ตอนที่ 1
“เชี่ยยยยย มึงเสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้ว แป๊บนึงๆ”
“เร็วๆ จะไม่ทันแล้วนะเว้ย”
“กูรู้แล้วล่ะน่า”
ช่างเป็นการต้อนรับเปิดเทอมที่น่าสุขีดีจริงๆ ผมกับไอ้ ‘สิก’ เพื่อนผมตื่นสายตั้งแต่วันแรก เราสองคนกำลังรีบอย่างมากเพื่อที่จะไปให้ทันโรงเรียน ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าๆ แล้ว หากเราออกจากบ้านผมเวลานี้ก็แสดงว่าเราจะถึงโรงเรียนเกือบๆ แปดโมง และนั่นก็หมายความว่าผมกับไอ้สิกน่ะกำลังสาย!
“ขนาดกูมานอนบ้านมึงเพื่อที่จะไปโรงเรียนให้ทันแท้ๆ” ไอ้สิกบ่น
“บ่นทำซากอะไร และใครใช้ให้มึงมานอนไม่ทราบ”
“ก็บ้านมึงใกล้โรงเรียนกว่าบ้านกูอ่ะ”
“ฟวย เมื่อคืนไปเดตกับสาว กลัวกับบ้านดึกก็เลยมานอนบ้านกู กูรู้ว่าสันดานมึงเป็นยังไง” ผมพูดไปด้วยพร้อมๆ กับยัดเท้าเข้ารองเท้าไปด้วย
“สาวที่ไหนวะ ไม่มี” ไอ้สิกลอยหน้าลอยตา ผมส่ายหน้าให้มันเบาๆ ขณะที่หยิบรองเท้านักเรียนของมันขึ้นมาและก็โยนไปใส่ตัวมัน
“เร็ว อย่าชักช้า”
“ไอ้สัด ไม่โยนมาใส่หน้ากูเลยล่ะ”
“เร็วววววว”
กว่าจะขึ้นรถไฟฟ้า กว่าจะสู้รบปรบมือกับมนุษย์วัยทำงานในกรุงเทพฯ และก็กว่าจะวิ่งจากรถไฟฟ้าไปถึงโรงเรียน ผมเริ่มทำใจแล้วล่ะว่าผมกับไอ้สิกโดนจับเข้ากลุ่มมาสายแน่ๆ นึกภาพออกเลยว่าจะโดนลงโทษยังไง สำหรับเปิดเทอมวันแรกคุณครูก็คงจะจัดแบบเบาะๆ ให้นั่นก็คือวิ่งรอบสนามฟุตบอลห้ารอบเอ๊งงงงง (ประชด)
“วิ่งเลยไอ้สัด” ไอ้สิกดันตัวผมให้วิ่งเร็วขึ้น
“รู้แล้วล่ะน่า” ผมที่ขาสั้นกว่ามันสองเซนต์พยายามที่จะไม่ให้มันแซงหน้าผมมากจนเกินไปนัก
เอาเป็นว่าผมเริ่มทำใจแล้วล่ะว่ายังไงผมก็ต้องโดนทำโทษแน่ๆ แต่ถ้าจะไม่ให้ผมรีบอะไรเลยในขณะที่ไอ้สิกรีบฉิบหายผมก็กลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นตัวถ่วงของมัน ฉะนั้นผมจึงรีบในแบบที่ผมควรรีบ พยายามที่จะไปให้ทันแบบฉิวเฉียดดีกว่าสายไปมากกว่าเดิม บางทีโทษหนักอาจจะเป็นโทษที่เบาลงก็ได้
ผมหายใจหอบหนักเพราะไม่ได้ออกกำลังกายมานาน ในที่สุดผมกับเพื่อนก็มาถึงรถไฟฟ้า เราไม่ได้หยุดวิ่งกันเลยครับ คนที่เดินสวนไปมาก็พากันมอง ไม่รู้ว่ามองเพราะเห็นพวกผมวิ่งจนหัวแทบทิ่มหรือว่ามองเพื่อนผมกันแน่
ทำไมผมถึงคิดอย่างนั้นน่ะเหรอ ก็เพื่อนผมมันหล่อไง
5 เรื่องน่ารู้เกี่ยวกับไอ้สิก (ห้าเรื่องก็พอ สิบเรื่องเดี๋ยวมันเยอะเกินไป) เรื่องแรกเลยนะครับคือมันหล่อ หล่อแบบพิมพ์นิยมสุดจะโดดเด่น มองไกลๆ จากสองร้อยเมตรก็ยังรู้ว่ามันหล่อ ผมกับเพื่อนยังนั่งชมมันบ่อยๆ ทั้งๆ ที่คบกันมานานแล้วว่า ‘ไอ้เหี้ยเอ๊ย ทำไมมึงหล่อแบบนี้วะ’ ‘มึงหยุดหล่อบ้างก็ได้ไอ้สัด’ ‘และก็ ‘เลิกแย่งซีนพวกกูได้แล้ว!’
เข้าใจคำว่าหล่อจนเพื่อนอวยกันอยู่ใช่มั้ยครับ ปกติเพื่อนกันคงไม่มานั่งอวยกันหรอก แต่บังเอิญไอ้เหี้ยนี่มันหล่อเกินไปไง เพื่อนก็เลยต้องอวยอย่างหนีความจริงไม่ได้ (จริงๆ แล้วก็แอบหมั่นไส้อยู่นิดๆ)
“แม่ง คนเยอะฉิบหาย” ไอ้สิกบ่นทันทีเมื่อเห็นแถวของคนที่รอขึ้นรถไฟฟ้ายาวเหยียดแถมยังหนาแน่น “มึงกับกูคงถึงโรงเรียนสิบโมงแหง”
“...”
“ว่าแต่มึงมองหน้ากูทำไมวะ”
“เปล่า” ผมหันไปมองทางอื่น ที่ผมต้องมองมันเพราะผมนินทามันอยู่ในใจนี่ไง จะว่าไปแล้วก็ขอนินทาต่อเลยก็แล้วกัน ไหนๆ ก็ไม่มีอะไรให้ทำอยู่แล้วนี่ นอกจากยืนรอไปเรื่อยๆ อ่ะ
เรื่องที่สองที่เป็นเรื่องน่ารู้ของเพื่อนผมก็คือชื่อจริงของมันคือฟิสิกส์ ชื่อเล่นก็คือฟิสิกส์ แต่ไม่ค่อยมีใครเรียกชื่อมันเต็มๆ เท่าไหร่นักนอกจากพวกคุณครู ส่วนใหญ่แล้วก็มักจะเรียกมันว่า ‘ไอ้สิก’ ‘ไอ้เชี่ยสิก’ แต่ถ้าคนที่มาเรียกมันอารมณ์ดีอยากแกล้งมันสักหน่อยก็จะเรียกมันว่า ‘สิกกี้’ ‘สิกกี้จ๋า’ ‘สิกกี้เพื่อนเลิฟ’ ซึ่งไอ้สิกแม่งโคตรไม่ชอบ พอรู้ว่ามันไม่ชอบ ผมกับเพื่อนอีกหลายคนก็พากันเรียกมันกันใหญ่
“หึหึ”
“ขำเชี่ยไรของมึง” ไอ้สิกเลิกคิ้วมองผม ผมที่ต่อแถวอยู่ข้างหลังมันยังคงยิ้มต่อไปไม่ตอบอะไร
เรื่องที่สาม ไอ้สิกเป็นคนหวงน้องมากกกกกกก หลายคนอาจจะนึกว่ามันมีน้องสาวหรือเปล่า เปล่าครับ มันมีน้องชาย น้องชายมันชื่อเคมี (พ่อแม่มันจบวิทยาศาสตร์และเป็นอาจารย์วิชาวิทย์ฯ ทั้งคู่) น้องเรียนอยู่ม.2 หน้าตามีแววคล้ายไอ้สิกอยู่บ้างแต่ก็น้อยมาก เคมีเป็นเด็กตัวเล็กครับ ผมมองทีไรก็รู้สึกเหมือนกำลังมองสตาร์อยู่ทุกทีไป (รูปร่างหน้าตาคล้ายๆ กัน) เพราะเคมีเหมือนสตาร์มากเกินไปนี่แหละ ไอ้สิกที่เป็นพี่ชายก็เลยโคตรหวง เคยมีหนหนึ่งที่ ‘ไอ้อ๊อฟ’ เพื่อนในกลุ่มแซวว่าขอจองน้องชายมันเอาไว้จะได้จีบตอนโต สิ้นเสียงไอ้อ๊อฟเท่านั้นแหละ ไอ้สิกก็ไล่เตะไอ้อ๊อฟทั้งวันเลยครับวันนั้น (จะว่าไปทุกวันนี้มันก็ไล่เตะไอ้อ๊อฟอยู่นะ)
“เคมีมันไปถึงโรงเรียนยังวะ” ไม่ทันขาดคำของผม ไอ้สิกก็กดโทรศัพท์ขึ้นมาไลน์หาน้องชายมันทันที เคมีเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันกับพวกเราครับ จึงไม่แปลกที่ผมกับเพื่อนจะรู้จักและก็ไม่แปลกที่พี่ชายอย่างไอ้สิกจะเป็นห่วง
ผมหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบหูและก็กดโทรศัพท์เลือกเพลง ในระหว่างนั้นก็มองดูแผ่นหลังของไอ้สิกที่พิมพ์ข้อความคุยกับน้อง ก่อนที่จะนึกถึงเรื่องต่อไปของมัน
เรื่องที่สี่ ไอ้สิกมีกิ๊กมากมายมหาศาลล้านแปดจนผมกับเพื่อนขี้เกียจจะนับ มันเป็นคนหล่อที่รู้ตัวว่าตัวเองหล่อ เพราะฉะนั้นมันจึงใช้โอกาสนี้ในการคุยกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ส่วนใหญ่สาวๆ เหล่านั้นก็รู้แหละครับว่าไอ้สิกมีคนคุยเยอะ แต่พวกเธอก็มักจะยอมเป็นหนึ่งในบรรดาคนคุยของไอ้สิกอยู่ดี ใครที่ได้คุยกับมันคงสามารถไปบอกให้คนทั้งโรงเรียนของตัวเองอิจฉาเอาได้ เดี๋ยวนี้สาวๆ เขาชอบอวดเรื่องนี้กันแล้วมั้งครับ ผมเองก็ไม่ค่อยรู้เท่าไหร่
และก็เรื่องสุดท้าย มันยังโสดอยู่ มันเคยบอกผมว่ายังไม่อยากผูกมัดกับใคร อายุก็เพิ่งเท่านี้จะไปคิดจริงจังทำไม สนุกไปวันๆ ดีกว่า อ้อ ขอแถมอีกสักเรื่อง มันชื่อฟิสิกส์ก็จริงแต่แม่งเรียนวิชานี้ได้โคตรห่วย (มึงอายบ้างมั้ย ชื่อฟิสิกส์ พ่อแม่ก็เป็นอาจารย์วิชาวิทย์ด้วย แต่ทำไมมึงถึง...เอาเถอะครับ ผมก็ไม่ได้เก่งเหมือนกันนี่หว่า)
ในที่สุดผมก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับมันจบ เป็นโชคดีของผมกับไอ้สิกที่ในที่สุดก็ถึงคิวของพวกเราที่จะได้ขึ้นไปบนรถไฟฟ้า แน่นอนว่าผมกับมันต้องเบียดกันมากเพราะทุกคนรอบตัวเราต่างก็ต้องการที่จะไปถึงที่หมายโดยเร็วที่สุด ผมกับมันโดนเบียดจนมาหลังผมติดกับผนังรถไฟฟ้าใกล้ประตูอีกฝั่ง ข้างหน้าของผมก็คือไอ้สิก
โชคดีที่มันสูง มันก็เลยแค่เกาะประตูก็รอด ไม่จำเป็นต้องจับอะไรเพื่อการทรงตัวทั้งสิ้น
ผมมองซ้ายมองขวาพลางดึงหูฟังออกจากหู “ไม่มีใครใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเราเลยว่ะ”
“ใครจะสายเหมือนเราได้อีกล่ะ” ไอ้สิกพึมพำ
“ก็มึงนั่นแหละ มัวแต่ชวนกูดูหนังอะไรก็ไม่รู้”
“มึงบอกกูเองว่ามึงไม่กล้าดูคนเดียว กูก็ต้องดูเป็นเพื่อนมึงดิ”
“มึงก็ไม่น่าชวนกูเลยไง”
“มึงก็ไม่น่ายอมกูป่ะ”
ผมกับไอ้สิกเสียงดังขึ้นจนใครหลายคนเริ่มกระแอมและก็หันมา เราสองคนจึงพร้อมใจกันสงบปากสงบคำ
ก่อนที่รถจะขยับ จู่ๆ ผมก็เห็นร่างเล็กๆ สีขาวมาหยุดอยู่ใกล้ๆ ร่างนั้นสวมชุดนักเรียนกางเกงสีกรมท่าเหมือนผมกับไอ้สิกเด๊ะ
ที่สำคัญเขาคนนั้นก็คือสตาร์
แม่เจ้า...ผมถึงกับอ้าปากค้างตอนก้มหน้าลงไปมองดูเขา (เขาเตี้ยกว่าผมน่ะครับ)
“อ้าว สตาร์” ไอ้สิกที่ไม่รู้ห่ารู้เหวอะไรในใจผมเลยเอ่ยทักผู้มาใหม่ “สายเหมือนกันเหรอเนี่ย”
“อืม” สตาร์เบะปาก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบแกล้งทำ โหยยยย น่ารักฉิบหายยยย “มึงกับฟืนก็สายเหมือนกันเหรอวะ”
สตาร์รู้จักผม ผมรู้จักสตาร์ แต่ผมไม่เคยคุยกับเขา ส่วนไอ้สิก...แม่งก็รู้จักคนไปหมดทั้งโรงเรียนนั่นแหละ
“ช่าย เพราะไอ้เชี่ยนี่อ่ะดิ” สิกถองสีข้างผม การที่มันทำแบบนั้นทำให้สตาร์ต้องหันมามองหน้าผม ผมเริ่มทำสีหน้าไม่ถูก รู้สึกขวยเขินทำอะไรไม่ถูกไปหมด “เป็นห่าอะไร จะชักกระตุกเหรอ”
มันเป็นเพื่อนผมจริงป่ะวะ “พ่อง”
“อยู่ด้วยกันมาเหรอเมื่อคืน” สตาร์ถามยิ้มๆ ระหว่างนั้นรถไฟฟ้าก็เริ่มเคลื่อนที่พอดี
“อื้ม มานอนบ้านมันน่ะ มีธุระนิดหน่อย อีกอย่างบ้านมันอยู่ใกล้โรงเรียนมากกว่าบ้านกู” โอ้โหไอ้เหี้ย ถ้าเขาถามเลขบัตรประชาชนมึงก็จะบอกเขาใช่มั้ย อะไรจะละเอียดปานนั้นวะ
“สนิทกันเนอะ”
“ก็...” ไอ้สิกแกล้งเบะปาก “ไม่อยากยอมรับเท่าไหร่ แต่รู้จักกับมันมาตั้งแต่ม.1 ก็ถือว่าสนิทนั่นแหละ”
ผมกับเพื่อนในกลุ่มอีกสองคน (ไอ้อ๊อฟและก็ไอ้ ‘ตัง’) รู้จักกันมาตั้งแต่อนุบาล ส่วนไอ้สิกมาใหม่ที่สุดในกลุ่มเพราะเพิ่งรู้จักกันตอนม.1 ตามที่มันพูด แต่ถึงอย่างนั้นผมก็สนิทกับมันมากนะ (ถึงจะไม่อยากยอมรับเท่าไหร่ก็เหอะ #กูไม่ยอมให้มึงพูดแบบนั้นคนเดียวหรอกเว้ย)
“ดีว่ะ กูไม่เคยมีเพื่อนที่สามารถนอนค้างที่บ้านเพื่อนได้เลย”
“มึงอยากมีหรือไงวะ ทำไมถึงพูดแบบนั้น” สิกมีสีหน้าขำๆ
“ไม่ค่อยมีใครอยากสนิทกับกูแบบนั้นเลยอ่ะ”
“โหย ไอ้บ้า คิดมาก” สิกตบไหล่สตาร์ราวกับต้องการปลอบ “เดี๋ยวก็มี ไอ้พวกห้องหนึ่งคงมีแต่คนอยากนอนกับมึงเยอะเลย”
“เหรอวะ”
ไอ้เหี้ยสิก ผมกำหมัดแน่นเพื่อควบคุมตัวเองไม่ให้ต่อยไหล่มัน สตาร์ไม่รู้หรอกครับว่าคำพูดของไอ้สิกมีความหมายว่ายังไง แต่ผมนี่เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง ใครๆ ก็พูดถึงสตาร์ว่าเป็นหนุ่มฮอตท่ามกลางหนุ่มๆ ด้วยกัน แต่เขาไม่รู้ตัวเลยครับว่าถูกพูดถึงแบบนั้น
จะว่าไปก็น่าสงสาร น่ารัก น่าทะนุถนอม (หลังๆ เติมเอาเอง)
“ไอ้นี่ก็เงียบเลย มึงเป็นใบ้หรือไง” ไอ้สิกหันมาเอาไหล่ชนเข้ากับไหล่ผม
ผมกระพริบตาปริบๆ “จะให้กูพูดอะไรล่ะ”
“ฟืนเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้วป่ะ” สตาร์ทำตายิ้มใส่ผม
อื้อหือ ใจสั่นระรัว ต้องการเครื่องช่วยหายใจด่วนนนนน
“ใช่ กูไม่ค่อยพูดน่ะ” เสียงของผมสั่นไปหมดอย่างควบคุมไม่ได้ รู้สึกสมเพชตัวเองเป็นบ้า
“อยู่กับสิกก็คงมีแต่สิกที่พูดสินะ”
“ก็...”
“อย่าพูดอย่างนั้นดิ ไอ้เหี้ยนี่พูดมากจะตาย เถียงคำไม่ตกฟาก ชอบต่อปากต่อคำที่สุด”
มึงช่วยเกรงใจภาพลักษณ์กูด้วยไอ้เหี้ยสิก “บ้า กูเคยเป็นแบบนั้นด้วยเหรอวะ”
“ตอแหลเอ๊ย” สิกส่ายหน้าเบาๆ ให้ผม
บทสนทนายังคงดำเนินต่อไปตามปกติโดยที่ส่วนใหญ่จะสิกกับสตาร์จะเป็นฝ่ายที่คุยกัน ส่วนผมนั้นก็เงียบ ทำเป็นฟังบ้างไม่ฟังบ้าง (จริงๆ แล้วก็ฟังทุกๆ ประโยค) ถึงแม้ว่าผมจะคิดว่าผมเริ่มต้นเปิดเทอมชั้นม.5 ได้ไม่ดีเท่าไหร่เพราะผมสาย แต่อย่างน้อยผมก็โชคดีอย่างหนึ่ง
ในที่สุด...ผมก็ได้คุยกับสตาร์แล้วครับ #น้ำตาไหลพรากกกกกกก
08.14 น.
ผมยืนอยู่ในแถวเรียงหน้ากระดานต่อหน้าครูบลูด็อก ครูฝ่ายปกครองสุดโหดที่นักเรียนโรงเรียนผมกลัวนักกลัวหนา จริงๆ แล้วครูไม่ได้ชื่อบลูด็อกหรอกครับ (ใครเล่าจะชื่อนี้ถ้าไม่ใช่หมา) แต่เพราะครูหน้าเหมือนหมาพันธุ์นี้แถมยังดุเหมือน...หมา (ยกมือไหว้เหนือหัวหลังจบคำพูด) นักเรียนก็เลยพากันเรียกครูว่าแบบนี้กันหมด
“มาสายตั้งแต่วันแรก แย่ที่สุด” ครูเริ่มสวดบทแรกของวัน “นายฟิสิกส์ เอาเสื้อเข้าไปในกางเกง”
ไอ้สิกรีบจัดการตามที่ครูบอก ในขณะที่ผมเริ่มจัดการของตัวเองบ้าง ป้องกันการโดนด่า
“หน้าหล่อซะเปล่า แต่ทำไมไม่มีระเบียบวินัย”
“โห ครู ตอนปิดเทอมผมนอนตื่นตอนสิบโมงเช้า จู่ๆ จะให้มาตื่นหกโมงเช้า ผมก็ปรับตัวไม่ทันป่ะครับ” มันตั้งใจกวนประสาทครูชัดๆ ไอ้เหี้ยสิก มึงเงียบไว้ก็ไม่มีใครหาว่ามึงเป็นใบ้หรอกนะเว้ยยยยยยยย
ผมไม่ได้ห่วงมันครับ ผมห่วงตัวเองเนี่ย มันต้องพาคนอื่นซวยไปด้วยแน่ๆ คอยดูกันได้เลย T_T
“ทำไมนักเรียนหลายพันคนที่กำลังเข้าแถวกันอยู่ถึงปรับตัวทัน แต่ทำไมเธอปรับไม่ทัน”
ไอ้สิกกระพริบตาปริบๆ “ผมสูง ผมต้องนอนเยอะกว่าคนอื่นครับ”
บ้านมึงดิสาดดด
“ให้ตาย ไป ไปวิ่งรอบอาคารนั้นให้หมดทุกคน ไม่ถึงสิบรอบไม่ต้องขึ้นห้องเรียน ก่อนไปอย่าลืมบอกชื่อกับสารวัตรนักเรียนด้วยนะ แย่จริงๆ”
ก็ยังดีที่ไม่ใช่สนามฟุตบอล ผมถอนหายใจโล่งอกก่อนที่สายตาตัวเองจะไปสบตากับสตาร์ที่กำลังส่งยิ้มโล่งใจมาให้
คุณพระ รู้สึกตั้งตัวไม่ทัน
“โชคดีเนอะ”
ใช่ กูโชคดีมาก ไม่ใช่เรื่องบทลงโทษของครู แต่เป็นรอยยิ้มของมึงที่ส่งมาให้กูเนี่ย
“ออกวิ่งได้แล้วไอ้เหี้ย” ไอ้สิกดันหลังผมให้วิ่งไปข้างหน้า
ในที่สุดผมก็วิ่งเสร็จ รู้สึกได้เหงื่อตั้งแต่เช้า วันนี้ทั้งวันผมต้องทรมานไปกับอาการเหนียวตัวนี้แน่ๆ ตอนนี้สายตาของผมส่งไปคาดโทษกับไอ้สิกเป็นที่เรียบร้อย เพราะถ้ามันไม่กวนประสาทครูบลูด็อก บางทีครูอาจจะลดโทษให้เหลือแค่ห้ารอบก็ได้
“ดูทำหน้าทำตา” ไอ้สิกส่ายหน้าเบาๆ ให้ผม “กูมีเรื่องจะคุยกับมึงด้วย”
“คุยห่าไรล่ะ” ผมกับมันเดินไปที่บริเวณตู้น้ำดื่ม “ว่ามาดิ”
“มึงแดกน้ำก่อน”
ผมดื่มน้ำเสร็จ จากนั้นก็มองดูไอ้สิกดื่มน้ำจนเสร็จและก็มองหน้ามันอย่างรอคอยสิ่งที่มันจะพูด
“ว่าไง”
“มึงชอบสตาร์ใช่มั้ย” ผมถึงกับถลึงตา เรื่องนี้ผมไม่เคยบอกใครทั้งสิ้น ไอ้สิกแม่งรู้ได้ไง!
“กูว่าแล้ว” ไอ้สิกทำหน้าเหมือนรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว “ปกติมึงเงียบซะที่ไหน ขนาดอยู่ต่อหน้าสาวๆ มึงก็ยังหลั่นล้าได้ แต่พอมาอยู่ต่อหน้าสตาร์คนสวย มึงกลับทำเชี่ยไรไม่ถูก”
“แม่งเอ๊ย” ผมบ่นเบาๆ “กูไม่น่าสนิทกับมึงเลยไอ้เชี่ย”
“ทำไมวะ ไม่เห็นต้องเก็บเป็นความลับเลย”
“...”
“มึงชอบเขาแบบไหนวะ มึงจริงจังหรือเปล่า หรือว่าแค่ปลื้มๆ เหมือนไอ้พวกห้องหนึ่งที่ปลื้มเขา”
ผมถอนหายใจก่อนที่จะตัดสินใจพูดตริงๆ “กูชอบจริงๆ มึง”
“หึ”
“แต่กูไม่กล้าจีบเขาว่ะ”
“สาด” ไอ้สิกขยับแขนมาโอบรอบคอผม “มึงเป็นเพื่อนใครครับ มึงเป็นเพื่อนของฟิสิกส์คนหล่อ ฟิสิกส์คนคูลนะครับ กูจะพามึงจีบเขาเอง”
“เฮ้ยยยย ไม่เอา”
“อีกไม่นานก็จบม.6 และก็แยกย้ายกันแล้ว มึงจะปล่อยให้เวลามันเสียไปเปล่าๆ หรือไง”
“กู...กู...” ผมมองหน้าเพื่อนที่อยู่ใกล้ๆ อย่างหนักใจ “กูไม่กล้า”
“ไอ้เรื่องนั้นกูรู้อยู่แล้วล่ะ กูถึงจะเป็นคนช่วยมึงเองนี่ไง”
“แต่ว่า...”
“มึงกลัวห่าไรเนี่ย”
“...”
“กลัวจีบไม่ติดเหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“ถ้างั้นก็เลิกกลัวได้แล้ว” ไอ้สิกกอดคอผมแน่นขึ้น “ตามมานี่ ไปพูดเรื่องนี้กับไอ้อ๊อฟและก็ไอ้ตังกัน”
“ไม่เอา” ผมรีบพูด “อย่าให้เพื่อนรู้เยอะเลยมึง รู้กันแค่เราสองคนพอ”
ไอ้สิกชะงัก มองดูผมอย่างประเมินก่อนที่จะฉีกยิ้มออกมาเบาๆ “ก็ได้ ให้เป็นความลับของเราสองคนก็ได้”
“...”
“เริ่มวันนี้เลยมั้ยล่ะ”
“อะไรวะ”
“อย่างแรกที่มึงควรทำนะ แป๊บหนึ่ง” ไอ้สิกเลิกกอดคอผม มันหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า เป็นโน้ตกระดาษแข็งสีขาวที่มันชอบเอามาเขียนคำศัพท์และก็ท่อง (ถึงจะโง่ฟิสิกส์ แต่ไอ้สิกกลับฉลาดในวิชาภาษาอังกฤษ) จากนั้นมันก็หยิบปากกาออกมาและก็เขียนอะไรไม่รู้ยุกยิกลงไป
“มึงทำห่าไรเนี่ย”
“นี่คือสิ่งที่กูจะเขียนให้มึงตลอดระยะเวลาที่มึงจีบสตาร์หลังจากนี้ไป และนี่คือการ์ดใบแรก” ไอ้สิกส่งการ์ดใบนั้นให้ผม
โน้ตการ์ดใบที่ 1
ต่อจากนี้ไปนี่คือความลับระหว่างเรา “กูขอประโยชน์จากคำพวกนี้” ผมอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาพร้อมกับทำหน้ามุ่ย แม้ผมจะแสดงออกไปแบบนั้น แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกชอบไอ้เชี่ยสิกในมุมนี้ มุมที่มีการ์ดเขียนโน้ตการ์ดเล็กๆ กระจุ๋มกระจิ๋ม ปกติมันเป็นคนที่ไม่ค่อยละเอียดอ่อนแบบนี้หรอกครับ
“ไอ้เหี้ย ประโยชน์จะมาหลังจากนี้เว้ย” สิกดูมั่นอกมั่นใจมาก
“มึง จริงๆ แล้วกูก็ไม่ได้อยาก...”
“เลิกแอบรักสักทีเถอะว่ะ ถ้ามึงรักเขาชอบเขา มึงก็ควรแสดงออกให้เขารู้ไปเลย”
“มึงก็พูดง่ายนี่ มึงดูหนังหน้ามึงกับหนังหน้ากูด้วย” ผมคิดว่าคนอย่างมันไม่ว่าจะแอบรักใครจะต้องสมหวังแน่ๆ ผมจึงพูดออกไปแบบนั้น
“มันเทียบกันไม่ได้หรอก ถ้ากูชอบใครกูก็แสดงออกไปตรงๆ นะ”
“เออ จริงว่ะ” ผมถึงกับชะงัก จะว่าไปมันชอบใคร มันก็พุ่งตรงไปที่ผู้หญิงเขาทันทีโดยที่ไม่เสียเวลาคิดสักวินาทีเลยครับ
“ใช่มั้ยล่ะ”
“...”
“ไม่ต้องห่วงนะ กู ฟิสิกส์คนนี้ จะทำให้มึงสมหวังในความรัก”
“...”
“ถ้ามึงไม่สมหวังนะ ไปถีบไอ้เชี่ยอ๊อฟได้เลย โทษฐานที่มันบอกว่าจะจีบน้องกู!”
“เกี่ยวตรงไหน ยังไม่หายโกรธเรื่องนี้อีกเหรอ”
“น้องใคร ใครก็หวงป่ะวะ” ไอ้สิกหยิบโน้ตการ์ดขึ้นมาอีกหนึ่งแผ่น ก่อนที่จะมองหน้าผมอย่างเจ้าเล่ห์ “บทเรียนจากฟิสิกส์คนคูลกำลังจะเริ่มแล้วนะครับ ติณภัทรพร้อมมั้ย”
ติณภัทรคือผมเอง
“กูพร้อมก็ได้ถ้ามึงพร้อมขนาดนั้นแล้ว” ผมพูดเพื่อถนอมน้ำใจเพื่อน
“เรามาเริ่มภารกิจกันเลย”
tbc*
เดาพระนายกันถูกอยู่ใช่มั้ยคะ
ใครอยู่ด้วยกันเยอะสุดตอนนี้ก็คู่นั้นแหละค่ะ 555 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
