บทที่ 8: นมจืดกับข้าวคอนโด [100%]
“พระเอก” สุดท้ายขาเล็กสั้นก็วิ่งตามคนตัวโตไป “เดี๋ยวเราไปส่งนะ” นมจืดเป็นห่วง เห็นร่างกายจะไม่ไหวแล้ว กลับคนเดียวกลัวเป็นอันตราย อีกอย่างคุณแม่บอกว่ารุ่นพี่ที่ดีควรดูแลรุ่นน้อง ตอนนี้พระเอกต้องการความดูแล
นัยน์ตาคมดุมองคนตัวเล็กที่ยิ้มกว้าง หรี่ตามองไอ้เตี้ยว่าที่มันพูดนี่มันได้คิดหรือเปล่า
“หึ…แล้วจะไปส่งกูยังไง?”
พอได้ยินคำถามนมจืดก็นิ่งไป นมจืดขี่มอเตอร์ไซด์ไม่เป็นเพราะงั้นเลิกความคิดที่จะชี่น้องให้พระเอกซ้อนท้ายกลับบ้านแน่นอน แค่จักรยานนมจืดยังยันขาไม่ค่อยถึงเลย
ใบหน้าขาวใต้แว่นกรอบใหญ่เหมือนจะคิดอะไรออก ยิ้มแฉ่งให้อีกฝ่าย
“งั้นเรา…” นมจืดคิดว่าเขามีวิธีที่ดีนะ “นั่งตุ๊กตุ๊กไหม?”
ตุ๊กตุ๊กพร่องมึงเส่ะ!
คิ้วเข้มหนากระตุกหงึกๆ จากที่อารมณ์เกือบดีแทบดิ่งเหวตายห่าไปซะ!
“ตุ๊กตุ๊กห่ารากไรล่ะ จะให้กูไปนั่งตุเลงๆกับมึงเหรอ?” แม่งไม่ได้นอนแล้วยังต้องหัวร้อนอีกหนอ ชีวิตกู ตัวกูก็ใหญ่ขนาดนี้จะให้กูเอาขาพาดคอคนขับตอนนั่งด้วยไหมล่ะ แม่ง! เสนอมาได้!
“ฮื้อ…” ทำไมดุอีกแล้วอะ
“แท็กซี่!” พูดจบก็สะบัดตูดออกเดินนำ นมจืดอ้าปากหวอก่อนจะวิ่งตาม
คนตัวเล็กบอกให้รุ่นน้องตัวโตไปนั่งรอที่ม้านั่งใกล้ๆป้อมยามส่วนเจ้าตัวรีบวิ่งไปหาพี่ยามขอให้เขาช่วยเรียกรถให้ แต่เหมือนลืมอะไรไปบางอย่างเลยต้องรีบกลับมาหาพระเอกที่นั่งหน้าบูด
“แหะๆ” หัวเราะแหะเมื่อเห็นหน้าครึ้มเคราด้วยไรหนวดแยกเขี้ยว “คือ…คอนโดอยู่ไหนอะ”
เออ! ไปเรียกรถแต่ไม่รู้ว่าไปไหน เด๋อกว่ามึงนี่มีอีกไหม
“คอนโด...แถวถนน...”
นมจืดพยักหน้าหงึกหงักๆแล้ววิ่งแจ้นกลับไปที่ป้อมยามให้เรียกรถให้ รอไม่นานรถแท็กซี่สีชมพูแป๋นเป็นชบาแก้วก็วิ่งเข้ามาที่มหาลัย คนตัวเล็กกวักมือหยอยๆเรียกร่างสูงที่นั่งอยู่เป็นเชิงว่ารถมาถึงแล้ว
หลังจากพาสารร่างขึ้นรถมาได้ นมจืดก็พบว่าคนตัวใหญ่ข้างๆหลับคอพับเป็นปลาทูแม่กลองไปเรียบร้อยแล้ว
ใบหน้าครึ้มเคราสีเขียวจางๆในยามหลับดูไม่เหมือนตอนที่เจ้าตัวแยกเขี้ยวแฮ่ๆดุเสียงเลย ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังหลับลึกมาก
นมจืดยิ้มมองคนหลับ แอบส่องใบหน้าของอีกฝ่ายไปพลางๆ ถึงจะหน้าโหลเพราะอดนอนรวมถึงเคราที่ยังไม่ได้โกน แต่ถ้าพูดกันตรงๆ พระเอกมีองค์ประกอบบนใบหน้าที่สมบูรณ์เลยทีเดียว
คิ้วเข้มหนาพาดเหนือดวงตาเรียวคม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปสีเข้มกว่าปกติอาจจะเพราะสูบบุหรี่จัด คางและสันกรามบึกบึนรับกับใบหน้าพอดิบพอดี
รวมๆคือ…หน้าตาดีมาก
…ผลุบ…
พอรถเลี้ยวเลยทำให้คนตัวใหญ่ทิ้งตัวมาทางคนตัวเล็ก ศีรษะตกลงมาจนพิงกับไหล่เล็กพอดิบพอดี ตอนแรกนมจืดจะขยับให้อีกฝ่ายได้นอนดีๆเพราะการที่เอาหัวมาพิงแบบนี้อาจจะเมื่อยกว่าปกติ แต่พอเห็นรุ่นน้องคณะศิลปกรรมนอนกรนเบาๆเลยหัวเราะ
สงสัยคงหลับสบายน่าดู
อีกอย่างนะ…
“พระเอกต้องกลับไปสระผมด้วยนะ” กลิ่นประหลาดจากผมดำสนิทนั่นทำให้นมจืดย่นจมูกแล้วหัวเราะคิกคักกับตัวเอง “แล้วก็ต้องอาบน้ำด้วย”
นั่งเพลินมองวิวข้างทางไปเรื่อย จนพี่คนขับทักขึ้นมาถึงรู้สึกตัว
“น้องซอยนี้หรือเปล่า?”
ตากลมโตหลังแว่นมองไปรอบๆ เขาไม่ค่อยคุ้ยกับแถวนี้เท่าไร เลยจำเป็นต้องปลุกอีกฝ่ายขึ้นมา
“พระเอกๆ ตื่นก่อนๆ” เขย่าๆไหล่กว้างสองสามที
ร่างสูงทำเสียงฮึดฮัดเหมือนโดนกวนความสุข แต่ไม่ยอมลืมตาจนนมจืดต้องสะกิดคนที่พิงไหล่อีกครั้ง
“เตี้ย เงียบๆ” เสียงทุ้มแหบพึมพำ โดนมินเนี่ยนแดกแฟ้บกวนตอนนอนนี่ไม่ตลกเลย
“ฮื้อ…มาบอกทางก่อน เราไม่รู้”
สุดท้ายชายหนุ่มก็ต้องเงยหน้าจากไหล่เล็กขึ้นมา หน้าคมยับย่นยู่ยี่ ตาเรียวมองขวางไปที่คนขับ
กูกำลังนอนสบายเลย ความจริงก็รู้สึกแล้วล่ะนะแต่แค่ขี้เกียจลุก หึ
“เลยไปซอยข้างหน้า”
บ้านเขาจริงๆก็ซอยนี้แหละแต่จะไปซื้ออะไรกินก่อนเลยให้ขับเลยไปอีกหนึ่งซอย
แท็กซี่สีแปร๋นแล่นมาจอดปุ๊บก็หันไปพูดกับคนตัวเล็ก
“ไอ้แคระจ่ายค่ารถด้วย” พูดเสร็จก็เปิดประตูลงไปรอนอกรถ นมจืดควักแบงค์จ่ายให้คนขับ ทอนเงินเรียบร้อยก็กระโดดฮึบลงมายืนบนถนน ทำหน้ายิ้มแฉ่ง
“กินไรๆ”
ขายาวๆก้าวไปในซอย ร้านรถเข็นที่ตั้งเรียงรายอยู่มีขายอาหารต่างกันไป สุดท้ายที่ร่างสูงเลือกคือร้านก๋วยเตี๋ยวไก่ตุ๋น
“เส้นหมี่พิเศษเหมือนเดิมป้าใส่ตีนเยอะๆ แล้วก็ข้าวมันไก่ไม่หนังเอาเนื้ออกนะกับเกาเหลาไก่ตุ๋น กลับบ้านนะป้า”
นมจืดตาโตมองคนสั่งอย่างที่ดูจะคุ้นเคยกับเจ้าของร้านเป็นอย่างดี ว่าแต่พระเอกสั่งเยอะขนาดนั้นนี่จะเก็บไว้กินมื้ออื่นด้วยหรือไงนะ?
“ได้เลยพ่อหนุ่ม นั่งรอก่อนๆ” ป้าเจ้าของร้านยิ้มแย้มทักทาย “วันนี้เลิกเร็วเชียว” ทุกทีชอบเห็นชายหนุ่มมาช่วงเย็นๆ
“ไม่มีเรียนน่ะป้า” เดินดุ่มๆไปตักน้ำใบเตยหอมเย็นชื่นใจมาดูดอึกๆแก้กระหาย “เอ้า นำ้” ส่งอีกแก้วให้คนตัวเล็กที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่เก้าอี้
นมจืดยิ้มตาหยีรับมาดูดอึกๆ นมจืดก็หิวน้ำไม่น้อยเพราะอากศอบอ้าว
“เพื่อนเหรอ? ตัวเล็กจัง” ป้าเจ้าของเห็นคนมาใหม่แล้วยิ้มเอ็นดู ตัวเล็กๆกับหน้าขาวๆ ถึงจะมีแว่นอันโตบังอยู่แต่ก็ดูเป็นเด็กน่ารัก ปกติเห็นแต่พาเพื่อนตัวโตๆเหมือนกันมากิน ไม่เคยเจอเด็กตัวเล็กคนนี้เลยสักหนเดียว
“สวัสดีครับป้า” นมจืดยกมือไหว้ทักทาย
เจ้าของร้านหัวเราะเอ็นดู มือก็เป็นระวิงทั้งลวกเส้น สับไก่นู่นี่นั่นจนได้อาหารมาครบสามถุงร้อนๆเลย พระเอกยื่นเงินให้เจ้าของร้าน รับถุงมาถือไว้
“พระเอกอยู่คอนโดซอยใช่ไหม?” ในซอยนี้เขาเห็นมีตึกคอนโดอยู่อันหนึ่ง แล้วก็ไปยืนหยุดหน้าคอนโดแห่งหนึ่งที่ชื่อว่า...มารวยแมนชั่น
“มึงไปยืนทำห่าอะไรตรงนั้น” คิ้วเข้มขมวดมุ่น หัวกำลังระเบิดตุบๆ ทั้งอดนอนแล้วยังมาเจอไอ้มินเนี่ยนนี่อีก
“อ้าวก็ไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ?” ถึงตัวตึกมารวยแมนชั่นจะโทรมไปบ้างแต่ก็ดูสะอาดสะอ้านดีนะ มีน้องหมานอนกระดิกหางอยู่ตรงหน้าทางเข้าด้วย ไหนจะมีน้องแมวเดินนวยนาดไปมา โดยรวมแล้วก็น่าอยูาทีเดียว
นัยน์ตาคมกลอกไปมา อยู่ๆก็อยากจะเอาถุงก๋วยเตี๋ยวตีหัวไอ้เตี้ยนี่สองทีให้หายเอ๋อ
“ไอ้สัส! ใครบอกว่ากูอยู่ที่มารวยแมนชั่นวะ!”
----------------------------100% ---------------------------------
เอาน้องนมมาลงแล้วค่า
สรุปว่าที่น้องนมเคยปลุกพระเอกนั้นมันไม่มีอะไร๊ใในกอไผ่จริ๊งงงงงง ฮ่าๆ ทุกคนคิดลึกกกกกกกก
เขาแค่ปลุกกันบนแท็กซี่เอง อิๆๆๆ (อย่าเตะเราน้า) แต่ว่าเห็นความคืบหน้าของทั้งสองบ้างมั้ยยยยย เขาพาไปส่งกันถึงคอนโดเลยน้าาาา
น้องชวนอีพระนั่งรถตุ๊กๆด้วย ฮ่าๆ อีพระก็ยังหัวร้อนเป็นหม้อกระทะทองแดงตลอดเว ฮ่าๆๆๆ เอาน้ำสาดหัวมันหน่อยเถอะจะได้เย็นลงบ้าง
ฮ่าๆ แต่ว่าถ้าใครเห็นว่าวันนี้อีพระมันไม่หัวร้อนเท่าปกติก็เพราะมันกำลังอึนๆเพราะง่วงนอน สมองมันเลยก่งก๊งค่า ฮ่าๆ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือจะหวีดกันที่ทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณมากค่า
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 345668 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก