บทที่ 14: นมจืดกับความไม่ชิน
ร่างเล็กๆผิวขาวเหมือนเรืองแสงได้เดินดุ่มๆมาจนถึงหน้าคณะวิทยาศาสตร์ของตัวเอง แน่นอนว่าตลอดทางเจ้าตัวไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลยว่าจะถูกมองด้วยสายตาแบบไหน แค่มีถุงทรงประหลาดครอบอยู่บนหัวแถมผูกโบว์เสร็จสรรพเรียบร้อยที่ปลายคางเท่านั้นเอง
ป้อมปราบและศัตรูพ่ายขมวดคิ้วมุ่น หันมามองหน้ากันสองคนแล้วขยี้ตาก่อนจะหันไปมองไอ้คนเรืองแสงกับหมวกทรงประหลาดบนหัวแล้วก็ยิ่งทำหน้ายุ่ง
อย่าบอกนะว่านั่นคือ...แฟชั่นหมวกแบบใหม่…
แม่งถ้าเป็นแฟชั่นใหม่นำเทรนด์จริงๆ...พวกกูยอมตกยุคอะบอกเลย!
พวกเขาสองคนรอให้อีกฝ่ายเดินมาจนถึงตัวแล้วแต่ก็ยังไม่หายตะลึงอยู่ แม่งตอนนี้คือ...ตะลึง! ตะลึง!! ตะลึง!!! ตะลึงตึงตึงตึงตะลึงตึงตึงอยู่ดี
“นม...มึง...” เอาสิ เอากับกู ติดอ่างตอนอายุยี่สิบกว่าๆ
“สวัสดีน้า” นมจืดยิ้มให้เพื่อนพลางค่อยๆแกะโบว์ที่ผูกไว้ที่ปลายคางของตัวเอง “ฮื้อ...โชคดีมากเลยที่ฝนไม่ตกอะ นี่เรารีบเดินมาเลยนะเนี่ย”
???
เครื่องหมายอัศเจรีย์สามตัวผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเพื่อนสนิท
“ฝนไรวะ?” ป้อมปราบขมวดคิ้ว
“ก็พระเอกบอกเราว่าฝนจะตกเลยเอาถุงคลุมหัวเรา สงสัยกลัวเราโดนฝน” พูดจบก็แกะปมออกพอดีพลางเอาถุงออก
เออเว้ย! แล้วมึงก็เชื่อมันเนอะ!!
นี่พวกกูควรทำยังไงกับชีวิตเเพื่อนกูดี บอกหน่อย…มีแพ็กเกจศัลยกรรมสมองไหม? กี่ล้านก็จ่าย ไปถึงเกาหลีก็ไป ช่วยพวกกูที
ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายได้แต่ตีอกชกลมในใจตัวเอง พวกเขาจนปัญญาแล้ว
คนมองได้แต่มองจริงๆเพราะพูดอะไรไม่ออก ยิ่งวันนี้เพื่อนตัวเล็กมีความแปลกไปและรู้สึกว่าไม่ชินตา
“แล้วแว่นมึงไปไหน?” แว่นทรงโบราณสมัยสงครามโลกที่แทบจะปิดครึ่งหน้าไม่อยู่
“อ้อ ก็ที่เราบอกไงว่าแว่นเราแตก”
เรื่องแว่นแตกป้อมปราบกับศัตรูพ่ายรับรู้เพราะว่าเพื่อนตัวเล็กไลน์มาเล่าให้ฟัง แถมยังบอกว่าไอ้พระ...มันกล้าแหยมหน้าพาไปส่งที่บ้าน 15/22 ซอย 4และที่สำคัญคือมันได้เจอคุณแม่ด้วย
พวกเขาคิดว่าคุณแม่ไม่น่าจะรับความซกมกของมันได้สักนิด แต่กลับกลายว่าคุณแม่เป็นห่วงที่มันซกมกแถมจะฝากไฮเตอร์ไปให้มันใช้อีก ไม่รู้ว่ามันทำของเขมรใส่คุณแม่หรือเปล่า ไม่ได้การ สงสัยต้องไปเรียกหมอผีมาปราบผีร้าย
สรุปว่ามันเป็นคนดีๆกับเขาบ้างไหมนะ? เป็นคนซกมกก็เป็น เป็นโจรก็แล้ว เป็นคนชั่วก็แล้ว เป็นคนบ้าก็แล้ว ปัจจุบันเป็นผีเปรตตามเพื่อนกูเหมือนของส่วนบุญ ต่อไปมึงจะเป็นอะไรมาบอกด้วยนะ พวกเขาจะได้สาปแช่งก่อนเลย
“ทีนี้ตอนไปซื้อแว่นใหม่ ร้านเขาแนะนำว่าลองใส่คอนเทคเลนส์ดูอะ” พูดแล้วก็แอบนมจืดก็ทำหน้ายู่เพราะว่าเขาไม่ชินเลยสักนิด ปกติจะต้องมีแว่นอันเทอะทะวางบนจมูก
ศัตรูพ่ายมองใบหน้าขาวปราศจากแว่นมาเกะกะเลยทำให้เห็นดวงตากลมโตใสใสเป็นลูกแก้ว จมูกเล็กๆ ปากจิ้มลิ้ม
“กูว่ากูพอรู้ละ” รู้ว่าเพราะอะไรไอ้พระนั่นมันถึงเอาถุงครอบหัวเพื่อนกูมาเป็นผีบ้าแบบนี้
แต่..ไอ้เวรเอ๊ย! มันไม่รู้หรือไงว่าแบบนี้มันยิ่งเด่นเข้าไปใหญ่ โอ๊ย...กูจะบ้าที่ไม่รู้ว่าคนอย่างมันนั้นโง่หรือบ้ากันแน่
แต่กูว่าน่าจะทั้งสองอย่าง!
“เออกูก็ว่ากูพอรู้เหมือนกัน” เซนส์ของผู้ปกครองมันแรงนะเว้ย เวลามีคนมาด้อมๆมองๆลูกตัวเอง
ยิ่งตอนนี้เพื่อนในคณะตัวเองยังเมียงๆมองๆไอ้แคระนี่อยู่เลย ทั้งความขาวแบบเรืองแสงจนสะดุดตาคนอื่นกับใบหน้าจิ้มลิ้มแก้มสีชมพูเลือดฝาด
เฮ้ย...มองไรหนักหนาวะ เดี๋ยวเพื่อนกูสึกหรอหมด!
“รู้อะไรเหรอ? ทำไม? เกิดอะไรขึ้น?” เสียงเล็กๆถามขึ้นระหว่างกำลังเดินขึ้นไปชั้นเรียน ตามทางมีแต่คนมองนมจืดเต็มไปหมดเลย เขาถึงกับเอามือขึ้นมาจับๆหน้าจับผม คิดว่ามันก็ไม่ได้มีอะไรติดนี่นา แถมมีอยู่กลุ่มน้องปีสองในคณะกลุ่มหนึ่งยิ้มให้นมจืดด้วย แต่ด้วยความที่นมจืดเป็นมิตรกับมนุษย์และสิ่งแวดล้อมเลยยิ้มกลับไปให้ด้วย
แม้ว่านมจืดจะไม่รู้จักทุกคนในคณะเพราะว่าคณะคนเยอะมากเพราะมีหลายสาขาแต่ว่านมจืดก็พอคุ้นหน้าคุ้นตาหลายคนอยู่นะ
“มึงไม่ต้องรู้หรอก...” สุดท้ายเป็นป้อมปราบที่พูดขึ้นมา
อ้าว...ทำไมนมจืดถึงไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียวล่ะ…
“อ้าว...” แต่ว่าพูดไม่จบก็โดนศัตรูพ่ายคว้าคอไว้แน่นกึ่งโดนลากให้เดินเข้าห้องเรียนเร็วขึ้น
และในวันนั้นป้อมปราบกับศัตรูพ่ายก็เดาถูกว่าแฟชั่นหลุดโลกของไอ้พระมันส่งผลให้เพื่อนเขาโด่งดังขึ้นยังไม่ทันข้ามวันเลยด้วยซ้ำ
แม่ง...เห็นไหม...บอกแล้วว่าตรระกะมันโคตรควายเลย…
ในตอนเที่ยยงวัน รูปคนตัวเล็กผิวขาวเรืองแสงในแฟชั่นหมวกคลุมผมสุดเท่ก็ถูกเผยแพร่อยู่บนเฟซบุ๊ก เป็นรูปเหมือนจะถ่ายเอาไว้ตอนที่นมจืดกำลังเดินมาคณะตัวเองนั่นแหละ
ภาพถูกแปะอยู่บนโลกโซเชี่ยลในเพจของมหาวิทยาลัย คือข่าวมึงเร็ว ข่าวไว ไฟแรงเฟ่อร์ ใครทำอะไร อยู่ตรงไหน มึงตามไปได้หม๊ด เผลอๆความจริงคือพวกมึงสิงสู่อยู่ตามต้นไม้ ใบหญ้าและอาคารเรียน
*เจอคนน่ารักกับแฟชั่นสุดเก๋*
345 Likes 23 Comments
*โง้ย น่ารักจัง ตัวเล็กตะมุตะมิมาก*
*เด็กคณะไหนเนี่ย*
*หมวกห่าไรวะ บ้าบอ *
*แงงงง น้องงงงงงง *
*เด็กคณะอะไรคะ น่ารักกกกกก*
*รุ่นพี่คณะเราเองค่า เด็กวิทยาฯ พี่เขาปีสามแล้วค่า*
*กรี๊ดดดด ปีสามเหรออออ ตัวเล็กมากกกกก อมก*
*ฮือออออออ น้องงงงง น้องที่แท้*
.
.
.
*อยากจีบครับ ชอบครับ มีแฟนยังครับ*
แน่นอนว่าเจ้าตัวยังไม่เห็นโพสนี้หรอกเพราะคนโดนถ่ายรูปเอาไปโพสยังนั่งอมข้าวมันไก่ไม่หนังไม่น้ำจิ้มไม่เลือดของตัวเองอยู่ ตอนแรกป้อมปราบกับศัตรูพ่ายคิดว่าเพื่อนจะโดนมองแต่ว่าโชคดีที่ในโรงอาหารคนเยอะ ไม่มีใครสนใจอะไรเท่าไร อีกอย่างเเพจมหาวิทยาลัยก็มีการแชร์โพสด้วยวเพราะฉะนั้นโพสของนมจืดเลยตกๆไปอยู่ด้านล่าง
มันก็เหมือนทั่วๆไปนั่นแหละ โซเชี่ยลมันไว เดี๋ยวแว๊บมาเดี๊ยวก็แว็บไป แต่ก็เหมือนจะมีคนเห็นโพสอยู่บ้างเพราะยังคงมีสายตามองๆมาบ้าง แต่ไม่ถึงขนาดในหนังหรือนิยายที่มีคนมามกรี๊ดกร๊าดแบบเว่อร์วังอลังการ
คือคนโดนถ่ายรูปอะไม่เดือดร้อนอะไรทั้งนั้น นั่งกินข้าวสบายใจเฉิบ แต่แม่งมีคนหัวร้อนเป็นนรกแทน
ปึก!
เสียงกระแทกโทรศัพท์จนเพื่อนหันมามอง
“เป็นห่าอะไร?” สมชาติมองไอ้ยักษ์หัวร้อนที่ดูตกมันได้ที่
เดินหงุดหงิดงุ่นง่านฟาดงวงฟาดงา
“โว๊ะ!” พ่อพระเอกกระแทกตูดนั่งบนเก้าอี้ “เฮียจะมายัง”
วันนี้ตอนพักพวกเขาโดนกักตัวไว้ไม่ให้ออกจากห้องเรียนเเพราะว่าอาจารย์ประจำภาคจะมาคุยเรื่องนิทรรศการถ่ายภาพด้วยนิดหน่อยทำให้ต้องนั่งรอในห้องนิ่งๆ
แต่ตอนนี้!
ประเด็นคือ...กูนิ่งไม่ได้เว้ยยยย
มันหัวร้อนเหมือนไอ้สมชาติมันมาตั้งหม้อต้มมาม่าบนหัวตั้งแต่เขาเห็นโพสหนึ่งในเพจของมหาวิทยาลัย
ปกติก็ไม่ชอบดูไปตามเสือกอะไรในเพจหรอก แต่พอดอีพวกไอ้โอ๋แม่งเป็นพวกขี้เสือก ชอบส่องสาวในเพจเลยเห็นโพสเจ้าปัญหา มันเอามาให้ดู
เฮ้ย มึง กูเจอน้องนมคนหน้ามนด้วยว่ะ
พอได้ยินปุ๊บ มือไม่รักดีมันก็คว้ามือถือมาดูด้วยตาตัวเอง ตอนเห็นโพสก็แม่งทำเอากูคิ้วขมวดแล้วนะ
อะไรวะ! กูว่ากูก็คลุมหน้ามันอย่างดีไม่ให้คนอื่นเห็น แล้วทำไมยังเสือกเด่นจนโดนถ่ายไปลงเพจวะ
ห๊ะ! ไอ้พวกเเพจเวรนี่มันเป็นคนประเภทไหนวะ ถึงได้ตามเสือกได้ขนาดนี้
“อะไรวะ รีบไปตายห่าที่ไหน” หรือว่ามันจะตกมันเเพราะหิวข้าว
สมชาติหันไปมองหน้าเเพื่อนในกลุ่มจนได้รับการาสะกิดพร้อมกับพยักเพยิดไปที่โทรศัพท์ที่คว่ำหน้าเอาไว้อยู่ เพื่อนสมชาติถึงบางอ้อ
มันไม่ได้รีบจะไปตาย แต่จะไปตามหาช้างกูที่หายไปนี่เอง
พออาจารย์มาถึงและเริ่มคุยงาน ไอ้คนตัวใหญ่ยักษ์มันถึงได้เลิกงุ่นง่านแต่ว่าหน้านี่จะตูดไปไหนวะ
พอเฮียคุยงานเสร็จร่างสูงใหญ่ก็ลุกพรึบเดินดุ่มๆออกไปไม่รอเพื่อนฝูง พวกกูก็เลยต้องรีบลุกกันพรึบพรับตามตูดมันออกไป
“เฮ้ย...มึง...” อยู่ๆพ่อพระมันก็หันมาเรียก แต่หน้ามันนี่ไม่พ่อพระแล้วยมบาลยังยอมแพ้
“ไร?”
อยู่พระเอกก็ยื่นโทรศัพท์ที่เปิดหน้าจอเอาไว้แล้วถามว่า
“ไอ้คนชื่อเหน่งน้อย นามสกุลกิงก่องแก้ว มันอยู่คณะอะไร?” แม่งคนห่าอะไรชื่อเหน่งน้อย นามสกุลกิงก่องแก้ว
“มึงก็กดเข้าไปดูโปรไฟล์มันสิวะ”
“เข้าไปแล้ว ไม่บอก”
ไอ้โอ๋เลยเอามือถือมาก่อนะจะตามเสือกโปรไฟล์เหน่งน้อย กิงก่องแแก้วจนได้ความว่า
“กูว่ามันน่าจะอยู่ไอที” พูดตามสภาพจากการเสือกรูปภาพมันและเจอผู้ใหญ่ในคณะถ่ายติดมันมา เลยเห็นติ้งของแต่ละคณะที่เป็นเอกลักษณ์ของคณะนั้นๆ
“อ่อ...” คนหน้าตูดพึมพำเสียงเหี้ยม
“มึงจะรู้ไปทำไม”
คนฟังแสยะปาก ตาวาววับ
“เปล่า...” แค่มันมาคอมเม้นในโพสว่า
*อยากจีบครับ ชอบครับ มีแฟนยังครับ*
เลยรู้สึกอยากวอร์มตีนนิดหน่อย...ไม่มีอะไรมาก
เปิดวอร์เลยได้มะ?
+++++++++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมตอนใหม่มาลงให้แล้วนะคะ
ตอนนี้มีคนเอารูปน้องนมไปโพสเลยมีคนหัวร้อนขึ้นมา ฮ่าๆ ร้อนจนถึงขนาดจะเปิดวอร์กับนายเหน่งน้อย กิงก่องแก้ว
อ่านแล้วชอบสามารถคอมเม้นบอกฟี็ดแบ็คได้นะคะ หรือจะหวีดกันในทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ
เยิฟฟฟฟฟฟฟฟ
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 350993 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก