ตอนที่ 4
"อืม สรุปคือนายจะมาอยู่กับฉันตั้งแต่วันพรุ่งนี้?"
"ใช่ๆ มิสเตอร์ต้นจะได้ไม่เหงาไงล่ะ"
ทอมยิ้มละมุนขณะเดียวกันก็ตักไอศครีมเจ้าดังเข้าปากโดยไม่ลืมเผื่อแผ่ความใจดีให้มิสเตอร์ต้นด้วยการตักอีกคำนึงแล้วป้อนให้ถึงปาก
แน่นอนว่ามิสเตอร์ต้นเบือนหน้าหนีด้วยสีหน้าเย็นชา
"ฉันไม่ชอบกินของหวาน นายกินไปเถอะ"
"อะไรกัน! นี่มันอร่อยมากๆ เลยนะ มิสเตอร์ต้น!" ทอมเผยสีหน้าประหลาดใจแล้วทำหน้าอ้อนๆ แบบเดียวกับที่ใช้ล่อลวงให้เซบาสเตียนกินขนมขบเคี้ยวสำหรับสุนัขและหลังจากนั้นมันก็ติดทอมมากๆ จนถ้าทอมเดินผ่าน เซบาสเตียนก็จะวิ่งสี่คูณร้อยมาหา
ซึ่งทอมก็หวังให้มิสเตอร์ต้นเป็นอย่างนั้นบ้าง แน่นอนว่าไม่ใช่ให้วิ่งมาหาแบบนั้น แต่เป็นแบบสนิทใจมากๆ ให้ทั้งหัวใจของมิสเตอร์ต้นกับทอม
"ไม่ลองหน่อยเหรอ ผมว่าคุณต้องชอบน้า"
"ไม่"
สุดท้ายไอติมก็ต้องเข้าปากตัวเอง ทอมมองมิสเตอร์แบบตัดพ้อ "ทำไมมิสเตอร์ต้นถึงดูไม่ดีใจเลยล่ะ"
ต้นเหลือบมองทอม
"..ดีใจมาก"
น้ำเสียงเรียบนิ่ง ไร้ความจริงใจสุดๆ แต่ก็นะสำหรับคนบางคนก็ดูไม่ออกหรอก
ทอมยิ้มกว้าง "งั้นเย็นนี้ไปดินเนอร์ที่บ้านผมไหม มิสเตอร์ต้น! มาฉลองความเป็นเพื่อนกันเถอะ!"
"..เฮ้อ ไม่ว่าง ฉันต้องไปทำงานหลังเลิกเรียนทุกวัน ถ้านายอยากกินข้าวกับฉันจริงๆ ก็ตอนเช้า ประมาณเจ็ดโมงเหมือนเดิม" ต้นก้มมองนาฬิกาข้อมือ รู้สึกหนักใจเหลือเกิน ที่ทอมฉลาดเป็นช่วงๆ "ส่วนตอนนี้นายก็ไสหัวไปเข้าชมรมได้แล้ว"
"แต่ผมอยากไปดูมิสเตอร์ต้นเล่นบาส! มิสเตอร์ต้นเวลาเล่น โซคูลมากๆๆ เท่แบบตูมๆๆ เลย"
"เท่ระเบิด?"
"ใช่ๆ อันนั่นแหละ แต่ว่าเจ็ดโมงไม่เช้าไปหน่อยเหรอ มิสเตอร์ต้น" ทอมพูดเสียงเบาประโยคหลัง ถึงจะรู้สึกเกรงใจมิสเตอร์ต้นแต่ทอมก็ไม่สามารถลากร่างกายตัวเองออกจากเตียงได้ทุกวันหรอก ที่วันนี้ตื่นได้ก็เพราะมิสซิสแมรี่ใช้คนสนิทเขามาอุ้มเขาไปแช่ในอ่างที่เปิดน้ำเย็นพร้อมน้ำแข็ง แน่นอนว่าทอมร้องลั่นตื่นเต็มตา กระปี้กระเปร่าสุดๆ
"เจ็ดครึ่งก็ได้" ต้นถอนหายใจ "ฉันนั่งแถวสนามบาส ไปเจอกันตรงนั้น ถ้าตื่นไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืน"
"ผมตื่นได้! เพื่อเฟรนด์ชิพของผมกับมิสเตอร์ต้น ผมทำได้!"
นัยน์ตาสีฟ้าของทอมลุกโชติช่วงอย่างมุ่งมั่นสุดๆ หมายมาดกับตัวเองว่าตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปจะไม่นอนเกินห้าทุ่มอีกแล้วเพื่อที่จะตื่นมากินข้าวกับมิสเตอร์ต้นได้ทุกวัน
ครืด
ทอมก้มลงอ่านโทรศัพท์ตัวเองและเผลออุทาน
"วอท! ทำไมปีนี้ผมถึงไม่ได้เลือกบทล่ะ!!!"
ทอมโวยวายและพิมพ์ตอบกลับยิกๆ
"ก้อดด"
"มีอะไรหรือเปล่า?"
ต้นถามอย่างอดไม่ได้ เพราะไอ้เด็กเจ้าปัญหาทำหน้าเหมือนโลกจะแตก ยิ่งทักเจ้าตัวก็ผวามาเกาะแล้วทำท่าจะร้องห่มร้องไห้
"โฮ ปีนี้ผมไม่ได้เลือกบทล่ะ มิสเตอร์ต้น" ทอมตีโพยตีพาย "ผมน่ะ เป็นถึงประธานชมรมการแสดงเลยนะ ฮึก ให้ผมเป็นพวกเดินพาเหรดมันใช้ได้ที่ไหนกัน ผมอุตส่าห์จ้างมิสเตอร์แพทริกให้เขียนบทละครเวทีเอาไว้แล้วแท้ๆ โฮ"
ต้นจนคำพูดกับคนที่ร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาสักเม็ด
"นายก็ไปแย้งสิ เป็นประธานไม่ใช่เหรอ"
ทอมส่ายหน้าดิกแล้วยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองเหมือนพยายามซ่อนน้ำตาไม่ให้มิสเตอร์ต้นเห็น "ประชาธิปไตย มิสเตอร์ต้น แด๊ดบอกว่าผมต้องเห็นแก่ส่วนรวมและเห็นอกเห็นใจผู้อื่น ถึงผมจะเป็นประธานแต่ทุกคนต้องการแบบนั้นผมก็ต้องทำ"
แต่เอาเข้าจริงทอมก็ไม่ได้เสียใจอะไรนักหรอก
เบื้องหลังมือบางจึงปรากฎรอยยิ้มนิดๆ เมื่อมิสเตอร์ต้นดูสลดลง
"แล้วนายได้เป็นตัวอะไรล่ะปีนี้?"
คนเป็นนักเรียนทุนถามอย่างไม่จริงจังนัก ทุกปีโรงเรียนนี้จะจัดวันโฮลาวีนช่วงเช้าลากยาวไปถึงสามทุ่ม เป็นอีเวนท์พิเศษสนุกๆ ตามประสาเด็กรวยและเขาก็ไม่เคยคิดจะร่วมสักครั้ง จึงใส่ชุดนักเรียนปกติต่างจากคนอื่นที่แต่งตัวเป็นผีประหลาดๆ กันมา แต่ส่วนใหญ่จะเป็นผีฝรั่งยอดฮิต อย่างแวมไพร์ แฟรงเกนสไตน์ เอลฟ์ แวร์วูฟอะไรทำนองนั้น
และถ้าจำไม่ผิดรู้สึกปีที่แล้วทอมจะได้เป็นแวมไพร์รูปงามที่หลงรักมนุษย์แต่สุดท้ายก็โดนพวกบาทหลวงไล่ฆ่าจนตาย หลังจากนั้นมีอะไรต่อ เขาไม่รู้เพราะรีบไปทำงานต่อ
"...คนเลี้ยงแวร์วูฟ"
"...หือ"
"ผมได้เป็นคนเลี้ยงแวร์วูฟ!" ทอมทำหน้าเศร้า พยายามนึกถึงภาพดอรี่ตายในหัว น้ำตาก็เริ่มปริ่ม "นอกจากมันจะดูน่าเบื่อแล้ว ยังไม่มีใครยอมเป็นมนุษย์หมาป่าให้ผมเลย! ทุกคนในชมรมเอาบทดีๆ ไปหมดแล้ว เหลือแต่อะไรไม่รู้ให้ประธานอย่างผม ฮึก มิสเตอร์ต้น ผมจะไปหาคนสูงเท่ามิสเตอร์ต้นจากไหนกัน! ไหนจะหน้าตาดุๆ เหมือนแวร์วูฟของมิสเตอร์ต้นอีก ผมจะไปหาที่ไหนได้ โฮฮฮฮ"
ถ้านี่เป็นการเล่นละครแล้วต้นเป็นกรรมการ ต้นคงจะให้การแสดงของทอมติดลบเทียบกับการแสดงเป็นแวมไพร์ของปีที่แล้วไม่ติด ปีที่แล้วทอมเล่นดีมากแต่กับตอนนี้กลับแสดงได้ห่วยแตกสิ้นดี ดูออกได้ง่ายๆ เลยว่าเจ้าเด็กนี่อยากให้เขาเป็นหมาป่าให้ใจจะขาด
ต้นพ่นลมหายใจหนักๆ แล้วหน้าหงิกใส่ทอมที่หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาตัวเองด้วยท่าทางประหลาดที่คิดเองเออเองว่ามันดูสง่างามแบบผู้ดีอังกฤษ
"สรุปคืออยากให้ฉันมาเล่นเป็นแวร์วูฟให้นายจูง?"
"อื้อ! ผมอยากให้มิสเตอร์ต้นมาเล่นอีเวนท์นี้ด้วย มันสนุกมากๆ" ทอมหลุดยิ้มแต่เมื่อตระหนักได้ว่าตัวเองเผลอหลุดปากก็ส่ายหน้าดิก "เปล่านะ! ผมก็แค่บอกมิสเตอร์ต้นเฉยๆ ว่าผมอยากได้แวร์วูฟคล้ายๆ มิสเตอร์ต้น"
จากที่ไปสืบๆ มาจากพวกชมรมนักข่าว ทอมพอจะรู้มานิดหน่อยว่ามิสเตอร์ต้นไม่ค่อยอยู่ร่วมกับพวกงานเทศกาลอีเวนต์เจ๋งๆ ของโรงเรียนเท่าไหร่ เลยไม่กล้าจะชวนตรงๆ
แต่ก็อยากให้มิสเตอร์ต้นร่วมงามนี้อยู่ดี
ทอมพยายามส่งสายตาให้มิสเตอร์ต้น
"แต่ถ้ามิสเตอร์ต้นยอมเป็น ผมจะดีใจมากๆ นะ ผมกินโรตีเลยว่า มันต้องสนุกมากๆ โซคูล แฟนแทสติก แน่นอน"
ต้นมองหน้าทอมแล้วชั่งน้ำหนักของเหตุผลในหัว จากใจจริงเลยเขารู้สึกว่ามันไร้สาระมากแต่ก็เห็นแก่ทอมอยู่ดี เขารู้ดีว่าทอมหวังดีและอยากเขาสนุกกับอะไรพวกนี้บ้าง
"...ฉันไม่มีคอสตูมหรอกนะ"
ต้นถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
เขาแพ้สายตาออดอ้อนของทอมอย่างราบคาบ จริงๆ ก็อยากแก้ภาษาไทยให้ทอมอยู่ แต่ก็ปลงว่าทอมคงจำไม่ได้อยู่ดี พอๆ กับกรณีแดดเดียวของเขา
และคำตอบของมิสเตอร์ต้นคล้ายกับไปกดสวิตท์อะไรสักอย่างของทอม
"ไม่มีปัญหามิสเตอร์ต้น!!!" ทอมดีใจมากจนรู้สึกอยากกอดมิสเตอร์ต้นแน่นๆ เพื่อแสดงความดีใจของตัวเอง แต่น่าเสียดายที่ทำได้แค่คิดเลยได้แต่ยืนคันไม้คันมือมองมิสเตอร์ต้น "แวร์วูฟปกติก็เปลือยอกอยู่แล้ว ผมเชื่อว่าทุกคนต้องอิจฉาซิกแพ็กมิสเตอร์ต้นแน่ๆ! ส่วนกางเกงก็ใส่กางเกงนักเรียนขาดๆ ของมิสเตอร์ต้นก็ได้หรือไม่ก็ขอยืมผมก็ได้ พวกหางพวงปลอมกับหูหมาป่า ผมจะจัดการให้เอง! ผมซื้อไว้แล้วมีสามสี มิสเตอร์ต้นอยากได้สีไหนเหรอ"
ไม่ว่าเปล่าหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดภาพให้มิสเตอร์ต้นเลือกอย่างกระตือรือร้น
"…"
สรุปคือไอ้เด็กเวรนี่มันวางแผนไว้แล้วสินะ..
ต้นมองทอมอย่างเหนื่อยใจแต่กลับเผลอยิ้มมุมปากอย่างควบคุมไม่ได้
่เอาเถอะ ไหนๆ ก็ยอมมาเล่นสนุกกับคนน่าเบื่ออย่างเขาแล้ว จะเล่นนานกว่านี้จะเป็นอะไรไป
เสียงฝีเท้าเอี๊ยดอ๊าดดังเป็นจังหวะรุนแรงพอๆ กับอารมณ์กราดเกรี้ยวของคนในสนาม แต่ละคนในสนามล้วนแต่มีสีหน้าเคร่งเครียดและมีเหงื่อท่วมราวกับว่านี้เป็นศึกตัดสินครั้งสุดท้ายของชีวิต ทั้งๆ ที่มันเป็นแค่การฝึกซ้อมเพื่อเตรียมไปฟัดกับโรงเรียนอื่นที่ท้ามาเท่านั้น
ปัง!
ลูกบาสถูกยัดลงห่วงเมื่อมันหลุดจากห่วง ทีมฝั่งศัตรูก็แย่งลูกแล้วอาศัยจังหวะโยนส่งให้ทีมตัวเองที่โบกมือขอ ทีมฝั่งที่โดนแย่งลูกกรูกันไปแย่งพยายามขัดขวางไม่ให้อีกฝั่งทำแต้มเพิ่มได้
แต่น่าเสียดายที่ลูกบาสลูกนี้อยู่ในมือของ 'มิสเตอร์ต้น' พอดี ความฝันของพวกเขาจึงดับสลาย
สวบ!
ต้นชูทบาทสามแต้มจากระยะกลางสนามส่งผลให้ลูกบาสลงห่วงอย่างสวยงาม
"เฮ! ลูกโครตสวยเลย ต้น"
เหล่าคนในทีมพากันเฮยกใหญ่และไปแท็กมือกับต้นที่ยิ้มนิดๆ กับคำชมก่อนที่จะวิ่งตามลูกบาสต่อ เวลาในเกมยังไม่หมด ต่อให้พวกเขาดีใจกันแค่ไหนก็ยังไม่ใช่เวลาที่ควรจะมาฉลอง ไม่ต้องเชื่อก็ต้องเชื่อ พวกเขาเคยชะล่าใจในสามสิบวิสุดท้ายแล้วโดนสวนกลับจากโรงเรียนอื่นเล่นเอาแพ้ย่อยยับและน่าอับอาย
ซึ่งมันก็เป็นโรงเรียนเดียวกับที่มาท้าเนี่ยแหละ ทุกคนถึงเอาเป็นเอาตายกับมันมากถึงขนาดนั้น การแข่งครั้งนี้ก็เหมือนล้างยางอายของรอบที่แล้ว ยิ่งมีมิสเตอร์ต้นที่เพิ่งเข้ามาแล้วฝีมือดีมากอยู่ในทีม ทุกคนก็ยิ่งฮึกเหิม เดิมพันกับการแข่งครั้งนี้เอาไว้มากว่าต้องชนะแน่ๆ
"โซคูล! มิสเตอร์ต้น! ลูกเมื่อกี้สวยสุดๆ ไปเลย"
เสียงโหวกเหวกของทอมเรียกความสนใจของคนทั้งนอกและในสนามไม่น้อย ส่วนเจ้าของชื่อที่โดนเรียกเหลือบมองด้วยหางตาและถอนหายใจยาวๆ ออกมา เมื่อถึงเวลาพักก็วิ่งเหยาะๆ มาหาทอมที่นั่งรออยู่ตรงเก้าอี้ตัวสำรอง
ต้นทรุดตัวนั่งข้างๆ ทอม ลอบมองโทรศัพท์ของทอมอย่างใคร่รู้ว่าเด็กปัญญาอ่อนนี่จะมีอะไรในโทรศัพท์บ้าง
"…"
ใบหน้าที่มีเค้าคมคายของมิสเตอร์ต้นขึ้นริ้วแดงนิดๆ เมื่อทอมถ่ายรูปตัวเองที่กำลังวิ่งอยู่ในสนามให้ใครสักคนด้วยรอยยิ้มเหมือนภูมิใจในตัวเขามาก
"อ้ะ" ทอมสะดุ้งนิดๆ เมื่อพบว่ามิสเตอร์ต้นมานั่งข้างตัวเองแต่ก็รีบระบายยิ้มทันที "ผมส่งรูปมิสเตอร์ต้นให้แด๊ดดูด้วยล่ะ"
ต้นครางอืมแล้วมองชุดของทอมใหม่อีกครั้ง
"ชุด?"
เมื่อกี้ทอมยังอยู่ในชุดพละโรงเรียนแต่ตอนนี้กลับเป็นเสื้อนักบาสสีดำขับให้ผิวขาวๆ ของทอมสว่างจนน่าแสบตาอีกทั้งยังสวมรองเท้ากีฬาแบรนด์เนมสีดำเข้ากับชุด
ทอมยิ้มแล้วหัวเราะ
"ผมอยากเล่นกับมิสเตอร์ต้น สักห้านาทีก็ได้"
"นายแน่ใจ?" ต้นถามย้ำเสียงเข้มเพราะสนามบาสไม่ใช่สนามเด็กเล่น เมื่อกี้มีหลายครั้งที่เขาโดนเบียดจนเซ ขืนทอมลงสนามคงไม่วายคงล้มแล้วโดนเหยียบแบนคาสนาม
"แน่ใจสิ" ทอมยืดอกแล้วตบอกตัวเอง "ผมน่ะ เพื่อมิสเตอร์ต้นผมทำได้ทุกอย่างเลยล่ะ แค่เล่นบาสเอง อีกอย่างนะรองเท้าที่ผมใส่อยู่มันดีมากๆ เชื่อผมสิ ถ้ามิสเตอร์ต้นใส่มันนะ จะเล่นได้ดีกว่าเดิมแน่ๆ! ถ้ามิสเตอร์ต้นอยากได้บอกผม ผมจะซื้อให้มิสเตอร์ต้นเอง"
"ไม่เป็นไร" ต้นปฏิเสธแต่กลับไม่ได้รู้สึกแย่อะไรนักเพราะรู้ว่าทอมหวังดีกับตัวเองจริงๆ ไม่ได้คิดจะอวดรวยเหมือนคนอื่นๆ "จะเล่นก็ตามมา เดี๋ยวจะขอโค้ชให้"
ทอมทำหน้าปลื้มปิติ "ฮึก ผมดีใจมากเลย มิสเตอร์ต้นเป็นคนดีมากๆๆ แด๊ดบอกว่ามิสเตอร์ต้นน่ะ เป็นคนดีศรี เอ่อ สี สี"
"สังคม" ต้นต่อให้แล้วเดินนำทอมเข้าสนามที่เริ่มมีคนลงเพราะหมดเวลาพักแล้ว ทอมวิ่งดุ๊กดิ๊กตามมิสเตอร์ต้นและอดสะพรึงกับขนาดตัวของนักบาสแต่ละคนไม่ได้
"นี่มันทีมยีราฟชัดๆ!" ทอมอุทานเมื่อพบว่าตัวเองต้องเงยหน้าคุยและสูงแค่คางของคนในทีม กับมิสเตอร์ต้นยิ่งแล้วใหญ่เขาสูงเท่าไหล่มิสเตอร์ต้นเท่านั้น
"ไม่ยีราฟหรอกแต่นายเตี้ยเอง"
คนหนึ่งในทีมซึ่งอยู่ห้องเดียวกับทอมเอ่ยแซวอย่างไม่ไว้หน้าเพราะค่อนของสนิทพอสมควร
ทอมหัวเราะ "ยังสูงได้อีกน่า ดีไม่ดี ผมอาจจะสูงกว่ามิสเตอร์ต้นก็ได้"
"ฝัน" ต้นที่เดินกลับมาพอดีพูดขัดแล้วผลักเพื่อนร่วมห้องของทอมออก "เดย์ ออกไปพักก่อน ขอเกมนี้ให้เด็กเพิ่งหย่านมวิ่งเล่นบ้าง"
"คร้าบๆ" เดย์ยิ้มแล้วเดินไปแตะไหล่ของทอม "ระวังโดนเหยียบตายนะ"
ทอมไหวไหล่ไม่ตอบก่อนที่จะไปประจำที่ตัวเองซึ่งก็คือกลางสนาม
ปี๊ด!
นกหวีดกรีดเสียงและครึ่งหลังก็เริ่มต้น อย่างที่คาดมิสเตอร์ต้นแย่งลูกมาได้แต่กลับส่งไม่ได้เพราะถูกล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด
"มิสเตอร์ต้น!" ทอมโบกมือขอลูก (จำมาจากในหนัง)
และต้นก็เผลอส่งตามสัญชาตญาณเพราะเห็นเป็นทีมเดียวกันและตอนนั้นก็โล่งพอดีเหมือนทุกคนคิดว่ายังไงๆ ทอมก็ไม่มีวันได้ลูกแน่ๆ
"หวา!" ทอมร้องลั่นรับลูกทันก็จริงแต่ปวดข้อมือไปหมด ลูกบาสที่มิสเตอร์ต้นส่งมาแรงมากๆ จนทอมคิดว่าถ้าตัวเองโดนมิสเตอร์ต้นต่อยคงหน้าบวมไปสามวัน แต่ถือได้ไม่ถึงสามวินาทีก็ถูกปัดลูกออกและถูกแย่งลูกไปเล่นต่อ
"…"
ต้นยืนนิ่งไปครู่หนึ่งมองทอมที่หัวเราะแหะๆ ก่อนที่จะกระโดดรับลูกที่ถูกส่งข้ามหัวและเหตุการณ์เดิมก็ปรากฎซ้ำอีกครั้ง คนบังเต็มไปหมด ต้นพยายามแกล้งเบี่ยงลูกไปทางซ้ายขวาแต่ก็ไม่เป็นผล ไม่มีช่องว่างส่งให้ทีมตัวเองสักนิด นอกจากจะส่งให้คนเดิมที่ยังถูกเมินในสนามเช่นเดิม
"โว้ย!" ร่างสูงสบถแต่ก็ส่งให้ทอมอยู่ดี
"อึก!"
ลูกบาสกระแทกอกทอมอย่างแรงจนจุกถึงแม้ว่าทอมจะสามารถรับมันได้ทันก็ตาม หากแต่ในสายตาคนอื่นกลับไม่ได้มองละเอียดมากนัก จึงไม่มีใครเห็นว่าทอมโดนลูกบาสอัด ครั้งนี้ทอมไม่ปล่อยให้จังหวะหลุดอีก ส่งลูกบาสต่อให้เพื่อนร่วมทีมใกล้ๆ ทันที
"แรงเยอะจัง" ทอมบ่นพึมพำไม่จริงจังนัก ลอบลูกอกตัวเองที่เจ็บไปหมด ถ้าถอดเสื้อออกตอนนี้คงไม่วายขึ้นเป็นรอยช้ำแดงรูปลูกบาส
"เจ็บรึเปล่า!"
ทอมถูกเขย่าจนตาลาย พอเงยหน้าเห็นมิสเตอร์ต้นมองตัวเองตื่นๆ ก็ยิ้ม
"นิดหน่อย มดกัดๆ"
"ไหนเอามาดู" ไม่รอคำตอบต้นเลิกเสื้อทอมขึ้นจนเห็นหน้าอกขาวที่ขึ้นรอยสีแดงช้ำๆ ก็ขมวดคิ้วมุ่น "ไปห้องพยาบาล"
"ไม่ต้องๆ" ทอมรีบดึงลงแต่ก็ไม่เป็นผล มิสเตอร์ต้นขมวดคิ้วแน่นจนทอมเผลอกลืนน้ำลายเอือก "ผมไม่เป็นไรน่า ทายาเดี๋ยวก็หาย" ทอมหน้าแดง "มิสเตอร์ต้น เอาเสื้อผมลงเถอะ"
ต้นพ่นลมหายใจแรงๆ ยอมดึงลง
"ไม่ต้องเล่นแล้ว อันตราย"
ทอมส่ายหน้าดิก "ไม่เอาน่า แค่นี้เอง ผมเล่นต่อได้"
"ไม่!"
ทอมสะดุ้งสุดตัวหดคอหวาดๆ เมื่อถูกมิสเตอร์ต้นคำรามใส่
่ "ก็ได้ๆ "
ทอมหงอยลงสิบระดับ
"แต่พรุ่งนี้มิสเตอร์ต้นต้องกินข้าวเที่ยงพร้อมกับผมนะ"
ต้นพยักหน้าอย่างขอไปที ตัดสินใจลากทอมออกจากสนามบาสโดยไม่ลืมขออนุญาตโค้ชโดดวันนึง ซึ่งโค้ชก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะต้นถือเป็นนักกีฬาดีเด่นของชมรมอยู่แล้ว ไม่เคยขาดโดยไม่จำเป็น มาตรงเวลา ขยันฝึกซ้อม ไม่บ่น ไม่ขี้อวด มีน้ำใจนักกีฬา เรียกได้ว่าครบครันสุดๆ จนคนในชมรมแซวมิสเตอร์ต้นว่าจะเป็นทีมชาติได้อยู่แล้ว
ระหว่างทางทอมก็ชมนกชมไม้เอ่ยทักทายคนนู้นคนนี้ไปทั่วราวกับว่าตัวเองกำลังเดินเล่น ทั้งๆ ที่ถูกมิสเตอร์ต้นลากแขนพาไปห้องพยาบาล
"อ้ะ หยุดก่อนๆ มิสเตอร์ต้น" ทอมดึงเสื้อมิสเตอร์ต้นเมื่อเดินเห็นหัวพวกชมรมช่างภาพอยู่ไวๆ แน่นอนว่าการเห็นหัวคนพวกนี้ไม่ใช่เรื่องดีเพราะบ่อยครั้งที่รูปทีเผลอมักจะถูกจัดพิมพ์ในวารสารประจำเดือนของโรงเรียนไม่ก็โพสลงในเพจหรือกลุ่มไลน์ ให้อารมณ์คล้ายพวกปาปารัซซี่เพียงแต่ว่าเจ้าพวกนี้เป็นพวกชมรมวารสารเฉยๆ
"อะไร"
"ผมว่าผมเหมือนเห็นพวกชมรมข้าวสาร"
"…"
ต้นงุนงงไปสักพักก่อนที่จะเหลือบไปเห็นหัวพวกชมรมวารสารก็เข้าใจ "พวกชมรมวารสาร? ช่างพวกนั้นเถอะ คงจะหาเก็บรูปหลุดคนไปลงในเพจเรียกเรตติ้ง"
"ช่างไม่ได้ มิสเตอร์ต้น" ทอมชี้ไปมุมนึงของอาคารซึ่งมีมนุษย์เกาะอยู่ตามมุมแบบไม่เนียน "มากันตั้งสี่ห้าคน ผมว่ามีอะไรแปลกๆ มิสเตอร์ต้นไปทำอะไรให้พวกชมรมนี้ไม่พอใจรึเปล่า"
ต้นกลอกตา
คงจะเป็นเจ้าพวกตอนกลางวันสินะ
"งั้นก็ช่างมันเถอะ ไปทายาดีกว่า ขืนแด๊ดของนายรู้ คงจะฆ่าฉันตาย"
ทอมยิ้มนึกเสียใจที่ไม่พกผ้าเช็ดหน้ามาด้วย
"มิสเตอร์ต้นเป็นห่วงผม! ผมดีใจจนจะร้องไห้อยู่แล้ว!"
"...จะเอารางวัลออสการ์รึไง" ต้นค่อนแคะในความเล่นใหญ่ของทอม ไม่รู้จะดีใจอะไรนักหนา
"ผมดีใจจริงๆ นะ"
ทอมยิ้มและรีบสาวเท้าตามมิสเตอร์ต้นที่เดินลิ่วๆ ไปแล้ว
ถ้าโดนลูกบาสของมิสเตอร์ต้นอัดแล้วมิสเตอร์ต้นใจดีขนาดนี้ เขายอมโดนเป็นร้อยลูกเลยเอ้า!
------------------------------
ตอนแรกคิดว่าจะทันฮาโลวีน ไม่ทันซะงั้น ขอทบไปตอนหน้านะคะ อีเวนต์ฮาโลวีน
มิสเตอร์ต้นเป็นแวร์วูฟโชว์ซิกแพ็ก ส่วนน้องทอม
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่า
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] วิถีคนรวยกับนิสัยรวยๆ (?) ตอนที่ 11 : คอร์สติวภาษาไทย p.4 24/6/62 (อ่าน 24508 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก