บทที่ 12: นมจืดกับแว่นตานำทาง [100%]
พอเลิกเรียนออกมาช่วงบ่ายแก่ๆจากอากาศที่เย็นช่วงเช้ากลายเป็นว่าอึมครึมจนรู้สึกว่าเหมือนฝนจะตกเพราะอากาศอบอ้าวจนเหงื่อแตก
ป้อมปราบถึงกับบ่นว่าร้อนอบอ้าวจนจักกะแร้จะเปียกแฉะ นมจืดพยักหน้าเห็นด้วยอย่างจริงจังเพราะตัวเองก็เหงื่อแตก
อากาศร้อนจนต้องเอาแว่นออกมาเช็ดๆ มันเริ่มมัวๆ เพราะออกมาจากห้องเรียนแอร์ในห้องแต่พอออกมาเจออากาศร้อนข้างนอกทำให้แว่นขึ้นฝ้า
นมจืดสายตาสั้นเกือบแปดร้อยเลยทำให้ต้องใส่แว่นใหญ่และเลนส์หนา แต่พอถอดออกมาปุ๊บโลกก็เบลอปั๊บ เห็นหน้าเพื่อนทั้งสองคนลางๆจนต้องหยีตามอง
“เดี๋ยวเราจะเอาหนังสือไปคืนห้องสมุดนะ” นมจืดพูดถึงหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดมหาวิทยาลัย
คนตัวเล็กเลยแยกกับเพื่อนที่หน้าตึกคณะซะเลย ก่อนที่จะเดินเร็วๆไปตามทาง นมจืดพยายามเดินเลียบๆเคียงๆถนนเพราะโซนที่เดินผ่านไม่ได้เป็นทางเท้าแต่เป็นถนนสำหรับรถวิ่งผ่าน และส่วนใหญ่เวลานี้เป็นเวลาเลิกเรียนเลยมีทั้งรถยนต์และรถมอเตอร์ไซด์วิ่งสวนทางไปมาอยู่ตลอดเวลา ตอนเดินเลยต้องค่อนข้างระวังไม่ให้โดนรถเฉี่ยว ยังมีนักศึกษาอีกหลายคนที่เดินเรียงกันริมถนนแต่บางคนก็เดินเกาะเป็นกลุ่มๆจนกินพื้นที่ถนนไปบ้างพอรถมาก็ต้องคอยหลบดีๆ
นมจืดพยายามจะไม่เดินเข้าไปใกล้เด็กนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่เหมือนจะเดินคุยเล่นกันเสียมากกว่าจนไม่ค่อยได้ระวังเท่าไร เท่าที่ดูน่าจะเป็นเด็กปีหนึ่งด้วย แต่อนิจจาเดินระวังตัวขนาดไหนก็ซวยได้เสมอ
“เฮ้ย!” หนึ่งในเด็กในกลุ่มนั้นมัวแต่เดินถอยหลังหยอกล้อกับเพื่อนจนชนกับนมจืดที่อุตส่าห์เดินช้าลงเพื่อไม่ไปใกล้แล้วนะ
“เอ้ยยยยย” คนตัวเล็กก็ร้องเช่นกัน
ด้วยความที่อีกฝ่ายตัวใหญ่กว่านมจืดเลยทำให้คนตัวเล็กเสียหลักสะดุดถนนที่ไม่เท่ากันเพราะด้านข้างถนนเป็นพงหญ้าไม่สูงมากทำให้ไม่ค่อยเจ็บ
กรอบแกรบ!
เสียงเหมือนอะไรแตกละเอียดที่ฟังแล้วสยองขวัญยิ่งนัก สยองแน่นอนเพราะตอนนี้นัยน์ตากลมโตที่เคยมองเห็นรอบข้างชัดเจนผ่านเลนส์แว่นตอนนี้กลับเบลอไปหมด แว่นคงหลุดกระเด็นตอนที่เขาล้มลงบนพื้นหญ้า
“เป็นไงบ้างวะ”
คนตัวเล็กเห็นลางๆว่ากลุ่มของเด็กพวกนั้นเข้ามารุมทั้งตัวเองและเพื่อนที่ล้มมาทับด้วยกัน
มีคนช่วยฉุดนมจืดขึ้นมายืนดีๆ เสียงจอแจจนหูอื้อไปหมด ยิ่งพอมองไม่ชัดแล้วยิ่งทำอะไรไม่ถูก รู้สึกเจ็บนิดหน่อยตรงสะโพกคงเพราะตอนล้มลง
“ไอหยา…แว่นเขาแตกเลยมึง”
“แม่ง! เป็นไงล่ะมึงเล่นจนได้เรื่อง”
คนกลุ่มนั้นเถียงกันไปมา นัยน์ตากลมโตพยายามหยีลงเพื่อมองภาพตรงหน้าให้ชัดขึ้นแต่ก็ต้องยอมแพ้เพราะว่ามันทำให้เขายิ่งมึนหัวและสายตาเสียมากขึ้น
“พวกมึงทำอะไรกันวะ?” เสียงดังจนขี้หูสั่นสะเทือนทำให้คนแตกกระเจิง หันไปมองทางต้นเสียงเจอโจรยืนหน้าบึ้งตึงเหมือนขโมยของคนไม่ได้อยู่ด้วย
คนตัวเล็กหยีตามองคนพูดพอจะเห็นลางๆว่ามีร่างสูงใหญ่ของใครบางคนเดินอาดๆเข้ามาในสายตาพออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ขึ้นนมจืดถึงได้จำรูปพรรณสันฐานอีกฝ่ายได้ชัดเจนขึ้น
“พระเอก…” ส่งเสียงอ่อยๆ
ใบหน้าครึ้มเคราด้วยหนวดดุดันจนคนรอบข้างต้องย่นคอ ตัวสูงใหญ่จนข่มนมจืดมิดไปหมด คงยังจำได้เนอะๆว่านมจืดสูงประมาณหัวนมพระเอกเองนะ
ฝ่ามือใหญ่จับใบหน้าขาวเกือบซีดขึ้นมา นัยน์ตาคมกริบมองไล่ไปตามใบหน้าและลูบคลำร่างเล็กราวกับว่าจะดูบาดแผล
“เจ็บตรงไหน?” เสียงทุ้มเข้มจัดถาม นัยน์ตาคมทอดมองอีกฝ่ายด้วยแววตาห่วงใยครู่หนึ่งก่อนจางหายไป แต่นมจืดมองอะไรไม่ค่อยเห็นหรอก
มือขาวคลำไปที่สะโพก “เจ็บก้นนิดหน่อย”
ร่างสูงตวัดสายตาจ้องเด็กกลุ่มนั่นเขม็งจนสะดุ้งกันเป็นแถว “เออๆ” ดันคนตัวเท่าหัวนมไปยืนด้านหลังแล้วสาวเท้าเข้าไปหาคนทั้งกลุ่ม “วันหลังเดินบนถนนหัดระวังซะบ้าง อย่าทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนไปด้วย” เสียงดังแต่เย็นเยือกจนคนฟังขนลุก ไม่มีใครกล้าสบตา
“ขอโทษครับ” ด้วยความเป็นเด็กปีหนึ่งและดูท่าทางอีกฝ่ายคงเป็นรุ่นพี่ทำให้เกรงกลัว
“มาขอโทษอะไรกู ขอโทษไอ้เตี้ยนู่น!”
คนที่ล้มสะดุ้งเฮือกรีบมาขอโทษขอโพย คนตัวเล็กโบกไม้โบกมือไม่เป็นอะไร
“แล้วแว่นไปไหนแล้วไอ้เตี้ย” คนตัวสูงรีบจ้องหน้าขาวๆ ขยับเอาร่างสูงใหญ่บังนมจืดมิด
นัยน์ตาคมกริบจ้องมองใบหน้าขาวปราศจากแว่นทรงโตเกะกะ นัยน์ตากลมกระพริบถี่ๆเพราะไม่ชิน แต่มันกลับดึงดูดอย่างน่าประหลาด
หน้าตอนไอ้นมมันไม่ใส่แว่นนะโคตรตลก ตากลมเป็นปลาทองจมน้ำตายเลยว่ะ
เออ...ถึงอย่างนั้นก็เถอะ…
มือใหญ่กดหัวทุยของคนตัวเล็กจนจมกับแผ่นอกกว้าง จมูกเล็กบี้ไปกับอกแข็งๆของอีกฝ่ายจนร้องโอดโอย
หน้าตลกๆแบบนี้คนอื่นเห็นเดี๋ยวเขาตกใจฉิบหายหมด ไม่ดีๆ
เพราะงั้นแม่งคนอื่นไม่ต้องเห็นหรอกเว้ย!
ปากไม่ค่อยตรงกับใจเหลือเกินชีวิตกู ปากก็ด่าไปสิ แต่ร่างกายก็ไม่ฟังสมองสักนิด
เอากับกูสิ! ยิงกูเลยสิ!
“แว...โอย...แว่นหล่นไปแล้ว” พูดไม่ค่อยเก่ง แต่รักหมดใจ เอ๊ย ไม่ค่อยถนัดด้วย มือเล็กดันๆให้อีกฝ่ายออก “พระเอก...เรา...หายใจไม่ออกกกกก” ฮือออออ โดนบี้แบนตายคาอกล่ำๆเลย
ใบหน้าหนวดครึ้มส่งสายตาชิ้งๆรายตัวเหมือนให้ใครก็แล้วแต่ไปหาแว่นมาให้ได้
บรรดาคนโชคร้ายที่ต้องมาเจอโจรโฉดเลยรีบกุลีกุจอเก็บเศษซากอารยธรรมแว่นทรงโบราณที่ขาหัก เลนส์ข้างหนึ่งหลุดออกจากกรอบแถมแตกเป็นชิ้นๆ
“ขอโทษด้วยครับ” คนพูดเสียงสั่นจนฉี่จะราด ไม่เคยรู้สึกผิดขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
พระเอกรับซากมาไว้ในมือแล้วขมวดคิ้วมุ่น ส่งให้เจ้าของตัวจริง
มือขาวเกือบซีดมองแว่นตาคู่ใจที่พังยับเยินทั้งที่ต้องหยีตาไปด้วย แล้วปากเล็กๆก็แบะออก ใบหน้าเริ่มเศร้าสร้อย
“งื้อ แว่น…” เสียงสั่นๆเป็นการประกอบความเสียใจกับแว่นคู่ใจที่ได้จากไป
คนมองร้อนลนรีบบอกเสียงดัง
“เฮ้ย! อย่าแบะๆ ห้ามร้องนะเว้ยไอ้เตี้ย!”
นั่น! พูดไม่ทันตดหายเหม็น ตากลมๆเริ่มแดงๆ เดี๋ยวก่อนกูยังไม่เตรียมใจอย่าเพิ่งแหกปากกกก
“ฮื้อ…” มือขาวจับแว่นมาประคองให้มือ นมจืดติดแว่นอันนี้มากเพราะว่าใส่จนชินและสบายตาดี
ความจริงเขามีแว่นสำรองที่ตัดมาอีกอันแต่เพราะไม่ค่อยได้ใส่เลยรู้สึกว่ามันทำให้เขาเวียนหัวบ่อยๆ พยายามจะใส่ให้ชินแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวต้องกลับมาใส่อันเดิมตลอด
“โว้ย จะร้องทำไมห้ะ?”
“ฮึก...ไม่ได้ร้องแค่เศร้าเฉยๆ” ก็แค่เศร้าที่ของสำคัญมันพังไป
ทุกคนต้องเคยมีของสำคัญติดตัวสิ แบบที่ถ้ามันพังไปก็ใจหายอะ นมจืดเชื่อว่าทุกคนมี แบบปากกาคู่ใจ เสื้อผ้าตัวเก่ง รองเท้ายอดรักอะไรแบบนี้อะ
นี่แว่นตานำทางของนมจืดเลยนะ!
จะไม่ให้เศร้าได้ไง!
ถ้าไม่มีแว่นมองไม่ชัดพอมองไม่ชัดก็...เดินตกท่อน่ะสิ!
“เออๆๆ ไม่เศร้าๆ” เหมือนปลอบเด็กอนุบาลแดกแฟ้บ
มือใหญ่ตบหัวนมจืดปุๆเป็นเชิงปลอบ โยกหัวเล็กไปมาเหมือนเด็กๆ
“แง่ะ…”
“เงียบๆนะเตี้ย จะร้องทำไม”
“ฮื้ออออ ไม่มีแว่นก็กลับบ้านไม่ได้” ถ้าคนสายตาสั้นนะจะรู้ว่าการใช้ชีวิตโดยที่มองอะไรไม่ค่อยเห็นมันทำให้ขาดความมั่นใจมากๆ แล้วบางครั้งมันก็หงุดหงิดนะที่ทำอะไรไม่ค่อยได้ดั่งใจเลยด้วย
ร่างสูงใหญ่เสยผมอย่างหงุดหงิด กลับไปไม่ได้แล้วยังไงล่ะวะ
“เออ! ก็เดี๋ยวกูไปส่งไงวะ จะร้องหาพระแสงทำไม!”
คนตัวเล็กชะงักกึก ยกมือขยี้ตา “จริงเหรอ? จะไปส่งเราเหรอ?”
“เออๆ”
เท่านั้นแหละ ริมฝีปากเล็กยิ้มกว้างจนตาหยี คนมองลมหายใจแทบสะดุด
“ฮื้อ ขอบคุณนะ” วินาทีนี้นมจืดดีใจมากถึงมากที่สุดเพราะว่ามันจะลำบากมากถ้าเกิดว่าต้องให้เขากลับบ้านทั้งที่มองไม่ค่อยชัด
หลังจากสถานการณ์คลี่คลาย เด็กปีหนึ่งกลุ่มนั้นก็ขอโทษขอโพยอีกครั้งก่อนจะรีบแผ่นหนีเพราะกลัวเจ้ากรรมนายเวรตามมาหักคอ
“เดินดีๆสิวะ” เสียงเข้มๆเอ่ยพลางจับไหล่คนตัวเล็กกว่าที่เดินนำหน้าแต่ขาเสือกเป๋เกือบตกถนนอีกรอบ “แล้วมึงมีแว่นสำรองไหมเนี่ยไอ้เตี้ย”
“อื้อๆ มีๆ อยู่ที่บ้านน่ะ” ขาสั้นๆเดินเตาะแตะ พยายามหยีตามองทางเพราะมันเบลอไปหมด ยิ่งหยีตาก็ยิ่งปวดกระบอกตา ฮือออออ
นัยน์ตาคมกริบมองคนนำหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจเอามือใหญ่ของตัวเองไปเกี่ยวนิ้วเล็กๆของอีกฝ่ายเอาไว้
“มานี่! จูงมือกูนี่ เดินตกถนนตายห่าไปเปล่าๆ”
นมจืดก้มมองฝ่ามือใหญ่อุ่นๆที่กุมมือเล็กของเขาไว้แน่น ก่อนจะมองใบหน้าคมที่เสหันไปมองด้านข้างแล้วยิ้มขอบคุณ
พระเอกสบถเบาๆในลำคอก่อนจะกระตุกมือแรงๆเป็นเชิงให้เดินต่อ
แต่นมจืดแอบสังเกตุเห็นนะว่า
...มีคนหูแดงๆด้วยล่ะ สงสัยน่าจะคันหูเพราะโดนมดกัดมั้ง…
“มองห่าอะไร ขึ้นรถสิวะ” เสียงคนตัวโตดังลั่นระหว่างที่ขากำลังถีบคันสตาร์ทอย่างหนักหน่วงจนได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของเศษเหล็กเคลื่อนที่คันหนึ่งพร้อมกับควันขาวที่พวบพุ่งออกมาจากท่อไอเสีย
นมจืดเพ่งมองรถมอเตอร์ไซด์ที่เหมือนซากพุๆพังแล้วก็ร้องอ้อ
“วันนี้ได้ใช้บริการน้องอีกแล้ว” นมจืดเคยซ้อนท้ายน้องแล้วนะ อิๆ
น้องพร่องน้องแม่งมึงเซ่ะ!
นี่มันยังนับญาติกับมอเตอร์ไซด์อยู่อีกเหรอวะ หรือสรุปว่าพ่อมันเป็นซาเล้งจริงๆใช่ไหม
“เออๆ น้องมึงๆ” มันอยากมีน้องก็ให้มันมีไป
คนตัวเล็กรีบเข้าไปลูบคลำเบาะด้านหลังที่เหมือนจะปริขาดตามสภาพการใช้งาน “น้องยังสบายดีเนอะ” ไม่ต้องเข้าอู่ซ่อมบ่อยๆก็ดีไป
“อยู่ดีสบายดี กูดูแลอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณมันอย่างดี” คุยกับไอ้มินเนี่ยนต้องแดกแฟ้บด้วยไม่งั้นคุยกันไม่รู้เรื่อง
นมจืดพอได้ยินว่าน้องสบายดีมีความสุขก็ยิ้มพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะค่อยพยายามปีนขึ้นไปซ้อนท้ายเศษเหล็กพังๆอย่างระมัดระวัง
คนขับส่งหมวกกันน็อคของตัวเองไปให้ ส่วนเจ้าตัวใส่หมวกกันน็อคของเพื่อนร่วมคณะที่ไปขู่เข็นเอามาใช้ก่อน ปกติไม่ค่อยใช้หมวกกันน็อคเท่าไร แต่ว่าถ้าต้องขี่ไปข้างนอกจะทำตามกฏจราจร เห็นไหม? กูก็คนดีของสังคมนะเว้ย
ตอนแรกจะเรียกแท็กซี่ไปส่งแต่ว่าพระเอกต้องกลับมาทำงานต่อที่คณะเลยคิดว่าเอารถมอเตอร์ไซด์ไปจะเร็วกว่าเยอะ
พอเห็นคนซ้อนท้ายจัดท่านั่งเรียบร้อยแล้วก็ออกตัว รถเคลื่อนที่ตามคันเร่งที่เร่งขึ้นเรื่อยๆ แต่ไปได้ไม่เท่าไรเสือกกระตุกหงึกๆเป็นคนแก่จนเกือบเสียหลัก พอสตาร์ทใหม่ก็ติด ขับไปได้ไม่เท่าไรก็ดับอีก ติดๆดับๆไปเรื่อยๆ ผ่านไปสิบนาทีแล้วยังไม่พ้นหน้าประตูมหาวิทยาลัยเลยอะ
“โว้ยยย อะไรอีกวะเนี่ย” ปกติก็ไม่งอแงแต่ทำไมวันนี้เสือกมางี่เง่าใส่กูวะ หาาาา! ไอ้น้องงงง! (เรียกตามไอ้เตี้ยแม่ง!)
กำลังหัวเสีย พยายามถีบคันสตาร์ทใหม่อีกรอบ เสียงหงุงหงิงจากคนซ้อนก็ดังขึ้นมา
**“คือ...วันนี้พวกเราจะถึงบ้านไหมอะพระเอก?”**ถามเสียงซื่อๆพร้อมหน้าตาบื้อๆ
ไอ้สันขวานนนนนนนน!
กูได้ถีบไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ้บลงถนนก่อนกลับบ้านแน่นอน พระเอกฟันเฟิร์ม!
แต่พระเจ้าคงเห็นใจไม่งั้นนรกก็ยังไม่ต้องการนายพระเอกตอนนี้เพราะรถมอเตอร์ไซด์สุดชิคกะแด่ว คือแม่งกะแด่วๆติดๆดับๆก็แล่นมาถึงหน้าบ้านของนมจืดจนได้
บ้านขนาดกลางๆภายในซอยร่มรื่นไม่ไกลจากถนนใหญ่มากนัก บ้านหลังนี้เป็นหลังสุดท้ายพอดีเพราะท้ายซอยเป็นทางตันเข้าออกได้ทางเดียว
“ขอบคุณมากน้าพระเอก” มือขาวถอดหมวกส่งคืนให้กับเจ้าของรถ
คนตัวสูงใหญ่รับหมวกไปแขวนไว้ที่หน้ารถ ขายาวๆยันพื้นเอาไว้เพราะไม่ได้ดับเครื่องและเอาขาตั้งลง พยักเพยิดให้มันเข้าบ้านไปสักที
“ไปๆ ชิ่วๆ กูจะกลับแล้ว”
“ขอบคุณจริงๆน้าพระเอก” นมจืดซาบซึ้งน้ำใจมากๆ “เข้ามากินน้ำก่อนไหม?”
“ไม่อ่ะ กูไปล่ะ” ส่ายหน้า แต่นัยน์ตาคมจ้องมองกำแพงหน้าบ้านและจดจำไว้ขึ้นใจ
บ้านเลขที่****15/22 ซอย4
กูคิดว่าคงได้มาบ่อยๆ หึๆ
ปริ๊น!
พอกำลังถอยรถเสียงแตรรถยนต์ก็ดังขัดจากด้านหลัง พร้อมกับคนขับที่เปิดกระตูลงมา เป็นผู้หญิงรูปร่างเล็กอยู่ในชุดทำงาน
สุภาพ ผมรวบแน่นตึงรวมเป็นมวย ด้านหน้าตีกระบังลมสูง
“อ้าว คุณแม่!” คนกำลังไขกุญแจบ้านชะงัก
หญิงวัยกลางคนส่งสายตาแปลกใจเล็กน้อย
“อ้าว...น้องนม...” มองลูกชายตัวเล็ก
“สวัสดีครับคุณแม่” ยกมือไหว้มารดา
ร่างเล็กของหญิงวัยกลางคนเดินมาหน้าบ้านก่อนจะมองผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่คร่อมมอเตอร์ไซด์ตันเก่าเอาไว้ ก่อนจะยิ้มบางๆ
“มารับซื้อของเก่าหรือคะ?”
+++++++++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาอีกครึ่งตอนมาฝากนะคะ ตอนนี้แต่งไปสำลักน้ำลายไปเพราะความขำ
นี่เปิดตัวตัวละครใหม่ด้วยนะคะ ฮ่าๆ เป็นตัวสร้างสีสีนพอๆกับน้องนมเลยค่า
คอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือจะหวีดในทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณที่ติดตามค่า
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 349459 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก