หัวข้อ: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33

[Arancia]

เฮียยยยยย หึงจนหัวร้อนนน แต่ก็ยังต้องไปครอบถุงกระดาษ
น้องเรนน่ารัก ถึงจะง่าวไปหน่อยก็เถอะ ผัดเองไปเลยลูก เพื่อเฮีย

เค้ารักกันแล้วคร่าาาา น่ารักมากกกกกก

[wikichan]

โคตรปลืี้มปริ่มเฮียแสงมากกกกเท่าที่จะมากได้ มีเวลาคิดหาทางช่วยนุ้งเรน เกือบเท่100คูณ100แล้ว แต่ฮาซะก่อน ถุงกระดาษ ตลกอ่ะแต่น่ารักสุดๆ  รอบคอบปิดทะเบียนด้วย

พอรู้ว่าเขาไปทำไรให้เท่านั้นแหละ ลุงนี่เขาอ่อนเลยสินะ เป็นไงความรักของเด็กโง่ที่มีให้ ซึ้งใจให้ตั้งหน้าตั้งตารุกกลับหนักๆ ไปเลยนะลุงนะ 55555

คู่นี้ก็ชอบอยู่แล้ว ยิ่งอ่านยิ่งชอบเข้าไปอีก
ปล. เฮียอย่าลืมเอากระดาษออกจากทะเบียนรถนะ
ปล.เรียกทั้งเฮีย ทั้งลุง มาดมันให้ คาแรคเตอร์มันได้ อยากเห็นภาพของคู่นี้จังค่ะ เหมือนหลงกับคุณอโณ

[anntonies]

เอาเซ่ โหดแบบนี้ก็มีคนหวั่นไหวนะเหวยยยยยยยยยยยยยยยย
เฮียแสงคะ รอบหน้าหนูขอรีเควสใส่ถุงน่องนะเฮียยยย เท่ดี

[lizzii]

เฮียแสงเป็นคนตลก

[puiiz]

 

[Infinity 888]

สุขสันต์วันตรุษจีนค่ะ เฮง เฮง เช่นกันค่ะ

ถุงกระดาษ555555 เฮียก็ทำไปได้นะ

สงสารลูกน้องเฮียอู๋ งง จนลืมกระตื้บต่อเลย

[EoBen]

เรนน่ารักอ่ะ

รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง

สินะคะ 5555

แค่เฮียชอบ บุกดงทีน เรนก็จะทำ 5555555555

[kokilolylove]

โถถถถ ลงทุนมาก

[MyLavenderLand]

ฮาเฮียแสง สายหน้ากาก 555555 ฉลาดฝุดๆ นอกจากจะใส่ถุงกระดาษครอบหัวแล้ว ยังทันได้ปิดป้ายทะเบียนอีกด้วย อุเหม่! ไม่ใช่เฮียแสงนี่ ไม่ได้นะแผนนี้    //. ทั้งหมดทั้งปวงคือ หึง! แต่ ห่วงมากกว่าไง หล่อไปอี๊กก เฮียแสง แงงงงงง

[Cappello]

เกลียดหน้ากากถุงกระดาษ 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

[anythinginitt]

เฮียแสงๆๆๆๆๆๆ
มีความเกาหลีเบาๆ

[MooMiew]

ถุงหน้ากาก คิดได้ไง 

มันน่าตีเหลือเกิน ไปซื้อกระเพราะไข่เยี่ยวม้าเนี่ยนะ โธ่ๆๆๆๆๆ

เฮียต้องตอบแทนหน่อยละล่ะ อุตส่าห์ไปเสี่ยงตีนเพื่อซื้อข้าวให้เนี่ย 
ถึงจะไม่ได้กลับมาก็เถอะ

[zelesz]

น่านนนนนนนนนน เอาแล้วๆๆๆ
แต่เฮียแสงเจนเทิ้ลแมนขนาดเน้ จะไม่ให้หลงได้ไงเนาะะะะะะ

[reverofjs]

แอร๊ยยยยยยยยยย ละมุนมากเลย
เขินอ่าาาาา นุ้งเรนรู้ตัวว่าชอบเฮียแสงแล้วววว
ละเฮียล่ะเมื่อไหร่จะรู้ตัว? 

[Indigo]

ทวงครั้งที่ 11

   แผ่นหลังของแสงกว้างรับกับเสื้อสูทสีเทา  ดูก็รู้ว่าสั่งตัดมาอย่างดีไม่ได้ซื้อสำเร็จรูปทั่วไป เพราะราคาแพงหูฉี่หรือเปล่านะ  นเรนทร์ถึงอยากลองเอาหน้าไปสัมผัสเนื้อผ้าและคัทติ้งให้เป็นบุญสักครั้ง...

   “มีอะไร”
   “เปล่าครับ”
   อะไรของมัน  แสงเหลือบตามองเด็กนรกอย่างไม่ไว้ใจก่อนหันกลับมารื้อกล่องปฐมพยาบาลต่อ  สงสัยมันจะง่วงนอนมั้งถึงได้ผงกหัวหงึก ๆ มาทางเขาเรื่อยเลย
   เจ้าของห้องก้มหน้าหาต่ออย่างไม่ใส่ใจ  ตั้งแต่กลับขึ้นมาจากลานจอดรถพวกเขาก็ไม่ได้พูดจากันมากมาย  แสงไล่นเรนทร์ไปอาบน้ำมันก็ไปแต่โดยดี  แล้วก็กลับมานั่งเจี๋ยมเจี้ยมจ้องหน้าจ้องหลังเขาตาแป๋วไม่รู้คิดเรื่องชั่วช้าอะไรอยู่
   กล่องปฐมพยาบาลฝุ่นเขรอะถูกรื้อจากตู้  ซื้อไว้เป็นปีหมดอายุหรือยังก็ไม่รู้ แต่ช่างมันเถอะ...  ในที่สุดก็เจอยาทาแผลสดแล้ว

   ตุบ!  แสงโยนมันลงบนตักคนป่วย
   “ใส่แผลซะ” เขาว่าเสียงเรียบเฉย “เดี๋ยวหายานวดให้”
   “ขอบคุณครับ” เรนหมุนฝาออกยังไม่ทันจะเอียงขวดก็โดนตามมาดุ
   “อย่าให้หยดลงพื้นล่ะ”
   เรนตอบว่า ‘คร้าบ’ ในใจขณะบรรจงเทของเหลวสีน้ำตาลลงบนข้อศอก  หยดน้ำไหลกลิ้งอย่างรวดเร็วจนต้องเอามือเช็ดออก  คราวนี้เลอะเทอะไปอีกจนแสงส่ายหัวปลง ๆ แล้วดึงทิชชูให้
   หลังจัดการกับข้อศอกและนิ้วเท้าเรียบร้อยเรนก็นั่งหนิมเป็นเด็กดีรอจนเฮียโยนยานวดให้อีกหลอด  เขาไม่กล้าชวนคุยเพราะกลัวจะทำเฮียโกรธขึ้นมาอีก  นิ้วกร้านหมุนเอาฝาออกก่อนจะเริ่มป้ายเนื้อครีมเย็น ๆ บนไหล่ขวา เพราะมัวแต่คิดเรื่อยเปื่อยเลยเผลอถามออกไป...

   “ตกลงเฮียโกรธผมเพราะเรื่องกะเพราไข่เยี่ยวม้าจริง ๆ ใช่ไหม”
   คนฟังชะงัก  ช้อนตาขึ้นมองพร้อมขมวดคิ้ว “ฉันดูเป็นคนเห็นแก่กินขนาดนั้นเชียว”
   “ก็...ไม่รู้สิ” แกควรจะตอบว่าไม่ใช่มากกว่านะ  แสงคิดในใจ “ผมนึกอย่างอื่นไม่ออกแล้วนี่นา”
   คนฟังพ่นลมหายใจ  อ้าปากจะตอบทว่าสมองสั่งให้หยุดชะงัก...

ถ้าโกรธก็เท่ากับว่าเป็นห่วงไม่ใช่หรือไง

   “ช่างมันเถอะ” แสงกระแอมไอ  รีบหันเหความสนใจด้วยการแย่งหลอดยาในมืออีกฝ่าย “มีจ้ำข้างหลังด้วย เดี๋ยวฉันทาให้เอง”
   “เอางั้นเหรอ”
   “เออน่า!” เขาตัดบท “หันหลังมา”
   คนเด็กกว่าหมุนตัวอย่างว่าง่าย  แม้จะสงสัยแทบตายว่าเฮียไปกินอะไรผิดสำแดงเข้า “พอเฮียบอกให้หันหลังแล้วฟังดูลามกเนอะ”
   “แกหมกมุ่นกว่าฉันอีก”
   “ฮ่า ๆ ๆ”
   “ถลกเสื้อขึ้นซิ”
   ‘ลามกกว่าเดิมอีก’ เรนไม่ได้เอ่ยแซวอย่างใจคิด แถมยังม้วนชายเสื้อมากองไว้ตรงคอให้อย่างดี  เผยให้เห็นแผ่นหลังสีแทนเต็มตา
   น่าแปลกที่รอบนี้เขาประหม่ากับการโชว์หลังทั้งที่ก่อนหน้านี้แก้ผ้าเดินโทงเทงได้สบาย  อาจเป็นเพราะความอ่อนโยนที่ชวนให้เสียววาบในอก  เรนรีบก้มลงด้วยหวังจะซ่อนความคิดอันบิดเบี้ยวของตัวเอง
   เจลสีขาวร้อนวาบไม่ต่างจากใบหน้า  ปลายนิ้วกร้านถูวนไปมาบริเวณกระดูกสะบัก  ทาบทับรอยช้ำสีม่วง  คนแก่กว่าทาไปก็ส่ายหัวไป  นอกจากแผลใหม่แล้วยังมีรอยเก่าอีกไม่น้อย  ช่างเป็นคนไม่สนใจร่างกายตัวเองเอาเสียเลย  มิน่าเล่าถึงได้กล้ามานอนกับผู้ชายได้หน้าตายเฉย
   ว่ามันคิดแต่เรื่องใต้สะดือแท้ ๆ รอบนี้แสงดันนึกขึ้นมาเองเสียอย่างนั้น  ดวงตาคมจ้องแผ่นหลังใต้แสงไฟให้เต็มตา  ตอนที่มีเซ็กซ์กันไม่ได้สังเกตให้ถี่ถ้วนว่าคนตรงหน้ามีขี้แมลงวันบริเวณช่วงเอวด้านหลัง  ผิวสีเข้มขับให้เห็นปุ่มกระดูกสันหลังชัดเจน  พอวางรวมกันแล้วน่ามองไม่น้อย  ให้ตายเถอะ!  เขาชอบคนผิวขาวไม่ใช่เหรอ  ไอ้เด็กซ่งมันออกจะ...

   “โอ๊ย!” เพราะจู่ ๆ แรงกดก็พุ่งพรวดจนเรนสะดุ้งโหยง “เฮีย...ผมเจ็บนะ”
   “ทนเอาสิ” ปากว่าแบบนั้นแต่แรงที่ใช้เบาลงทันที
   เรนงึมงำเหมือนบ่นอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไป  โคมไฟเหนือศีรษะสาดแสงทอดเงาลงมาตรงหน้า  ชายหนุ่มจ้องมองเงาทะมึนของคนด้านหลังราวกับว่านั่นคือกระจก  ทั้งที่ไม่เห็นรายละเอียดบนใบหน้าแต่นเรนทร์กลับคิดว่าตัวเองได้รับความอ่อนโยน  จะว่าเข้าข้างตัวเองก็ได้ แต่นาทีนี้ต่อให้เฮียแสงเอานิ้วตีนทายาให้มันก็ซึ้งน้ำใจจะแย่แล้ว
   หลังแต้มยาบนรอยช้ำสามจุดเรียบร้อยคุณหมอก็ดึงชายเสื้อลงดังเดิม  แสงคว้าฝาขึ้นมาหมุนเกลียวปิด  กองทุกอย่างไว้บนโต๊ะแล้วทำท่าจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ

   “เฮีย...เอ่อ....”
   แสงขมวดคิ้วเป็นเชิงให้รีบพูดก่อนจะโดนดุ
   “ตอนนั้นเฮียคิดอะไรอยู่เหรอ” ด้วยความรีบร้อนไอ้เด็กซ่งจึงถามออกไปแบบไม่คิดอะไร “ผมเห็นเฮียขับรถไปแล้ว  หายไปตั้งนานสองนาน  ทำไมถึงได้วนกลับมาใหม่ล่ะ”
   “ก็ต้องไปปิดป้ายทะเบียนก่อนสิ  เกิดไอ้พวกนั้นสืบเจอว่าฉันทำงานกับเฮียใหญ่จะซวยกันไปอีก” เขาตอบพลางเสยผมอย่างุ่นง่าน “เพราะแกแท้ ๆ คงเอารถออกไปขับไม่ได้สักพักหนึ่ง”
   “ไม่ใช่เรื่องนั้นสิครับ” มาเล่าเรื่องที่เรนรู้อยู่แล้วทำไมเล่า “ผมหมายถึงคิดยังไงถึงวนรถกลับมาต่างหาก”

   นเรนทร์เกลียดตัวเองที่คาดหวังกับคำตอบขึ้นมา  มันยิ่งตอกย้ำว่าสำหรับเฮียแสงแล้วไม่ใช่ ‘ยังไงก็ได้’ เหมือนคนอื่นอีกต่อไป  เขาเผลอเกร็งตัว...

   “แค่ไม่อยากให้หนี้สูญเท่านั้นแหละ”
   “อ้อ” ชายหนุ่มพยักหน้าเมื่อคำตอบไม่ได้เหนือความคาดหมาย  แม้จะวูบโหวงในอกเล็กน้อย “ลูกจ้างดีเด่นนี่เอง”
   “ถ้าไม่มีอะไรฉันจะอาบน้ำแล้วนะ”

   เมื่อไม่มีการรั้งหนุ่มใหญ่จึงถอดเสื้อสูทแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้า  แสงช่างเลือกเครื่องแต่งกายก็จริง แต่มันไม่เกี่ยวกับการรักษาความสะอาด  ถ้าเหงื่อไม่ออกก็แขวนสูทไว้ใส่ไปเจอลูกค้าวันหน้า  ส่งผ้าซักบ่อย ๆ มันยุ่งยากจะตายไป
   ลอกคราบเรียบร้อยก็คว้าผ้าเช็ดตัวขึ้นคล้องคอ  จังหวะที่ผลักประตูเข้าไปนั้นเองใบหูก็ได้ยินเสียงจากคนบนโซฟา  มันทั้งหนักแน่นและชัดเจน...

“ขอบคุณนะครับ”

   แสงยักไหล่  ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่นา...

............................................
.........................
...........
......


   ห้องมืดสนิทเพราะดวงไฟตรงกลางถูกดับไปร่วมสิบนาทีแล้ว  ทว่าดวงตาของนเรนทร์กลับสว่างแจ้งในความมืด  เขามั่นใจว่าเฮียแสงจะต้องสลบไปแล้วแน่ ๆ  ออกไปเจอลูกค้าทีไรรายนั้นหลับลึกเหมือนตายแถมยังตื่นสายด้วย  คิดได้ดังนั้นจึงพลิกตัวไปด้านขวา
   เสียงแอร์ประสานเข้ากับลมหายใจฟังรื่นหูอย่างน่าประหลาด  ทั้งที่คิดว่าไพเราะนักหนาแต่ไม่อาจขับกล่อมให้หลับได้เลย  สมองกลวงโบ๋มีอนุภาคความคิดหลายร้อยชิ้นวิ่งชนกันไปมา  ราวกับจิ๊กซอว์ที่เรนไม่รู้ว่าจะเริ่มจับชิ้นไหนวางลงไปก่อนดี
   เขาไม่น่าสงสัยความรู้สึกตัวเองเลย  เผลอก้าวเข้ามาในเขตแดนลี้ลับจนได้!  จริงอยู่ว่าเฮียแสงเป็นเกย์แต่ทางนั้นไม่ได้พิศวาสเรนแม้แต่น้อย  ถ้าไม่นับเรื่องช่วยเหลือตามหลักสังคมสงเคราะห์ก็ปฏิบัติประหนึ่งเอานิ้วเท้าคีบแมลงสาบไปทิ้ง  เรื่องนั้นเรนไม่น้อยใจหรอกชินแล้วด้วยซ้ำ
   ทำไมสิ้นหวังแบบนี้นะ...
นเรนทร์เพิ่งเคยชอบผู้ชาย  ไม่สิ...เขาไม่ใช่พวกยึดติดกับเรื่องเพศอยู่แล้ว  เป็นพวกไม่คิดอะไรระดับที่จนตรอกให้ไปหลอกฟันเฮียแสงก็ทำได้หน้าตาเฉยเลยล่ะ  ที่ผ่านมาก็แค่ไม่มีผู้ชายที่ทำให้ชอบในแง่นั้นได้เลย  บาปกรรมอะไรต้องมาเบิกเนตรกับเฮียด้วยเนี่ย
เหมือนโดนกระจกสะท้อนความชั่วช้าที่ทำไว้  บัดนี้เลยต้องมาปวดหัวกับความรู้สึกตัวเอง  ยิ่งมานอนร่วมเตียงกันแบบนี้จะให้จิตใจสงบเหมือนนอนกับพ่อก็กระไรอยู่  ถึงอายุจะพอได้ก็เถอะ....

พึ่บ!  แรงขยับตัวทำเรนสะดุ้งโหยง  ก่อนจะช็อกตาตั้งกว่าเดิมเมื่อเป้าหมายหันกลับมาทางนี้  เท่ากับว่าใบหน้าประสานกันเข้าอย่างจัง

“เรน” คนขี้เก๊กพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา “หลับหรือยัง”
   “ยังครับ” นักแสดงแสร้งทำเสียงอู้อี้เหมือนใกล้จะหลับแล้ว “เฮียมีอะไรหรือเปล่า”
   “แผลแกน่ะ.....” ชายหนุ่มเห็นในความมืดว่าฝ่ายนั้นเม้มปากเหมือนลังเลครู่หนึ่ง “ทำงานได้เหรอ”
   “สบายมากครับ  ไม่มีแผลที่มือ” แม้จะปวดเมื่อยไปหน่อยก็เถอะ “อีกอย่างพรุ่งนี้ผมจะเริ่มไปเก็บงานที่อื่นแทน  งานไม่หนักมากหรอกครับ”
   “ไม่ทำที่นี่แล้วเหรอ”
   เฮียจะขมวดคิ้วให้เขาเข้าข้างตัวเองทำไมเนี่ย “ลุงแกให้ค่าแรงเป็นรายวัน  ถ้างานไม่เร่งมากผมไปทำงานอื่นก็ได้  อีกอย่างอันนี้เป็นงานซ่อมตั้งแต่สมัยพ่อทำ  พอดีโทรไปทวงเงินเขาบอกว่าถ้าซ่อมเสร็จก็จะจ่ายจริง ๆ แล้ว”
   “มีจ่ายเล่น ๆ ด้วยเหรอวะ  นานขนาดไหนตั้งแต่สมัยพ่อแกยังอยู่แล้วเพิ่งมาจ่าย”
   “ก็นะ....”
   “ไอ้ไก่อ่อน” แสงไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเผลอคลี่ยิ้มหลังตบหัว  พลาดเสียแล้วที่ให้นเรนทร์เห็นมันเต็มตา “โดนหลอกอยู่เรื่อย”
   “ฮะ ๆ ๆ”
   “ส่งดอกฯ ให้ฉันด้วย”
   “โธ่เฮีย!  ให้ผมปิดหนี้เฮียอู๋เถอะ  ถ้าลากไปถึงเดือนหน้าไอ้กิจจับผมโบกปูนแน่นอน”
   “นั่นมันเรื่องของแก”
   “ใจร้ายชะมัด”
   “เงียบได้แล้วฉันจะนอน”
   “ตัวเองชวนคุยก่อนแท้ ๆ”

   บทสนทนาจบลงแค่ตรงนั้น  พร้อมกับหนุ่มใหญ่ที่แน่นิ่งไม่ไหวติง  แสงจากนอกหน้าต่างฉาบทาบลงบนใบหน้าทำให้เรนได้จ้องมองง่ายขึ้น  เฮียตอนอยู่บนเตียงดูผ่อนคลายไม่หน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนยามปกติ  คงจะชอบนอนเอามาก ๆ
   เขาเองก็ควรหลับได้แล้วพรุ่งนี้ยังมีงานหนักรออยู่  ไปเก็บงานคนเดียวโดยไม่มีลูกมือเสียด้วย  หวังว่าจะได้เงินสักก้อนมาโปะหนี้เสียที  ลาขาดกันล่ะไอ้กิจ
   จะว่าไปถ้าปิดหนี้ได้คนดีใจกว่าใครก็คงเฮียแสงเนี่ยแหละ  เรนจะได้ย้ายกลับไปรังตัวเองไม่ต้องให้เฮียลำบากบ่นปากเปียกปากแฉะอีกแล้ว....

   ช่างหัวมันสิ...  เฮียจะรู้สึกยังไงก็เรื่องของเฮีย!

   เรนหน้าด้านหน้าทน  เฮียจะไม่ชอบก็ไม่เป็นไร  ขอเก็บเกี่ยวช่วงเวลาที่ได้ใกล้ชิดกันให้เต็มที่เลยแล้วกัน  พอห่างกันแล้วอาจจะเลิกชอบไปเองก็ได้  คนไม่คิดเล็กคิดน้อยอย่างนเรนทร์มีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ แบบนี้แหละ
   พอหลับตาลงเสียงแหบเมื่อครู่ก็ดังขึ้นมาในหัว....

‘แผลแกน่ะ...  ทำงานได้เหรอ’

เฮียก็เป็นซะแบบนี้ล่ะน้า~  ใครมันจะห้ามใจได้ล่ะ...

…………………………………….
……………………….
……………….
…….

[Indigo]

   แสงเหมือนวูบไปหลายรอบ  รู้ตัวอีกทีก็มายืนตรงนี้ได้ยังไงไม่รู้
   ป้ายไฟที่เขียนว่า ‘Sunshine’ สว่างโล่อยู่บนหัว  ต่างกับสมองอันมืดทึบซะไม่มี

   วันนี้เขาออกมาพบลูกค้าที่ห้างแถมยังใช้บริการรถสาธารณะก็เลยว่าง ๆ เดินเล่นไปมาจนดึกดื่นมืดค่ำรู้ตัวอีกทีก็มาโผล่ที่บาร์เกย์  สรุปเอาแบบนี้แล้วกันแสงจะได้สบายใจกินอิ่มนอนหลับ
   สองมือล้วงกระเป๋าอย่างสุขุมพลางใคร่ครวญถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำต่อไป  หัวคิ้วมุ่นเข้าหากันจนทำให้ใบหน้าดุดันกว่าที่เคย  นาทีที่ตัดสินใจหันรองเท้ากลับไปอีกทางก็มีเสียงเรียกจากด้านหลัง

   “อ้าว! เชิญเลยครับพี่” พอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็นลูกจ้างที่คุ้นเคย  แถมยังยิ้มซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราวที่เจ้านายมันทำคดีไว้กับเขา “วันนี้ลูกค้าเยอะเลยนะครับ”
   “เหรอ” ประโยคชวนเข้าร้านนั่นแปลได้อีกนัยยะว่าเขาอาจจะเจอคนที่ถูกใจ
   “ให้ผมเรียกเจ๊ให้ไหมครับ”
   “ไม่ต้อง”

   ไหน ๆ ก็ไหน ๆ เข้าไปให้หายคาใจแล้วกัน  มือขวาผลักประตูทิ้งลูกจ้างที่กำลังกวาดหน้าร้านไว้เบื้องหลัง  สิ่งแรกที่เข้ามาต้อนรับคือเพลงสากลคุ้นหูและทางเดินเหมือนกล่องสี่เหลี่ยมทอดยาวไปด้านหน้า  แสงคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี  สาวเท้าไม่กี่ครั้งก็จะพบแสงไฟสะท้อนกับหินอ่อนราคาแพง
   บาร์ของซันไชน์ค่อนข้างสว่างเมื่อเทียบกับที่อื่น  การตกแต่งพยายามไม่ให้ดูเป็นที่อโคจรนัก  เจ้าตัวบอกว่าอยากให้ลูกค้าไม่รู้สึกว่ากำลังแอบลักกินขโมยกิน  จึงวางโพสิชั่นร้านเป็นที่นั่งดื่มสำหรับคนมีรสนิยมเท่านั้น  ส่วนจะทำอะไรเพิ่มเติมเชิญด้านนอกตามอัธยาศัย
   ลูกค้าแน่นร้านสมราคาคุย  ผู้ชายมากหน้าหลายตานั่งอยู่ตามโต๊ะและเคาน์เตอร์บาร์  มาเป็นคู่บ้าง  มาคนเดียวบ้าง หรือบางทีอาจจะฉายเดี่ยวแล้วค่อยมาหาคนนั่งด้วยที่นี่
   แสงเป็นที่สะดุดตาตั้งแต่ก้าวขาเข้ามา  หากไม่หลงตัวเองไปนักเขาก็รู้ตัวว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องมา  รูปร่างสูง  ใบหน้าเคร่งขรึม  ท่าทางอันตรายท้าทายความสามารถเป็นที่ต้องการของตลาด  วันนี้สวมสูทสีดำสนิทยิ่งทำให้ดูเร้นลับน่าค้นหา  เจ้าตัวหันซ้ายขวาก่อนจะพบเก้าอี้ว่างที่มุมหนึ่งของร้าน
   ตามสเตปก็สั่งดริ๊งค์สักแก้ว  วันนี้ไม่ต้องขับรถก็จริง แต่การเมาหัวราน้ำไม่ใช่วิสัยของแสง  หลังจากปรายตามองเห็นบริกรมายืนข้าง ๆ ก็เอ่ยปากสั่ง

   “Manhattan”
   “ครับ” ทางนั้นค้อมศีรษะอย่างสุภาพแล้วถอยหลังหายเข้าไปในประตูตรงเคาน์เตอร์
   เขาใช้จังหวะนั้นมองสำรวจไปทั่วร้านทว่าไม่พบเป้าหมาย  เจ๊ซันหายไปไหนก็ไม่รู้ทั้งที่เมื่อครู่ลูกจ้างพูดเหมือนอยู่ร้านแท้ ๆ  เอาเถอะ...แสงยักไหล่ ไม่เจอก็ดีเหมือนกัน  คิดเสียว่ามาเที่ยวกลางคืนหลังร้างลาเหมือนบวชพระมาเป็นเดือน
   เด็กผู้ชายตรงสิบหกนาฬิกายกแก้วพร้อมขยิบตาเชื้อเชิญ  เป็นวิธีที่โบราญชะมัด  ไอ้หนูนี่คงอ่านเว็บบอร์ดสมัยพระเจ้าเหาแล้วเอามาใช้  ส่วนยี่สิบสองนาฬิกาเป็นชายรุ่นราวคราวเดียวกับแสง  กำลังส่งรอยยิ้มจาง ๆ มาให้คาดว่าถ้าเครื่องดื่มมาเสิร์ฟน่าจะเข้ามาชวนคุยอะไรสักอย่าง  อ้อ! อย่างเรื่องนาฬิกาที่ใส่อยู่นี่เป็นไง?  เห็นใส่แบรนด์เดียวกันเสียด้วย
   ปลายนิ้วเคาะบนผิวหินอ่อนตามจังหวะเพลง  ปิดเปลือกตาดื่มด่ำความรื่นรมย์ของโน้ตแต่ละตัวอย่างเชื่องช้า  สักพักหนึ่งจึงมีเสียงแปลกปลอมจากด้านหลัง  ส้นรองเท้าหนาเคาะตึก ๆ ก่อนจะตามมาด้วย....

   “มาแล้วค่า  Manhattan จากซันไชน์  รับรองว่านุ่มกลมกล่อม  แถมยัง...ว้าย! ตาเถร” เจ้าของชุดเฟอร์สีขาวสะดุ้งโหยง  เกือบจะราดเครื่องดื่มสีส้มอมแดงรดหัวคุณลูกค้า  หล่อนแผดเสียง “แสง!”
   เจ้าของชื่อกอดอกพลางเอนหลัง “ถึงกับมาเสิร์ฟเองเลยเหรอ?”
   “กะ...แก” ริมฝีปากฉาบสีพีชสั่นระริก “มาที่นี่ได้ยังไง”
   “ตกลงว่าผมจะได้เครื่องดื่มไหมครับ”
   “อ๊ะ! จริงสิ” ท่าทีเฉยชาแถมยังไม่ตอบคำถามทำซันไชน์เก้ ๆ กัง ๆ ไปหมด  หล่อนรีบเลื่อนแก้วมาร์ตินี่ที่เสิร์ฟพร้อมเลมอนลงบนโต๊ะ  ขณะชั่งใจว่าจะทำอย่างไรต่อคนเด็กกว่าก็เอ่ยบอก
   “นั่งสิ”
   อาจเพราะน้ำเสียงของแสงเฉียบคมเหมือนคำสั่งอยู่เป็นนิจ  ซันจึงขัดขืนไม่ได้และยอมนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก  เขาบิดตัวไปมาเหมือนเบาะนั่งมีหนาม  ช้อนตามองแล้วก็เม้มปาก
   “หายโกรธเจ๊แล้วเหรอ”
   “คิดว่าอย่างนั้นเหรอ” เมื่อถูกตอบคำถามด้วยคำถามซันไชน์ยิ่งร้อนรน  ขยับเข้าไปใกล้
   “โธ่แสง...” เสียงสองถูกงัดมาใช้ “แกจะไม่ให้อภัยเจ๊เลยเหรอ”
   “ทำไมต้องดัดเสียงด้วย” นอกจากไม่สนใจคำขอแล้วยังวิจารณ์เนื้อเสียงชาวบ้านอีก  แสงยกค็อกเทลขึ้นจิบเหมือนไม่ใส่ใจ  ปล่อยให้ซันกลายเป็นธาตุอากาศ

   จะปล่อยให้มิตรภาพสิบปีจบลงตรงนี้งั้นเหรอ...
   เมื่อเห็นว่ามารยาใช้ไม่ได้ผลเจ้าของบาร์ก็ละล้าละลังพูด “เจ๊ขอโทษ”
   แสงเลิกคิ้วเป็นเชิงบอกว่า ‘ว่ามา’
   “ขอโทษที่หักหลังแก  จะไม่พูดหรอกว่าไม่ได้ตั้งใจ เพราะฉันร่วมวางแผนทุกขั้นตอนตั้งแต่จัดร้านดีลโรงแรมให้” นิ้วที่จับก้านแก้วกระตุกเล็กน้อยกับคำสารภาพบาป “แต่ไอ้บทมาเฟียอะไรนั่นเรนมันคิดเองนะ  เจ๊ไม่ได้พิเรนทร์ขนาดนั้น”
   “เจ๊ดูคลิปด้วยเหรอ!”
   “ไม่ได้ดูย่ะ!” ถึงจะเคยขอดูแต่ซันขอสาบานได้ว่าไม่ได้แตะเลยสักแอะ  ไอ้แสงจะมาใส่ไคล้แบบนี้มิได้ “เรนมันเล่าให้ฟัง  เห็นว่าเล่นแผลง ๆ กันน่าดูเลยนี่  เจ๊ไม่คิดเลยนะว่าแกจะมีรสนิยมแบบนั้นด้วย”
   “ตกลงจะขอโทษหรือจะด่าซ้ำ”
   “ขอโทษ...” เพราะคะนองปากไปหน่อยซันเลยนั่งคอตก “เจ๊ทำผิดกับแสงจริง ๆ นั่นแหละ  คิดถึงแต่ตัวเอง”

   คำสารภาพอย่างจริงใจทำความเกรี้ยวกราดบรรเทาลงไปเยอะ  ตัวแสงเองก็ไม่ได้โกรธออกจะผิดหวังเสียมากกว่า  แต่ถามว่าจะยกโทษให้ไหม  แสงตอบทันทีว่า ‘ไม่’
   ความผิดบางอย่างไม่ได้ลบลวก ๆ ด้วยยางลบที่แถมมาตรงก้นดินสอแล้วจะออกเสียเมื่อไหร่  เขายกเครื่องดื่มขึ้นจิบอีกครั้ง รสแรงติดหวานแผ่นซ่านไปทั้งลิ้น  น่าจะเพราะแอลกอฮอล์ที่แฝงมาในนั้นแสงจึงได้ยินเสียงใครอีกคนในหัว...

‘เขารักตัวเองมากกว่าก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รักเฮียนะ’

   “ทำกับผมถึงขนาดนั้นแล้วยังกล้ามาขอให้ยกโทษให้อีกเหรอ” เสียงเย็นเยียบเหมือนสาดน้ำเข้าหน้าซันจัง ๆ “รู้ไหมผมอยากตั๊นหน้าเจ๊ขนาดไหน  ถ้าไม่ติดว่าจะต้องเปลืองค่าแก้จมูกน่ะ”
   
   ‘ไม่ได้ขอให้ยกโทษให้หรอก แต่นาน ๆ ทีกลับไปคุยกันก็ได้นะ  ไปด่าก็ยังดี’

   “สู้เก็บเงินที่จะแก้จมูกมาคืนเฮียใหญ่ดีกว่า  รีบ ๆ คืนด้วย แค่ทวงไอ้เรนคนเดียวผมก็ปวดหัวจะแย่แล้ว”
   “แสง...” คนฟังอุ่นวาบไปทั้งอก  ให้ตายเถอะ....คนอารมณ์อ่อนไหวอย่างเธอเกือบจะหลั่งน้ำตาออกมาแล้วเชียว “หมายความว่า....”
   อีกฝ่ายยักไหล่ “เอาเป็นว่าจะแวะมาด่าบ่อย ๆ ก็แล้วกัน”

   ซันไชน์ปาดหยดน้ำที่หางตาออกพึมพำท่ามกลางเสียงเพลงเคล้าคลอ “ขอบใจมากนะ”
   “เอาเถอะ  ลูกค้าเยอะขนาดนี้อีกไม่นานก็ปิดหนี้ได้แล้วมั้ง” คำพูดกดดันกลาย ๆ ไม่ได้ทำให้ซันโกรธเคืองอะไร  หล่อนรู้ดีว่าไอ้เพื่อนคนนี้นิสัยเป็นยังไง
   “ฉันเพิ่งลงทุนร้านนวดกับเพื่อน” ลูกหนี้รีบสาธยาย “นี่เธอ!  เอาเหล้าเจ๊ที่หลังร้านมาหน่อยซิ”
   “ไม่เอา  วันนี้ไม่ดื่มเยอะ”
   “น่า ๆ ขับรถไม่ไหวเจ๊ให้ลูกน้องไปส่งเอง  ดื่มเป็นเพื่อนเจ๊หน่อย” คะยั้นคะยอขนาดนี้แสงเริ่มคล้อยตาม  ไว้ค่อยอธิบายแล้วกันว่าไม่ได้เอารถมา
   ยังไม่ทันจบเพลงบริกรก็กลับออกมาพร้อมเหล้าราคาแพงและอุปกรณ์ดื่มครบครัน  บรรจงชงในสัดส่วนอย่างดีเพื่อไม่ให้ถูกเจ้าของร้านตำหนิเอาได้  พอเห็นเจ๊ซันจิบแล้วไม่ว่าอะไรค่อยโล่งอกเดินกลับหลังร้านไป
   ซันไชน์เล่าเรื่องธุรกิจใหม่ให้ฟัง  หล่อนใช้เงินเก็บก้อนสุดท้ายไปลงทุนร้านนวดกับเพื่อนย่านประตูน้ำ  ธุรกิจกำลังไปได้สวยเริ่มมีเงินหมุนกลับมา  เจ๊เลยมีทุนเอามาปรับปรุงร้าน  มีโปรโมชั่นแต่ละเดือน  วันศุกร์มีดนตรีสด

   “เปิดมาตั้งนานอะเนอะ  ฉันก็ไม่อยากให้เจ๊ง”
   แสงจุดยิ้มเล็กน้อย  นั่นก็มากพอแล้วสำหรับคนหน้าหงิกอย่างเขา “เจ๊นี่มันหนังเหนียวจริง ๆ”
   “คำชมสินะยะ” ถ้าไม่มีคดีติดค้างหล่อนอยากจะซัดไอ้รุ่นน้องนี่สักตั้งเหมือนกัน “เจ๊มานั่งโต๊ะเดียวกับแกเลยไม่มีใครมาขอชนแก้วด้วยเลย”
   “ช่างเถอะ”
   “ช่างได้ยังไงเล่า!” จุดประสงค์แรกของไอ้แสงที่มาบาร์คืออะไร  ซันรู้ดีอยู่แก่ใจ “ดูซิอุตส่าห์แต่งซะหล่อฟีโรโมนกระจายจะให้เสียของได้ไง”
   “ไปเจอลูกค้ามาหรอก”
   “แหม ๆ พูดอะไรอย่างนั้น  ฉันรู้จักแกมาสิบกว่าปี  คงไม่ได้ถ่อมาถึงที่นี่เพื่อโปรดสัตว์อย่างเดียวแน่ ๆ” สาวสองในเสื้อขนเฟอร์บุ้ยปากไปทางขวา “สนใจไหม  สโนว์ไวท์แบบที่แกชอบเลย”
   “สโนว์ไวท์อะไรเล่า!”
   “โอ๊ะ!  ตาไม่ค่อยสวยสินะ” มันใช่เรื่องนั้นที่ไหนกัน! แสงเถียงในใจ “แต่เจ๊ว่าก็โอเคอยู่น้า  ดูเรียบร้อยดี  ถ้าคนนี้เจ๊แนะนำได้”
   “หยุดเลยเจ๊” แสงยกมือห้าม  ปลายนิ้วสั่นระริกเกือบจะหักแก้วมาร์ตินี่ “วันนี้ต้องรีบกลับ”
   “โธ่...ฉันไม่หลอกแกซ้ำสองหรอก” ขณะกำลังสงสัยว่าตกลงเจ๊มันสำนึกผิดจริง ๆ ใช่ไหม  มันก็หันกลับมายิงคำถามนอกเรื่อง “เออนี่  เจอเรนมันบ้างหรือเปล่า”
   “ไม่” แสงตอบชัดถ้อยชัดคำพลางยกแก้วจิบอึกสุดท้ายลงคอ
   “อ้าวเหรอ  เจ๊ได้ข่าวลือมาว่ามันโดนแก๊งเฮียอู๋ตามรังควานหนีไปนอนไหนแล้วก็ไม่รู้” มาถึงตรงนี้เจ้าหล่อนเริ่มสีหน้าไม่สู้ดีนัก “เห็นแสงบอกว่ายังตามทวงเงินมันอยู่เลยนึกว่าจะได้เจอกัน”
   “มันก็.....”
“เมื่อกี้เห็นเรียกเรนด้วย”
“กลับล่ะ” ครืด...  เก้าอี้ถูกลากไปด้านหลังพร้อมกับร่างสูงที่เหยียดตัวขึ้น  เพื่อให้การกลับฟังดูมีเหตุผลยิ่งขึ้นแสงรีบโกหกคำโต “พรุ่งนี้มีนัดลูกค้า”
“ขับรถไหวเหรอ  ให้ลูกน้องเจ๊ไปส่งไหม”
“ผมไม่ได้เอารถมา  กลับแท็กซี่ได้” ไม่ว่าเปล่ายังคิดเร็วทำเร็วหันหลังขวับแล้วก้าวดุ่ม ๆ ในทันที “ไปล่ะ”

ซันไชน์มองตามแผ่นหลังกว้างไป  ความรู้สึกผิดมากมายยังอบอวลในอกไม่หายจนต้องตะโกนเรียกอีกครั้ง “แสง!” โชคดีที่มันเมตตาหันกลับมา

“ไม่รู้ว่าลมอะไรหอบมาหรอกนะ แต่ขอบใจมาก”
ขอบใจที่ไม่ตัดซันออกจากชีวิต  เพื่อนก็แบบนี้มีดีมีแย่ปะปนกัน  ไม่เหมือนญาติร่วมสายเลือดที่เลือกไม่ได้ แต่แสงมันยังเลือกจะเก็บเพื่อนอย่างเขาไว้ในชีวิตอยู่
ซันเห็นอีกฝ่ายส่ายหัวเอือมระอา  พลางบ่นพึมพำไม่รู้ว่าพูดกับเขาหรือตัวเอง....


“สงสัยจะเป็นลมฝน”


....................................................
...................................
.................
.....


   กลิ่นเหล้าหึ่งระดับที่คุณแม่ผู้โดยสารร่วมลิฟต์ถึงกับดึงลูกสาวไปไว้อีกมุมหนึ่ง
   ตอนที่หล่อนออกจากกล่องในชั้นที่ 6 แสงลองยกปกเสื้อสูทตัวเองขึ้นดม  อ่า...เหม็นจริง ๆ ด้วย  พอรู้ตัวปุ๊บก็พบว่าลมหายใจร้อนผ่าวไปหมด  สงสัยจะหนักไปหน่อยทั้งเหล้าทั้งค็อกเทล
   ประตูเปิดออกในชั้นที่ 12 พร้อมกับความมืดตรงทางเดินที่อ้าแขนต้อนรับ  แสงเดินตรงแหน่วไปยังประตูบานเดียวที่มีไฟติดอยู่  มือขวาล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงออกมาไขก๊องแก๊งอยู่นานกว่าจะผลักประตูเข้าไปได้

   ตุบ!  หือ?  มันติดอะไรเนี่ย  ว่าแล้วก็ขยับดึงกลอนในมือเข้าออกอีกสองสามที

   “โอ๊ย!” กว่าจะรู้ว่าต้นเหตุคืออะไรก็ทุบตีป้าบ ๆ ไปหลายที  นเรนทร์กระโดดโหยงออกมาจากหลังประตู “เฮียจะฆ่าผมหรือไง”
   “อ้อ...แกนี่เอง” เพราะแอลกอฮอล์สมองจึงประมวลผลช้ากว่าปกติ “มายืนขวางทำไมล่ะ”
“ก็เฮียนั่นแหละ  ไขประตูนานชะมัด  ผมก็นึกว่าเปิดไม่ได้น่ะสิ!” คนมาขออยู่อาศัยเถียงฉอด ๆ “ไอ้เรารึอุตส่าห์หวังดีจะมาช่วยเปิดให้”
“ถอย”
แน่นอนว่าคนไร้มารยาทอย่างแสงเดินโฉบเข้ามาแบบไม่สนใจจะขอโทษสักนิด  เขาไม่ได้เมามากจึงเดินตรงมาทิ้งตูดบนโซฟาได้สบาย ๆ ปล่อยไอ้ขี้ข้าปิดประตูลงกลอนให้เรียบร้อยเอง
เรนตามเข้ามาที่เจ้าของห้อง  ชั่งใจเล็กน้อยว่าควรจะคลานเข่าไปหาให้สมกับเป็นทาสดีไหม แต่นี่มันยุคสมัยไหนแล้วเนอะ  ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่เฮียยังไม่ว่าอะไรเลย
“เฮีย” มันเรียก “เมาเหรอ”
“ไม่เมา” เป็นคำตอบสุดฮิตของคนเมาก็จริง แต่ดูท่าทางการเดินเฮียแสงก็ไม่เมาจริง ๆ นั่นแหละ
“กลิ่นแรงเชียว”
“อืม” แสงพ่นลมเหมือนวัวกระทิง  ส่งให้กลิ่นละมุดคละคลุ้งไปกันใหญ่ “เอาน้ำมาให้หน่อยสิ”

ชายหนุ่มกุลีกุจอรินน้ำเย็นมาเสิร์ฟให้ถึงปาก  นั่งยอง ๆ มองลูกกระเดือกขยับราวกับคนโรคจิต  จวบจนเจ้าของห้องยื่นแก้วกลับมาให้นั่นแหละถึงได้เลื่อนสายตากลับไปยังใบหน้าดังเดิม
วันนี้เฮียแสงสวมสูทสีดำดูหล่อผิดปกติ  แถมยังเสริมความอันตรายด้วยน้ำหอมกลิ่นละมุด  ดูฮอตฉ่าซู่ซ่าดั่งไฟโลกันตร์  ใบหน้าดุดันพร้อมปอยผมที่ร่วงลงมาช่วยขับให้ดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูกจนเรนเผลอเอื้อมมือไปปัดมันขึ้น

“อะไรของแก” คนพูดคิ้วขมวดเข้าหากัน แต่ไม่ได้ปัดออก  เรนเดาว่าเหล้าคงทำลายสมอง  ถ้าเป็นตอนปกติคงกระทืบข้อหาเล่นหัวผู้ใหญ่ไปแล้ว
 “ผมทิ่มตาเฮียอะ”
“อื้อ...” คนเมานี่หนอทำอะไรก็ว่าง่ายไปหมด  เหตุผลควาย ๆ ยังเชื่อได้ลงคอ  ไอ้เรนเลยได้ใจปัดปอยเส้นผมสีดำไปมา
กลิ่นเหล้าคลุ้งจมูกทำอะไรเขาไม่ได้  พี่ ๆ ในไซต์งานกินเหล้าดุระดับที่เอามาอาบยังน้อยไป  บางวันตัวเหม็นฉึ่งมาทำงานก็ต้องทนนั่งจนชินไปเอง  ดังนั้นให้ดมเฮียแสงเป็นชั่วโมงก็สบายมาก
ผิวกายร้อนผ่าวสัมผัสกับหลังนิ้ว  คลอเคลียเสียดสีราวผีเสื้อขยับปีก  อาจเพราะกำลังมึนแสงจึงเอียงใบหน้ารับเจ้าผีเสื้ออย่างเต็มใจ  เปลือกตาปรือลงแต่ยังไม่ยอมปิด  เขาอยากจะมองภาพตรงหน้าให้นานขึ้นอีกสักนิด
เด็กแซ่ซ่งนั่งอยู่บนพื้น  แหงนหน้านิ่งค้างอยู่อย่างนั้น  เครื่องหน้าของมันไม่มีอะไรน่ามองสักอย่าง  หางตาชี้เหมือนจิ้งจอก  ผิวสีน้ำตาล  ใบหูที่เจาะจนพรุน  ไหนจะเส้นผมเคลือบสารเคมีสีรุนแรง  ทั้งที่เป็นอย่างนั้น....

“เฮียแสง...”

แสงกลับละสายตาไม่ได้...





 “ไปบาร์เกย์มาเหรอ”

ตึง!  หนุ่มใหญ่กระตุกขึ้นมานั่งหลังตรงแหน่วเก้าสิบองศา  แม้จะเผลอหลุดมาดไปหน่อย แต่ยังตอบเสียงแข็งฟังชัด “ไม่”
“ผมรู้น่า” เด็กมันตัดบทขึ้นมาเสียก่อน “แหม...แต่ตัวหล่อผิดปกติซะขนาดนั้น”
“ฉันไปเจอลูกค้าไฮโซ”
“น่า ๆ” เรนตบเบาะ “ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย  ผมก็แค่ถามเฉย ๆ”

แต่สีหน้าและแววตามันบ่งบอกว่าฟันธงไปแล้วชัด ๆ  นเรนทร์ไม่ได้ตกใจอย่างปากว่า  แถมยังทำตัวสบายเลื้อยไปแปะบนเบาะข้างเขาเสียอีก  เป็นแสงเสียเองที่ร้อนรนทนไม่ได้
แม่งเอ๊ย!  ทำไมต้องกระวนกระวายด้วยวะ  จะไปไหนมันก็เรื่องของเขา  แถมเรนเองก็ไม่ได้ว่าอะไรสักคำ….
 
“ว่าแต่ไปแถวไหน  ทำไมกลับเร็วจัง  ปกติเที่ยวแบบนี้ต้องหลังเที่ยงคืนไม่ใช่เหรอ”

ฉิบหาย! จะให้รู้ไม่ได้ว่าเขาไปหาเจ๊ซันเพราะคำพูดมัน...

เพี๊ยะ!  ฝ่ามือยังตบหน้าผากเด็กเข้าไปอย่างจัง “เป็นเด็กเป็นเล็กเข้านอนได้แล้ว”
“โอ๊ย!” เจ้าจิ้งจอกกุมหน้าผากร้องโอดโอย “อะไรของเฮียเนี่ย!  จู่ ๆ ก็มาทำร้ายร่างกาย”
   “เสียงดัง” นอกจากไม่ขอโทษแล้วยังชี้หน้าบ่นอีก  ไหน ๆ ก็เล่นมาขนาดนี้แล้วใส่ไปให้สุดแล้วกลบให้มิด “นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วยังจะนั่งทำซากอะไรอยู่อีก”
   “ผมก็รอเฮียไง”
   “รอทำไม” แม้ใจกระตุกไปวูบหนึ่ง แต่แสงต้องเล่นใหญ่ต่อ “คราวหน้าไม่ต้องมารอฉันอีก  มันวุ่นวาย  ได้เวลานอนก็ไปนอนสิ  เกิดวันดีคืนดีฉันกลับเช้าแกไม่ต้องนั่งจนรากงอกเลยเหรอ”
   ไอ้ ‘กลับเช้า’ ที่ว่าคงไม่ต้องเดาว่าหายไปไหนล่ะนะ  นเรนทร์เองก็เคยทำกับแสงอยู่  มันพยักหน้าหงึกหงักรับคำสั่ง “ถ้าง่วงผมก็นอนเองแหละ  ไม่โง่รอจนเช้าหรอกครับ”
   “ก็ดี” ครูฝ่ายปกครองกอดอก  ตอนอยู่บาร์จะฮอตแทบตาย  พอกลับมาเจอนเรนทร์แสงก็กลายเป็นตาแก่ขี้บ่นไปในพริบตา “จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“อ๊ะ!  เฮียเป็นห่วงผมด้วย”

   พลาดซะแล้ว...

   “ฉันจะไปอาบน้ำ!” เมื่อเข้าตาจนแผนสุดท้ายจึงถูกงัดขึ้นมาใช้  หนุ่มใหญ่ลุกพรวดก่อนจะเดินตรงไปที่ระเบียงดูคล้ายมุ่งมั่นจะโดดตึกตายชอบกล  นเรนทร์นั่งมองงง ๆ และมึนกว่าเดิมเมื่อเฮียหันกลับมาชี้หน้าสั่ง “กลับเข้ามาฉันต้องไม่เห็นหน้าแก  ไปนอนได้แล้วเรน”

   ครืด...
   ประตูระเบียงถูกเลื่อนปิดพร้อมหนุ่มใหญ่ที่ยกมือกุมขมับ  บีบราวกับจะให้กะโหลกแหลกคามือ  รูจมูกพรูดลมหายใจคลุ้งกลิ่นละมุดอย่างเกรี้ยวกราด

   อาการแบบนี้มันมาอีกแล้ว....
อะไรนักหนา  บุหรี่ก็เลิกแล้ว  ใจคอจะต้องเลิกเหล้าด้วยเหรอวะเนี่ย!


TBC


อาแสงหรือพระเอกเกาหลีคะเนี่ย  ฉันไม่ได้ชอบเธอสักหน่อย ยัยบ้าเอ๊ย!
น้องเรนผู้น่าสงสารต้องทนให้ได้นะลูก  เป็นหนี้แล้วยังไปชอบคนแก่อีก  นายเอกที่รันทดที่สุดตั้งแต่เขียนมาเลยค่ะ
ดังนั้น...ร่วมเป็นกำลังใจสมทบทุนให้น้องได้ก้าวสู่อนาคตที่สดใสด้วยนะคะ

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
เจอกันตอนหน้าน้ำตาลเยิ้มจ้า 555

[lizzii]

ก็ไม่ได้อะไรมาก แค่รอเฮียกลับมานอนพร้อมกันเฉยๆรึป่าวน้องเรน อิอิ

[dereel_nx]

ชอบเฮียแสงมากนะ แต่ก็หมั่นไส้อยู่ในใจยุบยิบๆ อ่านๆไปแล้วเหมือนน้องเรนหลงผิด(กร๊ากๆๆ) แหมเฮีย~ ก็หัดพูดให้จรงกับใจบ้างสิคะ อะไรมันจะได้ง่ายขึ้น 

[wikichan]

อะไรก็ดีอ่ะ ฟิลลิ่งเจ็บๆ คันๆ ปนดีๆ
แต่เปรียบเทียบหางตาชี้เหมือนจิ้งจก!!!!!!! คือแบบมันดันนึกไปถึงสภาพจิ้งจก! วิแรกขำ ฮ่ะ ออกมาที วิต่อมา ...เราไม่ชอบจิ้งจก! อร้ากกกกกกกก คือออ อออ นึกถึงมันอีกแล้ววว ขุ่นพี่! ฮื่ออออออออ

ตอนหน้าหวานสินะ อืมมมม รอร่อร้อร๊อร๋อ

[Infinity 888]

เกาหลีมาก ดูชื่อนายเอกสิ เรน 55555555

[EoBen]

"ฉันไม่ได้ชอบเธอสักหน่อย ยัยบ้าเอ้ย"

เราฮาอะ 5555 เฮียแสงซึน


อ้อนไปลูก เรน อ้อนเข้าไป เฮียแกชอบเด็กเอาะๆ

[puiiz]

 

[titansyui]

 

[MyLavenderLand]

คือ.. มีเรื่องจะขอร้องคุณ Indigo ช่วยบิ้วเรนนี่ ให้มันสะอาดสะอ้านสมเป็นเคะผู้บอบบาง *หรา* หน่อยเหอะ อย่าให้มันซกมกนักเลย แค่ผมสีกระดำกระด้าง เสื้อผ้ามอมแมมกลับจากทำงาน วิ่งรองเท้าหลุดแผลเหวอะอยู่ตลอดนี่  ก็ต้องใช้พลังงานในการมโนเอาอย่างมากมายอยู่นะ คือนอกจากจะแอบสงสารเฮียแสงแก กลัวเวลาแกจะเข้าด้ายเข้าเข็มจะล่มกลางทางเอา 55555  #สูงวัยใจต้องแกร่ง ยังอดสงสารตัวเองไม่ได้อีกด้วย ถถถถถ นายเอกของฉ้านนน ต้องขนาดนี้เลยม้ายย #จิ้นช่วยหนักมาก  #แม่ยังรักเรนอยู่นะ

[reverofjs]

เฮียแสงซึนมากกกก ชอบก็บอกไป จะได้หวานกันซะที

[B52]

นายเอกของฉัน 

[alternative]

ยากจัง

สงสารเฮียแสง แต่ก็เชียร์น้องเรนด้วย

ไม่รู้ใครรันทดกว่ากัน ฮา!

[larynx]

คนแก่แถวนี้ปากแข็งจังเลยค่ะ

[MooMiew]

ตาแก่ปากหนักเอ้ยยยย 

[zelesz]

น่ารักขะหน๊าดดดดดดดดดด ยิ่งอ่านยิ่งน่ารักอ่าาาาา รอตอนต่อไปน้าาา ทำไมชอบผู้ชายปากร้ายใจดีได้ขนาดนี้ไม่รู้วววววว