-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐
M y N o v e l ::
๐ ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง █ ▇ ▆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.0) [F i n i s h e d ]
๐ ☀ ☼ Dear Sunshine : วาดตะวัน ☼ ☀ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51550.0) [ F i n i s h e d ]
๐ ※ MR.GREY ※ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.0) [ F i n i s h e d ]
๐ ♦ Wake me up #รีบตื่น ♦ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61411.0) [F i n i s h e d]
๐ ❄ Once upon a lie #บันทึกเด็กเลี้ยงแกะ ❄ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64693.0) [I n P r o c e s s . . .]
๐ [เรื่องสั้น] ✡ ส ม ห ม า ย ✎ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52526.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] :: ◤| Summer Wine |⊿ :: (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52774.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] ♪ ♫ :: SENSORY SERIES :: HEAR ♪ ♫ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56968.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น]░【 GROWTH 】＃รีบโต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57556.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] ｡• ✈ Page 49 ✈ •｡ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59146.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น]♡ ☽ Lucky Cat ☾ ♡ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60785.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] ✖ Soon We'll be found ✖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61590.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] #อย่าปล่อยให้ความตายหลงรักคุณ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63610.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] ▣ Don't kick the chair ▣ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65435.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] ■ Have a ghost day #ผีของผม ■ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64808.0)
๐ [เรื่องสั้น]┼ In another life ┼ #หากชาติหน้า (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66337.0) [ F i n i s h e d ]
เรื่องราวเรื่อยเปื่อยของสองคนหนึ่งแมว
#คุณเกรย์
สารบัญ MR.GREY
(ขอบคุณสารบัญจากคุณ janeta มากๆ ค่ะ > <)
•1• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3596053#msg3596053)
•2• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3597295#msg3597295)
•3• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3597791#msg3597791)
•4• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3598411#msg3598411)
•5• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3599411#msg3599411)
•6• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3601277#msg3601277)
•7• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3602002#msg3602002)
•8• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3602541#msg3602541)
•9• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3604342#msg3604342)
•10• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3605037#msg3605037)
•11• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3606465#msg3606465)
•12• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3608048#msg3608048)
•13• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3610217#msg3610217)
•14• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3611427#msg3611427)
•15• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3613337#msg3613337)
•16• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3614778#msg3614778)
•17• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3615706#msg3615706)
•18• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3616892#msg3616892)
•19• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3618396#msg3618396)
•20• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3619450#msg3619450)
•21• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3621625#msg3621625)
•22• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3623556#msg3623556)
•23• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3625433#msg3625433)
•24• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3626757#msg3626757)
•25• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3628503#msg3628503)
•26• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3630036#msg3630036)
•27• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3631576#msg3631576)
•28• END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3633083#msg3633083)
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
Mr.Grey ได้รวมเล่มกับสำนักพิมพ์ EverY (https://www.facebook.com/everyyyyy/3) แล้วนะคะ
ใครสนใจสั่งซื้อเข้าไปดูได้ในเพจ หรือ ตาม ลิ้ง (http://www.jamsai.com/product/4352-mr-grey) นี้เลยค่ะ
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
-
MR.GREY
•1•
แมว..?
ผมจ้องหน้ากับสิ่งมีชีวิตหน้าขนดูอ้วนฟูแต่ดูยุ่งเหยิงและสกปรกหน่อยๆ ถึงแม้ขนมันจะยุ่งและพันกันเป็นสังคตังแต่ผมก็ยังพอมองออกว่าสิ่งมีชีวิตตรงหน้าคือแมว...
ผมยืนมองมัน มันนั่งจ้องผม เหมือนกำลังทดสอบความอดทนว่าใครจะขยับก่อน อันที่จริงผมคงไม่สนใจแมวจรตัวนี้นักหรอกถ้าหากว่า..
เหลือบไปมองเสาไฟฟ้าต้นข้างๆ
‘ประกาศแมวหาย!
ใครพบเห็นโปรดแจ้ง 081-xxx-xxxx
…’
ตามด้วยข้อความรายละเอียดข้างล่างที่ผมละไปไม่ได้อ่านต่อ ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่เพราะสภาพในรูปมันดูดีกว่าตัวจริงที่ผมเจอมากโข ภาพแมวสีเทาในรูปขนฟูสลวย ดวงตากลมโตสีเหลืองช้อนขึ้นมามองกล้องอย่างรู้มุมองศา ใบหน้าบ้องแบ๊วน่ารักเสียจนใครเห็นก็ต้องเอ็นดู
กับตัวตรงหน้า...ขนสีเทาฟูแต่ยุ่งเหยิงเหมือนไปกัดกับใครมา เศษดินหินติดตามตัวเต็มไปหมด ดวงตากลมไม่ได้จ้องผมบ้องแบ๊วส่วนหน้าตาก็ไม่ได้ดูน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนในรูป หน้าตาเหมือนหาเรื่องกันอยู่มากกว่า
แมวในรูปถูกถ่ายโดยสถานที่ที่คาดว่าเป็นบ้านของเจ้าของ พื้นไม้ลายหินอ่อนและเฟอร์นิเจอร์ไม้สักเป็นฉากหลังทำให้พอเดาได้ว่าเจ้าของคงมีฐานะพอตัว ส่วนแมวตัวจริงตอนนี้นั่งหน้าง่วงอยู่บนพื้นถนน หน้าตาเหมือนแมวจรจัดไม่มีใครคบ หางฟูๆนั่นเปียกแฉะ ไม่รู้ว่าลากไปโดนน้ำที่ไหนมา ส่วนอุ้งเท้าทั้งสี่ก็เปรอะเปื้อนคิดว่าคงเปื้อนน้ำที่เดียวกับส่วนหาง
ผมลองขยับตัว
คุณเกรย์ก็ขยับตาม
ตั้งชื่อให้โดนไม่ถามเจ้าตัว จะให้เรียกแมวสีเทาตลอดก็ใช่ที่เลยตั้งเป็นโค้ดเนมลับๆให้เสียเลย
ถึงแม้ผมจะไม่เชี่ยวชาญเรื่องแมวนักแต่ก็พอดูออกนะว่าคุณเกรย์น่าจะเป็นตัวเดียวกับป้ายประกาศ อยากจะขยับมือไปคว้ามันไว้แล้วโทรหาเจ้าของตามประสาพลเมืองดี เสียแต่เพียงแค่ผมขยับเปลี่ยนขาไปอีกข้างเพื่อน้ำหนักที่ทิ้งตัวคุณเกรย์ยังสะดุ้ง เปลี่ยนเป็นท่าพร้อมดีดตัววิ่งตลอดเวลา เห็นอย่างนั้นจึงรู้ว่าถ้าพุ่งเข้าไปจับมันคงคว้าได้แต่ลม
เสียแต่ป้ายประกาศก็อยู่ข้างๆ แถมแมวในภาพก็อยู่ตรงหน้า จะให้ผมทำเป็นไม่ใส่ใจก็ออกจะเกินไปหน่อย เลยได้แต่ยึกๆ ยักๆ กับคุณเกรย์เป็นชั่วโมง ดีหน่อยที่ตอนนี้ตรงนี้มีร่มเงาของตึกด้านหลังบังแสงอาทิตย์ไว้ ทำให้ผมได้แข่งจ้องตากับคุณเขาได้นานขนาดนี้
ลมอ่อนๆ พัดเฉื่อยๆ คุณเกรย์เปลี่ยนเป็นท่านั่งก้มเลียขน พอผมขยับอีกทีเขาก็ขยับตาม ถ้าคุณเขาวิ่งหนีไปเสียตอนนี้อาจจะสบายใจกว่าก็ได้ การที่ต้องอยู่นิ่งๆประเมินสถานการณ์คู่ต่อสู้ฝั่งตรงข้ามไม่ใช่แนวผมเท่าไหร่ แต่พอจะขยับมือเพื่อควาญหาโทรศัพท์มือถือในเป้คุณเกรย์ก็ดันระแวงอีก
แกร่บ
เสียงถุงขนมพลาสติกในมือดังขึ้นเมื่อผมออกแรงบีบ คุณเกรย์หันขวับมาจ้องของที่อยู่ในมือผม
อ่อ สิ่งนี้สินะที่ทำให้คุณเกรย์มานั่งจ้องผมเสียนาน ผมเหลือบมองถุงทาโร่สีเหลืองในมือ พอขยับอีกคุณเกรย์ก็มองอีก ครั้งนี้พอเลื่อนมือไปทางอื่น คุณเกรย์ก็มองามทิศทางที่ถุงเหลืองนั้นนำพา
จับไต๋ได้แล้ว
ผมเปิดซองทาโร่ หยิบเส้นขนมออกมาสามสี่เส้น ครั้นพอลงไปนั่งเพื่อจะได้ยื่นขนมให้คุณเกรย์แต่คุณเขากลับถอยกรูด พอเห็นผมนั่งนิ่งๆยื่นปลาเส้นไว้ดูไม่น่าเป็นอันตราย คุณเกรย์ก็ขยับตัวเข้ามาหาผมมากขึ้น ระยะทางระหว่างผมกับเขาใกล้กันจนจมูกสีชมพูนั่นจรดดมอาหารในมือผม ลิ้นเล็กๆตวัดเลียชิมก่อนจะอ้าปากงับเอาเส้นทาโร่ของผมไปกิน
ผมค่อยๆป้อนเค้าทีละเส้น คุณเกรย์เองก็รับไปกินอย่างมูมมาม เดาจากสภาพท่าจะหิวโหยมากพอควร ทำไมอ่ะ เพื่อนแมวจรไม่ยอมคบหรอ ไม่มีใครแบ่งปลาทูให้กินหรอ ผมคิดอย่างขบขัน
จวบจนหมดอาหารตรงหน้า คุณเกรย์จ้องผมเหมือนจะสั่งให้เอาออกมาอีก แต่คุณครับ หมดซองแล้วครับ ผมฉีกถุงออกเพื่อให้เขาเห็นถึงความกลวงโบ๋
“หมดแล้วอ่ะ”
คุณเกรย์ไม่เข้าใจ เดินมาดมฟุดฟิดที่ถุงขนมสีเหลือง ใช้ลิ้นเล็กๆนั้นเลียแผล่บก่อนเว้นระยะออกมา
“ทีนี้ไปด้วยกันได้ยัง”
คุณเกรย์ไม่ตอบ แต่พอผมเอื้อมมือจะไปสัมผัสเขา ก้อนขนสีเทากลับสะดุ้งตัวโยนวิ่งไปอีกฝั่งของงถนน
แง้ว
เสียงเล็กๆนั่นดังออกมาคล้ายกับจะตำหนิผม โอเค ขอโทษก็ได้ คราวนี้พอผมจะก้าวเข้าหาเขา ปรากฏว่าคุณเกรย์กลับวิ่งหนีไปเสียอย่างนั้น ยังไม่ทันได้ร้องตามเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล”
“ไอ่สัด มึงอยู่ไหนอีกวะ”
“เฮ้ย โทษๆกำลังไป”
ผมกรอกเสียงลงไปตามโทรศัพท์ทันทีที่นึกขึ้นได้ว่ามีนัดทำงานกับเพื่อน พลางออกวิ่งไปยังป้ายรถเมล์หน้าซอย ไม่วายเหลือบหันไปมองทางที่ผมจากมา แต่ก็ไม่เห็นคุณเกรย์แล้วแม้แต่เงา
วันต่อมาผมซื้อทาโร่มาสามรสสามถุง หวังจะได้ตีซี้กับเพื่อนใหม่ เสียแต่พอมาที่เดิมกลับไม่เจอคุณเกรย์ตามที่คาด แม้ว่าจะยืนรออยู่เสียนานจนตัดใจ เสียแต่เพราะใบหน้าโทรมๆยุ่งๆนั่นทำให้ผมอดเป็นห่วงไม่ได้ แมวจรไม่มีใครคบแถมหน้าตาไม่เป็นมิตรนั่นน่าจะหิวน่าดู ผมเลือกทาโร่หนึ่งซอง แกะมันออกแล้ววางไว้ข้างเสาไฟฟ้าที่ประกาศติดแมวหาย ที่แรกที่ผมได้เจอคุณเกรย์
รุ่งขึ้น ผมพบว่าขนมถุงผมหายไปจากที่เดิม มันปลิวไปติดอยู่ที่ซอกถัดจากเสาไฟฟ้าไม่มากนัก เส้นทาโร่ตกตามพื้นแต่ไม่มากพอให้คิดว่ามันปลิวตามและหกตามแรงลม ผมจึงคิดว่าคุณเกรย์น่าจะมากินไปบ้างแล้ว
ก้มตัวลงเก็บเศษขยะและถุงขนมที่ตัวเองสร้างขึ้น เดินไปหย่อนมันลงถังขยะที่ถัดจากเสาไฟฟ้าไปหนึ่งช่วงเสาก่อนหมุนตัวเดินนออกมา...
แมว...
คุณเกรย์...
ผมเจอคุณเกรย์เดินย่องตามผมอยู่ พอคุณเขาเห็นผมก็ชะงักตัวกึก หย่อนตูดนั่งลงข้างๆเสาไฟฟ้าที่ประกาศตามหาเจ้าตัว ยกขาหน้าขึ้นมาเลียขนเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร
ผมขยับยิ้ม
ดีนะที่วันนี้พกทาโร่มาด้วย คิดในใจพลางหยิบซองขนมออกมาแกะออก กลิ่นขนมลอยฟุ้ง กลิ่นหอมคงลอยไปแตะจมูกเล็กๆนั่นทำให้คุณเกรย์หันขวับมาทางผม ตากลมโตสีเหลืองจับจ้องไปที่ซองทาโร่ในมืออย่างน่าเอ็นดู
ผมหย่อนตัวนั่ง
“หิวอ่ะดิ”
คุณเกรย์ไม่ตอบอีกแล้ว แต่ขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น เร็วกว่าครั้งแรกที่เจอกัน ก่อนจะยินยอมให้ผมป้อนอาหารให้ ปากเล็กๆนั่นคอยๆงับปลาเส้นอย่างเอร็ดอร่อย ผมไม่รู้ว่าแมวมันกินอะไรเพราะไม่เคยเลี้ยง แต่อย่างน้อยก็คิดว่าคุณเกรย์ควรได้กินอาหารที่ดีกว่านี้จะได้อิ่มกว่านี้
แผนการซื้ออาหารแมวในหัวผมเริ่มขึ้น
“เดี๋ยวพรุ่งนี้จะซื้ออาหารแมวมาให้นะ ชอบกินยี่ห้อไหน”
คำตอบที่ได้คือดวงตากลมโตสีเหลืองที่จดจ้องมาทางผมเมื่อผมไม่ยอมป้อนปลาเส้นในถุงให้คุณเขาเสียที ผมหัวเราะเบาๆก่อนเอื้อมมือหมายจะไปสัมผัสขนสังคตังนั่น แต่สัญชาติญาณแมวกลับสั่งให้คุณเกรย์ดีดตัวหนีผมไป
“อ่าว ขอโทษก็ได้ กลับมาเถอะ ยังไม่หมดถุงเลย”
คำตอบคือความเงียบและไร้เงาของคุณเกรย์
เพราะสถานการณ์แต่ละครั้งไม่เอื้อให้ผมโทรหาเจ้าของตามป้ายประกาศ ครั้งแรกกว่าจะได้โทรหาปรากฏคุณเกรย์ก็ชิ่งหนีไปเสียแล้ว ครั้งที่สองไม่เจอคุณเขา ส่วนครั้งนี้คิดว่าตั้งใจจะโทรบอกเจ้าของแท้ๆแต่กลับอยู่ผิดที่ผิดทางไปหน่อย คุณเกรย์อยู่ตรงเสาไฟฟ้าที่มีเบอร์โทรติดต่อไว้และผมไม่สามารถเข้าใกล้เขาไปมากกว่านี้ได้ทำให้ไม่ได้โทรหาอย่างที่หวัง เกรงว่าถ้าบอกเจ้าของไปเขาอาจจะมาเสียเที่ยวเมื่อไม่เห็นเจ้าเหมียวในดวงใจ
ครั้งที่สี่ กว่าสมองผมจะฉลาดพอให้โทรหาเจ้าของเพื่อบอกว่าผมพบแมวของเขาอยู่แถวนี้ เผื่อว่าเขาจะมีเวลามาหา คุณเกรย์จะได้กลับไปอยู่บ้านสบายๆเสียที ผมเดินถือถุงพลาสติกในมือที่ภายในบรรจุอาหารกระป๋องของแมวยี่ห้อหนึ่งไว้ ตั้งใจว่าจะเอาให้คุณเกรย์กินและโทรหาเจ้าของเขาเสีย
แต่ปรากฏว่าป้ายประกาศที่เคยแปะที่เสาไฟฟ้าต้นนี้กลับหายไป รอยสก็อตเทปยังติดอยู่เลยทำให้ผมคิดว่าเจ้าของอาจจะเจอคุณเกรย์แล้วก็ได้จึงมาเก็บป้ายประกาศไป
คิดได้อย่างนั้นก็โล่งใจปนใจหายนิดๆ เพื่อนใหม่ที่หวังว่าจะได้สนิทกันกลับไม่อยู่ซะแล้ว อย่างไรเสียก็ดีกว่าที่ให้คุณเกรย์ออกมาเพ่นพ่านไม่เป็นที่รักของแมวจรแถวนี้
ผมถอนหายใจหันหลังกลับ ว่าจะกลับหอไปทำงานที่ค้างคา กลับสู่ชีวิตนักศึกษาตามปกติเสียที แต่ทว่า...
แมว
นั่งมองหน้าผมอยู่บนถนนฝั่งเดียวกัน แม้จะเว้นระยะเล็กน้อยก็ตาม ผมอึ้งเมื่อสิ่งที่ผมคิดไม่ใช่ความจริง แม้ว่าป้ายประกาศจะถูกดึงออกไปแล้ว แต่คุณเกรย์ยังคงอยู่ที่เดิม
“คุณเกรย์! ทำไมยังอยู่อีกล่ะ นึกว่ามีคนมารับไปแล้ว”
ผมคุยกับเค้า นั่งลงยองๆเพื่อเปิดอาหารแมวกระป๋องที่ ไหนๆก็ซื้อมาให้คุณเกรย์อยู่แล้ว ถึงจะสงสัยที่ป้ายประกาศหายไปแต่สภาพหิวโหยของคุณเกรย์ทำให้ผมตัดสินใจให้อาหารเขาก่อนเรื่องอื่นๆ
คุณเกรย์ทำหน้าสงสัยที่อาหารของวันนี้แปลกไปจากเดิม แต่ก็ไม่รอช้าพุ่งเข้ามาดมฟุดฟิดก่อนอ้าปากกินอาหารตรงหน้า ครั้งนี้มันใกล้กว่าครั้งแรกๆที่เจอคุณเกรย์ ระยะห่างระหว่างผมกับเขาร่นเข้ามาเรื่อยๆ พอเห็นว่าอาหารใกล้จะหมดแล้วผมจึงเอื้อมมือ ลอง..ลูบขนสีเทายุ่งฟูนั่นดู
คุณเกรย์ที่ก้มกินอาหารอยู่สะดุ้ง แต่ไม่ได้เงยหน้ามาดู แค่ตัวกระตุกเฉยๆแต่ใบหน้ายังคงมุดอยู่ในกระป๋องอาหาร ผมเลยได้ใจ ลูบไปทั่วหลังคุณเขาซึ่งคุณเกรย์ไม่ได้ว่าอะไรและ...ไม่ได้หนีผมแล้ว
“ยอมซี้กันแล้วใช่ป่ะ”
แง้ว
คือคำตอบของแมวสีเทาตรงหน้า เมื่อทานอาหารเสร็จคุณเขาก็เงยหน้ามามองผมตาแป๋ว ไม่เหมือนหน้าตาหาเรื่องในช่วงแรกๆที่ผมเจอ ท่าทีอย่างนี้แสดงว่ายอมรับผมเป็นพวกแล้วใช่มั้ย
ผมไล่มือไปยังใต้คางของคุณเกรย์ ขยับนิ้วเกาเบาๆ คุณเกรย์เชิดหน้าหลับตาพริ้มยินยอมให้ผมเกาคางให้แต่โดยดี อันที่จริงก็ไม่ได้นิสัยเสียนี่หว่า ทำไมก่อนหน้านี้ถึงหยิ่งใส่กันนะหืม ผมถามคุณเกรย์ในใจ มืออีกข้างยกไปลูบหัวนุ่มนั่นเบาๆ คุณเกรย์ไม่ขัดขืนทำให้ผมได้ใจมากกว่าเดิม
ละมือออกจากส่วนหัวของคุณเขา ก่อนสอดมือทั้งสองข้างเข้าใต้ท้องจับพุงแล้วยก ทันทีที่ขาทั้งสี่ของคุณเกรย์ลอยขึ้น สัญชาติญาณแมวสั่งให้คุณเกรย์ดิ้นขัดขืนเพราะคิดว่าผมเป็นภัย
“อย่าดิ้นสิ นี่มาดีนะ จะได้พาไปอาบน้ำกินข้าวดีๆไง” ผมพูดกับคุณเกรย์ที่ยังดิ้นไม่หลุดและรุนแรงขึ้นจนผมเผลอกำตัวเขาแน่นขึ้น อุ้งเท้าข้างไหนไม่รู้ของคุณเกรย์ตะปบเข้ามือผมตามสัญชาตญาณทันที เล็บแหลมๆจิกลงเนื้อบนแขนของผมทำให้ผมร้องลั่นก่อนปล่อยเขาลงพื้น
คุณเกรย์วิ่งไปอีกทางจนไร้เงา
“ง่า ขอโทษ”
วันต่อมาผมซื้อทั้งอาหารกระป๋องและทาโร่หวังจะไปง้อขอคืนดีคุณเกรย์ เสียแต่ไม่มีวี่แววแม้ว่าผมมายืนรอคุณเขาตั้งนานแล้ว วันนี้คุณเกรย์คงยุ่งๆล่ะมั้ง ผมคิด เปิดอาหารกระป๋องไว้ข้างเสาไฟฟ้าต้นเดิมก่อนเดินจากไป
เลิกเรียนผมรีบออกจากมหาลัยตรงไปยังทางกลับหอพัก เมื่อเช้าผมเดินผ่านเสาไฟฟ้าต้นเดิมแต่ไม่มีวี่แววการถูกสัมผัสแม้แต่น้อย จึงคิดว่าคุณเกรย์อาจจะยังไม่ตื่นเลยวางอาหารแมวกระป๋องไว้ที่เดิมไม่ได้ไปยุ่งกับมัน จวบจนตอนเย็นผมอยากรู้ว่าจะมีวี่แววของคุณเกรย์ปรากฏมั้ยจึงได้รีบวิ่งแจ้นมาดูผลงานอย่างนี้
ไม่มีร่องรอยการกินเหมือนเมื่อเช้า อันที่จริงสภาพมันเหมือนเมื่อวานที่ผมเพิ่งปาดฝาใหม่ เปิดวางยังไงตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น ผมใจแป้ว คุณเกรย์หายไปไหนกันนะ
แง้ว..
เสียงร้องแผ่วๆดังมาจากพุ่มไม้ตรงรั้วบ้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับเสาไฟฟ้า ผมมองตามต้นเสียงทันที เพ่งเล็งอยู่หลายรอบถึงเห็นคุณเกรย์ที่ซุ่มอยู่ในพุ่มไม้ ผมเดินเข้าไปหา ครั้งนี้คุณแกรย์ไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย เอาแต่ร้องเสียงแผ่วๆอยู่อย่างนั้น
“เป็นอะไรไปหืม” ผมถาม เสียงร้องแง้วๆตอบกลับผมมา
ไม่มีบรรจุในศาสตร์ไหนว่าแมวร้องเสียงอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร ผมจึงต้องหาคำตอบด้วยตัวเองโดยแหวกพุ่มไม้ที่เป็นที่ซ่อนตัวขอคุณเกรย์ออก แม้จะเข้าใกล้คุณเขาขนาดนี้แล้วคุณเกรย์ก็ยังไม่มีแววหนีไปเหมือนเช่นเคย
“เฮ้ย ไปโดนใครทำอะไรมาเนี่ย”
ผมถามเขาอย่างตกใจ พอแหวกพุ่มไม้จนเห็นตัวคุณเกรย์แล้วผมถึงได้เห็นสภาพยุ่งเหยิงของแมวสีเทาตัวนี้มากกว่าเก่า รวมถึงรอยเลือด...เปรอะเต็มส่วนท้อง ใจผมสั่นทันที คุณเกรย์ส่งเสียงแผ่วเบา ผมรีบคว้าโทรศัพท์ออกมากดหาเพื่อนที่เรียนสัตวแพทย์ เพื่อถามถึงโรงพยาบาลหมาแมวที่ใกล้ๆที่สุด
เมื่อได้ที่หมาย ผมถอดแจ๊กแกตของตัวเองออกก่อนใช้มันค่อยๆห่อตัวคุณเกรย์ไว้ ผมช้อนตัวคุณเขาขึ้นมาอย่างเบามือที่สุด คุณเกรย์ครางเบาๆจนผมใจเสีย
“ไม่เป็นไรนะคุณเกรย์ เดี๋ยวจะพาไปหาหมอแล้วนะ ไม่เป็นไรแล้วนะ”
ผมบอกกับคุณเกรย์เสียงสั่น กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหน้าปากซอย มองหาแท็กซี่เพื่อจะโบก เสียแต่พอคนขับเห็นสิ่งมีชีวิตเปื้อนเลือดในมือก็ไม่มีใครจอดรับ ก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่คอผมอย่างช่วยไม่ได้ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงช่วยกันไม่ได้ หนึ่งชีวิตไม่ได้มีค่าเท่าๆกันหรอกหรือ
ผมโบกมือหาแท็กซี่ต่ออย่างไม่ย่อท้อ คุณเกรย์ไม่ร้องแล้วแต่แรงกระเพื่อมเบาๆจากอกทำให้ผมรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ จนในที่สุดก็มีแท็กซี่ใจดีจอดรับผมหลังจากที่โดนปฏิเสธมาหลายสิบคัน ผมบอกจุดหมายให้คุณลุงก่อนอุ้มคุณเกรย์ไว้แน่น คุณลุงแท็กซี่รีบพาผมไปถึงจุดหมายด้วยเวลาไม่นาน
ผมกล่าวขอบคุณเขาอย่างจริงใจเมื่อชำระเงินเสร็จ จากนั้นจึงรีบวิ่งพาคุณเกรย์เข้าโรงพยาบาลสัตว์เล็กไป
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
มาเปิดเรื่องยาวหลังจากที่หายไปนาน
เป็นเรื่องราวเรื่อยเปื่อย อ่านไปเรื่อยๆเบาสมอง
คิดเห็นอย่างไรบอกกันได้นะคะ
#คุณเกรย์
-
แงงง คุณเกรย์ ไม่เป็นไรนะคะ //กอด ไปโดนหมาที่ไหนตะปบมาหรือคะ
-
คุณเกรย์ น่าสงสาร
รอคุณเกรย์ นะ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หลงความน่ารักของคุณเกรย์ เคยโดนทำร้ายมารึเปล่าเลยกลัวคนแบบนั้น รอติดตามนะคะ :mew2:
-
แล้วจะตามหาเจ้าของเจอได้ยังไง
-
•2•
คุณเกรย์ถูกส่งถึงมือหมอแล้ว เจ้าหน้าที่ให้ผมกรอกเอกสารเกี่ยวกับประวัติคุณเกรย์ที่เคาท์เตอร์ เสียแต่ผมไม่รู้เกี่ยวกับคุณเกรย์มากนักจึงได้แต่ตอบเท่าที่ได้
ก่อนหน้านั้นผมโดนคุณหมอจับฉีดยากันบาดทะยักและพิษสุนัขบ้าเมื่อรู้ว่าผมไม่ใช่เจ้าของคุณเกรย์ และไม่ทราบว่าคุณเกรย์เป็นใครมาจากไหน ทำให้ต้องป้องกันไว้ก่อน เพราะแผลเล็กๆที่โดนคุณเกรย์ข่วนครั้งนั้นไปเตะตาคุณหมอเข้า
“สีเทา!” เสียงผู้ชายดังขึ้นมาทำให้ผมสะดุ้งเฮือก หันไปมองตามต้นเสียง ภาพปรากฏเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ไว้ผมยาวมัดไว้ลวกๆข้างหลัง ผมสีเข้มรับกับหน้าตาทำให้ดูเป็นคนดุ วิ่งออกมาจากข้างหลังเคาท์เตอร์ และมุ่งหน้าไปยังทิศทางห้องฉุกเฉิน เสียแต่มีพี่ผู้หญิงมาบังทางไว้
“คราม อย่าเสียงดัง”
“ขอโทษครับ แต่สีเทาอยู่ห้องนี้จริงๆหรือครับ” ผู้ชายตัวใหญ่ถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ส่วนฝ่ายพี่ผู้หญิงเองพอเห็นว่าคนอื่นๆเริ่มหันมามองทางนั้นจึงได้แต่ค่อยๆพาคนตัวใหญ่เดินหลบมุมไปไกลๆ
“จ้ะ เมื่อครู่มีคนเอาแมวมาเข้าห้องฉุกเฉิน หน้าเหมือนสีเทาของครามเลย”
“ผมเข้าไปได้ไหม...” เสียงบทสนทนาของทั้งคู่เบาลงเรื่อยๆ
“ตอนนี้หมอวิศดูแลอยู่ แต่ถ้าจะเข้าไป..”จนไม่ได้ยิน
ผมหันหน้ากลับมาทางพนักงานที่บริการอยู่ตรงเคาท์เตอร์ที่เธอเองก็หันหน้ากลับมาพร้อมผมเช่นกัน เดาว่าเมื่อครู่คงหันไปมองเหตุการณ์วุ่นวายทางนั้นเหมือนกันกับผม เธอยิ้มแหยให้ส่วนผมเอ่ยถาม
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“เปล่าหรอกค่ะ แค่น้องเกรย์หน้าตาคล้ายกับแมวของเขาน่ะค่ะ เลยรีบออกมาดู ขอโทษด้วยนะคะ”
“อ่อ.....ครับ”
ผมไม่ได้ว่าอะไรต่อแม้ว่าจะเกิดคำถามมากมายอยู่ภายในใจ สุดท้ายผมก็ได้แต่นั่งรอคุณเกรย์อยู่ที่ส่วนรับรอง ผมนั่งเหม่อ ไม่ได้กดโทรศัพท์เล่นอย่างที่ปกติชอบทำ เพราะมีความคิดเรื่อยเปื่อยมากมายอยู่ในหัวผม
‘สีเทา’ งั้นหรอ เป็นไปได้ไหมว่าคนตัวใหญ่คนนั้นอาจจะเป็นเจ้าของคุณเกรย์จริงๆก็ได้ สีหน้าของขาเองก็ดูกระวนกระวายไม่น้อยแต่ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไมถึงได้ฉีกป้ายประกาศหาออกกันนะ แล้วตอนนี้คุณเกรย์จะเป็นยังไงบ้างนะ แต่ถึงมือหมอแล้วคงจะปลอดภัยแล้วใช่ไหม ผมไม่รู้ว่าแผลของคุณเกรย์หนักหนาสาหัสเท่าไหร่เพราะไม่เชี่ยวชาญ แต่เลือดออกขนาดนั้นคงเป็นไม่ใช่น้อย ใจผมเสียขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้คุณเขาไปถูกทำอะไรมา โดนใครตีหรือหมาจรตัวไหนกัดรึเปล่า
“เจ้าของน้องเกรย์ครับ”
ผมสะดุ้งเมื่อถูกเรียกชื่อที่แม้ว่าจะไม่ใช่ชื่อของผมก็ตาม ผมลุกขึ้นยืนรับคำ คุณหมอเดินมาทางผมพร้อมบอก
“ตอนนี้น้องปลอดภัยแล้วนะครับ โดนกัดเป็นแผลนิดหน่อยแต่ไม่ถึงอันตราย แผลเองก็ไม่ได้ลึกมาก แต่เค้าเหนื่อยและอ่อนเพลียมากกว่า ทางที่ดีให้นอนโรงพยาบาลสักสองสามวันดูอาการก่อนนะครับ”
“อ่า ได้ครับ” คุณเกรย์ไม่เป็นไรแล้ว ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก
“คนไหนหรอ”
“นั่นไงที่นั่งตรงนั้น เสื้อนักศึกษาอ่ะ”
บทสนทนาของคนสองคนลอยเข้าหูผมมาอย่างห้ามไม่ได้ ผมคงไม่ใส่ใจถ้าคนในเสื้อนักศึกษาในตอนนี้มีแค่ผม เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นร่างคนตัวโตคนนั้นเดินเข้ามาหาผมที่กำลังนั่งรอชำระค่าใช้จ่ายทั้งหมดอยู่
ร่างสูงใหญ่ยืนตรงหน้าผมแสดงท่าทีอึกอัก เขาตัวโตแต่ไม่ใช่เพราะไขมัน หากแต่เพราะโครงร่างเหมือนเป็นคนกระดูกใหญ่ รวมถึงกล้ามเนื้อเยอะทำให้ดูตัวใหญ่ เขายึกยักอยู่สักพักก่อนเอ่ย
“น้อง...เป็นเจ้าของแมวตัวนั้นหรือครับ”
“เอ่อ..ไม่ใช่ครับ มันหลงมา..ผมเพิ่งเจอมันเมื่อสี่ห้าวันก่อนนี่เอง” ผมตอบตามความจริง แม้ไม่ใช่คนช่างพูดกับคนแปลกหน้าแต่ก็พยายามให้ข้อมูลเขาไป
“จริงหรอ เจอที่ไหนอ่ะ”
“แถวXXน่ะครับ เจออยู่ในซอยสาม”
“แล้ว...เจอเค้าได้ยังไงหรอครับ”
“บังเอิญน่ะครับ เห็นระหว่างทางออกจากหอผม ตอนแรกที่เจอมันขนยุ่งมากเลย มอมแมมมากด้วย มาขอทาโร่จากมือผม หลังจากนั้นอีกสองสามวันผมก็เอาอาหารไปให้คุณเกรย์กินบ่อยๆ ผมเห็นป้ายประกาศนะแต่ไม่ทันได้โทรไปซะที พอจะโทรมันก็ถูกเอาออกไปแล้วล่ะครับ” ผมอธิบายเขายืดยาว และคาดว่าเป็นประโยคที่ยาวเสียจนผมเหนื่อย
“...คุณเกรย์.....งั้นหรอ”
“เอ่อ..ผมหมายถึง....แมว..เป็นของพี่หรอครับ” ผมเผลอเรียกคุณเกรย์ตามความเคยชินและเพราะเค้าเรียกผมน้อง ผมถึงกล้าเรียกเค้าว่าพี่กลับไป ถึงอย่างไรผมก็คิดว่าผมเด็กกว่าคนตรงหน้าอยู่ดี ผมเรียนอยู่ปีสองแต่เค้าน่าจะเป็นนักศึกษาสัตวแพทย์ที่ฝึกงานอยู่
“....อืม ใช่ครับ แมวพี่เองไม่ผิดตัวแน่ ขอบคุณมากนะที่ช่วยดูแล”
“คือ...” คำตอบไม่ได้ต่างจากที่ผมคาดนัก แต่พอมีคำพูดมายืนยันก็ทำให้ผมตกใจเล็กน้อย ถึงแม้จะไม่กี่วันที่ผมได้เจอคุณเกรย์ อาจเป็นความผูกพันในระยะเวลาสั้นๆแต่ก็รู้สึกรักเค้าขึ้นมาเหมือนแมวตัวเอง
“ขอบคุณน้องมากจริงๆอีกทีนะ พี่ตามหามันทั่วเลย ทั้งแปะประกาศทั้งแชร์ในโซเชี่ยล สีเทาไม่ค่อยคุ้นคน ไม่ยอมให้ใครจับถ้าไม่รู้จัก อยู่ก็แต่ในบ้านทำอะไรไม่ค่อยสมกับเป็นแมวพี่เลยห่วงมันมากจริงๆ แถมมาเจอมันตอนโดนกัดซะเยิน นี่ถ้าไม่ได้น้องต้องแย่แน่ๆ”
“อ่อ..ไม่เป็นไรครับ” สีเทา...หรอ
“เดี๋ยวพี่ออกค่ารักษาเอง ละก็ถ้ายังไงก็อยากเลี้ยงขอบคุณน่ะ พอจะว่างไหม”
“เอ่อ...จริงๆแล้วไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเต็มใจ ถ้าคุณ..เอ่อ ผมหมายถึงสีเทาได้เจอเจ้าของก็ดีแล้วล่ะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องเกรงใจ พี่อยากขอบคุณน้องจริงๆนะ ให้พี่เลี้ยงเถอะ”
“คือ...” ผมปฏิเสธคนไม่เก่ง ยิ่งเป็นคนแก่กว่าแล้วด้วย แถมพี่คนนี้ทั้งแก่กว่าทั้ง...หน้าดุ แค่ผมสบตาเขาแวบเดียวก็ต้องก้มหลบ เหมือนโดนขู่ให้ไปถูกเลี้ยงข้าวซะดีๆอย่างไงอย่างงั้น
“งั้นเอางี้ เย็นนี้ว่างมั้ย พี่เลิกสี่โมงครึ่งถ้าไม่ติดอะไรล่ะก็น้อง...เอ่อ...”
“ปายครับ..”
“น้องปาย ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ”
เย็นนี้ผมว่าง แต่เกรงใจเขาจริงๆที่ต้องมาเลี้ยงข้าวทั้งที่จริงๆแล้วผมช่วยอะไรไม่มาก ผมควรจะโทรหาเขาตามประกาศตั้งแต่วันแรกแล้วแต่ดันโง่เอง
“ที่จริง...ไม่ต้องเลี้ยงข้าวผมก็ได้ แต่ช่วงที่คุณเกรย์..เอ้ย สีเทาอยู่ที่นี่ผมขอเข้าไปเยี่ยมเค้าได้มั้ยครับ”
“ได้สิ แน่นอนอยู่แล้ว แต่ยังไงให้พี่เลี้ยงสักมื้อเถอะนะ อยากขอบคุณจริงๆ”
ผมอึดอัดอยู่ไม่น้อยเพราะเข้ากับคนแปลกหน้าไม่เก่ง แต่ไม่อยากทำให้เค้าไม่สบายใจจึงพยักหน้าตกลงไป เอาวะ แค่มื้อเดียวจะเป็นไร
“ถ้างั้นรอพี่แปปนึงนะครับ สะดวกนั่งตรงนี้มั้ยหรืออยากไปนั่งรอข้างใน” ข้างในที่เค้าว่าคงเป็นโซนของบรรดาหมอๆทั้งหลาย ผมส่ายหน้าปฏิเสธไม่อยากรบกวน ย้ำเขาอีกครั้งว่าสะดวกที่จะนั่งตรงนี้ คนตรงหน้าถึงยอมละจากผมออกไปทำงานที่คั่งค้างไว้
ผมนั่งเล่นมือถือ ไถหน้าจอตรงหน้ารับรู้เรื่องราวของเพื่อนๆในโลกโซเชี่ยล จนกระทั่งมีเสียงเรียกหนึ่งขึ้น ทำให้ผมละจากหน้าจอใสเงยหน้ามองตามต้นเสียง
“น้องปาย ป่ะ ไปกัน”
คนตัวสูงใหญ่ยืนหยุดอยู่ตรงหน้าผมเว้นระยะห่างไม่ไกลไม่ใกล้ทำให้ไม่อึดอัด ผมพยักหน้ารับก่อนลุกขึ้นยืนบ้าง
“เอ้อลืมบอก พี่ชื่อครามนะ”
“ครับ” ผมพยักหน้าหงึกหงักอีกครั้งเมื่อได้รู้จักชื่อคนตรงหน้า คนตัวใหญ่หรือพี่ครามเดินออกจากโรงพยาบาลสัตว์เล็กก่อนหันมาถามผมอีกรอบ
“ว่าแต่กินอะไรดี ปายอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า”
ผมส่ายหน้า “แล้วแต่พี่เลยครับ ผมทานได้หมด”
พี่ครามโยกหัวน้อยๆ ก่อนบอก “งั้นอาหารไทยมั้ย พี่รู้จักร้านนึงไม่ไกลเท่าไหร่ นั่งรถไฟฟ้าไปสถานีเดียวถึง”
“ได้ครับ” ผมตอบรับพี่เขา คนตัวใหญ่ส่งยิ้มออกมา หันหลังเดินนำไป
ผมเดินต้อยๆ ตามพี่เขาไปอย่างเกร็งๆ ผมคุยกับคนไม่เก่ง ไม่รู้จะชวนคุยอะไรถึงแม้จะมีประเด็นหัวข้อน่าสนใจหลายอย่างให้เริ่มบทสนทนาก็ตาม ผิดกับเขาที่แม้จะดูตัวใหญ่น่ากลัวแต่กลับชวนคุยไม่หยุด ผมพยักหน้าส่งเสียงตอบรับเป็นพักๆเมื่อเค้าเล่าเกี่ยวกับร้านอาหารที่เรากำลังจะไปกันนั้น พี่ครามมีพี่สาวชื่อกลีบบัวที่แต่งงานไปแล้ว และไปเปิดกิจการร้านอาหารอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลที่พี่ครามฝึกงานเท่าไหร่นัก ทำให้พี่เขาชอบไปฝากท้องร้านนั้นประจำ
พี่ครามมาจากชื่อเมฆครามที่เป็นชื่อสีของไทยรวมถึงพี่บัวที่มาจากกลีบบัว เพราะอย่างนี้แหละคุณเกรย์ถึงได้ชื่อว่าสีเทาที่เป็นชื่อสี อันที่จริงแม่พี่ครามตั้งว่านวลเทาเพื่อให้เข้ากับพี่ครามและพี่บัว แต่ครามมักจะเรียกว่าสีเทาบ่อยๆ เหตุผลก็เพราะมันดูมาดแมนกว่า
ผมเพิ่งรู้ว่าคุณเกรย์เป็นตัวผู้
อันที่จริงไม่ได้คิดหรือคาดเดาว่าคุณเขาจะเป็นเพศไหน แต่ความรู้ใหม่ก็ทำให้ผมสนใจไม่น้อย
จนกระทั่งมาถึงร้าน ทันทีที่พี่ครามเปิดประตูกระจกใสเข้าไปในร้านก็มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้น
“แหน่ะ ไอ้คราม มาอีกแล้ว บอกแล้วให้ไปกินที่อื่นบ้างเดี๋ยวร้านฉันเจ๊งพอดี”
“ว่าไปหน่าบัว ครามก็จ่ายค่าอาหารตลอด”
“ค่าอาหารที่ฉันลดครึ่งราคาน่ะสิ ละพาใครมาด้วยล่ะนั่น”
“อ่อ น้องปายน่ะ เพิ่งรู้จักกัน น้องเค้าเจอสีเทาเลยพามาเลี้ยง”
“จริงหรอ เจอที่ไหน อ่ะนั่งก่อนๆ อยากกินอะไรเลือกได้เลยเดี๋ยวพี่ช่วยเลี้ยงด้วยนะ”
พี่บัวว่าพลางนำเมนูมาให้ผมดู ผมพยักหัวรับกล่าวคำขอบคุณเบาๆ พี่บัวเป็นผู้หญิงผมสั้น ผมบ็อบยาวเลยคางมาเล็กน้อยและย้อมสีอ่อนทำให้ใบหน้าพี่บัวดูสดใสไม่เหมือนคนแต่งงานแล้วเลย ผิวพี่บัวขาวไม่เหมือนพี่ครามที่ผิวเข้ม กว่าแต่หน้าตาทั้งคู่ไม่ได้ต่างกันมากนัก ทำให้พอมองออกว่าเป็นพี่น้องกัน
“สั่งได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ”
พี่ครามว่า ผมหลบหน้าเขามุดเข้าไปในเมนูด้วยความจนใจ ราคาอาหารแพงกว่าปกติเล็กน้อย คงเพราะค่าที่และบรรยากาศร้านที่ดูดีกว่ามาตรฐานทั่วไป ผมไม่ได้แปลกใจ เพียงแต่ไม่รู้จะสั่งอะไร
“พ..พี่ครามแนะนำหน่อยครับ” ผมโผล่หน้าไปบอกกับคนตรงหน้าที่พูดคุยกับพี่สาวตนเองเรื่องคุณเกรย์อย่างออกรส หลังจากที่ผมมุมดอยู่ในเมนูอยู่นานและไม่สามารถตัดสินใจได้เสียที “คือ..ผมไม่รู้จะสั่งอะไร”
สองคนหันมายิ้มให้ผมพร้อมกัน รอยยิ้มพี่สาวน้องชายไม่ได้ต่างกันมากเท่าไหร่ดูมีเสน่ห์ไปคนละแบบ สุดท้ายเมนูอาหารทั้งหมดพี่ครามเป็นคนสั่ง ผมนั่งดูดน้ำเงียบๆจวบจนพี่บัวลุกออกไปคิดเงินทำให้คู่สนทนาของพี่ครามกลายมาเป็นผมอย่างช่วยไม่ได้
“จะว่าไป...ปายเรียกสีเทาว่าคุณเกรย์หรอ”
“อ่ะ ครับ...เห็นมันตัวสีเทา หน้าตาไม่เหมือนแมวไทยเท่าไหร่...” ผมบอกเขาไปตามความจริง แวบแรกที่ผมเห็นคุณเกรย์ ชื่อนี้ก็โผล่มาทันที
“น่ารักดี” คนตรงหน้าว่าพร้อมกดยิ้ม “หมายถึงชื่อน่ะ ตั้งออกมาคล้ายกับสีเทาเลย”
“ครับ..จริงด้วย”
“ปายเรียกเจ้าเทาว่าคุณเกรย์ต่อก็ได้นะ น่ารักดี เหมือนมันเลื่อนขั้นจากแมวสามัญชนเป็นแมวขุนนาง”
ผมหัวเราะกับความคิดของพี่เขา ขุนนางที่ไหนเยินขนาดนั้น แต่ถ้าดูตามในรูปแล้วคุณเกรย์เองก็ดูเป็นแมวพันธุ์ดีเลยทีเดียว ถึงแม้ผมจะไม่เชี่ยวชาญเรื่องสายพันธุ์แมวมากนักก็ตาม ผมนึกภาพคุณเกรย์เป็นขุนนาง ต้องเป็นขุนนางที่เย่อหยิ่งแน่ๆ วันๆคงสั่งเก็บภาษีปลาทาโร่เป็นของตัวเอง คิดได้อย่างนั้นก็ขำกับความคิดตัวเองจนเผลอยิ้มออกไปไม่หยุด
“ยิ้มแล้ว”
ผมหันไปตามเสียงตรงหน้า พี่ครามจ้องมองผมพร้อมอมยิ้มน้อยๆ
“ตอนแรกทำหน้าเหมือนจะโดนพี่หลอกมาขาย ตอนนี้ยิ้มแล้วพี่ค่อยยังชั่วหน่อย”
“เอ่อ...”
ผมไม่ได้ตอบอะไรเพื่อต่อบทสนทนาอาหารก็มาเสิร์ฟตรงหน้า พี่ครามยิ้มอีกครั้งก่อนบอกให้ลงมือทาน จากนั้นผมจึงเอาแต่ก้มหน้ากินไม่เงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าอีก
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
เจ้าของคุณเกรย์ก็โผล่มาง่ายๆ อย่างงี้แหละ
ปล.ปกติแล้วโรงพยาบาลสัตว์จะไม่ได้รับฉีดวัคซีนให้คนนะคะ แต่ให้เป็นกรณีเป็นพิเศษ แหะๆ
หรือถ้าใครทราบว่ามีโรงพยาบาลสัตว์ที่ไหนรับฉีดก็บอกกันได้นะคะ เพราะเรายังไม่เคยเจอ ^^''
-
คุณเกรย์กับปายนี่เหมือนกันตรงไม่คุ้นคน (แปลกหน้า) นะนี่
เจอกันง่าย ๆ แบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ ไม่ต้องลุ้น รอดูเขาจีบกันอย่างเดียว (ติดที่ว่าเขาจะจีบกันไหมนี่ละ)
-
คุณเกรย์ เจอเจ้าของแล้ว :katai2-1:
ปาย ก็เจอ......❤️ หรือเปล่า มโนไว้ก่อน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักจัง น้องปายเหมือนแมวเลยย
-
ทาสแมวต้องอ่าน!
-
เค้าเจอกันแล้ววว ><
-
งือออออ น่ารักจังงง
คุณเกรย์นี่ต้องเป็นพ่อสื่อให้ครามกับปายแน่ๆ
ติดตามต่อนะค้าบบบ
-
•3•
แง้ว
“เป็นไงบ้างคุณเกรย์” ผมตอบคุณเขาเมื่อเจ้าก้อนขนสีเทาร้องต้อนรับทันทีที่เห็นหน้าผม
คุณเกรย์ไม่ตอบ ผมยื่นมือไปลูบหัวใหญ่ๆนั่นอย่างเบามือ คุณเกรย์หลับตาพริ้มเอียงคอตามทิศทางของมือผม คงเพราะผมช่วยเค้าไว้ทำให้คุณเกรย์เริ่มสนิทใจกับผมแล้วสินะ หรือไม่ก็เพราะไหนๆก็ดีดตัวหนีเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วจึงยอมๆให้ผมจับไปเถอะงี้
ผมมาเยี่ยมคุณเกรย์แทบทันทีที่เลิกเรียน ระยะทางไม่ใช่ปัญหา สำหรับคุณเกรย์แล้วผมยินดีที่จะมาหาแม้ว่ามันจะไกล เพราะอีกไม่กี่วันถ้าคุณเกรย์ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว คุณเขาก็ต้องกลับไปอยู่กับเจ้าของเขาจริงๆและผมคงไม่ได้เจอเขาอีก
“ไปอยู่ที่ดีๆแล้วอย่าลืมเรานะ” ผมบอกคุณเกรย์ที่เชิดหน้าให้ผมเกาคาง มีเสียงกรนครืดคราดเบาๆเหมือนกำลังสบายใจ ผมยิ้ม
อาหารแมวในห้องผมกลายเป็นหมันไปแล้วตั้งแต่เมื่อวานที่พาเขามาโรงพยาบาล แม้ว่าทาโร่ผมจะสามารถกินแทนคุณเกรย์ได้แต่อาหารแมว...ถึงจะเก็บไว้กินเองไม่ได้แต่ผมก็ยังเก็บมันไว้บนโต๊ะ ถือว่าเป็นของที่ระลึกของผมกับคุณเกรย์แล้วกัน
สภาพคุณเกรย์โดนสวมคอลลาร์ หรือปลอกคอป้องกันไม่ให้คุณเขาเลียแผล ขาซ้ายข้างหน้าโดนเจาะเชื่อมกับสายให้น้ำเกลือ คุณหมอบอกว่าคุณเกรย์ขาดสารอาหารมาหลายวันทำให้อ่อนเพลีย จึงต้องให้น้ำเกลือไปพลางๆ
คุณเกรย์ถูกทำความสะอาดแล้วส่วนหนึ่ง หน้าตามอมแมมและขนยุ่งๆดูเข้าที่เข้าทางมากกว่าตอนแรกที่ผมเจอ เพียงแต่ยังเห็นเศษฝุ่นดินติดอยู่เล็กน้อย คิดว่าเพราะคุณเกรย์เป็นแผลอยู่ทำให้ยังอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณไม่ได้ หมอคงทำความสะอาดเท่าที่ไหว
“อ้อนเชียวนะ” เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากข้างหลังทำให้ผมสะดุ้งเฮือก ปล่อยมือจากคางคุณเกรย์ก่อนหันไป พี่ครามยืนอยู่ข้างหลังผมพร้อมรอยยิ้มที่ชอบยิ้มเหมือนทุกครั้ง
“สงสัยคงชอบปายมากแน่ๆ ปกติหวงตัวจะตาย”
“เพราะมันป่วยมั้งครับ...ก่อนหน้านี้ก็ไม่ยอมให้ผมจับ”
พี่ครามหัวเราะขำ “ตอนที่สีเทาตื่นแล้วพี่พยาบาลมาจับตรวจไข้ยังขู่ฟ่อแทบตาย”
ผมเงยหน้าไปมองพี่คราม อ้าปากจะพูดอะไรสักอย่างที่จู่ๆก็ลืมไป ผมรีบหันกลับมาหาคุณเกรย์เมื่อพี่ครามสบตากับผมโดยตรง เลือกไม่ตอบอะไรกลับไป
“เพราะปายช่วยมันนั่นแหละถึงยอมขนาดนี้ ใช่มั้ยหื้ม” ประโยคแรกบอกกับผมแต่ประโยคสุดท้ายหันไปคุยกับแมวพร้อมขยี้หัวใหญ่ๆนั่นเบาๆ พี่ครามมือใหญ่มาก ผมว่าคุณเกรย์ตัวค่อนข้างเอ่อ..ตัวใหญ่ ตอนอยู่กับผม แต่พอมีมือพี่ครามไปเทียบทำให้คุณเกรย์ที่ขนาดอ้วนปกติดูเหมือนตุ๊กตาแมวตัวเล็กๆไปเลย
แง้ว
คุณเกรย์ร้องอย่างรำคาญใจเมื่อพี่ครามไปแหย่คุณเขาเล่น
“หน่ะดูสิ พี่ยังเล่นด้วยไม่ได้เลยเนี่ย”
ผมหัวเราะปนขำ “พี่ครามก็อย่าไปแกล้งคุณเขาสิครับ”
“หือ” หือ? ผมเลิกคิ้วสงสัยกับคำพูดของพี่ครามว่ามันมีอะไรผิดปกติงั้นหรือ ก่อนคนตัวโตจะเฉลย “คุณเขาหรอ เรียกซะยกระดับสีเทาอีกแล้ว” ผมเขิน ไม่คิดว่าคำสรรพนามที่เรียกคุณเกรย์ในใจจะหลุดออกมา
“น่ารักดี”
เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ ผมเขินหนักกว่าเก่าเมื่อไม่รู้ว่าพี่ครามเอ่ยชมใคร ไม่ได้หันกลับไปมองว่าเขาทำหน้าอย่างไร เอาแต่เกาคางคุณเกรย์อย่างเอาเป็นเอาตาย
“เดี๋ยวพี่มานะ อยู่อีกนานมั้ย”
“เอ่อ..คงสักพักแหละครับ”
“งั้นอยู่เล่นกับสีเทาไปก่อน แปปนึงนะ เดี๋ยวไปกินข้าวด้วยกัน”
“เดี๋-” ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยปฏิเสธ พี่ครามก็ผลุบตัวออกจากห้องพักฟื้นสัตว์ป่วยแล้ว ผมหันไปมองหน้าคุณเกรย์อย่างไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยว่าเจ้าของคุณเกรย์คิดอะไรอยู่
แต่ก็ต้องสงสัยตัวเองเหมือนกันเมื่อทำตามที่เขาบอก ไม่ได้รีบออกไปจากโรงพยาบาลอย่างที่นึกคิด
ไม่ช้าไม่นาน พี่ครามก็ผลุบเข้าห้องพักฟื้นสัตว์ป่วยใหม่ แววตาคมนั่นพยายามสบตากับผม “ป่ะ ปาย ไปกินข้าวกัน” ว่าพลางเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ “อีกเดี๋ยวโรงพยาบาลจะปิดแล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาหาใหม่นะ”
พี่ครามว่า ผมก้มหน้าดูนาฬิกา สี่โมงยี่สิบสอง เวลาในการทำการเขียนแปะไว้ว่าถึงสี่โมงครึ่ง เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนชวนหมายจะปฏิเสธ
“ครั้งนี้พี่ไม่เลี้ยงแล้วก็ได้ ไปด้วยกันเฉยๆ” พร้อมรอยยิ้มที่ล้นไปด้วยสเน่ห์อีกแล้ว ผมลูบหัวคุณเกรย์ที่ครางครืดๆเป็นครั้งสุดท้ายก่อนปล่อยมือหันไปหาเจ้าของตัวจริง
“ผมว่า...”
“นั่งรถไฟฟ้ามาใช่มั้ย วันนี้พี่เอามอไซค์มา เดี๋ยวนั่งไปด้วยกัน ไม่ไกล”
ว่าจะปฏิเสธ เสียแต่คนตรงหน้าดันเอ่ยแทรกพร้อมรอยยิ้มแบบนั้นทำให้ผมไม่รู้จะปฏิเสธเขาอย่างไรดี เงียบไปพักใหญ่ก่อนจะตอบรับพี่ครามไป
“ครับ”
คนตัวใหญ่กดยิ้มมุมปากเหมือนทุกที เอ่ยปากบอกลาสัตว์เลี้ยงตัวโปรด “ไปก่อนนะสีเทา เดี่ยวพรุ่งนี้มาหาใหม่ ไม่ดื้อล่ะ” มือใหญ่นั้นลูบหัวคุณเกรย์อย่างอ่อนโยน ส่วนผมได้แต่ลาคุณเขาทางสายตา
พี่ครามพาเดินมาจุดจอดรถ ก่อนหยุดอยู่ที่มอเตอร์ไซค์เวสป้าที่ผมจำรุ่นไม่ได้ เวสป้าสีขาวคันจิ๋วเดียวเมื่อเทียบกับพี่คราม มือใหญ่หยิบหมวกที่แขวนไว้ตรงกระจกรถมาให้ผมก่อนหยิบหมวกอีกใบที่วางไว้ที่พื้นมอไซค์ไปใส่ ผมมองเขาอย่างสงสัยว่าทำไมถึงพกหมวกมาสองใบตั้งแต่แรก เสียแต่คนถูกสงสัยกลับไม่ยอมหันหน้ามามองผมเพื่อตอบคำถามสักนิด
เอาเถอะ อาจจะเป็นปกติของคนขับมอเตอร์ไซค์ที่จะพกหมวกไว้สองใบก็ได้
ผมใส่หมวกของเขาให้เรียบร้อยเมื่อเห็นคนตรงหน้าเข็นมอเตอร์ไซค์สีขาวออกมาจากที่จอดและมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“ป่ะ” สิ้นเสียงพี่คราม ผมก้าวขึ้นรถเขาช้าๆด้วยความไม่ค่อยชินเท่าไหร่ พี่ครามถามความพร้อมอีกรอบก่อนออกตัวไป
ไม่ค่อยได้สัมผัสกับพาหนะชนิดนี้เท่าไหร่นักผมจึงนั่งตัวแข็ง พี่ครามค่อยๆขับเหมือนกับรู้ว่าผมเกร็ง รถคันข้างๆขับแซงผ่านไปแล้วคันแล้วคันเล่า จนผมเริ่มชินและค่อยๆปล่อยตัว จนกระทั่งพวกเรามาถึงที่หมาย
“ชิบหาย” เสียงคนตรงหน้าดังขึ้นเมื่อเทียบรถเข้าจอดข้างทาง สถานที่ตรงหน้าเป็นตึกแถวแห่งหนึ่งที่มีรั้วเหล็กปิดลงมา พร้อมป้ายประกาศหยุดหนึ่งวัน ทำให้ผมรู้สาเหตุของต้นเสียง
พี่ครามหันมามองผมพร้อมยิ้มแหย “ร้านปิดอ่ะ”
ผมพยักหน้ารับรู้ “ทานแถวนี้ก็ได้ครับ อุตสาห์มาถึงแล้ว” ผมบอก ไม่อยากพี่แกขับไปขับมาหาร้านใหม่อีก สู้เดินหาร้านอาหารข้างทางแถวนี้น่าจะง่ายกว่า
“เอางั้นหรอ ปายกินได้แน่นะ”
“ได้สิครับ” ผมตอบพลางขยับยิ้มบ้าง พอจะเดาออกว่าคนตรงหน้าคิดอย่างไร รูปลักษณ์ภายนอกของผมมีแต่คนบอกว่าเหมือนคุณหนู ผมไม่แปลกใจอะไรถ้าพี่ครามจะคิดว่าผมกินอาหารข้างทางไม่เป็น
สุดท้ายพวกเราก็จบลงตรงที่ร้านราดหน้ารถเข็นที่หนึ่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากร้านเป้าหมายเดิม รสชาติไม่ได้แย่แต่พี่ครามก็บ่นเสียดายร้านที่ตั้งใจจะมากินวันนี้ โอดครวญไปยกใหญ่ พร้อมกับโม้ว่าข้าวซอยร้านนั้นอร่อยเป็นที่หนึ่ง ถ้ามีโอกาสจะพาผมมาเสียให้ได้
“พี่เอาแต่พูดคนเดียวเลย โทษทีนะ รำคาญมั้ย”
ผมส่ายหน้า “ไม่หรอกครับ พี่คุยสนุกดี” ตอบไปตามจริง พี่ครามเป็นคนมีสเน่ห์และคุยเก่ง แม้ว่าใบหน้าดุๆนั่นทำให้ดูไม่กล้าเข้าใกล้แต่ที่จริงเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่ง ตาคมเข้ม คิ้วดก จมูกโด่ง ปากหยักบาง เครื่องหน้าเข้ากับรูปหน้าได้อย่างดี แม้ว่าจะไว้ผมยาวเซอร์แต่ก็ดันออกมาดูดี...ในระดับหนึ่งล่ะนะ
“ว่าแต่ปายล่ะ”
“ผมทำไมหรอ”
“ไม่คุยเรื่องตัวเองบ้าง”
“ผมคุยไม่เก่งหรอก ถนัดฟังมากกว่า” ผมว่าตามจริง เป็นเรื่องยากสำหรับผมที่จะหยิบยกประเด็นหนึ่งขึ้นมาสร้างเรื่องราวให้น่าสนใจ
“งั้นพี่ถามละกัน ได้ไหม คำถามพื้นฐานๆ” ผมพยักหน้ารับ เพื่อเป็นการตอบแทนที่พาผมมากินข้าว จึงอยากช่วยเป็นเพื่อนคุยให้พี่แกสักหน่อย
“เรียนที่ไหนอ่ะ คณะอะไรหรอ”
“คณะบริหาร มหาลัยOOครับ”
“แล้วเรียนปีอะไรแล้ว”
“ปีสองครับ”
“ที่จริงบอกว่าปีหนึ่งพี่ก็เชื่อนะเนี่ย” พี่ครามเอ่ยแซวทำให้ผมยิ้มรับขำๆ “แล้วนี่อยู่หอหรอ”
“ครับ แถวXXที่เคยบอกไป ที่ๆเจอคุณเกรย์” พี่ครามพยักหน้ารับ “ว่าแต่คุณเกรย์..ทำไมถึงได้หายไปหรอครับ”
ผมถามเขากลับบ้างเมื่อนึกเรื่องสงสัยได้พอดี บรรยากาศรอบตัวเขาเปลี่ยนไปนิดหน่อย “อืม..เรื่องมันค่อนข้าง..” พี่ครามพูดแค่นั้นก่อนหยุด ทำท่านึกคิดสักพักก่อนเล่าต่อ
“แฟนเก่าพี่แอบเอาไปทิ้งน่ะ” ผมเบิกตาโตอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเพราะเหตุผลนี้ทำให้คุณเกรย์กลายเป็นแมวจรไปได้ “เลิกกันไปเป็นเดือนแล้ว แต่เหมือนเค้าไม่ยอมน่ะ มาตามตื๊อขอคืนดี แต่พอพี่ไม่เล่นด้วยก็แอบเอาสีเทาไปทิ้งไว้ไหนไม่รู้”
“...” ผมขยับปากกลืนน้ำลาย ไม่เอ่ยขัดเรื่องราว แม้จะมีความคิดด้านลบเกี่ยวกับแฟนเก่าเขาเล็กน้อย
“ตอนแรกก็ไม่รู้หรอก แต่พอจับได้ก็กลายเป็นเกลียดเลย ทำกันได้ลงคอ” พี่ครามว่าพลางถอนหายใจ “ตอนแปะป้ายประกาศเค้าก็ตามไปฉีกด้วย ไม่รู้แค้นอะไรสีเทามันนักหนา ไม่แน่ว่าที่ปายไม่เห็นป้ายประกาศตอนนั้นเพราะเค้าอาจจะฉีกไปก็ได้”
พี่ครามเล่าจบ ผมเอาแต่ก้มหน้าไม่แสดงความเห็น สงสารคุณเกรย์ขึ้นมาจับใจที่อยู่ดีๆก็โดนใครไม่รู้พรากบ้านพรากความสุขไป กลายเป็นแมวจรเด๋อด๋าสู้ชีวิต แต่ถ้าคุณเกรย์ไม่หายไปผมก็คงไม่มีโอกาสได้เจอพี่..
หมายถึงไม่มีโอกาสได้เจอคุณเขา
“แล้วปายล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“ผมทำไมหรอครับ”
“เล่าเรื่องตัวเองให้ฟังหน่อยสิ”
ผมเงียบ...ไม่รู้จะเล่าอะไร ชีวิตผมไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรือน่าสนใจ ใช้ชีวิตแบบคนปกติทั่วไปที่ติดจะน่าเบื่อเสีย้วยซ้ำ “ผมไม่รู้จะเล่าอะไร” จึงเลือกบอกไปตามจริง
“งั้นเอาง่ายๆก็ได้ ชื่อปายนี่มาจากปายที่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวใช่ป่ะ”
ผมส่ายหน้า พี่เขาถึงถามหาที่มาต่อ
“จริงๆ...มาจากสปาย” ผมบอกเสียงแผ่ว
“หืม จริงหรอ สปายที่เป็นเครื่องดื่มหรือ”
“เปล่าครับ สปาย...สายลับ อะไรทำนองนั้นแหละ”
“เห้ย เท่ออก ไม่เห็นต้องเขินเลย ฮะๆ” พี่ครามว่าพลางหัวเราะตบท้าย คิดว่าเพราะหน้าผมที่ขึ้นสีไปเสียแล้วทำให้พี่แกคิดอย่างนั้น
แต่เขาไม่รู้หรอกว่าที่มาของชื่อนั้น มีไม่กี่คนที่ผมเคยบอก
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
#คุณเกรย์
-
ที่มาของชื่อสปายคืออะไรหนอ
-
มีลับลมคมในอะไรกับชื่อรึป่าวเนี่ยย
คุณเกรย์ชอบน้องปายแล้วใช่มั้ยย > <
-
สปาย ไม่ใช่มาจากอาชีพของพ่อปายนะ
-
คุณเกรย์หายดีแล้วสินะ
-
พี่เกร์ยนี่น่าจะอยากได้น้องปายไปเลี้ยงอีกคนใช่มั้ย :laugh:
-
เเมวจนเด๋อด๋าน่ารักไปอี้กก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หลงคุณเกรย์เข้าแล้ว~
-
•4•
“วันนี้สีเทาออกโรงพยาบาลได้แล้วนะ” ทันทีที่ผมเปิดประตูโรงพยาบาลสัตว์เล็กเข้ามา พี่ครามที่เพิ่งออกมาจากห้องตรวจสัตว์ก็เห็นผมพอดี ร่างสูงใหญ่นั่นรีบเดินตรงปรี่มาหาผมเพื่อบอกข่าวทั้งรอยยิ้ม
“จริงหรอครับ ดีจังเลย” ผมว่า ดีใจที่คุณเกรย์ไม่เป็นอะไรแล้วและได้ออกจากโรงพยาบาลเร็วกว่าที่หมอคาดไว้
“อืม อาการไม่น่าเป็นห่วงแล้ว หมอให้กลับไปพักฟื้นที่บ้านได้” พี่ครามว่าพลางหัวเราะเบาๆ เมื่อคิดว่าหมอที่ว่านั่นอาจจะเป็นเขาเองก็ได้ใครจะรู้
ผมดีใจที่คุณเกรย์อาการไม่ได้แย่ และดีใจที่เจอเจ้าของคุณเขาจริงๆ เพียงแต่หลังจากนี้ผมคงไม่ได้เจอคุณเกรย์อีกแล้ว ระยะเวลาที่ได้เจอคุณเกรย์ราวหนึ่งสัปดาห์ทำให้ผมผูกพันราวกับเป็นเจ้าของเสียเองทำให้รู้สึกใจหายไม่ได้
“ปายก็เข้าไปหาเจ้าเทาได้ตามปกติเลยนะ พี่ไปทำงานต่อละ” พี่ครามว่าพร้อมกับเคลื่อนตัวออกไปยังส่วนที่น่าจะเป็นห้องแล็ป คงรีบไปทำงานอย่างที่เขาว่า
ผมเข้าไปติดต่อกับเคาท์เตอร์ต้อนรับ ก่อนเข้าไปหาคุณเกรย์ แมวสีเทานอนหลับตาพริ้มแต่เมื่อผมเข้ามาใกล้ก็ลืมตามองหน้า อ้าปากหาวรอบหนึ่ง
แง้ว
ก่อนเอ่ยทักทายกัน
“คิดถึงมั้ย” คุณเกรย์ไม่ตอบ ก้มหน้าพยายามเลียขนตัวเองแต่เพราะมีคอลเลอร์สวมอยู่ทำให้ทำไม่ได้อย่างที่คิด ผมเอื้อมมือไปแตะตัวคุณเขาเบาๆ
“เราคิดถึงนะ...”
“เดี๋ยวก็ได้ออกโรงพยาบาลแล้วนะ คุณเกรย์คิดถึงบ้านมั้ย จะได้กลับบ้านแล้ว” ผมคุยกับเขาถึงแม้จะรู้ว่าเขาไม่เข้าใจก็ตาม เลื่อนมือจากตัวไปเกาใต้คางให้คุณเขา คุณเกรย์เชิดหน้าขึ้นครางครืดๆรับอย่างพอใจ
“เดี๋ยวจะไม่ได้เจอกันแล้วนะ” ผมพูดกับเขาเบาๆ เป็นครั้งแรกที่ได้คุยกับคุณเกรย์มากขนาดนี้ เพราะรู้ว่ามีเวลาอยู่กับเขาอีกไม่นาน จะไม่ได้เจอแล้ว แมวขนยุ่งตัวมอมแมมในตอนแรกที่เจอกันนั้นจะได้กลายเป็นแมวผู้ดีเหมือนที่เคยเป็นแล้ว น่ายินดีจะตาย
แต่ไม่รู้ทำไม ใจผมโหวงแปลกๆ
คุยเล่นกับคุณเกรย์ได้สักพักประตูก็เปิดออก เป็นพี่ครามตามคาด ร่างสูงเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่ไม่รู้ว่ายิ้มให้แมว..หรือใคร
“ว่าไง สบายดีมั้ย”
เขาว่าพลางเกาหัวคุณเกรย์ ทำให้ผมไม่แน่ใจว่าพี่ครามคุยกับใครอยู่กันแน่ จึงเลือกไม่ตอบ
“หืม ปาย..” ผมเงยหน้าหันไปมองเขา สมองประมวลผลให้เข้าใจว่าคำถามเมื่อคู่เค้าถามผม..
“..สบายดีครับ”
“เย็นนี้ว่างไหม” คำถามรูปแบบคล้ายเดิมถูกส่งออกมาจากปากหยัก แน่นอนว่าผมไม่ได้มีธุระอะไร เพียงแต่ไม่กล้าตอบเขาไป ทำให้พี่ครามเอ่ยต่อ “มีเรื่องวานให้ช่วยหน่อยน่ะ”
“อะไรหรือครับ” ไม่รู้ทำไมตอนนี้ผมดันกล้าถามเขาไปแทบทันที
“จะพาสีเทากลับน่ะ แต่ขับมอไซค์มาเลยอยากได้คนช่วยถือ”
“....”
พี่ครามว่าพลางขยับยิ้ม ที่ออกจะติด...เขิน? ผมไม่กล้ายืนยัน ใบหน้าคมหันข้างเอาแต่เล่นกับคุณเกรย์ทำให้ผมเห็นหน้าเขาไม่ชัด เมื่อนึกถึงจุดประสงค์แล้วก็เข้าใจว่าเขาคงไม่สะดวกหิ้วคุณเกรย์ขณะที่ขับรถอยู่ก็ได้ รวมถึงถ้าผมยอมช่วยผมจะได้ยืดเวลาที่อยู่กับคุณเกรย์ต่ออีกนิด
“....ผมว่างครับ” ผมตอบเขาไป...และนี่จะเป็นอีกเย็นหนึ่งที่ผมได้อยู่กับเขาอีกแล้ว
“จริงหรอ รบกวนหน่อยได้ไหม ไม่กล้ารบกวนพี่หมอคนอื่นน่ะ”
ผมพยักหน้ารับคำ เมื่อเห็นว่าจริงๆแล้วก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร “ได้ครับ”
พี่ครามกล่าวขอบคุณก่อนขอตัวออกไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ เพิ่งจะสี่โมงแม้ใกล้เวลาเลิกงานแล้วแต่ก็ยังมีผู้ป่วยตัวอื่นๆรออยู่ ผมนั่งมองหน้าคุณเกรย์ที่มองหน้าผมอยู่เช่นกัน ยกมือไปจิ้มจมูกเล็กๆนั่นทีนึง คุณเกรย์เบือนหน้าหนี
“คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้” ผมพึมพำเบาๆ ไม่แน่ใจว่าตั้งใจจะคุยกับคุณเกรย์หรือใคร...
จนกระทั่งสี่โมงครึ่ง พี่ครามโผล่มาหาผมและคุณเกรย์พร้อมตะกร้าสีฟ้าอ่อน ขนาดใหญ่พอดีที่จะใส่แมวตัวหนึ่งเข้าไปได้ “ป่ะสีเทา กลับบ้านกัน” เสียงทุ้มว่า
คุณเกรย์ไม่ตอบได้แต่ส่ายหางไปมามองหน้าพี่คราม คนตัวใหญ่วางตะกร้าไว้ข้างๆคุณเกรย์ ไม่นานก็มีพี่ผู้หญิงเดินตามเข้ามาด้วย พี่ผู้หญิงจัดการถอนสายน้ำเกลือให้คุณเกรย์ ใช้แอลกอฮอล์เช็ดแผลที่โดนเจาะอีกครั้งก่อนเอ่ย
“ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วล่ะ น้องครามเอาสีเทากลับได้เลย”
“ขอบคุณครับพี่อ้อน” พี่ครามว่าขอบคุณพร้อมรอยยิ้ม พี่ผู้หญิงคนนั้นหรือพี่อ้อนส่งยิ้มตอบรับก่อนขอตัวไปเช็คอาการหมาแมวตัวอื่นในกรงใกล้ๆกันนี้
พี่ครามเปิดตะกร้าก่อนใช้มือใหญ่หยิบคุณเขา ใช้คำว่าหยิบเลยเพราะว่ามันดูเป็นกริยาเช่นนั้นจริงๆ คุณเกรย์เมื่ออยู่ต่อหน้าพี่ครามราวกับเป็นลูกแมวตัวเล็กๆไปเสียอย่างนั้น
มือใหญ่วางคุณเกรย์ลงในตะกร้า เสียงร้องแง้วดังออกมาหนึ่งครึ่งก่อนโดนปิดฝา ผมมองคุณเกรย์ที่ซ่อนตัวอยู่ในนั้นอย่างนึกขำ จากแมวจรเด๋อด๋าในที่สุดก็จะได้กลับวังแล้ว
“ป่ะ ไปกัน พี่อ้อนผมไปแล้วนะครับ” พี่ครามว่า ยกมือไหว้พี่อ้อนที่ดูแลสัตว์ตัวอื่นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ก่อนหันหน้ามาทางผม ผมพยักหน้ารับ เดินตามเขาออกจากโรงพยาบาลสัตว์เล็กไป
พี่ครามเดินไปยังจุดจอดรถที่เดิม เขาส่งตะกร้ามาให้ผมก่อนเดินไปหามอเตอร์ไซค์คันเดิมเพิ่มเติมคือถูกคนตัวโตเข้าไปสตาร์ท พี่ครามขับมาจอดข้างผม หยิบหมวกกันน็อคที่ถือในมือส่งมาให้ ส่วนเจ้าตัวก็ก้มไปหยิบหมวกอีกอันที่วางอยู่กับพื้นรถ
แต่เพราะมือผมถือตะกร้าที่แบกคุณเกรย์ไว้อยู่ทำให้ใส่หมวกไม่ได้ ทีแรกกะจะวานให้พี่ครามช่วยถือตะกร้าให้ ทว่าคนตัวโตกลับเอื้อมตัวมาใส่หมวกให้ผมแทน
“ข..ขอบคุณครับ” ผมว่างึมงำก่อนขึ้นซ้อนเบาะท้ายเขาไป มีตะกร้าคุณเกรย์คั่นไว้ระหว่างผมกับพี่คราม
“พร้อมนะ”
“ครับ”
สิ้นเสียงตอบรับของผม พี่ครามก็ขับมอเตอร์ไซค์ออกไปสู่ถนนใหญ่
เส้นทางจากหอพี่ครามและโรงพยาบาลสัตว์เล็กไม่ใกล้แต่ก็ไม่ไกล ใช้เวลาเดินทางสักพักก็ถึงที่หมาย ระหว่างทางผมกับเขาไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก ส่วนผมก็มองคุณเกรย์ผ่านรูที่ตะกร้าเป็นพักๆ
ทันทีที่รถจักรยานยนต์ถูกดับเครื่องหน้าตึกที่น่าจะเป็นหอพักของพี่เขา ผมก็ลุกออกจากที่นั่งพร้อมอุ้มตะกร้าที่มีคุณเกรย์อยู่ด้วย กะจะวานให้เขาช่วยถือตะกร้าให้อีกครั้ง ทว่าพี่ครามลุกตามมาพร้อมถอดหมวกกันน็อคให้ผมก่อนถอดให้ตัวเอง มองหน้าเค้านิ่งแต่คนตัวโตไม่ได้หันหน้ามามองผมสักนิด
“เดี๋ยวเอาคุณเกรย์ไปไว้ที่ห้องก่อนค่อยออกไปหาอะไรกินกันเนอะ” คนตัวสูงเอ่ย แน่นอนว่ามีรอยยิ้มคู่ใจประดับบนใบหน้าเช่นทุกที
พี่ครามคว้าเอาตะกร้าใส่คุณเกรย์ไปถือแทน เดินนำขึ้นหอไปส่วนผมตั้งใจจะยืนรอที่หน้าหอ
“ปาย ขึ้นไปด้วยกันก่อนสิ”
“ผมรอตรงนี้ได้..”
“จริงหรอ นานนะ ไม่เอาดีกว่าปายตามมาเถอะ พี่ต้องจัดการทั้งอาหารทั้งกระบะทรายให้สีเทาอีกสักพักอ่ะ ขึ้นไปดื่มน้ำรอก่อนก็ได้ ไม่ต้องรีบ...หรือปายรีบไปที่ไหนรึเปล่า”
ผมส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธคำถามข้างหลัง เดินไปหาเขาเป็นคำตอบ ขึ้นก็ได้
สภาพหอภายนอกดูมีราคาอยู่แล้วและผมก็ไม่ได้แปลกใจอะไรถ้าพี่ครามจะอาศัยอยู่ในที่แบบนี้ ไม่รู้สิ พี่ครามดูเหมือนคนมีฐานะถึงจะหน้าอย่างนั้นก็เถอะ และเมื่อพี่ครามเปิดห้องตัวเองผมก็รับรู้ว่าคุณเกรย์เคยอยู่ที่ปราสาทขนาดย่อมจริงๆ
ข้างในห้องสะอาด พื้นปูด้วยกระเบื้องแกรนิตโต้ดูหรูหราและทำให้ห้องเย็น เหมาะกับคุณเกรย์ที่ขนเยอะและน่าจะร้อนง่าย สีห้องออกโทนสว่างทำให้ห้องดูกว้าง น่าอยู่ ขนาดห้องเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีโซนเคาท์เตอร์ครัวเล็กๆตรงมุมซ้ายข้างทางเข้า ตรงพื้นมีถ้วยชามใส่อาหารแมวที่ว่างเปล่าวางอยู่ ห้องไม่ได้แบ่งโซนด้วยผนัง แต่กลับแยกออกชัดเจนว่าส่วนไหนใช้ทำอะไร
แม้ว่าจะเปิดเข้ามาแล้วเห็นเตียงเลยก็ตาม แต่ส่วนปลายเตียงมีโซฟายาวตั้งอยู่ทำให้รู้ว่าเป็นโซนรับแขก หรือดูโทรทัศน์ ถัดจากโซฟาเป็นมุมอ่านหนังสือที่ติดกับระเบียง ส่วนทางขวาของทางเข้าตรงข้ามกับโซนห้องครัวนั้นเป็นห้องน้ำขนาดเล็ก ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าคนหน้าตาดูดุดันอย่างพี่ครามจะมีห้องที่สะอาดสว่างอะไรแบบนี้
พี่ครามวางตะกร้าลงกับพื้นข้างๆเตียงก่อนปลดล็อกแล้วเปิดฝามันออก คุณเกรย์ชะโงกอยู่พักหนึ่งก่อนกระโดดออก เดินป้วนเปี้ยนดมนู่นนี่และสุดท้ายจบด้วยการไถแขนพี่คราม เสียแต่คอลเลอร์ที่สวมอยู่ทำให้เป็นท่าทางที่ดูทุลักทุเล
“คิดถึงบ้านล่ะสิ ไปผจญภัยมาเป็นไง”
แง้ว
คุณเกรย์ร้องตอบพี่ครามราวกับรู้เรื่อง แมวสีเทาเดินป้วนเปี้ยนสำรวจที่อยู่ตัวเองอีกครั้ง
“ปายมานั่งก่อนไหม ถ้าหิวน้ำก็หยิบน้ำแถวนั้นกินได้นะ”พี่ครามว่าพร้อมชี้ไปทางเคาท์เตอร์ครัวที่มีเหยือกน้ำวางอยู่ ผมส่ายหน้าเมื่อไม่ได้กระหาย เดินตรงไปหาคุณเกรย์ก่อนนั่งลงข้างๆคุณเขา
พี่ครามเดินออกไปยังระเบียง ทำอะไรกุกกักตรงนั้นสักพักก่อนเดินเข้ามายังโซนครัว เปิดตู้เคาท์เตอร์ชั้นล่างหยิบเอาอาหารแมวออกมาเทใส่ชาม ผมเพิ่งรู้ว่าจริงๆแล้วคุณเกรย์ทานอาหารเม็ดจากที่ผมเคยให้คุณเขาทานอาหารแมวกระป๋อง เมื่อเทเสร็จคุณเกรย์ก็วิ่งเข้าไปหาพี่คราม ดมๆอยู่รอบจานข้าว
“เดี๋ยวเถอะไอ้อ้วนนี่ ยังไม่ได้เติมน้ำให้เลย” เขาว่าพร้อมหัวเราะขำ เสียแต่คุณเกรย์คงไม่เข้าใจ พี่ครามเดินไปทำนู่นทำนี่สักพักส่วนผมก็นั่งมองคุณเกรย์ที่ดูมีความสุขกับบ้านหลังเดิม
“ป่ะปาย เสร็จแล้ว ไปหาข้าวกินกัน” พี่ครามว่า ผมลุกขึ้นยืนก่อนเอ่ยคำรับ
หันไปมองคุณเกรย์ที่มุดหน้าอยู่กับจานอาหารตรงหน้า ผมบอกลาเขาผ่านสายตาถึงแม้ว่าคุณเกรย์จะไม่ได้รับรู้อะไรเลยก็ตาม
ผมกับพี่ครามตัดสินใจทานอาหารง่ายๆแถวหอพี่คราม เพื่อที่จะได้ไม่ต้องขับรถไปที่ไกลๆให้เหนื่อย เมื่อทานเสร็จพวกเราก็เดินกลับมาที่หอ เพราะพี่ครามเอ่ยว่าจะไปส่งผม เสียแต่ผมขอเขาไว้ให้ไปส่งแถวสถานีรถไฟฟ้าใกล้ๆนี้แทน
“กลับดีๆนะ วันนี้ขอบคุณมากที่ช่วย”
“ครับ ไม่เป็นไร” ผมเอ่ยตอบพี่คราม นึกเสียใจที่หลังจากนี้คงไม่ได้เจอคุณเกรย์แล้ว
“ปาย”
“หือ?” พี่ครามเรียกชื่อผมพร้อมแบมือยื่นมาตรงหน้าทำให้ผมไม่เข้าใจ “ทำไมหรือครับ”
“ขอยืมโทรศัพท์หน่อย” ผมไม่ได้ถามว่าเขาจะเอาไปทำอะไร ได้แต่ควักโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงมาส่งให้พี่ครามแต่โดยดี คนตรงหน้าก้มหน้ากดอะไรยิกๆพักหนึ่งก่อนส่งคืนผม
“เบอร์พี่นะ เอาไว้ถ้าอยากมาเยี่ยมสีเทาเมื่อไหร่ก็โทรมา ส่วนใหญ่พี่กลับก็ห้าหกโมง ถ้าว่างๆ ไม่มีอะไรทำก็มาเยี่ยมหามันบ้างก็ได้นะ” พี่ครามเฉลยพร้อมส่งรอยยิ้มแบบเดิมๆ ผมยืนอึ้ง ไม่คิดว่าพี่เขาจะใจดีขนาดนี้
“ขอบคุณครับ” ผมบอกเขาไป คุยกันสองสามคำก่อนผมจะขอตัวแยก ขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อกลับหอ
นับแต่วันนั้นหมายเลขโทรศัพท์ของพี่ครามยังอยู่ในเครื่องผม เสียแต่เวลาผ่านไปเป็นอาทิตย์กว่าๆแล้ว ผมก็ยังไม่ได้ติดต่อกลับไปสักวัน...
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
มีคนสงสัยเรื่องชื่อน้องปาย จริงๆ ไม่มีอะไรนะคะ น้องแค่เขินเพราะไม่เคยบอกที่มาชื่อเท่านั้นเอง :hao5:
เป็นเรื่องใสๆ ไร้ดราม่า(?) ค่ะ :hao6:
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
#คุณเกรย์
-
รอตอนต่อไป~
-
รอๆ :hao6: :hao6: :hao6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โง้ยยย โทรไปสิปายยย โทรไปนะ คิดถึงคุณเกรย์แย่
-
นึกว่าพี่ครามจะยิงเข้าโทรศัพท์ของตัวเองด้วย...
บางทีเราก็คิดว่าพี่ครามจีบน้องปายหรือเปล่าเนี่ย (หัวเราะ)
-
น่ารัก
-
งือออ ปายทนได้หรออไม่ได้เจอคุณเกรย์ตั้งอาทิตย์เลยนะ
-
แพ้ผู้ชายที่มาพร้อมแมว
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
น้องเทาสื่อรัก อะฮิ้ว ที่มาคือกระทู้พันทิคุณแทวส้มใช่ไหมคะ น่ารักมากๆเลยค่ะ
ทาโร่นี่จัดว่าเค็มไปนะคะ
-
:3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ปาย จะคิดถึงคุณเกรย์เท่านั้นจริงหรือ
-
เนื้อเรื่องน่ารักดี ติดตามค่าาา :mew1:
-
ดูท่าคุณเกรย์ เหมือนจะเปนกามเทพเลยน้า
ทำให้สองคนมาเจอกัน
:o8:
-
:o8:
-
•5•
“สีเทา มานี่”
แง้ว
ไอ้แมวอ้วนมันเถียง หันหน้ามาดุใส่แล้วหันไปนั่งมองประตูห้องต่อ หางฟูๆนั่นตวัดปัดไปมาเหมือนช่วยกวาดห้องให้ เห็นมันนั่งอย่างนั่งมาสักพักแล้วจึงเรียก
“สีเทา ไม่มีใครมาหรอก มานอนได้แล้ว”
แง้ว
เถียงอีก คราวนี้ไม่ได้หันมามองแต่ร้องทั้งๆที่จ้องบานประตูไม้สีเข้ม หางที่กวัดแกว่งไปมาเมื่อครู่เริ่มนิ่งลง ยันตัวลุกจากเตียงไปอุ้มก้อนขนนุ่มฟูนั่นมาไว้วางที่เตียง เดินไปปิดไฟ คราวนี้สีเทาไม่ได้ร้องโวยวายแล้ว แมวอ้วนเดินวนรอบหมอนก่อนทิ้งตัวลงนอนที่ประจำ
อาทิตย์กว่าแล้วแต่ไม่มีวี่แววของปาย ทางคนก็นอนรอมือถือจนเหี่ยว ทางแมวก็นั่งเฝ้าประตูจนเปื่อย
...ไม่ได้ตั้งใจจะจีบหรอก..
ที่จริง...ตอนนี้ที่เป็นอยู่ก็ไม่รู้ว่าจีบเขาอยู่รึเปล่า สาบานด้วยสัตย์จริงว่าตอนแรกคิดว่าปายน่ารักดีเฉยๆ มองหน้าเค้าครั้งแรกก็นึกถึงสำลี...แมวตัวแรกที่ตายไปเมื่อหลายปีก่อน ปายมีใบหน้าหวาน แก้มดูนุ่ม ปากแดงจมูกเชิด ไหนจะตากลมๆนั่นอีก เครื่องหน้าน่ารักเสียจนไม่คิดว่าจะมีใครหน้าตาขัดกับบุคลิกได้ขนาดนี้
ปายชอบทำหน้านิ่งทั้งที่ใบหน้าดูน่าคบหาแท้ๆ ต่างจากเราโดยสิ้นเชิง
หลังๆ ถึงรู้ว่าเค้าไม่ได้ตั้งใจจะทำหน้านิ่งหรอก...มั้ง หลายครั้งที่ปายหลุดแสดงสีหน้าออกมานั้นช่วยเพิ่มเสน่ห์ให้เค้าโดยไม่รู้ตัว คิดว่าเนื้อแท้คงไม่ใช่คนหยิ่ง แค่แสดงสีหน้าไม่เก่งก็เท่านั้น หน้าตาน่ารักรวมถึงตัวก็เล็กเหมือนสำลี แต่นิสัยดันเหมือนสีเทา
ปายตัวเล็ก แต่ที่เห็นน้องตัวเล็กคงเพราะเราอาจจะตัวใหญ่เองก็ได้ เป็นคนโครงใหญ่ตั้งแต่เด็กอยู่แล้วแถมชอบดื่มนมตลอด โตมาเลยสูงโย่งแบบนี้ แถมผิวคล้ำๆช่วยเพิ่มความโหดนี่อีก เจ้าของสัตว์เวลามาโรงพยาบาลแล้วเห็นเราก็ชอบทำหน้าหวาดกลัวกันทั้งนั้น วางใจเถอะเห็นงี้แต่มือเบาที่สุดในรุ่นแล้ว ถามจากน้องหมาแถวนี้ก็ได้
อันที่จริงก็ไม่ใช่คนผิวเข้มมาแต่แรก แต่เพราะต้องออกแดดบ่อย ทั้งขับมอเตอร์ไซค์ทั้งออกไซต์ไปเรียนรู้กับสัตว์ในฟาร์มช่วงปีแรกๆเลยกลายมาเป็นอย่างงี้
ส่วนน้องปายดันเป็นคนที่ตรงข้ามกับเราทุกอย่าง น้องตัวเล็กแต่ไม่ได้เตี้ย ตัวเล็กแบบเป็นคนโครงเล็ก จริงๆ ก็สูงโปร่งอยู่พอตัวแต่คงเป็นเพราะเราที่ตัวโตไปนั่นแหละทำให้เห็นน้องเขาตัวกะเปี๊ยกเดียว น้องอุ้มสีเทาทีก็โดนบังไปครึ่งตัวแล้ว ไม่รู้สีเทาตัวใหญ่ไปหรือปายผอมไป
คิดแล้วก็ตลกดีที่ตัวเองคิดอะไรเป็นตุเป็นตะได้ขนาดนี้
ปายเป็นคนเจอสีเทาที่ไปหลงเสียไกล วินาทีแรกที่พี่อ้อนมาบอกว่ามีแมวหน้าตาเหมือนสีเทาโดนกัด ตอนนี้อยู่ห้องฉุกเฉินนั่นทำให้หัวใจเราตกไปอยู่ตาตุ่ม พอไปเห็นก็รู้ว่าเป็นเจ้าเทาจริงๆ แถมยังบาดเจ็บอีกต่างหาก ความรู้สึกตอนนั้นตีกันมั่วซั่วไปหมดจนพี่อ้อนต้องบอกให้ใจเย็น
ไม่รู้เป็นความบังเอิญหรือพรหมลิขิตอะไรที่ทำให้สีเทา แมวที่กำลังตามหามาเป็นอาทิตย์จู่ๆก็ปรากฏตัวในสภาพนี้ แถมยังได้เจอกับเขา
สำลีเวอร์ชั่นคน
ที่ชื่อว่าสปาย
ย้ำอีกครั้ง ไม่ได้ตั้งใจจะจีบจริงๆ
แค่น้องมัน..น่ารักไปหน่อยเลยเผลอใจเท่านั้นเอง ไม่รู้ว่าสปายจะรู้หรือเปล่า แต่คงจับสังเกตได้ล่ะมั้งถึงได้ตีตัวห่างขนาดนี้
แง้ว
“ไม่ต้องร้องเลย กินแห้วแล้วเนี่ย”
ง้าววว
“สมน้ำหน้ากันหรอหืม” คุยกับแมวเหมือนกับว่ามันจะรู้เรื่อง ตลกดีที่บางทีก็คิดว่ามันจะรู้เรื่องจริงๆ ขยับมือไปเขี่ยหน้ามันเล่นๆ ก้อนขนสีเทากรนครืดคราดพร้อมกับหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอบอกว่ากำลังจะเข้าสู่นิทรา มองแมวเทาในความมืดก่อนผล็อยหลับไป
ง้าว
นาฬิกาปลุกมีชีวิตปลุกให้ตื่นตอนตีห้า รู้ว่าช่วงนี้คือเวลาถ่ายของมัน เลยลุกไปเปิดระเบียงให้มันออกไปถ่ายที่กระบะข้างนอก สีเทาดำเนินชีวิตตามปกติเหมือนเมื่อก่อนได้ไม่ขาดตกบกพร่อง ปล่อยมันทำธุระของมันไปแล้วเดินไปโซนห้องครัว หยิบซองอาหารเม็ดมาเติมให้คุณชายเรียบร้อย
พุ่งตัวลงเตียงอีกครั้ง
วันนี้วันเสาร์ ไม่ต้องไปฝึกงานที่โรงพยาบาลสัตว์เล็ก ยังไม่มีแผนจะทำอะไรในวันนี้เลยได้แต่นอนโง่ๆ พอมีเวลาให้ตัวเองก็จะคิดถึงสำลีร่างคนเสียทุกที
พูดถึงสำลี...สำลีเป็นแมวตัวแรกที่แม่เลี้ยงไว้ อยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก ขนปุยสีขาวล้วนตัวนุ่มนิ่มแถมขี้อ้อน ชอบมาคลอเคลียถูไถ โคตรน่ารักที่สุดของแมว เสียแต่อยู่ได้สักพักก็ตาย แก่ตายนั่นแหละ อย่างน้อยก็ถือว่าดีแล้วที่ได้เลี้ยงมันจวบจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต พอสำลีตายก็ไม่คิดจะเลี้ยงแมวตัวไหนอีก แต่ไอ้ก้อนเทาๆนี่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้
สีเทาเป็นแมวที่ญาติเอามาให้ บอกที่บ้านแมวคลอดลูกใหม่สี่ตัว แต่ตายไปสอง เสียใจจนไม่กล้าเลี้ยงมันต่อเลยเอามาให้ทางเราเลี้ยง ส่วนอีกตัวก็เอาให้ญาติอีกคน สีเทาเป็นแมวเนบีลัง จมูกยาวหูใหญ่ หางเป็นพวงสวยเชียว ไม่อยากยอมรับแต่สีเทาเป็นแมวชั้นดีจริงๆ นั่นแหละ
แมวพันธุ์ดีที่รักที่สุดรองจากชีวิตและครอบครัว ถึงจะเป็นพันธุ์มีราคาแต่ก็ไม่ได้รักเพราะมันแพง ยังไงก็ได้มาฟรี แม้ว่าจะนิสัยกวนตีนไปบ้างแต่ก็น่ารักในแบบของมัน ดูแลประคบประหงมอย่างดีจนกลายเป็นแมวถูกสปอย ต้องกินอาหารดีๆ ต้องนอนห้องเย็นๆ แมวเทาไม่ยอมให้ใครจับ หวงเนื้อหวงตัวกับคนไม่รู้จักทุกคนเป็นปกติของสายพันธุ์ที่ไม่ชอบเข้าหาคนแปลกหน้า ไม่รู้ทำไมตอนนั้นแจนถึงอุ้มมันใส่ตะกร้าเอาไปปล่อยได้
แจนคืออดีตแฟนเก่าที่คบได้ไม่นานก็เลิกเพราะไม่ได้รัก เธอเป็นคนเข้ามาขอคบก่อน ในตอนแรกก็เปิดใจยอมคุยแต่ก็ไปไม่รอด แจนเป็นผู้หญิงที่มีความงี่เง่าเยอะเกินไปสักหน่อย เจ้าหล่อนต้องให้รายงานตลอดเวลาว่าไปไหนกับใครทำอะไรที่ไหน บ่อยเข้าก็รำคาญจนเบื่อ พอเบื่อเจ้าหล่อนก็หาว่าเพราะเอาแต่เลี้ยงแมวไม่สนใจเธอ กลายเป็นอิจฉาแมวซะงั้น พอบอกเลิกไปก็คิดว่าแล้วต่อกันแล้ว ถึงจะมาตามตื๊อแต่ก็ไม่คิดว่าคุณเธอจะบุกห้องและแอบเอาสีเทาออกไป
ตอนแรกคิดว่ามันแอบเปิดระเบียงออกไป แต่สีเทาเป็นแมวติดบ้าน เคยเอาใส่ตะกร้าไปเที่ยวด้วยก็เอาแต่ร้องอย่างเดียว เปิดประตูระเบียงทิ้งไว้ก็บ่อยไม่เห็นเคยจะแอบออกไปไหน จนกระทั่งไปขอดูกล้องวงจรปิดจากหอพักนั่นแหละถึงได้รู้ถึงตัวการ ที่ไม่รู้จะแค้นอะไรนักหนา
ทั้งโกรธ โมโห หัวเสียและก็เป็นห่วงเจ้าแมวสีเทา วิ่งเต้นตามหามันซะทั่วจนเหนื่อย ผ่านไปเป็นอาทิตย์จนท้อ ไม่คิดว่าจู่ๆ อยู่เฉยๆ จะเจอเสียอย่างนั้น
นางฟ้าสำลี
ที่ตอนนี้ต้องเรียกว่าสปาย
น้องเป็นนางฟ้ามาโปรดจริงๆนะ ถึงแม้ว่าจะได้เลี้ยงข้าวขอบคุณไปแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่อยากหยุดความสัมพันธ์ลงง่ายๆ แบบนี้ วันต่อมาเลยเอารถมอไซค์ตัวเองออกมาขับ จุดประสงค์ก็เพื่อได้สานต่อความสัมพันธ์กับคนตัวเล็กเนี่ยแหละ ปายเป็นคนไม่ค่อยพูด เจ้าตัวบอกพูดไม่เก่งและก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่คงไม่มีใครเคยบอกว่าปายเป็นผู้ฟังที่ดี
ดวงตากลมนั่นจับจ้องผมทุกครั้งที่เอ่ยปากพูด แม้ว่ากำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่แต่พอผมพูดก็เงยหน้ามามอง น่ารักเหมือนสำลีไม่มีผิด ปายพูดน้อยทำให้เวลาพูดแต่ละครั้งดูมีเสน่ห์ เสียงนุ่มทุ้มน่าฟังเสียจนเคลิ้ม
เป็นเอามาก
จะว่างั้นก็ได้ ไม่คิดเหมือนกันว่าจู่ๆจะรู้สึกรักชอบคนที่เพิ่งเคยเจอได้ขนาดนี้ จริงๆ...ไม่ถึงกับรักกับชอบหรอก แค่อยากรู้จักกันไปเรื่อยๆ และคิดว่าคนๆ นี้น่าจะสานต่อความสัมพันธ์ไปในทางที่ดีได้
คิดไปเอง
คงงั้นแหละ สุดท้ายเค้าก็ไม่ติดต่อกลับมาถึงแม้จะเอาสีเทาเป็นข้ออ้างแล้วก็ตาม เสียใจนิดๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะไม่มีช่องทางติดต่อกับเขา แม้จะรู้มหาลัยและคณะที่เจ้าตัวเองเรียนแต่วันจันทร์ถึงศุกร์ไอ้เราก็ต้องฝึกงานที่โรงพยาบาล จะเอาเวลาไหนไปหา แถมเสาร์อาทิตย์ก็ไม่มีอะไรรับประกันว่าเจ้าตัวจะอยู่คณะไหม เดาได้ไม่ยากว่าคงไม่อยู่ ดูไม่ใช่เด็กกิจกรรมและที่คณะไม่น่ามีเรียนในวันนี้
มืดแปดด้าน
อยากเจอแค่ไหนก็ไม่มีวิธี จะให้จู่ๆเดินเตร่ไปแถวหอพักที่ปายเคยบอกก็ใช่ที่ ไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรถ้าเจอกัน ถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีเทาเองก็ให้ความร่วมมือกับความเซ็งช่วงเช้าโดยการมานอนจ้องหน้า
ตื่นจากการงีบไปเมื่อเช้าก็ลุกมาเทอาหารให้รูมเมท ถาดอาหารที่ตอนแรกนึกว่าจะไมได้ใช้อีกแล้วในที่สุดก็ไม่ได้รกร้างอีกต่อไป ออกไปหาอะไรกินแถวหอ เห็นร้านอาหารที่เคยนั่งกินกับเขาแล้วชวนหดหู่อย่างช่วยไม่ได้ สุดท้ายก็สั่งซื้อขึ้นมากินที่ห้อง
สีเทานอนจองเก้าอี้ที่โต๊ะอาหารทำให้ต้องแบ่งกันนั่งคนละครึ่ง เก้าอี้อีกตัวมีแต่พับเก็บอยู่นอกระเบียง ขี้เกียจไปหยิบมากางเลยใช้วิธีเบียดแมวโง่นี่ซะเลย กินไปก็ลูบหัวลูบหางมันไป ความสัมพันธ์ของเรากับสีเทาเหมือนเพื่อนคู่กัดอะไรมากกว่า เราชอบแหย่มันส่วนมันก็ชอบเมินเรา ถึงอย่างนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าทั้งรักทั้งหวงเพื่อนสี่ขาคนนี้ แมวประหลาดที่เหมือนจะหยิ่งแต่ก็ชอบเข้ามาอยู่ใกล้ๆ ทำให้นึกถึงใครบางคน
สลัดความคิด
จะว่าไป ไม่ได้อาบน้ำสีเทาเลยตั้งแต่กลับมา แมวเทายังมีแผลอยู่เล็กน้อย แม้จะเอาคอลเลอร์ออกได้แล้วแต่ก็ยังไม่ควรอาบน้ำ เลยได้แต่เช็ดตัวด้วยน้ำหมาดๆ ให้เป็นแมวกึ่งสะอาดไปก่อน อย่างน้อยก็สภาพดีกว่าตอนแรกที่เจอมากโข ตอนแรกเจ้าตัวขนยุ่งตัวยุ่งเลอะฝุ่นเสียจนจำแทบไม่ได้ จากคุณชายกลายเป็นแมวจร นึกแล้วก็โชคดีไม่น้อยที่เจอมันสภาพสมบูรณ์ถึงแม้จะโดนกัดก้นแหว่งไปหน่อย
โชคดีไม่น้อยที่เจอทั้งคนทั้งแมว
อืม...วกกลับเข้าเรื่องนี้อีกแล้ว แต่ไหนๆ ก็คงไม่ได้เจออีกแล้ว จะคิดถึงสักหน่อยคงไม่เป็นไร นานๆ ผ่านไปเดี๋ยวก็ลืมได้เอง
นอนเอกเขนกดูโทรทัศน์ไปให้สมกับเป็นวันหยุดโง่ๆ มีแมวเทามานอนข้างๆ ให้อุ่นใจ หาอะไรทำเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งใกล้จะถึงเวลาข้าวเย็นเลยลุกไปเติมข้าวให้สีเทาก่อนมีความคิดจะออกไปหาอะไรกินข้างนอก
เวลาเย็นๆ หน้าที่ใหม่ของสีเทาคือลุกไปนั่งหน้าประตู ราวกับรอใครบางคนมา
“ถอยไปซิไอ้อ้วน”
คุยกับมันเมื่อเห็นมันนอนอ้วนแผ่หลาอยู่หน้าประตู หันหน้ามาจ้องมองกันเหมือนจะถามว่าไปไหน
“จะออกไปซื้อข้าว เดี๋ยวกลับมา” เจ้าอ้วนฟังไม่รู้เรื่องหรอกแต่ก็ยังอยากคุยกับมันอยู่ดี สุดท้ายก็เปิดประตูแบบเกรงใจแมว คือเปิดแง้มๆพอไม่ให้ไปโดนมันก่อนพยายามทำตัวลีบออกทางช่องแคบของประตูไป
กลับมาตายรังที่ร้านอาหารตามสั่งแถวหอ ตัดสินใจกินข้าวที่ร้านเพราะขี้เกียจหิ้วกลับหอ ไหนจะต้องเอาขยะออกไปทิ้ง ไหนจะต้องเทลงจานข้าว ต้องล้างช้อนซ้อม ยุ่งยากเลยตัดปัญหากินมันซะที่นี่ ข้าวพร่องไปได้ครึ่งจานมือถือในกระเป๋ากางเกงก็สั่นแจ้งเตือนว่ามีใครโทรเข้ามา เบอร์โทรไม่มีชื่อปรากฏทำให้นึกสงสัย แต่ก็ไม่ได้ตัดสายไป
กดรับ
“พี่คราม?”
สปาย!
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
น้องเทาสื่อรัก อะฮิ้ว ที่มาคือกระทู้พันทิคุณแทวส้มใช่ไหมคะ น่ารักมากๆเลยค่ะ
ทาโร่นี่จัดว่าเค็มไปนะคะ
แงง กระทู้อันไหนหรอคะ เราไม่ได้เล่นพันทิพค่ะ :hao5:
ที่มาเรื่องนี้คือนั่งมองแมวตัวเองแล้วเขียนออกมา555
ขอบคุณสำหรับเรื่องทาโร่นะคะะ เราเขียนเพิ่มไปในตอนหลังๆ แล้ว
อันที่จริงหมาแมวไม่ควรกินอาหารคนเนอะะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะะ
-
น้องปายจะมาแว้ววว
-
โห พี่ครามเป็นเอามากนะเนี่ย
น้องปายก็คิดถึงใช่ไหม คนหรือแมวล่ะ
-
ในที่สุดเขาก็โทรมา (หัวเราะ)
-
น่ารักทั้งคนทั้งแมวอ่านแล้วเพลินมากเลยรู้สึกอ้าวจบตอนแล้วเหรอแต่คุณนักเขียนก็มาต่อไวมากอ่านแล้วไม่สะดุดเลยพี่ครามเป็นเอามากนะนี่ที่สปายหายไปก็อาจจะกำลังคิดอยู่ก้ได้มะว่าจะติดต่อมาดีรึเปล่าเพราะตัวน้องเองก้หลงเจ้าสีเทาเหมือนกันรอตอนต่อไปค่ะว่าแต่จะไม่ดราม่าใช่มั้ยคะ
-
ทั้งคนทั้งแมวที่หลงรักสปาย
-
น้องปายก็อดใจไม่เจอคุณเกรย์ได้ใช่มั้ยล่าา
คุณเกรย์ก็รอเจอน้องปายอยู๋นะ
อ่อ แถมพ่อครามอีกคน อิอิ
-
เพ้อถึงน้องเดาว่าน้องน่าจะมาหาแล้วแน่ๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกดีค่ะ จะคอยติดตามนะคะ
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
โทรมาแล้ววว!!!!!
-
น้องปายโทรมาแล้วนะพี่ครามมม
อ๊ากก สีเทาน่ารักน่าหยิก(?)
:impress2:
-
เห็นแว๊บๆ เลื่อนผ่านหลายครั้ง
นึกว่าโครงเรื่องคล้ายๆ fifty shades of grey 5555
แต่วันนี้ รู้สึกอยากอ่านดู
โหยยยยย โคตรชอบบบน้องแมว
หลงมาก สีเทา คุณเกรย์ 5555
แล้วยิ่งบุคลิกน้องสปายนี่ โดนใจเลย ชอบบบ
รักเรื่องนี้แล้ว ติดตามๆค่ะ
ยิ่งตอนล่าสุด ลุ้นให้น้องโทรมา 555
น่ารักกกก รอตอนต่อไปนะคะ
บวกเป็ดคนเขียนๆ เขียนได้น่ารักมากก
-
เป็นเอามากทั้งคนทั้งแมว ฮ่าๆ
-
:sad4:หลอกให้อยากแล้วจากไป
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องโทรมาแล้ว
คราวนี้พี้ครามต้องจีบให้ติดนะ
อย่าปล่อยโอกาสหลุดมือนะคะ :impress2:
-
•6•
ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ แค่เพราะเป็นวันหยุด ไม่รู้จะทำอะไร พอคิดถึงแมวบางตัวขามันก็ก้าวมาที่นี่ไปแล้ว กว่าจะรู้ตัวก็หยุดอยู่หน้าหอพักที่เคยมาเยือนแค่ครั้งเดียวนี่
หอพักที่ไม่ได้มาร่วมอาทิตย์
ผมหันซ้ายมองขวาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่ได้โทรไปบอกพี่เขาก่อนมา ไม่รู้ว่าพี่ครามจะว่างรึเปล่าแต่มาถึงแล้วทั้งทีจึงไม่อยากเสียเที่ยว เลยตัดสินใจโทรออกเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย
“พี่คราม?”
“ปาย!”
“ครับ..คือ”
“มีอะไรรึเปล่า”
“...คือ ตอนนี้ผมอยู่หน้าหอพี่”
ได้ยินเสียงสำลักดังลอดออกมาจากปลายสาย สักพักก่อนได้ยินเสียงพี่ครามเรียกคิดเงิน อันที่จริงอยากบอกพี่เขาว่าไม่ต้องรีบก็ได้ เสียแต่คนในสายคงไม่ได้ฟัง
“มานานรึยัง รอแปปนะพี่อยู่ร้านอาหารหน้าซอยหอนี่เอง เดี๋ยวรีบเข้าไป”
อยากจะบอกอีกครั้งว่าให้พี่แกไม่ต้องรีบ เสียแต่เขาดูจะไม่ฟังผมเสียแล้ว จึงกดตัดสายไป
ไม่นาน ร่างโตก็มาถึงพร้อมหอบฮั่ก น่าจะรีบวิ่งมา “จริงๆ...พี่ไม่ต้องรีบก็ได้”
“ได้ไง ว่าแต่เราเถอะจะมาก็ไม่โทรมาบอกก่อน พี่ตกใจนะเนี่ย”
“ผม..ขอโทษครับ” ขอโทษจริงๆ รู้ตัวอีกทีก็โผล่มาแล้วให้ทำไง ลองโทรไปเพราะคิดว่าไหนๆก็มาถึงแล้ว แต่ถ้าพี่แกไม่อยู่หอก็แล้วไปแต่ปรากฏว่าดันอยู่แถมรีบมารับเสียด้วย ไม่รู้จะให้คิดยังไง
“เห้ยไม่เป็นไรไม่ต้องถึงกับขอโทษหรอก...แค่ตกใจน่ะ”
ผมผงกหัวรับ
“แล้ววันนี้ว่างแล้วหรือไง”
“ครับ..” จริงๆก็..ว่างช่วงเย็นอยู่ทุกวันอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่กล้ามาหาเท่าไหร่ แต่ก็แค่คิดในใจไม่ได้บอกไป
“สีเทามันคิดถึงปายนะ”
ผมเงยหน้าหันไปมองเค้า ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าแต่ผมเองก็คิดถึงคุณเกรย์มากๆเช่นกัน
“จริงๆนะ มันรอปายหน้าประตูทุกวันเลย”
ผมก้มหน้า ไม่รู้จะตอบอะไรรวมถึงไม่รู้จะคุยอะไรเพื่อต่อบทสนทนา
“ปายมาเยี่ยมสีเทาใช่มั้ยล่ะ ขึ้นไปหามันกันมั้ย” รู้สึกผิดเหมือนกันที่ให้พี่ครามเป็นคนชวนคุยแค่คนเดียว แต่ก็กดหัวพยักหน้าแทนคำตกลงไป คราวนี้พี่ครามไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่เพยิดหน้าให้ตามเข้าไป
ขึ้นบันไดมาจนถึงชั้นสาม ประตูห้องฝั่งขวาเกือบริมสุดที่คุ้นเคยถูกผลักออกก่อนได้ยินเสียงตัวในห้องโวยวาย
ง้าว!
“เห้ย โทษๆลืมไปว่านอนอยู่นี่” ผมไม่เห็นเหตุการณ์ข้างใน แต่เดาว่าพี่ครามคงคุยกับคุณเกรย์อยู่ คนร่างสูงก้มลงไปคว้าก้อนขนสีเทาไว้ก่อนเปิดประตูให้อ้าออก พอให้เราเข้าไปได้
“ดูสิใครมา” ร่างสูงตรงหน้าเอ่ยคุยกับก้อนขนมีชีวิตในอ้อมแขน
สบตากันกับความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันตั้งนาน
ง้าววว
คุณเกรย์ร้องขึ้นพลางดิ้นหลุดจากอ้อมกอดของพี่คราม กระโดดลงมาตุบ ก้อนขนเดินมาทางเรา ดมฟุดฟิดอยู่รอบหนึ่ง พร้อมกับสำรวจรอบตัวผมก่อนมาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมส่งเสียง
แง้ว
ผมปิดประตู หย่อนตัวนั่งลงไปหาคุณเขา “มาหาแล้ว”
คุณเกรย์เข้ามาใกล้ผม ดมมือฟุดฟิดอีกรอบก่อนเอาตัวมาถูแขน หางฟูๆ นั่นโบกไปมา ผมขยับมือเกาตัวคุณเขาไปทั่ว คิดถึงสัมผัสนุ่มๆ นี่ชะมัดเลย คุณเกรย์ดูดีขึ้นจากตอนแรกที่เจอเยอะทีเดียว จริงๆ แล้วแมวจรเด๋อด๋าตัวนั้นเป็นเจ้าชายอยู่บนหอคอยสินะ ขนไม่ยุ่งเหยิงพันกันเป็นสังคตังเหมือนตอนแรกแล้ว หน้าตามู่ทู่นั่นก็ดู้ป็นผู้เป็นแมวขึ้นเยอะ ฝุ่นและรอยเกรอะก็หายไป ดูเป็นแมวมีระดับขึ้นมาทันที
หลังจากที่ปล่อยให้คุณเกรย์ดมสำรวจรอบตัวเรียบร้อย คุณเขาไม่ได้ว่าอะไรต่อ พอผมลูบไปเรื่อยๆคุณเกรย์ก็ทิ้งตัวนอนแหมะอยู่ข้างๆ สะบัดหางขึ้นลงอย่างสบายใจ
“หึ เห็นมั้ย บอกแล้วว่ามันคิดถึงปาย”
“ครับ..” ผมรับคำคนตรงหน้า “ผมก็คิดถึง..”
เจ้าของห้องเงียบไปสักพักก่อนเอ่ยเสียงเบา “เหมือนกัน”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองแต่พี่ครามไม่ได้อยู่สบตาผม ร่างสูงลุกไปทำอะไรกุกกักอยู่แถวโต๊ะอ่านหนังสือ จึงได้แต่ก้มลงไปมองหน้าคุณเกรย์แทน
“ว่าแต่ปายกินอะไรมายัง”
ผมส่ายหน้าแต่คิดว่าพี่ครามคงไม่เห็นจึงตอบกลับไป “ยังเลยครับ”
พี่ครามมองผมมาอย่างตกในระคนสงสัย “อ้าว พี่นึกว่ากินมาแล้ว เอาไงดี ลงไปกินข้างล่างกันมั้ย”
ผมส่ายหน้าอีกครั้ง “ไม่เป็นไรครับ” ไว้ก่อนกลับค่อยหาอะไรกินเอาก็ได้ ไม่ได้อยากรบกวนพี่เขาขนาดนั้น เสียแต่คนเป็นพี่กลับไม่ให้ผมทำอย่างนั้นเมื่อเอ่ยชวน
“ห้องพี่มีมาม่าอยู่ ถ้ายังไงก็กินได้นะ เอามั้ย” ผมไม่ตอบอีกครั้ง จริงๆไม่อยากรบกวนอะไรเขาทั้งนั้น แค่เรื่องที่จู่ๆมาโผล่ที่หอเขาโดยไม่บอกก่อนก็แย่พออยู่แล้ว
“ปายชอบกินรสอะไร เดี๋ยวพี่ต้มให้กินเอามั้ย”
“ไม่เป็นไรครับพี่ เดี๋ยวผมค่อยหาอะไรกินตอนกลับก็ได้”
“หรอ เกรงใจอีกล่ะสิ เอางี้เดี๋ยวพี่กินด้วย เมื่อกี้รีบมายังกินข้าวไปแค่ครึ่งเดียวอยู่เลย มากินด้วยกันมั้ย”
ผมจ้องมองพี่เขาด้วยความรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้จะอธิบายยังไง รู้แค่พี่ครามใจดี ผิดกับความรู้สึกแรกที่คิดว่าพี่เขาหน้าดุลิบลับเลย สุดท้ายก็พยักหน้าตกลงไป พร้อมบอกว่าให้แล้วแต่พี่แกว่าอยากจะกินรสอะไร ผมกินได้หมด
“ปายนี่ไม่เหมือนที่คิดเลยเนอะ”
“...ยังไงหรอครับ”
“ตอนแรกคิดว่าเป็นคุณหนูแบบที่กินข้าวข้างทางไม่ได้ กินมาม่าไม่เป็นงี้”
ผมหัวเราะขำ “ขนาดนั้นเลยหรอครับพี่ ผมไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย”
“อืม อยู่ๆไปก็คิดว่าไม่ใช่อย่างที่คิดนั่นแหละ”
“ผมเอง..ตอนแรกก็คิดว่าพี่เป็นคนดุๆเหมือนกัน”
“แล้ว...?”
“เอ่อ...เปล่าครับ” ผมรีบปฏิเสธที่จะพูดต่อ
“แล้วจริงๆแล้วพี่เป็นคนยังไงหืม”
ผมเงียบ แต่พี่แกก็ยังเซ้าซี้ถามต่อจนต้องตอบ “จริงๆ...พี่ครามใจดี”
พอพูดออกไปก็คิดว่าไม่น่าพูดเลย พี่ครามเงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับมารวมถึงผมเองก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าพี่เขาสักเท่าไหร่ แต่เพราะบรรยากาศในห้องมันเงียบเกินไป แถมเป็นเพราะผมเองด้วยก็เลยตัดสินใจพูดอะไรสักอย่างตัดความเงียบนี้
“ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ”
“หืม ไม่ต้องหรอก ปายนั่งเล่นกับสีเทาไปเถอะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
“แต่...”
“เอาหน่ะเชื่อพี่ นั่งลงเถอะ”
ผมเตรียมท่าจะลุกไปช่วยพี่ครามแต่สุดท้ายก็กลับมานั่งจ๋องข้างๆ คุณเกรย์นี่ เมื่อจ้องมองพี่ครามจนรู้แล้วว่าพี่แกไม่มีอะไรให้ช่วยทำจริงๆ อันที่จริงแค่มาม่าต้มก็ไม่น่าจะต้องใช้คนช่วยอะไรมากมายเพียงแต่ถ้าผมได้ช่วยบ้างก็คงดี ถึงอย่างนั้นก็ได้แต่บ่นในใจพร้อมเกาคางให้คุณเกรย์ไปเสียอย่างนั้น
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงกรนครืดคราดของคุณเกรย์และเสียงดังก๊องแก๊งของพี่คราม
กลิ่นหอมของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปลอยฟุ้ง จนกระทั่งอาหารเย็นแล้วเสร็จพี่ครามถึงเรียกให้ผมลุกไปกินด้วยกัน แต่ทันทีที่ผมลุกขึ้น ก้อนขนสีเทาที่เมื่อครู่นอนหงายพุงก็พลิกตัวลุกขึ้นยืนตามด้วย ผมเดินไปหาพี่ครามโดยมีคุณเกรย์ตามมาติดๆ
“อะไรไอ้อ้วน อาหารเราน่ะอยู่ตรงนี้”
พี่ครามคุยกับคุณเกรย์พลางเขี่ยจานข้าวของคุณเขาเมื่อคุณเกรย์เงยหน้าขึ้นมองถ้วยในมือพี่เขา ผมขำเล็กน้อยเมื่อคิดว่าการที่ผู้ชายตัวโตๆมาคุยกับแมวงุ้งงิ้งแบบนี้ก็น่ารักดี...
“ส่ายหัวทำไม มีอะไรหรือ”
“เปล่าครับ” รีบตอบกลับเขาทันควัน ไม่คิดว่าจะเห็นตอนผมสะบัดหัวไล่ความคิดตัวเอง นึกสงสัยที่ตัวเองจู่ๆก็มาชมผู้ชายตัวใหญ่ๆว่าน่ารักเนี่ย ท่าจะบ้าแล้ว
“อ่ะปายนี่ของปาย พอมั้ย เอาเพิ่มมั้ย”
พี่ครามไม่ได้ว่าอะไรแต่ตักมาม่าใส่ถ้วยละยื่นมาให้ผม อาหารกึ่งสำเร็จรูปที่อุดมไปด้วยหมูและผักมากเพียงพอที่จะทำให้ผมอิ่มในมื้อเย็นวันนี้ได้ไม่ยากเลย
“พอครับ..ขอบคุณครับ”
ผมบอกกับพี่คราม พี่ครามยื่นตะเกียบละช้อนตามมาให้ก่อนบอก “นั่งกินตรงนี้ก็ได้นะ” ว่าพลางชี้โต๊ะทานข้าวเล็กๆที่มีเก้าอี้อยู่ตัวเดียว
“อ้าว..แล้วพี่คราม..?”
“เดี๋ยวพี่ไปนั่งโซฟา เรานั่งนี่แหละสะดวกกว่า”
“ผม..ไม่เป็นไรครับ พี่นั่งก็ได้เดี๋ยวผมไปนั่งโซฟาเอง”
ผมบอกเพราะที่นั่งที่โซฟาไม่มีโต๊ะวางจานเลย มีแต่ต้องถือไปกินไปเท่านั้น ผมไม่อยากรบกวนเขา
พี่ครามนิ่งไปพักหนึ่งเหมือนใช้ความคิด ตักมาม่าใส่ถ้วยตัวเองเสร็จก็บอก
“งั้นก็ไปนั่งโซฟาด้วยกันเลยละกัน”
“เอ่อ...”
“ถ้าไม่สะดวกปายก็นั่งที่นี่ก็ได้นะ” เขายิ้ม รอยยิ้มครั้งนี้ต่างจากเดิม ผมไมรู้ว่ามันหมายความว่าไง แต่ผมก็ส่ายหน้าปฏิเสธเขาไป ก่อนเดินตามไปนั่งกับพี่ครามที่โซฟาสีน้ำตาลอ่อน
ตามมาด้วยคุณเกรย์ที่เดินสะบัดหางตามมาทันทีที่กินข้าวเสร็จ
พี่ครามใช้มือนึงถือถ้วยอีกมือเอื้อมไปกดเปิดโทรทัศน์ สองขายาวก้าวลงไปนั่งริมขวาของโซฟาตัวยาว ส่วนผมก็ค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งริมฝั่งซ้าย คุณเกรย์เงยหน้าขึ้นมามองผมสักพักก็กระโดดขึ้นมาคั่นกลางระหว่างผมกับพี่คราม สะบัดหางฟูไปทางพี่เขาจนพี่ครามร้องโวยวาย
“หางมันจะโดนถ้วยมาม่ากูนี่ไอ้แมว!”
ผมหัวเราะขำอีกครั้ง แต่พอเห็นสายตาคมจ้องมองมาก็หยุดเสียงหัวเราะ ก้มหน้าคนมาม่าในมือไปเงียบๆ
พี่ครามไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่จับหางคุณเกรย์ให้ออกไปพ้นๆ เสียแต่พอจับหางคุณเขาคุณเกรย์ก็หันมาจะตะปบมือพี่ครามซะงั้น ถึงอย่างนั้นพี่ครามก็ไม่ยอมเลิก แกล้งกันไปแกล้งกันมาสุดท้ายคนตัวโตก็อุ้มคุณเกรย์ด้วยมือเดียว ก่อนโยนไปข้างหลังที่เป็นเตียงนอน
คุณเกรย์แลนดิ้งลงเตียงดังปุ
หันหน้ามามองแบบงงๆ สงสัยว่าตัวเองบินมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงจนผมขำอีกครั้ง คราวนี้คุณเกรย์ไม่ลุกขึ้นมาตีกับพี่ครามต่อ แต่หย่อนตัวนั่งกลางเตียงเลียขนไปซะอย่างนั้น
เมื่อผมหันกลับมาก็พบสายตาคู่เดิมจ้องมองอยู่ทำให้ชะงักตัวไป
“...ปายนี่เวลาหัวเราะแล้วน่ารักดีนะ”
“....”
จู่ๆในหัวผมก็เหมือนมีระเบิดบรึ้มขึ้นมา ผมพูดไม่ออก ทำหน้าไม่ถูก ได้แต่อ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่าจะต้องตอบยังไง ไม่เคยเจอคนชมว่าน่ารักอย่างจังขนาดนี้ คำสบถมากมายเต็มอยู่ในหัวแต่ก็ไม่ได้หลุดพูดออกไป ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่กันแน่ นี่ไม่ใช่ว่าถูกจีบอยู่ใช่มั้ย
พยายามสรรหาคำพูดมาสารพัดเพื่อโต้ตอบกับเขาแต่สุดท้ายก็ไม่มีเสียงใดๆออกจากปาก ผมเลือกที่จะไม่ตอบคนข้างๆ ได้แต่นั่งนิ่งและคิดว่าหน้าผมคงขึ้นสีน่าดู
สุดท้ายมื้อเย็นวันนั้นก็จบลงด้วยมาม่าอืดๆ
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ขอโทษที่มาช้าค่ะ
ตอนแรกตั้งใจให้เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น แต่ไหงแต่งไปแต่งมาไม่จบซะงั้น เลยลงยาวเลย
มีแต่ตอนเรื่อยๆ เปื่อยๆ อาจจะเบื่อกันบ้าง
แต่ถ้าทุกคนชอบก็ดีใจนะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถูกจีบแล้วล่ะที่รัก ถูกจีบแน่นอนไม่ต้องคิดอะไรเลย ขนาดนี้แล้ว!!
-
พี่ครามรีบสุดๆ555
โอยยย น่ารักกกอ่ะ :impress2: :impress2:
-
อบอุ่นน่ารักเป็นสีชมพู มาม่านี่หวานสินะพี่คราม
น้องปายสำลีน้อยก้อนกลม รีบๆมาตกบ่วงคุณเกรย์เร็วเข้า. :katai2-1: :pig4:
-
:katai2-1:
:-[
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
ถูกจีบแน่นอนอีหนูไม่ต้องสงสัย
พี่ครามชักช้าเดี๋ยวหาน้องไม่เจอจะยุ่งเอานาาา น้องปายเป็นคนติดประกาศตามหาไม่ได้ด้วยซี
-
น่ารักดี ไปเรื่อยๆ
ชอบคุณเกรย์
-
คุณเกรย์น่ารัก อ่านแล้วคิดถึงแมวที่เคยเลี้ยง สีเทาเหมือนกันแค่เป็นแมวไทย ตัวใหญ่นุ่มฟู
-
ชอบๆๆๆดีอ่ะๆๆๆรีบมาต่อน้าาา
-
อ่านไปยิ้มไป น้องปายไม่ต้องคิดมาก
โดนพี่ครามจีบนั้นแหละ ถูกแล้ว 5555
น่ารักจริงๆเลย คุณเกรย์พยายามมาคั่นกลาง 55
ลงยังไงก็อ่านค่ะ ไม่เบื่อเลย ดูเรื่อยๆ แต่น่ารักดี
ดูละมุนละไม สู้ๆนะคะคนเขียน
-
คนกับแมวตีกันน่ารักกก
-
ปายน่ารักกกก
พี่ครามจีบให้ติดน้า
-
คุณเกรย์น่ารัก :-[ แต่น้องปายน่ารักกว่า :impress2: 555 นางฟ้าสำลี สู้เขาพี่คราม จีบให้ติดไวๆนะ เชียร์ๆ o13 นิยายนี่อบอุ่นมากเลยค่ะ ความรู้สึกแบบฟิลกูดสุดๆ เราชอบมากเลยแนวนี้อะ เราติดตามนะมาต่อเร็วๆนะคะ^[]^
-
ปายน่ารักกกก
พี่ครามจีบให้ติดน้า
-
สองคนหนึ่งแมว งื้อ~
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนแรกเข้ามาดูนึกว่า มิสเตอร์เกร์ย ประมาณในฟิฟตี้เชด ไหงกลายเป็นคุณเกร์ยมุ้งมิ้งงี้555555 แต่อ่านต่อนะ น่ารักกกกกกกก เราทาสแมว :katai5:
-
•7•
“ช่วงนี้ยุ่งหรอ”
“หืม”
“เห็นมาๆ หายๆ รีบไปรีบกลับงี้”
“อ่อ..ครับ ใกล้สอบ”
เอ่ยตอบคำถามของพี่ครามส่วนมือก็ไม่หยุดเกาคางคุณเกรย์ ช่วงนี้ใกล้สอบอย่างที่ว่า มีบ้างที่บางวันไม่ได้มาเพราะติดอ่านหนังสือจนดึก ส่วนบางวันที่มาก็รีบมารีบกลับ เพื่อไปอ่านหนังสือสอบอีกนั่นแหละ แน่นอนว่าคิดถึงคุณเกรย์ แต่ก็ต้องแบ่งเวลาให้กับการเรียนด้วย
“สอบกลางภาคล่ะสิ”
“ครับ”
“กี่ตัวล่ะ”
“ก็....ห้า” ผมนึกรายชื่อวิชาพร้อมเอ่ยไป คุณเกรย์เปลี่ยนท่าจากนอนปกติเป็นนอนหงาย แผ่ท้องหลาให้ผมเกาพุง เห็นท่าทางน่ารักน่าหมั่นเขี้ยวทำให้หุบยิ้มไม่ได้
ขยี้พุงกลมๆ อย่างหมั่นไส้
“สีเทา เกินไปละเกินไป ทีกับเจ้านายไม่เคยให้ยุ่งท้องเลยนะ” พี่ครามว่าเมื่อเห็นท่านอนหงายของคุณเขา ผมหันไปสบตาพี่เขาพร้อมตั้งคำถามในใจ
“..มันไม่ชอบให้เล่นพุง สงสัยจั๊กจี้มั้งแตะนิดแตะหน่อยโดนตะปบใส่ทุกที มีปายเนี่ยที่มันยอม”
พี่ครามเหมือนอ่านใจผมได้ ตอบกลับมา หืม? เป็นแมวหวงพุงหรอกหรอ ผมยิ้ม ไม่ได้ตอบพี่คราม ขบขันในความน่ารักของคุณเกรย์ที่นอนหงายท้องและหันหน้าจ้องมองพี่ครามเหมือนถามว่ามีปัญหาอะไร ส่วนผมก็คลึงพุงให้คุณเขาเบาๆ คุณเกรย์ขนนุ่มขึ้นมาก พี่ครามบอกเป็นเพราะอาหารช่วยบำรุงขน ทำให้จากสภาพแมวจรในตอนนั้นดูกลายเป็นแมวคนละตัว ตัวก็อ้วนพองมากกว่าเดิมมาก
ง้าว
เหมือนคุณเขาจะรู้ว่าผมคิดอะไร ร้องปฏิเสธมาซะเสียงดัง ผมหัวเราะขำก่อนเลื่อนมือไปเกาคางแทนการง้อ
“พรุ่งนี้ปายมาป่ะ”
“อ่า..คิดว่าไม่นะครับ”
พี่ครามไม่ได้ว่าอะไรต่อ ทำให้ผมต้องอธิบายเหตุผลที่ก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะอธิบายเขาไปทำไม
“ผมต้องอ่านหนังสือ...”
“อ๋อ เปล่าหรอก...” พี่ครามว่าแค่นั้นก่อนเงียบไป ทำให้สงสัย จ้องหน้าเขาหวังเค้นหาคำตอบ พี่ครามอึกอักเล็กน้อยก่อนบอก
“ว่าจะอาบน้ำสีเทามันน่ะ กะจะชวนมาให้ช่วยอาบ แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร”
“...” ผมอ้าปากจะพูดแต่ก็ไม่กล้า ผมอยากช่วยพี่ครามอาบน้ำคุณเกรย์ ไม่เคยอาบน้ำให้สัตว์ตัวไหนมาก่อนเลยอยากทดลองกับคุณเกรย์เป็นตัวแรก แต่ก็ติดพันภารกิจจริงๆ
ผมจ้องใบหน้าคมนั่น พี่เขาก็จ้องกลับเหมือนส่งความสงสัยมาทางผม สุดท้ายก็เป็นผมเองที่บอกไป
“ถ้า...เป็นวันอื่นได้ไหมครับ...”
“อ้อ ได้สิ งั้นค่อยอาบตอนปายมาละกันนะ”
ผมไม่ตอบ ได้แต่ส่งสายตาเป็นประกายให้พี่ครามแทนคำขอบคุณ พี่ครามหัวเราะหน่อยๆ
“ว่าแต่คุณเกรย์นี่อาบน้ำได้ด้วยหรอครับ”
“ได้สิ พี่จับมันอาบเดือนละครั้งน่ะ สีเทาไม่ค่อยชอบหรอกแต่ก็หนีไม่พ้นอยู่ดี แถมตั้งแต่ไปเจอตอนคลุกฝุ่นมาก็ยังไม่ได้อาบซะที จนตอนนี้แผลแห้งแล้วเลยว่าจะจับอาบสักหน่อยน่ะ”
“ไว้รอผมมาก่อนนะ ผมอยากช่วย...สักสองสามวันได้มั้ยครับ”
“ได้ๆ ที่จริงก็ไม่รีบหรอก รออีกหน่อยให้แผลค่อยๆ หายก็ไม่เป็นไร”
“ครับ” ผมยิ้ม นึกตื่นเต้นที่จะได้เห็นแมวอาบน้ำ เกาพุงเกาคางคุณเกรย์ที่ไม่รู้ว่าอนาคตจะเจออะไรอย่างนึกสนุก
“ถ้าเป็นสำลีน่ะอาบให้ไม่ได้เลย รายนั้นกลัวน้ำมาก ต้องเช็ดตัวเอาให้อย่างเดียว”
“ได้หรอครับ...ผมหมายถึงแล้วมันสะอาดหรอ..” ผมถามต่อ รู้ว่าสำลีคือแมวตัวแรกของพี่ครามก่อนจะมีคุณเกรย์ พี่ครามเคยเล่าให้ฟังอยู่
“ขนสำลีสั้นกว่าไอ้เทามันเยอะน่ะ ปกติมันก็เลียขนตัวเองอยู่แล้ว แต่เจ้าตัวนี้นอกจากขนยาวเปื้อนง่ายแล้วยังขี้เกียจเลียขนตัวเองด้วยบางที ต้องแปรงขนให้มันบ่อยๆ”
ผมหัวเราะขำ คุณเกรย์เป็นคุณชายจริงๆ ขนาดขนตัวเองยังต้องให้คนมาแปรงให้
“น่ารักเนอะ”
“....”
“แมวน่ะ”
เบือนหน้าหนี ไม่รู้จะหน้าร้อนไปทำไม บางทีก็นึกเกลียดพี่ครามในบางอารมณ์จริงๆ
ในเย็นวันนั้น ไม่นานผมก็ขอตัวกลับ ก่อนจะมาหาใหม่ในอีกสองวันตามสัญญา เพื่อนในคณะไม่ได้นึกสงสัยอะไรเพราะปกติผมก็มักจะกลับหอเร็วอยู่แล้ว ไม่ค่อยได้ทำกิจกรรมอะไรหากไม่จำเป็นจริงๆ หรือถ้าไม่มีงานอะไรผมก็ไม่ค่อยไปเตร็ดเตร่อย่างใครเขานัก
ยิ่งพอมีคุณเกรย์แล้วยิ่งไม่ได้ไปไหนนอกจากหอ คณะ และก็บ้านคุณเกรย์...
ผมมีสอบในอาทิตย์หน้าหรือวันมะรืนที่จะถึง อ่านตำราไปจนเกือบครบแล้ว เหลือแค่ไม่กี่บทไม่กี่ตัวที่ต้องอ่านต่อ จึงเลือกมาวันเสาร์นี้เพื่อที่จะได้มีวันอาทิตย์ไว้สำหรับอ่านหนังสืออีกครั้ง
ผมมาถึงราวๆ บ่ายสาม เพราะรู้มาว่าวันเสาร์อาทิตย์พี่ครามไม่ต้องออกไปฝึกงานที่โรงพยาบาลสัตว์เล็ก แต่บางวันก็จะมีงานอย่างอื่นให้ทำ เพียงแต่ช่วงนี้พี่ครามค่อนข้างว่างทำให้ผมมารบกวนพี่เขาได้บ่อยๆ
พี่ครามลงมารับผมข้างล่างก่อนพาเข้าหอเหมือนทุกที พอประตูห้องเปิดผมก็สัมผัสถึงอากาศเย็นๆข้างใน พี่ครามเปิดแอร์ไว้ เดาว่าเพราะอากาศที่ร้อนระอุของประเทศไทยนี่อาจจะทำให้คุณเกรย์ร้อนตายก็ได้ ผมกวาดตามองหารอบห้องที่คุ้นเคย เจอก้อนขนสีเทานอนขดอยู่บนเตียง
“กำลังหลับอยู่เลยเนี่ย” พี่ครามว่าพลางตวัดสายตาไปทางคุณเกรย์ที่ขดเป็นก้อน
“งั้นรอคุณเขาตื่นก่อนก็ได้มั้งครับ” ผมว่า สงสารคุณเกรย์ที่จู่ๆจะโดนขัดจังหวะการนอนด้วยการอุ้มไปอาบน้ำ ผมเรียกแทนคุณเกรย์ว่าคุณเขาไปแล้ว ถึงแม้จะเคยพลั้งปากเรียกแต่ตอนนี้พี่ครามก็ดูไม่ได้ขำเหมือนตอนแรก ทำให้ผมไม่ต้องระวังคำพูดเวลาจะเอ่ยเรียกคุณเกรย์
ผมเดินไปนั่งโซฟาสีอ่อน หันหน้าไปที่พนักพิง นั่งจ้องคุณเกรย์ที่นอนขดอยู่กลางเตียง คุณเกรย์ยังไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของผม ให้ตายเถอะมีสัญชาตญาณแมวบ้างรึเปล่า ถ้าผมเป็นคนร้ายบุกเข้าห้องมาคุณเขาก็คงจะไม่ลุกหนีหรือเตรียมระวังตัวอะไรเลยใช่ไหม
“อ่านหนังสือจบแล้วหรอ”
“ครับ เหลืออีกไม่กี่บท ค่อยอ่านพรุ่งนี้”
“หรอ ดีแล้ว เห็นปายไปๆ มาๆ แบบนี้ที่จริงมานอนอ่านค้างที่นี่ก็ได้นะ แต่คงไม่ทันแล้วใช่มะ”
พี่ครามว่า ทำเอาผมอึกอักไม่น้อย ไม่รู้ทำไมผมดันไปเขินกับคำพูดแบบนั้นไปได้ ให้ทำยังไงเล่า จู่ๆ ก็มาชวนค้างเฉยเลย พอผมเงยหน้าขึ้นก็เห็นสีหน้าอมยิ้มของพี่คราม เป็นยิ้มที่แตกต่างจากทุกที ยิ้มเหมือนแซวเล่นอะไรทำนองนั้น ผมกลับไปก้มหน้างุดใหม่อีกรอบ
“ไว้โอกาสหน้าเนอะ” พี่ครามพูดตัดความเงียบ แต่ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองพี่เขาเพราะกลัวตัวเองแสดงสีหน้าแปลกๆ อะไรออกไป พอดีกับที่คุณเกรย์ลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสาย ผมเลยทำเป็นสนใจคุณเกรย์แทน
“คุณเกรย์ ตื่นแล้วหรอ”
คุณเกรย์หันหน้ามามองผมพร้อมอ้าปากหาว จากนั้นก็พยุงร่างอ้วนๆ เดินเตาะแตะมาทางผม ผมเอื้อมมือไปเกาคางเขาแทนการทักทาย
“ตื่นแล้วก็ไปหาปายทันทีเลยนะอ้วน” พี่ครามว่าขำพร้อมเกาหลังคุณเขาสองสามครั้งก่อนลุกไปทำอะไรกุกกักในห้องน้ำ ผมจึงนึกขึ้นได้ว่าวันนี้จะจับคุณเกรย์อาบน้ำ
“ปายจับไว้ก่อนนะ พี่หาผ้าเช็ดตัวมันแปป ต้องรีบอาบตอนมันเผลอๆเนี่ยแหละ”
ผมหัวเราะขำก่อนตอบตกลงเขาไป
ไม่นานพี่ครามก็ให้สัญญาณจากห้องน้ำ ผมอุ้มคุณเกรย์ขึ้นโดยที่แมวสีเทาไม่มีท่าทีสงสัยหรือระแวงอะไรเลย คิดดูแล้วก็สงสารมันอยู่หน่อยๆ
แต่พอผมก้าวขาเข้าห้องน้ำปุ๊ป คุณเกรย์ก็เริ่มดิ้น ทำให้พี่ครามต้องลุกไปปิดประตูห้องน้ำไว้พร้อมกับอุ้มคุณเกรย์ไปแทนผม จับคุณเขาใส่กะละมังที่มีน้ำพร้อมแล้วส่วนหนึ่งก่อนเอี้ยวตัวไปคว้าฝักบัวมาเปิดน้ำรดตัวคุณเกรย์
คุณเกรย์ไม่ร้องสักแอะแต่สีหน้าดูตื่นๆ ผมช่วยพี่ครามจับตัวคุณเขาไว้ ให้พี่ครามค่อยๆรดน้ำจนทั่วตัว
“ปายบีบแชมพูขวดสีฟ้าตรงนั้นให้หน่อย บีบแล้วทาตัวสีเทาเลย” พี่ครามว่าขณะที่กำลังพยายามจับคุณเกรย์ไม่ให้ดิ้นหนีหรือสะบัดน้ำ ผมทำตามที่พี่ครามบอก บีบขวดแชมพูแมวลงมือก่อนไปขยุ้มใส่ตัวคุณเกรย์ ขัดๆฟอกๆจนเกิดฟอง
“ใต้ท้องด้วย” ผมบีบแชมพูเพิ่มไปถูใต้ท้องคุณเกรย์ตามคำสั่ง พี่ครามก็ใช้อีกมือช่วยขัดสีฉวีวรรณคุณเกรย์ ผมใช้มือหนึ่งจับคุณเกรย์ไว้ ส่วนอีกมือก็ถูกตัวคุณเขา พี่ครามเองก็เช่นกัน แต่ทว่าจู่ๆมือใหญ่ก็เลื่อนมาโดนมือผม ผมชะงัก มันไม่ใช่โดนแบบแตะๆแต่โดนแบบแนบมือผมไปทั้งมือ
ผมมองหน้าพี่ครามแต่พี่ครามกลับเอี้ยวตัวหันหลังไปหยิบอะไรสักอย่างมา จึงได้แต่มองเขาเงียบๆ
พี่ครามควานหาแปรงสีฟันอันเก่าออกมา ล้างน้ำทำความสะอาดอยู่แปปนึงก่อนเอามาขัดตรงหางคุณเกรย์
“..โทษที” มือใหญ่เคลื่อนออกเหมือนรู้ตัวว่าวางทับมือผมอยู่ เปลี่ยนเป็นจับสะโพกคุณเกรย์แทน ส่วนอีกข้างก็ขัดหางที่เคยฟูๆนั่น..
จนกระทั่งเก็บหมดทุกเม็ด เมื่อเห็นว่าคุณเกรย์ถูกขัดทุกซอกทุกมุมแล้วจึงค่อยเปิดฝักบัว รดน้ำล้างสบู่บนตัวคุณเกรย์ออกโดยพยายามไม่ให้น้ำเข้าหู คราวนี้แมวเทาร้องแง้วง้าวเสียงดัง พยายามมุดหนีใหญ่จนพี่ครามต้องจับไว้เมื่อผมจับมันไม่อยู่ ไม่ใช่ว่าคุณเกรย์แรงเยอะหรืออะไร เพียงแต่ผมกลัวว่าถ้าผมขืนตัวคุณเขาไว้แล้วเขาจะเจ็บเอา
พี่ครามยกคุณเกรย์ขึ้นด้วยมือเดียว จับวางไว้บนพื้นห้องน้ำที่ไกลจากประตูห้องน้ำกว่าเดิม คุณเกรย์ยังคงส่งเสียงร้องเป็นพักๆ ผมรีบเข้าไปช่วยพี่ครามจับคุณเกรย์อีกแรง
“ปายมาราดน้ำแทนดีกว่า เดี่ยวพี่จับให้ ประตูมันเสียเดี๋ยวสีเทามันหลุดละจะเปิดออกไปได้”
ทำตามที่คนตรงหน้าว่า รับฝักบัวมาแทนพี่คราม ราดน้ำลงไปบนตัวคุณเขาช้าๆ ให้แน่ใจว่าล้างแชมพูจนทั่วแล้ว เสร็จพอมองเห็นก็อดหัวเราะยกใหญ่ไม่ได้
“ฮะๆๆ คุณเกรย์..ฮะๆ ตัวเหี่ยวเลยอ่ะ” ผมว่าเมื่อเห็นสภาพ จากแมวขนฟูฟ่องตัวกลมโตกลายเป็นแมวเหี่ยวๆเป็นตัวอะไรไม่รู้ที่หน้าตามู่ทู่
พี่ครามยกยิ้มทำให้ผมหยุดหัวเราะ เกร็งขึ้นมาเสียอย่างนั้น เขาคว้าไปเอาผ้าเช็ดตัวข้างหลังมาก่อนเริ่มเช็ดตัวคุณเกรย์ ผมปิดปากเงียบช่วยเขาเป็นพักๆ คุณเกรย์เริ่มร้องแง้วง้าวขึ้นมาอย่างไม่พอใจดังมาเป็นระยะ
จนเมื่อทุกอย่างเสร็จแล้ว พี่ครามก็ปล่อยคุณเกรย์ไว้ บอกให้ผมช่วยจับให้สักพัก คนพี่จัดการเก็บอุปกรณ์ในห้องน้ำ เมื่อบรรยากาศเริ่มเงียบจู่ๆ ผมก็เขินเขาขึ้นมาอีกครั้ง บ้าบอ อยู่ในห้องน้ำแคบๆ กับผู้ชายสองต่อสองนี่มีอะไรให้น่าเขินนักหนา แมวก็อยู่ คิดพลางสลัดความคิด
“ปายเอาสีเทามานี่ก่อน ต้องเป่าขน เดี๋ยวไม่สบาย”
ผมอุ้มคุณเกรย์ออกไปตามพี่คราม แอร์เย็นๆ ปะทะร่างกายทำให้รู้สึกดี แต่คุณเขาในอ้อมกอดน่าจะหนาว ผมพาคุณเกรย์ที่ห่อตัวอยู่ในผ้าขนหนูไปหาพี่ครามที่เสียบปลั๊กไดร์เป่าผมเรียบร้อย คุณเกรย์ดิ้นอย่างรุนแรง
“มันกลัวเสียงไดร์เป่าผมน่ะ ไม่รู้ทำไม” พี่ครามว่าก่อนลุกมาคว้าคุณเกรย์ไป ผมช่วยพี่เขาจับคุณเกรย์ไว้อีกแรงเพื่อที่จะได้สะดวกในการเป่าขนคุณเขาให้แห้ง
“อยู่นิ่งๆสิ เดี๋ยวขนไม่แห้งก็ไม่สบายหรอก” ผมเผลอพูดกับคุณเกรย์ที่ยังคงดื้องอแงหวังจะดิ้นหลุดจากการจับกุมนี้
“นั่นสิ...บอกกี่ครั้งแล้วก็ยังดิ้นอยู่ดี” พี่ครามกดยิ้มตอบกลับมาแทนคุณเกรย์
สุดท้ายก็ผ่านขั้นตอนการเป่าขนไปอย่างทุลักทุเล ผมปล่อยมือจากคุณเกรย์เมื่อพี่ครามบอกว่าโอเคแล้ว คุณเกรย์กระโดดหนีไปนั่งบนเตียง เลียขนที่ยุ่งเหยิงนั่นแผล่บๆพร้อมกับมองมาทางผมสองคนด้วยใบหน้ามู่ทู่ คล้ายจะก่นด่าอยู่ในใจ
ผมหัวเราะขำก่อนเดินไปหาคุณเขา “ขอโทษนะ ดีกันๆ” ว่าพลางเอื้อมมือไปให้คุณเกรย์ ทีแรกคุณเกรย์เบี่ยงตัวหลบ แต่พอเห็นผมค้างมืออยู่อย่างนั้นก็เดินมาถูไถเช่นเดิม
“อ่ะหวี ปายลองหวีขนมันสิ มันชอบนะ”
พี่ครามว่าพร้อมยื่นแปรงหวีขนแมวมาให้ ผมรับไปทำตามอย่างไม่อิดออด และเห็นจริงๆ ว่าคุณเกรย์มีท่าทีชอบใจ แปรงไปทางไหนก็จะเดินไถตาม ท่าทางน่ารักนั่นทำให้ผมหยุดยิ้มไม่ได้สักที
เมื่อสภาพคุณเกรย์จากแมวแฟบๆ เหี่ยวๆ กลับสู่แมวขนนุ่มฟูตามปกติแล้วผมก็หยุดแปรง ไถตัวลงไปนอนเล่นอยู่ปลายเตียงกับคุณเขาแทน คุณเกรย์ร้องแง้วง้าวเหมือนจะดุผมหน่อยๆ แต่ก็ยอมเล่นด้วย จนเหนื่อย ก้อนขนสีเทาก็ล้มตัวลงนอนแหมะ ผมเกาหัวเขาเบาๆ หวังจะกล่อมให้คุณเกรย์ได้หลับ
แต่ไม่คิดว่าจะกลายเป็นผมเสียเองที่เผลอหลับไป...
ผมตื่นมาตอนค่ำๆ ในห้องมืดสลัวไม่ได้เปิดไฟ สะดุ้งตื่นหันซ้ายมองขวาก็เห็นพี่ครามนั่งดูโทรทัศน์เสียงเบา คุณเกรย์ไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้ว ผมยันตัวลุก
“อ้าว ตื่นแล้วหรอ”
“...ครับ”
“พี่ซื้อข้าวมาให้นะ กินก่อนสิ” ว่าพลางลุกไปเปิดไฟ ห้องมืดทึมเมื่อครู่กลับมาสว่างอีกครั้ง
“ที่จริง..พี่ไม่ต้องปิดไฟก็ได้” ผมว่า เกรงใจเขาชะมัดที่จู่ๆ ก็ไปนอนหลับบนเตียงอย่างนั้น
“หืม ไม่เป็นไรหรอก เห็นปายเพลีย คงนอนน้อยล่ะสิท่า”
ผมไม่ตอบรับในความจริงนั้น ถ้าผมไม่ได้นอนน้อยผมคงไม่มาหลับกลางที่แปลกแบบนี้หรอก ผมพยักหน้า เทข้าวลงจานตามปกติก่อนนั่งลงกิน
“แล้วพี่ครามทานข้าวรึยัง”
“เรียบร้อยแล้วล่ะ ปายกินเลย ตามสบาย” ว่าพร้อมรินน้ำมาให้ผมหนึ่งแก้ว ผมเอ่ยขอบคุณไปก่อนลงมือทานข้าวกระเพราะหมูตรงหน้า มีคุณเกรย์ที่เดินมาจากไหนไม่รู้มานั่งข้างๆเป็นเพื่อน
เมื่อทานเรียบร้อยผมก็อาสาล้างจานให้แม้ว่าพี่ครามจะเอ่ยห้าม แต่ขอเถอะผมรบกวนพี่เขามาทั้งวันแล้ว จึงก้มหน้าก้มตาล้างจานไปแบบไม่สนใจฟังคำห้ามนั้น พลางเหลือบมองนาฬิกา เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว ผมควรกลับหอได้แล้ว คิดได้อย่างนั้นจึงเอ่ยบอกพี่คราม
“เดี๋ยวผมกลับแล้วนะครับ”
“กลับแล้วหรอ จริงๆอยู่ต่อก็ได้นะ จะค้างก็ได้พี่ไม่ว่า” เอ่ยติดตลกในช่วงท้าย ผมส่ายหน้าหวือ
“แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว และก็วันนี้ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณทำไม พี่สิต้องขอบคุณเราที่มาช่วยอาบน้ำสีเทา”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากทำ” ผมว่าพลางก้มลงไปอุ้มคุณเกรย์ที่เดินป้วนเปี้ยนอยู่รอบๆ หอมฟูแล้วลูกพ่อ กลิ่นแชมพูหอมฟุ้งนั่นทำให้ผมลอบยิ้ม
ก่อนกดจูบลงบนหัวของคุณเกรย์เบาๆ
“ผมไปแล้วนะครับ”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับเอง เดินแปปเดียวก็ถึงสถานีแล้ว” ผมรีบบอก เอ่ยย้ำอีกครั้งเพราะไม่อยากรบกวนเขาไปมากกว่านี้
“แน่นะ” พี่ครามถามย้ำอีกครั้ง อุ้มสีเทาที่โดดลงจากอ้อมกอดผมไปกอดแทน
“ครับ”
พี่ครามพยักหน้า เดินมาส่งผมที่หน้าประตูห้องพร้อมอุ้มคุณเกรย์ในอ้อมแขนใหญ่ “กลับดีๆนะ”
ผมพยักหน้ารับ
“แล้วเจอกัน”
สิ้นเสียงใหญ่ ผมพยักหน้าอีกรอบพลางค่อยๆ ปิดประตู เหลือบมองช่องประตูอีกครั้งก่อนที่จะถูกปิดสนิท
พี่ครามก้มจูบลงบนหัวของคุณเกรย์
...ที่เดียวกับที่ผมพรหมจูบไปเมื่อครู่นี้
คนในห้องลอบยิ้ม
ก่อนประตูจะปิดสนิทลง...
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
พี่กำลังเนียนอยู่~
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่าา
-
แหม เก็บทุกเม็ดเลยนะพี่คราม เรื่องน่ารักมาก ติดตามค่ะ :mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักมากก :pig4: :pig4:
-
นี่ลุ้นในใจให้น้องนอนค้างมากๆๆๆๆอะ. จึ้บๆกันทางอ้อมจับมือกันเนียนๆ โอ๊ยพี่คราม รุกช้ายังกับหอยทากคลาน
-
จูบทางอ้อมแบบนี้ก็เอาเหรอคะพี่ครามมมม หรืออิจฉาแมวกัน
-
คนเขียนเป็นทาสแมวใช่ม้ายย
-
แค่นี้ก็เอาเนอะพี่คราม :hao3:
-
โอ้ยๆๆๆดีๆๆๆชอบๆๆๆๆๆๆๆ
รีีบมาต่อน้าาาาา
-
ละมุนมากกก อยากจูบคุณเกรย์บ้าง
-
ปายยังเกร็งๆพี่ครามอยู่เลยย
แต่แค่นี้พี่ครามก็หลงหัวปักหัวปำแล้ว
มาเล่นกับคุณเกรย์บ่อยๆเดี๋ยวก็รักพี่ครามเองง
-
:man1:
-
อย่างน้อยก็เนียนจับมือน้องแล้วนะพี่ครามมมมมมม :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: รอนะคะ
-
ติดตามๆ :hao3: เราชอบจังอ่านเพลินดีจริงๆ o13 รอตอนต่อไปค่ะ อยากให้ปายนอนค้าง :hao6:
-
:katai3:
-
ฉันฟินจังแกรรรร อู๊ยเนียนเอาโล่เหรอคุณพี่
-
ฟินนนนน ~~~~~
-
เนียนมาก!
-
อบอุ่นมากกกกกกก
-
ขอบคุณ :)ก
-
•8•
ผ่านพ้นวันสอบไปด้วยความทุลักทุเลเล็กน้อย คิดว่าทำได้เต็มที่แล้วจึงไม่เก็บมาเครียดอีก หลังจากที่ไม่ได้เจอคุณเกรย์มาร่วมอาทิตย์การสอบเสร็จครั้งนี้ถือเป็นอะไรที่ปลดปล่อยที่สุด
เพราะจะได้ไปหาคุณเกรย์แล้ว
เอาเข้าจริงก็ไม่เคยคิดหรอกว่าตัวเองจะเป็นคนรักสัตว์ได้ขนาดนี้ คุณเกรย์เป็นแมวตัวแรก เป็นสัตว์ตัวแรกที่ได้ใกล้ชิดสนิทสนม เจอกันแปปเดียวไม่คิดว่าจะผูกสัมพันธ์ได้นานจนถึงตอนนี้ อันที่จริง...เจ้าของก็อาจมีส่วน
คือ..ผมหมายถึง ถ้าเจ้าของไม่ใช่คนใจดีอย่างพี่ครามผมคงไม่ได้เจอคุณเกรย์ตั้งแต่ส่งคุณเขาเข้าโรงพยาบาลแล้ว อาจจะเป็นโชคดีเล็กๆ ของผมก็ได้
วันศุกร์ เป็นเวลาบ่ายสามโมง ผมที่เพิ่งเลิกสอบและออกจากห้องมาโดยที่ยังไม่รู้จะไปไหนเพื่อฆ่าเวลารอพี่ครามเลิกงาน สุดท้ายในความคิดก็เรียกร้องให้กลับหอไปงีบแทน เพราะใช้พลังงานมานานและมากเกินไป ผมยอมรับว่าง่วงและเพลีย กระนั้นก็อยากจะไปพบคุณเกรย์ให้ได้วันนี้อยู่ดี ถึงได้โทรไปบอกพี่ครามก่อนหน้านี้แล้ว
ถึงแม้ว่าภาพที่พี่แกจูบคุณเกรย์ที่เดียวกับผมยังทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ อยู่ก็ตาม
แต่คิดว่าตัวเองคงคิดมากไป เขาอาจจะแสดงความรักต่อคุณเกรย์แบบนั้นเป็นปกติอยู่แล้วก็ได้ อาจจะเป็นผมที่คิดมากไปเอง อันที่จริง...ก็พอรู้ว่าความสัมพันธ์ช่วงนี้ของผมกับพี่เขาดู...แปลก.. เพราะคิดว่าคนเพิ่งรู้จักกันไม่น่าจะพัฒนาความสัมพันธ์ได้เร็วขนาดนี้ ขนาดที่..ผมสามารถเข้าออกห้องเขาได้ตลอด รวมถึงไปหลับที่ห้องเขาได้อย่างนั้น
ทั้งบรรยากาศแปลกๆ นั่นอีก ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี แต่รู้ว่าตอนอยู่กับเพื่อนหรือรุ่นพี่ผู้ชายสองต่อสองมันไม่ได้รู้สึกเหมือนกับตอนอยู่กับพี่คราม
จบความคิดด้วยคำว่า น่าจะคิดมากไปเอง
“ปาย ไปป่ะ”
“หือ?”
จมอยู่กับความคิดตัวเองจนลืมฟังเสียงรอบข้าง รู้ตัวอีกทีก็ตอนตั๊บมันเอ่ยเรียก
“พวกกูจะไปกินติมกัน ไปด้วยกันดิ”
“เอ่อ....ก็ได้” ล้มเลิกความคิดกลับไปนอนก็ได้ ไหนๆ ก็ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกับพวกนี้บ่อยๆ กลัวว่าเดี๋ยวจะไม่มีคนคบเอาสักวัน แถมยังถือว่าเป็นการฆ่าเวลาไปในตัวอีกด้วย
ไอ้ตั๊บหันไปชวนคนนู้นคนนี้ตามประสาคนเพื่อนมากอย่างมัน แต่พอดูกลุ่มคนแล้วเห็นน้ำหวานก็เลยรู้จุดประสงค์มันทันที ที่จริงๆแล้วอยากจีบสาวแต่ป็อดไม่กล้าไปคนเดียวมากกว่า ถึงได้หาเพื่อนไปด้วยเนี่ย
สรุปก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดิมๆ ไม่ได้แปลกใจอะไร ตกลงสถานที่เสร็จสรรพก็ออกตัวเดินทาง สารถีเจ้าประจำคือเมลล์ ผู้ชายในกลุ่มที่มีรถยนต์ส่วนตัวคนเดียว และด้วยความเห็นของทุกคนที่ขี้เกียจไปร้อนเบียดเสียดกับคนอื่นจึงพากันยัดไปในรถเมลล์กันทั้งหมด
ไอ้ตั๊บก็มีความสุขไป ได้นั่งข้างน้ำหวาน
พวกผมคุยกันเรื่องเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องสอบที่ผ่านมาทั้งเรื่องอาจารย์ เพื่อน บ่นเรื่องราวในชีวิตประจำวันวนกันไป จนมาถึงร้านแล้วก็ยังคุยกันไม่เลิก ร้านที่ว่าอยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เอาจริงๆก็แค่อยากตากแอร์หนีร้อน สุดท้ายก็มาจบที่ห้างเช่นนี้ทุกที
ผมไม่ค่อยได้มีบทพูดอะไรมากนัก ส่วนใหญ่เป็นไอ้ตั๊บที่พูด ชวนน้ำหวานและคนอื่นๆคุย พอนั่งนิ่งๆ นานเข้าก็เริ่มง่วง...
“แล้วมึงอ่ะไอ่ปาย ช่วงนี้กลับหอเร็วทุกวัน หรือว่ามีสาววะ”
“หือ? ไม่มี”
“จริงรึเปล่า” ไอ้ตั๊บว่าเสียงยาวเป็นเชิงล้อเลียน กะให้ผมเขินแต่อย่างที่รู้...สาวน่ะไม่มีหรอก มีแต่ตัวผู้...
ผมหมายถึงคุณเกรย์
พอไอ้ตั๊บเห็นว่าผมไม่เล่นด้วย ไม่มีประเด็นอะไรน่าสนใจให้น่าคุ้ยเขี่ยมันก็เปลี่ยนเป้าหมายต่อไป นั่งฟังมันคุยไปเรื่อยๆ จนกระทั่งระบบสั่นของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงทำงาน
4.15
พี่คราม
ผมขอตัวเพื่อนๆ ออกไปรับโทรศัพท์ ไอ้ตั๊บหันมาทำหน้าสอดรู้สอดเห็นแต่ผมไม่ได้ใส่ใจมัน เดินออกไปหน้าร้านก่อนกดรับสาย
“ครับ”
“ปายอยู่ไหนละอ่ะ วันนี้พี่เลิกเร็วหน่อย จะมาเลยก็ได้นะ”
“อยู่ห้างXXกับเพื่อนครับ คงอีกสักพัก”
“อ้าวหรอ...ให้พี่ไปรับมั้ย”
“ไม่เป็นไร-”
“งั้นเดี๋ยวสักพักพี่ไปหานะ”
ได้ด้วยหรอ ถามแล้วไม่ฟังคำตอบอย่างงี้อ่ะ
“สักห้าโมงก็ได้พี่” ผมตอบอย่างจนใจเมื่อเดาว่าคนตรงหน้าไม่น่าพูดเล่นและทำจริงแน่ๆ
“โอเค ถ้าถึงเดี๋ยวบอกนะ”
“ครับ”
บางทีก็คิดนะว่าพี่ครามเป็นคนกวนตีน แต่การกระทำทุกอย่างที่พี่เขาทำกับผมกลับไม่ทำให้ผมรู้สึกรำคาญ กลับคิดว่าเป็นเสน่ห์แปลกๆของพี่เค้าเสียอย่างนั้น
รู้ตัวอีกทีก็นั่งจ้องนาฬิกาไปซะแล้ว
หลังจบภารกิจร้านไอศกรีม พวกผมพากันเดินดูโน่นนี่จนกระทั่งพี่ครามโทรมาผมถึงขอแยกตัวออกไป ไอ้ตั๊บถึงขั้นสงสัยว่าผมไปมีเพื่อนใหม่ที่ไหน เพราะด้วยบุคลิกแบบผมแล้วน่าจะไม่มีใครคบ ถึงจะหงุดหงิดแต่ก็จริงตามที่มันว่า ผมไม่ใช่คนคุยเก่ง ผูกมิตรไม่เก่ง ออกจะน่าเบื่อเสียด้วยซ้ำ สงสัยอยู่จนถึงทุกวันนี้เหมือนกันว่าพี่ครามไม่เบื่อผมบ้างหรือไง
“ปายอยู่ตรงไหนอ่ะ”
“พี่อยู่ไหนเดี๋ยวผมไปหาก็ได้”
พี่ครามบอกสถานที่นัดพบ และไม่นานผมก็เจอเขายืนสวมเสื้อกาวน์ของคณะสัตวแพทย์อยู่ พี่ครามพาผมไปหาอะไรทานก่อนกลับหอ ผมเออออตามที่แกไปเพราะขี้เกียจคิด สมองตื้อมากอยากนอนเลยรีบตอบไปให้มันจบๆ
ในที่สุด พี่ครามก็พาร่างผมมาจนถึงหอพี่เค้าจนได้ คุณเกรย์ที่ผมเฝ้ารอมาทั้งอาทิตย์ในที่สุดก็จะได้เจอกันเสียที
“สีเทามันเอาแต่มองประตูรอปายอีกแล้วน่ะ”
“จริงหรอครับ”
“อือ ไม่รู้ทำไมถึงติดปายได้มากขนาดนี้ แปลกแมว”
ผมหัวเราะขำ รู้สึกดีไม่น้อยที่คุณเกรย์รอผมอยู่เหมือนที่ผมเองก็รอที่จะเจอเขาเช่นกัน
เดินตามทางที่คุ้นเคยจนมาถึงหน้าห้อง พี่ครามไขกุญแจก่อนเปิดแง้มๆเข้าไป
“ฮั่นแหน่ ว่าแล้วว่าต้องอยู่ตรงนี้” เสียงทุ้มเอ่ยก่อนก้มตัวลงคว้าวัตถุสีเทาที่พองฟู หันมาเปิดประตูให้ผมกว้างขึ้น ผมก้าวเท้าเข้าห้องพี่ครามพร้อมปิดประตู สายตาไม่ละจากก้อนขนฟูสีเทาที่ไม่ได้เจอมานานร่วมอาทิตย์
“ดูซิใครมา”
แง้ว
คุณเกรย์ร้องดังลั่นตอบพี่คราม ผมหัวเราะขำในความน่ารักของคุณเขา คุณเกรย์ดิ้นหลุดจากอ้อมแขนพี่คราม กระโดดลงมาตุบที่พื้น เงยหน้าจ้องมองผมไม่วางตาพลางร้องครางแง้วง้าวไปทั่ว
“คิดถึงกันมั้ย หื้ม” ผมถามคุณเกรย์พลางเอื้อมมือไปอุ้มคุณเขาไว้ในอ้อมแขน “คิดถึงคุณเกรย์ที่สุดเลย” ว่าพลางก้มหอมหัวนุ่ม คุณเกรย์อยู่นิ่งในอ้อมกอดผม
“คิดถึงเนอะ” พี่ครามพูด “...หมายถึงแมว” พลางกดยิ้ม ก่อนเดินไปคว้ารีโมทแอร์มาเปิด
ผมเรียกการกระทำแบบนี้ว่ากวนตีน ถึงจะเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาหลายครั้งก็ตามแต่ก็ไม่เคยชิน ผมปล่อยพี่ครามไปทำอะไรกุกกักอยู่ตรงมุมอ่านหนังสืออยู่คนเดียวไป ส่วนตัวเองกับคุณเกรย์พากันมานั่งที่ปลายเตียง ผมวางคุณเกรย์ลงบนเตียง เกาคางให้คุณเขาอย่างทุกที คุณเกรย์ครางครืดคราด เอาตัวถูไถกับผมไม่หยุด
จนสาแก่ใจคุณเขาแล้วถึงยอมนอนแหมะอยู่กับที่ ปล่อยให้ผมลูบหัวลูบหางคุณเขาตามสบาย แต่ลืมไปว่าที่เตียงเป็นจุดที่แอร์ลง เหมือนคราวแล้วที่ลมเย็นๆ ทำให้ผมเผลอหลับไป และครั้งนี้ก็เช่นกัน
ผมลูบตัวคุณเกรย์ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะมืดลงเรื่อยๆ ความง่วงและเพลียจู่โจมอย่างไม่ยั้งมือเมื่อเจอที่นอนนุ่มกับแอร์เย็น สุดท้ายภาพตรงหน้าก็มืดสนิท
.
ตื่นมาอีกทีห้องก็มืดแล้ว มีเสียงแอร์เบาๆ ลอยมาเป็นระยะ ผมสะดุ้งตื่น หันรีหันขวางแต่มองอะไรไม่ชัดในความมืด ควานหามือถือในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบออกมาดูนาฬิกาและพบว่า
ห้าทุ่มสี่สิบนาที!!
บ้าไปแล้ว ผมเผลอหลับไปนานขนาดนี้โดยที่ไม่รู้ตัวเลยหรือ ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงในความมืด ไม่เห็นถึงเงาของเจ้าของห้อง พอคลำๆดูก็พบว่าไม่มีร่างของพี่ครามนอนอยู่บนเตียงจริงๆ แต่กลับเจอขนนิ่มๆตรงหัวเตียงอีกฝั่งแทน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคือคุณเกรย์ และตรงหมอนข้างๆผมคงเป็นที่นอนประจำของคุณเขา
ก่อนผมจะหลับผมจำได้ว่านอนอยู่ปลายเตียง แต่พอตื่นมากลับเป็นว่าผมนอนอยู่บนเตียง ในระดับที่หัวหนุนหมอน ตัวห่มผ้าห่ม ชัดขนาดนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าพี่ครามเป็นคนจัดการแน่ๆ ผมไม่คิดว่าตัวเองจะละเมอมานอนได้ถูกที่เสียขนาดนี้
คิดได้อย่างนั้นจึงลุกออกจากเตียง ชะโงกไปยังโซฟาปลายเตียงและเห็นร่างที่คุ้นตานอนคุดคู้อยู่ ดูลำบาก พี่ครามตัวโตแต่ต้องมายัดตัวเองอยู่ที่โซฟาเล็กๆ แบบนี้คงอึดอัดไม่น้อย
“พี่คราม...” ผมสะกิดเขา “พี่คราม..”
“อืม..” คนตัวโตส่งเสียงงัวเงียกลับมาเป็นอันว่าสติเริ่มเข้าร่างแล้ว
“เดี๋ยวผมกลับแล้วนะ พี่กลับไปนอนที่เตียงเถอะ”
พี่ครามนิ่วหน้า เพราะเริ่มชินกับความมืดรวมถึงมีแสงไฟอ่อนๆ จากตรงระเบียงส่องมาทำให้เห็นใบหน้าพี่เขาลางๆ คนตัวโตขยับตัวยุกยิก คว้าโทรศัพท์เพื่อดูนาฬิกาก่อนเอ่ยตอบผม
“กลับยังไง? รถไฟฟ้าจะหมดแล้วไม่ใช่หรอ”
“ก็...ครับถ้ารีบหน่อยก็ทัน พี่ครามไปนอนบนเตียงเถอะเดี๋ยวผมไปละ”
“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ นอนนี่ไปเถอะ”
“เห้ย ไม่เอาพี่ เดี๋ยวผมกลับ พี่จะได้ไปนอนเตียงดีๆ”
“กูนอนได้หน่า” พี่ครามพูดเสียงงึมงำ คำสรรพนามที่แปลกหูไปทำให้คิดว่าพี่ครามยังตื่นไม่เต็มที่ ผมที่ตั้งใจจะรีบไปก่อนที่รถไฟฟ้าจะหมดกลับเป็นต้องมาเจรจาเสียเวลากับเขาไปเรื่อยๆ
แต่ถึงอย่างนั้นก็หนีไปซึ่งๆ หน้าไม่ได้อยู่ดี เพราะคนตรงหน้าคว้าข้อแขนผมไว้ตอนไหนก็ไม่รู้
“ปายนอนนี่แหละ” พี่ครามพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลง คงง่วง
“งั้นพี่ครามไปนอนเตียง ผมนอนโซฟาเอง” ผมว่า ต่อรองกับพี่ครามเพราะผมตัวเล็กกว่าพี่เขาเยอะ คิดว่านอนโซฟาไม่น่าเป็นปัญหาสำหรับผม แต่กับคนตัวโตตรงหน้าที่นอนคับอยู่อย่างนี้น่าจะลำบากไม่น้อย
พี่ครามไม่ตอบแต่เริ่มยันตัวลุกขึ้นนั่ง หันหน้าทำตาปรือๆ มองมาทางผม ก่อนเพยิดหน้าไปที่เตียง “ไปนอน”
ผมส่ายหน้า
พี่ครามลุกขึ้นยืน คนตัวโตยืนตรงหน้าผมในระยะที่ใกล้จนจมูกแทบชนอกพี่เขา ผมถอยมาหนึ่งก้าว พี่ครามก็ก้าวตามมาหนึ่งก้าว ทำให้ผมต้องเพิ่มระยะถอยห่างมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ทว่าพี่แกก็ยังก้าวมาประชิดตัวกับผมอยู่อีก
เพราะประชันหน้ากับพี่ครามทำให้เดินถอยหลังมาเรื่อยๆ ไม่ทันเห็นว่ามาจนถึงขอบเตียงแล้ว ทำให้สะดุดลงไปนั่งบนเตียงเสียอย่างนั้น
พี่ครามก้าวขึ้นมาบนเตียง ที่เดิมกับที่ผมนอนไปเมื่อครู่ก่อนทิ้งตัวล้มนอน ผมกระเถิบตัวออก ว่าจะหมุนตัวไปออกอีกข้างของเตียงแต่กลับถูกมือใหญ่คว้าไว้ ดึงให้ล้มลงนอน
“พี่คราม...”
“ไม่ต้องเถียง นอนด้วยกันเนี่ย”
ว่าพลางดึงให้ผมขึ้นมานอนหมอนเดียวกัน จัดแจงท่าทางให้ก่อนนิ่งไป
มันปรากฏว่าผมนอนหันหลังให้พี่แก ส่วนพี่ครามนอนประกบหลังผมแถมยังเอื้อมมือมากอดอีก ดูก็รู้ว่ามันไม่ปกติชัดๆ! ใครที่ไหนมันจะมานอนกอดกันอย่างนี้ ผมถือโอกาสที่พี่แกนอนนิ่งกระเถิบตัวไปอีกฝั่ง พยายามเว้นระยะให้ห่างมากกว่าตอนนี้ แต่ทว่า..
แง้ว
พอเลื่อนตัวกลับเอาหัวไปถูกตัวคุณเกรย์จนคุณเขาร้องออกมาอย่างไม่พอใจซะงั้น
“หึๆ นั่นฝั่งของสีเทา อย่าไปกวนมันล่ะ”
เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหูจนต้องย่นคอหนี คุณเกรย์นอนบนหมอนอีกฝั่งทำให้ผมหนีไปนอนฝั่งนั้นของเตียงไม่ได้ เพราะมันจะไปทับคุณเขา แต่พอจะขืนตัวลุกก็โดนพี่ครามคว้าเอวดึงกลับมานอนลงที่เดิม
คือพี่ช่วยคิดหน่อยว่ามันแปลก ผู้ชายที่ไหนเขามานอนกอดกันแบบนี้ ถึงจะเป็นพี่น้องก็ไม่ทำกันหรอก! น้ำก็ยังไม่ได้อาบแล้วยังจะเอาแขนมาพาดก่ายกันขนาดนี้ เอาอะไรมาพิศวาสผมนักหนาเนี่ย
ผมได้แต่ฟึดฟัดอยู่ในใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ พอนอนนิ่งๆ นานเข้าก็เริ่มง่วงขึ้นมา
“ฝันดีนะ...”
เสียงทุ้มดังใกล้หูอีกครั้ง
“แมวน่ะ..”
กวนตีน
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ทีละนิด ทีละนิด
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
#คุณเกรย์
(ปล.แก้ชื่อต็อบเป็นตั๊บค่ะ..)
-
รุกหนักนะคะ อิพี่ครามมใ
-
ใช้ความกวนตีนบังหน้าเหรอคราม
-
รุกหนัก ๆ เลย พี่คราม คุณเกรย์ กับน้องปายน่ารัก
-
ชอบความน่ารักแบบมึนมึนของปาย
ชอบความแมวหยิ่งของคุณเกรย์
ชอบความเนียนแบบกวนตีนของพี่คราม
และสุดท้ายชอบความน่ารักของเรื่องและความสม่ำเสมอของนักเขียนค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีการพัฒนาเเล้ววว
เชียพี่ครามมมมมม
-
กวนตีน...แมวน่ะ
-
แบบนี้ก็เนียนเหรอ
-
อย่ามาแมววววว ไม่แมวแล้วมั้ง
เนียนนะพี่คราม ไม่ดิ จริงๆก็ไม่เนียนนะะะะ
-
:-[ :pig4: :pig4:
-
พี่ครามมมม เนียนไปปป
:katai2-1:
แต่ก็เนียนต่อไปค่ะ ปายเริ่มเขินแล้ว
55555
-
น่ารักอีกแล้วววววว คุณเกรย์์ กับน้องปาย
แต่พี่ครามนี่ เนียนนะ เนียนโคตรๆอ่ะ 5555
-
อ่อยน้อง อิพี่ครามขี้อ่อย ไม่พอเริ่มถึงเนื้อถึงตัวน้องอี๊กก ชอบบ
-
พี่คราม รุกปายหนักและ
แถมตบท้ายด้วยคำพูด แมวน่ะ :ling1:
"คิดถึงเหมือนกัน.....แมวน่ะ"
"ฝันดีนะ......แมวน่ะ" เจ๊ยยยยยยย
พี่ครามมีความกวนตีนสูงมากกกกก :z6: :z6: :z6:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ว มีการพัฒนานะเนี่ยพี่คราม
ว่าแต่วันรุ่งขึ้นจะบอกน้องมันไหมหรือเนียนๆแบบนี้
น่ากลัวอยู่อย่างคือกลัวว่าน้องปายจะคิดว่าพี่แค่หลอกแต๊ะอั๋งเฉยๆนี่แหละ
-
:hao6:
-
กวนตีนแบบเนียนนะคุ๊ณ ชอบบบบ
-
เนียนๆกันไป
-
น่ารักจริงๆ
-
น้องปายเอามือตะปบข่วนหน้าพี่มันเลยลูก
ถ้าจะเนียนจนน้องไม่รู้ขนาดนี้
อยู่กับพ่อสองคนมานาน
เดี๋ยวสักพักจะมีแม่แล้วนะคุณเกรย์
ถือว่าช่วยๆพ่อมันไปก่อนนะตอนนี้ 55555
-
มาคราวที่แล้วเนียนจับมือ มาครั้งนี้พี่เนียนนอนกอดน้องเลยนะพี่คราม :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
น่ารักกกก คุณเกรย์~ พี่ครามมีความกวนตีนและเนียนมากค่ะ 55555
-
มีค้างคืนด้วยกัน :impress2:
แหม๋ พี่ครามช่างกวนจริงๆ
-
พี่ครามเนียนมากเลยนะ
เนียนจนต้องปรบมือรัวๆ
อ่านเรื่องนี้แล้วอยากเลี้ยงแมวจังเลยค่ะ
อยากเอาหน้าซุกพุงแมว
งื้อ คงจะนุ่มน่าดูเนอะ
-
รอนะ แมวน่ะ :กอด1: :pig4:
-
น่ารักก ค่อยๆเนียนไป
-
รุกขนาดนี้ ถ้าน้องกลัวเล่าาา ให้มันเนียนๆ หน่อยพี่คราม
-
•9•
ขนมปลาเส้นยี่ห้อทาโร่ถูกเคี้ยวอยู่ในปาก ไม่ได้กินมันมานานพอสมควรหลังจากเคยบริจาคสิ่งนี้ให้กับแมวตัวหนึ่ง แต่ตอนนี้ผมนั่งกินปลาเส้นอย่างเอาเป็นเอาตายหลังจากล้างหน้าแปรงฟันอะไรเสร็จ นั่งอยู่บนเตียงของเขาโดยไม่สนว่าเศษขนมมันจะตกลงไปบ้างมั้ย ผมตัดสินใจจะไม่ทำตัวเกรงใจเจ้าของห้องอย่างจริงจัง
เมื่อเจ้าของห้องเองก็ไม่ได้เกรงใจผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
แต่ผิดที่ผมเองที่ไปเกรงอกเกรงใจเขา กลัวเขาลำบากใจอย่างนู้นอย่างนี้ ทั้งที่ความจริง พี่ครามนั่นแหละทำให้ผมลำบากใจ บ้าชะมัด
พี่ครามไม่ได้สนใจผมที่หงุดหงิดกับปลาเส้นบนเตียง พี่เขาเอาแต่ก้มอ่านหนังสือเรียนในมือทำให้ผมอารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิม แถมจะขอลากลับหอตอนนี้ก็ไม่ได้ คุณเกรย์นอนเฝ้าประตูห้องอยู่ พอผมเข้าไปใกล้ก็จะส่งเสียงร้อง ช้อนตามองเห็นแล้วใจอ่อนยวบ ไม่รู้ไปเรียนมารยามาจากไหน ไม่รู้ทำไมถึงติดผมขนาดนี้ด้วย ถึงมีทาโร่ในมือคุณเขาก็ไม่สนแล้ว อีกทั้งพี่ครามเคยบอกว่าอาหารคนไม่ดีต่อสัตว์เลยไม่ให้มันกินอีก
ลองอุ้มมันไปวางที่อื่น แต่ถึงอย่างนั้นคุณเกรย์ก็รีบวิ่งปรู๊ดมาหาผมอยู่ดี เห็นอุ้งเท้าอ้วนๆ กับพุงกลมๆ วิ่งดุ๊กดิ๊กมาหาผมก็ใจอ่อนแล้ว ยังจะช้อนตามองร้องแง้วง้าว เดินวนรอบตัวผมอีก ใครมันจะใจร้ายได้ลง แล้ววันนี้ผมจะได้กลับหอมั้ย
เลยต้องมานั่งใส่อารมณ์กินปลาทาโร่อยู่บนเตียง
คืนนั้น...มันไม่ควรจะเกิด เค้าไม่ควรจะมานอนกอดผมอย่างนั้น ส่วนผมก็ไม่ควรไปนอนให้เขากอดเช่นนั้นเหมือนกัน มัน..มันไม่ใช่สิ่งปกติที่คนทั่วไปเค้าจะทำกัน
คว้าทาโร่เท่ากำมือยัดเข้าปาก
ผมหงุดหงิดเขา แต่ก็หงุดหงิดตัวเองไม่แพ้กัน อย่างแรกคือทำไมถึงไม่ยอมปฏิเสธให้เสียงแข็งกว่านั้น ทั้งที่จริงพอลองคิดดูผมก็สามารถหาเหตุผลมาปฏิเสธพี่ครามไม่ให้มานอนกอดผมได้ง่ายๆ แต่ทำไมตอนนั้นถึงไม่ทำ ผมจะบ้าตายแล้วจริงๆ
อย่างที่สอง อับอายกว่าอย่างแรก พี่ครามนอนกอดยังพอมีข้ออ้างได้ว่าเพราะพี่เขาตัวโต ผมขัดขืนอะไรไม่ได้แถมยังง่วงเพลียอีก แต่...นอกจากผมจะนอนนิ่งให้พี่แกกอดก่ายแต่โดยดีแล้วผมยัง..กอดเขาคืนอีกด้วย
สาบานเลยว่าไม่รู้ตัวจริงๆ ตื่นมาก็นอนซุกหน้าอกพี่เขาไปแล้ว แถมพี่ครามก็ตื่นก่อนนานแล้วด้วยแต่ไม่ยักปลุกผมหรือดันผมให้ออกไป ทั้งๆ ที่ตอนนั้นคุณเกรย์ก็ไม่ได้อยู่บนเตียงแล้วแท้ๆ ทั้งที่เป็นอย่างนั้น...ก็ยัง..ปล่อยให้ผมกอด
“ติดหมอนข้างหรือเรา”
เป็นคำแรกที่ได้ยินแทนคำว่าอรุณสวัสดิ์
ผมตาเหลือก ดีดตัวออกจากตัวพี่เขา เพื่อพบว่าจริงๆ แล้วพี่ครามก็เอามือมาพาดเอวผมเหมือนกัน พอทำหน้าเลิ่กลั่กใส่พี่เขาก็ตอบแทนด้วยการหาวหวอดรอบนึงก่อนลุกจากเตียงไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผิดปกติแล้ว ผู้ชายที่ไหนเขาจะยอมให้ผู้ชายอีกคนมานอนกอดก่ายกัน
ทั้งผมทั้งพี่เขานั่นแหละ
คิดอย่างนั้นก็หงุดหงิด ทำไมผมไม่ปฏิเสธที่จะนอนเตียงเดียวกับพี่เขา แล้วทำไมพี่เขาไม่ดันตัวผมออกตอนผมเผลอไปกอดเขา
มีความคิดหนึ่งอยู่ในหัวที่ทุกคนน่าจะเดาออกว่ามันคืออะไร เสียแต่ผมเหยียบมันมิดไว้ อย่าได้ออกมาเชียว
ปลาเส้นหมดถุง ไม่มีอะไรเหลือให้ระบายอารมณ์หงุดหงิดในใจอีกต่อไป หันไปทางขวาก็เห็นพี่ครามนั่งอ่านหนังสือเรียนไม่ได้สนใจผม หันไปทางซ้ายก็เห็นคุณเกรย์นอนหงายยืดตัวขวางอยู่หน้าประตู
เลือกคนกับแมว แน่นอนผมเลือกแมว
ลุกขึ้นไปอุ้มคุณเขามาเล่นด้วยที่เตียง คุณเกรย์ทำท่าสะลึมสะลือ เมื่อเห็นว่าผมอุ้มมาวางไว้บนเตียงแต่ไม่ได้ลุกไปไหนต่อ จึงปล่อยให้ผมเกาคางเกาพุงขยำขนเล่นไป บรรยากาศในห้องเงียบมาสักพักหนึ่งแล้ว ไม่มีใครพูดกับใคร และผมก็ไม่อยากเป็นฝ่ายทำลายความเงียบก่อนด้วย
ถึงจะพอเดาท่าทีของพี่ครามได้ตั้งแต่ต้นๆ แล้วว่าพี่แกต้องคิดอะไรมากกว่าที่คนปกติจะคิด ถึงรู้ แต่ทำใจได้ไหมนี่อีกเรื่อง ความน่ากลัวของมันคือ...ผมมีแววว่าจะทำใจได้...
แง้ว!
“ข...ขอโทษ”
เผลอออกแรงขยำขนคุณเขาแรงไปจนคุณเกรย์ร้องดุเสียงดัง คุณเขาดันตัวมานั่งมองผมอย่างไม่พอใจเล็กน้อย ง้อด้วยการลูบๆ คลำๆ เกาคางนิดๆ หน่อยๆ คุณเกรย์ก็ลงไปนอนแผ่เช่นเดิม
“คึ”
หันไปมองต้นเสียงที่หลุดหัวเราะออกมา จะเป็นใครได้อีกนอกจากคนตัวโตที่นั่งกลั้นขำอยู่มุมห้อง เห็นนะพี่คราม แล้วก็หงุดหงิดมากด้วย!
ผมอุ้มคุณเกรย์ไปหาพี่คราม คนกลั้นหัวเราะจนหน้าตาบิดเบี้ยวพยายามกลับมาทำหน้าปกติหันมามองผมพร้อมเลิกคิ้วสงสัย ผมเอาคุณเกรย์ในมือส่งให้พี่เค้า โดยอัตโนมัติ พี่ครามรับไป
“ผมกลับแล้วนะ”
พี่ครามทำหน้าสงสัย เอียงคอหน่อยๆ ให้เค้ากับบรรยากาศ ก่อนส่งเสียงผ่านลำคอ “อือ”
ผมหน้าบู้ เออ ที่จริงก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม แต่เพราะคุณเกรย์ไม่ยอมให้ออกแถมคนก่อเรื่องให้น่าหงุดหงิดก็ไม่ยอมพูดอะไร เล่นสงครามประสาทกันไปมาจนสุดท้ายผมแพ้เพราะดันไปขอโทษคุณเกรย์เลยหนีกลับแม่ง พอดูท่าทีแล้วคนตรงหน้าก็ไม่ได้ติดใจอะไรทำให้หงุดหงิดกว่าเดิม
ก็ถ้าอย่างนั้นจะมานอนกอดกันทำไม ถ้าอย่างนั้นทำไมต้องทำตัวให้ผิดปกติด้วย
ตอนแรกๆ อาจจะคิดไปเองแต่หลังจากเมื่อคืนเลยกระจ่างแล้วว่าพี่ครามแม่งกำลังเนียน คิดอ่ะน่าจะคิด แต่ติดตรงที่พี่มันไม่แสดงออกให้ผมรู้หลังจากจับผิดเขาได้ ก็เลยหงุดหงิด
หรือว่าผมจะคิดไปเองจริงๆ
ควรจะคิดว่าปกติผู้ชายเขาก็นอนกอดกันเป็นปกติอย่างงี้หรอ มันใช่หรอ
ก็แม่งไม่ใช่ยังไงล่ะ ละไอ้ตัวต้นเหตุก็มานั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ซะจนอารมณ์เสีย ผมไม่สนแล้ว จะกลับหอ ช่างแม่งพี่คราม ผมสะบัดหน้าหนีเดินปึงปังออกจากห้องไป อันที่จริง..เดินปึงปังที่ว่าคือเดินในใจ ในความจริงแล้วผมก็แค่เดินออกไปเฉยๆ เท่านั้นเอง หงุดหงิดอ่ะ
“ปาย”
เสียงดังขึ้นมาทันทีที่ผมเดินออกจากประตูห้องพี่ครามได้ไม่กี่ก้าว รีบหันขวับไปทันที มีอะไรจะอธิบายใช่มั้ย ต้องเรียกให้ผมกลับไปคุยกันก่อนใช่ไหม
“...ลืมกระเป๋า”
ความคิดพังครืน ผมหน้าเบ้มากกว่าเดิม เดินไปหยิบกระเป๋าที่พี่ครามส่งให้ก่อนเดินออกมา ไม่หงุดหงิดแล้วแต่รู้สึกไม่เข้าใจเอามากๆ เท่านั้นเอง
ถ้านี่เป็นการแกล้งกัน..ไม่คิดว่ามันรุนแรงไปหน่อยหรอ อีกทั้ง..แกล้งทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานเนี่ย...ไม่เกินไปหน่อยหรอ
อย่างน้อยอธิบายกันหน่อยก็น่าจะดี ถ้ากอดเพราะไม่อยากให้ผมไปเบียดคุณเกรย์ก็น่าจะบอกกันเฉยๆ ก็ได้ แค่กระเถิบมานอนใกล้ๆ พี่ครามมากขึ้นอาจจะเข้าใจง่ายกว่าโดนกอดหลังเสียแน่นขนาดนั้น...ไม่เข้าใจโว้ย
ผมเดินจนมาถึงประตูหอ คิดในใจว่าถ้าเปิดออกไปจะกลับเข้ามาไม่ได้อีก เพราะไม่มีคีย์การ์ด แต่ดูจากการกระทำของพี่ครามแล้ว ผมว่าผมควรอยู่ห่างจากเขาสักระยะ..
ถ้าเพื่อไม่ให้พี่ครามมาทำแบบนี้กับผมอีกก็เพื่อไม่ให้ผม...รู้สึกอะไรไปมากกว่านี้อีก
คงต้องลาคุณเกรย์สักพัก
คิดพร้อมกับดันประตูออกไป
.
“ปาย เหม่อไรวะ ไปเรียน” สิ้นเสียงเรียกสติ สมุดโน้ตบางๆ ถูกตบลงมาโดนหัวผมดังปุ ไอ้ตั๊บตีหัวผมด้วยสมุดสองสามครั้งก่อนพเยิดหน้าให้ผมลุกขึ้นไปเข้าเรียน
“ปาย ตะกี้อาจารย์พูดว่าอะไรวะ”
“หือ?”
“เมื่อกี้อ่ะ กูจดไม่ทัน”
“...อ่า...ไม่ได้ฟังอ่ะ”
ไอ้ตั๊บค่อยๆ เบิกตากว้างขึ้นจนถลน ใบหน้าจากที่น่าเกลียดอยู่แล้วกลายเป็นอุบาทว์ไปเลย “เชี่ย มึงเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย ไม่สบายหรอ หรือหิว?”
“เปล่า ปกติ”
“ไม่ปกติแล้วเพื่อน น้องปายไม่เคยวอกแวกเวลาเรียน เนิร์ดไม่เหมาะกับหน้าขนาดนี้จู่ๆ ก็มาทำตัวเหมือนนักศึกษาปกติ นี่มันผิดปกติชัดๆ !”
ไอ้ตั๊บว่า ผมกลอกตาไปทั่วห้องอย่างระอา มันทำยังกับว่าการที่ผมไม่ตั้งใจเรียนเป็นเรื่องร้ายแรงราวกับโลกจะถล่ม ถึงจะจริงอย่างที่มันว่าครึ่งนึง คือผมค่อนข้างให้ความสำคัญกับการเรียน ทุกประโยคของอาจารย์จดได้ไม่เคยพลาด ถึงจะเคยหลุดไปบางช่วงแต่ก็ไม่ถึงกับจับใจความไม่ได้ เพราะงี้แหละมั้งไอ้ตั๊บถึงทำหน้าโอเวอร์เสียขนาดนั้น
“โดนแฟนทิ้งป่าว อกหักอ่ะดิ ใจลอย ใจลอย~” ไอ้เมลล์ว่าเป็นคู่หูลูกกรอกคู่กับไอ้ตั๊บ
“ไม่มี” ผมเอ่ยเสียงขุ่นอย่างรำคาญใจ
“แน่ๆ เลยว่ะไอ้ตั๊บ น้องปายหงุดหงิดขนาดนี้กูว่าใช่”
“เออ กูก็ว่าใช่ ไม่โดนหักอกก็ถูกสลัดรัก”
“ไม่ใช่!”
“นักศึกษาครับ ถ้าไม่ฟังก็กรุณาออกไปคุยกันข้างนอกครับ”
สิ้นเสียงอาจารย์ พวกผมสามคนก็ก้มหัวหงอยๆ ปิดปากไม่พูดอะไรอีก ผมหันไปถลึงตาใส่ไอ้ตั๊บอย่างอารมณ์เสีย มีที่ไหนเคยโดนอาจารย์ดุในห้อง เพิ่งมีครั้งนี้ครั้งแรกเพราะไอ้พวกนี้เลย
“แล้วสรุปมึงเป็นอะไรวะ”
“ไม่เป็น” ผมว่าหลังจากจบคาบเรียนตอนบ่าย เดินออกห้องกันมาแล้วไอ้พวกนี้ก็ยังไม่จบ สานหาเรื่องราวมาคุยกับผมต่อ
“แน้ะ ไม่เชื่ออ่ะ น้องปายดูหงุดหงิดนะจ๊ะ เป็นอะไรไหนบอกพี่ซิ” ไม่ว่าเปล่ามีการเอามือสกปรกมาเกาคางผมอีก ผมเบือนหน้าหนีอย่างรำคาญไอ้ตั๊บมัน
“โดนใครหักอกมารึเปล่า หรือไปแอบชอบใครละเค้าไม่รับรัก หรือออ..เจอคู่แข่งปรากฏกาย”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น!” ผมขึ้นเสียงเมื่อไอ้เมลล์มันเริ่มกวนตีน พากย์เสียงเหมือนอยู่ในรายการอะไรสักอย่าง
เมลล์กับตั๊บหันไปมองหน้ากันข้ามหัวผม ส่งสายตาเหมือนกับไม่เชื่อที่ผมพูด เอาจริง..ถ้าเป็นสองคนนี้ยังไงก็ดูออก เพราะผมไม่ค่อยแสดงสีหน้าอารมณ์อะไรเท่าไหร่เนื่องจากไม่มีเรื่องอะไรมากวนใจนานแล้ว ครั้งนี้ผมเองยังรู้สึกเลยว่าตัวเองทำหน้าบึ้ง..
สาเหตุเพราะผ่านมาสองอาทิตย์แล้วแต่ยังไม่ได้ไปหาแมว คิดถึงแมวอ่ะ
“เออ มีอะไรก็บอกกันได้นะเว้ย”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้ตั๊บที่โอบไหล่ผมเป็นเชิงปลอบใจอะไรก็ไม่รู้มัน เอ่ยถาม
“คิดถึงแมว..อยากกลับไปหาแมวจะได้มั้ยอ่ะ”
“อะไรวะ เรื่องนี้หรอ แมวที่มึงไปช่วยมาอ่ะนะ”
“อือ”
“ก็ไปดิ มามัวซึมกะทืออะไร เจ้าของเค้าก็อนุญาตอยู่แล้วไม่ใช่หรอ”
“อือ”
“หรือว่าทะเลาะกับเจ้าของ?”
“เปล่า...กลัวไปรบกวนเค้า” ผมตอบเลี่ยงๆ อันที่จริงคนที่ทะเลาะอาจจะเป็นผมคนเดียว..
“ไม่หรอกมั้ง ก็เค้าให้มึงไปได้ตั้งบ่อย แถมครั้งนี้ก็ไม่ได้ไปหาตั้งนานไม่ใช่หรอ”
“ก็...อืม”
“หรือเค้าทำอะไรไม่ดีกับมึง”
“เปล่า!”
ไอ้ตั๊บไม่ตอบส่วนเมลล์ก็จ้องผมนิ่งๆ ผมรู้ผมควบคุมอารมณ์ไม่เก่ง ถึงจะไม่ค่อยแสดงสีหน้าแต่เวลามีเรื่องอะไรต้องปิดบังผมจะลุกลี้ลุกลน รู้สึกมือไม้เกะกะ ไม่เป็นตัวของตัวเอง อย่างตอนนี้ที่จู่ๆ ผมก็ขึ้นเสียงเสียอย่างนั้น
“โอเค มีอะไรก็บอกแล้วกัน”
“คิดถึงมากนักก็ไปหาเถอะ ถ้ามันไม่ได้ลำบากอะไร”
ผมพยักหน้าให้พวกมัน พากันเดินออกจากตึกเรียนแยกย้ายกันกลับหอกลับบ้าน เนื่องจากไม่มีใครอยากไปที่ไหนเป็นพิเศษในเย็นนี้ กลับห้องไปก็เจออาหารกระป๋องที่เคยซื้อให้คุณเกรย์วางเป็นอนุสรณ์อยู่ให้คิดถึงไปวันๆ ผมยืนคิดกับตัวเองสักพักก่อนเริ่มออกเดิน
มาสู่หอพักที่ไม่ได้เหยียบมานานราวสองอาทิตย์
ป่านนี้คุณเกรย์จะลืมผมไปรึยังนะ
แล้ว...ผมจะเข้าไปได้ยังไง...
นั่นสิ ลืมคิด
ผมกำมือถือในกระเป๋ากางเกงแน่น ไม่อยากโทรไปหาเลยให้ตายสิ... เงยหน้ามองหอพักที่คุ้นตา พลางเริ่มเข้าใจคำที่ว่า ‘แม้ไม่ได้เห็นหน้า เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี’ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง คุณเกรย์คงมีความสุขอยู่ข้างในนั้นสินะ...
เอาเถอะ วันนี้พอแค่นี้ก่อน ไว้ค่อยมาใหม่ก็ได้
หมุนตัวหันหลังกลับ พลันสบตากับคนที่ไม่คิดว่าจะเจอ
“ปาย..”
“พี่..คราม..เห้ย!”
ยังไม่ทันได้เรียกชื่อให้จบดีด้วยซ้ำ พี่แกเล่นพุ่งเข้ามาคว้าไหล่ผมไว้ทั้งสองข้าง สะดุ้งตัวโยน สีหน้าพี่ครามดูตกใจ ดวงตาคมเบิกกว้างจ้องผมเขม็ง
ผมเตรียมตอบคำถามเขาที่ว่ามาทำอะไรหรือทำไมมาไม่บอกหรือหายไปนาน อะไรทำนองนี้ แต่ทว่าพี่ครามกลับเอื้อมจับข้อมือผมก่อนดึงให้เข้าไปในตัวอาคาร ผมลอยหวือตามแรงคนตัวโต ครั้นจะห้ามก็ไม่มีจังหวะ พี่ครามลากผมขึ้นชั้นสามไปอย่างรวดเร็ว แทบไม่เปิดโอกาสให้หายใจด้วยซ้ำ
ปัง
เสียงปิดประตูห้องดังขึ้นหลังจากที่สองร่างของพวกผมก้าวเข้ามาในห้องแล้ว พยายามมองหาคุณเกรย์ไม่ทันครบรอบห้องก็ถูกร่างของคนตัวโตโถมเข้ามาใส่จนมิด สองแขนแกร่งโอบไว้รอบตัวผมจนสะดุ้งอีกครั้ง
“พี่คราม!”
พอรู้ว่าพี่ครามเกินเลยไปกว่าที่ควร กระทำไปเกินกว่าความคิดจึงส่งเสียงเรียกเพื่อตั้งสติเขา
“ปาย...คิดถึง..”
“...แมวหรอ”
“เปล่า...พี่เนี่ย”
“...”
สะอึก นึกว่าจะเล่นมุกซ้ำๆแบบที่ชอบอ้างแมวบ่อยๆ เสียแต่ครั้งนี้กลับสารภาพออกมาตามตรงทำให้ผมเป็นใบ้ พูดอะไรไม่ออกชั่วขณะ สัมผัสที่ขาช่วยดึงสติผมกลับมา ได้ยินเสียงคุณเกรย์ร้องแง้วดังมาจากพื้น คาดว่ากำลังเดินวนรอบตัวผมอยู่ หางฟูสะบัดโดนข้อขาผมไปมาช่วยแสดงถึงตัวตนของสัตว์เล็ก ทว่ากลับไม่สามารถดิ้นหลุดจากอ้อมกอดนี้เพื่อลงไปทักทายคุณเขาได้
“พี่คราม...”
ผมร้องเรียกให้คนที่กอดผมแน่นจนจมหน้าอกพี่เขากลับมามีสติ ช่วยปล่อยผมออกก่อน พี่ครามตอบแทนความคิดผมโดยการกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น จนใจจะเอ่ย…
ปล่อยให้เขากอดต่อไป
แม้หัวใจจะสั่งระรัว สมองจะสั่งการให้ปฏิเสธ หากแต่ร่างกายไม่คิดขยับฝืนตัว
คงเป็นบ้าไปแล้ว ที่รู้สึกดีกับอ้อมกอดอุ่นนี้
ทั้งที่ก่อนหน้าจะเป็นจะตายเพราะพี่เขานอนกอดแท้ๆ..
สักพัก พี่ครามก็คลายอ้อมกอด เว้นที่ว่างระหว่างผมกับเขาเล็กน้อยให้พอหายใจ ผมไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเค้า จึงเลือกก้มหน้ามองก้อนขนสีเทาที่เดินวนไปวนมาแทน
“พี่ขอโทษ..”
เพราะคำพูดเบาๆ นั่นทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับพี่เขาจนได้ หางตาคมเข้มตกลงเล็กน้อย คิ้วตก แววตาแสดงถึงความเสียใจอย่างเห็นได้ชัด
“..เรื่องอะไร”
“ทุกอย่าง...ที่ทำก่อนหน้านี้ จนถึงตอนนี้...”
ผมพยักหน้า ไม่โกรธแล้ว...
“รวมถึงเรื่องที่จะทำต่อจากนี้ด้วย...”
เงยหน้าไปมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ พี่ครามขยับหน้าเข้ามาใกล้
“จูบนะ...”
จนกระทั่งริมฝีปากของเราสัมผัสกัน
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
พี่ครามจะไม่ทน
อยากยืดความสัมพันธ์ของสองคนนี้ออกไปอีกหน่อย แต่พี่ครามบอกไม่ไหวแล้วว
แอบเปลี่ยนชื่อเพื่อนต็อบเป็นเพื่อนตั๊บนะคะ เผื่อใครงงๆ
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
-
จงเป็นทาสแมววววววววววววววววววววววว :hao7:
-
โอ๊ยยยย พี่ครามมมมมมม พี่ครามมมม //ลงไปกลิ้งกับพื้น
-
อดทนได้นานดหมือนกันนะ ตั้งสองอาทิตย์
-
พี่ครามไม่ไหวแล้ววววววว
-
จูบแล้วววววกิ๊ดดดด เขินฮือ ดีค่ะพี่คราม อย่าไปทนน
-
ไม่เนียนแล้วสินะเฮีย บุกเลยโจมตีเมือง เฮ้!!!
-
:o8: :o8: :o8: พี่คราม ตรงซะ เขิลแทนปาย
-
อุ้ย พี่คราม ถึงกับฉุดน้องเค้าเข้าบ้าน อย่าเพิ่งปล้ำน้องนะ เกรงใจคุณเกรย์บ้าง :laugh: :L1:
ขอให้ใจตรงกันเร็วๆนะ ได้กันๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่คร๊ามมมมมมมมม โอ้ยยยยเขิลแทนนน-////-
-
ห่างกัน 2 อาทิตย์ เจอหน้าทั้งกอดทั้งจูบ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ผ่านไปสองสัปดาห์
พี่คราม เอ่อ.....เจอปั๊บ คว้าไปกอดเลย แถมบอกด้วยว่า
“ปาย...คิดถึง..”
“...แมวหรอ”
“เปล่า...พี่เนี่ย”
บอกเลยว่าตัวพี่ครามเองนะที่คิดถึง ไม่เล่นคำและ
ขอโทษทุกอย่าง ทั้งที่ผ่านมาและที่จะทำตอนนี้
“จูบนะ...” :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เป็นยังไงหละพี่ครามแกล้งน้อง พอน้องหายไปโหยเลยสิ
แต่กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เค้าจูบกันแล้ว
-
ต้องอย่างนี้สิพี่คราม
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้ยๆอิพี่ครามรุกหนักมาก!!
-
:o8:
-
"จูบนะ"
แอร๊ยยย เขิลนะ แมวน่ะ
-
โอ๋ๆๆ นี่ไม่รู้จะสงสารพี่ครามดีไหม ตั้งสองอาทิตย์คงคิดถึงน้องมันมากเลยสิ o18
รุกน้องขนาดนี้แล้วก็รีบจีบเลย นี่มาถึงขั้นขอจูบแล้วอ่ะ ต่อไปไม่ต้องอ้างถึงคุณเกรย์แล้วนะ 5555
-
ต้องแบบนี้สิคะพี่คราม
มันต้องรุกแล้ว
เอาเเล้วสิ ปายจะทำไงต่อน้า :hao3:
-
พอคุณพี่เค้าเลิกเนียน ก็รุกซะแรงเชียวนะคะ
-
พี่ครามไม่ป๊อดแล้ววว :katai2-1: นี่แหละต้องรอให้น้องหนีไปก่อนถึงจะเริ่มรุกแรง 5555555555555 คุณเกรย์ก็น่ารักมาก
-
จูบนะ!!!!! ขออีกได้เปล่า
-
ขอบคุณ :)
-
ไม่ไหว..ไม่ไหวแล้วว..
ทำไมน่ารักขนาดนี้......แมวน่ะ (อยากเล่นมั่ง 555)
ตอนแรกก็งงเหมือนปายนะ ว่าพี่ครามนี่มาอ่อยเล่นๆหรือไง เจอซีนสุดท้ายเข้าไป พี่ครามจะไม่ทน :impress2:
-
พี่ครามนี่น้าาต้องให้น้องปายหายไปชั่วคราวก่อนใช่มั้ยย
รุกหนักเลยนะพี่ครามม :hao3:
-
ความคิดถึง ถ้าเกิดกับใครแล้ว ยากที่จะต้านทาน อ้าายยย :man1:
-
•10•
คิดว่าได้เลี้ยงแมวอีกตัวที่ไหนได้...ดันคิดเกินแมว.. พยายามไม่คิดเกินเลยกับน้อง แต่ความรู้สึกไม่ใช่สิ่งที่จะควบคุมได้ รู้ตัวอีกทีก็สนใจน้องอาการสาหัสเข้าไปแล้ว พยายามหลอกตัวเองว่าเป็นเพราะความใกล้ชิด แถมตอนนี้ก็โสดเลยเหงา เจอปายเข้าไปเลยรู้สึก..
คิดอย่างถี่ถ้วนแล้วก็รู้ว่าไม่ใช่
มีคนตั้งมากมายเข้าหา แต่ก็นั่นแหละ...ไม่ได้สนใจ
แล้วทำไมถึงสนใจปาย
เรียกได้ว่าเป็นโจทย์ที่ซับซ้อนยิ่งกว่าแก้สมการใดๆ ความประทับใจแรกก็แค่ปายหน้าตาน่ารักเหมือนสำลี แมวที่เคยเลี้ยงก็เท่านั้น พอได้เข้าใกล้ถึงได้รู้ว่าความน่ารักของน้องนั้นแม่งเทียบไม่ได้กับหน้าตา
หน้าตาน่ารักเท่าไหน นิสัยน่ารักมากกว่านั้นล้านเท่า
ปายเหมือนแมว ยิ่งดูยิ่งเหมือน เวลาเราพูดอะไรก็จะเงยหน้ามาสบตา จ้องหน้าเหมือนสีเทาเวลามาขออาหารเวลาหิว เหมือนจะเป็นคนนิ่งๆ แต่ที่จริงแล้วเป็นคนคิดเยอะ ขี้เกรงใจ ที่สุดของคำว่าน่ารักโดยธรรมชาติ อยากจับมาบาบีบูบีบู ไม่รู้ว่าการที่เราเนียนไปหลายต่อหลายอย่างปายจะจับสังเกตได้มั้ย แต่คงได้...
ก็เล่นหนีไปซะอย่างนี้
ลำบากเอาการ...ถ้าไม่เข้าหาปายก็คงไม่มีทางรู้ แต่พอเข้าใกล้กลับระแวง ดีดตัวเองออกห่างซะอย่างนั้น ยังกับสีเทาเลย เข้าใกล้ก็ไม่ได้ พอไม่สนใจก็จะวิ่งเข้ามาหา ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันไม่เคยจีบเด็กผู้ชายนี่หว่า แต่เห็นหน้าแล้วคันมืออยากแกล้ง
ครั้งนี้ก็เหมือนกัน
หลังจากที่ลองเนียนกอดน้องไป ปรากฏว่าโดนตีตัวออกห่างเลย ไม่โผล่มาเลยตลอดสองอาทิตย์ สังเกตอาการปายวันรุ่งขึ้นหลังจากน้องรู้สึกตัวก็คิดว่าน่าจะเนียนสำเร็จ เหมือนปายจะไม่ว่าอะไรถึงจะทำท่าทีฟึดฟัด แต่ก็ไม่ได้ดูจริงจังซีเรียสจนเผลอคิดไปเองว่าน้องโอเค
โดนทิ้งเลย
ตอนปายไม่อยู่ เรากับสีเทาแทบไม่ต่างกันคือมีกิจวัตรเฝ้าหน้าประตูทุกวัน เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่ปายจะมา ถึงจะรู้ว่าถ้าน้องมาก็คงเข้ามาในหอไม่ได้เพราะไม่มีคีย์การ์ด แต่ก็เออ จะมองอ่ะจะทำไม
สีเทานี่ก็ด่าใหญ่เชียว แรกๆ ก็เฝ้าประตูห้องเงียบๆ เหมือนทุกที แต่พอหลังจากผ่านไปอาทิตย์นึงไม่มีวี่แววของคนตัวขาว สีเทานี่ร้องโวยวายทั้งวัน ตื่นก็ร้อง กินข้าวเสร็จก็ร้องกลับมาจากที่ทำงานก็ร้อง ส่งเสียงดังไม่หยุด ดีนะห้องข้างๆ ไม่ด่า ถึงห้องจะเก็บเสียงอยู่พอควรก็เถอะ
รู้สึกผิดเลย
โดนน้องตีตัวออกห่าง แมวก็ด่า ห้องนอนดูโล่งกว่าที่เคยทั้งที่ปกติก่อนหน้าที่จะเจอปายก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่รู้ว่าเรียกว่าอกหักได้มั้ย แต่โลกก็กลายเป็นสีเทาไปซะหมด มองอะไรก็พาลนึกถึงปายเสียอย่างนั้น หยิบมือถือขึ้นมาก็บ่อย หวังให้น้องโทรมาหาไม่ก็อยากจะกดโทรไปเอง
คิดถึง
เชื่อว่าไอ้ตัวข้างๆ ก็คิดเหมือนกัน ไม่งั้นไม่ร้องโวยวายไม่มีเหตุผลหรอก ร้องจนเหนื่อยก็ไปเฝ้าประตูเหมือนเดิม เห็นแล้วสงสารจับจิต อยากให้สีเทาได้เจอปายเหมือนกัน แต่ติดที่น้องอาจจะไม่อยากเจอเรา... ก็รู้หรอกว่านอนกอดกันมันไม่ปกติใครก็คิดได้ แต่อยากลองไง ที่ผ่านมาก็เนียนได้ตลอด หลอกล่อเค้าจนได้แอบจับมือ จนน้องมานอนบนเตียงเราได้เนี่ย คิดว่าน้องต้องสบายใจเมื่ออยู่กับเราไม่มากก็น้อยบ้างแหละ ถ้าน้องเป็นแมวคงจะหมายความว่าอย่างนั้น..
ก็ถึงขนาดที่เผลอหลับในห้องเรา ยอมให้เรานอนกอดถึงแม้เราจะกึ่งๆ บังคับก็ตาม แต่ตอนเช้าปายนั่นแหละเป็นฝ่ายมากอดเราเอง ที่จริงตื่นไปให้อาหารสีเทาแล้วเหอะ แต่อยากอยู่ใกล้ๆ ปายไงเลยมาเนียนนอนมองหน้าน้องต่อ ไม่คิดว่าน้องจะกลิ้งพลิกมากอดซะงั้น
คอสเพลย์เป็นหมอนข้างไปเลย
ตื่นมาปายก็ดูตกใจ แต่ก็ไม่พูดอะไรตามนิสัย นั่งจ้องเราเหมือนจะรอให้เราเปิดประเด็นก่อน ไอ้เราพอเห็นอย่างนั้นก็อยากแกล้ง ทำเป็นไม่สนใจนั่งอ่านหนังสือให้น้องจ้องอย่างหงุดหงิด ทั้งห้องเงียบจนกระทั่งน้องเผลอเอ่ยขอโทษสีเทาทำให้เราหลุดขำ โอ๊ย คนอะไรน่ารัก
สังเกตได้น้องหน้าบึ้งกว่าปกติ เดินมาหา เอาสีเทามาให้ก่อนขอตัวออกจากห้องไป และใครจะไปรู้ว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอน้องจนถึงตอนนี้..
ไม่คิดว่าพอรุกหนักน้องจะดีดตัวหายไปเลย อยากจะโทรหาแต่ก็ไม่กล้า เป็นไอ้ขี้ป็อดอยู่อย่างนั้น กลัวโทรไปแล้วน้องไม่รับ กลัวน้องตัดสาย ถ้าเป็นอย่างนั้นต้องเจ็บกว่าเดิมแน่ๆ ปายไม่เล่นไลน์ เลยไม่มีช่องทางติดต่อเขา แอพลิเคชั่นสีเขียวกลายเป็นหมันเมื่ออีกฝ่ายไม่มีไอดีไลน์ เฟสบุ๊คก็ไม่ได้ขอไว้ไง โง่บรม
เลยตัดสินใจไม่ทำอะไร ลองทำเนียนต่อไปว่าไม่ได้คิดอะไร ไม่มาก็ไม่มีอะไรนี่ บอกเลยว่าทรมานตัวเองทั้งนั้น วันๆ หนึ่งผ่านไปก็แทบตาย ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรสักอย่างเมื่อคิดว่ากลับห้องไปจะไม่ได้เจอเขา มีสีเทารออยู่เพื่อร้องด่าเท่านั้น
ขอโทษได้ป่ะล่ะ
แง้ว!!
นั่น ด่ากูอีกละ
จ้องหน้ามันปุ๊บเหมือนมันรู้ตัว หันมาด่าทันที เออรู้แล้วโว้ย ให้มันทำยังไงล่ะ จากปกติเวลาเครียดๆ จากอะไร กลับมานอนมองสีเทา เกาหัวเกาหางให้มันไปวันๆ ก็หายเครียดละ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ไง น้องเก็บสีเทามา เวลามองสีเทาก็จะนึกถึงน้อง แถมแมวอ้วนยังติดปายยังกะอะไร อยากจะมองมันคลายเครียดปรากฏเครียดกว่าเดิมเพราะคิดถึงน้อง
โว้ย อยากเจอ อยากกอดชะมัด
คิดพลางข่มตาหลับ นึกถึงไออุ่นครั้งสุดท้ายที่ได้สัมผัส
.
ทำงานไปหาวหวอดๆ ไป ง่วงจะบ้าตาย แต่ก็ต้องทำงาน ใส่หน้ากากคุณหมอที่ใจดีและสดใส ต่อหน้าลูกค้าและหมาน้อยคือยิ้มแย้ม ถ้าถอดออกมาจะกลายเป็นไอ้หมอหมาหน้าง่วงและโง่
กว่าจะเลิกงานก็ปาไปห้าโมง จะแวะซื้อข้าวหน้าปากซอยก็เสือกปิดอีก เลยได้แต่เดินซึมกะทือเข้าซอยหอไปตัวลอยๆ
พลันปรากฏร่างบางคุ้นตา เบิกตาโพลง ยืนจ้องพิจารณาจนแน่ใจ
ไม่ผิดตัวแน่!
แมวที่หายไปตั้งนาน..สปายมายืนด้อมๆ มองๆ อะไรตรงนี้!!
ทันทีที่ได้สบตา ตรงดิ่งเข้าไปคว้าตัวน้องไว้จนน้องตกใจ จับไหล่บางๆ นั่นไว้พร้อมจ้องไปยังใบหน้าที่คิดถึง ให้แน่ใจว่าเป็นปายจริงๆ น้องมาหาจริงๆ แม้ไม่อยากปล่อยแต่ก็ต้องคลายมือตัวเองออกเพราะน้องดูตื่นกลัว แต่เพื่อป้องกันไม่ให้น้องดีดหนีไปอีกจึงเลื่อนไปจับข้อมือน้องไว้
อยากกอดอ่ะ อยากกอดชะมัด
จบความคิด ร่างกายทำงานไวกว่าสมอง ลากน้องขึ้นห้องโดยไม่ทันคิดว่าเพราะไอ้การกระทำบุ่มบ่ามแบบนี้นี่แหละที่ทำให้น้องดีดตัวหนีไป
ปิดประตูห้อง สวมกอดกับความคิดถึงเสียแน่น
“ปาย...คิดถึง..”
กล่าวคำที่อัดอั้นมานาน
“...แมวหรอ”
“เปล่า..พี่เนี่ย”
“...”
คงเพราะที่ผ่านมาเอาแต่เล่นมาเกินไปจนน้องทำให้น้องไขว้เขว เอาตรงๆ ก็รู้สึกได้ในความสัมพันธ์ที่มากกว่าพี่น้อง ปายไม่ดิ้น แต่เกร็งตัวอย่างเห็นได้ชัด แต่พอผ่านไปสักพักน้องก็เริ่มผ่อนคลาย ถึงได้ปล่อยอ้อมแขนออก
“พี่ขอโทษ..”
พลางจ้องมองใบหน้าที่แสนคิดถึง ให้ตาย ทำไมยังน่ารักเหมือนเดิมเลย ความคิดถึงที่อัดอั้นมานานมันมากจนล้นทะลัก จดจ้องใบหน้าละมุนเลื่อนลงไปที่ริมฝีปากแดง อยาก…
“..เรื่องอะไร”
“ทุกอย่าง...ที่ทำก่อนหน้านี้ จนถึงตอนนี้...”
น้องพยักหน้า ไม่โกรธแล้ว...ทำให้ตัดสินใจ...
“รวมถึงเรื่องที่จะทำต่อจากนี้ด้วย...”
“จูบนะ...”
จนกระทั่งริมฝีปากของเราสัมผัสกัน
น้องชะงักแต่ไม่ดิ้น ทำให้ได้ใจมากกว่าเดิม ออกแรงบดริมฝีปากบางนั่นเข้าไป ดุนดันให้เขาเผยอปากออกก่อนส่งตัวแทนไปสำรวจ เกี่ยวตวัดลิ้นเล็กที่หดหนี ไล่คุกคามจนเกิดเสียงดังประหลาด ทั้งรสน้ำหวานและไออุ่นทำให้ขาดสติแทบคลั่ง บดเบียดริมฝีปากร้อนมากกว่าเดิม ห้ามใจไม่ไหว
คล้ายเวลาจะหยุดเดิน
ปายส่งเสียงอื้ออึง คล้ายจะขอพักยก ตอบแทนด้วยการปิดปากน้องให้มากกว่าเดิม รสจูบทั้งหวานทั้งร้อนยากเกินจะผละออก ไล่ละเลียดชิมน้ำหวานในโพรงปากพร้อมทั้งตวัดลิ้นสำรวจเสียทั่ว กดย้ำริมฝีปากล่างซ้ำๆ คลอเคลียจนอิ่มเอมแล้วถึงค่อยๆ ปล่อยตัวปาย ที่ตอนนี้สั่นยังกับอะไรดี
ชิบหาย
รุกหนักกว่าเดิมอีกไอ้แม่มึง
ตายห่า โดนเกลียดแน่ๆ มีที่ไหนลากน้องเข้าห้องมากอดมาจูบแบบนี้ ทำอะไรทำไมขาดสติ ทำไมไม่คิดวะ!
เพราะความคิดถึงที่โจมตีอย่างหนักจนทำให้รู้ใจ ทำให้ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แต่ก็รู้ว่าไม่ใช่ข้ออ้างที่ดี
ก้มลงไปสำรวจคู่กรณีที่ตอนนี้ขยุ้มปลายเสื้อเราพร้อมหอบไม่หยุด มีสีเทาเดินวนเวียนส่งเสียงร้องโวยวายอยู่ตามพื้น พอปายสติสตังเริ่มกลับเข้าที่แล้ว น้องไม่ได้เงยหน้ามามองเรา แต่ก้มลงไปอุ้มสีเทาขึ้นมา เดินรุดไปนั่งที่โซฟา
แต่เห็นนะว่าหูแดง…
เข้าข้างตัวเองปกปิดความผิดทันที...น้องเขินแน่ๆ
การที่ปายไม่พูดอะไรทำให้เปิดโอกาสให้เรายัดเยียดความคิดตัวเองใส่ ทั้งน้องเขิน น้องไม่รังเกียจ น้องชอบเพราะน้องไม่หนี รู้ทั้งรู้ว่าอาจจะกำลังหลอกตัวเองอยู่ ทั้งที่ความจริงสปายอาจจะเกลียดเราจนพูดไม่ออกอยู่ก็ได้
เอาแล้ว ทำไงดี
“กินข้าวหรือยัง...”
ใจกล้าถามไปหลังจากเพิ่งเสร็จภารกิจจูจุ๊บอย่างดูดดื่ม แน่นอน...น้องไม่ตอบ ไม่หันมาเหมือนทุกทีด้วย แก้ตัวให้ตัวเองว่าน้องเขินอยู่ สปายกอดสีเทาไม่ปล่อย ไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไรเพราะไม่เห็นหน้า แต่เหมือนน้องอุ้มเพื่อนร่วมโลกตัวสีเทานี้ไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว
กอดไม่ปล่อยเลย ฮือ อยากเป็นแมว
ไอ้เทาพอน้องมาก็เงียบทันที ไม่ร้องโวยวายแล้ว ซุกไซร้น้องซะจนน่าถีบ แมวทรพี ทีกับเราแทบจะไม่อ้อนกันอย่างนี้ ทำไมต้องมาทำให้อิจฉา
แกล้งเดินวนไปหาน้อง สปายหลบหน้า เบือนหน้าหนีไม่ให้เราเห็น ถอนหายใจพร้อมเดินออกไปตรงระเบียง ไม่อยากเดินย้อนกลับมากวนใจน้องอีก
ดูก็รู้ว่าปายมาหาสีเทา ไม่ได้เจอมาตั้งสองอาทิตย์น้องต้องคิดถึงคุณเกรย์ของเขาอยู่แล้ว แต่มีไอ้หน้าด้านที่ไหนไม่รู้ไปกอดจูบเขาจนขวัญเสียแบบนี้ ถ้าใจเย็นกว่านี้ ห้ามใจตัวเองได้ทันก็คงได้คุยกับน้องไปแล้ว
โง่
แอบเหลือบผ่านกระจกระเบียงมองร่างเล็กที่คุดคู้อยู่กับแมวสีเทา น้องหันหลังให้เราโดยสิ้นเชิง ไม่เห็นหน้าตามคาด เอาเถอะ เวลาย้อนกลับไม่ได้ ถึงย้อนได้ก็ไม่แน่ใจว่าจะไม่ทำเช่นนั้นอีก อย่างไรครั้งนี้เราก็ผิดเอง
จรดไฟแช็คลงปลายบุหรี่ จนติดควันแล้วจึงยัดเข้าปาก สูดเข้าไปหนึ่งเฮือก ปลดปล่อยควันเสียออกมา
ปกติไม่สูบ สูบไม่บ่อยแค่นานๆ ที ไม่เครียดจนถึงขั้นทำอะไรไม่ได้อย่างนี้ก็ไม่สูบ เพราะมีสีเทาไว้คอยคลายเครียดอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ตัวบันเทิงในชีวิตไม่อยู่ไง แถมไอ้ที่พึ่งทำลงไปก็แม่งโคตรสถุล
กลัวน้องเกลียด
ก่อนทำไม่คิด หลังทำเพิ่งมาสำนึก เอาเข้าไปไอ้คราม ไม่รู้จะเริ่มคุยอย่างไรดีถึงได้เดินหนีออกมาตั้งสติก่อน ปายพยายามไม่มองหน้าเราอยู่เลยไม่อยากไปวอแวด้วย เดี๋ยวน้องหงุดหงิดใส่มากกว่าเดิม ได้วิ่งปรู๊ดออกนอกห้องหนีไปอีก
ถอนหายใจอีกครั้งก่อนได้ยินเสียงเปิดประตู ไม่ใช่เสียงประตูห้องเพราะนั่นต้องใช้ลูกบิด แต่นี่เสียงบานเลื่อน แถมดังใกล้ขนาดนี้ สะดุ้งเมื่อรู้ว่าใครกำลังเข้ามาใกล้ หันไปก็เจอปายยืนอยู่ในห้อง ระยะห่างคั่นด้วยธรณีประตู
น้องค้นหาที่ว่างก่อนเดินออกมาที่ระเบียง ยืนอยู่ข้างๆ เรา
ใจสั่นชิบหาย ไอ้แม่เอ้ย
จนตอนนี้ก็พูดอะไรไม่ออก ถ้าจู่ๆ ปายเปิดประตูห้องละออกไปยังจะเข้าใจง่ายกว่านี้ แต่นี่เล่นมาอยู่ข้างตัว ต้องคิดยังไงดี หัวสมองว่างแต่รู้ว่าตอนนี้ต้องทำหน้าโง่ใส่น้องอยู่แน่ๆ
เสียงใสเอ่ยถามทำลายความเงียบ “สูบบุหรี่หรอ...”
“อ่ะ...อืม”
“สูบบ่อยหรอ”
“..ไม่บ่อยหรอก”
“งั้น..ดับก่อนได้มั้ย....ครับ”
ทำตามที่ขอ ขยี้ปลายบุหรี่ลงบนที่เขี่ยอย่างรวดเร็ว ไม่รู้สึกเสียดายแม้จะเผาผลาญไปไม่ถึงครึ่งแท่ง
คนตัวเล็กก้มหน้า เม้มปากก่อนเสหน้ามองออกไปนอกระเบียง
เห้อ คนอะไร หน้าด้านข้างยังน่ารักเลย
เหนื่อยหัวใจ
สะดุ้งเฮือกเมื่อน้องหันกลับมาสบตากับเรา ปากบางที่บวมเจ่อเล็กน้อยจากผลการกระทำเมื่อครู่ขยับเอ่ย
“..ที่ทำเมื่อกี้...ทำไม..” เสียงทุ้มใสน่าฟังเอ่ยขึ้นอย่างสั่นๆ
“.......”
“..ปกติ..ก็ทำอย่างนี้กับทุกคน..หรอ”
“ไม่ใช่” รีบตอบโดยพลันต่างจากคำถามก่อนหน้าโดยสิ้นเชิง ดวงตากลมขยับขึ้นมาจ้องเรามากกว่าเดิม
“แล้วทำ..ทำไม”
“แล้วปายคิดว่าพี่ทำทำไมล่ะ”
ไอ้ชิบหายไปถามกวนตีนน้องกลับอีก
“.....” คราวนี้น้องไม่ตอบ เม้มปากแน่น
“...ถ้าถามว่าพี่รู้สึกยังไง...ให้จูบเมื่อกี้เป็นคำตอบได้ไหม”
คนตัวเล็กช้อนตาขึ้นมามองเราใหม่อีกรอบ หน้าตาน่ารักจนทำให้ใจที่สั่นอยู่แล้วสั่นแรงกว่าเดิม สปายจ้องหน้าเราอยู่นาน ไม่ได้รู้สึกขัดเขินอะไรเพราะเราก็ชอบที่จะได้มองหน้าน้องเหมือนกัน
เหม่อมองใบหน้าจิ้มลิ้มนั้น..โดยไม่รู้ตัว
ริมฝีปากเราถูกประทับจากริมฝีปากอีกฝ่าย
ใจกระตุกไปถึงตาตุ่ม ไม่คิดว่าน้องจะเริ่มแต่ก็ไม่คิดรังเกียจ แม้สัมผัสจะไม่ได้รุนแรงเหมือนที่เราทำกับน้อง แต่กลับนุ่มนวล ปายเม้มปากแน่น ตัวสั่นระริกแต่ก็ยังไม่ยอมถอนความอุ่นนี้ออกไป จนเราเผลอคว้าตัวน้องให้เข้ามาบดเบียดให้ใกล้กันมากกว่าเดิม
กดจูบย้ำ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า พึงพอใจในรสหวานละมุน มือสองข้างของน้องที่วางแนบอกเปลี่ยนเป็นขยุ้มเสื้อเราแน่น เข้าใจคำตอบที่ปายมอบให้พลันทำให้รู้สึกตัวลอย ความเครียดที่สะสมมาลอยหายไปกับสายลม เคลิบเคลิ้มกับสัมผัสที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
จูบกับใครก็ไม่เคยให้ความรู้สึกอย่างนี้
จนอยากให้เวลาผ่านไปช้าๆ..
แง้ว!!
แมวเลว!
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
สงสารอิพี่
#คุณเกรย์
-
อย่ามาแย่งสปายของึุณเกรย์นะ #ทีมคุณเกรย์
-
ฮือออ แม่ขา เข้าจูบกันแล้วค่าาาาาาา :hao7: :hao7: :hao7:
ละมุนอะไรเบอร์นี้ ตั้ลล้ากกก
-
น้องจูบก่อนด้วย น่ารักกกกกก
-
แมวเลว 5555555555555555
ไหนว่ารักนักรักหนาไงพี่ครามมมม อย่าด่าคุณเกรย์!
-
เอาเทาไปย่าง
-
555555 อย่าว่าแมวสิคุณพี่
#ทีมคุณเกรย์ ด้วย
-
สนุกเเล้วสรีบๆมาต่อน้าๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณเกรย์ โถ่ววเอ็นดู :-[ :-[
-
พี่ครามอาการหนักขนาดนี้ ยังจะกวนตีนน้องอีก ไม่ทีใครอยู่ข้างพี่ครมแล้วนะ ย้ายมาฝั่งน้องปายแอนด์คุณเกรย์กันหมดแล้ว :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อิพี่ครามอย่ามาว่าคุณเกรย์นะ!! :angry2:
คำตอบของน้องปายทำเอาเขิน หมั่นไส้อิพี่นัก 55555
-
ขอบคุณ :)
-
โง้ยยยยย น่ารัก :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่ครามมาว่าคุณเกรย์ได้ไงเค้าเจอกับสปายมาก่อนตัวเองนะ แต่ตอนนี้น่ารักอ่ะ
-
ทำดีค่ะคุณสีเทา 55555
-
โงยยยย. น่ารักมากกก
-
เอ้าา โดนแมวขัดซะงั้น 5555
-
เจ้าแมวไม่รักดี!
-
น่ารักมากค่ะ เค้าใจตรงกันแล้ววว
-
ขอแปลแทนเมี้ยวนั้นของคุณเกรย์ว่า หิวแล้วกินปากกันอยู่นั่นล่ะ ชอบจัง ตอนนี้ละมุนมากเลย :katai2-1:
จุ๊บบ่อยๆนะ จะได้หายใจทัน
-
ดีต่อใจจังเลยค่ะ
ต่อไปคุณเกรย์ไม่ต้องนอนจ้องหน้าประตูแล้วน้า
อ้อนน้องปายให้มาอยู่ด้วยเลยสิ
-
ผลัดกันอิจฉา
พี่คราม อิจฉาคุณเกรย์ที่ถูกปายกอด
แต่พอปาย กับพี่ครามจูบกัน
ชิส์.....คุณเกรย์ ก็อิจฉาพี่ครามซะนี่
ร้องเรียกความสนใจ "แง้ว" ซะเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1:
-
หูยย ตาร้อน :music:
-
คุณเกรย์อย่าเพิ่งขัดซิลูกพ่อครามเขากำลังหาแม่ให้เราอยู่นะ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เห็นแว๊บแรกชื่อเรื่อง Mr.Grey นึกว่าออกมาแนว fifty shades เลยปล่อยเบลอไปสักพัก
วกกลับมาใหม่เหมือนโดนดึงดูด ปรากฏว่าเป็นคุณเทาแมวอ้วนตัวกลม บรรยากาศน่ารักเรียบง่าย
หักมุม(ในหัวตัวเอง :a5:)มากค่า แต่ชอบ :-[
-
โอยละมุนไม่ไหวแล้วโอยยยนยนนยยย
ชกหมอนจิกผ้าห่มอะไรที่ทำแก้เขินได้นี่ทำหมดดดดดดดด
สปายน่ารักอะไรขนาดเน้ ฮือออออออ :o8:
เป็นนิยายที่ละมุนมากจริงๆ ชอบการบรรยายของเรื่องมากๆ เลยค่ะ เป็นการบรรยายที่ทำให้เราเห็นภาพได้ชัด อ่านไปก็คิดตามไปเหมือนเราได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วยจริงๆ ฟินมากกกกกก
รักคนเขียน ม๊วบ :mew1:
-
หูย โดนแมวด่ามา 2 สัปดาห์ พอเจอสปายปุ้บ แง้วเดียวเถียงกลับทันทีเลยพี่คราม แมวเลว!! ฮ่าาาา
-
คุณเกรย์จ๋าา อย่าดุพี่ครามเยอะสิ
ยังไงปายก็มาหาแล้วเนอะ อย่าแกล้งพี่ครามเลย
-
ดีต่อใจ
-
คุณเกรย์สั่งคัทแล้วแยกๆ ฮ่าๆ
-
อะไรคะพระรองอย่ามาแย่งซีนพระเอกอย่างสีเทาสิคะ พระรองก็อยู่ส่วนพระรองไปค่ะ
-
พี่คราม รุกต่อเลยพี่ๆๆๆ
สีเทาาา ขัดขวางอ่าาา :hao5:
-
:o8: น่ารักไปแล้ว กี๊ดดดๆๆๆๆ
-
หยั่มมาแย่งคุณเกรย์นะ คุณเกรย์กล่าว
-
อ่านไปเขินไป :hao7:
-
คุณเกรย์หวงน้องปาย :hao7:
-
น่ารักเว่อร์
-
จะทำไรน้อง เอาคุณเกรไปขังก่อนก็ดีนะ 55555555
-
คุณเกรย์เด็กดี
ไม่เอาไม่งอแงเนอะ
เนี่ยๆ เดี๋ยวปายก็มาอยู่ด้วยแล้ว
ทนๆให้พ่อมันรังแกแม่หน่อย
-
:pig4:
-
•11•
ผมนั่งกอดคุณเกรย์นิ่ง หลังจากสะดุ้งเพราะเสียงขัดจังหวะของคุณเขาจนฟันไปกระทบกับพี่ครามดังกึก ไม่รอให้สบตา ผมรีบหลบฉากออกมาคว้าคุณเกรย์ที่ช่วยดึงสติไว้ เอาไปซุกกอดที่โซฟาเช่นเดิม ...เขินแมว...
ไม่..ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าขนาดนี้เหมือนกัน...
แค่อยากทำอะไรให้ชัดเจน...ถ้าพี่ครามรู้สึกแบบนั้น ผมเองก็คงไม่ต่าง ในเมื่อไม่ได้รังเกียจรสจูบที่พี่เขามอบให้รวมถึงไม่ได้รู้สึกแปลกอะไรเมื่อตนเองเป็นคนมอบเอง อืม...ก็ไม่ได้แย่
อันที่จริง..ดีกว่าที่คิด
จนต้องมาเขินเป็นบ้าอยู่คนเดียว กับอีกหนึ่งตัวในอ้อมแขน
คุณเกรย์กรนครืดๆ บ่งบอกว่ากำลังหลับสบายเลยได้แต่อุ้มมันไว้นิ่งๆ เหม่อมองก้อนขนสีเทาที่แสนคิดถึง แทบไม่ได้หันไปดูผลการกระทำที่เพิ่งทำลงไปสักเท่าไหร่
งือ เขิน
คิดพร้อมซุกหน้าลงบนหัวคุณเกรย์ พี่ครามเองก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ไม่รู้ว่าพี่เขาทำอะไรเพราะไม่ได้หันไปมอง ก้มหน้าก้มตาหน้าแดงอยู่กับตัวเองอยู่อย่างนั้น ...สุดท้ายคนเอ่ยทำลายความเงียบก็เป็นพี่คราม
“..ปายหิวมั้ย”
“..ก็....นิดหน่อยครับ” ผมตอบตามความจริง
“งั้นลงไปหาอะไรกินมั้ย หรือยังไง”
“พี่ครามมีมาม่าเหลือมั้ยอ่ะ เดี๋ยวผมต้มกินก็ได้”
“งั้นเดี๋ยวพี่ต้มให้”
“เห้ย ไม่เป็นไร”
“นั่งลงไปเลย” คนตัวโตเอ่ยขัดเมื่อผมรีบลุกพรวดไปหาเขาที่เดินไปทางครัวรอก่อนอยู่แล้ว เกรงใจอ่ะ ไปขอมาม่าเขากินแล้วยังให้เขาทำอีก พี่ครามเห็นท่าทีเลิกลั่กของผมจึงเอ่ยต่อ “พี่ก็หิว เดี๋ยวกินด้วย”
“ให้ผมช่วย..”
“นั่งลงไปเลย” คำสั่งเอ่ยมาอีกครั้ง ผมนั่งลงเบาะโซฟาตามที่เขาเอ่ยอย่างขัดไม่ได้ อุ้มคุณเกรย์ไว้ในอ้อมกอดอีกครั้งก่อนจ้องมองไปยังโซนครัว เห็นพี่ครามหยิบนู่นหยิบนี่มาวางเตรียมเป็นวัตถุดิบ เพลินตาดี
คนตัวโตรวบผมยาวของตัวเองใหม่ก่อนลงมือเทน้ำลงหม้อ เปิดไฟต้มน้ำ แกะถุงมาม่ามาเตรียมใส่เมื่อน้ำเดือด ระหว่างนั้นก็หยิบผักสดออกมาหั่น
“....ปาย”
“ครับ?”
“มองที่อื่นไม่ได้เหรอ มันเกร็งๆ” พี่ครามว่าพลางก้มหน้าเกาแก้มตัวเอง
ง่ะ ก็ได้ ก้มมองคุณเกรย์ก็ได้....
“ปาย..”
สะดุ้งอีกครั้งเมื่อถูกจับได้ ก็คุณเกรย์เอาแต่นอนจนไม่รู้จะมองอะไรตรงไหน เลยเผลอเงยหน้าไปมองพี่ครามอีกครั้ง เป็นเหตุให้พี่ครามส่งเสียงดุขึ้นมา พอก้มหน้าหนีก็ปรากฏว่าข้าวเย็นพร้อมเสิร์ฟแล้ว พี่ครามเดินมาหาผมพร้อมถ้วยมาม่าในมือเพียงถ้วยเดียว เจ้าตัวส่งถ้วยให้ผมก่อนเดินไปประจำที่ที่โซนครัว นั่งลงไปยังโต๊ะทานข้าวที่มีเก้าอี้เพียงตัวเดียว
...นี่รังเกียจกันหรอ
คุณเกรย์เองก็กระโดดลงโซฟาทันทีที่ผมปล่อยตัวคุณเขา สี่เท้าก้าวย่างไปยังถาดอาหารของตัวเอง สะบัดหางฟูๆ นั่นไปตามจังหวะที่เดินอย่างน่ามันเขี้ยว ทันทีที่ไปประจำที่ พี่ครามก็ลุกไปเทอาหารให้ ก่อนกลับมานั่งลงที่เดิม
“...พี่คราม”
“หือ”
“ไม่มานั่งด้วยกันอ่ะ?”
“....ไม่เอาดีกว่า”
“ทำไม?”
“เดี๋ยวไม่ได้กินข้าว...”
เสียงทุ้มเอ่ยแผ่ว ผมหน้าแดงแม้จะไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร แต่คิดว่าตัวเองตั้งใจทำหน้าที่กินมาม่าต้มที่เขาทำตรงนี้นี่แหละดีที่สุดแล้ว ทั้งห้องเงียบอีกครั้ง ผมเปิดโทรทัศน์ให้มีเสียงดังคลอๆ เล็กน้อยจะได้ไม่โหวงเกินไป...จะได้ไม่เผลอแอบไปมองพี่เขาอีกด้วย
บรรยากาศทั้งผมและพี่ครามแตกต่างจากก่อนหน้านี้มากนัก โดยที่เราทั้งคู่ต่างรู้แก่ใจว่าเพราอะไร ในตอนนี้..ไม่ต่างจากการรับรู้ความรู้สึกกันแล้ว เพียงแต่ออกจะเคอะเขิน..? ที่จะต้องพูดออกมา ผมไม่ได้อึดอัด ไม่รู้พี่ครามรู้สึกแบบเดียวกันไหม เพียงแต่ไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรต่อดี
ไม่นานถ้วยมาม่าตรงหน้าก็ว่างเปล่า ผมยกไปวางที่อ่างล้างจานก่อนลงมือล้าง พี่ครามที่เมื่อครู่เดินไปเข้าห้องน้ำออกมาก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเดินมาหาผม
ใจเต้นแรง
มือใหญ่แบมือยื่นมาหาเมื่อผมขัดช้อนส้อมในมือเสร็จ ส่งมอบให้เขานำไปตากที่วางจานแต่โดยดี ตามมาด้วยถ้วยใบใหญ่ พี่ครามยืนซ้อนหลังผมแต่ไม่ได้เอ่ยอะไร พอเสร็จธุระ ผมออกไม่ได้..พี่ครามขังไว้อ่ะ
ได้แต่ยืนเหงื่อตก
“อ..เอ่อ..”
พยายามส่งเสียงเรียกเขาให้รู้ว่าหมดงานแล้ว ขยับออกจากตัวผมได้แล้ว แต่พี่ครามก็ยังยืนนิ่ง หันซ้ายหันขวาว่าจะขอความช่วยเหลือจากคุณเกรย์ แต่เห็นอีกทีคุณเขาก็นอนจองโซฟาไปแล้ว โถ่ มาช่วยกันก่อนสิ
คุณเกรย์ไม่สนใจข้อความช่วยเหลือที่ผมส่งไป จึงได้แต่ทำใจรวบรวมความกล้าหันหน้าไปเผชิญกับพี่คราม สบตาเป็นอีกครั้งของวัน ไม่สิ ของหลายๆ วัน...
เผลอเม้มปากโดยไม่รู้ตัว
คนตัวโตโน้มตัวมาหาจนผมต้องย่นคอหนี พี่ครามเอื้อมมือเข้ามาใกล้ใบหน้าก่อนดีดหน้าผากดังป็อก..
อ้าว
ทำแค่นั้นก่อนเดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนเขินหน้าแดงอยู่คนเดียว
ผมหาผ้ามาเช็ดทำความสะอาดเคาท์เตอร์ล้างจานแก้เขิน ทำสมาธิเป็นบ้าอยู่คนเดียวสักพัก ส่วนคนร้ายไปนั่งแช่โซฟากับคุณเกรย์อย่างสบายใจไปแล้ว พอหมดหน้าที่ ผมก็เดินไปหาเขา ที่จริง..อยากไปหาคุณเกรย์มากกว่าหน่อยนึง
เสียแต่คุณเขาเล่นนอนขดอยู่บนตัวพี่ครามซะอย่างนั้น
แง อิจฉาอ่ะ อยากให้คุณเกรย์นอนทับผมมั่ง
ยืนจ้องคุณเกรย์ที่หลับตาไม่สนโลกอยู่บนหน้าท้องพี่คราม อยากสะกิดให้ตื่นแต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้พี่ครามไปมากกว่านี้ รวมไปถึงไม่กล้าปลุกคุณเขาให้ตื่นจากนิทราแสนสุข แต่ก็อยากเล่นด้วยอยู่ดี...
“เทา..ลุก” คงเพราะผมมองคุณเกรย์เสียเขม็ง พี่ครามถึงเอ่ยเสียงสั่งให้ก้อนขนตรงหน้าลุกขึ้นมาหาผมบ้างล่ะมั้ง เสียแต่คุณเกรย์ยังคงนอนนิ่งอยู่ที่เดิม แต่ผมเห็นนะว่าหูเขากระดิกอ่ะ
“ลุกไปจากตัวกูได้แล้ว” พี่ครามว่าอีกครั้ง เสียแต่ผลลัพธ์ยังเหมือนเดิม เจ้าของแมวส่ายหน้า เมื่อแมวไม่ยอมสื่อสารด้วยจึงเงยหน้าขึ้นมาคุยกับผมแทน
“สงสัยมาง้อ ก่อนหน้านี้ไม่ยอมให้จับเลย”
“หรอครับ”
“อืม เอาแต่ร้องด่า เจอหน้าก็ด่า เดินผ่านก็ด่า เผลอๆ ก็ตบขากันเฉย คงหงุดหงิดที่ปายไม่มาเล่นด้วยมั้ง”
ง่า…
“วันนี้พอปายมาหามัน มันคงไม่โกรธพี่แล้วถึงมานอนหนุนกันเนี่ย”
ฮือ คุณเกรย์น่ารักอ่ะ ได้ยินอย่างนั้นแล้วอยากจับคุณเขามาฟัด เสียแต่คุณเกรย์กลับนอนนิ่งอยู่บนหน้าท้องพี่ครามไม่กระดิก สักพัก พวงหางสีเทานั่นก็เริ่มตบขึ้นลงช้าๆ เป็นจังหวะ
ผมได้ยินจากพี่ครามมาว่าถ้าแมวทำอย่างนี้แสดงว่ากำลังสบายใจ แต่ถ้ามันส่ายหางเร็วๆ หรือตบหางแรงๆ บางทีก็หมายถึงกำลังอารมณ์เสียหรือตื่นเต้น
ที่จริงก็ตื่นอยู่แต่ไม่ยอมมาเล่นกับผมสินะ คุณเกรย์ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ เอ่ยผ่านกระแสจิต แน่นอนว่าไม่ได้ผล ผมจึงหย่อนตัวลงนั่งที่ว่างข้างๆ พี่คราม สายตายังคงจ้องไปที่วัตถุสีเทาที่ขดเป็นก้อนตรงนั้น ...อยากขยำ
พี่ครามเองก็ไม่ได้ขัดขวางการนอนของคุณเกรย์ ไม่ได้ปลุกคุณเขาแต่ลูบหัวเทาๆ นั่นอย่างเบามือ คุณเกรย์เองก็หลับตาพริ้มให้เขาลูบหัวลูบหาง แง อยากลูบบ้างอ่ะ
ทำตามความคิด ผมโน้มตัวไปแตะตัวคุณเกรย์บ้างโดยใช้แขนข้างนึงยันตัวเองไว้ เพราะสัมผัสที่แปลกไปทำให้คุณเขาลืมตาตื่นมามองผม แต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีไปไหน แค่ชูคอมามองก่อนก้มหัวลงไปวางบนพุงพี่ครามเหมือนเดิม ปล่อยให้ผมได้ลูบตัวคุณเขา คุณเกรย์ไม่อยากมานอนบนพุงเราบ้างหรอ ถามคำถามในใจ แน่นอนว่าไม่มีคำตอบ
ระหว่างเกาคางคุณเกรย์ ที่นอนชั้นหนึ่งก็เริ่มขยับตัวยุกยิก พี่ครามยกมือขึ้นมาขยี้หัวตัวเอง หันหน้าหนีผมไปทำให้อ่านสีหน้าไม่ได้ ไม่รู้เป็นอะไร มืออีกข้างยกมาปิดปากสักพักก็แหงนหน้าขึ้น เพราะทำตัวยุกยิกทำให้คุณเกรย์ไหลลงมาพิงตัวพี่ครามแทนที่จะนอนบนหน้าท้องเขาแบบเมื่อครู่
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมเลิกลูบตัวคุณเขา กลับกันเลย พอมีคนลูบหัวลูบหางให้ คุณเกรย์ก็ทำหน้าเคลิบเคลิ้ม ดูชอบใจ
“ปาย....” พนักพิงของคุณเกรย์เอ่ยเสียงเบาดังขัดขึ้นมา ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ครามที่ร้องเรียกชื่อผม คนตรงหน้ายังคงยกมือปิดปาก ทำสายตาหลุกหลิก ผมมองเขาอย่างสงสัยแทนเอ่ยคำถาม
“เสื้อ...” เสียงทุ้มเอ่ย
?
“มันโป๊...”
พรวด!
ลุกขึ้นมานั่งตัวตรงทันทีเมื่อก้มมองคอเสื้อนักศึกษาที่ไซส์ใหญ่กว่าตัวไปเบอร์นึงย้วยลงมา ขนาดผมมองยังเห็นทะลุไปถึงขอบกางเกง พี่ครามที่อยู่สูงกว่าไม่รู้จะเห็นไปถึงไหน ถึงยังไงก็ไม่ใช่ผู้หญิง มองไปก็ไม่เห็นอะไร ไม่รู้จะอายไปทำไม แต่ก็อายอยู่ดี...
พี่ครามหันหน้าหนีไปอีกทาง ส่วนผมก็ก้มหน้านิ่ง เอ่ยตะกุกตะกักออกมา
“ม..ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย”
“...ไม่ใช่ผู้หญิงแต่พี่ก็จูบไปแล้วนะ”
โอเค ยอมแพ้ ไม่พูดต่อแล้วก็ได้
นั่งตัวตรงไม่กล้าโน้มตัวอีก กลัวพี่ครามแอบมอง คุณเกรย์เองก็ไม่ได้สนใจสถานการณ์ ตื่นมาเลียขนแผล่บๆ พิงเอวพี่ครามอยู่ มาช่วยกันหน่อยสิคุณ ผมสะกิดปลายหางคุณเขา คุณเกรย์หันขวับมามองคนขัดจังหวะการเลียขน เมื่อเห็นมือผมสะกิดหางเขาก็จ้องมือผมไม่หยุด
ก่อนพุ่งมาตะปบ
แปะอุ้งเท้านุ่มๆ ไว้ที่หลังมือ แช่ไว้อย่างนั้น แง นุ่มชะมัดเลย นุ่มโคตร ไม่เคยสัมผัสอุ้งเท้าคุณเกรย์มาก่อนเพราะพอไปจับทีไรก็จะหดมือซ่อนไว้เหมือนแมวหวงอุ้ง พอครั้งนี้ได้สัมผัสเต็มๆ เลยรู้สึกตื้นตัน โอ๊ย ตัวอะไรทำไมนุ่มไปทุกส่วนขนาดนี้ พอไม่ได้เจอคุณเขาเสียนาน พอได้สัมผัสอะไรก็ดีไปหมด อยากเล่นด้วยนานๆ อยากอยู่ด้วยนานๆ
ผมตาเป็นประกาย ขยับนิ้วมือล่อคุณเกรย์อีก อุ้งเท้านุ่มๆ นั่นก็ตะปบลงมาอีก ตุบ ตุบ เล่นด้วยกำลังเพลินพี่ครามก็มาอุ้มคุณเกรย์ออกไป ผมมองพี่เขาตาละห้อย
“เล่นมากไปเดี๋ยวสีเทาเผลอกางเล็บแล้วจะเจ็บเอา” พี่เขาว่าเตือน แต่ผมอยากสัมผัสอุ้งนุ่มๆ นั่นอีกให้ทำยังไง
เลยเดินไปหาพี่ครามที่อุ้มคุณเกรย์ไว้ เอื้อมมือไปจับอุ้มเท้าซึ่งๆ หน้า คุณเกรย์หดเท้ากลับครึ่งหนึ่ง แต่หดไปสุดไม่ได้เพราะถูกอุ้มห้อยต่องแต่งไว้อยู่ ผมเลยใช้โอกาสนี้ลูบๆ คลำๆ สัมผัสสิ่งแปลกใหม่
“ปาย...ระวังตัวหน่อย”
ผมแหงนมองหน้าต้นเสียง รู้ตัวว่าอยู่ใกล้กับพี่ครามมากขนาดไหนแต่ก็ไม่ได้ถอยออก
“ก็..อยากจับอุ้งเท้า...คุณเกรย์” เอ่ยเสียงสั่นเมื่อพี่ครามจ้องผมไม่หยุด หลบตาเลี่ยงการปะทะ
พี่ครามยกคุณเกรย์เข้าหาผม ผมอุ้มรับคุณเขาไว้ก่อนที่พี่ครามจะเดินขยี้หัวตัวเองอย่างแรงออกไป ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่ผมก็ได้คุณเกรย์คืนมาแล้ว
ดูโทรทัศน์ไปพลางๆ เกาหัวเกางหางคุณเกรย์ไปพลางๆ เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็ว รู้ตัวอีกทีก็สามทุ่มครึ่งไปแล้ว และคงจะไม่รู้ตัวถ้าพี่ครามไม่เอ่ยทัก
“ปาย ไม่กลับหรอ ดึกแล้วนะ” ผมถึงได้ก้มมองนาฬิกา ดึกจริงอย่างที่พี่ครามว่า แต่ไม่รู้ทำไม ยังไม่อยากกลับ
“ผมค้างได้มั้ย” เอ่ยถามพี่ครามใจเต้นระส่ำ รู้ทั้งรู้ว่าเมื่อเย็นเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ยัง...มีหน้าไปถามเขาอย่างนั้น
หนึ่งเพราะพอดึกก็ขี้เกียจกลับแล้ว สองเพราะพี่ครามเคยเอ่ยชวน แถมเวลากลับหอค่ำๆ ก็มีแต่จะเอ่ยถามว่าให้ไปส่งมั้ย ค้างมั้ยอย่างนู้นอย่างนี้ เลยคิดว่าอาจจะได้ก็ได้... สามคือ..ใจตรงกันแล้ว..คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“...พรุ่งนี้ไม่มีเรียนหรือไง”
“พรุ่งนี้อาจารย์ไม่สอน...” ผมบอก พี่ครามทำหน้าตาบู้บี้มากกว่าเดิม
“ปายไม่กลัวพี่ทำอะไรมากกว่านี้หรือไง..”
ตอบเขาด้วยสายตาสงสัย ทำอะไร...มากกว่านี้คือยังไง... ผมหน้าแดงทันทีเมื่อนึกได้
“จ..จูบหรอ”
ครั้งนี้พี่ครามยกมือถลกหนังหัวตัวเองอย่างหนัก ส่งเสียงไม่เป็นภาษาลอดผ่านไรฟัน ทำไมอ่ะ ก็มากกว่าจูบเมื่อกี้ไม่ใช่จูบที่หนักขึ้นหรอ
“เดี๋ยวพี่ก็ปล้ำหรอก..” พี่ครามกดเสียงต่ำ ส่งเสียงออกมาจากลำคอเหมือนอดกลั้นกับอะไรบางอย่าง
ปล้ำหรอ ปล้ำ?
ทันทีที่สมองประมวลผล ผมลุกขึ้นพรวดพร้อมอุ้มคุณเกรย์ไว้เป็นเกราะกันบัง
“พี่ครามจะปล้ำผมหรอ!”
“นี่ไม่รู้ตัวเลยหรอว่าทำตัวน่ารักขนาดไหนเนี่ย หา”
“ต่อหน้าคุณเกรย์เนี่ยนะ”
“แมวมันจะไปรู้เรื่องอะไรเล่า”
“แต่คุณเกรย์ก็อยู่ พี่ครามยังจะกล้าทำ-”
“จูบปายต่อหน้าสีเทาพี่ยังทำมาแล้ว!”
ผมสะอึกนิ่ง ใบหน้าเห่อร้อนจนสัมผัสได้ว่ามันต้องแดงมากแน่ๆ
“ผมไม่ให้...” ผมว่าเสียงเบา “ไม่ให้พี่ปล้ำ...”
“ไอ้เด็กนี่...” พี่ครามเอ่ยเสียงลอดไรฟันอีกแล้ว “พี่ก็ไม่ได้อยากจะจับเราปล้ำ...”
“งั้นผมนอน-”
“ถ้าปายไม่อ่อย!”
“ปายไม่ได้อ่อย!!”
เสียงดังมา เสียงดังกลับ เผลอแทนตัวเองด้วยชื่อโดยไม่ได้ตั้งใจ ตกใจเมื่อถูกกล่าวหาเลยรีบตะโกนปฏิเสธกลับไปโดยไม่ทันกรองคำพูด คุณเกรย์ในอ้อมแขนผมเริ่มดิ้นหลุด กระโดดลงไปยืนบนพื้น
พี่ครามยกมือนวดขมับตัวเอง
“ผม..ผมแค่..มันดึกแล้ว..ขี้เกียจ พี่ครามก็เคยชวนค้าง...ละก็ยัง..คุณเกรย์..คิดถึง” เอ่ยตะกุกตะกักจนแทบจับใจความไม่ได้ เสียงสั่นจนไม่อาจเอ่ยเรียบเรียงคำพูดให้ดีๆ ใหม่อีกรอบ
พี่ครามหันมาถลึงตาใส่ผม หน้าดุๆ นั่นทำเอาผมผวา
“ไปอาบน้ำเลยไป”
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ไปเรื่อยเรื่อย~~
#คุณเกรย์
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โถพี่คราม...คงอยากกินสายลับเต็มทีแล้วสินะ แต่ยังกินม่ายล่าย... ขยี้หัวเข้าไปสิ ฮา
-
น่ารัก ทั้งคุณเกรย์ ทั้งปาย
ที่แน่ๆ พี่ครามอยากปล้ำปายและ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันน่ารักอะไรเบอร์นี้ๆๆๆๆ
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
เเช้วมาต่อให้อ่านกันอีกน้าาาาา
-
ไม่รู้จะสงสารพี่ครามดีไหม? แต่น้องปายไม่ได้ทำอะไรเลย จริงๆนะพี่คราม ฮาาาาา
-
เขินนน ใจตรงกันแล้วทำไมมันน่ารักไปหมด แงงง
-
น่ารัก :L2: :L2:
-
เป็นการฝึกความอดทนไปนะคะคุณคนพี่
-
น่าสงสารคุณเจ้าของห้องเค้านะคะ
-
โอ้ยยยยยยยยยย
อยากเล่นกับคุณเกรย์ง่าาาา
ปายก็อ่อยได้สุดมากกกก
พี่ครามจะทนไหวหรอเนี่ย
-
น่าสงสารพี่คราม :laugh: :laugh: :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อิพี่ครามได้โปรดสงบสติอารมณ์ตัวเองนิดนึง 555555555
-
อดใจหน่อยซี้พี่ครามมมม ใจเย็นๆ ทำเป็นป๊อปปี้เลิฟไปได้ อิอิ :hao7:
-
งุยยยยย น้องปายยยยน่ารักกกกกกมากกกกกก
พี่ครามมมก็ล่อลวงน้องตลอดเวววว555
เป็นทาสคุณเกรย์เรียบร้อยยย ชอบมาก มาต่อไวๆนะค่าาาา
ปล. แอบฝากนิยายเราไว้ด้วย5555
-
น้องปายทำไมน่ารักจังเลยคะลูก
-
:katai1:น่ารักอะไรเบอร์นี้ ขอฟัดปายสักทีสิ :hao7:
-
โอ๊ย ทำไมน่ารักอย่างนี่
หนูปายเขินแมว น่ารักจังเลยลูก
มีคุณเกรย์ทั้งคน(แมว?) พี่ครามไม่กล้าทำอะไรหนูหร๊อก :hao6:
-
งื้อออ หืดขึ้นคอป้าเเล้วค่ะ
-
:laugh:
-
ขอบคุณ :)
-
:mew1: :mew1:
-
:katai2-1:
แมวเอ๋ย แมว แมว
-
ปายอ่อย โดยไม่รู้ตัววว
พี่ครามก็ทนมาได้เนอะ~ :hao3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ครามอดใจไหวมั้ยน้า
น้องปาย หนูไม่ได้อ่อยเลยค่ะ
แต่หนูน่ารักไง แค่อีพี่ครามมันเลยคิด
:o8:
-
แหมมมมม อิพี่ครามตอนน้องหายไปพอเจอก็จับจูบไม่เขินไม่รู้สึกไรเลยเนอะทีงี้ทำมาเป็นเขิน แล้วน้องปายก็ไม่ได้อ่อยนะ แกน่ะคิดมากกก ชอบอ่ะรอตอนต่อไปค่ะ
-
:-[ :pig4:
-
ปล้ำโล้ดดด รออยู่ อิ้อิ้
-
อย่าให้คุณหมอแมวจับกินง่ายๆนะปาย!
-
ได้ข่าวว่าแมว ตัวผู้ แต่ติดปายอย่างกับตัวเมีย 555
นัลลั๊ค
-
งื้อออ เพิ่งอ่านครั้งแรกก็หลงรักคุณสีเทาเลยค่ะ
น่ารักมาก ๆ อยากเลี้ยงแมวเลย
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
อ๊ายยยยยยย ทำไมเรื่องนี้มันน่ารักขนาดนี้!!!!
เนื้อเรื่องมันเรื่อยๆเอื่อยๆทแต่บรรยากาศมันฟุ้งๆมุ้งมิ้งมากอะะะะ
ชอบความสัมพันธ์แบบนี้ งื้อออออยากเกาพุงคุณเกรย์
-
อยากเป็นคุณเกรย์ จะได้คอยขัดอิพี่คราม หมั่นไส้ ฮ่าๆ น้องปายน่ารักมาก ขอห่อกลับไปเลี้ยงได้มั้ย :impress2:
-
กินไม่ได้น้าาาา 55555555
-
โอยยยยย เขินนนน น้องปายโคตรน่ารักกกกก
สงสารพี่ครามจริงๆ 5555
-
แอร๊ยยยย น่ารัก สงสารพี่ครามจังเลยค่ะ 555555
-
โง้ยยยยยยย ปายน่ารักอ่ะ น่ารักอย่างงี้ไม่ให้พี่ครามไม่รักได้ไง
-
•12•
“ทีแรกตั้งใจจะขู่ให้น้องมันหนี ที่ไหนได้กูดันโดนเองซะงั้น..”
“เออ ใครจะไปคิดว่ามันจะกล้า ปกติหวงตัวจะตายไป”
“โอ๊ย เครียด”
“ไม่รู้ว่ะ อาบน้ำอยู่”
“ไอ่สัด กูไม่จังไรขนาดนั้น”
ผมออกมาจากห้องน้ำเมื่อจัดการอาบน้ำแต่งตัวอย่างที่เจ้าของห้องบอก ใช้แปรงสีฟันที่พี่ครามเคยแกะกล่องใหม่ให้คราวก่อนที่เผลอค้างแบบไม่ได้ตั้งใจ จนวันนี้ผมยังเห็นมันตั้งอยู่ในห้องน้ำอยู่เลย พอแต่งตัวเรียบร้อยก็แง้มประตูออกไป เห็นพี่ครามนั่งบนเตียงหันหลังให้ผม คุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้อยู่ น่าจะเพื่อน ส่วนคุณเกรย์ก็นอนแผ่อยู่บนเตียงเรียบร้อย
“น้องมันไม่ใช่จะอะไร คงเป็นที่กู”
“เออ รู้แล้วหน่า ทำก็บ้าแล้ว”
“เฮ้อ มึงเองก็เหมือนกัน วางล่ะ เออ บาย”
กดตัวโตกดตัดสายโทรศัพท์ ลอบถอนหายใจ ก่อนหันกลับมาสบตาผมแล้วสะดุ้งตัวโยน
“..เสร็จแล้ว” ผมเอ่ยบอกเขา นึกเสียมารยาทที่แอบฟังพี่ครามคุยโทรศัพท์ แต่ก็ไม่กล้าขัดจังหวะนี่
“อืม เดี๋ยวพี่อาบต่อ”
คนตัวโตว่าพลางเกาท้ายทอย เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว
“เอ่อ พี่คราม...ผมนอนโซฟาก็ได้นะ”
เอ่ยอย่างเกรงใจ รู้ตัวว่ามาโดยไม่บอกไม่กล่าวก็แย่แล้ว ยังจะมาค้างแบบกะทันหันอีก รู้ว่าไม่ได้เรื่อง กำลังทำตัวรบกวนเขา แต่ก็ยังไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียว ยังเตรียมใจเหงาไม่ทัน
“ไปนอนบนเตียงเลยไป”
คุณโตตัวว่าแค่นั้นก่อนเดินเบียดผมเข้าห้องน้ำไป ไม่นานก็ได้ยินเสียงเปิดฝักบัว สายน้ำกระทบพื้น
ผมเดินไปนั่งบนเตียงอยู่ข้างๆ คุณเกรย์ มีเรื่องอยากจะอวดหลังอาบน้ำ ตอนแรกยังไม่รู้สึกอะไร แต่พอโดนน้ำแล้วหลังมือรู้สึกเจ็บแปล๊บ พินิจดูถึงรู้ว่าเป็นรอยข่วน น่าจะโดนคุณเขาข่วนตอนเล่นอุ้งตอนนั้นแน่ๆ
บาดแผลแห่งความมิตรภาพ
ไม่นับตอนแรกที่คุณเกรย์ข่วนผมเพราะตกใจนะ มันต่างกัน ครั้งนี้ถือว่าเพราะซี้กันแล้วถึงได้ฝากรอยแผลให้กันได้ขนาดนี้ ผมเห็นคนเลี้ยงแมวส่วนใหญ่ก็มีแผลตามแขนกันทั้งนั้น พี่ครามเองก็ด้วย ตอนนี้ผมก็มีบ้างแล้ว ไม่รู้ทำไมแต่ดันมีความสุขเล็กๆ กับเรื่องพวกนี้
นอนเกาพุงให้คุณเกรย์ที่นอนหงายยืดตัวรับแอร์อย่างสบายใจ ผมใส่เสื้อยืดกางเกงวอร์มเอวยางยืดของพี่คราม เสื้อตัวหลวมไปหน่อยแต่ไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่ ส่วนกางเกงเองก็มีเชือกผูก เคอะเขินเล็กน้อยที่ต้องมายืมเสื้อพี่เขา แต่เกรงใจมากกว่านิดนึง
แต่..จูบไปแล้ว เรื่องแค่นี้คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ผมนอนเกาคางให้คุณเกรย์สักพักประตูห้องน้ำก็เปิด พี่ครามอาบน้ำเสร็จแล้วก่อนเดินมาเป่าผม คงเพราะผมยาวแห้งช้าเลยต้องเป่าล่ะมั้ง ผมไม่เคยใช้ไดร์เป่าผมเลยสักครั้ง อันที่จริงนอนตอนหัวเปียกมันก็เย็นดี แต่ส่วนใหญ่ชอบทำนู่นทำนี่ก่อนนอน กว่าจะได้นอนผมก็แห้งแล้ว อย่างเช่นตอนนี้
นั่งมองอิริยาบถของพี่ครามไปพลางๆ เห็นคนตัวโตนั่งสางผมแบบนี้แล้วรู้สึกไม่ต่างอะไรกับแมวตัวโตนั่งเลียขนเลย
“มองมากเดี๋ยวก็จูบเลย”
ผมสะดุ้ง พี่ครามเอ่ยทั้งๆ ที่ยังหันหลังให้ผมอยู่ ไม่รู้ว่ารู้ได้ยังไง แต่นั่นก็ทำให้ผมเบนสายตาไปหาคุณเกรย์แทน แมวเทาที่ตอนนี้กึ่งนอนกึ่งนั่งทำหน้าตางัวเงีย หน้าตาน่าเอ็นดูจนผมต้องเกาคางให้
เสียงไดร์เป่าผมปิดลง ผมเหลือบมองไปเห็นพี่ครามกำลังเดินมาทางนี้ จึงหันไปมองอย่างช่วยไม่ได้
“สีเทามานี่” คนตัวสูงเอ่ยเรียกคุณเกรย์ที่แหงนหน้าให้ผมเกาคาง แมวเทาไม่ตอบ แค่เหล่ตาไปหาพี่ครามก่อนหลับตาพริ้มเมื่อผมขยับมือต่อ
“ปายก็อย่าไปสปอยล์มันมาก วันๆ แทบจะไม่ทำอะไรอยู่แล้วเนี่ย”
“แต่คุณเกรย์ดูชอบออกนี่ครับ”
คนตัวโตไม่ตอบแต่เข้ามาใกล้ผมมากขึ้น มือใหญ่จับคางผมเชิดขึ้นก่อนลงมือ...เกา... พี่ครามมาเกาคางผมทำไม! กว่าจะรู้ตัวก็เกือบเคลิ้ม สะบัดหน้าหนีเขาไป ใบหน้าตัวเองเห่อร้อนอีกครั้ง
“แล้วนี่ชอบมั้ยล่ะ”
“...”
ผมไม่ตอบ เสหน้าหนีคนบ้าแมวที่จู่ๆ ก็ยัดเยียดความเป็นแมวให้ผมเสียอย่างนั้น ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของพี่คราม คนตัวโตเอื้อมตัวผ่านผมไปยกอุ้มคุณเกรย์ไว้ในมือเดียว
“วันนี้ห้ามนอนเตียง” เอ่ยพร้อมเป่าลมใส่หัวยุ่งๆ นั่นเบาๆ คุณเกรย์ห้อยต่องแต่งอยู่บนมือพี่คราม ก่อนจะถูกพี่เขาจับวางที่โซฟา แมวเทามองหน้างง
“วันนี้แขกมา เป็นเจ้าของห้องก็เสียสละเข้าใจมั้ย” แน่นอนว่าไม่ คุณเกรย์มองหน้าพี่ครามสะบัดหางตุบๆ
ผมรู้ว่าที่พี่เขาคุยกับคุณเกรย์ก็เพื่อให้ผมรับรู้ไปด้วยอีกคนทั้งนั้น เลยพูดขัดออกไป “ผมนอนโซฟาก็ได้นะครับพี่คราม”
“อย่าไปเกรงใจแมว จริงๆ ที่นอนมันควรจะเป็นโซฟานั่นแหละไม่ก็ที่อื่น นอนดมขนแมวไม่ดีเท่าไหร่หรอก แต่พอที่นอนมันว่างสีเทามันเลยเข้าไปจอง” พี่ครามว่า ก่อนเดินมาปัดขนบนเตียง
“ปายนอนอีกฝั่งละกัน เดี๋ยวฝั่งนี้พี่นอนเอง มีแต่ขน”
อันที่จริง ผมนอนตรงไหนก็ได้ไม่มีปัญหา แต่ก็ขี้เกียจจะเถียงพี่ครามแล้วเหมือนกัน เลยขยับตัวไปอีกฝั่งหนึ่ง
พอพี่ครามจัดแจงที่นอนจนพอใจแล้วจึงกางผ้าห่มออก แบ่งให้ผมครึ่งนึง ขยับตัวขึ้นมานั่งบนเตียง ระยะห่างระหว่างผมกับเขาถูกร่นมาให้ใกล้กันมากกว่าเดิม
“ทำไมชอบจ้องกันนัก หืม”
สิ้นเสียงพี่คราม ผมถึงรู้ตัวว่ากำลังจ้องเขาอยู่อีกแล้ว ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมชอบจ้อง ชอบมองพี่เขาบ่อยนัก เสหน้าหนีได้ไม่นานก็ถูกมือใหญ่คว้าเข้าที่ใบหน้า บังคับให้หันมา
หน้าพี่ครามใกล้เสียจนแทบหยุดหายใจ
ก่อนที่จะใกล้ไปมากกว่านี้
“ห...ห้ามจูบ”
“ทำไม” ว่าพร้อมเลิกคิ้วสงสัย
“คุณเกรย์มองอยู่...”
ผมตอบเสียงเบา แต่เชื่อว่าคนตรงหน้าได้ยินถึงได้ผละออกไปอย่างหงุดหงิด คนตัวโตลุกไปปิดไฟ ทั้งห้องมืดสนิท มีเพียงแสงสว่างจากระเบียงลอดผ่านเข้ามา สัมผัสจากเตียงฝั่งข้างๆ ยวบลงไป บ่งบอกว่าพี่ครามเดินกลับมาแล้ว เหมือนเป็นตัวส่งสัญญาณ ผมเตรียมท่าจะนอนแต่กลับถูกอีกคนคว้าหมับเข้าที่ต้นคอ หันไปตามแรงกระทำ
เพื่อพบกับสัมผัสที่คุ้นเคยอีกครั้ง...
ไม่ได้หวือหวาเหมือนครั้งแรก ไม่ได้ตัวเกร็งเหมือนครั้งที่สอง แต่กลับนุ่มนวล..เป็นครั้งที่สาม จูบกับเขาเป็นครั้งที่สามของวัน พี่ครามขบเม้มริมฝีปากล่างของผมราวกับกำลังขบเคี้ยวขนมหวาน กดย้ำซ้ำๆ จนเคลิ้ม เผลอเอียงคอรับกับองศา เปิดโอกาสให้คนตรงหน้าคุกคามมากกว่าเดิม
ก่อนที่พี่ครามจะเป็นฝ่ายผละออกไป
“ปิดไฟแล้ว แมวไม่เห็นหรอกเนอะ”
ว่าก่อนล้มตัวนอน
ขี้โกงนี่นา! เล่นทำกันอย่างนี้แล้วผมจะหลับลงได้ยังไง
เอ่ยโวยวายคาดโทษเขาในใจก่อนล้มตัวนอนบ้าง สอดตัวเข้ากับผ้าห่ม นอนหงายเงยหน้ามองเพดานพลางครุ่นคิด จูบเมื่อกี้..กลิ่นยาสีฟันแฮะ..
“จะกอดพี่ก็ได้นะ คิดซะว่าเป็นหมอนข้าง”
“เงียบไปเลย!”
.
ปุ ปุ
“อือ”
ปุ
สิ่งแรกที่เห็นของวันคือเส้นขนสีเทา ผมเพ่งตามองดีๆ ถึงได้รู้ว่าสิ่งที่ตบหน้าผมอยู่เมื่อครู่คืออุ้งเท้านุ่มๆ ของคุณเกรย์..ที่พี่ครามจับมาตบหน้าปลุกผม
สะดุ้งก่อนผลักตัวเองให้ออกห่างมากขึ้น เมื่อเห็นว่ากำลังอยู่ในโพสิชั่นที่สุ่มเสี่ยง ผมที่หันหน้าเข้าอกแกร่งในระยะประชิดนี่ ดูก็รู้ชัดๆ ว่าเผลอกอดเขาอีกแล้ว แล้วทำไมไม่ลุกออกไปเล่า
ค่อยชันตัวเองขึ้น เห็นพี่ครามนอนเล่นกับคุณเกรย์อยู่จึงเอ่ยถาม
“กี่โมงแล้วครับ”
“เจ็ดโมง”
“......วันนี้อาจารย์งดเลคเชอร์..” ทำไมต้องตื่นเช้าด้วยเล่า คิดพลางมุ่ยหน้ามองหน้าเจ้าของห้อง สงสัยว่าตัวเองคงเผลอทำสีหน้าไม่พอใจออกไปทำให้พี่ครามต้องเอ่ยตอบ
“แต่ที่โรงพยาบาลสัตว์ไม่หยุดนี่”
“แล้วปลุกผมทำไมอ่ะ พี่ครามก็ลุกไปทำงานสิ ปล่อยผมไว้ที่นี่ก็ได้ ผมไม่ขโมยของหรอก”
“ใครกลัวเรื่องนั้นกัน”
“...”
“ไม่ได้หรอก ต้องปลุกให้คนร้ายมาดูหลักฐานชัดๆ เดี๋ยวไม่เชื่อว่านอนกอดพี่อีกแล้ว”
ผมส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอก่อนเอย “ทำอย่างกะพี่ครามไม่ได้กอด”
“หืม...รู้ตัวหรอ”
หืม? ผมเบิกตาโต คำพูดของผมเมื่อครู่หมายจะสื่อว่าพี่ครามก็เคยนอนกอดผมเมื่อสองอาทิตย์ก่อนเหมือนกัน แต่คำพูดเมื่อครู่นั่นมัน...
ไม่รอให้ผมเอ่ยถาม ผู้ต้องสงสัยเบือนหน้าหนีก่อนลุกจากเตียงเข้าห้องน้ำไป
ไอ้พี่คราม!
ผมที่โดนปลุกให้ตื่นมาอย่างงงๆ เดินไปให้อาหารคุณเกรย์เพราะเห็นคุณเขาเดินวนรอบถาดอาหารพร้อมร้องเรียกไม่หยุด พอให้อาหารเสร็จคุณเกรย์ก็ลงมือกินอย่างมูมมาม พลางนึกขึ้นได้ว่าไหนๆ แล้วก็น่าจะทำอาหารเผื่อเจ้าของแมวด้วย จึงไปหน้าห้องน้ำ เอ่ยเสียงดังถามผ่านเสียงสายน้ำไป
“พี่คราม ผมทำไข่ดาวให้นะ”
“เอ้อ เอาๆ”
“เอาแบบสุกหรือไม่สุก”
“ทำๆ มาเหอะ”
สิ้นเสียงอนุญาต ผมกลับไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นเห็นไข่ไก่วางเรียงราย เลือกหยิบมาสองฟอง เผื่อตัวเองอีกฟอง ตั้งกระทะ เทน้ำมันรอเดือดก่อนตอกไข่ลงไป ไม่ช้าอาหารเช้าแบบง่ายๆ ก็เสร็จ ผมทำอาหารเป็นอยู่ไม่กี่อย่าง ส่วนใหญ่เป็นอาหารที่ทำไม่ยาก เพราะอยู่หอพักไม่ได้มีโซนครัวแบบนี้ และที่บ้านก็ไม่ได้ทำอาหารเองสักเท่าไหร่
พี่ครามเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพกางเกงสแล็คตัวเดียว เดินดุ่มๆ ผ่านผมไปหยิบไดร์เป่าผม เป่าอยู่ไม่นานก็เดินกลับไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อเชิร์ตสีขาวมาใส่ เดาว่าเพราะเมื่อครู่รีบเข้าห้องน้ำทำให้ลืมยางรัดผมไวข้างนอกแน่ๆ พออาบน้ำแล้วเปียกไปถึงผมจึงต้องออกมาเป่าให้มันแห้ง เวลาใส่เสื้อจะได้ไม่เปียก
แล้วผมไปวิเคราะห์พี่เขาทำไม
พี่ครามเดินมาทางผม ชะเง้อมองผลงานอาหารเช้ามื้อแรก แต่แทนที่พี่เขาจะนั่งเพื่อทานข้าวกลับพุ่งเข้ามาหาผม ทำให้รีบยกมือปิดปาก รู้เลยว่าจะทำอะไร
“ห้ามจูบ...”
ได้ยินเสียงจิ๊ปากดังขึ้นมา พี่ครามคว้าจานไข่ดาวบนโต๊ะกินข้าว หยิบซอสมาเหยาะก่อนลงมือทานไข่ดาวโง่ๆ ตรงหน้า ยืนกินไม่นานก็หมดจาน ก้าวไปยังอ่างล้างจาน ระหว่างทางไม่พ้นแอบแตะหางคุณเกรย์ที่ก้มกินข้าวอยู่ ไปแกล้งคุณเขาอีก
หลังจากวางจานลงบนซิ้งค์น้ำแล้วถึงหันมามองผม
“ห้ามจ้อง”
เอ๊า
“เห็นจ้องกันจังเลย ตัวพี่มีอะไรติดหรือไง”
“เปล่า..แล้วจ้องไม่ได้ไง”
“ถ้าจ้องจะจูบ”
“ไม่ให้จูบ”
พี่ครามแยกเขี้ยวใส่ ผมเอ่ยต่อ “..ยังไม่ได้แปรงฟัน...”
จบประโยค คนตัวโตเดินเข้ามาหา ผมรีบยกมือปิดปาก กลัวพี่ครามท้าทาย แต่ร่างสูงกลับโน้มตัวกดจูบลงบนหน้าผากของผม
“งั้นก็ห้ามอ่อย”
“ไม่ได้อ่อย!”
“หึ”
“ไม่ได้อ่อยสักหน่อย พี่ครามนั่นแหละมีแต่ความคิดแบบนี้”
“แล้วเราไม่คิดอะไรเลยหรือไง พี่ก็ผู้ชายนะ ไม่รู้ตัวหรอว่าทำตัวน่ารักกว่าสีเทาแล้วเนี่ยทุกวันนี้”
ผมหน้าแดงเป็นคำตอบ
“แหน่ะ อ่อยอีกละ”
“ไม่ได้อ่อย!! โวะ พี่ครามไปทำงานเลยไป”
“หึๆ ถ้าปายจะออกก็ฝากล็อคประตูห้องด้วยละกัน” เขาว่า เสียแต่ผมไม่มีแผนจะไปไหนเลยเอ่ยบอกงึมงำ
“วันนี้ไม่มีเรียน...ผมอยู่กับคุณเกรย์ได้ไหม”
“ไหนว่าไม่ได้อ่อยไง”
“ก็ไม่ได้อ่อยไง! อะไรของพี่ครามเนี่ย”
“เออๆ จะทำอะไรก็ทำ ร้อนก็เปิดแอร์นะ ฝากให้ข้าวสีเทาด้วย พี่ไปทำงานละ” เจ้าตัวว่าพลางขยี้หัวรุนแรง เดินออกห้องไป ผมถือว่านั่นเป็นคำอนุญาตละกัน
ทั้งวันผมผลาญค่าไฟของพี่ครามพร้อมกับคุณเกรย์ ไม่ออกไปไหนเลยทำตัวเป็นมนุษย์ถ้ำ หลังจากพี่ครามออกไปทำงานผมก็ทานมือเช้าบ้าง ล้างจานเสร็จเรียบร้อยก็กลับไปงีบจนเกือบเที่ยง ตื่นมาให้อาหารคุณเกรย์ก่อนหาอะไรให้ตัวเองกิน เบื่อมาม่าแล้วแต่มีโจ๊กซองอยู่เลยทำกิน ห้องพี่ครามนี่เสบียงเยอะดีจริงๆ
หลังจากนั้นก็นั่งดูทีวีกับคุณเกรย์ คุณเกรย์ดูท่าจะรักการนอนเป็นพิเศษ เพราะนอกจากตื่นมากินแล้วผมก็แทบไม่เห็นคุณเขาทำอย่างอื่นนอกจากนอน เลยเผลอนอนไปอีกงีบ
ทั้งวันไม่ได้ทำอะไรที่เป็นสาระนอกจากเล่นแมวไปวันๆ แต่กลับรู้สึกผ่อนคลายดี ชอบความไร้สาระแบบนี้ แบบที่ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย ถึงปกติจะไม่ค่อยมีเรื่องอะไรให้คิดก็ตามนอกจากคิดถึงคุณเกรย์ ครั้งนี้พอได้อยู่ใกล้กับความคิดถึงจึงผ่อนคลายมากเป็นพิเศษ
ลองอุ้มคุณเกรย์ไว้บนตัวเหมือนที่คุณเขานอนบนท้องพี่ครามมั่ง คุณเกรย์ดูให้ความร่วมมือ อันที่จริงแมวเทาดูง่วงจนผมจับทำอะไรก็ไหลตามไปหมด จัดท่าทางให้คุณเขานอนบนตัวได้สำเร็จ แต้มความสุขถูกบวกเพิ่มไปอีกหนึ่งแต้ม มองคุณเกรย์ที่หลับสบายแล้วก็ง่วงตาม
งีบหลับอีกแล้ว
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีอะไรมายุกยิกแถวแก้ม เปิดเปลือกตาตื่นก็เจอพี่ครามนั่งจ้องพร้อมหยิกแก้มเป็นเชิงปลุก
“อือ..”
ส่งเสียงขัดใจก่อนพยายามลุกขึ้นนั่ง นอนมากไปแน่ๆ ถึงปวดหัวแบบนี้
“มานอนโป๊อะไรตรงนี้ อ่อยอีกแล้ว”
ผมรีบก้มมองตัวเอง เสื้อยืดกางเกงวอร์มตัวเดียวกับเมื่อคืนยังอยู่ครบชุด เลยเอ่ยปฏิเสธอย่างหงุดหงิด “ไม่เห็นโป๊เลย ไม่ได้อ่อยด้วย”
หาว่าอ่อยอยู่นั่น เบื่อพี่คราม
“ไม่ใส่กางเกงในก็โป๊สิ”
กึก ผมชะงัก หันหน้าไปมองพี่เขาช้าๆ คนกล่าวหาขยับยิ้มล้อเลียนก่อนเฉลย
“ตะกี้ออกไปเก็บอึให้สีเทา เจอกางเกงในไม่คุ้นตากอยู่...ของปายใช่ป่ะ”
พรวด! ผมนี่ลุกเลย ใบหน้าเห่อร้อนอีกครั้ง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ากำลังแดงจัด
ก็เออ ของผมเองไงจะทำไมล่ะ ใครมันจะใส่กางเกงในเน่าๆ ได้สองวันติดกัน ผมก็เอาไปซักดิ แต่เรื่องคือซักแล้วตากทิ้งไว้จนลืม มานอนเล่นกับคุณเกรย์จนหลับไป ว่าจะเก็บก่อนที่พี่ครามจะกลับมาแต่ที่ไหนได้…
“ก็ชอบอ่อยอย่างเนี้ยะ”
“ไม่ได้อ่อย!”
ผมลุกพรวดพราดไปยังระเบียง คว้าชั้นในของตัวเองก่อนรีบรุดเข้าห้องน้ำไป เกลียดพี่คราม แซวทำไม แล้วก็ไม่ได้อ่อยด้วย ไม่เคยเลยด้วย หื่นกามคิดไปเองคนเดียวอยู่นั่นแหละ
จัดการตัวเองในห้องน้ำเสร็จก็แง้มประตูออกมา
“ปายมากินข้าวกัน พี่ซื้อมาให้”
ผมเดินไปยังต้นเสียงซึ่งยืนอยู่ที่โต๊ะอาหาร พี่ครามเทกับข้าวใส่ชามก่อนนำมาวางบนโต๊ะ ผมถึงได้สังเกตเห็นว่ามีเก้าอี้เพิ่มมาอีกตัวแล้ว สงสัยพี่ครามไปหยิบมาจากระเบียงจนได้ เห็นมันตั้งมานานแล้วไม่ได้ถูกใช้งานสักที
“เก้าอี้..”
“อ้อ ไปเอามาจากระเบียงแล้วน่ะ จะได้นั่งกินแบบชาวบ้านกันได้ซะที”
“แล้วทำไมพี่ครามต้องเอาไปไว้ข้างนอกอ่ะ”
“ให้สีเทาออกไปตากแดด...”
“...”
“พูดจริงนะ บางทีนอนแต่ในห้องก็คุดคู้ไปเลยเอาเก้าอี้ไปตั้งไว้ บางวันมันก็จะออกไปนอนบนเก้าอี้รับแดดบ้าง”
เขาเฉลย ผมถึงรู้สาเหตุที่เก้าอี้สำหรับนั่งทานอาหารถึงอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง พยักหน้ารับก่อนนั่งลงตรงข้ามกับเขา ลงมือทานข้าว ทำเป็นลืมเรื่องที่พี่ครามแซวก่อนหน้านี้
“วันนี้จะกลับหอมั้ย” พี่ครามเอ่ยถาม เปิดประเด็นบทสนทนาบนโต๊ะทานข้าว
“...”
“ถ้ากลับจะไปส่ง”
“...พี่ครามอยากให้กลับมั้ยอ่ะ” ตอบเป็นคำถาม ไม่กล้าบอกว่ายังอยากอยู่ต่อ กลัวรบกวน ถึงจะรบกวนมาทั้งวันแล้วก็ตาม
“แล้วเราอยากกลับมั้ยล่ะ...”
“...” ผมเงียบ
“งั้นก็นอนนี่ พรุ่งนี้เรียนกี่โมง”
“เก้าโมง” ตอบพร้อมความรู้สึกที่หัวใจพองโตเล็กๆ
“เดี๋ยวไปส่ง ซักชุดนักศึกษารึยังล่ะ” ผมส่ายหน้า ไม่รู้ต้องไปซักที่ไหน แต่ชั้นในนี่ผมซักมือเองนะ ไม่ได้ซักเสื้อด้วยเพราะไม่คิดว่าพี่ครามจะอนุญาตให้อยู่ต่อ เห็นเมื่อวานกระสับกระส่ายอย่างกับอะไร
“เดี๋ยวพี่เอาไปซักให้”
“เดี๋ยวผมเอาไปซักเอง พี่ครามบอกมาเฉยๆ ก็ได้ว่าเครื่องมันอยู่ตรงไหน”
“พี่ซักให้ เราอยู่เฝ้าห้องกับสีเทาไปนั่นแหละ” คนตัวโตเอ่ยขัด ผมอ้าปากหมายจะอาสาเองอีกครั้ง “อย่าเถียง”
เงียบก็ได้
พี่ครามทำตามที่ตัวเองว่าก่อนหน้านี้ พี่เขาใจดีจนผมเกรงใจแต่ก็ไม่ได้อึดอัดใจ ยังดีที่อย่างน้อยเขาก็ให้ผมล้างจานให้ ไม่ปล่อยให้ทำตัวเป็นง่อย
เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจของวัน ผมมานอนแผ่อยู่บนเตียงหลังอาบน้ำเสร็จ พี่ครามอาบน้ำทีหลังพอเห็นผมนอนหัวเปียกอยู่จึงจับมานั่งเป่าผมให้ อ้างว่าเดี๋ยวไม่สบาย เดี๋ยวหัวเป็นรังแค เพิ่งรู้ว่าเขารักสวยรักงามก็ตอนนี้ ถึงแม้ว่าผมจะชอบนอนตอนหัวเปียกเป็นประจำแต่ก็ไม่เคยเป็นอย่างที่เขาว่า
ถึงอย่างนั้น การที่พี่ครามเป่าผมให้พร้อมลูบหัวเบาๆ นี่ก็สบายไปอีกแบบ
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
น้องไม่ได้อ่อยนะ อีพี่ก็เอาแต่โทษน้องจังง
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
#คุณเกรย์
-
ไม่ได้อ่อยยยยย
-
ค้างอีกคืนนนน :-[
ผลัดกันหยอดหรออออ :hao3: :mew1:
-
สงสารพี่ครามจังงง น้องอ่อยหนักมากกก
-
น่ารักๆๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ครามชอบว่าน้อง...
-
:กอด1:
-
น้องไม่ได้อ่อยนะ น้องแค่เป็นตัวของตัวเอง ฮาาาา
ปล. น้องนี่ชอบมองไปมองมาเหมือนแมวเลยเนอะ จ้องเพราะสำรวจงี้
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: อ่อยอย่างไรให้เป็นธรรมชาติ ก็อ่อยแบบปายไง!!!!! o13
-
:-[ เป็นเรื่องที่อ่านได้เรื่อยๆ อารมณ์ สบายๆ
เขินแทนคุณเกรย์เหมือนกันนะคะ บางครั้งต้องเป็นพยานรู้เห็นเหตุการณ์เจ้านายทั้งสองคน
-
พี่คราม มีแมวสองตัว
คุณเกรย์ กับคุณปาย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่ครามว่าแต่น้องอ่อยตัวเองนั่นแหละคิด :z1: :z1: :z1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ครามหื่นเองต่างหาก ชอบมาว่าน้องอ่อย
ปล. นี่นึกอิมเมจน้องปายออกอยู่คนนึง รักแมวเหมือนกันเลย งือ
-
อ่อออออออยยยยยยยยยยย
-
อ่อยเลยค่ะ อ่อยไปเยอะ ๆ เลยค่ะ
พี่ครามจะได้โงหัวไม่ขึ้น อิ้อิ้
:hao6:
-
:-[ เรื่องนี้น่ารักมากเลยยยย
แอบอ่านใน comment กระทู้ pantip ที่พูดถึง เรื่องเก็บแมวมาเลี้ยง น่าจะเป็นกระทู้นี้ค่ะ
เมื่อมนุษย์เงินเดือนพบแมวจร
https://pantip.com/topic/36208965
ในกระทู้นี่น่ารักมากๆเลยค่ะ
-
ปายอ้อยมากลูก
-
พี่ครามกะให้น้องอ่อยอย่างเดียวเลยนะ
-
น้องปายไม่ได้อ่อยนะ แต่อิพี่ครามมันหื่นเอง :m13:
เริ่มรู้สึกว่าสองคนนี้ใช้ชีวิตเหมือนสามีภรรยาเกินไปล่ะ
แนะนำให้น้องปายไปขนเสื้อผ้าแล้วมาอยู่ห้องนี้ถาวรซะ 55555
-
ทนอีกนิดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด. พี่คราม
-
น้องไม่ได้อ่อยเลยนะพี่ครา ไม่ได้อ่อยเลยสักนิดดดด
-
อ่อยแบบไม่รู้ตัวนะน้องปาย อิพี่ครามจะทนได้อีกซักแค่ไหน 555
-
อยู่กินกันเลยมั้ยขนาดนีัแล้ว /////
-
:katai2-1:
-
ครอบครัวแมวเหมียววววว
-
ไม่ได้อ่อยเลยจ้าแค่ยอมให้นอนกอดอีกคืน โควต้าจูบแล้วแต่ต่อรองนะพี่คราม แหม่น้องเค้าเขินก้อทำให้ชินสิคะ :katai2-1:
-
ขอบคุณ :)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักกกกกก
-
หูยๆๆ ยิ่งอ่านยิ่งน่ารัก^^
-
ทำไมน้องน่ารักแบบนี้
-
:กอด1:
-
น่ารักกกกกก. ชอบจังตอนพี่หาว่าน้องอ่อย5555 ตัวเองคิดเยอะไม่ว่า :hao7:
-
พี่ครามเลี้ยงแมวสองตัว :hao5:
-
สนุกจุงเบย
-
ขนาดพี่ดุตรงๆ ว่าน้องขี้อ่อย น้องก็ยังอ่อยต่อไป
พี่รุกเลยสิคะ จกพุงน้องเลยค่ะ
คนอ่านรออยู่นะเนี่ย
-
น้องอ่อยแน่ๆ พี่คราม จับขังเลย!!
-
โครตมุ้งมิ้งอะ ชอบ อิอิ
-
หลงรักสีเทา น้องไม่ได้อ่อยพี่เลย พี่แหละคิดจะรุกน้อง :hao7:
-
โคตรน่ารัก ตอนแรกนี่ปล่อยผ่านเพราะชื่อเรื่อง :katai2-1:
-
งื้ออออ น่ารักมากกก อยากอ่านทุกวัน วันละหลายๆตอนนนน :ling1: :ling1:
-
โอยยยยยยคุณเกรย์น่ารัก อยากเลี้ยงแมวววววว
ปายผู้อ่อยแบบไม่รู้ตัวก็น่าเอ็นดูไปอีกกกกก ระแวงอิพี่ครามมากกว่านี้ก็ดีนะปายนะ เดี๋ยวโดนกินนนนน
เอ๊ะ แต่เราก็รอให้น้องโดนกินอยู่นี่หว่า อิอิ :-[
-
•13•
“ปาย ตื่นเร็ว”
ผมงัวเงียเมื่อได้ยินเสียงเรียกปลุกเป็นครั้งที่สาม ครั้งนี้ไม่ได้ตื่นมาในสภาพที่กำลังนอนกอดเขาเหมือนทุกที พี่ครามสะกิดให้ผมไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนเดินไปทำอาหารเช้ารอ ผมลุกไปอาบน้ำจัดการตัวเอง ใส่ชุดนักศึกษาที่ถูกรีดเรียบร้อย คงเป็นใครไม่ได้นอกจากพี่ครามที่รีดให้ เดาว่าคงตื่นมารีดให้เพราะเข้านอนพร้อมกัน
จะพ่อบ้านไปไหน
ผมก้มไปอุ้มแมวสีเทาที่เดินป้วนเปี้ยนไปมาในห้องขึ้นมากอด เอ่ยทักทายคุณเกรย์ยามเช้าก่อนพาไปนั่งทานข้าวด้วยกัน วางไว้บนตักก่อนลงมือทานข้าวเช้าพร้อมพี่คราม อาหารเช้าง่ายๆ อย่างคอร์นเฟล็กใส่นมถูกยัดเข้าปากและหมดลงไปอย่างรวดเร็ว
พี่ครามจัดการอะไรอีกสักพักก็พร้อมออกห้อง ต้องออกหอเร็วกว่าปกติเพราะพี่ครามต้องไปส่งผมก่อนไปที่ทำงาน ทำให้ผมต้องไปมหา’ลัยเร็วกว่าปกตินิดหน่อย
“หืม”
เดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้ารถโตโยต้ายาริสสีดำ เมื่อภาพรถที่คิดไว้ไม่คุ้นหน้าจึงได้แต่สงเสียงสงสัย
“ไปแลกรถกับบัวมาเมื่อวาน”
“ทำไมล่ะครับ” ผมถามขึ้น เพราะคิดว่าพี่ครามชอบขับมอเตอร์ไซค์มากกว่า
“แดดร้อน เดี๋ยวสำลีไหม้”
ผมเบ้หน้า รู้ว่าสำลีที่เขาพูดถึงหมายถึงผม พี่ครามเคยบอกว่าผมคล้ายสำลีแมวตัวเก่าของเขา ถึงจะไม่รู้ว่าแมวกับคนหน้าตาจะเหมือนกันได้ไงก็เถอะ
ผมเปิดเข้าไปนั่งข้างๆ เบาะคนขับก่อนที่รถยนต์จะแล่นออกสู่ถนนใหญ่ ภายในรถดูสะอาดสะอ้าน แต่ไม่มีกลิ่นรถใหม่ คิดว่าซื้อมานานแล้วแต่ไม่ค่อยได้ใช้มากกว่า ถึงอย่างนั้นก็คงดูแลกันดี ไม่มีฝุ่นมาจับเลย ผมนั่งสำรวจภายในรถเล่นๆ ระหว่างทาง หันไปมองพี่ครามเป็นพักๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร
“จ้องอีกแล้ว”
ผมหันหน้าหนี ปฏิเสธข้อกล่าวหา
“พี่ก็อยากจ้องปายบ้างนะ”
“มองถนนไปเลย”
“ขี้โกงนะปาย จ้องได้คนเดียวเนี่ย”
ผมไม่ตอบ ขี้เกียจเถียงเลยนั่งเงียบๆ ฟังเพลงในรถไปพลางๆ รถติดค่อนข้างมากคงเพราะช่วงเวลาแบบนี้ด้วยแหละ แต่อย่างน้อยผมก็มาถึงมหา’ลัยตอนแปดโมงครึ่ง เหลือเวลาให้พี่ครามไปท่องถนนอีกครึ่งชั่วโมง ก็หวังว่าจะไปทัน
เอ่ยนัดแนะกันเสร็จสรรพก็แยกย้าย พี่ครามบอกจะมารับผมตอนงานเลิก ราวๆ ห้าโมง ผมเลิกสี่โมงครึ่ง รอได้ไม่มีปัญหา เสียแต่ตอนนี้ยังอีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะเข้าเรียน เพื่อนผมส่วนมากจะโผล่มาในเวลาใกล้ๆ เรียนกันนั่นแหละ ตอนนี้เลยได้แต่เดินโต๋เต๋อยู่คนเดียว
เลือกม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ที่ว่างอยู่เพื่อนหย่อนตัวลงนั่งรอเวลา ไม่ทันถึงห้านาทีก็เจอเมลล์เดินมาหา ผิดปกตินะ มาเช้าผิดปกติ
ผมพยักหน้าให้ไอ้เมลล์เป็นการทักทาย คนตรงหน้าเข้ามานั่งร่วมวงด้วยก่อนเปิดประเด็น
“มาเช้านะ”
“อืม”
“คิดไงมาเช้า”
“ทีเมลล์ยังมาเช้าได้เลย” ย้อนมัน ปกติก็มาตอนเกือบๆ จะเข้าเรียนเหมือนกัน
“มาทำธุระ ยื่นเอกสารขอทุน” มันว่าพลางหรี่ตามองผมก่อนเอ่ยต่อ “อย่าคิดว่าไม่เห็น”
“เห็นอะไร?”
“ใครมาส่ง”
อ๋อ
“แมวมั้ง” ผมว่า ไอ้เมลล์ถลึงตาใส่ “ตอบดีๆ”
ผมชูมือให้มัน ไอ้เมลล์งงกว่าเดิมเป็นไก่ตาแตก ไม่เข้าใจว่าผมยื่นมือไปให้มันดูทำไม
“อะไร” มันถาม ตามที่มันสงสัย
“บาดแผลแห่งมิตรภาพ” ว่าพร้อมกดยิ้มภูมิใจ
อ่ะ งงไปเลยดิ สมน้ำหน้า ผมเก็บแขนข้างที่มีรอยข่วนของคุณเกรย์ที่พึ่งอวดเมลล์ไป เอื้อมมือไปคว้ากระเป๋า ลุกขึ้นยืน รีบตัดบทสนทนาก่อนที่ไอ้เมลล์จะรู้ตัวทันว่าผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“ป่ะ ไปเรียนได้แล้ว”
ว่าพร้อมเดินขึ้นตึกเรียนไป
ไอ้ตั๊บเข้าห้องสายตามคาด เห็นสภาพแล้วคิดว่าเมื่อคืนคงตีดอทหนักจนลืมตื่น ผมเหล่มองมันก่อนหันไปตั้งใจเรียนเป็นนักศึกษาดีเด่นตามความคิดไอ้ตั๊บ แต่อยู่ในห้องมันไม่รู้จะมองอะไรก็เลยมองกระดาน มองอาจารย์ บางทีเหม่อมองไปงั้นๆ แต่ไอ้ตั๊บดันคิดว่าผมกำลังตั้งใจเรียนเสียเฉย
จนเวลาพักทานข้าว ไอ้เมลล์ไม่ปล่อยให้ผมรอด ถามขึ้นมากลางโต๊ะอาหารด้วยคำถามเดิม
“ใครมาส่ง”
“หืม” ครั้งนี้มีไอ้ตั๊บมาร่วมวง เพื่อนเลว กะจะรู้ให้ได้เลยงั้น
“คน”
“คนเลี้ยงแมว?”
“...เออ” ผมตอบ ขี้เกียจโกหก ขี้เกียจกวนประสาทมันเหมือนกัน
“เช็ด ไปทำอะไรมาเขาถึงมาส่งมึงห้ะ”
“ไม่รู้สักเรื่องจะตาย?”
ผมตอบมัน ข่มด้วยน้ำเสียงเข้มที่ไม่รู้ว่าช่วยได้รึเปล่า
“เห้ยๆ อะไรยังไงไอ้เมลล์ ไอ้ปายมีใครมาส่งหรอ อะไรวะ”
“เออ น้องปายมีคนมาส่ง เมื่อเช้ากูเห็น รถยาริสสีดำมาจอดเทียบท่า”
“อะไรไอ่ปาย มึงสนิทกับพี่เค้าขนาดนี้แล้วหรอ”
“อืม” คงงั้นแหละ สนิทถึงขั้นจูบปากกันแล้วด้วย ...บ้าบอ คิดแล้วเขินเอง
พวกมันยังคงเซ้าซี้ถามต่อแต่ผมไม่ตอบ ไม่บอกอะไรแล้วเดี๋ยวหลุดอะไรขึ้นมาแล้วพวกมันล้อเอา สุดท้ายพวกเพื่อนเลวก็ยอมถอย ไม่ขุดเรื่องนี้มาพูดแล้ว
คาบบ่าย เรียนไปง่วงไป กินอิ่ม แอร์เย็น โหย...กำลังน่านอนเลย เคลิ้มๆ กำลังจะหลับมือถือก็สั่นเสียอย่างนั้น ผมแอบล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ
/เย็นนี้ไปกินข้าวร้านพี่บัวไหม/
/ได้ครับ/ ผมตอบกลับ
คนส่งข้อความมาคงเป็นใครไม่ได้นอกจากคนเลี้ยงแมวที่ผมขลุกอยู่ด้วยช่วงนี้ พี่ครามเอามือถือผมไปแอดเฟสเรียบร้อย ผมไม่เล่นไลน์อย่างที่ใครๆ เล่นกัน เคยเล่นแล้วปรากฏมีใครไม่รู้แอดมาเต็มไปหมด ทักมาก็ไม่อยากตอบ ไม่ได้อยากรู้จัก แต่พอไม่กดเข้าไปอ่านตัวเลขที่แจ้งเตือนสีแดงๆ ก็มากขึ้นเรื่อยๆ เห็นแล้วน่ารำคาญเลยระเบิดไอดีทิ้งมันซะเลย
ส่วนเฟสนี่ไม่ได้ตั้งใจจะเล่น แต่เล่นเพราะบางทีต้องทำงานกลุ่ม เพื่อให้เข้ากับเทคโนโลยีสมัยนี้เลยนิยมส่งงานกันผ่านเฟสบุ๊ค ผมเลยต้องมีกะเขาไปอย่างช่วยไม่ได้
ถึงอย่างนั้นมันก็ยังดีกว่าตรงที่ผมเลือกรับแอดได้ ตั้งค่าไพรเวทโน่นนี่ได้มากกว่า ผมมีไว้แต่ไม่ได้เล่น มีไว้เพื่อทำงานกลุ่มและตามชีวิตเพื่อนๆ บางคนเท่านั้น รูปโปรไฟล์ยังเป็นรูปไอคอนคนเทาๆ ที่เป็นรูปเริ่มต้นอยู่เลย
จึงไม่ค่อยมีใครรู้จักเฟสผมมากเท่าไหร่ เพื่อนผมก็มีไม่เยอะ สบายใจไปอีกแบบ กับอีกแอพนึงคืออินสตราแกรมที่เอาไว้ใช้ลงรูป ไอ้ตั๊บสอนผมเล่น แต่สุดท้ายผมก็ลงไปแค่รูปเดียว รูปวิวทั่วๆ ไป นอกจากนั้นแทบไม่ได้แตะ แต่ตอนนี้เริ่มมีความคิดอยากลองอัพรูปแมวสีเทาตัวหนึ่งแล้วล่ะ
นั่งจ้องอาจารย์ไปเรื่อยๆ เปลี่ยนคาบ นั่งจ้องอาจารย์คนใหม่ ก็ถึงเวลาเลิกเรียน ไอ้ตั๊บชวนผมไปกินข้าวเย็นด้วยแต่ผมปฏิเสธ
“ไมว้า นัดสาว?”
ผมส่ายหน้า ดูท่าไอ้ตั๊บจะมีแต่ความคิดนี้อยู่ในหัว
“มันนัดผู้ชายหรอกเนอะ น้องปายเนอะ” เสียงไอ้เมลล์ดังขัด ผมหันไปเบ้หน้าใส่มัน
“อะไรวะ ผู้ชายไหน” ไอ้ตั๊บยังคงไม่รู้เรื่องของมัน หันซ้ายหันขวาขอตัวช่วย ผมได้แต่เดินไปเรื่อยๆ ไม่ตอบมัน กะจะไปนั่งที่เดิมที่นั่งรอเรียนเมื่อเช้า เสียแต่แดดลงขนาดที่ไปนั่งคงได้สุกพอดี
หมุนตัวเปลี่ยนที่ นั่งใต้ตึกก็ได้ คนเยอะไปหน่อยแต่ไม่ร้อน
“นาย”
เสียงผู้หญิงเรียกทัก ทีแรกผมไม่คิดว่าเขาทักผม เสียแต่ร่างบางของเจ้าหล่อนตรงมาขวางหน้าผมไว้ หญิงสาวตรงหน้าไว้ผมลอนเลยบ่า ใส่แว่นตาทรงวินเทจที่เป็นที่นิยม ชุดนักศึกษากระโปรงพีทเลยเข่า แต่งกายเรียบร้อยจนรู้ว่าไม่ได้อยู่คณะเดียวกับผมแน่นอน ผู้หญิงคณะผมชอบแต่งตัวแบบเผยเนื้อหนังมากกว่า
ผมมองหน้าเขางงๆ เป็นคำตอบ
“เมื่อเช้ามากับพี่ครามหรอ”
จบคำถาม ผมงงกว่าเดิม เมลล์กับตั๊บเดินมาทันแล้ว ยืนประกบอยู่ข้างผม ส่งสายตาว่ามีอะไร ผมหันไปส่ายหน้า เออ ก็ไม่รู้เหมือนกัน
คนตรงหน้ากรอกตาอย่างเบื่อหน่าย เบ้ปากหงุดหงิด
“ถามว่าเมื่อเช้ามากับพี่ครามหรอ” เสียงหวานเอ่ยย้ำอีกครั้ง กดเสียงเข้มขึ้นเป็นเชิงรำคาญใจ
“ใช่ครับ”
“เป็นอะไร” สวนกลับมาแทบจะทันที น้ำเสียงสั้นและห้วน ผมงงว่าคนตรงหน้ามาเหวี่ยงใส่ผมทำไม
“เห้ยๆ มีอะไรรึเปล่า” เป็นไอ้เมลล์ที่เข้ามาแทรก
“อย่ามายุ่ง พี่ถามคนนี้” คนนี้ที่ว่าก็คือผมเอง ที่ยังคงทำหน้าไม่เข้าใจใส่คนที่แทนตัวเองว่าพี่ ผู้หญิงคนเดิมเอ่ยต่อ “พี่ชื่อแจน ปีสามบัญชี พอจะรู้จักไหม”
อ๋อ น่าจะแฟนเก่าพี่คราม
คนที่เอาคุณเกรย์ไปทิ้ง
“นิดหน่อยครับ”
“ก็ดี แล้วเป็นอะไรกับพี่คราม ทำไมเขามาส่ง”
“รู้จักกันเฉยๆ”
“ไปรู้จักกันได้ไง”
“พอดีว่าผมเจอแมวของพี่เขาน่ะครับเลยส่งคืน และได้รู้จักกัน” เผลอกระแทกเสียงประโยคสุดท้ายไป ให้พี่แจนรู้ว่าผมเองก็ไม่พอใจเหมือนกันที่พี่เขามาขึ้นเสียงใส่ อันที่จริง ผมไม่ค่อยกล้าต่อล้อต่อเถียงใคร โดยเฉพาะคนแก่กว่า ที่กล้าทำเช่นนี้เพราะมีตั๊บกับเมลล์ประกบข้าง
พี่แจนหันมามองหน้าผม ถลึงตาใส่ ดูท่าไม่พอใจกับการต่อต้านเงียบๆ ของผม
“นี่พี่ มีอะไรกับเพื่อนผมป่ะ” ยังไม่ทันที่พี่แจนจะได้อ้าปากเอ่ยอะไรต่อ ไอ้เมลล์ก็เป็นคนขัดขึ้นมา สีหน้าเอาเรื่องพอตัว เมลล์ตัวสูง ข่มขวัญคู่ต่อสู้ได้ดีทีเดียว ผิดกับไอ้ตั๊บที่ตอนนี้ทำหน้าเหรอหรา
“ก็แค่มาถามเฉยๆ อยากรู้จัก” จีบปากจีบคอพร้อมกระแทรกเสียงใส่คำลงท้าย ให้ตาย เป็นอะไรที่ผมไม่ชอบเอามากๆ ไม่คิดว่าจะเจอกับตัว ไม่คิดว่าคนที่เพิ่งคุยกันจะเสียมารยาทใส่กันได้ขนาดนี้
“แต่ผมไม่อยาก” ผมเอ่ยเสียงเรียบ เบ้หน้า บอกไปตรงๆ ไม่สนว่าพี่แจนจะพอใจหรือไม่ ยังไงเสียตอนนี้ผมก็ไม่พอใจ
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมสั่น คิดว่าพี่ครามคงมาถึงแล้ว ผมรีบเอ่ยตัดบทก่อนที่พี่แจนจะพูดอะไรต่อ
“ยุ่งครับ ขอตัว”
เดินจากมา ไอ้เมลล์กับไอ้ตั๊บวิ่งเหยาะๆ มาทางผม เอ่ยถามเรื่องราว ผมบอกไปตามตรงว่า เพิ่งเคยเห็นหน้าพี่แจนก็ครั้งนี้ ไม่ได้ไปรู้จักกันจากไหน งงเหมือนกันที่จู่ๆ พี่เขาก็พุ่งเข้ามาหงุดหงิดใส่ผม
ถึงลานจอดรถ ผมเอ่ยลาเพื่อนสองคน นึกเอ่ยขอบคุณในใจที่อยู่ข้างๆ ผมตอนเจอพี่แจน ไอ้เมลล์ที่เห็นรถคุ้นตาคันเดียวกับเมื่อเช้ารีบตะโกนบอกผมก่อนที่ผมจะขึ้นรถหนี
“อย่าลืมกลับมาตอบคำถามกู!”
ผมยักไหล่ ตีหน้านิ่งไม่สนใจมัน
เข้ามาในรถ แอร์เย็นๆ เป่าหน้าช่วยทำให้อารมณ์เย็นลง ถึงอย่างนั้นก็ยังนึกหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย ผมไม่ชอบให้คนมาเหวี่ยงใส่แบบไร้เหตุผล แล้วยิ่งเป็นคนที่เอาคุณเกรย์ไปทิ้งด้วยแล้ว ...เห็นหน้าแล้วโกรธแทนคุณเกรย์
“มีอะไรรึเปล่า” พี่ครามถาม ผมส่ายหน้า เอ่ยให้รีบไปร้านพี่บัวก่อนรถจะติดไปมากกว่านี้ พี่ครามรับคำ
อาหารเย็นเป็นไปอย่างราบรื่น พี่บัวชวนคุยนู่นนี่เรื่อยเปื่อย ผมเริ่มไม่เกร็งแล้วจึงได้พูดคุยกับเขาบ้าง กับข้าววันนี้ยังอร่อยเหมือนเดิม นั่งแช่แอร์ท่ามกลางอากาศร้อนจนกระทั่งตะวันตกดิน พี่ครามจึงลากผมกลับ
“เป็นอะไรหืมวันนี้” คนขับรถถามระหว่างทาง
“ไม่ได้เป็นอะไรนี่ ทำไมหรอ”
“ก็ไม่เห็นจ้องเหมือนทุกที...” เขาว่า ผมหันขวับ เห็นพี่ครามกดรอยยิ้มที่มุมปาก
“แล้วไม่ดีหรือไง”
“เปล่า แต่เวลาปายสนใจเรื่องอื่นอยู่ก็มักจะหันไปมองอย่างอื่น”
“ผมก็ไม่ได้ต้องสนใจพี่ตลอดเวลานี่”
“แน่ใจหรอ?”
ไม่เถียงแล้ว เกลียดพี่คราม รู้ทั้งรู้ว่าผมชอบเผลอมองก็ยังจะล้อ จริงอย่างที่พี่ครามว่า ผมหมกมุ่นกับอะไรอย่างอื่น ไม่ได้เผลอมองพี่เขาอย่างทุกที ไม่คิดว่าจะถูกจับสังเกตได้เหมือนกัน
พี่ครามไม่ว่าอะไรต่อ นำรถมาจอดเทียบที่ลานจอดของหอผม ผมมองหน้าเขาทำตาปริบๆ
“ไปเอาชุดนักศึกษามาแล้วก็รีบขึ้นรถ”
สิ้นเสียงคำสั่ง ผมทำตามอย่างไม่อิดออด ถ้าพี่ครามปล่อยผมทิ้งที่นี่จริงจะโกรธให้ดู จะไปขโมยแมวมานอนกอดเองแม่ง อุตสาห์ไปหา
ผมเก็บข้าวของที่จำเป็น คิดว่าคงได้ไปอพยพอยู่อีกนาน ก่อนเหลือบไปเห็นอาหารกระป๋องที่วางอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ อนุสรณ์สถานของผมกับคุณเกรย์ อดลอบยิ้มไม่ได้
ยัดทุกอย่างเสร็จก็กลับเข้ารถ พี่ครามขับไปเรื่อยๆ จนถึงหอ ครั้งนี้ผมสลับมองหน้ารถกับพี่ครามเป็นพักๆ จนตัวเองสังเกตได้ พี่ครามเองก็คงรู้ตัวแต่ไมได้ว่าอะไร
ถึงห้อง วิ่งหาเจ้าก้อนกลมก่อนเป็นอย่างแรก
คุณเกรย์โผล่ออกมาจากที่ซ่อนใต้โต๊ะ เดินดุ๊กดิ๊กมาหาผม ยกคุณเขาขึ้นกอดพร้อมก้มลงไปซุกพุงอุ่น
“เดี๋ยวเถอะปาย อย่าเอาหน้าไปซุกอย่างนั้น ขนมันฝุ่นเยอะ”
ชื่นใจแล้วจึงผละออก คุณเกรย์วิ่งไปหาพี่คราม ร้องเรียกให้เติมข้าว
“เออ รู้แล้ว หิวอ่ะดิ หมดจานขนาดนี้” ว่าพลางเอาเท้าไปเขี่ยใต้ท้องคุณเกรย์ นิสัยไม่ดี
ผมนั่งจองโซฟาที่ประจำ กดดูโทรทัศน์เปลี่ยนช่องไปพลางๆ พี่ครามก็เข้ามานั่งด้วย
“สรุปเป็นอะไรหืม”
ผมส่ายหน้าก่อนชะงัก จริงๆ ก็มี แต่ไม่อยากบอก แต่ตอนนี้อยากเปลี่ยนใจ สายตายังคงจ้องมองภาพเคลื่อนไหวในจอสี่เหลี่ยมตรงหน้า คุณเกรย์ยังคงกินข้าวอยู่ทำให้ไม่มีสิ่งเบี่ยงเบนความสนใจ ผมตัดสินใจเคลื่อนตัวไปพิงหัวใส่ไหล่พี่คราม
“หือ”
เขาส่งเสียงเป็นเชิงสงสัยที่จู่ๆ ผมก็ใช้เขาเป็นที่พิงตัว ผมพิงต่อ โถมน้ำหนักเข้ามากกว่าเดิม รู้สึกไม่ดีที่เจอพี่แจน ตอนแรกไม่อยากบอกพี่คราม แต่ตอนนี้คิดว่าบอกไปก็ไม่เสียหาย
“เจอพี่แจนมา” ผมเริ่มเปิดประเด็น อิงหัวใส่เขาอยู่อย่างนั้น
“ห๊ะ ตอนไหน”
“เมื่อเย็น พี่แจนมาหา ถามว่าผมมากับพี่ครามหรอ”
“โอย ยังจะมายุ่งอะไรกันอีกเนี่ย”
“มาถามเหมือนผมทำอะไรผิด ไม่ชอบ” ผมบอกพี่ครามตรงๆ ไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ คิดว่าบอกพี่ครามไว้น่าจะมีประโยชน์กว่าเก็บไว้คนเดียว ไม่รู้ทำไม แต่กับพี่ครามผมคิดว่าสามารถบอกความในใจได้ คงเป็นความไว้วางใจ
อันที่จริง ผมกลัวด้วยส่วนหนึ่ง ด้วยความที่ไม่ค่อยสนิทกับใครหรือไม่ค่อยคุยกับใครอยู่แล้ว การที่จู่ๆ คนแปลกหน้ามาพูดทำนองนั้นใส่ผมก็ขวัญหายเป็นธรรมดา
พี่ครามลูบหัวผมเบาๆ ก่อนถามต่อ “แล้วเขาทำอะไรปายมั้ย”
ผมส่ายหน้า ไถหัวเข้าซอกคอพี่ครามหนักกว่าเดิม หันหน้าซุกกับไหล่กว้าง ตอบเสียงอู้อี้ “ไม่ได้ทำอะไร แค่มาพูดใส่ แต่ไม่ชอบ มาขึ้นเสียง เหวี่ยงใส่ทำไม ไม่ชอบ”
ผมรู้ ผมหึง และกำลังอ้อน พี่แจนเป็นคนสวย ไม่ได้สวยจัดตั้งแต่แรกเห็นแต่ดูน่าค้นหา ไม่แปลกถ้าจะมีคนรักคนชื่นชอบ แต่นิสัยไม่ดี แค่เอาคุณเกรย์ไปทิ้งผมก็อคติแล้ว นี่ยังมาหาผมถึงที่เพื่อมาเหวี่ยงอะไรก็ไม่รู้ใส่ หงุดหงิด
พี่ครามลูบหัวผมไม่หยุด รู้สึกดีอยากให้ทำต่อเลยอยู่นิ่งๆ เขินนิดหน่อย แต่เขินกว่านี้ก็ทำมาแล้วเลยปล่อยไป พี่ครามถอนหายใจก่อนเอ่ย
“เล่นกับพี่ไม่ได้เลยไปลงกับอย่างอื่น นิสัยแจน” เขาเกริ่นนำ
“แต่ปายไม่ต้องห่วงนะ แจนทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้หรอก ตอนที่เอาสีเทาไปทิ้งครอบครัวพี่เล่นถึงตำรวจ หาหลักฐานมามัดตัวพร้อมฟ้อง โทษอาจจะไม่ได้รุนแรงถ้าทำจริง แต่ก็เอาเข้าคุกได้และแจนคงเสียหน้าไม่น้อย เลยขู่ไปว่าอย่ามายุ่งกันอีก”
ผมพยักหน้ารับรู้
“ที่แจนทำได้ก็มีแต่มาวอแวเพื่อนของพี่บ้างเป็นบางครั้ง แต่เพื่อนพี่ไม่อ่อนขนาดให้คนอย่างแจนมาทำเลวๆ ใส่ ร้ายมาร้ายตอบ หลังๆ เลยเลิกยุ่งกันไปเลย มีแต่มาตามฉีกป้ายประกาศตามหาสีเทานั่นแหละ”
คนแพ้แล้วพาลชัดๆ
“แต่ดูท่าต้องกลับไปเคลียร์ใหม่ มายุ่งกับแมวพี่ได้ยังไง”
หืม ผมเงยหน้าไปมองพี่คราม ระยะห่างใกล้ยิ่งกว่าใกล้ เขินนะ แต่ความรู้สึกอื่นมันมีมากกว่า สงสัยว่าผมไปเป็นแมวพี่ครามตอนไหน
เจ้าของติ๊ต่างยกยิ้มก่อนบีบจมูกผม “ไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
“ผมไม่ได้ว่าอะไร..” ผมบอก ถึงจะไม่ชอบใจที่พี่แจนมายุ่งกันแบบนี้แต่เชื่อว่าตัวเองน่าจะมีวิธีรับมือได้...มั้ง
“แต่ตอนนี้เลิกอ่อยพี่ก่อน”
“ไม่ได้อ่อย” ว่าเสียงอ่อน ไม่ได้อ่อยจริงๆ มีแต่พี่ครามนั่นแหละชอบกล่าวหากันจัง ผมแค่อยากอ้อน...แค่นั้นเอง
คนตัวโตหัวเราะ “ถ้าปายเจอแจนทำอะไรอีกก็บอกนะ พี่ไม่อยากโดนขโมยแมวอีก”
“ฮึ” ผมส่งเสียงขึ้นจมูก เปรียบผมเป็นแมวอีกแล้ว ผมบอกพี่คราม
“ผมไม่ได้เกลียดพี่แจนนะ แค่ไม่ชอบที่มากระแทกเสียงใส่เฉยๆ
...ยังไงพี่แจนก็เป็นคนทำให้ปายได้เจอกับคุณเกรย์อยู่ดี”
สิ้นเสียง คนตัวโตก้มมามองหน้า ยกยิ้ม
“แล้วพี่ล่ะ”
“...ด้วยก็ได้”
“หึ”
เว้นจังหวะ จ้องมองหน้าพี่ครามพร้อมความคิดหนึ่งโผล่มาจากหัว จึงลองเอ่ยไป
“เมฆ...”
ผมเรียกชื่อต้นของเขา ห้วนและสั้น อาจดูหยาบแต่คิดว่าเป็นชื่อที่ไม่ซ้ำกับคนในอดีต พี่ครามไม่ได้ว่าอะไร เลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัยโดยมารยาทเฉยๆ คนตัวโตโน้มตัวมาใกล้
ก่อนช่วงชิงลมหายใจผมไป
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
แจนมาดีนะ555555
นางมาช่วยกระตุ้นความสัมพันธ์ของสองคนนี้เฉยๆ
จริงๆถ้าไม่ได้แจนก็คงไม่ได้เจอกัน555
แต่มันจะมีคนอย่างนี้จริงๆ TvT แบบที่ไม่ได้ร้ายแบบโจ่งแจ้ง แต่มาวนเวียนหาเรื่องเงียบๆ
แจนเป็นแค่คนๆหนึ่งที่อยากให้มองว่านางร้ายไม่จำเป็นต้องสวยแรง มากรี๊ดๆใส่
แต่คิดว่าแบบนี้น่ารำคาญกว่าเยอะ(....)
ที่จริงแล้วแจนก็แค่ชอบพี่ครามมากๆ เท่านั้นเอง TvT
-
:mew3: :mew3: :mew3:
-
ถ้าไม่มีแจนก็คงไม่มีสองคนนี้อย่างทุกวันนี้
คิดซะว่ามาดี(?)แล้วกันนะ 5555555555555
-
อ่อมาดีเหรอคะ งั้นรีบๆไปนะ เพราะว่าเค้ารักกันแล้วน่ะ
มีเจ้าของแล้วจริงๆนะสำลีน้อย :mew1: หวงมากด้วย
-
ตอนแรกก็หงุดหงิดแจนอะนะ ดูเป็นผู้หญิงประเภทที่น่ารำคาญที่สุด
แต่พออ่านจบตอนปุ๊บ อ๊ะ...จะยอมปล่อย ๆ ไปละกัน
เห็นว่าทำให้สองคนเขาเจอกันแล้วได้ช่วงชิงลมหายใจกันในตอนนี้หรอกนะ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
คนพี่นี่ตอดเล็กตอดน้อยตลอด แจนจะมาโผล่มาให้รำคาญเฉยๆใช่ไหมค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แจนโผล่มาบ่อยๆน้องสำลีก็จะอ้อนแบบนี้เรื่อยๆไหมคะ :hao7:
-
ปายแบบนี้เค้าเรียกว่า อ่อย นะคะลูกขา ที่ปายทำอยู้นี่โคตรอ่อยเลยค่าาาาาาาา :o8:
-
น้องไม่ได้อ่อยนะนี่เป็นตัวของตัวเองสุดๆแล้วพี่ครามก็เข้าใจหน่อยซี่~~~
(เม้นต์สำหรับตอน12นะ ตอน13เดี๋ยวเค้าไปอ่านจ้า)
-
รู้สึกแย่กับแจนมากตรงที่เอาคุณเกรย์ไปทิ้ง
คุณเขาผิดอะไร แล้วนี่ยังตามมาหาเรื่องสำลีอีก
เดี๋ยวเถอะจะให้พี่ครามจัดการขั้นเด็ดขาด ชิ
:katai2-1:
-
น้องอ้อนได้น่ารักมากจริงๆ อ้อนเยอะๆเลยลูก
ชอบการดำเนินเรื่องมากค่ะ
อบอุ่นหัวใจจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีนะคะ
-
ถึงแจน
ขอบคุณมากนะจ๊ะ
555555555555555555555
-
ชอบที่น้องมีอะไรก็บอกไปตรงๆพี่ครามจะได้จัดการให้..
ยัยแจนหลบไป เค้าจะกระชับความสัมพันธ์กันให้แนบแน่นขึ้นย่ะ!!
:-[ ปล.แอบเห็นนะ น้องปายเก็บเสื้อผ้าไปอยู่กะคุณเกรย์และเจ้าของหลายวันเชียว :impress2:
-
แหมๆๆๆ น้องสำลีของพี่ครามมมม
ไม่ได้อ้อนเนอะ ไม่ได้อ่อยด้วย พี่ครามอ่ะคิดมากกกกกก
-
:man1:
-
ต้องขอบคุณแจนสินะที่ทำให้เค้าได้เจอกัน เธอทำดีมากนะ o13 อย่างไรก็ตามผ่านมาแล้วก็ผ่านไปนะแจนนะ
-
ถ้าเมลล์เห็นปายตอนอยู่กับพี่ครามต้องล้อว่าแรดกับขี้อ่อยแน่เลย (หัวเราะ)
-
:pig4: :pig4:
-
คราวหน้าโดนเพื่อนซักแน่ๆ :hao3:
-
ต้องกราบขอบพระคุณพี่แจนอย่างงามๆนะคะ ที่ทำให้ลูกแมวน้อย(?)ได้เจอกับเจ้าของที่แท้จริง :laugh:
แต่จะเชื่อใจชะนีนางนี้ได้จริงหรอ นางต้องมาแง่งๆใส่น้องปายอีกแน่นอน
-
แจนจ๊ะ ทำตัวแบบนี้ก็ไม่มีค่าจ้ะ ถึงจะชอบมากแค่ไหน แต่พฤติกรรมอันแสดงถึงคุณภาพของตรรกะที่เสื่อมโทรมก็บ่งบอกถึงนิสัย
นี่เคยเจอคนแบบนี้ ถึงให้หล่อแค่ไหนก็ไม่เอาโว้ย น่ารำค๊าญญญญ #เดี๋ยวๆ
เคป่ะ คือเค้าไม่ชอบก็ปล่อยเค้าไปเถอะ แกอยู่กับเค้าไม่ได้ ก็หัดมองตัวเองนิดนึงว่าสิ่งที่เราทำงี้ถูกไหม แกเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางไม่ได้หรอก ขนาดพระอาทิตย์ที่ใหญ่หนักหนายังไม่ได้เป็นศูนย์กลางทุกกาแลคซี่เลย
ทำตัวแบบนี้คือ..ถูกอ่ะ เหมือนกดตัวเองให้ต่ำลง เตือนในฐานะพี่สาว(?)
-
ยิ่งอ่านยิ่งเขินนนนนนน
-
แจนทำมาเหวี่ยงใส่มันน่าเหวี่ยงเปลือกทุเรียนคืนใส่หน้าซะจริง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แจนมาป่วน
-
O_O แจน ชีทำใจไม่ได้ว่าพี่ครามไม่รัก
เลยพาลเอาคุณเกรย์ไปปล่อย ใจร้ายมาก
แล้วยังไม่พอ ยังตามไปฉีกป้ายประกาศตามหาคุณเกรย์อีก
ชีแสบแล้วนะ ตาก็คงจ้องว่าพี่ครามมาส่งปาย
ตามมาราวี วีน เหวี่ยงอีก ทำตัวแบบนี้ ใครจะชอบ
ปาย บอกเรื่องนี้กับพี่ครามน่ะดีแล้ว ถูกต้อง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากกกกกกกกกก
อ่านแล้วรักทั้งคุณเกรย์ น้องปาย พี่เมฆคราม
แจน เราขอบคุณที่เธอเข้ามานะ 555
เราจะรออ่านตอนต่อไปค่า สู้ๆ นะคนเขียน :mew1:
ขออนุญาตทำสารบัญให้นุ้งเกรย์น้าาาาา
สารบัญ MR.GREY
•1• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3596053#msg3596053)
•2• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3597295#msg3597295)
•3• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3597791#msg3597791)
•4• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3598411#msg3598411)
•5• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3599411#msg3599411)
•6• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3601277#msg3601277)
•7• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3602002#msg3602002)
•8• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3602541#msg3602541)
•9• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3604342#msg3604342)
•10• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3605037#msg3605037)
•11• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3606465#msg3606465)
•12• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3608048#msg3608048)
•13• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3610217#msg3610217)
•14• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3611427#msg3611427)
•15• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3613337#msg3613337)
•16• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3614778#msg3614778)
•17• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3615706#msg3615706)
•18• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3616892#msg3616892)
•19• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3618396#msg3618396)
•20• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3619450#msg3619450)
•21• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3621625#msg3621625)
•22• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3623556#msg3623556)
•23• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3625433#msg3625433)
•24• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3626757#msg3626757)
•25• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3628503#msg3628503)
•26• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3630036#msg3630036)
•27• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3631576#msg3631576)
•28• END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.msg3633083#msg3633083)
-
เชื่อเหอะ ปายร้ายกว่าแจนเยอะะะะะ อิอิอิ :hao3: :hao3:
-
:katai2-1:
-
อ้อนเป็นสำลีเชียว
-
น่ารักจัง ทั้งคนทั้งแมวเลย คึคึ
คนอย่างแจนในชีวิตจริงหาได้ทั่วไปมาก เป็นอะไรที่น่ารำคาญใจ แต่ไม่ได้ร้ายกาจอะไรมากนัก
-
ขอบคุณ :)
-
น้องปายยยยยน่ารักกก
ขอได้มั้ยอะ ขออออ ขอเถอะนะะ
อย่กเอามากอดๆ บีบๆแน่นๆอะ5555
งืออออ นางน่ารักกกมากกอะ
หลงงมากก ไม่แปลกใจที้พี่ครามคลั่งขนาดนั้น
ฮืออออ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
น้องอ้อนอ่ะน่ารักกกก
-
หวายยยย ดูท่าไม่ต้องห่วงปายแล้วนะเนี่ย
-
อ้อนได้น่ารักมากกกกค่ะลูกกก งู้มๆๆ
-
น้องน่ารักมาก ชอบน้องปาย
-
แจนคะ ไปเกิดใหม่ได้เเล้วค่ะ ไม่ใช่คือไม่ใช่ อย่าอยู่เลยนะคะ
-
เพื่อนต้องซักจนสะอาดแหงมมม โชคดีนะปาย
-
•14•
ผมนอนกลิ้งอยู่บนเตียง มีคุณเกรย์นอนจองหมอนอยู่ข้างๆ ผมพิมพ์งานไปเกาคางคุณเขาไป เอาแล็ปท็อปจากหอมาเมื่อเย็นแล้ว จริงๆ งานไม่เร่ง ส่งอาทิตย์หน้า ถ้าผมอยู่หอคนเดียวก็จะเปิดทำเพราะไม่รู้จะทำอะไร แต่ถึงผมมาอยู่กับคุณเกรย์ผมก็ทำงานอยู่ดี คงติดเป็นนิสัยไปแล้ว
ถึงอย่างนั้นก็ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ ทำไปจ้องคุณเกรย์ไป งือ อยากฟัดพุง แต่เพราะคุณเกรย์กำลังทำหน้าเคลิ้มๆ เหมือนจะหลับเลยไม่อยากกวน
ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำดังมาจากข้างหลัง เดาว่าพี่ครามคงอาบน้ำเสร็จแล้ว คิดอย่างนั้นจึงไม่ได้หันไปมอง เสียแต่เสียงดุดังลอยมา ทำให้ต้องหันไปหาต้นเสียง
“ปาย...ไปเปลี่ยนกางเกง”
ผมทำหน้าไม่เข้าใจใส่
“สั้น โป๊” สองคำแค่นั้น ก่อนเดินหน้ามุ่ยไปเสียบปลั๊กเป่าผม ผมเหลือบมองกางเกงตัวเอง กางเกงบอลขากว้างใส่สบายที่ความยาวประมาณเข่า เรียกว่ากางเกงขาสั้นก็จริงแต่ก็ไม่ได้สั้นมากมายขนาดที่จะเรียกว่าโป๊ได้ งงพี่คราม สงสัยคนละเจนฯ
“ยังนิ่งอีก”
“อะไร มันสั้นตรงไหนถามจริงเถอะ” ผมเถียง พี่ครามถอนหายใจเสียงดัง เปิดตู้ตัวเองค้นยุกยิกอยู่พักนึงก่อนโยนกางเกงวอร์มขายาวมาให้ผม
“เปลี่ยน ถ้าไม่อยากโดนปล้ำ”
ผมงง มันไม่ได้สั้นยั่วอารมณ์อะไรเลย กางเกงบอลสีแดงดำแสบตากับลายกราฟฟิกดูไม่เข้าพวกนี่มันเร้าอารมณ์ตรงไหน ผมหน้ามุ่ย ชอบนอนใส่ขาสั้นมากกว่า สบายกว่าขายาว มันเกะกะ
“นี่ต้องให้กูอธิบายทุกอย่างเลยใช่มั้ย” พี่ครามว่าหัวเสีย ยกมือขยี้หัวอย่างรุนแรง เดินดุ่มๆ มาหาผม กระตุกปลายกางเกง
“ขากว้างจนเอาสีเทายัดเข้าไปได้ละมั้งเนี่ย ขยับทีเห็นทะลวงไปถึงไส้ติ่ง พอจะเข้าใจรึยัง”
พอจะเข้าใจ รู้ว่าขามันบาน ก็เพราะอย่างนี้แหละมันถึงใส่สบายไม่ใช่หรือไง ทีตัวเองยังใส่ได้ ผมพยักหน้าให้พี่ครามก่อนดึงผ้าห่มมาปิดๆ ขาไว้ นอนเล่นแล็ปท็อปเหมือนเดิม
“ปายยยย” พี่ครามคำรามลั่น น้ำเสียงเหมือนวิงวอนอะไรสักอย่าง
“พี่ครามก็ไม่ต้องมองดิ ปายก็เอาผ้าห่มมาปิดแล้วไงจะได้ไม่ต้องมอง ใส่ขาสั้นมาสบายกว่าอ่ะ เดี๋ยวตอนนอนก็มืดแล้วมองไม่เห็นหรอก พี่เองก็อย่าลามกทุกวินาทีขนาดนี้ดิ” ผมว่าเป็นชุด ต่อล้อต่อเถียงใส่คนตรงหน้าอย่างที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน ถ้าเถียงกับเพื่อนอ่ะมีบ้าง แต่เถียงกับคนแก่กว่าขนาดนี้นี่พี่ครามคนแรกเลย
ขาก็แห้งขนาดนี้ เอาอะไรมายั่วอารมณ์พี่เขาวะ
พิมพ์งานต็อกแต็กอีกสักพักก็ปิดคอม หันไปหาเจ้าของห้องที่หนีไปนั่งหลบมุมอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือ พร้อมคุณเกรย์ที่ไปนอนเฝ้าอยู่ข้างๆ พี่ครามเอาเท้าสอดไปใต้หางคุณเขา ปล่อยให้คุณเกรย์กระดิกหางตบเท้าเขาตุบๆ ฮึ่ม สบายมากมั้ย
ผมลุกไปหาพี่คราม แน่นอน...เป้าหมายคือคุณเกรย์ที่แอบลุกออกจากเตียงไปตอนไหนไม่รู้ อุ้มคุณเขามาวางไว้ที่เดิมก่อนจัดแจงท่านอน วันนี้จะนอนกอดคุณเกรย์ให้หนำใจ
นอนนิ่งๆ ไปไม่เท่าไหร่คุณเกรย์ก็ลุกออกจากอ้อมกอด คงอึดอัดและไม่ชิน ผมมองคุณเขาที่เคลื่อนตัวไปนอนข้างๆ ผมแทน อย่างน้อยก็ยังอยู่ใกล้ๆ กัน คิดได้อย่างนั้นก่อนไฟจะดับลง พร้อมกับเตียงที่ยุบลงข้างๆ พี่ครามสอดตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกัน ขยับนิดหน่อยก่อนหยุดนิ่ง
ผมนอนหันหลังให้อยู่ไม่รู้ว่าเขาทำอะไร แต่เหมือนรู้สึกได้ว่ามีสายตาจ้องผมอยู่ ผมที่กำลังลูบคุณเกรย์ที่นอนอยู่ข้างๆขยับตัวยุกยิกเป็นเชิงไม่สบายตัว หวังให้พี่ครามเลิกสนใจผมสักที ไม่นาน เสียงทุ้มก็เอ่ยทำลายความเงียบ
“กอดหน่อยดิ”
“...”
ผมไม่ตอบ นอนเกร็งตัว เตรียมรับสัมผัส รับรู้ได้ว่ามีร่างใหญ่โน้มตัวเข้ามา...
เอื้อมมือผ่านตัวผมไป คว้าก้อนขนสีเทาลอยข้ามตัวผม
“แมวน่ะ”
กวนตีน!
.
“ปาย จะสายแล้ว”
“อือ” ครางตอบ ไม่ได้ฟังว่ามีใครพูดอะไร แค่ได้ยินผ่านๆ ว่ามีคนเรียกชื่อผม
“ขี้เซา” ว่าพร้อมไล้ใบหน้า ผมมุดหน้าหนีซุกเข้ากับหมอน
“ตื่นได้แล้วไอ้ตัวง่วง”
“อือ รู้แล้ว” ผมว่า ง่วงจริงอย่างที่พี่ครามบอก เป็นปกติของทุกเช้าที่จะอิดออดไม่ยอมลุกจากเตียง ทำให้ต้องตั้งนาฬิกาปลุกก่อนเวลาตื่นจริงห้าหกรอบ แต่พอมานอนค้างกับเขา ผมหวังพึ่งพี่ครามทันที
“รู้ก็ลุก”
“ขออีกห้านาที” ว่าประโยคยอดฮิตของมนุษย์ขี้เซา ได้ยินเสียงถอนหายใจลอยมาเลยรีบเอ่ยต่อ “เมฆ...”
คราวนี้เงียบ ทำให้ได้ใจรีบหลับให้ครบโควตาเวลา กำลังเคลิ้มๆ ก็ถูกสัมผัสบางอย่างกระโจนใส่ น้ำหนักตัวลงสี่เท้าอยู่บนเอวผม คราวนี้เบิกตาโพลงเมื่อรู้ว่าคนที่ปลุกเป็นคุณเกรย์
ที่เดาว่าพี่ครามน่าจะโยนมาใส่ผม
นิสัยไม่ดี...
คุณเกรย์ดูเลิ่กลั่ก ทำให้ผมคว้าเขาเข้ามาในอ้อมกอด สูดดมหัวทุยหนึ่งฟอดให้ชื่นใจแทนการอรุณสวัสดิ์
“ทีงี้ล่ะลุกเลย” เจ้าของแมวว่าเสียงงอ ผมหันไปเหล่เขาก่อนลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ข้าวเช้าง่ายๆ แบบเดิมถูกจัดแจงลงบนโต๊ะอาหาร ผมเทนมใส่คอร์นเฟล็ก ตักกินเข้าปาก
“วันนี้ถ้าเลิกแล้ว เดี๋ยวไปรับ”
ผมพยักหน้า
พี่ครามไปส่งเหมือนเมื่อวาน ครั้งนี้ไม่มีไอ้เมลล์รอส่องเหมือนเมื่อวาน ถึงอย่างนั้นพอหมดคาบเช้า ไอ้เมลล์ก็เข้ามาถามผมทันทีตามที่มันประกาศลั่นไว้เมื่อวาน ผมตอบมันเท่าที่จะตอบได้ ไอ้ตั๊บเข้ามามีส่วนร่วมในวงสนทนาอย่างเสือกๆ
พอได้คำตอบที่พึงพอใจเพื่อนเมลล์แล้วมันก็ปล่อยผมไป พากันไปกินข้าวเที่ยง นั่งกินข้าวด้วยกันที่โรงอาหารคณะนั่นแหละ ผมนั่งตักข้าวกินอยู่ดีๆ ไอ้เมลล์ที่นั่งตรงข้ามก็ขมวดคิ้ว มองตรงไปข้างหลังผม
หันไปมองต้นเหตุของความหงุดหงิดของเพื่อนบ้าง
ก่อนพบ...พี่แจน
สบตาเข้าพอดี พี่แจนมองผมแวบเดียวก่อนสะบัดหน้าหนี เดินกระแทกเท้าออกไป
“นั่นคนเมื่อวานป่ะ” ไอ้ตั๊บถาม ผมนิ่งให้ไอ้เมลล์พยักหน้าเป็นคำตอบ
ไม่รู้พี่แจนต้องการอะไร อาจจะแค่มาสอดส่องผมเฉยๆ แม้จะรำคาญใจแต่ก็ขออยู่เงียบๆ ของตัวเองดีกว่า ถ้าแค่มาด้อมๆ มองๆ ล่ะก็ผมไม่มีปัญหา
จวบจนตอนเย็น วันนี้พี่ครามมารับเร็วกว่าปกติ บอกไม่ค่อยมีสัตว์ป่วยเท่าไหร่ เงียบตั้งแต่เช้าจนเย็น เลยได้เลิกไว
“เมฆ...” ผมเรียกชื่อพี่ครามเบาๆ แค่อยากเรียกเฉยๆ
“หือ” คนถูกเรียกส่งเสียงตอบรับ แต่ผมไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ แค่เรียกเพื่อให้ตัวเองได้มั่นใจ...ว่าผมมีสิทธิเรียกเขาแบบนั้น คงเพราะเจอพี่แจนมาวันนี้ทำให้ผมหวั่นใจ อย่างไรเสียก็มั่นใจว่าพี่ครามไม่คิดจะกลับไปพี่แจนหรอก ดูเกลียดไปแล้ว ถึงอย่างนั้นก็ยังอยากเรียก
พี่ครามเลี้ยวรถมาจอดกินข้าวที่ห้างแห่งหนึ่ง เพราะผมพูดเปรยๆ ว่าอยากกินอาหารญี่ปุ่น คนตัวโตเดินนำทางไปยังร้านอาหาร
“กินนี่ไหม”
ผมพยักหน้าตอบรับ “ได้ครับ”
เลือกหาที่นั่งก่อนพนักงานจะนำเมนูมาให้ ผมมองผ่านตาก่อนสั่งเมนูที่มีอยู่ในใจอย่างรวดเร็ว เมื่อพนักงานรับออเดอร์จากไปพี่ครามก็ถามขึ้น
“เคยมาหรอ”
“อืม...เคยมากินกับแม่ครั้งนึง” ผมว่าพลางนึกถึงตอนนั้น
“จริงอ่ะ แม่ชอบหรอ”
“คงงั้น...ที่จริงแค่สุ่มเข้าเฉยๆ แต่ร้านนี้อร่อยดี”
“หรอ ดีแล้ว พี่ก็ชอบกินร้านนี้” ผมพยักหน้า จิบน้ำ
พี่ครามจ้องหน้าผมก่อนต่อบทสนทนา “แล้วได้กลับบ้านบ้างป่ะ มาอยู่หองี้พ่อแม่ไม่คิดถึงหรอ”
ผมส่ายหน้า ไม่รู้ “ไม่กลับอ่ะ อยู่หอนี่แหละสบายดี นานๆ ทีค่อยกลับบ้าน”
“อ้าว พ่อแม่ไม่ถามหาหรอ”
ผมเงียบไปสักพัก ก่อนเอ่ยตอบ “นานๆ ที...”
“...ปายไม่ค่อยเล่าเรื่องตัวเองเลยเนอะ” พี่ครามว่า อมยิ้มเล็กๆ ผมเหลือบตาไปจ้องเขาก่อนหลุบตามองต่ำ รู้ว่าพี่ครามถามเพื่ออยากรู้จักผมให้มากกว่านี้ เสียแต่ผมลังเลที่จะตอบ
อาหารมาเสิร์ฟ พี่ครามไม่ได้เซ้าซี้อะไร ชวนให้ลงมือทาน
ทานไปได้ครึ่งจานผมก็เปิดปาก
“พ่อแม่ผมแยกกันอยู่...”
“...”
“อันที่จริง หย่ากันไปมีครอบครัวใหม่กันแล้ว...”
“เห้ย ปายไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้บังคับนะ”
“อยากพูด...” ผมว่า อันที่จริง เรื่องนี้ไม่ได้รบกวนจิตใจผมมากมาย แค่ทั้งคู่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ไม่ได้แปลว่าพวกท่านไม่รักผม ทั้งพ่อทั้งแม่ยังคงส่งค่าเรียนค่าอยู่ให้ผมไม่ขาด โทรหาถามสารทุกสุกดิบบ้างแม้จะนานๆ ที รู้ว่าท่านยุ่ง ถึงอย่างนั้นก็รู้ว่าวพวกท่านไม่เคยลืมผม เลยไม่คิดว่าตัวเองขาดอะไร
“พ่อแต่งงานใหม่อยู่ในเมืองเนี่ยแหละ ส่วนแม่มีครอบครัวใหม่อยู่ต่างจังหวัด” ผมเริ่มเล่า “ฝั่งพ่อมีลูกชายสองคน เป็นน้องผมทั้งคู่ อยู่ประถมอยู่เลย ส่วนแม่แต่งกับพ่อหม้ายมีลูกติด เป็นผู้ชายเหมือนกันแต่แก่กว่าผมนิดหน่อย และก็มีลูกสาวกับสามีใหม่”
“ตอนแรกผมอยู่กับแม่ แต่พอติดมหา’ลัยก็ขอแม่มาอยู่หอในเมือง ตอนแรกพ่อชวนไปอยู่ด้วยแต่บ้านพ่ออยู่ไกลจากมหา’ลัยผม ขี้เกียจนั่งรถนานๆ”
“แล้วปายโอเคไหม...” พี่ครามถาม
“โอเคอะไร?”
“แบบ...ไม่เหงาหรอ”
“แรกๆ ก็เหงา แต่คิดไปคิดมาผมมีครอบครัวใหญ่กว่าชาวบ้านเลยนะเลยไม่รู้จะเหงาไปทำไม ลูกพ่อลูกแม่แต่ละคนก็ซนเป็นลิง ไปเยี่ยมทีก็หมดแรงไปเป็นวันแล้ว” ผมว่าพลางขำเมื่อนึกถึง
พี่ครามเงียบ เหมือนไม่รู้จะพูดอะไร ผมเข้าใจ ทุกทีเวลาผมเล่าเรื่องครอบครัวหลายคนก็มีสีหน้าอย่างนี้
“ตอนนี้ผมมีคุณเกรย์ด้วย ไม่เหงาหรอก” ว่าพลางยกยิ้ม
“อ้าว แล้วพี่ล่ะ”
“...ของแถม” เอ่ยแกล้งเมื่อเจ้าของแมวทวงพื้นที่ ขยับยิ้มมากขึ้นเมื่อพี่ครามทำหน้ามุ่ย
เรากินอาหารกันอีกไม่นานก็เสร็จ พี่ครามขอเดินดูซุปเปอร์มาร์เกต หาของสดและอาหารแมวไปเติมเสบียง ผมช่วยพี่ครามเลือกบ้างนิดๆ หน่อยๆ ส่วนมากไม่ค่อยได้ทำอะไร แค่ช่วยยก หยิบนู่นจับนี่ เพราะไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่ สุดท้ายภารกิจวันนี้ก็เสร็จ
ผมชอบเผลอจ้องพี่ครามตลอด รู้ตัวบ้างไม่รู้ตัวบ้าง แต่ครั้งนี้แม้ไม่ได้จ้องเขาก็รู้ว่าพี่ครามเงียบผิดปกติ เดาว่าเพราะเรื่องครอบครัวผมแน่ๆ บอกตามตรงอีกครั้ง ผมไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองขาดหายอะไรเลยจริงๆ อาจจะมีเหงาบ้างบางครั้งแต่ไม่ได้เป็นปัญหาชีวิตมากมาย แต่เพราะเล่าแล้วทุกคนชอบเป็นอย่างนี้ทุกทีเลยไม่อยากเล่า
พี่ครามไขกุญแจห้อง นำของมากมายไปวางบนเคาท์เตอร์ ผมช่วยพี่ครามเก็บของเข้าตู้ก่อนบอก
“พี่คราม ครอบครัวผมไม่ได้เหมือนคนทั่วไปไม่ได้หมายความว่าผมขาดอะไรนะ ผมมีความสุขดี”
คนตัวโตหันมามองหน้าผม เดินตรงมาหา “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องมีความสุขกว่านี้”
ว่าพลางกดจูบที่กลางหน้าผาก
รู้แล้วหน่า ทุกวันนี้ก็มีความสุขเพราะพี่ครามนั่นแหละ แต่ขอให้คะแนนคุณเกรย์มากกว่าหน่อยนึง...
วันนี้ไม่มีงานต้องทำ ผมนั่งเล่นมือถือไปเรื่อยๆ ลองอัพรูปจากแอพลิเคชั่นสีสดใสที่ชื่อว่าอินสตราแกรมดู ถัดจากรูปวิวโง่ๆ ก็เป็นรูปแมวสีเทากำลังนอนเปื่อย ไม่ได้มีคำบรรยายใดๆ เพราะคิดไม่ออก
นั่งมองคนกดไลค์ไม่กี่คนเพราะไม่ค่อยมีคนรู้ว่าผมเล่นแอพฯนี้ มีไอ้เมลล์เข้ามาคอมเม้น
คุณเกรย์?
ใช่
ผมตอบมันไป สไลด์หน้าจอเล่นมือถือไปพลางๆ กดเข้าเฟสบุ๊คดูเรื่องราวของเพื่อนๆ ก่อนมีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว ผมอุ้มคุณเกรย์มานอนข้างๆ ตัวเอง ไม่รู้ว่าถ่ายรูปตัวเองเขาถ่ายกันยังไงแต่ก็ถ่ายๆ ไปให้ติดหน้าตัวเองกับหน้าแมวง่วงหนึ่งตัว
ก่อนกดอัพโหลดเป็นรูปโปรไฟล์ใหม่
นอนกลิ้งเล่นไปแปบเดียวพี่ครามก็มาจับคุณเกรย์ขึ้นเอาหัวโขก รังแกแมวอีกแล้ว ผมนอนจ้องพี่เขาเล่นกับคุณเกรย์ อันที่จริงเหมือนแกล้งกันมากกว่า
“จะนอนยัง?” พี่ครามถาม ผมพยักหน้า คว้าปลายเสื้อพี่ครามที่อุ้มคุณเกรย์ไว้ก่อนที่พี่เขาจะเดินไปปิดไฟ
“จูบหน่อย...”
พี่ครามทำหน้าเหวอ ส่งสายตาล่อกแล่ก ผมเคลื่อนตัวหาเขา
ก่อนก้มจูบลงบนหัวคุณเกรย์ที่อยู่ในอ้อมแขนแกร่ง
“แมวน่ะ...”
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
แจนยังไม่ใช่คนร้ายที่แท้จริง...
ส่วนเพื่อนๆ เองก็ยังไม่มีหน้าที่ซักไซ้ในตอนนี้...
น้องปายมีพัฒนาการแล้วนะขอบอก มาจากอิพี่ล้วนๆเลย...
//ตอนนี้คุณเกรย์มีสารบัญแล้วนะคะะ ขอบคุณคุณ janeta มากๆ เลยค่ะะะ :impress2: :pig4:
-
แล้วคนร้ายที่แท้จริงคือใครคะ ระแวงเว่อร์ พลิกล็อคหรือเปล่า คิดมาก
-
:pig4: :pig4:
-
อื้อหือออ มีความเอาคืน
แมวน่ะ
ฮาาาาา
-
ชอบมาก แมวน่ะ
-
มีย้อนๆ
-
โอ๊ยยย อย่าแกล้งผู้ใหญ่ 555555555555555555
ใจคอไม่ดีแล้วมั้งนั่น
-
โดนบ้างแล้วไงพี่คราม
-
มีความน่ารักปนน่าหยิก เข้าใจอารมณ์พี่ครามเลย :hao7:
-
น่ารักๆๆๆ
-
น่ารักกก
แมวอ่ะ :man1:
-
เกลียดจังวะ ไอ้มุก "แมวน่ะ" ไม่ใช่่อะไรนะ คนอ่านมันใจกระตุก โถ้วววว นึกว่าจะหมายถึงคน ที่ไหนได้หมายถึงคุณเกรย์
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนท้าย ขำก๊ากกกกกเลย :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
แมวน่ะ
คนน้องเอาคืนแล้วไง 555555
-
แมวน่ะ....
:z2: :z2: :z2: :z2:
สมน้ำหน้าค่ะพี่ครามเล่นมาเล่นกลับไม่โกง
บุ้ย ๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จุดนี้ปายทำอะไรพี่ครามก็ว่าอ่อยหมดค่ะ :hao7:
-
ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่คราม โดนเอาคืน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ขอจูบหน่อย.....แมวน่ะ กร๊ากกกกก
ใครนะ จะมาเป็นมารร้าย ยิ่งกว่าเจน :katai1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คู่นี้เค้าแกล้งกันงุ๊งงิ๊งดีนะ
-
เขินจัง
เขินแมวอ่ะ งื้อ น่ารักมากๆ
ระแวงตัวร้ายจัง ใครหนอ
-
พี่ครามโดนน้องปายแกล้งแล้ววววว :hao3:
-
:katai2-1: แหม่ๆๆๆ เล่นอะไรกันนี่
-
อูยยยยยย พี่ครามโดนเอาคืน :laugh: :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบมุกนี้จังงอะ5555
ชอบนะ แมวอะ
รอค่าาา
-
รอพี่ครามรุกจริงจังซะที... ยังงี้เมื่อไหร่จะได้กินน้องละเนี้ยะ
-
:laugh:
เด็กเล่นเข้าให้แล้ว
-
ว่าแต่เขา สองคนนี้กวนกันไปกันมาเนอะ แ6่คุณเกรย์กำไรเห็นๆ 555
-
:pig4:
-
โอ้ยยยยยยย ถ้าเป็นพี่ครามนะจะจับปายฟัด
-
ตอนท้าย...เงิบเลยสิพี่คราม ฮ่าๆ
-
ขอบคุณ :)
-
เอ็นดูน้องปาย
เอ็นดูคุณเกรย์
หมั่นไส้พี่คราเบาๆแต่ก็ชอบพี่เค้ามากนะเออ
ถ้าพี่แจนไม่ใช่คนร้ายที่แท้จริง
นี่คิดว่าคนร้ายตัวจริงต้องมาอย่างพีค
มานิ่งๆแต่ร้ายลึกสุดๆไปเลยรึป่าวนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
น้องมันร้ายขึ้นจริงๆ 5555
-
กร๊ากกกกกก ชอบความเอาคืนนี้ :m20: :m20: :m20:
-
มุขดูคุ้นๆเนอะ อิพี่ครามเงิบไหมล่ะ 555555
-
ติดตามจ้า :L2:
-
แกล้งน้อง น้องเเกล้งคืน สมมมมม
-
หลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้วติดงอมแงม ทาสแมวหนักมากกกกก พี่ครามน้องปายน่ารัก ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
เปนความสะมพันธ์แบบค่อยเปนค่อยไป น่าเอ็นดู~~~~~~
คุณเกรย์น่ารักอ่ะ!!! >\\\\\\\<
-
ตามทันแล้วจ้าสนุกมากเลยมาต่อเรื่อนๆนะ
-
ชอบมากกกกกกกก อย่ามีคนร้ายมากนักเลย เรื่อยๆสนุกดี :katai2-1:
-
คนร้ายที่แท้จริงคือคร๊ายยยยยยยยย
นี่ว่าน้องปายร้ายละนะ
555555555555
-
•15•
แมวขี้อ่อย
ไม่เคยต้องอดทนกับอะไรแบบนี้มาก่อน ไอ้เด็กปายมันร้ายกาจจริงๆ เพราะน้องน่ารักโดยธรรมชาติแบบนี้ทำให้ยิ่งไม่กล้าทำอะไรมัน กลัวน้องมันตื่น ดีดตัวหายไปอีก คราวนี้อาจไม่กลับมา แมวขี้ระแวงแต่ไม่ชอบระวังตัวเอง เดี๋ยวมาใกล้ เดี๋ยวมาอ้อน เผลอโชว์โน่นโชว์นี่อีก
จะไม่บอกหรอกว่าขาว...พอๆ กะสำลี
น่าฟัดให้ตาย
เดี๋ยวนี้ปายมีพัฒนาทั้งความดื้อและความกวนประสาท ถามว่ารู้สึกยังไง ตอบได้เลยว่าน่ารักชิบหาย อยากจับปั้นแล้วกลืน...โวะ หลงเด็ก
คิดไปหงุดหงิดไป หงุดหงิดที่ตัวเองอยากลูบจับน้องมันเนี่ย เผลอคิดอกุศลใส่ทุกที ไม่คิดว่าแค่จูบเดียวจะทำให้กระเจิงได้ขนาดนี้ ...เลยเอาอารมณ์ไปลงกับแมว จับสีเทาฟัดจนมันแทบจะเกลียดเรา ทั้งข่วนทั้งถีบต่อต้านสุดชีวิต อยากรู้จริงๆ ว่าถ้าปายมาฟัดแบบนี้มันจะต่อต้านบ้างไหม แมวอะไรลำเอียงชิบหาย
รู้ทั้งรู้ว่าน้องไม่ได้ตั้งใจจะอ่อย หรือทำอะไรที่ออกไปทางนั้น ปายไม่ใช่คนแบบนั้น ดูก็รู้ น้องชอบไม่ระวังตัวทำให้ชอบคิดไปเองบ่อยๆ แต่ก็ห้ามไม่ได้ทุกที ห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดนี่แหละ เรื่องอย่างนั้นไม่ใช่แค่มีคนอยากคนเดียวแล้วจะทำได้เลย ยังไงกับปายก็อยากให้มันเป็นความเต็มใจทั้งสองฝ่าย
น่ารัก
แพ้สิ่งมีชีวิตประเภทนี้ ยังกะแมวในร่างคนจริงๆ เหมือนจะเย่อหยิ่ง แต่ก็ขี้อ้อน ยอมให้แต่กับคนที่ไว้ใจเท่านั้นเข้าใกล้ ถ้าทำอะไรไม่น่าไว้ใจจะดีดหนี ชอบจ้องสำรวจแต่ไม่ชอบขยับตัว ขี้เซาอีก นับวันความน่ารักยิ่งเผยออกมามากขึ้นทวีคูณ
ไม่เคยคิดจะชอบเด็กผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้ต่อต้าน ไม่ได้มีสเป็คตายตัวอะไร คิดว่าชอบใครก็อยู่กับคนนั้น สบายใจดี และตอนนี้ปายคือคนคนนั้น... อย่างน้อยมันก็เป็นความชอบที่อยากอยู่ใกล้ อยากสัมผัส อยากให้ปายมีความสุข
รู้เรื่องแจนมาจากน้อง นิสัยแจนคือชอบพาลคนรอบข้าง ไม่ต่างอะไรกับแพ้แล้วพาล มาลงอารมณ์ใส่เราไม่ได้ก็ไปทำใส่คนอื่น เราไปหาแจนทันทีหลังจากที่น้องเล่าให้ฟัง ทำเป็นบอกว่าที่โรงพยาบาลสัตว์เล็กไม่มีสัตว์ป่วย แม้ว่าอันที่จริงมันก็มีไม่เยอะจริงๆ นั่นแหละ แต่ก็ขอเลิกงานก่อนเวลา เพื่อไปคุยกับแจนให้รู้เรื่อง
ตรงดิ่งไปยังคณะบัญชี นั่งรอหล่อนแถวใต้ตึก มุมโปรดที่แจนชอบมานั่ง และไม่นานก็เจอ เราพุ่งเข้าหาแจนทันทีโดยที่แจนมีสีหน้าตกใจ
พูดคุย ค่อนเค้น พยายามใช้เหตุผลเข้าร่วม แต่แจนก็ยังเป็นแจน ทำจับปากจีบคอ เปลี่ยนเรื่องไปมา จนทนไม่ไหว เผลอข่มขู่ไป
“แจน...พี่จะเอาจริงแล้วนะ”
เธอถึงยอมบอกเล่าเรื่องราวแต่โดยดี แจนไม่ได้ทำอะไรปายอย่างที่ปายบอกจริงๆ แค่เข้าไปพูดคุยเหมือนหาเรื่อง เจ้าหล่อนอ้างว่าแค่อยากรู้จัก มีเพื่อนเธอเห็นเรามาส่งปาย เลยเอาไปบอกเธอ และนั่นทำให้เธอถ่อมาหาปายถึงที่ เพื่อมาดูว่าที่คนข้างตัวของเราคนใหม่
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปเพื่ออะไร นิสัยผู้หญิงบางทีก็เข้าไม่ถึง
เลยบอกกับแจนไปว่าอย่าทำอย่างนี้อีก ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้ายังมายุ่งอะไรกับชีวิตเราอีกละก็ ครั้งนี้อย่าหาว่าไม่เตือน แจนรับคำแต่โดยดี สีหน้าเศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด แน่นอนว่าไม่อยากใจร้ายกับผู้หญิงขนาดนี้หรอก...ถ้าเธอไม่เริ่มก่อนละก็นะ ถึงอย่างไรระหว่างเรากับแจนก็ไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ
หมดเรื่อง กลับไปหาปาย ครั้งนี้ได้รู้เรื่องครอบครัวน้องมากขึ้น ไม่คิดเหมือนกันว่าพ่อแม่ปายจะหย่ากันแล้ว ตกใจแต่พยายามไม่แสดงออก แต่ดูเหมือนน้องจะจับท่าทางเราได้
ก็เล่นจ้องกันทั้งวันขนาดนี้...ไม่รู้ก็คงแปลก
เห็นปายไม่ได้รู้สึกแย่อะไรก็ทำให้โล่งใจ ถึงอย่างไรก็อยากให้น้องมีความสุขมากกว่านี้ อีกอย่างที่ดีใจก็คือปายยอมเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังบ้างแล้ว ที่ผ่านมาล่ะเงียบกริบ
น้องบอกไม่ได้รู้สึกอะไร แต่บางทีเป็นเราเองที่รู้สึกว่าน้องกำลังเหงา บางทีแผ่นหลังบางๆ นั่นก็ปกคลุมไปด้วยความหว้าเหว่ เดียวดาย ลึกๆ แล้วปายอาจจะยังต้องการใครสักคนก็ได้
อยากเป็นคนนั้นให้ปาย
ปายยังคงไม่ระวังตัว นอนแผ่จนกางเกงขาสั้นเลิกขึ้นมาเห็นต้นขาอ่อน ปายอาจจะไม่รู้สึกอะไรแต่เราอดกลั้นแทบตาย ต้องไปนั่งทำสมาธิในมุมมืด ทำไมน้องไม่เข้าใจวะว่าผู้ชายเหมือนกันอารมณ์มันพุ่งขึ้นง่าย โว้ย
หัวเสียยิ่งกว่านั้นก็ตอนเลื่อนเฟสแล้วเห็นว่าปายอัพรูปดิสเพลย์ใหม่ เป็นรูปคู่กับสีเทา หัวร้อนถึงขั้นหยิบแมวทรยศมาโขกหัวใส่อย่างอารมณ์เสีย ทำไม ทำไมต้องเป็นสีเทาที่ได้ถ่ายรูปคู่ขึ้นเป็นรูปโปรไฟล์ ทีเรายังไม่เคยถ่ายรูปคู่กับปายเลย อิจฉาแมวขั้นรุนแรง จับแดกซะเลยดีมั้ยเผื่อน้องจะหันมาสนใจเรามากขึ้น
และไอ้รูปดิสนั่น แม้ปายจะโผล่มาครึ่งหน้าเพราะสีเทาบังไปครึ่งรูป แต่ก็ปิดความน่ารักของปายไม่หมด ไอ้ชิบหายคนอะไรเห็นแค่ครึ่งหน้ายังหน้าฟัด จะบ้าตาย ก็ได้แต่หวังว่าจะไม่มีใครเข้าหาน้องมากขึ้น
ได้แต่คิดแล้วก็ได้แต่หงุดหงิดกับตัวเองตามลำพัง วันนี้วันเสาร์ แทนที่จะได้นอนกอดแมวปายสบายอารมณ์กลับเป็นว่าปายมีนัดทำงานกลุ่มกับเพื่อน แถมยังกลับไปนอนหอตัวเองอีก คืนนี้เลยอดกอดแมวอุ่นอย่างที่เคยแอบกอดทุกคืน ...ก็นั่นแหละ แอบแต๊ะอั๋งน้องตอนนอนอยู่ทุกคืน ปายหลับเมื่อไหร่ก็แอบไปกอด แน่นอนว่าเราตื่นเช้ากว่าน้อง ปายไม่รู้ตัวหรอก
อมยิ้มกับคนตัวอุ่น ปายตัวเล็กไปหน่อย กอดทีจมหายไปเลยแถมอ้อมกอดยังหลวมๆ ไว้ต้องขุนน้องให้อ้วนกว่านี้จะได้พอดีมือ นึกแล้วหมั่นเขี้ยวอยากยีน้องเลยเอาไปลงกับแมวที่มานอนรบกวนบนโต๊ะนี่
แง้ว!
สีเทาร้องลั่นเพราะโกรธที่ไปขยำพุงมัน ดูมันดิโคตรลำเอียง ทีปายยังให้เล่นให้จับ นี่เจ้าของนะเผื่อลืม ทำไมรักไม่เท่ากัน
แมวเทาทำหน้ารำคาญใส่ก่อนกระโดดลงจากโต๊ะทำงานเราไปนอนข้างๆ แถวเก้าอี้ โคตรเสียวเวลามันมานอนรอบๆ แถวนี้ โต๊ะอ่านหนังสือกับเก้าอี้มีล้อเลื่อน บางทีสีเทามาแอบนอนข้างหลังเก้าอี้และไอ้เราก็ไม่รู้ไง เผลอไถเก้าอี้ไปทับหางมันก็บ่อย สีเทาร้องจ๊ากทุกที เห็นแล้วก็สงสารมัน หลังๆ เวลานั่งตรงนี้เลยชักจะระแวง กลัวเลื่อนเก้าอี้ไปทับมันอีก
และเพื่อที่จะได้รู้ว่ามันยังอยู่แถวนี้โดยไม่ต้องมองเลยชอบเอาเท้าไปสอดใต้หางสีเทามัน เวลาหางมันสะบัดตุบๆ ใส่เท้ายังทำให้รู้ว่ามันยังไม่ลุก แต่ถ้าเท้าว่างเมื่อไหร่ล่ะก็นั่นแปลว่าไอ้เทาลุกไปแล้ว และบางทีอาจจะแค่ย้ายที่นอนไปนอนหลังเก้าอี้ ต้องระวังเวลาเลื่อนเก้าอี้ออก
แมวอ้วนนอนแผ่อยู่ข้างๆ ดูท่าจะหลับไปแล้ว สีเทาตัวใหญ่เพราะทำหมันเลยพองออกข้าง ถึงอย่างนั้นเวลาแกล้งด่าว่ามันอ้วน ปายก็จะออกมารับหน้าปกป้องแทนทุกที บอกคุณเกรย์ไม่ได้อ้วนแค่ขนฟู คุณเกรย์ไม่ได้อ้วนแค่โครงใหญ่ เออ เอาเข้าไป จริงๆ มันก็ไม่ได้อ้วนจนน่าเกลียดหรอก เป็นแมวสุขภาพดี กำลังอวบๆ พอดีมือ จับขยำแล้วมันมือดี แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องปกป้องกันขนาดนั้น
ชีวิตประจำวันกับแมวก็มีอยู่แค่นี้ แต่ก็รักชีวิตแบบนี้ ขอเลี้ยงแมวไปเรื่อยๆ จนแก่ตายก็พอ แต่ตอนนี้ชักอยากเลี้ยงเพิ่มอีกตัว แมวคน คนเหมือนแมวที่ชื่อสปาย
ว่าแล้วก็เซ็งอีกครั้งที่วันนี้น้องไม่ยอมมานอนด้วย อุตสาห์ว่าเป็นวันหยุดทั้งที แต่บางทีก็อาจจะเป็นเรื่องดีเหมือนกัน เหนื่อยกับหัวใจตัวเองที่ต้องข่มอารมณ์ไม่ให้ทำมากกว่ากอดทุกครั้งเวลานอน
เหมือนโดนปายวางยาเสน่ห์
คลั่งน้องขึ้นทุกวัน
นั่งทำรายงานเกี่ยวกับฝึกงานไปสักพักก็มีสายเรียกเข้า หันไปดูคิดว่าจะเป็นปาย ที่ไหนได้ ไอ้เพื่อนฟุ้ง หมอหมาๆ สังหรณ์ใจไม่ดีแต่สุดท้ายก็กดรับโทรศัพท์มันไป
“ว่า”
/ไอ้คราม วันจันทร์ถึงพุธมึงว่างมั้ย/
“ไม่ว่าง ฝึกงาน”
/ไม่ดิ นอกจากฝึกงานอ่ะ มีเรื่องให้ช่วย/
มาอีหรอบนี้กูว่าต้องมีอะไรแน่ๆ
“มีไร” ลองหยั่งเชิงถามมันก่อน
/คณะจะจัดค่ายสัตตะ ไปออกฟาร์ม มีตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีหก ทีนี้ปีเราแม่งไม่มีใครว่างยอมไปเลย มึงงงง.../
ไอ้ฟุ้งว่าเสียงอ่อย ดูก็รู้ว่าต้องมาลากเราไปแน่ๆ แต่ขอเถอะ
“ไม่ว่างหรอก ต้องเลี้ยงแมว”
/โหยมึง ฝากที่บ้านไม่ได้หรอ คนมันไม่มีแล้วจริงๆ อ่ะ ช่วยกูเถอะนะ อ.มาขอให้กูตามคนเนี่ย/
“ที่บ้านกูไม่มีใครอยู่ว่ะ กูทิ้งแมวไว้ตัวเดียวไม่ได้หรอก”
แล้วใครมันบ้าคิดเอานักศึกษาฝึกงานไปร่วมกิจกรรมด้วยวะ ไม่ว่างโว้ย
/ถ้าเรื่องที่ฝึกงานมึงอ่ะไม่มีปัญหา ยื่นใบลาย้อนหลังได้ แต่ที่อื่นเขาไม่ให้ว่ะ มันกระชั้นชิดมากจริงๆ อ่ะเลยไม่มีใครว่างพร้อม คราม ช่วยกูนะ นะ กูก็โดนขอให้ไปเนี่ย ไปเป็นเพื่อนกูเถอะ กูขอร้อง/
มากราบตีนกูสิ
ถอนหายใจ เวลามีเรื่องอะไรทำนองนี้ไอ้ฟุ้งมีอันต้องซวยทุกครั้งไป และแน่นอนว่ามันจะต้องลากเราไปซวยด้วยตลอด จัดค่ายไปฟาร์มสัตว์ เจอแต่สัตว์ตัวใหญ่ๆ ไม่แปลกใจถ้าจะต้องมาขอพึ่งพาแรงผู้ชาย แต่เซ็งอ่ะ อยากกอดปาย
“เดี๋ยวกูหาคนดูแมวให้ก่อน ยังไงว่าอีกที” นึกภาวนาในใจขอให้ปายไม่ว่างเฝ้าสีเทา จะได้มีข้ออ้างไม่ต้องไป ขี้เกียจด้วยเอาจริง ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตอบรับไปไม่ยากเย็น ไม่ได้รังเกียจที่ต้องออกฟาร์ม กลับชอบด้วยซ้ำ ถึงจะชอบสัตว์เล็กมากกว่าก็ตาม
แต่เพราะตอนนี้มีปายไง
หายใจเข้าหายใจออกก็มีแต่น้อง อยากอยู่กับปายมากกว่าอยู่กับวัว
ไอ้ฟุ้งว่าขอบใจอีกครั้งก่อนตัดสายไป ไม่น่าไปรับสายมันเลย ค่ายที่ว่าอันที่จริงไม่เชิงค่าย เป็นอารมณ์ทัศนศึกษามากกว่า ส่วนใหญ่มีโควตาที่นั่งให้เด็กปีหนึ่งสองสามไป แถมให้ปีสี่ห้าหกนิดๆ หน่อยๆ เผื่อมีคนสนใจ แต่ถ้าไม่มีใครสนใจก็ต้องมีอยู่ดี เพราะออกค่าใช้จ่ายให้แล้ว ต้องหาคนไปให้ได้
กรรมเลยมาตกที่เรา
หลังจากภาวนาให้น้องไม่ว่าง สักพักก็ลองโทรไปหาปาย
“ปาย วันจันทร์ถึงพุธนี้ว่างมั้ย”
/ก็ว่างนะครับ/
...นิ่ง...
ทำไมไม่เห็นใจกันเลย
/พี่ครามมีอะไรรึเปล่า/
เออ เอาก็เอาวะ “พอดีพี่ต้องออกค่ายกับคณะอ่ะ ไปค้างคืนด้วย เลยไม่มีใครเฝ้าสีเทา”
/งั้นผมดูให้ได้ครับ/
แหมรีบตอบเชียวพ่อคุณ รักกันอะไรขนาดนั้น อิจฉาแมววุ้ย
“งั้น...ไว้วันจันทร์ปายค่อยมาก็ได้”
/เดี๋ยววันอาทิตย์ผมไปหาตอนบ่ายๆ ดีกว่า/
“อ่า เอาที่ปายสะดวกเลย ขอบใจมากนะ”
/ครับ ไม่มีปัญหา/
“อืม แล้วนี่ทำอะไรอยู่ล่ะ”
/งานกลุ่มเนี่ยแหละครับ อยู่ร้านกาแฟ คิดถึงคุณเกรย์มากเลย/
“แล้วพี่ล่ะ”
/....ปายไปทำงานต่อนะ/
โถ่ ทำเป็นเขิน เราอมยิ้มก่อนบอกให้น้องทำงานต่อไป กดวางสาย
ช่วงนี้ปายชอบหลุดแทนตัวเองด้วยชื่ออยู่บ่อยๆ โคตรน่ารัก ไม่รู้ว่าน้องรู้ตัวไหมว่าหลุดแทนตัวเองว่าปาย แต่เราจะไม่ไปขัดหรือทำให้น้องรู้ตัวทั้งนั้นแหละ อยากให้ปายแทนตัวเองด้วยชื่อแบบนี้ต่อไป ดูน่าเอ็นดู
แง้ว
สีเทาเริ่มร้องโวยวาย เสียงดังมาจากห้องครัวถึงได้รู้ว่าได้เวลาอาหารเย็นมันแล้ว ลุกไปเติมอาหารเม็ดชั้นดีให้ นั่งมองสีเทาลงมือกินอย่างตะกละตะกราม สงสัยชอบรสนี้
วันๆ กับแมวไม่เคยต้องคิดอะไรมาก นึกแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองโคตรโชคดีที่ปายเจอสีเทา เห็นประกาศแมวหายทีไรมีความเป็นไปได้น้อยมากที่จะได้เจอ ถ้าปายหาสีเทาไม่เจอนี่ก็ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น คงซึมกะทือไปเป็นปี
เอื้อมมือไปลูบหลังสีเทาก่อนเดินไปเวฟอาหารให้ตัวเองบ้าง เสร็จก็เอามานั่งกินที่โซฟา นั่งแผ่ดูทีวี ไม่นานสีเทาก็กระโดดมาวอแว สะบัดหางฟูๆ ไปมา โว๊ะ มันโดนหน้ากูนี่ ก่อนจะหาที่อยู่ใหม่ได้ก็ทิ้งตัวนอนตุบ เป็นชีวิตโง่ๆ ที่ลงตัว ไอ้เทาหันหน้ากวนตีนมาจ้องเรา
ไม่ต้องมอง วันนี้ปายไม่มาโว้ย
แง้ว
ยังกะรู้เรื่อง เราเอื้อมมือไปลูบหัวเกาคางให้มัน คิดดูแล้วก็อยากเป็นแมว วันๆ ไม่ต้องทำอะไร นั่งๆ นอนๆ แดกแล้วก็ขี้ อยู่เฉยๆ ปายก็รัก เฮ้อ ขี้เกียจไปค่ายแล้วพาลว่ะ
สีเทา สลับตัวกันหน่อยดิ้
ง้าว!
มันไม่ยอมว่ะเฮ้ย
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ความเรื่อยเปื่อยของพี่ครามนั้น..
ต้องอดกลั้นอยู่ทุกวัน บางทีก็สงสารเขานะคะ55555
ทำไมทุกคนดูระแวงคนร้าย มันไม่มีอะไรหรอกจริงๆ :hao5:
-
พี่ครามโคตรงอแง
-
พี่ครามขี้บ่นว่ะ แลดูเก็บกด สงสัยน้องไม่รัก กร้ากกก555555
-
น่ารักตลอดๆๆๆๆๆ
ชอบบบบบบบบยยย
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากเป็นสีเทา 555555555555555
ชีวิจสบาย ปายก็รัก
-
หลงน้องขั้นสุด มีบ้านให้บ้าน มีรถให้รถ 5555555555
-
อาการหนักค่ะงานนี้ :laugh: :-[ :-[
-
:laugh: เว้นเว่อมากพี่คราม ออกอาการปายลิซึ่มเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
:กอด1:
-
ก็พี่ครมชอบไปแกล้งสีเทาอ่ะ
คุณเค้าเลยรักปายมากกว่าไง
o18
-
น่าชงช๋านพี่คราว :laugh: มีความพาลอยู่ในตัว
-
:pig4: :pig4:
-
หลงเค้าจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วละพี่คราม :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารพี่ครามนางดูอัดอั้นนะ สงเคราะห์นางหน่อย อิอิอออิอ คิดถึงนุ้งปายแล้ว :hao5:
-
ฮือ ทำไมพี่ครามเป็นคนตลก :laugh: หลงแมวสปาย อยากกินหัวแมวสีเทา ไม่อยากสุงสงกับวัว โอ๊ยเป้นเอามากนะเราอะ
-
นี่คือเรื่องของทาสเลี้ยงแมวสองตัว แมวสีเทาเป็นพระเอกคู่กับแมวสำลี :mew1:
-
หลงเด็กมาก!
-
พี่คราม น้องปาย สีเทา น่ารักมาก
ยังระแวงเรื่องคนร้ายอยู่เหมือนเดิม
:กอด1: :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2:
-
ชอบเวลาพี่ครามคุยกับแมว(ในใจ) มีความงอแง
อิจฉาแมว งี้ก็ได้เหอร? ฮาาาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อิพี่ครามแลดูฟุ้งอ่ะ ฟุ้งซ่าน 5555555
-
:pig4:
-
ระแวงไว้ก่อนค่ะ เอาตรงสงสารคนพี่ หลงน้องหนักมากกกกก
-
พี่ครามเป็นคนแบบนี้เหรอออออ
มีความลำไย
5555555555555
-
งื้ออออออ ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
เลี้ยงแมวเหมือนกันรู้สึกเอ็นดู อยากฟัดๆๆ แมวน่ะ 5555555
รู้แพ้... แพ้สปายเนี่ย โอ้ย น่ารักกกก ;///////;
ติดตามนะคะ ~~~ ♡
-
มีความหายใจเข้าปาย หายใจออกปาย ณ. จุดนี้ โงหัวไม่ขึ้นค่ะพี่ครามคนหลงน้อง :hao7: :hao7:
-
ความหลงน้องปายของพี่คราม 55
มีอิจฉาแมวอีกก 55 :laugh:
-
ทำไมรู้สึกขำพี่เขาจัง
-
พี่ครามมีความน่ารักอะ
ในสตนี่คิดไรไม่รุเยอะแยะมาก
ดูวุ่นวายวอแวงอแงมากเว่อร์
แต่น่ารักอยู่55555
-
ต้องห่างแมวปายตั้งสามวัน ลงแดงแน่เลยคุณคราม :ling1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ครามแต่ละวันที่ไม่มีปายแลดูเหงาๆนะคะ 5555
-
หลงขั้นรุนแรงนะพี่ครามมมม. :m20:
-
หลงรักคุณเกรย์กับเจ้าสำลีซะแล้ววว
ปายน่ารักมาก น่าจับกินจริงๆ
-
พี่ครามเพ้อมากๆอ่ะ 5555555555555
-
บทนี้ทำให้รู้ว่าพี่ครามเพ้อเจ้อ 55555
-
พี่ครามมีความอึน เวิ่นเว้อ เพ้อเจ้อมากค่ะ แต่เป็นเรา เราก็เป็น ถ้าเด็กมันจะน่ารักขนาดนั้น กิ๊ว!!! :กอด1:
-
น่าสงสารพี่ครามเวลาน้องอยู่กับคุณเกรย์แล้วพี่ครามหมาหัวเน่ามาก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ครามขี้บ่นมากอ่ะ 555555
-
เข้าใจความเป็นทาสแมวของครามเลย 5555555
-
น่ารัก. o18
-
พี่เริ่มงอแงและติดน้องหนักมาก :hao7: :hao7:
-
น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดด :hao7:
-
เอ็นดูพี่คราม แต่ขอตั้งฉายาหน่อยนะคะ
#พี่ครามคนกาก สู้เค้าอย่าป๊อดค่ะลูก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคะ
-
•16•
นอกใจ...
คือสิ่งที่ผมคิดว่าผมกำลังทำอยู่ตอนนี้ หลังจากเมื่อวานไปทำงานกลุ่มกับเพื่อน ลากยาวมาจนเช้าวันอาทิตย์ งานเสร็จ ต่างคนต่างแยกกันกลับ ส่วนผมเองหลังจากที่หลับไปตื่นนึงก็ลุกมาใช้ชีวิต โดยก่อนที่จะไปหาพี่ครามกับคุณเกรย์ก็แวะที่ๆ หนึ่งก่อน...
เพื่อเจอกับเขา
ผมได้รู้จักกับเขาเมื่อวานตอนกลับมาทำงานต่อที่หอ เห็นนั่งอยู่คนเดียวจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปทัก เรียกได้ว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้งานเดินช้าก็ได้ เพราะทุกครั้งเวลาออกไปซื้อขนมมากินก็จะขอผ่านที่ตรงนี้ก่อนกลับหอทุกครั้ง เพื่อจะได้รู้จักเขามากขึ้น
แววตาเบื่อโลกชอบหรี่ตามองไปข้างหน้าอย่างเบื่อหน่าย การที่เขานั่งนิ่งๆ ไม่ไปไหนนั่นยิ่งทำให้ดูน่าสงสัย พอๆ กับน่าค้นหา อดเข้าไปทักทายไม่ได้
เขาแทบไม่สนใจผมเลยสักนิด ไม่หันมาแต่ก็ไม่หนีไป ปล่อยให้ผมยืนจ้องอยู่อย่างนั้น
วันนี้ก็เช่นกัน เขายังคงนั่งอยู่ที่มุมซอยตรงข้ามกับหอผม จากที่ตั้งใจจะไปหาคุณเกรย์เลยเป็นว่าต้องมายืนคุยกับเขา อันที่จริงเรียกได้ว่าผมคุยอยู่คนเดียว เพราะเขาไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่ มีแค่ปรายตามามองก่อนหันหนีไป
ครั้งนี้ผมได้สัมผัสเขาแล้ว...
เมื่อเขาไม่ว่าผมจึงได้ใจ สัมผัสตัวเขาต่อ
อยากรู้ว่าทำไมเขาถึงมานั่งนิ่งๆ ในที่แบบนี้ทุกวัน แต่ถามไปก็ไม่เคยได้คำตอบ ผมรู้จักเขาแค่ชื่อ ตามคำบอกของคุณป้าเจ้าของบ้าน
ฉาง
เป็นชื่อที่เท่ชะมัด พี่ฉางยังคงไม่สนใจผมอยู่ดีถึงแม้จะยอมให้ผมเข้าใกล้และสัมผัสแล้วก็ตาม ให้เกียรติเรียกพี่เพราะดูท่าทางจะเป็นอย่างนั้น ดูเป็นแมวสูงอายุและถึงจะดูหยิ่งแต่ก็ไม่ได้มีพิษภัยอะไร เรียกว่าอินดี้มากกว่า เมื่อเขาไม่ว่าอะไรผมจึงลองสัมผัสมากกว่านี้ดู
ยกอุ้มไว้ในอ้อมแขน
พี่ฉางตัวเบากว่าคุณเกรย์เยอะเลย...
แมวสีส้มพันธุ์ไทยยังคงไม่สนใจแม้ว่าผมจะทำอะไรก็ตาม... ดูเป็นแมวคุ้นคนมากทีเดียว ผมเห็นปลอกคอเส้นเล็กที่พี่ฉางสวมอยู่ ทำให้รู้ว่ามีเจ้าของ และเจ้าของคงหนีไม่พ้นเจ้าของบ้านที่บอกชื่อนี้ให้กับผม แมวส้มขยับตัวในอ้อมกอดให้สบายตัวก่อนนิ่งงัน ปล่อยให้ผมอุ้มโยกอยู่อย่างนั้น
เอื้อมมือไปเกาคางให้ เขาก็ดูชอบใจดี อยู่มาตั้งสองปีเพิ่งเคยเห็นพี่ฉางก็วันนี้ คงเพราะว่าอยู่ตรงข้ามกับซอยหอผม ไม่ได้เดินผ่านแถวนั้นเท่าไหร่ แต่เมื่อคืนเดินทะลุซอยอื่นมาทำให้ผ่านซอยนี้และเจอพี่ฉางเข้า
ดูเป็นแมวรักสงบที่ไม่สุงสิงกับใคร แต่ก็ไม่ได้หวงตัวเหมือนแมวสีเทา
ที่เหมือนกันคงจะเป็นความขี้เซานี้ เอาแต่นอนอย่างเดียวเลย...
ผมวางพี่ฉางไว้ที่เดิม ผนังคอนกรีตบ้านสีขาวที่สูงแค่ระดับอกผมเป็นที่ประจำของพี่ฉางเค้า เจ้าของบ้านบอกว่าเขาชอบมานั่งเป็นยามเฝ้าบ้านอยู่ตรงนี้ตลอด ตลกดี แต่นั่นก็ทำให้ผมได้เจอกับเขา
ก่อนจะมารู้สึกผิดอยู่ตรงหน้าหอพี่คราม
ผมนอกใจคุณเกรย์อ่ะ
ผมมองแมวอื่นนอกจากคุณเกรย์ไปเสียแล้ว... แถมยังไปอุ้มไปลูบจับอีกต่างหาก
ผมยึกยักอยู่หน้าหอพี่ครามสักพักก็แนบคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไป พี่ครามให้กุญแจสำรองผมไว้สักพักแล้ว เผื่อว่าผมจะมาหาคุณเกรย์ จะได้ไม่ต้องรอพี่เขา ผมไขกุญแจเข้าไปในห้อง เปิดประตูออกเพื่อพบทั้งคนทั้งแมวนอนแผ่อยู่บนเตียง
พี่ครามอุบาทว์มาก ส่วนคุณเกรย์ก็น่ารักมาก
คนตัวโตผงกหัวมามองผมก่อนลงไปนอนแผ่เช่นเดิม ข้างๆ มีแมวเทาที่นอนนิ่ง ผมปิดประตูก่อนค่อยๆ เดินไปหาคุณเกรย์อย่างกล้าๆ กลัวๆ เหมือนมีความผิดติดตัว เป็นวัวสันหลังหวะ
พี่ครามค่อยๆ ชันตัวลุกขึ้นมานั่งมองผม
“มาช้านะปาย”
ผมสะดุ้งเฮือก “อะ...อืม”
ไม่ช้าได้ไง ก็เพราะไปเล่นกับพี่ฉางเป็นชั่วโมงขนาดนี้ จากที่บอกจะมาบ่ายๆ กลายเป็นว่าผมมาเกือบจะเย็น ฮือ รู้สึกผิด
ผมเอื้อมมือไปหาคุณเกรย์ที่ตื่นแล้ว แมวเทาที่เลียตัวเองอยู่เมื่อครู่ชะงักตัว เอียงหน้าหลบมือผมก่อนดมฟุดฟิด คุณเกรย์ลุกขึ้น พาตัวเองดมไปทั่วมือผม ก่อนจะไล่ตามมาถึงแขน ถึงตัว...
“เทาเป็นไร ไปดมอะไรปายขนาดนั้น” พี่ครามพูด ไม่รู้ว่าพูดกับคุณเกรย์หรือพูดกับผม แต่ผมก็สะดุ้งเล็กน้อย คิดว่าคุณเกรย์ต้องได้กลิ่นแมวแปลกหน้าแน่เลย ผมนั่งนิ่งปล่อยให้คุณเกรย์ดมผมอย่างจำยอม
พอคุณเขาพอใจแล้วก็ผละออก จ้องหน้าผมเขม็งก่อนร้องเสียงดัง
แง้ว!
แง ขอโทษนะ ปายไม่ได้ตั้งใจ
“ปายเป็นไร?” พี่ครามร้องทัก คงเพราะผมทำสีหน้าดูไม่ได้อยู่แน่ๆ มุ่นคิ้วหนักกว่าเดิม บอกพี่คราม
“ปายกลัวคุณเกรย์โกรธ...ปาย...ไปเล่นกับแมวตัวอื่นมา”
พรู่ด
ผมถลึงตาใส่พี่ครามทันทีที่พูดจบแล้วพี่ครามหลุดขำ ไม่ตลกนะ เครียดแทบตาย
พี่ครามเองก็กลั้นขำแทบตาย ก่อนสูดลมหายใจเข้าออกจนเป็นปกติถึงได้เอ่ยต่อ
“ปายไม่ต้องกังวลหรอก พี่ทำงานที่โรงพยาบาลสัตว์นะ กลิ่นสัตว์อื่นติดมาทุกวัน สีเทาก็ไม่ได้ว่าอะไร”
“แต่..” คุณเกรย์ร้องดุอ่ะ
“อืม..มันคงไม่ชินที่ปายมีกลิ่นแมวตัวอื่นมั้ง แต่สีเทาไม่ว่าหรอก เนอะ สีเทาเป็นแมวใจกว้าง”
พี่ครามว่า อุ้มคุณเกรย์มาขยี้หัวเบาๆ ในอ้อมกอด ...ไม่ว่าจริงๆ นะ? ผมเขยิบตัวขึ้นไปบนเตียง เข้าหาคุณเกรย์ในอ้อมกอดคนตัวใหญ่มากขึ้น ยื่นมือไปให้คุณเกรย์ดมอีกครั้ง
คุณเกรย์ดมฟุดฟิดก่อนไถหัวใส่มือผม ดิ้นออกจากแขนพี่ครามก่อนมาถูไถใส่ตัวผม เหมือนจะกลบกลิ่นเก่าให้
“ขอโทษนะ ไม่ได้นอกใจคุณเกรย์นะ...” ผมว่า อุ้มคุณเขาไว้ในอ้อมแขน ไม่ได้ทรยศคุณเกรย์นะ แค่เล่นกับแมวตัวอื่นหน่อยเดียว ไม่ได้นอกใจนะ รักคุณเกรย์เป็นที่หนึ่งเหมือนเดิม
คุณเขาไม่ได้ว่าอะไร นอนพิงแปะอยู่ข้างๆ ตัวผม เห็นอย่างนั้นถึงได้รู้ตัวว่าอยู่ใกล้พี่ครามห่างเพียงไม่กี่ฝ่ามือ
“อ่อยอีกแล้ว...”
“ไม่ได้อ่อย!”
โว๊ะ เอะอะก็ชอบหาว่าผมอ่อยอยู่นั่นแหละ อยากจะเดินหนีแต่ไม่กล้าลุก คุณเกรย์พิงอยู่... พี่ครามก็เหมือนจะรู้ คนตัวโตลอบยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมถลึงตาใส่เป็นการขู่แต่พี่ครามไม่ได้กลัวอย่างที่คิด
เขายื่นหน้ามาใกล้ผมมากขึ้น จนต้องหลับตาปี๋ เบี่ยงหลบ ไม่กล้าพูดอะไรออกไป ไม่กล้าขยับตัวไปมากกว่านี้ด้วย ผมเม้มปากแน่นเป็นเชิงบอกว่าไม่ให้จูบ คุณเกรย์อยู่ข้างๆ นะ ห้ามทำอะไรบัดสีแถวนี้ อันที่จริง...ผมนี่แหละที่จะเขินเอาเสียเอง
พี่ครามไม่ได้จุมพิตผมอย่างที่คิด เสียแต่เจ้าของใบหน้าคมเข้มกลับเยื้องตัวไปก้มกัดที่ไหล่ผม
สะดุ้งสุดแรง
สัมผัสได้ถึงแรงขบเบาๆ และรอยฟันที่งับลงมาบนเนื้อตัวเอง เกร็งตัวแน่น ไม่กล้าขยับ หนีไม่ได้ สัมผัสได้ถึงความเปียกและชื้นแฉะ คนร้ายลอบเลียรอยกัดที่ตัวเองฝากไว้ ก่อนผละออก
ผมรู้ตัวว่าตอนนี้หน้าต้องแดงมากแน่ๆ
พี่ครามเลียริมฝีปากตัวเองอย่างเนิบช้าทำให้ผมเขินหนักกว่าเดิม ก่อนผุดตัวลุกออกไป คุณเกรย์เองก็ลุกเดินตามพี่คราม ผมทิ้งตัวลงเตียงอย่างหมดแรง
สัมผัสประหลาดเมื่อครู่ทำเอาแทบสิ้นสติ
“กินข้าวยัง” พี่ครามว่า ผมพยักหน้าทั้งที่ยังซุกอยู่กับเตียง ตอนไปเล่นกับฉาง ระหว่างทางก็หาอะไรกินแล้วเรียบร้อย
“งั้นไปอาบน้ำ”
เอามือใหญ่ๆ นั่นมาตะปบหัวผมดังตุบ ก่อนขยี้เบาๆ ผมเริ่มเชื่อเขาแล้วว่าพี่ครามเป็นหมอหมาที่มือเบาที่สุดในโรงพยาบาล ฝ่ามือใหญ่แต่สัมผัสแผ่วเบาราวกับขนนก ลูบหัวผมที่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น นานเข้าก็ชักจะง่วง
“ไม่ลุกเดี๋ยวทำแบบเมื่อกี้อีกนะ”
เท่านั้นแหละ ผมพลิกตัวเด้งออกจากเตียงทันที ถลึงตาใส่พี่ครามเป็นการขู่ ก่อนเดินไปหาคุณเกรย์ อุ้มไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ
เอาคุณเกรย์มานั่งเฝ้าด้วยเพื่ออยากขอคืนดีเลยยอมให้คุณเกรย์เข้ามาในอาณาเขตสุดหวง แมวสีเทาทำหน้าสงสัยเลิ่กลั่ก คิดว่าผมอาจจะจับอาบน้ำเลยเริ่มส่งเสียงร้อง แต่พอเห็นว่าผมไม่ได้ทำอะไรต่อจึงนอนพิงประตูห้องน้ำ
ห้องน้ำแบ่งเป็นสองโซนเล็กๆ คุณเกรย์อยู่โซนแห้งติดประตู ส่วนผมอยู่โซนเปียก ดึงผ้าม่านมาปิดไม่ให้คุณเกรย์แอบมองก่อนเปิดฝักบัวอาบน้ำ คุณเกรย์เองก็นิ่งมาก ไม่เดินไปไหนเหมือนกลัวจะโดนน้ำเลยนั่งอยู่กับที่ รอผมอาบน้ำเงียบๆ
ทำความสะอาดตัวเสร็จก็เปิดผ้าม่านฝั่งเปียกไปฝั่งแห้งเพื่อแต่งตัว ผมสวมกางเกงบอลตัวโปรด ยังไม่ทันจะได้สวมเสื้อยืดก็พลันได้ยินเสียงแกร๊ก พร้อมกับประตูที่แง้มออกด้วยฝีมือแมว
“เฮ้ย!”
คุณเกรย์เขี่ยประตูออกไปเอง ประตูห้องน้ำกลอนเสียอย่างที่พี่ครามเคยบอกทำให้คุณเกรย์เปิดออกไปได้ และทันทีที่ประตูแง้มออกแมวเทาก็มุดผ่านช่องว่างออกไป ส่งผลให้ช่องประตูแง้มกว้างกว่าเดิม
ผมเห็นพี่ครามนอนบนเตียง หันหน้ามาทางผม
สบตากันเพียงครู่เดียวก่อนผมจะปิดประตูปัง!
คุณเกรย์นิสัยไม่ดี โกรธที่ผมไปเล่นกับแมวตัวอื่นแน่ๆ ถึงทำกันอย่างนี้ ...ตั้งสติ สวมเสื้อแต่งตัวเรียบร้อยจึงเปิดประตูเข้าห้องนอน พี่ครามนอนหันหลังให้ห้องน้ำทำให้ผมเห็นเพียงแผ่นหลังเขา กับหางสีเทาที่โผล่ออกมาจากอ้อมแขน
ผมยืนตัวแข็ง นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่แล้วเขินอย่างช่วยไม่ได้ ผมเห็นเขาอยู่นอกห้องน้ำ และแน่นอนว่าพี่ครามก็ต้องเห็นผม ที่ล่อนจ้อนไปครึ่งตัว ...อายเป็นบ้า แต่ก็ค่อยๆ หย่อนตัวเองลงบนเตียงนุ่มให้เบาที่สุด เวลายังไม่ดึกมากแต่ก็ไม่รู้จะทำอะไร เลยเลือกนอนเล่นบนเตียง กดมือถือไปพลางๆ
“เง้ย!” ผมร้องไม่เป็นภาษาเมื่อจู่ๆ ร่างยักษ์ข้างตัวก็พลิกเข้าจู่โจม พี่ครามพลิกมากอดผมอย่างรวดเร็วจนไม่ทันได้ตั้งตัว ผมก็จมอยู่ในอ้อมกอดคนตัวโตนี่แล้ว
“พี่คราม...”
“พี่จะบ้าตายอยู่แล้วปาย...” เสียงกระซิบลอดออกมา พี่ครามฝังหน้าเข้ากับหมอนที่ผมใช้หนุน แก้มแทบจะแนบกันอยู่แล้วแต่ผมก็ขยับหนีไม่ได้ นอนเกร็งตัวอย่างเดียว
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสได้ถึงริมฝีปากที่ขบเข้าที่ต้นคอผมเบาๆ เบี่ยงหน้าหนีก็กลายเป็นว่าเปิดทางให้พี่ครามมากขึ้นอีก เจ้าของห้องยังคงละเลียดชิมต้นคอผม ไล่ขบเบาๆ ไปทีละจุด ริมฝีปากไล่วนไปทีละนิดจนผมต้องร้องห้าม
“พี่..คราม...”
ตกใจตัวเองที่เปล่งเสียงออกมาไม่เป็นภาษา เสียงผมประหลาดมาก มันเบาหวิวและแหบอย่างที่ไม่เคยได้ยินตัวเองร้องอย่างนี้ออกมาเลยสักครั้ง ผมทำตัวไม่ถูก หลับตาแน่นสนิท นอนตัวแข็งปล่อยให้พี่ครามไล่ชิมขบเม้มเนื้อตัวผมไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งสัมผัสหยุดลง พี่ครามผละตัวออก ผมถึงได้เห็นสีหน้าของพี่เขา
พี่ครามกัดปากตัวเองแน่นเหมือนกำลังข่มอารมณ์ สายตาจ้องมาที่ผมแต่ไม่ได้สบตา
“พี่คราม...” เสียงผมกลับมาเป็นปกติ แต่พี่ครามยังไม่เป็นปกติ ผมจึงเรียกเขาต่อ
“...เมฆ...”
“โว้ย” พี่ครามร้องลั่นจนผมสะดุ้ง คนตัวโตลุกออกไปจากตัวผม เดินขยี้หัวจนยุ่งฟูเข้าห้องน้ำไป
ผมนอนนิ่ง ยกมือจับหน้าอกที่ตำแหน่งหัวใจตัวเอง เพื่อนพบว่ามันเต้นระรัว เสียงหัวใจเต้นดังตุบๆ จนผมกลัวว่ามันจะเด้งหลุดออกมา หรือทำงานหนักจนผมอาจจะช็อกตาย
จวบจนสถานการณ์กลับสู่ปกติอีกครั้ง พี่ครามหายเข้าไปในห้องน้ำนานกว่าปกติ ส่วนผมก็เอาคุณเกรย์มานอนข้างๆ ไถมือถือเล่นไปเรื่อยเปื่อย
มีข้อความแจ้งเตือนเด้งขึ้นมาในเฟสบุ๊ค ยังไม่ทันได้กดอ่าน...
แกร๊ก
พี่ครามออกมาจากห้องน้ำแล้ว ผมหันไปมองพี่ครามในสภาพหัวเปียกชื้น คนตัวโตตรงไปที่ไดร์เป่าผม เสียบปลั๊กก่อนลงมือเป่าผมตัวเองให้แห้งเหมือนปกติ ทำเหมือนเรื่องราวล่อแหลมก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้น
อันที่จริง...ความสัมพันธ์ของผมกับพี่เขาเรียกได้ว่าค่อนข้างสนิทกัน...เร็ว..? เวลาผ่านไปเดือนกว่าๆ แต่ผมรู้สึกเหมือนได้พี่ชายที่ไว้ใจได้ เหมือนรู้จักเขามานานกว่านั้นจนสามารถวางใจในอะไรหลายๆ อย่างได้ ไม่รู้ว่าพี่ครามคิดแบบนั้นเหมือนกันหรือเปล่า
แต่ที่แน่ๆ..พี่น้องเขาไม่จูบปากกันหรอก...
ผมหน้าแดงเมื่อนึกถึง ไม่รู้สิ มันปุบปับ เกิดขึ้นเร็วมากจนตั้งตัวไม่ทัน แค่ปล่อยให้มันเป็นไปในแบบของมัน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เพราะงั้นล่ะมั้งทำให้ผมทำใจได้กับความสัมพันธ์แบบแปลกๆ ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนี้
ไม่รู้สิ...แค่อยู่กับพี่ครามแล้วผมสบายใจ ผมก็อยู่ด้วย
พี่ครามเดินมาหาผม โน้มตัวลงกอดก่อนทิ้งตัวใส่
“หนัก!” ผมร้องลั่น แต่พี่ครามไม่ปล่อย
“ฮื่อ เดี๋ยวจะไม่ได้เจอกันตั้งสองคืน คิดถึงตายแน่เลย”
“...”
“นอกใจคุณเกรย์ได้แต่ห้ามนอกใจพี่นะ”
“จะบ้าหรอ!”
“ถ้ามีใครมาคุยห้ามคุยตอบนะ”
“ใครมันจะมาคุยกับปาย...”
เผลอเรียกแทนตัวเองด้วยชื่ออีกแล้ว เผลอซ้ำๆ ซากๆ จนจะกลายเป็นความเคยชินไปซะแล้ว พี่ครามไม่เคยเอ่ยถึง หรือแซวอะไรเลยนั่นยิ่งทำให้ผมเผลอเช่นนี้อยู่บ่อยครั้งไป
“ไม่รู้แหละ พี่หวง”
งั่ม
“โอ๊ย พี่คราม! ห้ามกัดสิ!”
ร้องลั่นเมื่อโดนแรงขบที่ต้นคออีกครั้ง วันนี้ผมโดนพี่ครามกัดกี่รอบแล้วเนี่ย
“กัดได้ ฉีดยาแล้ว..” ว่าที่สัตวแพทย์บอก พี่เป็นคนหรือหมา
ผมนิ่งเงียบ ปล่อยพี่ครามซุกอยู่ที่ต้นคอ เหมือนหมาตัวโตยังไงอย่างนั้น
“ไม่เจอหลายวัน ขอนอนกอดหน่อยนะ”
หลายวันที่ว่าคือแค่สองคืนเองไม่ใช่หรือไง คิดอย่างนั้นแต่ผมก็นอนนิ่งๆ ปล่อยให้พี่ครามกอดไว้อยู่ดี
และนี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกตัวว่าหลับท่ามกลางกอดอุ่นๆ ของเขา
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
คนร้ายอะไร บ้า แกอ่ะคิดมาก... :hao7:
พี่ครามก็ได้แต่แทะเล็มน้องต่อไป กินไม่ได้สักที55555
สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ
-
:pig4:
-
ไม่อยู่2วันพี่ครามต้องสร้างหลักฐานไว้ก่อนน
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่าา
-
อร้ายยย น่ารักมากค่า
-
น่ารักตลอดๆๆๆๆๆ
-
:katai2-1: จองด้วยการงับ โถพี่คราม
-
:pig4: น่ารักมุ้งมิ้ง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อย่าไปนอกใจคุณเกรย์อีกนะ 55555555555
-
:impress2: :pig4:
-
รอวันที่ตบะพระเอกแตก555555 :mew1: :mew1: :pig4:
-
อ้ออ๋อยยยย สงสารพี่ครามจังเลย แมมวขาวๆอยู่ตรงหน้าอยากฟัดให้จมเขี้ยวก็ทำไม่ได้
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
คุณเกรย์ลงโทษที่ปายนอกใจ :hao7:
-
สงสารพี่ครามเพราะเราเองก็อยากฟัดปายเหมือนกัน ให้พี่เขาได้ปลดปล่อ่ยเถอะค่ะ :-[
-
ตลกปาย :m20:
-
น่าสงสารพี่ครามได้แค่กัด ไม่ได้กินซะที
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ
:L2: :L2:
-
อิพี่ครามจะแปลงร่างอีกแล้ว ยุบหนอ พองหนอไว้ก่อนนะ :haun5:
-
มันจักกะจี๊หัวใจจังเลยยยยยยย น้องซึนซะน่ารัก อิพี่ครามจะต้านทานได้สักแค่ไหนกันอิอิ ลามมาเรื่อยเลยนะ กินคอน้องเฉย
ิ
-
สวัสดี ปีใหม่ไทย :L1:
ปาย สนิทกับพี่ครามมากขึ้น
สงสารพี่ครามนะ :ling1:
ต้องหักห้ามใจตัวเองมากขึ้นๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
งือออออ ปายลูกไปนอกใจคุณเกรย์เขาได้ไง
นี่ผิดครั้งแรกหรอกคุณเขาถึงไม่เอาเรื่องอ่ะ
-
:mew3: :mew3: :mew3:
-
:mew3: :mew3:
-
ตายๆ พี่ครามอาการหนักนะคะ :hao7:
-
ในนาทีนี้ฉันสงสารพี่ครมม นกในนก จงอดทน
-
โถถถถถ คนน้องก็ช่างไม่รู้อะไรเอาซะเลยยยย ฮาาาา
-
:impress2: พี่ครามคะ...ต้องบอกน้องปายให้ชัดเจนนะคะ
สถานะไหน อะไร ยังไง จะได้รุกได้เต็มที่ค่ะ
-
งื้อออ สีเทาขี้แกล้งงงง
-
หรือพี่ฉางจะเป็นคนร้าย!
-
พี่ครามหลงน้องหนักมากก
วงวารรร555555
แต่เข้าใจอะ ปายคือน่ารักน่าฟัดมาก
ยิ่งตอนที่รู้สึกผิดเพราะนอกใจไปเล่นกับแมวอื่นนี่น่าเอ็นดูสุดด
อยากจับมากอดแน่นๆๆๆ งือออออ อยาฟัดด
ละนี่พี่ครามต้องห่างน้องตั้ง2-3วัน จะไหวหรออ
-
:laugh:
นี่คิดไปไกลว่า พี่ครามไปห้องน้ำนานกว่าปกติ นั้น เข้าไปทำอะไร
สงสารตาครามมมม ฮ่าๆ
-
งานดีมากอะพี่คราม เห็นชื่อตอนเตรียมใจหน่วง พออ่านปุ้ป นอกใจแมว ขำกลิ้งเลย
-
นอกใจไปหาพี่ฉาง...
-
:pig4: :pig4:
-
สงสารพี่ครามจังเลยค่ะ 55555555
-
ตะมุตะมากแงงงง
-
กว่าจะได้กินน้องเกรงว่าหนังหัวพี่ครามคงจะเปิดเปิงหมด
-
น้องปายน่ารักมาก
คือมึน คือซึน คืออึนได้ใจมาก
นี่จะหลงน้องปายแทนพี่ครามแล้วค่ะ!
พี่ครามคนกากต้องสู้เค้านะคะ
สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะคนเขียน เป็นกำลังใจให้น้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
งื้อ น่ารักทั้งแมวและคนเลย สงสารพี่คราม ต้องอดทนขนาดไหน
คุณเกรย์นี่ก็เป็นพ่อสื่อแสนดี :impress2: ทาสแมวววว
-
แหม๋ พี่คราม กัดเอาๆป้องกันคนจีบปายล่ะสินะ :hao3:
-
น่ารักมาก
-
คุณเกรย์เป็นใจมาก
-
•17•
ผมงัวเงีย โดนปลุกแบบงงๆ บอกพี่ครามไปแล้วว่ามีเรียนตอนสายๆ แต่พี่ครามดันปลุกให้ผมตื่นแต่เช้า จนต้องลุกขึ้นมานั่งหน้าโง่มองพี่ครามเดินไปเดินมา ฮือ...ง่วง
กำลังคิดว่าจะทิ้งตัวลงนอนก็มีสัมผัสอุ่นๆ ข้างแก้มโฉบผ่านไป กว่าจะตั้งสติได้แก้มอีกข้างก็ถูกฉวยโอกาสไปแล้ว คนร้ายจับคางผมพร้อมยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้า
ฉวยโอกาสกันนี่หว่า...
ไม่ทันจะได้เอ่ยปากว่า คนฉวยโอกาสรีบใช้จังหวะนี้ก้มจูบที่ปลายจมูกผมก่อนผละออกอย่างรวดเร็ว ผมถลึงตาใส่เขาอย่างที่ทำอย่างอื่นไม่ได้ จู่โจมทีเผลอนี่หว่า โคตรขี้โกงอ่ะ
“พี่จะไม่อยู่ตั้งนาน ขอชาร์ตพลังหน่อยดิ” คนขี้โกงว่าเช่นนั้นก่อนโถมตัวเข้ามากอดผมแน่น
ข้ออ้างนี้อีกละ...เพราะเพิ่งตื่นหรอกนะเลยง่วงๆ เบลอๆ จะยอมให้ทำตามใจไปก่อน
คิด...พลางซุกศีรษะตัวเองลงบนไหล่กว้าง รู้ทั้งรู้ว่าหาข้ออ้างให้ตัวเองทั้งนั้น
“สองคืนเอง...” ผมว่าเสียงเบา
“นานแล้วนั่นน่ะ” พี่ครามเอ่ยแย้ง ผมไม่เหงาหรอก มีคุณเกรย์อยู่ด้วยนี่นา แต่พี่ครามต้องเหงาแน่ๆ เลย
คนเหงาขยับตัว จูบหน้าผากผมก่อนผละออก “พี่ต้องไปละ เดี๋ยวจะโทรมาหาบ่อยๆ รับสายด้วยนะ”
“ครับ”
ตอบรับก่อนที่คนตัวโตจะเดินไปหาแมวประจำห้องสีเทา เอ่ยคุยอะไรกันงุ้งงิ้งๆ จุ๊บเหม่งคุณเกรย์ไปหนึ่งที ก่อนหันมาทางผม “ไปแล้วนะ ฝากสีเทาด้วยล่ะ”
ผมพยักหน้า พี่ครามกดยิ้ม ทำท่าจะเดินไปทางประตู แต่จู่ๆ ก็พุ่งกลับมาทางผมเสียใจจนตกใจ คนตัวโตคว้าผมไปกอดอย่างแรง ก่อนก้มงับลงที่ต้นคอทำเอาผมร้องลั่น
“โอ๊ย!”
สัมผัสเปียกชื้นที่ไหล่ทำให้รู้ว่าพี่ครามกัดแล้วเลียอีกแล้ว
“โอย พี่ต้องคิดถึงปายมากแน่ๆ...” พี่ครามบ่นงึมงำ ไม่ทันได้ตอบอะไรเขาก็ผละออกแล้วเดินไปยังประตู
“คราวนี้พี่ไปจริงๆ ละ มีอะไรก็บอกนะปาย” ผมพยักหน้ารับเขา พี่ครามเปิดประตูออกไป ปล่อยให้ผมนั่งกุมต้นคอตัวเองอย่างงงๆ
สงสัยว่าทำไมต้องกัด...
หลังจากที่พี่ครามออกไปผมก็ล้มตัวนอนแผ่ มีเรียนตอนสายๆ แต่ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย ต้องตื่นแต่เช้าเพราะคนเอาแต่ใจปลุก คุณเกรย์นอนแผ่อยู่ข้างๆ อย่างน่ารักน่าชัง ผมนอนจ้องคุณเขาที่หลับตาพริ้ม โคตรน่ารักเลย แมวอะไรน่ารักได้ขนาดนี้ ผมมีความคิดว่าจะหลับสักงีบก่อนไปเรียน แต่กลัวตัวเองจะไม่ตื่นเอาเมื่อไม่มีคนปลุก
จึงกดมือถือเล่น ข้อความในแชทค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ผมเพิ่งนึกได้ว่ามันเคยเด้งแจ้งเตือนก็ตอนนี้
ชื่อคนทักมาคุยไม่คุ้นชิน ปกติมีแต่เมลล์และตั๊บที่ทักผมมา มีเพื่อนๆคนอื่นนิดหน่อยที่ส่วนใหญ่ทักมาเพราะเรื่องงาน แต่คนๆ นี้...ใคร?
คิดพลางกดเข้าไปดูข้อความที่ค้างไว้
:: ทักๆ นะ ปายใช่ป่ะ
รู้จักผมด้วย? ผมไม่รอช้ากดเข้าไปยังหน้าโปรไฟล์เขา รูปโปรไฟล์เป็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง เมื่อไถรูปไปเรื่อยๆ ถึงนึกออกว่าคนนี้คือเพื่อนเก่าที่โรงเรียนผม นิว
ตอนอยู่โรงเรียนผมเคยคุยกับเขาแค่ไม่กี่ครั้ง ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ถึงทักมา นิวอยู่คนละห้องกับผม เป็นคนหน้าตาดีมาแต่ไหนแต่ไร เป็นศูนย์กลางของเพื่อนๆ อยู่เสมอ ส่วนผมที่ชอบเก็บตัวเงียบๆ นั้นเรียกได้ว่าโคตรไม่ซี้ เหมือนอยู่คนละโลกก็ว่าได้
ด้วยความสงสัย ผมจึงตอบกลับเพื่อนเก่าไป
: อืม ว่าไง
คิดว่าเพราะยังเช้าอยู่เจ้าตัวน่าจะยังไม่ตื่น ผมไม่ได้อยู่รอเขา ออกหน้าแชทไปหาอะไรอย่างอื่นดูแทน ไถหน้าจอไปเรื่อยๆ คิดว่าเป็นอะไรที่แปลกดีที่จอสี่เหลี่ยมผืนผ้านี้ทำเอาเวลาผ่านไปได้อย่างรวดเร็ว รู้ตัวอีกทีก็ตอนนาฬิกาปลุกแจ้งเตือนขณะที่ผมไล่ดูอินสตราแกรมของเพื่อนๆ บ่งบอกว่าถึงเวลาแล้ว
บิดขี้เกียจ เอื้อมมือไปเกาพุงคุณเกรย์ก่อนลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เทอาหารให้คุณเขาเผื่อมื้อกลางวัน ตรวจสอบทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกจากห้องไป
ไม่ทันได้เห็นว่าคนในมือถือที่ทักมาได้ตอบกลับแล้ว
ผมเจอไอ้เมลล์ก่อนเข้าห้อง คุยกันเล็กน้อย เมลล์จ้องผมด้วยสายตาแปลกๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามมันเหมือนกัน ผมเข้าห้องไปกับไอ้เมลล์ก่อนไอ้ตั๊บจะตามมาทันเวลาเช็คชื่อแบบฉิวเฉียด
ระหว่างจ้องหน้าอาจารย์ ผมก็แอบเล่นโทรศัพท์มือถือไปด้วย เผื่อว่าเจ้าของแมวบางคนจะอัพโหลดอะไรลงโซเชี่ยลกับเขาบ้าง แต่ก็ต้องเอะใจกับไอคอนแจ้งเตือนในแชท
ผมกดเข้าไปดู นิวตอบกลับแล้ว
:: ปายเป็นไงมั่ง ไปเรียนในเมืองเลยดิ
:: สบายดีป่ะ
ผมพิมพ์ตอบเขา
: สบายดี มีอะไรรึเปล่า
:: เปล่า แค่คิดว่าเราแทบไม่ได้คุยกันเลยอ่ะ
แล้วมันทำไมหรอ..? ผมคิดแต่ก็ไม่ได้พิมพ์ตอบเขาไป รอจนกระทั่งมีข้อความใหม่เด้งขึ้นมา
:: ปายทำไรอ่ะ
: เรียน
:: อ่อ งั้นไม่กวนละ
ผมนิ่งนึก นิวเรียนคนละมหาลัยกับผม เขาเลือกเรียนมหาลัยแถวบ้านเท่าที่รู้มา และนั่นก็ไกลจากม.ผมพอควร อ่านข้อความล่าสุดเสร็จ ผมไม่ได้ตอบกลับไป เข้าไปดูเฟสพี่ครามยังไม่มีอะไรอัพเดทก็เก็บโทรศัพท์
ผมถอนหายใจ ไม่เข้าใจว่านิวทักมานี่ต้องการอะไรจากผมรึเปล่า ถึงจะต้องการแต่ผมก็คิดว่าผมไม่มีให้อยู่ดี
วิชาเรียนผ่านไปสักพักจึงพักเที่ยง หลังจากที่ทานข้าวกับเมลล์กับตั๊บเสร็จ ผมขอตัวเดินไปเข้าห้องน้ำ ไอ้เมลล์ตามมาด้วย ห้องน้ำไร้คนอย่างน่าประหลาด
“อย่าคิดว่ากูไม่เห็นนะ”
“หื้อ?”
เมลล์เริ่มบทสนทนาอย่างงงๆ ผมทำหน้าไม่เข้าใจใส่ เพื่อนตรงหน้าจึงชี้ไปที่ต้นคอ...ที่เดียวกับที่ถูกพี่ครามกัดเมื่อเช้า...
ผมตะหวัดมือตะปบคอตัวเองอย่างรวดเร็ว ใบหน้าร้อนเห่อ ยิ่งทำให้ดูน่าสงสัย ทั้งที่ความจริงไม่มีอะไรแท้ๆ
“ไม่ทันละเพื่อน เอาจริงถ้าไม่สังเกตดีๆ ก็ไม่เห็นหรอก แต่เผอิญกูช่างสังเกต” เพื่อนเลวว่า ผมจึงค่อยๆ เอามืออก ส่องกระจกหันไปหันมาเพื่อพบว่ามันยากที่จะเห็นเหมือนกัน ไอ้เมลล์ต้องส่องผมขนาดไหนกันวะ
“...ไม่คิดว่ามึงจะร้าย”
“บ้า! ไม่มีอะไรเลย” ผมร้องเสียงหลง รีบเอ่ยแย้งปรับความเข้าใจไอ้เมลล์เสียใหม่ ถึงรอยประหลาดนี้มันจะดูล่อแหลมก็ตาม แต่แม่งก็แค่พี่ครามกัดอ่ะ
ไอ้เมลล์ยักไหล่ ไม่ว่าไงต่อ เดินออกจากห้องน้ำไป มันต้องคิดไปไกลแน่ๆ แต่ผมก็ขี้เกียจจะไปห้ามความคิดมันเหมือนกัน คาบบ่ายเริ่มขึ้น พวกผมหาวหวอดๆ ไปจดเลคเชอร์ไป ง่วงก็ง่วง ถึงอย่างนั้นก็ต้องถ่างตาเรียน อาจารย์แจกงานท้ายคาบตามคาด ก็ได้แต่บ่นโอดครวญกันอย่างเซ็งๆ
:: เลิกยัง
ระบบสั่นของมือถือแจ้งเตือนทำให้ผมต้องคว้าขึ้นมาดู นิวทักมาหลังจากที่ผมเลิกเรียนไปได้สิบนาทีกว่าๆ คิ้วขมวด ไม่เข้าใจว่าจะถามทำไม
: อ่า
ผมตอบกลับนิวไปอย่างนั้น คงแช่อยู่หน้าจอแชทนานไปหน่อยไปไอ้เมลล์เลยมาเห็นเข้า
“มีคนจีบหรอ”
“ไม่มี!” ผมถลึงตาใส่ในคำกล่าวหามั่วๆ ไอ้เมลล์เลิกคิ้ว เหลือบมอหน้าจอผมก่อนพูด
“น้องปายจับปลาสองมือไม่ดีนะ”
“ไอ้บ้า ไม่ได้ทำ!! เพื่อนเก่าทักมาหรอก”
“หรอ ทักมาชวนคุยแบบนี้เหมือนจะจีบกันเลยเนอะ”
ผมเงียบ สิ่งที่สงสัยมาทั้งวันเหมือนได้รับคำอธิบาย มุ่นคิ้วอย่างหนัก ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจออะไรทำนองนี้ แต่เพราะเคยเจอคนเข้ามาคุยอะไรแบบนี้ในแอพลิเคชั่นไลน์ พอไม่รู้จะเลี่ยงยังไงเลยระเบิดแอคเคาท์ทิ้งไปเสียเลย แต่กับเฟสนี่ท่าจะยาก ผมต้องใช้ทำงาน ใช้ติดต่อพี่ครามด้วย
“อะไร”
ไอ้เมลล์ถามเสียงห้วนทันทีที่ผมยื่นมือถือตัวเองให้มัน
“คุยให้หน่อย...”
ไอ้เมลล์ทำหน้าเอือมใส่ ไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมไป เลยได้แต่เบ้หน้าใส่มัน ก็มันไม่รู้จะต้องคุยยังไงนี่หว่า ผมปฏิเสธคนไม่เก่งอย่างที่รู้ และก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไงให้เขาไม่เสียน้ำใจอ่ะ สุดท้ายไอ้เมลล์ก็ยืนข้อเสนอให้ผม
“ไม่ต้องตอบ”
แค่นั้นจบ ผมทำตามอย่างว่าง่าย เอ่ยแยกย้ายกับเพื่อนก่อนกลับหอพี่คราม ไปเลี้ยงดูแมวเทาที่นอนรออยู่บนหอคอย
ผมคิดมาตลอดว่าระหว่างผมกับพี่ครามทำไมมันถึงเป็นไปได้เร็วขนาดนี้ ตอนแรกคิดว่าเพราะพี่ครามใจดีดูน่าไว้วางใจทำให้ไว้ใจ ต่อมารู้ว่าเป็นความชอบ แต่เพราะไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ เพราะพี่ครามใจดี เพราะพี่ครามเป็นเจ้าของสีเทา หรือเพราะอะไรก็ตามแต่ ในทีแรก ผมคิดว่าเพราะไม่มีใครกล้าเข้าหาผมเลยมากกว่า พี่ครามเป็นคนแรก...
มีบ้างตามอินเตอร์เน็ตที่ส่วนมากจะทักมาเป็นข้อความ และนั่นผมไม่อยากยุ่งด้วยเท่าไหร่ เพราะข้อความมันไม่สามารถเห็นใบหน้ากันได้ ผมจึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ คิดได้อย่างนั้นก็กลัวจนต้องลบแอพลิเคชั่นสื่อสารสีเขียวชื่อดังออกไปเสีย
ผมเข้าใจว่าการทำความรู้จักกันสมัยนี้มันต้องมีบ้างแหละที่ผ่านอินเตอร์เน็ต แต่ผมไม่ชอบสักเท่าไหร่ เรียกว่ากลัวมากกว่า พอไม่ยอมคุยกับใคร ชีวิตจริงก็ไม่มีใครกล้าเข้าหาผมมากนัก ไอ้เมลล์เคยบอกว่าผมดูหยิ่ง ดูมีโลกของตัวเอง โลกที่ไม่ค่อยเปิดให้ใครเข้าใกล้...ผมยอมรับ
และพี่ครามเป็นคนแรกที่ผมเปิดให้เขาเข้ามา
ไม่รู้สิ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเปิดใจให้เขาตอนไหน ไม่รู้ว่ายอมรับให้พี่ครามเข้ามาในโลกของผมตอนไหน จากตอนแรกที่ยอมรับว่าชอบเฉยๆ มาตอนนี้ผมถึงรู้ตัวว่าชอบเขา...มาก พี่ครามเข้ามาหาผมในเวลาและจังหวะที่พอดี จนผมไม่คิดอยากหาใครใหม่
รู้ก็ตอนที่นิวทักมาคุยด้วยนั่นแหละ ผมอึดอัดใจ หน้าพี่ครามลอยอยู่ในหัวทุกครั้ง พอรู้ตัว...ตอนนี้ก็กลับเป็นคิดถึงเขาแทบบ้า
ผมจ้องมือถือที่ไม่มีสายเรียกเข้าเสียที จนไหลไปนอนข้างๆ คุณเกรย์ที่นอนหงายอยู่บนพื้นเย็นๆ ไม่รู้ว่าแมวทุกตัวนอนท่านี้เหมือนกันไหม แต่ผมว่ามันแปลกดีที่คุณเกรย์นอนหงายเหมือนเป็นคน คิดอย่างนั้นก็เดาว่าคุณเกรย์ต้องเลียนแบบท่านอนของพี่ครามมาแน่ๆ
นึกขำ
แง้ว...
คุณเกรย์ครางเสียงเบาเหมือนหมดแรงจะขัดขืนเมื่อผมขยี้ที่หน้าท้องกลม ทำแค่สะดุ้งตัวก่อนนอนท่าเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยให้ผมลูบพุงเขาอยู่อย่างนั้น
“คิดถึงพี่คราม...”
ผมบอกกับคุณเกรย์ ทันทีที่พูดจบหน้าก็เห่อร้อนอย่างไม่มีสาเหตุ จับคุณเกรย์มาซุกหน้าลงไปหนีความอายที่ตัวเองก่อ แง...เขินแมว
“คุณเกรย์อย่าเอาไปบอกพี่ครามนะ” ผมว่าพึมพำทั้งที่ยังซุกอยู่ในกลุ่มขนฟู
คุณเกรย์ไม่ตอบ เอาแต่นอนจนผมคิดเอาเองแล้วกันว่าคุณเกรย์หลับอยู่ ไม่ได้ยินที่พูดหรอก
คิดได้อย่างนั้นก็ยันตัวลุกไปหาอะไรกินเป็นข้าวเย็น เทอาหารให้คุณเกรย์ก่อนเอาอาหารตัวเองมานั่งกินบ้าง ในห้องเงียบงัน ทั้งๆ ที่มีหนึ่งคนหนึ่งแมวอาศัยอยู่ แต่กลับเงียบอย่างประหลาด
มือถือสั่นครืด คิดว่าเป็นพี่คราม ที่ไหนได้...นิวยังคงทักมา
ผมเลี่ยงที่จะตอบ ก่อนหน้านั้นก็พยายามตอบแบบปัดๆ ไปแล้วทีนึง เว้นช่วงระยะห่างนานๆ ได้แต่หวังว่าเขาจะเข้าใจว่าผมไม่ได้ต้องการพูดคุยด้วย...ในทางนั้น
คิดถึงพี่คราม
หลังจากล้างจานเสร็จก็มานอนแผ่อยู่บนเตียง มีคุณเกรย์นอนอยู่บนตัวโดยที่ผมจับเขามานอนทับตัวเอง เชื่อว่าถ้าทำแบบนี้ตอนพี่ครามอยู่จะถูกดุแน่นอน โดนดุทั้งคู่ ทั้งผมทั้งแมว พี่ครามกลัวว่าการที่ผมเอาหน้าเข้าไปใกล้ขนคุณเกรย์มากไปจะสูดฝุ่นเข้าไปด้วย กลัวจะเป็นภูมิแพ้
แต่ผมก็ชอบที่จะเอาหน้าซุกคุณเกรย์อยู่ดี โคตรนิ่ม นุ่มฟูอย่างนี้ ใครจะห้ามใจไหว
สามทุ่ม...หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ กลับมาดูที่หน้าจอ มีแชทของนิวเด้งขึ้นค้างไว้ ไม่มีมิสคอลจากคนที่บอกจะโทรมาหา ผมเลื่อนสไลด์หน้าจอ กดตอบแชทนิวไปอย่างสั้นๆ และเรียบง่ายเช่นเคย
คนในแชทยังคงตอบกลับมาอีก แต่ครั้งนี้มือถือกลับสั่นนานกว่าปกติ แจ้งเตือนว่ามีคนโทรเข้า พี่ครามโทรมาแล้ว!
/ปาย เป็นไง อยู่ไหนแล้วตอนนี้/
“อยู่ห้องพี่คราม”
/ดีแล้ว สีเทาเป็นไงบ้าง โทษทีนะไม่ได้โทรมาก่อนหน้านี้ ยุ่งมากเลยต้องช่วยขนของจัดนู่นนี่ไปหมด/
“อืม คุณเกรย์นอนอยู่กับปาย..” บนตัวเลย แต่คิดว่าไม่พูดไปจะดีกว่า
/คิดถึงแล้วอ่ะ.../
“แมว?”
/ปายนั่นแหละ/
“...”
/คิดถึงปาย/ เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยผ่านโทรศัพท์เพียงไม่กี่คำก็พลันเกิดอานุภาพกับผมขั้นรุนแรง ผมรู้ตัวว่าหน้าต้องแดงมากแน่ๆ เขินอ่ะแม่ง ไอ้พี่คราม
“พี่คราม...” ผมว่าเสียงเบา คิดถึงเหมือนกัน
/หืม?/
“พี่คราม...พี่คราม...พี่คราม...”
/เป็นอะไรเนี่ยหือ คิดถึงพี่ล่ะสิ/
“...เมฆ” ตอบกลับด้วยชื่อต้นเขา ไม่บอก ให้คิดเอาเอง
/หึๆ กอดสีเทาแก้เหงาไปก่อนนะ/
“กอดอยู่ พี่ครามนั่นแหละกอดวัวไปเลย”
/...ใจร้ายว่ะ/
“พี่คราม...” คิดถึงแล้วอ่ะ
/หืม/
“รีบๆ กลับมานะ”
/ขี้เหงานะสปาย/
“พี่คราม!” ปลายสายส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ตอบกลับมา ผมเรียกชื่อเขาไม่หยุดอีกครั้ง
“พี่คราม...พี่คราม...”
คุณเกรย์ตัวเล็กนิดเดียว...กอดไม่อุ่นหรอกนะ
“พี่คราม...”
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ยังไงดีนะ...
-
สปายลูกกกกกกก ทำไมขี้อ้อนแบบนี้ พี่ครามทนไม่ไหวจะทำยังไง :hao5:
-
ยัยแมววว ติดพี่ครามแล้ว อ้อนใหญ่เลย
คิดถึงพี่เค้ามากซินะ เขินนนน :hao3:
-
โอ้ยยย น้องน่ารักกก เรียกหาคนพี่ไม่หยุดเลยยย
-
ถ้าพี่ครามกลับมาได้คงกลับมาแล้ว ทำขนาดนี้ 555555555
-
โอย พี่ครามคงอยากทิ้งทุกอย่างกลับมาหาน้อง
-
พี่ครามอย่าทนค่ะ
เจอน้องปายเวอร์ชั่นนี้เราต้องไม่ทน
รีบพุ่งตัวกลับมาให้ไวเลย
-
อ่อยแรงขนาดนี้ พี่ครามกลับมาจะไม่รอดนะ
-
โมเมนต์เเบบนี้หาได้ที่ไหนเนี่ยยยยย
ฟินนนนนนนนน :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นี่ก็ไมได้อ้อยเนอะปายเนอะ
-
โอย ถ้านี่เป้นพี่ครามจะเหาะกลับหอมาฟัด55
ปายขี้อ้อนมาก เหมือนแมวจริงๆ TvT
-
เหาะได้เหาะมาแล้ว พี่ครามบอก 555555 น้องอ้อนหนักมากกก งุ้งงิ้งๆ
-
:pig4:
-
ปายนี่มันแมวจริงๆ แมวในร่างคน อยากจับมาฟัดๆๆๆๆ
-
พี่ครามอาการหนักมากกก
-
คิดสภาพอิพี่ครามออก ตายๆๆๆ เจอน้องปายอ้อนขนาดนี้ ทรมานแทนอ่ะ 5555
-
ตามทันแล้วว
สนุกมาก อ่านไปยิ้มไป :-[ :-[
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:z13:
งื้อ
ถ้าปายมั่นใจความรู้สึกของตัวเองขนาดนี้แล้ว
.....ก็ยอมมาเป็นของพี่ครามเถอะ พี่ครามจะได้ไม่เก็บกด 5555555555
พอปายอ้อนแบบนี้แล้ว เอาเถอะ กลับมาพี่ครามหลงตายแน่
ขอบคุณนิวนะจ้ะ ที่เข้ามาทำให้น้องปายคิดถึงพี่คราม โฮะ ๆ ๆ ๆ
-
ง้อวว. มีความคิดถึงเจ้าของ
รอเจ้าของกลับมาหัด งื้อ ฟัดจริงๆได้ไหมพี่คราม. :katai2-1:
รีบๆจองเต็มที่เพราะมัวมีแมวอื่นมาเล็งแล้วนะ
-
ขอบคุณ :)
-
พี่ครามคงอยากจะว๊าบบบบ กลับมาหาน้องปายทันทีเลยล่ะ
-
ถ้านี่เป็นพี่คราม
จะทำทุกวิถีทางให้กลับมาห้องให้ได้ภายในสิบนาที
ฮืออออออ
แล้วยังจะบอกว่าไม่ได้อ่อยนะปาย
-
:pig4: :pig4:
-
ครพี่ครามจะต้องคลั่งงงงงงง
เจอปายอ้อนขนาดนี้ 5555555555
-
เจอแบบนี้เข้าไป... ขอวาปให้พี่ครามหน่อยค่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่ครามรีบกลับด่วน
น้องปายคิดถึง
:mew2: :mew2:
-
อย่างงี้พี่แกจะไปไหนพ้นน่ะ
-
ป้านึกภาพพี่ครามกอดวัวแก้คิดถึงน้องปายละก็ฮา :laugh:
-
สักพักประตูห้องคงดัง พี่ครามทนน้องอ้อนไม่ได้หรอก :hao3:
-
ฮือออ น่ารัก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นิวทักมาทำไมนั้น มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย?!!
แมวปายน่ารักกกก อ้อนสุดอะไรสุด อ้อนโดยธรรมชาติ น่ารักกกก
พี่ครามรีบบินกลับมาเร็ว ปายคิดถึงแย่แล้วววว
แต่พี่ครามคงหนักกว่า เหงาอยู่คนเดียวแต่ปายยังมีคุณเกรย์ 55555
-
โอ๊ยสปายยยยยยยยยยยย
น่ารักอะไรเบอร์นี้ลูก
สงสารใจพรี่ด้วยยยยยย
ชอบคาแรกเตอร์น้องปายจริงๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ เยี่ยมมากเลย
-
มีความอ้อน~
-
ขี้อ่อยแรงงงง ว่าแต่คุณเกรย์นี่จะมีคู่บ้างมั้ยคะ เผื่อจะได้มีคุณเกรย์น้อยให้ปายฟัดเพิ่มเรียกความมุ้งมิ้ง555555
-
อ่านแล้วอยากมีแฟน จะบ้าตาย เหงาเหมือนปายแบบไม่มีแมวให้ซุก :hao5:
-
ตายแล้วววว ปายนี่อ้อนกว่าคุณเกรย์ไปอีกกก
-
ถ้าเราเป็นพี่ครามเราตายแน่ๆ แมวปายอ้อนขนาดนี้
-
อ้อนขนาดนี้ พี่ครามจะทนไหวมั้ยน้า
อีก1วัน 555
รีบกลับมานะพี่คราม มีคนมาจีบสปายแล้วนะ :laugh:
-
ตามทันแล้ววว :hao6: น้องปายน่ารัก พี่ครามน่ารัก ร้องเรียกขนาดนี้รีบกลับมาเลยพี่ :impress2:
-
น้องปายขี้อ่อยยยยยยยยยยยยยยย พี่ครามรีบๆมาลงโทษเจ้าคนขี้อ่อยเลยค่ะ แงงงงเขินนน
-
เชื่อพี่ครามละ ว่าน้องอะขี้อ่อย :hao6:
-
พี่ครามนี่แทบทิ้งค่ายกลับมา น้องปายขี้อ้อน แต่ป่กแข็ง เอาแต่เรียกชื่อเหมือนลูกแมวร้องแง้วๆๆๆ น่ารัก
พี่ครามมีความจองไว้แล้ว เหมิอนรู้ว่าจะมีคนมาจีบปาย รีบกลับมานะคะ แมวสองตัวรออยู่
ขอบคุณค่ะ
-
โอ๊ยยยยย. สงคารพี่ครามได้ยินแบบนี้จะทนไหวเหร๊ออออออ
-
ชอบคุณเกรย์ ><
-
โอยยยน้องปายยย
หนูไปอ้อนขนาดนี้เดี๋ยวพี่มันทนไม่ไหวจะทำยังไง
55555555 เดี๋ยวก้มีคนหนีงานหรอกก
-
น้องปายอ้อนขนาดนี้ เป็นพี่ครามจะไม่ทนนะ คึ คึ :hao6:
-
อยากกอดคุณเกรย์บ้างงง
-
โอ้ยย แมวเหงา
-
อ้อนขนาดนี้ พี่ครามจะทนไงไหว :hao3:
-
น้องปายขี้อ้อนจังลูกกกกกก เป็นพี่ครามจะกลับมาเดี๋ยวนั้นเลย ฮาา
ชอบเรื่องนี้มากเลยอ่านไปยิ้มไป >__<
นึกภาพคุณเกรย์นอนออกเลยเพราะแมวเราก็นอน 55555
เอ็นดูววว~
-
น่ารักมากมายยยยย
-
•18•
สุดท้ายผมก็หลับคาโทรศัพท์ ด้วยเสียงกล่อมแบบกวนตีนของพี่คราม ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าจะทำให้หลับสนิทได้ ดีนะที่สะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงคุณเกรย์ร้องแง้วเขี่ยประตูจะออกไประเบียง ไม่อย่างนั้นได้ตื่นบ่ายแน่ๆ
ลุกเปิดประตูให้คุณเขาออกไปทำธุระก่อนมาล้มตัวนอนบนเตียง พี่ครามวางสายไปหลายชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ถ้าไม่ตื่นแล้วก็คงหลับอยู่ ถึงตื่นแล้วก็น่าจะกำลังยุ่ง ผมจึงสลับหน้าจอไปยังแชทที่มีสัญลักษณ์แจ้งเตือนสีแดงหราอยู่ ไม่รู้สิเห็นแล้วมันต้องกดเข้าไปให้ตัวแจ้งเตือนมันหาย
ข้อความของนิวค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
:: พุธนี้ว่างมั้ย มีธุระไปแถวที่ปายเรียนอ่ะ
:: จะได้รวดไปหาพร้อมไปเที่ยวด้วยเลย
ผมไม่ตอบ ก่อนหน้านั้นบอกนิวไปว่าไม่ว่างเพราะต้องดูแลแมวให้พี่ครามสองวัน แต่เพราะอย่างนั้นเขาถึงรู้ว่าพี่ครามจะกลับมาวันพุธและนั่นหมายความว่าผมจะว่าง
ไม่น่าบอกไปเลย คิดว่าแค่อยากจะบอกปัดในตอนนั้นเฉยๆ ไม่คิดว่าจะต้องมารับกรรมในตอนนี้
ผมปฏิเสธคนไม่เก่งจริงๆ นั่นแหละ
จัดการธุระให้ตัวเองและคุณเกรย์จนเสร็จ ก่อนไปมหา’ลัย ว่าจะค่อยเอาไปให้เพื่อนเมลล์ช่วยตอบให้ คุยแชทกันมันก็คงดีอย่างตรงนี้ ตรงที่บางทีเราไม่ได้เป็นคนตอบเอง ไม่เหมือนคุยต่อหน้า ถ้าอย่างนั้นผมต้องหาคำปฏิเสธไม่ถูกแน่ๆ และเพราะอย่างนั้นการคุยแชทกันถึงได้น่ากลัว
เมลล์มาช้ากว่าปกติไปนิดหน่อย เห็นมันบ่นว่าคนเยอะ รถติด ผมยื่นโทรศัพท์ให้มันแทบจะทันที
“อะไร”
“ตอบให้หน่อย”
ไอ้เมลล์ตบหัวผมก่อนเอาไปพิมพ์ตอบให้ เออยอมเจ็บตัวให้ก็ได้
: ไม่ว่างอ่ะ มีธุระกับเพื่อน
“โกหกไปแบบนี้จะดีหรอ” ผมกระซิบถามไอ้เมลล์ เพราะอาจารย์เข้าห้องสอนแล้วทำให้ต้องใช้เสียงเบาๆ
“งั้นมึงอยากให้กูตอบว่าว่าง แล้วให้มันพามึงไปเที่ยวงี้หรอ”
“ตลกละ”
“หรือมึงอยากให้กูตอบว่ามึงว่าง แต่ไม่อยากไปกับนิว?”
“อย่ากวนตีนดิ้”
“งั้นก็ตอบแบบนี้ไปนั่นแหละ ถ้ามันถามอีกค่อยอ้างกู”
ไอ้เมลล์สรุป ผมเลยนั่งเหม่อตั้งใจเรียนต่อไปเมื่อไม่มีข้อความอะไรเข้ามาอีก
จนกระทั่งโทรศัพท์มีข้อความแจ้งเตือน ทีแรกผมคิดว่านิวตอบกลับเลยยังไม่หยิบขึ้นมา แต่พอแชทเริ่มเด้งรัวจนมือถือสั่นอย่างน่ารำคาญถึงได้ควักมันออกมาดู
ปรากฏว่าเป็นพี่ครามที่รัวแชทมาเป็นสิบ
ข้อความก่อนหน้าพี่ครามเอาแต่รัวถามว่าทำอะไรอยู่ เรียนอยู่หรอ พี่ครามกำลังออกฟาร์ม เจอม้าเจอวัวเจอแกะเหนื่อยโน่นนั่นนี่ ขี้บ่นเป็นบ้า ยังกะลุงแก่ๆ เลย
จนกระทั่งเห็นรูปที่เพิ่งโหลดเสร็จจากพี่คราม
รูปวัว
:: เหมือนปายเลย
รูปม้า
:: นี่ก็เหมือนปาย
รูปแกะ
:: เหมือนปาย
ผมเกือบจะต่อว่าอยู่แล้วเชียวถ้าพี่ครามส่งรูปวัวมาแค่รูปเดียวผมคงโวยวายไปแล้ว ทว่าพี่แกเล่นส่งรูปสัตว์ในฟาร์มมาเป็นสิบแถมบอกว่าเหมือนผม เลยรู้ข้อความที่พี่ครามตั้งใจจะสื่อ ผมยกยิ้ม...
จะบอกว่าคิดถึงจนเห็นอะไรๆ ก็เป็นหน้าผมงั้นเถอะ
ผมแอบถ่ายรูปเซลฟี่หน้าตัวเองก่อนกดส่งให้พี่ครามไป
: เหมือนปายที่สุด!
ไม่นานสัญลักษณ์บ่งบอกว่าพี่ครามได้อ่านแล้วก็ขึ้นมา ทว่าไม่มีข้อความใดตอบกลับมาในทันที
ผมเงยหน้ามองกระดานอีกครั้ง ก่อนระบบแจ้งเตือนจะสั่น พี่ครามตอบกลับมา
:: ยอมแพ้
ขยับยิ้มอีกครั้ง
อดทนไปจนถึงเวลาเลิกเรียน ผมตั้งท่าจะกลับหอ ไปหมกตัวอยู่ในถ้ำกับคุณเกรย์อย่างสุขสมอุรา ทว่าไอ้เมลล์พุ่งมาหาผมทันทีที่แยกตัวจากไอ้ตั๊บ มันเอาแขนใหญ่ๆ ของมันมาพาดบ่าผมไว้
“กับพี่ครามนี่ยังไง”
“อะไรยังไง” ไอ้เมลล์ถามแทบทันทีที่ถึงตัวผม ผมตอบกลับมันด้วยคำถาม อย่าบอกนะว่าที่รีบแจ้นมานี่เพราะอยากเผือก คิดว่าที่มันถามแบบนี้เพราะแอบเห็นตอนผมแชทคุยกับพี่ครามแน่ๆ
“ก็ยังไงล่ะ คบกันแล้ว?”
“ไม่ได้คบ!”
“เอ๊า ก็เห็นไปค้างด้วยกัน ยอมอยู่ดูแมวให้ ไหนจะรอยแปลกๆ ที่คอมึงอีก”
ผมถลึงตาใส่ความคิดไอ้เมลล์ “ไม่ได้คบ ไมได้มีอะไรเลย แค่สนิทกันอ่ะ แบบพี่น้องเงี้ย” ผมอ้าง รู้ทั้งรู้ว่าพี่น้องไม่จูบกันหรอก และคงไม่กัดกันด้วย
“...จริงหรอวะ”
“จริง ไม่มีอะไรเลยไม่ต้องอยากรู้อยากเห็น”
“โถ น้องปาย คนอย่างมึงเนี่ยคนรอจีบเป็นแสน มีแต่มึงที่ไม่รู้อะไรกับเขาเลย ทำตัวหยิ่งอีก พอมีคนรู้ใจกูก็อยากรู้ไงว่าใคร กูทำหน้าที่เป็นไม้กันหมาให้มึงตั้งปีกว่า”
จริงอย่างที่ไอ้เมลล์ว่า ช่วงปีแรกผมเจอแต่กับใครก็ไม่รู้มาวนอยู่รอบตัวจนต้องพึ่งไอ้เมลล์มันบ่อยๆ แต่คิดว่าหมดไปแล้ว เพราะทุกคนคิดว่าผมหยิ่งเลยไม่อยากเข้าใกล้ ไม่คิดว่ายังมีคนมีความคิดอยากเข้าหาผมอีก
แต่พี่ครามถือว่าเป็นคนรู้ใจได้แล้วหรอ?
ผมส่ายหน้าแทนคำปฏิเสธในหลายๆ อย่างของไอ้เมลล์ คนข้างๆ ไม่ได้ว่าอะไรต่อ เพียงแค่ผละตัวจากผม กล่าวคำลาก่อนแยกย้ายกันกลับ
“มีอะไรก็บอกได้นะ” ทิ้งท้ายก่อนที่เจ้าตัวจะหายลับไป
ผมไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่ต้องปิดบังเมลล์ ถึงมันจะเป็นคนอย่างนั้นแต่ผมรู้ว่ามันไม่ใช่พวกปากสว่าง เอาเรื่องผมไปป่าวโพทะนาให้ใครต่อใครได้ฟัง ไอ้ตั๊บก็เหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นผมเองก็ยังไม่มีอะไรจะบอกพวกมันจริงๆ เคยคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องกันก็ได้ แต่ไอ้เมลล์เองที่เป็นคนกำจัดความคิดนั้นให้ผมด้วยคำว่า…
เพื่อนกัน ก็ต้องอยากรู้ทุกข์สุขของกันบ้างแหละ
ดังนั้น บางทีผมก็จะได้รู้เรื่องตั๊บกับน้ำหวาน บางทีผมก็จะรู้เรื่องเมลล์กับบรรดากิ๊กคนที่ล้านแปดของมัน แต่เป็นพวกมันเองที่ไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับผม ถึงจะเคยบอกเรื่องคุณเกรย์ไปแต่ก็ไม่ทั้งหมด ส่วนหนึ่งเพราะไม่มีอะไรจะเล่า แต่เมื่อมันเริ่มมี ผมก็พอจะเข้าใจว่าไอ้เมลล์มันคงจะห่วงในแบบของมัน
ผมเอาตัวรอดในเรื่องแบบนี้ไม่ค่อยเก่ง เมลล์เคยบอกอย่างนั้นกับผม ซึ่งผมก็ไม่ปฏิเสธ เพราะอย่างนั้นถ้ามันจะห่วงผมในฐานะเพื่อนที่จู่ๆ ก็ไปคลุกคลีกับใครก็ไม่รู้อย่างพี่ครามก็ไม่แปลก
ยิ่งหน้าโหดๆ อยู่ด้วย ผมเผ้าก็รุงรัง สงสัยเหมือนกันทำไมปล่อยยาวไม่ยอมตัดเสียที
ผมกลับมานอนแผ่ที่โซฟาห้องพี่คราม จับคุณเกรย์มานอนบนตัวเหมือนเคย เห็นก้อนขนขดตัวอยู่บนพุงตัวเองแล้วมีความสุข พลันหยิบมือถือมาดูข้อความ พี่ครามยังไม่ได้ส่งอะไรมา สงสัยยุ่งอยู่กับวัวกับม้า ผมไม่ได้สนใจต่อ เปิดดูอย่างอื่นในมือถือไปเรื่อยๆ ลุกขึ้นไปเติมข้าวให้คุณเกรย์ ทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองก่อนล้มตัวนอน
คุยกับพี่ครามเล็กน้อยก่อนจะเผลอหลับไป จับคุณเกรย์มานอนกอดแนบสนิทแบบที่ถ้าพี่ครามมาเห็นต้องดุแน่ๆ พรุ่งนี้พี่ครามก็กลับมาแล้ว เห็นมั้ย...ไวจะตาย
คราวนี้ไม่ลืมตั้งปลุก ผมลุกจากเตียงเมื่อนาฬิกาปลุกดังรอบที่สาม ทำตามกิจวัตรประจำวัน ให้อาหารคุณเกรย์ เปิดประตูระเบียง อาบน้ำ ทานข้าว ตรวจเช็คความเรียบร้อยก่อนออกไปเรียน ไม่ได้น่าเบื่อแต่คิดว่าถ้ามีอีกคนมาช่วยทำภารกิจนี้จะดีกว่า
เดี๋ยวตอนเย็นพี่ครามก็กลับมาแล้ว
คิดพลางออกไปเรียนอย่างมีความสุข โดยไม่ทันได้รู้ว่ามีข้อความจากนิวเข้ามาอีกแล้ว
“ทำไงดีอ่ะ...”
ผมกำมือถือในมือแน่นเอ่ยบอกกับเพื่อนเมลล์ นิวส่งข้อความมาบอกว่าขอเจอกันแปบเดียวก็ได้ เพราะไหนๆ เขาก็อุตสาห์มาถึงแล้วทั้งที
ไอ้เมลล์ยื่นหน้ามาอ่านข้อความในแชทผม ขมวดคิ้ว
“บอกว่านัดเพื่อนไว้ ไม่รู้จะเลิกกี่โมง”
ผมทำตามอย่างว่าง่าย รู้สึกผิดเหมือนกันที่ต้องโกหกไป นิวตอบกลับมาทันทีว่าจะรอออยู่ที่ร้านXXX ไม่ต้องรีบ ถ้าว่างก็ให้มาหาหน่อย จะรอ
“ไม่ต้องไป” เมลล์ว่า แต่นั่นทำให้ผมรู้สึกผิดต่อเพื่อนซะอย่างนั้น อย่างไรเสียเขาก็เป็นเพื่อนสมัยมัธยมกับผมมาก่อน ปล่อยให้เขารอผมเก้อคงจะไม่ดีรึเปล่า
ด้วยคำว่า ‘จะรอ’ ของนิวทำให้ผมเกรงใจไม่น้อย หากจะต้องปล่อยให้เขารอ ครั้นจะบอกปฏิเสธไปเลยก็กลัวจะเสียน้ำใจ
“ถ้าไปแปบเดียวจะได้มั้ย” ผมว่า ถามเมลล์ไป ผมไม่ได้อยากไปสานต่อความสัมพันธ์อะไรก็ตามที่นิวอยากมอบให้ผม ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากปฏิเสธตรงๆ จนอาจจะเสียเพื่อนแบบนี้ อย่างไรเสียก็เคยพูดคุยกันมาก่อน
“แปบเดียวนี่นานเท่าไหร่”
“สัก...ชั่วโมงงี้”
“ทำงี้แล้วมึงจะสบายใจกว่าว่างั้น”
“ก็...อืม เค้าอุตสาห์มา” ผมรู้สึกไม่ดีตั้งแต่ต้องโกหกนิวว่าติดธุระแล้ว ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้อยากใจจืดใจดำทิ้งเค้าไว้คนเดียวเหมือนกัน
“งั้นกูไปด้วย”
สิ้นเสียงไอ้เมลล์ ผมยิ้มร่าเมื่อมันทำสิ่งที่ผมกำลังจะขอ “ขอบใจ”
“ขี้เกรงใจมากไประวังจะเป็นภัยนะน้องปาย”
ผมรู้ อย่างไรเสียผมก็เป็นคนขี้เกรงใจอย่างที่ใครว่าจริงๆ อย่างตอนพี่ครามผมก็เกรงใจเขาแทบตายกว่าจะเป็นได้อย่างตอนนี้ แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง มันฝังเป็นนิสัยไปแล้ว
ผมบอกนิวไปว่าน่าจะไปราวๆ ทุ่มกว่า ร้านที่นิวว่าเป็นร้านกึ่งผับกึ่งร้านอาหาร มีโซนอาหารอยู่ข้างนอกส่วนร้านข้างในเป็นพื้นที่สำหรับดื่มแอลกอฮอล์ แยกย้ายกับเมลล์ไปทำธุระส่วนตัวกันก่อนจะไปพบนิว ตกลงกันว่าเมลล์จะมารับผมที่สถานีรถไฟฟ้าแถวหอพี่คราม ผมจะได้ให้อาหารคุณเกรย์รอไป
พี่ครามกลับมาวันนี้ราวๆ สามทุ่ม คิดว่าคงไม่เป็นไรหากจะทิ้งคุณเกรย์ให้อยู่ตัวเดียวสักพัก ตั้งใจว่าสองทุ่มก็จะกลับ ผมบอกพี่ครามว่ามีเพื่อนเก่านัดเจอที่ร้านXXX เมลล์ก็ไปด้วย นั่นถึงทำให้พี่ครามยอมให้ผมไปโดยดี
พอรู้มาว่าแถวนั้นแหล่งมั่วสุมเยอะไม่น้อย แต่ก็นั่นแหละ...ผมเอาเมลล์ไปด้วย สบายใจได้
เมื่อถึงเวลา ผมขึ้นรถไอ้เมลล์ไปทันที รีบไปรีบกลับจะได้จบเรื่องเสียที ไม่นานผมก็มาถึงร้านที่ว่า ทั้งผมทั้งเมลล์ยังไม่ได้ทานข้าวทั้งคู่ เพราะกะว่าจะไปหานิวเพื่อจะได้สั่งอาหารทานกัน แล้วค่อยแยกย้าย
นิวนั่งรออยู่ก่อนแล้ว พวกผมเดินเข้าไปหา คนตรงหน้าลุกขึ้นยืนโบกมือให้ นิวหน้าตาดีมาแต่ไหนแต่ไร พอโตขึ้นก็ดันหล่อเหลามากขึ้นไปอีก มีแต่คนในร้านแอบจ้องเขาเยอะแยะไปหมด
พวกผมนั่งลงที่โต๊ะ เอ่ยทักทายพร้อมแนะนำให้นิวรู้จักกับเมลล์
“อ้อ เพื่อนปายที่มหา’ลัยใช่ป่ะ เรานิวนะ”
“อื้อ เมลล์” ทั้งคู่ขยับยิ้มให้กันเล็กน้อยก่อนลงมือสั่งอาหาร นิวชวนผมคุยเรื่องโรงเรียน เรื่องเพื่อน แต่เชื่อเถอะว่าผมตอบไม่ค่อยได้เท่าไหร่ อย่างที่เคยบอกว่าผมมักจะเก็บตัวเงียบไม่สุงสิงกับใคร กับนิวผมก็เคยคุยด้วยแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้นเอง
ยังดีที่อาหารอร่อยจนสามารถนำมาเป็นประเด็นในโต๊ะได้ ไอ้เมลล์เองก็ชวนคุยเก่งเหมือนกันทำให้บรรยากาศไม่อึดอัดอย่างที่คิด
เวลาเกือบสองทุ่ม พวกผมเรียกเก็บบิล ตกลงกันแล้วว่าจะหารเพื่อความสบายใจของทุกคน อันที่จริงนิวเสนอตัวจะเลี้ยงผมกับเมลล์แต่ผมไม่เห็นด้วยเลยแย้งไปว่าผมจะเลี้ยงนิวเอง เพราะไหนๆ เขาก็อุตสาห์มาตั้งไกล พอเป็นอย่างนั้นนิวก็ไม่ยอม สุดท้ายก็จบที่การหารสาม
ผมนั่งคุยกับนิวต่ออีกนิด ไอ้เมลล์ก็มีสายเรียกเข้า มันลุกออกไปพร้อมกลับมาด้วยสีหน้าแตกตื่น
“มึง น้องกูรถชนว่ะ”
“ห๊ะ แล้วเป็นอะไรมั้ย” ผมถามมัน เห็นท่าไม่ดีแล้ว
“ไม่รู้ แม่โทรมาบอก กูต้องรีบไปแล้วว่ะ”
“อืม ไปเถอะ เดี๋ยวหาทางกลับเองได้” ผมบอกมันไม่ให้มันเป็นห่วง คิดว่าแถวนี้คงหารถโบกได้อยู่ รวมถึงไม่อยากรบกวนให้มันไปส่งผมให้เสียเวลา สู้ให้ไปหาน้องมันให้เร็วที่สุดจะดีกว่า
“ขอโทษนะเว้ย” ไอ้เมลล์บอกอีกครั้ง สีหน้ารู้สึกผิด แต่ผมย้ำอีกครั้งว่าไม่เป็นไรจริงๆ ไอ้เมลล์ถึงรีบไป
ทั้งโต๊ะเหลือแค่ผมกับนิว บรรยากาศแปลกๆ จนผมต้องบอกเพื่อนเก่าไปว่าจะโบกรถกลับ
“เดี๋ยวเราไปส่งก็ได้ หารค่ารถกันจะได้ถูกๆ” นิวว่าและผมก็เห็นด้วย
“แต่ไปดื่มเป็นเพื่อนหน่อยดิ แปบเดียว” นิวเสนอข้อต่อรองทำเอาผมทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก รู้ว่าตัวเองไม่ค่อยถูกกับแอลกอฮอล์สักเท่าไหร่ จึงบอกนิวไป
“งั้นเรารอนิวดื่มก็ได้ แต่เราไม่ดื่มนะ”
ผมว่า ทำตามที่ไอ้ตั๊บกับเมลล์เคยบอกอย่างเคร่งครัด เคยดื่มเหล้าแล้วเมาแอ๋ตอนปีหนึ่ง หลังจากสร่างเมาไอ้ตั๊บไอ้เมลล์ถึงกับพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่ให้ผมไปดื่มเหล้ากับคนอื่นนอกจากพวกมัน จนตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป แต่ทางที่ดีทำตามพวกมันว่าไว้ก็ไม่เสียหาย
“เอางั้นก็ได้ ถ้างั้นเข้าไปข้างในกันเถอะ เราอยากลองร้านนี้มานานแล้ว เห็นว่าเด็ดต้องมาให้ได้” คนตัวสูงว่าพลางยิ้มร่า ผมได้แต่ยกยิ้มตอบ ไม่ขัดอารมณ์ แม้จะเซ็งเล็กน้อยที่ต้องเอาตัวไปเบียดกับคนเยอะแยะมากมาย แต่ก็คิดเอาเสียว่าแปบเดียว เดินตามเขาเข้าไป
โดยที่ไม่คิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นตามมา
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ถือว่าเอามาตัดหวาน แก้เลี่ยนแล้วกันนะ ;-;
เป็นตอนที่เราอ่านทวนหลายรอบมาก กลัวจะไม่ถูกใจกัน
อยากให้มองหลายๆ มุมมองดูนะคะ
ปายเป็นคนขี้เกรงใจมาแต่ไหนแต่ไร พอเจอแบบนี้เข้าไปน้องเลยปฏิเสธไม่ลง
ไม่รู้ว่าจะสื่อถึงคนอ่านได้มากน้อยแค่ไหน
แต่อย่าเพิ่งโกรธน้องเลยนะ :hao5:
-
ไม่โกรธน้องนะ แต่กลัวว่าอีกคนจะคิดมากมากกว่า :katai1:
-
นิสัยแบบปายมักจะหาเรื่องมาให้ตัวเองอยู่ตลอดแล้วถ้าเข้าไปแล้วนิวคะยั้นคะยอให้ดื่มปายคงดื่มแล้วก้จะดูแลตัวเองไม่ได้ ไหนจะสถานะที่บอกไม่ได้ที่มีกับพี่ครามอีกถ้าเกิดอะไรขึ้นพี่ครามรู้แล้วก็คิดได้ใช่มั้ยว่าที่ปายไม่ปฏิเสธเวลาพี่ครามขอร้องก้เพราะเป็นคนใจอ่อนปฏิเสธใครไม่เป็น ปายรู้จักนิวแค่ผิวเผินเองนะจริงๆไม่ไปเจอกันเลยก็ได้ หวังว่าจะดราม่านะคะเพราะคุณนักเขียนเคยบอกไว้แบบนั้น
-
จะไม่มีอะไรร้ายเเรงใช่ไหมๆๆๆๆ
-
เนี่ยๆๆๆ เราจะโกรธคนเขียนเพราะเขียนน้องใจดีและขี้เกรงใจเกินไปทำให้เป็นภัยกับตัวเอง :katai1:
-
หวังว่าปายจะเอาตัวรอดออกมาได้นะ
-
เป็นห่วงปายจัง แต่ก็เข้าใจนะว่าน้องไม่กล้าปฏิเสธ
หวังว่าเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นจะเป็นบทเรียนให้น้องนะคะ
-
แงงงงงง พี่ครามมาช่วยเร็ววว กลัวน้องโดนมอม โทรบอกพี่ครามเร็วว่าเมลกับแล้ว
-
จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
-
ขอบคุณ :)
-
ฮื่อออออ น้องปายยย ทักไปบอกพี่ครามก่อนก็ดีนะลูก :hao5:
-
:pig4:
-
:mew5:
-
เราไม่โกรธปายหรอก
แต่เราอยากให้พี่ครามโกรธมากกว่า
แต่ส่วนหนึ่งอาจเพราะพี่ครามไม่บอกน้องให้ชัดเจน
น้องเลยมึนๆ งงๆ สับสน
ว่าพี่น้องเค้าจูบกัน
-
โทร บอกพี่ครามสักหน่อยก็ดีนะปาย
ว่าเมลล์มีธุระกลับก่อน ตอนนี้ปายอยู่ที่ไหน
รู้หน้าไม่รู้ใจ อาจมีภัยจากที่อื่นก็ได้
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าเป็นห่วงไปอีก :เฮ้อ:
-
ทำไมตอนนี้อ่านแล้วหงุดหงิดปายมากอะ
-
เอาแมวมาล่อน้องก็ติดกับ หัวอ่อนแบบนี้อย่าปล่อยให้ไกลตัวเลยพี่คราม
นี่เพื่อนจะมอมป่าวยังไม่รู้เลย
-
อีกละนายเอกแบบนี้ ฮึ่ยๆๆๆๆๆๆ ทึ่งหัว
-
บอกไปเลยมีสามีรออยู่ที่บ้านจบป่านีกิโมโหจนกินแมวไปแล้วมั้ง 5555
-
น้องปาย อย่าให้สิ่งอื่นล่อลวงเราได้นอกจากแมวซิ >_<
-
พี่ครามจะว่ายังไงเนี่ย ปายนะปายยย
-
น้องปายยยยยยยยยยยยย :ling3:
//อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
งานงอกแน่น้องปาย
แต่จะหนักแค่ไหน
พี่ครามรีบมาช่วยน้องด่วนๆ
:katai1: :katai1:
-
:katai1:
-
พี่ครามมาช่วยน้องปายด่วนนน :ling1:
-
งานเข้าแน่อีหนูเอ๊ย
-
ปายยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่นะ :sad4:
:z3: :z3:
นิว !!!! หนอย คอยดูนะ
:katai4:
-
ถ้าพี่ครามกลับมา ระเบิดลงแน่เลยเจ้าปายเอ้ยยยยย
-
:mew5: :mew5: เฮ้ออ :beat:
-
จะเกิดอะไรขึ้นนนน
:o12:
-
หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ
-
ฮื้อออ พี่ครามมาช่วยน้องหน่อยยย
-
จะเกิดอะไรขึ้นน้ออออ
เมลล์อ่ะพูดถูกมากเลยนะ ปายใจอ่อนเกินไปแล้ววว :hao4:
-
มอมเมาปายเลยค่าาาาา
-
นี่เป็นคนที่ขี้หงุดหงิดเวลาอ่านนิยายแล้วเจอนายเอกนิสัยแบบปายมาก อ๊ากกกกกก!
แล้วต่อไปก็จะผิดใจกับพี่คราม ฮึมๆ :m16: :m16: :m16: ว่าละนิวต้องมีอะไรดีไม่ดีนิวรู้จักกับแฟนเก่าพี่ครามด้วยมั้งเนี่ย
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:hao4:
จะดีเหรอ ?
-
เบิกตัวพี่ครามมาเดี๋ยวนี้ :z3:
-
ทาสแมว
-
ทำไงได้ปายขี้เกรงใจแล้วยังมาทำซึนเรื่องพี่ครามอีก ความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียกแบบนี้ไม่ค่อยแฟร์เลย อยากให้พี่ครามโกรธปายดูสักที จะได้รู้ใจตัวเอง เนี่ก็ชอบเขาแต่ปากแข็งอีกคนชักช้า คนอ่านลุ้นเยี่ยวเหนี่ยวละ เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า
-
ปายลูกกกกก อย่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณเกรย์เลยนะ เดี๋ยวพี่ครามหาว่าทิ้งแมว ฮือออ
-
เฮ้ยย จะเกิดเรื่องร้ายๆป่ะเนี่ยยย
-
เรากลัวพี่ครามเข้าใจผิดอ่ะสิ งื้ออออ
-
อยากให้ปายโดนมอม โดนปล้ำไปเลย จะได้เลิกมองโลกในแง่ดี เราโลกไม่สวย ปายทำตัวเอง ไม่สงสารด้วย ถ้าเกิดไรขึ้นทถ้าแค่เรื่องตัวเองยังจัดการไม่ได้ จะใช้ชีวิตได้ยังไง ทีทรอซ้ำเติมปาย พี่คราม ไม่ต้องมาช่วยหรอก
-
เข้าใจที่คนเขียนจะสื่อค่ะ เพราะเราขี้เกรงใจคนเหมือนกัน มันปฏิเสธิอยากจริงๆ นะ พอโกหกไปก็รู้สึกไม่ดีอีก ในมุมน้องปายคงจะคิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้จะทำอะไรเรา + กับความขี้เกรงใจเลยไปอะ
-
ถ้าขี้เกรงใจนักก็อย่าลืมรับผลที่ตามมาให้ได้ละกัน เหอะ #ทีมพี่คราม #ทีมคุณเกรย์
-
:pig4:
-
หน่องปาย อันตรายแล้ว เรียกพี่ครามมารับด่วยเลย
ขอบคุณค่ะ
-
น้องปายน่ารัก :กอด1: :กอด1:
-
ย้ากกกกกกกก ต่อวันนี้เลยได้มั้ยยยยย :hao7:
-
ขัดใจปายมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ไม่นะ น้องปายของพี้... :sad4:
-
:z13:
-
เห้ออออ
หวังว่สจะไม่มีอะไรร้ายเเรง
ทิ้งท้าบแบบนี้กลัวจังเลย
:sad4:
-
หวังว่าจะไม่มีอะไรร้านแรงนะ
เห้อออ ทิ้งท้ายแบบนี้กลัวจัง
:hao5:
-
นี่รอตบเข่าฉาดเลยอยู่555 ปายเอ้ย :เฮ้อ:
-
อะไรจะตามมาล่ะปาย พี่ครามก็ไม่อยู่ด้วย!
-
•19•
เพลงข้างในเสียงดังและหนวกหูกว่าข้างนอกมาก แต่เห็นนิวอารมณ์ดีอย่างนั้นแล้วจึงคิดว่าอาจจะมีแค่ผมคนเดียวที่คิดว่ามันหนวกหูก็ได้ เพื่อนเก่าสั่งเบียร์ยี่ห้อดังมาสองขวด นิวเชื้อเชิญผมอีกครั้งแต่ผมปฏิเสธเสียงแข็ง พร้อมกับสั่งโค้กมานั่งดื่มแทน
เห็นอย่างนั้นนิวก็ไม่ได้เซ้าซี้ต่อ
นั่งรอเพื่อนเก่าจิบเบียร์ไปพลางๆ โทรศัพท์ผมก็สั่น พี่ครามทักมา
:: ปาย อยู่ไหน
ผมบอกพิกัดร้านไป
:: เดี๋ยวไปรับ
เห็นดังนั้นก็แอบยิ้มไม่ได้ เวลาเกือบสามทุ่มแล้วแสดงว่าพี่ครามใกล้ถึงแล้ว ผมดีใจอยู่ลึกๆ ขยับยิ้มก่อนบอกนิวว่าเดี๋ยวรอพี่มารับ ไม่ต้องลำบากให้นิวไปส่งแล้ว
“อ้าว งี้เราก็ต้องโบกรถกลับคนเดียวแล้วดิ” นิวว่าน้ำเสียงขำไม่ได้จริงจัง แต่เป็นผมเองที่เพิ่งนึกได้ จริงด้วย...นิวต้องโบกรถกลับคนเดียว
“งั้นเราให้พี่เราไปส่งนิวก็ได้ พักแถวไหนล่ะ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอก เกรงใจ เราล้อเล่น เดี๋ยวโบกรถกลับเอง”
“ถึงอย่างนั้น...เราว่าเราไปส่งดีกว่า”
นิวกดยิ้มมุมปากไม่ได้พูดอะไรต่อ ยกเบียร์สดขึ้นจิบอีกสองสามครั้ง ก่อนเอ่ยถามผม
“ปายไม่กินจริงดิ”
ส่ายหน้า “ไม่กิน”
นิวเลิกคิ้ว จิบเบียร์อีกอึกก่อนขอตัวลุกไปเข้าห้องน้ำ ปล่อยผมทิ้งไว้ท่ามกลางแสงสีที่น่าอึดอัด ดีหน่อยที่ยังเช้าอยู่ทำให้คนยังไม่เยอะมากนัก ผมเอาแต่จ้องแก้วโค้ก ไม่หันไปมองโต๊ะอื่น จนเวลาผ่านไปสักพัก ผมสะดุ้งเพราะความเย็นที่ต้นคอ นิวกลับมาพร้อมขวดเบียร์เย็นๆ ในมืออีกขวด
เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผม
“หมดขวดนี้แล้วพอละ” นิวว่าพลางยกยิ้ม ทำให้ผมยิ้มตาม ดีใจที่นิวจะหยุดดื่มเสียที ผมก้มมองโทรศัพท์เป็นพักๆ พี่ครามยังไม่มา ข้อความสุดท้ายคือใกล้จะถึงหอพักแล้ว ทักเขาไปก็ไม่ตอบไม่อ่านเสียที
ขณะที่กำลังเหม่อมองแก้วโค้กที่หมดไปแล้วเพลินๆ ต้นขาผมก็สัมผัสได้ถึงแรงจับ ผมสะดุ้ง หันไปมองคนข้างๆ ที่เอื้อมมือมาวางบนต้นขาผมแต่สายตามองตรงไปที่อื่น ผมค่อยๆ เบี่ยงขาหนี
นิวหันมายกยิ้มให้เมื่อผมขยับ เลื่อนมือไล่เข้ามาที่ต้นขามากขึ้นกว่าเดิม ผมลุกยืนพรวด
“นิว ไม่ชอบ”
ว่าเสียงแข็ง รู้ตัวว่าทำหน้าไม่พอใจอยู่แน่ๆ ผมไม่ชอบให้เขาเข้ามาเกินกว่าขอบเขตที่ผมสร้างไว้ และนิวกำลังทำมัน
“โทษๆ มือมันไปเอง ปายนั่งลงเถอะ”
ผมจ้องเขาเขม็ง ขยับเก้าอี้ให้ออกห่างก่อนลงไปนั่งดังเดิม เมื่อไหร่พี่ครามจะมา... คิดพลางหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความไปหาอีกครั้ง พี่ครามยังไม่อ่าน คงกำลังเดินทางอยู่…คิดถึงคุณเกรย์แล้ว นี่ก็ปาไปสามทุ่มกว่าแล้วนะ
จนเวลาผ่านไปอีกสักระยะ พี่ครามมาช้าเกินไปแล้ว ลองโทรไปปรากฏว่าไม่ติด เดาว่าคงแบตหมด ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับนิว คนข้างๆ เป็นคนชวนผมคุยอยู่ฝ่ายเดียวจนรู้สึกผิด รู้สึกอึดอัด น่าแปลกที่ไม่ได้รู้สึกอย่างนี้กับพี่ครามในช่วงแรกๆ พอมีเรื่องให้ต้องรอทุกอย่างกลับดูช้าไปหมด
เพราะไม่สามารถติดต่อพี่ครามได้ทำให้ผมไม่กล้าโบกรถกลับเอง พี่ครามบอกจะมารับและหากมาถึงแล้วไม่เจอผมคงวุ่นน่าดู
“ปายว่าสองคนนั้นใครสวยกว่ากัน” นิวถามเมื่อเห็นผมเหม่อมองไปเรื่อยเปื่อย จนเขาคิดว่าผมกำลังมองผู้หญิงสองคนที่นั่งตรงกับโต๊ะผม ถัดไปสามสี่ช่วง ผมไม่รู้จะตอบยังไง...เพราะไม่ได้สนใจพวกเธอ แต่ก็คิดว่าตอบเพื่อต่อบทสนทนาให้นิวจะดีกว่า
“คนผมยาวมั้ง..”
“หรอ เราชอบคนผมสั้น” ผมพยักหน้ารับรู้
“แต่จริงๆ ชอบคนนี้มากกว่า” เสียงนิวดังขึ้นอีกครั้งทำให้ผมหันไปมองหน้าเขา และพบว่านิวยกมือมาจิ้มที่แก้มผมเข้าอย่างจัง
คนข้างตัวยกยิ้ม แต่ผมไม่เล่นด้วยแล้ว ผมไม่ชอบ มันเกินขอบเขตที่ผมวางไว้ให้นิวแล้ว
พอรับรู้ได้ว่านิวเข้าหาผมเพราะอะไร ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้อยากให้ความหวังเขาเลยให้เมลล์มาด้วย แต่พอเมลล์ต้องรีบกลับนั่นทำให้นิวคงเข้าใจแล้วว่าระหว่างผมกับเมลล์เป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ ถึงได้ทำตัวอย่างนี้ใส่ผม
ผมลุกขึ้นยืน ตั้งใจจะออกนอกร้าน ดีหน่อยที่ร้านนี้เป็นระบบจ่ายเงินก่อนค่อยได้รับเครื่องดื่ม ทำให้ผมลุกออกไปได้โดยง่าย นิวรีบรุดตามผมมาติดๆ เสียแต่ผมไม่คิดจะหันหลังกลับไป
“ปาย” แรงกระชากจากข้างหลังรั้งผมไว้ไม่ให้ไปต่อ นิวจับข้อมือผมไว้ก่อนจะได้ออกจากร้าน “คือ...เราขอโทษนะ”
“...ไม่เป็นไรหรอก นิวคงเมาแล้ว เราจะออกไปรอพี่แล้วล่ะ” ผมว่า น้ำเสียงนิ่งเรียบจนตัวเองยังแปลกใจ
“พี่ปายอยู่ไหนแล้ว”
“ไม่รู้ แต่คงใกล้แล้วมั้ง” ผมพูดปด พี่ครามน่าจะใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะมาถึง แต่ที่ผมพูดไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากอยู่กับเขาแล้ว มันพอแล้ว จากที่ว่าจะไปแปบๆ แล้วกลับ จนตอนนี้มันนานเกินกว่าที่ผมตั้งใจ
กับนิว เพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนกันมาก่อน ผมไว้ใจเขาได้ในระดับหนึ่ง ระดับที่ยอมให้เข้าใกล้กำแพงแต่จะไม่ยอมให้เข้ามาในกำแพง เพียงแต่นิวกลับพยายามเข้ามาและนั่นทำให้ผมต้องถอยออกห่างอย่างช่วยไม่ได้
“งั้นเดี๋ยวรอตรงนี้ด้วย” นิวว่า ทำให้ผมอึดอัดกว่าเดิม เสียแต่ไม่กล้าบอกเขาไป ได้แต่อัดอั้นอยู่ในใจ ยืนรออยู่หน้าร้านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเม็ดฝนได้เริ่มสาดลงมา นิวดึงให้ผมเข้าไปหลบฝนข้างในและคงจะตามเข้าไปแล้วถ้าหากนิวไม่ได้พูดขึ้นมาเสียก่อน
“จริงๆ พวกเราค้างแถวนี้ก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องลำบากพี่ปายให้มารับ ฝนก็ตกอีกด้วย”
ผมสะบัดมือทิ้งอย่างแรง แถวนี้มีโรงแรมราคาถูกอยู่ก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าผมจะซื่อจนไม่รู้ว่านิวหมายความว่ายังไง ทำไมอ่ะ ที่แสดงไปยังไม่ชัดเจนอีกหรอ แม่งเอ๊ย รู้งี้ไม่มาซะตั้งแต่แรกก็ดีหรอก
“เห้ย เราไม่ได้หมายความว่างั้น ปาย” นิวร้องทันทีที่ผมกระชากมือตัวเองออกจากเขา เดินหนีไปทางอื่น หงุดหงิดตัวเองที่ใจอ่อนมาหานิว หงุดหงิดที่นิวมาจับตัว ก้าวข้ามอาณาเขตที่ผมสร้างขึ้น แต่ผมรู้...อีกหนึ่งสาเหตุความหงุดหงิดก็คือพี่คราม
ทำไมถึงมาช้านัก
รู้ตัวว่ากำลังพาลไปทั่ว ทั้งที่ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะตัวเองทั้งนั้น
“ปาย!”
“อย่ามาจับ!”
ผมร้องลั่นเมื่อนิวคว้าแขนผมไว้อีกครั้ง ฝนยังคงตกมาอย่างไม่ขาดสาย หน้าร้านมีผู้คนน้อยนิดรวมถึงผมกับเขาที่ฉุดรั้งกันไปมา
“ปายเราขอโทษ ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ ตอนนี้เข้าไปหลบฝนก่อนเถอะ...นะ”
“นิวเข้าไปเถอะ เราอยู่แถวนี้แหละ” ผมว่า ไม่สะท้านต่ออะไรแล้วทั้งนั้น เนื้อตัวเปียกซ่กไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอยากเข้าไปหลบฝนที่ไหนทั้งสิ้น ใจผมอยู่หอพี่ครามไปแล้ว อยากกลับไปกอดคุณเกรย์อย่างเดียว
นิวไม่ได้พูดอะไร ถอยออกมาจากผมหนึ่งก้าว ยืนตากฝนเป็นเพื่อน ผมถอนหายใจ
“นิวเข้าไปเถอะ เราไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่มาแล้วจะบอก”
“ปายเนี่ย...ใจดีเนอะ”
“...”
“ไม่สงสัยเลยที่ตัวเองจะชอบ...” ผมเงียบกว่าเดิมเมื่อคนข้างตัวเอ่ยสารภาพ ยืนนิ่งทำตัวราวกับรูปปั้น ปล่อยให้นิวเป็นฝ่ายพูดคนเดียวต่อไป
“เราชอบปายมาตั้งแต่มัธยมแล้วนะ เสียดายที่ไม่ค่อยได้คุย ปายดูโลกส่วนตัวสูงอ่ะ...” เขาพูดแข่งกับเสียงฝน
“แต่พอเห็นปายเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ ได้เห็นหน้าปายเลยคิดว่าอยากลองเริ่มจีบดูสักครั้ง...ขอโทษนะถ้าทำให้ลำบากใจ ปายปฏิเสธคนไม่เก่งหรอก เพราะงั้นเราถึงเลือกวิธีนี้เพื่อที่จะได้เจอปาย...”
ผมหันหน้าไปหาเขาด้วยความสงสัย
“เรามองปายมาตลอดนั่นแหละ...ปายใจดี คงจะเกรงใจถ้าจะทิ้งเราไว้คนเดียวถึงมาใช่ป่ะ” นิวว่าพร้อมกดรอยยิ้ม “คิดว่าปายยังโสดถึงได้อยากลองจีบดู”
“แต่คงหมดหวังแล้ว ใช่มั้ย...?” สิ้นประโยคคำถาม ผมนิ่งเงียบสักพัก ระหว่างผมกับพี่ครามเองก็ไม่ใช่สถานะที่จะเรียกได้ว่าแฟน เราไม่ได้คบกัน แต่ผมก็พอใจกับความสัมพันธ์ตอนนี้แล้ว
“อืม” จึงตอบเขาไป
เวลาผ่านไปจนกระทั่งฝนหยุดตกแล้วนิวจึงพูดต่อ “ปายกลับกับพี่ปายเถอะ เราพักแถวนี้ได้” ผมหันหน้าไปมองเขา นิวส่งยิ้มให้ บรรยากาศไม่เหมือนทุกที รอยยิ้มครั้งนี้ดูเศร้ากว่าครั้งไหนๆ
“เราไปส่งได้”
“ไม่เป็นไรหรอก ให้มันจบตรงนี้ไปเลยดีกว่า ขอโทษที่รบกวนนะ” คนตัวสูงว่า ขยับเข้ามาใกล้ผมหนึ่งช่วงตัว
“ขออย่างหนึ่งก่อนไป”
สิ้นเสียง เพื่อนเก่าก้มลงมาจุมพิตที่หน้าผากผมอย่างรวดเร็วก่อนผละออก ไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่ทันได้ผลักให้เขาออกไป นิวก็ทำสำเร็จไปแล้ว
“ขอบคุณนะ ไปละ” ประโยคสุดท้ายก่อนหมุนเข้าร้านไป ผมยกมือแตะหน้าผากตัวเอง ตกใจ...อาจเป็นเพราะความสงสารเขามีมากกว่าเลยไมได้รู้สึกแขยงเท่าไหร่ อย่างไรเสียนี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ
ถอนหายใจ ไม่ชอบใจจริงๆ แต่ทำอะไรไม่ได้แล้ว อยากกลับไปเจอพี่ครามใจจะขาด เอาตรงๆ เลยคือผมกลัว...กลัวการใกล้ชิดกับนิว กลัวการสัมผัสของนิว อยากไปกอดพี่ครามให้คลายความกลัว ไม่รู้ทำไมถึงเกิดความคิดแบบนี้ในหัว ผมให้ใจพี่เขาไปมากเท่าไหร่กันแล้วนะ
“ปาย!!” ทันทีที่นิวหายเข้าร้านไปก็พลันได้ยินเสียงตะโกนเรียกที่คุ้นเคย พี่ครามกึ่งวิ่งเข้ามาหาผมจากอีกทาง กว่าจะมา
ผมยิ้มพลางเดินเข้าหา เสียแต่เสียงดังของพี่ครามทำให้ผมชะงัก
“ทำอะไร!”
“อะไร?”
“เมื่อกี้อ่ะ” พี่ครามถาม พลางเอื้อมมือมาจิ้มชี้ที่หน้าผากผม “ชอบให้คนทำอย่างนั้นหรือไง”
สะบัดมือเขาออก “ไม่ได้ชอบ!”
“แต่ก็ยืนให้ทำเนี่ยนะ”
“จะไปรู้มั้ยว่านิวจะทำ”
“เพื่อนปายส่งข้อความมาหาพี่ บอกให้รีบไปรับปาย และดูดิ้พี่เจออะไร”
“พี่คราม...” ผมว่าเสียงอ่อน ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดแบบนี้ ผมไม่ได้เป็นคนเริ่มด้วยซ้ำ ใจเสียด้วยความคิดที่ว่าพี่ครามกำลังตัดสินผมด้วยเหตุการณ์เดียว
“กลับ”
ประโยคคำสั่งที่สั้นและห้วน ผมรู้...พี่ครามกำลังหงุดหงิด และสาเหตุคงเป็นใครไม่ได้นอกจากผม ระหว่างทางเดินไปที่รถ พี่ครามเงียบกริบไม่พูดอะไรสักอย่าง ทั้งที่ได้เจอกันแล้วทั้งทีแต่กลับมีเรื่องให้ไม่ได้ดังใจ
ผมใจเสียอีกครั้ง คิดถึงพี่คราม แทนที่จะได้สวมกอดแน่นๆ กลับกลายเป็นห่างเหินเสียอย่างนั้น ผมผิดจริงที่มากับนิว แต่ใครจะไปรู้ว่าเมลล์มีเหตุให้ต้องกลับก่อน ใครจะรู้ว่าฝนจะตก ใครจะรู้ว่านิวจะทำอย่างนั้น ทั้งที่ผมเองก็ป้องกันตัวเองที่สุดแล้ว
การที่ถูกพี่ครามตามใจมากเกินไปทำให้ผมเคยชินที่จะถูกพี่เขาใจดีใส่เสมอ แต่กลับครั้งนี้ ไม่เป็นเช่นนั้น แหงล่ะ เป็นใครก็คงโมโห ผมแคร์เขามากกว่าที่คิด รับรู้ความรู้สึกภายในที่เพิ่มพูนมากขึ้น ความรู้สึกที่เกินไปมากกว่าคำว่าชอบ เสียแต่มารู้ตัวในเวลาที่ไม่เป็นใจ
“ผมขอโทษ...”
ผมเอ่ยเสียงเบา พี่ครามยังคงมองถนนไม่แม้แต่จะเอ่ยปากคุยเช่นเดิม
ผ้าขนหนูที่พี่ครามมอบให้ผมทันทีที่เข้ารถมา คงตั้งใจให้ผมเช็ดหัวเช็ดตัวทว่าผมกอดผ้านั่นไว้แน่น กลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า ราวกับมันจะช่วยปกป้องผมได้
จนกระทั่งถึงจุดหมาย ไม่มีคำพูดอะไรตลอดทาง เดินตามพี่ครามที่จูงมือผมเข้าห้องไปเงียบๆ
คุณเกรย์ร้องแง้วเป็นการทักทายไม่ก็ต่อว่าที่ผมกลับมาช้า เสียใจก็แต่ตอนนี้ผมไม่มีแรงก้มลงไปอุ้มเขาไว้เหมือนอย่างเคย อีกอย่างคือผมตัวเปียกด้วย กลัวคุณเขาจะเปียกตามถ้าผมกอด
พี่ครามพาผมมานั่งที่โซฟา ถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยคำพูดแรกขึ้น
“เปียกหมดแล้ว ไปอาบน้ำก่อนมั้ย เดี๋ยวไม่สบาย”
น้ำตากลับมาคลอที่เบ้าอีกครั้ง เมื่อประโยคแรกที่พี่ครามยอมพูดกับผมหลังจากที่เงียบมาตลอดทางคือประโยคที่แสดงออกว่าเป็นห่วงผมขนาดไหน ผมปล่อยให้พี่ครามค่อยๆ เช็ดหัวให้ผมอย่างแผ่วเบา พลันน้ำตาก็ล้นเอ่อมากขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ คิดถึงแทบบ้า ทำไมต้องมาทะเลาะกันด้วย
“ไม่โกรธแล้วหรอ” ผมถาม
“โกรธ”
“ผมขอโทษ” ผมว่า ขอโทษจากใจอีกครั้ง นิวไม่ได้ผิดอะไร ผมไม่อยากโทษเขาแล้ว ถ้าจะหาคนผิด...คงเป็นที่ผมเอง ที่ไม่หนักแน่นพอ ทั้งๆ ที่เมลล์ก็หาทางปฏิเสธให้แล้ว แต่ผมก็ยังไป ทั้งที่พี่ครามน่าจะเหนื่อยจากการเดินทางแต่ผมก็ยัง...ทำตัวให้เขาไม่พอใจอีก
“แต่ตอนนี้หายโกรธแล้ว ปาย...ไม่ร้องสิครับ”
ผมส่ายหน้า “ปายขอโทษทำให้พี่ครามโกรธ”
“ปายรู้ตัวพี่ก็ไม่โกรธแล้ว ทีหลังอย่าทำอะไรแบบนี้อีกนะ”
ผมพยักหน้า
“พี่ก็พูดไม่ดีกับปาย พี่หงุดหงิดมากไปหน่อย...ขอโทษนะครับ”
เป็นใครก็คงหงุดหงิดกับการกระทำของผม ผมเองก็ไม่คิดว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้น ใครจะคิดว่าจู่ๆ นิวจะมาจูบหน้าผากผมอย่างนั้น
ผมส่ายหน้า พี่ครามไม่ได้ผิดอะไรเลย ผมผิด ผิดเองทั้งหมด
“ช่างมันเถอะเนอะ”
พี่ครามพูดพร้อมขยับยิ้ม เดินลุกไปอุ้มคุณเกรย์ก่อนกลับมานั่งลงตรงหน้าผมอีกครั้ง จับคุณเกรย์ให้ยืนสองขาก่อนว่า “ดีกันนะฮับ” ดัดเสียงแหลมเสียจนผมต้องหลุดขำ คนตัวโตหน้าดุอย่างพี่ครามดูน่าขันไปทันทีที่ทำเสียงแบบนี้ ไม่ได้เข้ากันเลย
“ยิ้มแล้วๆ” พี่ครามว่าพร้อมส่งยิ้มมาให้ผม บรรยากาศที่เคยตึงในห้องเปลี่ยนไปแทบทันที
กับคนๆ นี้ ผมควักหัวใจให้อย่างง่ายดาย
ผมโน้มตัวไปกอดพี่ครามไว้แน่น ไม่สนว่าตัวยังเปียกอยู่ไหม รู้แค่คิดถึง อยากกอดมากๆ แค่นั้นเอง พี่ครามเองก็ไม่ได้ว่าอะไรที่ผมตัวเปียกแล้วไปกอดพี่เขาเสียแน่น ซ้ำยังกอดผมกลับเสียแน่น ไม่มีความจำเป็นอะไรเลยที่พี่ครามจะเป็นฝ่ายขอคืนดีแต่พี่เขาก็ทำ ถึงพี่ครามไม่เอาคุณเกรย์มาอ้างผมก็ตั้งใจจะเป็นฝ่ายง้อเอง
ทั้งที่เป็นความผิดของผมเองแท้ๆ
คนตัวโตก้มจูบลงที่ขมับผมย้ำซ้ำๆ ไล่วนไปยังหน้าผาก จุมพิตกลบรอยที่เพื่อนเก่าได้สร้างไว้ ลูบศีรษะผมอย่างแผ่วเบา มืออีกข้างโอบตัวผมไว้เสียมิด อ้อมกอดอบอุ่นที่ผมเฝ้ารอคอยอยู่ตรงหน้าแล้ว
“พี่คราม...ไม่โกรธกันอีกแล้วนะ”
“ครับ ขอโทษนะ แมวพี่กลัวหมดแล้ว”
“ฮื่อ” ผมครางรับ ไม่ได้ว่าอะไรที่พี่ครามเรียกผมเป็นแมวของเขา ถึงจะหมั่นไส้อยู่หน่อยๆ ก็ตาม ผมไถหัวออดอ้อนพี่ครามในอ้อมแขนที่แสนคิดถึง อ้อมกอดแน่นช่วยคลายความกลัวให้หายไป พี่ครามกระชับอ้อมกอด ลูบหัวผมอย่างแผ่วเบาทว่าอบอุ่น ผมรู้สึกปลอดภัยเสมอเมื่อได้อยู่ในอ้อมแขนอุ่นนี้
ความกลัวก่อนหน้าได้หายไป ความกลัวที่เกิดจากคนไม่สนิทเข้าใกล้ผมจนเกิดเหตุ ความกลัวจากการที่ถูกพี่ครามเมิน ทั้งหมดนี้ถูกอ้อมกอดอุ่นนี้สลายไปจนสิ้น
สักพัก พี่ครามก็เอ่ยขึ้นหลังจากที่เราเงียบกันได้ไม่นาน
“พี่มีเรื่องจะถามเรานานแล้ว”
“หือ”
“คบกับพี่ไหม”
สมองผมประมวลผลประโยคตรงหน้าแทบทันที ส่งคำตอบออกมาอย่างรวดเร็ว
“ไม่”
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
เห็นหลายคนคิดไปไกล บอกเลยว่าไม่มีอะไรจริงๆ
ยังคงเป็นนิยายใสๆ คงเส้นคงวานะ
ตอนนี้เขียนแล้วลบบ่อยมาก ถ้าเกิดใครอ่านแล้วสะดุดหรือขัดตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะ :hao5:
พยายามจะให้นิยายเรื่องนี้แสดงนิสัยของคนในด้านอื่นออกมาบ้าง
ปายเองก็ไม่ได้มีแค่ด้านเดียว ไม่ใช่เป็นแค่คนเงียบๆ อย่างเดียว ก็มีด้านที่แก้ไขไม่ได้คือความขี้เกรงใจ
ที่จริงๆ ก็กล่าวถึงไปแล้วในตอนต้นๆของเรื่อง
ไม่ได้อยากเขียนตอนนี้มาเพื่อสั่งสอนอะไรปาย อย่างไรเราคิดว่าตัวละครมันจะพัฒนาไปตามเรื่องราวเอง
พี่ครามก็เช่นกัน ไม่ได้เป็นแค่คนใจดี แต่ก็มีมุมอารมณ์ร้อนไม่ต่างอะไรจากคนปกติ
แค่อยากให้คนอ่านได้มองหลายมุมดูค่ะ
คิดว่ามนุษย์เราไม่ได้มีแค่ด้านเดียวเสมอไป
ด้านนี้เราแสดงออกว่าดีกับคนหนึ่ง กับอีกด้านนึงเราเป็นคนไม่ดีในสายตาอีกคน
ถ้าหากสื่อได้ถึงคนอ่านได้บ้างก็ดีใจแล้ว
ตอนแรกกะรีบลงตั้งแต่เมื่อวานเพราะกลัวทุกคนค้าง
แต่คิดว่าตอนนี้น่าจะค้างกว่านะ 55555 :hao7:
ขอบคุณทุกการติดตามและทุกคอมเม้นท์นะคะ
(เขียนทอล์กจะยาวกว่าเนื้อเรื่องแล้วว5555)
-
???
-
:hao4:
-
ไม่อะไร :katai1: :katai1: :katai1:
-
ค้างมากเลยค่าาาา
ทำไมตอบไม่ล่ะปาย
:serius2: :katai4:
-
ตอบแบบไม่ต้องใช้เวลาคิดและไม่นึกถึงจิตใจคนฟังเลยอ่ะปาย ถ้าบอกว่าไม่ได้ชอบก็คงไม่ใช่ แต่เหตุผลที่จะไม่คบด้วยนี่คืออะไรล่ะ หรือว่ายังตอบไม่ครบ ค้างฮะ ค้างมาก
-
ทำไมปายไม่คบเล่าลูกกกกกก :hao5:
-
ไม่ นี่คือไม่คบได้ไงจูบกันขนาดนี้แล้วใช่ไหมลูกกก
-
ขอบคุณ :)
-
:ling1: :katai1:
ไม่ คบได้ไงงงงงงงงง ใช่ป่าวแมวเหมียววว
-
เดี๋ยวลูก ทำไมไม่คบกับพี่เขาล่ะ :hao4:
-
:กอด1: :pig4:
-
ปายจะตอบว่าไม่ปฏิเสธใช่มั้ยยยย แงงงงงงงง
-
ดีแล้วค่ะที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น..จะได้เตือนใจให้ปายรู้ว่าความเกร็งใจจนเกินเหตุของตัวเอง
อาจจะนำพาความซวยตามมา ดีหน่อยที่คราวนี้ " นิว" คู่กรณียังเป็นคนดีอยู่บ้าง และปายก็ปฏิเสธไปอย่างชัดเจนแล้ว
.
.
.
ปล. คำคอบของปายคือ "ไม่.....คบได้ยังไง" ใช่ป่าวค๊าาา :katai2-1:
-
"ไม่"
โอ๊ยยยยยยยย ไม่ปฏิเสธใช่มั๊ยคะหนูปาย
-
ไม่? ไม่อะไรล่ะปาย ไม่ปฏิเสธใช่ไม๊ล่ะ
-
ไม่ปฏิเสธล่ะสิ แต่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ก็ดีแล้วจะได้ขยับความสัมพันธ์เสียที อืดยิ่งกว่าพุงคุณเกรย์แล้วมั้ง
-
:katai2-1:
ว่าแต่ 'ไม่' ของปายคือยังไงเนี่ยย
ค้างสุดดดดด
-
อ้าว ทำไมไม่อ่ะปาย?
-
ไม่อะไรหนูปาย ลูกกกกกก
ไม่...ใช่ว่าเราคบกันอยู่แล้วหรือพี่คราม? งี้ป่ะ?
-
:katai1: โอ๊ยยยย ค้างค่า นู๋ปายยยยย ไม่อะไรอ่า
ลุ้นนนนน
-
นี่ควรเตรียมน้ำใบบัวบกให้อิพี่ครามตอนหน้าไหมอ่ะ ถถถ :hao3:
-
:ling2: :z6:
ทำไมมมมมมมมมมมม
-
ปาย คิดนิดนึงสิ 555555555555555
โอ๊ย พี่เขาอุตส่าห์ถามนะตัวเอง
-
อ้าวๆ......ชอบ แต่ไม่คบ ยังไง :katai1:
-
อะไรอะปายยยยยยยยยยย
-
หนูปายลูก ไม่คบนี่แปลว่าเราอยู่กินกันแบบแมวกับเจ้าของใช่ป่าวคะ
ไม่คบก็จับทำเมียเลยค่ะพี่คราม อย่าแคร์ขั้นตอน ปวดหัว
-
ไม่ปฎิเสธ
-
พี่คราม ปิ๋วเหรอเนี่ย น่าสงสาร พยายามต่อไปนะ
-
ไม่ของปายคืออะไร
ไม่ปฏิเสธ หรือ ไม่คบ :katai1:
-
ไม่เป็นไม่ได้ล้าววววว
แงงงง ค้างงง :katai4:
-
ไม่
.
.
.
ตัดจบ
:a5: o22
:angry2:
-
เรื่องนี้มันดีมากกกกกกกก :man1:
ละมุนไปหมดทุกบรรทัดเลย :impress2:
อ่านแล้วอยากเลี้ยงแมวเลย :mew3:
ตอนแรกๆหงุดหงิดพี่ครามนิดหน่อย (ตอนนี้ก็ยังหงิดๆอยู่บ้าง5555)
บรรยากาศรอบตัวน้องปายมันดูมัวซัว หม่นๆ เหงาๆ น่าเอ็นดูเข้าไปอีก
รักเรื่องนี้จ้าาาาาาา :กอด1:
-
ไม่อะไรห้ะะะะ
นังแมววววว
-
:pig4: :pig4:
-
ไม่ปฎิเสธ
:o8: :-[ :impress2:
-
ไม่ปฏิเสธใช่ไหมปาย :ruready
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จริงๆ ตอนที่พี่ครามโกรธปาย ตอนนั้นยังไม่มีสิทธิ์นะ เพราะยังไม่ได้คบ ประเด็นคือ ไม่ได้ฟังที่ปายจะอธิบาย คือโกรธแล้ว
/คนอ่านนี่แหละโกรธพี่คราม :m16:
อินไปหน่อย 555555
-
ดีมากลูก!!!! ไม่คือไม่ เลิศ!! ปรบมือ!! :katai2-1:
พี่ครามก็ดีมากเช่นกัน กว่าจะเอ่ยปากขอน้องมันได้ ลุ้นจ๊นนนนน แต่น้องตอบไม่นี่คือไม่ปฏิเสธใช่มั้ยคะลูก o18
-
น้องปายโครตน่ารักเลยอะ
ชอบที่น้องโอดคราญในใจ คุณเกร์น่ารักอย่างนั้นอย่างนี้
คุณเกร์อย่าโกรธปายนะ แล้วยังเขินคุณเกร์อีก โอ้ยยย เด็กน่ารัก :ling1:
พี่ครามก็ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นน่าซบ ชอบตอนน้องเรียกเมฆ
เป็นนี่จะไม่ทน จับฟัดให้ช้ำเลย555
ชอบคนเขียนอัพเร็วไม่ขาดตอนนานจนขาดใจ
แต่รู้สึกแชปนี้จะไม่เป็นอย่างนั้น555
เดาว่าที่ไม่นี่คือน้องคิดมากอยู่ใช่ไหม?
-
พี่ครามอึ้งแน่
-
ไม่....ปฏิเสธ อ่ะเนอะ :hao3:
-
ไม่อะไรป๊ายยยย พูดมาเดี๋ยวนี้เลย
นิวนี่ไว้ใจไม่ได้ แต่ดีที่ปายดูแลตัวเองได้ดี
ขอบคุณค่ะ
-
ไม่ปฏิเสธใช่มั้ยลูก น้องปายจะตอบแบบนี้ใช่มั้ยคะ
ลุ้นมาก :katai1: :katai1:
-
ไม่! ไม่อะไรค๊าาา ฮือออออ
-
ไม่ปฏิเสธละสิ แหมมมมม
-
ปายค่ะ ตอบแบบนี้คนอ่านหัวใจวายนะคะ :katai1:
เว้นวรรคนานไปค่ะ รีบตอบว่า 'ไม่.....ปฏิเสธ' เร็วๆเข้า :hao3:
-
น่าหงุดหงิดกว่าที่คิดแฮะ เสียดายจัง
-
ตัดจบแบบนี้ :a5:
-
คืองงค่ะ ทำไมอยู่ๆ กลายเป็นปายผิด พี่ครามหายไปไหน มาช้า ติดต่อไม่ได้ ให้น้องรอ แง้วทำไมปายผิด ที่สงสัยอีกอย่างคือ ทำไมเมลล์ติดต่อพี่ครามได้ แต่ปายโทรไม่ติด
ปายลืมง่ายไปไหมลูก พี่ครามทิ้งหนูรอนานแค่ไหน
ยังไม่เคลียร์ประเด็นนี้ค่ะ
-
ไม่... คำเดียวถึงกับจุก หนูปายจะพูดคำอื่นใช่ม่ะ จะแกล้งพี่ครามเหรอ
จะรออ่าน จะพยายามไม่คิดไปไกลก่อนตอนหน้าจะมา?!!
-
ไม่อะไรรรรรรปายลูกก
-
ปายยยยยย
บอกปฏิเสธไปแล้วให้เหตุผลพี่เค้าด้วยลูกกก
เดี๋ยวก้ตึงงกันอีกกก
หนุดคิดสักนิดไม่มีเลยยอะ
นาง ไม่ เรวมากๆ55555
-
จริงๆนิวก็เข้าผิดทางมากๆแต่จบง่ายดีนะ
เอาเถอะ อย่าได้ย้อนกลับมาทำอะไรวุ่นวายแล้วกันเนอะ
พี่ครามเองก็เดือดหน้าดูเลย
ใจเย็นๆนะคะ เมฆครามต้องนิ่งสงบน้าาาา
น้องปายสู้เค้า ตอบตรงๆไปเลยลูก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอจ้า
-
เริ่มหมั่นทั้งพระเอกนายเอกละ ทีม#คุณเกรย์ อย่างเดียวดีกว่า เหอเหอ
-
:z3:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:katai1: :katai1:
-
พึ่งเข้ามาอ่านนน. คุณเกรย์ยยยยยยยยยยน่ารักมากกก ชอบสำลีเว่อร์ชั่นคนจังงงง@,.@ :hao6: :katai1: :katai1: รอติดตามคนเขียน. สู้สู้ :mew1: :katai4:o13 o13
-
ไม่ปฏิเสธ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่!!!!! o22 no no เราจะไม่มโนไปเอง เราจะรอปายมาพูดต่อ ปายยังพูดไม่จบใช่ม้ายยยยยยย
-
ค้างงงงงง รีบๆมาต่อนะ
-
ตัดได้..ค้างมาก..แงง.
-
ไม่.......คืออะไรรร :z3:
-
•20•
“ไม่”
สิ้นเสียงคำตอบ ใจเราดิ่งไปถึงตาตุ่ม
“ยังไม่ต้องรีบตอบก็ได้...”
“ไม่เอาอ่ะ ยังไงปายก็ไม่อยากคบกับพี่คราม”
ยิ่งปายยืนยันยิ่งหายใจไม่ออกหนักกว่าเก่าอีก เหมือนโลกทั้งใบล่มสลาย แต่สุดท้ายก็ไม่มีที่ให้ไปอยู่ดี ถึงต้องค่อยๆ จมสลายหายไปกับโลกพังๆ เบอร์นั้นเลยนั่นแหละ
เรารู้ว่าเราก็งี่เง่า เราหึง...เป็นใครบ้างจะไม่หึง เพื่อนปายที่ชื่อเมลล์แอดเฟสเราไว้สักพักแล้ว จู่ๆ วันนี้มันก็ส่งข้อความมาบอกว่าให้รีบไปรับปายด่วน ไม่ทันได้อธิบายเหตุผลอะไร ถามไปก็ไม่ตอบ จะโทรหาก็แบตมือถือเราหมดอีก เพราะนั่งรถมาค่อนวัน ไม่มีอะไรทำเลยเปิดเพลงฟังระหว่างทางกินแบตไปเรื่อยๆ อย่างนั้น
ไม่คิดว่าจะมีเรื่องอะไรถึงได้ไม่เผื่อแบตไว้ พอขาดการติดต่อกับปายก็ได้แต่รีบแจ้นมาหา เร่งไอ้ฟุ้งให้มันรีบๆ มาส่งที่หอเราจนไม่รู้ว่าไงดี รู้จักร้านที่ปายอยู่เลยไม่ยากที่จะหา กังวลก็แต่ปาย กลัวปายเป็นอะไร
เหนื่อยก็เหนื่อย ฝนก็ตกแต่ก็เป็นห่วงปาย กว่าจะหาที่จอดรถได้ก็ปาไปเป็นสิบนาที พอวิ่งตากฝนพรำๆ มาถึงหน้าร้านก็เห็นใครที่ไหนไม่รู้จูบหน้าผากที่แสนหวงของน้องมัน
ใครทำแมวกู!
อารมณ์ตอนนั้นเรียกได้ว่าขึ้นสูงชนิดที่หยุดไม่อยู่ โคตรหัวร้อน คิดถึงปายแทบบ้ากลับต้องมาเจออะไรแบบนี้หรอวะ แทบเข้าไปต่อยไอ้คนลามปาม กว่าจะใจเย็นลงได้ก็ตอนเห็นคนตัวเล็กตาแดง กัดปากอย่างข่มอารมณ์ตอนขึ้นเสียงดุ ตัวปายเปียกซ่ก ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องมายืนตากฝน แต่พอคิดได้ว่าอาจจะเพราะน้องมารอเราก็รู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิม
รู้อยู่แล้วว่าปายต้องไม่พอใจที่เราต่อว่าขึ้นเสียงใส่ เห็นหน้าน้องตอนโดนดุ ครางเรียกชื่อเราก็รู้ตัวแล้วว่าทำผิด ปายคงอยากจะโมโหเราเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรน้องถึงกลับเรียกชื่อเราเสียอ่อนแรง
ราวกับหมดแรงโมโห
เห็นอย่างนั้นใจก็อ่อนยวบ พอโกรธแล้วมองอะไรก็ให้ทุกอย่างเป็นฝ่ายผิดไปหมด แต่กับปาย...เราใจอ่อนให้กับคนๆนี้เสมอ
ทั้งรู้สึกผิดทั้งหงุดหงิดทำให้เงียบใส่ปายแบบนั้น รู้ว่าน้องต้องเสียใจมากแน่ๆ กลัวก็แต่คำพูดในช่วงที่อารมณ์แปรปรวนจะทำให้ปายเสียใจยิ่งขึ้น จึงเลือกที่จะเงียบ
พอโมโหแล้วอะไรๆ ก็แย่ เสียใจที่ทำให้น้องเสียใจเหมือนกัน ปายนั่งเงียบมาตลอดทางจนใจแป้ว นั่งก้มมองพื้น ไม่จ้องเราเหมือนทุกที น้องคงตกใจที่เราไปขึ้นเสียงตวาดใส่ แต่ก็พยายามใจเย็นแล้วถึงได้เงียบใส่ปายเช่นนี้
กว่าอะไรๆ จะดีขึ้นก็ต้องมาพึ่งสีเทา ดีใจที่น้องยิ้มออก รู้ทั้งรู้ว่าที่ปายไปกับเพื่อนเก่าไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้น แต่ก็อดห่วงไม่ได้ ดูมันดิ น่ารักขนาดนี้ ผู้ชายด้วยกันเองยังมองว่าน่ารัก และคงไม่ได้มีแค่เราคนเดียวแน่ๆ ที่มองปายอย่างนั้น คนอย่างปายจะมีคนอื่นเข้ามาหาก็ไม่แปลกถึงได้พยายามทำตัวเป็นเจ้าของเขาไว้
แต่ทำไมแม่งต้องมาในตอนที่กูไม่อยู่ด้วยวะ
ช่วยไม่ได้ อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป คำพูดแย่ๆ ที่เราพูดใส่น้องก็ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้เหมือนกัน พอคิดว่ามีคนเข้าหาน้องอย่างนี้แล้วจึงตัดสินใจทำอะไรให้มันชัดเจนเสียที
บอกตรงๆ ว่าระหว่างปายกับเรามันผ่านมาแค่เดือนกว่าๆ จำช่วงเวลาที่แน่นอนไม่ได้แล้วเหมือนกัน ไม่ใช่เวลาที่นานเท่าไหร่สำหรับเราหากคิดจะคบกัน แต่เพราะเป็นปาย เวลาสั้นยาวไม่สำคัญ แค่อยากเป็นเจ้าของเขาไปนานๆ ต่อจากนี้มากกว่าเท่านั้นเอง
ไม่คิดว่าคำตอบของน้องจะทำให้เราทรุดได้ขนาดนี้
เมื่อปายยืนยันว่าไม่อยากคบก็เป๋เลยกู ไปไม่เป็นเลย ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าน้องก็ชอบเราหรอวะ คลายอ้อมกอดก่อนลุกขึ้นยืน กะจะเดินไปนั่งพักที่เตียงไปทำใจ อยู่ห่างจากน้องก่อน แต่ไม่คิดว่าพอลุกขึ้นแล้วปายจะพุ่งมากอดอย่างนี้
“พี่คราม...”
“หืม”
“จะไปไหนอ่ะ ไม่กอดต่อหรอ”
“ปายหักอกพี่ขนาดนี้...” ให้ทำยังไงล่ะ ขอไปทำใจแปบดิ
“ปายเปล่านะ” คนน้องว่าร้องปฏิเสธ แต่มันก็เห็นๆ อยู่มาปงมาเปล่าอะไรเล่า “ปายไม่อยากคบกับพี่ครามไม่ได้หมายความว่าปายไม่รักพี่ครามซะหน่อย”
หืม?
“...”
เหมือนน้องก็เพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป จึงแสดงออกด้วยใบหน้าขึ้นสีทีหลัง ดวงตากลมเสหลบเรา จ้องพื้นกวาดสายตาไปมาแต่มือน้องยังยึดเราไว้เช่นเดิม
“คือ...” สปายว่าเสียงแผ่ว เรารอให้น้องว่าต่อ ไม่พูดขัดอะไร
“ปาย...ไม่อยากเป็นแฟนพี่ครามอ่ะ เป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอ...”
“...อย่างเช่นอะไรล่ะ?”
“...แฟนคุณเกรย์งี้?”
“ไม่ได้ นั่นตัวผู้นะ”
“พี่ครามก็ตัวผู้”
“แต่พี่เป็นคนนะเห้ย” อะไรวะ ไม่อยากคบกับเราแต่อยากคบกับแมวงี้หรอ ใครมันจะไปยอม
“ก็...ไม่อยากถูกบอกเลิกหรือโดนไล่นี่...” ปายว่าเสียงแผ่ว และนั่นทำให้เราเลิกเถียงกับน้อง แม้น้ำเสียงจะเบาแต่ก็ได้ยินชัดเจนว่าปายพูดว่ายังไง
“ที่ว่าไม่อยากถูกบอกเลิกคือ?”
“ถ้าเป็นแฟนมันบอกเลิกกันได้นี่ ปายไม่อยาก..”
“แล้วคิดหรอว่าพี่จะบอกเลิก”
“ไม่รู้ ปายกลัว...”
“งั้นอยากเป็นอะไรดีล่ะ หืม?” เราว่า ให้โอกาสน้องเลือกใหม่
“ถ้าเป็น...ผู้ช่วยเลี้ยงแมว...แบบนี้ได้มั้ย”
“ทำไมล่ะ”
“จะได้ไม่ถูกบอกเลิกไง”
“แต่ผู้ช่วยเลี้ยงแมวก็ถูกเลิกจ้างได้นะ”
“แต่เลิกจ้างไม่ได้ห้ามให้เลิกรัก...”
ยอมเลย ยอมปายแล้ว ไหนใครบอกไม่ได้อ่อย นี่เล่นมาบอกรักกันถึงสองครั้งขนาดนี้ พี่จะบ้าตายแล้วปายเอ้ย อยากกัดให้จมเขี้ยว เรารวบรวมความคิดสติ ประมวลผลถึงสิ่งที่น้องพูดมาก่อนหน้านี้
“สรุปคือ...ปายไม่อยากเป็นแฟนเพราะไม่อยากถูกบอกเลิกใช่มั้ย”
“อืม”
“แล้วงี้ถ้าปายมีคนมาจีบหรือพี่ไปคุยกับใครก็ไปได้หรอ”
“ไม่ได้ดิ”
“อ้าว”
“พี่ครามอย่าจำกัดสถานะสิ เอาความรู้สึกเป็นตัวตั้งไม่ดีกว่าหรอ”
“ถึงอย่างนั้น ปายเองก็จำกัดสถานะไม่ใช่หรือไง ไม่ได้คบกัน ไม่ได้เป็นแฟนแต่ให้ทำทุกอย่างเหมือนคบกันอ่ะ”
“ก็ไม่เชิง...แต่บอกเลิกไม่ได้นะ เพราะไม่ได้คบ”
เออ เอากับเขาสิ
“ปายไม่รู้...ปายแค่...กลัวว่าถ้าวันหนึ่งปายยังรักพี่ครามอยู่ แต่พี่ครามไม่อยากอยู่กับปายแล้วจะทำยังไง พี่ครามจะบอกเลิกปาย ทิ้งปายให้อยู่คนเดียว ห้ามให้ปายไปหาอีกมั้ย
แต่ถ้าเป็นสถานะอื่น ถ้าพี่ครามเบื่อปายแล้วปายก็ยังรักพี่ครามได้อยู่ดี ปายยังมาหาพี่ครามในสถานะอื่นก็ได้ ไม่ใช่คนรักเก่าหรือแฟนเก่า ปาย...อยากให้เป็นความสัมพันธ์แบบนั้นแหละ”
เอ้า สามรอบ บอกรักกูไปสามรอบแล้วนะครับน้องปาย แม่งเอ้ย จะทำให้เขินทำไม จะทำให้ยุ่งยากทำไมด้วย ไอ้เด็กขี้อ่อยนี่
“พ่อแม่ปายหย่ากันเพราะหมดรัก ถึงเขาจะไม่ได้เกลียดปาย ติดต่อกันอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เคยกลับมาหากันอีกเลย ไม่เคยมาเจอกันอีก ปายไม่อยาก...ให้พี่ครามกับปายเป็นแบบนั้น...”
“โอเคครับพี่เข้าใจแล้ว”
พอปายอธิบาย เราก็เข้าใจแล้วทุกอย่าง ทุกอย่างที่ว่านั่นหมายถึงเรื่องที่ปายรักเรามากขนาดนี้ด้วย... น้องต้องรู้สึกกับเรามากขนาดไหนถึงขั้นคิดเผื่ออนาคต ไม่อยากห่างตัวเราขนาดนี้
คิดแล้วจั๊กจี้หัวใจเป็นบ้า
“แล้วอย่างนี้ถ้ามีคนถามว่าปายกับพี่เป็นอะไรกันจะต้องตอบว่าไง”
“อะไรก็ได้...แต่ให้พี่ครามรู้ไว้เฉยๆ ว่าไม่ได้คบกับปายนะ” จะได้ไม่ถูกบอกเลิกใช่มั้ย เข้าใจแล้ว
“งั้นให้พี่บอกว่าเป็นความสัมพันธ์แบบพี่น้องที่สนิทและผูกพันเอาป่ะ”
“อย่ากวนดิ้”
เราหัวเราะขำ รวบตัวสปายไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง ไม่คบก็ไม่คบ ไม่ได้จริงจังกับชื่อเรียกความสัมพันธ์เหมือนกัน คิดว่าถ้าเป็นความสัมพันธ์แบบมีชื่อเรียกจะทำให้อุ่นใจมากกว่า แต่เพราะปายสารภาพเช่นนั้นทำให้เรารู้ว่าบางอย่างใช้ความรู้สึกคงดีกว่าหาคำมาจำกัดความ ยังไงก็ไม่ได้ไม่พอใจกับความสัมพันธ์ตอนนี้ อยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ ก็ดีเหมือนกัน ขอแค่น้องไม่ได้เกลียดเราก็พอ
แม้จะกลายมาเป็นความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียกเหมือนเดิม แต่เราก็มีคำตอบให้กับสถานะของปายหากมีใครสงสัย
กับปาย เรายอมให้ทุกอย่างนั่นแหละ
เสื้อเราชื้นน้ำจากน้องนิดหน่อย เห็นอย่างนั้นก็คิดว่าควรให้น้องไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวจะไม่สบายเอา พลางคิดอะไรได้บางอย่าง เพียงแต่ครั้งนี้เราไม่ได้เอ่ยบอกน้องจากปาก
ยกอุ้มปายเข้าห้องน้ำแม่งเลย
“พี่คราม!! พี่คราม!!!” แมวปายร้องโวยวายอย่างที่คิด พอปิดประตูห้องน้ำได้ก็วางน้องลงบนเคาท์เตอร์อ่างล้างหน้า สอดตัวเข้าไปมอบจุมพิตให้สาแก่ใจ
อดใจไม่ไหวที่จะเอาคืนกับทุกสิ่งที่ปายทำมา ทั้งไปหาเพื่อนเก่าในที่อโคจร ทำให้เราเป็นห่วง ทั้งอ่อยเราก่อนหน้านั้นด้วย ที่เอาเข้าห้องน้ำเพราะน้องจะได้ไม่ต้องมาอ้างสีเทาอีก คนอะไรเขินแมว
“อือ...”
“พี่ก็รักปายนะครับ”
ว่าครั้งสุดท้ายก่อนเผด็จศึก ปล้ำจูบกับปายอยู่อย่างนั้น สอดใส่ลิ้นเข้าไปเชยชิมรสน้ำหวาน ตวัดเกี่ยวลิ้นเล็กที่ไม่อาจหาทางหนี รุกล้ำเข้าอาณาเขตหวงห้าม กดจูบอย่างหนักย้ำซ้ำๆ บดคลึงริมฝีปากบางจนบวมแดง จูบซับหยาดน้ำใสที่ไหลออกมาจากปากเล็ก ไล่ไปจนถึงลำคอ อ้าปากงับต้นคอเขาจนปายสะดุ้ง สองมือขย้ำเสื้อเราเสียแน่น
“พี่คราม..” ทันทีที่ปล่อยให้ริมฝีปากแดงเป็นอิสระ น้องก็ร้องเรียกชื่อเรา ไม่ต้องการจะรู้ประโยคถัดจากนั้นจึงจัดการประกบจูบปากปิดปากสีเชอร์รี่นั่นเสีย คราวนี้สปายส่งเสียงร้องอื้ออึงในลำคอ หมดทางร้องต่อต้าน
ขยับมือเข้าไปในสาบเสื้อ วาดผ่านหน้าท้องขาว ปายเกร็งตัว เริ่มดิ้นขัดขืน แต่เพราะยังคงสาละวนอยู่กับปากน้องทำให้ร้องห้ามอะไรออกมาไม่ได้ ปายเองก็ดูจะไม่สามารถควบคุมสติตัวเองได้มากเท่าไหร่ ถึงได้ปล่อยให้เราลูบคลำตัวน้องต่อไป
ตัวปายเย็นจัด คงเพราะไปตากน้ำฝนมาทำให้ผิวเนื้อนุ่มอุณหภูมิต่ำเสียขนาดนี้ หรือไม่ก็...เป็นมือเราเองที่ร้อนเกินไป กดคลึงหน้าท้องลามไปถึงเอวบาง นวดเฟ้นจนปายบิดตัวเร่า ไล้ผ่านจุดอ่อนไหวจนปายต้องส่งเสียงร้องออกมาในลำคอ ใบหน้าหวานหลับตาปี๋ เกร็งไปทั้งตัว เห็นแล้วโคตรเอ็นดู
“พี่...” น้องว่าเสียงสั่น พยายามจะเอื้อนเอ่ยประโยคอะไรสักอย่างที่ไม่สำเร็จ เมื่อเราจัดการถอดเสื้อตัวเปียกของปายออก ก้มหน้าไปจุมพิตคนน่ารักก่อนฝังใบหน้าลงบนไหล่ขาว ละเลียดชิมผิวเนื้อขาวนวลอีกครั้ง ขบเม้มจนเกิดรอยจ้ำไปทุกพื้นผิว ไล่ลิ้นผ่านซอกคอขาววนไปจนถึงหน้าอก
ปายตัวกระตุกเมื่อสัมผัสโดนจุดอ่อนไหวสีสวยอีกครั้ง ร้องครางไม่เป็นภาษา ความรู้สึกไวไม่ต่างจากแมวเลย สองมือยังคงทำหน้าที่นวดเฟ้นร่างบางอย่างดี บดคลึงสะโพกเนียนไล้ลูบไปตามกระดูกสันหลัง ปายตัวอ่อนปวกเปียกซบลงไหล่เราอย่างหมดแรงต่อต้าน ไล่มือลงมาต่ำเรื่อยๆ จนถึงจุดโป่งพองกลางลำตัว
ปายสะดุ้งสุดแรง
“พี่คราม...ไม่...ไม่เอา”
น้องร้องเสียงสั่น น้ำเสียงเหมือนเชื้อเชิญยิ่งกว่าร้องห้ามอีก เสียแต่มือทั้งคู่ที่เคยขยุ้มเสื้อเราจนยับเลื่อนลงมากุมมือเราไว้ หมายจะดันออก
“พี่คราม ไม่เอา...ไม่ทำนะครับ...นะ”
“ทนไหวหรอ...”
“ปายทำ...ปายทำเอง” น้องร้องเสียงแผ่วเหมือนคนหมดแรง “พี่คราม...ออกไปก่อนนะ”
“นะ...” เพราะเป็นปายถึงรู้ว่าน้ำเสียงเหมือนเชิญชวนนี่เป็นการอ้อนวอนของจริง ดวงตากลมโตเคลือบไปด้วยหยาดน้ำใส เอ่อล้นด้วยไปด้วยแรงอารมณ์ ใบหน้าขาวในตอนนี้กลับขึ้นสีแดงเป็นปื้น เม็ดเหงื่อผุดตามใบหน้าหวาน ปากเจ่อบวม ร่างขาวนวลหอบสั่นระริก เห็นแล้วใครจะทนไหว
เออ เราไง
จุมพิตที่ปลายจมูกน้องก่อนผละตัวออกมา
“รีบๆ อาบน้ำนะครับ”
ว่าก่อนหนีออกจากห้องน้ำไป
...มากกว่ากูก็พระแล้วไอ้สัด!! กูควรไปบวช ไอ้แม่งเอ้ย!
เสียงกรีดร้องดังก้องอยู่ในหัว ร้องด่าตัวเองที่ปล่อยโอกาสดีๆ ไป ไอ้โง่ มึงนี่มัน! เป็นคนดีเกินไปมั้ย เนื้อชั้นดีวางอยู่ในปากขนาดนี้ยังคายทิ้ง ไอ้เวรคราม!
ใส่อารมณ์ลงที่หมอน อึดอัดกับส่วนกลางลำตัวเหมือนกันแต่ทำไงได้ น้องใช้ห้องน้ำอยู่ กะจะสั่งสอนทำโทษปายไม่คิดว่าจะโดนเสียเอง ฮือ โคตรโง่ เกือบจะได้บูบีอยู่แล้วไง
แง้ว
ไอ้แมวนี่เหมือนมาร้องด่าอ่ะ เราหยิบตัวสีเทาขึ้นมาไว้ข้างๆ ตัว สีเทาดมตัวเราฟุดฟิด ก่อนร้องแง้วง้าวอีกครั้ง
“ร้องไมวะ ข้าวก็ให้แล้วไง ปายก็ไม่ได้ทำอะไรไง ด่าทำไมล่ะโว้ะ”
คุยกับแมวเสียงเบา เหมือนบ่นงึมงำให้มันฟังมากกว่า ฮือ อยากกินสปาย สำนึกชั่วดีในหัวตีกันให้วุ่น กลอนห้องน้ำพังอย่าที่เคยบอก จะเปิดเข้าไปกินน้องให้มันจบๆ ไปเลยก็ได้ เสียแต่อีกใจก็ยังไม่อยากบังคับ โวยวายในใจจนเวลาผ่านไปสักพักน้องถึงออกจากห้องน้ำมา หันหน้าไปมองพบว่าปายยังหน้าแดงอยู่เลย โว้ย น่าฟัด
ปายยึกยักอยู่สักพักเหมือนไม่รู้จะทำหน้ายังไง ทนมองหน้าน้องมันนานๆ ไมได้เลยเข้าไปในห้องน้ำบ้าง ปล่อยให้น้องอยู่ข้างนอก สลับที่กันก่อนที่อารมณ์จะเตลิดไปมากกว่านี้ กลิ่นกายหอมฟุ้งของสปายหลังอาบน้ำเสร็จนี่ยั่วยวนน้อยเสียที่ไหน
หลังจากที่จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยรวมถึงอารมณ์เย็นขึ้นแล้ว ก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาเผชิญหน้ากับปาย...ที่ไปทำอะไรไม่รู้อยู่ที่โซฟา
สปายจัดแจงเอาหมอนรองเบาะมาตั้งเป็นป้อม เอาหมอนหนุนมาวางไว้เป็นกำบัง มีสีเทาเป็นทหารเอกคอยเฝ้าอยู่ในป้อมปราการ...
“วันนี้ปายนอนนี่” ยัง...ยังมีหน้ามาพูดอีก ขนหมอนทั้งห้องมาวางไว้อย่างนั้นจะนอนยังไงเล่า
“ปายออกมานี่”
“ไม่เอา...”
“ปาย..” เราเริ่มส่งเสียงขู่
“ไม่เอา ไม่เอา เดี๋ยวพี่ครามหน้ามืดจะปล้ำปายอีกทำไง”
สะอึกเล็กน้อยเมื่อมีความผิดติดตัวอย่างที่ปฏิเสธไม่ได้ “...ไม่ทำแล้ว ออกมาเถอะ มานอนดีๆ นี่”
“ไม่เชื่อ...”
“ไม่ทำจริงๆ ถ้ายังไม่ออกมาจะเปลี่ยนใจแล้วนะ” ว่าพลางเดินเข้าใกล้
แมวปายหลอกโคตรง่าย พุ่งพรวดออกมาจากป้อมปราการหมอนนุ่ม ขนหมอนหนุนโยนใส่เตียง จัดเบาะที่นั่งให้เข้าที่เข้าทาง อุ้มสีเทาก่อนมานั่งข้างๆ เรา
“ไม่ทำแล้วนะ”
ข่มอารมณ์ตอบ “เออ”
ทำไมน่ารักขนาดนี้นักนะ ตอนเด็กแม่ให้กินคิตตี้หรือไง
พอได้ยินคำยืนยันน้องถึงค่อยวางใจ ยอมปล่อยสีเทาในอ้อมกอดที่คิดว่าจะปกป้องหรือช่วยอะไรได้งั้นหรอถ้าเราคิดจะทำจริงๆ น่ะ หา ปายจัดแจงตัวเองให้เข้าที่พร้อมเข้านอน เพราะกว่าเรื่องวุ่นวายจะจบก็ดึกเข้าเสียแล้ว พรุ่งนี้แมวน้อยต้องไปเรียน
เลยลุกไปปิดไฟจัดแจงตัวเองให้เข้าที่บ้าง ล้มตัวนอนก่อนคว้าคนตัวเล็กมาซุกกอด สูดดมกลิ่นหอมที่คุ้นเคยให้ชุ่มปอดหลังจากที่ไม่ได้เจอตั้งสองคืน คิดถึงเป็นบ้า
“ฮื้อออ ไม่ทำนะ”
รู้แล้วน่า ให้คำตอบเป็นการกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ไม่...ไม่มีอะไรหรอกจริงๆ หนูปายแค่ขี้กลัวไปหน่อยเอง555
สำหรับปายแล้วเราว่าปายต้องการความรักก็จริง แต่ก็ไม่ได้ต้องการสถานะ
น้องมีตัวอย่างจากพ่อแม่อยู่แล้วเลยไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
ยังไงตอนหน้าปายจะมาบอกเรื่องนี้ให้ชัดเจนอีกครั้ง
แต่เพราะพี่ครามต้องมาเสนอหน้าทุกๆ ห้าตอนเลยต้องให้เป็นฝั่งพี่ครามบรรยายไปก่อน
คนพี่นกอีกแล้ว สงสารเค้านะคะ5555
เป็นอีกตอนที่เขียนแล้วกังวลไม่น้อย
คิดเห็นอย่างไรติชมกันได้นะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
-
เราก็ชอบความสัมพันธ์แบบนี้นะคะ คือเอาความรู้สึกเป็นที่ตั้ง สถานะมันไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก เราคิดว่าการที่คนสองคนจะผูกพันกันจะรักกัน สถานะมันจะเปลี่ยนไปตามเหตุการณ์ ตามบริบท เราอาจจะต้องเรียนรู้ที่จะเป็นทั้งคนรัก พี่น้อง เพื่อนสนิท หรือคนดูแลเวลาอีกฝ่ายป่วย เหมือนเป็นทุกอย่างของกันและกัน เพราะสุดท้ายแล้ว หากวันนึงเราสองคนสูญเสียสถานะคนรักไป จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เราก็ยังสามารถมองหน้ากันได้ ทักทายกันได้ ด้วยบริบทของสถานะอื่นๆ ที่เราเคยมีร่วมกัน
-
เป็นแฟนคุณเกรย์ง่ายกว่าเป็นแฟนพี่คราม
ต้องระวังไม่ให้พี่ครามหน้ามืด 55
-
เอ้ออออออ :katai5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปาย มีปมเรื่องความรัก
ไม่คบ จะได้ไม่ถูกบอกเลิก
ไม่ต้องถูกไล่ มาหาได้ตลอดไป
“แล้วงี้ถ้าปายมีคนมาจีบหรือพี่ไปคุยกับใครก็ไปได้หรอ”
แต่ก็ไม่ยอมให้ตัวเองถูกคนอื่นจีบ
ไม่ยอมให้พี่ครามคุยกับใคร ไม่ให้ใครมาจีบพี่คราม
ปายเอ๊ย....นั่นมันก็คบกัน เป็นแฟนกัน
แค่ปาย ไม่ยอมให้ระบุสถานะเท่านั้นเอง :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นแฟนปรายต้องอดทนเนอะ แต่น้องปรายน่ารักจังเลย ลำบากแล้วพี่คราม :hao3:
-
ฟังเหตุผลน้องแล้วก็เข้าใจน้องนะ แถมเห็นถึงความจริงจัง
น่ารักน่าฟัดจังเลยปาย ลูกกกกกก
-
คุณพี่ครามไม่มีน้ำยาจริงๆด้วย 5555
สปาย น่ารักกกกกกก
อยากยืมตัวมาฟัดสักวันสองวัน
ไม่คบแต่ไม่ได้หมายความว่าไม่รัก
งงเลยดิพี่คราม 555
ให้เวลาน้องหน่อยนะพี่คราม
-
ชื่อมันก็แค่คำเรียก ไม่ยอมรับคำว่าแฟนละอะไรๆมันยิ่งยุกยากมั้ยล่ะปายยย สถานะเหมือนแฟนแต่ไม่เรียกว่าแฟน วันที่ไม่รักกันแล้วยังไงมันก็ไม่ได้เจ็บน้อยลงหรอกปายยยย -_-
-
น้องปายลูกกก ถ้าพี่ครามปล้ำ เอาคุณเกรย์ตะกรุยหน้าพี่ครามเลยนะลูก :katai2-1:
-
พี่ครามก็ตัวผู้ ลั่นเลย จบ เอาซี่ ครามหรือจะสู้เกรย์ได้
-
ที่แท้หนูปายกลัวโดนบอกเลิกกลัวโดนทิ้งนี่เอง
แหม๋ๆพี่ครามมม เกือบได้กินแต่ก็อดดด! :hao3:
-
ฮื่ออออ น้องปายยยย อยากฟัดดดด พี่ครามนี่ไม่ใจเลยยย อดบูบีบูบี :hao7:
-
มากกว่านี้ก็ได้นะพี่คราม
-
:pig4: :pig4:
-
ไม่แปลกเลยที่พี่อยากฟัด คนอ่านเองก็อยากฟัด :hao7:
-
ปายน่ารัก งื้อ เป็นแฟนคุณเกรย์ก็ได้เอ้า
-
อดแดกน้องอีกตามเคยนะพี่คราม :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องปายน่ารักเสมอ
พี่ครามก็อย่าดุน้องนักซิ
:mew3: :mew3:
-
สงสารอิพี่5555555555
-
น่ารักอะไรเบอร์นั้น ฮืออออ อยากฟัดน้อง :man1: ขอบคุณมากค่ะ
-
o18 o18 o18
-
ว้ายยยยย ผิดผีน้อง พี่ครามให้คุณเกรย์เป็นเถ้าแก่ไปสู่ขอน้องเลยนะ 5555
-
พี่ครามคะ..ให้เวลาน้องทำความคุ้นเคยทีละนิดๆน๊าา
ตะล่อมๆไปเรื่อยๆ อีกไม่นานเกินรอ ได้กินแน่นอนนน :laugh:
-
เอ็นดู :o8:
-
ชอบที่ปายคิดนะ แบบนี้มันก็ดีไปอีกแบบ
มีชื่อเรียกสถานะมันก็ดี แต่ความรู้สึกสำคัญที่สุด ใช้ใจเป็นที่ตั้งก็ดีนะ
ปายทำอะไรก็น่ารัก ถึงจะขี้กังวล ขี้เกรงใจไปหน่อยแต่เราก็เข้าใจ
ชอบนะตอนบอกเป็นแฟนคุณเกรย์ไรงี้ เอ็นดู 5555
ตอนนี้บวกคะแนนให้พี่ครามนะคะพ่อพระดีมากค่ะ อดทนได้ดี แต่พี่ไม่ต้องไปบวชหรอก 5555
-
เราไม่ ok กับการคบกันแต่ไม่ระบุสถานะ ก็ใช่ความรู้สึกของคนสองคน รู้ว่ารักกันก็อาจเพียงพอ. แต่มันรู้กันอยู่แค่สองคนนี่สิที่จะทำให้มีปัญหาตามมา. ไม่ระบุสถานะก็เท่ากับต้องบอกคนอื่นว่า "โสด" พอโสดก็จะมีคนที่มันมีความหวังขึ้นมาไง ไม่ต้องพูดต่อก็เห็นปัญหาแล้ว
-
เขิน
-
พ่อคนดี
-
:ling1:น่ารักอะสปายยยย
ไปบอกรักพี่เขาขนาดนั้น ..พี่ครามจะไม่ทนนนนน :serius2:
-
อิพี่ครามโคตรเกรี้ยวกราด สงสารพี่เขาจังเลยค่ะ 55555555555555
-
:hao7: :hao7:
-
พี่ครามควรไปบวชเป็นพระ 5555555
-
ไปบวชเถอะพี่คราม!!
-
ขอบคุณ :)
-
นู๋ปายน่ารักมากกก นิสัยเหมือนแมวจริงๆ :hao3:
-
แมวปายทำไมอ่อย น่ารักกกก
-
เอาที่สบายใจเลยจ๊ะ แมวปาย
-
ชอบสถานะแบบนี้นะ ความสัมพันธ์ของบางคนบางคู่ไม่จำเป็นต้องมีชื่อเรียก
แต่ก้อาจจะผูกพันธ์ เหนียวแน่นกว่าการเป็นแฟนกันแบบชัดเจนก้ได้
เมื่อไม่มีการเริ่มสถานะขึ้นมา ก้ไม่ต้องกลัวว่ามันจะจบลง
ถ้ามีคนมาถามก้บอกไปว่า'เป็นทุกอย่าง'เนอะ
ถ้ามันจะเลิกไปสถานะนึง แต่สถานะอื่นเนี่ยก้ยังเป็นของปายอยู่เนอะ
พี่ครามเนี่ยเป็นเจ้าของแมว ส่วนปายก้เป็นแมว
พี่ครามเนี่ยเป็นทาสแมว เพราะฉะนั้นปายที่เป็นแมวก้เป็นเจ้านายด้วย5555
สถานะแบบนี้แหละที่มันเลิกเป็นไม่ได้
รอค่าาาาา
-
เรามองว่าปายน่ารักน่าเอ็นดูขี้เกรงใจและแสนดีมากๆจนแบบน่าขย้ำขยี้แบบสุดๆ
พี่ครามอดทนไว้นะ รอโอกาสเหมาะรวบหัวรวบหางไเลย
นี่ถ้าไม่เสร็ตพี่ครามคือจะต้องเสียของแหงๆ
ปล้ำเลยพี่่ เพราะสถานะเมียผู้เป็นใหญ่กับผัวทาสนี่แหละเหมาะสมสุดๆแล้ว
เชื่อเหอะพี่ เอาคุณเกรย์เป็นประกันเลย รออีกนิดนะพี่ครามอะฮรึก
-
สงสารก็แต่พี่ครามนั่นแหละค่ะ :laugh:
จงเป็นทาสแมวต่อไป
-
ที่บ้านก็เลี้ยงแมวเหมือนกันค่ะ ขอบซุกพุงมาก นุ่มมม :o8: :o8: :o8: :o8:
น้องน่ารักมาก ถ้าเราเป็นพี่ครามคงจะกวนทั้งวัน 555555555555
-
โอ้ยพี่ครามคะ !!!!!!!!!!!!!! :z3:
อยู่ตรงหน้าขนาดนี้แล้ว โอ้ยยยยย หมดกัน หมดกัน
น้องปายอย่ากลัวไปเลยค่ะ พี่ครามจะทำดี ๆ
:haun4: :katai5: :katai5:
-
ชอบมากกกก รีบมาต่อนะคะ
-
มีคยามคืบหน้า ในความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียก น้องปายน่ารักน่าฟัดชะมัดเลย
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
:m20: เอ็นดูพี่คราม อดทนไว้
-
o22
จิตใจทำด้วยอะไร
-
พี่ครามคนป๊อดดดดดด
แต่ก็ดีมากทียอมน้อง
ดูแววกลัวเมียมาแต่ไกลเลยค่ะ...
เข้าใจน้องปายนะ คนเราเคยมีปม ก็ไม่อยากทำอะไรสุ่มเสี่ยงที่จะกลับไปเสียใจแบบนั้น ก็เป็นความสีมพันธ์ไม่มีชื่อเรียกไปเนอะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
สงสารพี่ครามเลย
-
อดไปก่อนนะ 5555
-
เมื่อไหร่พี่ครามจะได้กินแมวสปายน๊าาา :hao7:
-
:hao4:น่ารัก :hao6:
-
ไม่ต้องระบุสถานะ แค่รักกันก็พอ แค่นั้นที่ปายอยากบอก
-
ึุึึุีความหลัวของพี่ครามมมม
-
ปายน่ารัก แต่พี่เมฆน่ารักกว่า
-
55555 สงสารเมฆคราม
แมวเชื่อมรัก ปายหลงคุณเกรย์หนักมาก แถมยังหลงเจ้าของหนักกว่า แต่มุบมิบไว้
แต่ยังไงเมฆครามก็อาการหนักกว่า ชัวร์ เวิ่นตลอด ห่างมือห่างตัวแล้วหงุดหงิด น่ารักไปอีกแบบ
ปายไม่อยากนิยาม แค่รู้ใจกันก็พอแล้ว ก็เข้าใจนะ
ถึงตอบเพื่อนไม่ได้ไงว่า คืบหน้าถึงไหน ตอบว่า ก็สนิท รู้ใจครับ งี้ 55555
ครามก็เก็บกดไปก่อนเหอะ น้องยังไม่พร้อม รับมือความอ่อยไปก่อน
-
โอ้ยยย ทำไมพึ่งเห็น พึ่งได้อ่าน น่ารักทั้งคนทั้งแมว
พี่ครามนี่ความอดทนเป็นเลิศจริงๆ
ปล.แอบอยากอ่านพาสสีเทา แหะๆ นี่ก็พิมพ์ไปเรื่อยเนอะ
-
เรากับแฟนเก่าก็ใช้คำว่าคนรักแทนอ่ะค่ะ แบบไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่เป็นคนที่รักกัน เพราะตอนนั้นเรายังไม่อยากมีแฟน
แต่สุดท้ายแล้วก็เลิกกันอยู่ดีอ่ะค่ะ /อ้าว 55555555
เรื่องนี้มาอ่านแบบรวดเดียว น่ารักมากกกก เป็นคนที่ #ทีมหมา มาตลอดเลยค่ะ ไม่เคยชอบแมวเลย ; - ; #ทาสแมวอย่ารุมเค้านะ
คือเค้ารู้สึกว่าแมวมันเป็นเจ้านายเรา แล้วมันก็ลืมเราง่ายกว่าหมาอ่ะค่ะ ชอบดูคลิปแบบทหารเมกากลับบ้านแล้วหมากระโดดใส่
ส่วนน้องแมวกระโดดหนีเพราะจำไม่ได้ 55555 เลยแบบ ไม่ค่อยชอบแมว ไม่เคยอยากเลี้ยงแมวเลย
จนกระทั่งมาอ่านเรื่องนี้ ไม่ใช่นิยายเรื่องแรกที่มีแมวเป็นตัวประกอบหลัก แต่เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้วเอ็นดูคุณเกรย์มากกกก
แบบน่ารักจริงๆค่ะ อ่านแล้วอยากเลี้ยงแมวขึ้นมาเลย >___< น้องปายก็น่ารักแบบน่ารักโฮกกกกก หลงมาก หลงสุด
ส่วนพี่คราม /แอบอยากให้น้องเรียกเมฆเต็มปากเต็มคำแบบเรียกตลอดเลยค่ะ คงน่ารักน่าดู ก็น่ารักเหมือนกัน
เราชอบผู้ชายผมยาว มีสเน่ห์เว่อร์ๆ - ///////// - #หลงเลย -.-
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ เค้ารักกันแล้วเราก็โล่งใจจจจ ดูดราม่าน่าจะน้อยดี น้องปายก็ซื่อๆแต่ไม่โง่น้า รู้ทันทั้งตัวเองและคนอื่นอยู่
ส่วนคนพี่หลงคนน้องขนาดนี้คงไม่มีอะไรต้องห่วง ส่วนนางร้ายนั่นก็รอดูว่าจะทำอะไรแต่คงทำไรมากไม่ได้หรอกนะ 5555
ดูนิสัยแต่ละคนแล้ว
ปล. อยากให้คุณเพื่อนเมลล์ผู้แสนดีมีแฟนบ้างค่า จะเป็นเพื่อนตั๊บก็ได้นะคะ ~ อิอิ - . -
ปล2. ชอบพี่ฉางด้วยค่ะ จะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณเกรย์รึเปล่าคะ #เตรียมจิ้นแมว 55555555555
-
สงสารพี่คราม ต้องอดทนขนาดไหนถามใจเธอดู :z10:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากกกก กอไก่ล้านตัว :mew1:
ต้องให้เวลาปายหน่อยนะพี่คราม
-
ฮืออออ น่ารักน่าฟัดไปหมด
สงสารคราม
-
:pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
-
•21•
ผมสะดุ้งตื่นตอนเที่ยงเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ใครบางคนกำลังเข้ามา...
ผมเป็นไข้ตามคาด เพราะไอ้พี่ครามนั่นแหละทำให้ฝนต้องออกไปยืนตากฝน แถมกลับมาก็ยัง...ทำเรื่องบ้าๆ แบบนั้นอีก ไม่ปล่อยให้ผมไปอาบน้ำก่อนเล่า
ไม่สิ อันที่จริง ไม่ควรจะทำมันด้วยซ้ำ คนอะไรโคตรหื่น บ้าบอ จู่ๆ ก็จับผมไปทำอะไรในห้องน้ำเนี่ยนะ โคตรแย่ โคตรเขินเลย ฮือ
ทุกสัมผัสของพี่ครามยังจดจำได้ถึงตอนนี้ มือร้อนที่ปาดป่ายไปทั่วตัว แตะไปตรงไหนก็ร้อนตามไปหมด ในหัวขาวโพลน มึนงง สับสน ทำอะไรไม่ถูก รสจูบหวานหอมมอมเมาผมจนลุ่มหลงอยู่อย่างนั้น ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าแค่พี่ครามจูบกับจับนิดจับหน่อยผมก็อารมณ์เตลิดไปถึงขั้นนั้นแล้ว
ดีแค่ไหนที่ยั้งอารมณ์ตัวเองทัน
ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าไม่ห้ามไว้หรือพี่ครามไม่หยุดจะเกิดอะไรขึ้น ...พอคิดได้อย่างนั้นก็หน้าแดงกว่าเดิม
น่าแปลกเหมือนกันที่ปกติผมไม่ชอบให้ใครมาจับตัว แต่พอเป็นพี่ครามทุกข้อห้ามกลับเป็นข้อยกเว้นไปเสียหมด ยอมให้พี่เข้าใกล้ ยอมบอกเรื่องราวของตัวเอง ยอมให้พี่แตะตัว สัมผัสพี่เขาไม่ทำให้ผมนึกรังเกียจเหมือนที่นิวทำเลยแม้แต่นิด กลับกัน...ผมรู้สึกดีด้วยซ้ำ ดีจนกลัวว่าถ้ามีครั้งต่อไป...ตัวเองอาจจะไม่มีแรงห้ามก็ได้
นี่มันไม่ดีเลย บ้าชะมัด
“แค่กๆ”
ผมไอออกมาเมื่อนึกถึง เกือบลืมไปแล้วว่ามีคนเปิดเข้าห้องมา และคงไม่ใช่พี่ครามเพราะพี่เขาต้องออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว คิดพลันเหลือบสายตาไปทางห้องครัวใกล้กับทางเข้า ผมเจอคนแปลกหน้ายืนอยู่...
พี่คราม...ช่วยด้วย
“น้องปายตื่นแล้วหรอครับ พอดีเลยพี่ซื้อข้าวต้มมาให้ เดี๋ยวกินข้าวแล้วกินยานะ”
ใครอ่ะ รู้จักผมด้วย พี่คราม...
“...ครามไม่ได้บอกหรอว่าพี่จะมา?”
ผมมองเขา นิ่งไปก่อนจะระลึกนึกถึงช่วงเช้าที่ออกจะเบลอๆ ในความทรงจำเพราะพิษไข้
...
“ปาย พี่ขอโทษนะ เมื่อคืนน่าจะให้กินยาดักไว้ก่อน” พี่ครามพูดขึ้นทันทีที่เห็นผมนอนซม เมื่อสัมผัสที่หน้าผากแล้วว่าที่หมอหมาก็วินิจฉัยว่าผมป่วย
“แค่กๆ” ผมไอเป็นคำตอบ
“โอ้ย ทำไงดีเนี่ยะ พี่ต้องไปทำงานซะด้วย ไม่ได้ลาไว้ ปล่อยปายไว้คนเดียวก็น่าเป็นห่วงอีก”
ผมอยากจะบอกเขาว่าผมไม่เป็นไร ผมดูแลตัวเองได้ ตอนป่วยอยู่หอคนเดียวก็ทำมาแล้ว ไม่ต้องห่วง ถึงอย่างนั้นกลับไม่มีแรงแม้แต่จะเรียกชื่อเขา
“สีเทาช่วยกลายร่างเป็นคนทีดิ้”
...ผมชักไม่แน่ใจว่าผมป่วยหรือพี่ครามป่วยกันแน่
“เอางี้ เดี๋ยวพี่ให้เพื่อนพี่มาช่วยดูให้ ไอ้ฟุ้งแม่งเหี้ย เสือกบอกที่ทำงานว่าลาไปค่ายหนึ่งอาทิตย์ โคตรเหี้ย”
“เดี๋ยวพี่โทรบอกมันแปบ”
“ไม่ต้องห่วงนะให้มันช่วยหาข้าวหาน้ำมาให้เฉยๆ และเผื่อปายเป็นอะไรจะได้มีคนช่วยดูแล”
“ถึงมันเหี้ยก็พอไว้ใจได้นะ”
พี่ครามว่ารัวๆ จนผมปฏิเสธไม่ถูก จับใจความแทบไม่ได้เมื่อสมองไม่ทำงานขนาดนี้ จนกระทั่งพี่ครามคุยโทรศัพท์เสร็จถึงให้ผมลุกมาทานโจ๊กสำเร็จรูป ห้องพี่ครามจะมีอาหารกึ่งสำเร็จรูปเยอะจนไม่มีทางอดตาย ก่อนจับให้ผมทานยาพาราแก้ไข้ไปก่อน ได้ยินลางๆ ว่าจะซื้อยามาให้ตอนเที่ยง
คำพูดสุดท้ายที่ผมจำได้คือ
“พี่คราม...เอาคุณเกรย์ไว้ห่างๆ หน่อยนะ เดี๋ยวคุณเกรย์ติดหวัด”
ว่าเช่นนั้นก่อนผล็อยหลับไป ไม่รู้ว่าพี่ครามได้ทำตามที่บอกไหม
...
พอเริ่มระลึกได้ก็มองหน้าผู้มาเยือนพร้อมพยายามเปล่งเสียงถาม “พี่ฟุ้ง...?”
“อ่าห้ะ ใช่แล้ว พี่ฟุ้งเอง พี่เอาข้าวกับยามาให้นะ ปายอยากได้อะไรเพิ่มรึเปล่า”
ผมส่ายหน้า เกร็งเล็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าคนไม่รู้จัก ไม่สิ อันที่จริงเกร็งมากๆ เลยทีเดียว ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่มีแรงลุกขึ้นมาทำอะไรอยู่ดี ได้แต่ขยับตัวยุกยิกอยู่บนเตียง
พี่ฟุ้งเมื่อสังเกตดีๆ แล้วเป็นคนหน้าตาน่ารักเลยทีเดียว ไม่เคยคิดจะชมผู้ชายคนไหนด้วยคำนี้ แต่กับพี่ฟุ้งถ้าไม่ใช้คำว่าน่ารักก็ไม่รู้จะใช้คำไหน กะเอาจากส่วนสูงแล้วน่าจะตัวเล็กกว่าผม ผิวขาว ร่างเล็ก หน้าตาใจดี ดูเป็นมิตรมากกว่าพี่ครามหลายขุม พี่ครามเอาแต่ว่าพี่ฟุ้งจนตอนแรกก็นึกว่าจะน่ากลัวกว่านี้เสียอีก
ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี
แง้ว
“ไงไอ้เทา ไม่เจอตั้งนาน”
เสียงทุ้มเอ่ยว่าพร้อมยกอุ้มคุณเกรย์แนบตัว การที่คุณเกรย์ยอมให้พี่ฟุ้งจับเช่นนี้แสดงว่าคงสนิทกันมาก่อนใช่ไหม คุณเกรย์ในอ้อมกอดพี่ฟุ้งดมตัวเขาฟุดฟิด พี่แกก็ปล่อยให้คุณเขาดมให้พอใจก่อนวางลงพื้น
พร้อมกับยกถ้วยข้าวมาทางผม
ผมขยับตัวหนี
“...พี่ไม่ทำอะไรหรอก เอาข้าวมาให้กิน น้องปายลุกไหวมั้ย”
ผมพยักหน้า ชันตัวลุกขึ้นมานั่ง พี่ฟุ้งตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าก่อนเอามาจ่อปากผม
“ผม...ผมทานเองได้ครับ” บอกปฏิเสธพี่เขาไปอย่างเกรงใจ ทำไมจู่ๆ ก็มาปรนนิบัติผมดีขนาดนี้กัน ผมเกร็งจนทำอะไรแทบไม่ถูก
“ไม่ได้หรอก ครามมันสั่งให้พี่ดูแลน้องปายให้ดีๆ” ว่าพร้อมยกยิ้มมุมปาก
“ผมทานเองได้...จริงๆ นะครับ” ผมว่าพี่เขามาแกล้งชัวร์ๆ อีหรอบนี้ แง คุณเกรย์ช่วยด้วย
แน่นอนว่าคุณเกรย์ไม่ช่วย สุดท้ายพี่ฟุ้งก็ยอมให้ผมทานเองเมื่อผมไม่ยอมอ้าปากทานข้าวต้มในช้อนของพี่แก ผมลงมือทานข้าวต้มร้อนๆ แล้วรู้สึกดีขึ้นหน่อย ส่วนพี่ฟุ้งไปทำอะไรกุกกักอยู่ในห้องครัว เดาว่าคงให้อาหารคุณเกรย์อยู่ เมื่อทานเสร็จผมก็ชันตัวลุกจะเอาถ้วยไปเก็บ เสียแต่พี่ฟุ้งมาห้ามไว้ก่อนแย่งถ้วยในมือผมเอาไว้ในอ่างแทน
พอทำอะไรไม่ได้ก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นง่อยทันที
ผมทานยาที่พี่ฟุ้งจัดมาให้หลังจากทานข้าวแล้วสักพัก คุณเกรย์กระโดดขึ้นมาบนเตียงจนผมร้องห้าม เดี๋ยวติดหวัดขึ้นมาทำไง กระวีกระวาดอุ้มคุณเขาให้ออกไปพ้นเตียง
“เออ มาแล้วนี่ไง”
“ตื่นอยู่ คุยมั้ย”
พลันได้ยินเสียงพี่ฟุ้งคุยโทรศัพท์กับใครบางคน ไม่นานพี่เขาก็ยื่นโทรศัพท์มือถือตัวเองมาให้ผม
“ครามอยากคุยด้วยน่ะ” ผมพยักหน้า รับมือถือเขาไว้ก่อนกรอกเสียงหาปลายสาย
“ครับ”
/ปายเป็นไงมั่ง/
“ก็ดีครับ”
/ฟุ้งดูแลดีมั้ย อยากได้อะไรรึเปล่า/
“ปายไม่อยากได้ และก็ปายดูแลตัวเองได้ พี่ครามบอกให้พี่ฟุ้งกลับไปเถอะ”
/อืม พี่ให้มันแวะเข้ามาตอนเที่ยงเผื่อปายเป็นอะไร เดี๋ยวมันก็กลับแล้ว/
ผมพยักหน้าเข้าใจ แต่ลืมไปว่าเขาคงไม่เห็นผม จึงได้แต่พยายามเค้นเสียงแหบๆ ออกไป “อืม”
/พี่จะรีบกลับไปหาปายนะ พักผ่อนนะครับ/
“ครับ...” จะรอนะ
อยากเอ่ยคำนั้นแต่อายพี่ฟุ้งเลยได้แต่อือออใส่พี่คราม เมื่อหมดธุระผมก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้พี่ฟุ้ง
“เป็นไงบ้าง ขาดเหลืออะไรบอกได้นะ”
ผมส่ายหน้า ตอนนี้ง่วงแล้ว
“งั้นพี่อยู่อีกแปบนึงเดี๋ยวกลับแล้ว ถ้าปายอยากได้อะไรก็บอกพี่นะ”
“ครับ” ผมว่าก่อนไหลลงไปนอนอย่างเก่า คุณเกรย์ยังคงกระโดดขึ้นมาป้วนเปี้ยนบนเตียง เสียแต่ผมเหนื่อยที่จะหยิบคุณเขาออกไปแล้ว เลยได้แต่ร้องบอกเขาอยู่ในใจ...คุณเกรย์อย่าเข้ามาใกล้ เดี๋ยวติดหวัด
แมวเทาตอบแทนผมด้วยการล้มตัวแหมะพิงขาผม
เฮ้อ เอาเถอะอย่างน้อยก็ไม่ใกล้มาก อันที่จริง...ตอนป่วยแล้วมีคนอยู่ข้างๆ มันก็ดี ยิ่งเป็นคุณเกรย์ที่เหมือนมานอนเฝ้าไข้ผมแบบนี้ด้วยยิ่งรู้สึกดี ผมมองคุณเขาที่สะบัดหางตุบๆ ก่อนผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยา
...
จากความรู้สึกชอบเปลี่ยนมาเป็นรัก ไม่นึกเสียใจที่มีความรู้สึกให้กับคนๆ นี้ พี่ครามไม่ทำให้ผมเสียดายที่รักเขาขึ้นมาเลยสักนิด กลับกัน...ผมดีใจที่ได้รักพี่คราม
เพราะอย่างนั้นถึงได้กลัวหนักกว่าเดิม กลัวว่าตัวเองจะเผลองี่เง่าอะไรใส่พี่เขาจนเขารำคาญ กลัวว่าอาจจะทำอะไรให้พี่ครามไม่พอใจ กลัวว่าสักวันพี่ครามจะเบื่อผมแล้วหมดรัก กลัวว่าต้องจากคนๆ นี้ไปสักวันหนึ่ง
เรื่องเมื่อวานจึงคิดว่าดีแล้วที่ไม่ได้ต่อว่าเขากลับไปตอนที่พี่ครามขึ้นเสียงใส่ผมอย่างเข้าใจผิด แม้จะโมโห แต่ก็ไม่อยากให้เรื่องราวมันเลวร้ายลง
การที่ผมปิดตัวไม่ค่อยให้ใครก้าวเข้ามาในโลกของผมมากนัก ทำให้แต่ละคนที่ผมยอมรับให้เข้ามากลับต้องดูแลรักษาเป็นพิเศษ เพราะไม่ค่อยมีเพื่อนมาก ไม่ค่อยรู้จักใคร มีไม่กี่คนที่ผมยอมให้เข้ามาในโลกของผม พอรู้จักจนสนิทแล้ว ผมค่อนข้างหวงแหนความสัมพันธ์ กลัวว่ามันจะเปลี่ยนเป็นอื่น
เพราะอย่างนั้นผมเลยไม่อยากคบกับพี่คราม ในความสัมพันธ์ที่สามารถแตกหักได้อยู่เสมอ
อาจจะงี่เง่าขี้กังวลจนเกินเหตุ แต่ดีใจเอามากๆ เมื่อพี่ครามเองก็ยอมรับความคิดผมได้ กับพ่อแม่ผมที่เคยเป็นคนรักชายหญิง คบหาดูใจกันมาเป็นสิบปียังหมดรักกันได้ แล้วพี่ครามกับผมที่เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ มีอะไรมายืนยันได้ว่าเราจะครองรักกันตลอดไป
ไม่ได้คิดว่าตัวเองเหงา อันที่จริงมันน่าจะเลยจุดๆ นั้นไปแล้ว แต่ทว่าในช่วงที่พ่อกับแม่ผมแยกทางกันมันมีอะไรบางอย่างฝังลึกลงไปในใจ พ่อกับแม่ผมจบลงด้วยดี ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงเลยสักครั้ง เหมือนกับว่าแค่จู่ๆ ก็หมดรักกันแล้วทั้งคู่ แล้วต่างคนต่างไป ผมไม่ได้เหงา ไม่ได้น้อยใจ แต่มันมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกฝังอยู่ ความรู้สึกที่ติดอยู่ข้างใน ไม่สามารถเอามันออกไปได้ และผมก็ไม่คิดจะหาทางกำจัดมัน
เพราะเช่นนั้น จึงไม่ต้องเป็นความสัมพันธ์แบบคนรักก็ได้ ผมขอรักเขาไปเรื่อยๆ แบบนี้ดีกว่า แม้ว่าวันหนึ่งเราทั้งคู่อาจจะเลิกรัก แต่อย่างน้อยความสัมพันธ์มันคงจะไม่แตกหักร้ายแรงเท่ากับการเป็นคนรักกัน การที่ผมมีความสัมพันธ์ในสถานะอื่นจะช่วยให้ผมกับพี่ครามอยู่ด้วยกันได้นานขึ้น ผมคิดเช่นนั้น
ขอแค่ผมกับเขา...อยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ แบบนี้ก็ได้แล้ว
...
ลืมตาตื่นอีกครั้ง ผมนอนหันข้างไปทางระเบียง ภาพแรกที่เห็นจึงเป็นแสงในห้องสลัวจนแทบมืด แสงอาทิตย์เริ่มน้อยลงทุกที ใกล้จะหมดวันแล้ว...คิดว่าถ้าตื่นมาเจอพี่ครามเลยก็คงดี ทว่าพอพลิกตัวหันไปอีกข้างกลับเจอแมวยักษ์หัวยุ่งมานอนหลับตาพริ้มอยู่
พี่ครามกลับมาตอนไหน?
เกิดคำถามผุดขึ้นในหัวทันทีที่เห็นเขานอนอยู่ข้างๆ ผมไม่รู้ตัวสักนิด พอลองขยับตัวปรากฏว่าคุณเกรย์ที่นอนพิงขาอีกข้างกลับลุกขึ้นยืดตัว นี่ก็ด้วย มานอนพิงขาผมตอนไหน หลังจากคุณเกรย์บิดขี้เกียจและหาวเสร็จผมก็คว้ามาฟัดพุงอย่างมันเขี้ยว อาการผมดีขึ้นเยอะกว่าตอนเช้ามากเลยทีเดียว มีเรี่ยวมีแรงขึ้นมาทันที เพราะได้ตัวเฝ้าไข้ดีแน่ๆ
แง้ว
คุณเกรย์ร้องโวย และผมรู้ หิวข้าวแล้วใช่ไหมล่ะ นอนเพลินเลยสิเนี่ย คิดพลางว่าจะลุกออกจากเตียงไปเติมข้าวให้คุณเขา ฉับพลันก็โดนคว้าเอวก่อนจะล้มตัวนอนอีกครั้ง คุณเกรย์กระโดดออกจากอ้อมแขนโดยสัญชาตญาณแมว
“พี่คราม...”
“ตื่นแล้วหรอหืม”
“ตื่นแล้ว...จะไปให้อาหารคุณเกรย์...” ผมว่าเสียงเบา พี่ครามที่ฉุดผมให้มานอนแผ่นั่งมองหน้าผมจากมุมบน คร่อมตัวผมไว้ไม่ให้มีทางออก
“หายรึยัง” ว่าพลางเอามือใหญ่มาทาบลงหน้าผากผม
“ดีขึ้นเยอะแล้ว พี่ครามปล่อยก่อน...”
“จริงหรอ ว่าจะจับฉีดยาสักหน่อย ทุกวันนี้มีแต่คนหาว่าพี่ไร้น้ำยา”
ผมหน้าร้อนทันทีเมื่อรู้คำว่า ‘ฉีดยา’ ของพี่ครามที่เป็นไปในความหมายอื่นเมื่อคนขี้แกล้งยกยิ้ม
“ปล่อยเลย”
ดีที่พี่ครามยอมทำตามที่พูด มาหน้ามืดหื่นกามอะไรตอนนี้อีกเนี่ย นับวันพี่ครามดูน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ แล้ว กับคนป่วยก็ไม่เว้น แต่ผมรู้ พี่ครามจะไม่ทำมันหรอก ผมลุกขึ้นนั่งอีกครั้งก่อนลุกไปห้องครัวโดยที่มีพี่ครามเดินตามมา
“พี่ซื้อโจ๊กมาให้นะ”
“ง่ะ อีกแล้วหรอ...”
“ป่วยก็ต้องกินอาหารอ่อนๆ สิ”
“แต่ปายเบื่อ ตอนเช้าก็โจ๊ก กลางวันก็ข้าวต้ม เย็นก็โจ๊กอีกหรอ”
“ดีออกจะได้หายไวๆ”
“แล้วพี่ครามกินอะไร”
“ข้าวผัดกระเพรา”
“ปายอยาก...”
“กินโจ๊กไปเลย”
เมื่อรู้ว่าเถียงไม่ได้เลยได้แต่นั่งเบ้หน้าอยู่ตรงโต๊ะอาหาร พี่ครามเทกับข้าวให้ผมและตัวเขาเองก่อนนำมาเสิร์ฟ เทอาหารให้คุณเกรย์เรียบร้อยก็มานั่งทานกับผม
“ฟุ้งเป็นไงบ้าง ดูแลดีมั้ย”
“ดีครับ อันที่จริง...ปายนอนอย่างเดียวเลย แต่พี่ฟุ้งก็เอาข้าวเอายามาให้”
“ดีแล้วล่ะ”
“...พี่ฟุ้งหน้าตาน่ารักกว่าที่คิดเยอะเลย เพราะพี่ครามไปว่าพี่เขานั่นแหละทำให้ผมคิดว่าพี่ฟุ้งจะดูเถื่อนๆ”
“ก็มันเหี้ยจริง...ปาย...”
“หือ?”
“ฟุ้งมันมีผัวเด็กแล้วนะไม่ต้องห่วง”
“แค่กๆ ๆ ปายยังไม่ได้ว่าอะไรเลย!”
“เผื่อไว้ก่อน”
สิ้นเสียงพี่ครามผมวางแก้วน้ำลงพลางทานข้าวไม่กี่คำสุดท้ายจนหมด ไม่ได้หึงสักหน่อย แล้วก็ไม่ได้ชอบพี่ฟุ้งในความหมายแบบนั้นด้วย
ผมทานยาก่อนเอาถ้วยไปไว้ในซิงค์น้ำ เปิดหาอะไรกินในตู้เย็น โจ๊กพี่ครามไม่สามารถทำให้ผมอิ่มได้ในเวลาเช่นนี้ ทันทีที่อาการดีขึ้น ท้องผมก็ร้องหาอาหารมากขึ้น สแกนอาหารในตู้เย็นผ่านตาไม่กี่วินาทีก็เห็นเค้กหน้าตาน่ากินวางอยู่ ผมหยิบออกมา
“พี่ครามซื้อมาหรอ”
“หืม เปล่านะ สงสัยไอ้ฟุ้ง”
“ปายกินนะ”
“หยุดเลยปาย ป่วยไม่ใช่หรอ”
“ปายกินได้แล้ว ดีขึ้นตั้งเยอะ หิวด้วย”
พี่ครามเดินมาทางผม หยิบเอาชิ้นเค้กออกจากมือไปอย่างรวดเร็วและง่ายดาย
“พี่คราม” ผมร้อง
“ไม่ต้องกินเลย ไว้หายดีก่อน”
“ปายหิว...”
“เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อผลไม้ให้”
“พี่คราม...” ผมว่าเสียงอ่อน อยากกินอาหารที่มีรสชาติบ้าง อยากกินของหวานๆ ก็จริงแต่ไม่ได้อยากกินผลไม้นี่ อยากกินเค้ก “พี่คราม...ให้ปายกินเถอะ”
“ไม่ต้องมองอย่างนั้นเลย” พี่ครามว่าเมื่อผมช้อนตามอง อ้อนขอของกินในมือ
“พี่คราม...”
“หยุดอ้อนเลย พี่ไม่ใจอ่อนหรอก” พี่ครามว่าทันทีที่ผมเข้าไปเกาะแขน
“พี่คราม....”
“ไม่ต้องทำเสียงหวานเลย”
“เมฆ...”
“ไม่ต้องมาเรียกอย่างนั้นด้วย”
…
“เมี้ยว”
...ชนะจนได้
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
พี่ครามจงเป็นนกที่แข็งแกร่ง
ช่วงนี้อาจจะมาอัพช้าหน่อยนะคะ งานโถมมากๆ เลย :hao5:
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
เมี้ยว...
-
:o8: :-[เมื่อไหร่สองคนนี้จะได้กันคะ :katai1: :jul1: :oo1:
-
พี่คราม ปาย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แหมๆ......อะไรจะห่วงเวอร์วังขนาดนั้น
กินอะไรก็ไม่ได้ ไม่ได้ป่วยหนักซักหน่อย
แค่เป็นไข้ ผัดกะเพรา ก็อด พอเค้ก ก็ไม่ให้กิน เกินไปนะพี่คราม
แต่พสุดท้ายปาย อ้อน "เมี้ยว" จบ ได้กินเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แพ้ลูกอ้อนนน
-
จริงๆ คิดว่าพี่ครามเสร็จน้องตั้งแต่ "พี่คราม" แรกแล้วล่ะ
ทำใจแข็งไปแบบนั้นเองเหอะ
ฮาาาาา
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
บางทีปายก็ยอมพี่ครามไปเถอะนะอยากอ่านอะไรฟินๆๆๆ
ชอบบบบ
-
พี่ครามมืออ่อนแรงในบัดดล 5555
-
ตายแน่ๆพี่คราม แพ้ราบคาบ จงเป็นทาสน้องปายซะ
-
เฮ้อ....ตายสนิทกะเมี้ยวสุดท้าย น่ารักจร้า :o8:
-
แมวปายเข้าใจอ้อนนะคะเนี่ย o13
-
:pig4:
-
เกิดเป็นพี่ครามต้องอดทน โดนปายอ้อนไปกี่หนต้องทนเอาไว้
เดียวค่อยไปคิดทบต้นทบดอกเอาทีหลัง :z1:
ว่าแต่พี่ฟุ้ง มีผัวเด็กจริงเหรอ หรือว่าเป็นเมลล์ อิอิ
-
ช็อตเมี้ยวกระแทกใจมากค่ะ ฮื่อออ น้องปายน่ารักกกกกกกกก :กอด1:
-
แพ้ทุกทาง
-
แพ้น้องมากสินะพี่คราม
-
พี่ทนไม่ไหวหร๊อ น้องอ้อนขนาดนั้นอ่ะ :hao3: :hao3:
-
แค่ร้องเหมียวก็สยบแล้ว หูย หลงสุดไรสุดอะพี่คราม
-
นี่ถ้าไม่ป่วยนะ พี่ครามคงจับปล้ำ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L1: :L2: :pig4:
ดีต่อใจ
-
โดนแมวอ้อนอีกแล้วนะอิพี่คราม :o8:
-
พี่ครามแพ้แมววว แมวปายซะด้วยย :hao3:
แพ้ราบคาบจริงๆ555 :laugh: :impress2:
-
: 222222: : 222222: : 222222:
-
อันที่จริงความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียกมันก็ดูกร๊าวใจดี แต่เราคงไม่เข้าถึงเท่าไหร่ ยอมรับว่าสองตอนที่ผ่านมาอ่านแบบข้ามๆจริงๆ ข้ามจนจำไม่ได้ว่าพี่ครามเมคเลิฟอะไรกับปาย ตอนอ่านนิยายเวลาเจอคนเขียนทำให้อกหักเราจะเลิกอ่านทันทีเหมือนกับว่าเราคงไปกันไม่ได้ละกับเรื่องนี้ต่อให้นิยายเรื่องนั้นดังแค่ไหนก็ตาม แต่เราตกหลุมรักเรื่องนี้รักความสัมพันธ์ที่ค่อยๆเป็นค่อยๆไปของพวกเขา แต่เราก็เกลียดความไม่ชัดเจนมากจริงๆ ถ้าในชีวิตจริงเคยอยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้จะรู้ว่ามันไม่ได้สวยงามเหมือนที่เราอ่านในนิยายหรอก ไม่ได้หวังให้คนเขียนเปลี่ยนพล็อต ไม่ได้หวังให้เราเข้าถึง แต่เราหวังว่าจะยังอ่านเรื่องนี้ด้วยความสุขต่อไป ตอนนี้น่ารักดีค่ะ :pig4:
-
แพ้น้องตลอด
-
ทำขนาดนี้พี่ครามไม่ตายให้รู้ไปปป
-
พี่ครามลองรุกๆอ้อนๆปายกลับบ้าง คราวนี้น้องใจอ่อนแน่นอนนน
-
อ่านรวดเดียว ตามทันเเล้ว เห็นชื่อเรื่องตอนเเรกไม่อยากเข้ามา
นึกว่า Mr. Grey จะเป็นเนื้อเรื่องเเบบ 50 shades of grey ที่เราเกลียดมาก555
เเต่ผิดคาด55555555 :laugh:
-
แพ้ทุกทาง
-
เมี้ยวทีเดียว
ใจอ่อนเลยจ้าาา
พี่ครามคนกาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เจอ 'เมี้ยว' ของน้องปายเข้าไป พี่เมฆละลายไปเลย :hao3: :hao6:
-
สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อนน้องจนได้นะพี่คราม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ครามแพ้แมวปาย
-
ขอบคุณ :)
-
ห้องนี้มีแมวสองตัวสินะ น้องปายรักคุณเกรย์มาก กลัวน้องติดหวัด
แทนตัวเองว่าปายตลอดเลย โคตรน่ารัก แพ้ทางน้องแล้วพี่ครา เมี๊ยว
ขอบคุณค่ะ
-
เมี้ยวคำเดียวหลู่เลื่อง :laugh:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ปายยยยลูกกก
เมี๊ยวว แอคแทคแรงมากกกก
ถ้าพี่ครามรอดไปได้จะแปลกใจมาก
ตายราบคาบเลยนะพี่ครามนะ5555555
รอค่าาา
-
อ้อนเยอะๆ
-
ปายโครตน่ารักอะ
-
อ้อนมากกกก~
-
พี่เมฆเสร็จแมวขี้อ้อนจนได้
:mew1: :mew1:
-
5555555 เมี้ยวคำเดียว ทุกอย่างจบ
มีเรื่องของหมอฟุ้งแฟนเด็กให้อ่านไหมคะ อยากอ่าน ^^
-
เมี้ยวแต่แรกก็จบ55555
-
รู้เลยนะคะ ว่าต่อไปนี้ใครจะคุมอำนาจ พี่ครามไม่มีทางต้านทานปายได้แน่ๆ5555
-
เป็นเรานะ เเพ้ตั้งเเต่เมฆเเล้วล่ะ งื้อออออ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอ่ยการอ่อยขั้นสุดจริงๆ
-
น่ารักมากเลย
-
อ้อนแบบนี้ พี่ครามตายไปเลย :hao5: :hao5: :hao5:
-
สู้ๆนะ เหมี๊ยววว
:katai5:
-
ขอเกรย์กับปายอย่างละ 1 อัตรา ^^ละลาย
-
55555 ไม่รอดค่ะ ปายจัดลูกอ้อนมาเต็ม ครามเตรียมใจไว้เลย
ปายคิดมาก พี่ครามเข้าใจ แค่ปายรับรักก็พอแล้ว นานไปอาจอยากเรียกแฟนก็ได้
ฟุ้งเตรียมการมากะมาแหย่เต็มที่แน่เลย 55555
-
•22•
หลังจากเรื่องวุ่นวายสงบลง ผมไปเรียนหนังสือตามปกติ ผมอาการดีขึ้นมาก อย่างน้อยก็มีแรงทำอะไรมากกว่าเมื่อวานที่เอาแต่นอนอย่างเดียว ไอ้เมลล์ไอ้ตั๊บทักกันใหญ่เพราะผมไม่ได้บอกพวกมันว่าป่วย พอไอ้เมลล์รู้ว่าผมยืนตากฝนวันนั้นก็ขอโทษขอโพยผมเสียยกใหญ่ ผมไม่ว่าอะไรมันแต่ก็ยอมให้มันเลี้ยงน้ำเพื่อความสบายใจของมัน
น้องเมลล์ไม่เป็นอะไรมาก ขับรถไปเสยฟุตบาทชนเสาไฟฟ้า ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ ดีที่น้องคาดเข็มขัดนิรภัยไว้ แต่รถยุบไปครึ่ง ส่วนนิว...แชทมาหาผมแค่คำว่าขอโทษแล้วก็ไม่มีอะไรอีก ผมไม่ได้ตอบเขาไป นิวอยากให้เรื่องมันจบลงแค่นี้ ผมเองก็เช่นกัน
หลังจากทานข้าวเสร็จก็พากันไปหาที่นั่งเล่นรอเวลาก่อนเข้าเรียน พวกผมเลือกที่ประจำที่มักไปนั่งสิงกัน ไม่ทันได้ตั้งท่านั่งลงบนม้าหินอ่อนดีๆ ไอ้เมลล์ก็คว้าคอเสื้อผมเสียแรง
“นี่อะไร!”
“อะไร?”
“รอยที่คอมึง...มากกว่าเดิมอีกไอ้เหี้ย ไอ้เด็กแรด”
“อะไร ไม่มีอะไรโว้ย” ผมร้องลั่น เผลอสบถคำหยาบออกไปเมื่อถูกไอ้เมลล์ครรหา ขยุ้มคอเสื้อตัวเองเสียมิดราวกับมันจะช่วยปกปิดอะไรได้ ทั้งที่เมลล์เห็นไปแล้ว
“อะไร ไหนๆ น้องปายมึงไปทำอะไร” ไอ้ตั๊บว่าพร้อมเสนอหน้ามาส่องดู ผมดันหัวมันออก
“ไอ้ปายไอ้เด็กแรด ที่มึงป่วยเมื่อวานไม่ใช่เพราะตากฝนใช่มั้ย เพราะอย่างอื่นใช่มั้ย!”
“ไม่ใช่!!”
“โดนพี่จับฉีดยาไปกี่รอบละสัด ดูรอยแม่งดิ้ มึงมันแรด”
“เปล่านะ ไม่ใช่โว้ย ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละไอ้บ้า”
“ไอ้เราก็อุตสาห์เป็นห่วง”
“ไอ้เมลล์!”
“ปายมึงเป็นคนแบบนี้เองหรอวะ” เสียงไอ้ตั๊บดังขึ้นมาเป็นลูกคู่
“ไม่ใช่โว้ยย!”
สุดท้ายก็จบลงด้วยเสียงหัวเราะไอ้เมลล์ สนุกมากมั้ยได้ปั่นหัวผมเนี่ย พวกชั่ว
“เออ รู้แล้ว ถ้าพี่ทำจริงมึงคงไม่ได้มาเรียนภายในวันสองวันนี้หรอกกูว่า”
“ไอ้เมลล์!” โคตรชั่ว โคตรแย่
“แต่แม่งดูทำรอยดิ้ เยอะสัด สรุปมึงกับพี่นี่ยังไง”
“คบกันแล้ว?” ไอ้เมลล์กับไอ้ตั๊บแข่งกันถาม ผมส่ายหน้า
“เห้ย ไม่คบกันแล้วมึงปล่อยให้พี่มันทำแบบนี้ได้ด้วยหรอวะ น้องปาย ไอ้เด็กแรด”
“หรือพี่ครามขืนใจมึง”
“ไม่ใช่โว้ย” ผมร้องลั่น ตีมันดังป๊าบ “พี่ครามเป็น...”
“เป็นอะไรน้องปาย ตอบดีๆ นะ ปล่อยให้คนเถื่อนมาทำกับลูกพ่อแบบนี้ได้ยังไง” ไอ้เมลล์กวนตีน
“พี่ครามเป็นคนพิเศษ...”
“....”
“แล้วมัน...ต่างจากเป็นแฟนยังไง” ไอ้ตั๊บว่า
“ต่าง...เพราะเลิกกันไม่ได้”
เท่านั้นแหละ ไอ้สองตัวถึงกับเงียบไปพักใหญ่ ก่อนไอ้เมลล์จะเอ่ยว่า
“มึงรัก...พี่เขาหรอ”
“...อืม”
“มากขนาดนั้นเชียว”
“ขนาดนั้นเลยล่ะ” ผมว่า ยิ้มส่งให้เพื่อนซี้ ดูเหมือนว่าเมลล์จะเข้าใจทุกอย่างได้ดีกว่าที่คิด ผิดกับไอ้ตั๊บที่ตอนนี้ทำหน้าเป็นหมางงอยู่อย่างนั้น รู้ว่าจะต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น จะต้องมีคนสงสัยในรูปแบบความสัมพันธ์ของผมกับเขา ผมเตรียมคำตอบไว้อยู่แล้ว เพราะไม่ได้คบกันทำให้ใช้สถานะแฟนไม่ได้ ถึงอย่างนั้นคำว่า ‘คนพิเศษ’ เองก็ไม่ใช่ตำแหน่งที่จะได้มาง่ายๆ เช่นกัน
พี่ครามพิเศษ พิเศษกว่าใครทั้งสิ้น และจะพิเศษสำหรับผมแบบนี้เสมอไป
ผมไม่ได้ห้ามพี่ครามถ้าจะบอกใครว่าผมเป็นแฟน รวมถึงตัวผมเอง คำจำกัดความแบบนั้นดูเข้าใจง่ายกว่ารูปแบบความสัมพันธ์ของผมตอนนี้เยอะ หากอยากตัดปัญหา วิธีง่ายๆ ก็คือบอกเขาไปว่าผมมีแฟนแล้ว เพราะถึงยังไงก็รู้และเข้าใจกับพี่ครามแล้วว่าเราไม่ได้คบกัน อย่างไรเสียให้คนอื่นเข้าใจไปแบบนั้นก็ไม่เสียหาย
แต่เพราะเป็นเพื่อนของผม จึงไม่อยากโกหกไป เอ่ยตอบตามความคิดของตัวเอง
“เอาเถอะ ถ้ามึงว่างั้น แต่คิดดีแล้วใช่มั้ย”
“คิดมาตลอด คนนี้แหละ”
ผมตอบ ก่อนหน้านี้เคยครุ่นคิดกับความรู้สึกของตัวเองที่พุ่งสูงขึ้นทุกวันที่เจอหน้าเขา คิดมาตลอดตั้งแต่เจอพี่คราม จนกระทั่งหาคำมาแทนความรู้สึกได้แบบที่ไม่ขัดกับหัวใจ ผมรักพี่คราม ในตอนนี้เป็นความรู้สึกเช่นนี้จริงๆ แม้จะพยายามหาเหตุผลว่าทำไม สุดท้ายก็เหมือนกับว่าไปพยายามหาเหตุผลให้รัก
ทั้งๆ ที่เหตุผลของความรักก็คือรัก แค่นั้นเอง
ไอ้เมลล์ลูบหัวผม ไม่ได้อ่อนโยนแต่รับรู้ความรู้สึกเป็นห่วงของเพื่อนได้ดี กับคนนิสัยอย่างผม เมลล์คงกังวล
“แล้วพวกมึงเป็นผู้ชายทั้งคู่...พ่อแม่จะโอเคหรอ” ไอ้ตั๊บว่า หลังจากที่มันเงียบทำท่าครุ่นคิดอยู่นาน
“เรื่องนั้นก็ยังไม่รู้เหมือนกัน คิดว่าพ่อแม่เราคงไม่มีปัญหา ส่วนเรื่องอื่นๆ...ก็คงต้องดูต่อไป”
“ถ้ามีอะไรให้พวกกูช่วยก็บอกนะปาย” ไอ้ตั๊บยังคงว่า มันคงไม่ชินกับความสัมพันธ์แบบนี้ อันที่จริง...ผมก็ไม่คิดว่าจะชอบผู้ชายเหมือนกัน จะว่าไป ผมไม่คิดว่าตัวเองจะชอบใครได้ด้วยซ้ำ...
“แล้วเมลล์กับตั๊บ...โอเคกับเรามั้ย” ผมเป็นฝ่ายถามบ้าง
“จะให้ไม่โอเคกับเรื่องอะไรล่ะ มึงรัก มึงรู้สึก ปาย คำว่าเพื่อนของกูไม่ได้ตัดขาดได้ง่ายๆ เพราะแค่มึงไปชอบใครหรอกนะ”
“ส่วนกูก็โอเคนะ ตกใจเฉยๆ แต่คิดดูแล้วน้องปายไม่น่าจะหาแฟนสาวได้เลย นึกภาพไม่ออกว่ะ” ตั๊บเลว
“ขอแค่พี่เขาเป็นคนดี ดูแลมึงได้ก็พอ ส่วนหน้าที่ของกูก็มีไว้ตอนมึงมีปัญหาหรือมีความสุขก็มาแบ่งปันให้รับรู้กันบ้าง แค่นั้นแหละ”
“ขอบคุณ...”
ผมตอบหลังจากที่ไอ้เมลล์ว่าจบลง เพราะเป็นสองคนนี้ทำให้ผมไว้วางใจที่จะเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟัง เชื่อว่าพวกมันจะไม่เอาไปนินทาให้ใครต่อใครได้รู้ แต่อีกใจก็กลัวเหมือนกันว่าทั้งคู่อาจจะไม่ชอบใจที่ผมรักชอบกับผู้ชาย อย่างที่บอก คนที่ผมแคร์ ผมหวงแหนพวกเขามากกว่าปกติ ถ้าเกิดมีใครคนหนึ่งรับไม่ได้และตีตัวห่างจากผมไปผมคงไม่รู้จะทำอย่างไร
แต่เพราะเป็นเมลล์กับตั๊บ เป็นคนที่ผมยอมให้เข้ามาในโลกของผมแล้ว เพราะฉะนั้นผมเชื่อว่าสองคนนี้จะไม่คิดร้ายกับผม ถึงอย่างนั้นก็อดกังวลไม่ได้อยู่ดี
ไอ้เมลล์ขยี้หัวผมจนยุ่งอีกครั้ง ก่อนพากันไปเรียนคาบบ่าย
จนกระทั้งเลิกเรียน พวกผมพากันไปเที่ยวต่อกับไอ้เมลล์ไอ้ตั๊บหลังจากที่ลาวงการมานาน อยู่กับพวกนี้ทำให้สบายใจได้เสมอ แม้ผมจะไม่ค่อยพูดหรือพูดไม่เก่ง แต่ไอ้เมลล์ไอ้ตั๊บไม่เคยมีท่าทีรำคาญใส่ผมเลยสักครั้ง กิจกรรมช่วงเย็นเป็นกิจกรรมวัยรุ่นทั่วๆ ไป ดูหนัง เที่ยวห้าง เดินดูนู่นนี่ ส่งไอ้เมลล์จีบสาว ช่วยไอ้ตั๊บหาของฝากให้น้ำหวาน นั่งทานอาหารเย็นด้วยกัน แค่นั้นแหละ
ไม่ใช่ความทรงจำที่ประทับใจที่สุด แต่จะเป็นความทรงจำที่ฝังอยู่ในใจได้นานที่สุด
ผมแยกกับสองคนนั้นกลับหอพี่คราม ไม่ได้กลับหอตัวเองมานานมากแล้วเหมือนกัน คิดถึงพี่ฉางอยู่หน่อยๆ แต่ก็ไม่อยากจากคุณเกรย์ไป จึงเลือกไปฝังตัวอยู่ที่หอพี่ครามชั่วคราวที่ตอนนี้ชักไม่ชั่วคราวเท่าไหร่ ข้าวของหลายอย่างที่หอผมเองก็ขนมาไว้ห้องเขาอยู่ไม่น้อย คร้านจะแบกกลับแล้วด้วย เลยปล่อยเลยตามเลย
พี่ครามบอกกับผมตอนเช้าว่าที่โรงพยาบาลสัตว์เล็กมีกินเลี้ยงอะไรสักอย่าง ทำให้วันนี้พี่เขาอาจจะกลับดึกหน่อย ไม่ได้กินข้าวด้วยกัน และนั่นทำให้ผมใช้เวลานี้อยู่กับพวกเพื่อนทั้งสองแทน
เปิดประตู เปิดไฟ เสียงร้องที่คุ้นเคยดังขึ้นมา
แง้ว
คุณเกรย์เดินมาต้อนรับถึงหน้าห้อง สะบัดพวงหางฟูไปมาก่อนเดินนำไปยังจานอาหาร ผมอุ้มเขามากอดในอ้อมแขนก่อนจูบลงหัวเทา แทนคำทักทายและความคิดถึง
แง้ว
“รู้แล้ว หิวล่ะสิ” ผมคุยกับคุณเขา ปล่อยเขาลง เทอาหารให้ นั่งลงข้างๆ มองคุณเกรย์กินอาหารที่ดูน่าอร่อยนั่น พร้อมกับลูบตัวเขาไปพลางๆ เคยคิดอยากลองกินอาหารคุณเกรย์ดูเหมือนกันอยากรู้ว่าทำไมคุณเกรย์ถึงกินได้มูมมามขนาดนั้น แต่คิดอีกที...ไม่เอาดีกว่า มีอาหารคนก็กินอาหารคนเถอะ จนคุณเกรย์กินเสร็จผมถึงได้อุ้มคุณเขามากอดให้ชื่นใจอีกครั้ง
พาคุณเกรย์ไปนั่งดูทีวีด้วยกัน ก่อนไปอาบน้ำ กลับมานอนกลิ้งบนเตียงจนเวลาผ่านไปสักพักแล้วพี่ครามก็ยังไม่กลับ ผมที่ไม่รู้จะทำอะไรก็เริ่มง่วงขึ้นมา
นอนเกาคางเกาพุงให้คุณเกรย์ไปเพลินๆ ก็เผลอนอนหลับเสียอย่างนั้น
แกร๊ก
สะดุ้งเตือนเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ไฟในห้องยังไม่ถูกปิดเพราะผมเปิดค้างไว้ งีบไปได้สักพักพี่ครามก็กลับมาแล้ว ผมชันตัวลุกขึ้นนั่ง คุณเกรย์นอนอยู่ไม่ไกลจากผมทำหน้าตางัวเงียเมื่อเห็นเจ้าของห้อง คนตัวโตปิดประตูก่อนเดินโซเซมาหาผม
“พี่คราม!” กำลังจะทักว่าได้กลิ่นเหล้า แมวยักษ์ก็โถมตัวเข้ามากอดผมจนล้มไปนอนใหม่
“เหม็นเหล้า” คราวนี้ไม่ปล่อยให้โอกาสตำหนิหลุดมือ
“อือ”
“ดื่มมาเยอะหรอ เมาหรอ”
“อือ นิดนึง”
“แล้วกลับยังไงอ่ะ อย่าบอกนะว่าขับรถมา”
“เปล่า พี่หมอคนอื่นมาส่ง เอารถไว้ที่โรงพยาบาลแล้วออกไปกินเลี้ยงกัน” เหมือนพี่ครามจะเมาแต่ก็ไม่ เพราะมีสติตอบผมได้ฉะฉานทุกคำขนาดนี้
“ดีแล้ว พี่ครามไปอาบน้ำก่อน”
“อือ” ตอบรับแต่กลับไม่ขยับตัว กอดผมแน่นเหมือนเดิม
“พี่คราม ปายเหม็น” ผมว่า ได้กลิ่นเหล้าอย่างแรงพร้อมกลิ่นควันกลิ่นบุหรี่ด้วย ทำจมูกฟุดฟิด ดมไปดมมาสักพักผมก็ได้กลิ่นน้ำหอม...เจือจาง
น้ำหอมแบบเดียวกับที่น้ำหวานและผู้หญิงในคณะผมนิยมใช้ เป็นน้ำหอมผู้หญิงยอดฮิตในช่วงนี้ ผมไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ต้องเข้าไปใกล้ใครมาล่ะสิถึงได้มีกลิ่นติดมาขนาดนี้
ผมดมที่ไหล่ ซอกคอ ข้างใบหู ลงมาที่หน้าอกพี่คราม น้ำหอม...น้ำหอมผู้หญิงจริงๆ ด้วย ฮื่อ คนร้ายกาจ
คิดอย่างนั้นก็ไถหัวเข้าใส่พี่คราม หวังใช้กลิ่นตัวเองกลบกลิ่นแปลกปลอม ทำตัวเลียนแบบคุณเกรย์ขึ้นมาทันที
“ปาย...”
“พี่ครามเหม็น...มีกลิ่นน้ำหอมสาวๆ ด้วย”
“เฮ้ย พี่ไมได้ไปยุ่งกับใครมานะ”
“ปายรู้... แต่ก็ไม่ชอบ” ผมรู้ ผมเชื่อใจพี่คราม รู้ว่าพี่เขาไม่ได้นอกใจผมไปคลุกคลีกับใครจนเกินพอดีหรอก กลิ่นน้ำหอมไม่ได้ติดแน่นอะไรขนาดนั้น เป็นกลิ่นจางๆ ที่ถ้าหากว่าผมไม่สังเกตคงไม่ได้กลิ่น
“ขอโทษนะ เหม็นใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน”
“อือ” ผมครางรับ แต่เกาะตัวพี่เขาแน่นไม่ยอมปล่อย
“ปาย?”
ถึงจะไม่คิดว่าพี่ครามไปนอกใจทำอะไรกับใครมา แต่ก็ห้ามความรู้สึกหึงหวงของตัวเองไม่ได้อยู่ดี ผมคิดว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ครามไปไกลมากกว่าเดิมแล้ว แม้ไม่ได้คบกันแต่ผมคิดว่าผมสามารถแสดงความรู้สึกเป็นเจ้าของแมวยักษ์นี้ได้ เพราะอย่างนั้นถึงไม่ชอบใจหน่อยๆ ที่มีคนมาเข้าใกล้คนของผม
ผมชันตัวนั่งตัวตรง ใช้สองมือลูบใบหน้าพี่คราม ช้อนมันให้โน้มมาใกล้ผม ก่อนกดจูบลงหน้าผาก
“ของปาย...”
ไล่มาจนจมูก
“ของปาย”
โหนกแก้มสองข้าง
“นี่ก็ของปาย”
คาง...ซอกคอ ...กกหู...แม้กระทั่งหน้าอกด้านซ้าย
“ของปาย”
และริมฝีปาก
“ของปายหมดเลย”
พี่ครามนิ่งไปแล้ว…
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
พยายามกลับเข้าสู่วังวนเรื่อยเปื่อย...รึเปล่า(?)
ความสัมพันธ์ของสองคนนี้เราตั้งใจวางไว้ให้มันเรื่อยๆ ไปแบบนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
เข้าใจคนที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วยนะคะ
ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อย ขออภัยด้วยค่ะ TT
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและการติดตามนะคะ
-
น้องปายแอบร้ายเงียบนะเนี่ย อ่อยแรงแบบนี้พี่ครามจอมหื่นจะทนไหวรึ
-
ตายๆ พี่ครามจะทนได้เหรอ เป็นเราจับฟัดไปแล้วนะ :hao3:
-
สมควรที่ครามชอบบอกว่าปายอ่อย อ่อนแรงขนาดนี้เดี๋ยวก็โดนจับกินจริงๆหรอก
-
ขอบคุณ :)
-
นางขี้อ่อยนะ
-
ของปาย
ของปาย
ของปาย
ของปาย
ของปาย
ของปาย
.
.
.
.
.
.
ของปาย
อ๊ายยเขิล :mew2:
-
โอ้ยน้องปายลูกกกกกก แค่นี้พี่ครามก็หลงไม่ไหวแล้ว ยังจะเอาอีกเหรออออ :hao6: :hao5:
-
ชอบที่ปายไถหัวกับอกพี่ครามเพื่อหวังกลบกลิ่น ฮือ เอ็นดู
-
ของปาย...
กรี๊ดดดดด คนอ่านฟินยันชาติหน้าเลยค่ะ
-
:L2: :pig4:
แมวปาย เริ่มแสดงความเป็นเจ้าของ
พี่คราม อาจจะสติแตกได้
-
หนูปายกลายร่างเป็นแมวสมใจพี่ครามเเล้ว
งืออออออ พี่ครามไปไหนไม่รอดแน่ๆ
:hao5:
-
:pig4:
-
ของปาย
-
:o8: :o8: อ่อยเนียนๆ แบบนี้ต้องจัดนะจร๊ะ อย่าเก็บไว้นาน มันทรมานเรา ฮ่าๆๆๆๆ :hao7:
-
เรียกรถพยาบาลเผื่อไว้ด้วยค่ะ พี่ครามน่าจะเสียชีวิต
-
ปล้ำปายแทนพี่ครามได้ไหมหนอ
-
ของปายๆๆๆ แบบนี้
แล้วปายหล่ะ พร้อมจะเป็นของครามละหรอ
ทำแบบนี้ ถ้าพี่ครามทนไหว
แนะนำ ให้ไปบวชเลยค่าาา :bye2:
-
พี่ครามสตั้นไปแล้ว
-
คาดว่าพี่ครามน่าจะช๊อคไปแล้ว โดนปายจองซะขนาดนั้น
สงสารรรรรรรร ฮาาาาา
-
ถ้าปายทำขนาดนี้แล้วคนพี่ยังปล่อยไปอีกก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว :katai5:
-
ของปาย ของปาย ทั้งตัวพี่ครามเป็นของปาย :hao6: :hao6: :hao6:
-
คือ.....ยังไม่ค่อยเข้าใจความคิดของปายเท่าไร
แต่......วิธีการแสดงความรู้สึก ชัดเจนมากกกกกกกกกกกกกกกก
พี่ครามโงหัวไม่ขึ้นละ น่ารักขนาดนี้ :-[ :-[
-
น้องปายอ่อยแรง
-
อ่อยแรงขนาดนี้พี่ครามอย่าทนค่ะ
-
น้องปายร้ายกาจ
-
พี่ครามสติออบซอไปแล้วค่ะ 555 :ling1:
-
หึหึ
ของปายขนาดนี้
ตอนหน้าไม่รอดแน่ไอ้หนู
พี่ครามอย่าไปยอมนะคะ จับฉีดยาเลยค่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดด ><
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
555555 ครามนิ่งสนิท
-
เมาๆแบบนี้พี่มัวรออัลลัยค้าาาาาาาาา
-
มีกลบกลิ่นแบบคุณเกรย์อีก
ปายเอ้ยยย แค่นี้พี่ครามก็ไปไหนไม่รอดแล้วววว :hao3:
:-[
-
:z1: พี่ครามจงตกเป็นทาสน้องปายยย
-
น้องปายอ้อนแรงมากอ่ะ เห้ยๆ อิพี่ครามตายยัง อ่านแล้วรู้สึกเหมือนเห็นวิญญาณออกจากร่างอิพี่ 55555
-
โอ้ยยยยยย
ถ้านี่เปนพี่ครามนี่จะไม่ทน!!!!
ของปายๆๆๆๆๆๆๆ
จะยกให้เป็นของปายทั้งตัวเลยเอาสิ
:hao7: :hao7:
-
พี่ครามไหวนะ อดทนได้นี่พ่อพระมาก พระอิฐพระปูน
-
ของปาย :-[
-
ไม่ใช่แค่พี่ครามที่นิ่ง
เขาก้อึ้งงงงง
ดีเลิศอ่าอิหนู :katai2-1: :katai2-1:
-
แมวปายขี้หวง
-
น้องปายยยยยยยยแบบนี้เรียกอ่อยนะลูก :-[
-
o13
ของปายยยยยยยยย
-
น้องปายร้ายยยยยยยย พี่ครามไม่มีหวังได้นอกลู่นอกทางแล้วค่ะ 55555
-
ในหัวพี่ครามมีแต่คำว่า ของปาย ของปาย ของปาย ของปาย ลอยวนจนพี่ครามน่าจะสติหลุดแน่ๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากให้พี่ครามทำให้ปายเป็นของพี่ครามจริงๆสักทีค่ะ :impress2:
-
ทำขนาดนี้ คิดว่าคืนนี้จะรอดไหม?
-
พี่ครามถ้าไม่จับปายกินในเร็ววัน คงต้องไปออกบวชล่ะ
-
โอ๊ย...............ปาย ขี้หวง
อะไรๆ ก็ของปาย
หน้าผาก จมูก โหนกแก้ม คาง...ซอกคอ ...กกหู...แม้กระทั่งหน้าอกด้านซ้าย
“ของปาย”
และริมฝีปาก “นี่....ก็ของปาย”
“พี่คราม เป็นของปาย ....ทั้งหมดเลย” :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ปายยยยยยยย
-
อะไรๆก็ของปาย ของปายหมดเลย งุ้ยยยย :o8: :hao6:
-
อิพี่มันจะทนน้องได้นานแค่ไหนเนี่ย5555555 สงสาร
-
จะเม้นหลายทีละ แต่ ไม่ขยันพอ 5555
ปาย เอ้ย ปาย อ่านแล้วแบบ ายเด็กน้อย เดี่ยวพอสักพัก ก็จะอึดอัด เพราะสถานะที่เป็นแฟน แต่ไม่ใช่แฟน เป็นคนพิเศษ คนพิเศษของใจปาย คนเดียวรักมาก แสำหรับคำว่าแฟน มันจำเป็นนะปาย อันนี้พยามเข้าใจปายอยู่ เรียกว่าพี่ครามเป็นเจ้าของก็ไม่ได้ เพราะเดี่ยวปายก็กลัวโดนทิ้งอีก งั้นปายเป็นเจ้าของพี่ครามไหม 5555
ว่าแต่ ปายยั่วเก่งมาก ยั่วแบบไม่คิดอะไรด้วย ร้ายกาจ
สงสารพี่ครามจัง
-
คุณเกรย์เป็นแมว น้องปายเป็นแมว พี่ครามเองก็เป็นแมว ทุกคนล้วนมีความแมวในตัว น้องปายตอนแสดงความเป็นเจ้าของถ้าเทียบว่าเป็นแมวก็คงจะเข้ามาถูๆไถๆ นัวเนียๆแสดงความเป็นเจ้าของ คึคึ
-
ของปาย
ของปาย
ของปาย
นี่ก็ของปาย
ของปายหมดเลย...
ของปายหมดเลยยยยย งุ้ยยย น้องน่ารักกกก
แค่คำว่าของปายก็ดาเมจแรงมากก เขินนน
พี่ครามอย่าเพิ่งสติหลุดนะ!!!
-
โอ๊ยตาย เขินมากฮือออออออออออออออ :hao5:
-
ฮัลโหลลล พี่คราม อา ยู โอเค๊???? ร่างระเบิดไปแล้วแน่ๆ
โดนปายอ้อยเบอร์แรงง เขิลแทนเลยเอ๊าะ
-
โอ้ยยยยย เป็นพี่ครามนะ จับฟัดไปแล้ว ยั่วจริงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3:
-
อ่อยอีกแล้ว ระวังพี่ครามตบะแตกนะปาย
-
ปายเอ้ย ! ถ้าลูกจะยั่วพี่เขา(แบบไม่รู้ตัวแบบนี้) ลูกกลืนพี่เขาไปเลยดีกว่าลูก ไม่ต้อบจงไม่ต้องจูบละ
-
หลงปายจนไม่รู้จะหลงยังไงแล้ววววว
ถ้านี่เป็นพี่ครามบอกเลยว่าจะไม่ทนนนน :hao6:
-
“พี่ครามเป็นคนพิเศษ...”
“....”
“แล้วมัน...ต่างจากเป็นแฟนยังไง” ไอ้ตั๊บว่า
“ต่าง...เพราะเลิกกันไม่ได้”
เท่านั้นแหละ ไอ้สองตัวถึงกับเงียบไปพักใหญ่ ก่อนไอ้เมลล์จะเอ่ยว่า
“มึงรัก...พี่เขาหรอ”
“...อืม”
“มากขนาดนั้นเชียว”
“ขนาดนั้นเลยล่ะ” ผมว่า ยิ้มส่งให้เพื่อนซี้ ดูเหมือนว่าเมลล์จะเข้าใจทุกอย่างได้ดีกว่าที่คิด ผิดกับไอ้ตั๊บที่ตอนนี้ทำหน้าเป็นหมางงอยู่อย่างนั้น รู้ว่าจะต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น จะต้องมีคนสงสัยในรูปแบบความสัมพันธ์ของผมกับเขา ผมเตรียมคำตอบไว้อยู่แล้ว เพราะไม่ได้คบกันทำให้ใช้สถานะแฟนไม่ได้ ถึงอย่างนั้นคำว่า ‘คนพิเศษ’ เองก็ไม่ใช่ตำแหน่งที่จะได้มาง่ายๆ เช่นกัน
พี่ครามพิเศษ พิเศษกว่าใครทั้งสิ้น และจะพิเศษสำหรับผมแบบนี้เสมอไป
:katai2-1: เหมือนโดนดึงกลับมา
-
แหมๆน้องปายยยยทำกับพี่เขาแบบนี่เดี๋ยวได้หยุดเรียนจริงๆแน่555555
-
#ทีมคุณเกรย์
-
ตายอย่างสงบค่ะะ :hao5:
-
ยัยแมวปายนี่ร้ายยยยย
-
ของปายยย >>> ทำไมน่ารักกกก :impress2:
-
ของปายอะไรรรรรรรรร
ไม่ได้คบกันไม่ใช่หรอออออออ
5555555555555
สงสารพี่คราม
คบก็ไม่ได้คบ
กินก็กินไม่ได้ 555555555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หน่อยปายอ้อนนนน :hao5:
-
เป็นใครใครก็นิ่งค่ะปาย โดนคนรักทำแบบนี้ อ่อยแรงขนาดนี้ น่ารักขนาดนี้ ใครจะทนไหววว :ling1:
-
พี่ครามนี่วูบไปแล้วแน่ๆ
ของปาย ขนาดนี้5555
ทำไมน้องน่ารักขนาดนี้หืมมมมม
-
ของปาย :-[
-
ไม่เป็นลมไปเลยก็คึกขึ้นมาอ่ะคะจุดนี้ น้องปายแอทแทคแรงมากกกก ร้ายกาจนีชัก น่ารักแบบนี้เดี๋ยวโดนจับฟัดนะ
ของปายๆๆๆ อร้าย
ขอบคุณค่ะ
-
ตื้นตันกับพี่ครามน้องปายพัฒนาตัวเองเยอะมาก :haun4:
-
ช็อตนี้พี่ครามตายค่ะ :m25: :m25: :m25:
-
อ่อยขนาดนี้ พี่ครามทนไหวนี่ลาบวชได้เลย 555
-
•23•
โคตรหื่น คนอะไร คนเราจำเป็นต้องหื่นตลอดเวลาขนาดนี้มั้ย พี่ครามพุ่งตัวเข้าใส่ผมทันทีที่แสดงความเป็นเจ้าของเสร็จ กว่าผมจะแงะพี่ครามออกจากตัวได้ก็แทบหมดแรง เหงื่อออกจนแทบจะหายไข้เลย พี่ครามก็โดนผมใช่น้อย ทั้งผลักทั้งข่วนไปขนาดนั้นแล้วยังไม่ยอมหยุดอีก สุดท้ายผมก็มีรอยประหลาดนี่เยอะกว่าเดิมอีก ไอ้เมลล์ได้มองผมแรงกว่าเดิมแน่ๆ
ถึงจะเกิดเรื่องแบบนั้น สถานการณ์สุ่มเสี่ยงแค่ไหนพี่ครามก็ยังหยุดให้ผมอยู่ดี จะว่าไงดีล่ะ ผมสู้แรงพี่ครามไม่ไหวอยู่แล้ว เหมือนมวยคนละรุ่น ถ้าพี่ครามคิดจะ ‘ทำ’ จริงๆ ขึ้นมาล่ะก็ยังไงผมก็สู้ไม่ไหวแน่ๆ พี่ครามเองก็น่าจะรู้ ถึงอย่างนั้นพี่ครามก็ไม่เคยทำอะไรเกินเลยไปกว่าการกอดกัดผมเลยสักครั้ง
ชอบก็ตรงนี้…
ไม่ได้รังเกียจพี่คราม แต่ยังไม่กล้าที่จะให้พี่ครามทำในตอนนี้ ไม่รู้เหตุผลอย่างอื่นนอกจากคำว่าเขิน
หลังจากวันนั้น ชีวิตระจำวันผมเริ่มกลับเข้าสู่วงจรปกติ ตื่นไปเรียนกลับมากอดคุณเกรย์ มีบ้างบางวันที่กลับไปนอนหอตัวเองเพราะต้องทำงานกลุ่ม แวะไปเยี่ยมพี่ฉางเป็นครั้งคราว แมวส้มยังคงนอนหน้าง่วงอยู่ตรงขอบรั้วบ้านเหมือนที่ผ่านมา ชีวิตประจำวันที่ไม่มีอะไรพิเศษ แค่ได้อยู่กับคนพิเศษผมก็มีความสุขมากๆ แล้ว
และหวังไว้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป
จนกระทั่งผมตื่นมาไม่พบคุณเกรย์ในห้อง...
วันนี้เป็นวันเสาร์ พี่ครามคุยกับผมเมื่อวานว่าจะกลับบ้านไปเยี่ยมครอบครัว เหตุเพราะไม่ได้กลับไปเจอหน้าพ่อแม่นานแล้ว ผมเองก็ไม่ขัดอะไร พี่ครามฝากฝังให้ผมดูแลคุณเกรย์ให้เหมือนทุกที ผมรับปากตามคำขอของคนตัวโต ไม่คิดว่าจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น
หากแต่ตอนนี้ผมกลับไม่เจอคุณเกรย์
หาจนทั่วห้องแล้วก็ยังไม่เจอ ผมตื่นมาตอนสายๆ ไม่ได้ยินเสียงคุณเกรย์ร้องแง้วเลยสักนิด ไม่รู้ว่าเพราะผมหลับลึกหรือเพราะคุณเกรย์...หายไป
หายไปไหน? เมื่อคืนผมยังนอนกอดคุณเขาอยู่เลย
ผมค้นหาก้อนขนสีเทาจนทั่ว ทั้งห้องน้ำ ระเบียง ตู้เสื้อผ้า ใต้โต๊ะ ใต้เตียง ในเคาท์เตอร์ ทั่วห้องแล้วจริงๆ พอหาจนทั่วแล้วไม่เจอแม้แต่วี่แวว ใจผมเริ่มดิ่งลงเหว
“คุณเกรย์...อยู่ไหน ออกมาเถอะนะ”
ร้องอย่างใจเสีย ส่งเสียงเรียกคุณเกรย์เมี้ยวๆ ไม่หยุด ทว่าไม่มีอะไรออกมาหาผม เขย่าอาหารเม็ดก็แล้ว ดูตรงกระบะทรายก็แล้ว ไม่มีแม้แต่เงาของคุณเกรย์
หายไปตอนไหน?
เป็นปกติที่ทุกเช้าพอพี่ครามตื่นมักจะเปิดระเบียงเพื่อระบายอากาศ รวมถึงให้คุณเกรย์ออกไปทำธุระที่กระบะทรายข้างนอก ปิดไว้เพียงแต่บานมุ้งลวดที่สามารถสไลด์เปิดได้ และแน่นอน..คุณเกรย์สามารถเปิดประตูตรงนี้ออกไปนอกระเบียงได้หากต้องการทำธุระ
ผมไม่แน่ใจว่าตอนตื่นมาบานมุ้งลวดแง้มอยู่หน่อยๆ รึเปล่า
คิดได้ดังนั้นก็ใจหล่นวูบ หรือว่าคุณเกรย์จะเปิดประตูแล้วแอบออกไปไหน
ผมใจเสีย ใจเต้นระส่ำอยู่ข้างใน ทำอะไรแทบไม่ถูกแล้ว โทรหาพี่ครามปรากฏว่าโทรไม่ติด ไม่รู้ว่าสัญญาณไม่ดีหรือแบตหมด แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ผมใจไม่ดีเอาเสียเลย ผมรีบแต่งตัวออกจากห้องไปทันที
ค้นหาตามหอพี่ครามทั่วทุกมุม ค้นหาตามชั้นล็อบบี้ ออกไปตามที่จอดรถ ลานซักผ้า จุดทิ้งขยะ ในมือกดโทรหาพี่ครามไม่หยุดทว่าไม่เป็นผล ผมยังคงติดต่อพี่ครามไม่ได้
ครั้นจะไปติดต่อขอดูกล้องวงจรปิด พี่ยามก็ขอแลกบัตรประชาชนเพื่อดูว่าตรงกับชื่อเจ้าของห้องมั้ย แน่ล่ะ ผมไม่มีบัตรประชาชนของพี่คราม ทำเรื่องขอดูกล้องวงจรปิดไม่ได้ โทรหาก็ไม่ติด
ใจผมสั่นระรัว ความหวาดกลัวคืบคลานเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน ผมไม่มีเบอร์ติดต่อคนอื่นๆ ทั้งเพื่อนพี่ครามหรือพี่บัว แม้กระทั่งเฟสบุ๊คพวกเขาผมก็ไม่มี พอคิดได้อย่างนั้นจึงรีบค้นหาเพื่อนในเฟสของพี่ครามทันที จนสุดท้าย...ผมหาใครไม่เจอเลย ไม่เจอเฟสพี่ฟุ้ง ไม่เจอเฟสพี่บัว ใจผมแป้วทันทีเมื่อรู้ตัวว่าเสียเวลามากขึ้นกว่าเดิมไปเสียแล้ว
ได้แต่โทรหาพี่ครามที่ยังไงก็ยังเป็นระบบฝากข้อความ ผมส่งข้อความไปหาพี่ครามในเฟสบุ๊ค ไม่ขึ้นคนอ่าน เมื่อทำอะไรไม่ถูก ความกังวลได้แต่ถาโถมเข้ามาใส่ ผมลุกขึ้นออกตามหาคุณเกรย์อีกครั้ง ส่งเสียงร้องเมี้ยวๆ ไปทั่ว ทั้งถามหาคนแถวนั้นว่าเห็นแมวเทาผ่านมาทางนี้ไหม ไม่มีคำตอบที่ผมต้องการ
จนหมดบริเวณรอบหอพี่คราม ผมขยายบริเวณค้นหาให้ไกลขึ้นไปอีก เดินตามทางฟุตบาท ฝ่าดงหญ้า เหยียบย่ำน้ำโคลน ฝ่าแดดจากแสงอาทิตย์ที่ร้อนระอุ เที่ยงกว่าแล้วแต่ผมก็ยังไม่พบคุณเกรย์ ระหว่างทางโทรหาพี่ครามไม่หยุด พอๆ กับสอบถามคนรอบข้างเรื่องแมวเทาขนฟู ไม่มีใครเคยเห็น
จินตนาการเลวร้ายต่างๆ กระหน่ำเข้ามาในหัวผมไม่หยุด คุณเกรย์จะเป็นอะไรมั้ย ตอนนี้จะไปอยู่ที่ไหน จะโดนใครทำอะไรหรือเปล่า อาจจะมีคนไม่ดีทำร้าย หรืออาจจะเจอหมาจรจัดไล่กัด หรืออาจจะโดนรถ...
คิดไปถึงขั้นนั้นจริงๆ
พอนึกถึง น้ำตาก็พาลจะไหลออกมาดื้อๆ
ผมกลั้นน้ำตา ออกตามหาคุณเกรย์ไม่หยุด ครั้งนี้ลองหาฝั่งถนนตรงข้าม แดดประเทศไทยยังคงร้อนอบอ้าวจนแทบจะเป็นลม แต่ผมจะเป็นอะไรไม่ได้ถ้าไม่เจอคุณเกรย์ ค้นหาต่อไปตามซอกซอย ริมเสา ข้างถังขยะ เปิดหาจนหมด สอบถามคนเดินไปมา ร้องเรียกหาคุณเกรย์จนเสียงแหบ แต่ยังหยุดไม่ได้
คุณเกรย์อยู่ที่ไหน
สูดน้ำมูกเข้า ไม่ใช่เวลามาร้องไห้ ผมเดินตามหาต่อไป ส่งรูปในมือถือให้คุณลุงคุณป้าที่ขายของแถวนั้นดู บอกว่าถ้าเจอแมวลักษณะนี้ให้ช่วยจับไว้ ไม่ก็ช่วยบอกผมว่ามันไปทางไหน ผมให้เบอร์ติดต่อ วิ่งพล่านหาคุณเกรย์ไปทั่วจนเหนื่อยหอบ ตอนนี้ผมมีแค่น้ำเปล่าตกถึงท้องแค่นั้น แต่กลับไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด
จนกระทั่งติดสินใจนั่งรถไฟฟ้าไปแถวหอผม เคยเจอคุณเกรย์หลงแถวนั้น ไม่มีอะไรแน่นอนว่าผมจะไม่เจอคุณเขาที่นั่นอีก เมื่อมีจุดหมาย ใจผมเริ่มชื้น ออกเดินทางตามหาทันที
เลี้ยวเข้าซอกซอยที่คุ้นชิน ตรวจสอบทุกแยกทุกหัวมุม ซื้อปลาทาโร่มาไว้ในกำมือ เผื่อว่าคุณเกรย์จะได้กลิ่นที่คุ้นเคยแล้วออกมาหากันเหมือนครั้งแรกที่ได้เจอ รอบหอจนทั่ว ไม่มีวี่แวว
ผมเดินผ่านบ้านพี่ฉาง ครั้งแรกไม่เจอพี่ฉางอยู่ประจำ แต่ครั้งนี้ผมเจอพี่ฉางนั่งหลับตาพริ้มอยู่บนรั้วบ้านสีขาว ผมเดินตรงเข้าไปหา รู้ทั้งรู้ว่าแมวไม่เข้าใจภาษาคนแต่ก็ยังอดถามไม่ได้
“พี่ฉางเห็นคุณเกรย์มั้ย”
“พี่ฉางถ้าเห็นแมวสีเทาช่วยบอกปายได้มั้ย”
“ตอนนี้ปายไม่รู้จะทำยังไงแล้ว...”
สุดท้าย ผมก็ยืนน้ำตาไหลอยู่ตรงนั้น กำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น ติดต่อพี่ครามไม่ได้ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าพี่ครามกลับมาไม่เจอคุณเกรย์เขาจะต่อว่าผมแค่ไหน จะเกลียดผมมั้ยที่ดูแลคุณเกรย์ไม่ดี แล้ว...เขาจะไล่ผมให้ออกไปไหม หรือพี่ครามอาจจะบอกว่าไม่เป็นไรแล้วช่วยผมตามหา ผมไม่รู้ รู้แค่ตอนนี้เป็นห่วงคุณเกรย์ ผมต้องเจอเขาให้ได้
ทว่าตอนนี้จิตใจอ่อนแอเหลือเกิน ทุกอย่างถาโถมกระหน่ำเข้าใส่ผม ทั้งความคิดร้ายๆ จินตนาการแย่ๆ กัดเซาะสมองและจิตใจผมอย่างไม่มีชิ้นดี ภาพคุณเกรย์บาดเจ็บลอยอยู่ในหัวผมเต็มไปหมด รวมไปถึงภาพพี่ครามที่มองผมอย่างผิดหวังและหมดเยื่อใย
น้ำตาผมไหลหนักมากขึ้น
เมี้ยว...
เสียงแมวส้มตรงหน้าร้องขึ้นทำให้ผมเงยหน้ามาสบตากับพี่ฉาง แน่ใจว่าเสียงร้องแผ่วเบานั้นต้องเป็นของแมวตรงหน้าผมแน่ๆ
“ปายควรทำยังไงดี...” ผมร้องเสียงสั่น คุยกับแมวตรงหน้าอย่างอับจนหนทาง พี่ฉางไม่ตอบกลับอะไรแล้ว เพียงแค่เหม่อมองผมนิ่งๆ
ผมอุ้มพี่เขาขึ้นมากอด ซุกหน้าพร้อมน้ำตาลงบนขนสีส้มสักพักก่อนผละออก
“ขอบคุณนะพี่ฉาง ปายไปหาคุณเกรย์ต่อนะ” ว่าพลางอุ้มพี่ฉางไว้บนรั้วสีขาวที่เดิม แมวส้มแค่ขยับตัวจัดท่า มองหน้าผมนิ่งๆ ไม่เอ่ยอะไร ผมลูบหัวพี่เขาอีกครั้งก่อนจากไป
ตามหาคุณเกรย์อีกครั้ง
แถวหอผมไม่เจอแม้แต่วี่แววเช่นกัน ถึงอย่างนั้นก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหนแล้วจึงเลือกเดินหาแถวหอผมต่อไป แดดร้อนจนแทบไหม้ แต่ตอนนี้ใจผมร้อนยิ่งกว่า
ผมตัดสินใจกลับหอพี่ครามอีกครั้ง เผื่อว่าอาจจะมีใครเจอคุณเกรย์แล้วก็ได้ ทว่าเมื่อถึงหอพี่คราม ผมเดินถามหาทุกคนที่ผมฝากมองหาแมวสีเทา คำตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่เห็น
ผมทรุดตัวอยู่หน้าซอยนั้น
พี่ครามรับสายปายหน่อย…
ตอนนี้ ต่อให้พี่ครามต่อว่าผมรุนแรงแค่ไหนก็ไม่สนใจแล้ว ชีวิตหนึ่งกำลังจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้ ผมขอแค่คุณเกรย์ปลอดภัย แค่นั้นจริงๆ ผมลุกขึ้นยืนใหม่ ค้นหาบริเวณหอพี่ครามอีกรอบ
ตะวันเริ่มตกดินแล้ว ไม่มีวี่แววของคุณเกรย์
ทั้งเหนื่อยและล้า แต่ยังหยุดไม่ได้ ผมยอมแพ้แค่นี้ไม่ได้ คุณเกรย์จะเป็นยังไงไม่รู้ ผมยังกลับห้องไม่ได้ ค้นหาต่อไปอย่างไม่ลดละ
จนกระทั่งแสงสว่างหมดวัน ท้องฟ้ามืดสนิท ผมไม่สามารถค้นหาคุณเกรย์ต่อได้ในเวลาแบบนี้ ผมรู้ว่ามืดขนาดนี้คงยากที่จะเจอตัว ใจหมดหวังท้อแท้ เดินขาลากกลับห้องพี่ครามอย่างจำใจ เหมือนรับรู้ความรู้สึกของพี่ครามตอนคุณเกรย์หายได้เลย ต้องกระวนกระวายแค่ไหนตอนนี้ผมรู้ซึ้งมันดีแล้ว
ก้าวขึ้นบันไดอย่างเหนื่อยล้า ทั้งวันผมไม่ได้ทานอะไรเลย หิวจนเลิกหิวเมื่อคิดว่าอาจจะมีใครที่หิวกว่า เสียใจที่ตัวเองไม่ยอมตื่นเช้า เกลียดตัวเองที่สุดท้ายก็หาคุณเกรย์ไม่เจอ
ผมก้าวมาถึงหน้าห้องพี่คราม แสงสว่างจากประตูห้องลอดผ่านช่องว่างทำให้ผมรู้ว่าพี่ครามกลับมาแล้ว
“พี่คราม”
ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไป ตั้งใจว่าจะบอกเรื่องคุณเกรย์ทันที แต่ทว่าน้ำตาที่กลั้นไว้ทั้งวันกลับไหลออกมาไม่หยุดเมื่อเห็นหน้าพี่คราม เจ้าของห้องกำลังเสียบที่ชาร์ตมือถือ ก่อนทำหน้าตกใจเมื่อเห็นผม เดาว่าพี่ครามคงเพิ่งกลับ
“ปาย เป็นอะไร พี่พึ่งมาถึงไม่เจอปายนึกว่าหายไปไหน”
คนตัวโตว่าพลางก้าวเข้ามา
“ปาย ปายร้องไห้ทำไมครับ ใครทำอะไรแมวพี่”
“พี่คราม...ปายขอโทษ” ผมว่า พยายามกลั้นเสียงสะอื้นแต่ทำไม่ได้ เสียงผมสั่นจนแทบจับใจความไม่ได้แล้ว
“ปาย เป็นอะไร ชู่ว” พี่ครามดึงผมเข้าไปในอ้อมกอดใหญ่ กอดแน่นพร้อมกับลูบหลังผมไม่หยุด ถ้าพี่ครามรู้ว่าผมทำแมวหายพี่ครามจะว่ายังไงกันนะ...
ผมร้องไห้หนักกว่าเดิม
“พี่คราม...คุณ...คุณเกรย์..หายไป ปาย...”
“หืม?”
“คุณเกรย์ ฮึก...ปาย หาจนทั่วแล้ว ไม่เจอ...หาทั้งวัน...คุณเกรย์..”
ผมสะอื้นไม่หยุด น้ำตาไหลออกมาราวกับน้ำตก ปล่อยโฮจนพูดไม่เป็นภาษา สะอึกสะอื้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทุกอารมณ์ตีกันเมื่อเจอหน้าพี่คราม ผมเสียใจ เสียใจมากจริงๆ กับเหตุการณ์ในวันนี้ ผมผิดเอง
“ปาย ใจเย็นๆ นะ คุณเกรย์ทำไม?”
“คุณเกรย์...หายไป ตั้งแต่เช้า...ปายไม่เจอ ฮึก พี่คราม...ปายขอโทษ...”
คนตัวโตกระชับอ้อมกอดแน่น ลูบหลังไม่หยุด ส่วนผมเองก็สะอื้นไม่หยุดเช่นกัน หายใจหอบแรงจนพูดไม่เป็นภาษา
“พี่คราม...เราขอดูกล้องวงจรปิดได้มั้ย...ปายไม่รู้ ฮึก..ว่าคุณเกรย์อยู่ไหน...ออกไปไหน”
“ปาย...ที่ว่าคุณเกรย์หาย...?”
“อือ...ปายไม่เจอตั้งแต่เช้า โทรหาพี่ครามไม่ติด...ตามหาแล้ว...แต่ไม่เจอ ฮึก ปายขอโทษ...ปายดูแลไม่ดี”
“ปาย...ฟังพี่นะครับ คือว่า คุณเกรย์...สีเทาน่ะ”
“ปายขอโทษ..”
“ไม่ๆ ปายฟังพี่ สีเทาไม่ได้หายไปไหนนะ...”
“แต่ปาย...ไม่เจอ”
“ปายครับ ฟังพี่ก่อน พี่ครามขอโทษนะ พี่ไม่ได้บอกปายว่าพี่เอาสีเทาไปเยี่ยมแม่ด้วย...”
“...”
“คือว่า...แม่พี่เพิ่งมาบอกเมื่อเช้าว่าอยากเจอหน้าสีเทา เพิ่งมาบอกตอนพี่กำลังจะออกจากหอแล้วพี่เห็นปายหลับอยู่เลยไม่ได้ปลุก...”
“....”
“เลย...พาสีเทาไปหาแม่ คือพี่ก็รีบด้วย แล้วมือถือพี่ก็ไม่ได้ชาร์ตไว้...แบตหมด ทั้งวันก็มัวแต่ยุ่งกับที่บ้านจนไม่ได้หาที่ชาร์ตแบต ไม่ได้รับสายปาย ขอโทษนะครับ”
“....”
“ปาย พี่ขอโทษ...”
“แล้วตอนนี้คุณเกรย์...”
“อยู่กับแม่พี่ครับ แม่ขอสีเทาค้างที่บ้านคืนนึง เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปรับกลับ”
“...”
“ปาย พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ขอโทษนะครับ มันกะทันหันมากจริงๆ ไม่ได้บอกเราก่อน”
ผมไม่ตอบ ยืนนิ่งเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เข้าใจแล้ว
โคตรโกรธอ่ะบอกเลย
ไม่เคยเสียใจอะไรขนาดนี้ พอๆ กับไม่เคยโกรธใครมากขนาดนี้มาก่อน
ผมสะบัดตัวออกจากพี่คราม เดินเลี่ยงไปยังเตียงนอน ค้นหาเป้ตัวเองก่อนเริ่มเก็บของ
“ปาย จะไปไหนครับ”
“กลับหอ”
“ไม่ๆ ปาย ไม่กลับนะ พี่ขอโทษ ขอโทษมากๆ ขอโทษนะครับ ปาย...ปายครับ”
พี่ครามว่าเสียงอ่อน จนผมหันไปตวาด อย่างห้ามอารมณ์ไม่ได้
“พี่ครามไม่บอกปายแล้วยังจะแบตหมด ปายติดต่อไม่ได้ ตื่นมาคุณเกรย์ก็หายไป ใครจะไปรู้ว่าพี่ครามเอาไปด้วย”
“ปาย...พี่..”
“ปายหาคุณเกรย์ทั้งวัน หาจนทั่ว ไม่ได้กินข้าว ตากแดดหาคุณเกรย์จนไปถึงแถวหอปาย ปายไม่เจออะไรเลย พี่ครามคิดว่าปายต้องรู้สึกยังไง ฮึก” ไม่ไหว น้ำตาผมตีขึ้นมาอีกแล้ว
“ขอโทษนะครับ พี่ขอโทษ”
“ทั้งกลัว กังวลไปหมดว่าคุณเกรย์จะเป็นอะไร...ฮึก หาแล้วหาอีก ไม่เจอ ติดต่อพี่ครามไม่ได้ ฮึก...ถามหาทุกคนจนทั่ว” ผมปาดน้ำตา ว่าต่อ
“มันลำบากนักหรอที่จะบอกปายสักนิดอ่ะ แปะโน้ตก็ได้ ทำไมไม่คิดวะ”
“ปายพี่ขอโทษ...”
“พี่ครามแม่งเหี้ย”
จนสุดท้าย ผมกลับหลุดต่อว่าพี่ครามด้วยคำหยาบคาย ไม่เคยว่าใครรุนแรงเท่านี้มาก่อนเลย ว่าจบ น้ำตาผมไหลไม่หยุดกว่าเดิมจนไม่สามารถพูดออกมาให้เป็นคำได้ สะอึกสะอื้นจนพี่ครามเข้ามากอดไว้เสียแน่น พร่ำบอกคำขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ผมทั้งดีใจและโล่งใจที่คุณเกรย์ไม่เป็นอะไร ถึงอย่างนั้นก็โกรธพี่ครามมากจนแทบจะแหกอกให้ตายไปข้าง ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ความรู้สึกต่างๆ ในวันนี้มากเกินกว่าผมจะรับไหว ทั้งตกใจ กลัว เสียใจ ดีใจ โล่งใจ ตีรวนกันมั่วไปหมด
จนกระทั่งผมสงบจิตสงบใจได้แล้ว ถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองนั่งจมอยู่ในอ้อมแขนคนตัวโตที่ทั้งกอดทั้งลูบผมไม่หยุด ฮึ่ย โกรธมากนะ แต่ทำไงได้ พี่ครามคงไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ ถึงอย่างนั้นก็โกรธพี่ครามอยู่ดีที่ไม่ยอมพยายามบอกผม
พี่ครามจูบซับน้ำตาผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือใหญ่กุมแก้มผมไว้อย่างอ่อนโยนแผ่วเบา ราวกับกลัวผมจะเป็นรอย รับรู้ได้ว่าพี่ครามสำนึกผิด แต่ความผิดที่ก่อมันมากเกินกว่าที่ผมจะให้อภัยได้ภายในไม่กี่ชั่วโมง
ปาดน้ำตา ถอนตัวจากอ้อมกอด ลุกไปหาอะไรกินในตู้เย็น ไม่สนใจทำเรียกทักของเจ้าของห้อง หาอะไรกินเป็นอย่างแรกของวันก่อนจะเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวออกมาล้มนอนบนเตียง อยากจะล้มตัวนอนเลยเหมือนกันแต่เพราะเหงื่อท่วมตัวจนเหนอะหนะไปหมดถึงได้อาบน้ำก่อน
ในตอนแรก ผมโกรธพี่ครามจนอยากจะกลับหอตัวเองทันที แต่พอคิดว่าคุณเกรย์ปลอดภัยแล้วผมก็โล่งใจขึ้นมาก อาการเหนื่อยเพลียทั้งวันเริ่มจู่โจมใส่จนคร้านที่จะหนีเขากลับหอตัวเอง
“ปาย..”
พี่ครามเรียกผมเป็นครั้งที่หลายร้อยในรอบชั่วโมง เมื่อผมจงใจเมินพี่คราม
สอดตัวเข้ากับผ้าห่มผืนใหญ่ จัดแจงท่าทางหมายจะเข้านอน ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ขยับตัวมากที่สุดเท่าที่จำความได้เลยมั้ง เพลียทั้งแดดทั้งควัน เจอคนเยอะแยะจนเหนื่อย ไหนจะไม่ได้กินข้าวสักมื้ออีก พอแล้ววันนี้ เหนื่อยทั้งวันแล้ว ขอพัก
พี่ครามขยับเข้ามาหาผม ก่อนที่มือใหญ่จะคว้าถึงตัว ผมรีบบอก
“คืนนี้ไม่ต้องนอนกอดปาย”
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
คนร้ายที่แท้จริงก็คือ...
พี่ครามนั่นแหละ!!
แฮ่
น้องเกือบจะยอมอิพี่อยู่ร่อมๆ แล้ว
ทำตัวนิสัยไม่ดีแบบนี้ถูกน้องแบนไปนานๆ เลย555555
ให้เป็นดราม่าที่หนักที่สุดของเรื่องนี้แล้วค่ะ(?)
น้องร้องไห้หนักขนาดนี้ ไม่เจอที่ไหนแล้ว งือ :hao5:
-
ทำน้องร้องไห้ขนาดหนักเลยนะฑี่ครามมม~
โดนลงโทษซะแล้ววพี่คราม :hao3:
-
โกรธ!!!!
โกรธพี่ครามมากเลยค่ะตอนนี้
น้องปายงอนนานๆ เลยลูก
:fire: :fire:
-
อดต่อไป
-
พี่คราม!!! น้องเสียใจแค่ไหนรู้ไหมเนี่ย
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม ฮือ :hao5:
เราไม่เคยเลี้ยงแมวนะ แตรู้สึกแย่เหมือนปายเลย
โกรธพี่ครามมาก หาวิธีบอกกันสักนิดก็ไม่ได้ :m16:
-
อิพี่ครามมมมมม
อดไปเลยนะทำน้องใจเสียหมด :m31:
-
5555555555 โถพี่คราม แพ้ทุกทาง ถึงยังไม่ได้ก็เกลียมัวได้
-
นี่เรียกว่าตกแมวตายตอนจบรึเปล่า สำลีเอ้ย น้องปาย งอนเลยๆๆ
-
พี่ครามก็อดต่อไปนะ5555555 :hao7:
-
โกรธอิพี่ครามด้วย
ทำเราร้องไห้ตอนปายหาสีเทา
:m16: :m16:
-
แง่ม พอเข้าใจ ความรู้สึกปายนะ แบบอารมคนรักแมวอ่ะ แมวหายอ่ะ แล้วคนรักก็หายอีก ติดต่อไม่ได้ ไม่คิดจะบอกไรซักคำ รู้ก็รู้ว่ารีกแมวมาก โด่ววว
-
เราเป็นปายเราก็โกรธนะ
-
“คืนนี้ไม่ต้องนอนกอดปาย” :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
สมน้ำหน้าพี่คราม
-
พี่ครามสม
-
:m16: :fire:
ตื้บเลยพี่ปาย พี่ครามไม่ไหวจะเคลีย
-
พี่ครามนะพี่คราม ทิ้งโน้ตบอกน้องสักนิดหน่อย หรือไม่ก็ใช้มือถือคนอื่นโทรหาน้องก็ได้ว่าพาคุณเกรย์ไปด้วย
แต่น้องปายก็ว่าพี่เค้าแรงไปนะลูก ใจเย็นๆแล้วค่อยๆคุยกันนะทั้งคู่
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โกรธจริงงง ยุให้ปรายโกรธพี่ครามนานๆ :fire: :fire: :fire:
-
สมน้ำหน้าอิพี่คราม โดนโกรธ ห้ามกอดปาย5555
-
ติดโน้ตไว้ก็ได้ไหมพี่คราม ทำไมทำแบบนี้ !!!
-
โถ น้องคงตกใจมาก อิพี่ก็ไม่บอกอะไรเล้ยย สมควรโดนน้องโกรธ
-
ถือว่าเป็นบทเรียนนะอิพี่ครามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :angry2: :angry2:
-
:pig4:
-
ซวยแล้วพี่คราม ทำแบบนี้คาดว่าอีกนานอ่ะกว่าปายจะยอม 555 สมน้ำหน้า
-
เอ็นดูน้องปาย นี่แอบร้องไห้ตาม :sad4:
-
โอ้ยยย
โครตเจ้าใจความรู้สึกปายอ่ะ
-
ถถถถถถถ
พี่ครามไม่น่าทำเสียเรื่อง
นี่สีเทาไม่อยู่ด้วยนะ โอกาสอันดีขนาดไหน
วงวารเล็กๆ นะเนี่ย
-
ขอบคุณ :)
-
เป็นเรา เราก็โกรธนะ ..... คือ นี่ก็เลี้ยงแมวนะ ตื่นนอนมาก็เรียกหาแมวก่อนเลย ถ้าเรียกแล้วไ่ม่มาก็เดินหาเลยจนเจอนะ คือ มันจะใจหายมากเลยถ้าตื่นมาแล้วประตูเปิดไว้แถมหาแมวไม่เจอเนี่ย ปายโกรธนานๆเลย
-
ก็แอบเอะใจนะว่าพี่ครามต้องเป็นคนร้ายแน่ๆเลย
เป็นไงล่ะพี่คราม โดนน้องแบนเลย...จริงๆแล้วก็สงสารนะเนี่ย ฮาาาาา
-
เหตุผลว่าแบตหมดนี่ไม่เวิร์คนะ โทรศัพท์รุ่นไหนถึงหาที่ชาร์ตไม่ได้
ฝากน้องให้ดูเกรย์แล้วเอาไปไม่บอก สมควรโดนโกรธจริงๆ
-
สมควรละ!!! ไม่ต้องนอนกอดปาย :m16:
-
พี่ครามทำน้องปายร้องไห้มากขนาดนี้ อดกอดไปนานๆเลย หึ
-
งานนี้โกรธแรงค่ะ :m16:
-
โกรธแทนปายเลย
:katai1:
-
:m16: :m16: :m16:
เคืองๆๆพี่ครามหนักมาก
-
อีพี่โง่ สมน้ำหน้า
-
เข้าใจอารมณ์ปายเลย เวลาหาแมวไม่เจอนี่มันกระวนกระวายมากๆอ่ะ
-
อีพีครามนีแบบแบตแกหมดมา 2 ครั้งล่ะนะรู้จักสิ่งที่เรียกว่า power bank
-
ร้องให้ตามน้องปายเลย ฮือออ ไอ้พี่บ้า :ling1:
จะยืมโทรศัพท์แม่โทรบอกน้อง หรือโน๊ตแปะไว้ก็ไม่ได้ :katai1:
โกรธพี่มันไปนานๆเลยยยยยยยยย :z6:
-
คืนนี้ไม่ต้องนอนกอดปาย น้องปายของเราเด็ดขาดจริงๆ
-
:sad4: :sad4:
เป็นเรานี่คงทุบพี่ครามหลายทีอ่ะ
ฮืออออ เค้านอนกอดทุกวันอยู่ๆมาหายไป
ติดต่อก็ไม่ได้ โกรธให้จำไปจนตายเลยนะปาย
หึ้ยยยยยยยยยย
:katai1:
-
ทาสแมวขาดแมวไม่ได้! คุณเขาหายเหมือนใจจะพัง!!
พี่ครามผิดนะ ผิด! จะพาหปก็บอกดิ แปะโน้ตไว้ก็หด้ ทำไมแค่นี้ไม่ทำ!
โดนปายโกรธอะสมควร สำนึกผิดไปซะ---
-
สงสารปายมากอะ ร้องไห้หนักมาก
เข้าใจฟิลเลย จะร้องตามอยุแล้วว
พี่ครามผิดจริงๆอะ ผิดมากด้วย
รู้ว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่ก้ผิดมากๆอยุดีอะ
กอดปายแน่นๆๆๆๆๆ
รอค่าาา
-
เข้าในอารมณ์น้อง พี่ครามนิสัยไม่ไดีเลย :angry2:
-
ทำพังหมดเลยพี่คราม สงสารน้องปาย
-
สมน้ำหน้าพี่คราม
เป็นใครๆ ก็โกรธ :m16:
อดกอดปายเลย สมน้ำหน้า
-
พี่ครามผิดเต็มๆ
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
คิดว่าใช่ครามเอาไปเหมือนกันเลยค่ะ
สมควรแล้วที่น้องจะโกรธ ทำไรไม่ทันระวัง ฝากน้องไว้ แต่ตัวเองดันมาเอาไปเอง
สงสารปาย น้องก็กลัวพี่โกรธ เสียใจ สุดท้ายคนทำก็ไม่ใช่คนอื่นเลย แก้ตัวด่วนๆค่ะ
-
น่าโมโหอีตรงโทรหาไม่ติดนี่ล่ะ แล้วไปทั้งวัน ยิ่งนานยิ่งว้าวุ่นใจนะ
ง้อวรไปค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เข้าใจความรู้สึกปายเลย ทั้งห่วงทั้งกลัว
พี่คราม คิดน้อยเกินไปไม่ได้ไปเยี่ยมแม่แค่แป๊บเดียวแต่นี่ไปจะเป็นวันแล้วไม่ติดต่อกลับมาไม่บอกอะไรไว้เลย
ที่บอกว่าโทรศัพท์แบตหมดเลยไม่ได้ติดต่อมาคือยังไงอ่ะไม่มีความพยายามที่จะติดต่อมาบอกหน่อยเหรอแล้วตัวเองฝากให้เขาดูคุณเกรย์ เขาตื่นมาไม่เจอตกใจมันก็ถูกแล้วอ่ะ
อดกินน้องปายไปยาวๆเลย โมโห :m31:
-
โหยย พี่ครามจะเอาคุณเกรย์ไปด้วยทำไมไม่บอกน้องอ่ะ น้องตกใจ ใจเสีย นึกว่าคุณเกรย์หายไป สมน้ำหน้าโดนแบนไม่ให้นอนกอด อยู่เงียบๆรอน้องหายโกรธไปก่อนเลย :angry2:
-
สงสารปายเลยอะ น้ำตาซึม T^T
-
พี่ครามน้อออออ ทำไรไม่บอกไม่กล่าว สมควรโดนแล้วจ้าาาาา
-
งือออ ร้องไห้ตามปายเลย สงสารรรร
-
พี่ครามสมควรโดนลงโทษ เอาให้หนักกว่านี้น้องปาย ห้ามเข้าใกล้ปายในระยะน้อยกว่า 10 เมตร เป็นงะ! โหดถึงใจป่ะล่าาา 55555 นุ้งปายน่าร๊ากกกก
-
โอ๋นะลูก โคตรเข้าใจน้องปายเลย
ไม่นอนนอกห้องก็ดีแค่ไหนแล้วพี่คราม...
รักเรื่องนี้มากเลย ขอบคุณสำหรับความสุขนะคะ
-
:impress2: :impress2: :impress2: น่ารักมากอ่าเรื่องนี้ หลงรักคุณเกรย์ ฮ่าๆ
ไอ้น้องปายหวงอิพี่จังเลย แต่ก็สงสารอิพี่ต้องงหักห้ามใจตลอด
หวังว่าจะไม่ดราม่าจริงๆนะคะ :mew6:
-
โกรธพี่ครามมม
-
จากนั้น อิพี่ก้พาปายไป หา คุณเกรย์ แล้วก็พาไปเปิดตัวกับแม่ด้วยใช่ไหม
-
•24•
“ปาย...”
“ปายครับ...”
“ปาย...แม่พี่ส่งรูปสีเทามา นี่ไงๆ น่ารักมั้ย”
หันไปมองรูปแมวในมือถือพี่ครามก่อนหันหน้าหนีต่อ
“ปายยยย” พี่ครามว่าเสียงอ่อน ขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
“ห้ามเข้าใกล้ปาย” ผมร้องทัก ขยับตัวหนี พี่ครามจึงได้แต่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งขอโซฟาไปอย่างนั้น ผมไม่ให้พี่ครามเข้าใกล้ผมเกินความจำเป็น เป็นการลงโทษที่ไม่ยอมบอกผมเรื่องคุณเกรย์ และดูว่าจะเป็นการลงโทษที่ตรงจุด เมื่อพี่ครามกระวนกระวายไม่หยุด
ผมนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือ คุยกับพี่ฟุ้งที่บังคับให้พี่ครามส่งช่องทางติดต่อคนใกล้ตัวให้ ทั้งพี่ฟุ้งทั้งพี่บัวผมมีช่องทางติดต่อทั้งคู่แล้ว
เฟสพี่ฟุ้งโดนระงับเพราะเรื่องชื่ออะไรสักอย่าง ทำให้ใช้ไม่ได้สักพักจนถึงเมื่อวาน เป็นเหตุให้ผมหาเฟสพี่เขาไม่เจอ ก็ช่างโดนระงับได้ถูกช่วงถูกเวลาจริงๆ เลย แต่ว่าตอนนี้กลับมาใช้ได้แล้ว เดาว่าพี่ครามน่าจะเป็นฝ่ายเข้าไปบอกพี่ฟุ้ง ทำให้พี่ฟุ้งเป็นคนแอดมาหาผมเอง และตอนนี้ผมก็คุยกับพี่เขาอยู่
ส่วนพี่บัวเพราะใช้รูปโปรไฟล์เป็นรูปวิวธรรมชาติ ประกอบกับชื่อเฟสที่ไม่ได้สื่อความหมายถึงชื่อพี่บัวผมถึงหาไม่เจอ อีกทั้งพี่บัวไม่ค่อยเล่นเฟส ส่วนใหญ่ทุกคนเขาก็ติดต่อกันผ่านไลน์ทั้งนั้น มีแต่ผมเนี่ยแหละที่ไม่ยอมเล่นสักที
ถึงอย่างไรผมก็มีไอดีไลน์คนที่ต้องการหมดแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นอีกผมค่อยโหลดแอพนั้นมาใช้ตอนฉุกเฉินละกัน จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแล้ว นึกแล้วก็หงุดหงิดพี่ครามชะมัด
เพราะเหตุการณ์เมื่อวานทำให้ผมผวาการตื่นสายไปสักพักเลย กลัวว่าตื่นมาแล้วไม่เจอคุณเกรย์ หรือเผลอเรออะไรไปอีก ทำให้ผมมานั่งเล่นดูทีวีฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ พี่ครามจะกลับบ้านไปรับคุณเกรย์ช่วงบ่าย ทำให้ตอนนี้ผมนั่งว่าง มีเวลางอนเขาไปเรื่อยๆ อย่างนี้
“ปายยย”
พี่ครามร้องครวญครางไม่หยุดเมื่อผมไม่สนใจ คนตัวโตก็พยายามหาวิธีทำให้ผมสนใจอยู่นั่นแหละ ทั้งรูปคุณเกรย์ตอนนี้ที่แม่พี่ครามส่งมาให้ ยืนยันว่าคุณเกรย์ไม่ได้หายไปไหนจริง ทั้งคลิปแมวตลกๆ ในกลุ่มไลน์นักศึกษาสัตตะฯที่แชร์ๆ กันมา มีที่ผมสนใจและไม่สนใจ ถึงอย่างนั้นพี่ครามก็ยังไม่หยุดตื๊อ ทั้งๆ ที่นั่งอยู่ห่างจากผมเสียขนาดนั้น
ผมหายโกรธแล้ว แต่ยังหงุดหงิดอยู่ ไม่อยากรีบคืนดีกับพี่ครามเพราะกลัวว่าหากมีกรณีคล้ายๆ แบบนี้เกิดขึ้นอีกพี่ครามจะไม่กลัวแล้ว เพราะฉะนั้นครั้งนี้ต้องเอาให้เข็ด
“ปาย หยุดคุยกับไอ้ฟุ้งมันที”
“ทำไมปายต้องหยุด”
พี่ครามทำสีหน้าอึกอักสักพักก่อนระเบิดออกมา “มันเอาแต่มาบอกพี่ว่าปายน่ารัก คุยกับปายแล้วถูกคอนู่นนี่”
“ก็พี่ฟุ้งคุยสนุกจริงนี่”
“แต่ปายไม่คุยกับพี่...”
“เมื่อวานพี่ครามก็ไม่คุยกับปาย”
“เมื่อวานพี่แบตหมด ปายยยย พี่ขอโทษ ขอโทษนะครับ นะครับ”
“...”
ผมเงียบใส่เป็นคำตอบ ก่อนพิมพ์ข้อความตอบกลับพี่ฟุ้งไป
เคยเจอแค่ครั้งเดียวแถมเป็นตอนที่ผมไม่สบายด้วย เลยไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ พอพี่ฟุ้งทักมาเริ่มชวนคุยทำให้ผมได้รู้ว่าพี่ฟุ้งเป็นคนคุยเก่ง อาจจะพอๆ หรือมากกว่าพี่ครามด้วยซ้ำ แถมดูสดใสร่าเริง เหมือนมีพลังด้านบวกออกมาเยอะจนผมสัมผัสได้เลย
เลยยอมเปิดใจให้พี่ฟุ้งได้รู้จักกันมากขึ้น
“ปายยย คุยกับพี่หน่อย”
“...”
“ปายไม่ให้พี่เข้าใกล้แล้วยังไม่คุยกับพี่อีกหรอครับ ปายไม่ใจร้ายหรอกใช่มั้ย”
“...” จะใจร้ายให้ดูเลย
“ปายยยย”
“...”
.
“เมี้ยว”
อุบาทว์!
ผมหันไปถลึงตาใส่พี่ครามที่แกล้งดัดเสียงเล็กๆ แหลมๆ ร้องเป็นแมว น่าเกลียดที่สุด พี่ครามเมื่อเห็นผมมีปฏิกิริยาอย่างนั้นจึงรีบทำการกวนประสาทผมหนักกว่าเดิม
“เมี้ยวๆ ๆ ๆ”
“หยุดเลยนะ”
“ปาย คืนดีกันนะเมี้ยว”
“พี่คราม! น่าเกลียดอ่ะ!”
คนตัวโตหัวเราะลั่น ตั้งท่าจะกวนประสาทผมอีกรอบทว่ามีเสียงแจ้งเตือนเด้งดังมาจากมือถือของพี่รามทำให้ต้องชะงัก ก่อนก้มลงไปดูข้อความในนั้น เป็นโชคดีของผมที่ไม่ต้องทนเห็นพี่ครามร้องเสียงน่าเกลียดนั่นอีกครั้ง
พี่ครามก้มหน้าพิมพ์ตอบแชทในมือถือสักพักก่อนเงยหน้ามาหาผม
“ปาย แม่พี่มีธุระตอนบ่ายอ่ะ เดี๋ยวพี่ไปรับสีเทาตอนนี้เลยนะ ปายไปด้วยกันมั้ย”
ผมส่ายหน้า
ไม่ใช่ว่าโกรธพี่ครามจนไม่อยากไปด้วย แม้ว่าเมื่อวานจะโกรธจนเผลอใช้คำหยาบด่าออกไป แต่ตอนนี้ผมเฉยๆ แล้ว อยากรีบไปเจอคุณเกรย์ใจจะขาด เสียแต่ไม่กล้าไปเจอหน้าพ่อแม่พี่ครามสักเท่าไหร่ อย่างน้อยๆ ก็ตอนนี้...ผมยังไม่พร้อม ถึงจะไม่ได้คบกับพี่ครามในฐานะแฟน แต่ในเรื่องของความรู้สึกแล้วผมยังไม่กล้าไปสู้หน้าพ่อแม่พี่เขาอยู่ดี
ใจหนึ่งก็กลัว...กลัวว่าพวกท่านจะรับไม่ได้กับความรู้สึกที่ผมมีให้กับพี่คราม
พี่ครามไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไรต่อ เพียงลุกออกจากโซฟา ไปตระเตรียมอะไรของพี่เค้าไป ก่อนเดินมาทางผมพร้อมจุมพิตลงบนหน้าผากผมอย่างรวดเร็ว
“พี่คราม!” บอกว่าห้ามเข้าใกล้ไง
คนตัวโตถอยห่างทันทีเมื่อเห็นภาษาตา “พี่ไปแปบนึงนะ เดี๋ยวซื้อข้าวเข้ามาให้ อยากกินอะไรมั้ย”
“อะไรก็ได้ เหมือนพี่ครามก็ได้” ผมว่า ขี้เกียจคิด อยากเจอคุณเกรย์แล้ว
พี่ครามพยักหน้า “ไปนะ”
ทั้งห้องกลับมาเงียบอีกครั้งเมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้น เพราะเป็นวันอาทิตย์ทำให้ผมไม่ต้องออกไปไหน ผมนั่งปล่อยตัวให้ไหลไปตามโซฟา ปกติเวลาแบบนี้จะมีคุณเกรย์วนเวียนอยู่รอบๆ ทำให้ไม่น่าเบื่อเลย ว่างเมื่อไหร่ก็ไปเล่นกับคุณเขา
ผมน่าจะติดคุณเกรย์มากเกินไปแล้ว
คิดถึงสัมผัสนุ่มฟูนั่นชะมัดเลย
ผมเล่นมือถือไปเรื่อยๆ พี่ฟุ้งแนะนำเกมฆ่าเวลาให้ก่อนขอตัวออกไปทำธุระ เป็นเกมที่ต้องโหลดมาใส่มือถือ ผมนั่งเล่นมันไปพลางๆ และพบว่ามันฆ่าเวลาได้เยี่ยมทีเดียว คิดว่าเอาไว้เล่นตอนเมินพี่ครามน่าจะช่วยได้ดี
ผมติดเกมจนกระทั่งพี่ครามมาถึง กว่าจะรู้ตัวว่าเล่นเกมไปเป็นชั่วโมงก็ตอนพี่ครามกลับมาพร้อมกับตะกร้าใส่แมวสีเทาข้างใน ผมพุ่งเข้าหาคุณเกรย์ทันที ไม่รอให้พี่ครามวางตะกร้าลงก่อน ผมเปิดฝาออกพร้อมหยิบคุณเกรย์ขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมกอด
ฮื้อออ คิดถึงงง
แง้วว
คุณเกรย์ร้องแต่ไม่ขยับตัวนิ่ง ยอมให้ผมกอด คุณเกรย์เองก็คิดถึงผมเหมือนกันล่ะสิ ผมมุดหน้าลงไปในกลุ่มขนนุ่มฟู ใช้จมูกเขี่ยพุงคุณเกรย์เล่น
“ปาย อย่าเอาหน้าไปใกล้มันขนาดนั้น” พี่ครามดุเหมือนเคย
กอดจูบลูบหอมจนพอใจแล้วผมจึงวางคุณเกรย์ลง แมวเทาเดินสะบัดหางฟูนั่นๆ ไปที่กินข้าวทันที ชีวิตก็มีอยู่แค่นี้ กินแล้วก็นอน
“พี่ซื้อข้าวผัดมาให้ มานั่งกินกันก่อน”
พี่ครามว่าพร้อมแกะกล่องข้าว ผมยอมนั่งตรงข้ามพี่คราม ย่นระยะห่างให้ใกล้กว่าที่กำหนดอย่างช่วยไม่ได้ ลงมือกินข้าว พี่ครามก็ชวนคุยนู่นนี่ไปหยุด ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของคุณเกรย์ที่จากบ้านมานาน ทำให้เดินสำรวจจนทั่วบ้าน ไปเดินแอบตามซอกตามมุมจนวุ่นวาย
น่ารัก
แมวนะ
ผมอมยิ้มเมื่อนึกภาพคุณเกรย์เดินป้วนเปี้ยนในบ้านพี่คราม แมวอ้วนที่ปกติใช้ชีวิตอยู่แต่ให้ห้องสี่เหลี่ยม จู่ๆ ต้องกลับวังคงไม่คุ้นชิน แต่ก็ดีแล้วที่คุณเกรย์ยังแข็งแรงปลอดภัย
ผมทานข้าวเสร็จก็เก็บกวาดทุกอย่างให้เรียบร้อย อุ้มคุณเกรย์ที่เดินป้วนเปี้ยนแถวโต๊ะอ่านหนังสือมานั่งด้วยกันบนโซฟา เอามาวางบนตัก นั่งลูกขนนุ่มฟูสีเทาไปเรื่อยๆ อย่างคิดถึง จนกระทั่งคุณเกรย์นิ่งไป คงกำลังเคลิ้มไม่ก็หลับไปแล้ว ผมจึงควักมือถือออกมาเล่นเกมที่ค้างไว้ต่อ
“ปาย...”
พี่ครามส่งเสียงงุ้งงิ้งออกมาอีกครั้งเมื่อผมไม่สนใจ เสียแต่ผมสนใจเกมในมือมากกว่าพี่คราม พี่ฟุ้งบอกว่าเล่นไปถึงด่านสิบแล้ว ปกติผมไม่ใช่คนอยากเอาชนะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรีบเร่งมือเล่นเพื่อที่จะได้ตามพี่ฟุ้งได้ทัน
คุณเกรย์กระโดดออกจากตักผมไปนั่งข้างๆ แทน พี่ครามเองก็นั่งมองผมอยู่ที่ปลายโซฟาอีกข้าง พอเห็นคุณเกรย์ออกห่างตัวผมก็ดูเหมือนได้พวกขึ้นมาทันที มือแกร่งคว้าก้อนขนสีเทาไปไว้ในอ้อมกอด วุ่นวายกันอยู่สองตัวสักพักก็ได้ยินเสียงร้อง
“เมี้ยว”
ที่เป็นเสียงของพี่ครามอีกแล้ว
ผมหันไปทำหน้าดุใส่ พี่ครามจับคุณเกรย์ยืนสองขา หลบหน้าเข้าข้างหลังแมวเทาก่อนส่งเสียงร้อง “เมี้ยวๆ”
“พี่คราม หยุดเลยนะ” เอาคุณเกรย์มาเล่นแบบนี้ได้ยังไง สงสารแมวต้องมาแปดเปื้อนเพราะพี่คราม
“ปาย คืนดีกับพี่ครามนะคับ” ยังคงดัดเสียงเล็กๆ ให้ผมปวดหัวเล่น
“พี่คราม”
“เมี้ยว”
“พี่คราม น่าเกลียดอ่ะ”
“คืนดีกับพี่ครามก่อนนะคับ พี่ครามไม่ได้ตั้งใจนะ เมี้ยว”
“พี่ครามหยุดนะ ทำคุณเกรย์เสียชื่อหมดแล้ว”
“คืนดีกันก่อน”
“ไม่”
“เมี้ยว ๆ ๆ” ตั้งใจกวนประสาทผมแน่ๆ อ่ะคนนี้
“ถ้าไม่หยุดเมี้ยวปายจะไม่พูดด้วยแล้วนะ”
คราวนี้ได้ผล พี่ครามโผล่หน้าออกมาจากตัวคุณเกรย์ “ปายหายโกรธยัง”
“ปายไม่โกรธแล้ว”
“งั้น...”
“แต่ห้ามเข้าใกล้ ปายหงุดหงิด”
“โถ่ ปายครับ”
พี่ครามว่าเสียงอ่อน ส่วนคุณเกรย์เองก็คงรำคาญคนตัวโตแล้วเหมือนกันถึงได้ดิ้นหลุดกระโดดหนีพี่ครามไปทางอื่น ผมลุกไปคว้าคุณเกรย์มาอุ้มไว้
“คืนนี้ก็ห้ามกอดปาย ปายจะนอนกับคุณเกรย์”
“ปายยยย”
ผมนั่งเล่นไม่สนใจพี่คราม คราวนี้พี่ครามจะส่งเสียงร้องกวนประสาทยังไงผมก็ไม่หันไปเสวนาด้วยแล้ว ไม่ใช่อะไรเลย ติดเกม...ทำไมมันเพลินขนาดนี้อ่ะ ซึ่งนอกจากติดเกมแล้วก็ยังติดคุณเกรย์ คุณเกรย์นอนก็ไปนั่งข้างๆ คุณเกรย์ลุกเดินก็เดินตาม จนสุดท้ายคุณเกรย์หยุดนอนอยู่บนเตียง ผมก็นอนกลิ้งไม่ห่าง เล่นเกมไปเรื่อยๆ
จนคุณเกรย์ไปกินข้าว ผมถึงได้ลุกไปหาข้าวกินบ้าง ซึ่งข้าวที่ว่านั่นพี่ครามเป็นคนเตรียมไว้เรียบร้อย รู้สึกผิดเหมือนกันที่ทำตัวเป็นง่อย ไม่ได้ช่วยพี่ครามทำอะไรเลย แต่ขอวันนี้แค่วันเดียวนะ ผมยังต้องทำโทษพี่ครามอยู่
ผมนั่งกินข้าวกับพี่ครามพร้อมคุณเกรย์
“ปาย เมื่อไหร่จะคืนดีกันอ่ะ”
“ไม่รู้”
“หมดมุกจะง้อแล้วเนี่ย เอาขนมแมวมั้ย แบ่งกับสีเทา”
ผมถลึงตาใส่พี่คราม “ก็ไม่ต้องง้อ ปายไม่ได้โกรธแล้ว ปล่อยไว้เดี๋ยวก็หายเอง”
ไม่ได้ประชดแต่เป็นอย่างนั้นจริงๆ ส่วนใหญ่ถ้าผมหงุดหงิดผมจะหนีมานั่งเงียบๆ คนเดียว แต่ในห้องนี้มันหนีไปไหนไม่ได้ พี่ครามจึงต้องรับผลกรรมเห็นอารมณ์หงุดหงิดของผมไปตลอดเวลา
“ไม่เอาอ่ะ อยากง้อ แต่ไม่รู้จะง้อยังไง ปายบอกใบ้พี่หน่อยนะ”
“อยู่เฉยๆ ก็พอแล้ว ห้ามร้องเมี้ยวด้วย”
พี่ครามหัวเราะขำก่อนเอ่ย “น่าเกลียดขนาดนั้นเลย”
ผมพยักหน้า “ขนาดนั้นเลยแหละ แบบที่สงสารแทนแมวเลย”
“ปายใจร้ายอ่ะ” พี่ครามว่าพลางยู่หน้า ไม่น่ารักเลยสักนิด “แต่ปายร้องเมี้ยวแล้วน่ารักนะ”
“...”
“ร้องให้ฟังอีกทีได้มั้ย”
“ไม่”
ผมว่า หยิบจานข้าวไปล้างในอ่าง เดินหนีพี่ครามทันที
สุดท้าย ทั้งวันผมก็ไม่ให้พี่ครามเข้าใกล้ได้สำเร็จ แม้จะมีล้มเหลวตอนที่พี่ครามแอบมาจุ๊บหน้าผากก่อนออกไปหาคุณเกรย์ก็ตาม แต่หลังจากนั้นพี่ครามก็ไม่เข้าใกล้ผมตามคำสั่ง ผมอาบน้ำเสร็จก็มานอนขลุกกับคุณเกรย์ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีกแล้ว ขี้เกียจเป็นบ้า
กอดคุณเกรย์จนเปื่อย ฟัดพุงจนสมใจแล้วทำให้ผมคิดถึงอ้อมกอดพี่ครามอยู่หน่อยๆ แค่ไม่ได้กอดแค่วันเดียวเอง สงสัยผมก็น่าจะติดพี่ครามไม่ต่างกับแมวเทาเลย ถึงอย่างนั้นก็ยังสั่งห้ามไม่ให้พี่ครามมานอนกอดเหมือนทุกทีอยู่ดี เดี๋ยวเสียฟอร์ม
พี่ครามบ่นหงุงหงิงทั้งวัน ไม่เว้นตอนก่อนนอน หลังจากปิดไฟแล้ว ผมกอดคุณเกรย์ได้สักพักคุณเขาก็ลุกขึ้น กระโดดลงจากเตียงไปหาที่อยู่ใหม่เหมือนทุกที ผมนอนเคว้งหันหลังให้พี่ครามสักพักก็รู้สึกได้ว่าคนข้างตัวลุกขึ้นนั่ง
ผมเกร็งตัว คิดว่าพี่ครามอาจจะเอื้อมมากอดผมแล้วก็ได้
แต่ก็ไม่ คนตัวโตแค่ชันตัวนั่งก่อนลุกออกจากเตียงไป ผมเหลือบไปมองเงาตะคุ่มของพี่ครามที่เดินไปยังโซฟาปลายเตียงก่อนล้มตัวนอนตรงนั้น
พอบอกว่าห้ามกอดก็ไม่มากอดจริงๆ ด้วย กลัวผมรู้แล้วจะโกรธมากกว่าเดิมรึเปล่านะ นอนคิดไปพลางๆ ก็อดทนไม่ไหว ลุกขึ้นออกจากเตียง เดินตรงไปยังโซฟาที่พี่ครามนอนอยู่ ภายในห้องมืดมิดแต่ก็ยังมีแสงไฟน้อยๆ จากระเบียงส่องเข้ามาทำให้พอมองเห็นพื้น ผมเสียวเหยียบคุณเกรย์อยู่เหมือนกัน ดีที่คุณเขาไม่ได้นอนแถวนี้
คนตัวโตนอนขดเสียจนแทบไม่เหลือพื้นที่ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังพยายามแทรกตัวไปนอนเกาะพี่เขาบนโซฟาได้อยู่ดี จัดแจงท่าทางตัวเองจนสบายก่อนปล่อยตัวตามสบาย
“ปาย?”
“อือ”
“ยอมให้พี่กอดแล้วหรอครับ”
“อือ”
“...งั้นไปนอนบนเตียงดีๆ กันนะ”
“...” ไม่ไปแล้วได้มั้ย ตรงนี้กำลังดีเลย ผมเซตตัวแล้วอยากจะนอนนิ่งๆ
“ปายครับลุกก่อนนะ”
“ไม่เอา...”
“เดี๋ยวปวดตัวนะ”
“ปายขี้เกียจขยับตัวแล้ว...”
พี่ครามเงียบไปสักพักเหมือนใช้ความคิด จากนั้นจึงขยับตัวช้อนผมมาไว้ในอ้อมกอดก่อนยกอุ้ม
“อืออ”
นำผมมานอนบนเตียงใหม่อีกครั้ง ตอนเดินในความมืดโคตรเสียวพี่ครามเหยียบแมว ดีที่ไม่โดน พี่ครามวางผมไว้บนเตียงก่อนสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มและหมอนอันเดียวกัน ผมทิ้งตัวปล่อยให้พี่ครามจัดท่าตามใจชอบ คนตัวโตคว้าผมมาซุกไว้ในอ้อมกอดอุ่นเสียแน่น กอดดมหัวผมอยู่นั่น
“ขอโทษนะปาย”
“อือ ไม่โกรธแล้ว...”
“ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้นะ คราวหลังจะไม่ทำแล้ว
“อือ”
ผมว่า พลิกตัวหันมาหาพี่ครามก่อนซุกใบหน้าเข้ากับอกแกร่ง ตวัดแขนโอบคนตัวยักษ์ เบียดตัวเองเข้ากับไออุ่นที่คุ้นเคย ว่าแล้วว่าผมติดอ้อมกอดพี่ครามพอๆ กับคุณเกรย์จริงๆ ด้วย
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ก็งอนกันได้ไม่นานหรอกเนอะ
เมี้ยว...(เสียงพี่คราม)
-
พี่ครามอย่าเมี้ยวอีกนะ 5555555555555555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากจริงๆ
เป็นความสัมพันธ์ที่นุ่มละมุนมากๆ
น้องปายใจแข็งใช้ได้นะเนี่ยยยยย
ขอบคุณคนเขียนมากเลยนะคะ
ดีมากจริงๆค่ะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ครามเลียนเสียงแมวว 555
ปายทำน่ะ น่ารักนะพี่ครามม~~
คืนดีกันแล้วววว :mew1: :impress2:
-
คิดหน้าพี่ครามทำเสัยงเมี๊ยวออกเลย :m20: :m20:
-
:katai2-1:
-
ติดให้พี่ครามกอดแล้วล่ะสิน้องปายยย
-
เมื่อ หมี ร้อง เหมียวๆ
:a5:
-
ดีแล้วค่ะปาย อย่าโกรธนานเลยสงสารพี่ครามมมม :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่ครามเข็ดแล้วใช่มั้ย
:katai3:
-
พี่ครามห้ามเมี้ยว กลัวแล้ว 55555555555555555555555555
-
้อ่านๆไปปายเหมือนคนชอบอ่อยแต่ไม่ให้เอาอ่ะค่ะ
ปากบอกไม่อ่อยแต่ที่ทำก็ไม่รู้จะเรียกอะไรนอกจากคำนี้
-
:pig4:
-
ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้ๆๆ
-
ง้อกันทั้งวัน พี่ครามน่ารักดี มีความพายามสูง
ขอยคุณค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เมี้ยวววว
ดีกันสักที
-
พี่คราม คงเข็ดที่จะทำให้ปายโกรธไปเลย :katai1:
พี่ครามมีแววเกลียมัว นะเนี่ย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ปายนี่มันแมวจริงๆ :laugh:
-
:pig4:
-
o13
-
สกิลการง้อของอิพี่นี่ร้านะ มามงมาเมี้ยว สารร่างไม่ใช่แบบน้องปายมันไม่เวิร์คอ่ะอิพี่ครามมมม :mew5:
-
นึกภาพพี่ครามเมี้ยวแล้วหลอนจริงๆด้วยอะ
อย่าทำแบบนี้อีกนะพี่คราม ทำปายร้องไห้อะหรอ? ไม่ใช่ อย่าร้องเมีเยวอีกเลยนะ
555555555555 ดูเหงาๆอะต้องเล่นคนเดียว
คนเขียนต้องรีบมาแล้วแหละะะ เราคิดถึงงง555555
รอนะคะะ
-
ง่อววววววววว เฮียไม่ต้อง
น้องมาเองเลยน้า
-
ปายเหมือนแมวจริงๆ
-
โอยอิพี่ครามมมม หน้าไม่ให้นะ อย่าทำอีก เกลียดเเทนปายเลย
นึกถึงคนเสียงเข้มๆเเล้วมาทำไรเเบบนี้อ่ะ เเบบหยุดเถอะ อย่าทำอีกเลย ถือว่าขอ555555
-
จ้าาาาา น้องปายนี่คือแมวมาก เข้าไปเบียดๆมุดๆ ได้มุมเหมาะก็ขดตัวหลับ 5555
-
ขอบคุณ :)
-
น้องปายติดพี่ครามหนักมาก
ก็ดูพี่ครามสิ ง้อทุกทางขนาดนั้น
ปายไม่รักก็บ้าแล้ว
:กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งอนได้ไม่ทันข้ามคืนเพราะติดอ้อมกอดของพี่คราม
-
พี่ครามติดแมวปาย
-
:กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1:
-
เอ็นดูพี่คราม :hao5:
-
Happyyyyyyyu
-
พี่ครามคงไม่กล้าทำผิดอีกแล้ว
-
อย่าโกรธกันเลยเนอะ
-
ปายน่ารักกกก
-
ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะพี่คราม
ใจหายกันหมด
-
เป็นการง้อที่มุ้งมิ้งมากกกก 5555 ชอบอะ
-
คุณเกรย์เหลือบตามอง เมี้ยวววว คืนดีกันละ
-
ดีกันแล้ว~
-
อิพี่คร้ามมมมมมมมมม 5555555555555
-
ถ้าน้องจะสยองเสียงพี่ครามเมี้ยวขนาดนั้น
เราจะสยองตามก็ได้
คนอะไรทำไมจะทำความน่ารักให้เป็นความสยองสองบรรทัด 5555555
-
ดีต่อใจ :-[ :-[
-
ขำพี่คราม555555
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมากเลยค่าาา ตามมาจาำห้องแนะนำชอบมากเลย :)
-
ไม่รู้ว่าจะสงสารปายหรือคุณเกรย์ดี ที่ถูกพี่ครามล้อเสียงเมี้ยวว
-
•25•
เซ็งเลย
ไม่ได้ตั้งใจทำให้น้องร้องไห้มันสุดวิสัยจริงๆ เชื่อเหอะ เหมือนจะเห็นลางดีลอยมาเวลาฟัดปายแล้วบางทีน้องมันก็ยอม แต่บางทีก็ดิ้นเล็กๆ ไม่ได้ขัดขืนหรือมีทีท่ารังเกียจเราอะไรขนาดนั้น ไม่ได้กระหายขนาดจะจับทำให้ได้ แต่เห็นแล้วมันมันเขี้ยว อยากกัดอยากฟัดอ่ะเข้าใจป่ะ แต่ถ้าเลยเถิดไปถึงขั้นนั้นได้ก็ดี
บอกอีกครั้งว่าไม่ได้หื่น มันเป็นอารมณ์ทั่วไปของชายหนุ่มวัยกำหนัด
แค่อยากให้เข้าใจว่าเด็กมันน่ารัก อดใจไม่ไหวอยากจับขยำอยู่ร่ำไป ปายโคตรแมว ตอนแรกว่าเหมือนสำลีแค่ลักษณะหน้าตา ตอนนี้มาเป็นนิสัยแมวเต็มๆ ขี้อ้อนขี้อ่อยไม่รู้ตัว พอว่าก็แยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆ พอฟัดจนพอควรก็กางเล็บข่วน พอไม่สนใจก็จะเข้ามาคลอเคลีย อย่างเมื่อคืนที่น้องมันมาซุกนอนด้วยที่โซฟา
โอ๊ย ใจกู
ไม่โกรธที่ปายจะโกรธเลย รู้ว่าตัวเองผิดเต็มๆ แต่ไม่คิดว่าน้องมันจะออกหาขนาดนั้น รู้ว่ารักแมวเราแต่ไม่คิดว่าจะรักจนร้องไห้ฟูมฟายกับเรื่องแบบนี้ได้ ยิ่งรู้สึกผิดกว่าเก่า
ปายดูรักแมวมากกว่าเราอีก
ไม่น้อยใจหรอก ใครเค้าน้อยใจเพราะเรื่องแบบนี้กัน จริงๆ นะเชื่อเหอะ
วันเสาร์แม่โทรมาหาตอนเช้าตรู่ว่าให้เอาสีเทาไปด้วย เห็นปายหลับอยู่เลยไม่กล้าปลุก ปรากฏว่ากลายเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ รีบไปด้วยเพราะแม่เร่ง บอกว่าจะใช้งานเลยต้องทำตามคำสั่งคุณนายไป
พอไปถึงบ้าน พาสีเทาไปให้แม่ปล่อยแม่เล่นกับแมวสักพักก็คุยเปิดใจ บอกแม่ไปว่ามีคนที่อยากอยู่ด้วยแล้ว
“ใครน่ะ น่ารักกว่านวลเทามั้ย”
“น่ารักเหมือนสำลีเลยแม่”
“ต๊าย จริงหรอ ไหนเอามาให้แม่ดูหน่อย”
“แต่เป็นผู้ชายนะแม่...”
“...” แม่เงียบไปพักใหญ่ๆ ลูบตัวสีเทาไปพลางๆ สายตาเหม่อมองออกไปผ่านช่องไหล่ ไม่ได้สบตากัน ตอนแรกก็ใจดิ่งวูบ แม่เราเป็นคนสบายๆ ไม่คิดว่าแม่จะเครียดกับเรื่องแบบนี้ แต่ถ้าแม่จะโกรธก็เข้าใจ เพราะผู้ชายรักกันเป็นอะไรที่ค่อนข้างจะไม่มั่นคง ไม่ถาวร รู้ว่าถ้าแม่จะโกรธก็คงโกรธเพราะเป็นห่วงมากกว่า
“แม่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ถึงจะเป็นเด็กผู้ชายแต่เค้าก็น่ารักมากๆ เลยแม่”
“...”
“ครามไม่เคยคิดอยากจะอยู่กับใครเท่าเค้ามาก่อนเลย”
“...”
ครั้นพอจะหยิบมือถือมาเปิดรูปน้องให้ดูก็พบว่าหน้าจอมันดับมืด ลืมชาร์ตแบตก่อนมาซะงั้น เลยอดให้แม่ดูเจ้าสปายเลย ไม่เป็นไร ยังไงวันหลังค่อยพามาหาก็ได้
“ใช่คนที่เคยพูดถึงอยู่บ่อยๆ ไหม” แม่เริ่มเปิดปากถามบ้างแล้ว
“ใช่แล้ว”
“ไม่คิดว่าจะเป็นผู้ชายนะ”
“แต่น่ารักนะแม่ น่ารักทั้งนิสัยทั้งหน้าตาจนครามไม่สนเรื่องเพศเลย” เราติดต่อกับแม่ผ่านทางไลน์บ่อยๆ เคยเล่าเรื่องปายให้แม่ฟังก็เยอะ บอกว่าน้องเจอสีเทา ช่วงนี้มาที่หอบ่อยๆ น้องน่ารักงู้นงี้ ไม่แปลกถ้าแม่จะรู้ แต่ก็นั่นแหละ ไม่เคยบอกว่าปายเป็นผู้ชาย
“คิดดีแล้วหรอ ไม่ใช่ว่าหลงชั่ววูบนะ”
“คิดดีแล้วถึงได้มาบอกแม่นี่ไง”
“ไม่ได้เอาลูกเค้ามาหลอกทำอะไรใช่มั้ย”
“แม่ นี่ครามลูกแม่นะ คิดงั้นได้ไง”
“ไม่รู้นี่ แกดูไว้ใจไม่ได้ แม่กลัวน้องเค้าเป็นอะไรไป”
แม่พูดอย่างนี้ก็แสดงว่าไม่ค้านเรื่องผมกับปายแล้ว อย่างที่คิด แม่ไม่ค่อยมายุ่มย่ามชีวิตผมมากนัก เห็นทำดีก็ชม อะไรไม่ดีก็จะติสอน แต่เรื่องหัวใจแม่ไม่เคยยื่นมือเข้ามายุ่ง มีแค่เป็นห่วงตามประสาแม่ๆ
“ครามดูแลน้องดีจะตาย ฝุ่นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม”
แม่หัวเราะหึก่อนตอบ “ดีแล้ว อย่าไปแกล้งน้องเค้าล่ะ ว่างๆ ก็พาน้องมาหาแม่ด้วย”
เรารับคำ ปล่อยแม่เล่นกับสีเทาไปส่วนเราพ่อก็เรียกไปช่วยจัดสวน พ่อซื้อต้นไม้มาใหม่ซะเยอะเลยพอบอกว่าจะกลับบ้าน กะใช้แรงงานให้คุ้มทีเดียว ระหว่างช่วยพ่อก็บอกเรื่องปายให้ฟัง พ่อแค่พูดว่าไม่คิดว่าจะเป็นเด็กผู้ชาย ชิวกว่าแม่อีก แต่ก็นั่นแหละ กว่าจะช่วยพ่อเสร็จก็ปาไปครึ่งค่อนวัน จากนั้นก็ไปเป็นธุระให้แม่ซื้ออาหารเข้าบ้านให้อีก
ยุ่งทั้งวัน ไม่ได้โทรหาปาย ไม่ได้แวะชาร์ตแบตมือถือเลย ยอมรับว่าไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเลยไม่ได้ใส่ใจกับโทรศัพท์ที่ใช้งานไม่ได้ กว่าจะรู้ตัวว่าน้องตามหาสีเทาซะวุ่นก็ตอนกลับมาชาร์ตแบตแล้วเจอสายไม่ได้รับเป็นร้อย กำลังจะกดโทรกลับปายก็กลับมาพอดี
โดนน้องโกรธเป็นชุดเลย ไม่เคยเห็นปายร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยเจอน้องด่าคำหยาบใส่ด้วย ปายเป็นเด็กดีมาตลอด พอน้องด่าคำหยาบใส่ยิ่งรู้สึกผิดเลยที่ทำน้องดีแตก
ได้แต่สำนึกผิดโดยดุษฏี
น้องไม่ให้กอดก็พยายามไม่กอด นอนจ้องแผ่นหลังเล็กๆ นั่นรอว่าเมื่อไหร่น้องจะกลิ้งมากอดเราเองแต่ก็ไม่ ปายแค่พลิกตัวนอนหงายเท่านั้น จนทนไม่ไหว แอบจับมือน้องตอนหลับ ได้แค่นี้ก็เอาวะ...ไม่ได้กอดนะแค่จับมือเอง
แต่ปรากฏว่าตอนเช้าน้องไม่ให้เข้าใกล้เลยนี่ดิ เอารูปสีเทามาล่อก็ไม่ได้ผล ปายแค่ชะโงกมามองแล้วหันกลับไปเล่นมือถือตามเดิม ที่พอมารู้ทีหลังว่าคุยกับไอ้ฟุ้ง เพราะไอ้ฟุ้งทักมาเยาะเย้ย รู้ว่าน้องมันโกรธเราก็เอาใหญ่ โคตรเหี้ย ควรบัญญัติคำว่าฟุ้งเป็นคำด่าได้แล้ว เวร
แล้วยังมีหน้ามาทำให้น้องติดเกมอีก เลยส่งแชทไปแซะมัน
:เลี้ยงเด็กเก่งนักนี่ เอาไว้ใช้กับผัวมึงที่บ้านเหอะ อย่ามายุ่งกับเด็กกู
::อะไร ใครเลี้ยงเด็ก?
:: กูเลี้ยงแมวเก่งต่างหาก มึงอ่ะกาก
ด่าเหี้ยยังสงสารเหี้ยเลยโว้ย ไอ้เวรฟุ้ง
พอน้องมีคนคุยด้วยเล่นด้วยก็เมินเราไปเสียเฉย มันเขี้ยวเลยแอบจุ๊บเหม่งปายทีนึงให้ชื่นใจก่อนไปรับสีเทา ทีนี้พอมีสีเทาปายไม่สนใจเราหนักกว่าเดิมอีก สงสารตัวเองแต่ทำไงได้ ทำตัวเองแท้ๆ
สีเทาเดินไปไหนปายก็จะเดินตามไปนั่งข้างๆ พอเห็นอย่างนั้นยิ่งอยากเอ็นดูน้อง โถ...ต้องใจเสียขนาดไหนเนี่ยถึงเป็นได้ขนาดนี้ ไม่น่าเลยกู ขนาดจะให้ปายไปกินข้าวน้องยังต้องรอสีเทาไปกินก่อนถึงจะตามมากินข้าวด้วยเนี่ย เอาแต่ตัวติดกับแมวเทาทันทีจนกระทั่งตอนนอนก็ยังนอนกอดมัน อิจฉาแมวอีกแล้วแต่ทำอะไรไม่ได้
จะว่าไป เราเองก็มองตามน้องตาละห้อยเหมือนกัน เข้าใกล้ไม่ได้อีกนะเดี๋ยวปายโกรธ โคตรทรมานอ่ะบอกเลย ห่างแค่เพียงเอื้อมมือแต่มันคือแสนไกลอ่ะ ทำอะไรไม่ได้ได้แต่มอง
แมวเทาก็นอนให้น้องกอด ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรอีก
กระทั่งปิดไฟนอนแล้วน้องก็ยังไม่ให้เข้าใกล้ นอนมองน้องเพลินๆ ก็กลัวว่าจะไปคว้าคนตัวเล็กมากอดแล้วจะโดนโกรธเอาอีก เลยตัดสินใจไปนอนโซฟาแทน ไม่คิดว่าพอเคลิ้มๆ ใกล้จะหลับแล้วน้องดันมามุดๆ นอนด้วยเสียงั้น
เหนื่อยไหมเรื่องหัวใจ
แทบบ้าแล้ว ทำไมน่ารักไม่หยุดขนาดนี้ หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนจะบ้าตาย อยากจับฟัดให้หนำใจถ้าไม่ติดว่ากลัวปายจะโกรธอีกคงลงเขี้ยวกัดไปแล้วหลายๆ รอบ
คิดอย่างนั้นแต่ที่ทำก็ได้แต่เอาน้องมานอนบนเตียงพร้อมกอดแน่นๆ
พอเช้า ปายดูเหมือนจะหายโกรธแล้ว ยอมให้เข้าใกล้แต่พอเข้าไปกอดน้องจะบิดตัวหนีแต่ไม่ได้ว่า ดีใจที่ปายหายโกรธเร็ว อันที่จริงดูเป็นคนโกรธคนยาก เลยนึกว่าถ้าโกรธทีจะโกรธนานกว่านี้เสียอีก แต่ก็ดีแล้ว จะได้กลับมานอนกอดน้องเร็วๆ เสียที
เราไปส่งปายตามปกติก่อนไปทำงาน โรงพยาบาลสัตว์เล็กเหมือนปกติทุกวัน แต่วันนี้มีน้องหมาพันธุ์ใหญ่ขี้กลัวเข็มอยู่ตัวนึง ที่ดิ้นไปทั่วโรงพยาบาล ทำให้ต้องออกแรงจับไว้ให้พี่หมอฉีดยา เนี่ยตัวโตมันสะดวกดีก็ตรงนี้
พอบ่ายก็ส่งข้อความไปหาน้องถามว่ากินข้าวหรือยัง ปายตอบกลับมาแค่อืม ก็ยังดีวะ บอกน้องว่าตอนเย็นจะไปรับสักห้าโมง น้องก็อืมเหมือนเดิม ไม่เป็นไรค่อยๆ ง้อไปก็ได้
เห็นปายในอารมณ์อื่นก็น่าดูไปอีกแบบ หน้าตาบึ้งตึงดูน่ารักในคนละอารมณ์ ถึงอย่างนั้นก็คิดถึงรอยยิ้มหวานๆ ของปายเหมือนกัน
พอถึงเวลาเลิกงานก็เก็บข้าวของบึ่งรถไปหาปายทันที
ปายเลิกเรียนแล้ว และคิดว่าน้องน่าจะนั่งเล่นอยู่ที่ม้าหินอ่อนที่ประจำ วันนี้หาที่จอดรถได้เลยไม่ได้โทรบอกให้น้องมาหา เป็นเราที่ลงไปรับเอง อีกใจหนึ่งก็คือต้องการไปง้อสปายด้วย
“...จริงๆ เด็กๆมันก็น่ารักดีเนอะ”
“อืม ตัวนิดเดียวเอง”
“เห็นแล้วอยากเลี้ยงลูกบ้างเลย”
“มึงก็เลี้ยงดิ”
“แต่คงเป็นไปไม่ได้อ่ะ”
“อ่าว ทำไมวะ”
พอใกล้ถึงก็ได้ยินเสียงปายกับเพื่อนมัน ดังออกมาจากที่ประจำ เฮ้ยๆ อะไรคุยเรื่องลูกอะไร ปายโกรธเราทีนี่อยากหนีไปมีลูกเลยหรอ เรารีบสาวเท้าเดินให้ไวกว่าเดิม
“ก็มีไม่ได้แล้ว แต่ถ้าจะให้ไปรับมาเลี้ยงก็กลัวลำบากอีก...”
“ไม่ลองปรึกษาพี่ครามดูก่อนล่ะ”
เราโผล่พรวดเข้าไป เป็นเหตุให้บทสนทนาตรงหน้าชะงัก
“ปาย...”
“อ้าว พี่คราม...”
“อยากมีลูกอะไร?” นี่ใจเสียนะเนี่ยเอาจริง จู่ๆ ก็ได้ยินน้องมาคุยเรื่องเด็กเรื่องลูกกับเพื่อนเนี่ย ละกูมีมดลูกที่ไหน...ไม่ใช่สิโว้ย
น้องขยับตัวหันหน้ามาทางเรา และนั่นทำให้ได้เห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ในอ้อมกอดของปาย
“พี่ครามดูนี่ดิ น่ารักเนอะ”
“...”
“เห็นแล้วอยากเลี้ยงเลย...”
“....”
“แต่คุณเกรย์ทำหมันแล้วเลยมีลูกไม่ได้”
น้องชูลูกแมวในมือให้ดูก่อนเอามาซุกไว้ในอ้อมกอดเล็กๆ นั่น มือเล็กลูบลูกแมวสามสีอย่างแผ่วเบา
ที่บอกคุยกันเรื่องลูกเรื่องเด็กนี่คุยกันเรื่องลูกแมวเรอะ โอย ใจกูจะวาย
“พี่คราม?”
“อ่ะ...อืม เอามาจากไหนล่ะนั่น” พอน้องเห็นเราชะงักไปครู่ใหญ่ก็ร้องเรียกชื่อดึงสติ
“เมลล์ไปเจอมาข้างโรงอาหารคณะอ่ะ ไม่รู้แม่แมวมันไปไหน”
“หืม แล้วมันอยู่ตัวเดียวหรอ”
“อือ กลัวว่าจะโดนหมากัดเอาเลยเอามานั่งด้วย”
เราเอื้อมมือไปลูบลูกแมวตัวเล็กๆ นั่นอย่างเบามือ สังเกตเห็นว่าตาแตกจนมีสีตาแล้ว น่าจะอายุสองเดือนได้แล้วมั้ง แต่ถ้าแม่แมวไม่อยู่อย่างนี้ก็น่าจะลำบาก เผลอๆ อาจจะไปโดนกัดอยู่ที่ไหนสักที่ ตัวแค่นี้น่าจะไม่หย่านมด้วยซ้ำ
“ที่หอเลี้ยงไม่ได้หรอกนะ สีเทาไม่ชอบแมวแปลกหน้า” นี่พูดจริงๆ นะไม่ได้อยากปัดภาระอะไรเลย เห็นลูกแมวตัวเล็กๆ แล้วก็อดเห็นใจอยากช่วยดูมันอยู่เหมือนกัน แต่ไอ้เทามันเกเร ไม่เป็นมิตรกับสัตว์โลกทุกชนิดเลยเอามาช่วยเลี้ยงไม่ได้
“อือ...ปายก็คิดว่างั้น เลยตกลงกับเมลล์ว่าจะให้เมลล์ช่วยเลี้ยงก่อน”
“ก็ตามนั้นแหละ” ไอ้เมลล์พูดขึ้นหลังจากที่เห็นมันนั่งจ้องเราเงียบๆ มานาน
“งั้นก็ดูแลให้ดีล่ะ ยิ่งเป็นลูกแมวไม่มีแม่ยิ่งต้องดูแลหนักกว่าเดิม เดี๋ยวมีเวลาก็เอาไปฉีดวัคซีน ถ่ายพยาธิได้เลย อาหารก็ให้อาหารอ่อนๆ ไปก่อน ให้นมแพะ ห้ามให้กินนมวัวเด็ดขาดนะ อายุเท่านี้เช็ดตัวเอาก่อนก็ได้ ไว้โตกว่านี้ค่อยอาบน้ำให้มัน”
“ยังไงเดี๋ยวบอกวิธีดูแลให้อีกที แต่ตอนนี้โรงพยาบาลสัตว์พี่ปิดแล้ว เลยเอาไปฝากไม่ได้ เมลล์ก็ช่วยดูมันไปก่อนแล้วกันนะ”
“ครับ ยังไงก็ขอบคุณพี่ด้วยนะครับ ไว้จะแชทไปถาม”
เราตอบรับคำเพื่อนน้องไป ปล่อยให้สองคนจัดแจงอุ้มเจ้าตัวเล็กส่งให้เมลล์ให้เรียบร้อย น้องหยิบกระเป๋าขึ้นมาพร้อมจะกลับกับเราแล้ว ทว่าก่อนจากกับเพื่อน เห็นไอ้เมลล์กระซิบอะไรสักอย่างกับปาย
อย่าใกล้กันมากสิเฮ้ย
หงุดหงิด แต่ทำอะไรไม่ได้ รอจนกว่าพวกมันจะกระซิบกระซาบกันเสร็จ น้องถึงเดินออกมา โบกมือลาเพื่อนไป
ไม่ได้ถามอะไรเรื่องที่เมลล์มันกระซิบกระซาบกับน้อง เพราะปายเอาแต่เล่าเรื่องลูกแมวที่เพิ่งเจอ ดูท่าว่าจะลืมโกรธไปแล้วมั้ง แมวเด็กมันน่ารักจริงๆ นั่นแหละ ไอ้เทาตอนเด็กๆ นี่อย่างน่าเอ็นดู ตัวกระปิ๋วเดียวเท่าฝ่ามือน่าทะนุถนอม ไหงโตมาเป็นแมวกวนตีนไปซะได้ก็ไม่รู้
เรามาถึงห้องปุ๊บน้องก็วิ่งไปหาสีเทาทันที ไอ้เทาร้องแง้วเมื่อได้กลิ่นแมวแปลกจากตัวปายแต่ก็ยอมให้ลูบจับเหมือนปกติ หลังจากกินข้าวอาบน้ำเสร็จน้องก็นั่งจ้องเราเป็นพักๆ ดูเหมือนจะหายโกรธจริงๆ แล้ว
“มีอะไรหื้ม?” เราถามเมื่อเห็นน้องนั่งจ้องเราไม่หยุด ปกติก็ชอบจ้องอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกที น้องชอบนั่งจ้องแล้วหลบตา แล้วกลับมาจ้องใหม่ แต่ครั้งนี้ปายกลับจ้องเราเสียนานผิดวิสัย
“ปะ...เปล่า”
เราไม่ว่าอะไร จ้องตาน้องกลับจนปายทำท่าทีอึกอัก พูดออกมาจนได้
“เมลล์มันบอก...ว่าพี่ครามเคยเป็นเดือนสัตตะ”
ไอ้สัด ไอ้เด็กเวรนั่นไปเอามาจากไหน อดีตอันดำมืดของกู...
“ปายเลยลองเสิร์ชหาเมื่อกี้ ใช่จริงๆ ด้วย ไม่เห็นรู้เลย”
“แล้ว...? ไม่เชื่อก็เลยมานั่งจ้องพี่หรอหืม”
“เปล่า...แค่ไม่ได้คิดมาก่อน”
“คณะพี่ผู้ชายน้อย ที่ไม่ใช่ผู้ชายก็ไปแล้วกว่าครึ่ง กรรมเลยมาตกที่พี่แค่นั้นแหละ ไม่ได้มีอะไรเลย” ไม่ได้ถ่อมตัวอ่ะเอาจริง ไม่คิดว่าตัวเองหล่อเลิศขนาดเป็นเดือนอะไรขนาดนั้น แค่คิดว่าพอดูได้ ตอนไปประกวดเดือนกับคณะอื่นๆ กูนี่อับอายตัวเองชิบหาย ทำไมกูถึงต้องมาอยู่ในที่แบบนี้ ขนาดไอ้ฟุ้งยังได้เป็นรองเดือน ก็คิดดูละกัน
“แต่พี่ครามตอนผมสั้นก็หล่อดีออก” สิ้นเสียงน้อง เราหันขวับไปจ้องตาแป๋วนั่นทันที
“นี่ชมพี่หรอ”
“...” น้องเงียบ หน้าเริ่มแดงขึ้นมาอย่าไม่รู้ตัว ก่อนจะอึกอักว่าต่อ “ปาย...ปายแค่สงสัยว่าทำไมถึงไว้ผมยาว”
“แล้วผมยาวไม่หล่อหรอ”
“ไม่ได้ว่างั้นซะหน่อย พี่ครามทำไมถึงไว้ผมยาวอ่ะ”
เราเกาหัวตัวเอง ไม่รู้จะว่าไงดี ไอ้นี่ก็อีกอย่าง สาเหตุทุเรศพอๆ กับไม่มีใครประกวดเดือนจนต้องเอาเราไปเป็นเดือนเนี่ย
“บนไว้อ่ะ”
“บนว่า...?”
สปายหนูไม่ถามอะไรพี่ไม่ได้หรอครับ อยากจะบอกอย่างนั้นแต่พอเห็นน้องจ้องมาด้วยความสงสัยแล้วมันก็ใจอ่อน ยอมตอบน้องไปตามความจริง
“ตอนปีสี่...มันมีสาธิตให้ล้วงตูดม้าอ่ะ แล้วทีนี้เขาขอคนอาสาสมัคร พอดีว่าไม่มีใครยกมือเลยอาจารย์เลยจะสุ่ม ตอนนั้นเลยตั้งจิตอธิษฐานว่าอย่าให้สุ่มโดนพี่ ถ้าไม่โดนจะไว้ผมหางม้าปีนึงเลย...”
“....”
“เออ...แล้วมันก็ไม่โดนพี่ไง เลยต้องทำตามไป จริงๆ ก็ครบปีแล้วแต่คิดว่าไว้อย่างนี้ก็เท่ดี”
“เหตุผลตลกอ่ะ” น้องว่า ยกยิ้มก่อนหัวเราะขำ
“เรื่องจริงนะ” กลัวมากอ่ะตอนนั้น เคยล้วงตูดวัวกันทุกคนแล้วตอนปีสาม เป็นประสบการณ์ชีวิตที่แปลกใหม่ทีเดียว แต่เป็นประสบการณ์ที่ไม่ขอเจออีกแล้ว ทุกวันนี้เวลาวัดไข้หมาแมวแล้วต้องเอาปรอทวัดไข้จิ้มตูดพวกมันยังสงสารเลย
“เห็นรูปตอนพี่ครามไว้ผมสั้นแล้วหล่อดีนะ เลยไม่คิดว่าจะไว้ผมยาว”
“อยากให้พี่ตัดหรอ”
“เปล่านะ พูดให้ฟังเฉยๆ”
เราหัวเราะขำ “ไว้เรียนจบว่าจะตัด น่าจะเอาไปบริจาคได้ด้วย”
“ตลกพี่คราม ไว้ผมหางม้าเพราะไม่อยากล้วงตูดม้า” ว่าพร้อมหัวเราะเอิ้กอ๊าก ไม่มาอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นก็พูดได้นี่ พอเห็นเราทำหน้ามุ่ยน้องมันก็ว่าต่อ
“อย่างงี้ปายก็เป็นเดอะสตาร์อ่ะดิ ค้นฟ้าคว้าเดือน”
ยัง ยังจะเล่นอีก ถลึงตาดุใส่น้องแต่มันไม่มีทีท่าว่าจะกลัว ยังหัวเราะเอิ้กอ๊ากอยู่นั่น มันเขี้ยวจนทนไม่ไหวจับน้องมาปิดปาก...ด้วยปากเราเสียเลย
น้องร้องเสียงอื้ออึงในลำคอ มือเล็กตวัดมาโอบรอบคอเรา
ดูมันดิ เมื่อก่อนคิดว่าเราจีบเนียน ตอนนี้น้องแม่งอ่อยเนียน
จูบจนพอใจก่อนค่อยๆ เลื่อนลงไปงับที่ไหล่ขาว ไล่ลิ้นโลมเลียเชิดชิมผิวเนื้อเนียน ขบกัดสร้างรอยแผลฝากไว้จางๆ หมายให้เป็นเครื่องหมายแสดงความเป็นเจ้าของ
“อือ...พอแล้ว...”
ปายร้องเสียงสั่นจนต้องผละออกมาดูผลงาน คนตรงหน้าพวงแก้มขี้สีชมพูระเรื่อ ปากแดงเม้มสั่น ตาเยิ้มทุกครั้งเวลาโดนจูบ เห็นกี่ทีก็ต้องใช้ความพยายามขั้นสูงสุดในการอดทนไม่ให้ผลักน้องล้มนอนบนเตียงแล้วจัดการขั้นเด็ดขาด
ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หมายจะมอบจุมพิตให้อีกครั้งทว่าปายกลับเบือนหน้าหนี
ใบหน้าขึ้นสีเอ่ยตอบ “ไม่ให้ทำแล้ว...อายแมว...”
บางทีก็อยากให้น้องช่างหัวแมว
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
อีกนิดเดียวนะพี่คราม
อีกนิดเดียวนะทุกคน...
-
:-[ เค้าดีกันแล้วววว
.
.
.
อีกนิดเดียว นี่นิดแค่ไหนน๊อ?? พี่ครามใจจะขาดละ
-
สงสารพี่ครามได้แต่ชิมไมได้กินสักที ว้อยยยยย กาก :m20:
-
น้องปายใสใส ทำให้พี่ครามตบะจะแตกตลอด ^^
-
พี่ครามละมุนอ่ะ ฮือออออ จะหาผุ้ชายแบบนี้ได้ที่ไหน :impress2:
-
:laugh3: :laugh3:
-
ปายน่ารักง้าา แอบสงสารพี่คราม 5555
-
ปายมาอ่อยแล้วจะทำแบบนี้ไม่ได้ !! :hao5:
-
หลงหนักเลย
-
ฮ่า ๆ :katai5:
-
อือ.....ปาย น่ารัก ช่างอ่อย :mew1:
งั้นก็....ช่างหัวแมวไปเล้ย :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
:-[ :-[ :-[ ลุ้นพี่ครามจะได้กินแมวเมื่อไหร่
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่คราม รู้สึกผิดจริงป่ะเนี่ย
:hao7:
-
5555 อายแมว สงสารเพ่ครามจริมๆ
-
จัดสิคะพี่ครามระเบียงหรือห้องน้ำก้อได้ให้แมวนอนเตียงไปค่ะ แยกห้องโลด
-
มุ้งมิ้งกันดีจัง
:-[ :-[
-
เหตุผลที่ไว้ผมยาว ตลกอ่ะ
-
อีกนิดเดียว... :z3:
-
อีกนิดพี่ก็จะได้กินน้องแล้วเหรอคะ?? :laugh:
-
น่ารักจังเนอะ
-
พี่ครามนี่กากยังไงก็ยังกากอยู่อย่างนั้น
โอ๊ยเอ็นดูทั้งพี่ทั้งน้องทั้งแมวเลยค่ะ
ชอบการบรรยายของเรื่องนี้จริงๆ
เรียลดี สบายดีด้วยค่ะ
-
ปายเหมือนแมวจริงๆ เห็นด้วยกับพี่คราม น่าฟัดดดดสุดดดๆ
-
ไม่ได้กินหลอกนะมนุษย์ สีเทาได้กล่าวเอาไว้
-
น่ารักมุ่งมิ่งตลอดดดดดดด
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่ครามหลงแมวหนักมาก
-
มีแมวอยู่ยังไงพี่ครามก็อดแน่ๆ คุณเกรย์มองอยู่นะ 555555555555555
-
ขอบคุณ :)
-
พี่ครามมะใช่คนหื่นนะ แค่ทำไปตามแรงผลักดันของฮอร์โมนตามวัยเฉยเฉยยยยยย #พี่ครามรอ #คนอ่านก็รอ :hao6:
-
โหหหห พี่ครามต้องมีความอดทนเบอร์ไหนเนี่ย
น้องน่ารักมากๆเลย พี่ครามเป็นสุภาพบุรุษต่อไปนะคะ :katai2-1: o13
-
ขำพี่คราม :hao7:
-
ความกากนี้
อีกสักพักน้องปายจะคงเป็นเมียแมว
อีกนิดเดียว..
-
:mew1: :mew1:
-
สงสารพีครามอะ55555555555555555555555
-
พี่ครามน่ารัก 555555 อยากให้น้องช่างหัวแมว ตลกกกกกกกก
ปายติดเกมไรมาแบ่งเราเล่นมั่งจิ เราปิดเทอมว๊างว่าง นอนเปื่อยเป็นขยะเปียกทั้งวันเลยยยย
-
อดทนยิ่งกว่าคนอ่านก็น่าจะพี่ครามแล้วแหละ สงสาร 5555555
-
ได้แต่แทะเล็มทีละนิดละหน่อยนะพี่คราม :hao3:
-
อิพี่ครามกล้าๆหน่อยยยยยยยยย รวบหัวรวบหางน้องปายเลย :hao7:
-
จะง้อ หรือจะดีกัน ก็มุ้งมิ้งน่ารักตลอดเลย
-
พี่ครามใกล้แล้วใช่ป่ะ ใกล้ลงแดง55555 น้องเนียนอ่อยจริงๆ
-
ตลกปาย อยากหายงอน แต่ก็กลัวข่มไม่ลง สุดท้ายก็เข้าหาก่อนซะงั้น
ครามอ้อนน่าชังไปนะ สมควรน้องไม่โอเค แต่คุ้มนะว่าไหม ปล่อยน้องงอนไป ยังไงน้องก็คิดถึงอยู่ดี
ปายมีความอ้อน มีความเนียน อ่อยสายหนัก 55555
-
อีกนิดหนึ่ง
-
กำลังหวานๆ เลย รีบพาน้องไปหาแม่เร็วๆ นะครับ ^^
-
ปาย ขี้อ่อยแบบไม่รู้ตัว
-
:-[
-
บวชเถอะครามมม 555
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ครามเปนคนตลกอะ
แถมยังอบอุ่นอีกก งืออ
น่ารักมากอะคู่นี้ มุ้งมิ้งสุดด
รอค่าา
-
อีกนิดน้องจะให้กินใช่ไหม 5555555
-
อ่อยน่ารักกก
-
อีกนิดพี่ครามก็จะเป็นนกโดยสมบูรณ์? :z2:
-
จะนกทั้งเรื่องไม๊ค่ะพี่คราม 555
ใจอ่อนก็แพ้ไป อดได้เมียนะพี่ครามมม
-
น่ารักกกกกกกก
o13 o13
-
เราขอพูดความในใจก่อนนะ55555555
อ่านไปแค่ตอนแรกก็รู้สึกดีแล้วอ่ะ
นี่ก็อ่านมาเรื่อยๆ จนถึงตอนล่าสุด
ระหว่างที่อ่านแต่ละตอนคืออมยิ้มทุกตอน
ความน่ารัก ความใส่ใจ ความอบอุ่น
เนื้อหาก็สนุก เราชอบมากกกกกกกกก :katai2-1:
-
โอ๊ยยยยยน หลงรักคุณเกรย์ ทาสแมวอย่างเรานี่ตายไปเลย :mew1:
-
มันตะมุ้ตะมิ้ หลงรักสำลี!!!! เอ้ย ปาย
-
•26•
หลังจากที่พี่ครามทำแมวหายไม่นานผมก็ชวนพี่เขาไปซื้อพาวเวอร์แบ็งค์คนละอันให้ติดตัวไว้ จะได้ไม่มีปัญหาเรื่องนี้ซ้ำๆ ซากๆ อีก ผมรู้ว่าพี่ครามไม่ใช่เป็นคนใช้โทรศัพท์เยอะ เพราะงั้นพี่เขาถึงได้ทำให้มือถือเครื่องเป็นหมื่นกลายเป็นเศษเหล็กอยู่บ่อยๆ
ผมสอบเสร็จแล้ว ปิดเทอมใหญ่เรียบร้อย เตรียมตัวขึ้นปีสาม ส่วนพี่ครามก็ยุ่งอยู่กับการทำเอกสารนู่นนี่ พี่ครามเองก็เตรียมเป็นสัตวแพทย์เต็มตัวแล้ว
แม้ว่าจะปิดเทอมใหญ่แต่ผมยังคงขลุกอยู่ในห้องของพี่ครามมาเป็นอาทิตย์กว่า ไม่ได้คิดจะออกจากหอเก่าเพราะอย่างไรเสียก็ยังใช้มันอยู่ในบางครั้ง แม้ว่าจะมาอยู่กับพี่ครามเสียเป็นส่วนใหญ่จนไม่ค่อยคุ้มค่าหอตัวเองเท่าไหร่ก็ตาม ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่กล้าย้ายออก กลัวว่าถ้าจู่ๆ พี่ครามไล่ผมออกไปแล้วจะไม่มีที่ไป
ถึงแม้ว่าจะดูไม่มีวี่แววว่าจะเป็นเช่นนั้นเลยก็ตาม
ผมนอนเขี่ยพุงคุณเกรย์ส่วนพี่ครามออกไปทำธุระข้างนอก ไม่นานนักโทรศัพท์ผมก็ดัง คิดว่าเป็นพี่ครามแต่พอมองหน้าเจอกลับปรากฏชื่อเป็นแม่ของผม ผมกดรับสาย
“ครับแม่”
/ปายหรอ เป็นไงบ้างลูก/
“สบายดีครับ แม่ล่ะ”
/สบายดีลูก ปิดเทอมแล้วใช่มั้ย กลับบ้านมาหาแม่บ้างนะ/
“...ครับ”
/จะมาเมื่อไหร่ก็บอกนะ/
“ได้ครับแม่ ไว้ปายจะโทรหาอีกทีนะ”
/จ้า แค่นี้ก่อนนะลูก แม่คิดถึงนะ/
“ครับ เหมือนกัน”
ผมกดวางสาย ปกติแล้วผมจะไปหาแม่ที่บ้านหลังปิดเทอม ไปอยู่ด้วยประมาณอาทิตย์นึง จากนั้นก็ไปหาพ่ออีกอาทิตย์นึง แล้วก็กลับมาใช้ชีวิตอยู่กับตัวเอง
แต่เพราะครั้งนี้ผมยังไม่ไปหาแม่สักทีล่ะมั้ง ถึงได้โทรตามผม ผมอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อคิดว่าแม่เอ่ยคิดถึงผมเหมือนกัน จึงตัดสินใจจะไปเยี่ยมแม่วันเสาร์อาทิตย์นี้
นอนรอเจ้าของห้องไม่นานพี่ครามก็กลับมาพร้อมกับขนมมากมาย ฮื่อ รู้ด้วยว่ากำลังหิวพอดีเลย ผมลุกจากเตียงตรงไปหากองขนมจนพี่ครามร้องห้าม
“ปายหยุดเลย กินข้าวก่อนค่อยกินของหวาน”
เบ้หน้า ทำไมถึงกินของหวานก่อนทานข้าวไม่ได้ ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากไปขัดคำสั่งหมอหมา หลังจากทานข้าวเสร็จ ผมหยิบพุดดิ้งมาทานข้างๆ พี่ครามบนโซฟา คุณเกรย์เองก็เดินมานั่งพิงขาโซฟาเช่นกัน
รายการในโทรทัศน์ไม่ได้ดึงดูดใจผมมากนัก รวมถึงพี่ครามเองก็ด้วย ไม่งั้นพี่แกคงไม่คืบคลานขยับตัวเข้ามาหาผมเช่นนี้หรอก ถึงอย่างนั้นผมเองก็เอนตัวพิงไหล่พี่ครามเหมือนกัน
ภาพเคลื่อนไหวในจอสี่เหลี่ยมตรงหน้าไม่สามารถดึงดูดความสนใจผมไปได้ ในหัวผมยังคงคิดถึงเรื่องแม่ และพี่คราม... จนกระทั่งมีมือใหญ่เลื่อนเข้ามาลูบใบหน้าผม มือพี่ครามอุ่นและสัมผัสอย่างแผ่วเบาทำให้ผมเคลิ้มจนเผลอเอียงหน้าตามสัมผัสไป
มือใหญ่เลื่อนลงมาที่คางผมก่อนขยับนิ้วเกา...แล้วทำไมจู่ๆ ต้องมาเกาคางผมกันเล่า
ก่อนที่จะเคลิ้มไปกว่านี้ผมเรียกพี่คราม
“พี่คราม”
“หืม”
“เสาร์อาทิตย์นี้ปายไปเยี่ยมแม่นะ”
“อืม...แล้วไปยังไง”
“คงโบกแท็กซี่ไป”
“พี่ไปด้วยได้มั้ย”
ผมเงียบ พี่ครามเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ถึงได้เสนอตัวออกมาอย่างนี้
“ไม่อยากให้พี่ไปหรอ”
“เปล่าครับ อยากให้ไป...”
คนข้างตัวส่งยิ้มมาให้ เลื่อนมือที่เกาคางผมไปลูบหัวผมแทน ผมซบซุกหาพี่ครามมากกว่าเดิม...
เวลาผ่านไปจนถึงวันเสาร์ ผมติดต่อแม่ไปแล้วว่าจะไปแค่สองวันนี้ ไม่ได้ไปค้างเหมือนทุกทีเพราะมีพี่ครามไปด้วย เป็นห่วงคุณเกรย์ด้วยเลยไม่อยากอยู่ยาว บอกแม่แล้วว่าจะพาคนไปหา
คนพิเศษที่อยากจะใช้ชีวิตด้วยต่อจากนี้
ผมไปรถพี่คราม ไม่ได้โบกแท็กซี่อย่างที่ตั้งใจในตอนแรก ถ้าจะไปคนเดียวผมมักใช้บริการแท็กซี่เป็นส่วนใหญ่ เพราะแถวบ้านแม่ผมไม่มีรถไฟฟ้า แม้จะบอกว่าอยู่ต่างจังหวัดแต่ที่จริงก็อยู่ใกล้ๆ ขอบจังหวัดที่ผมอยู่ ครั้นจะนั่งรถเมล์ก็กว่าจะรอสายที่จะไปคงรอไปครึ่งค่อนวัน ผมกะจะไปค้างสักคืน เพราะฉะนั้นพี่ครามจึงฝากให้พี่ฟุ้งเข้ามาดูแลคุณเกรย์ให้แทน
เมื่อขึ้นรถ ผมบอกทางพี่ครามไปเรื่อยๆ
“แม่ปายดุมั้ย” เป็นพี่ครามที่ถามขึ้นมาระหว่างทาง
“ไม่ดุ ใจดีมากๆ สวยด้วย”
คนขับรถหันมายิ้มให้ผมพร้อมจ้องหน้าอยู่นาน “ก็ว่าอยู่...”
มองถนนไปเลย ทำไมต้องมาจ้องให้เขินด้วย
ผมเล่าเรื่องแม่ให้พี่ครามฟังคร่าวๆ แม่เป็นคนสวยและใจดี ตัวเล็กไว้ผมยาวรวบต่ำไว้เสมอ ทำอาหารอร่อยด้วยแม้ว่าจะไม่ค่อยได้ทำบ่อย ผิดกับผมที่ทำอะไรกินไม่ค่อยได้ ผมรู้ว่าแม่รู้สึกผิดที่ให้ผมอยู่ตามลำพัง ถึงอย่างนั้นเป็นผมเองที่รั้นจะออกมาอยู่หอคนเดียวข้างนอก ไม่ใช่เพราะอึดอัดกับครอบครัวใหม่ของแม่...อันที่จริงมันก็มีส่วนอยู่นิดหน่อย
แต่ผมอยากออกมาใช้ชีวิตคนเดียวมากกว่า เพราะถึงยังไงผมคิดว่าหลังจากนี้ผมคงต้องอยู่คนเดียวอยู่แล้ว จึงอยากลองใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ไม่คิดจะชอบใคร ไม่คิดจะแต่งงานกับใคร จนกระทั่งแมวสีเทาพามาเจอพี่คราม
ทำให้ผมต้องเปลี่ยนความคิดใหม่
ตอนนี้ผมอยากอยู่กับคุณเกรย์กับพี่ครามไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งรถขับเข้ามาในหมู่บ้านจัดสรรใกล้ขอบเมือง ใจผมเริ่มเต้นแรง ทั้งที่เคยเป็นบ้านที่คุ้นเคย มาหาเป็นประจำแต่กลับใจสั่นอย่างคนไม่คุ้นเคย สาเหตุน่าจะมาจากคนข้างๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพาใครมาด้วย
ถึงผมจะคิดว่าถ้าแม่ไม่ยอมรับพี่ครามก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างไรผมก็คงจะอยู่กับพี่ครามต่อไป พ่อกับแม่ไม่ได้มีผลอะไรกับผมมากขนาดนั้นแล้ว ถึงจะคิดอย่างนั้น...แต่ผมก็อดกังวลไม่ได้อยู่ดี คงจะดีถ้าแม่ชอบพี่คราม
รถโตโยต้ายาริสสีดำจอดหน้าบ้านสีขาว พี่ครามดับเครื่องก่อนพากันลงจากรถ ผมไขกุญแจบ้านเข้าไป
“แม่ครับ”
“อ้าวปาย มาถึงแล้วหรอลูก ไม่โทรบอกแม่ก่อนจะได้ออกไปรับ”
“ไม่เป็นไรหรอกแม่ ปายมาเองได้”
“น้องนานาออกไปเรียนพิเศษส่วนพี่ชายังไม่ตื่นเลย ไม่ได้เจอใครเลยเนี่ย”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเย็นๆ ก็ได้เจอเอง แม่ครับ...คนนี้พี่คราม” สิ้นเสียงผม พี่ครามยกมือไหว้
“สวัสดีจ้ะ เพื่อนปายใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ครับ เป็นคนที่ผมบอกแม่ว่าอยากจะอยู่ด้วยกัน...”
“หืม...ผู้ชายหรอ”
“ครับ ผู้ชายครับแม่”
“คุณแม่อาจจะยังไม่เข้าใจเรื่องที่ผมกับปายเป็นผู้ชาย แต่ว่าเรื่องความรู้สึกผมไม่โกหกแน่นอนครับ”
ผมหันไปมองพี่ครามที่จู่ก็พูดขึ้นมา
“ผมรักปายครับ และอยากจะดูแลน้องไปเรื่อยๆ”
“...ตายจริง” คุณแม่ว่าพร้อมปิดปาก “แม่ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แค่ตกใจแล้วเท่านั้นเอง แต่เล่นมาสารภาพรักลูกต่อหน้าแม่นี่ก็ออกจะเขินแทนอยู่หน่อยๆนะ” พอแม่ว่าอย่างนั้นผมเลยเขินตามด้วยซะงั้น ส่วนคนสารภาพรักหน้าแดงก่ำไปหมดแล้ว
คุณแม่ยกมือออกพร้อมเผยรอยยิ้มให้พี่ครามที่ตอนนี้ทำท่าทางลุกลี้ลุกลน ไม่บอกก็รู้ว่ากำลังเขินแน่ๆ ตลกชะมัด แม่เดินไปทางห้องครัว ที่หั่นผักค้างไว้ ปกติแล้วครอบครัวผมมักจะซื้ออาหารเข้ามากินมากกว่า แต่เพราะผมบอกว่าจะกลับมาทำให้แม่ตัดสินใจทำอาหารให้
“ครามมาช่วยแม่ทำข้าวเที่ยงมั้ย”
“ได้ครับ”
“ปายลูกก็นั่งเล่นแถวนี้ไปก่อนนะ ไปเตรียมห้องให้พี่ครามก็ได้”
“อ้าว”
“ก็ปายช่วยแม่ไม่ค่อยได้นี่นา แม่อยากรู้ด้วยว่าคนที่จะอยู่กับลูกจะดูแลลูกได้จริงมั้ย”
เดี๋ยวแม่คอยดูได้เลย ครบเครื่องอย่างพี่ครามหาไม่ได้จากที่ไหนแล้ว ผมคิดพร้อมยกยิ้ม
“งั้นปายขึ้นห้องก่อนนะ”
แม้ว่าจะลำบากใจอยู่หน่อยๆ ที่ปล่อยพี่ครามทิ้งไว้กับแม่แบบนั้น แต่ไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ แม่ผมใจดีอย่างที่บอก ส่วนพี่ครามเองก็ทำอาหารเป็น ถึงแม้ว่าจะชอบออกไปซื้อข้าวข้างนอกไม่ก็ทำมาม่าให้ผมกินอยู่บ่อยๆ ก็ตาม
ผมล้มตัวนอนแผ่บนเตียงที่คุ้นเคยมานานเป็นสิบกว่าปี เงยหน้ามองฝ้าเพดานห้องตัวเอง รู้สึกดีใจที่แม่ไม่ได้รังเกียจพี่ครามอย่างที่กลัว ดีใจที่พี่ครามบอกกับแม่ผมไปอย่างนั้น ฮือ รักพี่คราม
ที่นอนพี่ครามในคืนนี้คงเป็นที่ไหนไม่ได้นอกจากห้องผม เพราะที่บ้านไม่มีห้องเหลือแล้ว ในขณะที่ผมนอนยึดเตียงเขาเป็นเดือนๆ ครั้นจะไล่ให้ไปนอนโซฟาก็ไม่ดี ผมยันตัวลุก ขนหมอนมาเพิ่มในห้อง แม่ผมดูแลห้องผมซะดีจนไม่มีฝุ่นอะไรเลยทำให้ไม่ต้องทำความสะอาดอะไรมากมายก็นอนได้หายห่วง
ผมอู้อยู่ในห้องไม่นานก็ลงไปแอบดูที่ห้องครัว ได้ยินบทสนทนาของแม่กับพี่ครามดังลอดออกมา
“ปายน่ารักใช่มั้ยล่ะ เด็กคนนั้นนะขี้เกรงใจแถมอ้อนเก่งอย่างกับอะไร”
“ครับ...”
“เวลาอ้อนทีนี่แม่อยากจะยกทุกอย่างให้ปายเลย”
“นั่นสินะครับ ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละ”
“หุๆ ครามเองเห็นปายเงียบๆ อย่างนั้นก็อย่าเพิ่งรำคาญน้องนะ”
“ไม่รำคาญหรอกครับ”
“...แม่นะ ห่วงว่าปายโตไปจะอยู่ยังไง เจ้าตัวเคยลั่นว่าจะไม่แต่งงานจะไม่มีลูก แม่ก็ห้วงห่วงว่าจะมีใครมาดูแลตอนแก่ๆ เห็นปายพาครามมาแม่ก็โล่งใจไปเปราะนึง”
“...”
“ดูแล้เจ้าปายดีๆ นะลูก”
“แน่นอนครับ ผมสัญญาเลย”
บทสนทนาต่อจากนั้นเป็นเรื่องอาหารแล้ว ผมเบี่ยงตัวออกมานั่งเล่นที่ห้องรับแขก คิดถูกที่เลือกพี่คราม คิดดีแล้วที่พาพี่ครามมา
ไม่นานอาหารเที่ยงก็เสร็จพร้อมกับพี่ชาที่ตื่นพอดี
“ปาย?”
“พี่ชา สวัสดีครับ”
“อืม แล้วนี่...? แฟน?”
“ก็...ประมาณนั้น” ผมตอบพี่ชาไปเพราะขี้เกียจอธิบาย อย่างที่บอกความสัมพันธ์ของผมกับเขาไม่จำเป็นต้องรู้ทุกคนก็ได้ กับพี่ชาเองก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น เลยเลือกที่จะไม่บรรยายความสัมพันธ์
พี่ชาไม่ว่าอะไร นอกจากมองหน้าพี่ครามแล้วก้มหัวไหว้พี่คราม พี่ชาอ่อนกว่าพี่ครามไปปีเดียว ทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรต่อคุณแม่ก็เรียกให้พวกเรามานั่งรวมกันก่อนเริ่มทานอาหารเที่ยง บทสนทนาบนโต๊ะเป็นเรื่องชีวิตประจำวันของผม และเรื่องราวของพี่คราม เมื่ออาหารหมด ผมก็ช่วยแม่เก็บจานไปล้างโดยมีพี่ครามมาเป็นลูกมือคอยช่วยอีกแรง
ไม่นานพ่อเลี้ยงก็กลับมา ผมแนะนำพี่ครามให้พ่อเลี้ยงโดยใช้คำเรียกสถานะของผมกับพี่ครามเช่นเดียวกับที่บอกพี่ชา พ่อเลี้ยงแค่เลิกคิ้วแล้วพยักหน้า ไม่ได้ว่าอะไร หรือถึงจะไม่พอใจแล้วเอาไปต่อว่าอะไรลับหลังยังไงผมก็ไม่สนใจอยู่แล้ว แต่เอาเข้าจริง พ่อเลี้ยงไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก ผมว่าเขาคงแค่งงๆ กับการที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชายมากกว่า ไม่ได้อยากจะเอาไปติฉินท์นินทาอะไร
พี่ครามพูดคุยกับพ่อเลี้ยงไม่มากนัก ไม่นานพ่อเลี้ยงก็ต้องออกไปรับน้องนานา น้องสาวผม ผมกับพี่ครามจึงช่วยพี่ชากับแม่ตากผ้า ทำงานบ้านต่างๆ แทน
“ไม่ต้องลำบากก็ได้ ไปนั่งกันเถอะทั้งสองคน”
“ไม่เป็นไรครับแม่ นานๆ ปายกลับมาทั้งที ปายอยากช่วยนะ”
คนเป็นแม่เห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ยิ้มอย่างยอมใจให้ผมที่ตื๊อไม่ไปไหน เวลาผ่านไปสักพักก็เย็น พี่ครามช่วยแม่ทำอาหารอีกครั้งก่อนพ่อเลี้ยงจะพานานากลับมา
ผมกอดน้องสาวผมที่เพิ่งขึ้นชั้นม.หนึ่งเอาไว้แน่น
“พี่ปาย นาคิดถึงจังเลย”
“พี่ปายก็คิดถึงนานาครับ”
“ครั้งนี้กลับมานานมั้ยคะ”
“พี่มาแปบเดียว พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว”
“ว้า จริงหรอคะ ไม่ได้เล่นด้วยกันนานแล้วนะคะ”
“ไว้คราวหลังพี่จะมาอยู่กับนานานานๆ นะครับ”
“อื้อ”
เด็กสาวรับคำ ยิ้มร่าก่อนไปหาแม่ พอน้องเห็นพี่ครามในบ้านก็ชะงัก ก่อนยกมือไหว้สวัสดี คงคิดว่าเป็นแขก ที่บ้านผมแม่สอนให้ผมกับน้องให้เป็นเด็กดีมาตลอด ไม่พูดคำหยาบ เจอใครก็ไหว้ ทำอะไรผิดก็ขอโทษ เขาให้อะไรมาก็ขอบคุณ เป็นคำสอนของแม่ที่ได้ยินเป็นประจำจนฝังเข้าไปในกระดูก
เพราะงั้น การที่พี่ครามทำให้ผมด่าออกมาเป็นคำหยาบได้นี่บาปมากนะรู้มั้ย
ผมบอกน้องว่าพี่ครามเป็นเพื่อน คิดว่าน้องยังเด็ก หากจะบอกว่าเป็นแฟนหรือเป็นคนที่อยากอยู่ด้วยน้องคงยังไม่เข้าใจ เลยคิดว่าเอาอย่างนี้ไปก่อนแล้วกัน สักวันผมคงบอกความจริงกับน้องอยู่ดีถ้าน้องโตขึ้น และถ้าวันนั้นผมกับพี่ครามยังอยู่ด้วยกัน...
มื้อเย็นครึกครื้นกว่ามื้อกลางวันเพราะจำนวนคนในบ้านที่มากันจนครบ น้องสาวผมร่าเริงคุยเก่งด้วยทำให้บรรยากาศคึกคักทีเดียว พอพี่ครามเข้าไปร่วมผสมโรงก็เสียงดังอึกทึกมากกว่าเก่า น่าแปลกที่ผมกลับไม่คิดเกลียดเสียงดังตรงหน้านี้ กลับกัน เสียงดังครื้นเครงเหล่านี้กลับฝังลงเข้าไปในหัวใจ
“ครามนี่ทำอาหารเก่งนะ”
“ขอบคุณครับ”
“ไว้ว่างๆ ปายก็พามาอีกบ่อยๆ นะ”
“ได้เลยครับ”
พ่อเลี้ยงเอ่ยปากชมพี่ครามทันทีที่แม่บอกว่าพี่ครามช่วยทำตั้งเยอะแยะเลย น้องนานาเองก็ชมพี่ครามบ้างไม่แพ้พ่อตัวเอง ส่วนพี่ชารายนั้นไม่ค่อยพูด แต่ก็ยังอุตสาห์ออกปากบอกว่าอาหารอร่อย
หลังจากที่เก็บจานข้าวแล้วเรียบร้อย ผมก็พาพี่ครามขึ้นมายังห้องนอนตัวเอง เตียงเดี่ยวเล็กแคบกว่าห้องพี่ครามเยอะ ผมมีฟูกเอาไว้ปูแต่ถึงยังไงก็คิดว่าสามารถเบียดตัวเข้าไปนอนกับพี่ครามบนเตียงได้อยู่ดี อย่างไรเสียเตียงผมก็กว้างกว่าโซฟาห้องพี่ครามละกัน
“ครอบครัวปายน่ารักดีนะ”
“ใช่มั้ยล่ะ ถ้าไปฝั่งพ่อนะจะมีตัวจุ้นสองตัวให้ปวดหัวกว่านี้อีก” ผมว่าพร้อมฉีกยิ้ม อย่างที่เคยบอก แม้ว่าพ่อแม่จะแยกทางกันไป แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองขาดความรักหรืออะไร อาจมีบ้างที่เหงา แต่พอได้กลับมาหาแม่ก็มีความสุขทุกครั้งอยู่ดี
“ไว้วันหลังก็พาไปหาบ้างสิ”
“เอาสิ”
ผมว่าพลางซุกตัวให้พี่ครามจูบหน้าผากอย่างว่าง่าย รู้สึกดีที่ไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น รู้สึกดีที่พี่ครามจะได้กลายมาเป็นหนึ่งในครอบครัวของผม
“งั้นไว้พี่พาปายไปหาแม่พี่บ้างดีกว่า...”
“....”
“ไม่อยากไปหรอ”
“เปล่าครับ อยากไป อยากไปเห็นปราสาทของคุณเกรย์ด้วย” ว่าแล้วก็คิดถึงคุณเกรย์อีกแล้ว หวังว่าพี่ฟุ้งจะไม่ได้ไปแกล้งอะไรคุณเขานะ
“หึๆ เข้าใจเรียกนะ ไม่กลัวว่าในปราสาทจะมีแม่มดใจร้ายหรอ”
“ไม่กลัว มีพี่ครามอยู่ด้วยทั้งคน”
“ให้พี่เป็นอัศวินหรอ”
“ไม่ใช่ ปายเป็นเจ้าชาย คุณเกรย์เป็นเจ้าหญิง ส่วนพี่ครามเป็นม้าขาวให้ปายขี่”
ผมว่าพลางหัวเราะขำเมื่อเห็นหน้าพี่คราม
“เดี๋ยวก็จับขี่จริงๆ ซะเลยนี่”
หลังจากนั้น ผมก็ถูกบังคับห้ามพูดด้วยรสจูบของพี่คราม
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ปายขี้อ่อยเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
อีกนิดเดียว...จะจบแล้วต่างหาก......
-
ขอแตงงานก่อนสิคะค่อยขี่ อิอิ
น้องปายน่าฟัดเหลือเกิน
-
ง่ะ กะลังอ่านเพลินๆ
มาสะดุดกึกตรงที่บอกว่าจะจบแล้ว
ไม่จบได้ไหม อยากอ่านไปเรื่อยๆ
อยากเหนปายตอนทำงาน
อยากเหนพี่ครามตอนเปนคุณหมอ
อยากเหนคุณเกรย์มีแฟน
:sad4: :sad4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตามมาจากนิยายแนะนำค่ะ ตอนแรกนึกว่าMr.Grey เป็นชื่อมาเฟีย
แต่พออ่านเจอในนิยายแนะนำว่าเป็นแมวสีเทา ทั้งน้องปาย และสีเทาน่ารักมากมาย ตะมุตะมิเหลือเกิน
น้องปายนี่น่ารักขึ้นทุกตอนๆเลย สงสารทาสแมวอย่างพี่ครามจริงๆ อดใจอย่างไงไหว 555
-
โอยยย สารภาพรักลูกต่อหน้าแม่เลยนะเนี่ยยยย. :-[
-
เจอคุณแม่แล้ว เข้ากันได้ดี๊ดี >\\\\<
ต่อไปก้อคุณพ่อนะคะพี่คราม 5555555
-
อิพี่นี่ชอบพูดสองแง่สองง่ามกับน้องตลอดดดดดด :hao7:
-
ดีต่อใจทาสแมวอย่างเรา อยากฟัดปาย :กอด1:
-
ก็แอบสงสัยว่าพี่ครามทนความอ่อยโดยธรรมชาติของน้องได้ยังไง?
แต่ก็ทาสแมวนี่เนอะ ยังไงก็ต้องตามใจแมวอยู่แล้ว ฮาาาาาา
-
จะขี่พี่ครามเหรอปาย -///-
-
อีกซัก20ตอนค่อยจบได้มั้ยคะ :laugh:
-
พี่ครามคะ ถ้าจะนกจนจบเรื่องจะให้คุณเกรย์เป็นพระเอกแล้วนะ :hao7:
-
อ้อย หมดไร่ พ่อคุณเกรย์ได้แค่จูบบบบ
-
โอ้ยยยยยน่ารักตลอดอ่าาาาาา
-
ยังจบไม่ได้ถ้าไม่มีตอนอย่างว่า :impress2:
-
เจ้าชายปาย ขี่ม้าคราม :o8: :-[ :impress2:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ความน่ารักของปาย........
ทำลายล้างทุกอย่างไปหมดเลยฮื่อออ :heaven
-
ปายขี้อ้อนจริง
-
ขอบคุณ :)
-
o13
-
ปายน่ารัก
-
ครอบครัวปายน่ารักมากเว่อร์อะ
ปายก้ขี้อ่อยแรงมากก น้องใสๆงี้
พี่ครามต้องอดทนนนนะ
แต่ถ้าทนไม่ไหวก้ไม่เปนไรหรอกนะๆๆ
มาสะดุดตรงคำว่าจะจบแล้วว ฮืออ
พี่ครามจะไม่นกจนจบเรื่องใช่มั้ยคะะะ
สงสารนางเถอะะ555555
รอค่าา
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นุ้งปายยยยยยยย :ling1:
-
น่ารักเนอะ ทางสะดวกผ่านตลอด พี่ครามคนดีของเรา ครอบครัวปายน่ารักดี
ขอบคุณค่ะ
-
ไม่น้าาาา อย่าเพิ่งจบบบ
-
ไม่อยากให้จบเลย~
-
:impress2:
-
:hao3: พบครอบครัวแล้วผ่านฉลุยดีจัง
-
หูย ... หวานอ่ะ ^^
-
ฮืออออออออ ในหัวมีแต่คำว่าน่ารัก
เป็นเรื่องราวที่อบอุ่นจริงๆค่ะ
อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆเลยยยยยยย
-
o13 o13 :3123: :3123: :กอด1: :กอด1: :L1: :L1:
-
โอ้ย เจ้าหญิงของปาย55555 น่ารักจังเลย ฮือ ไม่ยากให้จบเลย ㅠㅠ
-
พี่ครามนี่จ้องจะขี่น้องตลอดเลยนะ 555
-
จะจบแล้วเหรอ :ling3: :ling3: :ling3:
-
น้องปายน่ารักจัง
อยากได้แบบนี้ซักคนต้องไปหาที่ไหน
:mew1:
-
:pig4:
-
เมื่อไหร่เค้าจะบูบีกัน อิอิ :hao6:
-
:pig4:
-
•27•
“ปาย พร้อมมั้ย”
“อื้ม”
“เอาเข้ามาเลย”
สิ้นเสียงคำสั่ง ผมอุ้มคุณเกรย์เข้าไปในห้องน้ำทันที คุณเขาที่กำลังนอนแผ่พุงอยู่ดีๆ ก็โดนอุ้มอย่างฉับพลันเช่นนี้ทำให้ไม่สามารถประมวลผลได้ทัน กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตรายก็ตอนที่ผมปิดประตูห้องน้ำเสียสนิทแล้ว คุณเกรย์มองผมกับพี่ครามเลิ่กลั่กก่อนร้องเสียงดัง
ง้าววววว
“ไม่โกรธนะคุณเกรย์ จะได้หอมๆ ไง” ผมว่าพลางย่อตัวลงนั่ง อุ้มคุณเขาส่งให้พี่ครามเอาลงกะละมัง
การอาบน้ำคุณเกรย์ได้เริ่มต้นขึ้น
หลังจากวันที่พี่ครามไปเยี่ยมหาแม่ผมเสร็จผมก็กลับมาใช้ชีวิตปกติสุขทุกวัน หากแต่อาทิตย์ที่ผ่านมาพี่ครามพาผมไปหาคุณแม่พี่ครามบ้าง บอกเลยว่าตอนแรกก็เกร็งใช่น้อย แต่เพราะพี่ครามเคยเล่าเรื่องผมให้ทางบ้านฟังแล้วทำให้ไม่มีใครมีปฏิกิริยาอะไรเมื่อเจอผม
มีแค่แม่พี่ครามที่เข้ามากอดและลูบหัวไปมา บอกว่าผมเหมือนสำลีจริงๆ ด้วย
จนตอนนี้ผมก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองไปเหมือนแมวหน้าขาวตัวนั้นได้ยังไง แต่เอาเถอะ เห็นแม่พี่ครามชอบใจผมก็ดีใจแล้ว ที่บ้านพี่ครามไม่มีปัญหาอะไร ทุกคนน่ารักเป็นกันเอง คุยเก่งกันทุกคนจนไม่แปลกใจที่พี่ครามเป็นคนเข้ากับคนง่ายขนาดนี้
บ้านพี่ครามค่อนข้างใหญ่ อย่างน้อยๆ ก็ใหญ่กว่าบ้านของแม่ผมในหมู่บ้านจัดสรรธรรมดา กะไว้แล้วว่าพี่ครามต้องมีฐานะอยู่บ้างแหละ เพราะดูจากหอพักของพี่ครามแล้วก็น่าจะหลายตังอยู่ ผมเดินสำรวจบ้านไปพร้อมๆ กับคุณเกรย์ แต่สุดท้ายก็ต้องให้พี่ครามพาเป็นคนไปเที่ยวชมอยู่ดีเมื่อคุณเกรย์เจอที่นอนแล้วล้มตัวนอนนิ่งทันทีไม่ลุกไปไหน
บ้านพี่ครามมีสองชั้นครึ่ง มีชั้นลอยอยู่ระหว่างชั้นหนึ่งกับชั้นสอง เป็นพื้นที่สำหรับนั่งเล่นต่างๆ มีทั้งตู้หนังสือ โทรทัศน์ เกมเพลย์ ไหมถักพรหม คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ โซฟาเล็กๆ อีกสองสามตัว คิดว่าเป็นส่วนรวมตัวกันของครอบครัว ส่วนห้องด้านล่างน่าจะเอาไว้รับแขกเสียส่วนใหญ่
ห้องนอนมีอยู่สามห้อง แต่เพราะพี่บัวย้ายออกไปอยู่กับสามีแล้วทำให้ห้องพี่บัวที่ติดกับพี่ครามไม่มีคนอยู่ กลายเป็นห้องให้แขกหรือญาติๆ ไปแทน ห้องพี่ครามอยู่ข้างในสุด ขนาดห้องใหญ่กว่าห้องผมเท่าตัว วิวดี อากาศถ่ายเท น่าอยู่สุดๆ ในห้องพี่ครามมีทั้งหนังสือการ์ตูนปะปนกับหนังสือเรียนอยู่เต็มชั้น
“ห้องพี่ครามน่าอยู่จัง”
“ว่างๆ ก็มาอยู่ด้วยกันสิ”
“ได้หรอ”
“ทำไมจะไม่ได้” คนตัวโตยกยิ้มทำให้ผมเขิน หันหน้าหนีทำเป็นดูนู่นนี่แทน
ผมสำรวจไปทั่วห้อง แกล้งบอกพี่ครามว่าจะหาหนังสือโป๊แต่พี่ครามกลับบอกให้ล้มเลิก เพราะไม่มี ดูออนไลน์เอาอย่างเดียว โคตรแย่ ผมเจอรูปถ่ายสมัยพี่ครามยังเป็นเด็กตั้งอยู่บนโต๊ะหนังสือ ที่จริงแล้วพี่ครามก็ฉายแววหน้าตาดีมาตั้งแต่เด็กๆอยู่เหมือนกันนะ ถึงพี่ครามจะบอกว่าโดนบังคับให้เป็นเดือนสัตวแพทย์แต่ผมว่ามันก็ไม่ได้ดูแย่อะไร พี่ครามของผมหล่อสูสีกับคนอื่นๆ ไม่ต่างกัน
ผมทานข้าวเย็นกับครอบครัวพี่คราม พร้อมหน้าพร้อมตาทั้งคุณพ่อคุณแม่พี่บัวและสามีพี่บัว และเพราะว่าเอาคุณเกรย์ไปเยี่ยมแม่ด้วยทำให้ระหว่างที่กำลังกินข้าวเย็นกันนั้น ไม่มีใครได้สังเกตเห็นว่าแมวเทาแอบไปเล่นซนที่สวนหลังบ้าน ไล่จับแมลงปอจนกลิ้งตกโคลนซะงั้น โคตรฮา สภาพแมวผู้ดีกลายเป็นเป็นแมวไพร่ในทันที
เพราะอย่างงั้นผมกับพี่ครามถึงได้จับตัวคุณเกรย์มาอาบน้ำอีกรอบ หลังจากที่วันนั้นทำเพียงแค่เช็ดตัวไปก่อน เพราะที่บ้านไม่มีอุปกรณ์อาบน้ำแมว
คุณเกรย์ร้องแง้วง้าวประท้วง แต่พอโดนน้ำราดตัวปุ๊บกลับหยุดร้องทันที เปลี่ยนเป็นเงียบเสียงเก็บแรงไว้หาทางหนีที่ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ไม่เคยหนีสำเร็จ
ผมถูสบู่ลงใต้พุงคุณเกรย์ ขัดถูจนพอจนส่วนพี่ครามก็เอาแปรงสีฟันเก่าๆ มาขัดพวงหางฟู คุณเกรย์ยังคงเกร็งตัวไม่เลิกขัดขืน ถึงอย่างนั้นก็ได้เวลาล้างตัวรอบสุดท้าย จนเสร็จสิ้น ผมห่อคุณเกรย์ไว้ในผ้าขนหนูส่วนพี่ครามเดินตรงไปหยิบไดร์เป่าผมเสียบเช้ากับปลั๊ก
บางทีเห็นอย่างนี้มันก็เขินๆ ยังไงไม่รู้
ผมกระชับอ้อมกอดที่มีคุณเกรย์ไว้แน่นขึ้นเมื่อคุณเกรย์เริ่มดิ้น
“เป่าขนแปบเดียวนะคุณเกรย์” ผมว่าบอกกับก่อนขนสีเทาในอ้อมกอด ก่อนประกบจูบลงบนหน้าผากนุ่มที่เปียกชื้น ผมจับคุณเกรย์แน่นเมื่อพี่ครามเริ่มเปิดไดร์เป่าผม คุณเกรย์ยังคงกลัวเสียงมันเหมือนทุกที
พอเห็นตัวเองจับคุณเกรย์ให้พลิกไปพลิกมาให้พี่ครามเป่าขนให้ทั่วแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยเลี้ยงแมวได้ดีจริงๆ
หลังจากที่ขนคุณเกรย์กลับมาแห้งฟูเหมือนเดิมแล้วผมก็จับคุณเกรย์มาหวีขนให้ สุดท้ายแมวเทาก็พ่ายแพ้ให้กับแปรงหวีขนเช่นทุกที ดูชอบใจอะไรขนาดนั้น
“น่ารักเนอะ” พี่ครามเอ่ยขึ้น ประโยคคุ้นเคยที่ใช้ชมแมวเมื่อครั้งก่อน
“อืม”
“ปายอ่ะ”
“...”
ผมหน้าแดงก่ำ พี่ครามชอบหาเรื่องให้ผมเขินได้ตลอดเลยให้ตาย พอเห็นผมเงียบไปคนตัวโตก็ยกมือมาลูบผม ยีจนหัวผมยุ่งเหยิงไปหมด
“น่ามันเขี้ยวจริงๆ”
ว่าพร้อมลุกไปนั่งที่โซฟา เปิดโทรทัศน์หาอะไรดู ส่วนผมก็ก้มหน้าก้มตาหวีขนให้คุณเกรย์ต่อไป ไม่ใช่ช่วงที่เริ่มมีใจให้กันใหม่ๆ ด้วยซ้ำ แต่ผมกลับใจเต้นแรงได้เหมือนครั้งแรกที่เริ่มรู้ตัวว่าชอบพี่คราม คนอะไรร้ายกาจเป็นบ้า
ชอบทำให้เหนื่อยหัวใจทุกที
ผมเดินไปนั่งข้างๆ พี่ครามพร้อมคุณเกรย์ จุ๊บหัวหอมๆ นั่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนพี่ครามร้อง
“ไม่มาจุ๊บพี่อย่างนั้นบ้าง”
ผมจ้องพี่คราม คนตัวโตจ้องกลับก่อนหัวเราะขำ
“ไม่ต้องก็ได้-”
จุ๊บ
“แบบนี้หรอ” ผมถามก่อนกดจูบลงบนแก้มของพี่ครามอีกข้าง
พอเห็นคนตัวโตหน้าเปลี่ยนสีผมก็ได้ใจ กดจูบที่ปลายจมูก หน้าผาก พี่ครามเวลาเขินแล้วน่ารักไม่ใช่น้อย จนกระทั่งพี่ครามกลับมามีสติ รวบผมไว้ในอ้อมกอดก่อนทิ้งตัวล้มใส่โซฟา ผมหงายหลังและมีพี่ครามกอดแน่นอยู่บนตัว
“ไอ้เด็กขี้อ่อยเอ้ย ทำไมทำตัวน่ารักอย่างนี้กันนะ”
“ไม่ดีหรอ พี่ครามจะได้รักไง”
“ก็ดี พี่จะได้จับทำ ‘รัก’ ซะที”
“ม่ายยย” ผมร้องเสียงยาว ทำไมในหัวพี่ครามถึงมีแต่เรื่องทะลึ่งแบบนี้กันนะ พี่ครามไม่ได้ผละออกไป ซ้ำยังก้มมาขบกัดที่ซอกคอผมอีกต่างหาก
“อาบน้ำแมวแล้วเรามาอาบน้ำกันดีมั้ย”
“ไม่ดี”
ร้องลั่น แต่ไม่สามารหยุดคนร่างยักษ์นี้ได้ พี่ครามยังคงระดมจูบผมไปทั่วจนต้องหลับตาปี๋ คุณเกรย์โดดหนีไปไหนไม่รู้แล้วและผมคงไม่มีทางเห็นถ้าพี่ครามยังลวนลามผมไม่เลิกขนาดนี้
“พี่...พี่คราม” ผมร้องเสียงยานครางเสียงสั่นเมื่อพี่ครามไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ซ้ำยัง...รุกหนักมากขึ้นเรื่อยๆ
“ครับ”
“พอ...ก่อน...”
พี่ครามก้มลงมาประกบปิดปากผมไว้ด้วยปากของตัวเอง ไล้ชิมน้ำหวานข้างใน รุกไล่จนผมถดลิ้นหนีแต่ก็ไปไหนไม่ได้ ยอมให้พี่ครามดุนดันอยู่อย่างนั้น เสียงจูบดังขึ้นมาเป็นช่วงๆ อย่างน่าอาย สิ้นเสียงทะลึ่ง พี่ครามยอมผละออกไป ผมหอบเอาอากาศหายใจอย่างเต็มที่
จู่ๆ มาหื่นอะไรเนี่ย ผมว่าทั้งวันผมก็ไม่ได้ทำอะไรนะ แค่อาบน้ำคุณเกรย์เอง...
โอเค อาจจะตอนที่ผมแกล้งหอมแก้มพี่ครามไป แต่ไม่คิดว่าจะเป็นหนักขนาดนี้นี่นา
พี่ครามเลียมุมปากก่อนเริ่มลงมือทำต่อ
“พี่ครามมม” ร้องห้ามอีกครั้ง แต่ทว่าคนตัวโตไม่หยุด ขบชิมส่วนโน้นส่วนนี้จนผมทนไม่ไหว อารมณ์เตลิดไปหมด ภายในหัวหมุนติ้ว รู้สึกปวดหนึบที่ช่วงล่าง มือสองข้างทำได้เพียงเกาะไหล่คนตรงหน้าไว้แค่นั้น หมดแรงจะผลักออก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เสื้อผมถูกเลิกขึ้นจนพี่ครามสามารถรุกล้ำพื้นที่ภายใต้เสื้อจนได้ ริมฝีปากก้มเลียจุดอ่อนไหว มือใหญ่ควานจับสะโพกผม ออกแรงกดพร้อมขยำอย่างเหมาะมือ
“เมฆ...”
ผมบิดตัวเกร็งเมื่อพี่ครามเริ่มไล่ลิ้นต่ำไปกว่านั้น กดจูบย้ำที่หน้าท้องจนภาพในหัวเป็นสีขาวโพลน ดวงตาเริ่มไม่โฟกัสภาพตรงหน้า ผมปล่อยให้คนบนตัวควบคุมไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ
มือใหญ่เลื่อนจากสะโพกไปยังขอบกางเกง ผมสะดุ้งร้องเสียงหลงเมื่อเข้าสู่สถานการณ์สุ่มเสี่ยง
“พี่คราม มะ...แมว แมว...”
ไม่มีข้อห้ามอย่างอื่นนอกจากอ้างคุณเกรย์ที่อยู่แถวไหนก็ไม่รู้แล้ว ผมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธพี่คราม เรื่องอย่างว่ากับเรื่องความรักสำหรับผมแล้ว ถ้าเป็นพี่ครามผมไม่มีข้อโต้แย้งอะไรเลย จะติดก็แต่ผมอาย...ที่จะให้พี่ครามเห็นอะไรต่ออะไร แค่นั้นจริงๆ
ไม่เคยมีใครได้เห็นส่วนนั้นนอกจากตัวเอง ยิ่งไม่ค่อยชอบให้ใครแตะตัวแล้วยิ่งแล้วใหญ่ ผมไม่คุ้นชินกับสัมผัสแบบนี้เลยให้ตาย การที่เก็บตัวปลีกวิเวกมาตลอดทำให้เป็นเรื่องยากสำหรับผมที่จะยอมปล่อยให้คนอื่นทำอะไรกับร่างกายผมได้ แต่เพราะเป็นพี่คราม ถ้าเป็นพี่คราม ผมให้ได้หมด แค่...อายเกินไป
“แมวไม่เห็นหรอก”
คนตัวโตว่าเสียงทุ้มที่ติดแหบพร่านิดๆ โทนเสียงพี่ครามตอนนี้เซ็กซี่เป็นบ้า ผมหลงเคลิ้มไปพักหนึ่งจนกระทั่งมือหนากระตุกเอากางเกงผมลงไปกว่าครึ่ง สะดุ้งตัวเมื่อสติกลับเข้าร่าง เด้งตัวขึ้นนั่งทันทีทว่ามือหนากลับกดหน้าท้องให้ผมลงไปนอนหงายอย่างเดิม
“พี่คราม...พี่คราม”
ผมร้องเสียงหลง เรียกชื่อเขาซ้ำๆ เมื่อไม่รู้จะร้องห้ามอย่างไร น้ำเสียงโทนแปลกประหลาดที่ตัวเองไม่คุ้นชินเอาเสียเลยดังออกมา ผมยกมือปิดส่วนลับด้วยความอาย กลางวันแสกๆ ก็ยังจะทำนะพี่คราม ฮือ
สัมผัสได้ถึงรอยจูบประทับลงหลังมือของผม ที่กุมของลับของตัวเองไว้เสียแน่น พี่ครามกดจูบย้ำซ้ำๆ จนผมร้องเรียกชื่อพี่ครามออกมาอีกหลายๆ ครั้ง แทบจะหมดแรงขัดขืนแล้ว
“ปาย...ให้พี่นะ”
ว่าพร้อมใช้สันจมูกดันมือผมออกอย่างง่ายดาย ส่วนที่ไม่เคยเผยให้ใครเห็นถูกเปิดออกต่อหน้าพี่คราม แถมใกล้เสียขนาดนั้น ผมอยากเอาหมอนปิดหน้าตัวเองจนหายใจไม่ออกตายจริงๆ
แม้จะไม่ได้ขาดอากาศหายใจตายอย่างใจนึก แต่ผมก็หยิบหมอนมาปิดหน้าตัวเองไว้อยู่ดี ราวกับมันจะช่วยทำให้ผมเขินน้อยลงได้ พอปิดตาตัวเองไม่รับรู้เรื่องราวจากทุกสรรพสิ่ง สัมผัสส่วนอื่นกลับรับรู้ดีมากกว่าเก่า ผมสะดุ้งสุดแรงเมื่อรู้สึกได้ว่าพี่ครามกำลังใช้ปาก...ครอบครอง...ส่วนๆ นั้น...
ครั้นพอจะร้องห้ามกลับกลายเป็นเสียงร้องประหลาดที่ถูกส่งออกมา พอคิดจะบิดตัวหนีกลับกลายเป็นแอ่นตัวรับสัมผัสสุขสมนั้นให้มากกว่าเก่า สองมือที่หมายจะดันตัวคนควบคุมให้ออกไปกลับขยุ้มกลุ่มผมสีดำสนิทเสียแน่น ผมน้ำตาซึม หลากหลายอารมณ์ตีกันจนรวนไปหมด ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนทำให้ผมแทบคลั่ง
พี่ครามชะงักไปพักนึงก่อนช้อนตัวผมขึ้นให้มานั่งตัก คนตัวโตถอดกางเกงตัวเองลงบ้างก่อนรวบส่วนแข็งของผมแนบกับของเขา ผมซุกหน้าเข้าไหล่พี่ครามอย่างหนีความอาย ใบหน้าเห่อร้อนไปหมด...อันที่จริง ทุกส่วนในร่างกายของผมต่างหากที่ร้อนไปหมด
“พร้อมกันนะ”
แทบจับใจความไม่ได้ หากแต่สัมผัสจากมือใหญ่ที่เริ่มรูดรั้งส่วนล่างทำให้ผมรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมเผลอกัดไหล่พี่ครามอย่างข่มอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ขยับกายบิดเร่าเมื่อถูกควบคุมโดยมือใหญ่ที่รูดรั้งจนทนแทบไม่ไหว จำไม่ได้ว่าร้องอะไรออกไปบ้าง ที่แน่ๆ เสียงร้องของผมคงหนีไม่พ้นเสียงที่น่าอาย
ภายในหัวผมขาวโพลน
จนกระทั่งเราทั้งคู่ไปจนถึงฝั่ง
ผมหอบตัวโยน เกาะกอดพี่ครามไว้แน่น น้ำตาซึมที่หางตาโดยที่สาเหตุน่าจะมาจากแรงกามอารมณ์เมื่อครู่ คนตัวโตกดจูบลงบนขมับผมอย่างแผ่วเบา เสียแต่ผมอายเกินกว่าจะเงยมองหน้าพี่ครามแล้ว พี่ครามลูบหลังผมราวกับกำลังปลอบประโลมไม่หยุด
เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ที่ผมเดาว่าต้องยกยิ้มอยู่ด้วยเป็นแน่
“พอแล้วเนอะ เดี๋ยวแมวเห็น”
พร้อมกับเสียงคุณเกรย์ที่ร้องออกมาอย่างตอบรับ
แง้ว
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ไม่ได้กินแต่ได้ชิมนะ....แง้ว
-
ขอบคุณค่ะ
-
พี่ครามร้ายกาจจจจจ :hao6: :hao7:
-
ชิมแค่นี้ อย่างพี่ครามจะพอหรอ5555555
-
พี่ครามนี่เป็นพระเอกที่อดทนสุดๆ
ค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้เนาะ
ถึงจะหื่น แต้ก็ยับยั้งได้ตลอดเลยเนาะ
หวังว่าจะได้กินปายเร็วๆน้า :o8:
-
แค่ชิมก็ยังดีค่ะ ถ้าถึงขนาดนี้แล้วพี่ครามหยุดนี่คือสามารถไปออกบวชได้แล้วอ่ะ 5555555
-
ก็ยังดีเนอะ
-
คุณเกรย์ระวังกำเดาไหลกับเป็นตากุ้งยิงน้าา
:hao7: :hao7:
-
เกือบถูกจับกินแล้วนะปาย
-
เรียกได้ว่า
มีพัฒนาการนะพี่คราม
รอบนี้ได้ชิม
รอบหน้าก็จะได้กิน
:m20: :m20:
-
:pig4:
-
:z1: แค่'ชิม'ไปก่อนเนอะพี่คราม...อีกเดี๋ยวคงได้'กิน'
-
แง้ว
หยุดไม
จะดูต่อ
คุณหมายความงี้เปล่า
-
พี่คราม รุกปาย ไม่หยุดเลย
แล้วก็พาปายไปชิมความอร่อยพร้อมกัน :o8: :-[ :impress2:
แมวไม่เห็นหร้อก "แง้ว"
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฟินนนนน~
-
นิดนึงสินะพี่คราม ^^
-
รักคุณเกรย์ เอ็นดูน้องปาย เอร๊ยยยย
:-[ :-[ :-[
-
ค่อยๆชิมไปนะพี่คราม :haun4: :haun4: :-[ :-[
-
ฮือออออออออ
เขินแทนคุณเกรย์
-
อยากไปเป็นคุณเกรย์เลย 5555
-
ชิมแล้วชิมอีกก็ได้นะ :hao6:
-
แค่ชิมจะพอเหรอพี่คราม :hao6:
-
กรี้ดดดดดดดด พี่ครามได้ชิมน้องนิดนึงละ ฮี่ๆๆๆ :impress2:
คือชอบตรงที่คุณเกรย์ง้าวรับพี่คราม 55555 น่ารักๆๆๆ
-
ตายล้าววววววววว โดนชิมแล้ว ฮือออออ คนนึงขี้หื่นกับอีกคนที่ขี้อ่อยว่าแล้วพี่ครามจะทนได้สักแค่ไหน :jul1:
-
ได้ชิมแล้วพี่ครามมคราวหน้าคงได้กินนน~ :hao3: :-[
-
โอ้ยยยยยย ฟินมากๆๆๆๆๆๆๆ
อยากได้กินจะฟินขนาดไหนเนี่ยยยยยยยยยยยยย
ย้ากกกกฟิน
-
เขินแทนปายยยย //////////////////
-
:mew3: :mew3: :impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1:
-
บิด ชิมครีม จุ่มนม....
-
5555 นึกว่าพี่ครามจะใกล้บรรลุเป็นพระอรหันต์ล่ะ
ดี ๆ เริ่มมีความคืบหน้าหุหุ
-
เอาๆ ค่อยเป็นค่อยไป
ละมุนละไมเหมือนเดิมเลยยยยยย
กากน้อยลงแล้วนะพี่ครามมมม หุหุ
-
กรี๊ด~~~~~~ ชิมอร่อนเหาะ
-
พี่ครามร้ายกาจ หลอกชิมจนได้ :-[
-
พี่ครามนี่เลเวลอัพไปอย่าวช้าๆอะ
จากตอดเล็กตอดน้อย มาเป็นได้ชิม
จนแล้วจนรอดก้ไม่ได้กินซะที555555
น่าสงสารเค้านะคะ
-
:o8:
-
โอ้ยยยยยย พี่ครามนี่แค่ชิมนะเนี่ย
พี่อดทดนได้ไงอ่ะ เก่งมากกก
หนูปายก็ขี้อ่อยเหลือเกินนนนน
-
สักวันคงได้กินเน๊อะพี่ครามม 555 วันนี้พี่ครามไม่นกนะครัช หึหึ
-
ชิมไม่พอออออ :hao7:
-
ขอบคุณ :)
-
:sad4: :sad4: :sad4: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :haun4:
-
อย่าไปอายคุณเกรย์เลย ปิดไฟสิ
-
โอ้ยย น่ารักกก เข้ามาอ่านรวดเดียว27ตอนเลย ตอนแรกคิดว่าจะออกแนวอีโรติกไรงี้ กลายเป็นทาสแมวซะงั้นอะ ชอบมากกกกกกกกกกกกกก
-
ค่อยๆชิไปเนอะ :-[
-
กรี๊ดดดดดด ไม่นกละนะพี่ครามมมมม :hao7:
-
ค่อยเป็นค่อยไป :-[
-
เกิดเป็นพี่ครามต้องน่าสงสารเบอร์ไหนอะ
555555555555
-
มันอิ่มเหรอพี่ครามมมม :hao5:
-
เดี๋ยวได้กินแน่ๆพี่คราม555555555
:haun4:
-
หม่าววววววววว //เสียงแมวผีที่แฝงตัวอยู่มุมห้อง
-
ชอบที่คุณเกรย์มาขานอย่างรู้จังหวะ ตอนสุดท้ายมากๆ 555555555
-
ไม่ได้ชอบแมว
...ไม่ซิ เรียกว่าไม่เป็นมิตรกับสัตร์ทุกชนิดเลยมากกว่า
แต่เรื่องนี้กลับมีเสน่ห์ และทำให้รู้สึกอยากฟัดแมวขนยุ่มสักตัว
ชอบบรรยากาศ ความเป็นไปของตัวละคร ความเรียบ เรื่อย แต่อุ่นในใจ
อ่านไปก็กรีดร้องเบาๆ55555
และคิดว่าแมวมันน่ารักขนาดนี้เลยหรอ
ชอบพารืทของพี่คราม ด้วยความนางเป็นคนกวนตีน เวลานางเล่าเรื่อง
เลยรู้สึกมีความกวนโอ๊ยอยู่
ฮาๆ ตลกๆดีกับพี่คราม
-
•28•
ผมนอนนิ่ง เกร็งตัวหันหลังให้พี่คราม หลังจากวันนั้นผมอายจนไม่กล้าสู้หน้าพี่คราม เพราะพอมองหน้าพี่ครามทีไรภาพในวันนั้นก็ไหลย้อนออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ภาพในหัวฉายซ้ำราวกับเครื่องฉายหนังที่ผมสั่งการไม่ได้ ขนาดโซฟาตัวนั้นผมยังไม่กล้านั่งมันอีกเลย เมื่อหนีไม่พ้น ผมจึงเลือกที่จะไม่มองหน้าพี่ครามแทน
แม้จะไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น แต่ผมก็อายอยู่ดี
“หึๆ พี่ไม่ทำอะไรแล้วหน่า”
พี่ครามว่าเมื่อเห็นผมนอนหันหลังอีกครั้ง ผมไม่ตอบ มุดหน้าหนีเข้าไปในหมอนนุ่ม เหลือบไปเห็นคนตัวโตวางหนังสือในมือไว้บนหัวเตียง ก่อนคว้าผมเข้าไปกอด ผมเกร็งหนักกว่าเก่า
“บอกว่าไม่ทำอะไรแล้วไง หันมานอนกอดกันได้แล้ว”
“ไม่...ไม่เอา”
“เกลียดพี่แล้วหรอ”
“ไม่ใช่...ปาย...ปายเขิน” ผมว่าตามความจริง
คนตัวโตเงียบไปพักนึงก่อนเอ่ย “น่ารักอีกแล้ว”
ไม่อยากน่ารักแล้ว คิดก่อนตอบพี่ครามเสียงเบา “พี่ครามกอดหมอนไปเลย ปายจะกอดคุณเกรย์” ผมว่าเสียงอุบอิบ ยังคงหันหลังให้กับบทสนทนา คนตัวโตขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม โอบรอบตัวผมกระชับอ้อมกอด ก่อนกดจูบลงกลางกระหม่อมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ฮื่อ พี่คราม...”
ผมหลับตาปี๋ เกร็งกอดก่อนขนสีเทาในอ้อมแขนเสียแน่น จนคนขี้แกล้งเลิกแกล้งผมแล้ว ทำเพียงแค่โอบกอดผมไว้เบาๆ
“อยากให้ปายกอดพี่บ้างจังน้า” พี่ครามว่าด้วยน้ำเสียงขี้เล่น ผมรู้ เขาแกล้งผมอีกแล้วแน่ล่ะ ถึงอย่างนั้นก็รู้อีกว่าในน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความต้องการเช่นนั้นจริงๆ
ผมหันหน้าเหลือบไปหาพี่คราม “ไม่ทำอะไรปายนะ”
“ไม่ทำแล้วครับ” เจ้าของอ้อมกอดส่งยิ้ม ก่อนผมจะพลิกตัวไปซุกยังพื้นที่ที่คุ้นเคย
“จะเขินอะไรขนาดนี้หืม”
“เป็นใครก็ต้องเขินนั่นแหละ” ผมเถียงต่อ พี่ครามนั่นแหละหน้าหนา “ถ้า...ถ้าทำไปมากกว่านั้น คนอื่นๆ เขามองหน้ากันในที่สาธารณะได้ยังไงอ่ะ แบบ...มันจะไม่รู้สึกอายกันบ้างหรอที่...ที่ เอ่อ...เคยทำกันไปอย่างนั้นอ่ะ”
เป็นคำถามที่ติดอยู่ในหัวผมมาตลอด พี่ครามทำเพียงแค่นั้นผมยังสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวขนาดนี้ เห็นหน้าพี่ครามก็อายแทบบ้า แล้วถ้ามันมากกว่านี้ผมจะไม่เขินจนตายเลยหรอ แล้วคนอื่นๆ เขาอยู่กันได้ยังไง สงสัยจริงๆ นะ
พี่ครามหัวเราะขำก่อนเอ่ย “สำหรับพี่ พี่ว่ามันไม่ใช่เรื่องน่าอายนะ เรื่องปกติของมนุษย์ด้วยซ้ำ อยู่ที่คนจะหมกมุ่นแค่ไหน”
“ปายไม่ได้หมกมุ่น” พี่ครามขำก๊าก จนผมเอ็ดต่อ “พี่ครามนั่นแหละหมกมุ่น”
“เอาเถอะ ปายแค่ยังไม่ชิน แต่ทำบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชินเองนะ”
“ไปทำกับแมวสิ” ผมว่า ปิดบทสนทนา ข่มตากอดอ้อมกอดอุ่นๆ ก่อนผล็อยหลับไป
อย่างที่พี่ครามพูด ผมคงยังไม่ชินกับเรื่องอย่างนั้น แต่พอเวลาผ่านไปผมเริ่มคิดถึงเรื่องเมื่อวันนั้นน้อยลง ใช้ชีวิตอยู่กับพี่ครามมากขึ้น บางวันแทบไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำแต่ก็รู้สึกมีความสุขเป็นบ้า
ทุกวันกลายเป็นวันเรื่อยๆ ที่พิเศษ ...เมื่อได้อยู่กับคนที่วิเศษที่สุด
อย่างเช่นวันนี้ เป็นอีกวันที่ไม่ต้องทำอะไรมากมาย ผมปิดเทอม นอนกินเดินกินไปวันๆ แข่งกันอ้วนกับคุณเกรย์ จนคิดว่าสักวันคงได้แข่งกันกลิ้งขึ้นเตียง ส่วนพี่ครามเองก็กำลังรอบรรจุเข้าทำงาน ช่วงนี้พวกผมจึงค่อนข้างว่าง
“ปาย ดูหนังกันมั้ย”
“หืม เอาสิ”
ผมเงยหน้าขึ้นตอบพี่ครามขณะที่กำลังเกาพุงให้คุณเกรย์ พี่ครามลุกขึ้นไปหยิบแล็ปท็อปของตัวเองก่อนกดเสิร์ชหาหนัง นึกว่าจะมีแผ่น ที่ไหนได้ ดูฟรีออนไลน์นี่นา ผมรู้ว่าพี่ครามชวนดูหนังอย่างนี้ไม่ได้หมายความว่าจะพาออกไปข้างนอกแน่ๆ พี่ครามรู้เสมอว่าผมไม่ชอบที่ๆ มีคนเยอะ
จนกระทั่งพี่ครามเลือกหนังที่อยากดูได้ก็เสียบสายต่อคอมเข้ากับโทรทัศน์ เปิดดูหน้าจอใหญ่ ไม่เห็นรู้ว่าจะดูหนังผี ผมนั่งลงบนโซฟาข้างๆ พี่คราม เมื่อดูไปได้สักพักถึงรู้ว่าเป็นหนังสยองขวัญ เอาเถอะ ผมไม่ได้กลัวเรื่องพวกนี้ ไม่งั้นคงอยู่ตัวคนเดียวไม่รอด
“ดูได้มั้ยน่ะ หรือต้องให้พี่เปิดลิตเติ้ลโพนี่”
“ดูได้! พี่ครามถ้าอยากดูการ์ตูนก็เปิดดูเองเหอะ ไม่ต้องมาอ้างปาย” คนพี่หัวเราะขำอีกครั้งก่อนโอบตัวผมให้เข้ามาใกล้มากขึ้น
“กลัวป่ะ”
“ไม่กลัว พี่ครามกลัวก็ปิดสิ” ไม่ใช่มาเนียนกอดกันอย่างนี้
“พี่ไม่กลัว เคยดูภาคแรกไปแล้ว อันนี้ภาคสอง พี่กลัวว่าปายจะกลัวต่างหาก”
ผมส่ายหน้า “น่าเบื่อออก”
เอาจริงๆ คือผมไม่กลัวเรื่องพวกนี้ ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ด้วย แค่คิดว่าหนังพวกนี้ก็แค่เล่นกับความรู้สึกและอารมณ์ของคน บีบเค้นให้กดดันตามสถานการณ์ก่อนจะเปิดจังหวะให้ผีโผล่ออกมา แล้วทุกคนก็จะตกใจ แค่นั้นเอง ผมพิงหัวลงบนไหล่พี่คราม ถึงจะไม่น่าสนใจสำหรับผม แต่ถ้าให้ดูกับพี่คราม จะอะไรก็ได้ทั้งนั้น
ความสุขเป็นเรื่องหาได้ง่ายไปเลยเมื่อได้อยู่กับพี่คราม
ผมดูภาพเคลื่อนไหวตรงหน้าที่ส่วนใหญ่เป็นภาพสลัวและมืด เสียงเพลงหลอนๆ ดังขึ้นชักจูงให้คนดูอินไปกับบรรยากาศ เสียแต่ผมเกิดง่วงนอนขึ้นมา พิงหัวลงไปไหล่กว้าง ขยับตัวให้สบายก่อนทิ้งน้ำหนักลงใส่พี่คราม สายตายังคงจับจ้องอยู่บนภาพหน้าจอ ที่เริ่มจะจับใจความไม่ค่อยได้แล้ว
เมื่อถึงจังหวะที่เหมาะสม ผีก็โผล่ขึ้นมาเต็มหน้าจอ พี่ครามสะดุ้งทำให้หัวผมขยับโยกตามแรง
“...ไหนว่าไม่กลัว”
“แค่ตกใจหรอก” คนไม่กลัวแก้ตัว ผมพิงหัวลงบนพี่ครามอีกครั้ง การที่ได้อยู่กับพี่ครามทำให้ได้เห็นมุมใหม่ๆ ของพี่ครามทำให้ผมรู้สึกตลกดี บางทีก็รู้สึกว่าคนตัวโตน่ารัก แต่ขออย่างเดียว ไม่เอาเมี้ยว
คิดถูกที่ยอมเปิดใจให้พี่คราม เลือกให้เขาเป็นคนที่ผมอยากจะรู้จักมากกว่านี้ไปเรื่อยๆ ผมไม่อยากเริ่มใหม่กับใครแล้ว อยากให้พี่ครามเป็นคนแรกและคนสุดท้ายที่ผมคิดจะอยู่ด้วย รวมไปถึงคุณเกรย์ด้วย
แมวเทากระโดดขึ้นมาบนโซฟา พร้อมนั่งลงข้างๆ ผม ผมเอื้อมมือไปเขี่ยขนนุ่มๆ ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะเบลอ ง่วงแล้ว... พี่ครามอย่าสะดุ้งอีกนะ ผมจะได้นอน
คนตัวโตจับมือผมอีกข้างไปลูบเล่น ไล่นิ้วใหญ่ไปตามนิ้วผมทีละนิ้วๆ ก่อนกุมมันไว้
เนื้อหาหนังตรงหน้าไม่ได้ทำให้ผมสนใจได้เท่ากับสัมผัสอุ่นจากคนข้างๆ ผมขยับตัวไปจ้องหน้าด้านข้างของพี่คราม ที่ใกล้เพียงคืบ อดีตเดือนสัตตะฯขยับยิ้ม
“จ้องงี้พี่ก็เขินนะ”
ผมขยับหัวก่อนช้อนตาขึ้นมามองพี่ครามใหม่ อยากจ้องไม่รู้ทำไม พี่ครามเป็นคนมีเสน่ห์ ผมตกหลุมรักคนๆ นี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ดวงตาดำขยับมามองผมก่อนรีบเคลื่อนไปมองหน้าจอตรงหน้าราวกับหนีความผิด
“ปาย...”
พี่ครามเขินแหละ
ผมยิ้ม ไถหัวเข้ากับไหล่และซอกคอพี่คราม น่ารัก ไม่ใช่ด้วยเรื่องหน้าตาแต่เรื่องนิสัย รักแทบบ้าแล้ว
“เมฆ...”
ผมขยับตัว เรียกชื่อเขาแทน ไม่จ้องพี่ครามอีกแม้ว่าอีกใจอยากจะแกล้งให้พี่ครามหน้าขึ้นสี ทว่าคนอย่างพี่คราม คาดการณ์ไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมแกล้งเขา ยิ่งนั่งบนโซฟาเหมือนวันนั้นด้วย ไม่เสี่ยงดีกว่า
ผมยกยิ้ม ก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆ ปิดลง สัมผัสของขนนุ่มฟูอยู่อีกฝั่ง พวงหางสะบัดไปมาเขี่ยแขนผม ส่วนมืออีกข้างอีกคนก็กุมไว้ไม่ปล่อย ชีวิตนึงก็มีเท่านี้...ขอแค่นี้เอง...
ขอให้โลกของผมมีพี่ครามกับคุณเกรย์อยู่ด้วยกัน
ให้เป็นความรักที่พิเศษต่อไปเรื่อยๆ...
And the story goes…
Mr.Grey
-END-
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
จบแล้ว ทีแรกว่าจะลงวันอื่นเพราะยังไม่อยากให้มันจบ
แต่เพราะมันสั้นเลยไม่อยากให้รอนาน5555
จบแล้วค่ะ ใจหายมากเลย จากที่ตั้งใจให้เป็นเรื่องสั้นห้าตอนจบจนมาสิบตอนก็ยังไม่จบ สิบห้าตอนก็ยังหาตอนจบไม่เจอ
มาเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ คิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่จะปล่อยให้พวกเขาใช้ชีวิตเองต่อไป
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้จริงๆค่ะ
ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านเยอะขนาดนี้ฮือออ กอดทุกคนเลยย
ทุกคอมเม้นเป็นกำลังให้เราได้มากจริงๆ
เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะความเวิ่นเว้อของตัวเองล้วนๆ เอาแมวไปหาหมอแล้วได้พล็อตซะงั้น
แถมเป็นเรื่องที่เขียนเร็วมาก แค่สองเดือนเอง จริงๆก็ยังไม่อยากให้มันจบเหมือนกัน
แต่ก็ไม่อยากยืดเยื้อกลัวมันจะกลายเป็นน่าเบื่อไม่สนุกไป
จนสุดท้ายอิพี่ก็ไม่ได้แดก5555 แต่เราก็ไม่อยากให้ไปโฟกัสเรื่องนั้นมากมายอะไรนะ
เอาจริงๆคือเขียนNCไม่เป็น555555
เป็นเรื่องที่ตั้งใจเขียนให้เป็นความรักแบบรักกันไปเรื่อยๆ บางคนอาจจะไม่พอใจในความสัมพันธ์ของพี่ครามกับปาย
อันที่จริงเราก็ชอบความสัมพันธ์แบบมีสถานะชื่อเรียกมากกว่า แต่ในเรื่องนี้ ปายเลือกที่จะไม่ใช้คำจำกัดความ
เพราะมีตัวอย่างจากพ่อแม่ที่แม้เป็นสามีภรรยาก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่หมดรักกัน
พยายามเขียนให้ตัวละครทุกตัวไม่ร้ายจนเกินไป พยายามให้ตัวละครในเรื่องนี้ไม่ถูกเกลียด แต่คงไม่ทัน555
คิดว่าแต่ละคนมีข้อดีข้อเสียแตกต่างกันออกไปค่ะ ทั้งนิวทั้งแจนคงไม่ได้อยากเผยด้านแย่ๆออกมา
แจนก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่ชอบพี่ครามมากๆเท่านั้น นิวเองก็เป็นแค่ผู้ชายที่ชอบปายมากเช่นกัน
เพียงแต่การแสดงออกของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
ทั้งปายทั้งพี่ครามเองก็มีบางครั้งที่แสดงนิสัยน่าหงุดหงิดออกมา
เพราะถึงยังไงก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งที่ไม่ได้เพอร์เฟ็กไปหมดทุกอย่าง
พยายามแทรกตรงนี้เข้าไปในเรื่องไม่ให้มันเรื่อยเปื่อยอย่างเดียวเสียหมด
ไม่รู้ว่าสื่อถึงคนอ่านได้มากแค่ไหน แต่แค่เข้ามาร่วมอ่าน ให้เรื่องนี้เป็นหนึ่งในความทรงจำก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ
ยังมีตอนพิเศษให้หายคิดถึงกันนิดๆ หน่อยๆ ฝากด้วยนะคะ
ขอบคุณที่มอบพื้นที่เล็กๆในความทรงจำให้พวกเขาได้สร้างเรื่องราวในชีวิต
และขอบคุณที่ร่วมเดินทางค่ะ
,Raccool
-
:pig4: :pig4:
-
อะไรอ่าาาาาาา
ทำไมจบไวเเบบนี้ๆๆๆๆๆๆ
-
รู้สึกใจหาย แบบว่าจบแล้วเหรอ
เรื่องน่ารักๆ ละมุนๆ อ่านแล้วฟีลกู๊ด ชอบแมวเลยยิ่งอินมากค่ะ
-
ขอบคุณนะคะ สุดท้ายพี่ครามก็ไม่ได้กินน้องสินะ :laugh:
-
คิดถึงคุณเกรย์แย่เลย :hao5:
-
:L2: :pig4:
-
:กอด1: รักเรื่องนี้ :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ นะคะ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มได้ตลอด
ชอบมากกกกกกกกกกเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :L2: :pig4: :pig4:
-
ฮื่อออ ชอบมากกกกกค่ะ เป็นเรื่องเรื่อยๆที่อ่านแล้วไม่เคยเบื่อ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ เรื่องหน้าเป็นเรื่องพี่ฉางได้ไหมคะ :hao5:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ
จบแล้วก็ใจหายเหมือนกัน
อดคิดถึงพี่คราม น้องปาย คุณเกรย์ไม่ได้
อ่านตอนนี้แล้วมันรู้สึกอุ่นๆ ในใจ
เหมือนพวกเขาเหล่านั้นยังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
:กอด1:
-
น่ารัก!!!
-
น่ารักตลอดแหละนุ้งปายอะ :man1:
อยากได้สเปค่ะคุณคนเขียน กราบบบบ 55555
ขอบคุณที่แต่งนิยายน่าระกๆฟีลกู้ดแบบนี้ใหอ่านนะคะ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :L2:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกก รอตอนพิเศษนะ :katai2-1:
-
ง่ะ พออ่านถึงบรรทัดสุดท้ายนี่อึ่งไปเลย งุยย จบแล้วเหรอ ตั้งตัวไม่ทันเลย 55555555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ สนุกมากๆๆๆๆๆเลย ขอบคุณค่าา
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
จบไวมากกก งือ ขอตอนพิเศษด้วยจ้า
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1:
-
ขอบคุณค่ะ พี่ครามน้องสปาย น่ารักมาก ยังไม่อยากให้จบเลย รอตอนพิเศษนะคะ
-
ขอบคุณคุณคนเขียนที่ทำให้เราได้รู้จักน้องปาย พี่ครามและคุณเกรย์นะคะ เราติดเรื่องนี้มาก TwT ชอบความละมุนของเรื่องนี้ ชอบความอบอุ่นจางๆแบบนี้ เหนือสิ่งอื่นได้คือชอบน้องปายค่ะ อยากขย้ำ 5555555 ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะคะ เราจะคอยสนับสนุนคุณนะคะ :mew1:
-
ขอบคุณครัช
-
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณนะคะ สำหรับงานเขียนดีๆ ชอบนะพี่ครามอบอุ่น
-
คุณเกรย์จบซะแล้ววววว ฮรืออ เสียใจอย่างสุดซึ้ง แมวสีเทา แมวสปายยยย //เช็ดน้ำตา
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ เป็นนิยายที่น่ารักมากเลย ชอบมากๆเลย
-
รักเรื่องนี้
รักในความน่ารักของน้องปาย
แะรักในความเมี้ยวอย่างสยดสยองของพี่คราม
555555555555555
เป็นกำลังใจให้กับเรื่องต่อไปค่าาาา
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องน่ารัก ๆ นี้ให้อ่านค่ะ
-
:L1: :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณพระ จบแล้ว :heaven
-
จบจริงๆแล้วหรอ ฮื่อออ รู้สึกใจหายยยย :hao5:
เราชอบทุกความสัมพันธ์ของตัวละคร ชอบภาษา ชอบทุกอย่างที่เป็นเรื่องนี้เลย
ขอบคุณคนเขียนที่ถ่ายทอดเรื่องราวน่ารักได้ถึงขนาดนี้นะคะ
จากคนที่ไม่เคยเลี้ยงแมว ตอนนี้อยากเลี้ยงแมวขึ้นมาแล้ว เมี้ยวว~
-
อะไรลุ้นไปกับพี่ครามยิ่งกว่าลุ้นหวย :laugh: :laugh: :z3: :z3:
-
ขอตอนพิเศษน้องปายพี่ครามสักสาม-สี่ตอนนะคะ o1 o1 o1
คิดถึงน้องๆอยากอ่านเรื่องน้องอีกสักนิดสักหน่อย :o11: :o11: :o11:
-
รักคุณเกรย์ เย้ๆๆ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องอบอุ่นแบบนี้นะคะ
ว่าแล้วก็กลับไปอ่านต่ออีกสองรอบ
-
:katai2-1: :katai2-1:
ละมุนละไมมาตั้งแต่ตอนแรกจนตอนสุดท้ายฮืออออออ
ต้องคิดถึง คุณเกรย์ หนูปาย พี่เมฆแน่ๆเลย
-
จบแล้วววว :mew1:
หวานกันท่ามกลางหนังผี555 :impress2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆ ค่ะ อ่านแล้วอมยิ้มตลอดเลย
เรื่องนี้เหมือนมีเพลง Something just like this ของ Coldplay เป็นแบ็คกราวด์ตลอดเวลา
สปายให้อารมณ์แบบละมุนๆ เนิบๆ แต่แอบหวาน เหมือนเนื้อเพลงท่อนนี้เลยค่ะ
"Just something I can turn to
Somebody I can miss
I want something just like this"
รอติดตามเรื่องราวอื่นๆ นะคะ
-
งือออออ จบแล้วอะ TT
ขอให้รักกันยืนยาว
เรื่อยๆไปจนแก่เลยนะพี่ครามน้องปาย
ขอตอนพิเศษให้พระเอกของเรื่องอย่างคุณเกรย์หน่อยค่ะ
ตั้งแต่ต้นยันจบคุณเค้ายังไม่ได้พูดเลย 5555
-
จบแล้วววว น่ารักมาก เป็นความสัมพันธ์ที่ดูเรื่อยๆ เอื่อยๆ แต่แฝงไปด้วยความรัก ความอบอุ่นของสองคนและหนึ่งแมว
บางครั้งเราว่าสถานะมันก็แค่ชื่อเรียกเพื่อบอกคนอื่นว่านี่คือคนของเรา ยิ่งไปกว่าชื่อเรียกคือความรู้สึกที่มีต่อกันมากกว่า
หวังว่าสองคนนี้จะค่อยๆเรียนรู้กันไปเรื่อยๆแบบนี้ ไม่ต้องคบก็ได้ เพราะเดี๋ยวต้องเลิกกัน ใช่มั้ยน้องปาย.....
ปล.คุณเกรย์น่าจะได้เห็นฉากสวีทของพี่ครามกับน้องปายบ่อยแน่ๆเลย เอามาเล่าให้คนอ่านฟังบ้างนะ :hao7: :mew1:
-
ขอบคุณค่ะ ชอบเรื่องนี้มาก เข้าใจความรู้สึกของคนรักแมวเพราะเราก็รักแมวมากๆ ตอนที่ปายเดินตามหาคุณเกรย์นี่เราร้องไห้เลยเคยมาแล้วเหมือนกัน แล้วตอนแมวทำอะไรน่ารักก็เคลิ้มดิ ทาสแมวเต็มตัว สำหรับปายดีที่เจอคุณเกรย์ เจอพี่คราม ชีวิตเลยมีความสุขมากขึ้น :กอด1: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :กอด1: :กอด1: :3123: :3123: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หลงรักคุณเกรย์ :mew1:
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก สงสารพี่ครามอด บูบี :laugh:
-
เป็นการเดินทางระยะสั้นที่มีความสุขมากเลย
เหมือนเราล่องเรือไปตามแม่น้ำเรื่อยๆ
ขอบคุณพี่ครามน้องสปาย
ขอบคุณคนเขียนที่พาความสบายใจมาให้ตลอด
ยังคงยืนยันว่าถูกใจบทบรรยายความคิดตัวละครของเรื่องนี้จริงๆค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่าา :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :L1: :katai2-1: o13ความอบอุ่นฟุ้งกระจาย
-
อ่านทีเดียวจบเลย น้องอ้อนได้น่ารักมากกกกก อิพี่จะลงแดงตายละ 55555+
ปล. ขอตอนพิเศษด้วยได้ไหมคะ อิอิอิ
:mew1:
-
ขอบคุณมากค่ะที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่าน น้อยปายละมุนมากเลย :o8:
-
ชอบมาก น่ารักมาก :mew1: :pig4:
-
น่ารักค่ะ มันอวลดี ไม่มากไม่น้อย
ปายมีความยั่ว มีความอ้อน อ่อยแรงแต่เนียน แต่หลงครามหนักมาก ชอบทำมึนไม่แสดงออก
แต่พอโดนพี่อ้อนบ้าง จากปากหนัก ก็บอกหมด น่ารักค่ะ
คุณเกรย์คุ้มสุด บอกเลยเมฆคราม
ครามมีความหลอกล่อ มีความเนียน อ้อนหนักมาก แล้วแพ้ทางน้องด้วย ชอบความชัดเจนของคราม
มันทำให้ปายอยากชัดเจนกับตัวเอง แบบคลุมเครือกับคนอื่น 55555
น่ารักมากค่ะ ชอบ
-
สนุกดีค่ะ ดำเนินเรื่องเร็วดี ไม่ยืดเยื้อ
ขอตอนพิเศษฟินๆเลือดกำเดาไหลได้มั้ยคะ
o13 :pig4: :L1: :กอด1:
-
จบแบบน่ารักๆ
-
จบแล้ว
เหมือนเมื่อวันก่อนยังอ่านอยู่เลย
จบด้วยความเรียบ ง่าย สบายใจ
ตอนพิเศษขอคุณเกรย์กับน้องปายนะคะ
พี่ครามหลบค่ะ 55555
-
:pig4:
-
ขอบคุณนะคะ เรื่องน่ารักมาก จบได้ละมุน :katai2-1:
-
จบได้อบอุ่นมากกกก >.<
สุดท้าย ก็ไม่ได้กินน้อง
-
งื้อออ จบแล้ว ยังอยากให้มีต่ออีกอ่า
ชอบบบบ ยังอยากติดตามชีวิตคุณเกรย์ งื้อ :ling1: :ling1: :ling1:
-
มันละมุนนนนน ตอนพิเศษขอแบบมีอะจึ๋ยๆได้ไหมอะ 555555
-
เป็นอีกเรื่องที่ชอบ !!! คุณเกรย์น่ารัก
-
ขอบคุณค่ะ อ่านจบแล้วละมุนมาก อบอุ่นดีค่ะ :L1:
-
ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องก็คิดว่าจะมาแนว Fifty Shades of Grey ซะอีก แต่พอมาอ่านทาสแมวอย่างเราก็ตกหลุมรักคุณเกรย์ทันทีเลยค่ะ 55555 ทั้งคุณเกรย์และก็น้องปายน่ารักมากๆเลย ถ้าเราเป็นพี่ครามนะ เราจะไม่ทน คงจับปายฟัดไปนานแล้ว น้องปายนิสัยเหมือนแมวอย่างที่พี่ครามบอกจริงๆแหล่ะ เหมือนพี่ครามเลี้ยงแมวสองตัวเลย 555555
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆ อบอุ่นหัวใจมาให้อ่านกันนะคะ จะรออ่านตอนพิเศษนะ :L2:
-
งืออออออ น่ารักมากเลยอ่ะ
คุณเกรย์สื่อรัก
น้องปายขี้อ่อย พี่ครามกะขี้หื่น 55555+
แต่น่ารักมากอ่ะอ่านไปยิ้มไป
-
ชอบเรื่องนี้มาก โดยเฉพาะน้องปาย กับคุณเกรย์ หลงรักพี่คราม พระเอกที่แสนอบอุ่น
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายน่ารักๆอบอุ่นๆแบบนี้นะคะ :mew1: :mew1:
-
เมฆฆฆฆฆฆละมุนไปอีก น้องสายน่ารักทาสแมวมากเลย ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ชอบที่เรื่องราวค่อยๆดำเนินเรื่อง นายเอกก็มีปมปัญหาของตัวเอง
แต่เมื่อหนูปายค่อยๆเปิดใจรับพี่ครามเข้ามาเคียงข้าง ปมปัญหาก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป
หนูปายน่ารักงุงงิง ชอบให้น้องเรียกชื่อพี่ครามว่า พี่เมฆ 555
ตอนจบแล้วคุณเกรย์ค่าตัวแพงออกมาให้น้องกอดนิดเดียว
เห็นด้วยรีบนๆ ตอนพิเศษขอหนูปายกับคุณเกรย์ พี่ครามหลบเลย 555
รอตอนพิเศษค่า ขอบคุณผู้เขียนนะคะ :L2:
-
ก่อนอื่นเลย ขอขอบคุณนักเขียนมากนะคะ
เนื้อเรื่องดำเนินเรื่องได้ละมุนมาก
แทบจะเป็นเรื่องแรกที่ได้อ่าน ที่ ดำเนินบนพื้นฐานความเป็นจริง 555
เพราะแบบนี้มันจริงทำให้รู้สึกว่า น้องปาย กับพี่ครามมีตัวตน
มีความเรียล อยู่ในนิยาย ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย น้องแมวน่ารัก อยากให้มีพาร์ทคุณเกรย์กับพี่ฉางเป็นคู่กัน :mew2: :mew2:
-
คิดถคุณเกรย์แน่ๆเลย :sad4:
-
น่ารักทั้งคนทั้งแมวเลย แง้ววววว :catrun:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฮืออ จบแล้วว เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
ขอบคุณ คุณ Raccool ที่แบ่งปันเรื่องน่ารักๆ ให้อ่านค่ะ
ถึงแม้จะใจหายที่เรื่องดำเนินจนจบ แต่พี่คราม น้องปาย คงจะดำเนินต่อไปตามจินตนาการ
อ่านเรื่องนี้ที่บรรยายถึงคุณเกรย์แล้วหลงรักแมวมากขึ้นเลยค่ะ
โดยเฉพาะฉากที่คุณเกรย์น่ารัก อดใจไม่ไหวจนต้องไปฟัดพุงแมวที่บ้าน 5555
รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ :3123:
-
พี่ครามยังไม่ได้กินน้องเลยอ่า จบแล้วหรอ :ling1:
-
:mew1:
เป็นเรื่องที่ละมุนและดีต่อใจมากกก! ยิ่งทาสแมวอย่างเรานี่อยากจะกลับไปกอดแมวที่บ้านเลยเพราะอยู่หอพักที่ห้ามเลี้ยงสัตว์ เราเลยได้แต่ให้อาหารแมวจรจัดไปวันๆ ฮือออ... แต่ชอบที่ไม่ค่อยมีดราม่าซึ่งดราม่าที่ว่าก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรมากนัก เป็นเนื้อเรื่องที่เรียบๆแต่อ่านได้เรื่อยๆ ไม่เบื่อเลยค่ะ ชอบน้องปายที่ขี้อ่อยจริงๆ (น้องรู้ตัวหรือเปล่าหนอ?) ใจนึงก็แอบสงสารพี่ครามนะที่ได้แต่ตอดเล็กตอดน้อยไป 5555 และตัวละครสุดโปรดก็ไม่พ้นคุณเกรย์ แมวสีเทานี่เลยค่ะ งื้ออ...อ่านจนเห็นภาพแล้วอยากฟัดขึ้นมาเลยอ่ะ! สรุปได้ว่าชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นักเขียนต่อไปนะคะ
-
น่ารักกกกกกมากกก
พี่ครามทาสแมวที่แท้ทรู อยากจะหืออะแมวบ้างกะแพ้ทุกที :laugh:
-
ทำไมพี่เค้าไม่ได้กินซะทีคะ
ฉงฉัย
-
เห็นเรื่องนี้ในทวิตเตอร์มาได้สักพักแล้วค่ะ แต่เพิ่งมีโอกาสมาอ่าน หูยยยย น่ารักมากเลยยยยย คือเป็นความรู้สึกเบาสบายไปทั้งเรื่องอ่ะค่ะ อ่านแล้วสบายใจดีไม่ต้องมีปมให้เราคิดตาม ชอบค่ะ ความจริงอ่ะ เราชอบแมวมากเลยค่ะ แต่ที่บ้านเลี้ยงไม่ได้ มาอ่านนี่ถึงกับตาร้อนผ่าว อยากมุดเข้าคอมไปฟัดมาก คุณเกรย์ก็น่าฟัด น้องสำลีเวอร์ชันคนก็น่าฟัด เลือกไม่ถูกเลยค่ะ ฮืออออ (ไม่ต้องเลือกแก เจ้าของเาหวง) แต่พูดถึงอ่ะค่ะ เราชอบนิสัยน้องปายมากเลยค่ะ จริงๆตอนอ่านมาถึงตอนนิวนี่สารภาพว่าเราแอบรำคาญน้องขึ้นมาวูบนึงแบบ แค่ปฏิเสธคนนี่ทำไมทำไม่ได้ ต้องให้เรื่องมันยากด้วยเหรอ แต่พอมาคิดดีๆ เอาจริงน้องแค่คงคาร์แร็กเตอร์เองค่ะ กับพี่ครามตอนแรกคือน้องก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน แต่พอดีตอนนั้นมีคุณเกรย์มาช่วยเพิ่มข้ออ้างว่าน้องไม่ได้แค่ปฏิเสธไม่เป็นนะ น้องอยากไปหาคุณเกรย์ต่างหาก พอกับนิวคือไม่มีตัวช่วยไง เราเลยมองน้องใสซื่อไปเลย แต่ความจริงน้องน่ารักมากอ่ะค่ะ ดูดิ หลังๆคือแบบยั่วมาก ฮื้ออออ นี่เราพอนึกภาพออกนะคะว่าพี่ครามรู้สึกยังไง น้องนี่ต้องนั่งมองนิ่งๆ เงียบๆ แต่มันจะมีออร่าบางอย่างแผ่ออกมาค่ะ อารมณ์แบบมองแล้วคนถูกมองได้ยินเสียง "เล่นกับหนูู" "กอดหนู" อะไรงี้อ่ะ ฮื้ออออออออออ แล้วใครจะไปทนได้คะะะ แต่ขำสุดที่จนจบพี่แกก็ไม่ได้กิน โอ๊ยยย 555555555555555555 เราแนะนำให้พี่ครามลองไปตัดผมนะคะ เอาทรงหล่อๆ แล้วพาคุณเกรย์ไปฝากไว้กับคุณแม่สักคืน คึคึ อยากเห็นพี่ครามลุคแบบหล่อสะอาดค่ะ แอร๊ น้องต้องหลงแน่ๆ พยายามเข้านะคะ! นี่แอบขัดใจกับความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียก แต่ขำน้องตอนพี่ครามถามว่ามีคนมาชอบพี่มีคนมาจีบน้องก็ได้ดิ แล้วน้องตอบทันีว่าไม่ได้ดิ โอ๊ยย น่าเอ็นดู แต่นี่คือไม่เรียกแฟนก็เหมือนเป็นแฟนอยู่แล้วอ่ะเนอะ เรียกว่าเป็นคนรักกันแล้วกันค่ะ ย้อนกลับไปตอนแรกๆ ฮื้อออออ ชอบการจีบเนียนๆของพี่ครามจังค่ะ ฮือออ คือเนียนจริงอ่ะ คนบ้า แต่ก็น่ารัก แอบสงสารน้องที่โดนอ่อยแล้วอ่อยอีก หลังๆนี่เลยเป็นการแก้แค้นช่ไหมคะ!! ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา ทุกสิ่งทุกอย่างในเรื่องน่ารักไปหมดเลย อยากอ่านตอนพิเศษหลายๆตอนจังค่ะ คุณเกรย์น่ารัก ตอนแรกนึกว่าแบบฟิฟตี้เชดออฟเกรย์เลยไม่เข้ามาอ่าน พอเข้ามานี่เราเข้าใจผิดไปไกลเลยสินะคะ 5555555555 แต่ก็แอบคิดนะคะว่าน้องปายนี่คือเพิ่งดูคุณเกรย์มาแน่ๆ ไม่ใช่แค่คุณเกรย์สีเทาอ่ะ ปกติเห็นแมวสีเทาต่อให้ดูชาติตระกูลดีก็ไม่น่าเรียกคุณเกรย์อ่ะค่ะ คงเรียกเทานั่นแหละ แน่ะๆ น้องปายแอบไปดูหนังมาเหรอคะะะะ เรื่องนี้ต้องถึงหูพี่คราม กรี๊ดดดด นี่ไม่เคยอยากเชียร์พระเอกเรื่องไหนให้ได้กินนายเอกสักทีเหมือนเรื่องนี้เลยนะคะ คืออ่านไปก็สงสารแกนะคะ น้องยั่วมากจริงๆอ่ะค่ะ มอมเหล้าเลยไหมคะพี่ 555555555555555
ไม่รู้คุณนักเขียนมีแผนจะรวมเล่มไหม แต่ถ้ามีเราจะรอซื้อนะคะ อิอิ ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะะะ ขอบคุณค่าา
ปล. เราตามอ่านแล้วเหมือนตอนที่ 8 หรือ 9 ที่เป็นตอนน้องค้างที่ห้องพี่คราม แล้วตอนต่อมาก็เป็นน้องคิดในใจว่าผู้ชายนอนกอดกันมันแปลก เหมือนตรงกลางระหว่างนี้มันหายไปรึเปล่าอ่ะคะ เราอ่านแล้วเหมือนมันไม่ต่อกันเลย ;w;
-
o13
-
โง้ยยยย เรื่องนี้น่ารักมากอ่ะะะะะ อ่านไปยิ้มไปตั้งแต่ตอนแรกจนจบ ชอบมากค่ะ ทาสแมววว
-
อ่านรวดเดียวจบเลย เป็นนิยายที่ละมุนมากก อ่านเพลินจริงๆ
เนื้อเรื่องไม่หวือหวา เหมือนเล่าเรื่องจากชีวิตประจำวันของคนๆนึงจริงๆ
น้องปายขี้อ่อยมากก ส่วนพี่ครามก็นักบวชสุด ก็รักอะเนอะ ทำน้องไม่ลง และตัวเอกของเรื่องคุณเกรย์พ่อสื่อที่แท้จริง
ทำให่อยากเลี้ยงแมวเลยทั้งที่ชอบน้องหมามากกว่า เกือบตกหลุมจนเป็นทาสแมวกันเลยทีเดียว
อ่านจนถึงคำว่า End เหมือนนั่งดูหนังเรื่องนึงแล้วจบแต่อารมณ์ไม่จบ ขอนิยามคำว่า อิ่มใจมากๆค่ะ
ขอบคุณที่มาแบ่งปันงานเขียนดีๆนะคะ :pig4: :pig4:
-
น่ารักมาก ๆ เลยค่าาาา
-
:mew1:
-
29
ผมกำลังจะเข้าสู่การเรียนชั้นปีที่สาม ส่วนพี่ครามเข้าทำงานแล้ว คนตัวโตตัดผมได้สักพักแล้วเช่นกัน แม้ว่าผมพี่ครามจะยาวไม่ถึงเกณฑ์ในการบริจาคก็ตาม ถึงอย่างนั้นก็ต้องตัดอยู่ดี เพื่อความดูดีมีมารยาทในการทำงาน ผู้รู้สึกเสียดายแทนพี่ครามนิดหน่อย แม้เจ้าตัวจะบอกว่าก่อนหน้านี้ก็มักจะเล็มผมอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว ทำให้พอโดนตัดจริงจึงไม่ได้รู้สึกอะไร
พอผมสั้นแล้วพี่ครามหล่อเหมือนเป็นคนปกติ
ไม่ได้หมายความว่าก่อนหน้านั้นพี่เขาไม่หล่อ แต่เพราะไว้ผมยาวทำให้ดูหล่อแบบพวกศิลปินที่ชอบไว้ผมยาว หล่อแบบแปลกๆ มากกว่า ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องมานั่งวิภาควิจารณ์เรื่องทรงผมพี่คราม แต่เพราะความไม่คุ้นตาทำให้ผมนั่งจ้องพี่ครามไม่เลิก
“ปาย มองพี่ไปผมพี่ก็ไม่ยาวเร็วขึ้นหรอกนะ”
“เปล่าสักหน่อย” ผมเอ่ยปฏิเสธแต่สายตายังคงจ้องพี่ครามไม่ลดละ
“หึ”
คนถูกจ้องอมยิ้มพร้อมหัวเราะขำออกมา ดวงตาคมสบเข้ากับผมอย่างจัง ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่เบนสายตาหลบ ผมขยับตัวเข้าใกล้พี่ครามมากขึ้น ส่งสายตาให้คนตรงหน้าอย่างเข้าใจกัน พี่ครามส่งยิ้มมาให้ก่อนก้มตัวลง...
ให้ผมได้สัมผัสเส้นผมของเขา
ผมไล่มือลูบไปที่เส้นผมที่สั้นลงอย่างไม่คุ้นชิน เพิ่งรู้ว่าพี่ครามผมนุ่มก็เมื่อไม่นานมานี้ ก่อนที่พี่ครามจะไปตัดผมได้ไม่กี่อาทิตย์ เสียดายที่ไม่ได้เล่นผมพี่ครามตอนยาวๆ นานกว่านี้ คนตัวโตไม่เคยว่าสำหรับพฤติกรรมเล่นหัวเขาของผม ผมลูบหัวเขาได้สักพักพี่ครามก็ไหลตัวลงมานอนที่ตัก
นอกจากจะไม่ว่าแล้วยังชอบใจอีกต่างหาก ประหลาดดี
ถึงอย่างนั้นก็น่ารักดีเหมือนกัน
พี่ครามนอนตักผมนิ่งปล่อยให้ผมขยับมือต่อไป เสียดายผมยาวๆ ของพี่ครามแต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เล่นเส้นผมที่สั้นกุดของเขาแทน ในตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่าระหว่างขนคุณเกรย์กับผมพี่ครามอะไรยาวกว่ากัน ไม่แน่ใจด้วยว่าของใครนุ่มกว่ากัน
พี่ครามเริ่มนอนเอกเขนกแผ่ตัวมากขึ้น มือใหญ่หยิบรีโมททีวีมากดไล่ดู ส่วนผมก็นั่งนิ่งเป็นหมอนให้เขาหนุนอยู่อย่างนั้น พรุ่งนี้จะเปิดเทอมแล้ว แต่ผมยังไม่รีบเข้านอน กลับมานั่งเล่นกับพี่ครามอะไรแบบนี้ พี่ครามเริ่มทำงานได้สักพักแล้ว ดังนั้นเวลาอยู่ด้วยกันของเราจึงน้อยลง แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาอะไรมากมาย ขอแค่ได้อยู่กับเขา จะตอนไหนก็ไม่สำคัญ
ก่อนเปิดเทอม ผมพาพี่ครามไปหาพ่อแล้ว ทุกอย่างค่อนข้างเป็นไปอย่างราบรื่น พ่อทำเพียงแค่คิ้วขมวดอย่างไม่เข้าใจที่ผมเลือกผู้ชายมาอยู่เคียงข้าง เชื่อเถอะว่าทั้งพ่อและแม่ห้ามอะไรผมไม่ได้ แม้พวกเขาจะยังส่งค่าเล่าเรียนให้ตามหน้าที่ แต่ในเรื่องของการใช้ชีวิต ผมเป็นคนตัดสินใจเองล้วนๆ
ผมบอกพ่อเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับพี่ครามเหมือนที่เคยบอกกับแม่ และบอกสถานะของเขาเหมือนที่เคยบอกกับพวกเมลล์ พี่ครามเป็นคนพิเศษที่ผมอยากจะอยู่ด้วยต่อจากนี้
พ่อไม่เข้าใจ แต่ห้ามอะไรไม่ได้ พี่ครามเองก็ช่วยผมอธิบายเช่นกัน ผมรู้ว่าพ่อยังคงตะขิดตะขวงใจ แต่สุดท้ายก็จบด้วยรอยยิ้มบางๆ
ผมพาพี่ครามไปเล่นกับน้องๆ อีกสองคนในบ้านพ่อ แต่ละคนซนเป็นลิง ถึงอย่างนั้นพี่ครามก็ดูเข้ากับพวกเด็กๆ ได้ดี พวกเราไม่ได้ค้างคืนที่บ้านพ่อแต่ไปเช้าเย็นกลับ พ่อไม่ได้ว่าอะไร แค่ขอให้มาเยี่ยมเยียนกันบ้างเช่นนี้ก็ดีแล้ว
ฉับพลัน ผมคิดถึงครอบครัวตัวเองขึ้นมาทันที ผมคิดถึงเมื่อครั้งที่ยังเพียงพ่อแม่และผมอยู่ด้วยกัน ทว่าเป็นแค่ความคิดถึง ไม่ได้โหยหาอยากกลับไปอยู่แบบนั้นแล้ว ตอนนี้ผมมีพี่ครามเป็นครอบครัว รวมถึงคุณเกรย์ด้วย
คิดพลางโน้มตัวก้มไปจูบกลางกระหม่อมของพี่คราม
คนเป็นพี่เหมือนจะสะดุ้งเล็กน้อย ขยับหัวหันมาทางผมพร้อมส่งสายตาดุใส่ผม
“อ่อยอีกแล้ว”
“ไม่ได้อ่อย”
โดนกล่าวหาซ้ำๆ ก็ยังคงปฏิเสธด้วยคำเดิมๆ ก็ไม่ได้อ่อยจริงๆ นี่ แค่หอมหัวมันน่าเร้าอารมณ์ตรงไหน
“เดี๋ยวจะโดน”
ว่าขู่ก่อนทิ้งน้ำหนักลงบนตักผม ปล่อยให้ผมสัมผัสเส้นผมเขาต่อไป คำขู่ของพี่ครามไม่น่ากลัวไปเสียแล้วเมื่อผมไม่‘โดน’จริงๆ อย่างที่ว่าไว้ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะรอดตัวไปเสียทุกครั้ง พี่ครามแค่ไม่ทำจนสุด แค่‘ช่วย’ผมเหมือนที่ผ่านมา จะบ้าตาย แค่คิดก็อายแล้ว ถ้าไม่ใช่พี่ครามผมไม่มีวันให้ทำหรอกนะ
การ ‘ช่วย’ ของพี่ครามทำให้ผมเขินอายเป็นบ้าได้ทุกครั้ง พอนึกถึงเรื่องนั้นทีไรนอกจากภาพแล้วสัมผัสต่างๆ ที่เคยถูกกระทำก็ไหลเข้ามาให้อายมากกว่าเดิม ที่บอกว่าทำบ่อยๆ จะชินผมว่าไม่น่าใช่ ในเมื่อผมยังเขินอยู่อย่างนี้ ...หรือว่าที่ผ่านมามันยังไม่มากพอให้ผมชินกันแน่ ไม่อยากจะนึกถึงและไม่อยากจะรู้คำตอบเหมือนกัน
“พี่ครามลุก ปายจะไปนอนกับคุณเกรย์แล้ว” เวลาผ่านไปได้สักพัก ผมร้องบอกเขา พี่ครามชันตัวลุกให้ผมอย่างไม่อิดออด ผมลุกขึ้นยืนบิดตัวเดินจากโซฟาไปยังเตียงนอนข้างหลัง ที่มีคุณเกรย์นอนจองหมอนอยู่ ทำหน้าเคลิ้มเชียว สงสัยกำลังง่วงๆ น่ารัก
“ฮึ?”
ยังไม่ทันจะได้คว้าคุณเขามานอนกอดอย่างสมใจผมกลับโดนพี่ครามคว้าตัวไว้ก่อนประกบจูบลงมา อ้อมแขนใหญ่กวาดรอบตัวผมทันทีที่ผมหันไป เมื่อหนีไม่ได้ ผมจึงเริ่มจูบตอบคนตรงหน้า หลังจากที่ปล่อยให้พี่ครามควบคุมอยู่มานาน เหมือนสมองผมเริ่มเกิดการเรียนรู้ที่จะเริ่มสนองตอบเขากลับ
และเมื่อตกอยู่ในการควบคุม ผมลืมที่จะอ้างแมวสีเทาตรงหน้านี้ไปแทบทุกที
พี่ครามยอมปล่อยผมเมื่อตนเองได้ตักตวงจนพอใจแล้ว ส่วนผมก็รีบเบี่ยงตัวออกไปซุกเข้ากับหน้าท้องนุ่มๆ ของคุณเกรย์ทันที จูบกับพี่ครามจะกี่ครั้งก็เขินเหมือนครั้งแรกตลอดเลย ให้ตายสิ
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเอาหน้าซุกขนมัน”
ดุกี่รอบแล้วผมก็ไม่ทำตามหรอก
จนพอใจ ผมผละออกจากคุณเกรย์ เปลี่ยนจากการซุกพุงคุณเขามาเป็นยกคุณเกรย์ไว้ในอ้อมกอด แมวเทาที่เริ่มง่วงงัวเงียยอมให้ผมจัดท่าให้อย่างตามใจ เมื่อให้คุณเกรย์นอนหนุนแขนผมต่างหมอนแล้วผมก็พร้อมที่จะนอนนิ่งๆ ไม่ขยับตัว เป็นสัญลักษณ์กลายๆ ว่าจะเข้านอนแล้ว พี่ครามจึงได้เดินไปปิดไฟ ก่อนสอดตัวเข้าอีกฝั่งของเตียง
อีกไม่นานคุณเกรย์จะลุกและออกไปหาที่นอนใหม่ ส่วนพี่ครามก็จะรอจังหวะนี้คว้าตัวผมไปกอด เหมือนเช่นที่เคยเป็น
.
“โดนไปยัง”
“ยัง ไอ้บ้า!”
คำทักทายจากไอ้เมลล์ทักขึ้นมาหลังจากที่เห็นพี่ครามมาส่งผมที่มหา’ลัยตอนเช้า ชีวิตประจำวันผมไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ เพราะยังมีวิชาที่ต้องเรียนเช้าอยู่ทำให้ออกมาพร้อมพี่ครามได้ แต่ก็มีบางวันที่เริ่มเรียนบ่าย ผมอาจจะต้องไปเองหรือไม่ถ้าหากไปพร้อมพี่ครามก็ต้องหาที่นั่งรอเวลา แน่นอนว่าผมเลือกนอนอืดอยู่กับคุณเกรย์แล้วค่อยออกดีกว่า
ไอ้เมลล์เดินมากอดคอผมต้อนรับเปิดเทอม วันนี้ผู้คนค่อนข้างคึกคักมากกว่าปกติ คงเพราะไม่ได้เจอเพื่อนฝูงกันมานาน เสียงพูดคุยจึงดังกว่าที่เคย ผมกับเมลล์เดินหาที่นั่ง ทว่ายังไม่ทันจะได้นั่งที่นั่งประจำไอ้ตั๊บก็โผล่มาให้ครบทีม
“ยังไม่โดนจริงดิ”
ทันทีที่นั่งลง ไอ้เมลล์ยังคงเปิดประเด็นเดิม ผมถลึงตาใส่มันเป็นคำตอบ
“โหย ป่านนี้แล้วอ่ะนะ มึงก็ยอมๆ พี่มันไปเถอะ”
“หนวกหูน่ะ เงียบไปเลย”
ผมว่าหน้าแดงจัด เมื่อคิดถึงภาพที่พี่ครามได้เคยทำไว้ แม้จะยังไม่ได้ทำจนสุด ถึงอย่างนั้นมันก็น่าอายอยู่ดี ไอ้เมลล์ทำแค่ยกยิ้มมุมปากใส่ผมก่อนขอตัวไปหาซื้ออะไรกิน ส่วนไอ้ตั๊บเอาแต่กดมือถือ น่าจะคุยกับน้ำหวาน
ไอ้เมลล์กลับมาพร้อมแก้วน้ำในมือ หย่อนตัวนั่งที่เดิม
“แล้วแมวตัวนั้นเป็นไงมั่ง” ผมถามไอ้เมลล์ถึงลูกแมวที่มันเก็บไปรับเลี้ยงให้เมื่อเทอมก่อน
“แข็งแรงดี ซนชิบหายด้วย แม่งชอบไปเล่นซ่อนแอบ กูเคยหาไม่เจอไปที ปรากฏไปมุดอยู่ในถุงช็อปปิ้งแม่”
คุณเกรย์เองก็เคยหายไปในห้องเหมือนกัน เพียงแต่ห้องพี่ครามเป็นสีสว่าง ส่วนคุณเกรย์ตัวสีเทาทำให้หาได้ง่าย ผมหัวเราะขำเมลล์ก่อนเอ่ย “ก็งี้แหละ แล้วสรุปให้ชื่อว่าไร”
“แมว”
“...ไม่ตั้งชื่อหน่อยหรอ”
“ไม่อ่ะ เป็นแมวก็เรียกแมวดิ”
ผมปิดบทสนทนา เห็นไอ้เมลล์เรียกแมวตัวนั้นว่าแมวกูงู้นงี้ตอนคุยแชท แต่ไม่คิดว่าจะให้เป็นชื่อจริงๆ สงสารแมวมัน ครั้นจะตั้งชื่อให้ไอ้เมลล์ก็คงไม่เรียกตามอยู่ดี เอาเถอะ เห็นมันบอกว่าแข็งแรงดีผมก็อุ่นใจ
ไม่นานหลังจากนั้นพวกผมก็ขึ้นห้องไปเริ่มเรียนคาบแรกที่จบลงอย่างรวดเร็ว เพราะมีแค่การเกริ่นของวิชาเท่านั้น เข้าสู่เวลาว่างระหว่างรอเรียนอีกคาบ พวกผมพากันไปหาที่นั่งเล่นที่อื่น น้องปีหนึ่งยกมือไหว้บ้างประปราย ทั้งวันไม่ได้มีอะไรใหม่ให้น่าตื่นเต้นหรือตกใจ ถึงอย่างนั้นผมกลับหลงรักในวันธรรมดาเหล่านี้
ถึงเวลา เข้าเรียน หมดเวลาก็พัก ทานข้าว เข้าเรียน เลิกเรียน ชีวิตปกติของนักศึกษาอย่างผมกำลังกลับมาเหมือนอย่างเคย ผมเลิกก่อนพี่คราม ไอ้เมลล์นัดกิ๊กคนที่เท่าไหร่ไม่รู้ไว้ ส่วนไอ้ตั๊บก็จะไปกับน้ำหวาน ทำให้วันแรกของผมที่มหา’ลัยจบด้วยการไปหารับพี่คราม
พี่ครามเลิกงานเวลาเดิม แต่ไม่ได้ทำงานที่เดิม เพราะพี่ครามบอกว่าอยากลองเห็นอะไรใหม่ๆ ดูบ้าง โรงพยาบาลสัตว์ที่นี่รับดูแลสัตว์เลี้ยงประเภทอื่นๆ ที่นอกจากสัตว์เล็ก มีจำพวกสัตว์เลื้อยคลานและสัตว์แปลกๆ มาเยี่ยมเยียนเป็นพักๆ ผมนั่งรอที่ที่นั่งรับรอง เห็นพี่ครามวิ่งผ่านไปแวบนึง คงกำลังยุ่งจึงไม่ได้สังเกตผม ผมจึงนั่งเล่นเกมในมือถือรอพี่คราม
“เห้ย ปาย มาตอนไหนเนี่ย” จนกระทั่งผู้คนเริ่มบางตา พี่ครามถึงสังเกตเห็นผมที่นั่งหลบมุมเสียริม
“สักพักอ่ะ พี่ครามทำงานเถอะ ปายรอได้”
“เดี๋ยวพี่ก็เลิกแล้ว แปบนึงนะ” สัตวแพทย์มือใหม่ว่าพร้อมจะยกมือมาลูบหัวผมแต่กลับชะงักมือ
“เพิ่งจับงูมายังไม่ได้ล้างมือเลย”
งั้นก็อย่าเอามาจับ!
ผมไม่ได้เกลียดสัตว์ชนิดอื่นๆ แต่ก็ไม่ได้รัก อันที่จริงผมน่าจะรักแค่คุณเกรย์ตัวเดียวด้วยซ้ำล่ะมั้ง อาจจะมีนอกใจไปหาพี่ฉางบ้าง แต่พอเห็นแมวของคนอื่นก็ไม่ได้อยากเข้าไปสัมผัสอะไรแบบคุณเกรย์ แค่มองแล้วคิดว่าน่ารักดีเฉยๆ
แต่สำหรับสัตว์สายพันธุ์อื่น คิดว่าเราไม่ควรเกี่ยวข้องกันดีกว่า
พี่ครามส่งยิ้มให้ก่อนไปทำงานต่อ ไม่นานก็ถึงเวลาเลิกงาน ผมกลับหอพร้อมพี่คราม โรงพยาบาลที่นี่ไม่ได้อยู่ใกล้ร้านพี่บัวเหมือนที่ฝึกงานที่เก่าของพี่คราม ทำให้วันนี้พวกเราไปฝากท้องที่ร้านอาหารที่อื่นแทน ผมเห็นสาวๆ บางคนแอบเหล่พี่ครามด้วย ว่าไม่ได้นะ นั่นดีกรีอดีตเดือนสัตวแพทย์เลยนะ คิดแล้วก็ขำก๊าก
ผมมาถึงหอประมาณหกโมงครึ่ง คุณเกรย์ที่นอนแอ้งแม้งพอเห็นพวกผมก็ร้องสั่งขออาหารทันที แน่นอนว่าพี่ครามเป็นคนจัดการให้ พอทานข้าวแล้วผมจึงไปอาบน้ำชำระร่างกายก่อนมานอนแผ่รับแอร์เย็นๆ ที่พี่ครามเปิดไว้ตอนมาถึง เล่นกับคุณเกรย์รอพี่ครามอาบน้ำเสร็จก็พากันมานอนแผ่กองอยู่บนเตียงกันทั้งคนทั้งแมว จนกระทั่งพี่ครามเริ่มขยับตัว ลุกไปหยิบหนังสือมาอ่าน
คุณหมอคนขยันจัดท่าให้ตัวเองพิงพนักพิงกับเตียงก่อนตั้งใจอ่านหนังสือตรงหน้า ที่เป็นหนังสือแพทย์เกี่ยวกับสัตว์ เพราะพี่ครามเคยชินกับพวกหมาแมวมากกว่าทำให้หลงๆ ลืมๆ สัตว์จำพวกอื่น และนั่นทำให้เขาต้องมารื้อฟื้นความรู้อะไรแบบนี้อยู่บ่อยๆ
ส่วนผมก็ตอบแทนเขาโดยการหยิบหนังสือการ์ตูนที่พี่ฟุ้งเคยเอามาทิ้งไว้เมื่อครั้งก่อนมาอ่าน พี่ครามพิงหัวเตียง ส่วนผมพิงพี่ครามอีกที พร้อมกับลากคุณเกรย์ให้มานอนแหมะอยู่ข้างๆ อีกด้วย อบอุ่นทั้งคนทั้งแมว
ผมเริ่มไหลตัวลงไปนอนหนุนตักพี่คราม จัดแจงท่าทางให้ตัวเองได้นอนอ่านอย่างสบายจนมันกลายเป็นท่าประหลาด พี่ครามไม่ได้ว่าอะไร เพียงแค่เอื้อมมือมาลูบหัวผมในบางครั้งเท่านั้น
“ง่วงรึยัง”
“นิดหน่อย”
ผมตอบคำถามคนพี่ ปิดหนังสือการ์ตูนในมือลงก่อนนำไปเก็บ พร้อมกลับมาเล่นกับคุณเกรย์ข้างๆ พี่คราม ไม่นาน คนตัวโตก็วางหนังสือในมือ พร้อมพักผ่อน
“ปาย”
เอ่ยชื่อผมเมื่อต้องการอะไรบางอย่างเหมือนทุกครั้ง พี่ครามตั้งกฎในการนอนของผมกับพี่เขาโดยการให้จูบฝันดีก่อนนอนทุกคืน ไม่ผมก็เขาต้องทำ และครั้งนี้...ผมคงต้องเริ่มมัน
ผมมองคุณเกรย์ในมือ
“พี่ครามหลับตาก่อน”
คนตัวโตหลับตาพริ้มอย่างว่าง่าย ผมขยับเข้าไปใกล้เขาก่อนทำการ...
จุ๊บ
“ปาย!”
พี่ครามร้องลั่นเมื่อได้สัมผัสประหลาดที่ปากตัวเอง ผมอุ้มคุณเกรย์ไปจุ๊บปากพี่คราม ให้คุณเกรย์ทำหน้าที่แทน คนตัวโตเบ้หน้าใส่ผมที่กำลังยิ้มร่า คุณเกรย์ทำหน้าเบื่อโลกส่วนผมรีบหนีไปปิดไฟก่อนที่พี่ครามจะคว้าตัวได้ทัน
พอทั้งห้องมืด ผมก้าวขึ้นเตียงช้าๆ ควานหาผ้าห่มก่อนมุดเข้าไป คลานไปโผล่ใกล้ๆ พี่คราม
“ฮิๆ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย”
เขาว่าเมื่อเห็นผมโผล่มาที่อก ผมนอนทับพี่ครามอยู่ในตอนนี้ พยายามจ้องคุณหมอหมาคนหล่อในความมืด เมื่อสายตาชินกับการไร้แสงสว่างแล้ว ผมเห็นใบหน้าพี่ครามเลือนราง พี่ครามไม่ได้ขยับไปไหน ทำเพียงโอบผมเอาไว้พร้อมจ้องมองด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก เพียงแต่รู้ว่ามันเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง
ผมขยับตัว
ดันตัวเองให้เข้าใกล้กับใบหน้าที่คุ้นเคย
ก่อนแนบริมฝีปากตัวเองเข้ากับของอีกคน
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ไม่รู้จะเรียกว่าเป็นตอนพิเศษได้มั้ย เพราะมันไม่ค่อยมีอะไรเลย555
ถือว่าเอามาให้คลายความคิดถึง
มีคำถามจากหลายๆ คอมเม้นถามมา เรารวบรวมคำตอบไว้ตรงนี้เลยนะคะ
Q : มีรวมเล่มไหม?
A : กำลังรอพิจารณาต้นฉบับอยู่ค่ะ ถ้ายังไงจะแจ้งให้ทราบอีกทีน้า
Q : มีเรื่องของฟุ้งไหม?
A : มีค่ะ วางไว้เป็นเรื่องสั้น
Q : เรื่องของพี่ฉาง
A : มีเป็นเรื่องสั้นเช่นกัน
แต่ทั้งเรื่องฟุ้งและพี่ฉางยังเป็นร่างวุ้นอยู่เลย น่าจะอีกนานกว่าจะได้ลงนะคะ TvT
Q: ตอนพิเศษ
A: มีตอนพิเศษแต่ไม่มีภาคสองน้า
Q : จนตอนนี้พี่ครามก็ไม่ได้กินน้อง
A : ตอนนี้น่ะใช่ แต่ตอนหน้าไม่หรอกหน่าา :hao6:
Q : ตอนพิเศษที่บรรยายโดยคุณเกรย์
A : คาดว่าไม่มี เพราะเขียนแล้วรู้สึกไม่โอเคจริงๆค่ะ TT ปล่อยให้ทุกคนมีคุณเกรย์เป็นของตัวเองดีกว่า555
แต่ถ้าอยากอ่านจริงๆ คลิก :mew1: (https://twitter.com/Raccooll/status/862870347086929920) เลยค่ะ 5555555555
น่าจะลงตอนพิเศษสักสองสามตอน ส่วนใครมีคำถามอื่นอะไรคอมเม้นมาได้เลยนะคะ ^^
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
-
:z13: รอตอนพิเศษต่อนะค้าาาาา สุดท้ายหมอก็ยังได้แค่ชิมน้อง :hao6: แต่ไม่เสนอไปสินะคะะะะ หุหุหุ
-
:mew1:
-
สุดท้ายพี่ครามก็ไม่ได้กินน้องงงง
-
อบอุ่นหัวใจ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอน้องปายโดยกิน :z1:
-
:pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
โอ๊ยยย ใจเรา คือยิ่งอ่านใจเรายิ่งรับไม่ไหว น้ำตาลจะขึ้นแล้วค่ะ คือมันดูไม่มีอะไรนะคะ แต่จริงๆคือหวานมากอ่ะ เป็นความอบอุ่นเรียบง่ายที่ทำให้หยุดยิ้มไม่ได้ คือเขาไม่ต้องทำอะรพิเศษเลยอ่ะค่ะ แค่อยู่ด้วยกันแบบนี้ ทำทุกวันเป็นเรื่องปกติแบบนี้เราก็เขินแล้วอ่ะ ดูสิคะ มีอย่างที่ไหนอยู่ด้วยกันแล้วต้องตัวติดกันขนาดนี้ น้องปายนี่ติดพี่เขามากจริงอ่ะค่ะ นี่แอบสังเกตว่าน้องชอบเข้าไปกระแซะไปเบียดพี่ครามยังไงไม่รู้นะคะ ลูกแมวเอ๊ยยย นี่ไม่ใช่แค่เราที่สงสัยสินะคะ ทุกคนก็สงสัยว่าพี่แกยังไม่ได้กินน้องจริงดิ 555555555 พี่ครามต้องไปบนอีกรอบแล้วล่ะค่ะ นี่ขาดกองเชียร์ให้น้องเสียตัวมีเยอะขนาดนี้พี่ก็ยังไม่ได้กินน้องเลย โถ พี่ครามดูตามใจน้องมากด้วยแหละค่ะ ถ้าน้องบอกไม่พี่ก็ไม่ แต่น่ารักนะคะ แบบพี่ไม่ได้ต้องการแค่ร่างกายน้องนะ 55555 รอตอนพิเศษต่อๆไปด้วยนะคะ รอเล่มด้วยยยยย
ปล. ตอนพิเศษคุณเกรย์แบบ....
-
พี่ครามก็ยังไม่ได้กินน้องอีกเช่นเคยยย555
รอตอนพิเศษต่อไปปป :mew1:
-
เป็นเรื่องราวของแมวเทา แมวขาว และนก 555555555555555555555555555555
-
ดีต่อจายยยยยย :mew1: :3123: :กอด1:
-
มันสนุกมากค่ะ ละมุน จากที่ปกติเฉยๆ กับแมวพออ่านเรื่องนี้อยากเลี้ยงแมวเลย
มารอตอนพิเศษตอนหน้านะ :hao6: ถ้าพระเอก นก เราจะเสียใจ :m15:
-
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao5:
จะรอตอนพิเศษ รอรูปเล่ม สิ่งสำคัญคือเราจะรอวันของอิพี่คราม วันไหนสักวันแหละ 55555
-
โถ่ววววว ขนาดสเปก็ยังไม่ได้กิน น่าสงสารพี่เขานะฮะ 55555555555
-
เพิ่งอ่านตอนหลักจบไม่นาน ตอนพิเศษก็ตามมาเลย คงความละมุนนนเหมือนเดิม
คนเขียนสปอยตอนหน้ามีลุ้น คนอ่านก็ตั้งตารอเลยค่ะ รอดูพี่หมอได้สมหวังสักที :hao6:
-
น่ารักไปอีก
-
ชอบมาก ชอบการบรรยายเวลาปายเจอคุณเกรย์ กับพี่ฉาง เรื่องนี้เหมาะสำหรับทาสแมวมาก5555 สนุกมากค่ะ ดราม่าน้อยเราชอบ อย่าลืมมาแต่งตอนพิเศษบ้างนะคะ :m1:
-
คิดถึงคุณเกรย์
-
สงสารพี่เค้านะคะ
เมื่อไหร่เค้าจะได้กินซะที
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อะไรเอ่ยตัวเป็นคน แต่ลักษณะทางกายภาพเป็นนก
ตอบ พี่คราม 5555555555555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักจริงๆ :o8: :o8:
ปล. จำพี่ฉางไม่ได้เลย โผล่มาตอนไหนเนี่ย สงสัยคนอ่านแก่แล้ว ขี้ลืมจริงๆ :katai1:
-
น้องปายน่ารักรัวๆ
-
ปายขี้อ่อยยย พี่ครามก็ไม่กินซะทีน้าาาา ฮิฮิ
-
:pig4:
-
งือออ น่ารักนึกว่าตอนพิเศษจะไม่มาซะแล้ว รอน้องปายโดนกิน อิอิ :hao7:
-
เหม็นความรัก!!!!!!!
หวานไปมั้ย อิจฉาคุณเขานะคะ ที่ได้เป็นพยานรักให้กับว่าที่สองสามีและภรรยา
ว่าแต่เมื่อจะเลิกเป็นแค่ว่าที่สักทีคะ พี่ลุ้นจนผมจะขาวหมดหัวแล้วววว
ขอบคุณนิยายดีๆและน่ารักๆแบบนี้มากๆนะคะ
-
งื้ออออ ยังน่ารักไม่สร่างเลยยยยย
ละมุนอ่ะ ละมุนนนนนน
รอลุ้นรวมเล่มค่ะะะ
จุฟๆๆ
:mew1:
-
งื้อออ ทำไมเรื่องนี้น่ารักจังเลยอ่ะ อ่านแล้วอยากอมหัวคุณน้องเข้าไปเลย :ling1:
น้องปายน่ารักมากกกก พี่ครามก็ผู้ชายในฝันของเราเลยค่ะ ในโลกจริงยังคงโสดโหมดไม่มีใครเอา 5555
ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆนะ เราชอบมากก สนุกมากค่ะ อ่านแล้วให้ฟิลค่อยๆรักกันเบาๆ น่ารักกก
รอติดตามตอนพิเศษและเรื่องต่อๆไปนะคะ ขอบคุณค่ะ :L2:
-
:impress2: ลุ้นๆๆ จะมีอะไรมากกว่าจุ๊บกันรีเปล่าน๊อ...
-
น่าร๊ากกก ทั้งเรื่องเลย
อ่านเรื่อยๆ ยิ้มน้อยๆ มีความสุขอ่ะ
ชอบการดำเนินเรื่อง ตัวละคร
คุณเกรย์หุ่นน่าฟัดมาก ขนฟูๆนิ่มๆ ฮึ้ย!หมั่นเขี้ยว
รอติดตามรวมเล่มนะคะ และผลงานเรื่องอื่นๆต่อไปจ้า
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
น้องปายน่ารัก ขี้อ่อยแบบไม่รู้ตัวซะด้วย อิจฉาคุณเกรย์จังน๊าาาาา มีคนน่ารักคอยเกาคาง ลูบหัวให้ตลอดเลย
-
น่าสงสารพี่ครามจริงๆ ทาสแมวไม่พอทาสปายอีก อยู่มาตั้งนานไม่ได้กินปายซักที
-
ปายขี้อ่อ :o8: :-[
-
เรื่องนี้น่ารักมากกกกก
แต่ "นิว" ทั้งในเรื่องและชีวิตจริงเป็นตัวประกอบตลอดเลย :laugh:
ขอบคุณมากๆครับ :L2:
-
:mew1:
-
จนสุดท้ายก็ยังไม่ได้จับคนเหมือนแมวกิน น่าฉงฉาน55555 :laugh:
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆเลย ตัวละครน่ารัก เนื้อเรื่องก็น่ารัก
เวลาอ่านเรื่องนี้ในที่สาธารณะต้องกลั้นยิ้มจนเมื่อยแก้ม แต่ก็ต้องหลุดยิ้มตลอดเลย :-[
-
เป็นนิยายที่มีเนื้อหาน่ารัก ง่ายๆดี ชอบมากเลยค่ะ
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
ทำไมเพิ่งมาเจอเรื่องนี้
น่ารักมากๆค่ะ
อ่านสนุก เขินๆไปด้วย
นิยายฟีลกู๊ด
:mew1:
-
ชอบหนุ่มผมสั้น
พี่ครามนางมีความอ้อนนะ. นางอ้อนเก่งด้วย
และอ่อยแรงกว่าน้องอีก
-
อ่านจบแล้ว งื้อออ คุณเกรย์น่ารักอะ
น้องปายก็น่ารักกกกก
ไม่แปลกที่พี่ครามาจะอิจฉาแมว
อ่านแล้วยิ้มตลอด อบอุ่น ละมุน ~ ~
ตัวละครไม่ต้องเยอะ. ไม่ต้องมีดราม่า
ดีต่อใจ
-
แงงงงง น่ารักจัง อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
น้องปายน่ารักน่าฟัดไปไหนอะ
-
ปายน่ารักกกกกกกก และพี่ครามก็ยังไม่ได้กินปายสักที 55555555
-
ยังคงความน่ารักไม่เปลี่ยน :m1: :m1: :m1:
-
แหม่ะ พี่หมอได้แต่น้องอ่อยๆ แต่ไม่ยักได้สักที ฮ่าๆ เอ็นดูน้องจริงๆนะนี่
-
Special 2
เจอปายนั่งยิ้มร่าอยู่ในร้านอาหาร ปายบอกว่าวันนี้มีกินเลี้ยงสาย พวกเมลล์กับตั๊บก็ไปด้วยทำให้เราวางใจไปเปราะนึง ไม่คิดว่าพอผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงดีไอ้เมลล์ดันเมสเซสมาบอกเราว่าปายเมา...
ไปกินข้าวทำไมเมาได้วะ
ถึงจะสงสัยแต่ก็รีบบึ่งมาหาปายที่ร้านทันที ไอ้เด็กน่ารักนั่งยิ้มแป้นแล้นจนน่ามันเขี้ยว เราเดินเข้าไปหาปายที่นั่งยิ้มพิงไหล่ไอ้เมลล์อยู่
“อ้าวพี่ มาเร็วนะ”
“ทำไมปายเมาได้วะ” ไม่คิดจะทักทายอะไร เราถามสวนไปทันที
ไอ้เมลล์เพยิดหน้าไปทางฝั่งขวามือ “ปายบอกมันเจอคนรู้จักเลยไปนั่งด้วยแปบเดียว ไม่ทันไรกลับมาก็กลายเป็นงี้ละ”
เราหันไปตามสายตาที่ไอ้เมลล์ว่า เจอตัวการนั่งเฮฮาอยู่ไม่ไกล
ไอ้เหี้ยฟุ้ง
กล้าดียังไงมามอมแมวกู
ไอ้ฟุ้งเหมือนจะรู้สึกได้ถึงรังสีอาฆาตถึงได้หันมามองเรา เมื่อสบตาเราถลึงตาใส่มันอย่างโกรธเคือง หมอหมาๆ เอ่ยอะไรสักอย่างกับคนในโต๊ะที่คิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานของมัน ก่อนเดินมาทางเรา ส่วนเราก็เดินเลี่ยงออกห่างปายเล็กน้อยเพื่อคุยด่ามัน จะได้ไม่รบกวนน้องๆ ในโต๊ะ
“มาเร็วกว่าที่คิดนะ”
“ไอ้สัด มอมปายทำเหี้ยไร”
“เปล่านี่ ชวนมานั่งกินด้วยกันสองสามแก้วเอง น้องแม่งไปเร็ว”
“มึงออกไปต่อยกับกูนอกร้านเลยป่ะ”
“โหยไอ้เหี้ย กล้าท้า มึงดูตัวมึงกับกู เหมือนให้ควายป่าสู้กับกระต่ายน้อยน่ารัก” มึงเป็นควาย กูเป็นกระต่ายใช่มะ เออรู้หรอกว่ามันด่ากูควาย แต่อย่างแม่งเหมือนกิ้งก่าก็มากพอแล้ว
“เดี๋ยวมึงจะเจอควายขวิด”
“ไม่เอาน่า มึงก็รู้กูไม่ได้มีเจตนาไม่ดี ชวนน้องดื่มนิดเดียวไม่คิดจะทำอะไรหรอก เพื่อนมันก็อยู่เนี่ย”
“ก็กูไม่อยากให้ปายเมานี่หว่า” อันที่จริง ไม่อยากให้ปายไปกินของอะไรแบบนี้เลย
“มึงก็ทำตัวติดน้องมันเกินไปละ เดี๋ยวอีกหน่อยน้องมันก็ต้องได้กิน จะได้รู้ลิมิตตัวเองไง มึงจะได้ระวังไว้”
ผมถอนหายใจอย่างเอือมระอา ไอ้ฟุ้งพูดชวนเชื่อให้ตัวเองพ้นความผิดจนได้
“กูไปหาปายละ”
“ตัวติดกันจริงๆ พวกมึงเนี่ย ปล่อยๆ น้องบ้างก็ได้”
“ไม่ได้หรอก กูกับปายตัวติดกันแยกออกจากกันไม่ได้ กูเป็นเนื้องอกของปาย กูจะอยู่ติดกับปายทุกที่ทุกเวลา”
“ทุเรศเหี้ยๆ เดี๋ยวกูจะหั่นเนื้อเหี้ยอย่างมึงออกเอง”
ผมยักไหล่ ไม่สนใจมันก่อนก้าวไปหาปายที่ยังคงนั่งยิ้มไม่หยุด พิงไหล่ไอ้เมลล์อยู่นั่น เพิ่งรู้ว่าเมาแล้วเป็นงี้ ปายไม่พูด ไม่จา เอาแต่นั่งยิ้ม ใครถามอะไรก็ยิ้ม อันตรายเป็นบ้า น้องๆ ในโต๊ะนั่งจ้องปายตาเป็นมันทั้งชายทั้งหญิงเลยให้ตาย คิดว่าถ้าไม่มีไอ้เมลล์กับไอ้ตั๊บคงมีคนอาสาพาปายไปไหนต่อไหนหลายราย
“เอาปายมา จะพากลับแล้ว”
“เออเอาไปเลยพี่ หนัก”
ไอ้เมลล์พยายามดันตัวปายมาให้เราพยุงไว้ จนจัดแจงท่าเรียบร้อยเราก็พาปายออกจากร้านไป รับไหว้น้องๆ ในโต๊ะเสร็จก็ตรงสู่รถ เดาว่าสปายคงปฏิเสธคนไม่เก่งอีกตามเคย และคงไม่กล้าปฏิเสธเหล้าจากมือคนเหี้ยอย่างไอ้ฟุ้งแน่ๆ ถึงได้มาลงเอยแบบนี้ ปายเอ้ย
อันที่จริง เพิ่งเคยเห็นปายเมาครั้งแรก น้องเองก็ไม่เคยรู้ว่าตัวเองเมาแล้วเป็นไง เพื่อนๆ ไม่เคยยอมบอก บอกแค่ห้ามไปกินเหล้าโดยที่ไม่มีพวกมัน ซึ่งเป็นอะไรที่โคตรจะเห็นด้วย แม้ว่าปายจะทำเพียงแค่นั่งยิ้มตัวโยกไปโยกมา แต่นั่นแหละคือความอันตรายที่สุดแล้ว คิดว่าถ้าบอกปายไปว่าปายแค่เมาแล้วยิ้ม น้องอาจจะคิดว่าไม่เป็นอะไรก็ได้ เพราะงั้นดีแล้วที่ไม่บอกปาย
ปายไม่ค่อยยิ้ม ยิ้มไม่บ่อยหากอยู่ข้างนอก เจอคนไม่สนิทไม่รู้จักจะชอบทำหน้าเฉยๆ มากกว่า ดูเป็นคนไร้มนุษยสัมพันธ์ พอมานั่งยิ้มแบบนี้แม่งโคตรล่อเป้า ตาก็หวานเยิ้ม แก้มก็แดง ใครพูดอะไรใส่ก็ยิ้มรับเขาไปทั่ว สมควรที่จะห้ามให้ออกไปคลุกคลีกับพวกแอลกอฮอล์จริงๆ
เรามาถึงหอ พาปายนอนลงเตียง มีแมวเทาเดินป้วนเปี้ยนรอบตัวเหมือนอย่างเคย จัดแจงท่าทางให้น้องได้ก็ลุกไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำ เตรียมเช็ดตัวให้คนเมาที่นอนแอ้งแม้ง ทว่าพอออกจากห้องน้ำก็เห็นปายไหลไปทางขอบเตียง พยายามเอื้อมมือเขี่ยแมวเทาที่นอนพิงขาเตียงอยู่
“ปาย เดี๋ยวก็ตกหรอก”
เราร้อง ปายไม่ตอบอะไรเอาแต่เงยหน้ามาส่งยิ้ม จนเราต้องไปอุ้มน้องกลับมานอนบนเตียงดีๆ
“จะเช็ดตัวให้นะ อยู่นิ่งๆ” แมวปายยิ้มรับ อันตรายอีกแล้ว
เราถอดเนคไทน้องโยนไปไว้โซฟาปลายเตียง ที่ประจำที่ปายชอบพาดเนคไทไว้ ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกทีละเม็ด ปายมันก็นั่งนิ่งยอมให้เราจับนู่นจับนี่ โอ๊ย แล้วอย่างนี้จะปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ยังไงวะ ความอ่อยธรรมชาติกว่านี้ไม่มีที่ไหนแล้ว
ทำแม่งเลยดีมั้ยเนี่ย
ล้อเล่นครับ ใครจะไปทำคนเมาลง แต่จริงๆ ก็น่าสน ถ้าน้องตื่นมาค่อยโบ้ยว่าน้องเริ่ม อย่าไอ้ครามอย่า ห้ามเหี้ย นี่สปายนะมึงทำน้องได้ลงหรอ ...ความคิดในหัวตีกันอีกครั้งจนเหนื่อยใจที่จะคิด เลยช่างหัวแม่ง มองหน้าปายกับแมวเทาสลับกันจะได้หมดอารมณ์
เช็ดใบหน้าเสร็จก็เริ่มลุกล้ำเข้าไปในสาบเสื้อ ทำหน้าที่เช็ดตัวคนเมา พร้อมๆ กับข่มใจไม่ให้ตัวเองทำเกินหน้าที่ ปายโคตรยั่วเลยโว้ย ถึงจะเคยทำไปมากกว่ากอดจูบ แต่ปายก็ทำให้รู้สึกตื่นเต้นตื่นตัวอารมณ์เตลิดได้ตลอดเลยแม่ง หน้าท้องแบนราบและขนาดลำตัวกำลังพอดี ปายมีเนื้อมีหนังขึ้นมาจากทีแรกนิดหน่อย จริงๆ คงเป็นคงชอบกินของจุกจิก เดาว่าเมื่อก่อนต้องเป็นโรคง่วงไม่ยอมออกมาหาอะไรกินแน่ๆ ถึงได้ผอมเชียว ดีใจที่ขุนปายได้ขนาดนี้ กำลังน่าฟัด
“ปาย ยกเอวหน่อยจะถอดกางเกง”
เปล่า ไม่ได้จะทำ จะเปลี่ยนเป็นกางเกงนอนให้น้องเฉยๆ ใส่กางเกงสแลคคงอึดอัด เดี๋ยวยับด้วย ไอ้ไม่ทำอ่ะเรื่องจริงเชื่อเถอะ แต่ถ้าถามว่าคิดมั้ยอ่ะคิด...คิดไปถึงดาวอังคารแล้วด้วย
ก็ดูมันดิ ใครใช้ให้มานอนตัวขาวๆ ตาเยิ้มๆ แล้วยิ้มแป้นแบบนั่นเล่า ที่ยังไม่ทำไม่ใช่เพราะไร้น้ำยาอย่างที่ไอ้เวรฟุ้งหรือใครๆ เขาพูดกัน ไม่ได้เสื่อมสมรรถนะทางเพศด้วย เรียกว่าเป็นสุภาพบุรุษ รอให้น้องตกลงยินยอมดีกว่าเอาอารมณ์เราเป็นตัวตั้ง ถึงแม้ความผิดชอบชั่วดีจะตีกันภายในหัวจนวุ่นวายก็ตาม
ไม่ได้รีบร้อนกับเรื่องแบบนี้ ถ้าได้ก็ดีเพราะยังไงก็อยากทำกับคนที่รักอยู่แล้ว แต่อยู่แบบนี้ก็ไม่เป็นไร ได้ตอดนิดตอดหน่อยก็พอต่ออายุขัยได้แล้ว อีกทั้งเราไม่ได้มองปายเป็นแค่คนรักหรือวัตถุเรื่องเพศ ในบางมุมปายเป็นน้องชาย บางทีก็เป็นเพื่อน บางทีก็เหมือนแม่ บางทีก็เป็นแมว
เพราะอย่างนั้นเวลารู้สึกว่าปายเป็นแมวแล้วให้ทำกับแมวมันก็ไม่ใช่
ก็เอ็นดูน้องแบบนี้แหละถึงได้อดแดก แต่เอาเถอะ เราเต็มใจเป็นอย่างนี้เอง
หลังจากจับปายถอดเสื้อนักศึกษาแล้วใส่เสื้อนอนให้น้องเสร็จสรรพ เราก็จัดการไปอาบน้ำตัวเอง จนเรียบร้อยก็ออกมาและพบกับปายที่กำลังทำอะไรสักอย่างกับสีเทา
“ปาย! ปาย ทับแมวแล้ว” ว่าพลางรีบเข้าไปอุ้มสปายที่เหมือนจะเอาตัวไปทับแมวเทามากกว่ากอดเล่นเหมือนทุกครั้ง ปายหันมาส่งยิ้มเหมือนเคย
“อือ อาม..”
“หือ”
“พี่ คะ...อาม”
สาบานได้ว่านั่นหมายถึงชื่อเรา?
ไม่ทันจบความคิด แมวปายในอ้อมกอดก็เบี่ยงตัวหันกลับมาซบเรา ไม่พอยังเอาหัวมาไถอีก โว้ย เป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย
“ร้าก...”
ยกมือกุมขมับ กูจะตายแล้วโว้ยครับ หนูอยากได้อะไรเดี๋ยวพี่หามาให้เลย คนอะไรน่ารักจนจะบ้าตาย คนเราสามารถน่ารักขนาดนี้ได้เลยหรือไง เราปล่อยให้แมวปายถูไถจนพอใจก่อนจับออก
“ครับๆ รู้แล้วว่ารัก พี่ก็รักเราเหมือนกันนะ” ว่าพร้อมกดจูบลงที่ขมับคนน่ารัก ถึงแม้คนเมาอาจจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็ตาม เราพยายามจัดแจงให้น้องนอนดีๆ ไม่ใช่มาไหลทับตัวเราแบบนี้ อยากจับปั้นแล้วกลืน แต่รู้ว่าทำไม่ได้เลยไปขบไหล่น้องแทน กัดชิมแสดงรอยความเป็นเจ้าของจนพอใจ ถึงค่อยจับปายไปนอนข้างๆ เสร็จก็ลุกไปว่าจะปิดไฟนอน หนังสงหนังสือไม่อ่านมันละ เหนื่อย
ทันทีที่ห้องมืด เรากลับเข้าเตียงที่เดิม ปายยังคงทำตัวยุกยิกไม่หยุด แต่คิดว่าเดี๋ยวก็ง่วงเองจึงไม่สนใจ ทว่าไม่ใช่อย่างที่คิด พอสอดตัวเข้ากับผ้าห่ม ล้มลงใส่หมอนนอนราบเรียบร้อยแล้ว ไม่นานปายก็ค่อยๆ ขยับตัวมาใกล้เรามากขึ้น ทีแรกคิดว่าแค่มาพิง แต่จู่ๆ ปายก็ยันตัวขึ้น สองแขนบางกางออกคร่อมระหว่างตัวเรา ขยับตัวขึ้นมาอยู่ข้างบน ใบหน้าหวานถูกความมืดกลบจนมิดทำให้มองไม่เห็นสีหน้า
“ปาย”
เรียกชื่อจบ คนเมาก็ทิ้งตัวลงมาที่ตัวเรา แทบจุก จะว่าหนักก็ใช่ แต่แรงทิ้งตัวที่ปายส่งมาโดยกะทันหันทำให้เราตกใจมากกว่า ปายนอนนิ่งอยู่บนตัว นี่เป็นวิธีการอ่อยของสำนักไหนกันอีกเนี่ย
เราลูบหัวน้องมันก่อนพยายามพลิกตัวให้ปายลงมานอนข้างๆ ไม่เอา ไม่ฉวยโอกาสคนเมา เรากอดมันไว้แทน ปายแค่โผล่หน้าออกมาจากอ้อมแขน ไซร้หัวเข้ากับซอกคอเราอีกครั้งก่อนหาที่สบายแล้วนิ่งไป โคตรแมว
อันที่จริง เมาแบบนี้ก็น่ารักดี
แต่ขอให้เมาตอนอยู่กับเราแค่สองคนก็พอ... คิดพลางกระชับอ้อมกอด กดจูบลงที่ขมับคนเมา ก่อนหลับตาฝันสู่ห้วงนิทรา…
แง้ว
แสงสว่างเริ่มเข้ามา สีเทามาปลุกตอนตีห้าเหมือนทุกที เรายันตัวลุกไปเปิดประตูระเบียงให้ซี้สี่ขาก่อนเดินไปเทอาหารเช้าให้มัน ยืดเส้นยืดสายสักพักกำลังคิดว่าจะกลับไปนอนต่อ เพราะวันนี้วันเสาร์ ไม่มีงาน ปายก็ไม่มีเรียน เหมาะแก่การใช้ชีวิตโง่ๆ ไปวันๆ
ปายตื่นแล้ว
ตัวง่วงงัวเงียโยกหัวไปมาราวกับกำลังสะลึมสะลือ เราเดินไปหาน้องพร้อมแก้วน้ำในมือ
“ปายดื่มน้ำก่อน”
แมวปายทำตามอย่างโดยดี รับน้ำไปดื่มจนหมดก็เอ่ยถาม
“เมื่อคืนปายเมาหรอ”
“ใช่ เมาหนักมาก ทีหลังห้ามกินเยอะแล้วนะ ฟุ้งมันชวนก็ปฏิเสธมันบ้าง”
“ครับ...แต่ปายไม่รู้นี่ว่าพี่ฟุ้งให้กินเหล้าอ่ะ”
นั่นไงไอ้เวรฟุ้ง หลอกแมวกูอีกแล้ว
“พี่คราม ปายเมาเป็นไงหรอ”
อย่างที่คิด น้องไม่รู้ว่าตัวเองเมาแล้วอันตรายแค่ไหน และถ้าเราบอกว่าปายเมาแล้วยิ้ม น้องคงคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องอันตรายหรือน่าอาย ดังนั้น เราจึงพูดปดไป
“ปายเมาได้น่าเกลียดมาก มิน่าเมลล์กับตั๊บถึงไม่ให้กินเหล้ากับคนอื่น”
“จริงหรอ ขนาดนั้นเลยหรอ ปายทำอะไร”
“เอาเป็นว่าปายห้ามกินเหล้ากับคนไม่รู้จักนะ ถ้าอยากกินต้องบอกพี่ ต้องมีพี่ไม่ก็เพื่อนไปด้วย”
ปายพยักหน้า ก็เพราะหลอกง่ายขนาดนี้ไงเลยไม่อยากให้ไปไหนกับคนอื่น
“ปายขอโทษนะพี่คราม”
เราอมยิ้ม แม้จะรู้สึกผิดที่ต้องโกหกน้อง แต่เพื่อความปลอดภัยของปายเองถึงต้องยอมกล่าวคำลวงไป เราเอื้อมมือไปกอดรอบตัวปาย กดจูบที่หน้าผากมน
“สีเทาก็ไม่ชอบกลิ่นเหล้านะ”
“งั้นปายจะไม่กินแล้ว”
ทีกับแมวล่ะยอมง่ายจริง
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
แมวเมาๆ
ทีนี้ก็รู้แล้วนะว่าจริงๆ พี่ครามไม่ได้เสื่อมสมรรถนะ พี่แค่เป็นสุภาพบุรุษษษ 555
อยากขอโทษทุกคนที่เราพิมพ์กำกวม เรื่องที่พี่จะได้บูบีน้องในตอนหน้าเราหมายถึงในวันข้างหน้าน่ะค่ะ TvT
ยังไม่ใช่ตอนนี้ ขอโทษนะคะะ แง :hao5:
แต่ก็ไม่อยากให้โฟกัสเรื่องนี้กันนะ 555
ปล่อยอิพี่ไป เรื่อยๆ ไปแบบนี้เดี๋ยวสักวันก็ได้กินเองงง :hao7:
-
ขอบคุณ :)
-
พี่ครามมม
จนตอนนี้ก็ยังหลงน้องหัวปักหัวปำ
เมื่อไหร่พี่เค้าจะไ้กินซะทีคะ
คนอ่านไม่ได้หื่นเลยจริงๆ
-
กราบพี่คราม 3 ครั้งเลยค่ะ คือพี่ทนได้ยังไง นับถือนะคะ 5555555555555555 พี่ฟุ้งคะ เรารู้นะ จริงๆพี่มอมน้องกะให้เพื่อนได้กินป่ะ แต่พอดีเพื่อนพี่สุภาพบุรุษมากค่ะ พี่ก็มาลุ้นกับเราต่อนะคะว่าเมื่อไหร่ ฮืออออ แต่เราชอบความตัวติดกันของเขานะคะ แล้วยังที่พี่ครามบอกน้องไม่ได้เป็นแค่คนรัก หู้ยยยยยย น่ารักมากอ่ะ นี่อ่านๆไปก็อยากอ่าเรื่องของพี่ฟุ้งแล้วเหมือนกันนะคะ พี่ครามนี่ต้องเป็นมารผจญมากแน่ๆ
-
ปายยย อย่าไปเมาที่ไหนอีกน้าา งือ อยากฟัดดด
-
ยั่วเป็นธรรมชาติ
-
ขอบคุณค่ะ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย
คุณชายครามมมมม
พ่อสุภาพบุรุษจุฑาเทพมาจุติ
-
น่าร้ากกมากเลยค่า สปายเสมือนอ่อยตลอดเวลา พี่ครามก็สุภาพบุรุษตลอด แอบอยากให้ตบะแตกบ้างไรบ้าง 555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่คราม มีพลังรับการดาเมจจากการอ่อยของปายสูงมาก
แอบ อยากให้ทนไม่ไหว ปายยั่วหนักๆ เง้อออออ :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ร้อยตอนพันตอนสุภาพบุรุษแบบพี่ครามก็อดกิน 555555555555555555 :hao7:
-
จะรอวันที่คุณพี่คราวมตบะแตกนะ :z1: :hao6:
นี่น้องขายอ้อย(แบบไม่รู้ตัว)ให้ขนาดนี้ยังจะเป็นสุภาพบุรุษอี้กกก ยอมใจ 555
-
น้องปายเมาแล้วแซ่บเนอะ สงสารอิพี่ครามเลย 5555555 สุภาพบุรุษ(มัก)มากกกกกกกกกกกกก :hao7:
-
น้องปายเมาได้น่ารักมาก
:impress2: :impress2:
-
:mew1: :mew1: :3123: :3123: :กอด1: :กอด1: :mew1: :mew1:
-
ปายน่ารักมาก :mew1: แต่จนแล้วจนรอดคุณพี่ก็ยังไม่ได้กิน :laugh:
-
พี่ครามก็ยังคงไม่ได้กิน 555555555
-
แมปายเมา พี่ครามก็สุภาพบุรุษมากก :hao3:
-
เป็นเรื่องที่อ่านได้เรื่อยๆ ไม่หวือหวา แต่ความอ้อนระดับสิบจริงๆ กรี๊ดดดดดดดด ทำไมแมวปายถึงน่ารักแบบนี้ คิดเหมือนพี่ครามตอนเด็กๆแม่ให้กินคิตตี้เหรอ 555555 อยากได้แบบพี่ครามบ้างวันๆคงไม่ทำอะไรนัวเนียอยู่แต่กับน้องมันนี่แหละ เรารออ่านและจะสอยตอนเป็นเล่มๆเลย ชอบ น่ารัก แอบอยากอ่านตอนพิเศษที่มีสีเทาเป็นคนเล่าเรื่องค่ะ อยากรู้ว่าสีเทามองปายเป็นยังไง มองพี่ครามเป็นยังไง แล้วจะนอนอ้วนๆไม่หาแฟนเลยใช่ไหม //แซวๆ :hao7:
-
สงสารแต่ก็เอ็นดูพี่ครามอะ 5555555 :m20:
-
นุ่มนิ่มสมเป็นปาย พี่ครามก็ดีมากกก สุภาพบุรุษสุดๆ
-
ตลกพี่คราม เอาแมวมาขู่น้อง
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ความอดทนเป็นเลิศ :katai2-1:
-
:pig4:
-
ทนได้ขนาดนี้ อีกไม่นานจะออกบวชใช่ไม๊พี่คราม 5555
อ่อยโดยธรรมชาตินี่น่ากลัวจริงๆ
-
เมาแล้วกลายร่างเป็นแมวอ้อนสุดๆ
-
ฟัดแมวสักทีพี่คราม55555555555
-
ทำไมเราถึงได้พลาดนิยายน่ารักๆแบบนี้ไป
สารภาพว่าหลงรักคุณเกรย์หมดหัวใจ
อยากปาหมาที่บ้านทิ้งแล้วหันมาเลี้ยงแมว :hao5:
-
แมวเมาทำไมน่ารักก
-
เพ่ครามอัลไรจะเป็นคนดีขนาดเน้
-
:mew1:
-
ไปลาบวชได้ค่ะพี่ 5555 ความอดทนเป็นเลิศ
-
น้องปายทาสแมว พี่ครามก็เป็นทาสน้องปาย
ดีกว่าพี่ครามก็มีแค่นักบวชละค่ะ555 รักๆ
-
Special 3
แปลกดี ไม่คิดว่าคนอย่างพี่ครามจะป่วยเป็นด้วย
“แค่กๆ” คนตัวโตไอรับเสียงความคิดผมทันที พี่ครามอาการไม่ค่อยดีมาตั้งแต่เมื่อคืน เจ้าตัวบอกพักสักตื่นก็หาย แต่พอรุ่งเช้า คนบอกว่าจะหายดีกลับป่วยหนักกว่าเดิม
พี่ครามโทรไปลางานแล้วแต่ผมยังต้องไปเรียน แม้ว่าสภาพพี่ครามจะทำให้ผมไม่อยากปล่อยให้พี่เขาอยู่คนเดียวเลยก็ตาม แต่พี่ครามก็ยังบังคับให้ผมไปเรียนอยู่ดี ผมทำโจ๊กให้พี่คราม โจ๊กซองนั่นแหละครับ ตอนแรกบอกพี่ครามว่าจะลงไปซื้อข้าวให้แต่พี่ครามบอกโจ๊กซองก็พอ ชอบกินซะงั้น
เมื่ออาหารเช้าแบบง่ายๆ เสร็จ ผมยกมันไปให้พี่ครามที่นอนพังพาบอยู่บนเตียง
“พี่ครามกินไหวมั้ย”
“ไหว แต่อยากให้ปายป้อน” พูดจบก็ไอโขล่กเสียงดัง ยังจะพยายามเล่นอีกนะคนเรา
ผมคนช้อนในมือ ตักโจ๊กขึ้นมาก่อนเอาจ่อปากพี่คราม คนไอค่อกแค่กเหลือบตามองมาทางผมอย่างตกใจ
“กินสิ ป้อนให้แล้วนี่ไง”
คนตัวโตไม่ตอบ เพียงแต่อ้าปากงับช้อนในมือผมไป ผมป้อนพี่ครามให้อีกสี่ห้าคำ คนตัวโตก็รับถ้วยไปทานเอง
“ปายไปเรียนเถอะ เดี๋ยวก็สายหรอก”
“ก็มีคนอยากให้ป้อนข้าวให้นี่”
“ไม่คิดว่าจะทำจริงนี่”
ผมเลิกคิ้ว ขยับตัวเข้าหาพี่ครามก่อนบรรจงจูบลงที่แก้มคนป่วย
“ปายทำได้มากกว่านี้อีก”
“อย่าอ่อยสิ”
“เปล่า”
ว่าพร้อมลุกขึ้นไปเทน้ำให้พี่ครามแก้เขิน อายอยู่เหมือนกันแต่รู้ว่าสภาพแบบนั้นทำอะไรผมไม่ได้แน่ๆ ผมจัดยาให้พี่ครามพร้อมวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะเล็กข้างเตียง อุ้มคุณเกรย์ที่เดินตามป้วนเปี้ยนไม่หยุด หืม จะอ้อนขออาหารอีกหรอเจ้าตัวน่ารักนี่
“พี่ครามทานข้าวเสร็จก็ทานยานะ เดี๋ยวปายต้องไปแล้ว”
“ครับ” คนป่วยรับคำอย่างว่าง่าย
“ไหวมั้ย ให้ปายเรียกพี่ฟุ้งมาช่วยเฝ้าไข้มั้ย”
“อย่าได้เอามันมาเชียว แค่กๆ”
ผมขำ รู้ว่าพี่ฟุ้งไม่ว่างมาหรอก แค่อยากแกล้งพี่ครามไปงั้น
“ปายไปก่อนนะ”
“อืม เดินทางดีๆ นะ ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่ง”
“งั้นก็หายไวๆ นะครับ” ว่าพร้อมก้มจูบลงบนหน้าผากร้อนๆ นั่นอีกที
“ปาย...” พี่ครามกัดฟันกรอด ส่วนผมยิ้มร่า อุ้มคุณเกรย์ในอ้อมกอดก่อนพูดกับคุณเขา “ฝากดูแลพี่ครามด้วยนะคุณเกรย์”
พร้อมจูบหัวทุยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนออกไปเรียน ผมมีเรียนช่วงเช้าและช่วงบ่ายทำให้ไม่สามารถอยู่เฝ้าไข้พี่ครามได้แม้ว่าเจ้าตัวจะดูอาการหนักก็ตาม ผมบอกให้พี่ครามไปโรงพยาบาลแต่คนป่วยก็ยังยืนยันว่านอนแปบเดียวก็หาย ในเมื่อขัดใจไม่ได้เลยปล่อยให้พี่ครามนอนที่ห้องไป มีคุณเกรย์คอยดูแลอยู่ไม่เป็นไรหรอก ผมเองตอนไม่สบายคุณเกรย์ก็มาช่วยเฝ้าอย่างดี
ผมเรียนไปมองมือถือไป เพราะบอกให้พี่ครามโทรมาถ้ามีปัญหา แต่ก็ไม่มีสักสาย ถึงอย่างนั้นก็ไม่กล้าโทรไปเพราะกลัวว่าจะไปรบกวนการพักผ่อนของพี่คราม ถ้าคุณเกรย์มีมือถือก็คงดี ผมจะได้โทรเช็คอาการพี่ครามจากคุณเขา แต่ก่อนอื่นต้องไปเรียนภาษาแมวก่อน
ผมทานข้าวตอนพักเที่ยง หลังจากนั้นก็ขึ้นเรียนคาบบ่ายตามปกติ อาจารย์เช็คชื่อต้นคาบและนั่นทำให้ผมเกิดความคิดบางอย่าง
“เมลล์ ฝากจดเล็คเชอร์หน่อยนะ”
“มึงจะไปไหน”
“พี่ครามไม่สบาย”
“ไอ้ปาย ไอ้เด็กติดผัว”
“ไอ้บ้า ไม่ได้ติด!” ผมว่าเสียงแข็ง เกลียดเมลล์ ชอบว่าผมอยู่นั่นแหละ
“เออ จะไปไหนก็ไปเหอะ”
“อือ ขอบคุณนะ”
ผมเอ่ยเสียงเบาก่อนหาทางหลบออกไปจากห้องเล็คเชอร์ ทำไงได้ ก็ในหัวคิดแต่เรื่องพี่คราม พี่ครามจะตื่นมากินข้าวกลางวันได้รึเปล่า จะเป็นอะไรมากรึเปล่าอยู่นั่น นอกจากคาบนี้แล้วผมก็ไม่มีเรียนแล้ว เช็คชื่อแล้วด้วย เนื้อหาในคาบนี้เองก็ดูไม่ได้ยากและไม่น่ามีควิซถึงได้แอบดอดออกมาได้ ผมคิดไว้แล้วต่างหาก
ไม่ใช่ติดพี่ครามอย่างที่ไอ้เมลล์ว่าสักหน่อย
แม้ว่าจะเริ่มมีเสียงนินทาผมกับพี่ครามจากคนอื่น เมื่อเห็นว่าผมลงมาจากรถปริศนาที่มีอดีตเดือนสัตวแพทย์เป็นคนขับ ข่าวลือเริ่มตีแผ่ไปต่างๆ นาๆ เข้าหูผมบ้างไม่เข้าหูผมบ้าง ยังไงเสียผมก็ห้ามปากคนไม่ได้ ผมไม่สนใจพวกนั้นหรอก แค่เลือกคนที่จะแคร์ก็พอ
ผมเดินขึ้นรถไฟฟ้า เดินไปยังทางที่เพิ่งจากมาเมื่อเช้า ก้าวเข้าอาคารที่คุ้นเคยก่อนเปิดประตูห้องออก พี่ครามยังคงหลับอยู่ ส่วนคุณเกรย์ก็นอนแอ้งแม้งอยู่กลางห้อง
พอผมปิดประตู แมวเทาก็พลิกตัวมาจ้องหน้าผม ร้องแง้วง้าวจนผมต้องเติมอาหารให้คุณเขาก่อนที่เสียงร้องจะไปปลุกพี่คราม ข้าวก็เต็มจานยังจะขอเพิ่มอีกเจ้าแมวอ้วน เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ ผมเดินไปหาพี่คราม หย่อนตัวนั่งข้างเตียง ยกมือทาบหน้าผากคนป่วยที่ยังร้อนอยู่เหมือนเดิม พี่ครามเหงื่อออกเยอะมาก นอนกระสับกระส่ายจนน่าสงสาร
ผมเข้าห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนู ชุบน้ำก่อนนำออกไปหาพี่คราม ค่อยๆ ซับเหงื่อที่ใบหน้า ไล่มาถึงต้นคอ
“ปาย?”
“หือ...ปายทำพี่ครามตื่นหรอ”
“มาได้ไงเนี่ย ไม่เรียนหรอ”
“พี่ครามหลับเถอะ เดี๋ยวปายเช็ดตัวให้” ผมว่า ไม่ตอบคำถามก่อนหน้านี้ ลงมือเช็ดเหงื่อของคนป่วยตามแขน
“โดดเรียนมาหรอ”
“...เปล่า เช็คชื่อแล้ว”
“เดี๋ยวเถอะ กลับไปเรียนเลยปาย”
“ให้ปายกลับไปตอนนี้ก็เลิกเรียนพอดี พี่ครามเปลี่ยนเสื้อเถอะ เหงื่อชุ่มมากเลย”
ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง พี่ครามเห็นหน้าตาไม่น่าเป็นเด็กเรียนอย่างนั้นแต่จริงจังกับการเรียนมาก แถมเรียนได้ดีอีกด้วย เพราะงั้นพี่ครามคงไม่ชอบใจที่เห็นผมโดดเรียนมาแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเสื้อพี่ครามก็ชุ่มเหงื่อจริงๆ อย่างที่ว่า ถ้ายังนอนกับเสื้อเปียกๆ อยู่อย่างนี้ไม่หายไข้เร็วนักหรอก
ผมถลกเสื้อพี่ครามขึ้น
“พอเลยปาย พอเลย หยุดเลย”
“ทำไมอ่ะ”
“เดี๋ยวมันมากกว่าเช็ดตัวนะ”
“...ยังไงพี่ครามก็ไม่มีแรงทำอยู่ดี”
ผมว่า ยิ้มเยาะคนป่วย ขนาดจะขืนแรงไม่ให้ผมถอดเสื้อให้ยังไม่มีเลย ผมจูบหน้าผากพี่ครามอีกครั้งก่อนถลกเสื้อขึ้นจนพี่ครามต้องยอมให้ความร่วมมือ
“อย่าให้มีแรงนะ”
คนหมดแรงเอ่ยลอดไรฟัน ซบศีรษะลงกับบ่าผมอย่างหมดแรงต่อต้าน พี่ครามที่ไม่มีพิษภัยน่ารักดีไม่น้อย ผมเช็ดตัวให้พี่ครามขยับตัวทั้งอย่างนั้น ลำบากนิดหน่อย เมื่อเช็ดจนเรียบร้อยแล้วก็สวมเสื้อติดกระดุมให้พี่คราม
“พี่ครามกินยายัง”
ส่ายหัว
“เดี๋ยวปายลงไปซื้อข้าวต้มให้นะ”
คำตอบของคนป่วยคือการเอาแขนมาโอบรอบตัวผม
“ไม่เอา”
“กินโจ๊กซองมันได้สารอาหารไม่ครบนะพี่คราม”
“จะกินปาย”
“...”
เดี๋ยวตีตายเลย พิษไข้ทำให้พี่ครามเป็นมากขนาดนี้เลยหรอ มันกินได้ที่ไหนเล่า นี่คนไข้หรือคนบ้า
สุดท้ายผมก็เบี่ยงตัวออกได้ง่ายๆ เพราะพี่ครามหมดแรงจริงๆ จัดแจงให้พี่ครามนอนรอแปบเดียวผมก็ลงไปซื้อข้าวต้มร้านหน้าหออย่างที่ว่าไว้ หึ ตอนผมป่วยไม่ยอมให้ผมกินตามใจ คราวนี้ถึงทีผมบ้างแล้ว
ผมเทข้าวต้มในถุงใส่ในถ้วย ยกมาป้อนให้พี่คราม คนป่วยยอมอ้าปากกินแต่โดยดี ไม่นานคุณเกรย์ก็กระโดดมาข้างพี่คราม ดมๆ คนป่วยอยู่พักนึงก่อนทิ้งตัวพิงใส่เอวพี่คราม หวัดคนกับหวัดแมวติดกันไม่ได้ ผมจึงปล่อยให้คุณเขาเฝ้าไข้พี่ครามไป พอพี่ครามทานข้าวหมด ผมก็จัดยามาให้พี่ครามกิน
“ทรมานชิบหาย”
คนตัวโตบ่นอุบเมื่อต้องกลืนยาหลายเม็ด เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ผมบังคับให้พี่ครามนอนพัก
“ปายร้องเมี้ยวให้ฟังหน่อยพี่จะได้หายดี”
“มันจะไปช่วยได้ยังไงเล่า”
“น่านะ เป็นกำลังใจไง” พูดเหมือนเป็นทหารบาดเจ็บในศึกสงคราม แม้จะมีความคิดอิดออด แต่พอมองสภาพป่วยๆ ของคนตรงหน้าแล้วผมก็ได้แต่ยอมเขาไป
“เมี้ยว”
พี่ครามยิ้มกว้าง “แปลว่าอะไร”
“แปลว่าหายไวๆ นอนได้แล้วพี่คราม”
ผมว่า รีบเปลี่ยนประเด็นก่อนที่หน้าจะขึ้นสีไปมากกว่านี้ แต่แทนที่คนป่วยตัวโตจะยอมนอนดีๆ กลับบ่นหงุงหงิง
“อยากนอนกอดปายอ่ะ อยากกอดปายแต่เดี๋ยวปายติดหวัด”
ผมลอบยิ้ม พี่ครามเหมือนบ่นคนเดียวมากกว่าคุยกับผม หรือไม่พี่เขาก็คงคุยกับหมอน ผมเอื้อมมือไปลูบหัวเขา เกลี่ยเส้นผมนุ่มสีดำอย่างเพลินมือ จนมีมือใหญ่คว้ามือผม เอาไปนอนซุกที่หน้าอกร้อนๆ ไม่ได้กอดตัวก็ขอกอดแขนแทนงี้หรอ น่ารักอ่ะ
ผมนั่งข้างๆ พี่ครามไปเรื่อยๆ ปล่อยให้มือร้อนกุมแขนผมไม่ห่าง คุณเกรย์ก็ดูชอบใจที่ได้นอนพิงพี่ครามเช่นนี้ ถึงได้หลับปุ๋ยไปแล้ว
ผมอมยิ้มกับภาพตรงหน้า หายไวๆ นะพี่คราม
.
“อื่อ”
ผมสะดุ้งขณะที่นั่งเคลิ้มๆ เกือบจะหลับ ได้ยินเสียงพี่ครามดังอยู่ข้างๆ เหมือนคนละเมอ เมื่อหันไปมองก็เห็นพี่ครามนอนขมวดคิ้วเสียแน่น เหงื่อออกอีกแล้ว ผมค่อยๆ แงะมือตัวเองออกจากพี่คราม ลุกขึ้นไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าให้คนป่วย พี่ครามยังคงส่งเสียงร้องคราง ราวกับตกอยู่ในฝันร้าย
“พี่คราม”
ผมส่งเสียงเรียกเมื่อคนตรงหน้าเริ่มบิดหน้าเหยเก หายใจหอบถี่มากขึ้น ผมจับไหล่หนาพลางออกแรงเขย่าเพื่อจะปลุกเขา
จู่ๆ พี่ครามก็ลืมตาพรึบ
โอย ตกใจ
คนตรงหน้านอนจ้องผมไม่หยุด ยกมือมาจับใบหน้าของผมไว้แผ่วเบา
“ปาย”
“อื้อ ปายอยู่นี่”
“เหมือนหัวใจจะวายเลย” พี่ครามว่าพลางชันตัวขึ้นมานั่ง คว้าผมเข้าไปกอดราวกับกำลังปลอบใจตัวเอง
“ฝันร้ายหรอ”
“อือ”
“เขาว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดีนะ”
“อือ”
คนตัวโตยังดูหวาดกลัวไม่หาย ผมสงสัยว่าพี่ครามฝันว่าอะไรแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป ได้แต่ลูบหลังปลอบเขาอยู่อย่างนั้น สักพักคุณเกรย์ก็ตื่น ลุกขึ้นยืดตัวก่อนกระโดดลงจากเตียง
แล้วพี่ครามก็พูดขึ้น
“พี่ฝัน...
...ฝันว่าจู่ๆ สีเทาก็กลายร่างเป็นคน บอกว่าตัวเองเป็นเจ้าชายมาจากประเทศไหนสักที่แล้วจะพาปายไปอยู่ด้วย แล้วปายก็ตอบตกลงทันที พี่เห็นปายเดินไปกับไอ้เทา ปายทิ้งพี่”
“พี่ครามมมม ฮ่าๆๆๆๆ”
ผมร้องก่อนหัวเราะลั่น เมื่อฟังความฝันอันแสนน่ากลัวของพี่ครามจบ แน่ใจนะว่าฝันร้ายไม่ใช่ฝันตลก คนอะไรคิดว่าผมจะทิ้งพี่ครามไปหาแมว
“ปายทิ้งพี่”
“ปายไม่ได้ทิ้งสักหน่อยพี่คราม ฮ่าๆๆๆ โอย” ผมหัวเราะจนปวดท้องแต่คนพี่ยังคงทำหน้าเบ้
“ถ้าเกิดขึ้นจริงปายก็จะเลือกไอ้เทามากกว่าพี่ใช่มั้ยล่ะ”
“อืม ปายจะไปกับคุณเกรย์แต่จะเอาพี่ครามไปด้วย โอเคมั้ย”
“ให้พี่ไปเป็นคนรับใช้อ่ะดิ”
“ไปเป็นม้าขาวให้ปายขี่ต่างหาก”
ผมว่าพร้อมยิ้มกว้างให้พี่คราม ตลกคนหึงแมว ผมกอดพี่เขาไว้เต็มอ้อมแขนซุกหน้าลงบนอกอุ่น
“อย่าให้พี่มีแรงนะสปาย”
“เลิกหึงแมวก่อนนะเมฆ”
ผมโต้กลับ เอื้อมตัวไปจูบที่คางของพี่คราม ก่อนผละออกไป เทอาหารให้คุณเกรย์ จัดการทำข้าวเย็นให้พี่ครามและตัวเอง อยู่กับพี่ครามแต่ละวันไม่มีเบื่อเลย คนตัวโตแต่มีมุมน่ารักแบบนี้ทำให้ผมตกหลุมรักซ้ำๆ บางทีพี่ครามก็ตลก เหมือนเป็นเพื่อน บางทีก็ขี้อ้อนเป็นแมวยักษ์ ส่วนใหญ่จะใจดีและพึ่งพาได้ เหมือนเป็นพี่ชาย นานๆ ทีก็จะชอบทำให้เขินเหมือนเป็นคนรัก พี่ครามเป็นได้ทุกอย่างของผมเลย
“นอนพักไปเลย เดี๋ยวไม่หายนะ” ผมพูดขึ้นเมื่อนำถ้วยจานไปล้างเสร็จเรียบร้อย เดินมาทางคนป่วยที่จ้องคุณเกรย์ราวกับกำลังเคียดแค้นอะไรบางอย่าง ผมยกคุณเกรย์ขึ้นมาจุ๊บปากต่อหน้าพี่คราม ส่งยิ้มเผล่ให้คนตัวโต พี่ครามเบิกตากว้าง จ้องผมอย่างเอาเรื่อง
“เตรียมตัวไว้เลยนะที่รัก มีแรงเมื่อไหร่พี่จับบูบีแน่”
ขอถอนคำพูด คนอะไรไม่น่ารักเลย
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
คิดว่าเป็นตอนพิเศษตอนสุดท้ายที่จะลงในเว็ปแล้วค่ะ :hao5:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้จริงๆ นะคะ
สำหรับรวมเล่ม ถ้ามีความคืบหน้าจะมาแจ้งให้ทราบนะคะ
รัก,
Raccool
-
รอพี่ครามหายป่วยนะ :hao7:
-
โอ๊ยยยยย ได้โอกาสปายก็ลวนลามพี่ครามเหมือนกันนะะะะะ
-
พี่ครามน่ารักมาก ฮามาก
-
งุ่ยยยยย
พี่ครามเวอร์ชันตะมุตะมิว่ะ
ใช้คำว่า"บูบี"อีก
555555555555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อิพี่ครามก็คิดอยู่เรื่องเดียวอ่ะ หมกมุ่นเว่อร์ o18
-
ขอบคุณ :)
-
อ้อนได้น่ารักมากกกกก~
อิพี่หึงแม้กระทั่งคุณเกรย์เนาะ น่ารักอ่ะ
ขโมยมาอยู่ด้วยได้ไหม (โดนอิคนน้องถีบ 555+)
รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้จ้า
-
พี่ครามน่ารัก อยากได้!!
แง ต้องคิดถึงตัวละครในเรื่องแน่เลย
รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ :L2:
-
พี่ครามคือแมวหื่น
น่ารักมากค่ะ จับบูบีเลยน้องปาย
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ทำไมต้องน่ารักเบอร์นี้ด้วยย ยยยยบบ ใจน้องขะพัง
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ ในเล่มขอตอนพิเศษสักยี่สิบตอนได้ไหมคะ555 ล้อเล่นนน :mew1:
-
รีบๆหายนะเฮีย :L2:
-
:m1: :m1: :m1:
-
น่ารักง่ะ ชอบมากๆเลย
เหมือนเรียบๆ แต่มันฟินมาก
อบอุ่น นุ่มนวล น่ารัก สนุกง่ะ
-
ฝันได้น่ากลัวมากพี่คราม ฮ่าๆ
-
น่ารักกุ๊กกิ๊กมากๆค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ครามน่าสงสาร ทำยังไงก็สู้แมวไม่ได้อยู่ดี ปายก็ช่างอ้อย
-
ตลกพี่ครม5555
-
อ่านแล้วยิ้มทั้งเรื่องเลยค่ะ น่ารักอะ อร๊ายยยยยย :katai2-1: :katai2-1:
-
ความฝันพี่ครามแบบ :hao7:
-
ฮื้อออ น่ารักมากเลยยย ทั้งพี่คราม น้องปาย และคุณเกรย์
:-[ :-[ :-[
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆอย่างนี้นะคะ
-
แล้วบทสรุปหมอครามจะได้จับน้องปายบูบีมั้ย55555
-
คุณเกรย์น่ารักจังเลย พี่ครามน้องปายก็น่ารัก
-
อยากอ่านตอนปายโดนบูบี :ling1:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกก
หวาน ละมุน น่ารัก
ชอบบุคลิกแบบน้องปายมาก
มันสนุก มันลงตัว ละมุนมากกกก
ขอบคุณผู้แต่งสำหรับเรื่องดีๆ อ่านสนุกแบบนี้นะครับ
ติดใจมาหลายเรื่องนะ
จะติดตามผลงานต่อไปนะครับ
-
โอยยยย น่ารัก น่าฟัด สมควรครามจะอยากบูบี
ทำไมสปายร้าย ทำไมขยันยั่ว รู้ว่าไม่มีแรง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ทำนะ
ครามทั้งอิจฉาแมว ทั้งต้องอดทนจอมยั่ว 555555
อ่านแล้วยิ้มได้ตลอดเลยค่ะ น่ารักมากจริงๆ ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ
-
:m31: คุณเกรย์นี่ช่างเป็นชายชู้ที่ขี้อ่อยจริงๆ
พี่ครามต้องเตรียมตัวน้ำตาเช็ดหัวเข่าไว้
ชู้แมวนี้มันร้ายนะคะหัวหน้า(เป่าหู)
-
น่ารักอะๆๆๆๆ
:- :-[ :-[ :-[
-
น่ารักกก งุ้งงิ้งสุด ขำ ไอเด็กติดปั้ววว
-
ตลกพี่คราม 55555
-
น่ารัก
รักคนเขียนด้วย
-
พี่ครามกับปายน่ารักมาก ส่วนคุณเกรย์ก็น่าฟัดสุดๆ
-
น่ารักก แมวก็น่ารัก คนก็น่ารัก
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
-
น่ารักจังเลยยยยย
ไม่ใช่ทาสแมว และไม่พิศวาสแมว เรื่องนี้ดี อบอุ่นละมุนไปหมด เห้อออ ชอบบบบบบ เสียอย่างเดียวที่พี่ครามร้องเมี้ยว กลัวววว แหยง อย่าทำได้โปรดดดดด 5555555
คุณเกรย์สื่อรัก นำพาให้สองคนมาเจอกัน ดีจังน้า ว่าแล้วก็อิจฉาแมวจริงๆ กินแล้วก็นอน อยากเกินเป็นแมวจังเว้ย
ขอบคุณที่แบ่งเรื่งอราวดีๆ ให้ได้อ่านกันนะคะ ภาษาดี รอผลงานชิ้นต่อไปค่า
:pig4: :L1: :pig4:
-
น่ารักมากกกกกกมากมายเลย
-
อ่านจบแล้ววว น่าร้ากกกก :pig4: :กอด1:
-
ขอบคุณจ้า น่ารักมากก ><
-
น่ารักทั้งคนทั้งแมวเลย
-
น่ารักเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือหึงคุณเกรย์หนักมากกก555 คิดได้ไงอะพี่ครามม :laugh:
-
พี่ครามอ่อยน้องปายสุดแรงตลอด ชอบจังผู้ชายสัตวแพทย์คนนี้ คุณเกรย์ก็น่ารักเกิ๊น
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
น่ารักกันจริงๆ ทั้งเหมี้ยวปาย และพญานกคราม~~~ :hao7:
-
พี่ครามนางน่ารักตลอดจริงๆ ถ้าอยู่ในช่วงถามตอบแล้วมีคนถามว่าศัตรูอันดับหนึ่งของพี่ครามคือใคร คำตอนนี้ต้องเป็นคุณเกรย์แน่นอน //น่าเอ็นดู 55555555
-
เรื่องนี้พระเอกตัวจริงคือคุณเกรย์สินะ
:hao3: :hao3:
-
ขอบคุณนะค่ะ สนุกมาก อ่านรวดเดียวเลยค่ะ รอตอนพิเศษนะคร้าาาา
-
เห็นเรื่องนี้มาสักพักแล้สแต่ไม่ได้เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง พอลองอ่านดู น่ารักมากกกกกก กรี๊ด คุณเกรย์น่าอมจังค่ะ
-
น้องปายน่ารักกกก
พี่ครามก็น่าเอ็นดูในความสุภาพบุรุษ
-
อ่านแล้ว อยากกลับไปฟัดแมวที่บ้านบ้างเลย
-
เพิ่งมาเห็นเรื่องนี้ น่ารักที่สุด :-[ พี่ครามน้องปายและคุณเกรย์
เป็นเรื่องที่เหมาะกับทาสแมวอย่างเราจริง ๆ อยากฟัดคุณเกรย์อ่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
น่ารักมากค่ะเรื่องนี้ ขอบคุณมากๆค่ะ แต่ขำจริง ครามสุดท้ายแล้วจนจบบทหลักก็ยังไม่ได้กินน้อง555 :laugh: กระทั่งตอนพิเศษก็ยังไม่ได้กินน้อง สงสัยได้กินน้องในหนังสือหลังหายป่วยชัวร์ ฉะนั้น ก็เก็บตังค์รอค่า เอาให้แซ่บสมกับที่กว่าพี่แกจะได้กินแมวน้าค้าาา :hao6: อีกอย่างอยากอ่านพี่ฟุ้งกับผัวเด็ก? ด้วยค่า รอค่ะรอ :mew1: :pig4:
-
ละมุนละไม น่ารักทั้งเรื่องเลย
-
มีข่าวดีมาบอกค่ะะะะ
ตอนนี้คุณเกรย์ผ่านผลการพิจารณาแล้ว
และจะได้รวมเล่มกับสำนักพิมพ์ เอเวอร์วายค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่รอไปพร้อมๆกันนะคะ
แต่ตอนนี้ยังไม่แน่นอนเรื่องเวลาที่หนังสือจะออก
คาดว่าน่าจะปลายปี
ถ้ามีความคืบหน้าอะไรจะแจ้งให้ทราบอีกทีนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้ค่ะ
:กอด1:
#คุณเกรย์
รัก,
Raccool
-
เย้ๆๆๆ เก็บตังรอนะคะ :katai2-1:
-
เพิ่งมาอ่านจนจบหลังหายไปนาน สุดท้ายพี่ครามก็ไม่ได้กินแมวปาย มีความสงสารเบาๆ 555
ปล.รอรวมเล่มนะคะ
-
คุณเกรย์น่ารักมาก
ส่วนเจ้าของกับผู้ช่วยก็น่ารักพอๆกันเลย
เป็นเรื่องเบาๆ สบายสมองจริงๆเลย
-
o13 ชอบๆๆๆ
ชอบคุณเกรย์ ชอบน้องปาย และชอบพี่คราม 555
-
น้องปายยยย น่ารัก ขี้อ้อนมากกกกก :o8:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกว่า มุ้งมิ้งมาก
มุ้งมิ้งทั้งพี่ครามและปายเลย
พอเห็นสีเทาแล้วนึกแมวตัวเอง
ไม่น่ารักแบบนี้เลย 55555 :ling2:
ทาสแมวชัดๆแต่ละคน
จริงๆถ้าเป็นห่วงโซ่อาหาร สีเทาอะอยู่บนสุด
พี่ครามล่างสุดเลย :laugh: :laugh:
-
:pig4:
-
อยากเลี้ยงแมวขึ้นมาทันที
-
น่ารักกกก จะเก็บเงินรอนะคะ
-
เดียวมาอ่านนะค่ะ :katai4: :katai4: :katai4:
-
อ่านจบแล้วค่ะรีบมาเมนต์เลยค่ะ
เป็นเรื่องที่อ่านได้แบบสบายใจ สบายตา สบายมากๆ
ไม่ต้องกลัวมาม่าเลยค่ะ อ่านไปหลงรักคุณเกรย์ไป
พอดีที่บ้านก็เลี้ยงแมวค่ะแต่เป็นแมวสก็อตทิชโฟลด์ จริงมีหมาด้วยค่ะอิอิ
เวลาอ่านเรื่องที่มีสัตว์ด้วยจะทำให้นึกภาพออกค่ะว่าพวกเค้าน่ารักและขี้อ้อนมากแค่ไหน
ยิ่งตอนที่บรรยายคุณเกรย์ อ้อน คุณเกรย์ขี้เซา ฟินตามเลยค่ะคุณเกรย์ต้องน่ารักมากแน่ๆเลยค่ะ
เสียดายเราไม่เคยเห็นแมวสายพันธ์ุของคุณเกรย์เลยอยากเห็นตังเป็นบ้าง
เรื่องนี้อ่านไปไม่ได้โฟกัสที่พระนางของเรื่องเลยค่ะอ่นไปนึกแต่หน้าของคุณเกย์ไปค่ะ
แบบว่าหลงรักคุณเค้า
ส่วนพี่ครามคนไม่มน้ำยา555ก็หลอกตอดน้องปายต่อไปนะค่ะอิอิ
ทำอะไรอายแมวบ้างนะค่ะ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:pig4:
-
:3123:
-
อ่านจบแล้ว เราว่าเรื่องมันเอื่อย ๆ ไปนิดหนึ่ง แรก ๆ ก็สนุกดีอยู่หรอก แต่หลัง ๆ มันเรื่อย ๆ มาเรียง ๆ ไปหน่อย และก็ขาดจุดพีคสำคัญไป นี่ถ้าตัวละครแฟนเก่าของพระเอกมีบทบาทอะไรมากกว่านี้สักหน่อยจะเป็นอะไรที่สนุกมากขึ้น แต่ยังไงก็ขอบคุณมากที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาให้อ่านนะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบคุณเกรย์จังเลย :กอด1:
-
เป็นเรื่องที่อ่านได้เรื่อย ๆ แบบไม่ได้ระทึกมาก o13 แต่ก็เลิกอ่านไม่ได้เหมือนกัน
...มีแรงดึงดูดของความน่าอ่าน :oni3:
น่ารักดี :จุ๊บๆ:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตามมาจากทวิต และความเป็นทาสแมว ต้องอ่านๆ
-
อินหนักมาก ชอบสีเทา น่าร๊าคคคคค
-
อ่านจบแล้วชอบมากๆเลยค่ะ เป็นนิยายใสๆ เหมาะกับวันเบาๆ555555 ชอบความเนียนของพี่ครามกับความขี้อ่อยของสปายอะ โง้ยยยแพ้แรงมากค่ะ :-[ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ค่อยชอบเวลาปายพูดกับเพื่อน มันดูเหมือนไม่แคร์เพื่อนเลยอ่ะ ที่กับครามนะพูดนั่นพูดนี่ กับเพื่อนตัวเองนี่เหมือนไม่เปิดใจ ไม่เล่าอะเลยทั้งๆที่เหมือนก็เหมือนเป็นห่วง
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ๆ ครับ
ขอบคุณครับ
-
:กอด1: :กอด1: :mew1: :mew1:
-
-
อ่านได้เรื่อยๆ เลย
-
น่ารักมากๆเลย
หลงรักทั้งคนทั้งแมว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
สงสารพี่ครามมมมมมม สุดท้ายก็ได้แค่ชิม 5555
-
สรุปว่าคุณเกรย์เป็นพ่อสื่อ 555555 :mew3:
-
:กอด1:
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ คือน่ารักอ่ะ
พี่ครามเป็นทาสแมว แมวสำลี(ปาย)
-
:pig4:
-
:ruready :hao3:
-
:mew3: เอ็นดูคุณเกรย์ อยากฟัดมากๆๆๆๆๆๆอ่านกี่ครั้งก็โดนคุณเกรย์ขุดหลุมมมมม
-
น่ารักกกกกกกก
แมวน่ะ 555
-
:กอด1: