หัวข้อ: เมียบำเรอ l mpreg เคะท้องได้ l สุขสันต์วันคริสต์มาส ​11/12/18

[LoveRead]

ขอให้อิพระเอกหลงรักน้องไวๆ
 

[angelhani]

 

[azure]

พล็อตตบจูบ.....แต่ก็ชอบ 5555

[Jibbubu]

จะรอดูว่าจะร้ายใส่กานดาได้นานแค่ไหน อย่ามารักก่อนก็แล้วกันนะปัฐ

[YounIn]

ก็ว่าคุ้นๆ รออ่านใหม่อีกรอบละกันนะ

[Papangtha]

 

[Meemii lion]

เมียบำเรอตอนที่4 วันที่ไม่อยากให้มาถึง...


 


เหมือนฟ้ากลั่นแกล้ง วันที่ไม่อยากให้มาถึงในที่สุดมันก็เดินทางมาถึงอย่างรวดเร็วแทบจะไม่ได้ตั้งตัว ตั้งแต่วันที่ไปลองชุดแต่งงานสภาพจิตใจกานดาอ่อนแอเกินไปจนไม่อยากจะเห็นหน้าของปัฐวีผู้ชายใจร้าย เย็นชา แข็งกระด้าง เวลาถึงมื้ออาหารก็มักจะเลี่ยงกินข้าวร่วมโต๊ะ หาข้ออ้างต่างๆ นาๆ ว่ากินแล้วตอนทำอาหารเสร็จ จากที่เคยชอบออกไปเดินเล่นที่สวนตอนกลางคืนก็ไม่ออกไป กานดาแอบมองสวนผ่านหน้าต่างที่ห้องก็มักจะเห็นปัฐวียืนอยู่ที่สวนแล้วมองขึ้นมาทางห้องของกานดาเสมอด้วยสายตานิ่งๆ กำลังคิดหาวิธีกำจัดเขาให้ออกไปจากชีวิตอยู่สินะ หนึ่งอาทิตย์เชียวนะที่กานดาไม่ยอมออกจากห้องเลยออกจากเวลาทำอาหาร ถึงแก้วจะคะยั้นคะยอถามหาเหตุผลว่าทำไม สุดท้ายก็ได้คำตอบคือเงียบ เธอจึงเลี่ยงที่จะถามอีก ตอนนี้กานดาอยู่ในห้องกับมด แม่บ้านสาวของบ้านเธออายุมากกว่าดาสองปี มาช่วยดูแลเรื่องการแต่งตัว เช้านี้เป็นพิธีหมั้นจัดขึ้นที่บ้านมีผู้ใหญ่หลายท่านมาร่วมงาน ส่วนมากจะเป็นญาติพี่น้องของทางแก้วและปราณ ส่วนงานแต่งจะจัดขึ้นที่โรงแรมในตอนเย็น แขกจะเยอะกว่ามากเพราะมีทั้ง นักธุระกิจ และหมอที่เป็นทั้งเพื่อน คนสนิท และญาติๆ ของแก้ว ทุกคนที่มาร่วมงานทราบกันแล้วว่าเจ้าสาวในงานนี้เป็นผู้ชาย อาจจะมีบ้างบางคนที่เห็นว่ามันไม่เหมาะไม่ควร แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ติดใจอะไร ผู้ชายกับผู้ชายสมัยนี้แต่งงานกันออกเยอะแยะ แต่งานแต่งครั้งนี้มันดันเป็นวิวาห์สายฟ้าแล่บนี่สิ มันกระตุ้นต่อมเผือกของนักข่าวที่กระหายข่าวยิ่งกว่าซอมบี้มากเลยทีเดียว โดยเฉพาะประเด็ดของเจ้าสาวในงานที่เป็นผู้ชายอีก…งานนี้คงเขียนข่าวกันสนุก อาจจะได้ตีหน้าหนังสือพิมพ์ว่า ‘นักธุระกิจหนุ่มไฮโซวิวาห์สายฟ้าแล่บ อึ้ง! เจ้าสาวเป็นผู้ชาย’ แบบนี้ก็ว่าได้

"คุณดาคะ ตื่นเต้นหรอคะมือเย็นเชียว"

มดถามพลางจับมือกานดาไว้หลวมๆ กานดาหันไปมองมดที่ยิ้มให้บางๆ ตื่นเต้นเหรอ? จะบอกยังไงดีล่ะ ไอ้ตื่นเต้นมันก็ว่าตื่นเต้นนะ แต่ความกลัวนี่สิมันมีมากกว่า

"พี่มดคือดา..."

ไม่รู้จะบอกไปยังไงถ้าบอกว่าไม่อยากแต่งแล้วคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ไหนจะแม่แก้วอีกทั้งๆ ที่บอกไว้แล้วว่าจะทำตามคำขอ ถ้ากลับคำตอนนี้กานดาคงเป็นเด็กที่ไม่รักษาคำพูด เด็กอักตัณญูแน่ๆ

"ครับ..ดาคงตื่นเต้น"

"หนูดาเสร็จหรือยังลูก"

แก้วเดินเข้ามาในห้องก่อนจะเอ่ยถาม กานดาหันไปมองแก้วก่อนจะยิ้มให้บางๆ มดขอตัวออกจากห้องไป

"ลูกสะใภ้แม่สวยจริงๆ"

คำว่าสวยมันควรใช้กับผู้หญิงไม่ใช่เหรอ? แต่กานดาเป็นผู้ชายนะถึงจะฟังดูขัดๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป แก้วจับให้กานดาลุกขึ้นยืนแล้วหมุนรอบตัวเอง กานดาอยู่ในชุดไทยโจงกระเบนสีเหลืองครีมอ่อนๆ และเสื้อราชประแตนสีครีมเกือบขาวแขนยาวทรงกระบอกพอดีแขน ดูเหมาะตัวถุงเท้าสีขาวที่ยาวขึ้นมาถึงเข่า ผมที่ยาวปรกหน้าถูกเซตให้ดูเรียบขึ้นด้วยการปัดหน้าม้ามาด้านขวาและจับปอยผมทัดหูข้างซ้ายมีดอกไม้สีขาวเล็กๆติดด้วย ทำให้รับกับใบหน้าหวานดูสวยมากๆ ดูเป็นผู้ชายหน้าสวยคนนึง

"ตื่นเต้นไหมลูก?"

แก้วถามพลางดึงกานดานั่งลงข้างๆ เตียง

"ครับ"

ไม่รู้จะตอบคำไหนนอกจากครับ กานดาหันตัวเข้าหาอ้อมกอดจากแก้ว

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอดทนหน่อยนะลูก ตาปัฐเนื้อแท้เค้าไม่ใช่คนแข็งกระด้าง เค้าเป็นคนอ่อนโยนมากนะ แต่ทั้งหมดมันเป็นเพราะแม่บ้างานจนลืมดูแลเค้า...ลืมสนใจความรู้สึกของลูก”

น้ำตาไหลรินลงอาบแก้มสวยของแก้วกานดาเงยหน้าขึ้นมองยกมือบางปานน้ำตาออกสองข้างแก้มให้

"วันนี้งานแต่งดานะครับแม่แก้วอย่าร้องไห้สิ ไม่เอาไม่พูดเรื่องอดีต ไม่ว่าคุณปัฐจะเป็นยังไงดาก็จะอยู่ให้ได้ เพื่อเอาคุณปัฐคนเดิมกลับคืนมาครับเพื่อแม่แก้ว"

พูดให้กำลังใจคนโตกว่าแต่ในใจตัวเองยังแอบหวั่นไม่หมั้นใจเลยสักนิดว่าจะรับมือกับความร้ายกาจของผู้ชายที่ชื่อปัฐวียังไง

ได้ฤกษ์เข้าพิธีหมั้นเวลาเก้าโมงเช้า กานดาเดินออกจากห้องเคียงคู่กับแก้ว ดวงตากลมมองรอบๆ บ้านที่ถูกตกแต่งไปด้วยดอกไม้หลากชนิด จนแถบจะไม่เหลือเค้าโครงของห้องโถงที่เคยวางเปล่าเลย ราวบันไดถูกผูกด้วยผ้าสีขาวจับจีบสวยและมีดอกไม้ประดับเป็นช่วงๆ ทุกก้าวที่เท้าเล็กสัมผัสลงบนเนื้อไม้ของบันไดใจมันก็หวั่นตามไปด้วย แขกทุกคนในงานต่างจ้องมองมาที่หนุ่มหน้าหวานร่างบางที่กำลังเดินลงมาพร้อมกับแก้ว นี่หรือ? ผู้ชายที่กำลังจะเป็นสะใภ้ของตระกูลอัศวนนทา ผู้ค้าอัญมณีรายใหญ่ของประเทศหน้าตาจิ้มลิ้มขนาดนี้เชียวหรือ สายตาของรางบ่างพลันไปสะดุดเข้ากับสายตาคมอีกคู่ที่กำลังนั่งจ้องมองอยู่ที่พื้นพรหมหน้าแขกผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่บนโซฟา นักข่าวหลายสำนักพิมพ์รัวกดชัตเตอร์เมื่อกานดานั่งลงฝั่งตรงข้ามกับปัฐวี ปัฐวีวันนี้เขาอยู่ในชุดไทยแบบเดียวกับกานดา แตกตางกันเพียงสีของโจงกระเบนที่เป็นสีน้ำเงินอมม่วง ปัฐวีจ้องกานดานิ่งๆ แบบไม่วางตา ถ้าหากสายตาคู้นี้เปรียบเหมือนสไนท์เปอร์ ป่านนี้กานดาคงพรุนไปแล้ว


"เอาล่ะได้ฤกษ์สวมแหวนแล้ว ตาปัฐสวมแหวนให้น้องสิ"

แก้วพูดใบหน้าเปื้อนยื้ม ปัฐวีเอื้อมมือไปหยิบกล่องแหวนออกมาจากพาน แหวนทองคำขาววงเล็ก มีเพรชเม็ดเล็กๆ ประดับอยู่บนหลังแหวนระยับต้องกับแสงสวย ดูก็รู้ว่าเพรชนี้น้ำงามแค่ไหน

"ส่งมือมาสิ"

ปัฐวีพูดเสียงเรียบ กานดาส่งมือข้างซ้ายไปให้ช้าๆ ปัฐวีก็เอาแต่จ้องหน้ากานดาไม่มองมือที่กำลังสวมแหวนให้การดาแม้แต่น้อย กานดาหลุบตามองต่ำลงมาที่มือตัวเองที่กำลังถูกสวมแหวนลงที่นิ้วนางข้างซ้าย แหวนใส่เข้ากับนิ้วเข้าที่แล้วการดาจึงชักมือกลับแต่ปัฐวียื้อไว้ไม่ให้ชักกลับ นิ้วหัวแม่มือลูบเบาๆ ลงที่หลังมือบาง กานดาเงยหน้ามองปัฐวีที่กำลังยกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ กานดาชักกลับอีกครั้งคราวนี้ปัฐวีปล่อยง่ายๆ กานดายกมือไหว้ปัฐวี ก่อนจะหยิบแหวนออกจากกล่องมาสวมให้ปัฐวี ที่เอาแต่มองกานดาไม่วางตา นี่เขาคิดอะไรของเขาอยู่กันนะ...ปัฐวียอมให้กานดาสวมให้ง่ายๆกานดายกมือไหว้อีกครั้ง

"ขอถ่ายรูปหมู่ครอบครัวหน่อยนะคะ"

นักข่าวสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นหลังจบพิธีหมั้น กานดาและปัฐวีหันหน้าเข้าหากล้องอย่างว่าง่าย

"เจ้าบ่าวเจ้าสาวขยับชิดๆ กันหน่อยครับ"

นักข่าวชายอีกคนพูด กานดาขยับเข้าหาปัฐวีอีกนิดหน่อยแต่ปัฐวีนี่สิขยับเข้ามาเสียจนตัวติดกันจนกานดาอดมองค้อนไม่ได้

"ยิ้มนะคะ 1.2.3 " แชะ!!

"เจ้าสาวยิ้มหน่อยนะคะ"

นักข่าวสาวอีกคนพูดกานดาปั้นหน้ายิ้มให้มากขึ้นมันกำลังจะไปได้ดีอยู่แล้วถ้าปัฐวีไม่พูดขึ้น

"ช่วยยิ้มให้เยอะๆ หน่อยนะคนอื่นเค้าจะได้คิดว่านายมีความสุขที่ได้แต่งงานกับฉัน จะยิ้มให้ปากฉีกไปถึงรูหูเลยก็ได้ไม่มีใครว่า"

เป็นคำพูดเชิงคำสั่งและแดกดันที่เจ็บแสบมาก พูดดีๆ คงทำไม่เป็นสินะ

"เจ้าบ่าวโอบเจ้าสาวนิดนึงครับ"

ยังไม่พออีกหรือไงนักข่าวพวกนี้จะถ่ายอะไรกันเยอะแยะสุดท้ายตอนลงข่าวก็เลือกแค่รูปเดียวอยู่ดี
ปัฐวีโอบแขนไว้ที่ไหล่มน กานดาเบี่ยงตัวหลบเบาๆ แต่สีหน้ายังปั้นยิ้ม

"อย่าทำเป็นเล่นตัว จะมีผัวอีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าจะสะดีดสะดิ้งอะไรนักหนา"

"คุณปัฐ!!"

กานดาได้แต่ถลึงตาใส่แบบเหลืออดแต่จะทำอะไรได้มากกว่านั้นล่ะ คิดไว้ในใจเสมอว่าต้องรักษาหน้าแม่แก้ว.....




งานหมั้นผ่านไปได้ด้วยดีหลายคนก็บอกว่าเหมาะสมกันดีถึงกานดาจะเป็นผู้ชายแต่ก็สวยไม่แพ้ผู้หญิงเลย ว่าที่เจ้าบ่าวก็ดูจะสบายใจหน้าระรื่นมีแต่กานดาที่คิดมากอยู่คนเดียว ไม่เข้าใจปัฐวีเลยจริงๆ ไหนบอกว่าไม่ชอบเขาไงแต่วันนี้ทำไมถึงทำเหมือนว่าพิศวาทเขานักหนา อ๋อคงเพราะรักษาหน้าตาทางสังคมสินะ กานดาพยายามบอกตัวเองไม่ให้คิดมากแต่ก็ยังมีแอบเอาไปคิดบ้าง กานดาและปัฐวีถูกจับแยกกันจนกว่าจะถึงเวลางานแต่งในช่วงค่ำที่โรงแรม แก้วไม่ไว้ใจให้ปัฐวีอยู่กับกานดาจนกว่าจะได้แต่งงานกัน ลูกชายคนนี้มันยิ่งไม่เหมือนใครอยู่ ถ้าให้อยู่ด้วยกันมีหวังหาเรื่องแกล้งกานดาอีกแน่
ร่างบางของกานดานั่งอยู่ในห้องนอนกว้างเพียงลำพัง ใกล้ถึงเวลาแล้วที่จะต้องเดินทางไปโรงแรม ยิ้มสิดายิ้ม นายต้องรักษาหน้าแม่แก้ว ทำเหมือนว่ามีความสุขสุดๆ หลังจากให้กำลังใจตัวเองร่างเพรียวบางก็เดินไปหยิบเสื้อลูกไม้แบบซีทูสีขาวที่วางอยู่บนเตียง กางเกงสีขาวเข้าทรงสามส่วน เสื้อลูกไม้สีขาวที่ออกแบบมาได้เข้ารูป มันสวยดีนะ แต่เสียอย่างเดียวคือมันต้องรูดซิปจากข้างหลัง กานดาพยายามเอื้อมมือไปรูดซิปขึ้นแต่มันขึ้นไม่ได้แถมตะขอตรงหัวซิปหลุดอีกต่างหากต้องมาเสียเวลาติดหัวตะขอใหม่แล้วดึงซิปขึ้น ดึงขึ้นได้นิดเดียวก็ต้องถอนมือออกเพราะเมื่อยแขนที่ต้องเอี้ยวตัวไปข้างหลังนานๆ

 "จิ๊! ถ้ามันจะใส่ยากขนาดนี้แก้ผ้าออกไปคงจะสิ้นเรื่อง!"

กานดาบ่นกับตัวเองเป็นบ้าเป็นบอ ถ้าแก้ผ้าออกไปจริงๆ คงจะตะลึงกันหน้าดู

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น คงเป็นพี่มดเข้ามาช่วยแต่งตัว กานดาจึงตะโกนเรียกมดให้เข้ามาช่วยแต่ยังหันหลังให้

"พี่มดหรอครับ มาช่วยดารูดซิปหน่อยสิครับ มันรูดไม่ขึ้น"

ดาพูดแต่มือก็ยังพยายามรูดซิปต่อ เสียงเงียบทำไมมดไม่ตอบกานดาจึงเรียกอีกครั้งเผื่อมดอาจจะเขินก็ได้ที่กานดายังโป๊โชว์แผ่นหลังอยู่ ยังไงก็ผู้หญิงล่ะนะ

"พี่มดรูดซิปให้หน่อยครับ"

ฝีเท้าหยุดยืนอยู่ข้างหลังร่างบางก่อนจะเอื้อมมือไปแตะที่ชายเสื้อแล้วดึงลงนิดหน่อยหวังจะรูดซิปที่เจ้าตัวรูดไว้แล้วถึงครึ่งหลังขึ้นให้
กานดายืนนิ่งให้มดช่วยรูดซิปให้แต่ทำไมถึงไม่รูดซักที แถมยังรูดซิปลงอีก สงสัยจะติดตะขอให้ใหม่ล่ะมั้ง กานดาก็ไม่ได้เอะใจอะไร

"อ๊ะ!"

กานดาสะดุ้งน้อยๆ ที่จู่ๆ ก็มีสัมผัสเย็นๆ จากฝ่ามือมาแตะที่แผ่นหลังก่อนจะลูบไล้ไปมาจนขู่ลุกซู่

พรึบ!

ฟอดด~

จู่ๆ ร่างสูงข้างหลังก็จู่โจมกอดรัดร่างเล็กจากด้านหลังก่อนจะสูดกลิ่นหอมๆ จากซอกคอเข้าเต็มปอด

"พี่มดทำอะไร........คุณปัฐ!!"

กานดาตะลึงเมื่อหันหลังไปประชันหน้ากับร่างสูงที่กอดตัวเองแน่น

"เข้ามาได้ยังไง ออกไปนะ!!"

ตั้งสติได้ก็รีบผลักอกคนตรงหน้าให้ถอนห่างแต่ปัฐวีนั้นยังนิ่งไม่ยอมขยับเอาแต่มองหน้ากานดานิ่งๆ มือไม้ที่โอบรัดก็ไม่อยู่นิ่งเหมือนหน้าตา ลูบไล้ไปมาทั่วแผ่นหลังบีบเค้นคลึงเอวคอดบาง จนเจ้าของร่างสั่นสะท้าน รีบดิ้นหาทางรอด

"คุณปัฐ! ปล่อยดานะ"

นี่เป็นครั้งแรกที่กานดาหลงแทนชื่อตัวเองกับปัฐวี

"ไม่ปล่อย"

พูดหน้าตาเฉยแถมยังดึงกานดาเข้ามากอดกดใบหน้าเล็กฝังแนบอก อยากจะแกล้งให้คนในอ้อมกอดหัวเสียเล่น วันนี้ยังไม่ได้แกล้งเลยขอหน่อยแล้วกัน หมั่นเขี้ยวไอ้แก้มกลมๆ ใสๆ นี่ตั้งแต่เช้าแล้ว

"คุณปัฐดาหายใจไม่ออก ปล่อยนะ"

"เงียบ"

"คุณปัฐปล่อยดานะ ปล่อย!"

"บอกให้เงียบ"

"ปล่อยดานะ คุณมันใจร้ายไม่ชอบกันแล้วมากอดทำไมเล่า"

"ก็บอกให้เงียบไง!!"

"...”

กานดาปิดปากเงียบเมื่อโดนคนตัวโตดุ ยืนนิ่งๆ ให้ปัฐวีกอดมือหนาลูบเบาๆ ที่แผ่นหลังเนียนก่อนจะดึงชายเสื้อมาติดตะขอแล้วรูดซิปขึ้นให้จนสุด

"รีบๆหน่อยคนอื่นเค้ารอ..."

พูดแค่นั้นก็ผละตัวออกแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้กานดายืนแข็งทื่ออยู่กับที่ อะไรกันสัมผัสที่เหมือนจะอ่อนโยนเมื่อกี้น่ะ คุณปัฐจริงหรอ? เมื่อเช้ายังแยกเขี้ยวใส่เขาอยู่เลยนะ ถึงสัมผัสอ่อนโยนนั่นจะดูออกแนวลวนลามเขาไปหน่อยก็เถอะ ไม่เข้าใจคนๆ นี้จริงๆ ผีเข้าผีออกกานดาตามไม่ทัน
หลังจากแต่งตัวเสร็จกานดาขึ้นรถอีกคันไปยังโรงแรมพร้อมกับแก้ว ปัฐวีล่วงหน้าไปรับแขกก่อนแล้ว ริมฝีปากบางขบเม้มแน่น ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง วันนี้คุณปัฐจะมาอารมณ์ไหนอีกนะ กลัวรับอารมณ์ไม่ทันจริงๆ ว่าเมื่อถึงงานจะหาเรื่องแกล้งอะไรเขาอีกหรือเปล่า.....


รถซีดานสีดำขับจอดเทียบหน้าโรงแรมหรูขนาดใหญ่ ว่าที่เจ้าสาวเดินจับมือกับแก้วเข้าไปในโรงแรมก่อนจะเดินเลี่ยงประตู้หน้างานมาอีกห้องที่มีไว้สำหรับเตรียมตัว

"คุณคะดิฉันเอาชุดมาให้เปลี่ยนค่ะ"

พนักงานสาวคนหนึ่งเดินมาหากานดาที่นั่งอยู่ภายในห้องเพียงลำพังและถือชุดใหม่มาให้

"หือ เปลี่ยนหรอครับ?"

"ค่ะ พอดีว่าชุดของคุณปัฐมีปัญหาน่ะค่ะก็เลยต้องเปลี่ยน เพื่อให้ชุดเข้ากับชุดเจ้าบ่าวคุณก็เลยต้องเปลี่ยนด้วยน่ะค่ะ"

พนักงานสาวอธิบาย กานดาพยักหน้าเข้าใจก่อนจะรับชุดมาเปลี่ยนในห้อง ชุดที่กานดาเปลี่ยนนั้น กานดาชอบมันมากๆ ชอบมากกว่าชุดลูกไม้เสียอีก มันเป็นสูทสีขาวที่พอดีกับตัวของเขา แถมมีโบว์สีแดงที่ตัดกับสีของชุดได้เป็นอย่างดีอีก ริมฝีปากบางอิ่มน้ำถูกเติมแต่งด้วยริปกลอสสีชมพูใส ดวงตากลมโตถูกแต่งแต้มสีสันน่ารักบางๆ ให้ดูมีมิติมากขึ้น กานดายืนจ้องตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่หลังช่างจับเขาเติมแต่งแบบเต็มที่ ในกระจกดูไม่เหมือนเขาเลยสักนิด นี่มันเหมือนทอมห้าวๆ คนนึงมากกว่า กานดาไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่พูดได้เลยว่าเขาดูดีมากจริงๆ จนอยากจะจีบตัวเองด้วยซ้ำ

"คุณดาคะได้เวลาแล้วค่ะ"

พนักงานของทางโรงแรมเดินมาตามกานดาในห้อง เหมือนเป็นเสียงเตือนสติที่หลุดไปกับความคิดตลกๆ ของตัวเองคืนมา กานดาลุกจากเก้าอี้ไปหาหญิงสาวแล้วรับช่อดอกไม้หลากหลายสีจากเธอมาถือช่อดอกไม้สีขาวผูกริบบิ้นสีขาวน่ารักสุดๆ

"ดาหนูน่ารักมากเลยลูกดูเด็กมากๆ เลย"

แก้วทักขึ้นเมื่อกานดาเดินมาหาตนตรงทางก่อนเข้างาน

"ก็ดายังเด็กอยู่หนิครับ"

พูดพร้อมยิ้มให้ ใช่เขาเพิ่งจะสิบเก้าเองนะ

"อ่า ใช่สิแม่ลืมไปเลยว่าด่เพิ่งจะสิบเก้าเมื่อสองเดือนก่อน แต่ช่างเถอะวันนี้หนูดาของแม่น่ารักสุดๆ"

แก้วพูดพร้อมกับหยิกแก้มใสๆ ของกานดาไปมาอย่างหมั่นเขี้ยวเด็กคนนี้มันหน้าหมั่นเขี้ยวตรงแก้มอูมๆ นี่แหละ

"เอาล่ะครับ แขกท่านผู้มีเกียรติทุกท่านผมนายแพทย์เตย์ชิน อัศวนนทา ขึ้นมาเป็นพิธีกรจำเป็นในงานแต่งของลูกพี่ลูกน้องของผมคือปัฐวี อัศวนนทา ผู้บริหารระดับสูงของบริษัท จิวเวอร์รี่ไดม่อนบลู ที่เป็นที่รู้จักของทุกคนทั้งประเทศ เอาล่ะครับ ผมคงพูดอะไรไม่ได้มากเดี๋ยวทุกคนจะเบื่อกัน ขอเชิญเจ้าบ่าวขึ้นมาบนเวทีด้วยครับ"

สิ้นสุดเสียงของเตย์ชินลูกพี่ลูกน้องของปัฐวีที่วันนี้มาเป็นพิธีกรรับเชิญในงานให้ เพราะเมื่อเช้าไม่ได้มาร่วมงานหมั้นเพราะติดผ่าตัดที่โรงพยาบาล ร่างสูงสันทัดแบบชายหนุ่มวัยทำงานเดินย่างกายขึ้นเวทีด้วยรอยยิ้มมุมปากนิดๆ กานดาแอบเปิดม่านมองร่างสูงที่กำลังเดินขึ้นเวที ชุดที่ปัฐวีใส่มันทำให้เขาดูดี สุขุม กับใบหน้าหล่อคมเข้มที่ดึงดูดสายตาของคนในงานได้เป็นอย่างดี สูทสีขาวทั้งชุดถูกตัดด้วยเนคไทสีแดงสด กานดายอมรับเลยว่าใจเต้นแรงกับปัฐวีในลุคนี้มากๆ เขาดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่น ใจดี ละมุนละไม แต่ก็ต้องล้มเลิกความคิดเพ้อเจ้อเพราะความจริงมันไม่ใช่ แต่อีกใจนึงก็สงสัยใครเป็นใครเป็นเลือกชุดนี้?

"สวัสดีแขกทุกท่าน และขอบคุณที่มาร่วมงานแต่งของผมในวันนี้ครับ"

ปัฐวีกล่าวสั้นๆสีหน้ายังคงยกยิ้มมุมปากก่อนจะส่งไมค์คืนให้เตย์ชิน

"แหมเจ้าบ่าวของเรานี่พูดน้อยจังเลยนะครับคงเขินล่ะสิท่า เอาเป็นว่าให้อภัยกันนะครับผม..."

เตย์ชินแก้สถานการณ์ได้ดีเรียกเสียงหัวเราะจากแขกในงาน แม้ในใจจะแอบกร่นด่าไอ้ลูกพี่ลูกน้องที่อายุเท่ากัน เตย์ชินถามคำถามปัฐวีไปมาเหมือนเป็นการชวนคุยแต่คำตอบที่ได้ก็สั้นๆ เหมือนเดิมเตย์ชินจึงทำเป็นตลกกลบเกลี่ยนแซวว่าที่เจ้าบ่าวให้คนทั้งงานขำกันเล่นๆ ดีนะที่เขาเกิดมาเป็นคนอารมณ์ดีไม่งั้นคงแก้สถานการณ์ตึงเครียดเหมือนกับเล่นสงความเย็นกับปัฐวีบนเวทีไม่ได้

"เอาล่ะครับ นี่ก็ได้ฤกษ์แล้วเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาขอเชิญทุกท่านพบกับ น้องกานดา เจ้าสาวของเราเลยครับ~"

สิ้นเสียงของคนอารมณ์ดี เสียงใสๆ ขอไวโอลินก็บรรเลงดังขึ้นในจังหวะเนิบๆ เพราะๆ กานดาก้าวเท้าออกจากห้องเข้ามาภายในโถงของงานพร้อมกับแก้วที่เดินมาเคียงข้างกัน เรียวปากเล็กหยักยิ้มอย่างเขินอายดวงตากลมมองสิ่งรอบตัวอย่างตื่นเต้น คนมาเยอะจัง ... ทุกคนในงานต่างให้ความสนใจกานดาเป็นอย่างมาก เสียงโห่แซว ปนปรบมือดังคลอเสียงไวโอลิน ดวงตาคู่สวยสบเข้ากับแววตาคมดุจเหยี่ยวของคนบนเวทีที่เดินลงมาอยู่ข้างหน้าเขาไม่ไกลนัก สองเท้าหยุดยืนตรงหน้าร่างสูงสมส่วน ก่อนที่แก้วจะเดินจากไปทิ้งไว้เพียงเจ้าบ่าวและเจ้าสาวที่มองหน้ากันไปมา กานดาพูดได้เต็มปากว่าปัฐวีดูดีมาก ดูหน้าหลงไหล ถ้าหากแววตานั่นมีความอ่อนโยนกว่านี้ กานดาส่งมือไปให้ปัฐวีจับอย่างช้าๆ แต่ไม่ทันตั้งตัวก็ถูกดึงให้เข้าไปในอ้อมกอดแล้วประกบจูบอย่างรวดเร็ว
ดวงตากลมเบิกกว้างค้างอย่างตะลึง เหลียวสบเข้ากับสายตาคมที่มองจ้องกานดาไม่กระพริบ

"เจ้าบ่าวครับๆ รีบไปไหนครับขึ้นบนเวทีก่อน!"

พรึบ!

เสียงล้อเลียนบนเวทีดังออกไมค์เรียกเสียงหัวเราะให้ทุกคนในงานและเรียกสติของกานดาให้กลับมาด้วย ก่อนจะผละตัวออกจากร่างสูง ก้มหน้างุดอย่างอายๆ ทำไมใจเขาถึงเต้นแรงนักนะ ยังไม่ทันได้คิดอะไรมากปัฐวีเดินจูงมือกานดามาบนเวที ทุกคนต่างเงียบรอดูสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้

"เมื่อสักครู่เราถามเจ้าบ่าวไปแล้ว คราวนี้เรามาถามเจ้าสาวกันบ้างดีกว่า น้องดารู้สึกยังไงครับที่ได้ไอ้ปัฐเป็นเจ้าบ่าว^^"

คำถามกวนๆ ของเตย์ชินทำให้กานดามองเขาตอบ รอยยิ้มบนใบหน้าของเตย์ชินดูคล้ายกำลังให้กำลังใจเขาอยู่
"เออ..คือ ก็ดี มั้งครับ"

ก็เขาไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรยังไงนี่ รู้จักกับคนข้างๆไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ สิ่งที่เคยเห็นก็มีแต่ความเย็นชาใจร้ายเท่านั้นแหละที่มอบให้ อ้อๆ เด็กมีปมอีกอย่างด้วย 
บรรยากาศในงานต่างอบอวลไปด้วยรอยยิ้มของแขกผู้มาร่วมงานยกเว้นเจ้าของงานทั้งสองที่ไม่ค่อยจะยิ้มออกมา แม้แต่หน้ากันนับครั้งที่มองกันได้ ยอมรับว่ากานดาเป็นฝ่ายเลี่ยงที่จะสบตากับปัฐวีเอง
งานจบหลังจากทั้งสองเดินไปตัดเค้กก้อนโต ถ่ายรูปกับแขกจนเหนื่อยก็ถึงเวลาที่ต้องเข้าห้องหอ ที่กานดาอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ ว่าไม่อยากเข้าสักนิด แก้วเดินมาส่งทั้งสองที่ห้องหอก็คือที่บ้านของเขาแต่เปลี่ยนห้องให้ย้ายไปอยู่ห้องใหญ่เท่านั้น ภายในห้องนอนกว้างที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงในห้องโถงกว้างๆ ปัฐวีเดินนำเข้าไปในห้องนอน กานดาอ้ำอึ้งอยู่นานว่าจะเข้าดีไหม แต่ก็ตัดสินใจเข้า ห้องนอนสีฟ้าที่กานดาชอบตกแต่งด้วยกรีบกุหลาบบนที่นอน แถมยังมีเทียนหอมจุดตั้งไว้บางมุมอีก นี่กะจะให้กานดาเสร็จอีตาคุณปัฐจริงๆ ใช่ไหม?

"ยืนทำหน้าโง่อยู่ได้ปิดประตู"

กานดาสะดุ้งเมื่อเสียงทุ้มพูดเหน็บขึ้นจากบนเตียงที่กำลังถอดเสื้อผ้าอยู่

"คะ...คุณถอดเสื้อทำไม!"

โผลงออกไปอย่างตกใจ ปัฐวีหันมามองก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะย่างกายเข้าหากานดาที่ถอยหลังหนีติดประตู

"เข้าห้องหอหลังแต่งงานนายคิดมาฉันจะทำอะไร..."

ถามเสียงเย็นข้างใบหูที่เจ้าตัวแข็งทื่อเป็นหินไปแล้ว อะไรนะ...ยะ อย่าบอกนะว่า

"ร้อนจะตายห่า ไม่มีอารมณ์หรอกเว้ย."

พูดจบก็โยนเสื้อเชิ้ตมาใส่หน้ากานดาแล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำทิ้งให้กานดามองตามตาปริบๆ เมื่อกี้แกล้งกันหรอ.?
เสียงเปิดน้ำเงียบลงพร้อมกับประตูเปิดออก ร่างสูงสมวัยมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวเท่านั้นที่พันอยู่รอบเอวที่ทำท่าจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่
 
"ทำไมคุณไม่แต่งตัวในห้องน้ำหะ!"

กานดาเสียงดังเมื่อเห็นว่าปัฐวียืนโป๊อยู่ตรงหน้า ตัวเองก็รีบเอามือปิดตาใหญ่

"นี่บ้านฉัน ฉันจะเดินแก้ผ้ายังได้ ทำไมกลัวอดใจไม่ไหวหรือไง หลงไหลฉันขึ้นมาล่ะสิ หึ!"

"หลงตัวเอง!!"

พูดแค่นั้นก็รีบวิ่งหอบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำปิดประตูดังปังก่อนจะหายใจหอบๆ หลังบานประตู โอ๊ย! ทำไงดีกานดา ถึงคุณปัฐจะบอกว่าไม่มีอารมณ์ แต่ก็อึดอัดอยู่ดีที่ต้องมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ คิดสิๆ ในหัวก็คิดหาวิธีที่ทำให้ไอ้คุณปัฐมันไม่มายุ่มย่ามกับเขา ตัวก็อาบน้ำหัวกผ้คิดไปเรื่อย พออาบเสร็จก็เช็ดตัวหยิบเสื้อผ้ามาใส่ มองตัวเองในกระจก หน้าจะเหมือนหวานเกินไปแล้วนะ ทำไมไม่เกิดมาหน้าโหดๆ ตัวใหญ่ๆ ดำๆ ล่ำๆ บ้างจะได้ไม่ต้องถูกจับแต่งงานกับคนเย็นชาใจร้ายแบบนั้น ถึงปากจะบอกว่าไม่มีอารมณ์ แต่ถ้าตกดึกล่ะ วันอื่นอีกล่ะ โอ๊ยตายแน่ๆๆๆ ไอ้ดาเอ๊ย ทำไงดี

"อ๊ะ”

กานดากระวนกระวายมากจนมือเผลอไปปัดโดนกระปุกอะไรสักอย่างหน้ากระจก กานดาหยิบขึ้นมามองก็พบว่ามันคือ แป้งหอมที่เขาชอบใช้ปะตัวเวลาหน้าร้อนตอนอยู่แม่ฮ่องสอน สงสัยแม่แก้วให้คนเตรียมมาไว้ให้ นึกแล้วก็ขำตัวเองกานดาเคยปะแบบ ขาวทั้งตัวเหมือนตกกระป๋องแป้งมาเลยแหละ เอะ! ใช่สิ คิดออกแล้วว่าจะรับมือกับคืนนี้ยังไง

แอ๊ดด

 กริ๊ก!

กานดาเปิดประตูห้องน้ำออกมาเบาๆ ก่อนจะหันหลังไปปิดประตูห้องน้ำ

"นึกว่าตายคาห้องน้ำไปแล้ว นานฉิบ เห้ย!! ตัวอะไรเนี่ย!!!"

ปัฐวีโผลงรีบยันกายลุกไปนั่งติดหัวเตียงเมื่อร่างบางหันมาหา ขาวไปทั้งหน้า แม้แต่แขนขาก็ยังขาว แป้งล้วนๆ ที่กานดาผสมน้ำแล้วปะทั้งตัว เขาคิดว่า คนสำอางแบบปัฐวีคงไม่ชอบอะไรแบบนี้หรอก และก็ได้ผมจริงๆเสียด้วย

"คือ ร้อนน่ะครับเลยปะแป้งนอน อยู่ที่แม่ฮ่องสอนก็ทำแบบนี้"

กานดาตอบยิ้มๆ ก่อนจะเดินเอาผ้าไปตากที่ราว ปัฐวีมองตามแบบไม่คิดว่า ไอ้เด็กนี่จะทำอะไรแบบนี้ นี่มันกลัวเขาปล้ำมันจริงๆ เหรอเนี่ย

"นอนครับนอนนั่นเขตคุณนี่เขตผม โอเคนะราตรีสวัสดิ์ครับ"

พูดจบก็เอาหมอนข้างมากั้นกลางแล้วเอาผ้าห่มมาล้วมตัวจนเป็นก้อนแล้วหลับตาหนีปัฐวีที่นั่งมองอึ้งๆ ไอ้เด็กนี่มันทำอะไรของมัน คิดว่าวิธีจะทำให้เขาไม่ทำอะไรมันหรอ หึ! คนอย่างปัฐวีถ้าจะเอาคือต้องเอาให้ได้ แต่คืนนี้ปล่อยไปก่อนเขาไม่มีอารมณ์จริงๆ เหนื่อย คิดแล้วล้มตัวลงนอน หันไปมองคนที่นอนหันหลังให้นิดนึงก่อนจะปิดไฟหัวเตียงแล้วหลับตามไปอีกคน



ตกดึก.......

"ฮะ อื๊อ.."

เสียงครางใสเล็ดลอดออกมาเมื่อยอดออกถูกเคล้นคลึงด้วยนิ้วของร่างสูงที่กำลังขึ้นค่อมร่างเล็กอยู่ มองมือบีบเคล้นสะโพกเล็กอย่างมันส์มือ เรียวปากดูดดุนยอดอกเป็นไตที่แข็งรับ 

"ฮื่อ...อิ๊"

ร่างสูงยิ้มมุมปากร่างเล็กใต้ร้างหลุดเสียงครางออกมาอีกครั้ง แต่ไม่ยักจะตื่น

"หลับลึกจริงนะ"

พูดข้างหูก่อนจะบรรจงจูบ ดูด เลีย ขบ เม้ม ตามซอกคอให้เกิดรอย ก่อนจะผละมาครอบครองริมฝีปากบางที่ได้ครอบครองไปสองสามครั้งตั้งแต่เจอกันมันทำให้เขาเหมือนคนไม่อิ่ม ต้องการปากสวยอิ่มน้ำนี้ ทั้งๆที่ ไม่ค่อยจะชอบเจ้าของเรียวปากนี้สักเท่าไหร่

"อึก"

ร่างเล็กเริ่มดิ้นประท้วงเมื่อหายใจไม่ออกสองมือปัดป่ายไปทั่วจนปัฐวีลำคาญ รวบสองมือตึกไว้กับเตียงทำให้คนใต้ร่างตื่นขึ้นมามองรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างเต็มตา

 "คุณปัฐ!!"


---------

แก้ในส่วนของชุดแต่งงาน


 

[/size]

[we.jinkyu]

 

[GuoJeng]

เอ้า ยังไม่รู้เลยว่าเข้าด้ายเข้าเข็มไปลึกยัง ค้างเลย 555
  รออ่านต่อคับ

[iceman555]

 

[บูมเบส]

โห่อย่ามาท้องตอนนี้นะไม่งั้นคงลำบาดน่าดู

[Peung002]

  ตัดฉับ 

[cavalli]

 

[Pe_no]

รีบมาต่อนะคะชอบๆติดตามค่ะ

[แมวดำ]

 

[Chompussru]

โหหหห. แล้วมาตัดจบอะไรตรงเน้~~~~

[mam.nalok]

ตัดฉับๆเลย

[หมอตัวเปียก]

สนุกดีครับ

แต่จุดที่พลาดคือแพทย์เรียก 6 ปีนะครับ

ส่วนเรื่องชุดในงานแต่งงาน ผมว่าถึงเจ้าสาวจะเป็นผู้ชายก็ไม่มีความจำเป็นต้องใส่ชุดเจ้าสาวนะครับ มันทำให้อ่านแล้วรู้สึกแปลก ๆ นิดหน่อย

[puiiz]

 

[Meemii lion]

สวัสดีตอนสายๆ วันพุธค่า ในส่วนของตอนนี้ไม่มีอะไรอ้อนแค่จะมาตอบเม้นคนอ่านเฉยๆ
เนื่องจาก มีบางคอมเม้นที่เม้นมาแล้วอ้อนรู้สึกว่ามันเป็นประโยชน์ต่อการพัฒนาด้านงานเขียนของอ้อนเอง อ้อนจึงอยากจะตอบเม้น และพูดถึงนิยายเรื่องนี้ค่ะ

ตอบเม้นคุณ หมอตัวเปียกนะคะ ที่แนะแนวทางให้ เรื่องจำนวนปีของการเรัยนแพทย์ ในเรื่องของชุดแต่งงานของกานดาเอง
ขอบคุณที่ชี้แนะติชมนะคะ อ้อนพร้อมจะนำคำติชมคำชี้แนะในทุกๆ คอมเม้นไปปรับปรุงค่ะ

และก็ดีใจที่มีคนชอบนิยายเรื่องนี้ ไม่คิดเลยว่าผลตอบรับกลับมามันค่อนข้างดี เพราะอ้อนยังถือว่าใหม่อยู่สำกรับการเป็นนักเขียน  พิมพ์ตกพิมพ์พลาดบ้าง หรือบางทีก็คิดน้อยไป

ในส่วนของนิยายเรื่องนี้ อ้อนพิมพ์ไว้ตั้งแต่ ปี58 คือก็เกือบสองปีแล้ว และอ้อนก็เพิ่งจะได้มีโอกาสนำเรื่องนี้มาลงใรเล้าอย่างจริงจัง มีการปรับแก้เนื้อหาต่างๆ ให้มันดูเรียลที่สุดเท่าที่อ้อนจะทำได้ ตรงไหนที่เคยเขียนไว้แล้วมันขัดๆ อ้อนก็ปรับแก้ใหม่ก่อนที่จะลง  แต่เมื่อคืนนี้ที่อ้อนลงตอนล่าสุดไป คือขอสารภาพเลยว่าพิมพ์ไปหลับไปค่ะ 555 อ้อนตั้งใจจะเปลี่ยนในส่วนของชุดงานแต่งอยู่แล้ว แต่เมื่อคือเบลอๆ ไปกน่อยไม่ได้ตรวจทานว่าลืมแก้ตรงไหนก่อนลงหรือเปล่า  แต่ในส่วนของพล็อตเรื่องนี้ อ้อนแก้เกือบทั้งเรื่องก่อนที่จะเอามาลง หรือจะเรียกว่า รีไรต์ก็ว่าได้ เพราะถ้าไปอ่านอีกเว็บนึงจะเห็นว่า เนื้อเรื่อง คำพูด หลายๆ อย่างมันไม่เหมือนกัน เพราะนั่นคือพล็อตเก่าตั้งแต่สองปีที่แล้ว ตอนนี้ก็กำลังค่อยๆ แก้ทีละจุดๆ ทีทมันไม่โอเคจริง ในทั้งสองเว็บ รวมถึงเล้าด้วย  แต่เดี๋ยวจะต้องกลับไปแก้ไขอีกทีนึงค่ะ 555  ถ้าเห็นตอนเก่าๆ ขึ้นอัพก็ลองเข้ามาอ่านดูได้นะคะ ว่าจุดที่ติมา อ้อนปรับปรุงมันดีขึ้นหรือเปล่า ยังไงก็ขอบคุณที่ติชมผลงานของอ้อนนะคะ  ^^

[Naam3]

สนุกๆๆๆรออ่านน่าๆๆๆชอบๆๆๆ

[์ำNeFuji]

 

เสร็จแน่เลย

[A-J.seiya*]

เอ้าาา
อีคุณปัฐ หลงน้องขึ้นมาล่ะจะหัวเราะ

[pamazier24]

คืนนี้จะมามั้ยคะ? รอออออออออออออออออออออออออออ

[natsikijang]

น่ารักจัง น้องกานดาใสใสน่ารัก แต่ก็สู้คน  ชอบมากๆ ปัฐก็ดูร้ายแบบแอบใจดี  ชอบ

[magic-moon]

ดีค่ะ ชอบ

[armize]

น้องดาน่ารัก

[pamazier24]

ไหนว่าจะอัพทุกวัน

[Meemii lion]

    เมียบำเรอตอนที่ 5 คิดบัญชี

 



"ปล่อยผมนะ!! "

"จะหนีไปไหน นอนอ้าขาให้ฉันดีๆ มันจะไม่ง่ายกว่าหรอ!"

"ใครมันจะไปยอมเล่า! แล้วไหนบอกว่าไม่มีอารมณ์ไง!”

ทั้งคู่ถกเถียงกันไปมาพร้อมกับการฉุดตึงร่างเล็กไว้กับเตียง กานดาดิ้นอยู่ใต้ร่างของปัฐวีที่โถมใส่ทับกานดาไว้ทั้งตัว ทีแรกปัฐวีก็ไม่ได้นึกพิศวาทคนที่นอนเอาผ้าห่มคุมโปงข้างๆ หรอก แต่พอตกดึกไอ้ตัวเล็กข้างๆ มันก็เขยิบมาหาเขาเรื่อยๆ จนกลายเป็นว่านอนติดอกเขาเลยทีเดียว กลิ่มหอมอ่อนๆ จากแป้งหอมที่กานดาใช้มันส่งกลิ่นให้คนตัวโตข้างๆตื่น ใบหน้าขาวผ่องเนียนใสที่ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยแป้ง เพราะเจ้าตัวนอนเอาหน้าฝังกับอกร่างสูงทำให้แป้งหลุดออกเหลือแต่ใบหน้าน่ารัก ที่นอนเผยอกลีบปากสีสวยอย่างเชิญชวน แล้วมีหรอที่ปัฐวีจะทน!!

"นั่นมันตอนนั้น ส่วนตอนนี้ก็คือตอนนี้"

"อึก อย่ากัด!! เจ็บ"

กานดาร้องออกมาเมื่อปัฐวีกัดเข้าที่หัวไหล่ จนเป็นรอยฟัน

"อย่าทำอะไรผมเลยนะคุณปัฐ"

กานดามองปัฐวีอย่างอ้อนวอน ไม่พร้อม ไม่พร้อมจริงๆ กับเรื่องแบบนี้

"ฝันอยู่หรือไง อีกอย่างนะ ฉันกับนายแต่งงานกันแล้วอย่าเล่นตัว!!"

"ไม่!! ผมไม่ยอมมม!"

พรึบ!!

กานดารวบรวมแรงทั้งหมดผลักปัฐวีออกจากตัวแล้วแล้วกระโดดลงจากเตียง แต่ร่างสูงไวกว่า คว้าข้อเท้าเล็กไว้จนล้มไปกองกับพื้นห้อง

"โอ๊ย!! ปล่อยผมนะ"

"จะเล่นตัวไปถึงไหนหะ!! มันไม่ได้ทำให้นายดูมีค่าขึ้นมาหรอก ก็แค่เด็กกำพร้าที่แม่ฉันจับแต่งงานเพื่อให้เป็นไอ้ตัวบำเรอให้ฉันไม่ไปยุ่งกันคนอื่นก็แค่นั้น จะทำเล่นตัวไปทำไม!"

ดูถูก…ดูถูกกันอีกแล้ว เหยียดหยามกันอีกแล้ว เหยียบกันให้จมดินด้วยคำพูดมันสะใจมากไหม!
ฝ่าเท้าเล็กยันออกไปแบบไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีมันก็ไปทาบอยู่บนหน้าของปัฐวีแล้ว

"นี่นายกล้าเอาเท้ามายันหน้าฉันหรอ!!"

ปัฐวีเสียงดังใส่ กานดาพยายามเอาเท้ายันให้ปัฐวีปล่อยข้อเท้าอีกข้าง อีกข้างก็ยันหน้าไว้ สองมือก็ตะเกียกตะกายกับพื้นไปหาประตู

หมับ!

"กล้ามากนะที่ทำแบบนี้"

เสียงเย็นกล่าวออกมาหลังจากกระชากเท้าทั้งสองข้างของกานดาออกแล้วลากมาประชิดตัว

"ปล่อยผมไปเถอะนะ"

กานดาทำเสียงอ่อน ตอนนี้เข้าเจ็บขอมือที่ถูกบีบแรงจนเป็นริ้ว แต่ปัฐวีไม่ใจดีขนาดนั้น เขาดันตัวร่างเล็กให้ถอยติดผนังห้องแล้วตะโบมจูบกลีบมากสวยอย่างดิบเถื่อน ลิ้นร้อนไล่กวาดต้อน หาน้ำหวาน หยอกล้อกับลิ้นเล็กอย่างดุเดือด มือหนึ่งเปลี่ยนจากจับแขนมาลูบไล่หน้าท้องแบนราบก่อนจะไต่ขึ้นไปสะกิดยอดออกสีสวย ให้ร่างเล็กสะท้านไปทั้งตัว กานดาทั้งเสียว ทั้งกลัวตัวสั่นไปหมด น้ำตามันไหลออกมาจากดวงตา มือข้างที่เป็นอิสระพลันหล่นข้างตัว คงไม่รอดแล้วล่ะ คงต้องกลายเป็นไอ้ตัวบำเรอให้ผู้ชายคนนี้อย่างที่เขาพูดจริงๆ แต่เขาไม่อยากเป็นหนิ!

ปึก!

"โอ๊ะ!"

มือบางคว้ากล่องไม้ที่โต๊ะข้างเตียงฟาดเข้ากับหัวของปัฐวีอย่างจังแบบไม่ยั้งมือสักนิด ปัฐวีถอยออกห่างกานดาเดินเซๆ ก่อนจะสบัดหัวไปมา เลือดสีแดงสดไหลออกมาตรงที่ถูกฟาด กานดายืนมองร่างการสั่นสะท้านด้วยความกลัวปนตกใจ น้ำตาก็ไหลอาบสองแก้มมองคนตรงหน้าที่เซล้มไปกับพื้น

"ผม..ฮึก..ไม่ใช่ไอ้ตัวบำเรอของคุณ ผมคือ ดา กานดา ผู้ชายธรรมดาๆ คนนึง เด็กกำพร้าที่แม่คุณเก็บมาเลี้ยง ไม่ใช่ไอ้ตัวปอกลอกเงินทอง ไม่ใช่ไอ้ตัวหน้าเงิน ไม่ใช้ไอ้ตัวบำเรอ ที่คุณพูดกล่าวหากรอกหูกันซ้ำๆ ตั้งแต่เจอกัน ทำไมหะ!! ผมผิดอะไร คุณไม่ชอบผม เกลียดผม ก็ต่างคนต่างอยู่สิ มารังแกให้เจ็บช้ำน้ำใจทำไมกัน!!"

สุดจะกลั้น สิ่งที่คิด สิ่งที่อยากพูดกานดาได้พูดออกไปจนหมด ยืนกำมือแน่น มองร่างสูงที่เหมือนพยายามจะลุกขึ้นมา
กานดาเสหน้าหนีไปทางประตูก่อนจะก้าวเดินออกไป ไม่หันกลับมามองปัฐวีอีก ทิ้งให้ร่างสูงอยู่กับความมึนและล้มตัวลงไปนอนกับพื้นอีกครั้งก่อนที่สายมาสสายตาดับวูบไป.....



ก๊อกๆๆ

"คุณดาคะตื่นหรือยังคะ"

เสียงเคาะประตูจากแม่บ้านคนสนิทของแก้วดังขึ้นที่ประตูห้องเก่าของกานดา เสียงเงียบไปสักพัก เจ้าของห้องก็เดินออกมาเปิดประตูให้คนแก่กว่าเข้าไป
นกมองใบหน้าขาวที่ตอนนี้ดวงตาบวมช้ำ ดูก็รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เรียวคอขาวเนียนมีรอยแดงๆ แต้มอยู่สองสามจุด นกเดินเข้าไปนั่งข้างๆ กานดาที่ปลายเตียงก่อนจะจับมือเรียวมากุมไว้

"ป้านกรู้ได้ไงครับว่าดาอยู่นี่"

กานดาถามอย่างแปลกใจ เมื่อคืนก็ดึกแล้วนะที่เขาเดินออกจากห้องนั้นมาห้องเก่าของตัวเองไม่น่ามีใครเห็น…หรือว่าป้านกจะรูเรื่องเมื่อคืน….แล้วปัฐวีล่ะ?

"คุณปัฐออกไปทำงานแต่เช้าแล้วค่ะ เมื่อเช้าก็ให้มดขึ้นไปทำแผลให้"

นกตอบสิ่งที่ดวงตากลมสวยสื่อออกมา กานดาก้มหน้าลงอย่างยอมรับผิด

"ขอโทษนะครับ ดาไม่ได้ตั้งใจแม่แก้วคงจะโกรธน่าดู"

"คุณแก้วเธอไม่โกรธหรอกค่ะเพราะเธอรู้ ว่าต้องมีเหตุการแบบนี้เกิดขึ้น เธอยังฝากบอกคุณดาก่อนไปเลยนะคะว่า จัดการได้
ตามใจ"

นกพูดตอบกานดาด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

"หืม ก่อนไป…แม่แก้วไปไหนหรอครับ?"

"คุณแก้วเธอไปเวียดนามค่ะ เห็นว่าเพื่อนที่อยู่ทางนู้นโทรเรียกไปธุระด่วน ไปหลังส่งคุณๆ เข้าห้องหอแหละค่ะ"

ห้องหอหรอ.......พูดแล้วก็นึกถึงสิ่งปัฐวีพูดเมื่อคืน 'นายมันก็แค่ไอ้เด็กกำพร้าที่แม่ฉันจับมาให้แต่งงานมาเป็นไอ้ตัวบำเรอให้ฉันไม่ไปยุ่งกับใครเท่านั้น อย่าหัวสูงนักเลย..'
เจ็บดีจริงๆ ปัฐวีพูดแทงใจดำกานดาได้ตลอด แต่กานดาเชื่อว่าแม่แก้วของเขาไม่ได้เป็นอย่างที่ปัฐวีกล่าวหาใช่ไหม? แม่แก้วไม่มีวันทำร้ายเขาหรอก ใช่หรือเปล่า...

"ป้าอยากให้คุณดาเชื่อใจคุณแก้วนะคะว่าเธอไม่มีเจตนาอย่างที่คุณปัฐเธอพูด"

"ป้านกได้ยิน...."

กานดาดูตกใจไม่น้อยป้านกได้ยินที่คุณปัฐพูดด้วยหรอ   

"ค่ะป้าได้ยิน.."

นกยอมรับแต่โดยดี แต่เธอไม่ได้จะไปแอบหฟังเจ้านายคุยอะไรกันหรอกนะเพียงแต่เธอกำลังจะเดินไปปิดไฟในห้องโถงด้านล่าง เสียงทะเลาะกันของปัฐวีและกานดาก็ดังขึ้น ทีแรกเธอตั้งใจจะเข้าไปห้ามหลังจากที่ฟังอยู่นานแต่ก็เห็นกานดาเดินออกจากห้องมาเสียก่อน

"คุณแก้วเธอรักคุณดามากนะคะ รักคุณปัฐมากเหมือนกัน สิ่งที่คุณแก้วเธอต้องการจริงๆ คืออยากให้มีใครสักคนมายืนเคียงข้างคุณปัฐ และคนๆ นั้นก็คือคุณดาที่คุณแก้วเธอมั่นใจ ว่าคุณดาจะสามารถรักและพาคุณปัฐคนเดิมกลับมาได้...และคุณแก้วเธอก็อยากให้คุณดาได้เจอคนดีๆ มาดูแล…คุณปัฐคนก่อนเธอใจดี น่ารัก อ่อนโยนมากนะคะ”

คำพูดของนกทำให้ม่านความคิดสีจางหายไปได้ นั่นสินะ...ที่แม่แก้วต้องการคือคนที่พร้อมจะรักคุณปัฐดูแลคุณปัฐได้แทนตัวเอง และกานดาก็เป็นคนเต็มใจอยากช่วยเองด้วย นี่เขาคิดอะไรอยู่นะ เกือบไปแล้วที่จะหลงเชื่อคำพูดพร่อยๆ ของปัฐวีมากว่าความจริงใจของแม่แก้ว

"นั่นสินะครับ ดาเกือบลืมไปเลย ขอบคุณป้านกนะครับที่เตือนสติดา...."
กานดากอดเข้ากับอ้อมกอดอุ่นๆของนกแน่น อย่างขอบคุณและต้องการกำลังใจ

"ไม่เป็นไรค่ะ ป้ารู้นะว่าคุณดาต้องเหนื่อยมากแค่ไหนกับการต้องรับมือกับคุณปัฐ คุณดาต้องอดทนนะคะ คนอย่างคุณปัฐต้องเอาใจแรกใจ ใช้ความนิ่งของคุณดาให้เป็นประโยชน์สิคะ คนอย่างคุณปัฐถ้าแรงตอบจะยิ่งต่อต้าน แต่ถ้าเรานิ่งกับคำพูดเหล่านั้นได้ คุณปัฐเองนั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายอ่อนข้อให้กับคุณดา น้ำนิ่งไหลลึกนะคะ"

น้ำยิ่งนิ่ง มันยิ่งไหลลึก งั้นหรอ กานดาจะทำได้หรือเปล่า ที่ต้องทนเงียบกับคำพูดเหล่านั้นจากปัฐวี เขากลัวว่าจะนิ่งจนจมน้ำตายมากกว่า

"แต่มัน...."

"ป้ารู้ค่ะว่ามันยากที่จะทำ แต่ป้าอยากให้คุณดาลองดูสักครั้ง ป้าเชื่อว่าถ้าไม่ใช่คุณดาก็ไม่มีใครสามารถเอาคุณปัฐคนเดิมกลับมาได้แล้วล่ะค่ะ"

กานดาถอนหายใจเฮือกใหญ่มองหน้าคนแก่กว่าตรงหน้าก่อนจะยิ้มบางๆ ให้

"ครับดาจะลองดู ดาจะลองเป็นภรรยาที่ดีของคุณปัฐดูสักครั้ง แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้นานแค่ไหน ดากลัวดาจะกัดลิ้นตัวเองตายเสียก่อน"

"แค่คุณดายอมทำก็ถือว่าดีที่สุดแล้วค่ะ"



เช้านี้ปัฐวีต้องเข้าโรงงานเพื่อตรวจเช็คของนำเข้าจากต่างประเทศมูลค่าหลายล้าน ปัฐวีไม่ไว้ใจให้ใครเช็ค ทำงานดีทุ่มเทกะบงานเหมือนพ่อของเขา ทั้งๆ ที่เขาบาดเจ็บที่ศีษะ แผลที่ขอบหน้าผากปวดตุบๆ จนทำให้เขาหงุดหงิดตลอดทั้งวัน ทุกครั้งที่นึกถึงใบหน้าเจ้าของฝีมือแผลบนหัวของเขาแล้วยิ่งหงุดหงิดเป็นบ้า คนรอบข้างแทบจะเข้าหน้าไม่ติดสักคน หลายคนในโรงงานโดนปัฐวีเหวี่ยงด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ฉุนเป็นหมีกินผึ้งตั้งแต่เช้า
ปัฐวีนั่งครุนคิดเรื่องของกานดาหลังจากกลับมาที่บริษัท เรื่องนี้มันรบกวนเขามากจริงๆ น้ำตาจากดวงตากลมนั่น เสียงที่ตะเบงต่อว่าเขา มันทำให้ปัฐวีแทบบ้า เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกพวกนี้คืออะไร ยิ่งเห็นกานดาต่อต้าน เขายิ่งอยากจะคอบครองร่างเล็กนั่น อยากจะทำให้คนปากดียอมสยบแก่เขา..
 


ห้องหอที่ถูกแต่งไปด้วยเทียนหอม กลีบกุหลาบเมื่อคืน ตอนนี้กลายเป็นว่าข้าวของเกลื่อนกาด ระเนระนาดเต็มห้องไปหมด ดูก็รู้ว่าคงตื่นมาฟาดงวงฟาดงาพังข้าวของเล่นอย่างเดียว กานดาเริ่มเก็บของในห้องให้เป็นที่เป็นทาง อันไหนแตกพังก็เก็บทิ้งหมด เตียงนอนที่ยับยู่นี่เมื่อคืนก็เอาออกหมด เลือกอันใหม่มาปู ชุดเครื่องนอนสีขาวลายช่อดอกไมเล็กๆ สีน้ำตาล ทำให้ดูมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าอันเก่าที่เป็นสีขาวล้วน เสื้อผ้าที่ถูกโยนออกจากตู้เสื้อผ้า กานดาก็เก็บเอาไปรีดแล้วเอามาเก็บใส่ตู้ไว้เหมือนเดิม ทำทุกอย่างในห้องนั้นจนมันดูเป็นบห้องขึ้นมา
หลังจากทำความสะอาดห้องเสร็จก็เตรียมเดินกลับเข้าห้องตัวเอง แต่ก็ต้องหยุดยืนที่หน้าห้องของคนใจร้าย กานดาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องมายืนอยู่ตรงนี้รู้ตัวอีกที มือบางก็เอื้อมไปเปิดประตูห้องเข้าไปแล้ว ร่างบางย่างกายเข้ามาภายในห้องนอนใหญ่ที่ถูกตกแต่งด้วยสีทึบไม่มีชีวิตชีวาตามหน้าเจ้าของห้อง กานดาไล่มองห้องนอนกว้างอยู่นานก่อนจะสะดุดตาเข้ากับกรอบรูปตรงหัวเตียง

"คุณปัฐตอนเด็กหรอเนี้ย น่ารักจัง "

กานดาเอ่ยขึ้นเบาๆ กับภาพถ่ายครอบครัวตรงหน้าที่มีพ่อแม่และลูกถ่ายด้วยกัน ตอนนั้นคุณปัฐคงอายุแค่เเปดเก้าขวบ สีหน้าของเด็กหน้าหล่อคมมีรอยยิ้มที่สดใสสุดๆ กานดาพลิกดูหลังรูปมีข้อความเขียนใส่กระดาษแปะไว้ด้วยลายมือเด็กๆ ว่า

 '25/ส.ค./25xx
คุณพ่อบอกว่า สิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตของคุณพ่อคือ คุณแม่กับปัฐ '
กานดาระบายรอยยิ้มบางๆ ออกมาจากใบหน้า คุณปัฐคงรักพ่อมากจริงๆ ถึงคุณพ่อจะเสียไปแล้วแต่ปัฐวีก็ยังเคยเห็นหน้าคุณพ่อและยังมีคุณแม่ที่รักเขาอีก แต่กานดานี่สิ แม้แต่หน้าพ่อหน้าแม่ยังไม่เคยเห็นเลย




ขอลง 40% ก่อนนะคะ พอดีว่าอ้อนมีงานด่วนเข้ามาต้องเร่งส่งพรุ่งนี้ แล้วพรุ่งนี้จะมาต่อจนจบให้นะคะ  วันนี้มาดึกเลยฝันดีค่า

[puiiz]