หัวข้อ: สาปรัก...ทัณฑ์เทวา จบแล้ว P.14(28/04/2562) มีเรื่องแจ้งให้ทราบเกี่ยวกับe-bookค่ะ

[TanYung0209]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

[TanYung0209]

สาปรัก...ทัณฑ์เทวา

 [/color]

 

 

 

คนหนึ่งโดนสาปให้ชดใช้ความผิดที่ไม่ได้ก่อ

 

คนหนึ่งสวมบทบาทผู้ลงทัณฑ์ให้อีกฝ่ายเจ็บช้ำ

[/size]

นภนต์
เทวาแห่งท้องนภา

ข้าจะไม่ยอมให้เจ้ากลับคืนสู่สวรรค์ได้อีก!!!

[/size]

ชลันธร
เทวาแห่งมหาสมุทร

ข้าไม่ผิด ได้ยินหรือไม่ว่าข้าไม่ผิด!!!!

[/size]

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแนววายแฟนตาซีไทยนิดๆ ดราม่าหน่อยๆ เนื้อเรื่องเรียลง่ายค่ะไม่ซับซ้อน คำอาจไม่สละสลวยมาก

 

หวังว่าทุกคนจะชอบและติดตามกันนะคะ

สามารถติชมได้เลยค่ะ

นิยายสาปรักยังพอมีเหลืออยู่นะจ๊ะ สนใจ inbox ในเพจได้เลยค่ะ #หมดแล้วหมดเลย
(1/9/2561)

[TanYung0209]

สาปรัก…ทัณฑ์เทวา
Writer : Tan-Yung 0209
File : 00 (Intro)

“ข้าไม่ได้เป็นคนทำ พระผู้สร้างโปรดเชื่อข้าด้วยเถิด” ร่างอรชรขาวเนียนนั่งคุกเข่าตรงหน้าบัลลังก์สวรรค์ เพื่อขอความเป็นธรรมให้กับตัวเอง

“ถ้าเจ้าไม่ได้ทำแล้วใครจะทำ ในเมื่อข้าเห็นกับตาว่าเจ้าเป็นคนนำน้ำแห่งเกษียรสมุทรมาให้แม่ข้า” ชายร่างสูงใหญ่แต่งกายคล้ายนักรบกำลังยืนตะเบ็งเสียงพร้อมทั้งชี้หน้าคนที่นั่งอยู่บนพื้นเมฆขาว ถึงแม้จะมีสีหน้าท่าทางโกรธแต่แววตากลับเศร้าสร้อยปนเจ็บปวด

“เจ้าจะว่าอย่างไร…ชลันธร” พระผู้เป็นเป็นใหญ่ในสามโลกได้ตรัสถามกับเทวาผู้คุมน่านน้ำแห่งมหาสมุทร

“ข้าเป็นคนนำน้ำแห่งเกษียรสมุทรมาให้ท่านน้าวินตาจริงแต่ข้ามิได้ใส่ยาพิษลงไป”

“แล้วที่ท่านแม่ของข้าต้องนอนกระอักเลือดอยู่เล่า เจ้าจะอธิบายว่าอย่างไร ถ้าหากข้าไม่ได้กลับมาจากทัพหลวงแล้วมาช่วยแม่ข้าทัน ข้ามิต้องกำพร้าแม่หรอกหรือ” ร่างสูงพูดพลางกำคันธนูเอาไว้แน่น เวลานี้เขาอยากจะฉีกร่างคนตรงหน้ายิ่งนัก

“ข้าไม่ได้ทำ เจ้าโปรดเชื่อข้าเถิด” ชลันร้องไห้ออกมา เวลานี้เทวาแห่งท้องนภาคงจะเกลียดตนเข้าไส้เสียแล้ว

“ข้าไม่เชื่อเจ้าอีกต่อไป!!! เจ้าเป็นอย่างที่ท่านยายของข้าพูด เผ่าพันธุ์เทวาของเจ้ามันเชื่อไม่ได้จนต้องถูกเนรเทศลงไปอยู่ใต้บาดาล”

คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคก็ทำให้ชลันธรเจ็บปวดราวกับมีคมดาบคมหอกมาเสียบไว้ตรงกลางหลัง ในเมื่อเรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้ว ในเมื่อไม่มีคนเชื่อว่าตัวเขาบริสุทธิ์ ชลันธรก็ไม่ขออยู่อีกต่อไป

“พระผู้เป็นเจ้า…ข้าพร้อมที่จะรับโทษแล้ว” ชลันธรหันกลับไปบอกกับคนที่นั่งอยู่บัลลังก์สูงสุด

“เจ้ายอมรับแล้วหรือว่าเจ้าเป็นคนทำ”

“ข้าไม่ยอมรับในข้อกล่าวหา ข้าเพียงจะยอมรับบทลงโทษ ในเมื่อไม่มีหลักฐานมายืนยันว่าข้าไม่ได้ทำ ข้าคงต้องรับผลกรรมครั้งนี้” ชลันธรพนมมือขึ้นพร้อมปิดตา

“ทำเป็นพูดให้ดูดีแท้ที่จริงเจ้านั่นแหละที่ทำ” คนที่ยืนฟังพูดโพล่งขึ้นมา ชลันธรเงียบไม่คิดจะโต้ตอบอะไร

“ได้โปรด ลงโทษข้าเถิด” ชลันธรกราบลงกับพื้น พระผู้สร้างถอนหายใจเล็กน้อย พระองค์รู้นิสัยของเทพหนุ่มเป็นอย่างดีแต่เพราะทุกอย่างเป็นไปตามกงล้อแห่งโชคชะตาที่จะต้องดำเนินตามมันไป

“เราขอสาปให้เจ้าเกิดไปเป็นมนุษย์!!!”

“ดูก่อนพระผู้สร้าง เหตุใดชลันธรถึงได้รับโทษสถานเบายิ่งนัก” นักรบแห่งท้องฟ้าพูดขัดขึ้น คนที่บังอาจมาทำร้ายมารดาของเขามันจักต้องตกนรกเท่านั้น

“เจ้าฟังให้จบก่อนเถิด ที่สำคัญนางวินตาเองก็รอดพ้นจากความตายแล้วก็อย่าทำให้เรื่องนี้วุ่นวายเลย” เมื่อได้ฟังนักรบหนุ่มปิดปากเงียบ พระผู้เป็นเจ้าจึงพูดต่อ

“เราขอสาปให้เจ้าเกิดลงไปเป็นมนุษย์สามร้อยชาติและต้องตายทุรนทุรายด้วยยาพิษสองร้อยเก้าสิบเก้าชาติและในชาติสุดท้ายความทรงจำเกี่ยวกับการเป็นเทพของเจ้าจะฟื้นขึ้นมาทีละน้อยถึงเวลานั้นเจ้าจะต้องหาทางพิสูจน์ตัวเองให้ได้ว่าเจ้าไม่ได้เป็นคนวางยา หากทำไม่ได้เจ้าจะต้องดับสลายไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดในภูมิภพใด”

“ข้าขอน้อมรับ” ชลันธรเอ่ยเสียงสั่น ก่อนจะนั่งนิ่ง แสงสีขาวสว่างขึ้นมาพร้อมกับพื้นที่แยกตัวออกทำให้เทวาแห่งมหาสมุทรตกลงไป

“อ้าก!!!!!”

เสียงตะโกนดังลั่นห้องสี่เหลี่ยม ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยท่าทีที่เหนื่อยหอบเหงื่อผุดชุ่มไปทั่วร่างกาย แม้ว่าอากาศภายในห้องจะหนาวเหน็บก็ตาม

“ลัน…ลันลูกเป็นอะไร” เสียงเรียกหน้าประตูห้องของคนเป็นแม่ทำให้ชลันอุ่นใจขึ้นมาบ้าง

“ไม่มีอะไรครับแม่ ลันแค่ฝันร้าย”

ใช่มันเป็นเพียงฝันร้าย ความฝันที่เหมือนกับความจริงที่คอยตามหลอกหลอนเขาตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ จวบจนตอนนี้เวลาผ่านไปสิบสองปีเขาก็คงยังฝันเหมือนเดิมแต่ภาพมันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะใบหน้าของผู้ชายที่จ้องเหมือนจะฆ่าเขา ทำไมเขาถึงได้รู้สึกกลัวและผูกพันธ์กับผู้ชายคนนั้นยิ่งนัก





























......................................

ฝากนิยายเรื่องใหม่ของท่านยุ่งด้วยนะคะ เรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีไทย ท่านยุ่งยอมรับว่าไม่เคยแต่ง ภาษาเขียนอาจจะไม่สวยงาม จุดนี้ติ ตักเตือนได้นะคะ แต่ท่านยุ่งขอสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุด วันนี้เอาอินโทรไปก่อนเนอะ ดูน้ำเน่าถูกไหม 5555

[magic-moon]

ช่วยแก้ไขหัวข้อเพิ่มตอนที่เท่าไร เพิ่มหน้าที่เท่าไรด้วยได้ไหมคะ จะได้ตามง่ายๆ

[TanYung0209]

ช่วยแก้ไขหัวข้อเพิ่มตอนที่เท่าไร เพิ่มหน้าที่เท่าไรด้วยได้ไหมคะ จะได้ตามง่ายๆ

ได้ค่า

[LifePo-YuGu]

รอติดตามจ้าา 

[W2P5]

ติดตามค่าาาา

[TanYung0209]

​​​​สาปรัก…ทัณฑ์เทวา

Writer : Tan-Yung0209
File : 01

“แม่ครับ ลันไปก่อนนะครับ” ชลัน หรือ ชลันธรเข้าสวมกอดผู้เป็นแม่ นี่เป็นอีกครั้งที่เขาต้องจากบ้านไป

“ดูแลตัวเองด้วยนะลูก ตั้งใจเรียนนะลูก” ผู้เป็นแม่ลูบผมสีน้ำตาลเข้มของสายเลือดในอกอย่างเบามือ ถึงเวลาที่จะต้องเปิดภาคเรียนลูกชายคนเดียวของหล่อนจะต้องเดินทางกลับมหาลัยในเมืองหลวง

“ครับแม่” ชลันยกมือไหว้แม่ ก่อนที่จะก้าวขึ้นบันไดรถไฟ เมื่อเสียงสัญญาณดังขึ้นรถไฟก็เคลื่อนขบวนไป ใจของคนเป็นแม่สั่นระรัวหล่อนอดที่จะเป็นห่วงลูกไม่ได้

 ชลันฝันแปลกๆมาตั้งแต่เด็กซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกทั้งยังชอบคุยกับสัตว์น้ำ ช่วงแรกๆหล่อนได้นำชลันไปหาจิตแพทย์ หมอได้อธิบายว่าบางครั้งเด็กก็มีจินตนาการของเขาแต่กล่อนคิดว่าไม่ใช่ จนมีพระเดินธุดงค์ผ่านมาและได้บอกกล่าวกับหล่อนเอาไว้

‘เด็กคนนี้เป็นผู้มีบุญหนัก หากมีเคราะห์จึงต้องมาเกิด สีกาอย่าได้เป็นกังวลเลยชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายของเขา การกระทำของเขาและทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาได้ถูกลิขิตไว้แล้ว ในอนาคตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นสีกาจะต้องปล่อยเขาไป’

คำพูดของพระรูปนั้นได้ผุดขึ้นมาประกอบกับเมื่อคืนหล่อนได้ฝันว่ามีคนมาควักลูกตา ทำให้หล่อนถึงกับน้ำตาไหลพราก คนในสถานีรถไฟคงคิดว่าผู้หญิงคนนี้ร้องไห้เพราะต้องจากลากับลูกชาย หากความจริงแล้วดวงใจของผู้เป็นแม่กำลังแตกสลาย…ชลันลูกจะต้องไม่เป็นอะไร

เสียงล้อเหล็กหมุนไปตามรางแม้จะเสียงดังแต่ก็ไม่ทำให้รำคาญ ชลันชอบที่จะนั่งรถไฟโดยเลื่อนหน้าต่างกระจกลงให้ลมพัดเข้ามา ชลันฟังเพลงช้าๆในสมองก็คิดถึงชีวิตในมหาวิทยาลัยที่จะขึ้นปีสอง จะได้เป็นรุ่นพี่และจะได้ทำกิจกรรมรับน้องจะได้มีน้องรหัส แค่คิดชลันก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้

“ขอโทษนะครับ”

ในระหว่างที่ชลันคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น มีมือใครบางคนมาสะกิดบ่าพร้อมพูดกับเขา ชลันถอดสายหูฟังออก ก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองตั้งกระเป๋าไว้บนเก้าอี้ข้างๆ

“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ” ชลันเอ่ย เจ้าตัวก้มหน้าก้มตาหยิบกระเป๋าออก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเจอกับผู้ชายร่างสูงที่ยืนยิ้มมุมปากอยู่

“ไม่เป็นไรครับ” เจ้าของเสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยออกมาแล้วนั่งลงประจำที่ ชลันเหลือบมองคนข้างๆก็พบว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาดีแถมรูปร่างสูงเอามากๆ ทั้งที่ตนเองไม่ได้เตี้ยแต่ถ้าได้ยืนกับผู้ชายคนนี้ ชลันก็ไม่ต่างจากคนแคระ ที่สำคัญชลันรู้สึกคุ้นหน้าแต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอผู้ชายคนนี้จากที่ไหน

“น้ำค่า…น้ำเปล่า น้ำแดง น้ำส้ม เอาไหมจ๊ะ เอาไหม” แม่ค้าขายน้ำเรียกลูกค้าเสียงดังแข่งกับรถไฟ ชลันเองรู้สึกหิวน้ำพอดี

“ป้าครับ ผมขอน้ำเปล่า” ชลันสั่งซื้อน้ำ ป้าใจดีก็ส่งน้ำให้

“ผมขอน้ำเปล่าเหมือนกัน ส่วนนี่เงินครับจ่ายรวมกันเลย” ผู้ชายที่นั่งข้างๆชลันรับน้ำและยื่นเงินให้แม่ค้า

“คุณครับ ไม่เห็นต้องจ่ายเงินให้ผมเลย” ชลันเอ่ยแล้วส่งเงินไปให้ชายหนุ่ม

“ทำไมล่ะครับ?”

“เราไม่ได้รู้จักกันเสียหน่อย ไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่ๆคุณมาเลี้ยงน้ำผมแบบนี้ มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?”

“ไม่แน่เราอาจจะรู้จักกันมานานแล้วก็ได้” ชายหนุ่มยังคงพูดต่อ มือของเขาจับไปที่มือเรียวเพื่อบอกเป็นนัยว่าให้เก็บเงินเอาไว้

“หืม?”

“รู้จักกันตั้งแต่ชาติปางก่อน”

“เล่นมุกอะไรเนี่ย ไม่ตลกเลยนะครับ” ชลันเอ่ย

“ถ้าอย่างนั้นเรามาทำรู้จักอย่างเป็นทางการดีกว่าครับ…ผมนภนต์” หนุ่มหล่อเอ่ยพร้อมยื่นมือไปด้านหน้าของชลัน

“ผมชลันครับ” ชลันยื่นมือจับมืออีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร ทันทีที่ได้จับเขากลับรู้สึกร้อนรุ่มจนต้องดึงมืออกอย่างรวดเร็ว

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” นภนต์แสร้งทำเป็นถาม ชายหนุ่มรู้ดีว่าคนตรงหน้าเป็นอะไร

“ปะ…เปล่าครับ” ชลันโกหกกลับไป เขาไม่อยากเสียมารยาทหากจะบอกว่ามือของนภนต์ร้อนราวกับไฟ

“ชลัน…ผมเรียกลันได้ไหม?” นภนต์ถาม

“ได้ครับ” ไม่รู้อะไรดลใจให้ชลันยอมให้นภนต์เรียกชื่อเล่นที่เขาจะให้คนสนิทเท่านั้นเรียก อาจเป็นเพราะดวงตาคมที่มีเสน่ห์ชวนลุ่มหลงของอีกคนก็เป็นไปได้

“ลันจะเดินทางไปไหนเหรอ?” นภนต์ถามต่อ เขาพอจะเดาออกว่าชลันนั้นประหม่าจึงพยายามชวนคุย

“อ๋อ ผมจะไปกรุงเทพครับ พอดีใกล้จะเปิดเทอมแล้วด้วยก็เลยรีบกลับไปก่อน ไม่อย่างนั้นรถแน่นจนไม่มีที่นั่งแน่ ว่าแต่คุณนภนต์ล่ะครับนั่งรถไปลงที่ไหน?” ชลันตอบและถามกลับไปบ้าง

“ลงกรุงเทพเหมือนกัน ดีจังเลยจะได้มีเพื่อนคุย” นภนต์พูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ดูจริงใจภายใต้ความคิดที่ไม่ซื่อตรง

ตลอดระยะทางทั้งสองคนก็พูดคุยกัน ชลันที่ปกติแล้วจะเงียบๆไม่ค่อยคุย เขากลับคุยกับนภนต์อย่างถูกคอ อีกทั้งนภนต์มีอายุมากกว่าจึงให้คำแนะนำเรื่องการเรียนให้กับชลันได้เป็นอย่างดี

จนเวลาล่วงเลยไปท้องฟ้ามืดสนิท ชลันก็หลับลงโดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ศีรษะเล็กเอนพิงไปยังไหล่กว้างของนภนต์ ที่นั่งจ้องใบหน้าหลับพริ้มของชลัน

‘เจ้ายังจำข้าไม่ได้สินะ…ชลันธร’

นภนต์แสะยิ้ม รอยยิ้มแสนเย็นยะเยือก การที่เขาลงมายังโลกมนุษย์ในครั้งนี้ก็เพราะนี่คือชาติสุดท้ายของคู่แค้นที่เคยรัก

ย้อนกลับไปยังสรวงสวรรค์ นภนต์เทพแห่งท้องนภากำลังนั่งบำเพ็ญเพียรภาวนาท่ามกลางสรรพสัตว์น้อยใหญ่ในป่าหิมพานต์ ก็มีเสียงเรียกให้ตนต้องละจากการนั่งสมาธิ

“นภนต์…ลูกแม่” นางกวินตาเหาะจากฟ้าลงมาหาบุตรชายถึงที่ ร่างอรชรเดินมาอย่างสง่างาม สัตว์ทั้งหลายต่างก็หลีกทางให้นางได้ก้าวเดินไป

“ท่านแม่มีอะไรถึงได้มาหาลูกถึงที่นี่” นภนต์ถามมารดาที่ท่าทางลุกลี้ลุกลน ยิ่งเสด็จมาถึงที่ป่าหิมพานต์ด้วยตัวเองแสดงว่าต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นเป็นแน่

“แม่ต้องขอโทษเจ้าด้วยที่มารบกวนการถือศีลของเจ้า แม่เพียงจะมาบอกเจ้าว่าเพลานี้ชลันธรก็เกิดในชาติสุดท้ายเป็นเวลาสิบเก้าปีของมนุษย์แล้ว” นางกวินตาบอกกับนภนต์ตามคำสั่งที่เทพแห่งท้องฟ้าเคยได้กล่าวเอาไว้

“ลูกขอบใจท่านแม่มาก คงถึงเวลาแล้วที่ลูกจะขัดขวางไม่ให้ชลันธรได้กลับมาเป็นเทพได้อีก” นภนต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ผิดกับใจที่คับแค้น

“ลูกไตร่ตรองดีแล้วหรือไม่ที่จะทำเยี่ยงนี้” นางกวินตาเอ่ยถาม เผื่อว่านภนต์จะเปลี่ยนใจไม่ลงไปยังโลกมนุษย์เพื่อจัดการกับชลันธร

“ลูกคิดดีแล้ว ลูกไม่เคยลืมสิ่งที่มันทำกับท่านแม่ ลูกไม่เคยลืม!!!” นภนต์คำรามออกมาจนสิ่งมีชิตทั้งหลายต่างแตกตื่น นางกวินตารีบเข้ามาจับมือบุตรชายให้อารมณ์โกรธคลายลง

กลับมาที่ปัจจุบัน นภนต์ได้ลงมายังโลกมนุษย์และได้ติดตามเฝ้าดูชลันมาพักใหญ่และได้รู้จากเทพแห่งความฝันว่าความทรงจำในวันพิพากษาความผิดของชลันเริ่มแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานเทพแห่งมหาสมุทรก็คงจะจำเรื่องราวทั้งหมดได้

นภนต์แทบจะอดทนรอไม่ไหว เขาอยากจะทำลายคนที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวว่ามีภัยร้ายมาเยือนถึงที่ ยมฑูตมาประชิดถึงตัวชลันนั้นก็ยังไม่รู้ตัว ซึ่งเข้าทางนภนต์พอดีเพราะเทวาผู้แสนฉลาดจะจัดการตีสนิทแล้วเชือดเฉือนอีกฝ่ายให้เจ็บปวดเหมือนกับที่ชลันเคยทำกับตนไว้

‘ชลันธร…ข้าขอสาบานว่าข้าจะทำให้เจ้ารักและเจ็บปวดจนทนมีชีวิตไม่ไหว’
















...............................
มาแล้วตอนสอง ยังคงสติลความราบเรียบเอาไว้ อาวุธการทำร้ายของพี่นภนต์ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ นางใช้ความรักมาเป็นศรที่ทิ่มแทงหนูลันของเรา


มีคอมเม้นมาติดตาม มีคนเข้ามาอ่านด้วย ท่านยุ่งขอขอบคุณมากๆนะคะ หวังว่าจะติดตามกันเรื่อยๆ ดีไม่ดีอาจจะทำเล่มก็ได้เพราะเป็นแฟนซีเรื่องแรก 5555

[GuoJeng]

  ชอบคับสนุกมาก แต่ขำนางฟ้ากวินตา นางต้องการให้ลูกชายมาทำร้ายเทพมหาสมุทรหรือไม่ ทำไมนางมาเตือนลูกชายถึงการเกิดชาติสุดท้ายบนโลกมนุษย์แล้วถามย้ำอีกว่าคิดดีแล้วหรือไม่ มันขัดแย้งกันในตัวเอง จะห้ามก็ไม่ห้ามจะยุก็ไม่เชิง
  รออ่านตอนต่อไปคับ

[mystery Y]

ติดตามๆ

[kinjikung]

ติดตามด้วยคน ระวังตัวเองจะต้องเป็นฝ่ายที่เสียใจซะเองหล่ะ 555+

[Sorso]

นางกวินตารู้ว่าลูกกับลันชอบพอกันแต่ไม่พอใจเลยแกล้งตายรึเปล่า

[tonnum18]

ลันนี้ทรมานเนอะ เกิดตั้งหลายถพหลายชาติ
เทพข้างบนก็ยังไม่ฉลาดหาหลักฐาน หรือสืบสวน
ว่าใครทำความผิด หรือลันถูกใส่ร้าย  โดยเฉพาะ
2คนแม่ลูก  ถ้าหากไม่ใช่  ไม่คิดว่าตัวเองจะบาป
บ้างเลยเหรอ น่าจะลดความเป็นเทพ และลันก็ไม่ต้องรัก
หรือให้ถึงให้อภัย ก็ควรให้อภับแต่ไม่คบหาหรือใกล้ชิด
ไม่งั้น พระเอกของเรื่องนี้ก็จะคิดอะไรง่ายๆไป

[azure]

สนุกมากค่า รอตอนต่อไป

[Pe_no]

สนุกค่ะตามๆๆ

[TanYung0209]

ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ พรุ่งนี้น่าจะได้อัพ
ได้อ่านคอมเม้นมีการวิเคราะห์กันรู้สึกดีใจมากๆเลยค่ะ อ่อ ทุกอย่างเป็นไปตามโชคชะตานะคะ

[usguinus]

รอค่าาาา

[บูมเบส]

คือบอกก่อนว่าชอบเรื่องนี้แล้วชอบมากเลยครับ แต่อ่านแล้วไม่รู้ทำไมอยู่ๆก็นึกถึงตอนจบของเรื่องมัทนะพาทาทีตอนหลังนางเอกกลายเป็นดอกไม้ตลอดกาลมันแบบมีความรู้สึกเศร้าแทนจริงๆเลย ขอเป็นกำลังใจให้นะครับอัพบ่อยๆนะเรารออยู่

[TanYung0209]

สาปรัก…ทัณฑ์เทวา

Writer : Tan-Yung0209

File : 02

วันเปิดภาคเรียนก็มาถึง ชลันเดินทางมายังมหาลัยในตอนเช้า เวลานี้เขาก็ได้นั่งอยู่ในห้องเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่มีเพื่อนคนไหนโผล่หน้าให้เห็น ซึ่งไม่แปลกเพราะชลันมักจะมาก่อนเวลาเกือบสามสิบนาทีเสมอ

ในช่วงเวลาที่อยู่คนเดียว ชลันก็คิดถึงนภนต์ผู้ชายที่เจอกันบนรถไฟ ชลันรู้สึกอยากจะเจอนภนต์อีกครั้งโดยที่เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเหตุใดจึงคิดถึงอีกฝ่ายมากมายขนาดนี้และที่น่าแปลกใจก็คือชลันไม่ฝันร้ายอีกแต่กลับฝันว่าตัวเองเคยร่วมรักกับนภนต์แทน

“ยอมฝันร้าย ดีกว่าฝันถึงเรื่องน่าอายแบบนั้น” ชลันพึมพำ แก้มขาวทั้งสองแดงระเรื่อ คิดเองก็อายเอง ดีที่ไม่ใครเข้ามาเห็น

“จ๊ะเอ๋ ลัน~”

เสียงที่แสนสดใสบวกกับนิ้วเรียวที่จิ้มเอวชลัน ทำให้คนถูกแกล้งสะดุ้งโหยง ชลันหันไปหาคนมาใหม่ก็พบว่าเพื่อนรักจองตนยืนยิ้มร่าอยู่ด้านหลัง

“มาแต่เช้าเลยนะ คินทร์”

“ถึงจะมาเช้าก็ไม่เช้าเท่ากับลันหรอก” คินทร์หรือนาคินทร์เอ่ยแซวเพื่อน ก่อนจะนั่งลงใกล้ๆกับชลัน

นาคินทร์ เป็นเพื่อนสนิทของลันในมหาลัย ทั้งคู่รู้จักกันในวันรับน้อง นาคินทร์เป็นผู้ชายผิวขาวซีด ผมดำขลับ ดวงตาเฉี่ยวที่มีนัยตาสีเขียวราวกับน้ำทะเลลึกตัดกับริมฝีปากสีแดงสด เพื่อนของชลันคนนี้มีสเน่ห์จนน่าหลงใหล

“เมื่อกี้คินทร์เห็นลันหน้าแดง คิดถึงแฟนเหรอลัน?” นาคินทร์ถามเพื่อนน้ำเสียงปนขำ

“จะบ้าเหรอ ลันไม่มีแฟนเสียหน่อย” ชลันรีบปฏิเสธ เกิดมาเขานอกจากคนในครอบครัวชลันไม่เคยรู้สึกรักใครเลยแล้วจะให้มีแฟนได้อย่างไร

“ก็ไม่แน่ ปิดเทอมตั้งนานเผื่อลันไปเจอคนที่ใช่ไง” นาคินทร์พูดต่อ คำว่าคนที่ใช่ทำให้ชลันนึกถึงนภนต์ขึ้นมา

‘เราจะไปนึกถึงเขาทำไมกัน’ ชลันส่ายหน้าไล่ความคิดของตัวเอง ทำให้นาคินทร์ขมวดคิ้วแปลกใจที่ชลันมีพฤติกรรมแปลกๆ

“ลันเป็นอะไรอ่ะ?”

“เปล่า เราไม่ได้เป็นอะไร อ่อ อาจารย์ไพลินลาคลอดนี่นาแล้วใครจะมาสอนแทนล่ะ?” ชลันรีบเปลี่ยนเรื่อง

“ไม่รู้สิ ขอใครก็ได้ที่ใจดีและไม่กดเกรด” นาคินทร์เอ่ย เพราะบางวิชาส่งงานแทบตายอาจารย์ก็ให้เกรดน้อยกว่าที่ควรจะเป็น

ทั้งสองคนนั่งคุยกันไปสักพัก นักศึกษาคนอื่นๆก็ทยอยเข้ามาในห้องเรียน พอมาถึงก็ทักทายพูดคุยกันดังลั่นให้สมกับที่ไม่เจอหน้ากันหลายเดือน

“เงียบได้แล้ว!”

อาจารย์ณดลสุดโหดประจำคณะเดินเข้ามาใบหน้าเรียบนิ่ง นักศึกษาทุกคนก็หุบปาก เงียบกริบทั้งห้อง หลายคนถึงกับทำหน้าเหมือนจะลาโลกเสียให้ได้ เมื่อเห็นว่าอาจารย์ณพลจะเข้าสอนแทนอาจารย์ไพลิน

“นักศึกษาก็พอจะรู้ข่าวอยู่แล้วใช่ไหม? ว่าอาจารย์ไพลินลาคลอด ดังนั้นในวิชานี้จึงจำเป็นต้องมีอาจารย์มาสอนแทน” อาจารย์ณดลเอ่ย ตอนนี้ชลันและทุกคนกำลังถอนหายใจแล้ว ถอนหายใจอีก เทอมนี้คงจะชวดเอจากวิชานี้แน่นอน

“ตอนแรกอาจารย์จะมาสอนพวกเธอเองแต่ตารางงานอาจารย์แน่นเอี๊ยด ดังนั้นจะมีอาจารย์พิเศษมาสอนแทน”

“เย้!!” เสียงโห่ร้องที่เกิดขึ้นเพียงในใจของทุกคนดังขึ้น ความหวังที่จะได้เอก็มีขึ้นมาอีกครั้ง ชลันภาวนาให้อาจารย์ที่มาใหม่เป็นคนใจดี

“เอาล่ะ ขอเชิญอาจารย์ นภนต์ ครับ” อาจารย์ณดลเรียกชื่อของอาจารย์มาใหม่ เล่นเอาชลันถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของชื่อที่เดินเข้ามาด้วยความมั่นใจ รูปร่างและความหล่อราวกับเทพบุตรทำให้ผู้หญิงต่างกรี๊ดกร๊าด แม้แต่ผู้ชายเองก็ไม่สามารถละสายตาไปจากผู้ชายคนนี้ได้

“สวัสดีครับทุกคน ผมนภนต์ พิชญเดชา จะมาเป็นอาจารย์พิเศษในภาคเรียนนี้” นภนต์แนะนำตัวกับทุกคนแต่กลับมองไปที่เป้าหมายของเขานั่นก็คือชลัน

“เป็นไปตลอดไม่ได้เหรอคะ?” นักศึกษาสาวพูดแซว เพื่อนทั้งห้องต่างส่งเสียงโห่ร้อง

“เห็นผู้ชายหล่อๆไม่ได้เลยนะพีรดา คนอื่นๆก็เหมือนกันตั้งใจเรียนอย่าทำเป็นเล่น” อาจารย์ณดลดุ ทุกคนเลยนั่งเงียบอีกครั้ง

“คุณนภนต์ ผมขอตัวก่อนนะครับ ถ้ามีปัญหาอะไรบอกได้เลย” อาจารย์ณดลพูดกับนภนต์ที่ยืนมองชลัน

“ครับ อาจารย์ณดล” นภนต์เอ่ย จากนั้นอาจารย์ณดลก็ขอตัวไปประชุมที่คณะ

“คุณนภนต์” ชลันพึมพำ สายตาของชลันจดจ่ออยู่ที่เทพแห่งท้องนภาราวกับต้องมนต์

“ลันรู้จักกับอาจารย์ใหม่ด้วยเหรอ?” นาคินทร์ถามชลันที่นั่งเหมือนกับคนไร้สติ

“เอ่อ..ก็นิดหน่อย”

“ไหนเล่าให้คินทร์ฟังหน่อย” นาคินทร์ กอดแขนเพื่อนเอาไว้แล้วอยู่ๆก็เสียวสันหลังวาบคล้ายกับว่ามีคนจ้องมอง

“เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังแล้วกัน” ชลันกระซิบตอบ

“นักศึกษาตรงนั้นหยุดพูดก่อนนะครับ” นภนต์พูดเตือนชลันกับนาคินทร์ที่นั่งกระซิบกระซาบกันเมื่อครู่ จนทั้งสองกลายเป็นจุดสนใจของเพื่อนๆ

“ขอโทษครับ” ชลันและนาคินทร์กล่าวคำขอโทษ

“ไม่เป็นไรครับแต่อย่าให้มีอีก เวลาผมสอนก็อยากให้ทุกคนฟังและนำความรู้ที่ได้ไปใช้” คำพูดของนภนต์ทำให้ตอนนี้นักศึกษาก็นั่งตัวเกร็งก็นภนต์ท่าทางจะดุไม่แพ้อาจารย์ณดลเลยสักนิด

“คาบนี้ไม่มีอะไรมากนะครับ ผมจะให้ทุกคนทำข้อสอบPre-Test ดูก่อนว่ามีความรู้ในวิชานี้มากน้อยขนาดไหน?”

“โหย~” นักศึกษาทุกคนต่างโอดครวญ วันแรก วิชาแรก ก็เจอดีเสียแล้ว

“เอาล่ะ ขอตัวแทนมารับข้อสอบ สอบเสร็จก็กลับบ้านได้”

ตัวแทนกลุ่มก็ออกไปรับข้อสอบแล้วแจกจ่ายให้กัยคนอื่นๆ ทุกคนได้รับข้อสอบก็ลงมือทำเช่นเดียวกับชลันที่ตั้งใจทำข้อสอบเป็นอย่างดี

พอทำไปได้สักพักนักศึกษาก็ทยอยส่งและออกจากห้องไปแต่ชลันกลับไม่สามารถทำได้สักข้อ สาเหตุไม่ใช่เพราะตัวชลันไม่เก่งพอ หากข้อสอบของชลันนั้น นภนต์ได้จัดการแปลงให้โจทย์คำถามยากเกินกว่านักศึกษาปริญญาตรีจะทำได้ ในขณะที่ข้อสอบของคนอื่นๆเป็นข้อสอบทั่วไป

“ลัน เดี๋ยวคินทร์ลงไปรอที่หน้าคณะนะ” นาคินทร์ที่เสร็จไปแล้วพักใหญ่ก็บอกกับชลัน ตอนแรกเจ้าตัวก็นั่งรอแต่ชลันไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จเลยคิดที่จะไปรอข้างนอก

“อือ” ชลันพยักหน้ารับแล้วก้มลงทำข้อสอบต่อ

เวลาล่วงเลยจนครบชั่วโมง เพื่อนๆหลายคนต่างก็แปลกใจที่ชลันคนที่เรียนเก่งที่สุดกลับทำข้อสอบไม่ได้ คนที่ทำเสร็จก็ทยอยออกไปจนหมด ตอนนี้ภายในห้องสี่เหลี่ยมก็เหลือเพียงนภนต์และชลัน

“ลัน ทำไม่ได้เหรอ?” นภนต์เดินมานั่งบนโต๊ะตรงหน้าชลัน ตาคมก้มมองอีกฝ่ายที่หน้านิ่วคิ้วขมวด

“ครับ โจทย์ยากมากลันแก้ไม่ได้เลย” ชลันตอบโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามอง

“ไหนเอามาดูสิ” นภนต์เดินมายืนซ้อนหลังแล้วแขนกับพื้นโต๊ะ ร่างสูงโน้มตัวลงจนแก้มแทบจะแนบกับแก้มนิ่ม ชลันชะงักเล็กน้อย

“อาจารย์ครับ ขยับออกไปหน่อย” ชลันเอ่ย ตาก็เหลือบมองนภนต์ที่กำลังจ้องหน้าของเขาอยู่ ทำให้หัวใจของชลันเต้นระรัว

“เรียกพี่นภนต์ก่อนสิ” นภนต์พูดเสียงแหบพร่า

“เอ่อ…”

“ถ้าไม่เรียกพี่ก็จะไม่ขยับไปไหน” นภนต์พูดต่อแถมขยับหน้าเข่าไปใกล้กว่าเดิม

“พี่นภนต์ช่วยขยับออกไปหน่อย ลันจะทำข้อสอบ”

“ไม่ต้องทำหรอก…พี่ไม่ได้เก็บคะแนน” นภนต์หยิบกระดาษคำตอบและข้อสอบออกมาจากชลัน

“พี่นภนต์เอามาครับ” ชลันพยายามแย่งคืน นภนต์ก็คอยชูกระดาษขึ้นบ้าง ลงบ้าง ไปซ้ายไปขวา จนคนแย่งเซไปด้านหน้า

“โอ๊ะ…พี่นภนต์ลันขอโทษครับ” ชลันที่เซไปซบตรงอกกว้างก็รีบขอโทษและตีตัวออกห่าง ทว่าแขนแกร่งกลับโอบกอดเขาเอาไว้แน่น

“พี่นภนต์ปล่อยครับ” ชลันพูดเสียงดุกลบเกลื่อนความอาย ซึ่งดูตลกมากในสายตาของชลัน

“พี่จะปล่อยทำไมในเมื่อพี่ถูกใจชลันตั้งแต่เจอหน้าครั้งแรก” นภนต์เอ่ย ทั้งที่ในใจมันดังก้องไปด้วยว่าอยากจะขยี้ชลันให้แหลกคามือตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ

‘ข้าถูกใจท่านตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้า…ชลันธร’

เสียงๆหนึ่งดังก้องในหัวของชลันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนที่จะมีภาพชายร่างสูงที่มีรัศมีสีทองเรืองรองเข้ามาสวมกอดเขาที่มีรัศมีสีฟ้า การแต่งกายเป็นชุดโบราณเหมือนที่เขาเคยฝันถึง

“อึก..ก..ปวดหัว” ชลันกุมขมับ นภนต์ตกใจไม่น้อยจึงรีบประคองร่างในอ้อมกอดตามสัญชาตญาณ

“ชลันเป็นอะไร!!!” นาคินทร์ที่กลับมารอชลันเข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี

“อาจารย์ครับชลันเป็นอะไรเหรอครับ?” นาคินทร์ถามนภนต์ที่กำลังช้อนตัวชลันขึ้นมาอุ้ม

“คงจะไม่สบาย คุณช่วยเก็บของให้เขาด้วยเดี๋ยวผมจะพาเขาไปรักษา” นภนต์บอกกับนาคินทร์แล้วรีบพาชลันไป

“ลันอดทนไว้ พี่จะพาไปหาหมอนะครับ” นภนต์เอ่ย แล้วพาชลันไปนอนบนรถ

“พี่นภนต์..ลันปวด..ลันปวดหัว” ชลันร้องออกมาเพราะภาพในอดีตฉายวนไปมาโดยที่ชลันเองก็ไม่รู้มาก่อนว่าสิ่งที่เขาเห็น สิ่งที่เขาฝัน คือความจริงในอดีตชาติของตนและคนรัก

‘ปวดจนตายไปได้ก็ดี…ชลันธร’

ทางด้านของนาคินทร์ที่หอบกระเป๋าทั้งของตัวเองและของชลันมายังหอพักใกล้มหาลัย ในใจก็อดเป็นห่วงเพื่อนของตัวเองไม่ได้

‘แกร็ก’

“กลับมาแล้วเหรอ…นาคินทร์”

ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้ามา มีเสียงทักทายของบุคคลที่นาคินทร์รอคอยที่จะเจอ แม้การเจอในทุกๆครั้งนาคินทร์จะพบแต่ความทรมาน

“ท่านกนธี” นาคินทร์ปิดประตูแล้วนั่งคุกเข่าลงกับพื้นให้กับเทพผู้ดูแลมหาสมุทรที่มาทำหน้าที่แทนเทพชลันธร อีกทั้งยังมีศักดิ์เป็นอาอีกด้วย

“เป็นอย่างไรบ้าง เรื่องที่ข้าให้เจ้าทำ” กนธีเดินเข้ามาหานาคินทร์ มือก็จับปลายคางของใบหน้าเล็กขึ้นมา

“ข้ารู้สึกว่าท่านชลันธรยังจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้” นาคินทร์รายงานตามที่ตนคิด

“เจ้าใช้ความรู้สึกคาดเดาอย่างนั้นเหรอ?” กนธีกัดฟันกรอดเมื่อได้รับคำตอบที่ไม่เข้าหู ก่อนจะกระชากตัวของนาคินทร์เหวี่ยงลงไปบนเตียง

“อัก..ท่านกนธีข้าเจ็บ”

“โดนแค่นี้อย่ามาทำเป็นร้องโอดโอยเจ้านาคชั้นต่ำ” กนธีคร่อมตัวทับนาคินทร์พร้อมกับกระชากเสื้อเชิตสีขาว ตามด้วยถอดกางเกงสีดำออกอย่างรวดเร็วจนนาคินทร์อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า

“ท่านกนธี..ขะ..ข้ามีอีกเรื่องจะบอกกับท่าน..อ่า.า..อ๊ะ..” นาคินทร์เอ่ย ในขณะที่กนธีกดแทรกร่างกายเข้ามาในตัวของร่างบาง

“บอกข้ามาสิ…อ่า.า…ซี๊ด” กนธีกระแทกเข้าไปในช่องทางร้อนผ่าวอย่างไม่คิดที่จะออมแรง

“ท่าน..อื้อ.อ…ท่านนภนต์ลงมายังโลกมนุษย์..อึก.ก…แล้วตอนนี้ก็อยู่กับท่านชลันธร..อ่ะ..อ่ะ..อ่า.า…” นาคินทร์รายงานเรื่องที่ได้รับอย่างยากลำบากเพราะถูกเล่นงานตรงช่วงล่าง

“นภนต์…มันจำเจ้าได้หรือไม่” กนธีถามพร้อมกัดไปตามขาที่วางพาดบ่าตน

“ไม่ได้…ข้าเป็นเพียงนาคชั้นต่ำ ไม่มีใครจำข้าได้หรอก..อ่า.า..อ๊ะ…อืม” นาคินทร์ตอบออกไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ใช่…เขาเป็นเพียงนาคชั้นต่ำที่หลงรักเทพผู้ยิ่งใหญ่อย่างกนธีจนยอมทำทุกอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ

“ดี..ข้าจะได้ไม่ต้องเปลืองแรงขจัดชลันธร เรื่องนี้ปล่อยให้นภนต์เป็นคนจัดการ” กนธียกยิ้มกับข่าวดี หากนภนต์กำจัดชลันธรได้ ตนเองก็จะได้ดำรงตำแหน่งเทพผู้เป็นใหญ่แห่งมหาสมุทรตลอดกาล










 ............................
ดีใจที่ทุกคนติดตามและให้ความรักแก่พระเอกของเราอย่างล้นหลาม เนื้อเรื่องไม่มีอะไรมาก เรียบๆ มาม่าเบาๆ หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะคะ เดี๋ยวว่างๆจะเอารูปอิมเมจกนธีกับนาคินทร์มาลงนะคะ สายนี้เขาแซ่บ 55555
สุดทายนี้ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาเม้นมาเป็นกำลังใจให้นะคะ

[GuoJeng]

  กนธีเป็นคนทำเรื่องขึ้นมาใช่มั้ย อ้าวว งั้นชลันก็โดนแกล้งน่ะสิ 
  รออ่านตอนต่อไปคับ

[bun]

ไม่น่าเชื่อคนที่ใส่ร้ายจะเป็นอาแท้ๆของชลันธร เพราะความอยากเป็นใหญ่แท้ๆ

[TanYung0209]

ฝากเพจให้ติดตามนะคะ

https://www.facebook.com/gingerale0209/

[azure]

อั่ยย่ะ มีแต่คนคิดจะทำร้ายชล..... แล้วนายเอกของเราจะรอดไหมเนี่ย

[บูมเบส]

รู้ความจริงขึ้นมาล่ะก็สนุกเลย

[donut4top]

ช่างเข้มข้น น่าติดตามค่ะ

[ชัดเจนกาบ]

จริงๆเป็นแนวที่ชอบ  แต่ก็อย่างว่ามันเป็นไปตามบทที่เขียนขึ้น(ที่แอบขัดใจ)  ทำไหมตัวเอกถึงเป็นตัวโง่งมเช่นนี้  ไม่ระคายอะไรเลย  แบบนี้คงมีแต่เจ็บปวด  คนที่รักกัน  แต่กับไม่เชื่อใจกัน  แถมไม่หาสาเหตุที่แท้จริง  กับมาทำร้ายจิตใจกันอีก  เป็นแนวที่ผมเกลียดที่สุดในนิยายทุกเรื่อง  ถึงจะดราม่าเยอะแค่ไหน  ถ้าคนที่รักกันไม่ทำร้ายจิตใจกันแล้ว  ผมก็อ่านต่อได้  แต่นี้กับเชื่อปักใจแถมไม่คิดอะไรให้ละเอียดรอบครบมาตัดสินกันแบบนี้  ถ้าตอนท้ายไอ้พระเอกมันตาสว่าง  ขอให้มันเจ็บปวดเป็นร้อยเท่าของนายเอกเจ็บ  คงจะพอใจยอมรับได้บ้างอยู่นะ  แต่ที่คาดเดา  ไม่ใช่ว่านายเอกคงจะใจดีให้อภัยเขาง่ายๆแน่ๆ 

[TanYung0209]

จริงๆเป็นแนวที่ชอบ  แต่ก็อย่างว่ามันเป็นไปตามบทที่เขียนขึ้น(ที่แอบขัดใจ)  ทำไหมตัวเอกถึงเป็นตัวโง่งมเช่นนี้  ไม่ระคายอะไรเลย  แบบนี้คงมีแต่เจ็บปวด  คนที่รักกัน  แต่กับไม่เชื่อใจกัน  แถมไม่หาสาเหตุที่แท้จริง  กับมาทำร้ายจิตใจกันอีก  เป็นแนวที่ผมเกลียดที่สุดในนิยายทุกเรื่อง  ถึงจะดราม่าเยอะแค่ไหน  ถ้าคนที่รักกันไม่ทำร้ายจิตใจกันแล้ว  ผมก็อ่านต่อได้  แต่นี้กับเชื่อปักใจแถมไม่คิดอะไรให้ละเอียดรอบครบมาตัดสินกันแบบนี้  ถ้าตอนท้ายไอ้พระเอกมันตาสว่าง  ขอให้มันเจ็บปวดเป็นร้อยเท่าของนายเอกเจ็บ  คงจะพอใจยอมรับได้บ้างอยู่นะ  แต่ที่คาดเดา  ไม่ใช่ว่านายเอกคงจะใจดีให้อภัยเขาง่ายๆแน่ๆ

นายเอกจะบ๊องแบ๊วจนถึงวันที่ขำทุกอย่างได้ค่ะ 5555 วันนั้นนางจะทวงคืนความบริสุทธิ์ อ่อ สปอยนิดนึงพระเอกคือคนที่จะ..........ค่ะ #จบการสปอย

[noozzz]

กนธีใช่ไหมที่ใส่ี้ร้ายชลันธร เจอศึกสองด้านแบบนี้ ชลันจะหาหลักฐานคนเดียวไหวหรอ

[mystery Y]

ชลันธรโดนใส่ร้าย!?

[yowyow]