หัวข้อ: ...วาระซ่อนเร้น...ตอนพิเศษ บนสุดของห่วงโซ่อาหาร (31/07/2020) หน้า 53

[Dezair]

เพราะเมื่อวานถูกพาไปนั่งในตรอกแคบๆที่ทั้งอับ ทั้งร้อนและหนวกหู วันนี้สิตางศุ์ก็ไม่อยากคาดหวังมากนักว่าอีกฝ่ายจะหาร้านไหนเข้าไปผจญภัยอีก ทว่าเมื่อลงรถรับส่งของมหาวิทยาลัยที่ย่านช้อปปิ้ง แล้วหมอนั่นเดินนำลัดเลาะตรอกซอกซอยแถวนั้นไปจนถึงร้านบนชั้นสองของอาคารพาณิชย์แห่งหนึ่ง ร่างโปร่งผิวขาวจัดก็ถึงกับกะพริบตาปริบๆอย่างคาดไม่ถึง


“แดกเป็นมั้ย” ร่างสูงถามตอนที่พวกเขาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ในร้านห้องแอร์เย็นฉ่ำ นัยว่าต่อให้กินไม่เป็น แต่ในเมื่อเข้ามาแล้วก็ต้องกินให้เป็นอยู่ดี


สิตางศุ์มองไปรอบๆร้านที่ถูกตกแต่งในโทนสีขาวสบายตา มีลูกค้าอยู่ไม่กี่โต๊ะยิ่งทำให้เป็นส่วนตัว เพลงคลอเบาๆเป็นภาษาที่ไม่คุ้นหูนัก หากได้ยินเพลงนี้ที่อื่น ก็คงไม่รู้ว่าเป็นเพลงของประเทศอะไร แต่ในเมื่อเมนูในมือเขียนว่า ‘อาหารเวียดนาม’ เลยพอจะเดาเอาว่าเพลงที่เปิดก็คงเป็นเพลงเวียดนามเช่นกัน


“เอาแหนมเนือง กุ้งพันอ้อย หมูยอหนัง กระยอทอด ขนมจีนจานนึง ข้าวเกรียบปากหม้อญวน แล้วก็ต้มเส้นถ้วยนึงแล้วกัน อ้อ...น้ำเปล่าด้วย” ในขณะที่คนเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกเอาแต่สนใจรอบตัว เสียงสั่งอาหารก็ดังขึ้น เจียระไนสั่งรวดเดียวจบไม่ถามผู้ร่วมโต๊ะใดๆทั้งสิ้น ทำเอาร่างโปร่งต้องวางเมนูในมือลง เพราะถือต่อไปก็เท่านั้น ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะสั่งเผื่อเขาด้วยแล้ว


พนักงานจดรายการอาหารเรียบร้อยก็เก็บเมนูจากไป ทิ้งนิสิตหนุ่มสองคนเอาไว้ที่โต๊ะ ชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์เอนหลังพิงพนักอย่างสบายๆ ในขณะที่คนที่เขาพามาดูจะเกร็งๆกับการร่วมโต๊ะในวันนี้ ทั้งๆที่เมื่อวานยังจดๆจ้องๆเขาตอนกินข้าวในตรอกนั่นอยู่เลย


“ร้านนี้ เจ้าของเป็นคนญวนแท้ๆ รับรองว่าอร่อย” คนพามาเอ่ยปาก ทำเอาดวงตาคู่สวยละจากบรรยากาศรอบตัวมามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม


“มึงมากินบ่อยเหรอ”


“อือ บ้านกูเป็นญวนอพยพน่ะ แอบหนีเข้ามา เวลาคิดถึงบ้านเกิดก็ต้องมาหากินอะไรแบบนี้ จะทำกินที่บ้านเองก็ไม่ได้ เดี๋ยวข้างบ้านรู้ เอาไปฟ้องตำรวจ มีหวังถูกส่งกลับประเทศแน่เลย” คนพูดพูดด้วยหน้าตาจริงจัง สิตางศุ์ถึงกับตาโตในวินาทีนั้น และปฏิกิริยาแบบนั้นก็ทำเอาคนที่ทำหน้าจริงจังถึงกับหัวเราะออกมา


“มึงทำหน้าตลกว่ะโซ่ ไม่เห็นเหมือนที่กูได้ยินมาเลยว่ามึงเข้าถึงยาก”


“กูไม่ได้เข้าถึงยาก” ร่างโปร่งแย้ง รู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยที่ถูกหลอกเพราะหน้าตาจริงจังของคนเล่า


“แต่ก็ไม่มีใครเข้าถึงมึงไม่ใช่เหรอ ทั้งๆที่พวกมันอยากเข้าหาจะตาย”


“พูดอะไรน่ะ ไม่เห็นเข้าใจ” เจียระไนยักไหล่ทีนึง หน้าตาเหมือนเป็นเรื่องไม่น่าสนใจ


“มึงไม่ต้องรู้หรอก”


เป็นอันว่าคุยกับหมอนี่ต้องทำใจเอาไว้หนึ่งอย่างว่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง สิตางศุ์ถอนหายใจเบาๆ แล้วตั้งคำถามใหม่


“แล้ววันนี้...ทำไมอยู่ดีๆถึงพามา”


ดวงตาคมกริบเหลือบมาสบกับดวงตาคู่สวยของเจ้าของคำถาม ใครๆก็พูดว่าสิตางศุ์หน้าตาดี และที่ดีที่สุดของใบหน้านี้คือดวงตาคู่นี้ รูปตายาวแต่ไม่เรียวนัก ล้อมกรอบด้วยขนตาเป็นแพ ตรงกลางคือนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ทอประกายใสเหมือนเครื่องประดับที่มีค่า เจือด้วยแววซื่อบริสุทธิ์


“เมื่อวานกูแกล้งมึงมากไปหน่อย...”


“ก็เลยจะขอโทษเหรอ?”


“เปล่า” ร่างสูงตอบไว ไม่แม้แต่จะคิดสักนิด แถมยังทำสีหน้าเหมือนไม่ทุกข์ร้อนกับสิ่งที่ตัวเองทำเมื่อวานด้วยซ้ำ


“...แค่จะให้เวลามึงได้ถามต่อ อยากรู้ไม่ใช่เหรอ เรื่องนิตาน่ะ” พอวกกลับมาที่เรื่องของหญิงสาวเพียงคนเดียวที่อยู่ในใจของสิตางศุ์มาเนิ่นนาน ร่างโปร่งก็นิ่งไปเล็กน้อย


“มึงอยากถามอะไรก็ถามมา สลับกัน มึงถามกู กูตอบ แล้วกูก็เป็นฝ่ายถามมึงบ้าง ให้มึงตอบ แฟร์ๆ”


ดวงตาคู่สวยมีแววงุนงงแล้วย้อนถาม “ถามกู? ถามอะไรวะ”


“ถามเรื่องของมึงไง”


“เรื่องของกู? แล้วเรื่องของกูมันเกี่ยวกับเรื่องนิตายังไงอ่ะ”


“ก็ไม่เกี่ยว”


ยิ่งคุยยิ่งงง สิตางศุ์งงจนเกาหัวตัวเอง “อ้าว แล้วจะอยากรู้เรื่องของกูไปทำไมล่ะ”


ดวงตาคมเหลือบมองไปทางอื่น กวาดมองไปรอบๆร้าน แล้วกลับมาจ้องคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง ก่อนจะขยับตัวขึ้นมาเท้าแขนลงกับโต๊ะ


“มีคนจะจีบมึง เลยฝากกูมาถาม”


คนฟังได้แต่กะพริบตาปริบๆเพราะคาดไม่ถึง เรียนมาจนถึงปี 4 แต่เขาไม่เคยถูกใครจีบมาก่อน ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่ามีคนสนใจ ยิ่งไปกว่านั้นคือชีวิตเรียบง่ายวนเวียนอยู่แค่ห้องพัก คณะ มหาวิทยาลัยและห้างใกล้ๆ แล้ว...จะมีใครมาชอบเขาได้ยังไง...


“เอาล่ะ เมื่อกี้มึงถามกูแล้ว และกูก็ตอบมึงแล้ว คราวนี้ตากูถามมึงบ้าง” เจียระไนตัดบท ทำเอาคนที่นั่งตะลึงรู้สติในวินาทีนั้น


“เดี๋ยวสิ...” สิตางศุ์กำลังจะค้าน แต่ร่างสูงไม่สนใจเพราะยิงคำถามแรกอย่างรวดเร็ว


“มึงชอบอาหารเวียดนามรึเปล่า” คนถูกถามอ้าปากค้าง ก่อนจะสบถดังลั่นในใจ


...ถามอะไรของมึงเนี่ย?!!!!!...

...............................


‘มึงชอบอาหารเวียดนามรึเปล่า’

‘กล้วยแขกเมื่อเช้าเป็นไง’

‘พรุ่งนี้มีเรียนมั้ย’

‘ห้ามโกหก ถ้ากูรู้ว่ามึงโกหกเรื่องไหน กูเอาเรื่องมึงแน่’ เป็นอันว่าเจียระไนถามแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง แล้วยังมีหน้ามาขู่ตอนท้ายอีกต่างหากว่าห้ามโกหก สิตางศุ์ต้องตอบความจริงทุกอย่าง

‘ก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ มันก็อร่อยดี แต่ก็ไม่ค่อยได้กิน’

‘ไม่ชอบกินของทอด กล้วยแขกก็ด้วย’

‘พรุ่งนี้ไม่มีเรียน’


“กูไม่ได้โกหกเลยสักข้อ แต่กูถามได้มั้ยว่าคนที่ให้มึงมาถามกูเขาเป็นใคร”


แล้วสุดท้าย คำถามที่คิดจะว่าจะถามเรื่องของนิตาก็เปลี่ยนไปเป็นเรื่องของบุคคลปริศนาแทน


เจียระไนยกยิ้มที่มุมปากแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เหลือบตาลงมองอาหารหลายอย่างที่พร่องไปมากแล้ว ก่อนจะชี้นิ้ววนๆรอบอาหาร


“มึงชอบอันไหนที่สุด” สิตางศุ์มองคนจงใจเปลี่ยนเรื่องแล้วถอนหายใจ


“มึงยังไม่ตอบคำถาม”


“เพราะกูคิดว่าไม่จำเป็นน่ะสิ มึงชอบนิตา มึงก็ควรสนใจแต่เรื่องนิตา ส่วนที่ว่าใครจะมาชอบมึง อันนั้นก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับมึงตรงไหน”


“จะไม่เกี่ยวกับกูได้ไงล่ะ เขามาชอบกู อย่างน้อยเขาก็ควรได้รู้ว่า...ว่ากูชอบคนอื่นอยู่...”


ประโยคหลังนั้นเสียงเบาแผ่ว สิตางศุ์สงสารคนที่มาชอบเขา การแอบชอบใครสักคน โดยที่ไม่มีโอกาสจะทำให้มันกลายเป็นความจริง คงทั้งสุขทั้งเศร้าในคราวเดียวกัน


ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าขาวของคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม แล้วรอยยิ้มน้อยๆก็ปรากฏขึ้นมา


“ยิ้มอะไร” เพราะอยู่ดีๆเจียระไนก็มองเขาแล้วยิ้ม สิตางศุ์จะปล่อยผ่านเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ยิ้มก็ไม่ใช่ หมอนี่เป็นมนุษย์กวนประสาท มักจะชอบยิ้มมุมปาก ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ แต่เวลานี้...ใบหน้าหล่อเหลาของร่างสูงไม่ได้มีวี่แววเหนือกว่าแต่อย่างใด สายตาที่มองมา รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้า เป็นสองอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน


ทว่า...พอทักออกไปแล้วก็เหมือนเจ้าของสายตาอ่อนโยนและรอยยิ้มจางจะรู้สึกตัว ทั้งสองอย่างหายวับราวกับสั่งได้ ก่อนที่เจียระไนจะเอื้อมมือไปหยิบกุ้งพันอ้อยมากินโดยไม่ตอบอะไร


“ทำไมไม่ชอบตอบคำถามกู”


คนถามแล้วไม่ได้คำตอบชักจะหงุดหงิด ดวงตาคมเหลือบมองคนบ่น ดวงหน้าขาวมีแววไม่ถูกใจเท่าไรนักกับการที่เขาทำเมินไม่ยอมตอบ สีหน้าแบบนี้มีให้เห็นน้อยนับครั้งได้ เพราะสิตางศุ์ที่ใครต่อใครรู้จักคือคนใจดี ใจเย็น และมักจะยิ้มให้คนรอบข้างเสมอ


"มึงสนใจแต่เรื่องนิตาก็พอ ไหน ทวนซิ วันนี้รู้อะไรเกี่ยวกับนิตาบ้าง” ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลเข้มเหลือบมองคนแซวเสียงสดใส แล้วทำเมินไม่ตอบบ้าง ก้มหน้าก้มตาทานอาหารราวกับจะไม่พูดด้วยอีก


“อ่ะ ไม่พูดก็ไม่เป็นไร งั้นกูทวนให้ มึงอยากรู้ว่าตอนกูเลิกกับนิตา นิตาร้องไห้รึเปล่า นิตาเสียใจมั้ย กูได้โทร.ไปถามเพื่อนของนิตาบ้างรึเปล่า ซึ่งกูก็ตอบทุกข้อรวมกันว่ากูไม่รู้ กูเลิกก็คือกูเลิก ไม่รื้อฟื้น”


“มึงมันใจดำ” ทั้งสีหน้า ทั้งน้ำเสียงบอกให้รู้ว่าสิตางศุ์ไม่พอใจกับคำตอบของเขาเลย ทว่าเจียระไนกลับยกยิ้มที่มุมปาก


“แล้วจะให้กูโทร.ไปถามเพื่ออะไร? ดีไม่ดีตัดกันไม่ลง ยื้อต่อไปก็มีแต่เสียเวลา” ท่าทางไม่ได้สนใจกับความรู้สึกของผู้หญิงที่เคยคบหากันฉันคนรักยิ่งทำให้ร่างโปร่งอัดอั้น


“มึงรักนิตาจริงๆรึเปล่า” ดวงตาคมกริบเหลือบขึ้นจ้องเจ้าของคำถาม นัยน์ตาสีดำสนิทนั้นนิ่งราวกับคลื่นในทะเลที่กำลังสงบ ทว่าไม่รู้ว่าเบื้องหลังความสงบนั้นจะมีพายุใดๆก่อตัวหรือไม่


“มึงต่างหาก โซ่”


“...มึงต่างหากที่รักนิตาจริงๆรึเปล่า”


“...ถ้ามึงอยากจะเป็นแฟนนิตา มึงต้องยอมรับหัวใจมึงก่อน ว่ามึงรักเขาจริงๆ ไม่ใช่แค่สงสารหรือเอ็นดู”


และประโยคนั้น ก็ทำเอาคนฟังนิ่งงัน


...ยอมรับ...อย่างนั้นหรือ...


...รักจริงๆ...อย่างนั้นหรือ...


น่าแปลก ที่คำถามพวกนี้ดังก้องอยู่ในหัวของเขา แต่กลับไม่มีคำตอบจากหัวใจดังกลับมาเลย

.........................................

ร่างสูงโปร่งก้าวเท้าตามหลังเจียระไนลงมาจากร้านอาหารเวียดนามบนชั้นสอง และยังคงเป็นผู้ชายร่างสูงตัวใหญ่ผิวขาวเหลืองที่เดินนำอยู่ข้างหน้า สิตางศุ์เหลือบสายตาขึ้นมองแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินนำ คำพูดของเจ้าของแผ่นหลังนี้ยังคงดังอยู่ในสมองของเขา


‘...ถ้ามึงอยากจะเป็นแฟนนิตา มึงต้องยอมรับหัวใจมึงก่อน ว่ามึงรักเขาจริงๆ ไม่ใช่แค่สงสารหรือเอ็นดู’


แล้วคนที่ไม่เคยคบหากับผู้หญิงอย่างคนรักจะรู้ได้อย่างไรว่าจะต้องถามหัวใจตัวเองแบบไหน สิตางศุ์ไม่รู้ ทั้งยังมืดแปดด้าน ตอนนี้นิตาโสด ส่วนเขาก็เชื่อมาตลอดว่าตัวเอง ‘รัก’ หญิงสาว แต่...จู่ๆก็เกิดไม่มั่นใจขึ้นมา


“โจ๊ก...” เขาเรียกคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้าเอาไว้ เจ้าของชื่อหยุดเดินแล้วหันกลับมามอง ร่างโปร่งเลยก้าวเท้าเข้าไปยืนใกล้


“ที่มึงพูด...เอ่อ...ที่ว่าให้ยอมรับหัวใจ...เอ่อ...ทำยังไงวะ” สีหน้าคิดไม่ตก และเต็มไปด้วยความประหม่าทำเอามุมปากของคนมองยกขึ้นเล็กน้อยอย่างอดไม่ไหว แต่ก็พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเจือจางมันให้หายไปจากหน้าเขาให้เร็วที่สุด


...ยิ้มไม่ได้ ไอ้โจ๊ก ยิ้มไม่ได้...


...แต่...หน้ามันน่ารักฉิบหาย!!...


“มึง...สอนกูได้รึเปล่า” คนขอความช่วยเหลือไม่เพียงแค่ขอด้วยคำพูด นัยน์ตาสีน้ำตาลใสแจ๋วคู่นั้นก็กำลังจ้องมองมาที่เขาราวกับขอร้อง เจียระไนต้องเบี่ยงสายตามองไปทางอื่น ก่อนจะตอบสั้นๆในคอ


“อือ”


“แล้ว...เอ่อ...ต้องทำยังไง”


“ไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้กูมีนัดน่ะ” แล้วร่างสูงก็ทำเป็นยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาเหมือนรีบมาก ทั้งที่จริงๆแล้ว เขาไม่มีธุระต้องไปไหน แต่...เรื่องอะไรจะช่วยมันง่ายๆล่ะ


...อ้อนกูอีกนิดสิโซ่ อ้อนกูอีก...


ทว่าสิตางศุ์กลับรู้สึกเหมือนตัวเองเสียมารยาทรบกวนเวลาอีกฝ่าย แม้จะเสียดายแต่ก็ตัดใจได้อย่างรวดเร็ว


“งั้นเหรอ งั้นไม่เป็นไร...ไว้วันอื่นก็ได้”


คนกำลังรอให้อ้อนถึงกับชะงักกึก รู้สึกเหมือนลูกแกะลอดออกจากอุ้งมือหมาป่าไปได้ง่ายๆเพราะความซื่อของมันเอง แต่ระดับหมาป่าเจียระไน...ยังไงก็ต้องกระชากหูแกะกลับมาอยู่ในอุ้งมือตามเดิม!!


“มึงเอาเบอร์มาแล้วกัน! ว่างเมื่อไรจะได้นัด” ลูกแกะซื่อๆเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลมองคนขอเบอร์ ก่อนจะตัดสินใจล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ดวงตาคมเหลือบมองเลยทันเห็นภาพที่ถูกตั้งเป็นภาพพื้นหลังของหน้าจอโทรศัพท์


“ที่ไหนน่ะ” เขาถาม ทำเอาเจ้าของโทรศัพท์ต้องเงยหน้ามอง


“หมู่บ้านมรดกโลก อยากไป ก็เลยตั้งรูปเอาไว้ จะได้เป็นแรงบันดาลใจ” คนถามพยักหน้ารับรู้สั้นๆ ก่อนจะบอกเบอร์ตัวเองให้อีกฝ่ายโทร.หา เขาหยิบขึ้นมาดูแค่วูบเดียวก็ตัดสายไปโดยไม่ให้อีกฝ่ายเห็นหน้าจอของเขาแม้แต่นิดเดียว แล้วถึงปล่อยให้สิตางศุ์เดินจากไป


ดวงตาคมทอดมองแผ่นหลังของร่างโปร่งบางที่เดินหายลับไปกับฝูงชนแล้ว วันนี้เป็นวันที่สอง ที่เขาได้มองตามแผ่นหลังของคนคนนี้ ปลายนิ้วพิมพ์ข้อความส่งหาที่ปรึกษากิตติมศักดิ์อย่างรวดเร็ว


‘วันนี้กูเลี้ยงอาหารญวน‘

‘มึงถามความสมัครใจก่อนเลี้ยงมั้ย’

‘ไม่ถาม แดกได้ก็แดก แดกไม่ได้ก็ต้องแดกให้ได้’

‘โรแมนติกมากเลยนะครับ แหมมมมมม’

‘อ้อ กูได้เบอร์มาแล้วนะ’

‘เช็ดดดดดด มึงบังคับบีบคอแล้วเอามีดจ่อใช่มั้ย บอกมา’

‘ขอดีๆเหอะ’

‘มึงขอดีๆเป็นด้วยเหรอ ที่กูรู้มาเนี่ย มึงกวนตีนเพื่อนกูมากนะ’

‘งั้นมึงก็รู้เอาไว้ ว่ากูไม่ได้กวนตีนทุกคน เพื่อนมึงเป็นคนพิเศษ ให้มันระลึกความพิเศษเอาไว้ด้วย’


เจียระไนกดส่งข้อความสุดท้ายแล้วปิดแอพลิเคชั่นลงเพราะคาดได้ว่าอีกฝ่ายคงส่งข้อความมาด่าอีกหลายประโยค แต่เวลานี้เขาอารมณ์ดีเกินกว่าจะต่อล้อต่อเถียงกับมัน ภาพพื้นหลังของหน้าจอปรากฏขึ้นแทนเมื่อไม่มีการเปิดแอพลิเคชั่นใดๆแล้ว ภาพนั้นไม่ใช่ทะเล น้ำตก หมา แมว แสงเหนือแสงใต้ แต่เป็นตึกคณะและต้นไม้ใหญ่ ใต้ต้นไม้มีโต๊ะม้าหิน และที่โต๊ะม้าหินนั้น...มีใครบางคนนั่งหันหลังอยู่เพียงลำพัง


ใครบางคน...ที่เขาทำได้เพียงอยู่ห่างๆมาตลอดเกือบ 2 ปี

ใครบางคน...ที่เขาทำได้แค่มองและแอบถ่ายรูปมาเก็บเอาไว้

ใครบางคน...ที่เขายอมลงทุนด้วยความอดทนทั้งหมดที่มี

เพียงเพื่อวันนี้...วันที่เขาจะได้เข้าไปอยู่ใกล้สิตางศุ์ และทำให้อีกฝ่ายได้รับรู้เรื่องราวของเขา ตัวตนของเขา และความรู้สึกนึกคิดของเขา


...ถึงเวลาแล้ว โซ่...ถึงเวลาแล้ว...ที่มึงจะได้รู้สักทีว่าโลกของกูเป็นยังไง...


ติดตามตอนต่อไป (พุธหน้าค่ะ)


โจ๊กน่าสงส้ารรรรรรร แค่ตอนแรกตอนเดียวก็ถูกตราหน้าไปแล้วว่าจะต้องมาสายแบดบอย บัวไม่อยากสปอย แต่ก็อยากให้ทุกคนเป็นกลาง(?)กับโจ๊กบ้าง เอาเป็นว่าโจ๊กน่าสงสารค่ะ (ซื้อของกินมาง้อเขาครั้งแรก ก็เฟลเพราะเขาไม่กิน น่าสงสารมั้ย น่าสงสารนะ กร๊ากกกก)


ส่วนใครที่ว่างานนี้มีขายเพื่อน บอกเลยว่าถ้าขายคนดีๆ(และซื่อบื้อ)แบบโซ่ได้ ก็ไม่รู้จะได้สักกี่บาทนะคะ บัวให้สองร้อยขาดตัว (ความหล่อเต็มสิบ ความเรียนเก่งเต็มสิบ ความบื้อติดลบร้อยค่ะ บวกลบคูณหารแล้วจ่ายสองร้อยพอสำหรับโซ่ ฮา)


ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ กำลังใจและพื้นที่บอร์ดเช่นเคยค่ะ


เจอกันตอนหน้า (สปอย: เตรียมผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาโจ๊กด้วยนะคะ ตอนหน้าโจ๊กน่าสงสารมากค่ะ บอกเลยยยยยยย)

[Rafael]

หูย พ่อทูนหัววววววว
ไม่รู้ว่าจะสงสารหรืออะไรดี
รอดูความน่าสงสารของโจ๊กตอนหน้านะคะ 555

ขอบคุณพี่บัวนะคะ

[kinjikung]

ความซืีอนี่แหล่ะฮา กว่าจะทำให้รู้ตัวได้คงเหนื่อยหอบ แต่อดทนวางแผนมาตั้งสองปี แค่นี้เล็กน้อย

[todiefor]

ชอบพระเอกแนวนี้มากกกก
แข็งนอก กวนโอ๊ย แต่จิงๆ อ่อนโยน

วุ้ยยยย สู้ๆ เค้านะอินุ้งโจ๊กกกก พี่เป็นกำลังใจให้ฮ่ะ

[fuku]

นี่จีบติดได้เรียกว่าปาฎิหารย์นะคะ

[wikawee]

โจ๊กกกกก ทำแกมีความละมุ่น(?)อยู่ด้วย  ฮือออออออ สองปีกับการทำตัวเป็นคนแอบดู 

[moonjelee]

นอนยิ้มคนเดียวในเวลาสี่ทุ่มครึ่งไม่ผิดใช่มั้ยคะ
เขินม้ากมากกกกกก น้องโซ่คนซื่อ พี่โจ๊กขี้ซึน
กลั้นยิ้มกลั้นฟินจนจะบ้าแล้ว น้องซื่อมาก ฮือ
พี่โจ๊กนี่มันเจ้าคิดเจ้าแผนการจริงๆ รอดูฮาวทู
ที่จะสอนน้องนะคะ แอร่ก

[Wordslinger]

โอย...โซ่ช่างไม่รู้อะไรเสียเลย ไม่ได้ระแคะระคายเลยว่าเจ้าหมาป่าชื่อว่าโจ๊กมันกำลังวางแผนจะเคลมเราอยู่นะ? แต่จะว่าไปก็สงสารโจ๊กนะคะ การจะทำให้โซ่รู้ตัวนี่ก็น่าจะยากมากๆ ลองว่าบอกออกไปตรงๆ ว่าชอบก็ไม่รู้ฮีจะเชื่อหรือเปล่า เผลอๆ จะมาคิดว่าล้อเล่นอีก

ขอบคุณมากๆ ค่ะคุณบัว รอตอนต่อไปเช่นเคยค่า

[HuskyLover]

โห...นี่แอบซุ่มมา 2 ปีเลยเหรอเนี่ย แสดงว่าไม่ได้รักนิตาหรอก
เดาว่าความสัมพันธ์ของโจ๊กกับนิตาน่าจะมีบางอย่างเกี่ยวกับโซ่
รอลุ้นตอนต่อไปครับ

อ้อ มีคำแนะนำนิดหน่อย พอดีเห็นมีประโยคยาวๆ หลายประโยค
อยากเสนอให้ย่อยประโยคสั้นลง น่าจะช่วยให้คนอ่านอ่านง่ายขึ้นครับ เช่น

มือขาวที่กำลังตักมักกะโรนีเข้าปากชะงักไปทันทีที่เงยหน้าขึ้นมาพบว่าคนที่จู่ๆก็มาร่วมโต๊ะกับเขาคือต้นเหตุของความหงุดหงิดเมื่อวานนี้
-> มือขาวที่กำลังตักมักกะโรนีเข้าปากชะงัก ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมาก็พบผู้ร่วมโต๊ะใหม่ เขาผู้นี้คือต้นเหตุของความหงุดหงิดเมื่อวานนี้

อลงกตและพฤกษาเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนรักที่ค่อนข้างจะรักการเรียนมาเข้าเรียนตอนช่วงหลังพัก
-> อลงกตและพฤษาเลิกคิ้วเล็กน้อย คงแปลกใจที่เห็นเพื่อนรักเข้าเรียนตอนช่วงหลังพัก ทั้งที่จริงค่อนข้างจะรักการเรียน

เผื่อจะเป็นประโยชน์ครับ

HuskyLover

[insunhwen]

 

[shoi_toei]

พ่อยอดขมองอิ่มของเจ้ แอบมองเค้ามา 2 ปี

แถมยังใช้ของกินง้อไม่สำเร็จอีก 5555

สู้ ๆ นะน้องนะ ดูท่าทางแล้วอีกนานกว่าจะได้โซ่มาคล้องคอ

ซื่อไปอีกกกก

[insomniac]

โซ่น่ารักดี
แต่โจ๊กก็ท่าทางน่ารักหลบในเหมือนกัน

[Starry[Blue]]

โจ๊กกกกกกกกกกกกก ชอบโจ๊กค่ะ งุ้ย
ไหนๆ คุณบัวสปอยล์ขนาดนี้ เรารอดูโจ๊กที่น่าสงสารเลยค่ะ

[lizzii]

โจ๊กแอบมองโซ่มา 2 ปีเลยหรอ
แบบนี้ก็ต้องรู้มาก่อนแล้วสิว่าโซ่ชอบนิตาอ่ะเลยไปคบกะนิตาใช่มะ

[SiHong]

ละมุนมากกกก

[malula]

ถึงโซ่จะเป็นลูกแกะซื่อ ๆ แต่คงไม่บื้อเหมือนหมาป่ามังคะ
แอบชอบเขามาสองปี คงคอยกีดกันคนอื่นสิท่าไม่ว่าหญิงว่าชาย
ถ้าโซ่กล้ากว่านี้เดินเข้าไปหานิตาเองเลย อิโจ๊กคงดิ้นพล่าน

[i c u]

หลังจากนายเอกแสนดีมาทุกเรื่องแล้ว ในที่สุดก็มีพระเอกที่เสนดีมาจนได้ 5555

[iceman555]

 

[saccarrum]

ฮือออออ ชอบมาก ชอบทั้งคู่เลย โซ่น่ารัก โจ๊กถึงจะกวนๆหน่อยแต่ก็น่ารัก
อยากอ่านต่อแล้ววววว

[liza sarin]

 

[stickyyrice]

ตลกเข้าสู้สินะ

[Gokusan]

อื้อหือ...นี่ยอมตามเลย
รู้สึกได้ว่าพระเอกมากมาเลย
แอบคิดถึงพระเอกทุกคนที่ผ่านมา...ท่าทางคนนี้ก็ไม่หนีกันเท่าไหร่หรอกเนาะ^^
ยอมได้ก็ยอม มีเอ็ดบ้างนิดหน่อย โดนอ้อนเล็กๆ น้อยๆ ก็ใจอ่อนแล้ว อิอิ

อยากรู้จังน้า...จะเก็กสอนให้รักไปได้อีกนานแค่ไหน ฮิ้วววว

[Billie]

 

[jannie]

นี่โจ๊กวางแผนนานยังคะ ^^

[puiiz]

 

[lnudeel]

 

[G-NaF]

เราว่าที่โจ๊กนัดในที่ต่างๆมันต้องเป็นแผนให้โลกรู้แน่ๆเลย 55555

[bulldog17]

เราว่านิตาคงไม่ใช่คนเรียบร้อยน่ารัก นิสัยดีหรอก

[bpyt]

โจ๊กแอบน่ากลัวนะ 555 สตอกเกอร์ชัดๆ
ซอโซ่ช่างน่ารักตะมุตะมิจริงๆ

[B52]

จะสงสารใครดี