Rule #11 His family is also your concern.
ความจริงที่ว่าขวัญข้าวเข้านอนไปแล้วในช่วงเวลาที่เขาออกไปโทรศัพท์
ประตูห้องนอนของขวัญข้าวถูกเปิดแง้มไว้ คาดว่าร่างเล็กคงกลัวว่าเขาจะลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำกลางดึก จอมทัพเปิดประตูเข้าไปอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ ภาพร่างเล็กนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ของเขาทำให้หัวใจของจอมทัพพองโตอย่างน่าประหลาด
'ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เวลาผมนอนน่ะ ผมหลับลึกมาก ใครจะทำอะไรผมก็ไม่ตื่นถ้าไม่ถึงเวลา'
กว่าจะรู้ตัวเขาก็มายืนอยู่ชิดขอบเตียงของตัวเองเสียแล้ว
จอมทัพนั่งลงบนเตียงนุ่ม ค่อยๆโน้มตัวลงไปหาใบหน้าขาวเนียนที่หลับสนิทอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ จุดหมายคือริมฝีปากนุ่มที่ล่อตาล่อใจ ความสงบสุขบนใบหน้าของเลขาตัวน้อยทำให้เขาชะงัก ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะทาบทับลงบนแก้มป่องนุ่มที่เขามักจะคิดถึงโดยไม่รู้ตัวเสมอ
"ฝันดีนะขวัญ"
อย่างน้อยวันนี้ เขาก็ได้ส่งร่างเล็กเข้านอนด้วยจุมพิต
จอมทัพฝันถึงวันที่เขาจะได้จูบขวัญข้าวรับยามเช้าทุกวัน ถ้ามีวันนั้นจริงๆ เขาคงจะเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกแน่ๆ
ร่างสูงยิ้ม ลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้าทั้งที่ใจนึกอย่างจะทิ้งตัวลงนอนกอดอีหฝ่ายไว้ ก่อนจะเดินกลับออกไปเพื่อปูเตียงสนามในห้องนั่งเล่น
ลับหลังร่างสูง ดวงตากลมโตลืมขึ้นเบิกโพลงอย่างตกใจ ขวัญข้าวเพียงแค่คิดจะแกล้งหลับเพื่อที่จะไม่ต้องเผชิญกับความเป็นจริงหลังจากริมฝีปากของพวกเขาเกือบจะสัมผัสกันโดยไม่มีที่มาที่ไป เขาจึงตื่นอยู่ตลอดเวลาที่ริมฝีปากได้รูปประทับลงมาข้างแก้มของเขา
ร่างเล็กพยายามข่มตาหลับ แต่ในหัวกลับมีเพียงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเล่นซ้ำไปมาราวกับม้วนฟิล์มสะดุด
คุณจอมทัพทำแบบนั้นกับเขาทำไมกัน?
แล้วน้องโชอะไรนั่นล่ะ?
เรื่องตัดใจจากคุณมธุวันล่ะ?
เขาสับสนไปหมดแล้ว
"หอมจังเลย"
จอมทัพมายืนซ้อนด้านหลังคนที่กำลังทำอาหารอยู่อย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง ขวัญข้าวสะดุ้ง ก่อนจะขยับหลบใบหน้าคมคายที่โน้มลงมาดูอาหารในกระทะอย่างตกใจ
"..."
ร่างสูงเม้มปากแน่นเมื่อเห็นปฎิกิริยาของคนตัวเล็ก ขวัญข้าวก้มลงทำกับข้าวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีคำว่าอรุณสวัสดิ์ ไม่มีรอยยิ้มหวานอ่อนโยนที่ทำให้เขาผ่อนคลายอยู่เสมอ จอมทัพตัดสินใจถอยออกมาหนึ่งก้าว ใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน
ไม่หรอกน่า ถ้าขวัญตื่นอยู่ก็ต้องลุกขึ้นมาแล้วสิ...
"...ตกใจหมดเลยครับคุณจอมทัพ อย่าโผล่มาแบบนี้สิครับ"
ขวัญข้าวเอ่ยขึ้นในที่สุด แต่รอยยิ้มที่ร่างเล็กมีให้เขามีอะไรบางอย่างผิดปกติที่จอมทัพไม่มั่นใจว่าคืออะไร แต่มันทำให้ร่างสูงรู้สึกใจไม่ดีเลย
"ขวัญ..."
"วันนี้รีบไปห้างกันดีกว่านะครับ ที่จอดรถจะได้ไม่แน่น ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ"
ขวัญข้าวเอ่ยขัด ร่างเล็กวางจานอาหารเช้าลงบนโต๊ะให้เจ้าของห้องแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอน จอมทัพมองตามเลขาของตนไปด้วยหัวใจหนักอึ้ง
ขวัญข้าวรู้สึกลำบากใจ เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างถึงจะดูว่าเขารู้สึกปกติกับเรื่องทั้งหมด
ตั้งสติ ขวัญข้าว จะให้คุณจอมทัพรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเราตื่นอยู่!
อย่างน้อยก็จนกว่าเขาจะรู้ว่าการกระทำเมื่อคืนหมายความว่าอย่างไร
...และเขาจะเข้าข้างตัวเองได้มั้ย
หลังจากอาบน้ำชำระร่างการเสร็จ ร่างเล็กก็เดินกลับออกมา ขวัญข้าวเห็นเจ้าของห้องที่ปกติกองจานพะเนินเทินทึกกว่าจะล้างยืนล้างจานอยู่อย่างผิดวิสัย
"คุณจอมทัพ ทิ้งไว้ก็ได้ครับ..."
"จะให้ขวัญล้างได้ยังไงล่ะ เจ็บมืออยู่ไม่ใช่เหรอ"
จอมทัพเอ่ยขึ้นก่อนที่ขวัญข้าวจะได้จบประโยคโดยไม่หันกลับมามองเขาด้วยซ้ำ ร่างเล็กรู้สึกใจแป้ว แต่ก็พยายามทำ
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นตามที่ตั้งใจไว้
"ถ้าอย่างนั้นผมช่วยเช็ดนะครับ"
ทั้งสองทำงานอยู่ในความเงียบ เช่นเดียวกับระหว่างทางจากคอนโดมาถึงที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ จอมทัพจอดรถแล้วเปิดประตูวิ่งอ้อมมาเพื่อเปิดประตูให้ขวัญข้าว ร่างเล็กยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างขอบคุณ แต่จากการพักผ่อนไม่เพียงพอ ทำให้เลขาตัวน้อยหน้ามืดไปชั่วขณะตอนที่ก้าวลงมาจากรถ
"อ๊ะ..."
วงแขนแข็งแรงรับเขาไว้ได้อย่างทันท่วงที
"เป็นอะไรรึเปล่าขวัญ เจ็บตรงไหนมั้ย ถ้าขวัญไม่ไหวเรากลับกันก็ได้นะ"
น้ำเสียงเป็นห่วงของจอมทัพทำให้ขวัญข้าวรู้สึกอยากจะซุกกลับเข้าไปในอ้อมกอดอุ่นนั้น แต่ร่างเล็กเพียงแต่ส่ายหน้าแล้วดันตัวเองออกจากอกร่างสูง
"ไม่เป็นไรครับ เราไปกันดีกว่า"
แต่ก่อนที่ขวัญข้าวจะได้ทำอะไร มือใหญ่ก็เอื้อมมาคว้ามือเขาแล้วจับไว้แน่น
"จับไว้แบบนี้แหละ ฉันเป็นห่วง"
จอมทัพเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล ขวัญข้าวค่อยๆดึงมือของตัวเองออกจากการเกาะกุม
"ไม่ต้องจับหรอกครับ ผมไม่ไปไหนหรอก"
บอกแล้วไง....ผมจะอยู่ตรงนี้จนกว่าคุณจะไม่ต้องการผม
พวกเขาเดินลัดเลาะไปตามร้านต่างๆในห้างอย่างไม่มีจุดหมาย ขวัญข้าวที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจอมทัพตั้งใจจะมาซื้ออะไรเดินตามร่างสูงที่ขมวดคิ้วเดินดูร้านขายของต่างๆด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ยิ่งเดินวนเท่าไหร่สีหน้าของจอมทัพก็ยิ่งกังวลขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายคนที่ทนไม่ไหวคือขวัญข้าวที่เอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อของคนที่จมอยู่ในห้วงความคิดเบาๆ
"คุณจอมทัพ...หาอะไรอยู่เหรอครับ?"
"ของขวัญวันเกิดให้หลานชายน่ะ พรุ่งนี้วันเกิดเขา แต่ฉันไม่รู้จะให้อะไรดี จริงสิ พรุ่งนี้ขวัญกลับบ้านกับฉันนะ ฉันจะได้แนะนำให้ที่บ้านรู้จัก"
จอมทัพอธิบาย แต่ขวัญข้าวกลับมีสีหน้าประหลาดใจกับข้อมูลใหม่ที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน
เขารู้ว่าอีกฝ่ายมีพี่ชายคนนึงที่ไม่ได้ทำงานในบริษัทนี้ แต่คุณจอมทัพมีหลานด้วยเหรอ?
"จริงสิ ขวัญยังไม่เคยเห็นหลานฉันนี่นะ นี่ๆ น้องโช น่ารักมั้ย"
ร่างสูงที่เข้าโหมดคุณอาเห่อหลาน หยิบโทรศัพท์ออกมากดเปิดรูปถ่ายของเด็กชายอายุประมาณหกเจ็ดขวบ หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ผิวขาวตาโตไม่มีเค้าลางของคุณอารูปหล่อเลยสักนิด
น้องโช?
นี่เขา...เข้าใจผิดไปเองเหรอเนี่ย?
"ครับ น่ารักมาก"
ขวัญข้าวไม่เคยความตัวเองจะสามารถยิ้มกว้างได้ขนาดนี้ ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ร่างสูงราวกับคนบ้า แต่จอมทัพมัวแต่ดีใจที่อีกฝ่ายกลับมายิ้มให้เขาอย่างมีความสุขจนไม่ได้คิดเลยว่าอีกฝ่ายกำลังมีความสุขเรื่องอะไร
"ขวัญยิ้มแล้ว น่ารักจัง"
ประโยคนั้นเหมือนหลุดออกมาจากปากโดยไม่ทันคิด ขวัญข้าวชะงัก ก่อนจะยิ้มอย่างเอียงอายแล้วออกเดินนำหน้าเจ้านายของตัวเอง
"ไปร้านของเล่นกันดีกว่าครับ น้องโชน่าจะชอบ"
จอมทัพเดินตามอีกฝ่ายต้อยๆเหมือนสุนัขขนาดใหญ่ที่เดินตามเจ้านายไม่ให้คลาดสายตา พวกเขาเดินมาถึงร้านขายของเล่นขนาดใหญ่ที่จอมทัพไม่ได้คิดถึงเลยสักนิดทั้งที่ควรเป็นสถานที่แรกที่มา
ขวัญข้าวเดินลัดเลาะดูข้าวของอย่างชำนาญ หันมาสอบถามความชอบของน้องโชจากเขาเป็นระยะ ส่วนคนเป็นอาแท้ๆก็ได้แต่เห็นดีเห็นงามกับทุกอย่างที่ขวัญข้าวเลือกโดยไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง
"ขวัญนี่เก่งจังเลยเนอะ ขนาดเลือกของขวัญให้เด็กยังเก่งเลย สุดยอด"
จอมทัพชมจากใจจริง ทำเอาคนที่กำลังเลือกของขวัญอยู่ยิ้มเขิน
"ผมมีลูกพี่ลูกน้องที่อายุสิบสองคนนึงน่ะครับ ตอนที่น้องเขาอายุเท่าๆกับน้องโช ผมว่าเท่าที่ฟังคุณจอมทัพพูดสองคนนี้ฟังดูคล้ายกันมาก ผมเลยคิดว่าน้องโชน่าจะชอบของแนวๆนี้"
ต่างกันตรงที่สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงพาน้องเลนส์มายืนมองของเล่นราคาแพงพวกนี่ แต่ไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อให้น้องเป็นของขวัญ
แต่ตอนนี้ที่เขามีเงินพอที่จะดูแลครอบครัวและซื้อของให้กับลูกพี่ลูกน้องทั้งสองที่เขารักเหมือนน้องแท้ๆ ทั้งสองคนก็ก่อกำแพงป้องกันตัวเองจากโลกภายนอกไว้หนาเสียจนเขาไม่สามารถสื่อสารกับอีกฝ่ายได้เหมือนแต่ก่อน
น้องแว่นน่ะไม่เท่าไหร่ แต่น้องเลนส์ที่เคยเป็นเด็กร่าเริงและมีแต่คนรักใคร่เอ็นดู ในตอนนี้กลับกลายเป็นเด็กที่เก็บตัวจากโลกภายนอก ไม่ยอมพูดคุยกับใคร
"ขวัญ แล้วตุ๊กตานี่ล่ะ?"
จอมทัพอุ้มตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เกือบๆจะเท่าตัวของขวัญข้าวมาให้ดู ร่างเล็กเห็นแล้วรู้สึกอยากจะพุ่งเข้าไปกอดตุ๊กตาตัวนั้น แต่เขาไม่อยากทำให้สินค้าเสียหาย
"ผมว่าสำหรับเด็กอาจจะไม่เหมาะนะครับ ตุ๊กตาพวกนี้มันอมฝุ่น แล้วก็ขนาดใหญ่เก็บยากด้วย"
คนถูกถามออกความเห็น แต่จอมทัพส่ายหน้า
"ไม่ใช่ ฉันจะซื้อไปใส่ในห้องนอน ขวัญว่าตัวนี้น่ารักมั้ย หรือตัวอื่นน่ารักกว่า" ชายหนุ่มถาม ขวัญข้าวพิจารณาเจ้าหมีตัวใหญ่ในชุดสูทสีเทาที่ดูละม้ายคล้ายคลึงกับชุดสูททำงานของจอมทัพเสียเหลือเกิน แถมยังมีรอยยิ้มถาวรที่ดูเหมือนไม่เคยโกรธใครเลยในชีวิตประดับอยู่บนใบหน้าเหมือนกันอีกต่างหาก
"เหมาะกับคุณจอมทัพมากเลยครับ" ร่างเล็กยิ้ม
"เหรอ... ดีใจจังที่ขวัญชอบ งั้นของขวัญเอาเป็นที่ขวัญเลือกเลยแล้วกัน"
ทั้งสองนำของเล่นทั้งหมดไปคิดเงิน หลังจากเสร็จธุระแล้ว จอมทัพก็พาขวัญข้าวไปหาอะไรทานในมื้อกลางวัน ร่างสูงพาเขาเข้าไปในร้านอาหารไทยอย่างไม่ลังเล เพราะจอมทัพรู้ดีว่าขวัญข้าวไม่ค่อยชอบทานอาหารอื่นเท่าไหร่นัก
"ขวัญ ทำไมกินน้อยจัง อาหารไม่ถูกปากเหรอ?"
ขอมทัพทักเมื่อเห็นว่าเลขาตัวน้อยทานอาหารไปได้ไม่ถึงครึ่งจานก็รวบช้อนส้อมแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"เปล่าครับ คือ...ช่วงนี้ผมกำลังไดเอทน่ะครับ"
ร่างเล็กตอบตามความจริง จอมทัพขมวดคิ้วกับคำตอบที่ได้ กวาดสายตาขึ้นลงมองร่างที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาฉงนสงสัย
"แค่นี้ขวัญก็จะปลิวไปตามลมอยู่แล้วนะ ขวัญจะไดเอททำไม?"
"แก้มมันบวมน่ะครับ"
ขวัญข้าวดึงแก้มกลมๆของตัวเองให้ดูเป็นหลักฐาน แต่สำหรับจอมทัพ ใบหน้าของอีกฝ่ายดูสมบูรณ์แบบสำหรับเขาเหมือนทุกวันอยู่แล้ว
"ไม่เห็นจะบวมเลย น่ารักออก ฉันชะ..."
ภาพเหตุการณ์ในห้องนอนของเขาเมื่อคืนแล่นเข้ามาในหัว จอมทัพหุบปากฉับ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง
"อย่างน้อยก็กินของหวานซักหน่อยนะ ข้าวเหนียวมะม่วงที่นี่อร่อยมากเลย กินเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ"
ขวัญข้าวไม่มีทางเลือกนอกจากพยักหน้า ร่างเล็กยกมือขึ้นจิ้มแก้มของตัวเองเบาๆโดยไม่รู้สึกตัว เหมือนจะเช็คว่าตัวเองควรทานต่อหรือไม่ ซึ่งนั่นทำให้จอมทัพรู้สึกเสียใจที่อีกฝ่ายไม่เห็นความน่ารักของตัวเองอย่างที่เขาเห็น
วันนั้นทั้งวันผ่านได้ด้วยดีโดยที่ยังคงไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องนอนของจอมทัพ และครั้งเดียวที่ร่างสูงเข้ามาในห้องตอนที่มีขวัญข้าวอยู่คือตอนที่ร่างสูงนำตุ๊กตาหมีหน้าตาน่ารักนั้นมาวางบนเตียง
"ขวัญจะได้มีตุ๊กตาไว้กอด"
ชายหนุ่มว่า ตบเจ้าหมีปุๆให้ตัวนุ่มฟู ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่รอให้ขวัญข้าวปฎิเสธของขวัญชิ้นโตบนเตียง
คืนนั้น ขวัญข้าวนอนกอดตุ๊กตาหมีตัวยักษ์ในชุดสูท หลับสนิทตลอดทั้งคืนพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า
--------------
หัวข้อ: [ตีพิมพ์แล้ว ]How to คู่มือการเป็นเลขาฉบับเกือบสมบูรณ์ แจ้งข่าวนิยายเล่มออกแล้วน้าาา (อ่าน 259602 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก