“วู้ว!! จอห์นนี่ชนะแล้ว” ลอร์ดจอร์จ เฟลตันตะโกนและกระโดดกอดลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ “จอห์นนี่ของเราทำได้!”
“นายยอดที่สุด!” เจฟฟรีตะโกน
“พระเจ้าอยู่กับนาย!” ลอร์ดครอฟตันตะโกนแข่ง ก่อนจะกู่ร้องเสียงยาวด้วยความสะใจ
เสียงคนดูดังอื้ออึง คนที่แทงพนันถูกข้างกระโดดจนตัวลอย เพราะอัตราต่อรองของลอร์ดโทรว์บริดจ์นั้นเป็นรองมาก แมคคาธีหัวเราะในคอ
“หึๆ เขาเหนือกว่าที่ผมคิดไว้จริงๆ แต่ไม่เป็นไร งานนี้ยังไงผมก็กำไรอื้อ” ชายร่างเล็กกระโดดลงจากเก้าอี้ ขณะที่เด็กเดินโพยวิ่งกันวุ่นวายเพื่อเก็บเงินและจ่ายเงิน
“การต่อสู้ที่น่าตื่นเต้นในคืนนี้จบลงแล้ว” เขาปีนขึ้นไปยืนประกาศบนแท่นไม้อีกครั้ง “ผมหวังว่าทุกท่านคงจะมีความสุข ใครชนะเชิญเอาใบโพยไปขึ้นเงินที่โต๊ะด้านขวา ส่วนใครเสียกรุณาไปจ่ายเงินที่โต๊ะด้านซ้าย ผมหวังว่าทุกท่านจะเข้าใจกติกานี้ดี แน่นอนว่าแมคคาธีจะไม่เบี้ยวแม้แต่เพนนีเดียว”
“ให้ตาย ฉันต้องเดินไปขึ้นเงินหรือ? ไม่มีทาง” ลอร์ดครอฟตันว่า “พวกเขาต้องเอามาให้ฉันที่นี่”
“ไม่ นายต้องขึ้นเงินเดี๋ยวนี้” ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ว่า ก่อนจะพูดต่อ “เอาโพยมาให้ฉัน”
ลอร์ดครอฟตันส่งโพยให้เขาอย่างไม่เข้าใจ “นายจะเสียศักดิ์ศรีไปต่อคิวรับเงินสกปรกนั่นหรือ?”
“ไม่ใช่ฉัน” ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ว่า “แต่ยังไงเราก็ต้องการเงินทั้งหมดที่ชนะพนัน ตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลย”
เขาหันไปหาโอลิเวอร์ “ไปขึ้นเงินมา ให้เร็ว แมคคาธีจะไม่มีทางนอนหลับอย่างมีความสุขได้ในคืนนี้ สาบานเลย”
โอลิเวอร์รับโพยแล้วรีบกระโดดออกไปจากคอกกั้นทันที แน่นอนว่าคราวนี้ไม่มีใครห้ามเขา
----------------------------------
ลอร์ดโทรว์บริดจ์ยังคงยืนอยู่ในลาน เขาเช็ดหน้าด้วยแขนเสื้อ เพราะผ้าเช็ดหน้าของเขาอยู่ในเสื้อกั๊กซึ่งถอดออกไปแล้ว ก่อนจะหันมาทางแมคคาธี
“ส่วนแบ่งของผมล่ะ?”
แมคคาธีเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “คุณถามถึงส่วนแบ่งหรือ?”
“ใช่” ลอร์ดโทรว์บริดจ์ตอบ แล้วเดินตรงเข้าไปหาเขา “ทำไม จะเบี้ยวส่วนแบ่งผมหรือ?”
แมคคาธีหัวเราะคิกคัก “ได้ๆ ถ้าคุณต้องการส่วนแบ่งผมก็จะจ่าย ผมไม่เอาเปรียบใครอยู่แล้ว” พูดจบเขาก็สั่งให้ลูกน้องไปหยิบตั๋วแลกเงินมา แต่ลอร์ดโทรว์บริดจ์พูดแทรกขึ้น
“ผมไม่ต้องการเงินเป็นส่วนแบ่ง คุณก็รู้ว่าผมมีเหลือเฟือ”
“งั้นอะไร” แมคคาธีถามเขา “คุณเทวดาหรือ? ผมบอกแล้วว่าเทวดาไม่เคยเป็นของใคร”
“แต่เขามากับผม”
ชายร่างเล็กยักไหล่ “ก็ได้” เขาหันไปสั่งลูกน้องให้พาตัวกอร์ดอนมาที่ลานต่อสู้
“เชิญพาเทวดาของคุณไปได้”
กอร์ดอนปัดมือของคนที่ลากตัวเขามาออก แล้ววิ่งไปหาลอร์ดโทรว์บริดจ์ทันที “จอห์น”
ลอร์ดโทรว์บริดจ์ดึงตัวช่างตัดเสื้อเข้าไปกอดแรงๆ ครั้งหนึ่ง ก่อนจะผละออกมา “ปล่อยเพื่อนๆ ผมด้วย”
“อ๋อ แน่นอน ผมไม่มีเจตนาจะจับพวกเขาเอาไว้อยู่แล้ว” ชายร่างเล็กหันไปสั่งลูกน้อง ก่อนจะหันมาพูดกับเอิร์ลหนุ่มต่อ
“คุณดูรักเพื่อนดีนะ ผมชักอยากได้เพื่อนสูงศักดิ์ที่ทุ่มเทให้กับคนเล็กๆ อย่างคุณบ้างแล้วสิ”
ลอร์ดโทรว์บริดจ์ตอบเขาด้วยสายตาเย็นชาและเหยียดหยาม แมคคาธีหัวเราะ “ฮ่าๆ ใช่ ใช่เลย สายตาแบบนี้แหละถึงจะสมเป็นคนระดับพวกคุณหน่อย” เขาเว้นวรรคเมื่อพบว่าบรรดาเพื่อนๆ คนอื่นๆ ของลอร์ดโทรว์บริดจ์เดินเข้ามาในลาน
“มีอีกเรื่องที่ผมยังไม่ได้บอกคุณ” แมคคาธีพูดต่อ “คุณโอเดนเบิร์กมีร้านอยู่ตรงถนนบรอมพ์ตัน ร้านตัดสูทของเขาโด่งดังมาก พวกคุณคงรู้จักกันแล้ว ที่จริงแล้วผมอยากจะไปเจอเขาเมื่อไหร่ก็ได้”
“ข่มขู่กันหรือ?” ลอร์ดโทรว์บริดจ์เค้นเสียง คนถูกถามยักไหล่ “เปล่า ผมก็แค่บอกคุณไว้เฉยๆ ที่จริงแล้วผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไร คุณก็เห็น พวกเราต่างสนุกกันทั้งหมด”
“ให้ตาย แกนี่มันทุเรศจริงๆ” ลอร์ดจอร์จ เฟลตันสบถ ก่อนจะหันไปหาเพื่อน “เรากลับกันเถอะจอห์นนี่ ฉันเหม็นกลิ่นพวกโสโครกชั้นต่ำเต็มทน”
“ไม่ได้ ฉันยังไม่ได้ส่วนแบ่ง” ลอร์ดโทรว์บริดจ์พูดพลางสวมเสื้อผ้ากลับ
“ใช่ ฉันก็ยังไม่ได้เงินพนัน” ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์พยักหน้า ลอร์ดจอร์จ เฟลตันหันไปมองเขาด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ
“นี่นายยังห่วงเงินพนันอยู่อีกหรือ? นายสลับวิญญาณกับเอ็ดดี้หรือไง?”
ลอร์ดครอฟตันมีท่าทางไม่พอใจที่ถูกพาดพิงแบบนั้น แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร โอลิเวอร์ก็พรวดพราดเข้ามาพร้อมกับตั๋วแลกเงินปึกใหญ่
“พวกคุณพนันกันได้น่ากลัวมาก” คนรับใช้หนุ่มว่า “โดยเฉพาะลอร์ดแมกซ์ เขาจ่ายให้คุณไม่ครบนะ ตั๋วแลกเงินของพวกเขาไม่พอ”
“อะไรนะ?!” แมคคาธีร้องออกมา “อย่าพูดโง่ๆ เขาพนันไปเท่าไหร่กัน?”
“ไม่มาก” ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ว่า “แค่ห้าพันปอนด์ สำหรับอัตราต่อรองหนึ่งต่อห้า” พูดจบเขาก็หันไปหาโอลิเวอร์ “เขาจ่ายมาให้แกเท่าไหร่?”
“หมื่นห้าพันปอนด์ครับ” โอลิเวอร์ตอบ “อันที่จริงแล้วผมว่าเขาไม่มีเงินพอจะจ่ายคนที่ต่อคิวหลังผมแล้วด้วยซ้ำ”
ลอร์ดจอร์จ เฟลตันอ้าปากเหวอ ขณะที่ลอร์ดครอฟตันก็มีสีหน้าตื่นตะลึงไม่แพ้กัน “นายเล่นหนักมาก แมกซ์”
ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ที่จริงฉันยังเล่นได้หนักกว่านี้อีก เพียงแต่คิดว่าอย่างแมคคาธีไม่น่ามีปัญญาจ่าย” เขาเว้นจังหวะหน่อยหนึ่ง พลางใช้ดวงตาสีฟ้าซีดมองไปยังชายร่างเล็ก “ยังขาดอีกหมื่นห้าพันปอนด์ แกคิดจะเบี้ยวหรือ?”
แมคคาธีโกรธจนตัวสั่น เขาหันไปสั่งลูกน้อง “ไปเอาสมุดเช็คมา”
“ไม่ ฉันต้องการเงินสด หรือไม่ก็ตั๋วแลกเงิน ไม่ต้องการเช็ค” ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ว่า ระหว่างนั้นคนที่ไม่ได้รับเงินค่าพนันเริ่มมายืนออกันรอบๆ สนาม
“แมคคาธี ไหนแกบอกว่าจะไม่เบี้ยวไง?”
“แกไม่มีเงินจ่ายฉัน!”
“หุบปาก!” แมคคาธีตวาด ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้อง “ไปเอาเงินในเซฟมา ฉันจะให้สุภาพบุรุษพวกนี้รู้ว่าเงินแค่นี้ไม่ใช่ว่าฉันไม่มีปัญญา”
“ดี” ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ว่า “อย่าให้เสียชื่อแมคคาธี”
ลอร์ดโทรว์บริดจ์แค่นยิ้ม “แกจ่ายเงินของแมกซ์ให้ครบก่อน แล้วเราค่อยมาพูดถึงส่วนแบ่งของฉันเป็นไง?”
“จะไม่มีการแบ่งอะไรทั้งนั้น” แมคคาธีตวาด “เพื่อนคุณเพิ่งทำผมขาดทุน”
ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์หัวเราะในคอ “ไม่หรอก แกยังกำไรจากวันอื่นอีกตั้งเยอะ”
ไม่นานนักลูกน้องของเขาก็ขนหีบเหล็กใบเขื่องออกมาวางแทบเท้าเขา แมคคาธีหยิบกุญแจมาไขเปิดมันออก ก่อนจะนับเงินด้วยตัวเองแล้วยื่นให้ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์
“หนึ่งหมื่นห้าพันปอนด์ของคุณ”
ลอร์ดหนุ่มรับเงินมาแล้วนับอีกครั้ง ก่อนจะหันไปหาเพื่อน “ของนายได้ครบรึเปล่า เอ็ดดี้?”
“ครบ” ลอร์ดครอฟตันพยักหน้า “พวกเราจะไปกันหรือยัง?”
“ยัง” ลอร์ดโทรว์บริดจ์ว่า “ฉันยังไม่ได้ส่วนแบ่ง”
“ผมบอกแล้วว่าไม่มีจ่าย” แมคคาธีพูดอย่างหงุดหงิด “ผมขอเชิญให้คุณออกไปเดี๋ยวนี้”
“ฉันไม่เคยบอกว่าอยากได้เงินเป็นส่วนแบ่งจากแก” ลอร์ดโทรว์บริดจ์ว่า ก่อนจะหันไปหาลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ “แมกซ์ เงินนายที่ชนะพนัน ฉันขอได้มั้ย?”
“เอาสิ” ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ว่า แล้วส่งตั๋วแลกเงินทั้งหมดให้เพื่อน ลอร์ดโทรว์บริดจ์รับมันมา แล้วหันกลับไปตะโกนเสียงดัง
“ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหลาย กรุณา ‘หุบปาก!’ แล้วฟังผม” เสียงของเขาดังก้องไปทั่วห้องโถง สยบเสียงด่าทอและเสียงโวยวายทุกอย่างได้ชะงัก
“พวกคุณเห็นสิ่งที่อยู่ในมือผมไหม?” เขาพูดพลางชูตั๋วเงินปึกใหญ่ในมือ ทุกคนจ้องเขาเป็นตาเดียว
“ทั้งหมดนี้เป็นของพวกคุณ” เขาเว้นจังหวะหน่อยหนึ่ง ก่อนจะโยนตัวเงินทั้งหมดขึ้นไปในอากาศ ความชุลมุนวุ่นวายตามมาในทันที
“ว้าว ทำไมฉันไม่คิดถึงเรื่องแบบนี้มาก่อน” ลอร์ดครอฟตันอุทาน ก่อนจะหันหน้าไปหาแมคคาธีและลูกน้องที่ยืนมองด้วยความตกตะลึงอยู่อีกด้านหนึ่ง
“สำหรับคนที่มือไวพอ” เขาพูดแล้วโยนปึกตั๋วเงินของตัวเองขึ้นไปบนอากาศ ลูกน้องของแมคคาธีรีบกรูกันเข้าไปแย่งตั๋วเงินพวกนั้นทันที ลอร์ดหนุ่มหัวเราะชอบใจ แมคคาธีตวาดลูกน้อง
“พวกแกทำบ้าอะไรกัน ถอยไปนะโว้ย!”
โดยไม่รอให้ฝ่ายนั้นล้วงปืนออกมาจากกระเป๋า ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ดึงหัวไม้เท้าของเขาออก ดาบสีเงินทรงเรียวจ่อเข้าที่คอหอยของแมคคาธีทันที เจ้าตัวถึงกับยืนนิ่ง ขณะที่รอบๆ มีแต่ความโกลาหล
“ว้าว แมกซ์ ฉันไม่รู้มาก่อนว่านายซ่อนดาบเอาไว้ในไม้เท้าด้วย”
“พกไม้เท้าไว้บ้างก็ดีนะจอร์จ” ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ตอบ ก่อนจะใช้ปลายดาบสะกิดลูกกระเดือกของอีกฝ่ายเบาๆ “ถึงเวลาที่แกต้องจ่ายส่วนแบ่งให้จอห์นนี่แล้ว จะเอาส่วนไหนมาแบ่งดี คอหอยแก ลูกตาแก หรือว่าหัวเน่าๆ ของแกดี?”
แมคคาธีกลัวจนหน้าซีดเหมือนกระดาษ เขารู้สึกถึงความแหลมคมของปลายดาบที่จ่ออยู่
“ส่วนแบ่งของฉันไม่มากเลย” ลอร์ดโทรว์บริดจ์หันกลับมา ก่อนจะเดินตรงไปยังที่ที่แมคคาธียืนอยู่ แล้วเหยียดสายตามองเขา
“ขอแค่ข้อมือซ้ายกับข้อเท้าขวาของแกก็พอ”
ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ตวัดปลายดาบขึ้น แมคคาธีร้องเสียงหลง “ไม่!!”
ฉัวะ!
กอร์ดอนจับแขนของลอร์ดโทรว์บริดจ์เอาไว้แน่น ขณะที่ลอร์ดจอร์จ เฟลตันทำท่าเหมือนจะเป็นลม เขายกมือปิดหน้าตัวเอง “ไม่ แมกซ์ ฉันไม่อยากเห็นภาพโหดร้ายแบบนี้”
“ใจเย็นๆ จอร์จจี้” ลอร์ดครอฟตันปลอบเขา “นายควรจะเอามือออกจากหน้าตัวเองก่อน จะได้เห็นว่าอะไรเป็นอะไร”
“โธ่... เอ็ดดี้ ฉันไม่อยากเห็นคนข้อมือขาดสดๆ นี่นา”
แมคคาธีแทบไม่เหลือสีเลือดบนหน้า เขาเหลือกตามองดาบในมือลอร์ดหนุ่ม ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์เหลือบตาสีฟ้าซีดมองเขา จากนั้นก็เค้นเสียงเย็นเยียบ
“ข้อเท้า...”
ฉัวะ!
“โอ๊ย ฉันไม่ไหวแล้ว” ลอร์ดจอร์จ เฟลตันทำท่าจะอาเจียน คราวนี้เจฟฟรีเลยต้องพูดออกมาบ้าง “จอร์จจี้ ช่วยลืมตาดูหน่อยเถอะ ยังไม่มีใครถูกตัดอะไรด้วยซ้ำ”
“หา?!” ลอร์ดจอร์จ เฟลตันยกมือออกจากหน้า ก่อนจะหันไปมองแมคคาธี เห็นเจ้าตัวลงไปนอนอยู่บนพื้น หน้าซีดตัวสั่น แถมยังปัดสาวะราดกางเกงจนเปียกชุ่ม แต่ไม่มีรอยอะไรอยู่บนตัวเลยนอกจากรอยกรีดสองรอยที่แขนเสื้อกับปลายขากางเกง
ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์เก็บดาบเข้าไปในไม้เท้าเหมือนเดิม ก่อนจะใช้หัวไม้เท้าชี้ไปที่หน้าของแมคคาธี ชายร่างเล็กเบิ่งตากว้างแทบจะฉีก เมื่อเห็นสิ่งที่สลักอยู่บนหัวไม้เท้า เขาตะกุกตะกักออกมา “คะ... คุณคือ...”
ลอร์ดหนุ่มฟาดหัวไม้เท้าเข้าใส่ใบหน้าของฝ่ายนั้น ส่งแมคคาธีลงไปนอนกองกับพื้นแน่นิ่งไม่ไหวติงอีก ลอร์ดโทรว์บริดจ์พูดขึ้นมา “นายจะลากเขากลับไปด้วยมั้ย?”
ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์สั่นศีรษะ “เขายังไม่สำคัญขนาดต้องให้ฉันลากกลับไป แค่นี้ก็พอแล้ว”
ลอร์ดโทรว์บริดจ์ยักไหล่ “งั้นพวกเรากลับกันเถอะ”
กอร์ดอนเงยหน้าขึ้นมองท่านเอิร์ลด้วยความงุนงงสงสัย ฝ่ายนั้นเพียงยิ้มให้ ก่อนจะฉุดมือเขาเดินออกไป คนที่เหลือจึงเดินตามออกไปด้วย โดยทิ้งความวุ่นวายเอาไว้เบื้องหลัง
---------------------------------
(จบตอน)
*** โอ๊ยย สารภาพว่าตอนนี้ยาวมากๆ (20หน้ากระดาษเอสี่) ตอนแรกเราว่าจะตัดแบ่งเป็นสองตอน แต่ดูยังไงมันก็ต้องอยู่ในตอนเดียวกันนั่นเอง สุดท้ายก็เลยมาเป็น20หน้าอย่างที่เห็นค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่เราโยนโควต้าหน้าต่อตอนทิ้งไป คือจะกี่หน้าก็เอาเหอะค่ะจอห์น ตามสบายเลย (ยกให้เลยค่ะท่านลอร์ด)
ตอนนี้อาจจะทำให้ทุกคนเริ่มปวดหัวแทนมาร์กี้ ฮ่าๆ โอ๊ย จอร์จจ๋าจอร์จ สาวกว่าจอร์จไม่มีอีกแล้ว กอร์ดอนที่ว่าหน้าสวยๆ ยังไม่ดีดดิ้นเท่าจอร์จจี้เลย ให้ตายเหอะ (หัวเราะหนักมาก
)
และลอร์ดแมกซ์ออกมาขโมยซีนตอนจบ ฮ่าๆๆ โอ๊ย ความพยายามของจอห์นหลายบรรทัดคงประทับใจกอร์ดอน แต่ความเท่ของลอร์ดแมกซ์ไม่กี่บรรทัดมันโคตรขโมยซีน (แต่ก็ไม่รู้จะหาบทไหนมาเปิดตัวลอร์ดแมกซ์ได้ดีเท่าบทนี้อีกแล้ว)
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ วันนี้มาโพสแบบงงๆ มึนๆ เดี๋ยวจะกบดานยาวไปทำงานอื่นต่อแล้วค่ะ
หัวข้อ: [เรื่องยาว] Dear, My customer. รักลับๆ ของช่างตัดเสื้อ บทที่53 (จบ)p.24(6/1/63) (อ่าน 97960 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก