หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค เส่ง-เปา by aoikyosuke

[shiawase]

น่าร้ากกกกกจริงจิ๊งงงงงงงงงงงง

กำลังใจอ่านหนังสือมาเพียบเลยลุงจ๋า

รักลุงมากมาย

[singsayam]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา
(ตอน ตัดใจ) 


“เดี๋ยวกูปาให้...มึงจะเอาตุ๊กตาหมีตัวนั้นใช้มั้ย ฝีมือมึงอ่ะ มันห่วย ... รอแป๊บ..”

เมียหมีควายที่น่ารักของไอ้เปาจัดการปาลูกดอก
เข้าเป้าเป๊ะ เป๊ะ และได้ของรางวัลเป็นตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ยักษ์มหึมา
เล่นเอาสาว ๆ แถวนั้นมองกันตาคว่ำตาหงายด้วยความอิจฉา

ไอ้เปามันสายตาเอียง ปาให้ตายก็คงได้หรอกนะ
ปาลูกดอกไปจะเป็นร้อยแล้ว ไม่เข้าเป้าสักที
จนไอ้เส่งทนไม่ไหว จัดการซะเรียบ ไม่มีพลาดสักดอก

ทำไมมันปาแม่นขนาดนั้นน่ะเหรอ ต้องยกความดีความชอบนี้ให้ไอ้เปา
ที่ให้ไอ้เส่งฝึกซ้อมปานั่นปานี่ใส่หัวมันบ่อย ๆ
ผิดกันแต่ว่าไอ้เปาไม่เคยยอมเป็นตกเป็นเป้านิ่ง ไอ้เส่งมันก็เลยปาไม่ถูก
แต่คราวนี้น่ะเหรอ เสร็จโจร
ปาลูกดอกอ่ะ เด็ก ๆ เขาเล่นกานนนนนนนนนนนน

ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ยักษ์ ตัวแทนความรักจากเมียหมีควายของไอ้เปา ถูกอุ้มส่งให้ไอ้เปา
จนมันดีใจซาบซึ้งจนยืนเอ๋อแดก น้ำลายแทบไหลท่วม ด้วยความงง ปนสงสัย
วันนี้..ไอ้เส่งเมียรักมาแปลกแฮะ ไม่ด่ามาก เหมือนทุกวัน ใจดีเกินเหตุ
หอมแก้มไปไม่มีด่าสักแอะ ไม่หือ ไม่โวยวาย

จับมือบนชิงช้าสวรรค์ มันก็ให้จับได้ง่าย ๆ ถ้าเป็นทุกที ไอ้เส่งคงอัดไอ้เปาเละคาตีน
แค่เข้ามาในรัศมี 1 เซนติเมตร ก็คงต้องเรียกปอเต็กตึ๊ง มาเก็บศพด่วน

บาติสต้าเปาหุ่นล่ำ เดินกอดตุ๊กตาตัวใหญ่ แลดูน่ารักชิบหาย
เหมือนมันจะทำท่าทุ่มตุ๊กตามากกว่ากอดตุ๊กตานะนั่น

“ให้กูจริงเหรอ...กูเอาไปนอนกอดแทนมึงนะเว้ย...”

ไอ้เปาที่มาพร้อมความเศร้า ณ เวลาปัจจุบัน
มันยิ้มจนเห็นฟันขาว ครบ 29 ซี่ไม่นับฟันผุที่มีในปาก
อันเป็นผลพวงมาจากการแดกน้ำอัดลมแล้วไปกร่อนฟัน
จนมันต้องไปหาหมอรักษารากฟัน อันนั้นอ่ะ ไม่นับ นะ ถือว่าผ่านไป

“เออ...มึงจะเอาไปทำเหี้ยอะไรก็เอาไปเถอะ...”

เมียที่น่ารัก ช่างใจดี และหล่อเหลาโคตรพ่อ อ๊ะ อ๊ะ เห็นนะเว้ย
ว่าแม่สาวเมื่อกี้มันเหล่มึงอ่ะ ไอ้เส่ง....
อย่านึกว่ากูไม่เห็นนะเว้ย ผัวอย่างกูตาดีเว้ย ถึงมันจะเอียงจนปาลูกดอกไม่ได้ก็เถอะ

“จริงอ่ะ...วันนี้ใจดีจัง...”
ไอ้เปาเดินตามเมียต้อย ๆ ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ ในสมองบรรจุแต่คำว่า รักเส่งนะ รักเส่งนะเต็มไปหมด
และเห็นนางฟ้าเดินเยื้องย่างในสภาพเสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบ สีเข้ม เดินลอยละล่องอยู่ตรงหน้า

“กูใจดีได้แค่วันนี้วันเดียว....มึงรับไปเถอะ...”

เคยเห็นเมียเวลาหน้าเริ่มเครียดมั้ย .. ไอ้เปาไม่เคยเห็น
มันเคยเห็นแต่ทำหน้าโหด และทำหน้าเยาะเย้ย แต่ตอนนี้ไอ้เส่งสุดหล่อ คิ้วขมวดมุ่น ก่อนจะคลายลง
และหันมาส่งยิ้มให้ไอ้เปา ชนิดที่ไม่เคยทำมาก่อน ชะเอิงเอิงเอย วันนี้ หิมะท่าจะตกในงานวัดนี้ละเว้ย

ดึกแล้ว ปาเข้าไปตีอะไรก็ไม่รู้ วันนี้เห็นทีจะต้องกลับบ้านนอนแล้ว

ไอ้เปาไม่อยากให้เวลาที่มีความสุขอย่างนี้ต้องหมดลงไปเลย
เส่งมันไม่เคยทำดีด้วย

แต่มันก็มาทำดีด้วย ไม่เคยคิดไม่เคยหวัง... แต่ก็เป็นไปแล้ว

ไอ้เปาเดินยิ้มมีความสุข เดินกอดตุ๊กตาตัวใหญ่ไปทั่วงานอย่างไม่อาย

“สวยดี...มึงชอบอันไหน...เดี๋ยวกูซื้อให้...”

วันนี้เมียจะใจดีรอบที่ล้านเข้าไปแล้วนะ
ไอ้เส่งเมียที่น่ารักเห็นเชือกถักเป็นเส้น เล็ก ๆ ลวดลายสวยงาม
เลยแวะซื้อ เลือกไปเลือกมา โดยมีตึกใบหยกทำหน้างงอยู่ข้าง ๆ
แล้วไอ้เส่งก็จ่ายตังค์ และหยิบเชือกลายสวยมัดที่ข้อมือของไอ้เปา

เล่นเอาไอ้เปาเอ๋อแดก ยืนยิ้มหุบไม่ลง ไอ้คนผูกเชือกให้ก็ผูกไปเรื่อย
มัดไปพันไปพันมา ด้วยความตั้งอกตั้งใจอย่างไม่น่าเชื่อ...
ไอ้บ้าเปา ก็ยืนจ้องตาหวานเยิ้ม ยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหู
เอากะมันสิเหวย.....
แลดูน่ารักเหลือเกิน เหมือนหมีควาย กำลังหาเชือกมามัดตึกใบหยก และลากให้ถล่มลงมายังไงยังงั้นเดะ
“สวยมั้ย.....”

หนุ่มหล่อหน้าคมเงยหน้าถามไอ้เปา..และไอ้หน้าโง่เอ๋อแดกก็พยักหน้าหงึกหงัก อย่างดีใจที่สุดในชีวิต
แหม...ชะลอยยยยยยยย กูจะจีบไอ้เส่งติดก็งานนี้ล่ะเว้ยยยยยย

[singsayam]

ไอ้สัตว์เปา อย่ายิ้มดีใจขนาดนี้เลย
กูให้มึงมีความสุขขนาดนี้ได้แค่วันนี้วันเดียวแค่นั้นแหละ

กูสงสารมึงนะ
ไอ้สภาพของคนไม่เคยร้องไห้ ต้องมายืนร้องไห้ น้ำตาท่วม
ดูเจ็บปวดรวดร้าว ขนาดนั้น ก็ใช่ว่ากูจะไม่เคยเป็น ตอนที่กูอกหักเหมือนกับมึง
ตอนที่แย่งผู้หญิงกับมึง กูก็เศร้า เศร้ามากที่หญิงตีจากไปมีใหม่
แต่กรณีนี้มันคนละกรณีกัน

แค่วันนี้วันเดียวแค่นั้นแหละเปา....
กูทำใจมาเที่ยวกับมึงได้แค่วันเดียว..

กูทิ้งศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของกูไม่ได้จริง ๆ เปา
กูขอโทษแล้วกันนะ

ไอ้เส่งมองหน้าคนที่ยืนยิ้มดีใจตรงหน้า ....
มันไม่รู้จะทำยังไงดีนอกจาก คิดอยู่คนเดียวเงียบ ๆ

ขอให้มึงมีความสุขที่สุดแล้วกันนะ..ไอ้เปา..

********************************
“วันนี้มึงสนุกมั้ย.....ได้มาเที่ยวแบบนี้มึงจะกลับไปเศร้าอีกหรือเปล่า..”

แปลกดีนะวันนี้
ไอ้เส่งเมียรักเดินลงรถเมล์เข้ามาในอพาร์ทเม้นของไอ้เปาได้ แทนที่มันจะตรงดิ่งกลับบ้านไป

“ไม่เศร้าหรอก...ก็มึงไปด้วยทั้งคนนี่...มึงหิวมั้ย..เดี๋ยวแวะแดกอะไรหน้าปากซอยก่อนมั้ย..”
ก็เมียไปเที่ยวด้วยทั้งคน เมียที่ทำให้ร้องไห้ แทบตายเป็นอาทิตย์ เมียที่ทำให้ไอ้เปารักนักหนา
เมียคงจะเหนื่อยแล้วก็หิว แวะกินข้าวกันหน่อยก็คงดีนะ

ไอ้เปาเดินยิ้ม มีรอยยิ้มเจือจางอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา แอบลอบมองหน้าคนที่เดินข้าง ๆ เป็นระยะ อย่างสุขใจ

“งั้นกูขออะไรมึงหน่อยนะ..ให้กูได้หรือเปล่า....” เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะเปา...ไอ้เส่งนิ่งคิด

หยุดยืนนิ่งกับที่ก่อนจะหันหน้ามามองหน้าไอ้เปาอย่างช้า ๆ

ได้สิ...เมียขออะไรได้ทั้งนั้น...ให้ไปบุกน้ำลุยไฟ ไปคิดบัญชีกับไอ้โจทก์เก่าที่โรงเรียนอนุบาลหมีน้อยมันก็จะไป

“ได้...ขออะไรกูก็ให้ได้...กูจะทำให้มึง”
จริงใจมั้ย..หน้าของคนมีความสุข เอ่ยออกมาอย่างจริงใจ และจริงจังมุ่งมั่น

จนคนตรงหน้าแทบไม่กล้าจะพูด ทั้งที่เตรียมตัวซ้อมมาหลายครั้งแล้ว เพื่อเผชิญสถานการณ์จริง..
ร่างสูงหรุบตาลง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่.....ตัดสินใจแน่วแน่ที่จะบอก

คนรอฟังคำพูดก็ยืนมองตาแป๋ว ตึกใบหยกดูคิกขุอาโนเนะ น่ารัก อย่างไม่น่าเชื่อ
และท่าทางการยืนกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ น่ารักชิบหาย

“เลิกรักกูซะเถอะ....มึงรับปากกูแล้ว..ขอให้มึงทำให้ได้นะเปา..”

คนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นจ้องมอง
คนที่ยืนยิ้มก็ยิ้มค้าง ก่อนจะค่อย ๆ หยุดชะงัก...หน้าซีดเผือด อยากจะล้มลงไปกอง
ตึกใบหยกเริ่มเอน เหมือนหอไอเฟลของฝรั่งเศส ทำท่าจะยืนไม่อยู่เอาซะให้ได้

ไม่ต้องรอนาน....

น้ำในแทงค์กำลังจะไหลลงมาท่วมตึก...หยดแหมะ แหมะ และค่อยไหลพราก พราก

หนักกว่าตอนน้ำท่วมใหญ่งวดที่แล้วซะอีก

ที่มาชวนไปเที่ยว

ที่มาทำให้ดีใจ ทำให้สนุกอย่างนี้

ทำให้คิดไปเอง ว่ามีใจให้

เพื่อจะบอกให้ตัดใจงั้นเหรอ

น้ำยังคงไหลลงมาท่วมตึก... จนเนืองนองใบหน้าของคนที่เพิ่งผ่านการดีใจอย่างสุดชีวิต
และตอนนี้กำลังเข้าสู่ช่วง...เสียใจที่สุดในชีวิต

 

TBC…....................

[kit]

ต๊าย คิดแล้วเทียว สะดุดที่ประโยค “กูใจดีได้แค่วันนี้วันเดียว....มึงรับไปเถอะ...” ดังโครม

และแล้ว ตึกก็ถล่ม หนีหน้าไปทำไร่ไถนาหารังนก ณ ที่ห่างไกล

เดือดร้อนให้หมีควายตา(ถั่ว)คมต้องไปตามกลับมา อิอิ


ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing

 

[The Lover]

อ่าวกรรม ไมเปนอย่างนี้อะคับ ลุง

[Millet]

อ๊าวววว

ไหงเป็นงั้นอะลุง

ไม่ย๊อมมมมมมมมมมมม

 

[BABY_CHICK]

ขยันโพสต์ก็ขยันอ่านครับ

[both^^]

เส่งใจร้ายของจริง

อำมหิต

ขอให้ทรมาณไปกับความรักที่แกหลอกตัวเองตลอดไป

กีสสสสสสสสสสสสส

สงสารเปา

โถ..พ่อคุณ

[wan]

  หยั่งงี้เค้าเรียกว่า พาขึ้นภูดูตะวันแล้วถีบตกผาหรือเปล่า 

ไอ้เปามันจะรู้สึกเหมือนถูกหลอกมาฆ่าทั้งเป็น  สงสารมันจัง มารอตอนต่อไปดีกว่า 

[singsayam]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา
(ตอน ตกลงเส่งจะเอาไงแน่) 


ตึกใบหยกยังคงเกิดน้ำท่วมหนักเหมือนอยู่ในช่วงฤดูมรสุม
ยืน ๆ อยู่ ก็ลงไปกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ยักษ์อยู่หน้าห้องตัวเอง

เส่งเดินจากไปแล้ว..พร้อมคำพูดที่ให้ไอ้เปาตัดใจจากมันซะ

คำพูดเสียดแทงบาดลึกเข้าไปถึงหัวใจ ทั้งสี่ห้อง แต่ละห้องมีสี่เตียง นอกระเบียงมีเตียงผ้าใบ ใต้เตียงผ้าใบยังมีเสื่อ
ที่ไม่ว่าห้องไหน เตียงไหน มันก็มีแต่ความรู้สึกที่มีให้ไอ้เส่งเต็มหมด
ไม่มีพื้นที่ว่างสำหรับให้เช่า หรือให้ซื้อหาจับจอง เหมือนแผงขายของในตลาดสด
อาการของไอ้เปา เหมือนกินยาล้างห้องน้ำ แล้วมันไปกร่อน กระเพาะ ตับไตไส้พุง
และลามไปกร่อนประสาทด้วย ถ้าเป็นยาล้างห้องน้ำจริง
ป่านนี้ไอ้เปาคงนอนชักแหงก ๆ น้ำลายฟูมปากไปแล้ว

แต่นี่มันยังดีที่มันเป็นคำพูด ไม่ใช่น้ำยาล้างห้องน้ำ

ถ้าจะมาทำให้ดีใจขนาดนี้ สู้ให้เขาอยู่ในสภาพทุเรศ ทุเรศอย่างนั้นดีกว่า...
.แล้วถ้ามันจะตายก็ให้ตาย ๆ ไปซะ

ฝ่ามือใหญ่เย็นชืดยกขึ้นกุมหน้าผากตัวเอง

ปวดหัวจังเลยนะ

นี่ร้องไห้จนปวดหัวปวดตาเลยเหรอเนี่ย...
โธ่กู...ชายหนุ่มร่างใหญ่ ใบหน้าหล่อเหล่า
หล่อเข้มแมนโคตรอย่างกู...ต้องมานั่งร้องไห้อีกแล้วเหรอวะเนี่ย
ตัวเท่าตึกอย่างกูต้องมานั่งร้องห่มร้องไห้
ใครมาเห็นคงเอาไปลงหนังสือแปลกแน่แล้ว
เห็นทีจะอยู่ไม่ได้อับอายขายหน้าประชาชนเต็มที ประชาชีเต็มทน

นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ววะเนี่ย ทำไมกูยังไม่เข้าห้องอีก
มานั่งกอดตุ๊กตาทำซึ้งถ่ายมิวสิกอะไรอยู่หน้าห้องวะเนี่ย

ร่างสูงยิ้มทั้งน้ำตา คิดอะไรให้บ้าบอคอแตก ตามนิสัยขี้แกล้งร่าเริงของตัวเอง

ก็ดีแล้ว...ที่เส่งมันพูดอะไรแบบนี้ตรง ๆ
มันอุตส่าห์ทำให้ดีใจ อุตส่าห์ตัดใจยอมมาเที่ยวด้วย
ก็นับว่ามันเมตตาแล้ว นี่ไม่รู้ว่าอะไรไปดลใจให้มันมาหาได้

ร่างสูงไขกุญแจห้อง เดินเข้าห้องแล้วทิ้งตัวลงนอน
กอดตุ๊กตาแน่น

“เส่ง......ขอกอดหน่อยนะ...”

แค่สมมติ

แค่ขอความอบอุ่น

แค่อยากจะกอดอยากมีคนปลอบใจ

ตุ๊กตาตัวใหญ่ยักษ์ที่ไอ้เส่งปาลูกดอกให้...จนได้มากอดเล่น..ได้มากอดไว้ในอ้อมแขน
แม้ไอ้เจ้าของตัวจริงมันจะไม่สนใจใยดีสักนิดก็ตาม

เชือกถักเส้นเล็ก ๆ ที่เส่งใส่ให้.....ที่ข้อมือ

ความอุ่นของแก้ม

ฝ่ามืออุ่น ๆ ที่ได้สัมผัส

ดวงตาคมของหนุ่มร่างใหญ่ ยังปล่อยให้หยาดน้ำตาทะลักหลั่งรินเป็นสาย

กอดตุ๊กตาหลับไปทั้งน้ำตาในค่ำคืนแห่งความปวดร้าวนั้น

************************
เช้าแล้วเหรอวะ....นี่กูมานั่งทำห่าอะไรตรงนี้วะเนี่ย

หมีควายตาคมสะบัดหน้าอย่างงง ๆ ผมเผ้ายุ่งเหยิง
แขนเป็นรอยยุงกัดเต็มไปหมด

กูเป็นเหี้ยอะไรของกูวะเนี่ย

เมื่อคืนก็บอกให้ไอ้เหี้ยเปาตัดใจซะ
แต่พอเดินออกมาแล้ว ด้วยความมั่นใจสุดขีด
ท่าเดินแสนเท่ห์เหมือนนายแบบโดม่อนแมน
ตอนได้รางวัล
ยะฮุ้.....กูเป็นอิสระแล้ว กูไม่ได้เป็นเกย์แล้ว
ดีใจโคตร ๆ เลยโว้ย

เดินมาได้จนถึงกลางซอย ไม่รู้ว่าผีในซอยตัวไหนดลใจ
เสือกวิ่งย้อนกลับไปดูไอ้เหี้ยเปาอีก
ไม่รู้จะไปทำห่าอะไร

แล้วก็ได้เห็นมันนั่งกอดตุ๊กตา ปาดน้ำตาป้อย ๆ
ตัวไอ้เส่งก็อดสงสารไม่ได้

แต่แทนที่จะปลอบใจ กลับแอบยืนมองอยู่ห่าง ๆ อย่างนั้น
ก็จะให้ทำยังไงล่ะ
เดินเข้าไปบอกมันเหรอว่า

....เหี้ยเปา...กูมาปลอบใจมึง...มึงอย่าร้องเลยนะ โอ๋ โอ๋......

ก็พอดีมันตบหัวทิ่มกันพอดี
ใครจะไปทำอย่างนั้นกันล่ะวะ

เมื่อคืนนี้สนุกมาก...ได้ไปเที่ยวด้วยกัน
ได้กินข้าว ได้เดินเที่ยวเล่น

โดนจับมือ โดนหอมแก้ม ก็ไม่เห็นว่ามันจะน่าแหยงตรงไหน

ไม่เหมือนช่วงแรก ๆ ที่โดนไอ้เปาเข้าใกล้ แล้วอยากเอาตีนยัดปากมัน

แถมไอ้เหี้ยนั่นแม่ง เสือกร้องเพลงจีบอีก..เล่นเอาใจเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ

พาลจะหน้ามืดเป็นลมเอาให้ได้

แล้วเป็นอะไรเนี่ย ตกลงกูมานั่งตากยุงอยู่หน้าห้องมันทำไมวะ

เมื่อคืนว่าจะเคาะประตูห้องมันหลายครั้ง ก็กลัวมันจะหลับ
จ้องโทรศัพท์จะส่งข้อความ

ก็พิมพ์อยู่นั่น ไม่ยอมส่งสักที

ไป ๆ มา ๆ ก็เสือกนั่งแหงก บริจาคเลือดให้ยุงมันไปซะงั้น

เออวะ ถือว่าทำบุญ ที่บ้านยุงมันคงไม่ได้ทำนาเลยไม่มีข้าวกิน

กลับดีกว่าเว้ย.....แต่ไอ้เหี้ยนั่นเลิกร้องไห้หรือยังวะ..

แหม มันคงเลิกแล้วแหละ กูจะกังวลทำไมวะเนี่ย

ไอ้เส่งไม่เข้าใจว่ามันมานั่งให้ยุงหามทำไมที่หน้าห้องไอ้เปา
และไม่เข้าใจว่ามันจะมาแคร์มาสนใจไอ้เปาทำไม
ในเมื่อมันเป็นคนบอกให้ไอ้เปาตัดใจซะ

ร่างสูงของหมีควายตาคม ลุกขึ้น ยืน อย่างช้า ๆ

บิดซ้ายบิดขวา ให้คลายความเมื่อย

ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกจากตรงนั้น

ประตูห้องของไอ้เปาก็เปิดออกทันที

พร้อมกับคนที่ยังใส่ชุดเดิม ตาบวมเป่ง

อุ้มตุ๊กตาหมีตัวใหญ่....

ไอ้เส่งยืนบิดขี้เกียจค้าง
ปากยังหาวนอนอยู่

“อะ...อรุณ...อรุณสะ...สะ...สวัสดิ์..เมื่อคืนหลับ...ฝันดีมั้ย...”

ไอ้เส่งคงเป็นบ้าไปแล้ว ที่ไปทักทายไอ้เปายามเช้าด้วยประโยคบ้า ๆ แบบนั้น

TBC……

[anna1234]

ไม่ยอมฮื่อๆ พึ่งหักอกกูเมื่อกี่  เอาไงแน่ ห๊ะ
 
รอตอนเส่งง้อเปาจ้า อิอิ

[wan]

  เอาแล้วซิ ตกลงไอ้เส่ง นายคิดอะไรของนายกันแน่ ที่แท้ 

ไม่รู้ไอ้เปาเห็นหน้าไอ้เส่งแล้วจะทำหน้ายังไง  หยั่งงี้ จะพลาดตอนต่อไปได้ไง

ใช่ไหม ครับลุงสิงห์ 

[singsayam]

เอาแล้วซิ ตกลงไอ้เส่ง นายคิดอะไรของนายกันแน่ ที่แท้ 

ไม่รู้ไอ้เปาเห็นหน้าไอ้เส่งแล้วจะทำหน้ายังไง  หยั่งงี้ จะพลาดตอนต่อไปได้ไง

ใช่ไหม ครับลุงสิงห์ 

ถูกต้องที่สุดเลยหลาน

พลาดไม่ได้เด็ดขาด

[TARO]

อ่านไป ปวดฟันไปนะลุง

ทำกันได้

 

[singsayam]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา
(ตอน อยากให้รู้ว่ารักเธอ) 


“อยู่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนเลยเหรอ....”

ไอ้เปายืนเอ๋อ ก็ไหนว่าให้ตัดใจ
นี่อย่าบอกนะว่ามาชวนไปเที่ยวไหนแล้วบอกให้ตัดใจอีกน่ะ
แค่นี้ก็ใกล้บ้า เต็มทีแล้วนะ
ไอ้เส่งมันจะเอายังไงของมันกันแน่ จะดีหรือจะร้าย ก็เอาสักทาง
ทำไมมันทำอะไรครึ่ง ๆ กลาง ๆ แบบนี้

“เอ้ย..กูแค่แวะผ่านมาบ้านญาติกูแถวนี้ .. ฮ่า ฮ่า ฮ่า เง้อ บังเอิญเจอมึงพอดีเลยเน้ออออออ”

เอาเข้าไป ดูข้อแก้ตัวของไอ้เส่งมัน
บอกมาได้ว่ามาบ้านญาติ ใครเชื่อก็โง่เต็มที
ถึงไอ้เปามันจะหน้าโง่บ่อย ๆ แต่มันก็ฉลาดเป็นพัก ๆ น่ารักเป็นหน ๆ นะเว้ย

“เหรอ...” ไอ้เปาแกล้งทำเหมือนเชื่อซะเต็มประดา
หน้าตาของไอ้เปาเหรอ อย่าไปสนใจเลยสภาพเหมือนซอมบี้ร่างยักษ์ไม่มีผิด
ตาของมันมองตามแขนของไอ้เส่ง
เห็นรอยยุงกัดเป็นจ้ำ ๆ แดงเต็มไปหมด
เหี้ยแม่งอยู่นี่ทั้งคืนชัวร์ แล้วเสือกบอกให้กูตัดใจ แต่ตัวเองมานั่งทำเท่ห์อยู่หน้าห้องชาวบ้านเขา

ชุดก็ชุดเดิม
ไอ้ตัวที่มันเปื้อนไอติมเมื่อคืน ไอ้เปาจำได้แม่น
หน้ามันก็แบบว่าคนเพิ่งตื่นนอน

“ทำไมไม่เรียก...มานอนทำเหี้ยอะไรตรงนี้....”

ดุจริงโว้ย ผัวกู..เอ้ย..ไม่ใช่ ดุจริงโว้ยไอ้เหี้ยเปา
แค่กูอาศัยหน้าห้องมึงนอนแค่นี้...มึงทำไมต้องโมโหขนาดนี้วะ แม่งกูยิ่งรู้สึกผิดอยู่ ไอ้สัตว์นี่

“เง่อ..ก็..กู..เอ่อ..กูชอบนอนรับลม..เย็นดีนะวันหลังมึงก็ลองดูสิ..กูกลับแหละ”
อย่าอยู่แก้ตัวเลยเส่งเอ้ย ไอ้เส่งไม่รู้จะพูดอะไรต่อ...มุกชักจะตัน ทำท่าจะหันหลังเดินออกไป

ก็พอดีถูกคว้าแขนไว้....หัวจะทิ่มแทบไม่ทัน
“ล้างหน้าก่อน...ทายาก่อนด้วยดีกว่า...ผื่นเต็มเลย...”

ก็รู้ว่าอีกคนเขาไม่ได้มีใจให้
แต่ให้พูดตรง ๆ ตอนนี้ไอ้เปามันยังตัดใจไม่ได้จริง ๆ แผลใหม่ขนาดนี้
ใครจะไปรักษาทัน ยิ่งเห็นหน้าก็ยิ่งทุกข์

ยิ่งเห็นไอ้เส่งเมียรักต้องมาตากลมตากยุงแบบนี้ ก็ยิ่งเสียใจ

ไอ้เส่งมันก็บ้าพอกันแหละ
เมื่อก่อนเหรอ ลองมาแตะตัวหน่อยเดียว มันกระโดดถีบเลือดสาด
แต่ตอนนี้ได้แต่เดินตามเข้าห้องไอ้เปาไปง่าย ๆ ไม่รู้จะเอาไงต่อดี

เดินเข้าห้องน้ำ ล้างตาล้างตา สะบัดหัวไล่เรื่องที่ทำให้ปวดประสาทออกไปให้หมด
แล้วก็เดินออกจากห้องน้ำมา ในสภาพหน้าเปียก ๆ หัวเปียก ๆ

ยังไม่ทันได้ทำอะไร แก้วกาแฟพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็ก ก็ถูกยื่นมาให้ตรงหน้า

ไอ้เส่งรับทั้งแก้วและผ้ามาถือไว้
เช็ดหน้าไปลวก ๆ เสยผมไปสองสามที แล้วก็เอาผ้าขนหนูพาดไว้ที่ไหล่
เดินมานั่งเก้าอี้ตัวเดิมที่เดิมที่เคยนั่ง ในวันที่ไอ้เปาพาไปหาหมอ
ตอนที่โดนซ้อมเมื่อคราวก่อน

กาแฟรสชาติยังอร่อยเหมือนเดิม แต่ระหว่างไอ้เส่งและไอ้เปาไม่เหมือนเดิมแล้ว

“จำได้มั้ย....วันที่กูพามึงไปหาหมอ...กูก็ชงกาแฟให้มึงแบบนี้...”
ไอ้เปานั่งก้มหน้านิ่งอยู่บนเตียง ห่างจากไอ้เส่งไม่มากนัก
แค่ลุกขึ้นก็คว้าอีกคนหนึ่งไว้ได้ แต่ไอ้เปากลับทำอย่างที่ใจคิดไม่ได้
ตอนนี้มันเศร้า เศร้าจนอยากร้องไห้....ออกมาอีก 18 รอบ แต่ไม่มีน้ำตาจะออกแล้ว

“กูจำได้......” คนที่นั่งจิบกาแฟไปเรื่อยเอ่ยออกมา แล้วต่างคนต่างก็เงียบไป นิ่งสงบ เงียบสนิท

ไม่มีใครพูดอะไรอีก....นั่งเงียบกันเป็นชาติ ผ่านไป 2 ชาติ
จนอาจต้องรอไปถึงชาติหน้าตอนบ่าย ๆ มันถึงจะพูดกันล่ะมั้งเนี่ย

ไอ้เปาเดินไปเปิดเพลงฟัง....เพื่อให้บรรยากาศมันดีกว่านี้

แต่เพลงที่มันเปิดกลับเป็นเพลงที่ไม่น่าฟังที่สุดในเวลานี้

ด้วยเหตุใดก็ตาม เธอไม่เคยรับรู้
ใกล้เธอซักเท่าไหร่ แต่เหมือนไกล ไกลห่างกัน
ได้แค่มองหน้าเธอ ทำได้เพียงแค่นั้น
หัวใจที่แอบฝัน อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว

หากเธอรู้ใจ หากเธอรู้ตัว
เธอจะเข้าใจกันหรือเปล่า
ก็ไม่รู้เลย แต่ต้องพูดไป
และจะมาเพื่อกวนใจคำถามเดียว

แค่อยากรู้ รังเกียจกันไหม
ขอให้มันอย่าเป็นแบบนั้นเลย
อยากได้ยินเสียง คนที่คุ้นเคย
อยากเจอเธอคนเดิมที่เคยได้เจอในเมื่อวาน
หากพรุ่งนี้ทุกอย่างหมุนไป
ฉันคนหนึ่งจะยืนตรงที่เก่า
อยู่เพื่อบอกเธอ คำที่ค้างใจ
ต่อให้มันจะไม่มีวันเป็นจริงเลยก็ตาม
อยากให้รู้ว่ารักเธอ

อยากให้หันมาหน่อย อยากให้มองหน้ากัน
ถ้าเธอไม่หวั่นไหว กับสายตาคนอย่างฉัน
ไม่บังคับใจเธอ หากเจอคนที่ฝัน
หวังเพียงใครคนนั้น จะใกล้เคียงคนอย่างฉัน

บรรยากาศมันยิ่งเงียบไปกันใหญ่ เมื่อเพลงเพลงนั้น ยังคงเปิดซ้ำไปซ้ำมา

ร่างสูงแกร่งหนาทรุดนั่งลง ปล่อยให้น้ำตาหยดลงอีกจนได้

แม่งเอ้ย....ทำไมกูต้องตั้งเพลงนี้ไว้ด้วยวะ....อยากจะเอื้อมมือไปปิดแต่ก็ปิดไม่ได้

มือมันสั่น

ทำได้แค่ยืนนิ่งฟังเพลง บ้า ๆ นั้น จนจบจนขึ้นใหม่ ซ้ำอีกหลายรอบ

แก้วกาแฟถูกวางไว้บนโต๊ะ
พร้อมกับ ร่างสูงที่เดินลงมาทรุดนั่งลงตรงหน้าคนตัวโตที่นั่งตัวสั่นปาดน้ำตาตัวเอง ป้อย ๆ

ปลายนิ้วอุ่น ๆ แตะต้องลงที่ข้างแก้มของคนที่ยังไม่เลิกร้อง ร่างกายสั่นระริก
และค่อยเกลี่ยหยดน้ำตานั้นให้

“กูตัดใจไม่ได้จริง จริง ..ขอเวลากูหน่อย...ขอเวลากูหน่อยเถอะเส่ง...ขอเวลาให้กูอีกนิด กูจะทำให้ได้...”

น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยบอกกับคนตรงหน้า
อยากจะหลบซ่อนหน้าตาอุบาทว์ ๆ นี้เอาไว้ ไม่ให้ใครเห็น

เพลงที่ฟังยังเปิดซ้ำ ๆ กลับไปที่เดิมอยู่อย่างนั้น

“ไม่อยากตัดแล้วมึงจะตัดทำเหี้ยอะไรล่ะ.....”

คำพูดชัดเจนของคนตรงหน้า
ทำให้ไอ้เปาเงยหน้ามองอีกครั้ง

บางทีเพลงมันคงดังไป จนทำให้ไอ้เปาหูเพี้ยนไปก็ได้

 

TBC….............….

[kit]

• “อะ...อรุณ...อรุณสะ...สะ...สวัสดิ์..เมื่อคืนหลับ...ฝันดีมั้ย...”

“ดีจ้ะ..ดี...ดีมาก..ถึง...ดีที่สุด..เห็นมะ...ตื่นขึ้นมา..หน้าตาสดชื่นนน..เชียว”

อิอิ


58+1 = 59

ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing

[benxine]

T^T .................


ลุงสิงห์ใจร้าย

[TARO]

 

[singsayam]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา
(ตอน ชีวิตประจำวันของเส่ง-เปา)   


“ไอ้เหี้ยปาวววววววววววววววว ตื่นสักทีสิเว้ยยยยยยยยยยยยยย”

เสียงประตูห้องถูกเคาะแบบกระหน่ำ ซ้ำ ๆ
ก่อนจะมีหน้าของไอ้เปาโผล่ออกมา มันยังทำหน้าซึม ๆ อยู่
แต่ก็ยิ้มออกมาได้เมื่อเห็นหน้าเส่งเมียรักที่หน้าประตูห้อง
ถึงมันจะยิ้มแบบไม่สดใสก็ตามที
แต่ก็ยังดีกว่ามันทำหน้าร้องไห้ก็แล้วกันน่ะ

“ตื่นแล้วตื่นตั้งนานแล้ว....มาเช้านะ....เข้ามาก่อนสิ”
บาติสต้าเปาร่างยักษ์ ในชุดเสื้อบอล กางเกงขาสั้นธรรมดา
เปิดประตูห้องให้เมียรัก ที่แม้อีกคนไม่อยากเป็น แต่มันขอแค่เก็บไว้รู้สึกดี ๆ เงียบ ๆ คนเดียวก็พอ

“ทำเหี้ยอะไรอยู่...กูเรียกตั้งนานไม่เปิด...คราวหน้ากูไม่มาแล้ว..เสียอารมณ์”
เอาเข้าไป เข้ามาถึงหมีควายตาคมมันก็ด่านั่นบ่นนี่เข้าไป แถมยังนั่งแหงกอยู่บนเก้าอี้ที่เก่าเวลาเดิมอีก

“กูซักผ้าอยู่...เออ..หนังกูเช่ามาแล้วนะ..ที่คราวก่อนมึงบอกว่าอยากดูอ่ะ”

ไอ้เปาเลี่ยงเดินไปซักผ้าในห้องน้ำต่อ
เพราะน้ำใกล้เต็มกะละมังแล้ว เปิดทิ้งไว้ดูท่าจะไม่คุ้มค่าน้ำสักเท่าไหร่

“เส่ง...มีโดนัทในตู้เย็นด้วย...มึงแดกแก้หิวไปก่อนแล้วกัน...เดี๋ยวกูทอดหมูในตู้เย็นให้ กูหมักไว้แล้วตั้งแต่เมื่อคืน”

คนในห้องน้ำตะโกนบอกออกมา
ในขณะที่มือยังขะมักเขม้นกับการลงแปรงบนผ้าเสียงดัง แคว่ก แคว่ก อยู่ในห้องน้ำ

ร่างสูงของเส่งเมียรัก ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดา ถอดรองเท้าผ้าใบวางไว้หน้าห้อง
แล้วก็ค้นหากางเกงขาสั้นของตัวเองที่เอามาทิ้งไว้ที่ห้องไอ้เปามาผลัดเปลี่ยน
เดินไปหยิบกล่องโดนัทในตู้เย็นออกมา เปิดรายการโทรทัศน์ภาคเช้าดู
ในขณะที่ตาก็มองโทรทัศน์ ดูช่องเก้าการ์ตูน ที่ยังเป็นช่วงของโดเรม่อนอยู่
ปากก็เคี้ยวโดนัทไปเรื่อย ไม่ได้สนใจคนที่ซักผ้าอยู่ในห้องน้ำเลยสักนิดว่ามันจะรีบซักขนาดไหน

“เปามึงซักเร็ว ๆ เด่ะ กูหิวข้าว แล้วโว้ยยยยยยยยย”
ปากเคี้ยวโดนัทอยู่ แต่ก็ยังสามารถตะโกนเรียกให้คนที่อยู่ในห้องน้ำมาทำกับข้าวให้กินได้

“ไอ้เหี้ยนี่...ตาบอดเหรอ...กูบอกว่ากูซักผ้าอยู่...มึงหุงข้าวก่อนเด่ะ ...ไม่ทำเหี้ยอะไรเลย..รอแดกอย่างเดียว เดี๋ยวกูก็ตบหัวทิ่มเลยมึงนี่..” และนั่นไงล่ะคำตอบ ของไอ้เปาที่มันตอบออกมา

หมีควายตาคมหน้างอ เมื่อโดนด่า...เลยจำใจต้องไปเทข้าวใส่หม้อแล้วก็เดินไปซาวข้าว
ในห้องน้ำใกล้ ๆ กับคนที่นั่งซักผ้าอยู่

“ใส่น้ำแค่ไหนอ่ะ....เดี๋ยวหุงแล้วข้าวเละแบบวันก่อนอีก..กูไม่ชอบข้าวเละ ๆ เลย”

เส่งเมียรักเอ่ยถาม ครั้งก่อนข้าวเละอย่างกับต้มโจ๊ก ไม่อร่อยเลย แถมโดนไอ้เปาด่าอีก
ว่าไม่มีปัญญาหุงข้าวกิน คราวนี้กูจะโชว์ฝีมือมั่งละเว้ย... ฮ่า ฮ่า ฮ่า

“แค่ขีดที่สามแหละ...มึงใส่ข้าวแค่นี้มึงต้องใส่น้ำแค่ขีดที่สามข้าวมันจะได้ไม่เละ”

เก่งงงงงงงงงงงงงงงง เก่ง จริง ๆ ปรบมือหน่อย ปรบมือ ให้ไอ้เปา
เอาโล่พ่อครัวดีเด่นไปเลย...ไม่น่าเชื่อนะเนี่ย
ว่าตึกใบหยกสองจะเป็นพ่อบ้านพ่อเรือนขนาดนี้ แหม เหลือเชื่อจริง ๆ
อย่างนี้เปิดสอนทำอาหารแข่งกับอาจารย์ยิ่งศักดิ์ เลยดีกว่า

“โห่..กูรู้หรอก..กูก็ถามไปงั้นแหละ...”
เส่งเมียรักออกอาการกวนตีนแต่เช้า
ซาวข้าวเสร็จก็มองหน้าไอ้เปาที่นั่งซักผ้าอยู่ ก่อนจะยกตีนเขี่ยแขนไอ้เปาเล่น
พอคนที่ซักผ้าอยู่รู้สึกตัว ก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนถือหม้อข้าวอยู่
แถมหมีควายตาคมมันยังยักคิ้วทำหน้ากวนตีนให้อีก

[singsayam]

ไอ้เปาก้มหน้าลง ทำทีเป็นสนใจกับการซักผ้า
แต่ไอ้ห่าเส่งก็ยังไม่เลิก มันเลยแกล้งถีบหลังไอ้เปาเล่นซะอย่างนั้นด้วยความสนุก....
ก็มันเบื่อ....ไม่ค่อยได้ตีกันด่ากันแล้วมันเบื่อ
แน่จริงลุกขึ้นมาต่อยกับกูดิ...แก้เซ็งไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ไอ้เส่งคิดอะไรหนุก ๆ ไปเรื่อย และตีนยังทำหน้าที่ เขี่ยหลังเขี่ยแขนไอ้เปาเล่น..ไม่ยอมเลิก

“เส่ง.....มึงเลิกเล่นเหอะ...”

บาติสต้าเปาตีหน้าขรึม ยังพยายามสงบสติอารมณ์ก้มหน้าก้มตาซักผ้าพยามยามไม่คิดอะไร
ไม่ใช่โกรธ แต่ว่า.....

“กลัวเหรอจ๊ะ....ไม่กล้าสู้กูดิ...หงอเลยนะมึง....ฮ่า ฮ่า ฮ่า “
เส่งเมียรักมันยังไม่เลิก ยังจะเล่นต่อ
แถมท้าทายไอ้เปามันซะอย่างนั้นอีก เลยเอาใหญ่ สนุกไปใหญ่

“กางเกงมึงอ่ะ..ขามันสั้น..มึงเล่นยกแข้งยกขาแบบนี้..กูเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้วไอ้เส่ง...”
ไอ้เปาทำเป็นพูดเรื่อย ๆ สีหน้าเรียบ ๆ

แต่ก็ถึงกับทำให้ไอ้เส่งเมียรักต้องรีบหุบขาแทบไม่ทัน

“ไอ้เหี้ย.....มึงหลอกดูของกู..ไอ้สัตว์เปา...”

เมียรักให้พรแต่เช้า มีหรือไอ้เปาจะไม่ยิ้ม
นั่น ๆ หนุ่มหน้าใสนัยย์ตาคม มันเดินลิ่วไปเทน้ำลงหม้อข้าว
เช็ด ๆ หม้อข้าวเสร็จมันก็เสียบปลั๊ก กดสวิทเรียบร้อย

แล้วยังไม่เลิกไปนั่งด่าไอ้เปาในห้องต่ออีก

“ไม่เสือกบอกกู....ดี...วันหลังกูไม่มาเหยียบห้องมึงแล้ว..ไอ้เหี้ยเปา..แม่งเลว..นิสัยเสีย”

ไอ้เส่งมันยังด่าอีกหลายสิบชุด อย่าไปสนใจมัน สนใจไอ้เปาดีกว่า

ตึกใบหยกสอง ยังหัวเราะไม่เลิกอยู่ในห้องน้ำ และเหลือบตาไปมองคนที่นั่งด่าไม่หยุดนั่นอีก
ดีเว้ย...ด่าไปกินโดนัทไป..ดูการ์ตูนไป เมียกูนี่มันเก่งจริง ๆ ยกนิ้วให้เลยเว้ย...

จะว่าไปแล้ว ผ่านมาเกือบเดือนแล้วสิเนี่ย ที่ไอ้เส่งมันไป ๆ มา ๆ แบบนี้

ตั้งแต่วันนั้นที่มันบอกให้ตัดใจ....

แล้วไอ้เปาก็คิดว่าต้องตัดใจจริง ๆ

พอวันรุ่งขึ้น เหมือนได้ยินมันบอกว่าไม่ต้องตัดใจก็ได้

แต่ก็ได้ยินไม่ชัด พอถามซ้ำไอ้เส่งมันเสือกไม่ตอบ

ปล่อยให้ตึกใบหยกสองน้ำท่วมอยู่แบบนั้น โดยไม่สนใจไยดีสักนิด
แล้วก็กลับไปทั้งอย่างนั้น...โดยมีการพูดทิ้งท้ายไว้ว่า

“ไอ้เหี้ยเปา..มึงเลิกร้องไห้สักทีเถอะ กูรำคาญ..เดี๋ยวเย็น ๆ กูจะมาใหม่”

เมียที่น่ารักกลับบ้านไปทั้งอย่างนั้น
แล้วไอ้เปาก็ช้ำใจร้องไห้ทั้งวัน ทำไมวะ ไม่รักแล้วจะเสือกมาทำไม
ไม่อยากเจอแล้ว ไม่อยากเจอไอ้เหี้ยเส่งแล้ว ไอ้เปาบอกกับตัวเองอย่างนั้น

แต่ในเย็นวันเดียวกัน ไอ้เส่งมันก็มาจริง ๆ ไป ๆ มา ๆ อยู่อย่างนั้นทุกวัน

ถามเหี้ยอะไรก็ไม่ยอมพูด....เงียบ ๆ เฉย ๆ พูดจาเหี้ย ๆ กวนตีนของมันไปเรื่อย
ไม่มีอะไรทำมันก็กวนประสาท เล่น ให้ทำท่าจะชกหน้ามันสักหน่อย มันถึงจะหัวเราะถูกอกถูกใจ

จนมาถึงวันนี้นี่แหละ แล้วนี่ตกลงไอ้เหี้ยเส่งมันจะเอายังไงของมันวะเนี่ย
ตกลงมันจะให้ตัดใจหรือไม่ให้ตัดใจกันแน่ ดูแม่งสิเสือกโผล่หัวมาหาทุกวัน
ถ้าวันไหนมันบอกให้ตัดใจอีก แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย กูมิต้องร้องไห้ตาบวมอีกเหรอวะเนี่ย

นี่กูรักมึงเพิ่มขึ้นทุกวันแล้วนะไอ้เส่ง
มึงจะเอายังไงก็ไม่เสือกพูดมาสักอย่างวะไอ้เหี้ยเส่ง

มึงมาทำให้กูรักมึงหลงมึงมากขึ้นทุกวัน มาทำตัวน่ารักน่าใคร่อยู่ใกล้ ๆ กูทุกวันแบบนี้

มึงมีใจให้กูบ้างหรือเปล่าวะ.....

พอแอบจับมือหน่อยมึงก็ถีบกูซะหัวทิ่ม แล้วก็ด่ากูอีก

แต่บางทีมึงก็ทำเหมือนไม่สนใจ มาแกล้งแตะเนื้อต้องตัวกูอยู่ได้

ถ้ามึงไม่รักไม่ชอบกันสักนิด.....มาหากูทุกวันทำไมวะ

กูไม่เข้าใจมึงจริง ๆ เลย

ตกลงจะเอาไงแน่วะ งงกับไอ้เส่งจริง ๆ เลย เว้ยยยยยยยยยยย

ไอ้เปายังคงครุ่นคิดอยู่เสมอทุกวันทุกคืน

ก่อนจะเหลือบตาไปมองคนที่นั่งกินโดนัท กระดิกเท้า ดูรายการช่องเก้าการ์ตูนอยู่
ไม่สนใจไอ้เปาเลยสักนิด
ว่าไอ้เปากำลังคิดอะไร

TBC......................…..

[TARO]

 

[Haney]

ไอ้เส่งปากหนัก เดี๋ยวปั๊ด :เตะ1:

[๐๐๐Robin๐๐]

 

เอาอีก เอาอีก ชอบ มากมาย

[kit]

ต๊าย.......มารยาหมี....หุหุ


ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing

[singsayam]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา
(ตอน เมื่อเส่งงอน) 


“น้ำมันกระเด็นอ่ะ.....โดนแขนกูด้วยเนี่ย..ทอดเหี้ยภาษาอะไรของมึงวะไอ้สัตว์เปา”

เมียใครวะ ขยันด่าขยันบ่น
ขยันทำหน้ากวนตีน ขยันทำตัวกวนประสาท และล่าสุดมันทำเป็นสะดีดสะดิ้ง
เจ็บที่โดนน้ำมันกระเด็นใส่ ทีตีกันเกือบตายเลือดอาบไม่เห็นร้องเลย น่าจับตีเข่าจริง ๆ
หมูทอดกระเทียม ถูกนำมาใส่จานเรียบร้อย โดยมีไอ้เส่งมาถือจานรอ ยืนน้ำลายไหลหยด แหมะ แหมะ
ด้วยความอยากกิน มันตักข้าวรอตั้งแต่ กระทะยังไม่ทันร้อนด้วยซ้ำ สงสัยอยากกินจัด

“โดนน้ำมันหน่อยทำเป็นร้อง...แต๋วเหรอมึง..ไหนดูซิ...เจ็บเหี้ยอะไรนักหนา .. กูเป็นคนทอดกูยังไม่เห็นเจ็บเลย
โดนน้ำมันกระเด็นใส่นิด ๆ หน่อย ๆ ทำเป็นร้อง...ไหนดูซิ...กูละเบื่อ”

แล้วนี่ผัวใครล่ะ ด่าเมียเป็นว่าเล่น นี่ขนาดรักนะ ยังพูดจาไพเราะเพราะพริ้ง ขนาดนี้
ถ้าไม่รัก มันจะเอาจานคว่ำใส่หัวไอ้เส่งมั้ยวะเนี่ย

ไอ้เปาพลิก ๆ แขนไอ้เส่งดูสองสามทีแล้วก็ทำหน้าแหย....
ที่ไอ้เส่งมันแสบเห็นท่าจะไม่ใช่แสบน้ำมันหรอก แต่แสบแผลที่แขนต่างหาก
รอยยาวแม่งขนาดนี้เลือดยังไหลซิบ ๆ....มันไปทำเหี้ยอะไรของมันมาอีกวะเนี่ย

“มึงโดนอะไรขูดแขนอีกวะเนี่ย...ไม่ใช่แสบน้ำมันหรอก..มันแสบเพราะโดนอะไรเกี่ยว...เดี๋ยวกูใส่ยาให้”

บาติสต้าเปาลากแขนไอ้เส่งไปเรื่อย หายาล้างแผลมาล้างให้ แต่ไอ้หมีควายตาคมเสือกสะบัดหนี

“ไม่เอากูจะแดกหมูทอดก่อน..เดี๋ยวค่อยใส่ก็ได้..แผลแค่นี้..”

ดูมันนะ ดูความดื้อของไอ้เส่งนะ
เขาจะใส่ยาให้ มันเสือกห่วงกิน
พูดไม่พูดเปล่า หยิบหมูทอดในจานส่งเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
เดินหนีไอ้เปาไปซะอย่างนั้น

“มึงอยากโดนตีนเหรอเส่ง...มานี่เลยมาใส่ยาก่อนค่อยกิน..”
ตึกใบหยกสองต้องไปตามลากหมีควาย
มาใส่ยา บ้าหรือเปล่าวะมัน จะใส่ยาก่อนก็ไม่ได้

“เออไปแล้ว...น่าเบื่อว่ะ..”

เมียหมีควายที่น่ารักของไอ้เปานั่งแหงกอยู่แบบนั้นให้อีกคนล้างแผลให้
แต่มันก็ไม่สนใจจะมองอะไรเลย
ทำตัวเป็นเด็ก ๆ ไปได้ ยังคงมุ่งหน้าที่จะกินต่อไป

“โอ้ยยยยยยยยย แสบ..ไอ้เปามึงแกล้งกูเหรอ...มันแสบนะไอ้เหี้ยนี่”
แขนสะบัดเร่า ๆ โดยมีไอ้เปา ดึงไว้แน่น
ไม่ยอมให้สะบัด ไอ้คนเจ็บก็นิ่วหน้าร้องโวยวายไปสิ ไอ้คนทำแผลก็ยิ่งแกล้งเช็ดให้มันแรงขึ้นอีก

“ไอ้เปา...กูเจ็บนะ...ไอ้เหี้ยนี่มึงแกล้งกูเหรอ...กูแสบนะ...ไม่อยู่แล้ว...กูไม่แดกแม่งแล้ว..กูจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้แหละ”

น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก ยอดเยี่ยม...สมเป็นเมียดีเด่น แบบนี้เขาเรียกงอนนะเส่ง รู้ตัวมั้ยเนี่ย

“เฮ้ย...ขอโทษ..กูขอโทษ..เจ็บเหรอ..ไม่แกล้งแล้ว...อย่าโกรธสิ..กูไม่แกล้งแล้วจริง ๆ “

ตึกใบหยกสองแทบจะก้มลงกราบตีนให้เมียยกโทษให้
เมื่อเห็นเส่งเมียรักลุกพรวดพราด
ไปดึงกางเกงยีนส์ที่ใส่ไม้แขวนไว้ทำท่าจะผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้านซะเดี๋ยวนั้น
ไอ้เปาก็ใจเสียต้องรีบลากไว้แทบไม่ทัน
“กูจะกลับ...อย่ามายุ่งกับกู...กูจะกลับแล้ว..ปล่อยแขนกูเดี๋ยวนี้เลยไอ้เหี้ยเปา...”

อ้าว ๆ เมียหน้างอ หงิก เสียหล่อหมดแล้ว
แล้วไอ้เปาจะง้อยังไงดีวะเนี่ย ลากแขนไว้ มันก็เริ่มตาขวาง ทำท่าจะยกกำปั้นต่อยให้หน้าแหก

“กินหมูทอดก่อน...ข้าวก็สุกแล้วด้วย...มึงอยากกินไงเนี่ย..กูหมักให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว...กินก่อนค่อยกลับก็ได้นะ
นะ เส่งนะ...แดกข้าวก่อนค่อยกลับก็ได้นะ...”

ไอ้เปาใจไม่ดีเลยที่เห็นเมียโกรธขนาดนี้
แต่เมียหมีควายของมันไม่ได้สนใจเลยสักนิด....มันผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าหน้างอหงิก
เดินไปลากรองเท้าผ้าใบมาเตรียมใส่...ไม่ยอมฟังที่ไอ้เปาพูดเลย
แล้วก็ไม่สนใจจะมองว่าไอ้เปามันแทบจะยืนร้องไห้อยู่แล้ว

“มึงไม่กินใช่มั้ย..ก็มึงไม่ได้รักกูนี่เนอะ..มึงก็เลยไม่อยากเห็นหน้ากูอยู่แล้วสิ...จะบอกให้กูตัดใจอีกด้วยเลยมั้ยเส่ง”

แค่ได้ยินคำพูดเศร้า ๆ ของอีกคน ก็ทำให้คนที่อยากจะกลับบ้านเต็มทีต้องหยุดชะงักนิ่งอยู่แบบนั้น

ตึกใบหยกสองเดินไปหยิบจานหมูทอดไปเก็บในตู้กับข้าว...
เก็บจานเก็บช้อน เก็บหม้อข้าวเรียบร้อย...

เดินไปนั่งคนเดียวเงียบ ๆ อยู่บนเตียง น้ำตาปริ่ม ๆ อยู่ที่ขอบตา ทำท่าจะหยดไม่หยดแหล่ให้ได้

ร่างสูงของคนที่ยืนอยู่ ก้มลงถอดรองเท้า

เดินเข้ามาในห้องอีกครั้ง...

ผลัดเปลี่ยนกางเกงเป็นกางเกงขาสั้นเหมือนเดิม
แล้วเอากางเกงยีนส์ใส่ไม้แขวน แขวนไว้

เดินไปหยิบจานข้าว และจานหมูทอดออกมาวาง

“เปา....กูหิวข้าวแล้ว...มึงรีบมาแดกซะที”

ถึงจะไม่เข้าใจอะไรนักแต่เมื่อเมียรักเรียกอย่างนั้นแล้ว มีหรือไอ้เปาจะอยู่เฉยได้
หน้ามันยังคงเศร้า ๆ เหมือนเดิม ยกมือปาดน้ำตาป้อย ๆ

ก่อนจะลงมานั่งกินข้าวด้วยกันสองคนเงียบ ๆ

โดยมีเมียรัก ตักหมูทอดใส่จานให้มัน

หมูทอดก็กินบ่อย....กินจนเบื่อ

เบื่อจนเลิกกิน

แล้วก็มากินใหม่

แต่หมูทอดที่เส่งเมียรักตักให้

แม่งโคตรอร่อยเลยวะ.......ทำไมมันอร่อยเหี้ย ๆ ขนาดนี้วะเนี่ย

TBC….............…..

[anna1234]

ที่นี้สวนสัตย์ดุสิตหรือเปล่าหว่า

เอ หรือทำเนียบรัฐบาล ห๊ะ

มากันเป็นกิจลักษณ์เลยลุงสิงห์

อิจฉาโว๊ย (หมีควายรักกัน)

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing

[TARO]

 

[Millet]

รักกันๆ
ฮิ้ววววววว

ขอบคุณลุงมากค่า  3 ตอนรวด

จุใจเจงๆ

[singsayam]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา
(ตอน คาถาของเปา) 


“เส่ง...ขอกอดหน่อยได้มั้ย...”

เอาแล้วไงล่ะ..หาเรื่องตายแต่วันแล้วไอ้โง่เปา...
ผีเข้าแต่วัน....ตาย....ตาย....ตายอย่างเดียว....ตายแน่มึงงานนี้

ไอ้เปาริอาจขอเรื่องที่ไม่น่าอภัย หวังแค่เผื่อฟลุค
แต่พอเห็นไอ้เส่งเมียรักแยกเขี้ยวใส่แค่นั้นแหละ ไอ้เปาถึงกับเงียบสนิท
กลืนน้ำลายลงคอ ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม
ดึงตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ยักษ์มากอดไว้แน่น
ซึม..คืออาการเบื้องต้น และเอ๋อแดกคืออาการถัดมา

“น้องหมีเส่ง...กอดน้องหมีเส่งก็ได้เนอะ..ใช่มั้ยน้องหมีเส่งเนอะ…..”

ตึกใบหยกร่างยักษ์กอดตุ๊กตาหมีสีขาวตัวใหญ่แน่น
น่ารักมั้ย...น่ารักเนอะ
น่ารักจนอยากเอาหัวทิ่มเสาตายแล้วเนี่ย

“อ้วก...กูจะอ้วกว่ะมึงตั้งชื่ออื่นเลยไอ้เหี้ย...เรียกมาได้น้องหมีเส่ง...กูขนลุกชิบหายเลยไอ้สัตว์นี่”

เส่งเมียรักก็ยังคงเป็นเส่งเมียรักอยู่วันยังค่ำ
เคยน่ารักปากจัดตีนหนักยังไง....ก็ยังเป็นแบบนั้นเสมอ
รักษาความถ่อยได้ประดุจดั่งเกลือรักษาความเค็ม

แต่ผัวมันน่ะเหรอ....

กอดตุ๊กตาแน่น...เดินงอนไปนั่งแหงกอยู่บนเตียงแล้ว
แถมยังลูบตุ๊กตาบ่นบ้าอะไรงึมงำคนเดียวก็ไม่รู้

“น้องหมีเส่งนอนกอดกับพี่เปาทุกคืนแหละเนอะ.....คนบางคนเขาไม่รู้หรอกว่าทำให้ใครร้องไห้มั่งอ่ะ
รักเขาแทบตายเขาก็ไม่เคยรักตอบ...ไม่เคยสนใจว่าเราคิดยังไง..ไม่เห็นเหมือนน้องหมีเส่งเลยเนอะ
ไม่เคยด่าไม่เคยว่าไม่เคยถีบ ให้กอดให้หอมทุกวัน น่ารักกว่าใคร ๆ น่ารักที่สุดเลย”

ไอ้เส่งไม่ได้หูฝาดได้ยินอยู่แล้วแหละ คนยิ่งหูหาเรื่องอยู่.........มันก็เลยด่าไอ้เปาเข้าให้

“เหี้ยเส่ง....หยุดหอนได้แล้ว...กูรำคาญ..หยุดทีสิเว้ย...”

มือก็อุดหูไว้..ปากของหมีควายตาคมก็ไม่หยุดด่าไอ้เปา

“ดูสิน้องหมีเส่ง...เราพูดอะไรก็ไม่ได้...สงสัยคงเบื่อเราแล้วมั้ง..แกล้งมาทำดีให้เราตายใจ
แล้วเดี๋ยวก็บอกให้เราตัดใจอีกแน่ ๆ เลยใช่มั้ยล่ะเนอะ...แล้วเดี๋ยวสักพักก็หาเรื่องโกรธเผ่นกลับบ้านอีกเหมือนเดิม
ทิ้งให้เราเหงาแหงกอยู่คนเดียวอย่างนี้อีกแหละชัวร์เลย”

ช่างขยันประชดประชันจริงนะบาติสต้าเปา....ยิ่งอีกคนแหกปากด่าอุดหูไม่ยอมฟัง
มันก็ช่างแกล้งเขาจนได้ ถ้าไม่ได้แกล้งเมีย คืนนี้อาหารอาจเป็นพิษ
ถึงกับนอนไม่หลับกระสับกระส่ายก็เป็นได้

“เขาไม่อยากฟังเราพูดเลย..อะไรก็โวยวาย โวยวาย..ช่วยไม่ได้เนอะก็รักเขาไปแล้วนี่หว่า
เขาจะสั่งให้ตัดใจ..จะสั่งให้เลิกรักยังไงก็ได้..ไม่แคร์เราหรอกใช่มั้ย .. น้องหมีเส่ง......”

เออ เอ้า เล่นเข้าไปสิ..... บทโศกน่ะ พอเห็นว่าเล่นได้ผล ไอ้เปาก็เล่นเช้าเล่นเย็น
โดยไม่รู้ตัว ว่าเป็นแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“โว้ยยยยยยยยยยยยย รำคาญ...ใครเอาอะไรไปปาหัวหมาทีโว้ยยยยยยยยย กูรำคาญจะบ้าตายแล้วววววว”

เมียก็อุดหู แหกปากโวยวาย
ผัวก็สวดคาถาสะกดจิตไปเรื่อย

ให้มันรู้กันไปว่าใครจะชนะกันแน่

“ไอ้เปาหยุดหอน...ไอ้หมาเปา เปา...หยุดสิเว้ยยยยยยยยยย รำคาญไอ้เหี้ยนี่...”

เด็ดมั้ยล่ะเมียรักของใครกันล่ะนั่น แหกปากไม่พอ.....ยังขึ้นไปยืนอยู่บนเตียง
หัวแทบถึงเพดาน ง้างตีนเตรียมรอให้ไอ้เปาพูดอีกสักประโยค
เตรียมพร้อมกระทืบให้ม้ามแตกในทันที

“หยุดก็ได้......หยุดแล้ว...จะกระทืบอีกมั้ยล่ะ..”
ตึกใบหยกสองเงยหน้ามองหน้าเมียรัก ที่ทำหน้าอาฆาตแค้นสุดฤทธิ์....

“ก็คนมันรักนี่หว่า..ไม่ให้บอกมึง..จะให้กูบอกหมาหรือไง..ไอ้ควายนี่....”

อ่ะนะมีหยอดเล็กน้อยเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี

แต่ดูเหมือนเส่งเมียรักของไอ้เปาไม่อยากเชื่อมด้วยสักเท่าไหร่เลย

ไอ้เส่งไม่ยืนแต่นั่งลงตรงหน้าไอ้เปาและดึงคอเสื้อมันไว้
เตรียมชกสักหมัด....เป็นการสั่งสอนไม่ให้อีกคนปากหมาอีก

แต่ขอโทษเหอะ....ความเร็วของคนเรามันต่างกัน คนจ้องกับคนไม่ทันระวังตัวเนี่ย..
อันไหนมันจะแน่กว่ากันล่ะ ถ้าไม่ใช่........อ่ะนะ..มาดูกัน

“ไอ้เหี้ยเปา......ไอ้สัตว์นี่....อยากโดนกูเตะเหรอ....แม่งเหี้ยเอ้ย..ไอ้เปา...ปล่อยเลยนะมึงงงงงง
ไอ้เปา...ไอ้สัตว์ปล่อยกูโว้ยยยยยยยยยย อื้อออออออ...”

เส่งเมียรักน่ะเหรอ....ยังไงมันก็เมียอยู่วันยังค่ำแหละวะ จริงมั้ย

โดนผัวกดแนบกับเตียงนิดเดียว ถึงกับโวยวายลั่น

แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรมาก แค่เอาปากประกบปากเมียเล่นหนุก ๆ ขำ ๆ แค่นั้นเอง

มันจะร้องโวยวายให้บ้านแตกทำไมกันล่ะวะเนี่ย เส่งเมียรักเอ๋ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า

 

TBC...................……