ตอนที่ 5
คาบที่หนึ่ง วิชาชีววิทยา เวลา 08.30 น.
ผม ไอ้อ๊อฟและก็ไอ้ตังนั่งอยู่ในห้องปฏิบัติการวิชาชีววิทยา วันนี้ผมมาเช้าครับ ส่วนไอ้สิกคนที่ยังไม่คุยกับผมแม้แต่น้อยนั้นมันยังไม่โผล่หน้ามาที่โรงเรียน
จนถึงทุกวินาทีนี้ผมก็ยังงงว่าผมทำผิดอะไร
“ช่วงนี้มึงเป็นไรมากป่ะวะฟืน ดูมึงวิญญาณหลุดออกจากร่างบ่อยจังเลย” ไอ้ตังตั้งข้อสังเกต มันใช้ด้ามปากกาสะกิดต้นแขนผมเล่นอยู่
“มันเป็นบ้า” ไอ้อ๊อฟยังมีความเชื่อนี้อยู่ “เพื่อนเราอาจจะบ้าจริงๆ ก็ได้ว่ะ”
“มึงได้คุยกับไอ้เชี่ยสิกบ้างป่ะ พวกกูโทรไปหามันเมื่อคืนไม่ยอมรับสายเลย กะจะให้มันแก้แค้นไอ้พวกห้องสี่สักหน่อย” ไอ้ตังถาม
พูดแบบนี้แสดงว่าแพ้พวกห้องข้างๆ มาใช่ป่ะ “ไม่ได้คุย”
“ไม่ได้ไปสยามด้วยกันหรอกเหรอ” ไอ้ตังถามต่อ มันมองหน้าไอ้อ๊อฟอย่างงงๆ
“ก็ไปมาด้วยกันนั่นแหละ”
“แล้วทำไมมันยังไม่มาโรงเรียนล่ะ”
“มันก็คงมาสายเหมือนทุกวันนั่นแหละมั้ง”
“เป็นเหี้ยไรกัน” ไอ้อ๊อฟจับผิดได้ในทันที “งอนกันเหรอวะ”
“ไม่ได้งอน อะไรของพวกมึงเนี่ย เลิกถามกูได้แล้ว” ผมแกล้งโวยก่อนที่จะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“มึงโทรหาไอ้สิกดิ๊ ครูจะเข้ามาสอนแล้วเนี่ย” ไอ้อ๊อฟพูดกับไอ้ตังที่โทรออกหาไอ้สิกแบบทันทีทันใด ผมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ รู้สึกไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น (แต่ก็เงี่ยหูฟังอย่างสนใจเล็กน้อย)
“มันไม่รับสายว่ะ” ไอ้ตังถึงกับงงไปเลย
“เป็นห่าอะไรของมันวะ”
“เดี๋ยวมันก็คงมานั่นแหละ” ผมพูด
สันนิษฐานของผมกับเพื่อนไม่เป็นจริงครับ ไม่ว่าจะผ่านคาบชีวะ คาบภาษาอังกฤษ และคาบเลขไปแล้ว เชี่ยสิกแม่งก็ยังไม่มาเพื่อนสนิทมันอย่างผมไม่ทราบเหตุผลที่ไอ้เชี่ยสิกไม่มาโรงเรียน คนทุกคนทั้งเพื่อนและก็คุณครูก็เลยไม่รู้ว่ามันหายไปไหน
ผมที่มีฟอร์มค้ำคอทำใจอยู่นานก่อนที่จะโทรหามันตอนคาบพักกลางวัน หลังจากที่คิดว่าไอ้สิกมันชักจะไม่ปกติ
แม้แต่ผมโทรไป มันยังไม่รับสายเลย
“พ่องงงงงงงง!” ผมตะโกนลั่น รู้สึกโมโหมากทั้งๆ ที่ผมไม่จำเป็นต้องโมโหขนาดนี้ก็ได้ “ฟวยเอ๊ย กวนตีนกูใช่มั้ย”
ใบหน้าผมแดงก่ำด้วยความโมโห ไอ้ตังกับไอ้อ๊อฟถึงกับนิ่งชะงักค้างเมื่อเห็นผมระเบิดลง
“มึงโอเคป่ะวะฟืน”
“กูไม่โอเค” ผมตอบไอ้อ๊อฟ “เชี่ยสิกแม่งกวนตีนกู”
“เห็นมั้ยว่าพวกมันมีเรื่องกันจริงๆ” ไอ้อ๊อฟกระซิบกับไอ้ตัง
“กูจะไปลากคอมัน” ผมให้คำมั่น “คาบบ่ายฝากจดการบ้านไว้ให้หน่อยนะ”
“เฮ้ย จะโดดเหรอ โดดด้วยดิ”
“ไม่ได้ สัดตัง ถ้ามึงหายไปไอ้เชี่ยอ๊อฟก็จะหายไปด้วย แล้วใครจะจดการบ้าน”
“ช่างแม่งดิ”
“อยู่นี่แหละ เดี๋ยวกูไปเอง”
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ คนที่ควรจะโดนง้ออย่างผมทำไมต้องไปตามหามันถึงที่บ้านด้วย เอาเป็นว่าเรื่องนั้นช่างมันก่อน การที่มันไม่ยอมรับโทรศัพท์ใครเลยแบบนี้ผมชักจะเป็นห่วงมากกว่าโมโหแล้วล่ะครับ สิ่งที่มันเป็นอยู่ขณะนี้โคตรจะผิดวิสัยคนอย่างไอ้สิกจริงๆ
เพราะงั้นจะไม่ให้ผมห่วงได้ไง
“อุดมสุขพี่” ผมบอกแท็กซี่เมื่อผมโผล่พ้นรัศมีลุงยามและก็พวกสารวัตรนักเรียนออกมาอยู่นอกรั้วโรงเรียนแล้ว
“โดดเรียนเหรอน้อง ไม่ดีมั้ง”
“พี่ หมาบ้านผมออกลูก”
“เฮ้ย จริงเหรอวะ เดี๋ยวพี่ซิ่งให้เลย!”
ผมพูดแบบนั้นเพราะผมเห็นรูปหมาอยู่เต็มด้านในรถของพี่แท็กซี่ ระหว่างที่นั่งอยู่บนรถผมก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียดและก็มองออกไปนอกหน้าต่าง
ถ้ามึงไม่อยู่บ้านนะ มึงโดนตีนกูแน่ๆ
บ้านฟิสิกส์
กว่าผมจะมาถึงก็เล่นกินเวลาไปเกือบหนึ่งชั่วโมง เข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้สิกถึงมานอนบ้านผมบ่อยๆ เพราะบ้านของมันไกลมากขนาดนี้ไง
ผมมองดูบ้านสองชั้นขนาดใหญ่อย่างชั่งใจ รู้สึกลังเลว่าตัวเองควรเข้าไปดีหรือไม่ ผมต่างหากที่สมควรจะเป็นฝ่ายงอน แต่ทำไมผมต้องมาหามันถึงที่บ้าน ทำไมวะ ไม่เข้าใจเลยสักนิด
“เพื่อนน้องสิกเหรอคะ” แม่บ้านของบ้านนี้กำลังเดินมาที่ประตูรั้วและก็มองผมอย่างระแวดระวัง
“ครับ”
“เชี่ย” ผมได้ยินเสียงคุ้นๆ สบถ ผมหันหลังกลับไปดู เห็นไอ้สิกอยู่ในสภาพบ้านๆ มือของมันกำลังถือถุงเซเว่น ผมถลึงตามองมันทันที ในขณะที่มันดูตกใจไม่น้อยที่เห็นผมตอนนี้
“ไอ้เหี้ย”
“มึงมาทำเหี้ยไร”
“มึงเป็นไรฮะ มึงเป็นไร!” ผมเข้าไปผลักมันเบาๆ ทันที แม่บ้านบ้านไอ้สิกถึงกับร้องเสียงหลง ไอ้สิกก็เลยลากแขนผมให้เดินไปกับมัน “มึงเป็นไรตอบกูมาดิ”
มันไม่พูดอะไร เอาแต่ลากผมไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะในหมู่บ้านของมัน เราสองคนทิ้งตัวลงนั่งที่ม้านั่งตัวหนึ่ง ผมมองไอ้สิกด้วยสายตาขุ่นเคือง ส่วนไอ้สิกนั้นเอาแต่ทำหน้าเหม็นเบื่อโลกใบนี้
สรุปก็คือผมกับมันก็ยังคงโกรธกันอยู่
“มึงมาทำไม” ไอ้สิกถามเสียงแข็ง
“กูมาถามว่ามึงเป็นเหี้ยอะไร”
“กูไม่ได้เป็นไร”
“แล้วทำไมไม่ไปโรงเรียน”
“กู...ขี้เกียจ”
“นั่นเรียกว่าเหตุผลเหรอวะ”
“จะให้กูบอกว่ากูไม่ไปโรงเรียนเพราะมึงเหรอ” ไอ้สิกโวยวายเสียงดัง
“แล้วมันเป็นเพราะกูมั้ยล่ะ” อีกฝ่ายเงียบไม่ยอมตอบผม นั่นทำให้ผมสรุปเองได้แล้วว่ามันไม่ไปโรงเรียนก็เพราะผม “มึงอายุสิบเจ็ดแล้วนะเว้ย โกรธกับกูแค่นี้มึงถึงขนาดไม่ไปโรงเรียนเลยเหรอวะ ไม่คิดว่ามันเด็กประถมไปหน่อยเหรอ”
“มึงจะไปเข้าใจอะไร”
“งั้นมึงก็พูดให้กูเข้าใจเดี๋ยวนี้เลย”
ไอ้สิกมองหน้าผมด้วยนัยน์ตาแข็งกร้าว ก่อนที่จะเสมองไปทางอื่น มันหยิบของกินออกมาจากถุงเซเว่นและก็เริ่มกิน ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก เพิ่งคิดได้ว่าตัวเองยังไม่ได้กินแม้แต่ข้าวกลางวัน
“หิวเหรอ” ไอ้สิกถาม
“กูไม่หิว” ผมตอบทันที
“...”
“แค่ยังไม่ได้กินข้าว” เสียงของผมอ่อนลง ก้มลงมองพื้นและก็เขี่ยดินไปมา
“ถุย ไอ้เหี้ย” สิกหยิบบิ๊กเปาส่งให้ผม “นี่ข้าวเช้ากูเลยนะเนี่ย ยกให้มึงก็แล้วกัน”
“คนบ้าอะไรอยู่บ้านทั้งวันแต่ไม่แดกข้าว”
“กูเพิ่งตื่นตอนเที่ยงเนี่ย”
“บ้าไปแล้ว”
“เออ กูบ้า” สิกมองไปข้างหน้า “เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ”
ผมเคี้ยวไปด้วยมองหน้าอีกฝ่ายไปด้วย “สรุปมึงบอกกูได้หรือยังว่ามึงเป็นห่าอะไร บอกมาให้ชัดเจนเลยนะ ให้มันคุ้มกับที่กูโดดเรียนมาหาด้วย”
“กูหงุดหงิดอ่ะ”
“แค่นั้นอ่ะนะ”
“กูหงุดหงิดมาก ถ้ากูไปโรงเรียนกูกลัวกูไปลงกับคนนั้นคนนี้ กูก็เลยแก้ปัญหาด้วยการไม่ไปโรงเรียนซะเลย”
แบบนี้ก็มีด้วยเหรอวะ “มึงหงุดหงิดกู?”
“เปล่า”
“...”
“กูหงุดหงิดตัวกูเอง”
ไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่เข้าใจว่ะ “กูต้องง้อมึงมั้ย ถ้ากูต้องง้อมึง กูควรง้อด้วยเรื่องอะไรวะ”
“มึงไม่ได้ผิดอะไรหรอก” ไอ้สิกใช้มือดันศีรษะผมเบาๆ “กูผิดเอง ความผิดกูเองทุกอย่าง”
“เออ รู้ก็ดี” ผมตัดจบในที่สุด ไม่อยากโกรธกับมันมากไปกว่านี้แล้วล่ะครับ “เมื่อวานมึงไร้เหตุผลมากเลยรู้ป่ะ”
“อืม”
“มึงขอโทษกูเดี๋ยวนี้เลย”
“...”
“นี่กูมาไกลถึงนี่เพื่อให้มึงขอโทษกูเลยนะ”
ไอ้สิกหลุดหัวเราะ ในขณะที่ผมแกล้งปั้นหน้าโกรธมัน
“เออ กูขอโทษ”
“ดี” ผมยิ้มออกในที่สุด “เพื่อนเป็นห่วงมึงมากเลย แม้แต่กูยังตอบคำถามคนอื่นไม่ได้ว่ามึงไปไหน คนอื่นๆ ก็เลยคิดกันไปต่างๆ นานา”
“คิดว่าอะไรบ้าง”
“คิดว่ามึงอยู่กับสาวบ้าง นอนกกกับสาวบ้าง อยู่บ้านสาวบ้าง”
“จัญไรทั้งนั้น คิดกันได้ยังไง”
“ก็มึงเล่นหายไปแบบนี้ คนจะคิดอะไรก็ได้นี่หว่า”
“...”
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ” ผมหันมาพูดกับเพื่อนอย่างจริงจัง “ห้ามทำอีก เข้าใจหรือเปล่า”
“อืม” สิกพยักหน้า
ผมหันมาคุ้ยของกินในถุงของไอ้สิกต่อโดยที่เจ้าของได้แต่นั่งเงียบๆ มองดูผมไปเรื่อยๆ ผมกับมันปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำจนกระทั่งไอ้สิกพูดออกมา
“มึงมาหากูขนาดนี้ มึงมาเพื่อมาเอาโน้ตการ์ดใบที่ห้าหรือเปล่าวะ”
“อะไรนะ”
“มึงมาเพื่อจะได้รู้วิธีการจีบสตาร์ต่อไปไง”
ผมไม่ได้คิดถึงสตาร์เลย อันที่จริงตลอดเช้าวันนี้ผมคิดแต่เรื่องของไอ้สิก จนถึงวินาทีนี้ผมก็ยังคิดถึงแต่เรื่องของไอ้สิก อาจเป็นเพราะผมไม่เข้าใจกับมันมั้งครับ ผมก็เลยไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย
“มั่วละสาด”
“กลับบ้านกูดิ เดี๋ยวกูไปเขียนให้” มันทำท่าลุกขึ้นยืน
“เฮ้ย บอกปากเปล่าก็ได้ กูจำได้น่า”
“มันต้องทำเป็นกระบวนการ เป็นขั้นตอนเหมือนตอนเริ่มต้นดิวะ”
ให้ตายเถอะ ตอนทำรายงานวิชาสังคมมึงไม่เห็นจะจริงจังขนาดนี้ ผมส่ายหน้าใส่เพื่อนผมก่อนที่จะลุกขึ้นยืน เดินตามหลังของมันไปเพื่อที่จะกลับบ้านของมัน
บ้านไอ้สิกผมเคยมานับครั้งได้ครับ เพราะมันอยู่ไกลมากส่วนใหญ่จึงเป็นมันมากกว่าที่เข้าไปหาผม บ้านของมันเป็นขนาดสองชั้นก็จริงแต่กว้างเอามากๆ และผมชอบที่บ้านนี้ทำห้องนั่งเล่นเป็นเพดานสูง ผมรู้สึกว่ามันทำให้บ้านโล่งดียังไงก็ไม่รู้น่ะ
ห้องไอ้สิกอยู่ชั้นสอง อยู่ข้างๆ กับห้องน้องเคมี ผมยืดคอไปดูห้องน้องเคมีเล็กน้อย ไอ้สิกจิ๊ปากใส่ผมพร้อมๆ กับปิดประตูห้องของน้องมันไม่ให้ผมมองเข้าไป
แค่ห้องของน้องมันยังหวงเลยคิดดู...ผมว่ามันเป็นโรคจิตแล้วล่ะ
ในระหว่างที่ผมกำลังจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องของไอ้สิกนั่นเอง ไอ้สิกก็หันมาจับตัวผมให้หยุดเพื่อที่จะยืนอยู่เฉยๆ
“อะไรของมึง” ผมกระพริบตาใส่มัน
“ห้องรกว่ะ ขอเวลาเก็บ”
“โอ๊ย สาด อยู่กันมานานแค่ไหนแล้ว กูรู้สันดานมึงน่า” ผมไม่สนใจคำพูดมัน ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้อง ไอ้เชี่ยสิกหิ้วคอเสื้อของผมเอาไว้ “มึงบ้าไปแล้วเหรอ!”
“รอแป๊บ กูขอยี่สิบวิ”
“ไอ้เหี้ย”
“นับถอยหลังเลย”
ผมมองดูมันรีบกุลีกุจอเข้าห้องไปด้วยสายตามึนงงปนขุ่นเคือง บางทีมันอาจจะมีของลับที่ต้องการซ่อนผมเอาไว้ก็ได้ อาจจะเป็นหนังโป๊เรื่องใหม่ หรือไม่ก็ FHM ฉบับล่าสุด
ไอ้ของแบบนั้นต้องปิดคนอย่างผมด้วยเหรอวะ ผมที่เป็นเพื่อนสนิทมันที่สุดเนี่ยนะ
ผมไม่สนใจเวลายี่สิบวินาทีที่มันขอ มือของผมเปิดประตูห้องไอ้สิกออกทันที ข้างในนั้นผมเห็นมันกำลังหยิบอะไรบางอย่างไปซ่อนไว้ข้างหลังตู้
“ไอ้สาด นับเลขไม่เป็นเรอะ หนึ่งถึงยี่สิบไม่ได้ไวขนาดนี้นี่” มันร้องใส่ผม
“บ้าบอ” ผมด่ามัน วางถุงเซเว่นลงบนพื้นและก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงของไอ้สิก “อืมมมม โดดเรียนมันรู้สึกสบายอย่างนี้นี่เอง”
ไอ้สิกส่ายหน้าใส่ผมก่อนที่จะเดินไปหยิบโน้ตการ์ดที่โต๊ะและก็เขียน
“ไม่เบื่อเหรอวะ” ผมพึมพำทั้งๆ ที่ตามองเพดาน
“เบื่ออะไรวะ”
“เรื่องช่วยกูเนี่ย”
สิกเงียบไปสักพักก่อนตอบ “เบื่ออะไรล่ะ ก็หนุกดี”
“เหรอวะ”
ผมไม่รู้หรอกครับว่าเรื่องมันจะดำเนินไปแบบนี้อีกนานแค่ไหน ผมรู้แค่ว่าต้องมีสักวันที่ผมทนไม่ไหวและเผลอบอกเพื่อนผมไปแน่ๆ ว่าสิ่งที่มันกำลังทำอยู่น่ะแม่งโคตรไร้ประโยชน์สำหรับผม แต่มีประโยชน์สำหรับสตาร์ เขาจะได้นำวิธีเหล่านั้นมาจีบไอ้สิก ผมนั้นเป็นแค่ตัวกลางส่งต่อก็เท่านั้นเอง
ลึกๆ แล้วผมรู้สึกผิดกับไอ้สิกอยู่นะครับ ความรู้สึกผิดของผมปนไปกับความเจ็บปวดที่เริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ เรื่องที่สตาร์ชอบไอ้สิกกลายเป็นความเคยชินที่ผมสามารถยอมรับได้ และอีกไม่นานผมก็คงจะหายเจ็บปวดจากเรื่องนี้ จากนั้นหันไปสนใจอย่างอื่นไม่ก็สนใจเรื่องของคนอื่น
ถ้าไอ้สิกรู้ความจริงแล้วมันจะโกรธผมมั้ยอ่ะ
กลายเป็นว่าผมแคร์เรื่องนี้มากกว่าเรื่องการถูกสตาร์หักอกอีกนะ
“ถ้ามันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับกูเลยล่ะ”
“มึงว่าไงนะ” ไอ้สิกชะงัก “มึงหมายความว่ายังไง”
“ก็ตามที่กูพูดอ่ะ”
“...”
“ถ้ามึงเบื่อ มึงพอก็ได้นะ กูชิลๆ อยู่แล้ว”
ไอ้สิกเดินมานั่งลงบนเตียงแล้วกระชากตัวผมให้ลุกขึ้นจากการนอน ผมมองมันด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย ผมเผ้าของผมยุ่งเหยิงไปหมด
“มึงท้อเหรอ”
ผมถอนหายใจรับคำถามนั้น “กูแค่เหนื่อยๆ ว่ะ”
ไอ้สิกจ้องหน้าผมอย่างจริงจัง “เมื่อวานกูก็เห็นเขาหัวเราะกับมึงดีอยู่เลยนี่ มึงท้อห่าอะไร อีกนิดนึงก็ถึงฝั่งฝันแล้ว”
“กูเหนื่อย” ผมพูดกับมันตรงๆ “กูเหนื่อยจริงๆ”
“ฟืน” สิกมองผมอย่างสำรวจ “มึงเป็นอะไร”
ศีรษะของผมวางลงที่ไหล่ไอ้สิก การที่ผมทำแบบนั้นมันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองได้รับการเยียวยาจากเพื่อนคนนี้ ไอ้สิกตัวแข็ง มือไม้ของมันขยับสะเปะสะปะไปหมดอย่างทำอะไรไม่ถูก
“ไอ้บ้าเอ๊ย” ผมอดขำไม่ได้ “คิดซะว่ากูเป็นบรรดาหญิงของมึงก็แล้วกัน มึงจะได้หายเกร็ง”
“คิดแบบนั้นไม่ได้อ่ะดิ” ไอ้สิกกระซิบ
“ทำไมวะ”
“ไม่มีหญิงคนไหน...ซบกูแบบนี้เลยว่ะ” ผมชักรู้สึกเกรงใจมันขึ้นมา จึงขยับศีรษะออกมาจากไหล่ของอีกฝ่าย
“กูขอโทษ”
มือของไอ้สิกจับศีรษะของผมลงไปซบกับไหล่ของมันตามเดิม
“กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
คำอนุญาตของมันทำให้ผมสบายใจมากขึ้น ผมปล่อยให้เรื่องราวน่าปวดหัวทั้งหมดไหลผ่านหัวของผมและก็ปล่อยให้มันไหลออกไปช้าๆ
ผมเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมผมถึงต้องดั้นด้นตามมาหาไอ้สิกถึงที่บ้านมัน
ผมขาดความรักได้ แต่ผมขาดเพื่อนของผมคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ ครับ
มือของไอ้สิกยังจับศีรษะของผมอยู่ มันก็รู้สึกแปลกๆ อยู่เหมือนกัน แต่ผมไม่อยากให้มือนั้นของมันเลิกสัมผัสศีรษะของผมเลย ไอ้สิกขยับมือจับศีรษะของผมกดลงกับไหล่ของมันเบาๆ กลายเป็นว่าใบหน้าของผมซบเข้ากับที่ไหล่ของมัน
“หายเหนื่อยแล้วบอกนะ” เพื่อนผมกระซิบ
“...”
“หรือถ้ายังไม่หาย มึงซบไปนานๆ เลยก็ได้”
16.12 น.
ผมตื่นขึ้นมาจากการหลับกลางวัน ไม่รู้ว่าผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมจำได้ว่าผมซบไหล่ไอ้สิกอยู่นี่ แล้วทำไมถึงเปลี่ยนท่ากลายเป็นนอนราบกับเตียงไปเสียได้ อีกทั้งยังมีผ้าห่มของไอ้สิกห่มบนตัวของผมอีกนะ
เจ้าของห้องแม่งไปไหนวะ ผมลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ขยี้ตาอย่างงัวเงียและมองหาไอ้สิก ห้องของมันมีแต่เสียงแอร์ที่ดังอยู่ ผมคิดในใจว่าสงสัยมันคงลงไปอยู่ข้างล่างบ้านล่ะมั้ง
ที่หัวเตียงมีโน้ตการ์ดใบที่ห้าวางอยู่ ตอนแรกผมไม่คิดจะใส่ใจด้วยซ้ำว่าบนนั้นจะเขียนไว้ว่าอะไร แต่อ่านไว้หน่อยก็ดีครับ อย่างน้อยอาจจะช่วยสตาร์ได้
โน้ตการ์ดใบที่ 5
ต้องร่วมทุกข์ร่วมสุข เป็นอีกครั้งที่ผมต้องการคำอธิบายจากปากไอ้สิก ตัวคนเขียนแม่งหายหัวไปไหนไม่รู้ ผมตัดสินใจนอนต่ออีกครั้ง (ขี้เกียจล้วนๆ) ตอนนั้นนั่นเองที่ผมได้ยินเสียงคนคุยกันที่หน้าห้อง
“ใครอยู่ในห้องอ่ะพี่สิก พี่ซ่อนใครไว้” เสียงน้องเคมีนี่เอง
“จะซ่อนใครล่ะ อย่าเสียงดังนะ ไอ้ฟืนนอนอยู่”
“พี่ฟืนนี่เอง”
“เคม อย่าเสียงดัง”
ผมได้ยินเสียงประตูเปิดปิดตามลำดับ ไอ้สิกคงเดินเข้ามาในห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมกะจะแกล้งหลับเพื่อแกล้งมัน นัยน์ตาของผมหรี่ขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองดูสถานการณ์ภายในห้อง ไอ้สิกเดินไปเดินมา ทำท่าเหมือนไม่มีผมอยู่ในห้องนี้กับมัน
จู่ๆ มันก็เดินมานั่งที่บริเวณหัวเตียงข้างๆ ผมที่นอนอยู่เฉยเลย ผมพยายามทำเนียนเป็นหลับ ให้ลมหายใจของตัวเองสม่ำเสมอเพื่อที่จะให้ดูแนบเนียนที่สุด
มือของไอ้สิกเลื่อนมาแตะศีรษะผมและก็ลูบเบาๆ
การกระทำของมันทำให้ผมลืมหายใจไปหนึ่งจังหวะ ไม่สิ สองจังหวะเลยแหละ
ปกติแล้วมันกับผมไม่ใช่คนที่อ่อนโยนต่อกัน การที่มันยอมให้ผมซบไหล่ในวันนี้ถือว่าเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่มันเคยทำกับผมแล้ว แต่ทว่าตอนนี้มันกำลังลูบศีรษะของผม การกระทำนี้จะกลายเป็นสิ่งยิ่งใหญ่อันดับสองที่มันทำกับผม
ทั้งยิ่งใหญ่และก็อ่อนโยน...
“หลับสบายเลยนะสัด” ไอ้สิกพึมพำเบาๆ เสียงของมันอยู่ใกล้ผมมาก แก้มผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ของอีกฝ่าย นี่มันกำลังก้มหน้ามองผมอยู่เหรอ
ผมลืมตาขึ้นมาทันที เป็นจริงอย่างที่ผมคิด ไอ้สิกมันกำลังยื่นหน้าเข้ามามองผมใกล้ๆ จริงๆ ด้วย
ทันที่ที่เห็นผมลืมตา อีกฝ่ายก็ชะงัก พร้อมกับทำตาโตและก็กลืนน้ำลาย
“ทำไรวะ” ผมขมวดคิ้วเบาๆ รู้สึกว่าตัวเองก็กลืนน้ำลายเหมือนกันกับมัน
ไอ้สิกไม่กล้าแม้แต่จะกระพริบตา มันหลุบตาต่ำลงเล็กน้อยก่อนที่จะตอบผม
“มีอะไรติดหน้ามึง”
“เอาออกดิ”
“อืม”
สิกสบตาผม นัยน์ตาของมันสั่นระริกเล็กน้อยแต่ทว่าประกายของมันทำให้ผมไม่กล้าที่จะหลบสายตาไปไหน มันขยับมือที่แตะศีรษะของผมอยู่แล้วมาแตะหน้าผากของผมเล็กน้อย จากนั้นก็ถอยมือกลับไปที่ศีรษะตามเดิม
“อะไรติดหน้ากูเหรอ” ผมกระซิบ เพราะผมไม่เห็นว่ามันจะหยิบอะไรติดมือไป
ไอ้สิกหลุบตาลงอีกครั้ง ก่อนที่จะใช้มือที่อยู่ใกล้ๆ อยู่แล้วตีเข้าเบาๆ ที่หน้าผากผม
“เชี่ย” ผมร้อง
“รอยมือกูนี่แหละที่ติดหน้ามึง”
“มึงไปไกลๆ เลย”
“มึงมาหากูเอง มึงยังจะไล่กูไปไกลๆ อีกเหรอวะ” นัยน์ตาของไอ้สิกยังลอยอยู่เหนือใบหน้าผมไม่เท่าไหร่ ผมเบี่ยงหน้าหลบสายตาของมัน
“กวนตีนนะมึง”
“ง่วงก็นอนเถอะ นอนถึงกี่โมงก็ได้ ถ้าดึกเดี๋ยวบอกให้คนไปส่ง”
“กูจะตื่นแล้ว” ผมขยับผ้าห่ม ไอ้สิกคว้าผ้าห่มไว้และก็ห่มตัวผมเอาไว้
“นอนเถอะ”
“กูจะนอนเป็นเป้าให้มึงตีหน้าผากกูเล่นๆ หรือไงเล่า”
“ไม่ตีแล้ว กูขอโทษ” สิกยิ้ม ผมจึงเลิกขยับตัวและก็หลับตานอนอีกครั้ง
“ไปห่างๆ กูเลยสัด”
“ไม่ชอบที่กูลูบหัวเหรอ กูเห็นมึงหลับตาพริ้มเลยนะ”
“มโน”
“กูเห็นจริงๆ”
“มึงเงียบได้หรือยัง”
“โอเคๆ” ไอ้สิกขยับมือออกจากศีรษะของผมและก็นั่งตัวตรง
รู้สึกผิดหวังยังไงก็ไม่รู้ว่ะ จริงๆ แล้วไอ้สิกไม่ได้มโนหรอกครับ ผมรู้สึกดีจริงๆ ที่มีคนลูบศีรษะของผมตอนนอนอ่ะ น้อยคนนักที่จะรู้เรื่องนี้ ตอนเด็กๆ แม่ผมมักจะทำแบบนี้กับผมบ่อยๆ แต่ยิ่งผมโต แม่ก็ยิ่งห่างเหินจากผมไปเรื่อยๆ
ผมอยากให้มันลูบหัวผมต่อจัง
“ดูทำหน้าเข้า” ไอ้สิกหัวเราะขำ “เลิกทำหน้าบึ้งซะ มือกูอยู่นี่”
มันกลับมาลูบอีกครั้งหนึ่งแล้ว ผมหลับตาพริ้มอย่างเปี่ยมสุข ลืมเรื่องน่าปวดหัวทุกอย่างจากใจไปเสียสนิทพร้อมทั้งขยับศีรษะของตัวเองไปใกล้กับตักของไอ้สิก
“การร่วมทุกข์ร่วมสุขก็คือไม่ว่าอีกฝ่ายจะทุกข์หรือสุข มันก็ควรอยู่กับเขา แชร์ความรู้สึกกับเขา และก็ปลอบประโลมเขา มึงเข้าใจใช่มั้ย”
ผมไม่ได้ตอบอะไรไอ้สิก เพราะในหัวของผมกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่
อยากหยุดเวลานี้เอาไว้ และก็อยากบันทึกช่วงเวลานี้เอาไว้
ความรู้สึกอบอุ่นสบาย รู้สึกอิ่มเอมปลอดภัยไปทั่วทั้งกายทั้งใจ น้อยคนนักที่จะทำให้ผมได้ แต่เพื่อนผมคนนี้แม่งทำได้ อีกทั้งมันยังทำอะไรบางอย่างที่สตาร์ทำให้ผมเป็นแบบนี้ไม่ได้ด้วย
หัวใจของผม มันเต้นแรงมาก ราวกับต้องการจะออกมาจากอกผมและก็ดิ้นเร่าๆ ให้ไอ้เชี่ยสิกดู
ผมสัมผัสได้ว่าปัญหากำลังจะเกิดแล้วล่ะครับ
tbc*ความใส ความละมุนตุ้นนี้
หัวข้อ: รักร้ายของผู้ชายคูลๆ '★ Up : ตอนที่ 20 บทส่งท้าย P.27 25/01/17 [END] (อ่าน 383384 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก