บทที่ 18: นมจืดกับความไม่เข้าใจ [100%]
รถแท็กซี่สีฟ้ามาจอดหน้าร้านตามที่พระเอกส่งชื่อร้านมาให้ พอคนตัวเล็กก้าวลงจากรถ นมจืดก็เห็นพระเอกมายืนกระดิกเท้าอยู่หน้าร้านแล้ว
“ช้า...”
นมจืดกระพริบตาปริบ จากห้างมาถึงที่นี่แค่สิบนาทีเอง นี่นมจืดช้าเหรอเนี่ย?
“ไม่ช้าน้า กว่าเราจะได้ขึ้นรถก็ประมาณสามนาที วิ่งมาสักพักก็ติดไฟแดงอีกสองแยก แยกละประมาณเก้าสิบวินาที แล้วก็วิ่งมาอีกไม่กี่นาที รวมแล้วประมาณสิบนาทเอง” นมจืดช้าเหรอเนี่ย? ค่ารถก็ยังไม่ถึงหกสิบบาทเลยอะ
“เออๆ มาเร็ว”
นมจืดเดินเข้าไปหาร่างสูงใหญ่ แอบย่นจมูกเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นเครื่องมึนเมาลอยมาจากตัวของพระเอก
“พระเอกตกถังเหล้ามาเหรอ” ถามพลางมองใบหน้าครึ้มเขียวตาปริบๆ
นัยน์ตาคมกริบมองมินเนี่ยนที่เริ่มจะแดกแฟ้บอีกแล้ว “ตบมึงตกไปก่อนเลยดีไหม”
“ฮื้อ...ไม่เอาน้า...”
นมจืดดันแว่นขึ้นจมูก นัยน์ตากลมมองไปรอบๆอย่างสนใจ ร้านนั่งชิลๆมีเพลงสดเล่นคลอๆไปด้วย บรรยากาศก็ใข้ได้เพราะว่าไม่ค่อยวุ่นวาย คนไม่เยอะ อาจจะเพราะไม่ใช่วันหยุด
“โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
“ฮอลลลลลลลลลลลลล”
“ฮูววววววววววววววววววว”
เสียงโห่เหมือนโดนน้ำร้อนลวกจนตูดนั่งกันไม่ติดเก้าอี้ ลุกขึ้นมาชะเง้อชะแง้มองคนตัวขาวแทบเรืองแสงเดินตามหลังเข้ามาในร้าน
คนตัวเล็กเดินยิ้มเขินๆกอดกระเป๋าย่ามแน่น พอเห็นคนยิ่งมองเลยทำให้นมจืดเผลอเอามือดึงชายเสื้อของพระเอกเข้า คนเดินนำหน้ารู้สึกถึงเสื้อที่โดนรั้งไว้ เลยหันไปมอง เห็นไอ้แคระมันทำหน้าเขินไม่กล้าเดินเข้าไปต่อ
พระเอกถอนหายใจเฮือก หันหน้าไปทางอื่นก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างหยุดไม่อยู่ ก่อนจะตัดสินใจทำบางอย่าง
ฝ่ามือใหญ่ชื้นเหงื่อเล็กน้อยดึงมือเล็กกว่าตัวเองเกือบครึ่งออกจากเสื้อของตัวเอง นมจืดมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจก่อนจะตาโตขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อมือเล็กๆของนมจืดถูกกุมอยู่ในฝ่ามือใหญ่จนมิด
“กลัวห่าไรวะ” กูอยู่ตรงนี้ไม่เห็นหรือไง?
“ฮื้อ...ไม่กลัว...แต่ว่าเขิน...” ก็เพื่อนพระเอกเต็มเลยอะ
ร่างเล็กถูกคนตัวใหญ่เดินจูงเข้ามาจนถึงโต๊ะที่เพื่อนพระเอกนั่งกันอยู่เต็มไปหมด นัยน์ตาคมกริบจ้องมองเพื่อนทโมนอย่างดุๆ ไม่ให้พวกมันเปิดปากพูดอะไรทั้งนั้น แต่สายตาเพื่อนแต่ละคนนี้ระริกระรี้เต็มที่ กระทืบตีนกันปึกปัก ถอกกันจนสีข้างถลอก
มันอึดอัดอะ แน่นอก อยากเผือก แต่เสือกไม่ได้อะ อะไรประมาณนี้ ช่วยด้วย!!
พวกกูจ้องที่มือสองคนนั้นจนตาเหล่จะหลุดจากเบ้าแล้ว ฮอล...อะไรคือการที่ถึงโต๊ะแล้วก็ยังไม่ปล่อยวะ
สมชาติโบกไม้โบกมือให้นมจืด “น้องหนูววววววววววว”
นมจืดเลยยิ้มตาหยีโบกมือกลับให้ เผื่อแผ่ถึงคนอื่นๆด้วย บางคนไม่รู้จักชื่อแต่ก็พอคุ้นหน้าคุ้นตาบ้าง
“สมชาติ เราชื่อนมจืด ไม่ใช่น้องหนูน้า” สมชาติอะ ชอบเรียกนมจืดเป็นน้องหนูทุกทีเลย เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิดหมด
“แต่เป็นน้องหนูของพี่สมชาติ” สมชาติอยากมีน้องหนูเป็นคนตัวเองมาก แต่ว่าสงสารน้องหนูนมจืดมากที่ต้องมาเจอกับไอ้พระคนโฉด ถ้าเป็นไปได้อยากบอกน้องว่า…
หนีไปน้อง หนีไปปปปปป อย่าม๊าาาาาา!
สมชาติแห่งศิลปกรรมยังคงไม่รู้ว่าหายนะกำลังมาเยือนครั้งใหญ่ นัยน์ตาคมกริบของพระเอกกำลังถลึงตามองเพื่อนอย่างกินเลือด
กินเนื้อ
นอกจากมันจะแสลนหน้าเอามือถือเชาไปเล่นแล้วมันยังเสือกกดโทรออกไปหาไอ้แคระด้วย ตอนนี้มันยังมีหน้ามาเรียกชาวบ้านว่าน้องหนู แถมยังกล้าพูดอีกว่าของมัน
เดี๋ยวๆ เดี๋ยวไม่ตายดี ไอ้สมชาติ!
“ไอ้แบงค์ลุก!” คนที่นั่งด้านในสุดทำหน้างงงวย
“อะไรวะ”
“พวกมึงลุกทั้งแถวเลย” คราวนี้ไม่ใช่แค่ไอ้แบงค์โดนคนเดียวละ โดนมันยกแผง
“โอ๊ย ไอ้เชี่ย อะไรของมึงงงง” เพื่อนแต่ละคนบ่นแต่ก็ลุกขึ้นมาทีละคนจนเหลือแต่เก้าอี้ไม้ยาวเปล่าๆ
ร่างสูงใหญ่ดันให้คนตัวเล็กสุดเข้าไปนั่งด้านในที่ติดกับกำแพง ก่อนจะพาร่างใหญ่โตของตัวเองเข้าไปนั่งประกบติดแนบชิด
“เฮ้ย...ต้องขนาดนั้นไหมไอ้ห่า น้องหนูโดนบี้แบนหมดแล้วไอ้ส้นตีน” สมชาติทนไม่ได้จริงๆที่เห็นน้องหนูนมจืดโดนเพื่อนตัวยักษ์มันเบียดเบียนพื้นที่
“ไม่เป็นอะไรสมชาติ พระเอกนั่งได้ไหม เขยิบมาอีกสิ เพื่อนจะได้มีที่นั่ง” คนตัวเล็กยิ้ม ส่ายหัวนิดหน่อย นมจืดนั่งสบายมากเลย
พอจัดสรรปันส่วนที่นั่งเรียบร้อย ทุกคนก็กลับมาเฮฮากันต่อ นมจืดมองบรรดาจานกับแกล้มและอาหารที่วางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ
เพื่อนแต่ละคนได้แต่มองคนตัวเล็กต่างคณะจนออกนอกหน้า จนกระทั่งเจ้าตัวยิ่งเขินเข้าไปใหญ่ มุดหน้ามุดตากับต้นแขนพระเอกจนตัวเองแทบจะโดนคนตัวใหญ่บังมิด
“เป็นอะไรวะไอ้เตี้ย”
“งื้อ...”
นัยน์ตาคมหันไปมองบรรดาเพื่อนทั้งหลายที่นั่งอยู่แล้วก็อยากจะถีบพวกแม่งเรียงตัวเพราะเอาแต่จ้องไปที่ไอ้เตี้ยลูกเดียว
เดี๋ยวพ่อก็ควักลูกตาแม่ง!
“มองเชี่ยไรพวกมึง”
เพื่อนฝูงหัวเราะกันใหญ่ ตบไม้ตบมือที่ทำให้ไอ้พระเอกมันหัวร้อนได้
“กินน้ำไรไหม” คนที่นั่งตรงข้ามนมจืดถามขึ้นมา “กินเหล้าได้ไหม” ชูแก้วที่มีน้ำสีอำพันขึ้นมาแกว่งเบาๆ
คนตัวเล็กมองอย่างสนอกสนใจ แต่ว่าส่ายหน้า “เราไม่ดื่มอะ ขอโทษด้วยน้า”นมจืดไม่ชอบกินอะไรพวกนี้จริงๆ ทั้งเบียร์ทั้งเหล้านมจืดไม่ชอบทั้งนั้น
ที่เคยกินเห็นจะมีแค่สปายกับค็อกเทลสีสวยๆ แต่ก็นานๆทีเท่านั้น
“งั้นเอาโค้กไหม?”
นมจืดหันไปมองพระเอกที่ก็กำลังมองเขาเหมือนกัน ความจริงนมจืดไม่อยากกินน้ำอัดลมแล้วเพราะว่ากินมาแล้วตอนที่ไปกินข้าวกับพวกปราบพ่าย
“เรากินน้ำอัดลมมาเยอะแล้ว เรากลัวปวดท้องอะ” นมจืดไม่กล้าบอกเพื่อนพระเอกตรงๆกลัวเสียมารยาท
ร่างสูงใหญ่พยักหน้ารับรู้ก่อนจะโบกมือเป็นเชิงปฏิเสธเพื่อน แล้วตะโกนเรียกพนักงานร้าน
“พี่...ขอนมร้อนแก้มหนึ่ง”
วดฟ!
คนทั้งโต๊ะแทบจะสำลักเหล้าออกมา ไอ้สมชาตินี่พ่นเบียร์ใส่หัวไอ้โอ๋เรียบร้อย พร่อง! มาร้านเหล้าแต่สั่งนมจืด จะไปหามาประเคนไอ้เชี่ยนี่ยังไงดีวะ
พนักงานถึงกับสตั้นสองวิก่อนจะรับออเดอร์แล้วเดินหายเข้าไปหลังร้าน แต่ว่าคนที่กลับออกมาไม่ใช่พนักงานคนเดิมแต่ว่าเป็นพี่เป๊กเจ้าของร้าน
“ไอ้พวกเวร สั่งนมร้อน กูจะมีขายไหมไอ้บ้า”
“นมร้อนแก้วหนึ่งพี่” คนกวนตีนยังคงพูดคำเดิม
จนนมจืดกระตุกเสื้อสองที “พระเอก...ไม่เป็นอะไร” แล้วรีบหันไปบอกเพื่อนพระเอก “เราเอาน้ำเปล่าก็ได้น้า ไม่เป็นอะไรๆ” ไม่อยากให้ทั้งเพื่อนและเจ้าของร้านต้องมาลำบากเพราะนมจืดกินยาก
“นมร้อน...”
“ฮื้อ...น้ำเปล่าครับ”
“นม!”
“มันไม่มีเว้ยย” ไอ้สมชาติอยากจะบีบคอไอ้พระ ไอ้ห่า ไอ้ฉิบหาย ดูหน้าเด็กมึงด้วยจะร้องไห้อยู่แล้วนั่น
“งั้นมึงไปซื้อมา” พระเอกโยนเศษเหรียญให้เพื่อน “นมรสจืดวัวแดง ย้ำรสจืด ซื้อมาแล้วเอาไปเวฟหลังร้านให้ด้วย”
พูดเสร็จมันก็เทโซดาให้เหล้าต่ออย่างหน้าตาเฉย ไม่สนใจเสียงโหวกเหวกโวยวายของเพื่อนสมชาติเลยสักนิด
สุดท้ายสมชาติก็ต้องหยิบเหรียญสิบสองเหรียญที่เพื่อนส่งให้ไปที่ร้านสะดวกซื้อที่อยู่หน้าปากซอยแทน
“ไหนค่าเดินกูละไอ้สัส” ก่อนไปขอค่าเดินแม่งซะเลย
“ค่าข้าวแกงกู...” ดูมั๊นนนนน ทวงได้แม้กระทั้งค่าข้าวแกงยี่สิบหน้าบาท วันหลังแม่งไม่ควรยืมไอ้พระเป็นดีที่สุด! สมชาติบอกเลย!
พอสมชาติเดินออกไป นมจืดก็หันมาทำหน้ายู่ ปากแบะใส่พระเอก
“ไม่เห็นต้องลำบากสมชาติเลยอะ” ดูสินมจืดทำคนอื่นลำบากไปหมดเลย
“เออน่า มันอยากเดินออกกำลังกาย”
โอ๊ย! ไอ้สันขวาน! เหตุผลมึงน่าเชื่อถือมาก
“ฮื้อ...แกล้งเราอีกแล้ว”
พระเอกหัวเราะเบาๆก่อนจะผลักหน้าผากนมจืดเบาๆ คนตัวเล็กตาโตเมื่อเห็นว่าพระเอกหัวเราะขึ้นมา ทำให้นมจืดอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาหยีตามไปด้วย
หลังจากนั้นไม่นานสมชาติก็กลับมาพร้อมกับนมจืดหนึ่งกล่องแถมยังโดนพระเอกใช้ให้ไปตัดกล่องเทนมใส่แก้วเข้าไมโครเวฟให้
ด้วย
“ขอโทษน้าสมชาติแล้วก็ขอบคุณด้วยน้า” นมจืดเกรงใจมากๆ จะออกไปช่วยสมชาติก็ไม่ได้เพราะว่าพระเอกนั่งปิดทางไม่ให้ออกไปไหนเลย แถมบางทียังแกล้งนั่งเบียดนมจืดอีกด้วย
“ไม่เป็นไรจ้า” สมชาติยิ้มให้คนตัวเล็ก แน่นอนเพื่อน้องหนูนมจืดสมชาติเต็มใจมากๆ แต่ว่าจะดีกว่านี้ถ้าไอ้คนสั่งมันไม่ใช่ไอ้เวรพระ
คนตัวเล็กนั่งละเมียดค่อยๆจิบนม พลางยิ้มบ้างคุยบ้างเมื่อคนคุยด้วย เพื่อนพระเอกบางคนเริ่มจะเมาแล้วด้วย เสียงดังคุยกันขโมงโฉงเฉง แต่มันก็ทำให้นมจืดสนุกตามไปด้วย นมจืดเพื่อนน้อยอย่างที่เคยบอก แน่นอนว่านมจืดไม่เคยไปเที่ยวไหนกับเพื่อนเท่าไร จะมีแค่ปราบกับพ่ายเท่านั้น ขนาดงานสังสรรของคณะนมจืดยังไม่ค่อยไปเลย
มีเคยไปเลี้ยงสายด้วย นมจืดก็ไปนะ สายรหัสนมจืดก็น่ารักดี มีพี่รหัสเป็นผู้หญิง น้องรหัสเป็นผู้ชายเนิร์ดๆเหมือนนมจืดเลย ส่วนหลานรหัสปีหนึ่งก็เป็นผู้หญิงมาจากโรงเรียนเอกชนหญิงล้วน สายรหัสนมจืดค่อนข้างเรียบร้อยเงียบๆที่สุดในบรรดาทุกสายแล้วมั้ง
แล้วก็ปกติสายรหัสนมจืดชวนกันไปกินข้าวมากกว่าไม่ค่อยชวนกันมานั่งร้านแบบนี้เท่าไร ทำให้นมจืดไม่ค่อยได้มาร้านเหล้าหรอก
นั่งไปนั่งมา นมจืดก็เริ่มสังเกตุว่าคนข้างๆตัวเองเริ่มจะหน้าแดงขึ้นๆ ขนาดใบหน้าหนวดเคราเขียวครึ้มนมจืดยังเห็นได้ชัดเลย
“พระเอก เมายัง?”
ร่างสูงใหญ่หันมามองเมื่อนมจืดถาม “ยัง...” เขาแค่กรึ่มๆ แต่ยังมีสติอยู่
“กินเบาๆน้า อย่าหนัก เดี๋ยวเมาหงายท้องล้มตึง” นมจืดเคยเห็นในคลิป คนเมาเดินหงายท้องเลยอะ ท่าทางจะเจ็บมากๆ นมจืดไม่อยากให้พระเอกต้องลงไปนอนกองกับพื้นหน้าเซเว่นอะ
“เหอะ” ไอ้ห่า...หงายท้องล้มตึงบ้าบออะไรวะ “กูไม่อ่อนขนาดนั้นเว้ย”
“อื้อ...นั่นสิเนอะ ก็พระเอกเป็นคุณฮีโร่ตัวเขียว” นมจืดการันตีข้อนี้เลย
จนประมาณสี่ทุ่มนิดๆ นมจืดคืดว่าเขาควรจะกลับบ้านได้แล้ว พระเอกก็ยอมลุกออกจากเก้าอี้สักที
“ไว้มาเล่นด้วยกันใหม่น้า” นมจืดโบกมือลาเพื่อนๆของพระเอก แม้ว่าบางคนจะลงนอนกองกับพื้นอย่างที่นมจืดบอกไว้ก่อนหน้านี้ก็ตาม
“ไป เตี้ยกลับ...”
“อื้อ...”
ก่อนจะออกจากร้านพี่เป๊กใจดีมากให้จูปาจุ๊บมาหนึ่งอันด้วย นมจืดเลยแกะกินเลย แต่ว่าอย่าลืมนะว่าต้องแปรงฟันก่อนนอนด้วยไม่งั้นคุณแมงกินฟันจะมาเจาะฟันจึกๆ
“มึงบอกคุณหญิงแม่ยัง”
“อื้อ บอกคุณแม่แล้วว่ากำลังกลับ คุณแม่แปลกใจมากที่เห็นเรามาเที่ยวดึก” คุณแม่ไม่ได้ว่าอะไรที่นมจืดมานั่งร้านเหล้า คุณแม่
บอกว่าโตแล้วนมจืดดูแลตัวเองได้ ยิ่งเขาบอกว่าพระเอกก็อยู่ด้วยคุณแม่เลยไม่ค่อยห่วงเท่าไร
นมจืดยืนรอรถอยู่ริมฟุธบาทแถวหน้าร้าน แต่ยังไม่เห็นวี่แววรถสักคัน บางคันมาก็ไม่ว่าง
“เดี๋ยวเรากลับเองก็ได้น้า” นมจืดบอก
“เออน่า...กูบอกไปแล้วนี่ว่าจะไปส่งบ้าน”
นมจืดยิ้มกว้าง เห็นไหม พระเอกปากร้ายแต่ใจดี
“อื้อ...ขอบคุณน้าคุณเชร็ค”
เชร็ค พร่อง!
“มึงรู้ไหมไอ้เตี้ย...ไอ้เชร็คตัวเขียวของมึงมันไม่ใช่ฮีโร่ มันเป็นแค่ยักษ์นะเว้ย” กูว่าถึงเวลาที่ต้องทำความเข้าใจใหม่กับมันเสียที
ไม่งั้นกูก็จะเป็นไอ้เชร็คตัวเขียวยักษ์ที่มีเพื่อนเป็นลาฟันเหยินอยู่ร่ำไป
นมจืดพยักหน้า “แต่คุณเชร็คก็เป็นยักษ์ฮีโร่น้า”
“มันเป็นยักษ์ไม่ใช่ฮีโร่”
“ทำไมอะ พระเอกไม่ชอบคุณเชร็คเหรอ?”
คนฟังนิ่งเงียบไป ใบหน้าคมสันมองคนตัวขาวเรืองแสงที่ทำหน้าเหมือนสงสารคุณเชร็คเต็มประดา
“ก็...เปล่า...” ก็ไม่ได้เกลียดอะไร แค่อยากเป็นฮีโร่ที่เท่กว่านี้เว้ย
“ฮื้อ...คนอื่นเขาอาจจะมีฮีโร่เป็นแบทแมนหรือซุปเปอร์แมน” นมจืดยิ้มกว้าง นัยน์ตากลมโตเจิดจ้า มองไปที่ร่างสูงใหญ่อย่าง
ชื่นชมจนคนถูกมองไม่กล้าสู้สายตา “แต่ว่า...พระเอกเป็นเชร็ค เดอะ ฮีโร่ของเราเสมอ”
พระเอกฟังแล้วเหมือนใจกระตุกออกมา มันกระเด้งกระดอนภายในอกซ้ายจนอึดอัด ความรู้มันบอกไม่ถูก แต่มันอัดอั้น จนอยากทำอะไรสักอย่าง
ให้ตายสิ ไอ้ฉิบหาย!
กูอยากจะเป็นบ้า...อยากยิ้มจนเป็นบ้าฉิบหายเลย
ใบหน้าคมเข้มค่อยๆลดลงไปใกล้คนตัวเล็ก ความสูงที่ต่างกันทำให้พระเอกต้องย่อตัวลงไปมากกว่าเดิม
นมจืดมองร่างสูงที่เคลื่อนใบหน้าเข้ามาหาก็ทำหน้างงใส่
“ทำไมเหรอพระเอก?” อยู่ๆเริ่มเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจ นมจืดตัวแข็งทื่อ ไม่รู้ทำไมนมจืดเหมือนขยับไปไหนไม่ได้เลย
สายตาคมกล้าสะกดให้ร่างเล็กนิ่งสนิท เสียงทุ้มเข้มเอ่ยแผ่วๆ
“กูอยากดูดนม...”
“หือ...น...นม…?” สมองนมจืดเริ่มไม่ทำงาน
“นะ...” เสียงทุ้มเข้มเหมือนอ้อนวอนเบาๆ
“นม...อะไร...พระ!”
!!!
ริมฝีปากร้อนประทับลงไปที่ปากเล็กๆจนเสียงเจื้อยแจ้วหายไปในลำคอ นมจืดรู้สึกถึงความหยุ่นนุ่มแต่สมองเขากำลังเบลอ เหมือนมีใครกำลังเผาร่างกายของนมจืดทั้งเป็น
เพราะมันทั้งร้อนผ่าวและสั่นสะท้านไปพร้อมกัน
ฮื้อ...พระเอก…
“อืม...” ลิ้นร้อนๆค่อยๆแตะเบาๆที่ริมฝีปากเล็กจนเจ้าของรู้สึกตัว มือเล็กพยายามดันร่างกายสูงใหญ่ออก
นมจืดออกแรงดันจนร่างของพระเอกถอยห่างแต่นมจืดกลับเสียหลักล้มลง ร่างสูงรีบเอาแขนคว้าคนตัวเล็กเอาไว้แล้วพลิกตัวเองให้ลงไปรองรับด้านล่างแทน
โครม!
เสียงสิ่งของกระแทกกันและล้มระเนระนาด
“โอ๊ย...” คนตัวโตร้องเมื่อหลังเขากระแทกกับอะไรบางอย่างแต่ว่ามือกอดเอวเล็กไว้แน่นพลางกอดแนบอก
นมจืดสะดุ้งเฮือกก่อนจะตะเกียกตะกายลุกหนี พอดีกับที่รถแท็กซี่วิ่งผ่านมาพอดี นมจืดเลยรีบโบกแล้วขึ้นรถไป ทิ้งให้ร่างสูงใหญ่ทอดมองด้วยสายตาเจ็บปวด
“ไอ้เตี้ย...” แต่ว่ารถวิ่งออกไปแล้วและเขาก็ไม่มีแรงลุกขึ้นเพราะความเจ็บ “ทำไมต้องหนีกู...” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยแผ่วเบา
...ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเจ็บตรงไหนกันแน่…
ระหว่างหลังหรือ…
...หัวใจ...
---------------------------------------------------- 100% ------------------------------------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาเต็มตอนมาฝากกันเลยค่า อ่านจะได้ไม่ขาดตอนมาก ไม่ค้างด้วย
ตอนนี้ใครสงสารนังพระเร่เข้ามาค่าๆเร่เข้ามา เป็นกำลังให้นางหน่อยนะคะ นางคงขวัญเสียน่าดู
สงสารและเมตตามันด้วยนะคะ ส่วนน้องนมนั้นน้องยังคงอยู่ในอาการหวาดผวา ฮ่าๆ โคนนังพระจูบแบบไม่ทันตั้งตัว ให้เวลาน้องได้ทำใจด้วยนะคะ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือจะหวีดในทวิตที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่า
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 426012 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก