บทที่ 20: นมจืดกับการดูดนม [100%]
...เราก็ไม่หนีแล้วแต่ทำไมพระเอกถึงถอยห่างเราไป…
“ฮึก...พระเอก...รอ...เราก่อน...” นมจืดอยากจะคุยด้วย อย่าเพิ่งทิ้งเราไปไหนสิ รอเราก่อน
แผ่นหลังกว้างหยุดนิ่งชั่วขณะแต่สุดท้ายร่างสูงใหญ่ก็ก้าวต่อไปโดยไม่สนใจคนข้างหลัง คนตัวเล็กยิ่งใจเสีย พยายามจะเรียกอีกฝ่ายแต่เหมือนว่าพระเอกจะไม่สนใจเลย
สุดท้ายขาเล็กก็เริ่มวิ่งตาม แต่ทว่า…
“อ๊ะ” นมจืดร้องพร้อมๆกับที่ความเจ็บแล่นเข้ามา หัวเข่าเล็กกระแทกดังปักกับพื้นบันไดเพราะเจ้าตัวดันสะดุดบันไดล้มลงไปนั่งกองกับพื้น
“เฮ้ย! น้องหนู!” สมชาติตาเหลือก รีบวิ่งกลับมาดูรุ่นพี่ตัวเล็ก นักศึกษาแถวนั้นก็เข้ามาช่วย
ร่างเล็กถูกพยุงมานั่งที่ม้านั่งใต้ตึกคณะศิลปกรรม นมจืดกัดฟันสะอื้นเบาๆ หัวเข่าเจ็บแปล๊บๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่า?” สมชาติถาม พลางทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
นัยน์ตากลมถูกบดบังด้วยม่านน้ำตาบางๆ พระเอกไม่สนใจนมจืดแล้วจริงๆด้วย ขนาดเขาล้มคุณฮีโร่ของนมจืดยังไม่มาช่วยเลย สงสัยพระเอกไม่อยากเป็นฮีโร่ของนมจืดแล้วแน่เลย
คนตัวเล็กส่ายหน้าจนผมกระจาย “ไม่...ฮึก...”
“ลุกไหวไหม?”
พอร่างเล็กลุกแต่ว่าก็ต้องลงไปนั่งใหม่เพราะว่าเจ็บหัวเข่า มือขาวๆเลยลองพับขากางเกงขึ้นมาดูก็เห็นเป็นรอยแดงเถือกอยู่ที่เข่า
“ดูแล้วน่าจะช้ำนะ” สมชาติพึมพำ ตอนนี้ยังแค่แดงๆแต่ว่าไม่เกินวันนี้อาจจะเขียวช้ำก็ได้ “เอาอะไรประคบก่อนนะ” ว่าแต่มันต้องใช้อะไรประคบดีวะ ประคบร้อนหรือเย็นดี? นี่กูต้องวิ่งโร่ไปถามอากู๋ก่อนละเว้ย
หลังจากค้นอยู่แป๊บนึงก็ได้ความว่าประคบเย็นน่าจะเป็นดีที่สุดในเวลานี้
“นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวพี่สมชาติไปซื้อน้ำแข็งให้”
“เอ่อ...ไม่เป็นอะไร...” นมจืดพยายามห้าม แต่ว่าอีกฝ่ายกลับวิ่งออกไปแล้ว
ร่างเล็กนั่งก้มหน้า ค่อยๆขยับขาไปมาแต่ก็ต้องนิ่วหน้าเพราะว่าเจ็บมามขึ้นจนต้องหยุดขยับ มือขาวยกขึ้นเช็ดน้ำตาปอยๆ
นมจืดรู้แล้วว่าตอนที่นมจืดหนีหน้าพระเอก พระเอกรู้สึกยังไง นมจืดรู้สึกเหมือนกันเลยในตอนนี้ มันเจ็บจี๊ดจนสมองชาไปหมด
เขาอยากขอโทษแต่ว่า...เห็นที...พระเอกจะไม่อยู่รอให้นมจืดขอโทษอีกแล้วมั้ง
คนตัวเล็กก้มหน้ามองพื้นไปเรื่อยๆจนเห็นว่ามีมือใหญ่มาช้อนที่น่องพร้อมกับก้อนผ้าเย็นๆมาประคบที่เข่าเล็กๆ
“ขอบคุณมากน้าสมชาติ” เสียงเล็กพึมพำเบาๆ
“บ้านมึงสอนให้ก้มหน้าขอบคุณเหรอไงวะ?”
เสียงทุ้มแหบต่ำดังนิ่งๆ แต่มันทำให้นมจืดรีบเงยหน้าขึ้นมาจนคอจะเคล็ด นัยน์ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของคนที่นมจืดอยากเจอ
“พระเอก!” รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นมาบนใบหน้าขาวเกือบซีด จมูกเล็กแดงๆเห็นแล้วน่าบีบให้หายมันเขี้ยว ตากลมหลังแว่นประกายระยิบระยับทั้งที่ตาบวมแบบนั้นแหละ
ใบหน้าคมเข้มด้วยไรหนวดบึนปากใส่เล็กน้อย เห็นไอ้เตี้ยมันร้องไห้เป็นเด็กแล้วจะโทษใครได้นอกจากความใจง่ายของตัวเองละวะ
“พระเอกๆ” นมจืดรีบยึดต้นแขนแแกร่งเอาไว้แน่นเพื่อให้มั่นใจว่าพระเอกจะไปเดินหนีไปอีก
“เออ” ร่างสูงใหญ่ที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นค่อยๆจับน่องขาวมาวางบนหน้าขาของตัวเองก่อนจะคลึงก้อนผ้าเย็นๆไปทั่วเข่าเล็กอย่างเบามือ “เรียกทำซากอะไร” แม้ว่าเสียงจะดุแต่ว่าใบหน้าของเจ้าตัวกลับมีรอยยิ้มชั่วครูหนึ่ง
“ฮื้อออ พระเอกๆ” นมจืดได้แต่ยิ้ม มองคนตัวใหญ่ที่คอยประคบเข่าให้อย่างดีใจ
“เออ เรียกจัง” กูก็เป็นบ้าตามมันไปอีกคนเลยเว้ย ยิ้มเป็นผีบ้าแถมใจยังลิงโลดเป็นวาก้าวาก้าเอ้ๆ
คนนวดก็นวดไป คนนั่งให้นวดก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนแก้มย้อย ร่างสูงเอาก้อนผ้าออกแล้วค่อยๆดึงกางเกงของอีกฝ่ายลงมาเรียบร้อย
นัยน์ตาคมกริบสบตากับดวงตากลมโต คราวนี้นัยน์ตาทั้งสองคู่ไม่มีการเมินหรือหลบกัน มีแต่จ้องจนเหมือนทั้งสองถูกดูดเข้าไปในห้วงอวกาศด้วยกัน
“เราขอโทษ...” เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้นมาก่อน “อย่าเมินเราเลยนะ เรา...เจ็บจี๊ดเหมือนมีแมงจุ๊ดจิ๊ดอยู่ในใจเราตลอดเลย” นมจืดไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว มันทั้งรู้สึกเจ็บและแย่ไปพร้อมๆกัน “ดีกันนะ…”
พระเอกไม่ได้ขัดอะไรขึ้นมา เขาปล่อยให้คนตัวเล็กได้พูดในสิ่งที่อยากพูด แต่ว่า...ไอ้แมงจุ๊ดจิ๊ดของมันคืออะไรวะ กูงงมากถึงมากที่สุด
“เราไม่อยากให้พระเอกเดินหนีเรา...เรารู้สึกว่าเราไม่ชอบเลย”
อ่าหะ...แล้วยังไงต่อ เร็วๆพูดอีก...กูกำลังเคลิ้มและปลื้มปร่ิมมาก
“พอพระเอกหายไปเรารู้สึกไม่ดีเลย เรารู้สึกเหมือนอะไรมันหายไป เราอยากเจอหน้า อยากรู้ว่าพระเอกเป็นยังไงบ้าง” นมจืดรู้สึกว่าเขากล้ามากกว่าที่เคยเป็น เหมือนคำพูดที่มันอัดอั้นอยู่ในใจทั้งหมดมันพรั่งพรูออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ แต่ไม่เป็นอะไร..นมจืดอยากพูด พูดความรู้สึกที่เขามีทั้งหมด “ปราบกับพ่ายบอกเราว่า...นั่นคือความชอบ...หมายความว่าเรา...ชอบพระเอก...”
นมจืดก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองมากเท่าไร แต่ว่านมจืดรู้สึกได้ว่า...สิ่งที่ปราบกับพ่ายบอกมานั้นมัน...ถูกต้อง…
“แล้ว...มึงเชื่อที่เพื่อนมึงบอกไหม?”
“เราเชื่อ...เชื่อว่าสิ่งที่ปราบกับพ่ายบอกมามันถูกต้อง...”
เขาคิดว่าเขาเริ่มเข้าใจตัวเองขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“ทำไม?” ตอนติงต๊องก็เล่นเอาซะปวดกบาล แต่บทจะฉลาดก็เล่นเอากูอึ้งไปเลยนะ
นมจืดสบตาคมกริบ เกาแก้มจนย้วยเพราะความเขิน
“ไม่รู้สิ...เรารู้สึกว่าใจเราบอกว่าความรู้สึกที่เรามีมันคือเรื่องจริง”
โอ๊ยยย! เลี่ยน!!
แต่ฉิบหาย! ใจกู…
ช่วยด้วยไอ้ห่าน ปากกูมันฉีกแล้ว ฉีกจนปากแหกถึงหูแล้วมั้ง อยากหาอะไรมาฟาดหน้าเผื่อกูอาจจะกำลังฝัน เอาให้ตื่นหน่อยสิ
“หึ...” แม่งหยุดไม่ได้จริงๆ หยุดยิ้มเนี่ย...ไอ้ห่าน “หึๆ” หยุดสิวะ เสียหายหมดภาพพจน์คนหล่ออย่างพระเอกรูปหล่อพ่อรวยฟรวยใหญ่ไข่ตุง
คนตัวเล็กยิ้มตาหยีเมื่อพูดหมดทุกอย่างแล้ว แมงจุ๊ดจิ๊ดที่เคยอยู่ในใจทั้งหมดพร้อมใจกันเงียบลงเหมือนโดนยาฆ่าแมลงตายห่าไปหมดแล้ว
ร่างสูงใหญ่พยายามสงบสติอารมณ์ “กู...เคยบอกแล้ว...” เขายังยืนยันคำเดิมว่า
“ที่กู...จูบมึงไป...กูไม่ขอโทษเพราะกูตั้งใจ” นี่เป็นครั้งแรกที่พระเอกรู้สึกว่าความหนักอึ้งในใจมันหายไปเช่นกัน แม้จะไม่รู้สึกผิดที่เคยจูบมันแต่มันกลายเป็นก้อนหินหนักๆที่ถ่วงความรู้สึกเขาไว้ตลอดเวลา “เพราะนั่น...คือความรู้สึกทั้งหมดของกู”
คนตัวขาวหน้าแดงเรื่อ ก้มหน้างุดเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย มือไม้พันกันไปหมด
“ฮื้ออออ...” พระเอกทำนมจืดเขินมากๆจนต้องมองพื้นเลย ไม่กล้ามองพระเอก “เราเขิน...”
“กูรู้...” ใช่ว่ามึงเป็นคนเดียวซะเมื่อไร กูก็เป็นไอ้เตี้ย “แต่กูอยากให้เวลาค่อยๆสอนกันและกัน เรียนรู้ความรู้สึกไปพร้อมๆกัน...”
ฝ่ามือใหญ่จับแก้มกลมทั้งสองข้างให้เงยหน้ามามองเขา นัยน์ตาคมกริบจริงจังที่สุด
“มึงพร้อมจะเรียนรู้ไปกับกูไหม?” ฝ่ามือใหญ่ลดลงมาที่หน้าของคนตัวเล็กกว่า “ถ้ามึงโอเคแค่จับมือกูเอาไว้ก็พอ”
นมจืดมองใบหน้าคนพูดก่อนจะลงมามองที่ฝ่ามือใหญ่ที่ดูแข็งกระด้าง ไม่นุ่มนิ่ม ก่อนจะค่อยวางมือเล็กของตัวเองลงไป
...แต่นมจืดรู้สึกว่ามือคู่นี้อบอุ่นและปลอดภัย…
“ขอบคุณนะพระเอก” นมจืดคิดว่าเขากล้ามากขึ้น ไม่กลัวหัวหดเหมือนเมื่อก่อน รู้แค่ว่า...พระเอกเป็นเหมือนพลังและกำลังใจของนมจืดเสมอ
ร่างสูงใหญ่ขยี้เบาๆที่ผมนุ่มนิ่ม พลางเข่นเขี้ยว
“ลีลาเหลือเกินนะมึง” ปล่อยให้กูเฉาเป็นผักเหี่ยวอยู่หลายวัน
“ฮื้อออออ” ผมนมจืดยุ่งอีกแล้ว
“ขอดูดนมหน่อยดิ...” อยู่ๆก็อยากกินนมขึ้นมาอีกแล้ววะ
คราวนี้คนตัวเล็กกว่าทำหน้างงงวย “อยากกินนมเหรอ? เราไปซื้อให้ไหม”
อะไรวะ? เมื่อกี้ออกจะฉลาดแท้ๆแต่ทำไมถึงกลับมาโง่อีกแล้ววะเนี่ย โว๊ะ!
“กูหมายถึงนมนี่...” นิ้วแข็งๆเกลี่ยริมฝีปากเล็กอย่างมันเขี้ยว
นมนี่?
หมายถึง?!
สมองเล็กๆค่อยๆประมวลผลออกมา พอเริ่มเข้าใจว่าพระเอกหมายถึงอะไร เจ้าตัวก็หน้าแดงก่ำ ส่งเสียงฮื้อๆในลำคอแบบที่ทำเป็นปกติ
“ไม่ได้...” อะไรวะ? เดี๋ยวแม่งดื้อนะไอ้เตี้ย “ตรงนี้ไม่ได้...คนเยอะ...”
ริมฝีปากได้รูปเริ่มแสยะยิ้มอย่างลิงโลด งั้นหมายความว่า...
“ถ้าคนไม่เยอะ...กูจะได้ดูดนมใช่ไหม?”
“หา?”
ยังไม่ทันได้ท้วงอะไร ก็โดนร่างสูงใหญ่ฉุดเดิน แต่ว่านมจืดร้องเพราะเข่ายังเจ็บอยู่ จนพระเอกทำหน้าหนักใจแล้วถึงมายืนข้างๆพลางเอาแขนแข็งแรงมาหนีบเข้าที่เอวเล็กเอาไว้แล้วออกแรงยกนิดหน่อยจนนมจืดขาลอย
“ฮื้อ...พระเอกจะไปไหน” นมจืดขาแทบไม่ติดพื้นเพราะพระเอกหนีบเอวแล้วเดินฉับๆ
“ไปหาที่เงียบๆไงวะ ถามโง่ๆ”
ฮื้ออออออ นมจืดไม่ไปได้ไหม?!!
“ฮื้อออออ”
“โอ๊ย...ไอ้นม...มึงจะร้องฮื้อทำห่าอะไร”
“ฮื้ออออ ไม่เอาได้ไหม?”
“ไม่เอาอะไร!”
“ฮื้อ ไม่ดูดนมได้ไหม?”
“ไม่ได้!”
“ฮื้ออออ แง...”
“เลิกแหกปากแล้วมานี่...”
ทำไมพระเอกไม่อ่อนโยนอีกแล้วอะ กลับมาเป็นพระเอกคนเดิมอีกแล้ว ฮื้อออออ
คนตัวเล็กยืนหน้าแดงก่ำพลางเม้มปากตัวเองแน่น ส่ายหน้าเป็นพัลวันไม่กล้าเดินเข้าไป จนคนโฉดเริ่มทำหน้าอ่อนลง
“ไหนบอกไม่รังเกียจกูไง” ทำเสียงแผ่วพร้อมตีหน้าเศร้าเคล้าน้ำตา
“ฮื้อ” คนตัวเล็กขี้ใจอ่อน ยอมเดินเตาะเตะเข้าไปหาเขาอย่างโดยดี
ติดกับ! ฮี่ๆ
มือใหญ่คว้าเอวเล็กเข้ามาหาตัวเล็กจนเจ้าตัวตกใจแว่นแทบเบี้ยว นัยน์ตาคมกริบพราวระยับอย่างได้ใจต่างจากตอนก่อนๆที่ซึมเป็นหมาหงอย นมจืดเม้มปากแน่นพร้อมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดทั้งที่หูแดงเถือก
ฮอลลล! ไอ้มินเนี่ยน ไอ้เตี้ยหมาตื่น! ทำหน้าแบบนี้อยากให้ฟัดจมเขี้ยวเลยใช่ไหม?!
“มาดูดนมเร็ว”
“ให้…ทีเดียวนะ…” พระเอกชอบแกล้งอะ!
คนขอไม่ตอบแต่ประกบปากตัวเองลงไป ตอนแรกนมจืดตกใจยิ่งเม้มปากแน่นแต่ก็ค่อยๆผ่อนคลายลง ร่างสูงก็แค่แตะจุ๊บๆเพราะกลัวอีกฝ่ายจะยิ่งเตลิด พอถอนปากออกมายังเห็นนมจืดหลับตาปี๋ เกร็งจนเหมือนจะชัก คนเห็นเลยยิ่งมันเขี้ยว จับแก้มนุ่มๆยืดออกทั้งสองข้าง
“ฮึ้ย…” เห็นแล้วอยากแกล้งอยากฟัด
เลยก้มลงไปจุ๊บปากเล็กอีกรอบจนเกิดเสียงดังจ๊วบ คนตัวเล็กร้องครางหงุงหงิง
“เปิดตาได้แล้วมั้ง” ดีดหน้าผากแม่งแถมไปด้วยเลย
คนตัวเล็กค่อยๆหรี่ตาขึ้นมาข้างหนึ่งพอเห็นว่าร่างสูงใหญ่ถอยห่างออกไปแล้วถึงได้เปิดตาทั้งสองข้างขึ้นมาทั้งที่ใบหน้ายังรู้สึกเห่อร้อนจนเหมือนจะสุก
“ชอบแกล้งเรา” ย่นจมูกใส่แถมให้
พระเอกแสยะยิ้ม “มึงมันเด๋อ”
เนี่ย! ชอบเรียกแบบนี้ไง แกล้งนมจืดตลอด
“ทำไมชอบแกล้งเราอยู่เรื่อยเลยอะ”
“มึงไม่รู้หรือไง” คนตัวเล็กทำหน้างงงวยใส่ “เขาว่ากันว่า…ผู้ชาย…มักแกล้งคนที่ชอบ…”
พูดจบคนตัวโตก็หันหลังขวับเดินฉับๆออกไปเลยทิ้งลูกระเบิดย่อมๆไว้ให้คนตัวเล็กได้แต่อ้าปากค้างหน้าตาหูเหอแดงก่ำ
ฮื้อออออ…แกล้งให้เราเขินอีกแล้วนะ
.
.
.
[แถม]
“มึง…” สมชาติเรียกเพื่อนคณะที่บรรดาชายหนุ่มกำลังเดินออกมาจากบันไดตึกเรียนของคณะ “กูว่ามึงกำลังโดนสตอร์กว่ะ”
สายตามองเห็นร่างเล็กๆกำลังผลุบๆโผล่อยู่ใต้พุ่มไม้
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่แสยะยิ้มมุมปากจนหนวดกระดก ช่วงนี้ต้องโหมทำโปรเจ็กให้เสร็จทันงานนิทรรศการของคณะทำให้สภาพของเหล่านักศึกษาชั้นปีที่สองของคณะศิลปกรรมถึงกับโทรมเป็นผีไปตามๆกัน ไม่เว้นแม้แต่พระเอก
กูกำลังนับวันอยู่ว่าไม่ได้อาบน้ำสระผมโกนหนวดมากี่วันแล้วกันนะ แต่เหมือนสมองมันเลือนลางจนจำไม่ได้เหลือเกิน และด้วยความที่นอนไม่ค่อยพอทำให้ใต้ตาคล้ำเหมือนคนโดนต่อยมา
หลังจากเรื่องราววันนั้นที่ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ้บมันสะดีดสะดิ้งจนกูเสียศูนย์เล่นเอาเงิบไปเหมือนกัน พยายามจะเข้าใจมันเหมือนกันนะด้วยความที่มันยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ตัวกูก็รีบเกินไปจนมันเตลิด
วันก่อนผู้ปกครองมันก็มาคุย ทำหน้าเหมือนกูไปพรากผู้เยาว์ลูกมันมายังไงยังงั้น แต่ก็นะด้วยความรูปหล่อพ่อรวยฟรายใหญ่ไข่ตุงทำให้จบเรื่องได้ด้วยดี
ผ่านด่านผู้ปกครองก็ต้องมาเจอกับตัวลูกที่ยังคงทำตัวหงุงหงิงง้องแง้งอยู่ร่ำไป ความติงต๊องมันทำให้คนกล้าขึ้นมากจริงๆ
นี่อะไร?!
มาด้อมๆมองๆคนอื่นนี่คิดว่าคนอื่นเขาไม่รู้เลยหรือไง เรดาห์ความเด๋อกระแทกตากูแรงขนาดนั้น ได้แต่ลูบหน้าด้วยความเหนื่อยหน่าย นี่ถ้าอยากจะแอบส่องตูดผู้ชายก็ทำให้มันเนียนๆหน่อยสิ นี่อะไร…จับได้ตั้งแต่นาทีแรกที่เห็น
แต่ก็เอาเถอะ…เห็นแก่ความแดกแฟ้บอันกล้าหาญของไอ้เตี้ย
กูจะยอมทำเป็นมองไม่เห็นก็แล้วกัน!
“หึ…มันอยากทำอะไรก็ปล่อยไป”
ใช่! นอกจากกูไม่ว่าแล้วยังจะปล่อยให้สตอร์กเกอร์สุดเด๋อลอยนวลต่อไปด้วย
“ไปแดกข้าว” พอได้เวลาพักกลางวันบรรดาผีปอบก็รีบลอยไปโรงอาหาร
“มึงเป็นเหี้ยอะไรวะไอ้พระ” อยู่ๆแม่งก็เอาเครื่องสำอางเพื่อนในห้องมาโบ๊ะ ไอ้ห่า…สยองเว้ย! นี่มึงเปลี่ยนรสนิยมใช่ไหม?!
ผีห่าซาตานตัวไหนเข้าสิง ยิ่งโบ๊ะหน้าออกมายิ่งโทรมยิ่งกว่าผีปอบอีก
“กูกำลังจะจับสตอร์เกอร์” อยากมาตามส่อง กูจะยิ่งทำตัวให้โทรมเข้าไปอีก เอ้า!ไอ้แย้มเครื่องสำอางมึงมีเท่าไรประโคมมาให้หมด วันนี้ไม่โทรมไม่แดกข้าว!
สมชาติผู้ปิดทองหลังพระที่รู้เห็นทุกอย่างได้แต่สะท้อนใจ
…น้องหนูไม่น่ามาตกนรกกับไอ้ผีบ้าตนนี้เลย…
…เอเมน…
----------------------------------------------------- 100% ---------------------------------------------------------
มาแล้ววววว
มาแบบไม่ให้ค้างเลยค่า ตอนนี้อ่านแล้วสรุปเข้าข้างใครดีเอ่ย ฮ่าๆ อยู่ฝั่งไหนบอกเราด้วยนะคะ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกกันได้นะคะ หรือจะหวีดในทวิตเตอร์ได้ที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่า
เยิฟ
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 425844 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก