-06-
ความสุขของสกายนั้นก็คือการได้นอนตีพุงอยู่กับบ้านที่มีเพื่อน ๆ อยู่ด้วย หิวหน่อยก็เดินไปบ้านของสาว ๆ ที่หลังคาติดกันหรือถ้าพวกเธอไม่อยู่ก็ไปอ้อนให้เชนไม่ก็ยูทำกับข้าวให้กิน เห็นไหมชีวิตของคุณเท่าฟ้าสบายเท่าฟ้าเลย วันนี้ก็เช่นกัน
“หิวอ่ะมีไรให้กินบ้าง” สกายในชุดเสื้อกล้ามคว้านถึงไส้กับกางเกงขาสั้นย้วย ๆ เดินเกาพุงเข้ามาในครัวชะโงกหน้าผ่านไหล่ยูคุณชายผู้แสนดีของบ้าน
“คะน้าหมูกรอบ ไข่ทอดชะอมพอดีแม่บ้านแวะมาเมื่อเช้าทำน้ำพริกกะปิมาให้ บ้านโน้นเขาทำแกงเขียวหวานหม้อเบ้อเร้อเลย”
“ขอไข่เจียวด้วยดิยู”
“ใส่เนื้อปูด้วยไหมมีเหลือพอดี” ยูบอกเพื่อนอย่างใจดี
สกายพยักหน้ายิ้มกว้างด้วยความชอบใจ แกงเขียวหวานนี่ของโปรดเขาเลยล่ะ ยิ่งกินกับไข่เจียวยิ่งฟิน โอ๊ยเห็นไหมบอกแล้วว่ากลับบ้านนี่สวรรค์ชัด ๆ
“แหมไอ้สัดกายตื่นมารู้เวลาแดกเลยนะมึง รวบข้าวเช้าข้าวเที่ยงเลยหรือไง” เสียงมาร์คดังขึ้นมาจากด้านหลังสกายหันไปยักคิ้วใส่เพื่อนตัวเล็กที่สุดในบ้านแล้วหันกลับมาหายู
“ให้ช่วยอะไรป่าว”
“ช่วยไปนั่งเฉย ๆ จะดีที่สุด มาร์คมาช่วยหน่อยได้ป่าว”
“ฮ่า ๆ ยูแม่งพูดถูกใจที่สุด” คนตัวเล็กหัวเราะชอบใจพยักหน้าตอบกลับยูแล้วยิ้มเย้ยสกาย
สกายแยกเขี้ยวใส่เพื่อนหน้าหล่อที่อมยิ้มขำเขาอยู่แล้วเดินไปถีบขามาร์คให้อีกคนร้องโอดโอยเล่นแต่เดินมาได้ไม่เท่าไหร่กรรมก็ตามสนอง ความเจ็บปวดแล่นริ้วมาที่ท้องทางฝั่งซ้ายจนสกายต้องหยุดเดินกุมท้องตัวงอ
“แดกข้าวไม่ตรงเวลามากี่มื้อแล้ว”
เชนเดินขมวดคิ้วเข้ามาหา เขากำลังจะเดินมาหาน้ำดื่มในครัวพอดีเห็นท่าทางเจ็บปวดของสกายก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเพื่อนเป็นอะไร อีหรอบนี้อาการของโรคกระเพาะกำเริบแน่ ๆ สกายย่นหน้า
“ไม่กี่วันเอง”
“เอาให้เคลียร์กาย มึงก็รู้อยู่ว่าเวลาตัวเองเป็นแล้วมันหนักกว่าชาวบ้าน”
ด้วยความที่เป็นความผิดของตัวเองสกายจึงพยายามยิ้มเอาใจแต่พอเห็นท่าทีจริงจังของเชนชายหนุ่มก็หงอและก้มหน้าตอบเสียงเบา
“สองสามวันเองแต่กูกินข้าวเช้าทุกมื้อนะยกเว้นวันนี้” สกายรีบบอกเพราะกลัวโดนดุอีก เชนจิ๊ปากขัดใจเอ่ยถามต่อ
“แล้วกลางวันกับเย็นล่ะ”
“กลางวันกินไม่ทัน...อย่ามองกูแบบนั้นดิวะก็งานมันเยอะตอนเย็นกลับห้องไปก็ง่วงหลับเป็นตายเลย แหะ ๆ”
“ไม่ต้องมาแหะ ๆ เดี๋ยวกูโบกแล้วไหวไหมตอนนี้”
สกายส่ายหน้า จริง ๆ เขาปวดมาตั้งแต่สองสามวันที่แล้วแล้วแต่มันยังอยู่ในระดับที่ทนไหว พอมาวันนี้มันคงถึงขีดจำกัดของกระเพาะแล้วมันถึงปวดได้ทรมานขนาดนี้
“ไปนั่งรอกับข้าวจะเสร็จแล้ว กินเสร็จแล้วเดี๋ยวกูพาไปโรงพยาบาล”
“เฮ้ยกินข้าวกินยาเดี๋ยวก็หายแล้วไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” สกายเอ่ยปฏิเสธ
“อย่ามาทำเก่งสกาย ส่องกล้องไปครั้งที่แล้วยังไม่เข็ดอีกรึไง” เชนว่าเสียงเข้ม สกายได้แต่ก้มหน้ารับผิดและยอมทำตามที่เพื่อนสั่ง
“ดุอะไรมันวะเชน” เปาเดินงัวเงียลงมาเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเห็นท่าทีเหมือนหมาหงอยของสกายแล้วก็อดสงสารไม่ได้
“มึงมาดูเพื่อนมึงแดกข้าวไม่ตรงเวลาปวดท้องขึ้นมาอีกแล้ว”
เปาเลิกคิ้วร้องอ้อพยักหน้า เรื่องนี้สมควรแล้วที่สกายจะโดนดุ โรคเวรโรคกรรมที่เพื่อนเป็นมายาวนานรักษาไม่หายเสียทีเพราะสกายละเลยไม่ยอมกินยาและกินข้าวให้ตรงเวลา
“ไปหาขนมกินรองท้องก่อนไป” เปาโบกมือไล่แต่ก็ต้องชะงักเพราะสีหน้าซีดเซียวไร้สีของสกาย หนุ่มแว่นถอนหายใจแล้วเดินไปหันหลังย่อตัวตรงหน้าเพื่อน
“เอ้า ขึ้นมา” สกายยิ้มกว้างค่อย ๆ ขยับตัวขึ้นขี่หลังเพื่อน เปาหันไปพูดกับเชนแล้วเดินแบกสกายเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“ไปเอาขนมมาให้มันที” เชนท้าวเอวส่ายหัว
“แล้วว่าแต่กูตามใจมันนะ” เปาโคลงหัวยิ้มมุมปากใส่ผิดกับอีกคนที่อยู่บนหลัง สกายแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เชนจนลับสายตาหายเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“อ่าวทำไมมาในสภาพนี้ล่ะ” ซัน(ว่าที่)แฟนของบีสท์เอ่ยถามมาเห็นสกายขี่หลังเปาเข้ามาในห้องนั่งเล่น สกายถลึงตาใส่คนหน้าหวานไปหนึ่งทีพร้อมกับคำด่าแสนเจ็บแสบ
“เสือก”
ปั่ก !
“โอ๊ยไอ้ห่าบีสท์กูเจ็บนะแล้วก็มึงนะไอ้เปาจะรับแทนกูหน่อยก็ไม่ได้” สกายโวยวายเสียงดังเมื่อตัวเองถูกหมอนปาใส่หน้าเต็ม ๆ แถมไอ้เพื่อนที่แบกเขาอยู่ยังความรู้สึกไวเบี่ยงหัวหลบได้ทัน
“มึงโง่เองนะกาย” สกายเบะปากมองค้อนเพื่อนทั้งสองคนรวมทั้งไอ้เพื่อนใหม่หน้าสวยแต่แล้วก็ต้องเบ้หน้าเมื่ออาการปวดกำเริบขึ้นมาอีก
“ปวดท้อง?” บีสท์เอ่ยถาม คนเจ็บพยักหน้าเบา ๆ เปาย่อตัวปล่อยสกายนั่งลงบนโซฟาด้วยความนุ่มนวลแล้วตัวเองก็นั่งลงข้าง ๆ
“หาอะไรให้มันกินหรือยัง” บีสท์เอ่ยถามเปาบุ้ยปากไปทางเชนที่เดินถือจานขนมเข้ามา
“อ่ะ ทนอีกหน่อยนะมึงกับข้าวใกล้จะเสร็จแล้ว” สกายพยักหน้าหยิบคุ้กกี้ขึ้นมากินหนึ่งชิ้นแล้วก็ต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด
“มึงปล่อยให้ตัวเองปวดหนักขนาดนี้ได้ไงกาย” บีสท์ว่าเสียงเข้ม สกายหน้าหงอยหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนอีกสองคนแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะทั้งเชนและเปาไม่มีใครเข้าข้างเขาสักคนในตอนนี้
“ก็ไม่มีเวลากิน” สกายพยายามหาข้ออ้างมาหักล้างความผิดของตัวเองแต่เหมือนจะยิ่งกลบหลุมฝังตนเองไปอีก
“ขนาดตัวเองยังดูแลไม่ได้แล้วจะไปดูแลคนอื่นได้ยังไง” เจอประโยคนี้เข้าไปสกายก็ได้แต่ก้มหน้ารับความผิดของตัวเอง จริงอย่างที่บีสท์ว่าถ้าตัวเองยังดูแลไม่ได้แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนไปดูแลพวกเพื่อน ๆ กัน
“ขอโทษ” สกายกล่าวขอโทษเสียงอ่อย
“อย่าทำอีกดูแลตัวเองดี ๆ รู้ไหมว่าพวกกูเป็นห่วง” บีสท์บอกเพื่อนเสียงนุ่ม สกายเงยหน้าขึ้นมาพยักหน้ายิ้มกว้าง
“อื้อสัญญา”
“สัญญาแล้วก็ทำให้ได้ด้วยไอ้หมา” เปาว่าแล้วโยกหัวเพื่อนเบา ๆ ไม่นานนักมาร์คก็เข้ามาตามพวกเขาให้ไปกินข้าว
เป็นไปตามคาดสกายโดนเพื่อนทุกคนบ่นไปตามระเบียบโดยเฉพาะพวกเพื่อนผู้หญิงแต่นั่นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกโกรธเคืองอะไรกลับกันสกายรู้สึกดีใจที่เพื่อนเป็นห่วงเขามากขนาดนี้และให้สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้เพื่อนเป็นห่วงอีกเป็นอันขาด
“เดี๋ยวกูพามันไปเอง”
เชนบอกกับยูหลังจากที่พวกเขากินข้าวกลางวันกันเสร็จเรียบร้อยในตอนแรกจะยกโขยงกันไปทั้งบ้านจนสกายร้องห้ามแทบไม่ทัน เขาแค่ปวดโรคกระเพาะไม่ได้ไส้ติ่งแตก ไอ้ห่วงก็ดีใจอยู่หรอกแต่ถ้าให้ยกโขยงไปกันทั้งหมดจะได้อายมากกว่าดีใจน่ะสิ
“เค้าไปด้วย” สกายยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวจากทางด้านหลัง ร่างสูงโปร่งหันไปออดอ้อนคนที่เดินเข้ามาใหม่ทันที
“แพรวเค้าปวดท้อง” เชนกลอกตาทำหน้าเหม็นเบื่อ ยูหัวเราะเบา ๆ แล้วโบกมือเดินกลับเข้าบ้านมีแต่แพรวนี่แหละที่วันนี้ใจดีไม่ด่าเขาอย่างเคย
“อ้อนเค้าไปแกก็ไม่หายหรอกไปขึ้นรถสิ” ไม่ว่าเปล่าหญิงสาวดึงมือคนป่วยให้เดินตามเข้าไปนั่งในรถด้านหลังแล้วตัวเองก็ไปนั่งด้านหน้ากับเชน
“แพรวมานั่งกับเค้าสิไปนั่งกับไอ้เชนมันทำไม” สกายทำปากยื่นขยับตัวมานั่งตรงช่องว่างเกียร์
“ยังปวดอยู่ไหมกาย” แพรวไม่ตอบคำถามแต่ถามคำถามใหม่ขึ้นมา สกายพยักหน้าตอบ
“ถ้าอย่างนั้นนอนยาวไปก่อนนะ” เชนหัวเราะคิกคักเมื่อสกายไม่ได้รับความสนใจจากเพื่อนสาวเท่าที่ควร คนป่วยหน้ายู่แต่ก็ยอมถอยไปทิ้งตัวลงนอนยาวเพราะอาการปวดที่ยังไม่ทุเลาลง
ประมาณครึ่งชั่วโมงถัดมารถคันสวยของเชนก็มาจอดเทียบหน้าโรงพยาบาลที่พวกเขาคุ้นเคย จะไม่ให้คุ้นได้อย่างไรล่ะก็มันเป็นโรงพยาบาลของบ้านสกายและบีสท์เอง บุรุษพยาบาลเมื่อเห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาก็รีบเดินมารับด้วยความรวดเร็ว
“คุณสกายเป็นอะไรมาครับ รับรถเข็นดีกว่าไหมครับสีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
“ไม่เป็นไรครับพี่ผมเดินไหวอยู่ปวดท้องนิดหน่อย”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมโทรแจ้งผอ.ให้นะครับ” สกายรีบยกมือห้าม
“ไม่เป็นไรครับพี่เดี๋ยวผมโทรหาแม่เอง” สกายยิ้มแหยรีบจูงมือแพรวเดินหนีพี่บุรุษพยาบาล ได้ยินเสียงหญิงสาวหัวเราะอยู่ด้านหลัง
“กลัวโดนดุล่ะสิ อย่างไรแม่แกก็ต้องรู้ไหม”
“เอาน่ะให้รู้ช้าเท่าไหร่ยิ่งดี” แพรวส่ายหัวอ่อนใจแล้วเดินไปยังประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาล ยื่นบัตรติดต่อเรียบร้อยก็เดินกลับมานั่งรอเป็นเพื่อนสกายไม่นานเชนก็เดินตามมาสมทบ
“บอกแม่มึงยัง” สกายส่ายหน้าหวือ
“ไม่เอาอ่ะ”
“ไอ้นี่เดี๋ยวก็ได้โดนแม่มึงบิดหูขาดหรอก”
“แม่ขี้บ่น”
“ก็มึงทำตัวให้น่าบ่น” เชนสวน
“กูเป็นเด็กดีจะตาย”
“ตายห่าไปเลยน่ะสิ” คราวนี้เป็นแพรวที่พูดขึ้น สกายหน้าตูมเอียงหัวซบไหล่เพื่อนสาวอย่างออดอ้อน
“เค้าป่วยอยู่นะไม่ว่าเค้าสิ”
“ไม่ได้มีความเชื่อมโยงกันสักนิดเลยไอ้ห่ากาย” เชนอดไม่ได้ที่จะแขวะ หมั่นไส้นักล่ะไอ้อาการออดอ้อนตอแหลของสกายเวลามันอยู่กับแพรวเนี่ย
“ไม่เสือกสิเชน”
“ไอ้สัดลืมบุญคุณกูเลยนะมึง” สกายลอยหน้าลอยตาไม่สนใจคำด่าของเพื่อน ตอนนี้ร่างกายเขากำลังอ่อนแอต้องการการเอาใจจากแพรวอย่างถึงที่สุดและแพรวก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีโดยการปล่อยให้เขาพิงไหล่แถมยังลูบหัวปลอบเขาอีกต่างหาก
สกายรู้ดีว่าการกระทำแบบนี้ของเขาและแพรวมันอาจทำให้คนรอบข้างเข้าใจผิดแต่ในเมื่อมันเป็นความพอใจของเขาทั้งสองคนและเราก็รู้ดีกันอยู่แล้วว่าเรารู้สึกต่อกันแบบไหนก็ไม่ต้องเป็นกังวลอะไรส่วนไอ้โฟล์คแฟนของแพรวนั้นให้มันอกแตกตายไปเลย หึ! โทษฐานที่มันแย่งของรักของเขาไป
“ฟ้า?” สกายหลุดจากความคิดตัวเองเงยหน้ามองตามเสียงเรียก เป็นใครไปไม่ได้หรอกเรียกเขาอย่างนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ
“พี่คุณทำไมอยู่ที่นี่ล่ะครับ” สกายเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ ตรัยคุณเดินเข้ามาหาแล้วเขกหัวคนน้องเบา ๆ
“ลืมไปแล้วหรือไงว่าพี่ก็ทำงานที่นี่”
“อ่า...ผมลืมไปครับ” สกายขยับตัวขึ้นมานั่งดี ๆ
“สวัสดีครับ//สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับเด็ก ๆ แล้วมาทำอะไรกันที่นี่ครับ” ตรัยคุณรับไหว้เพื่อนน้องชาย เชนเขาจำหน้าได้แต่เด็กผู้หญิงที่น้องพิงไหล่เมื่อครู่นี่สิ...เป็นใครกัน
“ไอ้นี่สิครับพี่ โรคกระเพาะกำเริบ” เชนเห็นดังนั้นก็รีบฟ้อง ตรัยคุณพอได้ยินว่าน้องป่วยก็ขมวดคิ้วมองเด็กตัวขาวทันที
“ตามพี่มาครับ” ไม่ว่าเปล่าร่างสูงฉวยข้อมือน้องชายให้เดินตามมาจนพวกเพื่อนน้องร้องเรียกไม่ทัน
“พี่คุณไปไหนพี่”
“ไปตรวจครับ”
“แต่ยังไม่ถึงคิวผมนะพี่” สกายร้องท้วง เขาทั้งคู่เดินผ่านสายตาหลายคู่มาจนถึงห้องตรวจเบอร์สี่ที่หน้าห้องติดชื่อของพี่คุณอยู่ ตายห่าออกไปไม่โดนมองแรงก็โดนพวกคนไข้รุมกระทืบแน่กู
“ขึ้นไปนอนบนเตียงครับ”
“พี่คุณ”
“ฟ้าอย่าให้พี่พูดซ้ำขึ้นไปนอนบนเตียงครับ” สกายพ่นลมหายใจออกด้วยความหงุดหงิดเมื่อไม่สามารถอ้าปากค้านอีกคนได้เขาจึงเดินปึงปังถอดรองเท้าขึ้นไปนอนบนเตียงคนไข้ พี่คุณที่หายออกไปนอกห้องได้ไม่นานก็กลับเข้ามาพร้อมกับแฟ้มที่คาดว่าจะเป็นแฟ้มประวัติของเขา
“ไม่ต้องเข้ามาครับเดี๋ยวผมตรวจน้องเอง”
พี่แกบอกกับพยาบาลหน้าห้องที่ทำท่าจะเข้ามาช่วยแล้วปิดประตูทันทีไม่รอฟังเสียงจากนอกห้อง เอาแต่ใจชิบเป๋ง ร่างสูงเดินเข้ามายืนข้างเตียงแล้วกดตรงช่องท้องของสกายเบา ๆ พอเห็นเขาเบ้หน้าพี่คุณก็ขมวดคิ้วแน่น
“ส่องกล้องดีกว่าไหม” พี่คุณเอ่ยขึ้นเมื่อตรวจและถามอาการของเขาไปพักหนึ่ง
“ไม่เอา ไม่ส่อง” สกายตอบทันควัน
“ฟ้าพี่ว่าเราเลือดออกในกระเพาะนะ มันเคยเป็นแผลอยู่แล้วไม่ใช่หรือไงแล้วจากอาการที่เราบอกพี่มาแผลมันอาจจะใหญ่ขึ้นก็ได้นะครับ”
“ไม่ส่องได้ไหมพี่คุณ” เมื่อสกายเห็นว่าอีกคนทำท่าจะไม่ยอมก็งัดเอาลูกอ้อนที่ชอบใช้กับพวกเพื่อน ๆ มาใช้กับอีกคน ตรัยคุณนิ่งไปสักครู่ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างน้อง
“ทำไมถึงไม่อยากส่องไหนบอกพี่มาซิ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกอย่างใจดีมือใหญ่คลึงมือสกายเบา ๆ
“มันเจ็บ” สกายจำความรู้สึกนั้นได้ขึ้นใจ เจ็บจนน้ำตาไหลสาบานว่าครั้งเดียวในชีวิตก็เกินพอแล้ว
“แต่ถ้าไม่ส่องดูเราก็จะไม่รู้นะว่ามันเป็นแผลใหญ่แค่ไหน” สกายเบะปากเขย่ามือพี่คุณแรง ๆ
“กินยาก็หายนะพี่คุณ นะครับผมจะกินยาจะกินข้าวให้ตรงเวลาทุกมื้อเลยนะพี่คุณ ถ้ามันยังไม่หายผมสัญญาจะส่องแน่นอนนะครับ” ชายหนุ่มมองน้องชายนิ่งก่อนจะถอนหายใจพยักหน้าตกลง สกายเห็นดังนั้นก็ยิ้มกว้างยกมือไหว้พี่ชายเสียยกใหญ่
“ถ้าไม่หายต้องกลับมาส่องกล้องนะครับฟ้า พี่เป็นห่วงนะรู้ไหม” บอกน้องเสียงนุ่มมือใหญ่เกลี่ยแก้มขาวเบา ๆ สกายยิ้มเอาใจแนบหน้าตัวเองกับฝ่ามือใหญ่ของพี่คุณแล้วพยักหน้ารับเบา ๆ
“ครับ”
“ตัวดื้อเอ๊ย เดี๋ยวพี่จัดยาให้นะครับอย่าเพิ่งออกไปนะรอออกไปพร้อมกัน” พี่คุณลุกขึ้นโน้มตัวลงมาจูบกลางกระหม่อมสกายแผ่วเบาแล้วเดินหายออกไปนอกห้องทิ้งให้คนน้องนั่งงงกับสัมผัสอุ่นซ่านที่ยังคงอยู่บนศีรษะ
“อะไรของพี่เขาวะ” แล้วทำไมเขาถึงต้องคันหัวใจแปลก ๆ ด้วย โอ๊ยอยากเกาเว้ย!!
tbc
talk. เรากลับมาแว้วววววว มาพร้อมกับน้องฟ้าป่วย โถ ๆ ลูกแม่เริ่มรู้สึกซักทีนะหนูน้อย คันก็เกาสิคะเอ๊แต่คันข้างในจะเกาไงน้อ 55555 หายไปนานเพราะเริ่มงานใหม่ค่ะ ไม่มีเวลาเลยตอนนี้เริ่มลงตัวคาดว่าจะกลับมาอัพได้บ่อยขึ้นแล้วเจอกันตอนหน้าค่า รักคนอ่าน
หัวข้อ: :. SKY ♡ รักคุณ 'เท่าฟ้า' end ตอนพิเศษ 'เท่าฟ้า' update 01/09/2019 p.15 (อ่าน 113706 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก