┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ [ตอนพิเศษ HNY P.33]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ [ตอนพิเศษ HNY P.33]  (อ่าน 363477 ครั้ง)

ออฟไลน์ arissara

  • ดาดาเดเด
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-2
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
«ตอบ #810 เมื่อ23-03-2017 23:40:52 »

งี้เเหละครับ อนาคตผู้บริหาร ต้องรู้ปัญหา สัมผัสทุกจุดมาก่อนนน

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
«ตอบ #811 เมื่อ24-03-2017 02:21:30 »

กำลังช่วยกีล์อยู่แน่ๆ

ออฟไลน์ SaJung13

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1057
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-1
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
«ตอบ #812 เมื่อ24-03-2017 12:23:09 »

สู้ๆนะกีล์ มันคือคำตอบ ขอทางเลือกที่กีล์ต้องเจอ

ออฟไลน์ why yyy

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4561
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +309/-8
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
«ตอบ #813 เมื่อ24-03-2017 16:48:31 »

ขอบคุณ :)

ออฟไลน์ route rover

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +221/-7
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
«ตอบ #814 เมื่อ24-03-2017 18:21:18 »

เรียนรู้การเป็นผู้บริหาร เริ่มจากต้องเป็นงานระดับล่าง ขึ้นไประดับบนๆ รู้จักพนักงานทุกคนเพื่อการปกครองลูกน้องด้วยใจ

.. รึป่าวนะพี่กีส์ สู้ๆ  :really2: :katai2-1:

ออฟไลน์ songte

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1411
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
«ตอบ #815 เมื่อ25-03-2017 01:07:24 »

ท่าทางพ่อจะแอบสั่งให้ฝึกงานมันทุกแผนกด้วยละมั้งนี่ ต่อไปจะได้ช่วยหมาน้อยบริหารงาน
ทำไมทำมาจะกลายเป็นเลขาส่วนตัวแบบเจย์ซะละมั้ง ทีนี้ก็ไม่ต้องกลีวจะห่างกัน ไปไหนไปกันทุกที่ชัวร์

ออฟไลน์ netich

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 227
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
«ตอบ #816 เมื่อ25-03-2017 04:52:44 »

 :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ Margarita

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 85
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
«ตอบ #817 เมื่อ25-03-2017 22:53:17 »

 :L1: :pig4:

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
«ตอบ #818 เมื่อ26-03-2017 00:05:00 »

พี่กีล์สู้ๆนะ

ออฟไลน์ tiew93

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 655
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
«ตอบ #819 เมื่อ26-03-2017 02:15:22 »

นี่คือเทรนให้คุ้นเคยกับคนในบริษัทรึเปล่า? แต่สงสาร เหนื่อยน่าดูเลยกีล์เอ๊ย ฮ่าๆๆๆ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
« ตอบ #819 เมื่อ: 26-03-2017 02:15:22 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ itsgonnabeme

  • It's me, not you.
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 263
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-2
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
«ตอบ #820 เมื่อ26-03-2017 20:16:08 »

สู้เค้านะน้องกีล์

คุณพ่อคงอยากให้โซมีคนเคียงข้าง
อย่าถอยนะ!

น้องโซก็เป็นเด็กดีและเป็นผู้นำให้ได้เลยน้า

เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอจ้า

ออฟไลน์ double9JH

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1808
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-7
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
«ตอบ #821 เมื่อ26-03-2017 23:16:24 »

สู้ๆพี่กีล์ :mew1:

ออฟไลน์ netich

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 227
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
«ตอบ #822 เมื่อ28-03-2017 03:02:02 »

 :o8: :mew3:

ออฟไลน์ CHESS.

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 212
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +228/-2
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER39 P.27 [23/03/17]
«ตอบ #823 เมื่อ29-03-2017 19:58:12 »

-40-

 

ในส่วนของคนที่ต้องเรียนไปทำงานไปนั้น…

“ผมจะไปหากีตาร์”

ซี ศิวโลคินทร์มองใบหน้าของลูกชายเพียงคนเดียวด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย ข้างๆกันมีเลขาคนสนิทยืนปิดปากกลั้นหัวเราะมองคุณชายของตนด้วยสายตาขบขัน

โซโล่พูดประโยคเดียวกันนี้มาสิบห้าครั้งในรอบสามชั่วโมง หรือถ้าบวกกับวันก่อนๆที่พูดไม่ต่ำกว่าห้าสิบรอบรวมๆแล้วตอนนี้อาจเกินพัน ซีคงต้องขอบคุณในนิสัยมีความรับผิดชอบของลูกชาย ที่อยากไปแค่ไหนก็ไม่ได้ทิ้งงานไปเสียเฉยๆ แต่มาพูดเอาบ่อยๆแบบนี้เขาก็ปวดประสาทเหมือนกัน

“ทน”เขาย้ำเป็นรอบที่สิบห้าของวัน

“พ่อให้ผมทนมาเป็นเดือนแล้วนะ”โซโล่ขมวดคิ้ว ท่าทางไม่พอใจ

“ฝั่งนั้นเขายังทนได้เลยไม่ใช่หรือไง”

พอได้ยินอย่างนั้นคิ้วที่ขมวดอยู่แล้วก็ขมวดยิ่งกว่าเดิม แค่นึกถึงเวลาเป็นเดือนที่ไม่ได้เห็นหน้ากีตาร์เขาก็หงุดหงิดจะแย่อยู่แล้ว มาบอกว่ากีตาร์ทนได้แบบนี้ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

ทนได้กับจำเป็นต้องทนมันไม่เหมือนกันสักนิด

“ผมจะไปวันนี้”โซโล่ย้ำความตั้งใจของตัวเอง คิดไว้แล้วว่าต่อให้ติดงานติดอะไรก็จะเททิ้งแล้วบินไปหาคนที่คิดถึงให้ได้

“วันนี้มีประชุม”ซีลุกขึ้นยืน มองเท้าที่เริ่มก้าวถอยหลังของลูกชายด้วยสายตารู้ทัน

“จะไป!”

“จับตัวคุณชายไว้!”

สิ้นคำสั่งของพ่อผู้รู้ทัน การ์ดที่กองกันอยู่หน้าประตูก็จับตัวคุณชายเอาไว้อย่างรวดเร็ว ไม่เปิดโอกาสให้คนที่กำลังตั้งท่าจะวิ่งหนีหลุดมือไป

“ปล่อยผมนะ!”โซโล่ดิ้นอย่างแรง แต่เพราะคนที่จับตัวเขาไว้ไม่ได้มีแค่คนเดียว ทำอย่างไรก็ยังสู้แรงไม่ได้

“ถ้าไม่รู้จักอดทนจะทำอะไรสำเร็จ”ซีพูดเสียงเย็น ขาก้าวเข้าไปประชิดตัวคนที่กำลังอยู่ในอารมณ์โมโหไม่ฟังใคร

“คุณท่าน…”เจย์ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ด้านข้างก้าวเข้าไปแตะแขนซีเป็นเชิงเตือน เขาไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของพ่อลูกที่เริ่มดีขึ้นกลับไปแย่เหมือนเดิมอีก สองคนนี้นิสัยเหมือนกับแทบทุกอย่าง ถ้าซีโมโหขึ้นมาด้วยทุกอย่างคงพังหมด

“พ่อ!ปล่อย!”โซโล่ตวาดก้อง ดวงตาวาวโรจน์ตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นเรื่อยๆ

“พาไปไว้ที่บ้านเล็ก ยึดโทรศัพท์ ปิดเน็ต ห้ามออกไปไหน ไม่ต้องให้ติดต่อใครทั้งนั้น เฝ้าไว้จนกว่าฉันจะสั่ง”

“พ่อ!”

“คุณท่านครับ”เจย์ที่เห็นท่าไม่ดีรีบเดินเข้าไปขวางหน้าสองพ่อลูกไว้ “คุณชายต้องไปเรียนนะครับ”

“ถ้ายังคิดไม่ได้ก็ไม่ต้องไป”

“ปล่อยสิวะ!พ่อจะไปเข้าใจอะไร!”

ซีจับใบหน้าของลูกชายที่โดนล็อคแขนไว้ให้เงยขึ้นมอง ดวงตาเย็นชาที่เหมือนกันแทบทุกประการสบกันนิ่งงัน

“อย่าคิดถึงแต่ตัวเอง”พูดไว้แค่นั้นเขาก็ผละออกมา ปล่อยให้การ์ดพาตัวลูกชายที่เลิกขัดขืนออกจากห้องไป

“คุณท่าน…”

ซียกมือนวดขมับตัวเองด้วยความเหนื่อยล้า การต้องมาเผชิญหน้ากับคนที่เหมือนตัวเองในอดีตแทบทุกประการทำให้ภาพความทรงจำเก่าๆที่ไม่อยากจดจำปรากฏขึ้นในสมองเป็นฉากๆ

“คุณท่านครับ”เจย์เรียกซ้ำ เขาแตะแขนเจ้านายด้วยความเป็นห่วง และเมื่อดวงตาคมเบือนมาสบทั้งร่างก็ถูกรั้งเข้าไปกอดไว้แน่น

“เขาเหมือนฉันมาก”

คนที่กำลังทำอะไรไม่ถูกกระพริบตาปริบๆ แต่เมื่อรู้สึกตัวจึงยกมือกอดตอบแล้วช่วยลูบแผ่นหลังกว้างเบาๆเป็นการปลอบ

“เหมือนมากเลยครับ”

“เขาบอกว่าฉันไม่เข้าใจ”

“ครับ”

“รู้ได้ยังไงว่าไม่เข้าใจ”

“นั่นสิครับ”

“กับอีแค่ทนไม่กี่เดือน ฉันทนมาตั้งกี่ปี ไม่เห็นว่าใครจะเข้าใจ”

“ผมเข้าใจครับ”เจย์หัวเราะ มือก็ยังทำหน้าที่ลูบหลังให้คนที่กำลังทำตัวเป็นเด็กไม่หยุด

เขามีความสุขจนคิดว่าฝันไป หลังจากการพูดคุยกันครั้งนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ไม่มีชื่อเรียกใดๆ แต่เพียงแค่ได้อยู่ข้างกายเจ้าชีวิตของเขาตลอดไปอย่างนี้ก็ดีมากแล้ว

“แล้วให้คุณชายขาดเรียนแบบนี้จะดีเหรอครับ”เจย์ถามด้วยความเป็นห่วง ค่อยๆผละตัวออกจากอ้อมกอดแข็งแกร่งช้าๆ

“ฝากเด็กเก้านั่นลาอาจารย์ไปก่อนแล้วกัน…เพราะถ้าไม่ดัดนิสัยตั้งแต่ตอนนี้ คนที่กำลังพยายามอยู่ที่ภูเก็ตคงเหนื่อยน่าดู”ซีอธิบายโดยไม่ละสายตาจากเจย์ เขายกมือขึ้นแตะแก้มขาวตามแบบฉบับฝรั่งแท้ของเลขาคนสนิทด้วยความอ่อนโยน

พอได้เห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้าถึงได้รู้ตัว…

บางทีอีกเหตุผลที่ทำให้ซีให้โอกาสเด็กคนนั้น อาจเป็นเพราะบรรยากาศรอบตัวเด็กนั่น…ที่ให้ความรู้สึกเหมือนเจย์ไม่มีผิด

อ่อนโยน...แต่ไม่อ่อนแอ

 

 

ในห้องนอนกว้างขวางที่เคยสวยงาม บัดนี้ดูเละเทะไปหมดจนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม ทั้งเศษแก้วที่กระจายเกลื่อนเต็มพื้น หน้าจอทีวีที่แตกละเอียด ข้าวของที่ถูกขว้างปาไปคนละทิศคนละทาง ซึ่งทุกสิ่งล้วนเกิดจากฝีมือของคนที่นอนขดกายอยู่บนเตียง

โซโล่ขยับกายอย่างเงียบงัน เขาซุกใบหน้าซีดเซียวอ่อนล้าลงกับหมอน ความรู้สึกปวดหัวและปวดท้องเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกปวดใจที่เป็นอยู่ในเวลานี้

หนึ่งอาทิตย์

หนึ่งอาทิตย์แล้วที่ไม่ได้ยินแม้แต่เสียง…หนึ่งอาทิตย์ที่ต้องอุดอู้อยู่ในนี้

เขารู้ดีว่าพ่อเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ไม่ใช่แค่ไม่ได้ใช้เน็ตหรือโทรศัพท์ ไม่ใช่แค่ไม่ได้คุยหรือเจอกีตาร์ แม้แต่เจย์พ่อก็ไม่อนุญาตให้เข้ามาหา เขาอยู่ตัวคนเดียวในบ้านโดยสมบูรณ์แบบ ไม่มีแม้แต่แม่บ้านคอยหาอาหารให้กิน ต้องทำทุกอย่างเองทั้งหมด มีแค่การ์ดที่คอยเดินตรวจตรารอบบ้านอยู่เป็นเพื่อน

เคยพยายามหนีแล้วแต่ก็ไม่พ้น พ่อของเขารู้ทันแทบทุกอย่าง สิ่งเดียวที่ช่วยดับอารมณ์ร้อนราวกับไฟได้มีเพียงการทำลายข้าวของ แต่ทำจนทุกอย่างเละเทะแล้วมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น

“กีตาร์…”เสียงแผ่วเบาและดูอ่อนแอกว่าครั้งไหนๆเรียกชื่อคนที่คิดถึงด้วยความปวดร้าว

ก๊อก ก๊อก

"ออกไป!"เสียงทุ้มตวาดก้อง ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นจากหมอน

ก๊อก ก๊อก

"..."

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"บอกให้ไปไกลๆไงวะ!"

เพล้ง!

เสียงตะโกนด้วยความหัวเสียดังขึ้นพร้อมกับแจกันใกล้มือที่ถูกปาใส่ประตูจนแตกกระจาย

โซโล่ผุดตัวลุกขึ้นนั่ง เขาหอบหายใจด้วยความโมโห ใบหน้าที่ดูซีดเซียวบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแบบที่ไม่ได้เป็นมานานแล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"กูบอกให้!..."

"ไอ้เหี้ยโซ!หุบปากแล้วเปิดประตูระเบียง!"

คนที่กำลังหงุดหงิดเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ เขาไม่เข้าใจว่าเสียงคุ้นเคยของเพื่อนสนิทที่ไม่ควรจะอยู่ที่นี่ดังขึ้นมาได้อย่างไร แต่เมื่อสะบัดหัวจนได้สติแล้วจึงคิดได้

เสียงไม่ได้มาจากหน้าประตู...

ขายาวก้าวลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว เขามุ่งหน้าไปที่ประตูระเบียงซึ่งมีผ้าม่านสีทึบปิดเอาไว้ก่อนจะกระชากผ้าม่านและประตูให้เปิดออก

ภาพแรกที่ปรากฏสู่สายตาคือใบหน้าของเพื่อนสนิทที่กำลังทำหน้าบึ้งยืนกอดอกมองเขาอยู่ และวินาทีต่อมาที่ประตูเปิดเก้าก็พุ่งเข้ามาดึงหัวที่ยุ่งอยู่แล้วให้ยุ่งกว่าเดิมด้วยความหงุดหงิด

"ทำใครเขาเดือดร้อนไปทั่วเลยนะมึง!"มือที่กำลังทึ้งหัวเพื่อนตัวโตออกแรงมากกว่าเดิมโดยไม่ออมแรง แต่เมื่อผ่านไปสักพักแล้วก็ยังไม่ได้รับปฏิกิริยาใดๆตอบกลับมาเก้าก็เริ่มหยุดมือ เขากวาดตามองร่างสูงโปร่งของเพื่อนเพียงรอบเดียวแล้วผลักร่างเพื่อนเข้าไปด้านในโดยแรง หลังปิดประตูกับผ้าม่านจนห้องมืดทึบแล้วก็เดินไปเปิดไฟห้องให้สว่างแทน

สภาพห้องที่เละเทะยิ่งกว่ารังหนูทำให้คนรักความสะอาดขมวดคิ้วมุ่น และเมื่อได้กวาดตามองเพื่อนที่กำลังนั่งหมดอาลัยตายอยากใบหน้ามู่ทู่ก็บูดเบี้ยวยิ่งกว่าเดิม

เดือนมหา'ลัยสุดหล่อของใครๆ...บัดนี้มีสภาพเละเทะยิ่งกว่าอะไร ทั้งใบหน้าซูบซีดเหมือนคนป่วยใกล้ตาย ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนไม่ได้สระมาสิบปี แถมยังรอยแผลตามมือและเท้าที่น่าจะเกิดจากข้าวของที่กระจัดกระจายเต็มห้องอีก

"มึงมันโง่"เก้าพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แต่มือก็ควานหาอุปกรณ์ทำแผลจากเศษซากวัตถุบนพื้นเพื่อเอาไปทำแผลให้เพื่อน

"..."

"ทำไมกูต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย"เก้าจับมือที่มีรอยแผลของคนที่นั่งนิ่งขึ้นมาดู แต่ทันทีที่เขาจะล้างแผล คนที่นิ่งมาตลอดก็กระชากมือออกอย่างแรงแล้วมองมาด้วยดวงตาวาวโรจน์

ถ้าเป็นคนอื่นคงมีช็อคกันไปบ้าง...แต่เผอิญนี่คือเก้า

"อย่ามาทำหน้าแบบนั้นใส่กู!"เก้ายกมือชี้หน้าเพื่อน มองกลับด้วยสายตาหงุดหงิดไม่แพ้กัน เขากระชากมือข้างเดิมกลับมาแล้วพูดย้ำด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "อยู่นิ่งๆ ถ้าขยับอีกมึงก็อยู่คนเดียวไปแล้วกัน"

คนฟังหยุดอารมณ์ของตัวเองแทบไม่ทัน โซโล่สะบัดหัวเพื่อไล่ความปวดหนึบออกไป เขามองหน้าเพื่อนที่กำลังทำแผลให้ด้วยความหงุดหงิด แต่ก็ทำได้เพียงขมวดคิ้วแล้วนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

รอจนทำแผลเสร็จหมดแล้วเก้าก็กลับมานั่งจ้องหน้าเพื่อนเงียบๆ รอให้อีกคนพูดอะไรออกมาก่อน แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากริมฝีปากซีดเซียว

"มึงใช่โซจริงๆเหรอวะ"เขาเปิดบทสนทนา ฝ่ายคนฟังที่เอาแต่นั่งนิ่งมาตลอดยกยิ้มเย้ยหยันที่มุมปากก่อนจะหันมาสบตา

"ทำไม...สภาพกูมันเหี้ยมากล่ะสิ"

ผัวะ!

"อย่ามาประชดกู!"เก้าตวาด มือที่เพิ่งใช้ตบหัวเพื่อนไปเมื่อครู่เปลี่ยนมาใช้ชี้หน้าแทน

"มันจะมากไปแล้วไอ้เก้า"โซโล่เงยหน้ามองกลับด้วยสายตาไม่พอใจ เขาไม่ชอบให้ใครเล่นหัว มันเป็นคนแรกที่กล้าทำถึงขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพื่อนเขาคงเข้าไปบีบคอแล้ว

"กูแค่ช่วย...เผื่อขี้เลื่อยจะหลุดออกจากหัวสมองมึงบ้าง"คนโดนเขม่นยักไหล่ไม่ใส่ใจแล้วพูดต่อ "ที่ถามว่ามึงใช่โซจริงๆเหรอ...เพราะกูรู้สึกเหมือนไม่รู้จักมึง"

"มึงหมายความว่าไง"

"ก็ถ้ามันเป็นไอ้เหี้ยโซเพื่อนกู มันคงไม่มีทางยอมแพ้ ไม่หลุดอารมณ์แทบทั้งหมดออกมาง่ายๆ มันคงคิดถึงเหตุผลมากกว่านี้...หรืออย่างน้อยก็คิดถึงคนที่มันรักมากกว่าตัวเอง"ว่าจบก็เหลือบตามองคนตรงข้าม กวาดตามองขึ้นๆลงๆแล้วเหยียดยิ้ม "แต่ตอนนี้กูเห็นแค่ไอ้ขี้แพ้ โง่เง่า ไม่มีเหตุผล ทำตัวเป็นพวกเหลวแหลก ปัญญาอ่อน"

"กูไม่ได้อยากเป็นแบบนี้"โซโล่ถอนหายใจ ยกมือกุมหัว "พ่อกู..."

"อย่าเอาพ่อมึงมาอ้างไอ้โซ"เก้าตัดบทด้วยน้ำเสียงเย็นชา "มึงทำตัวเองทั้งนั้น"

"กู..."

"มึงมันคิดถึงแต่ตัวเอง"

'อย่าคิดถึงแต่ตัวเอง'

คำพูดของพ่อที่วาบเข้ามาในหัวแบบเดียวกับที่เก้าพูดทำให้ใบหน้าแข็งกร้าวอ่อนลงจนไม่เหลือเค้าเดิม เขากลายเป็นเหมือนเด็กชายโซโล่ตัวเล็กๆที่ต้องการคนโอ๋

น่าเสียดายที่คนๆนั้นไม่ได้อยู่ตรงนี้ เพราะเพื่อนอย่างเก้า...

"อย่ามาทำหน้าหมาหงอยใส่กู"

ก็เป็นเสียอย่างนี้...

"แล้วจะให้กูทำยังไง"โซโล่ถามเสียงแผ่ว เขาก้มหน้าหลบสายตาเพื่อนเพราะขี้เกียจโดนด่า

"กูไม่บอกมึงหรอกไอ้โง่"เก้ายิ้มเยาะ

"..."

"แต่มีคนจะบอกมึงเอง"

"ใคร"

"ตามมา"

ตามมาที่ว่าของเก้าคือการเดินตรงไปที่ระเบียง กระชากประตูเปิดออก มองลาดเลารอบด้าน และไต่ลงจากระเบียงชั้นสองด้วยตัวเอง

โซโล่มองภาพเพื่อนตัวดีปีนลงไปง่ายๆด้วยสายตาพูดไม่ออกบอกไม่ถูก จนเมื่อเก้ากวักมือเรียกอีกครั้งเขาถึงได้ยอมปีนตามลงไป ถึงแม้จะสงสัยอยู่ว่าการ์ดบริเวณนี้หายไปไหนหมดแต่ก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ คิดแค่ได้ออกจากที่นี่ก็ดีมากแล้ว เอาไว้ค่อยถามเก้าอีกทีก็ไม่สาย

เก้าเดินนำออกไปด้านนอกโดยผ่านการปีนรั้วอีกครั้ง เดินออกไปสักพักก็เห็นร่างเจย์ยืนรออยู่ โซโล่ไม่แน่ใจนักว่าที่นี่คือที่ไหน เพราะพ่อเขามีบ้านอยู่หลายที่ หลังนี้ก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากมาย คงไม่มีคนใช้งานถึงได้พาเขามาขังไว้

“คุณชาย”เจย์วิ่งเข้ามาหา มองสภาพของคนที่ยืนอยู่ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความเป็นห่วง

“เจย์”ความรู้สึกมึนหัวที่จู่โจมกะทันหันทำให้ตัวเซไปด้านข้าง ดีที่เก้าช่วยพยุงไว้ทันถึงไม่ล้มลงไป และในชั่วขณะที่กำลังลืมตาขึ้น รู้สึกเหมือนมองเห็นคนที่คิดถึงเป็นภาพลางๆ “กีตาร์…”

“ครับ”

ไม่ใช่ความฝัน

“กีตาร์!”โซโล่เบิกตากว้าง ลืมเลือนทุกความคิด มือไขว่คว้าคนที่พูดตอบรับมากอดไว้แน่น หัวใจเต้นรัวราวกับจะระเบิดออกมา กีตาร์ของเขายกมือกอดตอบโดยไม่พูดอะไร เมื่อผละออกเขาก็เอาแต่มองหน้าคนที่ไม่ได้เจอมาหลายเดือน จนโดนพาขึ้นมาบนรถแล้วก็ยังไม่รู้ตัว

“เป็นยังไงบ้าง”กีล์ถามคนข้างกายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มือลูบหัวคนที่นั่งจ้องเบาๆเป็นเชิงปลอบ

“หนี…”

“ครับ?”

“หนีไปด้วยกันนะ”โซโล่จับมือคนข้างกายมากุมไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ผมไม่อยากห่างจากกีตาร์แล้ว ไม่อยากทำงาน ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น”

คนที่นิ่งฟังมองใบหน้าของโซโล่ด้วยสายตาเรียบเฉย วูบหนึ่งที่ดวงตาอ่อนโยนคู่นั้นปรากฏล่องลอยของความผิดหวัง แต่เมื่อกระพริบตาทุกสิ่งก็หายไปและกลายเป็นแบบเดิม

“ได้สิครับ”

“คุณกีล์!”เจย์ที่ขับรถอยู่หันมามองอย่างตกใจ แต่ทันทีที่เห็นสีหน้าของคนพูดชัดๆเขาก็หันกลับไปด้วยความเข้าใจ

“โซอยากไปที่ไหนครับ”

“ที่ไหนก็ได้ที่พ่อหาไม่เจอ”

 

 

จุดหมายปลายทางที่พวกเขามาคือทะเลแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก เจย์ยืนพิงต้นไม้ มองคนสองคนที่กำลังจูงมือกันเดินอยู่ริมทะเลด้วยสายตาเป็นห่วง ห่วงคุณชายเขาก็ห่วง แต่ที่เป็นห่วงยิ่งกว่าคือคนที่บินตรงมาจากภูเก็ตเมื่อเช้า

“ขอบคุณคุณเก้ามากนะครับที่ยอมมาช่วย”เจย์หันไปยิ้มให้คนด้านข้าง “ลำพังผมคนเดียวคงเข้าไปหาคุณชายไม่ได้”

“ไม่เป็นไรเฮีย”

เมื่อวานเจย์ได้ทราบข่าวจากการ์ดคนสนิทว่าโซโล่ไม่ได้แตะข้าวจริงๆจังๆมาหลายวันแล้ว ทั้งยังได้ยินเสียงดังโครมครามเหมือนมีการทำลายข้าวของดังออกมาจากห้องตลอดเวลา เขาทั้งเป็นห่วงทั้งไม่รู้จะทำยังไง สุดท้ายก็โทรไปบอกกีล์ก่อนเป็นอย่างแรก เพราะไม่อยากให้ฝั่งนั้นเป็นห่วงที่ไม่ได้ติดต่อไปเป็นอาทิตย์ ตอนนั้นเขาไม่ได้เอะใจเลยสักนิดที่กีล์ถามที่อยู่ของโซโล่ไว้

วันต่อมาเขาเลยไปขอให้เก้าช่วย โดยตัวเองจะช่วยถ่วงเวลาการ์ดไว้แล้วให้เก้าเข้าไปด้านใน ไม่คาดคิดเหมือนกันว่าเด็กคนนั้นจะถึงขั้นปีนระเบียงขึ้นไป ทั้งยังพาโซโล่ออกมาได้อีก

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดที่สุดก็คือ…กีล์บินจากภูเก็ตมาที่นี่จริงๆ

เจย์รับโทรศัพท์กีล์ตอนที่เก้ากำลังจะลงจากรถ เขาตกใจมากเมื่ออีกฝ่ายบอกว่ากำลังจะมาหาถึงที่บ้าน ตอนที่ได้เจอกัน เขาเห็นใบหน้าอ่อนล้าของกีล์ชัดเจน แต่อีกคนก็ยังยิ้มส่งมาให้ได้เช่นเดิม และวินาทีที่โซโล่ออกมา เจย์เห็นดวงตาอ่อนล้าคู่นั้นมีประกายของความสุขวาบผ่าน แต่เมื่อเข้าใกล้กันมากขึ้น มันกลับกลายเป็นความหม่นหมองที่เข้ามาแทนที่

“ว่าแต่พี่แกจะไหวไหมนั่น”เก้ามองไปยังคนที่เดินเคียงข้างกันอยู่ริมหาด ถึงจะไม่ได้แสดงออกอะไรมากมาย แต่คิ้วที่ขมวดนิดๆก็บ่งบอกได้ดีว่าเขาเป็นห่วงกีล์ไม่แพ้เจย์เลย

“ผมก็เป็นห่วงอยู่ครับ…จริงๆไม่น่าโทรไปบอกคุณกีล์เลย”เจย์พูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “แต่ผมก็กลัวคุณชายจะเป็นอะไรไป ข้าวปลาก็ไม่ยอมทาน ห่วงจนลืมนึกถึงไปเลยว่าจริงๆแล้วคุณกีล์เองก็กำลังเหนื่อยขนาดไหน”

“ทำไมไอ้โซมันเป็นได้ขนาดนี้”

“คงเพราะคุณกีล์เหมือนผู้ช่วยชีวิตมั้งครับ”เจย์หัวเราะเบาๆเพราะสิ่งที่พูดไปไม่ได้ต่างจากชีวิตเขาเองเท่าไหร่ “มาเติมเต็มทุกสิ่งที่ขาดหาย คุณชายก็เหมือนเด็กตัวเล็กๆที่เติบโตขึ้นมาด้วยตัวเอง จะบอกว่าขาดความอบอุ่นก็คงใช่ เพราะงั้นถึงได้เป็นเอามากขนาดนี้”

“…”

เมื่อเก้าไม่ถามอะไรต่อเจย์ก็ทำได้เพียงหันกลับไปมองภาพคนสองคนที่เดินเคียงคู่กันเช่นเดิม ทั้งคู่ยิ้มแย้มตลอดเวลา แตกต่างกันเพียงความรู้สึกที่แสดงออกมา โซโล่อาจจะยิ้มอย่างมีความสุขจริงๆ แต่กีล์ไม่ใช่แบบนั้น…

“รู้ตัวสักทีเถอะครับคุณชาย”

.

.

“ผมคิดถึงกีตาร์มาก”โซโล่พูดออกมาตามความรู้สึก ใบหน้านิ่งเรียบมีเพียงความสุขที่ปรากฏบนนั้น

“พี่ก็คิดถึงโซครับ”กีล์ตอบรับ แม้คำพูดจะไม่ใช่คำโกหก แต่รอยยิ้มบนใบหน้าก็ไม่ได้แสดงออกว่ามีความสุขเช่นกัน เหมือนเป็นเพียงรอยยิ้มปลอมๆที่จงใจสร้างขึ้นมา น่าแปลกที่คนด้านข้างไม่ได้สังเกตเห็นเลยแม้แต่น้อย

“ผมขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อไป พ่อจับผมขังไว้ที่บ้านเล็ก ใช้โทรศัพท์หรือเน็ตไม่ได้เลย”โซโล่ก้าวเท้าไปตามทาง เขาเล่าเรื่องที่เกิดกับตัวเองไปเรื่อยๆ หวาดกลัวว่าจะทำให้คนข้างๆโกรธเพราะไม่ยอมติดต่อไป

“ไม่เป็นไรครับ”

“แต่ผมเป็น…ผมคิดถึงกีตาร์”

“พี่ทราบครับ”กีล์หัวเราะเบาๆ เขารู้ดีว่าอีกคนคิดถึง เพราะเขาเองก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ “โซอยากไปที่ไหนอีกไหม”

“ไปที่ๆไกลกว่านี้”โซโล่หันมาหา ในใจคิดเพียงว่ายิ่งไปได้ไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งดี เขาจับมือคนข้างกายไว้แน่นก่อนจะพาเดินไปที่รถซึ่งมีเจย์กับเก้ายืนรออยู่ “ไปที่ๆพ่อจะหาผมไม่เจอ”

เก้าไม่ได้พูดอะไร เพียงถอนหายใจแล้วยัดตัวเข้าไปในรถก่อนเป็นคนแรก ส่วนเจย์ที่ต้องรับคำสั่งก็มองไปที่กีล์ด้วยความเป็นห่วงเช่นเดิม

“คุณกีล์…”

“ไปตามที่เขาบอกเถอะครับคุณเจย์”กีล์ส่ายหน้าไม่ให้พูดอะไรต่อ เขาเข้าไปนั่งด้านในรถและพิงเบาะไว้นิ่งๆโดยไม่พูดอะไรอีก

รถที่แล่นไปตามทางขับเปลี่ยนเวียนสถานที่ไปเรื่อยๆตามคำสั่งของโซโล่ พอเจอที่ที่ต้องการเขาก็สั่งให้หยุดรถ พาคนรักออกไปเดินเล่น พอใจแล้วก็เปลี่ยนไปอีกที่ น่าแปลกที่ปกติโซโล่ซึ่งพูดน้อยที่สุดกลับพูดมากกว่าทุกวัน หรือบางทีอาจเรียกได้ว่าพูดอยู่คนเดียว

“กีตาร์หิวไหม”

“ไม่ครับ”

“อยากได้อะไรไหม ผม…”

“ไม่ครับ”

ยิ่งเส้นทางยาวไกลมากเท่าไหร่ ความหนักใจของทุกคนก็เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น คนนอกทั้งสองคนทำได้เพียงนั่งฟังประโยคสนทนาน่าอึดอัดไปตลอดทาง ในขณะที่ตัวต้นเหตุทั้งสองอยู่ในบรรยากาศที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

โซโล่พูดเยอะ ถึงแม้จะรู้สึกไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆก็ยังไม่เปลี่ยนท่าที แต่คนใจดีอย่างกีล์กลับเงียบผิดปกติ และยิ่งเงียบมากขึ้นเรื่อยๆตามระยะทางที่เพิ่มขึ้น

“ผมอยากแวะสวนสาธารณะด้านหน้าครับคุณเจย์”กีล์พูดขึ้นลอยๆ ไม่ได้ถามความเห็นคนด้านข้างแต่ก็มั่นใจว่าอีกคนจะยอมตามใจ

“ครับคุณกีล์”

กีล์เดินนำลงมาจากรถเป็นคนแรกโดยมีโซโล่เดินตามต้อยๆ ส่วนอีกสองคนที่เหลือไม่ได้เดินตามไป เพียงแค่ยืนพิงรถรออยู่เงียบๆ

“กีตาร์…”โซโล่เรียกเสียงแผ่ว เขาคว้ามือคนที่เดินนำไว้ รู้สึกปวดหนึบที่หัวใจโดยไร้เหตุผล

“ครับ”

“ทำไม…ไม่มองหน้าผม”สิ้นคำถามนั้นคนที่เดินนำก็หยุดเท้าลง กีล์หันหลังกลับ เขาเงยหน้าสบตาคนที่กำลังทำหน้าเศร้าด้วยสายตาเรียบเฉย ไร้ซึ่งรอยยิ้มบนใบหน้า

“โซไม่อยากเที่ยวแล้วเหรอครับ”

“ผม…”

“สนุกพอแล้วเหรอ”

“…”

“พี่ไม่มีเงิน ไม่มีอะไรเลย แต่ถ้าโซต้องการ…จะพาพี่ไปไหนก็ได้ครับ”กีล์ยิ้มอ่อนล้า มองใบหน้าของคนที่เงียบไปด้วยสายตาอ่อนโยน “และถ้าพอใจแล้ว…ช่วยบอกพี่ด้วยนะครับ”

“กีตาร์…”

“นี่เหรอครับ สภาพของคนที่พี่พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มายืนอยู่เคียงข้าง…ตอนนี้พี่เห็นแต่ใครสักคนที่พี่ไม่เคยรู้จัก”คำพูดเย็นชาที่ดังออกมาแตกต่างจากใบหน้าอ่อนโยนของคนพูดโดยสิ้นเชิง โซโล่รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะแตกสลาย แต่เขาก็ไม่อาจเถียงอะไรได้สักคำ “พี่ทั้งเหนื่อย ทั้งท้อ แต่ทุกๆครั้งพอนึกถึงว่าทำเพื่อใครก็มีแรงขึ้นมาตลอด แล้วโซล่ะครับ…”

“…”

“ถ้าโซคิดถึงแต่ตัวเอง อยู่คนเดียวดีกว่าไหม”

“ไม่เอานะ!”โซโล่ปฏิเสธอย่างรวดเร็ว เขารั้งร่างของคนตรงหน้าเข้ามากอดไว้แน่น…กลัวเหลือเกินว่าจะปล่อยมือกัน

“เหตุผลที่พี่มาที่นี่เพราะพี่เป็นห่วง ไม่มีอะไรอยู่ในหัวนอกจากอยากให้โซปลอดภัย พี่คิดว่าโซโดนใครทำร้าย คิดว่าโซเป็นอะไรไป ทั้งห่วง ทั้งกังวลสารพัด สุดท้ายก็ใช้เงินเก็บขึ้นเครื่องบินกลับมาที่นี่…ทั้งที่วันนี้พี่ต้องทำงาน”น้ำเสียงสบายๆที่เอ่ยออกมาไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย กลับกัน…โซโล่รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงหดหายลงไปเรื่อยๆ ยิ่งรู้ว่าเป็นเขาที่กอดอยู่ฝ่ายเดียวก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัว

นี่เขา…ลืมมองอะไรไปบ้าง

ทำไมถึงเพิ่งสังเกตเห็น…ว่าใบหน้าของกีตาร์ดูย่ำแย่ขนาดไหน ทั้งดูอ่อนล้าและอ่อนแรง ดูเหนื่อยยิ่งกว่าเขาเวลาทำงานเป็นสิบเท่า

“ผมขอโทษ”น้ำเสียงรู้สึกผิดอย่างแท้จริงทำให้ใบหน้าอ่อนล้าของคนฟังเริ่มปรากฏรอยยิ้มอย่างแท้จริงเป็นครั้งแรก กีล์ยกมือกอดตอบเบาๆ ฟังเสียงเด็กน้อยร้องครวญว่าขอโทษไม่หยุดด้วยความรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน

ที่พูด…ใช่ว่าเขาไม่รู้สึก ใช่ว่าสามารถปล่อยมือไปได้ง่ายๆ แต่เขาต้องการเปลี่ยนแปลงนิสัยของโซโล่ ความเอาแต่ใจและไม่มีความอดทนจะทำให้ชีวิตของคนๆนี้ลำบาก เขาไม่อยากให้โซโล่มีปัญหาในอนาคต ถึงได้จำใจพูดประโยคที่ทำให้ตัวเองปวดใจไม่แพ้กันออกไป

“ทีนี้เราหยุดหนีกันได้หรือยังครับ”กีล์ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ดันใบหน้ายับยู่ยี่ของคนที่กอดไว้แน่นออกเพื่อเช็ดหน้าเช็ดตาให้

ไม่ได้ร้องไห้แต่กลับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แบบนี้ดูน่าสงสารยิ่งกว่าการร้องไห้ออกมาเสียอีก

“ครับ”

------------------------

 

TALK : เหลืออีก3ตอนสุดท้าย กำหนดวันลงตายตัวเลยนะคะ ตอนต่อไปจะอัพวันที่ 9 / 16 / 23 ตามลำดับ เนื่องจากเราจะเปิดคอมได้แค่วันอาทิตย์วันเดียวค่ะ งานล้นหัวเอาตัวไม่รอด น้ำตาาา อีกอย่างคือถ่วงๆให้จบใกล้เคียงกับช่วงเปิดจองด้วย



ปล. เผื่อใครยังไม่ทราบ เปิดจองปลายเดือนเมษาน้า

ติดแฮชแท็ก #โซโล่กีล์

Fan Page : Chesshire. Twitter : @Chesshire04



 
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-03-2017 20:23:21 โดย CHESS. »

ออฟไลน์ Supparang-k

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1908
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-3
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.27 [29/03/17]
«ตอบ #824 เมื่อ29-03-2017 20:12:19 »

โป้ง!!!   โป้ง..โซละ ทำไมนิสัยเด็กจนทำพี่กีล์ต้องเหนื่อยแบบนี้

ออฟไลน์ double9JH

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1808
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-7
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.27 [29/03/17]
«ตอบ #825 เมื่อ29-03-2017 20:26:04 »

เข้าใจรึยังโซโล่  :hao4:

พี่กีล์ สู้ๆ :mew3: :mew1:

โซก็สู้ๆน้าาา

ออฟไลน์ Past-Zeit

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 50
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.27 [29/03/17]
«ตอบ #826 เมื่อ29-03-2017 20:32:37 »

พี่กีล์สายโหดครับ....55555
อึ้งเเทนโซโล่อ่ะ ตอนประโยค "ถ้าโซจะคิดถึงเเต่ตัวเองเเบบนี้ อยู่คนเดียวไหมครับ"
แบบไม่คิดว่านางจะกล้าพูด คนจริงไรจริง

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.27 [29/03/17]
«ตอบ #827 เมื่อ29-03-2017 20:37:36 »

 :L2: :pig4: :L1:

ออฟไลน์ pui

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-3
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.27 [29/03/17]
«ตอบ #828 เมื่อ29-03-2017 20:38:24 »

 o13

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.28 [29/03/17]
«ตอบ #829 เมื่อ29-03-2017 22:05:27 »

อดทนนะทั้งพี่กีลล์ทั้งโซ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.28 [29/03/17]
« ตอบ #829 เมื่อ: 29-03-2017 22:05:27 »





ออฟไลน์ บูมเบส

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1740
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-4
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.28 [29/03/17]
«ตอบ #830 เมื่อ29-03-2017 22:16:59 »

น่าตีจร้งๆเลย

ออฟไลน์ why yyy

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4561
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +309/-8
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.28 [29/03/17]
«ตอบ #831 เมื่อ29-03-2017 22:34:23 »

ขอบคุณ :)

ออฟไลน์ route rover

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +221/-7
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.28 [29/03/17]
«ตอบ #832 เมื่อ29-03-2017 22:50:14 »

น้ำตาเกือบมาละ ดีทีอ่านช่วงท้ายเลยยิ้มออก

สู้ๆ นะพี่กีล์ น้องโซ

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.28 [29/03/17]
«ตอบ #833 เมื่อ30-03-2017 00:49:04 »

หวังว่าจะดีขึ้น

ออฟไลน์ karashi

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 428
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-3
    • นิยาย นิยายแจ่มใส นิยายมือสอง
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.28 [29/03/17]
«ตอบ #834 เมื่อ30-03-2017 01:03:12 »

รอติดตามตอนต่อไปปปป

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.28 [29/03/17]
«ตอบ #835 เมื่อ30-03-2017 01:05:11 »

โซโล่ พี่กีล์ สู้ๆนะ อดทนกันอีกนึดนึงนะ

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.28 [29/03/17]
«ตอบ #836 เมื่อ30-03-2017 02:20:59 »

 :pig4:

ออฟไลน์ reverofjs

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 380
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.28 [29/03/17]
«ตอบ #837 เมื่อ30-03-2017 13:12:29 »

หูยยย ตอนนี้พี่กีล์โหดมาก  o13

ออฟไลน์ ตัวไหมอ้วนกลม

  • สาว Y ไม่ใช่โรคติดต่อ แต่เป็นแล้วรักษาไม่หายนะคะ
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 236
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-2
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.28 [29/03/17]
«ตอบ #838 เมื่อ30-03-2017 16:15:34 »

 :mew4: :mew4: :mew4:

ออฟไลน์ Margarita

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 85
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER40 P.28 [29/03/17]
«ตอบ #839 เมื่อ31-03-2017 09:58:33 »

 :pig4:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด