ตอนที่ 8
“มึงห้ามบอกแม่กูนะว่ากูเป็นลมตอนเรียนรด.”
“เออ ได้”
“ถ้ามึงบอก มึงไม่ต้องนอนบนเตียงกูคืนนี้”
“เออ”
ผมมองไอ้สิกอย่างเชื่อใจ ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในบ้านของตัวเอง ในบ้านมีพ่อกับแม่ของผมกำลังนั่งดูทีวีอยู่ พวกท่านตกใจสภาพของผมกับไอ้สิกเล็กน้อยเพราะเต็มไปด้วยโคลนที่แห้งแล้วเกาะตามชุดรด.สีเขียว
“เหนื่อยมั้ยลูก” แม่ที่เลิกถามไปแล้วว่าคืนนี้ไอ้สิกจะนอนที่นี่มั้ยถามเราทั้งสองคน
“แม่ครับ” ไอ้สิกจ้องแม่ผมอย่างจริงจัง “ไอ้เชี่ยฟืนเป็นลมตอนเรียนอยู่ครับ”
ฟายเอ๊ยยยยยยยยยยย
“อะไรนะ” แม่ผมร้องเสียงหลงทันที “มิน่าล่ะ หน้าลูกถึงซีดแปลกๆ แม่ก็มองดูอยู่ ใช่มั้ยพ่อ”
“เอ่อ งั้นมั้งนะ” พ่อผมกล่าวอย่างลังเลใจ
“ไม่ได้การล่ะ เดี๋ยวแม่จะโทรไปนัดน้าหมอให้ลูกเดี๋ยวนี้เลย” แม่ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจริงๆ
“แม่ ผมดีขึ้นแล้วครับ แค่ต้องนอนพักนิดหน่อย”
“ไม่ได้หรอก ต้องเช็กให้ละเอียด”
“แม่ครับ ผมเหนื่อยแล้ว ผมอยากนอนจริงๆ นะ”
“ไว้ค่อยนอนตอนกลับจากหาน้าหมอนะลูก”
“แม่ครับ ผมไม่เป็นไรจริงๆ”
“งั้นเหรอ” แม่เริ่มฟังเมื่อผมยืนกรานเสียงแข็ง “เอาเป็นว่ารีบๆ ไปอาบน้ำกันและก็ลงมาทานข้าวเย็นนะ เดี๋ยวแม่จะหาหยูกหายามาไว้ให้”
“ครับ” ผมกัดฟัน มองไอ้สิกที่หัวเราะเยาะผมอย่างเคียดแค้น มันชอบแกล้งผมแบบนี้แหละ เพราะรู้ว่าแม่ผมค่อนข้างเป็นแม่ที่ overprotective ลูกชายคนเดียวอย่างผม
ระหว่างที่ขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน ผมพูดกับไอ้สิกด้วยน้ำเสียงโมโหว่า “มึงนอนพื้นเลย!”
“ไม่เอา” มันร้อง
“มึงผิดคำพูดอ่ะ”
“กูอยากแกล้งมึงเฉยๆ”
“ไม่ต้องมาทำเสียงสอง” ผมดุ พักหลังๆ มานี่ไอ้เชี่ยสิกแม่งชอบทำเสียงสองใส่ผมราวกับผมเป็นกิ๊กของมันแน่ะ ถึงผมจะทำเป็นไม่ชอบ แต่ได้ยินทีไรผมก็รู้สึกขนลุกขนพองทุกทีไป
“ดุจังวะ” ไอ้สิกโวย
“นอนพื้นไป”
“เหี้ยเอ๊ย”
“มึงสิเหี้ย”
“เออ กูเหี้ยก็ได้”
“กูไปอาบน้ำก่อน”
“ครับ”
มันยอมดีๆ แบบนี้ค่อยพูดง่ายหน่อย ปกติไอ้เชี่ยนี่มันยอมผมที่ไหนกัน แม้จะเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากแต่ก็ไม่เคยหยุดที่จะกัดกันครับ เมื่อตะกี้ก็เช่นกัน
เราสองคนอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วจึงเดินลงมายังชั้นล่าง ไม่ต้องห่วงเรื่องเสื้อผ้าไอ้สิกนะครับ มีเยอะแยะมากมายทิ้งไว้ที่ห้องผม จนมีหลายครั้งที่เจ้าตัวแม่งลืมเฉยเลยว่าเสื้อตัวนี้อยู่ที่ผม คิดเอาเองก็แล้วกันว่ามันมานอนบ่อยขนาดไหน
ทันทีที่ผมกับมันเดินมายังโต๊ะกินข้าวที่อยู่ห้องครัว พวกผมก็หยุดชะงัก เพราะสิ่งที่เห็นก็คือพ่อกับแม่ผมกำลังกินข้าวกับพ่อแม่พี่ดินอยู่ แม่เจ้า...ผมกับไอ้สิกถึงกับตัวเกร็งไปเลยครับ
“สวัสดีครับ” ผมกับมันยกมือไหว้คนเหล่านั้นก่อน ซึ่งทุกคนรับไหว้เป็นอย่างดี พี่ดินมองดูผมกับไอ้สิกด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนผมรู้สึกขนลุก และแน่นอนว่าไอ้สิกต้องกลับมาทำหน้าบึ้งตึงเหมือนตอนกลางวันทันทีที่เห็นพี่ดิน
“นี่ไงเธอ ลูกชายฉัน” แม่ผมแนะนำตัวผมกับแม่พี่ดิน “น้องดินอาจจะเคยเห็นหน้าค่าตาแล้วเนอะ อยู่โรงเรียนเดียวกันกับน้องดินไง แต่ฟืนไม่ค่อยทำกิจกรรมเท่าไหร่”
“ครับ ผมจำน้องได้” พี่ดินพูดเรียบๆ
ไอ้สิกกับผมเดินมานั่งที่ที่นั่งของตัวเอง เกร็งจนไม่รู้จะเกร็งยังไง รู้สึกเลิกหิวข้าวแทบจะในทันที
“แม่พี่ดินเป็นเพื่อนเก่าแม่สมัยมัธยมจ้ะ” แม่ผมพูดต่อ “แม่ดีใจมากที่เขาย้ายมาอยู่บ้านข้างๆ ก็เลยนัดมาทานข้าวเย็นซะเลย”
“ครับแม่” ผมยิ้มแห้งๆ
ตลอดระยะเวลาทานอาหารเย็นผมกับไอ้สิกคอสเพลย์เป็นอากาศธาตุครับ ปล่อยให้ผู้ใหญ่ทุกคนคุยกันไปเอง(ผู้ใหญ่ในที่นี้รวมถึงพี่ดินด้วย) กว่าจะขอปลีกตัวออกมาอยู่กันสองคนได้ก็เรียกได้ว่าใช้เวลานานอยู่ ที่ผมอึดอัดก็เพราะผมเกรงกลัวพี่ดิน อย่างที่ผมเคยบอกนั่นแหละครับ พี่เขาเป็นพวกหล่อแต่โหด มีมุมระเบียบจัดแต่ก็มีมุมนักเลงเหมือนกัน ผมเป็นพวกไก่อ่อนชอบอยู่สบายๆ ไปวันๆ จึงไม่ค่อยอยากมีปฏิสัมพันธ์กับพี่ดินสักเท่าไหร่ อ้อ มีอีกเหตุผลหนึ่งที่ต้องรีบปลีกตัวออกไปจากโต๊ะอาหารด้วยก็คือ...ไอ้สิกยังไม่เลิกทำหน้าบึ้งเลย
รู้สึกว่ามันจะทวีคูณมากขึ้นยิ่งกว่าตอนเรียนรด.ซะอีกนะ
“มึงเหม็นหน้าพี่ดินอะไรขนาดนั้นวะ” ผมพูดติดหัวเราะ มองในอีกแง่มุมหนึ่งมันก็รู้สึกตลกดีน่ะครับ ผมกับฟืนเดินออกมาจากบ้านเพื่อมาเดินเล่นที่หน้าบ้าน ปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาคุยกันที่ข้างในบ้านต่อไป
“เรื่องของกูน่า” ไอ้สิกตอบเลี่ยงๆ
“กูเตือนไว้ก่อนเลยนะ มึงจะมีปัญหากับพี่เขา พี่เขาต่อยเก่งแค่ไหนมึงก็รู้อยู่ กูว่ามึงอย่าแสดงออกแบบนี้เลยว่ะ”
“กูรับผิดชอบผลของการกระทำกูได้ มึงไม่ต้องห่วงหรอก”
“เฮ้ย นี่กูหวังดีนะเว้ย” ผมเริ่มขุ่นเคือง
“กูรู้”
“ทำเสียงเหมือนรำคาญกูเลยแม่ง”
“ไม่ได้รำคาญ” ไอ้สิกดูอึ้งไปนิดๆ “ขอโทษ”
“ไม่ได้โกรธเว้ย แค่อยากให้มึงฟังคำเตือนกูบ้าง”
“คำพูดมึงกูฟังทุกคำอยู่แล้ว”
ผมกลืนน้ำลาย กลายเป็นผมที่รู้สึกผิดกับมันซะงั้น เมื่อสักครู่ผมเสียงแข็งใส่มัน ด้วยอารมณ์อะไรก็ไม่รู้ที่ผมเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ ผมแค่หวังดีกับมัน อยากให้มันฟังผม ตอนที่มันไม่ฟัง ผมรู้สึกอยากตัดพ้อยังไงก็ไม่รู้
รู้สึกร้อนรุ่มเบาๆ แฮะ ผมส่ายหน้าไล่ความรู้สึกนั้นออกไปลับหลังไอ้สิก ตอนนั้นนั่นเองที่พี่ดินเดินเข้ามาหา ผมยืนตรงอย่างกับรด. ส่วนไอ้สิกนั้นเลิกคิ้วมองผู้มาใหม่อย่างไม่เป็นมิตรสมกับที่เป็นมัน
แม่งเหม็นขี้หน้าใคร คือเหม็นจริงๆ ครับ ไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ ด้วย นี่แหละนิสัยไอ้ฟิสิกส์ล่ะ
“เห็นมึงดีขึ้นก็ดี” พี่ดินพูดกับผม “กูมีเรื่องจะพูดกับมึงพอดี”
ผมชี้มือไปที่ตัวเอง “ผมเหรอ”
“เออ มึงนั่นแหละ”
สายตาพี่ดินมองไปที่ไอ้สิกราวกับต้องการสื่อความหมายให้มันเดินไปไกลๆ แต่มันไม่สนใจครับ ลอยหน้าลอยตายืนอยู่ที่เดิมเฉยเลย
“เชี่ยฟืนไม่มีความลับกับผมครับพี่ พี่จะพูดอะไรกับมันพี่พูดออกมาต่อหน้าผมได้เลย”
กูอ่ะนะไม่มีความลับกับมึง ไอ้สัด
กูใจเต้นกับมึง กูตัดพ้อมึงไปเมื่อกี้เพราะกูน้อยใจที่มึงไม่ฟังกู นี่เรียกว่าไม่มีความลับกับมึงอีกเหรอออออออ
ผมพูดได้แต่ในใจครับ ผมพยักหน้ากับพี่ดินยืนยันคำไอ้สิกเพื่อตัดปัญหา
“งั้นเหรอ” พี่ดินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะจ้องหน้าผมเขม็ง
คะแนนความประพฤติกูไม่มีเหลือแล้วหรือเปล่าวะ ทำไมกูรู้สึกทะแม่งๆ ในใจแบบนี้ล่ะ
“พี่ชอบน้อง น้องมีแฟนหรือยัง” .
.
.
เชี่ย กูอึ้ง
ผมอ้าปากค้างจนแมลงวันเป็นพันตัวบินเข้าปากผมได้เลย รู้สึกทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะหันไปทางไหน ทำมือยังไง หรือพูดอะไร
พี่ดินคนดังที่โคตรโหดคนนั้นอ่ะนะ พี่ดินหัวหน้ากองร้อยอ่ะนะ!
พี่ชอบเขาชอบผม ผมที่โคตรธรรมดาติดจะกากๆ คนนี้เนี่ยนะ
“แค่ตอบมาก็พอว่ามีแฟนหรือยัง” พี่ดินนิ่งมากจนผมรู้สึกหวั่นเกรงไปหมด เขาไม่มีการแสดงออกเลยสักนิดว่าชอบผม คล้ายกับครูฝึกโหดๆ มาสารภาพรักกับผมยังไงยังงั้นแหละ “นอกนั้นพี่รับผิดชอบเอง”
ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก เหลือบมองไปที่ไอ้สิกอย่างต้องการความช่วยเหลือ
มันหายไปราวกับว่ามันมีเวทมนตร์หายตัวได้
เชี่ย มึงหายไปไหนวะ! “ผม ผมยังไม่มีครับ” ผมก้มหน้าก้มตาพูด
“ดี”
“...”
“พี่ไปนะ”
พี่ดินก้าวฉับๆ ออกไปจากบ้านผมและก็ตรงเข้าไปยังบ้านของตัวเอง ที่หน้าบ้านของผมตอนนี้จึงมีแต่ผม ความมืดรอบตัว แสงไฟจากไฟที่ติดอยู่หน้าบ้าน และก็ความเงียบ
สำหรับผม แค่มีผม สตาร์ และก็ไอ้สิก ผมคิดว่าเรื่องมันวุ่นวายมากพอแล้วนะ และผมก็ยังหาทางออกไม่ได้เลย นี่เพิ่มตัวแปรอีกคนที่ผมโคตรเกรงใจซึ่งนั่นก็คือพี่ดิน
อะไรวะ นี่คือเรื่องที่เด็กอายุ 17 อย่างผมต้องเจอจริงๆ เหรอ
ห้องนอนของผม เวลา 22.03 น.
ไอ้สิกนอนจ้องเพดานมานานมากจนผมไม่กล้าที่จะกวน แม่งนอนบนเตียงผมเฉยทั้งๆ ที่มันควรจะนอนบนพื้นอย่างที่ผมบอก แต่ก็ช่างมันเถอะ ผมเองก็มีเรื่องให้คิดมากกว่าเรื่องนี้
ผมรู้สึกมึนงงและก็สับสนไปหมดจนต้องแสดงออกด้วยการทึ้งหัวตัวเองหลายๆ ที ยิ่งเห็นข้อความจากไลน์ที่สตาร์ส่งมา ผมก็ยิ่งทึ้งหัวตัวเองหนักเข้าไปอีก
“เดี๋ยวหัวมึงก็ล้านหรอก” ไอ้สิกรำพึงทั้งๆ ที่ไม่ได้มองผม
“มึงไม่รู้หรอกว่ากูกำลังเจอกับอะไร”
“นั่นสินะ”
ผมไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของมัน แม้ใจอยากจะถามว่าทำไมมันถึงหายไปกลางวนสนทนาแบบนั้นทั้งๆ ที่มันบอกว่าจะอยู่ฟัง แต่อะไรบางอย่างในใจผมสั่งให้ผมเงียบปากไว้จะดีกว่า
มันก็คงมีเหตุผลของมันนั่นแหละ
“ตกลงมึงจะเลือกใคร สตาร์หรือว่าพี่ดิน”
“...”
“ฮอตจังนะมึงน่ะ”
“ทำไมต้องพูดเสียงประชดประชันด้วยวะ” ผมตั้งข้อสังเกต
“ไม่ได้ประชดประชันเว้ย เสียงกูก็เป็นอย่างนี้”
“กูไม่ได้ฮอต กูงงจะตายห่าอยู่แล้ว ไม่เคยคิดว่าพี่เขาจะมาชอบกู”
“ถ้ามึงไม่ชอบพี่เขา มึงก็บอกเขาไป จะได้ลงเอยกับสตาร์สักที”
“เชี่ยสิก” ผมหันไปมองมันด้วยสายตาที่ขัดเคืองใจ “มึงอย่าเพิ่งพูดอะไรแบบนั้นได้มั้ยวะ กูรู้สึก...ไม่ค่อยชอบเลย” ท้ายประโยคของผมแผ่วลงไปเมื่อทบทวนกับความรู้สึกของตัวเอง
ผมไม่อยากฟังประโยคแบบนั้นจากปากไอ้สิกเลย...ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“กูพูดอะไรก็ผิดไปหมดนั่นแหละ กูทำอะไรก็ผิด สำหรับมึงกูผิดไปหมดทุกอย่าง”
“มึงว่าไงนะ” ผมเริ่มโมโห “มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย”
“กูกลับบ้านนะ” ไอ้สิกคว้ากระเป๋าตัวเอง
“เชี่ย จะสี่ทุ่มแล้ว”
“ไม่เป็นไร กูกลับแท็กซี่ได้”
“เชี่ยสิก” ผมคว้าตัวมันเอาไว้ก่อนที่มันจะเดินหนีผมออกไปจากห้อง “มึงเป็นอะไร มึงบอกกูมา อย่าเป็นแบบนี้ดิวะ”
“กูขอโทษ ตอนนี้กูควบคุมตัวเองและก็อะไรไม่สักอย่าง” ไอ้สิกสะบัดตัวออกจากมือผม “มึงปล่อยกูไปเหอะ”
“กูไม่เข้าใจมึงเลย”
“...”
“มึงไม่ชอบที่พี่ดินเขาบอกชอบกูเหรอวะ”
แผ่นหลังของไอ้สิกหยุดชะงักและแข็งทื่อ ผมไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของมัน ณ เวลานี้ ไอ้สิกทั้งนิ่งและก็เงียบจนผมไม่รู้ว่าจะต้องเอ่ยคำใดออกไป
ผมโคตรไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ บรรยากาศที่ทั้งผมกับมันต่างก็สับสนและไม่มีใครพูดอะไรออกมาทั้งสิ้น
“อย่าเป็นงี้ดิ” ประโยคของผมแผ่วคล้ายกับจะขอร้อง เพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนี้นี่เองว่าผมนั้นแคร์เพื่อนผมคนนี้มาก
บางทีอาจจะมากกว่าทุกคนในชีวิตของผมด้วยซ้ำ
“กูขอโทษนะฟืน”
“...”
“มึงปล่อยกูไปสักพักเถอะนะ”
ไอ้สิกเดินออกจากห้องของผมไป ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว รู้สึกปวดแปลบในใจไปหมดแต่ผมก็ไม่รู้จะหาทางออกเรื่องนี้ยังไง ผมไม่ชอบที่ไอ้สิกมันเป็นแบบนี้ และผมก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ที่ตัวเองแคร์เพื่อนตัวเองมากจนผิดปกติ
จริงๆ มันแปลกตั้งแต่ที่ผมใจเต้นกับมันแล้วล่ะ มันไม่ควรจะเกิดอะไรแบบนั้นตั้งแต่เริ่มต้น
ผมจะปล่อยมันไป...อย่างที่มันขอ เพื่อที่ผมจะได้ไม่ต้องมาจัดการกับความรู้สึกสับสนในตัวเองที่มีอยู่ท่วมท้น ณ ตอนนี้
มันควรจะเป็นสตาร์ ไม่ใช่ฟิสิกส์ไม่ใช่เหรอวะ
สิ่งที่ไอ้สิกทิ้งไว้ก่อนไปคือโน้ตการ์ดที่อยู่บนเตียงของผม
โน้ตการ์ดใบที่ 8
มึงอย่าคบกับไอ้พี่ดินได้มั้ยวะ แค่เรื่องสตาร์กูก็เกินจะรับไหวแล้ว มือของผมสั่นเมื่ออ่านโน้ตนั่น
บางทีคนที่สับสนกับความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนตัวเองอาจไม่ได้มีแค่ผมก็เป็นได้
[ บันทึกพิเศษของฟิสิกส์ ]
ผมชอบเพื่อนผม
ผมชอบมานานแล้วด้วย ชอบตั้งแต่เจอหน้ามันครั้งแรกเมื่อสมัยม.1 มันเป็นเพื่อนผมก็จริงแต่ผมไม่เคยคิดกับมันเป็นเพื่อนเลย ถึงแม้ว่าผมจะแสดงออกกับมันว่าเป็นเพื่อนก็ตาม แต่ผมน่ะชอบเพื่อนผมจริงๆ ครับ เอางี้ เรียกว่ารักเลยดีกว่า เพราะจากวันนั้นถึงวันนี้มันก็กินเวลามาห้าปีมาแล้ว
น่าจะเรียกว่ารักได้แล้วมั้งครับ
การแสดงออกของผมอาจจะเรียกได้ว่าเนียนกริบจนเหมือนไม่ได้คิดอะไรกับมัน แต่นั่นแหละครับที่เรียกว่าผมแสดงออกมากแล้ว มันคิดกับผมแค่เพื่อน แต่ผมไม่ได้คิดกับมันแค่เพื่อน ผมจะทำอะไรได้ล่ะครับ นอกจากอยู่กับมันไปวันๆ ได้เห็นรอยยิ้มของมัน ได้แกล้งมันบ้าง แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้ว
มันเป็นสิ่งที่ผมหลอกตัวเองว่ามันคูล ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วมันไม่ได้คูลเลย ผมต้องทนเห็นมันมองข้ามผมในทุกๆ วัน มองดูมันถูกรายล้อมไปด้วยผู้ชาย ฟังมันพูดถึงผู้หญิงสวยๆ ถึงผมจะเจ็บนิดๆ แต่ผมก็คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เพราะคนอย่างฟืนมันจีบใครไม่ค่อยจะเป็น ผมอาจจะมีโอกาสขึ้นมาบ้างไม่วันใดก็วันหนึ่ง
ปัญหามันเริ่มจะเกิดก็ตรงที่ผมสังเกตได้ว่าไอ้ฟืนมันเริ่มแอบมองสตาร์นี่แหละครับ สตาร์คนสวยที่ใครหลายคนต่างก็หลงรัก ผมเป็นคนที่แอบมองมันเสมอในเวลาที่มันเผลอ ผมจึงรู้ดีว่ามันนั้นชอบที่จะมองสตาร์เหลือเกิน ผมปวดใจมาเป็นปีแต่ก็ได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนข่มมันลงไป การชอบเพื่อนตัวเองยังไงซะมันก็คงลงเอยแบบนี้
ถ้าเผยความรู้สึกออกไป มิตรภาพก็คงจะจบสิ้นในทันที
ผมช่วยเหลือมันเรื่องของสตาร์เพื่อที่ไอ้ฟืนจะได้รู้สึกดีและมีความสุขมากยิ่งขึ้น ผมชอบเห็นมันมีความสุข แม้ว่าผมจะมีความทุกข์จนนอนไม่ค่อยหลับแทบจะทุกคืน แต่ผมก็ยังอยากที่จะช่วยเพื่อนผมอยู่ ฟืนมันเป็นคนซื่อๆ นิสัยดีและก็น่าแกล้ง คนแบบนี้จะไปจีบใครได้ล่ะครับ เพราะงั้นคนอย่างผมจึงจำเป็นต้องยื่นมือเข้าช่วย เพื่อที่ฟืนมันจะได้สมหวัง
ผมคูลมั้ยล่ะครับ...ผมคิดว่าผมคูลพอตัวนะ
แต่ยิ่งช่วยก็ยิ่งเจ็บว่ะ เหมือนมีคนเอามีดมาแทงแผลเดิมซ้ำๆ หลายครั้ง ยิ่งได้เห็นว่าวิธีของผมช่วยให้ไอ้ฟืนมันสนิทกับสตาร์มากยิ่งขึ้นผมก็ยิ่งเจ็บปวดใจ รู้สึกได้ในทันทีว่าตัวเองนั้นเป็นคนนอก สองคนนี้ไม่ควรมีผมเข้ามายุ่งด้วยซ้ำ ผมจึงคิดว่าผมควรวางมือ ปล่อยให้ไอ้ฟืนมันจัดการในวิธีของมันไป
ใครเล่าจะรู้ว่ามันจะมีอีกคนเข้ามาชอบ คนที่ชื่อพี่ดิน คนที่ผมรู้สึกอิจฉาจนแทบบ้าที่ได้อุ้มฟืนแบบนั้น
จะว่าไปผมอิจฉาพี่เขาที่สามารถบอกชอบฟืนตรงๆ โดยไม่กลัวอะไรตามมาทีหลังได้ แม้ว่าผมจะต้องเดินหนีแทบจะในทันทีเพราะรับไม่ได้ที่ได้ยินก็ตาม ไม่รู้สิครับ หลังๆ มานี่ความอดทนของผมชักจะเกินขีดจำกัด บางทีอาจเป็นเพราะที่ผ่านมาไอ้ฟืนมันไม่เคยมีแฟน ไม่เคยชอบใครล่ะมั้ง ผมถึงคิดว่าผมน่าจะเดินทางสายนี้ไหว (สายแอบรักเพื่อนไปวันๆ) แต่พอมันเริ่มแสดงออกว่าชอบสตาร์ และมีคนอย่างพี่ดินเข้ามาจีบมัน ความอดทนของผมกลับลดฮวบจนผมอยากจะตีอกชกหัวตัวเอง
กับความรัก มีคนควบคุมมันได้ด้วยเหรอครับ
ผมพยายามแล้วนะ พยายามแล้วจริงๆ ผมคิดว่าผมจะช่วยเหลือไอ้ฟืนทุกเรื่องไม่ว่ามันต้องการประสบผลสำเร็จในเรื่องไหน ผมรักมันมากจนลืมความสุขของตัวเองไป แต่ผมยินดีที่จะมองข้ามความสุขของผมเพื่อมองเห็นรอยยิ้มของฟืน
เพียงแต่ตอนนี้ผมขอเวลาที่จะได้อยู่ห่างกับมันบ้าง ให้ผมได้ตั้งสติดีๆ เพื่อที่จะได้ไม่หลุดบอกชอบมันไปตรงๆ
มันเคยเกือบหลุดออกมาแล้วครับ ตอนที่ฟืนมันนอนนิ่งๆ สบตากับผม และปล่อยให้ผมลูบศีรษะของมัน
คำๆ นั้นไม่ควรที่จะหลุดออกมาอย่างยิ่ง
ผมกลัวที่จะพลาดโอกาสได้มีความลับกับมัน
กลัวที่จะไม่ได้เป็นตัวของตัวเองต่อหน้ามัน
กลัวที่จะไม่ได้แอบมองมันในเวลาที่ผมอยากมอง
กลัวที่จะไม่ได้ทำเนียนกับมัน
กลัวที่จะไม่ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับมัน
ผมกลัวจริงๆ ครับ
ระหว่างอยู่บนรถแท็กซี่ผมควานหาโน้ตการ์ดที่ผมเขียนระบายความรู้สึกของตัวเองลงไป ความลับที่ฟืนมันไม่รู้ก็คือผมเป็นคนชอบเขียนไดอารี่ เขียนนั่นเขียนนี่ไปเรื่อย และโน้ตการ์ดคือสิ่งที่ผมอยากเขียนให้มันทุกๆ วัน เพียงแต่อันล่าสุดมันเป็นอันที่ไม่ควรจะให้มันอ่านอย่างยิ่ง ผมแค่ระบายเฉยๆ และคิดว่าจะเก็บมันไว้กับตัวเอง
แต่มันกลับหายไปไหนไม่รู้!
ขอให้ไอ้เชี่ยฟืนไม่เห็นก็แล้วกัน เพราะถ้ามันเห็นความลับของผมคงจะไม่ได้เป็นความลับอีกต่อไป
ความลับที่ว่าผมนั้นรักมันมากแค่ไหน
[ จบบันทึกพิเศษของฟิสิกส์ ]
tbc*สิกกี้สู้ๆ นะลูก 
หัวข้อ: รักร้ายของผู้ชายคูลๆ '★ Up : ตอนที่ 20 บทส่งท้าย P.27 25/01/17 [END] (อ่าน 383435 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก