ตอนที่ 8
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ทอม”
ร่างสูงกล่าวด้วยรอยยิ้มและยื่นมือให้ทอมจับเพื่อช่วยพยุงตัว ทั้งๆ ที่เป็นต้นเหตุทำให้ทอมล้ม
“..อย่ามายุ่ง”
ทอมปัดมือทิ้งและลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าบึ้งตึง มองคนตรงหน้าที่มีเชื้อสายเยอรมันทำให้มีร่างที่ค่อนข้างใหญ่โตผิดกับตัวเองที่ตัวเล็กนิดเดียว ซึ่งใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นก็เห็นสันกรามชัดอย่างพวกชนชาติแถบยุโรปและยังมีผมสีบรอนด์ซีดที่ตัดทรงไถข้างที่ทำให้คนมองใจสั่นไหวอีก
แน่นอนว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้นกับทอมเพราะทอมเกลียดคนตรงหน้าเข้าไส้!
“เราออกจะสนิทกันนะทอม ลืมไปแล้วเหรอว่านายเคยชวนฉันไปแฮงก์เอาท์ด้วย”
“ผมไม่เคยสนิทกับคนอย่างคุณ เกวิน” ทอมพูดอย่างเย็นชาด้วยอังกฤษสำเนียงบริติชและเดินหนีไปหามิสเตอร์ต้นที่ทำหน้าไม่พอใจสลับกับงุนงงกับสถานการณ์ที่มาคุอย่างเห็นได้ชัด
“เรื่องเก่าๆ ก็ลืมไปบ้างเถอะน่า”
เกวินโต้กลับด้วยสำเนียงอเมริกันอย่างหยอกเย้าหากแต่นัยน์ตาสีเขียวนั้นไม่ได้มีความล้อเล่นแฝงอยู่สักนิด เอาเข้าจริงเกวินก็รู้สึกไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ที่เห็นทอมมาอยู่ในโรงเรียนตัวเอง
กับแค่แกล้งผลักจนล้มหัวแตกนิดเดียว เขาไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมมันถึงกลายเป็นเรื่องใหญ่ถึงขั้นพ่อสั่งกักบริเวณเขาไปหลายเดือนเพราะเกือบเสียคู่ค้าทางธุรกิจซึ่งเป็นพ่อของทอม
เอาเข้าจริง เขาก็ยอมรับว่าตัวเองค่อนข้างถูกใจทอมเพราะอีกฝ่ายนั้นดูราวกับสัตว์ตัวเล็กๆ แต่ใครจะไปรู้เมื่อเขาลองหยอดแกล้งนิดแกล้งหน่อยก็กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตในชั่วพริบตา
มันทำให้เขาโกรธและเกลียดทอมมากจนอยากบดขยี้อีกฝ่ายให้เป็นชิ้นๆ ให้ร้องไห้จนกว่าเขาจะพอใจ
“ว่างๆ คุณก็ลองไปทำให้ตัวเองหัวแตกบ้างแล้วกัน!”
ขณะที่เกวินกำลังมองทอมด้วยความเคียดแค้นก็พบว่าถูกบดบังด้วยร่างที่ใหญ่พอๆ กับตัวเองและเมื่อไล่ระดับสายตาขึ้นมาก็พบว่าเป็น ‘ม้ามืด’ ที่ทางโรงเรียนของเขากำลังสาปส่งระคนชื่นชม
“มีอะไรหรือเปล่า” ต้นมองอีกฝ่ายด้วยความเย็นชาและดันทอมไปไว้ด้านหลังตัวเอง เอาเข้าจริงเขารู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะต่อยอีกฝ่ายด้วยซ้ำแม้ว่าจะไม่รู้ก็ตามว่าอีกฝ่ายเคยทำอะไรทอมไว้
“ก็มีนะแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของนาย” เกวินตอบเสียงเรียบเรื่อยก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อเห็นสภาพการแต่งตัวของต้นที่มีมูลค่ารวมแล้วไม่เกินราคาน้ำเปล่าของเขาด้วยซ้ำ “โว้วๆ ทอม นี่นายไปคุ้ยหมอนี่มาจากไหนเนี่ย”
ต้นคิ้วกระตุกขบกรามกรอดเกือบจะเข้าไปกระชากคอเสื้อถ้าทอมไม่รั้งเสื้อเอาไว้ก่อน
“อย่าไปยุ่งเลยมิสเตอร์ต้น ไปนั่งพักดีกว่า”
ทอมดันหลังมิสเตอร์ต้นไปยังอัฒจรรย์เพราะไม่ค่อยอยากมีเรื่องกับอีกฝ่ายนัก ถึงแม้แด๊ดจะบอกว่าถ้าโดนเกวินแกล้งอีกให้บอกเพราะคราวนี้จะตัดขาดธุรกิจไปเลย ซึ่งก็ไม่ใช่แด๊ดคนเดียวที่จริงจังกับเรื่องนี้ พี่ชายของเขาก็โวยวายบ้านแทบแตกตอนที่รู้ว่าเขาโดนแกล้ง
แน่นอนว่าทอมไม่ใช่เด็กขี้ฟ้องและลูกแหง่ จึงพยายามเลี่ยงปัญหาอย่างที่สิงโตหนุ่มควรจะทำ
แต่น่าเสียดายที่ในสายตาของคนอื่นก็เป็นแค่ลูกหมาที่น่ารักไปวันๆ เท่านั้น
“ระวังตัวไว้ให้ดีแล้วกัน ทอม!”
เกวินตะโกนไล่หลังก่อนที่จะกลับไปรวมกลุ่มกับทีมบาสตัวเองซึ่งเมื่อคนในทีมเห็นเกวินก็รีบไหว้รีบทักทายกันทีเพราะมีศักดิ์เป็นหัวหน้าทีม และวันนี้เกวินก็จงใจมาสายเพื่อปั่นอารมณ์ทีมตรงข้ามให้หงุดหงิดมากกว่าเดิม
ใช่… คนที่เป็นต้นเหตุให้ทีมของโรงเรียน YYY แพ้คาบ้านคือ ‘เกวิน’ นั่นเอง ด้วยเทคนิคการโกงที่แพรวพราวทำเอาทีมฝั่งตรงข้ามเจ็บกันระนาวแต่คณะกรรมการกลับจับผิดไม่ได้สักทีเพราะทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นมาด้วยลักษณะที่คล้ายกับอุบัติเหตุ ทำให้ทีมโรงเรียน YYY หงุดหงิดจนเล่นได้ไม่ดีเท่าเดิมและแพ้ในที่สุด
ซึ่งถ้าจะให้เปรียบ ‘แบล็ก’ กับ ‘เกวิน’ การโกงของแบล็กก็แค่ของเด็กๆ เท่านั้น!
มิสเตอร์ต้นซึ่งไม่เคยแข่งกับเกวินมาก่อนจึงไม่ได้สนใจอะไรนักเมื่อเห็นฝ่ายใส่เสื้อบาสฝั่งตรงข้ามและดูเหมือนจะลงแข่งในช่วงครึ่งหลัง สิ่งที่มิสเตอร์ต้นสนใจเพียงอย่างเดียวคือทำไมมันถึงมายุ่งกับทอมเท่านั้น
“ไอ้เวรนั่นเคยทำอะไรนาย”
ต้นยังคงจริงจังกับเรื่องนี้ราวกับเป็นเรื่องใหญ่คอขาดบาดตาย ใบหน้าคมคายนั้นขมวดคิ้วมุ่นจนน่ากลัวสมกับฉายาเจ้าชายเย็นชาในอดีต (เพราะตอนนี้ชมรมวารสารเปลี่ยนเป็นเจ้าชายขี้เหงาไปแล้ว)
“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่น่า มิสเตอร์ต้น” ทอมพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยและเอื้อมมือไปหยิบกระบอกน้ำเกลือแร่ที่บรรจงชงมาให้มิสเตอร์ต้นกินด้วยตัวเอง “กินน้ำสิมิสเตอร์ต้น ผมรู้ว่ามิสเตอร์ต้นกำลังคอแหกอยู่”
“หะ?”
ต้นกระพริบตาปริบ
“มิสเตอร์ต้นทำไมนะ”
ทอมหน้ายู่ “เทิรส์ตี้อ่ะ มิสเตอร์ต้น”
“คอแห้ง!” ต้นหลุดหัวเราะแต่ก็ยอมรับมาดื่มเพราะโดนลูกหมางอนอีกแล้ว “เอาล่ะ บอกฉันมาได้แล้วว่าหมอนั่นเคยทำอะไรนาย”
“ก็ผมบอกว่าผมไม่อยากเล่าไง มิสเตอร์ต้น” ทอมงอแงทำหน้าคล้ายจะร้องไห้ “ที่มิสเตอร์ควรสนใจมากกว่าคือผมเต้นเชียร์มิสเตอร์ต้นไปกี่เพลง มิสเตอร์ต้นรู้ไหมว่ากว่าผมจะร้องเพลงเพลงโด่งใส่น้ำได้นี่มันยากขนาดไหน! แล้วทำไมดุ่มกับโด่งไม่เหมือนกันอ่ะ มิสเตอร์ต้น ผมไม่เข้าใจเลย ไหนจะเพลงเมียงูอีก ทำไมผมต้องอยากแหย่รูด้วย”
“…”
ต้นพยายามอย่างยิ่งในการไม่แก้ภาษาไทยให้ทอมพร้อมกับกลั้นขำไปพร้อมๆ กัน สีหน้าของทอมตอนนี้น่ารักจนรู้สึกอยากหอมแก้มนุ่มๆ นั่นให้ช้ำไปข้างแต่ก็ทำได้เพียงอดใจไว้เพราะที่นี่เป็นที่สาธารณะและทอมก็คงจะงอแงเหมือนเมื่อเช้าอีก
“เฮ้ ทอม ฉันชอบพู่สีรุ้งนายว่ะ เห็นตั้งแต่เดินเข้าปากซอยเลยมั้ง” เดย์หนึ่งในทีมนักบาสประจำโรงเรียน YYY หรือเพื่อนร่วมห้องของทอมสมัยอนุบาลเดินมาพาดแขนบนไหล่เล็กๆ อย่างถือวิสาสะตามความเคยชินโดยไม่ลืมที่จะยีหัวทอมอย่างหมั่นเขี้ยว
“มันแน่นอนอยู่แล้วที่มิสเตอร์เดย์จะชอบเพราะผมเป็นคนเลือกเอง” ทอมยืดอกรับอย่างภาคภูมิใจก่อนจะร้องเสียงหลงเมื่อโดนมิสเตอร์ต้นลากไปกอดคอ
ซึ่งตัวขนาดตัวที่เล็กกว่าเป็นเท่าตัวทำให้ทอมถูกมิสเตอร์ต้นหนีบเอาไว้เหมือนผ้าที่โดนตาก
“มิสเตอร์ต้น! ปล่อยผมนะ”
ทอมโวยวายพยายามแกะแขนมิสเตอร์ต้นออก
“ฉันไม่ปล่อยจนกว่าจะรู้ว่าไอ้หมอนั่นมันทำอะไรนาย”
ถึงปากจะพูดอย่างแต่สายตาของต้นกลับจับจ้องที่เดย์ แสดงให้เห็นชัดๆ ว่าทอมไม่ใช่ของสาธารณะที่ใครจะมาจับต้องก็ได้นอกจากตัวเขาเองที่มีสิทธิ์ สิทธิ์อะไร? ก็สิทธิ์ในความเป็นเบสเฟรนด์ไง
ไม่สิ.. อีกไม่นานก็คงจะเป็นอย่างอื่น
ต้นหลุดยิ้มมุมปากไปนิดๆ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้
“…นี่ฉันพลาดข่าวอะไรไปรึเปล่า” เดย์กระพริบตาปริบงุนงงในทีแรกก่อนจะยิ้มมีเลศนัยใส่ทอมและมองมิสเตอร์ต้นที่แสดงท่าทีแสดงความเป็นเจ้าของทอมอย่างเห็นได้ชัด แน่นอนว่าสำหรับเดย์ที่อยู่กับมิสเตอร์ต้นมาได้สักพักต้องยอมรับว่าเป็นอะไรที่แปลกตามากเพราะปกติเวลาที่ซ้อมด้วยกันนอกจากสีหน้าไร้อารมณ์ มิสเตอร์ต้นก็ไม่เคยทำอะไรที่น่าสนใจสักนิด ทำตัวน่าเบื่อยิ่งกว่าปุถุชนคนทั่วไปซะอีก
“ไม่มีข่าวอะไรทั้งนั้นแหละ เดย์” ทอมซบหน้าลงกับแขนมิสเตอร์อย่างยอมแพ้หลังจากพยายามแกะมานาน
“ฉันอยากรู้ว่าทอมกับเบอร์หนึ่งเมื่อกี้เคยมีเรื่องอะไรกัน” ต้นเข้าประเด็นทันทีและก็รู้สึกถึงตัวของทอมที่สั่นขึ้นมานิดๆจนถ้าไม่สังเกตคงไม่รู้สึกและแน่นอนว่ามันทำให้ต้นไม่พอใจมากขึ้นไปอีก
ไอ้หมอนั่นทำอะไรทอมของเขากันแน่?
ใบหน้าคมคายขมวดมุ่นหนักกว่าเดิมอย่างหงุดหงิด
คนโดนถามหน้าซีดเมื่อโดนถามเรื่องที่เป็นทอล์กออฟเดอะทาวน์เมื่อปีก่อน “ฉันเล่าได้ไหม ทอม?” เดย์เอ่ยถามทอมอย่างเกรงใจเพราะทอมเป็นผู้เสียหายในเรื่องนี้เต็มๆ
“ก็ได้” ทอมพูดเสียงเบาซุกหน้ากับแขนมิสเตอร์ต้นไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองคนถามด้วยซ้ำ “ถ้ามิสเตอร์ต้นอยากรู้ขนาดนั้น เดย์ก็เล่าเถอะ”
“งั้นฉันเล่าเลยนะ” ทั้งๆ ที่สนิทกับทอมมากแต่เดย์ก็พยายามระมัดระวังคำพูดสุดฤทธิ์ซึ่งก็ไม่แปลกอะไรนักเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับทอมปีที่แล้ว นับเป็นครั้งแรกจริงๆ ของทอมที่ถูกคนอื่นแกล้งอย่างจริงจัง ถึงแม้เขาจะเห็นว่าทอมแค่หัวแตกแต่เขาก็รู้ดีว่าไม่ได้มีแค่นั้นอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นเรื่องๆ นี้คงจะไม่บานปลายกลายเป็นเรื่องใหญ่ถึงขนาดนั้น
“ก็อย่างที่รู้นะ มิสเตอร์ต้นว่าปีที่แล้วโรงเรียนเราเป็นเจ้าภาพจัดงานให้โรงเรียนนี้มาเยือน ใช่พวกนั้นมาจริงและไอ้เบอร์หนึ่งนั่นก็มาด้วย” เดย์พยายามพูดอย่างนุ่มนวลที่สุดเพราะรู้ดีว่านี่น่าจะเป็นแผลใหญ่แผลหนึ่งของทอมเลยที่พยายามกลบเกลื่อนและลืมๆ มันไป “พอแข่งจบจะมีช่วงที่โคตรวุ่นวายเพราะเราแพ้คาบ้าน ทุกคนหัวเสียกันมากจนไม่ได้สนใจทีมฝั่งตรงข้ามเท่าไหร่เพราะรู้ว่ายังไงก็แก้ผลอะไรไม่ได้อยู่ดี”
ต้นลูบหัวทอมที่ตอนนี้เกร็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“เจ้าเบอร์หนึ่งนั้นแสดงออกว่าถูกใจทอมตั้งแต่เล่นแล้วแหละ พอพักครึ่งก็เดินมาหาทอมชวนทอมคุยแต่พอทอมไม่คุยด้วยมันก็หัวเสียแล้วตอนจบเกมมันก็ออกมาหาทอม ตอนนั้นไม่มีใครรู้ว่ามันลากทอมไปคุยในห้องแต่งตัวแล้วก็ไม่มีใครรู้ด้วยว่าในนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง” เดย์มีสีหน้าสลดลงอย่างเสียใจที่ตัวเองไม่รู้ตัวไวมากกว่านี้ “รู้อีกทีก็ตอนที่ได้ยินของตกแตกกับเสียงร้องของทอม โค้ชที่อยู่ตรงนั้นพอดีได้ยินก็พังประตูเข้าไปเห็นทอมเสื้อหลุดรุ่ยนอนตัวสั่นอยู่พื้น”
“..เกวินแกล้งผม มิสเตอร์ต้น ฮึก”
สุดท้ายทอมก็สะอื้นออกมายอมเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดเพราะมีแต่ตัวเองที่รู้ดีที่สุดว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง “ผมไม่ชอบมิสเตอร์เกวินเพราะมิสเตอร์เกวินไม่มีมารยาท ฮึก ผมเห็นเขาผลักรุ่นน้องด้วย ผมพยายามเลี่ยงมิสเตอร์เกวินแต่เขาก็ลากผมไปคุยในห้อง”
พูดถึงตอนนี้นัยน์ตาสีฟ้าของทอมก็คลอไปด้วยน้ำตาจนต้นต้องรีบหยิบทิชชู่มาเช็ดออก ดูน่าสงสารจนต้นอยากเลิกแข่งบาสแล้วพาทอมไปทำอะไรก็ได้ให้กลับมาร่าเริงเหมือนเดิมเพราะเขาไม่ชินกับน้ำตาของทอมสักนิด
“เกวินพยายามขอไลน์ผมแต่ผมไม่ให้ ฮึก” ทอมสูดน้ำมูกพยายามฮึบไม่ให้ตัวเองร้อง “ผมพยายามจะหนีออกจากห้องแต่มิสเตอร์เกวินก็ผลักผมแล้วพยายามแกะเสื้อผมออกด้วย ฮึก ถ้าตอนนั้นผมไม่ทำแก้วแตกพอดี คงไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่ในห้อง”
บาดแผลที่หัวเทียบไม่ได้เลยกับแผลที่ใจของทอมเพราะทอมโตมากับชีวิตที่ค่อนดีและสมบูรณ์แบบมาก ทุกคนให้เกียรติ์กันอย่างผู้ดีอังกฤษ คุยและแก้ปัญหากันอย่างปัญญาชนหรือปากเสียงกันมากสุดก็แต่ทะเลาะกัน ไม่เคยมีใครที่กล้าลงไม้ลงมือกับทอมมาก่อน
เฮนรี่พี่ของทอมและพ่อทอมจึงโกรธเอามากๆ เพราะทอมเป็นน้องคนเล็กของบ้านที่ถูกเลี้ยงประคบประหงมอย่างดี ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ทำให้ทอมร้องไห้ทั้งนั้น!
“ไอ้เวรนั่น..” ต้นขบเคี้ยวฟันอย่างหงุดหงิดแต่ก็มีสติมากพอที่จะเอาอารมณ์โกรธไปลงกับเกมแทนการใช้กำลังเพราะรู้ว่ามันจะทำให้ปัญหาคาราคาซังมากกว่าเดิม “ถ้าฉันรู้เรื่องนี้ ฉันไม่ยอมให้นายมาหรอก ทอม” ต้นลูบหัวทอมด้วยความรู้สึกผิด
“ผมเป็นสิงโตที่อบอาบนะ มิสเตอร์ต้น” ทอมเช็ดน้ำตาตัวเองออกมาแล้วยิ้มจนตาหยี “เพื่อเบสเฟรนด์อย่างมิสเตอร์ต้นแล้ว เรื่องแค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอก ผมอยากมาเชียร์มิสเตอร์ต้นมากกว่า”
“…อืม”
น่ารักชะมัด ทอมของเขาน่ารักเป็นบ้าเลย
ต้นพยายามคิดด้วยสีหน้าปกติแม้ว่าจะอดใจแทบไม่ไหว
ปรี๊ดดด
นกหวีดกรีดเสียงเมื่อหมดช่วงเวลาพักทำเอาเหล่านักกีฬาที่ยังไม่หายเหนื่อยโอดครวญ น่าแปลกที่พวกเขายิ่งแข่งกันก็ยิ่งดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ เหมือนลืมไปว่านี่เป็นแค่การแข่งขันกระชับมิตร (ซึ่งก็เหมือนจะทำให้เกลียดกันมากกว่าเดิม)
“เอาล่ะๆ ปัญหาครอบครัวไว้ก่อนนะ มิสเตอร์ต้น ถึงเวลาที่เราต้องล้างแค้นแล้ว” เดย์พูดด้วยรอยยิ้มพร้อมกับชกหมัดเข้ากับมือดังปั่กๆ “อย่าลืมนะที่โค้ชพูดนะ มิสเตอร์ต้น เลือดต้องล้างด้วยเลือด”
“ทำไมไม่ล้างด้วยน้ำล่ะ เดย์” ทอมถามงงๆ “ผมว่ามันสะอาดกว่าน้า”
“…อืม ฉันก็ว่างั้น”
เดย์อับจนคำพูดรู้สึกสิ้นหวังในภาษาไทยของทอมพอๆ กับทุกคนในห้อง น่าแปลกใจเหมือนกันที่ทอมสามารถรักษามาตราฐานภาษาไทยของตัวเองได้อย่างเหนียวแน่นตั้งแต่เด็กจนโต สิ่งที่ทอมทำได้ดีที่สุดในคาบภาษาไทยคือการตั้งใจเรียนแต่ไม่เข้าใจที่ครูสอนสักนิดว่าคืออะไร
“มิสเตอร์ต้นม้าลายนะ!” ทอมยิ้มจนตาหยีพร้อมกับชูพู่สีรุ้งของตัวเองออกมาเขย่า ถึงแม้จะยังไม่หายเหนื่อยเท่าไหร่แต่พอเห็นมิสเตอร์ต้นจะลงแข่ง ทอมก็รู้สึกมีแรงขึ้นมาทันทีและพร้อมที่จะเต้นเพลงเชียร์อีกหลายเพลงที่ตัวเองไม่สามารถร้องได้
“ฉันจะพยายามแล้วกัน”
ต้นยีหัวทอมอย่างเอ็นดูและวิ่งลงไปในสนามเพื่อประจำตำแหน่งของตัวเอง
“นายเป็นเพื่อนใหม่ทอมงั้นเหรอ”
อารมณ์ดีของต้นหายวับเหลือเพียงอารมณ์ที่เริ่มกลับมากรุ่นโกรธอีกครั้ง เมื่อพบว่าคนที่มารอแย่งลูกคราวนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนไกลแต่เป็น ‘เกวิน’ คนเดิมนั่นเอง
“ไม่รู้สิ”
ต้นไหวไหล่กวนๆ ขณะเดียวกันก็พุ่งสมาธิไปที่ลูกบาสในมือของกรรมการ เตรียมตัวกระโดดแย่งลูกกับอีกฝ่าย
“ระวังเพื่อนหายแล้วกัน”
เกวินแสยะยิ้มและนั่นก็ทำให้สมาธิของต้นหลุดไปจังหวะหนึ่งซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่กรรมการเป่านกหวีด ทำให้การกระโดดของต้นช้าไปกว่าหลายวินาที
ผลั่ก!!
เกิดเสียงดังลั่นเมื่อคนที่ถือเป็นม้ามืดของทั้งสองทีมแย่งลูกกันอย่างรุนแรงจนฝ่ายหนึ่งโดนชนและเซออกมา
แน่นอนว่าคนๆ นั้นไม่ใช่มิสเตอร์ต้นอย่างแน่นอน!
เฮ!
เหล่าชนกลุ่มน้อยโรงเรียน YYY ร้องกันเกรียวกราวเมื่อฝั่งตัวเองได้ลูกก่อนซึ่งคนที่ดีใจที่สุดก็คงจะเป็นทอมที่ตอนนี้กระโดดโลดเต้นหรือไปซะสนิทว่าตัวเองกำลังเต้นเชียร์มิสเตอร์ต้นอยู่
“!!”
หากแต่ถือครองลูกบาสได้เพียงไม่ถึงสามวินาที ร่างใหญ่ๆ ของต้นก็ล้มไปกองกับพื้นทันทีซึ่งต้นก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองล้มนานหนักรีบตะเกียกตะกายขึ้นมาแข่งบาสต่ออย่างดุร้าย
“เหนื่อยก็พักนะ มิสเตอร์ต้น”
เกวินแสร้งเลียนเสียงทอมและหัวเราะในลำคอก่อนที่จะส่งลูกต่อให้กับคนในทีมเพื่อทำคะแนนต่อ
“ชนะแบบนี้แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรวะ!”
ต้นพยายามอย่างยิ่งในการควบคุมอารมณ์ตัวเอง เมื่อกี้ทุกคนอาจจะคิดว่าเป็นอุบัติเหตุแต่เขารู้ดีว่ามันไม่ใช่เพราะขาที่ยื่นมาสกัดเขานั้นเกินกว่าจะเป็นความบังเอิญ
มันทำให้เขาไม่แปลกใจสักนิดว่าทำไมทุกคนถึงได้หงุดหงิดนักหนา
เพราะการแพ้แบบสกปรกนี่มันเจ็บกว่าแพ้ย่อยยับซะอีก!!
“ชนะก็คือชนะ อย่าพาลครับ มิสเตอร์ต้น” เกวินตอกกลับด้วยสำเนียงอเมริกันด้วยความมั่นอกมั่นใจว่ามิสเตอร์ต้นจะฟังไม่ออก
“หน้าไม่อายว่ะ”
มิสเตอร์ต้นตอบกลับด้วยสำเนียงแบบเดียวกันก่อนที่จะพุ่งตัวไปแย่งลูกบาสที่ถูกส่งมาแบบสูงมากๆ เพื่อให้เกวินรับ แน่นอนว่าด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่อยู่แล้วทำให้มิสเตอร์ต้นสามารถแย่งมันมาได้อย่างง่ายดาย ซึ่งด้วยความหงุดหงิดมิสเตอร์ต้นจึงชู้ตทันทีเพื่อเป็นการหักหน้าอีกฝ่ายไปในตัว
สวบ!
และมันก็ได้ผล.. เกวินขมวดคิ้วทันที
เฮ!!!
คะแนนแรกของครึ่งหลังจึงเป็นของโรงเรียน YYY ไปโดยปริยาย แต่ดีใจได้ไม่นานก็ถูกตีตื้นคะแนนกลับจนกลายเป็นแมตช์ที่ดุเดือดกว่าปีที่แล้วซะอีก กองเชียร์ทั้งสองฝ่ายเชียร์กันคอแหบแห้งเพราะทั้งสองทีมสูสีกันมากจริงๆ
ก็มีแต่คนหนึ่งที่พอเห็นมิสเตอร์ต้นชู้ตแบบเท่ๆ ทีก็มีแรงเต้นทั้งวี่ทั้งวัน
“มิสเตอร์ต้นโซคูล!! เท่สุดๆ ไปเลย”
ทอมป้องปากตะโกนเชียร์มิสเตอร์ต้นด้วยความตื้นตัน วันนี้มิสเตอร์ต้นของเขาเท่มากจนเขาถ่ายรูปมิสเตอร์ต้นให้แด๊ดดูไปหลายสิบรูปเพราะอยากอวดว่าต้นแบบสิงโตที่เขาอยากจะเป็นนั้นเท่ขนาดไหน!
“ซู่ๆ ซ่าๆ ปาทังก้า…”
รุ่นน้องคนหนึ่งที่กำลังเมามันส์ไปกับแมตช์เผลอร้องเพลงเชียร์ที่ไม่ได้อยู่ในลิสต์ที่ทอมจดให้โดยไม่รู้ตัว
ทอมหันไปมองทันทีเพราะเต้นไม่เป็นจนรุ่นน้องรู้ตัวและรีบขอโทษขอโพย
“ขอโทษนะคะ พี่ทอม หนูลืมว่าพี่ไม่ได้ซ้อมเพลงนี้”
“สอนผมร้องได้ไหม” ทอมยิ้มและพูดอย่างตื่นเต้น “ผมชอบเพลงนี้! เพราะมิสเตอร์ต้นเซ็กซี่สุดๆ ไปเลย!”
รุ่นน้องที่ตอนแรกหน้าเสียตอนนี้ยิ้มหวานจนน่าประหลาดใจซึ่งแน่นอนว่าเด็กอนุบาลหัวใจดอรี่อย่างทอมไม่มีวันสังเกตเห็นเพราะในหัวมีแต่คำว่า ‘มิสเตอร์ต้นเซ็กซี่ ซู่ซ่าและเขาก็เป็นกองเชียร์ที่ดี้ดีด้วย!’
ผ่านไปได้ห้านาทีทอมก็ได้เพลงใหม่มาร้องและแน่นอนตามสไตล์ของทอม
“มิสเตอร์ต้นเซ็กซี่ กองเชียร์ดี้ดี เซ็กซี่ ซู่ซ่า!”
“…”
ต้นที่กำลังหอบแฮ่กเลิกคิ้วเมื่อหันมามองทอมและได้ยินเสียงร้องเพลงแปร่งๆ พอดี
“มิสเตอร์ต้นมองผมด้วยล่ะ สงสัยเพราะชอบเพลงใหม่ของผมแน่ๆ เลย” ทอมพูดอย่างตื่นเต้นพลางเขย่าพู่สีรุ้งของตัวเองสุดฤทธิ์
ท่ามกลางความตึงเครียดในสนาม ต้นหลุดหัวเราะออกมา
คนในสนามจะฆ่ากันอยู่แล้วโดยเฉพาะเกวินที่หมายหัวเขาตั้งแต่เริ่มเกมจนถึงตอนนี้มันก็ยังทำอะไรเขาไม่ได้ เพราะทันทีที่เกวินเข้ามาใกล้เขา เขาก็พยายามเลี่ยงไม่ก็เผชิญหน้ามันตรงๆ ไม่อย่างนั้นห้านาทีแรกเขาก็คงลงไปกองกับพื้นด้วยอุบัติเหตุบางอย่างแล้ว
ซึ่งเอาเข้าจริงก็ต้องยอมรับว่าอีกทีมเก่งมากทีเดียว ถ้าสู้กันแบบใสสะอาดก็คงเป็นการแข่งขันที่สูสีและสนุกพอตัวแต่ก็เพราะนโยบายโกงได้ก็ควรโกงของอีกฝ่ายทำให้เกมที่ควรกระชับมิตรกลายเป็นการเติมเชื้อไฟความเกลียดชังเสียได้
แต่ถึงแม้จะเล่นสกปรกในเกมแต่มุกเดิมๆ ก็ไม่ได้สามารถใช้ได้ตลอดไป เพียงไม่นานทีมของโรงเรียน YYY ก็เริ่มจับทางการโกงได้และหลบเลี่ยงได้แทบทุกครั้ง ทำให้ไม่มีใครเจ็บเพิ่มและคนเจ็บที่เป็นมือดีก็กำลังจะกลับมาลงสนามอีกครั้ง
สถานการณ์ของโรงเรียน YYY จึงดีขึ้นเรื่อยๆ เริ่มสามารถทำแต้มทิ้งห่างไปได้มากขึ้นจากการชู้ตของมิสเตอร์ต้นและการประสานงานกันในทีมที่ค่อนข้างรู้จักใจกันดี
“..เอาไงดี เกวิน”
แบล็กซึ่งนับว่าเป็นผู้ที่จะรับไม้ต่อเป็นหัวหน้าทีมต่อจากเกวินที่จะจบในปีนี้กระซิบถามเสียงเครียด การแพ้คาบ้านไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนในที่นี้ต้องการเลยสักนิด
“..ก็ทำตามแผนที่ฉันบอกไง” เกวินพูดเสียงแข็ง “ทำให้มันออกจากเกมไปซะ”
แบล็กหน้าเสียทันทีเพราะแผนของเกวินคือให้เขาฟาวล์ออกจากเกมไปเลยด้วยการทำร้ายมิสเตอร์ต้นให้เล่นต่อไม่ได้ “ผม ผมไม่รู้ว่าผมจะทำได้ไหม”
ถึงแม้แผนที่ว่าจะฟังดูง่ายแต่เอาเข้าจริงมันก็ทำได้ยากมากเพราะแบล็กก็ไม่รู้ว่ามิสเตอร์ต้นอึดแค่ไหน เผลอๆ ต่อให้โดนรุมกระทืบจนเยินก็อาจจะลุกขึ้นมาวิ่งต่อได้สบายๆ ก็เป็นได้
“ทำๆ ไปเถอะน่า หรือจะปล่อยให้ทีมพวกเราแพ้วะ!”
เกวินคำรามใส่ขณะที่วิ่งไปแย่งลูกที่เพื่อนส่งให้แบล็ก พยายามจะยัดลูกลงห่วงแต่ก็โดนต้นรีบาวด์แย่งลูกจนลูกหลุดมือไปอย่างน่าเสียดาย
“…”
แบล็กหรือม้ามืดของทีมโรงเรียน XXX ชั่งใจได้ไม่นานก็ถูกความคิดฝ่ายชั่วในหัวกระตุ้นให้โผเข้าไปหามิสเตอร์ต้นทันทีเพื่อรีบาวด์ ซึ่งการกระทำทั้งหมดเหล่านี้ก็เป็นแค่การแสร้งทำเพราะวัตถุประสงค์ที่แท้จริงคือการศอกยังไงก็ได้ให้โดนหน้ามิสเตอร์ต้นเต็มๆ
“กระจอกว่ะ”
ต้นหัวเราะเยาะเพราะสามารถหลบได้อย่างทันท่วงทีซึ่งก็เป็นผลมาจากคำตักเตือนของรุ่นพี่ที่บอกให้เขาระมัดระวังในช่วงครึ่งหลังใกล้จบเกม
“แม่ง!!”
แบล็กแทบจะถลาเข้าไปต่อยถ้าไม่ถูกคนในทีมรั้งเอาไว้ซะก่อนซึ่งก็เคราะห์ดีที่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วไม่เช่นนั้นกรรมการอาจจะสั่งยกเลิกการแข่งขันให้เป็นโมฆะหรือไม่ก็ฝั่งทีมโรงเรียน YYY ชนะทันที
เกมยังคงดำเนินต่อมาเรื่อยๆ จนกระทั่งจบเกมและในที่สุดโรงเรียน YYY ก็สามารถคว้าชัยชนะมาได้อย่างสวยงาม ใสสะอาด และใช้เลือดล้างเลือดได้อย่างหมดจด
หากแต่คนที่ดีใจที่สุดกลับไม่ใช่คนในทีม
“โซคูล!!! มิสเตอร์ต้นโซคูล เก่งสุดๆ ไปเลย”
ทอมดีใจและมีความสุขมากจนแทบจะมีออร่าวิ้งๆ สีทองรอบตัวตลอดเวลาซึ่งต้นก็คล้ายกับจะเห็นหูหางของทอมส่ายไปมาไม่หยุดด้วย
ใช้เวลาพักหนึ่งกว่าที่พิธีมอบเหรียญและกล่าวปิดการแข่งขันจะเสร็จ ซึ่งเมื่อเสร็จมิสเตอร์ต้นก็เดินไปหาทอมที่ดีใจเหมือนตัวเองเป็นคนแข่งชนะเอง
“มิสเตอร์ต้น ฮึก ผมพราวด์ในตัวมิสเตอร์ต้นมากๆ เลย”
ทอมพยายามที่กลั้นสะอื้นแต่ก็ทำไม่ได้ เขาดีใจ ดีใจมากๆ ที่มิสเตอร์ต้นสามารถเอาชนะพวกขี้โกงพวกนั้นได้โดยเฉพาะกับเจ้าเกวินนั่น!
“แล้วร้องไห้ทำไมเนี่ย”
ต้นหัวเราะแล้วถอดเหรียญทองของตัวเองออกมาสวมให้ทอม
และแน่นอนว่าเด็กอนุบาลงง
“เอ๋ ให้ผมทำไมเหรอ มิสเตอร์ต้น”
ทอมกระพริบตาปริบๆ งุนงงซึ่งทอมก็ไม่ได้รู้เลยว่าท่าทางของตัวเองนั้นน่าเอ็นดูขนาดไหน แต่ที่แน่ๆ มันทำให้มิสเตอร์ต้นต้องหายใจลึกๆ พยายามอย่างยิ่งในการไม่หอมแก้มทอมหรือเจ้าลูกสิงโตวัยละอ่อนที่ทำตัวน่ารักไปวันๆ
“รางวัลของนายไง ทอม” ต้นยิ้ม “ถ้าไม่ได้นายเต้นเชียร์ ฉันคงไม่ชนะหรอก”
“!!!”
ทอมนิ่งอึ้งก่อนที่จะโผกอดมิสเตอร์ต้นอย่างอดไม่ได้
“ฮืออ ผมดีใจจัง ที่ได้รู้จักมิสเตอร์ต้น”
“ฉันก็ดีใจที่ได้รู้จักนายเหมือนกัน ทอม”
ต้นระบายยิ้มกว้างออกมา
เขาชอบเจ้าลูกสิงโตนี่จนแทบจะบ้าอยู่แล้ว!
============
แหม มิสเตอร์ต้น ตัดภาพไปที่ตอนแรกนะคะ 555555555 เอาจริงๆ การแข่งขันกับการโกงนี่โคตรเป็นของคู่กัน
ตอนอยู่โรงเรียนก็มีแข่งกันระหว่างเครือโรงเรียน เพื่อนไปแข่งก็โดนโกงทุกปี
เป็นเรื่องที่น่าเบื่อมากจริงๆ
ps to คุงหมีเฟิร์น :::: ทอม : ไม่เป็นไรนะ! ทอมจะช่วยคุณหมีแก้ปัญหาเอง!! //กอด
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] วิถีคนรวยกับนิสัยรวยๆ (?) ตอนที่ 11 : คอร์สติวภาษาไทย p.4 24/6/62 (อ่าน 24536 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก