาม
“อ้าว วันนี้พี่ไม่ทำอะไรแปลกๆ แล้วเหรอ”
“อืม...จู่ๆ ก็รู้สึกสงบ อยากจะนั่งสมาธิ”
“ดีแล้วพี่ เข้าสู่ทางธรรมะ จิตใจจะได้ผ่องใส”
“แต่พอพี่หลับตาท่องพุทโธ ทำไมนึกถึงแต่หน้าเสี่ยวะเจ พี่...”
“โอ๊ย พี่จิ ถ้าจะน้ำตาคลอขนาดนี้ก็ไปดื่มเหล้าร้องเพลงเหมือนเดิมเหอะ ผมขอ!!”
ไม่ขอเล่าว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เอาเป็นว่าไอ้เจต้องลำบากปลอบคนอกหักมากจริงๆ มันต้องทนกับอาการผีเข้าผีออก บ้าๆ บอๆ ของผมอยู่นานกว่าไอ้จิจะกลับมาเป็นผู้เป็นคนเหมือนเดิม
อย่าเพิ่งงงว่าทำไมผมถึงออกอาการช้าเหลือเกินทั้งที่ไม่เจอเสี่ยมาแล้วหนึ่งเดือน...ก็ตอนนั้น มันยังพอมีความหวังนี่ครับ แม้จะเตรียมใจแล้วแต่ผมยังหวังอยู่ลึกๆ ตลอดว่าถ้าเสี่ยรู้เรื่องสลับตัวขึ้นมา เขาจะกลับมาหาผม พอไม่เป็นอย่างที่คิด ไอ้ความเก็บกดก็เหมือนถูกระบายออกมาทีเดียว อาการเลยหนักอย่างที่เห็น ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่ารักเสี่ยมากเอาตอนที่คิดว่าต้องเลิกกันจริงๆ เนี่ยล่ะ ตอนอยู่ด้วยกัน ยิ้มร่ามีความสุขดันไม่เห็นค่า พอเสียไปถึงได้นั่งคิด ว่าน่าจะอยู่กับเขาให้นานกว่านี้ เอาแต่ใจสักหน่อย ยอมให้เสี่ยอู้งานมาอยู่ด้วยกันให้มากๆ กว่านี้ก็คงดี
ชักจะบ้าบอไปใหญ่แล้ว
ยังไงก็ตาม ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์หลังจากจิระฟื้น ผมก็ไม่ได้ฟูมฟายจะเป็นจะตายอีก ไอ้ที่หวังๆ นี่เหลือศูนย์แล้วครับ ไม่เหลืออะไรให้ฟุ้งซ่านอีกแล้ว
หรือจะกลับไปฟิตหุ่นให้ก้ามปูเหมือนเดิมดีนะ
ผมหมุนตัวอยู่หน้ากระจก ร่างนี้แม้จะมีรูปร่างสูงโปร่ง แต่ก็ไม่นับว่ากำยำเพราะนอนติดเตียงเป็นเวลานานทำให้กล้ามเนื้อเหลว หลังออกกำลังกายติดต่อกัน ไอ้ส่วนย้อยพวกนั้นก็เริ่มกลายเป็นกระชับได้สัดส่วน ด้วยลาดไหล่ที่กว้าง แขนขายาว ทำให้ผ่าเผยดูดีกว่าเดิมขึ้นจม ไอ้เจมันบอกแบบนั้นน่ะครับ แถมยังสนับสนุนให้ผมไปเป็นนายแบบอีก บอกว่ากล้ามเนื้อนิดๆ ตอนนี้กำลังดีเลย
“พี่จิ”
“อะไร”
“รถเสี่ยจอดอยู่หน้าบ้านอ่ะ”
“คุณสันรึเปล่า”
“ถ้าเป็นคุณสันก็ต้องเดินลงมาแล้วสิ แต่วันนี้จอดค้างไม่ยอมลงสักที ผมแอบเอากล้องส่องทางไกลส่องดู...เห็นเงาคนนั่งเบาะหลังด้วย! คนที่นั่งเบาะหลังก็มีแต่เสี่ยไม่ใช่เหรอ ปกติคุณสันนั่งข้างคนขับนี่นา”
ผมแย่งกล้องส่องทางไกลไอ้เจมาส่องดูบ้าง ชัดเลย...แม้จะเห็นแค่เงา แต่ผมมั่นใจว่านั่นคือเงาเสี่ย!
...หรือเสี่ยจะมาบอกเลิกผม ไม่นะ!
---------
ตอนนี้ต้องปรบมือให้น้องเจค่ะ
สองพี่น้องน่ารัก ก่อนจะคบกับเสี่ย จิบอกว่าถ้าอกหักแล้วอยากให้น้องปลอบใจ เจก็ทำตามคำนั้น เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมุ้งมิ้ง
เหมือนจะเป็นตอนที่มาม่า แต่อย่างที่บอกว่าจินำซะอย่าง เลยออกมาเป็นไวไวเช่นเดิมค่ะ อะไรนะ ตอนก่อนบอกว่าเสี่ยจะมีบท เราขี้ฮกเบเบ๋เหรอคะ เอาใหม่ๆ ตอนหน้า!!! ตอนหน้าเสี่ยไม่มาธรรมดา แต่เสี่ยนำด้วยค่ะ! ใครอยากรู้ความคิดเสี่ย สงสัยว่าเสี่ยหายไปไหน เสี่ยจะเอายังไงกับจิ ตอนหน้าแน่นอน!! #ฝอยตกเสี่ย #ว่าแต่เสี่ยคือใคร
เพจนักเขียนที่รักเสี่ยแต่จำชื่อเสี่ยไม่ได้ (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
ว่าแต่เสี่ยชื่ออะไรนะค่ะวงวารเสี่ยที่จำชื่อไม่ได้ o18 :laugh: :m20:
-
ถึงเราจะไม่รู้จักคนที่เค้าเรียกกันว่าเสี่ย แต่เราก็จะรอเค้าออกมาสักทีนะ :m20: :m20:
-
เอาจริงๆนะ นี่เริ่มคิดทุกวันแล้วนะว่าเสี่ยเป็นแค่ตัวประกอบ โผล่มายากเหลือเกิน
-
อย่าทิ้งจิระนะะะ สงสารจิระะ อยากให้มีคู่หรือมีครอบครัวเป็นการปลอบใจจัง
-
:mc4: เย้ๆ กลับร่างละ แต่อกหัก มโนได้แจ่มมาก กำลังจะสงสารอยู่ละ แต่ดูแต่ละอย่างที่ฮีทำสิ เฮ้อ... :m20:
เราคิดว่าที่เอาเสี่ยเป็นปกเพราะกลัวคนอ่านไม่รู้ใช่ป่าวว่าใครพระเอก :katai3:
มโนว่าจิระพื้น พบทางสว่าง หลงรักจิ พอฟื้นตัวก็มาขออยู่กะจิ แล้วก็รักกัน อ้าวลืมอิเสี่ยมันเป็นพระเอกนิ
ตอนหน้าได้ออกแล้วน่า :katai2-1: ดีใจด้วยนะคะเสี่ยได้พูดแล้ว เย้ๆ เอ้ แต่เสี่ยชื่อไรนะคะ :hao3:
-
ได้โปรดอย่าเน้นเรื่องเสี่ย นี่กะจะกลับไปอ่านซ้ำเพื่อนเพื่อหาว่าชื่อเสี่ยคืออะไรแล้วนะ5555.
-
เสี่ยก็คงจะทำใจยอมรับอยู่นานหรือเปล่า ว่ายังจะรักจิในร่างนี้ไหม เลยไม่มาซักที
คิดไปเองหรือเปล่าเรา ว่าแต่จนป่านนี้ก็ยังจำชื่อเสี่ยไม่ได้ ขี้เกียจกลับไปดูชื่อเก่าที่มีหลุดมาหนึ่งตอน :laugh:
-
จะเดาว่าเสี่ยมาง้อก็ดูจะง่ายไปไหมนะ
-
คนที่นั่งอยู่ในรถนี่ชื่ออะไรนะจิ จิพอจะจำได้ไหม 5555555555555
ฮือ กี่ครั้งแล้วที่เราจำชื่อเสี่ยไม่ได้ เจ็บปวดใจแทนเสี่ย
มาหานี่คิดดีแล้วเนอะ ถ้ามาบอกเลิกนี่ตบเสี่ยหน้าหันเลยนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ยิ่งกว่าตัวประกอบก็เสี่ยนี่แหล่ะ :hao7:
-
เสี่ยค่าตัวแพง ในที่สุดก็ได้มีบทซะที ถถถถถ
ทำไมเสี่ยใช้เวลานานจังกว่าจะมาหาจิระได้เนี่ยย
-
:katai2-1: o13 :katai2-1:
:L1: :pig4: :L1:
-
โอยยยยย กว่าเสี่ยจะมา ว่าแต่ เสี่ยชื่ออะไรนะคะ อะไรกิจๆ :hao7: แน่ใจนะว่าไม่มีคำว่าสมเป็นส่วนประกอบ แบบ สมกิจ ไม่น่าจะใช่ ...เผ่นอีกรอบค่ะ ปล.เรารู้หรอกว่าเสี่ยชื่ออะไร เราล้อเล่น อย่าให้พี่เบิ้มมาเก็บเราเลย :call:
-
และแล้วคนที่ก้าวลงมาจากรถก็คือจิระ
จิระวิ่งเข้ามาสวมกอดจิต แล้วสารภาพรัก
จิตตอบตกลงคบกับจิระและตัดใจจากเสี่ยเนื่องจากเสี่ยไม่ได้โพล่มาหลายตอนแล้ว ไม่ใช่แค่เดือนเดียว 55555
เค้าแซวเล่น รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เลิกเลย หาพระเอกใหม่ไฉไลกว่าเดิม
ปล เขายังว่างนะตัว
-
อยากให้เสี่ยเจอจิตรินตอนนี้ หุ่นนายแบบแบบนี้หน้าตาก็นับว่าดี เสี่ยจะคิดอยากคบกับจิเหมือนเดิมมั้ย
-
ตอนเข้าร่างเดิมนี่เรากลัวมาม่าสุด แต่จิตตรินคนดีคนเดิมก็ไม่เคยจะเศร้าโศกได้นานเลยย 55555555 เป็นคนมองโลกในแง่ของความเป็นจริงแล้วก็ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นได้ง่ายๆมากเลย
-
ว๊าว ตอนหน้าได้เจอเสี่ยแล้ว คิดถึง ในที่สุดหนูจิก้อกลับร่างเดิมแล้ว สรุปจิไม่เคยเจ็บตัวเลย บุญดีแท้
-
กลับร่างเดิม สงสัยงานจะหยาบกว่าเก่า ไหนจะเหล่าสนมที่จ้องรอละ
-
โอ๊ะะะ ตอนหน้าเสี่ยจะมาแล้วหรอ ว่าแต่เสี่ยนี่ใครนะ คุ้นๆ แต่นึกไม่ออก :laugh: :laugh: :laugh:
-
เกลียดอาการอกหักของจิ 555555555555555555555555
-
ทำไมเราจำแมวส้มได้แต่จำเสี่ยไม่ได้กันนะ??? :hao7:
-
อ่าว เสี่ยยังจำเป็นอยู่หรออออ
จิทำใจได้แล้วนิ
555555
ล้อเล่นนน กว่าจะรู้ตัวนะเสี่ยยยย
รีบๆมาง้อเลย อย่าเก็กให้มันมากนะ
-
พี่จิคะ!!!ถ้าเสี่นเล่นตัวนักแนะนำว่าให้พี่จิทิ้งเสี่ยไปเลยค่ะเพราะทุกวันนี้เสี่ยก็ไม่ทีบทบาทอะไรอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ค่ะยิ่งพี่จิมาหุ่นเฟิร์มไม่กล้ามปูแล้วยิ่งดูดีหาใหม่ไม่อยากหรอกค่ะ เชื่อเราสิคะพี่จิ
-
โผล่มาทั้งที หน้าก็ยังไม่มีให้เห็น 5555
-
เสี่ยไม่ได้มากี่ตอนแล้วเนี้ย!!! 5555
น้องจิสู้ๆค่ะลูก สองจิเลย
-
เสี่ยจ๋าาาาาาา :hao7:
เค้าคิดถึงเสี่ยจะตายอยู่แล้ววววว :ling1:
เสี่ยยังจะเล่นตัวมาแค่เงารางๆอีกเหรอ :z3:
-
:impress2: :impress2: :impress2: จิตรินคนเพี้ยนอิอิ
-
เป็นคนอกหักที่ตลกที่สุดแล้วจิเอ๊ยยย
-
เสี่ยจะเอายังไงต่อ
-
นี่อกหัก หรือซ้อมขึ้นเวทีตลก ฮ่า ๆ
-
โอ๊ย ลุ้นตามน้องจิ เสี่ยออกมากระจึ๋งนึง ก็รู้สึกออร่าพระเอกนิดนึงงงงง
-
ตอนส่งท้าย ( กับเสี่ย )
วินาทีแรกที่เห็นจิระฟื้นขึ้นมา หัวใจที่เหี่ยวเฉามานานนับเดือนของ ‘เสี่ย’ ก็เต้นรัวด้วยความวาดหวัง ก่อนที่ความหวังนั้นจะแหลกสลายลงตรงหน้า เมื่อเห็นร่างนั้นโผกอดเขาทันทีที่ลืมตื่น
“เสี่ย...ผมกลับมาแล้ว!”
น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ ทั้งที่เป็นเสียงแบบเดียวกับที่เคยหยอกล้อคุยเล่นกัน แต่เสี่ยกลับรู้ได้ทันที ว่าคนคนนี้...ไม่ใช่คนที่เขากำลังรออยู่
“ขออนุญาตนะครับเสี่ย” คมสันเข้ามาช่วยแกะร่างจิระออกจากตัวเขา ก่อนจะเรียกให้หมอมาตรวจดูอาการร่างตรงหน้าที่เริ่มสงบอารมณ์ลงเมื่อเห็นเขานิ่งงันไป ใบหน้าที่แม้จะซีดไปสักหน่อยแต่ยังคงความดูดีนั้นฉายแววโศกสลดไม่แพ้กัน
เกิดเป็นบรรยากาศกระอักกระอ่วน
สุดท้ายก็เป็นเสี่ยที่เลือกจะเดินออกไปทั้งที่ทุกครั้งเวลาเลิกงานต้องมานั่งเฝ้าในห้องนี้ ในใจเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย เมื่อเห็นใบหน้าของจิระ ภาพของคนรักที่พูดเจื้อยแจ้วไม่หยุดก็ปรากฏวาบ รอยยิ้มน่ารักแฝงความใสซื่อตามธรรมชาตินั้นไม่ว่ายังไงก็ลืมไม่ลง แต่...เขาจะไม่ได้เห็นภาพเหล่านั้นแล้ว
เมื่อกลับมาถึงห้อง ภาพถ่ายคู่ที่วางตรงหัวเตียงก็ยิ่งทิ่มแทงว่าพวกเขาไม่มีวันได้ใช้เวลาร่วมกันในแบบเดิมอีก เสี่ยนอนก่ายหน้าผาก คิดไม่ตกว่าควรจะทำอย่างไร
‘หรือเสี่ยจะคบกับผมลง นายจิตริน ทองคำดี ก้ามปู ผิวคล้ำ ตัวสูงเท่าเสี่ย ไหล่หนาเท่าเสี่ยกันล่ะ ถึงตอนนั้นเสี่ยจะพูดว่าอยากจริงจังกับผมได้อยู่รึเปล่า ตอบมาสิครับ’
ตอนนั้นเสี่ยตอบคำถามนี้ไม่ได้ จึงเลือกที่จะบ่ายเบี่ยงแถสดแถเปื่อย
จวบจนมาถึงตอนนี้...ก็ยังหาคำตอบไม่เจอ
คนอย่างเสี่ยกิจภัทร ไม่เคยต้องมากลุ้มอกกลุ้มใจขนาดนี้มาก่อน เมื่อมีปัญหาเยื้องย่างเข้ามา คนรอบตัวของเขาพร้อมจะเป่ากระเด็น นี่จึงนับเป็นครั้งแรกที่เสี่ยต้องจัดการเรื่องราวความรักแสนซับซ้อนนี้ด้วยตัวเอง
และเขาก็ทำไม่ได้
คนที่ไม่เคยจัดการกับปัญหาอุปสรรคมาก่อน ย่อมไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรในเมื่อในใจมีแต่ความขัดแย้งผุดขึ้นไม่หยุด สุดท้าย เสี่ยก็เลือกที่จะไปหาจิระในวันต่อมา ลองใช้ชีวิตร่วมกับคนคนนี้ จิระเองก็ยินดี ไม่มีวันละทิ้งโอกาสล้ำค่านี้ไปเด็ดขาด
แต่ระหว่างพวกเขา...ก็ยังคงมีบรรยากาศกระอักกระอ่วน
เสี่ยใช้เวลาอยู่กับจิระสามวัน พยายามหาข้อดีของอีกฝ่าย ซึ่งก็มีมากมายเหลือเกิน จิระรักเขา พร้อมทำทุกอย่างให้เขา ออดอ้อนเอาใจ น่ารักเชื่อฟัง แม้จะพยศแค่ไหน แต่เมื่อเขาพูดอะไรออกไป ก็พร้อมจะทำตามทุกอย่าง
ถึงอย่างนั้น...บรรยากาศยามอยู่ด้วยกัน ก็ยังคง...กระอักกระอ่วน
และในวันที่ห้านั้นเอง ในช่วงเวลาที่เสี่ยยังคิดไม่ตก จิระก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน
“เลิกฝืนกันเถอะครับ”
จิระยิ้มบาง เป็นรอยยิ้มที่คนเห็นต้องใจเจ็บปลาบ ไม่อยากให้เด็กหนุ่มเบื้องหน้าต้องปวดใจ แต่นั่น...ไม่ใช่สำหรับเสี่ย
“ทำไม” เขาถามออกไปอย่างงุนงง
“ผมรักเสี่ยนะ แต่ผม...ก็รักตัวเองมากเหมือนกัน ผมไม่อยากถูกมองเป็นตัวแทนของใครบางคน คนที่สอนให้ผมคิดถึงตัวเองมากกว่านี้...แล้วอย่าทำผิดซ้ำซากอีก” จิระตอบ ไม่มีความลังเลแม้แต่นิด ก่อนจะยกมือไหว้เขา พร้อมเอ่ยคำลาออกมา “ลาก่อนครับ”
สุดท้ายก็เป็นจิระที่ใจแข็งกว่า เลือกเดินจากไปไม่ย้อนคืน
เสี่ยถึงกับเคว้งคว้างไปไม่เป็น
หลังทำใจหนึ่งคืน วันต่อมา เสี่ยก็ตัดสินใจลองเผชิญหน้ากับความจริง ให้เบิ้มขับรถไปแอบสอดส่องอยู่ตรงเซเว่นหน้าปากซอยบ้านของจิตริน แอบดูเงาคนร่างสูงโปร่งผิวคล้ำที่ทำงานอย่างขยันขันแข็ง ยกของแบกของได้ไม่สะท้านสะเทือน
หน้าตาแสนจะธรรมดาติดคมเข้มนั้น...แล้วยังฝ่ามือหยาบ...รูปร่างที่ไม่น่ากอด ไม่น่าทะนุถนอมสักนิด
เสี่ยทำใจไม่ได้
จิตริน ทองคำดี คือชายที่เสี่ยไม่มีวันคิดจะเอามานอนกอดเดินควงอย่างแน่นอน ต่อให้จะคิดถึงอีกฝ่ายมากแค่ไหน แต่พอแอบมองห่างๆ เห็นร่างนั้นเดินผ่านไปมา เขาก็นึกภาพไม่ออกเลยว่าจะใช้ชีวิตกับผู้ชายที่สูงเท่าตัวเองในฐานะคนรักยังไง
เสี่ยกลับไปนอนก่ายหน้าผากอีกครั้ง
เมื่อในบ้านไม่เหลือใคร ไม่ว่าจะเป็นทั้งจิระและจิตริน เขาก็ทนความเหงาไม่ไหว วันต่อมาเลยบอกให้เบิ้มขับรถไปที่บ้านของจิตริน ตั้งใจลองไปพบเอาให้ชี้ชัดความรู้สึกตัวเองไปเลย
แต่ขาเจ้ากรรมกลับไม่กล้าก้าวลงไปซะนี่
เบิ้มเป็นคนเงียบ ไม่เหมือนสันที่ค่อนข้างกล้าพูดมากกว่า เมื่อรถจอดที่ฝั่งตรงข้ามบ้านของจิตริน เสี่ยจึงได้แต่นั่งนิ่งไม่ทำอะไรอยู่อย่างนั้นหลายสิบนาที
จนกระทั่งมีใครคนหนึ่งตัดสินใจเดินมาเคาะกระจก
จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่จิตริน ทองคำดี
เสี่ยพยายามเก๊กหน้าขรึม กดลดกระจกเมื่อเห็นร่างนั้นยิ้มอ่อน
“ถ้าเสี่ยมาหาผมก็ลงมาเถอะครับ นั่งนานกว่านี้ระวังก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์นะ เมื่อวันก่อนเพิ่งมีข่าวคนตายเพราะนอนในรถไปเอง อันตรายนะครับเสี่ย แถมตอนนี้ผมก็หิวแล้วด้วย ขี้เกียจเอากล้องส่องทางไกลมาส่องเสี่ยจากชั้นสองแล้ว วันนี้แม่ผมทำปูผัดผงกะหรี่ด้วยล่ะ ไม่ได้กินฝีมือแม่ผมตั้งเดือนกว่า แถมเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ กำลังร้อนๆ เสี่ยห้ามพลาดเชียว มาครับ เข้าบ้านกัน เราจะได้เริ่มตั้งโต๊ะกันสักที”
ไม่รู้ว่าฟังจนเคลิ้มหรือยังไง รู้ตัวอีกทีเสี่ยก็เปิดประตูลงมา
ก่อนจะมองดินมองฟ้า พลางเอ่ยถามตามนิสัย
“เอากล้องส่องทางไกลแอบส่องอยู่หรอกหรือ แสดงว่าคิดถึงฉันมากล่ะสิ”
“จะว่าไปก็ใช่นะ” จิตรินตอบตรงๆ
“แล้วทำไมไม่ไปหาฉัน” เขาเองก็ถามออกมาจากความรู้สึกจริงๆ เช่นกัน
“โธ่ เสี่ย เสี่ยอยู่กับจิระนะ ผมจะไปกล้าได้ยังไง ต้องให้เสี่ยมาหาผมเองนั่นแหละ ถึงจะกล้าเจอหน้า แต่พูดอย่างนั้นอย่างนี้ ผมก็ชะเง้อคอมองที่หน้าประตูตั้งนาน วาดฝันว่าเสี่ยจะมาหาแบบเท่ๆ ที่ไหนได้ เสี่ยดันนั่งหลับอยู่ในรถ ผมงี้เก้อเลย สุดท้ายเลยต้องลงมาตามเสี่ยเองเนี่ย”
วินาทีนั้น...เสี่ย...รู้สึกใจเต้นอย่างประหลาด
เขาลอบมองใบหน้าคมเข้มด้านข้างที่มีความสูงไล่เลี่ยกันอย่างพิจารณาอีกครั้ง เมื่อวันก่อนยังยอมรับไม่ได้แท้ๆ แต่พอได้เดินเคียงข้างกัน ฟังน้ำเสียงเจื้อยแจ้วนั้นพูดจ้อไม่หยุด เสี่ยกลับรู้สึก...สบายใจ
เหมือนเจอคนที่ตามหามานาน
พอก้มมองมือที่ถูกจิตรินจูงเข้าบ้านอย่างไม่คิดอะไร เสี่ยก็เพิ่งตระหนักรู้ได้ในตอนนี้เองว่ามือที่เคยคิดว่าหยาบสากนั้น...อบอุ่นกว่าที่คิด
“จิ ช่วยแม่จัดโต๊ะหน่อยลูก”
“คร้าบ”
ก่อนจะใจหายวาบเมื่อโดนทิ้งให้ยืนเซ่อตรงโต๊ะอาหาร จิตรินเข้าไปช่วยยกจานและกับข้าวออกมาวางเรียง เบิ้มเองก็ตามมาด้วย แถมยังช่วยรินน้ำมาให้เขาอีกเหมือนมาบ้านนี้บ่อยจนรู้ว่าข้าวของทุกอย่างอยู่ตรงไหน หลังจากนั้นไม่นาน สมาชิกทุกคนในบ้านทองคำดีก็มารวมตัวพร้อมหน้าพร้อมตา โดยมีเสี่ยที่ออกจะหลุกหลิกเป็นพิเศษ
เพราะทุกคนทำตัวกลมกลืนได้ดีเกินไปแล้ว!
“นี่ครับเสี่ย ปูผัดผงกะหรี่ที่ผมภูมิใจนำเสนอ!”
จิตรินตักกับข้าวให้ ก่อนจะอวดเรื่องรสชาติไปอีกเกือบสิบประโยค
“อร่อยมั้ยคะ”
“อะ....อร่อยครับ” เสี่ยตอบเมื่อถูกแม่ของจิตรินถาม รอยยิ้มให้ความรู้สึกเหมือนได้รับการปลอบประโลมนั้นทำให้เสี่ยสนใจกับมื้ออาหารมากกว่าความประหลาดในบ้านหลังนี้ที่ต้อนรับคนแปลกหน้าอย่างดี
หรือไม่ก็เพราะ...ไม่คิดว่าเขาเป็นคนแปลกหน้า ในเมื่อลูกชายคนโตช่างจ้อ คงจะเล่าเรื่องเขาไว้มากเลยทีเดียว
หลังจบมื้ออาหาร จิตรินเข้าไปล้างจานในครัว เจตรินขึ้นไปอ่านหนังสือบนห้อง ทางพ่อกับแม่จิตรินนั่งดูโทรทัศน์ตรงโซฟา เบิ้มเองก็เนียนไปนั่งด้วย เสี่ยไม่มีที่ไป ก็เลยตัดสินใจเดินเข้าครัวตามรอยจิตริน ทองคำดี
แน่นอนว่าไม่ได้ไปช่วย แต่ไปสำรวจร่างกายนั้นแบบเต็มตาอีกครั้งต่างหาก มองแล้วมองอีก เขาก็ไม่ยักจะเกิดอารมณ์กับชายเบื้องหน้าที่กำลังขะมักเขม้นล้างจานเลยสักนิดเดียว ตัวก็สูง ผิวก็หยาบ ผมก็กระเซอะกระเซิงไม่ได้นุ่มละเอียดน่าสัมผัส เรื่องโครงสร้างไม่ต้องพูดถึง กอดไปคงเจอแต่กล้ามเนื้อ ไม่มีส่วนนุ่มนิ่มน่าฟัดเลยสักนิด
เทียบกับจิระแล้ว...
ขนาดยกแค่ปลายเล็บมาจิตรินก็ยังตกกระป๋องไม่เหลือสภาพ!
“เสี่ย...” จิตรินเอ่ยออกมาก่อนโดยไม่หันมามอง คงรู้ว่าเขาตามเข้ามาจากเสียงฝีเท้าที่จงใจให้ได้ยิน “ผมรู้ว่าเสี่ยใจดี ไม่กล้าพูดตรงๆ งั้นผมเสียสละพูดแทนเสี่ยแล้วกัน เอาเป็นว่า...เสี่ยไม่ต้องคิดมาก เสี่ยจะเลือกจิระผมก็ไม่งอแง ผมเข้าใจดีด้วยซ้ำ เรื่องระหว่างพวกเราก็เหมือนความฝัน หลับฝันตื่นหนึ่งแล้วเป็นเหมือนเก่า ที่ผ่านมาผมมีความสุขมากครับ ฉะนั้นผมไม่หวังจะให้เสี่ยมารับผิดชอบดูแลจิตรินต่อหรอก ข้อตกลงระหว่างพวกเราลุล่วงแล้ว เสี่ยได้คนของเสี่ยคืนไป ส่วนผมก็ใช้ชีวิตของผมเหมือนเดิม”
เสี่ยนิ่งงัน จุกหน่วงในอกอย่างบอกไม่ถูก
“พูดไปพูดมาก็ใจหาย มันเหมือนฝันตื่นหนึ่งจริงๆ แฮะ ที่บ้านของเสี่ยไม่มีอะไรที่สื่อถึงตัวผมเลย พอกลับมาเหมือนเดิม กลับมาที่บ้านหลังนี้ ก็เหมือนเราไม่เคยอยู่ด้วยกัน เฮ้อ...ตอนนี้เราไม่มีอะไรติดค้างแล้ว เสี่ยก็...ไม่ต้องกังวลเรื่องผมหรอกครับ”
“ไม่คิดจะรั้งฉันเลยรึไง”
“โหเสี่ย ผมระดับไหน จิระระดับไหน แค่เศษเล็บยังเทียบไม่ได้เลย!”
คำเปรียบเปรยเหมือนที่เขาคิดเป๊ะๆ
“แต่ถ้าเสี่ยมีเมตตา ผมจะขอมากไปมั้ยหากจะขอเจอเสี่ยบ้าง ขอกินข้าวกับเสี่ยอาทิตย์ละครั้งก็ยังดี จะว่าไงดีล่ะ จู่ๆ ห่างกันไปเลยผมเองก็ทำใจไม่ค่อยได้นะ ถือว่าเมตตาเด็กตาดำๆ ตัวดำๆ สักคนแล้วกัน เหมือนกับตอนให้จิระเลิกยาไง ค่อยๆ เว้นระยะไปเรื่อยๆ อืม...เป็นแบบนั้นผมคงไหว อื้อ!”
จิตรินเบิกตาค้างเมื่อโดนจับจูบ
ใช่ เสี่ยกำลังจับคนที่ล้างจานไปพูดจาน่ารักไปจูบ
สัมผัสแรกที่รู้สึก...คือริมฝีปากที่แห้งเหมือนขาดน้ำ ก่อนจะเจอกับลิ้นที่เหมือนจะค้างเก้อตามเจ้าตัว เพราะแม้จะถูกรุกรานจาบจ้วง ก็ไม่ยักจะมีปฏิกิริยาตอบสนองสักนิด
เสี่ยเลยเหิมเกริมมากขึ้น จับกอดทั้งตัวซะเลย
อืม...ตัวแข็งๆ นี้ไม่ใช่อุปสรรคอย่างที่เคยคิดไว้ซะแล้ว
เพราะเขาไม่ยักจะรังเกียจเลย
สิ่งที่เป็นอุปสรรคน่ะ...คือไอ้อาการปวดใจเมื่อถูกอีกฝ่ายพูดตัดพ้อเหมือนจะเลิกรากันต่างหาก!
“ฉันรักเธอ”
“เสี่ย...แต่ผมเป็นจิตริน ตัวดำแถมยังสูงเท่าเสี่ย เคยมีก้ามปูด้วยนะเสี่ย”
“จะมีก้ามปูหรือไม่มีก็ช่าง ยังไงฉันก็รักเธอ”
เสี่ยไม่เคยวาดฝัน คนแบบนี้ไม่ใช่สเปกเลยสักนิด จิระต่างหากคือคนที่ต้องการ แต่พอคิดว่าหากเลือกใช้ชีวิตอยู่กับจิระคนนั้น เสี่ยก็เหนื่อยเหลือเกิน เห็นบรรยากาศกระอักกระอ่วนทันที ผิดกับตอนอยู่กับจิตริน ถึงรูปร่างหน้าตาจะไม่คุ้นเคย แต่กลับทำให้เขารู้สึกต้องการ
อยากใช้ชีวิตร่วมกับคนคนนี้
อันที่จริง ใจมันแกว่งตั้งแต่ตอนเห็นอีกฝ่ายเริ่มเปิดปากตอนมาเคาะกระจกรถแล้ว
รู้แบบนี้เขาจะฝืนตัวเองทำไม
มีคนที่เขารักและรักเขามากขนาดนี้...จะลังเลอีกทำไม
“สรุปเสี่ยเลือกผมจริงอ่ะ เลือกแล้วห้ามกลับคำ กลับหลังเอาทีหลังนะ”
“อืม”
“ผมในร่างผมเนี่ยนะ”
“ก็เธอที่เป็นเธอนั่นแหละ” เสี่ยชักรำคาญ อุตส่าห์ยอมรับใจตัวเองแล้ว แต่คนรักดันย้ำคำเหมือนไม่อยากเชื่ออยู่นั่นแหละ
“เสี่ย...” จิตรินเอ่ยเสียงเครือ เหมือนไม่คาดคิดว่าจะถูกเลือก ก่อนจะเป็นฝ่ายกระโดดกอดเขาแล้วจับจูบ เสี่ยตกใจ เรี่ยวแรงจิตรินน่ากลัวกว่าจิระหลายเท่า ปากแห้งๆ ที่กดจูบลงมานั่นก็ด้วย
“เสี่ย เสี่ยจูบผมลง แล้วเสี่ยเอาผมลงเหรอ”
ไม่รู้เหมือนกัน
เสี่ยคิดในใจ
“ไม่ต้องห่วงนะ เสี่ยเลือกผมแล้ว ผมก็จะไม่ทำให้เสี่ยผิดหวัง ถ้าเสี่ยเอาผมไม่ลง ผมเอาเสี่ยแทนก็ได้!”
“ด้วยก้อนเล็กๆ หนึ่งนิ้วน่ะหรือ”
“เสี่ย!!”
เสี่ยหลุดยิ้ม
จิตรินเองก็ยิ้ม ก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วโผกอดอย่างดีใจ
หน้าตาจะเป็นยังไงไม่สำคัญ
พวกเขามีความสุขด้วยกันก็พอแล้ว
----------------------
จบแล้วนะคะ ก่อนอื่นก็ต้องบอกเล่ากันนิดนึงถึงแรงบัลดาลใจในการแต่งเรื่องนี้ที่ค่อนข้างแหวกจากเรื่องอื่นๆ แน่นอนว่ามาจากการที่เราอ่านนิยายสลับร่าง จนเกิดเป็นความคิดว่า ถ้านายเอกบอกกับพระเอกแต่แรกจะเป็นยังไง แต่นั่นเป็นแค่อย่างแรกค่ะ
อย่างที่สองที่อยากแต่ง คือถ้านายเอกกลับร่าง แล้วพระเอกจะทำยังไง
หลายเรื่อง นายเอกสลับมาอยู่ในร่างที่ดีกว่า สวย เก่ง ดูดีเหลือเกิน ถ้าหน้าตาคล้ายกันก็ไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าต่างกันสุดขั้วล่ะ!? คำถามนี้เลยคาอยู่ในอก ว่าพระเอกรักที่ตัวนายเอกเอง หรือรักที่นายเอกอยู่ร่างคนอื่นกันแน่? ถ้าเป็นอย่างนั้น จะเรียกว่ารักได้เต็มปากเต็มคำรึเปล่านะ
เสี่ย...พระเอกที่น่ารันทดที่สุดเท่าที่แต่งมา เลยได้รับเกียรติในการพิสูจน์ข้อสงสัยของเราข้อนี้ ซึ่งเสี่ยก็สามารถปฏิบัติภารกิจได้ลุล่วงอย่างน่าประทับใจ
ความรักอาจเกิดจากความประทับใจแรกพบ หรือรูปร่างหน้าตาที่ดึงดูด
แต่การจะอยู่กันฉันคนรัก ภายนอกไม่สำคัญเลย
เสี่ยกับจิระพิสูจน์ให้ทุกคนได้เห็นกันแล้วค่ะ
ขอบคุณมากๆ ที่ติดตามถึงตอนจบ หลังจากนี้จะเป็นตอนพิเศษ การปรับตัวของเสี่ยและจิตรินในฐานะคนรักที่กลับมาคบกันอีกครั้ง ตลกปนฮากันตามประสาสองคนนี้ แอบสปอยสำหรับคนไม่ตามเล่มนิดนึง ว่าสุดท้ายจิตรินจะไปทำงานเบื้องหลัง เป็นนักเขียนบทฝึกหัด และจะได้ย้อนมาเจอกับจิระแน่นอนค่ะ
เกริ่นมาขนาดนี้แล้วก็ต้องยืนยันเป็นทางการ
ใช่แล้วค่ะ เรื่องหน้า จิระจะกลายเป็นคนนำในเรื่อง ‘He Not Me ผมไม่อยากเป็นดารา’
นิยายสลับร่าง บางทีเห็นแต่มุมนายเอกอย่างเดียว เราอยากลองแต่งผลกระทบหลังจากนั้นของคนที่โดนสลับร่างด้วย โดยเฉพาะจิระ ทำเรื่องไว้เยอะเลย ต้องมารับผลจากการกระทำตัวเองในวงการบันเทิง และถูกเปรียบเทียบกับตอนจิตรินอยู่ในร่างตัวเองไว้ จะเป็นยังไงกันล่ะเนี่ย!?
ยัง...ยังไม่เปิดเรื่องนะคะ ตอนนี้ขอเคลียร์หนังสือของหนูจิกันก่อนค่า ว่าแล้วก็แปะรายละเอียดเปิดพรีออเดอร์ ฮาร์ดเซลล์ทิ้งทวนซะเลย
ปล.ใครอยากเห็นภาพหนูจิ ( แบบก้ามฟีบคบกับเสี่ยมุ้งมิ้ง ) รอดูในเล่มได้เลยนะคะ อุบไว้ให้เสี่ยขึ้นปกแทนก็เพราะไม่อยากสปอยตอนจบเนี่ยแหละค่ะ 555
**[Pre-order] I’m Not Him เขาให้ผมเป็นดารา **
**สั่งจองได้ถึงวันที่ 25 ก.ย. / โอนเงินได้ถึงวันที่ 30 ก.ย. **
**ของแถมเฉพาะรอบจอง : เล่มเล็ก ‘เสี่ยขอเล่า’ (พิมพ์ตามจำนวน ไม่ทำเพิ่มอีกในอนาคต) **
**ตอนพิเศษไม่ลงเวป 5 ตอน + ภาพประกอบขาวดำ 1 ภาพ ( เสี่ย-จิ )**
ตอนพิเศษประกอบด้วย
1.หลังจากนั้นพวกเราก็... ( เสี่ยxจิ )
2.เจอะเจอกับกิ๊กเก่า (ของเสี่ยนะไม่ใช่ของผม!) ( เสี่ยxจิ )
3.จิตรินคนดีก็โกรธเป็น ( เสี่ยxจิ )
4.เกม Strip Twister ( เสี่ยxจิ )
5.เบื้องหลังของเบื้องหลังที่แท้จริง ( เบิ้มxสัน )
(http://www.mx7.com/i/061/Zdrt80.jpg) (http://www.mx7.com/view2/A4XdevghoQhaCA8F)
-
จนตอนจบก็ยังจำชื่อเสี่ยไม่ได้ ฮือ 55555555555
อะไรภัทรๆนะเสี่ย นั่นแหละ
ดีแล้วที่จบกันได้ด้วยดี ถึงจิตรินจะไม่ได้น่ารักเหมือนจิระก็เถอะ
แอบอยากรู้ว่าใครจะมาคู่กับเจ้าคนแบบนี้จริงๆค่ะ!!!
-
ติดตามต่อกับจิระและความวงวารบลาๆ :hao3:
ยินดีกัยจิด้วยน่ะเสี่ยหลงหัวปักหัวปำมาก :mc4:
-
ขำตั้งแต่ต้นจนจบ เสี่ยเป็นพระเอกที่น่าสงสารจริงๆ :m20:
-
จบแบบแฮปปี้ :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: o13 :katai2-1:
:L2: :3123: :pig4: :3123: :L2:
-
เหมือนเพิ่งรู้ชื่อเสี่ย 555 เอาเป็นว่าเรียกเสี่ยแล้วกัน ถึงเรื่องนี้จะบทน้อยแต่ก็เป็นพระเอกน้อออ 55555
-
จิระ เก่งมากที่รักตัวเอง ไม่ยอมทู่ซี้อยู่กับเสี่ย
ยอมเป็นฝ่ายไปซะเอง เพราะรู้ว่าเสี่ยประดักประเดิด
จบเหมือนยังไม่สมบูรณ์นะ ไรท์
คือฉากแบบเสี่ยกับจิ มันยังไม่สุดๆอ่ะ
เพราะงั้นขอตอนพิเศษ นะ นะ นะ
รอตอนพิเศษ :ling1: :ling1: :ling1:
ดีใจจะได้อ่านเรื่องใหม่ ‘He Not Me ผมไม่อยากเป็นดารา’ :mew1: :mew1: :mew1:
ขอบคุณไรท์มากกกก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เย้ แฮปปี้เอ็นดิ้งแล้ว ตอนจบนี่เซอร์ไพรซ์มากๆ ค่ะ ไอ้เราก็ไม่คิดว่าจะจบแบบนี้จริงๆ 555555555555555555555555 แต่มันดีแล้วล่ะ ลงตัวดีแล้ว ตรงตามจุดประสงค์ของนักเขียนเลยว่าตกลงเขารักตัวตนข้างในของเราจริงๆ หรือแค่รักภายนอก (ซึ่งเสี่ยที่นักอ่านเพิ่งนึกออกว่าชื่อกิจภัทร) ก็ตอบโจทย์ยากๆ ได้แล้ว (รึเปล่านะ) แต่จะตั้งตารอดูเสี่ยต่อไปในตอนพิเศษนะค้า
ขอบคุณมากๆ ค่า :L2:
-
ตอนจบเหมือนจะเห็นชื่อเสี่ยแว๊บๆ นะ :hao7:
เป็นนิยายที่สนุกมากค่ะ o13 :pig4:
-
หลังจากนี้เสี่ยจะโดนจิจิ้มเราก็ไม่แปลกใจ เพราะจิแมนจนลืมว่าเสี่ยเป็นพระเอกเลอ :hao7:
-
วร้าย อ่านมาเพิ่งรู้ว่าเสี่ยชื่อกิจภัทร (?) ถูกมั้ยนะ 5555
-
เสี่ยชื่อ กิจภัทร นั่นไงชื่อเสี่ยมีคำว่า กิจ จริงๆด้วยย
จะเปย์เล่มเพราะอยากเผือกเรื่องคุณสันกับพี่เบิ้มนี่แหละ ที่รอคอยเลยค่ะ 5555555
-
ถถถถ...เสี่ยชื่อกิจภัทรนี่เอง :m20: ล้อเล่นน่อ พอฮีได้ออกเต็มตอนดันเป็นตอนจบซะงั้น
ไม่มีพระเอกเรื่องไหนน่าสงสารเท่านี้มาก่อนตั้งแต่อ่านมาก :pigha2:
:L1: :pig4: :L1:
คิดๆ ๆ นะ ถ้าจิระไม่บอกเลิกเสี่ยจะมาหาจิตรินป่าวอ่ะ เฮ้อ... รออ่านต่อเรื่องจิระต่อ :katai3:
-
เสี่ยกิจภัทร เย้ รู้ชื่อสักที555+
-
คุณสันกับพี่เบิ้ม ใครเคะใครเมะเดาไม่ออกจริงๆค่ะ คู่นี :pighaun:
-
ก่อนอื่นเลยขอกรี๊ดล่วงหน้าให้กับเรื่องของน้องจิค่ะ เห้ยยยย เซอร์ไพรส์แบบจริงจังแต่ก็อย่างว่าแหละคาะน้องจิแกออกจะโดดเด่นแบบนี้จะให้บทน้อยได้ยังไง แหมม เรื่องนั้นน่าจับให้พี่จิน้องจิเขากิ๊กกันนะคะคงสมใจเราน่าดู ฮาาา มาที่เรื่องนี้บ้างเป็นตอนจบที่เราก็ยังหมั่นไส้เสี่ยอยู่ดีนี่ถ้าเสี่ยยังเล่นตัวก็ว่าจะให้พี่จิไปหาใหม่ละเพราะคนอย่างพี่จิต่อให้เป็นจิตรินที่ไม่ได้อยู่ร่างจิระก็ยังน่ารักเหมือนเดิมค่ะ รออ่านตอนพิเศษพี่จินะคะ
ปล.แอบเดาว่าพระเอกของน้องจินี่จะเป็นอัครเดชรึเปล่าหว่า
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เสี่ยมาเฉลยชื่อให้คนเลิกสงสัยใช่ไหม
ว่าแต่ระหว่าง 2 คนนี้ หลังจากนี้ใครจะเป็นคนทำนะ แอบลุ้น :z1:
-
น่าสนใจภาคจิระ ว่าจะน่าเอ็นดูเหมือนจิตรินไหม
-
จบอย่างนี้เลยนะคะ 555
เราจะรอเชียร์จิระต่อไปนะคะ จิระเข้มแข็งขึ้นแล้วต้องได้เจอคนดีๆแน่
-
สรุป สงสารเสี่ยที่สุด เพราะคนอ่านไม่เคยจำชื่อได้ นอกจาก เรียก 'เสี่ย'
-
สรุปเสี่ยชื่ออะไรนะ
:m20: :m20: :m20: :m20:
55555
แต่จบแล้วหรออ
ขอสวีทกันอีกซักตอน2ตอนนะ
ปล เสี่ย หลับก่อนเป็นเมียนะ 555
-
ทั้งเรื่องนี่เสี่ยออกมานับรวมๆได้ประมาณสามตอนถ้วน ที่เหลือไม่มีบท กับมาแต่ชื่อ 5555555555555555555555555
-
:hao7: :hao7:สนุกมากค่ะ
-
น่ารัก
-
จบซะแล้ว
-
เสี่ยใจมาก :mew1:
-
ในที่สุดหนูจิคนดีก็ฝอยเสี่ยจนตกหลุมรักความซื่อและจริงใจของตัวเองจนได้นะคะ เสี่ยที่ยอมรับจิแบบนี้ได้ช่างเหลือเชื่อมากเมื่อเทียบกับตอนแรกๆ ความรักชนะได้ทุกอย่างจริงๆค่ะ
ปล.ขอไว้อาลัยให้เสี่ยในฐานะพระเอกผู้ได้รับบทตัวประกอบ
ปล2.จิระจะมีเรื่องเป็นของตัวเองแล้ว น่ากลัวว่านางจะอยู่ยากถ้าโดนเปรียบกับจิตรินในร่างนางนะเนี่ย แต่ขอเอาใจช่วยคนกลับตัวกลับใจล่ะกัน ไม่รู้ว่าพระเอกคนใหม่ของจิจะได้ค่าตัวเท่าเสี่ยหรือเปล่า 5555
ปล3.อยากวาร์ปไปเห็นเรื่องของคุณสันกับพี่เบิ้มบ้างจังเลยค่ะ มันน่าสนใจและชวนเผือกจริงๆนะ
-
อยากอ่านแล้วววว จิระ จะเป็นยังไงนะ
-
อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบ สิ่งที่ยังจำไม่ได้สักทีก็ยังคงเป้นชื่อพระเอก 5555
-
จะรอตามอ่านเรื่องของจิระนะคะ อยากรู้จักจิระมากกว่านี้ พระเอกของจิระจะบทน้อยเท่าเสี่ยมั้ยนะ 55555
-
เสี่ยคะ สุดท้ายเสี่บก้อไม่ได้รักเพราะตาๆด้เห็นอะไร แต่เสียรักเพราะเสียงฝอยตะหสกเล่า อิอิ
ขอบคุณมาก และขอบใจจิระด้้วยที่นางเข้าใจและไม่ดันทุรัง
-
:pig4:
-
จิระหายไปเลย
แต่เชื่อว่าอนาคตของจิระ จะต้องดีขึ้นแน่นอน
น้องรวยอยุ่แล้ว ต่อไปก็นิยายตอนจิตรินขัดเกลาไปบ้างแล้วด้วย
ดีใจกับจิด้วยนะ ในที่สุดเสี่ยก็คิดได้
ขอบคุณนักเขียนด้วยค่ะ ชอบเรื่องนี้ ม๊าก มาก
-
มันดีต่อใจ
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
เสี่ยเคยเจอแต่เด็กตัวเล็ก ขาวๆ นุ่มนิ่ม มาเจอน้องจิเลยไม่มั่นใจ คิดหนักแต่พอคุยกับน้องจิแค่นั้นแหละ เหตุผลต่างๆ กระจุยมีแต่น้องจิๆๆ เราต้องคิดถึงน้องจิมากแน่เลย ขอบคุณมากค่ะสนุกมาก :pig4: รอเรื่องต่อไปของจินะนะคะ อยากรู้จิระจะทำยังไงต่อไป รักตัวเองมากๆ อย่าทำร้ายตัวเองอีก :กอด1:
-
ชอบมากกก
-
:L1: :pig4: :L2:
-
เสี่ยมโน VS จิฝอย ขอบคุณเสี่ยที่เลือกน้องจินะ สนุก เฮฮา หนูจิจิตใจหนักแน่น รักมากมาย และขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ
-
สรุปเสี่ยเป็นตัวประกอบสินะ ส่วนจิควบทั้งพระเอกและนายเอก55555555555
เอ็นดูจิ มองโลกในแง่ดีมาก แต่ก็ไม่ได้ซื่อเกิน แค่อะไรพอปล่อยได้ก็ปล่อย
แอบสารภาพว่าตอนที่จิพูดยาวๆก็อ่านข้ามบ้าง ช่างพูดจริงๆ5555
สนุกค่ะ รอตามเรื่องของจิระนะคะ
ป.ล.จะมีเรื่องของน้องเจมั้ยน้า คาแรกเตอร์น้องน่าสนใจ ที่บอกว่าอยู่ในบ้านก็ปกติแต่อยู่ข้างนอกจะนิ่งเงียบ
-
จบซะแล้ววว ดีใจที่เสี่ยยังรักและชอบในตัวจิตริน
แม้จะตัวดำกล้ามปูเสี่ยก็ยังชอบ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ :katai2-1:
-
และแล้วพระเอกก็ได้คู่กับนายเอก เย้ๆ
ตอนแรกก็ยังคิดอยู่ว่าคนเขียนจะสลับร่างเดิมให้เจ้าจิมั้ย
แต่สลับนั่นแหละ ดีล่ะ จะได้ใจของเสี่ยจริงๆ
อืม ส่วน ชีวิจจิระจะเป็นอย่างไรบ้างน้อ
คิดไม่ออก งั้นเอาน้องเจมาร่วมด้วยดีมั้ย ^^
-
จนตอนจบก็ยังจำชื่อเสี่ยไม่ได้ ฮือ 55555555555
อะไรภัทรๆนะเสี่ย นั่นแหละ
ดีแล้วที่จบกันได้ด้วยดี ถึงจิตรินจะไม่ได้น่ารักเหมือนจิระก็เถอะ
แอบอยากรู้ว่าใครจะมาคู่กับเจ้าคนแบบนี้จริงๆค่ะ!!!
จริงด้วยแฮะ ทางนี้ก็จำได้แต่ คำว่าเสี่ย ชื่อจริงเสี่ยลืมไปเรียบร้อยแล้ว
-
ขอบคุณณณ o22
-
เมนท์นี้ของตอนก่อนจบ
เออนะ รถก็มาชนเอาพอดี กำลังจะเข้าที่เข้าทาง เข้าใจกันพอดี
คาดว่าจะไม่กลับร่างเดิมล่ะ คิดเอาเอง 5555
จิตรินพูดถูก ถึงจะทำร้ายตัวเองยังไง แต่ทำไมไม่ดูว่าสุดท้ายตัวเองต้องเจออะไร แล้วจะจบแบบไหน
คนบ้าที่ไหน ทำร้ายตัวเอง แล้วคิดว่าคนอื่นจะเจ็บ คนที่เจ็บสุด คือตัวเองน่ะแหละ
แล้วร่างก็ไม่ใช่ของจิตรินด้วยอีก จะเอาที่ไหนมาให้นอยด์ล่ะ
จิระมีแผลใจมาเยอะ เป็นปัญหาครอบครัว เป็นเรื่องกดดัน เหมือนคนเก็บกด
แล้วเสี่ยก็ไม่ได้ถึงขั้นจะดูแลลึกซึ้ง เพราะขนาดเสี่ยยังดูแลตัวเองไม่ค่อยได้เลย
ส่วนหนึ่งก็เข้าใจนะ ไม่อยากเป็นดารา ต้องเก็บตัวมาตลอด หลบหลีกผู้คน เพื่อป้องกันไม่ให้ใครรู้
ชีวิตก็น่าสงสารนะสำหรับจิระ
ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะ สันกับเบิ้มมาทันเวลาค่ะ ส่งโรงพยาบาลทันชัวร์
--------------
เมนท์นี้ ของตอนจบ
เข้าใจอารมณ์เสี่ยนะ ถามว่ารู้สึกยังไง คงพอตอบได้แหละ แต่พอเทียบรูปร่าง หน้าตาแล้ว เลยคิดไม่ตก
แต่อย่างน้อยเสี่ยก็กล้าที่จะพิสูจน์นะว่า ถ้าเป็นจิระตัวจริง เสี่ยจะรักไหม สุดท้ายทุกอย่างก็ไม่ใช่ จิระตัดใจ คือง่ายสุด
เพราะจิระผูกจิตผูกใจกับเสี่ยมาตลอด ตอนนี้ทุกอย่างชัดเจน แล้วก็รักตัวเองมากขึ้น จิระเลยทำใจได้ง่าย
แต่ตอนไปแอบส่องจิตรินนี่ บอกเลยว่าไม่ไหวจะเพลีย 5555
ดีแล้วที่จิตรินยอมใจลงมาตาม ไม่งั้นก็คงต้องชะเง้อคอยกันไปอีกนาน เพราะเสี่ยยังคิดไม่ออกสักที
เสี่ยหลงคารมจิตรินนี่เอง พูดอะไรก็คล้อยตามไปหมด
จะว่าน่ารักก็น่ารัก จะว่าตลกก็ฮานะ ตลกเสี่ย
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ รอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ
-
ชอบบบ สนุกมากค่ะ
เดี๋ยวไปตามเรื่องของจิต่อ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: จบแล้ววววว หรอออ สนุกมากค่ะ ขอบคุณที่เขียนให้อ่านค่ะ
-
อ่านเรื่องนี้ หัวเราะจนโดนมองแรงหลายหนมากๆ น่ารักสุดๆจิต เสี่ยก็มึนได้ใจ 5555
-
เรื่องเดินไวซะจนตามแทบไม่ทันเลยนะเนี่ย พล็อตไม่ซับซ้อนเหมือน3เรื่องที่ผ่านมา มาม่านี่ไม่ต้องพูดถึง5555
ส่วนเสี่ย...จะว่าไงดีล่ะ ถ้าเอาคำง่ายๆแบบหยาบหน่อยๆก็ ขี้เอา แต่ถ้าเอาคำสวยหน่อยก็ ขี้มโนแถมหื่นมากกกก
เจอนายจิฝอยแตกเข้าไปคงเงิบกันบ้างแหละ :laugh:
:pig4:
-
จะมีตอนพิเศษมั้ยนะ แล้วจิระจะเป็นยังไงต่อน๊า แอบสงสารจิระเหมือนกัน นายเอกเราเป็นคนจิตใจดีมาก น่าร๊ากกก ขอบคุณจ้า
-
:pigha2: เป็นนายเอกที่ฮามากจริงๆ
-
สนุกมากค่ะ :mew1:
-
ตอนพิเศษ 1 : หลังจากนั้นพวกเราก็... [ตัวอย่าง]
หลังจากนั้นพวกเราก็แยกย้าย
อย่าเพิ่งคิดไกลว่าคู่รักที่ห่างเหินไปนานหนึ่งเดือนเจอกันแล้วต้องร่วมบรรเลงเพลงสิครับ เสี่ยเพิ่งทำใจยอมรับได้ ส่วนผมเองก็ยังมึนๆ งงๆ ผลจากการกลับมาคบหากันอีกครั้งในวันนั้น จึงกลายเป็นผมที่ยืนส่งเสี่ยกลับบ้าน แล้วขึ้นมานอนกลิ้งเล่นในห้องด้วยจิตใจแสนเบิกบานสำราญใจ
“ยินดีด้วยนะพี่” ไอ้เจบอกด้วยสีหน้ากึ่งเอือมระอา เพราะตอนผมฟูมฟายอกหัก มันรับกรรมไปเยอะสุด คงแอบนินทาในใจว่าคู่รักคู่นี้ทำบ้าอะไรกัน เสียดายเวลาชะมัด
โธ่ๆ เจเอ๊ย พี่ไม่อยากจะออกตัวเลยนะว่าความรักน่ะเป็นเรื่องสำคัญ และเมื่อเป็นเรื่องสำคัญ ก็ต้องใช้เวลาไตร่ตรองให้ดี น้องชายคนนี้ของผมยังโสดซิงกระทิงแดง คงจะปวดหัวกับคู่ของผมมากแม้กระทั่งตอนลงเอยกันได้
“แล้วพี่จะทำยังไงต่อ เข้าทีมสตั้นท์แมนกับพี่โสภี?”
“นั่นสินะ” ผมลุกขึ้นมานั่งคุยกับน้องดีๆ ในเมื่อชีวิตรักราบรื่นแล้ว จะให้มัวแต่เป็นพนักงานเซเว่นก็ใช่เรื่อง เพราะนั่นไม่ใช่งานที่ผมใฝ่ฝัน “เดี๋ยวพี่ลองถามเสี่ยก่อน”
“ชีวิตพี่ ทำไมพี่ต้องถามเสี่ยด้วย ตัดสินใจเองสิ” ไอ้น้องดุเข้าให้
“ถามความเห็นเฉยๆ โว้ย!” ผมว่าก่อนจะหลบไปคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำ แล้วมีหรือเสี่ยจะยอม อย่างที่คิดไม่มีผิด พอรู้ว่าผมจะเป็นสตั้นท์แมน เสี่ยก็โวยวายทันที
(( ไม่ได้ ฉันไม่ให้เป็น! ))
“เสี่ยห่วงผมเหรอ” ไอ้จิซาบซึ้งน้ำตาไหล ตอนเป็นจิระ เสี่ยทะนุถนอมประหนึ่งแก้วใสเปราะบาง พอเป็นจิตรินคนถึก เสี่ยก็ยังรักยังอยากปกป้องดูแลสินะ
(( ถ้าเธอเป็นสตั้นท์แมน ก็ต้องออกกำลังกาย เพาะกล้ามอีกน่ะสิ ฉันไม่ให้เป็น! ))
...นี่หรือคือความแตกต่าง ความเป็นห่วงอยู่ไหน อะไรคือคนรักกัน
แต่ที่เสี่ยพูดมาก็ถูก ถ้าผมเป็นสตั้นท์แมน ก็ต้องมีรูปร่างบึกบึนพร้อมลุยกว่านี้ เพื่อให้ชีวิตรักราบรื่นหลังลุ่มๆ ดอนๆ มาตลอดหนึ่งเดือน ผมเลยยอมรับความเห็นของเสี่ย เกือบเสียไปครั้งหนึ่งแล้ว ไม่อยากต้องมอมเหล้าตัวเองอีกครั้งหรอกนะครับ
ไม่ใช่ว่าตามใจคนรักจนไม่เป็นตัวเอง แต่จะว่ายังไงดีล่ะ...ความตื่นเต้นท้าทายตอนเป็นสตั้นท์แมนมันหมดไปแล้ว เพราะผมค้นพบสิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่า
“งั้น...ถ้าผมอยากลองเขียนบทล่ะ” ผมกลั้นใจถาม รู้ตัวว่าเป็นมือสมัครเล่น คงไม่สามารถทำงานได้ในเร็ววันนี้ แน่นอนว่าที่ห่วงไม่ใช่เสี่ย เขาตามใจผมจะตาย ที่ห่วงน่ะเป็น...
(( อยากอยู่กับฉันแล้วสินะ หึ เอาสิ ครั้งก่อนไม่ได้ถาม เดี๋ยวฉันถามสันให้ตอนนี้เลย ))
พูดจบ ปลายสายก็เปลี่ยนเป็นคุณสัน
(( คุณจิอยากเป็นนักเขียนบทเหรอครับ ))
“ใช่ครับ” ผมตอบรับเป็นการเป็นงาน อีกนิดจะยกมือไหว้โทรศัพท์แล้ว
(( เป็นความคิดที่ดีมากเลยครับ การเป็นนักเขียนบท ทำให้ต้องทำงานอยู่ในบริษัท นานครั้งจะติดกองออกไปด้วย นับเป็นตัวเลือกที่ยอดเยี่ยมที่สุดเลยครับ อีกอย่าง คุณจิเองก็มีพรสวรรค์ ที่บริษัทเรา มีทีมงานสำหรับปั้นเด็กใหม่เพื่อร่วมกันเขียนบทกับมืออาชีพอยู่ ถ้าคุณจิสนใจ ผมจะลองฝากเนื้อฝากตัวให้ ))
“เอ่อ ผมสมัครเข้าไปเองไม่ได้เหรอครับ”
(( ไม่ได้หรอกครับ ทีมงานเขียนบทมีคนเฉพาะกลุ่มที่ถูกเล็งไว้อยู่แล้ว คุณจิเป็นมือใหม่ถอดด้าม ถ้าสมัครเองตรงๆ คงไม่มีใครรับหรอกครับ ))
“งั้นก็ฝากตัวด้วยนะครับ”
...สุดท้ายไม่วายเป็นเด็กเส้นอีกแล้ว!
วันต่อมา ผมไปทำงานตามประสาพนักงานปกติหาได้มีความสำคัญใดๆ ไม่เพราะไม่จำเป็นต้องปิดบังตัวตนอีกต่อไป การได้นั่งรถเมล์ ขึ้นรถไฟ ใช้ชีวิตอย่างคนทำงานปกติ ทำให้เกือบลืมไปเลยกว่าเคยเป็นดาราชื่อดังมาก่อน ยิ่งเวลาเห็นป้ายโฆษณารูปหน้าจิระขนาดยักษ์ ถือโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดแบบฉบับมิสเตอร์เอส ทำเอาจั๊กจี้ชอบกล
“ทางนี้ครับคุณจิ”
คุณสันรออยู่แล้วที่ชั้นล่างเพราะผมไม่มีบัตรพนักงานหรือไร้คนรับรองทำให้ไม่สามารถเข้าไปได้ ผมยกมือไหว้คุณสัน ได้เจอกันที่บริษัทเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์ด้วยรูปลักษณ์ของจิตรินก็รู้สึกพิลึกดีเหมือนกันแฮะ
คุณสันนำผมไปยังชั้นเจ็ด ซึ่งเป็นออฟฟิศทำงานทั่วไปไม่ใช่ห้องสตูดิโอสำหรับการถ่ายทำ ก่อนผมมาถึง คุณสันคงมีเกริ่นไว้อยู่แล้ว เมื่อเห็นผมทุกคนในห้องจึงไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก แม้จะมองมาด้วยสายตาหนาวๆ ร้อนๆ อย่างสงสัยว่าผมมีอะไรดีถึงได้เลขาท่านประธานช่วยแนะนำตัว
“สวัสดีครับ ผมจิตริน ทองคำดี ขอฝากตัวด้วยนะครับ!”
ผมยกมือไหว้รอบทิศตามประสาคนมืออ่อน ก่อนจะเงยหน้าคลี่ยิ้มสดใส ถ้าอยู่ในร่างจิระ คงทำให้ทุกคนเคลิบเคลิ้มจนไม่ถือสาหาความกับการเป็นเด็กเส้น แต่พออยู่ในร่างจิตริน เลยทำให้ยิ่งตั้งข้อสงสัยหนัก ว่าไอ้เด็กหน้าเอ๋อนี่มีอะไรดี แม้จะช่วยผ่อนคลายบรรยากาศบ้างส่วนหนึ่งก็ตาม
“ฝากดูด้วยนะ สมโชค”
“ครับ!”
แม้จะไม่ได้ฝึกงานกับคนเขียนบทที่รู้จักมักคุ้นกัน แต่ผมก็ไม่หวั่นเมื่อต้องอยู่ใต้การดูแลของพี่สมโชค ผู้รับผิดชอบในการเทรนเด็กเพื่อเป็นนักเขียนบทให้ช่องในอนาคต ผมจะไปชี้ชัดขอท่านนักเขียนบทซีรีส์ผู้โด่งดังที่คงมีงานรัดตัวตรึมมาดูแลโดยเฉพาะได้ยังไง มีแต่ต้องเริ่มไต่เต้าเป็นขั้นเป็นตอนเท่านั้น
พอคุณสันเดินจากไป พี่สมโชคก็เริ่มถามว่ามีประสบการณ์บ้างรึเปล่า
ผมตอบตามสัตย์จริงว่าประสบการณ์ไอ้จินั้นคือศูนย์ไม่มีจุดทศนิยม
พี่สมโชคถึงกับกุมขมับ
“งั้นเริ่มจากเรื่องสั้นก่อนแล้วกัน...”
จากนั้นผมก็ได้รับมอบหมายงานให้อ่านนิยายเรื่องสั้นกึ่งเหนือจริงแล้วลองเสนอไอเดีย โดยสามารถเติมแต่งเข้าไปได้แต่ห้ามหลุดกรอบ ตัดแต่งเติมลดเพื่อให้เหมาะสมกับการถ่ายทำ โดยต้องคำนึงถึงงบประมาณด้วยว่าสามารถสร้างได้จริงมั้ย และจะหาสถานที่ถ่ายทำได้มั้ย
โจทย์ที่ได้รับทำให้ผมทั้งดีใจและตื่นเต้น และแน่นอน...ผมโดนด่ายับ
ไอ้จิใส่จินตนาการเยอะไปหน่อย แถมยังมีแต่น้ำเกินครึ่งของเนื้อ จากเรื่องสั้นแทบจะกลายเป็นเรื่องยาว แม้น่าสนใจแต่กลับจับประเด็นแทบไม่ได้ ผมรับฟังคำติอย่างตั้งใจ ถึงกับจดลงสมุดทุกคำพูดไม่ตกหล่นแม้แต่น้อย
ก่อนจะโดนไล่ให้ไปศึกษางานเก่าของนักเขียนบทท่านอื่น
ผมเข้าไปนั่งที่ห้องเอกสาร อ่านบทเทียบของเด็กฝึกที่เขียนเรื่องเดียวกันแต่คนละคนเพื่อหาความแตกต่างและขั้นตอนการเรียบเรียงเรื่องที่ถูกต้อง ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่คงนานพอที่จะทำให้ใครคนหนึ่งทนไม่ไหว
และเข้ามาตามผม
“เล่นตัวให้ฉันมาตามตั้งแต่วันแรกเลยนะจิตริน”
“อ้าว เสี่ยมาตามผมเหรอ ตามทำไมอ่ะ เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก” ผมถามงุนงงเมื่อเห็นเจ้าของบริษัทยืนทำหน้าบูดตรงประตูห้องเอกสาร
“เลิกงานแล้วทำไมไม่ไปหาฉัน”
“เลิกงานแล้วเหรอครับ!?” ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเวลา...ชัดเลย ทุ่มครึ่ง มิน่าล่ะเริ่มหิวแล้ว ผมรีบหอบกองกระดาษใส่กระเป๋าเป้ กะไปอ่านต่อที่บ้าน พอเดินออกมาข้างนอกถึงค่อยเห็นว่าทุกคนกลับไปหมดแล้ว ปิดไฟซะเรียบร้อยอีกต่างหาก...แต่ไม่มีคนมาตามผมเลยสักคน
ไม่น่ารักอย่างจิระก็โดนเทแบบนี้นี่เอง
“ทำไมเสี่ยไม่โทรหาผมล่ะ” ผมถามเสี่ย นึกสงสารว่าเขาคงรอจนเลิกรอ ถึงได้ลงมาตามด้วยตัวเอง
“ฉันไม่มีเบอร์จิตริน”
“เอ้อ จริงด้วย” ผมหลุดขำ เพิ่งนึกได้ว่าเราสองคนเพิ่งกลับมาคบกันอีกครั้งหลังกลับร่างตัวเอง จะว่าลืมก็ไม่ใช่ แต่เพราะผมทำตัวตามสบายเหมือนเดิม ไม่มีอะไรแตกต่างกับก่อนหน้านี้สักนิด
แต่เสี่ยคงไม่ใช่
เขาดูประดักประเดิดอย่างบอกไม่ถูก เดินเข้าใกล้ผมก็แลเกร็งๆ เหมือนไม่รู้จะทำตัวยังไง มองผมที่ตัวสูงเท่ากันด้วยสายตาระแวดระวังจนน่าขัน
“เสี่ย”
เขาสะดุ้ง เหมือนโดนจับได้ว่าแอบมองผมด้วยสายตาประเมิน
“จับมือกันมั้ย” ผมยกมือขึ้นมาเป็นการเชิญชวน ด้วยหน้าตาไอ้จิ ทำแบบนี้คงชวนอ่อนใจมากกว่าใจอ่อน เสี่ยถึงได้ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะยอมจับมือกับผม “เป็นไงครับ”
“หยาบดี”
ผมหลุดขำอีกครั้ง บีบมือเสี่ยเบาๆ
“แต่มือเสี่ยนุ่มเหมือนเดิมเลยนะ”
“ชอบก็บอกว่าชอบ” คนปากไว มีอะไรก็เข้าข้างตัวเองไว้ก่อน
“อืม...ชอบ” ผมกำชับแน่น แค่นึกว่าเกือบจะไม่ได้จับมือนี้อีกครั้ง ผมก็จับไม่ยอมปล่อย “ชอบมากเลยด้วย”
สายตาของเสี่ยเปลี่ยนไป
เริ่มเหมือนกับตอนมองผมในร่างจิระ แม้จะยังไม่ใช่ซะทีเดียว
“เสี่ยห้ามปล่อยมือผมนะ”
“ไม่ปล่อยหรอก” เสี่ยบีบมือผมตอบ “ไม่ปล่อยอีกแล้ว”
'
คืนนั้นผมไปกินข้าวบ้านเสี่ย เป็นเมนูโปรดปูผัดผงกะหรี่เช่นเดิม
พวกเรานั่งฝั่งตรงข้าม บรรยากาศจะว่าดีก็ไม่ใช่ จะว่าแปลกก็ไม่เชิง ผมพูดจ้อ เสี่ยขานรับ ไม่มีท่าทีรำคาญ แต่ออกไปทางเก้อกระดากอย่างประหลาด
เหมือนประตูใจเสี่ยเปิดแง้ม แต่ยังเปิดออกไม่สุด
“คืนนี้ค้างมั้ย”
“เสี่ยอยากให้ผมค้างรึเปล่าล่ะ” ผมถามกลับ ตอนเป็นจิระหลอกล่อร้อยเล่มเกวียนให้ค้าง แต่พอเป็นจิตรินดันมองอากาศแล้วถามแกนๆ ซะงั้น
อันที่จริงก็พอรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ท่าทางของเขามันทำให้ผมนึกพิเรนทร์
“ผมกลับแล้วกัน”
“อยู่กับฉันก่อน!”
ผมกลั้นขำไหล่สั่นเมื่อเสี่ยตะโกนลั่นเสียงหลง โอ๊ย โคตรหายากเลย ขนาดคุณสันยังตกใจ ช่วงนี้เสี่ยขยันหลุดจัง ไอ้ผมเองก็คึกคักสุดขีด ไม่ใช่อะไร คนมันหมดหวังไปแล้วไงครับ พอได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง เสี่ยจะทำอะไรผมก็ยิ้มตลอด อารมณ์ดีสุดขีด
ถ้าเป็นคนทั่วไปควรจะน้อยใจรึเปล่านะ แต่จิตรินซะอย่าง ผมไม่คิดมากอยู่แล้ว และพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ ก็ใช่ว่าพอกลับมาคบกันปุ๊บ จะรักกันจี๋จ๋าปั๊บทันทีทันใดเลยนี่ อย่างน้อย เสี่ยยังแสดงให้เห็นว่ายังแคร์ผมอยู่ แม้จะทำตัวไม่ค่อยถูกเพราะยังไม่ชินกับผู้ชายตัวสูงโปร่งผิวเข้มคล้ำคนนี้ก็ตาม
“เดี๋ยวนี้กล้าแกล้งฉันเหรอจิตริน” เสี่ยเห็นผมกลั้นขำจนหน้าแดงก็เริ่มรู้ตัว ความหื่นขึ้นตาบดบังความกระดากก่อนหน้า “มาเลย มานี่เลย”
“เสี่ยจะทำอะไร”
“ทำในสิ่งที่เธอคิดนั่นแหละ” เสี่ยลากผมเข้าห้อง จับโยนบนเตียงแบบทุลักทุเลเพราะเราตัวเท่ากัน นี่ถ้าไม่ใช่เพราะยอมทั้งตัวและหัวใจ อย่าหวังเลยว่าจะโยนได้ง่ายๆ
“เสี่ย” ผมรีบยกมือห้ามทันทีเมื่อเสี่ยถอดเสื้อเตรียมขึ้นคร่อม “เมื่อเช้าผมนั่งรถเมล์ ต่อรถไฟฟ้า คนเบียดแน่นเต็มไปหมด เหงื่อออกเยอะมาก ขออาบน้ำก่อนนะ”
ความหื่นของเสี่ยหดลงในพริบตา
“จะทำอะไรก็ทำ” เสี่ยนั่งแห้วบนเตียง สายตามองเหม่อไปไกลเหมือนเพิ่งระลึกได้ว่าเมื่อครู่เผลอคึกจัด พอเจอกับความเป็นจริงของไอ้จิที่ยืนเปลือยท่อนบนเผยรูปร่างไร้เสน่ห์ยั่วยวน ไร้เอวขอด ไร้ผิวเนียนนุ่ม ก็แทบจะบรรลุธรรม
“อาบด้วยกันมั้ยครับ”
เสี่ยมองผมด้วยสายตาว่างเปล่าเป็นคำตอบ
ผมหัวเราะก๊าก เดินไปอาบน้ำอย่างคุ้นชินประหนึ่งเป็นบ้านตัวเอง แถมยังฮัมเพลงอีกแหน่ะ พอเดินพันเอวออกมาอีกครั้งก็เห็นเสี่ยนั่งในท่าเดิมเป๊ะ เหมือนยังเตรียมตัวเตรียมใจไม่ได้
ไม่ ไม่ต้องห่วงความรู้สึกผมหรอกครับ
ห่วงเสี่ยเถอะ!
“เสี่ย”
เสี่ยสะดุ้ง
“เสี่ยจะอาบน้ำมั้ย ผมเตรียมน้ำร้อนในอ่างให้แล้วนะ”
“เอ่อ...แช่น้ำสักหน่อยก็ดี”
“อยากได้บริการถูหลังมั้ยครับ” ผมขยิบตา ปรากฏเสี่ยถึงกับตัวแข็ง ส่ายหน้ารัวๆ อย่างกับหุ่นยนต์ ก่อนจะรีบเดินเข้าห้องน้ำแบบไม่กล้าสู้หน้าผม
ไม่รู้ว่าไปทำความเข้าใจกับตัวเองยังไง พอออกมาอีกครั้งถึงได้เดินมาบอกผมซึ่งกำลังกลิ้งเล่นบนเตียงโดยสวมแค่ผ้าเช็ดตัวพันเอวอวดหุ่นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ทีหลังอย่าทำแบบนั้นอีกนะ”
“ทำแบบไหนเหรอครับ”
“ขยิบตาน่ะ”
“ผมทำแล้วไม่น่ารักเหรอ” ถามไปโดยไม่ได้ดูน้ำหน้าตัวเองเลยนะไอ้จิ
แต่อย่างน้อยเสี่ยก็ยังถนอมน้ำใจแฟน ไม่บอกตรงๆ แต่อ้อมโลก
“มันไม่เหมาะกับเธอ”
“งั้นเสี่ยชอบแบบไหน เซ็กซี่มั้ยครับ ตอนนี้เทรนผิวแทนกำลังมา ผมว่าผมก็ทำเซ็กซี่ได้อยู่นะ แต่พอแขนขายาวแบบนี้ จะทำอะไรก็เก้งก้างน่าดูชม แต่อย่างน้อยต้นแขนผมก็กระชับตึง ไม่มีหย่อนคล้อยนะ เสี่ยลองจับดูสิ”
ผมยื่นแขนให้เสี่ยจับ เริ่มต้นสร้างความคุ้นเคยของร่างกายกันและกัน
เสี่ยลองแตะแบบกล้าๆ กลัวๆ อะไรจะดูหวาดผวาปานกำลังดับฝันตัวเองขนาดนั้น ผมยิ้มหวาน จับมือเสี่ยให้สัมผัสไล่ลงมาที่หน้าท้อง
“เป็นไง หน้าท้องผมแบนราบสุดๆ ไปเลยใช่ม้า ผลจากการวิ่งตอนเช้ากับพี่โสภีล้วนๆ กินเยอะแค่ไหนก็ไม่อ้วน แม้จะแข็งๆ เหมือนมีกล้ามเนื้อไปหน่อยก็เถอะ ไม่อยากจะโม้ เมื่อก่อนผมมีซิกแพคเลยนะ แต่ตอนนี้เหลือวันแพค เอาไว้ให้เสี่ยจับคนเดียว หูยย หวานหมดขึ้นเลย ไอ้จิพูดแบบนี้ก็ได้ด้วย พูดเองยังเขินเอง”
“อ่อยฉันอยู่เหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิครับ” ผมตอบรับหน้าด้านๆ “แล้วเสี่ยทักทายนี่รึยัง ทาด้า! ไอ้จิหนึ่งนิ้ว น่ารักเหมือนไส้กรอกจิ๋วมั้ยครับ เมื่อก่อนเวลาอาบน้ำรวมกับเพื่อน ผมงี้โดนล้อตลอด บอกตัวโตซะเปล่าแต่ไอ้นั่นเล็กเท่านิ้วก้อย เสี่ยคิดดูสิ นี่มันหยามหน้าลูกผู้ชายกันชัดๆ! แต่คนอย่างจิตริน แม้หนึ่งนิ้วก็ไม่หวั่น ในเมื่อตอนนี้ผมมีเสี่ยนี่นา จะหนึ่งนิ้ว ครึ่งนิ้ว เสี่ยก็ไม่รังเกียจใช่ม้า ไหนๆ ก็มาขั้นนี้แล้ว มา เสี่ย มาวัดขนาดกันดีกว่า”
ผมพยายามกระตุกชายผ้าเสี่ย แต่พอดึงหลุดติดมือสำเร็จ ไอ้จิก็โดนขึ้นคร่อม โดนเสี่ยปิดปากด้วยปาก
“เสี่ยทำอะไร...” ผมครางในลำคอเมื่อเสี่ยกดจูบข้างแก้ม
“วัดขนาดไง”
------------------
ตัดฉับค่ะ!
ฉากวาบหวิวขอสงวนไว้สำหรับในเล่มหนังสือนะคะ เราจะลงตัวอย่างตอนพิเศษให้อ่านแค่ตอนนี้เท่านั้น เพื่อให้เห็นภาพคร่าวๆ ว่าหลังจากจบแล้วสองคนนี้พยายามปรับตัวกันยังไง หนูจิคนใหม่ แม้เสี่ยจะไม่ทะนุถนอมเหมือนเดิม แต่ก็โดนฝอยตกเหมือนเดิม! 55555 ^0^
รายละเอียดตอนพิเศษ
1.หลังจากนั้นพวกเราก็... ( เสี่ยxจิ )
- หลังกลับมาคบกันอีกครั้ง เสี่ยกับจิก็ใช้เวลาปรับตัว หนูจิได้เป็นนักเขียนบทฝึกหัด ส่วนเสี่ยก็มาหัดเรียนบทรักใหม่บนเตียงกับหนูจิ แต่ครั้งนี้คงไม่ใช่เซ็กซ์ เป็นการร่วมรักจริงๆ สินะ
2.เจอะเจอกับกิ๊กเก่า (ของเสี่ยนะไม่ใช่ของผม!) ( เสี่ยxจิ )
- เมื่อหนูจิกับเสี่ยปรับตัวกันได้แล้ว เดินควงกันแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อธนัทมาเห็นเข้า! แต่ทำไมธนัทดูหวงเสี่ยแทนจิระมากกว่ามากีดกันเสี่ยจากหนูจิละเนี่ย ธนัทเป็นกิ๊กเก่าเสี่ยนะไม่ใช่กิ๊กเก่าจิระ!!
3.จิตรินคนดีก็โกรธเป็น ( เสี่ยxจิ )
- เมื่อมีเด็กใหม่มาจู่โจมเสี่ยเพื่อขอบท แล้วหนูจิมาเห็นเข้าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าครั้งแรกยังพอไหว แต่นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนี่สิ! ต่อให้เป็นคนดีแค่ไหนแต่จิตรินก็มีมาตรการจัดการคนแกล้งเนียนเหมือนกันนะ อยากเห็นจิตรินโกรธใช่มั้ย! ได้! งั้นลองเจอจิตรินคนดีภาคไม่พูดไม่จา ไม่ฝอยหน่อยก็แล้วกัน!!!
4.เกม Strip Twister ( เสี่ยxจิ )
- เมื่อหนูจิมาเล่นเกมกับเสี่ยโดยมีคุณสันและพี่เบิ้มเป็นกรรมการ ความโกงหน้าด้านๆ ก็บังเกิด!
( เกมstrip twister คือเกมที่ให้เอามือหรือขาเเตะตามจุดสีบนแผ่นตามคำสั่งสุ่ม เล่นไปเรื่อยๆ จนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะล้ม )
5.เบื้องหลังของเบื้องหลังที่แท้จริง ( เบิ้มxสัน )
- จุดเริ่มต้นของการเจอกันครั้งแรกของคุณสันและพี่เบิ้ม ถึงไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าคุณสันเป็นฝ่ายรุกจีบ! แต่ว่า...ทำไมเบิ้มถึงรู้สึกว่าโดนจีบมาใช้งานเยี่ยงทาสมากกว่าเป็นคนรักกันนะ แถมยัง...มีความลับที่แอบซ่อนในการกระทำนั้นอีกชั้นที่เบิ้มไม่เคยรู้อีกด้วย!!
[Pre-order] I’m Not Him เขาให้ผมเป็นดารา
- สั่งจองได้ถึงวันที่ 25 ก.ย. / โอนเงินได้ถึงวันที่ 30 ก.ย.
- ของแถมเฉพาะรอบจอง : เล่มเล็ก ‘เสี่ยขอเล่า’ (พิมพ์ตามจำนวน ไม่ทำเพิ่มอีกในอนาคต)
- ตอนพิเศษไม่ลงเวป 5 ตอน + ภาพประกอบขาวดำ 1 ภาพ (เสี่ย-จิ)
(http://www.mx7.com/i/061/Zdrt80.jpg) (http://www.mx7.com/view2/A4XdevghoQhaCA8F)
รายละเอียดการพรีออเดอร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61662.0)
เพจมาจะกล่าวบทไป (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
:laugh:
-
กรี๊ด..ตัดจบตอนพิเศษได้พีคเกินไปแล้ว ฮือๆ
-
แงงง ขนาดอ่อยยังฝอยขนาดนี้ 555555555555
แต่อย่าลืมนะจิ นี่ครั้งแรกนะครั้งแรกกกกกกกกก
-
สะท้อน สะท้าน กับคู่รักคู่เดิม แต่ผิดร่าง
เข้าใจเสี่ยนะ เคยกับหุ่นจิระที่เพอเฟ็กซ์ สวยงามน่ารัก
สงสารจิ ที่เจอเสี่ยประดักประเดิด
แต่จิ ยังสู้ ยังไหว
เอ่อ.....จิ้นต่อละกาน :z1: :pighaun: :haun4:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:jul1: ตัดจบแบบนี้เลย ไปจิ้นต่อเอง :haun4:
-
ตัดได้เจ็บมากค่ะ :a5:
จริง ๆ เราเฉย ๆ กับฉาก nc แต่ สองึนนี้ทำเีาอนากอ่านมาก ๆ เลยล่ะ :hao6:
-
รออ่านตัวเต็มในหนังสือ พี่จิน่าสงสารพอไม่มุ้งมิ้งก็ไม่มีใครสนใจเลย ว่าแต่เสี่ยนี่น่าตลกนะเหมือนกึ่งๆจะยังทำใจไม่ได้อะ เล้นตัวมากเดี๋ยวให้พี่จิจับกดเองเลยนี่ ฮ่าๆๆ
-
เสี่ย มีความมโนสูง เหมือนกัน แต่ก็น่ารัก
-
สนุกมากๆ อ่านแล้วอมยิ้มอารมณ์ดี อยากให้มีซีรีส์เช็คเมทจริงๆเลยคงดังแน่ๆ
จิตรินเป็นคนดีแบบโคตรๆ ใครได้รู้จักคบหาก็ต้องรักเนอะ
จะติดตามอ่านเรื่องต่อๆไปนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ :pig4:
บวกๆจ้า :L2:
-
o13
-
ชอบน้องจิ :กอด1:
-
สนุกมากๆ แต่จิระหายไปไหนกัน แล้วคู่สันกับเบิ้มนี่น่าสนใจมากๆ ยังไม่น่าจบเลย
-
หากจะจองหนังสือก็ด้วยอยากเป็นเจ้าของ
ไม่ได้อยากจะจองเพราะความ... :m25:
... ค้างอะไร
.... ไม่มี๊
-
ขำเสี่ย คิดเข้าข้างตัวเองตลอดดดด
-
จิมีความยั่วมากอ่ะ ยั่วแบบซื่อๆเลยอ่ะ เสี่ยจะไปไหนได้...
-
เพิ่งได้มาตามอ่าน ชอบมากกกกกกกกกก ชอบตัวละครแบบน้องจิตมาก อ่านแล้วเรามองโลกในแง่ดีขึ้นมาเยอะเลยค่ะ เสียดายที่สั้นไป พอจบแล้วรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก จะไปหาอ่านนายเอกขี้ฝอยแล้วตลกแบบนี้ที่ไหนได้อีก :mew6: น่าจะยาวกว่านี้อีกนิดสัก3เล่มจบ
-
:pig4:
รักเลยเรื่องนี้ ชอบมากค่่าาาาา :mew6:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh:
ชอบความจิตรินนี้ 555
-
หลงความฝอยของนายจิตรินจริงๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากเลยค่าาาา เรื่องนี้ ... เพิ่งได้มีโอกาสอ่านตอนเรื่องย้ายเข้าห้องนิยายจบแล้ว แหมมมม เสียดาย ไม่ได้เม้ามอยกับความฝอยของนังจิ กับเพื่อนๆในเล้าเลย นางเจ๋งเนอะ 555555 ตลกอ่ะ พูดไม่หยุดเลย แต่ความนางเอกของนางคือ...นางเป็นคนมองโลกบวกเนอะ คิดดี
และที่จะขาดไม่ได้ ไม่กล่าวถึงไม่ได้ เป็นไฮไลท์ของเรื่องอย่างยิ่งยวด คือ.... ความมโนของเสี่ย .... :m20: :m20: :m20: บ้าาาาาบอออออออ นี่เสี่ยใช่มะ นึกว่านักเลงอนุบาลหมีน้อย เฮียสันกับพี่เบิ้มเลี้ยงมาซะเสียนิสัยเลย ขำช่วงท้ายๆที่เสี่ย นางไปซุ่มวัดใจตัวเองอยู่หน้าบ้านจิตริน คือ...คิด-หนัก-มาก :laugh: จะมีเมียเป็นอดีตก้ามปูอ่ะนะ
ชอบค่ะชอบ o13 เรื่องนี้ของคุณมาจะกล่าวบทไป ฉีกแนวได้อย่างประทับใจมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ และจะเป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อๆไปนะคะ สัญญา จะหาเวลามาเม้นท์ช่วงไลฟ์ออนแอร์ให้ทัน จะไม่ดีเลย์แบบเรืี่องนี้เนอะ แหะแหะ :กอด1: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ
-
:hao7:สนุกมากค่า ถามจริง พระเอกน่คือ คุณสัน หรือเสี่ย ที่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้จักชื่อ
-
จิช่างเป็นครคิดบวกมากๆ เสี่ยคงทำใจยากหน่อยนะ จากจิระผู้อ้อนแอ้นบอบบาง มาเป็นจิผู้บึกบึน ล่ำ คล้า ผิดคอนเซ็บสุดๆ ถ้าเสี่ยรุกไม่ลง ยอมให้จิรุกแทนก็ได้ 5555
มาอ่านแบบยาวๆ สนุกมาก ขอบคุณนะคะ
-
สนุกมากกกก ตัดฉับทำร้ายจิตใจจจ
-
ตอบหน่อยยยย เราพลาดเรื่องนี้ไม่ได้ยังไง
เรื่องที่สนุกและฮาขนาดนี้ชั้นพลาดไปได้อย่างไร
คือพลาดมากจริงๆ
คือแบบ..จิเป็นคนที่มีเสน่ห์ในแบบของตัวเองมากๆ อยู่ใกล้แล้วรู้สึกสบายใจ
ชอบตัวละครทุกตัวมากๆ
คือเราอ่านแค่ 2 วันก็จบแล้ว มันติดลมจริงๆ
แต่สิ่งที่เราเสียใจที่มาอ่านเรื่องนี้คือ เราพรีหนังสือไม่ทันค่ะ เราพลาดไปแล้ว เราอยากอ่านตอนพิเศษมากๆ ค้างแรงเว่อ คนเขียนจะมีหนังสือห้ซื้อทางเว็บอบบปกติไหมคะ แบบหลังจากที่ส่งของคนที่พรีเสร็จแล้ว คือว้อทแรงมาก
สุดท้าย ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ สนุกๆ ฮาๆมาให้อ่านกันนะคะ คงคิดถึงตัวละครเหล่านี้แน่ๆ
-
สนุกดีค่ะ :pig4:
-
:z3: จิ เป็นได้ทั้งนายเอกและพระเอกจริงๆนั้นล่ะ :hao5:
ชอบการวางเรื่องมากๆ เหมาะสมลงตัวดี :กอด1:
เป็นกำลังใจให้นะ ^ ^
-
อ่านแล้วชอบมาเลย เอ็นดูนิสัยของหนูจิ คนอะไรพูดยาวเล่าแต่ละอย่างได้เป็นเรื่องเป็นราว ฝอยได้แบบแรงดีไม่มีตก
ขอบคูณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ :pig4:
-
โอ้ยย ทำไมเหมือนมันจะซึ้ง แต่เราดันฮาจิตลอด นางน่ารักอ่ะ :m20:
:L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
ตอนพิเศษเนี่ย เอ็นดูเสี่ยจัง ส่วนหนูจิก็ยังน่ารักเหมือนเดิมแล้วก็ดูจะรักเสี่ยมากขึ้นกว่าเดิมด้วย
ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยนะคะ :pig4: :3123:
-
โอ้ย ความเกรียนของจิตรินเกินพรรณนา 555555555555 ชอบมาก ตอนแรกคาดหวังว่าร่างก้ามปูเมื่อเป็นผักแล้วจะบางลง รวมถึงสีผิวที่ไปอาบแดดมาจะขาวขึ้นเพราะไม่ได้ออกไปพบแสงใดๆ แต่ถือว่าวัดใจเสี่ยเลยนะ ที่กลับร่างแล้วเสี่ยต้องพบจิตรินตัวดำๆ ถ้ารับไม่ได้เสี่ยต้องโดนประนามหนักแน่ๆ 555555 ช่วงร้องเพลงอังกอร์นี่เราหัวเราะหนักมาก เกรียนสะบัดเลยทีเดียว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า
-
o13
-
ว้าววว สนุกมากกก ชอบมากเลยค่ะ ยกให้จิตรินเป็นหนึ่งนายเอกแสนดีในดวงใจ
เขียนกริ๊บมาก ไม่มีช่องโหว่ให้เอ๊ะอ๊ะเลย ประกอบร่างเหตุและผลแห่งความแฟนตาซีได้ลงตัว
จริงๆประทับใจมาตั้งแต่เรื่อง King's Clubฯ แล้ว มาเรื่องนี้ก็ไม่ผิดหวังเลยค่ะ
จะไล่อ่านให้หมดทุกเรื่อง จะติดตาม และเป็นกำลังใจให้นะคะ *นี่กดเป็ดยับเลยอ่ะ (+1) ด้วย
-
จบแล้วววววววว :katai4:
แต่เดี๋ยวนะ ได้ข่าวว่าพึ่งอ่านเมื่อคืน เที่ยงวันต่อมานี่อ่านจบเลยเหรอ!? คำตอบคือใช่!!! :hao7: :hao7:
อ่านแบบมาราธอนไม่หลับไม่นอนกันทีเดียว
ทำไงได้ จะล้มตัวนอนทีไรความฮาของจิก็มารั้งไว้ตลอด555555555555
เท่านั้นยังไม่พอ ยังมีความเท่ห์ของมิสเตอร์เอสอีก ฮืออออ เขียนซะอยากดูซีรี่ส์เรื่องนี้ขึ้นมาจริงๆเลยค่ะ :hao5:
//ทำไมซีรี่ส์ในนิยายต้องน่าติดตามขนาดนี้ :serius2:
ชอบตัวละครของจิมาก คือจิมองโลกในแง่ดี แต่ก็ไม่ในแง่ดีชนิดที่แบบเห็นโลกเป็นสีชมพู ลั้ลลาเหมือนวิ่งอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์
เค้ารับมือกับสิ่งต่างๆที่เข้ามาได้ดีมากๆ ขนาดโดนแกล้งต่างๆนาๆ
เป็นไงล่ะ ทั้งมิสเตอร์เอสคนเก่ากับธนัท เจอความใจของจิเราเข้าไปถึงกับหลงติดบ่วงความดีของจิจนดิ้นไม่หลุด
จิน่ารักมาก มีความตลก เท่ห์อยู่ในตัวเอง ส่วนทางด้านพระเอกอย่างเสี่ยนั้น... :katai5: 55555555555
เป็นเรื่องที่พระเอกและนายเอกเป็นคนๆเดียวกัน เสี่ยคือใครนั้นอย่าสนใจ55555555555
เสี่ยก็น่าร้ากกกก แต่เข้าใจว่าเนื้อเรื่องหลักจะอยู่ที่จิมากกว่า พระเอกอย่างเสี่ยบทเลยจะดรอปๆไปหน่อย
ขอขอบคุณคนแต่งมากนะคะที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน รอติดตามซีรี่ส์ต่อไปค่ะ
Love
Another Night
:L2: :pig4: :L1: :3123: :กอด1:
-
:man1:
-
:m20: :m20: :m20:
o13 o13 o13
-
ปกติไม่ชอบอ่านอะไรที่ดูเวอร์ๆ เหนือธรรมชาติ
แต่อ่านเรื่องนี้แล้วแบบ น่ารักอ่า
สนุกมากเลยค่ะ
:pig4:
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆ เอ็นดูหนูจิสุดๆ ชอบเวลาน้องฝอยไม่หยุด น่ารักกก ตามไปอ่านจิระต่อแน่นอน
-
สนุกมากๆเลย ขอบคุณนะคะ
-
เสี่ยชื่ออะไร? อ่านจบไปรอบนึ่งแล้วแต่ยังไม่รู้ชื่อเลย....
-
พึ่งได้อ่าน ชอบเรื่องนี้มากเลย จิตรินxจิระ น่ารักมากกกก
หะ! เสี่ย ใครอ่อ
-
อ่านจบแล้วววว ชอบๆนิยายตลกเบาสมอง5555555 จิเอ้ยยยยย
ปล.ไปอ่านจิระต่อๆ
-
แปะไว้ก่อน
-
ขอบคุณนะค่ะ สนุกมากค่ะ
ไปอุหนุนE-BOOKSแล้วน้าาา :L2:
-
เสี่ยนะเสี่ย ขำตอนจิกลับร่างเดิม จะกอดก็กอดไม่ลง 555
-
จิฮามากเลยอ่ะ :laugh: :m20:
สนุกดีค่ะ แต่ก็ลุ้นอ่ะว่าจิจะได้กลับร่างเดิมไหม
และใครเป็นพระเอกอ่ะ? เสี่ย? แล้วถ้าจิกลับร่าง..
เสี่ยจะรับได้เปล่า :pigha2:
อ้อ ออกหลายตอนแล้วนะเสี่ย เสี่ยนี่ชื่ออะไรหรอคะ
-
จิ!! 5555555 โอ๊ย ขำจะบ้า
ว่าเสี่ยแต่ตัวเองดันวูบวาบไปกับเสี่ยเฉย
ระวังดีๆนะจิ เดี๋ยวได้เสียมากกว่าจูบนา~
-
:laugh: :laugh:
นิยายลงมาจนจะครึ่งเรื่องแล้ว เพิ่งจะรู้ชื่อเสี่ย55555
ถถถถ เสี่ยผู้น่าสงสาร แถมขี้มโน55
ส่วนจิก็ฝอยเป็นต่อยหอย ฝอยจนลิงหลับ :m20:
ครอบครัวก็ฮามาก หลุดขำตรงพ่อบอกกลัวกลับใจตอนแก่5555
คุณสันนี่ก็ดูเจ้าเล่ห์ใช้ได้นะคะเนี่ย
ป.ล.สุดท้าย เราคงเขียนคห.อีกทีตอนจบเรื่อง
เกรงใจนักอ่านคนอื่นเพราะไม่งั้นเราเล่นทุกตอนแน่ๆ o18
-
:laugh: :laugh: ขำเสี่ยโคตรขี้มโน 555
อ้อ แอบเอะใจนิดๆ สะกิดใจหน่อยๆ นึกถึงตอนจิระเข้าร่างเดิม
แล้วมีเรื่องของตัวเอง พระเอกจะใช่คุณอัคหรือเปล่านะ
ส่วนตัวร้ายคงไม่ใช่มิสเตอร์เอสตัวปลอมหรือธนัสหรอกเนอะ
และก็.... คงดราม่าเสิร์ฟมาม่าจนอืดแน่เลย :sad11:
-
:katai1: เหิกกกกกกกกกก :jul1: :pighaun:
ทั้งฟิน ทั้งฮา บ้าไปแล้ว :z3:
-
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เสี่ยชื่ออะไรนะ อะไรกิจๆ ภัทรๆนะ ไม่ใช่สิ
กิจวัตร! สิใส่มะ เอ๊ะ ว่าแต่เรื่องนี้มีเสี่ยด้วยหรอคะ? เสี่ยคือใคร
เรานึกว่ามีคุณสันเป็นพระเอก ไม่สิจิเป็นพระเอกต่างหาก
นายเอกนี่ใครนะธนัท? หรือจิระนะ :m20:
-
ว้อยยยยยยยยยยย จิ :katai1: :m20:
ขนาดอกหักยังฮาเลย โอ๊ย บ้าไปแล้ว
จิระไปไหนนน ไปหาจิสิ ไปอยู่ด้วยกันนะลูก ฮือ สงสาร
ส่วนเสี่ย! แหมมม จะเปลี่ยนใจให้จิกดก็ได้นะ เผื่อทำใจกดเองไม่ลง
ขอบคุณนะคะ นิยายสนุกมากกกกกกด ฮาโคตร 55555
ตามไปเรื่องจิระแน่นอนค่ะ อย่าม่ามากนะ สงสารตาเราหน่อย :sad4:
-
ชอบนิยายที่เล่าจากมุมมองจิตรินมาก ฮาตลอดไม่เครียด ดีใจที่เสี่ยมองที่ใจมากกว่านะ กลับมาอ่านเรื่องนี้หลังจากที่อ่านค้างไว้นานมากแล้วไปอ่านเรื่องจิระจนจบก่อน 555 ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะคนเขียน
-
เรื่องนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคงจะเป็นเสี่ยค่ะ ฮื่ออออจำชื่อเสี่ยไม่ได้ แถมแต่ละตอนก็ออกมาน้อยนิด โถ่ เสี่ย
ชอบความคิดของจิตริน ฮาาา
-
ขอบคุณค่ะสนุกมากเลยยยย หนูจิทั้งหลายน่ารักมากค่าาาาาาา
-
:L1: :pig4: :L1: :pig4:
-
ตอนพิเศษเฉพาะกิจ
สวัสดีวันอังคาร ทุกคนสบายมั้ย ไม่ ไม่ต้องตอบ เสี่ยแค่ชวนคุยก่อนเข้าเรื่อง เพราะเสี่ยสบายดี สบายดีมากๆ
ไม่ต้องอิจฉา เสี่ยรู้ว่าตัวเองน่าอิจฉาขนาดไหน หล่อ รวย มีแฟนดี ใครบ้างจะไม่อิจฉาเสี่ย เฮ้อ...ชะตากรรมของพระเอกก็ราบรื่นโรยกลีบกุหลายแบบนี้แหละ ช่วยไม่ได้จริงๆ ก็พระเจ้าประทานมาให้เสี่ยแบบนี้ เสี่ยก็มีแต่ต้องจำใจรับไว้
อะไรนะ เสี่ยพล่ามอะไรของเสี่ย โธ่ รู้น่าว่าคิดถึงเสี่ย ไม่ต้องมาแสร้งขับไล่กันหรอก มา วันนี้เสี่ยว่าง เสี่ยจะเล่าชีวิตประจำวันของเสี่ยให้ฟัง!
ไม่อยากฟัง? หึ ไม่อยากฟังเพราะน้อยใจอยากมาอยู่กับเสี่ยแต่ทำไม่ได้ล่ะสิ โทษทีนะ เดี๋ยวนี้เสี่ยรักเดียวใจเดียว มาออดมาอ้อนยังไงก็ไม่ใจอ่อนหรอก แฟนเสี่ยน่ากลัวมาก เห็นยิ้มๆ อย่างนั้นแต่ต่อยกระสอบทรายทะลุมาแล้ว!
...เสี่ยไม่ได้พูดเล่น!
วันนั้นจิตรินลากเสี่ยไปโรงยิม บอกให้เสี่ยมาเล่นต่อยมวยด้วยกัน เสี่ยก็นึกภาพ ผู้ชายสองคน เปลือยท่อนบนต่อยมวย น่าจะโรแมนติก มีโอกาสคลุกวงใน ใครจะไปรู้...จิตรินต่อยเสี่ยจนมึน! จนเสี่ยขอร้องให้ไปลงกับกระสอบทราย ปรากฏกระสอบทรายทะลุ! นับแต่นั้น...เสี่ยก็ไม่กล้าไปยิมกับแฟนอีกเลย...
เพราะถ้าเสี่ยไม่ขอร้อง คนที่ร่างทะลุแทนกระสอบทรายคงเป็นเสี่ย
...โคตรไฟนอลเดสติเนชั่น
อะแฮ่ม! กลับเข้าเรื่องกันดีกว่า วันๆ ของเสี่ยมีอะไรหรือบ้างน่ะหรือ เริ่มแรก...ก็ต้องลืมตาตื่นในตอนเช้า
“อรุณสวัสดิ์ครับท่าน”
ด้วยรอยยิ้มของเลขาคมสัน ผู้มีใบหน้าละมุนละไมดังแม่พระ
เสี่ยไม่เข้าใจ ทำไมหลายคนลับหลังเสี่ยชอบเรียกคมสันว่าจอมมาร ดูสิ ต่อหน้าเสี่ย คมสันปรนนิบัติพัดวี ยุงไม่ไตไรไม่ให้ตอม มาปลุกเสี่ย ไล่เสี่ยไปอาบน้ำ พาเสี่ยไปกินข้าว แถมยังบังคับให้ดื่มนมทั้งที่อายุป่านนี้แล้ว จอมมารตรงไหน เสี่ยไม่เห็นจะเข้าใจ
สงสัยทุกคนในโลกนี้จะตาบอดกันหมด ยกเว้นเสี่ย
กินข้าวเสร็จ คณะเสี่ยก็เริ่มออกเดินทาง...ไปทำงาน? ไม่ใช่! ไปรับแฟนที่บ้านทองคำดีต่างหาก!!
“เสี่ย อรุณสวัสดิ์ครับ!” รอยยิ้มสดใสของจิตริน ทองคำดีกระแทกตาแต่เช้า ทำให้เสี่ยที่เก๊กขรึม มองฟ้า มองอากาศ มองดิน มองนก มองแมลงวันเกาะเสาไฟฟ้า หันมายิ้มน้อยๆ ให้กับแฟน
“เสี่ย เมื่อคืนผมฝันประหลาดมาก ฝันว่าผมไปเที่ยวกับเสี่ยสองต่อสอง แล้วจู่ๆ...ผมก็ปวดอึ! ผมเลยขอเสี่ยไปอึ เสี่ยบอกว่าจะรอข้างนอก ผมก็เข้าใจ รีบเข้าห้องน้ำไป แต่ห้องน้ำกลับไม่มีใครเลย! ผมต้องนั่งถ่ายท้องอยู่เดียว...แล้วหลังจากนั้น...ก็ไฟดับ!”
เอ่อ การจับประเด็นความฝันของแฟนนั้น...เกินความสามารถเสี่ยจริงๆ
“ผมตกใจมาก ร้องเรียกหาเสี่ย แต่ไม่มีใครตอบกลับ ทรมานมากครับเสี่ย”
“ทรมานเพราะไม่มีฉันอยู่ด้วยตอนไฟดับ?” เสี่ยยิ้มกริ่ม เห็นตัวสูงเทียบเท่าเสี่ย กล้ามแน่นกว่าเสี่ยนิดหน่อย แต่ความจริงแล้วจิตใจเปราะบาง อยากอยู่กับเสี่ยทุกวันเวลาแม้ตอนเข้าห้องน้ำสินะ
“ไม่ใช่ครับ ทรมานเพราะตกใจจนอึไม่ออก แต่ก็ปวดท้องอึ จะเลิกอึก็ไม่ได้ แต่จะให้อึต่อก็ทำไม่ได้อีก ทรมานมากจนผมร้องครวญคราง ไอ้เจต้องสะกิดปลุกเลย”
เสี่ย...ควรจะตอบยังไงดี
“จริงสิเสี่ย วันนี้แม่ผมทำแกงกะหรี่ของชอบมาด้วยล่ะ! แต่เป็นแกงกะหรี่หมูทอด ใส่หอมใหญ่ใส่ไข่ด้วยนะครับ เสี่ยลองดมกลิ่นสิ” จิตรินเปิดฝากล่องข้าวจ่อจมูกเสี่ย ทำเอาเสี่ยที่ยังติดใจกับเรื่องอึๆ แต่ต้องมาดมกลิ่นแกงกะหรี่แทบปรับตัวไม่ทัน
“อืม หอมมาก”
แม้เสี่ยงง แต่เสี่ยต้องเอาใจแฟน
“เสี่ย ผมเปิดผิดกล่อง นั่นมันกล่องข้าวเปล่าไม่ใช่กล่องใส่แกงกะหรี่...”
เสี่ยคิ้วกระตุก ถ้าไม่ติดว่าแฟนของเสี่ยนั้นใสซื่อมาก เสี่ยจะหลงคิดว่าโดนกวนตีนอยู่
“ข้าวเปล่าก็หอม” เสี่ยวางมาดเสียงขรึม
“ไหน ผมดมบ้าง...หอมจริงด้วย! แม่ผมนี่ช่างเกรียงไกรในสามภพจริงๆ ขนาดหุงข้าวยังหอมฉุยน่ากินสุดๆ!”
“จิตริน...เธอยังไม่ได้เปิดฝา”
“มิน่าล่ะผมได้กลิ่นน้ำยาล้างจาน ฮ่าๆๆ!” จิตรินหัวเราะลั่นแก้เขินเมื่อถูกทักทวง เห็นแล้ว...เสี่ยก็ยิ้มตามไปทั้งตาทั้งปาก เฮ้อ แฟนเสี่ยนี่ช่างสดใสดังแสงตะวัน คุยด้วยแล้วปลอดโปร่งโล่งใจ โล่งยันสมองเลย
แต่เสี่ยก็ไม่ค่อยใช้สมองทำงานอยู่แล้ว สมกันดังกิ่งทองใบหยก
ขับรถมาถึงที่ทำงาน เสี่ยก็อ้อนแฟนให้อยู่เป็นเพื่อนกัน แต่ก็ได้แค่ครู่เดียวเท่านั้น เพราะจิตรินมีไฟทำงานลุกโชน ยอมอยู่นิ่งไม่นานก็วิ่งลงหาทีมเขียนบท เล่าพล็อตประหลาดแปลกใหม่ล้ำโลกหวังสร้างดัดแปลงเป็นภาพยนตร์
เพราะเรื่อง Love After Death ประสบความสำเร็จมาก จิตรินเลยยิ่งคึก แต่เสี่ย...อยากให้แฟนอยู่ใกล้ๆ มากกว่าวิ่งเข้ากองถ่ายนี่!
รางวัลรึก็ได้มาแล้ว จะเอามาประดับทำไมหลายๆ ถ้วย กินก็ไม่ได้ สู้อยู่ให้เสี่ยกินตับยังดีกว่าอีก!
เสี่ยหื่น เสี่ยรู้ แต่ยอมให้เสี่ยเถอะ เพราะเสี่ยแก่ขึ้นทุกปี จะเตะปี๊บดังได้นานแค่ไหนกัน ตอนนี้ยังไหวก็ต้องรีบกอบรีบโกย ยิ่งสู้แรงแฟนไม่ค่อยได้อยู่ด้วย กลิ้งกันบนเตียงทีไร เสี่ยหอบแฮกก่อนทุกที
ฉะนั้นเสี่ยจึงต้อง...
“สัน ของที่สั่งไว้มาหรือยัง”
“มาแล้วครับท่าน”
มียาโด๊ปช่วย!
ม้ากระทืบโรง พญาเสือโคร่ง โด่ไม่รู้ล้ม จัดมาให้หมดอย่าได้หวั่น! ณ ห้องบนสุดของบริษัทเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์ ท่านประธานอย่างเสี่ยศึกษายาดองอย่างเคร่งเครียดยิ่งกว่าการทำงาน ด้วยกลัวว่าดื่มเยอะมากไปแทนที่จะคึกคักเกรงจะหัวใจวายคาเตียง
มีเมียเด็ก...ต้องหมั่นตรวจเช็กร่างกาย~
นี่แหละวันๆ ของเสี่ย ทำงานพอเป็นพิธี นอกนั้นเรื่องส่วนตัวในร่มผ้าล้วนๆ
ให้เสี่ยเล่าก็อย่าหวังสาระจากเสี่ย!
อะไรนะ ไม่ได้อยากให้เสี่ยมาเล่าแต่แรก อยากฟังจิตรินต่างหาก? โธ่ เสี่ยกับจิตรินเป็นหนึ่งเดียวกัน ใครจะเล่าก็เหมือนกันนั่นแหละ เสี่ยรู้ เสี่ยเห็น เสี่ยสัมผัสได้ อีกอย่างเสี่ยหวงด้วย ทำไมต้องให้จิตรินมาเล่า! จิตรินเล่าเยอะแล้ว ให้เสี่ยเล่าบ้างเถอะ! ไม่ได้น้อยใจหรอกนะ ที่ตัดบทเสี่ยในเรื่องหลักน่ะไม่ได้น้อยใจเลยจริงๆ!
เอ๊ะ พระอาทิตย์ตกดินตั้งแต่เมื่อไหร่
เดี๋ยว! ตัดบทเสี่ยในเรื่องหลักแล้ว ขนาดแค่ตอนพิเศษเฉพาะกิจยังจะมาตัดเนื้อหาเสี่ยอีกเหรอ วาร์ปมาถึงตอนเย็นได้ยังไง เสี่ยไม่ยอม!
“เสี่ย ขวดโหลที่พวกพี่เบิ้มกับบิ๊กขนเข้าบ้านคืออะไรเหรอครับ ดูน่ากินจัง ผมขอชิมได้มั้ย”
...ชะอุ๊ย ที่แท้ก็วาร์ปมาให้เสี่ยได้เจอแฟนไวขึ้นนี่เอง เสี่ยให้อภัยก็ได้
“ได้สิ ฉันจะได้ให้เธอชิมทั้งคืน”
เสี่ยยิ้มยั่ว ทรงเสน่ห์ ยักคิ้วแถมให้อีกนิด กะว่าต้องหล่อเข้มระทวยใจ ให้จิตรินหวั่นไหวยินยอมขึ้นเตียงกับเสียแต่โดยดี
“เย้!” แต่คนรักวิ่งหาโหลยาดองแทนเสี่ย! จะทำอะไรช่วยเกรงใจสองมือที่ผายออกรอให้กอดของเสี่ยด้วย!
“จิตริน!” เสี่ยพิโรธแล้ว รีบตามไปลากแขนคนรัก แต่ลากไม่ไป...ลองอีกทีหนึ่งน่า เอ่อ...ขยับนิดนึง เสี่ยขมวดคิ้ว หันไปดุคนรักที่มองโหลยาดองน้ำลายสอ “จิตริน ไปที่ห้อง”
“แล้วน้ำผึ้งผมล่ะ เสี่ยโกหก เสี่ยไม่ให้ผมชิม เสี่ยขี้ฮกเบเบ๋!”
จิตรินมองยาดองเป็นโหลน้ำผึ้ง โธ่ แฟนเสี่ยช่างน่ารักจริงๆ
“ฉันไม่ได้โกหก ตามมา” ออกคำสั่งอย่างมาดเท่แล้วเสี่ยก็กระตุกแขนจิตรินอีกครั้ง คราวนี้...แฟนยอมเดินตามมา เลยไม่ต้องเปลืองแรงฉุดกระชากลากถู แม้จะต้องมาเหนื่อยกันอีกยกเอาตอนดันก้นอีกฝ่ายขึ้นเตียงก็เถอะ
“เสี่ย ฟ้ายังสว่างอยู่เลย ง่วงแล้วเหรอครับ โธ่ พอผมไม่นอนด้วยคืนหนึ่งก็นอนไม่หลับเลยเหรอ มามา มานอนตักผมนะครับ ผมจะร้องเพลงกล่อมให้เสี่ยฟังเอง เอาเพลงอะไรดีครับ เสี่ยเลือกมาได้เลย แต่ถ้าเสี่ยคิดไม่ออก ไอ้จิร้องสามช่าเสี่ยจะด่ากันไม่ได้นะ!” ขึ้นไปนั่งบันเตียงปุ๊บ จิตรินก็ตบตักด้วยท่วงท่าแมดแมนแฮนซั่ม เสี่ยถึงกับเกือบทิ้งตัวนอนบนตัก ถ้าไม่เพราะความหื่นขึ้นตากับขายาวๆ ได้รูปของจิตรินที่ถกขากางเกงขึ้นให้เห็นสัดส่วนเพรียวกระชับน่าลูบไล้
“ยั่วกันหรือ”
เสี่ยแลบเลียริมฝีปาก อยากจะขบกัดให้หนำใจ
“ยั่วอะไรของเสี่ยเนี่ย ถ้าเสี่ยไม่ง่วง งั้นผมนอนก่อนแล้วกันนะครับ เพราะผมง่วงมากเลย ราตรีสวัสดิ์”
“เดี๋ยว!” เสี่ยเหวอมาก รีบคว้าไหล่คนที่พูดจบก็ล้มพับทันที “หรือว่าพอไม่มีฉัน...เมื่อคืนเธอเลยนอนไม่หลับ”
“เมื่อคืนผมฝันร้ายว่าอึไม่ออกต่างหากเลยนอนไม่หลับ เมื่อเช้าเพิ่งเล่าให้ฟังเอง เสี่ยลืมแล้วเหรอ” จิตรินมีแก่ใจปรือตามาตอบ ทำลายมโนหวานๆ ของเสี่ยให้สิ้นซากกระจุยกระจาย ไม่ได้การแล้ว แบบนี้ต้องใช้ตัวช่วย!
“ไปอาบน้ำ” เสี่ยหิ้วปีกคนรักขึ้นมาจากเตียง ลากไปวางแหมะไว้ในอ่างอาบน้ำ “อาบน้ำให้สะอาดก่อนแล้วจะให้กินน้ำผึ้ง”
จิตรินเบิกตากว้าง ราวเพิ่งนึกได้ว่าก่อนหน้านี้โวยวายอยากชิมน้ำหวาน เห็นเหยื่อติดกับ เสี่ยก็หัวเราะหึหึในลำคอ เดินออกจากห้องน้ำ แล้วโทรสั่งให้สันยกยาโด๊ปเข้ามา
พอมองแก้วช็อตเล็กๆ ตรงหน้าเสี่ยก็หรี่ตาเพ่งพิศพิจารณา
“แน่ใจนะว่าได้ผล”
“ผมพิสูจน์แล้วครับท่าน ได้ผลแน่นอน”
พิสูจน์ยังไงนะ? เสี่ยสงสัย แต่พอมองหน้าโรยๆ ผิดปกติของคุณเลขา ด้วยความสำนึกบุญคุณที่เลี้ยงดูมาแต่เด็ก ทำให้เสี่ยเลือกจะปิดปากดีกว่า...จะว่าไปช่วงบ่ายวันนี้คมสันลางานชั่วคราว พอกลับมาท่าเดินก็แปลกๆ
ต้องแอบไปอาบอบนวดแน่นอน!
เสี่ยตบไหล่พี่เลี้ยงแสนดี ทุ่มทุนยอมลองยาก่อนยกมาให้เสี่ยชิม ช่างซื่อสัตย์ภักดีเหลือเกิน ถึงว่าสิ ขอลางานไปกับเบิ้มสองต่อสอง ที่แท้ก็อยากให้พาไปอาบอบนวดนี่เอง!
เมื่อได้รับคำยืนยัน เสี่ยก็กระดกแก้วช็อตยกซด พอดีกับเสียงน้ำในห้องน้ำเงียบลง...จิตรินคงอาบน้ำเสร็จแล้ว
เสี่ยรีบโบกมือให้คมสันไปพักผ่อน ส่วนตัวเองก็แก้ผ้ารอบนเตียง
“เสี่ย ไหนน้ำหวานผมล่ะ” ออกจากห้องน้ำปุ๊บ จิตรินที่เช็ดตัวแค่หมาดๆ ก็ถามหาของกินกับเสี่ย เด็กน้อยเอ๋ย...ไม่รู้ซะแล้วว่าใครกันแน่ที่โดนกิน
“มานี่สิ” เสี่ยตบเตียงด้วยท่วงท่าป๋าเต๊าะอีหนูอย่างช่ำชอง จิตรินรีบปรี่เข้ามานั่ง ก่อนจะร้องอื้อในลำคอเพราะโดนเสี่ยจับจูบ “ฉันเพิ่งกินน้ำหวานไป ลองชิมดูสิว่าหวานมั้ย”
“เสี่ยขี้ฮกเบเบ๋จริงๆ ด้วย แย่งผมกินได้ยังไง ผมเล็งก่อนนะ เสี่ยอนุญาตแล้วด้วย” จิตรินโวยวาย
“ฉันโกหกตรงไหน ก็ให้เธอชิมน้ำหวานจากปากฉันนี่ไง มา ชิมสิจิตริน”
แล้วคนรักก็ครางอืออาทำอะไรไม่ได้ หึ เทคนิคลิ้นของเสี่ย เข้าขั้นปรมาจารย์แห่งยุคแล้ว!
จัดการปิดปากสำเร็จเสี่ยก็เริ่มไล่นิ้วบีบๆ นวดๆ ตามตัวคนรักทั้งแต่ท่อนบนยันท่อนล่าง ระหว่างนั้นก็รู้สึกร้อนซู่ซ่าด้วยฤทธิ์ยา โดยเฉพาะช่วงกลางลำตัว...น้องชายเสี่ยถึงกับชูคอโก่งร้องโฮก! พร้อมเผด็จศึก
“ทำไมวันนี้ของเสี่ยใหญ่จัง” จิตรินที่โดนจู่โจมจนระทวยถามเสียงอ่อน สองขาโดนจับอ้า ตรงกลางมีส่วนชูชันแข็งโป๊กเป็นไม้ตะบองของเสี่ยจ่อตรงช่องทาง
“เพราะฉันมีพญาเสือโคร่งเป็นแรงหนุน”
“เสี่ยจะกลายร่างเป็นอังกอร์เหรอ!” จิตรินเบิกตากว้าง ก่อนจะร้องลั่นเมื่อโดนพญาเสือโคร่งของเสี่ยมุดถ้ำพรวดเดียงจนสุด ส่วนร้อนรุ่มถูกตอดหนึบด้วยแรงที่ไม่เบา อาจเพราะขนาดที่ขยับขยายเพิ่มขึ้นด้วยแรงโด๊ป จิตรินถึงได้คร่างกระเส่ากับแรงขับเคลื่อนสั่นสะเทือนเลือนลั่นไปทั้งเตียง
เอ้า เพลงบรรเลงได้!
เสมือนท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด
“อ๊า เสี่ย ทำไมมันใหญ่กว่าเดิมอีก!”
เปรี้ยงปร้างสว่างไสวอันตรายไปทุกที่
“โอ๊ย เสี่ย เร็วไปแล้ว ซี๊ด”
พายุหมุนฝุ่นตลบกลบแผ่นดินทันที
“เสี่ย...เตียงจะพังมั้ย บะ...เบาหน่อย!”
มนุษย์สัตว์ตื่นตระหนกหนกระจัดกระจาย
“นี่มันสองยกต่อกันแล้วนะเสี่ย ยังจะต่อ...กี่...ยก...อื้อ เสี่ย!!”
ประหนึ่งผ่านศึกสงครามอันหนักหน่วง กว่าฤทธิ์ยาจะหมด ทั้งเสี่ยทั้งจิตรินก็หมดสภาพนอนกองกันบนเตียงที่มีแต่ฟูก เพราะหมอนโดนโยนทิ้ง หมอนข้างโดนเตะตก ผ้าห่มโบกสะพัดลอยคว้างไปพาดกับโคมไฟ ส่วนผ้าปูโดนขยำขยี้จนร่นไปกองกับพื้น
“สะ...เสี่ย”
หลังนอนหอบหายใจกันครู่ใหญ่ คนรักที่ตัวพร้อยก็อุทานเสียงหลง
“มีอะไรจิตริน”
“ผมมองไม่เห็นแล้ว! ผมกำลังจะตาย! ผมกำลังจะตาย!”
“เธอแค่เหนื่อยจนลืมตาไม่ขึ้น...หลับเถอะ”
เสี่ยยิ้มอ่อนใส่คนรักที่หลับคร่อกอย่างว่องไว ก่อนจะฝืนสังขารเอื้อมไปหยิบผ้าห่มตรงโคมไฟคลุมเราสอง จากนั้นก็รั้งตัวจิตรินมานอนทับแขน เตรียมหลับใหลในค่ำคืนนี้อย่างอิ่มอกอิ่มใจกับความถึกทนในฐานะชายชาตรี
นี่แหละวันๆ ของเสี่ย
งงล่ะสิว่าทำไมจู่ๆ เสี่ยก็ออกมาเล่าเรื่องใต้ร่มผ้า แถมยังเซอร์วิสดีขนาดนี้ ก็...เฮ้อ...เพราะเรื่องนี้ได้รางวัลนิยายสุดฮาน่ะสิ เสี่ยรู้ ว่าเรื่องนี้ได้เพราะเสี่ย
ถ้าเรื่องนี้ไม่มีเสี่ยคงจะชวดรางวัลไปแล้ว จิตรินก็สู้ไม่ได้ คมสันอย่าหวัง!
..............
........
....
ยังจะรออะไรกันอีก ค่าตัวเสี่ยแพง หมดงบก็จบตอน แยกย้ายสิแยกย้าย!
---------End-----------
ใช่ค่ะ นี่เป็นตอนพิเศษเฉพาะกิจที่แต่งสั้นๆ เป็นการขอบคุณที่นิยายเรื่องนี้ได้ ‘รางวัลนิยายสุดฮา’ ของบอร์ดเล้าเป็ดค่ะ 5555 ไหนๆ ก็ได้รางวัลนี้แล้ว ก็ต้องไปให้สุดแล้วหยุดที่เสี่ยเมากาวเนอะ จากนี้จะฟังเพลงอังกอร์ยังไงเนี่ย 555 หวังว่าทุกคนจะขำขัน หมั่นไส้ อยากกระทืบในความมโน บ้าบอดาวล้านดวงของเสี่ยนะคะ
#ฝอยตกเสี่ย
ปล.แอบเบิ้มสันเบาๆ
เพจนักเขียนที่เมากาวตามเสี่ย (https://www.facebook.com/MajaYnaja/?ref=bookmarks)
-
รักเสี่ยจัง น่ารักแบ๊ว ๆ :L2:
-
ได้อีกนะคะ
สมกับที่ได้รางวัลเลยค่ะ
-
พอกันทั้งคู่ 5555 ยินดีด้วยจ้า
-
:serius2: เสี่ยมาาาา ตายแล้วเสี่ยชื่ออะไรนะ อะไรภัทรๆนะ
ต้องย้อนกลับไปอ่านไหม 555 กว่าจะรู้ชื่อ กว่าจะหาเจอ /////
พอกันทั้งเสี่ยทั้งจิ ปวดหัว :ling3: 5555555 จิโว้ยย แกจะให้
เสี่ยเป็นอังกอร์จริงๆหรอ :laugh:
-----------------------
เอ้าได้รางวัลสุดฮามาเหรอคะ ยินดีด้วยนะคะ และขอบคุณ
สำหรับตอนพิเศษนี้ค่า~
-
เสี่ยนี่สุด ๆ ไปเลย คมสันมีลองยาก่อนด้วยพิสูจน์ว่าเห็นผลจริง
-
เข้าใจผิดไปไกลแล้วเสี่ย ฉันว่าเพราะแฟนเสี่ยมากกว่านะ
-
ตามมาจากเฟสเลยย ว่าแต่ เสี่ยชื่ออะไรนะ 5555
-
เมื่อวิญญานร้ายกลายร่างไม่มีใครยับยั้งเสี่ยได้ ~
-
แหม่เสี่ยก็ เฉพาะกิจ(ภัทร) จริงๆเลยได้คนเดียวเด่นๆทั้งตอน งานมโนก็มาพอๆกะงานฝอยของไอจิ ฮ่าๆๆ ขอบคุุณมากค่ะ
-
ลืมไปแล้วว่าเสี่ยชื่ออะไร 555555
-
:m20: 5555555
-
ขำเสี่ยมาก ของคุณคนแต่งค่า :mew4:
-
ยินดีที่ได้รางวัลนะคะ
เสี่ยกับเด็กเรื่องนี้เหมาะสมกันม้ากกกกกก. :laugh:
-
ตลกมาก555555555555
แล้วก็ดีใจกับเสี่ยด้วยนะ ที่มีตอนเป็นของตัวเองซักที
ปล. ว่าแต่เสี่ยชื่ออะไรนะ???
-
ในที่สุดเสี่ยก็มีบทจริงจัง 1 ตอนเต็ม :mc3: เสี่ยก็เป็นคนตลกเหมือนกันนะ ตลกหน้าตาย :laugh: :laugh:
-
ชอบมากๆๆๆๆๆ
-
5555555555555 โอ้ยยฉากอังกอร์ตลกมาก
ในหัวนี่นึกภาพจิตะเกียดตะกายหนีตาย นุ่นปลิวว่อนไปหมด
ความจริง 2 คนนี้เข้ากันได้เพราะแบบนี้เเหละ
-
ตามติดชีวิตหนึ่งวันของเสี่ย สาระไม่มาความฮาล้วนๆ
-
อ่านจบแล้วแทบอยากจะกรอกตามองบนใส่เสี่ยซะเหลือเกิน จบเอกมโนโทจินตนาการมาเหรอคะถึงได้เพ้อหนักขนาดนี้ หืม? รางวัลมันได้เพราะพี่จิและคุณเลขาเฟร้ย เสี่ยน่ะเป็นแค่ตัวประกอบแท้ๆอย่ามาเจ๋อ
-
และแล้วเสี่ยก็มีตอนพิเศษเป็นของตัวเองเสียที :mc4:
-
ก็คือเรื่องนี้ไม่น่ามีคนปกติสักคน 55555555 เสียใจอ่ะเราโหวตให้จิตรินเป็นนายเอกยอดเยี่ยม แงแง
-
:m20: :m20: :m20:
-
THANK YOU :mew1: :mew1: :mew1:
-
โถๆ เสี่ยฟังจิตรินฝอยจนเก็บกดใช่ไหม มีตอนพิเศษของตัวเองเลยใส่ไม่ยั้ง :m4:
-
เสี่ยนี้เด็กน้อยน่ารักจริงๆ
-
เสี่ยขี้มโนหนักมาก 55555555555 :pig4:
-
ความคิดล้ำมากค่ะ กินพญาเสือโคร่งแล้วร้องอังกอร์ ฮ่าๆๆๆ
แอบขำจิกับแกงกะหรี่กล่องนั้น
-
รักเสียนะ แต่รักจิตรินมากกว่านิดหนึ่ง 55555 :ling1: :hao7: :กอด1:
-
ที่เสี่ยไม่ค่อยมีบท เพราะคนเขียนคงจะกลัวเสียภาพลักษณ์พระเอก แล้วนิยายเรทติ้งตก 555
-
เสี่ยยยยยย ทำไมรั่วได้ขนาดนี้คะ
พญาเสือโคร่งแปรงร่างเป็นอังกอร์ ฮ่าๆๆๆๆ
-
กลับมาอ่านเพื่อให้จำชื่อเสี่ยได้ 5555555 กิจภัทรรรรร
-
เราเพิ่งได้มาอ่าน แล้วก็ไม่ผิดหวังเลยค่ะ 555555555 ไม่คาดคิดว่าจะเจอแนวนี้ สนุกและตลกจนเราอ่านถึง 6 โมงเช้า! ไม่เข้มข้นเราไม่นอน!! ถึงกับตาโหลเลยทีเดียว ให้กำลังใจในการแต่งนิยายดีๆต่อไปนะคะ เดี๋ยวเราจะตามไปอ่านในเล่มต่อด้วยค่ะ เยิฟฟฟ :กอด1:
-
ประทับ ขำแบบไม่ไหว โลกสวยแบบไม่ไหว 555
สนุกมากก
-
อ่านรวดเดียวจบสนุกมาก ประทับไต ประทับไต จิตรินคือพูดน้ำไหลไฟดับจริงอะไรจริง
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: