ตอนที่ 4 : ถูกแทะเล็มไปตามระเบียบ
นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงผมก็ต้องตื่นนอนเพราะนาฬิกาปลุกดังตอนตีห้า
ผมขยี้ตางัวเงีย รู้สึกปวดหัวจนต้องหายาหม่องมาทา สงสัยร่างกายนี้จะไม่ชินกับการตื่นเช้า แต่ในเมื่อฝืนตื่นมาแล้วก็ต้องทำภารกิจให้สำเร็จลุล่วง! ผมเปลี่ยนเสื้อโดยไม่อาบน้ำเพื่อขึ้นรถเมล์ไปวิ่งจ๊อกกิ้งที่สวนสาธารณะใกล้ๆ เคยมาสมัยตอนทำงานกับพี่สมพงศ์ บรรยากาศช่วงเช้านั้นคึกคัก เต็มไปด้วยคนรักสุขภาพที่มาปั่นจักรยานบ้าง มาเดินเล่นแกว่งแขนบ้าง ผมสวมฮู้ดตัวเดิมกับเมื่อคืน พ่วงแว่นกันแดดที่ขอยืมมาจากต้นหอม ปกปิดหน้าตาตัวเองเพื่อไม่ให้เกิดปัญหา แม้ว่ากางเกงขาสั้นออกจะล่อแหลมไปสักหน่อย ทำให้ใครต่อใครมองตามน่องขาขาวน่าลูบของจิระกันทั้งหญิงและชาย
วิ่งแค่สิบห้านาทีผมก็เหนื่อยหอบจนต้องหาที่นั่งพัก ไม่ไหวๆ ทำไมถึงได้อ่อนแอขนาดนี้เนี่ยนายจิระ!
“นี่ครับ”
“ขอบคุณครับ” ผมรับขวดน้ำปริศนาที่ยื่นส่งมาจากด้านข้างขึ้นเปิดดื่มทันทีเพราะกำลังกระหาย รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นรัวเร็วผิดปกติ ก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจออกมาเบาๆ จากคนข้างกาย
“อย่ารับของจากคนแปลกหน้าสิครับคุณจิ ถ้าใส่ยานอนหลับไว้จะทำยังไง”
“อ้าว คุณสัน!” ผมยิ้มร่าทักทายคุณเลขาที่แม้จะเช้าตรู่ก็ยังสวมเสื้อสูทเข้ากับแว่นกรอบเหลี่ยมอย่างไม่ควรปรากฏตัวที่สวนสาธารณะ ผมชะโงกหน้ามองหาบอดี้การ์ดอีกสองคน แต่ไม่เห็นใครนอกจากคุณคมสันที่ทิ้งตัวนั่งข้างๆ พร้อมถุงกระดาษหนึ่งใบ “อะไรครับเนี่ย”
“กางเกงกับเสื้อวอร์มแบบแขนยาวขายาวครับ” คุณสันตอบพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าให้ผมเช็ดเหงื่อ...เวรล่ะ ผืนเมื่อวานที่ให้ผมซับเลือดยังไม่ซักคืนเลย! “ผมเห็นด้วยที่คุณมาออกกำลังกาย แต่การดูแลรักษาร่างกายของจิระ รวมถึงการแต่งกายที่เหมาะสมด้วย ตอนนี้คุณไม่ใช่จิตรินคนเดิมแล้ว รบกวนแต่งตัวให้มิดชิดกว่านี้ด้วยเถอะครับ ถ้าไม่ติดว่ามีคนคอยกัน ป่านนี้คงถูกจีบแล้ว”
คนคอยกัน?
ผมพยายามชะโงกหน้ามองหาอีกครั้ง ก่อนจะเห็นเงาดำๆ สองร่างยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
“แบบนี้มันอับนี่ครับ” ผมตอบหลังเปิดถุงกระดาษดู
“นี่เป็นผ้าที่ช่วยซับเหงื่อและระบายความร้อนได้ดี เพื่อสวัสดิภาพของร่างกายจิระ คุณควรจะทำตามที่ผมแนะนำก่อนที่เรื่องนี้จะถึงหูเสี่ยนะครับ เสี่ยน่ะเป็นคนหวงของ ต่อให้ถูกมองอย่างแทะโลมก็ไม่ชอบครับ”
ผมพยักหน้าหงึกหงักอย่างยอมรับแต่โดยดีเพราะไม่อยากมีปัญหา
“แล้วคุณสันรู้ได้ยังไงว่าผมมาออกกำลังกายที่นี่”
“เสี่ยให้คนจับตามองคุณตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงครับ” คุณสันตอบก่อนจะรีบหันหน้าหนี เพราะผมเล่นถลกกางเกงบอลที่ใส่อยู่ลงมาแล้วสวมกางเกงวอร์มแทนที่อย่างรวดเร็ว กางเกงในก็ใส่อยู่แล้วจะอายอะไร
“ใส่สบายจริงๆ ด้วย ว่าแต่ผมต้องจ่ายเงินคืนเสี่ยมั้ยเนี่ย” ผมถามขณะเปลี่ยนเสื้อตัวนอก
“ถ้าเป็นการอำนวยความสะดวกต่อการป้องกันดูแลร่างกายจิระก็ไม่ต้องคืนหรอกครับ เสี่ยยินดีจ่ายอยู่แล้ว”
“เสี่ยคงจะรักจิระน่าดู”
“เรื่องนั้น...” คุณสันหลบตาพลางใช้ความเงียบเป็นคำตอบ บรรยากาศกระอักกระอ่วนชอบกล ผมที่ไม่ชอบเรื่องปวดหัวเลยยันตัวลุกขึ้น ไม่ลืมดึงแขนคุณสันให้ตามมาด้วย
“วิ่งเป็นเพื่อนผมมั้ย”
“ผมต้องกลับแล้ว ขอตัวครับ”
“อ้าว คุณสัน เฮ้!” ผมรั้งคุณเลขาไม่สำเร็จเพราะพอพูดจบคุณสันก็รีบชิ่งหนีทันทีเหมือนกลัวจะหลุดปากอะไรออกมาอย่างนั้นล่ะ ผมเกาหัวงงๆ ก่อนจะสังเกตว่าเงาดำๆ สองร่างนั้นเหลือแค่ร่างเดียวยืนหลบอย่างแนบเนียนอยู่หลังต้นไม้ น่าจะเป็นคนที่เสี่ยสั่งให้มาจับตาดูผม...ไม่สิ จับตามองร่างกายของจิระว่ายังปลอดภัยดีรึเปล่า
“สวัสดีครับ” ผมเดินเข้าไปทักทายทั้งรอยยิ้ม “ฝากถือถุงหน่อยได้มั้ย ผมจะไปวิ่งต่ออีกสักรอบ”
“เอ่อ...ได้สิ” บอดี้การ์ดคนนี้ไม่ได้สวมเสื้อสูท แต่เป็นชุดไปรเวทสบายๆ อย่างเสื้อยืดกางเกงสเลค น่าจะเพื่อความกลมกลืนไม่ให้เป็นจุดเด่น แต่ด้วยหน้าตาน่ากลัวที่มีรอยบากยาวข้างขมับ และร่างกายบึกบึนชนิดเสื้อฟิตเห็นกล้ามเป็นมัดๆ ก็เลยทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้นัก
ผมมองกล้ามแน่นๆ แล้วอาลัยอาวรณ์ถึงร่างเดิมของตัวเองเหลือเกิน
มีกำลังใจฮึดสู้ฝืนสังขารวิ่งวนรอบสวนได้อีกแค่รอบครึ่ง ผมก็นอนหอบแฮกกับพื้นหญ้าอย่างหมดสภาพ คนที่เสี่ยให้มามองก็แค่มองจริงๆ ทำให้ผมไม่ค่อยอึดอัดเท่าไหร่ หลังพักเหนื่อยและคนเริ่มน้อยลง ผมก็ไปขอถุงคืนแล้วนั่งรถเมล์กลับหอ แน่นอนว่าคุณคนนั้นก็ตามมาด้วย
ระหว่างทางผมแวะกินโจ๊กที่หน้าปากซอย พ่วงน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋อีกสิบตัว ระหว่างรออาแปะมาเสิร์ฟก็ตัดสินใจโบกไม้โบกมือ ป้องปากตะโกนเรียกร่างที่ยืนเนียนอยู่หลังเสาไฟฟ้า
“นี่คุณน่ะ”
ไม่หันแฮะ
“คุณที่ตัวใหญ่ๆ หลังเสาไฟฟ้าน่ะครับ คุณคนนั้นน่ะ!!”
ได้ผล ทุกสายตาหันไปมองตามที่ผมเรียกทันที ในเมื่อซ่อนตัวไม่รอดแถมยังโดนจ้องสงสัย บอดี้การ์ดจำเป็นของผมที่โดนโบกเรียกอยู่ไกลๆ ก็เลยยอมเดินข้ามถนนมาทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามกับผมแต่โดยดีด้วยสีหน้ามึนตึงไม่พอใจ
“มีอะไร”
“คุณไม่หิวเหรอ มากินด้วยกันสิ”
“ไม่ต้อ...”
“ผมสั่งเผื่อให้แล้วจะปฏิเสธทำไมเล่า เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาผมแบกคุณไม่ไหวหรอกนะ ร่างจิระผอมบางขนาดนี้แค่ยกของยังไม่รู้จะไหวรึเปล่าเลย ว่าแต่คุณกินขิงได้รึเปล่า ผมสั่งโจ๊กพิเศษใส่ตับใส่ขิงไปเยอะมาก คุณต้องกินนะ มันดีกับสุขภาพมากๆ เลย อ้อ แต่น้ำเต้าหู้ของผมน่ะห้ามเชียว เอางี้แล้วกัน ผมแบ่งปาท่องโก๋ให้สองตัว ฉีกกินกับโจ๊กแล้วอร่อยเหาะสุดๆ ไม่เชื่อก็ลองดูสิ แต่ให้แค่สองตัวเท่านั้นนะ ห้ามแย่งส่วนของผมเด็ดขาดเลย โอ๊ะ พูดถึงก็มาพอดี ว่าแต่เมื่อกี้พูดว่าไม่อะไรรึเปล่า ถ้าไม่กินก็ไม่ทันแล้วนะ โจ๊กมาเสิร์ฟแล้ว อาแปะไม่รับคืนด้วย กินๆ ไปเถอะ มื้อนี้ผมเลี้ยง!”
คุณบอดี้การ์ดมองหน้าผม มองโจ๊ก มองปาท่องโก๋สองตัวที่แบ่งให้ แล้วตัดสินใจปิดปากที่กำลังจะแย้งแต่โดยดี
“คุณชื่ออะไร”
“...”
คุณพี่หน้าบากก้มหน้าก้มตาตักโจ๊กอย่างเอาเป็นเอาตาย เพียงพริบตาก็เหลือแค่ครึ่งชาม
“ต้องตามเฝ้าผมอีกตั้งนานจะไม่บอกชื่อหน่อยเหรอ ผมชื่อจินะ แต่ไม่ใช่จิระ ผมชื่อจิตรินต่างหาก คุณเองก็มากับเสี่ย คงรู้เรื่องผมแล้วใช่มั้ย เฮ้อ ไม่อยากจะโม้เลยว่าแต่ก่อนผมก็มีกล้ามเป็นมัดๆ แบบคุณเนี่ยล่ะ แถมยังหล่อระเบิดอย่างนี้เลย!”
“...”
ไม่หือไม่อือและไม่ตอบ คุณพี่หน้าบากตักโจ๊กคำสุดท้าย ยัดปาท่องโก๋สองตัวเข้าปากในครั้งเดียว ก่อนจะเดินลุกออกจากที่นั่งไปยืนพิงเสาไฟฟ้าของอีกฝากถนนเช่นเดิม
ผมสลดนิดหน่อยเพราะตีสนิทไม่สำเร็จ ก่อนจะกินโจ๊กในส่วนของตัวเองบ้าง จากนั้นจึงเดินกลับหอ โดยมีเงาร่างของพี่หน้าบากตามติดทุกตรอกซอกซอย ในมือมีถุงโจ๊กอีกสี่ถุง ซื้อมาฝากพวกต้นหอมกับไข่เจียว อย่าประหลาดใจทำไมผมถึงขยันเปย์จัง ก็เงินติดตัวของจิระน่ะมีตั้งห้าพัน ผมใช้จ่ายได้สบายตลอดทั้งเดือนนั่นแหละ
“ไข่เจียว! ต้นหอม!” ผมเคาะประตูห้องของพวกเขา รออยู่นานกว่าจะมีคนมาเปิด เป็นไข่เจียวในสภาพสลึมสลือ แต่พอเห็นผมก็ตาเบิกกว้างตื่นตะลึง รีบผละถอยจนสะดุดขาตัวเองล้มก้นจ้ำเบ้า
ผมหลุดขำ ยื่นมือไปช่วยพยุง แต่โดนไข่เจียวปัดมือทิ้ง เสียงดังสนั่นจนร่างของคุณพี่บอดี้การ์ดพุ่งแหวกอากาศเข้ามาประชิดตัว รีบยกมือผมขึ้นพิจารณาความเสียหายทางร่างกายทันที
“แค่รอยแดงครับคุณๆ ทั้งหลาย ไม่ต้องตกใจ” ผมรีบปลอบพี่หน้าบาก ขณะเดียวกันก็หันไปยิ้มปลอบไข่เจียวที่ลนลานแตกตื่นกว่าเดิมเมื่อเห็นชายปริศนาร่างโตโผล่ออกมาจากความว่างเปล่า “ผมซื้อโจ๊กมาฝากนะ ถือเป็นการไถ่โทษที่ทำให้ต้องนอนรวมกันสี่คน เอ่อ...งั้นก็นอนต่อให้สบายล่ะ ไม่ต้องคิดมากหรอก”
ผมวางถุงโจ๊กข้างๆ ไข่เจียวที่ต้องจ้องบอดี้การ์ดจำเป็นของผมไม่กะพริบเหมือนกลัวโดนฆ่าตายแล้วรีบลากแขนออกมาแล้วรีบปิดประตูก่อนจะมีเรื่องกัน ไม่รู้ว่าเสี่ยออกคำสั่งอะไรไปบ้าง คงไม่ใช่ให้ตามกระทืบคนทุกคนที่ทำให้จิระบาดเจ็บหรอกนะ
ไอ้ร่างกายนี้ก็เหลือเกินจริงๆ โดนปัดมือแค่นี้ต้องขึ้นรอยนิ้วสยดสยอง ผมซ่อนมือไว้ในกระเป๋ากางเกง เงยมองขึ้นมาอีกทีคุณพี่หน้าบากก็จรลีหนีหาย ไปยืนหลบอยู่ตรงแถวบันไดหนีไฟซะแทน
ผมไหวไหล่อย่างไม่คิดมากก่อนจะเข้าห้องไปอาบน้ำจัดการตัวเองพร้อมสำรวจร่างกายไปด้วย พบว่านอกจากรอยแดงที่เริ่มจางตรงหลังมือแล้ว ท้องแขนของจิระยังมีรอยยุงกัดอีกสามจุด เป็นตุ่มคันขึ้นมาเลยทีเดียว ดีนะที่เมื่อเช้าเปลี่ยนไปใส่เสื้อฮู้ดแขนยาว ไม่อย่างนั้นคุณบอกี้การ์ดคงฟ้องเสี่ยไปแล้ว
ส่วนแผลตรงนิ้วเลือดหยุดไหลตั้งแต่เมื่อคืน เหลือแค่รอยบาดจางๆ ที่ไม่นานคงสมานตัวกันด้วยดีไม่ทิ้งรอยแผลเป็นให้บาดอกบาดใจแต่อย่างใด ผมถอนหายใจเฮือก อดคิดไม่ได้ว่านี่ร่างกายผู้ชาย หรือแก้วใสแสนเปราะบางกันแน่วะเนี่ย
สงสัยแค่วิ่งตอนเช้าจะไม่พอซะแล้ว ผมเดินออกจากห้องน้ำแล้ววิกพื้นเสริมสร้างกำลังแขน หัวยังปวดตุบๆ อย่างน่าประหลาด เพราะอาการเมาค้างน่าจะหมดไปนานแล้ว แต่ผมก็ยังฝืนต่อแบบค่อยเป็นค่อยไป พอเหนื่อยก็พักดื่มน้ำแล้วใช้ขวดลิตรยกเป็นดัมเบลแทนชั่วคราว สลับทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ แขนก็เริ่มสั่น หูอื้อตาลาย มารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนนอนหมอบกระแตกับพื้น สลืมสลือฟื้นขึ้นมา
เดี๋ยวนะ...ผมเป็นลม!?
“...”
พูดอะไรไม่ออก และห้ามบอกใครเด็ดขาดโดยเฉพาะคุณพี่หน้าบาก ผมรีบนั่งตากพัดลมพลางดื่มน้ำจนหมดขวด สมองตื้อไปหมดเพราะไม่รู้ว่าจะฝึกฝนร่างกายนี้ให้แข็งแรงขึ้นยังไงโดยไม่หักโหม แต่พอลุกขึ้นก็รู้สึกวูบไปอีกครั้ง คราวนี้มาพร้อมอาการพะอืดพะอมอยากอาเจียน ปวดหัวหนักจนต้องเอามือกดขมับ ผมพยายามพาร่างตัวเองไปห้องน้ำ อ้วกโจ๊กเมื่อเช้าออกมาหมดไส้
จิระป่วย? ป่วยเป็นอะไร?ผมเกาะขอบชักโครกอย่างงุนงงสุดขีด รู้สึกถึงเหงื่อที่ไหลซึมผิดปกติ ลมหายใจติดขัด ลำคอแห้งผาก สุดท้ายเลยต้องใช้ตัวช่วย ตะโกนออกมาสุดเสียงเพื่อเรียกหานินจาประจำตัว
“ช่วยจิระด้วยคร้าบ!”
ประตูถูกกระแทกดังโครมทันทีที่สิ้นเสียง ผมนอนหอบอยู่ในห้องน้ำ รู้สึกวิงเวียนตลอดเวลาและคล้ายจะเห็นภาพซ้อน หัวใจเต้นแรงเร็วอย่างน่ากลัวว่าจะวายเอาได้ คุณบอดี้การ์ดที่พังประตูเข้ามาสำเร็จมองผมอย่างสงบเกินคาด ก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรหาเสี่ย...
“พาผมไปโรงพยาบาลก่อนเซ่!”
สภาพย่ำแย่ขนาดนี้ยังจะรายงานเสี่ยอีก ผมพยายามถลึงตาใส่อย่างหงุดหงิด อารมณ์แปรปรวนอย่างบอกไม่ถูก ก่อนร่างกายปวกเปียกนี้จะถูกคุณพี่หน้าบากอุ้มขึ้น พอเดินลงมาก็มีรถสีดำสนิทจอดรอ ในรถคือคุณสันที่เผยสีหน้าเป็นกังวล เขารับร่างอ่อนแรงของจิระให้นอนซบกับตัก ขณะที่คุณพี่หน้าบากขึ้นไปนั่งข้างคนขับ
พลันรถพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว
ผมนอนตัวสั่น คลับคล้ายว่าไข้จะขึ้น รู้สึกหวาดกลัวหวาดระแวงไปหมดจนเผลอสอดส่ายตาลอกแลก จับมือคุณสันแน่น เกร็งแขนจนเส้นเลือดปูด
“ระ...โรงพยาบาล”
“ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอกครับ” คุณสันพูดปลอบ “ไม่ต้องกังวล นี่เป็นอาการปกติของคุณจิระ”
“จิระป่วยเป็นอะไร” ผมถามเสียงเครือ จนกระทั่งตอนนี้หัวใจก็ยังเต้นเร็ว เหงื่อแตกเต็มตัวไปหมดจนเสื้อแนบหลัง
“...เขาไม่ได้ป่วยหรอกครับ” คุณสันเอ่ยด้วยสีหน้าลำบากใจ “แต่เขาติดยา”
ในที่สุดผมก็รู้สาเหตุว่าทำไมร่างกายของจิระถึงได้อ่อนแออย่างกับเครื่องแก้ว ปวดหัวตลอดเวลาจนน่าหงุดหงิด ไม่มีกำลังวังชาแถมยังผอมบางจนเกินไป
ที่แท้เขาก็ติดยา!
ผมถูกพามาที่คฤหาสน์หลังหนึ่ง ไม่ทันเห็นหรอกว่าเป็นยังไงเพราะร่างถูกอุ้มออกจากรถพาไปนอนหอบอยู่ในห้องนอน ผมถูกหมอจับฉีดยาโดยไม่รู้ว่าคืออะไร มารู้ตัวอีกทีอาการสั่นเกร็งไปทั้งตัวก็เริ่มลดเลือนลง หัวใจเองก็เริ่มเต้นเป็นปกติ แถมยังรู้สึกตัวลอยๆ เบาๆ ชวนเคลิ้มชอบกล
“คุณจิระติดยาเสพติดครับ แถมยังเสพต่อเนื่องเป็นปี เขาพยายามเลิกมาสองครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามที่เขาทำไม่สำเร็จ ทำให้ผลกระทบค่อนข้างหนัก มักจะเกิดอาการลงแดงอย่างนี้ทุกสองถึงสามวัน”
มิน่าล่ะคุณพี่บอดี้การ์ดถึงไม่ค่อยแปลกใจเมื่อเห็นผมนอนพะงาบเกาะขอบชักโครก
“แล้ว...”
“เมื่อครู่เป็นคุณหมอผู้เชี่ยวชาญที่เราเรียกตัวมาโดยเฉพาะ เขาฉีดยากล่อมประสาทและสารเสพติดในระดับที่น้อยลงเพื่อไม่ให้ร่างกายต่อต้านเกินไป ร่างกายของคุณจิระ...เกินคำว่าจะใช้วิธีหักดิบแล้วล่ะครับ เอาเป็นว่า ทุกครั้งที่อาการกำเริบจนทนไม่ไหวคุณต้องแจ้งผมหรือเบิ้มทันที”
เบิ้ม? ในที่สุดผมก็รู้ชื่อของนินจาประจำตัวแล้ว
“คุณจิระมักแอบเสพยาเมื่ออยู่คนเดียว ทำให้การรักษาไม่เคยลุล่วงไปถึงขั้นตอนสุดท้าย แต่ผมเชื่อว่าคุณจะทำได้ อย่างน้อย คุณก็ไม่เคยรู้ว่าการติดยาเป็นยังไง ต่อให้ร่างกายต่อต้านต้องการขนาดไหน คุณก็จะไม่หันหน้าเข้าหายาพวกนั้น” คุณสันบีบมือผมให้กำลังใจ “พักผ่อนสักหน่อยเถอะครับ ถ้าตื่นมาอีกครั้งผมจะให้คนพาไปส่ง”
ผมหลับตาลงอย่างว่าง่ายเพราะรู้สึกอ่อนเพลียเหลือเกิน
แอบคิดในใจว่าจะปฏิรูปร่างกายนี้ให้แข็งแรงถึกทึนให้ได้เลยคอยดูสิ!!
ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน เพราะเมื่อรู้สึกตัวตื่นอีกครั้งข้างกายผมกลับไม่ใช่คุณสัน
แต่เป็นเสี่ย
เสี่ยนั่งเอนหลังกับเก้าอี้นวมแสนสบาย ในมือถือหนังสือนิยายหวานแหววเล่มหนึ่ง บนดั้งมีแว่นไร้กรอบประดับ ราวกับภาพวาดของสุภาพบุรุษชายชาตรี ผู้มีจิตใจอันอ่อนโยนและนุ่มละมุนปานสายน้ำเย็นฉ่ำ รักการอ่านและหลงใหลในนิยายรักคลาสสิก วงเล็บ อีโรติก
ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงกับสถานการณ์ที่เสี่ยกำลังดื่มด่ำกับนิยายปกรูปชายหญิงกอดจูบอย่างโจ่งครึ่มดี เกรงว่าหากเอ่ยทักจะทำให้เขาเสียสมาธิ แต่ถ้าไม่พูดอะไรเลยก็กลัวว่าจะเสียมารยาท
“ตื่นแล้วหรือ”
“เฮ้ย! เสี่ยรู้ได้ไง” ผมที่กำลังครุ่นคิดสมองแทบระเบิดสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสี่ยเอ่ยทักโดยไม่ละสายตาไปจากหน้ากระดาษที่พลิกเปิดเบาๆ ด้วยท่วงท่าสง่างามปานคุณชายสูงศักดิ์
“อธิบายที่มาของตุ่มสามตุ่มบนแขนขวาของจิระมาซิ”
“ยุงกัดครับเสี่ย” ผมเอ่ยเสียงอ่อน อ่อนอกอ่อนใจกับการปกป้องร่างกายนี้จนเกินไป
“ข้อตกลงของเราคืออะไร ต้องให้ฉันทวนซ้ำมั้ย” เสี่ยยังคงคอนเซปพูดโดยไม่ดูหน้าคู่สนทนา ไม่รู้ว่าเขาอ่านหนังสือรู้เรื่องรึเปล่า เล่นพลิกหน้าเปิดเอาๆ ระหว่างหาเรื่องผมอยู่เนี่ย
“ไม่ต้องครับเสี่ย ยุงกัดแค่นี้เอง...ถ้าผมไม่ไปเกามันก็ไม่เป็นแผลหรอก”
“เบิ้มรายงานฉันว่าเมื่อคืนเธอออกจากห้องตอนกลางคืน ถ้าไม่วิ่งโร่ไปอย่างนั้นคงไม่ถูกยุงกัด จะทำอะไรคิดให้มากหน่อยจิตริน ร่างกายนั้นถือเป็นของฉัน ไม่ใช่ของเธอ”
“ครับผม” ผมตอบรับพร้อมยกมือตะเบ๊ะตรงหางคิ้ว เรียกสายตาเสี่ยให้เหลือบมองขึ้นมาแวบนึง
“ไปได้แล้ว ฉันต้องการสมาธิอ่านหนังสือ”
“ครับผม!” ผมย้ำคำอีกครั้งขณะถดตัวลงจากเตียงโดยไม่วายมองเสี่ยเป็นระยะด้วยความสงสัยเป็นล้นพ้นว่าเขาลงทุนมานั่งอ่านหนังสือรอผมตื่นเพื่อพูดเตือนกับอีแค่ตุ่มสามตุ่มบนแขนเลยเหรอ เสี่ยไม่ไว้ใจผม หรือเสี่ยว่างงานมากกันแน่เนี่ย “เอ่อ...เสี่ย ผมมีข้อสงสัย”
ผมยกมือขออนุญาตถามอย่างสุภาพ
“ถ้ากำลังคิดเข้าข้างตัวเองว่าฉันมาเฝ้าเธอด้วยความเป็นห่วง ฉันบอกเลยว่าเข้าใจผิด แต่ที่นี่เป็นห้องนอนของฉัน ฉะนั้นคนที่ไม่ควรอยู่ในห้องนี้ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเธอต่างหาก”
...เสี่ยคิดไปถึงไหนครับเสี่ย ผมไม่ได้มีแม้แต่ความคิดชั่ววูบว่าเสี่ยมานั่งเฝ้าเพราะห่วง เสี่ยมโนเองล้วนๆ เลย
“คือผมอยากถามว่า...ถ้าเสี่ยถนอมร่างกายของจิระมาก แล้วไหงปล่อยให้เขาติดยาล่ะครับ” ผมทำเป็นไม่สนใจในประโยคเชิงขับไล่และแสนจะมั่นหน้า “ผมว่าถ้าเสี่ยเอาจริงก็น่าจะมีวิธีให้เลิกขาดนะ”
“ตราบใดที่เขายังทำหน้าที่เด็กเลี้ยงได้ดี เรื่องอื่นฉันไม่ยุ่ง”
“เสี่นตามใจจิระมากไปแล้ว”
“เธอคงเข้าใจผิด ระหว่างการตามใจ กับการไม่ใส่ใจ” เสี่ยปิดหนังสือในมือทั้งที่ยังอ่านไม่จบ แถมยังกดเบาๆ ตรงขมับคล้ายปวดหัว สงสัยเสี่ยจะเริ่มแก่ ใช้สายตามากเกินไปก็เป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะคุยกับผมจนเหนื่อยใจหรอก เชื่อสิ “ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”
เจอหน้าเสี่ยแต่ละครั้งไอ้จิตรินโดนไล่ตลอด เดี๋ยวก็ไล่ลงรถ เดี๋ยวก็หวิดจะโดนไล่ออกจากร้าน
ทั้งที่แต่ละครั้งเสี่ยเสนอตัวมาเองแท้ๆ
“เสี่ยไม่ได้รักจิระ?”
“แล้วทำไมต้องรัก” เสี่ยหันมาถามเสียงเคือง ดวงตาใต้กรอบแว่นใสแฝงแววเชือดเฉือนจนผมสะอึก พร้อมอาการเจ็บแปลบตรงหัวใจ...บ่งบอกว่าจริงๆ แล้วเจ้าของร่างนี้รู้สึกดีๆ กับคนตรงหน้าไม่มากก็น้อย
“ฉันไล่แต่ไม่ไป หวังอะไรอยู่รึเปล่าจิตริน”
...ต่อมความคิดเสี่ยนี่เหนือมาตรฐานคนทั่วไปจริงๆ อะไรจะเข้าข้างตัวเองขนาดนั้นวะครับเนี่ย!
“คือว่า...”
“จะใช้ปาก หรือใช้มือ”
ผมถึงกับเหวอเมื่อจู่ๆ เสี่ยก็วางหนังสือนิยายบนโต๊ะข้างเก้าอี้ ถอดแว่นออก แล้วค่อยๆ รูดซิปกางเกงลงมาด้วยท่วงท่าเหมือนเหนื่อยหน่ายใจเต็มทนทว่าดวงตาพราวระยับอย่างคาดหวังอะไรสักอย่าง
เอ่อ...ไอ้ที่เสี่ยพูดมาแต่ละอย่างนี่มันเป็นจิตใต้สำนึกเสี่ยทั้งนั้นนี่หว่า!!ผมมองท่อนเนื้อคอพับคออ่อนตรงจุดสงวนอย่างไม่อายแล้วรู้สึกอยากจะเป็นลมไปอีกรอบ
“เสี่ยครับ ผมว่าเสี่ยเก็บ...”
“จะยืนตรงนั้นอีกนานมั้ย ในเมื่ออยู่ในร่างจิระก็ทำให้หน้าที่ให้เหมาะสมหน่อย ฉันไม่ได้เอาออกมาหลายวันแล้ว”
ไม่ได้เอาออกก็เรื่องของเสี่ยสิวะ*!*
“ฉันมีเด็กเลี้ยงแค่จิระคนเดียว”
ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า แต่ประโยคสุดท้ายของเสี่ยคล้ายจะ...อ้อน...อย่างไรชอบกล คิดไม่ถึงว่าคนอย่างเสี่ยจะรักเดียวใจเดียว มีเด็กเลี้ยงแค่จิระไว้ปลดปล่อย ให้อั้นก็ไม่ดีต่อสุขภาพซะด้วยสิ ผมลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็อดสงสารเสี่ยไม่ได้ เขาลงทุนรูดซิปลงขนาดนี้ ถ้าผมเดินออกไปดื้อๆ คงเสียหน้า ซึ่งอาจส่งผลให้ตามราวีหาเรื่องผมในภายหลัง
เอ่อ...กับอีแค่ใช้มือจะเสียหายอะไร คิดซะว่ามีเหมือนๆ กันไม่เห็นจะเดือดร้อนตรงไหน ไอ้เราก็ช่วยตัวเองออกบ่อย เคยแข่งชักว่าวกับพี่โสภีก็ทำมาแล้ว ตอนเด็กๆ สมัยเรียนลูกเสือ ยังเคยวัดความยาวกับเพื่อนอยู่เลย ยอมลูบๆ คลำๆ มอบความสุขให้คนมีอายุวัยเลขสาม ไม่น่าจะมีปัญหา
ตัดสินใจแล้วผมก็ยอมเดินไปนั่งคุกเข่ากับพื้นข้างหน้าเสี่ย ยื่นมือไปแตะท่อนลำที่นิ่งสงบนั้น...ก่อนจะรูดเค้นแบบส่งๆ พร้อมร้องเพลงในใจเป็นการประกอบจังหวะ
“หืม...” เสี่ยครางในลำคออย่างขัดใจ แถมยังจิกหัวผมเบาๆ จนสะดุ้ง ผมรีบปฏิบัติอย่างตั้งใจมากขึ้นเพราะกลัวจะโดนฆ่า แม้เสี่ยไม่กล้าทำร้ายร่างกายของจิระก็เถอะ
ทำไปทำมาก็ชักจะมัน เพราะก้อนเนื้อของเสี่ยค่อยๆ ชูคอแผ่แม่เบี้ย ขนาดใหญ่ยาวเหมือนอนาคอนด้า เล่นเอาลูกผู้ชายอิจฉาตาร้อน ถ้ามีเท่าเสี่ย ผมคงไม่โดนเพื่อนล้อหรอกว่าไอ้จิหนึ่งนิ้ว!
ไม่รู้ว่าเพราะความแค้นหรืออะไร ผมเลยลงน้ำหนักมือมากขึ้น แต่เสี่ยคล้ายจะชอบใจ ถึงได้แข็งสู้มือขนาดนี้ แถมยังเคลิ้มหนักถึงขนาดคว้าคอผมไปเงยรับจูบ เล่นเอาขวัญกระเจิง
จูบแรกของผม!!“จิระ...”
น้ำเสียงคล้ายคิดถึงคะนึงหา ทำให้อารมณ์โกรธของผมสงบลงในพริบตา เสี่ยคงจะคิดถึงจิระมาก ยิ่งมาเป็นตัวเป็นตนนั่งรูดเสาอยู่ข้างหน้าขนาดนี้ก็ไม่แปลกหากจะเผลอไผล มาถึงขั้นนี้แล้วจะขัดใจเสี่ยก็กระไรอยู่ ผมเลยหลับหูหลับตายอมให้เสี่ยจูบพลางเร่งความเร็วมือ หวังจบสถานการณ์ล่อแหลมนี้ไวๆ
“จิระ...”
...เสี่ยส่งลิ้นเข้ามาด้วย!ผมชักขยะแขยง ทำไมต้องทนจูบกับผู้ชายด้วยวะเนี่ย แต่เสี่ยจูบเก่งเป็นบ้า พอส่งลิ้นเข้ามาก็เกี่ยวกวัดซะจนผมกลายเป็นฝ่ายครางในลำคอแทนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ ใจน่ะไม่ยอมรับ แต่กายน่ะอย่างปลื้ม โดยเฉพาะร่างกายของจิระที่คล้ายจะตอบสนองเสี่ยอย่างดี แค่โดนจูบก็อ่อนระทวย ถูกดันจนนอนราบไปกับพื้นอย่างง่ายดาย
ภาพของเสี่ยที่ฉวยโอกาสขึ้นคร่อมโดยมีงูยักษ์ผงกหัวใส่นั้นทำเอาผมรีบเรียกสติ แต่ไม่ทันอ้าปากร้องห้ามก็ถูกฉกจูบอีกครั้ง คราวนี้ล่อซะตาพร่าเพราะเสี่ยไม่จูบเปล่าแต่ก้มเลียเบาๆ ที่หลังหูด้วย วินาทีนั้นร่างกายเหมือนถูกไฟช็อตอ่อนๆ ไม่อาจต้านทานโวยวายขัดขืนใดๆ ทั้งสิ้น
นี่มันจุดไวสัมผัสของจิระชัดๆ! เสี่ยเล่นไม่ซื่อนี่หว่า!!!ผมหลุดคราง รู้สึกดีสุดยอดเมื่อเสี่ยเลียหลังหูอย่างเนิบช้าแต่ทรมานวิญญาณไอ้จิตรินสุดๆ และยิ่งบิดตัวด้วยความเสียวซ่านเมื่อถูกแตะยอดอก ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าจุกแบนๆ ของผู้ชายแค่ถูกถูนิดเสียดหน่อยก็แข็งสู้มือพอๆ กับงูยักษ์ของเสี่ยได้ ผมครวญครางจะเป็นจะตาย ถูกเล่นงานจุดอ่อนด้วยร่างกายที่ไม่ใช่ของตัวเองรัวๆ จนอยากร้องไห้
“จิระ...”
ผมไม่รู้ว่ากำลังทำสีหน้าแบบไหน แต่ด้วยหน้าตาของจิระ จะต้องยั่วสวาทขยี้ใจน่าดูสายตาของเสี่ยถึงได้ประกายวาววับอยากจะกลืนกินขนาดนั้น แล้วยังก้มกัดแถวไหปลาร้า เล่นเอาเจ็บจี๊ดจนต้องสงบสติยกใหญ่ เฮ้ๆ ใช้มือน่ะยังพอไหว แต่ให้เสียตัวกับคนที่เพิ่งเจอกันแค่สามครั้งน่ะขอทีเถอะ!
อะดรีนาลีนหลั่งกะทันหัน ผมช้อนมือใต้รักแร้ของเสี่ย ใช้เทคนิคจับงัดพ่วงทีเผลอ แม้เรี่ยวแรงน้อยกว่าแต่พลิกตัวขึ้นคร่อมทับด้านบนได้สบายๆ
“โทษนะเสี่ย ผมช่วยได้แค่นี้จริงๆ” ผมยกมือไหว้ขอโทษขอโพย ก่อนจะจัดการบรรเลงนิ้วมืออย่างสุดความสามารถเพื่อให้การคุกคามนี้ผ่านไปเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก็ร่างกายจิระมันไม่รักดี! ชักจะร้อนวูบวาบๆ ขึ้นมาซะแล้วน่ะสิ!
ยังดีที่เสี่ยไม่มือซน ปล่อยผมปลุกปั้นแท่งเนื้อเหมือนกำลังนวดไส้กรอกอีสาน หรือไม่ก็ยังทำอะไรไม่ถูก เพราะไอ้สีหน้านิ่งเฉย ชอบมองอากาศพูดกับลมนั้นออกอาการอึ้งตะลึง คล้ายอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็พูดไม่ออก ผมมุ่งมั่นตั้งใจมากเลยนะเนี่ย นี่ถ้าเสี่ยนอนคว่ำ ผมจะคิดซะว่ากำลังรีดนมวัว จังหวะสาวมือกับโยกตัวนี่ใช่เลย
สุดท้ายเสี่ยก็พ่นนมข้นออกมาทั้งที่ยังนอนหงายเป็นปลาตายอยู่อย่างนั้น
ผมใช้หลังมือปาดเหงื่อบนหน้าผาก รู้สึกหายใจโล่งคอขึ้นมาหน่อย ก่อนจะหันมายิ้มให้เสี่ย
“เอ่อ...”
พูดอะไรดีวะเนี่ย
ผมยิ้ม เสี่ยไม่ยิ้ม ผมยิ้ม ส่วนเสี่ยชักขมวดคิ้วขึ้นเรื่อยๆ
“ผมขอตัวไปล้างมือนะครับ!”
ไอ้จิตรินทนสายตาไม่ไหว เด้งตัวลุกขึ้นวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปล้างมือ เพราะกลัวว่าจิระน้อยที่คอพับคออ่อนไปแล้วจะมีอารมณ์ร่วมขึ้นมาอีกรอบ ก็ใครใช้ให้คนชอบเมินอย่างเสี่ย เวลาจ้องเขม็งใครขึ้นมาจะเชิญชวนเร่าร้อนขนลุกซู่สุดๆ
พอเดินออกมาก็รีบเว้นระยะห่างจากเสี่ยที่รู้ทุกจุดทุกมุมของร่างกายนี้เป็นอย่างดี ก่อนหน้านี้ยังรอดได้เพราะเล่นทีเผลอ แต่ถ้าเสี่ยตั้งหลักทันด้วยร่างกายอ่อนแอปวกเปียกยังกะเยลลี่บอกเลยว่ามีสิทธิ์โดนปู้ยี้ปู้ยำสูงมาก ใจดีนิดหน่อยก็เกือบจะโดนเสียบมั้ยล่ะเรา ผมลูบอก บอกกับตัวเองว่าอย่าใจอ่อนหลงกลอีก เพราะคนคนนี้ร้ายกว่าที่เห็น!
“ทำหน้าเหมือนไม่อยากแต่สุดท้ายก็ตั้งใจทำจนฉันเสร็จ ปากแข็งนะเรา”
เสี่ย...เสี่ยอย่าคิดว่าผมเป็นคนเริ่มจะได้มั้ย! คนที่มโนไกลแต่แรกน่ะมีแค่เสี่ยคนเดียวต่างหาก ผมไม่เกี่ยวด้วยเลย!!ผมทำหน้าพูดไม่ออกบอกไม่ถูกใส่เสี่ยที่กลับไปนั่งอ่านหนังสือนิยายเหมือนเดิมด้วยท่วงท่าคุณชายราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะรักษาหน้าตัวเอง หรือเพราะหมดสิ้นอารมณ์พิศวาสกันแน่ แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน ไอ้จิตรินขอชิ่งหนีก่อนดีกว่า
อย่าคิดว่าจะมีครั้งต่อไปอีกเลย ผมไม่ใจอ่อนอีกแล้วเฟ้ย!----------------
หื่นเริ่มมา...ตามประสามาจะกล่าวบทไปค่ะ เรื่องนี้ใสสุด แต่ก็มีหื่นบ้างประปรายไม่ทิ้งลาย หนูจิก็บรรยายซะเห็นภาพ ไอ้การรีดนมวัวเนี่ย 555
สำหรับที่อยากหวีด ไปนั่งคิดแทกมาทั้งคืนแล้วค่ะ สรุปที่ #ฝอยตกเสี่ย
ใช่ค่ะ เรื่องนี้ไม่มีการจีบกัน แต่หนูจิฝอยจนเสี่ยมึนจนตกได้เฉยเลย 5555
เพจนักเขียนที่ยังคงยืนยัน...สงสารเสี่ย (มาก)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
