บทที่ 9: นมจืดกับคอนโดหรูที่ไม่ใช่มารวยแมนชั่น
โกหกน่า!
ไม่จริงใช่ไหม!
ตากลมๆเบิกกว้างเป็นปลาทองแถมยังอ้าปากหวอเป็นปลาทองขาดอากาศหายใจไปได้ ร่างเล็กยืนนิ่งไม่ไหวติงมาได้หลายวินาทีแล้วตั้งแต่ที่เจ้าตัวมาหยุดยืนที่หน้าอาคารก่อสร้างขนาดใหญ่
“ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ทำซากไรวะ”
เสียงกัมปนาทของคนตัวโตทำให้ร่างเล็กที่ยืนตาโตอยู่หน้าตึกสะดุ้งโหยงก่อนจะตาลีตาเหลือกกอดกระเป๋าวิ่งตามเข้าไป
“โอ้โห…ใหญ่จัง” ด้านในก็ตกแต่งได้หรูหราสมกับเป็นคอนโดของเครือบริษัทด้านอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังที่มีโปรเจ็คคอนโดหรูทั่วกรุงเทพฯ
นัยน์ตาเรียวคมมองคนตัวเล็กกว่าที่หันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังตื่นตาตื่นใจเป็นเด็กเจอของเล่น
“ไอ้เตี้ยเอ๊ย!” พึมพำของตัวเอง
แต่เหมือนว่าคนตัวเล็กจะรู้สึกตัวเลยหันมามองแล้วยิ้มตาหยี ดันแว่นขึ้นจมูกจึกๆ “งั้นเรากลับก่อนน้า ขึ้นห้องดีๆนะ” มาส่งถึงที่ มั่นใจว่าอีกฝ่ายถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว หน้าที่ของรุ่นพี่อย่างนมจืดก็หมดลงเรียบร้อย
กะว่าเดี๋ยวจะออกไปเรียกแท็กซี่ด้านหน้าคอนโด ด้วยความที่อยู่ในซอยไม่ลึกมากคงเรียกรถได้ไม่ยาก หรือไม่งั้นก็ให้พระเอกช่วยบอกให้รีเซ็ปชั่นของคอนโดช่วยเรียกให้ก็ได้
คำพูดนั่นทำให้คนหน้ายับอ้าปากค้าง อะไรนะ?! มันบอกว่าไงนะ?!
จะกลับบ้าน?!!
ไอ้สัส! แล้ว…แล้ว…ข้าวที่กู…โว๊ย!
เออ! อยากกลับก็ไปเลยไป๊!
ยืนเข่นเขี้ยวหงุดหงิดโดยหาสาเหตุให้ตัวเองไม่ได้ แม่งกูคงโมโหหิวแน่นอน รีบขึ้นไปแดกข้าวแล้วนอนดีกว่า
“เออ กลับบ้านไป” โบกมือไล่ไอ้เตี้ยด้วยความหงุดเงี้ยวในจิตใจ
นมจืดโบกมือหย่อยๆให้อีกฝ่ายแม้จะแอบไม่เข้าใจก็ตามว่าพระเอกเป็นอะไรขึ้นมาแต่คิดว่าอีกฝ่ายง่วงเลยรีบอยากให้อีกฝ่ายไปพักผ่อน
“อื้อๆ”
พระเอกหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็วแต่ด้วยความที่หุนหันพลันแล่นไปนิดหน่อยทำให้ร่างสูงใหญ่นั่นเซไปเล็กน้อย นมจืดเบิกตาอย่างตกใจรีบถลาเข้าไปหาใกล้ๆ นมจืดร้องลั่น จ้องมองใบหน้าครึมเขียวอย่างกังวล
“พระเอก”
“อือ...” เสียงทุ้มเข้มพึมพำ มือใหญ่นวดขมับตัวเองคลึงแรงๆ
“ไหวไหม?” เสียงร้อนรนของคนตัวเล็ก “เดี๋ยวเราว่าเราพาขึ้นไปส่งดีกว่านะ” ให้เดินขึ้นไปเองเห็นทีว่าอาจจะสลบอยู่หน้าลิฟท์ก็เป็นได้
นมจืดยกแขนแกร่งให้พาดบนไหล่เล็กๆของตัวเอง แต่เกือบทำนมจืดเซไปเหมือนกัน พระเอกนี่ตัวหนักกว่าที่เขาคิดไว้เยอะมาก
ร่างสูงรู้สึกขาไม่ค่อยมีแรงเลยต้องเทน้ำหนักไปที่คนตัวเล็กมากกว่าเดิมโดยไม่รู้ตัว ร่างใหญ่พิงเข้าหาคนตัวเล็กจนแนบชิดจนไม่เหลือช่องว่าง พระเอกมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวซีด แว่นอันโตที่หล่นลงมาตรงดั้งจมูกเล็กๆโดยที่เจ้าตัวไม่ได้สนใจจะดันมันขึ้นไปด้วยซ้ำ ปากเล็กๆที่พึมพำตลอดเวลาว่าให้เขาทำใจดีๆไว้
เฮ้ยๆๆ กูยังไม่ตายสักหน่อยนะเว้ย แค่ขาไม่มีแรงเท่านั้น ทำเหมือนกูเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย
“หึ...” เสียงเขาพ่นลามหายใจแรงๆจนมันหันมามอง เลยก้มหน้าลง
“พระเอกๆ เดินนะ ค่อยๆ”
เห็นมันพยายามลากเขาให้เดินอย่างยากลำบากแล้วเผลอฉีกปากไม่รู้ตัวจนเห็นฟันขาว กลิ่นหอมอ่อนๆเหมือนแป้งเด็กจากคนข้างๆทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะ จมูกโด่งเป็นสันสูดกลิ่นหอมอ่อนเข้าจมูก
...กูลืมบอกไอ้เตี้ยนมไปว่า…
...ต่อให้ไม่นอนสามวันคนอย่างพระเอกก็ไม่เซง่ายๆหรอก…
นมจืดพยุงร่างสูงอย่างทุลักทุเลไปที่ลิฟท์ เสียงทุ้มแหบดังขึ้นเบาๆ
“ไอ้นมเอาบัตรไป” ล้วงบัตรของคอนโดออกมาจากกระเป๋าหลังกางเกงยื่นให้กับคนตัวเล็ก
นมจืดทำตาปริบๆแต่ก็รับมาถือไว้ เออ…แล้วมันก็ยืนเอ๋ออยู่อย่างนั้นได้อีก โอย…กูเมื่อยโว้ย!
“โว๊ะ! ถือทำสากกะเบืออะไรล่ะ เอาไปกดลิฟท์เส่ะ”
อ้อ…ลิฟท์ของคอนโดพระเอกเป็นแบบที่ต้องติ๊ดบัตรคอนโดที่แผงวงจรของลิฟท์ถึงจะกดชั้นได้
“อื้อ…” นมจืดรีบเอื้อมมือไปติ๊ดบัตร
“ชั้น 23” นมจืดก็กดตามที่คนพูดบอก
ลิฟท์เคลื่อนตัวขึ้นตามชั้นไปเรื่อยๆ เลขชั้นบนแผงดิจิตัลก็ขึ้นเรื่อยๆจนมาถึงชั้นจุดหมาย หูนมจืดอื้อเหมือนกันนะ
“2306” เบอร์ห้องก็บอกเสร็จสรรพ
คนตัวเล็กแบกร่างสูง แต่เหมือนเจ้าตัวอาจจะไม่ได้สังเกตุเลยว่าพระเอกไม่ได้ทิ้งน้ำหนักลงมาแล้ว กลับกลายเป็นว่ามีแค่วงแขนแกร่งที่เกี่ยวเอวเล็กเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ดูดีๆเหมือนจะเป็นฝ่ายลากคนตัวเล็กอีกด้วย
นัยน์ตากลมโตหลังแว่นมองบานประตูที่ค่อยๆเปิดออก สิ่งที่มองเห็นทะลุเข้าไปคือส่วนหนึ่งของห้องนั่งเล่น
“เดินไหวไหม?”
ร่างสูงพยักหน้าเป็นเชิงว่าไหว คือความจริงแล้วกูก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเท่าไร แต่ก็ทำเป็นเดินขาลากเข้ามาในตัวห้อง คิ้วเข้มขมวดมุ่นเหมือนไม่เห็นวี่แววว่าคนตัวเล็กเท่าหัวนมจะเดินตามเข้ามาสักนิด
“ยืนทำอะไรวะ”
เอ้าเห้ย! กูถามให้ตอบไม่ได้ให้มาทำหน้าเอ๋อตาโตมองกูนี่
“เด…เดี๋ยวเรากลับเลยก็ได้” นมจืดกอดกระเป๋าถอยหลังออกจากประตู
คิ้วเข้มขมวดมุ่นรู้สึกเหมือนมีใครมาต้มน้ำร้อนบนหัวยังไงก็ไม่รู้เว้ย ทำไมหัวกูถึงร้อนได้ขนาดนี้ ตอบ!
“เข้ามา!” ยังๆ ยังไม่ฟังอีกนะไอ้เตี้ย “เข้ามา! แล้วปิดประตูด้วย”
“หืม? อ้า…เอ้อ…” คนตัวเล็กเงอะงะอยู่หน้าห้อง เขาเกรงใจเจ้าของห้อง
สุดท้ายนมจืดก็มายืนกระพริบตาปริบๆกลางห้องนั่งเล่นขนาดกลาง
ที่ต้องกระพริบตาไม่ใช่อะไรเลย แต่…
ห้องพระเอกเพิ่งเกิดสงครามกลางห้องมาเหรอ?
—�—�—�—�—�—�—�—� 50%—�—�—�—�—�—�—�—�-
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมกับนังพระมาฝากกันค่า
นังพระมันล่อลวงน้องขึ้นบ้านมันแล้วค่า แงงงง เอาอีโต้มาฟันหัวมันเลยค่า กลัวมันทำอะไรน้องนมมาก 55555
ใครอยากฟันหัวมันคอมเม้นมาเลยนะคะ เม้นกันมาเยอะๆนะคะ หรือจะหวีดในทวิต รักรสนมจืด ได้เลยค่า
ขอบคุณที่ติดตามค่า
เยิฟฟฟฟฟฟ
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 345594 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก