เมียบำเรอตอนที่ 6
แสงแดดยามเช้าท่อแสงผ่านผ้าม่านลายลูกไม้ ทอดแสงสู่เตียงกว้าง ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยอย่างไม่สบายตัว ทั้งเหนียวตัว ทั้งเจ็บระบมไปทั้งตัว ทั้งอึดอัด ดวงตากลมโตค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะกระพริบตาหลายๆ ครั้งไล่ภาพเบลอ ภาพแรกที่ดวงตาสวยเห็นคือแผ่นอกเปลือยเปล่าและวงแขนแกร่งที่กำลังกกกอดเขาอยู่ กานดาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของวงแแขนที่กอดเขา ปัฐวีที่กำลังหลับตาพริ้ม อย่างสบายใจ นี่เขาโดนกอดตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่ใช่สิ กานดาต้องถามว่าปัฐวีเลิกข่มเหงเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงจะถูกเพราะเมื่อคืนกานดาอ่อนเพรียจนรับอารมณ์ของปัฐวีไม่ไหวสลบคาอกของร่างสูงไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้เนื้อตัวเขามันดูไม่ได้เลยสักนิด กานดาเหนียวตัวสุดๆ ไม่อยากโดนผุ้ชายคนนี้กอดในสภาพแบบนี้
คิดได้ดังนั้นกานดาจึงค่อยๆ จับแขนแกร่งที่พาดเอวอยู่ออก ก่อนขะขยับตัวเบาๆ แต่ขยับเพียงแค่นิดเดียวความเจ็บที่สะโพกก็แล่นแปล๊บขึ้นมาจนใบหน้าสวยถึงกับเหยเกทันที แต่กระนั้นก็ยังกัดฟันทนความเจ็บปวดยันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะวางขาลงข้างเตียงยันตัวลุกขึ้นยืน แต่เหมือนกับมีแรงบางอย่างเหวียงร่างบางลงไปนั่นกองกับพื้น
ตุบ!
สองขาสั่นจนไม่อาจรับน้ำหนักตัวได้ กานดาหันไปมองที่เตียงกลัวปัฐวีจะตื่นขึ้นมาเห็นสภาพหน้าสมเพชของตัวเอง ร่างสูงยังนอนหลับไม่ได้สติ ก็โล่งใจไปอีกเปราะ ก่อนจะหันมาฝืนสังขารที่บอบช้ำของตัวเองต่อไป กานดาแทบจะคานเข้าห้องน้ำด้วยซ้ำ ร่างบางลงไปแช่ตัวอยู่ในอ่างที่เต็มไปด้วยฟองสบู่สีขาวปกคลุมทั่วอ่าง สองมือลูบไล้ผิวกายของตัวเองไปมาเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแรงขึ้นเรื่อยๆ จนตัวเองรู้สึกเจ็บ
แต่ไม่เจ็บเท่าถูกคนอย่างปัฐวีทำร้ายเหยียดหยามเลยสักนิดเดียว น้ำตาเม็ดใสไหลเอ่อออกจากดวงตากลมสวยที่ดูเหม่อลอยล่นลงข้างแก้ม
"ฮึก! ฮือ"
เสียงสะอื้นเบาๆ ออกจากลำคอของร่างบางตัวสั่นไหวตามแรงสะอื้น เจ็บกายมันยังพอทนได้ แต่เจ็บใจนี่สิ ทำยังไงดี ทำไมผู้ชายคนนั้นใจร้าย ทำไมถึงต้องทำร้ายเขาถึงขนาดนี้ด้วย.....
"คุณดาคะ ป้าว่าให้ป้าทำดีกว่านะคะ"
นกเดินเข้าไปยืนข้างร่างบางพร้อมกับจับมีดออกจากมือสวย ใน้าของกานดาดูซีดจนเธออดห่วงไม่ได้ กลัวจะเป็นลมเป็นแล้งไป
หลังจากที่กานดาอาบน้ำเสร็จผู้ชายใจร้ายคนนั้นก็ยังไม่ตื่น ไม่มีเหตุผลอะไรที่กานดาจะต้องรอให้ปัฐวีตื่น สู้มาหาอะไรทำแก้อารมณ์ที่ไม่คงที่ของตัวเองจะดีกว่าถึงแม้จะเจ็บระบมไปทั้งตัวก็เถอะ เหมือนจะมีไข้ด้วยแต่ก็กินยาดักไปแล้ว และวันนี้กานดาเลือกใส่เสื้อแขนยาวคอปก เพื่อปกปิดสิ่งที่เป็นรอยบนผิวสวยเพื่อไม่ให้ใครเห็น
"ให้ดาทำเถอะครับ ภรรยาที่ดีก็ควรจะทำอาหารเช้าไว้รอสามีไม่ใช่หรอครับ^^"
ไม่ใช่ โกหกทั้งเพ กานดาแค่อยากหาอะไรทำเพื่อหลบหน้าปัฐวีเท่านั้น จึงแกล้งพูดโกหกยิ้มหวานให้คนแก่กว่า
"ใส่เสื้อแขนยาวหั่นผักถนัดหรอคะ มาค่ะเดี๋ยวป้าพับแขนให้"
"ไม่ต้องครับ! ไม่เป็นไรพอดีดาหนาวๆ น่ะครับ"
กานดารีบพูดแทรกทันทีกลัวนกจะเห็นรอยช้ำที่ข้อมือของตัวเอง
"เอางั้นหรอคะ"
"ครับ ป้านกมีอะไรทำก็ไปทำเถอะครับเดี๋ยวดาทำต่อเอง"
"ค่ะๆ งั้นป้าไปทำความสะอาดนะคะ"
"ครับ"
แล้วหญิงวัยกลางคนก็เดินจากไป กานดาถอนหายใจอย่างโล่งๆ ก่อนจะหันกลับมาหั่นต้นหอมผักชีต่อ วันนี้กานดาทำข้าวต้มกุ้ง ของโปรดขอแม่แก้ว ถ้าแม่แก้วอยู่ก็คงจะต้องถูกชมอีกแน่ๆ ว่าทำอร่อย ข่าวสวยเม็ดโต กุ้งตัวใหญ่ น้ำซุป รสชาติอ่อนๆ จากการเคี่ยวด้วยกระดูกหมู ทำให้วัตถุดิบทั้งหมดดูเข้ากันกลิ่นหอมน่าทาน
"ดาบอกแล้วไงครับ ว่าดาทำเองป้านกไปทำอย่างอื่นเถอะครับ"
กานดาพูดขึ้นเมื่อรู้สึกเหมือนมีคนเดินเข้ามา แต่ไม่ได้หันหลังไปมอง ก็คงจะต้องเป็นป้านกแน่ล่ะ คงแอบมาดูล่ะสิว่าเขาทำไหวหรือเปล่า
"ไม่คิดว่าโดนไปขนาดนั้นแล้วยังจะมีแรงลุกขึ้นมาทำอะไรพวกนี้ได้"
เคร้ง!!
"คุณปัฐ!!"
ทับพีล่วงหลุดจากมือบางทันทีที่ได้ยินเสียงของคนที่ไม่คิดว่าจะมาอยู่ที่นี่
"อะไรคือท่าทางตกใจผัวตัวเองแบบนั้น"
ปัฐวีถาม ก่อนจะนั่งลงที่เก้าข้างโต๊ะ ทานข้าวในห้องครัว ที่ปกติจะเป็นที่ทานข้าวของเหล่าแม่ครัว
"ปะ เปล่า คิดว่าป้านก"
กานดาพยายามทำเสียงไม่ให้สั่น ก่อนจะหันหลังมาหั่ยผักต่อ
"ทำไมถึงลงมาก่อน"
"..."
กานดาไม่ตอบ แล้วจะให้เขาอยู่ต่อเพื่ออะไรล่ะ
"ฉันถาม ว่าทำไมไม่รอให้ฉันตื่นก่อนแล้วค่อยลงมา"
ปัฐวีขยายความเสียงดังจนกานดาสะดุ้ง
"ลงมาทำอาหารเช้า..."
ถ้าตอบไปว่าไม่อยากเห็นหน้าปัฐวี มีหวังทะเลาะกันอีกแน่ๆ ถึงจะอยากตอบแบบนี้มากกว่าก็เถอะ
ปัฐวีเงียบไปก่อนจะถามอีกด้วยน้ำเสียงเบาลง
"ทำอะไรกิน"
"ข้าวต้มกุ้ง”
ตอบแต่ไม่หันหลังกลับไปมอง ปัฐวีนั่งจ้องร่างบางที่สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวรุ่มร่าม ที่ยืนหันหลังให้ กำลังทำข้าวต้มกุ้ง กลิ่นหอมๆ ลอยอบอวลไปทั่วห้องและลอยเตะจมูกร่างสูงให้สูดกลิ่นตาม
โคลกก~
เสียงปริศนาดังขึ้นเบาๆ แต่คนหูดีอย่างกานดาได้ยินชัดเจน...มันคือเสียงท้องร้อง แต่มันไม่ใช่ของเขา ในห้องนี้มีแค่เขากับปัฐวีเท่านั้น ในเมื่อไม่ใช่ของเขาก็คงจะหนีไม่พ้น.....
"หึหึ”
กานดาหลุดขำออกมาน้อยๆ รีบยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงเอาไว้
"หัวเราะอะไร! ไม่เคยได้ยินเสียงท้องร้องหรือไง ทำไปเลยเร็วๆ! ฉันหิว"
ชิ! ปัฐวีรู้สึกเสียหน้ามากๆ ที่มาท้องร้องต่อหน้ากานดาถึงแม้ว่าร่างบางจะหันหลังให้ก็ตาม หัวเสียชะมัด
"เสร็จแล้วจะทานเลยมั้ย?”
การดาหันมาถามปัฐวีที่นั่งทำหน้าบูดบึ้งอยู่ข้างหลัง
"อืม เอาขึ้นไปให้บนห้องทำงานด้วย ฉันมีงานค้างต้องทำ"
พูดแค่นั้นก็เดินดุ่มๆ ออกจากครัวไปเลย ถ้าจะให้เอาขึ้นไปให้เดินมาสั่งแล้วก็จบ จะมานั่งเฝ้าทำไม เหอะ! ใส่ยาพิษให้กินซะเลยดีไหมถือเป็นการล้างแค้นเรื่องเมื่อคืน
กานดาคิดก่อนจะกรอกตาไปมา ผู้ชายคนนี้เข้าใจยากที่สุดแล้วเท่าที่เคยรู้จักมา กานดาเดินไปเรียกมดให้เอาข้าวต้มไปให้ปัฐวีแทน พูดก็พูดเขายังไม่อยากจะคุยอะไรกับปัฐวี ยิ่งปัฐวีเสียหน้าต่อหน้าเขาเมื่อครู่คงจะหงุดหงิดอยู่มาก กานดาไม่อยากจะเอาชีวิตไปเสี่ยงตอนนี้หรอกนะ
กานดาเดินออกมานั่งรับลมรับแสงในช่วงสายๆ ของวัน ถึงจะเพรียเพราะเริ่มมีใข้แต่ก็ยังฝืนตัวเองนั่งเล่น ถ้ากลับห้องก็ไม่มีอะไรให้ทำอีกนั่นแหละ ยังไม่อยากกลับไปเห็นอะไรที่มันปวดใจ
"อะแฮ่ม!!"
กานดาสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ ก็มีเสียงกระแอมอยู่ข้างหู พอหันไปก็พบกับใบหน้าหล่อของผู้มาใหม่ จนตัวเองหงายหลังเกือบตกม้านั่ง ถ้าไม่ได้ร่างสูงรับไว้ทัน
"เฮ่ ขอโทษครับพี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เราตกใจนะ!"
เตย์ชินดึงร่างบางให้กลับมานั่งตามเดิม ตอนนี้กานดาหัวใจตกลงไปอยู่ตาตุ่มแล้ว นี่ถ้าเขาไม่จับไว้มีหวังได้ตีลังกาหงายหลังแน่
"อย่ามองหน้าพี่แบบนั้นสิ รู้สึกผิดนะเนี้ย"
เตย์ชินพูดก่อนจะยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อและส่งยิ้มในมาดหมอหนุ่มอารมณ์ดีให้กานดา ที่มองเขาอย่างไม่หายตกใจ
"อะ เอ่อ ไม่เป็นไรครับ"
กานดาตอบกลับยิ้มๆ อันที่จริงเขาอยากถามคนตรงหน้ามากกว่าว่าคุณเป็นใคร?
"ทำหน้าอย่างนี้จำพี่ไม่ได้ใช่มั้ย? เห้ย! ได้ไงอ่ะเสียใจนะ"
เตย์ชินรีบโวยวายอย่างไม่จริงจังเหมือนเดาถูกว่ากานดาจำเขาไม่ได้
"ขอโทษนะครับ คือพอดีดาไม่ถนัดจำหน้าคนเท่าไหร่ แต่ดาคุ้นหน้าคุณนะ"
กานดารีบแก้ตัวกลัวโดนดุ แต่เขารู้สึกคุ้นจริงๆ นะเหมือนเคยเห็นที่ไหนเมื่อไม่นานมานี้
"โถ่ น้องดาครับคุ้นกับจำได้ความหมายคนล่ะอย่างเลยนะครับ"
กานดาทำได้แค่เพียงยิ้มแห้งๆ ให้เท่านั้น เตย์ชินอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพูดต่อ
"พี่นายแพทย์ เตย์ชิน อัศวนนทา ครับ"
ชื่อนี้ กานดาตาโตก่อนจะยิ้มกว้างออกมา จำได้แล้วคนที่เป็นพิธีกรในงานนั่นเอง
"อ๋อ ดาจำคุณได้แล้วขอโทษทีนะครับที่ดาจำคุณไม่ได้”
กานดารีบขอโทษยิ้มเจื่อนให้คนที่มองเขาด้วยความเแอ็นดู
"เรียกพี่ชินดีกว่านะ เรียกคุณมันดูห่างเหินไป"
"ครับ พี่ชิน^^"
รู้สึกอายปากนิดๆ เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ แต่ดันมาเรียกอย่างสนิทสนม
"ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย เราเป็นน้องสะใภ้พี่นะ อีกอย่างพี่รู้จักเรานานแล้วตั้งแต่เราตัวแค่นี้เอง"
เตย์ชินพูดอย่างรู้ทันว่ากานดาคิดอะไร ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องอย่างชวนคุยแทน พร้อมกับทำท่าประกอบว่า ตอนนั้นกานดาสูงแค่เอวเขาเองนะ
"หืม? แต่ดาไม่เคยเห็นพี่ชินเลยนะ"
"อ่อ ลืมบอกไปพี่รู้จักเราผ่านคุณป้าน่ะ คุณป้ามากรุงเทพฯ ทีไรก็ชอบเล่าเรื่องดาให้พี่ฟังตลอดเลย"
เตย์ชินขยับมานั่งให้ใกล้กานดาก่อนจะเริ่มเล่าให้กานดาฟังอย่างอารมณ์ดี แก้วเธอวางใจให้เตย์ชินมาเป็นหมอประจำตัวกานดา เพราะกานดาเป็นเด็กที่ค่อนข้างป่วยง่าย และที่สำคัญกานดามีบางอย่างที่คนอื่นไม่มี จึงคิดว่าให้คนในอย่างเตย์ชินมาดูแลจะดีที่สุดเพราะเป็นคนใกล้ตัว
"อ๋อ เป็นอย่างนี้เองขอบคุณนะครับ ว่าแต่พี่ชินไม่คิดว่าดาแปลกประหลาดหรอ?"
"เรื่องอะไร พี่ก็เห็นเราปกติดีนี่ ถ้าวันไหนเรามีหูซ้ายสองข้างสิประหลาด"
เตย์ชินกรั้วขำกับมุขของตัวเอง แต่กานดาเพียงยิ้มบางๆ ให้เท่านั้น
"ก็ที่ดาสามารถมีเจ้าตัวเล็กได้ไงครับ"
กานดาถามออกไป ในใจก็แอบอายเหมือนกันที่ต้องมาพูดเรื่องที่ผิดธรรมชาติแบบนี้
"ไม่แปลกหรอกครับ ถ้าวิเคราะห์ตามทางวิทยาศาสตร์การแพทย์แล้วมันเป็นไปได้หลายทางเลยนะที่ผู้ชายจะท้องได้ อย่างเคสของคุณเต้ยที่มีเจ้าตัวเล็กเหมือนกับดาเลย ซึ่งเขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่คุณเต้ยเค้ามีฝาแฝดเป็นผู้หญิง ก็เลยมีข้อสรุปว่าตอนสร้างเซลล์ร่างกายอาจจะมีการผิดพลาดของเซลล์ที่สร้างมาคล้ายกับแฝดอีกคนที่แข็งแรงสมบูณร์กว่าและทีมแพทย์ที่ดูแลเคสของคุณเต้ยก็ตรวจพบฮอร์โมนเพศหญิงที่ผลิตมากกว่าเพศชายน่ะเลยส่งผลให้สามารถที่จะตั้งท้องได้”
เตย์ชินเล่าถึงเรื่องภรรยาของคนที่เขารู้จักคุณเต้ยเขาเป็นผู้ชายที่ท้องได้เหมือนกับกานดา และเขาเคยรับการฝากดูและเคสนี้เลยส่งผลให้เขามาดูแลกานดา กานดาพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างรู้สึกดีขึ้น อย่างน้อยก็ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวแหละนะที่แปลกประหลาด
"การที่น้องดาคิดว่าตัวเองแปลกประหลาด พี่ว่าน้องดาลองเปลี่ยนมุมมองดูมั้ยว่าดาเป็นคนที่พิเศษ ไม่เหมือนใคร เพราะดาพิเศษดาถึงสามารถสร้างชีวิตๆ นึงให้เกิดขึ้นมาได้”
เตย์ชินพูดพร้อมกับยกมือขึ้นยีผมบางเบาๆอย่างเอ็นดู แต่เพราะอุณหภูมิจากร่างบางสูงมากเกินไปจนเขารู้สึกได้
"ดาครับ ทำไมตัวร้อนขนาดนี้!"
"ดาแค่เป็นไข้นิดหน่อยนะครับ"
กานดาปัดตอบก่อนจะขยับตัวออกห่างจากเตย์ชิน แต่เตย์ชินไม่ยอมจะขอตรวจท่าเดียว แต่กานดาไม่อยากให้เตย์ชินต้องมารับรู้เรื่องของเขากับปัฐวี
"พี่ขอตรวจหน่อยาะครับ”
การดาเบี่ยงข้อมือหลบมือหนาที่กำลังจะจับแขนให้กานดาขยับมาใกล้
"ดาครับ พี่ขอตรวจ"
"ดะ ดาไม่เป็นไร อ๊ะพี่ชิน!!"
"รอยนี่มัน...อะไรกัน!!"
กานดายังไม่ทันตั้งตัวเตย์ชินขอเสียมารยาทดึกแขนเล็กเข้าหาตัวจนใบหน้าหวานชนกับแผงอก ก่อนจะถกแขนเสื้อขึ้นจนเห็นรอยแดงที่ข้อมือ เป็นรอยช้ำๆ แล้วยังมีรอยถลอกอีกด้วย
"พี่ชินดา....."
"ผัวนั่งทำงานงกๆ อยู่ในบ้านแต่เมียกลับมาแอบอ่อยผู้ชายทุเรศสิ้นดี!!"
"คุณปัฐ!!"
กานดาตาเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างสูงที่คิดว่าทำงานอยู่แต่กลับเดินมาเห็นเขากับเตย์ชินในท่าที่ไม่เหมาะสม แล้วปัฐวีได้ยินหรือเปล่า?...ที่กานดาพูดถึง......เจ้าตัวเล็ก
"มานี่เลย!! เป็นเมียฉันแค่วันสองวัน ริอาจสำส่อน เป็นเมียไอ้ชินอีกหรือไง!!"
มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือบางที่บวมช้ำ ออกจากอกของเตย์ชินอย่างไว แต่มือหนาของอีกคนก็ฉุดดึงกานดาไว้อีกข้าง
"แกอย่ามาพูดจาแบบนี้กับน้องดานะปัฐ!!"
เตย์ชินขบกรามแน่น เขาไม่ชอบเลยที่ปัฐวีมาทำแบบนี้ ไม่อยากจะคิดเลยว่า รอยที่ข้อมือของกานดาปัฐวีอาจจะเป็นคนทำก็ได้
"ทำไมจะพูดไม่ได้!! นี่เมียฉัน!"
ปัฐวีพูดพร้อมกับฉุดร่างบางให้เข้าหาตัว
"แต่ดาเค้าไม่ได้ทำตัวแบบมึงไง จะว่าเมียสำส่อนมึงดูตัวมึงหรือยังไอ้ปัฐ!!"
"ไอ้ชิน!!"
เตย์ชินไม่ไหวที่จะพูดดีแล้ว พรั้งปากมึงกูออกไปกับลูกพี่ลูกน้อง พร้อมกับฉุดเอวบางให้เซหาตัวเองแต่มืออีกข้างปัฐวียังคงบีบไว้แน่น ตอนนี้กานดาเจ็บ! เจ็บที่ข้อมือ ข้างที่ปัฐวีบีบ
"เจ็บ!."
"ไอ้ปัฐปล่อยดา น้องเจ็บมึงไม่เห็นหรือไง!
เตย์ชินจับข้อมือปัฐวีให้ปล่อยออก แต่ร่างสูงกลับบีบแรงขึ้น
"หึ! สำออยหรือไง เมื่อคืนเอายันเช้ายังมีแร.."
"คุณปัฐ!!!!"
กานดาตะโกนออกไปสุดเสียง ไม่อยากฟัง!! ไม่อยากได้ยิน!! ไม่อยากให้ใครรับรู้ด้วย!! เตย์ชินยืนอยู่ตรงนี้ อาย กานดาอาย
"ทำไม!! อายหรอ... เอากับผัวอย่างกูมันน่าอายนักหรือไงไอ้กาฝาก!!!"
"มันจะมากไปแล้วนะไอ้ปัฐ!!”
ผลัวะ!!
เตย์ชินสุดจะทนแล้ว ปล่อยหมัดหนักๆ เข้าใบหน้าหล่ออย่างเต็มแรง จนปัฐวีเซถอยหลังไปหลายก้าว มุมปากมีเหลือดไหลซึมออกมา ปัฐวีขบกรามแน่น ก่อนจะตวัดปลายหมัดเข้าใส่เตย์ชินเช่นกัน
พลั่ก!!
"นั่นเมียกู มึงอย่าเสือก!!"
พลั่ก!!
ปล่อยหมัดใส่เตย์ชินอีกครั้ง เตย์ชินเช็ดเหลือดที่มุมปากออก ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ปัฐวีแล้วต่อยเข้าที่ข้างแก้มเต็มแรง
"แต่มึงไม่ควรทำกับน้องแบบนั้น คำพูดของมึงมันเหี้ยเกินคำว่าผัวแล้วไอ้สัตว์"
ผลั่วะ ! ผลั่วะ!
เตย์ชินขึ้นค่อมปัฐวีก่อนจะต่อยแบบไม่คิดจะยั้งมือเพื่อให้สาสมกับสิ่งเลวร้ายที่ปัฐวีได้ทำลงไป
พรึ่บ!!
ปัฐวีถีบเตย์ชินออกจากตัวก่อนจะขึ้นค่อมแล้วต่อยคืน
"มึงเลยคิดจะเสียบแทนกูใช่มั้ย!! ถ้าชอบมากก็เอาไป เศษเหลือเดนแล้ว!!"
พลั่ก!!
"ฮึก ฮือออ"
กานดายืนตัวสั่นน้ำในดวงตามันไหลออกมาอย่างบ้าคลั้ง! ทุกคำพูด ทุกคำดูถูก มันยังไม่เจ็บเท่าสิ่งที่ปัฐวีพูดในวันนี้เลย!! กาฝากหรอ?....เศษเหลือเดนงั้นหรอ?.... คิดจะยกเขาให้ใครก็ได้งั้นหรอ.. กานดาเป็นคนนะ!! ไม้เหยือแล้วศักดิ์ศรีที่มีแต่ปัฐวีไม่มีสิทฑิ์ยกเขาให้ใครทั้งนั้น ปัฐมีไม่ใช่เจ้าชีวิตกานดา
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!"
กานดาพุ่งเข้าไปคว้าแขนปัฐวีที่กำลังเงื้อมต่อยเตย์ชิน แต่กลับถูกสบับออกจนล้มลงกับพื้นหญ้า คนงานสาวต่างพากันมามุงดูแต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปห้ามเฃยสักคนกลัวจะโดนลูกหลง
ได้ไม่หยุดใช่มั้ย!!
กานดาลุกไปหยิบถังน้ำใต้ต้นไม้ก่อนจะตักน้ำใส่แล้วเดินไปยังร่างสูงทั้งสอง
"บอกว่าให้หยุดไง!!"
ซ่าาา~!!
เคร้ง!
กานดาเหวี่ยงถังน้ำทิ้งหลังจากสาดมันใส่ร่างสูงทั้งสองจนหมดถัง ปัฐวีแถบจะดีดตัวออกจากเตย์ชินทันทีก่อนจะตวัดสายตามองกานดาอย่างโมโห กล้าดียังไงถึงมาสาดน้ำใส่เขาเหมือนสาดน้ำใส่หมากัดกันแบบนี้!
“พอได้หรือยัง! สะใจคุณพอหรือยังคุณปัฐที่เหยียบย่ำผมแบบนี้! คุณเกลียดผมก็ไม่ต้องมายุ่งกลับผมต่างคนต่างอยู่ไปเลย! หรือเมื่อคืนคุณยังทำร้ายผมไม่พอใจอีก…เอาเลยคุณปัฐ! เชิญทำร้ายผมให้สาแก่ใจคุณ เชิญคุณเหยียบผมให้จมดินคาฝ่าเท้าของคุณเลย ผู้ชายไร้หัวใจแบบคุณมันไม่มีวันรู้สึกผิดหรอก คุณมันก็แค่ไอ้ผู้ชายเฮงซวยมีปมด้อยคนนึงเท่านั้นแหละ! ปัฐวี!!”
กานดาเหลืออดออกปากต่อว่าปัฐวีต่อหน้าคนทั้งบ้านอย่างกล้าดีก่อนจะเม้มปากปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้มและหันหลังวิ่งเข้าบ้านไม่สนใจใครทั้งนั้น ว่าคนใช้ที่มายืนดูจะขวางทาง
"ดา น้องดา!!"
เตย์ชินพยุงตัวเองลุกขึ้นก่อนจะวิ่งตามกานดาไป ต่างจากปัฐวีที่ได้แต่นั่งกำมัดแน่นก่อนจะปล่อยมันกระแทกลงพื้นหญ้า
"โธ่เว้ย!!!"
ปัง! ปัง! ปัง!
"ดาเปิดประตูให้พี่หน่อย!! ดา!"
เตย์ชินเคราะประตูรัวๆ อย่างใจร้อน ตอนนี้เขาแคร์ความรู้สึกของกานดามากที่สุด แอบโทษตัวเองที่เป็นส่วนทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้
กานดานั่งคุดคู้อยู่กับพื้นหน้าประตูห้องนอนเก่า สองมือปิดหน้าร้องไห้ น้ำตาเจ้ากรรมมันก็ไหลออกมาเหมือนกับว่าไม่มีทางหยุดได้
"ฮือออ ฮึก ฮืออ”
"โธ่ ดาครับเปิดเถอะนะพี่เป็นห่วง"
เตย์ชินพูดน้ำเสียงกระวนกระวาย กานดาส่ายหน้าไปมา ก่อนจะพูดเสียงสะอื้น
"ฮึก ดา อยาก อยู่ อึก คนเดียว พี่ชิน กลับไปเถอะ"
"ดาครับ แต่..."
เตย์ชินชะงั้ก ก่อนจะหันไปทางนกที่เดินมาเตะแขนเขาเบาๆ แล้วส่ายหน้าไปมา
"ป้าว่าให้เธออยู่คนเดียวสักพักนะคะ"
"แต่ว่า"
"เชื่อป้านะคะ เดี๋ยวป้าดูให้"
เตย์ชินมองประตูอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วยอมถอยกลับไป เตย์ชินไปแล้ว นกยืนมองประตูก่อนจะส่ายหน้าไปมา ใจก็สงสาร แต่ไม่รู้จะช่วยยังไงคงต้องปล่อยให้เวลาเท่านั้นที่ช่วยเยียวยาทั้งสองได้
"ถึงน้ำมันจะนิ่ง แต่ถ้าโดนกระทบเข้าเรื่อยๆ ยังไงมันก็ต้องกระเพื่อมอยู่ดี...."
"อื๊มม อึ๊ อ๊าาา"
ร่างหนาโถมกายเข้าออกอย่างดิบเถื่อน ใส่ร่างหญิงสาวที่นอนอยู่ใต้ร่างก่อนจะทะยานเข้าถึงจุดสูงสุด พร้อมถอนกายลุกจากร่างบางถอดถุงยางทิ้งแล้วเดินตรงเข้าไปชำระกายที่ห้องน้ำโดยไม่สนใจหญิงสาวที่ยังนอนอ้าขาอยู่บนเตียง
"คุณไปโมโหอะไรมาคะปัฐ มาถึงก็จับเจนขึ้นเตียงแบบนี้น่ะ"
เจนหยัดตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงมองร่างสูงที่กำลังใช้สบู่เหลวฝอกตัวอย่างอารมณ์เสีย
"ปัฐ!!"
"หยุดถาม!!"
ปัฐวีตะคอกเสียงดังก่อนจะเสยผมที่เปียกลู่ออกแล้วหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอว ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นสูบ โดยไม่สนใจเจนเลยด้วยซ้ำ
เจนกัดฟันแน่นอย่างเจ็บใจ ปัฐวีเป็นอะไรกันนะ ถึงมาลงที่เธอแบบนี้ หลังจากงานแต่งก็กกอยู่แต่กับเมียสินะ ไม่เห็นเธออยู่ในสายตาแล้วนี่!!
"ทะเลาะกับเมียที่บ้านมาหรอคะปัฐ"
เจนเหยียดยิ้มเบาๆ เมื่อพูดถึงกานดา เมียกาฝากที่แม่ของปัฐวีหามาให้ ปัฐวีชำเรืองตามองเจนที่หยิบผ้าขนหนูมาพันตัวก่อนจะเดินมานั่งข้างๆเขาแล้วทำท่าทีออดอ้อน
"เจนก็เมียคุณนะคะ มาก่อนเด็กนั่นเสียอีก”
เจนเริ่มใช้มือลูบไล้ออกแกร่งเบาๆ ปัฐวีนั่งเงียบ ตอนนี้เขาไม่ได้ฟังที่เจนพูดเลยด้วยซ้ำ ในหัวมันวนเวียนอยู่แค่เรื่องของกานดาอยู่เรื่องเดียว ใบหน้าจืดๆ ซื่อๆ ดวงตากลมใสๆ นั่น เวลามันมีน้ำไหลออกมา คำต่อว่าที่แสนจะเจ็บแสบของกานดา ปั่ดโธ่!! ทำไมเขาต้องคิดถึงเรื่องไอ้เด็กนั่นด้วยนะ!!!
"ปัฐคะ!! คุณฟังเจนอยู่หรือเปล่า!!"
เจนเสียงดังขึ้นก่อนที่ใบหน้าสวยจะเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันตา ปัฐวีเงียบอีกตามเคยจุดสูบบุหรี่มวนใหม่สูบอีกครั้ง
"มันจะอะไรกันนักกันหนาคะปัฐ เจนมาก่อนมันนะ คุณอยู่กับเจนคุณก็ควรจะนึกถึงแต่เจนสิ ตั้งแต่มีมันเข้ามาคุณก็ไม่มาหาเจนอย่างเคยเลย มันมีอะไรดีคะปัฐ !!"
ปัฐวีรู้สึกว่าวันนี้เจนน่าลำคาญ!! อะไรนักหนาวะ ปัฐวีลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่อย่างลวกๆ แล้วหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาก่อนจะวางเงินจำนวนหนึ่งไว้บนหัวเตียง
"ผมคงให้คุณเท่าเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะ"
พูดแค่นั้นก็ทำท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่มือบางกลับฉุดรั้งไว้เสียก่อน
"ปัฐคะ!! คุณทำอย่างนี้กับเจนได้ยังไง เจนก็เมียคุณนะ มาก่อนไอ้เด็กกาฝากนั่นด้วยซ้ำ!!"
"หุบปากของเธอไปซะเจน!!"
โอ๊ยย!
ปัฐวีบีบกรามสาวแน่น กล้าดียังไงมาเรียกไอ้เด็กนั่นว่ากาฝาก คำๆนี้ เขาเรียกได้คนเดียวเท่านั้น!! ปัฐวีไม่พอใจที่ได้ยินคำๆ นี้ออกจากปากเจนที่กล่าวถึงกานดา นอกจากเขาแล้วเขาไม่อณุญาติให้ใครเรียกกานดาแบบนั้น!
"อย่าเรียกกานดาว่ากาฝากให้ผมได้ยินอีก ไม่งั้นคุณเจอหนักแน่ เจน!"
ปัฐวีสบับมือออกจากใบหน้าสวยก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่ประตู
"ปัฐ!! หยุดนะปัฐ!! ระหว่างเจนกับมันคุณต้องเลือก!!"
เจนวิ่งไปดักหน้าปัฐวีก่อนจะพลักให้ร่างสูงถอยจากประตู
"เมียอย่างเจน กับเมียอย่างมัน คุณจะเลือกใคร!!"
ปัฐวีมองลึกในดวงตาคมก่อนจะตอบคำถามที่ทำให้เจนถึงกับอึ้ง
"เมียที่เอาแล้วนอนกก กับเมียที่เอาแล้วลุกหนีทางใครทางมันนี่ผมควรเลือกอะไรล่ะ เจนคุณอย่าลืมข้อตกลงระหว่างเราสิที่ผมจับคุณมาอุ้มชูให้ดูสูงขึ้นเพราะอะไร เราตกลงกันแล้วคุณจะมาเรียกร้องอะไรอีก อีกอย่างข้อตกลงของเรามันควรจบไปตั้งแต่วันที่แม่ผมกลับมาแล้วด้วยซ้ำ ตอนนี้สถานะของคุณก็เหมือนเดิม แค่คู่นอนไม่ใช่เมีย”
เวลา 01:00 น.
ร่างสูงอย่างกายเข้ามาภายในบ้านที่ปิดไฟเงียบ มีแค่แสงจากข้างนอกเท่านั้นส่องผ่านให้พอเห็นทาง ปัฐวีกลับเข้ามาภายในห้องนอนที่สภาพยังเหมือนเดิมจากเมื่อเช้า คือยับยู่ยี่ จากกิจกรรมของเขาและร่างบาง แน่นอนว่าบนเตียงไม่มีร่างบางที่เขานอนกกเมื่อคืน ปัฐวีเดินเข้าไปอาบน้ำไล่กลิ่นแอลกอฮอร์ ให้ซ่างมากขึ้นหลังจากที่เขาไปดื่มหนักมา
ร่างสูงไขกุญแจสำรองห้องนอนสีฟ้าห้องเล็กก่อนจะค่อยๆเปิดออกอย่างเบามือแล้วแทรกตัวเข้าไปยืนมองในห้องพร้อมกับปิดประตูเบาๆ ดวงตาคมดุ มองร่างเล็กที่นอนตะแคงหันหลังให้เขา นอนหายใจอย่างสม่ำเสม่อ ปัฐวีเดินเท้าเบาไปที่เตียงก่อนจะพาร่างสูงของตัวเองมานอนซ้อนหลังร่างบางที่รับไหลไม่รู้ตัว แสงจากข้างนอกมันสว่างจนทำให้เห็นเรือนกายบาง มือหนาลูบตามเรียวแขนก่อนจะหยุดสัมผัสเบาๆที่ข้อมือบวมช้ำ ไม่คิดว่าจะบวมขนาดนี้...ตัวของกานดาอุ่นๆ เหมือนไข้จะขึ้น ปัฐวีขบกรามเมื่อนึกถึงคำต่อว่าจากปากบางสวยที่เขาเสพติดมัน
ไม่มีหัวใจงั้นเหรอ? พูดมาได้ไงว่าเขาไม่มีหัวใจ ผู้ชายเฮงซวยมีปมด้อยงั้นเหรอ หึ! สรรหาคำมาต่อว่าได้เจ็บแสบดีจริงๆ เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าต่อว่าเขาขนาดนี้เลยนะ
"ปากนายมันก็ร้ายไม่ต่างจากฉันหรอก...เมียบำเรออะไรไม่ต้องไปเป็นมันแล้ว เมียที่เอาแล้วผัวนอนกกต่อเค้าไม่เรียกว่าเมียบำเรอหรอกนะ จำใส่หัวกลวงๆ ของนายไว้ด้วย ฉันรู้สึกทุกคำพูดของนายกานดา”
พูดกระซิบข้างหูก่อนจะสวมกอดร่างบางจากด้านหลังแล้วหลับไปพร้อมกับคนที่กกกอดไว้แนบอก…..
---------------
หึ่ย! ให้มันได้อย่างเน้สิน้องดา 555+ แต่งเองสะใจเองชอบเวลาใส่คำด่าให้กานดาด่าคุณปัฐ ถามว่าแต่งเองไม่ปลื้มเองมั้ย ใช่ค่ะ555+ ส่วนตัวไม่ชอบคุณปัฐนางชอบรังแกน้อง กร๊ากกก
ปล.ผลวิเคราะห์ที่เตย์ชินพูดเป็นเพียงแค่การแต่งขึ้นมาเพื่อหาเหตุผลให้กับตัวละคร ไม่อยากให้ไปโฟกัสว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก อ่านแค่เอาความสนุกเนาะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
