ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา
(ตอน บอกรักกันแล้ว (จบ))
“อันนี้ยาแก้ปวดนะ...อันนี้แก้อักเสบ....เดี๋ยวเปาเอาน้ำให้นะเมีย...”
มึงจะดูแลกันมากเกินไปแล้วนะเนี่ย ดูนั่น ไอ้เส่งเมียรักนอนตาหวานเยิ้ม
เหงื่อออก ตัวร้อน ไม่มีเรี่ยวมีแรง จะลุกขึ้นมาต่อยกับไอ้เปา
เห็นแล้วมันน่านัก....
สำหรับไอ้เปาผัวรักของเส่งแล้ว...มันน่าอะไรนะเหรอ ก็น่ากินน่าหม่ำ
แหมคนอาร้ายยยยยยยยช่างยั่วยวน เย้ายวน ชวนปล้ำดีจริง ๆ
คนเรานี่พอไม่สบายมันดูน่ารักได้ขนาดนี้เลยเหรอว้า.....แก้มแดง ๆ ตาเยิ้ม ๆ หวานเชื่อมขนาดนั้น
ดูน่าปกป้องดีชิบหายเลยว่ะ เหลือเชื่อจริง ๆ
“เส่งไม่ยอมกินข้าวต้มเลย....แล้วจะมีแรงได้ยังไง...ยาก็จะกินแต่ยาน้ำ...เดี๋ยวก็ไม่หายกันพอดีหรอกนะ...”
โอวววววววววววววว ดูนั่นตึกใบหยกสองมันอ้อนเมีย น่ารักโคตร ๆ เห็นแล้วอยากโดดถีบมันจริง ๆ
“ไปไกล ๆ ไป๊...กูรำคาญ...มาเห่าข้างหูอยู่ได้...” กินข้าวกินยาเสร็จเมียก็เริ่มออกฤทธิ์
เสียงขึ้นจมูกเลยอ่ะเมีย..ดูสิขนาดด่าเสียงยังแห้งขนาดนี้เลย แต่ก็ยังอุตส่าห์ด่าเปาได้นะเนี่ย
.เปาขอโทษนะเปาไม่ได้ตั้งใจ เมียก็ทำเป็นอ่อนแอไปได้ เปาทำแค่รอบเดียว เมียถึงกับน็อคเลยเหรอ
ไอ้เปาทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมทำตาหวานปิ๊ง ๆ ส่งให้เมียรักเห็นใจ สักนิด
แต่ขนาดไม่สบายเส่งเมียรักยังสะบัดหน้าหนีด้วยความรำคาญ
ที่กูต้องมานอนแหงกแบบนี้มันไม่ใช่เพราะมึงหรือไงวะไอ้เปา...
กูจะรู้เหรอว่าทำแล้วถึงกับสลบเป็นไข้ สองวันขนาดนี้น่ะ
รู้งี้กูไม่โง่ทำก็ดี.....แม่งเอ้ย...คราวหน้าตามึงแหละไอ้เปา...
จะได้รู้มั่งว่าเวลาไม่สบายมันเป็นยังไง
“ถ้าเมียจะเอาอะไรเมียบอกเปานะ...เปานั่งเฝ้าเมียอยู่นี่แหละ...”
เหี้ยเอ้ยยยยยยยยยยย เมีย เมีย เมีย ทุกคำเลย เรียกเหี้ยอะไรอยู่ได้วะ
กูไม่ใช่เมียมึงนะเว้ยยยยยยยย
หมีควายตาคม อยากจะร่ำร้องด่า แต่ทำได้แค่คิด ออกอาการรำคาญ และโมโหสุด ๆ
“ไอ้เปา...งวดหน้าตามึง..เข้าใจ๋.....”
เมียรักทวง ไอ้เปาก็พยักหน้าหงึกหงัก ทำหน้าทำตาแป๋วแหวว
ไม่ยอมก็ต้องยอม ขืนไม่ยอมให้เมียฟันกลับมั่ง
งวดต่อ ๆ ไปเมียก็ไม่ให้กันพอดี
“เอาเลยมั้ยครับเมีย...เปาพร้อมแล้ว...”
เออ...นะ...มีท้าทาย..แล้วแอบหัวเราะคิกคักชอบใจ
ไอ้เปานี่มันร้ายจริง ๆ
“เออ...มึงท้ากูเหรอ...ท้าเหรอ..ได้เลยไอ้เหี้ยเปา...”
หมีควายตาคมทำท่าจะลุกขึ้นจัดการผัวของตัวเอง
แต่ก็ต้องรีบนอนลงแทบไม่ทัน
เพราะความเจ็บ
“โอ้ยยยยยยยยยยย แม่งเจ็บโว้ยยยยยยยยยยยยยย “
ร่างสูงของคนป่วยนอนอีกครั้ง เพราะความเจ็บร้าว
และร่างกายไม่เอื้ออำนวย ได้แต่ร่ำร้องด่าลั่น
“เปายอมเมียแล้วนะ....เมียไม่ทำเปาเหรอค้าบบบบบบบบบบ”
ช่างเป็นผัวที่เลว และกวนตีนที่สุด เห็นเมียหน้างอหงิกแทนที่จะปลอบใจ
ไอ้เปากลับทำเป็นตีหน้าเศร้าล้อเลียนเมีย
“เออ...กูยอมมึง..กูโง่เอง...มึงอย่ามายุ่งกับกูอีกนะ...ไปเลยไอ้เปา..อย่ามายุ่งกับกูอีกนะมึง
ไอ้เหี้ยเปา...กูเกลียดมึง...ไปไหนก็ไปเลยไป๊”
ไม่น่ายอมมันเลย...ยอมมันแล้วมันก็มาเย้ยเอาแบบนี้
เกลียดไอ้เปาแล้ว...เกลียดมันจริง ๆ ด้วย...ไอ้เลว
เกลียดไอ้เปาโว้ยยยยยยยยยยย เกลียดมานนนนนนนนนน
คนไม่สบายจิตใจจะหวั่นไหวอ่อนแอได้ง่าย เห็นท่าจะจริง
ไม่งั้นเส่งเมียรักคงไม่สะบัดหน้าหนี และนอนหันหลังให้ตึกใบหยกสอง
น้ำตาคอปริ่มสะอื้นฮัก ฮัก แบบนั้นหรอก
“เส่ง....หลับเหรอ...ง่วงหรือเปล่า...” คนที่อยู่ข้างเตียง เอื้อมมือแตะไหล่เมียรัก
แต่ก็โดนสะบัดหนี
จนต้องชะโงกหน้าไปมอง ว่าน้องหมีเส่งของมัน งอนอะไร หรือโมโหอะไร
แล้วก็ได้เห็น ว่าคนป่วย นอนร้องไห้ น้ำตาท่วม
“เฮ้ย...โกรธอะไรอ่ะ..ไม่ได้แกล้งนะ...ขอโทษเส่ง..เปาขอโทษ..เป็นอะไรอ่ะ..ไม่พอใจอะไรอีกล่ะ
บอกสิ...เส่ง...เส่งบอกเปาก่อนสิ...”
ถึงจะพยายามแตะ แต่เมียก็สะบัดหนี แล้วไอ้เปาจะไปทำอะไรได้ล่ะ....
นอกจากต้องรั้งมือของเมียเอาไว้
และกระซิบบอกเสียงเบา
“เปาไม่รู้ว่าทำให้โกรธ...แต่เปารักเส่งนะ...”
ถ้อยคำที่เคยเอ่ยซ้ำ ๆ ยังคงไม่ได้รับคำพูดเป็นคำตอบ
เส่งเมียรักได้แต่เอามือปาดน้ำตาตัวเอง แล้วดึงมือหนี ไม่เลิกงอนสักที
โห่ เปาอย่างงั้น เปาอย่างนี้ อ่านแล้วคลื่นไส้เนอะ เลี่ยนเกินเหตุอยากจะอ้วกว่ะ
ทำไปได้ไอ้เปา
“เส่ง...เส่งอ่ะ...เส่งค้าบบบบบบบบบบบ เมียค้าบบบบบบบบ เปาขอโต๊ดดดดดด นะ นะ นะ”
โอวมายก็อด ไอ้เปาอ้อนเมีย อยากจะบ้าตาย เรื่องเหลือเชื่อได้เกิดขึ้นแล้ว
ร่างสูงใหญ่ก้มหน้าลงมาแล้วก็เห็นว่าเมียรักแกล้งหลับตาไม่สนใจ ซะอย่างนั้น
มันจึงลุกขึ้น
แล้วไอ้เปาก็เดินไปหยิบกุญแจสำรองที่มีตุ๊กตาหมาตัวเล็ก มีเชือกมัดข้อมือของตุ๊กตาเอาไว้
แล้วก็เดินไปนั่งบนเตียง ดึงให้เมียรักหันมาหาแต่ใครคนนั้นยังคงขืนตัวเอาไว้ น้ำตาไหลหยดแหมะ แหมะ
หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค เส่ง-เปา by aoikyosuke (อ่าน 268948 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก