Special 3
แปลกดี ไม่คิดว่าคนอย่างพี่ครามจะป่วยเป็นด้วย
“แค่กๆ” คนตัวโตไอรับเสียงความคิดผมทันที พี่ครามอาการไม่ค่อยดีมาตั้งแต่เมื่อคืน เจ้าตัวบอกพักสักตื่นก็หาย แต่พอรุ่งเช้า คนบอกว่าจะหายดีกลับป่วยหนักกว่าเดิม
พี่ครามโทรไปลางานแล้วแต่ผมยังต้องไปเรียน แม้ว่าสภาพพี่ครามจะทำให้ผมไม่อยากปล่อยให้พี่เขาอยู่คนเดียวเลยก็ตาม แต่พี่ครามก็ยังบังคับให้ผมไปเรียนอยู่ดี ผมทำโจ๊กให้พี่คราม โจ๊กซองนั่นแหละครับ ตอนแรกบอกพี่ครามว่าจะลงไปซื้อข้าวให้แต่พี่ครามบอกโจ๊กซองก็พอ ชอบกินซะงั้น
เมื่ออาหารเช้าแบบง่ายๆ เสร็จ ผมยกมันไปให้พี่ครามที่นอนพังพาบอยู่บนเตียง
“พี่ครามกินไหวมั้ย”
“ไหว แต่อยากให้ปายป้อน” พูดจบก็ไอโขล่กเสียงดัง ยังจะพยายามเล่นอีกนะคนเรา
ผมคนช้อนในมือ ตักโจ๊กขึ้นมาก่อนเอาจ่อปากพี่คราม คนไอค่อกแค่กเหลือบตามองมาทางผมอย่างตกใจ
“กินสิ ป้อนให้แล้วนี่ไง”
คนตัวโตไม่ตอบ เพียงแต่อ้าปากงับช้อนในมือผมไป ผมป้อนพี่ครามให้อีกสี่ห้าคำ คนตัวโตก็รับถ้วยไปทานเอง
“ปายไปเรียนเถอะ เดี๋ยวก็สายหรอก”
“ก็มีคนอยากให้ป้อนข้าวให้นี่”
“ไม่คิดว่าจะทำจริงนี่”
ผมเลิกคิ้ว ขยับตัวเข้าหาพี่ครามก่อนบรรจงจูบลงที่แก้มคนป่วย
“ปายทำได้มากกว่านี้อีก”
“อย่าอ่อยสิ”
“เปล่า”
ว่าพร้อมลุกขึ้นไปเทน้ำให้พี่ครามแก้เขิน อายอยู่เหมือนกันแต่รู้ว่าสภาพแบบนั้นทำอะไรผมไม่ได้แน่ๆ ผมจัดยาให้พี่ครามพร้อมวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะเล็กข้างเตียง อุ้มคุณเกรย์ที่เดินตามป้วนเปี้ยนไม่หยุด หืม จะอ้อนขออาหารอีกหรอเจ้าตัวน่ารักนี่
“พี่ครามทานข้าวเสร็จก็ทานยานะ เดี๋ยวปายต้องไปแล้ว”
“ครับ” คนป่วยรับคำอย่างว่าง่าย
“ไหวมั้ย ให้ปายเรียกพี่ฟุ้งมาช่วยเฝ้าไข้มั้ย”
“อย่าได้เอามันมาเชียว แค่กๆ”
ผมขำ รู้ว่าพี่ฟุ้งไม่ว่างมาหรอก แค่อยากแกล้งพี่ครามไปงั้น
“ปายไปก่อนนะ”
“อืม เดินทางดีๆ นะ ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่ง”
“งั้นก็หายไวๆ นะครับ” ว่าพร้อมก้มจูบลงบนหน้าผากร้อนๆ นั่นอีกที
“ปาย...” พี่ครามกัดฟันกรอด ส่วนผมยิ้มร่า อุ้มคุณเกรย์ในอ้อมกอดก่อนพูดกับคุณเขา “ฝากดูแลพี่ครามด้วยนะคุณเกรย์”
พร้อมจูบหัวทุยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนออกไปเรียน ผมมีเรียนช่วงเช้าและช่วงบ่ายทำให้ไม่สามารถอยู่เฝ้าไข้พี่ครามได้แม้ว่าเจ้าตัวจะดูอาการหนักก็ตาม ผมบอกให้พี่ครามไปโรงพยาบาลแต่คนป่วยก็ยังยืนยันว่านอนแปบเดียวก็หาย ในเมื่อขัดใจไม่ได้เลยปล่อยให้พี่ครามนอนที่ห้องไป มีคุณเกรย์คอยดูแลอยู่ไม่เป็นไรหรอก ผมเองตอนไม่สบายคุณเกรย์ก็มาช่วยเฝ้าอย่างดี
ผมเรียนไปมองมือถือไป เพราะบอกให้พี่ครามโทรมาถ้ามีปัญหา แต่ก็ไม่มีสักสาย ถึงอย่างนั้นก็ไม่กล้าโทรไปเพราะกลัวว่าจะไปรบกวนการพักผ่อนของพี่คราม ถ้าคุณเกรย์มีมือถือก็คงดี ผมจะได้โทรเช็คอาการพี่ครามจากคุณเขา แต่ก่อนอื่นต้องไปเรียนภาษาแมวก่อน
ผมทานข้าวตอนพักเที่ยง หลังจากนั้นก็ขึ้นเรียนคาบบ่ายตามปกติ อาจารย์เช็คชื่อต้นคาบและนั่นทำให้ผมเกิดความคิดบางอย่าง
“เมลล์ ฝากจดเล็คเชอร์หน่อยนะ”
“มึงจะไปไหน”
“พี่ครามไม่สบาย”
“ไอ้ปาย ไอ้เด็กติดผัว”
“ไอ้บ้า ไม่ได้ติด!” ผมว่าเสียงแข็ง เกลียดเมลล์ ชอบว่าผมอยู่นั่นแหละ
“เออ จะไปไหนก็ไปเหอะ”
“อือ ขอบคุณนะ”
ผมเอ่ยเสียงเบาก่อนหาทางหลบออกไปจากห้องเล็คเชอร์ ทำไงได้ ก็ในหัวคิดแต่เรื่องพี่คราม พี่ครามจะตื่นมากินข้าวกลางวันได้รึเปล่า จะเป็นอะไรมากรึเปล่าอยู่นั่น นอกจากคาบนี้แล้วผมก็ไม่มีเรียนแล้ว เช็คชื่อแล้วด้วย เนื้อหาในคาบนี้เองก็ดูไม่ได้ยากและไม่น่ามีควิซถึงได้แอบดอดออกมาได้ ผมคิดไว้แล้วต่างหาก
ไม่ใช่ติดพี่ครามอย่างที่ไอ้เมลล์ว่าสักหน่อย
แม้ว่าจะเริ่มมีเสียงนินทาผมกับพี่ครามจากคนอื่น เมื่อเห็นว่าผมลงมาจากรถปริศนาที่มีอดีตเดือนสัตวแพทย์เป็นคนขับ ข่าวลือเริ่มตีแผ่ไปต่างๆ นาๆ เข้าหูผมบ้างไม่เข้าหูผมบ้าง ยังไงเสียผมก็ห้ามปากคนไม่ได้ ผมไม่สนใจพวกนั้นหรอก แค่เลือกคนที่จะแคร์ก็พอ
ผมเดินขึ้นรถไฟฟ้า เดินไปยังทางที่เพิ่งจากมาเมื่อเช้า ก้าวเข้าอาคารที่คุ้นเคยก่อนเปิดประตูห้องออก พี่ครามยังคงหลับอยู่ ส่วนคุณเกรย์ก็นอนแอ้งแม้งอยู่กลางห้อง
พอผมปิดประตู แมวเทาก็พลิกตัวมาจ้องหน้าผม ร้องแง้วง้าวจนผมต้องเติมอาหารให้คุณเขาก่อนที่เสียงร้องจะไปปลุกพี่คราม ข้าวก็เต็มจานยังจะขอเพิ่มอีกเจ้าแมวอ้วน เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ ผมเดินไปหาพี่คราม หย่อนตัวนั่งข้างเตียง ยกมือทาบหน้าผากคนป่วยที่ยังร้อนอยู่เหมือนเดิม พี่ครามเหงื่อออกเยอะมาก นอนกระสับกระส่ายจนน่าสงสาร
ผมเข้าห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนู ชุบน้ำก่อนนำออกไปหาพี่คราม ค่อยๆ ซับเหงื่อที่ใบหน้า ไล่มาถึงต้นคอ
“ปาย?”
“หือ...ปายทำพี่ครามตื่นหรอ”
“มาได้ไงเนี่ย ไม่เรียนหรอ”
“พี่ครามหลับเถอะ เดี๋ยวปายเช็ดตัวให้” ผมว่า ไม่ตอบคำถามก่อนหน้านี้ ลงมือเช็ดเหงื่อของคนป่วยตามแขน
“โดดเรียนมาหรอ”
“...เปล่า เช็คชื่อแล้ว”
“เดี๋ยวเถอะ กลับไปเรียนเลยปาย”
“ให้ปายกลับไปตอนนี้ก็เลิกเรียนพอดี พี่ครามเปลี่ยนเสื้อเถอะ เหงื่อชุ่มมากเลย”
ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง พี่ครามเห็นหน้าตาไม่น่าเป็นเด็กเรียนอย่างนั้นแต่จริงจังกับการเรียนมาก แถมเรียนได้ดีอีกด้วย เพราะงั้นพี่ครามคงไม่ชอบใจที่เห็นผมโดดเรียนมาแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเสื้อพี่ครามก็ชุ่มเหงื่อจริงๆ อย่างที่ว่า ถ้ายังนอนกับเสื้อเปียกๆ อยู่อย่างนี้ไม่หายไข้เร็วนักหรอก
ผมถลกเสื้อพี่ครามขึ้น
“พอเลยปาย พอเลย หยุดเลย”
“ทำไมอ่ะ”
“เดี๋ยวมันมากกว่าเช็ดตัวนะ”
“...ยังไงพี่ครามก็ไม่มีแรงทำอยู่ดี”
ผมว่า ยิ้มเยาะคนป่วย ขนาดจะขืนแรงไม่ให้ผมถอดเสื้อให้ยังไม่มีเลย ผมจูบหน้าผากพี่ครามอีกครั้งก่อนถลกเสื้อขึ้นจนพี่ครามต้องยอมให้ความร่วมมือ
“อย่าให้มีแรงนะ”
คนหมดแรงเอ่ยลอดไรฟัน ซบศีรษะลงกับบ่าผมอย่างหมดแรงต่อต้าน พี่ครามที่ไม่มีพิษภัยน่ารักดีไม่น้อย ผมเช็ดตัวให้พี่ครามขยับตัวทั้งอย่างนั้น ลำบากนิดหน่อย เมื่อเช็ดจนเรียบร้อยแล้วก็สวมเสื้อติดกระดุมให้พี่คราม
“พี่ครามกินยายัง”
ส่ายหัว
“เดี๋ยวปายลงไปซื้อข้าวต้มให้นะ”
คำตอบของคนป่วยคือการเอาแขนมาโอบรอบตัวผม
“ไม่เอา”
“กินโจ๊กซองมันได้สารอาหารไม่ครบนะพี่คราม”
“จะกินปาย”
“...”
เดี๋ยวตีตายเลย พิษไข้ทำให้พี่ครามเป็นมากขนาดนี้เลยหรอ มันกินได้ที่ไหนเล่า นี่คนไข้หรือคนบ้า
สุดท้ายผมก็เบี่ยงตัวออกได้ง่ายๆ เพราะพี่ครามหมดแรงจริงๆ จัดแจงให้พี่ครามนอนรอแปบเดียวผมก็ลงไปซื้อข้าวต้มร้านหน้าหออย่างที่ว่าไว้ หึ ตอนผมป่วยไม่ยอมให้ผมกินตามใจ คราวนี้ถึงทีผมบ้างแล้ว
ผมเทข้าวต้มในถุงใส่ในถ้วย ยกมาป้อนให้พี่คราม คนป่วยยอมอ้าปากกินแต่โดยดี ไม่นานคุณเกรย์ก็กระโดดมาข้างพี่คราม ดมๆ คนป่วยอยู่พักนึงก่อนทิ้งตัวพิงใส่เอวพี่คราม หวัดคนกับหวัดแมวติดกันไม่ได้ ผมจึงปล่อยให้คุณเขาเฝ้าไข้พี่ครามไป พอพี่ครามทานข้าวหมด ผมก็จัดยามาให้พี่ครามกิน
“ทรมานชิบหาย”
คนตัวโตบ่นอุบเมื่อต้องกลืนยาหลายเม็ด เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ผมบังคับให้พี่ครามนอนพัก
“ปายร้องเมี้ยวให้ฟังหน่อยพี่จะได้หายดี”
“มันจะไปช่วยได้ยังไงเล่า”
“น่านะ เป็นกำลังใจไง” พูดเหมือนเป็นทหารบาดเจ็บในศึกสงคราม แม้จะมีความคิดอิดออด แต่พอมองสภาพป่วยๆ ของคนตรงหน้าแล้วผมก็ได้แต่ยอมเขาไป
“เมี้ยว”
พี่ครามยิ้มกว้าง “แปลว่าอะไร”
“แปลว่าหายไวๆ นอนได้แล้วพี่คราม”
ผมว่า รีบเปลี่ยนประเด็นก่อนที่หน้าจะขึ้นสีไปมากกว่านี้ แต่แทนที่คนป่วยตัวโตจะยอมนอนดีๆ กลับบ่นหงุงหงิง
“อยากนอนกอดปายอ่ะ อยากกอดปายแต่เดี๋ยวปายติดหวัด”
ผมลอบยิ้ม พี่ครามเหมือนบ่นคนเดียวมากกว่าคุยกับผม หรือไม่พี่เขาก็คงคุยกับหมอน ผมเอื้อมมือไปลูบหัวเขา เกลี่ยเส้นผมนุ่มสีดำอย่างเพลินมือ จนมีมือใหญ่คว้ามือผม เอาไปนอนซุกที่หน้าอกร้อนๆ ไม่ได้กอดตัวก็ขอกอดแขนแทนงี้หรอ น่ารักอ่ะ
ผมนั่งข้างๆ พี่ครามไปเรื่อยๆ ปล่อยให้มือร้อนกุมแขนผมไม่ห่าง คุณเกรย์ก็ดูชอบใจที่ได้นอนพิงพี่ครามเช่นนี้ ถึงได้หลับปุ๋ยไปแล้ว
ผมอมยิ้มกับภาพตรงหน้า หายไวๆ นะพี่คราม
.
“อื่อ”
ผมสะดุ้งขณะที่นั่งเคลิ้มๆ เกือบจะหลับ ได้ยินเสียงพี่ครามดังอยู่ข้างๆ เหมือนคนละเมอ เมื่อหันไปมองก็เห็นพี่ครามนอนขมวดคิ้วเสียแน่น เหงื่อออกอีกแล้ว ผมค่อยๆ แงะมือตัวเองออกจากพี่คราม ลุกขึ้นไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าให้คนป่วย พี่ครามยังคงส่งเสียงร้องคราง ราวกับตกอยู่ในฝันร้าย
“พี่คราม”
ผมส่งเสียงเรียกเมื่อคนตรงหน้าเริ่มบิดหน้าเหยเก หายใจหอบถี่มากขึ้น ผมจับไหล่หนาพลางออกแรงเขย่าเพื่อจะปลุกเขา
จู่ๆ พี่ครามก็ลืมตาพรึบ
โอย ตกใจ
คนตรงหน้านอนจ้องผมไม่หยุด ยกมือมาจับใบหน้าของผมไว้แผ่วเบา
“ปาย”
“อื้อ ปายอยู่นี่”
“เหมือนหัวใจจะวายเลย” พี่ครามว่าพลางชันตัวขึ้นมานั่ง คว้าผมเข้าไปกอดราวกับกำลังปลอบใจตัวเอง
“ฝันร้ายหรอ”
“อือ”
“เขาว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดีนะ”
“อือ”
คนตัวโตยังดูหวาดกลัวไม่หาย ผมสงสัยว่าพี่ครามฝันว่าอะไรแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป ได้แต่ลูบหลังปลอบเขาอยู่อย่างนั้น สักพักคุณเกรย์ก็ตื่น ลุกขึ้นยืดตัวก่อนกระโดดลงจากเตียง
แล้วพี่ครามก็พูดขึ้น
“พี่ฝัน...
...ฝันว่าจู่ๆ สีเทาก็กลายร่างเป็นคน บอกว่าตัวเองเป็นเจ้าชายมาจากประเทศไหนสักที่แล้วจะพาปายไปอยู่ด้วย แล้วปายก็ตอบตกลงทันที พี่เห็นปายเดินไปกับไอ้เทา ปายทิ้งพี่”
“พี่ครามมมม ฮ่าๆๆๆๆ”
ผมร้องก่อนหัวเราะลั่น เมื่อฟังความฝันอันแสนน่ากลัวของพี่ครามจบ แน่ใจนะว่าฝันร้ายไม่ใช่ฝันตลก คนอะไรคิดว่าผมจะทิ้งพี่ครามไปหาแมว
“ปายทิ้งพี่”
“ปายไม่ได้ทิ้งสักหน่อยพี่คราม ฮ่าๆๆๆ โอย” ผมหัวเราะจนปวดท้องแต่คนพี่ยังคงทำหน้าเบ้
“ถ้าเกิดขึ้นจริงปายก็จะเลือกไอ้เทามากกว่าพี่ใช่มั้ยล่ะ”
“อืม ปายจะไปกับคุณเกรย์แต่จะเอาพี่ครามไปด้วย โอเคมั้ย”
“ให้พี่ไปเป็นคนรับใช้อ่ะดิ”
“ไปเป็นม้าขาวให้ปายขี่ต่างหาก”
ผมว่าพร้อมยิ้มกว้างให้พี่คราม ตลกคนหึงแมว ผมกอดพี่เขาไว้เต็มอ้อมแขนซุกหน้าลงบนอกอุ่น
“อย่าให้พี่มีแรงนะสปาย”
“เลิกหึงแมวก่อนนะเมฆ”
ผมโต้กลับ เอื้อมตัวไปจูบที่คางของพี่คราม ก่อนผละออกไป เทอาหารให้คุณเกรย์ จัดการทำข้าวเย็นให้พี่ครามและตัวเอง อยู่กับพี่ครามแต่ละวันไม่มีเบื่อเลย คนตัวโตแต่มีมุมน่ารักแบบนี้ทำให้ผมตกหลุมรักซ้ำๆ บางทีพี่ครามก็ตลก เหมือนเป็นเพื่อน บางทีก็ขี้อ้อนเป็นแมวยักษ์ ส่วนใหญ่จะใจดีและพึ่งพาได้ เหมือนเป็นพี่ชาย นานๆ ทีก็จะชอบทำให้เขินเหมือนเป็นคนรัก พี่ครามเป็นได้ทุกอย่างของผมเลย
“นอนพักไปเลย เดี๋ยวไม่หายนะ” ผมพูดขึ้นเมื่อนำถ้วยจานไปล้างเสร็จเรียบร้อย เดินมาทางคนป่วยที่จ้องคุณเกรย์ราวกับกำลังเคียดแค้นอะไรบางอย่าง ผมยกคุณเกรย์ขึ้นมาจุ๊บปากต่อหน้าพี่คราม ส่งยิ้มเผล่ให้คนตัวโต พี่ครามเบิกตากว้าง จ้องผมอย่างเอาเรื่อง
“เตรียมตัวไว้เลยนะที่รัก มีแรงเมื่อไหร่พี่จับบูบีแน่”
ขอถอนคำพูด คนอะไรไม่น่ารักเลย
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
คิดว่าเป็นตอนพิเศษตอนสุดท้ายที่จะลงในเว็ปแล้วค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้จริงๆ นะคะ
สำหรับรวมเล่ม ถ้ามีความคืบหน้าจะมาแจ้งให้ทราบนะคะ
รัก,
Raccool
หัวข้อ: ※ MR.GREY ※ :: •ประกาศรวมเล่ม• :: P.44 :: 30.6.2017 |END| (อ่าน 376171 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก