บทที่ 14: นมจืดกับความไม่ชิน [100%]
แต่ว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง เพราะงั้นต้องไปแดกข้าว กองทัพนี้ไม่มีนโยบายทุบหม้อข้าวให้แตกแล้วค่อยไปกินเอาดาบหน้าตอนรบชนะหรอก!
ร่างสูงใหญ่ยักษ์เดินดุ่มๆนำหน้าเพื่อนอีกหนึ่งฝูงใหญ่ พอเดินเข้ามาในโรงอาหารปุ๊บคนรอบข้างก็แหวกทางให้เดินกันอย่างพร้อมเพรียง
เมน อิน เดอะ แบล็ค
ไม่ใช่ชุดสูทนะ คือเสื้อพวกมึงดำเมี่ยมมาก ถ้าคุณแม่มาเห็นคงอุทานได้คำเดียวว่า ตายแล้ว แล้วเอาคนทั้งฝูงนี้ไปแช่ในถังไฮเตอร์เถอะลูก!
นัยน์ตากลมโตที่นั่งแกว่งเท้าเล่นรอเพื่อนกินขนมหวานเห็นเหล่า เมน อิน เดอะ แบล็ค แล้วตาโต อู้วหูว พระเอกหัวหน้าฮีโร่กับพรรคพวกฮีโร่ของเขา ยิ้มตาหยี
ขายาวๆรีบจ้ำๆจนมายืนตรงโต๊ะของนมจืดพอดี ใบหน้าคมเข้มมองใบหน้าขาวยิ้มแก้มพองแล้วรู้สึกหูเห่อร้อน ไม่รู้โดนใครเผาหูอยู่
ต้องกระแอมทีหนึ่งเป็นการสาดน้ำดับหูตัวเอง
“ทำไมมากินข้าวช้าจังเลย” ยิ้มถาม แถมเผื่อแผ่ให้เพื่อนพระเอกด้วย
สมชาติถึงกับหื่นหอบขึ้น หายใจฟืดฟาดเลย แต่โดนไอ้โจรโฉดมันไล่ให้ไปหาโต๊ะนั่งก่อน
“มาทำห่าอะไร” ศัตรูพ่ายถาม
คนยืนยักไหล่กวนตีนกลับไป แค่อยากมาเสนอหน้าเอง
“ทำไมมึงเอาหมวกออกแล้ววะ ไอ้แคระ” นัยน์ตาดุมองคนตัวเล็ก
“ฮื้อ...ก็เราเห็นว่าฝนมันไม่ได้ตกนะ” อีกอย่างนมจืดเรียนในห้องแอร์ ฝนคงไม่ตกเปียกซึมทะลุเพดานลงมาหรอก
“ตกดิวะ...พยากรณ์มันบอกตกทั้งวัน”
ป้อมปราบแสยะปาก “นี่...ไอ้ผีเปตร”
“กูชื่อพระเอก...”
“เออผีเปตร...มึงเอาสมองส่วนไหนมาหลอกเพื่อนกู” เหมือนพวกโง่มาหลอกที่โง่กว่า แต่รวมๆแล้วคือโง่เสมอกันนั่นแหละ “หมวกทรงห่าเหวไรของมึงเมื่อเช้า กูว่าไม่มีใครเขาทำกันนะเว้ย”
คนฟังกระตุกคิ้วขึ้น “มีดิ แถวบ้านกูมีเต็มเลย”
“ไอ้สัส”
“ก็มึงดูเพื่อนแคระของมึง”
ศัตรูพ่ายผลักถ้วยน้ำแข็งใสออกแล้วกระโดดเข้ามาร่วมวงด้วย
“อะไร”
“ไม่รู้คุณหญิงแม่ปล่อยมันออกมาจากได้ไง”
“ทำไมวะ เสือกไรกับเพื่อนกู” เพื่อนกูโตแล้วไปไหนก็ได้เว้ย ไม่ต้องขอแม่ออกมาเรียนหรอกเว้ย
“แม่ง ปล่อยมันออกมาสภาพนี้” ชี้แหมะๆไปที่หัวคนตัวเล็กที่กำลังนั่งมองซ้ายมองขวาแล้ก็มองบนทีคนยืนค้ำหัวเขากำลังพ่นน้ำลายใส่กันเป็นฟอง
“เอ้า มึงเสือกทำไม”
“พวกมึงเป็นพ่อมันทำไมไม่ดูแลมัน” ปล่อยออกมาสภาพนี้คนก็มองสิวะ
“กูดูแลไม่ให้พวกพวดจัญรี้จัญไรมาตอม” มึงอะคนแรกที่ต้องไสหัวไปไอ้ผี
“ไม่ใช่พวกแมงหวี่แมงวันเหรอวะ”
“เหมือนกัน”
“พวกแมงหวี่ต้องกำจัดให้หมด”
“เออ กูทำมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วไอ้สัส”
“มึงเห็นไอ้เหน่งน้อย กิงก่องแก้วยัง มันมาโพสเมื่อกี้” พระเอกชูโทรศัพท์
“เออเห็นล่ะ”
“สนใจวอร์มตีนกับกูไหม”
“อะไร!”
“เปิดวอร์แม่ง”
“เออเอา ตีป้อมแม่งเลยด้วย”
“ยังไง?”
“ก็บุกคณะมันไงละเว้ย!”
“เออ จัดไป วันไหน นัดมา”
“เดี๋ยวนัด”
“แม่ง...มากันไม่หยุดหย่อน” นี่ขนาดนั่งแยกเขี้ยวอยู่สามคนยังกล้ามากระตุกหนวดหงึกๆกันโดยการมองไปหยุดหย่อน
นมจืดหันซ้ายขวาขวับๆ มองเพื่อนสองคนที่กำลังสุมหัวฝอยกับพระเอกอย่างออกรสจนนมจืดไม่สามารถยื่นหัวเข้าไปเพิ่มในกลุ่มได้เลย
แล้ววอร์มตีนคืออะไร เหมือนวอร์มอัพหรือเปล่า
แล้วเปิดวอร์คืออะไร?
“เหอะ แล้วต้องให้กูเป็นธุระดูแลมันตั้งแต่เช้า”
โดยการเอาถุงครอบหัวเพื่อนกูน่ะเหรอวะ ดูแล พวกกูตั้นหน้ามันก่อนเลยดีกว่า
“เป็นความคิดที่อัปรีย์ที่สุดแล้ว”
“กูกำลังช่วยพวกมึงดูแลมันจากพวกจัญรี้จัญไรนะเว้ย”
“งั้นมึงควรเอาตัวเองออกจากเพื่อนกูคนแรกเลยไอ้ผีเปตร”
“เฮ้ย...ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่า กูนี่คนดีสุดในสามโลก”
“งั้นมึงควรไปอยู่โลกที่สามได้แล้ว”
“ไปไหน?”
“นรกไง!”
“เอ่อ...” ฮื้ออออออ ขอนมจืดขัดหน่อยนะ “ฮื้อ...” ยังร้องไม่เสร็จก็โดนขัดแล้ว
“กูเพื่อนเล่นมึงไหม”
“ไม่อะ กูไม่นับญาติกับพวกมึงหรอก”
“ญาติจัญไรแบบมึงกูก็ไม่รู้มีไว้ทำไม”
“เหอะ”
เย้ยยยยย...ทำไมจากดีๆกันกลับมาแขวะกันอีกแล้ว
แต่เดี๋ยวก่อนน้า...ขอนมจืดคุยด้วยคนสิ ไม่เข้าใจว่ากำลังคุยอะไรกัน อยากรู้ด้วยคน
“ปราบ พ่าย พระเอก” กระตุกเสื้อทั้งเพื่อนและพระเอกพร้อมกัน
แต่โดนทั้งสามคนหันมาดุพร้อมกัน
“เงียบก่อนไอ้นม พวกกูยุ่ง” วางแผนจะเปิดสงครามอยู่อย่าเพิ่งขัด
แง...ขอเรายุ่งด้วยคนนะ...นะ...
สรุปไม่ได้ไปวอร์หรอกนะ ไม่ใช่ว่ากลัวแต่ไม่มีเวลา อีกอย่างโพสมันเลื่อนๆลงไปละ ทำให้เขาคนไม่ค่อยเห็น
รอดไปนะ!
นายเหน่งน้อย กิงก่องแก้วแห่งไอที!
แต่นอกจากไอ้เหน่งน้อย กิงก่องแก้วนั่น ไอ้พวกที่โบกโบกมือ ผิวปากแซวตามทางนี่มันอะไร
แล้วไอ้มินเนี่ยนก็ไม่รู้เรื่องราวอะไรเล๊ย! พอเขาโบกมือมาก็ยิ้มกว้างตาหยีอีก
เฮ้ย! ไอ้พวกองครักษ์พิทักษ์มันไปไหนหมดวะ กลับมาทำหน้าที่พวกมึงก่อนสิเว้ย!
ภาระหน้าที่กูก็ไม่ใช่!
แล้วใช่เรื่องไหมที่กูต้องมาเดินตามไอ้เตี้ยเป็นหมา เฮ้ย! ผิด!
คนตัวใหญ่คับโลกเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงหลังจากที่เขากำลังเดินกลับคณะขณะที่เพื่อนๆแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัว เช่น จีบหญิง ยิงกระต่าย พายเรือ เดินเบื่อๆแถวอักษรฯ หรือไม่ก็นอนอยู่ตามข้างถนนแถวนี้แหละ
เขาเลยแยกกับพวกมัน แต่เดินมาได้ครึ่งทางก็เจอร่างเล็กขาวเรืองแสงแข่งกับพระอาทิตย์กลางหัว มาถึงก็ยิ้มแฉ่งให้ ตามกลมโตใสแจ๋วจนใจหยุดเต้น หยุดหายใจเกือบไม่มีออกซิเจนไปเลี้ยงสมอง ฉิบหายเอ๊ย! กูต้องไปตรวจภายในเร็วๆนี้
พอถามมันก็บอกว่าพวกมันต้องไปร้านแถวหน้ามหาวิทยาลัย แต่ว่าอากาศมันร้อนเลยบอกไอ้เตี้ยว่าให้กลับมาคณะก่อนจะได้ไม่ต้องเดินตากแดด
“พระเอก...ทำไมต้องทำหน้าบูดด้วยอะ” คนตัวเล็กแหงนหน้ามาถาม
ใบหน้าเขียวครึ้มไปด้วยไรหนวดบึ้งตึงเหมือนยักษ์ ใบหน้าขาวใสเห็นเลือดฝาดจ้องคนหน้าบึ้งไม่หยุดหย่อน
“ร้อน…” นัยน์ตาคมเฉไปมองด้านข้าง ตอบขอไปที
คนตัวโตเริ่มหลับตาและถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อนมจืดยังคงทำตาแป๋วเดี๋ยวก็เดินมามองทางซ้าย เดี๋ยวก็วนกลับมาทางขวา ดูหน้าตาแล้วเป็นกังวลเกี่ยวกับอาการของรุ่นน้องเป็นอย่างมาก
“ไปๆ เดินๆน้า เราไปส่ง” คณะของพระเอกมันจะถึงก่อนคณะของนมจืด เขาเลยคิดว่าแวะไปส่งพระเอกให้ถึงคณะแล้วค่อยกลับคณะตัวเองก็ได้
พระเอกมองมือเล็กกว่าเขาเกือบครึ่งหนึ่งที่คว้าข้อแขนเขาแล้วออกแรงดึงให้เดิน ขายาวๆก้าวตามจังหวะการเดินของอีกฝ่าย มองแผ่นหลังเล็กๆที่ก้าวนำอยู่ข้างหน้า ใบหน้าคมดุยิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงขมับแล้ว
แน่นอนว่านมจืดไม่เห็นสักนิด
แม่ง...ไม่เห็นแหละดีแล้ว...
มือเล็กปล่อยข้อศอกรุ่นน้องเมื่อมาถึงคณะศิลปกรรมเรียบร้อย
“มาถึงแล้ว”
“เออ...” เขายังรู้ว่าข้อศอกยังอุ่ยหวาบอยู่เลย เขารู้สึกว่าระยะทางมันสั้นเกินไปไม่รู้ อยากจะเดินจากกรุงเทพฯไปสุพรรณบุรีสักหน่อย
“เราไปละ” คนตัวเล็กยกมือโบก ยิ้มตาหยี
“เดี๋ยว!”
“หืม?”
“พรุ่งนี้กูเรียนครึ่งวัน...”
“อ้อ...อื้ม...เราก็เรียนครึ่งวัน” นมจืดคิดว่าพระเอกคงจะร้อนมากเลยนะเพราะว่าหูแดงมากเลย
“เออ...เรียนเสร็จแล้วมาเจอกูหน้าคณะมึง”
นัยน์ตากลมโตฉายแววไม่เข้าใจ “หืม?”
“แค่นี้...ไปละเว้ย” พอเห็นคนตัวเล็กยังคงทำหน้าสงสัยคนพูดก็ยิ่งพูดไม่ถูก
“อ้าว...เด...เดี๋ยวสิ” นมจืดละลักละล้ำ ไม่ทันพูดต่อ พระเอกก็เดินฉับๆหนีนมจืดไปแล้ว ไม่ให้พูดอะไรเลยอะ
ฮื้อ...ทำไมวันนี้นมจืดโดนทุกคนเมินหมดเลย
พระเอกเป็น #คนจริง 2018 มากๆเพราะว่าวันรุ่งขึ้นนมจืดก็เห็นร่างสูงใหญ่ยืนกระดิกเท้ายิกอยู่หน้าคณะวิทยาศาสตร์
ตอนแรกนมจืดตกใจนิดหน่อยเพราะว่านึกว่าพระเอกจะมาหาเรืืองใครหรือเปล่า เห็นทำหน้าตาน่ากลัว
“ไปยัง...” พอนมจืดเดินมาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงเลย
“ไปไหนเหรอ?” อะไรอะ จำไม่ได้เลยว่ามีนัดกับพระเอกตอนไหน
พระเอกเห็นว่าองครักษ์พิทักษ์นมจืดยังคงติดพันกับการคุยกับคนอื่นอยู่ เลยถือโอกาสลักพาตัวไปอย่างหน้าด้านๆ โดยการจับข้อ
มือขาวไว้แน่นแล้วลากอีกฝ่ายให้เดินตามไป
“เย้ย...พระเอก...เดี๋ยว...” นมจืดร้องไม่ทันจบก็หายตัวแว่บไปกับตา
“เฮ้ย…ไอ้เชี่ย! มึงจะเอาเพื่อนกูไปไหนไอ้เปรต” ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายหันมาอีกทีเพื่อนตัวเล็กก็หายไปแล้ว
โอ๊ย...ช่วยด้วย...ลูกชายโดนโจรรโฉดลักพาตัว
พวกกูจะร้องเรียนมูลนิธิปวีณา!
ขณะที่คุณพ่อหวงลูกจะร้องเรียน โจรโฉดก็ลักพาตัวนมจืดมาจนถึงห้างสรรพสินค้าชั้นนำ แต่แน่นอนว่านั่งแท็กซี่มาเพราะว่าไอ้น้องมันนอนตายอยู่ใต้คณะ
ลมแอร์เย็กชุ่มฉ่ำปอด นมจืดปาดเหงื่อเล็กน้อย ที่ร้อนจนเหงื่อออกเพราะว่าแท็กซี่คันที่พระเอกโบกมานั้นน้ำยาแอร์หมดทำให้
ต้องทนนั่งอยู่บนนั้นกับลมแอร์ที่ไม่เย็นเลยสักนิด
ตอนจ่ายเงินนะหน้าพระเอกนี่เหมือนจะบีบคอคนขับเลยล่ะ
“พระเอกจะไปไหนเหรอ?” คนขี้หงุดหงิดเดินดุ่มๆขึ้นบันได้เลื่อนไปชั้นสามของห้าง
พอคนถูกถามไม่ตอบคำถาม นมจืดก็ต้องได้แต่วิ่งตามร่างสูงใหญ่ จนพระเอกพานมจืดมาถึงหน้าร้านแห่งหนึ่ง
ร้านแว่นสายตา
คิ้วเล็กขมวดไปพลางอ่านพึมพำชื่อร้าน
“ยืนทำไมอยู่เล่าเตี้ย เข้ามา”
“พระเอกจะมาทำแว่นใหม่เหรอ?” นมจืดไม่รู้มาก่อนเลยว่าพระเอกจะใส่แว่นด้วย
“มึงต่างหากที่จะมาทำใหม่”
นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง “ทำไมอะ...เราใส่คอนเทคเลนส์อยู่แล้ว” อะไรกัน นมจืดเพิ่งลองใส่คอนเทคเลนส์มาได้แค่สองวันเองนะ ทำไมอยู่ๆพระเอกจะให้นมจืดเปลี่ยนมาใส่แว่นอีกแล้ว
“ไม่ได้ให้มาถาม” ดันร่างเล็กไปให้พนักงานร้านที่กำลังรอทำหน้าที่อยู่แล้ว
ความจริงร่างสูงใหญ่โทรมานัดร้านแว่นเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เขาเคยพาพ่อมาตัดแว่นที่นี่ เสียไปหลายตังค์แต่พ่อแกไม่ค่อยจะใช้ โว้ยย...หัวร้อน
“ตัดแว่นเหมือนเดิมนะพี่ กรอบแว่นตามที่ส่งรูปให้เลย” นมจืดมองซ้ายมองขวา พระเอกกำลังคุยกับพนักงาน นมจืดค่อนข้าง
มั่นใจว่าพระเอกรู้จักร้านนี้ดี
“ฮื้อ...เราไม่ตัดนะ” พระเอกจะมาบังคับนมจืดไม่ได้นะ “ห้ามบังคับเรานะ” เริ่มทำหน้าบูด
“กูบังคับเว้ย เลิกงอแง” ดึงแก้มนุ่มจนยืด “กูให้เขาหาแว่นทรงเดียวกับของเก่ามึงไว้แล้ว” นานๆทีจะเห็นไอ้เตี้ยมันขัดขืนหน้าบูดเป็นตูดหมาแบบนี้
“เราไม่ได้เอาเงินมา” นมจืดไม่ได้เตรียมเงินมาสำหรับตัดแว่นสักหน่อย
“เออ...คุณหญิงแม่มึงฝากฝังกูมา” เห็นมันไม่ยอมเขาเลยต้องหยิบไม้ตาย
และมันได้ผลเมื่อไอ้เตี้ยมันเลิกทำหน้าตูดแต่เป็นทำตาโตแทน
“คุณแม่นะเหรอ?” นี่พระเอกสนิทกับคุณแม่แล้วเหรอเนี่ย ไม่รู้ไปคุยกันตอนไหน
คนตัวใหญ่เสมองไปด้านข่าง “เออ นั่นแหละ...” คุณหญิงแม่ฝากกูมาในฝัน อันนี้พูดเงียบๆในใจคนเดียว
พอเห็นอย่างนั้นนมจืดเลยยิ้มตาหยี งั้นคุณแม่คงเคลียร์กับพระเอกเรียบร้อยแล้ว
ร่างเล็กเลยยอมเดินเข้าไปด้านในกับพนักงานด้านใน พระเอกถอนหายใจเฮือกก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โซฟารับแขก
รอประมาณครึ่งชั่วโมงขั้นตอนทุกอย่างก็เสร็จสิ้น ทางร้านแจ้งว่าแว่นจะได้รับเลยในอีกหนึ่งชั่วโมงถัดไป พวกเขาเลยตัดสินใจนั่ง
รอในร้านเลย
พอแว่นอันโตทรงโบราณเสร็จเรียบร้อย นมจืดที่ถอดคอนเทคเลนส์เรียบร้อยก็ลองสวมเข้ากับหน้า ทั้งน้ำหนักและทรงเหมือน
ของที่เคยมีจนรู้สึกว่าได้เอาอันเดิมกลับมาใส่อย่างน่าประหลาด
ใบหน้าขาวใสยิ้มแก้มอูม ยังไงเขารู้สึกว่าใส่แว่นก็เป็นตัวของตัวเองมากที่สุด
“ลองเดินดูนะคะ ไม่มีงงหรือเวียนหัวนะคะ” พนักงานบอกให้นมจืดลองใส่เดินให้ชิน ซึ่งนมจืดรู้สึกว่ามันโอเคแว่นสำรองที่เขามี
พระเอกมองคนตัวเล็กเดินมาหาที่โซฟาพร้อมกับแว่นอันใหม่ที่ครอบเกือบครึ่งหน้าและถุงกล่องแว่นและอุปกรณ์ทำความสะอาดเลนส์
คนหน้าดุพยักหน้าน้อยๆอย่างพึงพอใจ พอร่างเล็กเข้ามาในรัศมีเอื้อมถึง ฝ่ามือใหญ่ก็ดึงแก้มนิ่มๆ
“เออ...ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย ไม่ใส่แว่นหน้าตาไม่เป็นสัปปะรดเลย”
“อ๋อย...” นมจืดดีงแก้มตัวเองหนีพระเอก แล้วนวดๆ “เราเป็นคนนะ หน้าเราจะเหมือนสัปปะรดได้ไง”
“ไอ้เตี้ย...” คราวนี้โดนขยี้ผมกระจุยเลยอะ
ฮื้อ...ผมนมจืดยุ่งหมดแล้วนะพระเอก…
“อื้อ...พระเอก...ขอบคุณนะ” เสียงเล็กพูดตอนที่ออกมาจากร้าน “ที่พามาตัดแว่น”
คนฟังนิ่งชะงักไป มองใบหน้าขาว แว่นทรงโบราณที่เขาคุ้นเคย และคิดว่ามันเหมาะที่จะมาอยู่บนหน้าของอีกฝ่าย แล้วอยู่ๆกล้ามเนื้อบนใบหน้ามันพร้อมใจกันกระตุก ริมฝีปากได้รูปหงายเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว
“เออ...”
+++++++++++++++++++++ 100% +++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมครึ่งหลังมาเสิร์ฟค่า ตอนนี้นังพระมันเป็นคนดีนะคะ พาน้องไปตัดแว่นด้วย เห็นไหม มันเป็นคนดีน้า ขอย้ำว่ามันเป็นคนดีจริ๊งจริงๆๆๆๆๆ
ตอนนี้อาจจะเอื่อยๆ แต่ว่าไม่ต้องห่วงนะคะ อยู่กับน้องนมมีเรื่องให้ปวดหัวอีกเยอะนะคะ ติดตามความป่วนๆนี้ไปด้วยกันนะคะ
อ่านแล้วสามารถคอมเม้นฟีดแบ็คกันได้นะคะ หรือว่าจะหวีดกันในทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล. ขออนุญาตโปรโมทนิยายอีกเรื่องของเราที่กำลังออกในงานหนังสือนี้ด้วยนะคะ
สวัสดีค่ะ
เรามาแจ้งข่าวเรื่องหนังสือรักตามสั่งนะคะ เผื่อนักอ่านท่านใดไม่ได้ติดตามในเพจหรือทวิตเตอร์
ประชาสัมพันธ์นิยายใหม่ออกวางจำหน่ายในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติเดือนมีนาคม 2561
#อ่านอีกครั้ง #Hermitbooks #S58
คำเตือน : ระวังโดนดาเมจความน่ารักของน้องเจ้าขานะจ๊ะ อิอิ
เรื่อง รักตามสั่ง
ผู้เเต่ง Airin_and_Arpo
ในเล่ม ที่คั่น โปสการ์ด 2 ลาย
ของแถม ที่คั่นจิบิ การ์ตูนแก๊ก 4 หน้า *ของเเถมมีจำนวนจำกัด*
หนังสือ 2 เล่ม ราคา490 บาท ( ราคาปกติ 520บาท )
ชุดสะสม หนังสือ 2 เล่ม กล่องจั่วปัง ราคา 660 บาท ( ราคาปกติ 720 บาท )
วันวางจำหน่ายจะแจ้งให้ทราบภายหลัง ( อาจจะไม่ได้วางจำหน่ายในวันแรก )
อ่านตัวอย่างได้ที่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.0 อยากอยู่ใกล้ๆ เขาตลอดเวลา
อยากคุย อยากได้ยินเสียงทุกวัน
ไม่ว่าจะทำอะไรก็นึกถึงเขาตลอดเวลา
อยากรู้ว่าเขาอยู่ไหน ทำอะไรอยู่
หัวใจเต้นตึกๆ เวลาที่เห็นเขา แม้จะแค่เดินผ่านก็ตาม
ถ้าคุณมีอาการเหล่านี้ละก็
ผมวินิจฉัยว่าคุณกำลังเป็นโรคครับ
...โรคแอบรัก
สามารถติดตามข่าวเพิ่มเติมได้ที่ Hermit Books
ขอบคุณที่เอ็นดูน้องเจ้าขากับพี่นาฏยนะคะ
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 350986 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก