หัวข้อ: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33

[wikichan]

ใครวะะะะ ฉาน แฟนเก่าเหรอลุง
หึหึหึหึ ชอบมากที่ลุงพูดตรง พูดแรง ใส่นุ้งเรนอ่ะ ใครจะชอบใครก่อนกันนะ หุหุ เห้ย..เรื่องนี้เขา'ไม่รัก'นี่เนอะ 55555 //ลุ้นกันยาวว

[sirin_chadada]

ฉานคือใครหนอ หรือว่าจะเป็นน้องพี่แสง?

[larynx]

ฉานไหน? หู้ย เอาซะอยากอ่านต่อต่อไปพรุ่งนี้เลย 55555555555555 น้องเรนจะติดตามคุณไปทุกที่ค่ะ 555555

[insomniac]

โอ้ย ชอบเรื่องนี้ เรนสู้ชีวิตมาก

[puiiz]

 

[oiruop]

 

[todiefor]

ระแวงตามอาแสงไปด้วยยยยเลยยเนี่ย
แต่จะว่าไป ตอนนี้ เด็กเรนก็น่ารักดีเหมือนกันนะ

[therappizdrum]

เรนนี่แอบตามพี่แสงป่าว 55555555

[EoBen]

ฉาน ? คือผู้ใด๋

[oiruop]

 

[aiyuki]

เฮียแสงเสียท่าเด็กจน จะกู้คืนมาได้มั้ยยยย

[neverland]

ตามมาจากเรื่องของหลง อาแสงเรื่องนั้นเท่มาก แต่เรื่องของตัวเองคือแบบ 
น่าสงสารและน่าเห็นใจมากค่ะมาเจอหน่องเรน 555555555555555555555555555555555555555555555555555555
สะเทือนใจแทนเลยค่ะ ถูกเรียกว่าลุงงง โฮฮฮฮ

[lizzii]

ฉานคือใคร

[anntonies]

นิยายอะไรเนี่ย
ตลกยันทอล์ค ฮือ ขำหนักมาก
โรลเพลย์อาร้าย มุกสามบาทสองบาทก็ขำหนักมาก
เฮียแสงข้างนอกดูโหด ข้างในนี่ไม่ต่างอะไรกับหลง 
นี่มันหลงสองชัดๆ 555555555555555555555555555555555555555
รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่พระเอกเรื่องนี้ไม่จนแต่แรก 
ถึงคอนเซ็ปท์นิยายจะเปลี่ยนไป
แต่ความนี่ทวีคูณไปอีก มาเหนือจริงๆ 
แล้วตอนที่เรียนเจ้ซันว่าสันต์  เรานี่ขำตลาดแตก
ขำหนักมาก
ส่วนเด็กเรนนี่ยอมใจ ถึงขั้นเอาตัวเข้าแลก
นี่บ่ใจ้นเรนทร์แล้วข่าา นี่มันพิเรนทร์แย้ว 

[flimflam]

ไงล่ะเฮีย โรลเพลย์สนุกมั้ยล่ะ 5555555555555
ได้รับเจ้ากรรมนายเวร 1 ea

[kokilolylove]

จนได้ใจ 5555

[reverofjs]

อาแสงงงงงง 

[dereel_nx]

โอยยยยยนี่แบบชอบใจเรนมาก ใครจะว่าไงก็ช่างฉันชอบนางค่ะ 555555 ที่ไปตรงนั้นทุกๆวันนี่มีอะไรในใจรึเปล่าคะลูก ตอนจบอย่าให้เรนจนนะคะคุณindigo เกาะอาแสงจนรวยก็ได้ค่ะ กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆ   

[aiLime13]

นี่ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดีระหว่างลุงแสงกับน้องเรนค่ะ
ดูมีกรรมกันทั้งคู่ จูงมือไปใส่บาตรกรวดน้ำด้วยกันท่าจะดี 55555555555555555

ทั้งนี้ทั้งนั้นประทับใจในความสู้ชีวิตของน้องเรนมาก
เอ็นดูเหลือเกิน อ่านไปแล้วก็อยากจับน้องมาอาบน้ำทาแป้งหอมๆ แล้วส่งไปถวายตัวให้ลุงแสง #ผิดดส์
อยากรู้ว่าน้องไปทำอะไรหน้าห้างทุกวัน ลุงแสงนี่ก็ร้ายกาจ ตอนขับรถหนีน้องนี่อยากเอาไม้หน้าสามฟาด
ใจร้ายจังเลย ;w;;;

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
เราชอบพระเอกของคุณอินดิโกมากค่ะ ทุกคนดูมีความอาภัพเป็นของตัวเอง
นี่ขนาดว่าลุงแสงหล่อ รวย เลว ครบสูตรพระเอกแบดบอยแล้วยังมีมุมน่าเห็นใจเลยค่ะ 55555555555555555

[Indigo]

ทวงครั้งที่ 5

   “ฉาน...”

   ทางนั้นยิ้มตอบ “ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
   “เออ” แสงเกาหัว “แกไม่ว่างเลยนี่นา”
   “เจออีกทีปากแตกซะแล้ว  ไปทำอะไรมาน่ะครับ”
   “อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ”

   นเรนทร์ที่กลายเป็นส่วนเกินหันซ้ายขวาไปมา  กว่าจะรู้ตัวว่าเผลอยกชายเสื้อค้างเติ่งให้ลมโกรกท้องก็หลายวินาทีอยู่  เขาค่อย ๆ ลดระดับแขนลงปล่อยชายเสื้อตกตามแรงโน้มถ่วง เพราะขยับตัวแบบนั้นชายที่ชื่นฉานจึงหันขวับมามอง
   “สวัสดีครับ” หนุ่มสวมแว่นก้มหัวอย่างสุภาพ
   “อ่า...หวัดดีครับ”
   “แล้วแกมาทำอะไรแถวนี้ล่ะฉาน” แทนที่จะต่อบทสนทนาแสงกลับโพล่งถามเรื่องอื่น “คงไม่ได้บังเอิญขนาดนั้นใช่ไหม”
   “อ้อ  จริงสิผมลืมไปเลย” ฉานยัดถุงกระดาษที่ยืนถืออยู่ได้นานสองนานเข้ามืออีกฝ่าย “เพิ่งกลับจากทริปที่เยอรมันเลยซื้อมาฝาก  กลัวมันเสียเลยรีบเอามาให้พี่แสง”
   “หือ?” หนุ่มใหญ่ก้มมองดูของในถุง  เป็นไส้กรอกในซองสุญญากาศแช่ฟรีซมาซะแข็งเป๊ก  แค่คิดถึงตอนเอามาเวฟกินกับเบียร์ตอนดึก ๆ แสงก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันตา  มือควานเขี่ยดูของด้านล่างก็เจอช็อกโกแลตบาร์อีกแพคหนึ่ง  กะให้คอเลสเตอรอลพุ่งเลยหรือไง “ขอบใจนะ”
   “แล้วนี่พี่แสงไม่คิดจะกลับไปเยี่ยมบ้านบ้างเหรอครับ  ลูกผมบ่นคิดถึงใหญ่เลย”
   “ฮะ ๆ” พอพูดถึงไอ้เด็กพี่น้องชายหญิงคู่นั้นคนหน้าดุก็เผลอยิ้มออกมา “หลานเป็นไงบ้างล่ะ”
   “ดื้อสุด ๆ เลยครับ” ถึงจะบ่นแต่คุณพ่อกลับหน้าบาน “อ้อ  พ่อกับแม่ก็อยากเจอพี่แสงนะครับ”

   ฉาน  เรืองภพ  น้องชายแท้ ๆ ของแสง  อายุห่างกันสองปี แต่นิสัยต่างกันสุดขั้ว  เขาทั้งสุภาพเรียบร้อย  แม้แต่ใบหน้าก็ไม่ดุร้ายเหมือนพี่  ฉานผิวขาว  หางตาตก  สวมแว่นกรอบสีทอง และเสื้อผ้าสีเรียบ ๆ  เป็นประเภทที่ถ้าใครอยู่ใกล้คงสบายใจ  หน้าที่การงานก็ดี เป็นถึงศัลยแพทย์ด้านศัลยกรรมตกแต่ง

   “ความจริงว่าจะโทรหาพี่แสงก่อนมา แต่คิดว่าน่าจะอยู่ห้องตลอด  ผมเกือบพลาดสินะ”
   “อื้อ  แต่ก็ยังดวงดี”
   วินาทีนั้นเองที่ฉานเบนสายตากลับมาหาชายหนุ่มที่ยืนเอ๋อเป็นไอ้โง่อยู่ “ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ  ผมฉาน  เป็นน้องชายพี่แสง”
   “ครับ”
   “พี่แสงไม่คิดจะแนะนำแฟนให้ผมรู้จักหน่อยเหรอครับ”

   เปรี้ยง!  เหมือนฟ้าผ่ากลางกบาล  ไอ้ฉานเอ๊ย! เป็นหมอซะเปล่ามีตาหามีแววไม่  มันเอาอะไรมองว่าเขากับไอ้เด็กนรกนเรนทร์นี่เป็นแฟนกัน  อ้อ! สงสัยจะตอนนัวเนียดึงเสื้อกันเมื่อครู่แน่ ๆ
   ตัวแสงน่ะไม่แปลกใจกับคำถาม เพราะฉานรู้เรื่องที่เขาเป็นเกย์อยู่แล้ว แต่นเรนทร์นี่สิอยู่ ๆ มันก็ยิ้มหวานคงอยากจะขู่ว่า ‘ผมจะเปิดโปงความลับเฮียละนะ’  หนุ่มใหญ่ยกมือขึ้นกอดอกรอดูว่ามันจะทำให้เขาเสียหน้าเรื่องนี้ยังไง
แกได้โอกาสแล้วนี่...

   “ไม่ได้เป็นแฟนสักหน่อยครับ”
   ประโยคนั้นฉันต้องพูดต่างหาก!  ไม่สิ!  มันปฏิเสธเหรอ?
   “เอ๋!?” แล้วที่เห็นสวีทปิ๋วปิ้วเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเมื่อกี้มันอะไรกัน  ยิ่งเดินเข้ามาใกล้เห็นพี่ชายปากแตกยิ่งชวนคิดไปไกล  ป้ายรถเมล์ยิ่งไม่มีคนอยู่ด้วย  ยิ่งคิดยิ่งงง...เอาเป็นว่าเชื่อไปก่อนแล้วกัน “งะ...งั้นเหรอครับ”
   “ไม่ใช่แน่นอนครับ  แค่...เอ่อ...” นเรนทร์งึมงำ “คนรู้จัก”

   ‘คนรู้จัก’ ยังมากไปเลยโว้ย!  แสงก่นด่าในใจทั้งที่ตัวเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน  ฉานไม่รู้เรื่องที่เขามารับจ๊อบทวงหนี้เสียด้วย

   “ผมชื่อนเรนทร์ครับ  เรียกเรนก็ได้”
   “อ๋อ...ครับ”
   “ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วก็กลับไปเหอะ” เหมือนจะพูดรวม ๆ แต่เรนรู้ดีว่าคุณชายแสงส่งเมจเสจมาหาเขาโดยตรง    อยากอยู่ตรงนี้ตายล่ะ  ไม่ต้องโบกมือไล่ก็จะไปอยู่แล้ว
   “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” เรนยกมือไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่ทั้งสอง “สวัสดีครับ”
   ว่าแล้วก็พุ่งขึ้นรถเมล์คันที่จอดเทียบพอดีเด๊ะ ๆ  หายวับไปในพริบตาราวกับไม่มีตัวตนอยู่แต่แรก  ทิ้งให้แสงอยู่กับสายตาสงสัยของน้องชายเพียงลำพัง  ช่างปะไรเขาไม่คิดจะตอบคำถามอยู่แล้ว
   “แกจะขึ้นไปดื่มน้ำดื่มท่าที่ห้องฉันหน่อยไหมล่ะ”
   “ไม่ดีกว่าครับ  นี่ก็ดึกจนโดนลูกโทรตามใหญ่แล้ว” ฉานคลี่ยิ้ม “ไว้โทรนัดพี่แสงกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันนะครับ”
   “เออ ให้แกว่างก่อนเถอะ”

   ประโยคบอกลาสั้น ๆ ถูกเอื้อนเอ่ย  แสงกระชับเชือกของถุงกระดาษให้ถือถนัดมือขึ้นแล้วเดินเอื่อยเฉื่อยเข้าคอนโดไป และเมื่อลิฟต์ทะยานตัวขึ้นสู่ชั้น 12 ความเงียบก็ถูกปกคลุมไปทั้งชั้น
   มีเส้นกั้นบาง ๆ ระหว่างความสงบกับหลอน  หากจิตไม่แข็งพอการอยู่คนเดียวทั้งชั้นแบบนี้คงต้องมีสติแตกกันบ้าง แต่สำหรับแสงไม่มีปัญหาเลยสักนิด  ออกจะสบายใจที่เปิดทีวีเสียงดังโดยไม่มีคนด่าด้วยซ้ำไป  ทว่าตอนนี้ความสงบที่ว่าถูกทำลายเสียยับเยิน
   แม้ช่างจะออกงานกันไปหมดแล้ว แต่ก็ทิ้งฝุ่นปริมาณมหาศาลเอาไว้ แค่เดิมผ่านยังเหนอะแหนะตัวไปหมด  นี่ยังไม่นับเศษไม้เศษเหล็กที่เรี่ยราดตรงพื้นอีกนะ  ดูท่าพรุ่งนี้ต้องไปเฉ่งนิติ ฯ เรื่องเก็บขยะสักหน่อยแล้ว  เห็นเขาไม่พูดอะไรเลยย่ามใจหรือไง
   ไอ้ช่างพวกนี้ก็เหลือเกินทำอะไรไม่รู้จักเก็บกวาดให้เรียบร้อย  เขาก่นด่าขณะเสียบกุญแจเข้ากลอนประตู

   แกร๊ก...

   ว่าไปแล้วทำไมวันนี้ไอ้เด็กขี้เลนถึงไม่มาทำงานนะ?  ถ้าว่างไปนั่งเฝ้าเสาไฟฟ้าก็ช่วยทำมาหากินเอาเงินมาใช้หนี้ได้ไหมวะ  จะได้ไม่ต้องลำบากถ่ายคลิปแบล็คเมล์ชาวบ้านแบบนี้  ขณะรินน้ำดื่มพลางก่นด่าประโยคหนึ่งก็วาบขึ้นมาในหัว

   ‘ไม่ได้เป็นแฟนสักหน่อยครับ’
   แสงชะงักเมื่อนึกถึงความจริงข้อนี้  ทั้งที่ตอนนั้นได้โอกาสแกรนด์โอเพนนิ่งแสงต่อหน้าน้องชายแล้วแท้ ๆ แต่ดันไม่ยอมทำเนี่ยนะ
   ก็..เอ่อ..  ไมได้ชั่วระดับสิบอย่างที่คาด  ลดลงมาสักเก้าเป็นไง
แต่มาคิดดูอีกทีวันนี้ถึงจะแหกกฎเข้ามาคุยก็เพราะเรื่องเจ๊ซันนี่นา  ว่ากันตามตรงมันก็ไม่อยากเกี่ยวข้องกับเขาตั้งแต่แรกแล้ว  ดังนั้นที่ไม่เปิดโปงเรื่องเป็นเกย์นั่นก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอก

โอเค  เพิ่มกลับไประดับสิบเหมือนเดิมนั่นแหละ...


……………………………………….
…………………………
………..
…..


   ถ้าพูดว่าเจอไอ้เด็กเรนอีกแล้วคงไม่มีใครตกใจสินะ
   แล้วถ้าบอกว่ามันโดนลูกน้องเฮียอู๋ไล่ล่ะ?
   อา...จืดชืดชะมัด...

   หนุ่มใหญ่เท้าคางลงกับขอบหน้าต่างเคาะปลายนิ้วนับถอยหลังรอเวลาที่ไฟจราจรจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว  ขณะที่ริมฟุตปาธข้าง ๆ กำลังโกลาหลโหวกเหวกไล่ล่าเป็นหนังแอคชัน  แน่นอนว่าพระเอกของเรื่องที่วิ่งนำหน้าจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากนเรนทร์เด็กเวรในตำนาน
   นิ้วที่เคาะจังหวะอยู่ชะงักไปเล็กน้อย แต่เพราะไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้วแสงจึงขับรถข้ามแยกนั้นไปตามปกติ  พอเลี้ยวเข้ามายังเส้นถนนสองเลนความเร็วก็ค่อย ๆ ลดลง
   ราวกับมองหาอะไรอยู่  สิ่งที่แสงรู้ดีแก่ใจ
   ทว่าวันนี้นเรนทร์ไม่ได้หนีมาทางนี้  มองไปทางไหนก็เจอแต่แผงลอยเท่านั้น  เลยอดเห็นสีหน้าดิ้นรนจะเป็นจะตายของมันเลย  แสงบอกตัวเองในใจ

   สองวันต่อมาเขาไม่เจอเรนที่ไซต์งานเลย  ไม่ว่าจะตอนออกห้องหรือกลับเข้ามา  บางทีอาจจะอยู่ในห้องพอดีเลยไม่ทันได้เห็น  กระนั้นก็ยังไม่คลายอาการหงุดหงิดใจของเขาลงแม้แต่น้อย
   บุหรี่ไฟฟ้ามาส่งแล้ว  เพิ่งแกะมาชาร์จแบตเมื่อครู่นี้เอง  เขาเลือกรุ่นที่เป็นทรงสี่เหลี่ยมขนาดพอดีมือ  สีเงินด้านของมันดูเรียบหรูกว่าที่เห็นจากจอคอมเสียอีก  เป้าหมายคือเลิกบุหรี่ภายในสามเดือนโดยเริ่มจากการสูบบุหรี่ไฟฟ้าแทนไปก่อนแล้วค่อย ๆ ลดจำนวนครั้งต่ออาทิตย์ลง  เท่าที่หาข้อมูลมาส่วนใหญ่ก็ใช้วิธีนี้ทั้งนั้น
   แสงติดบุหรี่  พยายามจะเลิกหลายครั้งแต่ก็ไปไม่รอด  ทำได้มากที่สุดคือสูบวันละมวนเท่านั้น  มารอบนี้เขาจริงจังกว่าครั้งไหน ๆ  ใช่แล้ว!  บุหรี่มันเลว  มันชั่ว  เลิกไปซะได้ก็ดี!  ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว...
   
กริ๊ก..
ขอสูบส่งท้ายอีกสักมวนนะ....
ลิ้นชักถูกกระชากเปิด  บุหรี่มวนสุดท้ายในซองหล่นปุลงบนมือ  มือคว้าเอาไฟแช็กและกุญแจห้องก่อนจะเปิดประตูออกไป เพราะอาศัยอยู่ชั้น 12 เพียงคนเดียวเขาจึงใช้ทุกตารางเมตรของที่นี่อย่างคุ้มค่า  เป้าหมายคือบันไดหนีไฟตัวที่อยู่นอกอาคาร  แสงมักจะทำอารมณ์ศิลปินมาสูบบุหรี่ชมแสงสีของกรุงเทพฯ จากที่นี่บ่อย ๆ
ระหว่างเดินก็แอบสอดส่องดูห้องที่เปิดประตูค้างไว้เห็นกองไม้และขี้เลื่อยระเนระนาดอยู่ด้านใน  เท่าที่ดูก็ขึ้นโครงไปได้เยอะแล้ว  พื้นรองเท้าแตะตบแปะ ๆ ไปตลอดทางจวบจนถึงบันไดหนีไฟ

ผัวะ!
   “เฮ้ย!!”
   ถ้าพูดว่าเจอไอ้เด็กเรนอีกแล้วคงไม่มีใครตกใจสินะ
   ไม่-ตก-ใจ-ห่า-อะ-ไร-ล่ะ!
   “แกมาทำอะไรตรงนี้!” เพราะตื่นเต้นมากไปเสียงเผลอขึ้นเสียงใส่เหมือนเด็กเจอหน้าคนที่ไม่ชอบ “เลยเวลาทำงานแล้วไม่ใช่เหรอ  ปล่อยให้ขึ้นมาได้ยังไง  ฉันจะโทรแจ้งนิติ!”
   “อ๋า...เสียงดังชะมัด” คนผมทองที่นั่งตรงขั้นบันไดยกนิ้วก้อยแคะหู “ผมกลัวเฮียจะโดนเขาโทรแจ้งเรื่องเสียงดังก่อนนะ”
   ดู๊!  ยังมีหน้ามาย้อนอีก
   แสงอ้าปาก ทว่ายังไม่ทันเด็กมัน “ผมก็เข้ามาตามปกตินั่นแหละ  ทำอย่างกับเฮียไม่รู้ว่าที่นี่มีคีย์การ์ดไปอย่างนั้นเอง  แค่เดินตามคนข้างหน้าต้อย ๆ ก็เข้าตึกได้แล้ว”
   แม่งยิ่งพูดยิ่งรู้สึกความปลอดภัยดิ่งฮวบ  ไพล่คิดไปถึงลุงร.ป.ภ.ที่หลับลึกและซื้อตัวได้ด้วยลิโพขวดเดียวแล้วก็กุมขมับ  โอเค...เขาไม่ควรสงสัยเรื่องที่มันเข้ามาได้  งั้นเปลี่ยนเป็น...
   “มาทำไม” คิ้วที่ขมวดจมลงไปจนเห็นรอยบุ๋ม “เจาะจงมาชั้นนี้ด้วย  คงไม่ได้คิดว่าจะขโมยอะไรที่ห้องฉันหรอกนะ”
   “ใส่ร้ายกันแบบไม่มีหลักฐานนี่นา!” นเรนทร์ชูของที่อยู่ในมือขึ้น “หัวหน้าลืมมือถือไว้เลยให้ผมมาเอาให้ต่างหาก”
   “แค่นั้น?”
   “ก็แค่นั้นสิ” ชายหนุ่มยัดหลักฐานลงกระเป๋ากางเกง “ขโมยบ้าอะไรจะมานั่งรอเฮียมาด่าเล่า  ได้ของผมก็เผ่นไปแล้วสิ”
   เออ...จริงของมัน...
   ยิ่งพูดเขายิ่งเหมือนไอ้แก่ขี้โวยวาย  ยอมรับก็ได้ว่าอคติแบบหน้ามืดตามัว แต่ไม่ให้กลัวก็เกินไป  รู้อยู่ว่าไอ้เด็กนั่นทำวีรกรรมอะไรไว้
   “หัวหน้าแกไม่ค่อยรู้เรื่องเทคโนโลยี  เห็นว่ามือถือซื้อมาแพงเดี๋ยวเมียด่า  เลยโทรเฉ่งผมให้รีบมาเอา” ดูท่าจะรีบมาก เหงื่อออกซกเต็มหลังเชียว
   แสงขยับก้าวขึ้นบันไดเหล็กไปห้าขั้น  ยืนอยู่บนชานที่พัก  กะทิศทางให้อยู่ต้นลมจะได้ไม่เหม็นเหงื่ออีกฝ่าย  อย่างที่บอกเขาใช้ทุกตางรางนิ้วของที่นี่อย่างคุ้มค่า  รู้หมดว่าตอนกลางคืนลมจะพัดมาทางไหน
   บันไดเหล็กสีดำส่งเสียงก๊องแก๊งตามขยับเท้า  ลมพัดลอดเข้ามาตามหว่างขั้น  หากใครกลัวความสูงคงเป็นบ้าตาย แต่กับแสงไม่มีปัญหา  เขาชอบอากาศด้านบนด้วยซ้ำไป และยิ่งรื่นรมย์สุด ๆ ยามที่ได้สูบบุหรี่ไปด้วย...

   แชะ!  ปลายมวนขาวจ่อเข้ากับเปลวไฟ  จุดโควตามวนสุดท้ายให้ลุกวาบ เพราะต้องการดื่มด่ำก่อนจำศีลแสงจึงไม่อยากเห็นอะไรขัดหูขัดตาทั้งนั้น
   “ถ้าเสร็จธุระแล้วก็ไปสิ”
   “หวงที่จังเลยนะ” แค่นั่งพักหน่อยก็ยังไม่ได้  นเรนทร์เดาะลิ้นขณะหยัดตัวขึ้นจากพื้น  วันนี้เขาสวมเสื้อยืดสีขาวสกรีนโลโก้ปลากระป๋องที่ได้แถมฟรีมา  เรนหันมาหยุดยืนที่ราวเกาะโบกมือบ้ายบายตามมารยาท “กลับแล้วนะเฮีย”

   ผ้าก๊อซสีขาวที่ห่อนิ้วชี้ไว้เด่นหราเสียจนแสงเผลอมองตาม และตอนนั้นเองที่เรนหันหลังเดินกลับเข้าไปที่ประตู  ความรู้สึกบางอย่างตีตื้นขึ้นมาในอกแสง  ทั้งที่พร่ำบอกตัวเองทุกวันว่าให้ลบเรื่องไอ้เด็กซ่งออกจากหัวทว่ากลับทำไม่ได้เลย  ใช่แล้ว  สิ่งนี้มันเรียกว่า....





   ความเสือก....

   “ไปโดนอะไรมา?”
   “หือ?”
   “ที่มือน่ะ” แสงบุ้ยปาก “เห็นพันผ้าไว้”
   “อ๋อ...” เรนอ้าปากค้าง  มองนิ้วที่ถูกพันจนหนาของตัวเอง “ถ้าจะให้พูดตรง ๆ ก็....”
   “.........”
   “โดนยำมา...มั้ง”
   แสงชะงักไปเล็กน้อย  ไม่คิดว่ามันจะตอบตรงขนาดนี้  เขาพ่นควันขาวออกมา “สมควรแล้วนี่”
   “แล้วเฮียล่ะ?”
   “หือ”
   “เฮียผ่านไปอะไรแถวนั้นทุกวัน”
   “แค่ก ๆ ๆ”

   ฉิบหาย...มันรู้

   ทำเป็นวางฟอร์มขี้แอคพอถูกจับได้ว่าแอบดูมันแสงถึงกับสำลักควันบุหรี่  เวรเอ๊ย...โควตามวนสุดท้ายยิ่งน้อย ๆ อยู่  เขายกมือปาดน้ำตาที่ตีนกาออก  กลืนน้ำลายให้ชุ่มคอ

   “ไม่ใช่เหรอ  ผมว่าเห็นรถเฮียนะ”
   “รู้ด้วยเหรอว่าคันไหน”
   “ก็นะ” เรนยักไหล่ “นั่งยังเคยมาแล้ว”
   อ้อ...ลืมไปได้ยังไง  คืนนั้นเขาจูงมือมันขึ้นรถอย่างดีเลยนี่นา  แสงพยักหน้าหงึกหงักแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจทั้งที่เกิดคำถามในหัว

ถ้าอย่างนั้นก็รู้สินะว่าเขาไม่ช่วย
   เอารถไปจอดเทียบดูสีหน้าตอนดิ้นรน  เหมือนยืนมองคนจมน้ำไปต่อหน้าต่อตา  แล้วไอ้คนจมน้ำก็เหลือเกินทั้งที่รู้ว่าเขามีเชือกอยู่ก็ไม่คิดจะตะโกนขอให้โยนลงมา  ประหลาดชะมัด...
   “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปละนะ”
   “เดี๋ยว...”

   อะไรของตาลุงนี่วะ...
   นเรนทร์เผลอเงยหน้ามองค้อนใส่วงใหญ่  คนอะไรเข้าใจยากจริง  มานั่งก็ด่าพอไล่จะไปก็รั้งไว้วัยทองหรือไงเนี่ย  แล้วไปยืนด้านบนแอคท่าซะใหญ่โตก้มมองเขาเหมือนเศษธุลีที่ปลายรองเท้า

   “ไปทำอะไรที่นั้นทุกวัน”
   “ลอกคำถามผมนี่นา”
   “ฉันไปทำงาน  มันเป็นทางผ่านพอดี” แสงชิ่งตอบตัดบท “แล้วแกล่ะ?”
   “อืม...” นเรนทร์นิ่งไปชั่วอึดใจ  ทำเอาคนสอดรู้นั่งแทบไม่ติด “ไปเฝ้าสาว”
   “หา!?” คำตอบเล่นเอาแสงมึนตึ้บ  ไม่ได้คิดเผื่อไว้ว่าจะเป็นสาเหตุปัญญาอ่อนแบบนี้ “แฟนเหรอ?”
   “แฟนเก่า”

   ตึง!  หน้าสั่นไปอีกสิบริกเตอร์  คำตอบเชี่ยอะไรเนี่ย!

   “สตอล์กเกอร์หรือไง”
   “จะว่าแบบนั้นก็ได้” เพราะถูกชวนคุยเรนจึงสาวเท้ากลับไปทิ้งตูดนั่งที่พื้นดังเดิม  ไม่ได้หรอกเดี๋ยวโดนหาว่าไม่สุภาพต่อผู้ใหญ่
   “ทั้งที่ตรงนั้นเป็นถิ่นเฮียอู๋เนี่ยนะ?”
   “ก็นะ...” สาบานได้ว่าแสงเกลียดท่ายักไหล่ของมันมาก
   “ความรักช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความชื่นชมเสียเต็มประดา “แล้วแฟนรู้หรือเปล่าเรื่องที่มานอนกับฉันเนี่ย”
   “บอกว่าแฟนเก่าไงครับ” รอบนี้นเรนทร์เริ่มมีน้ำโห “ไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้วด้วย”
   “แบบนั้นไปนั่งเฝ้าก็ยิ่งโรคจิตไปกันใหญ่เลยน่ะสิ”
   “ให้คนอย่างเฮียมาพูดแล้วผมเจ็บชะมัดเลย” เรนยักคิ้ว “พ่อมาเฟีย”
   “ไอ้.....”
   “พูดตามตรงตอนนั้นผมก็ตกใจอยู่เหมือนกันที่เฮียยอมเล่นด้วย ฮ่า ๆ ๆ”

   ไหงมันย้อนมาล้อเลียนได้วะ!
   แสงอัดควันเข้าปอดฟืดใหญ่  อีกนิดไฟก็จะเผาปากแล้ว  บุหรี่มวนสุดท้ายรสชาติห่วยบรมเมื่อบรรยากาศไม่เป็นใจ  ระหว่างกำลังจะออกปากไล่ไอ้เด็กนั่นก็ชิ่งพูดขึ้นมา

“แต่ผมก็โรคจิตเหมือนกันแหละ”
“หา!?”
“แฟนคนนั้นน่ะคบมาตั้งแต่มัธยมแล้ว” อยู่ ๆ นเรนทร์ก็ออกปากเล่าเรื่องเอง  ชายหนุ่มขยับเหยียดขาออกไปด้านหน้าเล็กน้อย “เพิ่งเลิกกันเมื่อต้นปีเอง”
แสงไม่ได้ตอบอะไร  ความเงียบนั้นเหมือนเป็นการบอกว่า ‘พูดต่อสิ’
“เป็นเด็กนี่ดีจังเลยเนอะ  ไม่ต้องคิดอะไร  สมัยมัธยมผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อเธอทำงานอะไร  ความรักมันบริสุทธิ์เหลือเกิน” ดวงตาเหม่ออกไปยังท้องฟ้า เหมือนเด็กเพ้อฝันไม่มีผิด “พอโตขึ้นผมถึงได้รู้ว่าโลกของผู้ใหญ่มันเป็นยังไง”
“.......”
“แค่รักมันไม่พอจริง ๆ นั่นแหละ”
“โง่ฉิบ  อายุตั้งยี่สิบสี่แล้วเพิ่งรู้หรือไง”
“อา  เฮียด่าเจ็บชะมัด” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่นเรนทร์กลับหัวเราะกลับมา “แต่จะว่าเธอก็ไม่ถูกหรอก  ถ้าผมเป็นผู้หญิงหาได้ดีกว่านี้ผมก็คงเลิกเหมือนกัน”
“ใครจะอยากช่วยแกใช้หนี้ล่ะ”
“ยิ่งพูดยิ่งสะเทือนใจ  ฮึบ!” เพราะทนถูกเทศน์ไม่ไหวนเรนทร์จึงยันตัวขึ้นจากพื้น  บิดขี้เกียจไปมา “พื้นแข็งเมื่อยตูดชะมัด”

แสงไม่สบตาเจ้าจิ้งจอก  ปล่อยให้เสียงเหยียบย่ำพื้นเหล็กดังก๊องแก๊งอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนบานประตูหนีไฟจะเปิดออก  เขาไม่เอ่ยคำลาตามมารยาทสักคำ  ดวงจันทร์ที่ลอยอยู่เหนือหัวน่ามองกว่าไอ้เด็กนั่นเป็นไหน ๆ  ไม่รู้ว่าเพราะลมแรงหรือเปล่าจึงแว่วเสียงจากด้านล่างก่อนที่บานประตูจะปิดงับลง...

“ขอบคุณนะเฮียที่อยู่ฟัง”

   ขอบคุณบ้าอะไร  เขาแค่ยืนเฉย ๆ ให้มันพ่นเรื่องราวเพ้อเจ้อเท่านั้นแหละ  นเรนทร์ช่างเป็นเด็กตรรกะประหลาดพังพินาศเสียจริง  ยิ่งคิดหัวคิ้วยิ่งขมวดมุ่นรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่บุหรี่หมดมวนไปแล้ว  ชั่วขณะนั้นความคิดที่เฝ้ากดมานานก็วาบขึ้นมาในหัว

ประหลาด แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น


อา...ไม่! ไม่! ไม่!  เขาบดก้นบุหรี่ลงกับราวกั้นเหล็ก  มองมันเหมือนด้วยสายตาคาดโทษ


เลิก ๆ ไปแม่งก็ดีเหมือนกัน
ทำลายสมองชะมัด....


TBC


Merry Christmas ค่ะทุกคน  เฮ้ๆ ๆ  ของขวัญก็คือมาอัพตรงเวลาค่ะ  เล่นกันง่ายๆแบบนี้แหละ 55555
เราพาน้องเรนมาเรียกคะแนนความสงสารแล้ว  หวังว่าทุกคนจะเมตตา...ฮึก....  เห็นอกเห็นใจเด็กตาดำๆ ฮึก...
และอย่าเพิ่งตระหนกกับภาพลักษณ์เฮียแสงนะคะ  แกก็เท่เหมือนในเรื่องหลงนั่นแหละค่ะ  ขรึมๆ เสียงต่ำ  ชอบดุ เห็นมั้ย! นี่แหละเสน่ห์ของหนุ่มใหญ่
เข้าช่วงวันหยุดแล้วขอให้ทุกคนมีความสุขกับเทศกาล  เดินทางปลอดภัยกันนะคะ
เจอกันปีหน้าค่า  เหมือนนานเนอะ 5555

ป.ล.หลายคนอาจจะลืม แต่ฉานโผล่มาตั้งแต่ในตอนพิเศษของอาแสงแล้วนะคะ

[larynx]

ต้องเข้าใจนะ ว่าเฮียแสงเขาแก่แล้ว เขาวัยทองแล้ว อีกสักพักคงได้นั่งถอนหงอกให้ลุงแกด้วย อารมณ์ขึ้นๆลงๆ สมกับคนแก่ 55555555555555555555555 ห่วงเขาแต่ก็ทำเป็นเก็ก ทั้งห่วงทั้งเสือก

[lizzii]

เฮียแสงตลกอ่ะ

[mild-dy]

 

[Moonwish]

แอบมีห่วงแล้วอ่ะป่าวเฮียแสง
แนะนำว่าเลิกบุหรี่แล้วมาติดเด็กแทนเถอะ

[aiLime13]

อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ สมกับเป็นวัยทองเหลือเกิน
ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

ลุงแสงนี่ก็นะ คำก็เด็กนรก สองคำก็เด็กนรก
คอยดูเถ้ออออออออ สักวันจะหลงเจ้าเด็กนรกจนโง่หัวไม่ขึ้น
ถึงตอนนั้นลุงอาจจะได้มานั่งชดใช้กรรมจริงๆ ก็ได้นะลุง 55555555555555

นี่เอ็นดูน้องเรนยิ่งขึ้นไปอีก
เด็กอะไรน่าสงสารเหลือเกิน ฮือๆๆ ;w;;

[wikichan]

เรนจะน่าสงสารแค่ไหนก็ไม่รู้ล่ะนะ
ชอบลุง ลุงจงดุ โหด แบบนี้ต่อไป หากวันใดอ่อนโยนต่อเด็กขึ้นมา จะสมน้ำหน้าลุง อ้าวเห๊ยยย !!!!!
ถถถถถถถถถ

[MyLavenderLand]

แหม! ยังไงดี จะบอกว่า จะเอ็นดูก็เอ็นดูไม่สุด จะสงสารก็สงสารไม่สุด เป็นโรคระแวง 'เรนเด็กนรก' ไปแล้ว ติดมาจากเฮียแสง  แถวบ้านเรียก เจ็บมาเย้อออออ 5555 

[sirin_chadada]

    

[aiyuki]

เฮียแสงตลกดี 55555

[puiiz]