Special 2
เจอปายนั่งยิ้มร่าอยู่ในร้านอาหาร ปายบอกว่าวันนี้มีกินเลี้ยงสาย พวกเมลล์กับตั๊บก็ไปด้วยทำให้เราวางใจไปเปราะนึง ไม่คิดว่าพอผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงดีไอ้เมลล์ดันเมสเซสมาบอกเราว่าปายเมา...
ไปกินข้าวทำไมเมาได้วะ
ถึงจะสงสัยแต่ก็รีบบึ่งมาหาปายที่ร้านทันที ไอ้เด็กน่ารักนั่งยิ้มแป้นแล้นจนน่ามันเขี้ยว เราเดินเข้าไปหาปายที่นั่งยิ้มพิงไหล่ไอ้เมลล์อยู่
“อ้าวพี่ มาเร็วนะ”
“ทำไมปายเมาได้วะ” ไม่คิดจะทักทายอะไร เราถามสวนไปทันที
ไอ้เมลล์เพยิดหน้าไปทางฝั่งขวามือ “ปายบอกมันเจอคนรู้จักเลยไปนั่งด้วยแปบเดียว ไม่ทันไรกลับมาก็กลายเป็นงี้ละ”
เราหันไปตามสายตาที่ไอ้เมลล์ว่า เจอตัวการนั่งเฮฮาอยู่ไม่ไกล
ไอ้เหี้ยฟุ้ง
กล้าดียังไงมามอมแมวกู
ไอ้ฟุ้งเหมือนจะรู้สึกได้ถึงรังสีอาฆาตถึงได้หันมามองเรา เมื่อสบตาเราถลึงตาใส่มันอย่างโกรธเคือง หมอหมาๆ เอ่ยอะไรสักอย่างกับคนในโต๊ะที่คิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานของมัน ก่อนเดินมาทางเรา ส่วนเราก็เดินเลี่ยงออกห่างปายเล็กน้อยเพื่อคุยด่ามัน จะได้ไม่รบกวนน้องๆ ในโต๊ะ
“มาเร็วกว่าที่คิดนะ”
“ไอ้สัด มอมปายทำเหี้ยไร”
“เปล่านี่ ชวนมานั่งกินด้วยกันสองสามแก้วเอง น้องแม่งไปเร็ว”
“มึงออกไปต่อยกับกูนอกร้านเลยป่ะ”
“โหยไอ้เหี้ย กล้าท้า มึงดูตัวมึงกับกู เหมือนให้ควายป่าสู้กับกระต่ายน้อยน่ารัก” มึงเป็นควาย กูเป็นกระต่ายใช่มะ เออรู้หรอกว่ามันด่ากูควาย แต่อย่างแม่งเหมือนกิ้งก่าก็มากพอแล้ว
“เดี๋ยวมึงจะเจอควายขวิด”
“ไม่เอาน่า มึงก็รู้กูไม่ได้มีเจตนาไม่ดี ชวนน้องดื่มนิดเดียวไม่คิดจะทำอะไรหรอก เพื่อนมันก็อยู่เนี่ย”
“ก็กูไม่อยากให้ปายเมานี่หว่า” อันที่จริง ไม่อยากให้ปายไปกินของอะไรแบบนี้เลย
“มึงก็ทำตัวติดน้องมันเกินไปละ เดี๋ยวอีกหน่อยน้องมันก็ต้องได้กิน จะได้รู้ลิมิตตัวเองไง มึงจะได้ระวังไว้”
ผมถอนหายใจอย่างเอือมระอา ไอ้ฟุ้งพูดชวนเชื่อให้ตัวเองพ้นความผิดจนได้
“กูไปหาปายละ”
“ตัวติดกันจริงๆ พวกมึงเนี่ย ปล่อยๆ น้องบ้างก็ได้”
“ไม่ได้หรอก กูกับปายตัวติดกันแยกออกจากกันไม่ได้ กูเป็นเนื้องอกของปาย กูจะอยู่ติดกับปายทุกที่ทุกเวลา”
“ทุเรศเหี้ยๆ เดี๋ยวกูจะหั่นเนื้อเหี้ยอย่างมึงออกเอง”
ผมยักไหล่ ไม่สนใจมันก่อนก้าวไปหาปายที่ยังคงนั่งยิ้มไม่หยุด พิงไหล่ไอ้เมลล์อยู่นั่น เพิ่งรู้ว่าเมาแล้วเป็นงี้ ปายไม่พูด ไม่จา เอาแต่นั่งยิ้ม ใครถามอะไรก็ยิ้ม อันตรายเป็นบ้า น้องๆ ในโต๊ะนั่งจ้องปายตาเป็นมันทั้งชายทั้งหญิงเลยให้ตาย คิดว่าถ้าไม่มีไอ้เมลล์กับไอ้ตั๊บคงมีคนอาสาพาปายไปไหนต่อไหนหลายราย
“เอาปายมา จะพากลับแล้ว”
“เออเอาไปเลยพี่ หนัก”
ไอ้เมลล์พยายามดันตัวปายมาให้เราพยุงไว้ จนจัดแจงท่าเรียบร้อยเราก็พาปายออกจากร้านไป รับไหว้น้องๆ ในโต๊ะเสร็จก็ตรงสู่รถ เดาว่าสปายคงปฏิเสธคนไม่เก่งอีกตามเคย และคงไม่กล้าปฏิเสธเหล้าจากมือคนเหี้ยอย่างไอ้ฟุ้งแน่ๆ ถึงได้มาลงเอยแบบนี้ ปายเอ้ย
อันที่จริง เพิ่งเคยเห็นปายเมาครั้งแรก น้องเองก็ไม่เคยรู้ว่าตัวเองเมาแล้วเป็นไง เพื่อนๆ ไม่เคยยอมบอก บอกแค่ห้ามไปกินเหล้าโดยที่ไม่มีพวกมัน ซึ่งเป็นอะไรที่โคตรจะเห็นด้วย แม้ว่าปายจะทำเพียงแค่นั่งยิ้มตัวโยกไปโยกมา แต่นั่นแหละคือความอันตรายที่สุดแล้ว คิดว่าถ้าบอกปายไปว่าปายแค่เมาแล้วยิ้ม น้องอาจจะคิดว่าไม่เป็นอะไรก็ได้ เพราะงั้นดีแล้วที่ไม่บอกปาย
ปายไม่ค่อยยิ้ม ยิ้มไม่บ่อยหากอยู่ข้างนอก เจอคนไม่สนิทไม่รู้จักจะชอบทำหน้าเฉยๆ มากกว่า ดูเป็นคนไร้มนุษยสัมพันธ์ พอมานั่งยิ้มแบบนี้แม่งโคตรล่อเป้า ตาก็หวานเยิ้ม แก้มก็แดง ใครพูดอะไรใส่ก็ยิ้มรับเขาไปทั่ว สมควรที่จะห้ามให้ออกไปคลุกคลีกับพวกแอลกอฮอล์จริงๆ
เรามาถึงหอ พาปายนอนลงเตียง มีแมวเทาเดินป้วนเปี้ยนรอบตัวเหมือนอย่างเคย จัดแจงท่าทางให้น้องได้ก็ลุกไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำ เตรียมเช็ดตัวให้คนเมาที่นอนแอ้งแม้ง ทว่าพอออกจากห้องน้ำก็เห็นปายไหลไปทางขอบเตียง พยายามเอื้อมมือเขี่ยแมวเทาที่นอนพิงขาเตียงอยู่
“ปาย เดี๋ยวก็ตกหรอก”
เราร้อง ปายไม่ตอบอะไรเอาแต่เงยหน้ามาส่งยิ้ม จนเราต้องไปอุ้มน้องกลับมานอนบนเตียงดีๆ
“จะเช็ดตัวให้นะ อยู่นิ่งๆ” แมวปายยิ้มรับ อันตรายอีกแล้ว
เราถอดเนคไทน้องโยนไปไว้โซฟาปลายเตียง ที่ประจำที่ปายชอบพาดเนคไทไว้ ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกทีละเม็ด ปายมันก็นั่งนิ่งยอมให้เราจับนู่นจับนี่ โอ๊ย แล้วอย่างนี้จะปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ยังไงวะ ความอ่อยธรรมชาติกว่านี้ไม่มีที่ไหนแล้ว
ทำแม่งเลยดีมั้ยเนี่ย
ล้อเล่นครับ ใครจะไปทำคนเมาลง แต่จริงๆ ก็น่าสน ถ้าน้องตื่นมาค่อยโบ้ยว่าน้องเริ่ม อย่าไอ้ครามอย่า ห้ามเหี้ย นี่สปายนะมึงทำน้องได้ลงหรอ ...ความคิดในหัวตีกันอีกครั้งจนเหนื่อยใจที่จะคิด เลยช่างหัวแม่ง มองหน้าปายกับแมวเทาสลับกันจะได้หมดอารมณ์
เช็ดใบหน้าเสร็จก็เริ่มลุกล้ำเข้าไปในสาบเสื้อ ทำหน้าที่เช็ดตัวคนเมา พร้อมๆ กับข่มใจไม่ให้ตัวเองทำเกินหน้าที่ ปายโคตรยั่วเลยโว้ย ถึงจะเคยทำไปมากกว่ากอดจูบ แต่ปายก็ทำให้รู้สึกตื่นเต้นตื่นตัวอารมณ์เตลิดได้ตลอดเลยแม่ง หน้าท้องแบนราบและขนาดลำตัวกำลังพอดี ปายมีเนื้อมีหนังขึ้นมาจากทีแรกนิดหน่อย จริงๆ คงเป็นคงชอบกินของจุกจิก เดาว่าเมื่อก่อนต้องเป็นโรคง่วงไม่ยอมออกมาหาอะไรกินแน่ๆ ถึงได้ผอมเชียว ดีใจที่ขุนปายได้ขนาดนี้ กำลังน่าฟัด
“ปาย ยกเอวหน่อยจะถอดกางเกง”
เปล่า ไม่ได้จะทำ จะเปลี่ยนเป็นกางเกงนอนให้น้องเฉยๆ ใส่กางเกงสแลคคงอึดอัด เดี๋ยวยับด้วย ไอ้ไม่ทำอ่ะเรื่องจริงเชื่อเถอะ แต่ถ้าถามว่าคิดมั้ยอ่ะคิด...คิดไปถึงดาวอังคารแล้วด้วย
ก็ดูมันดิ ใครใช้ให้มานอนตัวขาวๆ ตาเยิ้มๆ แล้วยิ้มแป้นแบบนั่นเล่า ที่ยังไม่ทำไม่ใช่เพราะไร้น้ำยาอย่างที่ไอ้เวรฟุ้งหรือใครๆ เขาพูดกัน ไม่ได้เสื่อมสมรรถนะทางเพศด้วย เรียกว่าเป็นสุภาพบุรุษ รอให้น้องตกลงยินยอมดีกว่าเอาอารมณ์เราเป็นตัวตั้ง ถึงแม้ความผิดชอบชั่วดีจะตีกันภายในหัวจนวุ่นวายก็ตาม
ไม่ได้รีบร้อนกับเรื่องแบบนี้ ถ้าได้ก็ดีเพราะยังไงก็อยากทำกับคนที่รักอยู่แล้ว แต่อยู่แบบนี้ก็ไม่เป็นไร ได้ตอดนิดตอดหน่อยก็พอต่ออายุขัยได้แล้ว อีกทั้งเราไม่ได้มองปายเป็นแค่คนรักหรือวัตถุเรื่องเพศ ในบางมุมปายเป็นน้องชาย บางทีก็เป็นเพื่อน บางทีก็เหมือนแม่ บางทีก็เป็นแมว
เพราะอย่างนั้นเวลารู้สึกว่าปายเป็นแมวแล้วให้ทำกับแมวมันก็ไม่ใช่
ก็เอ็นดูน้องแบบนี้แหละถึงได้อดแดก แต่เอาเถอะ เราเต็มใจเป็นอย่างนี้เอง
หลังจากจับปายถอดเสื้อนักศึกษาแล้วใส่เสื้อนอนให้น้องเสร็จสรรพ เราก็จัดการไปอาบน้ำตัวเอง จนเรียบร้อยก็ออกมาและพบกับปายที่กำลังทำอะไรสักอย่างกับสีเทา
“ปาย! ปาย ทับแมวแล้ว” ว่าพลางรีบเข้าไปอุ้มสปายที่เหมือนจะเอาตัวไปทับแมวเทามากกว่ากอดเล่นเหมือนทุกครั้ง ปายหันมาส่งยิ้มเหมือนเคย
“อือ อาม..”
“หือ”
“พี่ คะ...อาม”
สาบานได้ว่านั่นหมายถึงชื่อเรา?
ไม่ทันจบความคิด แมวปายในอ้อมกอดก็เบี่ยงตัวหันกลับมาซบเรา ไม่พอยังเอาหัวมาไถอีก โว้ย เป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย
“ร้าก...”
ยกมือกุมขมับ กูจะตายแล้วโว้ยครับ หนูอยากได้อะไรเดี๋ยวพี่หามาให้เลย คนอะไรน่ารักจนจะบ้าตาย คนเราสามารถน่ารักขนาดนี้ได้เลยหรือไง เราปล่อยให้แมวปายถูไถจนพอใจก่อนจับออก
“ครับๆ รู้แล้วว่ารัก พี่ก็รักเราเหมือนกันนะ” ว่าพร้อมกดจูบลงที่ขมับคนน่ารัก ถึงแม้คนเมาอาจจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็ตาม เราพยายามจัดแจงให้น้องนอนดีๆ ไม่ใช่มาไหลทับตัวเราแบบนี้ อยากจับปั้นแล้วกลืน แต่รู้ว่าทำไม่ได้เลยไปขบไหล่น้องแทน กัดชิมแสดงรอยความเป็นเจ้าของจนพอใจ ถึงค่อยจับปายไปนอนข้างๆ เสร็จก็ลุกไปว่าจะปิดไฟนอน หนังสงหนังสือไม่อ่านมันละ เหนื่อย
ทันทีที่ห้องมืด เรากลับเข้าเตียงที่เดิม ปายยังคงทำตัวยุกยิกไม่หยุด แต่คิดว่าเดี๋ยวก็ง่วงเองจึงไม่สนใจ ทว่าไม่ใช่อย่างที่คิด พอสอดตัวเข้ากับผ้าห่ม ล้มลงใส่หมอนนอนราบเรียบร้อยแล้ว ไม่นานปายก็ค่อยๆ ขยับตัวมาใกล้เรามากขึ้น ทีแรกคิดว่าแค่มาพิง แต่จู่ๆ ปายก็ยันตัวขึ้น สองแขนบางกางออกคร่อมระหว่างตัวเรา ขยับตัวขึ้นมาอยู่ข้างบน ใบหน้าหวานถูกความมืดกลบจนมิดทำให้มองไม่เห็นสีหน้า
“ปาย”
เรียกชื่อจบ คนเมาก็ทิ้งตัวลงมาที่ตัวเรา แทบจุก จะว่าหนักก็ใช่ แต่แรงทิ้งตัวที่ปายส่งมาโดยกะทันหันทำให้เราตกใจมากกว่า ปายนอนนิ่งอยู่บนตัว นี่เป็นวิธีการอ่อยของสำนักไหนกันอีกเนี่ย
เราลูบหัวน้องมันก่อนพยายามพลิกตัวให้ปายลงมานอนข้างๆ ไม่เอา ไม่ฉวยโอกาสคนเมา เรากอดมันไว้แทน ปายแค่โผล่หน้าออกมาจากอ้อมแขน ไซร้หัวเข้ากับซอกคอเราอีกครั้งก่อนหาที่สบายแล้วนิ่งไป โคตรแมว
อันที่จริง เมาแบบนี้ก็น่ารักดี
แต่ขอให้เมาตอนอยู่กับเราแค่สองคนก็พอ... คิดพลางกระชับอ้อมกอด กดจูบลงที่ขมับคนเมา ก่อนหลับตาฝันสู่ห้วงนิทรา…
แง้ว
แสงสว่างเริ่มเข้ามา สีเทามาปลุกตอนตีห้าเหมือนทุกที เรายันตัวลุกไปเปิดประตูระเบียงให้ซี้สี่ขาก่อนเดินไปเทอาหารเช้าให้มัน ยืดเส้นยืดสายสักพักกำลังคิดว่าจะกลับไปนอนต่อ เพราะวันนี้วันเสาร์ ไม่มีงาน ปายก็ไม่มีเรียน เหมาะแก่การใช้ชีวิตโง่ๆ ไปวันๆ
ปายตื่นแล้ว
ตัวง่วงงัวเงียโยกหัวไปมาราวกับกำลังสะลึมสะลือ เราเดินไปหาน้องพร้อมแก้วน้ำในมือ
“ปายดื่มน้ำก่อน”
แมวปายทำตามอย่างโดยดี รับน้ำไปดื่มจนหมดก็เอ่ยถาม
“เมื่อคืนปายเมาหรอ”
“ใช่ เมาหนักมาก ทีหลังห้ามกินเยอะแล้วนะ ฟุ้งมันชวนก็ปฏิเสธมันบ้าง”
“ครับ...แต่ปายไม่รู้นี่ว่าพี่ฟุ้งให้กินเหล้าอ่ะ”
นั่นไงไอ้เวรฟุ้ง หลอกแมวกูอีกแล้ว
“พี่คราม ปายเมาเป็นไงหรอ”
อย่างที่คิด น้องไม่รู้ว่าตัวเองเมาแล้วอันตรายแค่ไหน และถ้าเราบอกว่าปายเมาแล้วยิ้ม น้องคงคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องอันตรายหรือน่าอาย ดังนั้น เราจึงพูดปดไป
“ปายเมาได้น่าเกลียดมาก มิน่าเมลล์กับตั๊บถึงไม่ให้กินเหล้ากับคนอื่น”
“จริงหรอ ขนาดนั้นเลยหรอ ปายทำอะไร”
“เอาเป็นว่าปายห้ามกินเหล้ากับคนไม่รู้จักนะ ถ้าอยากกินต้องบอกพี่ ต้องมีพี่ไม่ก็เพื่อนไปด้วย”
ปายพยักหน้า ก็เพราะหลอกง่ายขนาดนี้ไงเลยไม่อยากให้ไปไหนกับคนอื่น
“ปายขอโทษนะพี่คราม”
เราอมยิ้ม แม้จะรู้สึกผิดที่ต้องโกหกน้อง แต่เพื่อความปลอดภัยของปายเองถึงต้องยอมกล่าวคำลวงไป เราเอื้อมมือไปกอดรอบตัวปาย กดจูบที่หน้าผากมน
“สีเทาก็ไม่ชอบกลิ่นเหล้านะ”
“งั้นปายจะไม่กินแล้ว”
ทีกับแมวล่ะยอมง่ายจริง
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
แมวเมาๆ
ทีนี้ก็รู้แล้วนะว่าจริงๆ พี่ครามไม่ได้เสื่อมสมรรถนะ พี่แค่เป็นสุภาพบุรุษษษ 555
อยากขอโทษทุกคนที่เราพิมพ์กำกวม เรื่องที่พี่จะได้บูบีน้องในตอนหน้าเราหมายถึงในวันข้างหน้าน่ะค่ะ TvT
ยังไม่ใช่ตอนนี้ ขอโทษนะคะะ แง
แต่ก็ไม่อยากให้โฟกัสเรื่องนี้กันนะ 555
ปล่อยอิพี่ไป เรื่อยๆ ไปแบบนี้เดี๋ยวสักวันก็ได้กินเองงง
หัวข้อ: ※ MR.GREY ※ :: •ประกาศรวมเล่ม• :: P.44 :: 30.6.2017 |END| (อ่าน 326164 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก