หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค เส่ง-เปา by aoikyosuke

[shiawase]

ไม่ได้มาอ่านแต่เช้า  ตามอ่านแทบไม่ทัน

ลุงจ๋า    ทำไมมันน่ารักแบบเน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

กอดหมีแทนกอดคน   เล่นบทเจ้าน้ำตาให้เค้าสงสาร  โอ้ยยยยยยย

น่ารักเกินไปแล้ววววววววววววววววววว

ไอ้หมีเส่ง  ไม่รักก็ไปให้ความหวังเค้า   เดี๋ยวไอ้เปาจับกดมาอีกรอบ

แล้วจะจำขึ้นใจแน่  ไอ้เส่ง  555+

[singsayam]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา
(ตอน หมามันชื่อเปา-เปา) 


ร่างสูงแกร่งหน้ากดร่างของอีกคนไว้แน่น รู้ว่าเส่งมันแรงดีไม่ต่างกัน ก็ยิ่งต้องออกแรงให้มากที่สุด
ไม่งั้นไอ้เส่งเมียรักก็สะบัดหลุดแน่ ๆ

ริมฝีปากยังคงกดซ้ำย้ำลงไปที่ริมฝีปากของคนที่สะบัดหน้าหนี สัญชาติญาณของการ อยากเอาชนะ
มีอยู่ในตัวมากมายเกินกว่าใครจะคาดเดาได้

ยิ่งจูบยิ่งสนุก ยิ่งสนุกก็ยิ่งอยากทำมากขึ้น มันเพราะรัก เพราะหลง เพราะเก็บกดมานาน
อะไร หลายอย่างมันก็เลยถาโถมโดยง่าย

แค่เพียงไอ้เส่งสะบัดอีกครั้งเดียว...ก็หลุดออกได้แล้ว และคงลุกขึ้นมากระทืบไอ้เปาแบบปางตายแน่ ๆ
งานนี้มีการชกกันเลือดสาด ..... ชัวร์

แต่สิ่งที่หมีควายตาคมทำก็คือ
ปากไม่ได้ด่าแล้ว...
หน้าก็ไม่ได้สนใจจะมองอีกฝ่าย

ร่างกายหยุดดิ้นรน นอนนิ่ง....ให้คนตัวสูงใหญ่กว่ายึดแขนเกาะกุมโดยง่าย
เอาสิ...อยากนักใช่มั้ย

อยากนักจะให้ทำ...แต่ทำแล้วชาตินี้อย่ามาเจอะเจอกันอีก แล้วจะมาหาว่าใจร้ายไม่ได้

เมื่อเห็นอีกคนนิ่ง ตึกใบหยกสองก็นึกแปลกใจ
อะไรวะ เกิดจะมายอมกันง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ กูตาฝาดแน่เลยเนี่ย
สงสัยไอ้เส่งมันจะเมาหมูทอดกระเทียม

ร่างสูงผละออกจากริมฝีปากของอีกคน มือยังยึดแขนอีกคนไว้
และสิ่งที่ได้ยินหลังการหยุดแหกปากโวยวาย แทนที่อีกคนจะลุกขึ้นมาต่อยปาก
แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่

“ไม่ทำต่อหรือไง....มึงอยากฟันกูไม่ใช่เหรอ....” น้ำเสียงเคียดแค้น นัยย์ตาวาวโรจน์
ของคนที่นอนนิ่งอยู่ทำให้อีกคนชะงักนิ่ง....ปลดปล่อยให้คนที่มันรักนักหนา
และทำให้มันเสียน้ำตาเป็นกระบุง โกย ให้เป็นอิสระ

“เส่ง....คือ....ขอโทษ..เมื่อกี้มันเผลอ...ไป..กู..”
ไอ้เปาลุกขึ้นนั่งแล้ว หน้าตาสำนึกผิดที่สุด พูดขอโทษอยู่อย่างนั้น
และก็เกิดอาการเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอหอย พูดไม่ออกเอาดื้อ ๆ

แต่อีกคนกลับปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออก
ไม่ได้มองสักนิดว่าอีกคนจะสำนึกผิด และขอโทษซ้ำ ๆ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

“มึงอยากฟันกู....มึงอยากให้กูเล่นบทผู้หญิง...ได้นะ...มึงอยากทำอย่างนั้นใช่มั้ย
เอาสิ...มาเลย..กูยอม..แล้วชาตินี้มึงกับกูอย่ามาพูดกันอีก..แล้วอย่ามาเจอะเจอกันตลอดชาติ
ห้องมึงกูจะไม่มาเหยียบ...หน้ามึงกูจะไม่มอง...มึงร้องไห้ให้ตายกูจะไม่มาสนใจมึงอีก
กูจะปล่อยให้มึงตาย ๆ ไปซะ...ดีมั้ยเปา...มึงอยากมากเลยล่ะสิ....มึงมาเลยก็ได้
ตอนนี้เลยก็ได้.....เนี่ยกูยอมมึงแล้ว...กูไม่สู้มึงด้วย...มึงอยากได้กูก็จะให้...เอามั้ยเปา..มึงอยากได้มั้ย”

ไอ้เส่งมันโกรธ..โกรธมาก..ถึงมากที่สุด
ทำไมกัน...อุตส่าห์ยอมทิ้งศักดิ์ศรีหน้าด้านมาหาไอ้เปาก่อน..
มาอยู่เป็นเพื่อนไอ้เปาทุกวัน...ยอมให้มันกอด ๆ หอม ๆ นิด ๆ หน่อย ๆ
นี่มันไม่พอใช่มั้ย

กับผู้หญิงก็ใช่ว่าจะไม่เคย...ทั้งสนุกทั้งเร้าใจ..
แฟนก็ใช่ว่าจะไม่เคยมี...
มีมาแล้ว...ผ่านมาหมดแล้ว
แล้วมันก็ผ่านเลยไปกันหมด บางคนแทบจำชื่อจำหน้าไม่ได้ด้วยซ้ำ

แต่คนนี้ไม่ใช่......ใครจะรู้จะเข้าใจบ้างว่าไอ้เส่งต้องทำใจทุกวัน...
พยายามแล้วทุกวัน..ที่จะลองหัดรักดูให้ได้
ไม่ใช่รักแล้วต้องมีอะไรกัน.....
แต่...อยากรักแล้วก็เข้าใจกันให้มาก ๆ

จะลองเปิดใจคุยกันบ้าง....
จะลองหัดพูดจาให้ดี ๆ พูดให้เพราะ ๆ

แล้วก็แค่คิดว่านาน ๆ ทีก็อยากจะหัดอ้อนอีกคนบ้าง
แต่ก็ทำได้เท่านี้.......
หวานได้แค่นี้....ทำตัวน่ารักได้แค่นี้

ด่ากันเช้าเย็น
วัน ๆ แทบจะตีกันตายทุกวัน

รู้ว่าอีกคนรักมาก...
ก็อยากจะตอบแทนด้วยการลองหัดรักดู....
อยากรู้ว่าจะร้องไห้ได้เท่าไอ้เปามั้ย

เพราะอย่างไอ้เปาไม่น่าจะร้องไห้ให้ใครง่าย ๆ

แล้วไม่เคยคิดว่าคนอย่างไอ้เปาจะมารักมาหลงกันจริง ๆ

แค่คิดว่ามันอาจจะอยากเอาชนะ มันคงอยากสนุก

แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ

มันแค่อยากฟัน....อยากให้เขาเล่นบทเมียของมัน...แค่นี้เองละสิ
ที่ไอ้เปาต้องการ....ถ้าอย่างนั้นก็ดี..

แล้วชาตินี้อย่ามาเจอกันอีกเลย

แล้วจะไม่คิดไม่หวังว่าความรักของผู้ชายกับผู้ชายมันจะมีจริงอีก
ก็แค่ร่างกายมันอยากใช่มั้ยล่ะแบบนี้น่ะ
แค่ร่างกายมันอยากทำก็แค่นั้นเอง

[singsayam]

“กูไม่ได้คิดอย่างนั้นเส่ง...กูไม่ได้คิดเลยจริง ๆ...กูขอโทษ..มึงอย่าทำอย่างนี้สิเส่ง
กูไม่ทำอะไรเหี้ย ๆ แบบนี้แล้วจริง ๆ กูสัญญานะเส่ง...กูสัญญาจริง ๆ “

แม้จะพูดแบบนั้น แต่อีกคนที่เจ็บแค้นเสียใจมากกว่า..ก็ไม่หยุดการกระทำ
ปลดเสื้อตัวเองออกแล้วเข้าหา คนที่พร่ำพูดแต่ขอโทษ แต่แววตาเคียดแค้นชิงชัง
อย่างเห็นได้ชัด

“มึงอยากไงเปา...อย่าปฏิเสธเลย..โอกาสไม่มีบ่อย ๆ นะ..มึงก็น่าจะรู้..เนี่ยกูยอมมึงแล้ว
กูเป็นผู้หญิงก็ได้...มึงจะเอาสักกี่รอบกูก็ยอม...ดีมั้ยเปา...กูสนองให้มึงเต็มที่เลย
เรามาสนุกกันไงเปา....ดีมั้ย...กูจะทำให้มึงสนุกสุด ๆ เลยเอามั้ยเปา...”

เสื้อถูกปลดโยนทิ้งไปแล้ว แต่แววตาของอีกคนช่างแสนเจ็บปวด
เอื้อมมือเข้าหาแตะต้องให้อีกคนสัมผัสตัวเองให้ได้

“มึงรอกูหน่อยไม่ได้เลยเหรอเปา....มึงรอให้กูรักมึงชอบมึงหน่อยไม่ได้เลยเหรอ...มึงต้องได้กูวันนี้เลยใช่มั้ย”

ใครจะเจ็บกว่ากัน..ระหว่างคนที่พยายามจะรัก กับคนที่รักไปแล้ว..
ใครกันที่ยอมเสียศักดิ์ศรีขนาดนี้...ทั้งที่พยายามจะเลิกสนใจอีกคนแล้วหลายรอบ
แต่สุดท้ายก็ต้องมานั่งเฝ้าหน้าห้อง มาหาทุกวัน

แค่นี้ไม่พอเลยใช่มั้ย

“เส่ง....ขอโทษ..กูขอโทษ..กูรอได้..ให้กูรออีกสิบปียี่สิบปีกูก็รอได้ ต่อให้มึงมีผู้หญิงมีลูกมีเมียต่อให้มึงไม่รักกูเลยสักนิด กูก็จะรอ...ให้กูรอไปจนตายกูก็จะรอ...บอกให้กูตัดใจ..กูก็จะรอ....แต่มึง อย่าโกรธเลย..ที่กูชั่วกูเลวแบบนี้
ทำเหี้ยอะไรกูก็ไม่เคยคิดว่ามึงจะรู้สึกยังไง..เอาแต่คิดว่ากูเสียใจอยู่คนเดียว..กูรักอยู่คนเดียว..กูทุกข์อยู่คนเดียว
ไม่เคยแหกตาดูเลยว่ามึงต่างหากที่พยายามมากกว่ากูแค่ไหน....กูขอโทษจริง ๆ กูขอโทษ...เส่ง..กูขอโทษ”

ถ้อยคำพรั่งพรู สิ่งที่คิด
สิ่งที่อยากจะพูด
ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ไอ้เปาคิดทั้งหมด ถูกถ่ายทอดเปิดใจให้อีกคนรับรู้

ถ้านี่คือการกอดกันด้วยความรักครั้งแรก ไอ้เปาก็กำลังกอดไอ้เส่งอยู่

แค่กอด...กอดให้อีกคนยกโทษให้...กอดให้รู้ว่ารักมาก....แต่ต่อไปจะไม่คิดทำอะไรเลว ๆ เหี้ย ๆ อีกเลย
ถ้าไอ้เส่งไม่เต็มใจจะไม่ทำอีกเลย

“แล้วมึงยังอยากจะฟันกูอยู่อีกมั้ย...ตอนนี้น่ะ...” คนที่ยอมให้กอดไว้โดยไม่ได้สะบัดหนีเหมือนทุกครั้งเอ่ยถาม

จิตใจค่อยผ่อนคลายความโมโหลงบ้างแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของอีกคนที่ยืนกอดรัดให้แน่นขึ้น
เห็นเขาเป็นตุ๊กตาน้องหมีเส่งหรือไง กอดแน่นอย่างนี้เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกตายกันพอดี

“จะไม่คิดอย่างนี้อีก...ขอโทษ..จะไม่แกล้งอีกแล้วจะไม่ทำตัวเลว ๆ อีกนะ..ขอโทษนะ”
คนกอดก็ยังคงกอดแน่นเหมือนกลัวอีกคนจะไม่ยอมยกโทษให้จริง ๆ
จนอีกคนถอนใจ และเริ่มแกะมือออกนั่นแหละ ไอ้เปาถึงเพิ่งรู้ตัว
ยอมปล่อยให้เส่งเมียรักออกจากอ้อมแขนได้

“ดูหนังกันเถอะนะ.....เดี๋ยวทอดข้าวเกรียบให้...เดี๋ยวเราดูหนังกันนะ....รอแป๊บนะเดี๋ยวไปทอดข้าวเกรียบแป๊บเดียว”

ไอ้เปาเดินลิ่วไปแล้ว และตั้งกระทะน้ำมัน เตรียมหาของกินให้เมีย เพราะกลัวเส่งเมียรักจะหิว
แล้วก็จะพาลโมโหเอาได้

คนที่นั่งอยู่บนเตียงหยิบเสื้อขึ้นมาสวมแต่งตัวเรียบร้อย

เมื่อไม่กี่นาทีก่อนโกรธมาก แต่นาทีนี้.....ยอมรับก็ได้ว่าตอนนี้
เห็นไอ้เปาเหมือนหมา....หมาพันธ์อะไรนะที่ตากลม ๆ แป๋ว ๆ
ทำหน้าอาโนเนะสุดขีด และกลัวโดนเจ้าของทิ้ง
โกรธก็ยังโกรธอยู่ แต่ก็ดีขึ้นนิดนึงแล้ว...แต่ถ้ามันทำเหี้ย ๆ อีก
คราวนี้อาจจะเลิกมาหาไอ้เปาจริง ๆ แหละ คอยดูสิ

“เปา....เปา....” คนที่นั่งอยู่บนเตียงหัวเราะ แล้วแกล้งเรียกคนที่กำลังขะมักเขม้นกับการทอดข้าวเกรียบอยู่

“ห๊า....ทำไม...จะเอาอะไรหรือไง...”

เออน่ะ หมามันขานได้ด้วยเว้ย แสดงว่ายอมรับแล้วว่าเป็นหมา พอเรียกแล้วมันขานด้วยเว้ย

ขำว่ะ ตลกดี

เส่งเมียรักหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจอยู่คนเดียว

หันไปมองหน้าของคนที่ถูกเรียก

ไอ้เปาเหมือนหมาจริง ๆ ด้วยว่ะ ดูตามันสิ แป๋วแหววเลย

ขำเว้ยยยยยยยยยยยยยย อะไรมันจะขำขนาดนี้วะเนี่ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า

 

TBC….........….

[The Lover]

โห วันนี้ลุง ลงไม่ยั้งเลยคับ ชอบมากคับ ขอบคุณนะครับ จิ้มลุงซะที

[singsayam]

โห วันนี้ลุง ลงไม่ยั้งเลยคับ ชอบมากคับ ขอบคุณนะครับ จิ้มลุงซะที

จิ้ม 1 ลุงมา

ลุง

ก็

จิ้ม

1 

คืน

ให้

ไป

ครับ

หลาน

[shiawase]

วันนี้ลุงรักหลานๆน่าดู   อัพๆไม่ยั้งเลย

แต่แบนี้ อ้วนชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

ลุงจ๋า  เปามันต้องรักเส่งไปนานแค่ไหนอ่ะ

อ้วนลุ้นแทนจริงๆ

[singsayam]

วันนี้ลุงรักหลานๆน่าดู   อัพๆไม่ยั้งเลย

แต่แบนี้ อ้วนชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

ลุงจ๋า  เปามันต้องรักเส่งไปนานแค่ไหนอ่ะ

อ้วนลุ้นแทนจริงๆ

แบบนี้หลานอ้วนต้องติดตามอ่านต่อไปนะครับ

อย่าได้ตกสักตอนนึงนะ...




ลุงมีตอนพิเศษแถมให้ด้วยนะครับ....คริคริ...หว๊าน หวาน

[shiawase]

ลุงมีตอนพิเศษแถมให้ด้วยนะครับ....คริคริ...หว๊าน หวาน

ลุงหลอกล่อเด็กอ่ะ.....มาต่อให้หนูเถอะ...ควานหากำลังใจอ่านหนังสืออยู่

[benxine]

หุหุ ...เด๋ว ซึ้ง เด๋ว เศร้า.....


ปรับตัวไม่ถูกแล้วนะค๊าบบบบ

[Millet]

โหยย

ลุงกินไรเข้าไป
ฟิตมากวันนี้

อ่านแทบไม่ทัน

+1เป็นกำลังใจค่า

[aaron670826]

  ให้ผมเป็นหมาผมก็ยอมครับ ถ้าให้อีกคนมารักแล้วได้ จึกกาดึ๋ย อิอิ

[singsayam]

โหยย

ลุงกินไรเข้าไป
ฟิตมากวันนี้

อ่านแทบไม่ทัน

+1เป็นกำลังใจค่า

+1

มา

ลุง

ก็

+1

ให้

ไป

ครับ

หลาน

[benxine]

มาเร็วๆ นะค๊าบบบ

[kit]

• ไอ้เส่งไม่ได้หูฝาดได้ยินอยู่แล้วแหละ คนยิ่งหูหาเรื่องอยู่.........มันก็เลยด่าไอ้เปาเข้าให้

“เหี้ยเส่ง....หยุดหอนได้แล้ว...กูรำคาญ..หยุดทีสิเว้ย...”

ว้าย!!!!!!!


ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing

[เมฆาสีน้ำเงิน]

ใครจะเจ็บกว่ากัน..ระหว่างคนที่พยายามจะรัก กับคนที่รักไปแล้ว..

อืม ๆๆ น่าคิด

[singsayam]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา
(ตอน เจ้าของของเปา เปา) 


ดูหนังที่เช่ามา

นั่งกินข้าวเกรียบ

กินข้าวเกรียบจนหมดจานแล้วไอ้เปาก็ไปทอดมาใหม่

แล้วก็กิน

แล้วก็แย่งกันกินจนหมด แล้วหนังก็จบ

หนังจบก็เปลี่ยนแผ่น

เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ยังไม่ทันครบ 5 เรื่องที่เช่ามา

แล้วหมีควายและตึกใบหยกสองก็หลับอยู่หน้าจอโทรทัศน์

โดยมีจานข้าวเกรียบ และแผ่นหนังวางกระจัดกระจายเต็มพื้น

หนุ่มร่างใหญ่สองคน นอนก่ายกันอยู่แบบนั้น โดยไม่รู้สึกตัวเลย

ในขณะที่ในจอกำลังยิงกันไล่ล่าฆ่าฟันกันอย่างแสนจะระทึก
เสียงดังกระหึ่ม
แต่ไอ้สองคนนี้ อิ่มข้าว อิ่มขนม นอนกลางวันหลับกันไม่รู้เรื่องไปแล้ว

เหมือนเด็กอนุบาลนอนกลางวัน...
เหมือนลืมไปว่าเพิ่งทะเลาะกันแทบฆ่ากันตาย
เหมือนลืมไปว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนโกรธ กันมาก
แทบจะเลิกกันไปแล้ว

แล้วสุดท้ายก็กลับกลายเป็นว่า มาแย่งข้าวเกรียบทอดกินกัน และนอนกลางวันหลับไปในบ่ายนั้นเอง

***********************
“กูกลับแล้ว...เย็นแล้วเนี่ย..ไอ้เหี้ยนี่มึงก็ไม่ปลุกกูเลย ปล่อยให้กูนอนน้ำลายยืดอยู่ได้…เสียหล่อหมด”

หมีควายตาคม ล้างหน้าล้างตา ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย นั่งผูกเชือกรองเท้าผ้าใบ เตรียมตัวกลับบ้าน
โดยมีไอ้หมาน้อยเปา ๆ ร่างยักษ์ ยืนทำหน้าละห้อย จ้องมองอยู่

เหมือนอยากจะบอกว่า
อย่าทิ้งหนูนะ
อย่าทิ้งหนูนะ

“ก็เห็นกำลังหลับสบาย...ปลุกแล้วเดี๋ยวมึงงี่เง่าลุกขึ้นเอาเหี้ยอะไรฟาดหัวกูเหมือนคราวก่อนอีก กูก็ซวยดิ”

และนั่นคือเหตุผลของตึกใบหยกสอง...
ความจริงก็คือ ไม่อยากปลุกให้ตื่น เพราะจะได้จ้องมึงในระยะประชิด แบบไม่ต้องกลัวมึงเอานิ้วจิ้มตา
หรือลุกขึ้นมากระชากคอกูตามด้วยท่าหนุมารถวายแหวนต่างหากล่ะ
แต่กูไม่บอกมึงหรอก ว่ากูแอบหอมแก้มมึงด้วย ฮิ ฮิ.....

นั่นคือเสียงหัวใจของไอ้เปา หนุ่มผู้มีรูปร่างใหญ่โต เปรียบเสมือนตึกใบหยกสองนั่นเอง

“แม่งเหตุผลถ่อย ๆ เหี้ย ๆ ของมึงอะดิ...กูกลับบ้านดีกว่า..เห็นหน้ามึงแล้วกูเซ็ง...หน้าอย่างกับหมา”

เมียสรรเสริญด้วยความรัก มีหรือไอ้เปาจะไม่ส่งยิ้มตอบ แต่ว่า หน้าเหมือนหมา
ไอ้เหี้ยนี่ว่ากูเป็นหมาเหรอเนี่ย เดี๋ยวเหอะมึง

“เฮ้ยแถวบ้านกูมีหมาเต้นระบำฮาวายได้ด้วยมึงเชื่อเปล่าเส่ง....” มามุขไหนล่ะนั่น ไอ้เปา พูดมาได้
ถ้าไอ้เส่งไม่ทำหน้าเอ๋อ แล้วจะให้มันทำหน้ายังไงล่ะ หลังจากได้ยินคำพูดของไอ้เปาน่ะ

“เหี้ยหมาบ้านพ่อมึงดิ..เต้นระบำฮาวาย...” อีกและ อีกและ เส่งเมียรักสรรเสริญอีกแล้ว
งั้นก็เข้าทางกูล่ะสิเนี่ยไอ้เส่งเอ้ย แบบนี้ต้องหยอดหน่อยแล้ว

“อ่ะ....มึงคิดไม่ถึงล่ะสิเห็นม๊า.....ขนาดมึงยังคิดไม่ถึงเลย ....แต่กูคิดถึงนะ....กูคิดถึงมึงไง...ฮิ้ววววววววววววววว “

หลังคำพูดสุดท้าย ไอ้เปาได้ยินเหมือนเสียงคนอ้วก...ไม่ว่าจะเป็นทั้งคนอ่าน และแม้แต่ตัวเส่งเมียรักก็แทบ
จะสะดุดเชือกรองเท้าหัวทิ่ม....

“โห่..ไอ้สัตว์เล่นมาด้วย.....แม่งโคตรเสี่ยวเลยพ่อเจ้าประคูณณณณณณณณณณณร” ปากก็ด่าไปสิ
แหมกูเห็นนะเส่ง กูเห็นมึงแอบยิ้มนะ....ชอบล่ะเซ่ ชอบล่ะเซ่
ตึกใบหยกสอง หัวเราะลั่น ด้วยความสะใจ ที่ยิงไปได้หนึ่งมุข และเมียมันก็พอกันนั่นแหละ
เจอเข้าไปแบบนี้ มีหรือจะยอม

“เปา...เปา...ขอมือหน่อย...”

ถึงจะงงแต่ไอ้เปาก็ไม่ได้โง่นะ แหมเมียรักขอจับมือทั้งที มีหรือมันจะปฏิเสธ
โอกาสอย่างนี้หายาก ไอ้เปาจึงรีบยืนมือส่งให้เส่งเมียรักทันที

และหมีควายตาคม มันก็จับมือไอ้เปาไว้ เขย่าเบา ๆ แล้วมันก็หัวเราะ
“เก่งมากเปา เปา ลูกพ่อ...เปา เปา เก่งงงงงงงง”

อ้าวไอ้เหี้ยยยยยยยยยย เส่ง...นี่มันเห็นกูเป็นหมาเหรอเนี่ย...

ดูมันหิวเราะคิกคักถูกใจใหญ่เลย ไอ้สัตว์นี่

“มึงเห็นกูเป็นหมาจริงเหรอเนี่ย ไอ้สัตว์...ไปเลยไป๊มึง...กูงอนแล้ว ไอ้เหี้ยนี่”

ตึกใบหยกสองหยุดหัวเราะแต่เปลี่ยนเป็นหน้างอหงิกแทน
เมื่ออีกคนมันยังไม่เลิกหัวเราะ แถมยักคิ้วให้ อีกต่างหาก

“เหี้ยงอนแล้วน่ารักตายเลยมึง...ถุย..อุบาทว์ว่ะ...” เส่งเมียรักยังไม่เลิกขำ เมื่อเห็นตึกใบหยกสองทำหน้าหงิก

“อ่ะ..อ่ะ..งอน งอน อ่ะกูจะปลอบใจ.นะ เปา ..เปา .เดี๋ยวกูให้ของขวัญ...หลับตาเด๊ะ...”

ของขวัญเหี้ยอะไรอ่ะ ยังมาเสือกเรียกกูว่าเปา เปา อีกไอ้เหี้ยเส่ง....มึงเห็นกูเป็นหมาจริง ๆ ด้วย

ถึงจะตัดพ้อต่อว่าอยู่ในใจแค่ไหน แต่เมียบอกให้หลับตาแล้วจะให้ของขวัญไอ้เปา มันก็เลยหลับตา
แล้วก็แบมือรอ...ของขวัญห่าอะไรล่ะมึง...ไม่มีให้กูเตะคว่ำแน่

ของขวัญไม่ได้ถูกส่งให้ที่มือ แต่ส่งให้ที่ข้างแก้ม

คิดไปเองหรือเปล่า ที่รู้สึกถึงลมหายใจ ที่แก้ม แล้วก็เหมือนมีอะไรประทับลงมา ช้า ๆ
ปลายจมูก หรือ ปาก

ของใคร...ถ้าไม่ใช่คนตรงหน้า...

ไอ้เปาลืมตาขึ้นทันที

แต่อีกคนผละจากไปแล้ว

และเดินลิ่วไปไกล ไม่ทันให้ไอ้เปาได้ถาม......

ฝ่ามืออุ่นร้อนแตะที่แก้มของตัวเอง
แล้วก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ

หอมแก้มเหรอ.......เมื่อกี้แส่งมันหอมแก้ม

ดวงตาคม แป๋วแหวว มองเจ้าของที่เดินไปไกลแล้ว
ก่อนจะเดินเอามือกุมแก้มตาเยิ้มหวานหยดเข้าห้องไป
ด้วยความดีใจอย่างถึงที่สุด.....

 

TBC….....................

[shiawase]

มีแอบหอมแก้มด้วยอ่ะ ....... อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย   

น่ารักกันได้อีกนะ ไอ้ใบหยกไอ้หมีควายยยยยยยยยยยยย

อิจฉาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย




ปล.รักลุงสิงห์

[singsayam]

ลุงก็ชัดๆ ครับ


"รักหลานๆ ทุกคน"

[Millet]

วิ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

หอมแก้มมมมมมมมมมมม


แหม เส่ง.....

[singsayam]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา
(ตอน เรื่องของผู้ชาย) 


“หนาว...” ไอ้เปาเดินออกจากห้องน้ำมาแล้วและบ่นเสียงเบา โดยมีเส่งเมียรักนั่งเอาหัวผึ่งพัดลมอยู่...
ก็สมควรแหละ ที่จะหนาวอ่ะ...... ตัวเปียกเป็นนานกว่าจะได้อาบน้ำ
วันนี้ไปออกกำลังกายมา...

ที่ไหนน่ะเหรอ ไม่ใช่ฟิตเน็ตหรอก แต่เป็นบนรถเมล์ต่างหากล่ะ ไม่ได้อยากมีเรื่อง แต่อีกโรงเรียนมันอยากมี..
ก็เลยออกรบกันซะหน่อย เมื่อก่อนเคยแต่ตีกับไอ้เปาแล้วก็พวกที่เขม่นหน้า

แต่วันนี้นั่งรถเมล์มาห้องไอ้เปา เพราะลืมหนังสือการ์ตูนไว้ เลยกะจะมาเอาหนังสือซะหน่อย
ไอ้ห่าเปาก็กระดี๊กระด๊าเหลือเกิน ออกอาการดีใจเกินเหตุ
ก็พอดี มาเจอะเจอกับพวกที่ไม่อยากยุ่งด้วย อยู่เฉย ๆ ดี ๆ สงสัยหน้าจะหล่อผิดวิสัยเด็กช่างกล
พวกก็เล่นซะ...แล้วจะเหลือเหรอแบบนี้
ซัดกันอุตลุตบนรถเมล์
ดีนะที่พวกแม่ง ไม่มีของมาด้วย
ไม่งั้นคงได้หนีตายกันแน่ ๆ

สาเหตุของตัวเปียกเหรอ
เหมือนจะเท่ห์เลย....เดินมาดี ๆ วิ่งไล่กันมันส์ ๆ ยัยป้า บนตึกชั้นสามที่กำลังวิ่งไล่กันอยู่ดันเทน้ำซักผ้าลงมาได้

ฟองฟอดกันทั้งคู่....

ดูเท่ห์ดีชิบหาย จะด่าแก ก็ไม่ไหว แกอยู่ชั้นสาม แกคงจะเดินลงมาเปิดประตูรับหรอกนะ

เลยได้แต่หงุดหงิดหัวเสีย มาห้องไอ้เปานี่แหละ

กะจะตีกันสักหน่อย

ดันหัวเหอเปียกทุเรศ มาห้องไอ้เปาซะได้

“หนาวเหี้ยอะไรมึงอ่ะ...กูโคตรหงุดหงิดเลย...แม่งเทมาได้..ไอ้เหี้ยแม่งเอ้ย...” คนเช็ดผมหัวเปียกอยู่ก็บ่นพอกัน

แล้วเอาไงทีนี้...เสื้อก็ตากอยู่โน่น..สงสัยต้องยืมเสื้อผ้ากลับแล้วแหละงานนี้

“เออ..บ่นจริงมึง...อ่ะ..แดกป่ะ...เมื่อคืนกูซื้อมาเพียบเลย” ไอ้เปาเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์ในตู้ที่เย็นจนเป็นวุ้น มาเปิดกินแล้วเลยถามอีกคนที่นั่งเช็ดผมอยู่....
“จะเหลือเหรอไอ้เหี้ยนี่...เร็วเลยมึง...กูยิ่งหงุดหงิดอยู่” และนี่คือคำให้การของหมีควายตาคมหน้างอ
ที่รับเบียร์กระป๋องที่ไอ้เปาโยนมาให้ เปิดได้ก็ยกซด แทบเกลี้ยง

“มีกรรไกรตัดเล็บป่ะ...เล็บกูยาวอีกแล้ว..” ไอ้เส่งตะโกนถามคนที่เดินไปเปิดเพลงฟัง..นุ่งผ้าขนหนูเดินไปเรื่อยเปื่อย

“อ่ะ...” บาติสต้าเปาค้นลิ้นชักแล้วยื่นกรรไกรตัดเล็บให้ไอ้เส่งเมียรัก แล้วก็เดินกินเบียร์ไปเรื่อย...มานั่งแปะอยู่บนเตียง เสื้อผ้าก็ยังไม่ยอมเปลี่ยนสักที

วันนี้ได้ตีกันกับไอ้พวกห่านั่น โดยความร่วมมือของเส่งเมียรัก มันส์โคตร จะมีใครที่มีอะไร ๆ เหมือน ๆ กัน
แบบไอ้เส่งมั้ยวะเนี่ย โลกนี้ หาให้ตายก็คงมีคนเดียว แล้วเนี่ย มันรักกูมั่งรึยังว่าไอ้เหี้ยเส่งอ่ะ..แกล้งอ้อนแกล้งถามทีไร โดนตีนทุกที เจ็บชิบหาย

เสียงดังแกร๊บ แกร๊บ ของกรรไกรตัดเล็บ และคนตัดก็นั่งหัวกระเซิง ตัดไม่ถนัดอยู่นั่น จนไอ้เปาทนไม่ไหว
ต้องลงไปตัดให้

“ตัดเหี้ยอะไร...มานี่กูตัดให้...” มือไอ้เส่งมาอยู่ที่มือของไอ้เปา แล้วไอ้เปาก็ตัดเล็บเสียงดังแกร๊บ แกร๊บ

หน้าเหรอ ห่างกันแค่คืบ

คนหนึ่งอยู่ในสภาพผ้าขนหนูตัวเดียว นั่งน้ำหยดลงมาจากหัวติ๋ง ๆ โชว์กล้ามเนื้อท้อง
อกล่ำ ๆ กล้ามเป็นมัด ๆ หยดน้ำก็ยังเกาะพราว

อย่าคิดนะว่าไอ้เส่งไม่มอง.....มองสิ....มันมองอยู่แล้ว

แต่ว่าพิสวาสมั้ยเหรอ...

อือ...มีบ้าง...ไม่เห็นเหรอว่าหน้ามันแดง ๆ ร้อน ๆ เป็นเพราะแอลกอฮอล์ที่กินหรือเปล่านะ

ส่วนอีกคน มีผ้าขนหนูพาดไหล่ หัวกระเซิง
นั่งหน้าหล่อ ยั่วยวนแก้มแดงอยู่

แล้วมีเหรอ..ไอ้เปามันจะไม่เหลือบมองเป็นระยะ....ระยะน่ะ

อ่ะ....อะไรมันก็ต้องเกิดล่ะว้าแบบนี้
คนมันชอบ ๆ กันอยู่
ลองแบบนี้ล่ะก็ไม่มีเหลือ

ตัดเข้าไปสิเล็บน่ะ....ตัดไปตัดมา

ตาชักสบกันบ่อย ๆ เข้า

สบตากันไปมา เลยชักมองตากันนิ่ง ๆ

อีกคนนิ่ง

แล้วอีกคนจะทำยังไงล่ะถ้าไม่นิ่งเหมือนกัน

หน้าห่างกันแค่นี้

สภาพล่อแหลมขนาดนี้

ใครมันจะไปอดใจไหว

จริงมั้ย

 

TBC........................……

[sommod]

 

[๐๐๐Robin๐๐]

ลุ้น นะ เนี่ย 

[IZE]

หวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing

[singsayam]

หลานจ๋า ถ้าอยากจะอ่านตอนต่อไป

ช่วยเม้นต์กันหน่อยนะจ๊ะ....

[kit]

วุ้ย เม้นท์ค่ะ เม้นท์ เส่งมีความประพฤติแปลกๆ ด่าตนเอง เดินนำตนเอง แปลกจังค่ะ


ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing

[aspirinkub]

อ่านแล้ว ชอบมากๆ คร้าบบบบ

ดุเดือดดี ชอบๆ

[ohm]

อยากอ่านต่อมากๆครับ
รออย่างใจจดใจจ่อครับลุง (refresh ทุกๆ  5 นาที)

[singsayam]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา
(ตอน คำตอบของเส่ง) 


“เอ่อ...เบียร์ง่า..อา..อาหร่อยดีเนอะ....”

เสียงของเส่งเมียรักนั่นเอง
ไม่ไหว ไม่ไหว พวกเล่นจ้องขนาดนั้น
จะเขวเอาง่าย ๆ ใจมันระทึกบอกไม่ถูก

“งะ..งะ..งั้นเหรอ..ฮ่ะ...ฮ่ะ”

แล้วอีกคนก็หัวเราะกลบเกลื่ยนไปซะอย่างนั้น
ต้องรีบผละออกห่าง เพราะอาการไม่ต่างกันซักเท่าไหร่ มัน....บอกไม่ถูก...

แต่ก็ยังเผลอ....

มือของร่างแกร่งหนาของบาติสต้าเปา
ค่อยเกลี่ยเส้นผมยุ่งเหยิงที่หล่นมาปรกหน้าของคนที่นั่งหน้าหล่อ หัวเราะตามแบบเจื่อน ๆ อยู่

และอีกคนก็เอียงตัวออกห่าง ชักจะทำตัวไม่ถูก มือไม้พาลจะไม่มีแรงชกหน้าไอ้บ้าเปาเอาง่าย ๆ

“แก้ม.....แดงนะ...ร้อนหรือเปล่า....อากาศมันร้อนเนอะ...ฮ่ะ.ฮ่ะ”

ไอ้เปาเอ่ยถามแล้วก็เอาเข้าไป นั่งหัวเราะบ้ากันเข้าไป
ทั้งที่ใจมันหัวเราะไม่ออก
ไม่รู้จะเอาไงต่อดี


ตามองกันไปคนละทาง...แต่ก็ยังนั่งอยู่ใกล้กัน
หัวเราะไปเรื่อยเปื่อย

จริง ๆ แล้ว

แบบนี้เขาเรียก.......

........เขิน..............

ต่างหากล่ะ
ด้วยเหตุใดก็ตาม เธอไม่เคยรับรู้
ใกล้เธอซักเท่าไหร่ แต่เหมือนไกล ไกลห่างกัน
ได้แค่มองหน้าเธอ ทำได้เพียงแค่นั้น
หัวใจที่แอบฝัน อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว

หากเธอรู้ใจ หากเธอรู้ตัว
เธอจะเข้าใจกันหรือเปล่า
ก็ไม่รู้เลย แต่ต้องพูดไป
และจะมาเพื่อกวนใจคำถามเดียว

แค่อยากรู้ รังเกียจกันไหม
ขอให้มันอย่าเป็นแบบนั้นเลย
อยากได้ยินเสียง คนที่คุ้นเคย
อยากเจอเธอคนเดิมที่เคยได้เจอในเมื่อวาน
หากพรุ่งนี้ทุกอย่างหมุนไป
ฉันคนหนึ่งจะยืนตรงที่เก่า
อยู่เพื่อบอกเธอ คำที่ค้างใจ
ต่อให้มันจะไม่มีวันเป็นจริงเลยก็ตาม
อยากให้รู้ว่ารักเธอ

อยากให้หันมาหน่อย อยากให้มองหน้ากัน
ถ้าเธอไม่หวั่นไหว กับสายตาคนอย่างฉัน
ไม่บังคับใจเธอ หากเจอคนที่ฝัน
หวังเพียงใครคนนั้น จะใกล้เคียงคนอย่างฉัน


เพลง.....ที่ชอบ

ถูกเปิดคลอ.....เสียงเบาหวานซึ้ง

ปกติเพลงมันก็หวาน ๆ ซึ้ง ๆ อยู่แล้ว แต่เวลาอย่างนี้
มันซึ้งหวานเกินไปแล้ว มันไพเราะเกินเหตุไปหรือเปล่า

สองคน...รีบหันหน้าไปทางเครื่องเสียง

และนิ่งเงียบ.....ต่างไม่ได้พูดอะไร

เพลง.....ที่ชอบฟัง

เพลงที่เส่งเมียรักต้องเปิดฟังก่อนนอนทุกคืน
และเพลงที่ไอ้เปา ชอบมากที่สุด...
ปลายนิ้วอุ่นของหนุ่มร่างใหญ่กว่าอย่างไอ้เปาลองสัมผัสแตะที่มือของอีกคน....
ไม่ได้คิดไม่ได้คาดหวัง........

“หากเธอรู้ใจ หากเธอรู้ตัว เธอจะเข้าใจกันหรือเปล่า
ก็ไม่รู้เลย แต่ต้องพูดไป และจะมาเพื่อกวนใจคำถามเดียว

แค่อยากรู้ รังเกียจกันไหม ขอให้มันอย่าเป็นแบบนั้นเลย”

คนที่จับมืออยู่ร้องเพลงคลอไปกับเพลงที่ฟังเสียงเบา
ก่อนจะหยุดนิ่ง...เหมือนอยากได้คำตอบ

จ้องมองหน้าของคนที่กัดปากแน่น....ไม่ยอมสบตา
หน้าแดง ๆ อยู่….

คำตอบคือ....

คนที่ไอ้เปาคิดว่าน่ารัก....ที่สุดในเวลานี้...
เงยหน้าขึ้น...

และแตะริมฝีปากเข้าหาคนที่ถามคำถาม
แผ่วเบา

นิ่งนาน....

ก่อนจะผละออก...

พร้อมกับที่คนรับคำตอบ จูงมือให้อีกคนยืนขึ้น
และเดินไปที่เตียง พร้อมกัน

TBC.................…..

[kit]

ว้าย เอามือปิดตา.......แอบมองตามร่องนิ้ว..5555555


เตรียมดิ๊จิแค่ม(DIGICAM.)แอบไว้ด้านหลัง


ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing