Rule #10 Be with him when he needs you. Not the other way around.
จอมทัพพาขวัญข้าวมาหาอะไรทานที่ร้านอาหารหน้าตาน่ารักใกล้ๆโรงพยาบาล ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในร้าน ทั้งสองไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น จอมทัพไม่รู้ว่าข้อความที่เขาต้องการสื่อส่งไปถึงขวัญข้าวรึเปล่า แต่สิ่งที่อยู่ในหัวเขามีแต่เหตุการณ์เมื่อเช้าที่เล่นวนซ้ำไปมาเหมือนฝันร้ายที่ไม่มีวันจบ
จอมทัพเพิ่งประชุมนอกสถานที่ช่วงเช้าเสร็จ ร่างสูงขับรถผ่านร้านขนมไทยเจ้าดังที่ขวัญข้าวชอบ จึงตัดสินใจซื้อไปฝาก และด้วยความที่เขาอยากเห็นหน้าคนที่เขาคิดถึงมาตั้งแต่เมื่อวาน ร่างสูงจึงตัดสินใจแวะไปที่บริษัทก่อน
แต่ขวัญข้าวไม่ได้นั่งอยู่ในที่ประจำของตัวเองหน้าห้องของเขา
"นี่ เห็นขวัญบ้างมั้ย?"
จอมทัพหันไปถามพนักงานที่เดินผ่านมาพอดี
"อ๋อ น้องข้าวย้ายไปเป็นเลขาท่านประธานแทนคุณมธุวันตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ"
หญิงสาวตอบ คำตอบที่ไม่คาดคิดทำให้จอมทัพนิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนจะรีบจ้ำอ้าวไปยังห้องของประธานบริษัทที่มีศักดิ์เป็นอาของเขา
และนั่นเป็นตอนที่เขาเห็นมธุวันดึงร่างของหญิงสาวที่ตัวใหญ่กว่าขวัญข้าวเกือบสองเท่าออกจากเลขาตัวน้อยที่นอนยกมือปัดป้องตัวเองอยู่บนพื้น
"ขวัญ..."
จอมทัพเรียกร่างเล็กที่ก้มลงดูดนมเย็นอึกใหญ่ เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมาทั้งที่ยังงับหลอดไว้ไม่ปล่อย สร้างดาเมจให้คนมองอย่างไม่ทันตั้งตัว
"มาอยู่กับฉันนะ"
แค่กๆๆ
ขวัญข้าวแทบสำลักนมเย็นออกทางจมูก นี่คุณจอมทัพพูดว่าอะไรนะ
"อะไรนะครับ?!"
"ฉันอยากดูแลขวัญ มือเจ็บแบบนี้ทำอะไรก็ไม่สะดวกใช่มั้ยล่ะ?"
จอมทัพให้เหตุผล เขาอยากดูแลขวัญข้าว เหมือนอีกฝ่ายดูแลเขามาตลอด และในตอนนี้ที่เขาพอจะรู้แล้วว่าขวัญข้าวไม่ได้รังเกียจอะไรเขา เขาก็อยากจะแสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขาเป็นผู้ชายที่พึ่งพาได้ เป็นอีกตัวเลือกสำหรับการเป็นคนรักของขวัญข้าวได้ไม่แพ้น้องชายของมธุวันเลย
"แต่ว่า..."
"ขวัญไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วงใช่มั้ยล่ะ" จอมทัพเอ่ยขัดขึ้น "ถ้ากลับไปในสภาพแบบนี้ คุณแม่จะเป็นห่วงเอานะ"
ไม่ได้ด้วยเหตุผลนั้นก็ต้องได้ด้วยเหตุผลนี้นี่แหละ
ดังคาด ขวัญข้าวมีท่าที่เหมือนกำลังพิจารณาข้อเสนอนั้น แต่ก็ยังเกรงใจเขาอยู่ในที
"ฉันรู้สึกเหงาๆอ่ะ ช่วงนี้อยู่คนเดียวแล้วมันโหวงๆยังไม่ไม่รู้ ถ้าขวัญมาอยู่ด้วยคงดีขึ้นเยอะ"
ร่างสูงอ้อน เขารู้ว่าขวัญข้าวไม่มีทางปฎิเสธหากรู้สึกว่าเขากำลังขอความช่วยเหลือ
"..."
"ขอบคุณมากเลยครับคุณแม่"
จอมทัพกล่าวขอบคุณหญิงสาวพร้อมรอยยิ้มกว้าง ขวัญข้าวโทรบอกแม่ว่าเขาติดงานต้องไปค้างนอกสถานที่กับเจ้านาย และขอให้เธอจัดเสื้อผ้าไว้ให้สำหรับหนึ่งสัปดาห์ฝากจอมทัพมาให้เขา ทีแรกมารดาของร่างเล็กรู้สึกเป็นห่วงลูกชายมาก แต่พอได้พูดคุยกับ'คุณจอมทัพ' เจ้านายที่ลูกชายของเธอพูดถึงไม่หยุดปากตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอชายหนุ่ม เธอก็พอจะเข้าใจว่าทำไมขวัญข้าวของเธอถึงได้ตกหลุมรักผู้ชายคนนี้
รวมถึงเรื่องที่ลูกชายที่โกหกไม่ได้เรื่องของเธอกล้าโทรมาหาเธอเองแบบนี้ด้วย
"คุณ..."
"เรียกนายเฉยๆก็ได้ครับคุณแม่"
จอมทัพยิ้มอย่างเอาใจ ในที่สุดเขาก็ได้รู้ที่อยู่ของขวัญข้าว แถมยังได้เห็นรูปน่ารักๆของร่างเล็กในวัยเด็กที่ประดับอยู่ทั่วบ้านอีก ร่างสูงรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขึ้นสวรรค์
"นาย...บอกน้องข้าวนะว่าอยากอยู่กับนายนานแค่ไหนก็ได้ แค่โทรมาหาแม่ทุกวันก็พอ" หญิงสาวยิ้ม "แล้วถ้าทั้งสองคนพร้อมจะมาหาพ่อกับแม่เมื่อไหร่ พวกเรารออยู่นะจ๊ะ"
จอมทัพนิ่งอึ่ง คิดจะแก้ไขความเข้าใจผิดของคนตรงหน้า ก่อนจะเปลี่ยนใจยิ้มรับคำพูดนั้นแต่โดยดี
"ขอบคุณครับคุณแม่ ผมจะบอกขวัญให้นะครับ!"
ร่างสูงแทบจะกระโดดโลดเต้นออกมาจากบ้าน ด่านคุณพ่อคุณแม่ถูกเคลียร์ง่ายดายกว่าที่คิด เหลือแค่เจ้าตัวเนี่ยแหละที่เขายังไม่รู้เลยว่าจะจีบแบบไหนไม่ให้ขวัญข้าวที่แสนดีและอ่อนโยนของเขาตกใจเตลิดหนีไปเสียก่อน
"ขอบคุณนะครับที่เป็นธุระให้"
ขวัญข้าวเอื้อมมือมารับกระเป๋าใส่เสื้อผ้าของตน แต่จอมทัพไม่ยอมและถือเข้าไปวางไว้หน้าตู้เสื้อผ้าของตน
"ถ้าเอาออกจากกระเป๋าจะหยิบของยากมั้ย หรือใส่ไว้ยากกว่า ขวัญว่าไง?"
"เอ่อ เอาไว้ในกระเป๋าก็ได้ครับ"
ขวัญข้าวเอ่ยอย่างเกรงใจ จอมทัพพยักหน้าแล้วทำตามที่ร่างเล็กบอก ขวัญข้าวรู้สึกเกรงใจร่างสูงไปเสียหมด แต่เขาก็ไม่อยากให้คนที่บ้านเห็นสภาพเขาใจตอนนี้จริงๆ นิ้วมือร้าวนิดเดียวเขายังบอกได้ว่าอุบัติเหตุ แต่รอยฟกช้ำพวกนี้ยังไมก็หลอกพ่อกับแม่ไม่ได้แน่นอน
"ตามสบายเลยนะขวัญ ห้องนี้ก็เหมือนห้องของขวัญนั่นแหล่ะ เดี๋ยวฉันลงไปเอาเตียงสนามจากท้ายรถมาก่อน"จอมทัพหันไปบอกร่างเล็ก
"ผมนอนบนโซฟาก็ได้ครับ ไม่ต้องลำบากหรอก"ขวัญข้าวรีบพูด
"หืม? เตียงนั่นของฉันต่างหาก ขวัญนอนเตียงใหญ่นั่นแหละ คนเจ็บต้องพักผ่อนมากๆ"
จอมทัพว่า ขวัญข้าวตั้งท่าจะปฎิเสธแต่โดนเจ้านายของตนตัดบทด้วยการวิ่งดลับออกไป ขวัญข้าวถอนหายใจ ก่อนจะเดินออกไปหาที่นั่งบนโซฟา
ช่างเถอะ...ยังไงซะ จุดประสงค์หลักของการมาที่นี่ก็เพื่อให้คุณจอมทัพวุ่นวายกับการดูแลเขาจนไม่มีเวลาเสียใจเรื่องคนมธุวันแค่นั้นนี่นะ
ทันทีที่ขวัญข้าวได้ยินว่าจอมทัพรู้สึกเหงาเวลาอยู่คนเดียว ร่างเล็กก็รู้ทันทีว่าอาการอกหักจากคุณมธุวันนั้นกำลังเล่นงานเจ้านายของเขา เลขาตัวน้อยแอบรู้สึกโล่งใจที่เขาได้มีข้ออ้างอยู่สังเกตอาการของคุณจอมทัพในช่วงนี้
ถึงแม้จะเห็นแก่ตัว แต่ขวัญข้าวก็ได้แต่หวังว่าจอมทัพจะยังไม่หาคนรักใหม่ในเร็ววัน เขาอยากให้จอมทัพได้มีเวลาให้ตัวเองอย่างเต็มที่บ้างหลังจากที่วิ่งไล่ตามมธุวันมานาน
และระหว่างที่เขาอยู่ที่นี่ เขาจะทำให้แน่ใจว่าจอมทัพได้ทำอย่างนั้น
"ขวัญ ทำอะไรอยู่เหรอ?"
จอมทัพนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงกุกกักในครัว ปกติก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ค่อยจะอายอะไรกับขวัญเท่าไหร่อยู่แล้ว แต่พอหลังจากหมายมั่นปั้นมือจะตะล่อมเอาเลขาตัวน้อยมาเป็นของตัวเอง ร่างสูงก็เลยต้องโชว์เนื้อหนังมังสาอวดกล้ามท้องที่เลี้ยงมาอย่างดีบ้าง
"อบมันฝรั่งน่ะครับ คืนนี้มีบอล ผมไม่อยากให้คุณจอมทัพทานของทอดๆกับเบียร์ อีกนิดนึงก็ใช้ได้แล้วล่ะครับ"
ขวัญข้าวตอบ ก้มลงดูมันฝรั่งในเตาอบเป็นระยะ ข้อเสียของการโชว์หุ่นให้ร่างเล็กเห็นบ่อยๆคือขวัญข้าวดูเหมือนจะชินชาเสียแล้ว จอมทัพนึกเสียดายเล็กน้อย
"คนเจ็บก็ต้องพักสิขวัญ ไม่ต้องทำอะไรให้ฉันหรอก"
ร่างสูงนึกอยากจะอุ้มคนอยู่นิ่งไม่ได้ไปล่ามไว้ที่เตียงจะได้พักผ่อนเสียที แต่พอนึกภาพตามจอมทัพก็ต้องรีบสลัดความคิดนั้นออกจากหัวก่อนที่'อะไรๆ'จะโผล่มาทักทายจากใต้ผ้าขนหนู
"ผมไม่เป็นไรหรอกครับคุณจอมทัพ นิ้วเจ็บแค่สองนิ้วแถมยังไม่ได้ข้างที่ถนัด สบายมากครับ" ขวัญข้าวส่งยิ้มละลายใจให้คนมองแทบยกมือกุมอกไม่ให้ใจเต้นทะลุออกมา "ให้ผมตอบแทนคุณจอมทัพบ้างนะครับ"
โธ่ขวัญ ถ้าจะยิ้มให้ฉันแบบนั้นจะขอดาวขอเดือนก็เอาไปเถอะ
จอมทัพแพ้ให้รอยยิ้มหวานๆนั้นอย่างราบคาบ
"ผมซื้อเบียร์ยี่ห้อที่คุณจอมทัพชอบไว้ให้แล้วนะครับ อยู่ในตู้เย็น เดี๋ยวผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ"
ร่างเล็กยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายหลังจากยกตะแกรงจากเตาอบมาพักไว้บนเคาท์เตอร์
จอมทัพมองตามคนตัวเล็กที่ยังอยู่ในชุดทำงานไป นึกสงสัยว่าตัวเองคิดผิดรึเปล่าที่ชวนขวัญข้าวมาอยู่ด้วยกันแบบนี้
เขาจะหน้ามืดจับอีกฝ่ายกดลงบนเตียงก่อนจะได้สารภาพรักมั้ยนะ?
ขอบคุณพระเจ้าที่หน้าเขาไม่แดง
ขวัญข้าวนึกขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างในโลกหล้าที่ทำให้เขาเหลือบมองผ่านจอมทัพไปโฟกัสที่โซฟาที่อยู่ด้านหลังชายหนุ่มได้อย่างทันท่วงที จึงไม่จำเป็นต้องจดจ้องกับหน้าท้องที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามนั้นมากเกินความจำเป็น
ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าของตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
เมื่อเข้ามาในห้องน้ำ ขวัญข้าวก็เปิดฝักบัวอาบน้ำทันทีโดยไม่ลืมยื่นมือข้างที่ดามนิ้วไว้ไม่ให้เปียกน้ำ ร่างเล็กเอื้อมมือไปควานหาสบู่กับแชมพูจากที่วางข้างๆ ก่อนจะตระหนักได้ถึงความจริงที่น่าสะพรึงกลัวอย่างหนึ่ง
เขาเอื้อมไม่ถึงชั้นวาง
จอมทัพเป็นผู้ชายตัวสูง ถึงแม้หากเทียบกับลูกครึ่งรัสเซียอย่างคุณธีรเชษฐ์หรือคุณเมฆาจะไม่ได้จัดว่าสูงขนาดนั้น แต่หากวัดตามมาตรฐานชายไทย จอมทัพอยู่ในกลุ่มมนุษย์ที่สูงจนต้องแหงนหน้ามองสำหรับบางคน
ส่วนขวัญข้าวนั้นจัดว่าตกมาตรฐานชายไทยไปไกลโข หากเทียบเขากับน้องแว่น ลูกพี่ลูกน้องของเขาที่จัดอยู่ในประเภทพกพาสะดวกประหยัดพื้นที่ เขายังตัวเล็กกว่าด้วยซ้ำ แต่ขวัญข้าวไม่ตระหนักถึงหายนะของความแตกแต่างด้านความสูงนั้นเลยจนกระทั่งช่วงเวลานี้
เมื่อไม่มีทางเลือก ขวัญข้าวจึงคว้าผ้าเช็ดตัวมาซับหยดน้ำตามร่างกายออกลวกๆเพียงเพื่อไม่ให้เปียกพื้นห้องน้ำ แล้วเอาผ้าขนหนูผืนนั้นพันรอบเอวบางของตน ก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำออกมาด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ
"คุณจอมทัพ รบกวนหน่อยได้มั้ยครับ..."
"ได้สิ มีอะไร...."
จอมทัพเหมือนถูกสาปให้เป็นหินอยู่หน้าประตูห้อง เรือนร่างขาวเนียนที่เขาไม่ได้เตรียมใจจะเห็นเหมือนตอนที่ช่วยทำแผลให้อีกฝ่ายทำให้สายตาของจอมทัพถูกตรึงไว้กับหน้าท้องแบนราบแล้วแผ่นอกขาวเนียนที่โดดเด่นด้วยเม็ดทับทิมสีชมพูที่ยังคงหนาวสั่นจากการอาบน้ำ ดูสดใหม่น่าลิ้มลอง...
"เอ่อ...คุณจอมทัพครับ?"
เสียงของขวัญข้าวเรียกสติของเขาคืนสู่ร่าง จอมทัพกลืนความหื่นกลับลงท้องไปอย่างรวดเร็วก่อนจะถาม
"ขวัญมีอะไรให้ฉันช่วยเหรอ?"
ถูหลัง...ถูหลัง...ขอให้เป็นถูหลัง....
หยุดๆๆๆ เก็บความคิดอกุศลพวกนี้ทิ้งไปซะ!
"คือ...ผมเอื้อมไม่ถึงสบู่กับแชมพูน่ะครับ"
ร่างเล็กบอกเหตุผลที่ทำให้เขาต้องรบกวนจอมทัด เจ้าของห้องพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบขวดทุกสิ่งทุกอย่างบนชั้นวางลงมาวางบนพื้น
"มีอะไรเรียกได้นะ"
จอมทัพก้าวฉับๆออกมาจากห้องน้ำก่อนที่จะได้เห็นภาพขวัญข้าวก้มหยิบสบู่ ร่างสูงที่เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองจิตใจไม่แข็งอย่างที่คิดถึงกับยกมือกุมขมับกับบ่วงที่ตัวเองเป็นคนผูก
เขาจะรอดมั้ยเนี่ย?
Rrrr
"หืม?"
ร่างสูงก้มมองโทรศัพท์ของตัวเอง เมื่อเห็นว่าใครโทรมาจึงกดรับสายทันที
ขวัญข้าวอาบน้ำเสร็จอย่างทุลักทุเลจากการใช้แค่มือเดียวทำทุกอย่าง หลังจากที่แต่งตัวเสร็จ ร่างเล็กจึงเดินออกมาที่บริเวญของห้องนั่งเล่น
"ครับ...คิดถึงน้องโชที่สุดเหมือนกัน"
ขวัญข้าวชะงักเมื่อได้ยินสิ่งที่ร่างสูงพูดกับโทรศัพท์ หัวใจดวงน้อยตกไปอยู่ที่ตาตุ่มโดยไม่ทันตั้งตัว
"ครับ มะรืนนี้เจอกัน ฝันดีนะครับ จุ๊บ..."
ถ้าเป็นไปได้ ขวัญข้าวนึกอยากให้ตัวเองไม่ได้ยินบทสนทนานี้เพื่อที่อย่างน้อยเขาจะได้หลอกตัวเองให้อยู่เคียงข้างร่างสูงได้อย่างไม่รู้สึกผิดต่อไปได้อีกซักระยะ
ร่างเล็กเดินเข้าไปในครัวเพื่อจัดการโรยเกลือใส่มันฝรั่งหั่นแท่งที่เขาใช้การอบแทนทอดเพื่อรีดเอาน้ำมันออกมา แล้วหยิบเบียร์กระป๋องนึงจัดวางใส่ถาดพร้อมแก้วแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น
---------
อัพอย่างเกรี้ยวกราด555555
พอจริงๆละ ไม่งั้นตกแน่ๆตัวเธอว์
หัวข้อ: [ตีพิมพ์แล้ว ]How to คู่มือการเป็นเลขาฉบับเกือบสมบูรณ์ แจ้งข่าวนิยายเล่มออกแล้วน้าาา (อ่าน 259602 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก