บทที่ 13: นมจืดกับคุณซุปเปอร์ฮีโร่
อะไรนะ?!!!
พระเอกคิดว่าตัวเองอาจจะหูตึงชั่วขณะ
มารับซื้อของเก่า?????
วดฟฟฟฟฟฟฟ!
นี่นายพระเอกแห่งทุ่งหมาเมินกับไอ้น้องมอเตอร์ไซด์คู่ชีวิตเลยนะ! ไม่ใช่ซาเล้งเก็บของเก่าขายนะเว้ยยย
“ห้ะ???” ส่งเสียงได้แค่นี้ ที่เหลือคือเงิบแดกจุดอยู่
ร่างเล็กตาโตก่อนจะรีบมายืนข้างคุณแม่แล้วกระตุกแขน
“เอ่อ…คุณแม่ครับ นี่เพื่อนหนูเอง”
คุณแม่หันไปมองลูกชายตัวเล็กอย่างตกใจ ก่อนจะหันกลับมามองร่างสูงใหญ่ที่คร่อมมอเตอร์ไซด์คันเก่าแล้วยิ้มแหยๆ
“เพื่อนน้องนมหรือลูก…แม่ขอโทษนะแม่คิดว่าคนที่ชอบขี่มารับซื้อของเก่าน่ะลูก”
“ครับ…” พระเอกรู้สึกต้องกัดฟันกรอด เส้นเลือดกระตุกตุบๆตลอดเวลา นี่เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่และยังเป็นมารดาของอีกฝ่ายด้วย เขาเลยต้องเกรงใจไม่พูดจาโผงผางออกไป
“พอดีแว่นตาหนูแตกพระเอกเขาเลยอาสามาส่งที่บ้านครับ” นมจืดตัวน้อยรีบอธิบายต่อ หยีตาตอบคุณแม่เป็นการประกอบ
ตอนแรกค่อนข้างตกใจที่คุณแม่บอกว่าพระเอกเป็นคนขายของเก่า แม้ลึกๆนมจืดก็คิดว่าคนอื่นอาจจะมองแบบนั้นก็ได้ นี่ถ้าเขาไม่ได้รู้จักพระเอกเขาก็อาจจะคิดเหมือนกัน
พอรู้เรื่องว่าเป็นมายังไงคุณแม่ก็พยักหน้าเข้าใจ
“ขอบใจมากนะลูก” คุณแม่ยิ้มใจดี “เข้ามาดื่มน้ำในบ้านก่อนนะลูก แม่ซื้อขนมมาด้วย”
“เอ่อ…ไม่เป็นไร…ครับ” นี่ไม่ได้พูดคำว่า ‘ครับ’ มานานเท่าไรแล้ววะกู อาจจะเกินทศวรรษแล้วมั้ง
“ไม่เป็นอะไรลูก มาๆเอามอเตอร์ไซด์ไปจอดดีๆก่อนลูก แม่ขอเอารถเข้าบ้านก่อนนะจ๊ะ” พูดจบก็เดินอย่างกระฉับกระเฉงกลับไปที่รถยนต์
นัยน์ตาคมกริบมองคนตัวเล็กที่ยิ้มแหยๆก่อนนมจืดจะชี้ไปที่ตัวบ้าน
“เอาน้องเข้ามาจอดก่อนนะ แม่ชวนกินขนม” นมจืดรู้ว่าพระเอกต้องกลับไปทำงาน “สะดวกไหม?”
พระเอกขมวดคิ้วมุ่น ความจริงงานก็ยังไม่ได้เร่งมาก อาจจะพอมีเวลานั่งกินขนมชมนกชมไม้ที่นี่ก่อนไป
“เออๆ” พลางโบกมือไล่ “มึงรีบไปหาแว่นมาใส่เหอะไป เดี๋ยวเดินล้มหน้าแหกอีก”
นมจืดยิ้มกว้างกับคำตอบ รีบกุลีกุจอเปิดประตูบ้าน พระเอกขยับรถมอเตอร์ไซด์หลบให้รถยนต์ผ่านเข้าไปจอดในโรงรถก่อน แล้วเขาถึงลงจากรถเข็นซากปรักที่ยังไม่พังมาจอดไว้ริมกำแพงภายในบ้าน
ประตูบ้านเปิดต้อนรับแขกผู้มาเยือน พระเอกสูดลมหายใจเข้าปอด ขาซ้ายก้าวข้ามเข้าไปในตัวบ้าน
กูเหยียบเข้ามาละ บ้านเลขที่ 15/22 ซอย 4
พราวด์ลี่พรีเซ็นมากนะบอกเลย
นัยน์ตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆบ้าน เป็นบ้านที่น่าอยู่ทีเดียว ห้องนั่งเล่นห้องครัวแบ่งเป็นสัดส่วน
นมจืดตัวเล็กวิ่งขึ้นไปที่ห้องตัวเองอย่างรวดเร็วเพราะว่าชินกับบ้านของเองอยู่แล้ว ไม่นานก็กลับลงมาพร้อมแว่นสำรอง
แว่นมันสามารถคัดลอกแล้ววางได้เหมือนกันเเหรอวะเนี่ย! เหมือนอันเดิมที่มันแตกไปเลยเว้ย
นมจืดกับแว่นทรงโตแบบเดิม
“พระเอกนั่งก่อนๆ” เจ้าของบ้านตัวเล็กกวักมือเรียกแขกมานั่งที่โซฟารับแขก อดีตคนถูกเรียกว่าคนรับซื้อของเก่าค่อยๆทรุดตัวนั่งตามเจ้าของบ้าน
“เชิญเลยจ้ะ” คุณแม่ที่จอดรถเสร็จก็เดินเข้ามาในตัวบ้านเช่นกัน
พระเอกรู้สึกว่าตัวเองตัวใหญ่เทอะทะจนต้องพยายามบีบเนื้อบีบตัวให้เล็ก นมจืดจัดแจงเอาขนมไทยร้านประจำของครอบครัวไปใส่จานเป็นชุดๆ
นัยน์ตาคมกริบมองขนมไทยกระจุกกระจิกวางเรียงสวยงามอยู่ในจาน
“มาเร็วน้องนม มานั่งกับเพื่อนมา” คุณแม่กวักมือเรียกลูกชายมานั่งกินขนม
นมจืดถือเหยือกน้ำเย็นกับแก้วสามใบในถาดมา แล้วก็มานั่งข้างๆคนตัวใหญ่ขับโซฟา
ร่างสูงรู้สึกผิดที่ผิดทางมองคุณแม่คุณลูกเขาคุยกันกระจุ๋งกระจิ๋ง
“ใส่แว่นอันนี้แล้วไม่ปวดหัวหรือคะ?”
นมจืดดันแว่นขึ้นดั้งให้เรียบร้อยแล้วพยักหน้า
“ปวดครับ แต่ว่าช่วยไม่ได้”
“งั้นพรุ่งนี้ไปตัดอันใหม่ไหมคะ แว่นนี้เห็นหนูบ่นปวดหัวทุกที”
“ไม่เป็นอะไรครับ ลองใส่ไปก่อน”
“จ้ะ” คุณแม่ตอบรับแล้วหันมามองคนตัวใหญ่คับโซฟา “หนูชื่ออะไรจ้ะลูก”
อื้มหืมมมมม?!!!
หนู?!
ตัวกูนี่เหมาะกับคำว่าหนูไหม โปรดอธิบายสิบคะแนน
“เอ่อ…ชื่อพระเอก…” เหมือนยังไม่จบประโยคแหะ “ครับ…” เออลืมใส่คำสร้อย
คนฟังทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบางๆ
“ชื่อแปลกดีนะจ๊ะ แต่หนูก็หล่อนะจ๊ะถ้ามองดีๆ”
แน่นอนอยู่แล้วขอรับคุณหญิงแม่ กระผมหล่ออยู่แล้วโว้ยยย ไม่ต้องมองดีๆก็หล่อ
“อ่า…” คนหนวดครึ้มพึมพำในลำคอ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ คือมันสตั้นตั้งแต่เรียกกูว่า...หนู...แล้ว
คนตัวเล็กรีบเลื่อนจานขนม “พระเอกกินขนมๆ”
“นี่หนูสองคนเรียนคณะเดียวหันหรือ รู้จักกับปราบกับพ่ายไหม?” คุณแม่รู้จักกับป้อมปราบกับศัตรูพ่ายเพราะเห็นหน้าค่าตากันบ่อยแต่กับพระเอกครั้งนี้คือครั้งแรก
“พระเอกอยู่คณะศิลปกรรมครับ ปีสอง” นมจืดบอก
“อ้าวหรือจ๊ะ แม่นึกว่าเป็นรุ่นพี่อยู่คณะน้องนม” คุณแม่ยิ่งประหลาดใจ
อ้าว! คุณหญิงแม่ครับ ใครรุ่นพี่รุ่นน้องหนังหน้ามันฟ้องอยู่นะครับ
พระเอกรู้สึกเหมือนเจอเดจาวูตอนเจอไอ้มินเนี่ยนใหม่ๆ ทำเอาเส้นกระตุกหงึกๆหงักๆตลอดเวลาเลย
“ชอบวาดรูปหรือลูก?”
“เปล่าครับ ผมอยู่สาขาถ่ายภาพ” ดูสุภาพเป็นผู้เป็นคนขึ้นมากเลยกู แค่พูดครับชีวิตก็ดูหรูหราขึ้นเป็นกอง
คุณแม่ยิ้มก่อนจะปล่อยให้เด็กๆกินขนมกันไป นั่งไม่นานร่างสูงใหญ่ก็ขอตัวกลับเพราะยังติดงานอยู่
คุณแม่แบ่งขนมไทยบางส่วนให้กลับไปแบ่งเพื่อนๆที่คณะกินด้วย ตอนกำลังจะออกจากบ้าน
“พระเอกหนูอยากไปตัดผมหล่อๆไหม เดี๋ยวแม่พาไป ร้านประจำของน้องนมเลย” คุณแม่คิดว่าพระเอกคงจะรำคาญผมเผ้าน่าดู
นัยน์ตาคมกริบเบิกค้าง ก่อนจะส่ายหน้าหวือ
“ผมมีช่างประจำอยู่แล้วครับ” กลัวไปตัดร้านเดียวกับไอ้เตี้ยแล้วได้ทรงเด๋อเหมือนมัน
“หรือจ้ะ” คุณแม่ยอมล่าถอยกลับไป “งั้นกลับดีๆนะลูก”
นมจืดวิ่งดุกดิกออกไปส่งอีกฝ่าย มองร่างสูงที่กำลังคร่อมมอเตอร์ไซด์
“วันนี้ขอบคุณมากนะที่มาส่งเรา” เห็นไหม พระเอกเป็คนดีมากถึงมากที่สุด
พระเอกถอนหายใจเฮือก รู้สึกกลับมาเป็นตัวของเองมากขึ้น
“เออ” แม่งเมื่อกี้อัดอั้นมากขอบอก ครับเคริบนี่ไม่ใช่วิถีคนหล่อจริงๆว่ะ
“เอ่อ...ถ้าคุณแม่ถามเยอะไปก็ขอโทษด้วยนะ” นมจืดกลัวว่าพระเอกอาจจะอึดอัด
คนฟังส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่เหรอก” เขาเกร็งแต่ไม่ได้ไม่พอใจอะไร แค่ไม่ชินเท่านั้นเอง อีกอย่างคุณหญิงแม่มันก็ใจดี “คุณหญิงแม่มึงก็...ใจดี…”
...แค่ประโยคแรกที่เจอหน้ากัน...
กูประทับใจไม่รู้ลืมจริงๆ
นมจืดยิ้มกว้าง พระเอกเป็นคนที่สามที่นมจืดพามาที่บ้านถึงจะเป็นการมาที่ไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ
“คุณแม่ไม่ได้เป็นคุณหญิงสักหน่อย” คุณแม่เป็นคุณครูอยู่โรงเรียนเอกชนธรรมดาๆเอง
“เออน่า...กูให้เกรียติคุณหญิงแม่มึง” แกล้งมันไปอย่างนั้นแหละ
“วันนี้ขอบคุณจริงๆที่มาส่งเรานะ” ถ้าไม่เจอพระเอกนมจืดคิดว่าตัวเองต้องแย่แน่เลย “พระเอกเหมือนฮีโร่เลย” หลายครั้งที่พระเอกช่วยเขาไว้แม้จะเล็กๆน้อยๆก็ตาม
“เป็นคุณซุปเปอร์ฮีโร่ของเรา”
ตั้งแต่เด็กๆนมจืดชอบโดนเพื่อนล้อ โดนแกล้งเพราะตัวเล็กและก็ผิวซีด โดนบูลลี่ก็บ่อย แต่อย่างน้อยนมจืดก็โชคดีที่มาเจอป้อมปราบกับศัตรูพ่าย แล้วตอนนี้ก็มีพระเอกเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง
ร่างสูงใหญ่เสมองด้านข้าง ใบหน้ารู้สึกเห่อๆ เป็นความรู้สึกแปลกๆที่กล้ามเนื้อมันกระตุกๆ ยิ่งตรงกล้ามเนื้อบนใบหน้าที่มันชักกระตุกจนปากโค้งเป็นพระจันทร์หงาย
“หึ…” มันมีความรู้สึกอัดแน่นอยู่ข้างในจนมันกลั้นไม่อยู่ เหมือนบอลลูนที่พองโตอยู่ในร่างกาย
“เป็นฮีโร่ที่คอยปกป้องมึงเเหรอวะ?” รู้สึกชอบประโยคนี้นะ “กูเก็บค่าคุ้มครองแพงนะเว้ย!”
คุณแม่ให้กูเป็นคนซื้อของเก่า ตัวลูกจะให้กูเป็นฮีโร่ สงสัยต่อไปให้กูเป็นกัปตันไทยแลนด์แดนกะลาด้วยเลยไหม? มันก็ออกจะคล้ายๆกัปตันอเมริกานะ หึ!
เอาเลยจ้า เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว~
นมจืดทำปากจู๋แต่ตากลมโตวาววับหลังแว่นกรอบใหญ่ดูมีความสุข มันเจิดจ้าและซาบซึ้ง
“ฮื้อออ” ร้องเสียงหงุงหงิงในคอ “อย่าเก็บเราแพงนะ…”
สุดท้ายคนฟังทนไม่ได้จนต้องยิ้มออกมา คนตัวเล็กโดนดีดหน้าผากดังป๊อก ร่างสูงใหญ่ถีบขาสตาร์ทเครื่องยนต์เรียบร้อย ใส่หมวกกันน็อค
“เก็บร้อยล้านแม่ง” เสียงทุ้มลอดผ่านหมวกกันน็อค พระเอกค่อยถอยมอเตอร์ไซด์คันเก่า
“ฮื่อ...แพง…” บ่นหงุงหงิงไม่เลิกไอ้นี่! กูนี่พระเอกนะเว้ย ค่าตัวกูเท่าไรต่อเท่าไรแค่นี้ทำมาบ่น
“หึ…” พระเอกตบหน้ากากหมวกกันน็อคปิดลงก่อนจะโลกมือไล่ให้คนตัวเล็กออกไปห่างๆจากทางรถวิ่ง
“บ๊ายบาย” เจ้าของบ้านตัวเล็กโบกไม้โบกมือ
จนรถมอเตอร์ไซด์หายลับออกไปจากซอยนมจืดถึงปิดประตูบ้านเรียบร้อย
“น้องพระเอกไปแล้วหรือลูก” คุณแม่เดินลงมาจากข้างบนพอดี
“ครับ…”
“ว่าแต่…” นมจืดชะงักขามองคุณแม่ “น้องพระเอกเขาไม่ได้ซักเสื้อด้วยไฮเตอร์แบบบ้านเราใช่ไหมลูก?”
นมจืดอมยิ้มตาโต “ไม่ครับคุณแม่! พระเอกบอกว่าไม่รู้จักครับ” นมจืดจำได้ว่าพระเอกเคยบอกแบบนี้
“งั้นวันหลังหนูเอาไปให้น้องเขาลองใช้ดูนะ…” นมจืดพยักหน้าเห็นด้วยอย่างยิ่งยวด “เสื้อน้องเขาจะได้ไม่หมองอย่างวันนี้”
พูดอีกก็ถูกอีก! เห็นไหม! คุณแม่ยังคิดเหมือนนมจืดเลยว่าพระเอกควรมีไฮเตอร์เป็นของตัวเอง
เหมือนคำว่าอะไรนะที่ช่วงนี้ได้ยินบ่อยๆ
อ้อ!
#ของมันต้องมี
ใช่ๆ ของมันต้องมีไง อิๆ
รถมอเตอร์ไซด์คันเก่าที่กับเครื่องสนิทเรียบร้อย ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาภายในคณะ
“หายหัวไปไหนมาไอ้ห่า มึงไปซื้อบุหรี่ถึงดาวนาแม็กหรือไง” เสียงสมปากชาติหมา เอ๊ยพิมพ์ผิดๆ เอาใหม่ๆ สมชาติปากหมา! เห่าก้องทั่วห้องสตูฯ
ร่างสูงใหญ่ของพระเอกเดินเข้ามาในห้อง เพื่อนร่วมคณะหลายคนยังนั่งสุมหัวกันเรื่องโปรเจ็ค
“ช่วงนี้เฮียบอกให้เข้าคณะทุกวันว่ะ เตรียมตัวเรื่องงานนิทรรศการอาทิตย์หน้าอะมึง”
ถ้ายังจำกันได้ว่าเขามีงานโปรเจ็คของเทอมคืองานนิทรรศการการถ่ายภาพของคณะ ครั้งแรกที่เขาส่งงานให้เฮียไป อีกฝ่ายค่อนข้างแปลกใจกับงานของเขาพอดู โดนถามว่าเดี๋ยวนี้ชอบมาถ่ายคนแล้วเหรอ พระเอกไม่ได้ตอบอะไรไปทำเพียงแค่ยิ้มมุมปากเท่านั้น
‘เด็กคณะไหนนี่ น่ารักเหมือนกันนะ’
เฮ้ย...เฮียครับ เขายังไม่อยากมีเรื่องกับอาจารย์ในคณะนะเว้ย อาจารย์มองหน้าลูกศิษย์ที่มองตาขวางจนต้องโบกไม้โบกมือเป็นเชิงว่าเขาแค่แซ็วเล่นเท่านั้น
“เออๆ รู้แล้ว” ร่างสูงใหญ่ทรุดตัวลงนั่งที่ของตัวเอง เขาวางแม็คบุ๊คเอาไว้ก่อนจะออกไปซื้อบุหรี่แต่กลับกลายเป็นว่าได้ไปส่งไอ้แคระแทน แถมบัดซบสุดคือลืมซื้อบุหรี่กลับมา
“เอามาตัวหนึ่งดิ” ไอ้โอ๋กระดิกนิ้วยิกๆ ช่วงนี้พวกแม่งทั้งไอ้โอ๋และไอ้สมชาติมันจำกัดตัวเองอยู่ในโซนของตัวเอง รัศมีไม่เกินหนึ่งเมตร เอาง่ายๆก็คือพวกมันจะไม่ขยับไปไหนไกลกว่าที่แขนของพวกมันจะเอื้อมถึง
“ไม่มี...”
“อ้าว ไอ้เชี่ย แล้วนั่นมึงถือถุงอะไรมา”
สมชาติคว้าถุงพลาสติกไปคุ้ยๆดู ก่อนเงยหน้ามามองเพื่อน “อะไรของมึงวะ ไปซื้อบุหรี่ แต่ได้ขนมไทยกลับมา” อีกอย่างแถวมหาวิทยาลัยเขาไม่มีขายขนมไทยพวกนี้ด้วย ที่แน่ๆคือขนมไทยพวกนี้มันดูน่าอร่อยกว่าร้านแถวๆนี้นี่แหละ
พระเอกแยกเขี้ยวใส่เพื่อนก่อนจะดึงถุงตัวเองกลับมา
“ของกู พวกมึงไม่มีส่วนแบ่งเว้ย”
“ไอ้ห่า เยอะขนาดนี้มึงจะแดกให้เบาหวานแดกตายใช่ไหม” แม่ง หน้าตาไม่ให้แดกของพวกนี้แต่ใจเสือกรักเว้ยเฮ้ย
คิ้วเข้มดกหนาเลิกขึ้น ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “ของกูคือของกู” คุณหญิงแม่ให้เขามาเขาก็ต้องรับน้ำใจนี้ไว้ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง
เพื่อนโวยวายแต่ว่าคนอย่างพระเอกไม่สนใจหรอก ปล่อยให้พวกมันแหกปากกันไป เดี๋ยวเหนื่อยเมื่อไรพวกมันก็หยุดกันเองแหละ
“ยินดีต้อนรับค่…” เสียงค่าลากยาวของพนักงานกะเช้าประจำร้านสะดวกซื้อเหมือนจะหยุดลงกระทันหัน
พนักงานมองตามลูกค้าที่เข้ามาในร้านด้วยสายตาไม่กระพริบ
คนตัวเล็กเดินก้มหน้าก้มตาเเพราะความไม่เคยชิน มือขาวทำท่าจะดันแว่นอันโตด้วยความเคยชินแต่นมจืดก็นึกขึ้นได้ว่า…
วันนี้ใบหน้าเขาปราศจากแว่นสายตาเพราะว่า...เขาใส่คอนแทคเลนส์ ตอนออกจากบ้านมาก็ไม่ค่อยมั่นใจเผลอจับใบหน้าตลอดเวลา ขึ้นรถมาเรียนก้มีคนมองต้องเดินก้มหน้า แต่ตอนนี้ที่ยิ่งหมดความมั่นใจก็เพราะคนมองนี่แหละ!
ฮื้อออออ เราหมดความมั่นใจเลยนะ ทำไมพนักงานต้องมองหน้าขนาดนั้นด้วย
นมจืดจับหน้าลูบผม หัวเราะแหะๆ ให้กับพนักงานที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี
“เอ่อ...นี่ครับ” นมจืดวางกล่องนมจืดยี่ห้อประจำที่ซื้อทุกวัน
พนักงานมองแล้วอยู่ๆก็ยิ้มกว้าง
“โอ้โห พี่เกือบจำไม่ได้แหนะ”
นมจืดยิ้มเขิน
พนักงานมองใบหน้าขาวเกือบซีดที่วันนี้ไม่มีแว่นอันใหญ่มาบังใบหน้า ทำให้เห็นนัยน์ตากลมโตชัดเจน นัยน์ตาสีน้ำตาลอมดำใสแจ๋วจนเหมือนลูกแก้ว จมูกจิ้มลิ้ม ปากสีชมพูอ่อน เจ้าตัวเกาแก้มเขินๆเพราะไม่มั่นใจ
“แหะๆ...คือแว่นมันแตกครับ” ตอนแรกก็ใส่แว่นสำรองอันเดิมอยู่หรอกแต่ว่ามันปวดหัวมาก มึนจนทนไม่ไหว คุณแม่เลยพาไปตัดแว่นอันใหม่ ทีนี้ทางร้านแว่นเขาแนะนำให้ลองใส่คอนแทคเลนส์ดู เลยลองซื้อแบบวันเดย์มาลองใช้ เป็นแบบที่ใช้วันเดียวแล้วก็ทิ้งเลย คุณแม่ให้ซื้อมาลองหนึ่งอาทิตย์ก่อน
วันนี้เลยลองเอามาใส่เป็นวันแรกแต่ว่าตอนนี้นมจืดอยากจะวิ่งกลับบ้านไปเอาแว่นมาใส่แทนเสียเลย
พนักงานยังอมยิ้มไม่หยุด แสกนราคาสินค้าเสร็จก็ใส่ถุงให้ลูกค้าเสร็จสรรพ นมจืดรับถุงไปก่อนจะเดินออกจากร้าน แต่ว่าหูเล็กยังได้ยินเสียงแว่วมาจากภายในร้าน
“น้องน่าร๊ากกกกกกกก...” พนักงานสองคนในร้านหันไปกรี๊ดกร๊าดกันเอง
ขาเล็กชะงักกึกเมื่อระหว่างทางไปคณะวิทยาศาสตร์ของตัวเอนมจืดเจอกับคนกลุ่มใหญ่ที่ยืนจับกลุ่มกันพ่นควันมะเร็งปอดแข่งกันยกใหญ่ ตอนแรกนมจืดก็ไม่ได้สนใจว่าแต่ว่าหนึ่งในกลุ่มนั้นหันมามองเห็นเขา
“...”
ร่างสูงใหญ่พูดไม่ออกเลยเกิดเป็นอาการแดกจุดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ นัยน์ตาคมกริบเบิกค้าง
พระเอกเห็นร่างเล็กคุ้นตาเดินมา ทั่้งสไตล์การแต่งตัวและท่าทางการเดินที่จำได้ แต่พอเจ้าตัวเดินเข้ามาใกล้ๆทำให้เขาต้องตกใจเหมือนโดนผีหลอก
แม่งผีมินเนี่ยนหลอกแต่เช้าเลยไอ้เชี่ย!
ไอ้แคระมันไปทำอะไรกับหน้งหน้าของมันมาวะ
นมจืดหยีตาลงเล็กน้อย เห็นร่างสูงของคณะเพื่อนบ้านเลยยิ้มกว้าง
พระเอก...คุณซุปเปอร์ฮีโร่ของนมจืด อื้อ...ใช่ๆ ชื่อนี้ฟังดูเข้ากับพระเอกมากๆ พระเอกต้องดีใจสุดๆเพราะว่าจากเป็นมหาโจรกลายมาเป็นถึงมหาบุรุษวีรชนคนไทยเลยนะ พระเอกจะต้องภูมิใจกับตำแหน่งแน่นอน
คิดแล้วก็หัวเราะคิกคักกับตัวเอง
ขาสั้นๆก้าวเข้าไปหาฮีโร่อย่างไม่รอช้า ข้างๆฮีโร่มีพรรคพวกฮีโร่ที่หน้าตาไม่ต่างกันเลยคือหนวดเฟิ้มเชียว แต่นมจืดไม่กลัวนะ เพราะเพื่อนพระเอกก็คงเป็นพรรคพวกฮีโร่หน้ามหาโจรเหมือนๆกันนั่นแหละ
คุณแม่บอกว่าอย่าตัดสินคนแค่ภายนอก ทฤษฏีนี้ใช้ได้กับพระเอกจริงๆ
“มึงไปทำอะไรกับหนังหน้ามึงมาไอ้แคระ!” เสียงทุ้มเข้มดังโพล่ง
นมจืดส่ายหน้า คิ้วขมวด “เปล่านะ” นมจืดไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ศัลยกรรมก็ไม่เคยสักนิด แค่ใช้ครีมล้างขจัดความมันบนใบหน้าเท่านั้นเอง “เราก็ใช้แค่นีเวียร์ ฟอร์ เมน เฉยๆ”
คนฟังแยกเขี้ยว เออเซ่ะ! กูใช้แค่สบู่นกแก้วทั้งล้างหน้าแล้วก็ล้างฟรวยจบ!
“น้องมินเนี่ยน!” สมชาติเสนอหน้าออกมาคนแรก มองใบหน้าขาว ตากลมโตดูต่างกับคนที่เคยเจอตอนแรกเลย
“หวัดดีน้า...สมชาติ” นมจืดจำสมชาติได้แม่น เป็นคนที่นมจืดเจอครั้งแรกตอนเอากาแฟมาให้พระเอกแล้วสมชาติไปตามตัวมาให้
บรรดาพรรคพวกฮีโร่ถึงกับเคลิ้มเหมือนเมายากันยุงเพราะรอยยิ้มตาหยีแก้มพองของคนพูด แต่มีแค่คนเดียวที่หนังตากระตุกพร้อมกับตีนกระตุกใส่เพื่อนรายตัว
พวกเมายากันยุงถึงกับสะดุ้งเป็นแถว เจอนัยน์ตาคมกริบฟาดฟันเข้าไปถึงกับต้องหันซ้ายเหล่ขวาไปมองไปทางอื่นแทน
สงสัยคนน่ารักยิ้มแก้มป่องนี่จะมีเจ้าที่แรง!
“งั้นเราไปก่อนน้า” คนตัวเล็กโบกมือให้ฮีโร่และพรรคพวกฮีโร่ แต่ยังไม่ทันได้วิ่งไปไหนคอเสื้อขาวสะอาดเพราะไฮเตอร์ก็โดนดึง
“เดี๋ยวไอ้เตี้ย มึงยังไปไม่ได้” เสียงทุ้มเข้มทำให้นมจืดย่นคอ
“ทำไมเราไปไม่ได้อะพระเอก เรามีเรียนน้า” คนตัวเล็กพยายามรั้งคอเสื้อกลับมา
ฝ่ามือใหญ่เปลี่ยนจากดึงคอเสื้อมาจับหมับที่หัวทุยแล้วบังคับให้หันมาหาตัวเอง นมจืดย่นหน้าเพราะว่ากลัวกระดูกต้นคอจะเคลื่อน
“เราเจ็บนะ” พยายามนวดคอตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เหอะ...” พระเอกพ่นลมหายใจออกมาเหมือนหงุดหงิดแต่ว่าฝ่ามืออุ่นๆก็ยอมช่วยนวดหลังคอนมจืดเบาๆ
คราวนี้คนตัวเล็กเลยยิ้มแก้มตุ่ย “อื้อๆๆ ตรงนั้นเลยพระเอก สบายจัง” ทำหน้าเคลิ้มดูสบายที่สุด ใบหน้าคมถึงกับหลุดยิ้ม แต่พอเงยหน้าไปเจอบรรดาพวกตัวเสือกทั้งหลายกำลังจ้องดด้วยสายตาโคตรเผือกแล้วได้แต่ถลึงมองพวกมันก่อนจะหยุดมือที่นวดต้นคอเล็กลง
“มานี่ดิไอ้แคระ”
นมจืดมองอีกฝ่ายที่เรียกเขาเดินไปหาใกล้ พระเอกหยิบถุงก็อบแก็ปมาสะบัดๆให้มันคลี่ออก
“ทำไมเหรอ?” นมจืดเผลอดันแว่นเพราะความเคยชินทั้งที่ไม่ได้ใส่แว่นอยู่ “เฮ้ยยยย”
อยู่ๆถุงพลาสติกก็ถูกครอบลงมาบนหัวทุย ปิดลงมาจนแทบคลุมหน้า นมจืดโวยวายเสียงดังเพราะตกใจ มือขาวพยายามยื้อยุดกับพระเอกที่พยายามจะครอบถุงลงมาบนหัวนมจืดให้ได้ พรรคพวกฮีโร่ตัวเสือกถึงกับอ้าปากค้าง มองเพื่อนที่กำลังทารุณกรรมมินเนี่ยนตัวน้อยๆ
แม่ง! ไอ้พระเอกมันยังสติดีอยู่ใช่มั้ยวะ!!
คนสติที่ไหนเอาถุงครอบหัวชาวบ้านเขาวะ?
“ไอ้แคระอย่าให้ต้องใช้กำลัง” โอโห้ ไอ้เชี่ย...มึงแม่งมาแพทเทิร์นโจรข่มขืนชัดๆ
“ฮื้อออออ...ปล่อยเราเถอะนะ เราหายใจไม่ออก” นี่ก็อีกคน...มาแนวเหยื่อโดนรุมชัดๆ
“มึงก็อยู่นิ่งๆสิวะ”
“ฮื้ออออออ” สุดท้ายพอสู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้นมจืดก็ได้แต่ร้องเสียงหงุงหงิง ทำปากแบะใส่ ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจชอบ
ไอ้โจรโฉดพอมันเอาถุงพลาสติกครอบหัวเสร็จกมันก็จัดการผูกปลายหูหิ้วเข้าที่ใต้คางเล็กๆเป็นโบว์เรียบร้อยมันก็ถอยห่างออกมาดูผลงานชิ้นโบว์แดงอย่างพอใจ
นมจืดตอนนี้มีถุงเซเว่นครอบหัวจนมิด ช่วงปลายถุงบนหัวทั้งสองข้างดูไปดูมาเหมือนหูกระต่าย ตรงคางก็ผูกโบว์มุ้งมิ้ง จากถุงโง่ๆกลายเป็นเหมือนผ้าโผกหัวผูกโบว์เลย
“เอาถุงครอบหัวเราทำไม?” ดวงตากลมโตจ้องใบหน้าคม ทำหน้าไม่เข้าใจมากๆ
“เออน่า...” ร่างสูงเหมือนจะหาคำตอบไม่ถูกเลยเกาแก้มเฉไฉไปเรื่อย
“ฮื้อ...มันตลก” มือเล็กทำท่าจะแกะออกจนร่างสูงถลึงตาดุ
“ผูกเอาไว้นั่นแหละโว้ย” แม่ง...ไอ้แคระ...ใครบอกให้มึงไม่ใส่แว่นทรงอาม่ามึงมาล่ะวะ เอาถุงครอบไว้นั่นแหละจะได้ไม่ใครมองเห็นเท่าไร
“ทำไมล่ะ?” เอ้า...ยังจะถามอยู่นั่น
“เออน่า...ผูกไว้”
“ไม่เอา!” แค่นี้เพื่อนพระเอกก็หัวเราะนมจืดหมดแล้ว นมจืดก็อายเป็นนะ พระเอกให้ทำอะไรก็ไม่รู้ “ทำไมเราต้องใส่” ถ้าพระเอกไม่มีเหตุผลดีๆมาบอกนมจืด เขาก็ไม่ยอมนะ นมจืดก็สู้คนนะ บอกเลย
บ๊ะ! ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ้บ เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย
“ไอ้ห่า...ก็...เดี๋ยวฝนมันตกไง คลุมไว้นั้นแหละ”
หาาาาาาาาาา...สมชาติถึงกับสำลักบุหรี่ พรรคพวกฮีโร่หันไปมองหน้าไอ้คนพูดประมานว่า มึงพูดออกมาได้เนอะไอ้สันขวาน
ใครเชื่อมึงก็ควายแท้ๆ
“อ้าวเหรอ? ฝนจะตกเหรอ” นมจืดทำหน้าเข้าใจ พยักหน้าหงึกหงัก
เอ้า!!!!! ไอ้ห่านี่เสือกเชื่อด้วยเว้ยยยย
ควายแท้ไม่มีวัวผสม!
“เออ...กูเช็คมาเมื่อกี้ฝนจะตก มึงใส่ๆมันไปนั่นแหละ” โจรโฉดเออออพลางถอนหายใจเฮือก ไม่รู้ว่าจะรู้สึกดีใจที่มันเชื่อหรือจะเสียใจกันแน่
“อ้อ ขอบคุณมากน้า” นมจืดยิ้มกว้าง จับถุงครอบบนหัวให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะบอกลา “งั้นเราไปเรียนแล้วน้า บ๊ายบาย” โบกไม้โบกมือเผื่อแผ่พรรคพวกฮีโร่และเหมือนเผื่อแผ่คนทั้งโลกด้วย
พระเอกโบกมือชิ่วๆ “รีบๆเดินกลับคณะไปเลยไป อย่าเถลไถลนะเว้ย”
“อื้อ ได้เลย ตรงกลับคณะเลย”
.
.
.
พอหันกลับมาเพื่อนทั้งโขยงมองหน้าเขาพลางแสยะยิ้ม
“หวงเขาขนาดนั้น เป็นพ่อเขาเหรอวะ” สมชาติแห่งสามแยะปากหมา
พระเอกแบะปากเหมือนละครบุพเพสันนิวาส กูโคฟเวอร์เป็นพี่กิ๊ก สุวัจนี
“พ่อกูไม่เป็นหรอกเว้ย อย่างกูต้อง ผอ- เท่านั้น”
“เป็นผัวเขาเหรอมึง”
“พวกมึงต่างหากที่เผือก ไอ้สัส!”
+++++++++++++++++++++++++ 100% +++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาอีกครึ่งตอนมาฝากกันนะคะ ตอนครึ่งหลังสั้นๆหน่อยเพราะว่ามันต้องตัดพอดี ขออภัยจริงๆนะคะ
ตอนนี้พระเอกมันก็หวงเขาไปเรื่อยแต่เหมือนน้องนมก็ไม่รู้อะไรเหมือนเคย ฮ่าๆ หัวร้อนไปเรื่อยแหละนังพระ ฮ่าๆ
สะใจ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือว่าจะหวีดกันในทวิตเตอร์ที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 349452 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก