บทที่ 9: นมจืดกับคอนโดหรูที่ไม่ใช่มารวยแมนชั่น [100%]
กองหนังสือนิตยสารกองพะเนินเทินทึกจนเอียงกะเทเร่น่ากลัวว่ามันจะล้มโครมลงมา
ขวดเกลือแร่ เครื่องดื่มชูกำลังวางเรียงเป็นประติมากรรมวิจิตรบนพื้นบ้าง บนโต๊ะบ้าง ดูเป็นศิลปะดี เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่พาดอยู่บนโซฟา
ฮือ...สงครามจริงๆด้วย
“นั่งดิ” เจ้าของห้องบอกในขณะที่เจ้าตัวเดินหายไปทางห้องครัวเล็กๆที่ติดกัน
นัยน์ตากลมโตกวาดมองไปรอบ ห้องคอนโดของพระเอกใหญ่กว่าที่เขาคิด มีทั้งห้องนั่งเล่น ห้องครัวเล็ก เห็นมีประตูห้องอยู่อีกบาน คาดว่านั่นคงเป็นห้องนอน มีระเบียงเล็กๆยื่นออกไปด้านนอกพร้อมกับพื้นที่สำหรับเครื่องซักผ้าและราวตาก
ก้นเล็กๆนั่งแหมะลงกับโซฟา แต่ก็เหมือนกระเด้งตัวขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงก๊องแก๊งดังมาจากในครัว พระเอกน่าจะกำลังแกะอาหาร นมจืดเลยว่าจะไปช่วยสักหน่อย
“มาๆเราช่วย” ร่างเล็กโผล่หน้าไปในครัว แอบถอนหายใจเบาๆ ลูบอกอย่างโล่งใจเพราะครัวของพระเอกไม่ได้โดนผลกระทบจากสงครามเหมือนห้องนั่งเล่นไปด้วย จะมีก็แค่กองจานชามช้อนส้อมเล็กๆอยู่ในอ่างล้างจาน
เอาเข้าจริงในครัวมีแค่ไมโครเวฟกับเตาไฟฟ้าแบบบิลด์อินที่เหมือนจะติดมากับห้องชุดอยู่แล้วแค่นั้น อ่อ มีตู้เย็นด้วย นอกนั้นก็บ๋อแบ๋ไม่มีอะไรแล้ว
ร่างสูงกำลังแกะห่อข้าวมันไก่ใส่จาน แล้วก็หันไปสั่งให้นมจืดยกจานตามที่โต๊ะกระจกในห้องนั่งเล่น พระเอกวางชามเกาเหลากับก๋วยเตี๋ยวลงบนโต๊ะ มือไม้ก็กวาดขวดเครื่องดื่มลงถุงพลาสติก
คนตัวเล็กกว่ากระวีกระวาดช่วยเก็บใหญ่เลย กระตือรือร้นมากเพราะว่านมจืดอยากให้ห้องสะอาดๆ
“มึงไปเอาช้อนส้อมไป อยู่ใต้ตู้ข้างตู้เย็น” นมจืดพยักหน้าหงึกหงัก
ตู้ที่พระเอกว่าคือตู้ที่เก็บจานชามช้อนส้อมที่เจ้าตัวบอก เปิดออกมาดู ด้านในมีชามซ้อนกันสามสี่ใบกับจานอีกสองใบ มีกล่องช้อนส้อมติดมากับตู้ แต่สิ่งที่ทำให้ตาโตเบิกกว้างเป็นไข่ห่านคือ…
ชามมินเนี่ยนที่แถมมากับโกโก้ครันช์ของนมจืด!!!
มือเล็กๆรีบคว้าทั้งชามที่เคยเป็นของตัวเองแต่โดนโจรผู้ร้ายบางคนฮุบไปเป็นสมบัติของตัวเองพร้อมกับช้อนส้อมสองคู่กลับออกมาที่ห้องนั่งเล่น
“พระเอกๆ นี่มันชามของเรา”
นัยน์ตาเรียวคมหันไปมองพูด ไอ้เตี้ยมันกอดชามเหลืองๆตาโปนหน้าแม่งโคตรเหมือนมันเลยเว้ย ตลกสัสๆ แม่งอยากขำนะแต่เดี๋ยวหลุดเก๊กเสียชื่อพระเอกโคตรหล่อพ่อรวยฟวยใหญ่ไข่ตุงหมด เลยแยกเขี้ยวใส่มันกลับไป
“อะไรเตี้ย มึงอย่ามาพูดซี้ซั้ว มันอยู่ในห้องกูแล้วมันจะเป็นของมึงได้ไง” คนพูดหรี่ตามอง
“ก็...ที่วันนั้นพระเอกเอาของเราไปอะ” พูดเสียงอ้อมแอ้ม
อะไรกัน พระเอกจำไม่ได้แล้วเหรอเนี่ย
“วันไหน...” กวนประสาทไอ้นมแม่งโคตรบันเทิงจนลืมความง่วงไปเลยเว้ย
ใบหน้าขาวเกือบซีดบูดเล็กน้อย เจ้าตัวยู่ปากจนเป็นรูปโดนัท มันคิดว่าน่ารักหรือไงกัน?
...เออ…
น่า...รั…ใช่ซะที่ไหนล่ะวะ
น่าถีบต่างหากล่ะเว้ย ใครมองมันน่ารักนี่แม่งโคตรตาถั่ว ถั่วคั่วด้วยนะแม่งเอย…
“อะไรๆ มาทำหน้าทำตา” ตาเรียวคมถลึงตามอง นมจืดหดคอถอยหลังไปสองก้าว “ตามมานี่ดิ” ชี้ไปที่โต๊ะในห้องนั่งเล่นที่มี
อาหารร้อนๆวางอยู่ เห็นพระเอกทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาพิงศีรษะไปที่เบาะนุ่มหลับตาลง
“กินข้าวเร็วพระเอก” นมจืดเดินมานั่งข้างๆห่างกันแค่หนึ่งช่วงเบาะเท่านั้น พอพระเอกเปิดลูกตามามองเจ้าตัวก็สะดุ้งเล็กน้อย
รีบกอดชามมินเนี่ยนไว้แน่นเหมือนหวงของ
ร่างสูงลุกขึ้นมานั่งหลังตรงพลางหยิบชามก๋วยเตี๋ยวไก่ตุ๋นขึ้นมากิน กดรีโมทโทรทัศน์ช่องหนังฝรั่งไปพลางๆ เหล่มองไอ้เตี้ยนมข้างๆเห็นมันกลืนน้ำลายเอือกๆแล้วลอบยิ้มกับตีนไก่ตุ๋นในชาม มือใหญ่เขี่ยจานไปอยู่ตรงหน้าของคนตัวเล็ก จานข้าวมันไก่ขาววอกแวกไม่มีทั้งหนัง ไม่ราดน้ำจิ้ม ไมมีเครื่องใน ไม่มีเลือด มีแต่อกไกข่าววอกโปะอยู่บนข้าวขาววอก ยังดีที่ป้ายังมีความเป็นศิลปินในหัวใจโดยการสับแตงกวาใส่มาให้ดูเขียวๆพอเป็นพิธี
“ทำหน้าเหมือนหมาหิวข้าวเลยนะมึง” เห็นแล้วสงสาร แค่นี้ก็คงไม่มีสารอาหารไปเลี้ยงสมองเท่าไรมั้ง ถึงได้เอ๋อขนาดนี้
“แหะๆ” คนตัวเล็กหัวเราะแห้งๆ แต่ก็ส่ายหน้าจนผมกระจาย “เราไม่แย่งพระเอกกินหรอก เดี๋ยวเราไปกินที่บ้านก็ได้”
คนฟังขมวดคิ้วมุ่น นี่กูอุตส่าห์เสียสละข้าวมันไก่ขาววอกแวกให้มึงนะเว้ย “ไม่แดกกูจะเอาไปเททิ้ง” พูดเสียงแข็งด้วย ชอบทำให้หงุดหงิดจังเว้ยไอ้เตี้ยนี่
“ฮื้อ เสียดายของอะ”
“งั้นก็แดก” ส่งช้อนส้อมอีกคู่ไปให้คนข้างๆ “อย่าพูดมาก”
พระเอกเจ้าของห้องก็ซัดก๋วยเตี๋ยวจนหมดชามปุ๊บก็ตักแบ่งเกาเหลาอีกชามมาใส่ชามตัวเองครึ่งหนึ่งก่อนจะดันชามเกาเหลาไก่ตุ๋นไปตรงหน้าคนตัวเล็กที่นั่งอมข้าวมันไก่แก้มตุ่ย ตาโตหลังแว่นเบิกกว้างส่ายหน้าเป็นพัลวัน
ลำพังแค่ข้าวมันไก่ก็จะกินไม่หมดแล้ว ถ้าต้องกินเกาเหลาอีกนมจืดต้องพุงแตกๆแน่ แต่ก็นั่นแหละ...พระเอกยังคงเป็นพระเอกอยู่วันยันค่ำเพราะเล่นพูดว่า
‘แดกลงไปให้หมดไม่งั้นกูจะเพิ่มหนี้ที่มึงเคยติดกูคราวก่อน’
อื้อหืออออ????
‘ข้าวก็กินให้หมด ชาวนาลำบากกว่าจะได้มา’
โอ้...พ่อพระ...
‘แดกเสร็จแล้วก็ล้างจานด้วยนะมึง กูไปนอนก่อน’
.
.
.
“ฮือ...” เสียงร้องหงุงหงิงดังมากจากห้องครัวของคอนโดหรูแห่งหนึ่ง เจ้าของห้องยังคงนอนหลับแต่หูก็ยังทำงานได้ดีเพราะเขาได้ยินมันพูดว่า “จะล้างจานยังไงอะพระเอก...มันไม่มีน้ำยาล้างจานอ่า...ฮือออออออออ”
...งั้นมึงก็เลียจานไปก่อนก็ได้ เผื่อมันจะสะอาดขึ้น…
หึ!
-------------------------------------- 100% --------------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาอีกครึ่งตอนมาเสิร์ฟแล้วนะคะเพื่อไม่ให้คนอ่านต้องรอนาน ช่วงนี้รีบปั่นเท่าที่ทำได้เพราะว่าตั้งแต่อาทิตย์หน้าเหมือนจะยุ่งขึ้นเรื่อยๆฮ่าๆ เลยต้องมาลงก่อนทีอาจจะหายหัวไปอีกพักหนึ่ง
แต่ถ้ามีลูกฮึดก็อาจจะมาได้เรื่อยๆเลยค่า เพราะว่าเขียนแล้วสนุกติดลมมากเลยค่า
สำหรับเรื่องชะรีฟหนูพุกอาจจะมาช้าหน่อยนะคะเพราะว่าออกแนวเขียนเรื่องนี้ช้าลงเรื่อยๆ แง เสียใจ แต่ไม่ต้องกลัวว่าเราจะทิ้งนะคะ เราไม่ทิ้งหนูพุกกับพ่อยอดชายแน่นอน
คอมเม้นบอกฟี๊ดแบ็คกันได้นะคะหรือจะแท็กในทวิต #รักรสนมจืด ได้เลยค่า
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 345658 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก