29
ผมกำลังจะเข้าสู่การเรียนชั้นปีที่สาม ส่วนพี่ครามเข้าทำงานแล้ว คนตัวโตตัดผมได้สักพักแล้วเช่นกัน แม้ว่าผมพี่ครามจะยาวไม่ถึงเกณฑ์ในการบริจาคก็ตาม ถึงอย่างนั้นก็ต้องตัดอยู่ดี เพื่อความดูดีมีมารยาทในการทำงาน ผู้รู้สึกเสียดายแทนพี่ครามนิดหน่อย แม้เจ้าตัวจะบอกว่าก่อนหน้านี้ก็มักจะเล็มผมอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว ทำให้พอโดนตัดจริงจึงไม่ได้รู้สึกอะไร
พอผมสั้นแล้วพี่ครามหล่อเหมือนเป็นคนปกติ
ไม่ได้หมายความว่าก่อนหน้านั้นพี่เขาไม่หล่อ แต่เพราะไว้ผมยาวทำให้ดูหล่อแบบพวกศิลปินที่ชอบไว้ผมยาว หล่อแบบแปลกๆ มากกว่า ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องมานั่งวิภาควิจารณ์เรื่องทรงผมพี่คราม แต่เพราะความไม่คุ้นตาทำให้ผมนั่งจ้องพี่ครามไม่เลิก
“ปาย มองพี่ไปผมพี่ก็ไม่ยาวเร็วขึ้นหรอกนะ”
“เปล่าสักหน่อย” ผมเอ่ยปฏิเสธแต่สายตายังคงจ้องพี่ครามไม่ลดละ
“หึ”
คนถูกจ้องอมยิ้มพร้อมหัวเราะขำออกมา ดวงตาคมสบเข้ากับผมอย่างจัง ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่เบนสายตาหลบ ผมขยับตัวเข้าใกล้พี่ครามมากขึ้น ส่งสายตาให้คนตรงหน้าอย่างเข้าใจกัน พี่ครามส่งยิ้มมาให้ก่อนก้มตัวลง...
ให้ผมได้สัมผัสเส้นผมของเขา
ผมไล่มือลูบไปที่เส้นผมที่สั้นลงอย่างไม่คุ้นชิน เพิ่งรู้ว่าพี่ครามผมนุ่มก็เมื่อไม่นานมานี้ ก่อนที่พี่ครามจะไปตัดผมได้ไม่กี่อาทิตย์ เสียดายที่ไม่ได้เล่นผมพี่ครามตอนยาวๆ นานกว่านี้ คนตัวโตไม่เคยว่าสำหรับพฤติกรรมเล่นหัวเขาของผม ผมลูบหัวเขาได้สักพักพี่ครามก็ไหลตัวลงมานอนที่ตัก
นอกจากจะไม่ว่าแล้วยังชอบใจอีกต่างหาก ประหลาดดี
ถึงอย่างนั้นก็น่ารักดีเหมือนกัน
พี่ครามนอนตักผมนิ่งปล่อยให้ผมขยับมือต่อไป เสียดายผมยาวๆ ของพี่ครามแต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เล่นเส้นผมที่สั้นกุดของเขาแทน ในตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่าระหว่างขนคุณเกรย์กับผมพี่ครามอะไรยาวกว่ากัน ไม่แน่ใจด้วยว่าของใครนุ่มกว่ากัน
พี่ครามเริ่มนอนเอกเขนกแผ่ตัวมากขึ้น มือใหญ่หยิบรีโมททีวีมากดไล่ดู ส่วนผมก็นั่งนิ่งเป็นหมอนให้เขาหนุนอยู่อย่างนั้น พรุ่งนี้จะเปิดเทอมแล้ว แต่ผมยังไม่รีบเข้านอน กลับมานั่งเล่นกับพี่ครามอะไรแบบนี้ พี่ครามเริ่มทำงานได้สักพักแล้ว ดังนั้นเวลาอยู่ด้วยกันของเราจึงน้อยลง แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาอะไรมากมาย ขอแค่ได้อยู่กับเขา จะตอนไหนก็ไม่สำคัญ
ก่อนเปิดเทอม ผมพาพี่ครามไปหาพ่อแล้ว ทุกอย่างค่อนข้างเป็นไปอย่างราบรื่น พ่อทำเพียงแค่คิ้วขมวดอย่างไม่เข้าใจที่ผมเลือกผู้ชายมาอยู่เคียงข้าง เชื่อเถอะว่าทั้งพ่อและแม่ห้ามอะไรผมไม่ได้ แม้พวกเขาจะยังส่งค่าเล่าเรียนให้ตามหน้าที่ แต่ในเรื่องของการใช้ชีวิต ผมเป็นคนตัดสินใจเองล้วนๆ
ผมบอกพ่อเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับพี่ครามเหมือนที่เคยบอกกับแม่ และบอกสถานะของเขาเหมือนที่เคยบอกกับพวกเมลล์ พี่ครามเป็นคนพิเศษที่ผมอยากจะอยู่ด้วยต่อจากนี้
พ่อไม่เข้าใจ แต่ห้ามอะไรไม่ได้ พี่ครามเองก็ช่วยผมอธิบายเช่นกัน ผมรู้ว่าพ่อยังคงตะขิดตะขวงใจ แต่สุดท้ายก็จบด้วยรอยยิ้มบางๆ
ผมพาพี่ครามไปเล่นกับน้องๆ อีกสองคนในบ้านพ่อ แต่ละคนซนเป็นลิง ถึงอย่างนั้นพี่ครามก็ดูเข้ากับพวกเด็กๆ ได้ดี พวกเราไม่ได้ค้างคืนที่บ้านพ่อแต่ไปเช้าเย็นกลับ พ่อไม่ได้ว่าอะไร แค่ขอให้มาเยี่ยมเยียนกันบ้างเช่นนี้ก็ดีแล้ว
ฉับพลัน ผมคิดถึงครอบครัวตัวเองขึ้นมาทันที ผมคิดถึงเมื่อครั้งที่ยังเพียงพ่อแม่และผมอยู่ด้วยกัน ทว่าเป็นแค่ความคิดถึง ไม่ได้โหยหาอยากกลับไปอยู่แบบนั้นแล้ว ตอนนี้ผมมีพี่ครามเป็นครอบครัว รวมถึงคุณเกรย์ด้วย
คิดพลางโน้มตัวก้มไปจูบกลางกระหม่อมของพี่คราม
คนเป็นพี่เหมือนจะสะดุ้งเล็กน้อย ขยับหัวหันมาทางผมพร้อมส่งสายตาดุใส่ผม
“อ่อยอีกแล้ว”
“ไม่ได้อ่อย”
โดนกล่าวหาซ้ำๆ ก็ยังคงปฏิเสธด้วยคำเดิมๆ ก็ไม่ได้อ่อยจริงๆ นี่ แค่หอมหัวมันน่าเร้าอารมณ์ตรงไหน
“เดี๋ยวจะโดน”
ว่าขู่ก่อนทิ้งน้ำหนักลงบนตักผม ปล่อยให้ผมสัมผัสเส้นผมเขาต่อไป คำขู่ของพี่ครามไม่น่ากลัวไปเสียแล้วเมื่อผมไม่‘โดน’จริงๆ อย่างที่ว่าไว้ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะรอดตัวไปเสียทุกครั้ง พี่ครามแค่ไม่ทำจนสุด แค่‘ช่วย’ผมเหมือนที่ผ่านมา จะบ้าตาย แค่คิดก็อายแล้ว ถ้าไม่ใช่พี่ครามผมไม่มีวันให้ทำหรอกนะ
การ ‘ช่วย’ ของพี่ครามทำให้ผมเขินอายเป็นบ้าได้ทุกครั้ง พอนึกถึงเรื่องนั้นทีไรนอกจากภาพแล้วสัมผัสต่างๆ ที่เคยถูกกระทำก็ไหลเข้ามาให้อายมากกว่าเดิม ที่บอกว่าทำบ่อยๆ จะชินผมว่าไม่น่าใช่ ในเมื่อผมยังเขินอยู่อย่างนี้ ...หรือว่าที่ผ่านมามันยังไม่มากพอให้ผมชินกันแน่ ไม่อยากจะนึกถึงและไม่อยากจะรู้คำตอบเหมือนกัน
“พี่ครามลุก ปายจะไปนอนกับคุณเกรย์แล้ว” เวลาผ่านไปได้สักพัก ผมร้องบอกเขา พี่ครามชันตัวลุกให้ผมอย่างไม่อิดออด ผมลุกขึ้นยืนบิดตัวเดินจากโซฟาไปยังเตียงนอนข้างหลัง ที่มีคุณเกรย์นอนจองหมอนอยู่ ทำหน้าเคลิ้มเชียว สงสัยกำลังง่วงๆ น่ารัก
“ฮึ?”
ยังไม่ทันจะได้คว้าคุณเขามานอนกอดอย่างสมใจผมกลับโดนพี่ครามคว้าตัวไว้ก่อนประกบจูบลงมา อ้อมแขนใหญ่กวาดรอบตัวผมทันทีที่ผมหันไป เมื่อหนีไม่ได้ ผมจึงเริ่มจูบตอบคนตรงหน้า หลังจากที่ปล่อยให้พี่ครามควบคุมอยู่มานาน เหมือนสมองผมเริ่มเกิดการเรียนรู้ที่จะเริ่มสนองตอบเขากลับ
และเมื่อตกอยู่ในการควบคุม ผมลืมที่จะอ้างแมวสีเทาตรงหน้านี้ไปแทบทุกที
พี่ครามยอมปล่อยผมเมื่อตนเองได้ตักตวงจนพอใจแล้ว ส่วนผมก็รีบเบี่ยงตัวออกไปซุกเข้ากับหน้าท้องนุ่มๆ ของคุณเกรย์ทันที จูบกับพี่ครามจะกี่ครั้งก็เขินเหมือนครั้งแรกตลอดเลย ให้ตายสิ
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเอาหน้าซุกขนมัน”
ดุกี่รอบแล้วผมก็ไม่ทำตามหรอก
จนพอใจ ผมผละออกจากคุณเกรย์ เปลี่ยนจากการซุกพุงคุณเขามาเป็นยกคุณเกรย์ไว้ในอ้อมกอด แมวเทาที่เริ่มง่วงงัวเงียยอมให้ผมจัดท่าให้อย่างตามใจ เมื่อให้คุณเกรย์นอนหนุนแขนผมต่างหมอนแล้วผมก็พร้อมที่จะนอนนิ่งๆ ไม่ขยับตัว เป็นสัญลักษณ์กลายๆ ว่าจะเข้านอนแล้ว พี่ครามจึงได้เดินไปปิดไฟ ก่อนสอดตัวเข้าอีกฝั่งของเตียง
อีกไม่นานคุณเกรย์จะลุกและออกไปหาที่นอนใหม่ ส่วนพี่ครามก็จะรอจังหวะนี้คว้าตัวผมไปกอด เหมือนเช่นที่เคยเป็น
.
“โดนไปยัง”
“ยัง ไอ้บ้า!”
คำทักทายจากไอ้เมลล์ทักขึ้นมาหลังจากที่เห็นพี่ครามมาส่งผมที่มหา’ลัยตอนเช้า ชีวิตประจำวันผมไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ เพราะยังมีวิชาที่ต้องเรียนเช้าอยู่ทำให้ออกมาพร้อมพี่ครามได้ แต่ก็มีบางวันที่เริ่มเรียนบ่าย ผมอาจจะต้องไปเองหรือไม่ถ้าหากไปพร้อมพี่ครามก็ต้องหาที่นั่งรอเวลา แน่นอนว่าผมเลือกนอนอืดอยู่กับคุณเกรย์แล้วค่อยออกดีกว่า
ไอ้เมลล์เดินมากอดคอผมต้อนรับเปิดเทอม วันนี้ผู้คนค่อนข้างคึกคักมากกว่าปกติ คงเพราะไม่ได้เจอเพื่อนฝูงกันมานาน เสียงพูดคุยจึงดังกว่าที่เคย ผมกับเมลล์เดินหาที่นั่ง ทว่ายังไม่ทันจะได้นั่งที่นั่งประจำไอ้ตั๊บก็โผล่มาให้ครบทีม
“ยังไม่โดนจริงดิ”
ทันทีที่นั่งลง ไอ้เมลล์ยังคงเปิดประเด็นเดิม ผมถลึงตาใส่มันเป็นคำตอบ
“โหย ป่านนี้แล้วอ่ะนะ มึงก็ยอมๆ พี่มันไปเถอะ”
“หนวกหูน่ะ เงียบไปเลย”
ผมว่าหน้าแดงจัด เมื่อคิดถึงภาพที่พี่ครามได้เคยทำไว้ แม้จะยังไม่ได้ทำจนสุด ถึงอย่างนั้นมันก็น่าอายอยู่ดี ไอ้เมลล์ทำแค่ยกยิ้มมุมปากใส่ผมก่อนขอตัวไปหาซื้ออะไรกิน ส่วนไอ้ตั๊บเอาแต่กดมือถือ น่าจะคุยกับน้ำหวาน
ไอ้เมลล์กลับมาพร้อมแก้วน้ำในมือ หย่อนตัวนั่งที่เดิม
“แล้วแมวตัวนั้นเป็นไงมั่ง” ผมถามไอ้เมลล์ถึงลูกแมวที่มันเก็บไปรับเลี้ยงให้เมื่อเทอมก่อน
“แข็งแรงดี ซนชิบหายด้วย แม่งชอบไปเล่นซ่อนแอบ กูเคยหาไม่เจอไปที ปรากฏไปมุดอยู่ในถุงช็อปปิ้งแม่”
คุณเกรย์เองก็เคยหายไปในห้องเหมือนกัน เพียงแต่ห้องพี่ครามเป็นสีสว่าง ส่วนคุณเกรย์ตัวสีเทาทำให้หาได้ง่าย ผมหัวเราะขำเมลล์ก่อนเอ่ย “ก็งี้แหละ แล้วสรุปให้ชื่อว่าไร”
“แมว”
“...ไม่ตั้งชื่อหน่อยหรอ”
“ไม่อ่ะ เป็นแมวก็เรียกแมวดิ”
ผมปิดบทสนทนา เห็นไอ้เมลล์เรียกแมวตัวนั้นว่าแมวกูงู้นงี้ตอนคุยแชท แต่ไม่คิดว่าจะให้เป็นชื่อจริงๆ สงสารแมวมัน ครั้นจะตั้งชื่อให้ไอ้เมลล์ก็คงไม่เรียกตามอยู่ดี เอาเถอะ เห็นมันบอกว่าแข็งแรงดีผมก็อุ่นใจ
ไม่นานหลังจากนั้นพวกผมก็ขึ้นห้องไปเริ่มเรียนคาบแรกที่จบลงอย่างรวดเร็ว เพราะมีแค่การเกริ่นของวิชาเท่านั้น เข้าสู่เวลาว่างระหว่างรอเรียนอีกคาบ พวกผมพากันไปหาที่นั่งเล่นที่อื่น น้องปีหนึ่งยกมือไหว้บ้างประปราย ทั้งวันไม่ได้มีอะไรใหม่ให้น่าตื่นเต้นหรือตกใจ ถึงอย่างนั้นผมกลับหลงรักในวันธรรมดาเหล่านี้
ถึงเวลา เข้าเรียน หมดเวลาก็พัก ทานข้าว เข้าเรียน เลิกเรียน ชีวิตปกติของนักศึกษาอย่างผมกำลังกลับมาเหมือนอย่างเคย ผมเลิกก่อนพี่คราม ไอ้เมลล์นัดกิ๊กคนที่เท่าไหร่ไม่รู้ไว้ ส่วนไอ้ตั๊บก็จะไปกับน้ำหวาน ทำให้วันแรกของผมที่มหา’ลัยจบด้วยการไปหารับพี่คราม
พี่ครามเลิกงานเวลาเดิม แต่ไม่ได้ทำงานที่เดิม เพราะพี่ครามบอกว่าอยากลองเห็นอะไรใหม่ๆ ดูบ้าง โรงพยาบาลสัตว์ที่นี่รับดูแลสัตว์เลี้ยงประเภทอื่นๆ ที่นอกจากสัตว์เล็ก มีจำพวกสัตว์เลื้อยคลานและสัตว์แปลกๆ มาเยี่ยมเยียนเป็นพักๆ ผมนั่งรอที่ที่นั่งรับรอง เห็นพี่ครามวิ่งผ่านไปแวบนึง คงกำลังยุ่งจึงไม่ได้สังเกตผม ผมจึงนั่งเล่นเกมในมือถือรอพี่คราม
“เห้ย ปาย มาตอนไหนเนี่ย” จนกระทั่งผู้คนเริ่มบางตา พี่ครามถึงสังเกตเห็นผมที่นั่งหลบมุมเสียริม
“สักพักอ่ะ พี่ครามทำงานเถอะ ปายรอได้”
“เดี๋ยวพี่ก็เลิกแล้ว แปบนึงนะ” สัตวแพทย์มือใหม่ว่าพร้อมจะยกมือมาลูบหัวผมแต่กลับชะงักมือ
“เพิ่งจับงูมายังไม่ได้ล้างมือเลย”
งั้นก็อย่าเอามาจับ!
ผมไม่ได้เกลียดสัตว์ชนิดอื่นๆ แต่ก็ไม่ได้รัก อันที่จริงผมน่าจะรักแค่คุณเกรย์ตัวเดียวด้วยซ้ำล่ะมั้ง อาจจะมีนอกใจไปหาพี่ฉางบ้าง แต่พอเห็นแมวของคนอื่นก็ไม่ได้อยากเข้าไปสัมผัสอะไรแบบคุณเกรย์ แค่มองแล้วคิดว่าน่ารักดีเฉยๆ
แต่สำหรับสัตว์สายพันธุ์อื่น คิดว่าเราไม่ควรเกี่ยวข้องกันดีกว่า
พี่ครามส่งยิ้มให้ก่อนไปทำงานต่อ ไม่นานก็ถึงเวลาเลิกงาน ผมกลับหอพร้อมพี่คราม โรงพยาบาลที่นี่ไม่ได้อยู่ใกล้ร้านพี่บัวเหมือนที่ฝึกงานที่เก่าของพี่คราม ทำให้วันนี้พวกเราไปฝากท้องที่ร้านอาหารที่อื่นแทน ผมเห็นสาวๆ บางคนแอบเหล่พี่ครามด้วย ว่าไม่ได้นะ นั่นดีกรีอดีตเดือนสัตวแพทย์เลยนะ คิดแล้วก็ขำก๊าก
ผมมาถึงหอประมาณหกโมงครึ่ง คุณเกรย์ที่นอนแอ้งแม้งพอเห็นพวกผมก็ร้องสั่งขออาหารทันที แน่นอนว่าพี่ครามเป็นคนจัดการให้ พอทานข้าวแล้วผมจึงไปอาบน้ำชำระร่างกายก่อนมานอนแผ่รับแอร์เย็นๆ ที่พี่ครามเปิดไว้ตอนมาถึง เล่นกับคุณเกรย์รอพี่ครามอาบน้ำเสร็จก็พากันมานอนแผ่กองอยู่บนเตียงกันทั้งคนทั้งแมว จนกระทั่งพี่ครามเริ่มขยับตัว ลุกไปหยิบหนังสือมาอ่าน
คุณหมอคนขยันจัดท่าให้ตัวเองพิงพนักพิงกับเตียงก่อนตั้งใจอ่านหนังสือตรงหน้า ที่เป็นหนังสือแพทย์เกี่ยวกับสัตว์ เพราะพี่ครามเคยชินกับพวกหมาแมวมากกว่าทำให้หลงๆ ลืมๆ สัตว์จำพวกอื่น และนั่นทำให้เขาต้องมารื้อฟื้นความรู้อะไรแบบนี้อยู่บ่อยๆ
ส่วนผมก็ตอบแทนเขาโดยการหยิบหนังสือการ์ตูนที่พี่ฟุ้งเคยเอามาทิ้งไว้เมื่อครั้งก่อนมาอ่าน พี่ครามพิงหัวเตียง ส่วนผมพิงพี่ครามอีกที พร้อมกับลากคุณเกรย์ให้มานอนแหมะอยู่ข้างๆ อีกด้วย อบอุ่นทั้งคนทั้งแมว
ผมเริ่มไหลตัวลงไปนอนหนุนตักพี่คราม จัดแจงท่าทางให้ตัวเองได้นอนอ่านอย่างสบายจนมันกลายเป็นท่าประหลาด พี่ครามไม่ได้ว่าอะไร เพียงแค่เอื้อมมือมาลูบหัวผมในบางครั้งเท่านั้น
“ง่วงรึยัง”
“นิดหน่อย”
ผมตอบคำถามคนพี่ ปิดหนังสือการ์ตูนในมือลงก่อนนำไปเก็บ พร้อมกลับมาเล่นกับคุณเกรย์ข้างๆ พี่คราม ไม่นาน คนตัวโตก็วางหนังสือในมือ พร้อมพักผ่อน
“ปาย”
เอ่ยชื่อผมเมื่อต้องการอะไรบางอย่างเหมือนทุกครั้ง พี่ครามตั้งกฎในการนอนของผมกับพี่เขาโดยการให้จูบฝันดีก่อนนอนทุกคืน ไม่ผมก็เขาต้องทำ และครั้งนี้...ผมคงต้องเริ่มมัน
ผมมองคุณเกรย์ในมือ
“พี่ครามหลับตาก่อน”
คนตัวโตหลับตาพริ้มอย่างว่าง่าย ผมขยับเข้าไปใกล้เขาก่อนทำการ...
จุ๊บ
“ปาย!”
พี่ครามร้องลั่นเมื่อได้สัมผัสประหลาดที่ปากตัวเอง ผมอุ้มคุณเกรย์ไปจุ๊บปากพี่คราม ให้คุณเกรย์ทำหน้าที่แทน คนตัวโตเบ้หน้าใส่ผมที่กำลังยิ้มร่า คุณเกรย์ทำหน้าเบื่อโลกส่วนผมรีบหนีไปปิดไฟก่อนที่พี่ครามจะคว้าตัวได้ทัน
พอทั้งห้องมืด ผมก้าวขึ้นเตียงช้าๆ ควานหาผ้าห่มก่อนมุดเข้าไป คลานไปโผล่ใกล้ๆ พี่คราม
“ฮิๆ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย”
เขาว่าเมื่อเห็นผมโผล่มาที่อก ผมนอนทับพี่ครามอยู่ในตอนนี้ พยายามจ้องคุณหมอหมาคนหล่อในความมืด เมื่อสายตาชินกับการไร้แสงสว่างแล้ว ผมเห็นใบหน้าพี่ครามเลือนราง พี่ครามไม่ได้ขยับไปไหน ทำเพียงโอบผมเอาไว้พร้อมจ้องมองด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก เพียงแต่รู้ว่ามันเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง
ผมขยับตัว
ดันตัวเองให้เข้าใกล้กับใบหน้าที่คุ้นเคย
ก่อนแนบริมฝีปากตัวเองเข้ากับของอีกคน
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ไม่รู้จะเรียกว่าเป็นตอนพิเศษได้มั้ย เพราะมันไม่ค่อยมีอะไรเลย555
ถือว่าเอามาให้คลายความคิดถึง
มีคำถามจากหลายๆ คอมเม้นถามมา เรารวบรวมคำตอบไว้ตรงนี้เลยนะคะ
Q : มีรวมเล่มไหม?
A : กำลังรอพิจารณาต้นฉบับอยู่ค่ะ ถ้ายังไงจะแจ้งให้ทราบอีกทีน้า
Q : มีเรื่องของฟุ้งไหม?
A : มีค่ะ วางไว้เป็นเรื่องสั้น
Q : เรื่องของพี่ฉาง
A : มีเป็นเรื่องสั้นเช่นกัน
แต่ทั้งเรื่องฟุ้งและพี่ฉางยังเป็นร่างวุ้นอยู่เลย น่าจะอีกนานกว่าจะได้ลงนะคะ TvT
Q: ตอนพิเศษ
A: มีตอนพิเศษแต่ไม่มีภาคสองน้า
Q : จนตอนนี้พี่ครามก็ไม่ได้กินน้อง
A : ตอนนี้น่ะใช่ แต่ตอนหน้าไม่หรอกหน่าา
Q : ตอนพิเศษที่บรรยายโดยคุณเกรย์
A : คาดว่าไม่มี เพราะเขียนแล้วรู้สึกไม่โอเคจริงๆค่ะ TT ปล่อยให้ทุกคนมีคุณเกรย์เป็นของตัวเองดีกว่า555
แต่ถ้าอยากอ่านจริงๆ คลิก
เลยค่ะ 5555555555
น่าจะลงตอนพิเศษสักสองสามตอน ส่วนใครมีคำถามอื่นอะไรคอมเม้นมาได้เลยนะคะ ^^
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: ※ MR.GREY ※ :: •ประกาศรวมเล่ม• :: P.44 :: 30.6.2017 |END| (อ่าน 326191 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก