เมียบำเรอตอนที่ 10 ฮันนีมูน
รถยนต์คันหรูสีดำขรับ แล่นบนท้องถนนไปยังบ้านพักตากอากาศ ในจังหวัดพังงา หลังจากที่ปัฐวีและกานดาลงมาจากเครื่องบินก็มีคนนำรถไปรอไว้ที่สนามบิน การเดินทางครั้งนี้จึงไม่ค่อยวุ่นวายเท่าไหร่นัก ปัฐวีเลือกที่จะพากานดามาที่บ้านพักตากอากาศที่เคยซื้อไว้นานแล้วแต่ไม่ค่อยมีเวลาได้มามากกว่าจะไปที่สตูล ที่ๆ แก้วเตรียมไว้ให้มันดูไม่ค่อยเป็นส่วนตัวเท่าไหร่ ใครจะไปคิดว่าหลังจากที่ปัฐวีมีปากเสียงกับแก้วเรื่องพากานดามาเที่ยว จะทำให้เขารีบเคลียร์งานทุกอย่าง อดหลับอดนอนในคืนนั้นเพื่อที่จะมาเที่ยวได้อย่างไม่ต้องห่วงอะไร เรื่องนี้กานดาไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปเองหรือเปล่าว่าปัฐวีกำลังทำเพื่อเขาอยู่ หรืออาจจะแค่สงสารเด็กกำพร้าที่ไม่เคยเห็นทะเลแบบเขาก็ได้
ตั้งแต่นั้งรถออกจากสนามบิน กานดาก็เอาแต่หันข้างมือแปะกระจกทอดสายตามองหาดทรายข้างทางถึงจะเป็นเวลาตีสี่แต่ยังคงมองเห็นคลื่นสีขาวเป็นฟองสวยๆที่กระทบกับฝั่งเป็นระลอก มันจะดีแค่ไหนนะ ถ้าได้นั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นที่ริมทะเล...
"เดี๋ยวจะแวะซื้อของสดที่ตลาดนะ เพราะถ้าถึงบ้านพักแล้วจะหาซื้อของยาก"
ปัฐวีเอ่ยขึ้นเรียบๆ ก่อนจะหักพวงมาลัยแวะเข้าตลาดสดขนาดใหญ่ที่มีผู้คนมากมายหลั่งไหลพากันมาเลือกซื้อของ
"โห คนเยอะจัง"
"นี่เงินไปซื้อของสดมาสำหรับทำอาหาร ซื้อให้พอเวลาสามวันที่อยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อของใช้ หนึ่งชั่วโมงมาเจอกันที่รถ แล้วอย่าไปเดินเซ่อซ่าหลงทางล่ะ"
ปัฐวียื่นเงินให้กานดาก่อนจะลงจากรถพร้อมๆ กัน แล้วเดินหายไปอีกทางโดยไม่พูดอะไร ทิ้งให้กานดายืนมองเงินในมืออย่างพิจารณา
"สามพัน...ให้มาทำไมเยอะจัง"
กานดาเก็บเงินเข้ากระเป๋ากางเกงขาสั้นสีขาวก่อนจะเดินเข้าไปที่แผนกของสดมองดู ปลาหมึง กุ้งตัวโตๆ ตระการตาตรงหน้าอย่างตื่นเต้น
"โห นี่มันสวรรค์อาหาทะเลชัดๆ"
กานดาเดินไปยังร้านค้าร้านหนึ่งที่มีกุ้งมังกรตัวโตวางขายอยู่ในกระบะน้ำแข็ง
"ว่าไงพ่อหนุ่มเอาอะไรดีจ๊ะ"
กานดายิ้มให้แม่ค้าแต่ไม่ตอบเพราะตอนนี้ในหัวกำลังคิดคำนวณการซื้อของจนวุ่นวายไปหมด
"มีอะไรให้พี่ช่วยพี่มั้ยครับตัวเล็ก"
กานดาหันหน้าเงยมองเสียงของผู้มาใหม่ที่ยิ้มกริ่มให้ แล้วถามอย่างใจดี
"เออ..คือ.."
กานดาไม่รู้จะตอบว่าอะไร นี่มันครั้งแรกในการมาซื้อของในสถานที่ที่ขายส่งอาหารทะเลเลยนะถ้าพูดออกไปว่ามาครั้งแรก จะขายหน้าหรือเปล่านะ
"เอางี้มีงบกี่บาทเดี๋ยวพี่ช่วยเลือกซื้อให้"
การดามองหน้าคนตัวสูงที่สูงพอๆ กับปัฐวี คนแปลกหน้าเราควรไว้ใจคนแปลกหน้าคนนี้มั้ยนะ
"ไว้ใจพี่ได้นะ พี่ไม่ใช่พวกต้มตุ๋นหรอก"
กานดาขมวดเข้าหากัน นี่รู้ความคิดกันได้ไง
"ฮ่าๆๆ ดูทำหน้าเข้าสิมาๆ พี่พาไปซื้อ"
ว่าจบก็คว้ามือบางไปจับแล้วเดินนำไปโดยไม่สนคนที่โดนจับมือเดินตามเเบบเอ๋อๆ สักนิด ร่างสูงพากานดาเดินลัดเลาะร้านค้ามาเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าร้านขนาดใหญ่หลังตลาด
"นี่ๆ ถึงแล้วถ้าวันหลังมาซื้ออีกก็มาร้านนี้นะ ร้านนี้น่ะเป็นร้านใหญ่รับทางท่าเรือโดยตรง ไม่ผ่านพ่อค้าคนกลางเหมือนร้านด้านนอกที่ตัวเล็กไปยืนดูหรอก แบบนั้นน่ะแพงแล้วของก็ไม่สดเท่าร้านนี้ด้วย"
กานดามองร้านของสดขนาดใหญ่สลับกับหน้าคนตัวสูงที่พูดปาวๆ อยู่บนหัว
"อ๋อ...ครับ ขอบคุณ"
"ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่จะซื้ออะไรเดี๋ยวพี่ช่วยเลือก"
"กุ้ง ปลาหมึง ปู เอ...หรือปลาด้วยดีนะ ผัก เครื่องปรุง แล้วก็พวกไข่ไก่น่ะครับ เอ้อ ผลไม้ด้วย"
"โอเค เดี๋ยวคนหล่อจัดให้"
กานดาเอียงคอมองคนตัวสูง
"คนหล่อ?"
"ใช่คนหล่อ ทำไมอ่ะพี่ไม่หล่อหรอ?"
คนตัวสูงถามกลับทำหน้าแบบนอยด์สุดๆ จนกานดารีบส่ายหัวไปมา
"เปล่าครับพี่ก็หล่อนะ แต่ไม่เคยเห็นใครยกหางตัวเองแบบนี้น่ะ แฮ่ๆ "
"โหๆ ตัวเล็กใจร้ายอ่ะ หล่อเสียใจ"
"งื้อ เปล่านะ!!"
กานดารีบโบกมือปฏิเสธ ความจริงคนตัวสูงนี่หน้าตาดีมากๆ เลยแหละ ทั้งจมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้มได้รูป ปากเป็นกระจับสวย ดวงตาสีเทานั่น คงเป็นลูกครึ่งละมั้ง
"ฮ่าๆ พี่ล้อเล่น ซื่อจังเลยนะเราน่ะ"
พูดแล้วก็ยกมือขึ้นมายีหัวคนเตี้ยกว่า เล่นอย่างเอ็นดู ก่อนจะพากานดาเข้าไปเลือกซื้อของสด คนคนนี้ช่างพูดเสียจริง กานดามีโอกาสเปิดปากพูดแค่ไม่กี่คำเวลาอยากได้ของเท่านั้น แต่ก็ดีไปอย่างที่อย่างน้อยก็มีเพื่อนเดินเลือกซื้อของล่ะนะ
"ปลาหมึกๆ กี่โลดี"
'^' <---กานดา
"กุ้งๆ สดๆ ตัวใหญ่ๆ"
*0* <--- กานดา
"ปลามั้ยๆ น่ากินนะ"
._. <--- กานดา
"ปูๆ อ้ากก!! ปูหนีบมือ!! ล้อเล่น ฮ่าๆ"
0[]0!! / --* <--- กานดา
"ฮ่าๆ เหนื่อยรึยังตัวเล็ก เดินนานแบบนี้"
"ผมต้องถามคุณมากกว่า ดูสิเป็นธุระซื้อของให้ไม่พอยังถือของให้อีก"
"ไม่เป็นไรครับยินดีช่วยแถวนี้พวกต้มตุ๋นมันก็เยอะ พี่กลัวเราจะโดนต้มน่ะสิ ยิ่งหน้าออกไปทางญี่ปุ่นแบบเรานะพวกแม่ค้ามันจะโก่งราคา ว่าแต่เราลูกครึ่งหรอ"
คนตัวสูงถามพร้อมยิ้มบางให้ กานดาชะงักไปนิด แต่ก็คลี่ยิ้มออกมาไม่ตอบอะไร พอก้มมองนาฬิกาก็บอกเวลาใกล้จะตีห้าแล้ว
"จะตีห้าแล้ว เออคือผมต้องกลับไปที่รถแล้วขอบคุณมากนะครับที่ช่วย เดี๋ยวผมถือไปที่รถเอง"
กานดาร้อนรนจะเอาถุงของสดมาถือเอง แต่คนตัวสูงกลับเอาหลบไว้ข้างหลัง
"เดี๋ยวพี่ถือไปให้ เร็วรถอยู่ทางไหน”
"เอ่อ...จะดีหรอครับ"
รู้สึกเกรงใจ แค่นี้ก็มากพอแล้ว
"ดีสิ ป่ะเร็วรีบไม่ใช่หรอ"
ว่าแล้วก็เดินจูงมือคนตัวเล็กออกจากตลาดตรงไปที่จอดรถ แม้ในใจจะรู้สึกหวั่นๆ ถ้าปัฐวีเห็นเขากับผู้ชายคนนี้จะเป็นยังไงนะ แต่จะเป็นอะไรได้ยังไงล่ะ ปัฐวีไม่ได้คิดอะไรกับเขาอยู่แล้ว แค่เห็นคนอื่นเดินจูงมือเขาแค่นี้คงไม่เป็นอะไรหรอก
ไม่นานนักก็มาถึงทางออกตลาดกานดาเดินนำไปที่จอดรถ ร่างสูงยืนสูบบุหรี่ทำหน้าเคร่งเครียดพิงรถคันหรู ก่อนจะชะงักเห็นกานดาเดินจูงมือมากับใครอีกคน ปัฐวีขบกรามแน่นก่อนจะขยีบุหรี่ทิ้งก้าวเดินไปหาทั้งคู่อย่างรวดเร็ว
"ไอ้ปัฐ"
"ไอ้เคน!"
ร่างสูงเดินมากระชากร่างบางเข้าหาตัวพร้อมกับถุงของสดมาไว้ในมือจ้องเคนนิ่ง เคนคืออดีตเพื่อนรักสมัยเรียนมหาลัย แต่เพื่ินรักก็ต้องมาถึงจุดแตกหักแบบไม่มีวันต่อติดได้คือเขาทั้งคู่ดันชอบผู้หญิงคนเดียวกัน เคนเป็นฝ่ายถอยให้ปัฐวีได้คบกับผู้หญิงคนนั้นแต่สุดท้ายเคนและผู้หญิงคนนั้นแอบคบกันลับหลังปัฐวี เป็นสาเหตุที่ทำให้เจาทั้งคู่จบสัมพันเพื่อนรักอย่างไม่สวยเท่าไหร่นัก และทำให้ปัฐวีไม่เปิดใจรักใครจริงๆ จังๆ อีก
"เฮ้ย! ปัฐมึงกระชากน้องเค้าแบบนั้นน้องเค้าก็เจ็บสิ!"
คนตัวสูงเอ่ยเตือนเสียงดัง นึกห่วงคนตัวเล็กที่หนิ่วหน้าเจ็บ
"มึงอย่ามาเสือกเรื่องของกู!! ดาไปขึ้นรถ!"
กานดายืนนิ่งเงียบ สับสนไปหมดแล้วนี่เกิดอะไรขึ้น สองคนนี้รู้จักกันงั้นเหรอ?
"ฉันบอกให้ไปขึ้นรถ หูแตกหรือไง!!"
กานดาสะดุ้งเฮือก น้ำตาใสๆ เริ่มเอ่อ คลอที่ดวงตาก่อนที่ร่างกายจะสั่งให้ถอยหลังช้าๆ จนกลายเป็นหันหลังให้กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปนั่งในรถนิ่ง
ไม่ชิน กานดาไม่เคยชินกับอารมณ์ที่เดือดพล่านของปัฐวีไม่เคยชินเลยจริงๆ
คนสองคนนอกรถ กำลังมีปากเสียงกัน กานดาไม่ได้ยินที่พวกเขาพูด รู้แต่ว่าปัฐวีกำลังโมโหจัด คนตัวสูงนั่นก็ด้วยดูเหมือนว่าไม่มีใครยอมใครทั้งนั้น ผู้ชายคนนั้นเป็นใครทำไมปัฐวีถึงต้องโมโหขนาดนั้นด้วย...เอาอีกแล้วกานดา ทำไมถึงชอบทำให้เรื่องมันแย่ลงทุกทีเลยนะ คิดว่าจะไม่มีเรื่องอะไรให้ทะเลาะกับปัฐวีแล้วเชียว แต่ก็มีจนได้
บ้านไม้สีขาวสองชั้นติดริมทะเล เสียงโมบายจากเปลือกหอยดังกระทบกันน่าฟัง บรรยากาศรอบข้างจะดีกว่านี้ ถ้าไม่ใช่พราะสายตาของอีกคนที่เอาแต่ยืนจ้องเขาจนรู้สึกอึกอัดไปหมด
"อยากด่าอะไรก็ด่ามาเถอะครับ ผมรู้ว่าผมผิด.."
กานดาเงยหน้าสบตากับปัฐวี เมื่อถูกดวงตาคู่คมนั่นจ้อง ไม่วายรีบหลบสายตาอีกครั้ง
"หึ รู้ตัวก็ดีแต่ครั้งนี้ฉันถือว่านายไม่รู้ ฉันจะให้อภัยนายแล้วกัน"
สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างดูใจเย็น จนกานดาขมวดคิ้วงุนงง เกิดอะไรขึ้นปัฐวีไม่ด่าเขาสักคำ? นี่ปัฐวีต้องไม่สบายแน่ๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงด่าเอาๆ และต้องมีลงไม้ลงมือกับเขาบ้างแหละ
"อย่าทำหน้าซื่อบื้อแบบนั้นจะได้มั้ย"
"เปล่าสักหน่อย"
กานดารีบค้านแล้วหันหน้าหนี
"หึ”
พรึบ!!
"อ๊ะ คุณปัฐปล่อยผมนะ!"
ยังไม่ทันที่กานดาจะได้ตั้งตัว ปัฐวีก็รวบตัวของกานดามาไว้บนบ่าแล้ว ทำให้คนที่โดนอุ้มต้องโวยวายดีดดิ้นไม่หยุด
"อยู่นิ่งๆ สิ!"
ปัฐวีทำเสียงดุก่อนจะเดินลงไปที่ชายหาด อย่างคนอารมณ์ดี นี่ปัฐวีต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ไหนบอกว่าให้อภัยไง แล้วนี่ปัฐวีกำลังจะทำอะไร
"คุณปัฐปล่อยผมนะไหนบอกว่าให้อภัยกันไง คุณจะจับผมกดน้ำใช่มั้ย! คุณมันใจดำ!"
สองมือรัวตีหลังกว้าง ดีดดิ้นสุดชีวิตปัฐวีเร่งฝีเท้า เดินย่ำลงในน้ำทะเลที่กระทบคลื่นเข้ากับฝั่งเป็นระลอก ก่อนจะโยนร่างบางที่แบกมาลงน้ำ
ตูม!!~
"แค่กๆ! คุณปัฐ!"
"มาทะเลทั้งทีก็ต้องเล่นน้ำสิจริงมั้ย”
ร่างสูงรีบคว้าร่างบางเข้าไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง ก่อนจะจับกานดาโยนลงน้ำอีกรอบ
"เหว๋ออออ~!!
ตูม!!
''แค่กๆ คุณปัฐพอแล้ว ไม่เล่นแล้วแสบตานะ"
กานดายกแขนขึ้นป้องใบหน้าตัวเองทันทีเมื่อปัฐวีกวักน้ำทะเลใส่อย่างสนุกสนาน กานดาหลับตาปี๋ตอนนี้เขาแสบตามากๆ น้ำทะเทเค็มเกินไป
"ไหนดูสิ"
ปัฐวีดึงตัวกานดาให้เข้าหาตัวก่อนจะค่อยๆ ประคองใบหน้าสวยให้เงยขึ้น ขอบตาดวงตากลมที่หลับตาอยู่ เป็นรอยแดงจางๆ
"ลืมตาสิ"
กานดาค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูดุดันตลอดเวลาตอนนี้เขาดูมีสีหน้าของคนใจดีและดังวนในคราวเดียวกัน นี่ปัฐวีจริงๆ เหรอคนที่อยู่ตรงหน้ากานดาน่ะ
"ฉันรู้ว่าฉันหล่อ ไม่ต้องมองขนาดนั้น"
"อ๊ะ!"
การดาสะดุ้งจากภวังค์ความคิด รีบเสหน้าหันมองไปทางอื่นอย่างเขินอาย คนอะไรหลงตัวเอง
"ไม่เป็นอะไรหรอกแค่น้ำเข้าตา ไปอายน้ำแล้วไปทำอาหารเช้าได้แล้ว อย่ามัวแต่เล่นน้ำ"
ว่าจบก็เดินขึ้นฝั่งทิ้งให้กานดาทำหน้างุนงงอยู่กับที่
"ตัวเองเป็นคนโยนเค้าลงมาเองแท้ๆ"
กานดาหยิบวัตถุดิบที่ได้จากตลาดเมื่อเช้ามาวางไว้บนโต๊ะก่อนจะเริ่มคิดว่าจะทำอะไร เหลือบไปเห็นกุ้งตัวโตๆ นั่นก็ทำให้นึกถึงคนเมื่อเช้า เคนงั้นหรอ ทั้งๆ ทีดูเป็นคนดีขนาดนั้นทำไมถึงได้มีปัญหากับปัฐวีนะ สองคนนี้มีปัญหาอะไรกัน คิดยังไงก็คิดไม่ตก แต่ก็ช่างเถอะเรื่องมันผ่านมาแล้วคิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ ทำตามที่ปัฐวีบอกก็พออีกอย่างกานดาไม่อยากจะหาเรื่องใส่ตัวด้วย
"เห้อ คิดอะไรอยู่ได้นะดาทำกับข้าวสิ"
การดาบอกกับตัวก่อนจะลงมือ ทำอาหารเช้า
ทางด้านปัฐวีที่นั่งรออยู่ริมระเบียง ก็เหม่อมองออกไปยังท้องทะเลที่ดูกว้างใหญ่ไกลสุดลูกหูลูกตา หลายวันมานี้ไม่ว่าเขาจะทำอะไรในหัวของเขาก็มักจะมีแต่กานดาเสมอ เด็กธรรมดาๆ คนนี้จู่ๆ ก็เข้ามามีอิทธอพลต่อความรู้สึกของเขาอย่างมากมายจนไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้เวลาเห็นกานดาอยู่กับใคร โดยเฉพาะคนที่เขาเกลียดเข้ากระดูกอย่างเคน ปัฐวีเจอเคนก่อนหน้าที่จะเห็นเดินมากับกานดาแล้ว อดีตเพื่อนรักอย่างเคนเข้ามาทักทายเขาแล้วพยายามจะพูดให้เขาให้อภัยให้ในเรื่องวันนั้น คนมันเกลียดไปแล้วให้เลิกเกลียดคงไม่ง่าย...
"หรือว่าฉันจะหลงกลนายเข้าให้จริงๆ แล้วนะกานดา..."
บนโต๊ะอาหารเล็กๆ ที่ชานระเบียงไม้ของบ้านยื่นยาวออกไปสู่ชายหาดรับลมทะเลเย็นๆ ยามค่ำคืน และดวงดาวอีกนับล้านบนท้องฟ้าที่ส่องแสงสว่างแข่งกัน พร้อมกับอาหารทะเลหลายเมนูที่กานดาตั้งใจทำ บรรยากาศ รอบโต๊ะอาหารมีเทียนหอมที่ถูกวางไว้ในจุดต่างๆ ช่างดูโรแมนติกมากสำหรับกานดา แล้วใครกันนะที่เป็นคนมาจัดสถานที่แบบนี้ กานดายืนมองภาพตรงหน้าอย่างงุนงง เพราะทำอาหารเสร็จกานดาก็รีบขึ้นไปจัดเสื้อผ้ารอปัฐวีไม่รู้ว่าหายไปไกนตั้งแต่เมื่อไหร่ พอจะเอาอาหารออกมาจัด ก็เห็นอาหารถูกวางไว้ที่นี่แล้ว
"มาแล้วหรอ"
ร่างสูงที่มาในชุดสบายๆ เสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆ กับกางขาสั้นเสมอเข่าสีเทาอ่อน ที่เดินมาทางกานดาด้วยทาทีใจเย็น ใบหน้าหล่อมีรอยยิ้มแปลกๆ ที่ดูอบอุ่นส่งมาให้
"คุณปัฐ.."
กานดาเรียกชื่อคนที่หยุดยืนตรงหน้าเขาเบาๆ
"นั่งก่อนสิ ฉันอุตส่าลงทุนจัดสถานที่ให้มันดูโรแมนติดเองเลยนะ"
ว่าจบก็ดันตัวกานดาให้นั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้อีกตัวฝั่งตรงข้าม
"มัวนั่งทำอะไรอยู่กินสิ"
"คะ ครับ"
กานดาลงมือทานอาหารอย่างงงๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับปัฐวีคนขี้โมโหกันแน่ เมื่อเช้าเขายังวีนใส่กานดาอยู่เลย แต่ตอนนี้ทำไมมาทำดีด้วยล่ะ ไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้จริงๆ บางทีก็ดูใจดีกับเขา บางทีก็ร้ายกาจจนน่ากลัว กานดาไม่เคยอ่านใจคนตรงหน้าออกเลย ปัฐวีคิดอะไรกานดาก็ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำไม่เคยรู้อะไรในใจของคนคนนี้เลย
หลังจากทานอาหารเสร็จ กานดาถูกปัฐวีใช้ผ้าปิดตาไว้ก่อนจะเดินจูงมือกานดาไปที่ไหนสักแห่ง
"คุณปัฐ คุณจะพาผมไปไหนกันแน่ เอ๊ะ! เสียงคลื่นนี่ อย่าบอกนะว่าคุณจะจับผมมาถ่วงน้ำอ่ะ อ๋อที่ทำดีด้วยเมื่อกี้นี่คือทำดีก่อนผมตายใช่มั้ย คนนิสัยไม่ดี !"
ร่างบาง ดีดดิ้นออกจากออกจากวงแขนร่างสูงที่คอยพาเดินนำทาง
"นี่ เอ๋อหรอถึงฉันจะไม่ใช่คนใจดีก็ใช่ว่าจะฆ่าใครง่ายๆ นะ"
"ก็ใครจะไปรู้เล่า ก็คุณไม่ค่อยชอบผมหนิ”
ปัฐวีหันไปดุให้คนตัวเล็กในวงแขนก่อนจะดันให้กานดาไปยืนอยู่ด้านหน้าของเขา ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบไป
"คุณปัฐคุณอย่าเงียบสิผมกลัวนะ"
"เปิดตาสิ"
"หือ?...อ่า ครับ”
กานดาค่อยๆ เปิดผ้าปิดตาออกช้าๆ สิ่งแรกที่ปรากฎต่อหน้าเขาคือ สร้อยเงินที่มีจี้รูปดาวฝังเพรชเส้นเล็กๆ ที่ดูเรียบๆ แต่สวยมากสำหรับกานดา
"คุณปัฐ...."
"ฉันให้นาย ดาฉันลองคิดทบทวนดูแล้ว ฉันปิดกั้นตัวเองมาโดยตลอด มันคงถึงเวลาที่ฉันคงต้องเปิดใจสักที"
"คุณปัฐ..."
แววตาสุกใสของกานดาเอ่อล้นด้วยน้ำตาใสๆ นี่เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ปัฐวีเปิดใจยอมรับเขาแล้ว
"ฉันจะมีนานยในชีวิตได้ใช่หรือเปล่า...กานดา”
"อื้ม...”
กานดาพยักหน้ารับเบาๆ พยายามกั้นน้ำตาแห่งความตื้นตันเอาไว้ ปัฐวีสวมสร้อยให้กานดาก่อนจะสบตาเข้ากับดวงตากลมโตที่น่าหลงใหลของคนตรงหน้า
"ขอบคุณที่ทนคนใจร้ายแบบฉันมาได้ เริ่มต้นกันใหม่นะ"คำพูดกับรอยยิ้มที่ปัฐวีสื่อออกมา ทำให้กานดาเชื่อได้อย่างหมดใจว่า
คนตรงหน้าเขาจริงจังมากแค่ไหน คนตรงหน้าเขาไม่ใช่ปัฐวีคนใจร้ายอีกต่อไปแล้ว ก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมาอย่างดีใจ
"คุณปัฐ ขอบคุณนะครับที่ยอมรับดา”
"ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณนาย...ดา "
รางบางถูกสวมกอดโดยปัฐวี วงแขนที่แข็งแกร่งและอกที่อบอุ่น มันทำให้กานดารู้สึกดี ดีแล้วที่เป็นแบบนี้ ไม่ต้องการหาคำตอบอะไรแล้ว แค่เป็นแบบนี้ไปตลอดก็พอ นี่เขาเผลอมีใจให้ผู้ชายใจร้ายคนนี้เข้าแล้วจริงๆ หรอเนี่ย กานดานายมันใจง่ายจัง เข่าแค่ทำดีด้วยไม่กี่ครั้งก็มีใจให้เขาแล้วเหรอ? หรือว่ามีใจให้ตั้งแต่ปัฐวียังเป็นผู้ชายใจร้ายกันแน่นะ...
รุ่งเช้าของวันต่อมา ร่างบางนอนหลับใหลอย่างอ่อนเพลียในอ้อมกอดของปัฐวี เนื้อตัวขาวเนียนมีล่องรอยกลีบกุหลาบสีแดงประทับตราอยู่เกือบทั่วทั้งตัว เนื่องจากกิจกรรมของทั้งคู่เมื่อคืน
ค่ำคืนแห่งความสุข ความอ่อนโยนที่ปัฐวีมอบให้และกานดายินดีที่จะรับมา ปัฐวีอ่อนโยนและนุ่มนวลกับกานดามากถึงแม้ว่ากว่ากานดาจะอายจนแทบจะเอาหน้ามุดเตียงแต่ก็ยินดีทำตามที่ปัฐวีคอยสอน กว่าร่างสูงจะเลิกเล่นสนุกกับคนในอกได้ก็แทบจะสว่างคาตา ถ้ากานดาไม่ชิ่งหลับก่อนเห็นทีคงจะสว่าง
มือหนาวเขี่ยปอยผมที่ปกใบหน้าขาวออกอย่างเบามือก่อนเปลี่ยนเป็นเกลี่ยแก้มน่าหยิกของคนในอกแทน จมูกโด่งเริ่มซุกซนไซ้ลำคอขาวไปมาจนคนที่นอนหลับหดคอหนีอย่างลำคาน
“อื้อ...คุณปัฐอย่ากวน”
กานดาขยับตัวให้ชิดอกปัฐวีมากขึ้น
“ตื่นเร็วสายแล้ว...ถ้าไม่ตื่นตอนนี้ก็อย่าหวังว่าวันนี้จะได้ลุกไปเที่ยวไหนเลยเล่นกับฉันบนเตียงนี่แหละ”
ดวงตากลมลืมตาอย่างอัตโนมัติก่อนจะรีบเด้งตัวลุกนั่งทันที ปัฐวีนึกขำกับท่าทีของกานดาก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวแล้วก้มหอมเรือนผมของกานดาแล้วเดินออกไปอาบน้ำอีกห้องนึง
“รีบอาบน้ำแต่งตัวล่ะ วันนี้จะพาไปเกาะ”
พูดแค่นั้นก็ปิดประตูทิ้งให้คนนั่งอยู่บนเตียงหน้าแดงแจ๋ กานดาเดินเข้าห้องน้ำก่อนจะยืนมากตัวเองที่กระจก รอยแดงตามตัวของเขาที่ปัฐวีทำไว้ไม่วายพาให้หน้าแดงเมื่อนึกถึง ก่อนจะเหลือบเห็นรอยแดงๆ ที่ซอกขาหน้าที่แดงอยู่แล้วก็ยิ่งแดงเข้าไปอีก นึกด่าตัวเองในใจ ทำไมใจง่ายให้ปัฐวีขนาดนี้กันนะ เขาคิดจะทำรอยตรงไหนก็ยอมให้เขาทำงั้นหรอดา...
“ใจแข็งไม่เคยได้สินะ”
-----------------------
เมื่อคืนไม่ได้ลง เดี๋ยวคืนนี้สองตอนนะคะ
หัวข้อ: เมียบำเรอ l mpreg เคะท้องได้ l สุขสันต์วันคริสต์มาส 11/12/18 (อ่าน 184854 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก