หัวข้อ: :. SKY ♡ รักคุณ 'เท่าฟ้า' end ตอนพิเศษ 'เท่าฟ้า' update 01/09/2019 p.15

[maemix]

เหอๆๆ​เบื่อคนฮอตจริงๆ​
พี่คุณสู้ๆ​นะ

[kawisara]

พี่คุณคือที่สุดของคำตอบ

[Kfc_Pizza]

 
น้องสกายเสน่ห์แรงนะจ๊ะ
 
 
 
 
 

[miikii]

สกายจะทำยังไง 

[_mysecretlove]

25

 

“มันเมาแล้วอ้อน น่ารักมาก”



“แหะ ๆ แต่ตอนมันไม่เมามันเกรียนมากเลยนะ ขี้วีนขี้เหวี่ยง ปากอย่างกับกรร...” สกายทนนิ่งไม่ไหวจำต้องเดินออกจากมุมเสาก่อนที่ซันมันจะได้พูดว่าอะไรเขาไปมากกว่านั้นมือก็เหวี่ยงไปที่หัวทุยสวยอย่างทันท่วงที



ป้าบ!



“โอ๊ย!” ซันร้องเสียงดังสกายเห็นว่าบีสท์มองดุมาที่เขาเลยได้แต่ส่งสายตาขอโทษไป ช่วยไม่ได้ก็มือมันไวกว่าความคิดนี่นา



“นินทากูๆ เดี๋ยวจะโดน”



ยืนท้าวเอวมองจิกแฟนเพื่อนอยากจะตบหัวมันอีกสักป้าบติดตรงที่ผัวมันยืนมองตาเขียวอยู่ถ้าสกายทำจริงมีหวังคอหักเพราะโดนบีสท์มันเตะก้านคอแน่ บีสท์หันไปมองแฟนมันด้วยสายตาอ่อนโยนติดจะขำเล็กน้อยก่อนจะเดินไปรวบตัวแฟนมันไปกอดโอ๋ ส่วนซันก็พอกันพอผัวโอ๋ก็อ้อนจนสกายอยากถีบตูดมันสักทีดีที่พวกเพื่อนมันแซะแทนไม่อย่างนั้นเขาคงอกแตกตาย



“นี่ยังน้อย อยู่ที่บ้านนะกูอ้วกจนมีแต่น้ำย่อยออกมาละ”



“ขี้เวอร์” ซันเถียง สกายถลึงตาใส่เตรียมง้างมืออีกรอบ



“เดี๋ยวเถอะไอ้เอ๋อ เดี๋ยวกูตบเกรียนแตก”



“เห็นป่ะคิง กูบอกแล้วว่ามันไม่ได้น่ารักซักนิด” ซันหันหน้าไปฟ้องเพื่อนมัน สกายเหลือบมองอีกฝ่ายนิดหน่อยแล้วเฉไฉมองทางอื่น



“หูแดงนะ” ชายยูเพื่อนชั่วจะพูดแซวออกมาทำไมก็ไม่รู้ว่าจะเขินเงียบๆ อยู่แล้วเชียว! แล้วยังจะมีสายตาคิงที่มองมาทางเขาด้วยสายตาคุ้นเคย



ไอ้คุ้นเคยที่ว่าก็เพราะสายตานี้เหมือนสายตาที่พี่คุณมองสกายน่ะสิ เป็นแบบนี้ไม่ดีเลย



“อะ...เอ้อ คือมึงอ่ะคิงใช่ป่าวกูว่าอย่าหลงผิดมาชอบกูเลย” สกายเลือกที่จะตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เขาไม่อยากวุ่นวายมากไปกว่านี้



“ทำไมล่ะ มึงรังเกียจหรือ?” สกายส่ายหัวเมื่อเห็นดังนั้นคิงจึงถามต่อ



“หรือมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” คนขี้โวยวายนิ่งไป เรื่องของเขากับพี่คุณไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเอาไปโพนทะนาบอกคนอื่น



“ก็ไม่เชิง”



“ถ้ามึงไม่ได้รังเกียจแล้วก็ยังไม่มีใคร ให้โอกาสกูได้ไหมล่ะ” แต่คิงใจกล้ากว่าที่สกายคิด แถมพวกเพื่อนเจ้าตัวก็ส่งเสียงเชียร์จนคนรอบข้างหันมาสนใจ รู้ว่าหล่อแต่ไม่ต้องมองกันขนาดนี้ก็ได้ไหม



“กูกลัวจะเสียเวลามึง” สกายเลือกตอบแบบถนอมน้ำใจคนฟังที่สุด ตามปกติแล้วเขาสามารถพูดปฏิเสธแบบไร้เยื่อไยเลยก็ได้แต่เมื่ออีกฝ่ายเป็นถึงเพื่อนสนิทของซัน สกายจึงไม่สามารถพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังได้



“ให้กูลองก่อนสิเผื่อมึงชอบกูมากกว่าเขานะ” คิงตื๊ออย่างไม่ยอมแพ้ สกายเม้มปากพลางเหลือบมองเพื่อน คาดไม่ถึงว่าบีสท์กับยูต่างก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าให้ลองดูส่งมาให้ สกายขมวดคิ้วไม่เข้าใจแต่ก็ไม่อยากจะหักหาญน้ำใจเพื่อนจึงพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้



“ก็ได้ แต่ถ้าไม่รอดอย่ามาโทษกันนะ” คิงยิ้มพยักหน้า



“กูแฟร์พอน่า”



สกายถอนหายใจกะว่าจะหาเวลาคุยกับคิงให้เคลียร์ เขาไม่อยากหักหน้าอีกฝ่ายต่อหน้าเพื่อนๆ และไม่เข้าใจว่าทำไมบีสท์และยูถึงพยักหน้าสนับสนุนยอมให้ฝ่ายนั้นจีบเขา จากนั้นพวกเขาก็ตกลงกันย้ายที่ปักหลักไปยังร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย



“มึงคุยกันหน่อยดิ” สกายสะกิดเรียกคิงระหว่างทางที่พวกเขากำลังเดินไปร้านกาแฟ ร่างสูงหันมาเลิกคิ้วยิ้มพยักหน้าให้



“เดินไปกันก่อนเลยขอคุยแปบ” สกายบอกกับยูที่หยุดรออีกฝ่ายพยักหน้าแล้วเดินตามหลังบีสท์กับซันไป



“ว่า?” คิงเริ่มบทสนทนาก่อน สกายมองอีกฝ่ายก่อนจะถอนหายใจยาว



“เมื่อกี้ขอโทษนะที่พูดแบบนั้นออกไปแต่อย่ามาเสียเวลากับกูเลย” คิงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบาง



“แปลว่ามีคนในใจแล้ว” สกายหลบสายตาพยักหน้า



“อือแต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันหรอก ดูๆ กันอยู่แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่อยากคุยกับคนอื่นมึงเข้าใจกูไหมอ่ะ”



“เข้าใจแต่กูก็อยากลอง” สกายขมวดคิ้วมองหน้าอีกฝ่าย



“ให้โอกาสกูหน่อยนะแค่เพื่อนก็ได้”



“แต่...”



“ไม่รู้แล้ว มึงบอกว่าจะให้โอกาสกูยึดเอาคำพูดแรก” คิงบอกเสร็จก็เดินผิวปากนำออกไป สกายทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิดแล้วเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในร้าน



พอเข้ามาในร้านคิงก็เริ่มด้วยการเอาอกเอาใจตามใจสกายทุกอย่างด้วยความโลภอยากกินทุกอย่างสกายเลยปล่อยให้อีกฝ่ายตามใจ ระหว่างที่คิงจ่ายเงินก็ดึงตัวเพื่อนสนิทออกมาถาม



“ทำไมถึงให้กูเปิดโอกาสให้คิงอ่ะ”



“แล้วมึงว่าไง” บีสท์ตอบคำถามด้วยคำถาม สกายมุ่ยหน้า



“เมื่อกี้กูคุยกับมันไปแล้วแต่มันตีมึนอ่ะ ไม่น่าเลยกู” บีสท์หัวเราะหึผลักหัวเพื่อนตัวยุ่ง



“ก็ไม่ปฏิเสธแต่แรกเอง”



“เอ้าก็มึงกับยูเป็นคนบอกให้กูให้โอกาสมันเองนะ” คราวนี้บีสท์ถอนหายใจ



“แล้วกูเป็นมึงหรอกาย สุดท้ายแล้วคนที่จะคบหรือไม่คบมันก็มึงไหม ที่กูสองคนพยักหน้ามันหมายความว่าให้มึงตัดสินใจเองเลยไม่ได้บอกให้มึงให้โอกาส”



“อ้าว!!!” สกายอ้าปากค้าง สรุปคือตัวเองเข้าใจผิดไปเองและเพราะความเข้าใจผิดนั้นทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้นไปอีก โทรไปสารภาพบาปกับตาลุงตอนนี้ทันไหมอ่ะ แต่ขนมที่คิงซื้อมาเอาใจก็โคตรน่ากินเลย



ค่อยบอกพี่คุณแล้วกันขอกินขนมก่อน



“อันนี้อร่อยอ่ะ” สกายชี้ไปทางบราวนี่สูตรพิเศษของร้านเคี้ยวตุ้ยๆ จนเต็มสองแก้มพอดีกับที่โทรศัพท์ของคริษฐ์เพื่อนซันดังขึ้น



“ไอ้พี่อินอะไรนั่นยังไม่หยุดอีกหรอวะ กระทืบอีกซักทีมั้ยจะได้จบ” สกายเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดหันไปมองเพื่อนที่มองตามแฟนตัวเองเดินออกนอกร้านไปคุยกับคริษฐ์เป็นการส่วนตัว



“เขารักซันมาก” ซานพูดออกมาอย่างจนใจ



“รักในทางที่ผิด” ยูพูดขึ้นบ้างคราวนี้ซานพยักหน้าถอนหายใจยาว



“กูเพิ่งมารู้เมื่อไม่นานมานี้ว่าเขาทำสิ่งที่เลวร้าย ขอโทษมึงอีกทีนะบีสท์ที่เคยมองมึงผิดไป” ซานกล่าวขอโทษบีสท์ที่ยิ้มรับ



“มันผ่านไปแล้วและกูคิดว่าพอจะเข้าใจความรู้สึกของหมอนั่น”



“เข้าใจว่าอะไรมึงไม่ได้โรคจิตเหมือนมันซักหน่อย” สกายขมวดคิ้วถามรู้สึกไม่ชอบที่เพื่อนทำท่าเข้าอกเข้าใจคนที่คิดร้าย



“เขาทำไปเพราะความรัก” บีสท์บอกก่อนจะขมวดคิ้วเครียดพอดีกับคริษฐ์เดินกลับเข้ามาในร้านเพียงคนเดียว



“พ่อซันมาหา มันฝากบอกมึงว่าเดี๋ยวมา” คริษฐ์บอกกับบีสท์ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้าม คราวนี้ทั้งโต๊ะเงียบคริษฐ์ถอนหายใจยาวแล้วเริ่มเล่า



“พี่อินโทรมาบอกกูว่าพ่อของซันรู้เรื่องมึงกับซันแล้วเขาเลยมาหาซันที่มหาลัยต้องการจะคุยด้วย กูถามมันแล้วว่าจะให้ไปเป็นเพื่อนไหมแต่มันยืนยันว่าจะไปเอง กูเป็นห่วงมันนะแต่ก็เข้าใจว่านั่นเป็นเรื่องในครอบครัว”



ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของคริษฐ์ บีสท์ไม่ได้ว่าอะไรแต่เพื่อนเขามองออกไปทางหน้าต่างตรงไปยังฝั่งตรงข้ามที่มีผู้ชายวัยกลางคนยืนอยู่กับไอ้พี่พระเอก



“กูรู้สึกไม่ค่อยดี” สกายโน้มตัวมากระซิบบอกยู จู่ๆ ก็รู้สึกใจหายแปลกๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเป็นอะไรจะบอกว่ากินขนมมากไปก็ไม่ใช่มันไม่ใช่อาการของโรคแต่มันคือความรู้สึก



และลางสังหรณ์ของสกายก็เป็นจริงเมื่ออีกฝั่งของถนนกำลังฉุดกระชากกันไปมาคนที่โดนกระชากก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ซันคนรักของเพื่อนเขานั่นเองคราวนี้ทุกคนนั่งไม่ติดผุดลุกขึ้นพากันวิ่งออกไปนอกร้าน บีสท์สติกำลังจะแตกเพื่อนสนิทตะโกนเรียกชื่อคนรักของตัวเองตลอดเวลาพร้อมกับก่นด่าไอ้พี่อินทร์ที่กระชากซันจนล้มแต่อุปสรรคของพวกเราตอนนี้ก็คือรถที่วิ่งขวักไขว่อยู่บนถนน จะวิ่งไปข้ามสะพานลอยดูแล้วก็จะไม่ทันการณ์สุดท้ายเส้นความอดทนของบีสท์ก็หมดลง ร่างสูงของเพื่อนวิ่งข้ามถนนไปได้ถึงเกาะกลาง สกายจะวิ่งตามไปแต่ยูรั้งไว้เพราะรถที่วิ่งสวนมาด้วยความเร็ว



“ใจเย็นๆ” ยูกล่าวเตือนแต่สกายเย็นไม่ไหวแล้ว ความรู้สึกเป็นห่วงตีขึ้นมาในอกจนเขาร้อนรนไปหมดและความกลัวผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของจิตใจ



“ไม่ได้ เย็นไม่ได้” สกายบอกเสียงสั่น ร่างโปร่งมองถนนอีกรอบก่อนจะวิ่งตามเพื่อนไปถึงเกาะกลางและสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อบีสท์วิ่งพุ่งออกไปกลางถนนในวินาทีที่สกายกำลังจะคว้าแขนเพื่อนไว้แต่ไม่ทัน เพียงเสี้ยววิสกายร้องเรียกชื่อเพื่อนไม่ทันด้วยซ้ำเสียงโครมใหญ่ก็พรากสติเขาหลุดลอย



ราวกับเห็นภาพซ้ำในอดีต ร่างของเพื่อนรักลอยอยู่ตรงหน้าต่างกันแค่เหตุการณ์ในอดีตคือไทน์แต่ตรงหน้าสกายตอนนี้คือบีสท์



“ม่าย!!!!!!” สกายร้องสุดเสียงวิ่งไปยังร่างของเพื่อนสนิทที่นอนจมกองเลือดตอนนี้กลุ่มไทยมุงเริ่มวิ่งกรูกันเข้ามาดู สกายหอบหายใจสั่นน้ำตานองหน้าตวัดสายตาตะโกนไล่คนที่จะเข้ามามุง



“โทรเรียกรถพยาบาลหรือยัง!!! อย่ามุง!! ไม่ต้องเสือกกูเป็นหมอ!!!”



สกายคุกเข่าลงตรงหน้าบีสท์ เขาสูดลมหายใจยาวประมวลผลในสมองถึงสิ่งที่ได้ร่ำเรียนมา เขาเริ่มประเมินอาการของบีสท์ว่าบาดเจ็บรุนแรงมากน้อยแค่ไหนและเริ่มทำการปฐมพยาบาล แขนของเพื่อนผิดรูปสกายคาดว่าบีสท์น่าจะแขนหัก ชีพจรของเพื่อนยังเต้นอยู่นั่นแปลว่ายังไม่ต้องซีพีอาร์ สกายทำทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว



จะไม่มีอีกแล้ววันที่เขาต้องเสียเพื่อนไป เขาต้องทำ ทำให้ดีที่สุด ม่านน้ำตาบดบังภาพเบื้องหน้าสกายปาดมันออกอย่างไม่ใส่ใจเขารับรู้เพียงแค่ว่าบีสท์ต้องปลอดภัยและเขาต้องช่วยเพื่อนให้ได้มากที่สุด เวลาผ่านไปไม่นานแต่คนรอคอยความช่วยเหลืออย่างสกายกลับรู้สึกว่ามันนานเหมือนชั่วชีวิตในที่สุดรถพยาบาลก็มาถึงสกายส่งต่อให้ทีมช่วยเหลือเขาถอยออกมาเพื่อให้เจ้าหน้าที่ทำงาน เมื่อพวกเขาพาบีสท์ขึ้นรถพยาบาลแล้วสกาย ยูและซันก็กระโดดขึ้นตามมา



สกายโอบไหล่ซันที่ร้องไห้ปานจะขาดใจอีกข้างยูกำลังต่อสายหาพ่อแม่ของบีสท์และเพื่อนๆ ด้วยเสียงสั่นเครือ จนถึงโรงพยาบาลพวกเขาก็วิ่งตามไปยังห้องฉุกเฉินและหมอที่วิ่งหน้าตื่นมาก็คือพี่คุณ



“พี่คุณ...บีสท์...ช่วยบีสท์” สกายวิ่งเข้าไปหาพี่คุณบอกอีกคนเสียงตะกุกตะกัก น้ำตาไหลออกมาเป็นสายตรัยคุณอยากกอดปลอบน้องแต่หน้าที่ช่วยเหลือคนสำคัญกว่า



“ครับ ๆ ที่เหลือพี่จัดการต่อเองนะ เก่งมากคนเก่งนั่งรอนะ”



“บีสท์จะไม่เป็นไรใช่ไหม...” สกายน้ำตานองหน้าเอ่ยถาม ตรัยคุณลูบแก้มเด็กน้อยของเขาก่อนจะยิ้มให้



“พี่จะช่วยเต็มที่ครับ” พี่คุณหายเข้าไปในห้องฉุกเฉิน สกายเงยหน้าสูดน้ำมูกปาดน้ำตาทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนแรงรู้สึกว่ามีคนคุกเข่าอยู่ตรงหน้าจึงลืมตาขึ้นมามองเป็นซันคนรักของบีสท์ อีกฝ่ายร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ขอ...โทษ”



หมับ!!



สกายคว้าตัวซันเข้าไปกอดทันทีที่อีกฝ่ายกล่าวขอโทษ เขาส่ายหน้าไปมา “กูขอโทษ” ซันกล่าวขอโทษเขาอีกครั้ง



“อย่า...ฮึก...โทษตัวเอง”



“ฮึก”



“บีสท์ต้องไม่...เป็นอะไร”



“ขอโทษ กูขอโทษ”



เขาทั้งสองคนกอดกันร้องไห้โฮจนกระทั่งครอบครัวของบีสท์และเพื่อนๆ เดินทางมาถึงทุกคนต่างตื่นตระหนกกอดกันร้องไห้อยู่ด้านนอก ยิ่งตอนพยาบาลวิ่งออกมาบอกว่าบีสท์หยุดหายใจและต้องการเลือดด่วนใจของสกายเหมือนจะขาด เขาคงทนไม่ได้ถ้าต้องเสียเพื่อนคนสำคัญไปอีกคนแต่ข้างในนั้นมีพี่คุณอยู่ พี่คุณต้องไม่ปล่อยให้บีสท์เป็นอะไรเขาเชื่ออย่างนั้น เมื่อรวบรวมสติได้สกายก็ปาดน้ำตาลุกขึ้นไปเอากล่องพยาบาลมานั่งลงทำแผลให้ซันที่ดื้อไม่ยอมตามพยาบาลไปทำแผลข้างซันมีพ่อของบีสท์กอดปลอบอีกคนอยู่



“เก่งขึ้นเยอะเลยนะกาย ยูบอกพ่อว่ากายมีสติดีมากปฐมพยาบาลให้บีสท์จนรถพยาบาลมาถึง พ่อขอบคุณมากนะลูก” สกายส่ายหน้าทั้งน้ำตา



“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับพ่อ ผมเลือกเรียนหมอเพราะพวกเขา ผมไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว” พ่อบีสท์ยิ้มใจดีเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้สกาย



“บีสท์โชคดีมากที่มีเพื่อนที่ดีแบบนี้”



“ผมก็โชคดีที่มีบีสท์เป็นเพื่อนครับ” เพราะการจากไปของไทน์ทำให้สกายตั้งเป้าหมายว่าต้องเป็นหมอ ต้องดูแลคนสำคัญทุกคนของเขาถึงจะช่วยอะไรไม่ได้มากแต่สกายก็ขอทำให้ดีที่สุด ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยเขาได้แต่ภาวนาขอให้บีสท์ปลอดภัย



‘ไทน์อย่าเพิ่งเอาบีสท์ไปจากพวกเราเลยนะ’ สกายจมอยู่ในความคิดตัวเอง หลับตาสงบสติอารมณ์โดยมีคิงนั่งอยู่ข้างๆ จนในที่สุดก็ได้รับข่าวดีว่าบีสท์ปลอดภัย สกายทิ้งตัวร้องไห้ด้วยความดีใจจนกระทั่งพี่คุณเดินออกมาย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเขา



“พี่คุณ...ขอบคุณครับ” ตรัยคุณยิ้มให้น้องด้วยความเหนื่อยอ่อน



“ในห้องพี่มีเสื้อผ้าอยู่ไปเปลี่ยนกันนะ” แต่เหนื่อยแค่ไหนเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขาก็สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด สกายปาดน้ำตาพยักหน้าเหมือนเด็กเดินตามการจับจูงของคนพี่ พอเข้ามาถึงห้องพักตรัยคุณก็คว้าตัวน้องมากอดปลอบ สกายร้องไห้โฮอีกครั้งพร้อมกับกล่าวขอบคุณซ้ำไปซ้ำมา



“ชู่ว...ไม่เป็นไรแล้วนะครับเด็กดี บีสท์ปลอดภัยแล้วนะ ไหนดูซิคนดีของพี่มอมแมมหมดเลย” เขาคลายอ้อมกอดลูบหน้าลูบตาน้องด้วยความเอ็นดูก่อนจะพาสกายไปนั่งบนโซฟาและตัวเองเดินออกไปด้านนอก ตรัยคุณกลับมาพร้อมกับผ้าสะอาดชุบน้ำเกลือหมาดหนึ่งผืน นั่งลงข้างสกายและบรรจงเช็ดเนื้อตัวให้น้องอย่างอ่อนโยน



“ตาบวมหมดแล้วคนเก่ง” เขาเกลี่ยใต้ตาน้องแผ่วเบาแล้วยิ้มให้ สกายสูดน้ำมูกเหมือนเด็กแล้วโถมตัวกอดเขา



“เปลี่ยนเสื้อผ้าไหมครับ” เขาถามน้องเสียงนุ่มพร้อมกับลูบหัวอีกคนไปด้วยแต่คนในอ้อมกอดส่ายหน้า



“กอดก่อนค่อยเปลี่ยน” ตัวยุ่งของเขากล่าวด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจ คนโตกว่าหัวเราะเอ็นดูแต่ก็ไม่ขัดน้องแถมยังดึงน้องมากอดแน่นขึ้นอีกต่างหาก เขารู้ว่าน้องกำลังเสียขวัญและต้องการที่พึ่งซึ่งนั่นก็ทำให้เขาดีใจมากที่ได้เป็นที่พึ่งนั้นของน้อง หลังจากที่สกายกอดพี่คุณจนพอใจและมีสติขึ้นมาอีกครั้ง เจ้าตัวก็ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่พี่คุณหาเอาไว้ให้อย่างว่าง่ายจากนั้นก็เดินตามการจูงมือของพี่คุณกลับไปหาพวกเพื่อน



“ตาบวมน่าเกลียด” มาร์คเอ่ยทักทันทีที่เพื่อนตัวแสบเดินกลับมา สกายถลึงตาบวมๆ ใส่อีกฝ่ายก็ไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่ ก่อนทั้งคู่จะหัวเราะให้กันสกายดึงมาร์คเข้ามากอด



“เดี๋ยวพี่หมอแดกหัวกู” มาร์คกระซิบให้สกายได้ยินแต่มีหรือสกายจะสนใจ พี่คุณไม่หึงงี่เง่า...หรอก...มั้ง สกายเหลือบไปมองคนข้างกายที่มองเขากอดกับมาร์คนิ่งแล้วค่อยๆ คลายอ้อมกอดเพื่อนตัวเล็กออก มาร์คเหมือนรู้สึกถึงรังสีอาฆาตรีบเด้งตัวออกวิ่งไปกอดแขนนาฟทันที



“เมื่อไหร่จะย้ายไปห้องพิเศษได้อ่ะพี่” สกายเปลี่ยนเรื่องหันไปถามพี่คุณ



“รอดูอาหาร 24 ชั่วโมงครับถ้าไม่มีปัญหาอะไรน่าจะย้ายไปห้องพิเศษได้” สกายพยักหน้าหงึกหงักยิ้มอ้อนไปอีกที ตรัยคุณเก๊กขรึมไม่ไหวได้แต่ยิ้มส่ายหัวอ่อนใจถึงจะรู้สึกหวงนิดหน่อยแต่ก็รู้ว่านั่นเพื่อนน้องแต่ที่ทำขรึมไปก็เพราะอยากแกล้งเด็กดื้อเท่านั้น



“หิวไหมเดี๋ยวกูไปซื้ออะไรให้กิน” เสียงทุ้มหนึ่งดังขึ้นอีกข้างหนึ่งของสกาย ร่างสูงของตรัยคุณเลิกคิ้วมองไปยังต้นเสียงก่อนมุมปากจะกระตุก



“เอ่อ...” สกายอึกอัก ทำอะไรไม่ถูกเมื่อคิงเดินเข้ามาถามด้วยความห่วงใยชัดเจน อาการเหมือนรถไฟชนกันจนพวกเพื่อนที่ยืนอยู่กลั้นขำแทบไม่ไหว



“มะ...ไม่หิวเท่าไหร่ แหะๆ” สกายโบกมือปฏิเสธยิ้มแหยปาดเหงื่อมองพี่คุณเหมือนคนมีชนักติดหลังยิ่งเห็นว่าพี่คุณนิ่งสกายยิ่งเหงื่อตก



ทำไงดีลุงแกจะโกรธไหม เรื่องเก่าหมดไปเรื่องใหม่เข้ามายิ่งกว่าพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกอีกชีวิตเท่าฟ้า!



 

tbc

 

 

 

[arjinn]

ให้พี่คุณงอนเลย สกายจะได้ตามง้อมั่ง
ไม่เอาคิง เพื่อนกันก็พอค่ะ

[maemix]

งานเข้าคนฮอตแล้ว​ 

[shoi_toei]

ชนกันตู้ม เคลียร์จ้าสกายย

[Mura_saki]

เสน่ห์แรงจริงนะน้องฟ้าเนี่ย อิอิ

ยังไงหัวใจน้องฟ้ามีแต่พี่ตรัยคุณเท่านั้น เขินๆๆๆๆ

[miikii]

แอบหงุดหงิดสกาย 
ใจเขาใจเราดิ ตอนที่พี่คุณทำแบบนั้นตัวเองก็ไม่โอเคไม่ใช่เหรอ เฮ้อ

[Kfc_Pizza]

 
พี่คุณงอนเลย
ให้น้องสกายง้อบาง
อยากเห็น
5555555:)
 

[Piima]

น้องกายต้องชัดเจนนลูกกกก

[fammykiki]

 

[twinmonkey0311]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คิง ผิดหวังแน่ๆ   
ไรท์หาคู่ให้คิงด้วยนะ   

พี่คุณ  สกาย   
       
 

[_mysecretlove]

26

 

“มึง...” สกายสะกิดแขนเพื่อนเรียกร้องความสนใจแต่พอเปาหันมาสนใจไอ้เพื่อนตัวดีก็ปิดปากเงียบเป็นอย่างนี้มาประมาณสามสี่รอบจนเปาคิดว่าถ้ามีรอบที่ห้าเขาจะฟาดกบาลมันจริงจังแล้ว

“อะไร”

เปาปรายตามองเพื่อนครู่หนึ่งก็กลับไปสนใจหนังสือในมือต่อ คนที่กำลังว้าวุ่นใจบึนปากงอนที่เพื่อนไม่สนใจตัวเองเท่าที่ควรวันนี้เปาและสกายเป็นเวรมาอยู่เฝ้าบีสท์ที่โรงพยาบาล ภาพเหล่านั้นทำเอาผู้ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งสองคนอมยิ้มหัวเราะกลั้นขำกันจนหน้าดำหน้าแดงจนกระทั่งคนเจ็บอย่างบีสท์ทนความท่ามากของสกายไม่ไหวจึงเอ่ยขึ้น

“พูดก่อนจะโดนมันถีบไอ้กาย” สกายเม้มปากแน่น ย่นจมูกเหลือบมองซันที่นั่งให้เพื่อนบีสท์อ้อนก่อนจะเปล่งเสียงออกมา

“กูว่าลุงงอนกูแน่เลยอ่ะ”

“ลุง?” บีสท์ย้อนถาม สกายกลอกตาถอนหายใจตอบเสียงหน่าย

“พี่คุณ”

“อ้อ ก็มึงเรียกพี่เขาซะเสียหมด หล่อหนุ่มแน่นขนาดนั้นไปเรียกเขาลุงได้ไง” ซันแก้ตัวแทนแฟนตัวเองเลยถูกสกายโยนหมอนใส่แต่คนรักแฟนยิ่งชีพอย่างบีสท์มีหรือจะปัดป้องให้ไม่ทัน

“ไปทำอะไรให้พี่เขางอนล่ะ” เปาเอ่ยถามเนิบๆ

“เรื่องคิง”

“อ้อ” คราวนี้ทั้งสามคนร้องอ้อพร้อมกัน

“ไปเคลียร์กับคิงก่อนไป” ซันบอกเสียงสบายแต่คนไม่สบายใจน่ะสกาย

“ขอโทษนะซัน” ซันเลิกคิ้วแล้วหันไปป้อนผลไม้บีสท์ต่อ

“เรื่องอะไร ถ้าเป็นเรื่องคิงไม่ต้องขอโทษหรอกขานั้นมันรู้ตัวเองดีถึงจะขยันหยอดมึงยังไงกูว่ามันก็รู้นะว่าสายตามึงหยุดที่ใครแต่ไปคุยให้รู้เรื่องน่ะดีที่สุด”

“อือ...” สกายตอบรับเสียงหงอย

“ว้าหมดเวลาของกูแล้วหรอ” เสียงของคิงดังมาจากประตูพวกเขาหันไปมองโดยมีสกายทำหน้าตื่นมองอีกฝ่ายตาโต

“คิง...มึงได้ยินหมดเลยหรอ” สกายถามเสียงเบาคิงยิ้มบางพยักหน้ารับร่างสูงถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเดินมานั่งตรงโซฟาไม่ไกลจากสกายนัก

“กูขอโทษที่ทำให้มึงเสียเวลานะคิงแต่ แต่กูเคยบอกมึงแล้วนะเว้ย” สกายกล่าวขอโทษแต่ก็ไม่วายแก้ตัวให้ตัวเอง สีหน้าเดี๋ยวหงอยเดี๋ยวเอาแต่ใจทำให้คนที่โดนปฏิเสธอมยิ้มเอ็นดู คิงถอนหายใจอีกครั้งรู้สึกเสียดายที่เจอกับคนๆ นี้ช้ากว่าใครบางคน

“ตอนแรกกูก็ตั้งความหวังเอาไว้นะแต่พอวันที่บีสท์มันถูกรถชนแล้วเห็นมึงพุ่งเข้าหาหมอคนนั้นกูก็รู้เลยว่าแข่งยังไงก็แพ้”

“โกรธกูไหมอ่ะ” สกายเหลือบตาถามคิงยิ้มส่ายหน้า

“โกรธทำไมวะกูเป็นคนดึงดันเองไม่ใช่รึไง ก็นะเจอคนถูกใจทั้งทีก็อยากจะลองดูสักตั้งแต่แหม่พี่เขาครบสูตรขนาดนั้นกูจะเอาอะไรไปสู้วะ หล่อ รวย เก่ง อ่อนโยน นี่มันผู้ชายในฝันของสาวๆ เลยนะ” คิงเอ่ยชมคนที่เขาเคยเกือบตั้งให้เป็นคู่แข่งแต่พอประเมินดูแล้วไม่ต้องแข่งก็รู้ว่าตัวเองยังห่างชั้นกับอีกฝ่ายเยอะ

“เออแต่ตอนนี้ไอ้คนที่มึงชมว่าหล่อ รวย เก่ง อ่อนโยนน่ะแถมความขี้งอนเข้าไปด้วย!” สกายบ่นร่างสูงโปร่งถอนหายใจฮึดฮัดทิ้งตัวพิงพนักพิงโซฟาแล้วเตะขาไปมา

“ทำไงดีวะ” สุดท้ายคนขี้โวยวายก็หงอยช้อนตามองเพื่อนทีละคนอย่างขอความช่วยเหลือ ทุกคนมองหน้ากันยิ้มๆ แล้วพยักเพยิดให้เปาเป็นคนตอบ

“ก็ไปง้อสิวะง่ายๆ” สกายขมวดคิ้ว

“ง่ายตรงไหน กูต้องเริ่มง้อยังไงกูยังไม่รู้เลยไอ้หมาเปา อีกอย่างนะกูกับพี่คุณก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย” ท้ายประโยคเสียงเบาจนทุกคนในห้องแทบจะไม่ได้ยิน คิงกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะโน้มตัวป้องปากเข้าหาสกาย

“กูมีวิธีนะติดแต่ว่ามึงจะกล้าหรือเปล่า” เมื่อได้ยินดังนั้นสกายก็ตาวาวพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเด็กที่พ่อแม่อนุมัติซื้อของเล่น

 

สกายยืนละล้าละลังอยู่หน้าห้องของใครบางคน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่คือหน้าห้องของคุณหมอตรัยคุณคนดีศรีสยามแต่ตอนนี้คุณหมอคนดีของทุกคนกำลังงอนสกายผู้หล่อเหลาคนนี้อยู่ถึงขนาดไม่ยอมตอบข้อความกันเลยนะ พี่คุณแม่งต้องโกรธเขามากแน่ๆ เลยอ่ะ โทรหาก็ถามคำตอบคำเป็นอะไรที่สกายขัดใจสุดๆ พอหนักเข้าอีกฝ่ายถึงขนาดตัดบทเขาวางสายใส่กันเลยนั่นทำให้ความอดทนของสกายหมดลงและตั้งใจว่าจะต้องเคลียร์กับพี่คุณให้รู้เรื่องวันนี้

เขาจดจำวิธีที่คิงแนะนำมาได้ขึ้นใจ สกายใช้เวลาทำใจถึงสามวันเต็ม! ก่อนที่จะเดินไปรวบรวมขอกำลังใจจากเพื่อนๆ ทุกคนในกลุ่มแล้วขับรถมาถึงคอนโดของพี่คุณเพราะคุณหมอเขาออกเวรมาตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว วิธีการของคิงเหมือนจะง่ายแต่พอคนอย่างสกายฟังปุ๊บขนตูดก็ลุกซู่นึกสภาพตัวเองทำอะไรแบบนั้นแล้วก็อยากอ้วกแต่คิงมันคอนเฟิร์มมาแล้วว่าได้ผลล้านเปอร์เซ็นต์แล้วคนอย่างสกายมีหรือจะไม่อยากลอง

“เอาวะ! สู้ดิมึงกายแค่อ้อนเอง” สกายพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินวนไปวนมาหน้าประตูของพี่คุณมากว่าห้านาทีแล้ว บอกว่าแค่อ้อนนั้นเหมือนจะง่ายแต่พอต้องตั้งใจทำสกายกลับรู้สึกว่ามันยากแสนยาก ตัวเขาก็ใหญ่อย่างกับควายไบซันให้มาทำอ้อนทำแบ๊วใส่พี่คุณที่ตัวใหญ่กว่ากันอย่างนี้ดูอย่างไรมันจะไม่ทุเรศลูกตามากกว่าน่ารักหรือ แต่แบบมีแค่พี่คุณที่เห็นไง ลุงอาจจะมองข้ามความตัวควายของเขาไปแล้วมองว่าน่ารักก็ได้

หรือเปล่าวะ

แม่งเอ๊ย! ยิ่งคิดยิ่งเครียด เครียดเว้ย! อยากโทรไปตะโกนด่าใครสักคนสองคนและสองชื่อที่ผุดมาในหัวของสกายก็คือ เพื่อนเชนและไอ้โฟล์คแฟนหนุ่มของแพรว คิดได้ดังนั้นมือก็รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาเพื่อนสนิทเป็นคนแรก

“หวะ...”

“ไอ้ควายเชน!!!!!” เพื่อนยังไม่ทันพูดสวัสดีจบคำสกายก็ด่าสวนกลับไปเสียงดังก่อนจะตัดสายทิ้งแล้วกดโทรหาไอ้โฟล์คต่อทันที

“ว่างะ...”

“กูเกลียดมึงมากไอ้โฟล์ค!!!!!”

อีกครั้งที่ปลายสายยังไม่ทันพูดอะไรสกายก็ตะโกนใส่โทรศัพท์เสียงดังแล้วกดสายทิ้งถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอกเหมือนได้ระบายความอึดอัดระลอกใหญ่ออกไป คราวนี้มีแรงฮึดขึ้นมาเยอะเขายิ้มกับตัวเองก้มลงกดส่งข้อความไปหาเพื่อนทั้งสองใจความว่าระบายอารมณ์เสร็จก็ปิดโทรศัพท์กันพวกมันโทรกลับมาด่า สูดลมหายใจลึกพร้อมเผชิญหน้ากับพี่คุณเต็มที่แต่แล้วก็สะดุ้งตกใจจนเข่าอ่อนเมื่อคนที่เขาตั้งใจมาหาเอ่ยถามพร้อมขมวดคิ้วมองเขาอยู่ตรงประตูหน้าห้อง

“โวยวายอะไรหน้าห้องพี่ครับ”

“พะ...พี่คุณ”

“ครับ” เป็นอีกครั้งที่พี่คุณไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าเช่นเคยแถมยังพูดจาห้วนสั้นใส่กันอีก สกายเม้มปากกำมือแน่นด้วยความประหม่าก่อนจะสาวเท้าเข้าใกล้พี่ชาย

“มาหา...มากินข้าวด้วย” สกายบอกเสียงเบา ตรัยคุณเหลือบมองถุงกับข้าวพะรุงพะรังในมือน้องก่อนจะพยักหน้าเบี่ยงตัวให้อีกคนเข้ามาในห้อง สกายยิ้มดีใจรู้สึกมีกำลังใจง้อขึ้นมาหนึ่งระดับรีบวิ่งเข้ามาในห้องพี่คุณก่อนที่อีกคนจะเปลี่ยนใจ

“พี่คุณเหนื่อยไหม อาบน้ำหรือยังพี่ไปอาบน้ำก่อนนะเดี๋ยวผมจัดการอุ่นกับข้าวให้” สกายเดินถือของไปวางตรงเคาท์เตอร์ครัวแล้วหันกลับมาพูดคุยกับคนพี่ที่เดินตามเข้ามา พี่คุณยังอยู่ในชุดทำงานอยู่สกายเลยรีบเอ่ยเอาใจ

“ครัวพี่จะไม่พังใช่ไหม” สกายย่นหน้าทันทีที่ได้ยินแต่สำเหนียกได้ว่าวันนี้มาง้อห้ามโวยวายเอาแต่ใจใส่พี่คุณเด็ดขาด

“โห่พี่ไว้ใจผมได้เลย นะๆ ไปอาบน้ำให้สดชื่นก่อน” ไม่ว่าเปล่าสกายวิ่งมาพลิกตัวคนพี่เกาะหลังพี่คุณแล้วออกแรงดันให้อีกคนเดินไปยังห้องนอนชั้นบน เมื่อพี่คุณยอมขึ้นไปอาบน้ำแต่โดยดีสกายก็จัดการเอากับข้าวที่ตัวเองซื้อมาอุ่นและจัดใส่จานเรียบร้อยไม่นานพี่คุณในชุดลำลองก็เดินลงมา

“มาๆ พี่กินข้าวกันของโปรดพี่ทั้งนั้น” สกายก้าวเร็วมาจูงมือพี่คุณไปนั่ง ตรัยคุณมองการกระทำเอาใจเล็กน้อยของน้องกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างที่น้องไม่ทันได้เห็นแล้วปล่อยตัวตามการชักนำของอีกคน รอดูวิธีง้อของน้องจนแทบทนไม่ไหว

ถือว่าเขาอดทนมาได้หลายวันไม่หลุดมาดนิ่งตามคำแนะนำของเพื่อนสาวซึ่งก็คือพี่สาวของน้องนั่นแหละ ฝันบอกว่าถ้าอยากให้น้องชัดเจนก็ต้องใช้ไม้แข็งไม่อย่างนั้นจอมดื้อของเขาก็ไม่มีวันแสดงออก ตรัยคุณเกือบหลุดแผนหลายครั้งเพราะอยากโอ๋น้องแต่ที่เขาทำได้ก็คือรีบกดตัดสายทิ้งเมื่อได้ยินเสียงหงอยเหงาของน้องแล้วก็ต้องมานั่งทอดถอนหายใจเฮือกใหญ่ รอมาหลายวันจนใจแป้วคิดว่าน้องจะไม่มาง้อกันเสียแล้วสุดท้ายแผนแกล้งงอนของเขาก็ได้ผล

เขากำลังจะได้จัดการเด็กดื้อสมใจแล้ว

“อร่อยไหมพี่” ตรัยคุณเหลือบมองน้องที่จ้องเขาตาแป๋วอย่างรอคอยคำตอบ ท่าทางน่ารักจนเขาอยากจะฝังเขี้ยวลงไปที่แก้มขาวแต่ก็ทำได้แค่พยักหน้ารับนิ่งๆ

“ครับ” พวกเขาทานข้าวกันต่อโดยมีสกายตักกับข้าวเอาใจคนพี่อย่างไม่ขาด พอทานข้าวเย็นกันเสร็จสกายก็ลุกขึ้นเก็บถ้วยชามเตรียมล้างแต่ตรัยคุณแย่งงานน้องไปเสียก่อน

“ไปนั่งรอเถอะครับ พี่ไม่ได้ซื้อถุงมือไว้ให้คู่เก่าเปื่อยไปหมดแล้ว”

สกายอมยิ้มมองแผ่นหลังของพี่คุณที่ยืนล้างจานอยู่ ร่างโปรงสูดลมหายใจลึกก่อนจะก้าวเข้าไปประชิดตัวพี่คุณแล้วกอดเอวพี่จากด้านหลัง ซบหน้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างออดอ้อน ตรัยคุณชะงักมือที่กำลังล้างจานอยู่เล็กน้อยก่อนจะนิ่งเงียบรอดูว่าน้องจะทำอะไรต่อไป

“ขอบคุณครับ” สกายเอ่ยขอบคุณเสียงอู้อี้เพราะยังฝังหน้าอยู่กับแผ่นหลังของพี่คุณ

“ไม่ไปนั่งรอดีๆ ล่ะครับ” แทนคำตอบสกายถูหน้าไปมากับหลังพี่คุณพร้อมกับกอดเอวอีกคนแน่น

“ไม่เอา พี่คุณโกรธ”

“พี่ไม่ได้โกรธครับ”

“งั้นงอน” คราวนี้พี่คุณเงียบแสดงว่างอนจริงๆ

“งอนอะไรผมอ่ะพี่”

“ไม่มีอะไรนี่ครับ” สกายย่นจมูกเมื่อได้ฟังพี่คุณปฏิเสธเสียงสูง

“ถ้าเรื่องคิงฟังผมอธิบายก่อนได้ไหมอ่ะ” ตรัยคุณล้างจานใบสุดท้ายเสร็จพลิกตัวหันกลับมาหาสกาย

“ไปนั่งคุยกันดีๆ เถอะครับ” สกายพยักหน้าหงึกดึงมือตรัยคุณให้เดินตาม

“ผมคุยกับคิงเรียบร้อยแล้วนะพี่ เราเป็นเพื่อนกัน” ตรัยคุณนั่งเว้นระยะห่างจากน้องเล็กน้อยนั่งกอดอกฟังน้องพูด

“ครับ” สกายยู่หน้าเมื่อพี่คุณตอบกลับมาสั้นๆ

“พี่อ่ะ”

“ครับ? พี่ทำไม เอาจริงพี่ก็ว่าอะไรเราไม่ได้ไม่ใช่หรือครับ พี่แค่รู้สึกไม่พอใจแต่ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันพี่ก็ต้องจัดการกับความรู้สึกของพี่ด้วยตัวเอง” เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่พี่คุณพูดประโยคยาวๆ แบบนี้ให้สกายได้ยิน แต่พอได้ยินแล้วใจคนฟังก็วูบโหวง

“พี่คุณ...ถ้าไม่สำคัญทำไมผมต้องตามมาง้อพี่ล่ะ” สกายขยับเข้ามาใกล้

“ไม่รู้สิครับเพราะพี่เป็นเพื่อนของฝันมั้งครับ” สกายเบะปากคล้ายจะร้องไห้ พี่คุณไม่เคยประชดประชันแบบนี้เลย สกายทำไรไม่ถูกเลยโถมตัวกอดเอวอีกคนแน่น

“ไม่ใช่สิพี่ พี่คุณไม่เป็นแบบนี้ ไม่เอา”

“แบบไหนครับ” ตรัยคุณไล่ต้อนเด็กน้อยของเขาอยากกอดตอบแทบแย่แต่ต้องห้ามใจตัวเองเอาไว้

“พี่ก็รู้ว่าผมไม่เคยคิดแบบนั้นมานานแล้ว พี่สำคัญคือพี่สำคัญ พี่คุณสำคัญเพราะพี่คุณพิเศษ…เป็นคนพิเศษของผม” ตรัยคุณยิ้มกว้างเพราะน้องยังซบหน้าในอกเขาจึงไม่เห็น

“แล้วคนพิเศษคนนี้ทำอะไรได้บ้างครับ”

“ได้หมดเลย” สกายรีบตอบเพราะกลัวพี่คุณจะคิดมากไปกว่านี้โดยที่ไม่รู้เลยว่ากำลังจะถูกหมาป่าเจ้าเล่ห์จับกิน

“พี่หวงได้ไหม”

“ได้”

“พี่ห้ามได้ไหม”

“ได้ครับ”

“พี่กอดเราได้ไหม”

“ได้ได้”

“พี่จูบเราได้ไหม”

“กะ…ก็ได้”

“แล้วอย่างนี้ฟ้าจะยอมรับได้หรือยังครับว่าเรารักกัน” สกายแทบลืมหายใจเมื่อฟังคำพูดจี้ใจของพี่คุณ

“พี่คุณ…มั่นใจแล้วใช่ไหมว่าเป็นผม” สกายสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่โอบล้อมร่างกายของเขา ใบหน้าขาวฝังแน่นกับอกอุ่นของพี่คุณ การกระทำของพี่คุณชัดเจนเสมอเป็นตัวสกายเองที่เฉไฉมาตลอด

“ฟ้ารู้คำตอบดีอยู่แล้วครับ”

“ครับ”

“คำตอบล่ะครับ” สกายพยักหน้าหงึกหงักก่อนตอบเสียงเบา

“ผมรักพี่คุณ” ตรัยคุณยิ้มกว้างกอดกระชับตัวน้องแน่นก่อนจะก้มหน้าลงจูบหน้าผากเด็กดื้ออย่างแสนรัก

“กว่าจะบอกรักพี่ได้นะเด็กดื้อ”

“ก็มันพูดง่ายที่ไหนกันเล่า” สกายโวยวายอยู่ในอ้อมกอดของตรัยคุณ คนพี่ยิ้มกว้างกดจูบทั่วใบหน้าแดงๆ ของเด็กดื้อแล้วจูบซ้ำๆ บนริมฝีปากสีอ่อน

“พี่รักเราคนเดียวนะครับ รักมาตลอดไม่เคยเปลี่ยน” สกายน้ำตารื้น รู้สึกอุ่นไปทั้งหัวใจ ใบหน้าและน้ำเสียงของพี่คุณไม่มีส่วนไหนเลยที่สกายจะสังเกตเห็นคำโกหก มันมั่นคงจนหัวใจสกายสั่นไหวไปกับคำว่ารักเป็นครั้งแรก

ครั้งแรกที่เขารู้สึกได้รับความรักมากมายขนาดนี้

“พี่เหนื่อยกับผมบ้างหรือเปล่า” ตรัยคุณรวบเอวน้องยกตัวสกายให้ขึ้นมานั่งคร่อมตักกอดเอวน้องไว้หลวมๆ ส่ายหน้าเป็นคำตอบ

“ไม่เคยครับ”

“ซักนิดก็ไม่มีหรอ” ตรัยคุณยิ้มยืดตัวจูบปากน้องแล้วผละออกมาส่ายหน้า

“ไม่มีครับ” สกายหน้าแดงโน้มตัวมากอดคอพี่คุณแล้วซบหน้าบนไหล่หนาอย่างขวยเขิน หัวใจเต้นแรงจนเจ็บแต่กลับมีความสุขจนต้องยิ้มออกมากว้างๆ เป็นการระบาย

“บอกได้ไหมว่าทำไม”

“เพราะฟ้าเป็นเป้าหมายเดียวในชีวิตพี่ที่ต้องคว้าเอามาให้ได้” สกายนิ่งอึ้ง ผละตัวออกมามองหน้าพี่คุณเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามต่อ

“นานเท่าไหร่แล้ว” ตรัยคุณยิ้มอ่อนโยนยกมือข้างหนึ่งลูบหัวน้องไล้ลงมาลูบแก้มแช่เอาไว้

“ตั้งแต่ที่เราสัญญากัน” สกายตาโต

“ตั้งแต่เด็ก”

“ครับ”

“นั่นมัน…บ้าไปแล้ว” สกายสบถออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“ฟ้าจำเหตุการณ์ตอนนั้นได้ไหมครับ” สกายเม้มปากแน่น สมองพยายามคิดไปถึงอดีตในตอนที่เขากับพี่คุณสัญญาว่าจะแต่งงานกัน

ในตอนนั้นเขานั่งเล่นกับพี่คุณอยู่ในสวนหลังบ้าน นั่งต่อเลโก้กันอยู่เป็นบ้านและอาณาจักรของเรา สกายจำบริบทตอนนั้นไม่ค่อยได้แต่ใจความโดยรวมคือเขาไปขอพี่คุณแต่งงาน

“จำได้ไม่หมดอ่ะพี่” ตรัยคุณอมยิ้มแล้วดึงตัวน้องเข้ามากอดซบอกตัวเองอีกครั้ง

“วันนั้นเรานั่งเล่นเลโก้กันอยู่”

“ครับอันนี้ผมจำได้”

“ฟ้าขอให้พี่ต่อบ้านหลังใหญ่ๆ ให้” ตรัยคุณเล่าต่อ สกายพยักหน้ารับ

“ผมต่อต้นไม้กับสวน” สกายเล่าบ้าง ตรัยคุณยิ้มแล้วหันไปหอมแก้มน้องฟอดใหญ่

“ฟอด! ครับ แล้วฟ้าก็บอกว่าถ้าโตมาฟ้าจะแต่งงานแล้วมีบ้านใหญ่ๆ แบบนี้” คราวนี้สกายเงียบเพราะเขาจำไม่ค่อยได้

“พี่เลยบอกว่าบ้านนี้พี่เป็นคนต่อ” สกายเม้มปากแก้มแดง คำพูดในวันวานเริ่มไหลกลับเข้ามาในความทรงจำ

“ฟ้าถามพี่ว่าต้องทำยังไง” ยิ่งฟังพี่คุณเล่าแก้มสกายก็ยิ่งแดง มือขาวกำเสื้อพี่คุณแน่น

“พี่บอกว่าถ้าฟ้าอยากได้บ้านหลังนี้ฟ้าต้องแต่งงานกับพี่”

“พี่คุณบอกว่าจะให้เลี้ยงหมาตัวใหญ่ๆ หลายๆ ตัวด้วย”

“ใช่ครับแล้วพี่บอกอะไรอีกจำได้ไหมหืม?”

“พี่คุณบอกว่าถ้าแต่งงานกับพี่คุณ พี่คุณจะตามใจทุกอย่าง”

“ใช่แล้วครับ”

“ผมเลยวิ่งเข้าไปบอกทุกคนว่าจะแต่งงานกับพี่คุณ” ตรัยคุณยิ้มขำแล้วหอมแก้มน้องอีกฟอดใหญ่ ใช่แล้ว ในตอนนั้นไม่ใช่น้องหรอกที่อยู่ๆ ก็วิ่งเข้าไปประกาศกับทุกคนว่าจะแต่งงานกับเขา

แต่เป็นเขาเองที่เป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลังทั้งหมด ก็ช่วยไม่ได้นี่นาน้องดันทำให้เขาตกหลุมรักจนถอนตัวไม่ขึ้นทำไมล่ะ

น้องฟ้าของพี่คุณ

 

tbc

 

 talk. ถึงร้ายก็รักค่ะพี่หมอ หนูรักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฮืออออ ทำไมพี่หมอไม่ใช่ของฉัน!

[fc_fic]

   

[arjinn]

ดีมาก อ่านแล้วสบายใจ

[maemix]

พี่คุณมันร้ายมาตั้งนานแล้ว​ก็เขารักมาตั้งแต่เด็ก

[HappyYaoi]

ถึงพี่คุณจะร้ายแต่น้องก็รักค่ะ

[BChampa]

น้องฟ้าในที่สุดก็ยอมรับสักที ยินดีกับพี่คุณ คราวนี้ไม่ต้องออกโรงกำจัดคิงนะพี่ น้องฟ้าเคลียร์เอง

[miikii]

 

[twinmonkey0311]

 

[Mura_saki]

สกายลูก ทำไมอ้อนน่ารักแบบนี้
เขินอ่ะ

[shoi_toei]

หมอคุณ เค้าขุดหลุมรอนานแล้ววววว

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อ่านอย่างมีความสุข  อ่านไป ยิ้มไป 
พี่คุณ ก็แกล้งงอน ให้น้องง้อ
โอ๊ย  สกาย น่ารัก ..... พี่คุณทั้งกอด ทั้งหอม  ไม่ปล่อยมือเลย ชื่นใจ

ตรัยคุณ  เท่าฟ้า   
       
 

[fammykiki]

เค้าเป็นแฟนกันแล้ววววว

[Kfc_Pizza]

 
น้องสกายมีง้อด้วย
น่ารัก
พีคุณแอบร้ายนะเราอะ
 
 
 

[Kfc_Pizza]

 
 

[smilepengy]

พี่คุณมันร้าย 55