หัวข้อ: ...วาระซ่อนเร้น...ตอนพิเศษ บนสุดของห่วงโซ่อาหาร (31/07/2020) หน้า 53

[punthipha]

 

[punthipha]

โจ๊กไม่แกล้งน้องโซ่สิครับ

[usguinus]

รออออออ

[praewp]

โซ่อย่ายอมง่ายๆนะขอร้อง หมั่นไส้โจ๊กอ่ะ

[beautypd]

  ดีค่ะ

[liza sarin]

พี่โจ๊กจะกินโซ่นี่เอง555

[puiiz]

 

[ดาวโจร500]

ไม่นะไอ้โจ้กโซ่เป็นของฉัน

[fahsai]

โซ่น่ารักดูซึนๆ ส่วนโจ๊กนี่คงจะจริงที่บอกว่าผชจะชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบ ขอให้จีบติดนะ 55

[NUTSANAN]

ซอโซ่ จะรู้ตัวไหม ว่าเพื่อนโจ้กแอบมีใจมานานแล้ววง อิอิ

[kaokorn]

ได้อ่านเรื่องสนุกๆอีกแล้ว ขอบคุณคุณบัวฮะ
รู้สึกสงสารโซ่เลยอ่ะ โจ๊กน่ากลัวจัง โซ่จะรับมือไหวไหมเนี่ย

[Rafael]

มาตามเรื่องนี้ด้ววคนนะคะ5555
หูย เห็นแววความฟินมาแต่ไกล
น้องโซ่น่ารัก อิพี่โจ๊กก็กวนเหลือเกิน
งานนี้ต้องมีหนอนบ่อนไส้แน่ๆ

ขอบคุณพี่บัวนะคะ

[tonnum18]

น้องโซ่จะทันโลกกับใครเค้ามั้ยเนี่ย

ตอนนี้ก็เจอโจ๊กปันหัวอยู่เนี่ย

[Preenp]

เราชอบพระเอกแบดๆแบบนี้จังเลยค่ะ ติดตามม

[shoi_toei]

ต้อนรับน้องซอโซ่ คนซื่อ น้าาา

[monkey_saru]

  สิตางคุ์น่ารักกกกกกกก
อยากรู้ว่าโจ๊กชอบโซ่มานานแล้วใช่ไหมม  มันต้องมีเหตุสิใช่ไหม อยู่ดีๆทำไมถึงมาแกล้ง
หรือคบกับสิตาเพราะรู้ว่าโซ่ชอบ ฮ่าๆ

[Snowermyhae]

ชอบเขาแล้วแกล้งเขาทำไมคะเนี่ย 

[anntonies]

โจ๊กนี่แอบชอบโซ่มาตั้งแต่เมื่อไหร่น้าาา

[nonnn]

โจ๊กดูไม่น่าไว้ใจเลย เหมือนเฝ้าเล็งน้องซอโซ่ของเรามานานแล้ว
ดูมีซัมติงแปลกๆ แบบสาเหตุที่โจ๊กต้องเลิกกับนิตามันไม่น่าจะใช่แค่ผญไม่ยอมนอนด้วยอ่ะ
เท่าที่อ่านลักษณะนิสัยคร่าวๆของโจ๊กมา ดูเป็นคนเลือกได้ ไม่น่าเป็นฝ่ายถูกบอกเลิก??
ถ้าเพราะแค่เรื่องแนวนี้จริง ก็น่าจะจบไปตั้งนานแล้วป่ะ ไม่น่าปล่อยปัญหายืดเยื้อยาวนานขนาดนั้น
นี่ก็ไม่อยากจะคิดไปในแนวพระเอกแอบหลงรักนายเอกก่อน แบบคอยเฝ้ามองเขาห่างๆไรงี้
พอสบโอกาสก็วิ่งเข้าใส่เลย โจ๊กน่าจะเป็นกรณีอย่างหลังนี่มากกว่าาาาาาาาาาาาาาาาา

ประเด็นคือใครเป็นที่ปรึกษาให้โจ๊ก รู้สึกว่าจะเป็นเพื่อนแก๊งเดียวกันกับหนูโซ่ด้วยใช่ไหม
คือนี่ไม่อยากเดาจากตัวเลือกสองตัวแรก ระหว่างกตกะแพท เหยยยยย ไม่ใช่หรอกม้างงง อย่าเลยยย
เราแอบสงสารน้องโซ่ ดูจากท่าทางแล้วคงตามพวกแบดๆนี่ไม่ทัน....
ถ้าน้องโซ่อยากจีบนิตาติดขนาดนั้น ก็อย่าเผลอไปหลงกลตอบตกลงเอาตัวเข้าแลกล่ะลูก
ขุ่นแม่เกรงว่าโจ๊กมันจะไม่ถนอม ดูวาดหวังว่าจะต้องได้ตัวหนูมานานแล้ว
นี่ก็ไม่อยากคิดไปในทางที่ไม่ดี เพราะตอนท้ายโจ๊กนางย้ำนักย้ำหนาว่าต้องได้ทั้งกายและใจน้องโซ่ไป
ย้ำว่ามีใจเข้ามาเกี่ยวด้วยแบบนี้ งี้ก็คงไม่คิดจะเล่นๆกับหนูโซ่หรอกมั้งงงง

คือนางก็ตรงไปตรงมาดี อยากได้ตัวเขาก็บอกเขาไปตรงๆ หมูไปไก่มาแบบนี้ก็ได้หราาา
คิดว่าหนูโซ่ไม่น่ารอดพ้นเงื้อมมือคนที่(คาดว่าจะ)เลวแบบเน้ได้
เปล่าหลอกด่านะ นี่ด่าตรงๆเลย55555
ปล.ยังไงก็แล้วแต่ เปิดเรื่องใหม่มาน่าติดตามมากค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะคุณบัว +เป็ดให้เลยค่ะ

[alternative]

มีความขายเพื่อน

คนอ่านก็รอฟินไปสิ

[bpyt]

ใครขายเพื่อนคะ? แพท หรือ กต
ซอโซ่จะรอดไม๊น๊าาาาา

[lightseeker]

ชอบค่ะ ชอบบบบบ ชอบแนวนี้มากๆเลยง่ะ เราชอบพระออกแนวเจ้าเล่ห์เพทุบาย

[suck_love]

พระเอกเรืองนี้นิสัยเด็กเพราะชอบแกล้งคนที่ชอบ 5555 ติดตามค่ะะะ

[ZilCh]

อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว 

[manami1155]

โจ้กเหมือนมีแผนร้าย
แถมยังมีไส้ศึกแอบช่วย
โซ่เสร็จแน่ๆแบบนี้

[zombi]

โซ่เอ๋ย ระวังตัวดีๆนะ

[Ryoooo]

คิดถึงค่ะ
มีเรื่องใหม่มาให้ก๊าวใจแล้วววววว
ไอ้โจ๊ก กวนตี-มาก บอกเลย
ถ้าไม่ใช่พระเอกนะจะให้น้องโซ่เหยียบหน้า 5555

รอติดตามค๊าาา

[puiiz]

 

[t2007]

เพื่อนรู้เห็นเป็นใจ น้องโซ่เสร็จแหงมๆ

[Dezair]

NOV: วาระซ่อนเร้น
By: Dezair
…………………..
ตอนที่ 2

   เพราะเมื่อวานมีคนก่อความหงุดหงิดก่อนจะกลับบ้าน แม้วันต่อมาจะมีเรียนคาบเช้า แต่สิตางศุ์ก็มาสายกว่าเคย และพอมาแล้ว เขาก็ยังไม่อยากเข้าเรียน เลยแวะเข้าโรงอาหารหาอะไรทานก่อน


ร่างโปร่งได้มักกะโรนีกุ้งหนึ่งจานกับน้ำเก๊กฮวยหนึ่งแก้วก็ทรุดตัวลงนั่งบนโต๊ะว่าง โรงอาหารเวลานี้มีนิสิตไม่กี่โต๊ะ และมีโต๊ะว่างอีกมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนถือวิสาสะทรุดตัวลงนั่งร่วมโต๊ะกับเขาโดยไม่ขออนุญาต


มือขาวที่กำลังตักมักกะโรนีเข้าปากชะงักไปทันทีที่เงยหน้าขึ้นมาพบว่าคนที่จู่ๆก็มาร่วมโต๊ะกับเขาคือต้นเหตุของความหงุดหงิดเมื่อวานนี้ สิตางศุ์ไม่ได้ออกปากไล่หรือลุกหนีไปนั่งที่อื่น เขาก้มหน้าก้มตาตักมักกะโรนีเข้าปากทำเป็นไม่สนใจว่ามีใครร่วมโต๊ะด้วย


“โซ่...” ชื่อถูกเรียกโดยคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่สิตางศุ์ไม่คิดจะเงยหน้ามอง

   “...เมื่อวานกูล้อเล่น” 


เจียระไนพูดต่อท่ามกลางความเงียบ แต่อีกฝ่ายยังคงทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน ร่างสูงเลยเลื่อนถุงกระดาษที่ซ้อนด้วยถุงพลาสติกใสเข้าไปใกล้จานมักกะโรนีของสิตางศุ์ คราวนี้ได้ผล เพราะดวงตาคู่สวยเหลือบขึ้นมาสบตากับเขา


   “กล้วยแขก” ไม่มีคำถาม แต่คนซื้อมาอยากบอก

   “ซื้อมาฝาก” คิ้วที่พาดอยู่เหนือดวงตาของสิตางศุ์ขมวดเล็กน้อยด้วยความไม่เข้าใจ แต่ดูเหมือนเจียระไนไม่คิดจะอธิบายอะไรเพิ่มเติม เพราะเขาลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วหมุนตัวจะเดินจากไป และเป็นอีกครั้งที่คนที่ทนไม่ไหวคือสิตางศุ์


   “กูไม่ได้อยากได้ ซื้อมาให้ทำไม”

ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์หันกลับมามอง

   “ของซื้อมาฝาก ไม่จำเป็นต้องถามนี่หว่าว่าอยากได้รึเปล่า”

สิตางศุ์ถอนหายใจพรูอย่างระอาใจ ในขณะที่ยังสบตากับคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ

   “เรื่องเมื่อวานน่ะ กูไม่ได้อะไรแล้ว” 


เดิมทีเขาก็ไม่ใช่คนโกรธใครนาน ติดจะไม่ค่อยโกรธใครด้วยซ้ำ แล้วนิสัยของหมอนี่ก็รู้ๆกันดีว่ากวนประสาทขนาดไหน เมื่อวานมันก็คงล้อเล่นไปเรื่อยเปื่อยนั่นล่ะ


   “กินอะไรรึยังล่ะ ไปซื้อมานั่งด้วยกันก็ได้” เจ้าของผิวขาวจัดเอ่ยปากชวน อย่างน้อยก็รู้จักกันมาตั้ง 4 ปี ถึงแม้จะไม่ค่อยได้คุยกันนัก แต่ก็เห็นหน้ากันอยู่บ่อยๆ จะให้เขาใจร้ายใจดำไม่ถามไถ่ชักชวน ก็ไม่ใช่นิสัย


   ดวงตาคมที่มักจะมีแววตาอ่านไม่ออกเปลี่ยนไปวูบหนึ่ง มันทอดมองคนที่ก้มลงทานมักกะโรนีกุ้งด้วยแววอ่อนโยน รอยยิ้มจางปรากฏที่มุมปาก แต่เมื่อคนที่ถูกเขาจ้องเงยหน้าขึ้นมา เจียระไนก็รีบซ่อนรอยยิ้มและสายตาก่อนจะหมุนตัวเดินไปสั่งข้าวจากร้านที่อยู่ใกล้ที่สุด


   พวกเขานั่งทานข้าวด้วยกันเงียบๆที่โต๊ะ และถึงแม้จะมีนิสัยไม่ค่อยพูดกับคนที่ไม่ค่อยสนิท แต่ไหนๆก็นั่งตรงข้ามกันทั้งที จะให้ทำเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้นั่งด้วยกันก็คงจะแปลก สิตางศุ์คิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจชวนคุย


   “มีเรียนที่คณะเหรอ?” เพราะเห็นอีกฝ่ายแต่งไปรเวท และคณะของเขาก็อนุญาตให้แต่งอะไรมาเรียนก็ได้ สิตางศุ์เลยเดาเอาว่าที่เจียระไนมามหาวิทยาลัยในชุดนี้ ก็คงมีเรียนที่คณะ


   “เปล่า”

   “แล้ว...มาเรียนของคณะไหนล่ะ”

   “วันนี้ไม่มีเรียน” คำตอบของร่างสูงชวนให้สงสัย แต่ไม่ทันได้ถามอะไรอีกฝ่ายก็ตักข้าวเข้าปากคำสุดท้ายแล้วลุกไปซื้อน้ำดื่ม เป็นอีกครั้งที่น้ำในมือใหญ่ที่มีเส้นเลือดโปนยังคงเป็นน้ำกระเจี๊ยบสีแดงอมม่วง


   ข้าวก็หมดแล้ว แต่เจียระไนก็ยังกลับมานั่งที่เก่า สิตางศุ์เลยชวนคุยอีกหน

   “ชอบกินน้ำกระเจี๊ยบเหรอ”

   “อือ” คำตอบสั้นทำเอาคนคุยไม่ค่อยเก่งชักไม่รู้ว่าจะถามอะไรต่อ ความเงียบปกคลุมพวกเขาอยู่อึดใจเดียว คนที่ดูดน้ำกระเจี๊ยบจนหมดแก้วก็เป็นฝ่ายตั้งคำถามบ้าง


   “มึงมีเรียนบ่ายมั้ย”

“ไม่มี” คำตอบของคนตัวขาว ทำเอาเจียระไนเลิกคิ้วเล็กน้อย

“มีเรียนแค่คาบเช้า?” เขาถามอีก คนที่กำลังนั่งทานมักกะโรนีกุ้งตอนสิบโมงตรงพยักหน้ารับ

“เดี๋ยวค่อยเข้าตอนพักเบรก” เป็นอันว่าสิตางศุ์จะเข้าห้องตอนสิบโมงครึ่ง

“งั้นกูรอที่ห้องสมุด ตอนเที่ยงจะพาไปเลี้ยงข้าว มึงเลิกเรียนแล้วก็มาที่ห้องสมุดแล้วกัน”

“หือ? เลี้ยงกูทำไมอ่ะ?”


ร่างสูงนิ่งไปเล็กน้อยกับคำถามนั้น ก่อนจะลุกขึ้นยืน


“เจอกัน” เขาพูดแค่นั้นก็หมุนตัวจะเดินออกจากโต๊ะไป ทำเอาคนที่ยังทานมักกะโรนีไม่หมดต้องร้องเรียกเอาไว้ เมื่อเหลือบตาลงมาเห็นถุงกล้วยแขกยังวางอยู่ตรงหน้าเขา


“โจ๊ก...แล้ว...” ดวงตาคู่สวยเหลือบลงมองที่ถุงกระดาษ เจียระไนมองตาม


“กูบอกแล้วว่าซื้อมาฝาก ถ้าไม่แดกก็ทิ้งไป”


เขาพูดแค่นั้นก็เดินออกจากโรงอาหารไป ทิ้งสิตางศุ์เอาไว้กับสิ่งของต้องสงสัย...กล้วยแขกของฝาก...

.......................................


อลงกตและพฤกษาเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนรักที่ค่อนข้างจะรักการเรียนมาเข้าเรียนตอนช่วงหลังพัก แถมเจ้าตัวมาพร้อมกับกล้วยแขกหนึ่งถุงที่ส่งให้พวกเขา


“มึงเนี่ยนะ?! ซื้อกล้วยแขก ไม่ชอบกินของทอดไม่ใช่เรอะ?!” อลงกตตั้งคำถามแล้วหยิบกล้วยแขกสีน้ำตาลทองขึ้นมาหนึ่งชิ้น ก่อนจะส่งถุงให้พฤกษาที่น้ำลายสอมุมปาก เพื่อนทะเล้นรีบหยิบไปอีกชิ้น แล้วคราวนี้ถุงกล้วยแขกก็ถูกเวียนไปทั้งห้องเรียน


“กูไม่ได้ซื้อ...” สิตางศุ์ตอบ แล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ว่างที่เพื่อนจองเอาไว้ให้


“...ไอ้โจ๊กซื้อมา” กล้วยแขกที่กำลังถูกกัดเข้าปากถึงกับค้างอยู่กับที่ อลงกตและพฤกษาหันมองหน้ากัน ก่อนจะหันมองเพื่อนสนิทที่เพิ่งมาเรียน


“ไหนเมื่อวาน มึงว่ามันทำมึงโกรธไม่ใช่เหรอ”


เมื่อวาน หลังจากแยกกับเจียระไน เขาก็เล่าให้เพื่อนสองคนฟังว่าหมอนั่นจงใจแกล้งเขาให้เสียเวลา แน่นอนว่าปกติเป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยบ่น พอบ่นออกมาทีหนึ่ง เพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยก็พอจะรู้ว่าคราวนี้ ‘ไอ้โซ่’ หัวเสียขนาดไหน


“เมื่อกี้เจอมันที่โรงอาหาร แล้วมันก็ให้นี่มา” แล้วคนที่เพื่อนเดาว่าหัวเสียเมื่อวานก็เล่าที่มาที่ไปของกล้วยแขกพลางถอนหายใจเบาๆ ราวกับไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด


“มันซื้อมาขอโทษมึงแน่เลย” พฤกษาเสนอ แต่ทำเอาดวงตาคู่สวยต้องเหลือบมอง


“ซื้อของที่กูไม่กินมาขอโทษกูเนี่ยนะ”


“มันอาจจะไม่รู้ก็ได้นี่หว่า หน้าตามึงดูแดกอะไรก็ได้ ทั้งๆที่ความจริงแล้ว แดกยากฉิบหายเลย” พฤกษาพูดตามประสาคนสนิท และแน่นอนว่าเพราะสนิทกัน สิตางศุ์จึงไม่หือไม่อือกับการกัดการแซะของเพื่อนเท่าไร เพราะเขาเองก็รู้ตัวว่าตนเองเป็นคนกินยาก


อลงกตหันไปหยิบกล้วยแขกมาเข้าปากอีกชิ้น แล้วถามถึงเจ้าของกล้วยแขกถุงนี้


“แล้วที่ไปกับมันเมื่อวาน มันบอกอะไรอีกมั่ง”


...บอก...อย่างนั้นหรือ...


สิตางศุ์คิดไปถึงเหตุผลเพียงข้อเดียวที่อีกฝ่าย ‘บอก’ เมื่อวานนี้ และเป็นเรื่องที่ ‘บอก’ ถึงสาเหตุการเลิกราของ



เจียระไนและนิตา


...นิตาไม่ยอมนอนกับมัน...


เรื่องแบบนี้ไม่ควรออกจากปากใครไปถึงหูใครอีก ถึงแม้ฝ่ายหญิงจะไม่ ‘ยินยอม’ ก็เถอะ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาพูด


“ไม่ได้บอกอะไร” เขาจงใจปิดบัง ก่อนจะพูดเรื่องตอนเที่ยงวันนี้ที่ฝ่ายนั้นนัดเขาแทน


“...แต่มันบอกว่าตอนเที่ยงให้ไปหามันที่ห้องสมุด มันจะรอเจอกู”


“แล้วมึงจะไปรึเปล่า” อลงกตถามเรียบๆ สิตางศุ์หันมอง ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ


“ไปก็ไม่เสียหายนะ กูว่า” พฤกษาแนะ ทำเอาคนตัวขาวจัดได้แต่นิ่งเงียบ


...ไปก็ไม่เสียหายอย่างนั้นหรือ?...


...ใช่...อย่างน้อยๆเมื่อวานก็ได้รู้ว่าโจ๊กและนิตาเลิกกันเพราะอะไร...


……………………….

เที่ยงนิดๆ หลังเลิกเรียนคาบเช้า ร่างสูงโปร่งผิวขาวจัดในชุดนิสิตเรียบร้อยก้าวเท้าเข้ามาในห้องสมุดที่แอร์เย็นฉ่ำราวกับอยู่คนละโลกกับอากาศข้างนอกที่ร้อนระอุ เขากวาดตามองไปรอบๆซึ่งเต็มไปด้วยเหล่านิสิตที่เข้ามาหลบร้อน เสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่ เพราะที่นี่คือห้องสมุดของคณะที่เน้นการวิพากษ์วิจารณ์เป็นที่สุด


“พี่โซ่ สวัสดีค่ะ”

“หวัดดีครับ พี่โซ่”

“พี่ซอโซ่แห่งพรหมลิขิตของน้องงงงงง...”


เสียงทักทายดังมาจากกลุ่มน้องผู้หญิงปีหนึ่ง น้องผู้ชายปีสาม และแก๊งค์น้องเพศทางเลือกปีสอง สิตางศุ์ไม่ได้รู้จักชื่อทุกคนที่ทักเขา จำได้แต่หน้าว่าเป็นรุ่นน้องในคณะ แต่น้องพวกนี้สิ ทำไมจำชื่อเขาได้ก็ไม่รู้


“ไอ้โซ่แม่งป็อปทุกชั้นปี ทุกเพศ ทุกวัย สเป็คสาธารณะสมกับเป็นของดีแห่งไออาร์ปีสี่จริงๆ” พฤกษาหยอก


ภาควิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศหรือเรียกสั้นๆว่า ‘IR’ นั้น มีสาวๆเยอะก็จริง แถมมีแต่สวยๆก็ใช่ แต่ถ้าจะยกให้ใครสักคนเป็น ‘ของดี’ ก็ต้องสิตางศุ์เท่านั้น เพราะรายนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นสเป็คของสาธารณชนโดยแท้จริง ชายแท้ชายเทียมหญิงแท้หญิงเทียม เจอมันยิ้มให้หน่อย เป็นได้ละลายลงไปกองกับพื้นกันหมด


อลงกตเหลือบตามามองเพื่อนหน้าทะเล้นเลยเหลือบไปเห็นสายตาของสาวน้อยจากกลุ่มโต๊ะปีหนึ่ง


“น้องมี่มองไอ้โซ่อีกแล้ว สงสัยจะชอบจริง” หนุ่มชมรมฟุตบอลว่าอย่างนั้นหลังจากสบตากับ ‘น้องมี่’ ที่มองตรงมาที่พวกเขาจนน้องปีหนึ่งเป็นฝ่ายหลบสายตาไป


...ไม่สิ น้องมี่ไม่ได้มองมาที่พวกเขา แต่มองมาที่ ‘ไอ้โซ่’ คนเดียวต่างหาก...


“นู่น ไอ้โจ๊กก็มอง” พฤกษาโบ้ยไปที่โต๊ะใกล้ๆซึ่งมีผู้ชายรวมกลุ่มกัน 4-5 คน พวกนั้นล้วนเป็นเพื่อนร่วมคณะแต่มาจากภาควิชาการปกครองซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นภาคฯที่อุดมไปด้วยผู้ชายมากกว่าภาควิชาไหนๆ และหนึ่งในผู้ชายของภาคฯนั้น และเป็นผู้ชายในกลุ่มนั้นก็คือ...เจียระไน...


หมอนั้นมองตรงมาที่พวกเขา...ไม่สิ รายนี้ก็มองแต่ ‘ไอ้โซ่’ เช่นเดียวกัน...


คนถูกมองหันไปเห็นเข้า เลยเดินตรงเข้าไปหา ตามหลังด้วยสองเพื่อนซี้ที่วันนี้ตามติดมาสังเกตการณ์


“ไงครับ ไอ้คุณโจ๊ก ได้ข่าวว่าเมื่อวานแกล้งเพื่อนกูเหรอ” พฤกษาออกหน้าเป็นคนแรกตามประสาคนพูดเก่ง เจียระไนหันไปมองสิตางศุ์ที่ยืนเงียบๆ “ขี้ฟ้องเหรอมึง”


“กูไม่ได้ฟ้อง พวกมันถาม กูก็เลยบอก”


“อ้อ แล้วบอกอะไรมั่ง” พอถูกย้อนแบบนั้น คนที่อยู่ในเหตุการณ์เงื่อนไขสัปดนของเจียระไนก็ได้แต่เม้มปากเงียบ ร่างสูงใหญ่เลยไม่ซักไซ้อะไรอีก เขายกยิ้มที่มุมปากแล้วหันมามองพฤกษากับอลงกต


“กูจะพาไอ้โซ่ไปกินข้าว”


“อันนี้ชวนพวกกูมั้ย” พฤกษาย้อนถาม


“เปล่า กูบอกเฉยๆ” เจียระไนพูดแล้วหันมาทางร่างโปร่งผิวขาวจัดที่ยืนเงียบ


“จะไปกันรึยัง โซ่” สิตางศุ์มองคนถาม ก่อนจะหันมามองเพื่อนสนิททั้งสองคน เขาไม่รู้ว่าการไปกับเจียระไนอีกครั้งจะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องหรือไม่ รายนั้นอาจจะหาเรื่องแกล้งเขาอีกก็ได้ แต่...ก็อย่างที่พฤกษาพูด


‘ไปก็ไม่เสียหาย…’


“กูไปนะ” ริมฝีปากสีจัดเอ่ยเบาๆกับเพื่อนสนิทสองคน ก่อนจะเดินตามเจียระไนไป ทว่าไม่ทันจะพ้นประตู น้องปีสองในชุดนิสิตชายแต่ตุ้งติ้งเกินกว่าหญิงก็พุ่งถลามาขวางหน้าพวกเขาเอาไว้


“พี่โจ๊กขาจะพาพี่ซอโซ่ของติซซี่ไปไหนคร้าาา”


“พาไปกินข้าว”  คนตอบคือเจียระไน น้องติซซี่ปีสองทำตาเหลือกโตแล้วกรีดร้องเบาๆ


“พี่ซอโซ่ก็จะไปกับพี่โจ๊กขาเหรอคะ”


“อือ” สิตางศุ์ตอบสั้นเพราะเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองนัก อยู่ดีๆ ก็ออกไปกินข้าวกับเพื่อนร่วมคณะที่แทบจะไม่เคยคุยกันเลยมาตลอดสี่ปี ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายคือแฟนเก่าของนิตา และพฤกษาสนับสนุนว่านี่คือโอกาสสุดท้ายที่เขาจะได้พยายามกับความรักของตัวเองก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเมื่อเรียนจบ เขาก็คง...ไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้...


“ไม่จริ๊งงงงงงง พี่ซอโซ่เสร็จพี่โจ๊กขาแล้วแน่เลย”


“เอ้ยๆ ไม่ใช่ครับไม่ใช่ แค่ไปกินข้าวกัน” ริมฝีปากสีแดงจัดรีบแย้งลิ้นแทบพันกัน แต่เจียระไนกลับยิ้มมุมปากไม่พูดอะไรแล้วเดินเลี่ยงออกไป ในขณะที่กะเทยน้อยนามว่าติซซี่จับจ้องคนพูดเหมือนจับผิด


“เมื่อวานก็ไป ’กินกัน’ มาแล้วไม่ใช่เหรอคะ เมื่อเช้าก็ด้วย ติซซี่รู้ ติซซี่เห็น ติซซี่ได้ยินนะคะ” สิตางศุ์กะพริบตาปริบๆ ไม่คิดว่าเรื่องของตัวเองจะเป็นที่สนใจของคนอื่น


“น้องติซซี่รู้ได้ไง”


“ก็เขาพูดกันคร่า พูดกันจากคณะนู้น มาคณะนี้ แล้วเมื่อเช้าติซซี่ก็พูดจากคณะนี้ ไปคณะโน้นค่ะ”


“พูดอะไร”


“ก็พูดว่าเมื่อวาน ‘พี่โจ๊ก ปกครอง ปีสี่’ ไปกินข้าวกับ ‘พี่โซ่ ไออาร์ ปีสี่’ อีร้านในตรอกนั้นร้อนตับแล่บก็ยังนั่งมองตากันตั้งนาน! แล้วก็กินน้ำกระเจี๊ยบแก้วเดียวกันด้วย! สายข่าวยังบอกด้วยนะคะว่ากินข้าวช้อนเดียวกัน! แล้วยัง...”


“เดี๋ยวๆ เมื่อวานพี่กับมันไม่ได้กินน้ำแก้วเดียวกัน แล้วก็ไม่ได้กินข้าวช้อนเดียวกันครับ”


“แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าไปด้วยกันมา เนี่ย พี่ซอโซ่ของติซซี่จะต้องเสร็จพี่โจ๊กขาแน่ๆเลย ตอนนี้ไม่เสร็จ อีกหน่อยก็เสร็จ ถ้านับตั้งแต่เมื่อวาน นี่มื้อที่สามแล้วนะคะ กับติซซี่ยังไม่เคยเลยสักมื้อ” แล้วกะเทยน้อยก็เอานิ้วเขี่ยอกเสื้อรุ่นพี่หนุ่ม สิตางศุ์ถอยเล็กน้อยด้วยความตกใจ ทำเอารุ่นน้องถึงกับทำตาคว่ำ


“ใช่ซี่ กับติซซี่ไม่ได้ แต่กับพี่โจ๊กขาคงได้ หึ เศร้าค่ะ เศร้า...ฮือออออออ”


“น้องติซซี่เบาหน่อยค่ะ ที่นี่ห้องสมุดนะคะ” บรรณารักษ์ผู้อยู่คู่ห้องสมุดนี้มานาน และนานๆจะลุกขึ้นปรามสักทีรีบตะโกนบอก แน่นอนว่าติซซี่ซึ่งสถิตอยู่ที่นี่มากกว่าห้องเรียนก็รีบถลาเข้าไปหาเพื่อขอคำปลอบโยน


“อยากเบาค่ะ แต่พี่ซอโซ่ทิ้งน้องไปกับพี่โจ๊กขาค่ะคุณแม่!!!”


สิตางศุ์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย มองออกไปนอกประตูกระจกของห้องสมุดก็เห็นเจียระไนยืนสูบบุหรี่อย่างไม่ได้สนใจกับสิ่งๆใด แล้วก็ได้แต่กรอกตามองเพดานห้องสมุด


...ถ้าไม่ใช่เพราะนิตาและโอกาสสุดท้ายของชีวิตนิสิต ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ไปกับหมอนี่เป็นอันขาด...


……………………..

>หน้าถัดไปค่ะ>>