พิมพ์หน้านี้ - ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Indigo ที่ 27-11-2016 16:37:14

หัวข้อ: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 27-11-2016 16:37:14
อ้างถึง
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


**คำเตือน อย่าคาดหวังสาระใด ๆ จากเรื่องนี้นะคะ 55555**

สารบัญ
ทวงครั้งที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697)
ทวงครั้งที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.36)
ทวงครั้งที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.64)
ทวงครั้งที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.86)
ทวงครั้งที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.109)
ทวงครั้งที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.125)
ทวงครั้งที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.139)
ทวงครั้งที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.159)
ทวงครั้งที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.180)
ทวงครั้งที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.202)
ทวงครั้งที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.224)
ทวงครั้งที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3582395#msg3582395)
ทวงครั้งที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3587481#msg3587481)
ทวงครั้งที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3592055#msg3592055)
ทวงครั้งที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3596403#msg3596403)
ทวงครั้งที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3600376#msg3600376)
ทวงครั้งที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3604684#msg3604684)
ทวงครั้งที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3612375#msg3612375)
ทวงครั้งที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3617140#msg3617140)
ทวงครั้งที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3621817#msg3621817)
ทวงครั้งที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3626047#msg3626047)
ทวงครั้งที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3634918#msg3634918)
ทวงครั้งที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3638790#msg3638790)
ทวงครั้งที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3643461#msg3643461)
ทวงครั้งที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3647334#msg3647334)
ทวงครั้งที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3651902#msg3651902)
ทวงครั้งที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3661066#msg3661066)
ทวงครั้งที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3664732#msg3664732)
ทวงครั้งที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3673096#msg3673096)
ทวงครั้งที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3677353#msg3677353)
ทวงครั้งที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3681178#msg3681178)
ทวงครั้งที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3684718#msg3684718)
ทวงครั้งสุดท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3684720#msg3684720)

ตอนพิเศษ
ดอกเหมย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3773904#msg3773904)
สงกรานต์ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3817477#msg3817477)
Hotter Than the Sun (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3858205#msg3858205)
Santa Baby (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.msg3927103#msg3927103)

Character

(https://lh6.googleusercontent.com/bhpyo_02gZ3bnJ0Gsh276TvXgNqBdzTF3s_D0Q7zyehmMz20jwaYkXrVUDrTO71YncXqrx8CRP7J5mY=w1366-h662)
(https://lh6.googleusercontent.com/VITmpwFA7bNUgqPBevdVkNNGa8-fdf93eJU_LurBypKpkvTgx_vYZJltNlXa9hN-8um_y_6M_71FX8k=w1366-h662)
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 27-11-2016 16:37:52
ทวงครั้งที่ 1

   วี้ดดดดดดด

   มือควานสะเปะสะปะลงที่ข้างเตียงก่อนจะคว้าเครื่องมือสื่อสารขึ้นมา  นิ้วโป้งกดให้หน้าจอสว่างวาบและเมื่อเห็นตัวเลขบนนั้นเขาก็เผลอสบถออกมา
   “แม่งเอ๊ย!”
   ปัง!  ปัง!
เขาไม่ได้หยิบปืนขึ้นมายิงแต่อย่างใด  ไอ้ข้างห้องนี่ต่างหาก  นอกจากไม่แคร์แล้วยังขยี้มุกซ้ำด้วยการตอกโป๊กป๊ากเสริมสร้างให้บรรยากาศเหมือนนั่งอยู่ในเหมืองเข้าไปทุกที และเมื่อเส้นความอดทนขาดผึงเขาก็ตลบผ้าห่มขึ้นพร้อมกับเดินดุ่ม ๆ เข้าห้องน้ำไป
หลังใช้เวลาชำระร่างกายจนสะอาดเอี่ยมอ่องพร้อมสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยก็ตบเท้าออกจากห้อง  เพียงแค่แง้มบานประตูออกปริมาณเดซิเบลก็พุ่งปรี๊ดอย่างหยุดไม่อยู่  คนงานแบกแผ่นไม้ท่อนยาวเฉียดปลายจมูกไปเล็กน้อยจนต้องก้าวถอยหลัง
หนุ่มใหญ่ยกมือเสยผมแรง ๆ ระบายความคับแค้นในอกก่อนจะพุ่งตรงไปกดลิฟต์  แน่นอนว่าจุดหมายปลายทางต้องไม่ใช่ลานจอดรถ  เขาจะไม่ออกไปไหนทั้งนั้นถ้าไม่ได้เฉ่งใครบางคน  คิดได้ดังนั้นก็เพิ่มความเร็วขึ้นจนกระทั่งเห็นป้ายสแตนเลสกัดกรดแผ่นบาง ๆ ที่หน้าห้อง
‘นิติบุคคล’
   เขาดันประตูผัวะเข้าไปทันที  เล่นเอาหญิงสาวที่หน้าคอมสะดุ้งเฮือก และไม่พูดพร่ำทำเพลงตรงเข้าประเด็นทันที
“ผมเคยแจ้งเรื่องก่อสร้างไปแล้วนี่ครับ  ทำไมยังเสียงดังอยู่!” ด้วยใบหน้าและน้ำเสียงเฮี้ยบคมกริบทำเอาพนักงานสาวนั่งไม่ติด  หล่อนหันซ้ายหันขวา  วันนี้ดันมาเช้าคนเดียวเสียด้วย คนอื่นตอกบัตรแล้วหนีไปซื้อขนมกันหมดแล้ว
เห็นทางนั้นยังเงียบเขาจึงทวนซ้ำ “ผมบอกว่า....”
“ขอโทษนะคะ คุณ...เอ่อ...”
“แสง เรืองภพ ชั้น 12 ห้อง 1206”
“อ๋อ...ชั้นสิบสอง” หล่อนพึมพำกับตัวเองก่อนจะมองหาทางรอด “พะ..พอดีว่าเจ้าหน้าที่ที่รับเรื่องคราวก่อนไม่อยู่  ถ้ายังไงรบกวน...”
“หยุดใช้มุกนี้  ป้าคนก่อนใช้ไปแล้ว อ้อ..เด็กผู้ชายก็ด้วย”
“อะ..เอ่อ..” หน้า ‘คุณแสง’ ไม่ได้สว่างไสวเหมือนชื่อ แถมยังมืดมนเหี้ยมเกรียมขึ้นทุกที แค่ยืนเฉย ๆ เธอก็ฉี่แทบราดแล้ว “แต่แหม เวลาก่อสร้างมันก็เริ่มเก้าโมงถูกกฎคอนโดทุกประการเลยนะคะ ฮะ ๆ”
“แต่ทำพร้อมกันห้าห้อง!  ห้าห้องนะคุณ!  ประสานเสียงกันทุกเช้า  คิดว่าผมจ่ายห้องชุดชั้นบนสุดแพง ๆ มาเพื่อนั่งฟังเสียงค้อนทุบงั้นเหรอ”
“จะ...ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ เดี๋ยวดิฉันไปรินน้ำ...”
“ผมไม่ดื่มอะไรทั้งนั้น” อีกนิดจะเดินเข้าไปล้มโต๊ะปัดข้าวของใส่เจ้าของอยู่แล้ว “ผมต้องการคำตอบว่าพวกคุณจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง!”
สาวน้อยสั่นเป็นหนูแฮมสเตอร์ที่มุมกรง  มองหมาล่าเนื้อกำลังขู่คำราม  สมองน้อย ๆ เค้นหาวิธีเอาตัวรอด  จนแล้วจนรอดก็คิดไม่ออก  สุดท้ายก็ยอมวกกลับเข้าความจริงจนได้
“พะ...พี่ก็รู้ใช่ไหมคะ ว่าชั้น 12 มันเป็นของใคร”
“รู้”
“แล้วพี่จะให้หนูทำยังไงได้ล่ะคะ” ในที่สุดอีหนูก็สวนกลับมาได้หมัดหนึ่ง “พี่เห็นใจหนูเถอะนะคะ หนูมันพนักงานระดับล่างกินเงินเดือนต้อยต่ำโง่เขลาเบาปัญญาจะให้ไปงัดอะไรกับเขาได้ยังไง”
มันชิ่งด่าตัวเองขนาดนี้ไม่เหลือคำด่าไว้ให้แสงใช้ต่อเลยทีเดียว

เขารู้....  คอนโดห้องชุดราคาหลายหลักที่นี่เป็นของใคร  เจ๊จวงส.ส.ผู้ทรงอิทธิพลในเขตที่ยืนอยู่นี่ไงเล่า  แล้วจะไม่นรกแตกเลยถ้าชั้นสิบสองอันเป็นชั้นสูงสุดที่ราคาแพงระยำแถมยังถูกเจ้าของยึดครองไว้เอง  ใช่แล้ว!  นอกจากแสงก็ไม่มีหมาไหนอาศัยอยู่อีกแล้ว
ด้วยองศาห้องที่ผิดฮวงจุ้ยเจ๊จวงจึงปล่อยขายในราคาเท่าห้องชั้นล่าง และบังเอิ๊ญบังเอิญบุญมาหล่นใส่หัวไอ้แสงพอดีเลยได้ห้องแพงในราคาถูก  ตอนแรกก็สวรรค์อยู่หรอกเพราะเจ๊แกปล่อยห้องว่างมาหลายปี แต่อยู่ ๆ ไม่รู้ผีห่าซาตานตนใดบันดาลใจให้เจ๊คิดจะโมห้องเปล่าแล้วปล่อยเช่า

และแล้วชีวิตของไอ้แสงก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...

“ถึงจะเป็นห้องเจ๊จวง แต่ช่างก็เข้าหน้างานตามกฎคอนโดทุกอย่างเลยนะคะพี่”
ปากสั่นพั่บ ๆ เพราะไม่รู้จะเถียงนังหนูนี่ยังไงดี  เออ! ยอมรับว่าตามกฎนิติมันให้เริ่มก่อสร้างตอนเก้าโมง แต่เขาไม่ได้ทำงานประจำนี่หว่า  แถมเมื่อคืนก็กลับเสียดึกจะนอนอืดถึงบ่ายหน่อยก็โดนรบกวนเสียได้!
“สรุปว่าผมต้องก้มหน้าก้มตารับกรรมไปใช่ไหม?”
“อย่าพูดขนาดนั้นสิคะพี่” หล่อนเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “ตามแพลนแล้วอีกแค่สี่เดือนก็เสร็จแล้วล่ะค่ะ  นี่ก็เริ่มงานไปได้ครึ่งเดือนแล้วนะคะ  พี่หลับแป๊บ ๆ ตื่นมาก็เสร็จแล้วค่า”

เสร็จกับผีน่ะสิ!
“ฟังนะ” ใบหน้าคนพูดเขม็งเกร็ง ปล่อยรังสีแห่งการสังหารออกมาเต็มเปี่ยม “ผมจะไม่....”

ตื๊อ ดือ ดื่อ ตือ ดือ ดื่อ ดือ~

“เอ่อ...รับโทรศัพท์ก่อนก็ได้นะคะพี่ แฮะ ๆ”
พอควักมือถือขึ้นมาแสงก็ได้แต่สบถในใจว่านังหนูนี่มันดวงแข็งเสียจริง  โอเค...วันนี้ชะตามันยังไม่ขาดแน่นอน  เขารีบกดรับแล้วกรอกเสียงตามไป

“ครับ เฮียใหญ่”

............................................................
..........................................
...................
......


   แก๊ง!

   “ยอมแล้วครับ!  ยอมแล้ว!” เสียงนั้นตะโกนลั่นราวกับฟางเส้นสุดท้ายได้ขาดสะบั้นลง “ไอ้หาญ  ไอ้หาญลูกผมมันมีโฉนดเหลืออยู่อีกใบ”
   “อีกใบจริงเหรอ?” ดวงตาที่เหมือนเหยี่ยวหรี่ลง “เท่าที่รู้มามีสินสมรสด้วยนี่...”
   “ไม่มี! ไม่มีอะไรทั้งนั้น!”
   “โฉนดแถวบ้านนอกนี่จะพอใช้สามล้าน  แกไม่คิดว่ามันน้อยไปหน่อยรึไง”
   “พี่! พี่อย่าทำอะไรผมเลยนะ  ผมมีแค่นี้จริง ๆ”
   “ตอนยืมเฮียไปแกพูดว่าไงจำได้ไหม?” เคร้ง! ท่อแป๊บถูกฟาดเข้ากับขาเก้าอี้  ชายวัยกลางคนที่ถูกปิดตาไว้สั่นสะท้านไปทั้งร่าง “แกรู้ใช่ไหมว่าจุดจบของคนโกหกมันเป็นยังไง”
   “ครับ! ตะ...แต่ผมไม่มี....”

   ปัง!
   ไม่รอให้เหยื่อเอื้อนเอ่ยขอความเห็นใจ  แสงกระแทกประตูดังลั่น  ชายร่างใหญ่สองคนที่ยืนประจำการอยู่ถึงกับสะดุ้งเฮือก  หนึ่งในนั้นรีบลนลานถาม
   “พะ...พี่แสง มันยอมบอกหรือยัง”
   “ได้มาใบเดียว” เขาตอบพลางขยับปกเสื้อ “ฉันเช็กดูแล้วห้างกำลังมีแผนลงตรงแถว ๆ นั้น  ถือไว้ไม่กี่ปีราคาก็พุ่งแล้ว แต่หวังเงินในอนาคตมันก็ไม่แน่นอน”
   อีกคนที่ใบหน้าเหมือนกันราวกับแกะรีบสมทบ “ระ...เราเอาไงดีครับพี่แสง”
   “มีอีกใบของลูกมัน  ฉันดูสภาพแล้วรีดอีกนิดก็น่าจะคายมาแล้ว” คิ้วที่ขมวดเป็นปมเริ่มคลายออก “รอถามเฮียแล้วกันว่าจะเอาถึงระดับไหน”
   “ครับพี่!”

   ทางเดินคับแคบ เหม็นอับทอดยาวไปด้านหน้า  แสงสาวเท้าเดินผ่านระหว่างซอกตึกโดยมีลูกน้องทั้งสองไล่หลังมา  ภาพโกดังขนาดเล็กซอมซ่อด้านหลังค่อย ๆ เลือนหายไป  หากเดินตามซอกตึกนี้ไปเพียงยี่สิบเมตรก็จะพบกับอาคารพาณิชย์จำนวนสามห้องเรียงตัวอยู่
   หลังคาทรงเพิงหมาแหงนและตัวอาคารสีเหลือง  มองอย่างไรก็รสนิยมเห่ยชะมัด  ทว่านั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจ  แสงก้าวขึ้นบันไดขั้นเล็กสี่ขั้นก่อนจะผลักบานประตูกระจกเข้าไป
   “อ้าว! พี่แสง”
   หญิงสาวที่โต๊ะเอ่ยทักเสียงใส  ใบหน้ายาวดูยาวขึ้นไปอีกเมื่อหล่อนมวยผมขึ้นไว้ด้านบน  ดวงตาเรียวเล็กมองลอดแว่นสายตากรอบเชย ๆ  หล่อนมีชื่อว่า ‘สายสมร’
“จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอคะพี่”
“อื้อ” แสงพยักหน้าก่อนจะหันรีหันขวาง “แล้วนี่เฮียอยู่ไหน”
“รอในห้องค่ะ” สมรดันกรอบแว่นขึ้น “รอบนี้ชื่อยาวเป็นสิบเลยนะ”
“หา!?” คนฟังถึงกับตาโต “นี่เก็บกันไม่ได้เลยเหรอ”
“โธ่! ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดีนี่นา  ใครมันจะยอมจ่ายง่าย ๆ เหมือนตอนขอยืม  หมอนก็ทวงจนปากเปียกปากแฉะแล้ว ถ้าเคสไม่เลวร้ายจริง ๆ ไม่ส่งให้ถึงมือพี่แสงหรอก”

   แน่ละ...  ค่าคอมฯ พี่แสงแพงจะตายชัก  ส่งไปเยอะเฮียด่าแน่นอน
   ที่นี่คือ ‘เฮียใหญ่เงินกู้’ การเงินมีปัญหาใส่ผ้าขี้ริ้วมาหาเฮีย  เงินปลิวง่ายพอ ๆ กับชีวิตในยามคิดเบี้ยวหนี้  ซึ่งพนักงานหลักประกอบไปด้วย...

   “ทำงานกันมาตั้งนานแล้วใจคอจะไม่ลดค่าคอมฯ ให้เฮียหน่อยเหรอพี่”
‘สายสมร’ มนุษย์ป้าทึนทึกวัยเพียงสามสิบเก้า ประวัติการมีผัวเท่ากับศูนย์  มือหนึ่งในการจิกหนี้ทางโทรศัพท์  ทวงแม่งเช้าเย็น  ทวงเหมือนพ่อทำงานองค์การโทรคมนาคม  ฆ่าลูกหนี้ด้วยเสียงแปดหลอดเหมือนมีแม่ค้าสิบคนตะโกนแข่งกัน  หล่อเปรียบดังศาลชั้นต้นของเฮียใหญ่  หนี้เล็กหนี้น้อยเบี้ยบ้ายรายทางหมอนตามเก็บให้เรียบ แต่ถ้าสังหารทางโทรศัพท์ไม่สำเร็จล่ะก็…

“พะ...พี่แสงแล้วเราจะเอาไงกับไอ้ที่อยู่ในโกดังดีครับ”
“นะ...นั่นสิครับ  ละ..แล้วมันจะตายไหมครับพี่  ผมเห็นมันเลือดออกด้วย”

   ‘ไอ้มั่น-ไอ้หมาย’ ฝาแฝดสายกล้ามเนื้อที่มีสมองเท่าเมล็ดถั่วและใจเท่าปลาซิว  ตัวเตี้ยกว่าเขาไปหนึ่งฝ่ามือแต่บานออกด้านข้างด้วยโปรตีน  นอกจากพละกำลังและใบหน้าเหี้ยมเกรียมแล้วไม่มีอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อบริษัทเท่าไรนัก  บทจะปอดแหกก็แหกขึ้นมาดื้อ ๆ  วิธีการใช้งานคือชี้นิ้วสั่ง เพราะอะไรที่ออกจากปากเฮียใหญ่กับพี่แสงคือ ‘คำสั่ง’  พวกมันจะเปิดโหมดทำงานเกรี้ยวกราดแบบหน้ามือเป็นหลังตีนทันที  หน้าที่หลัก ๆ คือยืนข่มขู่ชาวบ้านร้านตลาด และถ้าเคสลูกหนี้หนักหน่อยอาจลามไปถึงข่มขู่ด้วยกำลังนิด ๆ  แต่ถ้าลูกหนี้มันเหลือรับประทานล่ะก็...

   “ฉันไปคุยกับเฮียเอง”
   ‘แสง  เรืองภพ’ พนักงานพิเศษตามสถานการณ์ จะปรากฏตัวขึ้นเมื่อมีเคสหนัก ๆ หลักล้านขึ้นไป และต้องในกรณีเลวร้ายระดับกำลังจะเป็นหนี้สูญเท่านั้น  ด้วยค่าคอมมิชชันเจ็ดเปอร์เซ็นต์ของยอดหนี้จึงถูกต่อรองบ่อย ๆ แต่มีหรือคนระดับเขาจะยอม  แสงมีทั้งสมองและคอนเนคชันเรื่องสืบทรัพย์จัดว่าโปรฯ แถมยังพ่วงมาด้วยรังสีอำมหิตที่ใช้ข่มขู่ลูกหนี้ได้ดีจึงเป็นที่ต้องการตัวของเฮีย  พลาดบ้างได้ไม่ครบบ้างแต่ก็ยังเก็บมาให้ไม่เจ็บตัวมากได้
   แผ่นหลังกว้างสูงสง่าขยับเข้าไปใกล้บานประตูไม้ด้านใน  อาคารหลังนี้แคบก็จริงแต่มีความลึกแถมเจ้าของยังเป็นพวกคลั่งฮวงจุ้ยดังนั้นการตกแต่งจึงจัดอยู่ในระดับรกครึ้ม  วัตถุปรับดวงถูกแขวนถูกวางแบบไม่ดูขนาดพื้นที่และระดับเฮียมันต้องใหญ่สมชื่อ  แสงเหลือบมองปี่เซี๊ยะตัวเท่าหมาบีเกิ้ลที่วางข้างประตูจนลำบากให้เดินหลบ  ไอ้ครั้นจะไปวิจารณ์รสนิยมสีสันแห่งเงินทองก็เฮียก็เกรงว่าจะละลาบละล้วงจนเกินไป
   ก๊อก ๆ
   “เฮียใหญ่ ผมมาแล้วครับ”
   “แสงเหรอ” เสียงแหบแห้งดังมาจากด้านใน “เข้ามาเลย”

   ทันทีที่ผลักบานไม้เข้าไปเครื่องปรับอากาศในห้องก็ปะทะใบหน้าในทันที  กลิ่นพิมเสนฉุนจมูกราวกับจะรมคนด้านในให้ตายทั้งเป็น  มันเป็นห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้ากว้างราว ๆ ห้าเมตรที่ถูกตกแต่งด้วยคอนเซ็ปต์ฮวงจุ้ยมาก่อนความปลอดภัย  หน้าเป็นน้ำหลังเป็นภูเขา  ดังนั้นห้องแคบเท่าแมวดิ้นตายก็ต้องมีตู้ปลาวางอยู่ติดผนังข้างประตู  เหนือศีรษะมีเครื่องรางสะท้อนสิ่งชั่วร้ายห้อยระโยงระยางแอร์เป่าทีก็โฉบเกือบฟาดหัวแสงไปที  โชคดีที่ปฏิกิริยาตอบสนองเขาเร็วพอ
   เก้าอี้หนังถูกหันให้เห็นพนักพิงสูง และก่อนจะทันได้เอ่ยปากเสียงแหบแห้งก็ดังมาจากคนด้านหลังนั้น….

   “ไอ้ที่โกดังเป็นไงบ้างล่ะ”
   และนี่คือหัวขององค์กร ‘เฮียใหญ่’ ชายผู้มีส่วนสูง 157 ซม.  ใบอิ่มเอิบอืดบานเต็มพนักเก้าอี้แม้แต่ลำคอก็เต็มปกเสื้อ  จมูกใหญ่เหมือนราชสีห์  ติ่งหูยาวเหมือนพระพุทธรูป  ร่างป้อมเหยียดหลังตรงบนเก้าอี้ที่ดูใหญ่เกินตัว  นิ้วอูม ๆ สวมแหวนเพชรเม็ดเป้งและหยกข้างละสาม  แน่นอนว่าที่คอต้องมีสร้อยทองขนาดเท่าโซ่รถมอเตอร์ไซค์ตามสูตรละครไทยเด๊ะ
   “คายโฉนดมาแล้วใบหนึ่งแต่เป็นชื่อลูกชายครับ”
   “งั้นเหรอ คิดว่าพอจะปิดยอดได้หมดไหมล่ะ”
   “ตอนนี้ยัง แต่ถ้าห้างขึ้นฝั่งตรงข้ามเมื่อไหร่ผมว่าเกินยอดหนี้แน่นอนครับ” แสงรายงานด้วยสีหน้าเรียบเฉย  รังสีมาเฟียที่แผ่จากร่างป้อม ๆ ทำอะไรเขาไม่ได้เลยสักนิด “ถ้าเฮียยังไม่พอใจผมสืบมาว่ามันยังมีซ่อนเอาไว้อีกใบ”
   “ไอ้สักงั้นเหรอ” เฮียลูบคาง “อันที่จริงแค่ดอกที่มันผ่อนมาห้าปีกว่านี่ก็ปิดต้นไปหมดแล้ว  เฮียเองก็ไม่ได้เข้าเนื้ออะไร....”

   ขวับ  ไอ้มั่นไอ้หมายหันมาสบตาพร้อมถอนหายใจเงียบ ๆ แสงรู้ดีไอ้พวกใจปลาซิวนี่ขี้คร้านไปข่มขู่เพิ่มแล้ว
   “แต่....”

   นั่นไงล่ะ! พวกแกไม่รู้จักเฮียใหญ่เสียแล้ว
   “ได้ข้อมูลมาสำรองไว้ก็ดี”
   “ได้ยินที่เฮียสั่งไหม” แสงหันไปถามไอ้ลิ่วล้อด้านหลัง  พวกมันรีบยืดหลังตรง
   “ครับ! จะไปจัดการให้เฮียเดี๋ยวนี้เลยครับ!” รับบัญชาเสร็จก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีน  ไอ้มั่นม้วนแขนเสื้อขึ้นหันไปพยักหน้ากับแฝดน้องพากันหายออกไปหลังประตู  ทิ้งไว้เพียงลูกจ้างพิเศษเท่านั้น
   “แกทำงานได้ดีเหมือนเดิมเลยนะ”
   “ขอบคุณครับเฮีย” คนตัวสูงค้อมศีรษะตอบ “แล้วชื่อรอบใหม่ล่ะครับ”
   “อยู่นี่” แกเคาะแผ่นกระดาษเอสี่บนโต๊ะ “มีสิบเอ็ดคน  ซ้อลงรายละเอียดไว้หมดแล้ว”
   หนุ่มใหญ่รับมันมากวาดสายตาดูตารางลวก ๆ “เยอะมากเลยนะครับเนี่ย”
   “เศรษฐกิจไม่ดีก็แบบนี้แหละ” พูดเหมือนจะเข้าข้างลูกหนี้ทั้งที่เพิ่งเอาปืนจ่อหัวเขาแท้ ๆ “ระดับแกคงตามกลับมาได้บ้างแหละ  ฉันเชื่อมือแกนะแสง”
   “ได้เลยครับเฮีย”

   ร่างเตี้ย ๆ ลุกจากเก้าอี้  ความสูงอยู่ในระดับอกของแสงเท่านั้น  จัดว่าเป็นความสูงแบบพระนางซีรีส์เกาหลีที่ดีเลยทีเดียว น่าเสียดายที่นางเอกอวบอูมไปสักหน่อย  แสงมองกระดุมเสื้อตรงพุงของเฮียที่พร้อมจะดีดอัดหน้าอย่างระแวดระวัง
   “รอบนี้มีคนหนึ่งที่ฉันหมายหัวไว้เป็นพิเศษ” แกยกมือไขว้หลังขณะเดินท่อม ๆ ไปมา “เข้าใจใช่ไหมว่าหมายความว่ายังไง”
   “มีโอกาสเป็นหนี้สูญมากที่สุดเหรอครับ”
   “ไม่ใช่”

   เฮียใหญ่หยุดยืนอยู่ที่ข้างหน้าต่างด้านหลังโต๊ะทำงาน  ตาตี่เล็กเหม่อมองออกไปยังที่ไกลแสนไกลก่อนจะค่อย ๆ ขยับโฟกัสลงด้านล่าง  กรอบรูปไม้สีวอลนัทวางอยู่บนนั้น  ขนาดของมันใหญ่โตที่สุดท่ามกลางกรอบสีทองอันอื่น  นิ้วอูมลูบลงบนแผ่นกระจกอย่างรักใคร่
   หญิงสาวใบหน้าสะสวยเหมือนอาซ้อไม่มีผิด จะมีก็แต่ดวงตาเรียวเล็กที่ได้พ่อมาเต็ม ๆ   ใช่แล้ว...นี่คือ ‘อาเหมย’ ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของวงศ์ตระกูล ‘แซ่หวัง’  เปรียบดั่งหงส์เหนือมังกรหล่อนเติบโตอย่างสวยงาม  เพียงหลับตาคิดถึงคืนวันเก่า ๆ ที่มือเล็กจิ๋วกอบกุมมือพ่อไม่ห่างริมฝีปากหนาก็แย้มยิ้ม

   “รายชื่อลำดับที่เจ็ด...”

   เหมยตัวน้อย ๆ ของป๊าเติบโตเป็นสาวสวยสะพรั่งเพียบพร้อมทั้งหน้าตากิริยามารยาท  รอจนบรรลุนิติภาวะเฮียก็เทียวหาคู่ครองอย่างดีมาให้  เป็นถึงลูกชายร้านทองสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก และในคืนวันก่อนแต่งงานนั่นเองที่เฮียจะจำไปจนวันตาย....

   ‘ป๊า  เหมยมีแฟนแล้ว’

   คนเป็นพ่อเบิกตากว้าง และถลนออกมาในประโยคถัดไป...

   ‘แฟนเหมยเป็นผู้หญิง’



“ลำดับที่เจ็ด...อีเป็นกะเทย!!”

   ปัง!!  กรอบรูปที่ยกมาลูบดั่งไข่ในหินเมื่อครู่ถูกกระแทกลงบนโต๊ะก่อนใบหน้าดุดันจะตวัดมอง “พวกลักเพศ!  วิปริตวิปลาสชาติไม่เจริญ  อั๊วเกลียดมังที่สุด!”
   “เอ่อ...เฮียใจเย็น ๆ นะครับ” ถึงขั้นหลุดสำเนียงดั้งเดิมมาขนาดนี้แสงว่าชักไม่ดี
   “จะใช้วิธียังไงกับมันก็ได้!  ใช้กำลังข่มขู่เอาให้มันอาย!  ให้มันไม่มีที่ยืนในสังคม!”
   “ยาดมครับเฮีย”
   “ขอบใจ” เฮียรับมาสูดดังฟืด “อ้ายอีพวกนี้มันอกตัญญู  เลี้ยงเปลืองข้าวสุก  เอาเงินอั๊วไปแล้วไม่สำนึก”
   “ครับ ๆ” แสงพัดโบกกระดาษรายชื่อคลายร้อนในใจเฮีย  แอบเหลือบมองเหยื่อผู้โชคร้าย คุ้น ๆ ว่าเป็นเจ๊ร้านตัดผมในตลาด “นั่งก่อนเถอะครับเฮีย  เดี๋ยวเป็นลมนะครับ”
   ร่างเตี้ยป้อมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตามคำแนะนำ  นายจ้างถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่จนแสงกลัวว่าแกจะลงไปชักแหงก ๆ บนพื้น  ใครจะเชื่อว่าผ่านมาสี่ปีแล้วแผลใจเฮียใหญ่จะยังเหวอะหวะไม่หาย
อาเหมยเป็นเลสเบี้ยน... เท่านั้นไม่พออียังพังงานแต่งเสียยับเยินจนวงศ์ตระกูลไม่มีหน้าไปเข้าสังคมที่ไหน  อาซ้อหนีไปบวชชีอยู่ร่วมสามเดือน  นังลูกตัวดียังมีหน้ามาควงแฟนที่คบกันตั้งแต่สมัยมัธยมไปหาถึงที่  ถึงจะบอกว่ามาลาก่อนเดินทางไปอเมริกาก็เถอะแต่เฮียไม่เชื่อหรอก!!  ก็ตอนแอบตามไปดูที่สนามบินยังระริกระรี้ก้อร่อก้อติกกับนังหนูที่เป็นแฟนไม่ห่าง  เห็นมันมานอนที่บ้านบ่อย ๆ ตั้งแต่สมัยเรียนใครจะไปคิดว่าเด็กนี่จะกลายเป็นตัวต้นเหตุกรีดแผลใจเจ้าพ่อเงินกู้เสียยับเยิน

   ฟืดดดดดดดด
“ยาดมนั่นผมยกให้เฮียเลยแล้วกันครับ” ยัดเข้ารูจมูกสูดสุดกำลังขนาดนั้นจะเอามาใช้ต่อแสงก็เกรงใจ “ถ้าเฮียไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ”
แสงค้อมหัวอย่างสุภาพ  เดินออกจากห้องไปพร้อมกระดาษแผ่นเดียวนิ่งสงบไม่ต่างจากโสดาบัน  จังหวะที่ปิดประตูก็ได้ยินเสียงรำพึงรำพันลอดออกมา

“แซ่หวังสิ้นหวังแล้ว...”

....................................................
.....................................
....................
.......
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 27-11-2016 16:38:39

   “เจ๊ร้านตัดผมน่ะเหรอ!”
   “อื้อ” เสียงทุ้มตอบเรียบ ๆ “มะรืนต้องไปถล่มแล้ว”
   “ว้าย! ใจทราม!” สาวประเภทสองหลังเคาน์เตอร์ยกมือขึ้นทาบอก  ริมฝีปากฉาบสีแดงเบะออก “เราเป็นพวกเดียวกันแท้ ๆ”

   ป้ายไฟสีม่วงกะพริบปริบ ๆ อยู่บนกำแพง
   ใช่แล้ว ที่นี่คือบาร์เกย์ Sunshine
   ตกแต่งอย่างมีรสนิยมโอต์ กูตูร์ให้สมกับศักดิ์ศรี ‘เจ๊ซันไชน์’ ขาใหญ่ย่านนี้  มิใช่เก้งกวางธรรมดาจะมาดื่มกันได้เจ๊วางโพซิชั่นไว้สูงกว่านั้นเยอะ  ในย่านแสงสีเริงรมย์ใกล้ที่พักของแสงยังมีบาร์เล็ก ๆ แห่งนี้ซุกซ่อนตัวอยู่  ภายในตกแต่งด้วยแผ่นหินอ่อนสีขาวสว่างไสวตัดกับเส้นสแตนเลสสีทองที่วางตัวได้จังหวะ  โซนนั่งดริ๊งก์ด้านหลังมีโต๊ะหินอ่อนอย่างดีพร้อมเก้าอี้บุหนังกลับ  แม้แต่เพลงที่เปิดคลอก็เป็นเพลงคลาสสิกไม่หนวกหูเหมือนผับบาร์ทั่วไป  ไฮโซหะหรูหะหราระดับนี้แขกที่มานั่งดื่มก็ล้วนแต่มีหน้ามีตาไม่ก็กระเป๋าหนักกันทั้งนั้น
กระจกเงาสีชาทองที่เรียงรายอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์สะท้อนภาพหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบเอ็ดปี และแน่นอนว่าที่มานั่งอยู่นี่ได้ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น...

   แสงเป็นเกย์

   “สำหรับลูกหนี้ไม่มีพวกไหนทั้งนั้นแหละ  งานคืองาน” ปลายนิ้วเคาะลงกับโต๊ะเงาวับ “เหล้าที่สั่งล่ะเจ๊”
   “เย็นชา! เย็นชาที่สุด!” ปัง!  เจ๊กระแทกแก้วอย่างไม่ไยดี  หากเป็นคนอื่นคงมีวางมวยกันไปบ้างแล้ว แต่กับแสงที่รู้จักกันมาเป็นสิบปีเลยไม่รู้จะรักษามารยาทกับมันไปทำไม “เพราะทำตัวแบบนี้แกถึงต้องอยู่คนเดียวไงยะแสง”
   “ไม่ต้องห่วงเรื่องผมหรอกน่า” ทางนั้นรับแก้ว “เจ๊เถอะรีบ ๆ ปิดหนี้เฮียสักที”
   “เออย่ะ!  ใครจะอยากเป็นหนี้กัน” หล่อนบุ้ยปากไปด้านหลัง “ก็ดูซิ  ลูกค้ามีที่ไหนล่ะ”
“ขายเหล้าแพงขนาดนี้ยังจะมาพูดอีก”

   เจ๊ซันมือสั่นพั่บ ๆ ยั้งใจตัวเองไม่ให้ง้างขวดในมือลงหัวลูกค้า  ไอ้นี่มันปากเสียนักแถมชอบเชือดแบบนิ่ม ๆ ให้คนฟังน้ำท่วมปากอยู่เรื่อย  เสียดายหน้าตาก็ดีไม่น่าเป็นคนจิตใจบิดเบี้ยวขนาดนี้เลย...
   ‘แสง  เรืองภพ’ ชายวัยสี่สิบเอ็ดปีที่อายุเป็นเพียงตัวเลข  ไม่ใช่ว่าหน้าเด็ก แต่หน้าแก่มาตั้งแต่หนุ่มเลยเหมือนถูกสตัฟฟ์วัยเอาไว้  ใบหน้าคมเห็นสันกรามชัดเจน  คิ้วรก ๆ ที่มักจะขมวดชนกันเสมออันเป็นใบหน้าปกติของเจ้าตัวรับกับสันจมูก และริมฝีปากบาง  ผิวเหลือง  ดวงตาสีดำไม่ต่างจากเส้นผมที่เสยไปด้านหลังอย่างลวก ๆ  ช่างเป็นเกย์ที่ไม่ดูแลตัวเองเลยน้า~  เจ๊ซันได้แต่รำพึงในใจ

   “ถ้าไม่ติดว่ามีผัวแล้วฉันจะจีบแกจริง ๆ นะ”
   “เพ้อเจ้อน่าเจ๊”
   “แล้วนี่ไม่สนใจหิ้วเด็กกลับไปด้วยเหรอ”
   “ก็บอกว่าเลิกวันไนท์ฯ มาเป็นสิบกว่าปีแล้ว  เดี๋ยวเป็นเอดส์กันพอดี”
   “เสียดายตอนนั้นเป็นหนุ่มฮอตเลยน้า” หล่อนหลับตาลงนึกถึงแสงเมื่อสิบปีก่อน  ยังหนุ่มยังแน่นแถมเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า  จนเอดส์ระบาดเพื่อนตายเป็นเบือนั่นแหละเจ้าตัวถึงได้เข็ดขยาด แต่ก็ไม่เชิงว่าเลิกไปเสียทีเดียว  ถ้าคนไหนไว้ใจได้หรือคนรู้จักแนะนำให้บางทีก็หิ้วขึ้นห้องหน้าตาเฉย  ไอ้นี่มันแรดตามสถานการณ์จริง ๆ
   ควันบุหรี่ลอยเอื่อยในอากาศแล้วสลายไป  หน้าเคาน์เตอร์บาร์ไม่ใช่เขตสูบบุหรี่ก็จริงแต่วันนี้ไม่มีลูกค้าในร้านจนแทบจะเรียกว่าร้างเลยก็ว่าได้ คุณเจ้าของจึงไม่ติดใจเอาความอะไรปล่อยให้แสงพ่นควันรัว ๆ

   “วันนี้ร้านเจ๊คนน้อยจังเลยนะ” แสงทักหลังนั่งนึกอะไรเพลิน ๆ “ลูกค้าน่ะเข้าใจ แต่ลูกจ้างไปไหนหมดซะล่ะ”
   “โอ๊ย! อย่าให้ฉันต้องบ่นเลย” นายจ้างปัดไม้ปัดมือในอากาศ “ลากลับบ้านมั่ง ลาออกมั่ง นี่เหลืออีกสองสามคนอยู่หลังร้าน”
   “แต่ก็ไม่มีลูกค้าอะเนอะ”
   “แกจะย้ำให้ฉันช้ำใจทำไม” ปลายนิ้วฉาบเล็บด้วยสีแดงเคาะที่ข้างแก้วเหล้า “ว่าแต่....สนใจทางนั้นไหมล่ะ  แนะนำให้ได้นะ”

   ขวับ
   ปลายทางที่เล็บแหลมชี้ไปคือลูกค้าเพียงหนึ่งเดียวของร้าน  ร่างนั้นนั่งอยู่ริมกำแพงหากไม่สังเกตก็คงไม่ทันเห็น  อีกฝ่ายเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างสมส่วน  สวมเสื้อยืดขาวทับด้วยแจ็กเก็จสีเขียวขี้ม้ากับกางเกงยีนส์ขาด ๆ ดูมีราคา  ผิวกายที่โผล่พ้นเสื้อผ้าออกมามีสีเข้มตัดกับเส้นผมสีทองยาวระบ่า  เครื่องหน้าจัดว่าดูดี....หางตาชี้ขึ้น  สันจมูกโด่ง และริมฝีปากบาง  ขณะลอบสำรวจดูเหมือนว่าฝ่ายนั้นกำลังจ้องมาทางนี้เช่นกัน
   ทว่า...

   “ไม่ล่ะ ไม่สเปค” เห็นใบหูที่เจาะจนเลอะเทอะแล้วเผลอปรามาศในใจว่าลูกเศรษฐีใจแตกที่ไหนเนี่ย
   “อ้าว! มาว่าน้องเจ๊ได้ยังไง” ไม่ว่าเปล่าแม่เล้าจำเป็นยังฟาดแขนไอ้แสงดังเพี๊ยะ “สักหน่อยน่า”
   “เจ๊เห็นผมกามขนาดนั้นเชียว”
   “ใช่! ที่ผ่านมาแกดูเหมือนพระงั้นสิ” มาถึงตรงนี้ก็น้ำท่วมปาก  เกย์เฒ่าวัยสี่สิบเอ็ดอย่างเขาไม่มีหน้าไปเถียงเลยจริง ๆ  ซันไชน์เหลือบตามองพ่อนักบวช “หรือว่าไม่ใช่แนวสโนไวท์เลยไม่ชอบ”
   “สโนไวท์บ้าอะไร”
   “ก็ขาว ๆ ผมดำ ตาเป็นลูกกวางน้อยไง  แหม...ทำอย่างกับฉันไม่รู้ทาเก็จแกนะ” หิ้วจากร้านเจ๊ไปกี่คนก็เดิม ๆ ทั้งนั้น “ลองเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเป็นไร  เดี๋ยวฉันแนะนำให้  น้องมันเป็นเด็กดีนะ”
   ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเรื่องอย่างว่าตรงไหน...

   และด้วยนิสัยไม่ฟังใครเจ๊จึงโบกมือไปมาในอากาศพลางตะโกนเรียก...

   “เรน!”
   เจ้าของชื่อหันขวับ และนั่นทำให้แสงต้องกระซิบขู่รอดไรฟัน “ไม่เอาน่าเจ๊  คนยิ่งเหนื่อย ๆ อยู่จะกลับไปนอน”
   “คลายเครียดน่า ฉันรู้หรอกว่าแกเครียด  มาถึงก็ดื่มเอา ๆ” รู้ใจกว่านี้ก็เป็นเมียไอ้แสงเลยเถอะ  ไม่ยุยงเปล่า ๆ ยังชงเหล้าแก้วใหม่ให้อีกด้วย “ไปทำงานกับเฮียใหญ่ทีไรเป็นงี้ทุกที”
   “เหรอ?”
   “ก็เออสิ  เพราะงั้นผ่อนคลายซะมั่ง” ในเมื่อเจ๊คิดเองเออเองขนาดนี้แสงก็ป่วยการจะเถียง  ปล่อยให้หล่อนโบกมือเย้ว ๆ จนชุดคลุมกรุยกรายส่ายไปมาแทบปัดเข้าหน้า “เรนจ๋า  มาหาเจ๊หน่อยเร้ว”

   ‘เรน’ งั้นเหรอ?  ชื่อแบบตุ๊ดเด็กชัด ๆ

   คนโดนนินทาหยัดร่างขึ้น  เดินดุ่ม ๆ เข้ามายังเคาน์เตอร์ด้วยสีหน้ามึนงงเล็กน้อย และนั่นเป็นครั้งแรกที่ในร้านมีเสียงคนอื่นนอกจากพวกเขา
   “มีอะไรเหรอครับเจ๊ซัน?”
   “นั่งลงสิลูก” คนถูกเรียกทำตามอย่างว่าง่าย “นี่เฮียแสงนะ  เพื่อนเจ๊เอง”

   เฮียเฮออะไรของเจ๊มันวะ...
   นึกด่าคำเสริมที่ได้มาในใจแต่ก็ขี้คร้านจะเถียง  ตาเรียวคมเหมือนเหยี่ยวตวัดมองเด็กข้าง ๆ หัวจรดเท้า  หน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรเพียงแต่ไม่ใช่สเปคเขาเท่านั้นเอง
   “ส่วนนี่น้องเรน  ลูกชายเพื่อนฉัน” แสงชักสงสัยว่าทำไมเจ๊มันชั่วช้าขนาดส่งลูกชายเพื่อนเข้าปากชาวบ้าน สงสัยไอ้เด็กนี่มันจะใจแตกจนพ่อแม่เอือมระอา
   “สวัสดีครับ” เด็กชื่อเรนค้อมหัวให้อย่างสุภาพ  ไม่มีท่าทีตื่นเต้นเลยสักนิดทั้งที่นั่งอยู่ในบาร์เกย์และมีจุดประสงค์ลามกในการแนะนำตัวกัน  นอกจากดูนิ่ง ๆ แล้วยังยกแก้วในมือขึ้นจิบอย่างมีมาด  แน่ล่ะ..ถ้าเจ๊แนะนำให้แสดงว่าไว้ใจได้ในระดับหนึ่ง
   “เอ้า ๆ อย่างเกร็งสิ  คุยกันไปก่อนนะ  เดี๋ยวเจ๊ไปดูเด็กหลังร้านมันแป๊บนึง” แม่เล้าโบกไม้โบกมือพร้อมกับหายเข้าไปหลังบานประตูกระจก  ทิ้งทั้งร้านให้เงียบงันเหลือแต่เสียงเพลงสากลจากลำโพงเท่านั้น

   น้ำแข็งละลายเพราะอุณหภูมิในฝ่ามือจนรสเหล้าชักเจือจาง  คนแก่กว่าเอื้อมมือออกหมายจะคว้าขวดเหล้าบนโต๊ะทว่ายังช้ากว่าเด็กข้าง ๆ
   “ผมชงให้นะครับ”
   “ขอบใจ” ก็ไม่ได้ชอบให้มีเด็กมาพะเน้าพะนอหรอก แต่ในเมื่อเสนอมาก็จะรับน้ำใจไว้ก็แล้วกัน
   “ดื่มเข้มไหมครับ”
   “ขอบาง ๆ พอ  เดี๋ยวต้องขับรถ”
   มือที่เห็นเส้นเอ็นด้านหลังชัดเจนจัดแจงคีบน้ำแข็งลงแก้วใบใหม่แล้วรินเหล้าลงไปเล็กน้อย  ดูคล่องแคล่วเชี่ยวชาญแม้แต่ตอนที่รินโซดายังรู้ว่าต้องยกขวดขึ้นสูง ๆ เพื่อให้ขึ้นฟอง  มองเพลินจนรู้ตัวอีกทีแก้วใบนั้นก็ถูกเลื่อนมาวางไว้ด้านหน้าแล้ว  แสงยกขึ้นจิบเล็กน้อยก็พบว่าฝีมือไม่เลวเลยทีเดียว
   ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้งเพราะไม่มีเรื่องอะไรที่อยากคุยกัน  ถ้ากับคนอื่นแสงอาจจะถามข้อมูลพอเป็นมารยาทบ้าง แต่กลับเด็กที่ถูกยัดเข้าปากแบบไม่เต็มใจแบบนี้เขาขี้เกียจวุ่นวาย  ใจจริงอยากจะหันมาถามว่า ‘ไปกันเลยหรือยัง?’ ด้วยซ้ำไป
   ฝ่ายนั้นเองก็ไม่ได้หาเรื่องมาคุยจ้อเช่นกันบางทีอาจจะหาเหยื่อคนอื่นไม่ได้จนต้องเลยตามเลยมาด้วย  ในเมื่อเห็นพ้องต้องกันขนาดนี้จะรีรออะไรอยู่เล่า  ดวงตาสองคู่สบประสานเข้าหากันส่งผ่านนัยยะบางอย่างโดยไม่ต้องเอ่ยคำ  แสงควักเงินในกระเป๋าวางไว้ข้างแก้ว  จะกลัวถูกขโมยทำไมก็ทั้งร้านไม่มีลูกค้าคนอื่นแล้วนี่นา
   ลมหวดวูบปะทะใบหน้าตอนที่ผลักประตูร้านออกมา  จังหวะนั้นคนเด็กกว่าข้าง ๆ หันมาเอ่ยทำลายความเงียบ

   “ผมรู้จักโรงแรมแถวนี้”
   แสงพยักหน้า “ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องขับรถไกล”
   “เฮียจอดรถไว้ตรงไหนเหรอครับ”
   แม้จะเกลียดวิธีเรียกแต่ผู้ใหญ่อย่างเขาก็ไม่ถือสาเอาความ  สองขาก้าวออกนำ “ทางนี้”

   ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล  ทิ้งเรื่องงานปวดหัวไว้เบื้องหลังแล้วไปสนุกดีกว่า  แสงเหลือบมองป้ายไฟชื่อร้านสว่างโร่จนแสบตา  ทั้งที่ด้านบนจัดหนักจัดเต็มใช้ไฟฟ้ายิ่งกว่าพารากอนขนาดนั้นแต่ป้ายตรงประตูดันแขวนว่า ‘closed’ เสียนี่

อะไรของเจ๊มันเนี่ย  ชักจะขี้ลืมเกินไปแล้ว ขนาดป้ายยังไม่เปิดแล้วหมาไหนมันจะเข้าร้าน

   เขาหัวเราะในใจ

   เดี๋ยวก็เจ๊งกันพอดี


TBC


สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน  เรากลับมาเปิดเรื่องใหม่แล้วค่ะ เย้ ๆ
หายไปนานคิดถึงคนอ่านทุกคนเลยค่ะ  โฮรวววววว
อย่างที่เกริ่นไว้ในหลง(มา)รัก  รอบนี้เป็นเรื่องของอาแสงพญานกค่ะ
ยังไงก็ฝากเนื้อฝากไม่มีไม่หนีไม่รักด้วยนะคะ//ก้ม

ป.ล.อย่าคาดหวังสาระใด ๆ จากเรื่องนี้นะคะ 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 27-11-2016 16:50:23
มาแล้ววว ลุงแสง55555 เชื่อมั่นว่ามีนนิยายของคุณindigoจะทำให้เราผ่านวันจันทร์นี้ไปได้อย่างหน้าชื่อตาบานแน่นอนค่ะ555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 27-11-2016 17:00:11
มารออ่านจ้าา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 27-11-2016 17:36:59
55555 อาแสงจะได้มีคู่มั้ยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 27-11-2016 17:37:35
กรี๊ดดดดดดดด ลุงแสงงงงงง แล้วการที่ในร้านมีลูกค้าคนเดียวนี่คืออะไรฮะะะะ  ป้ายร้านปิดนั่นบังเอิญลืมหรือจงใจลืมฮะ แล้วก็นะ หลังจากที่ลุงเป็นนกมานาน /สยายปีก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 27-11-2016 17:47:53
ชอบมากกก อ่านแล้วขำอะ
ชอบแนวเรื่องโทนนี้มากๆ เลย

อาแสงของบ่าววววววว
อาแสงชอบแนวสโนไวท์ โถๆๆๆๆ ผมดำ ผิวขาว ตาลูกกวางนี่มันคุณอโณ๊คุณอโณของอิหลงนี่นา....
นี่ก็มโนว่าถ้าเรื่องนู้นมีตอนพิเศษคุณอโณใส่ชุดสโนว์ไวท์ให้อิหลงดู อิหลงมันจะน้ำลายฟูมปากมั้ยน๊าๆๆๆๆๆ ฮ่าฮ่าฮ่า

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 27-11-2016 17:53:03
โอ้ยยยย  ฮาน้ำตาเล็ดอีกแล้ว  ขอลุงแสงเป็นรับนะคะ  ชอบแบบแก่ๆ 55555555  ลุ้นจนงงว่าคู่ของลุงแสงจะเป็นใคร
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 27-11-2016 17:57:33
 :katai2-1:      :L1:  ส่งกำลังใจให้ค่ะคนเขียน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: Cappello ที่ 27-11-2016 18:12:58
อาแสงงงงงง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 27-11-2016 18:15:40
ไม่มี คือไม่มีเงินใช้หนี้สินะ
ไม่หนี คือ ไม่รู้จะไปไหนแล้ว
ไม่รัก คือ ไม่รัก (ไม่สเปคซะด้วย) แต่ยังวนเวียน
แลจะดราม่า แต่ก็แลขำขัน ด้วยอ่ะ ชอบบบบบบบบบ อยากให้มาต่อทุกอาทิตย์เลยย น่าสนุก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 27-11-2016 18:19:22
เห็นชื่อไร้ท ใจก็ยินดี
มีความสุข และ  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แสง เรน มวยคู่ใหม่
แต่ไอ้ห้องห้าห้อง ที่กำลังก่อสร้างล่ะ
จะมีใครไปอยู่ คงไม่ใช่เรนหรอกนะ
     :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 27-11-2016 18:20:36
ค้างตั้งแต่ตอนแรกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: aorpp ที่ 27-11-2016 18:29:04
อัยย่ะ เพิ่งรู้ว่าอาแสงรูปร่างหน้าตาแบบนี้
โถ่ๆๆๆๆ จินตนาการว่าอ้วนล่ำดำเถิกไปแล้วอ่ะ ตอนเป็นตัวประกอบในเรื่องคุณอโณ
ขอจูนสมองลบภาพเก่าแป๊บ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 27-11-2016 18:50:45
รอติดตาม
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: Arancia ที่ 27-11-2016 19:08:18
เด่วนะ แสงนี่คนเดียวกันกับอาแสงหรอ??
ถ้าใช่จะกรี๊ดดดดดดดดดดดด
5555

คิดถึงคนแต่งกลับมาแล้วววว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 27-11-2016 19:11:15
อาแสงงงงงงง :3123:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 27-11-2016 19:38:55
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 27-11-2016 19:52:05
 :mc4: :mc4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 27-11-2016 19:56:47
ชื่อเรื่องแลดูดราม่า?? แต่อ่านละไม่น่าใช่

ตอนจบของตอนนี้มีเงื่อนงำ  :m21: :m12:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 27-11-2016 20:05:53
ทำเอาต้องย้อนกลับไปอ่าน หลง(มา)รัก อีกรอบเลย
ตกลงว่าคนเดียวกับอาแสงสินะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: GN_SWAG ที่ 27-11-2016 20:12:03
อยากให้อาแสงเป็นรับ  ชอบเคะแก่5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 27-11-2016 20:26:30
รออ่านตอนต่อไปเลย :)
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 27-11-2016 20:39:07
เย้ เรื่องใหม่ๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 27-11-2016 20:39:27
อาแสง!

ฮิ้ววววววว จุดพลุค่าาาาา  :mc4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: saotome ที่ 27-11-2016 20:56:10
เป็นติ่งคนเขียน จุ้บ
ชอบเอียแสงง่อ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 27-11-2016 23:28:52
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 28-11-2016 07:53:21
พญานกจะถลาขึ้นฟ้าแล้วสินะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 28-11-2016 09:29:53

 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: 

ปลิ้มมมมมมมมมมมมมมม ปริ่ม 

^ ^ ชูป้ายไฟ ต้อนรับ คุณ Indigo  มาสร้างความสุขให้คนอ่านอีกแล้ว  :กอด1:

ภาพหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบเอ็ดปี จิบเหล้าเก๋ๆๆ ....  ใช่ อาแสง จริงๆๆด้วย   :hao3:

รอลุ้น ว่าจะเจอ กวางน้อย เมื่อไร เอ่ย  เด็กขนาดไหนน้า  จะมากระชากใจไปได้


:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
/center]
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 28-11-2016 11:18:33
น่าสนุกดี ต่อๆ ใครพระเอกนายเอก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 28-11-2016 11:56:15
ว๊ายยยย อาแสงมาแล้ววววว   :z1:
จะไม่นกก็ทีนี้ล่ะ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 28-11-2016 20:44:19
เอ๊า เอ๊า เอ๊า อาแสงออกโรงแล้วจ้าาาา   :a2: Welcomeeee  :mc2:  เสน่ห์คนสูงวัย เราช๊อบชอบ  o13
 
เรื่องนี้ขอเป็นนิยายรายสัปดาห์แบบหลงนะจ๊ะ จะรัก Indigo มากกว่าเดิมเลยเชียว  :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 29-11-2016 09:35:05
เห้ย อาแสงจริงดิ

ทำไมเปลี่ยนอาชีพสะละ

หรือว่าคนละคน


รู้สึกเหมือนจะโดนเด็กกินยังไงไม่รู้


5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: คนอ่าน ที่ 29-11-2016 13:17:01
เรื่องนี้สนุกดีค่ะ  อ่านได้เพลินๆเลย
ขอบคุณที่ทำให้วันเหงาๆมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้างน่ะคะ
^___^
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 29-11-2016 22:05:16
หืมมมมมม~ :hao3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 1 27/11/59] p.1
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 04-12-2016 19:13:05
ทวงครั้งที่ 2

“ห้องอยู่ชั้นสี่ริมขวาสุดค่ะ”
   เรนพยักหน้าส่ง ๆ รับกุญแจมาถือในมือก่อนจะออกเดินนำลิ่วไป  ทำตัวเหมือนเจ้าถิ่นไม่มีผิด  แสงแอบนินทาในใจขณะก้าวเท้าตาม
   สถานที่แสนภิรมย์ในค่ำคืนนี้คือโรงแรมละแวกเดียวกับบาร์ซันไชน์  ขับรถเพียงห้านาทีก็ถึงที่หมายสะดวกสบายสมคำกล่าวอ้าง  แม้จะเป็นโรงแรมขนาดเล็ก แต่ก็ตกแต่งได้มีรสนิยมพอควร  อยู่ใกล้สถานบันเทิงแบบนี้ลูกค้าก็มีอยู่ไม่กี่แบบหรอก
   แบบพวกเขานี่ไง...

   “ผมลืมถามว่าเฮียมีถุงยางหรือเปล่า”
   “อื้อ มีอยู่ในรถพอดี” พูดไปก็เหมือนแหล คนบ้าอะไรพกถุงยางถ้าไม่หมกมุ่นทางเพศ แต่แสงสาบานได้ว่าเขาไม่ได้ใช้มันมานานมากแล้วหมดอายุหรือเปล่าก็ไม่รู้ “เจลหล่อลื่นก็มีแล้ว”
   นอกจากจะไม่พูดแก้ตัวแล้วยังเสริมความกามเข้าไปอีก  มาถึงขั้นนี้ไม่มีอะไรต้องอายอยู่แล้ว เดินล้วงกระเป๋าสบาย ๆ เหมือนอยู่พารากอน
   อย่าว่าแต่เขาเลยเด็กใจแตกข้าง ๆ ก็ไม่ว่าอะไรแถมพยักหน้าตอบรับเหมือนโล่งใจที่อุปกรณ์ครบครันอีกต่างหาก  ปลายนิ้วชี้แตะลงบนปุ่มลิฟต์รอเพียงชั่วขณะบานประตูก็เปิดออก

   “คือว่า...”
อะไรเล่าอย่าบอกนะว่าจะเปลี่ยนใจ
   “ผมขอโรลเพลย์ได้ไหมครับ”
   “หา?” ต้องตั้งสติอยู่พักใหญ่ถึงจะเข้าใจที่ทางนั้นสื่อ “ชอบแบบนั้นเหรอ?”
   “ครับ”
   ก็เคยเจออยู่หรอกพวกที่มีรสนิยมประหลาด ๆ อย่างบังคับให้เขาแสดงบทบาทสมมติ  พูดตามตรงค่อนข้างรำคาญ  ทำไมวันนี้ต้องจั่วได้ไอ้เด็กเรื่องมากแบบนี้ด้วยเนี่ย  ตาเรียวเหลือบมองตัวเลขด้านบน  เปิดห้องมาขนาดนี้คงถอยหลังกลับไม่ทันแล้วล่ะ
   “แบบไหนล่ะ?”
   “ขืนใจครับ”
   “อะไรนะ?” เจ๊...น้องมึงรสนิยมสุดกู่มาก
   “ก็มันตื่นเต้นดีนี่ครับ  เอาแบบนี้แล้วกัน  เฮียเป็นมาเฟียจากฮ่องกงนิสัยซาดิสม์ชอบข่มเหงผู้อื่น  ส่วนผมเป็นเด็กที่พ่อเอามาขายขัดดอกบอบบางเหมือนลูกแกะน้อย  องก์นี้เฮียจะไล่ต้อนผมจนมาจนมุมที่ห้องนี้  เฮียโกรธมากที่โดนเด็กเมื่อวานซืนขัดขืนเลยเข้าปลุกปล้ำผมอย่างรุนแรง”

   นี่มึงโรลเพลย์หน้าห้องเรียนเรอะ!  บทบ้าอะไรจะน้ำเน่าปานนั้น!

   แสงเริ่มกุมขมับกับคู่นอนในวันนี้  ปกติมันน่าจะแค่คุณครูนักเรียนหรือหมอกับคนไข้แค่นั้นไม่ใช่เหรอ  หรือเด็กยุคนี้มันวางพล็อตกันก่อนเข้าด้ายเข้าเข็มกันยาวเป็นนิยายเล่มละห้าบาท  แล้วที่มันเสนอมาก็ช่องโหว่เต็มไปหมด

   “ไม่ได้เหรอครับเฮีย” เพราะมัวแต่ด่าทอมันทางสีหน้าจึงลืมตอบคำถาม  ไอ้เด็กเรนรบเร้า “เถอะนะครับ  ตื่นเต้นดีออก”
   “ชอบแบบรุนแรงเหรอ?”
   “มากครับ” ทางนั้นตอบขึงขังขณะก้าวออกจากลิฟต์ “เฮียอยากทำอะไรก็ทำได้เลยนะครับ  กัดให้เลือดออก  ขย้ำให้ห้อเลือด  จะทิ้งรอยไว้ตรงไหนก็ได้”
   “ให้หั่นศพกินเลยไหม”
   “แค่เกือบ ๆ ก็พอครับ”
   โธ่เว้ย!  คนกำลังเครียด ๆ ดันไปตกได้เด็กรสนิยมประหลาดมาซะได้  ไอ้แสงนะไอ้แสงดวงซวยอะไรจะปานนั้น แต่มาถึงหน้าห้องขนาดนี้แล้วจะหันหลังกลับก็คงไม่ทัน  รีบ ๆ มีเซ็กซ์แล้วแยกย้ายกันดีกว่า
   คนเด็กกว่าเสียบกุญแจเข้าที่กลอนประตูผลักมันเข้าไปช้า ๆ  ก่อนจะกลับตัวเดินถอยหลังจนไปกระแทกกำแพงอีกฝั่งดังแอ่ก
   “แล้วไม่เปิดไฟ....”
   “เฮียอย่าทำอะไรผมเลยนะครับ!”

   ไม่ว่าเปล่ามือยังยกขึ้นกุมที่อกเสื้อแจ็กเก็ตประหนึ่งว่าเพิ่งถูกเขาฉีกทึ้งมา  ร่างสั่นระริกราวลูกกวางน้อย

   โอ้โห  แสดงระดับนี้ลีโอต้องหอบออสการ์มาฟาดหน้าเลย....

   แปะ!  แสงเปิดไฟที่ผนังเป็นการตัดรำคาญ  ดวงตาดุจเหยี่ยวกวาดมองไปรอบห้อง  ทางซ้ายของประตูมีห้องน้ำเล็ก ๆ ที่ผนังเป็นกระจกตามแบบฉบับม่านรูด  ถัดเข้าไปมีเตียงคิงไซส์กินพื้นที่แทบทั้งห้อง  ปลายเตียงมีเคาน์เตอร์ไม้เล็ก ๆ พร้อมกระจกอันเป็นออฟชั่นวูบวาบสยิวใจได้ดีนัก
   เพราะคุณมาเฟียมัวแต่สนใจดูห้องพ่อลูกแกะตัวน้อยจึงเอ่ยเรียกสติ “เฮียคิดจะทำอะไร”
   บทแบบรับ-ส่งด้วยเว้ย  แถมไม่นัดแนะกันก่อนเสียอีก  โชคดีที่แสงเป็นคนหัวไว “เซ็กซ์ไง”
   “ไม่นะ!” เรนยกมือห้าม  เสื้อผ้าที่กุมเมื่อครู่เริ่มหลุดลุ่ยจนน่าสงสัยว่ามันสวมเสื้อหรือทิชชูกันแน่ “อ๊า! ไม่! ไม่! ผมเป็นผู้ชายนะ  เฮียจะทำแบบนี้ไม่ได้!”
   “กับผู้ชายฉันก็ทำมาเยอะแล้ว” อันนี้เหมือนตามบท แต่แสงแค่พูดเรื่องจริงเท่านั้น  ร่างสูงใหญ่กระเถิบเข้ามาในห้องพร้อมปิดงับประตูลง  เวรเอ๊ย...นี่มันกล้าโรลเพลย์ทั้งที่ยังไม่ปิดประตูเรอะ
   “ปล่อยผมไปเถอะนะ” ลูกแกะน้อยร้องขอไม่เลิก
   ตามวิถีมาเฟียต้องพูดน้อยต่อยหนักแสงจึงไม่ตอบโต้อะไรนอกจากดึงเนกไทที่คอตัวเองออกเท่านั้น  เขาเหวี่ยงมันลงบนพื้นถึงอย่างไรค่ำคืนนี้ก็ต้องโยนเครื่องแต่งกายทุกชิ้นลงพื้นอยู่ดี  ร่างนั้นขยับเข้าไปใกล้ยันแขนเข้ากับผนังกักขังชายหนุ่มไว้ใต้อาณัติ
   พอได้เห็นอีกฝ่ายตัวสั่นระริกก็เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว  ปลายนิ้วแตะเชยปลายคางขึ้น แต่ต้องชะงักเมื่อริมฝีปากบางพึมพำบอก ‘บีบเลย’
   โอเค...บีบก็บีบ..

   “แอ่ก...” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาอู้อี้แทบฟังไม่รู้เรื่อง “อ่อยอ๋ม”
   “หึ” เล่นไปเล่นมาแสงชักจะตื่นเต้นกับการกวาดต้อนเด็กเสียแล้ว  ใบหน้าดุดันขยับเข้ามาใกล้  ประกบริมฝีปากเข้าหา  สำหรับเขาแล้วจูบคือการโหมโรงชั้นดี  เป็นการสัมผัสด้านในตัวอีกฝ่ายที่ง่ายดายที่สุด
   “อื้อ...” เหยื่อครางอื้ออึง  ทว่านอกจากไม่ขัดขืนแล้วยังเผลอริมฝีปากรอรับสัมผัสจาบจ้วงแต่โดยดี  ปลายลิ้นร้อนรุกรานเข้าสู่โพรงปาก  ไล่ต้อนจนลูกแกะเคลิบเคลิ้มอ่อนยวบยาบไปทั้งร่าง  เสียงครางอื้ออึงก้องไปทั้งห้อง  ดูท่าไอ้เด็กนี่ก็จะเครื่องร้อนแล้วเหมือนกัน
   ฝ่ามือร้อนผ่าวสอดเข้าใต้เสื้อยืดเป็นจังหวะเดียวกับที่แจ็กเก็ตถูกปลดลงไปกองข้าง ๆ เนกไท  ลูบไล้ผ่านหน้าท้องแข็ง ๆ ลามมาถึงยอดอก
   “อ๊า!” คนใต้ร่างกระตุกวาบ  เห็นแบบนี้ยิ่งได้ใจลงแรงหนักขึ้นอีก “ไม่...อย่า...”

   โห...อะไรจะครวญครางแพทเทิลยอดนิยมปานนั้น...

   ตามตำรากามสูตรฉบับน้ำเน่าแล้ว...อย่าแปลว่าให้  ไม่แปลว่าเร็ว ๆ  คนรับบทมาเฟียจึงตลบเสื้อยืดตัวนั้นออก...

   แคว่ก...

   เชี่ย...เสื้อขาด...

   เขายืนแน่นิ่งถือเศษซากที่เหมือนทิชชูคามือไว้  ไม่ได้ขาดน้อย ๆ เสียด้วย  ระดับแหวกขึ้นไปถึงคอเลยทีเดียว
   “ขอโท----”
   “อ๊ะ! ไม่นะ  เฮียจะทำแบบนี้ไม่ได้!” แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่สนใจเครื่องแต่งกายเลยสักนิด  ตั้งหน้าตั้งตาท่องบทต่อไป “ผมไม่ใช่ของเล่นของเฮียนะ!”
   “หึ  คิดจะขัดขืนเหรอ?” แสงชักจะอินกับบท  จากที่เก้ ๆ กัง ๆ ก็ต่อปากต่อคำได้ทันท่วงที  หนุ่มใหญ่ปล่อยเศษซากผ้าร่วงหล่นสู่พื้น  เรือนร่างท่อนบนของเรนปรากฏขึ้นเต็มสองตา  จัดว่ารูปร่างดีไม่น้อย  มีกล้ามเนื้อที่ช่วงแขนกับหน้าท้อง  แม้เขาจะไม่ชื่นชอบผิวสีแทนยังอดชมไม่ได้
   ใบหน้าหล่อบิดเบี้ยวจนเห็นหยดน้ำที่หางตา  แสงรู้ดีว่ามันเกิดจากแรงอารมณ์ไม่ใช่ความเจ็บปวด  หลักฐานน่ะเหรอ?  ก็ท่อนล่างที่บดเบียดเข้ามานี่ไงเล่า  เขาปลดมือที่บีบปลายคางออกเปลี่ยนเป้าหมายเป็นสิ่งนั้นแทน
   “อ๊า!”
   “ไหนบอกว่าอย่าไง” ตอนนี้พัฒนาถึงขั้นชงบทเองได้แล้วด้วย  แสงยังตกใจตัวเอง “แล้วนี่อะไร หือ?”
   “ไม่เอา...อื้อ..” ชายหนุ่มดิ้นพล่านทว่ายิ่งเหมือนเบียดตัวเข้าหา

   มือตาเฒ่ายังสัมผัสจาบจ้วงตรงนั้นไม่หยุดขณะที่ขืนตัวให้เดินไปตามทางก่อนจะจบลงบนเตียงกว้าง  ร่างทั้งร่างถูกเหวี่ยงตุบลงไป  เหยื่อตะเกียกตะกายไปที่หัวเตียง  หางตาชี้ ๆ มีน้ำตาคลอ “ยะ...อย่า...”
   เออ...ยอมรับก็ได้ว่าใจเต้นนิดหน่อย
   สัญชาตญาณดิบในตัวถูกปลุกจากการจำศีล  พ่อพระที่ร้างราสังเวียนมานานกระโจนขึ้นคร่อมลูกนกตัวสั่นเทา  บดจูบลงที่ซอกคอสีน้ำผึ้ง เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงกระซิบเอ่ยบอก ‘กัดเลย’

   งั่ม!
   “โอ๊ย!” คนสั่งร้องลั่น “ไม่นะ...”
   งั่ม ๆ  ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ  ฟันขาวแทะเนื้อแข็ง ๆ อย่ามันเขี้ยว  ทิ้งรอยฟันและคราบน้ำลายเลอะเปื้อนดูเซ็กซี่ไม่หยอก  ท่อนล่างก็ไม่น้อยหน้าเมื่อแสงทำการปลดกางเกงออกก่อนจะดึงลงพร้อมชั้นใน  ปล่อยให้ส่วนมีอารมณ์เปิดเผยต่อสายตาเต็ม ๆ
   คนแก่กว่าคว้าหมับลงบนนั้นเล่นเอาชายหนุ่มสะดุ้งโหยง  หนีบขาเข้าหากันทว่าตาลุงเฒ่าก็ตามมาแยกออกได้อีก  นอกจากไม่ยอมแพ้แล้วยังปลดกางเกงควักของตัวเองออกมาสู้ด้วย
   ส่วนกลางลำตัวถูกรูดรั้งจนเกิดเสียงน่าอาย  ผิวกายที่แนบบดเบียดร้อนรุ่มไปหมด  หูอื้อตาลายจนไม่รู้ว่าทำอีกฝ่ายปลดปล่อยออกมาตอนไหน  ขณะที่แสงเร่งจัดการกับตัวเองคนใต้ร่างก็กระซิบเสียงพร่าที่ข้างใบหู
“ใส่เลยเถอะครับ”
“อา  ไม่บอกก็จะทำอยู่แล้วล่ะ” ผมที่เซ็ตไว้ชื้นเหงื่อจนลู่ลงข้างแก้ม  แสงจึงต้องเสยกลับขึ้นไปอย่างลวก ๆ ขณะที่อีกมือควานหาถุงยางในกระเป๋ากางเกง  เขาฉีกซองออกสวมมันลงไปอย่างเชี่ยวชาญ
ลูกแกะถูกยกขาข้างหนึ่งพาดบนบ่ากว้าง  ก่อนปลายนิ้วชุ่มเจลจะสอดเข้ามา  ทันใดนั้นเหยื่ออันโอชะก็ดีดดิ้นเป็นเจ้าเข้า
“ไม่! ม่ายยยย”

ผัวะ!

“แอ่ก!” เข้าใจว่าตามบทมันต้องเป็นแบบนั้นแต่ถึงขั้นถีบหน้านี่มันเกินไปหน่อยนะเว้ย!  แสงคว้าหมับที่ส้นตีนไม่รักดี  เผลอออกแรงบีบด้วยความโมโห
“โอ๊ย!” คนเด็กกว่าครางหวิวเมื่อจำนวนนิ้วถูกเพิ่มขึ้นทันที  แถมยังขยับวนอยู่ในร่างปลุกเล้าเสียจนส่วนหน้าตื่นตัวขึ้นมาใหม่  เรนพยายามซุกใบหน้าลงกับหมอน  ควบคุมการหายใจอย่างยากลำบาก  ไอร้อนกรุ่นปลายจมูกเหมือนจะเผาร่างให้ไหม้เป็นเถ้า “อ๊า...”
แสงคิดว่าเด็กนี่คงคุ้นชินแล้วจึงได้ถอนปลายนิ้วออกเปลี่ยนเป็นส่วนกลางลำตัวแทน  คนถูกกระทำสะดุ้งโหยงจิกเล็บลงบนแขนเขา
“โอ๊ย! อย่าจิกสิ” ตัวเองชอบความรุนแรงไม่ได้แปลว่าคนอื่นจะชอบเหมือนกันสักหน่อย  เหมือนรู้ตัวว่าผิดมือที่เกาะอยู่จึงคลายออก
“อื้อ” ฟันขบริมฝีปากพลางหลับตาปี๋  แสงเห็นอย่างนั้นก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงขยับสะโพกเข้าหาในทันที เพราะไม่ได้มีเซ็กซ์มานานจึงรุนแรงกว่าปกติ แต่ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเพราะทางนั้นก็รีเควสให้รุนแรงอยู่แล้ว  วิน-วินกันไป
คนใต้ร่างหวีดเป็นควายโดนเชือด  สองขาที่คล้องตรงคอหนีบเข้าหากันพร้อมบิดออก...

กร๊อบ...
เส้นเอ็นเส้นประสาทไอ้แสงลั่นเปรี๊ยะ  เขารีบง้างแข้งมหาภัยออกจากคอก่อนที่มันจะใช้ท่ามวยปล้ำ  หรือมันเล่าพล็อตไม่จบ...ตอนสุดท้ายไอ้ลูกแกะน้อยมันพลิกกลับมายิงหัวมาเฟียหรือเปล่าวะ
“อ้ากกกกกก เจ็บ ๆ ๆ อย่าทำผมเลยครับเฮีย”

ดู๊! ดูมันเล่นบทนี้มาได้  เมื่อกี้ไอ้เวรที่ไหนมันหักคอเขา!
ไหนเจ๊มันว่าคลายเครียดวะ ทำไมยิ่งทำยิ่งเครียดกว่าเดิม


เพราะท่วงท่านั้นเสี่ยงตายไปหน่อยแสงจึงถอนกายออก จัดแจงพลิกร่างอีกฝ่ายนอนคว่ำลงแล้วสอดใส่กลับเข้าไปใหม่  พอไม่เปิดช่องให้เรนทำร้ายร่างกายค่อยสบายใจหน่อย  หนุ่มใหญ่กระทั้นกายเข้าหา   ภาพกล้ามเนื้อสีน้ำผึ้งที่บิดเร้าตัดกับเส้นผมสีทองช่างกระตุ้นอารมณ์ได้ดีจนเผลอขบกัดทิ้งรอยไว้

“อ๊า...อื้อ  อย่านะครับเฮีย” เพราะมัวแต่พูดมากน่ารำคาญแสงจึงงับต่างหูมันไว้แล้วดึงหยอกเอินไปมา “อ่า...”
ดูท่าทางนั้นก็ชอบสัมผัสจากเขาไม่น้อย  ส่วนล่างถึงได้มีปฏิกิริยาถึงขนาดนี้  คิดได้ดังนั้นก็กลั่นแกล้งใบหูสีเข้มให้เรนบิดเร่าปานใจจะขาด
บทรักร้อนรุ่มขยุ้มหัวใจจนเตียงสั่นไหวรุนแรง  แม้อายุจะไม่น้อยแต่แสงพลังงานเกินร้อย  ค่ำคืนนั้นมาเฟียผู้โฉดโหดชั่วช้าก็จัดการเขมือบลูกแกะน้อยเข้าไปทั้งตัว  เสียงร้องโหยหวนดังก้องไปทั้งห้องราวกับอยู่ในคุกทรมานนักโทษ  แสงครุ่นคิดขณะโถมกายใส่ว่าพรุ่งนี้ไอ้ลูกคุณหนูต้องปางตายแน่นอน

ทว่ากลับไม่เป็นอย่างนั้น....
เขาลืมตาตื่นขึ้นมาตอนแปดโมงด้วยร่างกายปลอดโปร่งโล่งสบาย  จุดบุหรี่ขึ้นมวนหนึ่งยัดใส่ปากพลางมองสำรวจไปทั่วห้อง  น่าแปลกที่ไม่มีร่างของเรนอยู่ที่นั่นอีกแล้ว  จะว่าโดนมอมเหล้าแล้วรูดทรัพย์ก็ไม่ใช่  ข้าวของไม่ได้หายไปเลยสักชิ้น  แถมยังทิ้งเสื้อทิชชูของมันให้ดูต่างหน้า  สงสัยจะใส่แค่แจ็กเก็ตออกไป  แสงซูฮกในใจว่านี่คนหรือควายธนู
เศษซากอารยะธรรมเกลื่อนเต็มเตียงจนนึกหงุดหงิดขึ้นมาที่ไม่มีคนช่วยเก็บกวาด  ก็เอาเถอะเซ็กซ์เมื่อคืนพอจะเติมเต็มความเหี่ยวเฉาที่ร้างลามานานได้บ้าง  ถึงจะเป็นหนึ่งในประสบกามที่ประหลาดเอาเรื่องก็เถอะ  แสงพ่นควันออกมาอีกครั้งมองดูมันจางหายไปในอากาศ  ชั่วขณะนั้นเขาลบความทรงจำที่มีต่อคู่นอนเมื่อคืนออกไปจากหัวจนหมดสิ้น

ก็นะ...จะเอาอะไรกับเด็กใจแตกล่ะ

...........................................................
.....................................
..............
.......


   “พี่แสงครับ”
   “อะไร”
   “ผมกับไอ้หมายต้องกลับไปที่ตลาดก่อน” ไอ้มั่นแฝดพี่กล่าว “ละ...ลืมทวงเจ๊แผงปลาไปสนิทเลยครับ  ถ้าเอาดอกวันนี้กลับไปไม่ได้เฮียเล่นพวกผมแน่”
   “เออ งั้นก็ไปเหอะ” อยู่ไปก็ไม่ค่อยได้ทำประโยชน์อะไรหรอกถ้ายังไม่ถึงขั้นใช้ไม้แข็ง
   “พี่แสงตามให้ครบสิบเอ็ดนะครับ”
   ฝาแฝดสมองถั่วยกมือไหว้ปลก ๆ ก่อนจะหายวับไปที่หัวมุมถนน  แสงเอามือซุกกระเป๋าพลางหันหลังกลับไปอีกทาง  วันนี้เขาออกมาทำภารกิจทวงเจ๊สวยร้านตัดผมที่เฮียใหญ่กาหัวไว้  โชคดีบุญหล่นทับสุด ๆ ที่เจ๊แกไม่ได้มีท่าทีอิดออดที่จะหาเงินมาใช้คืน  แถมยังข่มขู่จนได้เช็คกลับมาใบหนึ่งด้วย  เอาเป็นว่าถ้าเด้งขึ้นมาเจ๊เตรียมไปตัดผมให้ยมบาลเลย
   เป็นไปได้ใครจะอยากทำร้ายคนอื่นล่ะ แต่มันเป็นงานนี่นา  แสงไม่เคยลงไม้ลงมือกับใครถึงได้ต้องหนีบลูกหาบไร้สมองสองคนไปด้วยนี่ไง  เขาถนัดงานสืบทรัพย์และจิตวิทยาในการข่มขู่มากกว่า ซึ่งนั่นได้ผลดีกว่าการโดนซ้อมเป็นไหน ๆ ไม่อย่างนั้นเฮียใหญ่จะชอบเรียกใช้เขาเหรอ
   อาชีพหลักของแสงคือทนาย  ถนัดกฎหมายแพ่งโดยเฉพาะด้านมรดก  มีงานเข้ามาเรื่อย ๆ ถึงจะไม่มั่นคงแต่เงินดีแถมได้เป็นนายตัวเอง  จะหลับจะตื่นกี่โมงก็ได้ขอแค่ฟื้นมารับโทรศัพท์ได้ก็พอ  เมื่อเจ็ดปีก่อนไปรู้จักเฮียใหญ่เข้าจึงลองเดินทางสายทวงหนี้ดู  กลายเป็นได้ค่าขนมที่เยอะกว่างานหลักเสียอีก
   รถ Citroen C5 สีเทาเข้มทะยานสู่ท้องถนนในยามเย็น  นี่ก็ผ่านมาร่วมสองอาทิตย์หลังจากได้รับใบสั่งงานแล้ว  แสงตระเวนไปเซย์ไฮลูกหนี้จนครบทั้งสิบรายชื่อจนพอจะรู้ประวัติของแต่ละคนคร่าว ๆ แล้ว  ที่เหลือก็แค่ทำงานตามตารางค่อย ๆ บีบให้เจ้าตัวหลั่งน้ำตาหอบเงินทองโฉนดมาคืน

   ว่าแต่ทำไมเมื่อกี้ไอ้หมายมันบอกว่าสิบเอ็ดวะ...
   คิ้วขมวดจนขึ้นรอยบุ๋ม  แสงไม่ชอบให้มีอะไรค้างคาใจ  จังหวะที่ติดไฟแดงอยู่จึงเอื้อมแขนซ้ายออกไปรื้อค้นตรงลิ้นชักที่นั่งข้างคนขับ  ถ้าจำไม่ผิดเขายัดมันไว้ตรงนี้  ควานกุกกักอยู่พักหนึ่งก็ได้กระดาษแผ่นหนึ่งติดมือมาด้วย
   กวาดตาแป๊บเดียวแสงก็นับได้แค่สิบ  แถมยังจำชื่อที่อยู่กับยอดหนี้ทุกคนได้แม่นมาก  มีหรือจะหลุดรอดสายตาเขาไปได้  แบบนี้แสดงว่าไอ้นั่นมันมั่ว...

   ปี้นนนนนน
   “เหี้ย!” หนุ่มใหญ่สบถปล่อยสัตว์โลกพร้อมกระดาษที่ร่วงหล่นสู่พื้น  จะหันไปด่าก็ไม่ได้เพราะเป็นความผิดตัวเอง  โควตาไฟเขียวที่มีค่าดั่งทองคำสูญเสียให้กับเขามามากพอแล้ว  ปลายเท้ารีบเหยียบคันเร่งทะยานไปพ้น ๆ ไอ้แยกนรกแตกนี่ซะ
   พอเข้ามาในตรอกได้สำเร็จก็ตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางเปิดกระจกตะโกนสั่งโจ๊กร้านประจำ  เห็นอาเจ๊ทำท่าโอเค กลับมาก็วนรถออกไปหาที่จอดด้านหลัง  หลังดับเครื่องยนต์เขาปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วโน้มตัวลงไปหยิบกระดาษบนพื้น  จังหวะนั้นเองที่ระยะห่างของสายตาเหมาะแก่การอ่านอย่างที่สุด  ด้านหลังกระดาษแผ่นนั้นยังมีตัวหนังสือยึกยือแอบอยู่ที่ด้านบนสุด
   แม่งเอ๊ย...ซ้อจะงกอะไรปานนั้น
   แค่ไอ้ข้างหน้าใช้ฟอนต์ขนาด 8 ไอ้แสงก็เล็งแล้วเล็งอีก  เกินมาชื่อเดียวซ้อยังไม่ขึ้นแผ่นใหม่ให้อีกปล่อยให้งมโข่งอยู่ได้ตั้งนานพับผ่าสิ!  เขายกมันขึ้นมาเหยียดเกือบสุดแขนพลางหรี่ตาอ่าน

   ‘ณรงค์  แซ่ซ่ง’

   ลูกหนี้ที่หายไปคือไอ้หมอนี่นี่เอง  หลังชื่อก็เป็นข้อความยาวเหยียดที่แสงอ่านไม่ค่อยออก ดันไม่ได้เอาแว่นสายตาติดรถมาด้วย  เขาเพ่งอยู่อย่างนั้นจนปวดตาข้อมูลที่ได้เพิ่มมาในบรรทัดที่สองคือที่อยู่  น่าตกใจเมื่อพบว่ามันอยู่ในซอยนี้นี่เอง
   ไปทักทายสักหน่อยดีกว่า คิดได้ดังนั้นก็ตีเบลอใส่โจ๊กที่สั่งไว้แล้วมุ่งหน้าไปยังทาวน์เฮ้าส์ตามกูเกิ้ลแมปทันที  ลึกเข้าไปในตรอกที่แออัดยังมีตึกโกโรโกโสที่อัดตัวเรียงรายไปตลอดทาง  แสงหยิบกระดาษขึ้นอีกครั้งเพ่งอ่านบ้านเลขที่อยู่นานจนแกะอักขระออกมาได้สามตัวถ้วน
   “โฮ่ง ๆ ๆ” หมานรกออกมาตอนรับ เป็นบุญนักหนาที่มันถูกขังอยู่ในบ้าน  ดูจากความเกรี้ยวกราดถ้าหลุดออกมาคงแดกคนได้สบาย ๆ และแน่นอนว่าแสงจะไม่เป็นหนึ่งในนั้น  ทว่าเหมือนฟ้าชังสวรรค์แกล้งเมื่อไอ้บ้านเลขที่ที่ว่าดันอยู่ถัดจากบ้านหมาเวรไปเพียงหลังเดียว
   มันคือทาวน์เฮ้าส์ห้องกลางจากห้าแถว  ประมาณด้วยสายตามีเพียงสองชั้นหรือมากสุดก็มีห้องใต้หลังคา  ผนังภายนอกทาด้วยสีเขียวสะเหล่อ ๆ เข้ากับตะไคร่น้ำที่เกรอะกรังตามมุมอับ แถมยังมุงหลังคาด้วยสีส้มสะท้อนแสง ในแง่ดีไซน์จัดอยู่ในระดับเสียสายตา  ด้านหน้าของแสงเป็นประตูเหล็กยืดพร้อมบานพับปิดตาย  มุมขวาสุดติดกับบ้านหมานรกมีช่องบันไดเล็ก ๆ แทรกตัวอยู่  น่าเศร้าที่การออกแบบระยำยิ่งขึ้นเมื่อเอากริ่งไปวางไว้ฝั่งบ้านหมา
   “โฮ่ง ๆ ๆ ฟ่ออออ” ยิ่งเดินไปใกล้มันยิ่งขู่ฟ่อ ๆ น้ำลงน้ำลายย้อยเต็มพื้น  ทว่าแสงไม่แยแส ไม่มีอะไรจะหยุดการทำงานของเขาได้  สองขายืนตะหง่านอยู่ตรงหน้าแป้นสี่เหลี่ยมก่อนจะจรดปลายนิ้วลงไป

   กริ๊งงงงง

   เงียบ...  ไร้เสียงตอบรับจากมนุษย์  มีเพียงหมาข้างบ้านที่เห่าอย่างเกรี้ยวกราดกว่าเดิม

   กริ๊งงงงง

มาถึงตรงนี้แสงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู  สามสิบวินาทีคือเวลาที่เขาให้ได้สำหรับมารยาทขั้นพื้นฐาน และเมื่อเข็มวนมาถึงเส้นตายแสงก็โยนมันออกจากหัว  เขายักไหล่  ก็นะ...ลูกหนี้ที่ไหนจะยอมเปิดบ้านง่าย ๆ ล่ะ...

กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!

คราวนี้กดสั้น ๆ แต่รัวเป็นปืนกลกันไปเลย!  ดูซิจะมันจะทนไหวไหมเมื่อเสียงกริ่งฟีทเชอริ่งกับหมา  ทันใดนั้นเองก็มีเสียงกุกกักที่ช่องบันได  ริมฝีปากบางแสยะยิ้มออกมาเมื่อพบว่าการก่อกวนได้ผล
ตุบ ๆ ทุกอย่างก้าวของลูกหนี้ราวกับเสียงลงโลกันตร์  แสงเงี่ยหูฟังจนกระทั่งเห็นรองเท้าแตะเก่า ๆ  ทันใดนั้นเองเสียงอื่นก็แทรกเข้ามา...

‘เฮียอย่าทำอะไรผมเลยนะครับ!’

วินาทีนั้นแสงค้นพบว่านั่นไม่ใช่การก้าวลงนรกของมัน แต่เป็นของเขา...

หยดเหงื่อผุดพรายขึ้นเต็มใบหน้าขณะที่มือถือผู้มาเยือนยังส่งเสียงอื้อ ๆ อ้า ๆ ไม่หยุด  กระดาษในมือซ้ายถูกขยำยับเยิน  แสงยกมันขึ้นมายืดออกสุดแขนพร้อมหรี่ตาอ่านบรรทัดสุดท้าย....

‘ณรงค์ตายแล้ว  ให้ไปทวงกับลูกชาย นเรนทร์ แซ่ซ่งแทน’

“อ้าว! หวัดดีครับเฮียแสง”


ชีวิตเกย์สี่สิบเอ็ดปีที่ผ่านมา
ฉิบหายที่สุดก็วันนี้แหละ....



TBC


ใช่แล้วค่ะ...ในที่สุดเราก็มีพระเอกหล่อรวยเลว แบด ๆ วันไนท์สแตน  พระเอกจนเจินอะไรพอกันที!  นี่มันยุคของคนรวย
นอกจากรวยแล้วอาแสงยังเปรี้ยว  ทำลายสติถิได้เสียเร็วทีสุดเท่าที่เขียนมาด้วย  เอ้า! ปรบมือค่า เฮ้ ๆ ๆ
เรื่องนี้หมายมั่นปั้นมือไว้ว่าจะเป็นนิยายรายสัปดาห์นะคะ  เจอกันทุกวันอาทิตย์หรืออาจะเลทไปจันทร์บ้าง ปรับตามหน้างานค่ะ 5555
ยังไงก็ฝากเอ็นดูคุณอากับน้องเรนด้วยนะคะ//ก้ม
ขอบคุณที่ติดตามค่า

ป.ล.เห็นหลายคนสงสัย อาแสงคนเดียวกับหลงมารักนะคะ  ทุกคนอาจจะลืมแต่แกเป็นทนายอยู่แล้วจริง ๆ นะคะ 55555  ที่เจอคุณอโณในงานเลี้ยงรุ่นคณะไง
เผื่อใครขี้เกียจอ่านหลงทั้งเรื่อง  มีตอนพิเศษอาแสงอยู่ตอนนึงค่ะ เผื่อยังไม่เห็นกัน >
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.1070 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.1070)
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 04-12-2016 19:34:10
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 04-12-2016 19:43:27
อาแสงงงงง    งานงอกมั้ยเนี่ย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 04-12-2016 19:49:58
  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ปรบมือรัวๆๆๆๆ

 พระเอกยุคใหม่ ต้อง ใจกล้า หน้ามน เล่นได้ทุกบทบาทแบบนี้สิ

 ไม่อยากเชื่อเลยว่า  จะมาเจอเนื้อคู่ ในวัย 41 :hao7:

 พ่อพระ กับ น้องเรน จอมบทบาท  :hao3:

//ฉันจะรอ คุณ INdigo ตามสัญญานะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 04-12-2016 19:57:39
คนเขียนแน่ใจนะว่าอาแสงนี่ จัดเป็น พระเอกหล่อรวยเลว แบด ๆ วันไนท์สแตน (รวยนี่ใช่ด้วยเหรอ?)
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 04-12-2016 20:02:27
 :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 04-12-2016 20:27:35
55555555555555555555555ไม่ไหวแล้วค่ะ ขำจนปวดท้อง เรนเป็นอะไร๊รรรรรรรร พูดไม่ถูกไม่รู้จะคอมเม้นท์อะไรดีเลย เอาเป็นว่าเมดมายเดย์มากๆค่ะ

ปล.รักทอล์คของคุณอินดิโก้มากๆ ไม่มีใครทอล์คได้บันเทิงขนาดนี้แล้วอ่ะ5555555 :call:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: sujusaranghae ที่ 04-12-2016 20:34:30
คือเรนวางแผนให้โรลเพลย์เผื่ออีดเสียงไว้แบล็คเมล์แสงใช่ป่ะ
แบบ อัดเสียงว่าถูกปล้ำ ขู่ไปแจ้งตำรวจ ไรงี้ เพราะไม่มีตังค์ใช้ 55555
เดาๆๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 04-12-2016 20:36:49
อ้าว.....อาแสงออกโรงแล้ว
คุณโณ จะโผล่มามั้ย
เรน จะติดใจอาแสง หรือเปล่านะ
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 04-12-2016 20:45:39
โฮ่ววววววว

งานเข้าแล่ว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 04-12-2016 21:15:07
เป็นอาแสงของคุณอโณจริงๆสินะ :hao4:. ตะไมอ่านเอ็นซีแล้วขรรม~~ :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: Banarot ที่ 04-12-2016 21:17:11
ตลก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-12-2016 22:45:23
 :pig2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: azure ที่ 05-12-2016 01:16:05
โอ้ยยยย ตล :hao7:กกกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 05-12-2016 07:22:51
ง่อววววว ระดับอาแสง ธรรมดาได้ที่ไหน? มันต้องแบบนี้!! โรลเพลย์ >>> 55555 ดูไม่ค่อยคุ้นเคย แต่อาแสงต่อบทซะคล่องปากเชียว  :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 05-12-2016 09:55:42
โอ้โห นี่เรนอัดคลิปไว้แบล็คเมลล์อาแสงปะ ถ้าใช่นี่ร้ายกาจจจจจ อย่างกับโดนปรเมศคายตะขาบใส่ 55555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: Malimaru ที่ 05-12-2016 10:58:37


ตามหลาน (อโณ) จนจบแล้วก็มาตามอาบ้าง
อาแสงของป้า เจองานหินเข้าแล้วไหมล่ะ ฮ่า ๆๆ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: MimoreQ ที่ 05-12-2016 13:56:23
โรลเพลย์ อหหห แผนสูง อัดคลิปไว้แน่เลย กะเบี้ยวหนี้อะไรประมาณนี้ อ๊าาาาา น่าอ่านนน ติดตามมม
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 05-12-2016 16:39:30
พี่แสงท่าทางจะโดนหลอแล้าวววว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 05-12-2016 22:01:05
กรีดร้องงงงงงงแค่เห็นชื่อคนเขียนก็ถลาเข้าอ่านแล้ว  :katai2-1: คิดถึงงงงงงงง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 06-12-2016 03:06:21
อ่านแล้วขำชิบหายวายวอด ลุงพลาดไหม ถือว่าพลาดไหมชีวิตคืนนั้น กลับวันนี้ที่เจอ เรน 555555555555

จัดหนักทุกท่าทุกทางแก้กรรมกันต่อๆ ไปนะลุงนะ กร้ากกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 06-12-2016 10:40:36
อาแสงงงงงงง (กรีดร้อง)

คือแอบปลื้มปลิ่มอาแสงมานานแล้ว ได้อ่านเรื่องอาแสงตัวเป็นๆ อาแสงมีความเปรี้ยวมาก ชอบบบบบบบบ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 06-12-2016 19:55:06
ฮาน้ำตาเล็ดกันเลยทีเดียว  โถๆๆๆ อาแสงของหลานอโณ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: chacogothicW ที่ 08-12-2016 00:06:55
น้องขำเอ็นซีจนจะตายแล้วค่ะ555555 เกลียดการบอกบท5555
เห็นแววสงสารอาแสงอยู่ลิบๆ เรนต้องป่วงแน่นวล
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 08-12-2016 01:31:37
มาต่อเลยได้ไหม
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 08-12-2016 08:54:23
ทำไมเราเริ่มรู้สึกสงสารอาแสงแล้วล่ะ ไอ้เด็กเรนนั่นคงไม่ใช่มีคลิปตอนนั้นเป็นตัวประกันนะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 09-12-2016 16:50:21
อาแสงนี่ก็ลีลาแซ่บใช่เล่นนะเนี่ยยยยย   :hao6:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: Carina ที่ 10-12-2016 16:34:18
กรี๊ด อาแสงนี่เอง รออ่านตอนต่อไปค่ะ  :impress2:  :impress2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 2 04/12/59] p.2
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 11-12-2016 00:09:03
ทวงครั้งที่ 3

“อ้าว! หวัดดีครับเฮียแสง”
ประโยคทักทายพร้อมยกมือไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่ถูกหลักมารยาทไทยไม่ได้ทำให้นเรนทร์ดูน่ารักขึ้นเลยสักนิด  ประกอบกับของอันตรายในมือที่ยังส่งเสียง ‘อย่าครับเฮีย’ อื้ออ้าไม่หยุดหย่อนยิ่งทำให้รอยยิ้มดูเสแสร้งสิ้นดี

“แก...” เรนไม่ได้พูดขัด ทว่าแสงพูดไม่ออก  คนเด็กกว่าเอียงคอเป็นเชิงถาม ‘ว่าไงครับ?’
“โฮ่ง ๆ ๆ ฟ่อ ๆ” ท่ามกลางความฉิบหายในเมืองหลวงหมาบางแก้วบ้านข้าง ๆ ก็มิได้หยุดปาก  ทว่าเสียงของมันมิได้ลอดเข้าโสตประสาทของแสงแต่อย่างใด  ตอนนี้ทุกความคิดทุกห้วงคะนึงหาของเขามีเพียงคนตรงหน้าเท่านั้น....

“ไอ้เด็กเวร!” ในที่สุดวลีแรกก็หลุดออกจากปาก  ใช้เวลานานจนหมาน้ำลายแห้งไปหมดแล้ว
“แหม...รุนแรงจัง” คนผิวแทนขมวดคิ้วน้อยใจ  ตาเหลือบมองจอมือถือก่อนจะหันไปให้พระเอกของเรื่องดู “แต่ตอนนั้นก็รุนแรงนี่เนอะ”
ผัวะ!  หลังมือปัดเข้าที่โทรศัพท์  ภาพสองร่างเปลือยเปล่าหลุดออกจากมือทว่าเรนตามไปคว้าได้ทัน

“อย่าทำลายข้าวของสิครับ  เครื่องนี้เพิ่งผ่อนหมดด้วย”
“ต้องการอะไร” แสงตอบด้วยคำถามที่ยิงตรงประเด็นที่สุด
เจ้าลูกแกะตัวน้อยปลดซิปที่ด้านหลังออกลอกคราบทิ้ง  หางตาชี้ขึ้นกับรอยยิ้มแสยะแบบนั้น  ชัดเลย...แกะห่าอะไรล่ะ  หมาป่าชัด ๆ!
   “คุยกันตรงนี้คงไม่สะดวก  แคทเธอรีนเห่าจนเหนื่อยแล้ว” เรนบุ้ยปาก “ตามผมมาสิ”

   ฮึย!  แสงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันจำใจเดินตามขึ้นบันได  มองสะโพกที่เคยร่วมรักลอยเด่นอยู่ตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่เปลี่ยนไป  อยากจะถีบจริง ๆ ให้ดิ้นตาย  แค่คิดปลายเท้าก็สั่นระริกไปหมดแล้ว  ประกอบกับเสียงอื้ออ้าอย่าไม่ที่ดังก้องในโถงบันไดแล้วปวดขมับตุบ ๆ
   “อย่างน้อยก็ช่วยหยุดเล่นคลิปสักทีได้ไหม”
“ฮ่า ๆ ๆ โทษทีครับ”
ด้วยเมตตามันจึงหยุดให้ตามที่ขอ  หน้าไม่อายชะมัดเปิดคลิปโป๊ตัวเองเสียงดังลั่น  ขนาดแสงที่กร้านโลกยังอดหน้าร้อนวูบวาบไม่ได้
บันไดคอนกรีตทอดตัวยาวสู่ชั้นสอง  แสงคิดว่ามันจะเปิดประตูเข้าไปแต่ไอ้เด็กนั่นยังไม่หยุด  ก้าวขึ้นไปอีกหกเจ็ดขั้นก็เจอประตูที่ปลายสุดของบันได  สรุปได้ว่าทาวน์เฮ้าส์หลังนี้มีสองชั้นครึ่ง

“ห้องแคบไปหน่อย  ขออภัยด้วยนะครับ”
จะไม่แคบได้ไงเล่า ก็มันเป็นห้องใต้หลังคานี่นา  แสงสามารถเอื้อมมือแตะเพดานได้สบาย ๆ  ภายในห้องมีเฟอร์นิเจอร์แค่ตู้เสื้อผ้า และโต๊ะญี่ปุ่นซอมซ่อ  ของระเกะระกะเต็มพื้นห้องไม่นับรวมในลังกระดาษที่เรียงรายอยู่ตรงกำแพงอีก  โชคดีหน่อยที่ไม่มีกลิ่นเหม็นอับอย่างที่คิด
นเรนทร์เดินไปเปิดหน้าต่างเหนือฟูกนอนก่อนจะกลับเข้ามาเก็บกองขยะ  เมื่อเห็นว่ามีช่องว่างก็ผายมือออกอย่างสุภาพ “นั่งสิครับเฮีย”

“เท่าไหร่ก็ว่ามา”
“หือ?”
จะลีลาไปเพื่ออะไรจุดประสงค์ก็เขียนอยู่บนหน้าผากแกแล้วแท้ ๆ  แสงเสยผมอันยุ่งเหยิงขึ้นยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเอง “ค่าลบไอ้คลิปนั่นน่ะ”
ชายหนุ่มเอียงคอหน้าตาบ๊องแบ๊ว “เฮียคิดว่าผมอยากได้เงิน?”
“แล้วไม่ใช่หรือไง”
“ไม่ใช่  ไม่ใช่เงินหรอก....”
“.......”
“ผมจะเอามากกว่านั้นอีก”

ไอ้-เด็ก-ผี!
หากฆ่าคนตายไม่ผิดกฎหมายแสงจะขอใช้สิทธินั้นเดี๋ยวนี้  ปลายนิ้วสั่นระริกจิกเข้าหาฝ่ามือพยายามอดกลั้นเหยียบย่ำโมโหโทโสใด ๆ ทั้งปวง  พอเห็นเขายืนนิ่งไม่ยอมนั่งเจ้าบ้านเลยแทรกตัวลงไปนั่งที่พื้นเสียเอง  แถมยังเอนหลังเหยียดขาสบายใจเฉิบ
“เรามาทำข้อตกลงกันดีกว่าครับเฮียแสง”
   ดูท่าจะขาดทุนเต็มประตู ทว่าแสงก็ต้องกัดฟันยอมรับ “ว่ามา”
   “ถ้าเฮียไม่อยากให้คลิปขืนใจผม....”
   “ฉันไม่ได้ขืนใจ”
   “แต่ในคลิปมันดูเป็นงั้นนะครับ  เฮียจะลองดูเต็ม ๆ ไหมล่ะ” นเรนทร์ทำท่าจะเปิดให้ดูอีกรอบจนแสงต้องร้องห้าม
   “ไม่ดูโว้ย!” อีกนิดจะเข้าไปยื้อแย่งแล้วปามือถือมันออกนอกหน้าต่างแล้ว “แกรีบ ๆ พูดมา อย่ามัวลีลา”
   เรนจิ๊ปาก  ตัวเองเป็นคนพูดขัดแท้ ๆ ยังมาว่าเขาอีก “ผมมีเงื่อนไขข้อเดียว  อย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก”
   “ฉันก็ไม่ได้อยากเห็นหน้าแกนักหรอก แต่....”
   “และห้ามทวงหนี้เฮียใหญ่กับผมด้วย”

   กึก...  แสงชะงักในทันที  สมองอันชาญฉลาดเพิ่งจะหลุดพ้นจากโคลนตม เพราะมัวแต่ตกใจที่ตัวเองกำลังจะได้เป็นพระเอกหนังโป๊จนลืมเรื่องสำคัญไปเสียสนิท  ก็ไอ้ที่เขาซมซานมาที่นี่ก็เพราะหนี้ก้อนนั้นไม่ใช่หรือไง
   “เห็นทีจะไม่ได้” แสงตอบเสียงเรียบ “มันเป็นงานของฉัน”
   “แน่ใจเหรอครับ?” เรนแหงนหน้าขึ้นมองคนแก่กว่า  ฉับพลันนั้นมุมปากก็ระบายรอยยิ้มน่ารัก “ถ้าเฮียใหญ่รู้ว่าลูกน้องคนโปรดเป็นเกย์ แถมยังขืนใจคนรุ่นราวคราวลูกจะว่ายังไงน้า~”
   “แก...” ขู่เรื่องเกย์ก็เจ็บแล้ว เสือกมาบอกว่าเขาแก่คราวพ่ออีก  ไอ้เด็กนี่ดูท่าจะไม่อยากตายธรรมชาติ
   “แหม...ใครก็รู้ว่าเฮียใหญ่เกลียดเพศที่สามจะตายชัก  ไอ้ผมน่ะลูกหนี้ยังไงก็โดนตื้บอยู่แล้ว แต่กับลูกน้องนี่เฮียใหญ่จะว่ายังไงนะ  ฮะฮะฮะ”
   “ไอ้....”
   ผัวะ!  ไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้ด่ามันเต็มปากเต็มคำไหม  ต้องมีเหตุเภทภัยมาแทรกอยู่ร่ำไป  ชายทั้งสองหันขวับไปยังบานประตูที่เปิดออก  เสียงแปดหลอดแทงเข้ามาเป็นอย่างแรก

   “เรน!  เจ๊ซื้อน้ำเต้าหู้มาฝะ...ว้ายยยยย!”
   ผู้มายืนหวีดร้องจนเผลอปล่อยถุงน้ำเต้าหู้ร่วงดังโพละ   น้ำสีขาวนองเต็มพื้นค่อย ๆ ไหลเข้ามาในห้องจนถึงส้นรองเท้าหนัง  คนรักความสะอาดชักเท้าหนี
   “สะ...แสง...”
   “ว่าไงเจ๊ซันไชน์” การที่มันเรียกชื่อเต็มยศแบบนี้เจ๊ซันรู้ดีว่าไม่ได้อยู่ในอารมณ์ปกติแน่  ร่างที่สูงใหญ่อยู่แล้วราวกับขยายใหญ่ขึ้นจนชนเพดาน  รังสีอำมหิตแผ่ซ่านจนหล่อนไม่กล้าจะสูดหายใจเพราะกลัวจะสำลักเข้า
   “อุ๊ย....ดูเหมือนจะคุยกันอยู่  งั้นเจ๊ไป...”
   หมับ! แสงคว้าบ่าเพื่อนรุ่นพี่เอาไว้มั่น  บีบอีกนิดก็แหลกคามือ “นั่งก่อนสิครับเจ๊....”

   ภาพตัดมาที่ผู้เสียหายยืนกอดอกพิงกำแพงและคนร้ายทั้งสองนั่งจุมปุ๊กอยู่บนพื้น  ซันไชน์หลบตาเลิ่กลั่กในขณะที่เรนยังมีท่าทีสบาย ๆ  แสงใช้ดวงตาเหมือนเหยี่ยวจ้องเขม็งมายังจุดอ่อน
   “เจ๊ก็ร่วมมือกับมันด้วยสินะ”
   ตอนนี้เขาบนหัวแสงได้แทงทะลุเทือกเขาแอลป์ไปแล้ว  โง่ระดับพรีเมี่ยม ยอดเยี่ยมที่สุด!  โธ่เว้ย! พอมาลองย้อนนึกดูเขาน่าจะเอะใจตั้งแต่เห็นสภาพตึกซอมซ่อนี่แล้วสิ  ลูกค้าเจ๊มันจะไปอยู่โทรมแบบนี้ได้ยังไง  ยิ่งไปกว่านั้นยังจับพิรุธเจ๊เมื่อคืนนั้นได้หลายอย่าง  ทั้งพนักงานน้อยผิดปกติ  ร้านที่ว่างเปล่าไม่มีลูกค้า  ป้ายปิดร้าน  ไหนจะเสื้อที่บางเป็นกระดาษทิชชูนั่นอีก  ถ้าไม่มัวแต่หื่นหน้ามืดตามัวคงไม่ต้องมารับเคราะห์กรรมแบบนี้
   เพราะความเงียบเข้าปกคลุม  ทำเอาซันไชน์หายใจไม่ทั่วท้อง “แสง...  อย่ามองเจ๊ด้วยสายแบบนั้นสิ”
   “ผมรู้จักเจ๊มาเป็นสิบปี” ไอ้โกรธน่ะแน่อยู่แล้ว แต่ผิดหวังมากกว่า “ทำไมทำแบบนี้”
   “ฟังเจ๊ก่อนนะ” หล่อนยกมือขอความเห็นใจ “จริง ๆ แล้วเรนไม่ใช่ลูกชายเพื่อนเจ๊ แต่เป็น...”
“ผัวใหม่?”
“อีผี!  ผัวบ้านป้าแกสิ!” นอกจากแว้ดใส่แสงอย่างลืมตัวแล้วยังหันไปพะเน้าพะนอเด็กข้าง ๆ “เรนอย่าไปฟังมันนะลูก  เจ๊ไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลย”
“ไม่ใช่แล้วเป็นอะไร  ทำให้เจ๊ถึงขั้นมาช่วยแบล็คเมล์ผมเนี่ยนะ?”
“พ่อเขาเป็นผู้มีพระคุณของฉัน” เจ๊ซันสูดน้ำมูกที่ทำท่าจะไหลกลับเข้าไป  ไม่นะ...หัวใจของฉันจะต้องไม่ร้องไห้ “พี่ณรงค์ให้ฉันยืมเงินก้อนแรกสำหรับเปิดบาร์  แกก็รู้ใช่ไหมแสง สมัยนั้นน่ะมีแต่คนรังเกียจฉัน แต่พี่เขาดีต่อฉันมาก ๆ เลย”
“.......”
หล่อนถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ละ...แล้วแกจะให้ฉันปล่อยให้ลูกชายของพี่เขาต้องถูกทำร้ายเหรอ  ฮึก....”

   จากเคียดแค้นหัวใจของแสงก็พลันอ่อนวูบ  จากที่รู้จักกันมานานเจ๊มันก็เป็นคนอารมณ์อ่อนไหวแบบนี้แหละ  ถึงจะปากร้าย แต่เรื่องการถูกเหยียดหยามเหมือนปมในใจมาโดยตลอด  คงไม่แปลกที่จะซาบซึ้งในบุญคุณของใครสักคนจนช่ว-----


   “เพราะงั้นแกก็.....อย่าเพิ่งทวงเงินเจ๊นะ”
   “ไอ้สัน!”
   “กรี๊ดดดดดดดด! ใครให้แกเรียกชื่อนั้น!” สันติ์ชัยหวีดเสียงลั่นจนคนในห้องแก้วหูแทบแตก  เดินมาตบหน้ายังไม่เจ็บเท่าเรียกชื่อเก่าเช่นนี้ “ฉันชื่อซันไชน์!”
   “สันติ์ชัย” แสงย้ำอีกครั้งให้เต็มยศ “ไหนพูดมาตรง ๆ เลยซิ”
   “แสงแก....  เออ!  ฉันยอมรับก็ได้ไอ้เรื่องบุญคุณนั่นแค่บังหน้า  ความจริงคือร้านฉันฝืดมากหมุนอันโน้นไปแปะอันนี้จนถึงขีดสุดแล้ว  ฉันไม่มีปัญญาคืนเฮียเร็ว ๆ นี้แน่  ที่สำคัญ...ที่สำคัญ....” มาถึงตรงนี้หล่อนก็ซบใบหน้าลงกับฝ่ามือ “ผัวเด็กมันเพิ่งทิ้งฉันไป แถมไม่ทิ้งเปล่า ๆ ยังหอบเครื่องเพชรไปด้วย  โฮ~”
   ราวกับเส้นความอดทนขาดสะบั้น  ซันไชน์ทรุดตัวร่ำไห้ลงกับพื้นน้ำตาหยดแหมะ ๆ แทบจะไหลนองไปผสมกับน้ำเต้าหู้เมื่อครู่  โดยมีนเรนทร์ลูบหลังปลอบไม่ห่าง  แถมยังส่งสายตาตำหนิมาทางแสงอีกต่างหาก  เฮ้ย ๆ เดี๋ยวก่อนสิเว้ย!
   แม่งเอ๊ย...  นี่เป็นการแท็กทีมที่น่ากลัวมาก  พวกมันพยายามเปลี่ยนผิดเป็นถูก  ไหนจะการเล่นละครที่สมจริงราวนักแสดงมืออาชีพ  มิน่าคืนนั้นไอ้เด็กนั่นถึงร้องปานควายถูกเชือด  ไม่รู้ว่าดื่มน้ำผึ้งมะนาววอร์มเสียงก่อนออกศึกด้วยหรือเปล่า

   “ฟังนะ  ทั้งเจ๊ทั้งแก” แสงกอดอกยืนค้ำหัวคนทั้งสอง  แผ่ออร่าสีดำทะมึนอีกครั้ง “เงินน่ะยืมเฮียเขามายังไงก็ต้องคืน  อย่าคิดว่ามาใช้แผนทุเรศแบบนี้แล้วจะหยุดฉันได้”
   “ถ้าเฮียใหญ่รู้ความจริงผมว่าดีไม่ดีคนที่ถูกซ้อมจะไม่ใช่ผมนะครับ” เรนสบตาดุ ๆ นั้นอย่างไม่หวั่นไหว “หลอกเฮียใหญ่มาตั้งกี่ปี  คิดว่าเขาจะปล่อยไปง่าย ๆ เหรอครับ”
   คนฟังไม่แสดงอาการทางสีหน้า  ไอ้เด็กนี่ร้ายกาจชะมัด  ดูท่าจะสืบเรื่องนิสัยเฮียใหญ่มาไม่น้อยเลย  ใช่แล้ว...แสงรู้ดีว่าถ้าความจริงเรื่องนี้ถูกเปิดเผยเขาจะโดนเล่นงานอ่วมขนาดไหน  สำหรับคนอย่างเฮียใหญ่เรื่องเงินยังไม่ทำให้โกรธเท่าเรื่องนี้เลย
   “ทำหน้าเหมือนจะฆ่าผมเลย” ความจริงนั่นคือหน้าปกติของแสง “จะอุ้มผมไปฆ่าโบกปูนก็เชิญ แต่เฮียจะไม่มีวันรู้หรอกว่าคลิปมันถูกก๊อปปี้ไว้ที่ไหนบ้าง  บางทีถ้าผมตายไปอาจจะเป็นแค่ตัวเริ่มระเบิดเวลาก็ได้นะ”

   นอกจากเบี้ยวหนี้แล้วยังมาขู่เขาซ้ำอีกยอมใจมันเลยจริง ๆ อะไรจะเลวครบสูตรปานนั้น  กำปั้นสั่นระริก แสงพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ลงไม้ลงมือกับนเรนทร์  รอยบุ๋มที่คิ้วลึกลงไปอีกราวกับรอยแผลเป็น  ดวงตาดุจเหยี่ยวจ้องเขม็งไปยังเด็กเมื่อวานซืน
   “แค่ไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้า  ถ้าผมหาเงินมาได้เมื่อไหร่รับรองว่าจะคืนแน่นอน”
   “ใช่ ๆ แกก็แค่ตีเบลอลืมพวกเราไปสักเดือนสามสี่เดือน” เจ๊ซันรีบเข้ามาช่วย “ไม่ได้ชักดาบสักหน่อยแสง  แค่ขอเวลาหาเงินเท่านั้น  ฉันรู้ว่าแกจัดคิวทวงเอง  ขอเถอะนะช่วยหน่อยเถอะ”

   วิถีของหมาจนตรอกคือการทำทุกอย่างให้รอดตาย  ต่อให้กัดจนเลือดตัวเองกบปากมันก็จะทำ  นั่นแหละสิ่งที่น่ากลัวที่สุด  แสงรู้สึกเหมือนยืนอยู่บนหน้าผามีให้เลือกสองทางคือโดดลงไปตายหรือถูกผลักลงไปตาย  สมองตึงเครียดจนพูดอะไรไม่ออก
   “โธ่เว้ย!” สิ่งที่หลุดออกมาหลงเหลือเพียงคำสบถเท่านั้น  ส้นรองเท้าหนังกระแทกกับพื้นตามมาด้วยเสียงปึงปังของประตู

   แสงจากขุมนรกนั้นมาโดยไร้สุ้มเสียง  ปัญหาตรงหน้ามันมากเกินกว่าที่เขาจะแก้ไขภายในวินาทีเดียว  สู้กลับออกมาหาวิธีรับมือกับมันใหม่ดีกว่า  รอบนี้เขาเดินผ่านเสียงเห่าของสุนัขอย่างเฉยชา  มือหนึ่งล้วงกระเป๋ารีบจุดบุหรี่ขึ้นสูบบรรเทาความเครียด
   สองขาเดินย้อนกลับไปยังตรอกที่จากมา  เลยที่จอดรถตัวเองก่อนจะอ้อมไปด้านหน้าของถนน  แบงก์ยี่สิบสองใบถูกควักออกจากกระเป๋าสตางค์ วางมันลงตรงโต๊ะสแตนเลส

   “ค่าโจ๊ก  ผมไม่กินแล้วนะ เอาไปให้ใครก็ได้”


   ...แดกไม่ลงหรอก
แค่นี้ก็เละเป็นโจ๊กพอแล้ว…



………………………………………
………………………
………
……


   เฮือก!

   แสงลืมตาโพลงขึ้นมา  สะดุ้งเสียจนเท้ากระตุกเหมือนคนตกจากที่สูง  เขาเป็นอย่างนี้มาสี่ห้าครั้งตลอดคืนเพราะความเครียด  รอบนี้เห็นแดดแยงเข้ามาตรงหน้าต่างจึงตัดสินใจดึงตัวเองขึ้นจากเตียง
   ปกติเขาค่อนข้างตื่นสาย  เช้าที่สุดคือเก้าโมง เพราะทำงานที่ห้องไม่ต้องเผื่อเวลาไปตอกบัตรเข้ากะอะไรอย่างใครเขาแสงจึงใช้เวลากับการนอนอย่างเต็มที่  แต่ดูสิ...นาฬิกาบนข้างฝาเพิ่งเจ็ดโมงอยู่เลย  ตื่นมาทำบ้าอะไรวะเนี่ย!
ถึงจะก่นด่าตัวเองแต่แสงก็เดินลากเท้าไปยังห้องครัว  รินน้ำเย็นดื่มอึก ๆ ไปสองแก้วพอให้ร่างกายสดชื่นขึ้นมาบ้าง  เขาทิ้งซากลงบนเก้าอี้ดวงตาปรือปรอยเหม่อมองแก้วเปล่าในมือ
พูดตามตรงต่อให้นอนแห้งตายบนเตียงก็ข่มตาไม่หลับแน่นอน  เรื่องเมื่อวานยังวนลูปในหัวเป็นละครรีเมคไม่หยุดหย่อน  จนแล้วจนรอดแสงก็ยังไม่รู้ว่าจะจัดการเรื่องบ้า ๆ นี้อย่างไร  เลยตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้
ระหว่างเป็นพระเอกจีวีพร้อมโดนกระทืบตายกับประวิงเวลาให้ลูกหนี้ที่พร้อมจะหนีทุกเมื่อ  ถ้าพูดในแง่ความเสียหายแล้วอย่างหลังน่าจะพอไหว  หนี้เจ๊ซันเขาไม่หนักใจเท่าไร เพราะพอจะรู้อยู่บ้างว่ามีทรัพย์สินตรงไหนให้ยืด แต่ไอ้เด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้านี่สิ...
แค่นึกถึงภาพใบหน้ายียวนกวนประสาทก็ลอยวาบขึ้นมา  ไอ้หมาจิ้งจอกเอ๊ย! ไม่รู้คืนนั้นเขาหน้ามืดตามัวระดับไหนถึงได้ไปตกหลุมมันได้  แถมยังโรลเพลย์บ้าบอเป็นเรื่องเป็นราว  ขายขี้หน้ากว่าแก้ผ้าก็ตอนพูดบทเนี่ยแหละวะ  โกรธตัวเองจนอยากวิ่งไปหั่นไอ้จ้อนทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด  ต่อจากนี้คงไม่กล้าไปนอนกับใครเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว  ไม่สิ...แก่ขนาดนี้ต้องเลิกไปเลยดีกว่า

เฮ้อออออ...

ถอนหายใจจนขนจมูกจะร่วงอยู่แล้ว  เมื่อสรุปได้ว่าตอนนี้เขายังกระโตกกระตากทำอะไรมากไม่ได้  คงต้องคอยประวิงเวลาหนี้ก้อนนั้นไปก่อน  ระหว่างนั้นก็หาทางสืบทรัพย์รีดเค้นสมบัติที่เหลือของมันมาให้ได้ และต้องกระทำการอย่างเงียบ ๆ ไม่ให้รู้ตัวด้วย

‘แค่ไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้า  ถ้าผมหาเงินมาได้เมื่อไหร่รับรองว่าจะคืนแน่นอน’

พูดเหมือนเขาอยากเห็นหน้ามันนักล่ะ  ความจริงลบเมมฯ ทิ้งตั้งแต่คืนนั้นแล้วด้วยซ้ำไป  แล้วไหนจะไอ้คำพูดคำจาอวดดีว่าจะหาเงินมาคืนนั่นอีก  ขนาดจะขอร้องยังใช้วิธีข่มขู่แล้วประสาอะไรกับเรื่องคืนเงิน  เกรงว่าจะทำได้แค่ขูดรีดตามสมควรไม่ให้เป็นหนี้สูญเท่านั้นแหละ  เฮียใหญ่นะเฮียใหญ่ช่างสรรหาลูกหนี้มาให้เขาปวดกบาลเสียจริง
เพราะนอนไม่หลับเลยได้โอกาสทำอาหารเช้ากินแทน  แสงปิ้งขนมปังป้ายเนยแล้วส่งเข้าปากตอนที่ยังร้อน ๆ อยู่  ห้องครัวใหญ่โตแต่มีปัญญาทำได้ไม่กี่อย่างหรอก  ระหว่างที่เดินกลับไปรินนมดื่มเสียงโทรศัพท์ก็แผดขึ้น  ลูกค้าเก่าโทรมาปรึกษาเรื่องที่ดิน เห็นว่าว่างพอดีแสงจึงตกปากรับคำว่าจะไปกินข้าวเย็นด้วยวันนี้

   ครืดดดดดด

   เสียงลากแผ่นไม้ผ่านหน้าห้องเป็นสัญญาณเตือนว่าใกล้จะได้เวลาช่างเริ่มงานแล้ว  คนอยู่บ้านทั้งวันได้แต่สบถในใจ  ทำไมช่วงนี้ถึงได้มีแต่เรื่องที่ควบคุมไม่ได้วะ!
   แสงหยิบคอมพิวเตอร์แล้วกลับเข้าไปในห้องนอน  สวมแว่นแล้วก้มหน้าก้มตาอ่านข่าวสารบ้านเมืองในนั้น  สักพักก็คล้อยหลับไปอีกรอบ ตื่นมาอีกทีเพราะเสียงยิงตะปูจากห้องด้านข้าง
   แสงเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองหมายมั่นว่าจะแวะซูเปอร์ฯ ด้านล่างแล้วกวาดเสบียงขึ้นมากักตุนไว้  จังหวะที่คว้ากระเป๋าสตางค์กับกุญแจห้องขึ้นมาช่างด้านนอกก็บรรเลงเสียงโซโล่โป๊กป๊ากกันอย่างเมามัน

   วี๊ดดดดด
   
   เส้นประสาทตรงขมับกระตุกยิก ๆ ใกล้จะขาดผึงเต็มที  แสงกระแทกเท้าพร้อมกระชากบานประตูออกอย่างรุนแรง “ช่วยเบา ๆ กันหน่อยได้ไหม!”

   เท่านั้นแหละ...โลกก็หยุดหมุน...

ช่างสองคนที่ช่วยกันแบกแผ่นไม้ยาว ๆ ไว้บนบ่าหยุดชะงักตรงหน้าห้องพอดี  จะไม่อะไรเลยถ้าหนึ่งในนั้นไม่มีผมสีทอง  ผิวแทน และหางตาที่ชี้ขึ้น

แสงอ้าปาก  ไม่นะเว้ย...ไม่...

ทันใดนั้นแมสปิดปากก็ถูกดึงลงมากองที่คาง...


“อ้าว! เฮีย....”


......................................................
.....................................
.................
.........


“แกเป็นเจ้ากรรมนายเวรฉันหรือไง”

แสงคงฆ่ามันตาย และอาจจะตายอย่างทรมานด้วยเขาถึงต้องมารับกรรมในภพภูมินี้

“เฮียพูดอะไรอย่างนั้นเล่า ฮ่า ๆ ๆ” ไอ้ตัวต้นเหตุยังมีหน้ามาหัวเราะร่า “มีอะไรก็รีบคุยสิ  เดี๋ยวหัวหน้าด่าผมหมด”

นเรนทร์อยู่ในสภาพพังยับเยิน  เสื้อดำมอซอ  กางเกงเปื่อยยุ่ย  ตีนดำเมี่ยมขึ้นเป็นจุดขาวเพราะฝุ่นเกาะ  ไหนจะรองเท้าที่แบนเป็นแผ่นกระดาษ เหยียบตะปูทีทะลุถึงตาตุ่มเลยมั้งนั่น  ถ้าคืนนั้นมันเดินมาสภาพนี้ยั่วยวนให้ตายไอ้หนูเขาก็ไม่ตื่นหรอก
เมื่อสองนาทีก่อนเขาเพิ่งจะลากมันออกมายังบันไดหนีไฟตัวที่อยู่ด้านนอกตึก  รีบร้อนจนแผ่นไม้บนไหล่ร่วงกราวโชคดีที่เพื่อนมันอีกคนคว้าไว้ได้ทัน  แทนที่จะหวาดกลัวนเรนทร์กลับตะโกนเข้าไปบอกหัวหน้าช่างว่าขอเวลาแป๊บนึง
“แกรู้อยู่แล้วใช่ไหม?”
“รู้...ผมรู้อะไร?”
“ก็เรื่องที่ฉันอยู่คอนโดนี้ไง  เจ๊ซันคงบอกแกไว้สินะ  ถึงได้แกล้งมาทำงานที่ไซต์นี้”
“เดี๋ยว ๆ  อย่าปรักปรำกันสิ” เรนขมวดคิ้ว “ผมก็ตกใจเหมือนกันที่มาเจอเฮียแสง  แล้วก็ไม่ได้แกล้งมาด้วย ผมทำงานกับที่นี่มานานแล้ว  เรื่องอะไรผมต้องสมัครงานเพื่อมาเจอเฮียด้วยเล่า”
“มาข่มขู่ฉันไง”
“หลงตัวเองเกินไปแล้ว!” นอกจากไม่ยอมรับแถมยังด่าซ้ำอีก “ทำไมต้องลงทุนขนาดนั้น   ผมอยากเห็นหน้าเฮียตายล่ะ”
“ฉันควรจะพูดประโยคนั้นมากกว่า”
   “อีกอย่างนะผมมีคลิปนั้นแค่อย่างเดียวก็ไม่จำเป็นต้องขู่อะไรเฮียแล้วล่ะ”
พอฟังมันพูดก็เริ่มคล้อยตาม  โอเค...ยอมรับก็ได้ว่าเขาคงคิดมากไปเอง แต่จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง  ตื่นเช้ามาคนที่เพิ่งข่มขู่เมื่อวานก็มาโผล่ที่ข้างห้อง  แบบนี้เท่ากับว่าชีวิตและทรัพย์สินของเขาไม่ปลอดภัย  นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ไม่รู้จะถูกบุกเข้ามาปล้นฆ่าหรือเปล่า  ยิ่งมันร้อนเงินแบบนี้ด้วย...
“ไม่ต้องมองด้วยสายตาแบบนั้นเลย  ผมไม่ทำอะไรเฮียหรอกน่า”
“เมื่อวานเล่นซะหนักยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ”
“อา ก็จริงอะเนอะ” เรนทำสีหน้าสำนึกผิดเล็กน้อย “เมื่อวานอยู่ ๆ เฮียก็ออกไปเฉยเลย  ตกลงว่ายอมรับข้อเสนอของผมแล้วใช่ไหม?”
“กล้าเรียกสิ่งนั้นว่าข้อเสนอเหรอ” แสงด่าลอดไรฟันขณะที่มือสาละวนควักบุหรี่ออกมาสูบแก้เครียด  ลมพัดเอื่อยไม่รุนแรงมากเพราะเหลื่อมตึกบังทิศทางกำลังดี
“ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าตกลง” แน่ล่ะ...มันคือการข่มขู่นี่นา  เรนเขย่าเสื้อชื้นเหงื่อเพื่อระบายอากาศ  คนแก่กว่าทำหน้าขยะแขยงใส่ทันที  โธ่...ทีตัวเองพ่นควันปุ้ย ๆ เขายังไม่ว่าสักคำ “ไม่มีอะไรแล้วก็ดี  ผมกลับไปทำงานก่อนนะครับ”
“.......”
“อ้อ” ปลายเท้าที่ก้าวออกชะงัก  ก่อนจะผินใบหน้ากลับมาอีกครั้ง “ถ้าเจอกันอีกก็ไม่ต้องทักนะครับ”


แสงดูดลมเข้าไปจนเปลวแดงบนกระดาษแทบไหม้ปาก


   ฉันควรจะพูดประโยคนั้นมากกว่าโว้ย!



TBC


น้องเรนสตรองค่ะ! อยู่กับเฮียแสงสายแบดต้องแบบนี้
เห็นมีคนเดาว่าน้องเรนจะมาเช่าห้องข้าง ๆ  ไม่ใช่นะคะ สภาพดีเกินไป  ระดับนี้ต้องคนงานเลยค่ะ 555555555
ยังไงฝากเอ็นดูเฮียแสงกับน้องด้วยนะคะ
อากาศเริ่มเย็น(เฉพาะตอนเช้า)แล้ว  รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่า//กอดๆๆ

ป.ล.เรื่องนี้จะ(พยายาม)ไม่ให้ยาวมากนะคะ  ตบตีตัวเองห้ามเอื่อยเฉื่อยอีก TvT
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: chacogothicW ที่ 11-12-2016 01:00:04
สภาพดีเกินไป555555555
สงสารอาแสงอ่ะ ปล่อยลุงเขาไปเหอะหนู//ช่วยวิงวอน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: JARKISREAL ที่ 11-12-2016 01:19:46
ชอบคำพูดคำจาเกรี้ยวกราดของแสง มันกร๊าวใจจจจจจ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 11-12-2016 02:08:34
ว่าหล่ะ น้องเรนดูแปลกๆ 55555
อาแสงโดนเล่นซะแฃ้ว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 11-12-2016 06:47:23
อาแสงโดนซะล้าวววว นเองเรนทำไมร้าย 55
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 11-12-2016 07:38:49
ทั้งโกรธทั้งโมโหไปกับอาแสง
จะว่าไปถ้าอาแสงเลิกทำงานกับเฮียใหญ่ ทั้งดอกทั้งหนี้ของเฮียใหญ่ก็เก็บคืนมาได้ยาก (หรือเปล่า)
ลำพังลูกน้องสองแฝดนั่นคงทำงานได้ไม่เท่าไหร่ อย่างนี้น่าจะเป็นความสัมพันธ์เชิงพึ่งพากันสิ
ถ้ารู้เรื่องเฮียใหญ่จะซ้อมอาแสงได้แบบไม่คิดหน้าคิดหลังเลยเหรอ
เรนกับเจ๊ซันทำขนาดนี้นะ ถ้าอาแสงหัวรุนแรงเสียหน่อย ก็ลาออกเลย (ว่าแต่จะเอาอะไรกินล่ะนั่น) แล้วให้คนทวงหนี้คนใหม่ (โหดกว่าเดิมหรือเปล่า) มาจัดการเสียให้รู้แล้วรู้รอด ฮึ่ม
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 11-12-2016 09:05:13
หัวร้อนไปกับอาแสงแล้วค่ะ ไอ้เด็กนี่มันร้ายจริงๆ!
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 11-12-2016 09:31:02
สมน้ำสมเนื้อจริงๆ คุณค่าที่คุณคู่ควร #แสงสายแบด #เรนเด็กเปรต
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 11-12-2016 10:29:26
เรน เหมือนผี ตามหลอกตามหลอนเฮียแสง
กล้าเล่นแรง เล่นใหญ่ มากกกกก
นี่ถ้าเล่นคนอื่น เรนอาจตายไปแล้ว
พวกเลว ชั่วช้าสุดๆ ไม่แคร์คลิ้ปหลุดหรอก
เฮียแสงนี่ ถึงโหด แต่ไม่ขั้นฆ่าคนไม่กระพริบตา
เอ่อ....เนื้อคู่ของเฮีย ปรากฎตัวแล้ว :katai1: :katai1: :katai1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Carina ที่ 11-12-2016 12:59:32
 สงสารอาแสงโดนเด็ก blackmail เล่นมาวนเวียนอย่างนี้ อาแสงจะ keep cool ได้มั้ยเนี่ย  :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 11-12-2016 13:14:40
เรนแม่งร้ายมากกกกกกก
โมโหแทนอาแสงเลยนะเนี่ย   :m16:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 11-12-2016 13:19:09
วุ่นวายดีเนอะชีวิต
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 11-12-2016 14:03:18
ฮึ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย   :katai1: :katai1: :katai1:
แค้นแทนเฮียแสงเลยอ่ะ
 :z3: :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 11-12-2016 20:29:34
 :pig4: :3123: :L2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 11-12-2016 21:21:42
 :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 11-12-2016 22:42:12
พี่แสงกะน้องเรน มุ้งมิ้งเชียว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 12-12-2016 15:04:43
คนเรามักจะได้คนรักตรงอุดมคติ สเปคยาก
แต่อีกอย่างนึง คนเรามักอยากมีคนรักเวลาเจาะจงหาก็ไม่มี เวลาไม่ปักใจอะไรกลับได้มา

..ดูแล้วลงเอยกันยากไหมนะคู่นี้ 55555 แลเครียดและก็ขำขันไปในตัวมาก
 อาแสงสู้ๆ นะ คนเขาแค่คิดหาวิธีป้องกันตัวไว้ อาอย่าลืมป้องกันหัวใจตัวเองไว้ด้วยล่ะ กิ้วๆ
รออออออตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 12-12-2016 22:56:01
555555555555555555655
น่าสงสารลุงแสงเหลือเกิน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Ming2910 ที่ 13-12-2016 19:18:17
เพราะเรื่องนี้พระเอกไม่จนแล้ว

นายเอกเลยจน(สุดๆ)แทน

มันต้องมีสักคน 5555

ภาคิน- รถจะพัง (แต่มีรถไง)

พี่ภาพ- ไส้แห้ง (อัพเวล แม้แต่รถก็ไม่มี)

หลง- มีแต่ตัว ( ไม่มีไรเลย)

ล่าสุด

เรน- เป็นหนี้ (ติดลบไปเลยยย)

เรื่องหน้า ไม่รู้จะจนกว่านี้ยังไง 555555

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 13-12-2016 20:55:54


:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:

 ทำไม  เราอ่าน NC แล้วเขินนนนน แทน เรน


 สงสาร อาแสงงงงงง  โดนเด็กหลอก ง่ะ 

:เฮ้อ: 
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 13-12-2016 22:56:43
อ่านตอนแรกก็ยังไม่เอะใจหรอกว่าแสงไหน แต่พอบอกว่าเป็นหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบเอ็ดปีปุ๊บก็นึกออกเลยว่าต้องเป็นอาแสงของคุณอโณแน่ๆ โถววว อาแสงคะจะมีคู่กับเขาทั้งทีก็หาแบบดีๆธรรมดาๆไม่ได้เนอะ สงสารรร
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: swoooaa ที่ 14-12-2016 00:49:44
เข้ามาเพราะชื่อคนแต่งเลย คิดไว้แล้วต้องเป็นเฮียแสงพญานกของเรานี่เอง 55+ :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 3 11/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 18-12-2016 13:11:29
ทวงครั้งที่ 4

   ‘นเรนทร์  แซ่ซ่ง’

   อายุ 24
   สูง 179
   เชื้อชาติ ไทย-จีน
   สัญชาติ ไทย
   เคยเข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยแต่ลาออกแล้ว  อาชีพปัจจุบัน ช่างเฟอร์นิเจอร์

   และเจ้ากรรมนายเวร

   ตุบ!  แสงโยนกระดาษลงบนโต๊ะ  มองดูมวนบุหรี่มอดอยู่บนที่เขี่ย  อาทิตย์แรกของการเลิกบุหรี่ล้มเหลวไม่เป็นท่า  สุดท้ายก็หยิบออกมาจุดนั่งดมแก้เครียดจนได้  ถึงจะแค่สองฟืดแต่ความรู้สึกผิดในใจก็ไม่ได้ลดลงเลย  ถ้าอย่างนั้นก็โยนความผิดไปให้ไอ้เด็กซ่งนั่นเลยเป็นไง
   เสียงโป๊กป๊ากลอดฝาผนังเป็นการตอกย้ำความล้มเหลวในชีวิตของแสง  สี่วันผ่านมาแล้วยังไม่สามารถขจัดเสี้ยนหนามใด ๆ ออกจากชีวิตได้เลย  แสงจึงตัดสินใจว่าเมื่อเขี่ยทิ้งไม่ได้ก็ต้องอยู่กับมันอย่างนั้นแหละ

   “เงียบหน่อย!  คนจะทำงาน!”

   สิ้นเสียงตะโกนด่าทอช่างฝั่งตรงข้ามก็ไสไม้อย่างสุภาพขึ้นเล็กน้อย  แสงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะหยิบมือถือมาเสริชหาซื้อบุหรี่ไฟฟ้าสักอัน  พอกันทีกับการหักดิบ  เดี๋ยวก็ได้ตายเพราะความเครียดแทนมะเร็งปอดกันพอดี
   วันนี้เขามีนัดกับลูกค้าตอนเย็นอีกเช่นเคย  ทางนั้นนัดคุยกับนายหน้าที่ดินให้  บอกว่าไม่กล้าตัดสินใจเองยังไงก็ขอให้มีแสงไปด้วย  ก็ดีแล้ว...เงินเขามาจากการแนะนำกึ่งตัดสินใจแทนชาวบ้านนี่แหละ
   บ่ายสองโมงแสงรวบสัญญาใส่ซองเอกสารก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูน่าเชื่อถือ  ส่องกระจกแค่สองวินาทีแล้วเปิดผัวะออกไป

   กึก...
แสงชะงัก  ไอ้เด็กนั่นก็เช่นกัน
   นเรนทร์เบิกตาเล็กน้อยก่อนอุปกรณ์ในมือจะลั่น

   ผุก!
   “เฮ้ย!”
   แม่งจะยิงตะปูเข้าแสกหน้าอยู่แล้ว!  หนุ่มใหญ่มองแผ่นไม้ข้าง ๆ ที่เป็นรูด้วยความสงสัยว่ามันจงใจหรือไม่  ไอ้ตัวต้นเหตุก้มหัวขอโทษงก ๆ ก่อนจะเดินผ่านเข้าไปยังอีกห้องอย่างไร้เยื่อใย  โชคดีที่มันยิงตะปูเข้าแผ่นไม้ที่เป็นวัสดุก่อสร้างพอดีไม่อย่างนั้นแสงจะตามไปเล่นงานมันต่อแน่นอน
   ต้องทนเห็นหน้ามันมาสี่วันแล้วสารภาพว่าแทบขาดใจ  อยากจะเอาแผ่นไม้ฟาดให้น่วมแล้วจับไปแขวนคอตรงบันไดหนีไฟ  ยิ่งเห็นสภาพเน่าหนอนสกปรกตัวเหม็นเหงื่อแล้วได้แต่ถามตัวเองว่าคืนนั้นเจ๊ซันมันวางยาด้วยหรือเปล่าเขาถึงได้เห็นกงจักรเป็นดอกบัว


…………………………………..
……………………..
…………
…..
   

   “ขอบคุณมากนะจ๊ะ  ไม่มีแสงพี่คงทำอะไรไม่ถูก”
   “พี่นกก็พูดเกินไปครับ” ทนายหนุ่มโบกไม้โบกมือ “ก็แค่มาช่วยดูนิด ๆ หน่อย ๆ เอง”
   “ช่วยได้มากเลยล่ะจ้ะ”
   “ไม่ต้องขอบคุณกันขนาดนั้นหรอกครับ”
   “เรื่องค่าเสียเวลาพี่จะโอนให้วันนี้นะจ๊ะ”

   กำลังรอประโยคนี้อยู่เลย...
   แสงตบเข่าฉาดในใจทั้งที่ใบหน้าเรียบเฉย  ว่าแล้วเชียวพี่นกน่ะเป็นคนคุยง่ายไม่เคยต้องออกปากพูดเอง  แถมเรทราคายังเป็นมาตรฐานไม่มีต่อรองเกี่ยงงอนใด ๆ  ลูกค้าพรีเมี่ยมแบบนี้จะปล่อยให้หลุดมือไม่ได้ งานราษฎร์งานหลวงแสงก็เหาะมาหาทั้งนั้น
   พี่นกเป็นคุณนายร้านจิวเวลรีพ่วงด้วยแม่บ้านว่างงาน  แสงมารู้จักกับเธอได้เพราะสามีหล่อนเคยว่าจ้างให้เขาจัดการเรื่องแบ่งมรดกกับน้องชายให้  หลังจบกิจคุณนายดันติดใจเรียกใช้บริการไม่ขาด  ก็อย่างว่าแหละนะคนรวยว่าง ๆ ก็เล่นทองเล่นหุ้นเล่นที่ดินกันไป  แถมเธอยังเป็นพวกขาดความมั่นใจในตัวเองต้องรอคนมาฟันธงให้และแสงชอบทำหน้าที่นั้นสุด ๆ ไปเลย

   “แสงกลับเลยหรือเปล่าจ๊ะ?”
   “ว่าจะแวะซื้อของตรงซูเปอร์ฯ นิดหน่อยน่ะครับ” แสงยกมือไหว้ “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวเลยนะครับ”
   “จ้า  กลับบ้านดี ๆ นะ”

   เจ้าหล่อนโบกมือให้ดูเป็นคุณแม่ DIY อบพายให้ลูกกินสุด ๆ  แสงแย้มยิ้มยกมือไหว้เธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะแยกตัวออกมา
   พวกเขานัดเจอกับนายหน้าที่คอมมูนิตี้มอลล์แถวคอนโดของแสง  นี่จึงเป็นโอกาสอันดีที่จะแวะซื้อของไปกักตุนในห้อง  เดินช้อปปิ้งตามประสาชายโสดร่วมครึ่งชั่วโมงก็หิ้วถุงพะรุงพะรังออกมายังลานจอดรถหน้าห้าง  ขณะกำลังยัดของลงหลังรถก็พลันเหลือบไปเห็นบางอย่างที่ฝั่งตรงข้ามของห้าง

   หือ...ไอ้เด็กซ่งไม่ใช่เหรอไง?
   เพราะเริ่มสายตายาวแสงจึงมั่นใจว่าไม่ผิดคนแน่ ๆ  รูปร่างลักษณะโดดเด่นขนาดนั้น  อย่างน้อย ๆ ก็ไม่มีใครบ้าย้อมผมสีนี้นอกจากลูกไฮโซกับเด็กแว้น  แน่นอนว่านเรนทร์เป็นอย่างหลัง
   ร่างสูง ๆ นั่งกอดเข่าอยู่ตรงบันไดหน้าร้านอุปกรณ์อะไหล่ยนต์ที่ปิดแล้ว  ดวงตาจดจ้องไปยังที่แห่งหนึ่งซึ่งแสงไม่อาจคาดเดาได้  แน่นิ่งอยู่ตรงนั้นชั่วครู่จวบจนเห็นบางอย่างมันถึงได้ลุกขึ้นมาแล้วเดินกลืนเข้าไปกับฝูงชน
   ท้องฟ้ามืดสนิทขนาดนี้แสงเองก็ไม่ควรเสียเวลาเช่นกัน  เขารีบสตาร์ท Citroen C5 พุ่งออกไปบนถนนทันที  ใช้เวลาพอสมควรกว่าจะฝ่าสี่แยกในตำนานได้  ปลายนิ้วเคาะพวงมาลัยนับถอยหลังเป็นการฆ่าเวลา  และเมื่อเลี้ยวเข้ามาสู่ถนนสองเลนความวุ่นวายก็เริ่มบรรเทา...

   “ว้าย!  คนตีกันรีบหนีเร้ว!”

   บรรเทากับผีน่ะสิ!  หนักกว่าเดิมเลยไม่ใช่เหรอ!
   ด้วยปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติทำให้คนขับหันขวับไปยังฟุตปาธ  แม่ค้าร้านตลาดกำลังโหวกเหวกโวยวายเก็บของหนีกันยกใหญ่  ยังไม่ทันคลายสงสัยตัวปัญหาก็มาถึง
   “หนีเหรอวะมึง!” ผัวะ!  แผงผักผู้โชคร้ายถูกอันธพาลที่วิ่งโฉบเกี่ยวล้มระเนระนาด  มีเสียงแม่ค้าหวีดร้องเป็นเพลงประกอบ “คิดว่าจะรอดเหรอวะ”
   จะไม่อะไรหรอกนะถ้าไอ้คนที่วิ่งหนีลิ่ว ๆ นั่นไม่ใช่คู่กรณีของแสงเช่นกัน  ไอ้เด็กซ่งสาวขายาว ๆ ของมันวิ่งจนแซงรถของแสงไปเรียบร้อย  สมองอันชาญฉลาดเริ่มประมวลผล  ถ้าจำไม่ผิดไอ้นักเลงสองคนนั้นมันลูกน้องเฮียอู๋นี่หว่า  แม่งเอ๊ย! นี่มึงมีหนี้กี่ที่กันวะเนี่ย
   โอกาสทองขนาดนี้แสงจะไม่ปล่อยให้มันหลุดมือเด็ดขาด  เขาเหยียบคันเร่งแซงขึ้นไปขนาบข้างนเรนทร์  ชายหนุ่มผู้น่าสงสารวิ่งจนเหงื่อกาฬไหลพลั่กเต็มตัว  ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเหนื่อยล้า ราวกับว่าหากขยับไปเพียงสองสามก้าวก็จะล้มพับลงไปทันที
   แม้จิตใจจะเหี้ยมโหดเพียงใดหากได้มาเห็นภาพมนุษย์ที่ดิ้นรนเอาชีวิตรอดคงไม่อาจทนได้  แค่เพียงเมตตาหยิบยื่นความช่วยเหลือให้สักนิดก็จะเปลี่ยนชีวิตของคนคนหนึ่งไปตลอดกาล

   เอี๊ยด...

   ล้อค่อย ๆ ชะรอความเร็วลง  ดวงตาดุจเหยี่ยวจ้องมองไปยังร่างของชายหนุ่ม  ก่อนจะขยับ....



   ...เหยียบคันเร่งให้มิด

บรึ้นนนนน!

   วะฮ่า ๆ ๆ  เห็นไหม ๆ เมื่อกี้เห็นสีหน้าไอ้เด็กนรกนั่นไหม  วิ่งเป็นหมาหอบแดดเลยไม่เสียแรงที่ชะลอรถดูชัด ๆ  สะใจเสียจนเผลอตบแตรเสียงดังลั่น  ไม่ได้อารมณ์ดีแบบนี้มาหลายวันแล้วว้อย!

ก็บอกว่าไม่ให้ทักนี่หว่า
โชคดีล่ะ  ไอ้เด็กเปรต…



...................................................
..............................
............
......


   “หึ  ยับเยินเชียวนะ” แสงไม่ได้พูด แต่มันเขียนอยู่บนหน้า

   จะให้ห้ามใจได้ยังไง  วินาทีที่เปิดประตูออกมาเจอใบหน้าพังยับแสงดีใจเสียจนอยากเปิดไวน์ฉลอง  ไอ้เด็กซ่งหลบตาวูบก่อนจะแบกแผ่นไม้เดินฉับ ๆ เข้าห้องทางขวาไป  ทิ้งไว้เพียงหนุ่มใหญ่ที่แสยะยิ้มอยู่ด้านหลัง
   ตาขวาบวมเป่ง  ปากแตก  แผลถลอกตามแขนขา  เด่นชัดสุดก็ตรงหัวเข่าท่าจะล้มลุกคลุกคลานน่าดูเลยล่ะสิ  โถ ๆ น่าสงสารจนเกือบปาดน้ำตา  แสงผิวปากหวือยิ้มแย้มกับความฉิบหายของมันขณะก้าวขาตรงไปยังลิฟต์
   นี่แหละน้าเขาว่าบาปกรรมมันติดจรวดไม่ต้องรอถึงชาติหน้า  บางทีแสงอาจไม่ต้องทำอะไรมากนั่งเฉย ๆ รอเฮียอู๋ทำให้มันเป็นซากก็พอ  ถึงตอนนั้นเขาก็จะเป็นไทไม่โดนเฮียใหญ่กระทืบแถมยังมีข้ออ้างที่ทำหนี้สูญอีก  แผนการยืมมือคนอื่นนี่มันดีจริง ๆ

   “เอ็งนี่นะ! บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไป ๆ ก็รู้อยู่ว่าเฮียอู๋อยู่แถวนั้น” เสียงแหบแห้งของหัวหน้าช่างทำเอาคนหน้าลิฟต์ต้องเงี่ยหูฟังเก็บข้อมูล “บุญแค่ไหนที่ยังมาทำงานได้น่ะ”
   “ลุงอย่าบ่นนักเลย”
   “ไอ้นี่!  ข้าเตือนแล้วนะ  ทำไม...”

   ติ๊ง!  น่าเสียดายที่ประตูลิฟต์เปิดในจังหวะนั้นดึงแสงกลับมาจากการสอดรู้สอดเห็น  เขาก้าวเข้าไปในกล่องสี่เหลี่ยมขยับลงสู่ด้านล่าง  วันนี้แสงมีนัดกับลูกค้าอีกเช่นเคย  รอบนี้เป็นอาเสี่ยเจ้าของโรงสีที่กำลังฮึ่ม ๆ เรื่องแบ่งมรดกกับพี่ชายไม่ลงตัว  งานบ้านแตกสาแหรกขาดแบบนี้ไว้ใจนายแสง  เรืองภพได้เลย

   สถานที่นัดหมายคือร้านกาแฟในย่านธุรกิจรถติดแหงก  พอไปถึงก็เจอเสี่ยนั่งรออยู่แล้ว  พวกเขาใช้เวลาร่วมสองชั่วโมงในร้าน เพราะเป็นลูกค้าใหม่จึงต้องเสียเวลาแจกแจงอธิบายขอบเขตและค่าใช้จ่ายกันหน่อย  ดูจากภายนอกแล้วเสี่ยเหมือนจะไม่มีอะไรมาก แต่แสงรู้ดีคนพวกนี้เขี้ยวลากดินจะตาย  ไม่อย่างนั้นจะจ้างเขามาจัดการกับพี่ชายเหรอ
   หลังเสร็จภารกิจแสงก็ฝ่ารถติดกลับมา เพราะเลิกงานพอดีเลยเสียเวลายิ่งกว่าขามาเป็นสองเท่า  แหงนมองท้องฟ้าก็เห็นแต่ความมืด  โดนถนนกรุงเทพฯ สูบชีวิตไปอีกจนได้  ระหว่างกำลังก่นด่าสรรพสิ่งในใจดวงตาก็พลันเหลือบไปเห็นบางอย่างที่ริมฟุตปาธ

   หือ ไอ้เด็กซ่งอีกแล้วเหรอ?

   ตำแหน่งเดิมท่านั่งเดิม แต่ระแวดระวังมองซ้ายมองขวาไม่หยุด  โชคดีเหลือเกินที่รถของแสงแน่นิ่งอยู่ตรงหน้านเรนทร์พอดีจึงพอมีเวลาประเมินสถานการณ์  โถ ๆ ตาปูดขนาดนั้นยังจะมานั่งเป็นกุ้ยให้ชาวบ้านตกใจเล่นอีก  เสื้อผ้าก็มอมแมมขนาดนั่งในรถยังเหมือนได้กลิ่นเหงื่อแบบ 4DX
   ระหว่างนินทาก็สงสัยไปถึงสาเหตุที่มันมานั่งอยู่ที่นี่  รู้ทั้งรู้ว่าเป็นถิ่นเจ้าหนี้แท้ ๆ  ถ้าไม่โง่ก็คงโง่นั่นแหละ

..............................................
................................
...........
.....

   แสงเจอมันอีกแล้ว...
   ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว  เกือบทุกครั้งที่ขับรถผ่านตรงนั้นเป็นอันต้องเหลือบไปเห็นทุกที  ส่วนเรื่องโดนตามหนี้ทุกวันหรือไม่นั้นต้องมาดูผลเอาตอนเช้า  ล่าสุดตาขวาหายปูดแล้วมาเขียวข้างซ้ายแทน  สร้างเซอร์ไพรสได้เรื่อย ๆ ดีจริง

   วันนี้แสงออกไปตามนัดเสี่ยโรงสีอีกเช่นเคย  ด้วยความเข็ดหลาบจากคราวก่อนจึงเลือกจะเดินทางด้วยขนส่งสาธารณะแทน  ขึ้นรถเมล์มาต่อตรงรถไฟฟ้าแล้วค่อยไปลงสถานีช่องนนทรี  แน่นอนว่าแม้จะรีบสักแค่ไหนก็ไม่เคยถึงก่อนเสี่ยสักที
   รอบนี้มาคุยเรื่องกำหนดการณ์ขึ้นศาลในเดือนหน้า  ค่อนข้างเคร่งเครียดพอควร แน่นอนว่าบอกลากันตอนฟ้ามืดเรียบร้อยแล้ว  แสงยกนาฬิกาเห็นว่าเป็นเวลาเลิกงานพอดีก็สบถในใจ  ให้ไปเบียดกับเด็กบนรถไฟฟ้าไม่สู้ด้วยหรอก  ไปหาที่กินข้าวฆ่าเวลาแล้วกลับตอนคนซาดีกว่า
   เขาฝากท้องที่ร้านอาหารไทยราคาแรงแถวนั้นเพราะจะได้นั่งแช่นาน ๆ  รอจนเกือบสองทุ่มจึงตัดสินใจขึ้นรถไฟฟ้ากลับ  พับผ่าสิ!  ไม่รู้คิดถูกคิดผิดที่ไม่เอารถมาด้วย  สุดท้ายก็แลนดิ้งลงป้ายรถเมล์ตอนสองทุ่มครึ่งพอดิบพอดี

   เอี๊ยด..

   รถเมล์สนิมเขรอะปุเลง ๆ เข้ามาจอดเทียบที่ป้าย  ตัวเลขด้านบนตรงกับสิ่งที่รอคอยทำให้แสงรีบโผขึ้นไป  ไม่ไหวแล้วสภาพร่างกายใกล้จะพังให้รอรถปอ.ต้องตายแน่นอน  นั่งทนร้อนมันไปก่อนแล้วกัน
   “อ้าว  นั่งเลย  ข้างในว่างเยอะเลย” ไอ้หนุ่มกระเป๋าโบกไม้โบกมือ “ชิดในเลยเพ่”
   ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีกี่ชาติประโยคหากินก็ไม่เคยหายไป  แสงเซแท่ด ๆ ไปแปะอยู่บนเก้าอี้แถวที่สี่จากท้ายสุด  โชคดีที่เขาขึ้นต้นทางคนไม่เยอะจึงได้นั่งสบาย ๆ  ลองดูตอนผ่านหน้าห้างสิรับร้องว่าเบียดกันเป็นปลากระป๋องแน่นอน
   ลมกระพือตีแสกหน้าจนผมที่เซ็ตไว้แตกกระจุย  ตาแห้งแทบแตกเป็นผง  แสงถามตัวเองในใจว่าคุณภาพชีวิตประเทศไทยทำไมจึงต่ำเช่นนี้  ไหนจะคนขับชั้นนำที่หลังพวงมาลัย....
   “กวนตีนเหรอมึง  อยากตายเหรอ!”

   อา...รอบหน้าขับรถมาดีกว่าว่ะ...

   ระหว่างกำลังจิกเกร็งปลายเท้าต่อสู้กับศูนย์ถ่วงรถก็จอดเอี๊ยดตรงหน้าคอมมูนิตี้มอลล์แถวคอนโด  กระเป๋ารีบโหนออกไปตะโกนเรียกลูกค้าด้วยภาษาที่ลิ้งก์เสียงทุกคำจนงงว่ามึงตั้งใจให้เขาฟังรู้เรื่องไหม
   “เอ้า!  รีบก้าวเลยคร้าบ” แกบ ๆ  กระบอกเหล็กงับรัว ๆ เป็นการเร่ง “ก้าวเร้ว  ชิดในเลยเพ่  ข้างหลังยังมีที่”

   ฝูงชนเบียดกันเข้ามาต่างยื้อแย่งหาที่วางตูด  แสงไม่ว่าเลยสักนิดเพิ่งเลิกงานเหนื่อย ๆ ใครมันจะอยากโหนรถเมล์กัน  เพราะเวลาดึกดื่นมืดค่ำแล้วคนจึงไม่เยอะอย่างที่คิด  ผู้โดยสารได้ที่นั่งกันครบทุกคน...
   “รอก่อนครับ!”
   เสียงวิ่งทั่ก ๆ ดังอยู่ข้างตัวรถก่อนเจ้าตัวจะโผล่มาที่ประตู  วินาทีนั้นในหัวแสงมีเอฟเฟกต์ ‘ผ่าง’ ดังขึ้นมา...

   ไอ้เด็กเรน!

   ไม่ใช่แค่แสงมันเองก็เบิกตาโพลงเช่นกัน  ยืนตัวแข็งทื่อตรงหน้าประตูจนรถเบรกนั่นแหละถึงได้เซแท่ด ๆ ไปแปะอยู่ตรงเสา  กระเป๋าผู้เชี่ยวชาญด้านการทรงตัวเดินเข้าไปประกบทันที  ระหว่างกำลังเอากระบอกงับ ๆ ตั๋วก็เอ่ยบอก
   “พี่ไม่นั่งล่ะ  ข้างในว่างอยู่ที่หนึ่ง”
   นเรนทร์เหลือบดู  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตรงไหนว่าง  ก็เพื่อนร่วมทางหน้าดุซะปานนั้นหมาไหนมันจะไปอยากนั่ง  ขณะกำลังจะปฏิเสธพนักงานก็พูดต่อ
   “เดินเข้าไปดิพี่  ป้ายหน้าคนขึ้นมาอีกเกะกะเขา”
   “เอ่อ...”
“ที่นั่งข้างลุงนั่นน่ะ  นั่งเลยเพ่”

   แสงอ้าปากค้าง
   โอ้โห...เจ็บที่สุดตรงกูเป็นลุงเนี่ยแหละ
   เจ็บขนาดที่ไม่รู้ตัวว่าไอ้เด็กนเรนทร์โผล่มาหย่อนตูดข้าง ๆ ตอนไหน  แสงหันขวับมองมันอย่างไม่ไว้ใจและก็พบว่าเรนส่งสายตาแบบเดียวกันกลับมาให้  เฮ้ย ๆ ใครกันแน่ที่ต้องผวาวะ
   บรรยากาศน่าอึดอัดจนอยากจะหายใจทางผิวหนังแทน  แสงเบียดตัวเข้าสิงสู่หน้าต่างอีกนิดจะมุดออกไปด้านนอกอยู่แล้ว แต่ถึงจะแสดงท่าทีรังเกียจสายตาดุจเหยี่ยวก็ไม่วายจับจ้องสแกนกรรมอีกฝ่าย
   นเรนทร์ไม่ได้มอมแมมเหมือนทุกวัน  เสื้อยืดสีเทาไม่มีรอยเปรอะเปื้อนสักจุด  เห็นอย่างนี้ค่อยสบายใจกล้าหายใจเต็มปอดอีกครั้ง  โอเค...ไม่เหม็นเหงื่อ  แม้แต่รองเท้าแตะเน่าหนอนก็ไม่ได้ส่งกลิ่นอย่างที่คิด  คาดว่าวันนี้คงไม่ได้ไปทำงาน
   เส้นผมสีทองปลิวไสวตามแรงโบกโบยของสายลมเห็นโคนผมสีดำนิด ๆ  นเรนท์ไม่ได้เซ็ตผมเหมือนตอนที่เจอในบาร์และก็ไม่ได้มัดผมแบบตอนทำงานด้วย  จะว่าไปหน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ขนาดที่เขาด่า  นึกยังไงมันถึงได้มานอน....

   ปี๊นนน!
   “เชี่ย! ขับรถประสาอะไรวะ!”
   เอี๊ยดดด!

   กลิ่นยางเหม็นไหม้กรุ่นปลายจมูก  โลกถูกเหวี่ยงหวือไปวิมาน สำเริงสำราญผ่านอโศกสถานไกล  ไกลขนาดไหนก็ขนาดที่หัวไอ้แสงกระแทกอัดขอบกระจกไปเต็ม ๆ แทบขึ้นไปวิมานของแท้  เขาเบิกตาโพลงเห็นกลุ่มผมสีทองค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้  ไม่นะเว้ย...

แอ่ก!
นั่นไงล่ะ!  เต็ม ๆ คาง!
   “เฮีย!!” เรนหวีดเสียงหลง  อีกนิดจะเปลี่ยนคีย์เป็นคำอื่นแล้ว “โทษครับ  เฮียเป็นไรไหม”
   แสงมึนงงไปชั่วขณะ  จะตอบก็ตอบไม่ได้เพราะปวดแปล๊บ ๆ ที่กราม  แม่งเอ๊ย...ถ้าพูดอยู่นี่ลิ้นขาดไปแล้ว  ไอ้เจ้ากรรมนายเวรยกมือไหว้ปลก ๆ
   “เฮียอย่าฆ่าผมนะ”
   “แกน่ะสิจะฆ่าฉัน!” แสงแยกเขี้ยวขู่  ทันใดนั้นเส้นประสาทก็ลั่นเปรี๊ยะ “อูย...เจ็บฉิบ”
   “ขอโทษนะเฮีย  ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ  ถ้าเฮียจะด่าก็เดินไปด่าลุงคนขับนะ”
   “วางแผนกำจัดฉันทางอ้อมสินะ”
   “โธ่!  มองโลกในแง่ร้ายชะมัด” แสงก็ไม่เห็นว่าคนอย่างมันจะมีอะไรดี ๆ ให้มอง “ผมรู้สึกผิดนะ  ไม่งั้นไม่แหกกฎห้ามคุยกันหรอก”
   “ฉันเกือบจะร้องไห้แล้ว”

   ขนาดว่าโดนสายตาอาฆาตไอ้เด็กบ้าก็ยังหัวเราะแฮะ ๆ  ไม่รู้มันสำนึกอย่างปากว่าหรือเปล่า  เอาเถอะ...ไม่ใช่ความผิดมันนี่นา  ถึงจะเกลียดแค่ไหนแสงก็ไม่งี่เง่าขนาดใส่ความเรื่องนี้หรอก
   ปลายนิ้วลูบสันกรามไปมาเพื่อบรรเทาความเจ็บ  ไอ้เด็กซ่งทำท่าเหมือนอยากจะขอดูแผลแต่ไม่พูดออกมาสักที
   “เฮียจะไม่ตายใช่ไหม”
   “ถามหรือแช่งวะ”
   “ถามสิ” มันตบตัก “ผมเคยอ่านข่าวพวกที่หัวถูกกระแทกอย่างรุนแรงแล้วช้ำในตายด้วยนะ”
   “ฟังยังไงก็แช่งชัด ๆ” คนแก่กว่าจ้องหน้า  ปล่อยมือที่จับปลายคางออก “หายเจ็บแล้ว”
   “อืม...”

   และความเงียบก็เข้าครอบงำอีกครั้ง  ชายทั้งสองเสใบหน้าไปคนละทาง  ทั้งที่เก้าอี้ตัวอื่นก็ว่างแล้ว แต่ก็ไม่อยากลุกออกไปก่อนให้รู้สึกพ่ายแพ้  เอาสิ...มาแข่งว่าใครจะทนไมไหวก่อนกัน
   ลมตีเข้าหน้าจนเส้นผมพันกันเป็นปม  เนื้อตัวเริ่มเหนียวฝุ่นจนงุ่นง่าน  แสงภาวนาให้ภาพคอนโดปรากฏตรงหน้าเร็ว ๆ  จะได้ไปพ้น ๆ บรรยากาศน่าอึดอัดบรรลัยนี่...
   “ทำไมเฮียมานั่งรถเมล์อะ”

   หือ?...
   ไม่น่าเชื่อว่านเรนทร์เป็นฝ่ายทำลายความเงียบอีกครั้ง  แสงหันขวับส่งสายตาที่เสียมารยาทสุด ๆ
   “ไหนว่าไม่ให้ทัก”
   “คนเรามันต้องอะลุ่มอล่วยกันบ้างสิ” เรนยักไหล่ “อีกอย่างผมทักเฮียก่อน  ผมแพ้  โอเคไหม?”
   อายตัวเองที่ทำตัวเป็นเด็กชอบกล  นึกได้ดังนั้นแสงก็จำใจยอมคุยกับมัน “แล้วมีอะไร”
   “เปล่า  ก็แค่สงสัยว่าทำไมเฮียไม่ขับรถ”
   “นัดลูกค้าแถวช่องนนทรีเลยขี้เกียจรถติด”
เรนพยักหน้าให้คำตอบห้วน ๆ “แล้ว...”

เอี๊ยดดดด...
รถเหวี่ยงตัวอีกครั้งรอบนี้แสงยกปลายคางหลบได้ทัน  แต่นเรนทร์ก็เซแท่ด ๆ มาเบียดอยู่ดี  ไหล่ชนกันแนบแน่นไม่ต่างจากคืนที่ร่วมรักกัน  วินาทีนั้นหัวใจคนแก่กระตุกวูบ

ฉิบหาย....  มันแอบตั้งกล้องไว้ตรงไหนอีกหรือเปล่าวะ...
หัวหันขวับซ้ายขวา  หรือมันซื้อคนทั้งรถเมล์ไว้แล้วเพื่อสร้างสถานการณ์  ทั้งลุงตีนผี  กระเป๋านักชง  บางทีพัดลมบนหัวอาจจะมีกล้องติดตั้งเอาไว้  คิดได้ดังนั้นก็เอ่ยสั่งเสียงเหี้ยมเกรียม
“ขยับไปหน่อย”
นเรนทร์ผละตัวออกอย่างว่าง่าย  แถมยังทำสีหน้า ‘อยากเบียดตายล่ะ’ ใส่อีกต่างหาก
“เฮียไม่แวะไปหาเจ๊ซันบ้างเหรอ” อยู่ ๆ มันก็เปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง “เจ๊เขาอยากเจอนะ”
   “ไปให้โดนต้มอีกหรือไง”
   “ไม่โดนแล้วน่า” แน่ล่ะสิ แค่นี้เปื่อยจนไม่เหลือซากให้ต้มซ้ำแล้ว “เจ๊เขารู้สึกผิดจริง ๆ นะ”
   “เหอะ” แสงแค่นหัวเราะ  ถูกเพื่อนหักหลังไม่ใช่เรื่องตลกเลย
   “ผมเจอเขาเมื่อวันก่อนสภาพไม่โอเคเลย  ถึงกับหน้าสดออกบ้านเลยนะ” ใครก็รู้ดีว่าหน้าสดของซันไซน์เป็นสิ่งของลี้ลับประหนึ่งพระศพฟาโรห์ที่ทั้งห่อทั้งโบกหนาหลายชั้น  มนุษย์ทั่วไปมิใช่จะเห็นกันได้ง่าย ๆ
   ทว่าแสงกลับไม่แยแส “เครียดเรื่องโดนทิ้งล่ะสิไม่ว่า”
   “โธ่!  แฟนเขาทิ้งเจ๊ไปเป็นเดือนแล้วยังเห็นโบกหน้ามาจ่ายตลาดทุกวัน  เพิ่งมาเป็นเอาตอนแตกหักกับเฮียเนี่ยแหละ”
   พูดไปก็ไม่ได้ทำอะไรดีขึ้นแสงจึงเบือนหน้าหนี  ภาพตึกอาคารคุ้นตาใกล้เข้ามาทุกที
   “เจ๊เขารักเฮียแสงนะ”
   “หา?”
   “แบบเพื่อนน่ะ” น้ำเสียงของนเรนทร์จริงจัง “เขารักตัวเองมากกว่าก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รักเฮียนะ”

   พูดจาสวยหรูชะมัด  คิดว่าไอ้แสงเป็นคนโลกสวยหรือยังไง  หนุ่มใหญ่แค่นยิ้มปรายตามองใบหน้าคนพูดอย่างไม่ยี่หระ

   “ไม่ได้ขอให้ยกโทษให้หรอก แต่นาน ๆ ทีกลับไปคุยกันก็ได้นะ  ไปด่าก็ยังดี”
   “นี่แกหวังดีแล้วใช่ไหม?”
   “ไม่มีใครเป็นคนดีเท่าผมแล้ว  เรื่องตัวเองก็ไม่ใช่ยังแส่มาพูดเนี่ย” เรนยักคิ้ว  ยกนิ้วเกี่ยวผมที่ยุ่งเหยิงขึ้นทัดใบหู  วินาทีนั้นแสงเพิ่งเห็นว่ามีผ้าก๊อซปิดที่ข้อศอก  ดูท่าจะแผลใหม่เสียด้วย  น่าสงสัยเสียจนหลุดปากถาม...

“แล้วแกล่ะ...”

แกไปรออะไรที่หน้าห้างทุกวัน...
โชคดีที่แสงกลืนคำถามลงคอได้ทัน  ถามแบบนั้นก็เท่ากับว่าเขาสนใจเรื่องมันน่ะสิ!  แม่งเอ๊ย  เด็กนรกอย่างนี้จะเป็นจะตายก็เรื่องของมันเหอะ

“ผม...ผมทำไมเหรอ?”
“เปล่า  ไม่มีอะไร” จังหวะนั้นเองที่ภาพคอนโดเด่นชัดอยู่ตรงหน้า  แสงสบโอกาสลุกขึ้น “ถอย”
นเรนทร์เบี่ยงตัวเอาขามาไว้ด้านข้าง  จะลุกให้หน่อยก็ไม่ได้ตัวก็ไม่ใช่เล็ก ๆ แต่เพราะขี้เกียจต่อปากต่อคำแสงจึงแทรกตัวออกมากดกริ่งแล้วจับเสาไว้แน่น  รอจนลุงเหวี่ยงฉวัดเฉวียนจนพอใจแล้วจอดสนิทเทียบฟุตปาธ  แสงก้าวลงไปยืนตรงป้ายพร้อมถอนหายใจออกมายาว ๆ

จบกันทีวันที่แสนวุ่นวาย...

“เฮีย!”
จบอะไรล่ะ!  ไอ้เด็กซ่งโผล่มายืนข้าง ๆ ตอนไหนก็ไม่รู้แถมทำหน้าตาตื่น  เขาต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายตกใจ
“แกจะตามมาทำมะ...”
“เฮียเลือดออก!”

หือ?  พอโดนทักปุ๊บกลิ่นคาวเลือดก็ลอยวูบ  ความเจ็บแล่นแปล๊บขึ้นสมอง  แสงยกมือแตะที่ริมฝีปากตัวเองและพบว่าต้นเหตุคือมันจริง ๆ  คงจะแตกตอนโดนกระแทกนั่นแหละ  พอไอ้เด็กนั่นชวนคุยเลยปริไปกันใหญ่
   “เพราะแกแท้ ๆ เลย”
   “ผมเช็ดให้เอง”

   พึ่บ!  นเรนทร์ตลบชายเสื้อขึ้นยกค้างในอากาศ  ปัดป่ายไปมาโดยมีเป้าหมายคือปากที่สั่นระริกของแสง  ไม่นะเว้ย!  ไม่ ๆ ๆ แกจะยกเสื้อมาเช็ดเลือดไม่ได้!
   “อย่าดิ้นสิเฮีย เลือดพุ่งใหญ่แล้ว”
   แสงปัดมือทิ้งไปมา แต่ไอ้ห่านี่ก็ดื้อด้านเหลือเกิน  แรงก็ไม่ใช่น้อย ๆ สมเป็นช่าง “อย่าเช็ด!”
“ไม่ต้องกลัวเสื้อผมเปื้อนน่า”
“มันสกปรกโว้ย!”

   “พี่แสง”
   เจ้าของชื่อหันขวับไม่แปลก แต่นเรนทร์เผลอมองตามไปด้วย  ชายหนุ่มสวมแว่นกำลังเบิกตามองภาพสวีทหวานแหววตรงหน้า  เรนยกชายเสื้อค้างเติ่งในมือเกือบจะควบหัวแสงได้อยู่แล้ว  ดูยังไงมันก็ผิดผีกันริมถนนชัด ๆ!
   ‘พี่แสง’ อ้าปากพะงาบอยู่สองสามทีก่อนจะตั้งสติปัดมือเด็กเวรไปพ้น ๆ ทางแล้วโผเข้าไปยืนตรงหน้าผู้มาเยือน  ริมฝีปากเปื้อนเลือดขยับเรียก....


“ฉาน...”


TBC


เห็นทุกคนเอ็นดูน้องเรนเราก็ดีใจค่ะ  อ่านเม้นท์ไปปาดน้ำตาไป 555555
ตอนนี้เฮียได้เอาคืนบ้างเบา ๆ ไปก่อน  เดี๋ยวต้องได้จัดหนักแน่ค่ะ  เป็นกำลังใจให้เฮียต่อสู้กับโลกอันโหดร้ายด้วยนะคะ
ใกล้สิ้นปีแล้วใครกลับบ้านขอให้เดินทางอย่างปลอดภัยทุกคนนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่า //ไล่กอดเรียงตัว

ป.ล.ขำคุณ Ming2910 สรุปกร๊าฟความจนมากค่ะ  เป๊ะสุด กร๊ากกกกกกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 18-12-2016 13:29:46
นึกภาพเฮียแสงระแวงทุกอย่างแล้วก็ฉากที่ขับรถจอดดูหน้าเรนแล้วขับหนีนี่มันเด็กชัดๆเลยค่ะ55555555555
 
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Malimaru ที่ 18-12-2016 13:40:33


เขาว่ากันว่า คู่กันแล้วไม่แคล้วกันนะคะอาแสง... ไปไหน ๆ ก็เจอน้องเรนเนอะ
ถ้าหนีน้องมันยากนัก ก็ดักตีหัวแล้วลากมาดูแลเสียเองเลยค่ะ น้องเรนจะได้ไม่ต้องหนีหนี้หัวซุกหัวซุนอีก ^^
รอตอนต่อไปค่ะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 18-12-2016 14:06:16
อนาทใจตัวละครในทุกๆเรื่องของคุณจริงๆ  :hao7:  :z2: ไม่ใครก็ใครสักคนนั้นแหละต้องมีสภาพแบบ... :mew5:  แต่ก็ชอบนะ  o13  o13 จริงๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 18-12-2016 14:09:03
ใครวะะะะ ฉาน แฟนเก่าเหรอลุง
หึหึหึหึ ชอบมากที่ลุงพูดตรง พูดแรง ใส่นุ้งเรนอ่ะ ใครจะชอบใครก่อนกันนะ หุหุ เห้ย..เรื่องนี้เขา'ไม่รัก'นี่เนอะ 55555 //ลุ้นกันยาวว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 18-12-2016 14:53:21
ฉานคือใครหนอ หรือว่าจะเป็นน้องพี่แสง?
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 18-12-2016 15:14:25
ฉานไหน? หู้ย เอาซะอยากอ่านต่อต่อไปพรุ่งนี้เลย 55555555555555 น้องเรนจะติดตามคุณไปทุกที่ค่ะ 555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 18-12-2016 15:15:17
โอ้ย ชอบเรื่องนี้ เรนสู้ชีวิตมาก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 18-12-2016 18:52:17
 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: oiruop ที่ 18-12-2016 19:33:27
 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 19-12-2016 10:58:20
ระแวงตามอาแสงไปด้วยยยยเลยยเนี่ย
แต่จะว่าไป ตอนนี้ เด็กเรนก็น่ารักดีเหมือนกันนะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 19-12-2016 11:41:18
เรนนี่แอบตามพี่แสงป่าว 55555555

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 19-12-2016 16:45:50
ฉาน ? คือผู้ใด๋
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: oiruop ที่ 19-12-2016 21:48:00
 :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 19-12-2016 22:05:53
เฮียแสงเสียท่าเด็กจน จะกู้คืนมาได้มั้ยยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: neverland ที่ 20-12-2016 20:07:15
ตามมาจากเรื่องของหลง อาแสงเรื่องนั้นเท่มาก แต่เรื่องของตัวเองคือแบบ  :a5:
น่าสงสารและน่าเห็นใจมากค่ะมาเจอหน่องเรน 555555555555555555555555555555555555555555555555555555
สะเทือนใจแทนเลยค่ะ ถูกเรียกว่าลุงงง โฮฮฮฮ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 20-12-2016 22:04:27
ฉานคือใคร
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 20-12-2016 22:52:48
นิยายอะไรเนี่ย
ตลกยันทอล์ค ฮือ ขำหนักมาก :hao7: :hao7: :hao7:
โรลเพลย์อาร้าย มุกสามบาทสองบาทก็ขำหนักมาก
เฮียแสงข้างนอกดูโหด ข้างในนี่ไม่ต่างอะไรกับหลง  :hao6:
นี่มันหลงสองชัดๆ 555555555555555555555555555555555555555
รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่พระเอกเรื่องนี้ไม่จนแต่แรก  :heaven
ถึงคอนเซ็ปท์นิยายจะเปลี่ยนไป
แต่ความนี่ทวีคูณไปอีก มาเหนือจริงๆ  :hao3:
แล้วตอนที่เรียนเจ้ซันว่าสันต์  :a5: :a5: เรานี่ขำตลาดแตก
ขำหนักมาก
ส่วนเด็กเรนนี่ยอมใจ ถึงขั้นเอาตัวเข้าแลก
นี่บ่ใจ้นเรนทร์แล้วข่าา นี่มันพิเรนทร์แย้ว  :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 21-12-2016 00:02:09
ไงล่ะเฮีย โรลเพลย์สนุกมั้ยล่ะ 5555555555555
ได้รับเจ้ากรรมนายเวร 1 ea
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 22-12-2016 07:36:09
จนได้ใจ 5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 22-12-2016 14:04:01
อาแสงงงงงง  :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: dereel_nx ที่ 24-12-2016 20:53:15
โอยยยยยนี่แบบชอบใจเรนมาก ใครจะว่าไงก็ช่างฉันชอบนางค่ะ 555555 ที่ไปตรงนั้นทุกๆวันนี่มีอะไรในใจรึเปล่าคะลูก ตอนจบอย่าให้เรนจนนะคะคุณindigo เกาะอาแสงจนรวยก็ได้ค่ะ กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆ   :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 25-12-2016 17:08:27
นี่ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดีระหว่างลุงแสงกับน้องเรนค่ะ
ดูมีกรรมกันทั้งคู่ จูงมือไปใส่บาตรกรวดน้ำด้วยกันท่าจะดี 55555555555555555

ทั้งนี้ทั้งนั้นประทับใจในความสู้ชีวิตของน้องเรนมาก
เอ็นดูเหลือเกิน อ่านไปแล้วก็อยากจับน้องมาอาบน้ำทาแป้งหอมๆ แล้วส่งไปถวายตัวให้ลุงแสง #ผิดดส์
อยากรู้ว่าน้องไปทำอะไรหน้าห้างทุกวัน ลุงแสงนี่ก็ร้ายกาจ ตอนขับรถหนีน้องนี่อยากเอาไม้หน้าสามฟาด
ใจร้ายจังเลย ;w;;;

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
เราชอบพระเอกของคุณอินดิโกมากค่ะ ทุกคนดูมีความอาภัพเป็นของตัวเอง
นี่ขนาดว่าลุงแสงหล่อ รวย เลว ครบสูตรพระเอกแบดบอยแล้วยังมีมุมน่าเห็นใจเลยค่ะ 55555555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 4 18/12/59] p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 25-12-2016 20:35:19
ทวงครั้งที่ 5

   “ฉาน...”

   ทางนั้นยิ้มตอบ “ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
   “เออ” แสงเกาหัว “แกไม่ว่างเลยนี่นา”
   “เจออีกทีปากแตกซะแล้ว  ไปทำอะไรมาน่ะครับ”
   “อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ”

   นเรนทร์ที่กลายเป็นส่วนเกินหันซ้ายขวาไปมา  กว่าจะรู้ตัวว่าเผลอยกชายเสื้อค้างเติ่งให้ลมโกรกท้องก็หลายวินาทีอยู่  เขาค่อย ๆ ลดระดับแขนลงปล่อยชายเสื้อตกตามแรงโน้มถ่วง เพราะขยับตัวแบบนั้นชายที่ชื่นฉานจึงหันขวับมามอง
   “สวัสดีครับ” หนุ่มสวมแว่นก้มหัวอย่างสุภาพ
   “อ่า...หวัดดีครับ”
   “แล้วแกมาทำอะไรแถวนี้ล่ะฉาน” แทนที่จะต่อบทสนทนาแสงกลับโพล่งถามเรื่องอื่น “คงไม่ได้บังเอิญขนาดนั้นใช่ไหม”
   “อ้อ  จริงสิผมลืมไปเลย” ฉานยัดถุงกระดาษที่ยืนถืออยู่ได้นานสองนานเข้ามืออีกฝ่าย “เพิ่งกลับจากทริปที่เยอรมันเลยซื้อมาฝาก  กลัวมันเสียเลยรีบเอามาให้พี่แสง”
   “หือ?” หนุ่มใหญ่ก้มมองดูของในถุง  เป็นไส้กรอกในซองสุญญากาศแช่ฟรีซมาซะแข็งเป๊ก  แค่คิดถึงตอนเอามาเวฟกินกับเบียร์ตอนดึก ๆ แสงก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันตา  มือควานเขี่ยดูของด้านล่างก็เจอช็อกโกแลตบาร์อีกแพคหนึ่ง  กะให้คอเลสเตอรอลพุ่งเลยหรือไง “ขอบใจนะ”
   “แล้วนี่พี่แสงไม่คิดจะกลับไปเยี่ยมบ้านบ้างเหรอครับ  ลูกผมบ่นคิดถึงใหญ่เลย”
   “ฮะ ๆ” พอพูดถึงไอ้เด็กพี่น้องชายหญิงคู่นั้นคนหน้าดุก็เผลอยิ้มออกมา “หลานเป็นไงบ้างล่ะ”
   “ดื้อสุด ๆ เลยครับ” ถึงจะบ่นแต่คุณพ่อกลับหน้าบาน “อ้อ  พ่อกับแม่ก็อยากเจอพี่แสงนะครับ”

   ฉาน  เรืองภพ  น้องชายแท้ ๆ ของแสง  อายุห่างกันสองปี แต่นิสัยต่างกันสุดขั้ว  เขาทั้งสุภาพเรียบร้อย  แม้แต่ใบหน้าก็ไม่ดุร้ายเหมือนพี่  ฉานผิวขาว  หางตาตก  สวมแว่นกรอบสีทอง และเสื้อผ้าสีเรียบ ๆ  เป็นประเภทที่ถ้าใครอยู่ใกล้คงสบายใจ  หน้าที่การงานก็ดี เป็นถึงศัลยแพทย์ด้านศัลยกรรมตกแต่ง

   “ความจริงว่าจะโทรหาพี่แสงก่อนมา แต่คิดว่าน่าจะอยู่ห้องตลอด  ผมเกือบพลาดสินะ”
   “อื้อ  แต่ก็ยังดวงดี”
   วินาทีนั้นเองที่ฉานเบนสายตากลับมาหาชายหนุ่มที่ยืนเอ๋อเป็นไอ้โง่อยู่ “ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ  ผมฉาน  เป็นน้องชายพี่แสง”
   “ครับ”
   “พี่แสงไม่คิดจะแนะนำแฟนให้ผมรู้จักหน่อยเหรอครับ”

   เปรี้ยง!  เหมือนฟ้าผ่ากลางกบาล  ไอ้ฉานเอ๊ย! เป็นหมอซะเปล่ามีตาหามีแววไม่  มันเอาอะไรมองว่าเขากับไอ้เด็กนรกนเรนทร์นี่เป็นแฟนกัน  อ้อ! สงสัยจะตอนนัวเนียดึงเสื้อกันเมื่อครู่แน่ ๆ
   ตัวแสงน่ะไม่แปลกใจกับคำถาม เพราะฉานรู้เรื่องที่เขาเป็นเกย์อยู่แล้ว แต่นเรนทร์นี่สิอยู่ ๆ มันก็ยิ้มหวานคงอยากจะขู่ว่า ‘ผมจะเปิดโปงความลับเฮียละนะ’  หนุ่มใหญ่ยกมือขึ้นกอดอกรอดูว่ามันจะทำให้เขาเสียหน้าเรื่องนี้ยังไง
แกได้โอกาสแล้วนี่...

   “ไม่ได้เป็นแฟนสักหน่อยครับ”
   ประโยคนั้นฉันต้องพูดต่างหาก!  ไม่สิ!  มันปฏิเสธเหรอ?
   “เอ๋!?” แล้วที่เห็นสวีทปิ๋วปิ้วเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเมื่อกี้มันอะไรกัน  ยิ่งเดินเข้ามาใกล้เห็นพี่ชายปากแตกยิ่งชวนคิดไปไกล  ป้ายรถเมล์ยิ่งไม่มีคนอยู่ด้วย  ยิ่งคิดยิ่งงง...เอาเป็นว่าเชื่อไปก่อนแล้วกัน “งะ...งั้นเหรอครับ”
   “ไม่ใช่แน่นอนครับ  แค่...เอ่อ...” นเรนทร์งึมงำ “คนรู้จัก”

   ‘คนรู้จัก’ ยังมากไปเลยโว้ย!  แสงก่นด่าในใจทั้งที่ตัวเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน  ฉานไม่รู้เรื่องที่เขามารับจ๊อบทวงหนี้เสียด้วย

   “ผมชื่อนเรนทร์ครับ  เรียกเรนก็ได้”
   “อ๋อ...ครับ”
   “ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วก็กลับไปเหอะ” เหมือนจะพูดรวม ๆ แต่เรนรู้ดีว่าคุณชายแสงส่งเมจเสจมาหาเขาโดยตรง    อยากอยู่ตรงนี้ตายล่ะ  ไม่ต้องโบกมือไล่ก็จะไปอยู่แล้ว
   “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” เรนยกมือไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่ทั้งสอง “สวัสดีครับ”
   ว่าแล้วก็พุ่งขึ้นรถเมล์คันที่จอดเทียบพอดีเด๊ะ ๆ  หายวับไปในพริบตาราวกับไม่มีตัวตนอยู่แต่แรก  ทิ้งให้แสงอยู่กับสายตาสงสัยของน้องชายเพียงลำพัง  ช่างปะไรเขาไม่คิดจะตอบคำถามอยู่แล้ว
   “แกจะขึ้นไปดื่มน้ำดื่มท่าที่ห้องฉันหน่อยไหมล่ะ”
   “ไม่ดีกว่าครับ  นี่ก็ดึกจนโดนลูกโทรตามใหญ่แล้ว” ฉานคลี่ยิ้ม “ไว้โทรนัดพี่แสงกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันนะครับ”
   “เออ ให้แกว่างก่อนเถอะ”

   ประโยคบอกลาสั้น ๆ ถูกเอื้อนเอ่ย  แสงกระชับเชือกของถุงกระดาษให้ถือถนัดมือขึ้นแล้วเดินเอื่อยเฉื่อยเข้าคอนโดไป และเมื่อลิฟต์ทะยานตัวขึ้นสู่ชั้น 12 ความเงียบก็ถูกปกคลุมไปทั้งชั้น
   มีเส้นกั้นบาง ๆ ระหว่างความสงบกับหลอน  หากจิตไม่แข็งพอการอยู่คนเดียวทั้งชั้นแบบนี้คงต้องมีสติแตกกันบ้าง แต่สำหรับแสงไม่มีปัญหาเลยสักนิด  ออกจะสบายใจที่เปิดทีวีเสียงดังโดยไม่มีคนด่าด้วยซ้ำไป  ทว่าตอนนี้ความสงบที่ว่าถูกทำลายเสียยับเยิน
   แม้ช่างจะออกงานกันไปหมดแล้ว แต่ก็ทิ้งฝุ่นปริมาณมหาศาลเอาไว้ แค่เดิมผ่านยังเหนอะแหนะตัวไปหมด  นี่ยังไม่นับเศษไม้เศษเหล็กที่เรี่ยราดตรงพื้นอีกนะ  ดูท่าพรุ่งนี้ต้องไปเฉ่งนิติ ฯ เรื่องเก็บขยะสักหน่อยแล้ว  เห็นเขาไม่พูดอะไรเลยย่ามใจหรือไง
   ไอ้ช่างพวกนี้ก็เหลือเกินทำอะไรไม่รู้จักเก็บกวาดให้เรียบร้อย  เขาก่นด่าขณะเสียบกุญแจเข้ากลอนประตู

   แกร๊ก...

   ว่าไปแล้วทำไมวันนี้ไอ้เด็กขี้เลนถึงไม่มาทำงานนะ?  ถ้าว่างไปนั่งเฝ้าเสาไฟฟ้าก็ช่วยทำมาหากินเอาเงินมาใช้หนี้ได้ไหมวะ  จะได้ไม่ต้องลำบากถ่ายคลิปแบล็คเมล์ชาวบ้านแบบนี้  ขณะรินน้ำดื่มพลางก่นด่าประโยคหนึ่งก็วาบขึ้นมาในหัว

   ‘ไม่ได้เป็นแฟนสักหน่อยครับ’
   แสงชะงักเมื่อนึกถึงความจริงข้อนี้  ทั้งที่ตอนนั้นได้โอกาสแกรนด์โอเพนนิ่งแสงต่อหน้าน้องชายแล้วแท้ ๆ แต่ดันไม่ยอมทำเนี่ยนะ
   ก็..เอ่อ..  ไมได้ชั่วระดับสิบอย่างที่คาด  ลดลงมาสักเก้าเป็นไง
แต่มาคิดดูอีกทีวันนี้ถึงจะแหกกฎเข้ามาคุยก็เพราะเรื่องเจ๊ซันนี่นา  ว่ากันตามตรงมันก็ไม่อยากเกี่ยวข้องกับเขาตั้งแต่แรกแล้ว  ดังนั้นที่ไม่เปิดโปงเรื่องเป็นเกย์นั่นก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอก

โอเค  เพิ่มกลับไประดับสิบเหมือนเดิมนั่นแหละ...


……………………………………….
…………………………
………..
…..


   ถ้าพูดว่าเจอไอ้เด็กเรนอีกแล้วคงไม่มีใครตกใจสินะ
   แล้วถ้าบอกว่ามันโดนลูกน้องเฮียอู๋ไล่ล่ะ?
   อา...จืดชืดชะมัด...

   หนุ่มใหญ่เท้าคางลงกับขอบหน้าต่างเคาะปลายนิ้วนับถอยหลังรอเวลาที่ไฟจราจรจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว  ขณะที่ริมฟุตปาธข้าง ๆ กำลังโกลาหลโหวกเหวกไล่ล่าเป็นหนังแอคชัน  แน่นอนว่าพระเอกของเรื่องที่วิ่งนำหน้าจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากนเรนทร์เด็กเวรในตำนาน
   นิ้วที่เคาะจังหวะอยู่ชะงักไปเล็กน้อย แต่เพราะไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้วแสงจึงขับรถข้ามแยกนั้นไปตามปกติ  พอเลี้ยวเข้ามายังเส้นถนนสองเลนความเร็วก็ค่อย ๆ ลดลง
   ราวกับมองหาอะไรอยู่  สิ่งที่แสงรู้ดีแก่ใจ
   ทว่าวันนี้นเรนทร์ไม่ได้หนีมาทางนี้  มองไปทางไหนก็เจอแต่แผงลอยเท่านั้น  เลยอดเห็นสีหน้าดิ้นรนจะเป็นจะตายของมันเลย  แสงบอกตัวเองในใจ

   สองวันต่อมาเขาไม่เจอเรนที่ไซต์งานเลย  ไม่ว่าจะตอนออกห้องหรือกลับเข้ามา  บางทีอาจจะอยู่ในห้องพอดีเลยไม่ทันได้เห็น  กระนั้นก็ยังไม่คลายอาการหงุดหงิดใจของเขาลงแม้แต่น้อย
   บุหรี่ไฟฟ้ามาส่งแล้ว  เพิ่งแกะมาชาร์จแบตเมื่อครู่นี้เอง  เขาเลือกรุ่นที่เป็นทรงสี่เหลี่ยมขนาดพอดีมือ  สีเงินด้านของมันดูเรียบหรูกว่าที่เห็นจากจอคอมเสียอีก  เป้าหมายคือเลิกบุหรี่ภายในสามเดือนโดยเริ่มจากการสูบบุหรี่ไฟฟ้าแทนไปก่อนแล้วค่อย ๆ ลดจำนวนครั้งต่ออาทิตย์ลง  เท่าที่หาข้อมูลมาส่วนใหญ่ก็ใช้วิธีนี้ทั้งนั้น
   แสงติดบุหรี่  พยายามจะเลิกหลายครั้งแต่ก็ไปไม่รอด  ทำได้มากที่สุดคือสูบวันละมวนเท่านั้น  มารอบนี้เขาจริงจังกว่าครั้งไหน ๆ  ใช่แล้ว!  บุหรี่มันเลว  มันชั่ว  เลิกไปซะได้ก็ดี!  ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว...
   
กริ๊ก..
ขอสูบส่งท้ายอีกสักมวนนะ....

ลิ้นชักถูกกระชากเปิด  บุหรี่มวนสุดท้ายในซองหล่นปุลงบนมือ  มือคว้าเอาไฟแช็กและกุญแจห้องก่อนจะเปิดประตูออกไป เพราะอาศัยอยู่ชั้น 12 เพียงคนเดียวเขาจึงใช้ทุกตารางเมตรของที่นี่อย่างคุ้มค่า  เป้าหมายคือบันไดหนีไฟตัวที่อยู่นอกอาคาร  แสงมักจะทำอารมณ์ศิลปินมาสูบบุหรี่ชมแสงสีของกรุงเทพฯ จากที่นี่บ่อย ๆ
ระหว่างเดินก็แอบสอดส่องดูห้องที่เปิดประตูค้างไว้เห็นกองไม้และขี้เลื่อยระเนระนาดอยู่ด้านใน  เท่าที่ดูก็ขึ้นโครงไปได้เยอะแล้ว  พื้นรองเท้าแตะตบแปะ ๆ ไปตลอดทางจวบจนถึงบันไดหนีไฟ

ผัวะ!
   “เฮ้ย!!”
   ถ้าพูดว่าเจอไอ้เด็กเรนอีกแล้วคงไม่มีใครตกใจสินะ
   ไม่-ตก-ใจ-ห่า-อะ-ไร-ล่ะ!
   “แกมาทำอะไรตรงนี้!” เพราะตื่นเต้นมากไปเสียงเผลอขึ้นเสียงใส่เหมือนเด็กเจอหน้าคนที่ไม่ชอบ “เลยเวลาทำงานแล้วไม่ใช่เหรอ  ปล่อยให้ขึ้นมาได้ยังไง  ฉันจะโทรแจ้งนิติ!”
   “อ๋า...เสียงดังชะมัด” คนผมทองที่นั่งตรงขั้นบันไดยกนิ้วก้อยแคะหู “ผมกลัวเฮียจะโดนเขาโทรแจ้งเรื่องเสียงดังก่อนนะ”
   ดู๊!  ยังมีหน้ามาย้อนอีก
   แสงอ้าปาก ทว่ายังไม่ทันเด็กมัน “ผมก็เข้ามาตามปกตินั่นแหละ  ทำอย่างกับเฮียไม่รู้ว่าที่นี่มีคีย์การ์ดไปอย่างนั้นเอง  แค่เดินตามคนข้างหน้าต้อย ๆ ก็เข้าตึกได้แล้ว”
   แม่งยิ่งพูดยิ่งรู้สึกความปลอดภัยดิ่งฮวบ  ไพล่คิดไปถึงลุงร.ป.ภ.ที่หลับลึกและซื้อตัวได้ด้วยลิโพขวดเดียวแล้วก็กุมขมับ  โอเค...เขาไม่ควรสงสัยเรื่องที่มันเข้ามาได้  งั้นเปลี่ยนเป็น...
   “มาทำไม” คิ้วที่ขมวดจมลงไปจนเห็นรอยบุ๋ม “เจาะจงมาชั้นนี้ด้วย  คงไม่ได้คิดว่าจะขโมยอะไรที่ห้องฉันหรอกนะ”
   “ใส่ร้ายกันแบบไม่มีหลักฐานนี่นา!” นเรนทร์ชูของที่อยู่ในมือขึ้น “หัวหน้าลืมมือถือไว้เลยให้ผมมาเอาให้ต่างหาก”
   “แค่นั้น?”
   “ก็แค่นั้นสิ” ชายหนุ่มยัดหลักฐานลงกระเป๋ากางเกง “ขโมยบ้าอะไรจะมานั่งรอเฮียมาด่าเล่า  ได้ของผมก็เผ่นไปแล้วสิ”
   เออ...จริงของมัน...
   ยิ่งพูดเขายิ่งเหมือนไอ้แก่ขี้โวยวาย  ยอมรับก็ได้ว่าอคติแบบหน้ามืดตามัว แต่ไม่ให้กลัวก็เกินไป  รู้อยู่ว่าไอ้เด็กนั่นทำวีรกรรมอะไรไว้
   “หัวหน้าแกไม่ค่อยรู้เรื่องเทคโนโลยี  เห็นว่ามือถือซื้อมาแพงเดี๋ยวเมียด่า  เลยโทรเฉ่งผมให้รีบมาเอา” ดูท่าจะรีบมาก เหงื่อออกซกเต็มหลังเชียว
   แสงขยับก้าวขึ้นบันไดเหล็กไปห้าขั้น  ยืนอยู่บนชานที่พัก  กะทิศทางให้อยู่ต้นลมจะได้ไม่เหม็นเหงื่ออีกฝ่าย  อย่างที่บอกเขาใช้ทุกตางรางนิ้วของที่นี่อย่างคุ้มค่า  รู้หมดว่าตอนกลางคืนลมจะพัดมาทางไหน
   บันไดเหล็กสีดำส่งเสียงก๊องแก๊งตามขยับเท้า  ลมพัดลอดเข้ามาตามหว่างขั้น  หากใครกลัวความสูงคงเป็นบ้าตาย แต่กับแสงไม่มีปัญหา  เขาชอบอากาศด้านบนด้วยซ้ำไป และยิ่งรื่นรมย์สุด ๆ ยามที่ได้สูบบุหรี่ไปด้วย...

   แชะ!  ปลายมวนขาวจ่อเข้ากับเปลวไฟ  จุดโควตามวนสุดท้ายให้ลุกวาบ เพราะต้องการดื่มด่ำก่อนจำศีลแสงจึงไม่อยากเห็นอะไรขัดหูขัดตาทั้งนั้น
   “ถ้าเสร็จธุระแล้วก็ไปสิ”
   “หวงที่จังเลยนะ” แค่นั่งพักหน่อยก็ยังไม่ได้  นเรนทร์เดาะลิ้นขณะหยัดตัวขึ้นจากพื้น  วันนี้เขาสวมเสื้อยืดสีขาวสกรีนโลโก้ปลากระป๋องที่ได้แถมฟรีมา  เรนหันมาหยุดยืนที่ราวเกาะโบกมือบ้ายบายตามมารยาท “กลับแล้วนะเฮีย”

   ผ้าก๊อซสีขาวที่ห่อนิ้วชี้ไว้เด่นหราเสียจนแสงเผลอมองตาม และตอนนั้นเองที่เรนหันหลังเดินกลับเข้าไปที่ประตู  ความรู้สึกบางอย่างตีตื้นขึ้นมาในอกแสง  ทั้งที่พร่ำบอกตัวเองทุกวันว่าให้ลบเรื่องไอ้เด็กซ่งออกจากหัวทว่ากลับทำไม่ได้เลย  ใช่แล้ว  สิ่งนี้มันเรียกว่า....





   ความเสือก....

   “ไปโดนอะไรมา?”
   “หือ?”
   “ที่มือน่ะ” แสงบุ้ยปาก “เห็นพันผ้าไว้”
   “อ๋อ...” เรนอ้าปากค้าง  มองนิ้วที่ถูกพันจนหนาของตัวเอง “ถ้าจะให้พูดตรง ๆ ก็....”
   “.........”
   “โดนยำมา...มั้ง”
   แสงชะงักไปเล็กน้อย  ไม่คิดว่ามันจะตอบตรงขนาดนี้  เขาพ่นควันขาวออกมา “สมควรแล้วนี่”
   “แล้วเฮียล่ะ?”
   “หือ”
   “เฮียผ่านไปอะไรแถวนั้นทุกวัน”
   “แค่ก ๆ ๆ”

   ฉิบหาย...มันรู้

   ทำเป็นวางฟอร์มขี้แอคพอถูกจับได้ว่าแอบดูมันแสงถึงกับสำลักควันบุหรี่  เวรเอ๊ย...โควตามวนสุดท้ายยิ่งน้อย ๆ อยู่  เขายกมือปาดน้ำตาที่ตีนกาออก  กลืนน้ำลายให้ชุ่มคอ

   “ไม่ใช่เหรอ  ผมว่าเห็นรถเฮียนะ”
   “รู้ด้วยเหรอว่าคันไหน”
   “ก็นะ” เรนยักไหล่ “นั่งยังเคยมาแล้ว”
   อ้อ...ลืมไปได้ยังไง  คืนนั้นเขาจูงมือมันขึ้นรถอย่างดีเลยนี่นา  แสงพยักหน้าหงึกหงักแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจทั้งที่เกิดคำถามในหัว

ถ้าอย่างนั้นก็รู้สินะว่าเขาไม่ช่วย
   เอารถไปจอดเทียบดูสีหน้าตอนดิ้นรน  เหมือนยืนมองคนจมน้ำไปต่อหน้าต่อตา  แล้วไอ้คนจมน้ำก็เหลือเกินทั้งที่รู้ว่าเขามีเชือกอยู่ก็ไม่คิดจะตะโกนขอให้โยนลงมา  ประหลาดชะมัด...
   “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปละนะ”
   “เดี๋ยว...”

   อะไรของตาลุงนี่วะ...
   นเรนทร์เผลอเงยหน้ามองค้อนใส่วงใหญ่  คนอะไรเข้าใจยากจริง  มานั่งก็ด่าพอไล่จะไปก็รั้งไว้วัยทองหรือไงเนี่ย  แล้วไปยืนด้านบนแอคท่าซะใหญ่โตก้มมองเขาเหมือนเศษธุลีที่ปลายรองเท้า

   “ไปทำอะไรที่นั้นทุกวัน”
   “ลอกคำถามผมนี่นา”
   “ฉันไปทำงาน  มันเป็นทางผ่านพอดี” แสงชิ่งตอบตัดบท “แล้วแกล่ะ?”
   “อืม...” นเรนทร์นิ่งไปชั่วอึดใจ  ทำเอาคนสอดรู้นั่งแทบไม่ติด “ไปเฝ้าสาว”
   “หา!?” คำตอบเล่นเอาแสงมึนตึ้บ  ไม่ได้คิดเผื่อไว้ว่าจะเป็นสาเหตุปัญญาอ่อนแบบนี้ “แฟนเหรอ?”
   “แฟนเก่า”

   ตึง!  หน้าสั่นไปอีกสิบริกเตอร์  คำตอบเชี่ยอะไรเนี่ย!

   “สตอล์กเกอร์หรือไง”
   “จะว่าแบบนั้นก็ได้” เพราะถูกชวนคุยเรนจึงสาวเท้ากลับไปทิ้งตูดนั่งที่พื้นดังเดิม  ไม่ได้หรอกเดี๋ยวโดนหาว่าไม่สุภาพต่อผู้ใหญ่
   “ทั้งที่ตรงนั้นเป็นถิ่นเฮียอู๋เนี่ยนะ?”
   “ก็นะ...” สาบานได้ว่าแสงเกลียดท่ายักไหล่ของมันมาก
   “ความรักช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความชื่นชมเสียเต็มประดา “แล้วแฟนรู้หรือเปล่าเรื่องที่มานอนกับฉันเนี่ย”
   “บอกว่าแฟนเก่าไงครับ” รอบนี้นเรนทร์เริ่มมีน้ำโห “ไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้วด้วย”
   “แบบนั้นไปนั่งเฝ้าก็ยิ่งโรคจิตไปกันใหญ่เลยน่ะสิ”
   “ให้คนอย่างเฮียมาพูดแล้วผมเจ็บชะมัดเลย” เรนยักคิ้ว “พ่อมาเฟีย”
   “ไอ้.....”
   “พูดตามตรงตอนนั้นผมก็ตกใจอยู่เหมือนกันที่เฮียยอมเล่นด้วย ฮ่า ๆ ๆ”

   ไหงมันย้อนมาล้อเลียนได้วะ!
   แสงอัดควันเข้าปอดฟืดใหญ่  อีกนิดไฟก็จะเผาปากแล้ว  บุหรี่มวนสุดท้ายรสชาติห่วยบรมเมื่อบรรยากาศไม่เป็นใจ  ระหว่างกำลังจะออกปากไล่ไอ้เด็กนั่นก็ชิ่งพูดขึ้นมา

“แต่ผมก็โรคจิตเหมือนกันแหละ”
“หา!?”
“แฟนคนนั้นน่ะคบมาตั้งแต่มัธยมแล้ว” อยู่ ๆ นเรนทร์ก็ออกปากเล่าเรื่องเอง  ชายหนุ่มขยับเหยียดขาออกไปด้านหน้าเล็กน้อย “เพิ่งเลิกกันเมื่อต้นปีเอง”
แสงไม่ได้ตอบอะไร  ความเงียบนั้นเหมือนเป็นการบอกว่า ‘พูดต่อสิ’
“เป็นเด็กนี่ดีจังเลยเนอะ  ไม่ต้องคิดอะไร  สมัยมัธยมผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อเธอทำงานอะไร  ความรักมันบริสุทธิ์เหลือเกิน” ดวงตาเหม่ออกไปยังท้องฟ้า เหมือนเด็กเพ้อฝันไม่มีผิด “พอโตขึ้นผมถึงได้รู้ว่าโลกของผู้ใหญ่มันเป็นยังไง”
“.......”
“แค่รักมันไม่พอจริง ๆ นั่นแหละ”
“โง่ฉิบ  อายุตั้งยี่สิบสี่แล้วเพิ่งรู้หรือไง”
“อา  เฮียด่าเจ็บชะมัด” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่นเรนทร์กลับหัวเราะกลับมา “แต่จะว่าเธอก็ไม่ถูกหรอก  ถ้าผมเป็นผู้หญิงหาได้ดีกว่านี้ผมก็คงเลิกเหมือนกัน”
“ใครจะอยากช่วยแกใช้หนี้ล่ะ”
“ยิ่งพูดยิ่งสะเทือนใจ  ฮึบ!” เพราะทนถูกเทศน์ไม่ไหวนเรนทร์จึงยันตัวขึ้นจากพื้น  บิดขี้เกียจไปมา “พื้นแข็งเมื่อยตูดชะมัด”

แสงไม่สบตาเจ้าจิ้งจอก  ปล่อยให้เสียงเหยียบย่ำพื้นเหล็กดังก๊องแก๊งอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนบานประตูหนีไฟจะเปิดออก  เขาไม่เอ่ยคำลาตามมารยาทสักคำ  ดวงจันทร์ที่ลอยอยู่เหนือหัวน่ามองกว่าไอ้เด็กนั่นเป็นไหน ๆ  ไม่รู้ว่าเพราะลมแรงหรือเปล่าจึงแว่วเสียงจากด้านล่างก่อนที่บานประตูจะปิดงับลง...

“ขอบคุณนะเฮียที่อยู่ฟัง”

   ขอบคุณบ้าอะไร  เขาแค่ยืนเฉย ๆ ให้มันพ่นเรื่องราวเพ้อเจ้อเท่านั้นแหละ  นเรนทร์ช่างเป็นเด็กตรรกะประหลาดพังพินาศเสียจริง  ยิ่งคิดหัวคิ้วยิ่งขมวดมุ่นรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่บุหรี่หมดมวนไปแล้ว  ชั่วขณะนั้นความคิดที่เฝ้ากดมานานก็วาบขึ้นมาในหัว

ประหลาด แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น


อา...ไม่! ไม่! ไม่!  เขาบดก้นบุหรี่ลงกับราวกั้นเหล็ก  มองมันเหมือนด้วยสายตาคาดโทษ


เลิก ๆ ไปแม่งก็ดีเหมือนกัน
ทำลายสมองชะมัด....


TBC


Merry Christmas ค่ะทุกคน  เฮ้ๆ ๆ  ของขวัญก็คือมาอัพตรงเวลาค่ะ  เล่นกันง่ายๆแบบนี้แหละ 55555
เราพาน้องเรนมาเรียกคะแนนความสงสารแล้ว  หวังว่าทุกคนจะเมตตา...ฮึก....  เห็นอกเห็นใจเด็กตาดำๆ ฮึก...
และอย่าเพิ่งตระหนกกับภาพลักษณ์เฮียแสงนะคะ  แกก็เท่เหมือนในเรื่องหลงนั่นแหละค่ะ  ขรึมๆ เสียงต่ำ  ชอบดุ เห็นมั้ย! นี่แหละเสน่ห์ของหนุ่มใหญ่
เข้าช่วงวันหยุดแล้วขอให้ทุกคนมีความสุขกับเทศกาล  เดินทางปลอดภัยกันนะคะ
เจอกันปีหน้าค่า  เหมือนนานเนอะ 5555

ป.ล.หลายคนอาจจะลืม แต่ฉานโผล่มาตั้งแต่ในตอนพิเศษของอาแสงแล้วนะคะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 25-12-2016 21:14:31
ต้องเข้าใจนะ ว่าเฮียแสงเขาแก่แล้ว เขาวัยทองแล้ว อีกสักพักคงได้นั่งถอนหงอกให้ลุงแกด้วย อารมณ์ขึ้นๆลงๆ สมกับคนแก่ 55555555555555555555555 ห่วงเขาแต่ก็ทำเป็นเก็ก ทั้งห่วงทั้งเสือก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 25-12-2016 21:18:56
เฮียแสงตลกอ่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 25-12-2016 21:20:02
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Moonwish ที่ 25-12-2016 23:20:19
แอบมีห่วงแล้วอ่ะป่าวเฮียแสง
แนะนำว่าเลิกบุหรี่แล้วมาติดเด็กแทนเถอะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: aiLime13 ที่ 25-12-2016 23:23:04
อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ สมกับเป็นวัยทองเหลือเกิน
ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

ลุงแสงนี่ก็นะ คำก็เด็กนรก สองคำก็เด็กนรก
คอยดูเถ้ออออออออ สักวันจะหลงเจ้าเด็กนรกจนโง่หัวไม่ขึ้น
ถึงตอนนั้นลุงอาจจะได้มานั่งชดใช้กรรมจริงๆ ก็ได้นะลุง 55555555555555

นี่เอ็นดูน้องเรนยิ่งขึ้นไปอีก
เด็กอะไรน่าสงสารเหลือเกิน ฮือๆๆ ;w;;
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 26-12-2016 01:17:54
เรนจะน่าสงสารแค่ไหนก็ไม่รู้ล่ะนะ
ชอบลุง ลุงจงดุ โหด แบบนี้ต่อไป หากวันใดอ่อนโยนต่อเด็กขึ้นมา จะสมน้ำหน้าลุง อ้าวเห๊ยยย !!!!!
ถถถถถถถถถ

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 26-12-2016 06:26:47
แหม! ยังไงดี จะบอกว่า จะเอ็นดูก็เอ็นดูไม่สุด จะสงสารก็สงสารไม่สุด เป็นโรคระแวง 'เรนเด็กนรก' ไปแล้ว ติดมาจากเฮียแสง  แถวบ้านเรียก เจ็บมาเย้อออออ 5555  :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 26-12-2016 07:36:13
 :katai2-1:  :katai2-1:  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 26-12-2016 07:43:02
เฮียแสงตลกดี 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 26-12-2016 11:54:29
 :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 26-12-2016 12:52:11
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 26-12-2016 13:49:30
อารมณ์แปรปรวนดีเนอะเฮีย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 26-12-2016 14:53:19
ทำมาเป็นเย็นชาใส่กัน

จริงๆ ก็อยากคุยกันอ่ะแหละ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 26-12-2016 17:49:08
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 28-12-2016 02:11:17
 :z2: :z2: :z2: :z2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 01-01-2017 19:13:00
ทวงครั้งที่ 6

   “ทำได้ดีมาก!” เสียงชมอย่างเดียวไม่พอ  มือป้อมอูมตบลงมาที่บ่าแสงดังปุ ๆ “นึกว่าต้องใช้ไม้แข็งซะแล้ว”
   “พูดกันตามตรง  สมบัติเขาเยอะจะตาย แค่ไม่ยอมจ่ายเฮียเท่านั้นแหละครับ”
   “บ๊ะ!  เพราะแบบนี้ไงอั้วถึงได้เกลียดอีพวกกะเทย!”

   เอาแล้วไง...ไม่น่าพูดมากเลยว่ะ
   แสงก่นด่าตัวเองในใจ  จะให้เคาะโต๊ะลงโทษก็ยอมขอแค่เฮียใหญ่หยุดพูดเรื่องนี้สักที  เข้าใจว่าเป็นบาดแผลฉกรรจ์ แต่เล่นเหมารวมแบบนี้มันน่ารำคาญชะมัด
   เขาอยู่ที่นี่....ห้องผู้บริหารที่คลุ้งกลิ่นพิมเสน และเครื่องเสริมดวงระโยงระยาง  วันนี้แสงมารายงานผลการทวงหนี้ที่ผ่านมา  ทั้งเรื่องเก็บดอกและสืบทรัพย์  แน่นอนว่าไฮไลต์อยู่ที่การยึดที่ดินเจ๊ร้านเสริมสวยได้  เล่นเอาเฮียใหญ่หน้าบานอารมณ์ดีประหนึ่งได้หนี้คืนครบทุกคนแล้ว
   เจ้าหนี้ฮัมเพลงพลางขยับแหวนหยกที่นิ้วกลาง  เห็นความคับแน่นของมันแล้วแสงกลัวเหลือเกินว่าจะปริแตก  ขณะกำลังนินทาเฮียก็พูดขึ้นมาลอย ๆ

   “อีแบบนี้รายที่เหลือเฮียค่อยเบาใจหน่อย”
   “ครับ....”
   “หวังว่าแกจะเก็บได้ครบ  ไม่ขาดสักรายเดียวนะแสง...”

   แม่ง.....ใครปรับแอร์วะ...
   พระเอกจีวีฉีกยิ้มเย็น ๆ แสร้งเมินหยดเหงื่อที่ข้างขมับของตัวเอง  เฮียใหญ่ไว้ใจเขามากจนไม่มานั่งไล่ทวนทีละรายชื่อ แถมยังให้แสงไปจัดตารางทวงเองแล้วมาแจกแจงเงินที่เข้าบัญชีหรือทรัพย์สินที่ยึดได้ให้ฟัง  ซึ่งเป็นโอกาสอันดีที่เขาจะยืดลมหายใจต่อไปอีกเฮือก
   ทั้งของเขาและไอ้เด็กซ่ง...

   “ว่าแต่...” เฮียใหญ่หรี่เสียงลงทั้งที่ในห้องมีแค่สองคน “ทำงานดีแบบนี้แกอยากได้รางวัลพิเศษไหม”
   “แล้วแต่เฮียจะกรุณาเลยครับ”
   ตาเฒ่าคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ “เดือนหน้าซ้อไม่อยู่”
   “.........”
   “เดี๋ยวเฮียพาไปลงอ่าง”

   ฉิบหายล่ะ...

   “อะ...เอ่อ...  ผมขอผ่านดีกว่าครับเฮีย”
   “เฮ้ย!  ได้ไงวะ!” ชายอ้วนตบเข่าฉาด “แกยังไม่ได้แต่งงานนี่หว่า  ทำเป็นหงอไปได้!  ผู้ชายน่ะมันต้องเสพสุขซะให้พอโว้ย”
   “ผมเกรงว่า...เอ่อ  ถ้าซ้อมารู้เข้าจะไม่ดีนะครับ”
   “ซ้อจะรู้ได้ยังไง  ห้องนี้มีแค่ฉันกับแก” มิน่าเล่าเฮียถึงหรี่เสียงเบาขนาดนี้  กะไม่ให้ไอ้มั่นไอ้หมายหน้าห้องได้ยินเลยว่างั้น
   “เอ่อ...”
   แอ่ก!  ยังไม่ทันพูดก็โดนเฮียใหญ่ตบบ่าเข้าไปอีกผัวะ  ไม่น่าเชื่อว่าเตี้ยขนาดนี้ยังเขย่งมาตบได้ แถมแรงซะด้วย
“ยังหนุ่มยังแน่นอย่าทำตัวซังกะตายนักเลยแสงเอ๊ย”
“แฮะ ๆ”
“ไม่ใช่พวกเก้งกวางสักหน่อย  ไม่อย่างนั้นแกคงโดนซ้อมอย่างไอ้คนก่อนไปแล้ว ฮ่า ๆ ๆ” ป้าบ ๆ  เฮียตบอีกอย่างเมามัน “ไอ้นั่นก็โง่คิดว่าแค่ลาออกจะจบง่าย ๆ  อย่ามาเล่นกับเฮียใหญ่นะโว้ย!”
“ฮะ ๆ นั่นสิครับ” กับลูกสาวยังตัดญาติขาดมิตรปานนั้น  คนนอกจะตัดไปถึงไหนก็มิอาจทราบได้
   “เอ้า! ไปได้แล้ว  กลับเย็นเดี๋ยวก็รถติดพอดี”
   “ครับเฮีย”

เกย์เฒ่ายกมือไหว้ตาเฒ่าอย่างนอบน้อม  ขณะเดินออกห้องก็คิดแผนการชิ่งหนีอ่างในอนาคต  เฮียอยากไปเองไม่เห็นต้องพาเขาไปเป็นข้ออ้างเลย  มีที่ไหนให้ของขวัญไม่ดูหน้าคนรับแบบนี้บ้างล่ะ  อีกอย่างเขาเป็นเกย์ด้วย  ถ้าไปแล้วไม่มีอารมณ์มีหวังโดนสงสัยพอดี
“อ๊ะ! พี่แสงกลับแล้วเหรอครับ” ไอ้หมายแฝดน้องผู้คิ้วแตกเอ่ยทัก  แสงแยกหน้าพวกมันด้วยคิ้วนี่แหละ “ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันเหรอครับ  วันนี้เฮียให้เงินสั่งพิซซาด้วย”
“ไม่ล่ะ  ขี้เกียจรถติด” แสงโบกมือหย็อย ๆ เดินออกมาเจอสายสมรที่กำลังโจ้มะม่วงดองในถุงอย่างเอร็ดอร่อย “พี่กลับแล้วนะ”
“วันนี้เฮียอารมณ์ดีเพราะพี่แสงเลยนะคะ  หมอนเลยลาภปากได้อานิสงส์พิซซามาด้วย” เจ้าหล่อนหน้าชื่นตาบานกว่าใคร  ก็แหม...ประหยัดมื้อเย็นไปอีกมื้อนี่นา
“ใช่เลย ๆ พี่แสงสุดยอด!” ไอ้มั่นยกนิ้วโป้งให้  ดูปัญญาอ่อนสิ้นดี
“ก็ทำไปตามปกตินั่นแหละ”
“โอ๊ย!  หมอนทวงแทบตายยังไม่ได้  ต้องถึงมือพี่แสงนี่แหละค่า” สายสมรโบกไม้เสียบมะม่วงไปมา “ระดับพี่แสงหมอนว่าเก็บได้ครบทุกคนอยู่แล้ว โฮะ ๆ ๆ”

ฉึก!  รายชื่อ ‘นเรนทร์ แซ่ซ่ง’ ที่ด้านหลังกระดาษลอยวาบเข้ามาในหัว และก่อนที่อ้ายอีคนใดจะทำให้แสงลำบากใจไปมากกว่านี้เขารีบพุ่งตัวปิดประตูบริษัทในทันใด  แสงถอนหายใจเฮือกใหญ่มือเผลอล้วงกระเป๋ากางเกงหาซองบุหรี่ก่อนจะพบว่าเขาได้สูบมวนสุดท้ายไปเมื่อหลายวันก่อน
ในวันที่เจอกับนเรนทร์ตรงบันไดหนีไฟ...

   หลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอนเรนทร์อีกเลย  เขาเองก็หมกตัวอยู่ในห้องมาสามวัน  บางทีอาจจะห่างกันแค่กำแพงกั้นก็ได้  แม้จะแอบเหล่มองทุกครั้งที่ออกไปหาอะไรกินแต่แสงก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาหัวไอ้เด็กซ่ง
บางทีอาจจะไปเฝ้าแฟนเก่า?
นึกมาถึงตรงนี้ก็ก่นด่ามันในใจ  แทนที่จะเอาเวลามาทำงานใช้หนี้ดันไปนั่งเฝ้าผู้หญิงเป็นวัน  เป็นลูกเป็นหลานจะด่าให้ลืมกลับชาติมาเกิดเลย
แต่มันไม่ใช่กงการอะไรของแสง  ที่เขาต้องทำคือสืบทรัพย์วงศ์ตระกูลมันและยึดมาให้ได้มากที่สุด  หนี้หลักล้านนั่นพ่อเป็นคนสร้างก็จริงอยู่ แต่จะไม่มีญาติมิตรที่ไหนเลยแสงไม่เชื่อหรอก  อย่างน้อยก็บีบให้มันกู้หนี้ยืมสินมาโปะของเฮียใหญ่ได้สักหน่อยก็ยังดี
Citroen C5 หันหัวไปทางทิศตะวันออกทะยานไปด้วยความเร็วสูงสุด  นาฬิกาดิจิตอลที่คอนโซลบอกว่าใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้ว  หากช้าไปกว่านี้คงติดแหง็กอีกเป็นชาติกว่าจะถึงคอนโด  คิดแล้วก็เหยียบคันเร่งฝ่าไฟเหลืองไปได้แบบหวุดหวิด
ภาพคอมมูนิตี้มอลล์ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ทั้งที่ควรจะรีบเหยียบหนีแหล่งอุดมคนให้เร็วที่สุด แต่แสงกลับชะลอรถ  ร้านขายอะไหล่ยนต์ขนาบอยู่ทางซ้ายมือของเขา  วินาทีนั้นคนรีบกลับบ้านเลือกที่จะดับเครื่องลงในซอยแคบ ๆ ถัดไปอีกสิบเมตร
หนุ่มใหญ่สาวเท้าเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว  ระยะทางเพียงไม่กี่เมตรก็ทำให้เขาหอบแฮ่ก ๆ ได้แล้ว  แสงหยุดยืนอยู่ตรงหน้าร้านอะไหล่ยนต์มองเข้าไปยังตึกคูหาข้าง ๆ

   “เรนกลับเถอะนะ  วันนี้ยังไงเช็กก็ออกไม่ทันหรอก” คนพูดคือหญิงสาวหน้าตาน่ารัก  หล่อนสวมเสื้อแขนตุ๊กตาและกระโปรงพลีทยาวครึ่งเข่า
   “หา!? ไหนเมื่อวานบอกว่าวันนี้ได้ชัวร์ไง” นเรนทร์เถียงหน้าดำคร่ำเครียด  แสงไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนี้ของมันมาก่อนเลย “เราไม่ไหวแล้วนะเบล  ถ้าเดือนนี้เงินยังไม่ออกเราตายแน่ ๆ”
   “เบลก็พยายามตามให้ถึงที่สุดแล้วนะ แต่นายเขาไปดูงานที่เมืองนอกพอดีน่ะสิ”
   “อะไรนะ?  ดูงานอีกแล้ว  เดือนที่แล้วก็ไป”
   “งานยุ่งน่ะ” หญิงสาวที่ชื่อเบลฉีกยิ้มแห้ง ๆ “อีกอย่างกว่าจะทำเอกสารขอเปลี่ยนชื่อเช็กเป็นของเรนแทนพ่อก็ต้องใช้เวลา  ทุกอย่างมันเป็นไปตามระบบนะ  เบลก็ช่วยอะไรมากไม่ได้”
   “แต่....”
   “หวังว่าเรนจะเข้าใจเบลนะ” สายตาอ้อนวอนที่ส่งมาทำนเรนทร์ชะงัก “เห็นแก่เบลเถอะนะ  เรนช่วยกลับไปก่อนได้ไหม”
   ราวกับน้ำสาดเข้ากองไฟ  นเรนทร์ที่โวยวายเกรี้ยวกราดพลันอ่อนปวกเปียก  ยืนน้ำท่วมปากอยู่ตรงนั้น  จวบจนมือเรียวบางตบลงตรงบ่า  เบลขยับเข้ามาเอ่ยเสียงออดอ้อน “ขอบใจมากนะเรน”

   เจ้าหล่อนจากไปแล้ว...  ทิ้งไว้เพียงนเรนทร์ที่ยืนคอตกอยู่หน้าประตู  ขณะที่หันหลังกลับนั้นเองยมทูตก็ง้างเคียวขึ้นรอ
   “แกน่ะ  มาคุยกับฉันหน่อย”
   เรนถอนหายใจกับความซวยซ้ำซ้อน แต่ก็ยอมเดินตามเฮียแสงไปแต่โดยดี

…………………………………………
………………………..
………..
….


เป๊าะ!

น้ำอัดลมสีดำส่งเสียงฟู่ตามมา  ก่อนนเรนทร์จะกรอกมันเข้าปากไปหลายอึก
“เอิก~”
“ไม่อ้วกเลยล่ะ” ตาลุงฝั่งตรงข้ามบ่นไม่หยุด  ดูมันเรอซิถ้าแสงใส่วิกคงปลิวไปแล้ว “มีมารยาทหน่อย  ไม่ใช่ว่าไร้การศึกษานี่นา”
“ว้าว~” เรนตาโต “เฮียสืบเรื่องผมด้วย  ได้ความว่าไงบ้างล่ะครับ”
“เรื่องอะไรฉันต้องเล่าให้ฟัง”

พวกเขาอยู่ในร้านอาหารตามสั่งในซอยที่แสงจอดรถ  เป็นรถเข็นเบียดเบียนทางสาธารณะที่ควันขโมงโฉงเฉงไม่ถูกสุขลักษณะ แต่รสชาติดีอย่าบอกใคร  คนแถวนี้กล่าวขานกันว่าอร่อยระดับถ้าเจอแมลงสาบในจานให้รีบโยนมันออกแล้วจงกินต่อไป
ทำไมถึงเป็นที่นี่น่ะเหรอ  ก็...มันใกล้ที่จอดรถสุดไง  แถมยังไม่เลิกงานคนก็ไม่เยอะมาก  แสงเองก็ไม่ได้กินร้านนี้บ่อย ๆ ได้โอกาสแล้วก็ควรรีบคว้าไว้----
โอเค....ยอมรับก็ได้ว่าเขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองมานั่งทำซากอะไรที่นี่!  แถมยังนั่งตรงข้ามไอ้เด็กนรกที่อัดคลิปแบล็คเมล์อีกต่างหาก  ถ้าไม่เสียสติก็โง่เง่าปัญญานิ่ม...

“ป้าคร้าบ~  ขอข้าวผัดปูจานหนึ่ง”
“จ้า” เจ้าป้าขานรับ  ก่อนกระดกกระทะอย่างชำนาญเยี่ยงยอดกุ๊กแดนมังกร
แสงจ้องหน้าเด็กเวรที่คาบขอบกระป๋องโค้กไว้ “ฉันไม่จ่ายนะ”
“แต่เฮียเป็นคนจูงมือผมมานั่งนะ  เท่ากับว่าชวนกินข้าวไม่ใช่เหรอไง”

มันก็จริง แต่....
อา...แต่อะไรดีวะ


“อ๊ะ!  กะเพราไข่เยี่ยวม้าของเฮียมาแล้ว  รู้งี้ผมรีบสั่งดีกว่า” เพราะนเรนทร์ชิ่งเปลี่ยนเรื่องก่อนแสงจึงรอดตายมาได้หวุดหวิด “โต๊ะนี้ครับลุง!”
โบกไม้โบกมือเล่นใหญ่ขนาดนี้ลุงรีบเดินมาเสิร์ฟให้ถึงโต๊ะ  แซงคิวเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้แต่แดก ๆ ไปเถอะ  แสงรับช้อนมาจากเด็กช่างบริการแล้วจ้วงอาหารเข้าปากในทันที

“ร้านนี้อร่อยเนอะ แต่คนเยอะไปหน่อยเลยไม่ค่อยได้กิน”
“อื้อ” แสงตอบได้แค่นี้เพราะข้าวเต็มปาก
“วันนี้โชคดีจริง ๆ ที่เฮียชวนมากิน  แหม...เวลากำลังดีเลย แทบไม่มีคน”
“ไม่ได้ชวน”
“แต่เฮียบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยนี่นา...”

ไอ้แสงเอ๊ย  นอกจากขว้างงูไม่พ้นคอแล้วงูยังพันรัดคอเกือบหักไปอีก  หนุ่มใหญ่ดันคอตัวเองกลับมาตั้งตรง  พอกันที!  เลิกหาคำตอบที่ตัวเองไม่เข้าใจแล้วถามมันไปตรง ๆ เลยดีกว่า
“ผู้หญิงเมื่อกี้คือแฟนเก่าที่แกมาตามเฝ้าเหรอ”
“หือ?” เรนเลิกคิ้ว  วางกระป๋องน้ำอัดลมที่ว่างเปล่าลงบนโต๊ะ “เบลน่ะเหรอ  น่ารักใช่ไหมล่ะ”
“งั้น ๆ” แสงไม่สนใจผู้หญิงอยู่แล้ว จะสนใจก็แต่... “ไม่เห็นบอกว่ามาทวงเงิน”
“ก็ไม่จำเป็นต้องบอกนี่นา” ปลายนิ้วชี้เขี่ยกระป๋องบนโต๊ะเล่นไปมา  ดูไม่ใส่ใจกับประเด็นนี้ “อย่าบอกว่าเฮียลากผมมาคุยเรื่องนี้นะ”
หมับ!  เพราะทนรำคาญไอ้กระป๋องนั่นไม่ไหวแสงจึงคว้ามันวางไว้ฝั่งเขาแทน  น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเฉียบขาดราวครูฝ่ายปกครอง “คุยกับผู้ใหญ่อย่าเล่นอย่างอื่น  เสียมารยาท”
“คะ...ครับ”
“ฟังนะ” ปลายนิ้วเคาะบนโต๊ะเหล็กสีแดงเป็นการกระตุ้นให้ตั้งใจ “ฉันเป็นตัวแทนเจ้าหนี้แก  ดังนั้นแกต้องตอบคำถามฉันมาตามตรง  ข้อแรก...แกไปทำอะไรที่นั่นกันแน่”
“ผมเคยทำบิวด์อินที่ออฟฟิศนั่น  เฮียเห็นใช่ไหมว่าข้างหน้ามันเป็นคาเฟ่น่ะ  นั่นแหละ” ชายหนุ่มยักไหล่ “ทำตั้งแต่สมัยพ่อยังไม่ตาย  จนตายแล้วยังเก็บเงินไม่ได้เลย”

หนุ่มใหญ่พยักหน้า  เท่าที่เขาสืบทราบมานายณรงค์เป็นถึงผู้รับเหมาไม่ใช่แค่ช่างทั่วไปอย่างนเรนทร์  สมัยก่อนก็มีเงินถุงเงินถังไม่ใช่น้อย  ไม่อย่างนั้นจะมีให้เจ๊ซันกู้ยืมได้ยังไง

“เบลเป็นบัญชีที่นั่นก็เลยแนะนำงานให้ผมตั้งแต่สมัยคบกันแล้ว  พูดตามตรงผมก็เข้าใจเธอนะ  มันเป็นไปตามระบบบัญชีจะเร่งมากก็คงไม่ได้” มันแก้ตัวให้เสร็จสรรพ “แต่เดือนนี้ผมไม่ไหวจริง ๆ มือเป็นแผลหัวหน้าเลยไม่ให้ทำงาน  กลัวไปทำของแกเสีย  กว่าจะได้เข้างานอีกทีก็...”
“โง่เอ๊ย”
“หา!?” นเรนทร์สะดุ้งเฮือก  อะไรวะ  อยู่ดี ๆ ก็โดนตาลุงนี่ดุเฉยเลย “งานช่างมันต้องใช้มือนี่นา  ถ้าไม่...”
“ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” แสงกอดอกยืดหลังตรง  ดูมีอำนาจกว่าปกติแม้จะนั่งเก้าอี้พลาสติกขาง่อนแง่น “แกน่ะโง่  โดนมารยาหญิงหลอกเข้าให้แล้ว”
“ไม่ได้หลอกซะหน่อย  ก็มัน...”
“เงียบ!  ฟังนะไอ้ลูกเจี๊ยบ” พ่อไก่โก่งคอขึ้น “ที่แกว่ามานั่นมันมุกเตะถ่วงจ่ายเงินยอดนิยมเลย  แพทเทิลนี้มีแต่ควายที่หลอกได้”

เอ๊ะ...กำลังโดนด่าอยู่ชัด ๆ

“แต่...”
“อย่าพูดแทรกผู้ใหญ่” นาทีนี้เรนคิดว่าอาเฮียเหมือนลุงเจ้ายศเจ้าอย่างในวันรวมญาติชอบกล “ยิ่งแกมานั่งเฝ้าหน้าร้านหวังให้เขาจ่ายเงินให้มันยิ่งน่าสมเพช  ผู้รับเหมาโง่ ๆ อย่างแกเจ๊งมาแล้วกี่ราย”
“เฮียจะพูดคำว่าโง่สองครั้งในหนึ่งนาทีไม่ได้นะ อ๊ะ! ขอบคุณครับ” เพราะอาหารที่สั่งมาพอดีนเรนทร์จึงเอื้อมมือไปรับ “อีกอย่างก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้เงินเลย  เขาแบ่งจ่ายเป็นงวด  ค้างแค่งวดสุดท้าย”
“แล้วเงินที่ได้หายไปไหนหมด”
“พ่อผมจ่ายช่างไปหมดแล้ว”
“โง่บรม!”
“อ๊า~ โง่ที่สามแล้ว”
“เดี๋ยวสี่จะตามมาเร็ว ๆ นี้แหละ” เชื่อขนมกินได้ว่าแสงไม่ได้ขู่เกินจริง “เพราะทำแบบนี้กำไรมันเลยกองอยู่งวดสุดท้ายนี่ไง  แล้วยังไง?  งานเสร็จแล้ว  มันเรื่องอะไรที่ร้านมันจะรีบจ่าย  ดึงได้ก็ดึงไปสิ  ยิ่งมากวันก็กินดอกในธนาคารไปอีก!”
“เอ่อ....”
“แฟนเก่าแกทำบัญชียิ่งสบายเลย  เตะถ่วงไปได้อีกชาติเศษ  ออกมาตีหน้าเศร้านิด ๆ หน่อย ๆ แกก็ถอยกลับบ้านแล้ว”

เถียงไม่ออกเลยแฮะ....
ยอมรับเลยว่าที่แสงพูดมาถูกต้องทุกอย่าง  ทุกครั้งที่นเรนทร์มานั่งเฝ้าเบลจะเป็นคนเดียวที่ลงมาเจรจาขอให้เขากลับไปแต่โดยดี  บางครั้งเขายังแอบตามเธอไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อขอให้เร่งออกเช็กให้หน่อย  แน่นอนว่าติดปัญหาที่นายใหญ่ไม่ยอมเซ็น
“แล้วไอ้มุกไปต่างประเทศน่ะซ้ำซากจะตาย  หวังว่าแกจะไม่เชื่อ”
“ผมรู้น่าว่าเขาโกหก แต่จะให้ทำยังไงเล่า” ชายหนุ่มตักข้าวผัดใส่ปากแล้วเคี้ยวกร้วม ๆ  ไม่ได้การเฮียแสงกินเสร็จแล้วเกิดลุกไปก่อนเขาอาจจะต้องจ่ายเงินเองจริง ๆ “นายเขารวยขนาดนั้นคงไม่เบี้ยวเงินผมหรอกมั้ง”
“มันก็ไม่แน่หรอก  เขาอาจจะมองว่าแกไม่มีปัญญาจ้างทนายไปฟ้องอยู่แล้ว”
“แต่เขารวยนะ”
“ไอ้ลูกเจี๊ยบ” แสงส่ายหัว  โธ่...ทีกับเขาล่ะเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์  มาเสียเหลี่ยมกับอีแค่เกรงใจผู้หญิงคนเดียว  ทุเรศสิ้นดี “คนรวยน่ะเขาไม่สนใจหรอกว่าแกจะเป็นจะตาย  เขารู้แค่ว่าดึงก้อนนี้ได้ก็มีดอกเพิ่ม  เด็กบัญชีนั่นก็ได้หน้าเป็นลูกรักนายไปอีก  มีแต่แกที่ยืนงงในดงตีนลูกน้องเฮียอู๋”
ฉึก! ฉึก! ฉึก!
นเรนทร์จมกองเลือด  แผลเหวอะหวะเต็มตัวแทบกระอักข้าวผัดทางปาก แต่ไม่ได้....เขาจะไม่ยอมเสียข้าวไปแม้แต่เม็ดเดียว

“ฉันมีวิธีการดี ๆ มาแนะนำ”
“หา!?”
ปลายแหลมของส้อมชี้มาตรงหน้านเรนทร์ “แกจะได้เงินที่เหลือโดยลงทุนแค่ยี่สิบบาทเท่านั้น”
“เฮียไม่ได้ขายฝันใช่ไหม....” เขากลัวเหลือเกินว่าเฮียจะควักแคตตาล็อกแอมเวย์ออกมา
“หึ” หนุ่มใหญ่แค่นหัวเราะ “ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่”
“ยังไงก็ได้ แต่...”
“......”
“มื้อนี้เฮียจ่ายให้หน่อยได้ไหม  ผมไม่มีเงินอะ  แล้วกระป๋องตรงนั้นอย่าเพิ่งทิ้ง จะเก็บไปขาย”

พับผ่าสิ...เหม็นกลิ่นคนจนชะมัด


……………………………………
…………………………..
……………
…….
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 5 25/12/59] p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 01-01-2017 19:13:25


เป็นบุญที่ยี่สิบบาทมันยอมควักจ่ายเอง

แสงถอนหายใจอยู่หน้าร้านถ่ายเอกสาร ชะเง้อคอรอนเรนทร์อยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนเด็กหัวทองจะกลับออกมาพร้อมกระดาษปึกหนึ่งในมือ  สีหน้าคนถือดูไม่มั่นใจนัก
“เฮียว่าวิธีนี้จะดีจริง ๆ เหรอ”
“ดีกว่าหลอกนอนกับคนอื่นแล้วอัดคลิปก็แล้วกัน”
“อูย  เจ็บจัง” หน้าตาสำนึกผิดเสียเต็มประดาจนแสงอยากจับมาแทงเข่าสักที

เขาออกเดินนำนเรนทร์กลับไปทางร้านเป้าหมายในวันนี้  ท่วงท่าการก้าวขาราวกับมาเฟียที่ถือระเบิดไว้ในมือพร้อมจะทำลายศัตรูให้ราบเป็นหน้ากลอง  โดยมีพ่อแกะน้อยเดินตามต้อย ๆ
ฝูงคนแหวกออกเป็นทางด้วยเกรงต่ออำนาจบารมีที่แผ่ซ่านตั้งแต่หัวจรดเท้า  แสงเหวี่ยงตัวเองแปะลงตรงเสาไฟหน้าร้าน  ล้วงหาบุหรี่ไฟฟ้าในกระเป๋าขึ้นมาคาบไว้แล้วหันมาเอ่ยบอกเยี่ยงคำสั่ง

“ฉันจะรอตรงนี้”
“อ้าว” เรนถึงกับอ้าปากค้าง “เฮียไม่ช่วยกันเหรอ”
“แล้วมันเรื่องอะไรที่ฉันต้องช่วย”

ตอนนี้ก็ช่วยอยู่ไม่ใช่เรอะ...  นเรนทร์เถียงในใจ  มองคนขี้เก๊กยืนพิงเสาด้วยท่าพระเอกซีรีส์แถมยังแสร้งมองไปทางอื่นเหมือนจะบอกว่า ‘ยัยบ้าเอ๊ย! ฉันไม่ได้สนใจเธอสักหน่อย’  จะแอคท่าเยอะไปทำไม  ไม่เมื่อยหน้าบ้างหรือไง?  เรนคิดแล้วกลั้นขำจนไหล่สั่นหงัก ๆ
“ยัง...ยังไม่ไปอีก”

เฮียก็มีมุมน่ารักกับเขานี่นา

ประหลาดคนชะมัด  ปากด่าไม่หยุด แต่ก็โดดลงมาช่วยเนี่ยนะ?  ว่าเขาแปลกแล้วเฮียแสงแปลกยิ่งกว่าอีก  เรนนินทาคนแก่กว่าในใจพลางก้าวเท้าไปยังประตูเร็วขึ้น  พูดตามตรงก็แอบหวั่นไม่น้อยว่าวิธีของเฮียจะได้ผลจริงเหรอ
แต่หมาจนตรอกมันจะงับจนกว่าเขี้ยวจะหลุดหมดปากนั่นแหละ...

ผัวะ!
“พี่!  อย่าไปกินกาแฟร้านนี้มันเลยครับ  พี่กำลังสนับสนุนพวกขี้โกงนะครับ” ลูกหนี้เฮียใหญ่ตะโกนลั่นร้านอย่างหน้าไม่อาย  ลูกค้าราวสิบคนชะงักค้างกลางอากาศเป็นจังหวะดีที่นเรนทร์จะพุ่งเข้าหาป้าที่อยู่ใกล้ประตูที่สุด  ยัดกระดาษแผ่นหนึ่งใส่มือ
“ฝากกระจายข่าวด้วยนะคร้าบ~” มันฉีกยิ้มหวาน “พี่คนสวย”
“ทำอะไรของคุณน่ะ!” เด็กเฝ้าร้านที่หลังเคาน์เตอร์ทนไม่ไหวโผเข้ามาปิดทาง “ออกไปจากร้านเดี๋ยวนี้นะ”
“พี่ดูนะครับ  คนเรามันทำกันแบบนี้  ตัวเองเปิดร้านใหญ่โตแต่ไม่จ่ายเงินช่างตาดำ ๆ  โอ๊ย...กาแฟที่พี่ดื่ม ๆ กันอยู่ต้นทุนก็เงินผมทั้งนั้นเลย”
ป้าพลิกกระดาษขึ้นดู  มันไม่มีรายละเอียดอะไรเลยนอกจากเขียนชื่อร้านและคำว่า ‘ขี้โกง’ ด้วยฟอนต์ขนาด 72  ใหญ่ระดับมองจากอีกฝั่งของถนนยังเห็น  แน่นอนว่าพนักงานไม่รอช้าพุ่งเข้ามายื้อแย่งกระดาษพร้อมขยำทิ้ง
“คุณออกไปเลยนะ”
“อา...คุณเป็นพนักงานคงไม่รู้เรื่องสินะ  อ๊ะ! ผมให้อีกใบจะได้ไม่ต้องไปแย่งของพี่เขา” ว่าแล้วก็ยัดใส่มือ แถมยังแทรกตัวเดินดุ่ม ๆ ไปหาชายวัยกลางคนด้านหลัง “ฝากพี่ด้วยนะครับ  อย่าสนับสนุนคนขี้โกงน้า~”

   “เรน!”
เสียงหวาน ๆ ดังมาจากโถงบันได  ก่อนเบลจะเดินหน้าตาตื่นเข้ามา  นเรนทร์รีบยื่นกระดาษให้เธออย่างสุภาพ
“อ้าว! เบลจะเอาด้วยเหรอ  ผมให้สามแผ่นเลย”
“ทำไมทำแบบนี้!”
“ช่วยไม่ได้นี่  ก็ผมโดนโกงจริง ๆ” หนุ่มผิวแทนตอบแฟนเก่าเพียงเท่านั้นก่อนจะมุ่งหน้าเข้าไปในร้าน  เป้าหมายคือหญิงสาวไฮโซที่กำลังเบิกตาค้างกับเหตุการณ์ระทึกขวัญตรงหน้า “ฝากคุณผู้หญิงกระจายข่าวด้วยนะครับ”
คราวนี้เบลหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด  ดูท่าลูกค้าคนนี้จะเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคมถึงได้กลัวเสียหายปานนั้น แต่เรนไม่หยุดเท่านั้นเขามุ่งหน้าแจกจ่ายกระดาษจนครบทั่วทั้งร้าน  จวบจนพนักงานชายคนแรกวิ่งมารวบตัวนั่นแหละ

“ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“โอ๊ย!  นอกจากโดนโกงแล้วยังถูกพนักงานทำร้ายร่างกายอีก  โอ๊ย ๆ เจ็บจังเลยครับ!” เรื่องแอคติ้งไว้ใจนเรนทร์ได้เสมอ  หนักกว่านี้ก็ทำมาแล้ว “ช่วยด้วยครับ! ผมถูกทำร้ายร่างกาย”
   เพราะถูกใส่ไคล้อีตาพนักงานจึงเด้งตัวออกราวถูกของร้อน  เห็นท่าไม่ดีมันรีบส่งสายตาให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายรับช่วงต่อแทน  เบลเดินเข้าไปประชิดแฟนเก่าส่งสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง
   “เบลขอเถอะนะเรน  นายเขาไม่โกงแน่นอน”
   “ไม่โกงแต่ไม่จ่าย ใครก็พูดได้นี่” เขาเบนสายตาหนีใบหน้าน่ารัก  ชูกระดาษโบกไปมาในอากาศ “ใครยังไม่ได้อีกครับ!”
   “เรน...” เมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้หล่อนก็กระตุกชายเสื้ออีกฝ่าย  ดวงตากลมเริ่มมีน้ำตาคลอ “เบลขอร้องล่ะ  อย่างน้อยก็ออกไปคุยกันข้างนอกนะ”

   ภาพนั้นของอดีตคนรักทำจิตใจที่เกรี้ยวกราดอ่อนยวบเป็นขี้ผึ้งลนไฟ  ถึงจะเลิกกันไปนานแค่ไหนแต่น้ำตาของเบลกัดกร่อนหัวใจเรนได้เสมอ  ไม่อยากให้ใบหน้าสวย ๆ ต้องเศร้าหมองเพราะเขาเลย
   กระดาษที่ชูขึ้นค่อย ๆ ลดระดับขนาบข้างลำตัว  นเรนทร์แพ้อีกแล้ว...  พ่ายแพ้ต่อคำลวงแสนหวานอีกครั้ง  ปลายรองเท้าหันกลับไปยังประตู  ณ ตรงนั้นเองที่เขามองเห็นชายวัยกลางคนเบือนหน้าไปยังถนน  ทั้งที่ไม่ได้จ้องมาที่เขาด้วยซ้ำ  ทว่าเสียงหนึ่งตะโกนเข้ามาในหัวของนเรนทร์

‘โง่เอ๊ย!’

“ผมไม่กลับ  ถ้าวันนี้ยังไม่ได้เช็กงวดสุดท้าย!” เจ้าจิ้งจอกขู่คำรามฟ่อ  ทำเอาสาวน้อยตกใจ
   “ไม่เอาน่าเรน  ค่อย ๆ พูดกันก่อน”
   “มันเลยจุดนั้นมานานแล้ว  เบลไม่รู้หรอกว่าผมต้องเจออะไรมาบ้าง!”
   “เบลไม่...”
   “ไม่ต้องห่วงนะ  ผมจะแปะมันให้เต็มร้าน!  เต็มเสา!  เต็มกำแพง!  ประกาศให้มันรู้กันไปเลยว่าเจ้านายเบลมันขี้โกง!  อีกะแค่เงินไม่กี่แสนไม่ยอมจ่ายทั้งที่ลูกค้านั่งเต็มร้าน!”
   เมื่อการขอร้องใช้ไม่ได้ผลเบลเริ่มมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก  สุดท้ายก็เผลอหลุดปาก “ไปคุยกับเจ้านายเบลข้างบนก่อนนะ”

   ไอ้หมาบ้าแสยะยิ้ม  ก่อนจะตบเท้าก้าวขึ้นบันได

   “กลับมาจากเมืองนอกแล้วเหรอ?”


..............................................
...........................
...........
.......


   “อ้า~  ผมนึกว่าจะโดนเขายิงตายซะแล้ว”
   “คนเยอะขนาดนั้นใครมันจะกล้ายิง  อีกอย่างไม่ใช่ร้านผู้มีอิทธิพลซะหน่อย  แค่ไฮโซขี้เหนียว”
   นเรนทร์ทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้อีกฝั่ง  เท่ากับว่าตอนนี้พวกเขาหันหลังชนกัน  แบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเห็นสายตาเหยียดหยามของเฮียแสง
   ธนาคารสีม่วงคือสถานที่ที่เรนมุ่งตรงมาทันที  เช็กเงินสดถูกเปลี่ยนสภาพเป็นธนบัตรปึกหนาเต็มซองเอกสารสีน้ำตาล  ชายหนุ่มกอดมันไว้แนบอก  ก่อนโรคย้ำคิดย้ำทำจะกำเริบ  มือซน ๆ แงะแม็กออกเอานิ้วเขี่ยนับจำนวนฟ่อนไปมา

   “ตอนแรกนึกว่าจะเด้งซะแล้ว”
   “ต่อให้อยากดึงให้เด้งก็ทำไม่ทันแล้วล่ะ  สงสัยจะไม่ได้สมัครอีแบงก์กิ้ง” อีกฝั่งของเก้าอี้ให้ความเห็น “ดูท่าเงินในบัญชีจะเยอะเสียด้วย”
   “แล้วมาดึงผมได้ตั้งนานน้อ~”
   “เขาถึงได้เรียกว่าคนรวยไง  แกน่ะมันกระดูกอ่อนชะมัด  ไม่สิ...พ่อแกด้วย”
   “รอบนี้ด่าถึงพ่อเลยเหรอ”
   “ก็จริงนี่หว่า” เรียกได้ว่าไม่มีเกรงใจกันเลยทีเดียว “เพราะพ่อแกเป็นผู้รับเหมาแบบนั้นแหละถึงได้เจ๊งเป็นหนี้เฮียใหญ่อยู่นี่ไง”
   “เถียงเฮียไม่ได้เลยแฮะ”

   คนโดนด่าพ่อล่อแม่เผลอคลี่ยิ้มบาง  ต้องขอโทษด้วยที่นเรนทร์ไม่สามารถปกป้องสมองและปัญญาของพ่อได้  ก็ที่เฮียแกพูดมามันก็ถูกต้องทุกอย่าง...  ดวงตาเรียวเหล่มองแผ่นหลังที่ขนาบกับของตัวเอง  บ่ากว้างนั้นดูแข็งแกร่งและพึ่งพาได้อย่างไม่น่าเชื่อ
   ทั้งที่เป็นผู้ชายทั้งแท่ง แต่อดคิดไม่ได้ว่าน่าซบจริง ๆ น้า~
   ตุบ...
  แล้วก็ไม่หยุดแค่ความคิด  นเรนทร์เอียงคอวางตุบลงบนบ่าขวาของแสง  วินาทีนั้นราวกับความเครียดที่สั่งสมมาตลอดหลายวันถูกปัดเป่าออกไป
   แสงเองก็ไม่ได้ออกปากไล่อะไร  เหลือบมองกลุ่มผมสีทองด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก...

   “ว่าแต่...ไม่คิดเลยว่าวิธีของเฮียจะได้ผลดีขนาดนี้”
   “นิสัยพื้นฐานของพวกไฮโซน่ะ” คนประสบการณ์โชกโชนอธิบาย “กับคนต่ำกว่าจะขี้งกขี้เหนียว  สักบาทก็ไม่ให้กระเด็น แต่กับพวกไฮโซด้วยกันจะหน้าบางขึ้นมาเชียว”
   “ฮ่า ๆ ดูท่าจะเจอมาเยอะ” ปลายนิ้วเขี่ยเงินในซองเล่นไปมา “เจอแบบนี้บ่อย ๆ คงลำบากแย่”
   “ส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนั้น แต่พวกดี ๆ ก็มีอยู่”
   คนหางตาชี้หลุบมองฟ่อนเงินบนตัก  บางอย่างตีตื้นขึ้นมาในอก  ท่ามกลางความวุ่นวายในธนาคารใหญ่เขาพึมพำประโยคอันเรียบง่าย แต่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึก...

   “ขอบคุณนะครับเฮียแสง”

อกซ้ายอุ่นวาบ...

 “เท่านี้ผมก็จะปิดหนี้เฮียอู๋ได้หมดละ-----“

   ฉึบ...  เพราะไม่ทันระวัง  รู้ตัวอีกทีมือใหญ่ก็โฉบลงมาฉกเงินในซองออกไปฟ่อนหนึ่ง  นเรนทร์รีบงับปิดลง ทว่าไม่ทันเสียแล้ว  ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์กระโดดออกไปอีกฝั่งห่างกับเขาห้าเมตรถ้วน

   “หนึ่งแสน” ทั้งที่เป็นคนขรึมแท้ ๆ แต่บัดนี้ใบหน้าเฮียแสงดูยียวนกวนส้นตีนเหลือเกิน “ดอกเบี้ยของเฮียใหญ่เดือนนี้”
   “โหดร้าย!” เด็กแซ่ซ่งร้องเสียงแหว๋ว “นี่เฮียกล้าฉกเงินในธนาคารเลยเหรอ!”
   “ผู้จัดการสาขานี้มันเป็นเพื่อนฉัน” กร่างระดับนี้ลูกนายกยังต้องยอม “อีกอย่างฉันไม่ได้ขโมย  แค่เอาส่วนที่ควรจะได้มา”
   “ชั่วร้าย!”
   “เมตตาไปด้วยซ้ำ” นิ้วโป้งกรีดฟ่อนแบงก์สีเทาไปมาดังพึ่บ ๆ “ค่าจ้างที่ปรึกษาฉันยังไม่ได้คิดเลย”
   “เฮีย...  ไม่นะเฮีย” เห็นทางนั้นเริ่มถอยหลังเรนยิ่งลนลานเดินตามจนแข้งขาพันกัน “เฮียจะทำแบบนี้กับผมไม่ได้....”
   “ได้ซี่...” ริมฝีปากบางแสยะยิ้มในวินาทีที่คว้ามือจับประตูได้ “ก็ทำอยู่นี่ไง”

   ปัง!

   บานกระจกปิดงับ  สั่นพั่บ ๆ อยู่สามทีก่อนจะหยุดแน่นิ่งไม่ต่างจากคนตรงนั้น  นเรนทร์มองตาลุงขี้ขโมยที่หายวับไปตรงมุมตึกแล้วได้แต่กำหมัดจนมือสั่นระริก  พลาดแล้วไอ้เรน...พลาดแล้ว
   ในใจของมันฉีกซองกระดาษออกเป็นชิ้น ๆ ราวกับว่านั่นคือเนื้อหนังของแสง  ราดน้ำมัน  จุดไฟเผา  คุกเข่าและกรีดร้องคำเรียกที่ครั้งนี้เสียงสูงกว่าปกติจนแทบกลายเป็นคำอื่น....



เฮียยยยยยย!!



TBC


สวัสดีปีใหม่ 2017 ค่ะทุกคนนนนนน  เฮ้ ๆ ๆ  จุดพลุ ๆ
มีความสุข  สุขภาพแข็งแรง  ขอให้เป็นปีที่ดีนะคะ  ใครเดินทางกลับก็ขอให้ปลอดภัยกันทุกคน
และของขวัญแก่ทุกท่านก็คือ.....ตอนที่ 6 ไงจ๊ะ  เย้ๆ ๆ
พูดถึงเรื่องหน่อยดีกว่า  แหมมมมมมม  อย่าคิดมาเล่นกับแบดกายอย่างอาแสง  นึกภาพอาแสงฉุดข้อมือเรนแล้วพูดว่า "ฉันเตือนเธอแล้ว อย่าเล่นกับไฟ"  นาวเบิร์นเบบี้เบิร์นมากค่ะ 5555555
เอาจริง ๆ ตอนนี้ก็เริ่มเข้าโหมดสวีต(?)แล้วนะคะ  เดี๋ยวจะหวานจนน้ำตาลไหม้เลย  นิยายโรแมนติกค่ะ//จริงจัง

สำหรับปีนี้ก็ฝากตัวอีกเช่นเคยนะคะ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ติดตามมาโดยตลอดค่ะ   :กอด1:
เจอกันตอนหน้าค่า

ป.ล.ลืมขายของ  ตอนนี้รีปริ้นท์ใส่ รัก ป้าย สีลงสต็อกพร้อมส่งแล้วนะคะ  ฝากสนพ.เฮอร์มิตขาย  ใครสนใจเชิญทางนี้ค่ะ http://www.hermitbookshop.com/product/187/%E0%B9%83%E0%B8%AA%E0%B9%88-%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81-%E0%B8%9B%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A2-%E0%B8%AA%E0%B8%B5-by-indigo (http://www.hermitbookshop.com/product/187/%E0%B9%83%E0%B8%AA%E0%B9%88-%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81-%E0%B8%9B%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A2-%E0%B8%AA%E0%B8%B5-by-indigo)
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 6 01/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 01-01-2017 20:16:37
โอ๊ยตอนท้ายฮามาก    :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ว่าแล้วเชียวเฮียต้องฉกแน่ๆ
 :jul3: :jul3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 6 01/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 01-01-2017 20:19:55
ในที่สุด อาแสง ก็กู้หน้าคืนได้บ้างแล้ว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 6 01/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 01-01-2017 20:51:15
ตลกเฮียจริงๆ เอาจนได้สินะ

สวัสดีปีใหม่นะคะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 6 01/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 01-01-2017 22:33:32
หายใจหายคอโล่งขึ้นอีกนิด
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 6 01/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 01-01-2017 23:24:41
สงสารเรนดีไหม แอบซึ้งใจเฮียแสงอยู่แป๊บนึง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 6 01/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 02-01-2017 00:11:23
กระดูกมันคนละเบอร์หนูน้อย  :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 6 01/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 02-01-2017 11:50:32
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 6 01/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 02-01-2017 13:23:27
อย่างน้อยก็ได้ดอกเบี้ย โอ้ยยย ปลื้มปริ่มน้ำตาจะไหล
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 6 01/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 02-01-2017 20:08:07
สวัสดีปีใหม่ค่าาาา แหม่ ดอกเบี้ยช่างโหดร้ายจริงๆ

ยังไงก็รอดไปอีกเดือนนะเฮียยย หนูเรนก็เริ่มหวั่นไหวกับเฮียแสงแล้วใช่ไหมล่าาาาาาาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 6 01/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 02-01-2017 20:08:27
โหหหห ไอ่เราก็นึกว่าเฮียจะช่วยแบบเท่ห์ๆ 'ผมเป็นทนายคุณนเรนทร์มาติดตามเงืนที่ค้างครับ' ไรงี้ ที่ไหนได้ ...55555 เออออ แบบนั้นมันก็ไม่ใช่อาแสงสไตล์ดิเนอะ  :hao3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 6 01/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 03-01-2017 00:09:51
เฮียใจร้ายยยยยยยยยยยยนนนนนน :ling1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 6 01/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 03-01-2017 20:11:01
เฮียก้อยังเป็นเฮียจริงๆน้า...  ฮ่าๆๆๆ มือโปรจริงๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 6 01/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 08-01-2017 19:16:46
ทวงครั้งที่ 7

   สุดท้ายก็พลาดโอกาสปิดหนี้เฮียอู๋จนได้...

   หนุ่มผิวแทนเดินคอตกอยู่ริมถนนแกว่งถุงโจ๊กในมือไปมา  เขาเพิ่งเสร็จภารกิจยืดอายุขัยตัวเองไปเมื่อครู่นี้เอง  หลังกำเงินหลายแสนบุกเข้ารังเฮียอู๋นเรนทร์ก็ได้รับการปล่อยตัวออกมา แต่ยังไม่วายโดนขู่ว่าถ้ายังไม่ครบก็เจอตีนแน่นอน
   ทำไมถึงอยากรีบปิดหนี้เฮียอู๋คนแรกน่ะเหรอ?  เพราะเขาโดนหมายหัวไง  ลูกน้องมือขวาที่ชื่อ ‘กิจ’ เป็นเพื่อนร่วมรุ่นสมัยมัธยม  ฟังเหมือนจะดีแต่ไม่เลย  เพื่อนสนิทนเรนทร์เคยแย่งแฟนมันจนเป็นเรื่องชกตีใหญ่โต  แน่นอนว่าเด็กวัยรุ่นเลือดร้อนอย่างเขาเพื่อนต้องมาก่อน  กระโดดลงไปร่วมวงเต็ม ๆ แล้วเป็นยังไงเล่า?  ไอ้กิจหมายหัวเขาอย่างกับเป็นหนี้สักพันล้าน  ก่อนกลับมันยังชี้หน้าขู่ว่าถ้าเดือนหน้าปิดหนี้ไม่ได้จะไม่รอดอกแล้ว  ส่งมึงไปคุยกับรากมะม่วงดีกว่าไอ้เรน

   เดือนหน้าเหรอ...
   อา...  หาวิธีหลบตีนน่าจะง่ายกว่า

   “เรน!” เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ชายหนุ่มหันไป “ทำไมวันนี้กลับดึกจัง”
   “ทำธุระนิดหน่อยจ้ะป้า”
   คนทักทายคือป้าร้านน้ำเต้าหู้ในซอย  เรนซื้อดื่มเป็นประจำเพราะยามไม่มีจะแดกน้ำเต้าหู้มันอยู่ท้องที่สุดแถมยังราคาถูกด้วย  คุณป้าก็ใจดีแถมให้ครึ่งกระบวยทุกครั้งเลย
   “เอาเหมือนเดิมเลยเนอะ”
   “ครับผม”
   ‘น้ำเต้าหู้ทรงเครื่องใส่ทุกอย่างยกเว้นถั่วแดง’ ถูกบรรจุลงจนปริ่มขอบถุง แต่ป้าก็สามารถมัดหนังยางได้อย่างคล่องแคล่วไม่มีหกสักหยด  นเรนทร์หยิบเหรียญให้ขณะกำลังก้าวถอยหลังอยู่นั่นเองลูกค้าข้าง ๆ ก็ถามเสียงเข้ม

   “เรน.....ไม่ทักเจ๊เลยนะ”
   ใครวะ...  จังหวะก้าวขาชะงัก  เขาหรี่ตามองเพ่งร่างที่อยู่ห่างกันไม่กี่เมตร  วิเคราะห์สัดส่วนบนใบหน้าอยู่ราวสิบวินาทีกว่าจะรู้ “อ้าว! เจ๊ซัน”
   “จ้า  เจ๊เอง” จำได้ทันทีก็เกินไป เล่นกะเทาะเมคอัพออกซะขนาดนั้น  หน้าสดกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว  แป้งฝุ่นยังไม่ได้ทาด้วยซ้ำมันถึงได้มันเลื่อมล้อแสงหลอดไฟจนเรนตาลาย “ป้าจ๋า  เอาทรงเครื่องไม่หวานนะ”
   “แปลกจังวันนี้ผมว่าผมกลับดึกแล้วยังเจอเจ๊ด้วย” นเรนทร์แกว่งถุงในมือเล่น “ไม่เฝ้าร้านเหรอครับ”
   “แหม....ให้ฉันพักผ่อนบ้างเถอะ” เจ้าของร้านถอนหายใจ “ช่วงนี้เงียบเป็นป่าช้า  เมื่อวานเด็กที่ร้านก็เพิ่งลากลับไปทำนาอีกสองคน  เฮ้อ~”
   “โห ลำบากแย่เลยนะครับ”
   “ช่าย~  นี่ค่ะป้า” เจ๊ซันส่งเงินให้แม่ค้า “ตอนนี้เจ๊ก็เลยแอบไปลงทุนร้านนวดกับเพื่อน”
   “นะ...นวดปกติใช่ไหมครับ”
   “ปกติสิยะ! ธุรกิจมืดอย่างเดียวชีวิตก็ฉิบหายแล้ว”
   “แฮะ ๆ ผมก็แค่ถามเฉย ๆ น่ะครับ” เพราะแซวพลาดไปหน่อยนเรนทร์จึงรีบประจบ “เจ๊กลับเลยไหมครับ  เดี๋ยวผมเดินไปส่งที่รถน้า~  ดึกดื่นแบบนี้ปล่อยคนสวยเดินคนเดียวมันอันตราย”
   “ต๊าย!  ปากหวานเชียว” หล่อนก้าวเท้าออกนำ “เจ๊จอดไว้ตรงร้านตัดผมนู่นน่ะ”

   นเรนทร์รู้จักเจ๊ซันเมื่อสี่ปีที่แล้ว  พ่อบอกว่าเป็นเพื่อนรุ่นน้องสมัยเรียนมหา’ลัย  เพิ่งมารู้ภายหลังว่ามีเรื่องบุญคุณที่ยืมเงินไปเปิดร้านด้วย เพราะอาศัยอยู่ละแวกนี้เจอกันบ่อยเข้าเลยพลอยสนิทไปโดยปริยาย  อีกอย่างเจ๊เป็นคนน่ารัก  คุยสนุก  ใครอยู่ด้วยก็สบายใจทั้งนั้น
   ซอยที่เรนอาศัยอยู่เป็นตรอกแคบ ๆ สัญจรด้วยรถยนต์ลำบากคนจึงนิยมจอดไว้ด้านหน้าแล้วเดินมาหาซื้ออะไรกินแทน  ชายหนุ่มเดินขนาบข้างซันชายน์ไปเรื่อย ๆ แน่นอนว่าคนคุยเก่งอย่างเจ๊ซันไม่เคยปล่อยให้ความเงียบครอบงำ
   “ว่าแต่เจ๊กลับดึกเถอะ  เรนล่ะไปไหนมา”
   “เคลียร์เรื่องหนี้สินนิดหน่อยครับ”
   “หือ?” ซันไม่รู้เรื่องหนี้สินอื่น ๆ ของตระกูลซ่งด้วยหรอก  เขามีอุดมการณ์ร่วมกับเพราะเฮียใหญ่เพียงอย่างเดียว “กับแสงน่ะเหรอ?”
   “ไม่ใช่ครับ...” ชายหนุ่มปฏิเสธทันควัน ก่อนจะเพิ่งนึกได้ “เอ่อ...แต่จะว่าไม่เกี่ยวก็คงไม่ใช่”
   “พูดอะไรวกวนหือ? เด็กน้อย”
   “อืม...” นเรนทร์ลูบปลายคาง  ความสงสัยผสมเคียดแค้นที่เก็บมาตั้งแต่เย็นทำให้อดจะถามออกไปไม่ได้ “เฮียแสงนี่เป็นคนยังไงเหรอครับ”
   “หา!?” ซันตาโต “ทำไมอยากรู้ล่ะ  อย่าบอกนะว่าแอบไปทำอะไรกันมาอีก!  ไอ้แสงมันข่มขู่ให้สมยอมใช่ไหม?  เจ๊ว่าแล้ว!  ไอ้นี่มันมักมากในกาม! ไอ้เฒ่าหัวงู”
   “เอ่อ...ไม่ใช่ครับเจ๊” พูดตามตรงมีแต่นเรนทร์นี่แหละที่ข่มขู่แสง “เดินเข้าไปใกล้เฮียยังไล่ตะเพิดผมเลยครับ”
   “ค่อยโล่งอกหน่อย” แน่นอนว่าง้างตบไอ้แสงไปแล้วไม่มีคืนคำ  ถือว่าโดนด่าฟรีไป “แต่ไหนว่าขู่ไม่ให้ยุ่งด้วยไง  ไอ้แสงมันยังกล้ามาตามทวงเงินอีกเหรอ”
   “สถานการณ์มันพาไปน่ะครับ  อา...จะเล่ายังไงดี” สีหน้าเจ๊ซันสนใจเต็มประดาขนาดนั้นถ้าไม่เล่าก็คงไม่ได้กลับบ้าน “ตอนนี้ผมทำงานที่ไซต์แถวห้องเฮียแสง  ก็เลยบังเอิญเจอกันบ่อย ๆ แล้วเฮียดันมาเจอผมตอนไปทวงเงินร้านพอดีก็เลยเข้ามาช่วยแนะนำวิธีทวงให้”
   “ไอ้แสงช่วย?”
   “แล้วก็จิ๊กเงินผมไป”
   “สารเลว!” ซันตบเข่าฉาด “ว่าแล้วเชียวคนอย่างมันจะไปช่วยใครฟรี ๆ”
   “แต่ไม่ต้องช่วยก็ได้ไงครับ  ผมเลยว่าแกแปลก ๆ” ว่าแล้วก็เครียดจนคิ้วขมวดเป็นปม “คนแบบนี้ก็มีเหรอครับ”

   นเรนทร์ไม่เคยคาดหวังกับใคร  เขาเหมือนไม้เกี๊ยะลอยน้ำ ไหลไปมาไม่ขึ้นฝั่งแต่ก็ไม่เคยจม  ดังนั้นจึงประหลาดใจกับเหตุการณ์ในวันนี้มาก  จะหักหลังหรืออะไรก็ช่าง แต่ช่วยก็คือช่วยไม่ใช่เหรอ?

   “เรนเอ๊ยลูก” คำถามน่าเอ็นดูจนซันอดจะลูบเส้นผมสีทองไม่ได้ แม้จะต้องเขย่งก็ตามที “เพื่อนบางคนเราก็ไม่อยากเสียเขาไปหรอกถ้าไม่จำเป็น”
   “.......”
   “แสงก็เป็นหนึ่งในนั้น” ทั้งที่หน้าสดไร้เครื่องสำอางใด ๆ แต่ใบหน้าของซันตอนเล่าถึงเพื่อนช่างดูมีความสุข “มันบ้าเนอะ ว่าไหม?”
   “ฮ่า ๆ ๆ นั่นสิครับ”

   สรุปว่าเป็นคนบ้าคนหนึ่ง....
   พอได้คำตอบแล้วก็เดินกลับบ้านด้วยหัวสมองกลวงโบ๋

   ห้องแถวแออัดอับชื้นคือที่ซุกหัวนอนอันแสนสุข  ลุงเจ้าของตึกเป็นเพื่อนกับพ่อจึงปล่อยเช่าในราคาถูกบรมหรืออีกแง่คือห้องมันแคบมากจนไม่รู้จะเอาอะไรไปแพง  ข้อดีอีกอย่างก็คือสองชั้นด้านล่างเป็นโกดังที่ลุงใช้เก็บเสื้ออันเป็นธุรกิจหลักของแก  นั่นเท่ากับว่าตึกหลังนี้มีนเรนท์อาศัยอยู่เพียงคนเดียว
เมื่อวานเขาเพิ่งขนขยะไปทิ้งจึงมีที่ให้ล้มตัวแบ้แผ่หลาบนพื้นสบาย ๆ  เรนชอบนอนบนพื้นเป็นที่สุดถึงจะปวดหลัง แต่ก็เย็นสบาย  เขาพลิกตะแคงมองถ้วยแก้วที่ใช้งานเมื่อครู่อย่างเกียจคร้าน
อา...ไม่อยากล้างจานเลยน้อ  มือเป็นแผลอยู่ด้วย
   พูดถึงแผลก็รีบยกมือขวาขึ้นมาดู  พังผืดระหว่างนิ้วโป้งและชี้ที่ฉีกขาดเมื่ออาทิตย์ก่อนสมานเข้าหากันบ้างแล้วทิ้งสะเก็ดแผ่นใหญ่ไว้รอคนมือบอนมาแกะเล่น  พอลองขยับนิ้วโป้งก็พบว่ามันเริ่มกลับมาแล้ว  ดูซิ! เป็นแผลที่อื่นจะไม่ว่าเลยแต่มนุษย์ที่ไร้นิ้วโป้งน่ะสูญเสียความสามารถในการหยิบจับสารพัดรูปแบบไปเลยนะ  ให้นิ้วอื่นด้วนไปเลยยังดีซะกว่า!
   โชคดีจริง ๆ ที่เก็บเงินก้อนนั้นมาได้เลยพอมีกินไปทั้งเดือน  พอคิดถึงเรื่องนี้ก็พลอยนึกถึงหญิงสาวที่น้ำตาคลอเพราะเขา  รู้สึกผิดก็ส่วนหนึ่ง แต่สิ่งที่วูบโหวงในอกนั่นกลับเป็นสิ่งอื่น

   ใจหาย....
   ต่อจากนี้คงไม่มีเหตุผลที่ต้องไปเจอเบลอีกแล้วสินะ

.........................................
..........................
..........
.....


   “ไอ้เวรนี่  บอกว่าไม่ให้ยุ่งกับโครงก็ไม่ฟัง  เดี๋ยวปั๊ดไล่ออกเลยนี่!”
   “แหม  ลุงบุญก็...  มันงานถนัดผมนี่นา”
   “ไป้! ไปทากาวห้องนู้น  จะติดลามิเนตแล้ว”
   “คร้าบ~”

   ลุงบุญขี้บ่นเหมือนเดิม  อย่างว่าแหละเนอะหัวหน้าที่ไหนไม่ขี้บ่นบ้างล่ะ  นเรนทร์ยักไหล่แล้วเดินเข้าห้องข้าง ๆ ไปโดยดี  เขาน่ะไม่ถนัดงานประณีตศิลป์อย่างติดลามิเนตเอาเสียเลย  ต้องมานั่งเล็งซ้ายขวาเลื่อนแล้วเลื่อนอีก  พอเห็นรอยต่อทีลูกค้าก็ไม่รับงาน  แถมมีโอกาสโดนตัดเงินเป็นกรณีพิเศษอีก  งานแบบนี้ใครจะไปอยากทำ!
   บ่นไปก็เท่านั้นรู้ตัวอีกทีไอ้หนุ่มผิวแทนก็นั่งยอง ๆ ทากาวบนบานเปิดตู้  กลิ่นสารเคมีทำลายจมูกแม้จะใส่แมสปิดปากไว้แล้ว  พอเรียบร้อยก็ตะโกนเรียกรุ่นพี่อีกคนมาช่วยวางแผ่นลามิเนตแทน
   เพราะร้างราการทำงานหนักมานานร่างกายจึงอ่อนเปลี้ยไปหมด  เรนเผลอเอนตัวหลับในห้องจนโดนหัวหน้าตามมาเขกกบาลถึงสองครั้ง  ปลุกผีขึ้นมาทำงานจนตะวันตกดิน

   “เรนเอ๊ย!” เสียงแหบทุ้มตะโกน “มาเอาเงินเร็ว”
   “ทันทีเลยครับลุง!” ลิ้นไม่ทันเข้าปากไอ้ลูกจ้างก็วิ่งดุ๊ก ๆ ออกมาแบมือ  กระดิกหางระริกระรี้จนบุญอยากจะริบคืน
   “หักไปห้าสิบบาทนะ  หลับครั้งละยี่สิบห้า”
   “ใจร้าย!”
   เหมือนจะพูดเล่นแต่หักจริง  นเรนทร์มองเงินที่ไม่เต็มจำนวนในมือแล้วส่งสายตาลูกหมาอ้อนวอน แต่ดูสีหน้าลุงแล้วเกรงว่าจะได้รอยตีนกลับมามากกว่า
   ชายหนุ่มยัดเงินลงกระเป๋ากางเกงช่วยทุกคนเก็บของนิดหน่อย  อย่างว่าแหละถ้าปล่อยอุปกรณ์เรี่ยราดคนในคอนโดจะไปฟ้องนิติฯ เอาได้ และแน่นอนจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก....

   “อ้าว!  แกจะไปไหนเรน” ทั้งที่แห่กันมายืนรอกันหน้าลิฟต์แล้ว แต่ไอ้ลูกจ้างคนหนึ่งกลับถลันเถลือกวิ่งกลับไปทางเดิม
   “ลุงกลับก่อนเลยครับ  ผมลืมของนิดหน่อย”
   “เออ  รีบลงไปล่ะ  เดี๋ยวมีคนไปฟ้องนิติฯ จะซวยเอา”
   “ครับ!”

   ตุบ ๆ ๆ  รองเท้าแตะกระทบพื้นเสียงดังไปทั้งชั้น  คนลืมของวิ่งฝ่าคราบฝุ่นเกรอะกรังพุ่งตัวไปที่บันไดหนีไฟ  ทันทีที่เปิดออกลมก็หวดเข้าหน้าวูบใหญ่  เส้นผมสีทองปลิวกระเซอะกระเซิงจนต้องทิ้งตัวลงนั่งข้างประตูเพื่อหลบทางลม
   เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องมาที่นี่…  ก็แค่อยากมารับลม....ล่ะมั้ง?
   เรนถามตัวเองอีกครั้ง  หรือความจริงเขาหวังจะเจออะไรกันแน่?

   แกร๊ก...

   คิดไม่ทันแตกฉานกลอนประตูเหนือศีรษะก็ขยับหมุน  ในนาทีที่มันถูกผลักออกนั่นเองชายหนุ่มก็ได้รับคำตอบเมื่อครู่...

   แอ่ก!

   เต็ม ๆ หลัง...

   “เกะกะ” น้ำเสียงเรียบเฉยกลับทำเจ้าจิ้งจอกเผลอกระตุกยิ้มน่าขนลุก “ว่าแล้วเชียวว่าใครมันมาวิ่งเสียดัง  กำลังจะไป----”
   “ฟ้องนิติฯ” นเรนทร์ยักคิ้ว “ใช่ไหมครับเฮีย”
   อา...  แค่ขมวดคิ้วก็เหมือนมีคำด่านับล้านนับพันพุ่งใส่หัวนี่คงมีแต่เฮียแสงที่ทำได้ และก็มีแต่นเรนทร์ที่ยิ้มระรื่นให้ด่าอย่างเป็นสุข
   “ยังไม่หลบไปอีก” ไม่ว่าเปล่ายังขยับบานพับกุกกักกระแทกแผลเก่าเรนไปอีก  เด็กนรกจึงยอมแพ้ขยับตูดหลบไปอีกทาง  ทันทีที่ก้าวออกมาได้เสียงทุ้มก็เอ่ยบอก “เหม็นเหงื่อ”
   “ก็เพิ่งทำงานเสร็จนี่ครับ”
   แสงเดินหลบเข่าเกือบเกี่ยวหัวเด็กล้มฟาดพื้นแต่ก็มิได้นำพา  ขายาว ๆ ก้าวข้ามขึ้นขั้นบันไดไปด้านบนเพื่อดักต้นลม  เขาจะไม่ยอมดมกลิ่นเหงื่อเด็ดขาด ในขณะเดียวกันก็ไม่สนว่าไอ้เด็กเรนจะต้องรมควันบุหรี่หรือไม่  จัดว่าเป็นผู้ใหญ่ที่ไร้รับความรับผิดชอบต่อสังคม

“ถ้าจะมาขอเงินคืนบอกไว้ก่อนว่าไม่มี”
“ก็ไม่ได้คิดว่าจะมีสักหน่อย” เรนพูดอู้อี้ในแมส เพราะรำคาญเสียงตัวเองจึงดึงมันลงมากองที่ใต้คาง “แล้วเฮียเป็นไง  ได้หน้าเลยล่ะสิครับ”
“ก็พอควร” แสงตอบคำถามอย่างตรงไปตรงมาพลางยกบุหรี่ไฟฟ้าขึ้นใส่ปาก “ได้เปอร์เซ็นต์ด้วยนะ”
“โอ้โห อิจฉาจัง” เงินกูทั้งนั้น  นั่งตอกตะปูแทบตายเฮียเอาไปใช้หน้าตาเฉย “งั้นเลี้ยงข้าวเย็นผมหน่อย”
“เรื่องสิ  กว่าจะได้มาเหนื่อยแทบแย่”

วินาทีนั้นเขาเผลอคำนวณองศาการโยนคนลงจากตึก...

เพราะนเรนทร์เงียบไปแสงจึงลอบมองชายหนุ่ม  ไอ้เด็กซ่งอยู่ในสภาพยับเยินเอาเรื่อง  เสื้อยืดสีเทาชุ่มเหงื่ออย่างชัดเจน  แถมใบหน้าก็มันมะเมื่อมเหมือนทาน้ำมันมวย  ขนาดไม่ได้กลิ่นยังรู้ว่าเหม็นเหงื่อขนาดไหน
กระนั้นก็ยังมีเสน่ห์อย่างประหลาด...
ใบหูที่หมุดแทงเลอะเทอะ  ปลายคางที่มีหน้ากากอนามัยกองอยู่  รายละเอียดเล็กน้อยเหล่านั้นทำให้นเรนทร์ไม่เหมือนใคร....
เพราะมันบ้าไง....

คนบ้าสองคนสบตากันจนกระแสไฟฟ้าแล่นเปรี๊ยะ ๆ  แสงที่อยู่ด้านบนเริ่มแผ่ออร่าเจ้าถิ่นก้มมองผู้บุกรุกที่ปลายเท้า  เขาถามด้วยเสียงเย็นเยียบ “มาทำอะไรตรงนี้”
“ไม่รู้สิ” ไอ้เด็กซ่งจ้องกลับ “อยู่ ๆ ก็อยากเจอเฮีย”
“หา!? ประโยคเหมือนจิ๊กโก๋บ้านนอกจีบสาวนั่นมันอะไรวะ”
   “อ่า...ไม่รู้สิ”
   “แกพูดว่าไม่รู้สองครั้งแล้ว”
   “เหรอครับ อ้า~” นเรนทร์ยกมือขยี้เส้นผมสีทองจนยุ่งเหยิงราวกับหาที่ระบายไม่ได้แม่งก็ลงหัวตัวเองมันเนี่ยแหละ “แต่อยากเจอเฮียจริง ๆ นะ...”

   หน้าเฮียแสงเหยเกอย่างกับเห็นผี  อะไรเล่าพูดความจริงก็ไม่ได้เหรอ!  ก็เขาไม่รู้จริง ๆ นี่นาว่าทำไมถึงอยากมาเจอ  รู้แค่ว่าถ้าอยู่กับเฮียแสงแล้วพ่นเรื่องราวบ้าบอนับพันทางนั้นจะด่ากลับมาให้เขาสบายใจ  อ๊ะ! ใช่แล้ว...

   “เฮียด่าผมหน่อยสิ”
   “อะไรของแกอี๊ก!”
   “ไม่รู้จะด่าอะไรใช่ไหมล่า  เอางี้เดี๋ยวผมเล่าเรื่องผมให้ฟังแล้วเฮียด่ามานะ”
   “โดนฟาดจนสมองบวมหรือไง”
   “เมื่อคืนก่อนน่ะ...” ถามว่านเรนทร์มันเคยฟังที่ผู้ใหญ่พูดไหม “หลังจากที่เฮียขโมยเงินผมไป”
   “ไม่ได้ขโมย  มันเป็นของฉันแต่แรก  จำใส่สมองกลวง ๆ ของแกไว้ซะ”

   อ๊ะ! ด่าแล้ว

   เรนเผลอดีใจจนเนื้อเต้น  สีหน้าตอนนั้นเล่นเอาแสงขนลุกซู่  นี่กูไปโดนสวิตช์อะไรมันเข้าล่ะนี่....
   “ตอนนั้นผมก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าจะไม่ได้เจอเบลอีกแล้ว” ขายาว ๆ เหยียดออกจนสุด  นเรนทร์ทิ้งศีรษะพิงประตูไว้คล้ายกับหมดแรง “พอคิดแบบนั้นก็ใจหายขึ้นมาเลยล่ะ”
   พื้นเหล็กของบันไดหนีไฟเย็นยะเยือก  ประกอบกับท้องฟ้าสีเทาทำบรรยากาศหม่นหมองลงไปทันตา  ชายหนุ่มเขย่าขาเหมือนเด็กซุกซน ทว่าแววตากลับเศร้าสร้อย
   “ตอนแรกที่ผมเห็นหน้าเธอวันนั้น  แวบแรกมันสะใจชะมัด  ฮะ ๆ  คิดว่ายิ้มหวานให้แล้วผมจะหลงเชื่อทุกครั้งเหรอ  คบกันมาตั้งกี่ปีจะหลอกทั้งทีหัดใช้วิธีอื่นซะบ้างสิ” ริมฝีปากบางคลี่รอยยิ้ม “เฮียรู้อะไรไหม  เบลน่ะชอบช้อนตามองเวลาขออะไรจากผม  เขาเรียกว่าอะไรนะ?  ใช้ส่วนสูงให้เป็นประโยชน์”
   “ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิง  ไม่เข้าใจไอ้ความน่ารักแบบนั้นหรอก” คนฟังตอบอย่างเฉยชา “แกยังรักเขาอยู่หรือไง”
   “ไม่รู้สิ แต่ก็ไม่ได้อยากกลับไปคบหาด้วยนะ แค่....ใจหายนิดหน่อย” เรนถอนหายใจ “เหมือนเวลาย้ายโรงเรียนแล้วเกิดนึกขึ้นมาได้ว่าจะไม่ได้เจอเพื่อนคนนั้นอีกแล้วสินะ  อ๊ะ! ใช่แล้วเขาเรียกว่าผูกพัน!”
   “หือ”
   “ใช่...ผูกพัน  ถึงไม่ได้รักแบบนั้นแล้วก็ใจหายอยู่ดี”

   เด็กประหลาด...
   คิ้วรกขมวดเข้าจนเป็นรอยบุ๋มขณะจ้องมองร่างด้านล่าง  นเรนทร์ดูนิ่ง ๆ แต่ก็ไร้ความกังวลบนใบหน้า  ถ้าให้เปรียบก็คงเหมือนนกขาหักที่ยังบินต่อโดยไม่ร้องโอดครวญเลยสักแอะ  ทั้งที่ผู้หญิงคนนั้นหลอกให้มันรอเงิน แถมยังเสี่ยงตายไปโดนยำตีนอีกเนี่ยนะ
   “แกไม่โกรธสักหน่อยเหรอ”
   “โกรธทำไมอะ” ชายหนุ่มถามอย่างใสซื่อ “ผมไม่เคยคาดหวังอะไรจากเธอตั้งแต่แรกแล้วนี่นา”
   
   ถ้าไม่แปลกก็เรียกว่าสมองกลวงแล้วกัน...

   “อ๊ะ! แต่มีเรื่องน่ายินดีอย่างหนึ่งนะครับ” ไม่รอให้แสงถาม  มันเล่าต่อทันที “ปกติผมแพ้เวลาเบลอ้อนตลอดเลย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมชนะเธอได้! เพราะเฮียแท้ ๆ เลย”
   “ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย”
   “ตอนง่อยเปลี้ยกำลังจะแพ้พอนึกขึ้นได้ว่ากลับไปต้องโดนเฮียด่าแหงม ๆ  ผมก็เลยฮึดสู้ขึ้นมา!” เรนชูสองนิ้วท่าทางปัญญาอ่อนสิ้นดี “แล้วก็ชนะด้วย ฮี่ ๆ”
   “หึ” แสงพ่นลมออกจมูก เกือบสำลักควันอยู่เหมือนกัน “แกเห็นฉันเป็นคลับฟรายเดย์หรือไง”
   “ฮ่า ๆ ๆ” มันยิ้มระรื่น “เท่านี้ก็ไปต่อได้แล้ว”

   เขาเห็นตัวเองในดวงตาไอ้เด็กนั่น...
   ...แต่เป็นแสงเมื่อหลายสิบปีก่อน


   ความรักที่ไม่สมหวังครั้งแรกนั้นยังสวยงาม  ทว่าเมื่อมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าหัวใจก็พลันด้านชาไม่รู้รสรัก  ยิ่งกับผู้ชายด้วยกันยิ่งไม่เห็นปลายทางของความสัมพันธ์  ราวกับเพียงพบเจอเพื่อเสพรสหวานจนจืดจางแล้วก็แยกจากไปเรื่อย ๆ

   “เด็กเอ๊ย”
   “ยี่สิบสี่แล้วนะครับ  อ๊ะ! แต่ถ้าเทียบกับเฮียก็ถือว่าเด็กแหละเนอะ”
   “เด็กเปรต” การด่าพัฒนาไปสู่อีกขั้นอย่างรวดเร็วจนนเรนทร์ทนไม่ได้  เดินไปเกาะที่ขั้นบันไดทำท่าจะจู่โจม “หยุดตรงนั้นเลย!”
   “หา?”
   “กฎข้อแรก” เจ้าถิ่นพ่นควัน “ห้ามขึ้นบันได  ฉันไม่อยากได้กลิ่นเหงื่อแก”
   “โอ้โห นี่ผมโผล่มายุคศักดินาเหรอ” ปากบ่นแต่มันก็ล่าถอยขยับกลับไปโดยดีพร้อมกับยกมือยอมแพ้ “โอเค ไม่ขึ้นบันไดก็ได้ แต่ช่วยทำอะไรสักอย่างที่มนุษย์ยุคปัจจุบันเขาทำกันหน่อยได้ไหมครับ”
   “อะไร”
   “ผมชื่อเรน”
   “ฉันรู้”
   “ไม่ได้ชื่อแกสักหน่อย”
   “เรื่องนั้นไม่จำเป็นต้องใส่ใจ  เผื่อจะลืมว่าฉันแก้ผ้าอยู่ในมือถือแก” น้ำเสียงนั้นเรียบเฉย “ดังนั้นไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องพูดจาดีด้วย”
   “ใจร้าย!  ผมออกจะนับถือเฮียนะ”
   “ถ้างั้นก็ลบคลิปสิ”
   “แต่รักตัวเองมากกว่า”

   เปรี๊ยะ...  ลำแสงจากดวงตาปะทะกันกลางอากาศ  ไม่ไหว ๆ เผลอคิดไปว่าไอ้เด็กนี่มันใสซื่อได้ยังไง!  อย่างน้อยแสงตอนอายุเท่ามันก็ไม่อัดคลิปไว้แบล็คเมล์ใครแน่นอน

   “นะเฮีย”
   “เฮียห่าอะไรนักหนา ไม่ใช่คนจีน”
   “อ๊ะ! เอางี้ดีไหม” คนแซ่ซ่งดีดนิ้ว “มาแลกกัน  เฮียเรียกชื่อผม แล้วผมจะเรียกเฮียว่าลุงแสง”

   โอ้โห! เท่าเทียมกันมาก  ไม่ฉลาดจริงคิดไม่ได้เลย!

   “ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง  จะให้ลดลงมาถึงพี่แสงเลยเหรอ  เฮียไม่คิดว่าแก๊ปมันมากไป?”
   แม่งขยี้ตรงจุดเลยเว้ย!
   “แล้วแกล่ะ!  ผู้ชายบ้าอะไรชื่อเรน”
   “อ้าว! พูดงี้เฮียไม่เคยฟังเพลงเกาหลีอะดิ  พี่เรนไง! พี่เรนที่ฉีกเสื้อ อ้าส์~”
   “ขอร้องอย่าทำท่าประกอบ” คนแก่ยกมือห้าม  อยู่ ๆ แม่งมาถลกเสื้อขึ้นไม่ได้น่าดูเลยสักนิด  ดีนะไม่ฉีกจริง “รู้จัก แต่ไม่คิดว่าใครมันจะตั้งชื่อลูกชายแบบนี้”
   “นี่ไม่ได้หลอกด่าพ่อผมใช่ไหม” ว่ากันตามตรงถึงเฮียด่าเรนก็ไม่ตกใจแล้ว “นเรนทร์น่ะแปลว่าพระราชาเชียวนะ  แสดงว่าจะเป็นเจ้าคนนายคน  มีอำนาจยิ่งใหญ่ แล้วก็...เดี๋ยว ๆ เฮียจะไปไหน  ฟังกันก่อนเซ่!”
   “ฉันไม่ได้ว่างมาฟังแกพูดเรื่องไร้สาระนะ” แสงเดินเลี่ยงร่างอีกฝ่ายตรงไปยังประตูเหล็ก “แล้วก็รีบลงไปได้แล้วก่อนที่ฉันจะโทรเรียกยามมาลากลงไป”
   “โห!  ใจร้ายชะมัด  อยู่คุยกับผมก่อนสิเฮีย  เฮี้ย!  เดี๋ยวสิ!  อย่างน้อยก็ช่วยลงไปส่งผมหน่อย  เดี๋ยวลุงยามจับได้ว่าออกงานไม่ตรงเวลานะ!”

   แน่นอนว่าคนเลือดเย็นอย่างเฮียไม่ได้ชายตาแลสักนิดเลย  นเรนทร์มองแผ่นหลังกว้างค่อย ๆ หายเข้าไปหลังบานประตูพร้อมเสียงคำรามหงุดหงิด


   “เข้ามาได้ก็ออกไปให้ได้แล้วกันไอ้เรน”

   ปัง!

‘ไอ้เรน’ เผลอยกมือขึ้นกุมอก
   อ๊ะ...เผลอกระตุกขึ้นมาวูบหนึ่งเลยแฮะ...


TBC


สั้นเนอะ  รู้ตัวค่ะเลยชิ่งพูดก่อนเลย 5555555
เริ่มขยับเข้ามาทีละนิดแล้ว  หนทางแห่งรักอยู่ไม่ไกลแล้วค่ะ  มองไปที่เส้นขอบฟ้านั่นสิคะ....
น้องเรนน่าเอ็นดูเนอะ  นี่เขียนเองอวยน้องเองค่ะ แงงงงงง้  เด็กอะไรน่าตีแบบนี้  อาแสงไม่เลี้ยงเดี๋ยวเจ๊เลี้ยงเองค่ะ 5555
ฝากเอ็นดูน้อง และหมั่นไส้เฮียแสงด้วยนะคะ  แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 08-01-2017 20:17:53
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 08-01-2017 20:46:28
อย่าว่าคนบ้า 2 คนเขาคุยกันเลย  คนอ่านเรื่องนี้ก็เริ่มจะคล้าย 2 คนนั้นเข้าไปทุกที ณ จุดๆนี้ ...

แค่เรนอยากมาเจอเฮีย อยากได้ยินเฮียด่า ... เรนผิดตรงไหน??  เฮียนี่เข้าใจอะไรยากแท้ 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 08-01-2017 20:57:39
นุ้งเรนน่าตีมากเลย บังอาจเรียกเฮียแสงว่าลุง!!!
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 08-01-2017 20:58:09
เริ่มชอบเฮียแล้วล่ะซี้
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 08-01-2017 20:59:15
มีความหวั่นไหวเกิดขึ้นรึเปล่าน๊าาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 08-01-2017 21:00:30
ทำไมเราเขินๆแปลกๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 08-01-2017 21:54:54
ตลกทอล์คของคนเขียนค่ะ หนทางแห่งรักอยู่ไม่ไกลแล้วค่ะ  มองไปที่เส้นขอบฟ้านั่นสิคะ.... ต้องมีจุดต่ออีกสักหน่อยด้วยนะ ฮา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 08-01-2017 21:58:55
สารภาพเลยว่า.....
รู้สึกว่า กูคงบ้าพอ ๆ กับเฮียแสงกะนุ้งเรน ถึงได้อ่านไปฟินไป

กร๊ากกกกกกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 08-01-2017 22:04:31
น่าเอ็นดูไรจะขนาดนี้คะ ตลกมัน 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 08-01-2017 22:39:05
ถึงจะด่าทุกเม็ด แต่ทำไมรู้สึกกร๊าวๆ คันในหัวใจเบราๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 08-01-2017 23:09:14
เฮียจะไม่ลงไปส่งเรนจริงๆหยอ 5555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 09-01-2017 09:58:40
เรนหวั่นไหวล่ะสิ   :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 09-01-2017 10:29:38
เข้าตำราปากร้ายแต่ใจดีนี่นาอาแสงเอ๊ยยย
นิดนึงก็แอบหวั่นไหวกับเด็กนี่
รีบมีแฟนไปอวดอโณได้แล้วววว !!!
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 09-01-2017 10:40:05
อาแสงในมุมของคนอื่นที่ไม่ใช่คุณ อโณ นี่มันหนังคนละม้วนเลยนะ


อาที่แสนดี กับ อาสุดเกรียน 555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 09-01-2017 13:05:23
หึๆ รักฉบับฮาร์ดคอร์
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 09-01-2017 13:55:04
น้องเรนนี่น่าเอ็นดูววนะคะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 11-01-2017 20:36:04
#6
ในที่สุดเรนก็ได้เงินก้อนมา แต่หนี้ที่เหลือนี่มันเท่าไหร่กันล่ะ 55555
ถ้าทำให้รักอาแสงคงเป็นป๋าให้สบายหรอก //เมื่แ
อไหร่จะเลิฟ อ่อ นิยายฟิลกูด โรแมนติกนี่เนอะ 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 11-01-2017 21:09:45
#7
เรื่องราวที่ผ่าน จะสานให้ผูกพันกัน เรนเพ้อหาลุงซะแล้ว เป็นเราก็ดีใจนะ ถึงจะดูขัดแย้ง แต่ลุงแสงเนี่ยใจดีพึ่งพาได้ในเวลานี้กับเรนจริงๆ ไม่ให้หลงได้งายยย
รอต่อนหน้าค่าาาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 11-01-2017 22:47:46
ดูแล้วท่าทางเรนจะได้จีบลุงแสงนะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 7 08/01/60] p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 15-01-2017 22:55:20
ทวงครั้งที่ 8

   “ไอ้เรนไปซื้อข้าวกล่องมาดิ๊”
   เจ้าของชื่อหันขวับ แถมชี้หน้าตัวเองเป็นเชิงถามย้ำว่า ‘ผมเนี่ยนะ?’
   “เออ  แกนั่นแหละ” ผุก!  หัวหน้ายิงตะปูอย่างฉุนเฉียว “มือยังไม่หายเดี้ยงอย่าเลือกงานให้มันมาก”

   แหม...แค่นี้ก็ต้องดุด้วย
   กระโถนท้องพระโรงเดินไปรับแบงก์สีม่วงจากลุงบุญแต่โดยดี  ช่วงนี้ทำอะไรก็ขัดหูขัดตาแกไปหมด เพราะลางานไปหลายอาทิตย์แน่ ๆ  ไม่ได้การ! ต้องทวงตำแหน่งลูกรักคืนสักหน่อยแล้ว
   ว่ากันตามตรงทุกวันนี้ก็ทำตัวเป็นอภิสิทธิ์ชนจนพี่ ๆ ในไซต์หมั่นไส้จะแย่  มีที่ไหนนึกจะทำงานก็มานึกจะลาก็หายหน้าตาเฉย เพราะลุงบุญเป็นเพื่อนพ่อเขาหรอกแกถึงได้เมตตาไม่เอาความ  ลองเป็นคนอื่นคงจับโบกปูนไปแล้ว  อา...จะว่าไปพ่อนี่ก็เพื่อนเยอะชะมัดเลย
   “ยังไม่รีบไปอีก”
   “คร้าบ~”

   มัวแต่คิดเรื่อยเปื่อยเลยโดนดุอีกจนได้  ชายหนุ่มรีบวิ่งดุ๊ก ๆ ไปกดลิฟต์ก่อนจะมีก๊อกสามตามมา  นิ้วเกี่ยวเอาหน้ากากอนามัยลงกองไว้ใต้คางแล้วพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่  วันนี้อากาศร้อนแถมพัดลมตัวประจำดันมาเสียเลยต้องพึ่งลมธรรมชาติจากหน้าต่างเอา  แน่นอนว่าไม่พอเยียวยาชีวิตสักนิด
   นเรนทร์เดินดุ่ม ๆ ข้ามถนนไปอีกฟาก  มุดเข้าทางลัดไปโผล่ที่ตลาดในอีกสิบนาทีต่อมา  เขาสั่งข้าวกล่องที่ร้านประจำด้วยเมนูยอดนิยมอย่างกะเพราหมู  นอกจากไม่ครีเอทแล้วยังบังคับให้ทุกคนกินเหมือนกันอีกต่างหาก
   “ป้าจ๊ะ  เดี๋ยวผมมาเอานะ”
   ว่าแล้วก็เดินเตาะแตะไปตามทาง  ว่าจะซื้อทิชชูไปใส่ห้องสักหน่อย  ไหน ๆ ได้โอกาสแล้วอย่าเสียเวลาเลยแล้วกัน  แอบโดดนิดหน่อยหัวหน้าไม่รู้ระ----

   “อ๊ะ! คุณ...”
   
   เพราะกำลังทำความผิดอยู่เจ้าจิ้งจอกจึงสะดุ้งโหยงโดดเหยงไปอีกฝั่ง  มันเหลือกตามองผู้มาเยือน...
   ชายวัยกลางคนท่าทางสุขุมคลี่ยิ้มบางมาให้  ดวงตาใต้กรอบแว่นทรงสุภาพดูจะยินดีกับการพบเจอครั้งนี้ไม่น้อย  นเรนทร์เผลอเพ่งมองใบหน้านั้นด้วยคุ้นว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน….

   “แฟนพี่แสงนี่นา”

   โอ๊ะ! นึกออกแล้ว!
   “น้องชายเฮียแสงใช่ไหมครับ!” ชายหนุ่มตอบคำถามด้วยคำถาม  ลืมแก้ไขเรื่องสถานะของตัวเองไปเสียสนิท “คุณ..เอ่อ....”
   “ฉานครับ” คุณหมอยิ้มละไม “เอ...ถ้าจำไม่ผิด...คุณเรนใช่ไหมครับ”
   “เรียกเรนเฉย ๆ เถอะครับ” ให้คนอายุมากกว่าเยอะ ๆ มาเรียกคุณแล้วจั๊กจี้ชอบกล  แถมยังออร่าผู้ดีซะขนาดนั้นเขารู้สึกไม่คู่ควรเป็น ‘คุณเรน’ เลย
   “อ๋อครับ” คู่สนทนาลอบมองเรนอย่างสุภาพ  ไม่ได้ละลาบละล้วงจนน่าเกลียดราวกับว่าแค่หาเรื่องคุยเท่านั้น “บังเอิญจังเลย  มาทำอะไรแถวนี้เหรอครับ”
   “ทำงานไซต์แถวนี้น่ะครับ”
   “เอ๋  เรนเป็นวิศวกรเหรอครับ”
   “อ่า....จะว่าไงดีล่ะ” ให้ตายเถอะคุณฉานจะมองโลกในแง่ดีเกินไปแล้ว!  สภาพไอ้เรนตอนนี้มันใกล้เคียงวิศวกรตรงไหน  เสื้อชุ่มเหงื่อ  เกลือขึ้นหลัง  พังไปยันตีน  ถ้าเฮียอยู่คงไล่ไปเดินสุดขอบโลก  ดีที่น้องชายมีเมตตากว่านั้นมาก และแน่นอนว่าไม่มีเหตุผลอะไรที่เรนต้องโกหก “เป็นช่างน่ะครับ”
   ดวงตาอีกฝ่ายเบิกขึ้นเล็กน้อย  ฉานไม่ได้ดูแคลน แต่สารภาพว่าตกใจอยู่เหมือนกันที่แฟนพี่ชายทำอาชีพนี้ “อ๋อ...ครับ”
   “คุณฉานมาหาเฮียแสงเหรอครับ”
   “เปล่าหรอกครับ  ผมมีธุระแถวนี้พอดี  อ๊ะ! แย่จริงถ้ารู้ว่าจะเจอเรนน่าจะฝากของไปให้พี่แสงสักหน่อย”
   “เอาไปให้เองไม่ดีกว่าเหรอครับ”
   “พี่แสงนาน ๆ จะกลับบ้านสักที  ไม่ค่อยได้เจอหรอกครับ” คุณหมอยิ้มแห้ง ๆ “ถ้ายังไงฝากบอกด้วยนะครับว่าใกล้วันเกิดหลานแล้ว  พ่อแม่ก็อยากเจอ  ไว้นัดมากินข้าวกันนะครับ”
   “ได้เลยครับ  แล้วจะบอกให้” คนผิวแทนเริ่มหลุกหลิกเพราะกลัวจะไปซื้อของไม่ทัน  เกิดเข้าไปสายโดนหัวหน้าแหกอกแน่นอน  โชคดีที่ฉานเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย
   “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
   “ครับ  สวัสดีครับ”

   ไอ้หนุ่มผมทองมองเหลียวหลังไปจนสุดสายตา  ครุ่นคิดไปตลอดทางว่าพ่อแม่เขาเลี้ยงดูมายังไงพี่กับน้องถึงได้ต่างกันราวฟ้ากับเหว  น้องชายทั้งสุภาพ  เรียบร้อย  เป็นผู้ใหญ่  ส่วนคนพี่น่ะเลือดเย็นเป็นน้ำแข็ง  ดุอย่างกับช้างตกมัน…

   ‘เข้ามาได้ก็ออกไปให้ได้แล้วกันไอ้เรน’

   ....แต่เฮียก็น่ารักในแบบของแกล่ะน้อ~

..........................................
...........................
...........
....


   วี๊ด~
   นเรนทร์ผิวปากหวือในมือแกว่งถุงกระดาษชำระแพคหกม้วนไปมา  เลิกงานทีไรอารมณ์ดีทุกที  วันนี้กระปรี้กระเปร่าได้ค่าจ้างเต็มเม็ดเต็มหน่วย แถมหัวหน้ายังเลี้ยงข้าวเย็น ประหยัดไปได้อีกมื้อ
   ป้าร้านน้ำเต้าหู้ส่งยิ้มหวานให้แม้จะไม่ได้ซื้อของแกก็ตาม  คนแถวนี้คุ้นเคยกันทั้งนั้นหรือแม้แต่ตรอกซอกซอยตรงไหนมีอะไรให้หลับตาเดินเรนก็ทำได้สบาย
   มันจะไปยากอะไรตรงไปจนสุดซอยบ้านหลังตรงหัวมุมนั้นเลี้ยงกล้วยไม้  เลี้ยวขวาแล้วข้ามไปเดินอีกฝั่งเพราะหมาบ้านนั้นดุมาก  ใช่ ๆ ตรงไปอีกนิดทางซ้ายเป็นบ้านร้าง  ลอกเข้าซอกระหว่างตึกจากนั้นก็จะเห็นทาวน์เฮ้าส์ห้าแถวสีเขียวแปร๋น  เห็นไหมล่า~  ทุกอย่างเหมือน....

เฮ้ย....ดะ..เดี๋ยวสินี่มันไม่ ‘ปกติ’ นี่นา

   ผลุบ!  นเรนทร์พุ่งเข้าพุ่มไม้ด้านข้าง รวดเร็วปานหมาวิ่งตัดหน้ารถ  ดวงตาเรียวมองลอดช่องว่างระหว่างใบไม้  ณ ที่พักพิงอันแสนสุข  บัดนี้กลับมีบุรุษคุ้นตาสามคนถ้วนยืนแอคท่าอยู่ตรงบันได  ไม่สนใจแคทเธอรีนบางแก้วสาวที่เห่าจนหมดแรงลงไปนอนแดกน้ำที่พื้นเลย  เมื่อลองหรี่ตาเพ่งดู  เรนก็พลันหน้าซีดเผือด

   ฉิบหาย...นั่นมันไอ้กิจ
มันรู้ที่อยู่เขาได้ไง  ไม่สิ! มันรู้ช้าขนาดนี้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว และคงไม่ได้มาชวนกินข้าวเย็นแน่ ๆ  ยกนิ้วนับวันดูก็พบว่าเพิ่งจะสองอาทิตย์หลังใช้หนี้ไปส่วนหนึ่ง  มันจะจงเกลียดจงชังอะไรเขานักหนาไม่กะให้มีเวลาหาเงินเลยหรือไง
เมื่อจุดประสงค์ของมันไม่ใช่เงิน แต่เป็นการตื้บ  เจรจาไปก็คงเปล่าประโยชน์  ทางที่ดีรีบหนีไปหลบภัยที่อื่นดีกว่า

ว่าแต่ที่ไหนล่ะ....


………………………………………
…………………………….
………………
………


   ฮ้าว~
   แสงหาววอดจนตีนกาขึ้น  เขานอนยาวเหยียดอยู่บนโซฟามือซ้ายกำกระป๋องเบียร์ บนโต๊ะกลางมีจานไส้กรอกเยอรมันร้อน ๆ  สุขใดเล่าจะเท่านอนดูบอลทีมรักพร้อมเบียร์และกับแกล้ม
   วันนี้แมนยูเตะสี่ทุ่มกำลังดีพอจะแหกตารอดูได้  แถมอารมณ์ดียิ่งกว่าเดิมเพราะเพิ่งจะยิงตุนไว้ลูกหนึ่ง  ฟอร์มก็ดีเกมรุกบุกทางปีกเยอะกว่าปกติ  ขึงเอาไว้แบบนี้ไม่นานลูกที่สองคงตามมาเป็นแน่  ไม่สิ...สามเลยดีกว่า  เกมต่างชั้นขนาดนี้...

   ก๊อก ๆ
   “หือ” หูฝาดเหรอวะ  แสงขยับตาดำไปทางปลายเท้าอย่างเกียจคร้าน  บานประตูไม้ตั้งแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น  ไม่มีทางหรอกที่จะมีคนมาเคาะ  ชั้นนี้มีเขาอาศัยแค่คนเดียว  แถมรับแขกครั้งสุดท้ายก็ตอนไอ้ฉานพาหลานมาเยี่ยม ซึ่งไม่ใช่ดึกดื่นแบบนี้แน่นอน

   ก๊อก ๆ
   แสงเบิกตาโพลง  รอบนี้ไม่ได้หูฝาดแล้ว!  เสียงดังมาจากทางนั้นจริง ๆ  เขาดีดตัวขึ้นมานั่งตั้งฉาก  ดวงตาดั่งเหยี่ยวจดจ้องที่บานประตูไม่ละสายตาแม้แต่น้อยขณะที่สองเท้าเริ่มก้าวเข้าไปใกล้
   ในค่ำคืนอันเงียบสงัด  หนุ่มใหญ่คนหนึ่งอาศัยอยู่ ณ ชั้นบนสุดของคอนโดเพียงลำพัง  ท่ามกลางฝุ่นผงและเศษซากของไม้  ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นตรงบานประตู  ทว่าเมื่อแนบดวงตาไปยังช่องตาแมวกลับพบเพียงทางเดินที่ว่างเปล่า
   เขาขมวดคิ้วด้วยไม่คลายสงสัย  ความลังเลบังเกิดขึ้นในใจ และน่าเศร้าที่ความอยากรู้เอาชนะทุกอย่าง  ลูกบิดถูกขยับหมุนปลดล็อกกลอนอันเป็นเกราะกำบังสุดท้าย  ในวินาทีที่ประตูถูกกระชากออกเสียงหนึ่งก็ลอยเข้ามาราวกับลมพัด

....เสียงของมัจจุราช

   “เซอร์ไพรส~”
   ปัง!
   แสงกระโดดหลบเคียวมันได้ในวินาทีสุดท้าย  ทว่ายังไม่วายมีเสียงเคาะปึงปังจากอีกฝั่ง
   “เฮีย!  เฮียคร้าบ~” เรนคร่ำครวญ “ออกมาคุยกันก่อน”
   “ไม่”
“อย่างน้อยก็ฟังผมก่อนปิดประตูไม่ได้หรือไง” ปัง ๆ มันยังไม่ย่อท้อโจมตีต่อเนื่อง “คนอะไรไม่ให้โอกาสผู้อื่นเลย”
   “รีบ ๆ ลงไปได้แล้ว  พับผ่าสิ!  มันน่าไล่ยามออกจริง ๆ”
   “เฮีย....”
   “แค่นี้แหละ  ฉันจะไปดูบอลต่อ”
   “ถ้าเฮียไม่เปิดผมจะเปิดคลิปของเราด้วยเสียงที่ดังที่สุดเดินลงบันไดแวะเวียนหน้าห้องทุกคน  แล้วจากนั้นก็...”

   ผัวะ! บานประตูถูกกระชาก  ก่อนปรากฏใบหน้ายับยู่ของแสง
   “ว่ามา”
   “ไม่ชวนเข้าห้องก่อนเหรอครับ แฮะ ๆ”
   ไอ้เด็กนี่ได้คืบจะเอาศอก แต่แสงรู้ดีว่าเดี๋ยวมันก็งัดเรื่องเดิมมาขู่อีกเลยตัดรำคาญ “เข้ามา”
   นเรนทร์เผลอร้อง ‘เยส’ ในใจขณะก้าวตามเจ้าของห้อง  หัวใจลิงโลดแต่ต้องแสร้งทำเป็นสำรวมนั่งบนโซฟาเก็บไม้เก็บมือเรียบร้อย  โดยมีสายตาจากเฮียที่ส่งมาว่า ‘ใครบอกให้แกนั่ง’
   นอกจากไม่ยี่หระแล้วสายตาวาววับยังสอดส่องไปทั่ว  มันเป็นห้องชุดขนาดกลางกั้นโซนเป็นห้องอเนกประสงค์ใช้รับแขกและมีเคาน์เตอร์ครัว  ด้านในสุดมีบานเลื่อนกระจกสีดำทึบ  ถ้าให้เดาคงจะเป็นห้องนอน  เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่เป็นเหล็กผสมไม้ และเครื่องหนัง  แม้แต่โซฟาที่เรนนั่งอยู่ก็เป็นหนังแท้คงจะแพงน่าดู  โคมไฟตกแต่งดูเหมือนโรงงานอะไรสักอย่าง

   “ห้องสวยดีนะครับ แฮะๆ”
   “มีธุระอะไร” น้ำสักแก้วก็ไม่มีให้  แถมยังกระดกเบียร์โชว์อึกใหญ่ “แกคงไม่ได้มาเดินเล่นอีกนะ”
   “เอ่อ...อ๊ะ! จริงสิ  เมื่อกลางวันผมเจอน้องชายเฮียด้วย” ไอ้เด็กซ่งตบเข่าฉาด “เขาฝากมาบอกว่าหลาน ๆ กับพ่อแม่อยากเจอเฮีย  ไว้นัดไปกินข้าว...”
   “พูดเข้าเรื่อง” ครูฝ่ายปกครองดุ “คงไม่ได้มาเพื่อส่งข้อความแค่นั้นใช่ไหม”
   “เอ่อ....”
   เพราะทางนั้นอึกอักจนน่ารำคาญ  แสงจึงยันตัวขึ้นเท้าแขนกักขังอีกฝ่ายไว้กับโซฟา  ก่อนจะกระซิบเสียงเหี้ยม... “เรน....”
   “ผะ...ผมขอนอนที่นี่สักคืนได้ไหมครับ!”
   “ไม่!”


   หมัดที่สวนกลับมาทำเอานเรนทร์ก้มหน้าคางชิดอก  ทำตัวลีบเล็กให้น่าสงสารแม้ส่วนสูงจะไม่เอื้ออำนวย  เจ้าลูกกวางตัวน้อยเหลือบตามองพ่อเสือสิงห์ที่กอดอกยืนค้ำหัวอยู่  เรนกะพริบตาปริบ ๆ เผื่อว่ามันจะแห้งพอให้น้ำตาไหล
   “มะ...ไม่ได้เหรอครับ”
   “ไม่”
   “ผะ...ผมไม่มีที่พึ่งอื่นแล้ว ฮึก...”
   “แกจะสะอึกปลอมทำไมฮะ” อย่าริมาเล่นละครกับแสง  เป็นควายครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว “มันเรื่องอะไรที่ฉันต้องช่วยแก”
   “เฮียฟังก่อนนะ” เมื่อแอคติ้งไม่ได้ผลนเรนทร์จึงใช้เหตุผลเข้าสู้ “ตอนนี้เฮียเป็นคนเดียวที่จะช่วยผมได้  ไม่สิ...เพราะเฮียนั่นแหละผมถึงต้องมาเจอเรื่องบ้า ๆ แบบนี้”
   “หา!?”
   “ก็ผมจะปิดหนี้เฮียอู๋ได้อยู่แล้ว แต่โดนแต๊บเงินไปเลยไม่พอ  ตอนนี้ลูกน้องมันมายืนรอยำผมที่หน้าบ้านแล้ว” เรนตบพนักโซฟาดังแปะ “เฮีย-ต้อง-รับ-ผิด-ชอบ!”
   “จะบ้าเรอะ”
   “ผมทำทุกวิถีทางแล้ว  ไปบ้านหัวหน้าแกก็ดันตีกับเมียเอาตัวเองแทบไม่รอด  เจ๊ซันก็ไม่อยู่บ้าน  ดึกขนาดนี้ทั้งที่มีตัวเลือกมากมายแต่ผมตัดสินใจเลือกเฮียนะครับ เพราะผมรู้ว่าเฮียเป็นคนดีมีเมตตา”
   “คิดว่าชมแล้วจะได้ผลเหรอ”
   “จะคิดค่านอนก็ได้นะ” ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวาก่อนจะพบว่าสมบัติชิ้นเดียวที่เขาติดมือมาด้วยอยู่บนพื้น “อ๊ะ! ผมให้ทิชชูทั้งแพ็กเลย”

   อา...อยากจะบ้า...

   ทั้งปวดหัวแต่อีกใจก็นึกขำในความบ้าของมัน  จะว่าไงดีล่ะ...เป็นคนอื่นคงเครียดจนคลั่งแล้ว แต่ไอ้เด็กเรนกลับบากหน้ามาขอนอนกับโจทก์หน้าตาเฉย  ช่างเป็นคนที่คาดเดาการกระทำไม่ได้เลยจริง ๆ ไม่รู้ว่าเพราะมันหน้าด้านหรือไม่คิดอะไรเลย
แสงกัดริมฝีปากไม่ให้เผลอหลุดยิ้มออกมา  ปั้นใบหน้าบูดบึ้งประหนึ่งยักษ์พร้อมกับเสยเส้นผมสีดำที่ปรกใบหน้าขึ้น

   “ไหนพูดซิ ‘ได้โปรดช่วยเด็กนรกที่ทำเรื่องชั่วช้าระยำตำบอนคนนี้ให้มีที่ซุกหัวนอนด้วยเถิดครับ’”
   “ได้โปรดช่วยเด็กนรกที่ทำเรื่องชั่วช้าระยำตำบอนคนนี้ให้มีที่ซุกหัวนอนด้วยเถิดครับ”

   คนแก่กว่าถอนหายใจ

   “แกนี่มันไร้ศักดิ์ศรีชะมัด”

..............................................
..............................
................
.....


   ไอ้ฉิบหายมันยิงเสมอตอนไหนวะ

   แฟนผีแดงนั่งกุมขมับอยู่ที่หน้าจอ  เบียร์ถูกกระดกจนเกลี้ยงไม่ต่างกับจานไส้กรอก เพราะมัวแต่วุ่นวายกับไอ้เด็กนรกนเรนทร์นั่นแหละ  บอลก็ดิ่ง  ชีวิตก็พัง เฮ้อ...
   เด็กซ่งก็ว่าบ้าแล้วแสงนี่เรียกฟั่นเฟือนเลยจะดีกว่า  คนสติดีที่ไหนเปิดห้องรับเด็กที่มีคดีติดตัวอย่างมัน  ร้อนเงิน  จนตรอก  แถมมีคลิปลับอยู่ในมือถือ  มองยังไงก็อันตรายชัด ๆ
แต่เรนไม่น่าทำแบบนั้น
   ไม่รู้ผีห่าซาตานตนใดดลใจให้คิด และตอนนั้นเองแสงก็ได้ตระหนักถึงความจริงบางอย่าง...

อา...เขานี่เป็นคนดีจริง ๆ

   มัวแต่ซาบซึ้งในความดีของตัวเองจนลืมเงี่ยหูฟังว่าฝักบัวในห้องน้ำถูกปิดไปตอนไหน  ตามมาด้วยเสียงปึงปังอีกสองสามที  ฉับพลันบานประตูก็ถูกกระชากออก

   ผัวะ!
   “เฮีย  ผมลืมไปว่าไม่มีเสื้อผ้าใส่อะ”
“นำไปแล้วครับ  ไม่น่าเชื่อเลย!  แมนยูเสียประตูในช่วงท้ายแบบนี้!”
“โธ่เว้ย!” แสงยกมือต่อยอากาศอย่างหัวเสีย  แล้วหันมาตะคอก “เรนแก....”

ผ่าง!  ไอ้เด็กซ่งยืนจังก้าอยู่หน้าห้องน้ำ  จะไม่อะไรเลยถ้ามันไม่แก้ผ้าล่อนจ้อนจ้องกลับมาที่แสงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ใส่เสื้อผ้าสิวะ!”
“ก็เพิ่งบอกเฮียเมื่อกี้ว่าไม่มีไง” มันยกนิ้วก้อยแคะหูพลางขยับก้าวเข้ามาในบริเวณห้อง “เฮียพอจะมีให้ยืม....”
“ยู้ด! แกไม่ต้องเดิน” แสงลนลานยกมือห้าม  โธ่เว้ย! ยิ่งเดินไอ้นั่นยิ่งขยับ  เอ๊ย! ไม่สิ  โฟกัสตรงไหนวะเนี่ย “ยืนรอตรงนี้  ฉันจะไปเอาให้”
หนุ่มใหญ่พุ่งเข้าหาตู้เสื้อผ้าในทันที  รื้อหาของอย่างก้าวร้าวได้เสื้อเน่า ๆ กับกางเกงขาสั้นมาอีกตัว  เสียงด้านนอกก็ตะโกนตามาสมทบ “ผ้าเช็ดตัวด้วยนะเฮีย”
สั่งเป็นเจ้านายเลยนะมึง!  แสงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ  หนีบผ้าเช็ดตัวออกไปอีกผืน และเมื่อเดินกลับเข้าไปด้านนอกก็เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่ายืนทื่อตามคำสั่งไม่มีบิดพลิ้ว  นเรนทร์ตัวสูงแต่ผอม  ผิวสีแทนขึ้นเงาเพราะแสงไฟจนเห็นกล้ามเนื้อที่ได้จากการทำงาน ช่างตัดกับเส้นผมสีทองนั่นดีเหลือเกิน  เป็นคนที่ฉูดฉาดชะมัด...
“เอาไป” ผัวะ! พูดจบก็โยนผ้าอัดเข้าหน้าไอ้เรนโดยพลัน  คนไม่ได้ตั้งตัวแทบล้มทั้งยืน
“แอ่ก” มันสำลักผ้า “ให้ดี ๆ ก็ได้ครับเฮีย”
“ไม่มีชั้นในนะบอกไว้ก่อน  แกกลับด้านตัวเก่าใส่ไปแล้วกัน”
“แฮะ ๆ” หัวเราะแห้งขนาดนี้มันต้องมีอะไรแน่นอน “ตัวเก่าผมซักไปแล้วอะ  กะว่ายังไงก็ต้องใส่พรุ่งนี้”
“.......”
“ไม่ต้องใส่หรอก” ว่าแล้วไอ้ชีเปลือยก็ตลบผ้าเช็ดตัวถูไถไปบนเส้นผมเปียก ๆ “ปกติเวลานอนเขาก็ไม่ค่อยใส่กันเนอะ  มันอึดอัด”
แสงกุมขมับ “อย่างน้อยก็ช่วยไปแต่งตัวในห้องน้ำได้ไหม”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย  ผมไม่ถือ” เรนโบกมือชิล ๆ เลื่อนผ้าลงมาเช็ดแขนขาและท่อนล่าง...
“แต่ฉันถือ!”
“อ๊ะ! เฮียหน้าแดงด้วย” เจ้าจิ้งจอกยิ้มเผล่ “คิดอะไรกับผมหรือเปล่าเนี่ย  ก็อย่างว่าล่ะนะเฮียเคยอดใจไม่ไหวมาแล้วครั้งหนึ่ง จะเป็นอีกก็----“
“ไอ้เรน...”
“คร้าบ~ ไปก็ไป” เพราะเกรงจะถูกเตะออกจากห้องชีเปลือยจึงรวบข้าวของเดินกลับเข้าห้องน้ำไปอย่างสันติ  ทิ้งแสงที่เครียดจนผมร่วงไว้ลำพัง  หนุ่มใหญ่ขยี้ใบหน้ากับฝ่ามือแรง ๆ พลางสบถกับตัวเอง
หน้าแดงจริงเหรอวะ!

ยังไม่ทันคลายสงสัยไอ้ตัวปัญหาก็โผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ  รอบนี้สวมเสื้อผ้าอย่างอารยะชนเดินผิวปากอารมณ์ดีจนแสงตีนกระตุก  เจ้าของห้องชี้มือไปที่ระเบียง
“เอาผ้าไปตากตรงนู้น”
เรนพยักหน้าหงึกหงักเดินออกไปแต่โดยดี  เส้นผมสีทองหมาดน้ำเปียกลู่ลงข้างแก้มทำให้ดูเด็กลงหลายปี  เขาแขวนผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าเปียกน้ำไว้บนราวแขวนก่อนจะมุดผ้าม่านกลับเข้ามา  ครูฝ่ายปกครองหน้าบึ้งกอดอกรอประหนึ่งจะหาเรื่องลงโทษให้ได้
เด็กดีเลยหันรีหันขวางเห็นจานเปล่าบนโต๊ะจึงเดินหนิม ๆ เข้าไปหยิบ “ผมล้างจานให้นะครับ”
ไม่รู้ว่าปลงแล้วหรือขี้เกียจด่าแสงเลยไม่พูดอะไรกลับมาทิ้งตัวนั่งบนโซฟาแทน  มองเวลาบนมุมขวาของจอแล้วอยากจะเป็นลม  ต้องสวดมนต์เท่านั้นแหละถึงจะรอด  อย่างน้อยเสมอก็ยังดี
“เฮียเชียร์แมนยูเหรอ” เด็กล้างจานยื่นหน้ามาถาม  เคาน์เตอร์ครัวอยู่ถัดจากทีวีไปไม่กี่เมตรเท่านั้น “ผมก็แฟนผีนะ”
“ใครถาม”
“ก็อยากบอกอะ” หน้าด้านไม่มีใครเกินจริง ๆ “ตั้งแต่ป๋ารีไทร์แพ้บ่อยเกิ๊นผมเลยไม่กล้าบอกใคร  พี่ที่ไซต์มันเชียร์หงส์กันทั้งนั้น”
“ไม่ได้แชมป์มากี่ปียังมีหน้ามาว่าคนอื่นอีกเหรอ”
“ก็นั่นน่ะสิ” ทีนี้ล่ะเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย  มือกร้านเสียบจานลงตรงที่พักแล้วเช็ดไม้เช็ดมือกับเสื้อ “นี่จะแพ้อีกแล้วเหรอ”
“เพราะแกนั่นแหละอะไรถึงได้ซวยไปหมด” เห็นป้ายทดเวลาสองนาทีแสงจึงยกรีโมตมากดปิด “พอ ๆ ไม่ดูแม่งละ”
“โทษผมเฉยเลยนะ” แม้จะพึมพำ แต่แสงก็ยังได้ยินมันงอแงน้อยใจ ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสนใจ  ไอ้เด็กซ่งกลับมาทิ้งตัวนั่งข้างเขาสบาย ๆ เหมือนอยู่บ้านตัวเอง  แหกขาเห็นไปถึงไหนต่อไหนจนแสงทนไม่ได้ต้องออกปากดุ
“นั่งหุบ ๆ หน่อย”
“อ๊ะ! โทษทีครับ” มันขยับองศาให้แคบลง  เอาแค่ให้แสงมองไม่เห็น “ไม่ใส่กางเกงในนี่มันโล่งจัง”
“พรุ่งนี้ก็รีบกลับเลยนะ”
“ได้งั้นก็ดีสิ” ถ้าไอ้กิจมันไม่ไปเฝ้าล่ะก็นะ.....
“หมายความว่าไง”
“เปล้า!” เด็กชั่วกลบเกลื่อนก่อนจะเขยิบเข้าไปกระแซะอีกฝ่ายจนขาชนกัน “เฮีย...”
“อะไร”
“จะนอนแล้วเหรอ” มันบุ้ยปาก “เห็นปิดทีวีแล้ว”
“อืม” ว่าแล้วก็โยนรีโมตลงโต๊ะแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ “รออยู่นี่แหละ  เดี๋ยวเอาหมอนให้”
ทว่านเรนทร์กับยิ้มแห้ง ๆ “เฮียคงจะไม่ให้ผม....นอนโซฟา...”
“นอนพื้นเลยไหมล่ะ”
“ไม่เอา” มาขออาศัยยังมีหน้ามาเรื่องมากอีกนะ “แต่มันเป็นโซฟาหนังนะ....”
“แล้ว?”
“มันชอบติดผิวอะ  เฮียไม่เห็นเหรอที่นอนแล้วขึ้นเหงื่อเป็นคราบ” คนพูดเขย่าขาเป็นเชิงสะกิดให้คิดภาพตาม “แล้วโซฟาเฮียก็จะเหม็นเหงื่อผม  ต่อให้กลับไปแล้วเฮียก็จะรู้สึกเหมือนมีผมนั่งข้าง ๆ ตลอดเวลา”
“แกจะพูดอะไรกันแน่”
ไอ้นี่มันต้องตกวิชาภาษาไทยแน่นอนถึงได้พูดจาวกไปวนมาอ้อมโลกสามครั้งแบบทวนเข็มนาฬิกา

เจ้าจิ้งจอกบิดตัวไปมาอย่างเขินอาย  อ้อมแอ้มเอ่ยคำขอที่มีแต่ควายเท่านั้นที่จะให้ได้….

“ขอไปนอนในห้องกับเฮียได้ไหม”


……………………………….
……………………..
………..
…….


“ปิดไฟละนะ” ควายเจ้าของห้องพ่นลมฟึดฟัดที่จมูก
“คร้าบ~”

แปะ!
ทำไมกูจะต้องมาบริการด้วยเนี่ย
  แสงก่นด่าตัวเองในใจขณะสับสวิตช์ลงส่งห้องเข้าสู่ความมืด  ขายาว ๆ ก้าวกลับมาที่เตียงอย่างชำนาญ  อันที่จริงแล้วห้องนอนของแสงค่อนข้างเล็กมาก  ยัดเตียงหกฟุตหลังเดียวก็แทบไม่มีที่เดินแล้ว  เพราะแบบนั้นเลยต้องตั้งตู้เสื้อผ้าไว้แถวห้องน้ำแทน
แค่สามก้าวแสงก็พลิกตัวปีนขึ้นเตียงได้สำเร็จ  ในห้องไม่ได้มืดทึบอย่างที่คิดเพราะเปิดม่านให้แสงจันทร์สาดเข้ามาเต็ม ๆ  คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงหรือไม่ก็ค่อนข้างกลม  เขาจึงมองเห็นใบหน้าโง่เง่าของไอ้หนูขี้เลนได้กระจ่างแจ้ง
มันจ้องมาที่เขาตาแป๋วเช่นกัน  แสงเผลอขมวดคิ้วจนหน้ายับยู่  ไม่รู้ว่าคิดถูกคิดผิดที่อนุญาตให้คนร้ายมานอนร่วมเตียงด้วย  ตัวเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงยอม  บางทีเขาอาจจะเป็นคนดีมากหรือไม่ก็ตัดรำคาญไปอย่างนั้น  ใช่...ต้องใช่แน่ ๆ
คืนเดียวท่องไว้ไอ้แสงคืนเดียว...พรุ่งนี้มันก็ไม่อยู่แล้ว

“เฮีย...”
“.......”
“เฮียอยากจะมีเซ็กซ์กับผมก็ได้นะ”

พรูด!  คนฟังสำลักน้ำลายเพราะกลืนผิดจังหวะ  โก่งหลังไอจนตัวโยน “แค่ก ๆ ๆ  พูดบ้าอะไรของแกเนี่ย!”
“อ้าว...ก็เห็นเฮียจ้องหน้าตั้งนานนึกว่าอยากทำ” ต้องเป็นเจ๊ซันแน่ ๆ ภาพลักษณ์แสงในสายตาไอ้เด็กซ่งจึงเป็นตาลุงหื่นกาม “เนี่ย  ไม่ได้ใส่กางเกงในพอดีเลย”
“ไม่ต้องแหวกโว้ย!” แสงดึงมือที่กำลังแหวกขากางเกงออก “นี่แกซ่อนกล้องไว้ตรงไหนอีก”
“กล้องบ้าอะไรล่ะ  ผมเพิ่งเข้ามาห้องเฮียครั้งแรกนะ” คนถูกใส่ไคล้หน้าบู่ “เรารึอุตส่าห์หวังดี”
“รู้ไหมเดือนก่อนฉันเครียดจนเสริชหาโรงพยาบาลตัดไอ้จ้อนทิ้งเพราะแกมาแล้ว”
“ฮ่า ๆ ๆ”
“ไม่ตลกเว้ย”
“โอเค  ไม่ขำก็ได้”

เพื่อเป็นการตัดรำคาญแสงจึงทิ้งตัวลงพลิกหันหน้าไปทางประตูแทน  มือตลบผ้าห่มขึ้นคลุมหัวเป็นการจบบทสนทนา  เขาซุกหน้าลงกับหมอนแสร้งเมินเสียงไหวของผ้าที่ด้านหลัง  ทว่าเริ่มทนไม่ไหวเมื่อซากเด็กผีกลิ้งหลุน ๆ มาแปะตรงหลัง
พึ่บ!  ผ้าห่มสีเทาถูกตลบขึ้นก่อนเจ้าของจะพลิกตัวกลับไปเผชิญหน้ากับศัตรู  นเรนทร์หลับตาพริ้มอยู่ห่างจากแสงเพียงหนึ่งฝ่ามือ  มันงึมงำเหมือนรู้ว่าถูกจ้อง “ตรงนู้นแอร์ลง  หนาวอะ”
“มีกฎข้อหนึ่งที่แกต้องรู้ไว้” ปลายนิ้วชี้ลากเส้นเฉี่ยวปลายจมูกเรนไป “ห้ามข้ามเส้นนี้”
“หา!?”
ตุบ!  เมื่อเส้นอากาศไม่เป็นรูปธรรมพอแสงจึงดึงหมอนข้างที่เด็กเอาขาคีบอยู่มาวางแหมะตรงกลางเตียงพอดี  คนติดหมอนข้างถึงกับโอดครวญ

“กฎเยอะจัง บันไดก็ห้ามขึ้น เตียงก็ห้ามข้าม  เฮียเป็นลูกขุนนางหรือเปล่าเนี่ย”
“ลูกตาสีตาสาก็ไม่มีคนสติดีที่ไหนยอมนอนกับแกซ้ำสองหรอก”
“อ๊ะ! จริงด้วย”
วินาทีนั้นความสงสัยในใจพุ่งมาถึงขีดสุด  แสงจ้องใบหน้าเจ้าจิ้งจอกพลางพิจารณา  ถ้ามองอย่างไม่อคติเรนก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร  แถมยังสามารถนอนกับผู้ชายได้หน้าตาเฉย  ว่ากันตามตรงเลิกทำงานเป็นช่างแล้วนอนเฉย ๆ ไม่ดีกว่าหรือไง

“ถ้าแกไม่สนใจเรื่องศักดิ์ศรีขนาดนั้นทำไมไม่ขายตัวให้ป้า ๆ เสียเลยล่ะ  งานสบายแถมได้เงินด้วย”
“โอ๊ย!  นอนจนพรุนน่ะสิกว่าจะเงินครบ” มันส่ายหัว “นอนกับเฮียทีเดียวดีกว่า  ยืดหนี้ได้ยาวเป็นชาติ”
“ไอ้......”
“ความจริงก็ดีนะ  ผมเพิ่งเคยลองข้างหลัง แต่เฮียทำเก่งดี”
“ถือเป็นคำชมใช่ไหม”
“แน่นอนครับ!  ถึงจะเจ็บหลังไปหน่อยก็เถอะ คลิปออกมาดีเลยนะ  เฮียออกท่าทางชัดเจนมาก” เรนยกนิ้วโป้ง “จะไม่ดูสักครั้งเหรอ”
“ขอผ่านล่ะ  ฉันไม่อยากจำด้วยซ้ำ”

ทำไมต้องมาคุยเรื่องลามกอย่างหน้าไม่อายด้วย...แสงไม่เข้าใจ  เด็กวัยรุ่นสมัยนี้เป็นแบบนเรนทร์ทุกคนหรือเปล่า  ไม่สิ...ยี่สิบสี่มันเรียกว่าผู้ใหญ่แล้วไม่ใช่หรือไง  ทำไมถึงได้ปัญญาอ่อนแบบนี้
หนุ่มใหญ่พลิกตัวกลับไปอีกฝั่งด้วยไม่อยากมองหน้าเรนขณะหลับ  หวังเป็นอย่างยิ่งว่ามันจะไม่ชวนคุยอีก  ให้ตายซิ!  ไอ้เด็กซ่งมันร้ายขนาดไหนแค่วันเดียวก็บุกมาถึงเตียงนอนได้
แสงกลบเกลื่อนตะกอนในใจตนเองแล้วข่มตาหลับ  วันนี้ออกไปหาลูกค้าร่างกายจึงเหนื่อยล้ากว่าปกติ ประกอบกับแอร์เย็นฉ่ำและเบียร์เมื่อครู่ช่วยดึงหนังตาให้ปิดสนิทได้อย่างไม่ยากเย็น
ชั่วขณะหนึ่งที่สติจะถูกพรากไป  เสียงแผ่วเบาก็ดังขึ้นจากอีกฝั่งของเตียง...

“ไม่ใช่ไม่มีศักดิ์ศรีนะ แค่คิดว่าถ้ากับเฮียก็โอเค”

อืม  หูคงแว่วอีกแล้วมั้ง...


TBC


กรี๊ดดดดดดดดดดด  ขุ่นอาใจดีจังเลยยย  มีความอปป้าพระเอกเย็นชามากมาย  ในที่สุดเรามีพระเอกที่สมเป็นพระเอกกับเขาบ้างแล้วค่ะ TvT
ตอนนี้ออกแนวตบจูบเนอะ  อาแสงตบไม่ยั้งเลย แต่เด็กก็สตรองลุกขึ้นมาคลุกวงในเหมือนกัน  ศึกวันทรงชัยชัด ๆ
สำหรับหลายท่านที่สงสัยว่าสองคนนี้จะรักกันได้ยังไง  ได้ข้อสรุปแล้วนะคะ แบบนี้แหละค่ะ 555555
เดี๋ยวจะค่อย ๆ หวานจนมดไต่แข้งไต่ขาเลยค่ะ  รับรอง คิ______คิ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ  รักคนอ่านมากมาย <3
เจอกันตอนหน้าจ้า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 15-01-2017 23:20:42
เฮียแสงเด็กผี
แบนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !
เรนทร์เริ่มหวั่นไหวล่ะสิ
แต่เฮียแสงไม่มีท่าทีอะไรเลยนะ นอกจากรังเกียจ 5555555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 15-01-2017 23:34:28
แร๊งงงงงงงงงง เรนเข้ามาแล้วก็ต้องออกไปให้ได้นะ
ไม่งั้นอนาคตพรุ่นกว่าขายให้ป้าๆ แน่ 555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 15-01-2017 23:35:00
ประโยคสุดท้ายนี่คืออะไรคะหนูเรน คือจริงๆปิ๊งเฮียตั้งแต่แรกพบละใช่มะ 5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 16-01-2017 00:04:08
เรนเริ่มหลงเฮียแสงล่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-01-2017 01:55:56
 :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 16-01-2017 02:11:54
โอ้ววววววววววว   :z13: :z13: :z13: :z13:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 16-01-2017 07:34:43
อาแสงท่าจะแพ้ทางน้องเรนนะเนี่ย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 16-01-2017 10:08:00
อาแสงดูพึ่งไม่ได้นะ แต่จริงๆแล้วเขาพึ่งได้ 5555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 16-01-2017 10:43:53
โอ้ยยยยยยยยยยย จะรออ่านตอนหวานจนมดแดงไต่ขา 55555555555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 16-01-2017 11:22:10
เรนมันคือแมลงสาบ
มันฆ่าไม่ตาย

เฮียแสงก็ทน ๆ ไปเนอะ

เฮียอย่าไปใจอ่อนล่ะ เดี๋ยวเสียทีอีกรอบจะหาว่าไม่เตือน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 16-01-2017 11:45:29
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 16-01-2017 11:54:07
เด็กมันหยอกแรงตลอด เวียนหัวกะมันจริงๆ อาแสงรักษาเนื้อรักษาตัวหน่อยนะ :hao6:


หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 16-01-2017 11:58:04
ฮู๊ยยยยยย อยากอ่านตอนหวานๆแล้วค่าาาา  :hao6:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 16-01-2017 18:08:15
เฮียแสงแพ้ทางเด็ก  :laugh:  เส้นทางรักสองคนนี่เริ่มจะมีแล้ว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 16-01-2017 20:20:15
เฮียแสงความจริงก็น่ารักนะ  :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 17-01-2017 07:05:27
ระยะห่างเริ่มหดลงแล้ว ถึงขั้นให้นอนเตียงด้วยกันได้นี่ ลุงเป็นคนดีมากละค่ะ บวกกับนังเรนกล้าได้กล้าดีขนาดนี้อ่ะนะ 55555555 เรนมันน่ารักกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 17-01-2017 12:50:19
สงสารเฮีย เด็กเรนนี่มันร้ายกาจ
เห็นอนาคตว่าเฮียต้องโดนปั่นประสาทไปอีกนาน
น้องเรนเป็นนายเอกที่น่าตีให้ตูดลาย แต่ก็เอ็นดูนาง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 17-01-2017 17:34:19
เดี๊ยนต้องซื้อไบก้อนมารอฉีดเลยมั้งเนี่ย #กรอกตาบน  จะหวานกันยังง้ายย เอาคุยกันดีๆ ไม่ทะเลาะกันสัก 10 ประโยคเหอะ 5555555  เรนลูก .. บางครั้งอปป้าเขาก็ปากแข็งนะ ลูกไม่จำเป็นต้องถาม ภาคปฏิบัติได้เลยค่ะลูก   :hao3:  #รอดูอาแสงขันแตก หึหึ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 18-01-2017 01:19:49
ตื่นมาทั้งสองคนก็เปลื่อยเปล่าอยู่บนเตียง ฟินนนนน 5555555 #มโน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 18-01-2017 11:47:04
หมั่นไส้ลุง ฟอร์มเยอะ 555555

เด็กเรนนี่น่าตีจริงๆ เอ็นดู
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 8 15/01/60] p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 22-01-2017 01:22:54
ทวงครั้งที่ 9

   แสงเป็นคนหลับลึก  ยิ่งวันไหนใช้สมองหนักสามารถหลับได้ยันเที่ยงโดยที่นาฬิกาปลุกไม่มีผลใด ๆ  คืนที่โดนอัดคลิปจัดเป็นหลักฐานชั้นดี  ขนาดว่ามีคนอาบน้ำแต่งตัวใส่เสื้อผ้าออกห้องไปยังไม่กระเทือนการหลับเลยสักนิด
   ไม่นึกว่ามันจะเกิดขึ้นอีกแล้ว…

   วี๊ด....
   เปลือกตากะพริบปริบ ๆ   ในที่สุดเจ้าชายก็ตื่นจากนิทราด้วยฤทธาแห่งสว่าน  หนุ่มใหญ่สบถพ่นสัตว์เลื้อยคลานก่อนจะค่อย ๆ หยัดกายขึ้นเอื้อมไปหยิบมือถือมาเช็กเวลา  สิบโมงกำลังดีเหมาะแก่การหาอะไรใส่ท้องเป็นอย่างยิ่ง
   ดวงตาดั่งเหยี่ยวเกรอะกรังด้วยขี้ตาบดบังทัศนวิสัยจนต้องแคะออก  ภาพเตียงนอนที่ว่างเปล่าปรากฏขึ้นเต็มสายตา  ความวุ่นวายเมื่อคืนนี้หลงเหลือไว้เพียงผ้าห่มพับเป็นสี่เหลี่ยมที่ปลายเท้า
   อย่างน้อยก็มีสมบัติผู้ดีหลงเหลือบ้าง
   ระหว่างลังเลว่าควรจะสำรวจทรัพย์สินมีค่าหรืออาบน้ำก่อนดี  กระเพาะเจ้ากรรมก็ประท้วงขึ้นมาเสียก่อน  ฝากเอาไว้ก่อนเถอะไอ้เรน  ถ้ากลับมาแล้วเจอว่าอะไรหายจะเรียกให้ลูกน้องเฮียอู๋มาตื้บถึงห้องเลย  แสงเดินโงนเงนเปิดบานเลื่อนออก  มุ่งหน้าสู่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อย
   หลังเสร็จกิจก็เดินหน้าเปียกไปเช็ดกับผ้าที่ระเบียงแล้วกลับเข้ามา  จังหวะนี้เองที่แสงสังเกตเห็นความผิดปกติบนเคาน์เตอร์ครัว  ชามแก้วใบใหญ่ที่เขาใช้เวลาแช่ผักผลไม้ตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้นพร้อมด้วยจานปิดทับด้านบน
   เล่นอะไรของมันอีกเนี่ย…
   ใจหนึ่งก็หวั่นว่าจะมีเซอร์ไพรสอยากจะเอาด้ามไม้กวาดเขี่ยแทนเหมือนกัน แต่แสงไม่ใช่คนขี้กลัวปานนั้น  เขาก้าวฉับ ๆ แล้วงัดจานออกในทันที  กลิ่นหอมของอาหารด้านในลอยมาปะทะจมูก  ที่แท้มันก็คือข้าวต้มหมูนี่เอง  กำลังจะโล่งใจก็ดันเผลอสงสัยขึ้นมาอีกว่าจะไม่มียาพิษใช่ไหม แต่ไอ้เด็กซ่งมันโง่จะแผนซ้อนแผนได้ปานนั้นเชียว
   พิสูจน์ไปเลยดีกว่าด้วยช้อนด้ามเดียวจ้วงใส่ปากซะ!  รสเค็มกำลังดีทำแสงตาวาวนิดหน่อย  ดูถูกไอ้เรนไม่ได้เสียแล้วนี่มันตอบแทนเขาถึงขั้นไปซื้อข้าวต้มมาเป็นอ่างเชียวเหรอ  นึกถึงหมาถึงแมวที่คาบซากหนูมาทดแทนบุญคุณชอบกล
   แม้ในใจจะแขวะไม่หยุด แต่พ่อคนขี้เก๊กก็หยิบชามไปจัดการเสียเกลี้ยง  ข้าวต้มปริมาณสำหรับสองคนหายวับไปในพริบตา

น่าแปลกที่เช้าวันนั้นแสงกระดิกตีนอย่างอารมณ์ดีขณะฟังเสียงสว่านเคล้าเสียงเลื่อย


............................................
.....................
........
.....

   “มาเช้าแล้วไม่ได้หมายความว่าให้อู้ได้นะเว้ย”
   ผัวะ!  ไม่ได้มาแค่ลมปากแถมหมัดด้วย  ประเคนเข้าที่ไหล่เต็ม ๆ  เรนกุมหัวไหล่ไว้ยังไม่ทันแสร้งโอดครวญก็โดนลุงบุญชี้หน้า “ไม่ต้องสำออย  กาวอะไม่ต้องทาแล้ว  งานเบาน่ะชอบนัก”
   “อ้าว  เมื่อวานลุงยังบอกให้ผมทากาวเพราะมือไม่หายดีอยู่เลย”
   “เมื่อวานกับวันนี้มันคนละเรื่อง” หน้าบูดขนาดนี้จะพ้นเรื่องที่ทะเลาะกับเมียเมื่อวานเหรอ “ไป้!  ไปช่วยไอ้ถังยิงโครงห้องนู้น”
   “คร้าบ ๆ”
   “เก็บให้เรียบนะโว้ย  ข้าตามช่างสีมามะรืนแล้ว” จะไปยังไม่วายโดนกำชับ “เจ๊จวงนี่แม่งเขี้ยวฉิบหาย  ก็บอกว่าช่างสีคนละชุดจะตามให้ทีเดียว  เสือกจะมาขอดูแบบให้เสร็จห้องเดียวก่อน”
   “แหม  เขาจะรีบขายน่ะสิลุง  จะได้เป็นห้องตัวอย่างไง”
   “ผิดงวดกับข้าอีก!  แทนที่จะได้เอาเงินมาลงโครงให้หมด  นี่ก็จะชักหน้าไม่ถึงหลังอยู่แล้ว  พอจะเบิกเสือกบอกโครงยังไม่ครบทุกห้อง  บ๊ะ!!” ผลุก! ตะปูเสียบเข้าแผ่นไม้อย่างเกรี้ยวกราดเสมือนว่านั่นคือหน้าของเจ๊จวง “ก็มันจะเสร็จอยู่แล้วมาบอกให้ติดลามิเนตเก็บสีก่อน  ใครมันจะทำทันวะ!”
   “เอ่อลุง...ผมไปช่วยพี่ถังนะ”

   ก่อนที่แกจะมือลั่นยิงหัวไอ้เรนแทนไอ้ลูกจ้างก็ทำตัวลีบเล็กเดินลอดเข้าประตูห้อง 1205 ไปอย่างเงียบ ๆ  ไม่ไหวเลยลุงบุญก็รู้อยู่ว่าเจ๊จวงขี้เหนียวขนาดไหนยังกล้ารับงาน  เอ๊ะ! แต่เท่าที่ทำมาก็แทบไม่มีลูกค้าคนไหนจ่างตังค์ง่ายเลยนี่หว่า
   มือคว้าเอาปืนยิงตะปูลมพลางชะเง้อดูแปลนเฟอร์นิเจอร์บนโต๊ะคร่าว ๆ  จะเสร็จอยู่แล้วทำเป็นบ่นใหญ่โตไปได้  นเรนทร์จ้องภาพ perspective บนนั้นพลางครุ่นคิด  เจ๊จวงเป็นเจ้าของเงินทุนก็จริงอยู่ แต่คนจัดการเรื่องดีไซน์คือลูกสาว  ดังนั้นแบบที่เลือกจึงไม่ทึนทึกล้าสมัยอย่างที่คิด  ออกจะโมเดิร์นเส้นโค้งเยอะเกินงามด้วยซ้ำ  ทำเอาช่างปาดเหงื่อไปตาม ๆ กัน
   “มึงมาก็ดีแล้วเรน  จับตรงนู้นให้หน่อยดิ๊” ไม่ทันโอเอ้ก็ได้รับคำสั่งทันที  นเรนทร์เดินอ้อมไปอีกฝั่งของแผ่นกระดานจับมันให้มั่น  รอจนรุ่นพี่ยิงตะปูเข้าไป “เตียงเหี้ยอะไรโค้งจังวะ  มันจะนอนหลับเหรอ”
   “เขาเรียกดีไซน์หรอกพี่”
   “เออ กูรู้” นิ้วอูมลั่นไกอย่างชำนาญ “เลือกซะยากเลย”

   ถังแก่กว่าแค่สองปี  เรนจึงสบายใจเวลาคุยด้วยมากที่สุด  พี่ถังเป็นหนุ่มร่างใหญ่ค่อนไปทางอวบบวมเบียร์  มีเคราแพะ  รูปไม่หล่อแต่คารมดี  สถานะทางครอบครัวเมียหนึ่งลูกสอง  ไม่มั่นใจนักว่าแอบไปมีบ้านเล็กหรือเปล่า  พวกช่างก็เจ้าชู้แบบนี้แหละ
   “เอ้า! เสร็จแล้ว” คนทำงานเผลอยิ้มกับฝีมือตัวเอง “ไป ๆ มึงไปตรงตู้เลย  โต๊ะข้าจัดการเอง”
   “ครับ ๆ”
   หน้าที่ของเรนคือตีไม้เคร่ายึดด้านหลังตู้กับผนังแล้วปิดแผ่นเรียบทับลงไปอีกที  อย่างที่บอกว่าเขาถนัดงานพวกนี้มากกว่าอะไรละเอียดอ่อนอย่างติดแผ่นลามิเนตหรือทำสีด้วยซ้ำ  เริ่มจากเอาท่อนไม้ที่ได้ขนาดแล้ววางทาบกับผนังแล้วลั่นไก  ผลุก!

   “ฟังเสียงก่อสร้างทุกวันหนวกหูเนอะ” ถังชวนรุ่นน้องคุย “ไอ้เราน่ะชินแล้ว แต่คนทั่วไปนี่สิ”
   “พี่หมายถึง....”
   “ไอ้ห้อง 1206 นี่ไง” ทางนั้นนินทาแบบไม่ลดเสียงเลยสักนิด  ทั้งที่ห้องมันอยู่หลังกำแพงตรงนั้นพอดี “จิตแข็งฉิบหาย”
   “จิตแข็งหรือไม่มีทางเลือกวะพี่”
   “จริงของมึง แต่แม่งยอมใจพี่แกเลยว่ะ  ออกมาด่าช่างด้วย  เป็นคนอื่นคงปิดปากเงียบกลัวโดนฆ่าตาย”
   “เฮียแกปกติที่ไหนล่ะ”
   “มึงพูดเหมือนรู้จัก?”
   “เปล่า” เรนปฏิเสธเสียงต่ำ  จัดว่าแหลได้แนบเนียน “ก็เห็นตอนมายืนด่าปาว ๆ”
   “หน้าตาก็น่ากลัวฉิบหาย”

   ถังยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่เกาะเครา  พูดกันตามตรงเรนว่าพี่แกน่ากลัวกว่าเฮียแสงเยอะ  เฮียน่ะทำหน้าบึ้งไปอย่างนั้น  ความจริงใจดีจะตาย  ถึงจะขี้รำคาญ  ปากร้าย  ดูถูกคน  มองโลกในแง่ร้ายสุดกู่ก็เถอะ
นเรนทร์ก้าวเข้าสู่ความจริงบางอย่าง  เมื่อวานตอนที่เขาอับจนไร้หนทางเดินเคว้งอยู่ในซอยบ้านอยู่ ๆ ใบหน้าเหี้ยมเกรียมของเฮียแสงก็ลอยเข้ามา  เขาจึงตัดสินใจใช้เศษเงินที่เหลืออยู่พุ่งขึ้นรถเมล์ เพราะรู้ว่าสุดท้ายแล้วผู้ชายคนนั้นจะต้องยอมเปิดบ้านต้อนรับอย่างแน่นอน
ด้วยการข่มขู่นิด ๆ หน่อย ๆ...
เอาน่าถึงเริ่มต้นจะไม่สวย แต่เฮียก็คล้อยตามจนได้ร่วมหลับนอนเตียงเดียวกันเชียวนะ  พระเวสสันดรยังไม่เสียสละถึงเพียงนี้เลย  เรนไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องดั้งด้นไปหาเฮียด้วย  รู้แค่ว่าอยู่ด้วยแล้วสนุกดี  โดนด่าโดนดุก็ยังหัวเราะได้  สบายใจราวกับปัญหาเป็นเรื่องขี้ปะติ๋ว  โดนเฮียด่าทีเดียวก็กระเด็นหายไป
อีกอย่างมันอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก...  ทุกครั้งที่ได้รับสัมผัสหยาบกระด้างอันอ่อนโยน  นเรนทร์เผลอเคลิบเคลิ้มไปโดยไม่รู้ตัว  เมื่อคืนถึงขั้นหลุดปากว่าจะมีเซ็กซ์ด้วยก็ยังได้

ความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่าอะไรนะ...
ถ้าเขาหาคำตอบให้มันได้แล้วทุกอย่างจะเปลี่ยนไปไหม

จะว่าไปเมื่อเช้าเผลอเอาชุดนอนติดมือมาด้วย  กะว่าเข้าห้องได้เมื่อไหร่จะรีบซักไปคืน หวังว่าเฮียแสงจะไม่แจ้งความเสียก่อน  เอ๊~ หรือว่าให้บุกมาด่าเขาที่ห้องก็ดีเหมือนกัน  จะได้....
   “ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรของมึง  ขนลุกเว้ย” ผัวะ! เพราะมัวแต่เพ้อเจ้อเลยโดนปลายตีนสะกิดน่องเต็ม ๆ  ถังยักย้ายร่างใหญ่โต  เบียดเข้ามาด้านข้างจนเหงื่อติดแขนเรน  เด็กอยากเช็ดออกก็กลัวจะหาว่ารังเกียจ “มีเมียใหม่แล้วเหรอ”
   “เปล่าสักหน่อยครับ”
   “หยิบมาดิ๊  ทำงานชักช้า” ถังคว้าท่อนไม้จากมือรุ่นน้องขึ้นมายิงตะปูอย่างรวดเร็ว “แล้วทำไมใส่เสื้อตัวเมื่อวาน  ห่านี่ซกมก  ไปไกล ๆ เลยนะมึง”
“ซักแล้วน่า!”

ดูเอาเถอะ!  โดนด่าเพราะเฮียอีกแล้ว

........................................
..........................
...........
.......


   แสงออกจากห้องในเวลาหกโมงเย็น  แน่นอนว่าด้านนอกเงียบสงัดราวกับว่าเสียงโป๊กป๊ากตลอดทั้งวันไม่มีอยู่จริง  บรรดาช่างพากันอพยพลงไปตั้งแต่ห้าโมงตามกฎคอนโดแล้ว
   ตุบ ๆ  พื้นรองเท้าทิ้งรอยไว้บนฝุ่นสีน้ำตาล  วันนี้แสงไม่ได้ออกไปไหนทั้งวัน  แถมลูกค้าก็ไม่ได้โทรตามเลยได้นอนอืด  เพิ่งจะลุกขึ้นมาดูหนังเมื่อบ่ายสองนี่เอง  ข้อดีของการเป็นนายตัวเองก็แบบนี้แหละ
   หลังซัดข้าวต้มแทนคุณเมื่อเช้าสิ่งที่ตกถึงท้องก็มีแต่นมเท่านั้น  ตอนนี้ท้องของแสงจึงร้องประท้วงจนต้องจิกหัวตัวเองคว้ากระเป๋าสตางค์มายืนรอลิฟต์  กระนั้นจิตใจก็ยังปั่นป่วนไม่แพ้กระเพาะ
   แสร้งทำเป็นไม่สนใจยังไงก็หนีความจริงไม่ได้  วินาทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกแสงหันหลังวิ่งกลับไปทางเดิม  เป้าหมายคือประตูเหล็กที่สุดทางเดินตรงนั้น...

   ผัวะ!

   ทว่าว่างเปล่า...
   “ฮะ ๆ” เขาเผลอแค่นหัวเราะ  คิดไปได้ว่าไอ้เด็กซ่งจะมานั่งแกร่วตากลมรอคนมาไล่  แสงบอกตัวเองว่าแค่อยากรู้เฉย ๆ ไม่ได้คาดหวังว่าจะเจอสักหน่อย  เมื่อคืนยังไล่มันกลับบ้านอยู่เลยนี่นา
   เสร็จสรรพสบายใจแล้วก็ไปซื้อข้าวกินตามปกติ  รอบนี้แสงนั่งกินก๋วยเตี๋ยวที่ใต้คอนโดเพราะขี้เกียจล้างจาน  พอท้องตึงก็กลับขึ้นมาพร้อมเบียร์อีกสามกระป๋องเผื่อจิบตอนอ่านเอกสารคืนนี้  เมื่อครู่เพิ่งได้รับเมลจากเพื่อนที่มีปัญหาฟ้องร้องอยู่  ดูท่าต้องได้นั่งอ่านก่อนนอน
   ทางเดินชั้นสิบสองเงียบสงัด  มีเพียงแสงไฟสีส้มไม่กี่ดวงเท่านั้น  นี่เป็นนโยบายประหยัดไฟของเจ๊จวง  เห็นว่ามีไอ้แสงอยู่คนเดียวสาธารณูปโภคจะระยำยังไงก็ตามแต่ใจปารถนา  โชคดีที่คนอย่างแสงไม่กลัวผี  กะอีแค่เดินมืด ๆ จัดว่าสบายมาก  อยู่ง่ายกินง่ายแบบนี้ไงคนอย่างเจ๊ถึงกล้าเอาเปรียบ
   หลังจากอาบน้ำจนสดชื่นก็เดินมาทิ้งตูดบนโซฟาพร้อมโน้ตบุ๊คคู่ใจ  ภารกิจสุดท้ายคืออ่านเอกสารหลักฐานที่เพื่อนส่งมาให้  พรุ่งนี้จะได้โทรไปให้คำตอบมันว่าราคามิตรภาพเท่าไหร่  ทว่าขณะยกกระป๋องเบียร์ขึ้นจิบอยู่นั่นเอง....

   ปัง ๆ

   เดจาวูชะมัด
   ปลายนิ้วนวดคลึงบนขมับ  เหตุการณ์คุ้นเคยเสียจนรู้ว่าหากไม่ออกไปเปิดประตูจะโดนเคาะเป็นจังหวะยังไง  แสงวางกระป๋องเบียร์ลงขณะที่ดวงตายังไม่ละจากจอคอม

   ปัง ๆ ๆ

   เสียงนั้นร้องกระตุ้นบางอย่างในใจ  เมื่อวานเขาพลาดไปด้วยความสงสัย  ทว่าวันนี้ไม่เหมือนกัน  รู้ทั้งรู้ว่าเปิดแล้วชีวิตจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป....

   ปัง ๆ ๆ

   “โธ่เว้ย!”



ก็แค่รำคาญ!  จะได้เงียบ ๆ สักที
ผัวะ!

“เฮียแสง~”
“ไอ้เรน”
ทั้งสองเสียงประสานเข้าหากันอย่างพอเหมาะพอเจาะ  นเรนทร์เบิกตาเป็นประกายพร้อมผายมือประจบ “เชิญเฮียพูดก่อนเลย”
   “แก...เอ่อ...” หัวสมองว่างเปล่าทันใด  สงสัยเพราะจ้องหน้าจอนานไปแน่ ๆ “แกพูดก่อนเลย”
   “ผมเช่าห้องอีกคืนได้ไหม” ชายหนุ่มยกถุงพลาสติกขึ้นเสมอหน้า “แท่แดน~  รอบนี้มีกางเกงในมาด้วยนะ”

   ไอ้แสงเอ๊ย!  เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย....
   “เฮียกินเบียร์ทุกวันเลยเหรอ”
   “ทุกวันก็ตายพอดี” แสงเหมือนวูบไปหลายนาที  รู้ตัวอีกทีเอ๊ะ...กูมานั่งอยู่กับไอ้เด็กซ่งได้ไง  คิดแล้วก็ยกมือเสยผมข้อแรกคือเรียกสติ ข้อสองเพื่อเช็กว่าเขาไม่ได้งอกบนหัว
   “เฮียฟังก่อนนะ” เห็นสีหน้าเจ้าของห้องแล้วเรนกลัวเยี่ยวแทบราด  ต้องชิ่งอธิบายก่อน “ผมจำเป็นจริง ๆ  พวกไอ้กิจมันกัดไม่ปล่อยเลย”
   “ไอ้กิจ”
   “อ๊ะ! เฮียไม่รู้จักสินะ  มือขวาเฮียอู๋ไง  คนที่จมูกเบี้ยวไปทางซ้ายน่ะ  สมัยเรียนผมเคยมีเรื่องกับมัน”
   “แกจะมีเรื่องกับคนอื่นไปทั่วเลยหรือไง”
   “เฮียอะ  อย่าเพิ่งด่าสิฟังก่อน!” เห็นท่าจะโดนเทศน์เรนต้องรีบปราม “นั่นแหละ  ขนาดว่าคืนเงินจะครบแล้วมันยังหาเรื่องมาตื้บผมส่งท้าย  เฮียคิดดูสิ!  เมื่อตอนเย็นมันบุกมาเคาะห้อง  โชคดีที่ผมไหวตัวทันเลยปีนหน้าต่างหนีออกมาอีกทาง”
   “เดี๋ยวนะ...แกปีนบ้าน?”
   “ก็หน้าต่างตรงหัวเตียงไง  ข้าง ๆ มีบันไดลิง  วันไหนลืมกุญแจห้องผมก็เข้าทางนั้นตลอดแหละ”
   “คุณภาพชีวิตต่ำมาก”
“ผมก็เลยรีบแวะซื้อกางเกงในแล้วตรงมาหาเฮียทันทีเลย  ขอหลบสักพักนะครับ”
   “แกจะอยู่ยังไงฮะ”
   “เรื่องเสื้อผ้าเฮียไม่ต้องห่วงนะ” กำลังจะเถียงว่ากูไมได้ห่วงเรื่องนั้น แต่หาจังหวะแทรกไม่ได้เลย “ผมถามป้าที่ขายน้ำเต้าหู้แล้ว”
   แสงเลิกคิ้ว “มีสายด้วย?”
“แน่นอน  ระดับนี้” มันตบอก “ป้าซ่อนกล้องไว้ใต้หม้อ  ถ้ากดปุ่มตรงรถเข็นจะเรียกหน่วยสวาทมาช่วยได้  แกส่งรหัสมอสด้วยการเคาะกระบวยเพื่อสื่อสารกับผม”
   “เพ้อเจ้อ”
   “ป้าบอกว่ามันมาเฉพาะตอนเย็น  แน่ล่ะ! เลิกงานแล้วเลยว่างมากระทืบคนเล่น”
“แล้วยังไง”
“เท่ากับว่าผมนอนไม่ได้แต่เข้าไปเก็บของได้ไง” มาถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็ดีดนิ้วราวกับว่าเข้าประเด็นเสียที “แบบนี้เรื่องเสื้อผ้าข้าวของก็ไม่ใช่ปัญหา  ถ้าจะติดขัดอะไรก็มีแต่....”

กูสินะ....
แม้ไม่ได้พูดแต่เรนอ่านแววตาของเฮียแสงออกในทันที  มันเขยิบเข้ามาจนผิวกายเกือบสัมผัสกัน  หางตาชี้ขึ้นเหมือนจิ้งจอก แต่กลับส่ายหางดิ๊ก ๆ ออดอ้อนเป็นหมาบ้าน “ถ้าเฮียจะเมตตา  ผมรับรองว่าคลิปของเราจะถูกเก็บไว้จนลึกถึงแกนโลก”
“ขอร้องพร้อมข่มขู่?”
“เรื่องมันเกิดจากเฮียแต๊บเงินผมนั่นแหละ” ไหล่สีแทนกระแซะ ๆ “แต่ผมไม่ได้ขออยู่ห้องเฮียเฉย ๆ นะ”
“ฉันไม่นอนกับแกซ้ำสองแน่นอน”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นสักหน่อย  เฮียหมกมุ่นเกินไปแล้ว” แสงเกือบจะอ้าปากเถียง ทว่าช้ากว่าเด็กไปหลายขุม “ผมจะทำงานบ้านแลกที่ซุกหัวนอนต่างหาก”
“มีแค่คนสติไม่ดีเท่านั้นแหละที่จ้างโจรมาทำงานบ้าน”
“โจรมันต้องขโมยของไม่ใช่เหรอ  ผมยังไม่ทันจิ๊กอะไรเฮียเลยนะ  อย่าใส่ความสิ” จำเลยร้องหาความยุติธรรม “ผมน่ะทำงานบ้านมาตั้งแต่เด็ก  จะซักผ้า ล้างจาน กวาด ถู เปลี่ยนหลอดไฟ ซ่อมท่อประปา ตบหาสัญญาณทีวี”
   “ห้ามตบทีวีฉัน”
   “อ๊ะ!  ทำอาหารเป็นด้วย  ข้าวต้มเมื่อเช้าไง!”
   “ข้าวต้มนั่นแกทำ?”
   “อร่อยล่ะสิ!  ตู้เย็นแห้งแล้งจนผมวิ่งลงไปซื้อของในมาร์ทเลยนะ  โชคดีที่เครื่องปรุงมีครบ”
   “ถือวิสาสะมาใช้ครัวฉันได้ยังไง”
   “อ้าว เป็นงั้นไปอีก” ทวงแต้มบุญไม่ได้แถมแพ็กเก็จโดนด่าด้วย “แต่ก็อร่อยใช่ไหมล่า~”
   “งั้น ๆ”
   “โธ่~  เฮีย...” เรนโอดครวญ “อย่างน้อยก็สารอาหารครบถ้วนนะ  เอางี้! อยากกินอะไรบอกผมได้เลยนะ  อ๊ะ! เฮียชอบกะเพราไข่เยี่ยวม้านี่นา”
   “ฝีมือสู้ป้าร้านสกปรกนั่นให้ได้ก่อนเถอะค่อยมาพูด”
“เดี๋ยวผมแกะสูตรป้ามาให้เลย  เพื่อเฮียโดยเฉพาะ” แสงรู้สึกเหมือนแข้งขาเปียกแฉะไปหมด “สรุปว่าให้ผมเช่าอยู่นะ”
“ฉันไปพูดแบบนั้นตอนไหน”
“เฮียครับ...”
“........”
“เฮีย....”


   “ไข่ยัดไส้”

   “หา!?”
“พรุ่งนี้จะกิน” คนพูดลุกขึ้น  เล่นเอาโซฟาดีดตัวจนนเรนทร์ไหลไปเล็กน้อย “ฉันจะไปนอนแล้ว”
พูดจบเจ้าของห้องก็พับโน้ตบุคก้าวฉับ ๆ แล้วหายเข้าไปหลังบานเลื่อน
เรนแน่นิ่งค้างอยู่อย่างนั้นราวสิบวินาที  ก่อนฟองอากาศในหัวจะแตกดังโพล๊ะ!  เขารีบยกมือกุมอก...





อ๊ะ!  แย่แล้ว...

...................................................
.................................
..............
........


   ชีวิตที่มีไอ้เด็กซ่งค่อนข้างปวดหัวเลยทีเดียว

   “ฮ้าว~”
   “อย่าหาวตอนทำอาหารได้ไหม  สกปรก”
   “น้ำลายไม่ได้หยดสักหน่อย” คนที่หน้าเตาไฟฟ้าเถียง “อ่า...หอมจังเลย  ระดับเชฟมิชเชอลิน”
   “ชมตัวเองก็ได้ด้วย”
   “ผมชมเผื่อเฮียต่างหาก”

   ห้าวันแล้วนับตั้งแต่แสงผีเข้าอนุญาตให้นเรนทร์มาหลบภัยที่ห้องได้  จัดว่าปั่นป่วนเอาเรื่อง  ราวกับเขาใช้โควตาพูดจามากกว่าปีที่แล้วทั้งปีรวมกันเสียอีก
   แม้จะบ่นอย่างไรแต่ก็ต้องยอมรับว่ามีขี้ข้าให้จิกหัวใช้มันช่างสะดวกสบายดีเหลือเกิน  ชักเข้าใจพวกคุณนายในละครที่นั่งให้บ่าวไพร่คลานเข่าเอาน้ำมาเสิร์ฟแล้วล่ะ  พูดไปนั่น....แสงไม่ได้ใช้งานมันเยี่ยงทาสขนาดนั้นสักหน่อย
   ตอนเช้าก็แค่ตื่นก่อนมาทำอาหารเช้ารอแล้วก็ไสหัวไปทำงานซะ  ตกเย็นก็ตัวเหม็นกลับมาหาข้าวหาปลาให้กิน  กวาดบ้าน  ถูพื้น  วันไหนแสงกลับดึกไอ้โง่นี่ก็จะนั่งจุมปุ๊กรออยู่หน้าห้อง

   กลายเป็นแบบนี้ไปได้ไงวะ...
   นิ้วโป้งบดคลึงขมับตัวเองเผื่อจะมีเส้นเลือดตรงไหนอุดตัน  สมองอันชาญฉลาดถึงได้ตัดสินใจอะไรควาย ๆ ติดกันหลายคดี  ดวงตาเหยี่ยวตวัดฉับมองแผ่นหลังไอ้เด็กซ่งที่สาละวนกับการกวนข้าวในกระทะ
   นเรนทร์สวมเสื้อกล้ามสีดำกลืนไปกับผิวของตัวเอง  ทว่าเส้นผมสีทองกลับสว่างไสวราวกับแสงแดดนอกหน้าต่าง  จังหวะของสีที่ตัดกันบริเวณต้นคอน่ามองเสียจนลืมอ่านข่าวที่เปิดคาไว้บนมือถือ  วันนี้ชายหนุ่มรวบผมมัดเป็นจุกเผยให้เห็นปมกระดูกตรงหลังคอ  แสงคงบ้าไปแล้วที่เผลอคิดว่ามันเซ็กซี่นิด ๆ

   “ข้าวผัดมาแล้วคร้าบ~” เจ้าขี้ข้าหันหลังมาพร้อมข้าวผัดพูนจาน  ทำเอาคนแอบมองต้องกระแอ้มไอแก้เขิน
   แสงยกกาแฟขึ้นจิบ  แสร้งมองออกไปนอกหน้าต่าง “หัวหน้าแกเลี้ยงข้าวเช้าเหรอ”
   “หือ?” เจ้าจิ้งจอกที่กำลังหยิบช้อนวางในถ้วยถึงกับขมวดคิ้ว “ทำไมเฮียถามอะไรแบบนั้น”
   “เปล่า” เขายักไหล่ “ก็ถามไปอย่างนั้น  ไม่ได้อยากรู้....”
   “ไม่มีข้าวเช้าหรอก  ช่างที่ไหนกินข้าวครบสามมื้อล่ะเฮีย” ชายหนุ่มเช็ดมือกับกางเกง  ลืมรักษาความสะอาดให้เฮียแสงไปเสียสนิท  โชคดีที่ทางนั้นแอคท่ามองหน้าต่างอยู่ “หัวหน้าแกเลี้ยงแค่ข้าวกลางวัน  แถมแล้วแต่อารมณ์ด้วย  ส่วนใหญ่ก็ไล่ลงไปหาข้าวกินทางใครทางมัน  ลุงแกงกจะตาย  เอ้า!  ข้าวเฮียได้แล้ว”

   ข้าวผัดหมูในจานส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอสุด ๆ  ถ้าพูดอย่างไม่อคติฝีมือนเรนทร์จัดว่าไม่เลวนัก  ถึงจะทำได้แค่ระดับพื้นฐานเหมือนร้านอาหารตามสั่งก็เถอะ แต่แสงไม่ใช่คนเรื่องมาก  ว่าแล้วก็ไม่รอช้าจ้วงข้าวร้อน ๆ เข้าปากทันที  ข้าวผัดเม็ดเรียวสวยแถมแห้งกำลังดี  ปรุงรสเค็มตัดด้วยหวาน แม้จะขาดน้ำมะนาวก็ยังเข้าที
   “อร่อยล่ะซี่” พ่อครัวยิ้มจนเห็นฟัน  ทำเอาแสงแทบคายออก “ข้าวที่เหลืออยู่ในชามนะ  ผมเอาจานปิดไว้แล้ว”
   “เออ”
   แม้จะแสร้งทำเป็นกินข้าว แต่ดวงตาของแสงยังจับจ้องไปที่เหยื่อไม่วางตา  พอไอ้เด็กซ่งล้างอุปกรณ์ครัวเสร็จก็เดินเตาะแตะไปยังกองกระเป๋าข้าวของตัวเอง  จังหวะที่มันถลกกางเกงนอนลงเล่นเอาแสงแทบสำลักข้าว  จะออกปากดุก็ไม่ได้เดี๋ยวมันรู้ว่าเขาแอบมองอยู่
   เรนเปลี่ยนมาสวมกางเกงเน่า ๆ ที่ใช้ทำงาน  สภาพของมันดูร่อแร่เหมือนจะเกาะตูดไว้ไม่อยู่ทว่าเจ้าตัวมิได้สนใจใช้นิ้วตีนคีบกางเกงนอนขึ้นมาพาดไว้บนกระเป๋าก่อนจะหันกลับมาทางโต๊ะกินข้าว  คนแอบมองรีบก้มหน้าจนจมูกเกือบปักลงข้าว

   “เฮียแช่จานไว้นะ  เดี๋ยวกลับมาล้างให้”
   “อื้อ”
   “ผมไปแล้วนะ  ต้องรีบไปเอาหน้า”
   “ไอ้เด็กเลี้ยงแกะเอ๊ย” เขาได้ยินมันแหลกับหัวหน้าทุกเช้าว่าแหกขี้ตาตื่นมาไซต์งานคนแรก  ใครจะรู้ความจริงว่าแอบมาหมกตัวอยู่กับตาลุงห้องข้าง ๆ
   “แบะ ๆ” เจ้าจิ้งจอกล้อเลียน และก่อนจะโดยส้อมปักกลางหัวมันจึงรีบพุ่งไปสวมรองเท้าที่หน้าห้อง

   แสงตักข้าวเข้าปากอย่างงุ่นง่าน  สิ่งที่ต้องการจะพูดคาอยู่บนลิ้นจะถุยจะพ่นอย่างไรก็ไม่ออก  นาฬิกานับถอยหลังเข้าไปทุกทีเมื่อนเรนทร์ลุกขึ้นผลักบานประตูออกไป  วินาทีนั้นเองที่คำพูดหลุดจากปากได้...



   “เรน  ข้าวเช้าน่ะ...”




   จะกินด้วยก็ได้นะ....







   “ใส่น้ำปลาให้มันน้อย ๆ หน่อยสิวะ”
   “ครับผม!”

   ปัง!  ความตั้งใจพินาศในทันที  หนุ่มใหญ่เกือบฟุบหน้าลงบนจานข้าว  อยากจะดึงทึ้งผมตัวเองให้หมดหัว

   แม่งเอ๊ย! ระบบความคิดพังหมดแล้ว


TBC


โอ๊ยยยยย  หวานอะะะะ  บร้า ๆ ๆ  คุณอาทำไมพระเอกแจ่มใสแบบนี้คะ (ไม่มีใครชมเราต้องชิ่งชมก่อนค่ะ)
เห็นไหมคะ  น้องเรนเหมือนจะอ้อย แต่คนร้ายที่แท้จริงคืออาแสงต่างหาก #ทีมเรน
ในที่สุดก็ได้เขียนอะไรกิ๊วก๊าวแล้ว   นี่แค่เริ่มต้นนะคะคู้นนนนน 55555

แป๊บ ๆ ก็จะขึ้นเดือนใหม่แล้วเนอะคะ  เวลาผ่านไปไวจังเลย
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า  เลิฟฟฟฟฟ//กอดดดดด
เจอกันตอนหน้านะคะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 22-01-2017 02:28:59
เฮียแสง ......
ประโยคสุดท้ายโคตรพีค
ปากไม่ตรงกับใจไม่พอ สิ่งที่พูดนี่เกินบรรยายจริงๆ
แอร๊ย ตอนนี้เค้าแอบหวั่นไหวกัน
แม้เฮียแสงจะหวั่นไหวเฉพาะหุ่นของเรนก็เถอะะะ
เห็นเฮียแสงมีเงินเราก็ดีใจ ฮือ
ไม่รู้ดีใจอะไรแต่ดีใจจริงๆ ที่เฮียแสงไม่จน
เรื่องนี้ต้องเป็นตำนานสำหรับเราแน่นอน !
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 22-01-2017 05:17:09
นี่ถ้าตอนรักกันแล้วมันจะอยู่สภาพไหนเนี่ยไม่อยากจะคิด   :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 22-01-2017 07:11:10
เฮียซึนมากกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Peterpanmama ที่ 22-01-2017 08:59:48
สงสารเรน ที่ผ่านมาใช้ชีวิตยังไง ก่อนจะมาเจออาแสง
อาแสงงงง ใจดีกับน้องมากๆนะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 22-01-2017 09:25:45
แหนะๆๆๆ แอบมีหวั่นไหวกันทั้งคู่  :hao6:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 22-01-2017 10:15:12
เฮียเหมือนจะโหดแต่ใจดีอ้ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 22-01-2017 10:20:29
นี่คือเฮียหวานแล้ว ประดุจพระเอกแจ่มใส 5555555

สงสารไอ้น้องเรนจริงๆ หลงขนาดความจำเสื่อม ไม่มีที่อยู่ ทำอาหารก็ไม่ได้

คุณอโณยังเลี้ยงดูอย่างดี แต่เรน แกนี่ยิ่งกว่านางทาสอีก ข้าวก็ไม่ได้กิน อนาถจังลูก แถมมีแววได้ผัวแก่ไปอีก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 22-01-2017 10:39:02
เริ่มมีท่าทีต่อกันแล้ว  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 22-01-2017 11:24:44
ขรำ 5555555 นี่ซีนหวานชิมิ 555555 เอาน่า! อย่างน้อยเฮียแกก็ยอมมีเขา ยอมเสี่ยงให้เรนนี่เขามาอยู่ด้วยแหละ // แม่ศรีเรือนชัดๆ กับข้าวไม่ขาด ทำความสะอาดไม่เกี่ยง เหลืออย่างเดียว ปรนนิบัติเรื่องบนเตียง เอาให้ครบเลยดิเรนนนน เฮียเขารอออออ  :hao6:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 22-01-2017 11:51:28
ฮรือออ ตอนนี้น่ารักจังค่ะ ฟิลกู๊ดมากๆ ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้วยอมรับใจกันเถอะค่าาาา เฮียแสงง นู๋เรนนนนน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 22-01-2017 12:15:47
ลุงมองน้องเป็นเหยื่อหรอ  :m20:
ลุงไม่คิดว่าตัวเองเป็นเหยื่อบ้างหรอ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 22-01-2017 14:11:43
อรั๊ยยยยย อาแสงคนซึนนนนนนนนนน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 22-01-2017 23:29:15
หวานราวกับน้ำปลาหก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 23-01-2017 01:14:53
แววหลงเด็กมาหล่ะลุง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 23-01-2017 03:21:57
ตลกกกกกก ชอบบบบบบ 5555555

ติดตามเลย อ่านรวดเดียวเลยนะเนี่ย ชอบๆๆ  :katai2-1:

รอตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 23-01-2017 13:03:04
โอ๊ยยเฮียแสง มีความซึนระดับ 8

ปากร้ายใจดี
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: แมวมุ้งมิ้ง ที่ 23-01-2017 15:05:36
ฮรือ~ มันก๊าวใจมากค่ะ เอาเวลางานมานั่งอ่านเก้าตอนรวด ชอบมากถึงขนาดต้องล็อกอินมาอวยน้องเรน.. เฮียคะ น้องอุตส่าห์เอาตัวใส่พานมาถวายถึงที่แล้วนะคะ โรลเพลย์กันอีกสักรอบไหม เรื่องนี้คือดีต่อใจมากค่ะ นั่งแอบขำแทบขาดใจกับแต่ละตอน เด็กน้อย (หน้ามึน) มันน่ารักกรุบกริบแบบนี้นี่เอง  :mew3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 23-01-2017 17:24:17
หวานอีก ขอหวานกว่าเน้เอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 24-01-2017 08:35:06
เฮียแสงเริ่มใจดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วค่ะ
อยู่กันนานวันไปคงได้เห็นความอ่อนโยนของกันและกันเอง ถึงแม้เฮียของเราจะโคตรปากแข็งและไม่พูดอย่างที่คิดไว้ก็เถอะ
น้องเรนทำคะแนนมัดใจลุงให้ได้นะ พยายามต่อไป เพื่อ....ความสุขความเจริญบันเทิงใจและกาย  555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 24-01-2017 20:10:17
แหม่ ทำเป็นปากแข็งงงงง หนอยยยยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: lynn_lynnhui ที่ 26-01-2017 00:55:55
 :mew4: :mew4: :mew4: ทำไมเราเขินหละ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 9 22/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 29-01-2017 10:49:33
ทวงครั้งที่ 10

   “เช็กครับ”
   “ขอบคุณครับ” ทนายหนุ่มรับกระดาษมา  ทว่าพอก้มมองข้อมูลบนนั้นก็ต้องขมวดคิ้ว “หือ  ทำไมโพสเช็กล่ะครับคุณเดช”
   “เครดิตสามสิบวันไงครับ” ทางนั้นตอบอย่างเรียบเฉย “ทุกที่ที่ผมดีลงานก็แบบนี้นะ”
   “คุณเดช...” แสงคลี่ยิ้มเย็น “ไม่เห็นแจ้งล่วงหน้าเลยนะครับ”
   “อ้าวเหรอ  แหม!  ผมอาจจะลืม  แย่จริงแก่แล้วขี้ลืมตลอด” เจ้าของโรงสีตำหนิตัวเอง “คุณแสงอย่าถือสาเลยนะครับ ฮะ ๆ”
   “ทำแบบนี้ผมลำบากนะครับ”
   “โธ่ คุณแสง  เช็กเนี่ยเลขาของผมเป็นคนออกให้  ไอ้ผมก็เซ็นอย่างเดียวเธอคงหลง ๆ ลืม ๆ ออกไปตามปกติน่ะครับ  ต้องขอโทษด้วยนะ”
   “ไม่เป็นไรครับ”

   หึ  สมเป็นน้องชายหวังฮุบสมบัติพี่ชะมัด  ทำงานกับงูพิษมันก็ต้องโดนแว้งกัดบ้างล่ะ  รอบนี้งับเบา ๆ แสงจะไม่ติดใจเอาความแล้วกัน  สัญยงสัญญาก็ไม่ได้ทำเสียด้วย  บุญแค่ไหนแล้วที่ได้เงินครบ  ขณะเอาเช็กเสียบเข้าแฟ้มก็สาปแช่งให้โรงสีมันลุกเป็นไฟในสามวันแปดวัน
   เจอลูกค้าส้นตีนแบบนี้มาเยอะจนเลิกเอามาใส่ใจ  ใครว่าทำงานกับคนรวยแล้วสบาย  พวกนี้แหละตัวดีเลยเขี้ยวลากดินอย่างกับอะไรดี  แถมยังมีทริกตุกติกขี้โกงสารพัด  จะไปงัดด้วยก็เสียเวลาแค่จำไว้ว่าไม่ต้องติดต่อกันแล้วก็พอ
   “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ”
   “ครับคุณแสง” เศรษฐียกมือรับไหว้ “ถ้ามีเรื่องมีราวผมจะไม่ลืมติดต่อไปแน่นอนครับ ฮ่า ๆ”
   “ครับ  หวังว่าจะได้เจอกันอีก”

   มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะรับงาน...
   อ๊ะ!  แสงชะงักเมื่อนึกมาถึงตรงนี้  สถานปัจจุบันเขาไม่มีสิทธิ์ด่าใครว่าโง่ได้เลยนี่หว่า  พอหวนนึกถึงไอ้เด็กนรกก็กลืนคำด่าลงคอไป  เกรงว่ามันจะย้อนเข้าตัว  ไม่ใช่ว่าเดือนหน้าเขามานั่งคุยกับไอ้คุณเดชเรื่องใหม่นะโว้ย
   นาฬิกาข้อมือบอกเวลาห้าโมงเย็นเหมาะแก่การกลับเสียที  หลังแวะเอาเช็กไปเข้าพร้อมซื้อขนมแสงก็เหยียบมิดหวังจะหนีเวลาเลิกงาน  แน่นอนว่าไม่รอด  ติดแหง็กบนทางด่วนไปอีกคัน  นี่แหละบาปกรรมของคนมีรถส่วนตัว
   แต่จะให้นั่งรถเมล์แบบวันนั้นก็ไม่เอาด้วยหรอก  โดนวิญญาณเด็กตามขี่คอมาเป็นอาทิตย์แล้ว  แค่คิดถึงหน้ามันแสงก็พลันขมวดคิ้วโดยอัตโนมัติ  ลูกน้องเฮียอู๋จะรู้ไหมว่าความแค้นของมันทำนายแสง  เรืองภพผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวต้องมารับกรรม
   ถึงกระนั้นก็แลกมาด้วยข้าวเช้าอร่อย ๆ กับห้องหับสะอาดสะอ้าน  พูดตามตรงก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร  ไอ้เด็กเรนเชื่อฟังกฎระเบียบดี  แถมนอนแข็งเป็นท่อนไม้ไม่ได้ล้ำอาณาเขตเลยสักนิด  คนมองโลกในแง่ดีอย่างแสงก็คิดเสียว่าได้ขี้ข้าไว้ใช้งานก็แล้วกัน
   ล้อหมุนเอื่อยไม่ทันครบรอบก็หยุด  สลับไปมาอยู่อย่างนั้นกว่าจะฝ่าแยกนรกมาได้  ในที่สุดก็ขับมาถึงหน้าคอมมูนิตี้มอลล์จนได้  Citroen C5 จอดแน่นิ่งที่ฝั่งตรงข้ามห้างพอดี  เป็นตำแหน่งพอเหมาะพอเจาะกับร้านอะไหล่ยนต์  ถัดไปอีกคูหาเดียวคือร้านกาแฟที่เคยมีคดีด้วย
   บานพับเหล็กปิดสนิทพร้อมลงกุญแจ ก็แน่ล่ะนี่ปาเข้าไปกี่โมงแล้ว  เย็นขนาดนี้คงมีแต่นเรนทร์ที่มานั่งรอทวงหนี้  นึกแล้วตลกชะมัด  จะมีผู้รับเหมาคนไหนใสซื่อคิดว่ามาเฝ้าเฉย ๆ แล้วเงินจะออกบ้าง?  ไอ้เด็กไร้ประสบการณ์ไม่รู้ลูกล่อลูกชนเป็นแรงงานไม่ต้องใช้สมองนั่นแหละดีแล้ว
   นั่นไงล่ะ  พอนึกถึงก็มา...

   หือ  เดี๋ยวสิ!
   แสงผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นแผ่นหลังคุ้นตาหายเข้าไปกับฝูงชนตรงป้ายรถเมล์  ด้วยความที่รถติดจึงไม่สามารถตามไปดูอีกครั้งให้หายคาใจได้  คิ้วขมวดลึก และไฟแดงทำให้แสงทรมานกว่าที่เคย
   ถ้าเป็นเรนจริง ๆ มันมาทำอะไรที่นี่  ในถิ่นของเฮียอู๋?



‘ผูกพัน  ถึงไม่ได้รักแบบนั้นแล้วก็ใจหายอยู่ดี’

   ประโยคที่มันพูดในคืนนั้นวาบเข้ามาทันที  นั่นสินะจะมีสาเหตุอะไรที่ต้องมาแถวนี้ทั้งที่หนีตีนตรงหน้าบ้านตัวเองแทบตายถ้าไม่ใช่เพราะความรัก  นี่แหละคนหนุ่มคลั่งรัก  ฮะ ๆ  บ้าชะมัด….
   หนุ่มใหญ่ขยับตัวหยุกหยิกนั่งไม่ติดที่  พร่ำบอกตัวเองว่าไม่ใช่เรื่องของเขา  ปลายนิ้วเคาะพวงมาลัยถี่ขึ้นราวกับทนรอให้ไฟเปลี่ยนสีแทบไม่ไหว  ครู่ใหญ่รถถึงได้ขยับจนมาถึงป้ายรถเมล์  ทว่าแม้จะสอดส่องสายตาอย่างไรก็หาเป้าหมายไม่เจอ  พอคิดว่าเขาคงตาฝาดไปเองก็พลันโล่งอก...

   นั่นสินะ  คนเราจะคลั่งรักก็ต้องมีขอบเขตบ้าง...

   แสงใจเย็นขึ้นจวบจนสามารถหลุดสี่แยกตรงหน้าไปได้  ขณะเลี้ยวเข้าไปยังถนนสองเลนนั้นเองเขาก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ
   แม่ค้าแผงลอยริมถนนดูวุ่นวาย  ข้าง ๆ กันนั้นมีกองผักเทกระจาดเลอะเทอะ  แสงหรี่ตามอง  ฉากตรงหน้านี้เคยเห็นที่ไหนมาก่อนไม่ใช่เหรอ  ไม่ทันคลายสงสัยเสียงโหวกเหวกด้านนอกก็ลอดกระจกมา
   “คนตีกันอีกแล้ว  เฮ้อ...”
   รองเท้าหนังเผลอบดคันเร่งหนักขึ้น  พาหนะสีเทาทะยานไปด้านหน้าพร้อมกับก้อนเนื้อตรงอกที่เต้นแรง  ราวร้อยเมตรถัดมาก็พบกลุ่มชายสามคน  เป็นลูกน้องเฮียอู๋ไม่ผิดแน่ และข้างหน้านั่น...

   แปล๊บ...  หัวใจบีบตัวรุนแรง  ไอ้เด็กเรนวิ่งอยู่ตรงนั้น  มองไกล ๆ ยังรู้ว่าเนื้อตัวเปรอะเปื้อนเพียงใด  ไม่แน่อาจจะได้รับบาดเจ็บก็ได้  สมองปั่นป่วนยังไม่เท่าอาการร้าวที่อก  แสงสับสนจนไม่รู้จะทำยังไงกับเหตุการณ์ตรงหน้า  นาทีที่ตัดสินใจจะจอดรถตราชั่งด้านเหตุผลก็หล่นตุบลง
   มันไม่ใช่หน้าที่ของเขานี่นา...
   เรนเลือกมาที่นี่เอง  ทั้งที่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็คงเตรียมใจรับผลไว้แล้ว  ตัวแสงเองก็ทำงานให้เฮียใหญ่อยู่  หากลูกน้องเฮียอู๋จำทะเบียนรถแล้วสืบจนรู้เรื่องเข้าเกรงว่าเรื่องจะไม่จบง่าย ๆ  วงการนี้เกลียดการถูกหักหน้ายิ่งกว่าอะไรดี
   จังหวะที่รถเลยผ่านเรนทร์เขาเผลอมองตรงกระจกหลัง  ใบหน้าที่คุ้นเคยบิดเบี้ยวราวจะขาดใจ  แววตาว่างเปล่า และสองขาที่ก้าวไม่หยุด  นี่แหละภาพของหมาจนตรอกที่แสงเห็นจนชินตา และครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกัน

   ตราชั่งด้านเหตุผลหนักอึ้งจนงัดไม่ขึ้น
   เขาทำถูกที่สุดแล้ว...

...........................................
.........................
............
.......


   “แฮ่ก ๆ”
   “คิดว่าจะหนีพ้นเหรอไอ้เรน!”

   เสียงคำรามด้านหลังเกรี้ยวกราดเหมือนจะฆ่าให้ตาย  นเรนทร์ไม่เข้าใจเลยว่าไอ้กิจมันจะแค้นฝังหุ่นอะไรนักหนา  กับเพื่อนที่แย่งแฟนมันเรนยังไม่ได้ติดต่อเป็นชาติแล้ว  ดีไม่ดีเดินสวนกันจะทักไม่ถูกด้วยซ้ำไป แต่ไอ้กิจกลับจำแม่นดูท่าจะเป็นพวกรักจริงหวังแต่งแฮะ  อา...ซาบซึ้งกับความรักชะมัด
   ล้มแผงผัก  เทกระจาดส้ม  เกี่ยวรถขายหวย  ทั้งหมดนั่นคือความฉิบหายที่นเรนทร์ทิ้งไว้รายทาง  ผู้คนก่นด่าสาปแช่งทว่าเขาไม่อาจอยู่ฟังจนจบประโยค  ป่านนี้พ่อบนสวรรค์คงจามจนสมองหลุดทางรูจมูกแล้วล่ะ
   เขาวิ่งเหมือนคนบ้า  ไม่รู้จุดหมายปลายทาง  ถนนเส้นนี้เป็นทางตรงหากเข้าซอยจะเจอทางตันอย่างแน่นอน  เรนทำได้แค่วิ่งไปด้านหน้าจนกว่าจะเจอทางแยก หรือจนกว่าจะหมดแรงโดนกระทืบให้ไอ้กิจพอใจแล้วกลับบ้านนอน
   ไหล่ซ้ายปวดหน่วง ๆ หวังว่าจะไม่ถึงขั้นหลุด  เขาได้มันมาตอนโดนถีบล้มกลิ้งในจังหวะแรก  ส่วนข้อศอกขวาน่าจะช่วงที่พลิกตัวหลบเท้าแล้วพลาด  แล้วก็เท้าซ้ายน่าจะตอน....อา...ตอนไหนกันนะ?

   “มันวิ่งช้าลงแล้ว  พวกมึงก็จับมันให้ได้สิวะ”
   “ครับลูกพี่”

ไม่ไหวเลยไอ้กิจ  ทำไมไม่วิ่งเองวะมาใช้ลูกน้องแก้แค้นแทนอีก  นเรนทร์จำจังหวะการโจมตีของมันได้แม่นยำ  ไอ้พวกนี้ชอบหลอกให้เขาวิ่งไปเรื่อย ๆ พอเริ่มหมดแรงระยะห่างน้อยลงลูกน้องคนหลังสุดที่วิ่งออมแรงมาตลอดจะเป็นคนกระโจนผลักให้เขาล้ม  แล้วจากนั้นก็นั่นแหละ....รุมยำจนสาแก่ใจ  มันวางแพทเทิ้ลการทวงหนี้มาดีสมเป็นมืออาชีพ  เฮียอู๋คงปลื้มใจแย่เลย  ไม่เหมือนเฮียแสง

เฮียแสง...

อา  ป่านนี้คงถึงห้องแล้วมั้ง  รถ Citroen C5 หายลับตาไปหลายนาทีแล้ว  รถก็ไม่ได้ติดอะไร  ถ้าเรนได้กลับไปคงจะหน้าหงิกออกมาเปิดประตูพร้อมคาบบุหรี่ไฟฟ้าในปาก  ทั้งที่บอกจะเลิกแท้ ๆ ดันสูบบ่อยเท่าเดิมเลย
ถ้ารอดไปได้น่ะนะ...  เรนรู้ว่าไอ้กิจมันไม่เล่นลูกหนี้ถึงตายหรอก  ทำไปก็เพื่อความสะใจทั้งนั้น แต่เขาเองคงหมดแรงจะไปที่ไหนต่อแล้ว  สงสัยเหมือนกันว่าเราจะวิ่งหนีไปทำไมทั้งที่จุดจบก็เหมือนเดิมแทบทุกครั้ง  บางทีมนุษย์ก็ทำอะไรโดยไม่ทันคิด  เป็นปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติที่โง่เง่าสิ้นดี
เพราะแบบนี้ไงเฮียแสงถึงได้ด่าว่าโง่ แต่จะให้คิดตอนนี้กลิ่นเลือดที่ปลายจมูกก็คละคลุ้งจนสมองตื้อไปหมด  เรี่ยวแรงเริ่มหดหายไม่ต่างจากระยะห่างระหว่างไอ้พวกนั้น  นับถอยหลังสิ....ไม่กี่วินาทีเขาจะถูกตะครุบล้มคว่ำอีกครั้ง

ไม่รู้ทำไมตอนนั้นเรนคิดถึงแสงขึ้นมา...

คงเพราะเพิ่งเห็นรถผ่านไปล่ะมั้ง  จะอะไรก็ช่าง  เขาอาจจะแค่ชื่นชมการใช้สมองและเหตุผลของเฮียที่ตัดสินใจทำแบบนี้  ทั้งที่คิดว่าเป็นแบบนั้น แต่ทำไมอกซ้ายถึงได้ปวดหนึบขึ้นมานะ? หรือจะเป็นผลของการใช้กล้ามเนื้อมากเกินไป  ใช่แน่ ๆ จะเป็นเรื่องอื่นไปได้ยังไงล่ะ


ถ้าไม่คาดหวังแต่แรกก็จะไม่เจ็บปวด...

เรนยึดถือคำสอนข้อนี้มาโดยตลอด  ทั้งที่เป็นแบบนั้นทำไมถึงได้แสบร้อนที่หน่วยตาแบบนี้..

ฮะ ๆ  หวังอะไรกันนะไอ้เรน


   ตุบ ๆ  ฝีเท้าด้านหลังใกล้เข้ามาทุกที  พร้อมเสียงก่นด่าโวยวาย  ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนราง  หนังเรื่องนี้กำลังจะจบในไม่ช้าเมื่อกระเบื้องแผ่นด้านหลังของเรนถูกเหยียบย่ำ  จังหวะนั้นชายหนุ่มเผลอปิดเปลือกตาลงราวกับจำนนต่อโชคชะตา...






   เอี๊ยดดดดด!

   ยานพาหนะปริศนาเสียดยางลงกับถนนพุ่งเข้ามาเทียบข้างฟุตปาธ  ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายบานประตูถูกกระชากออกพร้อมกับเสียงตะโกน

   “ขึ้นมาเร็ว!”

   นเรนทร์อ้าปากค้าง  เจ้าชายขี่ม้าขาวสวมสูทเรียบกริ๊บพร้อมอาชาสีเทาเงางาม  สง่างามตามแบบเทพนิยาย และเมื่อไล่สายตาขึ้นไปด้านบนเพื่อชมพระพักตร์คุณก็จะได้พบกับ....



   ถุงกระดาษ...

   “เอ่อ...”
   “ยังจะชักช้าอีก  ขึ้นมาสิวะ!”

   ไม่ใช่ถุงกระดาษธรรมดานะ  เจาะสองรูที่ดวงตาด้วย....

   “ผม...” เรนหันไปมองหน้าไอ้กิจและคณะที่อ้าปากค้างไม่ต่างกันราวกับจะขออนุญาตว่า ‘กูขอขึ้นรถได้ไหม’
   มนุษย์ถุงกระดาษสบถ  งุ่นง่านจนเผลอตบพวงมาลัยระบายอารมณ์พร้อมเอ่ยคำสั่ง “เรน!  ขึ้นรถ”
   “คะ...ครับ!”

   ผลุบ!  เพราะมัวแต่ตะลึงพรึงเพริดเจ้าเหยื่ออันโอชะเลยหลุดมือพุ่งเข้ารถไปแล้ว  ไม่ทันจะแก้ตัวประตูก็ปิดปังพร้อมกับอาชาที่ควบหายไปกับสายลมท่ามกลางเสียงตะโกนด่าทอตามหลัง

   “ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เรน!  ไอ้โง่เอ๊ย! ทำไมแกไม่จับมันไว้วะ”
   “ละ...ลูกพี่  ไอ้นั่นมัน...ถุงกระดาษ”
   “เออ!  กูรู้!”
   “มันปิดป้ายทะเบียนด้วยอะพี่”

   นเรนทร์ไม่ได้ยินอะไรอีกต่อไปเพราะพวกเขาทิ้งห่างแก๊งเฮียอู๋มาไกลแล้ว  ชายหนุ่มหอบหายใจสูดเอาอากาศเข้าไปจนแทบหมดรถ  กว่าจะปรับลมหายใจเป็นปกติได้ก็เป็นนาทีอยู่  เขายกมือขยี้คราบเลือดที่ปลายจมูกโชคดีที่มันแห้งกรังไปหมดแล้ว
   “ทิชชูอยู่หลังรถ” ชายถุงกระดาษพูด  เรนพยักหน้าก่อนจะเอี้ยวตัวไปคว้ากล่องทิชชูมา  ไม่รอช้าที่จะแกะคราบเลือดห่อลงกระดาษชำระ
   “เฮีย...เอ่อ...” ผู้โดยสารลังเลเล็กน้อย  พยายามมองลอดรูบนถุงเพื่อให้เห็นดวงตาเหมือนเหยี่ยวคู่นั้น “ไม่ถอดหน้ากากเหรอครับ”
   “รอพ้นแยกนี้ก่อน”

   ขวับ!  พวงมาลัยหักเลี้ยวในท้ายที่สุด  ก่อนคนขับจะดึงเอาถุงที่ครอบหัวออก  เส้นผมสีดำยุ่งเหยิงแถมยังมีเหงื่อออกที่ขมับ  แสงเช็ดเหงื่อลวก ๆ  กลิ่นเนยจากถุงกระดาษยังอวลอยู่ในจมูกไม่หายเล่นเอามึนหัวไปเหมือนกัน
   จากจุดนี้ก็ไม่มีทางแยกแล้ว  เท่ากับว่าไม่มีกล้องวงจรปิด  แสงจึงยอมปลดหน้ากากโง่เง่าออกซะ  ดวงตาจ้องมองไปยังถนนราวกับตัดทุกสิ่งรอบตัวออกไป  แน่นอนว่ารวมไปถึงผู้โดยสารด้วย

   “ขอบคุณนะครับเฮีย  เฮ้อ~” เรนถอนหายใจ “นึกว่าจะไม่รอดแล้ว”
   “อืม”
   “ตกใจแทบแย่แหนะ  ไม่คิดว่าเฮียจะมีรสนิยมสายหน้ากากแบบนี้ด้วย” เด็กแสบบุ้ยปากไปยังถุงบนพื้นพลางกระเซ้า “นึกว่ามีแต่ในหนังโป๊เสียอีก ฮ่า ๆ ๆ”
   “.....”
   เห็นแสงยังเงียบนเรนทร์ก็ไม่ทันฉุกใจคิด  มัวแต่เหย้าแหย่ไม่เลิก “รอบหน้าจะทำแบบใส่หน้ากากก็ได้นะ”
   “......”
   แสงยังเงียบอยู่  เรนจึงสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ “เฮีย...”
   “…...”
   “เฮียครับ”
   “อะไร”
   “โกรธผมเหรอ”
   “ไม่ได้โกรธ”

   โกรธอยู่ชัด ๆ เลยไม่ใช่เหรอ
   ได้แต่คิดไม่กล้าถามออกไป  เด็กไร้สัมมาคารวะเหลือบมองแสงเงียบ ๆ  ใบหน้าเขม็งเกร็งจนเห็นรอยลึกตรงหัวคิ้ว  ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง  ไหนจะดวงตาดุดันที่มองไปยังถนนเสแสร้งตั้งใจจนผิดปกติ

   “ขอโทษครับ” คนผิดเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “ถ้าผมพูดเล่นอะไรลามปามเฮีย  ขอโทษจริง ๆ ครับ”
   “ไม่ใช่...”

   ไม่ใช่เรื่องนั้นสักหน่อย…
   แสงกลืนประโยคที่เหลือลงคอ  ปล่อยให้ความเงียบครอบงำอีกครั้ง  บรรยากาศน่าอึดอัดราวกับไม่มีอากาศหายใจ  ขนาดนเรนทร์ที่หายหอบแล้วยังกลับมาหายใจตื้นอีกครั้ง
   ดวงไฟหน้ารถฉายภาพคอนโดอันคุ้นตา  แสงตบพวงมาลัยเลี้ยวเข้าลานจอดรถโดยไม่รอช้า  ที่นี่เป็นระบบล็อกที่จอดในแต่ละห้องจึงสะดวกสบายไม่ต้องวนหาที่ว่างแลกกับค่าเช่าที่โหดเอาเรื่อง  ล้อหมุนถอยหลังก่อนรถจะจอดนิ่งสนิทในซองของตัวเอง
   หนุ่มใหญ่ปลดเข็มขัดนิรภัยออก และนั่นเป็นเสียงแรกที่เกิดขึ้นในห้องโดยสารตลอดเส้นทางสั้น ๆ  แสงไม่ได้หันไปมองว่าอีกฝ่ายทำอย่างไร  โตขนาดนี้แล้วคงไม่ต้องถึงกับรอคนไปปลดเบลท์ให้หรอกมั้ง  มือกระชากประตูออกก่อนจะออกเดินนำโดยทิ้งระยะห่างเล็กน้อย  รอจนได้ยินเสียงปิดประตูจากนเรนทร์จึงกดรีโมตล็อก
   ลานจอดรถร้างสิ่งมีชีวิตดูน่ากลัวไม่น้อย  ดึกดื่นขนาดนี้รถแน่นเต็มลาน  เพื่อนร่วมคอนโดคงกลับมาพักผ่อนกันแล้วมั้ง  แสงก็เองควร...

   “เดี๋ยวก่อนครับ!” เสียงเรียกจากด้านหลังไม่ได้ทำให้แสงหยุดชะงัก  รังแต่จะเพิ่มความเร็วในการก้าวขา  ทว่าเหมือนเขาจะลืมอะไรบางอย่างไป  นเรนทร์ไม่ใช่พวกอ่อนปวกเปียก  เขาคือชายสูงห้าเกือบหกฟุตเแถมยังมีกล้ามเนื้อแข็งแรง  กะอีแค่วิ่งตามมาประชิดไม่ใช่เรื่องยากเลย
   “เฮีย!  เฮียครับ” เรนเว้าวอน “หยุดก่อนสิครับ”

   กึก  คนแก่กว่าชะงักไป  ชายหนุ่มจ้องมองเสี้ยวหน้าของแสง  แม้จะไม่ยอมหันมาสบตาด้วย แต่แค่หยุดฟังก็ดีมากแล้ว
   ในอกกระวนกระวายที่เห็นเฮียแสงโกรธขนาดนี้  ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นชายคนนี้โกรธ  วันที่รู้ว่าโดนเรนต้มจนเปื่อยแสงก็หงุดหงิดกระทืบเท้าออกห้องไป  จะดุด่า  ตบตี  ทำร้ายร่างกายหรือข้าวของก็ได้ แต่ขอร้องล่ะอย่าเงียบไปอย่างนี้เลย

   “เฮียก็รู้ว่าผมมันโง่”

   แขนที่เอื้อมไปหมายจะดึงรั้งชะงักอยู่กลางอากาศ  ก่อนจะปล่อยตกลงข้างลำตัวด้วยเกรงใจ  หากสัมผัสตอนนี้อาจจะถูกเกลียดมากกว่าเดิมก็ได้  ไม่เอาด้วยหรอก...

   “อย่างน้อยก็บอกได้ไหมว่าโกรธผมเรื่องอะไร”

   แสงชะงัก...   
   ฉันก็ไม่รู้....  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโกรธอะไรอยู่

ทำไมต้องกระวนกระวาย  ร้อนรุ่มในอกถึงเพียงนี้  ดวงตาดุตวัดมองชายด้านหลังให้เต็มตา  เป็นเพราะนเรนทร์งั้นเหรอ?  เพราะไอ้เด็กเนื้อตัวมอมแมมนี่เหรอที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้
   ผิวสีแทนยังดูสกปรกขึ้นได้อีกจากฝุ่นผงบนพื้น  คงล้มลุกคลุกคลานมาสิท่า  เพิ่งสังเกตว่าข้อศอกขวามีแผลถลอกเลือดซิบ  วันนี้มันใส่เสื้อกล้ามเลยเห็นรอยช้ำที่หัวไหล่ซ้าย  อ้อ...เท้าซ้ายด้วยสินะ  บาดแผลแห่งรักมันคงจะหอมหวานน่าดู
   ใช่...บาดแผลแห่งรัก
   ขอแค่ได้เห็นหน้าเธอคนนั้นจะถูกทำร้ายยังไงก็ยอม  โง่...โง่จนเกินเยียวยา  หากนเรนทร์รู้จักรักตัวเองเพียงสักนิดคงไม่ทำอะไรแบบนี้  ถึงจะมั่นใจว่าทางนั้นไม่เอาถึงตายแต่มันใช่เรื่องที่ต้องเข้าไปเสี่ยงเหรอ  เคยคิดหรือเปล่าว่าร่างกายตัวเองจะเป็นยังไง...
   อา...  โง่  โง่  โง่!  โง่จนน่าหงุดหงิด
แล้วแสงล่ะ...  เขาเป็นอะไรทำไมต้องต้องโกรธมันด้วย...

   “เฮีย....”

   เพราะทางนั้นนิ่งไปนานเรนจึงเป็นฝ่ายขยับเข้าไปใกล้  ดวงตาหลุบมองพื้น  เห็นเพียงปลายรองเท้ามันปลาบของแสง  หลังจากใช้เวลาใคร่ครวญแล้วเรนก็พบคำตอบ  เขาเอ่ยคำเดิมอย่างไม่รู้เบื่อ....

   “ผมขอโทษ”

ขอแค่อย่าเฉยชาใส่อย่างนี้จะให้เรนทำอะไรก็ยอม....





   “ที่ซื้อกะเพราไข่เยี่ยวม้ากลับมาไม่ได้...”
   “หา!?” คนตีหน้าขรึมถึงกับชะงัก  อยากจะยกมือแคะหูให้มั่นใจ “ว่ายังไงนะ?”
   “ก็ไอ้กิจมันดันโผล่มาพอดีอะ!” นอกจากไม่ย้อนความแล้วยังไม่ต่อแบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม  สมแล้วที่มันตกวิชาภาษาไทย “ป้าเขาผัดแล้วนะ  ผมยังจามกลิ่นพริกอยู่เลย แต่ไอ้ห่านั่นโผล่มาปุ๊บเตะเก้าอี้โชว์เลย  ผมเลยต้องเผ่นแน่บ”
   “แกว่า...”
   เพราะกลัวเฮียแสงไม่ยอมฟังเหตุผลไอ้เรนจึงรัวต่ออีกชุด “โชคดีที่ยังไม่ได้จ่ายเงินไม่งั้นเสียฟรีเลย แต่อีแบบนี้ป้าต้องขึ้นแบล็กลิสผมแน่ ๆ  ผัดเก้อแถมเก้าอี้ยังพังไปตัวหนึ่ง  ลูกค้าวิ่งกันกระเจิดกระเจิง  รอบหน้าถ้าโผล่หัวไปอีก----”
   “หยุด! สต๊อป! เงียบ!” แสงออกคำสั่งแบบเดียวกันถึงสามรอบเพื่อสงบสติอารมณ์  เขาจ้องดวงตาที่เบิกกว้างของไอ้เด็กซ่ง “แกจะบอกว่า...ไปที่นั่นเพราะซื้อข้าวให้ฉัน”

   หงึก ๆ  ผมสีทองขยับขึ้นลง
   เรนเอียงคอพลางขมวดคิ้ว “แล้วไม่ใช่เหรอครับ”

   อา...เป็นไอ้บ้าโดยเนื้อแท้เลย...
   ผลุบ!  ฉับพลันร่างสูงก็ทรุดลงฮวบลงไปนั่งยอง ๆ บนพื้น  บรรยากาศอันน่าอึดอัดถูกปัดเป่าไปเสียสิ้น  ไม่ต่างจากอกรุ่มร้อนที่ได้รับน้ำเย็นสาดรด  และเมื่อความเครียดที่ทำให้ใช้กล้ามเนื้ออย่างหนักหายไปสังขารที่แท้จริงก็ปรากฏ
   “เฮ้อ~” แสงพ่นลมหายใจ
   “เฮียเป็นอะไรหรือเปล่า” อยู่ ๆ คนแก่ก็ทรุด  ไม่ตกใจก็บ้าแล้ว “หน้ามืดเหรอ  ให้ผมอุ้มขึ้นไปไหม”
   “ไม่ต้อง” ทางนั้นดุกลับ  แถมซบใบหน้าซ่อนไว้กับแขนเสื้อ “แค่เหนื่อยนิดหน่อย”
   “ผมว่า....”
   “เรน...” น้ำเสียงนั้นเจือความรู้สึกบางอย่าง  เรนไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ไม่มีครั้งไหนที่เฮียแสงเรียกชื่อเขาอย่างอ่อนโยนเท่านี้ “แกแหกกฎทุกอย่างที่พยายามหนีตีนเพื่อข้าวกล่องเดียวเนี่ยนะ”
   “ก็เฮียบอกว่าอร่อย...”
   เฮ้อ....  จะด่ายังเหนื่อยหน่ายเลย  หนุ่มใหญ่พ่นลมหายใจออกอีกครั้งก่อนจะยันตัวเองขึ้นมา  แผ่นหลังกว้างตั้งตระหง่าน  สง่างามจนลืมภาพตาลุงหัวร้อนเมื่อครู่ไปได้เลย
   ว่ากันตามตรงแสงยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ แต่เขาเลือกที่จะทิ้งเหตุและผลไปก่อน  ทำอย่างที่ใจปรารถนาโดยไม่สนผลที่ตามมา  บางทีคนเราก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ
   ขายาวก้าวเข้ามาใกล้  หลุบตาลงเล็กน้อยเพื่อมองใบหน้าของอีกฝ่ายให้เต็มตา  เจ้าจิ้งจอกหลบตาวูบก่อนจะเหลือบขึ้นสบใหม่อีกครั้ง  ทำหน้าเหมือนกลัวโดนเขาทุบตีอย่างนั้นแหละ  อีกะแค่นี้จะกลัวอะไร  แกอัดคลิปแบล็กเมล์ฉันนะ  เผื่อว่าจะลืมไปแล้ว
ให้ตายเถอะ….

   ตุบ  แรงจากกำปั้นแปรเปลี่ยนเป็นฝ่ามืออุ่นซ่านที่แนบลงมาบนศีรษะ

   “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
   น้ำเสียงแหบทว่าเจือความอ่อนโยนค่อย ๆ กลืนกินประสาทสัมผัสของชายหนุ่ม  ราวกับในอกมีบางอย่างฟูฟ่องอัดแน่นเต็มพื้นที่  นเรนทร์ถึงได้หายใจติดขัดเช่นนี้
   คำตอบลอยเด่นชัดอยู่ตรงหน้า
   ใช่แล้ว...หากตัดองค์ประกอบอันวุ่นวายออกมันไม่ได้ยากเลยสักนิด  ทำไมเรนต้องกลัวจะถูกเกลียด  ทำไมต้องคาดหวังว่าเฮียจะมาช่วย  ทั้งที่หนีพวกไอ้กิจแทบตาย แต่กลับยอมเสี่ยงเข้าไปถึงถิ่นมันเพื่อข้าวร้านที่เฮียบอกว่าชอบ
   ชายหนุ่มไถศีรษะเข้าหาฝ่ามือกร้าน  สัมผัสนั้นอุ่นร้อนไม่ต่างจากอกในเวลานี้เลย...

   “ใครว่าไม่เป็นอะไรล่ะ  ผมน่วมไปทั้งตัวเลยนะเฮีย”
“ฮะ ๆ  โง่เอ๊ย!”

อ๊ะ!  ยิ้มแล้ว
หัวใจกระตุกวูบ  เรนรู้จักสิ่งนี้...ทำเรื่องบ้า ๆ แลกกับรอยยิ้มเพียงไม่กี่วินาที...







แย่ล่ะ...เขาชอบเฮียแสงเข้าซะแล้ว


TBC

สิบตอนแล้ว....  เขาชอบกันแล้วค่ะแม่//ปาดน้ำตา
น้องเรนเด็กใสซื่อตกหลุมพรางตาเฒ่าเสียแล้ว  ก็นะคะ....อาแสงพระเอกซีรีส์ซะขนาดนั้น  ไม่หลงได้ไง
พออ่านทวนแล้วเป็นตอนที่มีคำว่าโง่เยอะมากเลยค่ะ  ไม่รู้อาเก็บกดมาจากไหน 5555555
สักวันอาต้องพูด รักนะเด็กโง่ นะคะ คอยดูวววววว #ทีมเรน
เจอกันตอนหน้าค่า//กอดๆ

ปล.สุขสันต์วันตรุษจีนด้วยนะคะ  ขอให้เฮง เฮง เฮงตลอดปีค่า <3
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 29-01-2017 11:04:25
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 29-01-2017 11:06:44
ก๊าวใจมาก

รู้สึกอยากพุ่งตัวไปซบอกเฮีย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 29-01-2017 12:21:14
 :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 29-01-2017 13:27:43
นี่มันแมวป่วนๆ ไม่ใช่จิ้งจอกแล้วเฮีย น่ากลัวกว่าจิ้งจอกอีกกก
วันนึงพอเรารักมัน มันจะกลายร่างเป็นเจ้านายเราไง
หลักฐานก็ตอนนี้ไง เฮียหึงเด็ก คิดว่าเด็กไปเฝ้าหญิง
เฮียตกหลุมพลางแล้ว  เผลอเก็บมาเลี้ยงแล้วก็ต้องเลี้ยงต่อไปแล้วละลุง
น้องเรนน่าเอ็นดู อยากจับไปอาบน้ำ แล้วฟัดๆๆ  :man1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 29-01-2017 13:41:15
ขำตอนเปิดรถ แล้วเจอหน้ากากถุงกระดาษ พวกที่ตามรุมเหยียบยังอึ้งเลย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 29-01-2017 13:59:46
เฮียแสงสุดยอด มนุษย์ถุง เท่เฉียบขาดบาดใจมาก 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 29-01-2017 19:15:58
ขำตอนเปิดรถมาเจอถุงกระดาษเนี่ยแหละ อาแสงเป็นคนที่คูลมากๆ 555555555555555555 โอ้ยยย เขาชอบกันแล้วค่ะ เหลืออาแสงว่าจะรู้ตัวไหมนะ ว๊ายยย เขิน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Arancia ที่ 29-01-2017 19:23:18
เฮียยยยยย หึงจนหัวร้อนนน แต่ก็ยังต้องไปครอบถุงกระดาษ
น้องเรนน่ารัก ถึงจะง่าวไปหน่อยก็เถอะ ผัดเองไปเลยลูก เพื่อเฮีย

เค้ารักกันแล้วคร่าาาา น่ารักมากกกกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 29-01-2017 22:27:53
โคตรปลืี้มปริ่มเฮียแสงมากกกกเท่าที่จะมากได้ มีเวลาคิดหาทางช่วยนุ้งเรน เกือบเท่100คูณ100แล้ว แต่ฮาซะก่อน ถุงกระดาษ ตลกอ่ะแต่น่ารักสุดๆ  รอบคอบปิดทะเบียนด้วย

พอรู้ว่าเขาไปทำไรให้เท่านั้นแหละ ลุงนี่เขาอ่อนเลยสินะ เป็นไงความรักของเด็กโง่ที่มีให้ ซึ้งใจให้ตั้งหน้าตั้งตารุกกลับหนักๆ ไปเลยนะลุงนะ 55555

คู่นี้ก็ชอบอยู่แล้ว ยิ่งอ่านยิ่งชอบเข้าไปอีก
ปล. เฮียอย่าลืมเอากระดาษออกจากทะเบียนรถนะ
ปล.เรียกทั้งเฮีย ทั้งลุง มาดมันให้ คาแรคเตอร์มันได้ อยากเห็นภาพของคู่นี้จังค่ะ เหมือนหลงกับคุณอโณ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 29-01-2017 23:22:12
เอาเซ่ โหดแบบนี้ก็มีคนหวั่นไหวนะเหวยยยยยยยยยยยยยยยย
เฮียแสงคะ รอบหน้าหนูขอรีเควสใส่ถุงน่องนะเฮียยยย เท่ดี
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 30-01-2017 00:48:11
เฮียแสงเป็นคนตลก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 30-01-2017 01:26:19
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 30-01-2017 10:26:54
สุขสันต์วันตรุษจีนค่ะ เฮง เฮง เช่นกันค่ะ

ถุงกระดาษ555555 เฮียก็ทำไปได้นะ

สงสารลูกน้องเฮียอู๋ งง จนลืมกระตื้บต่อเลย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 30-01-2017 10:27:15
เรนน่ารักอ่ะ

รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง

สินะคะ 5555

แค่เฮียชอบ บุกดงทีน เรนก็จะทำ 5555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 30-01-2017 17:04:52
โถถถถ ลงทุนมาก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 30-01-2017 17:58:59
ฮาเฮียแสง สายหน้ากาก 555555 ฉลาดฝุดๆ นอกจากจะใส่ถุงกระดาษครอบหัวแล้ว ยังทันได้ปิดป้ายทะเบียนอีกด้วย อุเหม่! ไม่ใช่เฮียแสงนี่ ไม่ได้นะแผนนี้  :laugh:  //. ทั้งหมดทั้งปวงคือ หึง! แต่ ห่วงมากกว่าไง หล่อไปอี๊กก เฮียแสง แงงงงงง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Cappello ที่ 30-01-2017 18:52:45
เกลียดหน้ากากถุงกระดาษ 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 30-01-2017 20:08:48
เฮียแสงๆๆๆๆๆๆ
มีความเกาหลีเบาๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 31-01-2017 01:30:47
ถุงหน้ากาก คิดได้ไง  :m20:

มันน่าตีเหลือเกิน ไปซื้อกระเพราะไข่เยี่ยวม้าเนี่ยนะ โธ่ๆๆๆๆๆ

เฮียต้องตอบแทนหน่อยละล่ะ อุตส่าห์ไปเสี่ยงตีนเพื่อซื้อข้าวให้เนี่ย  :o8:
ถึงจะไม่ได้กลับมาก็เถอะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 01-02-2017 10:51:17
น่านนนนนนนนนน เอาแล้วๆๆๆ
แต่เฮียแสงเจนเทิ้ลแมนขนาดเน้ จะไม่ให้หลงได้ไงเนาะะะะะะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 01-02-2017 11:30:36
แอร๊ยยยยยยยยยย ละมุนมากเลย
เขินอ่าาาาา นุ้งเรนรู้ตัวว่าชอบเฮียแสงแล้วววว
ละเฮียล่ะเมื่อไหร่จะรู้ตัว?  :hao6:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 05-02-2017 22:17:26
ทวงครั้งที่ 11

   แผ่นหลังของแสงกว้างรับกับเสื้อสูทสีเทา  ดูก็รู้ว่าสั่งตัดมาอย่างดีไม่ได้ซื้อสำเร็จรูปทั่วไป เพราะราคาแพงหูฉี่หรือเปล่านะ  นเรนทร์ถึงอยากลองเอาหน้าไปสัมผัสเนื้อผ้าและคัทติ้งให้เป็นบุญสักครั้ง...

   “มีอะไร”
   “เปล่าครับ”
   อะไรของมัน  แสงเหลือบตามองเด็กนรกอย่างไม่ไว้ใจก่อนหันกลับมารื้อกล่องปฐมพยาบาลต่อ  สงสัยมันจะง่วงนอนมั้งถึงได้ผงกหัวหงึก ๆ มาทางเขาเรื่อยเลย
   เจ้าของห้องก้มหน้าหาต่ออย่างไม่ใส่ใจ  ตั้งแต่กลับขึ้นมาจากลานจอดรถพวกเขาก็ไม่ได้พูดจากันมากมาย  แสงไล่นเรนทร์ไปอาบน้ำมันก็ไปแต่โดยดี  แล้วก็กลับมานั่งเจี๋ยมเจี้ยมจ้องหน้าจ้องหลังเขาตาแป๋วไม่รู้คิดเรื่องชั่วช้าอะไรอยู่
   กล่องปฐมพยาบาลฝุ่นเขรอะถูกรื้อจากตู้  ซื้อไว้เป็นปีหมดอายุหรือยังก็ไม่รู้ แต่ช่างมันเถอะ...  ในที่สุดก็เจอยาทาแผลสดแล้ว

   ตุบ!  แสงโยนมันลงบนตักคนป่วย
   “ใส่แผลซะ” เขาว่าเสียงเรียบเฉย “เดี๋ยวหายานวดให้”
   “ขอบคุณครับ” เรนหมุนฝาออกยังไม่ทันจะเอียงขวดก็โดนตามมาดุ
   “อย่าให้หยดลงพื้นล่ะ”
   เรนตอบว่า ‘คร้าบ’ ในใจขณะบรรจงเทของเหลวสีน้ำตาลลงบนข้อศอก  หยดน้ำไหลกลิ้งอย่างรวดเร็วจนต้องเอามือเช็ดออก  คราวนี้เลอะเทอะไปอีกจนแสงส่ายหัวปลง ๆ แล้วดึงทิชชูให้
   หลังจัดการกับข้อศอกและนิ้วเท้าเรียบร้อยเรนก็นั่งหนิมเป็นเด็กดีรอจนเฮียโยนยานวดให้อีกหลอด  เขาไม่กล้าชวนคุยเพราะกลัวจะทำเฮียโกรธขึ้นมาอีก  นิ้วกร้านหมุนเอาฝาออกก่อนจะเริ่มป้ายเนื้อครีมเย็น ๆ บนไหล่ขวา เพราะมัวแต่คิดเรื่อยเปื่อยเลยเผลอถามออกไป...

   “ตกลงเฮียโกรธผมเพราะเรื่องกะเพราไข่เยี่ยวม้าจริง ๆ ใช่ไหม”
   คนฟังชะงัก  ช้อนตาขึ้นมองพร้อมขมวดคิ้ว “ฉันดูเป็นคนเห็นแก่กินขนาดนั้นเชียว”
   “ก็...ไม่รู้สิ” แกควรจะตอบว่าไม่ใช่มากกว่านะ  แสงคิดในใจ “ผมนึกอย่างอื่นไม่ออกแล้วนี่นา”
   คนฟังพ่นลมหายใจ  อ้าปากจะตอบทว่าสมองสั่งให้หยุดชะงัก...

ถ้าโกรธก็เท่ากับว่าเป็นห่วงไม่ใช่หรือไง

   “ช่างมันเถอะ” แสงกระแอมไอ  รีบหันเหความสนใจด้วยการแย่งหลอดยาในมืออีกฝ่าย “มีจ้ำข้างหลังด้วย เดี๋ยวฉันทาให้เอง”
   “เอางั้นเหรอ”
   “เออน่า!” เขาตัดบท “หันหลังมา”
   คนเด็กกว่าหมุนตัวอย่างว่าง่าย  แม้จะสงสัยแทบตายว่าเฮียไปกินอะไรผิดสำแดงเข้า “พอเฮียบอกให้หันหลังแล้วฟังดูลามกเนอะ”
   “แกหมกมุ่นกว่าฉันอีก”
   “ฮ่า ๆ ๆ”
   “ถลกเสื้อขึ้นซิ”
   ‘ลามกกว่าเดิมอีก’ เรนไม่ได้เอ่ยแซวอย่างใจคิด แถมยังม้วนชายเสื้อมากองไว้ตรงคอให้อย่างดี  เผยให้เห็นแผ่นหลังสีแทนเต็มตา
   น่าแปลกที่รอบนี้เขาประหม่ากับการโชว์หลังทั้งที่ก่อนหน้านี้แก้ผ้าเดินโทงเทงได้สบาย  อาจเป็นเพราะความอ่อนโยนที่ชวนให้เสียววาบในอก  เรนรีบก้มลงด้วยหวังจะซ่อนความคิดอันบิดเบี้ยวของตัวเอง
   เจลสีขาวร้อนวาบไม่ต่างจากใบหน้า  ปลายนิ้วกร้านถูวนไปมาบริเวณกระดูกสะบัก  ทาบทับรอยช้ำสีม่วง  คนแก่กว่าทาไปก็ส่ายหัวไป  นอกจากแผลใหม่แล้วยังมีรอยเก่าอีกไม่น้อย  ช่างเป็นคนไม่สนใจร่างกายตัวเองเอาเสียเลย  มิน่าเล่าถึงได้กล้ามานอนกับผู้ชายได้หน้าตายเฉย
   ว่ามันคิดแต่เรื่องใต้สะดือแท้ ๆ รอบนี้แสงดันนึกขึ้นมาเองเสียอย่างนั้น  ดวงตาคมจ้องแผ่นหลังใต้แสงไฟให้เต็มตา  ตอนที่มีเซ็กซ์กันไม่ได้สังเกตให้ถี่ถ้วนว่าคนตรงหน้ามีขี้แมลงวันบริเวณช่วงเอวด้านหลัง  ผิวสีเข้มขับให้เห็นปุ่มกระดูกสันหลังชัดเจน  พอวางรวมกันแล้วน่ามองไม่น้อย  ให้ตายเถอะ!  เขาชอบคนผิวขาวไม่ใช่เหรอ  ไอ้เด็กซ่งมันออกจะ...

   “โอ๊ย!” เพราะจู่ ๆ แรงกดก็พุ่งพรวดจนเรนสะดุ้งโหยง “เฮีย...ผมเจ็บนะ”
   “ทนเอาสิ” ปากว่าแบบนั้นแต่แรงที่ใช้เบาลงทันที
   เรนงึมงำเหมือนบ่นอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไป  โคมไฟเหนือศีรษะสาดแสงทอดเงาลงมาตรงหน้า  ชายหนุ่มจ้องมองเงาทะมึนของคนด้านหลังราวกับว่านั่นคือกระจก  ทั้งที่ไม่เห็นรายละเอียดบนใบหน้าแต่นเรนทร์กลับคิดว่าตัวเองได้รับความอ่อนโยน  จะว่าเข้าข้างตัวเองก็ได้ แต่นาทีนี้ต่อให้เฮียแสงเอานิ้วตีนทายาให้มันก็ซึ้งน้ำใจจะแย่แล้ว
   หลังแต้มยาบนรอยช้ำสามจุดเรียบร้อยคุณหมอก็ดึงชายเสื้อลงดังเดิม  แสงคว้าฝาขึ้นมาหมุนเกลียวปิด  กองทุกอย่างไว้บนโต๊ะแล้วทำท่าจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ

   “เฮีย...เอ่อ....”
   แสงขมวดคิ้วเป็นเชิงให้รีบพูดก่อนจะโดนดุ
   “ตอนนั้นเฮียคิดอะไรอยู่เหรอ” ด้วยความรีบร้อนไอ้เด็กซ่งจึงถามออกไปแบบไม่คิดอะไร “ผมเห็นเฮียขับรถไปแล้ว  หายไปตั้งนานสองนาน  ทำไมถึงได้วนกลับมาใหม่ล่ะ”
   “ก็ต้องไปปิดป้ายทะเบียนก่อนสิ  เกิดไอ้พวกนั้นสืบเจอว่าฉันทำงานกับเฮียใหญ่จะซวยกันไปอีก” เขาตอบพลางเสยผมอย่างุ่นง่าน “เพราะแกแท้ ๆ คงเอารถออกไปขับไม่ได้สักพักหนึ่ง”
   “ไม่ใช่เรื่องนั้นสิครับ” มาเล่าเรื่องที่เรนรู้อยู่แล้วทำไมเล่า “ผมหมายถึงคิดยังไงถึงวนรถกลับมาต่างหาก”

   นเรนทร์เกลียดตัวเองที่คาดหวังกับคำตอบขึ้นมา  มันยิ่งตอกย้ำว่าสำหรับเฮียแสงแล้วไม่ใช่ ‘ยังไงก็ได้’ เหมือนคนอื่นอีกต่อไป  เขาเผลอเกร็งตัว...

   “แค่ไม่อยากให้หนี้สูญเท่านั้นแหละ”
   “อ้อ” ชายหนุ่มพยักหน้าเมื่อคำตอบไม่ได้เหนือความคาดหมาย  แม้จะวูบโหวงในอกเล็กน้อย “ลูกจ้างดีเด่นนี่เอง”
   “ถ้าไม่มีอะไรฉันจะอาบน้ำแล้วนะ”

   เมื่อไม่มีการรั้งหนุ่มใหญ่จึงถอดเสื้อสูทแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้า  แสงช่างเลือกเครื่องแต่งกายก็จริง แต่มันไม่เกี่ยวกับการรักษาความสะอาด  ถ้าเหงื่อไม่ออกก็แขวนสูทไว้ใส่ไปเจอลูกค้าวันหน้า  ส่งผ้าซักบ่อย ๆ มันยุ่งยากจะตายไป
   ลอกคราบเรียบร้อยก็คว้าผ้าเช็ดตัวขึ้นคล้องคอ  จังหวะที่ผลักประตูเข้าไปนั้นเองใบหูก็ได้ยินเสียงจากคนบนโซฟา  มันทั้งหนักแน่นและชัดเจน...

“ขอบคุณนะครับ”

   แสงยักไหล่  ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่นา...

............................................
.........................
...........
......


   ห้องมืดสนิทเพราะดวงไฟตรงกลางถูกดับไปร่วมสิบนาทีแล้ว  ทว่าดวงตาของนเรนทร์กลับสว่างแจ้งในความมืด  เขามั่นใจว่าเฮียแสงจะต้องสลบไปแล้วแน่ ๆ  ออกไปเจอลูกค้าทีไรรายนั้นหลับลึกเหมือนตายแถมยังตื่นสายด้วย  คิดได้ดังนั้นจึงพลิกตัวไปด้านขวา
   เสียงแอร์ประสานเข้ากับลมหายใจฟังรื่นหูอย่างน่าประหลาด  ทั้งที่คิดว่าไพเราะนักหนาแต่ไม่อาจขับกล่อมให้หลับได้เลย  สมองกลวงโบ๋มีอนุภาคความคิดหลายร้อยชิ้นวิ่งชนกันไปมา  ราวกับจิ๊กซอว์ที่เรนไม่รู้ว่าจะเริ่มจับชิ้นไหนวางลงไปก่อนดี
   เขาไม่น่าสงสัยความรู้สึกตัวเองเลย  เผลอก้าวเข้ามาในเขตแดนลี้ลับจนได้!  จริงอยู่ว่าเฮียแสงเป็นเกย์แต่ทางนั้นไม่ได้พิศวาสเรนแม้แต่น้อย  ถ้าไม่นับเรื่องช่วยเหลือตามหลักสังคมสงเคราะห์ก็ปฏิบัติประหนึ่งเอานิ้วเท้าคีบแมลงสาบไปทิ้ง  เรื่องนั้นเรนไม่น้อยใจหรอกชินแล้วด้วยซ้ำ
   ทำไมสิ้นหวังแบบนี้นะ...
นเรนทร์เพิ่งเคยชอบผู้ชาย  ไม่สิ...เขาไม่ใช่พวกยึดติดกับเรื่องเพศอยู่แล้ว  เป็นพวกไม่คิดอะไรระดับที่จนตรอกให้ไปหลอกฟันเฮียแสงก็ทำได้หน้าตาเฉยเลยล่ะ  ที่ผ่านมาก็แค่ไม่มีผู้ชายที่ทำให้ชอบในแง่นั้นได้เลย  บาปกรรมอะไรต้องมาเบิกเนตรกับเฮียด้วยเนี่ย
เหมือนโดนกระจกสะท้อนความชั่วช้าที่ทำไว้  บัดนี้เลยต้องมาปวดหัวกับความรู้สึกตัวเอง  ยิ่งมานอนร่วมเตียงกันแบบนี้จะให้จิตใจสงบเหมือนนอนกับพ่อก็กระไรอยู่  ถึงอายุจะพอได้ก็เถอะ....

พึ่บ!  แรงขยับตัวทำเรนสะดุ้งโหยง  ก่อนจะช็อกตาตั้งกว่าเดิมเมื่อเป้าหมายหันกลับมาทางนี้  เท่ากับว่าใบหน้าประสานกันเข้าอย่างจัง

“เรน” คนขี้เก๊กพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา “หลับหรือยัง”
   “ยังครับ” นักแสดงแสร้งทำเสียงอู้อี้เหมือนใกล้จะหลับแล้ว “เฮียมีอะไรหรือเปล่า”
   “แผลแกน่ะ.....” ชายหนุ่มเห็นในความมืดว่าฝ่ายนั้นเม้มปากเหมือนลังเลครู่หนึ่ง “ทำงานได้เหรอ”
   “สบายมากครับ  ไม่มีแผลที่มือ” แม้จะปวดเมื่อยไปหน่อยก็เถอะ “อีกอย่างพรุ่งนี้ผมจะเริ่มไปเก็บงานที่อื่นแทน  งานไม่หนักมากหรอกครับ”
   “ไม่ทำที่นี่แล้วเหรอ”
   เฮียจะขมวดคิ้วให้เขาเข้าข้างตัวเองทำไมเนี่ย “ลุงแกให้ค่าแรงเป็นรายวัน  ถ้างานไม่เร่งมากผมไปทำงานอื่นก็ได้  อีกอย่างอันนี้เป็นงานซ่อมตั้งแต่สมัยพ่อทำ  พอดีโทรไปทวงเงินเขาบอกว่าถ้าซ่อมเสร็จก็จะจ่ายจริง ๆ แล้ว”
   “มีจ่ายเล่น ๆ ด้วยเหรอวะ  นานขนาดไหนตั้งแต่สมัยพ่อแกยังอยู่แล้วเพิ่งมาจ่าย”
   “ก็นะ....”
   “ไอ้ไก่อ่อน” แสงไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเผลอคลี่ยิ้มหลังตบหัว  พลาดเสียแล้วที่ให้นเรนทร์เห็นมันเต็มตา “โดนหลอกอยู่เรื่อย”
   “ฮะ ๆ ๆ”
   “ส่งดอกฯ ให้ฉันด้วย”
   “โธ่เฮีย!  ให้ผมปิดหนี้เฮียอู๋เถอะ  ถ้าลากไปถึงเดือนหน้าไอ้กิจจับผมโบกปูนแน่นอน”
   “นั่นมันเรื่องของแก”
   “ใจร้ายชะมัด”
   “เงียบได้แล้วฉันจะนอน”
   “ตัวเองชวนคุยก่อนแท้ ๆ”

   บทสนทนาจบลงแค่ตรงนั้น  พร้อมกับหนุ่มใหญ่ที่แน่นิ่งไม่ไหวติง  แสงจากนอกหน้าต่างฉาบทาบลงบนใบหน้าทำให้เรนได้จ้องมองง่ายขึ้น  เฮียตอนอยู่บนเตียงดูผ่อนคลายไม่หน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนยามปกติ  คงจะชอบนอนเอามาก ๆ
   เขาเองก็ควรหลับได้แล้วพรุ่งนี้ยังมีงานหนักรออยู่  ไปเก็บงานคนเดียวโดยไม่มีลูกมือเสียด้วย  หวังว่าจะได้เงินสักก้อนมาโปะหนี้เสียที  ลาขาดกันล่ะไอ้กิจ
   จะว่าไปถ้าปิดหนี้ได้คนดีใจกว่าใครก็คงเฮียแสงเนี่ยแหละ  เรนจะได้ย้ายกลับไปรังตัวเองไม่ต้องให้เฮียลำบากบ่นปากเปียกปากแฉะอีกแล้ว....

   ช่างหัวมันสิ...  เฮียจะรู้สึกยังไงก็เรื่องของเฮีย!

   เรนหน้าด้านหน้าทน  เฮียจะไม่ชอบก็ไม่เป็นไร  ขอเก็บเกี่ยวช่วงเวลาที่ได้ใกล้ชิดกันให้เต็มที่เลยแล้วกัน  พอห่างกันแล้วอาจจะเลิกชอบไปเองก็ได้  คนไม่คิดเล็กคิดน้อยอย่างนเรนทร์มีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ แบบนี้แหละ
   พอหลับตาลงเสียงแหบเมื่อครู่ก็ดังขึ้นมาในหัว....

‘แผลแกน่ะ...  ทำงานได้เหรอ’

เฮียก็เป็นซะแบบนี้ล่ะน้า~  ใครมันจะห้ามใจได้ล่ะ...

…………………………………….
……………………….
……………….
…….
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 10 29/01/60] p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 05-02-2017 22:18:32


   แสงเหมือนวูบไปหลายรอบ  รู้ตัวอีกทีก็มายืนตรงนี้ได้ยังไงไม่รู้
   ป้ายไฟที่เขียนว่า ‘Sunshine’ สว่างโล่อยู่บนหัว  ต่างกับสมองอันมืดทึบซะไม่มี

   วันนี้เขาออกมาพบลูกค้าที่ห้างแถมยังใช้บริการรถสาธารณะก็เลยว่าง ๆ เดินเล่นไปมาจนดึกดื่นมืดค่ำรู้ตัวอีกทีก็มาโผล่ที่บาร์เกย์  สรุปเอาแบบนี้แล้วกันแสงจะได้สบายใจกินอิ่มนอนหลับ
   สองมือล้วงกระเป๋าอย่างสุขุมพลางใคร่ครวญถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำต่อไป  หัวคิ้วมุ่นเข้าหากันจนทำให้ใบหน้าดุดันกว่าที่เคย  นาทีที่ตัดสินใจหันรองเท้ากลับไปอีกทางก็มีเสียงเรียกจากด้านหลัง

   “อ้าว! เชิญเลยครับพี่” พอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็นลูกจ้างที่คุ้นเคย  แถมยังยิ้มซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราวที่เจ้านายมันทำคดีไว้กับเขา “วันนี้ลูกค้าเยอะเลยนะครับ”
   “เหรอ” ประโยคชวนเข้าร้านนั่นแปลได้อีกนัยยะว่าเขาอาจจะเจอคนที่ถูกใจ
   “ให้ผมเรียกเจ๊ให้ไหมครับ”
   “ไม่ต้อง”

   ไหน ๆ ก็ไหน ๆ เข้าไปให้หายคาใจแล้วกัน  มือขวาผลักประตูทิ้งลูกจ้างที่กำลังกวาดหน้าร้านไว้เบื้องหลัง  สิ่งแรกที่เข้ามาต้อนรับคือเพลงสากลคุ้นหูและทางเดินเหมือนกล่องสี่เหลี่ยมทอดยาวไปด้านหน้า  แสงคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี  สาวเท้าไม่กี่ครั้งก็จะพบแสงไฟสะท้อนกับหินอ่อนราคาแพง
   บาร์ของซันไชน์ค่อนข้างสว่างเมื่อเทียบกับที่อื่น  การตกแต่งพยายามไม่ให้ดูเป็นที่อโคจรนัก  เจ้าตัวบอกว่าอยากให้ลูกค้าไม่รู้สึกว่ากำลังแอบลักกินขโมยกิน  จึงวางโพสิชั่นร้านเป็นที่นั่งดื่มสำหรับคนมีรสนิยมเท่านั้น  ส่วนจะทำอะไรเพิ่มเติมเชิญด้านนอกตามอัธยาศัย
   ลูกค้าแน่นร้านสมราคาคุย  ผู้ชายมากหน้าหลายตานั่งอยู่ตามโต๊ะและเคาน์เตอร์บาร์  มาเป็นคู่บ้าง  มาคนเดียวบ้าง หรือบางทีอาจจะฉายเดี่ยวแล้วค่อยมาหาคนนั่งด้วยที่นี่
   แสงเป็นที่สะดุดตาตั้งแต่ก้าวขาเข้ามา  หากไม่หลงตัวเองไปนักเขาก็รู้ตัวว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องมา  รูปร่างสูง  ใบหน้าเคร่งขรึม  ท่าทางอันตรายท้าทายความสามารถเป็นที่ต้องการของตลาด  วันนี้สวมสูทสีดำสนิทยิ่งทำให้ดูเร้นลับน่าค้นหา  เจ้าตัวหันซ้ายขวาก่อนจะพบเก้าอี้ว่างที่มุมหนึ่งของร้าน
   ตามสเตปก็สั่งดริ๊งค์สักแก้ว  วันนี้ไม่ต้องขับรถก็จริง แต่การเมาหัวราน้ำไม่ใช่วิสัยของแสง  หลังจากปรายตามองเห็นบริกรมายืนข้าง ๆ ก็เอ่ยปากสั่ง

   “Manhattan”
   “ครับ” ทางนั้นค้อมศีรษะอย่างสุภาพแล้วถอยหลังหายเข้าไปในประตูตรงเคาน์เตอร์
   เขาใช้จังหวะนั้นมองสำรวจไปทั่วร้านทว่าไม่พบเป้าหมาย  เจ๊ซันหายไปไหนก็ไม่รู้ทั้งที่เมื่อครู่ลูกจ้างพูดเหมือนอยู่ร้านแท้ ๆ  เอาเถอะ...แสงยักไหล่ ไม่เจอก็ดีเหมือนกัน  คิดเสียว่ามาเที่ยวกลางคืนหลังร้างลาเหมือนบวชพระมาเป็นเดือน
   เด็กผู้ชายตรงสิบหกนาฬิกายกแก้วพร้อมขยิบตาเชื้อเชิญ  เป็นวิธีที่โบราญชะมัด  ไอ้หนูนี่คงอ่านเว็บบอร์ดสมัยพระเจ้าเหาแล้วเอามาใช้  ส่วนยี่สิบสองนาฬิกาเป็นชายรุ่นราวคราวเดียวกับแสง  กำลังส่งรอยยิ้มจาง ๆ มาให้คาดว่าถ้าเครื่องดื่มมาเสิร์ฟน่าจะเข้ามาชวนคุยอะไรสักอย่าง  อ้อ! อย่างเรื่องนาฬิกาที่ใส่อยู่นี่เป็นไง?  เห็นใส่แบรนด์เดียวกันเสียด้วย
   ปลายนิ้วเคาะบนผิวหินอ่อนตามจังหวะเพลง  ปิดเปลือกตาดื่มด่ำความรื่นรมย์ของโน้ตแต่ละตัวอย่างเชื่องช้า  สักพักหนึ่งจึงมีเสียงแปลกปลอมจากด้านหลัง  ส้นรองเท้าหนาเคาะตึก ๆ ก่อนจะตามมาด้วย....

   “มาแล้วค่า  Manhattan จากซันไชน์  รับรองว่านุ่มกลมกล่อม  แถมยัง...ว้าย! ตาเถร” เจ้าของชุดเฟอร์สีขาวสะดุ้งโหยง  เกือบจะราดเครื่องดื่มสีส้มอมแดงรดหัวคุณลูกค้า  หล่อนแผดเสียง “แสง!”
   เจ้าของชื่อกอดอกพลางเอนหลัง “ถึงกับมาเสิร์ฟเองเลยเหรอ?”
   “กะ...แก” ริมฝีปากฉาบสีพีชสั่นระริก “มาที่นี่ได้ยังไง”
   “ตกลงว่าผมจะได้เครื่องดื่มไหมครับ”
   “อ๊ะ! จริงสิ” ท่าทีเฉยชาแถมยังไม่ตอบคำถามทำซันไชน์เก้ ๆ กัง ๆ ไปหมด  หล่อนรีบเลื่อนแก้วมาร์ตินี่ที่เสิร์ฟพร้อมเลมอนลงบนโต๊ะ  ขณะชั่งใจว่าจะทำอย่างไรต่อคนเด็กกว่าก็เอ่ยบอก
   “นั่งสิ”
   อาจเพราะน้ำเสียงของแสงเฉียบคมเหมือนคำสั่งอยู่เป็นนิจ  ซันจึงขัดขืนไม่ได้และยอมนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก  เขาบิดตัวไปมาเหมือนเบาะนั่งมีหนาม  ช้อนตามองแล้วก็เม้มปาก
   “หายโกรธเจ๊แล้วเหรอ”
   “คิดว่าอย่างนั้นเหรอ” เมื่อถูกตอบคำถามด้วยคำถามซันไชน์ยิ่งร้อนรน  ขยับเข้าไปใกล้
   “โธ่แสง...” เสียงสองถูกงัดมาใช้ “แกจะไม่ให้อภัยเจ๊เลยเหรอ”
   “ทำไมต้องดัดเสียงด้วย” นอกจากไม่สนใจคำขอแล้วยังวิจารณ์เนื้อเสียงชาวบ้านอีก  แสงยกค็อกเทลขึ้นจิบเหมือนไม่ใส่ใจ  ปล่อยให้ซันกลายเป็นธาตุอากาศ

   จะปล่อยให้มิตรภาพสิบปีจบลงตรงนี้งั้นเหรอ...
   เมื่อเห็นว่ามารยาใช้ไม่ได้ผลเจ้าของบาร์ก็ละล้าละลังพูด “เจ๊ขอโทษ”
   แสงเลิกคิ้วเป็นเชิงบอกว่า ‘ว่ามา’
   “ขอโทษที่หักหลังแก  จะไม่พูดหรอกว่าไม่ได้ตั้งใจ เพราะฉันร่วมวางแผนทุกขั้นตอนตั้งแต่จัดร้านดีลโรงแรมให้” นิ้วที่จับก้านแก้วกระตุกเล็กน้อยกับคำสารภาพบาป “แต่ไอ้บทมาเฟียอะไรนั่นเรนมันคิดเองนะ  เจ๊ไม่ได้พิเรนทร์ขนาดนั้น”
   “เจ๊ดูคลิปด้วยเหรอ!”
   “ไม่ได้ดูย่ะ!” ถึงจะเคยขอดูแต่ซันขอสาบานได้ว่าไม่ได้แตะเลยสักแอะ  ไอ้แสงจะมาใส่ไคล้แบบนี้มิได้ “เรนมันเล่าให้ฟัง  เห็นว่าเล่นแผลง ๆ กันน่าดูเลยนี่  เจ๊ไม่คิดเลยนะว่าแกจะมีรสนิยมแบบนั้นด้วย”
   “ตกลงจะขอโทษหรือจะด่าซ้ำ”
   “ขอโทษ...” เพราะคะนองปากไปหน่อยซันเลยนั่งคอตก “เจ๊ทำผิดกับแสงจริง ๆ นั่นแหละ  คิดถึงแต่ตัวเอง”

   คำสารภาพอย่างจริงใจทำความเกรี้ยวกราดบรรเทาลงไปเยอะ  ตัวแสงเองก็ไม่ได้โกรธออกจะผิดหวังเสียมากกว่า  แต่ถามว่าจะยกโทษให้ไหม  แสงตอบทันทีว่า ‘ไม่’
   ความผิดบางอย่างไม่ได้ลบลวก ๆ ด้วยยางลบที่แถมมาตรงก้นดินสอแล้วจะออกเสียเมื่อไหร่  เขายกเครื่องดื่มขึ้นจิบอีกครั้ง รสแรงติดหวานแผ่นซ่านไปทั้งลิ้น  น่าจะเพราะแอลกอฮอล์ที่แฝงมาในนั้นแสงจึงได้ยินเสียงใครอีกคนในหัว...

‘เขารักตัวเองมากกว่าก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รักเฮียนะ’

   “ทำกับผมถึงขนาดนั้นแล้วยังกล้ามาขอให้ยกโทษให้อีกเหรอ” เสียงเย็นเยียบเหมือนสาดน้ำเข้าหน้าซันจัง ๆ “รู้ไหมผมอยากตั๊นหน้าเจ๊ขนาดไหน  ถ้าไม่ติดว่าจะต้องเปลืองค่าแก้จมูกน่ะ”
   
   ‘ไม่ได้ขอให้ยกโทษให้หรอก แต่นาน ๆ ทีกลับไปคุยกันก็ได้นะ  ไปด่าก็ยังดี’

   “สู้เก็บเงินที่จะแก้จมูกมาคืนเฮียใหญ่ดีกว่า  รีบ ๆ คืนด้วย แค่ทวงไอ้เรนคนเดียวผมก็ปวดหัวจะแย่แล้ว”
   “แสง...” คนฟังอุ่นวาบไปทั้งอก  ให้ตายเถอะ....คนอารมณ์อ่อนไหวอย่างเธอเกือบจะหลั่งน้ำตาออกมาแล้วเชียว “หมายความว่า....”
   อีกฝ่ายยักไหล่ “เอาเป็นว่าจะแวะมาด่าบ่อย ๆ ก็แล้วกัน”

   ซันไชน์ปาดหยดน้ำที่หางตาออกพึมพำท่ามกลางเสียงเพลงเคล้าคลอ “ขอบใจมากนะ”
   “เอาเถอะ  ลูกค้าเยอะขนาดนี้อีกไม่นานก็ปิดหนี้ได้แล้วมั้ง” คำพูดกดดันกลาย ๆ ไม่ได้ทำให้ซันโกรธเคืองอะไร  หล่อนรู้ดีว่าไอ้เพื่อนคนนี้นิสัยเป็นยังไง
   “ฉันเพิ่งลงทุนร้านนวดกับเพื่อน” ลูกหนี้รีบสาธยาย “นี่เธอ!  เอาเหล้าเจ๊ที่หลังร้านมาหน่อยซิ”
   “ไม่เอา  วันนี้ไม่ดื่มเยอะ”
   “น่า ๆ ขับรถไม่ไหวเจ๊ให้ลูกน้องไปส่งเอง  ดื่มเป็นเพื่อนเจ๊หน่อย” คะยั้นคะยอขนาดนี้แสงเริ่มคล้อยตาม  ไว้ค่อยอธิบายแล้วกันว่าไม่ได้เอารถมา
   ยังไม่ทันจบเพลงบริกรก็กลับออกมาพร้อมเหล้าราคาแพงและอุปกรณ์ดื่มครบครัน  บรรจงชงในสัดส่วนอย่างดีเพื่อไม่ให้ถูกเจ้าของร้านตำหนิเอาได้  พอเห็นเจ๊ซันจิบแล้วไม่ว่าอะไรค่อยโล่งอกเดินกลับหลังร้านไป
   ซันไชน์เล่าเรื่องธุรกิจใหม่ให้ฟัง  หล่อนใช้เงินเก็บก้อนสุดท้ายไปลงทุนร้านนวดกับเพื่อนย่านประตูน้ำ  ธุรกิจกำลังไปได้สวยเริ่มมีเงินหมุนกลับมา  เจ๊เลยมีทุนเอามาปรับปรุงร้าน  มีโปรโมชั่นแต่ละเดือน  วันศุกร์มีดนตรีสด

   “เปิดมาตั้งนานอะเนอะ  ฉันก็ไม่อยากให้เจ๊ง”
   แสงจุดยิ้มเล็กน้อย  นั่นก็มากพอแล้วสำหรับคนหน้าหงิกอย่างเขา “เจ๊นี่มันหนังเหนียวจริง ๆ”
   “คำชมสินะยะ” ถ้าไม่มีคดีติดค้างหล่อนอยากจะซัดไอ้รุ่นน้องนี่สักตั้งเหมือนกัน “เจ๊มานั่งโต๊ะเดียวกับแกเลยไม่มีใครมาขอชนแก้วด้วยเลย”
   “ช่างเถอะ”
   “ช่างได้ยังไงเล่า!” จุดประสงค์แรกของไอ้แสงที่มาบาร์คืออะไร  ซันรู้ดีอยู่แก่ใจ “ดูซิอุตส่าห์แต่งซะหล่อฟีโรโมนกระจายจะให้เสียของได้ไง”
   “ไปเจอลูกค้ามาหรอก”
   “แหม ๆ พูดอะไรอย่างนั้น  ฉันรู้จักแกมาสิบกว่าปี  คงไม่ได้ถ่อมาถึงที่นี่เพื่อโปรดสัตว์อย่างเดียวแน่ ๆ” สาวสองในเสื้อขนเฟอร์บุ้ยปากไปทางขวา “สนใจไหม  สโนว์ไวท์แบบที่แกชอบเลย”
   “สโนว์ไวท์อะไรเล่า!”
   “โอ๊ะ!  ตาไม่ค่อยสวยสินะ” มันใช่เรื่องนั้นที่ไหนกัน! แสงเถียงในใจ “แต่เจ๊ว่าก็โอเคอยู่น้า  ดูเรียบร้อยดี  ถ้าคนนี้เจ๊แนะนำได้”
   “หยุดเลยเจ๊” แสงยกมือห้าม  ปลายนิ้วสั่นระริกเกือบจะหักแก้วมาร์ตินี่ “วันนี้ต้องรีบกลับ”
   “โธ่...ฉันไม่หลอกแกซ้ำสองหรอก” ขณะกำลังสงสัยว่าตกลงเจ๊มันสำนึกผิดจริง ๆ ใช่ไหม  มันก็หันกลับมายิงคำถามนอกเรื่อง “เออนี่  เจอเรนมันบ้างหรือเปล่า”
   “ไม่” แสงตอบชัดถ้อยชัดคำพลางยกแก้วจิบอึกสุดท้ายลงคอ
   “อ้าวเหรอ  เจ๊ได้ข่าวลือมาว่ามันโดนแก๊งเฮียอู๋ตามรังควานหนีไปนอนไหนแล้วก็ไม่รู้” มาถึงตรงนี้เจ้าหล่อนเริ่มสีหน้าไม่สู้ดีนัก “เห็นแสงบอกว่ายังตามทวงเงินมันอยู่เลยนึกว่าจะได้เจอกัน”
   “มันก็.....”
“เมื่อกี้เห็นเรียกเรนด้วย”
“กลับล่ะ” ครืด...  เก้าอี้ถูกลากไปด้านหลังพร้อมกับร่างสูงที่เหยียดตัวขึ้น  เพื่อให้การกลับฟังดูมีเหตุผลยิ่งขึ้นแสงรีบโกหกคำโต “พรุ่งนี้มีนัดลูกค้า”
“ขับรถไหวเหรอ  ให้ลูกน้องเจ๊ไปส่งไหม”
“ผมไม่ได้เอารถมา  กลับแท็กซี่ได้” ไม่ว่าเปล่ายังคิดเร็วทำเร็วหันหลังขวับแล้วก้าวดุ่ม ๆ ในทันที “ไปล่ะ”

ซันไชน์มองตามแผ่นหลังกว้างไป  ความรู้สึกผิดมากมายยังอบอวลในอกไม่หายจนต้องตะโกนเรียกอีกครั้ง “แสง!” โชคดีที่มันเมตตาหันกลับมา

“ไม่รู้ว่าลมอะไรหอบมาหรอกนะ แต่ขอบใจมาก”
ขอบใจที่ไม่ตัดซันออกจากชีวิต  เพื่อนก็แบบนี้มีดีมีแย่ปะปนกัน  ไม่เหมือนญาติร่วมสายเลือดที่เลือกไม่ได้ แต่แสงมันยังเลือกจะเก็บเพื่อนอย่างเขาไว้ในชีวิตอยู่
ซันเห็นอีกฝ่ายส่ายหัวเอือมระอา  พลางบ่นพึมพำไม่รู้ว่าพูดกับเขาหรือตัวเอง....


“สงสัยจะเป็นลมฝน”


....................................................
...................................
.................
.....


   กลิ่นเหล้าหึ่งระดับที่คุณแม่ผู้โดยสารร่วมลิฟต์ถึงกับดึงลูกสาวไปไว้อีกมุมหนึ่ง
   ตอนที่หล่อนออกจากกล่องในชั้นที่ 6 แสงลองยกปกเสื้อสูทตัวเองขึ้นดม  อ่า...เหม็นจริง ๆ ด้วย  พอรู้ตัวปุ๊บก็พบว่าลมหายใจร้อนผ่าวไปหมด  สงสัยจะหนักไปหน่อยทั้งเหล้าทั้งค็อกเทล
   ประตูเปิดออกในชั้นที่ 12 พร้อมกับความมืดตรงทางเดินที่อ้าแขนต้อนรับ  แสงเดินตรงแหน่วไปยังประตูบานเดียวที่มีไฟติดอยู่  มือขวาล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงออกมาไขก๊องแก๊งอยู่นานกว่าจะผลักประตูเข้าไปได้

   ตุบ!  หือ?  มันติดอะไรเนี่ย  ว่าแล้วก็ขยับดึงกลอนในมือเข้าออกอีกสองสามที

   “โอ๊ย!” กว่าจะรู้ว่าต้นเหตุคืออะไรก็ทุบตีป้าบ ๆ ไปหลายที  นเรนทร์กระโดดโหยงออกมาจากหลังประตู “เฮียจะฆ่าผมหรือไง”
   “อ้อ...แกนี่เอง” เพราะแอลกอฮอล์สมองจึงประมวลผลช้ากว่าปกติ “มายืนขวางทำไมล่ะ”
“ก็เฮียนั่นแหละ  ไขประตูนานชะมัด  ผมก็นึกว่าเปิดไม่ได้น่ะสิ!” คนมาขออยู่อาศัยเถียงฉอด ๆ “ไอ้เรารึอุตส่าห์หวังดีจะมาช่วยเปิดให้”
“ถอย”
แน่นอนว่าคนไร้มารยาทอย่างแสงเดินโฉบเข้ามาแบบไม่สนใจจะขอโทษสักนิด  เขาไม่ได้เมามากจึงเดินตรงมาทิ้งตูดบนโซฟาได้สบาย ๆ ปล่อยไอ้ขี้ข้าปิดประตูลงกลอนให้เรียบร้อยเอง
เรนตามเข้ามาที่เจ้าของห้อง  ชั่งใจเล็กน้อยว่าควรจะคลานเข่าไปหาให้สมกับเป็นทาสดีไหม แต่นี่มันยุคสมัยไหนแล้วเนอะ  ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่เฮียยังไม่ว่าอะไรเลย
“เฮีย” มันเรียก “เมาเหรอ”
“ไม่เมา” เป็นคำตอบสุดฮิตของคนเมาก็จริง แต่ดูท่าทางการเดินเฮียแสงก็ไม่เมาจริง ๆ นั่นแหละ
“กลิ่นแรงเชียว”
“อืม” แสงพ่นลมเหมือนวัวกระทิง  ส่งให้กลิ่นละมุดคละคลุ้งไปกันใหญ่ “เอาน้ำมาให้หน่อยสิ”

ชายหนุ่มกุลีกุจอรินน้ำเย็นมาเสิร์ฟให้ถึงปาก  นั่งยอง ๆ มองลูกกระเดือกขยับราวกับคนโรคจิต  จวบจนเจ้าของห้องยื่นแก้วกลับมาให้นั่นแหละถึงได้เลื่อนสายตากลับไปยังใบหน้าดังเดิม
วันนี้เฮียแสงสวมสูทสีดำดูหล่อผิดปกติ  แถมยังเสริมความอันตรายด้วยน้ำหอมกลิ่นละมุด  ดูฮอตฉ่าซู่ซ่าดั่งไฟโลกันตร์  ใบหน้าดุดันพร้อมปอยผมที่ร่วงลงมาช่วยขับให้ดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูกจนเรนเผลอเอื้อมมือไปปัดมันขึ้น

“อะไรของแก” คนพูดคิ้วขมวดเข้าหากัน แต่ไม่ได้ปัดออก  เรนเดาว่าเหล้าคงทำลายสมอง  ถ้าเป็นตอนปกติคงกระทืบข้อหาเล่นหัวผู้ใหญ่ไปแล้ว
 “ผมทิ่มตาเฮียอะ”
“อื้อ...” คนเมานี่หนอทำอะไรก็ว่าง่ายไปหมด  เหตุผลควาย ๆ ยังเชื่อได้ลงคอ  ไอ้เรนเลยได้ใจปัดปอยเส้นผมสีดำไปมา
กลิ่นเหล้าคลุ้งจมูกทำอะไรเขาไม่ได้  พี่ ๆ ในไซต์งานกินเหล้าดุระดับที่เอามาอาบยังน้อยไป  บางวันตัวเหม็นฉึ่งมาทำงานก็ต้องทนนั่งจนชินไปเอง  ดังนั้นให้ดมเฮียแสงเป็นชั่วโมงก็สบายมาก
ผิวกายร้อนผ่าวสัมผัสกับหลังนิ้ว  คลอเคลียเสียดสีราวผีเสื้อขยับปีก  อาจเพราะกำลังมึนแสงจึงเอียงใบหน้ารับเจ้าผีเสื้ออย่างเต็มใจ  เปลือกตาปรือลงแต่ยังไม่ยอมปิด  เขาอยากจะมองภาพตรงหน้าให้นานขึ้นอีกสักนิด
เด็กแซ่ซ่งนั่งอยู่บนพื้น  แหงนหน้านิ่งค้างอยู่อย่างนั้น  เครื่องหน้าของมันไม่มีอะไรน่ามองสักอย่าง  หางตาชี้เหมือนจิ้งจอก  ผิวสีน้ำตาล  ใบหูที่เจาะจนพรุน  ไหนจะเส้นผมเคลือบสารเคมีสีรุนแรง  ทั้งที่เป็นอย่างนั้น....

“เฮียแสง...”

แสงกลับละสายตาไม่ได้...





 “ไปบาร์เกย์มาเหรอ”

ตึง!  หนุ่มใหญ่กระตุกขึ้นมานั่งหลังตรงแหน่วเก้าสิบองศา  แม้จะเผลอหลุดมาดไปหน่อย แต่ยังตอบเสียงแข็งฟังชัด “ไม่”
“ผมรู้น่า” เด็กมันตัดบทขึ้นมาเสียก่อน “แหม...แต่ตัวหล่อผิดปกติซะขนาดนั้น”
“ฉันไปเจอลูกค้าไฮโซ”
“น่า ๆ” เรนตบเบาะ “ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย  ผมก็แค่ถามเฉย ๆ”

แต่สีหน้าและแววตามันบ่งบอกว่าฟันธงไปแล้วชัด ๆ  นเรนทร์ไม่ได้ตกใจอย่างปากว่า  แถมยังทำตัวสบายเลื้อยไปแปะบนเบาะข้างเขาเสียอีก  เป็นแสงเสียเองที่ร้อนรนทนไม่ได้
แม่งเอ๊ย!  ทำไมต้องกระวนกระวายด้วยวะ  จะไปไหนมันก็เรื่องของเขา  แถมเรนเองก็ไม่ได้ว่าอะไรสักคำ….
 
“ว่าแต่ไปแถวไหน  ทำไมกลับเร็วจัง  ปกติเที่ยวแบบนี้ต้องหลังเที่ยงคืนไม่ใช่เหรอ”

ฉิบหาย! จะให้รู้ไม่ได้ว่าเขาไปหาเจ๊ซันเพราะคำพูดมัน...

เพี๊ยะ!  ฝ่ามือยังตบหน้าผากเด็กเข้าไปอย่างจัง “เป็นเด็กเป็นเล็กเข้านอนได้แล้ว”
“โอ๊ย!” เจ้าจิ้งจอกกุมหน้าผากร้องโอดโอย “อะไรของเฮียเนี่ย!  จู่ ๆ ก็มาทำร้ายร่างกาย”
   “เสียงดัง” นอกจากไม่ขอโทษแล้วยังชี้หน้าบ่นอีก  ไหน ๆ ก็เล่นมาขนาดนี้แล้วใส่ไปให้สุดแล้วกลบให้มิด “นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วยังจะนั่งทำซากอะไรอยู่อีก”
   “ผมก็รอเฮียไง”
   “รอทำไม” แม้ใจกระตุกไปวูบหนึ่ง แต่แสงต้องเล่นใหญ่ต่อ “คราวหน้าไม่ต้องมารอฉันอีก  มันวุ่นวาย  ได้เวลานอนก็ไปนอนสิ  เกิดวันดีคืนดีฉันกลับเช้าแกไม่ต้องนั่งจนรากงอกเลยเหรอ”
   ไอ้ ‘กลับเช้า’ ที่ว่าคงไม่ต้องเดาว่าหายไปไหนล่ะนะ  นเรนทร์เองก็เคยทำกับแสงอยู่  มันพยักหน้าหงึกหงักรับคำสั่ง “ถ้าง่วงผมก็นอนเองแหละ  ไม่โง่รอจนเช้าหรอกครับ”
   “ก็ดี” ครูฝ่ายปกครองกอดอก  ตอนอยู่บาร์จะฮอตแทบตาย  พอกลับมาเจอนเรนทร์แสงก็กลายเป็นตาแก่ขี้บ่นไปในพริบตา “จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“อ๊ะ!  เฮียเป็นห่วงผมด้วย”

   พลาดซะแล้ว...

   “ฉันจะไปอาบน้ำ!” เมื่อเข้าตาจนแผนสุดท้ายจึงถูกงัดขึ้นมาใช้  หนุ่มใหญ่ลุกพรวดก่อนจะเดินตรงไปที่ระเบียงดูคล้ายมุ่งมั่นจะโดดตึกตายชอบกล  นเรนทร์นั่งมองงง ๆ และมึนกว่าเดิมเมื่อเฮียหันกลับมาชี้หน้าสั่ง “กลับเข้ามาฉันต้องไม่เห็นหน้าแก  ไปนอนได้แล้วเรน”

   ครืด...
   ประตูระเบียงถูกเลื่อนปิดพร้อมหนุ่มใหญ่ที่ยกมือกุมขมับ  บีบราวกับจะให้กะโหลกแหลกคามือ  รูจมูกพรูดลมหายใจคลุ้งกลิ่นละมุดอย่างเกรี้ยวกราด

   อาการแบบนี้มันมาอีกแล้ว....
อะไรนักหนา  บุหรี่ก็เลิกแล้ว  ใจคอจะต้องเลิกเหล้าด้วยเหรอวะเนี่ย!


TBC


อาแสงหรือพระเอกเกาหลีคะเนี่ย  ฉันไม่ได้ชอบเธอสักหน่อย ยัยบ้าเอ๊ย!
น้องเรนผู้น่าสงสารต้องทนให้ได้นะลูก  เป็นหนี้แล้วยังไปชอบคนแก่อีก  นายเอกที่รันทดที่สุดตั้งแต่เขียนมาเลยค่ะ
ดังนั้น...ร่วมเป็นกำลังใจสมทบทุนให้น้องได้ก้าวสู่อนาคตที่สดใสด้วยนะคะ

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
เจอกันตอนหน้าน้ำตาลเยิ้มจ้า 555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 05-02-2017 23:02:56
ก็ไม่ได้อะไรมาก แค่รอเฮียกลับมานอนพร้อมกันเฉยๆรึป่าวน้องเรน อิอิ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: dereel_nx ที่ 06-02-2017 00:08:34
ชอบเฮียแสงมากนะ แต่ก็หมั่นไส้อยู่ในใจยุบยิบๆ อ่านๆไปแล้วเหมือนน้องเรนหลงผิด(กร๊ากๆๆ) แหมเฮีย~ ก็หัดพูดให้จรงกับใจบ้างสิคะ อะไรมันจะได้ง่ายขึ้น  :hao3: :hao3: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 06-02-2017 00:51:44
อะไรก็ดีอ่ะ ฟิลลิ่งเจ็บๆ คันๆ ปนดีๆ
แต่เปรียบเทียบหางตาชี้เหมือนจิ้งจก!!!!!!! คือแบบมันดันนึกไปถึงสภาพจิ้งจก! วิแรกขำ ฮ่ะ ออกมาที วิต่อมา ...เราไม่ชอบจิ้งจก! อร้ากกกกกกกก คือออ อออ นึกถึงมันอีกแล้ววว ขุ่นพี่! ฮื่ออออออออ

ตอนหน้าหวานสินะ อืมมมม รอร่อร้อร๊อร๋อ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 06-02-2017 11:00:11
เกาหลีมาก ดูชื่อนายเอกสิ เรน 55555555

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 06-02-2017 11:11:57
"ฉันไม่ได้ชอบเธอสักหน่อย ยัยบ้าเอ้ย"

เราฮาอะ 5555 เฮียแสงซึน


อ้อนไปลูก เรน อ้อนเข้าไป เฮียแกชอบเด็กเอาะๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 06-02-2017 12:44:35
 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 06-02-2017 12:55:16
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 06-02-2017 17:42:41
คือ.. มีเรื่องจะขอร้องคุณ Indigo ช่วยบิ้วเรนนี่ ให้มันสะอาดสะอ้านสมเป็นเคะผู้บอบบาง *หรา* หน่อยเหอะ อย่าให้มันซกมกนักเลย แค่ผมสีกระดำกระด้าง เสื้อผ้ามอมแมมกลับจากทำงาน วิ่งรองเท้าหลุดแผลเหวอะอยู่ตลอดนี่  ก็ต้องใช้พลังงานในการมโนเอาอย่างมากมายอยู่นะ คือนอกจากจะแอบสงสารเฮียแสงแก กลัวเวลาแกจะเข้าด้ายเข้าเข็มจะล่มกลางทางเอา 55555  #สูงวัยใจต้องแกร่ง ยังอดสงสารตัวเองไม่ได้อีกด้วย ถถถถถ นายเอกของฉ้านนน ต้องขนาดนี้เลยม้ายย #จิ้นช่วยหนักมาก  #แม่ยังรักเรนอยู่นะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 06-02-2017 18:12:18
เฮียแสงซึนมากกกก ชอบก็บอกไป จะได้หวานกันซะที
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-02-2017 18:45:49
นายเอกของฉัน  :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 06-02-2017 21:08:47
ยากจัง

สงสารเฮียแสง แต่ก็เชียร์น้องเรนด้วย

ไม่รู้ใครรันทดกว่ากัน ฮา!
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 07-02-2017 17:43:00
คนแก่แถวนี้ปากแข็งจังเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 09-02-2017 01:53:31
ตาแก่ปากหนักเอ้ยยยย  :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 10-02-2017 11:28:06
น่ารักขะหน๊าดดดดดดดดดด ยิ่งอ่านยิ่งน่ารักอ่าาาาา รอตอนต่อไปน้าาา ทำไมชอบผู้ชายปากร้ายใจดีได้ขนาดนี้ไม่รู้วววววว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: dereel_nx ที่ 12-02-2017 21:36:45
งื้อออออออ นี่มารอความหวานเลยค่ะ คิดถึงเด็กซ่งและเฮียของเขา ^^
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 13-02-2017 00:08:21
รออออออด้วยคนนนน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: jejiiee ที่ 16-02-2017 19:28:10
รออาแสงงง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 11 05/01/60] p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 19-02-2017 15:38:02
ทวงครั้งที่ 12

   “เย็นนี้มีนัดที่รัชดา  แกไปเป็นเพื่อนเฮียหน่อยนะแสง”

   ใครจะคิดว่าสายจากเฮียใหญ่เมื่อตอนกลางวันจะพลิกผันชีวิตคนคนหนึ่งให้ฉิบหายได้ขนาดนี้....

   “เลี้ยวขวา ๆ  เห็นเขาว่าตรงเข้าไปลึกหน่อย”
   “เฮียครับ  ผมว่ามัน....”
   “ตรงไป” น้ำเสียงที่สั่งเฉียบขาดสมเป็นเจ้าพ่อเงินกู้ “ปากซอยมีเซเว่น”
   คนรถจำเป็นได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนขับต่อไป  ที่นี่รัชดาเวลาสามทุ่มตรง  ในตรอกเลนเดียวอันครึกครื้นผิดปกติ  แน่นอนว่าไม่ได้มีจุดประสงค์เพื่อจิบกาแฟในร้านเก๋ ๆ พร้อมโพสรูปอวดเพื่อนฝูงในไอจี
   เอารถออกใช้ในรอบสองสัปดาห์  ใครจะคิดว่าต้องมาถูกใช้การในที่แบบนี้  ป้ายไฟชื่อคุ้นหูในหมู่ผู้ชายโชว์หราอยู่บนหัว  คนขับรถเอ่ยเรียกสติเจ้านายอีกครั้ง

   “ซ้อรู้เข้ามันจะไม่ดีนะครับ”
   “ก็อย่าให้รู้สิ” น้ำเสียงข้าง ๆ เริ่มไม่พอใจ “มีฉันกับแกแค่สองคนเท่านั้น  ถ้าเรื่องไปถึงหูซ้อล่ะก็....”
   “ซ้อจะไม่มีวันรู้เรื่องนี้แน่นอนครับ”
   “ดีมาก”
   ตาเฒ่าตะล่อมให้เขาร่วมหัวจมท้ายกับแผนนรกนี้จนได้  เอาเถอะ....ลูกจ้างชั่วคราวจะไปงัดกับเฮียให้เสียเวลาทำไม  แกคงแค่อยากได้คนขับรถมาส่ง เพราะถ้าใช้งานคนอื่นเรื่องแดงไปถึงหูซ้อแน่  ทั้งฝาแฝดสมองถั่วและสายสมรมนุษย์ป้าสายนินทา  ดี ๆ ทั้งนั้น.....
   ดวงตาเหลือกขึ้นอ่านคำว่า ‘อาบ อบ นวด’ บนหัวให้แน่ใจอีกครั้งก่อนจะหักพวงมาลัยเข้าไปจอดเทียบที่หน้าประตูกระจก  พนักงานรีบมาเปิดประตูให้เฮียใหญ่ถึงที่  ร่างท้วมเตี้ยลุกอย่างมั่นใจก่อนกระตุกปกเสื้อแบบพระเอกซีรีส์

   “แสง...ลงรถ”
   “หา!?” คนขับรถชี้หน้าตัวเอง “ผมไม่....”
   “เปิดประตูให้คนขับด้วย” เพราะขี้เกียจพูดกับแสงเฮียเลยหันไปสั่งพนักงานแทน  ไอ้เด็กนั่นก็ทำตามอย่างดี  แสงจับพวงมาลัยแน่นขึ้น “แกมากับเฮีย”
   “ผมรอที่รถได้ครับ”
   “ลงมา”

   ตาแก่นี่น่ารำคาญชะมัด  แสงสบถในใจด้วยสีหน้าเรียบเฉย  เขาปลดเข็มขัดนิรภัยพร้อมทำตามคำสั่งแต่โดยดี  เห็นว่าเฮียเอาแบงก์แดงยื่นให้พนักงาน  หวังว่ามันจะหน้าบานหาที่จอดดี ๆ ไม่ต้องหักพวงมาลัยหลายรอบให้แสงนะ
   ขายาวก้าวตามร่างชายแก่เข้าไป  หลังบานประตูกระจกคือห้องโถงขนาดใหญ่  หรูหราไม่ต่างจากล็อบบี้โรงแรม  วัสดุเคลือบผิวเฟอร์นิเจอร์ทำจากหินอ่อนผิวมันวาวสว่างท่ามกลางไฟสลัว  ด้านขวามือเป็นเคาน์เตอร์เก็บเงิน  ทางซ้ายห้องน้ำ  ส่วนตรงกลางเป็นห้องอาหาร  รูปแบบการจัดวางไม่ต่างจากโรงแรม
   กวาดสายตายังไม่ทันทั่วชายวัยกลางคนก็รีบรุดเข้ามาประชิดตัวพร้อมยกมือไหว้ “ยินดีต้อนรับครับเสี่ย”
   “อื้อ” เฮียยกนิ้วที่สวมแหวนแม่งทุกนิ้วขึ้นรับไหว้  แสงเชื่อแล้วว่าทองคือสสารที่แข็งแรง  ไม่อย่างนั้นคงปริแตกไปแล้ว
   “เสี่ยก็ด้วยนะครับ” เขาคิ้วกระตุกนิดหน่อย  เฮียก็เป็นไปแล้ว  นี่กูยังต้องมาเป็นเสี่ยต่ออีกเหรอ แต่ก็สวมมาดนิ่งไม่ว่าอะไร  ทำตัวเป็นแค่คนรถก็พอ “เชิญทางนี้เลยคร้าบ~”
   พวกเขาถูกพาเข้าไปด้านในอีกชั้น  ตรงนั้นเป็นห้องกระจกใสยาวจรดกำแพง  แน่นอนว่าด้านในมีสาว ๆ ติดหมายเลขกำลังส่งยิ้มแย่งซีนกันไปมาจนเวียนหัว  ไฟนีออนในตู้แรงเสียจนแสงคิดว่าคงตาบอดหากจ้องมันนานเกินไป  เขาหรี่ตาหลบก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินตามหลังเจ้านาย

   “เสี่ยสนใจแบบไหนเป็นพิเศษบอกผมได้เลยนะครับ” คนเชียร์หันมาประจบประแจง “เบอร์สีแดงแบบธรรมดา  สีฟ้าแบบไซด์ไลน์  รับรองว่าสวยแจ่ม  เด็ดทุกคนเลยครับ”
   แสงไม่ได้ฟังรายละเอียดค่าบริการต่อ เพราะมัวแต่กวาดตาสำรวจร้านไปทั่ว  พูดตามตรงว่าเพิ่งเคยเข้าอาบ อบ นวดเป็นครั้งแรกเลยตื่นตาตื่นใจนิดหน่อย  ไม่ใช่เด็กดี แค่ไม่ได้ชอบผู้หญิงเท่านั้นแหละ  เคยได้ยินเพื่อนเล่าให้ฟังเหมือนกันว่าแถวรัชดาเรตแพงกว่าชาวบ้าน  เฮียใหญ่คงหาข้อมูลมาแล้ว  ไม่ก็เพื่อนที่เล่นหุ้นแนะนำให้  เห็นช่วงนี้สนิทสนมไปออกรอบด้วยกันบ่อย
   ศัพท์หยาบโลนผ่านหูแสงนับไม่ถ้วน  พนักงานคนอื่นแทบจะมีแต่ผู้ชาย  ถ้าไม่นับแม่บ้านที่เข้ามาเช็ดไวน์หกเมื่อครู่  แสงเห็นสาวติดเบอร์สีฟ้าขยิบตาให้เฮียใหญ่ด้วย  พอถามนิดหน่อยคนเชียร์ก็สาธยายเสียยืดยาว  แน่นอนว่าคนขาดความมั่นใจอย่างเฮียใหญ่รีบตอบตกลง...

   “ตกลงเอาเบอร์ 126 แล้วกัน”

   ใช่...ขาดความมั่นใจ
   ใส่ทองแน่นเหมือนพระพุทธรูป  อีกนิดก็ให้สาวเอาดอกไม้ธูปเทียนมาบูชาได้แล้ว  ไหนจะสูทแน่นเปรี๊ยะเดินหลังตรงแหน่ว  เห็นเหงื่อเม็ดเป้งที่ข้างขมับเจ้านายแล้วได้แต่ส่ายหัว  ให้ตายเหอะ...แก่ขนาดนี้ยังจะมาใจแตกอีก แต่จะว่าเฮียมากก็ไม่ได้ไอ้แสงใจแตกตั้งแต่วัยรุ่นแล้วนี่หว่า
   เอาวะ...ถือว่ามาส่งแกให้มันจบ ๆ ไป  ขณะกำลังสบายใจเจ้านายก็ออกปาก

   “แสง...” เฮียหันขวับ “แกก็เลือกมาสักคนสิ”

   ฉิบหายแล้วไง...
   เดี๋ยวก่อน!  มันมาหล่นตุบลงบนหัวไอ้แสงได้ยังไง!

   “จริงด้วยครับ” แม่งเปลี่ยนเป้าหมายมาทางเขาแล้ว “เสี่ยสนใจแบบไหนบอกผมได้เลยนะครับ”
   “เอ่อ...ผมไม่สนใจ” ผู้หญิง....
   “แสง” เฮียใหญ่ทำหน้าเครียด “แกก็เลือก ๆ มาเถอะ  ฉันจ่ายให้เอง”

   นี่มันอะไรกันวะ....  บรรยากาศเหมือนปวดเยี่ยวแล้วบังคับให้ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนแบบนี้  ก็ไม่ได้ปวดเฮียเข้าใจไหม!  แม่งเอ๊ย!  ไม่คิดเลยว่าแค่พลาดเข้าร้านมาด้วยจะต้องมาเจออะไรแบบนี้
   แสงทำหน้านิ่งไม่กระโตกกระตาก “ไม่รบกวนเฮียหรอกครับ  เดี๋ยวผมนั่งรอที่ล็อบบี้ก็ได้”
   “ไม่ได้! แกต้องเลือก!” ราวกับโดนมีดจ่อคอให้เยี่ยว  เยี่ยวออกมาสิวะไอ้แสง! “ถ้าแกเขินเฮียเลือกให้เอง”
   “ไม่....”
   “เอา 113 แล้วกัน  ขาวดีแกน่าจะชอบ”
   “หูย~  เสี่ยนี่ตาถึงจริง ๆ  น้องเขาเป็นถึงพริตตี้มอเตอร์โชว์  แถมยัง....”

   แสงไม่ได้ฟังอะไรต่อเพราะวิญญาณได้หลุดลอยออกปากไปในที่ไกลแสนไกลแล้ว  รู้ตัวอีกทีก็โดนถูลู่ถูกังเข้ามาในห้องอาหาร  ถูกยัดเมนูใส่มือแล้วบังคับให้สั่งคนละอย่างเป็นการรีดไถเงินเบื้องต้น  ไม่สั่งเท่ากับมึงจน  แน่นอนหน้าใหญ่สมชื่ออย่างเฮีย....จัดไป! สั่งสี่อย่างทั้งที่มาแค่สองคน  แสงว่ายัดหมดก็ขึ้นไปนอนหลับพอดี

   “แกก็สั่งสิแสง”
   เพราะรู้ว่าไม่ได้สั่งเพื่อแดก แต่เพื่อแสดงอำนาจแสงเลยจิ้มที่หน้าแรกไปอันหนึ่งให้มันจบ ๆ ไป “อันนี้ที่หนึ่งครับ”
   “น้องไม่สั่งอะไรเหรอจ๊ะ” สารภาพว่าแสงขนลุกซู่กับเสียงสองของเฮียใหญ่มาก  ถ้าเกลียดใครควรอัดไปเปิดกรอกหูมัน
สาวน้อยที่นั่งบนตักบิดตัวเขินอาย “หนูขอน้ำเปล่าก็พอค่ะ”
   “หนูด้วยค่ะ” สาวเบอร์ 113 เล่นง่ายเข้าว่าลอกเพื่อนมันซะเลย  น้ำเปล่าเป็นอะไรที่สั่งแล้วน่ารักที่สุด  ราคาถูก  ถ่อมตน  น่าเลี้ยงดู

   เสียงเพลงกระหึ่มจนปวดหูตุบ ๆ  ห้องอาหารที่นี่ไม่ต่างจากผับแบบนั่งเลยสักนิด  จัดไฟสลัวกับโต๊ะกลมคลุมผ้าแบบโต๊ะจีน  ดูไม่ใส่ใจกับดีไซน์ตรงนี้มาก  มันเป็นแค่จุดหลอกเอาเงินเบื้องต้นสำหรับอาเสี่ยกระดูกไม่แข็งจริง  อย่างไอ้คนตรงข้ามเขานี่ไง....
แสงมองเจ้านายพูดจาอี๋อ๋อกับเด็กสาวคราวลูกพลางปลงสังเวชกับโชคชะตามนุษย์  เฮียใหญ่ดูคลายกังวลไปเยอะเพราะคุยกันถูกคอ  เผลอแป๊บ ๆ ก็กระแซะขึ้นมานั่งบนตัก  จับตาหูจมูกปากเหมือนเด็กสามขวบเล่นกับคุณปู่  แบบนี้มันออกจะ....

   “เสี่ยไม่สนใจหนูเลยอะ”
   แผล่บ..
   
   ร่างสะท้านวาบหัวจรดตีนเมื่อถูกลิ้นอุ่นลากผ่านที่ใบหู  แสงผงะไปด้านหลังราวเด็กสาวเสียพรหมจรรย์  มือกุมใบหูอันเป็นของรักของหวง
   ตัวต้นเหตุยิ้มยั่วก่อนขยับร่างเข้ามาแนบเนื้อ  เนินหน้าอกแน่นเปรี๊ยะบดเข้าหาท่อนแขน  หารู้ไม่ว่าทางนั้นมิได้พิศวาสนมแม้แต่น้อย “เสี่ยชื่ออะไรเหรอคะ”
   “แสง” แค่บอกชื่อไม่มีอะไรเสียหายนี่นา  แสงยกแก้วจิบแก้อาการวิงเวียนศีรษะจากน้ำหอม
   “พี่แสง” หล่อนเรียกเสียงหวาน “มาครั้งแรกเหรอคะ  ดูเกร็ง ๆ จัง”
   “อืม” ใบหน้าเรียบเฉยดุดันแทนที่จะสร้างความหวาดกลัวกลับทำให้เจ้าหล่อนชอบใจหัวเราะคิกคัก
   “น่ารักจังเลย”
   คำชมเป่ารดใบหูก่อนจะตามมาด้วยความเปียกชื้นจากลิ้น  แสงนั่งนิ่งไม่สะทกสะท้าน  เขาไม่ใช่ไอ้ไก่อ่อนหงิกง่อยให้หล่อนปั่นหัว  เป็นบุญล้นพ้นที่เด็กเสิร์ฟยกอาหารมาพอดี  แสงจึงขยับตัวออกทำท่าเหมือนหิวเต็มประดา
   อาหารบนโต๊ะเป็นกับแกล้มล้วน  แน่นอนว่าไม่มีใครสั่งข้าวเป็นโถกินในอาบ อบ นวดอยู่แล้ว  กระนั้นแสงก็ยังจ้วงยำทะเลเข้าปาก  พยายามโฟกัสไปที่การกินมากกว่านมที่แนบแขนและลิ้นแผล่บ ๆ ตรงหู
เขาวันไนท์สแตนก็จริง  คิดว่าเซ็กซ์คือสิ่งจำเป็นที่แลกเปลี่ยนกันแบบวิน-วิน  พอเห็นเป็นสินค้าแล้วก็สงสารนิด ๆ แต่ก็นั่นแหละ.....

“ว้าย~  เสี่ยอ๊ะ” คู่ตรงข้ามระริกระรี้เล่นปูไต่ไล่ข้ามเขาแปดลูก “ทะลึ่ง!”
“ฮ่า ๆ ๆ” ไอ้เฮียเหงื่อแตกมียางอายมันหายไปไหนแล้ววะ  เหลือแต่ลุงหื่นกามพ่นลมหายใจหืดหาด  สงสัยเห็นโต๊ะไหนก็ทำกันเฮียเลยเลิกเคอะเขินแล้วแปลงร่างเป็นปลาหมึกแทน  อีกนิดก็จับร่างอีหนูนั่นฉีกกินแกล้มเหล้าแล้ว
“พี่แสงขา” เมื่อคุณลูกค้าไม่สนใจแถมเอาแต่เสือกเรื่องชาวบ้านน้องเบอร์ 113 ก็เริ่มไต่ขึ้นมานั่งบนตัก  ยกสองมือขึ้นคล้องลำคอ  ปัดป่ายปลายนิ้วเขี่ยแผ่นอก “เล่นกันบ้างสิคะ”
“จะกินข้าว”
“อ๊ะ!  อยากให้น้องป้อนให้ใช่ไหมคะ” เกิดมาเพิ่งเคยขุดหลุมศพตัวเองก็วันนี้  ทำไมเจ้าหล่อนตีความไปทางนั้นได้วะ  แน่นอนว่าไม่รอคำขอนักบริการที่ดีต้องจัดให้  หล่อนเอื้อมไปคว้าเฟรนฟรายก่อนจะงับส่วนหนึ่งไว้ในปากแล้วยื่นหน้ามาส่งเสียงในลำคอว่า ‘อ้าม~’
ป้อนปกติก็เครียดจะแย่แล้ว  นี่มาแบบแอดวานซ์เลย  แสงรีบเบือนหน้าหนี  ขณะคิดว่าหากเปลี่ยนไปขอกินสปาเก็ตตี้เจ้าหล่อนจะม้วนเส้นขึ้นมายังไง  เฮียใหญ่ผู้นำพาแต่ความฉิบหายก็เดินเข้ามา...

ตุบ  มือหนาอวบตบลงข้างบ่า
“แหม  สนุกกันใหญ่เลยนะ” ไม่ทราบว่าเฮียเอาอะไรดูครับ “บอกแล้วว่าไม่ต้องเกรงใจเฮีย”
“ครับ” แสงกระตุกยิ้มแห้งเหือด
“เดี๋ยวเฮียจะขึ้นห้องก่อนนะ  เงินน่ะจ่ายให้แกไว้แล้วไม่ต้องห่วง”
“ขอบคุณครับ”
“ตามสบายเลยนะ” ประโยคนี้เฮียหันมาพูดกับน้องบนตักก่อนจะพากันควงแขนเด็กคราวลูกเดินดุ่มหายไปตรงบันได  ทิ้งให้ไอ้แสงเคว้งเต้งกับจานอาหาร
พอไม่มีใครอยู่น้อง 113 ก็ดูจะกล้ามากขึ้น  หน้าอกหน้าใจเบียดขึ้นมาแทบจะหนีบหน้าไอ้แสง  ถ้าเป็นผู้ชายปกติคงสติเปิดเปิงไปแล้ว แต่พอดีแสงไม่ใช่  ปลายนิ้วชี้เขี่ยไปมาตรงช่วงอกพลางเอ่ยเสียงง้องแง้ง “พี่แสงไม่ชวนน้องขึ้นห้องบ้างเหรอครับ”
“พอดีฉันหิว” คนที่เข้าอาบ อบ นวดเพื่อกินข้าวคือคนแบบไหนกัน  มันว่างมากนักหรือ
“แหม  ไม่ต้องเขินหรอกค่ะ  ครั้งแรกก็ตื่นเต้นแบบนี้แหละ” เจ้าหล่อนหัวเราะคิกคัก  ยอมรับว่าสวยดีเหมือนกัน  ผิวขาวเนียนดูจะลื่นมือไม่น้อย  เธอก้มลงมางับเบา ๆ ที่ใบหูอย่างซุกซน “ไปกันเถอะค่ะ”
   ขนลุกซู่ซ่าทั่วสรรพางค์กาย  เวรแล้วไง!  จะต้องขึ้นห้องจริง ๆ เหรอวะ  ถึงจะเก๊กหน้าขรึมยังไง แต่ใจมันเสียไปแล้ว  น้องสาวผู้ไม่รู้เรื่องก็ยังคงขยับกายเย้ายวนต่อไป
ไม่ได้โกรธเคืองเธอ  รู้ว่าทำงานอยู่  ถ้าจะมีคนผิดก็คงเป็นไอ้เกย์เฒ่าคนนี้ที่โผล่มาผิดที่ผิดทาง  ขณะขมวดคิ้วหน้านิ่วไปใบหูก็เปียกชุ่มไปหมด  ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเธอต้องรู้แน่ว่าเขาเป็นเกย์  แล้วเกิดเรื่องมันแดงไปถึงเฮียใหญ่ล่ะ...
   แสงไม่ใช่คนดี  ออกจะเหลวแหลกด้วยซ้ำ  เซ็กซ์เป็นสิ่งที่มนุษย์ขาดไม่ได้ เพราะจุดมุ่งหมายพื้นฐานของสัตว์คือการสืบพันธุ์นี่นา  ดังนั้นถึงจะไม่ใช่เพศหรือคนที่ชอบก็น่าจะมีเซ็กซ์ได้เหมือนกัน

   “ไปกันเถอะค่ะ”
   ถ้าอย่างนั้นคืนนี้....


   ไม่มีทาง!  ไม่! ไม่! ไม่!  เขาทำไม่ได้  ไอ้ตอนเป็นวัยรุ่นก็สนุกอยู่หรอก  พอแก่ตัวไปแล้วก็พบว่ามันไม่มีอะไรเลย  ต่อมความรู้สึกตายด้านเข้าไปทุกที...




ให้ทำกับไอ้เรนยังดีซะกว่า....

   ความคิดนั้นทำเอาแสงชาวูบไปถึงปลายนิ้ว  ทำไมเขาจะต้องคิดถึงไอ้เด็กนรกนั่นขึ้นมาตอนนี้ด้วย  ปลาที่อ้าปากจะงับเบ็ดเป็นอันชะงัก  แรงสั่นบางอย่างจากกระเป๋ากางเกงปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์

   แผล่บ ๆ  ใบหูฉ่ำเยิ้มด้วยน้ำลายเพราะถูกกระทำย่ำยีมาหลายนาที  แสงขบริมฝีปากขณะควานหามือถือเพื่อถ่วงเวลา..
   สาวน้อยโดดลงจากตักเสี่ย  เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นคล้องแขน  เอนใบหน้าซบพร้อมเอ่ยเสียงหวาน “รับรองว่าพี่แสงจะต้องชอบค่ะ”
   แม่งเอ๊ย  นี่คือโอกาสสุดท้ายแล้ว...
คิดสิวะแสง  สาเหตุเดียวที่ผู้ชายจะหนีออกจากอาบ อบ นวดทั้งที่จ่ายเงินแล้วโดยไม่เป็นที่สงสัย  ใช่แล้ว....มันคือ....

   “เดี๋ยวก่อน....”

   อาวุธลับถูกควักออกมาจากกางเกง  โชว์หราสว่างวาบกระแทกตาราวกับจะให้เป็นต้อ....




   “เมียที่บ้านโทรตาม!”

   หน้าจอของมันเขียนว่า ‘Rain’


..........................................
.......................
...........
.....


‘เฮียครับ  ผมโดนเรียกตัวด่วน  ต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยให้กลับเอง’

ข้อความตอแหลถูกส่งออกไปก่อนแสงจะตัดสินใจปิดมือถือเพื่อความอยู่รอด  การให้บริการต่อรอบคือหนึ่งชั่วโมงครึ่งเขาจึงกะเวลาส่งเมจเสจให้เฮียใหญ่เข้าใจผิดว่าทำเสร็จแล้วแต่รีบออกมาก่อน  ถ้าหลังจากนี้ความแตกเฮียก็คงรู้แค่ว่าเขามีแฟนแล้ว  โชคดีชะมัดที่เรนมันโทรเข้า  ชื่อเลยพอจะเนียนเป็นผู้หญิงได้อยู่  ตอนนั้นไม่น่าไปว่าพ่อมันรสนิยมประหลาดเลย
Citroen C5 แน่นิ่งอยู่ในซองมาร่วมห้านาทีแล้ว  แสงมองหน้าจอมือถือที่ดับลงไปด้วยสายตาว่างเปล่าไม่ต่างจากหัวสมอง  เพิ่งผ่านเหตุการณ์สุดระทึกมาได้  เหยื่อจึงสะเทือนใจจมดิ่งอยู่พักใหญ่กว่าจะตั้งสติเปิดประตูออกไป
สภาพบอบช้ำเสื้อผ้ายับเยิน  หูชุ่มน้ำลาย  กลิ่นน้ำหอมฉุนแสบจมูก  ผมเผ้าที่เซทไว้แตกระแหงราวผืนดินยามหน้าแล้ง  ดวงตาลึกโหลอิดโรย  ร่างเยิน ๆ ไต่ออกมาจากตัวรถแล้วไถลเข้าประตูไป
เมื่อลิฟต์เปิดออก ณ ชั้น 12 ซอมบี้ก็เดินฝ่าความมืดสลัวไป  ทั้งพื้นที่มีไฟอยู่ตรงหน้าห้อง 1206 เท่านั้น  เขาก้มหน้ามองก็ไม่เห็นแสงลอดจากใต้ประตู  คาดว่านเรนทร์คงหลับไปแล้วตามที่สั่งไว้  ก็มันปาเข้าไปห้าทุ่มแล้วนี่นา
เจ้าของห้องไขกุญแจเข้าไป และก็เป็นไปตามคาด  ห้องนั่งเล่นมืดสนิทไม่มีสิ่งมีชีวิต...

“เฮียแสง! กลับมาแล้วเหรอ”
“เชี่ย!” ไม่มีห่าอะไรล่ะ!  โผล่มาจากเคาน์เตอร์ครัวหน้าตาเฉย “เล่นอะไรของแก”
“เล่นบ้าอะไรล่ะครับ” แสงเห็นเงาดำขยับวูบไหวเปิดตู้เย็น  แสงสีส้มจากช่องเล็กนั่นทำให้เขาเห็นใบหน้าเจ้าจิ้งจอกชัดขึ้น “หลอดไฟขาด  ผมจะโทรไปบอกให้ซื้อเข้ามาเฮียก็ไม่รับสาย”
“งั้นเหรอ” หนุ่มใหญ่สาวเท้ามายังเคาน์เตอร์อีกฝั่ง “ขอน้ำแก้วหนึ่ง”
นเรนทร์น้อมรับคำสั่ง  คว้าแก้วใสมารินน้ำสะอาดให้  ตอนยื่นแก้วได้เห็นสภาพหน้าอิดโรยของแสงชัด ๆ เลยอดจะเอ่ยแซวไม่ได้ “ช่วงนี้ปาร์ตี้บ่อยนะครับเฮีย”
“ฉันไม่ได้ไปบาร์”
“หนักน่าดูเลยน้า~” มันยิ้มเผล่ “ความจริงไม่ต้องเกรงใจผมหรอก  จะกลับเช้าก็ได้  รับรองว่าไม่แซว”
เรนไม่ได้ประชด  ไม่มีแม้แต่ความน้อยใจในน้ำเสียง  ทว่าแสงกลับหงุดหงิดขึ้นมาในใจ  ไอ้เด็กนี่มองเขาเป็นคนหมกมุ่นในกามขนาดนั้นเชียว  โอเคแต่ก่อนอาจจะเลือกน้อยไปบ้าง แต่หลังได้บทเรียนคนเราต้องรู้จักจำบ้าง
   ผู้ชายที่หนีจากอาบ อบ นวดกระดกน้ำอึก ๆ จนหมดในครั้งเดียว  แสงยื่นแก้วกลับไปให้ขี้ข้า  พลันสังเกตเห็นว่าบนโต๊ะมีถุงพลาสติกปริศนาวางอยู่ด้วย  หวังว่ามันจะไม่แอบยักยอกทรัพย์ระหว่างที่เขาไม่อยู่นะ  น่าสงสัยชะมัดไฟก็ไม่มียังจะมาแถวนี้อีก
   เรนช่างน่าสงสารที่อยู่เฉย ๆ ก็ถูกจับผิด  กระทั่งท่วงท่าตอนล้างจานแสงยังตีความไปนับหมื่นนับพันอย่าง  เช่นว่ามันจะทุบแก้วแล้วหันมาปาดคอเขาไหม หรือน้ำยาล้างจานที่ใช้มีสารพิษหรือเปล่า
   แล้วเขาเป็นบ้าอะไรถึงกล้าให้มันมาอยู่ในห้องกันนะ…
   เอาเถอะ…เลิกคิดดีกว่า  ตอนนี้ร่างกายเหนื่อยล้าเกินจะใช้สมองแล้ว  ไม่คิดเลยว่าชีวิตเกย์คนหนึ่งต้องมาเจออะไรแบบนี้  แสงเอนร่างพิงกับเคาน์เตอร์  มองแผ่นหลังอีกฝ่ายที่ยังเคลื่อนไหวไม่หยุด

   “ทำอะไรไม่หลับไม่นอน”
   “ขโมยของมั้ง” คนที่ซิงค์หันมาแสยะยิ้มอย่างรู้ทัน “แหม  เฮียเล่นจ้องเขม็งปานนั้น  ใครมันจะฉวยไปทัน”
   “ขอโทษที่ขัดจังหวะแล้วกัน”
   “ไม่เป็นไรครับ  วันนี้ไม่ทันวันอื่นก็ได้” กวนประสาทไม่มีใครเกินล่ะ  มันจะมีใครบ้าป่าวประกาศว่าจะขโมยของต่อหน้าเจ้าของบ้างล่ะ  ถ้าไม่โง่จริงทำไม่ได้นะ
   “เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว” ว่าแต่เด็ก  เมื่อกี้เขายังจับผิดมันอยู่เลย “ตกลงทำอะไร”
   เรนหันกลับไป  ขยับเลื่อนถุงพลาสติกบนโต๊ะจนเกิดเสียง “แค่คิดว่าเฮียน่าจะกลับดึกเลยมาทำข้าวต้มรอ”

   คำตอบทำเอาร้อนวูบไปทั้งอก  วินาทีนั้นแสงตระหนักได้ถึงความต้องการในส่วนลึก  บางอย่างที่ซ่อนเอาไว้ใต้ความเย็นชา....

“ก็นะ....  เฮียไม่กินก็เก็บไว้พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องตื่นเช้าไง  เห็นไหมล่ะผมฉลาดจะตาย”

อา..เหนื่อยชะมัด  ทั้งรอยลิปสติกบนหน้า  คราบน้ำลายที่หู  กลิ่นน้ำหอมตรงปลายจมูก  เสียงโทรศัพท์ที่ช่วยชีวิตในตอนสุดท้าย....

“เรน มานี่” เจ้าของชื่อทำตามอย่างว่าง่าย  ร่างสูงหยุดยืนตรงหน้าคนแก่กว่าพร้อมขมวดคิ้ว
“มีอะ---“

หมับ!

   “ไร....” คำต่อมาเบาหวิวราวปุยนุ่น  ก่อนทุกอย่างจะถูกดูดกลืนเข้าสู่อ้อมแขนร้อนผ่าว...
   “อยู่เฉย ๆ”

   นี่คือคำสั่ง….
แสงไม่ได้เมา  ไม่มีแอลกอฮอล์สักหยดในเส้นเลือด  ถึงกระนั้นสิ่งที่ทำอยู่ก็ไม่ได้ใช้เหตุผลเลยสักนิด  แค่อยากกอด  อยากถูกกอด  อยากสอดแขนโอบรัดใครสักคนในขณะที่ฝ่ายนั้นลูบแผ่นหลังตอบกลับมา...
ขอแค่ยืนทำหน้าโง่ ๆ แล้วพูดว่า ‘กลับมาแล้วเหรอ’ หรือ ‘กลับดึกฉิบหายเลย’ ก็ได้ทั้งนั้น

นั่นน่ะเรียกว่าครอบครัว...

ใบหน้าดุซบลงบนบ่าชายหนุ่ม  ความเย็นจากต่างหูหลายชิ้นแนบเข้าข้างแก้มร้อน  จั๊กจี้ทว่าไม่คิดอยากจะผละออกเลยสักนิด  คนในอ้อมแขนเกร็งตัวในตอนแรกก่อนจะอ่อนลง
น่าแปลก....ผิวนเรนทร์ไม่ได้ดีอย่างน้อง 113  ทั้งหยาบทั้งกร้านแห้งแตกเป็นเกล็ด  ลูบไปนึกว่ากอดงูอยู่ แต่เขากลับชอบอ้อมกอดไร้จริตนี้มากกว่าสาวสวยเป็นไหน ๆ แต่คิดอีกทีผู้ชายมันก็ต้องดีกว่าอยู่แล้วนี่เนอะ...

ฟืดดดดด  อา...กลิ่นผู้ชายนี่มันดีกว่าเป็นไหน ๆ  ไม่ใช่เพราะเป็นเรนหรอก  ไม่ใช่....
โธ่เว้ย!  ไอ้หัวใจห่านี่  หยุดเต้นสักทีได้ไหมวะ

เมื่ออาการเสียขวัญเริ่มบรรเทาความอับอายก็เข้ามาแทนที่  สติสตังกลับเข้าร่างเมื่อเด็กในวงแขนลูบแผ่นหลังป้อย ๆ

   “โอ๋ ๆ  ไม่เป็นไรนะเฮีย” มันกระซิบปลอบ “ถ้าหาไม่ได้จะมาลงกับผมก็ได้นะ”
   แสงดีดผึงออกมาจากมันราวกับถูกของร้อน  ถอยแท่ด ๆ ไปสุดขอบเคาน์เตอร์
   “แต่บอกคู่ขาเปลี่ยนน้ำหอมหน่อยน้า~  กลิ่นนี้ผมว่าฉุนไปหน่อย” เด็กแซ่ซ่งยกคอเสื้อย้วย ๆ ขึ้นดมพลางเบ้หน้า  แย่ละ....กลิ่นติดมาซะด้วย
   “พูดอะไรของแก”
   “เฮียโดนเทมาล่ะซี่” ไม่ได้ใส่ไคล้แบบไร้หลักฐานนะ  สภาพเฮียแสงดูยังไงก็ออกมาจากเที่ยวกลางคืนชัด ๆ  ไอ้จิ้งจอกขยับปกเสื้อลงเผยให้เห็นไหปลาร้า “ในฐานะบ่าวไพร่ที่ดี  ผมจะยอมสละเรือนร่างให้เฮียคืนนี้”

   ถ้าให้ทำก็ดะ...เอ๊ย! ได้กับผีสิ!  แม่งเอ๊ยไอ้เด็กซ่งเกือบทำคล้อยตามแล้ว  คนเราเวลาเสียขวัญนี่น่ากลัวฉิบ
   หนุ่มใหญ่เสยผมอย่างที่ติดเป็นนิสัยเวลาเครียด “ให้ตัดไอ้จ้อนยังดีกว่า”
   “น่าน้อยใจชะมัด” เรนทำปากยู่  ไม่ได้น่ารักเลยสักนิด “ถ้าไม่ทำเฮียก็ไปอาบน้ำเถอะ  เดี๋ยวผมจัดการงานเรียบร้อยจะไปนอนเอง”
   “แก....ทำอาหาร?”
   “ใช่”
   “ในความมืด?”
   “สบายมาก!  เวลาโดนตัดน้ำตัดไฟผมยังรีดผ้าได้เลย”
   “เศร้าจนพูดไม่ออกเลยแฮะ”
   “แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำก็ได้ครับเฮีย” นเรนทร์โบกมือไล่ “ไม่ต้องห่วงผมน้า~”

   ‘ใครห่วงแกวะ’ แสงงับคำนั้นไว้ทันก่อนจะหลุดปาก  พอเถอะ....จะต่อความยาวสาวความยืดกับเด็กนรกมันไปทำไม  เขาควรจะไปอาบน้ำนอนได้แล้ว  ทั้งที่คิดแบบนั้นแต่ดวงตายังไม่วายจ้องไปที่แผ่นหลังตรงหน้าเตาไฟฟ้า...
   จริงอยู่ว่าแสงจันทร์ลอดเข้ามาทางระเบียงสว่างพอให้เห็นสิ่งของ แต่การทำอาหารในความมืดก็ไม่ใช่เรื่องสมควรอยู่ดี  ไหนจะไฟไหนจะมีด ของอันตรายทั้งนั้น  เกิดเลือดตกยางออกขึ้นมาคงไม่พ้นแสงต้องมาลำบากอีก

   แกร๊ก...

   มือถือปล่อยลำแสงสีขาวสาดลงบนเขียง  ทำเอานเรนทร์เงยหน้าฉับ  เจ้าของอุปกรณ์พึมพำ “เดี๋ยวจะตายในบ้านฉัน”

   ไอ้เด็กซ่งฉีกยิ้มก่อนจะหันไปก้มหน้าจัดการงานบนเขียงต่อ  พอเห็นชัดก็จับนู่นนี่คล่องมือขึ้นเยอะ แต่เพราะเนื้อหมูถูกแช่ในช่องฟรีซเลยต้องเสียเวลาในการหั่นมากหน่อย
   เจ้าของไฟฉายเฉพาะกิจมองภาพตรงหน้าไม่วางตา  อาจเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่สว่างจ้าในตอนนี้  ผิวของนเรนทร์มีสีเข้มขนาดส่องไฟยังเหมือนถูกกลืนหายเข้าไป  เสื้อกล้ามสีขาวกลับสะท้อนแสงออกมาแทน  ทั้งที่ไม่ตรงกับรสนิยมเลยสักนิดแต่เขาก็ยังจ้องมันอยู่อย่างนั้น

   ฉับ ๆ ๆ
   คมมีดกระทบเขียงไม้เป็นจังหวะ  หากตั้งใจฟังสักนิดจะพบว่ามันดังขึ้นเรื่อย ๆ ตามจังหวะการเต้นของหัวใจพ่อครัว  อื้ออึงร้อนผ่าวอยู่อย่างนั้นจนต้องเอ่ยปาก....

   “ฮะ...เฮีย...”
   “อะไร...”
   “อย่าจ้องได้ไหม  เสียสมาธิ”

   ความงุ่นง่านปรากฏชัดขึ้น  ทั้งที่ปกติออกจะกวนประสาทปานนั้น แต่บัดนี้นเรนทร์เหมือนคนทำอะไรไม่ถูก  แม้แต่จังหวะการลงมีดยังผิดเพี้ยนไปหมด  ส่วนตัวการน่ะเหรอ  นอกจากไม่ทำตามที่สั่งแล้วยังจ้องเขม็งจับผิดมากกว่าเดิมเสียอีก
   ดวงตาดุจเหยี่ยวเลื่อนขึ้นมาจากแผ่นหลัง  ลำคอ  หยุดนิ่งณ กลุ่มผมสีทองสว่างเห็นใบหูทั้งสองข้างขึ้นสีแดงเรื่อ  น่าติดใจเสียจนเผลอไผลยกมือขึ้นแตะ

   อ๊ะ! นเรนทร์สั่นสะท้าน  ทว่ามือสกปรกเกินกว่าจะยกขึ้นปัดป้อง  พอเห็นว่าเด็กไม่ว่าอะไรคนแก่ก็ยิ่งเอาใหญ่  ไล้หลังนิ้วไปตามกระดูกอ่อนของใบหู  มองสีแดงที่ขับให้หมุดเงินเย็นเยียบดูงดงามขึ้น  พอได้เห็นคนหน้าด้านมีอาการแบบนี้แล้วมันช่าง....


“ทำอะไรน่ะครับ”

เปล่านี่  ไม่ได้ทำอะไร  ก็แค่คิดว่า....


“น่าระ...”


   ไม่!!


“หน้าดำทำผมทอง แล้วยังไม่รู้จักย้อมสีคิ้วอีก”


เปรี้ยง!  ฟ้าผ่าลงมากลางหัวผู้นำแฟชั่น  อ้าปากพะงาบ ๆ ยังไม่ทันตอบโต้คนฟอร์มจัดก็รีบวางไฟฉายจำเป็นไว้บนโต๊ะแล้วชิ่งหนีจากสถานการณ์น่าอายที่ตัวเองเป็นคนก่อเอง
“ไปอาบน้ำละ  แกทำเสร็จก็เอามือถือเข้าไปคืนฉันด้วย”

สิ้นเสียงหนุ่มใหญ่ก้าวฉับ ๆ เข้าห้องน้ำไปไม่แลเหลียวกลับมา  แผ่นหลังแนบเข้ากับบานประตูโน้มตัวลงหอบหายใจราวกับวิ่งสี่คูณร้อยมาก
ฉิบหายแล้ว....เกิดอะไรขึ้นกับระบบความคิดวะเนี่ย จะต้องมีส่วนหนึ่งส่วนใดพังไปแล้วแน่นอน  รอบก่อนยังพอโทษเหล้าได้ แต่รอบนี้ไม่รู้จะโทษอะไรแล้ว
จริงสิ...เพราะเพิ่งถูกสาวพริตตี้รุกใส่แน่ ๆ เขาถึงได้โหยหาสัมผัสจากชายหนุ่มนัก  นั่นสินะ...ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว
แก้ตัวให้ตัวเองเสร็จสรรพสบายใจก็พร้อมชำระร่างกายจะได้ไปผักผ่อนเสียที  ก่อนผละออกจากบานประตูแสงเงี่ยหูฟังเสียงความเคลื่อนไหวจากด้านนอกเป็นครั้งสุดท้าย

ฉับ ๆ ๆ

ทำไมมันหั่นหมูดังจังวะ....



TBC


หายไปอาทิตย์นึง  เป็นไงคะ  กลับมาหวานอย่างปากว่าจริง ๆ
แม่ขา เขากอดกันแล้วนะคะ  จริง ๆ ก็ไม่ควรตกใจเพราะเขานัวกันตั้งแต่ตอน 2 แล้ว 55555555555
อาแสงกำลังหวั่นไหวอย่างหนัก  รอบนี้เด็กไม่ได้รุกเองด้วยนะคะ หึหึหึหึ
ขออัญเชิญแท็ก #สูงวัยใจต้องแกร่ง จากคุณ PP_annann ค่ะ
เม้าท์นิดนึง  ตอนหาข้อมูลอาบอบนวดรู้สึกตัวเองเป็นหญิงบาปเลยค่ะ  ฉันอ่านอะไรอยู่เนี่ย  จิตใจสาวน้อยปิดหน้าเขินอาย ฟฟฟฟฟฟ
เอาเป็นว่าคัมแบคแล้ว  เจอกันอาทิตย์หน้าอีกเช่นเคยนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่า

ป.ล.คุณ wikichan คะ  ตาเป็นจิ้งจอกนะคะ ไม่ใช่จิ้งจก  ใจเย็นค่ะ น้องเรนไม่น่ากลัวขนาดนั้น 5555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 19-02-2017 16:51:37
ยาวจุใจทะลุทะลวงมากเลยครับเพ่
ยังไม่ว่างอ่านแต่เข้ามาดูกระตุ้นต่อมทำงานรีบทำรีบกลับมานอนอ่านที่บ้านดีฟ่า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 19-02-2017 17:42:19
เมียโทรมาช่วยชีวิต  ขวัญเอ๋ยขวัญมานะลุง สภาพลุงนึกว่าโดนข่มขืน
น้องแรนอุตส่าใจดี เสนอตัวเสนอใจช่วยปลอบ แถมทำกับข้าวให้กินอีก จะชมว่าน่ารักสักคำก็ไม่ได้ ซึนมากเดี๋ยวโดนเด็กทิ้งนะลุง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 19-02-2017 18:12:47
ลุงนอกจากฟอร์เยอะแล้ว ปากยังเสียอีก 5555555

สงสารนายเอกเรื่องนี้ ^^
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 19-02-2017 18:17:46
ปลื้มปริ่ม คุณ Indigo ชอบแท๊กเรา 2 เรื่องละ รู้สึกเป็นเกลียด เอ้ยย!! เกียรติมาก 55555 //  เฮียแสงตอนนี้เข้าใจว่า ..ขาดยา มีอาการตาพร่าถึงขั้นเห็นเด็กซ่งเซะซี่ เอาซี้ เอาซี้ นี่ขนาดเฮียเห็นแค่ผิวแห้งแตกเป็นเกร็ดนอกร่มผ้าเองนะ ถ้าเห็นข้างในละก็นะ  :hao6:  หุ้ยยย!! หวานจนขนลุกเลยตอนนี้  :jul3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 19-02-2017 18:50:32
อ๊ากกกก มาต่อแล้วววว ดีใจง่าาา ฮรือออ เฮียก็ชมๆน้องเค้าไปเถอะแหม่ ไม่เสียเหลี่ยมเยอะนักหร๊อกกกกกก อิ๊บไว้อยู่ด้ายยยยยยยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 19-02-2017 19:49:09
เฮียแสงคนบ้าาาา โอ้ยยยย จะชมเขาว่าน่ารักก็ชมสิค๊าาาาาาาาาาาาาาาา แก่แล้วไม่เจีย-- ดูจากสภาพเสียงสับที่ดังขึ้นแล้วดิชั้นคิดว่าน้องเรนท่าทางจะแค้นคนแก่มาก 555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 19-02-2017 20:10:49
กลัวคนแก่หัวใจวายตายก่อนนะเนี่ย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 19-02-2017 20:37:07
ขวัญเอ๊ย ขวัญมานะเฮีย
เมียมาช่วยล้าววววววววว

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: GOOD•DAMN ที่ 19-02-2017 21:03:02
ปักกกกก ทิ่มๆๆ นี่แหนะ :z13:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 19-02-2017 21:03:32
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 19-02-2017 21:22:12
ลุงนี่ ซึนจริงๆ ต้อรอน้องเรนหนีกลับบ้านก่อนรึไง ถึงจะรู้ตัว 555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 19-02-2017 21:48:45
ทวงครั้งที่1 : นี่เรานึกว่าอาแสงเป็นทนายมาตลอดเลยนะ ตกลงอารับจ้างทวงหนีเหรอ เรามโนไปเองสินะ55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 19-02-2017 22:12:22
เฮียแสงนี่กากกว่าหลงอีก เฮ้อ
ความรวยไม่ได้ช่วยอะไร  :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 19-02-2017 22:17:27
ทวงครั้งที่2 : อ้าวสรุปเราเข้าใจถูกแล้วที่อาแสงเป็นทนาย แต่อาแสงเป็นทนายที่รับจ๊อบทวงหนีสินะ5555 เพิ่งรู้ว่าเค้ามีโรลเพลย์ก่อนมีเซ็กด้วย เปิดโลกมากๆค่ะ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 19-02-2017 22:36:10
โอ้ยยย เฮียแสงงงง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 19-02-2017 22:39:26
โอ๊ยสู้ๆค่ะ อาแสง5555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 19-02-2017 23:47:15
ทวงครั้งที่10 :โง้ยยยยยเอาแหล่ววววว เอ็นดูเรนอะ อาแสงก็เท๊เท่   :-[  :-[
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 20-02-2017 00:00:39
#11 กด 99 เป็นกำลังใจให้น้องเรนค่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 20-02-2017 00:15:19
#12 จากตอนที่แล้วกด 99 ให้กำลังใจน้องเรนกันไปแล้ว มาค่ะตอนนี้มาให้กำลังใจอาแสงกัน ขวัญเอ๊ยขวัญมา โอ๋เอ๋นะคะ แต่อาแสงอะมัวแต่ซึน แก่แล้วนะคะ ระวังเรนไม่ทน หนีไปซบอกคนอื่นแทนนะ กร๊ากกก  :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 20-02-2017 02:48:26
 :laugh: :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 20-02-2017 03:25:50
ตลกกกกกกก อิลุงปากแข็งงงงง :hao7:

แต่ขนาดไม่ได้ชม นุ้งเรนยังสับหมูเขียงแทบหักเลยนะ  :hao3:

 :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 20-02-2017 12:12:10
เฮียแสงทำดี //เมียที่ว่าคือว่าที่เมีย ในอนาคตนี่นะ555555555 ซ้อมๆไว้ไม่เสียหายมีแต่ได้กับได้กันอร้ากกกก
มาแบบนี้แล้วอยากอ่านต่ออีกเลยความอยากระดับสิบ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 20-02-2017 19:03:50
โธ่เฮีย ชอบเขาก็ยอมรับมาซี้
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 21-02-2017 10:26:06
แอร๊ยยยย เอาอีกๆๆ หวานอีกๆๆ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 22-02-2017 01:43:50
น่ารักกก็บอกน่ารักดิเฮีย ปากแข็งจังเลย 5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 22-02-2017 10:37:14
 :mew3: :mew3: :mew3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: Windiizz ที่ 24-02-2017 13:33:37
ลุงงงงง ทำไมซึนนนน นี่นึกถึงตอนแสงบอกเมียโทรมาแล้วกรี๊ดมากกก 55555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 12 19/02/60] p.9
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 26-02-2017 22:07:25
ทวงครั้งที่ 13

   เรนย้อมผมทองมาได้สี่ปีนับตั้งแต่ลาออกจากมหา’ลัย
   เขารู้ว่ามันฉูดฉาด  ไม่สุภาพ แถมยังดูเป็นเด็กแว้น
   แต่ก็ไม่เคยมีใครทักเรื่องไม่ย้อมคิ้วเปล่าวะ....

   “อืม....” ชายหนุ่มตรงหน้ากระจกถูเส้นขนเหนือเปลือกตาไปมา  สีของมันดำสนิทตัดกับเส้นผม แต่ก่อนก็ไม่เคยคิดว่าเป็นปัญหา แต่พอโดนทักเข้าดันเสียเซลฟ์สุด ๆ  ลองหรี่ตามองก็เห็นมันลอยเด่นเป็นสง่า
   ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาคิ้วลอยมาได้สี่ปีแล้ว  แม่งไม่เห็นมีใครเตือนเลย  เอ๊ะ!  แต่พอลองคิดกลับกันแบบนี้แสดงว่าคนเตือนมัน ‘ไม่ปกติ’ หรือเปล่า?
   จะปกติได้ยังไงเล่า  อารมณ์แปรปรวนซะขนาดนั้น  ไม่รู้ว่าวัยทองหรือเปล่า

   ถึงแบบนั้นก็ชอบไปแล้วนี่นา.....

   ถุย!  ฟองยาสีฟันสีขาวพ่นลงในอ่างล้างหน้า  นเรนทร์มองฟองฟ่อดไหลเอื่อยลงรูอย่างเงียบสงบ  ราวกับฝึกสมาธิเพ่งการไหลของกระแสวารี และแม้ว่าจะตั้งสมาธิได้ดีเพียงใดภาพเมื่อคืนก็ยังฉายชัดอยู่ในสมอง
   เฮียแสงกอดเขา...
   กอดแบบที่ไม่มีความหมายซับซ้อน  เอาหน้าซุกบ่าสูดกลิ่นฟุดฟิด  ก่อนจะผละออกราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เรนก็อยากจะแปลกใจอยู่นะ แต่เฮียแกก็เชี่ยวชาญเรื่องหลอกเด็กผู้ชาย  อาจจะเผลอไผลเพราะห้องมืดหรือไม่ก็หาคนมีเซ็กซ์ด้วยไม่ได้  ช่างเหอะ...





   ยังไงก็กำไรกูล่ะ...
   หึ หึ หึ  เสียงหัวเราะในลำคอลอดออกมาหลังบ้วนปากเสร็จ  พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นหมาจิ้งจอกสะท้อนบนกระจก  แหม...นึกแล้วยังเสียดายที่มัวแต่ช็อก  เลยไม่ได้ดมหัวเฮียแสงกลับ แต่เอ๊ะ! กลิ่นน้ำหอมฉุนขนาดนั้นไม่ดมก็ดีแล้ว
เฮียนี่ก็ประหลาดแท้  เวลาเปิดจังหวะให้ลวนลามก็ไม่ทำแถมด่าซ้ำอีก  แต่พอเขาเผลอดันมาเล่นงานซะงั้น  คนหน้าด้านที่ไม่ได้เตรียมใจมาก็ก่อนก็อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟพอดีน่ะสิ  แถมยังมาจับใบหูอันเป็นจุดอ่อนไหวของเขาอีก  สารภาพเลยว่าตอนนั้นเขินแทบแย่  ถึงจะจบด้วยการไล่ไปย้อมคิ้วก็เถอะ
ใจร้ายจังน้า~
   ซ่า...  ฝอยน้ำจากฝักบัวปลุกเด็กซ่งให้ตื่นจากฝันหวาน  เรนยื่นใบหน้าเข้าหาจนเส้นผมเปียกลู่ลงข้างแก้ม  เขาเป็นคนไม่พิถีพิถันกับการอาบน้ำ  แม้แต่ครีมนวดผมยังไม่ค่อยใช้เลยด้วยซ้ำ  ดังนั้นภารกิจในห้องน้ำแค่สิบนาทีก็เหลือเฟือแล้ว
   ห้องนั่งเล่นเงียบสงบไม่เห็นเงาเจ้าของห้อง  วันนี้เฮียแสงสลบยาวอีกเช่นเคย  กว่าจะตื่นก็คงเก้าโมงสิบโมง หรือไม่ก็รอไอ้พี่ถังมายิงตะปูแถวหัวเตียงปลุก  นเรนทร์เริ่มชินกับกิจวัตรประจำวันของเฮียแล้วล่ะ
   คำว่า ‘ชิน’ นี่น่ากลัวชะมัด แต่นเรนทร์เชื่อว่าคนปรับตัวเก่งเยี่ยงจิ้งจกอย่างเขาพร้อมจะ ‘ชิน’ กับหลายสิ่งไปเรื่อย ๆ  พอคุ้นเคยสักพักก็เปลี่ยนแปลง  มนุษย์ก็แบบนี้ล่ะนะ
   ดังนั้นตอนนี้ก็ช่างมันก่อนแล้วกัน

   แกร๊ก...

   กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ขณะยัดหัวเข้าเสื้อบานประตูกระจกก็ถูกเลื่อนออก  แน่นอนว่าจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากสิ่งมีชีวิตวัยทอง
   “โอ๊ะ!  ทำไมเฮียตื่นเช้าจัง” นเรนทร์ทักทั้งที่ท่อนล่างมีแค่กางเกงในตัวเดียว  ช่างเหอะน่า...ตอนเพิ่งตื่นเฮียจะเบลอ ๆ จนกว่าจะได้ล้างหน้าแปรงฟัน  ระหว่างนี้ทำอะไรก็ได้
   “อื้อ” เสียงครางตอบในลำคอแหบแห้ง  สภาพแสงจัดว่ายับเยินประมาณหนึ่ง  ผมเผ้ารุงรัง  หน้ามีรอยผ้า  แถมเปิดดวงตาได้เพียง 1 ใน 3  ไม่แน่ตอนนี้อาจเห็นเรนเป็นเงาดำเท่านั้น
   คนเด็กกว่าสะบัดกางเกงขาสั้นแล้วดึงขึ้นสวม “ผมยังไม่ได้อุ่นข้าวต้มให้นะ  คิดว่าเฮียจะตื่นสายกว่านี้  งั้นเดี๋ยวไปอุ่นให้นะครับ”
   แสงส่ายหัวหงึก ๆ ให้เด็กมันเดาใจไม่ถูกไม่อีก “เฮียหมายถึงยังไม่กิน?”
   รอบนี้ผงกหัว  โอ๊ะ! เดาถูกด้วย  สงสัยตื่นมาชิ้งฉ่องล่ะมั้ง “เชิญเลยครับ  ผมใช้ห้องน้ำเสร็จแล้ว”
   “ไม่....” ดวงตาขยับเปิด 2 ใน 3 แล้ว “ไม่ได้ปวดฉี่”
   “แล้ว....”
   “มานี่ซิ” ให้ตายเหอะ  ขนาดเบลอยังชอบออกคำสั่งสมเป็นเฮียแสงชะมัด  น้องเรนเด็กดีจึงสาวเท้าเข้าไปใกล้อย่างว่าง่าย “วันนี้ฉันมีนัดคุยงานกับเพื่อนตอนเย็น”
   “เพื่อนจริงอะ” คนแซวยิ้มเผล่
   “เพื่อน” เพราะสมองยังตื่นไม่เต็มที่ไอ้เรนเลยรอดปากเหยี่ยวไปได้หวุดหวิด “คืนนี้กลับดึกนะ  ไม่ต้องรอ”
   “เฮียตื่นเพื่อมาบอกแค่นี้อะนะ?”
   “ไม่ใช่....”

   ตุบ...  มือใหญ่วางลงบนหัวชายหนุ่ม  ขยี้เส้นผมเปียกชื้นจนยุ่งเหยิง

   “ตั้งใจทำงานล่ะเรน”

   ครืด....

   ห้องนอนถูกปิดไปแล้ว  ทิ้งไว้เพียงสีแดงบนหน้าใครอีกคน
   นเรนทร์ยกมือลูบใบหน้า  ทั้งที่เพิ่งอาบน้ำ แต่มันกลับร้อนผ่าว

   แย่แล้ว  เมื่อกี้มันอะไรน่ะ.....

……………………………………
…………………………
……….
…….


   “มาเก็บงานคร้าบ~”
   “เข้ามา ๆ” ลุงรปภ.เชิ้ตฟ้าโบกมือเรียก “บัตรประชาชนด้วย”

   ช่างส่งบัตรให้อย่างไม่มีอิดออด  นเรนทร์ย้ายมาเก็บงานที่นี่ได้หลายวันแล้ว  สลับกับทำงานที่คอนโดเฮียแสงบ้างเพื่อให้มีเงินหมุน  เก็บงานยังไงก็ต้องใช้เงินอยู่ดี  อดทนไว้!  เบิกเป็นก้อนเมื่อไหร่จะได้ลืมตาอ้าปากกับเขาบ้าง
   ชายหนุ่มเท้าแขนลงกับโต๊ะไม้มองลุงจดหมายเลขลงบนกระดาษก่อนจะส่งบัตรแขวนคอมาให้หนึ่งใบ “เหมือนเดิมนะ  ห้ามเสียงดัง  ทำได้ถึงห้าโมง”
   “ครับผม”
   ป้ายสีน้ำเงินแกว่งไปมาตรงหน้าท้องขณะเจ้าตัวก้าวขาเข้าไปในตรอกทางเดินแคบ ๆ  สถานที่เก็บงานของวันนี้คือห้องแผนกบัญชีของบริษัทชื่อดัง  ตามสัญญาพ่อเขาทำบิวด์อินให้สี่ห้อง  แบ่งเป็นสามงวด  สองงวดนั่นเรียบร้อยไปตั้งแต่พ่อยังอยู่ แต่ไอ้ก้อนที่สี่นี่สิ  ดึงแล้วดึงอีก  ดึงจนพ่อตายของแท้
   แต่ก่อนเคยรุ่งเรืองเป็นผู้รับเหมาจ้างช่างมาทำงาน  ตอนนี้นเรนทร์ต้องผันตัวเองมาทำงานช่างแทนแล้ว  เก็บงานรอบนี้จึงมีเขาเพียงหนึ่งชีวิต  หิ้วเครื่องมือเดินดุ่ม ๆ ไปเคาะประตูขออนุญาตอย่างสุภาพ
   พนักงานบัญชีบึ้งตึงใส่เขาทุกคน  ส่วนใหญ่เป็นสาวที่หน้าตาหงุดหงิดเหมือนเป็นวันนั้นของเดือน  ยิ่งเวลาถามว่าเงินจะออกเมื่อไหร่นี่แทบจะแดกหัวเข้าไป  เอาเถอะ...แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน  ทำเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศไปเลยยิ่งดี

   “โต๊ะพี่ขอบมันถลอกอะ  เก็บสีให้ด้วยนะ” อาเจ๊ที่เรื่องเยอะที่สุดเดินมาบอกทันที  เรนพยักหน้ารับแต่โดยดีแม้จะแอบค้านในใจว่างานเสร็จเป็นชาติแถมผ่านการใช้งานแล้วถลอกมันไม่ใช่หน้าที่เขาต้องเก็บเลยสักนิด  รอบก่อน ๆ ที่มาห้องอื่นก็มีแต่เรื่องจุกจิก  โต๊ะที่วางของหนักจนทรุด  หลอดไฟขาด  ขาเก้าอี้เอียงเพราะมึงนั่งโยก และนั่นกูก็ไม่ได้บิวด์ด้วย  ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดจึงตอบกลับไปว่า...
   “ได้เลยครับ”
   มุมปากกระตุกยิก ๆ  ขณะเดินตามเจ้าหล่อนไปที่โต๊ะ  อดทนไว้ไอ้เรนเรื่องงี่เง่าจุกจิกยังไงลูกค้าก็คือพระเจ้า  ยิ่งกับบัญชีที่มีอำนาจในมือจะดึงเรื่องเขาทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้....ทางที่ดีประจบไว้ก่อนดีกว่า
   วันนี้นเรนทร์ถูกเรียกไปเก็บสีโต๊ะสิบตัว  ซ่อมขอบตู้เก็บของ  ยิงซีลีโคนขอบกระจก  เดี๋ยวคลานเดี๋ยวยืนจนหน้ามืดไปหลายที  ระหว่างกำลังมองหาที่ทางต่อไปบานประตูด้านหน้าก็ถูกผลักเข้ามา

   “สวัสดีค่ะพี่ลิต”
   นเรนทร์หูผึ่ง  ใจเต้นโครมคราม  ชื่ออันคุ้นหูทำเอาชายหนุ่มรีบเงยหน้าขึ้น  เป้าหมายเป็นคนเดียวกับที่คิดไว้เลย
   “สวัสดีจ้า” ผู้มาเยือนคือชายหนุ่มผู้มีดวงตาเจ้าชู้ “ส่วนของวันนี้เสร็จหรือยังเอ่ย”
   “สักครู่นะคะพี่ลิต  เดี๋ยวยกไปให้ที่โต๊ะเลยค่า”
   “อย่าช้านะครับคนสวย” ร่างนั้นถอยหลังกลับมาก่อนจะพบว่ามีใครอีกคนยืนอยู่ด้วย  ชายหนุ่มผิวแทนถือกล่องอุปกรณ์ช่างเต็มสองมือ “อ้าว!  เรนมาเก็บงานเหรอ”
   “สวัสดีครับพี่ลิต” แม้จะลำบากแต่ช่างก็ยอมวางของแล้วยกมือไหว้ครบสูตร  หากสะดวกคลานเข่าเรนก็ยอมทำ
   “พอดีเลย  พี่มีเรื่องจะคุยกับเรา  ออกมานี่ซิ”

   นเรนทร์หางกระดิกกองข้าวของแล้วเดินตามเหมือนหมาน้อยทันที  จะอะไรซะอีกก็ ‘ชลิต’ นี่ไงเล่าลายเซ็นที่เขาต้องล่าเพื่อเงินก้อนสุดท้าย  มาเก็บงานหลายวันก็เจอบ้างไม่เจอบ้าง  วันนี้โชคดีชะมัดเรียกมาคุยแบบนี้อาจจะบอกให้ทำเอกสารมาให้เซ็นก็ได้
   ชลิตเป็นหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ ที่ดูดีทั้งหน้าตาและตำแหน่ง  เขาเตี้ยกว่าเรนประมาณแปดเซนติเมตรแถมยังตัวเล็กกว่า  ผิวขาวอย่างผู้ดีนั่งห้องแอร์  มีกลิ่นน้ำหอมติดตัวพร้อมดวงตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม  ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นคนนิสัยยังไง  เดินเข้าแต่ละแผนกสาว ๆ ก็วี้ดว้ายกระตู้วู้กันใหญ่

   “เก็บงานเสร็จหรือยังล่ะเรา”
   “เสร็จแล้วครับ” พูดตามตรงก็เสร็จตามรายการที่ให้ทุกวัน แต่มันงอกออกมาเรื่อย ๆ ถ้าโดนเรียกไปตัดหญ้าหรือดูดส้วมเรนก็ไม่แปลกใจแล้ว “พี่ลิตเซ็นใบส่งมอบงานให้ผมได้ไหมครับ”
   “อืม...” ชลิตลูบปลายคาง “คงต้องขอตรวจงานอีกทีนะครับ  ไว้พี่จะนัดทีมตรวจให้  พอดีช่วงนี้เขาไม่ค่อยว่างเลย”
   “พี่ลิตช่วงเร่งให้ผมหน่อยได้ไหมครับ” เมื่อถูกปัดเรื่องนเรนทร์ก็เข้าเลียแข้งเลียขา “งวดสุดท้ายมันข้ามมาเป็นปีแล้วนะครับ  เซ็นให้วางบิลรอบนี้ทันได้ไหมครับ”
   “พี่เข้าใจเรานะ” ทางนั้นตบบ่าเรนปุ ๆ “แต่มันก็ต้องเป็นไปตามระบบน่ะ  พี่ก็ทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาไม่ได้  เอาเป็นว่าจะช่วยเร่งนัดคนตรวจงานให้แล้วกันนะ”
   “ขอบคุณมากครับ”

   ประโยคสวยหรูนั่นทำนเรนทร์ใจชื้น  ที่หมายมั่นไว้ว่าจะปิดหนี้เฮียอู๋ภายในเดือนนี้คงไม่ไกลเกินเอื้อมแล้วมั้ง  ดีใจจนเนื้อเต้นรีบยกมือไหว้อีกฝ่ายรัว ๆ

   “เรานี่ก็ลำบากนะ  พ่อดันมาเสียไปอีก”
   “เนอะครับ  เพราะงั้นพี่ลิตต้องช่วยผมด้วยนะ” เรนก้มหน้าส่งสายตาอ้อนวอน “ถ้าได้ภายในเดือนนี้จะดีมากเลยครับ”
   “ไม่รับปากแล้วกันนะ  เอาเป็นว่าจะพยายามแล้วกัน” ทางนั้นคลี่ยิ้มสุภาพ “ยังไงพี่ขอตัวก่อนนะ  ถ้านัดได้จะโทรไปแล้วกัน”
   “ครับ”
   รองเท้าหนังขยับไปสามก้าวก่อนจะงะชัก  ชลิตหันกลับมา “เออนี่เรน...”
   “.......”
   “พี่ชอบเที่ยวนะ”
   “ครับ?” นเรนทร์ขมวดคิ้ว
   “ไม่มีอะไร  กระจกที่ห้องทำงานพี่เหมือนจะหลุด มายิงซีลีโคนให้หน่อย”

   มันไม่ใช่งานผมสักหน่อย....

   เรนกลืนคำนี้ลงคอก่อนตัดสินใจทำเรื่องนี้ให้มันจบ ๆ ไป...

   “ครับผม”


…………………………………………..
………………………….
………..
…….


   “แกจะถูกฟ้องล้ม?”
   “หนี้บัตรเครดิตน่ะ”
   แสงสบตาคนนั่งฝั่งตรงข้ามแล้วเหลือบมองหมายศาลในมือ  วันที่ในเอกสารคือเมื่ออาทิตย์ก่อน “โทรไปประนอมหนี้แล้วหรือยัง”
   “ยัง” คนตอบหลุกหลิก “ฉัน....ไม่กล้า”
   “คุยซะ” ทนายสั่งราวกับเป็นเรื่องง่ายดาย “ฉันถามแกก่อนว่าคิดจะล้มไหม หรือจะปิดหนี้”

   ‘ยศ’ ไม่ตอบ  เอาแต่กุมขมับก้มหน้ามองโต๊ะ  แสงเองก็ขี้คร้านจะเร่งเร้าเลยปล่อยให้เพื่อนจมกับความคิดไป  ยศเป็นเพื่อนที่เจอในบาร์ซันไชน์  ค่อนข้างคุยกันถูกคอประมาณหนึ่ง  เมื่อหลายปีก่อนยศแต่งงานจึงไม่ได้มาที่บาร์อีก  เห็นว่ามีลูกคนหนึ่งด้วยมั้ง
   ชีวิตเกย์ที่อายุเริ่มเยอะมันก็มีอยู่ไม่กี่แบบล่ะนะ....
   เห็นมันโทรมาก็นึกว่าจะมีเรื่องอะไร  ถ้าไม่ลำบากคงไม่ได้เจอกันหรอก  ดูท่าจะเครียดหนักถึงได้โทรเร่งตลอดจนแสงลืมหยิบมือถือที่ชาร์จแบตมาด้วย  โชคดีที่ยศตรงต่อเวลาเลยหาเจอได้ไม่ยาก
สถานที่นัดหมายคือร้านกาแฟในห้างดังเวลาสองทุ่มครึ่ง เพราะต้องรออีกฝ่ายเลิกงาน  แสงนั่งจ้องป้ายนางเงือกสีเขียวที่หน้าร้านฆ่าเวลา  ดูไปดูมาก็หลอนดีเหมือนกันแฮะ

   “ฉัน...ไม่อยากล้ม” ในที่สุดเจ้าตัวก็สารภาพความในใจ “ถ้าล้มฉันจะเป็นยังไง  ไหนจะลูก  แล้วครอบครัวฝั่งเมียอีกล่ะ”
   “งั้นแกจะปิดหนี้?”
   “ฉันไม่มีเงิน...”

   แม่งเอ๊ย  ทำไมช่วงนี้ถึงมีแต่คนจนมาวนเวียนรอบตัววะ

   “ไอ้ยศ” ฟังแล้วแสงได้แต่คลึงหัวคิ้ว “ฉันจะให้คำปรึกษาแกเบื้องต้นนะ  ที่เหลือไปตัดสินใจเอง”
   มือโยนแผ่นกระดาษลงบนโต๊ะ “มูลหนี้แกล้านสาม  ฉันมีให้สองตัวเลือก  ข้อแรกโทรไปประนอมหนี้แล้วก็ปิดซะ  ต้นมันแปดแสน แกก็ลองต่อไปก่อน  มันไม่ยอมหรอก แต่พนักงานจะไปคุยกับเจ้านายมันให้  ฉันว่าได้สักเก้าแสนก็โอเค”
   “แต่เงิน...”
   “ขอยืมญาติมา  ไม่ก็เมียแก”
   “ไอ้แสง...” ทางนั้นอึกอัก “ฉันไม่เหมือนแต่ก่อนแล้วนะเว้ย  ฉันมีครอบครัว  มีภาระต้องดูแล  แล้วไหนจะครอบครัวฝั่งเมียอีก  ถ้ารู้ว่าฉันต้องไปพึ่งพาเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
   “ให้ฉันเดา แกยังไม่ได้บอกเมีย”
   “.......”
   “ไปบอกซะ” ปลายนิ้วเคาะลงบนโต๊ะราวกับย้ำคำ “ชีวิตครอบครัวมันต้องแบ่งกัน”
   “แกไม่เข้าใจ  แกไม่เคยแต่งงาน”
   “ก็ฉันเป็นเกย์” คนตอบยอมรับพร้อมยักไหล่ไม่ยี่หระ “แต่งงานกันแล้ว  ถึงจะไม่จดทะเบียนยังไงเมียแกก็ต้องรู้อยู่ดี”

   กล้ามเนื้อบนใบหน้าของยศเขม็งเกลียวอย่างน่ากลัว  ไม่ได้เจอกันหลายปีฝ่ายนั้นดูแก่ขึ้นเยอะ แต่ก่อนเจ้าสำราญลั้นลาในบาร์เกย์  ดูตอนนี้สิ...อมทุกข์อมโรคอย่างกับโลกจะแตกบนหัวมัน  ก็นะ...คนเป็นหนี้ที่ไหนจะยิ้มร่าอารมณ์ดีได้ล่ะ
   แต่ก็มีนี่หว่า...
   รอยยิ้มโง่ ๆ ของใครอีกคนลอยเข้ามาในหัว  พอเจอคนเปรียบเทียบแบบนี้จัดว่านเรนทร์เป็นลูกหนี้ที่สุขภาพจิตดีเกินงามมาก   ไม่รู้พ่อมันคลุกข้าวกับอะไรให้กิน

   “หรืออีกทางก็ล้มละลายไปเลย” ทนายเอนหลังลงกับอาร์มแชร์พลางยกมือขึ้นกอดอก “หลังจากนั้นจะไม่มีใครทำอะไรแกได้อีก แค่เสียเครดิตชั่วชีวิต  ระหว่างนี้ก็ถ่ายทรัพย์สินออกเรื่องนี้แกจ้างฉันดูแลได้  จะซื้ออะไรก็ใช้ชื่อเมียแทน”
   “ไม่...ฉันล้มไม่ได้  เมียฉัน”
   “อา  กาแฟหมดแล้ว  ฉันคงต้องขอตัว” จิบเครื่องดื่มมีคาเฟอีนตอนสามทุ่มนี่ไม่ใช่เรื่องดีเลยแฮะ  แสงขยับคอแก้เมื่อยขบ “แกจะตัดสินใจยังไงก็แล้วแต่ละกัน  ถ้าจะขึ้นโรงขึ้นศาลอยากได้ทนายโทรเรียกฉันได้ หรือขอคำปรึกษาก็ย่อมได้  คิดให้ราคาพิเศษ”
   ยศไม่ตอบอะไร แต่ดูจากสีหน้าแล้วกำลังด่าทอเขาอยู่แน่นอน  แสงไหวไหล่ไม่สนใจก่อนจะลุกขึ้นยืนโดยไม่ลืมหยิบถุงขนมบนโต๊ะ “ขอบคุณที่เลี้ยงล่ะ”

   พื้นรองเท้าผ้าใบเสียดสีเอี๊ยดอ๊าดยามก้าวเดิน  แสงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูพลางสบถในใจว่าเสียเวลาชะมัด  สามทุ่มเขาควรจะอาบน้ำนอนดูบอล  ดูซีรีส์หรือฟังเพลงเพราะ ๆ แล้วก็เถียงกับเรนไปพลาง  ใช้มันทำกับแกล้มมากินกับเบียร์ด้วย  เห็นแบบนั้นทำของทอดอร่อยมาก  กรอบนอกนุ่มในไม่อมน้ำมัน
   เดี๋ยวสิ...แม่งเอ๊ย  ภาพเหมือนตาเฒ่าเลี้ยงเด็กไว้ดูแลเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวนี่มันอะไรวะ  แล้วนี่เขามาโผล่ซูเปอร์มาร์เก็ตได้ยังไง  แถมทำท่าจะพุ่งเข้าไปหยิบตะกร้าแม่บ้านอีก
   พอดึงสติกลับมาได้ก็เดินย้อนออกไปที่ลานจอดรถแทน  ฟ้าด้านนอกมืดสนิท แต่ชะเง้อคอดูยังเห็นแสงไฟจากรถแออัดเต็มถนน  เขาไม่มีทางเลือกยังไงก็ต้องลงไปร่วมเบียดเสียดด้วยนั่นแหละ  ไปถึงคงเกือบห้าทุ่ม  ไอ้เรนหลับไปแล้วมั้ง

   ทว่ารถเคลื่อนตัวได้เร็วกว่าที่คาด  ถ้าพ้นจากแยกนี้ไปคงถึงคอนโดสักสี่ทุ่มครึ่ง  ดวงตาดุจเหยี่ยวเหลือบมองตัวเลขสีแดงที่นับถอยหลังอย่างใจเย็นพลางคิดถึงเรื่องของเพื่อน
   ‘หัวหน้าครอบครัว’ นี่เป็นอะไรที่หนักหนาชะมัด  ไม่อยากถามหรอกนะว่าไปพลาดอีท่าไหนให้เป็นหนี้บานขนาดนั้น  สมัยยังเที่ยวไอ้ยศมันก็ใช้เงินมือเติบ  ไม่สิ...ทุกคนที่มาบาร์เจ๊ซันก็ทำตัวหน้าใหญ่กันทั้งนั้น  แล้วพอเขาพูดเรื่องค่าจ้างทำเป็นหน้าหงิกใส่  โธ่! ใจคอจะไม่ให้ค่าวิชาชีพเลยหรือไงวะ  แสงชอบโดนด่าอยู่บ่อย ๆ ว่าแค่คุยด้วยก็เสียเงินแล้ว  ก็แน่สิวะ...งานเขามันคือการคุยนี่นา  ไม่ได้เป็นรูปธรรมไม่ได้หมายความว่าไม่มีต้นทุนสักหน่อย
   ไอ้ยศมีแต่หนี้สิน  พอลองมองย้อนมาที่ตัวเองก็พบว่าโชคดีชะมัด

แสงไม่เหมาะกับการมีครอบครัวหรอก  ภาระหนักอึ้งแบบนั้นเขาไม่อยากแบกให้หนักสมอง  พออายุมากขึ้นเพื่อนเกย์ก็แบ่งเป็นสามประเภท  1 ใน 5 แต่งงานมีครอบครัวตามปกติ  แสงคิดว่าไอ้พวกนี้เห็นแก่ตัว แต่ถ้ามันบอกฝ่ายหญิงก่อนแล้วเขาโอเคก็อีกเรื่องหนึ่ง  ประเภทที่สองอยู่กับแฟน มีประมาณ 2 ใน 5  และประเภทสุดท้าย…

อยู่คนเดียวแบบเขานี่ไง


...........................................................
........................................
..............
........


   แปะ!

   ดวงไฟบนหัวสว่างโร่ฉาบให้ทั้งห้องเป็นสีส้มนวลตา  นเรนทร์ไต่ลงจากเก้าอี้พลางกอดอกดูผลงานตัวเองอย่างพึงใจ  อุตส่าห์เจียดเงินซื้อหลอดไฟมาทดแทนบุญคุณเฮียแสงเชียวนะ  ชาติหน้าชีวิตได้ไม่มืดมนมีแสงนำทางเหมือนชาตินี้  คิดแล้วก็ยกมือไหว้สาธุ
จัดการกับปัญหาเสร็จแล้วคุณพ่อบ้านก็เริ่มเก็บกวาดพื้น  ปกติเป็นคนสกปรก แต่มาอยู่บ้านคนอื่นมันก็ต้องปรับตัวเอาหน้ากันหน่อยจะได้ไม่ถูกเฉดหัวด้วย  ไม้กวาดดอกหญ้าถูกซอกแซกไปทุกตารางนิ้วจนฝุ่นฟุ้งกระจาย  พอรวบรวมมาเป็นก้อนได้ก็ปัดขึ้นที่ตักผงเป็นอันเรียบร้อย
ทำงานเหงื่อออกทั้งวันแถมเจองานบ้านเข้าไปอีก  นเรนทร์ครั่นเนื้อครั่นตัวอยากอาบน้ำจะแย่ แต่ภารกิจมันค้ำคออยู่  ดวงตาตวัดฉับไปยังกองเศษผ้าซอมซ่อแล้วยกมือกุมขมับ  แย่แล้ว...เสื้อตัวสุดท้ายที่เหลือก็คาอยู่ตรงคอนี่ไง  ถ้าไม่ซักพรุ่งนี้ต้องใส่เสื้อซ้ำซึ่งเป็นอะไรที่นรกมาก

ผลุบ!
นเรนทร์ถอดเสื้อที่สวมอยู่รวมกับกองโสโครก  แล้วตามมาด้วยกางเกง  ทว่าพอเปิดกระเป๋าสตางค์ดูก็พบกับความซวย...
ไม่มีเหรียญ....
หึ....  อย่าคิดว่าแค่นี้จะทำให้เรนหยุดได้  ซักเครื่องไม่ได้ก็ซักมือไปเลยสิ  คิดได้ดังนั้นก็เดินโทงเทงสวมกางเกงในตัวเดียวไปคว้าอุปกรณ์ที่ระเบียงมา  เก้าอี้เตี้ยถูกดึงออกมาจากใต้อ่างล้างหน้าก่อนบั้นท้ายจะนั่งทับลงไป
ซักผ้าด้วยมือในเวลามืดค่ำเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องที่มนุษย์ปกติควรทำ แต่นเรนทร์ตรรกะผิดเพี้ยนอยู่แล้วจึงไม่แยแส  ตั้งหน้าตั้งตาฟอกฟองในกะละมังจนล้นออกมาด้านนอก  เขาชอบเล่นฟองมาตั้งแต่เด็กเพราะเห็นในโฆษณา  มีครั้งหนึ่งเล่นจนพ่อที่จะเข้าห้องน้ำลื่นล้มเกือบตาย  จัดว่าเป็นเด็กเวรอยู่ที่ไหนก็ฉิบหายไปหมดอย่างแท้จริง
ขณะฮัมเพลงตามจังหวะการกะซวกผ้า  เสียงด้านนอกก็แว่วเข้าหู  ชายหนุ่มชะเง้อคอดู  ต้นเสียงน่าจะมาจากมือถือของเฮียแสงไม่ผิดแน่  มันวูบวาบสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว  เรนส่ายหัว  เฮียนะเฮีย...นัดเพื่อนไว้แล้วลืมเอามือถือไปเนี่ยนะ

ครืดดดด

เครื่องมือสื่อสารยังสั่นไม่หยุดทว่าเรนเลือกที่จะนั่งลงแล้วคว้ากางเกงมาขยี้ตรงเป้าต่อ  ใครจะโทรมาก็ช่างเถอะ...ยังไงก็ไม่กล้ารับโทรศัพท์เฮียอยู่แล้ว  เดี๋ยวหาว่ามายุ่งกับของส่วนตัวอีก  ยิ่งถ้าคนโทรมาเป็นกิ๊กด้วยล่ะก็มีหวังทะเลาะกับบ้านแตก  ถึงจะแอบชอบแต่เรนไม่มีนโยบายสร้างความร้าวฉานให้ใคร  เป็นเบี้ยล่างแบบนี้ก็สนุกดี....
แค่เผลอมีอะไรกันคืนเดียวก็คุ้มแล้ว…

โอ๊ะ!  เหมือนเพลงนั้นไงของพี่บอย  มันร้องว่ายังไงนะ...  คิดแล้วก็เปล่งเสียงราวนกการเวกเป็นหวัด

แม้จะรักเธอเท่าไหร่ ฉันต้องคอยบังคับใจฉันให้เหินห่าง

ก๊อก ๆ

ทั้งที่ใจตัวเอง อยากระบายให้เธอรู้วววว~  บ้าง

ก๊อก ๆ

และเธอสูงเกินจะใฝ่  เธอคงจะไม่สนใจในคนข้างล่า----

ผัวะ!

“พี่แสง  ทำไมไม่เปิดประตูล่ะครับ  โทรไปก็ไม่...”

ผู้มาเยือนอ้าปากพะงาบ “รับ....”

ฉานกำลูกบิดค้างแน่นิ่งในมือ  ก่อนเด็กหญิงชายด้านหลังจะส่งเสียง ‘เย้! ห้องลุงแสง’ แล้วลอดผ่านเข้าใต้รักแร้ไปโดยไม่ทันตั้งตัว  ถ้าคิดว่านั่นระยำแล้ว  โปรดจับตาดูวินาทีที่หญิงชราก้าวออกมาจากด้านหลังด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่เหมือนกับเฮียแสงไม่ผิดเพี้ยน
“มีอะ.....ไร"

ทัศนียภาพอันสวยงามของเครื่องเรือนเฟอร์นิเจอร์ไม่อาจแย่งความโดดเด่นของสิ่งมีชีวิตในห้องน้ำได้เลย  ชายหนุ่มผิวแทนสวมกางเกงในตัวเดียวนั่งแหกขาอ้าซ่าอล่างฉ่างจนเธอเกือบจะก้าวกลับไปดูว่าหน้าห้องไม่ได้มีป้ายเฉพาะทางอะไรใช่ไหม
นเรนทร์กลืนน้ำลายเอื้อกค่อย ๆ หุบขาพับเพียบเพราะทนสายตาไม่ไหว  ใบหน้าเขม็งเกลียวคลี่รอยยิ้มเยี่ยงพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน  หากร้อยไหมมาพนันได้ว่าขาดกระจุย
   ชีเกือบเปลือยเหยียดตัวขึ้นยืนหลังตรง  ยกมือที่ฟองฟ่อดเหมือนสวมถุงมือขึ้นประนมไว้ที่อก



“สะ...สวัสดีครับ”


ยินดีต้อนรับเรืองภพแฟมมิลี....


TBC


ให้เราภาวนาเพื่อเรนค่ะ  ช่วยน้องด้วยนะคะ 55555
เริ่มอยู่กินแบบแฟนกันแล้วเห็นมั้ยคะ  มีการพัฒนาที่ดี และก้าวกระโดดถึงขั้นได้ไหว้แม่ในไม่กี่ตอน  ไวไฟกันเหลือเกิน
แป๊บ ๆ จะหมดก.พ.แล้ว เวลาผ่านไปเร็วมากค่ะ  นี่ก็เกือบ ๆ ครึ่งเรื่องแล้วมั้งคะ  พยายามคุมไม่ให้ยาวเกินไปอยู่ค่ะ  ติดนิสัยชอบเวิ่นเว้อ Orz

ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่า <3
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: dereel_nx ที่ 26-02-2017 22:25:17
ช็อคแทนนุ้งเรนนนน.  :a5: :a5: อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนั้น คุณลุงวัยทองกลับถึงห้องจะทำหน้ายังไงนะ? ฮืออออออ พรุ่งนี้วันอาทิตย์นะคะคุณ indigo  :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: about ที่ 26-02-2017 22:32:12
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 26-02-2017 23:11:41
ช่วยน้องด้วยนะคะ 5555555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 26-02-2017 23:19:09
ตลกกกก 5555555555 นุ้งเรนน่าเอ็นดู อะหล่างฉ่างเลยตอนนี้ อยากสคิปไปอาทิตย์หน้าละค่าาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: Cappello ที่ 26-02-2017 23:26:42
สวดภาวนา
เฮียแสงน่าจะได้แม่เรื่องคำพูด(ขี้บ่น)นะ
สู้ๆนะ เรน แกคงจะสบาย :a2: :a2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 27-02-2017 00:00:18
 :laugh:

ฉ.หาย 5555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 27-02-2017 00:16:07
้เรนน่ารัก มีความเป็นธรรมชาติสูงมากกกกกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-02-2017 01:03:16
อย่าให้ภาพพจน์นายเอกของเราเสียหายไปมากกว่านี้เลย  :call:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 27-02-2017 02:14:23
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 27-02-2017 07:07:37
เป็นการเปิดตัวกับครอบครัวคุณสาที่น่าประทับใจมากกก  :m20:  ตายๆๆๆๆ  5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 27-02-2017 07:35:55
5555555 ถถถถ เฟิสอิมเพรสชั่นของน้องเรน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 27-02-2017 09:34:37
อุยย  ถ้าไม่นุ่งลิงตัวเดียวยังพอ แถได้ แต่ตอนนี้อ่ะสิ จะพูดยังไงดีน๊าา


5555


เรนเอ้ยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 27-02-2017 09:36:27
ใครควรช็อคมากกว่ากันระหว่างเรนกับครอบครัวอาสง555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 27-02-2017 10:21:04
อะไรคือพัฒนาการที่ดี ไวไฟกันเหลือเกิน 5555555

นุ้งเรนใกล้เดี้ยงแล้ว เฮียแสงกลับด่วนๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 27-02-2017 12:06:55
ต้องเข้าใจว่า อ่อ นี่เมียลูกชายสินะ คิดยังไงก็โดนตรวจสอบทั้งคู่จากคุณแม่แน่ค่ะ  555555555

เห็นใจทั้งเรนและเฮียนะ แต่สมน้ำหน้าไปด้วย ดีเลยงานนี้ความสัมพันธ์อาจจะพัฒนาขึ้นอีก ..มั้งนะ 5555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: มาโซซายตี้ ที่ 27-02-2017 23:00:43
ลูกสะใภ้ซักผ้าอยู่ค่ะ กรุณาอย่ารบกวน
แต่มาเห็นขนาดนี้ดูท่าว่าน้องเรนจะอยู่ห้องนี้ต่อไม่ได้แล้วมั้ง
น้องเรนน่าสงสารจริง แล้วอาฉานมีกุญแจห้องได้ไงเนี่ย

##แอบสงสัยเรื่องไฟในคอนโด ปกติมันจะเป็นไฟดาวไลท์ดวงเล็กดวงน้อยหลายๆดวงนะ
หลอดขาดไปดวง มันก็ต้องมีดวงอื่นที่ไม่ขาด หรือั่ต่อให้ขาดทุกดวง
 ไฟในครัวก็ต้องมีแยก ไม่ว่าจะไฟใต้ตู้แขวน ไฟจากเครื่องดูดควัน
หรือว่าคอนโดนี้ ลุงแสงประหยัดค่าตกแต่ง ใช้ไฟหลอดเดียวทั้งห้อง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 28-02-2017 00:00:13
น้องเรนชีวิตน่าสงสารจริ๊งงง เฮียรีบมาดูแลน้องไวๆ เลิกซึนได้ล้าววว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: wi_OoO_wi ที่ 28-02-2017 19:51:39
ว้ายยยย คุณแม่สวัสดีค่ะ
เกลียดคำว่า ยินดีต้อนรับเรืองภพแฟมมิลี มากกกกกกกกกกกกกก 55555555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 28-02-2017 22:03:13
อาม่ามีกรี๊ดอ่ะ 555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 28-02-2017 22:41:23
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine538 ที่ 02-03-2017 20:16:24
เริ่มมาดี มีอารมณ์มุ้งมิ้ง มีความเป็นพ่อบ้านแม่บ้านให้คนอ่านฟินๆ
แล้วก็ตัดจบแบบ...
 :a5:
คือว่า เรนจะช่วยเป็นนายเอกแบบสวยๆ งามๆ บ้างจะได้ไหม ถ้าไม่เลอะเขรอะขระก็... 555
รออ่านตอนต่อไปค่ะ  :call:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 03-03-2017 03:18:24
โอ้ยยยยฮาาาา อิน้องเรนช่างเปนคนโลคดีอะไรขนาดนี้ เจอแม่ว่าที่สามีในสภาพอล่างฉ่างสุด :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 03-03-2017 23:43:07
สงสารรรร สภาพไม่พร้อมรับแขก ก็เพราะไม่คิดว่าจะมีแขก

รอดูเฮียแสงที่กลับห้องมารับมือกับความปวดหัว555555

:pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 05-03-2017 23:40:25
ทวงครั้งที่ 14

   สถานการณ์น่ากระอักกระอ่วนนี่มันอะไรกัน....

   ณ โซฟาหนังอย่างดีมีห้าชีวิตแข่งกันนั่งตัวเกร็ง  ฝั่งตัวยาวมีมนุษย์สายเลือดเดียวกันสี่คนอันประกอบไปด้วยนายแม่  ผู้ซึ่งมองปราดเดียวก็รู้ว่าหน้าเหมือนแสงอย่างกับแกะ  ถัดมาคือฉานคุณหมอใจดีผู้มีเด็กน้อยสองคนกำลังแย่งกันปีนขึ้นมาบนตัก
   และตรงอาร์มแชร์ที่แยกส่วนออกมานั่นเองยังมีร่างของพวกนอกรีต  เลือดสีโคลน แต่งกายหยาบโลนเหมือนเพิ่งผ่านกิจกรรมคาวโลกีย์  นเรนทร์ขยับตัวงุ่นง่าน ใต้ผ้าขนหนูมีกางเกงในเพียงตัวเดียวเท่านั้น  ความฉาวนี้ทำให้ฉานอยากจะเอื้อมมือไปปิดตาลูก ๆ ทั้งสองเลยทีเดียว

   “พ่อ ๆ  ลุงแสงไปไหนครับ” เด็กชายตัวน้อยวัยห้าขวบเอาหัวไถแขนคุณพ่ออย่างน่าเอ็นดู  ฉานอดไม่ได้ที่จะลูบเส้นผมนิ่มมือและเอ่ยตอบด้วยเสียงอ่อนโยน
   “ลุงแสงไม่อยู่ห้องครับผม แต่เดี๋ยวก็คงกลับมาแล้วล่ะครับ”
   “พ่อขา” ลูกช่างถามอีกคนไม่น้อยหน้า  เด็กหญิงวัยแปดขวบถักเปียสองข้างชี้มายังเก้าอี้อีกฝั่ง “แล้วพี่ชายคนนี้เป็นใครคะ”

   พึ่บ...
   ลมพัดวูบ  นเรนทร์ตาแห้งจนเหมือนจะหลั่งน้ำตาเสียให้ได้  ทว่ามุมปากยังคงยกค้างไว้เพื่อความเป็นมิตรน่ารัก  เรื่องโรลเพลย์แกถนัดอยู่แล้วนี่เรน  คิดแล้วก็หยิกขาตัวเอง  ยิ้มไว้มึง....
   น้องอย่าถามเลยครับ  พี่ก็นิยามตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน
   ‘ลูกหนี้ที่อัดคลิปแบล็กเมล์และมาขออยู่อาศัยชั่วคราว’ สบตาอ้อนวอนคุณพ่อให้ช่วยจัดการความจำไมของลูกหลานที  ดูเหมือนคุณหมอฉานจะหัวไวเอาเรื่องถึงได้คว้ามือเด็กหญิงลง

   “ไปชี้หน้าพี่เขาแบบนั้นได้ยังไงคะ  ไม่สุภาพเลย  ขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้เลย”
   “ขอโทษค่ะ” พอถูกดุหนูน้อยก็หน้าหงอ  ลืมเรื่องที่ถามไปสนิทสมใจฉาน  เรนแอบส่งยิ้มแห้ง ๆ ขอบคุณไปหนึ่งที
“พอใจกับภูมิใจต้องเป็นเด็กดีนั่งเรียบร้อยแล้วคุณลุงถึงจะมานะครับ”
“ครับ/ค่ะ!”

เห็นสกีลหลอกเด็กของคุณฉานแล้วเรนอยากจะกราบสามครั้งไม่แบมือ  เจ้าเด็กน้อยสองคนดูท่าจะอยากเจอคุณลุงมากเลยนั่งแข็งเป็นหิน  หมดเรื่องหมดราวไปหนึ่ง  ว่าแต่หลอกเด็กได้แล้วคุณฉานหลอกคนแก่ได้ไหมครับ....

“เมื่อไหร่จะมา” น้ำเสียงคมฉับตวัดมีดมาจ่ออยู่ที่คอนเรนทร์  คำถามไม่ระบุชื่อผู้ตอบไม่ต่างจากการปาหินเข้าไปในฝูงชน  เห็นโดนหัวไอ้เรนไปโป๊กหนึ่งคุณฉานจึงเข้ามากู้สถานการณ์
“พี่แสงไม่รับโทรศัพท์เลยครับ  ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“เอ่อ...” จุดนี้คิดว่าให้ข้อมูลได้เรนจึงทำตัวให้มีประโยชน์ “เฮียแสงลืมมือถือครับ  เห็นว่านัดเพื่อนไว้อาจจะกลับดึก”
“ถ้าอย่างนั้นก็กลับเถอะ”
“โธ่!  แม่ครับ  ไหน ๆ ก็มาแล้วรอเจอพี่แสงหน่อยจะเป็นไร  นี่ก็สี่ทุ่มครึ่งเดี๋ยวคงมาแล้วล่ะครับ”
“ยังจะกลับอีกเหรอ” นายแม่กอดอก  ทว่าพอเหลือบไปเจอเด็กหนุ่มแก้ผ้าก็เหมือนฉุกคิดขึ้นมาได้ “อ้อ...วันนี้คงกลับแหละ”
“เอ่อ...  ผมไปรินน้ำมาให้นะครับ  แฮะ ๆ ๆ”

เอาตัวรอดเป็นยอดดี...นเรนทร์พุ่งตัวไปที่เคาน์เตอร์ครัวไวปานวอก  แสร้งหยิบนู่นนี่ถ่วงเวลา แต่อีกะแค่น้ำแข็งกับน้ำถ่วงนานเกินก็จะมีพิรุธมากไป  สุดท้ายก็ยอมยกถาดพร้อมน้ำเย็นสี่แก้วกลับไป  ระหว่างลังเลว่าควรจะคลานเข่าเข้าไปดีไหมฉานก็เอื้อมมาหยิบแก้วออกจากถาดพลางส่งยิ้มให้กำลังใจ
“ขอบคุณครับเรน”
“ดื่มน้ำดื่มท่ากันก่อนนะครับ  อีกสักแป๊บเฮียแสงก็คงจะมา...”
“เธอชื่ออะไร”
คำถามแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้ยิงแสกหน้า  ทำเอานเรนทร์เกือบพึมพำว่า ‘ถามผมเหรอครับ’ แต่คิดอีกทีก็ไม่มีคนอื่นแล้วนี่หว่า  ชายหนุ่มกลับไปหย่อนตูดลงที่อาร์มแชร์  ยืนคุยกับผู้ใหญ่มันไม่สุภาพนักหรอก
“ผมชื่อเรนครับ”
“ทำงานอะไร”
“เป็นช่างครับ” คนถามชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็แค่นยิ้มออกมา
ฉานได้แต่นั่งเกร็ง  ตอนแรกก็พอจะเนียนหลอกว่าเรนเป็นคู่นอนชั่วคราวพี่แสงสักหน่อย แต่เล่นยกน้ำมาเสิร์ฟแบบนี้  ราศีอยู่กินจับทั่วร่างจนคุณหมอน้ำท่วมปาก  โชคดีที่หญิงชราตัดจบบทสนทนาเพียงเท่านั้นแล้วก็เอาแต่มองเรนหัวจรดเท้า
ตัวนเรนทร์เองก็จ้องเจ้าหล่อนไม่วางตา  สอดส่องอยากรู้อยากเห็นไปหมด  ใบหน้าหล่อนแทบจะเรียกได้ว่าเฮียแสงใส่วิก  โดยเฉพาะดวงตาที่ดุดันเหมือนเหยี่ยว  จะมีก็แต่รูปหน้าที่ต่างกัน  เฮียแสงหน้ายาวมีสันกราม  ส่วนทางนั้นกลมดิ๊กไม่เห็นกราม  จะว่าไปคุณฉานก็ไม่มีเหมือนกันรายนั้นได้โครงหน้าแม่ไปเต็ม ๆ
แม่สิ  เป็นแม่ไม่ผิดแน่  เหมือนกันขนาดนี้ต้องเกิดจากโครโมโซมหลายแท่ง  หล่อนคงเป็นครึ่งหนึ่งอย่างแน่นอน
จ้องกันไปมาอยู่อย่างนั้นคนอึดอัดกลับเป็นฉานเสียเองที่ทนไม่ได้ต้องแทรกตัวเข้ามาแนะนำตามมารยาท 
“เรนครับ  นี่แม่ผมกับพี่แสง  ชื่อไพลินครับ”
“สวัสดีครับ” ไหว้ซ้ำไหว้ซ้อน  ไหว้แล้วไหว้อีก ก็สถานการณ์ตอนนี้ไม่รู้จะทำอะไรดีนี่นา  เรนน่ะไม่เท่าไหร่หรอก  เคยชินกับตาดุ ๆ ของเฮียแสงแล้ว  แต่เป็นฉานผู้จิตปกติที่สุดต้องดิ้นรนหาทางออก  แม่ตัวเองนั่งจ้องตากับเด็กหนุ่มคราวหลานแถมฝ่ายนั้นยังมีผ้าขนหนูพันท่อนล่างไว้ส่วนเดียวดูไม่เหมาะสมนัก  ไหนจะลูกบนตักอีก  ขอเปิดแผน B ใช้ตอนนี้เลยก็แล้วกัน
“เอ่อ...นี่ก็ดึกมากแล้ว” เจ้าตัวพลิกลิ้นหน้าตายเฉย  เมื่อครู่ยังบอกเองว่าจะรอพี่ชาย “เด็ก ๆ จะง่วงนอนกัน  ผมว่าเรากลับก่อนดีไหมครับ”
“พ่อขา~  แต่พอใจอยากเจอลุงแสง”
“นั่นสิครับ  ลุงแสงยังไม่เห็นเครื่องบินของผมเลย” เด็กหญิงหน้าบี้เด็กชายก็หน้าบู้สร้างความหนักใจให้ฉานเท่าทวี แต่กับเด็ก ๆ เขารับมือได้ดีเสมอ
“ลุงแสงไปทำงานเหนื่อย ๆ กลับมาคงอยากพักผ่อน  เราอย่าเพิ่งกวนเลยนะครับ” มือใหญ่ตบลงบนหัวเด็กทั้งสอง “เป็นเด็กดีนะ  เดี๋ยวพ่อพามาหาลุงใหม่”
จัดการเด็กซะอยู่หมัดก็หันมาเคลียร์ธุระให้เสร็จ  มือเลื่อนถุงกระดาษข้างตัวไปตรงหน้าชายหนุ่ม “ผมซื้อของโปรดพี่แสงมาให้  ถ้ายังไงรบกวนฝากให้เขาด้วยนะครับ”
“ครับ”
“แล้วก็...ที่มานี่ตั้งใจจะชวนไปงานวันเกิดพอใจ” เขาว่าพลางตบหัวเด็กหญิงแปะ ๆ “วันเสาร์นี้นะครับ  บอกพี่แสงมาให้ได้นะ”
“ครับ  แล้วจะบอกให้”
“ไปกันเถอะพวกเรา” เมื่อหัวหน้าลุกขึ้นยืนเด็กน้อยก็ยืนตาม  คุณหญิงไพลินจ้องมาที่เรนเก็บรายละเอียดแว้บสุดท้ายก่อนจะยอมลุกขึ้นออกเดินนำไปที่ประตูก่อนใคร  ระหว่างที่สวนกันเรนได้ยินเสียงพึมพำ

“ช่างมันเถอะ  ก็ไม่ได้อยากเจอนักหรอก”

นเรนทร์ชะงักไป  ทุกครั้งที่เจอฉานทางนั้นจะพร่ำบอกเสมอว่าพ่อแม่อยากเจอเฮียนี่นา  แบบนี้เท่ากับว่าโกหก?  ยังไม่ทันคลายสงสัยกลอนประตูในมือหญิงชราก็ลั่นก๊อกแก๊ง  หล่อนรีบขยับถอยหลังเป็นจังหวะเดียวกับที่คนด้านนอกผลักเข้ามา

“อะไรกันเนี่ย” เจ้าของห้องตัวจริงขมวดคิ้วมุ่น  ยังไม่ทันได้คำตอบก็มีเจ้าก้อนน้อยวิ่งไปแปะที่สองขา “อ้าว! พอใจ  ภูมิใจ”
“ลุงแสง!” สองแสบเจื้อยแจ้วประสานเสียง และนั่นเป็นครั้งแรกที่เรนเห็นเฮียยิ้มจนตาปิด  เจ้าตัวก้มลงไปช้อนตัวเด็กชายขึ้นมาอุ้ม
“ว่าไงหือ  มาได้ไงเนี่ยเรา”
“มากับพ่อค่ะ” พอใจที่เกาะตรงขาตอบพาซื่อ “ลุงแสงต้องไปงานวันเกิดพอใจน้า~”
“วันเกิด...” คนฟังขมวดคิ้ว  ดูออกเลยว่าลืมวันลืมคืนก่อนจะนึกขึ้นมาได้ “เสาร์นี้ใช่ไหม”
“ค่ะ” เด็กหญิงพยักหน้าแรง ๆ
“พี่แสง” ตัวต้นคิดโผล่หน้าเข้ามาด้วยใบหน้าโล่งอก “พอดีมาทำธุระแถวนี้จนดึก  เด็ก ๆ งอแงจะมาหาพี่ให้ได้เลย  โทษทีนะครับที่ไขเข้ามาโดยพลการ”
   “ไม่เป็นไร”

แสงรู้ดี  ‘ธุระ’ ที่ว่าคือกินข้าวเย็นนั่นแหละ แต่ฉานไม่กล้าบอกความจริง  กลัวเขาจะคิดมากเรื่องที่ครอบครัวสังสรรค์กันโดยไม่ชวน  กังวลไปได้  เขาเองก็ไม่อยากอยู่ในบรรยากาศกระอักกระอ่วนโดยมีคนคนนั้น....

“สวัสดีครับแม่” หนุ่มใหญ่ยกมือไหว้อย่างเสียมิได้  หญิงชราที่ยืนถัดไปรับไหว้นิ่ง ๆ ไม่พูดต่อความ  ฉับพลันดวงตาก็เหลือบไปเห็นอีกหนึ่งที่ชีวิตบนโซฟา  มือที่อุ้มหลานอยู่กระตุกเล็กน้อยเกือบปล่อยร่วงแล้วไหมล่ะ  สภาพแบบนั้นมันอะไรกันวะ!!
ไอ้เด็กพิเรนทร์ฉีกยิ้มแห้งมาให้  อยากจะยกมือกุมขมับจริง ๆ ให้ดิ้นตาย  เปลือยบนแถมท่อนล่างมีแค่ยังพันผ้าไว้  เขาไม่รู้สถานการณ์ก่อนหน้านั้นด้วย  จะเรียกมันมาดุเลยก็คงไม่งามนักเลยแสร้งทำเป็นไม่เห็นแทน

“ลุงแสง ๆ  ภูมิใจเรียนพับเครื่องบินมาด้วย” ในที่สุดเด็กน้อยก็ได้อวดฝีมืออย่างที่ตั้งใจ  มือกลมป้อมล้วงเอากระดาษที่ยับเยินในกระเป๋ากางเกงออกมา “ดูสิครับ”
“หือ  ปีกหักแบบนี้มันจะบินยังไงล่ะ”
“ผมจะบังคับเครื่องเอง”
ยังไม่ทันต่อมุกชายเสื้อก็ถูกดึงโดยสาวน้อยขี้อิจฉา “ลุงแสง ๆ  พอใจก็มีตุ๊กตาตัวใหม่นะ”
“พอแล้วเด็ก ๆ” เห็นพี่ชายโดนรุมทึ้งฉานจึงเข้ามาห้ามทัพ “ลุงเพิ่งเหนื่อย ๆ กลับมา  ให้ลุงพักผ่อนก่อนนะครับ  เดี๋ยววันเสาร์ก็เจอกันแล้วเนอะ”
แม้จะหน้าหงิกหน้างอแต่เด็กทั้งสองก็ขานรับแต่โดยดี  ภูมิใจหันหน้าไปหาพ่อแล้วกางแขนออก  แสงจึงส่งตัวหลานเข้าอ้อมอกพ่อที่แท้จริง “โทษทีนะ  พอดีลืมเอามือถือไป  เลยได้คุยแป๊บเดียวเอง”
“น่าเสียดาย  กะว่าจะมาเซอร์ไพรสพี่แสงซะหน่อย”

เป็นไงล่ะ  เจอเซอร์ไพรสกลับของแท้เลย....

   เจ้าตัว ‘เซอร์ไพรส’ ทำหน้ามึนก้มเก็บแก้วน้ำบนโต๊ะราวกับเป็นแม่บ้านที่แสงจ้างมา  ไม่รู้จะเรียกว่าแนบเนียนหรืออะไรดี  แก้ผ้าซะขนาดนั้นไม่ทันแล้วไอ้เรนเอ๊ย  คนเขาคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

   “ถ้ายังไงผมขอตัวก่อนนะครับ  วันเสาร์ห้ามเบี้ยวนะ  เดี๋ยวหลาน ๆ ร้องไห้”
   “รู้แล้วน่า”
   คุณหมอไม่วายชะโงกบอกคนด้านใน “เรนก็มาด้วยนะครับ”

   ฉานอุ้มลูกชายมือหนึ่ง  ส่วนอีกมือก็จูงลูกสาวเดินออกห้องไป  ไพลินที่นิ่งเงียบมานานสาวเท้าตามไปติด ๆ ไม่เปิดจังหวะให้บอกลาสักคำ  แสงยักไหล่ขณะงับประตูพร้อมกดล็อก  ดีเหมือนกันเขาเองก็ไม่อยากพูดด้วยนักหรอก
   หนุ่มใหญ่ถอนหายใจยาว ๆ  ก่อนจะกลับมาทิ้งตัวลงบนโซฟา  ข้างร่างเกือบเปลือยของนเรนทร์

“ไม่ยักรู้ว่าเฮียชอบบราวนี่”
“นั่นควรเป็นคำถามแรกงั้นเหรอ?”
“ก็...ไม่รู้สิ” เรนไหวไหล่  มือง่วงอยู่กับการติดเทปบนถุงกระดาษที่ออกแกะเพื่อส่องของด้านใน “หรือเฮียอยากให้ผมถามอะไร”
“แกควรจะอธิบายมาก่อนว่าทำไมแต่งตัวแบบนั้น”
“อ๊ะ!  ลืมไปเลย!” พอนึกขึ้นได้เรนก็ลุกพรวด “ผมซักผ้าทิ้งไว้ในห้องน้ำ!”
“หา  ซักผ้า?  ซักมือเนี่ยนะ  แล้วดึกขนาดนี้....”
“ไม่มีเสื้อผ้าใส่แล้ว  เหรียญหยอดตู้ก็ไม่มี  ผมต้องรีบซักเดี๋ยวแห้งไม่ทะ....”
“นั่งลงแล้วฉันจะให้เหรียญ”

ผลุบ  ที่นั่งด้านข้างทรุดลงทันทีอย่างว่าง่าย  ไอ้นี่มันซื้อตัวง่ายเสียจริง!

แสงมองคนไร้ศักดิ์ศรีด้วยหางตา “ทำไมแกไม่เอาเสื้อฉันมาใส่แทน”
“เดี๋ยวเฮียก็ดุหาว่าผมไปยุ่งกับของอีก  ดีไม่ดีหาเรื่องโยนผมออกห้อง”
“แกเลยนั่งแก้ผ้าให้แม่ฉันดูเนี่ยนะ”
“โอ๊ะ!  แม่เฮียจริง ๆ ด้วย” ชายหนุ่มยกกำปั้นทุบฝามือ “ว่าแล้วว่าหน้าเหมือนกันอย่างกับแกะ”
“อืม...แม่  ส่วนเด็กสองคนนั้นเป็นลูกไอ้ฉาน” อันที่จริงดูหน้าตาก็น่าจะเดาได้ แต่เรนมันโง่เขาเลยสงเคราะห์บอกให้ชัดเจนไปเลย “คนโตชื่อพอใจ  คนเล็กชื่อภูมิใจ”
“ติดเฮียน่าดูเลยนี่” เรนคลี่ยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าของแสงตอนอุ้มหลาน “ตอนแรกจะไม่ยอมกลับบ้านกันเลยถ้าเฮียไม่มา”
“เคยช่วยเลี้ยงอยู่ช่วงหนึ่งน่ะ” แสงเอนหลังลงกับพนัก  หยิบบุหรี่ไฟฟ้าขึ้นจุดในรอบสองอาทิตย์พร้อมยกขาไขว่ห้าง “ฉันเลี้ยงเด็กเก่ง  อุ้มใครก็หยุดร้องไห้”
“ไม่ใช่เพราะเด็กกลัวเฮียเหรอครับ  หน้าดุซะขนาดนั้น  ฮ่า ๆ ๆ”
“ขำมากนักเหรอ”
“นิดหน่อยเอง” เจ้าจิ้งจอกยิ้มเผล่ “ผมเพิ่งเคยเห็นเฮียอ่อนโยนขนาดนั้น  เล่นเอาตกใจเลย”
“แกจะให้ฉันทำหน้ายักษ์ใส่เด็กหรือไง”
“เปล่าซะหน่อย” คนอยู่ไม่สุขเริ่มเขี่ยถุงกระดาษบนโต๊ะไปมา “เฮีย....”
“อะไร”
“ผมขอโทษนะ”

หือ?  แสงขมวดคิ้ว  จ้องไอ้เด็กซ่งที่ก้มหน้าสำนึกผิดจนไหล่ลู่  ยังไม่ทันออกปากถามมันก็รีบอธิบาย

“แม่เฮียต้องเข้าใจว่าซื้อผมมากินแน่เลย!” ปัง!  นเรนทร์ตบโต๊ะ “แน่ล่ะ  อยู่ ๆ มีผู้ชายนุ่งน้อยห่มน้อยมาเดินป้วนเปี้ยนในบ้านลูกชายใครก็ต้องตกใจทั้งนั้น  ผมทำให้ภาพลักษณ์เฮียย่อยยับ  แล้วไหนจะ...”



“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่”

คนแซ่ซ่งชะงักกับการบอกปัด  ใจดีแบบนี้ไม่สมเป็นเฮียแสงเลย
   “จะไม่เป็นไรได้ยังไง  เข้าใจผิดแบบนั้นมันดูไม่ดีเลยนะครับ”
   “ช่างมันสิ” ฟู่  ควันลอยเอื่อยจากริมฝีปากค่อย ๆ จางไปกับอากาศ “เขาก็ไม่ได้หวังให้ฉันเป็นลูกดีเด่นอยู่แล้วนี่”

   แสงไม่ได้เจ็บปวด  ไม่มีความรู้สึกใดสะท้อนในแววตาด้วยซ้ำไป  ทว่านเรนทร์ที่นั่งข้าง ๆ กลับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศน่าอึดอัด  จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ชายหนุ่มเลือกจะถามมันออกไป

“ผมถามตรง ๆ นะ”
แสงเลิกคิ้ว
“เฮียไม่ถูกกับแม่เหรอ”
“ก็ประมาณนั้น” คนตอบยักไหล่ไม่ยี่หระขณะยัดบุหรี่เข้าปากสูดควันสารเคมีเข้าไป  ลิ้มรสมันอย่างอ้อยอิ่ง “ไม่ค่อยอยากติดต่อกันนักหรอก”
“ทำไมอะ”
“เสือก”
“ใจร้าย!” เด็กร้องเสียงแหว๋ว  ขยับเข้าไปกระแซะจนขาเกยอีกฝ่าย “ให้ผมเสือกหน่อยไม่ได้เหรอ”
แสงกัดริมฝีปากไว้ไม่ให้เผลอยิ้มออกมา  ไอ้เด็กซ่งทำหน้าสอดรู้อย่างจริงใจแล้วตลกชะมัด  แล้วนี่มาเกยเขาทั้งที่แต่งตัวล่อแหลม หรือมันจงใจกันนะ....

แต่ก็เอาเถอะ...

มือกร้านยกขึ้นแหวกเส้นผมบริเวณซีกซ้าย  ตอนนั้นเองนเรนทร์เพิ่งสังเกตว่ามีรอยตะขาบสีขาวตรงนั้นด้วย

“แม่ปาที่เขี่ยบุหรี่ใส่ฉันตอนบอกว่าเป็นเกย์น่ะ”
คนเล่าพูดด้วยท่าทีสบายเหมือนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ  ก็มันผ่านไปเป็นสิบ ๆ ปีแล้วนี่นะ  จะให้มาบีบน้ำตาเจ็บช้ำก็ไม่เหลือความรู้สึกแล้วล่ะ
“ก่อนหน้านั้นก็ไม่ถูกกันอยู่แล้วด้วย  ฉันไม่ค่อยเชื่อฟังใครน่ะ  เจอกันทีไรก็มองหน้ากันไม่ติดทุกที  ฉันถึงได้ออกมาซื้อคอนโดอยู่เอง  สบายใจกว่าเยอะ” เขาปล่อยปอยผมให้ร่วงปรกทับดังเดิม “แต่เสาร์นี้วันเกิดหลานจะไม่ไปก็คง.....ทำอะไรของแก”
พึ่บ...  เส้นผมถูกยกกลับขึ้นไปใหม่  ดวงตาฉงนช้อนขึ้นจ้องรอยแผลเป็นนั้นไม่วางตา  แถมไม่มองเฉย ๆ ปลายนิ้วหยาบไล้สัมผัสไปบนรอยนูนอย่างแผ่วเบา
แสงชะงักไปเล็กน้อย  ไม่เคยมีใครตั้งใจแตะต้องตรงนั้นมาก่อน  น่าแปลกที่มันทำเขาร้อนวูบวาบในอก  ไม่ได้เจ็บแผลเก่าหรอก แต่เป็นเพราะดวงตาหมาจิ้งจอกที่ช้อนมองนี่ต่างหาก  มัวแต่สนใจแผลจนเผลอขยับขาขึ้นมาเกยเขาไปแล้วครึ่งตัว  ตอนนั้นเองที่แสงรู้สึกว่าจุดที่สัมผัสกันร้อนไม่ต่างจากอกเลย

“อูย....ตอนเย็บคงเจ็บน่าดูเลย” คุณหมอจำเป็นให้ความเห็น “เฮียเลยหัวล้านเป็นเส้นเลยเนอะ”
“รอยแค่นั้นไม่ได้เรียกว่าหัวล้านสักหน่อย” เรียวคิ้วขมวดเข้าหากัน  ทั้งที่รำคาญแต่ไม่คิดจะปัดมือออกเลยสักนิด  แสงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น  รอจนฝ่ายนั้นลูบจนหนำใจแล้วผละออกมาเอง
“ปาแค่แม่เหรอ  พ่อเฮียไม่ปาด้วยเหรอ”
“ถามได้หยาบคายชะมัด” ปากพูดแบบนั้นแต่เกือบจะหลุดขำแล้วเชียว “พ่อรับได้น่ะ  ประหลาดดีบ้านอื่นเขาจะมีปัญหากับพ่อทั้งนั้น แต่ฉันสบายมาก”
“ดีจังเลยน้า~  พ่อเฮียใจดีเหมือนพ่อผมเลย”
แสงยิ้มเยาะ  ดูท่าคุณณรงค์จะใจดีอย่างเรนมันว่าแหละ  ถึงได้จ่ายเงินชาวบ้านทั้งที่เก็บเงินไม่ได้จนเป็นหนี้เป็นสินให้ลูกชายมาช่วยชดใช้อยู่นี่ไง  เขาตำหนิในใจ แต่ไม่ยอมพูดให้แซ่ซ่งคนลูกฟังหรอก
แสงนึกขอบใจที่นเรนทร์ไม่ได้มองเขาด้วยความสงสารเวทนาเลยสักนิด  ถ้าให้พูดตามตรงมันก็แค่อยากสอดรู้นั่นแหละ
เรนกระตุกยิ้ม  แน่ล่ะ...เรื่องของคนที่ชอบใครจะไม่อยากรู้

“ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าที่คุณฉานพยายามนัดกินข้าวก็เพราะอยากให้เฮียกับแม่ดีกันงั้นสิ”
“ฉานมันเป็นเด็กดี” แสงพูดราวกับว่าน้องชายที่ห่างกันแค่สองปีเป็นเพียงเด็กน้อย “ก็นะ  เขาโชคดีแล้วที่มีไอ้ฉาน.....ลงไปได้แล้ว หนัก”
เพราะทับเขามานานโดยไม่รู้ตัวเรนจึงชักขาหลบแทบไม่ทัน  ชายหนุ่มพาดขาลงบนโซฟาดังเดิม  นี่เขาเผลอปีนตัวเฮียแสงเลยเหรอเนี่ย  สงสัยบรรยากาศพาไป  โทษลมโทษฟ้าไม่มีการโทษตัวเองทั้งนั้น

“ยุคนี้แล้วเขาอาจจะเริ่มยอมรับเฮียแล้วก็ได้นะ”
“ไม่มีทาง  ไม้แก่ดัดยากไม่เคยได้ยินหรือไง” แสงวางอุปกรณ์สูบยาสีเงินลงบนโต๊ะ  สำหรับวันนี้พอแค่นี้ก่อน “ก็เหมือนคนกินหมามาตั้งแต่เกิด  วันดีคืนดีมีคนมาบอกว่าหมากินไม่ได้เขาจะเชื่อไหมล่ะ”
“นั่นสินะ....”
“ทางที่ดีไม่ต้องข้องเกี่ยวกันดีกว่า” หนุ่มใหญ่ถอนหายใจ “เฮ้อ~ แต่เสาร์นี้เลี่ยงไม่ได้จริง ๆ”

คิดถึงหน้าออดอ้อนของหลานทั้งสองแล้วจะใจจืดใจดำได้ยังไงเล่า  จะว่าไปต้องรีบหาของขวัญให้พอใจซะแล้ว  ไม่รู้ว่าเด็กสมัยนี้ชอบอะไร  ปีก่อนซื้อหนังสือนิทานให้ก็ดูดีใจไม่สุดชอบกล  ถ้าแบบนั้นของเล่นก็น่าจะดีกว่า...

“โทษทีนะเฮีย”
แสงหลุดออกจากภวังค์  ลืมไปได้ยังไงว่ายังมีเด็กอีกคน  ตอนนี้มันนั่งคร่ำเคร่งคิ้วขมวด
“เพราะผมชอบเสือกเลยทำให้เฮียต้องมาเล่าเรื่องไม่ดีเลย”

เด็กเวรเสียด้วย....

ทั้งที่น่าจะเขกกะโหลกโขกหัวให้สาสมความสอดรู้ของมันแท้ ๆ แต่แสงกลับเลือกที่จะวางมือลงบนกลุ่มผมสีทองแล้วขยี้มันเหมือนเล่นกับหมา

ร่างสูงเหยียดตัวขึ้นยืน “ไม่ต้องคิดมาก  ฉันจะเคืองก็เรื่องเดียว”
“........”
“ถ้าเขาคิดว่าฉันซื้อแกมามันดูถูกรสนิยมกันมาก”
“โห...เจ็บชะมัด!”
นอกจากไม่สนคำโวยวายแล้ว  แสงที่ยืนค้ำหัวอยู่ก็ควักกระเป๋าสตางค์ออกมาเปิดพร้อมยื่นเหรียญสิบสามเหรียญมาให้ “ซักผ้าซะ”
“ขอบคุณครับ” เด็กซ่งรับเงินด้วยตาเป็นประกาย  ลืมที่โดนดูถูกเสียสนิท  ไม่สิ...ชินแล้วมากกว่า  เฮียก็ตบหัวแล้วลูบหลังแบบนี้ตลอดล่ะน้า~

แผ่นหลังกว้างน่าซุกซบอยู่ห่างไปเพียงนิดเดียว  สัมผัสอุ่นจากมือเมื่อครู่ยังติดแหงกบนหัวอยู่เลย  ร่างกายมันเลยร่ำร้องได้คืบจะเอาศอก  ฉับพลันนั้นเผลอเกร็งลำคอค่อย ๆ ยื่นหัวเข้าไปใกล้  อีกนิดเดียวเท่านั้นสันจมูกก็จะปักหลังพอดี...

“ยังไม่รีบไปอีก” เหยื่อหันขวับแล้วกระดุ้งกับใบหน้าที่แทบแนบหลัง “ทำท่าอะไรของแก”
“มะ...ไม่มีอะไร แค่เสียศูนย์ตอนลุกนิดหน่อย  แฮะ ๆ” ไอ้เรนกุมสีข้างที่ถลอกปอกเปิกลุกขึ้นหนีความอับอาย “ไปเดี๋ยวนี้เลยครับ”

   ฝากไว้ก่อนเถอะเฮียแสง...

.........................................................
....................................
...............
.......
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 13 26/02/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 05-03-2017 23:41:10



“ออกไปซื้อของขวัญกับฉันหน่อยได้ไหม”

เคร้ง!  ตะหลิวร่วงตามแรงโน้มถ่วงโลก  หวิดปักนิ้วก้อยตีนไปไม่กี่มิลฯ  คนฟังแข้งขาอ่อนแทบล้มพับตอนก้มลงไปเก็บ...
“ฮะ..เฮียว่าอะไรนะ”
“ไปซื้อของกับฉัน” แสงชี้นิ้ว “ล้างตะหลิวก่อนสิวะ  จะฆ่าฉันหรือไง”
   ฆาตกรรีบโยนของกลางลงซิงค์ล้างจาน  ยังไม่วายคว้าอันใหม่ด้วยมืออันสั่นเทาหวิดจะร่วงอีกรอบ “เฮียชวนผม....ปะ...ไป....”
   “ซื้อของ” แสงรีบเติมคำในช่องว่าง  นึกกลัวสิ่งที่จะออกจากปากเรนไม่น้อย “ของขวัญหลานฉัน”
   “ทำไมถึงมาชวนผมล่ะครับ”
   คนแก่กว่าถอนหายใจ “ปีก่อนฉันซื้อนิทานให้  พอใจดูไม่ค่อยชอบ  เลยคิดว่าให้เด็กที่อายุสมองเท่ากันช่วยเลือกน่าจะดีกว่า”
   “มีคนบอกหรือเปล่าว่าเฮียขอร้องคนได้แย่มาก”
   “ฉันไม่ได้ขอร้อง” คนปากแข็งยักไหล่ “ก็แค่ชวน  จะไม่ไปก็เรื่องของแก”
   “ไปครับไป!”
   “ไม่ต้องเก็บงานแล้วเหรอ”
   “หึ” พ่อครัวยกนิ้วโป้งพร้อมแสยะยิ้ม “เรียบร้อยแล้วล่ะครับ  แค่รอเขานัดตรวจงานผมก็จะกลับมารวยแล้ว”
   คนไถเงินกระตุกยิ้ม “กล้าพูดนะ”
   “ความจริงว่าจะกลับมาทำงานกับลุงบุญนั่นแหละ แต่ไม่ได้บอกแกก่อนเกิดโผล่หัวไปที่ไซต์เลยโดนด่าแหงม ๆ” มือซ้ายกระดกกระทะอย่างเชี่ยวชาญ “นาน ๆ ทีพักบ้างก็ดีเหมือนกัน”
   “ถ้าตั้งใจจะหยุดแต่แรกแล้วแกแหกขี้ตาตื่นมาทำไม”
   นเรนทร์เหลียวใบหน้ามองคนที่พ่นคำถามโง่ ๆ “ก็ต้องทำข้าวเช้าให้เฮียนี่นา”

   พรึ่บ...

   โน้ตบุคถูกกางขึ้นกะทันหันเพื่อบังใบหน้าดุที่ขึ้นสีแดงเรื่อ

ฉะ...ฉิบหายแล้ว  เผลอคิดไปได้ว่าคำตอบมันน่ารักชะมัด....
   
แสงก้มตัวลงจนหลังโก่งเพื่อให้ไอ้จอสี่เหลี่ยมนั่นบังได้มิด  ดวงตาดุจเหยี่ยวโผล่พ้นมาลอบดูฝ่ายตรงข้าม  โชคดีที่ไอ้เด็กซ่งมัวแต่ง่วงกับการพลิกไข่ม้วนเลยไม่ทันได้สังเกตปฏิกิริยาเมื่อครู่  ไม่ไหวเลยไอ้แสงทำไมเห็นกงจักรเป็นดอกบัว
   ตะ...แต่มันลงทุนตื่นเช้าเพื่อเขาทุกวันแบบนี้มันออกจะเหมือน.....  ไม่สิ! มันทำงานบ้านแลกที่ซุกหัวนอนก็ต้องตื่นตามหน้าที่อยู่แล้วไม่เห็นแปลกเลย  ไม่มีทางคิดอะไรเกินเลยหรอก  ขนาดนอนด้วยกันทุกคืนยังตัวแข็งทื่อเป็นหินกันทั้งคู่ปานนั้น
   อาหารเช้าวันนี้เป็นไข่ม้วนทรงเครื่องใส่แฮมสับละเอียด  เหมือนจะไม่อิ่มแต่นเรนทร์ใช้ไข่สี่ฟองทอดเลยใหญ่อืดเต็มจาน  หน้าตาทุเรศนิดหน่อยเพราะเละตอนพลิกด้าน  แสงก้มดูอาหารในจานก่อนจะเงยหน้ามองขี้ข้าที่ง่วนอยู่กับการล้างอุปกรณ์
   เขาไม่เคยอยู่ในสถานการณ์นี้มาก่อน...
ทุกครั้งเรนจะออกห้องหลังทำอาหารเสร็จ แต่ครั้งนี้ไม่....  ใจคอเขาจะจ้วงข้าวเข้าปากทั้งที่มีเด็กน้อยหิวโหยนั่งมองเฉย ๆ ได้ลงคอเชียวเหรอ  จิตสำนึกคนดีที่ซ่อนอยู่ในซอกหลืบของหัวใจร่ำร้อง  อีกะแค่แบ่งอาหารให้
“เรน”

คิดซะว่าเหมือนเขี่ยเศษกระดูกให้หมาจรฯ แล้วกัน

“มากินข้าวกัน”

   สีหน้าของมันที่ตอบกลับมาทำเอาแสงต้องมุดหลังจอคอมอีกครั้ง....

…………………………………………
…………………………
……………
…..


ทั้งที่มีคอมมูนิตี้มอลล์อยู่ใกล้คอนโดแท้ ๆ แต่กลับเดินไม่ได้ เพราะฝั่งตรงข้ามเป็นถิ่นเฮียอู๋  แสงเลยต้องโง่ขับรถอ้อมไปห้างสรรพสินค้าแทน  โดยมีไอ้ตัวดีหัวเราะแหะ ๆ ว่า ‘ห้างใหญ่เฮียจะได้มีของให้เลือกเยอะกว่าไง’
‘ข้าวเช้าร่วมกันมื้อแรก’ ผ่านไปอย่างธรรมดากว่าที่คิด เพราะกลัวแสงจะเปลี่ยนใจเรนเลยไม่แซวให้มากความ  แถมตัวเองก็ดีใจจนไม่มีหน้าไปแซะใครแล้วล่ะ  แช่กระทะเสร็จก็คว้าจานลากเก้าอี้มานั่งฝั่งตรงข้ามรอให้เฮียตักแบ่ง  จากนั้นก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระ
   ห้างสรรพสินค้าตั้งอยู่ที่ริมถนนรถติดแหง็กทั้งที่มาวันธรรมดาแท้ ๆ  แสงต้องใช้เวลาถึงครึ่งชั่วโมงกว่าจะหาที่จอดรถได้  เล่นเอาหงุดหงิดอยู่เหมือนกัน  ในขณะที่ไอ้ตัวแสบนั่งผิวปากสบายเป็นตุ๊กตาหน้ารถน่าตบกะโหลกคว่ำเสียจริง

   “ของสดในตู้เย็นหมดพอดี  แวะซื้อเลยได้ไหมเฮีย” ขี้ข้าถามพลางปลดเข็มขัดนิรภัยออก “ผมเอาเงินที่เฮียให้ติดกระเป๋ามาด้วยนะ”
   “เอาไว้ก่อน  รีบไปเลือกของขวัญให้มันเสร็จก่อน” คนขับปิดงับประตูทันทีที่พูดจบ  เขาไม่ชอบทำอะไรค้าง ๆ คา ๆ ขอเคลียร์ให้จบไปทีละเรื่องก็แล้วกัน
   จะว่าไปเขานี่ก็บ้าบอเสียจริง  พูดจาระแวงว่ามันจะขโมยของสารพัดแต่ฝากเงินให้มันซื้อของเข้าบ้านตลอด  ถึงจะพร่ำบอกตัวเองว่าแค่เงินไม่กี่ร้อยก็ให้มันขโมยไปสิ แต่ส่วนลึกกลับมั่นใจว่านเรนทร์ไม่มีวันขโมยของอย่างแน่นอน  คนอย่างมันไม่ทำอะไรที่คาดเดาง่ายอย่างนั้นหรอก  ต้องซับซ้อนเล่นท่ายากผาดโผนโรลเพลย์นู่นถึงจะใช่
   เพราะมีเป้าหมายชัดเจนทั้งคู่จึงมุ่งหน้าไปยังโซนของเล่นเด็กทันที  มันตั้งอยู่ชั้นบนสุดของโซนห้าง  แถมมีของให้เลือกละลานตาจนแสงจับต้นชนปลายไม่ถูก  สารภาพเลยว่าไม่เคยมาเหยียบแผนกนี้เลย  มากสุดก็แค่เดินผ่าน
   ชั้นวางสินค้าเรียงรายเป็นแถว  ฝั่งขวาเป็นเสื้อผ้าแบรนด์ต่าง ๆ ฝั่งซ้ายเป็นโซนของเล่นที่แบ่งยิบย่อยลงไปอีก  ทั้งชายหญิง หรือแม้แต่บอร์ดเกมสำหรับผู้ใหญ่ก็มีขายเช่นกัน

   “ควรจะเริ่มจากตรงไหนดี” เมื่อจนปัญญาจำต้องหันไปถามคนเด็กกว่า “แกเคยมาซื้อของแบบนี้ไหม”
   “ผมลูกคนเดียวนะ”
   “ไร้ประโยชน์ชะมัด”
   “อะไรเล่า!” เรนงึมงำ “อีกะแค่ซื้อของขวัญมันจะไปยากอะไร  เริ่มจากเฮียอยากให้อะไรกับหลาน”
   ทั้งที่คำถามง่ายปานนั้นแต่คุณลุงนิ่งไปนานมาก  ก่อนจะตอบอย่างไม่มั่นใจ “สมองเด็กกำลังพัฒนาก็ต้องอ่านหนังสือสิ”
   “เพราะคิดแบบนี้ปีที่แล้วหลานถึงได้หน้ามุ่ยตอนได้ของไม่ใช่เหรอครับ” เรนถองสีข้างแซว “ป่านนี้หนังสือนิทานเฮียนอนเป็นปุ๋ยอยู่ในบ้านแล้วมั้ง  เปิดอ่านสักหน้าหรือเปล่าก็ไม่รู้”
   “แกถามเพื่อจะมาตอกย้ำฉันเรอะ”
   “เฮียนี่ไม่ได้พัฒนาเอาเสียเลย” เห็นมันส่ายหัวเอือม ๆ แล้วแสงอยากจะยันสักโครม “ในเมื่อเฮียอยากให้หลานพัฒนาแต่เลือกอะไรน่าเบื่อแบบนั้นมันออกจะ...”
   “งั้นหนังสือนิทานมีเสียง”
   “ยังจะนิทานอีกเหรอ!” เรนล่ะยอมใจความทึนทึกของเฮียเลย “เฮียคิดอะไรง่าย ๆ อย่างของเล่นเป็นไหม  สมัยเด็กไม่เคยอยากได้เหรอ  หรือเกิดมาก็แก่แดดเลย”
   คนฟังน้ำท่วมปาก  นี่มันจะได้ใจถอนหงอกเขาเกินงามไปแล้วนะ...
   “ของเล่นไม่ใช่อะไรไร้สาระนะเฮีย  เอาไปเล่นกับเพื่อนฟาดหัวกันเปรี้ยงปร้างเลือดออกก็ยังถือว่าได้พัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล”
   “แกพูดเหมือนหลานฉันเป็นเด็กแว้น”
   “ผมแค่ยกตัวอย่างน่า” ไอ้เด็กแสบรุนแผ่นหลังกว้างไปด้านหน้า “ซื้ออะไรที่หลานได้ใช้จริงดีกว่าเอาไปทิ้งขว้างนะ”
   “เออ ๆ เข้าใจแล้ว”

   ดูท่าการเอาตัวเรนมาช้อปปิ้งด้วยจะไม่เสียเปล่า  อย่างน้อยมันก็ช่วยชี้ทางสว่างให้เขาคล้อยตามได้  จริงสินะ...มัวแต่เลี้ยงหลานเหมือนอ่านคู่มือเลี้ยงลูกแบบนั้นมันใช้ได้ที่ไหน  อีกอย่างเขาก็กลับบ้านนาน ๆ ทีควรจะทำอะไรให้ทางนั้นประทับใจดีกว่า
   ถึงกระนั้นแสงก็เลือกของอย่างประดักประเดิด  ไม่รู้อันไหนเรียกว่าสวย  ยิ่งของเล่นเด็กผู้หญิงมีแต่โทนสีแปร๋น ๆ ยิ่งยากเข้าไปใหญ่  ขณะกำลังมึนงงเด็กโข่งข้างตัวก็ร้องทัก
   “อ๊ะ!  นี่ไง ๆ” มันชี้ไปที่ตุ๊กตาตัวหนึ่ง “หลานเฮียชอบเอลซ่าไหม”
   “ก็...เอ่อ...ไม่แน่ใจ”
   “ไม่แน่ใจว่าชอบ หรือไม่ใจว่าเอลซ่าคืออะไร”
   “รู้จักสิ  เรื่อง Frozen ใช่ไหม” นอกจากเพลงมันแล้วแสงก็คุ้นหูแค่ชื่อเอลซ่านี่แหละ  ดีนะเอาตัวรอดไม่ให้เด็กมันหาว่าเชยได้ “แต่ไม่รู้ว่าพอใจชอบหรือเปล่า”
   “เด็กสมัยนี้ใครก็ชอบเอลซ่าทั้งนั้นแหละ” ทั้งเป็นแค่ผู้ใช้แรงงานแต่เรนฝอยได้เป็นฉาก ๆ “ขนาดหลานลุงบุญยังงอแงอยากได้ชุดเลย”
   “งั้นเหรอ” หนุ่มใหญ่ก้มตัวลงมาดูยังชั้นที่เรนชี้  จ้องหน้าตุ๊กตาพิมพ์เดียวกับบาร์บี้เพียงแต่มีผมเปียสีทองและสวมชุดฟ้า  เขาเผลอขมวดคิ้ว “ฉันไม่ชอบหน้าตุ๊กตาแบบนี้เลย”
   “อ่า...เขาทำไม่ค่อยสวยอะเนอะ” เรนพยักหน้าเห็นด้วย  งานขายเด็กก็แบบนี้แหละ  รุ่นสะสมสวย ๆ เขาขายแพงให้ผู้ใหญ่นู่น “แต่ของแบบนี้มันมีคุณค่าด้านแบรนด์นะ  ขอแค่เป็นเอลซ่าเด็กก็ชอบแล้ว”
   ฟังมันวิเคราะห์แล้วแสงเผลอมยิ้ม “พูดจาฉลาดเป็นด้วย”
   “เห็นแบบนี้ก่อนลาออกผมเรียนบริหารนะ” มันยืดอกโอ้อวดก่อนออกเดินสอดส่องหาผลิตภัณฑ์ตัวอื่น “ถ้าไม่ชอบตุ๊กตาพลาสติกลองดูแบบผ้าไหมล่ะครับ”
   “อ๊ะ...นั่น!”

   ตาลุงผู้นิ่งเงียบไม่มีความเห็นมานานถึงกับหยุดชะงัก  ทำเอานเรนทร์สนใจว่าของชิ้นนั้นคืออะไร  รีบสาวเท้ากลับมายังล็อกข้าง ๆ แล้วก็พลันขมวดคิ้ว

   “ชุดทำอาหารนี่ไง  ได้ฝึกพัฒนาการเด็กด้วย”
   “เฮีย...” เรนถึงกับกุมขมับ  มองเครื่องครัวพลาสติกสีชมพูแปร๋นอันประกอบไปด้วยเตาไฟ  หม้อ  กระทะ และวัตถุดิบอีกสี่ห้าอย่าง  สิ่งเดียวที่บ่งบอกว่ามันคือ Frozen มีเพียงสติ๊กเกอร์หน้าตัวละครที่แปะอยู่เท่านั้น “ไม่เสริมสร้างพัฒนาการได้ไหมอะ  คุณฉานแกน่าจะเสริมให้พอแล้วนะ”
   “นี่ก็ Frozen แล้วนะ  ยังมีอะไรไม่พอใจแกอีกเหรอ” เด็กสมัยนี้มันจะเอาใจยากเกินไปแล้ว  ไหนจะหลาน  ไหนจะไอ้เรน “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยนะ”
   “สมัยนี้ยังมีเด็กเล่นทำอาหารอีกเหรอ  เฮียไม่ซื้อเตาขนมครกไปเลยล่ะ”
“แล้วตุ๊กตามันจะมีเยอะไปถมที่เหรอ  พอใจก็เพิ่งอวดว่าได้ตัวใหม่มา”
“เด็กผู้หญิงน่ะมีตุ๊กตาเยอะ ๆ ยิ่งดี  จะได้เล่นตั้งวงดื่มน้ำชาได้ไง!” เรนคว้าตุ๊กตาผ้าตัวสโนว์แมนจมูกแครอทขึ้นมา “เฮียเชื่อผม  เอาอันนี้”
“ไหนว่าต้อง Frozen”
“ไอ้นี่มันก็อยู่ในเรื่อง  นั่นไงล่ะ! เฮียไม่ได้ดูจริง ๆ ด้วย”

โธ่เว้ย!  โชว์เด๋อจนได้

ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะเสียรู้เด็กทำเอาเรนกลั้นขำจนตัวสั่น  ทำไมเฮียน่ารักแบบนี้นะ....
จากที่เก้อเขินเลยกลายเป็นชายสองคนเถียงกันฉอด ๆ โอ้อวดสรรพคุณของขวัญที่ตัวเองเลือกไปเสียอย่างนั้น  น่าแปลกที่โดนเด็กถอนหงอกแล้วแสงดันคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาที่สนุกไปซะได้
นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ทำตัวเป็นเด็กงี่เง่า  พออยู่กับนเรนทร์มากเข้าความบ้ามันเลยออสโมซิสเข้าร่างไปด้วยล่ะมั้ง  ไม่อยากยอมรับเลยว่าเขาโหยหายช่วงเวลานี้มานานแค่ไหน  ยืนเถียงกันโง่ ๆ อย่างเรื่องเสื้อสีไหนสวยกว่า หรือเย็นนี้จะกินอะไรดี
ถ้าไม่สนิทคงไม่กล้าทะเลาะเหมือนเด็กเช่นกัน...

“สรุปว่าเอาชุดครัวนั่นแหละ” มือใหญ่คว้าป้าบขึ้นมาถือตรวจดูของว่ามีส่วนไหนบุบสลายบ้าง “เพราะฉันจ่ายเงิน”
“อ้างเหตุผลแบบนี้เลยเหรอเฮีย” คนจนก็แพ้ไปสิ  มามุกนี้เรนจะเอาอะไรไปสู้
“เขามีบริการห่อของขวัญให้ฟรีด้วยนี่” นอกจากไม่ต่อความแล้วยังเดินดุ่ม ๆ ไปตรงเคาน์เตอร์แบบไม่สนใจความเห็นใคร  เขาวางมันลงบนโต๊ะบอกกับพนักงานด้วยเสียงเฉียบขาด “ห่อให้ด้วยนะครับ”

คนแพ้มองตุ๊กตาโอลาฟในมืออย่างอาลัยอาวรณ์  เวลานี้รอยยิ้มของมันดูเย้ยหยันชอบกล  เรนจับแขนสองข้างของมันเขย่าไปมาเป็นการระบายอารมณ์
แสงเหลือบมองเด็กโข่งด้วยหางตา  ก่อนจะเรียกเสียงดัง




“เรน!  รีบหยิบมาจะได้คิดเงินทีเดียว”

อ๊ะ!  คนฟังเบิกตาโพลง  ใบหน้าดีใจแบบนั้นเล่นเอาแสงประหม่า

“นาน ๆ ทีซื้อสองอย่างเลยก็ได้” ประโยคต่อมาเบาหวิวคล้ายจะพึมพำบอกตัวเอง “พอใจจะได้ดีใจ”


   พอใจ...หรือใครกันแน่...

.....................................................
..............................
...............
.......


นเรนทร์ยืนพิงกำแพงฮัมเสียงตามเพลงที่ดังลอดลำโพงของห้าง  วันนี้เขาได้ใช้โควตาความสุขของเดือนนี้หมดไปหรือยังนะ  หรือพระเจ้ามีโปรสะสมแต้มแล้วเขาแจ็กพอตแตกพอดี  ทำไมเฮียแสงถึงได้อ่อนโยนด้วยขนาดนี้
‘อ่อนโยน’ คำศัพท์ที่ห่างไกลจากสิ่งที่แสงพ่นออกมาลิบลับ  คนอื่นอาจคิดอย่างนั้น แต่นเรนทร์ค้านหัวชนฝา  คนอีโก้เยอะอย่างเฮียแสงไม่ยอมปรึกษาใครง่าย ๆ หรอก แต่กลับชวนเรนมาซื้อของ แถมยังยอมหยิบของที่เขาเลือกติดมือไปด้วย
แค่นี้หัวใจก็พลันฟูฟ่องต่อชีวิตไปได้หลายวัน  กำลังวิ่งเล่นในสวนดอกไม้ก็เห็นแสงเดินกลับมาพร้อมถุงกระดาษของห้างเต็มสองมือ  เจ้าจิ้งจอกจึงวิ่งโร่เข้าไปหาทันที

“ห่อเสร็จแล้วเหรอครับ”
“อืม” เขายกของในมือโชว์เล็กน้อย “กล่องใหญ่ชะมัด”
“กล่องใหญ่เด็กยิ่งชอบสิ  ตอนเด็กผมจับสลากได้กล่องที่ใหญ่สุดและหนักที่สุดในห้องด้วยนะ” เล่าไปมือก็เอื้อมไปยื้อแย่งถุงที่ใหญ่ว่ามาช่วยถือ  ทั้งที่น้ำหนักมันเบาหวิวทั้งคู่แท้ ๆ “ดีใจแทบแย่  เพื่อนทั้งห้องอิจฉากันใหญ่”
“แล้วได้อะไร”
“ข้าวสาร”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” คนหน้าดุระเบิดเสียงหัวเราะอย่างห้ามไม่อยู่
“ไม่ขำนะครับ  ตอนแกะแทบร้องไห้แหนะ!”
“แกนี่มันดวงซวยชะมัด”

   ถุงในมือแกว่งไปด้านหน้าร่วงลงข้างลำตัว  โบกไปมาราวเด็กเล่น  เรนเดินขนาบข้างแสง  มีบางจังหวะที่แขนเสียดสีกัน แต่เมื่อไม่ถูกตำหนิเท่ากับว่าอนุญาต  เขาจึงขยับเข้าไปอีกรอจังหวะที่แตะกันไม่กี่วิฯ เพื่อให้หัวใจเต้นแรง
   หลังเสร็จภารกิจหลักแล้วก็ควรพุ่งตรงไปซูเปอร์มาร์เก็ต  ทว่าแสงขอแทรกคิวด้วยการแวะร้านหนังสือสักหน่อย  เห็นว่าอยากได้นิตยาสารแต่งบ้านมาดูแก้เซ็งสักหน่อย  ถึงจะไม่มีโครงการทำอะไรแต่งานอดิเรกพวกนี้ใช้คุยกับลูกค้าฆ่าเวลาได้เป็นอย่างดี
   ร้านหนังสือป้ายสีแดงพร้อมไฟขาวสว่างตาจึงเป็นจุดหมายให้เข้าไป  แสงไม่รอช้าที่จะพุ่งตรงเข้าหาชั้นนิตยสารพอดี  มือจับเล่มนู้นเล่มนี้มาเปิดผ่านตา  คาดว่าสุดท้ายจะได้เลือกฉบับล่าสุดนี่แหละ
   เรนที่เดินตามเข้ามาก็พลอยกวาดสายตาดูไปด้วย  ข้าง ๆ ชั้นวางแมกกาซีนคือหนังสือพิมพ์หลายหัวเรียงรายเต็มไปหมด  เขาวาดสายตาอ่านพาดหัวข่าวทีละฉบับอย่างไม่เร่งรีบ  บ้างก็หยุดทึ่งพวกหนังสือพิมพ์บันเทิงที่พาดหัวข่าวด้วยภาษารุนแรง

   “โห...” มันกระตุกแขนเสื้อคุณทนาย “เขียนแรงขนาดนี้เขาไม่ฟ้องเหรอ”
   “หือ” ทางนั้นเหลือบตามอง “ก็มีฟ้องบ้างแหละ  ของไร้สาระพรรค์นั้นไม่ต้องดูหรอก”
   ยังไม่วายมาควบคุมความประพฤติเรนไปอีก  ทว่าเด็กซ่งมันฟังที่ไหนเล่า  มือเอื้อมไปหยิบเล่มที่ใกล้มือที่สุดมา “เฮียดูอันนี้สิ  เขียนคำว่า ‘หวอ’ พร้อมลงรูปถ่ายช้อนแบบนี้  มันออกจะ”
   “เดี๋ยวนะ...”

   พึ่บ...   แสงคว้าหนังสือที่เขาเพิ่งด่าว่าไร้สาระออกจากมือเรน  ที่เขาสนใจไม่ใช่พาดหัวหลัก แต่เป็นข่าวรองกรอบด้านล่างต่างหาก


   ‘จมูกทะลุกลางงาน  ไฮโซอักษรย่อด.  ลั่นจะเอาผิดหมอฉ.ให้ถึงที่สุด’

   วินาทีนั้นเขาร้อนรนจนเผลอเปิดอ่านอย่างเสียมารยาท  พลิกไปยังหน้าที่บอกไว้ในทันที  ดวงตาดุจเหยี่ยวกวาดเอาข้อมูลทั้งหมดใส่หัว  ทั้งที่ตั้งคลินิก  คำบอกใบ้ต่าง ๆ นานา
   ไม่ผิดแน่....  แสงพึมพำออกมาขณะที่ปิดหนังสือพิมพ์ลง....



“นี่มันไอ้ฉาน...”


TBC


ตอนนี้ยาวมากค่ะ  พิมพ์จนนิ้วล็อก แถมตัดจบได้ค้างสาแก่ใจอีช้อยมากค่ะ
เขียนไปก็หลงความเป็นพระเอกซีรีส์ของอาไป  ทั้งซึนทั้งปากร้าย  ถ้าไม่ถึกแบบเรนคงทนไม่ไหว 5555
เจอกันตอนหน้านะคะ  ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

PS.ขอบคุณคุณมาโซซายตี้ ที่ทักเรื่องไฟนะคะ  คนเขียนลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปค่ะ  เดี๋ยวจะทำการปรับแก้ไขนะคะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 05-03-2017 23:59:47
 คนแก่นี่มันแก่จริงๆ นึกว่าวันนี้จะไม่มาซะแล้วค่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 06-03-2017 00:21:46
มีการกินข้าวเช้าด้วยกันด้วยอะ ความสัมพันธ์พัฒนาไปไกลจริงๆค่ะ คุณผู้โช้มมม  :-[  :-[  :-[
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 06-03-2017 00:37:39
เป็นตอนที่มีหลายอารมณ์มาก

สนุกสุด ๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 06-03-2017 00:40:10
 :laugh: :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-03-2017 01:06:35
ได้แตะนิดแตะหน่อยก็เอาเนอะคนเรา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: แงซาย ที่ 06-03-2017 02:00:11
ขอบคุณมากครับ  :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 06-03-2017 07:16:35
งุ้ยยยยยย ตอนนี้เขาสวีทกันเนอะ (?) ตอบไม่ถูกเลย ว่ระหว่างเฮียกะอิซ่งใครมันร้ายยย กว่ากัน?  เฮียก็มีความอ้อยเหอะ อิซ่งปีนมานัวเนียก็ไม่ทักไม่ห้าม แถมมาทำตะมุตะมิเขินหน้าแดง คิดเองอายเอง  อ๊อยยยย ลุงเอ้ยยยยย 5555555

อิซ่งนี่ก็สกิลอ้อยขยับขึ้นเป็นระดับโปรละนะตอนนี้ ดูดู๊ มีแอบซบหลัง มีแอบเดินเสียดสี มีเนียนชวนช้อปซื้อของเข้าบ้าน มีความเป็นแม่บ้านนะแกรรรร

เด่วพออิซ่งได้เงิน ทำสีผมใหม่ ราคี เอ้ย! ราศีก็จะจับขึ้น งานนี้หล่ะ! เรนจะเป็นคุณค่าที่แสงคู่ควร #พราววววว คอยดูๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 06-03-2017 10:36:41
พระเอกซีรีส์ 555555 โอย เฮียแสง ใช่ไหม

เปรียบกับ เยี่ยหัว แห่งป่าท้อแล้ว เฮียห่างหลายล้านปีแสงมาก 555555

หมอฉานจะโดนอะไร จมูกอะไรมาทะลุกลางงาน อยากรู้ค่ะ^^
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 06-03-2017 12:50:40
เกิดอะไรขึ้นกับฉานล่ะนั่น คุณแม่ยายท่าทางใจแข็งจังเลยค่ะ จะเป็นงานหินสำหรับกรรมกรอย่างหนูเรนในอนาคตรึเปล่าเนี่ย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 06-03-2017 19:42:49
อู้ยยย นุ้งเรนมักน้อย ขอแค่แขนเสียดกันก็พอใจจจจ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 06-03-2017 20:37:22
จะมาม่าหรือเปล่านี่
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 06-03-2017 21:19:47
กำลังฟินเลย เฮียแสงปากร้ายใจดี
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: allmysecret ที่ 06-03-2017 21:39:43
ชอบเรนนนนนน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 07-03-2017 11:51:54
ทำไมเรื่องนี้ถึงได้สนุกขนาดนี้ อยากให้มีมาลงทุกวันเลย
ตอนนี้ดีต่อใจมากๆ เฮียแสงอบอุ่นอ๊ปป้าสุดๆ แอร๊ยยยยยยยยย  :-[
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 07-03-2017 14:23:50
คู่นี้นี่มันดีจริงๆ เว้ยเหยย

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 07-03-2017 23:01:13
ว้าววววว ย๊าวว ยาววว
ดีใจจุง กระชับมิตรผูกสัมพันธ์กันไปอีก 55555
มีความแฟนเบาๆ ชอตยืนเถียงกันที่ห้าง น่ารัก
..อยู่ๆ กันไป ทำไรร่วมกัน รักกันได้แหละ สาธุ
รอตอนหน้า หมอฉานจะเป็นอย่างไรรรร
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 07-03-2017 23:32:48
  :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 08-03-2017 01:48:55
เดี่ยวนี้คุ่นี้เขามีพัฒนาการนะเนี่ย 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 08-03-2017 09:53:01
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: seii ที่ 08-03-2017 20:46:42
อ่านรวกเดียวเลย สนุกมาก :katai4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 10-03-2017 02:09:51
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 14 05/03/60] p.10
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 12-03-2017 23:14:08
ทวงครั้งที่ 15

“นี่มันไอ้ฉาน...”
   “อะไรนะ!?”

   คนเด็กกว่าหันขวับ  รีบยื้อแย่งหนังสือพิมพ์ในมือแสงมาคลี่ออก  จ้องสิ่งนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา...

   “หวอของคุณฉาน...”
   “ไม่ใช่โว้ย!” แสงอยากจะคว้าม้วนกระดาษฟาดลงหัวมันเหลือเกิน  ปลายนิ้วทิ่มเข้าไปที่พาดหัวด้านล่าง “ข่าวนี้ต่างหาก”
   “อ๊ะ! พูดถึงหมอจริงด้วย” คราวนี้เรนรีบพลิกอ่านต่อด้านใน  ดูเหมือนว่าเรื่องจะเกิดเมื่อวานนี้ในงานเปิดตัวธุรกิจเครื่องสำอางของดาราคนหนึ่ง  ไฮโซด.ที่ไปร่วมงานกำลังเม้าท์มอยกับกลุ่มเพื่อน  ทว่าจู่ ๆ ซีลีโคนก็ทะลุท่ามกลางแขกร่วมงานนับร้อย  พนันได้เลยว่าเป็น Talk of the town แน่นอน
   “ตัวย่อชื่อคลินิก  ชื่อหมอ  สถานที่ตั้งตรงกันทุกอย่าง  ลูกค้ามันส่วนใหญ่ก็เป็นพวกไฮโซด้วย” มาถึงตรงนี้แสงก็ขมวดคิ้ว  หน้าที่ดุอยู่แล้วทวีความน่ากลัวขึ้นไปอีก “นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย”
   “เขาขู่จะฟ้องคุณฉานด้วย” เรนทำท่าจะเสียบหนังสือพิมพ์เข้าที่เดิม แต่แสงดึงมาถือไว้เอง  ดูท่าจะซื้อกลับไปด้วย “เฮียไม่ลองโทรถามคุณฉานดูเหรอ”
   “ไม่จำเป็น”

   หนุ่มใหญ่เดินฉับ ๆ ไปยังเคาน์เตอร์เพื่อชำระเงิน  ทำเอานเรนทร์ได้แต่มองตาม  รอจนกระทั่งทางนั้นส่งสายตาสั่งให้ตามมาได้ชายหนุ่มถึงกล้าก้าวเท้าออกไป
   “ซูปเปอร์ฯ อยู่ชั้นล่างใช่ไหม  ลงลิฟต์ไปเลยแล้วกัน”
   “เอ่อ...” ทั้งที่เป็นคนบอกว่าจะมาเองแท้ ๆ แต่พอมีเรื่องแล้วเรนไม่กล้ารบกวนอะไรเลย “ผมไปซื้อที่ตลาดแถวคอนโดก็ได้ครับ”
   “มาถึงห้างแล้วก็ซื้อ ๆ ไปเถอะ”

   เจ้านายเขาว่าแบบนั้นเรนจะเถียงอะไรได้ล่ะ  ได้แต่ถือถุงกระดาษเดินตามไปเรื่อย ๆ  แสงไม่ใช่คนช่างพูด แถมเรนยังไม่กล้าเล่นอะไรมากเลยทำเอาบรรยากาศอึดอัดสุด ๆ
   ของสด ของใช้ในบ้านถูกหอบหิ้วเต็มสองมือ  ทว่าความอึมครึมยังไม่จบเพียงเท่านี้มันตามติดมาถึงในรถ  เรนนั่งตัวเกร็งฟังเสียงเครื่องยนต์ถูกติดก่อนภาพข้างหน้าจะเคลื่อนผ่านไป
   เขาไม่รู้ว่าเฮียแสงจะชอบความเงียบแบบนี้ไหม เพราะปกติเจ้าตัวก็ดุว่าเขาพูดมาก  ดวงตาเรียวเหลือบมองไปยังคนขับรถผู้มีใบหน้าเรียบเฉยเหมือนยามปกติ  ทั้งที่ควรจะสบายใจแต่นเรนทร์กลับเครียดยิ่งกว่าเดิม  เขาควรจะหาอะไรคุยสักหน่อย  ขามายังพูดไม่หยุดได้แท้ ๆ

   “เฮีย...เอ่อ...”
   สารถีเลิกคิ้ว
   “ขะ...ข้าวเย็นอยากกินอะไร”
   “อะไรก็ได้”
   “โธ่! นั่นมันยากที่สุดเลยนะ” ตุ๊กตาหน้ารถโอดครวญ “ระบุมาหน่อยไม่ได้เหรอ ต้ม ผัด แกง ทอด”
   “หมูทอดกระเทียม”
   “ครับ...”

   อืม...มาได้เท่านี้สินะ....
   สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้นั่งฟังเพลงจากวิทยุไปตลอดทาง  นเรนทร์เท้าแขนลงที่ขอบหน้าต่างเหม่อมองออกไปด้านนอก  แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจบรรยากาศภายในรถ
   เพราะออกมาก่อนเวลามื้อค่ำรถจึงไม่ติดมาก  พวกเขาใช้เวลาไม่กี่นาทีในการเดินทางกลับ  น้อยเสียกว่าตอนวนหาที่จอดรถเสียอีก  เรนเกี่ยวถุงพลาสติกเต็มสองมือแล้วเดินตามเจ้าของห้องเข้าลิฟต์ไป
   ทางเดินมืด ๆ ของชั้น 12 ทอดยาวอยู่เบื้องหน้า  รอจนแสงไขกุญแจห้องเรียบร้อยบทสนทนาถึงได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง

   “ทำกับข้าวเสร็จเรียกด้วยนะ  ฉันจะนอนสักงีบ”
   “ครับเฮีย”
   ก็ปกติดีนี่นา  คนที่ผิดปกติคือนเรนทร์เห็น ๆ เลยไม่ใช่หรือไง  คิดแล้วก็อยากต่อยตัวเองลงโทษข้อหาคิดมากจนเสียเรื่อง  ไม่อย่างนั้นตอนซื้อของคงได้พูดกับเฮียแสงมากกว่านี้แล้ว
   ไข่ไก่  นมสด  เนื้อสัตว์  ซอสปรุงรสถูกยัดเข้าที่ทางของมัน  เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยพ่อครัวจำเป็นจึงเริ่มประกอบอาหารตามที่ได้รับคำสั่ง
   ซ่า...  เสียงน้ำมันเดือดปุด ๆ ดังขึ้นตอนที่โยนกลีบกระเทียมลงไป  นเรนทร์ขยับตะหลิวในมืออย่างคล่องแคล่วรอจนกรอบได้ที่แล้วค่อยลงเนื้อหมู  เขาทำอาหารได้แค่ในระดับพื้นฐานเท่านั้น  ดังนั้นของทอดที่ไม่ต้องพิถีพิถันจึงเป็นงานถนัดที่สุด  ขอแค่ใช้อุณหภูมิที่พอเหมาะกับระยะเวลาในการทอดเท่านั้น  เสร็จเรียบร้อยก็พักให้สะเด็ดน้ำมันสักหน่อย  ราดบนข้าวสวยที่ซื้อมาจากซูเปอร์ฯ
   เรนมองดูผลงานของตัวเองอย่างพอใจ และเมื่อภารกิจเสร็จสิ้นไม่ได้ตั้งสมาธิอยู่กับสิ่งไหนเขาก็เริ่มได้ยินเสียงกรนแผ่ว ๆ จากบนโซฟา  ชายหนุ่มเช็ดมือเข้ากับขากางเกงก่อนจะเดินกลับมาหาเจ้าชายนิทรา
   ปลายเท้าโผล่เลยโซฟาออกมาดูไม่สบายนัก แต่กระนั้นแสงก็ยังหลับสนิทจนกรนคร่อก ๆ  ร่างสูงหยุดยืนตรงนั้นครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจนั่งยอง ๆ แทนที่จะปลุกเลย
   ว่ากันว่าปลุกคนหลับสบายมันเป็นบาป  คนจิตใจดีอย่างเขาเลยขอยื้อเวลาออกไปสักหน่อย  สองมือเท้าลงใต้คางขณะจดจ่ออยู่กับใบหน้าของอีกฝ่าย
   ตอนแรกเรนคิดว่าเฮียแสงจะเครียดเรื่องคุณฉานจนบ้าไปแล้ว  ข่าวใหญ่เสียขนาดนั้น  ยิ่งเกิดขึ้นกับคนดังไม่รู้ทางนั้นมีเส้นสายลู่ทางยังไงบ้าง  ไหนจะชื่อเสียงที่ป่นปี้อีก

   ถึงกระนั้นแสงก็ยังนอนหลับสนิท...
   แล้วเรนจะบ้าเครียดนู่นนี่ไปทำไมเล่า  ไม่เข้าใจตัวเองเลย  เขาไม่ได้หวังให้เฮียเป็นซูเปอร์แมนไปช่วยน้องชายหรอก  สิ่งที่คาใจอยู่นี่ไม่ใช่การคาดหวังให้เฮียเป็นคนดีแบบนั้น

   ก็แค่เป็นห่วง....

   กังวลว่าทางนั้นจะคิดมากไหม  เครียดจนผมร่วงหรือเปล่า  เห็นหลับสบายขนาดนี้ค่อยเบาใจหน่อย  ชายหนุ่มเอาแต่จ้องใบหน้าที่สงบราวกับพระพุทธรูป  เปลือกตาปิดสนิทบดบังความดุดัน  ถึงจะชอบใช้สายตาข่มขู่เพียงใด  สุดท้ายแล้วเรนก็ชอบมันอยู่ดี...

   “เฮีย กินข้าวกัน”

   ยิ่งตอนที่เปลือกตาเปิดขึ้นแล้วตาดำเคลื่อนมาหาเขานะ...
   กระจกที่ส่องแล้วหล่อที่สุดในโลกอยู่ตรงนี้เอง


....................................................
................................
........
....


   ห้องมืดสนิท แต่เรนก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี...

   พรึ่บ...
   ผ้าห่มสีดำถูกดึงรั้งเข้าที่ใต้คอ เพราะห่มผ้าคนละผืนเรนจึงสะดวกใจที่จะพลิกตัวไปมาในเวลากลางดึกเช่นนี้  เขาหลับไปแล้วรอบหนึ่ง แต่สมองเจ้ากรรมดันปลุกให้ตื่นอีกครั้ง  แถมรอบนี้ข่มตาหลับไม่ลงเลยทีเดียว
   สารเคมีในสมองคงทำงานผิดปกติล่ะมั้ง  ปกตินเรนทร์เป็นคนหลับลึกไม่ต่างจากเฮียแสงเลย  นอนแข็งทื่อเป็นศพกันทั้งคู่ แต่วันนี้ดันตาสว่างเป็นนกเค้าแมว  ใบหน้าซุกลงกับหมอนพลางก่นด่าตัวเองไปด้วย
   แผ่นหลังของแสงอยู่ห่างไปไม่ไกลโดยมีหมอนข้างกั้นกลางไว้  เห็นแล้วอยากจะยื่นหน้าเข้าไปซุกซบเหมือนกันแต่เกรงว่าจะถูกถีบร่วงได้  เฮียแสงน่ะหวงเนื้อหวงตัวจะตาย  กับคนอื่นอาจจะได้หมด แต่พอเป็นเรนแล้วไม่ยอมแตะเลย เพราะไม่ใช่สเปคล่ะมั้ง  ช่วยไม่ได้ที่ห่างไกลสโนว์ไวท์ไปหลายขุม
   ต่างหูเย็นเยียบแนบลงข้างแก้มยิ่งกระตุ้นให้ร่างกายตื่นเข้าไปใหญ่  ในเมื่อเป็นอย่างนั้นเรนจึงฆ่าเวลาด้วยการจ้องแผ่นหลังนั้นไปเรื่อย ๆ มองดูจังหวะการขยับหายใจเข้าออกอย่างไม่รู้เบื่อ
   เครื่องปรับอากาศส่งเสียงหึ่ง ๆ อยู่เหนือศีรษะน่าหนวกหูกว่าทุกครั้ง  เมื่อหลับไม่ลงเรนก็ฟุ้งซ่านตินู่นตินี่ไปหมด  ปลายจมูกเย็นชืดอย่างกับศพ  ต้องเป็นเพราะแอร์แน่ ๆ  นึกได้ดังนั้นก็ถือวิสาสะลุกขึ้นมาคว้ารีโมตที่ข้างฝาเพื่อกดเพิ่มอุณหภูมิ

   ตี๊ด ๆ ...

   โอเค เท่านี้ก็คงนอน...

   “นอนไม่หลับเหรอ”

   เฮือก!

   ตัวปัญหาสะดุดโหยงก่อนจะผินหน้ากลับไปที่เตียง  แผ่นหลังที่จ้องเมื่อครู่เปลี่ยนมาเป็นใบหน้าดุ ๆ ของเฮียแสง  สะลึมสะลืองัวเงียได้ที่เลย  เด็กซ่งภาวนาขอให้เป็นแค่การละเมอ...
   “เฮียตื่นเหรอ”
   “ก็แกขยับยุกยิกอยู่นั่นแหละ” แน่นอนว่าคำภาวนาไม่เป็นผล  นอกจากตื่นแล้วตายังเบิกโพลงประหนึ่งจะสังหารไอ้เรนเสียให้ได้ “ไม่ตื่นก็บ้าแล้ว”
   “แฮะ ๆ”
   “ปรับเสร็จแล้วก็กลับมานอนสิ”
   “ครับ ๆ”

   สั่งเป็นพ่อดุลูกชายนอนดึกไปได้  กระนั้นคนเด็กกว่าก็กุลีกุจอปีนกลับขึ้นเตียงมาตามคำสั่ง  นเรนทร์พลิกตัวนอนตะแคงหน้าเข้าหา  ประสานสายตาเข้ากับดวงตาดุ แต่ทางนั้นรีบปิดเปลือกตาลงทันทีราวกับว่าง่วงเสียเต็มประดา

   “เป็นอะไร ทำไมไม่หลับไม่นอน”
   “หือ” เรนแปลกใจเล็กน้อยที่แสงเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน “เฮียถามผม?”
   “แกจะให้ฉันถามผีที่ไหน”
   ‘เออเนอะ’ เรนพึมพำ  ก็รู้ว่าตัวเองโง่ แต่ไม่คิดว่าจะโง่ขนาดนี้
   หนุ่มใหญ่พ่นลมหายใจ  เป็นการซ้ำเติมโดยไม่ต้องออกเสียง “เลิกขยับตัวได้แล้ว  มันสะเทือนมาถึงฉันนะ”
   “ขอโทษครับเฮีย” มือขวาสอดเข้าไปใต้หมอน “รอบนี้จะนอนแข็งทื่อเป็นศพเลย”
   “ก็ดี”

   พรึ่บ...  ผ้าห่มถูกดึงลงเล็กน้อย เพราะเรนปรับแอร์แสงจึงต้องเปลี่ยนการนอนสักหน่อย  ขณะกำลังเคลิ้มใกล้จะเฝ้าพระอินทร์ก็รู้สึกถึงแรงกระตุกตรงผ้าห่ม

   “เฮีย ๆ”
   คนถูกขัดขมวดคิ้ว “อะไรอีก”
   “เฮียไม่เครียดจริงเหรอ” พอได้พูดแล้วมือที่จับผ้าห่มก็คลายออก “น้องชายโดนขู่ฟ้องเลยนะ”
   “ถ้าฉานมันสู้คดีอาจจะชนะก็ได้” ทนายกล่าวเสียงเรียบเฉย “ก็ต้องขึ้นอยู่กับว่าทางนั้นงัดหลักฐานอะไรมาสู้ล่ะนะ  ฉานมันฉลาดไม่เสริมของใครจนทะลุง่าย ๆ หรอก  ให้ฉันเดา...ไฮโซด.อะไรนั่นคงอยากได้โด่ง ๆ แบบฝรั่ง  ไม่ยอมดูเนื้อจมูกตัวเองมันถึงได้ทะลุออกมา”
   “อืม.....”
   “อีกอย่างคดีแบบนี้ใครเขาฟ้องให้เอิกเกริกกันล่ะ  สู้แอบไปแก้ทรงเงียบ ๆ ไม่ดีกว่าเหรอ  เพราะงั้นแกก็ไม่ต้องห่วงมันหรอก”
   “ผมไม่ได้ถามถึงคุณฉานสักหน่อย”

   กึก... 
   คนฟังถึงกับชะงัก  แสงร้อนวูบในอกอย่างบอกไม่ถูก  ลำพังแค่ถูกปลุกกลางดึกก็วุ่นวายอยู่แล้วยังต้องมาวูบวาบเหมือนกรดไหลย้อนอีก  สงสัยไอ้เรนจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของแท้เลยล่ะ
   พูดแบบนั้นก็เท่ากับว่าเป็นห่วงแสงไม่ใช่หรือไง  ตีความไม่เห็นยากเลย  หนุ่มใหญ่คิดแล้วพลันร้อนผ่าวจากอกมาถึงใบหน้า  ลำบากต้องขยับพลิกตัวหันหน้าเข้าหากำแพง

“ฉันไม่ได้คิดมากอะไร  คนเราโตแล้วย่อมมีเรื่องของตัวเอง”
“......”
“ขนาดฉันโดนแกอัดคลิปแบล็กเมล์ฉานมันยังไม่รู้เลย”
“ฮ่า ๆ ๆ นั่นสินะครับ” คนร้ายหัวเราะกลบเกลื่อน “เสียดายจัง  แบบนี้งานวันเกิดคงกร่อย ๆ”
“ช่วยไม่ได้  จังหวะมันมาพอดี” แสงซุกใบหน้าลงกับหมอนเป็นเชิงตัดรำคาญว่าจะนอนแล้ว “แกเองก็อย่าสอดเรื่องชาวบ้านนักเลย”
“ใจร้ายชะมัด”

จังหวะที่เคลิ้มจะหลับอยู่แล้วเชียว  ไอ้เด็กนรกก็ดันพูดอะไรไม่เข้าท่าอย่าง...


“เห็นเฮียไม่เครียด ผมเลยเครียดแทนไง”


ตรรกะวิบัติของมันเล่นเอาคนแก่นอนแข็งทื่อฟังเสียงกรนไปเป็นชั่วโมง


.........................................................
.....................................
...............
......




   วันพฤหัสของสัปดาห์นั้นแสงผีเข้าอีกครั้ง  เขาบังคับให้นเรนทร์ที่ตัวเหม็นเหงื่อไปอาบน้ำจากนั้นก็ลากขึ้นรถ  ขับออกไปไม่พูดไม่จาจนทางนั้นเผลอคิดว่าเฮียใหญ่ออกคำสั่งเด็ดขาดให้ถ่วงน้ำไปเลย
   หลังนั่งเกร็งอยู่หลายนาทีก็พบว่าถูกพาตัวมาที่ห้างสรรพสินค้าเดิม  ไอ้ขี้ข้าโดดลงรถแล้วตามเจ้านายต้อย ๆ เข้าไป  ไม่น่าเชื่อว่าจุดหมายปลายทางคือซูเปอร์มาร์เก็ตที่เดิม  ขณะกำลังทำหน้าโง่สงสัยอยู่นั่นเองคำสั่งแรกก็ออกจากปาก

   “ไปเอารถเข็นมา”
   “ครับ?”
   “เร็วสิ”
   “คือเฮีย...” เรนบุ้ยปาก “จะช้อปปิ้ง?”
   “ฉันจะซื้อขนมให้หลาน  รอบก่อนรีบไปหน่อย”
   “อ๋อ” เรนตบอก “ก็เลยให้ผมช่วยเลือก”
   “ช่วยอะไร  ฉันลากแกมาถือของต่างหาก”

   ชนชั้นแรงงานถึงกับหน้าซีดเผือด และก่อนที่จะโดนย้ำอีกครั้งชายหนุ่มก็พุ่งตัวไปคว้ารถเข็นมาคันหนึ่งพร้อมขับเคลื่อนตามบัญชา  แสงเห็นแล้วก็พยักหน้าเป็นการบอกว่า ‘ตามฉันมา’
   แผนกแรกที่เข้าไปคือโซนขนมจำพวกช็อกโกแลต  มาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงหยิบใส่ ๆ ไปสี่ถาด  หันไปเห็นแบบบาร์ก็คว้าเพิ่มอีก  สีหน้าขณะเลือกนั้นสบายใจกว่าตอนซื้อของขวัญเยอะ
   เห็นปริมาณที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เรนก็เริ่มเข้าใจว่าทำไมถึงกับต้องใช้รถเข็น  ทำเป็นเย็นชาเป็นพระเอกซีรีส์สุดท้ายก็แค่ตาลุงรักเด็กนี่นา...

   “เฮียนี่....หลงหลานน่าดูเลยเนอะ”
   มือที่กำลังคว้าช็อกโกแลตรูปหัวใจถึงกับชะงักไป  ยอมรับว่าถูกต้อง แต่พอออกจากปากไอ้เด็กซ่งแล้วชวนขัดเขินชอบกล “นาน ๆ ทีหรอก”
   “คร้าบ ๆ”
   ยังจะทำเสียงล้อเลียนอีก  มันน่านัก!
   “อะแฮ่ม” แสงกระแอมไอเป็นการปราม “ไปดูซีเรียลต่อ”

ตื๊อ ดือ ดื่อ ตือ ดือ ดื่อ ดือ~

   กำลังจะก้าวขาออกนำแสงเลยเป็นอันชะงัก  หนุ่มใหญ่ล้วงเอาต้นเสียงออกมา  ทันทีที่เห็นชื่อบนนั้นก็หรี่ตาเล็กน้อยก่อนจะหันมามองหน้านเรนทร์   ยังไม่ทันจะถามว่ามีอะไรแสงก็ชิ่งกดรับสายเสียก่อน

   “ครับ พี่นก”
   “หือ...ตอนนี้เลยเหรอครับ  ไม่ครับ  สะดวกครับ” ปากว่าแบบนั้นแต่เหลือบหางตามองเรนเหมือนอยากจะกำจัดทิ้ง “ผมอยู่ที่ห้างXX  เหรอครับ  พี่นกสะดวกใช่ไหมครับ”
   เรนแว่วเสียงผู้หญิงออกมาจากสาย  ดูท่าจะเป็นลูกค้าสักคนล่ะมั้ง
   “ครับ  เดี๋ยวผมไปรอที่ร้านก่อนเลย”

   นิ้วโป้งกดปุ่มวางสาย  ก่อนแสงจะเงยหน้าขึ้นสบตากับนเรนทร์พร้อมกับถอนหายใจ “คงต้องเอาแกไปด้วยแล้วล่ะ”
   “ไปไหนเหรอครับ”
   “เจอลูกค้า” ขาวยาวออกก้าวอีกครั้ง “เอานั่นมาสองกล่อง”
   คนรับใช้ก้มไปหยิบกล่องซีเรียลรสน้ำผึ้งตามบัญชา  แม้จะมึนงงกับสถานการณ์ไปบ้าง แต่ก็ทำอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง  แสงใช้หยิบอะไรก็โยนลงรถเข็นให้  คุณลุงแสงเลือกอย่างคล่องแคล่ว  คงรู้ว่าหลานชอบกินอะไรอยู่แล้ว
   ไม่นานนักเรนก็ได้หอบหิ้วถุงพลาสติกเดินตามหลังขึ้นบันไดเลื่อนไป  จุดนัดหมายคือร้านอาหารทะเลที่มีแฟรนไชส์ในห้าง แม้ไม่เคยเข้าก็รู้ว่าราคาโหดหินขนาดไหน  ไม่เป็นไรงานนี้เฮียแสงคงเป็นเจ้ามือ  ลาภปากไอ้เรนมันล่ะ

   “มานั่งข้างฉัน” แสงออกคำสั่งก่อนที่เด็กมันจะทันได้หย่อนตูดเสียอีก “ฝั่งนั้นเว้นไว้ให้ลูกค้า”
   “นะ...นั่งข้างเฮียเลยเหรอ” ชายหนุ่มตาวาว “เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิดว่าเราเป็นฟะ...”
   “รีบมา” เฮียแสงดุด้วยสายตาน่ากลัวจนเรนแข้งขาอ่อน  วิ่งดุ๊ก ๆ มาทิ้งตูดข้างเจ้านายด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่งแจ่มใสใจเต้นตึกตัก “ไม่ต้องชิดขนาดนั้นก็ได้”
   “แฮะ ๆ” ไอ้เรนขยับออกมาแต่โดยดี  แสงมองมันอย่างไม่ไว้ใจก่อนจะโบกมือเรียกขอเมนูจากบริกร

   อาหารที่นี่ราคาแรงตามคาด  เรนได้แต่นั่งนิ่งมองเฮียสั่งฉอด ๆ มาสี่อย่าง  ทันทีที่บริกรคล้อยหลังก็มีหญิงแปลกหน้าเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะทันที  น่าจะเป็นลูกค้าที่นัดไว้ไม่ผิดแน่
   “สวัสดีครับพี่นก” นั่นไงล่ะ ไอ้เรนยกมือไหว้ตามแทบไม่ทัน
   “สวัสดีจ้ะแสง”

   ผู้มาเยือนคือสาววัยกลางคนที่แผ่ออร่าผู้ดีจนเรนรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฝุ่นธุลีที่ปลายรองเท้า  ‘พี่นก’ สวมเดรสสีม่วงขับผิวขาวเนียน  ใบหน้าแม้มีริ้วรอยอยู่บ้างแต่ก็ไม่อาจทำลายเสน่ห์ลงได้  เจ้าหล่อนแย้มยิ้มละไมใจดีมีอิมเมจ ‘คุณแม่ในโฆษณารังนก’ ที่ดาราสาวชอบไปก้มกราบกันทุกวันแม่
   เรนตาพร่าด้วยรังสีผู้ดีไปชั่วขณะ  รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงหวานแหลมนั่นเอ่ยทัก “คนนี้ใครเอ่ย”
   “เด็กที่บ้านผมเองครับ  ชื่อเรน” คนถูกแนะนำถึงกับนั่งหลังตรงแหน่ว “พอดีออกมาซื้อของด้วยกัน  เรนนี่พี่นกนะ”
   “สวัสดีครับ” และเป็นอีกครั้งที่เรนต้องไหว้แบบคอมโบ
   “จ้า” นกยิ้มหวาน “สั่งอาหารกันแล้วใช่ไหม”
   “เรียบร้อยแล้วครับ”
   “ถ้าอย่างนั้นพี่เข้าเรื่องเลยเนอะ” เจ้าหล่อนพยักหน้าขอบคุณบริกรที่มาเสิร์ฟน้ำ “เรื่องที่แสงให้พี่ช่วยน่ะ”

   ลมหายใจเรนชะงักไปเล็กน้อย  ช่วยงั้นเหรอ?  ไหนเฮียบอกว่ามาพบลูกค้าไง  ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้
   แสงเองก็เหมือนจะรู้ตัวว่าคนข้าง ๆ สงสัย แต่เขาไม่อาจเลี่ยงคำตอบได้ “ครับ  แล้วเป็นยังไงบ้าง”
   “คุณดี๋กับพี่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่  เมื่อวานไปเจอที่ร้านทำเล็บ” ทางนั้นถอนหายใจ  ดูท่าคำตอบจะไม่สู้ดีนัก “เธอบอกว่าจะฟ้องให้ได้ท่าเดียวเลย  พี่ห้ามยังไงก็ไม่ฟัง”
   “เหรอครับ”

   มาถึงตรงนี้เรนก็เข้าใจเรื่องราวในทันที  คุณดี๋คือไฮโซด.ที่มีเรื่องกับคุณฉานนี่เอง  แบบนี้เท่ากับว่าเฮียแสงแอบทำอะไรโดยไม่ให้เขารู้สินะ...

   “พี่พูดตามที่แสงแนะนำแล้วนะ  ทั้งเรื่องว่าฟ้องไปก็ไม่มีประโยชน์สู้ไปติดต่อขอแก้จมูกเงียบ ๆ ดีกว่า แต่คุณดี๋เธอกำลังร้อน  น้ำเชี่ยวเอาเรือไปขวางก็เท่านั้น”
   “ไม่เป็นไรหรอกครับ” แสงคลี่ยิ้มบาง ๆ “แค่พี่นกเป็นธุระให้ผมก็เกรงใจมากแล้ว”
   “คุณดี๋อารมณ์ร้าย แต่บทจะเย็นก็ให้อภัยง่าย ๆ เลยนะ  พรุ่งนี้พี่ว่าจะให้เพื่อนอีกคนไปช่วยคุย  รายนั้นเขาสนิทกับเธอมากกว่า”
   “ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องรบกวนพี่นกอีกครั้งนะครับ” ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าแสงไม่ได้คาดหวังอะไรแล้ว แต่ในเมื่ออีกฝ่ายพยายามช่วยขนาดนั้นก็อดจะขอบคุณไม่ได้
   “ไม่รบกวนหรอกจ้า  แสงช่วยพี่ตั้งหลายเรื่องแล้ว  ว่าแต่...เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าหมอฉานเป็นน้องชายแสง”
   “พี่นกรู้จักฉานด้วยเหรอครับ”
   “แหม  หมอที่เพื่อนพี่ใช้กันก็มีไม่กี่คนหรอกค่ะ  แนะนำกันไปมา  หมอฉานนี่ขึ้นชื่อเรื่องจมูกมากเลยนะ  แบบนี้ยิ่งไม่เชื่อใหญ่เลยว่าพลาดเพราะคำนวณเนื้อจมูกผิด  คุณดี๋เองคงไปบังคับแกทำโด่ง ๆ ซะล่ะมั้ง”
   “ผมก็คิดว่าอย่างนั้นครับ  ฉานเองก็ไม่น่ายอมทำให้เลย” แสงคิดว่างานนี้ผิดด้วยกันทั้งคู่
   “เฮ้อ~  คุณดี๋ยอมไปแก้ทรงดี ๆ ก็จบแล้ว  ดันมาแค้นเพราะเสียหน้าในงานซะอีก” นกขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้บริกรเสิร์ฟอาหารได้สะดวกขึ้น “หมอฉานเก่งขนาดนั้นยังไงก็แก้ได้อยู่แล้ว”

   ดูท่าคุณฉานจะเป็นที่น่าเชื่อถือในหมู่ไฮโซ  คุณนกถึงได้ชมไม่ขาดปาก แต่จะมีสักกี่คนที่ยังไว้ใจหมอผู้มีประวัติทำจมูกทะลุกลางงานเล่า  แพทย์ศัลยกรรมตกแต่งมีอีกตั้งกี่คนเรื่องอะไรจะไปเสี่ยงกับคนมีคดีติดตัว  งานนี้ทั้งฉานทั้งคลินิกเสียหายอย่างไม่ต้องสงสัย ต่อให้ชนะคดีก็เถอะ
   แสงก็รู้ถึงข้อนี้ดีถึงได้หน้านิ่วคิ้วขมวดไม่หาย แต่เพราะเป็นคนหน้าหงิกอยู่แล้วคุณนกเลยไม่ได้เอะใจอะไร

   “ความจริงคุยธุระทางโทรศัพท์ก็ได้ แต่พี่อยากจะเลี้ยงข้าวแสงหน่อยน่ะจ้ะ  เรื่องที่ดินตรงทองหล่อนั่นไง” หล่อนแย้มยิ้ม “เพราะแสงช่วยคุยให้เลยได้ราคาดีเลย”
   “มันเป็นงานน่ะครับ”
   “ทำเกรงใจไปได้” หล่อนบุ้ยปากมายังอาหารบนโต๊ะ “ทานเร็วค่ะ  เรนก็ทานเยอะ ๆ เลยนะคะ”
   “ครับ”
   ผู้ติดตามอยากจะเช็ดเหงื่อที่ข้างขมับ  ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ แล้วหยิบช้อนส้อมลงมือจัดการอาหารตรงหน้า  คุณนกไฮโซเสียจนไพร่รากหญ้าอย่างนเรนทร์ตาพร่าไปหมด  จะซดน้ำแต่ละทีต้องเกร็งจนเส้นเลือดแทบขึ้นคอ
   มื้ออาหารผ่านไปโดยมีแค่บทสนทนาของแสงกับพี่นกเท่านั้น  จวบจนเจ้ามือเรียกบริกรมารับบัตรเครดิตไปนั่นแหละเรนถึงได้หายใจคล่องคอหน่อย และเมื่อวัตถุประสงค์ลุล่วงแล้วก็ถึงเวลาต้องบอกลากัน
   “พี่ขอตัวก่อนนะจ๊ะ  ถ้าพรุ่งนี้ได้ความยังไงจะโทรไปบอกนะ”
   “ขอบคุณมากครับพี่นก”
   “ขอบคุณครับ”
   “จ้า” เธอโบกมือ “ไว้รอบหน้าพาเรนมากินข้าวด้วยกันอีกนะ”

   ขวับ...  แสงหันมามองหน้าไอ้เด็กซ่งที่ยิ้มค้างจนฟันแห้ง  รอจนนกหายลับไปที่หัวมุมจึงหันมาทัก
   “ไง...นั่งเกร็งเชียว”
   “ไม่เกร็งก็บ้าแล้วเฮีย!” พอไม่มีคนอยู่ด้วยผีก็เริ่มเจาะปากทันที “ลูกค้าเฮียมีแต่ไฮโซหรือเปล่าเนี่ย”
   “คนรวยเขาว่างเลยมีเรื่องให้ทำเยอะ แต่ลูกค้ากลาง ๆ ก็มีล่ะนะ” หนุ่มใหญ่หันหลังพลางคว้าถุงซีเรียลในมือขี้ข้าไปช่วยถือ “ในบรรดาทั้งหมดพี่นกจัดเป็นลูกค้าระดับพรีเมียม  คุยง่าย  จ่ายครบ  ไม่เคยต้องทวง”
   “แถมสวยด้วยเนอะ” เรนออกความเห็น  ภาพผิวนวลเนียนยังติดตา “นี่ถ้าเฮียไม่เป็นเกย์ต้องชอบคุณนกแหงม ๆ”
   “สามีเขาได้มายิงฉันตายน่ะสิ”
   “ฮ่า ๆ ๆ”
   “มาเร็ว  เดี๋ยวก็ถึงห้องดึกกันพอดี”

   เรนหิ้วถุงขนมเต็มสองมือเร่งความเร็วจนไปขนาบข้างเฮียได้สำเร็จ  จังหวะการก้าวของแสงรวดเร็วมากเสียจนหากช้าไปนิดหนึ่งจะต้องหลุดไปด้านหลังแน่นอน  ไม่รู้ว่ารีบร้อนหรือแค่อยากให้เรนเหนื่อยจนลืมทักเรื่องสำคัญไป
   ใช่...เรื่องสำคัญที่ว่าแสงแอบขอความช่วยเหลือให้น้องชาย  โธ่เอ๊ย! ทำเป็นสบาย ๆ บอกไม่สนใจชีวิตใครชีวิตมัน  ที่แท้ก็เป็นห่วงจนต้องขอให้ลูกค้าช่วยเป็นบุญคุณกันไปอีก  เรนส่ายหัวกับคนแก่ปากแข็ง  ว่าจะรูดซิบปากก็อดแซวไม่ได้

   “เฮียเนี่ย...ใจดีจังน้า~”
   คนใจดีตอบเสียงกลับเข้ม “รีบเดิน!”
   “คร้าบ~”

   อ๊ะ!  เดินเร็วขึ้นอีกแล้ว

............................................
..........................
...........
.....


   ทั้งที่มะรืนเป็นวันเกิดลูกสาวแท้ ๆ แต่ฉานกลับยิ้มไม่ออก…

   คุณหมอเอนแผ่นหลังลงกับพนักอย่างเหนื่อยล้า  วันนี้เพิ่งผ่าตัดให้ลูกค้าไปแค่รายเดียว  สองคิวที่เหลือโทรมาแคนเซิลเมื่อวานนี้  ถ้าพูดในแง่รายได้ก็ไม่เสียหายอะไรมาก แต่ชื่อเสียงนั้นร่อแร่อยู่บนปากเหวเลยล่ะ
   คนรายได้ปานกลางอาจจะไม่ได้สนใจติดตามข่าว  แถมยังเข้าใจได้ว่ากรณีจมูกทะลุไม่ใช่เรื่องใหญ่โต  สามารถแก้ไขได้ ทว่าสังคมไฮโซนี่สิ  ตอนนี้อาจจะเสียหายแค่ในวงเล็ก ๆ ที่นินทากันสนุกปาก แต่ถ้ามีคดีฟ้องร้องขึ้นมาแย่แน่นอน
   ปลายนิ้วที่ลงมีดมานับไม่ถ้วนขยับไปมา  ไม่เคยไม่มั่นใจในฝีมือตัวเองขนาดนี้มาก่อน  เขาทำพลาดไปแล้ว  ทำให้ลูกค้าเสียหาย  ขายหน้า  จริงอยู่ที่ความกดดันบนบ่าอาจไม่หนักเท่าความเป็นความตาย แต่ประกอบอาชีพนี้มาเกือบสิบปียังทำพลาดฉานละอายใจเหลือเกิน
   คุณดี๋จะดื้อด้านอย่างไรในฐานะศัลยแพทย์ตกแต่งก็ไม่ควรคล้อยตาม  เขาผิดเอง  หากต้องรับผิดชอบด้วยการเสียชื่อเสียงหรือจ่ายค่าเสียหายก็คงจำนนแต่โดยดี
   ลมหายใจถูกพ่นออกมาจนสุดปอด  ก่อนจะหยัดร่างขึ้นเดินตรงไปยังอ่างล้างหน้า  ความเย็นของสายน้ำไหลผ่านมือ  ฉานวักมันลูบบนหน้าเพื่อคลายความตึงเครียด
   เรื่องนี้ยังไม่ได้บอกใครแม้แต่ภรรยา  ตอนอยู่ที่บ้านก็พยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุด  เขากลัวว่าถ้าทุกคนรู้เข้าจะผิดหวัง  ทั้งพ่อแม่  พี่ชาย  ภรรยา  ไหนจะลูกทั้งสอง  ฉานยังจำเสียงเจื้อยแจ้วยามเด็กน้อยโอ้อวดเพื่อนว่าพ่อเป็นหมอที่เก่งที่สุดในโลก

   พ่อคนนี้คงทำให้ลูกผิดหวัง...

   ถึงอย่างไรก็ขอให้ผ่านเสาร์นี้ไปก่อน  ฉานอยากให้ลูกสาวฉลองวันเกิดอย่างมีความสุขที่สุด  ถ้าเป็นไปได้เรื่องคดีความก็อย่าให้เด็กรับรู้เลย

   ใช่แล้ว....เขาจะต้อง...

   ผัวะ!
   บานประตูถูกผลักออกเรียกคุณหมอให้หลุดออกจากภวังค์  ผู้มาเยือนคือพนักงานสาวตรงเคาน์เตอร์  สีหน้าตื่นตกใจของเธอทำเอาความสงสัยเพิ่มทวี  เจ้าหล่อนชี้ไม้ชี้มือไปยังโทรศัพท์ในมือ



“หมอฉานคะ  คุณดี๋โทรมานัดวันแก้จมูกค่ะ”

เพียงเท่านั้นภูเขาก็ถูกมือที่มองไม่เห็นยกออกจากอกไปในพริบตา

ฉานชาวาบไปทั้งตัว  ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันคือความจริง  ปลายเล็บจิกลงบนฝ่ามือเพื่อเรียกสติตัวเอง  เขาสาวปลายเท้าเข้าหาแสงไฟที่ลอดผ่านช่องประตู....

“ผมคุยเองครับ”


TBC



ตอนส่งให้คุณผจก.อ่านนางทักมาว่าถ้าไม่มีน้องเรนนางจะจิ้น incest แล้วนะ  พี่แสงรักน้องฉานเหลือเกิน
นี่ถ้าคุณฉานเอาจริงไอ้เรนจะเอาอะไรไปสู้เขาเนี่ย  ลูกเอ๊ยยยยยย //ดึงมากอดโอ๋
นับวันอาแสงยิ่งออร่าพระเอกจับมาก  หวั่นไหวไปหมดแล้วค่ะ  หล่อ รวย ซึน  ครบสูตรมาก ๆ ข่าาาาา
เป็นกำลังใจให้น้องเรนต่อสู้กับฝีปากของเฮียด้วยนะคะ 5555

ขอบคุณที่ติดตามค่า

ป.ล.พี่นกเคยโผล่มาตั้งแต่ตอนแรก ๆ เลยนะคะ  นางคือคุณนายอบพาย DIY ลูกค้าชั้นหนึ่งของอาแสง
ป.ล.คาดว่าจะเปิดจองหลง(มา)รักสักต้นเดือนเมษา  ใครสนใจเก็บเงินรอไว้นะคะ แอร๊ยยยยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-03-2017 23:44:27
 :เฮ้อ: โล่ง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 13-03-2017 00:13:11
เจ้าเรนนี่น่ารักจิงๆ เชียร์ให่อาแสงจับกินอีกสักรอบไวๆ
มัวแต่หวงตัว เด็กมันไม่กล้าโดนตัวแล้ว ได้แต่จ้องอย่างเดียว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 13-03-2017 00:13:29
 :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 13-03-2017 00:17:26
 :3123: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 13-03-2017 00:50:57
จะบ้าตาย ทำไมต้องมานั่งขำเรื่องจมูกทะลุเป็นวรรคเป็นเวร
ช่วยด้วย 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: แงซาย ที่ 13-03-2017 00:54:19
ขอบคุณครับ สนุกมาก  o13
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 13-03-2017 00:59:15
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 13-03-2017 01:11:24
เรน..เหมือนคนที่คล้ายอยู่ผิดที่ แล้วก็คนที่โชคดีด้วยเหมือนกันนะ

ไม่น่าจะอยู่ด้วยกันได้ แต่ก็จนได้อ่ะ ความสัมพันธ์แน่นขึ้นทุกวันๆ // อินค่ะ

ึรอตอนหน้า
รอหลงมารัก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 13-03-2017 01:24:13
โถถพี่แสงง นี่มันตรงตามพระเอกนิยายชัดๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 13-03-2017 07:46:08
อร๊ายยยย อาแสงอปป้ามากกกก ปากร้าย ทำซึนไม่สนใจ แต่แอบช่วยเงียบๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 13-03-2017 09:13:52
พระเอกเกาหลีชัดๆเฮียแสงเนี่ย! 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 13-03-2017 10:35:49
แหนะทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็แอบช่วยเหลือ

อาแสงนี่มัน เยี่ยมจริงๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 13-03-2017 14:47:49
พี่แสงอปป้า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 13-03-2017 19:32:28
พี่แสงคนซึนนน รักน้องแต่ไม่แสดงออกนะเราน่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 13-03-2017 19:55:08
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 13-03-2017 21:59:06
เฮียแสงปากร้ายใจดีตลอด  o13 o13
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 13-03-2017 22:40:48
ถ้าไม่มีเรนนี่ นีกว่าคู่แสงฉานจริงๆ
เฮียรักน้องมากอ่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 14-03-2017 11:23:53
สงสารน้องเรนสะ ชีวิตน่าสงสารเหลือเกิน   ลุงแสงเลิกซึน แล้วแสดงออกว่ารักสักที
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 14-03-2017 11:46:11
น้องเรน สู้ สู้  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 14-03-2017 12:23:54
เฮียแสงเท่ที่สุดดดดดดดด  :-[
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 14-03-2017 22:39:25
ความจริงคือเฮียแสงเป็นคนอบอุ่นนนนนน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 15-03-2017 20:55:50
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าลุงแสงน่ารักกกก :-[
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 16-03-2017 03:12:31
ลุงแสงใจดี๊ ใจดี
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: wi_OoO_wi ที่ 17-03-2017 01:00:14
สายเปย์ ใจบุญ รักเด็ก เมตตาสัตว์โลก(นังเรน)
ครบคุณสมบัติสามีน้องเลยค่ะพี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย์

หลังจากได้กันไปคราวนั้น ก็ไม่มีวี่แววว่าจะได้กันอีก อาถรรพ์มากค่ะ ขนลุก  :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 17-03-2017 03:18:56
พี่แสงนี่แบบพระเอกซีรี่ย์เว่อร์ๆ
หล่อ รวย ซึน เย็นชา แต่ก้อ่อนโยนกับน้องเรนคนเดียววว
ครบสูตรสุดดดๆๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: armize ที่ 17-03-2017 22:20:04
ตาม
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: FonJuz ที่ 18-03-2017 11:13:13
เฮียแสงใจดีจังงง น้องเรนก็น่ารัก 
เพิ่งจะได้มีโอกาสเข้ามาอ่าน รวดเดียวเลยค่ะ
 รอตอนต่อไปค่ะ อยากอ่านต่อมากกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 18-03-2017 15:19:20
แสงมีความซึนแรงมากกกก
เรนก็น่าร๊ากกกกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 19-03-2017 23:31:44
ทวงครั้งที่ 16

   เช้าวันเสาร์นั้นเรนยังจำได้ไม่ลืม....

   กลิ่นหอมของขนมปังหน้าหมูเคล้าด้วยกาแฟลอยฟุ้งในอากาศ และจำแม่นที่สุดในวินาทีที่ฟันงับลงบนไส้กรอกทอดหนังกรอบตึงเปรี๊ยะ
   “วันนี้แกไปวันเกิดพอใจด้วยล่ะ”

   พรูด!
   กระสุนไส้กรอกพุ่งเฉียดแขนเหยื่อไปนิดเดียว  นเรนทร์ไอค่อกแค่กน้ำลายเหนียวฝืดคอ  สภาพมันว่าแย่แล้วเคยคิดถึงจิตใจเหยื่อบ้างไหม  หนุ่มใหญ่ผู้เกือบสูญเสียแขนขวานั่งตัวแข็งทื่อ  ฟังเสียงไอ้ฆาตกรไอจนเสลดแตกในคอแล้วได้แต่สังเวชใจ
   “ของกินอย่าเอามาเล่น”
   “ไม่ได้เล่นสักหน่อย แค่ก ๆ” ถ้าหูไม่แว่ว แสงว่าเขาได้ยินเสียงขากในลำคอ “กะ...ก็เฮีย..แค่ก ๆ ๆ เล่นพูดอะไรไม่รู้”
   “แค่ชวนไปวันเกิดหลาน” ทางนั้นยักไหล่พลางจิ้มขนมปังเข้าปาก “ของเยอะแยะ  ไปช่วยถือหน่อย”
   มันเรื่องธรรมดาที่ไหนเล่า!  นี่มัน ‘ลูกหนี้ที่อัดคลิปแบล็กเมล์’ เชียวนะเว้ย!  ต้องได้รับเกียรติขนาดไหนถึงจะได้เข้าบ้านเรืองภพกัน
   “ไม่ต้องทำหน้าระรื่น  ไปในฐานะเด็กรับใช้”
   “ยุคศักดินาอีกแล้วเหรอ” แต่ไม่เป็นไร  เจ้าสมัยก่อนก็ชอบกินคนรับใช้อยู่  ข้อนี้นเรนทร์ใช้ปลอบใจตัวเองได้ “เอาสิครับ! เฮียจะให้ผมแบกรถไปก็ยังไหว”
   “ก่อนอื่นแกเก็บไส้กรอกที่พื้นขึ้นมาก่อนเลย” แสงชี้นิ้วสั่ง “ห้ามกินล่ะ”
   “ว้า~  ไม่ห้ามจะกินอยู่แล้วเชียว”

   ไม่รู้ว่ามันพูดเล่นหรือตั้งใจจริง แต่แสงก็ขอบคุณเหลือเกินที่ไอ้เด็กซ่งคีบซากอาวุธไปหย่อนลงถังขยะแต่โดยดี  พอเห็นหางตาแว้บ ๆ ว่ามันกลับมาก็แสร้งยกกาแฟขึ้นจิบชมนกชมไม้ไป
   แสงเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องชวนมันไปด้วย  ลึก ๆ แล้วเขาอาจจะอยากเห็นแม่อกแตกตายล่ะมั้ง?  ลูกผู้ไม่ได้ความพาเด็กชายคู่ขาเข้าบ้านคงสนุกพิลึก  ยิ่งงานวันเกิดหลานสาวสุดที่รักหล่อนคงไม่กล้าโวยวายได้เก็บความแค้นทดไว้ในใจ  ตัวเขาก็เหลือเกิน....ขนาดแก่แล้วยังมีแรงขบถใช่ย่อย

   ใช่...มันก็แค่ความทรพีส่วนตัวเท่านั้น  ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น....

   ย้ำกับตัวเองจนสบายใจแล้วก็จิ้มอาหารเข้าปากจนเกลี้ยงจาน  รอจนเด็กเก็บกวาดล้างจานเขาถึงได้เดินไปทิ้งตัวนอนราบบนโซฟา  วันหยุดแบบนี้ใครเขาทำงานกันเล่า  เป็นนายตัวเองยิ่งขี้เกียจเข้าไปใหญ่  ขอนอนเอกเขนกกลิ้งไปมาจนถึงเวลานัดเลยแล้วกัน
   “เฮีย” เสียงเรียกเหนือศีรษะทำเอาต้องกะพริบตาปริบ ๆ  ใบหน้าของไอ้เด็กซ่งโผล่หราเป็นอย่างแรก “ผมต้องไปทำงานก่อน  วันนี้ไปไซด์ใหม่แถวตลาดตรงข้ามนี่เอง  เฮียจะออกไปกี่โมง”
   “วันเสาร์ยังต้องทำงานอีกเหรอ” กฎนิติไม่อนุญาตให้ทำเสาร์-อาทิตย์เลยคิดว่ามันจะว่าง  ที่ไหนได้วิ่งรอกรับงานอื่นซะงั้น
   “เป็นช่างมันมีวันหยุดที่ไหนล่ะครับ” มันตอบปากยื่นปากยาว “ผมน่ะกินค่าแรงรายวันนะ  ไม่ไปก็ไม่มีจะกินพอดี  ไหนจะค่าเช่าห้องอีก”
   “รีบไปเลยไป” เขาโบกมือไล่ “เหม็นคนจน”
   “ฮ่า ๆ ๆ” เรนหัวเราะจนตาปิด “แต่ผมชอบกลิ่นคนรวยน้า~”
   
   ‘งั้นก็ก้มลงมาสิ’ คนรวยกลืนประโยคนั้นลงคอพร้อมกับปิดเปลือกตาแสร้งหลับเป็นการตัดบท  เงี่ยหูฟังรอจนบานประตูปิดลงนั่นแหละถึงได้ลืมตาโพลง  ทั้งที่ตั้งใจจะหลับแสงดันคว้าสมาร์ทโฟนมาเปิดดูข่าวสารเรื่อยเปื่อยแก้ฟุ้งซ่าน
   ไอ้เด็กซ่งเป็นคนขยันแบบโง่ ๆ ชาตินี้ก็ไม่มีวันรวยหรอก  ถ้าจะขึ้นมาระดับที่ทำงานสบาย ๆ ต้องมีมากกว่าความถึกทน  มันน่ะนิดหน่อยก็ใจอ่อนโดนหลอกดึงเงินไปซะทุกที่  แถมยังหน้าบางไม่กล้าทวงออกนอกหน้าอีก  กระดูกเปราะขนาดนี้แสงหลอกมาสร้างบ้านทั้งหลังด้วยเงินแสนเดียวได้เลย
   นี่ก็จะหลอกมันไปยั่วโมโหคนที่บ้านอยู่  แทนที่จะฉุกคิดสักหน่อยดันเออออง่าย ๆ เสียอย่างนั้น  ก็เอาเถอะ...บ้านนั้นเขาคงสงบสุขกันแล้ว...

   ฉานไม่โดนฟ้องแล้ว

   พี่นกโทรมาบอกแสงเมื่อเย็นวันศุกร์  เพื่อนของเธอเกลี้ยกล่อมคุณดี๋จนสำเร็จ  หล่อนยอมโทรไปนัดแก้จมูกพร้อมออกปากว่ารอบนี้ต้องทำให้สวยกว่าเดิมแล้วจะอภัยให้
   ฉานมันคงสบายใจมีความสุขกับวันเกิดลูกสาวได้เต็มที่  เป็นครั้งแรกที่แสงได้ใช้วิชาชีพกับคนในครอบครัวแบบนี้  คนจบนิติน่ะไม่ใช่แค่ว่าความอย่างเดียว  การเกลี้ยกล่อมไม่ให้เป็นคดีความนั้นถือเป็นประโยชน์สูงสุดต่อจำเลยแล้ว
   พ่อทนายกระตุกยิ้มกับตัวเองเมื่อคิดว่าเขาเองก็มีประโยชน์เหมือนกันนี่นา

.................................................
................................
...............
........


   เรนกลับมาตอนสี่โมงเย็น  ตัวเหม็นเหงื่อโทรมกายจนแสงไล่ไปอาบน้ำแทบไม่ทัน  หนำซ้ำยังตะโกนย้ำว่าให้สระผมด้วย  ฝุ่นจากไม้จะหนักกว่าปกติเกาะเสื้อผ้าเส้นผมจนขึ้นสีขาว  ถ้าไม่โดนน้ำไม่ออกแน่นอน
   ชายหนุ่มเดินตัวหอมฉุยออกมารื้อเสื้อผ้าชุดที่ดีที่สุด  ได้เสื้อยืดขาวสกรีนลายวง linkin park ทั้งร็อกและแว้นไปในตัว  ส่วนกางเกงคว้ายีนส์สีดำขาด ๆ ยาวถึงข้อเท้า  เรนรวบเส้นผมที่ยังไม่แห้งดีขึ้นมัดเป็นจุกด้านหลัง  แทนที่จะเรียบร้อยขึ้นเลยกลายเป็นโชว์หูที่เจาะจนพรุน
   เอาเถอะ...  นี่ก็ถือว่าเรียบร้อยสำหรับมันแล้วล่ะ  แสงมองแล้วส่ายหัวปลง ๆ  เสน่ห์ของนเรนทร์คือความประหลาดเนี่ยแหละ  จะว่าดูดีก็ใช่จะว่าแว้นก็ไม่เชิง  แต่เอาเป็นว่ามอง ๆ ไปก็น่ารักดี...

   “อืม...หล่อขนาดนี้ถ้าหลานเฮียมาชอบผมจะทำยังไงเนี่ย”
   น่ารักกะผีน่ะสิ!
   “หลานฉันไม่มีรสนิยมประหลาดแบบนั้น” เหมือนฉัน....  เขาต่อในใจ แล้วรีบกลืนน้ำลายที่ขมเหมือนยาพิษ “นี่เสื้อที่ดีที่สุดของแกแล้วใช่ไหม”
   “เรียบร้อยกว่านี้ก็รื้อจีวรพร้อมสบงมาใส่แล้วเฮีย” แสงถอนหายใจ  จะท้าก็ไม่กล้ากลัวมันดึงออกมาจริง ๆ “ชุดไปสมัครงานตามบริษัทก็ไม่มีอะ”
   “linkin park นี่มันสมัยไหนกัน” ไม่ต้องสืบก็รู้ว่าจากตลาดนัดแน่นอน  ลายยอดนิยมของผู้ต้องหาในข่าว
   “ตัวนี้ผมใส่เดทกับเบลเชียวนะ”
   “มิน่าถึงได้โดนทิ้ง” ได้ด่าเด็กแล้วก็สบายใจใช้งานต่อ “หยิบถุงของขวัญตรงนู้นมาด้วย”
   “คร้าบ ~”

   เด็กรับใช้คว้าสมบัติของแสงเต็มสองมือ  ทั้งของขวัญทั้งขนมไม่รู้ซื้อไปแจกทั้งหมู่บ้านหรือเปล่า  พอออกประตูเอาถุงไปชนผนังแสงก็จิ๊ปากกลับมาดึงของในมือซ้ายมาช่วยถือ แถมยังไม่วายด่า ‘ถือให้มันดี ๆ หน่อย’  ทำเอาเรนอมยิ้มกับท่าทีแข็งกร้าวราวพระเอกหนังพิศาล
เวลาเย็นย่ำแบบนี้คนแย่งใช้ลิฟต์กันเสียจนแทบไม่มีที่ให้ยืน  พอผลักประตูกระจกไปยังลานจอดรถก็พบกับความวุ่นวาย  แสงไขเปิดกระโปรงหลัง Citroen C5 ของตนแล้วยัดสัมภาระทุกอย่างเข้าไป

   “ของขวัญเอาวางไว้ตรงเบาะหลังนะ  เดี๋ยวอย่างอื่นกลิ้งมาทับ”
   เรนพยักหน้ารับทราบแล้วยัดถุงลงไป  รอจนเฮียปิดงับแล้วเดินวนไปยังที่นั่งคนขับมันถึงได้ตามไป  ตอนที่แทรกตัวเข้าไปตรงตำแหน่งตุ๊กตาหน้ารถเรนก็บุ้ยปากไปยังเบาะหลัง

   “เฮียว่า...หลานจะชอบของขวัญกล่องไหนมากกว่ากัน?”
   “มันก็ต้องของที่ฉันเลือกอยู่แล้ว” คนขับเสียบปลายเข็มขัดนิรภัยลงล็อกดังกริ๊ก “เด็กผู้หญิงยังไงก็ชอบทำอาหาร”
   “แต่ก็ชอบตุ๊กตาด้วยเหมือนกัน”

   เปรี๊ยะ...  สองตาสบประสานกันจนไฟฟ้าแล่น  เรนแสยะยิ้มท้าทาย

   “มาพนันกันไหมเฮีย”
   “ไม่เอาตัวแกเข้าแลกนะ”
   “รู้แล้วน่า!” บาปกรรมของคนไม่เกิดเป็นสโนว์ไวท์นี่มันหนักหนาเหลือเกิน “เอาแบบในหนังไง  ใครชนะจะสั่งให้คนแพ้ทำอะไรก็ได้”
   “งั้นแกต้องลบคลิป”
   “ไม่เอาแบบนั้นสิ  งั้นเฮียเลิกทวงหนี้ผมได้ปะล่ะ” เพราะไอ้สองข้อนั้นเป็นเงื่อนไขหลักที่ทำให้ต้องมาจมปรักอยู่ด้วยกันนี่ไง  เรื่องอะไรจะจบง่าย ๆ ด้วยการพนันครั้งเดียว “เอาอย่างอื่นสิ”
   “ไม่อยากมีที่ซุกหัวนอนขนาดนั้นเชียว”
   เรนแสยะยิ้ม  ได้ทีเตรียมเฉดหัวเชียวนะ “ผมไม่แพ้อยู่แล้ว”
   คนขับยักไหล่ “กลับมาเก็บกระเป๋าด้วยล่ะ”


   แล้วล้อก็เริ่มหมุน....


..........................................................
....................................
.................
.......


   บ้านของแสงอยู่ไกลจากคอนโดพอสมควร  ขนาดขึ้นทางด่วนยังใช้เวลาเกือบชั่วโมงครึ่ง  นานจนนเรนทร์หลับไปได้สองตื่น  รอบล่าสุดคือตอนที่กำลังเลี้ยวเข้าซอยเล็ก ๆ
   มันเป็นย่านที่อยู่อาศัยของผู้ดีเก่าอย่างแน่นอน  ดีไซน์บ้านดูแก่ทึนทึกก็จริง แต่คนที่สร้างแบบนี้ตั้งแต่สมัยก่อนได้แสดงว่ามีอันจะกิน  บางทีก็มีแนวโมเดิร์นโผล่มาขัดตาเหมือนกันคาดว่าลูกหลานคงจะทุบแล้วสร้างใหม่  ขณะกวาดตาสำรวจเพลิน ๆ รถก็มาจอดเทียบสนิทตรงข้างรั้วไม้
   บ้านไม้สองชั้นตั้งตระหง่านอยู่หลังสวนเขียวครึ้ม  มองจากตรงนี้เห็นเพียงหลังคาทรงปั้นหยาสีโอ๊คเท่านั้น  พวกเขาลงจากรถแล้วช่วยกับหอบหิ้วของเต็มสองมือ  จังหวะที่แสงใช้สะโพกดันรั้วไม้เข้าไปก็มีเสียงแหลมสูงดังขึ้น

   “ลุงแสง!” เด็กชายตัวกลมป้อมแผดเสียงเสียจนนกตกใจบินออกจากกิ่งไม้ “พ่อครับ! ลุงแสงมาแล้ว”
   ไม่รอให้ผู้ปกครองขานรับภูมิใจก็วิ่งดุ๊ก ๆ มาเกาะแข้งขาจนเกือบล้มคว่ำไปทั้งลุงทั้งหลาน “ภูมิใจอย่าเพิ่งเกาะลุงสิ  เดี๋ยวก็ได้แผลกันพอดี”
   “ขอโทษครับ” ถึงจะโดนดุก็ยังฉีกยิ้มร่าพร้อมยกมือไหว้ตามมารยาทที่พ่อแม่สั่งสอน “หวัดดีครับลุงแสง”
   “หวัดดีครับ” หนุ่มใหญ่ฉีกยิ้ม “ไหน...จัดโต๊ะกันตรงไหนพาลุงไปดูหน่อยซิ”
   “ครับ”

   เด็กชายหันมาสบตากับนเรนทร์แว้บหนึ่งก่อนจะก้มหน้างุด  คงอยากถามแต่ก็กลัวคนแปลกหน้าล่ะมั้ง  รอบนี้ไม่มีพ่อคุ้มกะลาหัวด้วย เลยได้แต่ออกเดินนำเข้าไปตามแผ่นหินวงกลมที่ปูเป็นทาง
   ต้นไม้รกครึ้มแค่ด้านหน้าเท่านั้น  ก้าวผ่านเข้ามาเพียงนิดเดียวก็เปลี่ยนเป็นไม้พุ่มสูงแค่เอวไปหมด  จากตรงนี้นเรนทร์สามารถมองเห็นบ้านได้ทั้งหลัง  ขนาดของมันจัดว่าใหญ่ไม่ใช่น้อย  มาเวลาใกล้ค่ำแบบนี้ยิ่งดูน่าเกรงขาม  โดยเฉพาะเมื่อถูกฉาบด้วยแสงสีส้มจากโคมไฟเสาไปตลอดทาง
   ตรงลานหน้าบ้านนั้นเองที่มีโต๊ะยาว ๆ วางรออยู่  บนนั้นปูผ้าสีชมพูหวานแหววพร้อมกล่องของขวัญหลายชิ้น  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะปาร์ตี้กันตรงไหน  ข้างกันนั้นมีลูกโป่งรูปหัวใจทั้งสีแดงสีเงินและแบบใส  ดูน่ารักเข้ากับเสียงเจื้อยแจ้วของกลุ่มเด็กผู้หญิง
   หนึ่งในนั้นแต่งตัวสวยที่สุดในชุดกระโปรงชีฟองสีโอลโรสจับระบายเป็นชั้น ๆ  บนศีรษะติดกิ๊ฟรูปดอกกุหลาบเข้าคู่กัน  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นนางเอกของงานอย่างแน่นอน
   พอโดนเพื่อนสะกิดเรียกพอใจจึงเงยหน้าขึ้นมอง  ทันใดนั้นดวงตาเด็กหญิงก็เป็นประกาย “ลุงแสง!”

   สมแล้วที่เป็นพี่น้องกัน...  เรนคิดในใจขณะมองภาพฉายซ้ำ แค่เปลี่ยนเด็กชายเป็นหญิงเท่านั้นเอง  แถมอ้อร้อทักทายเสร็จยังส่งสายตาสงสัยมาทางนี้เหมือนกันเด๊ะอีกต่างหาก...

   “สุขสันต์วันเกิดนะครับ  ดูซิ...ลุงมีของขวัญมาให้พอใจด้วย” แสงที่เริ่มหน้ามืดเพราะก้มหน้าคุยกับหลานเปลี่ยนมาเป็นนั่งยอง ๆ แทน “เรน! เอาของมาซิ”
   “ครับ ๆ” ชายหนุ่มยื่นถุงกระดาษของห้างให้สองใบ และตอนที่นางเอกของงานช้อนตาขึ้นมองเจ้าตัวก็เผลอหลุดปาก “สุขสันต์วันเกิดครับเจ้าหญิง”

   อ่อก...  แสงแทบขย้อนข้าวกลางวัน  แม่งเอ๊ย!  สมัยนี้ยังมีคนพูดอะไรลิเกแบบนี้อยู่อีกเหรอ...

   “ขะ...ขอบคุณค่ะ” แล้วหลานกูจะหน้าแดงทำไมเนี่ย!
   “อ๊ะ!” มาถึงตรงนี้ภูมิใจที่แอบจ้องมานานก็นึกออก  สมแล้วที่แม่บังคับให้ดื่มซุปไก่ทุกวัน  มือกลมป้อมยกขึ้นชี้ด้วยสีหน้ามั่นใจราวกับเจอคนร้าย “พี่ชายที่แก้ผ้าในห้องลุงสะ----”
   “ยู้ดดดดดดด!” แสงคว้าปากน้อย ๆ ไว้ได้ทันท่วงที  ใบหน้าใจดีเริ่มเคร่งขรึม....เอาไงดีวะ  จะอ้างอะไรให้เด็กมันเลิกสงสัยดี  โชคดีที่เหตุผลหนึ่งแว้บเข้ามาในหัว “พี่เขามีชื่อนะ  ไปเรียกแบบนั้นได้ไง”
   “อ๋อ...” เด็กน้อยเชื่อโดยง่าย “พี่ชายชื่ออะไรเหรอครับ”
   “พี่ชื่อเรนครับ” คนแซ่ซ่งยิ้มกว้างให้เด็กทั้งสอง  ถ้าตาไม่ฝาดแสงเห็นพอใจอมยิ้มตามด้วย  แย่แล้ว...ใครจะไปคิดว่าหลานจะมีรสนิยมชอบแนวแว้น ๆ แบบนี้เล่า “เรียกพี่เรนดีกว่าเนอะ”
   “ค่ะ”
   “ครับผม” ทั้งสองพยักหน้า “พี่เรนที่แก้ผ้าในห้องลุงแสง...”

   พัง...

   แสงยกมือขึ้นกุมขมับในขณะที่เด็กเวรหัวเราะฮ่า ๆ ไม่หยุด  ไม่มียางอายเอาเสียเลย  ไม่รู้โชคดีหรือร้ายที่แถวนั้นมีแต่เด็กน้อยคงจะไม่เอาเรื่องไปแพร่งพรายให้ใครฟัง หรือคิดอีกทีเด็กนี่ก็ตัวดีเลย  มีอะไรมันถามพ่อแม่หมด
   ระหว่างกำลังเครียดว่าจะลบความทรงจำของเด็กอย่างไรดี  ผู้ใหญ่คนแรกก็โผล่หน้าออกมาจากประตูบ้าน  คุณหมอฉานคลี่ยิ้มทันทีที่เห็นว่าใครมา

   “สวัสดีครับพี่แสง” มองไปเจออีกคนก็ทักต่อ “เรนด้วยนะครับ”
   นเรนทร์ยกมือไหว้แทบไม่ทัน “หวัดดีครับคุณฉาน”
   “นี่พ่อฉันชื่อจรัส” แสงผายมือไปทางชายชราที่เดินตามออกมา  โครงหน้าเหมือนเฮียแสงไม่มีผิด  เรนรีบยกมือไหว้ต่อ
   “สวัสดีครับ” ทางนั้นรับไหวด้วยรอยยิ้ม  ก่อนจะทิ้งตัวบนเก้าอี้มองดูหลานวิ่งเล่นกับเพื่อน
   “แกแก่มากแล้ว  บางทีก็มึน ๆ ไปบ้าง”
   “ดีจังที่เรนมาด้วย” ฉานยิ้มละไม
   “เอามาให้ใช้แรงงานน่ะ  จะจิกหัวใช้ยังไงก็เชิญเลย”
   “ฮ่า ๆ ๆ” คนดีอย่างฉานยังอุตส่าห์เข้าใจว่าพี่แสงเล่นมุกไปอีก “นี่กินข้าวเย็นกันมาหรือยังครับ”
   “ยังเลย” ชายตาไปเห็นโต๊ะที่ยังว่างเปล่าแสงจึงเอ่ยต่อ “ดูท่าจะมาทันเวลาพอดี”
   “เดือนกำลังจะยกออกมาเลยครับ  ตอนนี้อยู่ในครัวกับแม่”
   ให้น้องสะใภ้ทำงานคนเดียวแบบนี้คงไม่ดีนัก “เดี๋ยวฉันกับเรนไปช่วยยกนะ  จะได้ไปสวัสดีแม่ด้วย”
   “ครับ” ฉานมองพี่ชายด้วยแววตาเปี่ยมสุข  วันเกิดลูกสาวแถมพี่ชายยังมีแนวโน้มจะคุยกับแม่อีก  ช่างโชคดีอะไรเช่นนี้

   ระหว่างเดินตามหลังผู้ใหญ่เรนก็สังหรณ์ใจแปลก ๆ จะเอ่ยขอยืนอยู่กับเด็กก็ไม่กล้า  มาถึงบ้านเรืองภพจะไม่ไหว้เจ้าบ้านก็กระไร  ได้แต่หอบหิ้วข้าวของเต็มมือ  เห็นเฮียว่าจะได้เอาพวกของสดเข้าตู้เย็นเลย
   ครัวอยู่ด้านหลังของตัวบ้าน  เป็นครัวไทยขนานแท้  มีหน้าต่างมุ้งลวดบานเบ้อเร่อไว้ระบายอากาศไม่ต้องใช้ที่ดูดควัน  ได้กลิ่นหอมของอะไรสักอย่างลอยมาแต่ไกล  พร้อมเสียงคุ้นหู

   “เดือนมายกกุ้งชุบแป้งทอดออกไปก่อนเลย  แม่จะได้มีที่วางข้าวผัด”
   “ค่ะแม่”
   ไม่ทันจะก้าวต่อร่างของหญิงสาวคนหนึ่งก็โผล่พ้นขอบประตู  เรนรู้ในทันทีว่าเธอเป็นภรรยาคุณฉาน  หน้าเหมือนน้องพอใจเสียขนาดนั้น

   “อ้าว! สวัสดีค่ะพี่แสง” หล่อนก้มหัวแทนการไหว้เพราะมือไม่ว่าง “มาทำอะไรตรงนี้คะเนี่ย  นั่งรอที่โต๊ะสิคะ  เดือนกำลังจะยกออกไปแล้ว”
   “พี่มาช่วยยก” พี่เขยชี้ไปด้านหลัง “พอดีเอาเด็กใช้แรงงานมาด้วย”
   ขี้ข้าก้มหัว “สวัสดีครับ”
   “ฮะ ๆ พี่แสงนี่ตลกจังค่ะ” นอกจากไม่เชื่อแล้วยังวิ่งในทุ่งลาเวนเดอร์ไม่ต่างจากฉานเลย  เดือนคิดว่าคงเป็นเพื่อนสักคนนั่นแหละ  เธอไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นเสียด้วย “เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ  มีอีกหลายจานเลย  วันนี้แม่กับเดือนโชว์ฝีมือเต็มที่”
   “พี่ซื้อนมกับขนมมาฝากเด็ก ๆ เต็มเลย  จะใส่ไว้ให้ในตู้เย็นนะ”
   “ขอบคุณค่า” หล่อนออกก้าวอีกครั้งก่อนฝากฝังภารกิจไว้ “เดือนไปวางจานก่อนนะคะ  เด็ก ๆ หิวจะแย่แล้ว”

   สะใภ้ของบ้านจากไปแล้ว  ทิ้งไว้เพียงชายสองคนที่มองหน้ากันด้วยอารมณ์ที่คอนทราสสุดขั้ว  เรนส่งซิกทางสายตาว่า ‘จะดีเหรอเฮีย’ แต่ทางนั้นดันยักไหล่ตอบ ‘ไม่เห็นมีอะไรนี่นา’
   และไม่รอให้เสียเวลาขายาว ๆ ก้าวนำเข้ากรอบประตูไปเป็นที่เรียบร้อย  ผู้ติดตามได้แค่ส่ายหัวปลง ๆ แล้วมุ่งหน้าสู่ความฉิบหายไปด้วยกัน

   “สวัสดีครับ” ทันทีที่เสียงทุ้มต่ำเรียกออกไปหญิงชราที่หน้าเตาแก๊สก็เงยหน้าขึ้น  พอเห็นว่าเป็นใครมือที่จับตะหลิวก็ชะงัก
   “เอ่อ...สวัสดีครับ” นเรนทร์ไหว้ด้วยท่าทีที่สุภาพที่สุด
   “อืม” หล่อนตอบแค่นั้นก่อนจะสาละวนคนข้าวในกระทะราวกับมันต้องใช้สมาธิระดับเดียวกับสนเข็ม  แสงรู้ทันทีว่านั่นเป็นวิธีการเมินเฉยแบบที่เจ้าตัวชอบทำ  เขายักไหล่ขยับเข้าไปชะโงกดูอาหารบนโต๊ะ

   วันนี้มีเพื่อนที่โรงเรียนพอใจมากันหลายคนเมนูคาวหวานเลยทำมาเอาใจเด็กโดยเฉพาะ  นอกจากกุ้งชุบแป้งทอดที่เดือนยกออกไปแล้วก็มีไข่ตุ๋นหมูสับ  ไส้กรอกทอดรูปปลาหมึก  เฟรนช์ฟราย  ไก่นิวออร์ลีนส์  สปาเก็ตตี้ซอสมะเขือเทศไก่  ส่วนที่อยู่ในกระทะก็ข้าวผัดปู
   แสงคลี่ยิ้มอย่างพึงใจก่อนหันมาเรียก...


   “เรน...เอานมกับขนมไปใส่ตู้เย็นสิครับ”
   “หา!?”

   ไอ้เด็กซ่งแหกปากจนหม่อมแม่ทำตะหลิวร่วง  มันรีบยกมือปิดปากแสร้งว่าไม่ใช่เสียงตนเอง ซึ่งเป็นวิธีที่ควายเท่านั้นที่จะคิดออก
   “คือเฮียเรียกผะ...”
   แสงเปิดตู้เย็น “เร็วสิครับ”

   ครับพ่อครับแม่เฮียสิวะ!  จิกหัวกระทืบเรียกไอ้เหี้ยไอ้ห่ายังชินหูกว่าอีก!

   นเรนทร์ขนลุกไปทั้งสรรพางค์กาย  ราวกับเลือดทุกหยดถูกสูบออกจากร่าง  จะก้าวขาไปทางตู้เย็นยังแทบล้ม  กระนั้นคนถึกทนก็กัดฟันสาวเท้าต่อ
   เฮียแสงเป็นบ้าอะไรเนี่ย  พูดจาน่าขนลุกแล้วยังคลี่ยิ้มพยายามจะหวานใส่อีก  เคยคิดว่าตัวเองจะดีใจถ้าเฮียอ่อนโยนด้วย แต่ไม่ใช่เลยอีแบบนี้มันหยึยชะมัด  แล้วยังมาทำต่อหน้าแม่ตัวเองอีก...

   เดี๋ยวสิ...หรือว่า....

   “เรนดูสิครับ” หนุ่มใหญ่ชี้นิ้วไปยังก้อนเค้กรูปกระต่ายสีชมพู “เค้กน่ากินมากเลย”

   โอเค!  เรนมั่นใจแล้ว  เฮียหนีบเขามาเพื่อยั่วโมโหแม่ชัด ๆ!

   คนแซ่ซ่งยิ้มแห้ง ๆ เกรงใจคุณหญิงไพลิน แต่ก็ไม่อยากหักหน้าเฮียแสง  เอาวะ...เรื่องโรลเพลย์ก็งานถนัดอยู่
   “นั่นสิครับ  น่ากินจังเลย ฮะ ๆ ๆ” ใจหนึ่งก็กลัวเฮียแกเอาครีมมาป้ายจมูกแล้วบอก ‘นี่แหนะ’ อยู่เหมือนกัน  อย่าเชียวนะเฮีย...ไอ้เรนต่อบทแนวนั้นไม่ถูก
   “วันเกิดเรนอยากได้เค้กแบบนี้หรือเปล่าล่ะ”
   “แบบไหนก็ได้แหละครับ”
   “นั่นสินะ  ถ้าได้จากพี่จะแบบไหนก็ได้ทั้งนั้นสินะครับ”
   เรนลดเสียง “เดี๋ยว ๆ  ‘พี่’ เลยเหรอ”
   “เออน่า” คุณชายแสงขู่ลอดไรฟัน “ตามน้ำไปก่อน”
   “ครับ...ถ้าเป็นของที่พี่แสงให้ผมชอบทุกอย่าง”

   แก๊ง!  เสียงขูดตะหลิวด้านหลังทำไอ้เรนเสียวฟันจี๊ด  กำลังจะหันไปดูก็ถูกเฮียคว้าหมับเข้าที่คางแล้วบิดให้หันกลับมาก่อน
   กฎข้อแรกของการยั่วโมโหคือทำเป็นไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นของขึ้นแล้ว  หนุ่มใหญ่ล้วงมือเข้าไปในถุงที่เรนถืออยู่  หยิบนมพาสเจอร์ไรส์รสผลไม้ขึ้นมาสามสี่ขวดแล้วยัดมันลงในช่องแช่

   “แบบขวดไว้ตรงนี้  แบบกล่องเรนเรียงไว้ด้านล่างนะครับ”
   “ครับ” เรนชะงักเล็กน้อยตอนที่ล้วงมือแล้วบังเอิญไปสัมผัสกันในถุง  ด้วยระยะห่างแค่นี้น่ากลัวว่าเฮียจะได้ยินเสียงหัวใจที่ทำงานหนัก
   ชายหนุ่มถอยหลังมาครึ่งก้าวเพื่อจัดวางช็อกโกแลตที่ฝาเปิด  บรรยากาศในห้องยากเกินจะบรรยาย  ทั้งใจเต้นทั้งอึดอัดจนหาคำจำกัดความไม่ได้  ใบหูแว่วเสียงวางจานเซรามิกกระแทกกับโต๊ะ
   สงครามประสาทดำเนินต่อไปแบบนั้นจนกระทั่งเดือนกลับมาเอาอาหารไปวางเพิ่มนั่นแหละแสงถึงได้รู้ตัวว่าเขาต้องเริ่มช่วยงานน้องสะใภ้จริง ๆ จัง ๆ เสียที  หลังหญิงสาวคล้อยหลังและซีเรียลกล่องสุดท้ายถูกเรียงในตู้กับข้าวแสงก็เดินกลับมาที่โต๊ะ

   มือคว้าหมับเข้าตรงจานใบใหญ่ที่สุด  หญิงชราที่กำลังขูดข้าวจากกระทะถึงกับชะงักมือไป  หล่อนเผลอช้อนตามองด้วยอารามตกใจ
   แสงคลี่ยิ้มให้เธอ....

   “ข้าวผัดเสร็จแล้ว  ยกออกไปเลยนะครับ”
   ไพลินพยักหน้า  หันกลับไปยัดกระทะลงซิงค์แล้วเปิดน้ำด้วยความแรงที่สุด

   ซ่า....

   เรนรีบคว้าถ้วยซอสสปาเก็ตตี้ที่หนักไม่แพ้กันออกเดินนำไปก่อน  ยืนรอจนแสงพ้นกรอบประตูไปราวห้าเมตรถึงได้เข้าไปประชิด

   “เฮียเล่นอะไรเนี่ย!”
   “เปล่านี่” คนแก่กว่าลอยหน้าลอยตาแล้วก้าวขาให้เร็วขึ้น “รีบหน่อย  ยังมีอีกหลายจาน  ฉันเอาแกมาช่วยงานนะ”
   “คร้าบ~”

   ป่วยการจะง้างปากคนหัวดื้อ  นเรนทร์จึงก้าวให้เร็วขึ้นตามคำสั่งแต่โดยดี
   พวกเขาเดินไปกลับอีกสามรอบข้าวของถึงได้กองบนโต๊ะครบครัน  เดือนเป็นคนจัดวางตำแหน่งให้สวยงาม  เธอแยกโต๊ะออกเป็นสามฝั่ง  ตัวหนึ่งสำหรับผู้ใหญ่  ตัวหนึ่งสำหรับเด็ก และอีกตัววางเค้กพร้อมกล่องของขวัญดูน่ารักสดใส
   ไฟทุกดวงในสวนถูกเปิดฉาบแสงสีส้มสว่างไปทั่วบริเวณ  ผู้ปกครองของเด็กน้อยนั่งเสวนากันเต็มโต๊ะจนเรนเกร็งเล็กน้อย แต่ความหิวโหยมีมากกว่า  มันจึงใช้สมาธิไปกับการจ้วงนู่นจ้วงนี่เข้าปาก  ยอมรับเลยว่าสาว ๆ บ้านนี้ทำอาหารอร่อยมาก มิน่าเฮียแสงถึงไร้ฝีมือด้านนี้ เพราะมีคนอื่นคอยทำให้นี่เอง
   เรนนั่งอยู่ริมสุดขอบจักรวาล  ไฟส่องแทบไม่ถึงรวมกับสีผิวจัดว่าพรางตัวเป็นธาตุอากาศได้อย่างดี ซึ่งเขาชอบตำแหน่งนี้มาก  กวาดตามองทีเดียวก็เห็นความเป็นไปของคนทั้งโต๊ะ  แถมจะคว้าอะไรกินก็ไม่มีคนสนใจ  จานกับข้าวของเขามีเพียงเฮียแสงที่ร่วมกินด้วยเท่านั้น
   ซ้ายเป็นเจ้านาย  ขวามือคือคุณฉานผู้สุภาพทุกท่วงท่ากริยา  เรนเห็นเขามองไปยังโต๊ะของเด็ก ๆ ด้วยแววตาอ่อนโยน และตอนนั้นก็เผลอคิดขึ้นมา...

   โชคดีจริง ๆ ที่ไฮโซคนนั้นยอมถอนฟ้อง...

   ไม่อย่างนั้นงานวันเกิดคงไม่สดใสแบบนี้  ดูสิ...ทุกคนมีความสุข  โต๊ะเด็กคุยกันเจี๊ยวจ๊าว  ส่วนผู้ใหญ่ก็แย้มยิ้มมองลูกมองหลานตัวเอง แม้แต่คุณไพลินยังหัวเราะคิกคัก  ช่างเป็นบรรยากาศที่ดีจริง ๆ
   หลังมื้ออาหารก็เป็นช่วงแกะของขวัญ  นเรนทร์ใช้โอกาสนั้นช่วยคุณเดือนขนจานที่ว่างเปล่าไปกองไว้หลังบ้าน เพราะเดี๋ยวต้องวางจานเค้กลงไปแทน  พอเห็นเขาลุกแสงก็ตามมาช่วยอีกแรง
   ตอนที่วางใบสุดท้ายเสร็จและกลับมาพร้อมจานขนมหวานนางฟ้าของงานก็วิ่งโร่เข้ามากอดที่ขาแสง  จนเขาต้องรีบวางจานลงบนโต๊ะ

   “พอใจรักลุงแสงที่สุดเลย!”
   “หือ?” คุณลุงก้มลงไปยกตัวสาวน้อยขึ้นมาอุ้ม “เป็นอะไร  ทำไมอยู่ ๆ มารักลุงครับ”
   ตอนนั้นเองที่แสงเพิ่งเห็นว่าพอใจกอดบางอย่างไว้แนบอก...


   ตุ๊กตาสโนว์แมนจมูกแครอท...

   ฉิบหาย...อย่าบอกนะว่า...


   “เพราะลุงแสงให้โอลาฟ  ตอนนี้พอใจเลยเป็นเอลซ่าแล้ว!” เด็กหญิงยกมันขึ้นจนจมูกส้ม ๆ เกือบแทงเข้าเบ้าตาไอ้แสง “พอใจจะเสกปราสาทให้ลุงแสงเองค่ะ!”
   “เอ่อ...เดี๋ยวนะ” ตาลุงขยับหักให้แครอททิ่มลง “พอใจชอบตุ๊กตานี่เหรอ”
   “ชอบที่สุดเลยค่ะ!” ทางนั้นตอบกลับโดยไม่เสียเวลาคิด
   “มากกว่าเครื่องครัวอีกเหรอ  อันนั้นก็ลาย Frozen นะ  ทำอาหารได้ด้วย แถมยังชวนเพื่อนละ---“
   “ชอบมากกว่าค่ะ!”
   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ” มาถึงตรงนี้ไอ้เด็กซ่งที่เงียบมานานก็ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  แทบลงไปชักดิ้นชักงอบนพื้น  มันปาดน้ำตาที่คลอเบ้าออกพร้อมตบไหล่เฮียแปะ ๆ อย่างถือดี “อย่าพยายามเลยเฮีย  ผู้หญิงเขาไม่ชอบก็คือไม่ชอบ”
   คนฟังทำตาดุใส่ แต่มีหรือไอ้เด็กเวรจะหวาดกลัว  ต่อให้เฮียคว้ามีดออกมาขู่ไอ้เรนก็ยังอดขำไม่ได้
   พอใจมีสีหน้างุนงงเล็กน้อยว่าผู้ใหญ่เขาคุยอะไรกัน แต่กระนั้นหล่อนก็ยังกอดโอลาฟไว้แน่น  เอาหน้าไถซุกบนผ้าเนียนนุ่ม  มีความสุขที่สุดเลย

   “ขอบคุณมากนะคะ”
   “ความจริงแล้ว....” แสงถอนหายใจ “เรนเป็นคนซื้อให้น่ะ”
   “หา!?” คนโดนแอบอ้างสะดุ้งเล็กน้อย “ซะ..ซื้ออะไรผมไม่...”
   “ขอบคุณพี่เขาสิครับพอใจ”
   เด็กหญิงยกมือไหว้ “ขอบคุณค่ะพี่เรน”
   เพราะเอ๋ออยู่นานจนโดนส่งสายตาดุอีกครั้งเรนจึงเอ่ยอย่างเสียมิได้ “ไม่เป็นไรครับ”

   “พอใจมานี่หน่อย! จะเป่าเค้กแล้วนะลูก” ฉานตะโกนมาจากหน้าโต๊ะวางเค้ก  เขากำลังง่วนอยู่กับการดับไฟบริเวณนั้น “พี่แสงกับเรนก็มาด้วยนะครับ”
   เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาแสงจึงอุ้มเด็กน้อยไปวางให้ถึงที่  เธอรีบโผเข้ากอดขาแม่เพราะเห็นว่าเดือนอุ้มน้องภูมิใจอยู่  หนุ่มใหญ่ถอยกลับออกไปหลายก้าวจนอยู่นอกสุดของวงล้อม  แน่นอนว่าข้างกายยังมีเด็กติดตามที่ทำหน้าเหมือนอยากจะถามอะไรสักอย่าง...

   “ถือว่าใช้เงินค่าจ้างที่แกทำอาหารให้แล้วกัน”
   คนฟังซาบซ่านไปทั้งหัวใจ แต่ไม่วายเอ่ยแซว “ลุงแสงใจดีจังครับ  เรนรักลุงแสงที่สุดเลย!”
   “อยากเดินกลับใช่ไหม”
   “ฮ่า ๆ ๆ”

   “เอาล่ะ!  ผมจะนับถึงสามพวกเรามาร้องเพลงวันเกิดพร้อมกันนะครับ” ฉานชูนิ้วขึ้นเหนือศีรษะ  หนึ่ง...สอง...สาม!”

Happy birthday to you, Happy birthday to you

   ทั้งสวนมีแต่แสงสลัว  ตอนนี้สิ่งที่เด่นชัดที่สุดคือเปลวไฟบนปลายเทียนเท่านั้น  สีส้มนวลตาฉาบภาพครอบครัวอันแสนสุข  คุณพ่อปรบมือเสียงดัง  คุณแม่อุ้มลูกชายไว้ในอ้อมกอด มืออีกข้างลูบบนเส้นผมเจ้าหญิงตัวน้อย...

Happy birthday Happy birthday

   เรนลอบสังเกตคนด้านข้าง....  เขาพบว่าแสงไม่ได้ร้องเพลงหรือปรบมือด้วยซ้ำ  ร่างนั้นยืนแน่นิ่งจ้องไปยังครอบครัวของน้องชาย...
   ด้วยแววตาที่อบอุ่นยิ่งกว่าเปลวเทียน....

Happy birthday to you…


หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 15 12/03/60] p.11
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 19-03-2017 23:32:27
......................................................
...................................
................
........


   “บอกแล้วว่าไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ  เดี๋ยวพี่เดือนล้างเอง” สะใภ้บ้านเรืองภพเอื้อมมือมาจะยื้อแย่งฟองน้ำจากมือชายหนุ่ม “ให้แขกทำงานได้ยังไงคะ”
   “ไม่ได้หรอกครับเฮียแสงหนีบผมมาช่วยงาน” นอกจากไม่ให้ของกลางแล้วยังคว้าจานขึ้นมาขัดหน้าตาเฉย “ช่วยกันล้างสองคนจะได้เสร็จเร็ว ๆ ไงครับ”
   “ดื้อจังเลย” หล่อนว่ากลั้วหัวเราะ แต่ก็อย่างที่เรนพูด  เธอยอมแพ้แล้วหยิบฟองน้ำอีกอันลงมาจากชั้นวาง “เรนเป็นเพื่อนกับพี่แสงเหรอคะ”
   “ก็....ประมาณนั้นแหละครับ”
   “ดีจัง  มีเพื่อนอายุห่างกันแต่คุยกันได้ด้วย   พี่เดือนเริ่มฟังเด็กวัยรุ่นพูดไม่รู้เรื่องแล้ว  กลัวว่าถ้าลูกโตแล้วจะคุยกันคนละภาษา”
   “พอใจกับภูมิใจเป็นเด็กดีจะตายครับ” เรนขยับเอื้อมจะหยิบชามใบใหญ่สุดแต่ไม่ถึงจึงเอ่ยขอ “คุณเดือนหยิบให้หน่อยครับ  ใบนี้น่าจะหนักเดี๋ยวผมล้างเอง”
   “อ๊ะ! ขอบคุณค่ะ”

   คุณเดือนเป็นผู้หญิงสุภาพน่ารักไม่ต่างจากสามีเลย  เธอเล่าให้ฟังว่าหลังแต่งงานก็ลาออกมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว  ตอนแรกก็กังวลเรื่องอนาคต แต่ฉานดูแลให้เกียรติเธอมาก  เวลาพูดถึงสามีเธอจะมีความสุขเป็นพิเศษจนนเรนทร์เผลอคิดว่าดีเหลือเกินที่คุณฉานผ่านพ้นเรื่องคดีความมาได้  ไม่อย่างนั้นครอบครัวคงไม่สามารถยิ้มกว้างได้ขนาดนี้แน่
   จานใบแล้วใบเล่าถูกวางเรียงกันบนที่พัก  จวบจนใบสุดท้ายถูกหย่อนลงไปพร้อมกับเสียงปิดก๊อกน้ำ  เรนเช็ดมือกับกางเกงอย่างเคยตัวขณะที่เดือนเพิ่งนึกบางอย่างออก

   “อ้าว! แล้วนี่พี่แสงหายไปไหนคะเนี่ย”
   “เห็นว่าเด็ก ๆ เรียกไปอวดของเล่นน่ะครับ” ใช่...ไปหาหลานแล้วส่งไอ้เรนมาก้นครัวนี่ไงเล่า “บอกว่าให้ผมช่วยงานให้หมด  ถ้าหลานปล่อยตัวแล้วจะมาตามน่ะครับ”
   “พี่เดือนต้องไปส่งลูกเข้านอนเสียด้วย  เอายังไงดีนะ”
   “คุณเดือนขึ้นไปเถอะครับ  เดี๋ยวผมนั่งรอเฮียแสงในสวนก็ได้”
   “ขอโทษด้วยนะคะ”

   พวกเขาบอกลากันก่อนจะแยกไปคนละทาง  เดือนเปิดประตูเข้าตัวบ้านไป ส่วนนเรนทร์เดินดุ่ม ๆ ไปยังลานด้านนอก  ไม่น่าเชื่อว่าใช้เวลาแค่หนึ่งชั่วโมงเขาก็เก็บกวาดทุกอย่างจนเรียบร้อย  โต๊ะยาวถูกลากไว้ที่ชานบ้าน เหลือเพียงแต่ลูกโป่งสวรรค์ที่ผูกไว้รอเวลาเหี่ยวแล้วค่อยเอาไปทิ้ง
   โคมไฟสนามหัวกลมทอดวางเรียงยาวไปถึงประตู  เวลาเกือบห้าทุ่มเช่นนี้แม้แต่กรุงเทพฯ ก็ยังมีลมเย็น  โดยเฉพาะในบ้านที่มีแต่ต้นไม้  หนาวจนต้องยกมือลูบแขนเลยล่ะ
   ต้นไม้ด้านหน้าค่อนข้างรกชัน แต่เรนเลือกที่จะสาวเท้าไปแถวนั้น  เขาต้องการหาที่นั่งที่ใกล้รั้วที่สุด เพราะไม่อยากมีปัญหากับคนในบ้าน  เห็นม้านั่งสีน้ำตาลซ่อนอยู่หลังต้นชงโคจึงรีบก้าวเข้าไป  ทว่าบนนั้นกลับมีใครอีกคนยึดครองอยู่แล้ว  ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็น...

   “เฮีย!” เรนตกใจจนเผลอเรียกเสียดัง  มันเบียดตูดลงข้าง ๆ ทันที “ไหนว่าหลานแย่งตัวไง  ทำไมมาอยู่ตรงนี้”
   “เสียงดัง” ก่อนจะตอบขอให้ได้ดุ “เด็ก ๆ วิ่งเยอะไปหน่อย  แป๊บเดียวก็หลับปุ๋ยแล้ว”
   “อ้อ...”

   ความเงียบโรยตัวชั่วขณะหนึ่ง  ทว่าไม่น่าอึดอัดเลยสักนิด  พวกเขาใช้ช่วงเวลานั้นดื่มด่ำกับอากาศเย็น ๆ และผ่อนคลายร่างกายที่ใช้งานหนักตลอดทั้งวัน

   “บ้านเฮียนี่น่าอยู่เนอะ” ชายหนุ่มเอ่ยชม “ต้นไม้เยอะดี”
   “พ่อฉันชอบน่ะ” อากาศน่าสูบบุหรี่ชะมัด แสงนึกเสียดายที่ไม่ได้เอามาด้วย “เพื่อนบ้านก็ดีนะ  ทางขวานั่นเป็นฝรั่งมาเช่าอยู่  ส่วนฝั่งซ้ายเป็นลุงราชการที่เกษียณแล้ว”
   “มิน่าจัดงานจนดึกไม่ยักกะมีใครออกมาด่าเนอะ”
   “แถวนี้รู้จักกันหมดแหละ”
   “ดีเนอะ  เวลาขโมยขึ้นบ้านจะได้ช่วยกัน”
   “ไม่ได้แช่งอยู่ใช่ไหม”
   “อย่ามองโลกในแง่ร้ายสิครับ!” เรนเอ็ดเสียแหวว  เฮียเนี่ยน้าชอบใส่ไคล้คนอื่นอยู่เรื่อย
   “แกมันไว้ใจไม่ได้”

   พามาจิกหัวใช้ถึงในบ้านแล้วยังเรียกไว้ใจไม่ได้อีกเหรอ  ปากแข็งไม่มีใครเกินจริง ๆ  เรนขี้คร้านจะแซวคนแก่หัวดื้อ  อีกอย่างคิดเข้าข้างตัวเองแบบนี้ก็รู้สึกดีเหมือนกัน
   หากไม่หน้าด้านจนเกินไปก็ขอคิดว่าเฮียยอมให้เขาเข้าบ้านก็แล้วกัน  จะอ้างว่าพามาใช้แรงงาน ยั่วโมโหหรืออะไรก็ได้ แต่ผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม  เท่านี้ก็ต่อชีวิตคนแอบชอบไปได้หลายวัน

   “ยิ้มอะไรน่าขนลุก” หนุ่มใหญ่ยันตัวขึ้นยืนพลางบิดขี้เกียจ “ดึกแล้ว  กลับเถอะ”
   “อื้อ”



   “กลับไปแล้วเหรอ”
   เสียงแหบแห้งของหญิงชราทำให้ขาที่ก้าวหยุดชะงักลง  เรนเผลอสบตาเข้ากับแสงแว้บหนึ่ง  ยังไม่ทันจะเอ่ยคำใดก็มีอีกเสียงตอบกลับมา
   “เห็นพี่แสงว่าจะกลับแล้วนะครับ  คงออกไปแล้ว”

   เป็นฉานกับไพลินไม่ผิดแน่  มองจากตรงนี้ยังเห็นเงาลาง ๆ  ดูท่าสองคนนั้นจะไม่รู้ตัวว่าลูกชายคนโตของบ้านยังอยู่ตรงนี้  แสงส่งสายตาบอกเรนให้รีบเดินตามมา  ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะก้าวขา



   “คราวหน้าไม่ต้องชวนมาอีกนะ”

   และหยุดชะงัก...

   “แม่พูดอะไรอย่างนั้นครับ  เด็ก ๆ อยากเจอพี่แสงมากนะครับ”
   “ก็ค่อยพาไปเจอวันหลังก็ได้  คราวหน้าถ้ามีงานมีแขกมาบ้านไม่ต้องพามันมา”
   “แต่...”
“พี่แกมันบ้า” ไพลินถอนหายใจ  เธอมีสีหน้าเคร่งเครียดราวกับขบคิดเรื่องนี้มาตลอดทั้งวัน “กวนประสาท  ชอบทำฉันขายขี้หน้าตั้งแต่เด็กแล้ว  วันนี้ยิ่งแล้วใหญ่  กล้าเอาคู่ขาเข้าบ้าน  ผู้ปกครองคนอื่นเขาเห็นกันหมด  ป่านนี้คงเอาไปพูดถึงไหนต่อไหนแล้ว”
“แม่ครับ  ผมว่ามันไม่ได้...”
“ไอ้เด็กนั่นก็ดูไม่ได้  อย่างกับพวกกุ๊ยข้างถนน” หล่อนพ่นลมหายใจ “คงหาได้แต่แบบนั้น”

คนถูกพาดพิงชาดิกไปทั้งแขน  สองขาหนักอึ้งราวกับถูกหินทับ...



“ชีวิตฉันยังดีที่มีแกนะฉาน...”


‘เขาโชคดีแล้วที่มีไอ้ฉาน’


เสียงของแสงในความทรงจำซ้อนทับขึ้นมา และในตอนนั้นเองที่เรนแค่นหัวเราะออกมา...
ภาพแววตาที่เป็นกังวลยามน้องชายลำบาก  รอยยิ้มอบอุ่นเมื่อทอดมองครอบครัวอันสมบูรณ์แบบ  ลูกชายแบบนี้น่ะเหรอที่ทำให้ขายขี้หน้า  อย่าพูดให้ขำไปหน่อยเลย!
ทั้งที่ยอมบากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่นจนฉานพ้นโทษ  นี่น่ะเหรอสิ่งตอบแทนที่ได้รับ...

นี่น่ะเหรอ....

ตัวต้นเรื่องส่งเสียงเรียกเมื่อเห็นว่าเรนไม่ยอมก้าวตาม “เรน  รีบเดิน”


ใช่  เขารีบเดิน
แต่เป็นทิศทางตรงกันข้าม....


ฉานเผลอเรียกผู้มาเยือน “อ้าว! เรน  ยังไม่กลับเหรอครับ”
“คุณฉาน...” ทางนั้นพยายามควบคุมไม่ให้เสียงนั้นกลายเป็นการตะคอก “คงไม่รู้เลยใช่ไหมว่าเฮียแสงช่วยเอาไว้”
“ช่วย?” ไพลินเขย่าแขนลูกชายคนเล็ก “ช่วยอะไรฉาน”
“เรื่องที่จะโดนไฮโซฟ้องไงครับ  คุณอาจจะยังไม่รู้”
“ฟ้องอะไร....ฉาน  บอกแม่มา...”
“เรน! พอได้แล้ว” เพราะมัวแต่โกรธจนตัวสั่นจึงไม่รู้ว่าแสงเข้ามาประชิดตั้งแต่เมื่อไหร่  มือกร้านคว้าแขนเอาไว้พร้อมออกแรงดึง “กลับ!”
“อาจจะเป็นการก้าวก่ายเรื่องของคุณ แต่ผมทนอยู่เฉยไม่ไหวแล้ว” ชายหนุ่มขืนตัวออกราวกับม้าพยศ “เฮียต้องไปขอให้ลูกค้าช่วยคุยกับไฮโซคนนั้นจนเขายอมถอนฟ้อง”
“เรน  หยุด!” จะดุด่ายังไงไอ้หมาบ้ามันก็ไม่กลัวสักนิด
“ยอมติดหนี้บุญคุณคนอื่นทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง เพราะอะไรรู้ไหม”

เรนกลืนก้อนแข็ง ๆ ลงคอ

“เขาแค่อยากเห็นครอบครัวคุณมีความสุข...”

   “พี่แสง” ฉานชาวาบไปทั้งตัว  เขาสบสายตาเข้ากับอีกฝ่าย “ผมไม่รู้เลย...”
   “อย่าทำให้ฉันต้องโมโหนะเรน” แสงตัดบท “กลับ!”

   ไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยคำ  เขาหันหลังก้าวเดินอย่างไม่สนใจ  ทิ้งทุกสิ่งไว้เบื้องหลัง
   ไพลินมองลูกชายคนเล็กอย่างสับสนเพราะเรื่องราวประดังเข้ามาพร้อมกัน  เธอทำท่าเหมือนอยากจะถามอะไรสักอย่าง ทว่าคนแซ่ซ่งกลับพูดขึ้นมาก่อน...


   “คุณยังคิดว่าโชคร้ายอยู่เหรอครับ?”


   นเรนทร์หันกลับและก้าวตามแผ่นหลังกว้าง
   ค่ำคืนนั้นมืดสลัว แต่ ‘แสง’ นั้นสว่างกระจ่างตา...

   ใครจะพูดว่าโชคร้ายยังไง แต่เขาโชคดีจริง ๆ ที่ได้เจอแสง


TBC



สรุปเรื่องนี้น้องเรนเป็นพระเอกแล้วนะคะ  พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยนางซินชัด ๆ
ตอนนี้ยาวมากกกกกกก  น้ำตาจะไหล  ถือว่าทบเป็นสองอาทิตย์เลยได้มั้ยคะ 5555555
ส่งให้คุณผจก.อ่าน  นางบอกเกิอบอ่านไม่จบเพราะรับตอนพี่แสงโรลเพลย์ไม่ได้  อะไร  ออกจะน่ารักเนอะคะ
ตัดจบได้ค้างพอดีเลย เย้ ๆ เพื่อให้ทุกท่านติดตามตอนต่อไปนะคะ  ศึก 12 ราศีสไตล์ 5555
เจอกันตอนหน้าค่า  ขอบคุณที่ติดตาม <3

ป.ล.บ้านเรืองภพนี่ชื่อวิบวับไปทั้งบ้านเลย  เนี่ยแหละค่ะตระกูลพระเอกรวย เอิ๊กกกกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 20-03-2017 00:30:27
หูยยยยยยยยยยยยยยยย
อ่านแล้วสนุก หัวเราะ เพ้อออออขั้นสุด บทแทนตัวเองว่าพี่ ใจสั่นนนน มวลในท้อง ประหนึ่งตัวเองคือนุ้งเรนเลยค่ะคุณพี่ขราาาาาาาาา
หืออออ แบบว่าอ่านซ้ำๆๆๆ ย้ำๆๆๆ อยู่ห้ารอบ ว่าอ่านผิดรึป่าว คิดไปเอง เข้าใจไปเองใช่ไหมอยู่นั่น ฟินโคตรค่ะ!!!!!

จบสวยมากกก อ่านอินสุดๆ อยากอ่านต่อมากมาย เรนโค-ตะ-ระเท่เลยยยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 20-03-2017 00:30:41
ประกายพระเอกเข้าตาแว้บ!
แสบตากับพี่แสงเวอร์ชั่นมุ้งมิ้งสุด ๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: dereel_nx ที่ 20-03-2017 00:47:24
ที่จริงพระเอกคือเรนใช่ป้ะ?
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 20-03-2017 01:07:56
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 20-03-2017 01:50:35
อ่านตอนนี้แอบสงสารเฮียแสงอะ ทำไมแม่พูดแบบบนี้ มันเกินไปอะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-03-2017 02:16:09
วันนี้ไม่กากแล้วนะเรน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: 4life ที่ 20-03-2017 03:22:42
เลิกเเปะทองหลังพระเถอะพี่เเสง คนอย่างคุณไพลินถ้าไม่เอาความจริงมาตบหน้าก็ไม่มีทางคิดได้หรอก
ไม่เเหกตาดูล่ะ ว่ากุ๊ยที่ลูกชายคุณเอามาน่ะ ล้างจานเก็บกวาดช่วยงานอะไรบ้าง  :angry2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 20-03-2017 06:23:38
พระเอกฝุดๆอ่ะ ลุงแสง งวดนี้น้องเรนออกหน้าเลยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 20-03-2017 07:06:05
แม่ก็แรงเกินไป  มีแม่ที่ไหนทำกับลูกแบบนี้บ้างกันล่ะ  ปวดใจจริงๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 20-03-2017 09:03:47
เรนสุดยอด เท่ห์มากอ่ะ พูดได้ดีๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 20-03-2017 09:48:21
น้องเรนเท่มากลูก

คือไม่สนใจตัวเองที่โดนด่าเลย

กลับวิ่งไปปกป้องเฮียแสง คนเท่


เฮียแกรักน้องรักครอบครัวจะตาย แต่เป็นพวกปากหนักไง

ปิดทองหลังพระ แค่ได้ช่วยแล้วสบายใจ


เป็นไงละ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 20-03-2017 10:41:07
ภายใต้ความเหี้ยมและความกากของเฮียแสง
เฮียก็น่าสงสารเหมือนกันเนอะ  :sad4: :sad4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: Windiizz ที่ 20-03-2017 13:16:29
ดีค่ะเรนนนน พูดให้แม่หน้าหงายไปเลยค่ะลูกกกก ไม่อยากยอมรับเลยแต่มีแม่แบบนี้ในชีวิตจริงแยุ่เยอะ จนแบบ.... นี่คลอดลูกมาเพื่อเอาหน้าหรอหะ!!! //อิน 5555555555

ลุ้นตอนหน้ามากว่าเรนจะโดนไล่ออกจากบ้านมั้ย โธ่พ่อพระเอก พ่อยอดขมองอิ่มของบ่าว TvT
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 20-03-2017 17:32:09
เรนเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาจริงๆ  o13

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 20-03-2017 17:40:02
เราทำดีแล้วลูก ไม่รู้เฮียแก่จะฟาดงวงฟาดงาใส่น้องไหม คือน้องก็หวังดีอ่ะ แต่อย่าไปเดาใจผู้ชายวัยทองเลยค่ะ แต่ตอนนี้น้องเรนทำดีมากลูก ว่าที่ลูกสะใภ้ที่ดีต้องเป็นตัวเชื่อมสัมพันธ์ในครอบครัวสามีให้แน่นแฟ้น!! สู้!
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 20-03-2017 22:09:29
เรนเท่มากกกก ยกให้เป็นพระเอกหนึ่งตอน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 20-03-2017 23:21:10
ฮืออออ สงสารเฮีย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 21-03-2017 17:36:55
กำลังซึ้งกับน้องเรน

อ่านทอล์คฮา กร๊ากกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine538 ที่ 24-03-2017 10:40:05
หลังจากที่เรนเป็นนายเอกเกรดเอฟ ที่มีแต่ความจน มอมแมมและแอบตอดเฮียมาตลอด
ตอนนี้เรนดูดีมีออร่าขึ้นมาทันทีเลย  :heaven

เฮียแสงต้องขอบใจเรนนะ เขาทำเพื่อเฮียจริงๆ อย่าไปดราม่าใส่เรนล่ะ
อยากตามขึ้นรถไปด้วยจริงๆ  :katai5:

รออ่านตอนต่อไปค่ะ  :call:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 25-03-2017 09:20:51
ตอนพี่แสงโรลเพลย์นี่ขนลุกพรึบพรับเลยค่ะ
คุณแม่นี่ยังไงดีอะ ตอนแรกก้คิดว่าแค่ปากร้ายแบบพี่แสง
คือคิดอย่างพูดอีกอย่างละแต่ละอย่างก้ร้ายกาจงี้
แต่มาตอนนี้คือไม่ใช่ละ เหมือนนางเชื่ออย่างบริสุทธ์ใจเลยว่าพี่แสงแม่งแย่อะ
ครอบครัวนี้โชคดีที่มีพี่แสงคอยเป็นห่วง
ส่วนพร่แสงก้โชคดีที่มีคนแบบเรนอยู่ข้าง
รอค่าาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: smmikie ที่ 25-03-2017 16:45:28
เรนนายนี่มันสุดยอดดดดดดดดด
เอาสะหน้าเงิบไปเลย 555
สงสารพี่แสงนะ ตลอด 40กว่าปีคงเจอแบบนี้จนชินชาอ่ะเนอะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 16 19/03/60] p.12
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 26-03-2017 22:51:59
ทวงครั้งที่ 17

   ครืด...

   มือถือตรงคอนโซลสั่นเป็นรอบที่แปดตั้งแต่ออกรถมา และครั้งนี้นเรนทร์เป็นฝ่ายทนไม่ไหวจนต้องเอ่ยถาม

“ไม่รับสายเหรอ”
“ไม่จำเป็น” คนขับเหลือบตาอ่านชื่อบนนั้นก่อนจะโยนมันลงบนตักตุ๊กตาหน้ารถ “ปิดเครื่องให้หน่อย”
“คุณฉานโทรมา” เรนอ่านชื่อบนนั้น “อาจจะเป็นห่วงอยู่ก็ได้  จะไม่รับสักหน่อยเหรอครับ”
“ปิดเครื่อง”

ได้รับคำสั่งเป็นครั้งที่สองเรนเลยต้องจำใจทำตาม  เขามองเครื่องมือสื่อสารที่ค่อย ๆ ดับลงพร้อมกับบางอย่างที่อัดแน่นในอก แต่พูดออกมาไม่ได้
เฮียแสงโกรธอย่างปากว่าจริง ๆ  หน้าที่ดุอยู่แล้วน่ากลัวขึ้นไปอีก  คิ้วขมวดเป็นรอยบุ๋ม  ขบกรามแน่นจนเห็นกล้ามเนื้อตึงเครียด  ยิ่งไม่ยอมพูดอะไรคนทำผิดยิ่งกังวล  เรนยอมโดนตะคอกด่าดีกว่ามาเจอสถานการณ์ที่กลายเป็นธาตุอากาศแบบนี้
ภาพอาคารบ้านเรือนผ่านตาไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีอารมณ์หยุดมองอะไรทั้งนั้น  ตอนแรกแสงเหยียบมิดด้วยซ้ำ  พอใจเย็นขึ้นถึงได้ปรับความเร็วเข้าสู่โหมดปกติ
ในอกยังเจ็บราวกับถูกกรีด  ที่น่าตลกคือคนสร้างบาดแผลนั้นไม่ใช่แม่ แต่เป็นนเรนทร์ต่างหาก  เรื่องที่แม่พูดออกมาแสงรู้อยู่แก่ใจ  ทุกการกระทำที่ผ่านมาชัดเจนจนไม่ต้องรอคำยืนยัน
ทั้งที่คิดแบบนั้น แต่นเรนทร์กลับเที่ยวพูดจาเหมือนเขาเป็นเด็กดีที่พยายามช่วยเหลือน้องชาย

มันน่าสมเพชสิ้นดี...
เขาไม่ต้องการความสงสารจากใครทั้งนั้น


“ผมขอโทษ”

เสียงนั้นทำลายความเงียบในห้องโดยสาร  แสงพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ เพื่อบรรเทาโทโส

“เป็นเรื่องของครอบครัวเฮียแท้ ๆ ไม่น่าไปยุ่งเลย”
“มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ” คนขับเอ่ยเสียงแข็ง “แกทำเหมือนเรียกคะแนนสงสารให้ฉัน”
“ผมไม่ได้คิดว่าเฮียน่าสงสารนะ!”
“แต่แกทำ”

คำพูดนั้นถูกต้องจนเรนเถียงไม่ออก  การกระทำโดยขาดสติเมื่อครู่ไม่ต่างจากการขอความเห็นใจเลยสักนิด  เที่ยวอธิบายว่าลำบากนู่นนี่เพื่อน้องชาย  สำหรับคนอย่างแสงถือเป็นการดูถูกกันชัด ๆ
ขนาดตอนไปขอความช่วยเหลือจากคุณนกแสงยังปิดไม่ให้เขารู้  นี่ถึงกับตะโกนบอกคุณฉานบอกแม่  เฮียคงเสียศักดิ์ศรีน่าดู  เจ้าตัวยังไม่เดือดร้อนแท้ ๆ  ทำไมต้องเข้าไปยุ่งด้วย
แต่หากย้อนเวลากลับไปได้เรนก็จะขอทำเหมือนเดิม…

“ผมไม่ได้อยากให้เขาสงสารเฮีย  แล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าเฮียน่าสงสารด้วย”
“แต่แกพูดว่า..”

“ก็ผมทนไม่ได้ที่เขามาด่าเฮียนี่นา!”

ใช่!  เรนทนไม่ได้  ทั้งน้ำเสียงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม  หากทำใส่ตัวเขาคงจะไม่รู้สึกอะไร แต่กลับร้อนรุ่มไปทั้งอกเมื่อแสงโดนครหา
ใครก็ไม่อยากให้คนที่ชอบโดนดูถูก...

“มาด่าเฮียทั้งที่ไม่รู้อะไรเลยแท้ ๆ” มือที่จับสายเข็มขัดนิรภัยกำแน่นขึ้นเพื่อระบายความรู้สึกที่สุมในอก “ผมก็แค่อยากให้เขารู้ว่าเฮียมีดีมากกว่านั้น”
เหมือนความจริงใจโง่ ๆ ของเรนจะส่งไปถึงแสงได้ล่ะมั้ง  เจ้าตัวถึงได้ถอนหายใจออกมา “เฮ้อ~”
“ขอโทษครับ”
“ทำอะไรโง่ ๆ” มือที่จับพวงมาลัยหักเข้าซอยด้านข้าง  ตีวงกว้างเสียจนร่างเอียงไปอีกฝั่ง “ไม่รู้จักคิด”
เจ้าจิ้งจอกนั่งจ๋อย “ผิดไปแล้วครับ”
“ว่าง ๆ ก็ไปตรวจซะบ้างว่าขนาดสมองยังเท่าเดิมอยู่หรือเปล่า หรือว่าโดนซ้อมจนมันฝ่อไปหมดแล้ว”
“ผมไม่ดีเองครับ” คนสมองลีบยอมรับว่าดีใจที่โดนด่าไม่น้อย  ดูท่าจะเสพติดอะไรแปลก ๆ เข้าซะแล้ว  จังหวะนั้นเองที่เหลือบมองข้างทางแล้วพบความผิดปกติบางอย่าง “เฮียมาทางลัดเหรอ”
“อยู่นิ่ง ๆ”

   อีแบบนี้พามาฆ่าหรือเปล่าหว่า...
   ปกติก็เหี้ยมอยู่แล้ว  รอบนี้มีชนักติดหลังถ้าแสงจะยอมให้หนี้เฮียใหญ่สูญด้วยการพาไอ้เรนไปถ่วงน้ำก็จะไม่แปลกใจเลยสักนิด  เหยื่อได้แต่นั่งนิ่ง ๆ มองสองข้างทางที่เปลี่ยนจากอาคารสูงเป็นบ้านเรือนหลังเล็ก  ภาพชีวิตยี่สิบสี่ปีที่ผ่านมาเริ่มฉายซ้ำในหัว  สงสัยพ่อจะเหงาเลยเรียกให้เขาไปหาเร็วขึ้น...
   ล้อหยุดสนิทตรงฟุตปาธ  แสงปลดเข็มขัดนิรภัยพร้อมส่งสายตาบอกให้เด็กรับใช้ตามออกมา  คนแซ่ซ่งจำต้องทำตามอย่างเสียมิได้
   หนุ่มใหญ่ออกเดินนำไป  เลี้ยวเข้าตรอกทะลุออกมาด้านหลังสุด  ยิ่งก้าวขาเท่าไหร่เสียงน้ำไหลก็ชัดขึ้นเรื่อย ๆ และทันทีที่พ้นเหลี่ยมอาคารออกมาเรนก็เห็นสะพานคนข้ามเส้นหนึ่ง  ริมตลิ่งสองฝั่งถูกราดคอนกรีตเป็นเนินลงไปในแม่น้ำ
   พรึ่บ!  ลมหวดเข้าหน้าจนต้องหลับตาปี๋  บริเวณนั้นโล่งเตียนไม่มีต้นไม้ใหญ่คอยบังลมทำเอาเส้นผมพันกันยุ่งเหยิง  เขาเห็นแสงนั่งลงบนบันไดที่เซาะร่องคอนกรีตเข้าไป จึงถือวิสาสะทิ้งตัวข้าง ๆ โดยเว้นระยะห่างไว้พอสมควร  เมื่อหลบลงมาด้านล่างจึงมีกำแพงช่วยบังทิศทางลม  ทำให้อากาศตรงนั้นเย็นกำลังดี
   นเรนทร์ขบริมฝีปากคิดไม่ตก  ถึงจะสัมผัสได้ว่าเฮียแสงเกรี้ยวกราดน้อยลง แต่ไม่ได้แปลว่าหายโกรธแล้วนี่นา  ชายหนุ่มก้มมองแม่น้ำสายเล็กตรงหน้าพลางไพล่คิดหาเรื่องทำลายความเงียบ

   “เฮียรู้จักที่แบบนี้ด้วยเหรอ”
   “ฉันเคยทำงานประจำแถวนี้” มือขวายกชี้ไปด้านหลัง “ถัดจากตรงนี้ไปสองซอยมีสำนักงานทนายความ”
   “อ้อ”

   แสงถูนิ้วชี้กับกลางไปมาอย่างงุ่นง่านเพราะเปรี้ยวปากอยากบุหรี่  เขายังไม่อยากกลับถึงห้องทั้งที่มีเรื่องมากมายเต็มหัว  ขอแวะสูดอากาศให้หัวโล่งสักหน่อยก็แล้วกัน  ความจริงก็คิดเพียงเท่านั้น แต่เด็กข้าง ๆ เครียดกว่าตัวเองเสียอีก  เขาถอนหายใจเป็นรอบที่สิบของวันนี้

   “ช่างเถอะ  เรื่องมันผ่านไปแล้ว” เรนหันขวับทันที “จากนี้จะรำคาญก็แต่ไอ้ฉานโทรมาขอโทษนั่นแหละ”
   “พูดถึงคุณฉานแล้วรู้สึกผิดที่หงุดหงิดเขาเลย”
   “มันเป็นของมันแบบนั้นแหละ  ดีจนเกลียดไม่ลงเลยล่ะ”
   “แต่พอคิดว่าความใจดีของเขาทำให้เฮียต้องมาโดนด่าผมก็โมโหอยู่ดี”
   “ฮ่า ๆ ๆ” เสียงหัวเราะของแสงทำอีกฝ่ายใจชื้น “ฉันเคยผ่านช่วงเวลานั้นมาเหมือนกัน  สมัยเด็กน่ะใครก็คอยเปรียบเทียบว่าทำไมคนน้องไม่เห็นเหมือนพี่เลย  ทั้งฉลาดกว่า  เรียบร้อยกว่า...”
   “ก็ถูกของเขา”
   “แกไม่ได้ด่าฉันอยู่ใช่ไหม” แสงแยกเขี้ยวขู่ “ตอนนั้นฉันเคยนึกอยากจะเกลียดไอ้ฉาน แต่ทำไม่ลงจริง ๆ  ข้อเสียของมันคืออะไรยังหาไม่เจอด้วยซ้ำ  คนแบบนี้น่ะเกิดมาเพื่อเป็นที่รักเท่านั้นแหละ”
   “......”
   
“ถูกแล้วล่ะ  เขาโชคดีจริง ๆ ที่มีฉาน”


สิ่งที่ออกจากปากแสงนั้นถูกต้องอย่างไม่มีข้อโต้เถียงเลย  ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแต่นเรนทร์หงุดหงิดใจเกินกว่าจะนั่งเฉย

“แต่ก็ไม่ได้แปลว่าโชคร้ายที่มีเฮียสักหน่อย”
“ฟังนะเรน” คนอาบน้ำร้อนมาก่อนขยับเข้ามาใกล้ขึ้น “ฉันไม่ใช่เด็กที่จะหลอกตัวเอง  เขารู้สึกยังไงมันก็เห็น ๆ อยู่  ถ้ามองในมุมเขาก็ไม่แปลกหรอก  ฉานมันทั้งฉลาด  หน้าที่การงานก็ดี  แถมยังสุภาพเรียบร้อย  สมัยเด็กตอนฉันไปวิ่งเล่นโดนฟาดขาลายไอ้ฉานกลับท่องสูตรคูณอยู่ในห้อง  แม่ที่ไหนก็ต้องรักลูกแบบนี้”
“.......”
“เทียบกับฉันที่ไม่เป็นโล้เป็นพายแถมยังไปเกี่ยวข้องกับธุรกิจมืดอีก” ลูกคนโตยกนิ้วนับ “ดื้อแต่เด็ก ไม่เคยเชื่อฟัง  กวนประสาท  อ้อ...ที่ฉันพาแกไปวันนี้ก็ตั้งใจแบบนั้นแหละ”
“พอจะรู้อยู่”
“แล้วไหนจะเป็นเกย์  ไม่มีลูกมีหลานให้อุ้ม  ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยเสเพล” คนพูดคลี่ยิ้ม “ส่วนฉานน่ะครอบครัวสมบูรณ์แบบ  เมียก็ดี  มีลูก ๆ น่ารักวิ่งเล่นในบ้านให้ชื่นใจ  บางทีฉันยังอิจฉามันเลย”
“เฮีย...”
“ถึงได้บอกไงว่าเขาจะเกลียดฉันก็ไม่แปลกหรอก”

ทั้งที่เล่าเรื่องอันเจ็บปวดแท้ ๆ แต่แสงกลับไม่รู้สึกอะไรเลย  ก้อนเนื้อตรงอกซ้ายเต้นตามอัตราปกติ  ไม่บีบตัว  ไม่เรียกร้องให้หลั่งน้ำตา  มันด้านชาจนไม่รู้สึกอะไร....

เสพติดความเกลียดชัง  ยอมรับว่าตัวเองเหมาะสมกับสิ่งนั้นแล้ว


ปลายนิ้วทั้งห้าประสานแตะกัน  ถูไปมาราวกับใช้ความคิด “เพราะงั้นบางทีฉันก็อิจฉาไอ้ฉาน  แต่ก็ดีใจที่เห็นมันมีความสุขล่ะนะ เพราะมันทำหน้าที่ทุกอย่างได้สมบูรณ์แบบแล้ว  ฉันเลยสบายไป”

คำพูดนั้นกัดกร่อนใจคนฟังเหลือเกิน  เรื่องน่าเศร้าไม่ควรถูกเล่าอย่างเรียบเฉย  มันเท่ากับว่าแสงไม่ได้คาดหวังอะไรอีกต่อไปแล้ว...
แต่เรนไม่เชื่อหรอก...

“ไม่จริงหรอก  ผมว่าลึก ๆ แล้วเฮียยังหวังให้เขาสนใจอยู่”
“แกพูดอะไร...”
“ถ้าไม่หวังจะพาผมไปให้เขาหงุดหงิดทำไม  จะเล่นละครเรียกร้องความสนใจไปทำไม”
“ไม่ใช่...”
“เฮียน่ะชอบประชดให้เขาสมเพช แต่จริง ๆ ก็อยากให้ยอมรับใช่ไหมล่ะ”
“ฉันไม่ได้...”


เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ....
แสงน้ำท่วมปาก  เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นอย่างนั้นจนกระทั่งเรนสะกิดแผลขึ้นมา  วินาทีนั้นอกซ้ายบีบตัวแรงขึ้น  อาการปวดวาบเข้ามา  ผ่านมานานขนาดนี้แล้วเขายังมีความรู้สึกหลงเหลืออยู่อีกงั้นเหรอ?
อา...ไม่สมกับเป็นผู้ใหญ่เอาซะเลย...

พอหันมาเจอแววตาซุกซนของอีกฝ่ายก็ถึงกับชะงัก

“ขี้อิจฉาจังเลยน้า~”
การเย้าแย่นั่นทำเผลอยิ้มออกมาในบรรยากาศที่แย่ที่สุด.... “ไม่อยากให้แกเป็นคนพูดเลย”
“ฮ่า ๆ ๆ” ทำคนอื่นเขาปวดหัวแล้วยังมาหัวเราะร่าอีก  มันน่าถีบตกน้ำเสียจริง “เอาน่าเฮีย  ถ้าเกลียดแบบไม่เผาผีคงไม่มีจิกตาถามซอกแซกตอนเจอผมที่ห้องหรอก  อย่างน้อยก็ยั่วโมโหขึ้นอยู่”
“ฉันว่าฉันเปรตแล้วนะ  แพ้แกจริง ๆ เลย”
“ผมจะถือว่าเป็นคำชมแล้วกันนะ”

บรรยากาศหนักอึ้งผ่อนคลายลง  คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่จอดรถสูดอากาศสักหน่อย  ไม่สิ...อาจจะไม่เกี่ยวกับอากาศ แต่เป็นคนข้าง ๆ ต่างหาก
นเรนทร์เป็นตัวดูดสมองหรือไงกัน  ตอนนี้หัวถึงได้โล่งสบายเหมือนคนโง่ไม่ต่างจากมันเลย  แสงเอนหลังลงพิงกับพนักคอนกรีต  มองพระจันทร์เสี้ยวที่ลอยอยู่เหนือศีรษะ เพราะทุกอย่างเป็นใจเลยเผลอหลุดปากเล่าเรื่องไม่เข้าท่า

“วันนี้ไอ้ฉานน่าอิจฉาชะมัด” พอหลุดนิสัยเด็กออกมาครั้งหนึ่ง  ครั้งต่อไปย่อมตามมา “ไม่น่าไปช่วยมันเลยพับผ่าสิ”
“นั่นสิ  ผมยังเผลอเคืองไปด้วยเลย  มีน้องเป็นเทวดานี่ก็ลำบากเนอะ  หาเรื่องเกลียดก็กลายเป็นรู้สึกผิดแทน”
“ฮ่า ๆ ๆ” คงจะมีแต่เรื่องนี้ที่เขาคิดตรงกับมัน “พอใจกับภูมิใจก็น่ารักมากเลย”
“……..”
“ยิ่งอิจฉาเข้าไปอีก...”

ชายหนุ่มหันขวับเมื่อพบว่าประโยคนั้นเบาหวิว  แสงไม่ได้หันมามองหน้าคนฟัง  เขามองตรงไปยังผืนน้ำพร้อมกับรอยยิ้มเศร้า ๆ และนั่นเป็นสีหน้าที่ชัดเจนที่สุดตั้งแต่มาเหยียบที่นี่
อกซ้ายบีบตัวรุนแรง  เรนรู้สึกเหมือนมีก้อนแข็ง ๆ อยู่ในลำคอ  พยายามกลืนเพื่อจะพูดเรื่องอะไรตลก ๆ ก็ไม่ลงเสียที  เขาได้แต่นั่งนิ่งรอจนอีกฝ่ายยอมเปิดปากต่อ...


“ตอนที่ฉันรู้ตัวว่าชอบผู้ชายก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก  ยังไงก็มีฉานที่ทำให้แม่กลายเป็น ‘ย่า’ ได้” แสงพูดกลั้วหัวเราะ “แต่รู้อะไรไหมยิ่งอายุมากขึ้นมันยิ่งแย่ว่ะ  เพื่อนพากันแต่งงานมีครอบครัว  แม้แต่คนที่เป็นเกย์บางคนยังมีลูกเลย  บางทีก็เผลอคิดขึ้นมาว่ามันดีแล้วจริง ๆ น่ะเหรอ”

เงาของนเรนทร์ขยับไหวเล็กน้อย..

“เปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อย  จริงจังบ้างไม่จริงจังบ้าง  ผูกมัดกันแบบหลวม ๆ  ถ้ามีอะไรไม่พอใจก็ไม่ต้องทน  ทั้งที่เป็นแบบนั้นก็ดีแล้วแท้ ๆ”

“แต่สุดท้ายคนเราก็ต้องการครอบครัวหรือเปล่า”

คำถามนั้นไร้ซึ่งคำตอบ...  บางทีแสงอาจจะมีคำตอบในใจแล้วก็ได้  ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยลึก ๆ แล้วซ่อนความอ่อนไหวไว้  สี่สิบเอ็ดปีที่ผ่านมาก็พบเจอแต่รักที่ไม่สมหวัง  ดื่มด่ำ  ซ้ำซาก และจากลา...

บางทีเขาอาจจะเกิดมาเพื่ออยู่อย่างโดดเดี่ยว  และตายอย่างโดดเดี่ยว
   
แสงแค่นยิ้มกับตัวเอง  สุดท้ายแล้วเขาก็แค่ไอ้ขี้แพ้ในทุกความสัมพันธ์

“สมัยเด็กน่ะ” ในห้วงแห่งความเงียบนเรนทร์กลับเลือกที่จะโพล่งประโยคโง่ ๆ ซึ่งไร้ความเกี่ยวข้องกับเนื้อหา “ผมโง่วิชาภาษาอังกฤษมากเลย”
“ตอนนี้ก็ดูเหมือนเดิมนี่”
“ขอเถอะ  อย่างน้อยก็เรียนมหา’ลัยรู้เรื่องนะครับ” มันยืดอกโอ้อวด “นั่นแหละ  ผมโง่ แต่โชคดีที่ครูเก่งมากเลย”

ทั้งที่เป็นเรื่องไร้สาระ แต่แสงกลับคิดว่ามันน่าฟัง  เขายกมือเท้าคาง เลิกคิ้วให้เป็นเชิงบอกว่า ‘เล่าต่อสิ’

   “วันหนึ่งผมสอบตกสะกดคำหมวดเครือญาติ  ไอ้พวกพ่อแม่พี่ป้าน้าอาน่ะ  แค่หัวข้อยังสะกดผิดเลย  ฮ่า ๆ ๆ” เรื่องโง่แท้ ๆ ดันเล่าเสียสนุกเชียว “ครูเลยสอนเทคนิคช่วยจำให้  ไอ้หัวข้อว่า Family น่ะ  ให้ท่องว่า Father And Mother I Love You”
   “ตอนนั้นไม่เข้าใจสักนิด  แม่น่ะทิ้งผมไปตั้งแต่เด็กแล้วนี่นา  ทั้งที่หน้าเหมือนกันยังกับแกะก็ยังทิ้งก้อนเนื้อที่เหมือนตัวเองได้ลงคอ แต่พ่อน่ะคนละทางเลย  โดนเข้าใจผิดว่าลักพาตัวเด็กอยู่บ่อย ๆ” เล่าแล้วก็ล้วงเอามือถือมาแอบใส่รหัสปลดล็อกแล้วเปิดหารูปให้ดู “นี่ไง! พ่อผม”
   แสงรับมาดู  บนหน้าจอปรากฏภาพชายวัยกลางคนที่หน้ากระเดียดไปทางจีน  ตาตี่เป็นเส้น  ผิวขาว  คิ้วบาง “ฉันก็คิดอยู่ว่าแกหน้าไม่เหมือนคนจีนแท้ ๆ เลย”
   “ใช่ไหมล่า” เรนรับมือถือคืนจากอีกฝ่าย  ปัดไปมาดูรูปอื่นด้วยหวนคิดถึง “แม่หน้าคมหน่อย  ถึงได้มีฝรั่งมาติดพัน  ก็นั่นแหละเขาหนีตามกันไป  ทิ้งผมไว้กับพ่อ”
   รอยยิ้มของคนในรูปทำเอาชายหนุ่มยิ้มตาม...
   “วันนั้นผมเลยกลับบ้านไปถามพ่อว่าถ้าจะสะกดคำว่า Family ผมต้องรักแม่ด้วยเหรอ  ทั้งที่เขาไม่อยู่แล้วเนี่ยนะ”
   แสงจ้องเข้าไปในดวงตาซุกซน  ราวกับวินาทีนั้นเด็กชายนเรนทร์มานั่งตรงหน้าเขา.... “แล้วคุณณรงค์ตอบว่าอะไร”

   “ครอบครัวไม่ได้แปลว่าพ่อแม่ลูกสักหน่อย ก็แค่ใครสักคนที่เราอยากเจอตอนกลับบ้าน”


   ภาพวาบเข้ามาในหัวของแสง  ห้องสี่เหลี่ยมอันเงียบเหงากลับมีใครอีกคนนั่งรอบนโซฟา  นอนบนเตียง หรือแม้แต่ยืนหน้าเตาทั้งที่ไฟดับ
   ไม่ต้องมีภรรยาแสนสวยหรือเด็กตัวเล็ก ๆ วิ่งในบ้าน  แสงนึกภาพตัวเองมีครอบครัวในอุดมคติแบบนั้นไม่ออกเลยสักนิด แต่หากแทนที่ช่องว่างนั้นด้วยใครสักคนที่ทำให้การกลับบ้านมีความหมายขึ้นมา เขาก็คิดว่ามันไม่เลวนัก....

   หัวใจบีบตัวแรงขึ้นวูบหนึ่งยามที่จับจ้องไปยังนเรนทร์  ชายหนุ่มมองกลับมายังเขาพร้อมกับยักคิ้ว...



   “ผมเลยได้ข้อสรุปว่าภาษาอังกฤษนี่มันยากจริง ๆ”
   “โง่เอ๊ย” ช่างเป็นด่าที่หวานหูเสียจนคนฟังเผลอฉีกยิ้มจนตาปิด  น่าหมั่นไส้จนอดจะเขกกะโหลกมันไม่ได้
   “โอ๊ย!  เจ็บนะเฮีย!” เรนโอดครวญจนเกินงามพร้อมบ่นงึมงำ “คนอุตส่าห์เล่าให้ฟัง”

   มากกว่าความโง่ของมันคือแสงที่ไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด  มันเรื่องอะไรที่เขาต้องมาจับเข่านั่งเล่าเรื่องตัวเองให้เรนฟังด้วย  กับเด็กเวรที่มีคดีติดตัวแบบนั้น...

   เฮ้อ....

   “ยังไงก็ขอบใจแกนะ”


   “เชี่ยยยยยย!” พรืดดดด!  โทรศัพท์ไหลพรวดเด้งชนมือซ้าย  กระแทกมือขวา  ร่วงลงเข่า  โชคดีที่เรนหนีบขาเข้าหากันได้ทันท่วงที  มันจึงไปคาอยู่ตรงหว่างขา  มืออันสั่นเทาค่อย ๆ คีบมันขึ้นมากอดแนบอกอย่างเสียขวัญ “โถ...เกือบไม่รอดแล้วลูกเอ๊ย...”
   “เล่นอะไรของแก”
   “เล่นกะผีน่ะสิ!” พอสติเข้าร่างก็หันมาแง่งใส่ตัวต้นเหตุ “เฮียนั่นแหละจู่ ๆ ก็พูดอะไรแบบนั้น...”
“แค่ขอบใจเนี่ยนะ”
“แต่มันมาจากปากเฮียนี่นา” ก็เลยพิเศษกว่าทั่วไป... “ปกติเคยพูดที่ไหนล่ะ”
“งั้นก็ซาบซึ้งซะให้พอล่ะ” พ่อคนขี้เก๊กกระแอมไอแก้ประหม่า  ก็ใครใช้ให้นเรนทร์ทำหน้าดีใจขนาดนั้นเล่า “คงไม่มีโอกาสได้พูดบ่อย ๆ”
“ได้รับคำขอบคุณเพราะไปด่าแม่เฮียนี่มันออกจะอิ่มบาปอิ่มบุญไปพร้อม ๆ กันเลยแฮะ” ถึงกระนั้นก็อยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ที่สุด  เรนยืดอก “เพราะงั้นถ้ารอบหน้าเฮียอยากยั่วโมโหแม่อีกก็เชิญใช้ผมได้ตามสบายเลยนะ”
“พอแล้วสิวะ” พูดตามตรงแสงคงไม่ติดต่อกับทางบ้านไปอีกพักใหญ่  รอจนเรื่องซานั่นแหละ แต่ที่แน่ ๆ พรุ่งนี้คงต้องคุยกับฉานให้มันจบ  จะได้ตัดรำคาญไป

ร่างสูงหยัดกายขึ้นพลางบิดขี้เกียจไปมา  เข็มนาฬิกาบนข้อมือหมุนไปแตะเลขสิบสองเป็นที่เรียบร้อย  จบกันทีวันที่แสนวุ่นวาย  ให้มันดับวูบลงเหมือนเปลวเทียนบนเค้กวันเกิดเถอะ
สมองโล่งเสียจนอยากทิ้งตัวลงนอนมันซะตรงนั้น  ทว่าแสงไม่ไว้ใจให้เรนขับรถ  เขาล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงออกมาแกว่งเล่นพร้อมออกคำสั่ง “กลับเถอะ”
เจ้าจิ้งจอกพุ่งตัวตามออกไปทันทีราวกับกลัวโดนทิ้ง  ไต่ขึ้นเนินคอนกรีตไปสี่ห้าก้าวพื้นก็กลายเป็นถนนโดยสมบูรณ์  นเรนทร์เร่งฝีเท้าอีกนิดเพื่อขึ้นไปขนาบข้างแสง  มองเงาที่ทอดยาวไปด้านหน้าอย่างรื่นรมย์

“เรื่องที่เฮียเหงาน่ะ....”
“ฉันไม่ได้พูดว่าเหงา”
เรนเกาหัวแกร่ก ๆ โอเค...ยอมรับว่าไม่ได้ใช้คำนั้น แต่ตีความได้แบบนั้นไม่ใช่หรือไง  จะอ้าปากเถียงก็ป่วยการจะพูด “ผมก็แค่จะให้คำแนะนำ”
“หือ?” เด็กเมื่อวานซืนเคยมีแฟนแค่คนเดียวน่ะหรือจะมาแนะนำเขา  แสงขมวดคิ้ว  ทว่าชายหนุ่มข้าง ๆ กลับยักไหล่ไม่แยแสการต่อต้านนั้น

“เฮียก็แค่หาแฟนเด็กกว่าเยอะ ๆ” เรนยกนิ้วขึ้นนับ  เหลือบตาขึ้นฟ้าอย่างใช้ความคิด “ทำอาหารได้  รีดผ้าเรียบ  จัดของเป็นระเบียบ  เปลี่ยนหลอดไฟได้  ซ่อมท่อประปาเป็น  พูดเก่ง  ร่างเริง  แจ่มใส  เรื่องอย่างว่าเอาแบบไม่ต้องเก่งมาก  อายุเยอะแล้วทำบ่อย ๆ เดี๋ยวปวดหลัง  หน้าตาน่ารักสักหน่อย...”
   คุณสมบัติไกลตัวเหลือเกิน  ชาตินี้คงหาไม่ได้หรอก  แสงกัดปากกลั้นขำขณะมองตรงไปด้านหน้า
   “เขาจะได้ช่วยดูแล  อีกอย่างยังไงเฮียก็น่าจะตายก่อน  ไม่เหงาแน่นอน”
“ไอ้เด็กเวร!”
“ฮ่า ๆ ๆ”

ไอ้เด็กซ่งหัวเราะดังลั่นจนแสงกลัวคนแถวนั้นเอาอะไรมาขว้างหัว  ต้องดุมันสายตานั่นแหละถึงจะยอมเงียบ  เรนปาดน้ำตาที่คลอเบ้าออกแถมยังไอค่อกแค่กจนสเลดแตก

“โอ๊ย!  เฮียทำผมร้องไห้เลยเนี่ย  ขาก...”
“ใครใช้ให้แกเส้นตื้นล่ะ” แสงชี้หน้าอีกฝ่าย “อย่าถุยออกมานะ  แซ่ซ่งไม่ได้หมายความว่าแกจะถุยที่ไหนก็ได้”
“รู้แล้วน่า  ไม่ได้เพิ่งโล้สำเภามาสักหน่อย” ว่าแล้วกลืนลงคอดังอึก
“สกปรก”
นเรนทร์ยังหน้าด้านเข้าไปกระแซะ ๆ ชนแขนแสง “ไหน ๆ เฮียบอกว่าอุ้มเด็กแล้วหยุดร้องไห้ทุกคน  อุ้มผมไปส่งที่รถหน่อยสิ”
“แกน่ะเหรอเด็ก” คนแก่กว่าพ่นลมออกจมูก “โตเป็นควายแล้ว  คิดว่าตัวเองหนักเท่าไหร่”
“เอ๊~” เรนลูบปลายคางอย่างใช้ความคิด “เมื่อกี้เหมือนจะมีคนแพ้พนันน้า~”

ฉะ...ฉิบหายละ...

สองขาชะงักกึก  เหงื่อผุดพรายขึ้นเต็มหน้าผาก  ไอ้ที่นั่งลมโกรกหัวโล่งเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นคำหยาบคายวิ่งเต็มสมอง  จะพ่นออกมาก็ไม่กล้า เพราะคำว่าไอ้ขี้แพ้มันแปะหรากลางหน้าผาก
แม่งเอ๊ย...  การพนันเป็นสิ่งไม่ดี  วันนี้เพิ่งเข้าใจอย่างถ่องแท้  ไม่น่าไปตกปากรับคำกับเด็กนรกคาดเดาการกระทำไม่ได้อย่างเรนเลย  หันไปมองระยะทางจากจุดนี้ไปถึงรถก็จัดว่าไกล  กลับมามองขนาดตัวนเรนทร์ก็ยิ่งคิดไม่ตก  โอเค...มันก็ไม่ได้ตัวใหญ่ล่ำบึกอะไร แต่เดินไกลขนาดนั้นเตรียมหลังหักได้เลย  หรือนี่จะเป็นแผนหนีหนี้ที่มันวางไว้...
   แต่คนอย่างแสงพูดแล้วไม่คืนคำ!  หนุ่มใหญ่เดินไปดักหน้าไอ้เด็กซ่งด้วยสีหน้าขึงขังราวทหารออกศึก  เขาพลิกตัวหันหลังพร้อมย่อตัวลงยกมือขึ้นต่างอาน

   “ขึ้นมาสิ”
   “เฮียนี่เป็นคนจริงจังกับทุกเรื่องเลยนะ” เสียงถอนหายใจของไอ้เด็กเมื่อวานทำแสงเส้นกระตุก  แถมยังโดนมันตบบ่าแปะ ๆ “ยืนเถอะเฮีย  ผมล้อเล่น  ไม่อยากพาคนแก่ไปโรง’บาลนะ”
   ถึงจะหงุดหงิดแต่ก็ยอมรับว่าโล่งอก  แสงรีบลุกขึ้นยืนทันที “งั้นก็เก็บไว้ขอทีหลังแล้วกัน”
   “ไม่ครับ  ผมจะขอตอนนี้เลย”
   “......”




   “ช่วยกอดผมทีได้ไหมครับ”


   ภายในตรอกเล็ก ๆ พลันเงียบงัน  มีเพียงเสียงลมที่หวีดลอดผ่านช่องแคบระหว่างอาคารเท่านั้น  คำขอนั่นหมิ่นเหม่ในแง่ความรู้สึก  แสงไม่เข้าใจเลยสักนิดว่านเรนทร์จะเอาโอกาสกลั่นแกล้งเขามาแลกกับการกอดเนี่ยนะ หรือว่านี่คือการแกล้งรูปแบบหนึ่งเหมือนกัน
   เส้นผมสีทองพลิ้วไหลละข้างแก้ม  คลอเคลียกับหมุดสีเงินตรงใบหู  แสงจับจ้องไปที่มันอย่างเผลอไผล และตอนนั้นเองที่เขาโยนความคิดมากมายออกจากหัว  สองแขนกางออกกว้างก่อนจะคว้าร่างตรงหน้าเข้ามาโอบรัดเอาไว้
   เสียงอกซ้ายรัวใส่กันน่าหนวกหูแสงจึงแสร้งไม่ใส่ใจ  ทว่าในตอนที่ชายหนุ่มยกมือขึ้นกอดตอบนั้นเองเขารู้สึกเหมือนได้ทิ้งตัวลงบนปุยเมฆ
   สองมือลูบไล้  ปลอบประโลมจนอุ่นซ่านไปทั้งใจ  แสงซบใบหน้าลงบนบ่าราวกับเด็กน้อยโหยหาไออุ่น

เขาแค่ ‘เหนื่อย’
   เหนื่อยกับเรื่องที่ประดังประเดเข้ามา  เวลาอย่างนี้หากอยู่คนเดียวก็จะรีบทิ้งตัวนอน  เพิ่งรู้เหมือนกันว่าการยืมบ่าใครสักคนช่วยเยียวยาได้ดีกว่าหลายเท่านัก

   นเรนทร์ผ่อนลมหายใจ  กลิ่นน้ำหอมของแสงติดปลายจมูกจนในหัวอื้ออึงทำอะไรไม่ถูก  เขาถือดีไต่ระดับมือขึ้นไปจนถึงหลังคอ  กดคลึงเบา ๆ ให้รู้สึกดีขึ้น



   ใช่แล้ว....

เรนไม่ได้อยากกอดหรอก
แต่เขารู้ว่าเวลานี้แสงอยากได้อ้อมกอดจากใครสักคน

มันก็เท่านั้นแหละ....


TBC


อาน่าสงสารเป็นนางซินก้นครัวมาก ๆ ค่ะ  โฮรวววววววว
เรื่องนี้ค่อนข้างพูดยาก เพราะแต่ละครอบครัวไม่เหมือนกัน และการเปลี่ยนความคิดคนก็ไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่าย ๆ ด้วยค่ะ
แต่อาก็ยังโชคดีที่มีเด็กน้อยน่ารักน่าเอ็นดูกอดปลอบน้าค้า~  ในจุดนี้ น้องเรน 10 10 10 ไปเลยจ้ะ (อวยลูกตัวเองอย่างไม่อาย)
ข่าวดีจ้า  อาทิตย์หน้าขออนุญาตงดนะคะ  พอดีจะไปเตรียมตัวเรื่องเปิดจองหลง(มา)รักสักหน่อยค่ะ  แหม่...ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ขายของเลย

แล้วกัน 555555  ใครสนใจเตรียมส่องในเพจในทวีตได้นะจ๊ะ
และเพื่อเป็นการชดเชย  วันนี้เราได้รับเมตตาจากคุณผจก. Seiren อีกครั้ง  ใช่แล้วค่ะ  ภาพพระ-นายของเรานั่นเอง...เอง...เอง...

(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/3no_saeng_c_zpsz15yiees.png) (http://s168.photobucket.com/user/han_cin/media/3no_saeng_c_zpsz15yiees.png.html)

(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/3no_rain_c_zpsbdu6vzcy.png) (http://s168.photobucket.com/user/han_cin/media/3no_rain_c_zpsbdu6vzcy.png.html)

คืออาแสงหล่อมาก  หล่อจนงงว่านกมาถึงบัดนี้ได้ยังไง (เพราะนิสัยแบบนี้ไงคะะะ //โดนอากระทืบ)
ตอนบรีฟอาตลกมากเลยค่ะ  ต้องพยายามหาเรฟว่าย่นประมาณไหนถึงจะเหมาะกับอายุ
เสริชคีย์เวิร์ดแต่ละทีออกมาเป็น AV สายลุงแก่ ๆ หมด  เครียดเหลือเกิน//พรากกกกกก
ในส่วนของน้องเรนก็หล่อมากกกกกกก ฮืออออออ  เฮียเขาตาไม่ถึงเองเนอะลูก  ไม่ใช่สโนว์ไวท์ก็ผิดแล้ว
โดนทักขึ้นมาว่าน้องใส่เสื้อเหมือนพี่เรนเลย โอ้โห ภาพฉีกเสื้อลอยขึ้นมาเลยค่ะ 5555
ขอขอบคุณคุณผจก.มา ณ ที่นี้ค่า//ก้มกราบแทบอก


เจอกันตอนหน้านะคะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: มาโซซายตี้ ที่ 26-03-2017 23:14:59
ลุงหลานคู่บ้านี้ใกล้กันเข้าไปอีกนิดแล้วนะคะ

เลื่อนลงมาเห็นรูปลุง ถึงกับกรี๊ดดดด
หล่อมากกกก ตรีนกานั้น ช่างน่าหลงใหล
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 26-03-2017 23:19:59
โอ๋ๆๆๆๆ ไม่เป็นไรนะเฮีย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 26-03-2017 23:26:07
อย่าหาไกลตัวค่ะอาแสง ข้างๆนั่นแหล่ะค่ะ  :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 26-03-2017 23:27:54
น้ำตาซึมเลยแง้
ทำไมตอนนี้มันอบอุ่นไปหมด
เฮ้อ ความเหงาของเฮียแสง เราเข้าใจนะ / บีบมือเฮีย
แถมตอนที่เรนถามพ่อ นั่นก็น้ำตาซึมอีกระลอก
อะไรที่เกี่ยวกับครอบครัว ทำเอาเราเศร้าทุกทีสิน่า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-03-2017 00:06:43
เหยียวยาหัวใจได้ดี
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 27-03-2017 00:18:13
โอ้ยยย รักค่ะ  :mew1:

แค่ฉากการกอด ให้กำลังใจ ก็ทำเอาน้ำตาไหลเลย
คนได้รับต้องรู้สึกดีได้อย่างเต็มร้อยแน่ ๆ  :กอด1:

เฮียรู้สึกรักนังน้องเรนไว ๆ นะ เฮียจะพบสิ่งที่ต้องการแน่นอน

//หน้าอย่างนี้ใช่ไหม ที่ชอบเล่นบทบาทสมมติ 5555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 27-03-2017 00:20:56
เรนคะ พูดเข้าตัวหมดเลยนะคะ สรรพคุณแฟนเด็กคนน้านนนน  อร้ายยยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 27-03-2017 00:23:01
กรี๊ดดดดด อบอุ่นสุดๆ
อาแสงหล่อเกิ๊น555 นัองเรนก็น่ารักสดใส
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: Ichi_ichigo15 ที่ 27-03-2017 00:25:11
ต๋ายแล้วววววว น้องเรน น้องเรนน่ารักมั่กลูก โครตพระเอกเลยค่ะหนุ่มน้อย :o8: ถ้าป้าเป็นอาแสงป้าต้องหลงรักหนูตายเลยยยยย

งานพี่ว่านยังน่ารักเหมือนเดิมเลยค่ะ ฮือ มาเห็นแบบเป็นภาพ จึงเริ่มเข้าใจที่นิยามน้องว่าแว้น 55555

กรุบกริบ รักมากเลยมาคอมเม้นต์ในนี้ ไอดีเก่าปลิว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 27-03-2017 00:54:18
น้องเรนตอนนี้ได้ใจป้ามากลูก น่าร้ากกกน่าใคร่ ใจดีกับเฮียไปอี๊กกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 27-03-2017 01:10:27
คุณแสงกับพี่เรนงานดีมาก พรากกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 27-03-2017 04:56:38
เค้าได้กอดกันแล้ว...
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 27-03-2017 06:10:10
นุ้งเรนนนน สุดยอดภรรยา 55555 เป็นได้ทุกอย่างจริงๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 27-03-2017 07:22:07
โหหหหหห อิซ่งของแม่ ไหนใครบอกว่าเป็นเด็กแว้น เลอะเทอะ กระดำกระด่าง มอซอ สกปรก #พอพอ  นี่หล่อสายโคเรียบอยกรุ๊ป มาเลยทีเดียวเชียว ถถถถถถถลูกสาวฉันนน  น้ำตาจิไหล ฉันจะได้จิ้นนางแบบไม่ต้องสงสารคุณแสงมากนัก อีกต่อไปแล้ว โหๆๆๆ   :hao5:

ถ้าเข้าอกเข้าใจกัน เคมีเข้ากันขนาดนี้ ก็หอบผ้ามาอยู่ด้วยกันเลยเถอะคร่าา #ได้ข่าวอิซ่งหอบมาอยู่ด้วยเป็นชาติแล้ว  จะมีใครที่สั่งซ่งที่ขากกกกก ไว้แล้วให้กลืนกลับไปได้ด้วย 555555 #เดี๊ยนเพลีย

เขาหวานกันแบบ ... คนอ่านต้องมีสติมากๆ ถึงจะสัมผัสได้ ว่าเขาหวานกัน 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 27-03-2017 08:51:58
โอ้ยย อ่านตอนนี้แล้วอมยิ้มจนแก้มจะแตก น้องเรนนี่ 10 10 10 ไปเลยจริงๆค่ะ รู้เลยว่าต่อจากนี้ใจอาแสงอ่อนยวบยาบแน่นอน
อาแสงหล่อมากกกก ว๊ายยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 27-03-2017 09:28:55
รอซื้อหลงนะคะ
รูปนี้เฮียแสงหล่อมากกกก 55555 น้องเรนกรุบกริบ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: แมวมุ้งมิ้ง ที่ 27-03-2017 10:58:13
แล้วเรื่องนี่จะเปิดจองเมื่อไรคะ โฮรลลล ชอบจนไม่รู้จะชอบยังไงแล้ว หลงนุ้งเรนมาก ยิ่งมาเห็นอิมเมจนี่.... กรี๊ดใส่แสงโอปป้าเลยค่ะ พอรู้ว่าอาทิตย์หน้างดก็แทบขาดใจ //ขอไทม์แมชชีนด้วยค่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 27-03-2017 12:02:02
เป็นเด็กดี มีน้ำใจ ตังค์ไม่มี 555555
อบอุ่น พึ่งพาอาศัยกันมากขึ้น ใกล้ชิดกันขึ้นเรื่อยๆ ดีงามมมม
เรนทำดีมากลูกมีโอกาส รีบกอบโกยผลประโยชน์ไว้ซะนะ ลุงก็ลดลงบ้างทิฐิ กับสเปคด้วยนะ5555 เดี๋ยวสักวันจะพบว่า ขาดเรนไม่ได้หัวใจขอสามสี่ท่า เห้ยยย.. ไม่ใช่ //เห็นอิมเมจแล้วไม่ต่างจากที่คิดเลยค่ะ พี่แสงของนุ้งเรนคิดไว้ว่า ซากุรางิ-ซัง(เจ้าของบ.ทำgay-av) จาก Shiny star Vol.2ของอ.นานามิค่ะ โดยเฉพาะนุ้งเรนนี่คิดไว้ตั้งแต่ตอนแรกของเรื่องเลยคือ นัทสึโอะ จากซีรีย์น้ำตาของอ. โอเก็ทเรสึ ทานากะ ชอบบมาก เพราะนาง x ดีบ้าบอด้วย
รอออต่อไปปค่าาาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 27-03-2017 12:55:43
ตอนนี้เรนพูดดีอะ น่ารักกกก  :-[  :-[
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 27-03-2017 13:24:30
แสงหล่อมากกกก ฮืออออ หลงรักความแก่นี้
น้องเรนก็หล่อ โอ้ยยยยอมมมมม

ชอบที่เรนปลอบลุงแสงแบบนี้อ่ะ งื้อออออ น่าร๊ากกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 27-03-2017 13:35:48
 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
 :3123: :3123: :3123: :3123:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: mefayysuju ที่ 27-03-2017 14:04:04
ลุงแสงชอบน้องสักทีเถอะพลีสสสสส
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 27-03-2017 21:20:31
ไม่ได้มาอ่านหลายตอน แล้วก็กลับมาอ่านยาวๆไป ลุงซินขี้เหงาของเรา น่าเห็นใจจริงๆ
แต่อะไรก็ไม่น่ารักและน่าหลงเท่าเด็กซ่ง
อะไรคือการบอกสเปคที่เข้าตัวขนาดนั้นคะนุ้งเรนน
นุ้งเรนนี่ มีความคิดดีๆเยอะเลยนะ
อะไรจะอวยและหลงเด็กเรนขนาดเน้
ลุงก็เลิกปากแข็งใจแข็งทีเถอะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 27-03-2017 22:46:09
เป็นเรื่องตลกที่อ่านไปน้ำตาไหลไป

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 28-03-2017 13:14:37
โอ๊ยยยย ตอนนี้มีความละมุนนนน  :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 30-03-2017 23:16:25
 :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 30-03-2017 23:20:35
โอ๊ยยยย ชอบน้องเรนอ๊ะะะะ 
นางฮา น่ารักมากกกกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: MimoreQ ที่ 01-04-2017 20:38:20
“ครอบครัวไม่ได้แปลว่าพ่อแม่ลูกสักหน่อย ก็แค่ใครสักคนที่เราอยากเจอตอนกลับบ้าน”

ประโยคนี้เอาไป 10 10 10 เลยค่ะ ฮือ ชอบมากกกกกกก มันดูลึกซ้ึงมาก
ตอนนี้ตลกดี บทจะดาร์กก็ดาร์ก พอขำก็ขำก๊ากเลยค่ะ 555
ชอบค่ะ เฮียแสงหล่อมากกกกกก นุ้งเรนก็ไม่แพ้กันน เลือกไม่ถู๊กกกกกก 555555 งั้นปล่อยให้เค้าคู่กันละกันโน้ะ หุๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 03-04-2017 01:13:25
 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 03-04-2017 01:32:39
เข้ามานอนรอลุงแสง กับนุ้งเรนฮ่ะะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 09-04-2017 00:21:14
ทวงครั้งที่ 18


   บางอย่างเริ่มเปลี่ยนไป…
   ไม่ใช่ ‘มัน’ แต่เป็นส่วนลึกในใจของแสงต่างหาก
   

   “พี่แสง  พี่แสงครับ!”
   เฮือก! เจ้าของชื่อกระตุกเล็กน้อยก่อนจะปรับโฟกัสกลับมาอยู่กับปัจจุบัน  ภาพตรงหน้าคือลังปลากระป๋องที่ส่งกลิ่นเหม็นหืน  ถัดไปจากนั้นคือขอบอาคารเขรอะคราบรา  ตรอกเล็ก ๆ แห่งนี้คือที่ซุ่มโจมตีของแก๊งเฮียใหญ่
   ไอ้หมายแฝดน้องมองลูกพี่อย่างเป็นห่วง “พี่แสงไหวไหมครับ  วันนี้ดูเหม่อลอยชอบกล”
   “เมื่อคืนนอนน้อยไปหน่อย” หนุ่มใหญ่แก้ตัวทั้งที่หลับตั้งแต่สามทุ่ม
   “มั่นก็ดันไม่สบายอีกเลยต้องลำบากพี่แสงเลย” หมายมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก  ปกติก็ใจปลาซิวอยู่แล้ว  รอบนี้แฝดพี่ก็ดันไม่มา  พลังหมาหมู่เป็นอันต้องสั่นคลอน  บุญล้นพ้นที่ยังมีพี่แสงมาด้วย  ถึงจะไม่ใช่สายบู๊ แต่พอจะชี้นำให้มันทำตามได้  ยิ่งมองใบหน้าดุดันยิ่งเบาใจ “แล้วนี่มันจะออกมาจริง ๆ ใช่ไหมครับ”
   “ตามที่หมอนสืบมาก็น่าจะใช่แหละ”
   “แล้วถ้ามันไม่โผล่มาจะทำไงดีครับพี่แสง  ต้องโดนเฮียใหญ่ด่าแน่เลย”

   บ๊ะ!  ไอ้เวรนี่วอแวน่ารำคาญจริง

   แสงยกนิ้วก้อยแคะหูแสร้งไม่สนคำถามเหมือนเด็กปัญญาอ่อนนั่น  ถามอะไรโง่ ๆ ไม่เจอก็ต้องไปหาให้เจอสิวะ  ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม  เฮียใหญ่ไม่เคยสนวิธีการอยู่แล้ว  ขอแค่ผลลัพธ์ก็พอ
   ยิ่งหัวหน้าไม่ตอบโต้หมายยิ่งใจเสีย  เกร็งแขนจนกล้ามขึ้นเป็นมัด ๆ เพื่อเช็ดเหงื่อตรงขมับ  ช่างขัดกันเสียจริง  หมายทนความเงียบไม่ได้จึงชวนคุยเรื่องอื่นแทน “ตอนนี้ลูกหนี้ใหญ่เหลือแค่ห้าคนแล้วนะครับ  พี่แสงเคลียร์ได้เกินครึ่งแล้ว  สุดยอดเลย!”
   พอถูกยกยอกลายเป็นเหงื่อไหลตามมัน  แสงทำหน้าตายราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ฉันก็แค่เก็บไปเรื่อย ๆ”
   “อีกไม่นานต้องเก็บไปถึงคนสุดท้ายได้แน่ ๆ เลยครับ”

   อึก...  แสงกลืนน้ำลายเอื้อกเมื่อภาพไอ้ ‘คนสุดท้าย’ ลอยวาบเข้ามา  มัวแต่หาหนี้คนอื่นไปโปะจนลืมนึกไปว่ายิ่งเก็บได้เร็วเท่าไหร่ชีวิตไอ้เรนก็สั้นลงเท่านั้น  หนี้เฮียอู๋ก็ยังปิดไม่ได้จะโดนเฮียใหญ่ตามมาหายใจรดต้นคออีก  ชีวิตบัดซบเหลือเกิน
   เย็นนี้กลับไปต้องไล่บี้ถามมันแล้วว่ายังเก็บเงินที่ไหนไม่ได้อีกจะได้ให้คำแนะนำพร้อมเทศน์สักกัณฑ์หนึ่ง....

   พอคิดมาถึงตรงนี้ก็เผลอใจกระตุกวาบ  ยิ่งตอกย้ำความจริงว่าเขาคิดกับนเรนทร์ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

   เขาทนดูมันโดนยำตีนไม่ได้แล้ว...

   แสงอายุมากแล้ว  ผ่านอะไรมาเยอะ  ต่อให้โกหกตัวเองอย่างไรก็หนีความจริงไม่พ้น  ใช่..เขายอมรับแล้วว่ารู้สึกดีกับเรนมากกว่าที่ควร  มันไม่ใช่แค่ ‘ไอ้เด็กนรกที่เป็นหนี้และมาแบล็กเมล์’ อีกต่อไป  ดันมีคำอื่นอีกสองสามประโยคพ่วงตามหลังมาอีก
   เกลียดตัวเองที่รสนิยมต่ำลงเรื่อย ๆ  ถ้าแฟนเก่ามาเห็นคงตลกพิลึก  ทำไมต้องมารู้สึกดีกับเด็กคราวลูกแถมสารร่างพังยับเยินแบบนั้น  นิสัยรึก็ประหลาด  คาดเดาการกระทำยากยิ่งกว่าสัตว์ป่า  สมองถั่ว  ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล

   ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแต่กลับสนุกเวลาอยู่กับมัน

   หัวเราะกับความโง่  เถียงเรื่องไม่เป็นเรื่อง  เติมเต็มด้านอารมณ์ให้เท่าเหตุผล  แล้วก็....


   “พี่แสง!!” ไอ้หมายโพล่งเข้ามาตบแสงในทุ่งลาเวนเดอร์แล้วลากกลับออกมา “นั่นใช่เป้าหมายของเราหรือเปล่า”
   “หือ?”

   บุรุษปริศนาปรากฏกายที่ช่องว่างระหว่างซอกตึก  แสงขยับตัวเข้าไปใกล้จนใบหน้าแนบเข้ากับลังปลากระป๋องเหม็น ๆ  ไม่ผิดแน่....ตาลุงพุงพลุ้ยสักรูปปลามังกรที่น่องคงมีไม่กี่คนบนโลกใบนี้  เขาคือ ‘ปรัก’ ลูกหนี้ห้าล้านของเฮียใหญ่
   แสงพยักหน้าพร้อมส่งสัญญาณมือให้หมายนิ่งไว้  เห็นแบบนี้ไอ้ปรักร้ายใช่เล่น  ระดับที่หนีเฮียใหญ่มากบดานถึงที่นี่ได้  เป็นนักเลงพระห้อยทองหยองเต็มคอ แต่ไม่มีปัญญาจ่ายหนี้  เดือนก่อนทวงด้วยปากเปล่าไปแล้วดันไหวตัวหนีไปหน้าตายเฉย  เป็นตาลุงที่รับมือยากโคตร
   ชื่อ ‘ปรัก’ แปลว่าเงิน แต่ดูสภาพแล้ว ‘จมปลัก’ ชัด ๆ

   “เล่นมันเลยไหมครับพี่แสง” ไอ้หมายม้วนแขนเสื้อขึ้น  การใช้กำลังคืองานถนัดเพียงอย่างเดียวของมัน  นาทีนี้ขอแค่พี่แสงโบกมือหมายจะพุ่งไปแบบไม่คิดชีวิต
   “เดี๋ยวก่อน” ทว่าหัวหน้ากลับยกมือห้าม “เราไม่รู้ว่าย่านนี้มันรู้จักใครบ้าง  เกิดหนีเข้าบ้านคนอื่นไปแล้วจะตามลำบาก  รอบนี้เฮียสั่งให้ขังไว้ที่โกดังสักพักด้วย”
   “งะ...งั้นทำไงดีครับ  แย่แน่เลย” แสงก้มหน้าแอบด่าความใจปลาซิวของมัน “เราโทรเรียกพี่มั่นดีไหมครับ”
   “สาบานว่าแกพูดจริง ๆ” ในที่สุดก็เจอคนโง่กว่าไอ้เรนแล้ว  ระดับนี้ซอมบี้ยังเดินผ่านเพราะไม่มีสมองให้กิน  แสงตบลงบนพื้นเหมือนดุหมา “ฟังนะหมาย”
   “ครับพี่!”
   “เราจะแยกเป็นสองฝั่งแล้วต้อนมันมาตรงกลางซอย  แกจำตอนเข้ามาได้ไหม  มันจะมีช่วงหนึ่งที่เป็นรั้วเมทัลชีทล้วน ๆ ไม่มีประตู  เราจะรอจนเป้าหมายเดินไปถึงล็อกนั้น  ฉันซ้าย  แกขวา”
   “ดะ...เดี๋ยวนะครับ  ขออีกรอบ”
   แสงถอนหายใจ “แกไปยืนตรงที่ฉันชี้นะ  ถ้าโบกมือก็ออกมาจับมันเลย”
   “อ๋อ!” หมายพยักหน้า “สบายมากครับพี่แสง”

   แต่กูไม่สบายเลยสักนิด...

   ในเมื่อมาถึงจุดนี้ก็ต้องไปต่อ  เขาส่งสัญญาณมือให้ไอ้หมายตามหลังออกไปถนนอีกด้านที่ขนานกัน  ข้อดีของชุมชนแอดอัดคือมีช่องว่างให้พรางตัวเยอะ  เหยื่อจะไม่เห็นจนกว่าเขาจะพุ่งเข้าหา
ปกติแล้วแสงไม่เคยออกงานภาคสนามหนักขนาดนี้  เขามีหน้าที่แค่ชักใยให้ไอ้แฝดนรกลงมือเอง  ถ้าไม่ติดว่าไอ้มั่นไม่สบายอย่างวันนี้  เอาวะ...ถึงจะโง่ แต่ไอ้หมายก็เปี่ยมด้วยประสบการณ์
   จังหวะที่ปรักแวะชะโงกตรงแผงหวยปฏิบัติการก็เริ่มต้นทันที  แสงพยายามลงน้ำหนักเท้าให้เบาที่สุด กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปบนถนนแคบ ๆ  วันนี้ดันสวมเสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแลคมาขยับตัวไม่ค่อยถนัดเลย  กระนั้นก็ยังวิ่งไปยังจุดหมายได้ก่อนปรัก  เขาชี้นิ้วสั่งให้ไอ้หมายไปรอที่จุดตัดที่ถัดไป  พอเห็นหน้างานไอ้หมายก็ร้องอ๋อ  ในที่สุดก็เข้าใจแผนสักที
   ร่างสูงแนบตัวลงกับแนวรั้วเมทัลชีท  จากการคาดเดายังไงปรักก็ต้องเดินกลับทางนี้  ดวงตาดุจเหยี่ยวจับจ้องไปตรงช่องว่างของถนนไม่วางตา  ทันใดนั้นเอง...

   พรึ่บ..
   เหยื่อมาแล้ว....
   มือขวาโบกวูบ  หมายผู้รอจังหวะนี้อยู่นานพุ่งตัวออกไปพร้อมกับแสง

   “เฮ้ย!” เหยื่อตัวอ้วนพีสบถลั่น “นี่มันอะไรกันวะ”
   “หึ...” พอมีลูกพี่อยู่ไอ้หมายก็กระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียมพร้อมกับกางมือออกราวกับโกลผู้ไม่ยอมให้ใครทำประตูได้
   “นายปรัก” แสงพูดด้วยน้ำเสียงแบบยมบาลอ่านสมุดหนังหมา “คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ”
   ไม่ต้องอธิบายให้มากความ  โจทก์จำเลยก็หน้าเดิม ๆ ทั้งนั้น  ปรักหน้าซีดเผือดหันซ้ายทีขวาที  ฝั่งหนึ่งก็ตัวสูง  อีกฝั่งก็ล่ำบึก  คิดไม่ตกเลยว่าจะรอดจากสถานการณ์นี้ไปได้ยังไงนอกจากหายตัว
   “วันนี้ใส่ทองเส้นใหญ่เชียวนะ” แสงกระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียม “ท่าทางสบายดีนี่”

   รังสีชั่วร้ายแผ่ซ่านไปทั้งร่างทำไอ้ปรักขวัญหนีดีฝ่อขยับถอยหลัง  แล้วก็เป็นอันต้องชะงักเมื่อพบว่าท่อนแขนล่ำเหมือนคีมเหล็กกำลังง้างขึ้น
   หมับ!
   “อ้ากกกกกกกกกก!”

   วินาทีนั้นปรักก็ได้เห็น....

   รอยยิ้มของซาตาน


....................................................
.............................
..............
.......


   “นอกจากทองฉันก็ไม่มีสมบัติที่ไหนแล้ว  ถึงแกจะฆ่าฉันไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา”
   “ใจเย็นซี่....” มือที่กำสร้อยทองพลิกดูตรงจี้ไปมา “ฉันไม่ใช่เซียนพระก็จริง แต่ระดับแกคงไม่บูชารุ่นสมัครเล่นหรอกมั้ง”
   “ไม่! ไม่! ไม่!  แกไม่รู้หรอกว่ารุ่นนั้นหาเช่ายากแค่ไหน”
   “ไอ้หมาย” แสงเรียกลูกมือที่ถือท่อนไม้ “ดูแลแขกด้วย  ฉันจะไปคุยกับเฮีย”
   “ครับพี่แสง!”

   ปัง!  ประตูโกดังถูกกระแทกปิดก่อนเสียงกรีดร้องของเหยื่อจะเล็ดลอดออกมาได้  ขั้นแรกของการรีดไถคือทำให้มันกลัวด้วยเสียงก่อน  ท่อนไม้นั่นจะถูกฟาดไปรอบ ๆ เก้าอี้  บีบให้มันเสียสติจนต้องคายความลับออกมา  ในกรณีที่เหยื่อปากแข็งค่อยเลื่อนไปขั้นที่สอง  ดูท่าปรักจะเป็นแบบนั้น  จากข้อมูลที่ได้มามันคงมีประสบการณ์โดนอุ้มมาบ้างแล้วล่ะ  งานนี้รับมือยากชะมัด
   เรื่องนั้นช่างมันก่อน  รอดูกันว่าพระในมือจะราคาเท่าไหร่กัน  สองขาวก้าวไปตามช่องแคบ ๆ ของอาคารจวบจนผลักประตูกระจกเข้าไป...

   “อ้าว!  เรียบร้อยแล้วเหรอคะพี่แสง”

   เจ้าของชื่อชะงักไป  ไม่ใช่เพราะสายสมรที่เอ่ยทัก  ดวงตามองผ่านเข้าไปยังมีใครอีกคนอยู่ตรงนั้น....
   ซันไชน์ฉีกยิ้มอ้าปากจะทัก แต่เพิ่งนึกขึ้นได้จึงหุบปากลง  แสงขมวดคิ้วกับสถานการณ์ตรงหน้า  ไม่ทันจะขอคำอธิบายใดหล่อนก็ขยับปาก ‘ฉันรอข้างหน้านะ’
   จะบอกว่าไม่ต้องรอก็ไม่ได้  การคุยกันด้วยสายตานี่ยุ่งยากจริง  ซันเชิ่ดหน้าแกว่งปราด้าพร้อมควักแว่นกันแดดเรย์แบนออกมาสวม  จิกตาใส่สายสมรหนึ่งครั้งถ้วนแล้วผลักประตูกระจกออกไป

   “แหม  ใช้หนี้แล้วเชิ่ดใส่เลยนะยะ” สาวทึนทึกเบ้ปาก “ตอนทวงล่ะแทบจะกราบไหว้ฉัน!”
   “เขามาใช้หนี้เหรอ?”
   “ใช่ค่ะ!” หมอนกระแทกนิ้วลงคีย์บอร์ดเพื่อลบชื่อลูกหนี้ออกจากลิสต์ “ปิดหนี้แล้วหมดเวรหมดกรรมสักที”
   “อ้อ...”
   “รายนี้ไม่อยู่ในลิสต์พี่แสง  ไม่มีค่าคอมฯ นะคะ”
   “รู้แล้วน่า”

   ความมนุษย์ป้านี่น่ารำคาญชะมัด  ไม่ได้ทวงสักคำยังมาพูดดักคอให้หงุดหงิดเล่น  แสงตัดรำคาญด้วยการพุ่งตรงไปยังห้องด้านในสุด  เคาะลงสองสามทีแล้วผลักเข้าไป  กลิ่นพิมเสนตีเข้าหน้าก่อนเป็นอย่างแรกอีกเช่นเคย
   “สวัสดีครับเฮีย”
   “อ้าว! แสง” นิ้วสั้นอูมยกขึ้นรับไหว้ “หนูในโกดังเป็นไงบ้างล่ะ?”
   “กัดเจ็บกว่าที่คิดครับ” พูดอย่างนั้นแต่ในมือดันชูสร้อยทองเส้นเบ้อเร่อ “เฮียพอจะรู้จักเซียนพระไหมครับ”
   “ไม่เคยกลับมามือเปล่าสมเป็นแก” อาเสี่ยยิ้มอย่างพึงใจพร้อมกับแบมือขอของกลางมาส่องกับแสงไฟ “แค่สร้อยก็เยอะแล้ว แต่พระนี่สิไม่รู้ว่าเท่าไหร่”
   “นายปรักน่าจะสมบัติเยอะแหละครับ  ผมว่าเบื้องหลังก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน” ดูเอาเถอะลูกค้าเฮียใหญ่แต่ละคนไม่รู้ปล่อยเงินไปได้ไง “น่าจะเกี่ยวข้องกับธุรกิจมืดหลายอย่าง”
   “ก็แค่ลูกกระจ๊อก” เฮียใหญ่ไหวไหล่ไม่กลัวเกรง “นี่ก็เย็นแล้วแกกลับไปเถอะ  ในโกดังให้ไอ้หมายจัดการไปก่อน”
   “ครับเฮีย” ลูกน้องยกมือไหว้ “ผมลานะครับ”

   หนุ่มใหญ่รีบสาวเท้ากลับออกมาก่อนจะเป็นลมเพราะกลิ่นพิมเสนหรือถูกโมบายกระจกกันเสนียดฟาดหน้า  สายสมรที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เอ่ยบอกลาเสียงใส  ดูท่ากำลังจะเก็บของกลับบ้านเช่นกัน  ดังนั้นเขาต้องรีบออกไปเจอเจ๊ซันก่อนจะมีคนจับได้
   ไอร้อนจากแดดปะทะใบหน้าทันทีที่ผลักประตูออกไป  แสงหันซ้ายขวาก็ไม่เห็นเป้าหมายจึงตัดใจ  ล้วงกระเป๋าเดินย้อนออกไปทางที่รถตัวเองจอดอยู่  ทว่าจู่ ๆ ก็มีรถอีกคันวิ่งมาเทียบด้านข้าง  แนบชิดแทบจะสอยร่างไปด้วย

   “เฮ้ย!” แสงร้องลั่น “นี่จะคุยหรือจะฆ่ากัน”
   “โธ่! แกก็รู้ว่าฉันขับรถไม่คล่อง” ซันปิดปากเขินอาย  ไม่มีขอโทษสักคำ “เหยียบแรงไปหน่อยกลัวแกกลับก่อน”
   “แล้วนี่มีอะไรจะคุยกับผม”
   “ขับไปร้านฉัน”
   “หา!?”
   “อย่าลีลา  แกจะให้ยืนคุยตรงนี้เดี๋ยวเฮียใหญ่ก็จับได้พอดี” ว่าแล้วก็หรี่เสียงลง “ยิ่งยัยสายสมรจอมสอดรู้นั่งอยู่ด้วย  มีหวังโดนแหกแน่นอน”
   “สำคัญขนาดโทรคุยไม่ได้เลยเหรอ”
   “เออน่า!” ซันชี้หน้าสั่ง “ไปสตาร์ทรถ  เจอกันที่ร้าน”

   เป็นคนไม่ฟังใครเหมือนเคยเลย  แสงยกมือเกาหัวอย่างหน่ายใจมองรถคันงามหายวับไปตรงหัวมุม  จะโทรบอกไอ้เรนว่าไม่ต้องทำข้าวเย็นให้ก็ไม่อยากเปิดมือถือ
   เขายังไม่ได้เคลียร์กับฉานให้รู้เรื่องเลย...
   ทั้งปิดมือถือ  บอกว่าติดงาน  สารพัดข้ออ้างจะยกมาเอ่ย  แสงไม่มีอารมณ์มาฟังคำขอโทษซาบซึ้งน้ำเน่าแบบนั้น  ได้แต่หวังให้ฉานมันงานยุ่งจนลืมเรื่องนี้ไปเสียที
   ในเมื่อเปิดมือถือไม่ได้ก็ไปมันทั้งแบบนั้นเลยก็แล้วกัน  ข้าวเย็นน่ะเอาไว้อุ่นกินพรุ่งนี้ก็ได้...


............................................
...............................
............
......
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 17 26/03/60] p.13
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 09-04-2017 00:21:37


   “เอ้า! ชน ๆ ๆ” เสียงแก้วกระทบกันจนเสียวฟัน

   แสงถือแก้วค้างในมือก็ยังไม่วายโดนอีกฝ่ายชนเสียแทบร่วง

   “ดื่มให้กับคนไม่มีหนี้ค่า!”
   “วู้ววววววววว~”
   เขาอุดหู  ไหนว่าบาร์ไฮโซวะ  เจ้าของเสียงดังอย่างกับก๊งเหล้าขาว  เห็นลูกค้าเริ่มมองมาทางนี้เลยอดจะปรามไม่ได้ “เบาหน่อยเหอะเจ๊”
   “ไม่เบาย่ะ! นี่ร้านฉัน  ฉันจะทำอะไรก็ได้  โฮะ ๆ ๆ”
   “เออ  เอาที่สบายใจเลย”

   เจ๊ซันหัวเราะเสียงแหลมจนแก้วในมือแทบแตก  ขนาดดนตรีสดที่เล่นอยู่ยังกลบไม่มิด  น้ำไวน์ในแก้วสั่นสะเทือน  วันนี้เปิดขวดแพงแต่ดื่มด้วยบรรยากาศเหล้าเถื่อน  คิดแล้วก็ลอบถอนหายใจเงียบ ๆ
   เขาอยู่ในบาร์ซันไชน์สถานที่ที่แวววาวไปด้วยดวงไฟ  โต๊ะตัวในสุดถูกนำมาเรียงต่อกันพร้อมจับจองด้วยมนุษย์ร่วมสิบชีวิต  บางคนเคยเห็นหน้า  บ้างก็เพิ่งเจอ  นางเอกของงานจะเป็นใครไม่ได้นอกจากซันไชน์ที่ลงทุนเปลี่ยนชุดเป็นขนเฟอร์สีชมพูกรุยกรายทั้งตัว  มองเผิน ๆ นึกว่านกฟลามิงโก้มานั่งที่หัวโต๊ะ

   “เลิศ! เลิศ! เลิศ! เลิศไม่หยุดค่าเจ๊” นกอีมูข้าง ๆ ก็ฟูฟ่องไม่แพ้กัน “นาทีนี้ร้านนวดเราพุ่งไม่หยุดฉุดไม่อยู่แล้ว!”
   “ยินดีด้วยนะครับเจ๊”
   “เจ๊ครับ  ชนแก้วกับผมหน่อย”

   ความวุ่นวายรอบตัวทำเอาแสงปวดหัวจนต้องยกไวน์ขึ้นจิบอึกใหญ่  ยอมรับว่ารสชาติดีนุ่มละมุนติดปลายลิ้น  เขาจะละเลียดดื่มด่ำโดยลืมตลาดสดโดยรอบไปให้หมด  ขณะกำลังคิดอย่างนั้นเจ๊ซันที่นั่งด้านข้างก็หวีดเป็นเปรต


   “ว้าย~  เรน! ทางนี้ลูก!”

   เคร้ง!
   ฟันกระทบขอบแก้วแทบแตก  เสียศูนย์เสียจังหวะในการดื่มไปชั่วขณะ  ตอนที่แสบจี๊ดขึ้นสมองอยู่นั่นเองเก้าอี้ตัวหนึ่งก็ถูกลากมาวางด้านข้าง

   “หวัดดีครับเจ๊” น้ำเสียงคุ้นหูทำเอาแสงนั่งตัวแข็งทื่อ “อ่า..แล้วก็...”
   ใบหน้าดุส่งสัญญาณบอกมัน ‘ไม่ต้อง ๆ อย่าทักนะเว้ย...อย่า...’
   “เอ่อ...” มันชะงักไป

   ใช่...ใช่....ดีมาก  ไม่ต้องทะ-----

   “เฮียจะมาก็ไม่บอก  เกือบทำข้าวเย็นเก้อแล้วเห็นไหม”

   ....เรน...มึง....

   แสงแทบทรุดตัวลงกับพื้นเลือดไหลออกตรงมุมปาก  นอกจากทักทายได้ธรรมชาติแล้วมันยังเปิดเผยความลับที่ว่าอยู่กินกับเขาเสียหมดเปลือกในประโยคเดียว  แน่นอนว่าดังขนาดนี้  ไม่ได้ยินก็หูตึงแล้ว  นกฟลามิงโก้โฉบหน้าลงมาตรงกลางวง
   “อะไร!” หล่อนแผดเสียง “ตอนนี้พวกเธออยู่ด้วยกันเหรอ!”
   “มีเหตุจำเป็นนิดหน่อยน่ะ” แสงตอบเสียงเข้ม  แสร้งเหมือนไม่ใช่ความลับอะไร
   “เห~~~” การลากเสียงยาวของเจ๊ซันทำเอาคนฟังเส้นประสาทบริเวณเท้ากระตุก “แค่นั้นเองเหรอ”
   “เจ๊!  ผมกินนั่นหน่อยสิ  หิวชะมัด!” เป็นบุญล้นพ้นที่ความตะกละของไอ้เรนช่วยไว้ได้ทันเวลา  มันชะเง้อคอมองหมูคลุกฝุ่นอีกฝั่งของโต๊ะ “ถ้าไม่มีใครกินขอเลยได้ไหมครับ”
   “โอ๊ย! เดี๋ยวสั่งให้ใหม่เลย” หน้าใหญ่ไม่มีใครเกิน  จะให้น้องเรนกินหมูเย็นชืดได้ยังไง  ว่าแล้วก็โบกมือเรียกลูกน้อง “เธอ ๆ เอาแบบนี้มาอีกหนึ่งนะ  เอาแก้วไวน์มาด้วย”
   “ไวน์เลยเหรอเจ๊”
   “เอ่อน่า..ดื่ม ๆ ไปเถอะ  ฉันรวย” คนถนัดแต่สายเหล้าเบียร์จำต้องยอมพยักหน้าหงึกหงัก “ไว้เรนปิดหนี้ได้เมื่อไหร่จะเปิดให้อีกขวดเลย”
   แสงหน้าหงิก “อย่าดื่มให้มันเยอะนักล่ะ”
   “พ่อเธอว่างั้นน่ะเรน”
   “ฮ่า ๆ ๆ” หนอย...เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ “ไม่เยอะหรอก  เผื่อเฮียเมาผมจะได้ขับให้แทนไง”
   “ถึงขั้นขับรถแทนด้วย  ป๋ามาก”

   พ่อทนายทำหูทวนลม  คนปากหอยปากปูแบบนี้พอไม่ดิ้นตามก็เลิกสนใจไปเอง  อีกอย่างเพื่อนที่นั่งเต็มโต๊ะก็เรียกร้องความสนใจจากนางเอกของงานพอควร  เผลอแป๊บเดียวก็วิ่งแจ้นไปชนแก้วกับคนนู้นทีคนนี้ที
   ไอ้เด็กซ่งก็ไม่ได้สนใจความเป็นไปบนโต๊ะ  จ้วงกินอาหารทุกอย่างไม่หยุดมือขณะที่ไวน์ในแก้วพร่องลงไปเพียงเล็กน้อย
   ดูท่าปาร์ตี้ปลดหนี้จะขยายวงกว้างกว่าที่คิด เพราะเจ๊ซันอัธยาศัยดี  คุยสนุก  เพื่อนเลยเยอะตามไปด้วย  นี่ก็ชวนมาแบบเน้นปริมาณไว้ก่อน  เพื่อนร่วมโต๊ะบางคนยังต้องมาแนะนำตัวกันอยู่เลย  บ้างก็โต๊ะข้างเคียงเดินมาขอชนแก้วด้วย
   สังคมสีเทาแบบนี้รู้จักง่าย  หน่ายเร็ว  แสงสนุกกับมันอยู่พักหนึ่งจนตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองแก่เกินไปแล้ว  ขอนั่งมองเด็กมันกินข้าวดีกว่า

   “ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ลูกค้าที่ไล่ชนตั้งแต่หัวโต๊ะฝั่งนู้นวนมาถึงแสงพอดีเขาจึงยิ้มตามมารยาทให้พร้อมกับชนแก้ว  เรื่องมันควรจะจบแค่นั้นถ้าพ่อหนุ่มหน้าจิ้มลิ้มนั่นไม่เดินเลยไปชูแก้วเหล้ากับไอ้เด็กหัวทอง “สวัสดีครับ”
   “ครับ?” เรนช้อนตาขึ้น  พูดอู้อี้ทั้งที่ของกินเต็มปาก “อ๋อ...ชนแก้วใช่ไหมครับ  ชนๆ ๆ”
   ว่าแล้วก็กำตรงตัวแก้วชนกับอีกฝ่าย  เล่นเอาไวน์ในนั้นราคาถูกไปจม  ทว่าแทนที่คนแปลกหน้าจะไปต่อกลับหยุดถาม “เพิ่งมาครั้งแรกเหรอครับ  ไม่เคยเห็นหน้าเลย”
   “เปล่าครับ  เคยมาแล้วครั้งหนึ่ง”  เรนขมวดคิ้ว “ไม่สิ...ก่อนหน้านี้ก็มาแต่เป็นตอนกลางวัน”
   คำตอบแม่งไม่ได้เซ็กซี่ยั่วยวนอะไรเลย  เหมือนเด็กไม่เต็มเต็งพูดวกไปวนมา  กระนั้นไอ้หนุ่มจิ้มลิ้มก็ยังยืนคุยกับมันไม่เลิก “เอ...มาตอนกลางวันแสดงว่ายังไม่เคยฟังดนตรีสดที่นี่ใช่ไหมครับ  วงนี้เล่นดีมากเลยนะครับ”
   “ผมก็ว่าเพราะดีครับ”
   หนุ่มแปลกหน้าลากเก้าอี้ที่ว่างอยู่เข้ามาด้านข้าง “ลืมแนะนำตัวไปเลย “
จังหวะที่ก้มตัวนั่นเองแววตาก็ประสานเข้ากับตาลุงด้านหลัง “ผมชื่อ...”

   ชิ้งงงงงง....
   แวววาบ  เหี้ยมเกรียมราวกับนกแสกที่เล็งเป้าหมายจะเกาะบนหัวมัน  หากขยับปากแม้แต่นิดเดียวศีรษะคงหลุดจากบ่าโดยไม่รู้ตัว  ชายหนุ่มเลื่อนเก้าอี้ออก “เอ่อ...ผมเพิ่งนึกได้ว่าติดธุระ  ขอตัวนะครับ”
   เรนมองส่งมันจนสุดตาก่อนจะพึมพำ “อะไรของมันวะ”
   “เด็กใหม่มันก็ล่อตาแบบนี้แหละ” เจ้าถิ่นเก่าอธิบาย  แสร้งทำตัวสบาย ๆ เหมือนเมื่อครู่แค่ผีเข้า “ไม่ใช่เพราะแกหล่อหรืออะไรหรอกนะ”

   “เหมือนที่เฮียทำกับผมน่ะเหรอ”

   พรูดดดดดดด
   ไวน์ย้อนลงแก้วขึ้นเป็นฟองฟ่อด  ทุเรศจนเรนต้องปิดปาก “หวาย~  สกปรกอะ”
   “หุบปากไปเลย” ภาพในวันนั้นย้อนกลับมาเป็นฉาก ๆ  ไปไงมาไงมานั่งข้างกันแบบนี้ได้วะ  ซับซ้อนจนแสงงงตัวเอง “คืนนั้นเจ๊ซันมันบิวด์ฉันหรอก  บอกให้คลายเครียดบ้าบออะไรไม่รู้  เครียดยาวกว่าเดิมอีก”
   “ฮ่า ๆ ๆ  สมเป็นเจ๊ซัน  มุ่งมั่นตามบทบาท” เห็นแก๊งคนชั่วชมกันเองแล้วหน่ายใจเหลือเกิน  เครียดจนต้องยกไวน์ผสมน้ำลายขึ้นจิบต่อ
   ดวงตาคมเหลือบมองผ่านแก้วใส  นเรนทร์ดูโดดเด่นจากคนอื่นด้วยสีผม  แถมได้คะแนนเพิ่มตรงเป็นหน้าใหม่ไปอีก  หากไม่คิดไปเองแสงก็สัมผัสได้ว่ามีคนอยากเข้ามาชนแก้วกับมันอยู่บ้าง
   “เฮ้อ~” หนุ่มใหญ่ถอนหายใจ  ยกมือขึ้นเสยเส้นผมไปด้านหลัง “ใครใช้ให้แกมาบาร์เกย์เนี่ย”
   “ก็เจ๊โทรตามมาฉลองปลดหนี้นี่นา” มันตอบพลางยกทิชชูซับปากเป็นการบอกว่ากินกับแกล้มอิ่มแล้ว “เกือบทำกับข้าวแล้วไหมล่ะ  ดีนะเจ๊ซันบอกว่าเฮียจะมาด้วย”
   “อ้อ...” คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน “แล้วไม่รู้สึกแปลก ๆ เหรอ  เป็นผู้ชายมาที่แบบนี้”
   “ก็ไม่นี่” เรนเลิกคิ้ว “อีกอย่างตอนนี้ก็ชอบผะ....”
   “คุยอะไรกัน  ให้เจ๊ร่วมวงหน่อยซิ” ซันแทรกเข้ากลางวงทำให้เรนงับคำสุดท้ายไว้ได้ทัน  ขนเฟอร์สีชมพูปัดป่ายจนคันจมูกเกือบจาม “เอ้า! เจ๊ยังไม่ได้ชนแก้วกับเรนเลย  มา ๆ”
   “คร้าบ ๆ”

   เคร้ง  แก้วชนกันเบา ๆ ก่อนทั้งสองจะยกขึ้นจิบ
   “พอใช้หนี้แล้วหน้าตาสดใส  สวยขึ้นเยอะเลยครับเจ๊”
   “ว้าย! ปากหวาน”
   “สดใสบ้าอะไรล่ะ  เห็นอยู่ว่าจมูกใหม่”
   “กรี๊ดดดดดด!” ซันหวีดร้องก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาสั่งเสียงเข้ม “เบา ๆ สิยะ”
   “มีเจ๊แหละดังอยู่คนเดียว”
   “โธ่เว้ย! ฉันไม่ได้ทำ!”
   แสงเลิกคิ้ว “เหรอ?”
   “หมอทำ  ฉันนอนเฉย ๆ จ่ายตังค์อย่างเดียว”
   “สบายใจแล้วใช่ไหม”
   “เออ!” หล่อนยกมือลูบหลักฐานกลางใบหน้าอย่างหวงแหน “ฉันว่าปรับนิดเดียวแล้วเชียวนะ  หลอกแกไม่ได้เลยจริง ๆ”
   เรื่องจับผิดเป็นงานถนัดของแสงอยู่แล้ว  เขาไหวไหล่รับคำชม “ร้านนวดไปได้ดีขนาดนั้นเลยเหรอ”
   “โอ๊ย! ไม่อยากจะพูด” ทุกอย่างที่ขึ้นต้นด้วยวลีนี้จะตามมาด้วยประโยคยาวเหยียดอีกร้อยพันอย่าง  แสงเท้าคางลงบนโต๊ะเพื่อฟังเพื่อนพล่าม
   นี่ล่ะนะเขาว่าการไม่มีหนี้เป็นลาภอันประเสริฐ  ถ้าไม่นับเรื่องจมูกใหม่แล้วซันก็หน้าตาผ่องใสจริง ๆ นั่นแหละ  หล่อนจีบปากจีบคอเล่าเรื่องกิจการร้านนวดให้ฟัง  เห็นว่าลูกค้าที่บาร์ทำบริษัททัวร์เลยได้คอนแท็กแนะนำร้านจนเป็นที่รู้จัก  ตอนนี้เด็กที่ร้านนวดกันจนมือหงึกไปหมดแล้ว

   “แต่ฉันก็ทิ้งบาร์ไปไม่ได้อยู่ดีล่ะนะ” ซันช้อนมือลงใต้คาง  ทำท่าเหมือนสาวน้อยช่างฝัน “ทำมากับมือนี่นา  ฉันก็ผูกพันเหมือนลูกคนแรก”
   เรนมองด้วยสายตาเลื่อมใส “วิ่งไปมาเหนื่อยแย่เลยนะครับ”
   “โอ๊ย! มีคนช่วยเยอะ ไม่เป็นไรหรอก” เจ้าของบาร์เคาะนิ้วลงข้างขวดไวน์ “เอ้า! หมดแก้วแล้วนั่น  เติมสิจ๊ะ  แก้วเดียวจอดเสียชื่อหมด”
   “พอแล้วครับเจ๊!” นเรนทร์เลื่อนแก้วหนี  เห็นท่าไม่ดีจึงรีบชิ่ง “ผมไปฉี่ดีกว่า”
   ชายหนุ่มโยกแก้วมาหลบไว้ไกลมือซันพร้อมหยัดตัวขึ้น  รสหวานปนขมในปากชวนมึนหัวเล็กน้อย  เรนไม่ค่อยสันทัดกับไวน์นัก  สาบานว่ากลับมาจะไม่มีแก้วที่สองอีกแล้ว  หูยังแว่วเสียงแหลมปรี๊ดจากด้านหลัง
   “รีบกลับมาน้า~  เจ๊รออยู่” หล่อนยิ้มกว้าง…..

   ขวับ!  ก่อนจะหันมาจิกตาใส่บุรุษที่เหลืออยู่
   “แกไม่มีอะไรจะเล่าให้ฉันฟังหน่อยเหรอแสง”
   “ไม่มี” รุ่นน้องตอบชัดถ้อยชัดคำ  ยื้อแย่งไวน์มารินเพิ่มแทบจะมอมเหล้าตัวเองอยู่แล้ว
   “ตอแหล!” ซันเอื้อมเข้าไปแย่งกลับจนก้านแก้วแทบหักคามือ “หยุดสิยะ! อย่าเพิ่งดื่ม”
   “เมื่อกี้เพิ่งบอกให้ดื่มเยอะ ๆ  อัลไซเมอร์หรือไง”
   “โว้ย! ไอ้แสง!” เสียงโทนสันติ์ชัยเผลอหลุดออกมานิดหนึ่ง  ซันไชน์รีบปิดปากกลืนมันลงคอ “แกคิดจะใช้แผนยั่วโมโหให้ฉันลืมถามเรื่องอื่นเหรอ?”
   “........”
   โป๊ะเชะ!  เจ๊ซันดีดนิ้ว  ขยับตัวเข้ามากระแซะจนเฟอร์สีชมพูถูกับแขนอีกฝ่าย “ไหน~  พ่อนักรักปิดบังอะไรฉันอยู่  เจอกันคราวก่อนโกหกว่าไม่ได้เจอน้องเรนนานแล้ว  วันนี้โผล่มาบอกว่าอยู่กินด้วยกันคืออะไรยะ”
   “ก็บอกว่าสถานการณ์มันพาไป”
   “พาไปขนาดไหนล่ะ” ริมฝีปากฉาบสีชมพูแสยะยิ้ม “ถึงขั้นเข้าห้องเลยเหรอ”
   “เพราะไอ้คลิปเวรนั่นที่เจ๊ร่วมมือกับมันไง” แสงเริ่มต้อนกลับบ้าง “ลอยตัวแล้วนี่  ลืมเหรอว่าทำอะไรไว้”
   “ไม่ลืมย่ะ  ฉันรู้สึกผิดกับแกจนนอนร้องไห้ทุกคืนเลยรู้ไหม” ฟังแล้วอยากจะสำรอกไวน์ออกมาเหลือเกิน  นกฟลามิงโก้ขยับปีกถองเข้าสีข้างหมายจะสะกิดจนไฟลุก “ฉันรู้จักแกมากี่ปีฮะแสง  ไม่เชื่อหรอกว่าแกจะไม่มีปัญญาเฉดหัวเด็กคนเดียวออกห้อง”
   “ผมโดนแบล็กเมล์” คนขี้เก๊กยังวางฟอร์มหน้าดุเหมือนเดิมจนซันเริ่มอ่อนใจ  ไอ้เพื่อนรุ่นน้องคนนี้มันปากแข็งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว  ทีเรื่องสัมพันธ์ทางร่างกายล่ะไวนัก
   “เออ!  ไม่รู้ก็ได้” น้ำเสียงนั้นติดจะตัดพ้อ แต่แสงหาได้สนใจไม่ “ไอ้เราริอุตส่าห์เป็นห่วง”
   “แค่อยากเสือกไม่ใช่เหรอ”
   “ยอมรับว่าใช่” หล่อนถอนหายใจจนผมหน้าม้าปลิว “ทั้งเสือกทั้งห่วงนั่นแหละ  แกอายุปาเข้าไปเท่าไหร่แล้วแสง  จะมานอนคนละวันฟันละคนเหมือนตอนเป็นวัยรุ่นไม่ได้แล้วนะ  ถึงยาต้านเอดส์จะพัฒนาแล้วก็เถอะ”
   “เลิกแล้วน่า” แสงออกอาการขบถเล็กน้อยราวลูกชายถูกแม่ดุ  แถมเป็นแม่ที่เพิ่งแนะนำให้นอนกับเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเมื่อหลายเดือนก่อนด้วย “สังขารก็ไม่ไหวแล้ว”
   “หัวใจก็ไม่ไหวเสียแล้วมั้ง  เฮ้อ~” ซันยกเล็บขึ้นมอง  ดูซิ...ทาแป๊บเดียวก็ลอกแล้ว “คบมากี่คนแล้วล่ะ  ฉันเองก็ด้านชาไปหมด  โดนหักหลังรอบนี้คงเข็ดไปอีกนาน”
   “รอบก่อนก็พูดแบบนี้”
   “ย่ะ!” เถียงไม่ออกเลยทีนี้ “แต่ก็นะ...สุดท้ายก็ยังหวังจะเจอคนที่อยากอยู่กับเรานี่นา”

   ประโยคเรียบง่ายแต่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึก  บทสนทนาจบลงตรงนั้นปล่อยให้บทเพลงบรรเลงเคล้าคลอไป  ทั้งที่ผู้คนห้อมล้อม  แสงไฟฉูดฉาด  อาหารเต็มโต๊ะ แต่ในใจกลับวูบโหวงอย่างบอกไม่ถูก
   ช่องว่างเท่ากำปั้นตรงอกซ้ายเฝ้ารอสิ่งเต็มเติมมานาน  จะเติมแล้วล้นหรือขาดก็เอาเถอะ  ขอแค่พร้อมจะขยับปรับเข้าหากัน  ในอดีตถ้าไม่พอดีก็แค่เลิกรามันง่าย ๆ  ทว่าตอนนี้พวกเขาเริ่มเบื่อหน่ายกับความฉาบฉวยแล้ว...
   แสงมองหน้าเพื่อนรุ่นพี่  แววตานั้นอ่อนลงมาก  เขารู้ว่าซันเสียใจกับความรักที่ผ่านมา  เท่าที่รู้จักกันหล่อนโดนหลอกซ้ำซากเสียจนชินชา  แสงเคยไปช่วยทวงเงินคืนด้วยซ้ำไป

   ทั้งที่เจ็บบ่อยขนาดนั้นก็ยังอยากจะมีความรักอยู่ดีสินะ...


   “สักวันเจ๊ก็เจอเองแหละ”
   “อืม  ถ้าเจอก็ดีสิ”

   น้ำเสียงที่ตอบกลับมาดูเศร้าสร้อย ทว่าแฝงความหวังเล็ก ๆ

   “แสง...”
   เจ้าของชื่อถอนหายใจ “ไม่ต้องขอบใจ....”



“กินเด็กเป็นอมตะนะ”

สุดท้ายก็วกเข้าเรื่องจนได้สิน่า!
ซันกระเซ้ากระแซะแงะเข้ากลางใจ  กะทันหันเสียจนเผลอหน้าร้อนขึ้นมาวูบหนึ่ง  พ่อทนายรีบคว้าแก้วขึ้นจิบ...




“ขอตายตามธรรมชาติก็แล้วกัน”



คนฟังได้แต่ส่ายหัวเอือมระอา...

ไอ้คนปากแข็งเอ๊ย!


TBC




เราเซอร์ไพรสทุกท่านด้วยการมาอัพไวค่ะ  เป็นการไถ่โทษที่หายไปอาทิตย์หนึ่ง.....
กลับมาพร้อมกับนิวแสง  ยอมรับหัวใจตัวเองขึ้นมานิดหน่อย แต่ปากแข็งเหมือนเคย
แหม...ง่าย ๆ ก็ไม่สมชื่อเรื่องสิคะ  เขียนไปนี่ไม่รู้ว่ารังแกอาหรือน้องเรนมากกว่ากัน 5555
เจอกันตอนหน้าค่า

ป.ล.ใกล้สงกรานต์แล้ว  ใครเดินทางกลับบ้านขอให้ปลอดภัยกันทุกคนนะคะ  เล่นน้ำกันอย่างสันติค่ะ 555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Republic_ ที่ 09-04-2017 00:40:03
 :hao3: ชอบ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 09-04-2017 00:47:11
อะ อะ อะ อะ อัพเร็วจนตกใจ  หรือจริงๆวันนี้คือวันอาทิตย์
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 09-04-2017 01:02:27
 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 09-04-2017 01:44:10
 :katai2-1:  :katai2-1:  :katai2-1:  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 09-04-2017 01:46:00
เจ้สบายแล้วไม่มีหนี้ เหลือแต่นายเอกของเรานี้แหละเมื่อไรจะเชิดหน้าชูตากับเขาได้บ้าง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 09-04-2017 06:01:59
ถถถถถถ อิเจ๊ซันก็ช่างแนะนำ ไม่รู้เหรอ เฮียแสงกินลงท้องหมดแล้ว แต่ทำเป็นเก๊กอยู้ววว 55555 แสงอปป้า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 09-04-2017 10:23:24
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 09-04-2017 10:47:39
กลัววันที่เฮียแสงต้องมาทวงหนี้น้อง  :ling3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 09-04-2017 12:18:34
เฮียแสงงงงงงง ปากแข็งอยู่นั่นแหละ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 09-04-2017 13:19:02
ดีต่อใจ ใครก็ชอบบบบบ
ลุงงชักจะเขว เผไผบ้างแล้ววว
เรนนี่ก็แทบหลุดออกมาแล้ววด้วย 5555 น่ารัก
อยู่ด้วยกันนานๆ ไป ได้เรียนรู้กัน ทำความเข้าใจ รอวันแฮปปี้ค่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 09-04-2017 13:25:32
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 09-04-2017 16:54:00
มีตอนพิเศษสงกรานต์ไหมคะนี่ :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 09-04-2017 21:06:30
อาแสงคนดี ยอมรับว่าใจอ่อนแล้ว

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 09-04-2017 21:56:59
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 09-04-2017 22:09:23
น่ารัก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Pamaipraewa ที่ 09-04-2017 22:27:19
ตามอ่านทันล้าวววววว

ชอบมากกกกกเลยค่ะ :hao6: ความปากแข็งของเฮียแสง น่ารักและน่าหมั่นไส้ในเวลาเดียวกัน

หนูเรนก็สู้ๆนะ คนแก่ตกหลุมแล้วเนี่ย5555

รออ่านต่อค่า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 09-04-2017 22:41:35
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Ichi_ichigo15 ที่ 11-04-2017 16:46:12
เฮียแสงงงงงงงงงงง ตาบ้าปากแข็ง แงๆๆๆๆๆ //บิดเป็นลูกสูบ

น่ารักมากเลยค่ะะ ฮือ อยากเห็นทั้งสองคนพัฒนาไปได้เรื่อยๆ สู้ๆนะคะลูก ใจตรงกันแล้ว เสียดายปากแข็ง //หัวเราะร่วน

//ยินดีกับเจ๊ฟลามิงโก้ด้วยนะจ้ะ คริ๊
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 11-04-2017 20:34:49
โอ๊ย อาแสงคนซึน ดีนะที่น่ารัก อภัยให้ได้ อิอิ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 12-04-2017 13:01:35
ปากแข็งเข้าไปลุงแสง หุหุ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: zion ที่ 16-04-2017 21:36:51
คนแก่ทำไมปากแข็ง อย่าเก๊กเลยเฮียย ชวนน้องเรนมาเป็นครอบครัวเดียวกันเร็วเข้าาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 16-04-2017 21:48:45
ทวงครั้งที่ 19


   ตอนเรนกลับมาที่โต๊ะบรรยากาศเหมือนเพิ่งผ่านสงครามโลก

   โหวกเหวกโวยวาย  หุ้นส่วนเจ๊ซันคนหนึ่งปีนขึ้นมาเต้นบนโต๊ะจนโดนพนักงานลากไปเก็บหลังร้านเพื่อความเรียบร้อย  นักร้องบนเวทีถึงกับลืมเนื้อไปเลยทีเดียว  เกิดเดธแอร์นานร่วมสิบนาทีก่อนทุกอย่างจะกลับเข้าสู่สภาวะปกติ
   นเรนทร์ทำตัวลีบไต่ไปตามกำแพงจวบจนมาทิ้งตัวนั่งได้ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่  สบายได้ไม่ทันไรก็โดนคว้าหมับบนบ่า

   “มาแล้ว ๆ” ซันแกว่งไกวขวดในมือ  น่ากลัวจะพลาดท่าฟาดหัวเรนเข้า “แก้วเดียวสลบคบไม่ได้นะคะ  มา ๆ อีกแก้วเนอะ”
   “ผมไม่ค่อยดื่มไวน์นะเจ๊”
   “โอ๊ย! งั้นยิ่งต้องจัดหนัก  ของดีไม่ได้มีให้ดื่มบ่อย ๆ” เป็นงั้นไปอีก! ไอ้เรนอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย  ได้แต่มองแก้วอันว่างเปล่าของตัวเองค่อย ๆ ปริ่มด้วยน้ำหมักองุ่น “เชียร์ส!”
   แก๊ง!  ขอบแก้วกระทบกันเบา ๆ  หมดสิ้นหนทางหลบหนีนเรนทร์จำเป็นต้องฉีกยิ้มรับไมตรี
   “เชียร์สครับ” อีกนิดก็จะเพี้ยนเป็นคำอื่นแล้ว  มันยกขอบแก้วขึ้นจรดแล้วกรอกลงคอไปรวดเดียวเหมือนเหล้าขาว  หมายมั่นไว้ว่าหมดแก้วนี้ต้องหาทางชิ่งให้ได้
   “เรนรีบ ๆ ล้างหนี้นะ  ไว้เจ๊จะเลี้ยง...”
   “เจ๊ครับ!” ยังไม่ทันจบประโยคลูกจ้างก็มายืนกระซิบข้าง ๆ “เจ๊กี้ลุกขึ้นเต้นไม่หยุดเลย  ทำท่าจะออกมาตรงเวทีให้ได้  ทำไงดีครับ”
   “นังกี้เมาทีไรเรื้อนทุกที! เฮ้อ~” หล่อนวางแก้วในมือลง “ฉันไปจัดการมันเอง  เรนอย่าเพิ่งไปไหนนะ  เดี๋ยวเจ๊กลับมาชนแก้วนะ”
   “คร้าบ~ ฮะ ๆ ๆ”


   ไม่ไปก็โง่แล้ว...

   ขวับ!  มันหันโดยพลัน...
   “เฮีย! เรารีบปะ...”
   “อื้อ” เดี๋ยวนะ...ตาลุงหมดสภาพนี่มันอะไรกัน  ผมที่เสยเซตไว้ตกกระเซอะกระเซิง  ตาปรือแทบปิด  ใบหน้าขึ้นสีแดงแปลงร่างเป็นลุงขี้เมาตามวงเหล้าโดยสมบูรณ์...
   “เฮีย...” เรนเรียกย้ำเพื่อความมั่นใจพร้อมกับชูสองนิ้ว “นี่กี่นิ้ว”
   ตาหรี่ลงจนแทบปิด  เรนไม่มั่นใจนักว่าเพราะเมาหรือสายตายาว “สอง”
   “โอเค  ยังไหวอยู่” ชายหนุ่มถอนหายใจ “ผมก็ว่าฉี่ไม่นานนะ  ทำไม่ออกมาสภาพย่อยยับขนาดนี้”

เพราะถูกเจ๊ซันซักจนขาวไงเล่า!

   แสงสบถในใจด้วยสติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่  ระยะเวลาที่นเรนทร์ไปห้องน้ำเขาต้องต่อสู้กับสกิลสอบสวนของเจ๊ซัน  เล่นเอาประสาทเสียสุด ๆ  นี่อาจจะเป็นบาปกรรมที่ชอบรีดไถความลับลูกหนี้ก็เป็นได้  แน่นอนว่าวิธีหุบปากที่ดีที่สุดก็คือการดื่ม  ดื่มมันเข้าไปให้ปากไม่ว่าง  ผลก็เป็นอย่างที่เห็น...

   “เดินไหวไหมเฮีย” มือกร้านตบลงบนบ่า “ต้องรีบไปแล้วล่ะ  เกิดเจ๊ซันกลับมามีหวังผมเมาไปด้วยอีกคนแน่ ๆ”
   แสงหลับตารอให้พลุในนั้นดับวาบแล้วจึงเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง  ภาพตรงหน้าเริ่มชัดเจนขึ้น  เขาพยักหน้า “เดินไหว”
   “งั้นไปกันเถอะ” มันยื่นมือมาซึ่งเวลานี้แสงจำต้องยอมรับในสังขารตัวเอง  เขาคว้าหมับแล้วใช้มันยันขึ้นมาจากเก้าอี้  โลกหมุนวูบหนึ่งก่อนทุกอย่างจะเข้าสู่สภาวะปกติ “ถ้าเฮียไม่ไหวก็คว้าผมเลยนะ”
   “ฉันไม่ได้เมาขนาดนั้น” เห็นปากแข็งโต้ตอบแบบนี้ได้เรนก็สบายใจหน่อย “แกขับรถไหวไหม?”
   “หา!?  ให้ผมขับ?”
   “หรืออยากจะลงยมโลกทั้งคู่ล่ะ” ด่าไปมือก็ควานหาของในกระเป๋ากางเกงมายัดใส่มืออีกฝ่าย “เอ้า! กุญแจ”
   “ครับ ๆ”

   ด้วยกลัวว่าองค์แม่จะกลับมามอมเหล้าเด็กต่อจึงต้องรีบอพยพโดยด่วน  ไว้ไปยืนเถียงกันข้างรถก็แล้วกัน  คิดได้ดังนั้นก็เดินโขยกเขยกออกไปตามช่องว่างระหว่างโต๊ะ  แสงเผลอเอาขาไปกระแทกใส่ราวสองสามครั้งแต่ต้องเก๊กหน้านิ่งไว้ด้วยกลัวเด็กข้างหลังมันล้อเลียน
   เรนเห็นแขกที่โต๊ะมองพวกเขาจนสุดสายตาแต่ไม่ได้สนใจอะไรเพราะมัวแต่โฟกัสท่าเดินของเฮียแสงนั่นแหละ  ดูท่าจะเป็นห่วงเก้อเสียแล้ว  ตอนนี้ไต่ออกมาถึงหน้าประตูได้โดยสวัสดิภาพ  กระดูกแข็งสมเป็นอดีตนักท่องราตรี
   ชายหนุ่มปล่อยให้คนเมากว่าเดินนำไปยังรถ  โชคดีที่จอดไว้ไม่ไกลจากประตูร้านนัก  เจ้าของยานพาหนะเอนตัวพิงมันอย่างหมดเรี่ยวแรงพร้อมออกปากสั่ง

   “เปิดรถ”
   แน่นอนว่าขี้ข้าทำตามบัญชา  ทันทีที่เปิดประตูได้แสงก็ทิ้งตัวลงตรงเบาะข้างคนขับอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง  ปิดเปลือกตาพ่นกลิ่นละมุดออกมาฟืดใหญ่จนเหม็นคลุ้งไปทั้งรถ  ดีที่เรนเองก็เหม็นตัวเองอยู่แล้วเลยไม่เป็นปัญหา
   สารถีจำเป็นคาดเข็มขัดนิรภัยให้แสงเสร็จก็ยังไม่วายหันมาถามย้ำ “เฮียแน่ใจเหรอว่าจะให้ผมขับ”
   “เออ  ขับไปเถอะน่า”
   เมื่อเจ้าของว่าแบบนั้นเรนก็ยกมือสาธุไหว้แม่ย่านางขออย่าให้เอาซีตรองไปทิ่มไปตำใส่อะไรเลย  แค่นี้ชีวิตก็หนี้สินท่วมหัวพอแล้ว  พึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์เรียบร้อยก็สตาร์ทรถออกไป
   เรนไม่ได้ขับรถมาร่วมปีแล้วต้องรื้อฟื้นสกิลอยู่ครู่หนึ่ง  ดีที่รถเฮียแสงเป็นเกียร์ออโต้จึงคล่องมือกว่าที่คิด  พาหนะสีเทาเข้มเคลื่อนไปช้า ๆ แม้ถนนจะโล่งโจ้ง  ตัวคนขับเองก็มึนหัวนิดหน่อยทางที่ดีต้องปลอดภัยไว้ก่อน
   เสียงกรนดังแข่งกับแอร์เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าพ่อตุ๊กตาหน้ารถได้เฝ้าพระอินทร์ไปเป็นที่เรียบร้อย  นเรนทร์ส่ายหัวปลง ๆ กับสภาพยับเยิน  ไม่รู้ไปโดนเจ๊ซันมอมเหล้าอีท่าไหน  นี่ถ้าเขาไม่ไปด้วยก็ไม่รู้ว่าจะกลับห้องยังไง

   หรืออาจจะไม่กลับเลยก็ได้....

   นั่นสินะ  เสน่ห์แรงปานนั้นจะหิ้วใครไปนอนโรงแรมแถวนั้นก็ได้  พอคิดมาถึงตรงนี้ก็ปลงตกในชีวิตอย่างบอกไม่ถูก
   แพทเทิร์นดอกฟ้ากับหมาวัดย้อนกลับมาอีกครั้ง  ชอบใครเขาก็อยู่สูงกว่าไปหมดเลยแฮะ  ดวงตาเรียวเหลือบมองเสี้ยวหน้าของแสงก็จะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าคอนโดไป


.................................................
.............................
...............
........


   “เฮีย!  เดินดี ๆ สิ”
   “อื้อ”
   “อะไรเนี่ย! ไหนว่าไม่เมาไง” ชายหนุ่มก้มมองแข้งขาอีกฝ่ายที่ก้าวสะเปะสะปะลำดับการเคลื่อนไหวไม่ถูก “ใจเย็นนะเฮีย  ผมจะนับซ้ายขวาซ้ายให้”
   “ไม่ต้องโว้ย  ไม่ใช่ลูกเสือสวนสนาม”

   สภาพแบบนี้ยังด่าได้อีกนะ!
   ไอ้เรนยอมใจคนแก่ขี้บ่นจริง ๆ  ที่จะเสนอตัวอุ้มให้ไหมเป็นอันต้องหุบปาก  ถามไปมีหวังโดนถีบตกตึกแน่  ตอนนี้มันยืนค้างอยู่หน้าประตูห้องมือข้างหนึ่งล้วงหากุญแจสำรองในกระเป๋า  ส่วนอีกข้างคว้าร่างเฮียแสงที่พาดอยู่บนบ่าครึ่งตัวไว้ให้มั่น  แม่งวันนี้เสือกเปรี้ยวใส่กางเกงขาเดฟมา  จกแล้วจกอีกจนกระดูกนิ้วจะแหลกแล้ว
   นาทีที่ประตูเปิดผัวะเข้าไปขุนรกก็ได้สิ้นสุดลง  เรนควานมือจนจุดดวงโคมตรงห้องนั่งเล่นได้สำเร็จ  เขาใช้แรงเฮือกสุดท้ายดันร่างแสงขึ้นอีกครั้ง  เป้าหมายคือห้องนอนด้านในสุด

   “เฮีย  อาบน้ำไหวไหม”
   “ไม่อาบ”
   “งั้นก็นอนเลยเนอะ”

   ครืดดดดดด

   ประตูบานเลื่อนไถลไปจนสุดราง  ขยับเดินเพียงสองสามก้าวก็เหวี่ยงร่างคนเมาหล่นตุบบนเตียงได้สำเร็จ  แสงขยับตัวกระสับกระส่าย  เริ่มจะสร่างเมาเพราะหลับในรถงีบหนึ่ง  เขายกมือคลึงตรงหัวคิ้ว

“แม่งเอ๊ย  ไวน์นี่มันเมาง่ายจริง ๆ”
“ผมโดนไปสองแก้วก็เกือบจะไม่รอดเหมือนกัน” ปลายจมูกยังร้อน ๆ อยู่เลย  เรนยกมือถูมันไปมา “ไม่มียาแก้แฮงค์ด้วยอะ”
“ช่างเหอะ” เสียงที่ตอบกลับมาแหบพร่า “แกเอาผ้าชุบน้ำให้หน่อย  ฉันจะเช็ดหน้า”
“แป๊บนะครับ”

คนเมาใช้งานคนมึนนี่มันเตี้ยอุ้มค่อมชัด ๆ  นเรนทร์วิ่งไปคว้ากะละมังมาเติมน้ำอุ่น  รีบร้อนจนเกือบลื่นหัวฟาดพื้น  มันเหน็บภาชนะเข้าข้างเอวกลับเข้าไปในห้องเพื่อพบว่าเฮียแสงพยายามปลดกระดุมเสื้อตัวเองจนมาถึงเม็ดสุดท้ายพอดี
ลิ้นชักโต๊ะข้างเตียงถูกเปิดออกก่อนผ้าขนหนูจะหล่นจ๋อมลงกะละมัง  เรนบิดมันพอหมาดขณะขยับขึ้นไปนั่งบนเตียง  ยื่นให้แสงด้วยหน้าร้อนวูบ
“เอาเสื้อให้ฉันเปลี่ยนหน่อย” แสงงึมงำในลำคอ  กระนั้นเรนก็ยังจับใจความได้  มันเอื้อมไปหยิบเสื้อยืดมาตัวหนึ่ง  หันกลับมาอีกทีก็เห็นตาลุงคนหนึ่งเสื้อติดแขนเป็นที่อเนจอนาถใจ
“ค่อย ๆ ถอดสิครับ” ชายหนุ่มจับแขนข้างที่ดิ้นแด่ก ๆ เป็นปลาไว้ก่อนจะแกะแขนเสื้อที่ม้วนเป็นก้อนออก “เหวี่ยงแบบนั้นเดี๋ยวก็เสื้อขาดพอดี”
“เฮ้อ~” ทางนั้นพ่นกลิ่นละมุดใส่หน้า “ผ้าล่ะ”
“เฮียนอนเฉย ๆ เหอะ  เดี๋ยวผมเช็ดให้เอง”

แสงไม่ได้เถียงอะไร  เขาทิ้งตัวนอนราบบนเตียงแต่โดยดี  ดวงตาดุผ่อนคลายลงยามจดจ้องการเคลื่อนไหวของนเรนทร์  ชายหนุ่มคว้าผ้าขนหนูจากเตียงแล้วแนบมันลงไปบนใบหน้าเป็นอย่างแรก

“อื้อ...” หนุ่มใหญ่ครางเสียงต่ำเมื่อถูกสัมผัสจากผ้าแนบลงข้างแก้ม และนั่นเป็นการจุดไฟบางอย่างในกาย  เขามองไปยังเด็กแซ่ซ่งไม่วางตา
นเรนทร์สบตากับเขาแว้บหนึ่งก่อนจะเสลงมองผ้าขนหนูในมือ  มันลากไล้ผ่านหน้าผาก  สันจมูก  สองข้างแก้ม  กระแสไฟฟ้าแล่นแปล๊บทุกจุดสัมผัส
แสงเมากลับห้องบ่อยครั้ง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่มีคนเช็ดหน้าเช็ดตัวให้  คิดแล้วก็พาลใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก  ผ้าขนหนูไต่ลงมาที่ซอกคอปาดเอาเหงื่อและฝุ่นออกจากร่างช่วยให้สร่างเมาขึ้นเยอะ

ทั้งที่คิดอย่างนั้น...แต่ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนล่องลอยในอากาศ...

แตะ....ไล้ลาก...ผละออก...  ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความห่วงใย  จะไม่สบายตัวไหม  จะนอนหลับหรือเปล่า  คำถามนั้นส่งออกมาทางแววตาของนเรนทร์อย่างปิดไม่มิด  รวมไปถึงเสียงตึกตักที่ดังจนหนวกหูนั่นด้วย  ขณะจะอ้าปากบอกว่าช่วยเบาลงหน่อยได้ไหมก็เพิ่งรู้ตัว...
มันดังมาจากเขาเหมือนกัน...
อาจจะหลอกตัวเองได้ว่าเป็นอาการกล้ามเนื้อหัวใจกระตุกเพราะใกล้วัยทอง  ทว่าความจริงก็คือความจริง  ก้อนเนื้อตรงอกซ้ายของแสงบีบตัวส่งเสียงดังพอประสานเข้ากับนเรนทร์เลยกลายเป็นบทเพลงที่น่ารำคาญที่สุดในโลก
คนด้านบนนิ่งค้างเมื่อภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว  ทั้งที่ควรจะผละตัวออกทว่าสีหน้าของแสงทำให้เขาไม่กล้าขยับตัว  ชั่วขณะหนึ่งในห้วงที่มีเพียงเสียงของหัวใจ  ใบหน้าของคนด้านล่างก็ขยับเข้ามาพร้อมกับสอดปลายนิ้วเข้ากับเส้นผมสีทองที่ท้ายทอย

จูบ....

ไม่ใช่เพียงแตะริมฝีปาก  มันจาบจ้วงกว่านั้นอยู่มาก...
“อื้อ” เรนครางเสียงต่ำในลำคอเมื่อรสไวน์ในโพรงปากเข้มข้นขึ้นเพราะใครอีกคน  เขาถูกรุกรานด้วยปลายลิ้น  กวาดต้อนราวกับวิ่งไล่จับ  ด้วยประสบการณ์ที่ต่างกันทำเอาคนไม่ประสาถึงกับสะท้านเฮือก “เฮีย...ผมว่า...อือ”
ไม่อยากรับฟังหรือรับรู้อะไร  แสงหลับตาลง ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามสัญชาตญาณ  ออกแรงกดโน้มตัวคนด้านบนลงมาอีกเพื่อให้จูบนั้นลึกซึ้งยิ่งขึ้น
หัวสมองว่างเปล่า  ทั้งที่คิดว่าตัวเองสร่างเมาแล้วกลับยังยินดีจะทำเรื่องไร้เหตุผลเช่นนี้  รุกรานตะกรุมตะกรามหมายจะกลืนกินทุกหยาดหยด  รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พลิกกดร่างนั้นลงบนเตียงทั้งที่ริมฝีปากยังไม่ละจากกัน
นเรนทร์หอบหายใจ  กลิ่นแอลกอฮอล์จากทั้งสองร่างฟุ้งติดปลายจมูก  แม้ว่าจะพยายามจูบตอบอย่างไรก็พ่ายแพ้เป็นฝ่ายถูกกินกลืนอยู่ร่ำไป  ดวงตาปรือปรอยไปด้วยหยดน้ำช้อนขึ้นมองคนด้านบนในจังหวะที่ผละออกเพื่อถอดเสื้อให้เขา
เศษผ้าถูกโยนลงบนพื้นเผยให้เห็นท่อนบนเปลือยเปล่า  แสงไม่เสียเวลาชื่นชมกายวิภาค  เขาประกบจูบลงมาอีกครั้งในตำแหน่งที่ต่ำกว่าเดิม

“อ๊ะ!” ชายหนุ่มหวีดร้องเมื่อถูกดูดเข้าที่ซอกคอโดยไม่ทันตั้งตัว  คงเป็นรอยอย่างไม่ต้องสงสัย  ไม่ทันจะเอ่ยคำก็ถูกเพิ่มลงไปอีกจูบ “มันเป็นรอยนะครับ”
“ก็ไม่ต้องมัดผมสิ” คนไม่รับผิดชอบตอบหน้าตาเฉย  ปลายนิ้วเกี่ยวเส้นผมสีทองที่ต้นคอไปมา  คีบมันขึ้นแล้วประทับจูบลงไปอีกรอย
“อื้อ...มะ...ไม่ไหวแล้ว”
“หมายถึงนี่น่ะเหรอ?” ไม่ว่าเปล่ายังควานมือลงต่ำ  สัมผัสส่วนกลางลำตัวอย่างไม่มีเขินอาย
“อ๊า!” ผู้ถูกกระทำสั่นสะท้าน  คนกินผู้ชายเป็นงานอดิเรกอย่างแสงคงไม่คิดอะไร แต่เด็กชายใสซื่ออย่างเขาไม่เหมือนกันนี่นา “เฮียจับคล่องมือเชียวนะ”
“เออ” คำชมที่เหมือนด่านี่มันอะไรกันวะ  แสงขบลงบนหัวไหล่เป็นการลงโทษมัน
“โอ๊ย!” นเรนทร์กระตุกตัวหลบ  ช้อนตามองตาแก่ลามก  ผิวขาวของแสงขึ้นสีแดงเรื่อ  นัยน์ตาเต็มไปด้วยความต้องการอย่างปิดไม่มิด “เฮีย...”
“อื้อ”
“เมาเหรอ?”

คำถามเหมือนโยนหินถามทางทำให้แสงชะงักไป  สารภาพว่าตอนนี้สติสัมปชัญญะครบถ้วนดี แม้จะตัดสินใจช้าหรือมึนหัวไปบ้าง แต่ก็รับรู้สิ่งรอบตัวได้ทุกอย่าง  แล้วเขากำลังจะทำอะไร?  มีเซ็กซ์กับเรนน่ะเหรอ?

...กับเด็กนรกที่แบล็กเมล์เขา  กับเด็กชายที่กอดเขาในวันที่เหนื่อยล้า...

สมองไม่อยากทำงานแล้ว  ช่วยปิดตายตัวเองที  ปล่อยให้ความต้องการในจิตใจยึดครองร่างกาย  ได้โปรดทำให้เขาเมามายจริง ๆ เสียที....



“คงจะอย่างนั้น”

และตราชั่งด้านเหตุผลก็พังทลายลงพร้อมกับรอยประทับจูบตรงหน้าท้อง  ชายหนุ่มใต้ร่างสั่นสะท้านทว่าไม่ได้เอ่ยห้ามอะไร  นเรนทร์สอดปลายนิ้วเข้ากับเส้นผมสีดำดึงรั้งขึ้นเล็กน้อยเพื่อระบายอาการเสียววูบในท้อง
เสียงจูบเฉอะแฉะดังตามร่องรอยที่ริมฝีปากบางทิ้งเอาไว้  นเรนทร์เกร็งตัวจนเห็นกล้ามเนื้อสวยตรงหน้าท้องเมื่อปลายลิ้นนั้นกำลังหยอกเย้าบนรอยนูนของเชิงกราน
กางเกงถูกดึงรั้งมากองที่ต้นขา  ชั้นในสีขาวเปียกซึมเป็นรอยบ่งบอกเป็นอย่างดีว่าข้างในคุกรุ่นขนาดไหน  แสงขยับตัวขึ้นขบงับบนใบหูอีกฝ่ายขณะเกี่ยวชั้นในลงให้ส่วนนั้นเปิดเผยต่อสายตา

“อา...” นเรนทร์หมดเรี่ยวแรง แม้แต่จะยกมือปิดให้สมกับเป็นคนธรรมดาก็ยังทำไม่ได้  เลือดในร่างกายสูบฉีดแรงขึ้น  ร้อนเสียจนมึนหัว  แอลกอฮอล์อาจจะเพิ่งซึมเข้าเส้นเลือดก็เป็นได้...
ฟันขาวกัดลงบนต่างหูที่ร้อยคร่อมกระดูกอ่อนออกแรงดึงเบา ๆ หยอกเอินให้เสียวซ่าน และเมื่อฝ่ามือร้อนกอบกุมส่วนนั้นชายหนุ่มก็สะท้านเฮือก
   “อ๊ะ! อื้อ....เฮีย....” เรนครางไม่ได้ศัพท์  ส่วนไวต่อสัมผัสถูกรูดรั้งอย่างหยาบโลน  มันตอบสนองกับฝ่ามือของแสงด้วยความซื่อสัตย์
   “อย่ากัดปาก” เขาออกคำสั่งพร้อมกับใช้มืออีกข้างบีบปลายคางไว้ “อ้าซิ”
   เรนทำตามอย่างว่าง่าย  เขามีหน้าที่แค่รับการปรนเปรอเท่านั้น  นิ้วเรียวยาวสอดเข้ามาโพรงปากกดลงบนลิ้นเป็นการกระตุ้นท้าทาย  แล้วเหยื่อก็ตะครุบเบ็ดทันที  ปลายลิ้นตอบสนองรุกไล่คืน  จินตนาการว่านั่นคือจูบจากแสง
   ลมหายใจร้อนรดใบหู  แสงฝังใบหน้าลงข้างขมับย้ำจูบซ้ำ ๆ  เขาไม่ชอบคนเจาะหูเพราะมันไม่สุภาพ  ทว่ากลับละสายตาจากสัญลักษณ์แห่งความขบถนี้ไม่ได้  เกลียดผมสีฉูดฉาด แต่นาทีนี้เขากลับจูบมันอย่างไม่อิดออด

ทำไมกับเรนถึงได้มีข้อยกเว้นเยอะแยะ...

   “อื้อ” คนแก่กว่าครางเสียงต่ำเมื่อนเรนทร์ยกเข่าขึ้นมาโดนส่วนนั้นของเขาโดยบังเอิญ  หนุ่มใหญ่ผละตัวออกมองผลงานของตัวเองให้เต็มตา
   ผิวสีแทนแดงเรื่อไปทั้งตัว  ดวงตาปรือปรอยเป็นหมาจิ้งจอกสิ้นเล่ห์เหลี่ยม  หยาดน้ำใสเยิ้มติดปลายนิ้วยามที่เขาชักมือออก  ช่างเป็นภาพที่ปลุกปั่นให้ส่วนนั้นตื่นตัวขึ้นกว่าเดิม
   เข่าที่เสียดโดนชะงักไป  กระดูกคล้ายจะละลาย  ราวกับเส้นประสาททั้งหมดไปรวมกันในอุ้งมือของแสง  ชายหนุ่มมองไปยังกางเกงของอีกฝ่ายที่ปูดขึ้นอย่างชัดเจน

จะเข้ามาใช่ไหม  ส่วนนั้น....ในตัวเขา...

   ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย  ก่อนหน้านั้นก็รู้สึกดีอยู่ แต่มันเทียบกับครั้งนี้ไม่ได้เลย  ตาดำเหลือบขึ้นมองเพดาน  ภาพที่เห็นขาวโพลนไปหมด  เขาโดนแอลกอฮอล์ในกระแสเลือดเล่นงานเสียแล้ว  ปั่นป่วนในช่องท้องเมื่อฝ่ายนั้นเร่งจังหวะมือ
   ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่หมดเรี่ยวแรงแม้แต่จะร้องคราง  เสียงของเหลวเสียดกับมือฟังดูหยาบโลนทุกขณะ และเมื่อความอดทนมาถึงขีดสุด  นิ้วเท้าจิกเกร็งลงกับผืนผ้าในตอนที่ปล่อยของเหลวสีขาวออกมาเปรอะเต็มหน้าท้องและมือของแสง

   ลมร้อนเป่าที่ข้างหู “ฉัน...ไม่ไหวแล้ว..”
   “ผมก็ไม่ไหวแล้ว” นเรนทร์ตอบกลับมาด้วยเสียงที่ ‘ไม่ไหว’ อย่างปากว่า
   “ให้ฉันหยิบถุงยางก่อนนะ”

   หมับ! คนด้านล่างคีบขอบกางเกงไว้  เรียกให้แสงหันกลับมา
   “เฮีย...ผม...” ดวงตาปรือปรอยลง  พยายามขยับเพื่อเปล่งเสียงสุดท้ายออกไป...



ง่วง....

   คร่อกกกกกกก

   สวิทช์ปิดฉับลงพร้อมกับซากศพที่แน่นิ่งไม่ไหวติง  ชายผู้หลงเหลือในซากกามอารมณ์ยกมือค้างกลางอากาศ


มะ...ไม่จริงใช่ไหมวะ....

“เรน....” พยายามใช้เสียงสองเรียกเพื่อจุดไฟสวาทให้โชติช่วงอีกครา  ทว่าร่างด้านล่างก็ยังไม่ให้ความร่วมมือ  เขาเขย่าตัวมัน “เรน....แกคงจะไม่...”
   คร่อกกกกกกก
ลมหายใจพ่นออกมาฟืดใหญ่เป็นการตบหน้าให้แสงยอมรับความจริงอันโหดร้าย  หนุ่มใหญ่มองเด็กชายแซ่ซ่งที่นอนแผ่เป็นเขียดเสียบไม้  ก่อนจะก้มดูมือชุ่มน้ำลายของตัวเองแล้วแค่นหัวเราะออกมา....

“ฮะ ฮะ ฮะ”


ไอ้-เด็ก-ซ่ง-ติง!

   แม่งเอ๊ย!  สถานการณ์ระยำระดับสิบเป็นรองการโรลเพลย์มาเฟียเพียงเล็กน้อยเท่านั้น  สาบานได้ว่าไม่เคยมีประสบการณ์คู่ขาหลับคาเตียงมาก่อน  ไอ้เรนจะเปิดประสบการณ์ใหม่ในทุกด้านแบบนี้ไม่ได้!
   คร่อก....ฟี้....
   โดนกรนทับถมกันไปอีก  อีสภาพแบบนี้เมาหลับแน่นอนจะล้วงแคะแกะเกายังไงก็คงไม่ฟื้นคืนจากความตาย  ไม่รู้ว่าเจ๊ซันมันใส่ยาสลบช้างลงไปหรือเปล่า
   แสงพลิกตัวนอนแผ่ข้าง ๆ ศพ  ปวดหัวแปล๊บกับสภาพสารร่างตอนนี้  ก้มมองตัวเองก็เห็นเป้ากางเกงชี้โด่เด่  ทว่าอารมณ์จะช่วยตัวเองยังไม่มีเลย  มนุษย์เราสามารถปลงกับชีวิตได้ขนาดนี้เชียวหรือ....
   ท่อนบนเปลือยเปล่าท่อนล่างตึงเครียดทำเอาสับสนไปหมด  รู้แต่ว่าเขาจะนอนทั้งแบบนี้ไม่ได้  เหม็นเหล้าแถมชั้นในยังเปียกอีก  นึกได้ดังนั้นก็ลุกขึ้นนั่ง  พ่นลมหายใจกลิ่นละมุดราวกับกระทิงตกมัน
   สารรูปไอ้เรนก็ไม่ต่างกัน  มีเส้นบาง ๆ ระหว่างเซ็กซี่กับสกปรก  มันแผ่หลากางแขนขา  ใบหน้ายามหลับช่างใสซื่อ  ไม่น่าเชื่อว่าไอ้เด็กนี่แหละที่ปั่นหัวคนมากประสบการณ์เสียจนละเอียดย่อยยับประหนึ่งเข้าเครื่องมูลิเน็กซ์  ร่างเกือบเปลือยมีคราบจากกิจกรรมเมื่อครู่เปรอะเต็มหน้าท้อง  สีของมันตัดกับผิวโดยสิ้นเชิง

   สภาพแบบนั้นก็ยังนอนเข้าไปได้....

   พวกบ้านนอกไม่เคยดื่มไวน์คงจะเมาง่าย  ก็นะ...ดื่มรวดเดียวขนาดนั้นขนาดเขาค่อย ๆ จิบยังมึนหัวเลย  เห็นมันกินข้าวรองท้องไปเยอะคิดว่าจะไม่เมาแล้ว  ที่ไหนได้มาดีเลย์ในจังหวะที่เลวร้ายที่สุด
   ตอนนี้แสงสร่างเมาแบบ 100% ไปเรียบร้อย  ให้ลุกขึ้นมากระโดดตบก็ยังไหว  ดังนั้นอีกะแค่เดินไปอาบน้ำหรือเอาอะไรในตัวออกก็สบายมาก  เขาหยัดกายขึ้นยืนก้าวไปคว้าผ้าเช็ดตัวมุ่งตรงเข้าห้องน้ำไป  ส่วนไอ้เรนน่ะเหรอ  ปล่อยให้แห้งตายไปทั้งอย่างนั้นแหละ

   ปัง...
   ประตูเลื่อนปิดลงทิ้งให้ห้องนอนตกอยู่ในห้วงแห่งความเงียบ  มีเพียงเสียงกรนคร่อก ๆ จากร่างของนเรนทร์เท่านั้น  อากาศร้อนในห้องส่งผลให้เม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นเต็มหน้า  ขณะที่ชายหนุ่มขยับตัวงุ่นง่านอยู่นั้นเอง...

   ครืดดดดด...
   บานกระจกเลื่อนออกอีกครั้ง  ปรากฏใบหน้าหงิกงอของหนุ่มใหญ่  เขาก้าวเข้ามาพร้อมกับกระแทกกะละมังลงโต๊ะข้างเตียงดังตึง  มือคว้าเอาผ้าขนหนูมาชุบน้ำแล้วบิดอย่างเกรี้ยวกราดหมายจะให้แหลกลาญคามือ...
   

   ก็แค่ทุเรศลูกกะตาเท่านั้นแหละ!




.........................................................
..................................
..............
.....
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 18 09/04/60] p.14
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 16-04-2017 21:49:03


   “อื้อ...” ชายหนุ่มครางเสียงต่ำ  เปลือกตาอันหนักอึ้งยกขึ้นเล็กน้อย  สิ่งแรกที่กระทบสายตาคือแสงแดดที่ลอดผ่านช่องว่างระหว่างผ้าม่าน  มันทาบทับลงตรงกลางตัวเขาพอดี
   เรนพลิกกายอย่างเกียจคร้าน  ซุกใบหน้าลงบนหมอนฟูนุ่ม  เคลิ้มจนแทบจะหลับอีกรอบ  จะมีอะไรดีไปกว่าการนอนอืดตื่นสายเช่นนี้

   ตื่นสาย....
   อะไรนะ...
ตื่นสาย!

   พรึ่บ!  ผ้าห่มสีดำถูกตลบออกจากร่าง เพราะดีดตัวขึ้นมานั่งเร็วไปหน่อยจึงหน้ามืดกะทันหัน  เขายกมือคลึงตรงหัวคิ้ว  เอาเถอะ...แค่นี้ถือว่าสบายมาก  แฮงค์เหล้าขาวยังมึนกว่าอีก
   เมื่อปรับร่างกายเข้าสู่สภาวะปกติได้ก็รีบกวาดสายตาสำรวจไปรอบ ๆ  บนเตียงนั้นว่างเปล่ามีเพียงผ้าห่มอีกผืนพับไว้ที่ปลายเท้าเท่านั้น  ก้มดูตัวเองก็พบว่าสวมเสื้อผ้าใหม่ยกชุด แต่ไม่มีกางเกงใน  ก็นะ...เมื่อคืนทำกันจนเลอะขนาดนั้นจะใส่ชุดเดิมนอนได้ยังไง ฮ่า ๆ ๆ

   เดี๋ยวนะ...เมื่อคืน...

   ครืดดดดดดด!
   บานกระจกถูกเลื่อนไปจนสุดราง  เป้าหมายคือหนุ่มใหญ่ที่นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงโต๊ะอาหาร  นเรนทร์วิ่งทั่ก ๆ เข้าไปพร้อมถามชัดถ้อยชัดคำ


   “เฮีย! เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นเหรอ!”

   เหวอ~  ถามอะไรผิดวะเนี่ย!
   จิตสังหารที่แผ่ออกมาทำเอานเรนทร์ขนลุกพรึ่บ  ขนาดไม่เห็นหน้ายังรับรู้ได้ว่าเคียดแค้นขนาดไหน  เส้นเลือดที่ขมับขดตัวขึ้นในจังหวะที่เสียงทุ้มต่ำถามกลับ
   “แก...จำอะไรไม่ได้เลย?”
   “จำได้แค่ว่าเฮียเมา  แล้วพยายามจะปล้ำผม”
“ไม่ได้ปล้ำ!” เพราะถูกใส่ไคล้เลยเผลอเงยหน้าขึ้นสบตากับมันจนได้  ไอ้จิ้งจอกเหมือนจะรอจังหวะนี้ถึงได้เข้ามากระแซะประจบประแจงข้างโต๊ะ
“โธ่!  ผมล้อเล่นน่า” ขี้โมโหชะมัดเลย  ดูท่าจะความดันต่ำแต่เช้า “แล้วตกลง....”
“........”
“เราได้ทำกันไหม”

แสงหลบตาวูบทั้งที่ในใจวิ่งเข้าไปตั๊นหน้ามันกระชากคอเสื้อพร้อมตะโกนว่า ‘มีไอ้ไก่อ่อนที่ไหนไม่รู้มันเสร็จก่อนแล้วชิ่งหลับไปหน้าตาเฉย  ทิ้งให้เขาค้างเติ่งไปเอาออกเองไม่พอยังต้องกลับมาปรนนิบัติพัดวีอีก!’
แต่ที่หลุดปากออกมามีเพียงแค่....

“ไม่ได้ทำ”
“อา...งั้นเหรอ” ก็นั่นสิเนอะ  ถึงจะเมาแต่ก็ไม่ใช่สเปคนี่นา  เห็นแบบนี้เฮียแสงก็เป็นถึงตัวท็อปของที่นั่น  จะมานอนกับเด็กไร้หัวนอนปลายเท้ากับเขาได้ยังไง  เฮ้อ~  ถ้าไม่สลบไปก่อนคงพอจะบิวด์ต่อได้แท้ ๆ
เสียดายจัง...

นเรนทร์ทำสีหน้าผิดหวังจนแสงรู้สึกผิดไปด้วย  อะไรกันวะ...ช่วยตัวเองแล้วยังต้องมารู้สึกผิดที่ไม่ได้เสียบมันตอนหลับเนี่ยนะ  ตรรกะวิบัติเกินไปแล้ว!
เขาต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายโกรธ  เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็แทบสว่างคาตาแถมยังหลับไม่สนิทจนต้องตื่นมานั่งนี่ไงเล่า  คนที่ชิ่งหลับไปก่อนมีสิทธิอะไรมาน้อยใจวะ  เช็กสมองหน่อยไหม?  แล้วดูมันทำหน้าหงอยแบบนั้นคิดว่าจะเขาหายโกรธหรือไง
โธ่เว้ย!
“เห็นแกไม่ตื่นฉันเลยทอดไข่ไว้ให้” แสงบุ้ยปากไปยังจานบนโต๊ะ “กินสิ”
   ตอนที่เจ้าจิ้งจอกส่ายหางเลื่อนเก้าอี้นั่งฝั่งตรงข้ามดันโล่งใจขึ้นมาซะงั้น  ตกลงใครกันแน่ที่ควรไปเช็กสมอง
   “หล่อ รวย แล้วยังทอดไข่ได้อีก  ใครได้เฮียเป็นแฟนโชคดีตายเลย”
   คนโดนชมถูกจมูกแก้เขิน “หุบปากแล้วกิน ๆ เข้าไปเหอะ”

   แค่ตัดใส่ปากไปคำเดียวก็แช่มชื่นขึ้นทันที  ปัดเมฆหมอกในใจปลิวหายไป  ตอนที่นเรนทร์งึมงำว่า ‘อร่อยจัง’  แสงถึงกับต้องเสใบหน้าหลบไม่ให้รู้สึกอะไรไปมากกว่านี้

   “แกไม่ปวดหัวเลยเหรอ?”
   “ไม่นะครับ” ว่าแล้วก็เจาะไข่แดงมันซะเลย  เสียดายทอดสุกไปหน่อยเลยไม่ไหลเยิ้ม “ผมเพิ่งเคยเมาเพราะไวน์  สบายตัวกว่าเหล้าเยอะเลย”
   “พวกบ้านนอก”
   “ว่าแต่เขาตัวเองก็เมานี่นา”
   มือกร้านคว้าขนมปังปิ้งกรุ่นกลิ่นเนยขึ้นกัด  ส่วนอีกข้างเขี่ยหน้าจอมือถือไปมา  แสงชอบเช็กข่าวสารบ้านเมืองผ่านทางเว็บมากกว่าพวกรายการเล่าข่าว  มันยืดยาดน่ารำคาญ  ผู้ตายเป็นแม่ของแม่ผู้ก่อเหตุบ้าบออะไรก็ไม่รู้  ตัวหนังสือนี่แหละดีที่สุดแล้ว
   ไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาผ่านคืนที่เร่าร้อนมาเพื่อนั่งมองหน้าเคี้ยวขนมปังราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือไม่ก็แสร้งทำตัวเป็นปกติ  เอาเถอะ...แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน  ให้มันคิดว่าแค่เมานัวเนียกันแล้วก็แยกย้าย  เหมือนกับพวกที่เขาหิ้วเข้าโรงแรมนั่นแหละ
   ถึงลึก ๆ แสงจะรู้ว่ามันต่างกัน แต่เขาเลือกที่จะทำเฉย  ยกกาแฟดำขึ้นจิบอย่างสุขุมนุ่มลึก...

   ไอ้เด็กซ่งสะดุ้งเพราะนึกอะไรบางอย่างออก “อ๊ะ!  จะว่าไป...”
   “.......”
“เฮียนี่เก่งเนอะ  ขนาดเมายังรู้ตัวว่าไม่ได้ปล้ำ”
อึก!  เครื่องดื่มรสขมทะลักเข้าหลอดอาหารในอึกเดียวจนลูกกระเดือกกระดกแทบหลุดจากคอ  แสงนิ่งค้างกำแก้วเซรามิกในมือ  ดวงตาจ้องตรงไปยังก้นแก้วที่ว่างเปล่า....

“ว่าไปเรื่องเสื้อผ้าผมก็....”

นาทีที่หน้าผาอยู่ตรงหน้านั้นเองเทวดาก็เปล่งเสียงเรียก....

ตื๊อ ดือ ดื่อ ตือ ดือ ดื่อ ดือ~

แสงคว้ามือถือหมับ  หันมาบอกเจ้าหนูจำไมด้วยสีหน้าเรียบเฉย...
“เงียบก่อน  ลูกค้าโทร........มา”


‘ฉาน’

หนีเสือปะจระเข้ชัด ๆ....

หนุ่มใหญ่หน้าซีดชั่วขณะ  เทวดามาช่วยของจริงเลยล่ะ  หลบเลี่ยงกันเป็นอาทิตย์ดันมาโทรเอาจังหวะนี้พอดี  เงยหน้าขึ้นก็เห็นแววตาสงสัยของไอ้เรนเลยได้แต่ถอนหายใจ
ทำให้มันจบสักเรื่องก็แล้วกัน

“ฮัลโหล”
“พี่แสง” ฟังดูก็รู้ว่าทางนั้นดีใจแค่ไหนที่เขายอมรับโทรศัพท์สักที “สะดวกคุยไหมครับ”
การโกหกว่าทำงานตอนเก้าโมงเช้าของวันอาทิตย์ดูไม่เมคเซนท์นัก แสงจึงเลือกที่จะตอบไปตามตรง “คุยได้”
“ครับ” น้ำเสียงแฝงคำว่า ‘ในที่สุด...’ เอาไว้ “ผมเข้าเรื่องเลยนะครับ  เรื่องเมื่อคืนนั้น”
“อืม”
“ผมขอโทษ”
“ช่างมันเถอะ”
“ช่างมันได้ยังไงครับ” น้อยมากที่ฉานจะขึ้นเสียงใส่เขาแบบนี้  เหมือนจะรู้ตัวทางนั้นถึงได้อ่อนลงไป “ผมไม่รู้เลยว่าพี่แสงต้องลำบากเพื่อผมขนาดไหน  เอาแต่มีความสุข อยู่ฝ่ายเดียว”

   หน้าที่ของแกคือมีความสุขนะฉาน...  แสงเอ่ยคำนั้นในใจ

   “เรื่องที่พยายามชวนพี่ไปกินข้าวกับแม่ด้วย  พอมาลองนึกดูแล้วผมดันทุรังอยากให้พี่กับแม่คืนดีกันโดยไม่สนใจความรู้สึกพี่เลย”
   “พูดตามตรงก็เป็นแบบนั้นแหละ” แสงถอนหายใจ “เพราะอย่างงั้นก็อย่าพยายามอีกเลยนะ”
   “ขอโทษครับ” ดูเหมือนจะเป็นคำพูดคิดปากฉานไปเสียแล้ว “ผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ”
   “ก็ดี” แสงพ่นลมหายใจ  ขณะเงยหน้าขึ้นก็ประสานสายตาเข้ากับนเรนทร์เข้า “แล้ว...แกเป็นยังไงบ้างล่ะ”
   “สบายดีครับ” บรรยากาศดูผ่อนคลายขึ้นเมื่อหัวข้อถูกเปลี่ยน “ผมแก้ทรงจมูกให้คุณดี๋แล้ว  เธอดูจะพอใจแล้วล่ะครับ”
   “หมดเรื่องหมดราวสักทีนะ  คราวหน้าแกก็อย่าไปทำตามลูกค้าสุ่มสี่สุ่มห้าให้เป็นเรื่องอีกล่ะ  เรียนมาก็รู้ไม่ใช่เหรอว่ามันได้แค่ไหน”
   “ผมเข็ดจนวันตายแล้วครับ” คนผิดทำเสียงจ๋อย “พอเรื่องเงียบไปลูกค้าก็กลับมาบ้างแล้วล่ะครับ”
   “แบบนั้นก็ดี” ปลายนิ้วเขี่ยด้ามส้อมในจานเล่นไปมา “แล้วหลานเป็นไงบ้างล่ะ”
   “ซนเหมือนเดิมครับ  เออ...ขอบคุณสำหรับของขวัญพอใจนะครับ  กอดไม่ปล่อยทุกวันเลย  จะเอาไปอาบน้ำด้วย  ผมกับเดือนปวดหัวแทบแย่”
   “ฮ่า ๆ ๆ” ขำไปเครียดไป  จะให้ไอ้เรนรู้เรื่องนี้ไม่ได้  แน่ละ....พอใจคงไม่กอดเครื่องครัวพร้อมเอาไปอาบน้ำด้วย “หลานชอบก็ดีแล้ว”
   “ไว้ผมพาหลานไปหาพี่แสงอีกนะครับ”
   “ก็นัดมาแล้วกัน  อย่าบุกมาที่ห้องกะทันหันล่ะ” ว่าแล้วก็เหลือบตามองไอ้เด็กซ่งที่เคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ พร้อมกางใบหูออกรับข่าวสาร  ช่างเสือกโดยไม่คิดจะปิดบัง “ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แค่นี้นะ  ฉันจะกินข้าวต่อ”
   “เอ่อ...พี่แสงครับ!”
   น้ำเสียงที่ติดจะลนลานทำเอาคนฟังขมวดคิ้ว “อะไร”



   “แม่ฝากขอโทษพี่ด้วยนะครับ”
   “ว่าไงนะ...”
   “ถึงจะไม่พูดตรง ๆ แต่ผมก็รู้ว่าเขาจะสื่ออะไร”
   แสงเงียบ แต่ในใจแอบค้านว่าน้องชายคงคิดเข้าข้างตัวเองตามเคยนั่นแหละ  และสมกับเป็นพี่น้องกันฉานอ่านความคิดอีกฝ่ายออกในทันที
   “ผมไม่ได้คิดไปเองนะครับ” คุณหมอกล่าวอย่างจริงจัง “วันก่อนแม่เข้ามาในห้อง  อิดออดเหมือนไม่อยากพูดอยู่นาน  สุดท้ายก็แอบเข้ามาบอกผมแค่สองคน”

   “พี่แกก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นสินะ”
   “.......”
   “พึมพำแค่นั้นแล้วก็ออกห้องไปเลย  ผมว่าเขาคงรู้สึกผิดอยู่ในใจนั่นแหละ  คนถือทิฐิอย่างแม่ยอมพูดขนาดนี้พี่ก็เชื่อผมเถอะครับ”

   อย่าทิฐินักเลย….
   เขารู้ว่าฉานจะสื่ออย่างนั้น  มาถึงตรงนี้ก็รู้สึกเหมือนโดนน้องชายด่าว่า ‘นิสัยเหมือนแม่ไม่มีผิดเลย’  หนุ่มใหญ่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่  นิ่งไปสักพักก่อนจะเอ่ยตอบ “อืม  ขอบใจที่บอกนะ”
   “ครับ” ฉานจะพูดอะไรได้อีกเล่า “ผมไม่มีอะไรแล้ว  พี่แสงไปกินข้าวต่อเถอะครับ”
   “อืม”

   สัญญาณตัดไปในไม่กี่วินาทีต่อมา  แสงโยนเครื่องมือสื่อสารลงบนโต๊ะ  หยิบขนมปังปิ้งที่กัดทิ้งไว้ขึ้นมาใหม่  ดูซิ...หายร้อนหมดเลย


   “มีเรื่องดี ๆ เหรอเฮีย”
   ดวงตาดุหรี่มองไอ้เด็กสู่รู้ที่ยื่นหน้ามาตรงกลางโต๊ะ  ยิ้มเผล่ล้อเลียน “เมื่อกี้เห็นน้าว่าแอบยิ้ม”
   “ฉานโทรมา”
   “ก็พอจะรู้อยู่” มันพยักหน้าหงึก ๆ “เล่าต่อสิเฮีย”
   “แล้ว....”

   เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาที่สะท้อนภาพตัวเอง  จะว่าไปคืนนั้นนเรนทร์ก็มีส่วนที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้  ถ้าไม่ได้ไอ้ปากพล่อยนั่นไปตะโกนบอกเรื่องทั้งหมดคงจบลงเงียบ ๆ แล้ว
   รอยยิ้มโง่เง่าที่มุมปากตอนนี้ได้มาจากใคร  แสงรู้ดีแก่ใจ...

   แต่เรื่องอะไรจะบอกวะ...

   “แล้วทำไมฉันต้องเล่าให้แกฟังหือ?”

แปะ!  โดนตีเข้าไปเต็ม ๆ หน้าผากจนต้องหดคอหนีไปเลียแผล
“โดนพรบ.คุ้มครองเด็กแน่!”
   “ถ้าพรบ.คุ้มครองสัตว์จะตรงกว่านะ”
   ทนายว่าอย่างนั้นไอ้เรนถึงกับโอดครวญ “เหี้ยมชะมัด!”
   “คนอย่างแกมันใจดีด้วยไม่ได้”
   “แต่แหม...” มุมปากเจ้าสัตว์ร้ายแสยะขึ้น “ขนาดใจร้ายยังอุตส่าห์เปลี่ยนเสื้-----“
   “จะกินไหม  ข้าวน่ะ”
   “คร้าบ~”

   ทำให้มันเงียบได้ก็จริง แต่ไอ้สายตาซาบซึ้งใจทำเอาแสงหน้าร้อนวูบวาบไปหมด  เขายกขนมปังขึ้นกัดพลางตีหน้าเคร่งขรึม....


   เด็กซ่งติงจริง ๆ เลย!!


   TBC


ว้ายยยย  อยู่ ๆ ก็เข้าซีนเรทโดยไม่บอกไม่กล่าว
ตอนเขียนต้องฟัง Earned It บิวด์เลยนะคะ  Fifty Shade of Saeng ไปอีก
งานนี้อาค่อยสมศักดิ์ศรีพระเอกหน่อย  เป็นเรื่องเดียวที่เก่งกว่าเรนจริง ๆ  คาราวะแกด้วยค่ะ 555555
มาลงส่งท้ายวันหยุดเลยทีเดียว  ได้เวลาทำงานแล้ว  สู้ ๆ นะคะทุกคน T T
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: Republic_ ที่ 16-04-2017 22:30:37
เด็กซ่งน่ารักนะ    :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 16-04-2017 22:47:25
เรนคือคนบาป2017  สงสารคนแก่ 555555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 16-04-2017 22:49:49
ซงซาน 55555 ไม่ร้องนะคะเฮียแสง ครั้งหน้ายังมี
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 16-04-2017 22:51:52
นี่ใคร?
นี่เฮียแสง พญานกฟีนิกซ์นะ
ตายไปแล้วก็กลับมาใหม่ได้.....ได้ "นก" อย่างสง่างาม

5555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 16-04-2017 23:01:51
 :z1:                  :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 16-04-2017 23:01:59
ตั้งแต่อ่านมาสงสารเฮียแสงสุดก่ตอนนี้แหละ  :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 16-04-2017 23:27:14
เฮียแสงช่างน่าสงสาร
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 17-04-2017 00:31:29
โอยยยยน้องเรนน่ารักมากลูก ส่วนลุงแสงนี่จะปากแข็งใจแข็งไปไหนนน ยอมรับใจตัวเองได้แล้วนะคะลุงงง  o18
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 17-04-2017 00:45:26
 :3123: :3123: :3123: :pig4: :pig4: :pig4: :3123: :3123: :3123:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 17-04-2017 00:47:14
กรี๊ดอาแสงงงงงงง
แมนๆ ไม่ได้กินนนนนนนนนจ้าาาาาาาาาาาา

ปล. เด็กซ่ง (ติง) น่ารักกกกกอ้ะ

เพิ่มเติม ขออนุญาตแก้ไข คำผิด นิดนึงค่ะ
ที่เห็น 2 คำ ที่เป็นคำทับศัพท์

คำว่า "แพทเทิ้ล" น่าจะใช้เป็น "แพทเทิร์น" เพราะมาจากภาษาอังกฤษ pattern

ึคำว่า "สกีล" น่าจะใช้เป็น "สกิล" เพราะมาจากภาษาอังกฤษ skill

ีควรมิควรแล้วแต่จะโปรดนะคะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 17-04-2017 00:56:13
จะขำหรือสงสารเฮียแสงดี ที่เจอเด็กซ่งเข้าไป 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 17-04-2017 01:55:45
สวรรค์คนอ่านล่ม
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 17-04-2017 02:06:10
หนูเรนนนน อย่างนี้ก็ได้เหรอลูกกก 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 17-04-2017 06:44:25
55555 หลับ!!! แสงอปป้า น่าสงสารเลย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 17-04-2017 08:44:31
วงวารเฮียอะ โอ๋เอ๋นะคะ5555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 17-04-2017 10:08:31
ลุงน่าสงสาร ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ลุงก็อย่าซึนนักสิ เด็กมันอยากถวายตัวให้จะแย่
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 17-04-2017 10:39:27
ว้ายยยย ลุงงงง อดนะจ๊ะ555555555 :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 17-04-2017 11:24:05
ลุงนก55555 :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 17-04-2017 12:19:47
5555555555 666666666
อ่านจบแล้วมันสุขใจลึกๆ มีความสุขพร้อมเสียงหัวเราะไปด้วย
ลุงนี่ท่าเยอะจริงๆ ป่าว...หรอกนุ้งเรนซื่อไป ถ้าตามลุงทันมันแน่ๆ ..เอ้ะะะะะะ เรื่องอะไร!!!?
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 17-04-2017 13:22:31
โอ๊ยยยยยย ตอนนี้ขำหนักมากกกกกกก :m20:
เด็กซ่งติงนี่มันน่ารักเนอะ  :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 17-04-2017 15:06:44
ถถถถถถถ นายเอกของเดี๊ยนนนนน ลูกสาวได้ฉายาใหม่อีกแล้ว อิเด็กซ่ง! ไม่ใช่ซ่งธรรมดา ซ่งติง! ซะด้วยยยย กร๊ากกกก  :laugh:   ตกลงว่าลุงตัดสินใจได้แล้วยัง? ว่าหนูเรนของเดี๊ยนเนี่ย มันอยู่จะข้ามไปอยู่ฝั่งไหนดี? ระหว่างเซ็กซี่กับสกปรก!  555555 เป็นการ compared ที่มีความแตกต่างน้อยนิดมาก หนักใจแทนลุงเหลือเกิน คึคึคึคึ  :jul3:  #เช็ดน้ำตา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: Ichi_ichigo15 ที่ 17-04-2017 15:55:45
"มีเส้นบาง ๆ ระหว่างเซ็กซี่กับสกปรก" <<< ชอบคำนี้ 555555555555555

เกือบ! เกือบพัฒนาไปอีกข้นแล้วนะตาแสง! เด็กซ่งก็ แหม ตัดจัดหวะลุงเสียแบบนั้น กะไม่ให้ลุงได้มีโอกาสเงยหน้าอ้าปากมีเมียเด็กกับเค้าเลยใช่ไหมคะลูก //ปรบมือ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 17-04-2017 16:18:49
อะไรคือรู้สึกว่ามันหวานน
หวานจนเขิล
แต่น้าาา นึกว่าจะเห็นเค้าซั่มกัน
ที่ไหนได้555+++
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 17-04-2017 16:37:10
ถ้าจะ Fifty Shade of Saeng ขอไม้ถ่างขาด้วยค่ะ darker ไปอีก 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 18-04-2017 02:10:40
เฮียแสงปากแข็งจริงๆ แต่ก็เขินได้น่ารักดีนะ 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 18-04-2017 11:51:01
กรี้ดดดดด ฟิฟตี้เฉดออฟแสงไปอี้กกกกกก
เขินลุงแกจริงๆ ฮรื้ออออออ
น้องเรนก็ใจร้าย มาหลับเอากลางคัน ลงนี่ค้างเลยค่ะ5555555
รักความซึนความพระเอกของลุงแกจริงๆ ฮืออออ
//สิงนุ้งเรน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: wi_OoO_wi ที่ 18-04-2017 15:16:29
นั่นไง... จากประสบการณ์อ่านนิยายคุณindigo ไม่มีเรื่องไหนได้กันภายใน10ตอนแรก เลยเผื่อใตไว้...แสงก็นกจริงๆด้วย กร๊ากกกกกกกกกกก :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:

หายไปนานน้องใจ๋บ๋ดี๋

ปล.สงสารลุงแสงแกนะ แต่เอาอีก  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 18-04-2017 20:31:08
ซงซารรรรเฮีย เจอฤทธิ์เด็กซ่ง 555555555555555555555555  :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 23-04-2017 21:12:12
ทวงครั้งที่ 20

   จากวันนั้นก็ยังไม่ได้มีอะไรกันเลยแฮะ...

   ครืดดดดดดดด
   กระดาษทรายขูดไปกับผิวขรุขระของไม้ป่นเสี้ยนให้เป็นผงขาว  ช่างผิวแทนเหม่อลอย แต่มือยังทำงานตลอดเวลา  ไม่ได้หรอกไซต์งานลุงบุญขืนหยุดสักวินาทีโดนยัดข้อหาอู้งานพร้อมตัดเงินแน่นอน
   งวดที่สองเพิ่งเบิกได้เมื่ออาทิตย์ก่อนทั้งที่งานรุดหน้าใกล้จะเสร็จอยู่รอมร่อ  จ่ายช้าสมเป็นเจ๊จวง  ไม่อยากจะคิดถึงงวดสุดท้ายเมื่องานแล้วเสร็จว่าจะได้เงินชาติไหน แต่เอ๊ะ...คิดอีกทีมันไม่ใช่เรื่องของเขานี่หว่า
   ดรอปฝ้า  เดินไฟ  ตู้เตียงเป็นรูปเป็นร่างเหลือแค่เก็บรายละเอียดที่ไม่เรียบร้อย  เมื่อวานเจ๊จวงมาตรวจพร้อมแปะโพสอิทจนเหลืองไปทั้งห้องเล่นเอาลุงบุญแทบล้มทั้งยืน  ตอนเก็บงานแกเลยมายืนคุมเหมือนวิญญาณตามติด  ตอนนี้อยู่อีกห้องนู่น

   “ไอ้เรน” พี่ถังที่ตัวเท่ารถถังเอ่ยเรียก “ช่วงนี้มึงได้พักผ่อนเพียงพอหรือเปล่าวะ”
   “หา?” คนฟังขมวดคิ้ว “ถามอะไรของพี่วะ”
   “หึ หึ หึ” แกส่ายหัว ทำตัวมีลับลมคมในจนเรนรำคาญ “แหม่...วัยรุ่นมันดีจริ้ง”
   นเรนทร์ขัดขอบโต๊ะต่อ  ขี้คร้านจะคุยด้วยแล้ว แต่แทนที่จะหยุดถังกลับเดินมาด้านหลัง

   ฉึก!
   “แว้ก!!” ดัชนีทิ่มเข้ามาตรงท้ายทอยแทบจะสังหารมันในสัมผัสเดียว  ไอ้หนุ่มซ่งสะดุ้งโหยงโดดออกไปสี่ห้าก้าว  ไม่ทันจะโวยวายทางนั้นก็ชิ่งพูด

   “บอกเมียเพลา ๆ บ้างนะ”

   มาถึงตรงนี้ไอ้เรนก็เข้าใจได้ในทันที  วันนี้อากาศร้อนเลยเผลอมัดผม รอยจูบที่เฮียแสงทิ้งไว้คงเด่นหราเลยสินะ  เขายกมือลูบอย่างประหม่าจะว่าเขินก็ไม่ใช่  ออกแนวทำตัวไม่ถูกมากกว่า
   “เห็นบอกว่าไม่มีแฟนที่แท้ก็ข้ามไปเมียเลย” ถังเดาะลิ้น “แหม่! ไอ้เรนมันร้ายเว้ย”
   “เอ่อ...ไม่ใช่เมียว่ะพี่” รุ่นน้องลูบคอป้อย ๆ “แฟนก็ไม่ใช่ด้วย....”
   “บ๊ะ!  ริไปซื้อกิน  มีเงินหรือไง”
   “ก็....ไม่ได้ซื้อ....”
   “มึงนี่พูดจาวกวน  กิ๊กล่ะสิ” นี่ต้องเป็นบาปกรรมที่ชอบเสือกเรื่องเฮียแน่ ๆ  ปกติถังไม่เคยสนใจเรื่องของรุ่นน้องเลย แต่แหม...เรื่องผัว ๆ เมีย ๆ ชาวบ้านชอบนักแหละ “ฮั่นแน่!  มึงนี่มัน...”
   และเพื่อไม่ให้ภาพลักษณ์หนุ่มน้อยรักเดียวใจเดียวเสียหายไปมากกว่านี้เรนจึงรีบปกป้องตัวเอง “โอเคครับ  เมียก็เมีย”

   เมียแก่ด้วย....

   แทนที่เรื่องจะจบแค่ตรงนั้น  ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปขัดเสี้ยน ทว่าชายหุ่นอาเสี่ยเมียเยอะอย่างถังกลับพุ่งเข้ามาตบบ่าอย่างเพื่อนหัวอกเดียวกัน
   “มึงยังดีนะที่เขาขยันทำการบ้าน” ถังตบอกแน่น ๆ ด้วยความคับแค้นใจ “กูเนี่ย! หลวงก็ไม่ดี  น้อยก็ไม่ได้ดั่งใจ”
อ้าว! เป็นงั้นไปอีก....
“อีแบบนี้เด็กกว่าแน่เลยใช่ไหม  นี่แหละน้อเขาว่าสาวน้อยช่างเอาใจ”
“แก่กว่าครับ” คำว่า ‘สาวน้อย’ ทำเอาเรนขนลุกซู่
“อ้อ! เทรนคบสาวแก่กำลังมานี่เนอะ” ทางนั้นแสยะยิ้ม “สายเปย์ช่างเอาใจล่ะสิ”
“ไม่นะครับ ฮะ ๆ” จู่ ๆ ก็เขินที่ต้องมาตอบคำถามแบบนี้ “ขี้บ่น  เอาใจยาก  ชอบใช้ความรุนแรง”
“โอ้โห! แย่กว่าของกูอีก!”
“ไม่นะครับ!”
“.......”
“ออกจะน่ารัก....”

ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะเถียงแทนเป็นบ้าเป็นหลังทำไม  เลือดทาสในกายคงเดือดพล่านเป็นแน่  ใครหน้าไหนก็มาว่าอะไรคุณหลวงท่านมิได้
ถังเกือบเผลอยกมือไหว้ที่ไปแตะสวิทช์ไอ้เรนเข้า  เขาจะจดใส่สมองไว้ว่าห้ามไปวิจารณ์เมียที่เคารพรักของผู้อื่น  ไม่ทันจะแก้ตัวลุงบุญก็ชะโงกหน้าเข้ามา
“เฮ้ย! อู้งานเหรอ”
“เปล่าคร้าบ~”

ขี้ข้าทั้งสองรีบแยกย้ายมุมใครมุมมันก่อนจะโดนตัดเบี้ยเลี้ยง  ช่วงนี้เจ้านายโหดเสียด้วย  เรนตั้งหน้าตั้งตาขัดขอบเฟอร์นิเจอร์ไปเรื่อย ๆ ขณะที่ในหัวยังไม่ปล่อยวางเรื่องเมื่อครู่
รอยจูบที่หลังคอร้อนผ่าว  จะปล่อยผมลงมาปิดก็ดูมีพิรุธกว่าเดิม  พอคิดว่ามีร่องรอยเหลือจากตอนนั้นก็รู้สึกแปลก ๆ  พวกเขานี่ช่างประหลาดเสียจริง  ทั้งที่นัวเนียกันถึงขนาดนั้นยังทำตัวเป็นปกติได้อีก หรือเพราะเคยนอนด้วยกันมาก่อนไม่มีอะไรจะเสียกันแน่นะ

เขาไม่รู้เหตุผลเฮียแสงหรอก
แต่สำหรับตัวเองน่ะ....ก็แค่ ‘ชอบ’ เท่านั้นเอง

ความคาดหวังมันน่ากลัวดังนั้นเรนก็จะไม่คาดหวัง  ในเมื่อเฮียให้เป็นได้เท่าไหร่ก็ตามนั้นแหละ  ถ้าไม่หลงตัวเองจนเกินไปก็แอบคิดว่าแสงอ่อนโยนกับเขาขึ้นนิดหน่อย  ถึงจะเป็นเรื่องเล็กน้อยอย่างให้กินอาหารเช้าด้วยหรือเอากุญแจสำรองให้  อ้อ! มีที่ฝากเงินกองกลางไว้ซื้อของด้วยนี่เนอะ  นับไปนับมาก็ชักเยอะเหมือนกัน
เฮียแสงน่ะปากร้ายใจดี  ก็คงทำแบบนี้กับทุกคนแหละ

ท่องไว้สิว่าอย่าคาดหวังอะไร...

....................................................................
....................................
..............
.........


   “ดีมาก! ดีมาก! ฮั้วะ ๆ ๆ” เสียงหัวเราะเหมือนตัวร้ายเกรด B ในละครหลังข่าวดังก้องไปทั้งห้องจนแสงแทบยกนิ้วอุดหู “สมแล้วที่เป็นแก!!”
   “เฮียก็ชมเกินไปครับ” เจ้าตัวค้อมหัวรับคำชมด้วยใบหน้านิ่งเฉย
   “แหม่!  มันน่ายินดีจริงเว้ย!” ว่าแล้วก็ตบโต๊ะป้าบ “นึกว่าจะสูญแล้ว  อยู่ ๆ สามล้านก็มากองตรงหน้า  ฮ่า ๆ ๆ”

เฮียใหญ่แกซ่อนกล้องไว้ตรงไหนหรือเปล่าวะ  แสงเริ่มมองหาอย่างไม่ไว้วางใจ  เล่นใหญ่  เล่นคม  เล่นชัดขนาดนี้ส่งอารมณ์ไปยันตั๋วถูกสุด และเมื่อหาอะไรที่คล้ายกล้องไม่เจอก็ต้องยกมือยอมแพ้
ใช่แล้ว....เมื่อครู่ลูกหนี้ในบัญชีหนังหมาเพิ่งจะยอมขูดเลือดออกมาคืนเฮียใหญ่  หลังจากโดนเข้าโกดังไปสามวันสองคืนแสงก็เค้นข้อมูลมันมาทุกหยาดหยด  ปากบอกไม่มีสินทรัพย์อะไรเหลือแล้ว  ที่แท้ก็โอนไปไว้ที่เมียหมด  ระดับนี้สะกิดนิดเดียวเมียก็วิ่งแจ้นออกมาจัดการให้ทันที

“ค่าคอมฯ เข้าบัญชีแกพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงนะ  ฉันให้หมอนทำเรื่องรอไว้แล้ว”
“ขอบคุณครับเฮีย” และนี่เป็นครั้งแรกของวันนี้ที่แสงยิ้มออกมาจากหัวใจ  อา...อำนาจแห่งเงินตราช่างยิ่งใหญ่
“แกนี่มันเก่งจริง ๆ” เฮียใหญ่ชมเปาะ “เพราะงั้นก็ฝากไอ้ที่โกดังด้วยล่ะ”
“นายปรักรับมือยากกว่าใครเลยครับ  เท่าที่ผมทราบมามันโดนลากเข้าเซฟเฮ้าส์มาหลายครั้งแล้ว  โดนข่มขู่มาสารพัดแบบ  คงไม่ยอมคายความลับง่าย ๆ แน่นอนครับ”
“เออน่า” มือสั้นอูมโบกไปมา “ฉันรู้ว่าแกไม่เคยทำให้ผิดหวัง”
‘เฮียแสงคนใจดี’ แสยะยิ้ม “ผมจะพยายามแล้วกันครับ”

บรรยากาศดิบเถื่อนลูกผู้ชายลอยคลุ้งไปทั้งห้องเหมือนอยู่ใน The Godfather  ในเวลาแค่ไม่กี่เดือนแสงสามารถไล่เก็บเงินได้เพียบ  อาจจะมีที่ปิดแบบไม่จ่ายดอกบ้าง แต่ก็ไม่ได้เสียหายอะไร  ผลงานคุณภาพแบบนี้รับรองว่า...

“อีกแค่สามคนก็จะปิดบัญชีได้หมดแล้วนะ”


ไอ้ฉิบหาย.....

   ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลย!!  ยิ่งบ้าระห่ำทำงานเอาค่าคอมฯ เท่าไหร่ก็เป็นการฆ่าไอ้เรนเร็วขึ้นเท่านั้น  ถ้าตัดรายชื่อจนถึงคนสุดท้ายเมื่อไหร่จะทำยังไงดี  เฮียใหญ่จะต้องพุ่งความสนใจไปที่มันคนเดียวแน่ ๆ  แบบนี้เขาจะช่วย....

   “หน้าแกซีด ๆ นะแสง  แอร์เย็นไปเหรอ”
   “เอ่อ...ผมไม่ค่อยถูกกับพิมเสนกลิ่นใหม่ครับ”
   “อ้อ” โชคดีชะมัดที่วันนี้เฮียเปลี่ยนกลิ่นพิมเสนในห้องจริง ๆ  พอถูกทักว่าเหม็นแกก็ทำจมูกฟุดฟิด “ซ้อเพิ่งซื้อมาให้จากพม่าน่ะ  ฉันว่าหอมดีนะ แต่อาจจะฉุนไปสำหรับแก  อ๊ะ! เขาฝากชามาให้แกด้วย” เฮียใหญ่เลื่อนถุงบรรจุกล่องชาไปตรงหน้าอีกฝ่าย
   “ฝากขอบคุณซ้อด้วยนะครับ”
   “เดือนหน้าซ้อไปเที่ยงอังกฤษกับแก๊ง...” นายใหญ่คลี่ยิ้ม “แกจะ...”
   “..........”
   “ลงอ่างอีกรอบไหม?”
   “ไม่ครับ....”

   ตามปกติมันต้อง ‘จะฝากซื้ออะไรไหม’ ไม่ใช่เรอะ!!
   ยิ่งอยู่ยิ่งปวดหัวจี๊ด ๆ  ตาลุงนี่สรรหาอะไรมาให้เขาลำบากทุกที  หนุ่มใหญ่หยิบถุงชาขึ้นมาอย่างนอบน้อม “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ”
   “เดี๋ยว ๆ” แกยกมือห้าม “ฉันว่าจะมีจ๊อบพิเศษให้แกช่วยดูให้หน่อย”
   “เรื่องอะไรเหรอครับ”
   “แกรู้เรื่องที่ฉันกำลังจะประมูลสัมปทานถนนใช่ไหม”
   “อ้อ ทราบครับ” จะไม่รู้ได้ไง  ของเล่นชิ้นใหม่ของเฮียใหญ่เชียวล่ะ  ช่วงนี้หมกมุ่นจนลืมบี้ลูกหนี้รายย่อยไปหลายคน  แน่ล่ะ...เม็ดเงินมันต่างกันไม่รู้กี่ร้อยกี่พันเท่า
   “ความจริงฉันมีคนวิ่งเรื่องให้อยู่แล้ว แต่ก็ยังไม่ไว้ใจเท่าไหร่” เฮียยักไหล่ “แกก็รู้ว่าไอ้พวกนี้มันเขี้ยวลากดิน”
   “ครับ”
   “เพราะงั้นถ้ามีสัญญาอะไรออกมาแกช่วยมาจัดการให้หน่อยนะ”
   “ประมูลไปแล้วเหรอครับ”
   “ใครสนล่ะ  ยังไงมันก็ต้องเป็นของฉันนี่” แสงไม่กล้าถามว่าใต้โต๊ะไปเท่าไหร่  เอาเป็นว่าเขามีหน้าที่แค่จัดไปตามนั้นก็แล้วกัน “แกไปเถอะ  เดี๋ยวเหม็นพิมเสนจนเป็นลมไปก่อน”

   หนุ่มใหญ่ยกมือไหว้ลาแล้วปิดประตูห้องอย่างเบามือ  ท้องฟ้าข้างนอกเปลี่ยนเป็นสีส้มอิฐ  สายสมรน่าจะออกไปซื้อของกิน  เป็นบุญหูของแสงที่ไม่ต้องฟังคำค่อนแคะว่าเขาหน้าเลือด  ส่วนมั่นกับหมายนั่งจ้วงส้มตำกันอยู่ตรงโต๊ะอาหาร
   “พี่แสงกลับแล้วเหรอครับ” ไอ้มั่นหายป่วยมาไม่นานก็โจ้ส้มตำเลยทีเดียว แต่คนถึกอย่างมันคงไม่เป็นอะไร “กินข้าวด้วยกันก่อนไหมพี่”
   “ไม่ล่ะ....ขอตัว”
   “พี่แสงครับ” รอบนี้คนน้องเอ่ย “ไอ้ปรักมันกวนประสาทมากเลย  ผมกับมั่นเคาะไม้ก็แล้ว  โดนตัวก็แล้วมันยังไม่มีทีท่าว่าจะกลัวเลยครับ”
   “ใช่ครับ!  มันหัวเราะเยาะเย้ยอีกต่างหาก  บอกว่าที่อื่นทวงหนักกว่านี้อีก” มั่นตบโต๊ะ “กวนส้นตีน!!”
   “พวกคร่ำหวอดก็แบบนี้แหละ  พวกแกก็อย่าไปคล้อยตามที่มันยั่วโมโหสิวะ” ต้องให้สั่งให้สอนกันอยู่เรื่อยเลย “ยิ่งไปโกรธมันยิ่งได้ใจ”
   “พวกผมจะจำไว้ครับพี่แสง!”
   แสงเดินผ่านโต๊ะกินข้าวของพวกมัน  ตรงไปที่ประตูทางออกพร้อมเอ่ยลา “ไปล่ะ”
   “เอ่อ...พี่แสงครับ”
   คนถูกเรียกหน้าหงิก “อะไรอีก?”
   ไอ้หมายถองสีข้างใส่คนพี่  ไอ้มั่นถองกลับใส่น้อง  ถ้าจะเกี่ยงกันนานขนาดนี้แสงก็จะไปหลับรอแล้วนะ  เห็นลูกพี่ทำท่ารำคาญไอ้มั่นก็ตัดสินใจยืนขึ้น
   “ไอ้หมายมันบอกผมตั้งแต่วันที่พี่ไปออกภาคสนามกับมันแล้วครับ  เอ่อคือ...”
   “เร็ว ๆ”
   “พูดไปก็เหมือนจับผิดเนอะ แต่เห็นเข้าพอดีเลย  แล้วก็....”
   แสงหรี่ตาลง  ส่งเสียงเรียกในลำคอ “ไอ้มั่น....”


   “ผมหงอกพี่แสงโผล่แล้วนะครับ”

   สั้น กระชับ ได้ใจความอย่างที่สุด....


…………………………………………….
…………………………..
…………….
….
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 19 16/04/60] p.15
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 23-04-2017 21:12:36


   เย็นนี้เรนไม่ต้องทำอาหารเพราะข้าวต้มเมื่อเช้าอุ่นกินได้ถึงเย็น  ดีไม่ดีเหลือไปถึงมื้อเช้าพรุ่งนี้  เวลางานหยุดลงตอนห้าโมงเย็น  ทว่าเขาต้องแสร้งเดินลงตึกไปกับพวกพี่ ๆ ด้วย  ขืนรู้ว่าอยู่กินกับชายแก่คราวพ่อล่ะก็แย่แน่  ตัวเขาน่ะไม่สนใจหรอก  ห่วงก็แต่ชื่อเสียงเฮียแสงจะเลื่องลือไปมากกว่านี้
   เขาโบกมือบ้ายบายแยกย้ายกับเพื่อนร่วมงานก่อนจะเดินเข้าไปยังตรอกด้านข้าง  อ้อมมาเข้าคอนโดจากด้านหลังแทน  ตรงนั้นมีร้านเบเกอรี่พอดีเรนเลยแวะซื้อบราวนี่ติดมือมาด้วย  จำได้น่า....คุณฉานบอกว่าเฮียชอบก็ต้องเอาใจเขาหน่อย
   คนเริ่มทยอยกันกลับเข้าคอนโดจนต้องรอลิฟต์อยู่หลายนาที  สุดท้ายนเรนทร์ก็ทำภารกิจทะยานขึ้นฟ้าสู่ชั้น 12 ได้ในที่สุด  ขาก้าวฉับ ๆ ไปยังทางเดินโล่งกว้าง  ขยะจากงานถูกขนไปทิ้งเกือบหมดแล้ว  อีกไม่นานก็คงปิดงานที่นี่ได้  ถึงตอนนั้นเฮียแสงคงไม่ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงดังแล้ว
   ชายหนุ่มไขกุญแจเข้าไป  ฉับพลันก็ได้ยินเสียงถุงพลาสติกลั่นก๊อบแก๊บ  สงสัยจะเก็บขยะ----

   “เฮียทำไรอะ....”
   สภาพที่เห็นคือตาลุงนั่งยอง ๆ บนพื้น  มีพลาสติกกันเปื้อนสวมอยู่ตรงคอ  ในมือกำลังกวนของบางอย่างด้วยความเกรี้ยวกราด “ย้อมผม”
   ‘เห็นอยู่แล้วยังจะเสือกถามอีก’ สีหน้าของแสงบอกอย่างนั้น
   “เฮียนี่ก็แฟชั่นใช่ย่อยนะเนี่ย” กลิ่นสารเคมีฉุนไปทั้งห้อง  ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ยิ่งมึนหัว  เรนชะโงกหน้าเข้าไปดูสีในถ้วยพลาสติก “ว่าแต่ทำไมสีเข้มจังอะ”
   “.......”
   “สีไรอะเฮีย  น้ำตาลเข้มเฮเซลนัทประกายทองเหลือบคาราเมล?
   “....ดำ.....”
   “.......”
   เส้นประสาทข้างขมับกระตุกยิก ๆ เมื่อเห็นสีหน้าของไอ้เด็กซ่ง  แม่งทำหน้าเหมือนอยากพูดแต่ไม่พูด  กูพูดเอง “เออ!  ย้อมหงอกนั่นแหละ!”
   “ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย  เฮียช่างเป็นคนดูแลภาพลักษณ์ตัวเองดีจัง ฮะ ๆ ๆ”
   “จะด่าก็ด่าสิวะ”
   “มองโลกในแง่ร้ายชะมัด  คนเขายังไม่ทันว่าอะไรแท้ ๆ” รอบนี้ไม่ว่าเปล่าเจ้าจิ้งจอกเดินมาชะโงกดูกลางหัว  มีผมขาวแซมเป็นหย่อม ๆ นิดหน่อย “เอาน่า  อย่างน้อยเฮียก็ผมดกนะ  วัยนี้เขาเครียดเรื่องผมร่วงกันทั้งนั้น”
   “ขอบใจ  รู้สึกดีโคตร”
   “ไม่เห็นจะเป็นไรเลยมีหงอกนิดหน่อยเซ็กซี่จะตาย” สาบานว่าพูดความจริงเลย “ผมย้อมให้ไหม?”
   “หือ?”
   ไม่รอคำตอบเขาลากเก้าอี้มาไว้ด้านหลังนายท่าน  ทิ้งตัวลงอย่างเด็กดี “เอาถ้วยมาให้ผม”
   เอาวะ...ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว  ขี้เกียจย้อมผมเองเหมือนกัน  คิดได้ดังนั้นก็ส่งให้ขี้ข้าด้านหลัง  เรนกวนแปรงลงในสีข้นคลักอีกสองสามรอบแล้วเริ่มป้ายลงไป
   “ปกติเฮียย้อมเองปะ”
   “นาน ๆ ที”
   “รู้งี้ผมซื้อมาย้อมด้วยดีกว่า  โคมผมเริ่มดำอีกแล้ว”
   “สีเด็กแว้นของแกน่ะเหรอ”
   “ออกจะแฟชั่น!” เรนเผลอหวีผมแรงขึ้น “ทำยากด้วยน้า  ไหนจะต้องกัดสีก่อนอีก”
   “ถึงได้บอกไงว่าเจ็บหนังหัวแล้วยังออกมาทุเรศอีก”
   “ใจร้าย!” มันร้องเสียงแหว๋ว  ดีนะชั้นนี้ไม่มีใครอยู่ ไม่อย่างนั้นมีเคาะห้องด่ากันบ้างแหละ
   “ถามจริงตอนทำไม่มีใครห้ามเลยเหรอ”
   “ไม่มี เพราะออกมาดูดีมาก ๆ ๆ”
   “พ่อแม่รังแกฉันชัด ๆ” มาถึงตรงนี้เรนเริ่มหาจังหวะป้ายสีผิดพลาดให้ไหลลงหน้าเฮียสักที  ใช่สิ..คนมันไม่ใช่สโนวไวท์นี่หว่า
   “แล้วถ้ารอบหน้าผมย้อมกลับเป็นสีดำล่ะ”

   “ไม่ต้อง”
   มือที่จับแปรงชะงักไป  ทั้งที่มั่นใจว่าแสงจะตอบว่าใช่แท้ ๆ  ด่าเขาเป็นเด็กแว้นไม่หยุด แต่พอจะย้อมกลับดันห้ามแบบนี้มันออกจะ....


   “เป็นอย่างที่แกเป็นนั่นแหละ”

   อา....ใจเต้นจนจะหลุดออกมาแล้ว  ใบหน้าร้อนผ่าวขณะก้มมองแผ่นหลังเปลือยเปล่าใต้เสื้อคลุมพลาสติก  อะไรกันเล่า  พูดเหมือนจะบอกว่าเรนดีแล้วที่เป็นแบบนี้  ราวกับในอกมีดอกไม้เบ่งบาน  การที่มีใครสักคนยอมรับในสิ่งเราเป็นมันช่าง.....


   “เพราะยังไงก็คงไม่ดีไปกว่านี้แล้ว  ต้นทุนมันน้อย”

เฮียเคยนั่งอยู่ดี ๆ ก็วูบปะ....
   ด้ามแปรงแทบหักคามือไอ้เรน  ถ้าไม่ติดว่าแก่กว่ามันจะขอเคาะกบาลสักทีข้อหาปากเสียทำให้ผู้อื่นถึงแก่ความอาย  เฮียโว้ยยยยยยย!
   เสียงเฉอะแฉะของน้ำยาดังตามการลากไล้ของฝีแปรง  ผมครึ่งกะโหลกหน้าถูกปาดไว้ด้านหลังอย่างสวยงาม  สีของมันดำขลับตัดกับใบหูข้าง ๆ  เฮ้ย! เดี๋ยวสิ....

   “เฮีย”
   “......”
   “หูแดงอะ”
   ทางนั้นนิ่งไปก่อนจะนึกคำแก้ตัวออก “สงสัยจะแพ้ยาย้อมผม”
   “จริงเหรอ?” เจ้าจิ้งจอกแสยะยิ้ม  ยกแปรงออกกลางคัน “งั้นหยุดย้อมนะ”
   “เงียบน่า  สั่งให้ทำอะไรก็ทำ”

   เป็นแบบนี้ทุกทีเลยพอเถียงไม่ได้ก็ด่ากลบเกลื่อน  อยากจะแกล้งไม่ทำให้ต่อเหมือนกัน แต่เกรงจะโดนถีบตกตึกเสียก่อน
   แค่แสงเขินเพราะเรื่องตัวเองคนแซ่ซ่งก็มีความสุขเบิกบานใจแล้ว  รอบนี้เลยลงมือปาดสีให้อย่างบรรจงประหนึ่งจิตรกรเอก  รับรองว่าสีติดไม่มีหงอกหลุดมาสักเส้น
   แสงเอนแผ่นหลังพยายามกำหนดจังหวะการเต้นของหัวใจให้เป็นปกติ  ดันเผลอพูดอะไรแบบนั้นออกไปซะได้  ดีนะที่คิดคำแก้ตัวทัน  ไอ้คำพูดน่ะแก้ได้ แต่ร่างกายมันดันซื่อสัตย์กับความรู้สึกน่ะสิ  นอกจากไอ้หัวใจบ้า ๆ นี่แล้วยังมีใบหูอีก  แม่งเอ๊ย...จะควบคุมมันยังไงดีล่ะ
   แต่ในเมื่อเรนไม่ทักอะไรขึ้นมาเขาก็เลือกที่จะเงียบเหมือนกัน  มันเป็นห้วงเวลาที่เหมือนสู้กับหัวใจตัวเอง  ยาวนานเพียงครู่หนึ่งคนปากมากอย่างนเรนทร์ก็ทำลายลง

   “เฮียกินข้าวยัง”
   “อุ่นกินแล้ว” แสงตอบขณะเอียงคอให้ขี้ข้าป้ายสีตรงหลังหูได้ง่ายขึ้น
   “วันนี้กลับเร็วจัง  ลูกค้าพูดน้อยเหรอ”
   “ฉันไปหาเฮียใหญ่มา....เฮ้ย!!” อยู่ ๆ หนุ่มใหญ่ก็สะดุ้งเฮือก  เล่นเอาเรนเกือบย้อมหูสีแดงให้ดำ “แม่ง...ลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง”
   “อะไรอะเฮีย”
   “แก...เบิกเงินที่บริษัทนั้นได้หรือยัง  ที่ไปเก็บงานเป็นอาทิตย์นั่นน่ะ”
   “ยังเลยครับ” น้ำเสียงไม่เดือดเนื้อร้อนใจทำเอาแสงเดือนปุด ๆ “ก็รอเขานัดกรรมการตรวจได้กะ...”
   “ไม่มีเวลาแล้ว” แสงกล่าวเสียงเหี้ยม “ตอนนี้ลูกหนี้พิเศษเฮียใหญ่เหลือแค่สามคน  คนหนึ่งตอนนี้อยู่ในโกดัง  ส่วนอีกคนหนีไปอยู่บ้านญาติ  ฉันจะต้องเริ่มจัดการทีละเคสแล้ว”
   “ผมก็ทำได้เท่านี้อะเฮีย  ถ้าเขายังไม่นัดก็ต้องรอแหละ”
   “เข้าใจที่ฉันพูดไหมเรน” ไม่รู้ทำไมน้ำเสียงสดใสนั่นทำเอาแสงโกรธขึ้นมา “ถ้าเหลือแกเป็นคนสุดท้ายฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วนะ”
   “เฮียก็แค่เอาผมไปยำเหมือนคนอื่นนั่นแหละ  อ้อ! เรื่องคลิปไม่ต้องห่วงนะ  ผมถือว่าไม่ได้ผิดข้อตกลง  แล้วก็...”
“ไม่ได้!”

ฉันทำไม่ได้...
   จะให้ทนเห็นเรนบาดเจ็บอีกเหรอ  ครั้งนี้มันไม่เหมือนในอดีตที่เขาจะขับรถผ่านสบายใจเฉิบแล้ว  แค่คิดภาพนเรนทร์เนื้อตัวสะบักสะบอมไปด้วยเลือดก็แทบทนไม่ไหว
ช่วยเครียดหน่อยเถอะ  มีแค่ฉันที่เป็นบ้าหรือไง
แกไม่รักตัวเอง แต่ฉัน...


   แสงถอนหายใจ...
   “ไหนเล่าเรื่องบริษัทนั้นให้ฟังหน่อยสิ  ฉันไม่เชื่อว่าระบบมันจะซับซ้อนถึงขั้นต้องใช้เวลาเป็นปี ๆ ในการเบิกงวดสุดท้ายหรอก”
   “ก็...เอ่อ...บริษัท XX ทำธุรกิจขายเคมีภัณฑ์” ชายด้านล่างพยักหน้า  ดูเหมือนจะเคยได้ยินชื่อบริษัทมาก่อน “เล่าแบบข้าม ๆ เลยนะ  เขาค้างเงินงวดสุดท้ายผม 40% ก็เกือบสี่แสน  หลังพ่อตายผมไปทวงก็บอกว่าต้องขอเวลาทำเรื่องเปลี่ยนชื่อคนรับเงิน  แล้วล่าสุดที่ไปก็บอกให้เก็บงานแล้วจะจ่ายให้”
   “งวดก่อนหน้านี้ใครทำเรื่องตั้งเบิก แล้วมีคนเซ็นให้เยอะไหม”
   “มีประมาณห้าคน” เรนลูบคาง  พยายามรื้อความทรงจำสมัยมากับพ่อ “เขาไม่เคยติอะไรด้วยนะ  น่าจะไม่มีความรู้เรื่องช่าง  อย่างมากก็โดนเรื่องสีลอก ไม่เรียบ ซึ่งผมไปเก็บหมดแล้ว”
   “ใครเป็นหัวหน้าใหญ่สุด?”
   “เขาชื่อพี่ลิต” ชายหนุ่มเอี้ยวตัววางถ้วยผสมสีไว้บนโต๊ะ  ตอนนี้ชโลมน้ำยาทั่วศีรษะเรียบร้อยแล้ว “เป็นคนเดียวที่ผมคุยด้วย  น่าจะมีอำนาจตัดสินทุกอย่าง”
   “แค่จิ้มนิ้วก็เซ็นครบห้าคนแล้วมั้งแบบนี้” แสงเงยหน้าดูนาฬิกา  จับเวลารอล้างผม “ฉันว่าเขาคงรอให้แกเอ่ยปากเสนอของขวัญให้”
   “หา!?” เรนตาโต “คนอย่างพี่ลิตน่ะนะ  เงินเดือนเกือบแสนเลยมั้งนั่น”
   “เงินเท่าไหร่ก็ไม่พอหรอก” ก็เพราะมันคิดอะไรเหมือนเด็กแบบนี้ไงถึงได้เก็บเงินไม่ได้ แบกหนี้หัวโตแทนพ่อไปอีก  กระดูกเปราะเสียจนเอานิ้วทิ่มก็แตกแล้ว “ไหนลองคิดดูดี ๆ สิว่าหลังเก็บงานเสร็จเขาพูดอะไรแปลก ๆ ที่เหมือนเกริ่นเข้าเรื่องไหม”
   “อืม...” ชายหนุ่มลูบปลายคาง  หาชิ้นส่วนที่ซ่อนเร้นในกลีบสมองเล็ก ๆ “จะว่าไปครั้งสุดท้ายที่เจอเขาพูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับงานออกมา....  เขาบอกว่าเขาชอบเที่ยวนะ”
“แล้วแกว่าไง?”
“ต้องว่าไงด้วยเหรอเฮีย  เหมือนมีคนมาบอกว่าชอบสีแดงนะ  ผมเลยไม่รู้จะตอบยังไงดี”
“ไอ้โง่!” แสงตบพื้นดังปัง “เขาเปิดช่องให้ตะครุบดันสมองตันอีก”
“หา!?  ช่องอะไรนะ”
“ฟังยังไงเขาก็รอให้แกเสนอแพ็คเกจท่องเที่ยวไม่ก็ลงอ่างให้ไม่ใช่เรอะ!” หนุ่มใหญ่ความดันขึ้นวืด ๆ จนต้องดึงตัวเองลงมาก่อนเส้นเลือดในสมองจะแตกตาย “พรุ่งนี้แกไปเสนอเงินให้เขา  สักหมื่นห้าก็แล้วกัน  ตัวมันเองก็คงอยากได้นิด ๆ หน่อย ๆ แหละ”
“เรื่องอะไรผมต้องให้เงินเขาล่ะ”
“เชื่อฉัน” คนอาบน้ำร้อนมาก่อนเอ่ยกำชับ “ทิ้งไอ้ความซื่อของแกไปซะถ้าไม่อยากโดนกระทืบตาย  ไม่มีอะไรได้มาง่าย ๆ  หมื่นสองหมื่นแลกกับเงินแสน  พรุ่งนี้แกไปเจรจาว่าถ้าเงินออกจะให้เขาไปเที่ยว”
“แต่.....”
เข็มยาวแตะเข้าที่เลข 5 พอดี  ได้เวลาล้างผมแล้ว  แสงยันตัวขึ้นจากพื้น เสียงพลาสติกที่คลุมรอบคอลั่นก๊อบแก๊บ  เหลือบมองสีหน้าไม่ยอมรับความจริงของไอ้ไก้อ่อนแล้วได้แต่ส่ายหัวปลง ๆ  มือวางปุลงบนเส้นผมสีทองพลางออกแรงขยี้อย่างมันเขี้ยว

“จ่ายซะ  พรุ่งนี้จะขับรถไปส่ง”

ใจที่แข็งพลันอ่อนยวบ  นเรนทร์เหลียวหลังตามจนเฮียหายวับเข้าไปตรงประตูห้องน้ำ  เขารู้ว่าตัวเองเป็นไอ้ไก่อ่อน แต่อะไรที่มันไม่ถูกต้องก็ไม่อยากทำนี่นา  พ่อเองก็เป็นแบบนั้นถึงได้เก็บเงินไม่ได้  หนี้ท่วมหัวอยู่อย่างนี้ แต่สุดท้ายแล้วเราก็ต้องปรับตัวสินะ
เฮียแสงเคยพูดอะไรผิดด้วยหรือไง
ปิดหนี้เก่า แถมยังเหลือมาจ่ายเฮียใหญ่ให้ไม่โดนเล่นงานไปอีกสักพัก  ยังไงเขาก็ต้องเบิกออกมาให้ได้
ยอมจำนนต่อความบิดเบี้ยวของโลกได้แล้วเรนก็เดินกลับไปตรงครัว  ตักข้าวต้มหมูที่อยู่บนเตาจนเต็มถ้วยแล้วลงมือจัดการ  เขาเป็นคนกินเร็วมาก  อาชีพใช้แรงงานเวลาเป็นเงินเป็นทอง  ข้าวหนึ่งกล่องต้องจ้วงให้หมดภายในสามนาที และครั้งนี้ก็ใช้สถิติเดิม
ชายหนุ่มจัดการตักข้าวที่เหลือยัดเข้าตู้เย็นไว้อุ่นกินพรุ่งนี้เช้า  ก๊อกน้ำถูกเปิดเพื่อชำระคราบบนถ้วย  เรนเทน้ำยาล้างจานจนชุ่มขณะเอียงหูฟังเสียงน้ำไหลในห้องน้ำไปพร้อม ๆ กัน
   งานบ้านงานเรือนไม่มีขาดตกบกพร่องแบบนี้ใครได้ไว้รับใช้ในเรือนโชคดีตายเลย  มันถูจานทดสอบความสะอาดเหมือนในโฆษณาแล้วหย่อนลงบนที่พัก  จังหวะนั้นเองที่เสียงสายน้ำเงียบสนิทพร้อมกัน
   เรนเช็ดมือกับกางเกงรอจนประตูห้องน้ำเปิดออกจึงเอ่ยบอก

   “ผมซื้อบราวนี่มาด้วยนะ” เขาบุ้ยปากไปยังถุงกระดาษบนโต๊ะ “พรุ่งนี้เช้าเฮียเอาไว้กินกับกาแฟแล้วกัน”
   “อื้อ” ดูเอาเถอะขอบคุณสักคำก็ไม่มี  แถมยังเดินอาด ๆ มาด้านข้างเรนพร้อมคำสั่งใหม่ “รินน้ำให้หน่อย”
   “คร้าบ”
   สัญชาตญาณทาสคือทำตามโดยไม่บ่น  น้ำเย็น ๆ หนึ่งแก้วส่งตรงให้ถึงมือเลยทีเดียว  ตอนที่หันกลับไปนั่นเองนเรนทร์ถึงกับต้องชะงักกึก
   จะอะไรเสียอีกถ้าไม่ใช่ว่าเฮียแสงเปลือยท่อนบนอล่างฉ่าง  มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันเอวไว้อย่างหมิ่นเหม่  เส้นผมสีดำสนิทลู่ลงข้างแก้ม  หยดน้ำเกาะรอบกรอบหน้าเพราะไม่ใส่ใจจะเช็ดผมให้หมาดก่อน แต่นั่นยิ่งส่งเสริมให้เซ็กซี่ทะลุปรอท  ฮอตฉู่ฉ่าองศาเดือด
รอยจูบบนคอเรนร้อนขึ้นมาอีกรอบเมื่อเห็นต้นเหตุเกาะอยู่บนขอบแก้ว  ริมฝีปากบางอ้าออกรินน้ำเข้าไปราวกับนายแบบน้ำแร่เอเวียง  ลูกกระเดือกกระดกขึ้นลงตามจังหวะการดื่ม  เพราะแบบนี้ไงเล่าถึงได้มีคนมาติดพันทั้งที่หน้าหงิกงอตลอดเวลา  นาน ๆ ทีจะได้พิจารณาเครื่องหน้าและรูปร่างของเฮียแสงแบบนี้

“มองอะไร  เอ้า! เอาไปล้างเลย”
ก็แค่ตาลุงขี้บ่นไม่ใช่เรอะ....

ชายหนุ่มรับแก้วมาล้างตามคำสั่ง  ส่วนแสงก็ยังไม่ขยับไปไกลจากรงนั้น  เขาทำเพียงเอียงตัวพิงเคาน์เตอร์ด้านหลังเท่านั้น  รอบนี้เป็นฝ่ายจ้องนเรนทร์บ้าง  มองมามองกลับไม่โกง
รอยจูบที่ทำไปวันนั้นเด่นหราอยู่ตรงหลังคอ  ไม่รู้ว่าเรนรู้ตัวหรือเปล่า  ทั้งที่เตือนแล้วว่าอย่ารวบผมขึ้น  โง่สมเป็นไอ้เด็กซ่งจริง ๆ  ขณะก่นด่ามันในใจเจ้าจิ้งจอกก็หันกลับมาพร้อมกับเสียงผิวปากเหมือนเปรต

“โอ้โห~  หนุ่มอายุ 20 ที่ไหนมายืนอยู่ตรงนี้”
“แกควรไปศึกษาศิลปะการชมมาสักหน่อยนะ” คนห่าอะไร  ชมเหมือนประชดได้ขนาดนี้
“อ้าว! ก็เฮียดูเด็กลงจริง ๆ นี่” ความจริงใจถูกตีความในแง่ลบอีกแล้ว  มันน่าน้อยใจเหลือเกิน “เข้มกว่าสีเก่าอีกนะเนี่ย”
“เหรอ?” แสงจับผมที่ลู่ลงข้างแก้มขึ้นดู
“ไหน...ให้ผมดูหน่อยว่าเป็นไง” ไม่รอคำอนุญาต  นเรนทร์ก้าวขาเข้าไปประชิด  กักขังตัวแสงไว้ระหว่างเคาน์เตอร์ไปโดยปริยาย
คนแก่กว่าประหม่าอย่างบอกไม่ถูกตอนที่ก้มศีรษะลงมาให้เรนสำรวจผลงานตัวเอง  เด็กซ่งแหวกเส้นผมเปียกชุ่มตรงกลาง  พบว่าสีติดจนดำสนิทเป็นที่น่าพอใจจึงคีบขึ้นพลิกดูอีกฝั่ง
ลมหายใจรดบนหน้าผากจนแสงขมวดคิ้วมุ่น  ทางนั้นดูจะเคร่งเครียดกับการ QC จนลืมตัวขยับเข้ามาอีก  ผิวกายเย็น ๆ สัมผัสกับเสื้อผ้า  เสียดสีกันเล็กน้อย  เส้นผมถูกสำรวจไม่เว้นแม้แต่ตำแหน่งแผลเป็น
นเรนทร์ไล้ปลายนิ้วมือลงต่ำจบการสำรวจลงที่จอนข้างแก้ม  ชายหนุ่มคลี่รอยยิ้มโง่ ๆ ออกมา...


“หล่อแล้วคร้าบ~  พี่แสง”

ทั้งที่กวนประสาทน่ากระทืบขนาดนั้น  ทำไมหัวใจถึงได้กระตุกรุนแรงขนาดนั้นเล่า และในห้วงที่ความรู้สึกอยู่เหนือเหตุผล  ใบหน้าดุก็ขยับเข้ามาใกล้จนปลายจมูกสัมผัสกัน
เรนเกร็งตัวขึ้นจนแสงสัมผัสได้  ก็เป็นแค่เด็กอ่อนประสบการณ์ที่ชอบปากพล่อยเชิญชวนมั่วซั่ว  คืนที่เมานั่นนเรนทร์อ่อนยวบแทบเหลือแต่โครงกระดูก  วันนี้ก็ไม่ต่างกันชายหนุ่มทำเพียงแค่หลับตาลงรับลมหายใจอุ่นร้อนเท่านั้น

ริมฝีปากอยู่ตรงนั้น....การจูบนั้นง่ายเสียยิ่งกว่าขยับปลายนิ้ว
....ทว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น

พวกเขาทำเพียงถูปลายจมูกเข้าหากันราวกับเด็กหนุ่มแรกรุ่น  ใช้ลมหายใจร่วมกับอีกฝ่ายชั่วขณะหนึ่งเพื่อเติมเต็มช่องโหว่บางอย่างตรงอกซ้าย
ตอนที่หยดน้ำร่วงลงบนเสื้อนเรนทร์นั่นเองที่ปลุกแสงออกมาจากห้วงอารมณ์  เขาขืนตัวออกผินใบหน้าแดงซ่านลงกับพื้น

   “เสื้อแกเปียกหมดแล้ว”
   คนฟังก้มมองสภาพตัวเอง “จริงด้วย”
   “ไปอาบน้ำไป”
   “ครับ”

   เพราะติดในทุ่งลาเวนเดอร์นานเกินไป  นเรนทร์เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง  เดินเซเอาสีข้างไปชนขอบโต๊ะ “แอ่ก!!”
   ไม่ต้องสืบเลยว่าคำที่ตามมาจะเป็นอะไร....


   “ฮ่า ๆ ๆ  ไอ้โง่เอ๊ย!”

ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองเกินไปนัก  เรนว่าวันนี้เฮียแสงด่าได้หวานหูชะมัดเลย


TBC

เบาหวานขึ้นตากันไปข้างหนึ่งค่ะ  จัดหนักจัดเต็ม
ขำตอนที่แล้วที่ทุกคนสงสารอาแสงพญานกกันใหญ่  ชีวิตแกก็แบบนี้แหละค่ะ....
ช่วงนี้อากาศร้อนมาก  รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ  เราต้องมีชีวิตรอดรอหน้าหนาวที่ไม่มีจริง 5555
เจอกันตอนหน้าจ้า

ป.ล. คุณ wi_OoO_wi อาจจะลืมไป  เขาได้กันตั้งแต่ตอน 2 แล้วนะคะ  คู่นี้ไวไฟค่ะ 555555

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 23-04-2017 21:42:33
ฉากไล้จมูกนี่มันนนน เอื้อ  :m25:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: mefayysuju ที่ 23-04-2017 21:48:37
เขินกับการสวีทท่ามกลางการย้อมหงอกของเฮียมาก
หัวใจ ไม่ไหวล้าวววววว ฮือออออออออ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: มาโซซายตี้ ที่ 23-04-2017 21:56:48
แค่จมูกไถ เราก็หวั่นไหวเหลือเกินนนนนน
 เรื่องนี้ทำลายสถิติฉากได้กันของทุกเรื่อง ได้กันตั้งแต่ตอนที่2
จากนั้นก็นกน้อยคล้อยบินมาเดียวด่ายยย ตล๊อด
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 23-04-2017 21:57:15
สงสัยถ้าเรนทวงไม่ได้เฮียแสงคงออกโรงจัดการเองแน่ๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 23-04-2017 22:14:38
จะบ้าตายกับการหักมุข5555555555555 รับรู้ได้ถึงความเซ็กซี่ของอาแสง พอเรนบอกก็แค่ลุงขี้บ่นนี่ก็ขำไม่หยุดเลย โอ่ยย555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 23-04-2017 22:18:56
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 23-04-2017 22:22:50
เฮียแสงชอบเค้าขนาดนี้ก้บอกน้องมันไปเถอะพ่อคุ๊ณณณ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 23-04-2017 22:34:56
แสงอปป้าาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 23-04-2017 22:51:34
เฮียแสงพาน้องไปทวงเงินหน่อยค่ะ กลัวไปคนเดียวจะเดินแห้วมาอีก แค่ไปส่งไม่พอ ต้องขึ้นไปคุยด้วยเลย รับรองเจอเฮียแสงจอดทุกราย  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 23-04-2017 23:54:33
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 24-04-2017 00:04:00
เมียแก่ของนุ้งเรน ฮ่าๆๆๆ
น่ารักอย่างที่้นุ้งเรนมันว่านั่นแหละ
เป็นห่วงออกนอกหน้านอกตามากลุง ทำไมไม่จ่ายให้ไปก่อนละ แล้วให้เด็กมาใช้แรงงานตลอดชีวิตแลกกัน ลุงรวยจะตาย แค่นี้ผมหงอกไม่ร่วงหรอก
ในความย้อมผมหงอก พวกนางก็สามารถหวานกันแบบแปลกๆได้ด้วย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: farhhhh ที่ 24-04-2017 00:30:18
อ่านแล้วรู้สึกแบบ ถ้าได้เป็นเจ้าของกิจการไรงี้จะไม่พลัดเรื่องจ่ายเงินช่างนะ สงสารอ่ะ เขาก็ทำมาหากิน ซื้อแรงงานแต่ไม่จ่าย คือไม่ดีเลย เฮียต้องไปช่วยทวงเงินนะ ไม่งั้นต้องทวงเรนแทน ทำไม่ได้ใช่ไหมล่าาาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 24-04-2017 00:45:26
เฮียยยยยยยยยยยยยยยย  :katai1:
คือหวานสุดอะไรสุด มีความถูจมูกกัน จะบ้าหรอคุณผู้ชม ตายนะคะแบบนี้
 :ling1:  :ling1:  :ling1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 24-04-2017 00:48:52
ตอนนี้เขาละมุนกันจังเลยค่าาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 24-04-2017 00:49:51
อื้อออออ เกือบละ อีกนิดนึง 55+
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 24-04-2017 00:50:44
 :L2: :3123: :pig4: :3123: :L2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-04-2017 04:33:45
เราจะได้เสียเลือดเพราะฉากเรทไหมคะ ชวดมาหลายตอนแล้วสงสารทั้งเด็กทั้งแก่มาก กลัวจะอกแตกตายก่อน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 24-04-2017 09:48:04
คิดภาพตาม เฮียแสงนี่ยังแซ่บอยู่เลยสินะ


ขอภาพปลากรอบค่ะ


คิคิ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 24-04-2017 14:32:46
มีการมุ้งมิ้งให้กระชุมกระชวยหัวใจด้วยนะ งื้ออออ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: fyfh34 ที่ 24-04-2017 16:10:42
 :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 24-04-2017 17:45:23
มุ้งมิ้งไปอีก ชอบตรงแต้มสีผมปิดหงอกนี่ล่ะ 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 24-04-2017 17:54:58
โอ้โห  เบาหวานมาเต็มมม
ปากแข็งทั้งคู่ จะได้กันชาติไหนค้าาา
นี่เรนก็อ่อยแล้วอ่อยอีกอ่ะ บอกเลย
ชอบเวลาพี่แสงจัดการเรื่องนั้นนี่ให้
คือมันน่ารัก อบอุ่น เป็นผู้ใหญ่มากๆ
เรนยังอ่อนต่อโลกจริงๆน้า ถึงหนี้ท่วมแบบนี้
อยู่กะเฮียไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง  o13
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 25-04-2017 09:27:58
มีคู่ไหน หวานแบบนี้อีกไหม 5555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 26-04-2017 10:57:42
โอ๊ยยย เฮียแสงน่ารักมากจริงๆ ชอบตอนที่ ช่วยเครียดหน่อยเถอะะ คือแบบน่ารักมากๆเลยค่ะ รักน้องเรนเข้าแล้วล่ะสิ :hao5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: wi_OoO_wi ที่ 26-04-2017 22:40:09
ได้กันแบบหิวๆไม่นับได้มั้ยคะ  :katai3:

น้องเรนมีความถ่อมตัวอยู่มาก พี่อยากให้น้องเฟียสให้มากกว่านี้ พี่ว่าน้องเอาอยู่ ผู้จะไม่ไปไหน น้องจะไม่นก เชื่อพี่นะเรน
ส่วนลุงแสง ลุงจะทำอะไรก็รีบทำ แก่เเล้ว อย่าไปเขิน  :o8:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: allmysecret ที่ 27-04-2017 00:44:17
ทำไมสวีทกันน่ารักจัง
เฮียแสงนะเฮียแสง โอ๊ย ชอบคนแก่ง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 27-04-2017 18:48:17
ฮรือ ไปเลยค่ะพี่สุชาติ เค้าน่ารักกันมากกกก ทนไม่ไหวแล้ววววววววววววววววว

รอค่ะ มีความต้องการตอนต่อไปหนักหน่วงอย่างยิ่ง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 20 23/04/60] p.16
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 30-04-2017 16:15:04
ทวงครั้งที่ 21

   ความรู้สึกเหมือนโดนพ่อปลุกให้ไปโรงเรียนตอนเช้านี่มันอะไรกัน...

   “แต่งตัวอะไรของแก” คุณพ่อตวัดตาขึ้นมองสารร่างพ่อลูกชาย  ใบหน้าถมึงทึงราวกับเด็กชายเผลอใส่กางเกงในไว้ด้านนอก “ไปเปลี่ยน”
   “เฮียจะบ้าเหรอ!” เรนสบถ “ผมไม่มีชุดหล่อกว่านี้แล้วนะ  เฮียก็รู้ว่าช่างมันต้อง...”
   “ไม่ใช่” แสงส่ายหัวเอือมระอา  ไม่รู้ไอ้เรนมันจะโง่ไปถึงไหน “ฉันหมายถึงแต่งตัวให้มันมอซอกว่านี้”
   “ฮะ!?” ชายหนุ่มก้มมองสารร่างตัวเอง  เสื้อยืดตลาดนัดกับกางเกงยีนส์ขาดวิ่นยังถือว่าดีไปอีกงั้นเหรอ “อีกนิดก็เอาผ้าเช็ดตีนมาสวมคอแล้วนะ”
   “ได้ก็ดี  ฉันอนุญาตให้หยิบผืนที่หน้าห้องแล้วกัน” แววตาคนแก่กว่าไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิด “ทำตัวให้สกปรกที่สุด  เวลาไปขอความเมตตาเขาจะได้สงสาร หรือไม่ก็รังเกียจจนอยากเอาเงินฟาดหัวให้ไปไกล ๆ”
   “โห! ปกติก็...”
   “ถอดเสื้อซะ” เจ้านายชี้นิ้วสั่งก่อนจะหยัดกายขึ้นจากโต๊ะกินข้าว  เดินลิ่ว ๆ ผ่านนเรนทร์ไปยังตู้เสื้อผ้า “ฉันจะเอาเสื้อให้แกเอง”
   “ฟังดูเหมือนเสี่ยเลี้ยงเลยอะ” เด็กซ่งกระแซะ  จะมีเสี่ยที่ไหนนั่งยอง ๆ หาเสื้อให้อีหนู  ไม่รักกันจริงไม่ทำให้ขนาดนี้ “ใจดีแบบนี้ผม.....แอ่ก----“

   ผัวะ!!  เศษผ้าเน่าหนอนอัดเข้ากลางหน้า  รสฝาดติดปลายลิ้นจนเรนต้องรีบล้วงออก  มันยกวัตถุนั้นขึ้นในระดับสายตา  สิ่งที่อยู่ในมือแทบจะเรียกว่าโปร่งแสง  แดดทะลุทะลวงได้ทุกช่องของการทอ  เศษผ้านั้นขาวจนเหลือง มีรอยกระดำกระด่างตรงคอ  ของแบบนั้นมัน...

   “นี่มันผ้าเช็ดตีน”
   “ฉลาดดีนี่”
   สีหน้าจริงจังของเฮียแสงทำไอ้เรนกลืนน้ำลายเอื้อก  มองมันอย่างไม่เชื่อสายตา “เฮียคงไม่คิดว่าผมจะ...”
   “ใส่!” ทางนั้นตอบชัดถ้อยชัดคำ “ชุดออกศึกก็ต้องแบบนี้แหละ”

   อา...น้ำตาที่ไหลนั้นไหลมาจากจุดไหน...
   แต่ด้วยคติเดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัดไอ้เรนจำเป็นต้องสวมเศษผ้านั้นเข้าหัวแต่โดยดี  ต่อให้เป็นราคีต่อเรือนร่างก็ต้องยอม  ท่องไว้  เงิน  เงิน  เงิน....
   “ส่วนกางเกงใส่ตัวนี้ก็ได้  ดูสกปรกใช้ได้อยู่แล้ว”
   “ผมจะถือว่าเป็นคำชมแล้วกัน” ชายหนุ่มกัดฟันพูด “ถึงห้องจะรกแต่เรื่องแฟชั่นผมมั่นใจมากนะ  เฮียทำแบบนี้เสียเซล์ฟหมด”
   “มันเสียตั้งแต่แกใส่เสื้อเหมือนผู้ต้องหาในข่าวแล้ว” อย่าให้แสงต้องบรรยายถึงความไร้รสนิยมของมันเลย  กระดาษหนึ่งรีมยังไม่พอ “ไปเร็ว  เดี๋ยวติดพักกลางวันแล้วจะยาว”
   คนที่หมุนตัวไปมาตรงหน้ากระจกขานรับ “คร้าบ~”
   สภาพดูไม่จืดเลย  เห็นอย่างนี้เรนเป็นพวกมั่นหน้าในเซนท์เสื้อผ้าของตัวเองนะ  ไม่อย่างนั้นจะกล้าย้อมผมสีนรกแตกเหรอ  แล้วดูสารร่างตอนนี้สิอย่างกับขอทาน  เอ๊ะ!...ขอทานก็ตรงคอนเซปอยู่  ไม่สิ ๆ!  เงินนั่นแลกกับการทำงานไม่ได้ขอมันฟรีสักหน่อย
   แสงที่เดินไปถึงหน้าประตูยังไม่เห็นวี่แววว่าไอ้เด็กซ่งจะตามมาเลยต้องย้อนกลับไป  เห็นมันจ้องกระจกอยู่นานสองนาน  สีหน้าไม่มั่นใจยิ่งกว่าตอนเดินแก้ผ้าในห้อง  ตลกชะมัด...ปกติก็ไม่ได้แต่งตัวดีเลยแท้ ๆ  มาเสียความมั่นใจเพราะเสื้อตัวเดียวเนี่ยนะ
   บอกความจริงก็ได้วะ....


   “ฉันล้อเล่นน่า  ไม่ใช่ผ้าเช็ดตีนหรอก”

   สีหน้ามันดีขึ้นนิดหน่อย....



“แค่ผ้าขี้ริ้วน่ะ”

แล้วก็กลับมาหงิกยิ่งกว่าเดิม...

ฮ่า ๆ ๆ  สะใจชะมัด!


………………………………………
…………………………..
…………….
……


ไอ้หนุ่มผ้าขี้ริ้วนั่งสลดตั้งแต่ออกรถยันถึงจุดหมาย  แสงเองก็ขี้คร้านจะปลอบรถเลยเงียบสนิทมาตลอดทาง  จะมีเสียงก็ตอนบอกทางเพียงเท่านั้น
บริษัทเคมีภัณฑ์แห่งนั้นใหญ่โตเสียจนน่าหงุดหงิดว่าจะงกอะไรอีกะแค่เงินไม่กี่แสน  แสงแลกบัตรตรงป้อมยามพลางตอแหลว่ามาติดต่อธุระ  สวนทรงเรขาคณิตมีช่องให้รถซอกแซกเข้าไปด้านใน  เขาตัดสินใจจอดไว้ด้านในสุดใต้เงาของต้นปีบ
หันซ้ายขวาสำรวจโดยรอบ  จุดนี้เป็นที่ตั้งสำนักงานใหญ่ซึ่งแยกส่วนกับโรงาน  สภาพตึกใหม่เอี่ยมคาดว่าได้รับการดูแลเป็นอย่างดี  มีตึกทรงสี่เหลี่ยมคางหมูสี่ตึกเรียงกันในแนวเฉียง และรถเขาอยู่หน้าหลังสุดท้ายพอดี
แสงปลดเข็มขัดนิรภัย  มองเด็กแว้นที่นั่งจ้องเงาตัวเองในกระจก  ทำหน้าเศร้าเหมือนหมาถูกตัดขนเป็นทรงก็อดซิลล่า

“ตอนนี้สิบโมง” เขาเอ่ยทำลายความเงียบ “ต้องรีบจัดการก่อนพักเที่ยง”
“อื้อ”
“เลิกซังกะตายได้แล้ว  ไม่ได้มาขายตัวสักหน่อย”
“เฮียไม่เข้าใจ  เฮียไม่เคยสวมผ้าขี้ริ้วออกบ้าน” เรนดึงชายเสื้อโชว์รอยกาแฟวงเบ้อเร้อตรงท้อง
“อย่าดึงเยอะ  เดี๋ยวก็ขาดหรอก” นี่ก็ไม่รู้ว่าห่วงผ้าขี้ริ้วหรือกลัวเด็กโป๊กันแน่
“ผมเป็นหนุ่มป๊อบของไซต์นะเฮีย!” พูดให้ถูกคือเรนเด็กสุดและยังไม่มีเมีย  ไม่ได้ตำแหน่งก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว “ทำแบบนี้มันหยามกันชัด ๆ”
“ปกติแกก็แต่งตัวทุเรศแบบนี้แหละ  หัดส่องกระจกซะบ้าง” นอกจากไม่ปลอบแล้วยังกระทืบซ้ำไปอีก “ไม่มีเวลาคร่ำครวญแล้ว  ไหนลองบอกมาซิว่าแกจะพูดกับเขาว่าอะไร”
นเรนทร์ชะงักกับคำถาม  สมองน้อย ๆ ทำงานอย่างหนักก่อนจะเค้นคำตอบออกมา “พี่ลิตครับ  ผมให้พี่หมื่นห้า  พี่ช่วยเซ็นให้ผมได้ไหม”
“ตรงไป” ยอดนักทวงหนี้คอมเม้นท์ “ผู้ดีเขาไม่ชอบแบบนั้น”
“ผู้ดีก็ไม่ควรมาขอเงินแต่แรกแล้วปะ”
“เขาไม่ได้ขอ แค่รอแกเสนอให้” แสงตบพวงมาลัย “ท่องไว้  แกกำลังเอาเงินใส่พานไปกราบกรานให้ช่วยรับไว้ที  ‘พี่ลิตช่วยผมหน่อยครับ’ พูดประโยคนี้ทุกห้านาที”
“มันออกจะ...”
แสงชี้หน้าเด็กช่างเถียง “จะเอาไหมเงินน่ะ”
“.........”
“บอกเขาไปว่าแกลำบากต้องใช้เงินด่วน  ถ้าเขาช่วยเหลือได้อยากจะตอบแทนให้นิด ๆ หน่อย ๆ เป็นงบเอนเตอร์เทนสักหมื่นห้า” แสงยกนิ้วคำนวณ “ถ้ามีการต่อรองห้ามให้เกินสองหมื่นนะ”
“ยังจะมีต่อรองอีกเหรอ”
“เออน่า  ฉันพูดเผื่อไว้” อะไรก็เกิดขึ้นได้  แสงเจอมานักต่อนักแล้ว “ดูท่าทีมันเอาไว้  ถ้ามันตีหน้าซื่อแบบ ‘พี่ไม่เคยรับใต้โต๊ะ’ ก็ให้ถอยก่อน  พวกเขี้ยวมาก ๆ มันอัดเสียงไว้เลยนะ แต่ถ้ามันตกลงก็ขอคำตอบให้ระบุวันที่เช็คออกเลย  บอกว่าจะมารับแต่เช้า  นั่งรอที่หน้าห้องบัญชีเลย  จำไว้นะห้ามกลับมามือเปล่า  แกไม่มีอะไรจะเสียแล้ว”
“เฮียพูดเหมือนว่า----เหี้ย!” แสงสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกสัตว์เลื้อยคลานจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว  จะอ้าปากด่าไอ้ตัวต้นเหตุก็ชี้นิ้วไปด้านหลัง “พี่ลิตนี่หว่า”
หนุ่มใหญ่หันขวับ  เป้าหมายคือชายหนุ่มสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็บสิบ  ผิวขาว  ดูเจ้าสำอางไม่เบาด้วยสูทแบบสั่งตัด และรองเท้าหนังปลายแหลม  แม้แต่ทรงผมก็ถูกเซตมาอย่างดีสมแล้วที่เรนมันถามว่าเงินเดือนขนาดนั้นยังจะมาเอาตังค์อีกเหรอ
ชลิตคุยโทรศัพท์อยู่ที่ใต้ต้นปีบถัดจากรถไปอีกห้าต้นเท่านั้น  สีหน้าแช่มชื่นอารมณ์ดีได้ที่  แน่นอนว่าจุดที่จอดอยู่นี่ค่อนข้างลับตาคน  ดังนั้นนี่จึงเป็นจังหวะที่ดีที่สุดในการออกปฏิบัติการ

“ลงรถไปเงียบ ๆ อย่าให้มันรู้ว่าฉันอยู่ในรถ”
“แล้วเฮียจะซุบซิบทำไมเนี่ย” ไอ้เรนก็เผลอกระซิบตามไปอีก
“ปิดประตูรถเบา ๆ ตอนนี้มันมัวแต่สนใจโทรศัพท์อยู่”

ชายหนุ่มตวัดตามอง  จริงอย่างแสงว่า  ชลิตหันหลังแถมคุยจ้อกับปลายสายไม่หยุด  ถ้าจะแอบออกไปก็ต้องจังหวะนี้แหละ  นเรนทร์หันกลับมาอีกครั้งสบประสานกับดวงตาดุที่จ้องมองมาเช่นกัน
หากไม่เข้าข้างตัวเองเกินไปนักเขาคิดว่าเฮียแสงดูกังวลกว่าตัวเองเสียอีก  คิ้วขมวดมุ่นจนเป็นรอยบุ๋ม  จริงจังเสียจนน่ากลัว  ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ ๆ
จะขอคิดว่าเฮียกำลังเป็นห่วงได้ไหมนะ...
ภาระบนบ่าหนักอึ้งขึ้นมาทันที  อีกฝ่ายขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจปะทะกัน  แสงเอ่ยอย่างเคร่งเครียด “ไปได้แล้ว”
เรนกระซิบ “คำถามสุดท้าย”
“........”
“นี่ผมต้องเลียรองเท้าเขาด้วยปะ”
“ตอนนี้ยังไม่ต้อง  เดี๋ยวมีคนมาเห็น”

พูดเหมือนถ้าไม่มีคนจะต้องเลียงั้นแหละ!

“นอนกับผู้ชายอัดคลิปแบล็กเมล์ยังทำมาแล้ว  อีแค่นี้ทำไม่ได้หรือไง”
“รู้แล้วน่า”

นเรนทร์ปลงตกผลักบานประตูออกไปสู่โลกกว้างอันโหดร้าย  เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ราวลูกสิงโตออกล่าครั้งแรก  สองเท้าก้าวไปด้านหน้า  พยายามเดินหลังค่อมให้ตัวลีบเล็กน่าสงสารที่สุด  นี่แหละสัญชาตญาณนักแสดง
อย่าว่าแต่ไอ้เรนกังวลเลย  หนุ่มใหญ่ในรถก็พลอยนั่งไม่ติดไปด้วย  ยิ่งโง่ ๆ อยู่หวังว่าจะไม่หลุดพูดอะไรให้ขัดเคืองหูคุณท่านนะ  ถ้าทำตามที่เขาบอกได้ทั้งหมดมันต้องได้อะไรกลับมาบ้างสิน่า...
แม่งเอ๊ย!  บรีฟละเอียดประหนึ่งเมนเทอร์ส่งเด็กเข้าห้องดำขนาดนี้  พี่แสงหวังจะได้เห็นน้องกลับออกมาครบสามสิบสอง...
ดวงตาดุจเหยี่ยวสะท้อนภาพร่างสูงของนเรนทร์ที่เดินไปหยุดด้านหลังชลิต  ทางนั้นสูงประมาณจมูกเรนเอง  ไม่ได้การล่ะไปยืนค้ำหัวเขาแบบนั้น  แสงเปิดประตูออกไปส่งสัญญาณมือให้มันก้มตัวลงอีก
นเรนทร์ขมวดคิ้วพลางขยับปากเถียง ‘กว่านี้ก็คุกเข่าแล้ว’

จังหวะที่กำลังจะส่งสัญญาณถัดไปนั้นเองเป้าหมายก็หันขวับกลับมาพอดี
“อ้าว! เรน”

   ตุบ...  แสงงับประตูลงเบา ๆ  ต่อจากนี้ให้เป็นเรื่องของบาปบุญก็แล้วกัน...

   “สวัสดีครับพี่ลิต” ตามสเตปก็ต้องยกมือไหว้อย่างนอบน้อม  ในจุดนี้ถือว่าทำได้ดี  ประนมมือสวยงามตามมาตรฐานมารยาทเบื้องต้น
   “ดีครับ” แม้จะมีสีหน้างุนงงไปบ้างแต่ทางนั้นก็รับไหว้แต่โดยดี “มาเก็บงานเหรอ  พี่ว่าพี่ไม่ได้แจ้งเก็บตรงไหนไปนะ”
   “ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ”
   “เอ่อ...พี่ยังไม่ได้โทรไปแจ้งเรื่องนัดตรวจงานเลยนะ”
   “พี่ลิตครับ...” นเรนทร์ช้อนตาขึ้นมองทั้งที่ตัวเองสูงกว่า “คือว่าผม....”
   “......”
   “ผมไม่มีจะกินแล้วครับ” ปลายนิ้วบิดชายเสื้อตัวเก่าไปมา  ชลิตมองแล้วพลันใจอ่อนวูบ  ต้องไม่มีเงินขนาดไหนถึงจะใส่เสื้อแบบนั้นได้ “เจ้าหนี้ก็มาตามทวง  โดนกระทืบไปหลายครั้งแล้ว  เจ็บแผลก็ไม่มีเงินไปโรง’บาลด้วยซ้ำ”
   นเรนทร์ลูบหน้าท้อง  สื่อความว่าใต้ผืนผ้าอาจมีบาดแผลฉกรรจ์ซ่อนอยู่ แต่กลัวเป้าหมายจะไม่เข้าใจจึงเพิ่มเอฟเฟกต์ “โอ๊ย...”
   “เป็นอะไรมากหรือเปล่าน่ะเรา  ให้พี่เรียกรถโรง’บาลให้ไหม”
   “ไม่เป็นไรครับ” หนุ่มช่างส่ายหน้า “ผมไม่มีเงินไปรักษาตัวหรอกครับ”
   “.......”
   “แต่ถ้าเบิกงวดสุดท้ายออกมาได้ผมคงรอดตาย”
   เจ้าของลายเซ็นอันแสนสำคัญชะงักไป “พี่บอกแล้วว่ามันเป็นไปตามระบบ...”
   “พี่ลิตครับ...” มาถึงจุดนี้นเรนทร์เหมือนยืนอยู่บนปากเหว  ความตายหายใจรดต้นคอจนดวงตาเริ่มแดง  ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ราวกับไม่อยากให้จิ๊กซอว์อารมณ์ชิ้นสุดท้ายถูกดึงออกและพังทลาย “พี่ช่วยผมด้วยนะครับ”
   “พี่ไม่...”
   “ผมอยากจะตอบแทนพี่ลิตสักหน่อย....เพราะพี่คอยช่วยเหลือผมมาตลอดเลย”

   กึก...  ชลิตชะงักไปในทันที  เขาคุ้นชินกับประโยคเกริ่นเช่นนี้ดี และก่อนที่จะอ้าปากพูดอะไรชายหนุ่มก็ยิงคำถามที่ไร้ความเกี่ยวข้อง “เอามือถือมาให้พี่ดูหน่อย”
   “ผมไม่ได้เอามาครับ” นเรนทร์ไม่ได้พูดปด  เขาสวมกางเกงขาเดฟขาดวิ่น  หากเหน็บมือถือไว้ตรงไหนต้องเห็นชัดอยู่แล้ว “พี่ลิตจะช่วยผมใช่ไหมครับ”
   “พี่สงสารเรานะ” ชลิตมีสีหน้าสลดลงนิดหน่อย  เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้เพื่อให้ไม่ต้องพูดเสียงดัง  กลิ่นน้ำหอมฟุ้งเข้าจมูกนเรนทร์  สมแล้วที่เป็นหนุ่มเจ้าสำอาง “ถ้ามีอะไรที่พี่ช่วยได้ก็บอกมาเลย”
   “ผมน่ะอยากตอบแทนที่พี่ลิตช่วยเหลือมาตลอดเลยครับ” ทั้งดึงเงิน  สั่งเก็บงานมั่วซั่ว  ช่วยเหลือดีฉิบหาย “แต่ตอนนี้ผมไม่มีเงินติดตัวสักแดงเลย  ถ้าเบิกออกมาได้ก็อยากจะให้อะไรพี่ลิตเป็นสินน้ำใจสักหน่อย”
   “.......”
   “สักหมื่นห้า....” เรนลอบสังเกตอาการคนตรงหน้า “พี่ลิตพอจะช่วยผมได้ไหมครับ”

   เกิดมายี่สิบสี่ปีวันนี้นเรนทร์พูดคำว่า ‘ช่วย’ เยอะที่สุดในชีวิตแล้ว  กราบกรานอ้อนวอนส่งสายตาราวกับจะก้มลงไปเช็ดฝุ่นผงบนรองเท้าให้  เรียกได้ว่าตีบทแตกกระจุยกระจาย  สามารถไล่อารมณ์จากระดับหนึ่งไปถึงสิบ แล้วกลับมาเจ็ดเศร้าพอประมาณได้อีก  นี่ถ้าไปสายนักแสดงป่านนี้รวยเละไปนานแล้ว

ชลิตชั่งใจกับจำนวนที่เสนอมาให้  ความจริงแล้วตัวเขาเองก็เบื่อจะโดนทวงถามแบบนี้เหมือนกัน  ให้มันจบเรื่องไปก็ดี แต่เสียดายที่หมื่นห้ามันน้อยไปสักหน่อย  จะอ้าปากต่อรองก็เห็นแก่แววตาน่าสงสารของชายหนุ่ม....
นเรนทร์ยืนคอตกจนเหมือนส่วนสูงหดลงไปหลายเซนติเมตร  กระนั้นก็ยังเห็นกล้ามแขนแน่น ๆ ใต้เสื้อยืดบางเบาอยู่ดี  กลิ่นเหงื่อจาง ๆ กับผิวสีแทนชวนให้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา  ชลิตขยับเข้าไปอีก  รอบนี้ใกล้เสียจนสัมผัสลมหายใจของอีกฝ่ายได้  เขาเห็นเส้นเอ็นตรงแขนขึ้นเกร็งไปถึงหลังมือ  ท่าทางจริงจังนั้นทำเอาชลิตคลี่ยิ้มกรุ้มกริ่ม...

   “ว่าแต่เห็นบอกว่าไม่มีเงิน...เราไม่สนใจมากับพี่เหรอ”
   “เอ่อ...ไปไหนเหรอครับ?”

   มาถึงตรงนี้นเรนทร์ก็เริ่มตามเกมทัน  แม่งเอ๊ย...ก็เคยนึกอยู่บ้างว่าพี่ลิตดูสำอางเกินชาย  แต่ใครจะไปคิดว่าแกจะสนใจผู้ชายด้วยเล่า!  ตัวก็เล็กนิดเดียวแต่พอเปิดโหมดจู่โจมคุกคามแล้วไอ้เรนถึงกับไปไม่เป็น  ยืนค้างเป็นสโตนเฮนจ์อยู่อย่างนั้น
   เพราะจุดที่ยืนเป็นมุมอับสายตาชลิตจึงยิ่งได้ใจ  มือเรียวสวยเอื้อมไปด้านหน้าพร้อมกระซิบคำตอบที่ข้างหู


   “ห้องพี่...”

หมับ!

   เป้ากางเกงถูกขยำเต็มไม้เต็มมือแล้วผละออกอย่างรวดเร็วจนนเรนทร์ไม่ทันได้ตั้งตัว

   “พี่แค่เช็กว่าไม่ได้เอาโทรศัพท์อัดเสียงไว้ใช่ไหม  เผื่อเรนจะซ่อนไว้ตรงไหน”
   “อ้อ...ครับ” เรนแกล้งโง่จนเขาจะทะลุยอดต้นปีบแล้ว  ขยำซะไม่กลัวหน้าเขียวเลย ถ้าซ่อนมือถืออยู่จริงคงแหลกคามือกันพอดี “ผมจะอัดเสียงไว้ทำไมล่ะครับ ฮะ ๆ ๆ”
   “นั่นสินะ” ชลิตคลี่ยิ้มหวาน “แล้วตกลงเรื่องที่พี่ถามล่ะ....”
   “เอ่อ...” สมองเท่าเมล็ดถั่วทำงานหนัก  เมนเทอร์ไม่ได้บรีฟเรื่องรายได้เสริมเสียด้วย “คือ...ผมไม่เก่งนะครับ  กลัวจะทำให้พี่ลิตหงุดหงิดเปล่า ๆ”
   “แล้ว?” ทางนั้นเลิกคิ้ว
   “เลยคิดว่าอย่าดีกว่าครับ  แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว ฮะ ๆ ๆ”
   “แหม...น่าเสียดายจัง” ชลิตมีสีหน้าอย่างปากว่า แม้แต่ตอนที่ผละตัวออกมายังอ้อยอิ่งไล้ปลายนิ้วไปตามเส้นเลือดบนท่อนแขน “เรนอาจจะยังตกใจ แต่พี่ให้เวลากลับไปคิดก่อนนะ”
   “ครับ....”
   “ส่วนเรื่องที่ขอจะช่วยก็แล้วกันนะ” นี่คือสิ่งที่นเรนทร์อยากฟังที่สุดในสามโลก  น้ำตาแทบไหลแบบไม่ต้องเล่นละคร “จันทร์หน้ามารับเช็คได้เลย”
   “ขอบคุณนะครับพี่” เขาประนมมือขึ้นอีกครั้ง  ผงกหัวอย่างบ้าคลั่ง “พี่ลิตมาโปรดสัตว์อย่างผมแท้ ๆ เลยครับ”
   “เราก็พูดเกินไป”
   “ฮะ ๆ ๆ” มันขยับยิ้มจนเกร็งไปทั้งหน้า “ถ้า...เอ่อ...ไม่มีอะไรแล้วผมไม่รบกวนพี่ลิตดีกว่าครับ”
   “อย่าลืมไปคิดเรื่องที่พี่บอกด้วยนะ” ชลิตเดินโฉบมาด้านข้างพลางใช้หลังมือสะกิดตรงสะโพก “ตอนมารับเช็คค่อยบอกก็ได้”
   “ครับผม”

   นเรนทร์ยิ้มค้างอยู่อย่างนั้นจนฟันหน้าแห้ง  โบกมือหย็อย ๆ รอจนชลิตหายวับเข้าประตูตึกไปจึงได้ปิดปากลง  อีกนิดเดียวก็จะแห้งไปถึงลิ้นไก่แล้ว  มันหันซ้ายขวานับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนจะวิ่งดุ๊ก ๆ กลับไปยังรถด้วยสีหน้าแช่มชื่น

   “เฮีย! สำเร็จแล้ว!” มันยื่นหน้าเข้าไปในรถ “เช็คออกจันทร์นะ---“
   “ขึ้นรถ”
   ทว่าน้ำเสียงที่ตอบกลับมาแข็งกร้าวต่างจากที่จินตนาการไว้ลิบลับ  ไอ้เด็กซ่งขมวดคิ้วสงสัย แต่คิดอีกทีเฮียอาจจะอยากรีบออกจากที่นี่เพราะกลัวชลิตจะเห็นว่าเขานั่งรถมาก็ได้  ชายหนุ่มรีบยัดตัวเข้าไปแล้วแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ
   “เก่งใช่ไหมล่า~”
   “คาดเข็มขัด”
   เรนทำตามแต่โดยดี แต่ยังไม่วายโอ้อวดฉอด ๆ “โหย~  นึกว่าจะแน่สักแค่ไหน  หมื่นห้าก็ยอมแล้วว่ะ  แล้วนี่หลอกว่าต้องนัดประชุมตรวจรับงาน  พอเงินถึงปุ๊บเช็คออกได้เฉย  แบบนี่มัน...แว้กกกก!!”

   เอี๊ยดดดด...
   Citroen C5 เลี้ยวหักศอกเสียจนไอ้เรนไถลแท่ด ๆ หน้าบี้เข้ากับกระจกอีกฝั่ง  มันดึงตัวออกมองคราบมันบนนั้น  ไม่ทันจะเอ่ยถามอีกโค้งก็มาจ่อรอแล้ว  รอบนี้มันคว้ามือจับด้านบนไว้แล้วเกร็งตัวราวกับพนักงานออฟฟิศบน BTS ตอนแปดโมง

   “เบ้า! เฮีย!  เบ้า~”
   เอี๊ยด...  รอบนี้นิ่มกว่าเดิมเล็กน้อยเพราะด้านหน้าเป็นป้อมยาม  แสงจอดเทียบด้านข้างตีสีหน้านิ่งสนิทตอนที่แลกบัตรคืน  รถทะยานออกมาสู่ถนนใหญ่พร้อมกับความเร็วที่ลดลง  นเรนทร์เอนหลังพิงเบาะดังเดิม  และเมื่อทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติ  มันก็ไม่ละความพยายามที่จะพูด
   “แผนเฮียสุดยอดจริง ๆ สมแล้วที่คร่ำหวอดในวงการทวงหนี้”
   “อื้อ”

   ตอนนั้นเองที่ขี้เลื่อยในสมองมีการขยับตัว....
   เดี๋ยวสิ...บรรยากาศแบบนี้เหมือนเคยเจอมาแล้ว
   นิ่งเฉย  ถามคำตอบคำ  ยั่วโมโหไม่ขึ้น  ไม่ยอมต่อความอะไรทั้งนั้น  เหมือนกับวันที่เฮียแสงเอาถุงกระดาษครอบหัวแล้วช่วยเขาออกมาจากเงื้อตีนพวกไอ้กิจไม่มีผิด
คิดสิไอ้เรน....ตอนนั้นเฮียกำลัง ‘โกรธ’ ไม่ใช่เหรอ...

   ยังไม่ทันจะเอ่ยคำ  แสงก็เป็นฝ่ายเฉลยเองในประโยคถัดมา....


   “เขาจับเป้าแกเหรอ?”

   หือ?...เรนเอียงคอเล็กน้อย  ก่อนสัมผัสรูดปรื๊ดจะย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง  มันอ้าปากหวอ “อ้อ!  เออ..จริงด้วย” มัวแต่ดีใจจนลืมเรื่องที่โดนลวนลามไปเสียสนิท
   “แล้วแกไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง”
“ไม่รู้สึกก็บ้าแล้วสิเฮีย” มันตบเข่าฉาก “ตกใจโคตร!  ไม่คิดเลยว่าพี่ลิตแกจะเป็นเกย์  โห! ไอ้เราก็ว่าผู้ชายห่าอะไรใส่น้ำหอมฟุ้งปานนั้น  แล้วเนี่ย...ผิวขาวอย่างกับไม่เคยออกแดด”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น” แสงจิ๊ปาก  หงุดหงิดกับคำตอบ  เขาไม่ได้สนใจเรื่องนั้นสักหน่อย สนแต่ว่าทำไมไอ้เด็กซ่งติงนี่ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ  โดนลวนลามซึ่ง ๆ หน้าซะขนาดนั้น  สงสัยแต่ก็ไม่อยากพูด  สิ่งที่หลุดออกมาจึงเหลือเพียงคำสบถ “โธ่เว้ย!!”
“หา?”
“แม่ง!” แสงหักพวงมาลัยอย่างเกรี้ยวกราด “ก็เข้าใจว่ามีพวกรสนิยมเฉพาะทางอย่างซื้อยามกิน แต่กินช่างนี่มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?”
“พูดแบบนั้นทั้งที่ตัวเองก็กินไปแล้วเนี่ยนะ”
“วันนี้แต่งตัวก็ทุเรศ  เหม็นเหงื่อ”
“……..”
“เด็กสมัยนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดวะ”
แทนที่จะหวาดกลัว  นเรนทร์ดันจ้องกลับมาตาแป๋ว  ถามสิ่งที่สงสัยออกมาตรง ๆ….

“เป็นอะไรของเฮียเนี่ย”


ก็นั่นน่ะสิ  แสงหงุดหงิดตัวเองจะแย่!!
โมโห...ฉุนเฉียว....เกรี้ยวกราด
แสงผู้สุขุมคนนั้นหายไปไหน  ไอ้เฒ่าทารกนี่เป็นใคร  อายุตั้งเท่าไหร่แล้วไม่ใช่วัยรุ่นวัยคะนองเสียหน่อย  มาพาลกับเด็กมันได้ยังไง
เขารู้อยู่แก่ใจว่าอกซ้ายร้อนรุ่มไปหมด  ให้ตายเหอะ!  นึกว่าแก่จนปลงทุกอย่างบนโลกได้แล้วดันมาเป็นแบบนี้...

“เฮ้อ~” หนุ่มใหญ่พรูดลมหายใจ  แรงเสียจนผมที่ปรกบนหน้าลอยวืดขึ้น “ช่างเหอะ!”
“อ้าว” คนโดนด่าฟรีประท้วง “ช่างได้ยังไงอะ
แสงปรายตามองมันเล็กน้อย “แกน่ะ...”
“.........”
“ให้คนอื่นจับนู่นนี่เป็นเรื่องปกติหรือไง?”

   ถามจบก็หลบตาวูบ  จ้องมองไปยังถนน  ตั้งใจขับรถเสียเต็มประดาราวกับว่า ‘ถามไปงั้น ๆ’  ทั้งที่กลั้นหายใจรอคำตอบแท้ ๆ
   “อืม...” เรนลูบปลายคาง “พูดตามตรงก็ไม่ได้คิดอะไรมากอะนะ  ไม่สึกหรอสักหน่อย  แถมลูบแล้วได้เช็คด้วยนะ  แสดงว่าเป้าผมก็มีคุณภาพอยู่”

   คำตอบก็สมกับเป็นคนที่มีเซ็กซ์กับเขาได้หน้าตาเฉยนั่นแหละ  ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแสงกลับหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้งเหมือนคนเป็นวัยทอง

   “แกนี่มัน...เฮ้อ!” จะให้ถอนหายใจกันกี่รอบเชียว “ไร้ศักดิ์ศรีชะมัด”
   “แหม...ไม่ใช่นางเอกละครนะเฮีย” นอกจากไม่สลดที่โดนด่าแล้วยังชื่นชมตัวเองด้วย “เอ๊ะ! หรือถ้าเป็นในละครพระเอกต้องจับทับรอยเดิมด้วยปะ  เฮียอยากเป็นพระเอกไหม?”
   “ไม่โว้ย!”
   “ก็แบบนั้นไง!” เรนดีดนิ้ว “ที่โดนตัวร้ายจูบแล้วพระเอกหึง  กระชากมาขยี้ซ้ำ  ฉันจะลบรอยที่หมอนั่นทำไว้ให้หมด”
   “.........”
   “แต่แบบนี้ลูบไปแล้วเจองูนางเอกนะ ฮ่า ๆ ๆ”

โอ๊ย...กูอยากจะบ้า...

กราฟความหัวร้อนดิ่งลงเหวเข้าสู่โหมดปลงชีวิตอีกครั้ง  แสงเหมือนบรรลุสัจธรรมบางอย่าง  บางอย่างที่ว่าอย่าเอาอะไรกับคนไม่มีสมอง.....
   นเรนทร์นั่งไขว่ห้างกระดิกเท้า  ขยับคอเสื้อเน่าหนอนอย่างมีสไตล์ผิดกับขามาลิบลับ  นี่แหละอำนาจแห่งเงินตรา
“เฮียเนี่ยน้า~  ขามายังเชียร์ให้ทำทุกอย่างแท้ ๆ” มันยิ้มเผล่ “เออนี่  พี่ลิตชวนผมไปหารายได้พิเศษที่ห้องด้วยนะ”
“แล้วแกว่าไง”
“ไม่เอาด้วยหรอก  ผมประสบการณ์ยังน้อย  เรียบร้อย น่าเอ็นดู  เดี๋ยวบริการไม่ประทับใจก็โดนเฉดหัวยึดเช็คกันพอดี” เรนแสยะยิ้มชั่วร้าย “แต่ถ้าได้คนมักมากในกามอย่างเฮียช่วยเทรนให้คงพัฒนาได้อีก”
“พอเลย  ฉันไม่อยากมีคลิปที่สอง”

ปากแข็งก็เท่านั้น  คืนก่อนยังนัวเนียทิ้งรอยไว้เต็มคอ  ตาลุงหื่นกามแสร้งเสใบหน้าออกจ้องไปยังถนนด้านหน้าทั้งที่รถติดไฟแดง  พอดีกว่า...คุยกับไอ้เรนแล้วปวดหัวชะมัด  ไอ้วิธีหยอดแบบทีเล่นทีจริงนั่นก็เหมือนกัน  แสงพยายามไม่คิดว่ามันกำลังเชิญชวน  คงพูดมากเฉย ๆ นั่นแหละ...
แต่ถ้าให้ทำจริง ๆ ก็.....

ครืด....

ขณะกำลังหลอกตัวเองมือถือที่ตรงคอนโซลรถก็สั่นเป็นเจ้าเข้า  แสงเหลือบมองชื่อบนนั้นแล้วพลันขมวดคิ้ว

‘เดช’

คุ้นชะมัด.... โชคดีเป็นคนฉลาดนึกไม่กี่วิฯ ก็ร้องอ๋อในใจแล้ว  จะใครเสียอีกก็ไอ้เวรที่เขาช่วยฮุบมรดกพี่ชายนั่นไง  คุณเดชเจ้าของโรงสีที่สุพรรณฯ  หลังโดนโพสเช็คไปแสงก็ตัดสินใจว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับมันอีก

   “ไม่รับเหรอเฮีย” เห็นคนขับนิ่งเฉยนเรนทร์เลยอดสงสัยไม่ได้ “คุณฉานเหรอ?”
   “เปล่า” แสงเคาะปลายนิ้วกับพวงมาลัย  ชั่งใจว่าจะสั่งมันปิดมือถือดีไหม “ลูกค้าในแบล็กลิสต์”
   “ไม่เลือกงานไม่ยากจนน้า~”

   หนุ่มใหญ่ส่ายหัวเอือมระอา  ขี้คร้านจะเถียงกับมัน  จากที่ว่าจะยอมลดตัวลงไปชมเรื่องที่ทำภารกิจสำเร็จเป็นอันต้องกลืนลงคอเพราะหมั่นไส้

   เรื่องอะไรจะพูดให้มันได้ใจล่ะ...

…………………………………..
……………………….
………….
…..


มีสายที่ไม่ได้รับอีกแล้ว...

เบอร์แปลก ๆ พยายามติดต่อมาสองสามวัน แต่แสงเลือกที่จะเมินเฉย  เขาไม่ได้เลือกลูกค้าซี้ซั้ว  ส่วนมากก็รับแค่พวกที่ไว้ใจได้ว่าจ่ายเงินตรงเวลาและไม่ตุกติกเท่านั้น  นี่แหละเขาว่ายิ่งแก่กระดูกยิ่งแข็ง  ดังนั้นถ้าใครเคยเล่นไม่ซื่อด้วยก็ไม่คิดจะกลับไปทำงานให้อีกแล้ว
ยโสโอหังสมเป็นทนายแสง  ต่อให้เดือนนั้นว่างงานก็ยังมีเงินเก็บ  หมุนสบายอยู่ได้ด้วยระบบนายตัวเอง  เขาไม่ใช่คนหาเช้ากินค่ำอยู่ไปวัน ๆ  แสงมีระบบแบบแผนเสมอ

สิ้นเดือนเช่นนี้ต้องเคลียร์ค่าใช้จ่ายให้หมด  หลังจัดการอาหารเช้าเรียบร้อยแสงก็ลงลิฟต์มายังชั้นหนึ่ง  เป้าหมายคือตู้เก็บจดหมายด้านหน้าสุด  ในนั้นมีใบแจ้งค่าใช้จ่ายรอให้เขาทำบัญชีอีกเพียบ  นิ้วชี้เกี่ยวลงที่มือจับก่อนจะออกแรงดึงบานเปิดลง...



พรึ่บ...

กระดาษแผ่นหนึ่งร่วงหล่นลงมา เพราะถูกเสียบไว้หมิ่นเหม่  คาดว่าเพิ่งถูกส่งมาได้ไม่นาน  แสงก้มหยิบมันขึ้นมา แต่แล้วก็ต้องชะงักกับข้อความบนนั้น...


‘อย่าเสือก’

   หือ!?
   คิ้วหนาขมวดจนเป็นรอยบุ๋ม  กระดาษพิมพ์ข้อความตัวใหญ่แค่สองพยางค์เท่านั้น  ต่อให้โง่ขนาดไหนก็ยังรู้ว่าถูกข่มขู่  กระนั้นทนายแสงก็ยังมีสีหน้าเรียบเฉย  หยิบมันขึ้นมารวมกับจดหมายอื่น ๆ
   โถ...ข่มขู่เป็นเด็กแกล้งกันไปได้  รอบหน้าหวังว่าจะมีอะไรน่าตื่นเต้นกว่านี้สักหน่อย  เอาขยะเอางูมาใส่ให้มันมีสีสันบ้าง  นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนแบบนี้  อาชีพเขาบางทีก็มีเผลอไปเหยียบตีนคนอื่นโดยไม่ตั้งใจเป็นเรื่องปกตินี่นา  โดนหลอกให้เล่นบทมาเฟียปลุกปล้ำผู้ชายแล้วแบล็กเมล์ยังตื่นเต้นซะกว่า....
   ระหว่างส่ายหัวเอือมระอาก็พลิกกระดาษเล่นไปมา  ทว่าจู่ ๆ ร่างของแสงก็หยุดชะงักกับข้อความอีกอย่าง


กระดาษใบต่อมาทำเอาหน้าซีดเผือดของจริง...


   ฉิบหาย....ค่าไฟขึ้น



TBC


จุดพลุให้น้องเรนนะคะ  ปิดหนี้ไปแล้วหนึ่ง เย้ ๆ  สู้ชีวิตเหลือเกินลูกเอ๊ย
ตอนนี้อาแสงได้พัฒนามาถึงขีดสุดของแกแล้วนะคะ  อย่าว่าร้ายแกเลยค่ะ สงสาร 5555
เจอกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 30-04-2017 17:01:51
เฮียแสงอ่านจดหมายข่มขู่แล้วไม่รู้สึกอะไร แต่หน้าสีเผือดเพราะใบค่าไฟแจ้งว่าค่าไฟขึ้น ว่อยย 5555555555555555555 เฮียมีความหึงเด็กซ่งนะ รู้ตัวตัวม้ะ ไม่ต้องทำมาเปงงง   :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 30-04-2017 17:10:27
แสงเอ้ย!!!! ตกใจหมด
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 30-04-2017 17:39:04
ว๊ายยยยย ค่าไฟขึ้น!!!
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 30-04-2017 17:39:54
น้องเรนเสน่ห์แรงเหมือนกันน้าเนี๊ยะะะะะ

เฮียแสงต้องเข้มงวดมากขึ้นหน่อยนะคะ ฮา

แล้วผู้ข่มขู่ผู้นี้จะนำไปสู่เส้นทางดราม่ารึม่ายยยยยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 30-04-2017 17:45:30
น้องเร๊นนนน ทำไมหนูเป็นคนตลกอย่างนี้ลูกกกกก
5555 ขำเป้ามีคุณภาพ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 30-04-2017 17:49:54
ค่าไฟ ขึ้นขนาดไหนเนี่ยเฮียถึงได้ตกใจปานนี้ น้องเรนจะโดนเก่บค่าไฟไหมเนี่ยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 30-04-2017 18:03:56
โอ๊ยยยยยยยยยยยย
เรนกับเฮียแสงช่วยกลัวกับอะไรที่มันปกติหน่อยเถอะ 55555555
เรนก็ช่วยกลัวตอนเค้าจับเป้าหน่อย
เฮียก็กลัวตอนเค้าขู่บ้างก็ดี โว้ยยยยยยยย 5555555555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 30-04-2017 18:58:02
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 30-04-2017 20:31:11
ค่าไฟขึ้นนี่สิ น่ากลัวกว่าอะไรทั้งหมด 5555 พี่แสงโดนน้องเรนกวนซ่งซะจนจะเป็นไบโพล่ามั้ย 555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 30-04-2017 22:07:47
เฮือก!
ไอ้เด็กซ่งตายแน่!
ใช้ไฟเปลือง!
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: wi_OoO_wi ที่ 30-04-2017 22:25:13
โชคดีเป็นคนฉลาดนึกไม่กี่วิฯ ก็ร้องอ๋อในใจแล้ว

 :o10: :o10: :o10: :o10: :o10:
เกลียดประโยคนี้เป็นพิเศษ
จริงๆนะ
ชอบคนมีอุดมการณ์แบบลุงแสงแกมากกกกกกกกกก คือหน้าเงินเหมือนเค้าเลย ถ้ากับเงินกับทองจะไวมาก ได้เงินก็อารมณ์ดีเเล้ว  :katai3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 30-04-2017 22:43:40
คือ นึกว่าจะมีประโยคข่มขู่มากกว่านี้
โถ่ พี่แสงเอ้ยยยยยยยยย
แต่หึงน่ารักดีอ่ะเฮีย ชอบให้เฮียหึง
แต่ยัยเด็กมันไม่รู้เรื่องรู้ราว ไม่รู้สึกรู้สาไรเลยนะ
เฮียเหมือนหึงไปก็เท่านั้นอ่ะ  :laugh: :laugh:
คุณลิตไรนี่ ระวังเขาจับเด็กเฮียกินนา
คราวหน้าเฮียก็คงต้องไปช่วยด้วยแล้วล่ะะะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 30-04-2017 23:02:36
หึงซะควันออกหูเลยนะนั่นน่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 30-04-2017 23:08:13
อะไรคือตกใจค่าไฟขึ้นกว่าจดหมายขู่  :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 30-04-2017 23:34:04
เฮ้ย เฮีย เข้าใจไรผิดป่าวววว
หน้าซีดควรจะอยู่กับอย่าเสือกสิ
ทำไมไปหน้าซีดที่ค่าไฟ!!! มันใช่หรอ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 30-04-2017 23:39:41
โธ่ลุงก็ชิลไป๊ ระวังด้วยด้วยเน้อ เดี๋ยวเรนเป็นม่ายไปซะก่อน55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 01-05-2017 01:30:26
โมโหให้สุดแล้วหยุดที่ปลงนะคะเฮียแสง  :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 01-05-2017 03:21:46
เฮียจะหึงทั้งที ทำให้มันเต็มที่หน่อยจิ
ครึ่งๆ กลางๆ ตลอด
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 01-05-2017 11:30:50
กินเท่าไหร่ก็จ่ายหมดแค่ค่าไฟ..ทำเป็น อ่ะนะแต่เราก็เซงค่าสารธาณูปโภคเช่นกัน 55555555
ตลกอ่ะ ทั้งคู่ น่าตะอยู่ด้วยกันยาวนานแน่นอน อยู่เพื่อพึ่งพากัน ส่วนความรักนั้นมันเกิดขึ้นพัฒนามาเรื่อยๆ แล้ว เอาใจช่วยนุ้งเรนนะคะะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 01-05-2017 22:03:51
ไปสะดุดตีน เอ๊ย เท้าใครเข้าล่ะลุงแสง เขาถึงต้องส่งข้อความข่มขู่ แต่ลุงแสงก็นะ จะหึงก็หึงให้สุดหน่อยซี่
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 01-05-2017 23:32:36
 :เฮ้อ: :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 01-05-2017 23:34:48
 :m20:



 :กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 01-05-2017 23:53:25
เฮีย โฟกัสผิดจุดไหมอ่ะ5555555
// ลุงแกมีความหึงมีความหวงเด้อออ น้องเรนก็ไปยืนให้คุณลิตจับๆคลำๆเป้า คนแก่เห็นละหึงขับรถฉุนเฉียวเลยคุณผู้ชม 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 02-05-2017 09:01:50
เฮียแสงใจเย็นนะ ระบบจัดการผิดปกติอะไรหรือเปล่า

ตกใจผิดเรื่องไหมเอ่ยยยย


ค่าไฟขึ้นทำไงดีน๊าาา ตังไม่มีด้วยสิ เอาตัวเข้าแลกละกัน 5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 02-05-2017 10:08:52
เฮีย ตกใจผิดอันไหม 555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 02-05-2017 10:56:01
โอยยย น้องเรนนี่มันน้องเรนจริงๆ ช่วยคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยลูก ลุงแสงก็ยอมรับตัวเองได้แล้วนะคะะะะ แยากเห็นสายเอสสส 555 รอตอนต่อไปนะคะ น่ารักมากกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 02-05-2017 12:17:21
เฮียแสงหึงเรนก็บอกเค้าไปตรงๆสิคะ  :hao6:
ก็ยังคงคีพลุคซึนๆต่อไป :hao3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 09-05-2017 00:25:49
ลุงกับนุ้งเรน จะมารึยังน้าาาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: TEEMOMO ที่ 09-05-2017 14:45:11
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ปกติอ่านแต่เคะลุง พึ่งรู้ว่าเมะลุงก็ดีเหมือนกัน แต่เคะต้องถึกๆ แมนๆตัดไม้ ซ่อมเก้าอี้ แว้นๆ แบบนี้ดีต่อใจ555 :-[
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: marshall ที่ 10-05-2017 13:52:02
ค่าไฟขึ้น มันพีค 55
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 12-05-2017 20:42:36
เหมือนเรนะจับความรู้สึกเฮียได้แล้วน้าาาา ขยันหยอดหน่อยเรน เฮียจะได้รุกจริงจังเสียที555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 14-05-2017 15:19:21
ทวงครั้งที่ 22

   “ขอบคุณในความกรุณาของเฮียอู๋มากนะครับ”

   คนพูดกัดฟันจนเลือดแทบไหล  ศีรษะที่ค้อมลงต่ำแทบโขกโต๊ะช่วยซ่อนอารมณ์บนใบหน้าได้เป็นอย่างดี  นเรนทร์นิ่งค้างอยู่อย่างนั้นรอจนเฮียอู๋โบกมือไล่เยี่ยงหมูเยี่ยงหมา
   “ไปได้แล้ว”

   ไม่มีใครอยากอยู่กับเฮียนานนักหรอกครับ....
   รังเฮียใหญ่คือตึกแถวดูคล้ายบริษัท  แต่เฮียอู๋นั้นไซร้คือแหล่งที่คู่ควรกับคำว่า ‘รังโจร’ อย่างแท้จริง  ในชุมชนแออัดลึกเข้าไปในซอยตรงข้ามคอมมูนิตี้มอลล์เป็นที่ตั้งของโกดังเก็บสินค้าที่ไร้วี่แววสินค้า  ด้านในดัดแปลงให้เป็นที่ซ่องสุมของลูกน้อง  มีโต๊ะสนุกเกอร์เด่นหราอยู่ตรงกลางห้าตัว  ลึกเข้าไปหลังฉากกระจกด้านในสุดคือโต๊ะของเฮียอู๋
   บอกตามตรงว่าเรนไม่ถูกโรคกับที่อโคจรแบบนี้เท่าไหร่  เหม็นน้ำหอมผู้หญิง  บุหรี่  กลิ่นตีนชายฉกรรจ์...

แต่อะไรก็ไม่เท่าเหม็นขี้หน้า....

   ชิ้งงงง...
   จังหวะที่สาวเท้าออกมาจากห้องกระจกดวงตาดุจจิ้งจอกสบประสานเข้ากับมนุษย์บอดี้การ์ดที่จ้องมาทางนี้เช่นกัน  อดีตเพื่อนมัธยมหอกหักหน้าหงิกงอเหมือนกลืนเข็มพันเล่ม
   หึ.... นเรนทร์แสยะยิ้ม  อยากเยาะเย้ยให้มากกว่านี้ แต่อยู่ถิ่นเขาจะเปรี้ยวตีนมากไม่ได้  มันแกล้งเดินเข้าไปใกล้สะบัดปลายผมสิบห้าเซนฯ เฉียดจมูกไอ้กิจไปนิดเดียว  เห็นหางตาแว้บ ๆ ว่าไอ้กิจกำหมัดแน่นก็ยิ่งสาแก่ใจ แต่ก่อนอื่นรีบออกจากถิ่นมันดีกว่า
   แสร้งตีหน้านิ่งแต่เท้าก้าวฉับ ๆ เหมือนไปไล่ควาย  อยู่ต่อให้โง่สิ!  เงินก็คืนครบ  กวนตีนส่งท้ายก็เรียบร้อย  เขาไม่มีอะไรติดค้างที่นี่อีกแล้ว  วินาทีที่ผลักประตูออกไปเหมือนได้สยายปีกสู่ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่  เรนแหงนหน้าขึ้นให้แดดแยงตาก่อนจะทนไม่ไหวต้องก้มเดินอย่างคนปกติ
   เมื่อวานนเรนทร์เพิ่งได้รับเช็คจากสรวงสวรรค์โดยเทวดา  พี่ลิตสร้างความรู้สึกเหมือนเดินเข้าสีลมตอนสงกรานต์อีกครั้งด้วยการหยอกล้อน้องชายด้วยปลายนิ้วก่อนจากกัน  เรนไม่รู้ว่าเป้าเขามีดีอะไรนักหนา แต่ถ้าได้เงินมาก็ช่างมันเถอะ  เกือบหลุดปากว่าถ้าพี่ไม่เอาหมื่นห้าผมให้ขยำเลยอ๊ะ!
   เขาไปรับเช็คคนเดียวเพราะเฮียแสงติดนัดลูกค้า  ไม่รู้ว่าเจ้าตัวมาเห็นจะด่าอะไรอีกไหม  ชอบยุ่งกับรสนิยมคนอื่นเสียจริง  พี่ลิตแกอยากจะซื้อใครกินมันก็เรื่องของแก  อีกอย่างช่างไม่ดีตรงไหนเล่า!  มีทั้งกล้ามเนื้อและกลิ่นกายแบบชายฉกรรจ์เชียวนะ
   ถึงจะคิดแบบนั้นแต่เรนก็ไม่ได้ตอบตกลงเรื่องรายได้เสริม  งานสบาย  ไม่ต้องใช้อินเตอร์เน็ตของพี่ลิตหรอก  เขาไม่จนตรอกถึงขั้นต้องทำอะไรแบบนั้น  เงินน่ะหาด้วยวิธีที่สบายใจดีกว่า

   สองขาก้าวผ่านรั้วสังกะสี  เดินทอดน่องในชุมชนแออัดราวกับสวนดอกไม้  นเรนทร์รู้สึกเหมือนมีชีวิตใหม่  เขารู้ดีว่าพ่อล้มเหลวในการเก็บเงินจนเจ๊งไม่รู้กี่โปรเจกต์  ตัวเขาเองก็นิสัยไม่ต่างกัน  กระดูกเปราะยอมคนง่ายโดนหลอกไปทำงานงก ๆ ทั้งที่เบิกไม่ได้สักงวด
   แต่พอได้รับคำแนะนำจากแสงก็เริ่มดีขึ้น  อย่างน้อยก็ปิดหนี้เฮียอู๋ได้เรียบร้อย  ตอนนี้เหลือเฮียใหญ่แค่คนเดียวแล้ว  หวังว่าจะไม่มีใครโผล่เข้ามาอีก  เท่าที่รู้มาพ่อน่าจะยืมมาเท่านี้นะ....
   เงาจากร่มไม้ขยับไหวตอนที่ศีรษะไปโดนใส่  เรนก้มหัวลงเล็กน้อยตอนที่ลอดผ่านช่องว่างระหว่างรั้ว  ด้านหน้าคือถนนใหญ่ที่มีคอมมูนิตี้มอลล์อยู่ตรงข้าม  สารภาพว่าคิดถึงมันอยู่หน่อย ๆ  จากนี้ไปก็ผ่านแถวนี้ได้แล้วสินะ  ไอ้กิจคงแค้นใจน่าดูที่หาเรื่องกระทืบเขาไม่ได้....


การก้าวหยุดชะงัก....

นั่นสินะ...  ต่อจากนี้ก็ไม่มีความจำเป็นต้องหนีอะไรแล้วนี่นา...


......................................................
.....................................
.....................
........


   ฟืด...

   ซิปถูกรูดไปจรดปลายอีกด้านหนึ่งเป็นอันปิดกระเป๋าสัมภาระเรียบร้อย  นเรนทร์เอาข้าวของมาไม่มากจึงใช้เวลาเก็บกระเป๋าแค่สิบนาทีเท่านั้น  ร่างสูงหยัดตัวขึ้นทำท่าจะยกกระเป๋าพาดบ่า  ทว่าเสียงทุ้มต่ำจากใครอีกคนทำเอาต้องชะงักไป

   “มากินข้าวเย็นก่อนสิ” แสงนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว  เอ่ยบอกโดยไม่ปรายตามอง “ไหน ๆ ก็ทำไว้เยอะแล้ว”
   “คร้าบ~”
   
   เรนวางกระเป๋าลงอย่างว่าง่ายแล้วก้าวไปยังโต๊ะอาหาร  ไม่ลืมที่จะคว้าจานของตัวเองติดมือมาด้วย  เมนูเย็นนี้คือข้าวผัดปลากระป๋อง  ทำง่ายและเก็บไว้อุ่นกินได้นาน  เขาใช้ทัพพีตักข้าวสีอมส้มพูน ๆ ในชามกลาง
   “ว้าว  น่ากินจังเลย” ว่าแล้วก็ก้มลงไปสูดกลิ่น  ทำหน้าเหมือนโฆษณาน้ำยาปรับผ้านุ่ม “ยังไม่ทันชิมก็รู้แล้วว่าอร่อย  ฝีมือเชฟที่ไหนเนี่ย”
   “ชมตัวเองก็ได้เรอะ”
   “ผมชมเผื่อเฮียไง” ตาลุงที่แดกจนหมดจานแต่ไม่พูดว่าอร่อยสักคำจะไปหวังคำชมได้ไง  เอาน่า ๆ สีหน้าตอนกินก็มีความสุขอยู่  ไม่หงิกเป็นตะขอเหมือนยามปกติก็แล้วกัน

   ช้อนสแตนเลสถูกยัดเข้าปาก  รสชาติพอไปวัดไปวาได้อยู่  ใส่ปลากระป๋องที่ปรุงรสมาแล้วถ้าไม่อร่อยก็เกินไป  ชายหนุ่มละเลียดมันช้า ๆ ราวกับอาหารชั้นเยี่ยม  ซึมซับบรรยากาศทุกอย่าง  แสงจากโคมไฟ  ผิวมันวาวของโต๊ะ  ความนุ่มสบายของเก้าอี้
   เพราะเขาคงไม่ได้สัมผัสอีกแล้ว…
   
   ไม่กี่เดือนแท้ ๆ แต่พอจะจากกลับใจหายชอบกล  คงเป็นธรรมดาของมนุษย์ล่ะมั้ง  เหมือนเวลาย้ายบ้านยังมองร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำอย่างอาลัยอาวรณ์  เผลอแป๊บ ๆ ก็คงลืมได้เองแหละ

   “แก....” เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลิน ๆ พอถูกเรียกขึ้นมาเรนถึงกับชะงักไปเล็กน้อย  เขาช้อนตาขึ้นมองชายที่อยู่อีกฝั่งของโต๊ะ “มีของแค่นั้นเหรอ?”
   “ไม่ได้เอาอะไรมาเยอะนี่นา”
   “เหรอ”
   “อ๊ะ! เกือบลืมแล้ว” คู่สนทนาเบิกตาโพลงขณะที่มือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง  เกี่ยววัตถุบางอย่างขึ้นมาวางบนโต๊ะ “คืนกุญแจสำรองครับ”
   “อื้อ” แสงตอบแค่นั้นก่อนจะเบนสายตาลงในจานข้าวตัวเอง “ไม่ได้แอบไปปั๊มแล้วกลับมาดักปล้นฉันใช่ไหม”
   “ตอนแรกก็ไม่คิด แต่พอเฮียทักแล้วก็น่าลองเหมือนกันนะ”
   “ไม่มีสมองคิดเองหรือไง”
   “ฮ่า ๆ ๆ”

   แสงขี้คร้านจะบ่นเรื่องมารยาท  สอนลิงยังง่ายกว่าไอ้เรนเลย  เขาส่ายหัวเอือมระอา  บรรยากาศครึกครื้นบนโต๊ะอาหารเริ่มกลับมาอีกครั้งด้วยเสียงหัวเราะโง่ ๆ ที่เขาอยากได้ยิน
   ในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึง  วันที่ไอ้เรนปิดหนี้เฮียอู๋แล้วไสหัวออกจากห้องได้สักที  ถ้าไม่ได้รับคำแนะนำจากเขาไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้กลับหรือเปล่า  ทั้งที่เป็นเรื่องน่ายินดีแต่แสงกลับวูบโหวงในอก...
   อา....บ้าบอชะมัด

   “งานเป็นไงบ้างล่ะ”
   “หา!?” คนฟังเลิกคิ้ว “เฮียถามเรื่องงานผมเนี่ยนะ?”
   “แล้วจะทำไม!” แสงเสียงดังเข้าสู้  ดูเป็นตาแก่ฉุนเฉียวเอาไม้เท้าไล่ฟาดหมาเข้าไปทุกที
   “อ๊ะ ๆ ถามมา ๆ”
   นเรนทร์หรี่ตามองแสง  ทนายผู้เหี้ยมโหดกลับมีความกังวลฉายในแววตาก่อนที่มันจะหลบวูบ “ก็อย่างเช่นงานที่ไหนใกล้เสร็จแล้วบ้าง  ไม่ใช่อะไรนะ....ฉันอยากรู้ว่าแกจะมีเงินไปหยอดคืนเฮียใหญ่เมื่อไหร่”
   “ผมเอาที่เหลือจากเฮียอู๋ไปส่งดอกแล้วน่า  เจอเจ๊แว่นที่บ่นเยอะ ๆ ด้วย”
   “อ้อ...หมอนน่ะเหรอ”
   “นั่นแหละ ๆ” เรนดีดนิ้ว “เชิ่ดหน้าดูเลยน้า  ขู่ผมทุกห้านาทีเลย แต่พอดีว่าหน้าด้านเลยทำอะไรไม่ได้ ฮ่า ๆ ๆ”

   ไม่ใช่สิ...แสงไม่ได้อยากรู้เรื่องนั้น

   “แล้วเอ่อ...” หนุ่มใหญ่พยายามต่อความอย่างเป็นธรรมชาติ “ตอนนี้ทำงานกี่ไซต์?”
   เรนยกนิ้วขึ้นนับ “สอง”
   “ถ้าแค่นั้นก็ไม่ต้องยกนิ้วนับก็ได้” แสงพ่นลมหายใจพร้อมกับยิงคำถามอ้อมโลกต่อไป “สองนี่มีที่ไหนบ้าง  แล้วใกล้เสร็จหรือยัง”
   “ก็มีที่....” พอกลีบสมองทำงานเรนก็เกิดเบิกเนตรขึ้นมา  จริงด้วย! คำถามของเฮียมันแฝงบางอย่าง  ไม่รู้จะอ้อมโลกไปทำไมก็แค่...
“เฮียจะถามว่าผมจะออกไซต์ที่นี่เมื่อไหร่อะเหรอ?”
   “........”
   เงียบแปลว่าใช่เลยนี่หว่า “เก็บงานจะเสร็จแล้ว  ไม่เกินอาทิตย์นี้ก็เรียบร้อย  เตรียมเจอเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ได้เลย”
   แสงพยักหน้า  กวาดข้าวคำสุดท้ายเข้าปากแล้วดื่มน้ำตามไป  นเรนทร์กินเสร็จก่อนอยู่แล้วจึงได้จังหวะเก็บจานพอดี  ชายหนุ่มรวบอุปกรณ์ทุกอย่างเดินตรงไปยังซิงค์
   ความเงียบโรยตัวขึ้นอีกครั้ง  ต่างฝ่ายต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง  แสงมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายไม่วางตาราวกับจะเก็บทุกรายละเอียดของภาพนั้น
   ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกันอีกนี่นา  ยังไงเขาก็ต้องไปตามทวงหนี้มันอยู่  ไว้ตอนนั้นค่อยคุยกันใหม่ก็ได้  อาจจะมีช่องว่างที่กว้างขึ้นสักหน่อย
   ไม่ได้เจอกันทุกวัน  ไม่ได้กินข้าว  พูดคุยหรือด่าทอเป็นกิจวัตรอีกแล้ว  ยอมรับว่าวูบโหวงในอกไม่น้อย แต่พวกเขาย่อมมีทางของตัวเอง  แสงภาวนาจากก้นบึ้งของหัวใจให้ไอ้เด็กซ่งมีชีวิตที่ดี  ไม่โดนกระทืบตายที่ไหน...
   แต่คนอย่างมันเนี่ยนะจะเอาตัวรอดได้?  หัวช้า  บ้าบิ่น  ชอบทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง  แล้วแบบนี้จะไม่ให้เป็นห่วงได้ไง

   “เรน”
   “เฮีย...”
   พอเงียบก็เงียบ  บทจะพูดดันชนกันเสียอย่างนั้น  แสงใช้จังหวะที่คู่ต่อสู้ยังวิงเวียนศีรษะโยนหมัดเข้าใส่ “แกพูดก่อน”
   “เอ่อ..ผมเหรอ” เรนหันมาชี้หน้าตัวเอง “ไม่ตามอาวุโสเหรอ”
   “เชื่อฟังผู้ใหญ่ก็ถือว่าตามอาวุโสแล้ว”
   ที่เฮียพูดมาก็มีเหตุผล  เมื่อเถียงไม่ออกนเรนทร์ก็ก้มหน้าทำตาม  ชายหนุ่มหันกลับมาเช็ดมือไม้ลงกับขากางเกงก่อนจะประนมขึ้นที่อก  ก้มหัวลง

   “ขอบคุณครับ!”
   “......”
   “สำหรับทุกอย่าง  ถ้าไม่มีเฮียผมคงไม่มีปัญญาปิดหนี้แน่ ๆ”
   “หลังจากนี้ก็ช่วยฉลาดขึ้นแล้วกัน” ผู้ใหญ่ว่าอย่างนั้น “แล้วก็เลิกไหว้ได้แล้ว”
   “มันดูแก่ไปใช่ไหมเฮีย” ชายหนุ่มเอามือลงอย่างว่าง่าย “ตอนแรกว่าจะซื้อพวงมาลัยมากราบเท้าแล้วเชียว  ดีนะนึกขึ้นได้ว่าเฮียไม่ชอบพิธีรีตอง”
   “นี่แกเคารพฉันจริง ๆ ใช่ไหม” ปลายนิ้วถูกยกมาคลึงข้างขมับ  ไม่ไหว...เซลล์สมองจะตายเพราะเสียงไอ้เรนแล้ว
   “ที่สุดอะ” จะมีใครฉลาด  เหี้ยมโหด และน่ารักได้เท่าเฮียแสงเล่า “แล้วเฮียมีอะไรจะบอกผมเหรอ?”

   คนแก่กว่าสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ  เบือนหน้าไปอีกทางพลางเคาะปลายนิ้วราวกับสิ่งที่พูดไม่ใช่เรื่องสำคัญ..


“รีบคืนเงินเฮียใหญ่นะ”

ถึงตอนนั้นแกจะได้มีชีวิตที่ดี


   คนแซ่ซ่งยิ้มรับ  แม้มันจะไม่ใช่การรั้งหรือคำอวยพรดั่งที่หวัง...

   “ครับผม”

……………………………………
………………………..
……………
…….
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 21 30/04/60] p.17
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 14-05-2017 15:19:39


   “ประตูโรงงานปิดแล้วโว้ย!”
   “โอ๊ย!  ร่างจะแหลกแล้วลุง”
   “สักทีอะ  เก็บจนไม่รู้จะเก็บยังไงแล้ว”

   เสียงโหวกเหวกโวยวายดังลั่นชั้น 12 ลำบากลุงบุญต้องส่งเสียงจุ๊ ๆ ห้ามปรามลูกน้อง  เดี๋ยวก็โดนคนโทรไปฟ้องนิติฯ กันพอดี  ชายแก่โบกมือไล่บรรดาช่างที่มายืนรวมกันตัวเหม็นหึ่ง
   “มัวแต่พูดอยู่นั่นแหละ  ไปเก็บของสิวะ” ลุงบุญตบมือไล่ “เดี๋ยวปั๊ดให้เก็บเพิ่มเลยนี่”
   คำสั่งคนจ่ายเงินถือเป็นอาญาสิทธิ์  เหล่าชายช่างรีบแยกย้ายไปเก็บอุปกรณ์กันมุมใครมุมมัน  นเรนทร์คว้าปืนยิงตะปูที่ใกล้มือยัดลงกล่องอย่างรวดเร็ว  ทำงานเหมือนคนอื่นเขาแท้ ๆ แต่ลุงบุญดันพุ่งตรงเข้ามาหา  ไอ้เด็กซ่งกลืนน้ำลายเอื้อก  วันนี้ไม่ได้แอบงีบหลับเลยนะ

   “ไอ้เรน” มือเหี่ยวย่นวางทาบบนบ่า “ได้ข่าวว่าปิดเฮียอู๋ได้แล้วเหรอ”
   “โห....ข่าวไวเชียว”
   “แกไปเอาเงินมาจากไหน” ลุงบุญตบเพี๊ยะ ๆ “ไม่ได้ไปขายยงขายยาอะไรใช่ไหมวะ  เฮ้ย! ถึงฉันจะละเลยแกแต่ยังไงไอ้รงค์มันก็ฝากฝังไว้นะโว้ย  ถ้ามันรู้แกไปขายยา...”
   “ยู้ดดดดดด” เด็กหัวทองยกมือห้าม “เลอะเทอะไปใหญ่แล้วลู้ง!”
   “บ๊ะ! ก็อยู่ ๆ เอ็งหนีหนี้หัวซุกหัวซุนบ้านช่องไม่กลับ  โผล่มาอีกทีเอาเงินมาจากไหน”
   “ตัวเองไม่ให้เขาอยู่บ้านด้วยแท้ ๆ ยังจะมาจับผิดอีก” มันน่าน้อยใจไหมล่ะ
   “พูดเหมือนแกจะทนตอนฉันทะเลาะกับเมียได้” ในฐานะหัวหน้าครอบครัวขอสาบานว่าไม่มีใครทนแสนยานุภาพเมียตัวเองตอนเกรี้ยวกราดได้แน่นอน “หรือว่าแกไปขายอวัยวะมา”
   “เว่อร์แล้วลุง” นเรนทร์หลุดขำกับจินตนาการคนแก่ “ผมแค่เก็บเงินงวดสุดท้ายได้”
   “อ๋อ  เงินสมัยไอ้รงค์อยู่น่ะเหรอ”
   “ครับ  ได้รับความเมตตามาพอดี”
   “งั้นก็แล้วไป” บุญถอนหายใจโล่งอก “เอ้า! นั่งเฉย ๆ ทำไม  เก็บของสิวะ  เดี๋ยวก็ตัดเงินหรอก”

   วัยทองหรือไงเนี่ย....
   เรนงึมงำ  มาชวนเขาคุยแล้วก็ขู่ตัดเงินเนี่ยนะ  ฮอร์โมนเปลี่ยนเหรอลุง!  แต่ก็รู้ว่าแกขู่ไปอย่างนั้นแหละ  แหม...ทำเป็นพูดนู่นพูดนี่ใครจะดูไม่ออกว่าลุงมีความสุขแฮปปี้ดี๊ด๊ากว่าใครในสามโลก
   เจ๊จวงพอใจกับงานสักที  หลังจากเก็บจนเรียบกริ๊บรอยถลอกบนเฟอร์นิเจอร์ย้ายมาอยู่บนหน้าช่างแทน  ต่อจากนี้คือวิถีแห่งการทวงงวดสุดท้าย ซึ่งเป็นภาระของลุงบุญแต่เพียงผู้เดียว เพราะยังไงค่าแรงช่างก็ต้องได้วันนี้ตามที่ตกลงกันไว้
   พี่ ๆ หิ้วกล่องอุปกรณ์คนละใบสองใบเดินนำไปบนทางเดิน  บัดนี้กระดาษลังที่คลุมไว้ถูกรื้อออกมีแม่บ้านมาทำความสะอาดจนเอี่ยมอ่องสวยงาม  เห็นว่าจะมาปูพรมวันพรุ่งนี้  จากนี้ก็เป็นหน้าที่ของฝ่ายขายแล้ว
   เสียงเหล็กกระทบกันประสานกับการพูดคุย  เรนชอบบรรยากาศหลังเลิกงานแบบนี้  พี่ ๆ ลุง ๆ ดูผ่อนคลายสบายใจ  พอคิดว่าจะกลับไปกินข้าวกับครอบครัวก็มีรอยยิ้มประดับใบหน้าทั้งนั้น  เรนว่ามันมีพลังงานด้านบวกดีถึงตัวเขาเองจะต้องกลับไปกินข้าวคนเดียวแล้วก็เถอะ...
   ภาพบานประตูห้อง 1206 ผ่านสายตาไปช้า ๆ  เรนมองตามอย่างอาลัยอาวรณ์  อกซ้ายบีบเข้าหากันนิดหน่อยเมื่อคิดว่านี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เห็นมัน
   ไม่รู้ว่าคนข้างในกำลังทำอะไรอยู่  นอนกลางวัน  ดูทีวี  ไม่สิ...หรือว่าออกไปหาลูกค้าตอนที่เรนไม่รู้ตัวกันนะ  จะอย่างไหนก็ไม่ใช่ธุระอีกแล้ว  สายสัมพันธ์ของพวกเขาช่างเปราะบาง  หากคืนเงินเฮียใหญ่ได้แล้วคงไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีก...

   “ไอ้เรน!  ชักช้า  เดี๋ยวปั๊ดทิ้งเลยนี่!”
   “ไปเดี๋ยวนี้แหละพี่”
   คนผิวแทนวิ่งดุ๊ก ๆ เข้าไปในตัวลิฟต์  กลิ่นเหงื่อผสมตีนคลุ้งจนเผลอกลั้นหายใจ  เริ่มเข้าใจเฮียแสงเวลาชอบไล่ไปเดินไกล ๆ แล้วล่ะ  เรนชะเง้อมองบานประตูเป็นครั้งสุดท้ายจวบจนลิฟต์ปิดสนิทและทะยานลงสู่เบื้องล่าง

   จากที่คิดว่าจะแยกย้ายไปกินข้าวกับครอบครัว แต่ลุงบุญดันหน้าใหญ่เปิดขวดเลี้ยงข้าวลูกน้อง  เอาเสื่อมาปูตรงลานบ้านไล่หลานวิ่งไปซื้อน้ำแข็งกับเบียร์มาเป็นลัง  ป๋าขนาดนี้ลูกน้องจะไปไหนรอดเล่า
   บ้านลุงบุญอยู่ละแวกเดียวกับนเรนทร์  เดินแค่สิบนาทีก็ไปมาหาสู่กันได้  ลักษณะเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวมุงสังกะสีอีกฝั่งเปิดเป็นร้านของชำธุรกิจของเมียแก  ส่วนฝั่งที่บรรดาช่างนั่งอยู่เป็นโรงไม้ขนาดกลาง  พื้นเป็นหินขัดมันยกระดับ  มีเสาเป็นต้น ๆ เปิดโล่งให้ลมโกรก  ใช้สำหรับขึ้นแบบในเบื้องต้นเพื่อนำไปประกอบที่หน้างาน

   “วันนี้ไม่หมดไม่เลิกนะโว้ย” ถังชูมือเย้ว ๆ โบกแก้วกลางอากาศ  น่ากลัวว่าจะกระเด็นไปโดนหัวใครเข้า
   “เบาหน่อยไอ้ถัง” ลุงปราม  สีหน้าบอกว่า ‘ในแก้วมึงนี่เงินกูทั้งนั้น’
   “โธ่ลุง!  ผมหมายถึงน้ำใจของลุงมันล้ำค่า  เราถึงต้องดื่มเข้าไปและซาบซึ้งในบุญคุณไงคร้าบ”
   “เออ!  พูดดี  เอาเนื้อเค็มไปกิน”

   ว่าแล้วลุงก็ไถจานเนื้อเค็มไปให้  ไอ้ถังยกมือไหว้เรียกตีนจากเพื่อนร่วมงานได้เป็นอย่างดี  ข้อหาประจบเจ้านายเกินหน้าเกินตา  ทว่าเจ้าของเก้าอี้ลูกรักที่แท้จริงกลับนั่งเหม่อลอยถือแก้วเบียร์ที่จิบไปได้นิดเดียว
   ใช่แล้ว  นเรนทร์เนี่ยแหละลูกรักตัวจริงของลุงบุญ  นอกจากเป็นลูกชายเพื่อนแล้วเขายังจัดมันอยู่ในลำดับช่างฝีมือที่มีสมอง  เรียนสูงกว่า  สั่งอะไรได้อย่างนั้น  พูดไปจะหาว่าดูถูกคน แต่การศึกษามันสำคัญจริง ๆ  เคยสั่งลูกน้องแก้สีเก้าอี้ตัวเดียว  กลับมาอีกทีมันแก้ให้ยันโต๊ะ  แน่นอนว่าเหตุการณ์นี้ไม่มีทางเกิดขึ้นกับไอ้เรนแน่นอน
   ชายแก่ปรายตามองมันเล็กน้อย  เห็นไอ้ถังถลาเข้าไปนั่งข้าง ๆ

   “วันนี้มาได้ด้วย  เมียไม่ด่าเหรอ”
   เรนหัวเราะหึ “เลิกกันแล้ว” เลิกทั้งที่ยังไม่ได้คบกันด้วย  เก่งปะล่ะ?
   “อะไรว้า~” คุณพี่ถังไม่ยอมแพ้  ถองสีข้างแซว “มึงไม่ใช่คนเจ้าชู้สักหน่อยนี่เรน  ไปทำอะไรให้เมียแก่โกรธเล่า”
   “ไม่ได้ทำอะไร” เรนเกือบหลุดขำกับคำว่า ‘เมียแก่’  ถ้าเฮียรู้เข้าคงนั่งรถมาตบกบาลแยก “มันก็รักข้างเดียวแต่แรกนั่นแหละ”
   “นี่มึงโดนสาวแก่หลอกเหรอ!” รุ่นพี่ตาโต  มโนภาพสาวทรงโตหุ่นสะบึ้มที่หลอกกินตับเด็กผู้ชายไร้เดียวสา “แม่เจ้าโว้ย!”
   “หยุดคิดเลยพี่  มันไม่ใช่แบบนั้น” เห็นสีหน้าแล้วรู้เลยว่ามันมโนไปไกลมาก “ก็แค่...เฮ้อ~”
   “โถ...น้องรัก” ผัวะ!  มือสากเป็นกระดาษทรายตบเข้ากลางหลังเล่นเอาไอ้เรนแทบกระดูกเคลื่อน “มา ๆ ไม่ต้องพูดต้องจา  ลูกผู้ชายเขาปลอบกันด้วยแก้ว  เอ้า! ดื่ม ๆ”

   เห็นแก่ของฟรีเรนเลยขอรับไมตรีเลยแล้วกัน  ไม่ได้ดวดเหล้ากับพี่ ๆ นานแล้วเหมือนกัน  เขานั่งอยู่ข้างยากันยุงแบบขดที่ปล่อยควันรมหัว  พี่ถังกระตือรือร้นให้ดื่มตลอดเวลา  คงกลัวน้องเศร้าล่ะมั้ง  บางทีพี่มันก็มีมุมเหมือนมนุษย์ปกติเหมือนกันนะเนี่ย
   วงเหล้าแยกย้ายตอนสามทุ่มเพราะป้าปิดร้านแล้ว  แกบ่นว่าเสียงดังจนหลานนอนไม่หลับเดี๋ยวตื่นไปโรงเรียนไม่ไหว แต่เรนรู้อยู่แก่ใจว่าแกกลัวจะเปิดเบียร์เพิ่ม  ก็นะ...ของซื้อของขายนี่นา
   นเรนทร์บอกลาทุกคนแล้วมุ่งตรงกลับบ้านตัวเอง  อาคารสีเขียวสะเหล่อ ๆ ปรากฏเด่นชัด  เฉียดเข้าไปใกล้รั้วสักหน่อยแคทเธอรีนก็โผล่เข้ามาเห่า แต่พอเห็นว่าเป็นใครก็เปลี่ยนท่าทีกระดิกหางส่งเสียงงี๊ด ๆ

   “ไง สาวน้อย  คิดถึงเหรอ” เรนถือวิสาสะเอื้อมมือเข้าไปในซี่รั้ว  ลูบขนเกรียนอย่ามันมือ “อย่าเสียงดังสิเดี๋ยวก็ตื่นกันทั้งบ้านพอดี”
   “งี๊ด ๆ”
   “ชู่ว~” เรนเป่าปาก “กินแล้วก็นอนซะนะ”
   เขาล้วงเนื้อเค็มที่ลุงบุญห่อให้ออกมาหนึ่งชิ้น  ยัดมันใส่ปากตบคางเจ้าหมาสองสามทีแล้วเดินขึ้นบันไดไป  พอต้องไต่ขึ้นที่แคบแล้วรู้ตัวเลยว่ากรึ่มใช่ย่อย  เล่นกระดกไปตั้งหลายแก้วไม่รู้รวมกันเป็นกี่ขวด  มือคว้าราวจับแน่นขึ้นแล้วก้าวไปช้า ๆ ทีละขั้น
   ในที่สุดเรนก็เข้ามาในห้องได้สำเร็จ  อยากจะทิ้งตัวนอนมันทั้งอย่างนั้นเหมือนกัน แต่กลิ่นเหงื่อบนเสื้อมันยากจะทานทน  ไหนจะเนื้อตัวเหนียวเหนอะ  ให้หลับก็ไม่สบายตัวหรอก
   เขาใช้เวลาไม่กี่นาทีชำระร่างกายจนเรียบร้อยเดินตัวหอมฉุยออกมา  เรนกลับมาอยู่ห้องได้สามวันแล้ว  ยังไม่มีเวลาทำความสะอาดเลย  ฝุ่นจับตามโต๊ะตู้เฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ตัวเป็นที่เรียบร้อย  ไว้วันไหนมีแรงค่อยกลับมาเป็นพ่อบ้านแล้วกัน

   ตุบ...
   ร่างอ่อนปวกเปียกหล่นตุบบนฟูกอย่างหมดแรง  ล้างหน้าเมื่อครู่ทำให้สร่างเมาไปแล้วก็จริง แต่พอสมองเริ่มทำงานได้มันก็ทำเรื่องไม่เข้าท่าอย่างการคิดถึงเฮียแสงอีกแล้ว  รู้อย่างนี้ไม่อาบน้ำก็ดีสิ...
   เคยเห็นหน้ากันบ่อยยิ่งกว่าโฆษณากระทะโคเรียคิงพอไม่เจอกันแค่สามวันมันโหวงได้ขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย  นอนด้วยกันทุกคืนแต่ดันไม่ได้ทำอะไร มาตอนนี้ก็นึกเสียดายรู้งี้ยั่วยวนเฮียซะบ้างก็ดี  เอาแบบเปิดมา....ผ่าง! มีเด็กหนุ่มแก้ผ้านอนบนเตียงงี้  ต้องมีหวั่นไหวหน้ามืดกันบ้างล่ะวะ
   หรืออาจจะไม่....โดนไล่ไปใส่เสื้อผ้าเหมือนอย่างเคย...

   ทางนั้นไม่ได้คิดเหมือนกันหรอก  เฮียอยากให้รีบคืนเงินจะได้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก  นั่นสินะ...ถึงยังไงเขาก็เป็นตัวเองอันตรายที่มีคลิปเป็นระเบิดในมือ
   ดวงตาเหมือนจิ้งจอกเหลือบมองอุปกรณ์สื่อสาร  ไม่รู้อะไรดลใจให้นเรนทร์หยิบมันขึ้นมา  กดเปิดหาแฟ้มวีดีโอที่บันทึกไว้  ในโฟลเดอร์นั้นมีคลิปเพียงตัวเดียว แต่ความยาวหลายนาที  ชั่วขณะที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลเรนเลือกที่จะเปิดมันขึ้นมา
   ภาพเตียงในโรงแรมเด่นหลาขึ้นกลางจอ  กล้องถูกวางไว้ตรงมุมขวาของหัวเตียง  ค้างนิ่งอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ก่อนเสียงแรกจะโพล่งเข้ามา...

   ‘เฮียอย่าทำอะไรผมเลยนะครับ!’
   ไฟในห้องสว่างจ้าหลังสิ้นประโยคนั้น  ร่างของชายทั้งสองถลาเข้ามาในห้องโรมรันพันตูต่อบทกันวุ่นวาย  เฮียแสงในคลิปอย่างกับกระทิงตกมันแหนะ  สมแล้วที่เป็นมาเฟีย

‘หึ  คิดจะขัดขืนเหรอ?’
พรืด...  นเรนทร์ถึงกับหลุดขำพรวดน้ำลายกระเด็นติดจอจนต้องรีบเช็ดออก  อา...ไม่ไหว ๆ ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังกับเรื่องเซ็กซ์ขนาดนั้น  ไม่สิ...เป็นคนจริงจังกับทุกเรื่องเลยน้า~
จากที่อยู่ไกล ๆ ทั้งสองร่างก็พากันขึ้นเตียง  มุมกล้องทำให้เห็นใบหน้าของคนที่อยู่ด้านบนอย่างชัดเจน  ดวงตาดุดัน  ใบหน้าเขม็งเกรียว  เส้นผมสีดำที่ลู่ลงข้างแก้ม  ทุกองค์ประกอบรวมกันออกมาเป็นคำว่า ‘เซ็กซี่’ อย่างไม่ต้องสงสัย
   ตัวเขาในคลิปถูกจูบ  ส่งเสียงครางหนวกหูเหมือนคนควบคุมตัวเองไม่ได้  ฝีมือบนเตียงของแสงยากจะรับมือสำหรับพวกไก่อ่อน  เขาถีบหัวเฮียเข้าไปทีหนึ่งตามบทขัดขืนนิด ๆ  ทางนั้นขมวดคิ้วจนเป็นรอยบุ๋มก่อนจะจับขากางออกแทรกกายเข้ามากระแทกกระทั้น

ทำหน้าแบบนั้นเองเหรอ…
นเรนทร์หายใจติดขัดเมื่อเห็นใบหน้าพระเอกหนังโป๊ชัด ๆ  ผิวขาวแดงซ่านเพราะอารมณ์วาบหวิว  เขาถูกจับนอนคว่ำเพราะดันไปหนีบคอเฮียเข้า  พอเปลี่ยนท่าเลยพลอยได้เห็นหน้าตัวเองไปด้วย  เขานี่ก็ลามกใช่ย่อยเหมือนกันนะเนี่ย  เพิ่งเคยลองข้างหลังแท้ ๆ ดันมีความสุขเสียเต็มประดา

   แย่แล้วล่ะ...คลิปทุเรศขนาดนั้นดันมีอารมณ์ขึ้นมาซะได้

   กางเกงนอนเนื้อนิ่มถูกบางอย่างรั้งขึ้น  ความตึงเครียดใต้นั้นทำให้เรนเลือกที่จะวางมือถือ  เปลี่ยนมาเกี่ยวขอบกางเกงลงแทน  ส่วนนั้นดีดผึงสู้มือทันทีราวกับโหยหาสัมผัสหยาบโลนมานาน
   “อ๊า...” เรนครางอือตอนที่กอบกุมส่วนกลางลำตัวของตน  ออกแรงขยับขึ้นลงช้า ๆ ก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นตามเสียงครางในคลิป
   ชายหนุ่มหลับตาลง  จินตนาการถึงฝ่ามือหยาบกร้านที่เคยรูดรั้งให้  ในความมืดนั้นใบหน้าของแสงยังเด่นชัด  เส้นผมสีดำที่ปรกลงข้างแก้ม  กลิ่นเหงื่อ  รอยกัดบิดเบี้ยวตรงใบหู
   “อื้อ..อา” เด็กแซ่ซ่งครางไม่ได้ศัพท์  ใช้นิ้วโป้งบดขยี้ตรงส่วนปลายอย่างที่เฮียเคยทำให้  รู้สึกดีจนแทบบ้า  หัวสมองเริ่มจินตนาการถึงเสียงเรียก

   เรน....

   ทุ้มต่ำ  แข็งกร้าว  ทว่าอ่อนโยน  เรนเงี่ยหูอีกครั้งราวกับรอฟังเสียงนั้นอีก  เขาได้ยินมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัว  ประสานกับเสียงครางจากคลิป  ช่างเป็นเพลงบรรเลงที่คาวโลกีย์เสียจริง
   ผิวสีน้ำตาลชื้นเหงื่ออีกครั้ง  เส้นผมสีทองพลอยเปียกตามไปด้วย  นเรนทร์ขดตัว  ขยับใบหน้าเข้าหามือถือหมายจะฟังชัด ๆ  ลมหายใจติดขัดเมื่อแสงในคลิปครางเสียงดังขึ้นเพราะใกล้จะถึงฝั่งฝัน
   “อ๊า! เฮีย...เฮียแสง...” เสียงเสียดสีของฝ่ามือกับส่วนนั้นดังขึ้นทุกที  เร็วขึ้น...เร็วขึ้น...
   ของเหลวสีขาวถูกฉีดออกมาเลอะหน้าท้องและฟูกนอน  นเรนทร์หมดเรี่ยวแรงซบใบหน้าลงกับเบาะ  ปรับลมหายใจให้เป็นปกติ  เสียงครางจากมือถือยังดังก้องไปทั้งห้อง และก่อนที่จะมีอารมณ์อีกครั้งเขารีบเช็ดมือกับกางเกงแล้วกดหยุดมันไว้
   บนจอยังเห็นหน้าของแสงชัดเจน  เรนจ้องมันอยู่อย่างนั้น  ใบหน้าหล่อเหลาที่บิดเบี้ยวยังชวนให้วูบโหวงในท้อง  ถ้ามีอารมณ์อีกครั้งต้องแย่แน่ ๆ  คิดได้ดังนั้นจึงออกจากโปรแกรม  โยนมันลงที่ข้างหมอน
   กลิ่นเหงื่อกับของเหลวบนหน้าท้องทำเอาถอนหายใจออกมายาวเหยียด  นี่คงเป็นบทลงโทษจากสรวงสรรค์เป็นแน่....


เฮ้อ~ ต้องอาบน้ำใหม่ซะแล้ว


TBC


หายไปอาทิตย์หนึ่ง  กลับมาแล้วค่า//คลานเข่าเข้ามา
แอบดราม่านิดหน่อยพอกรุบกริบเนอะ  ตามสไตล์คู่รักงี่เง่า 5555  นี่ก็ใกล้จบประมาณหนึ่งแล้วค่ะเกิน 2/3 ของเรื่องแล้ว
มีเซอร์ไพร์สเซอร์วิสให้เบา ๆ ด้วยนะ  ว้ายยยยย  เด็กลามกกกก นิสัยไม่ดียยยยย์
รออาไม่ได้กินพอดี  ทำเองก็ได้ ประมาณนั้นค่ะ 5555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 14-05-2017 17:28:37
อิเฮียก็คงคิดถึงเหมือนกันแหละ
ป่านนี้อาจจะกำลังเสียใจที่ไม่ปล้ำเด็กก็ได้
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 14-05-2017 17:30:11
แต่ละคนก็เอาแต่อ้ำๆอึ้งๆ โถ่ แค่นี้ก็คิดถึงกันซะแล้วเด็กลามก 55555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 14-05-2017 17:36:25
ถถถถ นุ้งเรน เด็กทะลึ่ง อิอิ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-05-2017 17:38:45
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: มาโซซายตี้ ที่ 14-05-2017 17:39:09
เฮียแสง ยืนฟังเสียงอยู่หน้าห้องใช่ม๊ายยยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 14-05-2017 17:51:10
 :mew2: :mew2: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 14-05-2017 18:55:00
 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 14-05-2017 20:31:31
เฮียไม่คิดถึงเรนหรออออ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 14-05-2017 22:45:15
ปากหนักกันทั้งคู่ คงจะโทษใครไม่ได้นาจา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 14-05-2017 23:36:44
จะได้เจอกันอีกยังไงล่ะทีนี้
เฮียไปตามน้องมันกลับม๊าาาาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 14-05-2017 23:43:14
โอ้ยเฮียแสงงงงง มาตามกลับเร้ว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 14-05-2017 23:53:46
นุ้งเรนดูคิดถึงเฮียมากกกกก
เฮียเองก็ปากแข็งเหอะ ผู้ใหญ่แก่ โถ่
ทำมาเป็นให้ใช้หนี้เร็วๆ เดี๋ยวก็ไม่เจอกกันอ่ะ
ตอนหน้าขอพาร์ทเฮีย อยากรู้แกเป็นไง
ต้องได้กลับมาเจอกันบ้างละวะะะะ  :z2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 15-05-2017 00:44:00
เฮียไปตามน้องกลับมาเร็ววววว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 15-05-2017 09:00:08
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 15-05-2017 09:37:33
ลุงท่ามาก ทำเองก็ได้ 5555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 15-05-2017 09:46:10
เด็กไม่ดี
จินตนาการทำไม ไปปล้ำเลย!

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 15-05-2017 10:38:24
มีความกลัวคลิปหลุด

ลบทิ้งไปเถอะนะ กลัวจริงๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 15-05-2017 23:14:33
เฮียแสงไม่คิดถึงน้องเหรอออออ  :hao5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 16-05-2017 00:38:19
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: allmysecret ที่ 16-05-2017 01:08:48
กลับไปยั่วใหม่ เฮียแสงมันเอาชัวร์
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 16-05-2017 22:00:13
เฮียแสงล่ะ ไม่คิดถึงเรนมั่งหรอ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 17-05-2017 09:56:48
ข้างๆ ออฟฟิศ แบบข้างๆ มากๆ กำลังก่อสร้างตึก ตกเย็นพวกเหล่าช่างก็จะจับกลุ่มอาบน้ำ เปิดเพลงหญิงลีฟังไปด้วยเป็นที่ครึกครื้นสนุกสนาน ได้ยินทีไร นึกถึงเด็กซ่งและพี่ๆ ช่างทู้กที

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 17-05-2017 20:25:53
โห่ววววว พลังใคร่ เอ้ย พลังแห่งความรักใคร่ มันช่างร้ายลึกแล้วนะ ลุงจะรู้ไหมว่าใครจินตนาการถึง จงภูมิใจเถิด.....

อยากให้ลุงมาฉุดไปจริงๆ
แต่ระดับนี้แล้วสมยอมอย่างเดียวเลย ชตอ.ไปก่อนนะนุ้งเรน รอลุงเบิกเนตรไปก่อน 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 17-05-2017 20:45:15
อ้าว เห้ย เรน!!
เสร็จซ่ะงั้น
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 18-05-2017 12:25:56
คิดว่าเฮียก็ต้องคิดถึงเด็กซ่งเหมือนกันแหละ แต่ความซึนมันค้ำคอ พูดไม่ได้555555

 :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 20-05-2017 13:36:28
 :z1: :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 22 14/05/60] p.18
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 21-05-2017 12:06:38
ทวงครั้งที่ 23


   ขณะนี้เวลาเก้าโมงเช้า
แสงลืมตาเพราะแดด  ทั้งที่ตั้งใจจะตื่นสายฟื้นสภาพหลังสังสรรค์กับเพื่อนเมื่อคืนแท้ ๆ  หนุ่มใหญ่พลิกตัวหลบไอร้อนอย่างเกียจคร้าน
   ตอนนี้เตียงเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวแล้ว...
อาณาเขตกว้างขวางกางแขนกางขาสบาย  ตื่นเมื่อไหร่ก็ได้  นอนเมื่อไหร่ก็ตามใจ  ไม่ต้องมีเสียงเคาะกระทะปลุกในตอนเช้าหรือตื่นเพราะคนพลิกตัวกลางดึก  ทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติ
ทั้งที่โหยหาสิ่งนี้มานาน  พอสำเร็จแล้วดันโหวงในอกขึ้นมาเสียได้

หลับต่อไม่ลงแล้ว...
จากที่หมายมั่นจะนอนให้เต็มอิ่มกลายเป็นยันตัวขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง  แสงเสพติดการกินอาหารเช้าไปแล้ว  อย่างตอนนี้ท้องเจ้ากรรมก็ส่งเสียงประท้วงโครกครากสร้างความลำบากใจให้เจ้าของยิ่งนัก  เขาเอี้ยวตัวหย่อนขาลงข้างเตียง  เลื่อนบานประตูออกไปพบกับโต๊ะกินข้าวที่ว่างเปล่า
ขนมปังปิ้ง  ไข่ดาวและกาแฟเป็นอาหารเช้ายอดนิยมของชายโสดเพราะทำง่ายแถมยังใช้เวลาน้อย  แสงละเลียดมันช้า ๆ ขณะไถมือถือเช็กข่าวสารบ้านเมือง
วันนี้มีนัดกับพี่นกตอนบ่าย  เห็นว่าเจอที่ดินน่าสนใจแถวบางนา อยากให้ช่วยไปคุยกับเจ้าของพร้อมหาวิธีเลี่ยงนายหน้าให้หน่อย  ลูกค้าชั้นดีแถมมีบุญคุณต่อกันขนาดนี้แสงเต็มใจรับงานอย่างที่สุด
กลิ่นกาแฟหอมติดปลายจมูกยามยกขึ้นจิบ  ความเงียบสงบที่ถวิลหาโอบล้อมรอบกาย  นเรนทร์หายไปราวกับเผาเสร็จพร้อมกลับมาเก็บรอยเท้าเรียบร้อย  ในห้องไม่มีร่องรอยของมันอีกแล้ว แม้แต่ไซต์งานก็ย้ายออกเช่นกัน  เมื่อวานแสงเพิ่งเดินสวนกับฝ่ายขาย  ดูท่าเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่จะเป็นสาวมหา’ลัยที่พ่อแม่ซื้อคอนโดให้เป็นรางวัล
   แสงเปิดแอพพลิเคชั่นเช็กตารางตัวเองคร่าว ๆ  เสาร์นี้มีนัดกับเฮียใหญ่เรื่องสัมปทานถนน  วันก่อนแกโทรหา เห็นว่าคนที่ใต้โต๊ะไว้อยากขอให้ช่วยจ้างซัพฯ เป็นบริษัทหลานตัวเอง  เฮียดูอิดออดไม่อยากแบ่ง แต่ก็ขี้เกียจมีปัญหาเลยเรียกเขาไปคุยรายละเอียดด้วย  อ้อ...แล้วก็....

ตื๊อ ดือ ดื่อ ตือ ดือ ดื่อ ดือ~

   ภาพปฏิทินถูกบดบังด้วยหมายเลขสิบหลัก  โดยปกติแล้วแสงไม่ค่อยรับเบอร์แปลกแต่รอบนี้ดันเผลอไปโดนใส่จะตัดสายทิ้งก็กลัวเสียมารยาท  คิดเสียว่าได้ลูกค้าใหม่ก็แล้วกัน  หนุ่มใหญ่แนบมันที่ข้างหู “ฮัลโหล”
   “อ๊ะ! รับสักที” ปลายสายว่าอย่างนั้น “คุณแสงใช่ไหมครับ”
   หือ?  แสงเริ่มสะกิดใจขึ้นมา  น้ำเสียงแบบนี้เหมือนเคยได้ยินที่ไหน  ไม่ทันจะถามทางนั้นก็เป็นฝ่ายเฉลยเอง
   “ผมเดชไงครับ”
   “อ้อ” ไอ้ส้นตีนที่โพสเช็ค  จ่ายเงินอิดออด  โทรจิกมาทั้งสัปดาห์นี่เอง “สวัสดีครับคุณเดช”
   “ผมโทรเป็นอาทิตย์แล้วแต่คุณเล่นไม่รับโทรศัพท์เลย”
   “ช่วงนี้งานยุ่งน่ะครับ”
   “อย่างน้อยก็น่าจะโทรกลับบ้าง” เรื่องมากขนาดนี้อีกนิดก็เป็นเมียแสงแล้ว  ไอ้เวรที่ถือคติลูกค้าคือพระเจ้าแบบนี้น่ารำคาญที่สุด  คันปากอยากโพล่งใส่ว่า ‘กูก็เลือกนับถือพระเจ้าเหมือนกันโว้ย’
   “งานยุ่งครับ”
   เพราะโดนทนายเสียงแข็งใส่เดชเลยเริ่มอ่อนลง “คือ....ผมมีเรื่องอยากให้คุณแสงช่วย”
   “เรื่องอะไรครับ” เขาเผลอถอนหายใจออกมาหลังได้ยินคำนั้น  ไม่รู้จะเลี่ยงยังไงแล้ว  เอาเป็นว่าฟังไปก่อนก็แล้วกัน
   “พี่ชายผมน่ะสิครับ  คงแค้นที่ตอนนั้นคุณแสงไปยึดที่ตรงสุขุมวิทแกเข้า” ใครยึดใคร แสงอยากให้โอกาสมันพูดใหม่อีกที “รอบนี้แกขู่ผมว่าจะฟ้องเอาที่ตรงปากเกร็ดคืน  ทั้งที่ผมวางโปรเจกต์จะทำตลาดไปแล้ว”
   “ครับ”
   “เขาบอกว่ามีทนายมือดีพร้อมจะขุดหลักฐาน  ผมเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน” เดชเริ่มเกรี้ยวกราดขึ้น “รอบนี้ผมจ่ายให้ไม่อั้น  วันนี้คุณแสงพอจะออกมาได้ไหมครับ  นัดกันที่----“
   “วันนี้ผมไม่สะดวกครับ”
   “งั้นก็พรุ่งนี้”
   “พรุ่งนี้ก็ไม่ว่างครับ” แสงสูดสมหายใจเข้าลึก ๆ  คนแบบนี้คงต้องพูดตรง ๆ ถึงจะยอมหยุด “ช่วงนี้ผมงานยุ่งมากคงจะรับไว้ไม่ได้ครับ”
   “ได้ยังไง  รอบก่อนคุณยัง...”
   “แค่นี้นะครับ  ผมจะเข้าประชุมแล้ว”

   ไม่รอให้อีกฝ่ายโจมตีกลับแสงชิ่งวางสายทันใด  คนต้องเข้าประชุมยกกาแฟขึ้นจิบอย่างสุขุมไม่สนใจมือถือที่แผดเสียงลั่น  เขารอจังหวะกดปิดเสียงอย่างรวดเร็ว  ประเทศไทยไม่ได้มีทนายแค่คนเดียวนี่หว่า  เดี๋ยวเดชก็หาที่ทางของมันได้เองแหละ  เก่งนักไม่ใช่เหรอ?
   เจอลูกค้าส้นตีนแต่เช้าวันนี้คงซวยไปทั้งวัน  นึกแล้วแสงก็พานหงุดหงิดกระดกกาแฟทีเดียวจนหมดแก้ว


.................................................
..............................
...............
......


   สว่านเจาะผนังหวีดเสียงดังจนเรนปวดหัว  เขาอดทนฟังมันมาร่วมสามชั่วโมงแล้ว  หากมากกว่านี้แค่นาทีเดียวสมองขนาดเท่าถั่วอาจสลายสสารหายไปได้  ลองชะเง้อคอดูนาฬิกาตรงข้างฝาก็พลันโล่งใจ  อีกแค่สามนาทีก็หมดเวลางานแล้ว
   ลุงบุญเริ่มงานใหม่กับเจ๊ร้านขายผ้า  โปรเจกต์ตกแต่งเรือนหอให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจะต้องออกมาประณีตงดงามเยี่ยงราชวังแวร์ซายส์  ดีไซน์มีรายละเอียดยิบย่อยชนิดที่ลุงต้องมานั่งคุมนั่งชี้ทีละอันเพราะกลัวช่างทำผิด  เดี๋ยวเบิกเงินไม่ได้ล่ะยุ่งกันน่าดู
   ไม่รู้ไปสรรหามนุษย์ป้าเขี้ยว ๆ แบบนี้มาจากไหนเยอะแยะน้า  อ๊ะ! จะว่าไปเมียแกก็ใช่...

   “เอ้า! กลับบ้าน” เสียงแหบแห้งของคนถูกนินทาดังแข่งกับเสียงเจาะผนัง “เดี๋ยวข้างบ้านโทรมาด่าอีก”
   “ทันทีเลยครับลุง” เรนขานรับขยับตัวเก็บอุปกรณ์ทันใด  กระตือรือร้นยิ่งกว่าตอนทำงาน
   “มาเร่งงานแต่ให้เวลานิดเดียว  ทำโอก็ไม่ได้” คนแก่บ่นอุบ  เจ๊ว่าเยอะแล้วเจอคุณนายข้างบ้างเข้าไปถือว่าเบา ๆ   ถ้าหลังห้าโมงมีเสียงดังเมื่อไหร่เจ้าหล่อนจะตื้บมือตื้บเท้ามากดกริ่งด่าจนหูชา  ลุงบุญคิดแล้วเครียดลมแทบจับ  มองโครงแบบคร่าว ๆ ที่ยังไปไม่ถึงไหน “มันจะเสร็จทันไหมวะนี่”
   “ไซต์ที่แล้วลุงก็พูดงี้  ไม่สิ...ที่แล้ว ๆ ก็ด้วย” ลูกจ้างทำทองไม่รู้ร้อนคว้ากระเป๋าสตางค์กับมือถือหย่อนลงกางเกง “ระดับลุงบุญมีเสร็จไม่ทันด้วยเหรอ”
   “เฮอะ! ทำเป็นประจบ” แกพ่นลมออกจมูก  บ่นไปอย่างนั้น ความจริงก็แอบลำพองใจไม่น้อย “จะไปไหนก็ไปเลย  แยกย้าย ๆ”
   “งั้นผมไปล่ะ  หวัดดีครับลุง”

   ลูกรักยกมือไหว้แล้วเดินลิ่ว ๆ ตามหลังบรรดาช่างรุ่นพี่ออกไป  กลิ่นเหงื่อพร้อมไอร้อนจากร่างกายโชยไปตลอดทางจนไม่อยากเข้าใกล้ใคร  พวกเขาแตกฮือแยกย้ายทางใครทางมันตรงหน้าบ้าน
   ท้องฟ้าฉาบด้วยสีส้มอิฐร้อนแรงไม่ต่างจากอากาศ  ชายหนุ่มก้มมองเท้าตัวเองที่สภาพเกรอะกรังมีฝุ่นขาวจับจนแตกลายแล้วได้แต่ภาวนาให้ถึงห้องเร็ว ๆ สักที  เรนสาวเท้าเร็วขึ้นตัดผ่านตรอกแคบที่เป็นทางลัดไปสู่ถนนใหญ่
   จะว่าไปไซต์นี้อยู่ในถิ่นเฮียอู๋เสียด้วย  โชคดีชะมัดที่ปิดหนี้เรียบร้อยแล้วไม่งั้นคงโดนไอ้กิจพาเพื่อนมากระทืบตายคาไซต์  เขาเลี้ยวซ้ายตรงหัวมุมอย่างคนชำนาญทาง  ถ้าไปเส้นนี้จะใกล้กว่าแถมยังผ่านร้านอาหาร....
   ร้านอาหาร....

   “ฮัดชิ่ว!” โอ้โห จามมาแต่ไกลสมเป็นโลโก้ร้านจริง ๆ  ดวงตาเรียวหรี่ลงเพ่งมองกลุ่มควันโขมงราวเกิดอัคคีภัย  มันคือร้านอาหารแสนอร่อยราคาถูกเจ้าประจำของเขานั่นเอง
   หลังสร้างคดีโดนไล่ตื้บจนเก้าอี้พังเรนก็ไม่ได้แลหน้ามาแถวนี้อีกเลย  นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะรีเทิร์นมาเป็นลูกค้าแกอีกครั้ง  เขาเดินพุ่งไปยังคุณป้าที่หน้ากระทะในทันที
   “ผัดพริกแกงหมูราดข้าวใส่กล่องครับป้า”
   “คิวยาวหน่อยนะลูก” ซ่า! แกสาดพริกสาดเกลือลงกระทะ “ยืนรอแป๊บนะ”
   เรนยิ้มจนหน้าแห้ง  หวังว่าแกจะลืมเรื่องคดีเก่าไปแล้ว  เอาวะ...อย่างน้อยป้าก็ยิ้มหวานชื่นคงไม่ได้โกรธเคืองอะไรกันมั้ง  ถ้าจะโกรธป้าต้องไปลงกับไอ้กิจสิถึงจะถูก  เขาก็เป็นผู้ถูกกระทำเหมือนกันนะ!
   เด็กแซ่ซ่งเดินไปต่อหลังเจ๊แม่บ้าน  ถัดไปด้านหน้ามีอีกสี่คิวถ้วนรับรองว่ายืนรอจนเมื่อยแน่นอน  ร้านนี้เป็นที่นิยมที่สุดในย่านนี้แล้ว  ขนาดพนักงานเงินเดือนสูงใส่สูทผูกไทยังมานั่งกันเต็มโต๊ะ  อย่างว่าแหละเนอะใครก็ชอบของอร่อยราคาถูก...

   “กะเพราไข่เยี่ยวม้าโต๊ะสี่ได้ยังครับ!”

   แม้แต่คนเรื่องมากอย่างเฮียแสง...
   เรนไม่ได้หันไปดูโต๊ะสี่ เพราะมั่นใจว่าไม่ใช่เสียงเฮีย  ทว่าเมนูอาหารโปรดนั้นดันกวนตะกอนในใจขึ้นมา  ความทรงจำตอนที่วิ่งหนีตีนไอ้กิจพร้อมจินตนาการภาพรอยยิ้มของเฮียลอยวาบเข้ามา  ตอนนั้นเรนทำเรื่องบ้าบอเพียงแค่อยากเห็นฝ่ายนั้นมีความสุข
   ดูตอนนี้สิ....แค่หาข้ออ้างไปเจอหน้ายังทำไม่ได้เลย
   ใจกระตุกขึ้นวูบหนึ่ง....ทำยังไงดีอยากเจอจังเลย  อยากเจอมาก ๆ  อยากเห็นหน้า  อยากชวนคุย  นี่ต้องเป็นบาปกรรมที่อัดคลิปแบล็กเมล์เฮียแน่ ๆ เลยต้องมาทุรนทุรายอย่างนี้
เรนจามอีกครั้งให้สมองโล่งก่อนจะเงยหน้ามองกลุ่มควันที่ลอยเอื่อยอยู่ด้านบน  เขาเหมือนถูกรมด้วยยาเสพติดชนิดหลอนประสาทถึงได้แว่วเสียงเฮียแสงที่ข้างหู

‘ฝีมือสู้ป้าร้านสกปรกนั่นให้ได้ก่อนเถอะค่อยมาพูด’

   อาจเพราะควันไฟทำลายเซลล์สมองหรือไม่มีสมองอยู่แล้ว  นเรนทร์ถึงได้ตัดสินใจชะโงกหน้าเข้าไปอีกครั้ง....


   “ป้าครับ เพิ่มกะเพราไข่เยี่ยวม้าอีกกล่องด้วยนะครับ”

   เอาน่า...เห็นแค่ประตูห้องก็ยังดี


............................................................
.....................................
.............
......


   “ถ้ามีอะไรคืบหน้าพี่โทรหาแสงอีกทีนะจ๊ะ”
   “ครับ” พ่อทนายยกมือไหว้ “งั้นผมลาพี่นกเลยนะครับ”
   “จ้ะ”

   รองเท้าหนังย่ำไปบนผิวซีเมนต์อันร้อนระอุ  แสงเดินตัดสนามข้ามพื้นทรายมุ่งตรงไปยังรถของตน  พอพ้นสายตาคนอื่นก็เริ่มคลายปมเนคไท  ไม่ไหว...อากาศร้อนขนาดนี้ยังต้องสวมเชิ้ตแขนยาวเต็มยศมาสร้างภาพ  ก้มมองสารร่างเห็นคราบเหงื่อตรงปกเสื้อกับรักแร้ ไม่ต้องสืบเลยว่าแผ่นหลังจะชุ่มฉ่ำขนาดไหน
   Citroen C5 สีเทาเข้มเคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าบนเนินดิน เพราะรถไม่ได้ออกแบบมาให้ลุยทางกันดารเขาจึงต้องใช้ความอดทนมากกว่าปกติกว่าจะโผล่เข้าสู่ถนนได้
   ถนนสี่เลนเพิ่งตัดผ่านย่านนี้เมื่อปีที่แล้วทำให้ราคาพุ่งอย่างไม่น่าเชื่อ  กระนั้นพี่นกก็มุ่งมั่นจะเอาให้ได้  หล่อนบอกว่ามีโปรเจกต์ในใจแล้ว  เอาเถอะ...แสงคงช่วยได้แค่ต่อรองให้ได้ราคาต่ำที่สุด
   สมองที่หนักอึ้งค่อย ๆ ผ่อนคลายเพราะแอร์  แสงขับรถอย่างใจเย็นมองสองข้างทางที่เริ่มมืดลง  นี่ก็ปาเข้าไปหกโมงแล้ว  ขี้เกียจแวะซื้อของชะมัด  ไว้ต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินก็แล้วกัน
   กว่าจะถึงคอนโดก็เมื่อยขบไปทั้งตัว  แสงขยับไหล่ไปมาขณะก้าวไปตามทางเดิน  เวลานี้คนกำลังทยอยกลับห้องเลยต้องรอลิฟต์นานสักหน่อย  ตอนที่เข้าไปเบียดเสียดกับเพื่อนร่วมตึกก็ก่นด่าเจ๊จวงไปด้วย  ห้องตั้งเยอะแยะดันมีลิฟต์แค่สองตัวเนี่ยนะ
   ฝูงชนลงตามชั้นต่าง ๆ อย่างละนิดอย่างละหน่อย  จวบจนถึงชั้น 11 ที่สาวออฟฟิศคนสุดท้ายก้าวออกไป ห้องโดยสารก็ตกเป็นของแสงโดยสมบูรณ์  ดวงตาดุจเหยี่ยวจับจ้องไปยังหน้าปัดรอจนเลขด้านหลังเปลี่ยนเป็น 2
   ทางเดินกล่องสี่เหลี่ยมปูพรมสีเทายาวไปตลอดทาง  ทุกอย่างเหมือนทุกวัน  จังหวะก้าวเท้า  แสงไฟที่เปิดเพียงสองดวง

ใช่ มันควรเป็นอย่างนั้น...
   ถ้าไม่มีถุงพลาสติกแขวนอยู่ตรงกลอนประตู

   อะไรวะนั่น?
   คิ้วขมวดจนเป็นรอยบุ๋ม หรือไอ้เวรที่ก่อกวนเขาจะส่งงูมาเซอร์ไพรส์จริง ๆ วะ  เอาเถอะ! อย่าเสียเวลาเดาเลย  แสงคว้ามันขึ้นมา  ของในนั้นทำใจกระตุกเสียยิ่งกว่าเจองูอีก...
มันคือกล่องโฟมฉุนกลิ่นอาหาร  เขาง้างฝาออกเล็กน้อย  ทันทีที่เห็นว่าด้านในเป็นอะไรแสงก็เข้าใจทุกอย่าง  จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าเขาชอบกินกะเพราไข่เยี่ยวม้า  กี่คนที่เข้ามาที่นี่ได้  คำตอบไม่ต้องไปหาที่ไหนไกลเลย...
ใจที่สงบพลันร้อนรนขึ้นมาอีกคราเมื่อคิดว่านเรนทร์มาที่นี่  นิ้วเกี่ยวถุงหิ้วลงกับกลอนประตูดังเดิม  เจ้าของห้องหันซ้ายหันขวา

กล่องยังอุ่นอยู่  หรือว่า....

ตุบ ๆ

สองขาออกก้าวไปก่อนสมองจะทำงาน  มุ่งตรงไปยังสุดทางเดิน  ณ ที่แห่งนั้นมีบานประตูหนีไฟอยู่  ตอนนี้แสงไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น  เขากลายเป็นคนโง่ที่พร้อมจะเอื้อมมือไขว่คว้าอากาศ

แค่อยากเจอ....อยากเห็นหน้า....



ผัวะ!


เสียงรัวกลองในอกชะงัก  ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ....
เส้นผมสีทองที่เขาแสนชังพลิ้วไหวอยู่ตรงหน้า  เจ้าของผิวแทนเบิกตาโพลงอย่างไม่เชื่อสายตา  ทั้งคู่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น แข่งกันว่าใครจะหาเสียงที่หายไปเจอก่อน

“เฮีย...เอ่อ...” ดูเหมือนเรนจะเป็นฝ่ายชนะ “ผม...”
“.........”
“ยังไม่ได้ขโมยอะไรนะ”

   นี่เขาอยากเจอไอ้งั่งนี่จริง ๆ เหรอวะ...  แสงถามย้ำกับตัวเอง  กัดริมฝีปากไม่ให้เผลอขำกับคำแก้ตัวโง่ ๆ นั่น  ไม่ดีแน่....ขืนอยู่ใกล้กันอย่างนี้ไอ้เด็กซ่งต้องเห็นว่าเขาเก๊กจนหน้าสั่นแน่ ๆ  คิดได้ดังนั้นก็ก้าวขึ้นบันไปไปสู่ชั้นพักด้านบน
   “ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่  ฉันแค่ออกมารับลม” พูดอย่างนั้นทั้งที่วิ่งลืมแก่แท้ ๆ
   “อ้อ” เรนพยักหน้ารับรู้ “วันนี้ร้อนทั้งวัน แต่ตอนเย็นลมแรงเนอะ”
   “ชั้น 12 ลมก็ต้องแรงอยู่แล้วสิ”

   บทสนทนาเรื่อยเปื่อยไม่เฉียดความจริงในใจเลยสักนิด  กระนั้นก็ยังหาเรื่องคุยที่ดีกว่านี้ไม่ได้  แสงเท้าแขนลงกับระแนงเหล็กพลางเงี่ยหูฟังรอให้อีกฝ่ายชวนคุยต่อ  ก็มันเป็นหน้าที่ไอ้เรนนี่หว่า....

   “เรา...ไม่ได้เจอกันนานเลยเนอะ” คนแซ่ซ่งยกนิ้วขึ้นนับ “ตั้งห้าวันแหนะ”
“หกหรอก” แสงยิ้มเยาะ “โง่จริง”
“โทษที  ผมไม่คิดว่าเฮียจะนับด้วย”
ฉึก!  โดนแทงเข้าไปกลางอกเกือบหัวคะมำตกตึก  โชคดีที่คว้าราวเหล็กไว้ได้ทัน  แสงกลืนเลือดที่มุมปากลงคอ  ยกมือเสยผมเท่ ๆ เพื่อซ่อนหยดเหงื่อตรงขมับ
“ร้อนชะมัด” มีพึมพำกลบเกลื่อนด้วย  มืออาชีพเขาทำกันแบบนี้  คนโง่อย่างไอ้เรนจับไม่ได้ไล่ไม่ทันแน่นอน
“เนอะ ๆ ตับจะแตกแล้วเนี่ย”
แสงลอบถอนหายใจโล่งอก  โดนทักว่านับวันที่ไม่ได้เจอกันแม่นเป๊ะนี่มันน่าอายชะมัด

ถึงจะเป็นความจริงก็เถอะ....
เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ารอคอยเวลานี้มานานแค่ไหน จนกระทั่งได้เห็นใบหน้าเด๋อด๋าของไอ้เด็กซ่งติง  หัวใจก็พลันกลับมามีชีวิตชีวา

“ร้อนระดับพี่ที่ไซต์เป็นลมเลยล่ะ” เสียงเจื้อยแจ้วเล่าไม่หยุด “ผมงี้เหงื่อไหลเป็นเขื่อนแตก”
“มิน่าเหม็นตั้งแต่เปิดประตูเลย”
“ยังเหม็นอีกเหรอ  ผมก็ปฏิบัติตามกฎแล้วนะ” เรนจำได้น่า...กฎข้อที่หนึ่งว่าด้วยระบบศักดินาของเฮีย ‘ห้ามขึ้นบันไดมาตรงต้นลม’  แต่มันไม่ยอมแพ้ยกคอเสื้อขึ้นดม “เอ่อ...ก็เหม็นเค็มอยู่นิดหน่อย”
“สกปรก”
“ว่าแต่ผม  เฮียก็โชกเชียวนะ” ไม่อยากจะทักเรื่องรักแร้เปียกให้เสียเซล์ฟหรอกนะ แต่เสื้อสีเทาเห็นชัดซะขนาดนั้น “ไปหาลูกค้ามาเหรอ”
“ดูที่ให้พี่นกแถวบางนา”
“ว้าว~ คุณนกคนสวยน่ะเหรอ” เรนนึกภาพมื้ออาหารสุดหรูในตอนนั้นออกทันที “สมเป็นเศรษฐีนีจริง ๆ”
“ของเล่นคนรวยน่ะ”
“แล้วรอบนี้เขาเลี้ยงข้าวเฮียไหม” มือที่จับราวเผลอบีบแน่นขึ้นอย่างลุ้นระทึก  ลืมคิดไปเลยว่าเฮียอาจจะกินของอร่อยมาจากข้างนอกแล้ว “ไม่รู้เฮียเห็นหรือยัง  ผมซื้อกะเพราไข่เยี่ยวม้าร้านสกปรกมาให้  แต่ถ้าเฮียกินไปละ----”
“ฉันจะกินกะเพรานั่นแหละ” พูดให้ถูกคือ ‘ต่อให้กินข้าวมาแล้วฉันก็จะกินกะเพราต่ออยู่ดี’
“ดีใจจัง” นเรนทร์ยิ้มกว้าง  เล่นเอาแสงลืมเก๊กชมวิว เผลอหันไปมองรอยยิ้มนั้นเต็ม ๆ ตา “ตอนไปซื้อลุ้นแทบตายกลัวป้าจะเอาตะหลิวเคาะหัวแตก”
“ฮ่า ๆ ๆ” แค่คิดภาพตามก็น่าหัวร่อแล้ว “แกนี่มันสร้างศัตรูไปทั่ว”
“ผมเปล่านะ  เป็นผู้เสียหายเหมือนกันแท้ ๆ” ลมหวดเข้ามาที่หน้าวูบหนึ่ง  จู่ ๆ เรนก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ “อ๊ะ! เกือบลืมถามแหนะ  เสาร์นี้เฮียว่างไหม”
“ทำไม?”
“ผมจะพาไปเลี้ยงข้าว”
“หา!?” นี่ก็ทำเป็นคนแก่หูตึงไปได้
“เดี๋ยวห้องข้างล่างเขาก็ด่าเอาหรอก” เรนยกนิ้วแคะขี้หูที่เต้นระบำ  ท่าทางกวนตีนไม่พอยังมีหน้ามาหลอกด่าว่าแสงไร้มารยาทอีก “ตอบแทนที่ช่วยผมปิดหนี้เฮียอู๋ไง”
“แกรวยแล้วเหรอไง หือ?” คุณพ่อหน้าหงิก “เป็นเด็กเป็นเล็กก็รู้จักเก็บเงินเก็บทองเสียบ้าง  ไม่ใช่เอามาสุรุ่ยสุร่ายเลี้ยงข้าวคนอื่นไปทั่ว”
“ไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย  เลี้ยงเฮียแสงเชียวนะ”
“อย่าเถียง” รอบนี้ชี้หน้าขู่ด้วย “เอาเงินไปใช้หนี้เฮียใหญ่ซะ”
“ลูกจ้างดีเด่นเหลือเกินนะ” หรืออยากรีบตัดขาดกับเรนเร็ว ๆ กันแน่ “ไม่รู้แหละ  เงินผม ผมจะใช้อะ”
“เด็กเวรเอ๊ย”
“แค่เลี้ยงผู้ชายสักคนไม่เห็นเป็นไร” ดูมันพูดกำกวมเข้าสิ  น่ากระทืบจริง ๆ “เฮียก็อย่าเล่นตัวนักเลยให้ผมใช้เงินซื้อบ้างเถอะ  คิดซะว่าจ้างมานั่งกินข้าวให้ดูก็ได้”
“ไม่....”
“นะ” เจ้าจิ้งจอกเดินมาเกาะราวที่ตีนบันไดแล้วช้อนตามอง  ออดอ้อนได้ตอแหลถึงขั้วหัวใจ “จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้  ขอใช้เงินไม่ได้เหรอ”
“........”
“นะเฮีย...”
“พูดมาก  น่ารำคาญ” แสงด่า แต่เรนไม่เจ็บอยู่แล้ว

“เฮียคร้าบ~”
“แค่กินข้าวใช่ไหม”
“เยส!!” มันตบระแนงเหล็กดังแก๊ง “เฮียเลือกร้านได้เลยนะ  แล้วโทรบอกผมด้วย”
“จะสั่งให้แกล้มละลายเลยคอยดู”
“อะไรว้า~ เมื่อกี้ยังสอนให้เก็บเงินแท้ ๆ” เรนล่ะงงกับอาการผีเข้าผีออกของเฮียเสียจริง  แล้วนี่จะจ่ายเงินยังต้องขอร้องก้มกราบเลียรองเท้า  ชีวิตใครจะน่าอดสูเท่านี้ไม่มีอีกแล้ว
แสงเดาะลิ้นแสร้งไม่ได้ยินเสียงค่อนขอด  เขาเบือนใบหน้าออกไปด้านนอกอีกครั้งให้ลมปะทะเข้าใส่  สมองค่อย ๆ ผ่อนคลายหลังจากถูกใช้งานมาตลอดทั้งวัน เพราะอยู่กับนเรนทร์แล้วแทบไม่ต้องใช้เลย  เหมือนคุยกับลิงที่เพิ่งวิวัฒนาการมาพูดได้เมื่อกี้
พวกเขายืนรับลมเงียบ ๆ อยู่อย่างนั้น  มองท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินโดยไม่รู้ตัว  ป่านนี้คงทุ่มกว่าแล้วมั้ง  นึกแค่ครู่เดียวก็ได้ยินเสียงท้องร้องโครกครากจากไอ้เด็กซ่ง  มันหันมาหัวเราะแหะ ๆ แล้วก้มลงไปคว้าถุงใส่กล่องข้าวบนพื้น

“ดึกแล้ว  ผมกลับเลยดีกว่า”
เรนช้อนใบหน้ามองคนด้านบนที่ประสานสายตาลงมาพอดี  คนพูดมากกลับเศร้าสร้อยอย่างไม่เคยเป็น  รอยยิ้มที่ทำเป็นประจำกลายเป็นการฝืน  ชายหนุ่มเกี่ยวเส้นผมสีทองขึ้นทัดหูด้วยไม่อยากให้มันบดบังหน้าหงิกงอของเฮียแสง  ไหน ๆ ก็จะกลับแล้วขอมองชัด ๆ สักครั้ง
เขาไม่เคยอ่านความคิดคนคนนี้ได้เลย  ไม่รู้เพราะสมองทึบหรือเฮียเป็นคนอ่านยาก  กระทั่งตอนนี้ที่เขาแสดงออกอย่างชัดเจนแสงก็ยังนิ่งเฉย  ตวัดดวงตาดุจเหยี่ยวมองเหยื่ออย่างเย็นชา  ดูท่าเรนจะเป็นคนเดียวที่อยากเจอเสียแล้วมั้ง....

   หวังอะไรอยู่วะไอ้เรน
แม่ง....แค่เห็นประตูห้องก็พออะไรกันล่ะ  นี่มันโลภมากเกินไปแล้ว...


นเรนทร์ไม่อาจทนอยู่ตรงนั้นได้อีก เพราะจิตใจอันละโมบกำลังเรียกร้องอยากฟังคำเหนี่ยวรั้ง  อากาศรอบกายหนักอึ้งกว่าฝุ่นผงในไซต์งานก่อสร้างเสียอีก และก่อนที่รอยยิ้มจะบิดเบี้ยวไปมากกว่านี้  เรนขยับเข้ามายังเขตแดนที่ถูกขีดไว้ตรงตีนบันไดพร้อมกับเอ่ยคำลา....
“ผมไปนะ”

ทุกอย่างรวดเร็วจนแสงตั้งตัวไม่ทัน  คำเอ่ยรั้งติดอยู่ที่ปลายลิ้น  จากมุมนี้เขาเหมือนพระราชาที่อยู่เหนือทุกอย่าง แต่กลับควบคุมอะไรไม่ได้เลย  แม้แต่หมากตัวเดียวก็กำลังจะหลุดออกจากฝ่ามือ
ทนายแสงผู้เก่งกาจ  ฉลาด และหยิ่งยโสกลับไม่รู้วิธีหยุดเด็กตัวเหม็นเหงื่อเพียงคนเดียว  จังหวะที่นเรนทร์หันกลับหัวใจพลันกระตุกวูบ  แสงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรลงไป  รู้เพียงแค่อยากเห็นเรนนานขึ้นสักวินาทีก็ยังดี



แก๊ง ๆ

   สองขาก้าวลงจากบัลลังก์  ทิ้งกฎบ้า ๆ ไว้เบื้องหลัง
นาทีนี้มีแค่หัวใจเท่านั้นที่ยังทำงาน…


แก๊ง!
พื้นแผ่นเหล็กส่งเสียงลั่นตอนที่รองเท้าหนังเหยียบย่ำลงไป  เรนหันกลับมาอีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่คอเสื้อถูกกระชากขึ้น  มันหวีดร้อง....
“เฮี-----“


ก่อนทุกอย่างจะเงียบสนิท...

สุ้มเสียงถูกดูดกลืนด้วยริมฝีปาก  นเรนทร์ถูกช่วงชิงลมหายใจไปในพริบตา  คำถามมากมายวิ่งชนกันในหัว แต่สุดท้ายแล้วก็ปล่อยให้สัญชาตญาณนำพาไป...
“อื้อ” ปากล่างถูกดูดดึง  ไล้เลียอย่างเชื่องช้า  จังหวะอ้อยอิ่งนั้นทำคนไม่ประสาสั่นสะท้านไปทั้งร่าง  เรนหลับตาลงขยับใบหน้าเข้าหา เว้าวอนขอจูบที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

อกซ้ายทั้งสองเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้  ราวกับปลายเท้าลอยอยู่เหนือพื้น  สยายปีกโผบินออกจากกรงขัง


ไม่มีทิฐิ  ข้ออ้าง หรือเหตุผลอื่นใด
มีเพียงความคิดถึงเท่านั้น


TBC


กรี๊ดดดดดดดดดดดดด  ซีรีส์เกาหลีไปอี้ก!
แสงอปป้าทำเด็กหวั่นไหวไปหมดแล้ว  ออตอกเคคคค 555555
ใช่ค่ะ  จบค้างเนอะ เพราะเราอยากให้ทุกคนติดตามตอนต่อไป
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ (。•̀ᴗ-)✧

ป.ล. ประทับใจเรื่องช่างฟังเพลงหญิงลีของคุณ todiefor มากค่ะ 55555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 21-05-2017 12:35:56
ฮืออออ แสงอปป้าที่แท้จริงๆ รักเค้าก็บอกเค้าไปได้แล้ว ทำเก๊กอยู่ได้นะเฮีย วู้ววว

เจอกันตอนหน้าค่ะ รออย่างใจจดใจจ่อ อยากให้เค้าได้ๆกันซักที หุหุ  :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: มาโซซายตี้ ที่ 21-05-2017 12:56:05
หวั่นไหวขั้นสุด อ่านไปเหงื่อไหลไป ร้อนนนนนน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 21-05-2017 13:29:50
แสงอปป้าาา มนต์รักกระเพราะไข่เยี่ยวม้า สินะ 5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 21-05-2017 13:40:08
ตัดแบบนี้จิตใจทำด้วยอะไรคะ

 :z3: :z3: :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 21-05-2017 13:51:09
ยอมมมมมมมมมมม
จบอย่างนี้ ยอม!!!!

จูบกันซะ..ไม่พอก็เข้าห้องไปต่อกันเลยค่ะ//ดัน

..อ่านแล้วอินมากฮ่ะ แบบว่าได้ฟิลโหยหาคิดถึง หมกมุ่นกับคนๆ นึงที่สุด ชอบบบบ
รอตอนหน้าค่า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 21-05-2017 14:01:00
ฮืออออออออ  :z13: :z13: :z13:
อยากให้ได้กันอีกครั้งใจจะขาด  :hao7: :hao7:
ค้างเหลือเกิน   :z3: :z3:
รอตอนหน้าค่ะ   :mew1: :mew1: :กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-05-2017 14:08:05
ว้าว ว้าว ว้าว~~~
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 21-05-2017 14:08:23
ไปค่ะ ไปอาบน้ำแล้วกินกันต่อเลยยยย  :hao6:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 21-05-2017 14:13:59
โอ้โห โอ้โห เหมือนถูกหิ้วปีกไปบนฟ้าละโดนปล่อยลงมากลางอากาศ ร้องไห้ 555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 21-05-2017 14:43:13
เฮียเลิกเต๊ะท่าแล้วดีใจกับนุ้งเรนด้วยนะคะ  o13  ทำมาเป็นวางท่าอยู่ตั้งนาน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: akiko ที่ 21-05-2017 17:17:54
เลิกปากแข็งเถอะเฮีย  :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 21-05-2017 17:21:43
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 21-05-2017 18:08:44
เลิกซึนได้แล้วนะเฮียนะ เด็กซ่งมันก็มาอ่อยถึงที่ขนาดนี้รับๆไว้ก็ไม่เสียหายหรอก เมียเด็กมันส์ดีนะเฮีย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: wi_OoO_wi ที่ 21-05-2017 18:13:36
หวานจนไม่อยากเชื่อว่านี้คือลุงแสง ลุงงงงงงงงงงงงงงงงงง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

อปป้าอะไร นี่มันอาจอชี่ยยยยยย อา-จอ-ชี!  :katai3: :katai3: :katai3:

เรน เอาจริงๆนะเว้ย เราคงไม่กล้าทำแบบนาย ถ้าไปหาเเล้วเค้าไม่คว้ามาจุบนี่ไฝแห้งเลยนะ  :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 21-05-2017 18:23:37
ตอนนี้ให้ความรู้สึกโหยหามาก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 21-05-2017 18:29:04
ดีแล้วเฮียที่รู้ตัวทัน ไม่งั้นรอกันไปรอกันมา เรนไปเจอคนอื่นพอดี 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 21-05-2017 18:42:32
เฮียแส๊งงงงงงง โอ้ยยยยยย มาจุบอะไรกันตรงบันไดดดดด เข้าห้องเดี๋ยวนี้!!
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 21-05-2017 19:02:45
 :z1:

 :กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 21-05-2017 19:49:31
เขินนนนนน  :-[  :-[ รีบๆรักกันน้าาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 21-05-2017 19:57:58
กรี้ดมากกกก กรี้ดไม่หยุดดด
เฮียแบบ พระเอกซีรี่ส์สุดๆเลยค่ะ ว้ายยยยยย
กระชากคอเสื้อมาจูบอะแกรรร
ฮึ้ยยยย

ชอบตอนที่เฮียแกคิดว่าได้เจอหน้าเด็กซ่งแล้วใจมีชีวิตชีวา ฮืออออออ เขินนนนนนมากกกกก
คนบ้าๆๆๆๆๆ  :-[
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: allmysecret ที่ 21-05-2017 20:12:07
เฮียแสงงงงงง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 21-05-2017 20:50:10
เฮียแสง ในที่สุดก็ยอมรับแล้วว่าคิดถึงเรน รอตอนต่อไปค่าา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 21-05-2017 22:33:18
 :impress2:
ลุงแสงงงงงง เย้ๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 21-05-2017 22:51:34
กว่าเฮียแสงจะยอมออกจากกระดอง กล้าๆ หน่อยเฮีย
เด็กมันน่ารักขนาดนี้ ยังจะใจแข็งอยู่ได้
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 21-05-2017 23:45:10
 เด็กซ่งตัวเหม็นเหงื่อมาแว๊ววววว คิดถึงงงง ตอนนี้ไสยๆ แบ๊วๆ มันแกวแตงกวามาก รักเด็กซ่ง

เอาจริงๆ อ่านเรื่องนี้แล้ว ภาพคนงานก่อสร้างในหัวเปลี่ยนไปเลย

อ่อ ช่วงนี้ฝนตกตอนเย็นแทบทุกวัน เหล่าช่างเลยไม่ได้ออกมายืนอาบน้ำกลางแจ้งอีกเลย เพลงหญิงลีเลยพลอยอดฟังไปด้วยย แย่จินๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 22-05-2017 00:01:59
กรี๊ดดดด เฮียจะไม่ทนนนน
เฮียอย่าปล่อยน้องไปอีกเชียวน๊ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 22-05-2017 00:18:46
 :pig4: :L1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: แมวมุ้งมิ้ง ที่ 22-05-2017 08:46:05
นั่งอ่านในเวลางาน คิดดูสิคะว่าต้องควบคุมใบหน้าขนาดไหนเพื่อไม่ให้มีพิรุธ ฮรือ... โอปป้าคะ! เลิกเก็กแล้วสินะ เป็นพระเอกที่ดีงามมากค่ะ ส่วนหนูเรนของแม่ก็น่ารักแบบโง่ๆ แล้วอะไรคือตัดจบแบบนี้ค๊าาาาา ค้างมาก กระโดดไปวีคหน้าเลยได้มั้ยยยย  :katai4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 22-05-2017 11:12:03
เกาตรงกลางระหว่างหลีไปอีก 5555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 22-05-2017 18:26:40
อูยยยยยยย เขาหวานกันค่ะคุณณณ ถถถถถถ  ถึงขั้นกระชากเสื้อมาบดจูบอย่างเร่าร้อน(?)ท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติกในทุ่งลาเวนเดอร์(?) ที่แสนจะเย็นฉ่ำ (?) // เรื่องจริง คือ ปากกระแทกกัน บนบันไดหนีไฟที่อากาศแสนจะร้อนจนจุกกะแร้เปียก เกาหลีกว่านี้ไม่มีอีกล้าววววววว  :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 22-05-2017 23:25:49
ดูเป็นฉากโรแมนติกที่เค็มๆอ่ะ
อ่านไปจะหวานก็แบบ เหม็นๆ  :laugh:
เออ ชอบเฮียแสง อยากจับจูบก็จูบ
นี่นางอ่อยจนไม่รู้จะอ่อยยังไงละ
เลิกปากแข็งทั้งคู่นั่นแหละ
ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยเลยเรนนนนน  :hao6:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 28-05-2017 23:48:17
ทวงครั้งที่ 24

   แสงคิดว่าการจูบในที่สาธารณะเป็นการกระทำของพวกยับยั้งชั่งใจตัวเองไม่ได้  โอ้อวด  ไม่ให้เกียรติคนอื่น
   แต่ชั้น 12 อันร้างผู้คนไม่ใช่ ‘ที่สาธารณะ’ นี่นา...


   “อื้อ” เสียงครางของอีกฝ่ายไม่ได้ทำให้แสงได้สติแต่อย่างใด  กลับกันด้วยซ้ำ....ท่าทางพึงพอใจเท่ากับว่าเชื้อเชิญไม่ใช่เหรอ?  คนแก่ยิ่งได้ใจดูดดึงหยอกล้อเสียจนนเรนทร์อ่อนยวบไปทั้งร่าง
   แสงผละออกให้อีกฝ่ายได้หายใจ  ทั้งที่ไม่ได้ใช้ลิ้นแท้ ๆ  ไม่รู้ว่าเขาเก่งเกินไปหรือทางนั้นด้อยประสบการณ์  มือซ้ายต้องคอยประคองเอวไว้ตลอด  ตัวก็สูงท่าจูบเลยเก้ ๆ กัง ๆ ไปสักหน่อย  กระนั้นแสงก็ยังประกบริมฝีปากลงไปอีกครา
   รอบนี้เรนตอบสนองด้วยการงับปากล่างเขาเหมือนลูกหมาไม่มีผิด  แสงเผลอกระตุกยิ้มกับจูบห่วยแตกเช่นนั้น  เขาหยอกคืนอย่างเหนือกว่า  เอาให้สาสมกับที่ทำคนแก่ปวดหัวมาหลายวัน
   จูบนั้นยาวนานกว่าที่คิด  อ้อยอิ่งผละออกซ้ำซากไปมาเพราะไม่มีใครยอมหยุดก่อน  สำหรับแสงแล้วเหตุผลข้อแรกคืออยากอยู่ด้วยให้นานกว่านี้  ส่วนข้อที่สอง...

เพราะไม่รู้จะแก้ตัวกับมันยังไงดี.....
   ขยับปากไปเหงื่อตกไป  ท่วมขมับย้อยมาถึงปลายคาง  แม่งเอ๊ย...ไอ้ตอนบุ่มบ่ามทำก็ไม่ได้คิดอะไร  พอสติเริ่มเข้าที่เข้าทางดันหาข้ออ้างไม่ได้  คิดสิวะไอ้แสง...ผีเข้า  อดอยาก หรือบริหารปากเล่น  เลือกสักอย่าง....

   “อื้อ!” ครุ่นคิดไม่ทันเลือกได้ไอ้เด็กซ่งก็เป็นฝ่ายดันเขาออกด้วยเรี่ยวแรงไม่ใช่น้อย “แฮ่ก ผะ...ผมจะตายแล้วเฮีย”
   แสงถอยออกมาก้าวหนึ่งเพื่อให้ทางนั้นหายใจสะดวกขึ้น  ยืนมองเหยื่ออารมณ์ที่เอนตัวพิงระแนงทำท่าจะตกแหล่มิตกแหล่แล้วพานเลือดสูบฉีดตามไปด้วย
   นเรนทร์วิญญาณหลุดออกจากร่าง  ตาลอยเหมือนเพิ่งได้รับสารเสพติดฤทธิ์รุนแรง  มันถูปากตัวเองด้วยไม่เชื่อว่าถูกคุกคามทางเพศจริง ๆ  ของเหลวบนนั้นเป็นสิ่งยืนยันได้อย่างดีว่าเหตุการณ์เหล่านั้นเกิดขึ้นจริง  ขอย้ำว่านี่คือเหตุการณ์จริงบุคคลที่เห็นในภาพก็คือคนจริง ๆ ไม่ใช่ตัวแสดง
   ผู้เสียหายเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว....

   “เฮีย....”
   ตาเฒ่าหลบตาวูบ  ยังไม่รู้จะขุดข้ออ้างไหนมาอีก  จะลงไปชักผีเข้าก็อับอายเกินจะทำไหว  คำที่หลุดออกจากปากมีแค่ “คือ...”

   “ผมดีใจมากเลย...”
   ทว่าเรนกลับเป็นฝ่ายพูดก่อน  พอได้ยินอย่างนั้นแสงก็เผลอเงยหน้าขึ้นมา  เหยื่ออารมณ์มีสีหน้าแช่มชื่นดวงตาเป็นประกาย  รอยยิ้มบิดเบี้ยวอันตรธานหายไป  เหลือไว้แต่นเรนทร์ของเขาคนเดิม....



   “ถึงจะไม่รู้ว่าจูบทำไมก็เหอะ”

   เพิ่มเติมคือฉลาดขึ้น...  เด็กซ่งติงเอ๊ย! ไม่สงสัยสักเรื่องมันจะตายไหม!
   ไม่ถามเปล่ามันยื่นหน้าเข้ามาประชิดเสียด้วย  ดีที่แสงโยกหัวหลบทัน  หนุ่มใหญ่เก๊กหน้าขรึมเลื่อนตาดำสบประสานคืน  เจ้าจิ้งจอกกำลังกระดิกหางรอคำตอบอย่างตั้งใจ
   “จูบทำไมอะเฮีย” คนยิ่งคิดไม่ออกยังจะเร่งอีก  ได้ทีขี่แพะไล่เหรอ? “หรือว่า....”
   “.........”
   “เพราะว่าผมหล่อมาก”
   “ที่ห้องไม่มีกระจกหรือไง”
   “อ้าว! แล้วเพราะอะไร----  แอ่ก!” จู่ ๆ ก็ถูกฝ่ามืออรหันต์ตบป้าบเข้ามาที่ดวงตา  เล่นเอามืดบอดไปชั่วขณะ  อ้าปากจะโวยวายก็โดนปลายนิ้วบีบเข้าที่ข้างขมับ  ฝ่ามือนั้นร้อนผ่าวและชื้นเหงื่อ  ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแต่หัวใจกลับเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่...

   “ก็แค่....”
   “.......”
   “ควบคุมตัวเองไม่ได้...”

   สิ้นคำตอบภาพตรงหน้าก็กลับมาชัดเจนอีกครั้ง  นเรนทร์ยืนแน่นิ่งฟังเสียงฝีเท้าก้าวเข้าไปใกล้ประตู  รอจนลูกบิดถูกกดวิญญาณถึงกลับคืนร่างได้ทัน  ชายหนุ่มหันกลับไป มองแผ่นหลังกว้างให้เต็มตาอีกครั้ง

   เจ้าจิ้งจอกยิ้มเผล่ “จะบอกว่าคิดถึงผมจนอดใจไม่ไหวเหรอ~”

   ทั้งเย้าทั้งแหย่หวังให้อีกฝ่ายด่ากลับให้ชื่นใจ  ทว่าสิ่งที่ได้ตอบแทนกลับเป็นคำสั้น ๆ แค่....






   “อือ”

   พร้อมกับใบหูที่แดงซ่าน....เพียงเท่านั้น....

   ปัง!!

ปิดประตูสะเทือนไปถึงดวงดาว  ราวเหล็กยังบิดเบี้ยวหลอมละลายแล้วนับประสาอะไรกับใจคน  ที่คนแซ่ซ่งยังคงรูปอยู่ได้เพราะกระดูกสันหลังเพียงเท่านั้น  อวัยวะอื่นในร่างร้อนวูบวาบหลอมเหลวไปหมดแล้ว

เฮ้ย...ไม่จริงมั้ง...

ถุงข้าวในมือสั่นระริกเกือบหลุดจากปลายนิ้ว  สมองมึนงงชั่วขณะไม่รู้จะออกจากที่นี่ยังไง  อีกนิดก็จะเดินลงบันไดหนีไฟไปแล้ว  เรนตั้งสติอีกครั้ง ถูใบหน้าลงกับฝ่ามือแรง ๆ

   ไม่ไหว....มีความสุขจนจะบ้าแล้ว...


...........................................................
....................................
..............
.......


ดูเหมือนเรนจะทำอาหารเก่งกว่าป้าแล้ว หรือไม่....เขาก็แค่อยากกินฝีมือมันมากกว่า

เมื่อลองคิด วิเคราะห์ แยกแยะดูแล้วแสงก็พบว่าอย่างหลังคือคำตอบ  คนอย่างไอ้เด็กซ่งน่ะเหรอจะทำอร่อยกว่า  เหอะ! ทอดไข่บางทียังเกรียมไปด้วยซ้ำ....
จะไม่ขอโฟกัสถึงไอ้ข้อหลังก็แล้วกัน

ฟืด  ปลายเนคไทถูกกระตุกลงเพื่อให้ปมด้านบนสวยงามยิ่งขึ้น  แสงเป็นพวกจุกจิกกับเรื่องภาพลักษณ์  ยิ่งวันที่ต้องเจอลูกค้ายิ่งเนี้ยบหัวจรดเท้า  นึกแล้วก็ชะโงกเข้าหากระจกปัดปอยผมที่ร่วงจากการเซตขึ้นไปแล้วถามกับตัวเอง..
หลังจากนี้ก็ไม่ได้เจอลูกค้าแล้วนี่หว่า?
แสงอยู่ในห้องน้ำภายในศาล  เพิ่งจะว่าความเสร็จเมื่อครู่นี้เอง  แล้วตอนนี้ทำอะไรน่ะเหรอ?  แต่งหล่อก่อนกลับบ้าน?  ไม่มีทาง เขาไม่ได้เจ้าสำอางปานนั้น....

ก็แค่นัดกินข้าวกับขี้ข้านิดหน่อย

เมื่อคืนแสงเพิ่งจะเมจเสจชื่อร้านอาหารพร้อมเวลานัดหมายไป  ไม่ถึงนาทีเรนก็ตอบตกลงกลับมา  เด็กสมัยนี้มันพิมพ์เร็วกันเหลือเกิน  เขาส่ายหัวเอือมระอาเมื่อนึกถึงอีโมค่อนรูปยิ้มที่มันแนบมาด้วย  ทำอะไรไม่เป็นทางการเอาซะเลย
ภาพสะท้อนในกระจกคือหนุ่มใหญ่หน้าหงิกแต่งตัวเนี้ยบเหมือนจะไปออกงานสังคม  พอถามตัวเองว่าจริงจังไปเพื่ออะไรก็คลายปมเนคไท  ปัดผมให้ยุ่งดังเดิม...

ไม่รู้สิ....แสงไม่เคยทำอะไรข้ามขั้นตอน
ปกติการคบกันฉันชู้สาวจะมีสเตปของมัน แต่สำหรับไอ้เด็กซ่งมันข้ามขั้นข้ามกฎเกณฑ์ขึ้นลงไปมา  มีเซ็กซ์กันตั้งแต่เจอหน้า  ถูกหลอกปั่นหัว  ข่มขู่ขอซุกหัวนอนด้วย  ดูยังไงก็อาชญากรรมชัด ๆ  แล้วเขากำลังทำอะไรอยู่วะเนี่ย
ดินเนอร์นอกบ้านแบบที่คนปกติเขาทำกันงั้นเหรอ...
เพราะทนดูใบหน้าทุเรศของตัวเองไม่ไหวแสงจึงเลือกที่จะเดินออกจากห้องน้ำ  นาฬิกาบนข้อมือบอกเวลาห้าโมงเย็นน่ากลัวว่าจะต้องติดแหง็กบนถนน  คิดได้ดังนั้นก็รีบหันไปยังลานจอดรถเพื่อจะบึ่งไปให้เร็วที่สุด
เวลานัดหมายคือหกโมงเย็น ณ ร้านเจ้าประจำของแสงซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคอนโด  มันเป็นร้านอาหารไทยที่เน้นให้บริการสำหรับครอบครัว  ที่จอดรถกว้างขวาง  อาหารรสชาติดี  ราคาสมเหตุสมผล  เวลาลูกค้านัดเขามักจะเลือกที่นี่เสมอ
แสงมาถึงที่ร้านตอนหกโมงสิบนาที  ตลอดทางมือถือยังเงียบสนิท ดูท่าทางนั้นก็จะเลทเหมือนกัน
เรือนไม้หลังใหญ่ห้อมล้อมด้วยต้นไม้ตั้งตระหง่านอยู่ด้านหน้า  ส่วนด้านหลังมีบริการคาราโอเกะแยกส่วนชัดเจน  พนักงานต้อนรับยิ้มหวานให้เพราะจำลูกค้า VIP คนนี้ได้  หล่อนยกมือไหว้

“วันนี้มากี่ท่านคะ?”
“สอง” แสงชะเง้อมองเข้าไปด้านใน “ขอตรงโต๊ะซุ้มศาลาได้ไหม”
“ได้เลยค่ะ” ถึงจะเป็นโซนสำหรับสี่ท่าน แต่วันนี้คนไม่เยอะจะนั่งตรงไหนก็ตามใจคุณลูกค้า “วันนี้มาฉลองกับแฟนเหรอคะ  สนใจให้ทางร้านทำเซอร์ไพร์สไหมเอ่ย”
“ไม่ชะ---“

“เฮีย!”
แสงสะดุ้งโหยง  เซอร์ไพร์สของจริงแม่งมาเลย  เขายืนตัวแข็งทื่อ ฟังเสียงฝีเท้าที่เยื้องย่างเข้ามาด้านหลัง  ก่อนใบหน้าอันคุ้นเคยจะโผล่มาตรงข้างบ่า
“รอนานปะเนี่ย?”
“ไม่นาน  ฉันก็เพิ่งมาถึง”
“รอดไป” มันพ่นลมหายใจ  เพิ่งเห็นว่าเหงื่อเกาะตรงข้างขมับ “รอรถเมล์ตั้งนานแหนะ  ดีนะเฮียก็เลทเหมือนกัน”
“รถติดจะตายชัก” ถ้าเป็น ‘เดทแรก’ ก็จัดว่าคะแนนติดลบกันทั้งคู่ “เข้าไปก่อนเหอะ  เดี๋ยวค่อยคุยกัน”

แสงออกเดินนำอย่างเจ้าถิ่นขึ้นบันไดไปสู่ชั้นสองของเรือนไม้  โต๊ะเรียงรายไปทั่วบริเวณจนเรนมึนไปหมดได้แต่เดินตามเฮียต้อย ๆ เป็นลูกเป็ด  พวกเขาเดินผ่านเวทีขึ้นบันไดเล็กที่เป็นจุดเชื่อมไปยังลานอีกชั้น  ตรงนั้นเองที่มีซุ้มศาลาไม้วางเรียงกันเป็นทาง  คงเป็นโต๊ะสำหรับลูกค้าที่ต้องการความเป็นส่วนตัว
   เช่นพวกเขา...

   ตุบ!  แสงหย่อนตัวนั่งบนเบาะ  หยิบเมนูออกมากางพร้อมหรี่ตามองเล็กน้อย  จะหยิบแว่นมาใส่ก็กลัวเสียหน้า เลยได้แต่แอบขยับกระดาษให้มันออกไปไกล ๆ หน่อย
   “ของขึ้นชื่อร้านนี้ก็กรรเชียงปูผัดผงกระหรี่” โชคดีที่กินบ่อยจนไม่ต้องพึ่งเมนูแล้ว “แกจ่ายไหวไหมล่ะ”
   “กะ...ก็ไหวครับ” เรนลูบกระเป๋าตังค์ฟีบ ๆ  กดมาสองพันชะรอยว่าต้องรูดบัตรเสียแล้วมั้ง...
   “งั้นเอาข้าวผัดปูจานใหญ่” ถามอย่างสั่งอย่าง  น่ารักกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว  สั่งเสร็จไม่วายก้มหน้าบ่น “จนแล้วยังไม่เจียมอีก”
   “แหม~  ทำเป็นบ่น  จริง ๆ เฮียก็เป็นหะ----”
   “ปลาทับทิมทอดน้ำปลา” ทางนั้นสั่งเสียงเข้มกลบเกลื่อน “แกก็สั่งมาสักอย่างสิ”
   “คร้าบ~”

เรนเพิ่มรายการต้มยำกับทอดมันเข้าไป  เท่านี้ก็เพียงพอสำหรับผู้ชายแค่สองคนแล้ว  พนักงานสาวเก็บเมนูแล้วค้อมศีรษะออกไป  สักครู่ก็มีถังน้ำแข็งพร้อมแก้วเบียร์มาวางเรียงให้เรียบร้อย เพราะบริการรวดเร็วไม่ต้องให้ทวนแบบนี้ไงแสงถึงได้ติดใจนักหนา
ใบไม้ไหวด้านบนราวกับดนตรีขับกล่อม  แสงยกแก้วเบียร์เย็น ๆ ขึ้นจิบราวกับไวน์ชั้นดี  ท่าทางผ่อนคลายแบบนั้นทำเอานเรนทร์ละสายตาไม่ได้เลย
เฮียแสงสวมเชิ้ตผูกไทสีกรมท่าดูมีภูมิฐาน  แต่งเต็มยศขนาดนี้คงไปเจอลูกค้าไฮโซอีกตามเคย  ดูเหมือนจะฉีดน้ำหอมมาซะด้วย  เรนสูดกลิ่นฟุดฟิดดังเสียจนเป้าหมายรู้ตัว

“ดมอะไรของแก”
“น้ำหอมเฮีย” คำตอบโรคจิตมาก แต่มันพูดอย่างไม่อาย “กลิ่นใหม่เหรอ?”
“ซ้อซื้อมาฝาก” ถามอะไรน่าขนลุกอย่างกับเมียจับผิดผัวในละคร “ทำไม  เหม็นเหรอ”
“แก่” ฉึก! นี่ก็ตรงเกิน  อ้อมบ้างก็ได้นะไอ้เด็กซ่งติง “กลิ่นเดิมหอมกว่าอะ”
“เมื่อเช้าฉันไปหาซ้อเลยต้องฉีดเอาใจเขาหน่อย” ใช่ว่าจะไม่รู้ว่ากลิ่นมันแก่ แต่จำเป็นต้องทำนี่หว่า
“ลูกจ้างดีเด่นเชียวน้า~”
“เห็นหมอนบอกว่าไอ้คนที่หนีไปบ้านนอกเริ่มทยอยคืนเงินแล้ว  แกเองก็...”
“โธ่! เฮียอย่าทวงเงินบนโต๊ะอาหารสิ  เสียบรรยากาศหมด” ว่าแล้วก็คว้าขวดเบียร์มารินเติมให้  บริการเร็วกว่าสาวเชียร์เบียร์ไปอีก “เอ้า! ดื่ม ๆ ผมเลี้ยง”
“ค่อย ๆ สิวะ แกจะมอมเหล้าฉันหรือไง”
“ก็ประมาณนั้น...” เด็กซ่งอ้อมแอ้มต่อ “แต่ผมไม่ดื่มนะ  จะได้ไม่หลับไปกลางคัน....”

ภาพค่ำคืนอันเร่าร้อนวาบเข้าหัวเป็นฉาก ๆ  ฝ่ามือยังจดจำผิวกายที่ลูบไล้ทุกตารางนิ้วได้  แบบนี้แปลว่าไอ้เด็กซ่งกำลัง...
คนเชิญชวนหลบตาวูบ  บรรยากาศแปลก ๆ โอบล้อมโต๊ะ  นเรนทร์ใจเต้นโครมครามทั้งที่เป็นฝ่ายทอดสะพานก่อน  ได้แต่หวังว่าเฮียจะหน้ามืดตกปากรับคำ  ถ้าไม่เมาเฮียต้องไม่ยอมแน่ ๆ ก็เขาไม่ใช่สเปคสักอย่างเลยนี่นา...
ความคิดฟุ้งซ่านพลันสะดุดลงเมื่อมีเสียงทุ้มนุ่มดังมาจากข้างโต๊ะ


หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 23 21/05/60] p.19
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 28-05-2017 23:49:08


“อาแสง?”

เรนหันขวับทั้งที่ไม่ใช่ชื่อตัวเอง

“อาแสงจริง ๆ ด้วย” ผู้มาเยือนฉีกยิ้มกว้าง “บังเอิญจังเลยครับ”
‘เขา’ คือชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาในชุดเสื้อกั๊กสูทเรียบกริ๊บ  เส้นผมสีดำสนิทแสกกลางดูสะอาดสะอ้านตั้งแต่หัวจรดเท้า  ผิวขาวอย่างผู้ดี และมีดวงตาโศกสวยที่ละสายตาไม่ได้...

“อโณ....” แสงเรียกชื่อเขาอย่างอ่อนโยน “แกมาทำอะไรเนี่ย”
“ร้านอาหารก็ต้องมากินข้าวสิครับ” หนุ่มหล่อยิ้มหวาน  ช่างสุภาพขัดกับคำตอบ “ยังนึกอยู่เลยว่ามาร้านประจำอาแสง แต่ไม่คิดว่าจะเจอด้วย”
“ก็ฉันนึกร้านอื่นไม่ออกแล้วนี่หว่า”
“ฮะ ๆ ๆ” ฝ่ายนั้นหัวเราะ ก่อนจะเหลือบมาเห็นนเรนทร์ที่อยู่ “อ๊ะ!  อามากับลูกค้าเหรอครับ  ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว....”
“ไม่ใช่ลูกค้าหรอก” แสงเหล่มองมองเรนนิดหน่อย “แกก็มานั่งคุยกันก่อนสิ  คนที่นัดไว้ยังไม่มาใช่ไหม”
“จะดีเหรอครับ?”
“นั่ง”

คำสั่งนั้นทำหนุ่มหล่อคลี่รอยยิ้มจาง ๆ  เขาขยับก้าวเข้าไปในเรือนศาลาพร้อมส่งสายตาขออนุญาตกับนเรนทร์  ตำแหน่งที่เลือกนั่งคือข้างแสงอย่างไม่ต้องสงสัย
“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มเอ่ยทัก “ผมชื่ออโณชา  เรียกอโณก็ได้”
“มันชื่อเรน  เด็กกว่าแกตั้งหลายปี” แสงโพล่งขึ้นกลางวง “ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้น”
“ชินน่ะครับ”
“เรน” คราวนี้แสงหันมาเรียกเด็กบ้าง “นี่อโณ  หลานฉันเอง”
“หา!?” คนฟังร้องเสียงหลง “หน้าไม่เห็นเหมือนกันเลยครับ”
“ฮ่า ๆ ๆ” อโณชาโบกไม้โบกมือ “ไม่ใช่หลานแท้ ๆ หรอกครับ  จะว่าไงดีล่ะ....แม่ผมเป็นเพื่อนกับอาแสงน่ะครับ”
“เจ้าของบ้านหลังที่ตอนนี้ฝรั่งเช่าอยู่น่ะ” แสงหันมาอธิบายเพิ่ม “ที่แกเคยถามฉัน”
“อ้อ!” เรนนึกออกในทันที  บ้านสองชั้นหลังนั้นนั่นเอง
“เป็นเพื่อนบ้านก็เลยนับเป็นญาติกันไปเลย” ระหว่างนั้นบริกรก็ยกจานมาให้อีกชุด “อ๊ะ! ไม่เป็นไรครับ  เดี๋ยวผมก็---”
“แกก็กินอะไรรองท้องกับฉันไปก่อน” หนุ่มใหญ่บุ้ยปาก “นั่นไง  ทอดมันมาแล้ว”

อาหารจานแรกยกมาเสิร์ฟในจังหวะนั้นพอดี  ทอดมันกุ้งเหลืองกรอบน่ากินส่งกลิ่นหอมเรียกน้ำย่อยในกระเพาะ  ในเมื่อผู้ใหญ่ว่าอย่างนั้นอโณชาก็ไม่ขัดศรัทธาคว้าช้อนส้อมขึ้นมา
“งั้นก็ทานกันเลยดีกว่าเนอะครับ” ชายหนุ่มว่าขณะตักใส่จานให้คุณอา “รอบนี้ไม่สั่งปลากรายเหรอครับ”
“อันนี้ไอ้เรนสั่ง”
“ดีเลย  ความจริงผมก็ชอบทอดมันกุ้งมากกว่า” ว่าแล้วก็เปลี่ยนมาตัดใส่จานให้เรนบ้าง “ร้านนี้ทอดอร่อยมาก  รับรองไม่ผิดหวังแน่นอนครับ”

เจิดจ้าจนตาพร่า....  เรนแทบจิ้มทอดมันไม่ถูก  เกิดมายี่สิบสี่ปีเพิ่งเคยมีคนมาใส่ใจบริการให้ถึงขนาดนี้  นอกจากเป็นคนดีแล้วยังรูปหล่ออีก  ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไร....
“บริษัทแกเป็นไงบ้างล่ะ”
“ก็เรื่อย ๆ แหละครับ  ล่าสุดเพิ่งออกกฎเพิ่มภาษีนำเข้า  ผมล่ะปวดหัวแทบแย่”
“ลูกค้าฉันก็บ่นเรื่องนี้เหมือนกัน”

บรรยากาศตอนที่แสงอยู่กับอโณชาต่างจากคนอื่นจนนเรนทร์สัมผัสได้  ไม่หน้าหงิก แถมยังผ่อนคลายอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ  พวกเขาสนทนาภาษากฎหมายในหัวข้อที่เรนไม่รู้เรื่อง  ดูฉลาดทันกันไปหมด  แถมคุณอโณชายังรูปหล่อจนต้องเผลอจ้องอยู่หลายครั้ง..
สู้ไม่ได้เลยแฮะ...

“ดูซิ  ผมชวนอาแสงคุยแต่เรื่องภาษี” ดวงตาโศกปรายมายังคนฝั่งตรงข้ามให้สะดุ้งโหยง “น้องเรนเบื่อแย่เลย”
“น้องเรน?” แค่เรียกทวนแสงยังขนลุกไปหมด
“เห็นบอกว่าเด็กกว่าผมเยอะไงครับ” อโณชาคลี่ยิ้มหวาน “เรียกน้องก็ถูกแล้วไง”
“เอ่อ...เรียกเรนเฉย ๆ ก็ได้ครับ” อันที่จริงเรียก ‘ไอ้เรน’ จะชินหูที่สุด แต่นึกภาพคนคนนี้พูดคำหยาบไม่ออกเลยแฮะ
“เรนเป็นเพื่อนอาแสงเหรอครับ  อายุห่างกันจังเลยเนอะ” เพื่อไม่ให้ใครต้องเหงาอโณชาจึงเปลี่ยนมาชวนเด็กน้อยคุย “รู้จักกันได้ยังไงน่ะครับ”
“เรื่องงานน่ะ” ทว่าแสงเป็นฝ่ายตอบก่อน  ขืนปล่อยให้ไอ้เรนตอบมีหวังตายหยังเขียด “มีเรื่องต้องให้เกี่ยวข้องกันนิดหน่อย”
“อ๋อ”

จังหวะนั้นเองที่อาหารรายการอื่นถูกยกมาเสิร์ฟ  อโณชาซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดขยับจานวางให้  แถมยังไม่วายหยิบถ้วยมาตักแบ่งต้มยำออกจากหม้อ  เขาไม่ได้ตักให้ตัวเอง และไม่ยอมแตะอะไรบนโต๊ะเพิ่มเติมอีกเลย
นเรนทร์มองนิ้วเรียวยาวที่คีบน้ำแข็งใส่แก้วให้เฮียไม่ขาด  แถมยังรินเบียร์ทันทีที่พร่องโดยไม่ต้องรอเด็กเสิร์ฟ  ช่างเอาอกเอาใจขนาดนี้ไม่หลงก็บ้าแล้ว....
“ถึงจะแค่เรื่องงาน แต่ก็เพิ่งเคยเห็นมีเพื่อนอายุต่างกันขนาดนี้นะครับ” ทั้งที่โดนแทรกก็ยังกลับเข้าเรื่องมาอย่างเหนือชั้น  แถมไม่คุยกับแสงด้วย รอบนี้ยิงไปทางน้องเรนเต็ม ๆ “แสดงว่าความชอบใกล้เคียงกัน?”
“เอ่อ....” นอกจากชอบแมนยูเหมือนกันแล้วเรนก็ไม่แน่ใจนักว่ามีอย่างอื่นอีกไหม เช่นเขาชอบเฮียแสง แต่เฮียเหมือนจะยัง  แบบนี้ถือว่าความชอบไม่ตรงกันหรือเปล่า?
“อาแสงน่ะคบคนยาก” ในเมื่อคำถามเก่าไม่ตอบชายหนุ่มก็โยนหินไปอีกทาง “ก็เลยคิดว่าเรนต้องมีอะไรน่าสนใจแน่เลย  จริงไหมครับ?”
“ผมก็ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกครับ ฮะ ๆ”
“ถามอะไรของแกนักหนา” แสงเข้ามาแทรก  ทว่าคนเป็นหลานไม่สนใจ
“ขี้บ่นเนอะ”
“มากเลยครับ”

รอยยิ้มหวานนั่นชวนขนหัวลุกชอบกล  เรนนั่งสมองกลวงด้วยไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี  นี่แหละหนาเขาว่าอย่าเล่นเกมกับคนโง่  หยอกนิดแซะหน่อยมันก็ยังไม่รู้เรื่อง
แต่นั่นไม่ใช่กับอโณชาผู้เชี่ยวชาญด้านนี้...

“อาแสงแกก็แบบนี้แหละครับ  อย่าไปถือสาเลย” ชายหนุ่มหัวเราะพลางยกนิ้วขึ้นนับ “สูบบุหรี่จัด  รักความสะอาด  แต่งตัวเนี้ยบ  อ้อ...แล้วก็ชอบนอนดิ้น”
“ไม่ดิ้นนะครับ”

พังพินาศ....
หนุ่มหล่อคลี่ยิ้ม “อ้อ...อย่างนี้นี่เอง”
แสงกุมขมับ  แม่งเอ๊ย...ไม่น่าชวนมันมาร่วมโต๊ะด้วยเลยจริง ๆ “อโณแก....”
“ฮะ ๆ ๆ” นอกจากไม่สำนึกผิดแล้วยังหัวเราะอีก  ไอ้หลานคนนี้มันน่าตีนัก

เด็กโง่ผู้คายความลับยังนั่งงงในดงผู้ดี  พูดอะไรผิดตรงไหนวะ  เฮียแกนอนแข็งเป็นท่อนไม้จริง ๆนะ
นเรนทร์คว้าแก้วโค้กขึ้นจิบนั่งมองสองอาหลานเล่นสงครามประสาท  ไม่สิ...พูดให้ถูกคือมองแค่อโณชาคนเดียวต่างหาก
ผมดำ  ผิวขาว  และตาสวยถูกต้องทุกประการ  ยังไม่นับที่คุยกันถูกคอแถมสติปัญญาระดับเดียวกันอีก  โธ่เว้ย! หงุดหงิดตัวเองชะมัดที่ปวดหนึบขึ้นมาในอก  เขายอมรับก็ได้ว่าคาดหวังมากขึ้นทุกที  พอมาเจอความจริงที่ว่าตัวเองอาจจะไม่เฉียดไปใกล้หัวใจเฮียเลยมันยิ่งเจ็บ...
ก็ไม่เจียมตัวเองนี่นา

ตอนที่วางแก้วลงนั้นเองมือถือของอโณชาก็แผดเสียงขึ้น  ทำเอาคนแอบมองสะดุ้งโหยง  หลบตาวูบแทบไม่ทัน  เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ เพราะโดนจับได้ด้วย  แม่ง...น่าขายหน้าชะมัดไอ้เรน
“ดูเหมือนจะต้องไปแล้วล่ะครับ”
“มาแล้วเหรอ”
“ก็อยากจะนั่งโต๊ะเดียวกับอาแสงหรอกนะครับ แต่เดี๋ยวหลงจะช็อกตายไปเสียก่อน”
“หึ” แสงพ่นลมออกจมูก “ไว้ฉันโทรไปแล้วกัน”
“ลาล่ะครับ” จะไปยังไม่วายหันมาลาอีกคน “ไว้เจอกันใหม่นะครับเรน”
“ครับ”

   อโณชาหยัดกายขึ้นเต็มความสูง  แผ่นหลังใต้เสื้อกั๊กสูทนั้นสง่างามจนยากจะละสายตา  เขาสาวเท้าเร็วขึ้นกำลังจะถึงบันไดอยู่แล้วเชียว  จู่ ๆ มีร่างของใครอีกคนโผล่เข้ามา  ผู้มาเยือนคือชายหนุ่มใบหน้าตกกระที่เหงื่อโซมกาย
   “คุณอโณ!” ดวงตาของเขาเป็นประกายทันทีที่ได้เห็นหน้าอโณชา “ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ”
   “ไม่นานหรอก” ชายหนุ่มออกเดินนำไปด้านหน้า “ฉันเจออาแสง  เลยมีเรื่องสนุกให้ฆ่าเวลาพอดี”
“เอ๊ะ! เจอคุณอาเหรอครับ” แค่คิดถึงใบหน้าหงิกเป็นส้นตีนนั่นหลงก็ขนลุกซู่  รีบก้าวออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด  จังหวะนั้นเองที่เผลอหันไปเห็นรอยยิ้มแปลก ๆ เข้า “คุณอโณ...”
“มีอะไร...หืม?”
“คงไม่ได้ไปทำอะไรแปลก ๆ ใช่ไหมครับ”
“ไม่นี่”
ปากพูดอย่างนั้น แต่ดวงตาโศกที่วาววับนั้นปิดความลับไว้ไม่มิดเลย  จะไม่ให้ผู้ชนะอารมณ์ดีได้ยังไงเล่า  ล้วงความลับมาได้ตั้งหลายอย่าง  ใครจะไปคิดว่าอาแสงจะกำลังคบหากับเด็กรุ่นราวคราวลูก  แถมยังจริงจังระดับพาเข้าบ้านแล้วด้วย  โทรไปคราวหน้าคงต้องออกปากแซวหน่อยแล้วล่ะ
“คุณอโณครับ” กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ชายเสื้อก็ถูกกระตุก “อย่าแกล้งคนอื่นสิครับ”
“........”
“แกล้งแค่ผมคนเดียวไม่ได้เหรอ”

คำขอของคนรักทำเอาหลุดขำพรวดออกมา...

“หลงเอ๊ย”

เอาเป็นว่าจัดการกับเด็กน้อยน่ารักของตัวเองก่อนก็แล้วกัน


……………………………………
…………………….
………….
…..


“จ่ายคนละครึ่งแล้วกัน”

แสงว่าอย่างนั้นตอนที่มองอโณชาค่อย ๆ หายไปจากสายตา  ความจริงต่อให้ไอ้อโณไม่มาจิ้มทอดมันกินเขาก็กะจะหารสองอยู่แล้ว  ใครจะให้เด็กยาจกติดหนี้หัวโตมาเลี้ยงกันล่ะ  เสียศักดิ์ศรีพอดี
ทั้งที่คิดว่าไอ้เด็กซ่งต้องดีใจดี๊ด๊าหรือเอ่ยแซวน่ารำคาญอย่าง ‘เฮียนี่ใจดีจังน้า~’
แต่ผิดคาด  มันตอบแค่ “อืม”

   จากนั้นทุกอย่างก็เข้าสู่ความเงียบงัน  บรรยากาศในซุ้มศาลาเหมือนมีเมฆหมอกอึมครึมปกคลุม  แสงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับไอ้เด็กปากมาก  ก่อนหน้านี้ยังเจื้อยแจ้วจนอยากจะเอาเข็มเย็บปากแท้ ๆ
   ทั้งที่น่าจะสบายหู แต่กลับอยากหนวกหูเสียได้  ตัวเขาเองก็ไม่ใช่คนชวนคุยก่อนอยู่แล้วจึงได้แต่ตักข้าวเข้าปากรอตอบคำถาม แต่จนแล้วจนรอดนเรนทร์ก็ไม่พูดอะไรสักที  ก้มหน้าก้มตากินจนกระทั่งเรียกเช็กบิล
   อาหารอร่อย  บรรยากาศดี แต่ความรู้สึกที่ได้ติดลบไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย  ถ้ารู้ว่าต้องจ่ายเงินแพง ๆ มานั่งเงียบใส่กันสู้กินข้าวข้างทางยังดีเสียกว่า
   แสงรึอุตส่าห์ได้โอกาสแนะนำหลานชายให้รู้จัก…
ไมรู้ทำไมต้องอยากให้มันรู้จักญาติตัวเองด้วย  นี่เขากำลังรับมันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตใช่ไหม?  รู้เรื่องที่บ้านแถมยังเป็นตัวการให้เรื่องคลี่คลายได้อีก  ถึงจะฉิบหายไปหลายอย่างแล้วก็เถอะ
   พอคิดมาถึงตรงนี้ก็หน้าร้อนวูบขึ้นมาชอบกล และก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ไปกว่าเดิมเด็กเสิร์ฟก็เอาถาดใส่เงินทอนมาให้  แสงรับมันมาดึงแบงก์สีแดงออกแล้วส่งคืนให้นเรนทร์
   “เงินทอน”
   “ผมบอกจะเลี้ยงเฮียแท้ ๆ”
   “เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะค่อยมาเลี้ยงคนอื่น” ได้ทีจัดสั่งสอนมันสักชุดเลยแล้วกัน “ครึ่งหนึ่งนี่ก็ขนหน้าแข้งร่วงหมดแล้วมั้ง”
   “โห!  อะไรอะ  ผมเศรษฐีเงินแสนนะ”
   “แต่หนี้เป็นล้าน”
   “งะ!” เด็กซ่งผงะ  เถียงไม่ออกเลยทีเดียว
   “ไป้! กลับได้แล้ว” ไม่ว่าเปล่าเอื้อมมือมาขยี้หัวเด็กแล้วลุกออกนำไปเลย  เด็กมันยอมคุยด้วยแล้วก็สบายใจเฉิบ

   ใช่แล้ว....นเรนทร์ปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ได้  แม้จิตใจจะยังบอบช้ำสักหน่อย แต่ต้องไม่งอแงหน้าหงิกหน้างอจนเสียเรื่อง  เดี๋ยวเฮียรำคาญไม่ยอมให้อยู่ใกล้ ๆ ล่ะแย่เลย  เรนยกมือลูบเส้นผมที่ยุ่งเหยิงจากการถูกขยี้เมื่อครู่ลงพร้อมกับออกก้าวไปด้วยรอยยิ้มประดับหน้าดังเดิม
   พนักงานเอ่ยขอบคุณพวกเขาไปตลอดทาง  ขนาดไต่ลงบันไดมาสาวคนเดิมก็เอ่ยลาด้วยรอยยิ้ม  ดูท่าเฮียแสงจะเป็นแขกวีไอพีของที่นี่จริง ๆ แฮะ
   ต้นอินทนิลโบกไหวตามแรงลมจนใบหลุดร่วงลงมา  พื้นรองเท้าผ้าใบเหยียบย้ำมันไปตามทางพร้อมกับเงี่ยหูฟังเสียงกรอบแกรบ  ลานจอดรถนั้นเงียบสนิทไม่มีคนอยู่  คาดว่าเด็กโบกรถจะไปเข้าห้องน้ำล่ะมั้ง
   หลอดตะเกียบสีส้มติดเรียงตามเสาไปตลอดทาง  ค่ำคืนที่อากาศดีเช่นนี้เขาควรจะทำตัวให้เฮียชื่นใจสักหน่อย  เรนสาวเท้าเร็วขึ้นจนไปประชิดข้างตัวแสง
   
“คนนี้อะเหรอสโนว์ไวท์ที่เฮียชอบ”
“หา!?”
“แหม~” มันถองสีข้างใส่ “หล่อขนาดนี้เป็นผมผมก็ชอบแหละ”
“พูดอะไรของแก”
“ไม่ต้องกลบเกลื่อนเลย  ผมรู้น่า  ตอนเฮียอยู่กับเขาบรรยากาศไม่เหมือนใครเลย” หลอกอะไรก็หลอกได้ แต่แววตาแสงตอนนั้นมันฟ้องทุกอย่าง “ตรงตามคอนเซ็ปผมดำ  ผิวขาว  ตาสวยเด๊ะ!”
“เรน....”
“มิน่าเล่าตอนให้เปลี่ยนไม่ให้เรียก ‘ลุง’  เฮียไม่ยอมบอกให้เรียก ‘อา’ แทนเลย” เด็กซ่งเดาะลิ้นล้อเลียน “ที่แท้ก็เก็บไว้ให้คุณอโณคนเดียว”
ทั้งที่คาดหวังให้ทางนั้นเขินอาย แต่แสงกลับตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย







“เฮียก็มีคนเดียวที่เรียกเหมือนกันนั่นแหละ”

ประโยคนั้นทำเอานเรนทร์หน้าชา  พวกเขายืนนิ่งจ้องกันอยู่อย่างนั้นจวบจนความหมายของมันแทรกซึมเข้าสู่สมอง  สีแดงจึงฉาบขึ้นมาบนใบหน้า  ต่างฝ่ายต่างหลบตาวูบมองไปยังข้างทาง
“อ่า...นั่นสินะ”
แสงถูจมูกตัวเองหวังจะไล่อาการประหม่าเหมือนเด็กวัยรุ่นออกไป  อายุก็ตั้งเท่าไหร่แล้วน่าอายชะมัด  เขากระแอมไอ “อโณน่ะ”
“.......”
“มันก็เหมือนลูกชายฉันนั่นแหละ” หนุ่มใหญ่ยกมือเสยผม  นึกหงุดหงิดตัวเองที่ต้องมาอธิบายเรื่องนี้ “ฉันสนิทกับบ้านนั้นมากกว่าครอบครัวตัวเองเสียอีก”
“เห็นเขาบอกว่าเฮียนอนดิ้นผมก็เลยนึกว่า...”
“แกนี่มันโง่เกินเยียวยาจริง ๆ” แสงไม่ได้นอนดิ้น  มันก็แค่การหลอกถามล้วงความลับ จนถึงตอนนี้มันยังไม่รู้ตัวอีกเหรอเนี่ย “เคยนอนเฝ้ามันตั้งแต่สมัยเด็กแล้ว  เปลี่ยนผ้าอ้อม  ป้อนข้าว  จะเอาอะไรอีกไหมล่ะ”
“มะ...ไม่ต้องแล้วครับ”
“เออ” ต้องให้ออกโรงเปลืองน้ำลายอยู่เรื่อย  ว่าแล้วก็ออกเดินต่อทิ้งควายไว้ด้านหลัง  ราวห้าวินาทีมันถึงเพิ่งจะรู้ตัวเดินตามมาติด ๆ
หัวใจฟูฟ่องคับอกราวกับลอกคราบไอ้หนุ่มเงียบขรึมเจียมตัวเมื่อครู่ทิ้ง  ที่อยู่ตรงนี้คือชายหนุ่มผู้ดี๊ด๊าดีดดิ้นจนน่ารำคาญ
นเรนทร์ขยับเข้าไปใกล้เสียดตัวกับแขนอีกฝ่ายไปมาราวกับหมาจิ้งจอกน้อยโดยไม่ดูขนาดตัว

“เฮีย~”
แสงกัดปากกลั้นยิ้ม “อะไร”
“ไม่มีอะไร” รอบนี้เอาหัวไถดังแกร่ก ๆ  ผมสีทองเหมือนฟางข้าวยุ่งเหยิง แต่เรนไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตาไถไป
“เป็นหมาหรือไง”
“แฮะ ๆ” รอยยิ้มโง่ ๆ นั่นทำเอาใจอ่อนวาบ  แสงกัดปากตัวเองอีกครั้งและพบว่าเขากลั้นยิ้มไม่ไหวอีกต่อไป  ก่อนที่ความลับจะแตก  มือก็คว้าหมับผลักหัวไอ้จิ้งจอกไปไกล ๆ
“เดินดี ๆ เดี๋ยวก็ล้มกันพอดี” ว่าแล้วก็ทิ้งร่างไอ้เด็กซ่งแล้วก้าวฉับ ๆ ออกไปเลย
“ช่วงนี้เฮียผีเข้าแน่ ๆ” คนหน้าด้านไม่เลิกราตามมาคลอเคลียอ้อนตีนไม่ห่าง “แต่ไม่ต้องออกนะ  ให้ผีสิงนาน ๆ เลย”
   “พูดอะไรเพ้อเจ้อ”
   “ก็จริงนี่นา”


   พูดมาก  น่ารำคาญ  สมองทึบ
   ปรายตามองหัวจรดเท้าก็ได้แต่ส่ายหน้า  หัวทอง  ผิวเข้ม  เจาะหูจนพรุน  ดูยังไงก็เด็กแว้นชัด ๆ  ยังไม่นับตอนที่ตัวเหม็นเหงื่อ  เท้าเขรอะฝุ่นจนขาวโพลน




ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแต่ก็ ‘น่ารัก’

   แสงส่ายหัวกับความคิดตัวเอง...   

ให้ตายเหอะ....เลิกเป็นข้อยกเว้นทุกอย่างได้ไหมวะ



TBC


อ่านคอมเม้นตอนที่แล้ว ถึงกับไม่กล้ามาโพสตอนต่อเลยค่ะ  กลัวทุกคนผิดหวัง
ยั้งงงงงง  ยังไม่ได้นะคะ  ทุกคนต้องใจเย็น ๆ  สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ  เข้าสู่สายปฏิบัติธรรมไปก่อนค่ะ เดี๋ยวมันก็มาเอง นี่ก็สวีตกันจนเลี่ยนแล้ว 55555
ตอนนี้มีแขกรับเชิญด้วย  อิหลงกับคุณอโณของบ่าว(กรี๊ดดดดดด) ใครอยากอ่านเรื่องของสองคนนี้เชิญวาร์ปได้ค่ะ  ขายของสักหน่อย  น่าจะเปิดจองภายในเดือนหน้าค่ะ
> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.0)
แล้วเจอกันตอนหน้าค่า <3

ป.ล.อธิบายเพิ่มเติมนิดนึงนะคะ  เผื่อเข้าใจผิด  เรนเป็นช่างไม่ใช่คนงานก่อสร้างนะคะ  กีสสสสสส
คนงานตามไซต์ที่ใส่เสื้อเป็นสี ๆ จะค่อนข้างเน้นใช้แรงงาน แต่ช่างจะมีสกิลเฉพาะทางค่ะ  เป็นงานฝีมือมากกว่า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: มาโซซายตี้ ที่ 29-05-2017 00:08:49
คืนนี้จะได้กี่ครั้งงงงงงง
เป็นเฮียของน้องเรนทร์คนเดียวชอบธรรม

คุณอโณเป็นแขกรับเชิญยังหล่อออออเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือความขี้แกล้ๆ
แกล้งหลงคนเดียวก็พอ ส่วนน้องเรนทร์ เดี๋ยวเฮียแกล้งเอง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 29-05-2017 00:27:46
หวานกันจังน้าาาา เรนก็น่ารักของเด็กมันจริงๆแหละเฮีย เลิกฟอร์มได้แล้ว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 29-05-2017 01:08:38
หืมมมมม อย่างแหววหวานเลี่่ยนจิกผ้าห่มเลย ยิ่่งตอนออกจากร้านอาหาร โคตรรรรร โคตะระฟิลกูด โรแมนติกเบาๆ หนทาง(ไปที่จอดรถ)เป็นของเรา 55555//เขิน เล่นไรกัน

ปล.อโณมาหลอกถามได้ดีมาก 55555 หลงมีหึง น่ารักกกกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 29-05-2017 01:52:03
อ่านไปเจอคุณอโณนี่ในใจเอาแล้วววววว อีหนูเรนคิดมากแน่นอน แต่ดีหน่อยเฮียแสงพอแก้ข่าวทัน ว่าแต่ทำไมสั้นจังหรือรู้สึกไปเองคนเดียว แง 555555 อยากอ่านต่อแล้วว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 29-05-2017 02:08:05
นอกจากกินข้าวแล้ว เขาจะได้กินกันไหมนะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 29-05-2017 06:45:15
โอ๊ยยแค่ยี้หวานแล้วค่ะ เฮียแสงแกสถานะการดีมากค่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 29-05-2017 07:50:58
คุณอโณ้ววว มาแย่งซีนเฮียแท้ๆเลย 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 29-05-2017 08:04:38
คุณอโณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณ
ปาดน้ามตา
ที่สุดแห่งความคิดถึง ขี้แกล้งไม่เปลี่ยน
ทะเลาะกับหลงเมื่อไหร่มาหาเรานะะ เราพร้อมต้อนรับ
โถ่ นึกว่าเรนจะมอมเฮียแสงหนักกว่านี้
พลาดเวลาอัศจรรย์เล้ยยย  :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 29-05-2017 08:16:23
โหหหห นึกว่าจะเสร็จกันสักหน่อยให้น้องเรนได้ชื่นใจ  :hao5:  :hao6:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 29-05-2017 08:45:11
นับวันเฮียยิ่งน่ารักน่าเนี่ยยย กรี้สสส
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 29-05-2017 08:48:32
มีหงมีหึงค่ะคู๊ณณณณณ ดูดู๊ เฮียนี่ก็ช่างดูหล่อ ภูมิฐาน แลดูมีทางเลือกซะจริง เรนเอ้ยยยย อย่าคิดมากลูก แค่นี้ลุงแสงแกก็หลงเด็กซ่งจนไปไหนไม่รอดแล้วลูกขาาา

ปล.พี่อโณแกล้งแค่หลงคนเดียวคงเบื่อ ได้แกล้งเรนอีกคนดูพี่อโณแฮปปี้เนอะ 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 29-05-2017 09:07:02
 ไอ้เด็กซ่งนี่มันร้ายจริงๆเลยค่ะหัวหน้า! มันคิดจะรวบหัวรวบหางคนสูงอายุ!!  :hao6: :hao6: :hao6: 
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 29-05-2017 10:04:02
 :katai2-1: :z1: :katai2-1:

 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 29-05-2017 10:59:40
เฮียแสงอ่อยเบอร์แรงมาก แค่นี้เด็กมันก็หลงจะตายอยู่แล้ว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 29-05-2017 11:42:17
 :mew3: :mew3: :mew3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 29-05-2017 13:22:17
กรี้ดมากกกกกก  :ling1:
เขินเฮียรัวๆ โอ้ยยยยยยย ตาบ้าๆๆๆๆๆๆๆ
เฮียก็มีคนเดียวเหมือนกันแหละ คือบั่บบบบ /แทะมือ
เขินสุดดดดด นี่เป็นนุ่งเรนนี่ขึ้นไปขี่หัวเฮียแล้ว ฉันรักคุณค่าาาาา
 :impress2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 29-05-2017 13:55:43
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 29-05-2017 19:25:18
อปป้าหลงเรนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 29-05-2017 20:17:58
กรี๊สสสส เฮียแสงน่ารักมากอ๊าาา ไม่ไหวล้าวววววววววววววววววววววว  :pighaun:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 29-05-2017 21:40:42
อโณเป็นมนุษย์ที่น่ากลัวเสมอ


แสงกะเรนมุ้งมิ้งน่ารักมาก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 30-05-2017 00:18:14
เขาหวานๆกันอีกแล้วค่ะคู๊ณณณณ ช๊อบบบ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 30-05-2017 06:46:17
หวานแบบฮาๆ น้องเรนนี่มันซื่อบื้อสุดๆไปเลย ชอบความดี๊ด๊าของมัน
เฮียนี่หลงเด็กหนักอยู่นะ ชอบความทำตัวไม่ถูก ความเขินเหมือนหนุ่มน้อยหัดจีบของเฮีย 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 30-05-2017 14:43:18
เฮียแสงนี่โอ๊ปป้าสุดๆ ซารังแฮนะคะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 30-05-2017 20:17:34
คืนนี้มันไม่จบง่ายๆใช่มั่ย  :hao6:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: karashi ที่ 30-05-2017 21:08:48
เฮียแสงตอนนี้ดูน่ารักขึ้นมาทันที 555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 30-05-2017 23:10:43
มันกำลังเป็นไปในทางที่ดีขึ้นนะ
แบบว่า แสงเองก็เริ่มจะแสดงออกมากขึ้น
เรนก็คงต้องอ่อยหนักหน่อย
ระวังเปลืองตัวนะหนู แบบว่า ดูลุงคนนี้เคี้ยวยาก
พอคุณอโณมาแล้วแบบ เหยยยยยย
นี่มันอาแสงในตำนานนี่หว่า ทำไมลืมไปได้  :z3:
โถ่ เห็นอาเป็นฝั่งเป็นฝาก็ดีใจด้วย  :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 31-05-2017 16:20:21
ติดแฮชแท๊ก #เฮียแสงผู้เดินเข้าเส้นทางอมตะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 04-06-2017 22:31:39
ทวงครั้งที่ 25

ล้อหมุนอ้อยอิ่งค่อย ๆ หยุดสนิทตรงหน้าทาวน์เฮ้าส์สีเขียอื๋อ แม้ในยามดึกดื่นก็ยังทำหน้าที่กระจายแสงได้เป็นอย่างดี  ทำเอาบ้านข้างเคียงสว่างขึ้นทันตา
แสงเกลียดดีไซน์สะเหล่อ ๆ และความสะอาดอันติดลบของที่นี่  ไม่รู้ว่าผู้อยู่อาศัยมีชีวิตอย่างไรโดยไม่ติดเชื้อตาย แต่ถึกเป็นควายปานนั้นคงไม่เป็นไรล่ะมั้ง

“เกิดมาเพิ่งเคยมีคนขับรถมาส่งถึงบ้านนะเนี่ย”

ไม่อย่างนั้นคงไม่มานั่งหัวโด่อยู่นี่...

ไอ้หนุ่มผมทองยักคิ้วให้หนึ่งทีก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก “แถม Citroen ซะด้วย”
“พูดมากจริง” คนโดนแซวบ่นอุบ “รีบ ๆ ลงไปเลยไป”
“ไล่กันเชียวนะ  ผมน่ะ---”

โฮ่ง ๆ

พักหายใจไม่ทันไรหมาบางแก้วบ้านข้าง ๆ ก็โผล่หน้ามาขู่ฟ่อด ๆ
“เอ้า! เพื่อนมารอรับแล้วนั่น”
“โห เจ็บนะเนี่ย” มันตีหน้าเศร้า “แต่แคทเธอรีนก็เป็นเพื่อนผมจริง ๆ นั่นแหละ”
“ชื่ออะไรวะนั่น” มองจากเหง้าแล้วไม่มีเชื้อหมาฝรั่งปนเลยสักนิด
“ไม่เห็นแปลกเลย  เห็นแบบนี้แต่เป็นสาวน้อยนะ”
“โฟกัสผิดจุดแล้ว!” ปัญหาไม่ใช่เรื่องเพศเลยโว้ย  แสงล่ะปวดหัว “ลงไปได้แล้ว  รำคาญเสียงหมาเห่า”
“แล้วเฮีย...เอ่อ....”
“........”
“ไม่ลงมาด้วยกันเหรอ?”

ประโยคเชิญชวนทำเอานิ้วที่เคาะบนพวงมาลัยชะงักไป  แสงเหลือบตาขึ้นสบประสานกับตุ๊กตาหน้ารถ  เด็กใจกล้าทำหน้านิ่งทั้งที่ประหม่าจนไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางตรงไหน  ปลายนิ้วดึงชายเสื้อยืดเล่นไปมาเพื่อลดความตื่นเต้น
ไม่ใช่เด็กอมมือที่จะไม่รู้นัยยะแฝง  จากที่ทำหยอกบนโต๊ะอาหารใครจะไปคิดว่าไอ้เด็กซ่งจะจริงจังถึงเพียงนี้  แสงมองไปยังช่องบันไดแคบ ๆ  หากไต่ขึ้นไปบนนั้นคงไม่แคล้วต้องมีอะไรเกิดขึ้น...
เซ็กซ์....
พ่อพระหรือก็เปล่า  ออกจะเชี่ยวชาญคาวโลกีย์ด้วยซ้ำ  แสงมองว่ามันเป็นธรรมชาติของมนุษย์  ถ้าอยากก็แค่สนอง  ไม่มีอะไรเสียหาย  ทั้งที่คิดแบบนั้น แต่กลับตอบเหมือนคนหัวโบราณ

“ยังไม่เมาสักหน่อย”
นั่นแปลว่า ‘ไม่’ อย่างชัดเจน

คนเชิญชวนผิวปากหวือเพื่อกลบบางอย่างที่ตีตื้นขึ้นมาในอก
“แย่จัง~  ล้มเหลวเหรอเนี่ย” นเรนทร์เปิดประตูรถออก  เสียงเห่าดังเข้ามาถึงด้านใน และก่อนที่จะถูกดุคนแซ่ซ่งก็เอ่ยคำลา “ขอบคุณที่มาส่งครับ”

   ปัง...
   ประตูปิดงับลงแล้วทว่าล้อยังไม่ขยับ  แสงนั่งอยู่ตรงนั้นเงยหน้ามองแผ่นหลังที่ค่อย ๆ ไต่หายขึ้นไปตรงชั้นบนสุดของบันได  รอจนร่างของเรนหายวับไปในความมืดและไฟในห้องถูกจุดขึ้นจึงเริ่มขยับเท้าอีกครั้ง
   ความคิดมากมายวิ่งชนกันในหัวตอนที่ล้อออกหมุน  จะพยายามปัดตกอย่างไรก็กลับมาวนเวียนในสมอง  คงถึงคราวที่แสงต้องจริงจังกับเรื่องนี้เสียที
   วันนี้เขาทำเรื่องงี่เง่าโดยไม่ฉุกใจคิด  ไม่สิ...ตั้งใจไม่คิดถึงสาเหตุต่างหาก  ทั้งพยายามแนะนำหลานชาย  พูดจาแปลก ๆ ยังไม่นับเรื่องจูบที่บันไดเมื่อหลายวันก่อนอีก  ทั้งหมดสั่งสมในใจจนกลั่นออกมาเป็นการปฏิเสธเซ็กซ์เมื่อครู่นี้

ใช่แล้ว...เขากลัวว่าตัวเองจะจริงจัง...

ไม่ได้ขลาดกลัวกับการมีความสัมพันธ์  แสงคลุกคลีกับสิ่งนั้นมาตลอดชีวิต  ทั้งฉาบฉวยและจริงจังปะปนกันจนด้านชา แต่กับนเรนทร์ไม่เหมือนกัน...
เริ่มต้นจากการหลอกลวง  ทำอะไรข้ามขั้นตอน  ทั้งหน้าตาและนิสัยไม่มีอะไรถูกใจเลยสักอย่าง
ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแต่....

ตื๊อ ดือ ดื่อ ตือ ดือ ดื่อ ดือ~

โทรศัพท์ตรงคอนโซลแผดเสียงลั่นดึงแสงกลับมาจากห้วงความคิด  เขาคว้ามันขึ้นมาดู  ชื่อบนหน้าจอนั้นทำเอาต้องขมวดคิ้ว  เลยเวลางานแล้วแท้ ๆ ยังจะปรึกษาอะไรอีก

“ครับเฮียใหญ่”
“แสง” เสียงแหบแห้งตอบกลับมาทันที  แสงจับได้ถึงความสดใสในนั้น “ฉันก็ไม่อยากรบกวนแกตอนดึกหรอกนะ แต่เรื่องนี้ด่วนจริง ๆ”
“ไม่เป็นไรครับ” เขาพยายามปรับน้ำเสียงให้ราบเรียบที่สุด “เฮียมีอะไรเหรอครับ”
“ทางนั้นเขาตกลงมาแล้วนะ  เรื่องซัพฯ น่ะแบ่งให้แค่ 20% ของงานตามที่แกคุยให้เลย”
คนแก่ชอบคุยไม่จั่วหัวเรื่องแบบนี้แหละ  โชคดีที่แสงหัวไวพอเลยตามทัน  จะเรื่องอะไรเสียอีกถ้าไม่ใช่สัมปทานถนนของเล่นชิ้นใหม่ของเฮีย  จากที่ ‘ทางนั้น’ ยื่นขอให้เฮียจ้างบริษัทหลานตัวเองทำครึ่งหนึ่งแสงก็ไปต่อรองจนลงมาเหลือแค่ 20% พร้อมเสนอเป็นเงินสดหลักล้านแทน  ในที่สุดก็ตกลงกันได้สักที
“ข่าวดีเลยนะครับ”
“ใช่ไหมล่ะ! ฮ่า ๆ” เฮียใหญ่หัวเราะเสียงดัง “ฉันเลยรีบโทรมาบอกแกนี่ไง”
“ยินดีด้วยครับ” ปากพูดอย่างนั้นทั้งที่ในใจคิดว่า ‘เรื่องแค่นี้เอาไว้บอกพรุ่งนี้ไม่ได้หรือไงวะ’
“เรื่องค่าคอมฯ แกไม่ต้องห่วงนะแสง  ฉันจ่ายให้อย่างงามแน่นอน” มาถึงตรงนี้แสงก็ยิ้มออก “แต่มีเรื่องด่วนให้แกช่วย”
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
“ตามหนี้...”

กึก... เท้าที่เหยียบคันเร่งชะงักทันที  สัญชาตญาณบอกว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน...

“เขาขอให้ฉันจ่ายก้อนแรกก่อนน่ะ” เฮียใหญ่ยังพูดต่อไป “ก็เลยคิดว่าถ้าแกรีบทวงที่เหลือภายในเดือนนี้ก็น่าจะจ่ายได้พอดี  เป็นค่าขนมให้เขานิดหน่อย”
“เฮียครับ แต่ว่า...”
“ตอนนี้เหลือกี่คนนะ?  สามหรือสอง  เห็นหมอนว่าไอ้ที่หนีไปบ้านนอกจะคืนครบอาทิตย์หน้าแล้วนี่”
“ครับ”
“แกไปตามไอ้คนสุดท้ายมา” ชายแก่กำชับเสียงเข้ม “มันต้องปิดทั้งหมดภายในเดือนนี้”
“มันเป็นไปไม่ได้หรือเปล่าครับเฮีย  ใช่ว่าทุกคนจะมีซุกไว้นะครับ”
“งั้นก็เอาทั้งหมดที่มันมี” น้ำเสียงนั้นเฉยชาราวกับพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ “ใช้โกดังได้เต็มที่  ฉันอนุญาต”
“แต่...”
“แกไม่เคยพูดว่า ‘แต่’ กับฉันนะแสง” เฮียใหญ่เริ่มไม่สบอารมณ์ “ฉันไม่ได้บอกว่าทั้งหมด  เอาเท่าที่ทำได้”
“......”
“เข้าใจใช่ไหม”
“ครับ”
“ฉันจะรอฟังข่าวดีจากแกนะ” ปลายสายหัวเราะร่า “แค่นี้ล่ะ”

สายตัดไปแล้ว...  ทว่าแสงถูกดึงให้จมลงไปอีกครั้ง และรอบนี้หนักหนากว่าเดิมหลายเท่าตัว  สถานการณ์เลวร้ายอย่างที่สุดแล้วสินะ  คิดอยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่ไม่นึกว่าจะเร็วขนาดนี้
เขารู้ว่าหนึ่งล้านคือเศษเงินของเฮียใหญ่ และในเมื่อต้องหาค่าขนมมาป้อนใต้โต๊ะทางนั้นก็ไม่คิดจะเจียดเนื้อตัวเองเพิ่มอีกแล้ว  สู้มากดดันให้ลูกน้องหาให้ดีกว่า  ก็เขี้ยวลากดินอย่างนี้จะไม่รวยได้ยังไง
แสงเข้าใจทุกอย่าง  ทั้งระบบความคิดคนรวย  หน้าที่ของตัวเอง  ทว่าจิตใจกลับไม่ยอมเห็นด้วยเลยสักนิด  เคยคิดว่าตัวเองชินชากับความโหดร้ายของโลก  ทำร้ายคนอื่นมาก็มาก แต่คราวนี้กลับเป็นฝ่ายอับจนหนทางเสียเอง

เขาทำร้ายนเรนทร์ไม่ได้...
ไม่ว่าจะคิดอย่างไรบทสรุปมันก็มีเท่านั้น  ทำตัวเหมือนคนโง่ที่คิดถึงแค่ผลลัพธ์โดยไม่สนวิธีการ  ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วเขาไม่มีวันแก้ไขอะไรได้  เรื่องนี้จะจบอย่างที่มันควรเป็น
แสงพรั่งพรูลมหายใจอย่างเหนื่อยล้า  ขณะเหลือบตามองกระจกหลังก็พบความผิดปกติบางอย่าง

เดี๋ยวสิ...รถคันนั้น...
   โตโยต้าวีออสสีดำ....ไม่ใช่คันเดิมกับที่ขับเฉี่ยวกันตอนออกมาจากร้านอาหารหรือ?  แสงมองในแง่ดีว่ามันเป็นรถรุ่นยอดนิยม และตัวเขาเองก็จำป้ายทะเบียนไม่ได้  บางทีอาจจะเป็นคนละคัน แต่ลางสังหรณ์บางอย่างในใจตะโกนบอกให้เร่งเครื่อง

   บรึ้น!
   และสะบัดมันให้หลุดซะ!
   ร่างกายไปไวก่อนสมองเสียอีก  เท้าบดขยี้ไปบนคันเร่งเพิ่มความเร็วในพริบตา และเมื่อเห็นจากกระจกว่าอีกฝ่ายเร่งเครื่องตามหนุ่มใหญ่ก็เดาะลิ้น  แอบตามมาจริง ๆ ด้วยสินะ
   สถานที่ไล่ล่าคือตรอกซอยแคบ  ข้อดีคือมีทางลับให้หลบ  ข้อเสียคือเขาเร่งความเร็วอย่างใจไม่ได้  แสงพยายามควบคุมทิศทาง  เขาเจนถนนกว่าอีกฝ่ายแน่นอน  หากหลุดจากทางตรงนี้ไปได้จะมีสามแยก แต่แสงจะเลี้ยวไปในตรอกเล็ก ๆ ริมสุดแทน  ภาวนาให้กิ่งไม้ไม่ขูดรถเป็นรอยก็แล้วกัน
   เอี๊ยดดดด!

พวงมาลัยถูกหักจนสุดรอบหมุน  Citroen คันงานพุ่งเข้าไปเสียบในตรอกที่ปากทางเป็นต้นไม้รกครึ้ม  แสงดับเครื่องลงทันที  บริเวณนั้นเงียบสนิท  สิบห้าวินาทีต่อมาถึงมีแสงไฟจากหน้ารถที่ตามมา
หนุ่มใหญ่เอนหลังลงกับเบาะรอจนคนสะกดรอยตามเลี้ยวเข้าซอยด้านซ้ายไปก็พลันแสยะยิ้ม  ตรงนั้นเป็นทางตรงไปสู่ถนนใหญ่  ไม่มีทางให้กลับรถเสียด้วย  คิดจะสะกดรอยตามคนอื่นแต่ไม่ศึกษาเส้นทางให้ดีก่อนก็กลับบ้านไปมือเปล่าก็แล้วกัน
Citroen ติดเครื่องอีกครั้งถอยหลังออกมาจากพุ่มไม้รกชัน มุ่งตรงไปยังซอยขวามือไม่ถึงนาทีก็เจอทางออกสู่ถนนใหญ่ซึ่งเป็นคนละเส้นกับที่ไอ้โง่นั่นเลี้ยวออกไป

มันเป็นใครกันแน่?

จะใช่แก๊งเดียวกับที่ส่งจดหมายขู่เป็นเด็กประถมหรือเปล่านะ  แสงไม่มั่นใจนักว่าเผลอสร้างศัตรูไว้ที่ไหน  เดือนหนึ่งรับไม่รู้ตั้งกี่งานจะเผลอไปเหยียบตาปลาใครเข้าคงไม่แปลก  จะแปลกก็ตรงที่ลงทุนไล่ล่าข่มขู่ขนาดนี้

“เฮ้อ~”

เขาถอนหายใจ  ดูท่าจะต้องสืบเรื่องนี้อย่างจริงจังเสียแล้วล่ะ


...........................................
.........................
..........
......



โทรศัพท์เมื่อตอนกลางวันนำพาเรื่องฉิบหายมาอย่างคาดไม่ถึง....

วีออสคันนั้นใช้ทะเบียนปลอม  อันที่จริงก็เป็นธรรมดาของวงการนี้  ใครมันจะโง่โชว์ทะเบียนหราตามล่าคนกันล่ะ  เอาเป็นว่าตอนนี้แสงมืดแปดด้านจับต้นชนปลายไม่ถูก....

อ่า...ไม่ ๆ ที่ฉิบหายไม่ใช่เรื่องนั้น

“ฉันมีแฟนใหม่แล้ว”
“หา!?” หนุ่มใหญ่ร้องลั่นจนอายตัวเอง “เจ๊ว่าอะไรนะ”
“หูตึงหรือไงยะ” ปลายสายแว้ดกลับมา “ฉันบอกว่าฉันมีแฟนแล้ว”
“ยังไม่เข็ดอีกหรือไง”
“นี่คือประโยคแสดงความยินดีของแกเหรอ” น้ำเสียงซันไชน์เริ่มทุ้มต่ำเป็นโทนสันติ์ชัย “กว่าจะหาได้นะยะ  ช่วยพูดอะไรดี ๆ บ้าง  จะตอแหลก็ได้”
“ยินดีด้วยครับ”
ซันถอนหายใจเสียงดัง  น่ากลัวว่าขนจมูกจะร่วงหมด  ไม่รู้ว่าทนคบอีรุ่นน้องไร้มารยาทมาเป็นสิบปีได้ยังไง  นับถือตัวเองจริง ๆ
“ที่โทรมามีแค่นี้ใช่ไหม?”
“แกยังเป็นสัตว์เลือดอุ่นอยู่หรือเปล่า” เสียงที่ออกมาดังเสียจนแสงต้องดึงมือถือออกห่าง “ไม่คิดจะถามไถ่กันเลยใช่ไหม  ฉันก็หลงคิดว่าแกเป็นเพื่อนรัก”
“ผมก็เคยหลงคิดอย่างนั้นจนกระทั่งโดนแบล็กเมล์” นอกจากไม่แยแสแล้วยังโต้ตอบกลับจนซันกระอักเลือด  นี่สินะที่เขาว่าทนายมันคบไม่ได้ “ไม่ได้อยากรู้ก็เลยไม่รู้จะถามอะไร”
“ไม่ต้องถามก็ได้  โอเค ฉันผิดเองที่พูดเกริ่นมากไป” ซันไชน์ขอโทษจากหัวใจ “แกช่วยมาสแกนกรรมแฟนฉันให้หน่อยได้ไหม”
“อะไรนะ?”
“ก็เออ...นั่นแหละ” ซันอ้อมแอ้ม “แกมีเซนส์ด้านจับแมงดาดีกว่าฉันนี่นาแสง  ช่วยหน่อยได้ไหมล่ะ”
“คนก่อนผมก็บอกว่าแมงดา  เจ๊เชื่อที่ไหนล่ะ”
“รอบนี้ฉันจะเชื่อแกแล้ว  หมดตัวและหัวใจเลย”
“เสียเวลา” คนตกอยู่ในห้วงรักน่ะไม่สนอะไรทั้งนั้น และแสงไม่อยากเป็นหมาบ่อย ๆ “เอาเป็นว่าผมแสดงความยินดีด้วยก็แล้วกัน  ขอให้เจอผู้ชายดี ๆ นะครับ”
“แสง....” จากที่แว้ดใส่ก็เริ่มเสียงอ่อน “ช่วยฉันหน่อยเถอะนะ”
“.........”
“คิดเสียว่าฉันชวนแกมากินข้าวเย็นที่ร้านก็ได้นะ”
“ไม่”
“แสง.....” ซันบีบเสียงจนแหบพร่าราวกับก้อนสะอื้นมาจุกอยู่ที่คอ “ฉัน...”
“เออ ๆ เข้าใจแล้ว” สุดท้ายพ่อทนายก็ยอมแพ้ “กี่โมงล่ะ”
“ว้าย! น่ารักที่สุด” เจ้าของบาร์ส่งเสียงจุ๊บ “สองทุ่มเจอกันนะจ๊ะที่รัก”
“อือ  ตามนั้น”

แสงโยนมือถือลงบนโต๊ะก่อนจะยกนิ้วก้อยแคะหูที่อื้อไปชั่วขณะ  เจ๊ซันเวลาแผดเสียงนี่พลังรุนแรงจนปวดหัวไปหมด
หลังจากนอนคิดมาทั้งคืนก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้  ไม่ว่าจะเรื่องที่โดนสะกดรอยตามหรือไอ้เด็กซ่งก็ตาม  เรื่องแรกน่ะช่างมันไปก่อน  เรื่องหลังสำคัญกว่า...  เขาตัดสินใจแล้วว่ายังไงก็คงต้องบอกมัน  ขีดเส้นตายให้ชัดเจนไปเลยว่าวันไหน  ถึงตอนนั้นอาจจะต้องยืมตัวไปขังที่โกดังสักหน่อยให้เฮียใหญ่พอใจว่าดำเนินการแล้ว
หรือบอกให้มันหนีไปเลยจะดีกว่า...
เขาไม่มั่นใจว่าตอนอยู่ในโกดังนั้นจะออกหน้าปกป้องได้แค่ไหน  ไอ้มั่นไอ้หมายสมองเล็กก็จริง แต่การขังเหยื่อไว้โดยไม่ทำอะไรมันผิดวิสัยเกินไป  ดีไม่ดีเฮียจะจับสังเกตได้  แบบนั้นยิ่งแย่ไปกันใหญ่

คงต้องให้เรนเลือกเอง

ต้องโทรบอกมันสินะ  พรุ่งนี้ก็แล้วก็แล้วกันขอจัดการให้เสร็จเป็นเรื่อง ๆ ไปดีกว่า  สรุปได้ดังนั้นก็เปิดจอคอมขึ้นมาส่งเมล์ให้ลูกค้า
แสงอุ่นอาหารแช่แข็งกินเป็นมื้อเย็น  เขาไม่หวังจะฝากท้องไว้ที่บาร์ซันไชน์หรอก  อาหารรสชาติงั้น ๆ เน้นขายกับแกล้มเสียมากกว่า  หลังจัดการปากท้องเรียบร้อยก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปบาร์
วันนี้เขาเลือกสวมเสื้อยืดสีเทาเรียบ ๆ แทนสูทที่ใช้ประจำ  ท่อนล่างเป็นกางเกงผ้าสีดำสไตล์แคชชวล  โดยรวมอยู่กึ่งกลางระหว่าง Everyday look และชุดนอน  โชคดีที่หน้าตาพอไหวเซตผมขึ้นสักหน่อยก็ออกบ้านได้
ไม่ได้คิดจะไปตกเด็กที่ไหนมานอนหรอก แต่แสงเป็นพวกรักษาภาพลักษณ์  ดังนั้นถึงจะไปนั่งจิบเบียร์เล่น ๆ ก็ไม่ควรแต่งตัวทุเรศ  เขาก้มส่องกระจกอีกครั้งก่อนจะคว้ากุญแจรถออกห้องไป
กล่องลังนับยี่สิบใบวางอยู่หน้าห้องที่เยื้องไปด้านขวา  เพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ขนของตั้งตอนกลางวันจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เสร็จ  ไม่รู้ว่าจะย้ายบ้านหรืออย่างไร แต่เอาเถอะนั่นไม่ใช่ธุระของแสง
ขณะเดินอยู่ก็ได้ยินเสียงแม่เด็กเอ่ยเตือนว่าอยู่ชั้นเดียวกับผู้ชายสองคนให้ระวังตัวด้วย  อา...อยากเดินไปบอกว่าเขาเป็นเกย์ให้คุณแม่สบายใจเหลือเกิน แต่ลิฟต์มาถึงพอดีแสงเลยรูดซิปปากแล้วก้าวเข้าไปในกล่อง
Citroen C5 จอดนิ่งสนิทที่ข้างตึกแถว  นาฬิกาบนข้อมือบอกเวลาสองทุ่มครึ่ง  เลทนิดหน่อยคงไม่เป็นไร  ถึงยังไงลูกค้าก็ยังไม่มากัน  ร้านพวกนี้จะเริ่มคึกคักสุด ๆ ก็ตอนสี่ทุ่มนั่นแหละ
เขามุดเข้าไปในทางเดินแคบ ๆ ของร้าน  เสียงดนตรีลอยมาตามลม และเมื่อเปิดประตูอีกชั้นเข้าไปป้ายไฟ Sunshine Bar สีมาเจนต้าก็สะท้อนวาบเข้าตา  ดูเหมือนจะตกแต่งร้านใหม่ให้ฉูดฉาดขึ้น  แสงหันซ้ายขวาหาตัวปัญหาแล้วก็พบว่าเจ้าหล่อนนั่งอยู่ที่บาร์  กำลังคุยจ้อกับลูกจ้างไม่หยุดจนต้องเอ่ยแซว

“คุยจนเสียงานกันพอดี”
“แสง!” ดวงตาหล่อนเป็นประกาย  วันนี้ใส่คอนแท็กเลนส์สีฟ้าเสียด้วย  ไม่บอกกรู้ว่าแต่งมาอวดแฟนใหม่ “มานั่งนี่เลย”
หนุ่มใหญ่ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวข้าง ๆ  ไม่ทันออกปากเจ้าของร้านก็สั่งว่า ‘เหมือนเดิม’ ให้แทน  ซันหมายถึงเหล้าที่เจ้าตัวเปิดทิ้งเอาไว้  เคาะปลายนิ้วเล่นแป๊บ ๆ น้ำสีอำพันลอยด้วยน้ำแข็งก้อนกลมก็มาเสิร์ฟถึงที่  สมกับเป็นลูกค้า VIP
ผู้มาเยือนสอดส่องสายตาดุจเหยี่ยวไปทั่วร้าน  ยกแก้วขึ้นจิบพร้อมเอ่ยถาม “ไหนล่ะเป้าหมาย”
“ใจเย็นสิ  ฉันไม่ได้ให้แกมายิงเขานะ” ดูทำหน้าซะน่ากลัวเชียว “เขายังมาไม่ถึง แต่ก็ดี จะได้มีเวลาเตรียมตัว”
“.......”
“อะไรยะ  ไม่ต้องมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นเลย”
“คนอะไรไม่รู้จักหลาบจำ” แสงส่ายหัวปลง ๆ “ไปหามาจากไหนอีกล่ะ  อย่าบอกว่าโปรแกรมแชทเหมือนคนก่อนหน้านู้นนะ  หรือว่า Jack'd ล่ะ?”
“อีบ้า! อย่ารื้อฟื้นความหลัง” แค่คิดถึงอดีตก็แทบกระอักเลือด “รอบนี้เป็นเพื่อนของเพื่อน”
“อ้อ งั้นเหรอ” เขาจิบเหล้าอีกครั้ง  รสนุ่มของมันทำเอาอารมณ์ดีทันตา “เพื่อนที่หุ้นร้านนวดด้วยกันน่ะเหรอ”
“เปล่า แกจำที่ฉันบอกว่าติดต่อกับนายหน้าเอาทัวร์จีนมาลงร้านได้ไหม” แน่นอนว่าคนความจำดีอย่างแสงพยักหน้า “เออนั่นแหละ  เขาเป็นเพื่อนนายหน้าอีกที”
“ประวัติดูน่าสงสัยเหมือนกัน” แสงหมายถึงรู้จักกันเพราะ ‘ผลประโยชน์’ มาก่อน “พวกนายหน้าหาแบบที่น่าคบยากซะด้วย  ไม่ใช่ว่าส่งเพื่อนมาจีบเจ๊เพราะหวังอะไรหรอกนะ”
“ไม่ใช่!” ซันเถียงแทนเสียงแข็ง “เพราะฉันจีบเขาก่อน”
“.........”
“ฉันอยากจะควักลูกตาแกออกมาจริง ๆ” ช่างเป็นบุคคลน่ารังเกียจแห่งปี  ถ้าไม่ติดว่าหล่อไอ้แสงมันก็ผู้ชายแข็งกร้าวจนน่ารำคาญดี ๆ นี่เอง “ฉันอยู่ในห้วงรักนะแสง  อย่างน้อยแกก็น่าจะไว้หน้ากันบ้าง”
“ตัวเองบอกให้มาช่วยจับผิดแท้ ๆ”
“แต่ก็ไม่ได้ให้หาเรื่องตั้งแต่ยังไม่....ไฮ! พีท!”
แสงหันขวับตามทันที  ดูท่าเป้าหมายจะมาแบบไม่ทันตั้งตัว  ตรงประตูปรากฏร่างของฝรั่งหัวทองตาน้ำข้าว  เขามีใบหน้าค่อนข้างเหลี่ยมประดับด้วยตอหนวดสั้น ๆ ไปทั่วคาง  เสื้อผ้าการแต่งกายดูสบาย ๆ อารมณ์เหมือนเจอฝรั่งเพื่อนบ้านประมาณนั้น  ตัวสูงไม่มาก  แต่โดยรวมถือว่าดีกว่าที่คิด
“พีทนี่แสงนะ  เพื่อนฉันเอง”
“ซาหวัดดีขรั่บ” ไอ้หนุ่มนั่นยกมือไหว้อย่างอารมณ์ดี
“สวัสดีครับ” แสงคลี่ยิ้มตามมารยาท “นั่งก่อนสิครับ”

จากนั้นการสัมภาษณ์แบบสบาย ๆ ก็เริ่มต้นขึ้น  ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจนัก แต่แสงสรุปในใจว่าไอ้หมอนี่ดู ‘ใช้ได้’ ที่สุดแล้วตั้งแต่เจ๊ซันคบมาทั้งหมด  ไว้จะโทรไปแจกแจงข้อดีข้อเสียให้เป็นข้อ ๆ ก็แล้วกัน
ปีเตอร์หรือพีทอยู่ไทยมาแล้ว 5 ปี  ตอนนี้เป็นครูสอนภาษาในโรงเรียนเอกชนย่านรังสิต  ฟังจากชื่อสถาบันแล้วเงินเดือนน่าจะพอไหว  คลั่งอุปกรณ์ไอทีในระดับที่แสงหลอกถามนิดเดียวก็พ่นข่าวการเปิดตัวเทคโนโลยีรุ่นใหม่ยาวเหยียด  อา...เป็นพวกเนิร์ดโดยไม่ต้องสืบ แต่ก็ไม่เลวนักหรอก
มีหน้าที่การงาน  ไม่จับจด  ขอแค่สองข้อเบื้องต้นก็ถือว่าผ่านแล้ว เพราะคนก่อน ๆ ของเจ๊ซันระดับต่ำเตี้ยเหมือนเขียนบนหน้าผากว่า ‘กูจะมาสูบเงินมึง’ ดังนั้นพีทถือว่าเป็นเทวดาไปเลย
พวกเขาคุยกันถูกคอประมาณหนึ่ง  พีทมีความรู้รอบตัวอยู่ในระดับดี  ประสบการณ์การรับมือกับ ‘ความไทย ๆ’ ของเขาก็น่าสนใจไม่หยอก  รู้ตัวอีกทีเหล้าก็หมดไปอีกแก้วแล้ว  ขณะที่บาร์เทนเดอร์กำลังรินแก้วใหม่นั่นเอง  เจ๊ซันที่คุยจ้ออยู่ก็โบกมือหย็อย ๆ เหมือนผีเข้า

“เรน!  ทางนี้ลูก”

กึก!  แสงชะงักมือที่กำลังยกแก้ว  ดวงตาดุจ้องมองไปยังเจ้าของร้านที่คลี่ยิ้มหวานเป็นเชิงบอกว่า ‘ฉันเปล่าน้า~’  และเขาตอบกลับด้วยสีหน้าว่า ‘เชื่อก็โง่แล้ว’
   ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าตัวจริง  แสงจำเสียงการเดินลากแตะเน่า ๆ ของมันได้  เขาถอนหายใจแรง ๆ ดูท่าคืนนี้จะยุ่งยากกว่าที่คิด  ไม่ทันไรก็เห็นถุงพลาสติกยื่นผ่านหน้าไป
   “น้ำเต้าหู้ที่เจ๊ฝากซื้อ” ไอ้เด็กซ่งว่าก่อนจะหันมาเจออีกคนที่นั่งข้าง ๆ เจ้าของร้าน “อ้าว! เฮียก็มาเที่ยวเหรอ”
   แสงเสยผมแทนคำตอบ  หงุดหงิดจนไม่อยากจะพูดอะไร  เขาเกลียดการถูกปั่นหัวแบบนี้เป็นที่สุด  เล่นยังกับเด็กมัธยมจับคู่ให้เพื่อน ซึ่งมันน่ารำคาญสิ้นดี
   ดูเหมือนซันจะรู้ตัวว่าถูกโกรธ  หล่อนเกี่ยวถุงจากมือเด็กหนุ่มพร้อมหัวเราะแห้ง ๆ “แฮะ ๆ  พีทเขาชอบน้ำเต้าหู้ร้านนี้นี่นา”
   “เรียกว่ารักเลยดีกว่าครับ” แฟนหนุ่มออกตัวอย่างกระตือรือร้น  เห็นแก่ความใสซื่อนี้แสงจะแกล้งโง่สักครั้งก็ได้ “ร้านนี้เข้มข้นมากแถมให้เครื่องเยอะด้วย”
   “สายสุขภาพน่ะ” ซันว่า  ถ้ามองอย่างไม่อคตินักปีเตอร์ก็ไม่แตะเหล้าจริง ๆ นั่นแหละ แต่ถ้าอคติก็จงใจใช้ไอ้เรนซื้อมาให้นี่หว่า  ลูกจ้างก็มีเต็มร้านแท้ ๆ “เรนนั่งก่อนสิลูก”
   พวกเขาเรียงหน้ากระดานกันอยู่ตรงเคาน์เตอร์ และที่นั่งที่ว่างคือข้างแสงอย่างไม่ต้องสงสัย  นเรนทร์มีสีหน้าลังเลเล็กน้อย และเพื่อเป็นการตัดปัญหาแสงจึงเอ่ยบอก
   “ก็นั่งสิ”
   “แฮะ ๆ” ชายหนุ่มหย่อนตัวลงทันที  เพิ่งโดนปฏิเสธเรื่องเซ็กซ์ไปเมื่อวานแล้วต้องมาเจอคู่กรณีก็มีเกร็งบ้างแหละ  แถมยังพบกันในที่แบบนี้อีก  แสดงว่ากับเขาไม่โอเค แต่คนอื่นได้หรือเปล่านะ?
   “เธอเอาถ้วยกับช้อนให้พีทหน่อย” เจ้าถิ่นสะกิดบอกลูกน้อง “ขอโค้กให้เรนสักแก้วด้วย”
   “ครับเจ๊”

   บรรยากาศบนโต๊ะผ่อนคลายลงเมื่อปีเตอร์ผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่พูดพล่ามเรื่องคุณประโยชน์ของน้ำเต้าหู้พร้อมเปรียบเทียบวัฒนธรรมตะวันออกและตกไม่หยุด  ช่างเหมือนนักปราชญ์ในดงโลกีย์เสียจริง  แสงนึกสงสัยว่ามันจะไปกับเจ๊ซันรอดไหม
   เรนดื่มโค้กรวดเดียวจนหมดแก้ว  แสงได้ยินเสียงมันเรอเบา ๆ คงกะให้เสียงเพลงกลบล่ะสิ แต่ขอโทษด้วยที่เขาได้ยินหมดแล้ว
   “สกปรก”
   “ว่าแล้วเฮียต้องได้ยิน” มันลูบลำคอ “อุตส่าห์เรอแบบปิดปากแล้วเชียว”
   “ดังขนาดนั้นถ้าอ้าปากแก้วคงแตกไปแล้วมั้ง” แสงกัดเจ็บอีกตามเคย  เขามองเหล้าในแก้วที่ใกล้หมดพลางคิดว่าควรจะพอได้แล้ว “เดี๋ยวนี้เป็นเด็กวิ่งซื้อของแล้วหรือไง”
   “นาน ๆ ทีน่า” เรนยักไหล่ “ทำงานแลกโค้กสบายจะตาย”
   “ชอบมาที่อโคจรอยู่เรื่อย”
   เห็นแสงบ่นเป็นพ่อเรนเลยอดพูดไม่ได้ “ทีเฮียยังมาได้เลย”
   “.......”
   “มาหาเด็กล่ะซี่~” ไม่ว่าเปล่ามีถองสีข้างด้วย “แหม~  แต่งหล่อมาด้วย”
   “ฉันแต่งตัวดีเป็นปกติ”
   “แต่ก็...อ่า...ไม่พูดแล้วก็ได้” เรนยอมแพ้  ใครจะยอมรับว่าตัวเองเป็นตาแก่หิ้วเด็กกลับห้องกันล่ะ “ผมกลับก่อนดีกว่า  พรุ่งนี้เข้าไซต์เช้าด้วย”
   “อื้อ” ทั้งที่มีเรื่องสำคัญต้องบอก แต่แสงกลับพูดไม่ออก  เขาตัดบทกับตัวเองว่าพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน  ผัดวันประกันพรุ่งเหมือนเด็กไม่มีความรับผิดชอบ  ไม่รู้สิ...เขาแค่ไม่อยากทำลายรอยยิ้มโง่ ๆ นี่เร็วเกินไปนัก
   “เจ๊ซันผมไปก่อนะครับ” เด็กดีไม่นอนดึกยกมือไหว้ “พรุ่งนี้มีงานเช้า”
   “เสียดายอยากนั่งคุยกับเรนนาน ๆ” เจ้าของร้านว่าพลางเหล่ตาไปทางใครอีกคน “เนอะ”
   เห็นแสงไม่เล่นด้วยแถมยังทำหน้าเหมือนอยากฆ่าคนแล้วพลันขนลุกเกลียว  ซันไชน์จึงหาทางรอด “เดี๋ยวเจ๊เดินไปส่งดีกว่า”
   หล่อนยิ้มแห้งแล้วรุนหลังไอ้เด็กซ่งหนีความตายทันใด  แสงมองคนทั้งคู่หายไปตรงประตูแล้วได้แต่ถอนหายใจ  เขายกแก้วขึ้นกระดกอีกครั้งจนเหลือแต่น้ำแข็ง และนี่คือแก้วสุดท้ายของคืนนี้
   ภารกิจตรวจสอบแฟนใหม่สำเร็จลุล่วงด้วยดี และตัวเขาเองก็ไม่ว่างพอมานั่งดูฝรั่งซดน้ำเต้าหู้หรือฟังเรื่องไอโฟนรุ่นใหม่ต่อ  แสงวางเงินบนเคาน์เตอร์  บอกลาเพื่อนใหม่แล้วลุกออกมา
   เขาแวะเข้าห้องน้ำล้างหน้าคลายความอ่อนล้า  โชคดีที่วันนี้ไม่มีใครมาโซโล่กันในนี้  แสงเช็ดหน้ากับแขนเสื้ออย่างเบื่อหน่ายก่อนจะมุดออกประตูเข้าสู่ทางเดินกล่องสี่เหลี่ยมที่ทั้งทึบและอับชื้น
   มือคว้าเอาราวบันไดไต่ขึ้นไปสู่ประตูกระจกโปร่งแสง  แสงเห็นเงาสองร่างขยับไหว และในตอนที่ก้าวมาถึงขั้นบนสุดนั้นเองเสียงอันคุ้นหูก็ดังขึ้นจากอีกฟาก

   “อย่าหาว่าเจ๊ละลาบละล้วงเลยนะเรน” จะเป็นใครไปเสียอีกถ้าไม่ใช่ซันไชน์ “เรนอาจจะคิดว่าเจ๊เห็นแก่ตัว  พอตัวเองรอดแล้วก็มาถามเรื่องนี้”
   “หือ?” นเรนทร์ครางสงสัย “เรื่องอะไรเหรอครับเจ๊”
   “คลิปที่อัดไว้น่ะ”

   แสงชาวาบไปทั้งร่างราวกับถูกแช่แข็ง ขยับไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้ว  คลิปที่ว่าหมายถึงไอ้ตัวต้นเหตุของทุกอย่างสินะ  เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นรอจนบทสนทนาดำเนินต่อ

   “เจ๊หมายถึงคลิปผมกับเฮียแสง?”
   “ใช่...โอ๊ย! เจ๊เหมือนคนเห็นแก่ตัวเลยที่มาถามแบบนี้” เธอด่าตัวเองซ้ำสอง “ตอนนั้นที่เรนบอกว่าฝากคลิปไว้กับคนอื่นด้วยน่ะ  ใครเหรอ  เชื่อใจได้ไหม”
   “อ่า...”
   “เจ๊กลัวเขาแอบเอาไปปล่อย  เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่นะ  ทั้งเรนทั้งแสงมัน” ซันก้มหน้าลง “พอตัวเองรอดแล้วเพิ่งมาถามแบบนี้ทุเรศเนอะ  จะด่าเจ๊ก็ได้นะ”
   “ทำไมผมต้องด่าเจ๊ด้วยล่ะครับ” ทว่าเด็กแซ่ซ่งตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “คนเรายังไงก็ต้องรักตัวเองอยู่แล้ว”
   “แต่ว่า...โอ๊ย! ฉันอยากจะตบตัวเองให้แดดิ้น” หล่อนสบถ “ต่อยเจ๊สักทีให้หายคาใจเถอะ”
   “ฮ่า ๆ ๆ ใครจะทำคนสวยลงคอล่ะครับ” ไอ้หนุ่มผมทองยิ้มแฉ่ง “เจ๊ไม่ต้องห่วงนะครับ”
   “.........”
   “ผมโกหก  คลิปมีแค่ในมือถือผมที่เดียวเท่านั้นแหละครับ”

   อกซ้ายบีบรัดทั้งที่บอกไม่ถูกว่ารู้สึกเช่นไรกับความจริงนั้น  หลังถูกแช่แข็งแสงก็เริ่มขยับตัวคว้ามือจับ  ขณะกำลังชั่งใจเสียงด้านนอกก็ยังดำเนินต่อไป

   “เฮ้อ  ได้ยินอย่างนั้นเจ๊ค่อยโล่งใจหน่อย” แสงเห็นเงาหล่อนตบปุ ๆ บนไหล่คนตัวสูง “เอาล่ะ  กลับบ้านเถอะเรน  ค่อย ๆ เดินนะ  อย่าไปมองหน้าหาเรื่องใครเข้าล่ะ”
   “คร้าบ~เจ๊”

   เงาร่างสูงค่อย ๆ เลือนหายไปจากบานกระจกขาวขุ่น  ซันยืนนิ่งมองส่งแผ่นหลังกว้างนั้นจนหายวับไป  บ้านเรนอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เดินสักสิบนาทีก็ถึงแล้ว  หล่อนยกข้อมือจับเวลาว่าจะโทรไปเช็กอีกครั้งหนึ่ง
   ซันถอนหายใจ  เธอเหมือนแก่ขึ้นเป็นสิบปีในคืนเดียว  ถึงเรนจะพูดว่าเข้าใจยังไงก็ไม่ได้ลดอาการร้อนรุ่มเกลียดตัวเองในอกเลยสักนิด  เห็นแก่ตัวจนน่ารังเกียจเลยล่ะ
   ตอนตัวเองมีปัญหาก็สุมหัววางแผนให้ทำ  พอรอดมาได้กลับทำมาเป็นห่วงเป็นใยกลัวเพื่อนจะมีปัญหา  ทุเรศเสียจนไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเลยล่ะ  เจ้าของร้านยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นครู่ใหญ่ก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวกลับไปยังประตู  ปลายเล็บฉาบสีฟ้าคว้ามือจับพร้อมกับออกแรงดึง

   ครืด...

   ตลอดทางเดินลงนั้นว่างเปล่า  มีเพียงแสงไฟเท่านั้น...


……………………………………….
………………………..
……….
….
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 24 28/05/60] p.20
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 04-06-2017 22:31:59


   พาหนะสีเทาเข้มทะยานไปด้านหน้าขณะที่คนขับจิตใจไม่อยู่กับร่องกับรอย  แสงไม่ได้เมา แอลกอฮอล์แค่นั้นไม่ระคายเคืองกระเพาะด้วยซ้ำ แต่สมองของเขาทำงานหนักยิ่งกว่าตอนยืนอยู่ในศาลเสียอีก
   ควรจะเริ่มจากเรื่องไหนก่อนดีล่ะ?  ความรู้สึกที่มีต่อเรน?  แผนทวงหนี้ของเฮียใหญ่?  แก๊งเด็กประถมที่ตามข่มขู่? หรือว่าคลิปเจ้าปัญหาที่ถูกโกหก  ไม่ว่าจะเรื่องไหนก็มืดแปดด้านไปหมด  เคยคิดว่าตัวเองฉลาดจนกระทั่งวันนี้นี่แหละ
   ไม่ไหวแล้ว  เขาเปรี้ยวปากอยากบุหรี่จนทนรอสูบบุหรี่ไฟฟ้าที่บ้านไม่ไหว  นึกได้ดังนั้นก็จอดรถที่หน้าร้านสะดวกซื้อ  เดินเข้าไปโดยไม่ลังเลว่าที่อดมาตั้งนานจะพังทลายลง
   แสงติดบุหรี่  สมัยเรียนมหา’ลัยคณะเขาอนุญาตให้สูบบุหรี่ตอนสอบเพื่อลดความเครียดเลยด้วยซ้ำ  จะด้วยหลักการสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หรือสารนิโคตินก็ตามแต่  ตอนนี้คิดแค่ว่าขอให้สมองโล่งสักนิดก็ยังดี
   มาโบโร่ลายศพพร้อมถ้อยคำสาปแช่งถูกวางบนเคาน์เตอร์  หลังชำระเงินเรียบร้อยแสงก็เดินออกมายังม้านั่งด้านนอก  จากจุดนี้ค่อนข้างมืด  มีเพียงแสงจากเสาไฟฟ้าด้านข้างเท่านั้น  กระนั้นแสงก็ยังยกเท้าขึ้นไขว้ห้าง  ตั้งหน้าตั้งตาแกะซองจนไม่ทันได้สังเกตถึงความผิดปกติ....

   ตุบ...
   เสียงย่ำเท้าใกล้เข้ามา และตอนที่รู้ตัวก็ไม่ทันกาลเสียแล้ว

   เปรี้ยง!
   ท่อนไม้หวดใส่เก้าอี้เป็นจังหวะเดียวกับที่คุณทนายดีดตัวออก  เศษไม้กระจุยเต็มที่นั่ง  หากช้ากว่านี้นิดเดียวคงน็อกคาที่ไปแล้ว
   ศัตรูคือชายสวมหมวกกันน็อกสองคน  หนึ่งในนั้นถือท่อนไม้เป็นอาวุธ  แสงสัมผัสได้ว่ามันแสยะยิ้มทั้งที่ไม่เห็นใบหน้า

   “มึงอวดเก่งนักใช่ไหม!” ฟังจากการพูดอมลิ้นน่าจะเป็นวัยรุ่น  ภาวนาให้ยี่สิบต้น ๆ ก็แล้วกัน  มีเรื่องกับเยาวชนในประเทศสารขัณฑ์ไม่ใช่งานง่ายนัก  ขนาดเป็นทนายยังขอเลี่ยงเลย “มึงคิดว่านายกูไม่กล้าเอาจริงเหรอ”
   “แกพูดเรื่องอะไรอยู่”
   “ไม่ต้องมาทำไขสือ” อ่า...ใช้คำว่า ‘ไขสือ’ คงไม่ใช่เยาวชนแล้วล่ะ “นายกูเตือนมึงแล้วแท้ ๆ”
   “เตือน?” แสงขมวดคิ้ว “แกหมายถึงไอ้จดหมายขู่นั่นน่ะเหรอ”
   “ก็เออสิวะ” ปัง! มันหวดไม้ลงกับม้านั่ง  การข่มขู่ด้วยเสียงดังถือเป็นหลักการเบื้องต้นเลยล่ะ “มึงลองดีผิดคนแล้วโว้ย!”
   หนึ่งในเรื่องที่แสงเกลียดที่สุดคือการรับมือกับพวกสมองลิงพูดพล่ามไม่ฟังคนอื่น และตอนนี้มันมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว “ฉันไม่เข้าใจที่แกพูด  ไม่สิ...ไม่เข้าใจตั้งแต่ที่แกข่มขู่แล้ว  พวกแกทำงานให้ใคร”
   “เรื่องอะไรจะบอกวะ” คำตอบที่ได้ไม่ยากเกินเดานัก “มึงก็รู้อยู่แล้วว่ากำลังเหยียบตีนใคร”
   “ถ้ารู้คงไม่ถาม” แสงพึมพำ  เขายกมือเสยผมลวก ๆ ก่อนสบถ “อ๊า! น่ารำคาญจริง  ช่วยส่งลูกน้องที่มันพูดรู้เรื่องกว่านี้ไม่ได้หรือไงวะ”
   “ไม่ต้องพูดกับมันแล้ว!” อีกคนที่ไม่ได้ถือไม้พูดตัดบท  ฟังจากน้ำเสียงและรูปร่างแล้วน่าจะแก่กว่าไอ้เด็กพูดอมลิ้นนั่น “ลูกพี่บอกว่าไม่ต้องเจรจา  สั่งสอนมันอย่างเดียวก็พอ”

   เปรี้ยง!  ไม้หวดอากาศจนได้ยินเสียงดังวืดก่อนจะปะทะเข้ากับเสาไฟฟ้า  เรี่ยวแรงจัดว่าไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว  ตอนนั้นเองที่แสงเห็นว่าอีกฝ่ายมีรอยสักรูปเช กูวาราที่แขนขวาด้วย  ถึงฝีมือช่างจะแย่จนหน้าเชเบี้ยวก็เถอะ
   นี่ไม่ใช่เวลามาวิเคราะห์  ตอนนี้แสงจนตรอกอย่างแท้จริง  พวกมันมีกันสองคน  เรี่ยวแรงเยอะกว่า  แถมพูดไม่รู้เรื่องและไม่คิดจะพูดอะไรด้วย  จากการประเมินสถานการณ์แล้วทางที่ดีคือ...



   หนีเท่านั้น!
   “เฮ้ย! มึงจะหนีไปไหน!”
   ดูเหมือนมันจะพูดอย่างนั้น  แสงไม่มั่นใจนักเพราะได้ยินเพียงเสียงลมปะทะเท่านั้น  สองขาออกวิ่งสุดแรง  ดูเหมือนการไม่ได้ออกกำลังกายจะเริ่มส่งผลชัดเจน  แค่ผ่านทะลุซอยนั้นแสงก็เริ่มหอบหนักขึ้น
   แม่งเอ๊ย! รถดันจอดคนละทิศเสียด้วย  ไม่สิ...ตอนนี้วิ่งกลับไปที่รถก็อาจไม่ปลอดภัย  พวกมันรู้ดีว่าคันไหนอาจจะแอบเข้าไปตัดสายเบรกหรือมีอีกกลุ่มซุ่มโจมตีอยู่ก็ได้  เอาเป็นว่าตอนนี้ต้องรีบ...
   “คิดว่าจะหนีพ้นเหรอวะ!”

   ผัวะ!
   คอเสื้อถูกกระชากพร้อมกับกำปั้นที่กระแทกเข้ามาข้างปาก  ซีกหน้าฝั่งนั้นชาวาบไปถึงดวงตา  โชคดีที่ไม่ล้มลงไปกองกับพื้น  ไม่อย่างนั้นต้องถูกกระทืบแน่นอน
   แสงสะบัดตัวออก  ทำเหมือนความเจ็บปวดบนใบหน้าเป็นเรื่องโกหกแล้วออกวิ่งต่อในทันที  เรื่องที่จะหันไปสู้ด้วยไม่อยู่ในหัวเลยสักนิด  โลกมีคนกล้าหาญมากพอแล้ว  แสงยอมเป็นคนขลาดขอแค่มีชีวิตรอดไปก่อน
   เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาอีกครั้ง  อะดรีนาลีนหลั่งไปทั่วร่างจนไม่ทันรู้สึกเหนื่อย  ด้านหน้าคือตรอกแคบที่ขนาบข้างด้วยที่ดินเปล่าไม่มีบ้านเรือน และจังหวะที่กำลังมองหาทางรอดนั้นเองแสงไฟสีส้มก็สว่างวาบขึ้นที่ด้านหลัง  เขารีบเหลียวหลังกลับไปมอง
   แท็กซี่สีชมพูกำลังพุ่งมาทางนี้  แสงไม่รอช้าที่จะเอื้อมมือออกไปสุดแขนทั้งที่เท้ายังไม่หยุดวิ่ง  ดูคล้ายนักกีฬารอไม้ผลัด  ภาวนาให้แท็กซี่ช่วยจอดที
   เอี๊ยด...
   ดูเหมือนโชคจะเข้าข้าง ทันทีที่ล้อชะลอลงแสงรีบเปิดประตูออกโดยไม่รอให้รถหยุดด้วยซ้ำ  เขายัดตัวลงในนั้นออกคำสั่งเสียงเย็นเยียบ “เหยียบให้เร็วที่สุดเลยครับ!”
   บรึ้น!
   คนขับพยักหน้า  ดูเหมือนมีเรื่องมากมายอยากจะถามแต่ยังไม่ใช่เวลา  เท้าบดลงไปยังคันเร่งเต็มแรงจนเครื่องเก่า ๆ ส่งเสียงหึ่ง ๆ  จังหวะที่กำลังจะพ้นขุมนรกนั่นเองที่แสงหันกลับไปมองอีกครั้ง
   มนุษย์หมวกกันน็อกสองคนวิ่งตามอย่างไม่ลดละ  ดูเหมือนไอ้แห้งจะทำท่อนไม้ร่วงระหว่างวิ่ง  มิน่าเล่าตอนซัดหน้าเขาถึงไม่โดนหวดตาม และเมื่อเห็นว่าเหยื่อหลบหนีสำเร็จมันก็เริ่มชะลอฝีเท้าแต่ยังไม่วายตะโกนชี้หน้าด่า

   “จำไว้!! แล้วอย่ามาเสือกกับมรดกลูกพี่กูอีกล่ะมึง!”

   แสงไม่แน่ใจนักว่าจับใจความถูกไหม เพราะไอ้เด็กนั่นพูดอมลิ้น แต่นั่นดูจะเป็นเบาะแสสำคัญที่สุดตั้งแต่มันพล่ามมา  หนุ่มใหญ่เอนหลังราบไปกับเบาะ  พรั่งพรูลมหายใจราวกับร่างกายเพิ่งรู้ตัวว่าต้องเหนื่อย
ดูท่าพระเจ้าจะอยากให้เลิกบุหรี่ถาวร  ทั้งซองทั้งไฟแช็กร่วงกระจายตั้งแต่ออกวิ่งแล้ว  เอาเถอะ...ตอนนี้สมองโล่งยิ่งกว่าอะไรดีเพราะมัวแต่ไปโฟกัสอาการชาที่ข้างปาก  แสงยกมือลูบเช็กดูว่าไม่มีเลือดออกใช่ไหม
   แท็กซี่หน้าซีดยิ่งว่าเขาเสียอีก  เท้าที่เหยียบคันเร่งยังคงความเร็วไว้อย่างนั้นทั้งที่หลุดออกมาตรงถนนใหญ่ได้แล้ว เพราะเกรงว่าทางนั้นจะโดนใบสั่งแสงจึงเอ่ยเตือน

   “ช้า ๆ เถอะครับ  พวกมันไม่ตามมาแล้วล่ะ”
   “อ๊ะ! ครับ” สารถีพยักหน้าพร้อมกับลดความเร็วลงในทันที
   “ตรงไปตามเส้นนี้ก่อนนะครับ”

แสงยังคิดไม่ออกว่าควรจะไปที่ไหนดี  จะกลับคอนโดก็กลัวโดนมันลอบทำร้ายอีก  ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือกระเป๋าเงินอยู่ใบเดียว  มือถือก็อยู่ในรถ แถมยังจำเบอร์ติดต่อใครไม่ได้เลย  ขณะกำลังคิดไม่ตกคนขับที่เงียบมานานก็ทนความสงสัยไม่ไหวจนต้องเอ่ยถาม

   “เอ่อ...พี่หนีอะไรมาครับเนี่ย”

   เขาถอนหายใจ

   “ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

   จิ๊กซอว์มากมายในหัวเริ่มจะเป็นรูปร่าง ขอแค่ได้เอนหลังใช้สมองสักหน่อยแสงเชื่อว่าจะต่อมันเสร็จในทันที



TBC

นี่คือบทลงโทษของชายแก่ที่เล่นตัวนะคะ  เราจัดการให้ทุกคนแล้ว  ดังนั้นเบามือกับเฮียหน่อยนะคะ สงสารแก 55555
อยู่ ๆ ก็มีฉากแอคชั่นไปอีก  โอ้โห...ครบสูตรพระเอกไปเลยค่ะเฮียขา
ตอนนี้เด็กซ่งค่าตัวแพงบ้าง  ผลัด ๆ กันเนอะคะ
เจอกันตอนหน้าค่า  ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ;/////////;

ป.ล.หลง(มา)รักใกล้เปิดจองแล้วนะคะ  ใครสนใจรอติดตามข่าวจากแฟนเพจได้เลยจ้า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 04-06-2017 23:08:41
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 04-06-2017 23:25:10
ตั้งแต่อ่านมาตั้งแต่ต้นรู้สึกขัดใจเฮียแสงมากๆก็ตอนนี้ :katai1: :ling1:

เล่นตัวเป็นที่หนึ่ง กลัวอะไรของพ่อคะ แก่แล้วอย่าคิดเยอะ

จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้(เอ๊ะ!!) เมียเด็กมันอ่อยขนาดนั้นก็กินๆซะที  :oo1: :laugh:

หรือจะโทษคนเขียนดีเนี่ย ให้เฮียแกลดความซึนหน่อเถ้อะ

ส่วนเรื่องทวงหนี้น้อง ก็เอาเด็กซ่งติงมาเป็นเมียซะ 555555555555555

แล้วต่อไปเงินพี่ก็เหมือนเงินน้อง จ่ายเป็นสินสอดไปเลยนะคะเฮียขาาาาาาาาาาาาา :hao6: :hao7: :katai3:


หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 04-06-2017 23:47:09
หอบแทนเฮียเลย

คืนเดียวมีเรื่องเยอะมาก

แก่เนอะเฮีย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 05-06-2017 01:13:21
แหม่เล่นตัวขนาดนี้ยุให้เด็กไปมีผัวใหม่เลยดีไหมคะลุง แก่แล้วอย่าคิดมากค่ะ แอคชั่นขนาดนี้มีกระดูกลั่นบ้างไหมคะ 555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 05-06-2017 03:29:14
 :ling3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 05-06-2017 06:11:55
โอ้ยยย เฮียแสงโดนหลอกตลอด สมกับเป็นพระเอก นุ้งเรนร้ายขนาดนี้ ระวังเฮยจับมัด3วัน3คืนนะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 05-06-2017 06:31:32
ถึงจะเข้าใจเฮียแสง แต่ หึ รอวันให้เรนมันเล่นตัวบ้าง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 05-06-2017 09:04:31
เกือบแล้วไหมเล่าเฮียแสง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 05-06-2017 09:46:51
คนแก่นี่คิดเยอะแบบเกินเหตุแบบนี้กันทุกคนเลยไหมนะ 555555566
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 05-06-2017 10:49:48
ตอนนั้นหลอกเรื่องคลิปอะของจริง

แต่ตอนนี้เด็กมันไม่ได้เอามาแบล็คเมลแล้ว มันเอาไปทำอย่างอื่นตั้งหาก


5555


ลบๆทั้งไปเหอะเรน กลัวจริงๆเลย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 05-06-2017 11:41:12
จริงๆเด็กซ่งนี่ก็ร้ายพอตัวนะคะ
มีการเชิญชงเชิญชวน
คลิปนั้นยังไม่ลบอีกเหรอลูก โถ่ สงสารเฮีย
เฮียเอ้ยยย วิ่งสู้ฟัดก็คราวนี้แหละน้าา
ไปอาศัยเด็กซ่งไม่ก็เฮียใหญ่อยู่ได้แน่ ๆ
น่าสงสาร ต้องตามล้างตามเช็ดให้คนอื่นแท้ๆเลย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 05-06-2017 12:00:08
 :hao7:

 :กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 05-06-2017 14:46:56
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 05-06-2017 15:35:36
เหนื่อยมั้ยเฮีย กินน้ำก่อนเนอะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 05-06-2017 16:42:50
อาแสงเรื่องหลงนี้ดูคีพคูลมาก พอมาเรื่องตัวเองหลุดไปเยอะเลยพอเจอเด็กซ่ง  :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 05-06-2017 19:10:50
ซับซ้อนไปอีก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 05-06-2017 21:39:32
 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 05-06-2017 22:22:03
รู้สึกเหนื่อยหอบตามลุงไปด้วยเลยค่ะ แฮ่กกก
//ชีวิตลุงตอนนี้น่าวงวาร เครียดหน่อยนะ 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 05-06-2017 23:34:13
เหนื่อยตามลุงแสงเลย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: มาโซซายตี้ ที่ 06-06-2017 00:14:42
55นึกว่าลุงจะมีวิชาบู๊เก่งกล้า
วิชาหมาโกยซะงั้น
แก่แล้วก็เงี้ย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 06-06-2017 13:55:19
โถ่เฮียยยย ก็นึกว่าจะบู๊วววววว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: farhhhh ที่ 10-06-2017 19:04:57
เข้าใจเฮียเลยอ่ะ ไหนจะปัญหาส่วนตัว ปัญหาเฮียใหญ่ ยิีงเรื่องโกหกของเรนกับเจ๊ซัน คือทุกอย่างรุมเร้ามะ ยิ่งเรื่องน้องเรน อย่าว่างั้นงี้เลย การที่เราต้องมาตกหลุมรักคนที่หลอกเราในตอนแรกอ่ะมันรู้สึกหน้าเสียนะ
ตอนแรกๆ เราไม่ชอบเรนมากๆ เลยนะ แต่หลังๆ เริ่มโอเคแล้ว ส่วนตัวเรามองว่าเรนได้อะไรหลายๆ อย่างจากเฮียแสงอ่ะ ปิดหนี้ได้เพราะใคร มีที่ซุกหัวนอนเพราะใคร แล้วเฮียแสงจะต้องลำบากกับหนี้อีกก้อนของเรนแบบไหน แค่นี้เราก็ว่าเฮียแสงแสดงออกมากๆ แล้วอ่ะ
ไม่ว่าใครจะเชียร์น้องเรนยังไง เราทีมเฮียแสงค่ะ :)
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 11-06-2017 14:13:09
ช่วงที่เฮียบอกประมานว่า เออค่อยบอกพรุ่งนี้ พลัดวันประกันพรุ่ง

ใจไม่ดีเลย มันแบบกลัว กลัวว่าจะไม่มีพรุ่งนี้ให้เฮีย  :hao4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 11-06-2017 14:47:36
แก่แล้วยังเล่นตัวอยู่นั่นแหละเฮียแสงงงงง  :m16:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 11-06-2017 17:53:44
วงวารเฮียแสง แก่แล้วยังต้องมาเล่นฉากบู๊อีก 555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: akiko ที่ 11-06-2017 19:37:25
ไปนอนบ้านเรนเหอะเฮียแสง ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 11-06-2017 19:41:52
ท่าทางจะไม่มีที่ไป ต้องกลับไปหาเด็กแน่นวล  :laugh:
ไปเลย ไปเอนหลังห้องนุ้งเรน สมองจิได้ปลอดโปร่ง
หรืออาจจะหัวระเบิดไปเลย :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 12-06-2017 00:21:31
ทวงครั้งที่ 26

   แท็กซี่สีชมพูแปร๋นแสบตาไม่เหมาะกับการหลบซ่อนเลยสักนิด  กระนั้นแสงก็ยังนั่งนิ่งเอ่ยบอกจุดหมายอย่างใจเย็น  มองถนนหนทางที่คุ้นตาผ่านหน้าต่างไปเรื่อย ๆ
   หลักของการหลบหนีขั้นต้นคือซ่อนตัวในที่ที่คาดเดายาก  ผู้คนพลุกพล่านสักหน่อย หรือไม่ก็ไกลจากจุดเกิดเหตุ

   มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่ย้อนกลับไปตรงที่เดิม
   และไอ้โง่นั่นชื่อ ‘แสง’

   “เลี้ยวซอยหน้าเลยครับ  ที่มอเตอร์ไซค์เข้าไป”
   “ครับ” คนขับพยักหน้าหงึกหงักเกร็งแขนเตรียมหักพวงมาลัยทันที
   รถหักเลี้ยวเข้าไปด้านใน  ในซอยเปลี่ยวเงียบสงบจนมีแต่เสียงเครื่องยนต์เท่านั้น  หนุ่มใหญ่ยกมือขึ้นกอดอกมองตึกหลังเดิมค่อย ๆ เคลื่อนผ่านไป  จะไม่คุ้นได้ยังไงเล่า  เขาเพิ่งมาที่นี่เมื่อวาน  มาส่งใครคนหนึ่ง
   “ขวาข้างหน้าครับ” เสียงทุ้มเอ่ยบอก “จอดหน้าทาวน์เฮ้าส์สีเขียว ๆ นั่นเลย”
   “บ้านพี่เหรอครับ” โชเฟอร์ชะโงกดู  ไม่ต้องมองหาเสียให้ยาก เพราะสีของมันโดดเด่นนำสายตาที่สุด “สวยดีนะครับ”
   “.......”

   แสงพูดไม่ออก เพราะอึ้งกับรสนิยมของเขา  ไม่คิดเลยว่าจะมีคนมองสิ่งนี้เป็นความสวยงามได้  ระหว่างช็อกค้างอยู่ล้อก็หมุนติ้ว ๆ ไปหยุดอยู่หน้าบ้านเรียบร้อย  หนุ่มใหญ่ควักสมบัติที่ติดตัวมาเพียงชิ้นเดียวออกจากกระเป๋ากางเกง  ยัดแบงก์สีแดงใส่มือผู้ช่วยชีวิต
   “ไม่ต้องทอน  ขอบคุณมากครับ”
   เขาโดดออกจากห้องโดยสาร  เพียงแค่พื้นรองเท้าแตะถนนหมาบางแก้วข้างบ้านก็พุ่งมาต้อนรับถึงที่  แสงปรายตามองน้ำลายยืด ๆ ตอนที่มันอ้าปากขู่คำราม  หมาปากเปราะนี่น่ารำคาญชะมัด  และนี่เป็นอีกสาเหตุที่คอนโดดีกว่าบ้านเป็นไหน ๆ
   และก่อนที่หูจะดับ สองขาเริ่มออกก้าวอีกครั้ง  เฉียดเข้าไปใกล้แคทเธอรีนที่ยื่นหน้าออกมาโชว์เขี้ยวสีเหลืองและน้ำลายแตกฟอง  แสงไต่ขึ้นช่องบันไดข้างตึกอย่างรวดเร็ว  ตำแหน่งห้องนอนของนเรนทร์คือใต้หลังคาอันคับแคบ
   หนุ่มใหญ่หยุดยืนอยู่หน้าบานประตูเก่าผุ  มองอย่างไรก็ไม่สามารถป้องกันภยันตรายได้  กระโดดถีบทีเดียวคงพังแล้วมั้ง  ช่างไร้คุณสมบัติของการเป็นหลุมหลบภัยสิ้นดี

   แต่แสงก็ยังเลือกที่จะมา...
โธ่เว้ย! คนจนตรอกควรจะไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยที่สุด แต่เขากลับเลือกมาหามันในรูหนูสกปรก...

โฮ่ง ๆ ๆ

รู้แล้วน่า  ไม่ต้องขับไล่กันอย่างจริงจังปานนั้น  ก็ไม่ได้อยากอยู่ตรงนี้นานนักหรอก  กำปั้นเคาะลงไปบนบานไม้ไส้กลวง  เสียงของมันออกจะแปร่งหูไปสักหน่อย

ก๊อก ๆ

หลับไปแล้วหรือยังนะ  ไม่สิ...หมาเห่าดังขนาดนั้นยังหลับได้ก็เกินไปแล้ว  พยายามเงี่ยหูฟัง แต่แคทเธอรีนก็ไม่ให้ความร่วมมือเอาเสียเลย  เขาเลยทำได้แค่ยืนนิ่ง ๆ รอเจ้าของห้องมาเปิดรับ
แกร่ก...
แสงสะดุ้งนิดหน่อยตอนที่ลูกบิดขยับ  บานประตูถูกดึงเข้าไปก่อนจะปรากฏใบหน้าของใครอีกคน  นเรนทร์ใส่เสื้อคอย้วยกับกางเกงขาสั้น  สภาพใกล้เข้านอนเต็มแก่ แต่สีหน้านั้นแตกตื่นเหมือนเห็นผี
“เฮีย!!...แอ่ก!” เสียงด้านหลังคือถูกแสงเอามือบีบคางไว้  นึกอยู่แล้วว่าปฏิกิริยาตอบสนองต้องรุนแรงเช่นนี้ “เอียอาไอ้ไอ”
“เดี๋ยวค่อยคุยกัน  ขอฉันเข้าไปก่อน  รำคาญเสียงหมา”
“อื้อ ๆ” เด็กซ่งพยักหน้าหงึก ๆ  เห็นมันเริ่มมีสติแล้วแสงจึงยอมปล่อยมือ  เรนขยับตัวไปด้านข้างพร้อมกับผายมือ “เชิญเลยครับ”
แสงถอดรองเท้าวางไว้บนชั้นด้านในห้อง  ขณะที่นเรนทร์ยังง่วนอยู่กับการลงกลอนประตูเน่า ๆ  เขาก็ลอบสำรวจรังหนูไปด้วย  แสงเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่ง  ดูเหมือนจะสะอาดขึ้นนิดหน่อย
เพราะเป็นห้องใต้หลังคาฝ้าจึงต่ำระดับที่ชูมือขึ้นไปแตะได้  พูดตามตรงว่าให้อยู่ในที่แบบนี้ทั้งวันคงอึดอัดน่าดู  พื้นปูนเปลือยแผ่ไอเย็นอยู่ใต้ฝ่าเท้าตอนที่ก้าวเข้าไป  ดูเหมือนเจ้าบ้านจะรู้ว่าหาอะไรอยู่หลังเปิดไฟเสร็จคนแซ่ซ่งก็บุ้ยหน้าไปทางโต๊ะญี่ปุ่น

“ไม่มีเก้าอี้นะ  เฮียนั่งเบาะไปก่อนแล้วกัน”
“เหี่ยวขนาดนี้ยังเรียกว่าเบาะอีกเรอะ” นอกจากวิจารณ์แล้วยังคีบเบาะที่แบนเป็นกล้วยทับขึ้นมา
“อย่าดึงสิ เดี๋ยวก็ขาดกันพอดี” ไอ้เด็กซ่งยื้อแย่งของกลางออกจากมือ  มีอยู่อันเดียวเสียสละให้เฮียนั่งยังโดนด่า  ชีวิตทาสน่าอดสูนัก  มันวางเบาะลงบนที่เดิมพร้อมเอามือรีดให้เรียบ “อีกอย่างไม่ได้นั่งให้สบายสักหน่อย  มันเอาไว้กันไม่ให้เย็นตูด”
“เออ ๆ” เพื่อตัดปัญหาแสงจึงยอมทิ้งตัวนั่งแต่โดยดี  ระหว่างครุ่นคิดอยู่เรนก็นั่งลงที่อีกฝั่งของโต๊ะพร้อมน้ำแก้วหนึ่ง
“ดื่มน้ำก่อนนะเฮีย  นี่ผมต้อนรับแบบเจ้าบ้านที่ดีเลยน้า~” มันเลื่อนแก้วไปตรงหน้า “ถึงน้ำจะไม่เย็นก็เถอะ  เฮียคงรู้ว่าห้องนี้ไม่มีตู้ยะ----  แว้ก!”
“เสียงดัง”
“หน้าเฮีย!” ตอนเปิดประตูมันมืดเรนเลยไม่ทันได้เห็นรอยช้ำตรงมุมปาก  มาตอนนี้สีของมันโดดเด่นเหมือนมีสปอร์ตไลท์พุ่งมาจากทุกทิศทาง “ห้องผมไม่มียานะ!”
“เออ ก็พอจะรู้อยู่” ปัจจัยสี่ก็ยังมีไม่ครบ  น่าอดสูเกินไปแล้ว “ช่างเหอะ  ไม่ค่อยเจ็บหรอก  เลือดไม่ออกด้วย  เดี๋ยวก็หายเองแหละ”
“แล้วตกลงเฮียไปทำอะไรมาเนี่ย” ถึงคนเจ็บจะว่าไม่เป็นไร แต่เห็นสีเขียวช้ำบนแผลแล้วนเรนทร์เผลอเบ้หน้าไปด้วย “อย่าบอกนะว่าโดนเด็กที่หิ้วไปทำร้าย  ระ...หรือว่าติดหนี้เฮียอู๋เหมือนกัน”
“ฉันไม่ใช่แกนะ” แสงยกน้ำกระดกจนหมดแก้ว และหวังเป็นอย่างยิ่งว่านี่จะไม่ใช่น้ำประปา “คิดว่าคงไปเหยียบตีนใครเข้า”
“ถึงกับต้องมากระทืบกันเลยเหรอ”
“บางทีคนรวยก็เข้าใจยากน่ะ” เขายักไหล่ราวกับจะบอกว่ามันเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อย “อีกอย่างฉันพอจะเดาได้แล้วว่าเป็นฝีมือใคร”

   ตอนอยู่บนแท็กซี่แสงได้ใช้สมองใคร่ครวญลำดับเรื่องดูแล้ว  ตัดความน่าจะเป็นต่าง ๆ บวกกับคดีที่เขาพัวพันอยู่ช่วงนี้
‘มรดก’ งั้นเหรอ  ดูท่า ‘ไอ้คุณเดช’ จะหาเรื่องมาให้เสียแล้ว
   ลูกค้าชั้นต่ำเงินสูงช่างน่ารำคาญเป็นที่สุด  หลังจากโดนแสงปฏิเสธรับงานไปคงโกหกพี่ชายว่าจะจ้างเขาว่าความให้อีก หรือมองในแง่ร้ายหน่อยคือมันจงใจให้พี่ชายมาเล่นงานเขาแทน
   คนนั้น...รู้สึกจะชื่อ ‘ฤทธิ์’ เป็นนักการเมืองท้องถิ่นเสียด้วย  แสงยังจำสีหน้าของมันตอนที่เสียมรดกให้น้องชายได้ดี  คนประเภทนี้เสียเงินไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้  ถ้าจะแค้นจนมาข่มขู่เล่นงานก็ไม่แปลกนักหรอก  แม่ง...เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง เอากระดูกมาแขวนคอชัด ๆ

   “ถ้าจบเรื่องได้เร็ว ๆ ก็ดีเนอะ” เพราะไม่รู้เรื่องรู้ราวเจ้าเด็กซ่งเลยพูดได้แค่นั้น “เอาน้ำอีกแก้วไหม”
   “ไม่ต้องแล้ว”

   อา...จะว่าไงดีล่ะ  แค่มองใบหน้าโง่ ๆ นั่นกราฟหัวร้อนก็ดิ่งทะลุพื้นเลยแฮะ...

   อาจเป็นเพราะนั่งในสถานที่ที่ชวนปลงสังเวชเลยกลายเป็นว่าเรื่องตัวเองเล็กน้อยลงไปทันตา หรือไม่ก็เพราะอีกฝ่ายคือเรน....

   “ช่างเรื่องของฉันเถอะ” แสงถอนหายใจ “แกห่วงตัวเองดีกว่า”
   “ผม?” เรนชี้หน้าตัวเอง “ผมทำไมเหรอ?”
   หางตาชี้เหมือนจิ้งจอก แต่สมองเท่าเม็ดถั่ว  เห็นหน้ามึน ๆ แบบนั้นแสงก็นึกอับอายที่เคยโดนเด็กอย่างมันหลอกต้มไปครั้งหนึ่ง
   ถึงจะไม่อยากบอก แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะพูดความจริงออกมา “แกต้องปิดหนี้ภายในสิ้นเดือนนี้”
   “หา!?”
   “เฮียใหญ่ต้องการเงินไปใต้โต๊ะสัมปทานถนนที่จะเริ่มประมูลเดือนหน้า และเขาจะไม่ยอมเจียดเนื้อตัวเองแล้ว” คนเล่าหมุนแก้วในมือไปมา “เฮียสั่งให้ฉันบี้เงินแกกับไอ้ปรักออกมาภายในเดือนนี้  ทั้งหมดเท่าที่มี”
   “เหรอครับ”
   “ฉันมีให้แกเลือกระหว่างยอมเข้าโกดังไปสักวันสองวัน หรือหนีไปเลย  ฉันจะแกล้งบอกว่าสืบเรื่องแกไม่ได้”
   “.......”
   “หรือไม่ก็....กู้เงินฉันไปปิดหนี้เฮียใหญ่ซะ”

   ข้อสุดท้ายทำเอานเรนทร์ที่ก้มมองโต๊ะเงยหน้าขึ้นทันที  ดวงตาสบประสานเข้ากับอีกฝ่าย  ทั้งที่เป็นคนตาดุแท้ ๆ แต่ในยามนี้มันกลับทอประกายบางอย่าง  สิ่งที่เรียกว่า ‘เป็นห่วง’

   “ฮะ ๆ ๆ” ลูกหนี้หัวเราะ  ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน “ไม่เอาหรอกครับ”
   “อย่าอวดเก่ง”
   “เปล่านะครับ” เรนคลี่ยิ้มจาง ๆ ให้ “ผมไม่อยากกู้เงินใครแล้วล่ะ”
   “ไม่เข้าใจหรือไง  เฮียใหญ่บอกว่า----”
   “ผมเข้าใจน่าเฮีย” มันว่าพลางเอื้อมมือมาแย่งแก้วไปจากมือแสง “ไว้ค่อยคิดแล้วกัน  จะหนีหรือเปลี่ยนที่นอนดีน้า~  เฮียใหญ่เลี้ยงข้าวดีไหมล่ะ?”

   ตลกฝืด ๆ ทำเอาแสงโกรธจนหน้าร้อนวูบ  เขาเกลียดที่นเรนทร์ไม่รักตัวเองแบบนี้  จะสมองกลวงก็ช่วยให้มันมีขอบเขตหน่อยเถอะ  ชีวิตตัวเองแท้ ๆ ทำไมไม่รู้จักรับผิดชอบ
ที่โกรธยิ่งกว่าคือตัวเองที่บ้าไปคิดนู่นนี่เพื่อคนอย่างมัน….

“คืนนี้ยังกลับคอนโดไม่ได้  ขอค้างที่นี่แล้วกัน” แสงตัดบทด้วยเสียงแหบแห้ง  ดูเหมือนน้ำดื่มจะไม่ช่วยคลายความเหนื่อยล้าเลยสักนิด
“ได้เลยครับ” เรนลุกขึ้นเอาแก้วไปหย่อนไว้ในอ่างล้างหน้า “เฮียนอนบนฟูกได้เลย”
แสงพยักหน้าแล้วขยับขึ้นไปทิ้งตัวบนฟูกทันที  ห้องนี้ไม่มีเตียงก็จริง แต่คุณภาพฟูกก็พอใช้ได้อยู่  ศีรษะวางราบไปบนหมอนของอีกฝ่ายอย่างไม่รังเกียจ  เขาตะแคงขวาหันหน้าเข้าหาผนัง  พ่นลมหายใจอย่างอ่อนล้า
ทั้งที่คิดว่าจะสลบไปทันทีเหมือนปิดสวิตช์ แต่พอหลับตาโสตประสาทก็เริ่มทำงานแทน  แสงได้ยินเสียงฝีเท้าวนไปมาด้านหลังก่อนไฟในห้องจะดับสนิทลง
เสียงเสื้อผ้าเสียดสีผิวกายตอนที่อีกฝ่ายล้มตัวนอนทำเอาหนุ่มใหญ่เผลอกลั้นหายใจ  นเรนทร์ไม่ได้นอนบนฟูก  คาดว่าคงเอาผ้าอีกผืนมาปูข้างเตียงล่ะมั้ง  แสงค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจกล่อมตัวเองให้เข้าสู่นิทราเสียที  ค่ำคืนนี้มันชักจะยาวนานเกินทนไหวแล้ว...


   “เฮีย”
   
   ทว่าเสียงแหบ ๆ ของไอ้เด็กซ่งกลับดังมาจากด้านหลัง  ปลุกเขาขึ้นมาจากความง่วง

   “หลับแล้วเหรอ?”
   แสงเงียบ...
   เขาได้ยินเสียงอีกฝ่ายพลิกตัว  คงจะหันหน้ามาทางนี้เสียงถึงได้ดังขึ้น “โกรธผมเหรอ?”
   หนุ่มใหญ่ถอนหายใจ  สุดท้ายก็ยอมตอบตัดรำคาญ “เปล่า”
   “แต่เหมือนโกรธอยู่เลยนะ”

   ถ้ามีสมองก็หัดคิดเองบ้างสิ...
   “ผมเองก็ไม่รู้ว่าเฮียโกรธอะไร”
   “........”

“แต่ผมดีใจมากนะที่เฮียเป็นห่วง”

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 25 04/06/60] p.21
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 12-06-2017 00:22:53
   เหมือนทั้งร่างถูกแช่แข็ง  แม้แต่จะขยับปากบอกว่า ‘ใครเป็นห่วงแก’ ยังทำไม่ได้เลย  แสงนอนอยู่อย่างนั้น  ฟังเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย
   “คิดทางออกเผื่อผมอีกต่างหาก ฮะ ๆ” ขนาดหลับตายังนึกสีหน้าตอนมันหัวเราะออกเลย “ผมมีความสุขมาก ๆ เลย”
   “.........”
   “อา...มากจนจะตายแล้ว”

   เพราะน้ำเสียงเบาหวิวนั่นทำให้แสงเผลอพลิกตัวขึ้นนั่ง  ตอนนั้นเองที่สังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง  แสงก่นด่าตัวเอง  เขาช่างโง่จริง ๆ ที่คิดว่าห้องแร้นแค้นแบบนี้จะมีผ้าปูหรือฟูกนอนสำรองไว้อีกผืน
   นเรนทร์นอนคู้ตัวอยู่บนพื้น  หัวหนุนเบาะนั่งที่ถูกพับขึ้นมาอีกทบ  มองอย่างไรก็ไม่สบายตัว แต่เจ้าตัวกลับพูดว่ามีความสุขจนจะตายแล้ว...
   ชายหนุ่มยกสองมือขึ้นปิดใบหน้า  กระนั้นก็ไม่สามารถปกปิดสีแดงที่ลามมาถึงใบหูได้  แสงได้ยินเสียงสบถว่า ‘แม่ง’ หรือ ‘ฉิบหายละ’ อยู่สามสี่ครั้ง  ดูเหมือนจะเสียสติไปแล้วจริง ๆ
   หมายถึงเขานะ  ไม่ใช่มัน...

   “เรน...”
   เท้าเหยียบลงบนพื้นเย็นเยือก  แสงโน้มตัวลงไปชะโงกดูใบหูที่เจาะจนรก  มันแดงขึ้นอีกหลังจากเขาเรียกชื่อ  หากสัมผัสจะมีเสียง ‘ฉ่า’ ขึ้นมาไหมนะ  เขาคิดขณะเอื้อมมือไป  ไม่ทันได้แตะอย่างใจอยากมือกร้านที่ปิดตาอยู่ก็ค่อย ๆ เลื่อนลงมาที่จมูกแทน  มองจากตรงนี้แสงเห็นดวงตาไอ้จิ้งจอกอย่างชัดเจน

   มันก็น่ารัก...........แบบแปลก ๆ ดี...

   แสงเกลียดตัวเองที่เผลอคิดอย่างนั้น และเกลียดยิ่งกว่าตอนที่ยอมลดตัวลงไปนั่งบนพื้น  พยายามแกะมือของอีกฝ่ายแค่เพื่อจะขอดูหน้าโง่ ๆ ให้ชัดขึ้นอีกหน่อย
   เด็กแซ่ซ่งยอมปล่อยปลายนิ้วออกจากหน้าแต่โดยดี  แรงดึงดูดบางอย่างทำให้เผลอลุกขึ้นนั่ง  สบประสานสายตาเข้ากับแสง  วินาทีที่ทนเสียงเรียกร้องตรงอกซ้ายไม่ไหวใบหน้าก็ขยับเข้ามาใกล้กันมากขึ้น...
   พูดได้ไม่เต็มปากว่าใครเป็นฝ่ายเริ่มก่อน  ดูเหมือนจะเป็นการเจอกันระหว่างทางของริมฝีปาก  มันต่างจากจูบครั้งไหน ๆ ที่พวกเขาเคยทำมา  ทั้งประหม่า  ไร้เดียงสา และอัดแน่นด้วยความความรู้สึก
   เริ่มจากดูดดึงกลับปากช้า ๆ  หยอกเอินอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งแสงทนไม่ไหวสอดปลายลิ้นเข้าหา  เรียกร้องจูบที่ลึกซึ้งขึ้น
   เขากวาดต้อนเจ้าจิ้งจอกให้ครางอืออยู่ด้านล่าง  ไล้ไปตามแนวฟัน  สอดเข้าใต้ลิ้นของอีกฝ่ายราวกับท้าทายให้ไล่ตามมา  เรนพยายามบ้าง แต่สิ่งที่ได้มีเพียงเสียงหัวเราะในลำคอ

   “จูบห่วยชะมัด” แสงด่าทั้งที่ใบหน้ายังเปื้อนรอยยิ้ม
   “ใครจะเชี่ยวชาญเหมือนเฮียล่ะ” เด็กแยกเขี้ยว “ผมอายุแค่ยี่สิบสี่เองนะ  จะไปแท่ด ๆ เที่ยวกลางคืนหิ้วเด็กมาฝึกทุกวันก็ไม่ไหว”
   “แกไม่ได้หลอกด่าฉันอยู่ใช่ไหม”
   “เปล่านี่”
   “อ้าปากซิ”
   “หา!?”
   “อ้าปาก” ต้องให้คุณครูย้ำอยู่เรื่อย  นเรนทร์งุนงง แต่ก็ยอมทำตาม “แลบลิ้นออกมา”

   บทเรียนสอนจูบเริ่มขึ้นในทันทีที่เรนยื่นมันออกมา  คนแก่กว่าเลียแผล่บทันที  ทำเอาสะท้านไปทั้งร่าง  ความต้องการปะทุขึ้นในทันทีราวกับโยนไฟลงบนพื้นราดน้ำมัน
   ปลายลิ้นสัมผัสกันกลางอากาศโดยที่ริมฝีปากเฉียดกันไปมา  เสียงเฉอะแฉะฟังดูหยาบโลน แต่ไม่เทียบเท่าความตึงเครียดที่เป้ากางเกงหรอก  มันร้อนเสียจนสมองว่างเปล่าแล้ว
   ตอนที่ผละออกน้ำใส ๆ ที่เชื่อมระหว่างกันขาดออกเพียงไม่กี่วินาทีริมฝีปากก็ประกบเข้าหากันอีกครั้ง  แบบฝึกหัดที่ได้รับไม่ได้ทำให้นักเรียนเก่งขึ้นเลยสักนิด  เอาเถอะ จูบห่วย ๆ ของไอ้เด็กซ่งก็ไม่แย่นักหรอก
   เรนขบเม้มริมฝีปากบาง  ขยับรุกรานเข้าหาบ้าง  เขาเปลี่ยนองศาจนสันจมูกเบียดกัน  บดเบียดเข้าหาอย่างเร่าร้อน

“โอ๊ย!”
“เฮีย!” ร้องเสียงสูงจนเกือบเพี้ยนเป็นคำอื่นแล้ว ไอ้เด็กซ่งรีบดึงหน้าออก “เจ็บแผลเหรอ”
“นิดหน่อย”

แต่อยากจูบมากกว่า...

“อื้อ” คนเจ็บประกบจูบจาบจ้วงอีกครั้ง  ขณะที่หัวคิ้วขมวดมุ่นเพราะถูกกระแทกที่รอยช้ำอย่างจัง  พื้นปูนนั้นเย็นเยียบแถมนั่งไม่สบายตัว  แสงจึงดึงร่างคนเด็กกว่าขยับไปบนฟูก  ผลักให้นอนราบแล้วขึ้นคร่อมในทันที
เสื้อยืดถูกถลกขึ้นไปกองตรงคอ  ตามมาด้วยริมฝีปากช้ำเลือดที่กัดลงมาตรงยอดอกแบบไม่ยั้งแรง
“อ๊า!” เรนกระตุกร่างขึ้น  กล้ามเนื้อเขม็งเกลียวจนเห็นรูปร่างได้ชัดเจน “พอค้นพบว่าโดนกัดหัวนมแล้วเกิดอารมณ์ได้นี่มันเสียเชิงชายชะมัด”
“แกก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่”
“ผมยังมี----อ๊ะ” รอบนี้ถูกขบเม้มแล้วดึงเบา ๆ  เทคนิคระดับมือโปรฯ ชัด ๆ “โอ๊ย! เฮียจะฆ่าผมหรือไง”
แสงไม่ต่อความแล้วบดขยี้อีกข้างด้วยปลายนิ้วแทน  รังแกเสียจนไอ้เด็กซ่งสิ้นท่าได้แต่ยกมือปิดหน้าร้องโอดครวญ  เขาจะทำทุกทางให้มันเงียบ  ขืนปล่อยมันพูดแจ้ว ๆ คงหมดอารมณ์กันพอดี
มือไต่ลงต่ำ  คว้าหมับบนส่วนกลางลำตัวที่แข็งสู้มือ  ลูบไล้ผ่านเนื้อผ้าบาง ๆ ให้อีกฝ่ายทุรนทุรายเสียให้พอ  นเรนทร์แอ่นกายเข้าหา  ช่างเป็นคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองชะมัด
ของเหลวซึมกางเกงนอนออกมาเล็กน้อย  น่าเวทนาเสียจนยอมใจอ่อนเกี่ยวปราการสุดท้ายลง  ส่วนนั้นเด้งผึงราวกับรอเวลานี้มานาน
การโชว์อวัยวะเพศต่อหน้าผู้ชายด้วยกันไม่ใช่เรื่องน่าอายสำหรับนเรนทร์  ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ชื่อแสง และกำลังอยู่ในท่าล่อแหลมด้วยการจับขากางออก  ถอดกางเกงใน จ้องมองมันพร้อมกับใช้นิ้วสะกิดหยอก
“อ๊า! อ๊ะ” เรนสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง  จ้องมองรอยยิ้มของผู้ชนะด้านบนแล้วโอดครวญ “อ่า...เฮียเป็นพวกซาดิสหรือไงเนี่ย”
“แกมันไก่อ่อนเกินไปต่างหาก” แสงไม่มีรสนิยมชอบรังแกคู่นอนหรอก แต่ใบหน้าเหยเกของไอ้เรนก็น่าดูไม่ใช่น้อย  สงสัยองค์มาเฟียจะประทับร่างเสียแล้วมั้ง “ฉันจะใช้ปากนะ”
“หา!?” ไอ้เด็กซ่งตาเบิกโพลง “ใช้อะไรนะ”
“ถ้าไม่พอใจก็บอกได้”
“เดี๋ยว ๆ  ไม่พอใจในแง่ไหน  หมายถึงว่า----เฮีย!” เสียงหวีดร้องกลืนหายลงลำคอไปพร้อมกับส่วนนั้นที่ถูกครอบครอง  นเรนทร์งับมือตัวเองกลั้นเสียงน่าอายที่จุกอยู่ตรงลำคอ  ถ้าหลุดออกไปก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
ใครจะไปนึกว่าชีวิตจะได้เห็นภาพนี้กันล่ะ  ชายวัยกลางคนกำลังก้ม ๆ เงย ๆ อมไอ้นั่นของตัวเอง  ทั้งอายทั้งรู้สึกดีจนแทบบ้า  ตอนที่ถูกแตะหยอกล้อตรงส่วนปลายเขาถึงกับเก็บเสียงไว้ไม่อยู่
“อ๊า!” ขากระตุกขึ้น แต่ก็ถูกอีกฝ่ายตรึงไว้ทันที  ถ้าเป็นยามปกติเรนแรงเยอะระดับลุกขึ้นมาเตะก้านคอเฮียแสงได้สบาย แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้  เวลาที่ร่างกายถูกนวดจนอ่อนปวกเปียกแทบจะหลอมละลายในปากอีกฝ่าย “มะ...ไม่ไหวแล้ว”
ส่วนกลางลำตัวปวดหนึบจนน้ำตาไหล  ความร้อนของมันถูกน้ำลายอาบจนชุ่ม  ปลายลิ้นไล้ไปตามความยาว  หยุดนิ่งแล้วย้ำซ้ำ ๆ ตรงส่วนปลาย  ตอนนั้นเองที่นเรนทร์ละมือออกจากใบหน้าและเปลี่ยนเป้าหมายเป็นเส้นผมสีดำแทน

   “อื้อ...อ๊ะ..ฮะ...เฮีย” เขาไม่อาจปิดกลั้นเสียงไว้ได้อีกต่อไป  เรนเผลอขยุ้มเส้นผมเสียเต็มแรง  นึกในใจว่าถ้าทำเฮียหัวล้านขึ้นมาจะโทษใครไม่ได้นะ “ตรงนั้นมัน...อื้อ...”
   ผู้กระทำกระตุกยิ้มที่มุมปาก  แกล้งใช้ฟันครูดเบา ๆ  รู้สึกถึงแรงขย้ำเส้นผมที่หนักหน่วงขึ้น  อ่า...ดูเหมือนผมที่เซตไว้จะพังเละเทะเสียแล้วมั้ง
   เพราะเป็นผู้ชายเหมือนกันเขาจึงรู้ว่าควรสัมผัสตรงไหนจะรู้สึกดีที่สุด  แค่เหลือบตามองใบหน้าไอ้เด็กซ่งก็รู้แล้วว่าใกล้จะถึงจุดสุดยอดเต็มที  แสงส่งท่อนเนื้อทั้งหมดเข้าปากอีกครั้ง  ดูดจนเกิดเสียงดัง
   “อา...ผะ..ผม...” นิ้วเท้าจิกเกร็งเมื่อทุกอย่างใกล้จะปะทุออกมา  เรนปรือตาขึ้นจ้องมองไปยังผู้ล่า  เฮียแสงเวอร์ชั่นมาเฟียในคลิปกลับมานั่งตรงหน้าอีกครั้ง  ใบหน้าหล่อเหลารวมกับเส้นผมที่ลู่ลงข้างแก้มนี่มันเซ็กซี่เลย  แค่มองยังแทบจะถึงแล้ว  เรนแหงนหน้าขึ้น  พึมพำเสียงแหบ “ไม่ไหวแล้ว  ผม...อ๊ะ!”
   ของเหลวสีขาวทะลักเข้าสู่โพรงปาก  เรนไม่รู้ว่าเฮียจัดการอย่างไรกับมัน  จะกลืนหรือถุยทิ้งก็ช่างเถอะ  ตอนนี้เขาสิ้นสภาพความเป็นคนแล้วได้แต่นอนแผ่กางแขนกางขา  ให้ยกของหนักตลอดวันยังไม่เพลียเท่านี้
   เซ็กซ์นี่มันศาสตร์ชั้นสูงชะมัด  ไม่ใช่จับยัดจับใส่แล้วจะรู้สึกดีไปเสียหมด  เด็กน้อยตาใสเพิ่งรู้วันนี้เนี่ยแหละ  ดูซิ...ขนาดเพิ่งปล่อยออกมาแท้ ๆ แต่พอเห็นสีหน้าฮอตฉ่าของเฮียตอนที่ยกหลังมือเช็ดปากไอ้ลูกชายไม่รักดีก็โด่เด่ขึ้นมาอีกครั้ง  อ่า...วัยรุ่นตอนปลายคงพลังงานเยอะแบบนี้เป็นปกติล่ะมั้ง
   สองแขนกางออก ออดอ้อนขออ้อมกอด  แสงถอดเสื้อให้อีกฝ่ายและตัวเองก่อนจะยอมโน้มตัวลงไปตามคำเชิญชวน  ไอ้เด็กซ่งรัดเขาเสียแน่น  แถมยังสางนิ้วเข้าไปในเส้นผมอย่างเพลิดเพลิน  เล่นหัวผู้ใหญ่แบบนี้มันน่าลงโทษสักที
   แสงกดจูบที่ลำคอ  ซุกไซ้จนเด็กซ่งขนลุกซู่ไปทั้งตัว  เส้นผมสีทองแห้งเสียเหมือนฟางข้าว ทว่าเมื่อมันเปียกเหงื่อแนบลงไปกับผิวสีแทนกลับน่ามองอย่างประหลาด  เรนหัวเราะคิกคักเพราะจั๊กจี้จนแสงต้องผละออก และทันทีที่ยกใบหน้าขึ้นนั้น...

   กึก...
   หนุ่มใหญ่ชะงักค้างกลางอากาศเพราะถูกบางอย่างรั้งไว้  เส้นผมสีดำพันติดแหงกอยู่กับหมุนสีเงินบนใบหู  แสงสบถ “เวรเอ๊ย! แฟชั่นอะไรวะเนี่ย”
“ฮ่า ๆ ๆ”
“อย่าหัวเราะสิวะ” มันสะเทือนมาถึงเขาด้วย  ดึงหนังหัวจนเจ็บแปล๊บ “โอ๊ย! อย่าขยับ”
“โทษทีเฮีย” เจ้าจิ้งจอกกลั้นหัวเราะจนตัวสั่นงั่ก ๆ “หวิดหัวล้านเลยนะเนี่ย”
“ผมกระจุกเดียวไม่ถึงกับล้านสักหน่อย” เฮียแสงคนฮอตแปลงร่างกลับเป็นตาลุงขี้บ่นอีกครั้งเมื่อพยายามแกะออกแต่ไม่สำเร็จ “เพราะแบบนี้ไงฉันถึงเกลียดคนเจาะหู”
“โธ่!  เฮียก็ไม่เข้าใจวัยรุ่นไปได้” นเรนทร์รั้งมือที่ดึง ๆ ตรงใบหูตัวเองออก “มา!  เดี๋ยวผมแกะให้น้า~”

   เสียงรื่นเริงจนน่าถีบ  กระนั้นแสงก็ทำได้เพียงกดหัวลงมา รอให้เจ้าของไอ้ตุ้มหูเจ้าปัญหาจัดการเอง  เรนแกะไปหัวเราะไปประหนึ่งถักโครเชค์ให้ลูก  ดูจะมีความสุขเกินหน้าเกินตาไปมาก
   “หลุดแล้ว ๆ” มันว่าขณะดึงผมเส้นสุดท้ายออกจากหมุนสีเงิน  แสงขืนตัวออกจ้องมองดวงตาที่ยิ้มเป็นสระอิ  เหมือนหมาจิ้งจอก
   “นี่ไม่ใช่แผนเอาคืนของแกใช่ไหม”
   “เฮียเข้ามานัวเนียเองแท้ ๆ มาโทษคนอื่นได้ไงเล่า”
   “หึ” ดูเหมือนแสงจะสูญเสียการบังคับกล้ามเนื้อบนใบหน้าเขาถึงได้เผลอยิ้มออกมา
   “ฮะ ๆ ๆ”

   ได้ยินเสียงจุดพลุในอก  ระเบิดเจิดจ้า  สวยงามเสียจนใจเต้นแรง  แสงงับลงบนใบหูสีเข้ม  กัดหมุดบนนั้นหยอกเอินจนเด็กซ่งต้องหดคอหนี
   ส่วนล่างของแสงตื่นตัวจนปูดขึ้นมา  ถูไถไปตามหน้าท้องของนเรนทร์  เขาจ้องหน้าคนเด็กกว่าอย่างมีนัยยะแฝง และรอบนี้เรนไม่โง่เหมือนเดิมแล้ว

   “ผมมีแต่เบบี้ออยอะ” มันบุ้ยปากไปที่โต๊ะญี่ปุ่นข้างฟูก “อยู่บนโต๊ะ”
   “ทำไมห้องที่ไม่มีตู้เย็นถึงมีของแบบนี้” ปากว่าอย่างนั้น แต่แสงก็เอื้อมไปคว้ามันแต่โดยดี
   “ไม่ได้เอาไว้ทาตูดลูกสักหน่อย” คนแก่อะไรจู้จี้ขนาดนี้ “ผมเอาไว้หยอดร่องบานพับประตู  ช่วงฝนตกมันจะฝืด ๆ น่ะ”
   “ใช้งานผิดประเภทชะมัด” บ่นไปเปิดฝาไป  แสงบีบน้ำมันจนเต็มมือพร้อมออกคำสั่ง “หันหลังซิ”

   พูดตามตรงมันน่าอายมาก  ขนาดคนหน้าด้านยังเลือดสูบฉีดเต็มหน้า  เรนพลิกตัวคว่ำในท่าคลานเข่า  หัวซุกอยู่บนหมอนแต่ยังไม่วายมองทะลุหว่างขาไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
   เคยทำกันมาแล้วนี่นา  ถึงตอนนั้นเรนจะเบลอ ๆ เพราะมัวแต่โฟกัสกับบทและมุมกล้องก็ตาม แต่ก็จำได้ว่ามันรู้สึกดีจนน่าตกใจ  เขาเห็นเฮียแสงขมวดคิ้วก่อนจะชำแรกนิ้วเข้ามาในร่าง
   เพราะเบบี้ออยทำให้การเตรียมพร้อมง่ายกว่าที่คิด  ไม่นานนักนเรนทร์ก็เริ่มคุ้นชิน  แสงสบตากับมันแล้วปลดซิปกางเกงลง  เผยให้เห็นส่วนที่อัดแน่นด้วยอารมณ์
   ไอ้เด็กซ่งทำเสียง ‘อูย’  ล้อเลียน  แสงแยกเขี้ยวขู่มันแล้วถอนนิ้วออก  ก่อนจะแทนด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่า  หนุ่มใหญ่แทรกกายเข้าไปในร่างอีกฝ่ายช้า ๆ แม้จะชุ่มไปด้วยสารหล่อลื่น แต่ความไม่ประสาของนเรนทร์ทำให้ทุลักทุเลไม่น้อย

   “อ่า  อย่าเกร็งสิ” ผู้เชี่ยวชาญออกปากบ่น
   “เฮียก็พูดง่าย  คนไม่เคย---อ๊ะ!” เรนหลุดเสียงครางเพราะมันขยับเข้ามาด้านในอีก “หรือผมโฟกัสกับน้องชายเฮียมากไป  เราควรจะโรลเพลย์กันให้ผ่อนคลายไหม”
   “ไม่!” พ่อมาเฟียปฏิเสธเสียงแข็ง  อยากจะจิกหัวไอ้ลูกแกะกระแทกฝาผนังให้สมองมันกลับเข้าที่เหมือนคนปกติ
   “งั้นลอง----“
   “อยู่นิ่ง ๆ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

   แสงมองส่วนที่ร่างกายเชื่อมติดกัน  เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปาก  รสเค็มปร่าของเหงื่อทำเอาประสาทตื่นตัว  ภาพที่เห็นหยาบโลนขึ้นทุกทีที่มันถลำลึกเข้าไปอีก
   ผิวสีน้ำตาลของนเรนทร์ฉ่ำวาวไปด้วยเหงื่อ  แผ่นหลังบิดเกร็งจนเห็นกล้ามเนื้อสวย ๆ ขึ้นรูป  เพิ่งเห็นว่าเรนมีไฝตรงเอวเสียด้วย  พูดอย่างไม่โกหกเลยคือมันเซ็กซี่เป็นบ้า  เขาแตะปลายนิ้วลากขึ้นไปตามแนวปุ่มกระดูกสันหลัง  หยุดลงที่รอยต่อตรงต้นคอ  ปัดเส้นผมสีทองออกแล้วจรดจูบลงไป
   “อื้อ” เรนครางอือเมื่อสัมผัสถึงความเปียกแฉะที่คอ  แถมด้านหน้ายังถูกรูดรั้งไปพร้อม ๆ กัน  หัวสมองว่างเปล่าไม่รู้จะตื่นตัวตรงไหนก่อน  ระหว่างนั้นท่อนเนื้อก็ขยับเข้าไปจนสุด
   “อ๊า...อย่าเกร็งสิ” แสงครางเสียงต่ำเพราะถูกบีบรัด
   “ผมก็พยายามอยู่  อ๊ะ...เฮียก็ช่วยเบา ๆ หน่อยสิ”
   “ฉันยังไม่ได้ขยับเลยด้วยซ้ำ” แสงถอนหายใจ  ดูท่าจะต้องเปลี่ยนท่ากะทันหันแล้ว  เขาพลิกให้นเรนทร์ตะแคง  ยกขาข้างหนึ่งพาดบ่าไว้ เพราะถูกบังคับให้อ้าขาออกกว้างจึงขยับจาบจ้วงได้ง่ายขึ้น
   แสงกระทั้นกายเข้าหาในทันที  ส่งผลให้เด็กใต้ร่างครางเสียงหลง เพราะถูกรุกรานจากด้านหน้าและหลังไปพร้อม ๆ กัน  ดูเหมือนจะแตะโดนสวิตช์บางอย่างเข้า  จากที่เก้ ๆ กัง ๆ เรนก็เริ่มผ่อนคลายและมีอารมณ์ร่วม
   ชายหนุ่มสบตาอีกฝ่ายอยากจะเอ่ยแซวว่า ‘เฮียนี่ทำเก่งชะมัด’ แต่ก็หลุดอย่างอื่นนอกจากเสียงครางไม่ได้เลย  เขารู้สึกดีจนแทบบ้า  อีกใจหนึ่งก็กลัวร่างกายตัวเองที่ชอบถูกกระทำจากด้านหลัง แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าถ้าเป็นเฮียแสงจะทิ่มจะแทงตรงไหนก็เอาเลยเถอะ
   ผิวกายเสียดสีกัน  อุณหภูมิในร่างร้อนจนมอดไหม้ แต่อะไรก็ไม่เท่าแววตาที่ประสานกัน  ความรู้สึกบางอย่างอัดแน่นอยู่ในนั้นจนแทบคลั่ง
   พวกเขาเดินทางมาถึงจุดสุดยอด  เรนปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้อง  หัวสมองว่างเปล่า  ดูเหมือนเขาจะถูกกระแทกต่ออีกสักพัก  กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เฮียถอนกายออกไป  ท้องวูบโหวงจนเผลอกระตุกตัวขึ้น
   ของเหลวสีขาวเลอะเต็มผ้าปูที่นอนเก่า ๆ  แสงพ่นลมหายใจหันซ้ายหันขวาหากระดาษชำระ ทว่าคอกลับถูกล็อกด้วยมือกร้านเสียก่อน

   “จูบอีกสิ”

   แววตาเหมือนเด็กน้อยออดอ้อนไม่มีผิด  แสงขมวดคิ้วหน้าหงิกใส่...

   “ต้องพูดว่า ‘จูบผมหน่อยครับ’ ต่างหาก”
   “คร้าบ~” เด็กไพร่ยิ้มประจบ “ขอความเมตตาเฮียด้วยนะครับ”

   รอบนี้แสงเผลออมยิ้มนิดหน่อย

“เอาเป็นว่าจะสงเคราะห์ให้ก็แล้วกัน”

   

.................................................
...........................
............
....


   ไก่อ่อนนอนตาย…

   หลังต่อรอบสองเสร็จไอ้เด็กซ่งก็สลบเหมือดกรนคร่อก ๆ  สภาพที่นอนค่อนข้างจะยับเยินแปรผันตามความเร่าร้อนเมื่อครู่  เสื้อผ้ากระจายเต็มพื้นรวมกับทิชชูกองใหญ่  พวกเขาไม่ได้อาบน้ำหลังเสร็จกิจ เพราะหมดเรี่ยวแรงพอกัน  ไม่ได้ใช้ถุงยางก็จริง แต่ปล่อยด้านนอกเลยไม่เหนียวตัวเท่าไหร่  หลักฐานก็ศพเด็กไร้ญาติข้าง ๆ นี่ไง
มีเซ็กซ์แบบไม่ป้องกันเป็นวิถีของคนโง่  ประมาทในการใช้ชีวิต  แสงปรามาศไว้อย่างนั้นไม่คิดเลยว่าตัวเองจะกลายเป็นไอ้งั่งเช่นกัน แต่ในเมื่อทำไปแล้วก็แล้วไป  เป็นโรคร้ายขึ้นมาก็ถือว่าตายตกไปตามกัน
เขานั่งเอนหลังลงกับผนัง  อากาศตอนกลางคืนเย็นสบายเหมาะแก่การนอนอย่างที่สุด  หน้าต่างเหนือศีรษะปรากฏพระจันทร์ดวงโต  แสงของมันทาบทับลงบนร่างนเรนทร์  ช่างเป็นภาพที่มีเสน่ห์อย่างประหลาด
ใบหน้าเจ้าจิ้งจอกดูไร้เดียงสาในยามหลับ  น่าเอ็นดูเสียจนเผลอใช้หลังนิ้วเกลี่ยเส้นผมข้างแก้มเล่นไปมา  เห็นต่างหูสีเงินส่องแสงว้อบแว้บล่อตา  แสงจึงเปลี่ยนเป้าหมายเป็นใบหูสีเข้มแทน
ติ่งหูขวามีหมุดอยู่สี่อัน  กระดูกอ่อนด้านบนอีกหนึ่ง  ครบสูตรเด็กแว้นของแท้  แสงดึงหมุดตรงกระดูกอ่อนเบา ๆ กระตุ้นให้อีกฝ่ายหงุดหงิด

“อื้อ” คนหลับต่อต้านเล็กน้อย แต่ใครสนล่ะ
นิ้วชี้แตะลงบนปลายจมูก  แสงเริ่มเข้าใจพวกชอบแหย่หมาแหย่แมวตอนหลับแล้ว  สีหน้าหงุดหงิดแบบนั้นก็น่ารักดี

ใช่...น่ารัก...

‘ความสุขในบั้นปลายชีวิต’ หมายถึงแบบนี้หรือเปล่านะ  นั่งมองอะไรบางอย่างที่มีผลต่อใจแล้วก็ยิ้มคนเดียว
ขณะกำลังลอยล่องในทุ่งดอกไม้ตาดุจเหยี่ยวก็พลันเหลือบไปเห็นเครื่องมือสื่อสารสีดำวางอยู่ข้างฟูก  ฉับพลันเสียงบางอย่างก็ดังขึ้นในหัว


   ‘ผมโกหก  คลิปมีแค่ในมือถือผมที่เดียวเท่านั้นแหละครับ’

แสงเอื้อมมือออกไปคว้ามันขึ้นมา  หมายความว่าถ้าไม่มีไอ้คลิปนี้อยู่เขาก็จะเป็นอิสระสินะ  ปลายนิ้วแตะลงบนนั้น  เลื่อนปลดล็อกได้ทันทีโดยไม่ต้องใส่พาสเวิร์สใด ๆ  การป้องกันหละหลวมสิ้นดี
ก่อนหน้านี้ที่อยู่ด้วยกันแสงเคยคิดว่าลบไปก็เปล่าประโยชน์ เพราะเรนขู่ว่าก็อปปี้คลิปไว้ที่อื่นด้วย แต่ถ้ามีในเครื่องนี้ที่เดียวล่ะก็....
เขาเข้าไปในโฟลเดอร์เก็บวีดีโอ  มีคลิปเพียงตัวเดียวเท่านั้น  จากภาพเหมือนจะเป็นมุมตรงหัวเตียงของโรงแรมม่านรูด  แสงเดาะลิ้น  โอกาสทองมากองอยู่ตรงหน้าแล้ว...


   คุณแน่ใจหรือไม่ว่าต้องการลบไฟล์ที่เลือก

   คำถามแสนง่าย  ทว่าใจคนตอบกลับสั่นไหว  เรื่องวุ่นวายทั้งหมดกำลังจะจบลงด้วยสัมผัสเดียวเท่านั้น  ทั้งที่เป็นอย่างนั้น….



   ตุบ!
ของในมือถูกหย่อนลงบนพื้นดังเดิม  พร้อมกับสมองที่หล่นหายไปเช่นกัน  ตั้งแต่รู้จักไอ้เด็กซ่งระบบความคิดของเขาก็พังทลาย  เลิกหลอกตัวเองว่าลบหรือไม่ลบก็มีค่าเท่ากันได้แล้ว  ยอมรับความจริงเสียเถอะ…

   ว่าเรน ‘พิเศษ’ กว่าคนอื่น

   แสงเสยผมแค่นหัวเราะสมเพชตัวเอง  เขาแพ้แล้ว  แพ้ไอ้เด็กทุเรศที่ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง  แทนที่จะลบต้นเหตุของปัญหา  เขาดันเลือกที่จะเปิดผ้าห่มขึ้นแล้วซุกตัวลงไปหาไออุ่นจากร่างเปลือยเปล่า
   เด็กนรกขยับเข้ามาเบียด  ฟูกขนาด 3.5 ฟุตไม่เหมาะกับผู้ชายตัวโต ๆ สองคนนักหรอก  แสงพลิกตัวตะแคงเพื่อลดพื้นที่  แนบผิวกายเข้ากับอีกฝ่ายแล้วปิดเปลือกตาลง




   จะลบก็เสียเวลา  สู้เอาเวลามานอนเบียดมันดีกว่า


TBC


ในที่สุดดดดดดด...
เชิญทีมเด็กซ่งออกมารำวงเลยค่ะ  เฮียพลาดท่าเสียทีให้เด็กมันแล้ว
ไม่ได้เขียนฉากเรทที่ถูกต้องตามหลักมาตรฐานมานานแล้วค่ะ  แต่เรื่องนี้เป็นเฮียแสงจะด้อยกว่าใครไปมิได้  จัดหนักจัดเต็ม
จริง ๆ ก็ไม่น่าตื่นเต้นนะคะ  ได้กันตั้งแต่ตอน 2 แล้ว  ไวไฟไปอีก 55555

ป.ล.ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ขายของหน่อยจ้า  ตอนนี้เปิดจองหลง (มา) รัก อยู่นะคะ(ถึง 5 ส.ค.)  ใครสนใจดูรายละเอียดที่นี่ได้เลยจ้ะ >
https://www.facebook.com/pg/IndigosFiction/photos/?tab=album&album_id=1596878287094544 (https://www.facebook.com/pg/IndigosFiction/photos/?tab=album&album_id=1596878287094544)
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 12-06-2017 01:16:06
เฮียยอมรับแล้วก็ดี ช่วยบอกเด็กมันหน่อย อย่าให้น้องคิดแย่ๆไปเองงงงง  :hao5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 12-06-2017 01:38:48
เป็นฉากที่จะว่าอีโรติกก็อีโรติก แต่ก็มีความฮา 555555
เฮียก็ยอมรับใจตัวเองได้ซะทีน้าาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 12-06-2017 01:59:17
ขอโอ้โหสักหลายๆรอบ 555555 มันมีความปลื้มปลิ่มอยู่ในอกลึกๆตอนเฮียแสงตัดสินใจไม่ลบคลิป
แบบบ ฮือ ฟินอย่างสงบ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 12-06-2017 02:20:32
ช่างเป็นช่วงเวลาที่เว้นว่างกันมายาวนานเหลือเกิน
นึกว่าจะได้อ่านฉากอัศจรรย์ตอนพิเศษซะแล้ว
ในที่สุดก็ได้กัน จาเปงลมเด้อ
แอบหวั่นใจตอนอ่าน กลัวเด็กซ่งนี่จะพูดมากจนเฮียแสงหมดอารมณ์
ไหนจะผมไปติดหูอีก อนาถแท้
ขำจนรู้สึกผิด
เฮียแสง ผมรุ่นนี้มันขึ้นยากแล้วนะ
อย่าลืมซื้อยาปลูกผมด้วยเด้อ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 12-06-2017 03:02:20
 :heaven
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 12-06-2017 06:01:37
กว่าจะได้กัน..เอ้ย นอนด้วยกันดีๆ มันยากมากนะ นี่ขนาดทำกันยังมีอุปสรรคเล็กๆ ทั้งฮาทั้งถอนหายใจไปด้วย 55555555555

แต่รวมๆ แล้วน่ารักมากกกก คือทั้งคู่แลสนิทกันหยอกกัน ความเข้าใจระดับนึง การยอมรับระดับนึง อยู่กันไปเรื่อยๆ แบบนี้ พัฒนาความรู้สึก การยอมรับอีกฝ่าย โอเคมากกกกอ่ะ มีเรื่องเครียดกันบ้างแค่คิดจะช่วยจะผ่านไปด้วยกัน ก็โคตรดีแล้วอ่ะะ
อยากอ่านต่ออออีกแล้ว
ปล.ตามไปสั่งหลงแน่นอนน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 12-06-2017 07:02:07
แสงอปป้าา ลบแล้วก็นอนกอดได้น้าาา 5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: allmysecret ที่ 12-06-2017 09:10:30
ต้องแก้บนไหมหนิ 5555555  ในที่สุดเรนก็ถูกกินโดยสมบูรณ์แบบแล้ว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 12-06-2017 09:40:52
แทบจุดพลุ ฮ่า ๆ เฮียแกรู้สักที
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 12-06-2017 09:45:21
 :katai2-1: :z1: :katai2-1:

 :กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 12-06-2017 10:58:17
แมมมมมมมม่!!!
กรี้ดมากกกกกก ยัยเด็กได้เฮียแสงของหนูแล้วววว กรี้ดดดดด
เฮียน่ารักมากกฮืออออ รู้ใจตัวเองแล้วใช่ไหมคะะ ยอมรับแล้วโนะว่ารักเด็กซ่ง
แงงงงง น่ารักมากมายยยย  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 12-06-2017 12:05:02
สมองไหลไปรวมกับหัวใจแล้วเฮีย

พญานกอินทรีผงาด กางปีกร่อนลงบนหลังจิ้งจอกอย่างทุลักทุเล
ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 12-06-2017 12:07:44
โอ้โหหหหหหห ตอนนี้เฮียแสงแซ่บเวอรรรร์ ฮอตสุดๆ 10 10 10 ไปเลยค่ะ  :m25: :m25: :m25:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 12-06-2017 14:08:19
ฮริ้ววววววววว เอ้าเซิ้งค่ะเซิ้งงงงงง  :110011: :110011: :110011: แบกอิซ่งเวียนรอบเมรุ 3 รอบเลยคร่าาาาาา  #ผิด!   บอกแล้วอิเด็กแว้นคนนี้มันมีดี มันมีสิ๊เหน่ห์ (?) มันผิวขาวนวลเนียนผ่องน่าสัมผัส (?)  มันตาโตแก้มป่อง (?) มันตัวเล็กบอบบางน่าทะนุทะนอม (?) เฮียแสงอั้นมาได้อีกตั้ง 24 ตอนเนี่ย บอกเลยยยย ถ้าไม่ใช่แก่ เอ้ยยยย ประสบการณ์ชีวิตสูงแบบเฮียเนี่ยอ่ะนะ  ก็คงไม่ทนรอเบิ้ลมาจนถึงตอนนี้แน่นวลลลล

ตอนต่อไป มารอดูกันคร่า เฮียจะรับผิดชอบเด็กน้อยผู้น่าสงสารคนนี้ยังไง? เสียผีกันจนทิชชู่ท่วมห้องขนาดนี้แล้ว เอาวะ! แกต้องได้ค่าสินสอดมาใช้หนี้มั่งละซ่งเอ้ยยยย  :m26:  สู้ๆ ฮุยเล่ฮุ่ย! ฮุยเล่ฮุ้ย!   :ped149: :ped149: :ped149:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-06-2017 15:01:17
  :mc4::mc4: :mc4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 12-06-2017 17:50:24
ขำไก่อ่อนนอนตาย 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 12-06-2017 18:33:45
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 12-06-2017 23:00:26
อ่านไปหลายครั้งมากกับตอนนี้..
ข้ามขั้นตอนแล้ว ข้ามขั้นตอนเล่า
มาถึงจุดที่ ในครั้งที่2 เองนะ ของการแนบชิดแล้วแบบคนอย่างลุง ไม่ใช้ถุง จริงจังไปขั้นไหนแล้ววววววววอ่ะลุง หนูตามไม่ทัน 55555555
ไม่ต้องบอกว่ารักแต่ทำให้รู้ว่ารักน่าจะสไตล์ลุงแต่เด็กลุงจะตามทันไหม //อ่านต่ออ และอยากอ่านตอนต่อไป ร๊อรอ..
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 12-06-2017 23:12:33
 :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 13-06-2017 08:21:00
ผมเกี่ยวต่างหูว่าขำแล้ว มาเจอไก่อ่อนนอนตายนี่ขำไม่หยุดอะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 13-06-2017 15:30:46
ฮ่าๆๆๆๆๆ เฮียเสร็จเด็ก
ตั้งแต่กลับมานอนห้องมัน เสนอตัวเป็นเจ้าหนี้แทน
อยากจูบทั้งที่ปากเจ็บ แถมไม่ลบคลิบด้วยย
ไปไหนไม่รอดแล้วเฮีย  :laugh:
แล้วฉากนี้เรียกฉากอีโรติกจะได้หรอ มันฮาขนาดนี้
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 18-06-2017 22:28:48
 :jul1: :jul1:

เร่าร้อนสมกับเป็นเฮียมาเฟีย เด็กซ่งก็อ้อนจั๊งงงงงง

แต่เรื่องเงินกู้ยังไม่เคลียร์ กลัวจะตื่นมาทะเลาะกันเรื่องเงินกู้อีก  :katai1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 19-06-2017 07:46:12
น่ารักมาก หลงรักเด็กซ่ง  :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 19-06-2017 08:04:31
ทำไมเมื่อคืนเฮียแสงไม่มา เรารอทั้งคืนเลยนะ งือออ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 20-06-2017 13:13:01
มารอเฮียแสงกับเด็กซ่งค่า 
คิดถึงน้องเรนจังเลย  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 20-06-2017 18:57:09
คิดถึง มารอ  :m32:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 21-06-2017 18:19:16
เพิ่งรู้ว่าอาแสงมีเรื่องเป็นของตัวเองแล้ว
น้องบอกว่าอาแสงน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เดี๋ยวมาตามอ่านนะคะ งื้อๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: Littlesir ที่ 21-06-2017 19:50:20
'สูงวัยใช่เลย' ชอบประโยคนี้จัง มันแทนใจในการชื่นชอบเฮียได้ดีจริงๆ
สงสารเฮีย ต้องมาวิ่งหนีทีนนนในวัยสี่สิบกว่า 55555555555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 26-06-2017 23:01:24
ทวงครั้งที่ 27

   แปล๊บ...

   เส้นประสาทช่วงเอวแล่นเข้าไขสันหลังส่งตรงสู่สมอง ตบเรียกให้คนขี้เซาตื่นจากนิทรา  แสงสะดุ้งเหมือนตกจากที่สูง  ดวงตาเบิกโพลงมองเพดานเปื้อนรา  ต้องตั้งสติอยู่พักใหญ่ถึงจะเรียกความทรงจำเมื่อคืนกลับมาได้
   ฝั่งซ้ายชาไปทั้งแถบเหมือนเป็นอัมพาตครึ่งซีก  สาเหตุจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากซากศพไร้ญาติที่พาดตัวขึ้นมาทับ  แสงใช้อีกซีกที่เหลืออยู่บรรจงดันมันลงไป  จากที่นอนหงายไอ้เด็กซ่งก็กลิ้งพลิกไปตะแคงด้านข้างแทน
   บานหน้าต่างเหนือศีรษะสว่างจ้า โชคดีที่องศาแดดไม่ตรงกับหน้าต่าง  ไม่อย่างนั้นคงไม่อาจนอนอืดตื่นสายเช่นนี้ได้  แสงค่อย ๆ ยันตัวขึ้นจากฟูกเอนหลังพิงกำแพงไว้ และซึมซาบอาการปวดแปล๊บ ๆ ของกล้ามเนื้อ
   อายุก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้นแค่ร้างสังเวียนไปนานเท่านั้นแหละน่า  เขายกมือลูบเอวป้อย ๆ ลองขยับนั่งหลังตรงขึ้นอีกนิด  เมื่อยขนาดนี้ไม่ใช่แค่เรื่องเซ็กซ์  น่าจะรวมกับตอนวิ่งหนีแก๊งหมวกกันน็อคด้วย  ชีวิตจะสมบุกสมบันเกินไปแล้ว

   “อื้อ...” ดูเหมือนแรงผลักไสเมื่อครู่จะปลุกผีขึ้นมาจากขุมนรก  นเรนทร์ถึงได้ส่งเสียงแหบแห้งทักทาย “เฮียตื่นแล้วเหรอ”
   “อืม”
   “ตื่นเช้าจัง”
   “สายแล้วต่างหาก”
   “สายแล้วเหรอ” เรนงึมงำก่อนจะล้วงมือเข้าไปตรงซอกระหว่างผนังกับฟูก  ควานหามือถือขึ้นมากดดูเวลา “แย่ละ  ห้องผมไม่มีอะไรให้กินด้วย”
   ดูเหมือนเลือดคนรับใช้ที่ไหลเวียนในกายจะทำให้สมองคิดเรื่องอื่นไม่เป็น  แสงถึงกับหันขวับไปถาม “แกลุกไหวแล้วหรือไง  จะทำอาหารเนี่ย”
   “โธ่!  สบายมาก  ฮึบ!” เดี๋ยวจะหาว่าคุยไอ้เรนเลยดีดตัวขึ้นมานั่งข้าง ๆ  ตอนนั้นเองที่อาการแล่นแว้บขึ้นสมอง “อูย...เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย”
   “ทำเป็นอวดเก่ง”
   “ก็นะ....เหมือนเอาอะไรสักอย่างยัดเข้าไป” มันลูบคาง “ขนาดน่าจะประมาณ----“
   “แกไม่ต้องพยายามเปรียบเทียบก็ได้” แสงรีบเตะขัดขาก่อนที่มันจะพ่นอะไรทุเรศ ๆ ออกมาทำลายบรรยากาศ  มันไม่อายแต่เขาอาย!
   “แหม  คนจะชมแท้ ๆ” หน้าด้านยังน้อยไป  อยากจะย้อนภาพเมื่อคืนนักว่าใครมันเขินจนหูแดง แต่จะว่ามันก็ไม่ได้ ตัวเขาเองก็แดงไม่แพ้กัน

   ดูเหมือนเซ็กซ์เมื่อคืนจะเปิดเผยความรู้สึกในจิตใจมากไปหน่อย  วันนี้ถึงได้มีบรรยากาศแปลก ๆ เหมือนดอกไม้บานลอยฟุ้งในอากาศ  พวกเขาทำตัวเหมือนคู่รักนั่งเปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียว  จังหวะที่เผลอคิดอย่างนั้นนเรนทร์ก็เอนหัววางตุบลงมาบนไหล่
   เนื้อตัวเหนียวเหนอะหนะ  กลิ่นเหงื่อจาง ๆ  องค์ประกอบเหล่านั้นทำให้ไม่สบายตัวแท้ ๆ แต่ไอ้เด็กซ่งกลับหัวเราะแหะ ๆ  ไถศีรษะเข้าออดอ้อนเหมือนเด็กน้อยทั้งที่โตเป็นควายแล้ว

   “เฮีย~”
   แสงพ่ายแพ้ต่อเสียงนั้น และรอบนี้เขาเลิกที่จะกัดปากกลั้นยิ้ม “มีอะไร”
   “แฮะ ๆ” หมุดต่างหูเย็น ๆ ไถไปตามไหล่กว้าง “มีความสุข”
   “หึ” คนขรึมเผลอหลุดขำ “ตอบอะไรของแก”

   ปลายนิ้วเขี่ยเส้นผมสีฟางตรงไหล่ไปมา  เงี่ยหูฟังเสียงตึกตักของหัวใจ  ทั้งที่เคยคิดว่ามันน่ารำคาญแท้ ๆ แต่วันนี้เขากลับปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นโดยไม่ได้ปิดบังอะไร
   กว่าจะลุกจากเตียงก็ปาเข้าไปสิบโมงกว่า  สาเหตุมาจากเสียงท้องร้องโครกครากของแสงนั่นแหละ  ไอ้เด็กซ่งแสยะยิ้มล้อเลียนก่อนจะคลานลงจากฟูกอย่างอ้อยอิ่ง  ร่างเปลือยเปล่านั่งยอง ๆ กวาดกองทิชชูซากอารยะธรรมด้วยมือเปล่า พลางเอ่ยบอกอย่างเจ้าบ้านที่ดี
   “เฮียอาบน้ำก่อนเลย  เดี๋ยวผมเก็บเอง”
   “อืม” เพราะเป็นคุณชายบนหอคอยงาช้างมานานจึงไม่รู้สึกว่าการใช้แรงงานเด็กเป็นความผิดแต่อย่างใด  แสงตลบผ้าออก  เดินไปคว้าเสื้อผ้าบนพื้น  พวกเขาดูเหมือนชีเปลือยในเมืองใหญ่ “ผ้าเช็ดตัวอยู่ไหน”
   “อ๊ะ! ลืมไปเลย” เรนเอี้ยวตัวไปรื้อชั้นพลาสติกอันเล็กด้านข้าง  การขยับตัวของมันทำให้แสงต้องเบนสายตาขึ้นมาโฟกัสที่หน้าแทน  ก่นด่าตัวเองที่เหมือนตาแก่ลามกเข้าไปทุกที “นี่ครับเฮีย”

   หลังแสงชำระกายเสร็จก็ถึงทีของไอ้เด็กซ่ง  มันคว้าผ้าเช็ดตัวขึ้นพาดบ่า  เดินเฉียดไหล่คนแก่กว่าไปเล็กน้อย  แสงมองตามมันจนประตูใกล้จะปิดลงถึงเพิ่งนึกบางอย่างออก
   “เรน”
   “หือ?” มันชะโงกหน้าออกมา
   “คือแกต้อง...” คนพูดเกาหัว  กระดากปากชอบกล แต่เรื่องอย่างนี้จำเป็นต้องบอก “ต้อง...เอ่อ...ล้างข้างในด้วยนะ”
   “อ้อ!” เด็กซ่งพยักหน้าหงึก ๆ “เคยอ่านมาแล้ว”
   “หา!?”
   “เฮียไม่รู้หรอกว่าระหว่างบวชอยู่ผมเตรียมตัวมาดีแค่ไหน” มันยักคิ้ว “ไม่อย่างนั้นใครจะกล้าชวน”

   ปัง...  แล้วประตูก็งับลงท่ามกลางความสงสัย...

   มันหลอกด่าอยู่หรือเปล่าวะ....

.................................................
.................................
............
......


   “มาแล้ว ๆ” แป๊ะ!  สวิตช์ปลั๊กสามตาถูกปิดลง  ตามมาด้วยเสียงส้อมขูดก๊องแก๊ง “อร่อยที่สุดในสามโลก”
   แสงขี้คร้านเถียงเลยทำเพียงวางมือถือไว้บนฟูก  กอดอกเอนหลังรอขี้ข้ายกอาหารมาบำรุงบำเรอให้ถึงที่  โต๊ะญี่ปุ่นถูกปูรองด้วยกระดาษโบรชัวร์ของโลตัส  สาดสเปคตรัมแดงเขียวไปทั่วสารทิศ  กว่าเรนจะยกหม้อกระทะไฟฟ้าลงมาวางทับลงไปแสงก็ตาแทบบอดแล้ว
   มาม่ารสต้มยำกุ้งบิ๊กแพ็คสามซองถ้วนคืออาหารเช้าของวันนี้  ไม่มีสารอาหารเพิ่มเติมใด ๆ นอกจากผงชูรส  กระนั้นท้องคนหิวก็ส่งเสียงเรียกร้องไม่หยุด  เรนยื่นอาวุธให้ก่อนจะลงมือคีบเส้นในหม้อขึ้นมาเป่า

   “ไม่มีเครื่องนะเฮีย” ฟู่~  ลมโดนที่ข้างแก้มแสง “เห็นหน้าซองมันเขียนว่ามีธาตุเหล็กและวิตามินเอ  เราคงไม่ต้องเพิ่มอะไรแล้ว”
   “ข้อแก้ตัวของคนจนเรอะ” แสงม้วนเส้นขึ้นมาบ้าง เพราะยกสูงเกินไปน้ำซุปเลยกระเด็นใส่เสื้อ  อ้า...ช่างเถอะ  เดี๋ยวค่อยซัก  พอเย็นขึ้นก็รีบยัดใส่ปากด้วยความหิวโหย  ไอ้เด็กซ่งลวกเส้นกำลังดีเลย  ไม่เละหรือแข็งเกินไป
   “ระวังมันร้อนนะครับ” พ่อครัวว่าพลางเป่าก้อนบะหมี่ที่ปลายตะเกียบ “กินที่ผมดีกว่า  อ้าม~”
   “ฉันไม่ใช่ลูกแกนะ” แสงเมินน้ำใจที่มันหยิบยื่นมาให้  แถมยังคีบกินเอง “แล้วนี่ไม่ต้องไปทำงานเหรอ”
   “ไปไหวที่ไหนล่ะ” เมื่ออ่อยเก้อเรนเลยยัดบะหมี่เข้าปากตัวเอง “เฮียพังประตูหลังผมซะยับเยิน  จะลุกออกจากฟูกยังต้องคลาน”
   “น้อย ๆ หน่อย  ถึกเป็นควายจนลุกขึ้นมาเก็บขยะต้มมาม่าได้ไม่ใช่เรอะ”
   “แหม  จะล้มหมอนนอนเสื่อก็เสียชื่อหมดสิ” มันยักไหล่ “แต่ให้ทำงานก็หนักไปหน่อย  ตอนเฮียอาบน้ำผมเลยโทรไปลากับลุงแล้วล่ะ”
   “งั้นเหรอ”
   “โดนบ่นจนหูชาเลย  คนแก่เป็นอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่า”
   “ไม่ต้องมองหน้าฉันเลยนะ”
   “ฮ่า ๆ ๆ”

เพราะกินจากหม้อใบเดียวกันหน้าเลยอยู่ห่างเพียงคืบเดียว  บางจังหวะที่ก้มลงไปศีรษะก็ชนกันเล็กน้อย  แสงว่ามันเป็นเรื่องโง่สิ้นดี  มนุษย์ประดิษฐ์เครื่องชามรามไหมาเพื่ออะไรถ้าไม่ใช้งาน  จากตรงนี้เขามองเห็นชั้นวางภาชนะด้านหลัง  มันมีครบครันทั้งถ้วยจาน หรือแก้วน้ำก็ยังได้

“ซู้ดดดดด” ไอ้เรนสูดเส้นจนน้ำกระเซ็นติดข้างแก้มเขา  หนุ่มใหญ่สะดุ้งก่อนจะแยกเขี้ยวขู่
“ไอ้เรน...”
“แฮะ ๆ” คนผิดรีบดึงทิชชูออกจากกล่อง  ซับเข้าบนน้ำซุปเผ็ดร้อน “ผิดไปแล้วคร้าบ~  เกือบทำเฮียตาบอดแล้วไหมล่ะ”
“กินให้มันดี ๆ หน่อย”
“งั้นเฮียก็ป้อนผมสิ”
“เป็นง่อยหรือไง”
“ฮ่า ๆ ๆ”

ช่างเถอะ  กินแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน....

เขายอมเสี่ยงตาบอด  นั่งเอาหัวสุมกันอยู่เหนือหม้อ  สัมผัสเส้นผมที่คลอเคลียกันนิดหน่อย  เรนมัดผมขึ้นเลยเห็นรอยจูบที่หลังคออย่างชัดเจน  ช่างเป็นคนไม่ระวังตัวเอาเสียเลย  แสงส่ายหัวปลง ๆ แต่ก็นั่งมองต้นคอเลอะจูบไม่วางตา
ตะเกียบถูกรวบไว้ที่ขอบหม้อ  แสงดื่มน้ำจนหมดแก้ว  มองออกไปนอกหน้าต่างดวงอาทิตย์น่าจะลอยสูงขึ้นไปใกล้เที่ยงเต็มที  วันนี้เขามีนัดกับพี่นกตอนบ่ายสอง  สายขนาดนี้แล้วถ้าโทรไปเลื่อนคงน่าเกลียด  แม้จะอยากนอนโง่ ๆ ซึมซับบรรยากาศอบอวลในอกอีกสักหน่อยก็เถอะ...

“ฉันมีนัดกับลูกค้า” แสงจ้องหน้าอีกฝ่าย “ต้องไปแล้วล่ะ”
“เหรอ” มันมองตาละห้อย “ออกไปจะโดนตื้บอีกไหมเนี่ย”
“กลางวันแสก ๆ ใครจะกล้า” หนุ่มใหญ่ยืนขึ้นยัดกระเป๋าสตางค์กับกุญแจลงกางเกง  ก่อนอื่นต้องไปที่รถก่อนสินะ  ไม่มีมือถือแล้วชีวิตมันยุ่งยากเหลือเกิน “ไปก่อนล่ะ”
เด็กซ่งมองตามตาละห้อยไปถึงประตู  แผ่นหลังกว้างกำลังจะหายไปหลังบานประตูอยู่แล้ว  จู่ ๆ คุณลุงวัยทองก็หันหลังกลับเดินฉับ ๆ มายังซากศพ

“อื้อ”
เส้นผมถูกขยี้จนยุ่งเหยิงเป็นรังนก  นเรนทร์เหลือบขึ้นมองทันจังหวะที่มุมปากนั้นแสยะขึ้นพอดี

“แกก็นอนเยอะ ๆ ล่ะ”


...................................................
..............................
................
........


   ทุกอย่างอยู่ในสภาวะ ‘เกือบ’ ปกติ

   Citroen C5 จอดแน่นิ่งอยู่ที่เดิมไร้รอยขีดข่วนใด ๆ  อย่างน้อยแก๊งหมวกกันน็อคก็ยังมีคุณธรรมอยู่บ้างสินะ  ไม่สิ...ตรงนี้มันหน้ามินิมาร์ทพอดีคงกลัวกล้องจับภาพได้มากกว่า
   ภายในห้องโดยสารทรัพย์สินวางอยู่ในสภาพเดิมทุกอย่าง  แสงคว้ามือถือขึ้นมา และนั่นเป็นสิ่งแรกที่ไม่ปกติ

   ‘เฮียใหญ่’
สายไม่ได้รับ 13 สาย

ไม่คิดว่ามันมากไปงั้นเหรอ?  จริงอยู่เฮียใหม่ไม่ค่อยเกรงใจลูกจ้าง แต่การโทรจิกไม่ใช่วิสัยของแก  ดูเหมือนจะเริ่มติดต่อเขาตั้งแต่แปดโมงเช้าเรื่อยมาถึงยี่สิบนาทีที่แล้ว  และเพื่อไม่ให้เป็นมีเพิ่มอีกสายเขาจึงกดโทรกลับไปทันที

“ฮัลโหล  โทษทีครับเฮียพอดีผมมีเรื่องนิดหน่อย”
“พี่แสง!” ทว่าแสงที่ตอบกลับมาไม่ใช่เจ้าของมือถือ  แสงพยายามวิเคราะห์ว่าเสียงคนพี่หรือน้อง ก่อนจะโยนหินถามทาง
“หมายเหรอ  เฮียใหญ่อยู่ไหม”
“โอ๊ย! พี่โทรมาก็ดีแล้วครับ” ดูเหมือนเขาจะเดาเสียงถูก เพราะไอ้หมายรัวกลับไม่หยุด “ตอนนี้ที่บริษัทวุ่นวายกันไปหมดเลย  เฮียก็ออกไปคุยกับทีมอยู่  บอกว่าถ้าพี่แสงโทรมาให้ผมรับแทน  พี่แสงครับ!  พี่ต้องรีบมาโดยด่วนเลยนะครับ”
แสงยกมือขึ้นคลึงปลายนิ้วบนขมับ  การคุยครั้งนี้ต้องแปลไทยเป็นไทยจึงใช้สมองมากกว่าปกติ  ‘ทีม’ ที่ว่าน่าจะหมายถึงพวกตำรวจที่คอยรับใช้จัดการเรื่องนอกกฎหมายให้เฮีย  ไม่บ่อยครั้งนักที่จะถูกเรียกมา  ดูท่าคราวนี้จะหนักหนาจริง ๆ
“ตกลงเกิดอะไรขึ้น”
   “ไอ้ปรักหนีไปจากโกดังแล้วครับ”
   “หา!?” แสงขมวดคิ้ว “หนีไปได้ยังไง  แกมัดไม่ดีเหรอ  อย่างไอ้ปรักไม่น่าจะแกะเชือกได้”
   “ผมก็ไม่รู้” ปลายสายร้อนลนจนแทบบ้า “พี่แสงรีบมาเถอะครับ!”
   “อ่า...ฉันติดลูกค้าเสียด้วย”
   “ระ...รีบมาไม่ได้เหรอครับ”
   “บอกเฮียด้วย  เสร็จธุระแล้วฉันจะรีบไป”

   แสงตัดสายทันทีไม่รอฟังคำคร่ำครวญใด ๆ  เขาเลทมากพอแล้ว  การให้ลูกค้าชั้นดีอย่างพี่นกรอไม่ใช่เรื่องดีนัก  รถสีเทาเข้มพุ่งออกไปทันทีที่ติดเครื่อง
   ไอ้หมายคงลนลานตามปกติ  คนใจปลาซิวอย่างมันเลือดออกตามไรฟันยังว่าเรื่องใหญ่เลย  อีกอย่างเฮียเรียก ‘ทีม’ มาช่วยแบบนี้อาจจะไม่ต้องถึงมือเขาแล้วก็ได้  คิดได้ดังนั้นแสงก็กดมือถือโทรออกหาเพื่อนทนาย
   อาชีพพวกเขาคอนเนคชั่นถือว่าสำคัญมาก  แสงมีผลประโยชน์ให้มัน และมันมีให้เขา  เท่านี้ก็กินเหล้าด้วยกันคล่องปากแล้ว  ยิ่งถ้าตำแหน่งใหญ่โตเข้าถึงข่าวมากเท่าไหร่ยิ่งดี  ตอนหลานชายมีปัญหาก็ให้ช่วยสืบจนคลี่คลายได้
   แสงขอให้มันช่วยสืบเรื่องนายฤทธิ์พี่ชายไอ้เดช  ทั้งเรื่องแก๊งและเส้นสายในกรุงเทพฯ  เขาต้องรีบจบเรื่องไม่เป็นเรื่องนี้เสียที เพราะปัญหาอื่นมาจ่อรอให้สางอีกเพียบ
หลังวางสายแสงก่นด่าในใจไม่หยุด  อยากจะสืบไปให้ถึงหลุมศพพ่อแม่มันเลยทีเดียว  จะได้ตามไปด่าว่าเลี้ยงลูกยังไงถึงทะเลาะกันแล้วทำคนอื่นฉิบหายไปด้วย


....................................................
..............................
................
........


   เวลาล่วงเลยมาถึงสองทุ่ม รถของแสงเพิ่งจะมาถึง  แถมยังต้องจอดเสียไกลเพราะไม่มีที่  ไม่ได้ตั้งใจจะมาช้า  เขาติดธุระแถมการจราจรยังไม่เป็นใจ  แสงรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้สำนักงานที่ด้านในมืดสนิท
   กึก...  เมื่อลองผลักประตูก็พบว่ามันถูกล็อกไว้  เขาเดาะลิ้นไม่พอใจแล้วถอยหลังกลับมา  แม้แต่ชั้นสองก็มืดสนิทแบบนี้เท่ากับว่าไม่มีคนอยู่งั้นเหรอ
   แสงตัดสินใจลัดเลาะไปด้านข้าง  พุ่มไม้ให้ร่มเย็นในตอนกลางวันก็จริง แต่ดึกดื่นเช่นนี้กลับน่ากลัวอย่างประหลาด  รั้วไม้เรียงไปตามอาคารจนจรดกับช่องด้านหลังของตึก  แน่นอนว่าประตูนี้ก็ถูกล็อกเช่นกัน
   ทางเดินในซอกตึกอวลกลิ่นอับของท่อระบายน้ำเรียกให้แสงสาวเท้าเร็วขึ้น  หากไม่อยู่ที่ตึกหลักก็เหลือเพียงโกดังอันเป็นจุดเกิดเหตุเท่านั้น  ทางเดินยาวร่วมยี่สิบเมตรทะลุออกมาที่ลานกว้าง  สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคืออาคารชั้นเดียวมุงหลังคาสังกะสีเก่าคร่ำครึ  ดูจากภายนอกก็แค่โกดังเก็บของเท่านั้น
   หน้าต่างมีแสงสว่างจากด้านในเป็นตัวบ่งบอกว่าเขามาถูกที่แล้ว  เสียงพูดคุยแว่วออกมาแต่จับใจความไม่ได้มากนัก  แสงคว้าเข้าที่ราวจับขึ้นสนิม  ออกแรงลากบานเลื่อนอันฝืดเคืองไปด้านข้าง

   ครืด...

   “สวัสดีครับเฮีย”



   ทว่าไร้เสียงตอบรับ...

   บทสนทนาเมื่อครู่เงียบหายไปพร้อมกับล้อเลื่อนของประตู  ด้านในมีเพียงบุรุษสามคนอันประกอบไปด้วยเฮียใหญ่  มั่นและหมาย  ทั้งสามสายตาพุ่งเขม็งมายังเขา  สัญชาตญาณบอกแสงว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ แต่เขายังทำใจดีสู้เสือ  คลี่ยิ้มตามมารยาทพร้อมกับค้อมศีรษะลง


   “ขอโทษที่มาช้านะครับ”
   เฮียใหญ่หันไปสบตาฝาแฝด  แว้บหนึ่งที่ชายแก่พยักหน้า  แสงรู้ทันทีว่าสัญญาณบางอย่างได้ถูกส่งออกไปแล้ว  และเขาช้าไปก้าวหนึ่ง…



   “ขอโทษนะครับพี่แสง!”

   หมับ!  สองแขนถูกแฝดล็อกไว้คนละข้าง  แสงขืนตัวออกตามปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติ  ทว่าการสู้แรงชายฉกรรจ์สองคนไม่ใช่เรื่องง่าย  แม้พวกมันจะเตี้ยกว่า แต่เรี่ยวแรงมากกว่าสายบุ๋นอย่างเขา  เมื่อตั้งสติได้แสงจึงยืนนิ่งเฉยปล่อยให้พวกมันจับแต่โดยดี

   “นี่มันเรื่องอะไรกันครับเฮีย”
   “หึ” นายใหญ่ยิ้มเหี้ยมเกรียม “แกคิดว่าฉันโง่เหรอแสง”
   หรือว่าระหว่างที่เขาไม่อยู่จะมีการป้ายความผิดอะไรเกิดขึ้น  แสงขมวดคิ้ว “มีคนบอกว่าผมเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ไอ้ปรักหนีไปงั้นเหรอครับ”
   “ไม่เลย  มันกลายเป็นเรื่องเล็กนิดเดียวเมื่อเทียบกับสิ่งที่แกทำ” ร่างท้วมเดินเข้ามา  แสงเห็นแววตาที่ลุกโชนด้วยความโกรธ และก่อนจะทันได้คิดอะไรกำปั้นก็พุ่งเข้าใส่หน้าตรงรอยช้ำเดิมที่ยังไม่ทันจาง….

   ผัวะ!!






   “ไอ้เกย์น่ารังเกียจ!”

   ประโยคนั้นก้องในหู  นิ้วอูมยกขึ้นชี้หน้าลูกจ้าง “แกหลอกฉันมากี่ปีแล้วแสง  คิดว่าฉันโง่มากเลยสินะ”
   สถานการณ์เลวร้ายกว่าที่คิดเมื่อถูกจับได้ในเรื่องไม่คาดฝัน  แสงได้แต่ยืนนิ่งฟังค่าต่อว่าราวกับเขาไม่ใช่มนุษย์
   “ไอ้พวกลักเพศ  แกหลอกเข้ามาทำงานกับฉันเสียนานเชียวนะ  ทั้งที่แกก็รู้ว่าฉันเกลียดพวกแกยิ่งกว่าอะไรดี” เฮียใหญ่ลูบหลังมือที่ขึ้นสีแดงเรื่อ “เสียแรงที่ฉันอุตส่าห์ไว้ใจแกมาตลอด”
   แสงเห็นความผิดหวังในแววตานั้น แต่ก็ไม่มากไปกว่าแรงโทสะที่เต็มเปี่ยม  เจ้าพ่อเงินกู้อย่างเฮียใหญ่ยอมเชื่อใจลูกน้องสักคน แต่มันกลับหลอกลวงเขามาตลอด  ไม่ต่างกับการถูกหักหลังเลยสักนิด และคนที่คิดจะลองดีกับเฮียใหญ่คงรู้ว่าจุดจบจะเป็นยังไง

   “ผม...ขอโทษครับ” แสงค้อมศีรษะลง  เขาทำอะไรมากกว่านั้นไม่ได้เพราะถูกล็อกแขนไว้ “เรื่องที่โกหกเฮียมาตลอด”
   “.........”
   “แต่เรื่องที่ผมเป็นเกย์  คงขอโทษไม่ได้จริง ๆ ครับ”

   เพราะมันไม่ใช่ความผิด...

   เพี๊ยะ!

   ทั้งที่เจ็บแทบแย่ แต่เฮียใหญ่ยอมที่จะหวดฝ่ามือตบลงบนแก้มขวาของเขาเต็มแรง  ใบหน้าชาวาบไปทั้งแถบกระนั้นแสงก็ยังจ้องหน้าอีกฝ่ายราวกับจะยืนยันคำเดิม
   เฮียใหญ่โกรธจนตัวสั่น  ทว่าไม่มีเรี่ยวแรงจะลงมือเองแล้ว  ชายแก่หันไปสั่ง “สั่งสอนมันหน่อย!!”

   เสียงเนื้อถูกหวดด้วยกำปั้นและฝ่าเท้าดังก้องไปทั้งโกดัง  แสงกลายเป็นเป้านิ่งเมื่อไม่สามารถสู้แรงนักทวงหนี้มืออาชีพได้  ท้องถูกต่อยซ้ำแล้วซ้ำเล่า  พอปล่อยตัวทรุดลงกับพื้นจากมือก็เปลี่ยนเป็นเท้าแทน
   ใบหน้าไถไปตามพื้นสกปรกเลอะฝุ่น และไม่ว่าแสงจะพยายามปัดป้องกี่ครั้งร่างของเขาก็ถูกขยี้ราวกับหมาตัวหนึ่ง  ไม่น่าเชื่อว่าในยุคสมัยเช่นนี้การเป็นเกย์จะถูกลงโทษราวกับต้องความผิดร้ายแรง  ที่นี่ไม่ใช่ตะวันออกกลางหรือรัสเซียสักหน่อย
   เฮียใหญ่ยืนกอดอกมองร่างอันบอบช้ำของลูกน้องเงียบ ๆ  เห็นมันแค่นยิ้มอวดดีแล้วอยากจะออกแรงอีกสักที แต่การเล่นงานหนักจนถึงตายไม่ใช่เรื่องพึงกระทำ

   “พอแล้ว  เดี๋ยวมันจะตายซะก่อน” เสียงแหบแห้งสั่ง “มัดมันไว้กับเก้าอี้”
   มั่นฉุดแสงขึ้นมาจากพื้น  โยนลงบนเก้าอี้ไม้ผุ ๆ  น่าขันสิ้นดีที่พบว่ามันเคยเป็นที่นั่งของไอ้ปรักมาก่อน  นักโทษคนใหม่ถูกมัดเท้าและมือไพล่หลังไว้ด้วยเชือกที่หยาบกระด้างเสียดเข้าไปถึงผิวเนื้อ
   แสงยังเห็นภาพตรงหน้าอย่างชัดเจน  นั่นเท่ากับว่าศีรษะของเขาไม่ถูกกระแทก  กฎการทำร้ายร่างกายไม่ให้ถึงแก่ชีวิตเบื้องต้นคือห้ามเล่นงานที่หัว  ดูเหมือนเฮียใหญ่จะปรานีแสงอยู่บ้าง
   เขาระบมไปทั้งหน้า  ปากแตก แต่ไม่ถูกต่อยที่เบ้าตาก็ถือว่าไม่ร้ายแรง  ท้องถูกถีบจนจุก  แผ่นหลังก็เช่นกัน  ถ้าเดาไม่ผิดเสื้อน่าจะขาดด้วย  ภาวนาให้มือถือในกระเป๋ากางเกงยังไม่พังก็แล้วกัน
   เฮียใหญ่ส่งสัญญาณให้ไอ้หมายที่ยืนอยู่ด้านข้างกระชากผมแสงขึ้นมาสบตาด้วย  ยามปกติก็เป็นตาแก่ธรรมดา แต่หากปราศจากเขี้ยวเล็บมีหรือจะยิ่งใหญ่ได้อย่างตอนนี้  แสงได้ประจักษ์แก่สายตาตัวเองแล้ว

“แกคงไม่คิดว่าการหลอกฉันมันจะจบด้วยการไล่ออกง่าย ๆ ใช่ไหมแสง”
“ผมทราบครับ”
“งั้นก็ดี” มุมปากเหยียดขึ้น “คืนนี้แกก็นอนที่นี่ไปก่อนแล้วกัน”

ร่างท้วมก้าวถอยหลัง  บาดแผลไม่มากมายขนาดฆ่าใครตายนี่นา  ไว้ลองคิดสักหน่อยดีกว่าว่าจะจัดการกับมันยังไง  เขาหันไปสั่งลูกน้อง “พวกแกเก็บของใช้มัน  อุดปากไว้  เสร็จแล้วปิดไฟโกดังด้วยล่ะ”
รองเท้าหนังย่ำทับรอยเลือดบนพื้น  ลากมันไปตามทางราวกับของสกปรกที่ไม่อยากให้ติดกลับไป  มืออวบอูมคว้าที่มือจับเขรอะสนิมก่อนเสียงเลื่อนของบานประตูจะดังก้องไปทั้งโกดัง



   “อ้อ” เฮียใหญ่หันหลังกลับมา “คลิปแกกับไอ้เด็กหัวทองนั่นน่ะ....”

   ลมหายใจคนฟังชะงักในทันที...

   “สนุกกับลูกหนี้น่าดูเลยนี่  แกคงทำแบบนี้หลายคนแล้วล่ะสิ”

ชายแก่แสยะยิ้ม


“น่าขยะแขยง”



ในตอนนั้นความเจ็บปวดบนร่างกายก็พลันหายไป
เพราะมันไปรวมอยู่ที่อกซ้ายแทนแล้ว....


   แสงนั่งอยู่ตรงนั้นโดยที่สมองปิดตายทุกอย่าง  เบื้องหน้ามีเพียงแสงไฟจากหลอดตะเกียบด้านบนเท่านั้น  ราวกับคนป่วยที่ค่อย ๆ ตายลงจากโรคที่ไม่อาจรักษาได้  เขาปล่อยให้มันลุกลามไปตามเส้นเลือด  จำนนต่อทุกสิ่งทุกอย่าง...
   ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังจะถูกเอาผ้ายัดปาก หรือไฟโกดังจะดับลงไหม  ทุกอย่างดูไร้ความหมายไปเสียแล้ว...

   “พี่แสง!” กระทั่งเสียงเรียกที่ข้างหูในยามนี้ก็เช่นกัน “พี่แสงไหวไหมครับ”
   เพราะไม่ได้รับการตอบสนอง  หมายจึงเขย่าตัวคนบนเก้าอี้แรงขึ้น “พี่แสงครับ...ไอ้มั่น! พี่แสงจะตายไหมวะ”
   “แค่ก ๆ” แรงสะเทือนนั้นทำให้แสงสำลักน้ำลายออกมา  สติอันเลือนรางเริ่มกลับคืนมา “พวกแก..”

   ตุบ...
   ก่อนจะทันได้พูดอะไรเชือกเส้นใหญ่ก็ร่วงลงบนพื้น  แสงชะงักไปเล็กน้อยเมื่อสองมือได้อิสระมาอย่างไม่ทันตั้งตัว และตกใจยิ่งกว่าเมื่อไอ้มั่นแกะเชือกที่ข้อเท้าให้
   “เฮียใหญ่กลับไปแล้ว  พี่รีบหนีเถอะครับ!” แฝดพี่เอ่ยบอกด้วยสีหน้าปั้นยาก  สมแล้วที่ใจปลาซิว
   “ทำแบบนี้พวกแกจะไม่โดนเล่นงานหรือไง”
   “โธ่!  พี่แสงห่วงตัวเองก่อนเถอะครับ” หมายว่าพลางรุนหลังให้ร่างสะบักสะบอมนั่นลุกขึ้น “พวกผมมันโง่ทำงานพลาดบ่อยอยู่แล้ว  พลาดอีกสักครั้งจะเป็นไร”
   “ใช่ครับ!” มั่นเข้ามาช่วยเสริม  มันคว้าแขนของอดีตลูกพี่ขึ้นพาดบ่าทั้งที่แสงก็เดินไหวแท้ ๆ
   พวกมันแค่เด็กสลัมโง่ ๆ ที่มีดีแต่ใช้แรงงาน  หากไม่ได้แสงช่วยชี้นำคงไม่อาจทำงานนี้ได้  อาจจะเย็นชาไปบ้าง แต่พี่แสงก็ไม่เคยทิ้งลูกน้องไว้ข้างหลังนี่นา  จริงอยู่ว่าเฮียใหญ่มีบุญคุณ แต่พี่แสงเองก็มีไม่แพ้กัน
   “รอบนี้เฮียทำเกินไปจริง ๆ” มั่นส่ายหน้า “เพราะงั้นพี่แสงหนีไปให้เฮียอารมณ์เย็นก่อนเถอะครับ”
   “เชือกน่ะ”
   “ครับ?”
   “กรีดมันไว้” แสงสั่งเสียงเรียบ “บอกว่าพวกแกออกจากโกดังไปแล้ว  ดูเหมือนฉันจะซ่อนมีดไว้เลยหนีออกไปได้”
   “พี่แสง...” ทั้งสองตาเป็นประกาย  ลูกพี่สุดเท่ของพวกเขากลับมาแล้ว
   “คงไม่มีเวลาพูดมากกันแล้ว” แสงดึงม้วนผ้าจากมือไอ้หมาย  ถุยน้ำลายและเลือดใส่ให้เหมือนกับว่ามันเคยถูกใช้อุดปากเขาแล้วโยนลงพื้น “พวกแกออกไปทางปกติ  ฉันจะหนีออกไปด้านหลังหลบกล้องวงจรปิดไปที่รถ”
   “ระ...รับทราบครับ!”
   “หลังจากนี้ฉันอาจจะทำให้พวกแกลำบาก  ต้องขอโทษด้วย” แสงยกมือที่ช่วยพยุงออก  ก่อนร่างสูงสง่าจะเดินตรงไปยังสวิตช์ไฟที่ข้างประตู  ส่งทุกอย่างเข้าสู่ความมืดมิด....


   “ขอบใจมากจริง ๆ”

.................................................
.................................
...............
.......
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 26 12/06/60] p.22
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 26-06-2017 23:01:51



   โรงแรมตรงชานเมืองคือหลุมหลบภัยในค่ำคืนนี้…

   แสงขับรถออกไปนอกตัวเมือง  เลือกที่ที่ค่อนข้างเก่าสักหน่อยจะได้แสร้งว่าลืมเอาบัตรประชาชนมาได้  เขาไม่อยากถูกตามตัวเจอ อย่างน้อย ๆ ก็ในคืนนี้  แถมสภาพตอนนี้ก็ดูไม่จืดเลยสักนิด  เสื้อขาด  ร่างขาวโพลนไปด้วยฝุ่น  แต้มด้วยสีเลือดนิดหน่อย
   ห้องพักคืนละไม่กี่ร้อยยินดีต้อนรับเขาเป็นอย่างยิ่ง  มันทั้งเงียบและวังเวง  แม้แต่พนักงานต้อนรับก็เมาแอ๋พูดแทบไม่รู้เรื่อง  มีแมลงเม่าอ้อล้อดวงไฟกลางห้อง  ด้านในมีเตียงห้าฟุตหนึ่งหลัง  โต๊ะเครื่องแป้งหนึ่งตัว  เรียกได้ว่าใช้สำหรับซุกหัวนอนเพียงอย่างเดียว  ยังดีที่มีห้องน้ำในตัว
   หนุ่มใหญ่ชำระกาย  เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นตัวที่ซื้อมาใหม่แล้วค่อยสบายตัวขึ้น  เขายืนตรงหน้ากระจกสำรวจบาดแผลบนร่างกาย  ใบหน้าเริ่มบวมขึ้นนิดหน่อย  ปากที่แตกเลือดหยุดไหลแล้ว  เนื้อตัวมีแผลถลอกและรอยช้ำ แต่โดยรวมไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง  ต้องขอบใจมั่นกับหมายที่ยั้งมือไว้ประมาณหนึ่ง
   แสงดับไฟในห้องลง  ล้มตัวลงนอน  มือถือของเขาใกล้แบตหมดเต็มที  คงต้องปิดเครื่องไว้ตอนนอน  กระนั้นแสงก็ยังเปิดมันขึ้นมาเช็กข้อความที่เพิ่งเข้าเมื่อครู่

   ‘แสง! ได้เรื่องแล้วว่ะ’
   หัวข้อทำดวงตาเบิกขึ้นเล็กน้อย  แสงอ่านข้อความในพารากราฟต่อมา  ดูเหมือนจะ ‘ได้เรื่อง’ อย่างที่มันว่า  ฤทธิ์คนพี่ที่เป็นนักการเมืองท้องถิ่นกำลังหาลู่ทางเข้ามาในกรุงเทพฯ  โดยใช้บริษัทของลูกชายตัวเองออกหน้าแทน  เห็นว่าทำพวกรับเหมาก่อสร้างโปรเจกต์ใหญ่ ๆ  ส่วนมรดกตรงปากเกร็ดนั่นมีแผนจะใช้ตั้งสำนักงานและโกดัง เพราะฤทธิ์สนิทกับผู้มีอิทธิพลแถบนั้น
   โดนแย่งทำเลทองไปแบบนั้นไม่แปลกที่จะโกรธล่ะมั้ง  ไอ้ซื้อใหม่น่ะไม่ใช่เรื่องยาก แต่การเสียหน้ากับน้องชายถึงสองครั้งพวกหน้าใหญ่คงทนไม่ได้หรอก  ต้องสั่งสอนให้รู้ว่าใครเป็นใครเสียบ้าง
   ส่วนเขาก็แค่คนติดร่างแหเท่านั้น...

   “เฮ้อ~” แสงถอนหายใจโยนมือถือลงข้างหมอน  ตัวหนังสือทั้งหมดไหลผ่านสมองไป และเมื่อความเงียบครอบงำ  เรื่องที่พยายามวิ่งหนีก็พุ่งเข้ามาปะทะอีกครั้ง
   ใบหน้า ขาหรือแขนแทบไม่รู้สึกอะไรเมื่อเทียบกับความเจ็บปวดในอกซ้าย  แสงย้อนกลับไปวันนั้น  วันที่เขายืนอยู่หลังบานประตูที่ผับ  ฟังเสียงเด็กคนนั้นพูดสิ่งที่เป็นสัจธรรมของโลก...


‘คนเรายังไงก็ต้องรักตัวเองอยู่แล้ว’

ประโยคนั้นบอกเจ๊ซันหรือตัวเองกันแน่....

แสงไม่ได้คิดว่าเรื่องที่ผ่านมาเป็นเรื่องโกหก  เขาเชื่อในทุกสิ่งที่นเรนทร์ทำให้  เด็กที่ทั้งเจ้าเล่ห์และซื่อตรงต่อความรู้สึก  เถียงแทนเขา  เจ็บแทนเขา  ทนไม่ได้ที่เห็นเขาถูกด่า  แสงยังจำใบหน้าแข็งกร้าวตอนที่มันลุกขึ้นมาเถียงกับแม่ได้แม่นยำ
ไม่ใช่แค่เรื่องนั้น.....
ทั้งรายละเอียดเล็กน้อยอย่างรสอาหาร  หลอดไฟที่ซื้อมาเปลี่ยน  เสียงย่างก้าวแผ่วเบาหลังปิดไฟในห้องนอน  อ้อมกอด  รสจูบ หรือแม้แต่สัมผัสจากเส้นผมสีทองยามที่มันไถเข้ากับแขนเขา



ทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องจริงที่ทำให้เขา ‘รัก’ เรน
   และเพราะรักถึงได้เจ็บเจียนตายเช่นนี้



ถูกหักหลังสินะ...


แสงไม่รู้เบื้องหลังการเจรจาเพื่อแลกกับคลิปนั่นหรอก  อาจจะเป็นการยกหนี้หรือลดผ่อนอะไรสักอย่างเป็นรางวัลสำหรับการเปิดโปงลูกจ้างชั้นเลว จะยังไงก็ช่างผลก็คือมันถูกส่งต่อไปถึงเฮียใหญ่
และทุกอย่างจบลงแล้ว....
สัญญาระหว่างพวกเขา  ความไว้เนื้อเชื่อใจทั้งหมด...พังทลายไม่มีชิ้นดี  หากย้อนกลับไปเมื่อคืนได้แสงอยากจะรู้นักว่าเขายังจะโง่งมเก็บคลิปนั้นไว้อยู่หรือเปล่า


   สุดท้ายคนเราก็ต้องรักตัวเองที่สุด  มันคือสัจธรรมของโลก
   บอกตัวเองอย่างนั้น  มีสติ และเข้าใจทุกอย่าง แต่กลับยอมรับไม่ได้เลย

   แม้แต่จะร้องไห้ก็ยังร้องไม่ออก  นอกจากอกซ้ายแล้วทุกส่วนในร่างกายชาวาบไปหมด  แสงไม่ได้ใช้สมองอีกต่อไป  ปล่อยให้หัวใจทำงาน ถึงได้สั่งอะไรโง่ ๆ อย่างการโทรหานเรนทร์


‘คุณได้เข้าสู่ระบบฝากข้อความของหมายเลข…..’

   อา...นั่นสินะ  คนทำผิดคงไม่เปิดเครื่องรอเขาติดต่อไปหรอก
   แสงแค่นหัวเราะเวทนาตัวเอง  ดูเหมือนจะใกล้เสียสติเต็มที เขาถึงได้รอจนสัญญาณรับฝากข้อความดังขึ้น  น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยเรียก...

   “เรน...”

   แล้วความเงียบก็เข้าครอบงำชั่วขณะ  แสงกลืนน้ำลาย  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำแบบนี้ไปทำไม  บางทีอาจจะเพื่อลดบาดแผลในใจของตนก็ได้

“แก....คงไม่ต้องเลือกแล้วสินะว่าจะหนีหรือเปล่า  ฮะ ๆ” เขาหัวเราะ “น่าจะบอกกันแต่แรก  ฉันจะได้ไม่ต้องคิดจนปวดหัว”
แสงพลิกตัว  แนบใบหน้าลงกับหมอน “เฮียใหญ่ไม่ชอบคลิปนั่นเท่าไหร่หรอกนะ  กระทืบฉันจนแทบแย่  เพิ่งรู้ว่าเป็นเกย์แล้วมันลำบากขนาดนี้ แต่ไม่ต้องห่วงนะ  ฉันสบายดี  สบายมาก....”


“ฉัน.....”




ผิดหวังจนแทบจะร้องไห้แล้ว....

อยากจะด่าทอให้สาสมกับความเจ็บปวดที่เขาได้รับ แต่สิ่งที่พ่นออกไปมีเพียงคำประชดประชันเหมือนคนโง่  แสงตัดสายทิ้ง   โยนเครื่องมือสื่อสารลงข้างตัว  หน่วยตาร้อนผ่าวแต่ไม่มีน้ำตาสักหยด...

ถูกเฮียใหญ่ดูถูกเหยียดหยามยังไม่เจ็บเท่าคนที่รักหักหลัง  ทั้งที่แสงหาทางออกแทบตาย แต่นเรนทร์กลับเลือกที่จะเอาตัวรอดเพียงคนเดียว  ไม่ได้คิดร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันอย่างที่คาดหวัง  นั่นสินะ...เด็กผู้ชายอายุแค่นั้นจะไปคิดอะไรจริงจังกับเขาได้ล่ะ


สุดท้ายแล้ว...แสงก็เป็นไอ้ขี้แพ้ในทุกความสัมพันธ์  แค่เกย์แก่ ๆ ที่หวังจะมีคนใช้ชีวิตด้วย  ช่างไม่ดูความเป็นจริงของโลก

น่าสมเพชเหลือเกิน....



TBC


เห็นทุกคนออกมาฟ้อนฉลองกันในตอนที่แล้วแล้วเราเกรงใจที่จะมาโพสตอนนี้มากเลยค่ะ
แต่ก็นั่นแหละค่ะ  ต้องปล่อยให้มันเป็นไป ฮึก...//ยกผ้าเช็ดหน้าซับหางตา
นับจากสถิติแล้วอาแสงน่าจะเป็นพระเอกที่โดนกระทืบบ่อยรองจากภคินเท่านั้น  รันทดพจมานมากค่ะ ;  ;
ร่วมเป็นกำลังใจให้อาในตอนต่อไปด้วยนะคะ (ขายของซะเลย)

ขอบคุณที่ติดตามค่า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 26-06-2017 23:20:53
 :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 26-06-2017 23:21:36
หักมุม​ได้ปวดใจมากค่ะ แต่เจ้เชื่อในตัวน้องเรนน้าาา ฮืออออ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Arancia ที่ 26-06-2017 23:36:15
เราเชื่อในตัวเรน!!! เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ
เรนคงนอน มือถือแบตหมด ตอนหน้าเค้าจะมาง้อกัน ใ่ชมั้ยเคอะๆๆๆๆๆ

ชอบความรันทดพจมาน 555555 คล้องจอง
รออ่านจ้า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 26-06-2017 23:53:47
เป็นเจ้ซันหรือเปล่า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 26-06-2017 23:53:49
น้องเรนทำจริงๆเหรอ  :katai1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 26-06-2017 23:54:21
 :katai1: อ่าวเฮ้ยยย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Republic_ ที่ 27-06-2017 00:08:31
 :o12: ม่ายยยยยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 27-06-2017 00:09:10
เรนทำจริงๆเหรอ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 27-06-2017 00:14:37
ไม่หรอกต้องไม่ใช่น้องเรนอยู่แล้ว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 27-06-2017 00:23:48
อมก!!!

เห้ย เป็นไปได้ยังไง!?!!?!

มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ!!!
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 27-06-2017 01:21:32
 :a5:

 :L2: :3123: :pig4: :3123: :L2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 27-06-2017 01:42:38
เจ็บกว่าเราก็เฮียแสงสินะ
นอนไม่พอนะเฮีย กลับไปตั้งหลัก
คิดดีๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-06-2017 02:11:29
จริงๆหรือ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 27-06-2017 02:11:36
ทำมายยยยยยยยยย ไอ้เฮียมีสิทธิ์อะไรมาทำเฮียแสง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 27-06-2017 02:16:32
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 27-06-2017 06:26:41
เฮียเข้าใจผิดไรเปล่าอ่า แง้ๆ เศร้า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 27-06-2017 07:21:51
เฮียแสงงงง เฮียต้องเชื่อในตัวเรนสิ
จริง ๆ เรนอาจจะเจอปัญหาแบบเดียวกับเฮียอยู่ก็ได้นะ โดนซ้อมเหมือนกัน โดนเอาโทรศัพท์ไปก็ได้
ขนาดเฮียออกปากจะช่วย เรนยังไม่เอาเลยยย เพราะงั้นไม่ขายเฮียแน่ ๆ

เชื่อเรนสิเฮียแสงงงงงงงง  :ling1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 27-06-2017 08:15:31
เราเชื่อใจเรนนะ เรนอาจจะโดนขู่มาก็ได้ แงงงง  :katai1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 27-06-2017 08:42:05
ผิดหวังไปกะเฮียแสงด้วย รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ นะ คนเรา ฮื้ออออ  :hao5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Littlesir ที่ 27-06-2017 09:46:32
เฮียยยยแสงงงง สงสารเฮีย :katai1: :katai1: :katai1:
มาต่อเร็วๆด้วยยยยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 27-06-2017 11:07:44
สงสารแสง   :monkeysad:  รอตอนต่อไป  อยากรู้ว่าเรนจะทำจริงหรือเปล่า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: วาย ร้าย ที่ 27-06-2017 13:06:22
ม่ายยยยยยยยยยยยยย
มันต้องไม่ใช่น้องสิ้ น้องไม่ทำแบบนี้แน่ๆ
ยังคงเชื่อมั่นในความใส(?)ของน้อง
  :z3: :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 27-06-2017 13:36:27
 :o12: :o12:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 27-06-2017 14:05:43
เรนไม่น่าจะทำแบบนี้นะ
สงสารเฮียแสงงงงงง  :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 27-06-2017 15:06:23
กำลังคิดว่าน้องเรน อาจจะโดนหนักกว่าเฮียแสงอยู่ก็ได้นะ  :ling3:
น้องเรนไม่มีทางทรยศเฮียหรอก แต่ทำไมถึงโดนเอาคลิปไปได้เนี่ยสิ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 27-06-2017 18:34:34
เห้ยยยยยยยยยย อะไรเนี่ยยยยย ตอนสายๆ เขายังเอาหัวไถกัน เป่ามาม่าให้กันอยู่เลย แล้วทำไมตกเย็นมาถึงได้ดราม่ามาเฟีย หักหลัง สิ้นสัมพันธ์กันแบบนี้ง่ะ ครือออเจ้นี่ เก็บกลองยาวไม่ทันเลยนะ  :ling3:

เจ้ซันแน่นอน เฮียแสงต้องเชื่อใจในตัวน้องนะ #แลดูตัวเล็กบอบบางเนอะซ้ง  สู้ๆเฮียแสง โดนซ้อมมา 2 วันติดแถมผ่านคืนกิจกรรมเข้าจังหวะมาอย่างหนักหน่วง ถึกขนาดนี้ วัยทองจริงป่าวเนี่ยเฮียยยย   o13
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 27-06-2017 19:46:46
ดราม่า!!!
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 27-06-2017 20:47:33
ถ้าเรนทำอีกครั้งนี้หาคนใหม่เลยเฮีย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: wi_OoO_wi ที่ 27-06-2017 21:37:32
จริงดิ ... :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: lazymonday ที่ 27-06-2017 21:40:19
ใครทำอะไรไม่รู้
แต่จะกอดเฮีย ปลอบเฮีย

งึ เห็นคำว่ารักกก  //////
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 27-06-2017 22:05:33
น้องเรนท์...ไม่นะ
สงสารเฮียแสงอ่าตอนนี้ หวังว่าน้องเรนท์ไม่ได้ทำนะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 27-06-2017 22:36:36
รอดูต่อไป

สงสารแต่สภาพร่างกายของแสงจมาน แก่แล้วกระดูกกระเดี้ยวเปราะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 28-06-2017 11:31:12
นั้นไงเรื่องคลิปหลุดมันเอามาเล่นงานจนได้ บอกแล้วลบๆไปเหอะ

แมร่งเอ้ยยยย ส่วนตัวเชื่อว่าเรนไม่ได้ทำ

แต่ถ้าไม่ได้ทำแล้วหลุดได้ไงอะ


ถ้าสิ่งนี้เกิดจากเจ้ซันอีก นี่จบเลยนะ หลอกซ่ำหลอกซาก ไม่มีแล้วละคำว่าให้อภัย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 28-06-2017 19:10:33
ไม่เอาอย่างนี้สิลุงแสงง  อย่าพึ่งปรักปรำนุ้งเรน ต้องไม่ใช่เรนสิ
แล้วทำไมลุงไม่ถามไอ้สองคนนั่นเรื่องคลิปนะ
เด็กมันได้ยินที่ฝากข้อความไว้คงออกมาหาลุงแน่ๆ
ดีไม่ดีมันอาจจะโดนจับไป แล้วใครยึดมือถือมันไปหรือเปล่า
พึ่งสวีทมุ้งมิ้งกันไป ใครจะใจดำทำกันได้ขนาดนั้น  :katai1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 29-06-2017 10:38:09
เหอ ๆๆๆๆ หักมุมได้เจ็บปวดดด

แต่เชื่อว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น คลิปอยู่ที่น้องจริง

แต่ไม่เชื่อว่าเรนจะปล่อย ตอนแสงออกไป เฮียใหญ่ส่งคนไปหาน้องรึป่าวว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 29-06-2017 18:31:40
อาแสงนิสัยเด็กไม่เข้ากับหน้าตาเลยนะคะ 5555
เรื่องนู้นเอ็นดูหมาหลง เรื่องนี้เอ็นดูอาแสงละ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 29-06-2017 18:33:13
สงสารน้องเรน แต่เอ็นดูเฮียแสง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 29-06-2017 19:33:39
คู่นี้เขาสมกันเนอะ 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 29-06-2017 23:27:49
รอวันหวานนะคะ ต้องทั้งหวานทั้งขำแน่เลย
ว่าแต่น้องเรนประทับใจคุณเฮียแต่แรกเลยหรือไงน้อ รออ่านนะค้า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 30-06-2017 00:16:08
กรี๊ดๆๆๆ น้องเรนรู้ใจตัวเองก่อนเฮียแสงอีก
เฮียยังซึนเกินลิมิตอยู่เลย 5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 30-06-2017 00:18:38
กรี๊ดๆๆๆ น้องเรนรู้ใจตัวเองก่อนเฮียแสงอีก
เฮียยังซึนเกินลิมิตอยู่เลย 5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 30-06-2017 00:29:19
ไม่คิดว่าเป็นฝีมือ หรือความตั้งใจของเรน
เรนไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ ๆ
แต่เฮียแสงน่าสงสารอ่ะ เฮียใหญ่เสียแสงไปจะรู้สึก
เป็นเกย์มันผิดตรงไหนนนนนนนน
กลับมาเรียกตัวแสงกลับแน่ๆ ทีงี้เฮียต้องสะบัดบ็อบเลยนะ
เชอะะะะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 30-06-2017 20:10:07
เห็นด้วยเลยค่ะ เฮียแสงทั้งซึนทั้งปากร้าย  ถ้าไม่ถึกแบบเรนคงทนไม่ไหว 5555
คู่นี้เขาเกิดมาคู่กันนะคะ ดีที่เรนยังเกิดมาทัน ไม่งั้นลุงแสงเปล่าเปลี่ยวเอกาจริงๆแน่ อิอิ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 30-06-2017 22:49:54
เฮียแสง ผู้ปิดทองหลังพระ 555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 30-06-2017 23:37:56
น้องเรนตอนนี้หนูเท่มากเลยลูก
มีปกป้องเฮียด้วย แววพระเอกมาแต่ไกล
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 01-07-2017 00:56:31
ซึ้งเลยนะ เพิ่งรู้ว่า 2 คนนี้มีสาระด้วย 5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 27 26/06/60] p.23
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 02-07-2017 22:31:31
ทวงครั้งที่ 28

   เสียงไก่ขันคือนาฬิกาปลุกของเช้านี้

   แสงลืมตาขึ้นมามองเพดานที่ไม่คุ้นตา  ร่างกายระบมไปหมด  เจ็บกว่าเมื่อวานเสียอีก  เขาอยากนอนนิ่ง ๆ ไม่กระดิกแม้แต่ปลายนิ้ว  ไม่สิ...ไม่อยากลืมตาตื่นมาใช้สมองด้วยซ้ำไป

เอ้กอีเอ้กเอ้ก~

   แล้วแบบนี้ใครมันจะไปหลับลงกันล่ะ  หนุ่มใหญ่ถอนหายใจก่อนจะตลบผ้าห่มออก  พัดลมบนเพดานพ่นลมลงมาปะทะร่างจนรู้สึกหนาว  เมื่อเช้าฝนตกลงมาห่าใหญ่  โชคดีที่ไม่นานนัก  หวังว่าน้ำจะไม่ท่วมก็แล้วกัน  ยังไงวันนี้เขาก็ต้องกลับเข้าไปในตัวเมืองเพื่อเคลียร์เรื่องไอ้พี่น้องแย่งมรดกนั่นให้ได้เสียก่อน  ส่วนเรื่องเฮียใหญ่คงต้องเอาไว้ทีหลัง
   ไอเย็นจากด้านนอกเล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่างบานเกล็ด  แสงหย่อนขาลงที่ข้างเตียง  ขณะจะลุกขึ้นนั่นเองโทรศัพท์ที่ข้างหมอนก็แผดเสียงลั่น

   หรือว่าจะเป็นเรน...

   เขาเกลียดตัวเองที่เผลอคิดแบบนั้น และเกลียดยิ่งกว่าเมื่อเอื้อมมือไปคว้าแล้วพบว่าเบอร์บนหน้าจอไม่ใช่สิ่งที่คิด  แสงถอนหายใจขณะกดรับเบอร์แปลก ๆ นั่น  ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่....

   “นั่นแสง  เรืองภพหรือเปล่า”
   เมื่อปลายสายเสียงแข็งกร้าว  แสงจึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงโทนเดียวกัน “ใช่”
   “ผม  ดาบตำรวจวิชัย  สน.XX   ทางเราต้องการให้คุณเข้ามาให้ปากคำหน่อยครับ”
   “หือ?” แสงขมวดคิ้ว “เรื่องอะไรน่ะครับ”

   “เมื่อเช้านี้มีคนพบศพนายปรัก  จากคำให้การของผู้พบเห็นมีการพาดพิงถึงคุณด้วย  ไม่ทราบว่าจะเข้ามาได้ไหมครับ”



   ดูเหมือนแสงจะคิดผิด...
   ยังมีเรื่องที่แย่กว่านั้นรออยู่



......................................................
.......................................
.................
........


   ล้อของ Citroen C5 เขรอะไปด้วยดินโคลนตอนที่มันมาถึงจุดหมาย  พาหนะสีเทาเข้มจอดนิ่งสนิทอยู่ข้างอาคารสี่ชั้น  ถนนเปียกชื้นและมีน้ำขัง  ฝนตกทั่วฟ้าเสียจริง
   ป้ายสีกากีที่ติดเด่นหราหน้าตึกบอกเขตที่ถัดมาจากคอนโดแสง  เขาเพิ่งเคยมาสถานีตำรวจของที่นี่  ช่างใหญ่โตสมเป็นย่านกลางเมือง  ตึกสี่เหลี่ยมผืนผ้าคล้ายกำแพงแข็งทื่อ ตกแต่งด้วยกระเบื้องสีส้มอิฐที่ฐาน  มีเสาธงอยู่ตรงกลาง  ดูเผิน ๆ เหมือนโรงเรียนมากกว่าสถานีตำรวจ
   แสงลงจากรถด้วยอาการปั่นป่วนในช่องท้อง  เขาผ่านคดีมาก็มาก แต่ถึงขั้นมีคนตายเพิ่งเคยเจอเพียงสองครั้งเท่านั้น  แถมยังแค่เป็นทนายให้  ไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรงแบบนี้
ชีวิตคนเรานี่มันไม่แน่ไม่นอน...  จริงอยู่ว่าแสงไม่ได้เศร้าโศกเสียใจอะไรกับการตายของปรัก แต่คนที่เห็นกันอยู่หลัด ๆ ตายกะทันหันแบบนี้ก็อดใจหายไม่ได้  หลับให้สบาย  ถ้าวิญญาณยังวนเวียนอยู่ก็ช่วยมาดลบันดาลให้จับคนร้ายตัวจริงได้สักที  แสงฉิบหายเพราะความเข้าใจผิดมามากพอแล้ว
   ขายาวก้าวขึ้นบันไดด้านหน้า  เจ้าหน้าที่ด้านในขมวดคิ้วสงสัย แต่ก็ไม่ยอมเดินมาถามอะไร  ช่างทำหน้าที่ได้สมเป็นตำรวจของประชาชน  แสงมองซ้ายขวาขณะจะเดินไปยังเคาน์เตอร์เพื่อถามหาดาบวิชัยนั่นเองเสียงอันคุ้นเคยก็ดังขึ้น


   “พี่แสง!” มั่นนั่นเอง  มันวิ่งโร่เข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าซีดเซียว  ด้านหลังมีตำรวจอีกหนึ่งคน “พี่แสงทำไงดี  ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ  พวกเราไม่ได้ฆ่าใครสักหน่อย!”
   “เฮียใหญ่กับหมายล่ะ?” แสงตอบมันด้วยคำถาม “ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ”
   “สองคนนั้นอยู่ในห้องสอบสวน” ทว่าคนตอบกลับเป็นบุรุษชุดกากีแทน “และตอนนี้คุณก็ต้องเข้าไปเหมือนกัน”
   “อ้อ” แสงพยักหน้า “ทางไหนล่ะครับ”
   “ตามผมมา”

   พื้นรองเท้าหนังเสียดกับกระเบื้องฟังดูบาดหูชอบกล  แสงรอจนอีกฝ่ายเว้นระยะห่างพอสมควรจึงเริ่มออกเดินตาม  พยายามนับหนึ่งถึงสิบทำใจให้สงบแม้จะแว่วเสียง ‘พี่แสง ๆ  ทำยังไงดีครับ!’ จากมั่นก็ตาม
   ทำยังไงน่ะเหรอ?  ตัวแสงเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

   หลังจากเดินไปยังปีกขวาสุดของตึกก็พบบันได  แสงถูกนำไปยังชั้นสอง  ล็อกที่สามถัดจากขวามือ ‘ห้องสอบสวน’ เป็นเพียงการเรียกอย่างเป็นทางการเท่านั้น  ที่แท้ก็แค่ห้องประจำตำแหน่งนายตำรวจเท่านั้นเอง
   พนักงานสอบสวนคนนี้ชื่อ ‘วีระ’  น่าจะเด็กกว่าแสงอยู่หลายปี  รูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ตามฉบับตำรวจไทย  บนโต๊ะทำงานมีกาแฟกับขนมเค้กราคาถูก ไม่ต้องสืบเลยว่าหุ่นแบบนั้นมาได้ยังไง
   แสงนั่งลงฝั่งตรงข้ามก่อนเจ้าของโต๊ะโดยไม่รอคำอนุญาต  เขาไม่ชอบเลียแข้งเลียขาคนมียศเท่าไหร่  อย่างมากก็ยิ้มแย้มพอเป็นพิธี  หนุ่มใหญ่แสร้งยิ้มให้ขณะเฝ้ามองพุงอันมหึมาวางชนขอบโต๊ะ

   “เมื่อคืนคุณไปไหนมา” วีระเริ่มยิงคำถามโดยไม่เกริ่นอะไรก่อน
   “ผมอยู่ที่โรงแรมตรงxx” กำลังจะหลุดปากบอกว่าคุณสามารถตรวจสอบได้อยู่แล้วเชียว แต่แสงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาเข้าพักโดยไม่วางบัตรประชาชน  คุณทนายจึงเปลี่ยนคำเป็น “คุณลองโทรไปเช็กที่นั่นก็ได้”
   “อืม ๆ” นิ้วอูมขีดเขียนอะไรสักอย่างลงกระดาษ “โรงแรมชื่ออะไร?”
   “ผม...จำไม่ได้”

   อา...อยากจะบ้าตาย  เขาไม่น่ารอบคอบจนไม่ยอมเข้าพักที่ปกติเลย  แสงโกรธตัวเองที่ต้องตอบอะไรโง่ ๆ แบบนั้น
   “คุณจะไปกับผมตอนนี้เลยก็ได้  ถามผู้ดูแลที่นั่นให้เขาช่วยยืนยัน” พอนึกภาพไอ้ขี้เมาที่ยื่นกุญแจให้เมื่อคืนก็สิ้นหวังขึ้นมาชอบกล
   “ผมยังไม่ว่าง” วีระตอบเสียงเรียบ “สรุปว่าไม่มีหลักฐานยืนยันที่อยู่สินะ”
   “ผมบอกว่า----“
   “รอยแผลเต็มตัวแถมหนีไปกบดานที่ที่ระบุไม่ได้” ปากกาตวัดขูดขีดบนกระดาษไม่หยุด “คุณไม่คิดว่ามันน่าสงสัยบ้างเหรอครับ”
   แสงกัดฟันกรอด  เถียงไม่ออกเลยจริง ๆ....
   “จากปากคำของชาวบ้าน  มีคนพบคุณกับนายหมายจับตัวเหยื่อไปเมื่อเดือนก่อน และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่มีคนเห็นเขา” เพราะแบบนั้นไอ้มั่นถึงได้ออกมาก่อนสินะ  แสงขมวดคิ้ว  มองก้นแก้วกาแฟที่ทางนั้นยกขึ้นจิบ “ผมทราบมาว่านายของคุณเป็นเจ้าพ่อเงินกู้ในย่านนั้น  แล้วนายปรักก็เป็นลูกหนี้รายใหญ่เสียด้วย  เมื่อเช้าเราตรวจค้นเจอสร้อยพระของเหยื่อในห้องเฮียใหญ่  รุ่นหายากเสียด้วยนะ”
   “........”
   “แบบนี้เท่ากับว่ากระทำร่วมกันถูกไหม?”
   “อย่าปรักปรำโดยไม่มีหลักฐานสิครับ”
   “นายคุณน่าจะดิ้นหลุดยากแล้วล่ะ  ขอแค่เราสอบถามนักเลงพระแถวนั้นสักหน่อย” ชายอ้วนคลี่ยิ้ม “ยอมรับมาเถอะ  โทษหนักจะกลายเป็นเบานะคุณแสง  สภาพคุณตอนนี้ก็น่าสงสัยไม่น้อยเลยนะ”
   “ผมไม่ได้ทำ” แสงตอบเสียงเรียบ  คำพูดของอีกฝ่ายเริ่มไม่เข้าหู เพราะกำลังใช้สมองอย่างหนัก
   “คุณเป็นทนายด้วยนี่  รู้หรือเปล่าว่าเกี่ยวข้องกับการทวงหนี้แบบนี้มีสิทธิ์โดนเพิกถอนใบอนุญาตเลยนะ” คดีเก่ายังไม่ทันสางวีระก็โยนข้อหาให้อีกกระทง “กฎหมายห้ามทวงหนี้มันร้ายแรงนะคุณ  เผื่อจะไม่ได้ศึกษาก่อน”

   ทางนั้นพยายามโยนฟืนลงกองไฟ  แสงประสานมือบนตักทำใจให้สงบไม่วิ่งเต้นตามอีกฝ่าย  เขาทราบดีว่าจ๊อบพิเศษมันเสี่ยงโดนเพิกถอนใบอนุญาต แต่มีเฮียใหญ่เป็นแบคอัพเลยวางใจ  ลืมนึกไปถึงตอนที่เฮียแว้งกัดกลับมาเสียได้..
   เดี๋ยวสิ!  ในกรณีนี้เฮียใหญ่ก็ตกที่นั่งลำบากเหมือนกัน  คงไม่มีอารมณ์มาโยนความผิดใส่เขาหรอก  ตัวแสงเองก็ยังไม่มั่นใจนักว่าเฮียเป็นผู้บริสุทธิ์ใช่ไหม  ไม่แน่ ‘ทีมทวงหนี้พิเศษ’ ที่เรียกใช้อาจจะพลั้งมือฆ่าไอ้ปรักไปจริง ๆ เพราะมันชอบพูดจากวนประสาท แต่พวกนั้นส่วนใหญ่เป็นตำรวจนี่นา  คงไม่ยอมให้เฮียใหญ่ซักทอดจนติดร่างแหไปด้วย  น่าจะมีวิธีที่ช่วยกันอำพรางมากกว่านี้


   “นายปรักตายเมื่อคืนเหรอ  คุณถึงสงสัยผม” ในเมื่อไม่ทราบอะไรเกี่ยวกับคดีเลยแสงจึงแสร้งถามกลับ
   “ใช่  มีคนพบศพในสวนย่านxx” คนสอบสวนว่าขณะหยิบส้อมขึ้นมาตัดเค้ก “ถูกปาดคอและมีรอยฟกช้ำตามตัว  นั่นเป็นวิธีที่คุณใช้เวลาทวงหนี้หรือเปล่าครับ”
   “เท่าที่ผมทราบเฮียใหญ่ไม่เคยใช้ความรุนแรง” ถึงชีวิต....  แสงต่อในใจ  เขาคลายมือที่ประสานกันบนตักแล้วเปลี่ยนเป็นเอนหลังพิงพนัก  พยายามทำตัวให้ดูสบาย ๆ เข้าไว้  ไม่อยากให้ฝ่ายนั้นคิดว่ากดดันเขาสำเร็จ
   กฎคือกักตัวได้ไม่เกิน 48 ชั่วโมง  ตอนนี้เขายังเป็นแค่ผู้ต้องสงสัยอยู่  ระหว่างนี้ก็ตอบปัด ๆ ให้มันขี้เกียจถามไปเองก็แล้วกัน  ดูเป็นพวกขี้เกียจทำงานเสียด้วย

   “คุณแสง...” แสงล่ะเกลียดโทนเสียงนักการเมืองแบบนั้นเสียจริง “คุณเองก็มีรอยช้ำ  ไม่ใช่ว่าไล่ตามจับนายปรักเหรอ”
   “ถ้าคุณคิดว่าพวกผมร่วมมือกันฆ่า  ผมคงไม่ปล่อยให้ผู้ชายอ้วน ๆ คนเดียวซ้อมหรอกครับ” เขาเลิกคิ้ว  มองพุงกลม ๆ ของอีกฝ่ายเป็นภาพประกอบ “แผลนี่ไม่เกี่ยวกัน  เป็นเรื่องวิวาทส่วนตัวของผม”

   เครื่องปรับอากาศในห้องทำงานได้ดีเยี่ยม เพราะมันเยือกแข็งทุกสิ่ง  เจ้าของห้องน่าจะเป็นคนขี้ร้อน แต่สำหรับแสงแล้วมันเย็นเสียจนขยับนิ้วลำบากเลยล่ะ  ถ้านี่นับเป็นการทรมานล่ะก็ถือว่าอีกฝ่ายทำได้สำเร็จ
   แสงตอบคำถามวกไปวนมาซ้ำซากอยู่อย่างนั้น แต่โดยรวมทางนั้นสรุปว่าพวกเขารวมหัวกันทวงหนี้นายปรัก  รุมทำร้ายและอาจพลั้งมือฆ่า?  หรืออาจจะตั้งใจฆ่า?  จะอย่างไหนก็ช่างเพราะมันผิดทั้งนั้น
   นายปรักก็โจทก์น้อยเสียเมื่อไหร่  จากที่สืบมานอกจากหนี้นอกระบบแล้วยังมีเรื่องการพนันอีก  เห็นว่าสังกัดผู้มีอิทธิพลสักแก๊ง  เป็นหมารับใช้เดนตาย  แก๊งไม่คุ้มกะลาหัวแล้วยังใช้ไปทำงานที่เสี่ยงด้วย เพราะแบบนั้นเขาถึงกล้าจับมันไปขังในโกดังไงเล่า....

   เดี๋ยวสิ...

   แสงกลืนน้ำลาย...

   หรือว่ามันจะถูกแก๊งฆ่าตัดตอน...

   ใจกระตุกขึ้นมาวูบหนึ่ง  ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เสียเมื่อไหร่  ดูจากการจงใจป้ายสีไม่ฟังเหตุผลของตำรวจก็น่าสงสัยไม่น้อย  จริงอยู่ว่าเฮียใหญ่มีคอนเนคชั่น  มีเงินมากมาย แต่แกก็เป็นแค่นักธุรกิจ  แล้วถ้าทางนั้นเป็นผู้มีอิทธิพลล่ะ  สำคัญกว่าเงินคืออำนาจไม่ใช่เหรอ...
   มือถือของวีระดังขึ้นในจังหวะนั้น  เท่าที่แอบฟังน่าจะโดนเรียกตัวเรื่องคดีอื่น  แสงลอบยิ้มในใจรอจนทางนั้นวางสายและถอนหายใจ

   “โชคดีไปนะ...”

   เขายิ้มรับ  ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น....



.................................................
...................................
................
...........


   สรุปว่าแสงใช้เวลาร่วมสามชั่วโมงในห้องนั้น  ยาวนานอย่างไม่น่าเชื่อ  ส่วนใหญ่หมดไปกับความเงียบ  ฟังเสียงซดกาแฟและส้อมขูดจาน  คำถามก็พายเรือในอ่างอยู่อย่างนั้น  จนวีระทนไม่ไหวเพราะต้องไปกินข้าวกลางวันก่อนออกไปตามนัดถึงได้ยอมปล่อยตัวมา
   หนุ่มใหญ่ไต่ลงบันไดอย่างเมื่อยล้า  อาการกล้ามเนื้อแข็งเกร็งจากความเย็นในห้องค่อย ๆ ผ่อนคลายลง  จวบจนมาแตะชั้นหนึ่งสำเร็จ  ทว่าเขาเผลอเกร็งตัวขึ้นอีกครั้งเมื่อพบคนที่นั่งตรงระเบียง...

   เฮียใหญ่....
   ชายแก่นั่งคอตกอยู่ตรงนั้น  สารร่างดูไม่จืดเลยสักนิด  แสงเสียเวลาไปสามชั่วโมง แต่พวกนั้นมาก่อน  ไม่รู้ว่าอยู่ในห้องสอบสวนนานขนาดไหนถึงได้หมดสภาพแบบนี้  มั่นกับหมายก็ไม่อยู่เสียด้วย
   อาจเพราะเสียงฝีเท้าชายชราถึงได้เงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้ากับแสงพอดี  แสงไม่ได้หลบ  เขาจ้องเข้าไปยังดวงตาอิดโรยภายใต้รอยเหี่ยวย่นของผิวหนัง  ริมฝีปากแห้งผากไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดออกมา  ทว่ามันแสดงอารมณ์โดยไม่ต้องพูด

   ช่างเต็มไปด้วยความทุกข์…

   เจ้าพ่อเงินกู้ผู้ร่ำรวยคงเหมือนโดนหยาม  เขาลืมกระทั่งว่าเมื่อคืนสั่งลูกน้องกระทืบเกย์น่ารังเกียจอย่างแสง  เมื่อตกที่นั่งลำบากทิฐิก็ลดต่ำแทบไม่เหลือ  ในสายตาของแสงเห็นเพียงคนแก่หมดอาลัยตายอยาก
   และถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองไปนัก  เฮียใหญ่น่าจะรู้สึกผิดต่อเขาอยู่บ้าง

   แต่ก็ช่างเถอะ....มันไม่ได้สำคัญอะไรนักหรอก...

   เขาก้าวขาในจังหวะปกติเดินผ่านหน้าอดีตเจ้านายไปอย่างเงียบสงบ  ลงบันไดขั้นเตี้ย ๆ สี่ห้าขั้น  ด้านหน้ามีเสาธงตั้งตระหง่านอยู่  แสงเงยหน้ามองการโบกสะบัดของผืนผ้าอย่างปลงสังเวชกับประเทศและตัวเอง  ตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงแผดเสียงขึ้น
   แสงคว้ามันออกมา  ขมวดคิ้วสงสัยในความอึดของแบต  เมื่อคืนเขาเครียดเรื่องนเรนทร์จนลืมปิดเครื่อง  ที่ยังเปิดเครื่องมาถึงตอนนี้ได้ก็แปลกใจแทบแย่แล้ว และแปลกใจยิ่งกว่ากับสายที่โทรเข้า  เขากดรับพร้อมถามเสียงเรียบ

   “มีอะไร”
   “แสง!” ปลายสายเสียงแหลมกลับ  ยามปกติถ้ารับโทรศัพท์แบบนี้จะต้องโดนด่าแท้ ๆ แต่รอบนี้ซันกลับถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “แกอยู่สถานีตำรวจเหรอ”
   “เจ๊รู้ได้ยังไง”
   “นังกี้มันไปจ่ายค่าปรับที่โดนล็อกล้อแถวนั้นน่ะสิ” คนชื่อกี้....รู้สึกจะเป็นหุ้นส่วนเจ๊ซัน “มันบอกฉันว่าเห็นแกหายขึ้นไปชั้นสอง  แกเป็นอะไรรึเปล่าแสง หรือไปทำคดีช่วยใคร”
   แสงถอนหายใจ “คดีของผมเนี่ยแหละ  มาให้ปากคำ”
   “หา!?” ซันร้องเสียงแหว๋ว “แกไปทำอะไรมาฮะแสง!”
   “เป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรม” ทนายตอบนิ่ง ๆ ขัดกับเนื้อหา “เจ๊โทรมาก็ดีเหมือนกัน  ถ้าผมเป็นอะไรไปอย่างน้อยจะได้มีคนรู้”
   “นี่เป็นผู้ต้องสงสัยแล้วแกยังจะเป็นอะไรอีกเหรอ”
   “รอบนี้งานหนัก  เฮียใหญ่น่าจะเจอตอเข้าแล้ว” สองขาออกเดินไปยังร่มไม้ที่ไร้คน  พร้อมกับลดเสียงลง “ผมคิดว่าอีกฝ่ายเป็นผู้มีอิทธิพล  น่าจะฆ่าปิดปากแล้วโยนความผิดให้เฮีย”
   “คุณพระ!” ซันยกมือทาบอก “แกรีบกลับมาเลยนะแสง  เข้าคอนโด....ไม่! ไม่! มาร้านฉันก็ได้  ร้านฉันคนเยอะแยะ  มันไม่กล้าทำอะไรแกหรอก”
   “ไม่เป็นไร”
   “แสง...”
   “ผมถึงได้บอกไงว่าเจ๊โทรมาได้จังหวะพอดี” ตี๊ด ๆ  ไฟบนหน้าจอมือถือกะพริบ  ใกล้จะถึงขีดสุดของมันเต็มทีแล้ว “ช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว  ถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้มีอิทธิพลจริง ๆ มันต้องตามมาทำลายหลักฐานแน่ ๆ”
“แกคงไม่----“
“ผมจะไปที่สวนตรงxxนะ  ถ้าอยากได้พิกัดชัด ๆ เจ๊ลองเปิดข่าวหรือดูในหนังสือพิมพ์ก็ได้  เหยื่อชื่อนายปรัก” สัญญาณดังเตือนอีกครั้ง “โทรไม่ติดแสดงว่าแบตหมดนะ  ถ้าเย็นนี้ผมไม่กลับไปเจ๊ก็เข้าแจ้งความ หรือหาคนมาช่วยได้เลย”
“จะบ้าเหรอยะ!  ฉันไม่ใช่คนในวงการมืดอย่างแก  จะให้ฉันไปแจ้งใคร”
“จดเดี๋ยวนี้เลย 08x-xxx-xxxx”
“เดี๋ยวสิ” โชคดีที่มีปากกา  ซันจึงจดลงไปบนฝ่ามือได้ทัน “แกจะรอหน่อยไม่ได้เลยเหรอ  ทำอะไรบุ่มบ่าม”
แสงยอมรับแต่โดยดี  สัญญาณเตือนดังถี่ขึ้น และก่อนที่เครื่องจะดับลงเสียงของซันก็ถามกลับมาเป็นครั้งสุดท้าย...


“แล้วนี่เรนรู้เรื่องรึยัง....”

ไม่จำเป็นต้องรู้  พวกเขาไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป...

   แสงตอบคำนั้นด้วยแววตาว่างเปล่า  มองจอภาพที่ดับสนิทเรียบร้อย  ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินชื่อของใครอีกคนในเวลาแบบนี้  ตะกอนความเจ็บปวดถูกกวนขึ้นมาลอยว่อนในอก  ถึงจะเกิดเรื่องมากมายแค่ไหนก็ไม่มีอะไรทรมานเท่ากับเรื่องนี้อีกแล้ว
   รองเท้าเหยียบย่ำลงบนใบไม้แห้ง  บดขยี้จนแหลกเป็นผุยผง  แสงถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับตัวเอง  เขาควรจะชินชากับเรื่องหลอกลวงได้แล้วสิ  ผิดหวังซ้ำซากมากี่ครั้งแล้ว  ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย
   ภาวนาให้ต่อจากนี้ไม่ต้องเห็นหน้ากันอีก  ไม่สิ...ทำกันถึงขนาดนี้ถ้ายังกล้ากลับมาอีกก็นับถือเลยล่ะ

   ผัวะ!
   ประตูรถถูกเปิดออก  แสงโยนเครื่องมือสื่อสารลงบนที่นั่งประจำของใครอีกคน  มันตายสนิทไร้ประโยชน์ไปโดยปริยาย  อยากจะแวะซื้อสายชาร์จมาเสียบกับรถเหมือนกันแต่กลัวจะไม่ทันกาล
   ล้อเลอะโคลนออกหมุนอีกครั้งด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น  พาหนะหันหัวไปยันทิศตะวันออก  แสงทบทวนจุดเกิดเหตุที่ลอบอ่านจากกระดาษในห้องสอบสวนอีกครั้ง  เขาเคยไปย่านนั้นครั้งหนึ่งสมัยทำงานประจำ  คิดว่าพอจะคุ้นชินเส้นทางอยู่บ้าง


เอาล่ะ...ช่วยหลงเหลืออะไรให้ไอ้ชีวิตบัดซบนี่สักอย่างเถอะ...



TBC


สั้นเนอะ  ชิ่งออกตัวก่อนเลยค่ะ 55555555
เรื่อย ๆ เนอะคะ  ฝากทุกคนเป็นกำลังใจให้พี่แสงด้วย เย้ๆ
เจอกันตอนหน้าค่า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 02-07-2017 22:42:37
แสงอปป้าาา โอ้ยยย เคราะห์ซ้ำกรรมซัดแท้ๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 02-07-2017 23:04:48
เกิดอะไรขึ้น แสงจะไปดูอะไร
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 02-07-2017 23:30:09
 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: lazymonday ที่ 03-07-2017 00:06:47
สั้นจริงๆด้วย55555
แต่รอได้ แง
อยากรู้ๆ ใครปล่อยคลิป
ละน้องทำจริงเปล่าาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 03-07-2017 00:10:13
 :katai1: :hao7:

 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: allmysecret ที่ 03-07-2017 00:18:44
ทำไมเฮียแสงคิดว่าเรนหักหลังอ่ะ เจ็บ :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 03-07-2017 00:41:13
บทจะซวยมันต้องซวยให้สุด
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 03-07-2017 00:48:54
น้องเรนหายไปเลยลูก ออกมาช่วยเฮียหน่อย  :hao5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 03-07-2017 01:09:06
เรน เหวยยย อยู่ไหนน้อ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 03-07-2017 01:18:23
 :katai1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 03-07-2017 06:47:24
ไม่มี ไม่หนี ไม่รัก นี่หมายถึงเรนใช่ไหม พลาดอย่างมากเลยแสง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 03-07-2017 07:03:01
เมื่อไหร่ดราม่าจะหมด แงงงง  :ling1:
คิดถึงน้องเรนแล้วน้า ฮือออ 
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 03-07-2017 08:06:30
เฮียแสงสู้ๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 03-07-2017 08:15:36
มรสุมหนักไปอี๊กกกก เฮียแสง ใจคอจะบุกเดี่ยวเลยเหรอเฮีย?? เพิ่งจะได้ชุ่มชื่นหัวใจตดยังไม่ทันหายเหม็นเลย เฮ้อออออ // ยังไม่มีสัญญาณตอบรับจากน้องซ่ง ตู๊ดตู๊ดตู๊ด
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 03-07-2017 08:45:24
พานุ้งเรน ออกมาแก้ตัวอะไรสักหน่อยสิ  :hao5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 03-07-2017 16:35:19
โอ๊ยยยอึดอัด


ยังไงดี ยังไงดี เฮียแสงงานเข้าอย่างหนัก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 03-07-2017 19:21:10
เอาใจช่วยพี่แสง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 03-07-2017 19:44:56
อย่าทำร้ายคนแก่ขนาดนี้สิคะ  :m15:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 03-07-2017 20:36:56
ไม่น่า เรนไม่หักหลังเฮียที่รักหรอก เพราะเรนโดนเฮียแทงข้างหลังไปแล้ว อุ้บบบบบบบ 5555555

เรื่องนี้มีเงื่อนงำอีกหลายตลบน่าดูเลย ยอมมมม กะจะไม่อ่านนะ ดูคอมเม้นแล้วเรื่องราวเข้มระดับนึงไม่อยากค้างคา แต่เพราะรักเฮีย สงสารลุง เห็นใจพี่แสง 55555 อ่านซะหน่อย!!! โถวว..ชีวิต
รอตอนหน้าค่าาา ลุ้นนนน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 05-07-2017 21:12:29
สู้นะเฮียแสง ไปตามหาให้ได้แล้วเอาคืนให้สาสม!! :katai4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: khunchoq ที่ 06-07-2017 09:13:20
แสงสู้ๆ แสงสู้ตายโว้ยย ไม่คิดว่าเรนจะทำอะ...
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 07-07-2017 20:50:00
สนุกจุงเบย.. มาต่อไวๆนะคะ ไรท์.. :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: wi_OoO_wi ที่ 07-07-2017 22:35:13
ตอนจบ น้องเรนเป็นนักฆ่ามืออาชีพ ปลอมตัวเป็นสายลับ มาตีสนิทลุงแสงเพื่อลายแก๊งทวงหนี้...

เรนหายไปปปป ไม่เป็นไรเรื่องนี้อยู่ด้วยลุงแสงอยู่แย้ว อุอิ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: Littlesir ที่ 08-07-2017 07:00:42
รออออออ :katai5: :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 09-07-2017 17:03:24
มารอดูว่าเด็กซ่งจะมาแก้ตัวว่ายังไง เดี๋ยวนี้ค่าตัวแพงเหลือเกิน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 10-07-2017 17:10:47
อย่าทำอะไรเกินตัวนะคะพี่แสง!!
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: rainryna ที่ 11-07-2017 21:45:15
 :monkeysad: งื้อออออออ รอเฮียแสงน้องเรนอยู่น้าาาาาาาาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: chen ที่ 11-07-2017 22:38:11
เรียกได้ว่าพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกทนายแสงเสียจริงๆ
หวังว่าบทเรียนคราวนี้เฮียแสงจะเลิกอาชีพพิเศษทวงหนี้ซะที
ต่อไปก็รอทวงรักกับน้องเรนแทนเนอะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 14-07-2017 19:36:40
รอเรน รอลุง.....
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 14-07-2017 20:55:38
 :katai5: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: pepper ที่ 14-07-2017 21:51:57
ขอให้อาแสงโชคดี~~
 :mew4: :mew4: :mew4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: Sirada_T ที่ 15-07-2017 12:09:53
ไม่อยากคิดเลยว่าเจ๊เป็นคนcopy file แต่ความรู้สึกมันบอก.....  ฮรือออออ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: akiko ที่ 16-07-2017 10:45:32
โอ๊ย มรสุมชีวิตแสงสู้ๆๆ ดวงตกหรือไงนี่ :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 28 02/07/60] p.24
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 16-07-2017 15:50:07
ทวงครั้งที่ 29

   พิกัดถูกบันทึกลงสมองแบบลวก ๆ ทำให้แสงต้องหมุนพวงมาลัยหาอยู่นาน  กว่าจะมาถึงที่เกิดเหตุก็ปาเข้าไปบ่ายสองโมงกว่า

   อุปกรณ์สื่อสารตายสนิทจึงต้องบอกลากูเกิ้ลแมปไปโดยปริยาย  จะมองหาสายชาร์จแบตตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะตัวรถแล่นเข้าสู่เขตบ้านอกของกรุงเทพฯ
   นี่แหละนะที่เขาว่ารวยกระจุกจนกระจาย  สถานีตำรวจประจำเขตอยู่ในย่านธุรกิจขนาดนั้น แต่ขับออกมาชั่วโมงกว่าก็เหมือนหลุดมาอีกโลกหนึ่ง  การแบ่งเขตแขวงของกรุงเทพฯ ช่างน่ามหัศจรรย์เหลือเกิน
   สองข้างทางเป็นบ้านเดี่ยวเก่า ๆ สลับกับต้นไม้รกครึ้ม  มีเนินสูงให้รถต้องไต่ขึ้นบ้าง  แสงเพิ่งจะผ่านบ้านอดีตลูกความมาเมื่อครู่นี่เอง  ถนนเริ่มเป็นหลุมเป็นบ่อจนคนขับโยกเยกไปมา

   “โอ๊ย!” แรงสั่นสะเทือนส่งมาถึงแผลบนร่าง  แสงสบถอย่างหัวเสียขณะลดความเร็วลง  เขาปวดระบมไปทั้งตัว  เวลาเพียงแค่ 48 ชั่วโมงแต่เหมือนแก่ขึ้นเป็นสิบปี  ยิ่งตรงมุมปากนี่เล่นเอาเจ็บทุกครั้งที่ขยับพูด
   จากที่ได้ข้อมูลมาศพถูกพบตรงข้างทางเวลาประมาณหกโมงเช้าหลังฝนตกหนักทั้งคืน  ไม่มีการอำพรางราวกับท้าทายให้คนมาเจอ  แน่นอนว่าผู้พบศพคนแรกคือชาวบ้านแถวนั้น
   ถนนขรุขระทำให้เร่งความเร็วไม่ได้อย่างใจคิด  ลำพังปัญหามากมายก็ถล่มใส่หัวอยู่แล้วยังต้องมาเสียเวลาอีก  หนุ่มใหญ่จึงตัดสินใจจอดรถตรงข้างทาง  เสียบเข้าไประหว่างโคนต้นตีนเป็ดน้ำ  มองเผิน ๆ คงไม่เห็นว่ามีรถซ่อนอยู่ตรงนี้    ต่อจากนี้ต้องพึ่งสองเท้าของตัวเองแทน
ใบไม้แห้งกรอบร่วงโรยไปบนพื้นสีเทา  แถบนี้ฝนน่าจะหยุดตกตั้งแต่เช้ามืดแล้วผิวหน้าดินจึงแห้งสนิท  แสงไต่ขึ้นไหล่ทางไปตามถนน  เดินมาร่วมสิบนาทีแล้วแต่ยังไม่เจอรถสวนลงมาสักคัน  มันชักจะผิดปกติเกินไปแล้ว
   แต่คิดอีกทีตำรวจไทยจะอยู่ในที่เกิดเหตุนานสักกี่ชั่วโมงเชียว  แถมกับคดีที่เหมือนจะล็อกตัวคนผิดไว้แล้วด้วย..
ไม้ยืนต้นขนาบสองข้างทาง กิ่งก้านของมันเสียดสีกันอยู่เหนือศีรษะชวนให้ขนลุกอย่างบอกไม่ถูก  ในตอนนั้นเองที่จังหวะการก้าวเท้าชะงักไปเล็กน้อย
   ต้นไม้ซ้ายมือด้านหน้ามีสายริบบิ้นสีเหลืองสลับดำผูกติดกับลำต้น  ปลายข้างหนึ่งถูกโยงไปยังต้นถัดไป  แสงเดาะลิ้นอย่างร้อนใจก่อนจะเลี้ยวเข้าไปยังจุดเกิดเหตุ  หากศพถูกพบตรงนี้จริงก็จัดว่าค่อนข้างอุกอาจเลยทีเดียว

   แกร่บ...
   กิ่งไม้บนพื้นหักตอนที่รองเท้าแตะเหยียบลง  แสงข้ามเส้นกั้นเข้าไป  เวิ้งที่พบศพอยู่ไม่ห่างจากถนนมากแต่ก็มีสภาพเป็นป่ารกครึ้ม  มีรอยพ่นสีหลงเหลืออยู่ที่พื้นนิดหน่อย  ให้ตายเถอะ! ใกล้ขนาดนี้อีกนิดก็ลากศพมาโชว์กลางถนนแล้วมั้ง
   ตรงนี้แทบไม่มีอะไรพอจะเป็นหลักฐานได้เลย  ไม่มีกล้อง  มีเพียงรอยเท้าจาง ๆ บนผิวดินอยู่หลายรอย  คาดเดาจากเวลาพบศพต้องเป็นของตำรวจไม่ผิดแน่  คนร้ายอาจจะแค่ขับรถมาโยนศพทิ้งแล้วก็จากไปโดยไม่ได้เหยียบบนพื้นสักก้าว

   โธ่เว้ย! มาเสียเที่ยวงั้นเหรอ
   แสงก้าวถอยหลัง  ตอนนั้นเองที่เหลือบไปเห็นรอยเท้าบนพื้นที่ลึกเข้าไปจากจุดพบศพราวห้าเมตร

   จะไม่อะไรเลยถ้ามันไม่เป็นรอยลึกราวกับถูกเหยียบย่ำตอนที่ดินยังเป็นโคลนแฉะ  แถมยังหันปลายเท้าเข้าหาถนน....

   แปลก...แปลกเกินไปแล้ว...
   ถ้าเป็นรอยเท้าของคนร้ายตอนที่ฝนเพิ่งหยุดตกล่ะ....  แต่มันโยนศพมาจากฝั่งนี้ไม่เห็นต้องเดินเข้าไปลึกขนาดนั้น  แถมองศาที่หันหน้าเข้าถนนก็ยิ่งผิดปกติเข้าไปใหญ่  หนุ่มใหญ่ก้าวเข้าไปใกล้  รอยเท้าปรากฏอย่างหมิ่นเหม่แค่ 3 ใน 4 เพราะตรงส้นเท้าวางพาดบนหญ้า  หืม...เท่ากับว่ารอยเท้าที่เหลือก็อยู่บนพื้นหญ้าอย่างนั้นสิ?
   จริงอยู่ว่าขับรถมาทางถนนใหญ่สะดวกกว่า ทั้งในแง่การเดินทางและพบศพ แต่มันเป็นดาบสองคมไม่ใช่เหรอ  ถ้ามีคนโผล่เข้ามาเจอหรือบ้านสักหลังมีกล้องวงจรปิดล่ะก็...

นอกเสียจากว่า....มันเข้ามาอีกทาง

   แสงหยัดตัวขึ้นมองตรงเข้าไปยังพื้นที่รกครึ้มตามทิศทางที่คาดว่าเป็นจุดเริ่มต้นของรอยเท้า  เขาวางเหรียญเดิมพันหมดหน้าตักแล้วมีแต่ต้องไปต่อเท่านั้น
เพราะรองเท้าไม่เหมาะกับลุยป่าเลยถูกหญ้าเสียดจนคันยิบตั้งแต่ก้าวแรก  ต้นพืชสีเขียวสูงประมาณครึ่งหน้าแข้งช่วยอำพรางรอยเท้าได้เป็นอย่างดี  แสงเดินแหวกมันเข้าไปเรื่อย ๆ ด้านในมีไม้ยืนต้นจำนวนมาก  กระนั้นก็ยังเหลือช่องให้เดินผ่านได้สบาย  มีร่องรอยขูดตามต้นไม้บอกทิศทางไว้ตลอด  ถ้าให้เดาน่าจะเคยเป็นทางเดินประจำของชาวบ้านก่อนตัดถนน
แดดส่องเข้ามาตรงช่องว่างระหว่างใบไม้ช่วยให้แสงระแวดระวังงูได้ง่ายขึ้น  เขาเดินเท้าร่วมสิบนาทีกว่าจะไปโผล่อีกฝั่ง  สิ้นสุดพื้นที่ป่าครึ้มก็มีทางลาดลงสูงราวสองเมตร  แสงก้าวลงต่ออย่างระมัดระวัง
ในเวลานั้นแสงยังไม่รู้ว่าจุดที่เขาถ่อมาถึงนี้ แท้จริงแล้วเป็นถนนส่วนบุคคลที่ถูกสร้างขนานกับถนนเส้นหลักที่เขาแอบจอดรถไว้ ด้วยเพราะบรรยากาศที่เหมือนหลุดออกมาอีกโลก  ถ้าถนนฝั่งนั้นว่าบ้านนอกแล้วด้านนี้หนักยิ่งกว่า ถนนไม่ได้ลาดยางด้วยซ้ำ  มองจากตรงนี้ไปทางทิศตะวันตกราวยี่สิบเมตรมีบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่  ความหวังสุดท้ายของแสงคงอยู่ที่นั่นแล้ว
   รองเท้าแตะ Armani เปื้อนคราบดินจนแสงนึกว่าตัวเองกำลังออกรบอยู่  หลังคาสังกะสีใกล้เข้ามา  มันคือบ้านสองชั้นสีส้มแจ๊ด  รูปทรงแบบชนบทขนานแท้  มีลานเทคอนกรีตมุงหลังคาด้านหน้า  บ่อน้ำ และสุ่มไก่ชน  นี่เขาเผลอเข้ารูหนอนหรืออะไรถึงมาโผล่ในที่แบบนี้ได้
   อาณาเขตกว้างขวาง ตำแหน่งที่ตั้งห่างไกลเขตชุมชน  เจ้าของน่าจะเป็นคนมีเงินในย่านนี้ แต่อยู่โดดเดี่ยวกลางป่าเขาแบบนี้ก็อันตรายแย่  แสงครุ่นคิดขณะสาวเท้าเข้าไปยังลานจอดรถคอนกรีต  บ้านรวยแถมไกลปืนเที่ยงแบบนี้มันก็น่าจะมี....


   กล้องวงจรปิด!
   มีจริง ๆ ด้วย!  หัวใจเต้นรัวขึ้นเมื่อเห็นหัวกลม ๆ สีขาวที่ฝังตัวอยู่ใต้คาน  แสงขยับเข้าไปใกล้  ประมาณความสูงด้วยสายตาน่าจะราวสามเมตรได้  เขาต้องรีบขอเจ้าของบ้านเปิดให้ดูโดยเร็วที่สุด  คิดได้ดังนั้นก็ง้างเท้าเตรียมพุ่งตรงไปยังประตูบ้าน

   ทว่า....

   “เฮ้ย! ใครวะ” เสียงพูดอ้อแอ้อมลิ้นดังมาจากด้านหลังเรียกให้แสงหันขวับ  ผู้มาเยือนคือหนุ่มวัยรุ่นรูปร่างผอมแห้งสไตล์ขี้ยา  หัวฟู  และสวมเสื้อแขนยาว  เดินกางขาเข้ามาอย่างไม่เป็นมิตร
   “คุณเป็นเจ้าของบ้านหรือเปล่า” แสงทำใจดีเข้าสู้ “จะเป็นอะไรไหมถ้าผมจะขอดูภาพจากกล้องวงจรปิ-----“
   “มึงออกไปเลยนะ!” นอกจากไม่ให้ความร่วมมือแล้วยังออกปากไล่  หนุ่มใหญ่เผลอขยับถอยหลังเล็กน้อย  ไม่ทันจะเอ่ยคำ  ไอ้เด็กขี้ยานั่นก็หยิบหินบนพื้นขึ้นมา...

   เปรี้ยง!
   เร็วกว่ากะพริบตาก้อนหินพุ่งเข้าอัดกล้องด้านบนจนแตกยับเยิน  แสงอ้าปากค้าง  สัญชาตญาณกระซิบที่ข้างหูอย่างแผ่วเบา  ‘วิ่ง’

   ตุบ ๆ ๆ

   “หยุดเดี๋ยวนี้นะมึง!” เสียงตะโกนก่นด่าไล่หลังมา แต่แสงไม่อยู่ฟังแล้ว  คงไม่มีเจ้าของบ้านคนไหนทำลายข้าวของตัวเองหรอก  แม่งเอ๊ย! ดันมาเจอตัวต้นเหตุเสียได้
   มันต้องอยู่ในแก๊งไอ้ปรักแน่ ๆ  ส่วนจะเป็นคนลงมือเองหรือไม่แสงไม่มีเวลาให้ฉุกคิดแล้ว  เขาวิ่งออกมาตรงถนนลูกรัง  เห็นมอเตอร์ไซค์ของไอ้เด็กนรกจอดอยู่ก็ถีบเข้าเต็มแรง  เจ้าของรถร้องโหยหวนเหมือนโดนน้ำมนต์สาด
จะ ‘มึงตาย!’ หรือ ‘พ่อมึงตาย’ ก็แล้วแต่จะประทานมาให้  ในใจขอให้พรย้อนกลับโดยทั่วกัน  หนุ่มใหญ่มองตรงไปด้านหน้าไม่มีบ้านเรือนเลยสักหลัง  เขาไม่ควรวิ่งในทางตรงไร้ที่หลบซ่อนเช่นนี้  ถ้ามีคนดักอีกฝั่งต้องถูกจับแน่  วิเคราะห์เสร็จร่างนั้นก็หายผลุบเข้าไปในป่ารกครึ้มข้างทาง
ถึงจะมีต้นไม้ช่วยอำพราง แต่นั่นยิ่งทำให้ต้องออกแรงหลบหลีกมากขึ้น  แสงเริ่มหอบ  ดูท่าสังขารจะไม่เอื้อเสียแล้ว  เขาได้ยินเสียงแหวกหญ้าตามมาด้านหลัง  ไม่ได้การแล้วต้องเร็วกว่านี้-----


แคว่ก!
“เวรเอ๊ย!” รองเท้าแตะเจ้ากรรมดันทรยศขาดรุ่งริ่งเสียอย่างนั้น  ไม่มีทางเลือกแล้ว  แสงสละรองเท้าแล้ววิ่งต่อ  อะดรีนาลีนหลั่งออกมาเต็มที่  เพียงแค่จินตนาการว่ามีฆาตกรวิ่งไล่อยู่ก็มีแรงเฮือกสุดท้าย  เขามองหาต้นไม้ใหญ่ที่พอจะซ่อนตัวได้  นั่นไง!  ตรงนั้น...

ผลุบ!
แรงกระชากจากด้านข้างมาแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้ไถลลื่นลงไปกับพื้น  ขณะไม่มีสติก็ถูกลากถูลู่ถูกังไปเรื่อย ๆ  แดดที่ลอดลงมาเลือนหายไปเหลือไว้แต่เพียงเงามืด  จมูกได้กลิ่นดินที่เลอะเต็มตัว  ตอนนี้เขาอยู่หลังกองไม้ที่สูงท่วมหัว และที่สำคัญ....



“ชู่ว ~”

เส้นผมสีทองแตะลงบนข้างแก้มตอนที่ผู้มาเยือนชะโงกหน้าออกไปอีกฝั่ง  ทั้งที่ห้ามตัวเองแล้ว แต่แสงกลับหลุดชื่ออีกฝ่ายออกไป

“เรน....”

“อยู่ไหนวะแม่ง!” เสียงจากด้านบนเรียกสติให้กลับคืนมา  แสงรูดซิบปาก  พยายามหายใจให้เบาที่สุดทั้งที่เหนื่อยหอบ  กองไม้ตรงนี้อยู่บนเนินขึ้นมาสักหน่อยจึงยากที่จะสังเกตหากไม่อ้อมมาด้านหลัง

วันนี้มันจะบ้าบอเกินไปแล้ว....
โดนกล่าวหา  ไล่ล่า และจบลงที่คนทรยศมาช่วย  แสงไม่รู้จะตกใจเรื่องไหนก่อนดี  ตอนนี้เขาเหมือนตุ๊กตาโง่ ๆ ที่นั่งมองเหตุการณ์ด้วยสมองว่างเปล่า  ทั้งที่ฝีเท้าศัตรูใกล้เข้ามาแล้ว แต่ก็ยังไม่อาจละสายตาจากนเรนทร์
ไอ้เด็กซ่งอยู่ในชุดเสื้อกล้ามดำ  กางเกงลายทหาร และรองเท้าแตะเหมือนอย่างปกติ  ใบหน้าของมันซีดลงเล็กน้อย  มีหยดเหงื่อผุดเต็มข้างขมับไม่ต่างจากแสง  ตอนนั้นเองที่คนเด็กกว่าเผลอประสานสายตาเข้าหา...

แปล๊บ...  ความปวดแล่นเข้ามาในอกจนต้องเป็นฝ่ายหลบเสียเอง  แสงเบนสายตาออกไปมองสถานการณ์นอกหลุมหลบภัย  ไอ้ขี้ยาเจอซากรองเท้าของเขาแล้ว และกำลังเดินตรงมาทางนี้
สองร่างขยับตัวเบียดกันเล็กน้อยเพื่อลดพื้นที่ที่เสี่ยงต่อการมองเห็น  จากนั้นก็ทำได้เพียงเงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามา...

ตุบ ๆ
หญ้าถูกรองเท้าบดขยี้ไปเรื่อย ๆ  จวบจนมันเงียบสนิทอยู่ด้านหลังของกองไม้  ตอนนั้นเองที่นเรนทร์เผลอบีบแขนเขาแน่นขึ้น  ปลายรองเท้าเลอะโคลนด้านหน้าของไอ้เด็กนั่นโผล่มาที่มุมหนึ่ง...

ผลุบ!
เสียงบางอย่างเคลื่อนไหวเรียกให้ไอ้ขี้ยาหันขวับ  หางตาทันเห็นกิ่งไม้ที่ขยับไหว  มันพึมพำสาบานกับตัวเอง
“มึงไม่รอดแน่”

หลังลั่นวาจาเสร็จก็พุ่งตัวออกไปทันที  ตรงที่มันวิ่งเข้าไปเป็นทิศทางตรงข้ามกับบ้านเสียด้วย  บรรยากาศหลังกองไม้จึงผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่กระนั้นทั้งสองฝ่ายก็ยังไม่กล้าขยับตัว  ความกลัว  หวาดระแวงลอยฟุ้งในอากาศจนกระทั่งนเรนทร์ตัดสินใจกระซิบขึ้นก่อน

“ผมจอดรถไว้หลังบ้านเมื่อกี้  เรารีบไปกันก่อนเถอะ”

ไม่มีตัวเลือกอื่นแล้ว  แสงทำได้แค่พยักหน้าแล้วเดินตามชายหนุ่มไป  ทุกย่างก้าวหนักอึ้งกว่าตอนมาเพราะกลัวว่าถ้าเกิดเสียงไอ้ขี้ยานั่นอาจกลับมาได้ แถมแสงยังเหลือรองเท้าแค่ข้างเดียวอีก
   รถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่หลังบ้านอย่างที่เรนว่า  ถ้าทะลุฝั่งนั้นออกไปจะเป็นถนนเส้นเล็ก ๆ  เรนคงเข้ามาทางนั้น  ไม่มีเวลาโอ้เอ้แล้ว  แสงรีบโดดขึ้นท้ายรถพร้อมกับเอ่ยสั่ง “ออกไปให้เจอถนนใหญ่ก่อน  ฉันจอดรถซ่อนไว้”

   คนขับพยักหน้าหงึกหงัก  ตัดตรงออกมาไม่ถึงนาทีก็โผล่มาบนถนนยางมะตอย  ที่แท้บ้านเศรษฐีนั่นก็ขนานกับเส้นที่แสงขับเข้ามานี่เอง  เขาบอกทางต่อได้ในทันที  ใช้เวลาไม่นานนักพาหนะสองล้อก็จอดสนิทอยู่หลังรถ Citroen C5 ที่มีกิ่งไม้ช่วยพรางตาไว้
   เขาได้ยินเสียงคนขับถอนหายใจตอนที่ก้าวลงจากรถ  นเรนทร์เช็ดเหงื่อที่ข้างขมับ  รอยยิ้มซื่อ ๆ ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“นึกว่าเฮียจะเดินไม่ไหวซะแล้ว  เป็นซินเดอเรลล่าเลย  ฮ่า ๆ”
   “เรื่องแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้”
“เฮ้อ~ ทำผมลำบากแทบแย่เลย  เจ็บตูดไม่หายยังต้องมาวิ่งอีก  แบบนี้คงต้องขอรางวัลงาม ๆ”
“แกมาทำอะไรที่นี่” น้ำเสียงเรียบเฉยไม่อาจทำให้เรนเอะใจ  มันยังพูดจ้อไปตามประสา
“ผมติดต่อเฮียไม่ได้เลยโทรหาเจ๊ซัน  ตกใจแทบแย่แหนะ!  เจ๊บอกว่าเฮียมาหาหลักฐานคนเดียวอย่างกับพระเอกในหนังสืบสวน  ผมเลยยืมรถลุงบุญขับตามมามั่ว ๆ  ผ่านบ้านนั้นพอดี  กำลังจะเข้าไปทักเฮียแล้วเชียว  ไอ้เวรนั่นโผล่มาพังกล้องวงจรปิดเฉยละ----“
“กล้องวงจรปิด!” แสงสะดุ้งโหยงเมื่อพบว่าสิ่งที่ตามหาหายไปต่อหน้าต่อตา “มันต้องกลับไปเก็บกล่องแน่ ๆ”
“เฮียหมายถึงอันนี้ปะ”

ผ่าง!   กล่องเครื่องอิเล็กทรอนิกส์ทรงสี่เหลี่ยมถูกล้วงออกมาจากกระเป๋าย่าม   แสงอ้าปากค้าง...

“นี่มัน...”
“เครื่องบันทึกสัญญาณภาพ” เรนเติมคำในช่องว่างให้ “ไอ้กล้องนั่นมันก็แค่ตัวถ่ายภาพ  พังไปก็เท่านั้น  ของจริงอยู่ในนี้”
“เรื่องนั้นฉันรู้” แสงกระซิบเสียงดังขึ้น  ของแบบนั้นไม่ได้เอามาง่าย ๆ “แต่แกไปเอามาได้ไง”
“แฮะ ๆ” ไอ้เด็กซ่งหลบตาวูบ  รีบยัดหลักฐานลงกระเป๋าดังเดิม “ผมเป็นช่างนะ  ถึงจะไม่ใช่ช่างไฟก็เถอะ แต่แค่ไล่ดูตำแหน่งที่เดินไฟไว้ก็ตามเจอต้นมันแล้ว  ไอ้เวรนั่นคงไม่รู้คิดว่าพังกล้องก็จบแล้วมั้ง  แล้วก็เอ่อ...” ดวงตาคมกริบดุจเหยี่ยวที่จ้องมาทำนเรนทร์หายใจไม่ทั่วท้อง “กะ...ก็....เดินเข้าหลังบ้านเขานิดหน่อย  แหม...บ้านส่วนใหญ่เขาก็ชอบเก็บกล่องไว้แถวนั้นแหละเนอะ ฮะ ๆ”
“แกขโมย?”
“ให้เรียกว่ายืมใช้ตอนฉุกเฉินจะถูกกว่า” เรนแก้ทันควัน “เฮียเอาไปตรวจสอบเสร็จแล้วค่อยคืนเขาไง”


ปวดหัวชะมัด....
   ฆ่าคนตายแล้วจะได้ลักทรัพย์เพิ่มอีกกระทงหรือไม่แสงก็ไม่มั่นใจนัก  แถมยังไม่รู้ว่าจะมีภาพอะไรพอเป็นหลักฐานได้หรือเปล่า แต่อย่างน้อยการที่ไอ้ขี้ยานั่นตามมาเช็ดล้างก็แสดงว่ากล้องนี่อยู่ในตำแหน่งสุ่มเสี่ยงไม่น้อย  เอาวะ...ไหน ๆ ก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว  ลองเดิมพันกับมันสักหน่อย

   “เอาล่ะ!  รีบไปเถอะ” นเรนทร์ยื่นถุงย่ามให้ “เดี๋ยวมันกลับลงมาจะแย่”

ตอนนั้นเองที่ความรู้สึกบางอย่างท่วมทะลักล้นออกมาจากอก….
   ทั้งขอบใจและปวดร้าวอัดแน่นอยู่ในนั้น  เรนรักตัวเองอย่างมนุษย์โลกทั่วไป  จะยอมหักหลังแสงเพื่อเอาตัวรอดก็ไม่แปลก  เดิมทีการเจอกันของพวกเขาก็เริ่มจากการหลอกลวงอยู่แล้ว
   แต่ในยามนี้....ยามที่มือตรงหน้าสั่นระริก  ผิวสีแทนอาบโชกไปด้วยเหงื่อ  ความหวาดกลัวฉายชัดในแววตา  จิตใจก็พลันไหววูบ  แสงช่างอ่อนแอเหลือเกินที่ยังทำใจกับเรื่องแค่นี้ไม่ได้...
   หนุ่มใหญ่ล้วงกุญแจรถออกมา  เปิดประตูและโยนความหวังสุดท้ายลงบนเบาะข้างคนขับ  ตอนที่กำลังจะยัดตัวเข้าไปในห้องโดยสารนั่นเอง  ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาหันกลับมาอีกครั้ง
   เรนเลิกคิ้วสงสัย  พอก้มมองตัวเองก็พบว่ามือสั่นระริกอยู่  ไม่สิ...พูดให้ถูกคือทั้งร่างเลยต่างหาก  เมื่อครู่เขาแบกความกดดันไว้มากมายจนเครียดถึงขีดสุด  เรนไม่เหมือนแสง....ไม่เคยเฉียดเข้าไปใกล้ความตายเช่นนี้
   คนแก่กว่ามองใบหน้าบิดเบี้ยวที่ฝืนยิ้มไว้ก่อนจะเอ่ยถาม


“แกทำแบบนี้เพราะอยากทดแทนความผิดงั้นเหรอ?”

คำถามคงเหมือนมีดกรีดกลางใจ  นเรนทร์ถึงได้เบิกตากว้าง  เลิ่กลั่กกลบเกลื่อน
“ผะ...ผมไม่เข้าใจว่าเฮียพูดเรื่องอะไร”
“หึ” แสงหัวเราะขึ้นจมูก “เรื่องคลิปไง”
“คลิป...” ชายหนุ่มพึมพำ “จะว่าไปที่เฮียฝากข้อความไว้ก็พูดถึงคลิป  หมายถึง...”
“มันมีอยู่ในมือถือแกที่เดียวนี่”

สีหน้าที่ตื่นตระหนกของเรนทำให้แสงอยากจะแค่นหัวเราะออกมา  เสียแต่ว่าตอนนี้เขาขำไม่ออกเลยล่ะ

“มันไปถึงเฮียใหญ่ได้ก็แสดงว่า...”
“ผมไม่รู้เรื่อง!” ผู้ร้ายปากแข็งกล่าวด้วยใบหน้าซีดเผือด  แสงเดาะลิ้น...ช่างโกหกไม่เก่งเอาเสียเลย “เฮียใหญ่รู้เรื่องนั้นแล้วเหรอ  รู้ได้ยังไง”
“คลิปอยู่ในมือถือแกที่เดียว  ถ้ามันหลุดคิดว่ามาจากใครล่ะ”
“ผมไม่....ไม่ได้....”


   เสียงทั้งหมดถูกดูดกลืนกลับเข้าไป  นเรนทร์เหมือนภาชนะกลวงโบ๋ที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำแก้ตัวใดออกมาได้อีก  ชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนั้น  มองมายังแสงด้วยแววตาเว้าวอนปานจะขาดใจ
   หัวใจของแสงบีบรัดจนปวดหนึบ  เขาหลบตาวูบ  คนเราต้องหัดเรียนรู้จากความเจ็บปวดเสียบ้าง  กับชายหนุ่มตรงหน้าเขายังจะสามารถเชื่อใจอะไรได้อีกงั้นเหรอ....



   “คำขอโทษครั้งนี้ฉันจะรับไว้ก็แล้วกัน”

   นั่นคือความเมตตาอย่างที่สุดที่มอบให้ได้  แสงหันหลังกลับยัดตัวเองลงหลังพวงมาลัย  ไม่กล้าแม้แต่จะเหลียวมองแววตาของคนที่ตนรัก

   ใช่....เขา ‘รัก’ เรน  ทว่าไม่อาจจะเชื่อใจได้อีกแล้ว...


   แผลเหวอะหวะที่ปกปิดไว้ปริแตกออกมา และก่อนที่มันจะลุกลามไปทั้งร่างเขาต้องรีบตัดมันออกโดยเร็ว....



   “หวังว่าเราจะไม่ต้องเจอกันอีก”


   แล้วล้อก็เริ่มหมุน....



TBC


กลับมาแล้วค่ะ  ที่หายไปไม่ใช่อะไร  แก้เยอะมากค่ะ  เขียน ๆ ลบ ๆ หลายรอบมาก  เรื่องใช้สมองหน่อยนี่ไม่ถนัดเลย Orz
มาคิดอีกที  เฮียแสงนี่ไม่ใช่สายบู้เลยเนอะคะ  อย่างภคินตอนโดนกระทืบฮียังพยายามสู้บ้าง แต่อาใช้สมองไงคะ  วิ่งเท่านั้น 5555
เจอกันตอนหน้านะคะ  จะไม่เลทแล้ว  กีสสสสสส
ขอบคุณที่ติดตามค่า

ป.ล.ขายของกันอีกที สิ้นเดือนนี้ (คาบไปเดือนหน้านิดหน่อย) หลง (มา) รัก ปิดจองแล้วนะคะ  ใครสนใจดูรายละเอียดได้ที่นี่เลยจ้า >
https://www.facebook.com/pg/IndigosFiction/photos/?tab=album&album_id=1596878287094544 (https://www.facebook.com/pg/IndigosFiction/photos/?tab=album&album_id=1596878287094544)
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 16-07-2017 15:59:24
ทำไมดราม่าถึงไม่หมดซักที ฮืออออ  :ling1:
สงสารน้องเรน น้องไม่รู้เรื่องอะไรด้วยสักอย่าง
แถมยังมาช่วยเฮียด้วยนะ จะทรยศเฮียได้ยังไง ฮือออ  :z3:
เฮียแสงเลิกปากหนัก แล้วถามเฮียใหญ่ไปเลยสิ ว่ารู้เรื่องคลิปได้ยังไง
ตั้งแต่เกิดเรื่อง ไม่เห็นถามใครสักคนว่าไปได้คลิปมาได้ยังไงอ่ะ
ถึงเฮียจะน่าสงสาร แต่เราสงสารน้องเรนมากกว่านะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 16-07-2017 16:08:26
โอ้ยยยยย สงสารเฮีย เข้าใจผิดเปล่าอ่าา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: Aimiya ที่ 16-07-2017 16:16:19
แงวววววววว นี่ยังไม่ตามอ่านแบบละเอียดมาหลายตอนเพราะกะส่าผ่านดราม่าเรื่องเรนเมื่อไหร่ค่อยมาอ่าน แต่เท่าที่กวาดตาก็ยังไม่เคลียรรรรร์ ฮือออออออ ทำใจไม่ได้อ่าาาาา คือยังไงเรนทำจริงมั้ย ใครเปนคนทำ แสงจะผ่านความรู้สึกแบบนี้ได้เมื่อไหร่ โฮกกกกกก รอดราม่าจบจะกลับมาอ่านนะละเอียดนะคะะะะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 16-07-2017 16:17:49
เฮียยแส๊งงงงงง มันอาจจะมีอะไรที่ผิดพลาดก็ได้  :ling3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 16-07-2017 16:32:11
เรนมาแล้วววววววว อยากรู้ว่าน้องทำจริงรึเปล่าอ่ะ ฮืออออ :z6:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: มาโซซายตี้ ที่ 16-07-2017 16:43:51
ลุ้นกันแทบแย่
สงสารลุงแสง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: pepper ที่ 16-07-2017 17:52:01
น้องเรนต้องสู้น้าาาาา
 :ling3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: wi_OoO_wi ที่ 16-07-2017 18:08:20
ถึงกับไปหารองเท้าแตะอามานี่ จ้า พ่อคนรวย อวดรถอวดรองเท้ามันทุกตอน จะเหยียบย่ำพระเอกเรื่องอื่นไปถึงไหน
ลุงแสงคะ ถ้าลุงจ่ายค่าเทอมให้หนู หนูจะไม่ทรยศลุงเลยนะคะ  รักส์ :o8:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 16-07-2017 18:26:48
สงสารทั้งเฮียทั้งเรน

เฮ้อ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 16-07-2017 19:58:22
ฮือออออออ
เฮียยยยยย
เรนนนนนน ทำจริงเหรออออ
หรือว่าโรงแรมที่ไปอัดกันครั้งแรกมีกล้องติดห้องด้วย
หรือว่า อัดกันครั้งที่สอง เฮียใหญ่สั่งลูกน้องสะกดรอยตามแสงมาเห็นว่ากกกัน หรือออะไรรรร
ึรออออออ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 16-07-2017 21:13:54
ยัง! มันยังอึมครึมอยู่อย่างไม่สงสารใจคนเขียนและคนอ่าน งืออออออ ทำไมเรนปฏิเสธแบบมีพิรุธเหมือนแอบมีความผิดแบบนั้นง่ะ  เฮียแสงงอนยาวแล้วงานนี้.  :ling1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-07-2017 21:23:28
รอความจริงเปิดเพย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 16-07-2017 21:23:44
งงหนักกว่าเดิม
รับผิดชอบความรู้สึกลุงด้วยเลยอีน้องเรน
ทำ หรือไม่ทำ ลุงก็รักมันไปแล้ว  :hao5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 16-07-2017 21:32:21
เจ๊ซันรึเปล่า เรนอาจจะไม่ได้ทำนะเฮีย
เง้อออ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 16-07-2017 23:12:15
 :a5:

 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: akiko ที่ 16-07-2017 23:26:43
ไม่ใช่เรนหรอก อาจเป็นพวกที่ตามกระทืบแสงแอบถ่ายตอนนี้ไปอยู่กับเรนก็ได้ :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 17-07-2017 00:00:21
โอ้ยยยยย :o12:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: Arancia ที่ 17-07-2017 01:53:45
ยังคงเชื่อมั่นในเรน หนูต้องไม่ทำให้แม่ผิดหวังนะลูก
ปล่อยลุงแกมโนตัดพ้อ คร่ำครวญเสียใจไปก่อน
เรานางเอก สวยๆลูก เรื่องนี้ต้องกระจ่าง

สรุปเดาผิดนี่หงายเงิบเลยนะ แต่ไม่เป็นไรเชื่อเรน

รออ่านจ้า สู้ๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 17-07-2017 01:55:56
สงสารใครก่อนดี
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 17-07-2017 06:43:53
เรน หนูทำอะไรลงไป เฮียแสงเสียใจนะเออ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 17-07-2017 08:16:19
ลุงงงงง ฟังน้องมันก่อนโว้ยยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 17-07-2017 09:14:00
เดี๋ยววว จบงี้ก็ได้เหรอคะ ฮรือออออ ค้างไรเบอร์น๊านนนนนนนนนน ให้หนูเรนพูดก๊อนนนนนน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 17-07-2017 13:35:36
เรนทำจริงๆหรอ เรนให้เฮียใหญ่หรอ


เรนอธิบายให้ฟังหน่อย มันเกิดขึ้นได้ยังไง


หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 17-07-2017 18:13:47
เหยยยยยยยยยยยยยย  จะแยกจากกันแบบนี้ไม่ได้น๊าาาาา
เรนรีบไปอธิบายกับเฮียด่วนนนน  เร้ววววว :katai1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 17-07-2017 21:56:43
 :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: rockiidixon666 ที่ 18-07-2017 18:36:59
สงสารเฮียย :o12:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 18-07-2017 19:26:41
เรนทำหลุดหรอ
เหตุผลหล่ะ มันต้องมีสิ!
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: Monnee ที่ 18-07-2017 23:17:58
 :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :ling3:
สงสารเฮีย.สงสารน้องเรน

โอ๊ยยยยยย////ทำร้ายจิตใจผู้สูวัยบาปนะคะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 19-07-2017 13:21:40
ก็คิดว่ามันมาจากเรนนั่นแหละ
แต่จะมาวิธีไหนไม่รู้ จริงๆ
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ เฮียแสงแทบไม่มีเวลาจะให้เฮิร์ทด้วยซ้ำ
ต้องมาสะสางคดีคนอื่นอีก สงสาร โถ่
เรนเอ้ยยยยยยย ง้อเขานะลูกนะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 29 16/07/60] p.25
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 23-07-2017 23:39:16
ทวงครั้งที่ 30

   ภาพบนหน้าจอเลือนรางนัก เพราะกล้องคุณภาพต่ำ แต่ยังพอจับรายละเอียดรูปร่างสิ่งของได้ครบถ้วน  แถมติดไว้ตรงใต้หลังคายุ้งฉางจึงเห็นภาพไกลลิบไปถึงถนนได้
   ปลายลูกศรเลื่อนไปแตะเปลี่ยนเวลาตามที่ถูกสั่ง  นายวีระจิ๊ปากไม่พอใจ แต่ก็ยอมทำตาม  ตอนนี้สถานการณ์พลิกจากหน้ามือเป็นหลังเท้า  เขาอยู่ในห้องของตัวเอง และมี ‘ผู้ต้องสงสัย’ อีกสี่ชีวิตยืนล้อมด้านหลัง

   “เลื่อนไปอีกหน่อย  ไม่ ๆ เยอะเกิน  กลับไป...ซ้ายอีกนิด”
   “กดเองเลยไหมล่ะ”
   “ได้” ชายหนุ่มผู้สูงที่สุดโน้มตัวลงมา  มือขวายื้อแย่งเม้าส์จากวีระเปลี่ยนมาเป็นผู้ควบคุมเสียเอง  แสงกะเวลาจากช่วงที่พบศพไปสักหน่อย  แล้วก็...โป๊ะเชะ!
   “พี่แสง ๆ มีรถผ่านด้วย” ไอ้หมายเขย่าแขนเสื้ออย่างตื่นเต้น ถ้าเป็นยามปกติแสงคงรำคาญ แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาสนใจเรื่องอื่นแล้ว  หัวใจเต้นโครมครามด้วยระทึกว่าความหวังชิ้นสุดท้ายจะพอมีประโยชน์อะไรหลงเหลือให้บ้าง

   โครม!  รถตกหลุมขนาดใหญ่จนแฉลบออกมาข้างทาง  เกยเข้ามาใกล้กล้อง  น่าเสียดายที่มันไม่ติดเลขทะเบียน แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่..

   ครึ้น!
   ล้อบดหลุมโคลนอย่างเอาเป็นเอาตาย  น้ำสาดกระเซ็นขึ้นมาถึงกระจก  ทันใดนั้นเองประตูคนขับก็เปิดผัวะออก  สารถีก้มลงมองล้อที่จมลงไป 1 ใน 3  ดูเหมือนจะเรียกคนลงมาช่วย  เพราะประตูด้านหลังถูกเปิดผัวะในทันที  ในรอยแง้มของประตูนั่นปรากฏสีขาวของอะไรสักอย่าง

   “ห่อผ้าสีขาวแบบเดียวกับศพ” จริงไหมแสงก็ไม่มั่นใจนัก แต่ตอนนี้เขาต้องพูดให้ตำรวจคล้อยตามไปก่อน
   “อาจจะไม่ใช่ห่อผ้าก็ได้” ทางนั้นเถียงกลับทันที
   “ถ้าไม่ลองตรวจสอบ----”

   ตอนที่แสงแห่งความหวังหรี่ลงนั้นเอง  ผู้ชายหัวฟูรูปร่างผอมแห้งที่ออกมาจากเบาะนั่งด้านหลังก็เข้ามาช่วยเข็นรถ  ใบหน้าของมันคล้ายกับคนที่แสงเพิ่งเจอเมื่อครู่เหลือเกิน  ยังไม่ทันคลายสงสัยไอ้แห้งนั่นก็ถลกแขนเสื้อขึ้นมาบนไหล่  แสงเบิกตาโพลง  ใต้ร่มผ้านั้นซ่อนใบหน้าของใครบางคนไว้  ถึงจะเห็นแค่ช่วงปากแสงก็จำได้ทันทีว่ารอยสักนั่นคือ...


เช กูวารา....
ไม่สิ...ไม่ใช่แค่ ‘เช’ แต่เป็น ‘เชที่หน้าเบี้ยว’ เสียด้วย...

จิ๊กซอว์ชิ้นสุดท้ายถูกวางลงล็อกพอดี

เป็นพวกมันอย่างนั้นเหรอ  เขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน  ที่แท้ปัญหาทุกอย่างก็มากองอยู่ใต้จมูกนี่เอง  ข้อมูลมากมายเชื่อมโยงกันไปมาราวกับถูกขีดเส้น
‘ฤทธิ์’ สินะ  พี่ชายไอ้เดชนำพาความฉิบหายมาถึงขีดสุด  ถึงรอบนี้จะไม่ได้ตั้งใจเล่นงานเขาโดยตรงก็เถอะ  เป้าหมายคือเฮียใหญ่ไม่ผิดแน่  แสงเป็นแค่หมากตัวหนึ่งบนกระดานที่โยกสนุก ๆ ไว้แก้แค้นเรื่องมรดกเท่านั้น
ใครจะไปคิดว่าสัมปทานถนนที่ประมูลในเดือนหน้าจะมีคู่แข่งเป็นนักการเมืองท้องถิ่นกัน  แสงรู้ดีว่าโลกสีเทานั้นขัดแข้งขัดขากันรุนแรงขนาดไหน  แล้วเม็ดเงินคราวนี้ก็ไม่ใช่น้อย ๆ  เห็นว่าพยายามเข้าเมืองหลวงด้วยธุรกิจก่อสร้าง  เมกะโปรเจกต์ระดับนี้ใต้โต๊ะอย่างเดียวไม่พอ  ใคร ๆ ก็ทำกันทั้งนั้น แต่ถ้าตัดคู่แข่งด้วยการป้ายสีโจมตีอีกฝ่ายได้จะยิ่งเพิ่มโอกาสมากขึ้น
ส่วนไอ้ปรักน่ะเหรอ....ก็แค่ลูกน้องเดนตายที่น่าจะรู้มากเกินไปเลยหาเรื่องเก็บมันซะ  สบจังหวะกับตอนที่คู่แข่งอย่างเฮียใหญ่ลากมันเข้าโกดังไปทวงหนี้พอดี  ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวชัด ๆ  แบบนี้ก็แสดงว่า...

   “ผู้ชายคนนี้สักรูปเช กูวาราไว้ที่แขนขวา” เขาชี้ไปบนหน้าจอ “ไม่คิดว่าเป็นหลักฐานชั้นดีเหรอครับ”
   “ดูยังไงว่าเป็นเช”
   “ตอนนี้อาจจะยังไม่เหมือน แต่ผมให้ข้อมูลคุณได้แน่นอน” แสงยักไหล่ “ถ้ายอมฟังน่ะนะ”
   “นี่!  คุณเป็นผู้ต้องสงสัยนะ  เข้าไปในที่เกิดเหตุแบบนี้ยิ่งน่าสงสัยเข้าไปใหญ่เลย”
   “ใครว่าผมเข้าไปเองล่ะ”
   นายตำรวจนั่งเงียบเหมือนตกอยู่ในความคิดตัวเอง  แสงกอดอกพิงพนักเก้าอี้ดูคลิปที่เล่นต่อจนกระทั่งรถคันนั้นหายวับไปที่มุมจอ  เขาหันไปพยักหน้าให้มั่นที่แอบยกมือถืออัดวีดีโอจากจอภาพตามคำสั่ง  มันฉีกยิ้มตอบก่อนจะหย่อนมือถือลงกระเป๋าไปอย่างแนบเนียน  เมื่อการบันทึกเรียบร้อยแสงก็รีบปิดหน้าต่างโปรแกรมลง  ถึงอย่างไรในนั้นก็มีภาพเขาก่อนที่กล้องจะพัง  ฉะนั้นค่อย ๆ จัดการทีละเรื่องดีกว่า

   อีกอย่าง....ปมเชือกที่คอกำลังจะคลายแล้วด้วย....

   วีระคิดไม่ตก....  อยู่ ๆ ผู้ต้องหาที่เขาต้องจับให้มั่นคั้นให้ตายก็โผล่เข้ามาพร้อมหลักฐานอย่างดี  ขณะกำลังหัวหมุนว่าจะทำเช่นไรก็เผลอไปประสานสายตาเข้ากับชายที่อายุมากที่สุดในห้อง
   มุมปากเหี่ยวย่นแสยะขึ้นมาเล็กน้อย  เฮียใหญ่เจ้าพ่อเงินกู้นั่งเอนหลังกับพนักสบาย ๆ  ไม่มีท่าทีหวั่นวิตกเหมือนตอนเช้าเลยสักนิด  ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้วีระขนลุกซู่  เขาเคยเห็นแววตาแบบนี้...

   ....แววตาของผู้ชนะ....


   “โทรศัพท์ดังน่ะ” ชายแก่เอ่ยขึ้นหลังจากเงียบมาเป็นเวลานาน  ทำเอาวีระสะดุ้งเฮือกตกใจเสียงริงโทนตัวเอง  เฮียใหญ่ส่งยิ้มเย็น ๆ ให้เขา “จะไม่รับสักหน่อยเหรอ....”

   ทั้งที่มีเพื่อนตำรวจนั่งอยู่ในห้องด้วย แต่เหมือนกำลังถูกคุกคามชอบกล  ชายหนุ่มหยิบเครื่องมือสื่อสารแล้วหายออกไปที่ประตู
   เฮียใหญ่ไม่ได้ชะเง้อคอมองตาม  ชายแก่ทำเพียงแค่ฮัมเพลงจีนเก่า ๆ ในลำคอ  ปลายนิ้วอวบอูมเคาะจังหวะลงบนผิวโต๊ะอย่างรื่นรมย์


เอาล่ะ...นับ...
สาม  สอง  หนึ่ง


   “เอ่อ...เชิญพวกคุณกลับไปก่อนได้เลยนะครับ”

.................................................
............................
...............
.......


“ซ้อนี่สุดยอดเลยเนอะครับ!” ไอ้หมายพูดเสียงดังจนเหมือนตะโกน  ภูเขาที่ถูกยกออกจากอกทำเอาโล่งจนกะระดับเสียงไม่ถูก “นางฟ้ามาโปรดแท้ ๆ”
“นี่ถ้าซ้อกลับมาเร็วกว่านี้ก็ไม่คงไม่ต้องโดนสอบทั้งวันเนอะครับ”

ฝาแฝดพี่น้องเลียแข้งเลียขาบุคคลที่สามจนเปียกชุ่ม  แสงส่ายหัวปลง ๆ กับการประจบของมัน แต่ก็ยอมรับว่าต้องขอบคุณซ้อจริง ๆ นั่นแหละ....
หลังกลับมาจากทัวร์ยุโรปเมื่อเที่ยงซ้อก็ปรี่เข้ามาช่วย  ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะติดต่อเพื่อนไฮโซที่เป็นเมียนายตำรวจใหญ่ได้ เพราะอีกฝ่ายดันอยู่ระหว่างฉลองครอบรอบแต่งงานที่มัลดีฟส์  ไหนจะรอติดต่อกับลูกน้องที่ไทยอีกก็กินเวลาไปค่อนวัน  นี่คือการแข่งขันของเส้นสายอย่างแท้จริง และดูท่ารอบนี้ชัยชนะจะเป็นของซ้อ
ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม แต่แสงจะโทรไปขอบคุณหล่อนอย่างแน่นอน  หนุ่มใหญ่แหงนหน้ามองท้องฟ้า  ตอนนี้มันมืดสนิทไม่เห็นกระทั่งดวงจันทร์  ก้มมองนาฬิกาข้อมือก็พบว่าปาเข้าไปสามทุ่มกว่าแล้ว
แสงล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง  เนื้อผ้าของมันค่อนข้างสากเพราะเขาเพิ่งซื้อมาเปลี่ยน  รวมไปถึงเสื้อยืดนี่ด้วย  หลังจากกลับออกมาพร้อมกล่องบันทึกข้อมูลแสงก็ทนไม่ไหวต้องแวะซื้อเครื่องแต่งกายใหม่ยกชุด  ได้ทั้งความสะอาดและโกหกว่าได้หลักฐานมาจากคนรู้จัก
เขามองตรงไปด้านหน้า  ใจที่ยุ่งเหยิงเริ่มสงบลง  จากนี้ก็รอแค่ให้ตำรวจสรุปสำนวนให้อัยการ  หลักฐานชั้นดีขนาดนี้จะส่งฟ้องศาลต่อก็ดันทุรังไปหน่อยมั้ง  อีกอย่างแบคอัพทางนี้ก็ไม่ใช่----

“ซ้อช่วยอย่างเดียวไม่รอดหรอก  ต้องมีหลักฐานของพี่แสงด้วย” ผู้ถูกพาดพิงสะดุ้งเล็กน้อย  แสงมองตรงไปยังไอ้แฝดน้องที่ยักคิ้วส่งสัญญาณมาให้ “เนอะพี่แสง”
เพราะเขาไม่ต่อคำไอ้มั่นจึงเข้ามาช่วยเสริม “พี่แสงช่วยพวกเราไว้ขนาดนี้  เป็นหนี้บุญคุณเหลือเกินครับ”
แสงโบกมือไล่คำพูดน้ำเน่าเหมือนหนังจีนฉากที่ศิษย์พี่ศิษย์น้องดื่มเหล้าร่วมสาบาน  ขนแขนลุกชันเสียยิ่งกว่าตอนโดนคนร้ายไล่ล่า  สบจังหวะมาถึงลานจอดรถพอดีจึงเดินแยกออกมา  พวกเขาคงต้องร่ำลากันในความเงียบเช่นนี้

ถ้าไม่ใช่ว่า...

“เดี๋ยว...แสง...” ชายชราที่เงียบมานานเรียกด้วยเสียงแหบพร่า  หนุ่มใหญ่หันกลับไปประจันหน้าด้วย “อย่าเพิ่งไป”
“ขอล่ะครับ  ผมไม่ชอบนอนโกดัง  แล้วก็—”


“ฉันต้องขอโทษแกด้วย”

   ประโยคนั้นหนักแน่น ทว่าแสงยังคิดว่าตัวเองหูฝาดถึงได้มีสีหน้าตื่นตกใจ  อะไรนะ?  ขอโทษงั้นเหรอ?  เฮียใหญ่ขอโทษ....

   “ฉันทำเกินไปจริง ๆ” ร่างท้วมก้มตัวคอตกเล็กน้อย  แสงเดาว่าอาจจะโดนซ้อเทศน์มาผสมกับอารมณ์อ่อนไหวของวัยทอง “แกจะเป็นตุ๊ดเป็นแต๋ว  จะหลอกลวงตอแหลยังไงก็ไม่น่าถึงกับสั่งกระทืบ”
   “........”
   “ถึงยังไงแกก็เป็นลูกน้องที่ดีมาตลอด”

   ปากที่อ้าค้างอยู่แล้วอ้ากว้างขึ้นไปอีก...  อย่าเรียกว่าตกใจมันเกินคำนั้นไปไกลเหลือเกิน  เขายืนนิ่งเป็นรูปปั้น  ปล่อยให้ชายแก่ระบายความในใจออกมาให้หมด
   เฮียใหญ่ไว้ใจมาก  พอรู้ว่าโดนหลอกถึงได้ทั้งโกรธทั้งผิดหวัง  เขาพ่นลมหายใจออกมา “แล้วก็นะ----”
   “ผมก็บอกแล้วว่าเฮียทำเกินไปนะครับ” ลูกน้องแสลนแทรกเข้ามาในวงสนทนา “บางทีพี่แสงอาจจะไม่ใช่เกย์ก็ได้”
   “ใช่ ๆ  เพราะงั้นพวกผมถึงได้ปล่อยตัว----อุป” หมายปิดปาก “แย่ละ”
   “ไม่เป็นได้ยังไง” นายใหญ่เถียงไม่ลดละ “เห็นในคลิปชัด ๆ”
   “พะ...พูดไปก็น่าอาย” มั่นตบบ่าอดีตลูกพี่แปะ ๆ “ผมเข้าใจพี่แสงนะครับ”
   คนฟังได้แต่ขมวดคิ้ว “เข้าใจอะไรของแก”




   “ผมก็ชอบทำแบบนั้นกับพ่อ...”

   “หา!?” ทั้งแสงและเฮียใหญ่ร้องลั่น  คุณทนายรีบตั้งสติถาม “แกว่าอะไรนะ  แกทำอะไร....กับพ่อ”
   “กะ...ก็เวลาอ้อนพ่อ...” คนล่ำบึ้กบิดตัวเขินอายก่อนจะสาธิตโดยใช้แผ่นหลังของน้องชายฝาแฝด “ชอบเอาหัวไถ ๆ แบบนี้...”


   อะ...เอาหัวไถไหล่.....


‘โอ๊ย!  พูดแล้วอายจัง’
   ‘บอกให้พูดตั้งนานแล้วไม่งั้นพี่แสงก็ไม่โดนกระทืบหรอกโว้ย’
   ‘แล้วทำไมแกไม่พูดเองวะ’
   ‘ดูยังไงมันก็เกย์ชัด ๆ’
   ‘ไม่นะครับเฮีย!  ลูกหลานพี่แสงหรือเปล่า’

   บทสนทนาเหล่านั้นไม่ได้เข้าหัวแสงเลยสักนิด เพราะวิญญาณได้หลุดลอยออกไปในที่ไกลแสนไกล  หนุ่มใหญ่ยืนค้างอยู่อย่างนั้นเกือบนาทีก่อนจะดูดสมองกลับเข้าร่าง  เขาพึมพำ.... “คลิป...”
   “.......”
   “เอาคลิปมาให้ฉันดู”

   ภาพที่ปรากฏบนจอคือลานจอดรถอันมืดสลัว  ไฟนีออนเรืองวาบ  แสงคุ้ยเคยฉากหลังนี้เสียยิ่งกว่าอะไรก็เป็นร้านประจำของเขานี่นา  ตรงกลางจอมีผู้ชายสองกำลังเดินเบียดกันไปมาก่อนคนผิวแทนจะก้มลงมาไถหัวเข้ากับบ่าอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน และนั่นคือทั้งหมดที่มี...

   “เฮียโวยวาย....เพราะเรื่องแค่นี้เหรอครับ”
   น้ำเสียงเย็นเยียบทำเฮียใหญ่อึกอักเล็กน้อย “ก็เอ่อ...แกว่ามันไม่ประเจิดประเจ้อเหรอ”
   “ไม่ครับ!”

   เจอเสียงประสานสามคนเข้าไปชายแก่ก็หัวเราะแฮะ ๆ  พึมพำว่า ‘อ้าวเหรอ แย่จัง’ ไปมา

โธ่เว้ย!  แสงน่าจะฉุกคิดได้ว่าไอ้โตโยต้าวีออสสีดำที่สะกดรอยตามมาตั้งแต่ร้านอาหารมันก็แก๊งไอ้เดช  ใครจะไปคิดว่ามันถ่ายคลิปเปิดโปงว่าเขาเป็นเกย์ให้โดนกระทืบด้วย  ใจคอมึงจะยิงปืนนัดเดียวให้ได้นกกี่ตัววะ!
   ระหว่างคิดไม่ตกจนคิ้วพันกันมืออวบอูมก็ตบปุลงบนบ่า “ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าแกไม่ใช่เกย์น่ะสิแสง”

   คำถามนั้นคือวิธีแก้ปมเชือกอันซับซ้อน  จะมีอะไรสมบูรณ์แบบไปกว่าการถอดบ่วงเกย์น่ารังเกียจในสายตาเฮียใหญ่ออกจากคอพร้อมกับกลับไปทำงานอย่างปกติสุข  แสงวางมือทาบลงบนมืออีกฝ่ายคลี่รอยยิ้มสุภาพให้

   “ไม่ครับ”
   “.......”
   “ผมเป็นเกย์”

   ของแบบนั้นไม่เอาด้วยหรอก...

   เขาตอบด้วยเสียงอันหนักแน่นพร้อมกับปลดนิ้วอูมที่เต็มไปด้วยแหวนออกจากบ่า “เฮียเข้าใจถูกแล้วล่ะครับ”
   ความตกใจปรากฏขึ้นในดวงตาชายแก่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหายไป “ไม่เป็นไร  เป็นก็เป็น แต่แกก็กลับมาทำ---“
   “และผมจะลาออกจากจ๊อบของเฮียแล้วล่ะครับ”
   “พี่แสง!” มั่นกับหมายร้องลั่น
   “อันที่จริงก็คิดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว  ไม่ใช่เพราะโดนจับได้ว่าเป็นเกย์หรอกครับ” เขาก้มหัวให้อดีตเจ้านาย  แสดงความนอบน้อมจากใจจริง “ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทวงหนี้มันเสี่ยงโดนเพิกถอนใบอนุญาตด้วย  ครั้งนี้รอด แต่ครั้งหน้าไม่แน่  ผมไม่ขอเสี่ยงกับอาชีพตัวเองดีกว่า”
   “อย่างนั้นเหรอ” เหตุผลที่ยกมาไร้ข้อโต้แย้ง  อันที่จริงแค่แสงกล้าเสี่ยงลงมาในโลกมืดครึ่งตัวเช่นนี้ก็นับว่าใจกล้ามากแล้ว  น่าเสียดาย....คงยากที่จะหาใครฝีมือดีและมีความรู้ได้เท่าแสง แต่ในเมื่อเจ้าตัวตัดสินใจแล้ว  แถมเขายังเคยสั่งกระทืบมัน  คงยากที่จะกลับมาทำงานด้วยกันอีก “ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้แกโชคดีก็แล้วกัน”
   “ขอบคุณครับ” แสงยกมือไหว้ “ไหน ๆ ก็คงไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว  ผมเองก็มีเรื่องที่อยากจะบอกเฮียมาตลอดเหมือนกันครับ”
   “........”
   “ได้อ่านหนังสืออย่างอื่นนอกจากตรวจหวยหรือหุ้นไหมครับ” อดีตลูกน้องพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เฮียควรจะไปศึกษาเรื่องความหลากหลายทางเพศมาสักหน่อยนะครับ เพราะความเข้าใจของเฮียนั้นล้าหลังเต่าล้านปีมาก”

   ฉึก!

“ข้อแรกแค่ชอบผู้ชายด้วยกันไม่ได้เรียกว่าเป็นตุ๊ดแต๋วอย่างที่เฮียว่า  มันแยกย่อยได้มากกว่านั้น  แล้วคำว่าเกย์ก็ใช้ได้ทั้งชายชายกับหญิงหญิงด้วย”

   ฉึก!

“ข้อสอง  เพศไม่ได้บ่งบอกสันดานคน  คนที่หนีหนี้เฮียไปมีครบทุกเพศทำไมต้องจับผิดว่าเพศที่สามมันคบไม่ได้  ชอบโกงเงินชาวบ้าน  คนมันจะโกงต่อให้เป็นชายจริงหญิงแท้มันก็โกงอยู่ดี”

   ฉึก!


“และข้อสุดท้ายจะชอบเพศไหนมันก็แค่รสนิยมอย่างหนึ่ง เหมือนที่เฮียชอบดื่มกาแฟใส่นม แต่ซ้อชอบกาแฟดำ” แสงถอนหายใจ เพราะใช้พลังงานไปจนหมด “นั่นแหละครับ  คนอื่นไม่เท่าไหร่ แต่การที่พ่อแม่ไม่ยอมรับมันเจ็บปวดจนเฮียจินตนาการไม่ออกเลยล่ะ”
“.......”
“ที่อยากบอกก็มีเท่านี้  ผมลาล่ะครับ” จบประโยคด้วยการยกมือไหว้อีกครั้ง “อ้อ...แล้วก็อีกอย่าง”
“ยังมีอีกเหรอ!”
“เที่ยวอ่างมันไม่ดีนะครับ  ถ้าซ้อรู้เข้าคงเสียใจแย่”

   ไอ้เด็กเมื่อวานซืนเอ๊ย!  เจ้าพ่อเงินกู้แยกเขี้ยวขู่ไล่หลัง  ทำวางท่ายืนสั่งสอนฉอด ๆ ถอนหงอกไม่หยุด  วันนี้เห็นว่าทำประโยชน์ให้จะปล่อยไปก็แล้วกัน
   เขาหันกลับไปส่งสัญญาณให้ลูกน้องเอารถออก  ร่างอ้วนท้วมยัดตัวเข้าไปตรงเบาะด้านหลังอย่างเหนื่อยล้า  วันนี้มันนักหนาเกินว่าจะมีแรงพูดอะไรต่อแล้ว
   ถนนไหนผ่านตาไปเรื่อย ๆ แต่ไม่เข้าสู่สมองเลยสักนิด  ในหัวของเฮียมีแต่ภาพบางอย่างเล่นวนไปมาเหมือนแผ่นฟิล์มเก่า

   เจ็บปวดจนจินตนาการไม่ออก....งั้นเหรอ...

   เด็กหญิงตัวน้อยในอ้อมกอดค่อย ๆ เติบโตเป็นสาว  ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่อายที่จะหอมแก้มเขาก่อนไปทำงานทุกเช้าหรือช่วยจูงมือยามเดินข้ามถนน  ความทรงจำอันสวยงามถักทอเข้าหากันราวกับเกลียวเชือก...
   ก่อนมันจะถูกตัดฉับด้วยมือของเขาเอง....
   นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เห็นหน้า  เหมยของป๊าจะเป็นยังไงบ้าง  สบายดีหรือเปล่า  กินอาหารครบทุกมื้อไหม  ยังชอบกัดเล็บเหมือนเดิม หรือว่าจะแก้นิสัยได้แล้ว  เหมยนอนหลับที่ไหน  ทำงานอะไร.....

แล้ว...ยังทรมานอย่างที่แสงมันว่าหรือเปล่า

   กำแพงทิฐิถูกดึงอิฐออกทีละก้อน ๆ จนพังทลายลงมา  บางทีด้านในของกำแพงหนาอาจเป็นเพียงโพรงกลวงว่างเปล่า เพราะความอ่อนไหวทำให้เฮียใหญ่ลืมสิ้นทุกอย่าง  กลายเป็นคนไร้สติที่แตะมั่วซั่วบนจอมือถือไปมาหาชุดตัวเลขที่ถูกฝังลึกลงไปเมื่อหลายปีที่แล้ว…


   “ฮัลโหล....อาเหมยเหรอ...”


....................................................
.................................
............
.....



แสงกำลังจะเป็นบ้า  ถึงได้ทำอะไรโง่ ๆ อย่างการวิ่งขึ้นบันไดบุกบ้านคนอื่นในยามวิกาลเพื่อยืนฟังเสียงหมาเห่าอย่างเกรี้ยวกราด
กว่ายี่สิบนาทีที่ไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวในห้องเป็นหลักฐานอย่างดีว่านเรนทร์ไม่ได้กลับมาที่นี่  มือถือเจ้ากรรมก็ตายมาเป็นเวลานานแล้ว  เจ็บใจที่ตัวเองไม่ซื้อสายชาร์จแบตให้รู้แล้วรู้รอด  คิดอะไรตื้น ๆ ว่าเรนต้องอยู่ที่ห้องแน่นอน  เมื่อการเคาะประตูไม่มีประโยชน์เขาจึงเปลี่ยนมาทิ้งตัวนั่งตรงบันได
ขณะนี้เวลาห้าทุ่มสามสิบสามนาที ไฟจากห้องแถวข้าง ๆ ดับลงแทบทั้งหมด  มีเพียงแสงจันทร์ในคืนเดือนมืดส่องทางให้เท่านั้น  ตึกสีเขียวช่วยสะท้อนแสงให้อีกนิดหน่อย เพิ่งจะเห็นประโยชน์ของมันก็วันนี้แหละ
เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปาก  อาการเปรี้ยวปากอยากบุหรี่กลับมาอีกครั้ง  เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วแสงไปสอบถามแม่ค้าน้ำเต้าหู้ตรงปากซอย  หล่อนบอกว่าเห็นนเรนทร์เข้ามาเมื่อตอนหัวค่ำดูรีบร้อนชอบกล แต่ช่วงนั้นลูกค้าเยอะเลยไม่ได้ทักทายกัน

   คืนนี้คงไม่กลับมาแล้วล่ะ....

   แสงมองโลกจากความเป็นจริงเสมอ และนี่คือสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า  ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจดับความร้อนรุ่มในใจลงได้เลย  เขาทำพลาดไปแล้ว  เลวร้ายที่สุด
   ใบหน้าซีดเผือดของเรนยังติดตรึงแม้จะหลับตา  ตอนนั้นมันจะรู้สึกยังไงนะ....อุตส่าห์ตามมาช่วย  เสี่ยงอันตรายสารพัด แต่ดันถูกกล่าวหาอย่างนั้น...
   คงกลัวสินะ  ต้องกลัวมากแน่ ๆ ถึงจะตัวสูงไม่ได้บอบบาง แต่กลับสั่นขนาดนั้น  อุตส่าห์วิ่งตามมาช่วย  ทำเรื่องผิดกฎหมาย  ทำทุกอย่างเพื่อเขา...

   ไอ้โง่ที่ไม่ยอมฟังอะไรเลย...

   ทิฐิสูง  หัวแข็ง  เชื่อแต่ตัวเอง....  ตอนนั้นเอาแต่คิดว่าคงเชื่อใจเรนไม่ได้อีกแล้ว  ดูตอนนี้สิ....เขามาที่นี่เพื่อจะวิงวอนขอให้เด็กนั่นเชื่อใจตัวเองอีกสักครั้งหนึ่ง  ช่างน่าสมเพชสิ้นดี
   ถูกใส่ร้าย  ทำร้ายจิตใจถึงขนาดนั้นจะปวดร้าวแค่ไหนนะ  แค่คิดก็พลันเจ็บขึ้นมาตรงอกซ้าย  ก้อนเนื้อในนั้นบีบตัวแรงขึ้น  ทำอย่างไรดี....เขาปล่อยมือจากนเรนทร์ไม่ได้อีกแล้ว

   อยากเห็นหน้า  อยากขอโทษ  อยากดึงเข้ามาในอ้อมกอด...

   ราวกับความเจ็บปวดลอยตัวอยู่ในอากาศ  เพียงแค่สูดลมหายใจก็สัมผัสมันได้อย่างง่ายดาย  บาดแผลบนร่างกายกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยในทันที....
เจ็บที่ทำร้ายจิตใจมัน  เจ็บที่ไม่ยอมเชื่อใจ  เจ็บที่ดูถูกความหวังดีเหล่านั้น...



แสงซบหน้าลงกับฝ่ามืออย่างเหนื่อยล้า




และที่เจ็บที่สุด....









กูดูแก่จนเหมือนพ่อไอ้เรนแล้วเหรอ....




TBC


กว่าจะมาอัพตอนนี้ได้ต้องใช้ความกล้ามากค่ะ....
อ่านเม้นแต่ละคนแล้วปาดหงื่อเลย  ทุกคนคิดเยอะมาก  ไกลมาก  พล็อตซับซ้อนซ่อนเงื่อนแทบจะแตกเป็นอีกเรื่องได้
กลัวว่าเฉลยแล้วจะโดนรุมกระทืบเลยค่ะ  กรี๊ดดดดดดดด
ใจเย็น ๆ นะคะ  เมตตาเราด้วย จั่วแล้วว่าเป็นคอมเมดี้  ไม่หนักหน่วงอะไรปานนั้นค่ะ 5555
แน่นอนว่าจุดจบของพระเอกสายแบดคือการตามง้อนายเอกนะคะ  คาวีโมเดลเลยค่ะพี่แสง
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ

ป.ล.อีกสองตอนจบแล้วค่า  เย้ ๆ
ป.ล.ยังคงขายของ หลง(มา)รักใกล้ปิดจองสุด ๆ แล้วจย้าาาา  สนใจเชิญทางนี้ค่า
https://www.facebook.com/pg/IndigosFiction/photos/?tab=album&album_id=1596878287094544 (https://www.facebook.com/pg/IndigosFiction/photos/?tab=album&album_id=1596878287094544)
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: มาโซซายตี้ ที่ 24-07-2017 00:16:20
โถ่ลุงคะ ลุงไม่แก่คราวพ่อน้องเรนทร์หรอกค่ะ ลุงแค่แก่คราวลุงเท่านั้นเอ๊ง ไม่เยอะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 24-07-2017 00:16:52
น้องเรนหายไปไหน กลับมาให้เฮียแสงง้อก่อนนนนน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 24-07-2017 00:47:13
 o13


 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 24-07-2017 00:47:56
โหวยยยยยยยย คลีพลิกไปอีกกก เราคิดไกลไปเองสินะ 55555555  :sad4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-07-2017 01:09:02
เห็นใจคนแก่หน่อยเถอะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 24-07-2017 01:56:50
โธ่.. ลุงแสง... 55+
มาง้อเด็กชิมิ.. สู้นะคะ.. 555+
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 24-07-2017 03:28:53
พลิกอะไรขนาดนี้ 5555555555
คิดแล้ว ว่าต้องเข้าใจผิด แต่ก็ไม่คิดว่าจะผิดไปไกลขนาดนี้ โดนหลอกด้วยคำว่าคลิปพร้อมเฮีย  :hao7:

ให้เกียรติความเศร้าและน้ำตาเฮียด้วยค่ะ แก่ขนาดนี้ยังต้องทุกข์เพราะรักเด็ก
วัยแบบนี้ควรจะมีความสุขในบั่นปลายชีวิตได้แล้ว 55555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 24-07-2017 06:52:16
สรุปเฮียแกเสียใจสุดคือโดนว่าๆเป็นพ่อเรน เฮีย 5555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 24-07-2017 07:07:12
น้ำตาจะไหล แสงอปป้าพูดเท่มากเลยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 24-07-2017 08:15:10
เหอะ ๆ ลุงค่ะ ตามง้อด่วน ๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 24-07-2017 08:46:02
ตายๆๆๆ ไอ่เราก็ระแวงน้องเรนเหมือนเฮียแสง
คดีพลิก เป็นคลิปพ่อลูกอ้อนกันเฉ้ยยย  ฮ่าๆๆๆๆ
เฮียไปตามง้อน้องเรนมาให้ไว้เลยน๊ะ!!
น้องอย่าเพิ่งงอนเฮียน๊าาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 24-07-2017 09:16:18
เห็นไหม ๆ บอกแล้วว่าน้องเรนไม่รู้เรื่อง ซึึ้งหรือยังเฮียแสง สงสารน้องเรน  :monkeysad:
เฮียใหญ่ ก็ตลก คลิปถูไถหัวแค่เนี้ย คิดไปได้ถึงไหนต่อไหน เฮ้อ
แต่ก็ดี มีเรื่องคราวนี้จะได้ปลดพี่แสงจากการต้องปิดบัง หลบ ๆ ซ่อน ๆ เสียที
ได้เลิกทำงานใต้ดินเสี่ยง ๆ ด้วย ถึงเงินจะไม่เยอะเท่า แต่สบายใจดีกว่าเนอะ
ตอนนี้ ก็แค่รอง้อน้องเรนอ่ะเนอะ น้องเรนง้อไม่ยากหรอก รักเฮียขนาดนั้น
อีกสองตอนจะจบแล้ว ยังไม่อยากเลย ต้องคิดถึงน้องเรนแน่เลยอ่ะ ฮืออ
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณคนเขียนมากค่า  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 24-07-2017 09:34:47
น้องเรนกลังมาหาตาแก่โง่ๆคนนี้ก่อน  :sad4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 24-07-2017 13:53:56
อยากจะให้ซ้อลงทัณฑ์บัญชาเฮียใหญ่เหลือเกินนน เฆี่ยนให้หนัก !!! ..... เฮียใหญ่เล่นรัชดาลัยมาก เฮียเห็นแค่เขาหัวไถไหล่กันเนี่ยนะ!!!  ดูดิ เป็นเรื่องเป็นราวกันไปหมด  อุเหมมม่ ถ้าเห็นคลิปโรลเพลย์ของเด็กซ่งไป เฮียใหญ่จะรับได้ไหมถามใจเธอดูววววววว 555555

กลับมาสู่ธีมคอมมาดี้ หลังจากที่หลุดคอนเซปต์ไปเป็นแอคชั่นดราม่าซะหลายตอน ถถถถถถ อยากรู้จัง เฮียแสงคนคูลจะง้อน้องซ้ง.... (ดูตัวเล็กเนอะ) แบบไหนน้าาาาา กุหลาบสักช่อคุกเข่าขอโทษไหม? หรือดินเนอร์หรูใต้แสงเทียน? อ่าาาาาาา  นี่ฉันคิดอะไรออกไป.....
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 24-07-2017 14:12:24
.............................


เอ๋อเลยอ่ะ มันหักมุมดีนะคะ
กะอีแค่คลิปแค่นี้ สั่งรุมกระทืบ
ทำเกินไปจริงๆอ่ะ ไม่ถงไม่ถามอะไรสักคำด้วย
ดีใจที่เฮียแสงกลับมาสู่ด้านสว่างแล้ว
แต่สงสารชะตากรรมของเรน หลังจากไปหาเฮีย นางกลับยังไง
มีแต่ดงโจร คราวนี้อาจจะโดนกระทืบแทนเฮียไปแล้วก็ได้
เฮ้อออ เป็นแบบนี้ละโกรธเฮียแทนเลยอ่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: rockiidixon666 ที่ 24-07-2017 14:33:30
กำลังจะซึ้งเลย พอเจอประโยคนี้..กูดูแก่จนเหมือนพ่อไอ้เรนแล้วเหรอ. 55555555555 :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 24-07-2017 14:41:26
น้องเรนไปไหนน้า กลับมาให้พี่เขาง้อก่อนเน้อ แต่อย่าใจอ่อนง่ายๆนะ ผู้ชายปากแข็งต้องโดนซะบ้าง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 24-07-2017 17:48:28
เด็กซ่ง
ปรากฎตัวมาให้ลุงง้อเดี๋ยวนี้!
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 24-07-2017 19:04:58
อีลุงงง ทั้งอีลุงแสง ทั้งอีลุงเฮียใหญ่ มนุษย์ลุง  :hao7:
ตอนที่แล้วทำเราเขว คิดว่าเรนมันปล่อบคลิบไปแล้วด้วย
รับผิดชอบความรู้สึกนุ้งเรนด้วยเลย
เสียใจจนใครลากไปกกแทนแล้วมั่ง
ก็ดี อีลุงจะได้ทรมานใจเล่นๆอีกสักพัก
ก็นุ้งเรนท่าทางจะไม่ใช่พวกชอบเล่นตัวด้วยอะสิ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Monnee ที่ 24-07-2017 19:28:20
 :hao7 :hao7:: :hao7:
โอ๊ย.....คุณพ่อที่รักอย่าคิดมากนะคะเกิดผมล่วงหัวล้านไปเนี่ยอัพเลเวลเป็นคุณปู่เลยนะจ๊ะ=^^=คิคิ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 24-07-2017 23:28:18
จุก.........
จุกแทนเรน
และจุกคนแต่งอ่ะ ชอบหลอกให้หลงทาง แล้วยังขายตรงหลงมารัก สิ้นเดือนสั่งแน่นอนคร้าบบบบ 555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 24-07-2017 23:36:06
ย้อนอ่านตอนที่แล้ว ลุงบอกเด็ก...
'หวังว่าเราจะไม่ต้องเจอกันอีก'

เด็กหนีหายไปเลยย ไปทำใจอยู่ที่ไหน ให้เจอง่ายๆ นะเดี๋ยวคนแก่ใจจะขาดตายก่อนนะ 5555 คนเราต้องเรียนรู้ความเจ็บปวดนะลุง //เข้าเนื้อเลย

รอตอนหน้าาาาาาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 24-07-2017 23:45:07
โถ่เรน งอนลุงหนักๆเลยนะเรน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 25-07-2017 08:28:08
ขำตรงแฝดบอกว่าชอบมำแบบนี้กับพ่อเหมือนกัน
เฮียเอ้ยยยย จากเฮียเป็นป๋าไปละงานนี้
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 25-07-2017 10:04:10
กำลังสงสารเรนเลย อาแสงเข้าใจผิดชุดใหญ่


แต่พอมาประโยคสุดท้าย เรนก็เรนเถอะ


55555 อาแสงน่าสงสารกว่าเยอะ


หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: rainryna ที่ 26-07-2017 20:15:03
ดีใจที่กำลังจาเข้าใจกานสักที โหหหหห เฮีย!!
งานนี้ต้องง้อแรงๆเลยน้าาาาาาาาา 55555 :-[
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: wi_OoO_wi ที่ 28-07-2017 12:00:10
ลุงงงงงงงงงงง แสงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง  :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Littlesir ที่ 29-07-2017 22:14:32
เฮียคะ แก่ก็ต้องยอมรับว่าแก่ค่ะ ดึงดันไปเฮียก็สี่สิบอยู่ดีนั่นแหละ ไม่ต้องคิดมากก 55555555555555555
มาต่อเร็วๆนะ อยากรู้เฮียแกจะง้อลูกยังไง ฮี่ฮี่
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 30-07-2017 23:19:06
ทวงครั้งที่ 31

สองวันมันมากเกินไปหรือเปล่าสำหรับการหลบหน้า

ควันลอยเอื่อยในอากาศแล้วหายไปกับท้องฟ้าสีดำ  แสงคาบปลายบุหรี่ไฟฟ้าไว้ในปากขณะก้มมองนาฬิกาข้อมือ  โควตาถึงห้าทุ่มของวันนี้ได้หมดลงแล้ว  คิดได้ดังนั้นก็ยัดมันลงกระเป๋าไป
เขาดูเหมือนพวกนั่งรอทวงหนี้เข้าไปทุกที  เมื่อวานไม่เท่าไหร่  วันนี้เจ้าของหมาปากเปราะเริ่มมองด้วยสายตาแปลก ๆ แล้ว  พรุ่งนี้คงไม่แคล้วลือกันไปทั้งซอยเรื่องนเรนทร์โดนทวงหนี้โหด

   รีบ ๆ กลับมาสักทีสิ  คนอื่นจะเข้าใจฉันผิดหมดแล้วนะ

ตัดพ้อเสร็จก็ลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นที่กางเกง  วันนี้แสงเพิ่งไปให้ปากคำเพิ่มเติมมาจึงสวมชุดลำลองสบาย ๆ  ดูท่าคดีจะคืบหน้าไปเร็วกว่าที่คิด และเขาคงถูกดีดออกจากวงโคจรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  เดิมทีก็ไม่ใช่เป้าหมายหลักในการป้ายสีอยู่แล้วนี่  ปล่อยให้รุ่นใหญ่เขาชกกันเองเถอะ
เรื่องขโมยกล่องข้อมูลเห็นว่าเฮียใหญ่ไปเคลียร์กับเจ้าของบ้านให้แล้ว  พร้อมรางวัลอุดปากอย่างงาม  เรื่องทั้งหมดนี่ไอ้หมายเป็นคนโทรมาเล่าเมื่อตอนเย็น เพราะแสงไม่ได้ติดต่อกับเฮียใหญ่อีกแล้ว
แม้ตอนโทรไปขอบคุณซ้อจะโดนรั้งแทบเป็นแทบตาย แต่ชีวิตก็ต้องไปต่อ  แสงทำได้แค่แสดงน้ำใจว่าถ้าซ้อต้องการเรียกใช้ให้โทรหาได้ตลอด  คิดเสียว่าได้ลูกค้าชั้นดีอย่างพี่นกเพิ่มมาอีกคนก็แล้วกัน
   พื้นรองเท้ากระทบบันไดคอนกรีตเป็นจังหวะสม่ำเสมอกัน  หมาข้างบ้านเริ่มเห่าอย่างเกรี้ยวกราดอีกครั้งตอนที่แสงเดินผ่าน  เขาปรายตามองมันเล็กน้อยพลางสาวเท้าให้เร็วขึ้น

   วันนี้คงต้องยอมแพ้เท่านี้....


………………………………………….
…………………………..
……………
…….


   “แหม  ทำตัวซังกะตายไปได้นะยะ” แก๊ง! ก้นแก้วกระแทกลงบนผิวมันวาบของโต๊ะ “เอ้า! สักแก้วไหม”
   “บอกแล้วนะว่าถ้ามาจะไม่กินเหล้า”
   “อะ จ้า ๆ ฉันผิดเองแหละ” ซันไชน์ดึงแก้วเข้าหาตัว  ยกขึ้นจิบแทนเพื่อนรุ่นน้องที่นั่งทื่อเป็นหินในบาร์ “ทำตัวเป็นพระไปได้ แต่เอ๊ะ! พระก็กินเหล้ามั่วสีกานี่นา”
   “ไม่มีอารมณ์กิน”
   “โดนทิ้งนี่เนอะ” ไม่ทันจะโดนสายตาพิฆาตตัดหัวซันก็ชิ่งพูดก่อน “ล้อเล่นน่า”
   “เจ๊เรียกมามีเรื่องจะคุยแค่นี้ใช่ไหม”
   “ฉันเป็นห่วงแกนะแสง  ป้าที่ร้านน้ำเต้าหู้บอกว่าแกนั่งให้อาหารยุงมาสามวันแล้ว  วันนี้ขืนไม่ตามมานี่ก็ไปอีก” เจ้าของร้านถอนหายใจ “น้องเรนไม่หายไปไหนหรอก  ไม่สิ! เงินก็ไม่มี จะหายไปไหนได้ไงเล่า”
   “เรื่องนั้นผมรู้” คนตอบเสยผมที่ปรกใบหน้าขึ้นไป “แต่ก็อยากรีบคุยให้มันจบ ๆ นี่นา  โทรไปก็ปิดเครื่องแบบนี้มันตั้งใจหลบหน้ากันชัด ๆ”
   “น้องมันอาจจะไม่ได้จ่ายค่าโทรศัพท์ก็ได้นะแก”
   “........” ฟังดูเป็นเหตุผลที่เข้าเค้าจนแสงเถียงไม่ออก แต่ก็ไม่คลายกังวลอยู่ดี “มันยังไม่กลับบ้าน”
   “งั้นก็นอนบ้านเพื่อน!”
   “ถ้ามีเพื่อนที่ไหนสนิทขนาดนั้นตอนหนีหนี้เฮียอู๋ก็คงไม่ต้องขอไปหลบกับผมหรอก” ยิ่งพูดยิ่งเครียดจนอยากจะกลับคำขอเหล้าสักแก้ว “เจ๊รู้ไหม  เห็นแบบนั้น แต่เรนมันไม่รักตัวเองเลยนะ”
   “หา!?”
   “ถ้าไม่ไปทำอะไรแปลก ๆ เข้าก็ดีสิ”

   นั่นเป็นความกลัวเหนือกว่าการถูกนเรนทร์เกลียดเสียอีก...
   ตอนที่ถูกผลักลงมาจากเหวสูงจะเจ็บขนาดไหนนะ  แสงรู้ซึ้งถึงความขมขื่นจากการโดนคนที่รักเกลียดชังดียิ่งกว่าใคร  น้อยเนื้อต่ำใจ  ประชดประชัน  เรียกร้องความสนใจ....เขาผ่านมาแล้วทุกสิ่ง และหวาดกลัวเหลือเกินว่ามันจะเกิดกับนเรนทร์ด้วย
   คนเรายังไงก็ต้องรักตัวเองงั้นเหรอ  ถ้าเรนเป็นอย่างนั้นได้สักครึ่งก็คงดี  จะได้ไม่ทำเรื่องบ้า ๆ ไม่สนความปลอดภัยตัวเอง  จริงอยู่ว่าพวกเขาเริ่มต้นจากความเห็นแก่ตัว แต่เมื่อถลำลึกลงไปแล้วกลับโอนอ่อนให้กันและกันอย่างขาดสติ
   อา...ทำยังไงดี  เป็นห่วงจนจะบ้าตายแล้ว...

   “อย่าทำหน้าแบบโลกถล่มใส่หัวแบบนั้นสิยะ” เสียงแหลม ๆ เรียกให้แสงหลุดออกจาภวังค์  ซันที่นั่งเท้าคางอยู่ด้านข้างถึงกับส่ายหัวเอือมระอา “มาฟังเพลงคลายเครียดดีกว่า  ฉันจ้างมาแพงนะ ถ้าแกไม่ฟังเสียใจแย่”
   “อืม”

   เจ๊ซันคงจะเสียใจน่าดูถ้ารู้ว่าแสงไม่ได้ฟังบทเพลงพวกนั้นเลย  เขาปล่อยให้มันผ่านหัวสมองอันว่างเปล่าไปอย่างช้า ๆ  มองแสงไฟสีมาเจนต้าที่สะท้อนลงบนผิวมันวาวของโต๊ะ  ทำตัวหมดอาลัยตายอยากอย่างที่เจ๊มันว่าจริง ๆ นั่นแหละ
   เขานั่งอยู่ที่บาร์ประมาณชั่วโมงกว่าเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ  แสงซาบซึ้งที่ซันหวังดี แต่ตัวเขาเองไม่มีอารมณ์สุนทรีย์ใด ๆ ทั้งนั้น  รอจนมีคนเข้ามาทักเจ้าของร้านถึงสบจังหวะขอตัวออกมาก่อนโดยอ้างว่าพรุ่งนี้มีนัดลูกค้า

   สถานที่ที่เคยสนุกสนานถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง  ดูท่าเขาจะเป็นคนแก่เต็มตัวเสียแล้วมั้งถึงได้โหยหาอะไรเรียบง่ายอย่างฟูกเก่า ๆ สักตัวกับหมอนข้างที่หายใจได้  แสงยัดตัวเองเข้ารถอย่างอ่อนแรงทว่าทันทีที่เครื่องยนต์เริ่มทำงานมันกลับทะยานไปยังทิศทางตรงข้ามกับคอนโด
   นาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มพอดิบพอดี  วันนี้ขอแค่แวะผ่านหน้าบ้านให้หายคาใจหน่อยก็แล้วกัน  หลอกตัวเองเสร็จสรรพก็หักพวงมาลัยเข้าไปในซอยแคบ ๆ  ทาวน์เฮ้าส์สีเขียวอยู่ไม่ไกลจากบาร์ซันไชน์มากนัก  ขับรถไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว  ตรงเข้าไปตรงนั้นจากนั้นก็เลี้ยวขวา  ผ่านห้องแถวเก่า ๆ แล้วก็มองหน้าต่างที่มืด-----

   เอี๊ยดดดดดด!

   ล้อ Citroen C5 บดถนนกะทันหันจนควันแทบขึ้น  โชคดีที่ไม่มีรถตามหลังมา  แสงเบิกตาโพลงราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง  หน้าต่างชั้นบนสุดมีแสงไฟลอดออกมา....
   กลับมาแล้วจริง ๆ เหรอ  กลับมาแล้วใช่ไหม....
   ราวกับมีคนมารัวกลองในอกซ้าย  หัวใจเต้นแรงขึ้นจนหนวกหู  แสงทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ  เขาตบเข้าที่ขาตัวเองเพื่อเรียกสติ  ค่อย ๆ ลำดับความคิดก่อนจะทำให้โอกาสพังทลาย
   ล้อออกหมุนอีกครั้ง  เพียงแค่เฉียดเข้าไปใกล้รั้วสุนัขบางแก้วก็พุ่งเข้ามาเห่าอย่างบ้าคลั่ง  แสงสบถว่า ‘หมานรก’ พลางชะเง้อคอมองบานหน้าต่างไม่วางตา  ไม่ได้การแล้ว! ขืนเสียงดังแบบนี้เจ้าของห้องอาจจะรู้ตัวมาชะโงกดูก็ได้ แล้วถ้ามันเห็นรถเขาแล้วหนีไปอีกล่ะ
   คิดได้ดังนั้นจึงปล่อยให้ล้อหมุนเลยบ้านไปจนสุดตึกแถว  เขาหักพวงมาลัยแล่นเข้าไปบนถนนเส้นหลังบ้านขณะที่สมองยังทำงานไม่หยุด  ต้องรอบคอบที่สุด เพราะโอกาสแบบนี้ไม่ได้มีมาบ่อย ๆ เกิดนเรนทร์รู้ตัวหนีไปอีกเขาคงโกรธตัวเองเป็นพันเท่า  ถ้าเข้าไปทางปกติมีทั้งหมาเห่าเตือนแถมเจ้าตัวอาจจะหนีออกไปอีกทาง  รู้สึกมันจะเคยบอกว่ามีบันไดลิงอยู่หลังบ้านน่าจะแอบออกไปทางนั้นได้….

   เดี๋ยวก่อน! ถ้าอย่างนั้นทำไมเขาไปย้อนเข้าไปตรงทางหนีแทนเสียเลยล่ะ!
   แสงตบไฟเลี้ยวจอดรถไว้หน้าบ้านร้างหลังหนึ่ง  หนุ่มใหญ่มองตรงไปยังด้านหลังของอาคาร  เพราะเป็นตึกแถวเก่าแก่จึงไม่มีการก่อรั้ว  มีเพียงกำแพงจากต้นชาฮกเกี้ยนเท่านั้น  สภาพคล้ายฝักข้าวโพดแอดอัดง่ายต่อการลักขโมยเหลือเกิน  นี่คงเป็นข้อดีที่เลี้ยงหมาปากเปราะและมีเพื่อนบ้านจอมจุ้นจ้านสินะ
   หนุ่มใหญ่สาวเท้าเข้าไปใกล้ตัวตึกหลังกลาง  ตรงนั้นเองที่รั้วต้นไม้มีรอยแหวกขนาดพอให้คนมุดเข้าได้  แสงตะแคงข้างลอดเข้าไปในช่องว่างนั้น  ถูกกิ่งไม้เกี่ยวผิวเล็กน้อยแต่ไม่ได้ทิ้งบาดแผลไว้
   บันไดลิงเด่นชัดอยู่ตรงหน้า แต่พูดให้ถูกมันคือเส้นเหล็กที่เสียบเป็นช่อง ๆ ให้ปีนมากกว่า  เจ้าของตึกน่าจะจำใจทำเพื่อให้ถูกตามกฎหมายก่อสร้างอาคาร  แม้สนิมจะเขรอะไปบ้างแต่น่าจะแข็งแรงดีอยู่
   แสงไม่รอช้าที่จะเหยียบแล้วไต่ขึ้นไป  เป้าหมายคือหน้าต่างสว่างจ้าตรงชั้นบนสุด  หัวใจเต้นระรัวขึ้นทุกย่างก้าว  น่ากลัวว่าพอเห็นหน้าฝ่ายนั้นแล้วเขาจะลืมทุกอย่างที่เตรียมมาพูด  ปลายนิ้วแตะลงบนขอบหน้าต่าง  แสงขยับเลื่อนมันพร้อมกับคำถามที่ค้างคาใจ...




   กึก...

   ว่ามึงล็อกหน้าต่างทำไม....

   กึก! กึก! กึก!


   “แม่งเอ๊ย!” เขาสบถลั่น  บ้านก็เก่าปานนี้ตัวล็อกเสือกดีเสียอย่างนั้น  เขย่ายังไงก็ไม่ขยับ  ทางเดียวที่จะเปิดได้คือเอาหินมาทุบกระจกเสียแล้วมั้ง แต่แบบนั้นก็เท่ากับทำลายข้าวของ  เจ้าของบ้านอาจจะไม่พอใจและนำไปสู่การฟ้องอาญาได้  ถ้าเป็นแบบนั้นก็---


   “แว้ก!!”
   เสียงร้องเล่นเอาแสงสะดุ้งเกือบจะเผลอปล่อยมือไปแล้ว  จะใครเสียอีกถ้าไม่ใช่ไอ้ตัวต้นเรื่อง  นเรนทร์โผล่มาตรงหน้าต่างด้วยสีหน้าเหมือนเห็นผี
   “เฮีย!” ดูจากรูปปากอาจจะเป็นคำอื่น “มาทำอะไรตรงนี้!”
   
   กึก! กึก! กึก!
   คนด้านนอกตอบด้วยการเขย่าบานหน้าต่าง  ตบสมองเด็กให้เข้าที่เข้าทาง  ก่อนจะถามอะไรควรเอาตัวแสงออกมาจากสถานที่เสี่ยงตายเสียก่อน  มือกดลงปลดล็อกพร้อมขยับบานเลื่อนออก และทันทีที่มันถูกเปิดออกร่างสูงใหญ่ด้านนอกก็กระโจนเข้ามาเหยียบย่ำลงบนฟูกนอนทั้งที่สวมรองเท้า

   “หยุดนะ!  แกห้ามวิ่ง” หนุ่มใหญ่ชี้นิ้วสั่ง
   “แล้วทำไมผมต้องวิ่งด้วยเล่า” เรนมองเลิ่กลั่กไปมา  เขาอยู่ในชุดนอนเปื่อย ๆ แถมผมยังเปียกโชก  เรียกได้ว่าเพิ่งออกจากห้องน้ำมาหมาด ๆ “จะให้ไป----“
   “อย่าถอยหลังสิวะ!” แสงชี้นิ้วสั่ง “นั่งลง  นั่งลงตรงนั้น”
   “หะ...หา!?” แม้เครื่องหมายคำถามจะเต็มหน้าแต่นเรนทร์ก็ค่อย ๆ คุกเข่าตามคำสั่ง  ระหว่างที่ลังเลว่าจะยกมือขึ้นแตะท้ายทอยเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจว่าไม่มีอาวุธดีไหมผู้บุกรุกก็นั่งลงบนฟูกที่นอนดังตุบ  ถอดรองเท้าโยนลงไปด้านล่าง
   “แกหายไปไหนมา” แสงกอดอกถามเสียงเข้มราวกับสอบสวนนักโทษ “ทำไมต้องหลบหน้ากันด้วย”
   “ผม...” เรนชี้ตัวเอง “หลบหน้า?”
   “หายไปสี่วันไม่ยอมกลับบ้าน ถ้าไม่เรียกว่าหลบหน้าแล้วจะเรียกว่าอะไร”
   “เรียกว่าไปทำงานครับ”
   “อะไรนะ!?”
   เด็กที่นั่งคุกเข่าบนพื้นยกนิ้วขึ้นนับ “อ๊ะ! สี่วันจริง ๆ ด้วย  เวลาผ่านไปเร็วชะมัด”
   “........”
   “ต้องเล่าแต่แรกใช่ไหมครับ....” แววตาดุจเหยี่ยวทำเอาเรนชะงักไปเล็กน้อย “วันที่ผมเจอเฮียครั้งสุดท้ายพอกลับบ้านมาก็โดนลุงบุญโทรตาม  ลูกค้าที่เขาใหญ่โดนพายุเข้าร้านเลยต้องไปซ่อมโดยด่วน  หูย! ไปถึงนี่อย่างเละอะเฮีย  โต๊ะงี้คว่ำหมด  ทิชชงทิชชูกระจุยเต็มพื้น  แล้วไม่ยอมทำความสะอาดด้วยนะ  ให้ช่างมาไล่เก็บเอง  แถมยัง---“
   “รายละเอียดเยอะไปแล้ว  ลดทอนลงบ้าง”
   “อ้าวเหรอ” คนเล่าเกาหัว  ทำอะไรก็ไม่ถูกใจเฮีย “งั้นข้ามเลยนะ  ผมเลยต้องอยู่ซ่อมให้เสร็จเลยกินเวลาไปหลายวัน แต่ก็คุ้มค่าแรงอยู่  วันนี้เรียบร้อยลุงก็พากลับบ้าน”
   “แล้วทำไมปิดมือถือ” แสงยิงต่อเนื่องแบบไม่ให้เด็กได้หายใจ
   “เรื่องนั้น....” มาถึงตรงนี้นเรนทร์ก็หลบตาวูบ “วันนั้นรีบไปหน่อยเลยลืมเอาไปด้วย  แฮะ ๆ”

   แสงนั่งนิ่งราวกับศีรษะถูกฟาดด้วยของแข็ง ระหว่างจับต้นชนปลายความจริงความฝันอยู่นั้นเจ้าขี้ข้าบนพื้นก็ขยับเข้ามาใกล้ปลายเท้า  ก้มหน้าเอานิ้วเขี่ยสายรองเท้าแตะของแสงไปมา

   “แล้วก็....เรื่องคลิปน่ะ....” เรนงึมงำ “มันอาจจะหลุดมาจากผมจริง ๆ ก็ได้  เย็นวันนั้นหลานลุงบุญเอามือถือผมไปเล่นเกมอะ”
   “แกให้เด็กเล่นมือถือที่มีคลิปโป๊เนี่ยนะ?”
   “ร้องไห้งอแงขนาดนั้นอะไรอุดปากได้ผมทำหมดแหละ” เรนถอนหายใจ “พอไปเค้นถามว่าแอบกดส่งอะไรหรือเปล่าน้องเขาก็ปฏิเสธท่าเดียว  แถมแขวะซ้ำด้วยว่าเน็ตมือถือพี่เรนกากขนาดนี้ส่งอะไรก็ไม่ไปหรอก  เค้นมาก ๆ ก็ร้องไห้วิ่งไปฟ้องลุงอีก....”
   “........”
   “เพราะงั้น....ขอโทษเฮียด้วยนะ”
   

   อา...อยากจะบ้าตาย


   สมองแทบจะระเหิดออกจากร่าง  นี่เขาทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย  ใช้สมองกับนเรนทร์งั้นเหรอ?  คิดแผนให้เสร็จสรรพพร้อมเชื่อมโยงกันทุกจุด  ลืมไปแล้วเหรอว่านี่คือไอ้เด็กซ่ง  รอยหยักในสมองจะมีสักเท่าไหร่เชียว  คนอย่างมันน่ะนะ....

   “เฮียเป็นไรอะ”

   หมับ!

   “แว้ก!!”

   ใช้สัญชาตญาณก็พอแล้ว....

   หนุ่มใหญ่ทิ้งตัวลงบนพื้นสวมกอดคนเด็กกว่าเข้าไปเต็มอ้อมแขน  นเรนทร์เกร็งตัวเงอะงะไม่รู้จะเอามือไปวางตรงไหนช่างน่าขันเป็นที่สุด  กระนั้นแสงก็ยังขยับเข้าไปใกล้ใบหูที่ถูกเจาะจนเลอะเทอะ  เอ่ยถ้อยคำที่เขาควรพูดมากที่สุด...

   “ขอโทษ”
   “เฮียโดนกระทืบจนเพี้ยนไปแล้วหรือไง” ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่งจะต้องถูกย้อนประโยคนี้ใส่ แสงเชื่อแล้วว่าสมัยนี้กรรมมันติดจรวดจริง ๆ
   “คลิปที่เฮียใหญ่พูดถึงน่ะ  ไม่ใช่ตัวที่อยู่ในมือถือแกหรอก”
   “หรือจะเป็นคลิปเฮียกับแฟนเก่า  เฮียเนี่ยน้า~  จริง ๆ ก็ชอบถ่ายคลิปเก็บใช่ไหมล่า~”
   “แกจะให้ฉันเป็นดารา GV ให้ได้ใช่ไหม” ถ้าไม่ติดว่ามีความผิดอยู่แสงก็อยากจะโบกหัวมันสักทีเหมือนกัน “ไม่ใช่คลิปโป๊อะไรทั้งนั้นโว้ย  มีคนแอบถ่ายฉันกับแกที่ลานจอดรถร้านอาหาร  แล้วก็นั่นแหละ....ฉันเข้าใจผิดเอง”
   “.........”
   “ขอโทษนะ” แสงย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ฉันดูถูกความหวังดีของแก”
   “ช่างมันเถอะเฮีย  ก็แค่เรื่องเข้าใจผิดนี่นา” เรนตบปุ ๆ บนหลังคนแก่กว่า “เรื่องเล็กน้อยจะตายถ้าเทียบกับสารพัดคดีที่เฮียไปพัวพัน  มานั่งตรงนี้ได้ก็แสดงว่าเคลียร์เรียบร้อยแล้วใช่ปะ”
   “มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ” คนมีหลักการแย้ง “ฉันใส่ร้าย  ไม่รอฟังเหตุผล  แถมยังคิดเรื่องแย่ ๆ กับแกสารพัด  ถ้าแกจะโกรธจะเกลียดฉันก็ไม่แปลกหรอก”
   “เฮียโทษตัวเองมาก ๆ ผมขนลุกนะ”
   “เด็กเวรเอ๊ย!”
   “ฮะ ๆ ๆ” นเรนทร์โยกตัวไปมา ทำตัวเหมือนเป็นฝ่ายโอ๋ไม่มีผิด “จะเกลียดเฮียได้ยังไงล่ะ  ผมยังไม่ลืมสักหน่อยว่าตัวเองเป็นฝ่ายทำผิดก่อนน่ะ”
   “........”
   “เฮียน่ะชอบว่าผมบ้า แต่จริง ๆ ตัวเองก็ไม่ต่างกันหรอก” ประโยคนั้นเจ็บเป็นสามเท่าเมื่อออกจากปากคนอย่างนเรนทร์ “มีอย่างที่ไหนมาช่วยผมทวงหนี้ทั้งที่มีคลิปโป๊ตัวเองเป็นตัวประกัน  จะทำเพราะผลประโยชน์หรือหน้ามืดก็ช่าง แต่เฮียก็ช่วยผมมาตลอด”
   “ทั้งให้ที่อยู่  คำแนะนำ  เจ้ากี้เจ้าการขับรถไปส่งทวงหนี้  คนปกติเขาไม่ทำกันนะครับ” เรนเกยคางลงบนไหล่กว้าง  กดลงเบา ๆ ราวกับออดอ้อน  ชายหนุ่มกระซิบเสียงค่อยลง “แล้วใครจะห้ามใจได้ล่ะ....”
   “........”





   “ผม....รักเฮียนะ...”


   สิ้นประโยคไอ้เด็กซ่งก็ซุกหน้าแรงขึ้น “ไม่ใช่แบบพ่อด้วย”
   “มันก็ไม่ควรใช่อยู่แล้วโว้ย”
   “ฮ่า ๆ ๆ” ทำคนแก่เครียดยังจะมาหัวเราะร่าอีก  หน้าด้านไม่มีใครเกิน “พยายามตัดใจหลายครั้งแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้สักที....”

“เพราะงั้นเฮียก็ยอมให้ผมชอบต่อไปนะ”

   คำขอยิ่งกว่าเจียมเนื้อเจียมตัวเจียมกะลาหัวจนแสงได้แต่ปวดหน่วงในอก  ไออุ่นจากร่างชายหนุ่มแผ่ซ่านซึมเข้าสู่หัวใจได้อย่างง่ายดาย
   เดี๋ยวก็ใสซื่อ  เดี๋ยวก็เจ้าเล่ห์  ไอ้จิ้งจอกปลิ้นปล้อนเอ๊ย!  แล้วแบบนี้จะทนใจร้ายกับมันได้  ยิ่งมาออเซาะเกาะแข้งเกาะขาขอความรักแบบนี้


   จะโยนเศษกระดูกให้ก็แล้วกัน....

   แสงดันตัวนเรนทร์ออก  ทางนั้นทำหน้าเหลอหลา เพราะคิดว่าถูกปฏิเสธ  สารร่างทุเรศจนแทบหลุดขำออกมา แต่กระนั้นแสงก็อดทนไว้  ยกมือขึ้นสอดเข้าที่หลังคอ  ทำไมเพิ่งมาสังเกตกันนะว่าเรนตัดผม เพราะอย่างนั้นปลายนิ้วจึงสัมผัสกับท้ายทอยเปียกชื้นได้ทุกตารางนิ้ว
   คนเจ้ายศเจ้าอย่างสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด  กลายเป็นเขาเสียเองที่ทำตัวไม่ถูก  ไม่คิดเลยว่าการลดตัวจะเป็นเรื่องยากขนาดนี้  แถมพอชักช้าไอ้เด็กซ่งก็หน้าถอดสีเข้าไปทุกที

   “เฮียมี----”
   “อย่าเพิ่งพูดแทรก” เขาเผลอบีบท้ายทอยมันแรงขึ้น “ขอฉัน....ตั้งสมาธิก่อน”
   “ครับ....”
   “ก่อนอื่น...เรื่องที่ขอมาฉันอนุญาต” หน้าที่กำลังซีดฉายแสงดีใจขึ้นมาแว้บหนึ่ง “แล้วก็....อ่า....ยุ่งยากชะมัด”
   “......”
   แสงเสยเส้นผมที่ปรกใบหน้าขึ้น  สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเลื่อนสายตากลับไปยังใบหน้าของอีกฝ่าย “เรื่องที่แกบอกฉันเมื่อตอนวันเกิดพอใจน่ะ....”
   “ครับ?”
   “ให้หาแฟนเด็กกว่าเยอะ ๆ” แสงยกมืออีกข้างขึ้นนับ “ทำอาหาร  รีดผ้า  จัดของ  เปลี่ยนหลอดไฟได้  ซ่อมท่อประปาเป็น  พูดเก่ง  ร่างเริง  เรื่องเซ็กซ์กลาง ๆ  แล้วก็น่ารักสักหน่อย...”

   ดวงตาดุจเหยี่ยวสะท้อนภาพชายหนุ่มตรงหน้า  ผิวแทน  ผมสีทอง  ดวงตาเหมือนหมาจิ้งจอก  ไหนจะหูที่เหวอะหวะด้วยหมุนสีเงินอีก  มองอย่างไรก็ไม่ใช่คนในอุดมคติสักนิด  กระนั้นแสงก็ยังคลี่ยิ้มออกมา



   “คิดว่าเจอแล้วล่ะ....”

   ปลายนิ้วไล้ลงบนต้นคออย่างแผ่วเบา



“แต่ขาดคุณสมบัติไปข้อเดียว....”


แสงโน้มตัวเข้ามา


“หน้าตาไม่น่ารักเอาซะเลย”


ตุบ…  หน้าผากสัมผัสกัน  ดวงตาสบประสานในระยะอันตราย  ปล่อยให้หน้าต่างของหัวใจทำงานแทนทุกสิ่ง  นเรนทร์ยังคงเบิกตาโพลงไม่ได้สติ  มือไม้ที่ตกอยู่ข้างตัวแทบไม่มีเลือดไปหล่อเลี้ยงแล้ว  เล่นสูบขึ้นไปที่หน้าอย่างเดียวแบบนี้อายุคงไม่ยืนเท่าเฮียแสงแล้วล่ะ
หัวใจเต้นโครมครามแทบหลุดออกมา  ชายหนุ่มกำมือตัวเองจนเล็บเข้าผิวแล้วคลายออก  ทำอย่างนั้นซ้ำไปมาก่อนจะเริ่มเปล่งเสียง

“เดี๋ยวนะ” เรนขมวดคิ้ว “เฮีย....หมายถึงผมปะ?”
“แกโง่ระดับไหนกัน” ฝ่ายนั้นขมวดคิ้วจนนเรนทร์สัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อบนใบหน้าที่ตึงเครียด “ต้องให้พูดขนาดไหนเชียว”
“ก็เอ่อ....” ชายหนุ่มงึมงำ “ผมก็ว่าตัวเองน่ารักประมาณหนึ่งนะ”
“ห้องไม่มีกระจกหรือไง” ปากพูดแบบนั้นแต่ก็อดกลั้นหัวเราะไม่ได้  แสงโขกศีรษะใส่มันเบา ๆ เป็นการลงโทษ “ถ้าไม่ได้หมายถึงแกจะหมายถึงใครล่ะ”
“ก็ผม.....”
“อะไรเล่า”
“ผม....”
“พูดมาสิ”
“ขอบคุณครับ”
   “หึ หึ” หลุดขำออกมาจนได้  ดูเหมือนเวลาอยู่กับนเรนทร์เขาจะสูญเสียการควบคุมกล้ามเนื้อบนใบหน้าไปโดยสิ้นเชิง “มันใช่คำที่ต้องพูดตอนนี้เรอะ”
   “ก็ผมจะตายแล้วอะเฮีย!” ไอ้เด็กซ่งโวยวายอย่างเสียสติ  ใครใช้ให้คนยโสโอหังอย่างเฮียแสงลดตัวลงมาขนาดนี้เล่า  เขาจะตายแล้ว....ไม่สินี่อาจจะเป็นชีวิตหลังความตายก็ได้

คนอย่างเฮียแสงน่ะเหรอบอกว่าอยากคบกับเขา....เฮียแสงคนนั้นอะนะ  คนที่หน้าหงิก ๆ  ทำตัวเหมือนชนชั้นสูง  เจ้ากี้เจ้าการ  แถมยังรังเกียจกลิ่นเหงื่อ  เรื่องแบบนั้นมัน....
นเรนทร์เหลือบตามองใบหน้าของคนแก่กว่าให้เต็มตา และเขาพบว่าตัวเองได้เห็นสิ่งที่ดีที่สุดในโลกแล้ว  สีหน้าดูไม่จืดของเฮียแสงยอดเยี่ยมมาก  ยิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นสาเหตุของอาการเหล่านั้นยิ่งพานให้ความสุขล้นทะลักในอก  ไม่รู้ว่าเคยมีคนเสียชีวิตจากการมีความสุขไหม  บางทีเขาอาจจะได้เป็นคนแรกของโลก
ใบหน้าเคลื่อนเข้าหาอย่างอ้อยอิ่ง  เผลอไผลใจกล้าขนาดที่ตัวเองยังตกใจ  อาจเพราะความต้องการในส่วนลึกที่ถูกกักเก็บมานานประทุออกมาจนล้นอก.....

ถึงได้จูบเฮียแสงไปอย่างนั้น....

ริมฝีปากแห้งผากไม่นุ่มเหมือนของผู้หญิง แต่กลับรู้สึกดีสุด ๆ  นเรนทร์แตะมันเหมือนเด็กน้อยจูบพ่อหรือญาติผู้ใหญ่  ไม่ได้ใสซื่อ แต่เพราะเขาจูบอย่างบริสุทธิ์ใจปราศจากความใคร่เหมือนคืนนั้น

จูบแค่เพื่อจะบอกว่า ‘รัก’

   “แฮะ ๆ ๆ” ชายหนุ่มหัวเราะตอนที่ผละออกมา “นาน ๆ ทีได้รุกเฮียบ้างก็ดี----“


   ประโยคหลังถูกกลืนหายไปด้วยรสจูบของแสงบ้าง  สัมผัสเบาหวิวไร้การจาบจ้วง  ทว่าหนักแน่นในความรู้สึก


   มันแปลว่า ‘รักเหมือนกัน’

   พวกเขาเหมือนเด็กวัยรุ่นที่ยังมัวเมากับจูบแรกทั้งที่ในความเป็นจริงแม้แต่เซ็กซ์แบบประหลาดก็ผ่านมาแล้ว  คงไม่มีใครทำให้จิตใจสับสนและสงบได้สุดโต่งเท่าคนตรงหน้าอีกแล้ว
   แสงผละใบหน้าออกมา  จ้องมองผิวสีเข้มที่เข้มขึ้นไปอีก  เขาไม่มีหน้าไปแซวอะไรมันอีกแล้ว ในเมื่อตัวเองก็ร้อนวูบวาบไม่ต่างกัน  เผลอคิดขึ้นมาว่าดีแล้วล่ะที่บ้านมันไม่มีกระจก  อย่างน้อยก็ในห้องนี้....

   “แกกลับมาอยู่ห้องฉันก็ได้นะ” เขาอ้อมแอ้มบอก “ช่วงนี้เบื่ออาหารแช่แข็งพอดี”
   ช่างเป็นคำเชื้อชวนขี้ข้าที่เย่อหยิ่งจองหองสิ้นดี  กระนั้นไอ้เด็กซ่งก็ฉีกยิ้มกว้าง “หูย~  อยากจะรับใช้เฮียใจจะขาดแล้วครับ แต่ว่า....”
   “แต่อะไร”
   “ผมจะไม่โดนตำรวจซิวไปก่อนใช่ไหมเรื่องขโมยกล่องข้อมูลน่ะ”
   “แกคิดว่าระดับเฮียใหญ่จัดการเรื่องแค่นี้ไม่ได้เหรอ”
   “เฮียใหญ่จะช่วยลูกหนี้ที่เป็นคู่ขาลูกน้องตัวเองเนี่ยนะ” แค่คิดถึงใบหน้าเหี้ยมเกรียมนั่นนเรนทร์ก็ขนลุกซู่แล้ว
   “ต่อให้เฮียไม่ช่วยซ้อก็ช่วยอยู่ดี” แสงเป็นลูกรักซ้อนี่นา เพราะพูดจาน่าเชื่อถือแถมยังรูปหล่อ  เวลาไปเที่ยวต่างประเทศก็ซื้อของฝากมาให้ตลอด “ตอนนี้เอาเงินอุดปากเจ้าของบ้านไปแล้ว”
   “นี่มันเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี่ย”
หนุ่มใหญ่เสยผมขึ้นอีกครั้งเมื่อเจอกับความยุ่งยาก “เรื่องมันยาวน่ะ”
ตอนนั้นเองที่เรนขยับเข้ามา  ยกมือข้างหนึ่งวางทาบบนหน้าตัก “เล่าให้ผมฟังหน่อยสิ”

   ‘เสือก’ นั่นเป็นคำแรกที่ผุดขึ้นในหัว  ทว่าแสงชะงักปากได้ทันเมื่อเจอแววตาเป็นห่วงเป็นใย  ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงโบกมือไล่ตัดรำคาญ แต่ในยามนี้ที่เขาตัดสินใจว่าจะมีนเรนทร์เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต  กำแพงสูงลิบก็ลดระดับลงมาแทบเท้า
   ต่อให้รู้ไปก็เปล่าประโยชน์หรือเปลืองน้ำลาย แต่แสงเลือกที่จะเอนหลังพิงกับฟูก  ถอนหายใจอย่างอ่อนแรง....


“ขอฉันอาบน้ำก่อนก็แล้วกัน”


................................................
.............................
..............
......
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 30 23/07/60] p.26
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 30-07-2017 23:19:49


   “โอ้โห!  เฮียเป็นบรูซ วิลลิสหรือไงเนี่ย!”
   “เบาหน่อย” เสียงทุ้มปราม “เดี๋ยวข้างบ้านเขาก็ขว้างเอาหรอก”
   “ชีวิตเฮียเจอแบบนี้ตลอดเลยเหรอ  หนังเหนียวดีจริง ๆ”
   “นี่แกชมหรือว่าด่า” คนเล่าถองศอกใส่ “ฉันเป็นแค่ตัวประกอบ  ให้ตัวเอกเขายิงกันตายไปเถอะ”
   “เลือดเย็น!” ไอ้เด็กซ่งร้องเสียงแหว “ใจคอจะแช่งให้เฮียใหญ่ตายเลยเหรอ”
   “ตาแก่นั่นไม่ตายง่าย ๆ หรอก” น่ากลัวว่าจะเริ่มไล่บี้ทางนั้นสนุกเชียวล่ะ  ถึงจะทำอะไรผู้มีอิทธิพลไม่ได้มาก แต่เรื่องเสียหน้านี่เรียบร้อยไปแล้ว  ไม่รู้เหมือนกันว่ายังจะลุยประมูลสัมปทานถนนต่อหรือเปล่า  ช่างเป็นโปรเจกต์ที่นำพาความฉิบหายมาไม่จบไม่สิ้น
   “เป็นคนรวยนี่ก็ลำบากเนอะ”
   “ห่วงตัวเองก่อนเถอะ”
   “พูดไปงั้นแหละ  ถ้ารวยแล้วซวยแบบเฮียใหญ่ผมซวยบ่อย ๆ ก็ได้ไม่ว่ากัน” คนเหม็นกลิ่นสาบคนจนขยับเข้ามาใกล้อีกนิด
   “ร้อนน่า”

   ปากบ่น แต่ไม่ได้หลบร่างที่พาดลงมาสักนิด  พวกเขาอยู่บนฟูกที่นอนหนานุ่ม แต่ขนาดไม่พอเหมาะสำหรับผู้ชายสองคน  แสงนอนหงายตรงด้านที่ติดกับผนัง  ส่วนไอ้เด็กซ่งตะแคงเข้าหาเบียดเข้ามาค่อนตัว  คิดว่าตัวเล็กน่ารักเป็นหมาชิวาว่าหรือไงวะ
   หลังเสร็จกิจอาบน้ำชำระร่างกายเปิดประตูออกมาก็เจอเรนนอนตบผ้าปูที่นอนปุ ๆ เชิญชวนขึ้นเตียง  แสงเดาะลิ้นแสร้งหงุดหงิดอยู่ไม่กี่วินาทีก็ยกมือยอมแพ้  ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาชีวิตเจอแต่เรื่องปวดหัวที่ตัวเองไม่ได้ก่อ  อย่างน้อยคืนนี้คงได้หลับเต็มอิ่มสักที
   แสงจันทร์ลอดเข้ามาจากหน้าต่างเหนือฟูกทอดยาวลงไปบนพื้น  มีเสียงพัดลมดังหึ่ง ๆ ตรงปลายเท้า  บรรยากาศชวนให้นอนเอกเขนก  หาเรื่องด่าเด็กจนกว่าจะง่วงแล้วผล็อยหลับไป

   “เปิดหน้าต่างก็แล้ว  พัดลมเบอร์สามก็แล้ว  ถ้ายังร้อนอยู่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วล่ะ” ซากเด็กด้านข้างบ่นงึมงำ  สมองเล็กเลยคิดได้แค่สองวิธี  ทั้งที่ทางออกที่ดีที่สุดคือไปนอนไกล ๆ กันแท้ ๆ ไม่รู้ว่าโง่หรือตั้งใจไม่เสนอ “หรือจะให้ผมพัดให้ล่ะ”
   “ฉันบ่นเรื่องที่แกเกยขึ้นมาครึ่งตัวนี่หรอก”
   “อ้าวเหรอ” ต้องให้ได้ด่าตรง ๆ อยู่เรื่อย “ร้อนอะไรกัน  ตัวผมออกจะเย็นน้า~  เป็นหมอนข้างก็ดี  จะทุบตีก็ได้”
   “ขายของอะไรของแก  พิลึกชะมัด”
   “แฮะ ๆ” โดนด่าแล้วยังหัวเราะได้ก็ว่าหน้าด้านแล้ว  คำถามต่อมานั่นยิ่งกว่า.... “แล้วซื้อไหมอะ”
   “.......”


   ไม่ปฏิเสธด้วยเว้ย....
   หรืออาจจะคิดคำด่าไม่ทัน แต่ช่างเถอะ เพราะนเรนทร์ไหลเข้าไปแล้ว  ชายหนุ่มขยับเข้าไปออเซาะอยู่ข้างหัวไหล่  เอาหัวไถแขนอ้อนพ่ออย่างที่ไอ้มั่นไอ้หมายมันทำ  เส้นผมยังชื้นอยู่หน่อย ๆ ทำเอาเสื้อพลอยเปียกไปด้วย  นึกว่าจะโดนถีบร่วงแล้วแต่เฮียแสงกลับยกมือขึ้นลูบที่ท้ายทอยชวนให้ขนลุกซู่ไม่น้อย  หรือนี่จะเป็นการเอาคืน....

   “ตัดผมเหรอ”
   “คนอกหักก็ต้องตัดผมสิ” คนตอบจ้องสีหน้าที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่ายในระยะประชิด เพราะไม่อยากให้เฮียแสงคิดมากจึงรีบพูดต่อ “ล้อเล่นน่า  พอดีที่พักที่เขาใหญ่มันมีร้านอยู่ข้างล่างพอดี  อากาศก็ร้อนลุงบุญเลยไล่ไปตัด  เป็นไง...หล่อไหม”
   “เฉย ๆ” ปากว่าอย่างนั้นแต่มือลูบบนตอเส้นผมไม่หยุด  ถ้าไม่ชอบก็คงเพลินมือเฉย ๆ
   “คราวหน้าถ้าทำกันเฮียก็อย่าทิ้งรอยไว้นะ”

   กึก...

   มือที่ลูบคลำชะงักไป  พอเห็นแววตาเจ้าเล่ห์วาววับของไอ้จิ้งจอกแล้วแสงอยากจะเปลี่ยนไปจิกหัวกระแทกกำแพงแทน  เจ๊ซันน่าจะมาเห็นว่าเขาไม่ใช่ไอ้เฒ่าลามก  น้องเรนของเจ๊มันต่างหาก  เห็นแบบนั้นเลยอดจะผลักหัวมันไม่ได้

   “ฉันบอกเหรอจะทำกับแก”   
   “อ้าว! ยังเล่นตัวอยู่อีก” เรนลูบหัวป้อย ๆ “คลิปก็ลบไปแล้ว  ใจคอจะให้ผมเหี่ยวเฉาตายเลยเหรอ”
   “ลบไปแล้วเหรอ”
   “ก็นะ...” มันยักไหล่ “ลบตั้งแต่วันนั้นแล้ว  ถ้ามันหลุดไปอีกก็คงไม่ดี”
   “งั้นเหรอ”
   “เสียดายจัง  เฮียในคลิปฮอตฉ่าป่าไหม้เลยนะ  ยิ่งซีนที่กดหัวผมแล้วใส่---“
   “หยุด!” พ่อมาเฟียทนความอับอายไม่ไหวจนต้องบีบปากลูกแกะน้อยไว้ “ไม่ต้องลงรายละเอียด”

   เรนเบ้ปาก  ไม่รู้ว่ามาเฟียคนนั้นหายไปไหน  ตอนนี้เหลือแต่ตาลุงขี้บ่นแล้ว  คนเรานี่รู้หน้าไม่รู้ใจจริง ๆ  เขาคิดพลางดึงมือฝ่ายนั้นออกจากปาก
   แสงจ้องหน้าไอ้เด็กซ่งติงแล้วจั๊กจี้ในอกชอบกล  ก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกว่ามันรอมานานแค่ไหน  เชิญชวนตั้งหลายรอบโดนปฏิเสธบ่อย ๆ คงเสียเซลฟ์น่าดู
   พอมาลองนึกดูตอนที่เขาผิดหวังจะเป็นจะตาย แต่นเรนทร์ผู้ไม่รู้เรื่องราวกลับเลือกที่จะลบไม้ตายสุดท้ายของตัวเองทิ้ง  ไม่รู้ว่าต้องใช้ความกล้ามากขนาดไหนที่จะเสี่ยงกับตาแก่เอาแน่เอานอนไม่ได้อย่างเขา  ไม่คิดเผื่อในกรณีที่จะโดนกลับมาเล่นงานบ้างเลย

   สะเพร่าชะมัด...
   แต่ก็สมเป็นมันล่ะนะ


   “ตอนนี้เหนื่อยจะตายแล้ว”

   ตุบ!
   แขนที่โดนทับยกขึ้นผลักแผ่นหลังนเรนทร์เข้ามาใกล้อีกนิด พร้อมกับเบนสายตามองฝ้าเพดานแทน


“กอดแค่นี้ไปก่อนก็แล้วกัน...”


หมับ!
“แอ่ก!” แสงร้องจ๊ากเพราะถูกพุ่งเข้ามารัดเต็มแรง  เรนทั้งซุกทั้งซบเกาะติดเหมือนกลัวเขาจะหายไป  ถ้าสิงร่างได้คงทำไปแล้ว “เบา ๆ หน่อยโว้ย  เดี๋ยวกระดูกหักกันพอดี”
“ก็ผมดีใจนี่นา”

แล้วเขาจะว่าอะไรได้ล่ะ  สุดท้ายก็ได้แต่นอนทอดร่างให้เด็กมันทำตามใจ  คงจะเป็นบาปกรรมที่เล่นตัวมานานถึงได้โดนแทะกระแซะจนพรุนไปทั้งตัว  รอจนหมุดต่างหูเย็น ๆ ที่วางทาบบนแขนแน่นิ่งสนิทนั่นแหละถึงได้ปิดเปลือกตาลง


   คืนนั้นแสงนอนหลับสนิทอย่างไม่น่าเชื่อ


TBC


เรารู้ว่าทุกคนอยากให้เด็กเล่นตัวกว่านี้ค่ะ แต่เราไม่อาจห้ามเลือดบ่าวไพร่ในตัวน้องเรนได้จริง ๆ
ต้องปล่อยไปตามยถากรรมนะคะ 5555555555

ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะคะ  ตอนหน้าจบแล้ววววว


ป.ล.ยังคงขายของ หลง(มา)รักใกล้ปิดจองสุด ๆ แล้วค่า  สนใจเชิญทางนี้ค่า
https://www.facebook.com/pg/IndigosFiction/photos/?tab=album&album_id=1596878287094544 (https://www.facebook.com/pg/IndigosFiction/photos/?tab=album&album_id=1596878287094544)
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 30-07-2017 23:33:54
เฮียก็หวานกับเค้าเป็นเหมือนกันเนอะ   :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 30-07-2017 23:35:00
เฮีย... อย่าทำเรนเสียใจนะ ได้น้องเป็นแฟนแล้ว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 30-07-2017 23:46:42
โอยยยยยยยย ตอนนี้น่ารักมากเด้อออออออ
น้องเรนน่ารักเสมอต้นเสมอปลายเลยอ่ะ

ปล.อยากได้ตอนพิเศษอีกจังค่ะ ฮรืออ จะจบแล้วววว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: มาโซซายตี้ ที่ 30-07-2017 23:51:23
จะโยนเศษกระดูกให้ก็แล้วกัน....

หมั่นลุงแสงจริ๊ง กระดูกคนแก่เปราะพรุนขนาดนี้ น้องเรนเคี้ยวแป๊บเดียวก็หมดตัวแล้ว 555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: rainryna ที่ 31-07-2017 00:26:48
งื้ออออออ เฮียง่าาา ไถหัวตามน้องเรนทร์ >\\\< เขิลลลลลลล หลับฝันดี555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: XVIII.88 ที่ 31-07-2017 00:34:42
คนแก่ตื่นตูมมมมมมม ทำเอาเราเครียดไปด้วยเลย  :hao7:

อ่านไปยิ้มไปทุกบรรทัดเลย ตอนนี้  :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: treenature ที่ 31-07-2017 00:42:37
มาลงชื่อเป็นแฟนคลับค่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 31-07-2017 00:44:59
 :katai2-1:

 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 31-07-2017 01:31:37
วั้ยตายแล้วววว เฮียแสงโหมดมุ้งมิ้งงง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 31-07-2017 02:16:18
ทายไม่ผิดว่านุ้งเรนมันไม่เล่นตัวแน่ๆ แค่เห็นหน้าเฮีย ก็กระดิกหางมาแต่ไกลและ

แล้วต่อไปลุงจะปล่อยให้เมียเด็กออกไปเป็นคนงานอีกมั้ย หรือจะเอาไว้จิกไว้ใช้คนเดียวละเฮีย
เสียใจ จะจบแล้ว ชอบนุ้งเรนมากเลย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 31-07-2017 05:29:58
พ่อลูกนอนกอดกัน เอ้ยยย เฮียกับนุ้งเรน เฮียโคตรซึน 5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 31-07-2017 06:15:10
สมกับเป็นเรนจริงๆ น่ารักแบบนี้ เฮียแสงยังทนไม่รักได้ยังไงเล่า จะจบแล้วเหรอ ไม่อยากให้จบเลย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 31-07-2017 07:38:08
แฮปปี้แบบไม่ต้องปี้ ดี๊ดี
รอตอนสุดท้ายยยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 31-07-2017 09:46:50
เกลียดคำว่าหนุ่มใหญ่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


"เลือดบ่าวไพร่" เห็นภาพเลยค่ะ ตอนเอานิ้วเขี่ยรองเท้านี่มัน...น่าให้โดนจับกดชะมัด


หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 31-07-2017 09:50:08
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 31-07-2017 12:29:55
คิดอยู่แล้ว อย่างน้องเรนไม่งอนนานหรอก แต่ที่ไหนได้ ไม่โกรธอะไรเลยสักนิด 555
อย่างนี้ก็ดีแล้ว ปล่อยให้เฮียแสงแกท่ามากไปคนเดียวเถอะ
เพราะน้องเรนน่ารักอย่างนี้ไง เฮียแสงเลยไปไหนไม่รอด
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอเนี่ย แล้วหนี้ของน้องเรนกับเฮียใหญ่ล่ะ ทำยังไง
ยังไม่อยากให้จบเลย ขอเฮียหวาน ๆ กับน้องหน่อยค่า
ขอบคุณคนเขียนนะคะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 31-07-2017 13:23:38
อร๊ายยยยย มันดีอ่ะ!! เขาหวานกันแบบ... แปลกๆเนอะ ความรู้สึกในใจของเฮียแสงนี่มันช่างสวนทางกับการกระทำเหลือเกิน เล่นตัวเหลือเกินพ่อเอ้ยยยยยย หมดอีน้องซ่งไปนี่ หาใหม่ลำบากแล้วนะเฮียรุ่นนี้ ฮาาาาาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 31-07-2017 16:01:32
จะให้นุ้งเล่นตัวมากก็ไม่ดี ลุงแก่แล้วเดี๊ยวจะม่องไปซะก่อน  :laugh:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 31-07-2017 18:30:54
ชอบความไม่คิดอะไรของเรน
คือเรนยังดูแมนๆอะบอกตรง
เฮียแสงนี่ไปไกลแล้ว น้อยใจ ตีโพยตีพาย
เล่นใหญ่มาก สุดท้ายกลับมาง้อเขา
ตลกอ่ะ ชอบบบบ ชอบความไม่สนอะไรของเรน 55555
น่ารักขนาดนี้เฮียแสงจะไปไหน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 31-07-2017 18:56:12
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 31-07-2017 20:03:02
คบกันแล้ว ดีจายยยยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: lazymonday ที่ 31-07-2017 21:01:50
โอ้ยยย คิดถึงน้องเรนณ์มากเว่อออ
จริงๆก็อยากให้น้องหายไปนานกว่านี้
(หมั่นไส้คนแก่อะค่ะ5555555)

เป็นแฟนกันแล้วนะเออออออออ
 :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 31-07-2017 23:38:19
มันดีเหลือเกินค่ะคุณผู้ชมคะ 6555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 31-07-2017 23:56:38
น่ารักมากกกกกกกกกกกก  ทั้งเฮียแสงและน้องเรนเลย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: marshall ที่ 01-08-2017 00:18:08
"เรียกว่าไปทำงานครับ" เงิบไปพร้อมกับเฮียแสง ไอเรารึก็มโนไปไกล

ชอบความอ้อน แซะ ของนุ้งเรน น่ารัก เฮียก็แก่แล้วก็ยอมให้เด็กแทะโลมหน่อยนะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 01-08-2017 02:03:26
เกลียดเลือดทาสในตัวน้อง คนแบบเฮียแสงต้องเล่นตัวให้หนักค่ะ 555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 01-08-2017 10:02:32
มันก็จะละมุนหน่อยๆ..  :katai5:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 01-08-2017 20:32:01
เล่นตัวซะน่าหมั่นไส้เลยเฮียแสง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 06-08-2017 18:51:39
ทวงครั้งที่ 32


   การตื่นมาในอ้อมแขนของคนรักถือเป็นความสุขสูงสุด

   “หนัก!”

   แต่ไม่ใช่สำหรับแสง...

   ตุบ!
  ซากไก่อ่อนพลิกไปนอนเผละทันทีที่ออกแรงผลัก  พับผ่าสิ! ตอนอยู่คอนโดก็นอนแยกกันดี ๆ ได้ แต่มาค้างห้องไอ้เรนทีไรต้องรวมร่างกันทุกที  ไม่รู้ว่าผีผลักหรืออะไร
   “อื้อ” เด็กซ่งตื่นเพราะแรงเมื่อครู่ แม้จะยังเมาขี้ตาแต่ก็ชูคอขึ้นมา “เฮียตื่นแล้วเหรอ”
   “อืม”
   “กินข้าวเช้าไหม”

   คำถามแสนเรียบง่ายนั้นชวนให้หัวใจเต้นตึกตักรับอรุณเสียเหลือเกิน  นี่อาจเป็นสิ่งที่เขาฝันถึงมานานท่ามกลางชีวิตที่ฉูดฉาด  ไม่สิ...ถ้าอยากได้ความตื่นเต้นนเรนทร์ก็ดลบันดาลให้ได้อย่างใจเช่นกัน  คาดเดายาก  ไร้สมอง และบ้องตื้น

นั่นแหละ...คนรักของเขา

   “มีแต่มาม่านะ” มันยิ้มแห้ง “แน่นอนว่ามีธาตุเหล็กและวิตามินเอ”
   นั่นแปลว่าไม่มีเครื่องให้สารอาหารอื่นใด...
   แสงส่งสายตาเหยียดหยามอย่างปิดไม่มิด “แกไม่ได้วางแผนให้ฉันผมร่วงหมดหัวใช่ไหม”
“ผมไม่ฉลาดขนาดนั้นหรอกน่า” เรนตลบผ้าห่มออก  เขย่าคอเสื้อระบายอากาศ  เมื่อคืนหลับสบายก็จริงแต่ตอนเช้ามันร้อนนี่นา
กลิ่นเหงื่อจาง ๆ ลอยเข้าจมูก  น่าแปลกที่ครั้งนี้แสงคิดว่ามันยั่วยวนอย่างบอกไม่ถูก  ทั้งดวงตาที่เปิดเพียงครึ่งเดียว  ทั้งสีผิวที่ตัดกับเสื้อ  ไม่รู้สิ....มันดู ‘เซ็กซี่แบบแปลก ๆ’ ล่ะมั้ง...
เพราะมัวแต่จ้องอยู่นานไอ้เด็กซ่งที่เมาขี้ตาเลยหันมาพอดี  มันเบิกตาขึ้น  ยิ้มเผล่ออกมา “อยากลวนลามผมล่ะซี่  เนี่ยแหละน้า~  เสน่ห์เกินห้ามใจ”
“.......”

ตอนนี้เรนเริ่มเรียนรู้บางอย่าง...
   เฮียแสงปากแข็งก็จริงอยู่  ชอบด่ากลบเกลื่อน แต่ถ้าเงียบเมื่อไหร่แสดงว่าอยู่ในสถานะ ‘ไม่ปฏิเสธ’ แน่นอน!
   มันส่ายหัวปลง ๆ กับเสน่ห์ชายหนุ่มที่ซ่อนอยู่ในตัว  สมัยเรียนจีบสาวก็ไม่ได้ป๊อบอะไร หรือความจริงไปผิดทาง  เขาอาจจะป๊อบในหมู่ผู้ชายก็ได้  แสงถึงได้หน้ามืดลดรสนิยมตัวเองมาเรี่ยดินขนาดนี้

เฮียแสงอยากลวนลามเรา  ใช่....ต้องใช่แน่ ๆ

   กระหยิ่มยิ้มย่องชื่นชมตัวเองเสร็จก็ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้คนแก่กว่าที่นอนอยู่  ในเมื่อนายไม่ว่าอะไรขี้ข้าก็ขอทำตามใจเลยแล้วกัน  เรนโฉบลงมาแนบแก้มเข้ากับอีกฝ่ายถูออดอ้อนไปมาเหมือนที่ทำประจำ  น่าจะเป็นท่าโปรดเลยล่ะ
   “หน้าก็ไม่ล้าง”
   “เฮียก็ยังไม่ได้ล้างเหมือนกัน  เจ๊าไป”
   “สกปรก”
   “แฮะ ๆ” เรนผละออกมา  ยกเสื้อเช็ดครบมันที่แก้มออก “แต่เฮียก็ไม่ได้ห้ามนี่เนอะ”

   นี่แหละโบราณเขาว่าเล่นกับหมาหมาเลียปาก  แสงจนใจกับไอ้เด็กซ่งเหลือเกิน  แค่คิดว่าจากนี้มันคงฮึกเหิมเอาแต่ใจตัวเองมากขึ้นก็ปวดหัวไปถึงก้านสมองแล้ว


แฟน  ขี้ข้า หรือลูก
ตกลงได้อะไรมาเนี่ย....



.............................................
...............................
..............
......


   ร้านกาแฟสีขาวโพลนเหมือนโรงพยาบาล  แม้แต่เฟอร์นิเจอร์ไม้ก็ยังทำสีให้ซีดเหมือนของเก่า  เครื่องใช้แก้วน้ำจานชามล้วนมีสีขาว  ความสดใสหนึ่งเดียวที่มีคือต้นไม้เขียวที่ห้อยระย้าบนกระถางแขวน
   แสงนั่งอยู่ตรงโต๊ะด้านในสุดติดกับกระจกบานใหญ่ที่หันหน้าออกสู่ถนนทำให้ได้ชมวิวฆ่าเวลาไปเรื่อย ๆ  เขายกกาแฟขึ้นจิบในขณะที่มือขวายังไถสมาร์ทโฟนไม่หยุด  ถึงจะไปพัวพันกับคดีเสี่ยงตายมา แต่งานก็คืองาน มีแต่ต้องมุ่งหน้าต่อไป  ต่อจากนี้ก็สกรีนลูกค้าดี ๆ หน่อย  พวกเศรษฐีจุ้นจ้านก็ยังดีกว่าผู้มีอิทธิพลก็แล้วกัน
   ซ้อเพิ่งโทรหาเมื่อเช้า  บอกว่าไม่เห็นหน้ากันนานแล้วอยากจะชวนไปกินข้าวสักหน่อยพร้อมยัดเยียดเวลาสถานที่มาเสร็จสรรพแบบไม่เหลือช่องให้เขาได้ปฏิเสธเลย  สุดท้ายก็ต้องยอมตกปากรับคำไป  แสงยืนยันหนักแน่นแล้วว่าจะไม่รับงานทวงหนี้  บางทีซ้ออาจจะมีงานอื่นมาเสนอให้ก็ได้  คนรวยมีของเล่นเยอะแยะ
   ตอนที่เงยหน้าขึ้นมาจากจอนั้นเองร่างของคนที่กำลังรออยู่ก็ผ่านวูบตรงกระจกพอดี  แสงพยักหน้ารับคำทักทายจากฝ่ายนั้น  รอจนกระดิ่งหน้าร้านดังและมีคนมาทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม

   “รอนานหรือเปล่าครับ”
   “ไม่หรอก”
   “ใช้เวลานานกว่าที่คิดไว้ไปหน่อย” ทางนั้นคลี่รอยยิ้ม “ตกใจหมดเลยที่พี่แสงนัดเจอผมแบบนี้”

   คุณหมอฉานเอ่ยขณะโบกมือเรียกบริกร  เขาสั่งกาแฟกับไข่กระทะมาเป็นอาหารกลางวัน  ร้านนี้ตั้งอยู่ไม่ไกลจากคลินิกจึงได้มาฝากท้องบ่อย ๆ  กาแฟจัดว่าดี แต่อาหารอร่อยอยู่ไม่กี่อย่าง หนึ่งในนั้นคือสิ่งที่เขาเพิ่งสั่งไป
   “ฉันมาหาลูกค้าแถวนี้พอดี”
   “อ้อ” ฉานเกาท้ายทอย  มาคิดดูอีกทีคนอย่างพี่แสงก็คงไม่ถ่อมาหาเขาเองหรอก แต่ถึงกระนั้นก็ยังน่ายินดีที่เป็นฝ่ายชวนก่อน “รอบหน้าก็ไปที่บ้าน หรือไม่ก็นัดกันที่ร้านอาหาร  หลาน ๆ อยากเจอพี่แสงนะครับ”
   “ไว้จะโทรไปนัดเดือนหน้าแล้วกัน  เดือนนี้ฉันไม่ค่อยว่าง  อาทิตย์หน้าก็ต้องขนของที่คอนโด”
   “หือ?” น้องชายขมวดคิ้ว “จะย้ายไปไหนเหรอครับ”
   “ขนของเข้า” ก้นแก้วเซรามิกกระทบจานรองเบา ๆ “ช่วงที่ผ่านมามีแต่เรื่องยุ่งยากน่ะ”

   พอมานึกย้อนดูมันก็ตลกดี  เมื่อสองอาทิตย์ก่อนแสงวิ่งวุ่นเสี่ยงตายอยู่กลางป่าโดยไม่ได้คิดถึงหน้าครอบครัวเลยสักนิด แต่พอกลับมาตกตะกอนอยู่หลายวันถึงได้รู้สึกว่าอย่างไรเขาก็ตัดขาดกับทางนั้นไม่ได้  แสงยังอยากหลงเหลืออะไรไว้ให้คิดถึงอยู่บ้าง
   นาน ๆ เจอกันที  เล่นกับหลาน  ถามน้องชายเรื่องงาน...

   “โห...ลำบากแย่เลยนะครับ” ฉานยังคงยิ้มได้น่ามองไม่เปลี่ยน  เหมือนคุณหมอใจดีที่หลุดออกมาจากในนิยาย  เหมาะจะไปเป็นกุมารแพทย์มากกว่าเหลาจมูกให้คุณนาย “อาชีพพี่แสงมีแต่เรื่องเสี่ยง  ต้องระวังตัวหน่อยนะครับ”
   “มันก็สนุกไปอีกแบบแหละ  ให้ทำงานเดิม ๆ แบบแกทุกวันฉันคงเบื่อแย่” แสงยักไหล่ “พ่อแม่เป็นไงบ้างล่ะ”
   “ยังแข็งแรงดีครับ” มาถึงตรงนี้อาหารพร้อมเครื่องดื่มก็มาเสิร์ฟพอดี  คุณหมอหันไปขอบคุณพลางหยิบส้อมและมีดขึ้นมา “พ่อน่ะเผลอเป็นไม่ได้  แอบมาทำสวนทุกทีเลย  ปกติไม่ค่อยพูดแท้ ๆ แต่ห้ามทีไรแกบ่นยาวเลยครับ”
   “ให้แกทำไปเถอะ  จะได้ไม่เบื่อ”
   “ส่วนแม่....”
   “........”
   “ก็สบายดีครับ”


   ฉานเลิกโป้ปดว่าแม่บ่นคิดถึงเขาแล้ว
   และนั่นคือสิ่งที่แสงขอบคุณอย่างที่สุด  ฉานยอมรับความจริงและเลิกหลอกตัวเองถึงครอบครัวอันแสนสุขนั่นสักที  แสงยิ้มรับกับคำบอกเล่าที่ไม่มีอะไรพิเศษนั่นจากใจจริง
   เมื่อรู้ว่าแสงไม่สบายใจก็ยอมปรับตัวเอง  น้องชายของเขาช่างดีพร้อมไปเสียทุกอย่าง  เป็นที่รักใคร่ของแม่  ความหวังเพียงหนึ่งเดียวของบ้าน  หน้าที่การงานดี มีหน้ามีตาในสังคม  ภรรยาคนสวยกับลูก ๆ ที่น่ารักอีกสองคน...


แต่เขาไม่อิจฉาอะไรอีกแล้ว…



    “ตอนนี้....ฉันคบกับเรนอยู่”

   แสงยกแก้วขึ้นดื่มหลังจากพูดประโยคนั้น  คนฟังเบิกตาโตขึ้นเล็กน้อย  ตอนนั้นเองที่ความเงียบเข้าครอบงำชั่วอึดใจ  คนเป็นพี่ประหม่ากับสายตาที่จ้องมาจนต้องหลบตาวูบมองถนนแทน “ก็...แค่อยากบอกน่ะ”
ฉานหลุดขำออกมากับสีหน้าของพี่ชาย “พี่แสงนี่จริงจังกับทุกเรื่องเหมือนเดิมเลยนะครับ”
“ก็นะ”

เขาเองก็มีความสุขในแบบของตัวเอง  ทำอาชีพธรรมดา  จะถูกแม่เกลียด  หรือไม่มีลูกอย่างใครเขา  เรื่องนี้นเรนทร์เป็นคนสอนเอาไว้
แล้วจะอิจฉาไอ้ฉานต่อไปเพื่ออะไรล่ะ...

“ว่าแต่...ผมตกใจหมดเลย  ไม่ใช่ว่าคบกันตั้งนานแล้วเหรอครับ”
“รายละเอียดมันเยอะจนน่ารำคาญน่ะ”

อาจจะไม่ได้สนิทกันมากมายอย่างบ้านอื่น แต่ฉานที่ยิ้มรับทุกอย่างที่พี่ชายพูดก็ถือเป็นของขวัญชั้นดีในชีวิต  ทั้งที่เป็นเรื่องเล็กน้อย  ไร้สาระ และไม่จำเป็น  แสงก็ยังเลือกที่จะเล่าออกมา

อย่างน้อยน้องชายก็ควรจะรู้ไม่ใช่เหรอ

.........................................
……………………..
…………..
…..


   “ซ้ายหน่อย  ซ้าย  บอกว่าซ้ายไงวะ!”
   “รู้แล้วน่าลุง แต่มันหนักนะจะให้ขยับปุบปับได้ไง”
   “เอ้า! วาง  ค่อย ๆ นะ”

   ตุบ!
   เตียงไม้หกฟุตวางตุบลงบนพื้น  นเรนทร์ปาดเหงื่อที่ชุ่มหน้าผาก  ไอร้อนทั้งของตัวเองและเพื่อนร่วมงานอวบอวลไปทั่วห้อง  ทั้งร้อนทั้งเหม็นเค็มเหนียวตัวไปหมด  ให้ตายเถอะ! งานขนย้ายเตียงไม่ใช่เรื่องง่ายจริง ๆ  ถ้าเข้าทางปกติก็กลัวจะไปขูดโดนวอลเปเปอร์เลยต้องใช้เชือกดึงขึ้นมาตรงระเบียงแทน  งานเดียวใช้คนถึงห้าคนแน่ะ!
   “รอบหน้ามาประกอบในห้องเถอะลุง” ถังเหงื่ออกเยอะกว่าชาวบ้านเพราะขนาดตัว
   “มันเสียเวลา  ใครจะอยากถ่อมาบ้านลูกค้าบ่อย ๆ  ทำที่โรงงานแล้วยกมาน่ะดีแล้ว” ตัวเองไม่ได้ยกก็พูดง่ายนี่นา  ทุกคนทำสีหน้าแบบนั้น “ไป ๆ เสร็จแล้วก็แยกย้าย  ใครจะติดรถกลับก็ตามมา”

   แน่นอนว่าทุกคนหิ้วเครื่องมือเดินตามลุงต้อย ๆ เหมือนลูกเป็ด  บ้านลูกค้าวันนี้ไกลจากถิ่นขนาดนั้นใครจะอยากกลับเองกันล่ะ
   กระบะหลังอัดแน่นไปด้วยชายฉกรรจ์ร่วมเจ็ดชีวิต  โชคดีที่มีลมช่วยพัดไม่อย่างนั้นคงเป็นลมตายไปแล้ว  เรนนั่งติดกระจก  เสื้อกล้ามสีแดงชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อจนต้องเขย่าระบายอากาศไปมา ภาวนาให้เสื้อแห้งก่อนถึงที่หมาย
   วันนี้เฮียแสงนัดเขาที่บาร์ซันไชน์ตอนสองทุ่ม  ขี้เกียจยกมือถือดูเวลา ประมาณจากความมืดของท้องฟ้าน่าจะต้องไปเลทนิดหน่อย  ให้เดาเจ๊ซันคงนัดกินข้าวอีกตามเคยนั่นแหละ เพราะงั้นตัวเหม็นไปนั่งตากแอร์ให้แห้งน่าจะพอไหว
   หลานสาวลุงบุญที่นั่งอยู่เบาะหลังโบกไม้โบกมือผ่านกระจกเรียกให้เล่นเป่ายิ้งฉุบด้วย แต่เรนแสร้งปิดตาทำเป็นหลับได้ทัน  ดูท่าจะให้อภัยเรื่องที่เขาไปปรักปรำแล้ว  ต้องซื้อขนมไปฝากตั้งสามวันแหนะ  มันน่าขอเบิกเงินกับเฮียแสงชะมัด
   รถเลี้ยวผ่านสี่แยกไฟแดงใหญ่เข้าสู่ย่านที่คุ้นตา  เรนชะเง้อคอรอจนผ่านเซเว่นจึงเคาะกระจกบอก “ลุง ๆ จอดให้ผมตรงนี้”
   “อ้าว! ไม่เข้าบ้านเหรอไอ้เรน” พี่ถังยื่นหน้าเข้ามาถาม
   “มีนัดนิดหน่อยครับ” พอเห็นว่าล้อนิ่งสนิทไอ้เด็กซ่งก็ยกมือไหว้คนขับรถด้านใน “ไปละพี่  รีบ”
   “เออ ๆ  โชคดีเว้ย”
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 06-08-2017 18:52:19

   เรนกระโดดลงจากรถรีบสาวเท้าเข้าไปในตรอกแคบด้านข้าง  ตรงนี้ทะลุสวนข้างหลังไปจะเจอบาร์ซันไชน์พอดี  เขาเลทไปยี่สิบนาทีแล้วป่านนี้เฮียกับเจ๊คงเปิดเบียร์พร้อมกับแกล้มเต็มโต๊ะแล้วมั้ง
   ผ่านบ้านรั้วขาวไปจากนั้นก็มีป้ายไฟสีมาร์เจนต้าสว่างวาบอยู่  แล้วก็ค่อยเข้าไป...

   “อ้าว” นเรนทร์ชะงักไปชั่วขณะ “เฮียก็เพิ่งมาถึงเหมือนกันเหรอ”
   “ดูเป็นอย่างนั้นเหรอไง” คนตอบเงยหน้าขึ้นจากมือถือ  เรนลองใช้สมองดูแล้ว  การยืนเล่นมือถือนิ่ง ๆ ไม่ใช่สภาพของคนเพิ่งมาเลยสักนิด
   “ก็ไม่เหมือนหรอก” มันเกาหัว “แล้วทำไมไม่---“
   “ไปกันเถอะ” แสงหย่อนเครื่องมือสื่อสารลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะเริ่มเดินนำไปอีกทาง  ปล่อยให้เด็กโง่ยืนเกาหัวต่อสองสามทีแล้วค่อยวิ่งตามมา
   “เจ๊ซันไม่ได้นัดกินข้าวเหรอครับ”
   “ฉันบอกว่านัดที่บาร์ซันไชน์  ไม่ได้บอกว่าเจ๊นัดสักหน่อย”
   “ภาษาไทยนี่ยุ่งยากจัง” เรนงึมงำ  กระแซะไหล่เข้ามาชน “แล้วเราจะไปไหนกันอะ  เฮียจอดรถตรงไหน”
   “เหม็นเหงื่อ” แสงเขยิบหลบทันที  กวาดสายตามองเสื้อกล้ามแดงที่ยังไม่แห้งดีแล้วได้แต่ถอนหายใจ  ไม่อยากจะลงรายละเอียดไปถึงเท้าเปื้อนฝุ่นขาวอีกนะ “ห่างสามก้าว”
   “พร้อมปฏิบัติคร้าบ~”
   เพราะมีระยะห่างมาขึ้นเรนเลยลืมเรื่องที่ถามไปเสียสนิท  เขามองแผ่นหลังกว้างพลางคิดเรื่อยเปื่อย  รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ทางนั้นหันมาบอก “ถึงแล้ว”
   เด็กแซ่ซ่งเงยหน้าขึ้นมองอาคารห้าชั้นเบื้องหน้า  ทั้งป้ายไฟบอกเรทราคาและภาพประกอบวิบวับบ่งบอกได้ดีว่ามันคือ…..โรงแรมม่านรูด
   แถมยังเป็นที่เดียวกับคืนนั้นอีกต่างหาก...

   “เรน” เพราะมัวแต่อ้าปากค้างยืนนิ่งเลยต้องลำบากแสงออกมาดึงแขน “จะยืนอีกนานไหม”
   “ครับ ๆ”
   เขาเหมือนร่างไร้วิญญาณมองดูเฮียแสงเข้าไปคุยอะไรที่เคาน์เตอร์แล้วกลับออกมาพร้อมกุญแจ  เจ้านายพยักหน้าบอกเป็นนัย ๆ ว่าให้ตามมา  แม้จะยังไม่เข้าใจนักแต่เลือดขี้ข้าในกายก็สั่งการทันที  ประตูลิฟต์เปิดต้อนรับพวกเขาเป็นอย่างดี และทันทีที่มันปิดลง

   ปัง...

   “เฮีย”
   “อะไร”
   “เราจะ....ป้าบ ๆ กันเหรอ”
   “ใช่”
   “อ๋อ....” มันพยักหน้าหงึก ๆ  มองตัวเลขบนหน้าปัดที่เปลี่ยนไป  จนกระทั่งมาถึงเลขสี่

   กริ๊ง!

   “เฮียว่าอะไรนะ!  ทำกันตอนนี้เลยเหรอ”
   “ไม่ใช่ในลิฟต์โว้ย  ที่ห้อง”
   “ผมหมายถึง” วิญญาณกลับเข้าร่างไอ้เด็กซ่งเรียบร้อย  มันรีบเขย่าชายเสื้อตัวเอง “สภาพนี้”
   “ไม่มีทาง  ฉันเหม็นเหงื่อแกจะแย่” ว่าแล้วปรายตามองลงต่ำ “แล้วก็หัดล้างเท้าก่อนออกจากไซต์บ้างนะ”
“ผมไม่รู้นี่ว่าเฮียจะพาเข้าม่านรูดอะ!  ไม่อย่างนั้นคงขัดสีฉวีวรรณเอาน้ำอบน้ำหอมพรมตัวไปแล้ว”
“เสียงดัง” นอกจากไม่สนใจแล้วยังดุคู่นอนกลางโรงแรมอีก  แสงตรงไปยังหมายเลขห้อง  มันอยู่ริมขวาสุดของทางเดิน  เขาเสียบกุญแจเข้าไป...

กริ๊ง...
ประตูถูกผลัก และทันทีที่คีย์การ์ดเสียบลงไฟก็สว่างโร่ไปทั้งห้อง  สภาพคุ้นตาอย่างไม่ต้องสงสัย  มันคือห้องเดียวกับวันนั้นที่เรนลวงแสงมาถ่ายคลิปต้นตอของปัญหาทั้งหมด
มีเตียงคิงส์ไซส์อัดแน่นแทบเต็มพื้นที่  ดูเหมือนจะเพิ่มบริการให้สมกับเป็นม่านรูดหลังจากพยายามแอบทำมานาน  ตอนนี้ที่หัวเตียงเลยมีถุงยางและเจลหล่อลื่นให้พร้อมสรรพโดยไม่ต้องโทรไปซื้อที่รูมเซอร์วิส  แสงทิ้งตัวนั่งบนเตียงมองเด็กที่ถอดรองเท้าแตะโชว์เท้าขาวฝุ่นอย่างอนาถใจ

“แกอาบน้ำก่อนเลย”
เรนหันขวับไปทางซ้ายมือ  ห้องน้ำกระจกใสปิ๊งมีอ่างอาบน้ำแบบลอยตัวและฝักบัวฝังผนัง  มันกลืนน้ำลายเอื้อก  หน้าที่หนาถลอกออกไปหนึ่งมิลฯ “เอาจริงดิ”
“ไม่เหม็นตัวเองบ้างหรือไง” แสงใช้นิ้วโป้งชี้ “ไปอาบ”
โดนสั่งขนาดนั้นไม่ทำตามได้ไง  แถมเขาก็ตัวเหม็นอย่างเฮียว่าจริง ๆ นั่นแหละ  ไอ้เด็กซ่งผลักประตูเข้าไปในห้องน้ำ  รู้สึกประหม่านิดหน่อยตอนที่ถอดเสื้อสีแปร๋นนั่นแขวนไว้กับราว  เคยแก้ผ้าโตงเตงโชว์เฮียก็จริงอยู่ แต่ตอนนั้นยังไม่ได้คบกันนี่นา
กางเกงยางยืดถูกดึงรั้งลงมาพร้อมชั้นใน  นเรนทร์เปลือยเปล่าทั้งตัวในเวลาอันรวดเร็ว  เผยให้เห็นผิวสีน้ำผึ้งตัดกับเส้นผมสีทองเต็มตา  กล้ามเนื้อหดเกร็งตอนที่น้ำจากฝักบัวพ่นออกมา...

และทั้งหมดอยู่ในสายตาของแสง...

ร่างสะท้านนิด ๆ เพราะยังโง่หาปุ่มเปิดเครื่องทำน้ำอุ่นไม่เจอ  ขนแขนลุก  แต่อะไรก็ไม่ดึงดูดสายตาเท่ายอดอกสองข้างที่แข็งขึ้นมา...
นิ้วกด ๆ ทิ่ม ๆ อยู่ตรงปุ่ม ON/OFF อยู่หลายที  หนังสือหนังหาก็เรียนมา  สนทนาภาษาอังกฤษเบื้องต้นได้ด้วยซ้ำไป  ทำไมไอ้น้ำนี่มันไม่อุ่นขึ้นสักทีวะ...

แปะ!

มือปริศนาเอื้อมผ่านใบหูเข้ามากดสวิตช์ที่อยู่ด้านข้างเครื่องสบจังหวะกับการย้ำปุ่มเดิมพอดีทำให้ไฟบนเครื่องติดทันใด  เร็วเสียจนนเรนทร์เผลอหลุดปากว่า ‘อ้าว’

“เปิดตรงนี้ก่อนสิ” เสียงทุ้มดังที่ใกล้ใบหูบ่งบอกให้รู้ถึงระยะอันตราย “บ้านไม่มีใช้หรือไง”
“ไม่มี”
“........” แสงจนใจจะเถียง  เขาผิดเองที่ตำหนิเรื่องที่รู้กันอยู่  หนุ่มใหญ่ชักมือกลับมาขนาบข้างตัว  เขายืนอยู่ด้านหลังใกล้ร่างเปลือยเปล่าชุ่มน้ำของนเรนทร์ในระยะเผาขน  จากตรงนี้สามารถมองเห็นท่อนล่างของอีกฝ่ายได้เต็มตา  แสงจ้องมันอย่างไม่ปิดบัง “เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็มีใช้แล้ว”

หมายถึงเครื่องทำน้ำอุ่นน่ะนะ....

เขากลืนน้ำลายเอื้อก  ระหว่างความคิดตีกันให้วุ่นเจ้าจิ้งจอกก็พลิกตัวกลับมา  ส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้ เพราะอะไรน่ะเหรอ.... “แฮะ ๆ  มันตั้งขึ้นมาแล้วล่ะ”
“แกนี่มัน....”
“ก็ใครใช้ให้เฮียมายืนหายใจรดต้นคอคนอื่นตอนแก้ผ้าเล่า!” เรนเถียงแว้ด ๆ “ลองเฮียมายืนให้ผมพ่นลมใส่บ้างสิ  ลำพังแค่น้ำเย็นก็ตื่นจะแย่แล้ว  นี่มาเจอ---“

หมับ!
พอถูกคว้ามือวางป้าบลงบนเป้ากางเกงแบรนด์เนมไอ้เด็กพูดมากถึงกับหุบปาก  สิ่งที่อยู่ใต้อุ้งมือแข็งขืนสู้ขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ  แม่งเอ๊ย!  เฮียแสงคนนั้นกำลังมีอารมณ์เหมือนกัน...
“อย่าบีบสิวะ”
“โทษที  ผมแค่เช็กให้แน่ใจ” เรนงึมงำ  หน้าร้อนผ่าว แต่ยังหน้าด้านจับไว้ “แสดงว่าเรือนร่างผมก็ดึงดูดใช่ย่อย”
“กระจกอยู่นู่น” แสงชี้ไปตรงผนัง  สิ่งที่สะท้อนกลับมาดูคล้ายเด็กหื่นกามลวนลามคุณลุงอยู่  ภาพฟ้องขนาดนั้นเขาจำต้องยอมรับ “ก็เอ่อ...นิดหน่อยล่ะมั้ง”
“เฮียยืนอย่างนี้แล้วผมจะอาบน้ำยังไงอะ”
“นี่แกยังจะอาบน้ำสระผมอีกเหรอ” แสงถอนหายใจ “ทำกันในนี้แหละ”
“ห้องน้ำเนี่ยนะ” เรนเบิกตาโพลง “จะไม่ลื่นเหรอ  แล้วผมก็ยังไม่ได้ถูสบู่เลย”
“ที่ไหนก็เหมือนกันแหละ  แกคิดว่าโรงแรมเขาทำห้องน้ำกระจกมาเพื่ออะไร”
“แต่ก็...เอ่อ...” มันชักมือออกจากจุดอันตรายและพบว่าทำเป้ากางเกงเฮียแสงเปียกเสียแล้ว “ก็ได้  พร้อมแล้ว!  พร้อมมาก ๆ เฮียถอดเสื้อผ้าสิ  เดี๋ยวก็เปียกหมดหรอก”

   หนุ่มใหญ่พยักหน้าก่อนจะลงมือปลดกระดุมเสื้ออย่างรวดเร็ว  แสงพาดมันไว้กับราวแขวนแล้วเลื่อนลงมาจัดการกับเข็มขัด  ดึงรั้งกางเกงที่เปียกจากภายในและภายนอกลง  อา...ดูท่าเขาจะอาการหนักใช่เล่น
   นเรนทร์ยืนขาตายอยู่ใต้ฝักบัวเรนชาวเวอร์  พยายามอย่างยิ่งที่จะสงบจิตใจตัวเอง  ราวกับนักพรตบำเพ็ญตนใต้น้ำตกที่กำลังจะตบะแตก  ชายหนุ่มมองคนตัวสูงกว่าขยับเข้ามาใกล้แล้วพลันหน้าร้อนวูบ  ไม่รู้ว่าเครื่องทำน้ำอุ่นเสียหรือเปล่าถึงได้เร่งอุณหภูมิขนาดนี้  มือซ้ายควานหาหัวก๊อกบิดมันไปยังทิศทางตรงข้าม  หยุดน้ำตกแห่งความสงบลง...

   “เปิดไว้มันเปลืองน้ำ”
   “หึ ๆ” แสงหลุดขำออกมา “ไอ้เด็กโง่เอ๊ย”
   แล้วริมฝีปากก็ประกบเข้าหากันราวกับมีแรงดึงดูด  กลีบปากเย็นซีดของนเรนทร์ถูกไล้เลียด้วยลิ้นอุ่นร้อนสลับกับขบเม้ม  คนแก่กว่าสอดลิ้นเข้าไปจูบให้ลึกซึ้งขึ้น  ตะกรุมตะกราม โหยหา กวาดต้อนให้อีกฝ่ายหมดแรง  แผ่นหลังสีแทนถอยร่นจนชนกับผนัง  ความเย็นของแผ่นกระเบื้องไม่อาจดับความร้อนในตัวได้เลย
   ผิวกายแนบสนิทจนแสงเปียกปอนไม่ต่างกัน  เขาสอดปลายนิ้วประคองใบหน้าเจ้าเด็กชั่วโมงบินต่ำให้รับจูบง่ายขึ้น  นเรนทร์ครางอือเมื่อถูกยั่วเย้าตรงเพดานปาก  เสียงของเหลวดูดดึงกันดังก้องในรูหู
   เรนคิดว่าเขาอาจจะเสร็จเพราะแค่จูบได้เลยด้วยซ้ำ  ตอนที่คิดแบบนั้นเฮียแสงก็ผละออกไปพอดี  เลื่อนเป้าหมายไปที่ใบหูแทน  กัดลงบนหมุดสีเงินแล้วหยอกเอินไปมาจนเสียววูบในท้อง  ไก่อ่อนอย่างเขาจะตายโดยที่ท่อนล่างยังไม่ทันถูกสัมผัสไม่ได้
   เส้นผมสีทองแนบลู่ไปตามใบหน้า  ยิ่งตรงท้ายทอยถูกตัดออกไปช่วยให้ลูบไล้ได้สะดวกมือขึ้น  แสงสัมผัสมันอย่างเพลิดเพลินขณะที่มืออีกข้างลากลงไปตามเส้นของกระดูกสันหลัง

   “อ๊ะ!” เรนสะดุ้งโหยง “เฮียอย่ากัดแรงสิ”
   “อือ” ส่งเสียงตอบรับไปอย่างนั้นทั้งที่ในปากยังงับติ่งหูเล่นไม่เลิก
   “ทำเป็นบ่นเรื่องแฟชั่นกุ๊ย  จริง ๆ ก็ชอบ...อ๊า  อย่าเลียสิ”
   “ไม่ได้ชอบ” ถ้าเห็นเด็กเวรที่ไหนเจาะจนรกขนาดนี้ก็ยังหงุดหงิดสายตาอยู่ดี แต่ถ้ามันมาอยู่บนหูนเรนทร์ก็.... “แค่พออนุโลมให้ได้”
   “ทำตัวเป็นครูฝ่ายปกครองไปได้” ไอ้เด็กซ่งบ่น “เอ๊ะ! หรือนี่คือการโรลเพลย์อีกแบบ  ไม่เป็นมาเฟียแล้วเหรอ”
“หนวกหู”
“ผมว่าน่าจะ----“



“วันนี้เป็นแสง  เรืองภพ”

ฉึก!
ประโยคเดียวทะลวงเข้ากลางใจ  นเรนทร์แทบจะสำลักเลือดออกมา  เฮียแสงบอกว่าไม่ใช่มาเฟียฉาบฉวยอย่างวันนั้น  นี่คือ ‘แสง  เรืองภพ’ ผู้ชายธรรมดาที่กำลังคุกเข่าลง...

“แว้ก!” ชายหนุ่มตกใจกับตำแหน่งล่อแหลม “เฮียคงไม่....อ๊า!”
ส่วนอ่อนไหวถูกทักทายตรงส่วนปลาย  ร่างสั่นสะท้านแทบจะปลดปล่อยออกมา  ถ้ามองไม่ผิดเรนเห็นว่าคนด้านล่างกำลังแสยะยิ้มมีความสุขที่ได้รังแกเด็กพูดมาก
ลิ้นร้อน ๆ ตัดกับผิวเย็นลากไล้ไปตามความยาวก่อนจะเข้าครอบครองทั้งหมด  สองขาสั่นเทิ้มจนแทบยืนไม่อยู่  นเรนทร์ทิ้งตัวลงกับผนังในขณะที่สองมือสอดเข้ากับเส้นผมสีดำ ดึงทึ้งเล็กน้อยเพื่อระบายความเสียวซ่าน
มองจากตรงนี้เรนเห็นสันจมูกที่เฉียดเข้ามาใกล้  ริมฝีปากที่กำลังปรนเปรอให้อ้าออก  ขยับเปลี่ยนองศาทำเอาร้องครางไม่เป็นภาษา  ราวกับศูนย์รวมความรู้สึกทั้งหมดวิ่งไปอยู่ที่กลางลำตัว  ปลายเท้าจิกเกร็งตอนที่เดินทางมาถึงจุดสุดยอด

“อ๊ะ...อื้อ..” ของเหลวฉีดเข้าไปในโพรงปากอุ่นร้อน  เรนไม่รู้หรอกว่าเฮียแสงพ่นทิ้งหรือกลืนลงไป เพราะลำพังแค่ตั้งสติให้ยืนได้ก็ยากลำบากเต็มที  สมแล้วที่เป็นผู้เชี่ยวชาญในศาสตร์นี้
ป๊อก!
กล้ามเนื้อยังไม่ทันคลายเสียงก๊องแก๊งบางอย่างก็เรียกให้ก้มลงไปดู  สิ่งที่เห็นคือขวดสบู่เหลวเล็ก ๆ กลิ้งอยู่บนพื้น  ยังไม่ทันจะปะติดปะต่อเรื่องบางอย่างก็สอดเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง

“อ๊า…เฮีย!” ชายหนุ่มกรีดร้อง “จู่ ๆ ก็...อื้อ...ใส่นิ้วเข้ามา”
“อย่าเกร็งสิ” แสงออกปากสั่งก่อนจะเพิ่มจำนวนในทันที เพราะสภาพที่เปียกโชกแถมยังมีตัวช่วยชั้นดีจึงเข้าไปได้อย่างง่ายดาย
   ปลายนิ้วขยับไปมาในร่างจนกระทั่งหาจุดอ่อนไหวเจอ  ไอ้เด็กซ่งหวีดร้องไม่เป็นภาษา  มือที่เกาะไหล่จิกปลายเล็บลงไป  กล้ามหน้าท้องเขม็งเกลียวจนขึ้นรูป  ส่วนที่เพิ่งสงบพลันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
   “อ้าว  มีอารมณ์อีกแล้วเหรอ”
   “ข้างหลังไม่พอเฮียเล่นหายใจรดแบบนั้นใครจะ...อ๊ะ”

เสียงเฉอะแฉะหยาบโลนสะท้อนในห้องกระจก  กลิ่นสบู่เคล้าเหงื่อผสมปนเปกัน  ทว่านั่นกลับยิ่งปลุกปั่นอารมณ์ให้พุ่งสูงขึ้น  แสงทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว  แค่เพียงหยดน้ำจากเส้นผมสีทองที่ร่วงหล่นลงมาบนบ่าก็ทำเอาส่วนนั้นปวดหนึบไปหมด  เมื่อร่างกายของนเรนทร์พร้อมแล้วจึงถอนนิ้วออกจับมาพลิกหันหน้าเข้าหาผนัง
แสงหยัดตัวขึ้นจากพื้น  ขยับเข้าไปซ้อนด้านหลัง  ร่างกายของนเรนทร์ยั่วยวนจนแทบคลั่ง  กล้ามเนื้อช่วงไหล่รับกับแผ่นหลัง  ปุ่มกระดูกสันหลังที่เรียงตัวสวย  สีผิวเข้ม ๆ ช่วยขับให้มันเร่าร้อนขึ้นไปอีก
ส่วนแข็งขืนค่อย ๆ สอดเข้าไปในช่องทางที่เตรียมไว้  รอบนี้เข้าไปได้ง่ายกว่าครั้งก่อนเพราะมีเวลาเตรียมตัวมากขึ้น  ผิวกายร้อนเปื้อนหยดน้ำแนบเข้าหากันจนแทบไม่มีช่องว่าง
แสงขยับโดยทันที  ส่วนนั้นดูดกลืนเขาจนแทบคลั่ง  หนุ่มใหญ่ครางเสียงต่ำตอนที่กระทั้นกายเข้าไปแรงขึ้นอีก  นเรนทร์ดูท่าจะพึงใจไม่ต่างกันถึงได้ส่งเสียงลามกออกมาแบบนั้น  แสงกดจูบหนัก ๆ ที่หลังคอ  ใต้เส้นผมสีทอง
ชายหนุ่มเหลียวใบหน้าหันมา  ตาดุจจิ้งจอกมีน้ำใส ๆ เอ่อคลออยู่  ริมฝีปากบางเอ่ยคำขอราวใจจะขาด “จูบ...จูบหน่อย”

อา...ซื่อสัตย์เหลือเกินไอ้เด็กซ่งเอ๊ย

แสงสนองให้ตามต้องการ  ริมฝีปากดูดดึงเข้าหากันอีกครั้งราวกับโหยหามานาน  ผลัดกันกวาดต้อนปลายลิ้นในขณะที่ส่วนล่างก็สอดประสานกัน
ส่วนกลางลำตัวของนเรนทร์ถูกเบียดเข้ากับผนังเย็นเยียบ เพราะแรงกระแทกจากด้านหลังเลยทำให้ถูกเสียดสีไปด้วย  เจ็บนิดหน่อยแต่รู้สึกดีมาก  เขาต้องเป็นโรคจิตเพราะเฮียแสงแน่ ๆ ถึงได้โหยหาสัมผัสหยาบโลนนัก
ผิวกายกระทบกันจนเกิดเสียงน่าอาย  ทว่าทั้งสองฝ่ายเลือกที่จะโยนความขัดเขินทิ้งไป  สัมผัสกันและกันอย่างถึงใจ  ลิ้มรสชาติของอีกฝ่ายให้สมกับที่รอคอย
เมื่อเรนมาถึงจุดสุดยอดผนังตรงหน้าเขรอะไปด้วยคราบสีขาว  เขาบีบรัดคนด้านหลังเสียจนแทบคลั่ง  หัวสมองว่างเปล่า แต่ร่างกายอิ่มเอิบไปด้วยความสุขสม  ไม่มั่นใจนักว่าอีกกี่วินาทีต่อมาเฮียแสงถึงปล่อยออกมาบ้าง
ของเหลวสีขาวไหลเอ่อที่ขาตัดกับสีผิวโดยสิ้นเชิง  แสงถอนกายออกมาขณะครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรกับเด็กไก่อ่อนต่อไป  ไอ้เด็กซ่งก็เป็นฝ่ายพลิกตัวเข้าหายกสองแขนโอบรอบคอ  ดึงรั้งลงมาจนสันจมูกสัมผัสกัน

“ทำอีกได้ไหมครับ”
“ไม่สลบแล้วหรือไง  คราวก่อนแค่สองรอบก็ไปแล้ว”
“อย่าดูถูกร่างกายที่ทำงานเยี่ยงวัวเยี่ยงควายของผมนะ” ไม่อยากจะอวดว่ายกเตียงหกฟุตเสร็จแล้วมีเซ็กซ์ต่อได้อีก  ถึกกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว  มันส่งสายตาออดอ้อน “ไม่ได้เหรอ”
“ไอ้เด็กลามก”
“เฮียก็ตาแก่ลามกเหมือนกันนั่นแหละ”

แสงหลุดขำ แต่ถูกปิดปากด้วยจูบเงอะงะ  ดูท่าเขาต้องสั่งสอนให้มันรู้เสียบ้างแล้วว่าผู้เชี่ยวชาญเขาทำกันยังไง

ฝึกบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ดีเองแหละ...



.................................................
..............................
.............
.......


บุ๋ง ๆ ๆ

“อย่าเป่าน้ำเล่นสิ” เสียงดุดังมาจากฝั่งตรงข้าม “สกปรก”
“ก็มันสบายนี่นา”
“อัก!” แสงกระอักเลือด “แกโดนซี่โครงฉัน”
“โทษทีเฮีย” เรนขยับขาออก “รอบนี้ผมกางสุดเลย  อีกนิดก็ฉีกขาแล้ว”

ผู้ชายสองคนกับอ่างน้ำที่ไม่เหมาะกับขนาดตัวช่างเป็นภาพที่ไม่น่าดูเลยสักนิด  หลังเสร็จกิจใต้สะดือไอ้เด็กบ้านนอกก็ชี้ชวนให้ ‘ลงอ่าง’ ด้วยกัน  บอกว่าเกิดมายังไม่เคยแช่น้ำในอ่างเลย  เห็นแก่ชีวิตบัดซบแสงก็เออออตามใจมันสักหน่อย  ใครจะไปคิดว่าเบียดเสียดขนาดนี้ล่ะ
พวกเขาเอนหลังพิงขอบคนละฝั่ง  แข้งขาวางทาบทับสัมผัสกัน  แม้จะอึดอัดไปบ้างแต่ก็ยอมรับว่าการแช่น้ำอุ่นหลังเสร็จกิจช่วยให้สบายตัวขึ้นเยอะ
เสียงน้ำในอ่างขยับไหวตอนที่เปลี่ยนท่าทางแบบนั้นก็น่าฟังดีเหมือนกัน

“เฮ้อ~ ย้ายออกแล้วผมต้องคิดถึงแคทเธอรีนแน่เลย”
“หมานรกนั่นน่ะเหรอ”
“นรกตรงไหน  ออกจะเป็นมิตร”
“กับพวกเดียวกัน” แสงต่อให้ทันที “รู้ไหมมันเห่าไม่หยุดเลยตอนฉันไปนั่งรอแก“
“เฮียนั่งรอผมด้วยเหรอ”

เวรล่ะ....
แสงอยากจะตบปากตัวเองให้เลือดออก  เผลอพูดอะไรไม่เข้าท่าเสียได้  ก่อนหน้านี้ยังแถว่าแค่ขับรถผ่านมาดูทุกวันอยู่เลย แต่รอบนี้มัน....
“ว้าว~” ไอ้เด็กซ่งชะโงกหน้าเข้ามา “เรื่องจริงเหรอเนี่ย”
“แค่แป๊บเดียวหรอก” คนตอบพยายามทำหน้าดุเข้าสู้ “ติดนิสัยตอนทำงานทวงหนี้”
“อ้อ” ตอบรับเหมือนเข้าใจแต่สายตากระแซะนี่มันน่ายกเท้าถีบเหลือเกิน “ครับ ๆ เฝ้าแป๊บเดียวเนอะ”
“มีปัญหาหรือไง”
“ใครจะกล้ามี” นเรนทร์กวนนิ้วบนผิวน้ำวนไปมาเหมือนเด็ก “เฮียเซอร์วิสให้ผมขนาดนี้จะกล้าบ่นอะไรอีกล่ะ”

ไอ้เด็กซ่งยิ้มจนตาหยี  ไม่รู้ว่าการยิ้มหนึ่งครั้งต้องใช้กล้ามเนื้อบนใบหน้าเยอะขนาดไหน  บางทีนเรนทร์อาจควบคุมความสุขในตัวไม่ได้แล้ว
แต่ก็ช่วยอย่าแผ่มาใส่คนอื่นได้ไหมเล่า..
การมองคนอื่นแล้วยิ้มตามเป็นเรื่องน่าอายสำหรับแสง  มันเป็นยิ้มที่ไร้สาระ ไร้เหตุผลอย่างที่สุด  เวลาเผลอตอนเถียงกันยังพอจะอ้างได้ว่าตลกคำพูดมัน แต่นี่ไม่ใช่....
อา...ไม่เท่เอาซะเลย

ตาแก่ขี้เก๊กพยายามซ่อนมุมปากด้วยการขยับตัวลงให้น้ำสูงท่วมปาก เพราะพื้นที่คับแคบเขาเลยไม่สามารถหลบเลี่ยงไปที่ไหนได้อีก  แสงขมวดคิ้ว เสยเส้นผมเปียก ๆ ที่ข้างแก้มขึ้นไป

“ยิ้มอะไรนักหนา” เขาดุ “เป็นบ้าหรือไง”
“มีความสุขก็ต้องยิ้มสิครับ”
“.........”
“เฮีย....” ผิวน้ำกระเพื่อมเรียกให้แสงเงยหน้าขึ้น  ดูเหมือนจะพลาดเสียแล้ว เพราะแค่มองหน้าไอ้เด็กซ่งเฉย ๆ เขาก็ร้อนวูบวาบจะแย่
“อะไร”

“ผมรักเฮียนะ”

คำบอกรักแบบไม่ทันตั้งตัวทำเอาคนฟังใจกระตุบวูบ  ความรู้สึกบางอย่างแผ่ซ่านไปถึงปลายนิ้ว  หัวใจอุ่นวาบราวกับได้รับการสวมกอด  กระซิบบอกที่ข้างหูว่าบนโลกนี้ยังมีใครอีกคนที่ต้องการเขา....

“แฮะ ๆ” เรนหัวเราะ “แค่อยากบอกเฉย ๆ”

ขนาดคนอย่างเรนยังพูดออกมาได้ง่าย ๆ เลย  เจ้าเด็กโง่ที่ซื่อตรงกับความรู้สึกเอ๊ย!  ทำไมถึงทำเขาเป็นเอามากขนาดนี้
จูบเหรอ?  เซ็กซ์เหรอ?  ไม่มีสิ่งใดชวนวาบหวามเท่าแววตาวาววับที่จ้องมาทางนี้อีกแล้ว  ใจเต้นแรง  ผิวกายร้อนผ่าว  อยากสัมผัส  ครอบครอง  ปกป้อง  อยากทำให้เป็นของตัวเองทั้งที่รู้ว่าไม่มีใครแย่ง....


มันมีไม่ใช่เหรอคำที่ใช้เรียกอาการโง่เง่าเหล่านี้…







“ฉันก็รักแก”

ง่าย ๆ เพียงเท่านี้เอง...

“เฮีย...” เรนเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง  รอยยิ้มบนหน้าเริ่มเหยเก “ผะ...ผม...”

หมับ!
ร่างทั้งร่างโถมเข้ามาใส่  น้ำอุ่นกระฉอก  น้ำหนักกดทับลงไป  ทุกอย่างดูวุ่นวาย  ทว่ายามที่อ้อมแขนสอดประสานเข้าหากันพวกเขาก็หลงลืมทุกอย่าง
ไม่รู้ว่านเรนทร์ร้องไห้หรือเปล่า เพราะเอาแต่ซบหน้าลงบนบ่า  พึมพำประโยคงี่เง่าอย่าง “ขอบคุณครับ” ไปมา
ปลายนิ้วเรียวสางเข้ากับเส้นผมสีทอง  ลูบปลอบอย่างอ่อนโยน....

“ฉันก็ขอบใจแกเหมือนกัน”
   “ลอกคำพูดผมหมดเลยนี่นา”


ดวงตาสบประสานเข้าหากันก่อนจะกลั่นออกมาเป็นเสียงหัวเราะ


พออยู่กับคนตรงหน้าแล้ว ‘ความสุข’ ก็เป็นเรื่องง่ายดายเหลือเกิน....



หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 31 30/07/60] p.27
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 06-08-2017 18:53:09
ทวงครั้งสุดท้าย


   “มะ...มันจะเยอะเกินไปหรือเปล่าครับ”
   “แหม ไม่เป็นไรหรอกจ้า” เสียงหวานดังขึ้นจากอีกฝั่งของโต๊ะ “ขืนไม่รีบตัดสินใจทางฉันก็กินดอกไปเรื่อย ๆ อยู่ดี”

   ฉึก!  พูดตรงเสียจนเรนแทบหงายหลังตกเก้าอี้  ชายหนุ่มคว้าพนักให้มั่นพลางตั้งสติทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  เริ่มเมื่อไหร่ดีล่ะ?
   เมื่อวานเย็น....ใช่ ๆ เมื่อวานตอนที่นั่งอยู่ท่ามกลางลังกระดาษจู่ ๆ เฮียก็โทรมาบอกว่า ‘พรุ่งนี้เช้าไปออฟฟิศเฮียใหญ่ด้วย  ซ้ออยากเจอ’  บอกแค่นั้นไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติมทิ้งให้เขาเดินงงโดนตีหัวลากเข้าตึกมาโดยลำพัง
   เรนนั่งอยู่ในห้องอวลกลิ่นพิมเสนของเฮียใหญ่ ทว่าไม่เห็นแม้แต่เงาเจ้าของ  มีเพียงซ้อนั่งประจำการที่เก้าอี้ผู้บริหาร  หล่อนเป็นหญิงแก่ที่ไม่โทรมเลยสักนิด  รักสวยรักงาม  แถมยังชอบท่องเที่ยว  เรียกได้ว่าเป็นคนรวยที่มีความสุขกับการใช้เงิน  ไม่ใช่เศรษฐีเก็บกรุสมบัติแบบที่เรนชอบพบเจอ
   ปลายนิ้วขาวเหมือนหยวกกล้วยแต่งแต้มด้วยสีแดงถูกยกขึ้นประสานไว้ใต้คาง  เหนือขึ้นไปมีรอยยิ้มใจดีปนน่าเกรงขาม  นี่สินะออร่าของนางพญา

   “ว่าไงล่ะ” เจ้าหล่อนเลิกคิ้วที่สักไว้เสริมโหวงเฮ้ง “จะเป็นลูกจ้างจนวันตายหรือลองเสี่ยงอีกทางดู”
   “มันก็...เอ่อ...” เรนงึมงำ “พูดยากนะครับ  ผมก็ไม่เคยมีประสบการณ์เป็นผู้รับเหมาเองมาก่อน  ตอนที่ทำกับพ่อมันก็...”
   “เจ๊ง” ซ้อต่อคำให้ทันที  ซ่งคนลูกยกมือไหว้พ่อในใจพร้อมกับพยักหน้ายอมรับความจริง “เธอแค่ต้องเขี้ยวสักหน่อย  ให้แสงช่วยดูบัญชีก็ได้”
   “ไปกวนเฮียเขาแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ”
   “ทางนั้นเป็นคนบอกให้ฉันลองยื่นข้อเสนอให้เธอเองนะ” หล่อนยกชาจีนชั้นดีขึ้นจิบ “เท่ากับว่าสนับสนุนไม่ใช่เหรอ”

   เมื่อวันก่อนเธอนัดแสงกินข้าวไว้พร้อมยื่นข้อเสนอให้มาทำงานประจำด้วย  แน่นอนว่าเจ้าตัวปฏิเสธเสียงแข็งบอกว่าขอรับเป็นจ๊อบ ๆ ไปดีกว่า  ผู้หญิงดื้อด้านอย่างเธอไม่ยอมแพ้  สุดท้ายก็ต้องยอมบอกความจริง
   อยากจะตอบแทนเรื่องที่ด่าเฮียใหญ่ให้....
   ที่ผ่านมาหล่อนน้ำท่วมปาก  เป็นสะใภ้คนจีนที่ก้มหน้าก้มตารับคำมาตลอด  ถึงสามีจะไม่เคยกดขี่ข่มเหง แต่ความเกรงใจก็มีอยู่มาก  ตอนที่ลูกสาวคนเดียวของบ้านโดนไล่หล่อนร้องไห้ปานใจจะขาด แต่ฝั่งญาติสามีกลับเห็นดีเห็นงามและเลิกพูดถึงเรื่องนี้เหมือนอาเหมยไม่มีตัวตน
   แต่แล้ววันที่ป๊ายอมโทรหาเหมยก็มาถึง...  หล่อนตื้นตันใจเกินจะมอบให้แค่คำขอบคุณ  แม้จะเป็นการพูดโดยไม่ได้ตั้งใจหรือด่าทอระบายอารมณ์ก็ช่างสิ  เธอต้องขอบคุณแสงไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง
   พ่อทนายรูปหล่อฟังจบก็ขมวดคิ้ว  เอ่ยสั้น ๆ แค่ว่า ‘ถ้าอย่างนั้นก็ให้โอกาสคนคนหนึ่งแทนได้ไหมครับ’
   ตอนแรกแสงขอแค่เรื่องง่าย ๆ อย่างผ่อนต่อเดือนน้อยลงหรือลดดอกเบี้ยให้นเรนทร์สักหน่อย แต่คนอย่างซ้อเล่นใหญ่กว่าใคร  หล่อนเสนอตัวเป็นแหล่งนายทุนให้  หากนเรนทร์หาโปรเจกต์น่าสนใจมาเสนอก็จะรับไว้พิจารณา  ถ้าเห็นว่าควรลงทุนด้วยก็มาทำสัญญากัน  แน่นอนว่าดอกเบี้ยน้อยจนฟังแล้วตกใจ

   “ค่าแรงต่อวันเธอเท่าไหร่กันเชียว  คิดว่าจะคืนฉันหมดเมื่อไหร่ล่ะ” ตอบชักช้านัก  ทวงหนี้กดดันมันเสียเลย “ฉันรู้ว่าเธอเป็นเด็กฉลาด”
   “มีแต่คนบอกว่าผมโง่นะครับ”
   “หมายถึงงานช่างน่ะ” ซ้อน่าจะหมายถึงเรื่องอื่นโง่ด้วยเช่นกัน “เขาว่าเธอมีกึ๋นกว่าช่างทั่วไป  คุยรู้เรื่อง  จัดการแผนงานได้  เสียอย่างเดียวทวงหนี้ไม่เป็น”
   “แฮะ ๆ”
   “ว่าไงล่ะ” ปลายนิ้วเคาะบนโต๊ะไม้สักในจังหวะที่เร่งเร้า “จะทำงานงก ๆ จ่ายดอกไปจนตาย หรือลองเสี่ยงทำอะไรใหม่ ๆ  เหนื่อยหน่อยแต่ได้เงินเป็นก้อนนะ”
   “ผม....”

   การก้าวออกจากพื้นที่ปลอดภัยไม่ใช่เรื่องที่ตัดสินใจปุบปับก็จริงอยู่ แต่ก็จริงอย่างที่ซ้อพูด  เขาไม่มีทางปิดหนี้ได้ถ้ายังเป็นอยู่อย่างนี้

   “ขอบคุณมากครับ” นเรนทร์ยกมือไหว้ก่อนตอบชัดถ้อยชัดคำ “ผมรับข้อเสนอของซ้อครับ”
   เท่านั้นริมฝีปากเคลือบสีก็คลี่ยิ้มออกมา “ดีมาก  แล้วค่อย---“

   ผัวะ!  บานประตูเปิดออกมาในจังหวะนั้นพอดี  เรนถึงกับหน้าเหวอเมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนคือเจ้าของห้องตัวจริง  ทางนั้นกวาดตามองเขาแว้บหนึ่งโดยไม่มีทีท่าตกใจเลยสักนิด

   “คุณ...เรามีเรื่องด่วน” ชายแก่บอกภรรยา “คุยธุระเสร็จหรือยัง”
   “เรียบร้อยแล้ว” ซ้อเลื่อนเก้าอี้ออก เดินตรงไปยังประตูทันที “มีอะไร”
   “ออกไปคุยกันข้างนอก”
   “ก็ได้” หล่อนถอนหายใจ  ก่อนหันมาบอกอีกชีวิตในห้อง “เธอกลับได้แล้ว  ถ้ามีอะไรฉันจะโทรหาอีกที”
   “ครับ” เจ้าไพร่ยกมือไหว้เก้ง ๆ กัง ๆ “ลาทั้งเฮียทั้งซ้อเลยนะครับ”
   ร่างสูงลุกขึ้นยืน  ตอนที่จะผ่านกรอบประตูออกไปนั้นเองเสียงแหบแห้งก็เรียกไว้
   “อ้อ!” ตาแก่อ้วนท้วนชี้นิ้วมาทางเขา “นึกออกแล้ว  มาคุยเรื่องนั้นใช่ไหม”
   “ใช่” ซ้อเป็นฝ่ายตอบแทน  ทามกลางสีหน้ามึนงงของนเรนทร์ว่าเรื่องนั้นคือเรื่องไหน
   “เออ  เริ่มใหม่ก็ดีไอ้หนุ่ม” ว่าแล้วมืออวบอูมก็ตบบ่าป้าบ ๆ “จะได้รีบใช้หนี้ให้หมด”
   “คะ...ครับ  แฮะ ๆ”
   “ไม่ต้องห่วง  ช่างที่รวย ๆ เมียคุมเงินให้หมดนั่นแหละ” แกชูนิ้วโป้ง “ไอ้แสงช่วยดูให้รับรองว่ารวยแน่นอน!”

   เดี๋ยว ๆ เฮียแกเข้าใจอะไรผิด ๆ มาอีก....

   แม้จะมึนงงแต่รังสีขับไล่ที่แผ่ออกมาจากด้านหลังเร่งเร้าให้นเรนทร์ออกห้องไป  พอปิดประตูเรียบร้อยก็เกาหัวสองสามที  ตอนนั้นเองที่แว่วเสียงรื่นเริงจากด้านในห้อง

   “ต้นปีหน้าอาเหมยจะกลับบ้านล่ะ!”


...................................................
..............................
..............
........


   “ฮึบ!”
   “กล่องสุดท้ายแล้วใช่ไหม” แสงหันมาถามขณะนิ้วยังคาอยู่ที่ปุ่มเปิดประตูลิฟต์ “ไม่ลืมอะไรอีกนะ”
   “สุดท้ายแล้วคร้าบ~” เรนจัดตำแหน่งข้าวของบนรถเข็นให้สมดุลกัน “เฮียปิดได้เลย”

   พวกเขาอยู่กับรถเข็นที่บรรทุกกล่องกระดาษจนเต็มพื้นที่  น้ำหนักของมันทำให้เรนจินตนาการว่าลิฟต์จะตกระหว่างทาง  ไม่คิดได้ไงเล่า!  ช่วงนี้เขามีความสุขเสียจนนึกว่าดึงแต้มบุญทั้งชีวิตมาใช้หมดแล้ว  จะตายตอนนี้คงไม่แปลกล่ะมั้ง แต่เอ๊ะ....แบบนั้นเฮียแสงก็น่าจะตายด้วย
   “ทำหน้าอะไรของแก” เห็นสีหน้าผ่านกระจกลิฟต์ยังรู้เลยว่าคิดเรื่องไร้สาระ
   “ง่า  พูดไปคงโดนด่าแหงม  เฮียอย่าไปรู้เลย”
   “แกนี่มัน....” ทำเป็นถอนหายใจเอือมระอา แต่เรนแอบเห็นจากเงาสะท้อนว่าฝ่ายนั้นกัดปากกลั้นยิ้มจนตีนกาขึ้น  มองเพลิน ๆ ไม่ทันไรลิฟต์เจ้ากรรมก็พามาถึงชั้นบนสุดจนได้
   เด็กถนัดใช้แรงงานเข้าไปยื้อแย่งรถเข็นมาจากแสง  ทางนั้นปรายตามองนิดหน่อย แต่ก็ไม่ว่าอะไร  ดีเหมือนกันจะได้ไม่ปวดหลัง  ว่าแล้วก็เดินตัวปลิวออกจากกล่องลิฟต์พร้อมกับควานหากุญแจในกระเป๋ากางเกงไปด้วย  ตอนที่เข้าใกล้บานประตูนั่นเองเสียงกุกกักจากทางซ้ายมือก็ดังขึ้น

   “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” ห้องฝั่งตรงข้ามเปิดออกพร้อมกับร่างของสาวมหา’ลัย  เจ้าหล่อนดูตกใจไม่น้อยที่เปิดมาเจอผู้ชายตัวเบ้อเร่อขวางหน้าประตู
   “ไม่เป็นไรครับ” แม้จะไม่เข้าใจว่าขอโทษทำไม แต่แสงก็ขี้คร้านจะถาม  เขาขยับตัวหลีกทางให้ “เชิญครับ”
   สาวน้อยก้มหัว “ขอบ....คุณค่ะ”
   เธอเดินผ่านนเรนทร์ที่ทำตัวลีบหลบให้ทางด้วยสีหน้าประหลาดใจ  แม้แต่ตอนที่ลิฟต์ปิดลงก็ยังขมวดคิ้วสงสัยไม่เลิก  ไม่รู้ว่าจะเอาไปรายงานแม่ไหมว่าชั้นที่พักอยู่อันตรายกว่าเดิมเพราะมีผู้ชายเพิ่มมาอีกคน
   “เฮียมีเพื่อนบ้านแล้วเหรอ” คึ่ก ๆ เสียงล้อไถไปกับพื้นดังตลอดเวลาที่เคลื่อนที่ เพราะเป็นรถเข็นที่ยืมส่วนกลางมาเลยไม่ค่อยได้รับการดูแลรักษาถึงได้ฝืดขนาดนั้น  แถมล้อหน้ายังเบี้ยวบังคับทิศทางยากเหลือเกิน “แบบนี้ก็เสียงดังไม่ได้แล้วสิ”
   “ฉันไม่เคยเสียงดังอยู่แล้ว”
   “ว้า~  แล้วตอนมีอะไรกัน”
   “แกจะร้องเป็นควายถูกเชือดเลยหรือไง” ว่าแล้วก็นึกถึงครั้งแรกที่มันอัดคลิปแบล็กเมล์  แสงจำได้ว่าเล่นใหญ่เล่นโตเอาเรื่องอยู่ “ไม่ต้องมาโรลเพลย์อะไรแล้วนะ”
   “แฮะ ๆ”

   แกร๊ง!  ทันทีที่ไขกุญแจเสร็จประตูก็ถูกผลักเข้าไป  แสงหันมาเอ่ยเรียก “เข้ามาสิ”
ถึงจะพยายามทำหน้านิ่งอย่างไร แต่เรนก็ยอมรับว่าประหม่าไม่น้อย  เสียงบดพื้นของล้อรถดูคล้ายจะกดดันเขาเข้าไปทุกที  ชายหนุ่มเผลอกลั้นหายใจตอนที่ข้ามผ่านเส้นแบ่งห้องเข้าไป
ของทุกอย่างวางอยู่ในตำแหน่งเดิมเหมือนอย่างตอนที่จากมา  ห้องกว้างใหญ่แห่งนี้ไม่เคยมีตัวตนของนเรนทร์อยู่จริง ๆ  เขาเป็นเพียงผู้อยู่อาศัยชั่วคราวมาโดยตลอด

แต่ตอนนี้....

“ทำไมกล่องนี้มันหนักจัง” มือใหญ่เอื้อมเข้ามายกกล่องที่อยู่ด้านบนสุดออก “มันเป็นอะไร  จะได้วางให้ถูกที่”
“เอ่อ...” เรนขมวดคิ้ว “รู้สึกจะเป็นพวกเครื่องใช้ในครัว”
“มีของแบบนั้นด้วยเหรอไง  ตอนนั้นยังให้ฉันกินบะหมี่ในหม้อแท้ ๆ”
   ทำเป็นบ่น แต่คนแก่กว่าก็ยกมันไปวางบนเคาน์เตอร์แต่โดยดี  แถมยังกรีดเปิดกล่องเอาจานชามสีสะเหล่อ ๆ ในนั้นไปเรียงเข้าชั้น  สีสันรุนแรงของมันไม่เข้ากับเครื่องเซรามิกเอิร์ธโทนของแสงเอาเสียเลย

   “มองอะไรเล่า  จัดของสิ”
   “คร้าบ~” นเรนทร์เริ่มจากใบบนสุด  เพียงแค่ประมาณจากน้ำหนักก็รู้ทันทีว่ามันคืออะไร  ชายหนุ่มยกกล่องเข้าไปตรงตู้เสื้อผ้า  เผลอยิ้มออกมาตอนที่เห็นว่าเฮียเว้นลิ้นชักให้เขาหนึ่งชั้นเต็ม ๆ  ก่อนหน้านี้ยังต้องรื้อเสื้อจากกระเป๋าเดินทางมาใส่แท้ ๆ  พอเห็นเสื้อผ้าตัวเองเข้าไปวางไปแขวนอยู่ด้วยแล้วมันก็....
   “เออ จริงสิ” เสียงจากในครัวดังขึ้นเรียกให้เรนหลุดจากภวังค์ “เรื่องซ้อเป็นยังไงบ้าง  เรียกไปทำไมน่ะ”

   รู้อยู่แล้วว่าซ้อพูดอะไรยังจะถามอีก  คนอะไรปากแข็งชะมัด!

   ถ้าเป็นคนอื่นคงแกล้งโง่ไม่รู้ไม่ชี้ตามน้ำ แต่กับนเรนทร์น่ะเหรอ...โง่จริง ๆ เลยแกล้งไม่เป็น “ก็เรื่องที่เฮียแอบไปขออะไรไม่บอกผมไง”
   แก๊ง!  จานกระทบกันจนเสียวฟัน  ดูท่าจะทำคนแก่เสียศูนย์ไปแล้ว  แสงเสยผมเรียกความมั่นใจก่อนจะเก๊กเสียงเข้มถามต่อ “แล้วแกว่าไงล่ะ”
   “ตอบตกลงไปแล้วล่ะ”
   “งั้นเหรอ” ว่าแล้วก็หยิบแก้วใบสุดท้ายวางเข้าตู้ “ก็ดีแล้วนี่”
   “เจอเฮียใหญ่ด้วย”
   “หา!?”
   “เขาอวยพรผม” ไอ้เด็กซ่งเรียงกางเกงในตัวสุดท้ายเสร็จพอดีเช่นกัน  มันปิดงับลิ้นชักดังปัง “บอกว่าช่างรวย ๆ เมียคุมเงินให้ทุกคนแหละ  ผมรวยแน่นอนเพราะเฮียช่วยดูให้”
   “ตาแก่นั่น” ปัง!  ประตูตู้ถูกกระแทกบ้าง  รุนแรงเสียจนแทบหลุดออก “ไล่ไปเรียนความหลากหลายทางเพศนี่ไม่ได้จำใส่สมองเลยสินะ”
   “น่า ๆ  แกก็พยายามที่สุดแล้ว” นเรนทร์เดินเข้ามาแกะกล่องใบใหม่  ยังไม่วายแวะยักคิ้วกวนประสาท “งั้นเฮียมาเป็นไหมล่ะ”
   “ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น”
   “........”

   “แกเป็นคนรักของฉัน....แค่นั้นพอแล้ว”


   เพราะครอบครัวไม่ได้ประกอบด้วยคำว่าพ่อแม่ลูกเสียเมื่อไหร่…

   “นั่นสินะ” เรนพึมพำเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง  บทจะพูดก็พูดได้หน้าตาเฉยเลยแฮะ “อ๊ะ! ลังนี้พวกของใช้ในห้องน้ำ”
   “ชักช้าอยู่นั่นแหละ” โดนดุไม่พอแสงยังเข้ามายื้อแย่งของกลางในมือไปอีก  คนผิวเข้มไม่ยอมแพ้เดินตามต้อย ๆ ไปที่ห้องน้ำด้วย  มันชิ่งล้วงมือเข้าไปในกล่องเป็นฝ่ายหยิบของออกมาเรียงแทน  แสงเลยยืนเฉย ๆ แล้วบ่น “สบู่แชมพูใช้ของฉันก็ได้  เอาไปทิ้งเถอะ”
   “เสียดายของออก  ผมใช้ให้หมดดีกว่า”
   “วิถีคนจนสินะ”
   “ฮ่า ๆ ๆ  เถียงไม่ออกเลยอะ” เรนหัวเราะร่า “แต่เดี๋ยวเดือนหน้าผมก็รวยแล้ว  คอยดูนะจะยัดไส้หมอนด้วยแบงก์พัน  จัดปาร์ตี้ริมสระว่ายน้ำ  ทำฟันทองทั้งปาก”
   “เพ้อเจ้อ”


   เริ่มจากครีมอาบน้ำ  แชมพู  โฟมล้างหน้า  ยาสีฟัน

แล้วก็...

กึก
ด้ามพลาสติกของแปรงสีฟันกระทบกับแก้ว  กล่องในมือแสงว่างเปล่าแล้ว  ทว่าพวกเขายังไม่ขยับออกไป  ดวงตาสองคู่สบประสานเข้าหากัน  ต่อหน้าบานกระจกและแปรงสีฟันสองด้าม
   ตื่นเช้า  เข้านอน  ทำอาหาร  กินข้าว  พูดคุยเรื่อยเปื่อย  เถียงอะไรโง่ ๆ  จากนี้ไปก็จะทำเรื่องแบบนั้นกับคนตรงหน้าซ้ำไปมา....

   แสงเคลื่อนริมฝีปากเข้าหา  ประทับจูบลงบนหน้าผากสีแทน  ไล้ลงต่ำมาถึงปลายจมูก  ส่งผ่านความรู้สึกที่ล้นทะลัก  ในตอนนั้นเองที่เสียท่าให้นเรนทร์….
   จุ๊บ!  ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจูบคืนที่ปลายคาง  สัมผัสนั้นน่าเอ็นดูจนแสงหลุดยิ้มออกมา

   “หวา~  เฮียยิ้มแบบนี้ผมก็แย่สิ” เรนยกมือขึ้นกุมอก  ภายในนั้นเต้นตุบ ๆ จนปวดหนึบ “หยุดเลย  ผมจะตายทั้งที่ยังไม่แก่นะ!”
   “มาห้ามฉันได้ยังไงกันเล่า” ว่าแล้วก็ดึงแก้มไอ้เด็กพูดมากเขย่าไปมา “แกเองก็เลิกให้ได้ก่อนสิ”
   “โอ๊ย!  เจ็บอะ”


   แดดในยามเย็นลอดผ่านเข้ามาตรงบานหน้าต่างเหนือศีรษะ  อากาศร้อนขึ้นนิดหน่อยทว่าไม่มากเกินจะห้ามใจให้สัมผัสกันอีกครั้ง....




ผ่านจุดที่แย่ที่สุด  ค่อย ๆ เรียนรู้กันและกัน  ร้องไห้  ทะเลาะ แล้วก็หัวเราะเสียงดัง
ครอบครัวมันเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ




END



ในที่สุดก็เขียนเรื่องยาวจบเป็นเรื่องที่ 4 แล้วค่ะ  เย้ ๆ จุดพลุๆ
(เราจะไม่พูดถึงสปีดในการเขียนต่อปีนะคะ 5555)

เรื่องของอาแสงเราวางไว้ตั้งแต่แกปรากฎตัวในเรื่องหลง(มา)รักแล้วค่ะ  เขียนแล้วรู้สึกว่าตาลุงคนนี้น่ารังแกมาก ๆ  พวกอปป้าหมาป่าเดียวดายแบบนี้ต้องจัดให้หนัก ๆ  เลยได้เป็นน้องเรนออกมาด้วยประการฉะนี้
ถึงจะชอบอวยอาแสง แต่จริง ๆ เราทีมน้องเรนนะคะ  เอ็นดูเหมือนลูกเหมือนหลาน  หมั่นไส้อาบ้างในบางที แต่ก็ต้องจำใจอวยเพื่อบิ้วด์ทุกคน 5555
พอเขียนจบแล้วก็แอบใจหายเหมือนกัน  ถ้าทำให้คนอ่านชอบได้บ้างก็ดีใจแล้วค่ะ  แอร๊ยยยยยย

สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันจนมาถึงตอนสุดท้ายนะคะ  เวิ่นเว้ออะไรไปบ้างต้องขออภัยด้วยจริง ๆ
ถ้ามีผลงานเรื่องใหม่ก็ฝากติดตามด้วยนะคะ //กอด ๆ  :กอด1:

เรื่องรวมเล่มน่าจะอีกนาน  แพลนไว้ว่าปลายปีนี้-ต้นปีหน้านะคะ  ติดตามข่าวสารได้จากเพจเลยจ้า  โปรโมทเพจไปอีก
https://www.facebook.com/IndigosFiction/ (https://www.facebook.com/IndigosFiction/)
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 06-08-2017 19:47:26
 :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 06-08-2017 19:56:06
มีความสุขกันเสียที เฮียแสงน้องเรน  :m1:
ซ้อใจดีมาก ๆ จริง ๆ อยากให้มีต่อ ตอนที่น้องเรนประสบความสำเร็จ แล้วใช้หนี้หมดแล้วด้วยจัง
ดีใจที่ในที่สุดเฮียแสงก็ได้มีความสุขในความรักเสียที หลังจากที่ชีช้ำมาหลายรอบ 555
แต่ก็เพราะไม่ใช่เนื้อคู่ไง ถ้าไม่ผิดหวัง จะได้มาเจอเนื้อคู่ คู่สร้างคู่สมอย่างน้องเรนเหรอ เนอะ
ในที่สุดเฮียก็ยอมบอกรักน้องเรน เลิกเต้ะจุ้ยเสียที ดีใจกับน้องเรนด้วยจ้า
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลย :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 06-08-2017 20:18:31
นุ้งเรนได้เลื่อนขั้นหลายอย่างเลย
ไม่เป็นคนงานแล้ว แต่ยังเป็นไพร่ที่รักของเฮียแสงเหมือนเดิม
เฮียแสงว่าแต่เด็กเหนือความคาดหมาย แล้วอะไรคือการนัดเด็กไประลึกความหลังกันที่ม่านรูด
เป็นคู่ที่เหมาะกันสุดๆแล้ว พอกันเลยทั้งคู่
ขอบคุณคนเขียนมาก ชอบเรื่องนี้ ไม่หวานไป ไม่บู้ไป ตลกถูกจังหวะ คงคิดถึงเด็กซ่งกับเฮียแสงแน่ๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 06-08-2017 20:26:51
 :katai2-1: o13 :katai2-1:

 :กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 06-08-2017 20:40:12
ดีใจกับเฮียแสงกับน้องเรนด้วยจ้ะ  :L2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: wi_OoO_wi ที่ 06-08-2017 20:45:13
 :katai2-1: :katai2-1:
จบแล้วววว ใจหายเลยอะ :ling1:
เรื่องแรกที่พระเอกรวย รู้สึกประทับใจเเรง  :katai2-1: อยู่ทีมน้องเรนคนซื่อมาตลอด รักนะเด็กซ่ง  :กอด1: ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่านนะคะ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-08-2017 21:05:26
  :man1::man1: :man1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Littlesir ที่ 06-08-2017 21:27:53
ป๋าวิ่งหนีตีนแทบตาย ได้หวานหน่อยก็จบแล้ววว หวาน?? 55555555555
ไม่อยากให้จบเลย เขียนดีชอบบบบ รอเรื่องใหม่ หรือตอนพิเศษนะค๊าบบบ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Aimiya ที่ 06-08-2017 21:47:05
รักเรนและอาแสงงงงง ฮือออออออ ชอบอ่ะ ชอบมากๆ ทำไมคู่นี้น่ารักขนาดนี้>< งื้อออออออ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 06-08-2017 21:59:03
ตื่นเช้า  เข้านอน  ทำอาหาร  กินข้าว  พูดคุยเรื่อยเปื่อย  เถียงอะไรโง่ ๆ  จากนี้ไปก็จะทำเรื่องแบบนั้นกับคนตรงหน้าซ้ำไปมา....

แค่นี้ก็สุขใจแล้ว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Kio ที่ 06-08-2017 22:19:30
งืออ จบแล้ว รักเรื่องนี้ รักเฮียแสง รักนุ้งเรน จากนี้ไปคงคิดถึงบ่อยๆ แหงมเลย5

ขอบคุณมากๆ นะคะ

 :L2: :L2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: treenature ที่ 06-08-2017 22:42:24
เขียนดีจังค่ะ ประทับใจ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 06-08-2017 23:20:35
น่ารักกกกกกกก  ไม่อยากให้จบเลยยยยยย
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆสนุกๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
 :L2: :mew3: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: bellvee ที่ 06-08-2017 23:28:20
เพิ่งตามมาอ่านแบบรวดเดียว แล้วบังเอิญว่ามาวันที่ลงตอนสุดท้ายพอดี
รู้สึกโชคดีมากเลยค่ะ 55555555  อ่านจบแล้วมีแต่รอยยิ้ม ขอบคุณมากนะคะ
นิยายคุณทำให้เราขำเป็นบ้าเป็นบอทุกเรื่องเลย ชอบคาแรคเตอร์น้องเรนมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ แบบนี้นะคะ ^^
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 06-08-2017 23:38:43
แอบอยากได้ตอนพิเศษเบาๆ เพร่าไอ้เรามันคนโลภมาก 555555 เป็นnc ที่ไม่ชวนเขินเลย แต่ชวนขำ 555555
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายเรื่องนี้ ไม่ได้เม้นท์บ่อยแต่ก็ติดตามเป็นระยะ อ่านแล้วคลายเครียดดี หวังว่าจะได้ติดตามกันในเรื่องต่อๆไปนะคะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 07-08-2017 00:16:55
อ่านจบแล้ววววววว รักร้องเรนเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือเฮียแสงก็รักมากเหมือนกัน

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีนะคะ^__^
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 07-08-2017 00:57:20
ตอนสุดท้ายมันอบอุ่นมากกกก
เฮียคือมีมุมน่ารักๆ เยอะนะเอาจริงแล้ว
เรนเองก้โชคดีและน่ารักมาก เหมาะกะเฮีย
ไม่มีใครจะเหมาะสมไปกว่าสองคนนี้จริงๆ
ดีใจที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี
รัก

ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่านนะคะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 07-08-2017 01:38:54
ใจหายยยย ทำไมจบแล้ววววว อยากให้ต่ออีกนิดนึงค่ะ เอ็นดูเด็กซ่งกับลุงซึนมากกกก 55555555555 เป็นตอนจบที่เราอ่านแล้วอิ่มเอมใจสุดๆ คอมพลีทในหลายๆส่วนมาก ขอบคุณที่สร้างตัวละครน่ารักๆแบบนี้ออกมานะคะ จะติดตามผลงานเรื่องต่อไปเรื่อยๆค่ะ  :3123:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 07-08-2017 03:56:27
ฮ่ะ จบแล้ว ต้องคิดถึงนังนุ้งเรนกะเฮียแสงแน่ๆ เลย
แต่จบได้หวานละมุนมาก ดีใจที่เฮียแสงมีความสุขกะเค้าสักที
ยิ้มตามด้วยนะเออ ชอบๆ

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 07-08-2017 09:05:12
จบแล้ววววว ประทับใจมากกก  :katai2-1: ชอบงานคุณ Indigo ทุกเรื่อง แต่เรื่องนี้ชอบสุดแล้ว มันฮาอ่ะ บ้าบอ นายเอกอิซ่งก็เซะซี่เหลือหลาย  :เฮ้อ: :laugh:  (พิ)เรนมันฉีกทุกมาตรฐานนายเอกที่เคยอ่านมาเลยจริงๆ ชอบค่ะ ขอบคุณสำหรับงานเยี่ยมๆเรื่องนี้ เป็นกำลังใจและจะติดตามต่อในเรื่องถัดๆไปนะคะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 07-08-2017 10:04:00
เรื่องนี้..มันน่ารักอ่ะ.. อบอุ่นหน่อยๆ..
ฮาเยอะๆ.. 55+
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 07-08-2017 11:26:57
อาแสงสมหวังแล้วเย้


นี่ทีมเฮียแสงมาตลอดเลยนะ ตั้งแต่เรื่องก่อนแล้ว


เฮียแสงเป็นตัวละครที่มีมิติ และเสน่ห์มาก


เป็นไงละเฮีย สเปคนางฟ้า 555555


สมใจไหม นี่มันเด็กแว้นชัดๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 07-08-2017 11:33:18
ในที่สุด นางทั้ง 2 ก็มีความสุข

สนุกมาก ๆ ค่า ขอบคุณคนเขียนน้า รอติดตามจ้า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine538 ที่ 07-08-2017 12:34:32
เฮียแสงเป็นผู้ชายซึนที่โรแมนติก!! 555

ไม่อยากเชื่อว่ามีพาไปซ้ำที่คืนแรกกันด้วย ทุกอย่างเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือไม่ใช่มาเฟีย อิอิ

จบแบบเคลียร์คัทชัดทุกประเด็น เก็บทุกปมทั้งปมครอบครัวของเฮียแสง เฮียใหญ่ และปมหนี้ของน้องเรน ซึ่งในที่สุดก็จะได้อัพเลเวลขึ้น ลืมตาอ้าปากได้เสียทีนะหนู อนาถมาทั้งเรื่องแล้ว  :mew1:

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ อ่านแล้วอารมณ์ดีเรื่องนี้นะคะ

ที่สำคัญ รอตอนพิเศษค่ะ  :call:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 07-08-2017 13:22:48
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :pig4: :pig4: :pig4: :3123: :3123: :3123: :3123:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 07-08-2017 16:23:21
ขอบคุณฮะ น่ารักมาก อ่านทุกตอนต้องมียิ้มไม่ก็หัวเราะหน้าคอมพ์ทู๊กที 5555+
รอติดตามผลงานนะคร้าบบบบบ  :L2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: FridayChilling ที่ 07-08-2017 19:54:12
ง่า จบแล้วอ่า ต้องคิดถึงแน่ๆเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 07-08-2017 20:47:09
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ืืnanana21 ที่ 07-08-2017 21:17:40
 :o8: :o8: :-[ :-[
รักเฮีย รักหนูเรน รักคุณindigo
เจอกันเรื่องต่อไปนะคะ กอดๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: lazymonday ที่ 07-08-2017 22:31:02
แงงง ชอบเรืองนี้มากๆๆๆ
จะต้องคิดถึงบ่อยๆแน่เลยค่ะ
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: CChompu ที่ 08-08-2017 05:31:50
ขำความมโนว่าตัวเองน่ารักของน้องเรนมาก
ชอบคาเรคเตอร์ทั้งของน้องเจนและอิเฮียมากค่ะ
#คาเรคเตอร์เมียทาสผัวมาเฟีย #ผิด
ชอบความมองโลกในแง่ดีสุดโต่ง คือตอนอิเฮียมาเหวี่ยงเรื่องคลิปเนี่ย
คนทั่วไปก็โกรธนอยหนีหน้าก็ไม่แปลก นี่อะไร ไม่มีความงอนเลยสักนิด
โถ่ลูก!
อีกอย่างที่ชอบคือความหูแดงของอิเฮีย ปากแข็งแต่ร่างกายแสดงออกตลอดเลยน้า

อ่านงานคุณ Indigo แล้วแพ้คาแรคเตอร์นายเอกนางเอกตลอด ตลกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Yร้าย ที่ 08-08-2017 13:55:11
ไล่ตั้งแต่ภคิน มาพี่ภาพ จนน้องหลง เรื่อยมาหา อิพี่แสง ...ทุกตัวพระเป็นอะไรที่แตกต่างแต่ลงตัว  ฝั่งนายเอกเป็นอะไรที่เข้ากันได้ดี หนูไปป์ น้องเมศ คุณอโณ จนสุดท้ายไอ้แซ่ซ่งเด็กบื้อ หลากรูปแบบหลายสีสรร แต่รักทุกคนเลยให้ตายสิ....กลับไปอ่านเรื่องเก่า ๆ อีกซักรอบสองรอบก่อนเนอะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 08-08-2017 20:50:06
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: rainryna ที่ 08-08-2017 21:13:45
งื้ออออออ เขิลลลล เฮียแสงน้องเรนน่าร๊ากกกก
ขอบคุณมากๆๆๆค่า แต่งสนุกมากเลย เค้าจารออุดหนุนรวมเล่มน้าาาาาาาาาาาาาา
เป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อๆไปด้วยค่าาาาา :-[
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 09-08-2017 00:38:38
คู่นี้มันน่ารัก เฮียแสงไม่ใช่คนเพอร์เฟ็ก เรนก็ไม่ใช่คนเพอร์เฟ็ก
แต่พอมาอยู่ด้วยกันแล้วมันดีมากจริงๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 09-08-2017 23:37:55
เด็กเรนโง่แต่น่าเอ็นดูเสมอต้นเสมอปลายดีมากก น่ารักน่าหยิกสุดอะไรสุดดด
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 10-08-2017 10:22:09
ในที่สุดเราก็ตามอ่านเรื่องนี้จนจบแล้วหลังจากที่ปล่อยทิ้งช่วงไว้ อ่านๆไปเริ่มคิดว่าน้องเรนนี่มันอิหลงเวอร์ชั่นเคะชัดๆเลยนี่นา แต่น้องเรนน่าเอ็นดูกว่าอิหลงเย้อะ อิหลงน่ะน่าหมั่นไส้ ฮ่าๆๆ ส่วนคุณอาแสงนี่เป็นคุณลุงสายซึนสินะคะแต่ลุงก็น่ารักดีนะถึงจะปากร้ายไปมากก็เถอะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: moodyfairy ที่ 10-08-2017 11:28:11
น่ารักมากอ่าาาาาา ยิ่งเฮียแสงยิ่งขำ โอ๊ยยย กว่าจะรู้ตัวเอง ขอบคุณมากนะคะ :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 11-08-2017 17:12:04
http://www.tunwalai.com/story/185010/ไม่มี-ไม่หนี-ทวงเมื่อไหร่หายกัน-yaoi

แต่งใหม่??
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: lemonpreaw ที่ 12-08-2017 09:33:30
ต้องคิดถึงไอ้เด็กซ่งกับลุงแสงมากแน่ๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: AdLy ที่ 13-08-2017 09:30:41
คู่สวรรค์สร้างสุดๆ ขาดๆเกินๆพอกันเลย(สติอะนะ)

ลงตัว เติมเต็มกันสุดๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: SiNa ที่ 13-08-2017 15:07:00
เง้อออออออ จบแล้วหรอออออ
หวานๆ ขำๆ ตามสไตล์คู่นี้เลย ถึงฉากโรแมนติกทีไรเป็นต้องมีประโยคตลกๆ ออกมาทุกที
ชอบเรื่องนี้มากๆ ขอบคุณที่เขียนให้อ่านจนจบนะคะ ยินดีกับเรนด้วยที่ตกถังข้าวสาร มีเมียช่วยดูแลการเงินให้ 5555
เรื่องนี้จะมีตอนพิเศษมั้ยคะ
แล้วก็ รออ่านเรื่องต่อไปนะค้า
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 14-08-2017 17:58:54
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ingyunglamer ที่ 14-08-2017 22:14:48
อาแสงในเรื่องหลงมารัก กับเฮียแสงเรื่องนี้มันคนละคนกันใช่มั้ย 5555   :m20:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 18-08-2017 15:41:39
...หลังจากอ่านหลงจบ คิดว่าอาแสงเป็นตัวละครใช้แล้วทิ้ง

โดยส่วนตัวหลงรักตัวละครแบบนี้เสมอ ๆ สเปคชายในฝันเลย มีอายุ ดุดัน

แต่...สองคนเหมาะกันมาก ๆ จริง ๆ แค่รักกัน มันก็พอแล้ว สเปคที่ตั้งไว้โยนทิ้งได้เลย

เรื่องนี้ดีมาก ๆ ครับ ... อีกคนลืมกล่าวถึง หมอฉาน รักฮีจัง อยากได้!

ขอบคุณที่แบ่งปันนิยายดี ๆ ครับ  :pig4:

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 18-08-2017 23:19:16
ตามจบแล้วจ้าาาาา สนุกมากกกก หลงความซื่อของน้องเรน อยากให้ลองได้มานั่งจับเข่าคุยกับหลงเหลือเกิน

หลงอาแสงเหมือนกันนะ แก่แต่มีเสน่ห์ เสียดายค่ะปากจัดไป ด่าทีสะเทือนไปยันไส้ติ่ง น้องเรนไม่สะเทือนแต่เราสะเทือนแทน 55555

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ รอผลงานเรื่องต่อไปค่ะ :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: express_men ที่ 20-08-2017 15:08:23
มันสนุกและดีมาก มีซัพพลอท ทำให้ไม่เบื่อเลย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 22-08-2017 01:07:58
แฮปปี้เอนดิ้งงงงงงงง

 :hao7: :hao7:

ตอนเฉลยเรื่องคลิปเป็นอะไรที่แบบ โอ้ยเฮียแสงพลาดแล้ววว 55555
นิยายเรื่องนี้เป็นอะไรที่คอมเมดี้มาก ขำจนไหล่สั่น โรแมนติกอยู่ดีๆ ก็พาฮาตลอดๆ
ขอบคุณที่แบ่งปันกันนะคะ รอติดตามเรื่องต่อไปค่าาา อิอิ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 28-08-2017 23:39:29
มีความซึ้งกับคำว่าครอบครัวของสองคนนี้ น่ารักเนอะ หากันเจอสักที
ช่วงแรกลุ่มๆ ดอนๆ ทำให้ลุ้นมาก เรนคือเถรตรงได้อีก ส่วนเฮียแสงเย็นชาและปากแข็ง
แต่ความน่ารักของเรนก็ได้ใจเฮียแสงไป เฮียแสงน่ารักอ่ะ อบอุ่น ใจดีมากๆ
เรนก็สดใส ทำให้ลุงเป็นอมตะไปด้วย ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว คือดี จุ๊บหน้าผาก จุ๊บคาง แฮปปี้

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: yokibear ที่ 03-09-2017 11:43:57
เขินความเฮีย เขินความเด๋อของเรน5555555555555
เฮียคะ ครอบครัวของเฮียสมบูรณ์แล้วนะ ยินดีด้วยค่ะ
ฮาทุกช่วงตอนเลย เราซึ้งอ่ะ จบแล้วจริงๆ
ขอบคุณนะคะ เราชอบเรื่ิองนี้มากๆ ขอบคุณทีี่ทำให้สุขใจได้ขนาดนี้ :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 04-09-2017 16:24:20
อ่านรวดเดียวจบเลย
ชอบอาแสงมากๆๆๆๆๆ
อปป้ามาเลยค่ะ
อบอุ่น ซึน รวย เท่ คีพลุคคูลๆเสมอ
ชอบเลือดทาสในตัวเรนด้วย
มีความเป็นทาสสูงมาก 55555
เป็นเรื่องที่ตลกมากๆๆๆเลย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: TheGraosiao ที่ 04-09-2017 19:28:06
อ่านเพลิน รวดเดียวจบเลยค่ะ

สนุกมาก น่าติดตาม ลื่นไหลไปหมด

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: +MooN+ ที่ 22-09-2017 21:36:19
น้องเรนกับอาแสงทำไมน่ารักขนาดนี้ละคะ :o8:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: obofe ที่ 02-10-2017 15:28:26
เขียนได้ดีมากคะ  โดยเฉพาะฉากทวงงาน  มั่นใจว่า ผู้เขียนต้องเคนเจอประสบการณืมาแบบใก้ๆ แน่นอน 

พวกบริษัทชอบดังเงิน  บางทีเปิดให้วางบิลเดอนละครั้ง  หรือระบบยุ่งยากกว่านั้น

ช่างก็ตัวดี  จ่ายก่อนไม่ได้  ถ้าไม่เชิดเงินหนี  ก็ทำงานมักง่ายๆ ไม่เสร็จ ไม่เรียบร้อย ไม่เก็บงาน คนที่จะทำอาชีพคุมช่างได้นี่ต้องเก๋าจริงๆ ไม่งั้นสารพัดกลโกง วัสดุ, อู้งานเพื่อโก่งค่าแรงรายวัน, ไม่เก็บงาน มาหมด
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 07-10-2017 14:56:51
 :pig4:
สนุกมากๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 09-10-2017 22:19:47
ชอบๆๆๆที่สุด ทั้งลุงทั้งเรน ครบรสมาก น่ารักน่าหมั่นไส้ อยู่ด้วยกันแล้วความสุขอบอวลมากกกกก

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: abc_b ที่ 15-10-2017 19:53:42
ชอบการจิกกัดของเฮียมากจริงๆ...เอ๊ะ หรือเราจะเป็นมาโซตามเด็กซ่งไปแล้ว555555
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 17-10-2017 17:26:23
ถึงอายุจะห่างกันแต่มันก็เป็นความรักที่ลงตัวดีเนอะ o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 30-11-2017 19:02:20
เป็นนิยายครบรสที่สนุกมาก เฮียแสงนี่เหมือนจะดุแต่แอบน่ารัก เรนนี่ไม่ต้องพูดถึง น่าเอ็นดู รอเรื่องใหม่นะคะ  :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 01-12-2017 17:42:46
สนุกมาก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: TonyPat ที่ 04-12-2017 19:35:25
 :pig4:ถ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Bejae ที่ 10-12-2017 19:36:21
หลงเรนอย่างแรงงงงงงง น้องเป็นคนซื่อๆเหมือนจะบื้อที่น่ารักที่สุดดด เฮียไม่หลงไหวไง
 :-[
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 19-01-2018 00:25:43
ดอกเหมย

“ทำงานเร็วแบบนี้ก็ใกล้ปิดหนี้ได้แล้วสิเนี่ย”
“ยังหรอกครับ เหลืออีกตั้งเยอะ” คนโดนชมเกาท้ายทอยแก้เขิน “อันที่จริงถ้าซ้อช่วยคุยให้เฮียยอมลดดอกลงมานิดหน่อย  สักปลายปีหน้าผมน่าจะ----“
“หมอน!  น้ำชาหมดแล้ว  ยกมาเติมหน่อย”
“........”
“เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?”

พอกันทั้งผัวทั้งเมีย.....

นเรนทร์ยิ้มแห้งยิ่งกว่าแม่น้ำโขงในฤดูแล้ง “ไม่มีอะไรครับ แฮะ ๆ”
เขานั่งรมควันเคล้ากลิ่นพิมเสนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ มาร่วมยี่สิบนาทีแล้ว  ใช่....นี่คือห้องผู้บริหารของเฮียใหญ่ที่ซึ่งฮวงจุ้ยถูกหลักทุกประการ  เอื้อต่อพลังเงินทอง แต่ไม่รองรับการมีชีวิตของมนุษย์
ชายหนุ่มเหลือบมองกระจกสะท้อนความชั่วที่หมุนติ้ว ๆ เพราะถูกแอร์เป่าด้วยกลัวมันจะร่วงลงมากระแทกหัว  วันนี้เขาแวะมาเยี่ยมเยียนซ้อตามคำแนะนำของเฮียแสง  ‘ไม่รู้จักเข้าหาผู้ใหญ่มันจะรวยได้ไง’ ประโยคนั้นไหลวนในสมองตั้งแต่ตูดแตะบนเก้าอี้
เรื่องส่งดอกนเรนทร์โอนให้ตามกำหนดอยู่แล้ว แต่การมาพะเน้าพะนอสาวใหญ่ที่ดูทรงอำนาจอย่างซ้อไม่ใช่เรื่องง่าย  จะประจบยังไงไม่ให้ออกนอกหน้าเรนกะจังหวะไม่ถูกเลยจริง ๆ  สงสัยต้องกลับไปขอเฮียช่วยเทรนให้หน่อยแล้ว
ซ้อยกชาที่รินจากการ้อน ๆ ใบใหม่ขึ้นจิบ  เธอคลี่ยิ้มมองนเรนทร์ด้วยสายตาอ่านยาก และมันเป็นแบบนี้เสมอจนคนแซ่ซ่งเลิกความคิดที่จะฉลาดแบบเฮียแสงไปแล้ว  เอาแค่ตอนนี้ขอสรุปว่าซ้อไม่คิดจะไปคุยเรื่องลดดอกให้แน่นอน  นั่นสินะ….ลูกหนี้พอมีปัญญาจ่ายใครมันจะโง่ลดให้ล่ะ  คิดแล้วก็คอตกเศร้าสร้อยกับตัวเอง
“ขนมเปี๊ยะที่ซื้อมาให้เมื่อคราวก่อนอร่อยดีนะ”
“ไว้รอบหน้าผมซื้อมาให้อีกนะครับ” ไอ้จิ้งจอกเงยหน้าขึ้น  ดูมีความหวังนิดหน่อยในการทำให้ซ้อประทับใจ “รอบหน้าซื้อสูตร Low Fat ดีกว่า  ซ้อจะได้ไม่กังวล”
“ฝากเพิ่มมาอีกสักห้ากล่องนะ  ฉันจะเอาไปแจกลูกน้อง”
“คร้าบ~” เวรเอ๊ย…เสียเงินเพิ่มไปอีก  สามกล่องร้อยแบบนี้ก็เท่ากับว่าต้องซื้อมาหก  เหลืออีกกล่องค่อยเก็บไว้กินเอง  งั้นซื้อไส้ถั่วไข่เค็มดีกว่า  เผื่อเฮียเอาไว้กินกับกาแฟตอนเช้า แล้วก็----
   “อาทิตย์หน้า”
   “คะ....ครับ!?” เรนสะดุ้งเฮือก “มีอะไรให้รับใช้เหรอครับซ้อ”
   ฟิ้ว~
   ลิ้นไม่ทันเข้าปากซองสีชมพูก็ไถลลงมาตรงหน้านเรนทร์  ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเอื้อก เอื้อมมืออันสั่นเทาเข้าไปพร้อมกับต่อสู้กับจินตนาการของตนเอง
   ไล่ออก?  สัญญากู้ยืม?  ใบซื้อขายอวัยวะ? ผ้าป่า?
   ไม่ทันจะได้เพ้อเจ้อต่อสาวใหญ่ที่อยู่อีกฝั่งก็เฉลยทันใด....
   “ปาร์ตี้ต้อนรับอาเหมย” แววตาคนพูดอ่อนลงนิดหน่อย “ชวนแสงมาด้วยล่ะ”
   “อ้อ”
   เรนอ้าปากพะงาบ….
   “ไม่พลาดแน่นอนครับ”

……………………………………

   เสียงกุกกักที่หน้าประตูเรียกความสนใจจากคนบนโซฟาได้ดีนัก  แสงเงยหน้าขึ้นจากจอมือถือ เงี่ยหูฟังเสียงกลอนบิดตัวก่อนจะรีบก้มมองหน้าอีเมลดังเดิม
   ผัวะ!
   “กลับมาแล้ว~  เฮียคิดถึงผมหรือเปล่า”
   “เสียงดัง” แสงขยับแว่นสายตาขึ้นเล็กน้อย “ปิดประตูซะ  เดี๋ยวห้องตรงข้ามก็ออกมาด่ากันพอดี”
   “เย็นชาชะมัด” ปากว่าอย่างนั้น แต่สีหน้าไม่สลดเลยสักนิด  ชายหนุ่มเดินดุ่ม ๆ มาเบียดตัวบนโซฟาด้วย  แสงแสร้งทำเป็นมองจอทั้งที่จดจ่ออยู่กับการถอดถุงเท้าของอีกฝ่าย
   จะให้มันรู้ไม่ได้ว่าเขารอมันกลับบ้านอยู่...
   “เท้าเหม็นหรือเปล่านั่น  เอาไปไว้ไกล ๆ เลยนะ”
   “วันนี้ไม่ได้ออกหน้างานสักหน่อยจะเหม็นได้ไงเล่า” เรนบ่นงึมงำ “ก็ไปหาซ้อตามที่เฮียบอกนั่นแหละ  นอกจากไม่ได้ลดดอกแล้วยังโดนใช้ให้ซื้อขนมเปี๊ยะไปเพิ่มอีก”
   “แกกะจังหวะไม่ถูกน่ะสิ” คนแก่กว่าโยนมือถือลงบนโต๊ะ “ซ้อน่ะชอบทำหน้านิ่งไปอย่างนั้น แต่เวลาแกเข้าโหมดอารมณ์ดีขออะไรก็ให้หมด แค่ทำตัวให้ดูน่าสงสารหน่อย”
   “เล่นหน้าเดียวแบบนั้นใครจะไปรู้ว่าแกอารมณ์ไหนล่ะ”
   “ผ่านมาจะครึ่งปีแล้วยังไม่ชินหรือไง”

   เผลอแป๊บเดียวก็ครึ่งปีแล้วเหรอเนี่ย....
   เวลานี่ก็น่ากลัวเหมือนกัน  นเรนทร์นึกย้อนไปถึงวันแรกที่ขนของเข้ามา  ทำเด๋อ ๆ ด๋า ๆ ไม่รู้จะเอาอะไรวางไว้ตรงไหนไม่ให้โดนด่า แล้วก็เริ่มงานใหม่เปลี่ยนจากลูกจ้างเป็นเจ้านายตัวเอง
ในครึ่งปีนี้เขารับงานได้แค่สามที่ก็แทบรากเลือดแล้ว  ถึงจะน้อยแต่เบิกเงินไม่ยากอย่างที่คิดเพราะได้เฮียช่วยวางแผนให้  ตอนนี้ปิดจ๊อบไปแล้วสองส่วนอีกงานรอแค่งวดสุดท้าย  นอกจากงานหลักก็รับประกอบเฟอร์นิเจอร์บ้าง  ไอ้ยี่ห้อดังที่คนชอบซื้อมาประกอบเองแต่ทำไม่รอดน่ะ  รายได้ไม่ใช่เล่น ๆ เลยนะ
“แกเอาถุงเท้าไปเก็บซะ  จะได้ออกไปกินข้าวกันสักที”
“หือ” เจ้าเด็กซ่งเอียงคอ “กินข้าวนอกบ้าน?  ฉลองอะไรกันเหรอ”
“ไม่ได้ฉลอง” แสงถอดแว่นออก  พ่นลมหายใจเหนื่อยหน่าย “แต่เวลานี้มันทำอาหารได้ที่ไหนล่ะ”
“ได้สิครับ  ผมทำไม่กี่นาทีก็---”
“อย่าเถียง” คนแก่กว่าดุ “ดึกขนาดนี้กินข้าวแล้วนอนไปเลย”
“โอ๊ะ! ที่แท้เฮียก็เป็นห่วงกลัวผมเหนื่อย”
“มะ...” แสงอ้าปากพะงาบ ๆ อยู่หลายวินาทีกว่าจะตามหาเสียงตัวเองเจอ “ไม่ใช่โว้ย!”
“แหม~ นี่กี่เดือนแล้ว  ผมกินวุ้นแปลภาษาเฮียเรียบร้อย  รับรองไม่มีผิดอะ” คราวนี้ไม่ว่าเปล่าขยับเข้าไปใกล้เอาหัวไถ ๆ ที่แขนอีกฝ่าย “พี่แสงใจดีจังเลยคร้าบ~”
“หยุดเลย!” แอ่ก! โดนดันออกมาเต็มแรงจนได้  นเรนทร์ได้แต่ผละออกมาลูบหัวป้อย ๆ “ถ้าแกช้านักฉันลงไปกินคนเดียวก็ได้”
“เฮียรอกินข้าวกับผมด้วย” เด็กซ่งตบเข่าฉาด “โอ้โห! วันนี้มีความสุขจังเลย”
“ไปล่ะ”
“ผมไปด้วย....เฮีย! รอก่อน!”
โวยวายไปก็เท่านั้น  เฮียเล่นเดินลิ่ว ๆ ไปถึงประตูแล้ว  นเรนทร์ซุกถุงเท้าไว้ใต้โซฟาแล้วดีดตัวตามไปสวมรองเท้าแตะที่หน้าห้องทันที  เฮียนะเฮียสวีตกันหน่อยก็ไม่ได้  ใจร้ายชะมัด...
แต่หน้าหงิกหูแดงแบบนี้ก็น่ารักดี...
ทำเป็นเรียกร้องไปอย่างนั้น แต่เกิดเฮียลุกขึ้นมาเรียกเสียงอ่อนเสียงหวานจริง ๆ คงขนลุกพิลึก  คนแก่ปากแข็งก็แบบนี้ล่ะน้า~
   “แล้วนอกจากโดนใช้ไปซื้อขนมเปี๊ยะแล้วแกไม่ได้เรื่องอย่างอื่นเลยเหรอ” จู่ ๆ แสงก็วกเข้าเรื่องเป็นการเป็นงานทำเอานเรนทร์ตั้งตัวแทบไม่ทัน “อุตส่าห์ส่งข่าวให้  นาน ๆ ซ้อจะออกหน้าเข้าออฟฟิศเองเลย”
   “อ๊ะ! ลืมไปเลย” เห็นมันดีดนิ้ว  ตาเป็นประกายแสงค่อยใจชื้นหน่อยว่าต้องได้อะไรมาบ้าง  ไอ้เด็กซ่งรีบล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง “ได้นี่มาแหละ!”
   “ผ้าป่า?”
   “อย่าเดาเหมือนผมได้ไหม” พอได้ยินว่าเหมือนใครแสงถึงกับขมวดคิ้ว  นี่เขาตั้งสมมติฐานได้คล้ายสิ่งที่ออกมาจากสมองของนเรนทร์งั้นเหรอ “ซองสีชมพูหวานแหววขนาดนี้  การ์ดเชิญไปงานปาร์ตี้ต้อนรับลูกซ้อกลับบ้าน”
   “คุณเหมยน่ะเหรอ”
   “ช่าย~” เรนโบกซองตรงหน้าไปมาเหมือนเด็ก “เห็นว่าจัดที่สวนหน้าบ้านเฮียใหญ่  อลังการงานสร้างยิ่งกว่างานฝังลูกนิมิต”
   “เวอร์ตั้งแต่แจกการ์ดแล้วล่ะ  แค่งานต้อนรับลูกสาวกลับบ้านแท้ ๆ”
   “เขารักของเขาอะน้อ” เรนแกะซองออก  ด้านในเป็นกระดาษการ์ดหอมเสียด้วย  พิมพ์ตัวหนังสือปั๊มทองไปอีก  ถ้ามีเวลาอีกหน่อยคงล่อเป็นป๊อปอัพ “ตอนยื่นซองให้ผมซ้อดูมีความสุขสุด ๆ เลย”
   กึก!
   จู่ ๆ คนตัวสูงกว่าก็ชะงักการก้าวขา  ทำเอานเรนทร์ถลำเข้าไปในลิฟต์เพียงลำพัง  มันอ้าปากหวอ “เฮียเป็นอะ---“
   “นี่มันโอกาสทองเลยไม่ใช่เหรอ?”
   “หา?”
   “แกไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเมื่อกี้?”
   “นี่มันโอกาสทองเลยไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่ประโยคนั้นโว้ย  สมองเมมเรื่องเกินสามนาทีไม่ได้หรือไง” ด่าขนาดนี้คนปกติน่าจะเจ็บ แต่นเรนทร์ยังประมวลผลไม่ทัน “ที่ฉันบอกว่าถ้าซ้ออารมณ์ดีจะขออะไรก็ได้น่ะ”
“อ๋อ  เรื่องนั้นก็จำได้ครับ”
“ยังเชื่อมโยงไม่ได้อีกเรอะ” แสงก้าวตามเข้าไปในลิฟต์ และเมื่ออีกฝ่ายยังขมวดคิ้วไม่เข้าใจความนัยที่เขาจะสื่อสุดท้ายก็ต้องยอมเฉลยเอง “ระหว่างงานเลี้ยงเราหาจังหวะขอให้ซ้อลดดอกให้ดีกว่า”
“เอ่อ....งานมงคลลูกเขานะ....เฮียยังจะให้ผมไป---”
“เออสิ” คุณทนายสั่งเสียงแข็ง “เพราะเป็นงานมงคลไง  จะมีเวลาไหนที่ซ้ออารมณ์ดีที่สุดอีกล่ะ”
“แต่เฮีย!” เรนโวยวาย “เราไม่ควรคุยเรื่องงานในเวลาพักผ่อนหรือเปล่า”
“กับฉันไม่เคยเห็นมีมารยาท  ทีแบบนี้มาเหนียมอาย”
“ก็แหม....คนมันเคย ๆ กันอะ”
“ไม่รู้ล่ะ  ฉันจะหาจังหวะส่งสัญญาณให้แกเข้าไปคุยเอง” ลิฟต์เปิดออกในจังหวะนั้น แต่กุนซือยังเดินหมากต่อ “ฉันรู้จักบ้านนี้ดี  เขาน่าจะเกรงใจฉันอยู่บ้าง”
“แล้ว?”
“พอฉันส่งสัญญาณแกก็เข้าไปบอกซ้อว่า---”
มาถึงตรงนี้นักเรียนดีเด่นก็ยกมือตอบ “ซ้อครับ! เห็นแก่ที่ผมเป็นแฟนเฮียแสง  ช่วยลดดอกให้หน่อยเถอะครับ”
“จะบ้าเรอะ!”
“เห็นบอกว่าเขาเกรงใจเฮียอะ  ผมก็ต้องอ้างสิ”

แสงตบหน้าผาก

“สงสัยจะต้องฝึกหนักซะแล้วมั้ง”

เปลี่ยนควายเป็นคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ

................................................

   “อ้าว! พี่แสงมาแล้ว!”
   “ไอ้หมาย  วิ่งไปรับพี่แสงสิวะ”
   “แล้วทำไมแกไม่ไปเอง”
   ‘ไม่ต้องทะเลาะกัน กูเดินไปเองได้’ แสงเขียนประโยคนั้นไว้บนหน้าขณะก้าวเท้าให้เร็วขึ้นก่อนที่อดีตลูกน้องฝาแฝดจะวางมวยกันเพราะเรื่องไร้สาระ
   “ผมคิดมานานแล้วว่าเฮียใหญ่แกอยู่รอดด้วยลูกน้องพวกนี้ได้ไง”
แสงพยักหน้าเห็นด้วย  ถึงจะโง่ไปบ้างแต่เซลล์สมองเรนน่าจะเยอะกว่าไอ้แฝดนั่นสักห้าเท่าได้ “คงถือคติซื่อกินไม่หมดคดกินไม่นาน  อย่างน้อยไอ้พวกนี้ก็ซื่อสัตย์”
แสงหมายถึงซื่อบื้อสัตว์ ๆ  ไม่ต้องห่วงเรื่องโกงอะไรทั้งนั้น  ห่วงว่าถ้าใช้มันเอาเงินไปฝากธนาคารแล้วจะทำหายระหว่างทางดีกว่า  นินทายังไม่ทันจบก็ก้าวมาถึงหน้าประตูทางเข้าพอดี
เฮียใหญ่หนอเฮียใหญ่  เข้าใจว่าศัตรูเยอะ แต่เอาไอ้สองคนนี้มาเป็นพนักงานต้อนรับมันดีแล้วเหรอ
“สำหรับพี่แสงไม่ต้องโชว์หลักฐานหรอกครับ” มั่นพูดถึงการ์ดเชิญที่ใช้เป็นตัวสกรีนคนเข้างาน “เข้ามาเลยครับ  เฮียกับซ้อรออยู่เลย”
แสงเบี่ยงตัวออก  มองลอดเข้าไปในช่องว่างของรั้วก่อนว่าประชด “มีของชำร่วยด้วยหรือเปล่าเนี่ย”
“จริง ๆ ก็มี แต่พี่แสงมาช้า  ของหมดแล้วครับ”
เวอร์สมเป็นเฮียใหญ่ชะมัด....
สวนหน้าบ้านถูกตกแต่งเหมือนมีงานมงคลสมรสหรือไม่ก็ขึ้นบ้านใหม่  ประมาณด้วยสายตาก็เดาได้ว่าจ้างออแกไนซ์แน่นอน  มีเวทีพร้อมดนตรีสด  เห็นว่าแกมีญาติเป็นนักร้องคงผู้ชายคนนั้นแหละ  โต๊ะกลมราวสิบตัวถูกขึงด้วยผ้าขาวด้านบนประดับแจกันดอกเหมย
พุ่มไม้ถูกตัดและปลูกแซมด้วยดอกไม้ที่เพิ่งลงแบบสด ๆ ร้อน ๆ บางต้นยังลืมตัดถุงดำที่ห่ออยู่ด้วยซ้ำไป  มีเสาระโยงระยางด้วยผ้าสีชมพู  หน้าสวนเป็นสระน้ำ  ฉากหลังเวทีเป็นรูปภูเขา  ไม่ต้องบอกเลยว่าพลังมงคลจะรุนแรงขนาดไหน  แค่ยืนอยู่เฉย ๆ เงินอาจจะร่วงลงมาจากฟ้าเลยทีเดียว
แสงกอดอกพลางคิดว่าสมแล้วที่เป็นเฮียใหญ่  เสียเงินไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้  ดีนะไม่บังคับให้ผู้ร่วมงานใส่ชุดแดงเป็นการเสริมพลัง  ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องขอตัว  หันมาดูคนข้าง ๆ ไอ้เด็กซ่งดูเหมือนจะช็อกไม่แพ้กัน  เรนเอ๊ย....คนรวยก็แบบนี้แหละ
“ดีนะผมเชื่อเฮียเลยไม่ใส่รองเท้าแตะมา”
“ของแบบนั้นมันไม่ควรใส่มางานอยู่แล้วโว้ย” แสงสอดส่องสายตาไปทั่ว  ก่อนจะพบเจ้าบ้านในทันที  เฮียและซ้ออยู่ที่โต๊ะริมขวาสุดของเวที  จังหวะดีกำลังว่างไม่มีคนเสียด้วย  แสงบุ้ยปาก “ไปทักทายหน่อยดีกว่า”
นเรนทร์ขยับปกเสื้อเชิ้ตพร้อมปัดผมที่ปรกหน้าผากออก  วันนี้เขาเซตผมมาดูเป็นผู้เป็นคนกว่าปกติ  แถมยังสวมรองเท้าหนังเงาวับเป็นกระจกด้วย  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเลือกเครื่องแต่งกายให้
พวกเขาเดินตัวลีบ ๆ เข้าไปถึงหน้าเวที  เฮียใหญ่น่าจะเห็นอยู่ก่อนแล้วถึงได้โบกมือเรียก “แสง!  เรน!  มาแล้วเหรอ”
“สวัสดีครับ” สองเสียงประสานกันพัลวัน  ไหว้ทั้งซ้อทั้งเฮีย ไหนจะตาแก่รอบโต๊ะที่ไม่เคยเห็นหน้า
“นี่ไงเหมย  คนที่ม้าเล่าให้ฟังน่ะ” เรนหันขวับทันที และพบว่าข้าง ๆ ซ้อยังมีผู้หญิงอยู่อีกคน
เหมยเป็นหญิงสาววัยยี่สิบปลาย ๆ  ใบหน้าเป็นส่วนผสมระหว่างป๊าและม้าจนไม่รู้ว่าเหมือนใครมากกว่า  ตาเรียวเล็ก  ปากนิดจมูกหน่อย  ผิวขาวอย่างผู้ดี  แน่นอนว่าสวมชุดกระโปรงสีแดงไม่ทิ้งคอนเซ็ปงาน  ดูจากลายปักและเนื้อผ้าก็รู้ว่าเป็นของแบรนด์เนมราคาแพง
เจ้าหล่อนยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ”
แสงรับไหว้  ขณะที่เรนยังมึนงงว่าต้องรับด้วยไหม  คุณเหมยแก่กว่านี่นา แต่เล่นไหว้มาก่อนแบบนี้  ถ้ารับมันจะดูไม่ดีไหม หรือว่า----
“ไม่เป็นไรนะคะ  ไม่ต้องเครียดขนาดนั้น  ฮะ ๆ ๆ”
“เอ่อ...” เรนเกาหัว  เอาตัวรอดด้วยการหัวเราะตามน้ำไปก่อน “ฮ่า ๆ ๆ”
เกร็งจนไฮเปอร์จะขึ้นแล้วโว้ย....
เฮียแสงเหลือบตามองมาทางเขาราวกับรู้ว่ากำลังต้องการความช่วยเหลือ  เรนมันเด็กเด๋อด๋าไม่ถนัดรับมือกับพวกผู้ใหญ่รวยระดับพันล้านที่แผ่รังสีอำนาจขนาดนั้น  อีกอย่างพวกเขาไม่ใช่แขกสำคัญอะไรแค่ทักทายพอเป็นมารยาทก็โอเคแล้ว
“ถ้ายังไงพวกผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ได้ ๆ  กินให้เต็มที่เลยนะไม่ต้องเกรงใจ” นิ้วอูมชี้หมุน ๆ บนโต๊ะ “อาหารโรงแรมทั้งนั้น  รับรองว่าอร่อย”
“ขอบคุณมากครับเฮีย”
ทั้งสองก้าวถอยหลังออกมาเงียบ ๆ  สถานการณ์ตอนนี้ดูยังไงก็ไม่เอื้อต่อแผนการ  กลับไปตั้งหลักที่โต๊ะดีกว่า  อีกอย่างไอ้เด็กซ่งจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว  เอาแต่ชะเง้อส่องเป็ดย่างบนโต๊ะชาวบ้านจนแสงต้องรีบลากไปยังโต๊ะตัวหลังสุด
“อย่าเพิ่งเห็นแก่กินสิวะ” แสงดึงเก้าอี้ออก  ตายังไม่วายสอดส่องไปที่โต๊ะหน้าสุด “ลืมภารกิจแล้วเหรอ”
“ไม่ได้ลืมซะหน่อย แต่เฮียใหญ่บอกให้เรากินเยอะ ๆ เราก็น่าจะเชื่อฟังเขา”
“เออ ๆ กินเข้าไปเลย” ในเมื่อยังเคลื่อนไหวไม่ได้ตอนนี้ก็ยัดเสบียงใส่ท้องให้เต็มที่ดีกว่า  เด็กบริกรเห็นมีคนมานั่งโต๊ะเปล่าก็รีบเอามาหารมาลงในทันที
จานออเดิร์ฟร้อนถูกวางเป็นอย่างแรก ประกอบไปด้วยเป็ดย่าง  หมูกรอบ  หมูแดงอบน้ำผึ้ง และยำแมงกะพรุนน้ำมันงา  เสิร์ฟพร้อมน้ำเก๊กฮวยหอมชื่นใจช่วยดับกระหายได้ดีนัก  แสงบอกบริกรว่าไม่ต้องพิธีรีตองเสิร์ฟตามคอร์ส  ยกมาได้เลยพวกเขาจะจัดการให้สิ้นซากเอง  ขืนรอทีละอย่าง ๆ ไอ้เรนก็ไม่มีสมาธิทำอย่างอื่นกันพอดี
“โห...ตรงนู้นมีติ่มซำด้วยอะเฮีย” ไอ้จิ้งจอกชี้มือไปยังโต๊ะด้านหลังที่มีควันไอน้ำลอยฉุย ๆ “สงสัยต้องไปเลือกเอง”
“ค่าอาหารที่แกกินวันนี้คงเอาคืนเรื่องดอกเบี้ยได้ทั้งปีแล้วมั้ง” แสงว่าติดตลก  ทำเป็นบ่นไปอย่างนั้นใจจริงก็เอ็นดูความตะกละของมันไม่น้อย  ดูซิ...ยัดห่าเป็นปอบลงเชียว
สีหน้ามีความสุขกับของกินแบบไม่สนโลกทำเอาแสงไม่กล้าใช้มันไปหยิบติ่มซำไปชั่วขณะ  ไว้ซดซุปถ้วยนี้หมดค่อยจิกหัวใช้ก็แล้วกัน….
“อาหารอร่อยไหมคะ?”
พรวดดดด
การมาเยือนแบบไม่ทันตั้งตัวทำนเรนทร์สำลักน้ำซุป “แค่ก ๆ ๆ  คุณเหมย!”
เจ้าของชื่อยิ้มรับ “เรียกพี่เหมยก็ได้ค่ะ”
“หามิได้ครับ”
“ขอเหมยนั่งด้วยสักครู่ได้ไหมคะ?”
พูดมาขนาดนี้มีหรือสุภาพบุรุษอย่างแสงจะปฏิเสธ  เขาลุกจากที่เพื่อเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาว “เชิญครับ”
เหมยนั่งลงตรงอีกฝั่งของโต๊ะทำเอาความอยากอาหารของนเรนทร์หายวูบเหมือนโดนสูบ  เลือดคนมีการศึกษาในกายบังคับให้เขาวางช้อนลงในถ้วยซุป
“อ้าว! ไม่ทานต่อแล้วเหรอคะ”
“พอดีเมื่อกี้ผมกินเร็วไปหน่อย  เลยแบบ....” เรนชี้ที่ปากตัวเอง “เอ่อ...จุกนิดหน่อยครับ”
“ฮะ ๆ ๆ” คุณเหมยไม่ใช่คนสวย แต่เวลาหัวเราะแล้วน่ามองชะมัดยาด “อาหารอร่อยเนอะคะ  นี่ภัตตาคารโปรดของเหมยเลย”
“อร่อยมากเลยครับ  ขนาดน้ำเก๊กฮวยยังชื่นใจเลย”
“ใช่ไหมคะ” หล่อนจับนิ้วตัวเองเล่นเหมือนคนขาดความมั่นใจ “ชื่อดัง  แถมยังจองคิวยาก แต่ป๊าก็หามาให้ เพราะรู้ว่าเหมยชอบ”
มาถึงตรงนี้แสงก็เข้าใจเรื่องที่เธอจะพูดในทันที “เฮียเขารักคุณเหมยมากนะครับ  ยิ่งไม่ได้เจอกันนานคงอยากจะชดเชยให้”
หล่อนยิ้มตอบ “เหมยก็เลยอยากจะมาขอบคุณคุณแสงเนี่ยแหละค่ะ”
“ผมไม่ได้ช่วยอะไรหรอกครับ”
“ม้าเล่าให้เหมยฟังหมดแล้วค่ะ” มาถึงตรงนี้ตาเล็ก ๆ นั่นก็เบิกกว้างเป็นประกาย “ได้ยินว่าด่าป๊าซะเปิดเปิงหาทางกลับบ้านไม่ถูกเลย  สุดยอดไปเลยค่ะ  แค่ฟังเฉย ๆ ยังสะใจเลย  อยากอยู่ในเหตุการณ์ด้วยจัง”
นเรนทร์อ้าปากค้าง  เอ่อ...คุณเหมยใจเย็น ๆ นะครับ  เมื่อกี้ยังนางเอกอยู่เลย
“ทำเอาคนอย่างป๊าหวั่นไหวจนโทรหาเหมยได้นี่เก่งสุด ๆ เลยนะคะ” ภาพลักษณ์คุณเหมยตอนนี้คือนางฟ้าหลังทำโอทีแล้วกลับมาบ้าน  ถอดปีกโยนบนพื้น  ในมือมีเบียร์และรีโมตทีวี  ยิ่งตอนที่หล่อนโบกมือเรียก “น้องคะ! ขอเก๊กฮวยแก้ว”
โอเค  รู้เรื่อง!
“เหมยคิดว่าชาตินี้จะไม่ได้คุยกับป๊าแล้วซะอีก  ขอบคุณมากนะคะ”
“แกแค่หัวโบราณน่ะครับ  แล้วก็อีโก้”
“ไม่ยอมเข้าใจโลกด้วยค่ะ!” ลูกสาวเจ้าพ่อสมทบ “อย่างวันนี้เหมยนึกว่าจะดีขึ้นแล้ว  ที่ไหนได้ดันมาเล่นมุกอ้อม ๆ ว่าถ้ายังโสดอยู่จะยกให้คุณเมศบ้างล่ะ”
“คุณเมศ?”
“เจ้าของบริษัทออแกไนซ์งานวันนี้ค่ะ” หล่อนบุ้ยปากไปยังอีกฝั่งของสวน “ที่สวมสูทสีเทา  ตัวสูง ๆ หล่อ ๆ”
“อ้อ”
“พูดทีเล่นทีจริงตั้งหลายครั้ง  แซวแบบนี้มันพาให้อึดอัดกันทั้งคู่นะคะ” พอระบายเสร็จหล่อนก็ยกน้ำขึ้นดื่มอึก ๆ “รู้ทั้งรู้ว่าเหมยไม่ได้ชอบผู้ชาย  แถมยังมีแฟนแล้ว”
แสงคลี่ยิ้ม “ผมเข้าใจความรู้สึกคุณเหมยนะครับ”
“ลึก ๆ แล้วเขายังหวังให้เหมยแต่งงานมีลูกสินะ เฮ้อ~”
“ถ้าลูกชายด้วยจะดีมากเลยล่ะครับ”
หญิงสาวยิ้มกับมุกตลกร้าย “โบราณครบสูตรเลยนะคะ”
“มันต้องค่อยเป็นค่อยไปแหละครับ  ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก” มาถึงตรงนี้นเรนทร์ก็ลอบสังเกตสีหน้าเฮียแสง  พอเห็นว่าไม่ได้ดูเจ็บปวดอะไรก็ค่อยเบาใจหน่อย
จะว่าไปสองคนนี้ก็มีส่วนคล้ายกันอยู่ไม่น้อย  เรื่องที่ถูกกีดกันจากครอบครัวแล้วยังเข้มแข็งอยู่ต่อได้ แต่คุณเหมยโชคดีกว่าตรงที่เฮียใหญ่รักเธอมากพอที่จะตามกลับมา  อาจน่ารำคาญไปบ้าง แต่อย่างน้อยก็ได้เริ่มขยับเข้าหากันใหม่
ถ้าเฮียแสงมีวันนั้นก็คงดี แต่เรนคิดแทนคนอื่นไม่ได้หรอก...
“ไว้รอบหน้าพาแฟนคุณเหมยมาแนะนำให้ผมรู้จักด้วยนะครับ”
“ได้เลยค่ะ  รอบหน้าจะพากลับมาไทยด้วย” สิ้นประโยคดวงตาเล็กเท่าเม็ดกวยจี๊ก็เหล่มองมายังเพื่อนร่วมโต๊ะอีกคน “งั้นตอนนี้แนะนำแฟนคุณแสงก่อนดีกว่า”
“แฮะ ๆ ๆ” เรนเกาท้ายทอย  เอาจริง ๆ มันเขินนิดหน่อยเวลามีคนมาเรียกแบบนี้ “แฟนคุณแสงก็ชื่อเรนไงคร้าบ~”
“ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ”
“ผมพูดความจริงนี่นา” นเรนทร์ยักไหล่
“เป็นคู่ที่น่ารักจังเลยนะคะ” เข้าใจว่าชมไปตามมารยาท แต่แสงคิดว่าบางทีคุณเหมยไร้มารยาทบ้างก็ได้ “นี่รู้จักกันได้ยังไงเหรอคะ”
ฉึก!
โอ้โห...คำถามนี้...ไอ้เรนอยากจะยกมือขอไวท์บอร์ดเพื่อโยงสมการอีรุงตุงนังให้คุณเหมยได้ดูเป็นขวัญตา  ขี้คร้านจะสรุปว่า ‘อ๋อ ผมหลอกเฮียไปนอนเพื่อผัดผ่อนหนี้ครับ’ ก็จะไม่งามนัก  เขาดูขี้โกง ส่วนเฮียแสงก็มักมากในกาม
ระหว่างที่กำลังสับสนว่าจะแหลต่อว่ายังไงดี  ฝ่ามืออบอุ่นของแสงก็วางทาบลงบนมือที่กร้านเป็นหนังจระเข้ของเขา  กระแสไฟฟ้าแล่นแวบเข้าร่าง  อาจเพราะตอนนี้ศีลเริ่มเสมอกันเรนจึงจับจังหวะได้ว่านี่คือการ ‘ส่งสัญญาณ’ ตามที่นัดแนะกันไว้....
“พูดถึงเรื่องนี้ทีไรเรนเขาไม่ค่อยสบายใจน่ะครับ”
“เอ๋?” เหมยเอียงคอ “มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เราพบรักกันเพราะผมทำงานให้เฮียใหญ่นั่นแหละครับ”
เชี่ยแม่ง.....เฮียใช้คำว่า ‘พบรัก’ ด้วย  ไอ้เรนขนลุกจนจะยกมือไหว้อยู่แล้ว และหนักหนาขึ้นเมื่ออีกฝ่ายไล้ปลายนิ้วเหมือนจะปลอบประโลม  มันได้แต่ภาวนาไม่ให้หนังแห้งแตกของตัวเองเกี่ยวนิ้วเฮียจนเป็นแผล
“เรนเขาเป็น....” แสงเงียบไปสักพัก  เม้มปากลำบากใจที่จะพูดออกมา “ลูกหนี้ของเฮียใหญ่”
“หา!?” คนฟังหวีดเสียงดังจนโต๊ะข้าง ๆ หันมามอง “ว่าไงนะคะ”
“ผมเจอเขาตอนไปตามทวงหนี้น่ะครับ” นิ้วโป้งที่คลึงอยู่เปลี่ยนมากดจุดเป็นเชิงบอกว่า ‘ถึงตาแกแล้ว’
เรนยืดตัวขึ้น  ปลุกจิตวิญญาณนักแสดงในตัวให้ลุกเป็นไฟ  ถ้าขอเวลานอกได้ก็อยากจะใช้น้ำตาเทียมเหมือนกัน “เฮียแสงช่วยผมเอาไว้หลายอย่างเลยครับ  ตอนนั้นลำบากแทบแย่  โดนซ้อม  โดนดักรอที่หน้าบ้าน”
“ตายจริง” เธอยกมือทาบอก “เหมยขอโทษแทนป๊าด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ” เพราะที่พูดมาพ่อคุณเหมยไม่ได้ทำครับ....เฮียอู๋ทำ แต่ช่างเถอะให้เข้าใจผิดไปแบบนั้นก็ดี “แม้จะผิดต่อหน้าที่ แต่เฮียแสงก็ยอมลดตัวลงมาทำแผลให้ผม  ยอมให้มืออันบริสุทธิ์เปื้อนเลือดคนจนอย่างผม...”
คนแก่กว่าขยับเข้ามากระซิบ ‘เยอะไป ๆ’
อ้าวเหรอ...เรนรีบปรับลดอารมณ์ลงมาตามที่โค้ชบอก “ถ้าตอนนั้นไม่ได้เฮียแสงผมคงไม่มีวันนี้หรอกครับ”
ใช่แล้ว... ‘คู่รักร่วมเพศที่ฝ่ายหนึ่งเป็นหนี้สินท่วมหัว แต่ก็ยังร่วมฟันผ่าอุปสรรคไปด้วยกัน’ คือธีมของวันนี้  วาบหวาม  ซาบซึ้ง  ละลายจิตใจคุณหนูลูกเจ้าพ่อได้อยู่หมัด  ไม่เชื่อดูน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ก็ได้
“เหมยรู้สึกผิดจังเลยค่ะที่ครอบครัวเราทำให้ทั้งสองคนลำบาก”
“ไม่หรอกครับ  อย่างน้อยก็ทำให้เราได้มาเจอกัน” ขนเฮียแสงลุกขึ้นมาแทงแขนไอ้เรนเป็นที่เรียบร้อย  มันเขย่ามือเป็นการบอกว่า ‘อดทนหน่อยเฮีย  อีกนิดเดียว’ “ตอนนี้ซ้อเองก็ช่วยเป็นแหล่งเงินทุนให้ผมอยู่  ถ้ายังหางานมาเสนอได้เรื่อย ๆ จ่ายต้นจ่ายดอกให้เฮียใหญ่  สักสองสามปีก็น่าจะหมดแหละครับ”
“ดอก....ร้อยละเท่าไหร่คะ”
“คุณเหมยอย่ารู้เลยครับ”
“.........”
“น้ำเก๊กฮวยหมดแล้ว  ผมเรียกเด็กเสิร์ฟมาเติมให้นะครับ”
เรนดึงตัวออกจากฝ่ามือชุ่มเหงื่อ  แอบเห็นว่าเฮียเช็ดมือกับกางเกงด้วยจะรังเกียจอะไรปานนั้น  ทีตอนอย่างว่ายังไม่สนเรื่องความสะอาดแท้ ๆ  ไอ้จิ้งจอกโบกมือหย็อย ๆ เรียกบริกรสาวที่อีกฝั่งของสวน  ทว่าร่างของใครอีกคนเดินตัดฉับเข้ามาบดบังทัศนียภาพ  หญิงคนนั้นสวมชุดแดงและเครื่องประดับกรุยกราย
นเรนทร์เงยหน้าขึ้น “ซะ....ซ้อ”
ระหว่างที่ลังเลว่าควรจะไหว้ซ้ำดีไหมเสียแหลมเล็กจากเพื่อนร่วมโต๊ะก็แผดขึ้น
“ม้า!”
นเรนทร์หันขวับ และก็พบว่า ‘ลูกสาวเจ้าพ่อ’ นี่ไม่ได้เป็นกันง่าย ๆ จริง ๆ  คนโง่เง่าอย่างเรนคงไม่มีปัญญาแผ่รังสีอำนาจออกมาได้ขนาดนั้นเป็นแน่  คุณเหมยยืดตัวขึ้นจิกตาลงเล็กน้อยราวกับมาช่าในหงส์เหนือมังกร

“เหมยมีเรื่องต้องคุยด้วย”

...................................................
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ทวงครั้งที่ 32+ทวงครั้งสุดท้าย 06/08/60] p.28 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 19-01-2018 00:26:17

“เหลือแต่ต้นไม่มีดอก  เฮียไม่คิดว่าเป็นผลงานชิ้นโบแดงเหรอ?”
“ได้ทีโม้ใหญ่เชียวนะ” คนขับหักพวงมาลัยไต่ไปตามทางขึ้นที่จอดรถ “พูดตั้งแต่ออกงานยันคอนโด  น้ำลายแห้งหมดแล้วมั้ง”
“โธ่เฮีย!” เรนกอดอก “นาน ๆ ทำผลงานได้ทีก็ขอสักหน่อย”
“หูฉันจะดับอยู่แล้ว”
“ทนเอาหน่อยสิ” เจ้าเด็กซ่งเอนหลังลงกับเบาะ  ท่าทางสบายเสียเต็มประดาในขณะที่สารถีต้องลำบากจอดรถให้ตรงซอง “ตกใจล่ะสิที่ผมกล่อมคุณเหมยสำเร็จ”
“พูดตรง ๆ ก็นิดหน่อย” แสงถอยรถด้วยมือเดียว  กำลังคิดว่าจะใช้ข้างที่ว่างปิดปากเด็กเวรซะดีไหม “สมองพัฒนาขึ้นนี่”
“อาจจะลืมไปแล้วว่าผมก็เคยต้มเฮียสำเร็จด้วยนะ”
“ทำชั่วแล้วยังอวดหน้าระรื่น”
“ตัวเองก็วางแผนหลอกลวงคุณเหมยหน้าตาเฉย”
คู่รักมิจฉาชีพต่อสู้กันทางสายตา  ดูเหมือนไอ้เรนจะกระดูกแข็งขึ้นแล้วถึงได้กล้ายักคิ้วกวนประสาทใส่เขา  แสงตีหน้าผากมันเข้าไปหนึ่งทีให้หายคันมือ  มันยกมือขึ้นกุมร้องโอดโอยเกินงาม
“อูย...เจ็บจังเลย” ตีไปนิดเดียวร้องอย่างกับกะโหลกยุบ  สำออยไม่มีใครเกิน “เฮียอะ  เลือดเย็นกับคุณเหมยไม่พอยังทำร้ายผมอีก”
“เลือดเย็นอะไร” แสงดับเครื่องยนต์ “ที่พูดไปก็เรื่องจริงทั้งนั้น หรือแกจะเถียง”
“พูดไม่ออกเลยอะ”
“อีกอย่างนะ” คนหน้าหงิกหลบตาวูบ “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันแท้ ๆ แต่ก็.....”
“..........”
“ปล่อยไว้ได้ที่ไหน”
ฉลาดแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง  โง่เป็นพิเศษในด้านศีลธรรม  คาดเดาการกระทำยาก....คนแบบนี้ปล่อยไว้ก็ตายใต้รองเท้าเจ้าหนี้กันพอดี  คิดแล้วก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกทั้งที่หน้าร้อนวูบวาบ
“ขอบคุณครับ” น้ำเสียงทุ้มจากอีกฝ่ายทำเอาแสงต้องโบกมือไล่ความน้ำเน่า
“ช่างเถอะ”
“ช่างได้ยังไงล่ะ” นเรนทร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้  เห็นเงาสะท้อนว่าน้ำตาคลอนิด ๆ “ผมซึ้งใจจริง ๆ นะ”
“จะไม่ซึ้งก็ตรงแกพูดเนี่ยแหละ”
แสงเอ่ยกลั้วหัวเราะ  เห็นสีหน้าซึ้งใจของอีกฝ่ายแล้วอดจะเอ็นดูไม่ได้  เจ้าเด็กนรกทำตัวจ๋อยเหมือนได้ดูคลิปแม่คลอดลูกในค่ายพระพุทธศาสนา  มือข้างหนึ่งเอื้อมเข้าไปขยี้เบา ๆ บนเส้นผมสีทอง
   “เก่งมาก ๆ”
   “แฮะ ๆ ๆ” เจ้าจิ้งจอกหัวเราะพอใจกับสัมผัสก่อนจะเงยหน้าขึ้น “เก่งขนาดนี้  ไม่มีรางวัลให้เหรอ”
   สุดท้ายแสงก็เผลอคลี่ยิ้มออกมา “ได้คืบจะเอาศอก”
   “ไม่เอาศอกนะ  เมื่อกี้เจ็บจะแย่แล้ว”
   ลิ้นไม่ทันเข้าปากมือบนหัวก็เลื่อนลงมาที่หน้าผาก  เสยเส้นผมที่ปรกบนนั้นขึ้นไป  เด็กแซ่ซ่งหลับตาปี๋เตรียมรับฝ่ามืออีกสักที  ทว่า...

   จุ๊บ
   สัมผัสอุ่นร้อนของริมฝีปากประทับลงไปบนนั้น  แสงผละตัวออกแล้วเปิดประตูรถในทันใด

   “ไป! ขึ้นห้องได้แล้ว”
   ชายหนุ่มลูบหน้าผากตัวเองเหมือนคนเพ้อ  ทีก็แล้ว  สองทีก็แล้วทำไมยังไม่ตื่นจากฝันสักที  กำลังจะลองรอบที่สามประตูฝั่งตัวเองก็เปิดผัวะออก
   “ช้าอยู่ได้”
   “เฮีย....”

วิญญาณถูกดูดกลับเข้าร่างทันใด  นเรนทร์ถูใบหน้าแดงเรื่อของตัวเองกับฝ่ามือแรง ๆ  วิ่งตามโจรขโมยจูบพร้อมกับตะโกนเรียก

“เฮีย รอผมด้วย!”

รอบนี้ไม่ยอมรอจริง ๆ ด้วย…..


END


แวบมาลงตอนพิเศษพร้อมแจ้งข่าว Pre-Sale ไม่มี  ไม่หนี  ไม่รักนะคะ  เปิดขายรอบพรีเซลวันนี้ – 25 ม.ค.
ใครสนใจเชิญทางนี้เลยค่า > https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSc5stx-A7armt9Iq4BDdntJnBKrezuchmR7GijJ-gfMjC3qzA/viewform (https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSc5stx-A7armt9Iq4BDdntJnBKrezuchmR7GijJ-gfMjC3qzA/viewform)

พูดถึงตอนนี้สักหน่อย  น้องเรนมีพัฒนาการขึ้นเยอะเลย  จะว่าน้องโง่ไม่ได้อีกแล้วนะคะเฮียแสง!
ความจริงคือถนัดเรื่องโรลเพลย์เป็นพิเศษเลยเข้าทางพอดี  5555555555
ได้เขียนถึงคุณเหมยแล้วรู้สึกคอมพลีทขึ้นนิดหนึ่งค่ะ  เป็นส่วนหนึ่งของปมหลักเรื่องเลยนะ  นางเอกที่แท้จริง
หวังว่าจะทำให้หายคิดถึงเฮียแสงกับเด็กซ่งกันนะคะ

ป.ล.เฮียใหญ่นี่ตาถึงตลอดเลยเนอะ  อิ______อิ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 19-01-2018 00:53:22
ดีใจที่เจอคุณเหมยค่ะ นางเอกจริงๆ 5555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 19-01-2018 01:30:25
คิดถึงน้อง ฮือออออ

 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 19-01-2018 07:41:54
คุณใหญ่ใจเย็นค่ะ ปรเมศนั่นปีศาจนะคะ 555555555 เฮียแสงนี่ทามมาเปงเก่งจริงๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 19-01-2018 21:10:43
น่ารักเหมือนเดิม   :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 19-01-2018 23:22:03
 :m4: :m4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 19-01-2018 23:31:30
นี่คืออ่อนโยนที่สุดของเฮียแสงแล้ว ใช่ไหมคะ 555555555555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 20-01-2018 00:10:02
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-01-2018 00:29:14
เซอร์ไพร์สมากเลย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 20-01-2018 21:47:34
เฮียจะยกเมศให้คุณเหมยได้ยังไง เมศเป็นของพี่ภาพนะ
นุ้งเรนก็น่ารักเหมือนเคย ปลดหนี้ให้ได้ไวๆนะ5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 20-01-2018 23:54:49
รักเฮีย รักเรน
อาเหมยเหี้ยมได้แม่จริง ๆ

แต่...เฮียคะ...หมายตาน้องเมศนี่ถึงแก่ชีวิตได้เลยนะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 21-01-2018 23:56:12
โอ้ยยยชอบบบบบบบบบบ
ชอบคุณเหมยมากกกกกก  :laugh: สุดยอดค่ะ
เสียอย่างเดียว เสียรู้เรนได้  :m20:
เฮียแสงคือสุดยอดเทรนเนอร์อะ
ให้ลูกหนี้อย่างเรนได้ตีบทแตก แถมดอกไม่เหลือ โอ้โห
ถ้าไม่มีเฮีย ป่านนี้เรนไม่หมดหนี้แน่ๆ  :laugh:
 คู่รักมิจฉาชีพ นี่น่ารักจริงๆ  :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 24-01-2018 00:33:08
เขินก็บอกเขินค่ะเฮีย ><
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 24-01-2018 19:11:19
ดวงชะตาช่างเล่นตลกให้สองคนมาพบกัน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: Cloudnine ที่ 25-01-2018 20:28:49
เรื่องนี้สนุกมากกกค่ะ ภาษาดี ตลก นายเอกน่ารักมองโลกในแง่ดี
อยากให้แม่ของเฮียแสงเปิดใจกว่านี้ อยากเห็นโมเมนต์น้องเรนไปเล่นที่บ้านของครอบครัวเฮีย
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 27-01-2018 02:25:59
เจ้าเรนก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ
เฮียแสงก็ใจดีไม่เปลี่ยน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 27-01-2018 19:38:26
้ฮ่าๆ น่ารักจริงๆ เรนเอ้ย   :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: maminto ที่ 29-01-2018 12:02:48
เพิ่งตามอ่านจนจบค่ะ!
ห่างหายจากนิยายออนไลน์ไปนานนน >< กลับมาติดอ่านรวดเดียวก็เรื่องนี้เลยยยย

อ่านไปก็เหม็นสาบคนจนไป พอๆกับภคินเลยอ่ะ 55555
สนุกกกกกก มีหักมุมจนแบบ เอ๊ะ ได้เหรอออ ได้เหรออออออ ?
คาเรคเตอร์ของเรนน่ารักดีค่ะ ไม่ซ้ำกับใคร น่าติดตามสุดๆ 5555
คุณลุง เอ้ย คุณอา เอ้ยย คุณพี่แสงของเราก็น่ารักใช่ย่อย ปากแข็งจังเลยน้าาาา -..-

ชอบมากเลยค่ะ
สนุกมากๆ :D

จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆเลยนะคะ
:D
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: Yukina ที่ 31-01-2018 23:52:05
 :mew1: :mew1:

อ่านสองรวดจบ ตามมาอ่านเพราะเหนคนโหวตให้คะแนนเยอะมาก ไม่ผิดหวังเลย

รุ้สึกดีจัง ซึ้ง ฮา เศร้านิดๆ ตอนเฮียเข้าใจผิด

ขอบคุนมากๆนะครับ

ขอตอนพิเศษสวีทๆอีกนะ เฮียปากหนักมาก 555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: munjung ที่ 14-02-2018 20:40:53
สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบแทนไม่ได้พักเลย 555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: StarPasO ที่ 07-03-2018 23:26:27
อ่านจบแล้ว อ่านเรื่องนี้จบแล้วรู้สึกอยากอ่านแนวลุงๆขึ้นมาทันทีเลย  :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: ReiiHarem ที่ 21-03-2018 19:26:45
ชอบบบบบ คดีพลิกหลายตอนเลย อยากให้โรลเพลย์อีกกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! ดอกเหมย+แจ้งข่าวหนังสือ 19/01/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 13-04-2018 22:46:18
สงกรานต์

   สงกรานต์น่ะเหรอ  เทศกาลหยุดงานระดับชาติ  เศรษฐกิจชะงัก  มีแค่เหล้าเบียร์เท่านั้นที่ขายดิบขายดี  ข่าวในทีวีก็มีแต่เรื่องตายโหงและเต้นร่อนเอว
   “วันนี้วันที่ 14 เมษายน นอกจากอยู่ในช่วงเทศกาลสงกรานต์แล้วยังเป็นวันครอบครัวด้วยนะคะ  น้อง ๆ หนู ๆ อย่าลืมพากันไปรดน้ำดำหัวญาติผู้-----”

   ปี๊บ!
   ภาพบนจอดับวูบลงไปพร้อมเสียงบ่น “ไม่มีอะไรดูเลย  หนังก็มีแต่เรื่องเดิม ๆ”
   “ก็เมื่อวานเฮียเล่นดูซีรีส์มาราธอนซะขนาดนั้น” นเรนทร์ทิ้งตัวนั่งบนโซฟาข้าง ๆ กัน “มันยังจะเหลืออะไรให้ดูอีกล่ะ”
   “ทีวีประเทศไทยนี่มันหวังพึ่งไม่ได้เลย” คนแก่บ่นอุบไม่หยุด  เห็นเฮียที่เคารพหงุดหงิดขนาดนี้ขี้ข้าก็หวังจะคลายร้อนให้
เด็กดีเขยิบปลายเท้าเข้าหา  เสียดสีอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา  ส่งสารบางอย่างที่ชวนให้ใจสั่น...

“งั้นเรา....ไปหาอะไรทำกันไหมครับ”

น้ำเสียงทุ้มต่ำชวนให้คนแก่กว่าใจเต้นไม่น้อย  แสงมองดวงตาเจ้าเล่ห์ที่ส่องประกายวิบวับก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงแหบพร่า…

“อะไรล่ะ”
“ก็....” เรนเหยียบลงบนหลังเท้าของแสง  ผิวกายที่สัมผัสกันร้อนวูบวาบ “อะไรที่มันเปียก ๆ...”

แสงเลียริมฝีปาก…

“เช่น....”
“เล่นน้ำ”
“ไม่โว้ย!!”
“งะ” ไอ้เรนเหมือนโดนหินถล่มใส่หัว  อะไรของเฮียเมื่อกี้ก็เคลิ้ม ๆ ไม่ใช่เหรอ! “แต่สงกรานต์ทั้งทีเรายังไม่ได้เล่นน้ำกันเลยนะเฮีย”
“ฉันเกลียดการเล่นน้ำ” แหม...ทีอะไรเปียก ๆ แฉะ ๆ เมื่อกี้ยังไม่บ่นสักคำ  คนอะไรเอาใจยากฉิบหาย “แกอยากเล่นก็ไปชวนเพื่อนสิ”
“โธ่! เฮียก็รู้ว่าพวกช่างกลับบ้านกันช่วงสงกรานต์  ผมจะไปเหลือใครให้เล่นด้วยล่ะ” ขนาดลุงบุญยังไม่อยู่ให้แวะไปเยี่ยมเลย  คนไร้ญาติขาดมิตรอย่างไอ้เรนได้แต่นอนแห้งตายในห้อง “เนี่ย  ผมเห็นตรงหน้าคอนโดเขาเล่นกันด้วยนะ”
“บอกว่ามะ---”

ก๊อก ๆ

เสียงเคาะที่บานประตูทำคนในห้องหันขวับมามองหน้ากัน  บนชั้น 12 ที่เงียบสงัดแห่งนี้ยังมีคนมาเคาะห้องอยู่อีกเหรอ  เรนพยักหน้าตอบเป็นเชิงบอกว่า ‘เดี๋ยวผมไปเปิดเอง’
คนแซ่ซ่งเดินลากขาไปยังประตู  ทันทีที่ส่องช่องตาแมวก็พลันสะดุ้งโหยงปลดล็อกประตูแทบไม่ทัน

“พี่อโณ?”
“อ้าว! เรน  เดาไม่ผิดเลยว่าอาแสงต้องอยู่ห้อง” ใบหน้าหล่อปานเทพบุตรส่งยิ้มเจิดจ้ายิ่งกว่าแดดเมืองไทย “หลงถอดรองเท้าสิ”
“หลงก็มาด้วยเหรอ” ไอ้เรนอ้าปากหวอกับแขกที่คาดไม่ถึง แต่ก็เขยิบเปิดประตูให้ทั้งสองแต่โดยดี  เห็นหลงเดินตัวเกร็งตามหลังไปแล้วได้แต่เวทนา  ไอ้นี่ท่าจะกลัวเฮียแสงขึ้นสมอง “เอาน้ำไหม  เดี๋ยวฉันไปหยิบให้”
“ไม่เป็นไร” หลงฝืนยิ้มให้  สีหน้าเหมือนถูกลงโทษให้ดมรองเท้าเพื่อนหลังคาบพละศึกษา
ไม่ทันจะว่าอะไรต่อคนบนโซฟาก็บ่นลอย ๆ
“มาทำอะไร  ทำไมไม่โทรบอกก่อน”
“เพราะผมรู้ไงครับว่าอาแสงไม่ออกไปไหนช่วงสงกรานต์แน่นอน” อโณชาคลี่ยิ้มประจบพลางทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ โดยไม่ขออนุญาต “โชคดีมีคนเข้าคอนโดพอดีเลยไม่ต้องโทรเรียกอาลงไปรับ”
ระบบรักษาความปลอดภัยของเจ๊จวงระยำได้ใจจริง ๆ  แสงนึกด่าทอในใจ แต่วันดี ๆ หลานมาเยี่ยมแบบนี้ไม่ควรพูดให้เสียเรื่อง “แล้วสรุปว่าแกมาทำไม”
“หลง  เอาไอ้นั่นออกมาซิ” แทนคำตอบอโณชาหันไปสั่งคนรักที่นั่งหน้าซีดเซียวบนอาร์มแชร์อีกฝั่ง  เจ้าหมาโง่พยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะเปิดถุงผ้าออกแล้วล้วงมือลงไปหยิบบางอย่าง...

ขันเงิน...

ไม่ทันได้สงสัยคนเป็นหลานก็เฉลยในประโยคต่อมา...


“มารดน้ำดำหัวไงครับ”
“.........”
เรนพูดไม่ออกได้แต่เงยหน้าขึ้นสบตากับชายที่อาวุโสสุดในห้อง

มาถึงจุดนี้แล้วสินะ....จุดที่มีคนมาดำหัวแฟนตัวเอง…
เอ๊ะ! ไม่สิ ๆ  ไอ้เรนตั้งสติใหม่  พอลองเทียบหาคาร์บอน – 14 ในตัวเฮียแล้วก็พบว่ามันไม่ได้แปลกอะไรเลย  แถมคุณอโณก็น่าจะเคยทำมาแล้ว  จริงด้วย! ถ้าเรนยังติดต่อกับญาติอยู่ก็ต้องมีคนมาดำหัวเขาบ้างเหมือนกันนั่นแหละ  ใช่ ๆ ตัวเราเองยังเคยไปดำหัวลุงบุญเลย  เอ๊ะ...จะว่าไปเฮียเด็กกว่าลุงบุญกี่ปีนะ  ถ้ายกนิ้วขึ้นนับตอนนี้จะโดนด่าไหม...
“ออกสีหน้าหมดเลยนะ”
“ผมเปล่า!” ไอ้เรนปฏิเสธเสียงแหวว “กำลังคิดว่าเป็นประเพณีที่สวยงามควรสืบทอดให้ลูกหลานในภายภาคหน้า”
“ฮ่า ๆ ๆ” อโณชาดูจะมีความสุขกับการเห็นความร้าวฉานในครอบครัวผู้อื่นเป็นที่สุด  ชายหนุ่มคว้าอุปกรณ์ในมือหลงก่อนจะเดินลิ่ว ๆ ไปเติมน้ำที่ซิงก์แบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม รวมไปถึงหน้าคนรักที่หดเหลือสองนิ้ว
ขันน้ำถูกเติมน้ำจนเกือบเต็ม  อโณชายกกลับเข้ามาวางบนโต๊ะกลาง  พอได้สติหลงก็ช่วยหยดน้ำอบไทยพร้อมฉีกดอกกุหลาบโรยหน้าแบบผักชี  เท่านี้ก็พร้อมสำหรับพิธีกรรมแบบง่าย ๆ แล้ว
“ดอกกุหลาบนี่หลงปลูกเองด้วยนะครับ” ไม่มีใครขอ แต่อโณชาก็อวดแฟนหน้าตาเฉย  พูดจบก็หันไปยิ้มชื่นชม “ไม่น่าเชื่อว่าปลูกที่ระเบียงคอนโดได้ด้วย  เก่งมากเลย”
“คุณอโณก็ชมเกินไปครับ  แฮะ ๆ” หลงเกาท้ายทอยแก้เขิน  เอ่ยถ่อมตัวไปอย่างนั้นทั้งที่ในใจลิงโลดแทบโดดตึก “อย่าว่าแต่ระเบียงเลยครับ  ถ้าปลูกให้คุณอโณไม่ว่าที่ไหนผมก็----”
“จะดำหัวได้ยัง”
“คะ...ครับ”
คนตกกระทรุดตัวลงไปนั่งพับเพียบบนพื้นเป็นคนแรก  อโณชายิ้มขำ แต่ก็ยอมลงไปนั่งข้าง ๆ โดยดี  แสงหยิบขันสลุงอันเล็กขึ้นมาเตรียมจะวางลง  ทว่าตอนนั้นเองที่ไอ้เด็กซ่งไหลลงไปกองบนพื้นกับเขาด้วย

“แล้วแกจะลงไปนั่งด้วยทำไม”
“ก็พี่อโณกับหลงนั่งข้างล่างอะ  ผมจะนั่งค้ำหัวได้ไง”

ก็ถูกของมัน....
แสงเถียงไม่ออก  หลานอายุมากกว่าแฟน  แถมแฟนหลานอายุเท่าแฟนไปอีก  ตารางอายุวุ่นวายจนลำดับชั้นไม่ถูก  สถานการณ์ตอนนี้เลยดูไม่จืด  ดูเผิน ๆ คล้ายพระสงฆ์และญาติโยมทั้งสาม  เหลือเพียงเปลี่ยนขันเล็กเป็นหญ้าคาแห้งเท่านั้น
คนแก่สุดถอนหายใจ  พึมพำว่า ‘เอาวะ’  แสงโน้มตัวลงยื่นมือลอยไว้เหนือขันใบโต  เคยอ่านมาเหมือนกันว่าตามประเพณีทางเหนือไม่ได้รดแบบนี้ แต่ช่างแม่งเถอะ  ทำมาทั้งชีวิตแล้วก็เลยตามเลย
อโณชาขยับเข้ามาเป็นคนแรก  ชายหนุ่มรินน้ำกลิ่นหอมลงบนมือคุณอา “ขอให้อาแสงมีความสุขมาก ๆ  สุขภาพแข็งแรงนะครับ  ผมทำอะไรไม่ดีไปก็ขออโหสิกรรมด้วยครับ”
“ดื้อให้มันน้อยลงเถอะ” แสงไม่วายดุหลาน  เขาพรมน้ำแตะ ๆ หัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู “ขอให้ชีวิตรุ่งเรืองนะ  มีความสุขมาก ๆ ล่ะ”
“ขอบคุณครับ” อโณชาอิ่มเอิบบุญเสร็จก็ขยับตัวออกให้คนรักของตัวเอง “หลงไปสิ”
“คะ..ครับ” ไม่รู้ว่าเพราะเป็นนักเรียนนอกหรือกลัวคุณอาหน้าหงิกเป็นส้นตีนกันแน่  มือที่เทน้ำลงไปถึงได้สั่นแปลก ๆ “เอ่อ...ขอให้คุณอาสุขภาพแข็งแรงนะครับ”
“อืม” แสงเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง  วางมือแปะ ๆ ลงบนหัวอีกฝ่าย “แกก็ด้วย  ฝากดูแลไอ้อโณมันด้วยล่ะ”
และก่อนที่สภาพจะคล้ายรดน้ำสังข์เข้าไปทุกทีไอ้เด็กซ่งก็คลานเข่าเข้ามา  รับขันน้อยไปจากมือหลงพร้อมกับถามด้วยตาใสแป๋ว “ผมดำหัวเฮียด้วยได้ปะ”
“หยุด!”
“ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้!”
“ใจร้ายอะ  ผมก็อยากได้คำอวยพรเป็นสิริมงคลในชีวิตนะ”
“แกไม่ใช่ลูกฉัน”
“ฮ่า ๆ ๆ” อโณชาหัวเราะชอบใจ  การได้ขยี้คนอื่นให้แหลกสลายนั้นสนุกสนานเสียจริง “เรนไม่ต้องทำหรอก  อาแสงเขาเสียเซล์ฟน่ะ”
“ไอ้อโณ....”

ตื๊อ ดือ ดื่อ ตือ ดือ ดื่อ ดือ~

   เพราะดวงยังไม่ถึงฆาตมือถือที่นอนนิ่งบนโต๊ะถึงได้ฉายแสงวาบ ๆ ขึ้นมา  อโณชาพยักพเยิดไปทางนั้นเป็นเชิงบอกว่า 'ไม่รับเหรอครับ?’
แสงคาดโทษมันในใจขณะที่กดรับสายจากคนคุ้นเคย

“มีอะไรฉาน”
   “พี่แสง...” ปลายสายอึกอัก  ลางสังหรณ์ของแสงบอกว่าประโยคถัดมาต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ .....


   “ไปเล่นน้ำกับเด็ก ๆ นะครับ”


+++++++++++++++++++++++++++++

   คำว่า ‘ไม่’ ถูกเคี้ยว ๆ กลืนลงคอในทันทีที่เด็กน้อยทั้งสองยื้อแย่งโทรศัพท์เพื่ออ้อนวอนให้คุณลุงมาหาหน่อย  รู้ตัวอีกทีแสงก็มานั่งอยู่ที่ลานเบียร์แถวคอนโดแล้ว
   ฉานคงรู้ว่าพี่ชายเกลียดความวุ่นวายถึงยอมขับรถถ่อมาถึงคอมมูนิตี้มอลล์แถวนี้  หาลานเบียร์ที่ผู้ปกครองพาเด็กมาเล่นน้ำกันเพื่อลดฝูงชนลงอีกที ซึ่งแสงค่อนข้างพอใจกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่มาก
   เขาอยู่ห่างจากความวุ่นวาย  จิบเบียร์เย็น ๆ ต้านอากาศร้อน  อีกฝั่งมีรั้วล้อมไว้แบ่งสัดส่วนการเล่นน้ำอย่างชัดเจน  ลูกเด็กเล็กแดงส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวกรี๊ดกร๊าดกันไม่หยุด  คงสนุกของเขาล่ะ  แน่นอนว่าไอ้เรนก็หายเข้าไปในนั้นพร้อมหลานทั้งสอง
   “เสียดายผมอดเจออโณเลย” ฉานชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย  ว่ากันตามตรงอโณชาก็ไม่ได้สนิทกับฉานเท่าไหร่  จะขอตัวแยกออกไปก็ไม่แปลก
   “เห็นมันว่ามีธุระต่อ”
   “แต่ก็ดีนะครับ  ผมเลยแย่งตัวพี่แสงมาให้หลาน ๆ ได้  ฮ่า ๆ ๆ”
   ถึงจะพูดว่าอยากเจอลุงแสงก็เถอะ แต่พอเห็นหัวหน้าแก๊งก็โดดเข้าใส่แล้วพากันหายไปแล้ว  ดูเหมือนสติปัญญาของไอ้เรนจะเข้ากันได้ดีกับเด็กระดับประถม  หลานเขาถึงได้ติดมันแจปานนั้น

   “ลุงแสง!” พูดไม่ทันขาดคำพอใจก็วิ่งออกมาจากรั้ว  วันนี้เจ้าหญิงตัวน้อยสวมชุดกระโปรงลายดอกชบา  ดูน่ารักน่าเอ็นดู “เมื่อกี้พี่เขาบอกว่าอีกฝั่งมีรูปปั้นคุณหมีเล่นน้ำให้ถ่ายรูปด้วยค่ะ”
   “หา!? พี่ไหน?”
   “พี่ในลำโพงค่ะ!” อ้อ..พอใจคงหมายถึงเอ็มซีประจำงานนั่นเอง  โชคดีที่แสงแปลภาษาเด็กออก “พอใจอยากเห็นพี่หมี”
   “ให้พี่เรนพาไปสิครับ”
   “พี่เรนไม่ยอมพาไปค่ะ”
   “เฮีย!” เพราะมัวแต่สนทนากับหลานสาวจึงเพิ่งเห็นว่าไอ้เด็กซ่งพุ่งตัวมาทางนี้เช่นกัน  มืออีกข้างจับภูมิใจเอาไว้พากันเดินมายังโต๊ะ “พอใจจะไปดูพี่หมีให้ได้เลย  ผมไม่รู้จะห้ามยังไงแล้ว”
   แสงขมวดคิ้ว “แล้วทำไมดูไม่ได้”

   แทนคำตอบไอ้เรนชี้ไปยังทิศทางไกลร่วมกิโลเมตร  ลูกโป่งรูปหัวหมีลอยติ้ว ๆ อยู่เหนือตึกสูงเป็นตัวบ่งบอกว่าไอ้รูปปั้นที่พอใจอยากดูนักหนามันไม่ได้เดินไปสามก้าวแล้วเจอเลย  ห่างเป็นโยชน์ยังไม่พอเลื่อนสายตาลงมาเจอฝูงชนยุบยับอัดแน่นเป็นปลากระป๋องอีก
   “เดี๋ยวลุงพาไปดูวันอื่นนะครับ”
   “แต่เพื่อนพอใจถ่ายรูปพี่หมีมาอวดด้วยนะคะ”
   “หมายถึง...”
   “อ้อ  น้องอันซีนเพื่อนของพอใจน่ะค่ะ  แกมาเที่ยวแถวนี้เมื่อวานเลยถ่ายรูปส่งมาอวด” แสงไม่รู้จะสงสัยเรื่องชื่อเด็กสมัยนี้หรือกิจกรรมที่ทำก่อนดี  ครั้นจะถามเดือนก็กลัวโดนด่าว่าล้าหลังเลยได้แต่พยักหน้าส่ง ๆ ไป “พอใจอย่าดื้อสิลูก  คนเยอะแยะจะเข้าไปได้ยังไง”
   “ขี่คอพี่เรนได้ไหมคะ”
   “มันอันตรายนะครับ” ไอ้เรนรีบออกตัวก่อน  จะให้เอาลูกคุณฉานกระเตงไปไกลปานนั้น  ไม่เอาด้วยหรอก
   “นะคะพี่เรน” เมื่อร้องขอเฉย ๆ ไม่ได้พอใจก็เริ่มใช้ท่าไม้ตายทำตาลูกหมาน้อย “พอใจแค่อยากได้รูปพี่หมีเฉย ๆ เองค่ะ”
   แสงเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาช่วยพูด “เด็กเดินเข้าไปมันอันตรายนะพอใจ”
   “อ๊ะ! ถ้าอย่างนั้น...”
   “.........”
   “ลุงแสงกับพี่เรนไปถ่ายรูปพี่หมีให้พอใจได้ไหมคะ”

   ฉิบหาย....
   ขว้างงูไม่พ้นคอแล้วยังตวัดเข้ามากัดหัวอีก  โลหิตแดงก่ำไหลอาบหน้าคนเป็นลุงขณะหันไปสบตากับไอ้เด็กซ่งที่แสยะยิ้มขึ้น

   “ได้เลยครับพอใจ”

   งานนี้เฮียแสงจะได้เปียกสมใจไอ้เรนแล้ว....


++++++++++++++++++++++++++

   “เฮีย  ข้ามไปฝั่งซ้ายสิ  ซ้ายคนน้อยกว่า”
   “แกพูดเหมือนเล่นเกมไปได้  เดินหน้ายังยากเลย”

   ตอนนี้มนุษย์ทั้งสองได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของปลากระป๋องเป็นที่เรียบร้อย  แสงเดินนำเพราะตัวใหญ่กว่า  โชคดีที่วันนี้สวมเสื้อยืดเก่า ๆ สีน้ำเงินจึงไม่เสียดายถ้ามันจะเลอะแป้งหรือเปียกน้ำแค่ไหน  ด้านหลังของเขาคือไอ้เด็กผิวเข้มที่สวมเสื้อลายดอกสีฟ้า  ในมือมีปืนฉีดน้ำเด็กโง่ ๆ ที่ไปสอยมาจากเซเว่น และที่ขาดไม่ได้คือมือถือที่ใช้บันทึกภาพ  ถูกบรรจุในซองกันน้ำแขวนคอไว้อย่างดี
   แต่การผจญภัยเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น  พอเหลียวมองย้อนหลังแล้วแสงก็พบว่าเขาเพิ่งออกเดินได้เพียง 1 ใน 4 ของเส้นทางเท่านั้น  แถมบริเวณนั้นมีแต่วัยรุ่นพลังล้นเหลือ  ยิงปืนฉีดน้ำปิ้ว ๆ ผิวปากแซวสาว หรือแม้แต่หยอกล้อเด็กหนุ่มวัยขบเผาะ  แสงล่ะปวดหัวจนอยากถ่ายคลิปส่งไปให้พ่อแม่มันดู
   “ขอเสียงคนโสดหน่อย  วู้ววววว” เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเมื่อข้างทางมีเวทีคอนเสิร์ตไปอีก!  จากที่เป็นคลื่นมนุษย์นิ่ง ๆ ก็มีโดดเหยง ๆ เป็นเขียดเผาไฟกันบ้าง  แสงรีบหันไปกระซิบสู้กับลำโพง
   “ตามหลังฉันมาติด ๆ นะ”
   “พูดมันง่าย แต่ผมโดนแทรกหลายทีแล้วเนี่ย” ไอ้เรนบ่นอุบ “เฮียอย่าลืมเบี่ยงไปซ้ายนะ  ตรงนี้ไม่ไหวแล้ว”
   “เออ ๆ ตามมาแล้วกัน”

ภารกิจบ้าอะไรวะเนี่ย  บุกเข้าฝูงซอมบี้เพื่อรูปถ่ายหมีตัวเดียว  ระหว่างก่นด่าเด็กสมัยนี้เสียงเพลงร็อกจากลำโพงก็แผดขึ้นอีกครั้ง  นักร้องวัยรุ่นที่แสงไม่รู้จักกำลังตะโกนแหกปากแบบเมทัลใส่ไมค์  ลำพังเอาชีวิตรอดไม่ให้แบนก็ยากแล้วมึงยังจะทรมานทางหูกันอีกเหรอ  จะเลือดเย็นเกินไปแล้วโว้ย!
แสงยกมือขึ้นอุดหู  เขาต้องออกจากบริเวณหน้าลำโพงนี่ให้เร็วที่สุดก่อนจะหูดับ  หนุ่มใหญ่เบี่ยงตัวหลบแก๊งวัยรุ่นชายกลุ่มใหญ่ร่วมสิบคน  สาวน้อยนุ่งสั้นคืบเดียวอีกห้า  ฝรั่งคึกเหมือนเมายาอีกสาม  แล้วปิดท้ายด้วยชายแก่เซียนพระที่เต้นรำวงอย่างบ้าคลั่ง

ฟืดดดดดดด
   หนุ่มใหญ่สูดหายใจเข้าไปเต็มปอดเมื่อหลุดออกมายังที่ว่างตรงฝั่งซ้ายของถนนได้  แม่งเอ๊ยนึกว่าเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่แล้ว  เพราะความดื้อด้านอยากแกล้งแสงของไอ้เรนน่ะสิ
   เดี๋ยว....ไอ้เรน.....
   “เรน...” แสงเผลอพึมพำเรียกกับอากาศ  แน่นอนว่าไม่มีการตอบรับ  สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงป้าขายปืนฉีดน้ำที่กำลังยิงปิ้ว ๆ มาที่อกเสื้อเขา

   เวรแล้วไหมล่ะ.....
   มือถือก็ไม่ได้เอามาจะส่งโทรจิตทะลุเข้าเครื่องไอ้เรนได้อย่างไร  แสงเขย่งเท้าขึ้น  แม้จะตัวสูงแต่การหาคนใส่เสื้อลายดอกในงานสงกรานต์ไม่ใช่ของง่าย  พอยืนนิ่งก็โดนเบียดกระเด็นไปถึงขอบถนน
   “ขอประแป้งหน่อยนะคะ” นั่นไม่ใช่ประโยคคำถาม แค่บอกเล่า
   ปืดดดดดด....
   ฝ่ามือนุ่มนิ่มปาดเข้ามาเต็มแก้ม  พอนังหนูนั่นถอยออกเห็นเหยื่อถลึงตาใส่ก็ผงกหัวขอโทษแล้วกลืนหายเข้าไปในฝูงชน  มันควรจะถามก่อนเล่นไหมวะ  ไร้มารยาทจริง ๆ
   แสงเช็ดหน้าลงกับไหล่  ไม่มีเวลาสนใจสภาพทุเรศของตัวเอง  ที่สำคัญตอนนี้คือต้องหาไอ้เรนให้เจอก่อน  คิดได้ดังนั้นก็มุดกลับเข้าไปทิศทางเดิม
   ไหล่เบียดไหล่  ผิวเหนอะหนะแนบผ้าเป็นอะไรที่น่ารำคาญสุด ๆ  กระนั้นแสงก็ยังแทรกตัวเข้าไปถึงหน้าลำโพง  ชะเง้อคอมองหาเส้นผมสีทองไปมา
   ตัวเย็นเฉียบ  ทว่าในใจกลับร้อนรน  มองแล้วมองอีกก็ยังไม่เห็นวี่แววไอ้เด็กซ่งแม้แต่น้อย  แสงไม่มีเวลาแม้แต่จะหงุดหงิดคนรอบข้าง  สมองคิดแต่เรื่องของนเรนทร์ไม่หยุด

จะเป็นอะไรหรือเปล่า  โดนเบียด?  หูดับ?  หายไปขนาดนี้หรือจะโดนลากไปลวนลาม?
   ยิ่งจินตนาการยิ่งแย่ขึ้นทุกที

   แสงยกมือป้องปาก  ทำอะไรโง่ ๆ อย่างการตะโกนเรียกคนในคอนเสิร์ตเมทัล

   “เรน!!”

   “เฮีย!”

   เขาหันขวับ  เห็นเสี้ยวหน้าของไอ้หนุ่มผมทองที่กำลังชูมือเรียกเย้ว ๆ  วินาทีนั้นแสงทำทุกวิถีทางเพื่อแทรกตัวเข้าไป  ทันทีที่เข้าใกล้ในระยะคืบเดียวมือก็คว้าจับ

   หมับ!

   ฝ่ามือสากอันคุ้นเคยอยู่ในมือเขาแล้ว  แสงออกแรงดึงเด็กน้อยให้นเรนทร์หลุดพรวดออกมาจากจุดที่เบียดเสียดกัน  ค่อย ๆ เบี่ยงตัวออกไปยังพื้นที่ว่างตรงฝั่งซ้ายอีกครั้ง  ในที่สุดก็หลุดออกมาจนได้

   “เฮ้อ~” ไอ้เรนถอนหายใจเฮือก  ทรุดตัววางมือลงบนเข่า “นึกว่าจะตายแล้ว”
   “ฉันบอกให้เดินตามมา  แกมัวทำอะไรอยู่”
   “ก็ผมโดนเหยียบรองเท้าเกือบขาดอะ” ไม่ว่าเปล่ามันยังยกให้ดูหูรองเท้าที่ยืดออก “เผลอก้มลงไปเอาจุกยัดใส่แป๊บเดียว  เงยหน้าขึ้นมาเฮียก็หายไปแล้ว  อ๊ะ!  ปืนฉีดน้ำก็หายไปด้วยอะ”
   ได้ยินแบบนี้ก้อนเมฆดำในใจก็พลันสลายออก  หัวใจกลับมาทำการตามปกติอีกครั้ง  หนุ่มใหญ่พ่นลมหายใจโล่งอก “ฉันนึกว่าแกโดนลากไปล้วงที่ไหนแล้ว”
“โหย~ เฮีย” เด็กซ่งร้องเสียวแหวว “เบียดขนาดนี้อย่าว่าแต่ล้วงเลย  โดนขยำผมยังไม่รู้ตัวอะ”

ก็มันเป็นซะอย่างนี้จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง....

ตัวก็ไม่ใช่เล็ก ๆ แต่ไอ้นิสัยไม่คิดห่าอะไรเลยนั่นและที่น่าปวดหัว
ตอนที่กำลังด่ามันในใจเหมือนเด็กนรกจะรู้ตัว มันถึงได้จ้องหน้าเขาตาไม่กะพริบ

“เฮียต่างหาก” เรนยิ้มเผล่ “โดนสาวประแป้งมาสิท่า  ผมหึงนะเนี่ย”
“เล่นบ้าอะไรไม่รู้” แสงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมเช็ดออกเลยยกมือขึ้นถูหน้าแรง ๆ
“ไม่ต้องเช็ดหรอก  เดี๋ยวก็ขาววอกทั้งหน้ากันพอดี” คนแซ่ซ่งพูดไปก็ขำไป  ดูสภาพเฮียเข้าสิมีแป้งก้อนเบ้อเร่อเป็นรูปนิ้วมือเกาะอยู่บนแก้ม  เหมือนเด็กอนุบาลหลังนอนกลางวันไม่มีผิด “ยังไงก็หล่ออยู่แล้วเนอะ”
“มันไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย” หนุ่มใหญ่หลบตาวูบ  ดูก็รู้ว่าเขินชัด ๆ  สบจังหวะทำแต้มพอดีนเรนทร์จึงกระแซะไหล่เข้าหา


“แล้วมือเนี่ย...”

มือที่ประสานกันเขย่าไปมา

“ไม่ปล่อยเหรอ?”

ใบหูที่แดงอยู่แล้วยังเพิ่มเม็ดสีเข้าไปได้อีก  ไม่ไหวแล้ว...เฮียแสงเวลาเขินไม่ได้หาดูกันง่าย ๆ นี่นา  เจ้าจิ้งจอกแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ...

“ไม่...”
   “หา?”
   
   แทนคำตอบแสงกระชับเข้ากับฝ่ามือสากให้แน่นขึ้นอีก  เขามองตรงไปด้านหน้าออกแรงดึงไอ้เด็กซ่งให้ก้าวตามมาด้วย

   “รีบเดินสิ  เดี๋ยวก็ไม่ได้ถ่ายรูปสักที”

   พ่ายแพ้แล้ว....
   นเรนทร์ยกธงขาวด้วยหน้าที่ร้อนวูบวาบแทบไหม้  ไม่ใช่เพราะแดด แต่เพราะแสงอันเจิดจ้าเกินมนุษย์จะรับไหว  มือที่เกาะกุมนั้นเปียกชุ่มทว่านเรนทร์อุ่นวาบไปทั้งหัวใจ

มันงึมงำถาม “ทำไมวันนี้เฮียใจดีจัง”
“ปกตินี่” แสงกัดฟันตอบ  มือที่ประสานกันไว้ถูกนเรนทร์แกว่งไปมาเหมือนจูงเด็ก “ความสามารถในการเอาตัวรอดต่ำอย่างแกปล่อยไว้ได้ที่ไหน”
   “โหดร้ายอะ!”
   “เดินเฉย ๆ รองเท้ายังโดนเหยียบเกือบขาด  นี่แกอยู่จนโตเป็นควายขนาดนี้ได้ยังไง”
   “แฮะ ๆ ๆ” เรนยิ้มรับคำด่า “เพราะมีเฮียอยู่ด้วยไง”

   แสงบีบมืออีกฝ่ายเต็มแรงเป็นการลงโทษ

   “โอ๊ย!”
   “พูดมาก”


   กระนั้นปลายนิ้วก็ยังเกี่ยวกันไว้ไม่ห่าง


ถึงยังไงก็จะจับเอาไว้  ไม่ปล่อยแล้ว…




END

แถมภาพหลังจากนั้นค่ะ >> https://www.facebook.com/IndigosFiction/photos/a.135327619916292.27419.122447377870983/1925859694196400/?type=3&theater

สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะทุกคน  เย้ ๆ ๆ
ต้อนรับปีใหม่ไทยด้วยหัวใจชื่นฉ่ำกับแสงอปป้าและเด็กซ่งนะคะ
กลับมาแบบพระเอกซีรีส์สุดค่ะ  ‘ฉะ...ฉันไม่ได้อยากจับมือหรอกนะยัยบ้าเอ๊ย! เพราะเธอเดินช้านั่นแหละ  รีบ ๆ ตามมาสิ!’  ประมาณนั้นค่ะ 5555555555
เป็นตอนที่เก็บครบทั้งเล่นน้ำและดำหัวนะคะ เพราะเป็นอาแสงแท้ ๆ เลย
เอาเป็นว่าสวัสดีปีใหม่ไทยด้วยนะคะ  ใครไปเล่นน้ำหรือเดินทางไปไหนขอให้ปลอดภัยกันทุกคน
ส่วนใครอยู่บ้านก็นอนให้เต็มที่ค่ะ  เราจะนอนไปด้วยกันจนหมดวันหยุด 55555

ป.ล.ใครยังไม่เคยอ่านเรื่องคุณอโณกับหลงเชิญได้ที่หลง(มา)รักค่า (อยู่ ๆ ก็ขายของ 55555)
ป.ล.คิดถึงคนอ่านมาก ๆ นะคะ แต่คงยังไม่ได้เปิดเรื่องใหม่เร็ว ๆ นี้  T T  ถ้าเปิดเมื่อไหร่จะรีบมาแจ้งเลยค่ะ  ติดตามข้อมูลได้ทางเพจและทวิตเลยจ้า

หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 13-04-2018 23:10:05
อาแสงทำไมน่ารักงี้อะ หลงแล้วเด้ออออ  :ling1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ด ที่ 13-04-2018 23:19:24
น่ารักกกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 13-04-2018 23:29:26
ขำทอล์คอีกแล้ว เพราะเป็นเฮียแสงเลยได้ครบทั้งวันสงกรานต์ วันผู้สูงอายุเลย ฮ่าๆ ที่เฮียแสงไม่ให้เรนนดน้ำดำหัว เพราะจะไปรดน้ำกันแบบสองต่อสองรึเปล่าคะ แค่กๆ

ถึงจะขี้บ่น ปากร้ายเฮียแสงก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย โอ่ยยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 13-04-2018 23:44:50
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่า..อ่านไปยิ้มไปคู่นี้   :L1: :L1: :L1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 14-04-2018 01:15:58
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 14-04-2018 01:20:49
ยิ่่งแก่ยิ่งน่ากิน
ยิ่งนานยิ่งกังวล
ยิ่งใกล้ยิ่งรักกก
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-04-2018 01:22:12
 o13  :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 14-04-2018 13:43:44
อาแสงผู้หวง :hao6:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: Cloudnine ที่ 14-04-2018 16:04:50
ตลกเฮียแสง คนไม่อ่อยโยน
แต่แค่เดินจับมือกันก็น่ารักแล้ว ใสๆ555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 14-04-2018 16:45:07
รดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ 555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: Bejae ที่ 15-04-2018 22:50:04
เฮียแสงน่ารักเนอะะะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 16-04-2018 07:04:53
เฮียแสงน่ารักอ่ะ อยากบีบแก้ม 5555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 17-04-2018 11:33:52
เฮียยยยยยยยยยย ช่างเป็นคนแก่ที่น่ารักจริงๆ แข็งนอกอ่อนในไปอีก 55555 เรนน้อย(?)ก็น่ารักเช่นกันค่ะ เราชอบนิสัยของเรนในเรื่องมากค่ะ ถ้าเรนเป็นคนคิดมาก มองโลกในแงร้ายคงจะไม่มีเรนในวันนี้แน่ๆ ปล.แม้คุณอโณจะโผล่มานิดเดียว แต่เราก็ยังร๊ากกกกนะคะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 17-04-2018 18:12:54
ขำจนน้ำตาไหลโดยเฉพาะตอนจบ
เฮียเขารักของเขาจริง ๆนะ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 17-04-2018 18:50:03
เฮียแสงนี่ไม่ยอมแก่เลยนะคะ 5555555555  :hao7: เก็กเก่ง ท่าเยอะที่สุดแล้วเนี่ยย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: Sugar_stack ที่ 01-05-2018 17:51:02
ขอบคุณสำหรับนิยายที่สนุกม๊ากมากเรื่องนี้นะคะ เฮียแสงนี่อปป้าสุดซึน ที่แก่ เอ๊ย ฮ็อตที่สุดในสามโลกเลยค่ะ ถึงจะปากแข็งแต่ก็อบอุ่นตลอด ที่สำคัญถึงจะอายุเยอะกว่าน้องเรนไปสักนิด (อิอิ) แต่ยังแรงดีอยู่นะ สุดยอดจริงๆ >< ส่วนน้องเรน คือวิ่งตามเสียงหัวใจตัวเองตลอด ชอบความซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองของน้องมาก เป็นคนรุ่นใหม่ที่มีพลังบวกล้นเหลือจริงๆ คือทั้งเรื่องจะไม่เห็นมุมท้อแท้ถอดใจของน้องเรนเลย แบบสุดยอดมากๆ ที่ชอบที่สุดคือเลือดทาสในตัวน้อง 5555555555555 ขำก๊ากทุกครั้งที่อ่านถึงความทาสของน้อง น่าเอ็นดูมาก ^^

สุดท้ายอยากจะบอกว่าชอบสามไม่มากๆค่ะ ประทับใจ พล็อตดี ภาษาสวย เลิฟเลย
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 04-05-2018 20:47:29
ความจิกกัดของลุงแสงนั้น ช่างน่ารักน่าชังเหลือเกิน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: ชอบอ่าน ที่ 02-06-2018 08:50:32
ชอบเรื่องนี้ค่ะ ไม่ค่อยดราม่า เนื่องจาก เรน ผู้ที่มีความคิดไม่เหมือนใคร 555555 สงสารลุงแสง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: gibari ที่ 18-06-2018 07:41:32
บันเทิงกับคู่รักมิชฉาชีพมากๆ เลยค่ะ 55555
อ่านแล้วหัวเราะลมพ่นออกทางจมูกบ้าง ยิ้มออกมาคนเดียวบ้างเหมือนคนไม่ปกติเท่าไหร่ ฮ่าๆ

คุณแสงนี่เป็นพระเอกที่อายุไม่เป็นอุปสรรคต่อความแซ่บของเค้าจริงๆ นะคะ,, เป็นพระเอกที่ฉลาด ที่ไม่ค่อยปล่อยให้ความรู้สึกไปก่อนสมองซักเท่าไหร่....ในช่วงแรกๆ อ่ะนะคะ,, แต่สุดท้ายก็ไม่รอด ตกบ่วงเรนซะได้ 5555555

เรนคือนายเอกนิยายที่....จะให้คำจำกัดความก็เกรงใจคุณแสงจังค่ะ 5555
คือบางจุดเหมือนจะเอามาขยี้ให้ดราม่าลงได้ แต่ด้วยความเรนจริงๆ ที่ไม่ว่าจะยังไง เรื่องดราม่ามันก็จะถูกเลือนหายไปโดยง่าย อะไรที่เคยเดาได้ ความเรนทำรู้สึกว่าเดาเก้อไปเลย เห้อออออออ 555555

ขอบคุณมากนะคะ สนุก ดีกับใจ แล้วก็น่ารักมากเลยค่า~
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! สงกรานต์ 13/04/61] p.31
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 09-07-2018 23:15:34
Hotter Than the Sun

“เอ่อคือ...”
น้ำเสียงอ่อนหวานเรียกให้ชายวัยกลางคนหันใบหน้าไป  เบื้องหน้าของแสงคือหญิงสาวสองคน  อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับนเรนทร์  พออ่านสถานการณ์ที่มีการถองสีข้างใส่กันแล้วพึมพำว่า ‘แกพูดสิ’ ‘ไม่เอา แกนั่นแหละ’ แล้วก็พลันคิ้วกระตุก
เขาเคยเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้มาบ้างเหมือนกัน แต่ไม่ใช่กับเด็กคราวลูก  เอ๊ย...ไม่สิ  สักหลานก็แล้วกัน  แล้วก็ไม่ใช่ในห้างสรรพสินค้าที่คนพลุกพล่านยั้วเยี้ยเหมือนหนอนด้วย  ให้ตายสิ...เด็กสมัยนี้มันยังไงกันนะ
เอาล่ะ! แสงจำได้แล้ว  หนึ่งในนั้นคือคนที่เขาเพิ่งช่วยจากแก๊งเด็กแว้นเมื่อครู่  อันที่จริงมันก็ไมได้น่าประทับใจขนาดนั้น  เรื่องมันเริ่มจากเขาออกมาซื้อของ  ตอนที่ถอยรถเข้าซองอยู่ก็เห็นว่ามีเด็กวัยรุ่นเปรี้ยวตีนสามคนพยายามตะล่อมล้อมสาวน้อยอยู่เลยบีบแตรไล่มันเพราะเกะกะทาง  ใครจะไปคิดว่าสาวเจ้าจะประทับใจขนาดเข้ามาทักอีกรอบ
เพราะมัวแต่รำลึกย้อนความอยู่นานสองสาวจึงตกลงกันได้พอดี  ส่งตัวแทนหมู่บ้านออกมายืนบิดไปมาตรงหน้าเกย์เฒ่า...

“คือ.....พี่พอจะมีไลน์ปะคะ”

โอย....แสงปวดหัวไปถึงก้านสมอง แต่ดีหน่อยที่คำนำหน้ารื่นหูอยู่บ้าง  หนุ่มใหญ่ยกมือขึ้นเสยผมอย่างติดไม่ตก  ปฏิเสธอย่างสุภาพควรทำอย่างไรดี...

ข้อแรกแสงไม่ชอบผู้หญิง  อ่า...ไม่ชอบที่ไม่ใช่ในแง่ลบ แต่เป็นไม่ชอบที่หมายถึงไม่มีอารมณ์ด้วย

ส่วนข้อสอง....


“อ้าวเฮีย!  ไหนว่าจะไปกดตังค์ไง”

ตึง!  เหมือนมีกลองมาตีอยู่ข้างหูเมื่อเหตุผลอีกข้อโผล่เข้ามากระแซะที่ข้างแขน  นเรนทร์ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นคู่สนทนาของเขา

“คนรู้จักเหรอ”
ดูเป็นแบบนั้นได้ยังไงวะ!
ตอนนี้แสงเริ่มลำดับไม่ถูกแล้วว่าจะปวดหัวข้างไหนก่อนดี และก่อนที่คนมนุษยสัมพันธ์ดีจะทักทายแลกไลน์กับใครเขาก็ดึงแขนมัน
“ไม่ใช่” แสงเดินนำไปอีกทาง “เร็ว  ต้องซื้อของอีกเยอะ”
“เอ๊ะ! แต่ว่าเฮียยังไม่ได้---”
“ตามมา”
“คร้าบ~” เรนลังเลนิดหน่อย  หันไปมองหน้าสองสาวเลิ่กลั่ก แต่ก็ยอมวิ่งตามไปแต่โดยดี....


..................................................................

   “ปิดไฟเลย”

   นเรนทร์พยักหน้าแล้วปิดประตูห้องนอนลง  เหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าห้าทุ่มครึ่งสมควรแก่เวลานอนเป็นอย่างยิ่ง  เขาดับไฟในห้องขยับก้าวไปยังเตียงนอนหลังใหญ่เป็นจังหวะเดียวกับที่แสงถอดแว่นออกแล้วโยนมือถือลงบนโต๊ะ
   คนบนเตียงขมวดคิ้ว “ยืนทำไม  ขึ้นเตียงมาสิ”
   “ฟังดูลามกเนอะ”
   “........”
   ขนาดห้องมืดยังเห็นสีหน้าเอือมระอาของเฮียแสงไอ้เด็กซ่งจึงก้มกราบคลานเข่าขึ้นเตียงไปแต่โดยดี  มันตลบผ้าห่มขึ้นแล้วซุกตัวลงไปในที่อันคุ้นเคย  ไออุ่นที่ตกค้างบนผืนผ้าช่วยทำให้รู้สึกสบายตัวกว่าเตียงเย็น ๆ ฟูกแบนเป็นไม้กระดานเป็นไหน ๆ
   นเรนทร์ขยับเข้าไปหาอีกฝ่าย  แม้จะปิดไฟ แต่แสงจากด้านนอกก็ทำให้มองเห็นใบหน้านั้นชัดเจน  เครื่องหน้าสมบูรณ์แบบผสานกับริ้วรอยอย่างลงตัว  รอยบุ๋มที่หัวคิ้วเวลาเจ้าตัวทำหน้าหงิกนั้นน่ารักสุด ๆ ไปเลย  ไหนจะมุมปากที่คว่ำอยู่ตลอดเวลาเหมือนร้อยไหมผิดที่นั่นอีก
เฮ้อ.....คนอะไรขนาดวัยกลางคนแล้วยังหล่อปานนี้  ไม่สิ! เพราะมีอายุแล้วต่างหากถึงได้---

“หยุดมองหน้าฉันสักที”
“แฮะ ๆ” ไอ้เด็กซ่งหัวเราะแห้ง “หลับตาอยู่  เฮียรู้ได้ไง”
“โดนจ้องขนาดนั้นใครจะไปหลับลง”

โอ๊ะ! ขมวดคิ้วแล้ว!

   “ทำหน้าอะไรของแก  ไม่สิ...แล้วทำไมไม่หลับไม่นอน  คิดอะ----”
   “กำลังคิดว่าเฮียนี่หล่อจริง ๆ น้อ~”
   อุก!
  แสงสะอึก  จู่ ๆ ก็มาพ่นเรื่องไม่คาดฝันเล่นเอาไปไม่เป็นชั่วขณะ  หนุ่มใหญ่อ้าปากพะงาบ ๆ ก่อนจะรวบรวมสติโต้ตอบ “พูดอะไรของแกเนี่ย”
   “สาวเด็กกว่าคราวลูกยังมาจีบเลย”
   “อายุพอ ๆ กับแกนั่นแหละ  คราวลูกตรงไหน  ไม่สิ! ตกลงแกได้ยินด้วยเหรอ”
   “ก็นะ” เด็กซ่งไหวไหล่ “เรียกพี่ด้วยอะ”
   “แล้วมันยังไง”
   “ผมหึงนะ”
“เฮียก็แปลว่าพี่นั่นแหละ  เป็นเจ๊กประสาอะไร”
“แต่ฟีลลิ่งมันไม่เหมือนกันนี่นา” ไอ้เรนงอแงเป็นเด็กสามขวบ
“กับผู้หญิงก็ยังหึงเหรอ”
“เฮียไม่รู้หรอกว่าตัวเองเสน่ห์แรงขนาดไหน” นเรนทร์ยกมือขึ้นกอดอก “หน้าตาดีถึงจะแผ่รังสีไม่เป็นมิตรหน้าหงิกเป็นตีนก็ยังมีคนเข้ามาสนใจ”
“ตกลงแกจะชมหรือจะด่า”
“ชมสิ” แม้จะถูกแย้ง แต่เรนก็ยืนยันหนักแน่น “บางทีผมก็รู้สึกว่าไปฉกเฮียมาได้ยังไงเนี่ย  คนอื่นเขาก็ออกจะ----”
“หยุด!  ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้ว  เข้าใจว่าโง่แต่ก็ช่วยจำหน่อยเถอะ”

หนุ่มใหญ่พ่นลมหายใจออกมา  ไม่คิดเลยว่ากับอีแค่โดนสาวน้อยจีบไอ้เรนจะคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องได้อีกล้านแปดอย่าง  แล้วทำไมแสงต้องสนใจคนอื่นด้วยเล่า

เหตุผลข้อแรกเขาไม่ชอบผู้หญิง
ส่วนข้อสองน่ะ....

“จะให้ไปหาใครอีก  มีแกคนเดียวก็----แอ่ก!”
ลิ้นยังไม่ทันเข้าปากไอ้เด็กซ่งก็โผตัวเข้ามาซุกที่อก  แถมยังริอาจต่อประโยคเมื่อครู่ให้จบ “ก็ปวดหัวจะแย่แล้ว”

ฉลาดขึ้นนิดนึงนี่....


แสงถอนหายใจ  อยากจะบ่นอยู่หรอก แต่เล่นเอาหน้าไถไปมาเหมือนหมาเห็นแล้วเวทนาด่าไม่ลง  เขาตบปุ ๆ ลงบนเส้นผมสีทองไม่อยากยอมรับเลยว่าเอ็นดูนิด ๆ  เอาวะ....ยอมรับก็ได้....
หลังซุกซบจนสมใจ  เรนก็เงยหน้าขึ้นพร้อมดวงตาเป็นประกาย “ทำกันป๊ะ”
“ชวนซะหมดอารมณ์เลย”
“น่า ๆ” ไม่ว่าเปล่าไอ้เด็กซ่งยันตัวขึ้นนั่ง  ถลกเสื้อยืดเน่าหนอนของตัวเองโยนลงข้างเตียงอย่างอาจหาญ  เครื่องร้อนเร็วกว่าปกติไปโข  จัดการตัวเองไม่พอยังมายื้อแย่งแถวกางเกงแสงด้วย
“ไหนว่าพรุ่งนี้มีตรวจงานตอนเช้า”
“โอ๊ะ! จริงด้วย” ตารางงานตัวเองไม่รู้จักจำ  มันน่าเขกกะโหลกสักที “งั้นก็ไม่ต้องใส่เข้ามาไง”
“..........”
“ไม่ได้เหรอ?”
“เออ ๆ เข้าใจแล้ว”

   ไอ้เด็กซ่งฉีกยิ้มกว้าง  ว่าแล้วเชียวคนอย่างเฮียแสงไม่เคยปฏิเสธเรื่องกามาอยู่แล้ว  ไม่ทันจะร้องขอฝ่ายนั้นก็พลิกตัวขึ้นคร่อม  ดึงผ้าห่มที่เกะกะออกไปให้พ้นทาง
   ใบหน้าเคลื่อนเข้าหากันประกบริมฝีปากอย่างรู้จังหวะ  ปลายลิ้นจาบจ้วงรุนแรงจนเกิดเสียงเฉอะแฉะ  นเรนทร์ร้อนวูบวาบไปทั่วตัวราวกับถูกเปิดสวิตช์ และเป็นแบบนี้ทุกครั้งนัวเนียกัน  ต้องขอชื่นชมว่าเฮียแสงนั้นเก่งเป็นบ้า  รู้ว่าควรจับ  ควรสัมผัสตรงไหนถึงจะ---
   “อ๊า!” คนเด็กกว่าครางลั่นเมื่อยอดอกถูกสะกิด  ดูเหมือนร่างกายจะถูกฝึกให้ไวกับสัมผัสไปเสียแล้ว  ชายหนุ่มขยับขางุ่นง่านไปมาเมื่อพบว่าส่วนกลางลำตัวตึงเครียดจนแทบบ้า “เฮีย....”
   “รู้แล้ว” เสียงแหบ ๆ ที่กระซิบข้างใบหูทำให้เรนคลั่งกว่าเดิม  สารภาพว่ากลัวตัวเองจะปล่อยออกมาเพียงเพราะได้ยินเสียงนั้น
   ฝ่ามือร้อนผ่าวสอดเข้าไปใต้ปราการท่อนล่าง  ปลายนิ้วลากไล้ไปตามส่วนน่าอาย  สัมผัสกลั่นแกล้งอยู่อย่างนั้นจนร่างด้านล่างลมหายใจติดขัด
   “เฮีย....” ถ้ามองไม่ผิดเรนเห็นมุมปากนั่นยกยิ้ม “ฆ่าผมเลยเถอะ”
   “ก็ทำอยู่นี่ไง”
   “อ๊ะ!” เรนกระตุกตัวขึ้นเมื่ออีกฝ่ายกอบกุมส่วนนั้นแบบไม่ทันตั้งตัว  ต้นขาถูกดันให้แยกออกกว้างขึ้น  ท่วงท่าน่าอายแบบนั้นมีแต่จะฉุดให้อารมณ์ทะยานขึ้นไปอีก
   แสงดึงกางเกงไอ้เด็กซ่งลงมากองที่สะโพก  เผยให้เห็นส่วนนั้นเต็มตา  เอาแต่กลั่นแกล้งมันอยู่นานตัวเขาเองก็แทบไม่ไหวแล้วเหมือนกัน  แสงเอนตัวไปด้านหน้าขณะปลดส่วนแข็งขืนของตนเองออกมาบ้าง
   แก่นกายร้อนผ่าวสัมผัสกันชวนให้วาบวามทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มขยับ  เรนเกร็งตัวขึ้นจนเห็นกล้ามเนื้อตรงหน้าท้อง  ท่อนขาสีน้ำตาลเกาะคาไว้บนเอวอีกฝ่าย  ท่วงท่าน่าอายไม่ชวนเคอะเขินเท่ากับการถูกบังคับให้มองสีหน้าลามกกันตรง ๆ
   เรนมองเส้นผมสีดำที่กำลังถูกเสยกลับขึ้นไป  แสงมักจะทำเช่นนี้เสมอตอนที่ประหม่า  ดวงตาดุดันเหมือนเหยี่ยวมองเหยื่อเบื้องล่างทำเอาใจเต้นโครมคราม

   อ่า....เซ็กซี่จังเลยน้า...

ชื่นชมสรรเสริญเสร็จก็ขยับมือลงด้านล่างกอบกุมส่วนนั้นไว้ด้วยกัน  คนแก่กว่าย่นคิ้วเล็กน้อยก่อนจะวางมือทาบทับลงไป
“อื้อ...” แสงกัดฟันครางในลำคอเมื่อออกแรงขยับมือไปพร้อม ๆ กัน  ทั้งถูกรูดรั้งเสียดสีกันจนเกิดเสียงหยาบโลน  เขาสบตาไอ้เด็กซ่งที่มองมาทางนี้เช่นกัน
ริมฝีปากประกบกันอีกครั้ง  เกิดเป็นจูบที่เร่าร้อนยิ่งกว่าครั้งแรก  ปลายลิ้นรุกไล่กันไปมาพร้อมกับฝ่ามือที่เกาะกุมกันไว้ขยับเร็วขึ้น  ลมหายใจติดขัดไปบ้าง แต่ความสุขสมนั้นท่วมท้นจนไม่อาจหยุดไว้
นเรนทร์แยกขาออกอีกเพื่อให้ร่างด้านบนได้โถมกายลงมา ชายหนุ่มขยับสะโพกเข้าหาทั้งที่ไม่มีการสอดใส่  เรนพึมพำในตอนที่ผละริมฝีปากออกว่า ‘ไม่ไหวแล้ว’
อารมณ์ทะยานแตะขึ้นสู่จุดสุดยอดในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา  หน้าท้องกระตุกเกร็งเมื่อคนด้านบนยังขยับมือต่ออีกครู่หนึ่งก่อนของเหลวสีขาวจะเปรอะเปื้อนปนกันจนแยกไม่ออก  แสงพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะตรวจสภาพหลังสงคราม
เขาปล่อยร่างคนเด็กกว่าให้เป็นอิสระแล้วเอื้อมไปคว้าทิชชูที่หัวเตียง  ถึงจะสั่งสมประสบการณ์แล้ว แต่ไอ้เรนก็ยังหอบเป็นหมาตากแดดทุกครั้งหลังเสร็จกิจ  มันเคยบอกว่าให้ไปแบกไม้แบกเหล็กยังไม่เหนื่อยเท่านี้เลย  แสงนินทาในใจจบก็ซับทิชชูลงไปบนหน้าท้อง

   “เฮีย!! ทำอะไรอะ”
   “อย่าขยับ!” เสียงทุ่มดุทันที “เดี๋ยวเตียงเลอะ”
   “แต่ว่า....ต้องไปอาบน้ำ---”
   “นอนไปนั่นแหละ” แสงกดตัวไอ้เด็กดื้อไว้ เพราะมันทำท่าจะลุกขึ้นนั่ง “พรุ่งนี้ตื่นเช้าไม่ใช่เหรอ”
   “ก็ใช่...แต่.....”
   “หลับไปเถอะ  เดี๋ยวฉันเช็ดให้เอง”

   หือ?...ว่าอะไรนะ....
   ไอ้เรนแอบหยิกขาตัวเอง  หากเหลือเรี่ยวแรงมากกว่านี้จะลุกขึ้นมาเตะก้านคอตัวเองเพื่อยืนยันว่าเมื่อครู่ไม่ได้หูฝาดไปเอง
   สัมผัสของกระดาษแตะลงบนหน้าท้อง  คราบของเหลวบนร่างกายค่อย ๆ ถูกเช็ดออกไปทีละส่วน  นเรนทร์ภาวนาหวังว่าถ้าลงไปต่ำกว่านี้จะไม่มีอะไรตื่นขึ้นมาใหม่อีก
   ดวงตาปรือปรอยพยายามเบิกค้างไว้เพื่อมองภาพตรงหน้าให้นานที่สุด  ใบหน้าดุ ๆ ขัดกับการกระทำอันแสนอ่อนโยน  เฮียแสงบรรจงเช็ดตัวให้เขาอย่างกับคนป่วย

   ปากร้ายก็เท่านั้น  หน้าหงิกก็เท่านี้  สุดท้ายแล้วเฮียแสงของเขาก็ใจดีที่สุดในโลกนั่นแหละ

   บางทีก็เผลอคิดขึ้นมาว่าตัวเองไม่คู่ควรกับอะไรดี ๆ แบบนี้เลย  ตัวเขาที่ไม่มีอะไรตรงสเปคสักอย่าง  สมองถั่ว  แถมยังหาแต่เรื่องมาให้ปวดหัว




แต่ก็นะ...

เรนยกยิ้มในความมืด

เฮ้อ~  ทำไงได้คนมันวาสนาดี


END


นี่คือตอนพิเศษที่เขียนมาเพื่อสรรเสริญความฮอตฉ่าและอปป้าของเฮียแสงเท่านั้นค่ะ!!
ประเด็นคือเฮียแสงของเราเพิ่งได้รับรางวัลพระเอกยอดเยี่ยมจากเล้าเป็ดอวอร์ด 2018 มาค่ะ!  กรี๊ดดดดดดดดดดด  ขอบคุณทุกคนที่ช่วยโหวตให้เฮียด้วยนะคะ  พลานุภาพแห่งขิงแก่ทำเราตกใจมากค่ะ 55555
เขียนนิยายมาหลายปี (แต่ไม่กี่เรื่อง.....) เพิ่งเคยได้รางวัลครั้งแรกเลย  ดีใจมาก ๆ เลยค่ะ  ถึงขั้นเขียนตอนพิเศษมาสรรเสริญให้เลยเอ๊าะ 555555


สุดท้ายนี้  โคตรหมั่นไส้(นัง)น้องเรนเลยข่ะ  ขออนุญาตย้ายทีม  เกลียดดดดดดดดด!!
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 09-07-2018 23:39:41
เกลียดความวาสนาดีของเด็กนี่มากเลยค่ะ  :hao7: คิดถึงเฮียแสงและความซึนของเขา ยิ่งแก่ยิ่งฮอตมีความแด๊ดดี้อย่างรุนแรง รักกด
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 10-07-2018 00:01:37
กรี๊ดดดดดดด !! วันนี้อยู่ๆ ก็คิดถึงเรื่องนี้ ละก็โผล่มาเลย :ling1:
.
..
...
รักเฮียแสงเสมอ อยากจะโหวตให้เหมือนกัน แต่สมัครสมาชิกช้าไปนิดเลยอด  :sad4:
เฮ้อ !!! อยากวาสนาดีเหมือนอิเรนจังเลย :angry2: :angry2: :angry2:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: nizzarinz ที่ 10-07-2018 00:02:23
กลับมาอ่านใหม่ทุกครั้งที่อัพตอนพิเศษเลยฮื่อออ ชอบเฮียแสงจริงๆ อิจสานุ้งเรนนนนน
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 10-07-2018 01:12:55
 o13 o13
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 10-07-2018 02:04:10
เฮียแสงน่ารักแบบกวนๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 10-07-2018 04:10:18
เกลียด(มองบนด้วยนะ) แหม!!! จ้ะพ่อคนวาสนาดี
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 10-07-2018 04:59:19
หมั่นไส้! ตรงประโยคสุดท้ายนี่ล่ะ จ้ำ! พ่อคนวาสนาดี!!! 5555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 10-07-2018 05:56:04
  แหมๆ เฮียแสงนุ้งเรนคนเดียวก็ปวดหัวจะแย่หรือก็รักจะแย่กันแน่คะเฮีย
ถึงจะปากแข็งแต่ก็ฮอตมากเลย  :o8: อิจฉาเด็กวาสนาดี
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 10-07-2018 07:57:38
เฮียแสง So damn hot! คนมีอายุช่างเซ็กซี่เนอะ ไ่อ่ตัวเราก็นึกภาพตามเด็กซ่งเลยเลย // หลงเฮีย  :-[
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 10-07-2018 09:04:05
นุ้งเรนมันร้ายว่ะ อาแสงเป็นได้ทั้งตาลุงแก่ๆทั้งแด๊ดดี้สุดฮอต อยู่ที่มุมมอง 55555 ชื่อตอนก็บอกความฮอตของอาแสงได้แล้ว
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 10-07-2018 16:22:59
เฮ้ออออ หมั่นไส้เด็กซ่งนี่จิงจิ๊งงงง
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: Windiizz ที่ 11-07-2018 22:19:17
เกลียดความมั่นหน้าของนังเรนนนนน ฮึ่ยยยยย ทำไมเฮียแสงต้องฮอตช่าขนาดนี้อ่ะะะะ /จริงๆก็อิจฉาอะแหละ 555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 11-07-2018 23:14:18
ไม่เสียแรงที่โหวตให้..ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ สนุกเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือหน้าแดง...งงงงง   :o8: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: nanajung197 ที่ 15-07-2018 12:04:36
โอยยยย  อิจฉาคนวาสนาดีจริง จริ๊งงงงง 5555 เฮียแสง ก็โอ๊ยกรี๊ดดดสลบ o13
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 15-07-2018 21:09:11

อารมณ์แบบมี ผ.ดีก็เหมือนถูกรางวัลแจ็คพ็อตอ่ะเนอะ

สมกับที่เปิดใจเปิดกาย ยอมรับกันก็ดูแลกันดีหน่อย
.....ส่วนนังเรนก็อ่อยไม่ขึ้นทุกทีไป มันไส้ชะมัดอ่ะ 55555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 15-07-2018 21:42:58
ความร้อนแรงของเฮียรั้นไม่มีใครเทียบเทียมได้ :haun4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: kanj1005 ที่ 19-07-2018 01:17:57
เฮียมาทำเค้าเคลิ้มอีกละ   :ling1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: Cloudnine ที่ 19-07-2018 21:20:36
ชวนปุ๊ปทำปั๊ป คู่นี้เขาเข้ากันดีจัง เฮียเซ็กซี่มากกกก ใจดีขึ้นด้วย
 :o8: :L1: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 21-07-2018 03:04:35
เถียงมันไม่ได้อีก ก็เด็กมันวาสนาดีจริงๆ
ผัวรัก ผัวเอ็นดู น่าหมั่นไส้ออฟเดอะเยียร์
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: Bejae ที่ 21-07-2018 21:47:39
จ้าาาๆ พ่อคนวาสนาดี
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 28-07-2018 22:42:28
เกลียดความอวยตัวเองของมันจริง ๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: Nobodylove ที่ 30-07-2018 20:55:21
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ชอบเฮียแสง  ในที่สุดพระเอกเราก็รวย 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: numin ที่ 12-08-2018 13:11:00
อิจฉาเรนอ่ะ!! ทำไมโชคดีแบบนี้ ได้เฮียไปครองคือแบบสุดๆ อิจสุดๆ

สนุกมาก!!! อ่านรวดเดียวจบเลย แทบวางไม่ลง ^^
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 12-08-2018 15:03:06
เฮียแสงงงงงง ขิงแก่มันก็จะร้อนแรงแบบนี้แหละค่ะ ดีใจกับรางวัลด้วยนะคะเฮีย นี่นึกภาพเป็นเฮียเดินขึ้นเวทีไปรับรางวัลเลยอะ เฮียคงทำหน้างงน่าดู ฮ่าๆๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 15-10-2018 09:30:46
เฮียเป็นหนึ่งในสุดยอดพระเอกในดวงใจเสมอ  :กอด1:

 :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Hotter Than the Sun 09/07/61] p.32
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 25-12-2018 20:53:00
Santa Baby

“แกจะหยุดหัวเราะได้หรือยัง”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”
“หนวกหู”
“ก็มันแบบ....ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“หุบปาก”
“อา....ไม่ไหว  น้ำตาไหลเลย” นเรนทร์เช็ดหางตา “ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นภาพนี้”
“ขืนพูดต่อฉันจะอัดฝั่งซ้ายกับเสาข้างหน้า”
“ใจร้าย!” ไอ้เด็กซ่งบ่นเสียงแหวว “ไม่ขำแล้วก็ได้  ว่าแต่...เราจะลงไปได้ยังอะเฮีย”
“ขอทำใจก่อน”

เฮ้อ....
แสงพ่นลมหายใจเป็นรอบที่หนึ่งร้อยพอดี  สถานการณ์ตอนนี้น่ะเหรอ.....พวกเขาจอดรถแน่นิ่งอยู่ข้างรั้วบ้านตระกูลเรืองภพ  ซุ่มแฝงกายใต้ร่มไม้ใหญ่และจ้องมองดวงไฟที่ชั้นสองของบ้านว่าจะดับเมื่อไหร่ราวกับขโมยเตรียมยกเค้า
แต่คนร้ายที่ไหนใส่เสื้อสีแดงกันล่ะ...
“เครียดจนหนวดหลุดแล้วเฮีย” มือหยาบกร้านเอื้อมหยิบปุยหนวดสีขาวขึ้นแปะกับตีนตุ๊กแกให้
ใช่หนวด....แต่ไม่ใช่แค่หนวด....
แสงรวบผมเก็บไว้ใต้หมวกผ้าทรงกรวยสีแดง  ใบหน้าถูกพรางด้วยแว่นทรงกลมและหนวดปลอมหนาปุกปุย  ไหนจะเสื้อกับกางเกงแดง และที่ขาดไม่ได้คือก้อนผ้าตรงพุงที่ป่องจนเบียดพวงมาลัย  สภาพแบบนี้จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก....
“คุณซานต้าพร้อมยังคร้าบ~  กวางใส่อานรอแล้ว”
“ขออีกห้านาที”
รูดอล์ฟยกมือขึ้นกอดอก “เดี๋ยวเด็ก ๆ ก็หลับลึกกันหมดพอดี”
“ชุดไม่เด่นก็พูดง่ายนี่หว่า” กวางน่ะแค่สวมชุดนอนแบบมีฮู้ดแล้วก็ติดจมูกแดงก็จบแล้วแท้ ๆ ยังจะมาเร่งคนแต่งจัดเต็มอีก
“งั้นแลกชุดกันไหมล่ะ”

ก็อยากจะทำอย่างนั้นอยู่หรอก....แต่...
‘พี่แสงช่วยแต่งเป็นซานต้ามาได้ไหมครับ’
‘แกเมาเหรอฉาน’
‘พี่ก็รู้ว่าเด็ก ๆ เรียนโรงเรียนคริสต์  ตอนนี้ก็งอแงอยากเจอลุงซานต้ากันใหญ่’ ปลายสายเบาเสียงลงราวกับกลัวใครจะได้ยิน ‘ตอนนี้ก็วุ่นวายแขวนถุงเท้าไปทั่วบ้าน  ขนาดไม่มีปล่องไฟยังจะเอาไปแขวนที่ฮู้ดดูดควันแทนเลยครับ’
‘งั้นแกก็แต่งไปสิ’
‘เอ่อ....ผมต้องไปสัมมนาคืนวันที่ 25 พอดีน่ะครับ’
‘…………….’
‘พี่แสงช่วยหน่อย  หลานรออยู่นะครับ’

หลานรออยู่นะครับ  หลานรออยู่นะครับ  หลานรออยู่นะครับ
คำนั้นดังก้องวนเวียนอยู่ในหัวเหมือนโดนป้ายยาให้ตกปากรับคำแบบงง ๆ  รู้ตัวอีกทีก็จูงมือไอ้เรนขึ้นรถมาแต่งแฟนซีกันหน้าบ้าน  ในเมื่อทำถึงขนาดนั้นแล้วแสงก็ควรเป็นซานต้าสิ...
ต้องเป็นตัวเอกให้หลาน!!

“ฉันสวดมนต์จบบทแล้ว” พูดจบลุงชุดแดงก็เปิดปะตูรถ “ไปกันเถอะ”
“คร้าบ~”

เพราะวางแผนกันมาแล้วน้องสะใภ้จึงไม่ล็อกรั้วไว้  เหลือเพียงประตูด้านในที่แสงมีกุญแจอยู่เท่านั้น  ชายน่าสงสัยทั้งสองเดินโขยกเขยกเข้าไปในสวนดูคล้ายฆาตกรโรคจิตในหนังช่วงฮัลโลวีน
แกร่ก...
แสงไขกุญแจพร้อมผลักประตูเข้าไป  ด้านในมืดสนิทมีเพียงดวงไฟตรงบันไดที่เปิดทิ้งไว้เท่านั้น  เจ้าบ้านเดินนำไปยังบันไดก่อนจะพบว่า....
ติดพุง...
เพราะผ้าที่ยัดมาใหญ่จนมองไม่เห็นขั้นบันไดทำให้แสงชะงักไป  เวรล่ะ...มือหนึ่งก็ถือถุงของขวัญ  มือหนึ่งก็ต้องประคองพุง
“เฮียต้องแอ่นตัวขึ้น  เดินแบบเอียงสี่สิบห้าองศาอะ”
“แกจะบ้าเหรอ  ตกบันไดตายกันพอดี”
เรนก้าวตามไป “เดี๋ยวผมช่วย----แว้กกกก!!”

พรืดดดดด...
กวางลื่นหงายหลังเกือบจะตกลงไปดีที่คุณลุงซานต้าคว้ามือได้ทัน
“อะไรของแกเนี่ย!  เดี๋ยวก็ตายกันพอดี”
“ชุดมันคลุมเท้าไปด้วยอะ  แล้วบันไดบ้านเฮียขัดเงามันแว้บขนาดนั้นมันก็ลื่นสิ”
“เดินดี ๆ” หนุ่มใหญ่ถอนหายใจ  เกือบจะได้หัวใจวายตายแล้ว “ค่อย ๆ เดินจับราวบันไดไว้”
“เฮียนั่นแหละจับพุงดี ๆ แล้วกัน”
สองชีวิตพากันไต่บันไดขึ้นไปทีละขั้นพร้อมบรรลุสัจธรรมที่ว่าทำไมซานต้าถึงต้องเข้าทางปล่องไฟ  ก้าวอย่างทุลักทุเลไปเรื่อย ๆ  ในที่สุดก็มาถึงหน้าห้องได้สำเร็จ
ที่ประตูมีกระดาษแปะไว้ว่า ‘ฝากพี่แสงด้วยนะคะ’ คงเป็นฝีมือเดือนไม่ผิดแน่....
คุณลุงใจดีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะหมุนลูกบิดประตู

กริ๊ก...

ไฟในห้องดับสนิทแล้ว แต่บานหน้าต่างขนาดใหญ่ยังมีแสงจากด้านนอกส่องเข้ามา  พอมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าสิ่งที่ฉานเล่ามาไม่ได้เกินจริงเลยสักนิด  ตรงมุมมีต้นคริสต์มาสเล็ก ๆ ที่ตกแต่งจนฟูฟ่อง  ผนังเหนือหัวเตียงห้อยกระดาษตัดเป็นรูปซานต้าบ้างกล่องของขวัญบ้างเรียงรายตลอดผนัง  เดาว่าครอบครัวสุขสันต์คงชวนกันประดิษฐ์ประดอยอีกตามเคย
ปลายเตียงแขวนถุงเท้าอยู่สองคู่รอรับของขวัญ  ความใสซื่อนั้นทำคนเป็นลุงแทบหลั่งน้ำตา  แสงวางถุงบนบ่าลงแล้วล้วงกล่องของขวัญออกมาให้นเรนทร์  คนเด็กกว่าถือค้างไว้พลางขมวดคิ้วคิดไม่ตก
“เฮีย...มันยัดลงถุงเท้าไม่พออะ”
“นี่โง่หรือแกล้งโง่”
“ตามตำนานมันต้องใส่ถุงเท้าดิ!” เห็นแบบนี้ไอ้เรนก็เรียนหนังสือหนังหามานะ “ถ้าทำผิดวิธีเด็ก ๆ ก็จับได้สิว่าตัวปลอม”
“เอาไปวางใต้ต้นคริสต์มาสซะ”
“แต่มันไม่ตรงตามตำนาน---”

“พ่อเหรอครับ...”

กึก....

ทุกสรรพสิ่งหยุดเคลื่อนไหวเมื่อเสียงงัวเงียดังขึ้นจากบนเตียง  กองผ้าขยุกขยุยขยับไปมาทำเอาชายทั้งสองหันขวับมาสบตากัน  ตามแผนแล้วเด็ก ๆ ต้องตื่นเพราะเสียงสั่นกระดิ่งน่ารัก ๆ ไม่ใช่เพราะลุงซานต้าทะเลาะกับกวางเรนเดียร์เช่นนี้
ขณะทำคนแก่สับสนวุ่นวายเด็กชายภูมิใจก็โผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม  ขยี้ดวงตากลมโตไปมาเพื่อปรับโฟกัส  สิ่งที่เห็นคือตาลุงหนวดเฟิ้มชุดแดงกับกวางที่ยืนสองขา  แม้ว่าจะขยี้ตาอีกกี่รอบตัวประหลาดทั้งสองยังยืนอยู่ที่เดิม  ท่าไม่ดีแล้ว!  ต้องรีบปลุกพี่สาว!
“พี่ครับ  มีลุงกับกวางแปลก ๆ อยู่ในห้องเรา”
“อื้อ...”
   สาวน้อยยันกายขึ้นมาตั้งฉากกับพื้น  ผมเผ้าฟูฟ่องไม่เป็นทรง  พอใจนั่งสัปหงกอยู่สองสามทีจนน้องชายต้องไปกระตุกเสื้อแล้วชี้ไม้ชี้มือให้ดู
   “พี่จะนอน.....” ทันในนั้นดวงตากลมก็เบิกกว้าง “อ๊ะ! นั่นมัน....”

   แสงทำท่า ‘เยส’ ในใจเมื่อหลานสาวตื่นตะลึงกับผลงานตัวเอง  ใช่แล้วคนเก่ง...ลุงหนวดขาวฟูฟ่องในชุดแดงพร้อมกวางคู่ใจจะเป็นอะไรไปได้นอกจาก...


“ลุงแสง!”

ทะ...ทำไมรู้ล่ะ!!

“แบบนี้มันผิดแผนนะ” แสงหันไปกระซิบลอดไรฟันกับเรนเดียร์  เขาจะแต่งตัวจัดเต็มไปทำไมถ้าหลานจับได้แบบนี้
“ไม่ใช่ละครที่มัดผมก็จำหน้าไม่ได้นะเฮีย”
   “ลุงแสง  ลุงแสงใช่ไหมคะ!” รอบนี้ไม่ว่าเปล่าทั้งพี่ทั้งน้องพากันคลานมาหาที่ปลายเตียง  คนโดนจับได้มองหน้านเรนทร์เลิ่กลั่กไปมา  ไม่ทันจะอ้าปากไอ้เด็กซ่งก็ชิงลงมือก่อน

   “ไม่ใช่!!” กวางจมูกแดงยื่นหน้าเข้ามาเถียง “ซานต้าต่างหาก”
   “ตะ...แต่ว่าหน้าเหมือน----”
“เป็นซานต้าที่เลียนแบบหน้าลุงแสงมา”

แบบนี้ก็ได้เหรอวะ.....

“จะ...จริงเหรอคะ/ครับ”

เออ...ได้จริงว่ะ....

แสงปวดหัวไปถึงก้านสมอง  ไอ้ ‘ลุงแสง’ มันเป็นใครยิ่งใหญ่มาจากไหนซานต้าถึงต้องไปลอกหน้ามันมาวะ  แต่เอาเถอะดูเหมือนหลานจะเชื่อ ต้องยอมรับว่าไอ้เรนมีความสามารถในการรับมือกับเด็กขั้นมงกุฎเพชร  อาจเพราะระดับความคิดใกล้เคียงกันก็เป็นได้
“อ๋า....หนูคิดว่าลุงแสงเสียอีก”
“คุณลุงเป็นซานต้าจริงเหรอครับ”
“จริงสิ” คำตอบทื่อไม่เป็นมิตรทำเอาผู้กำกับต้องถองสีข้างใส่
“หัวเราะสิเฮียหัวเราะ”
“โฮะ ๆ ๆ ๆ”
“ลุงซานต้าจริง ๆ ด้วย!!” เสียงหัวเราะแบบนั้นไม่ผิดแน่  เด็กหญิงตาโตเป็นประกาย “ซานต้ามีจริงด้วยล่ะภูมิใจ”
“ผมจะไปบอกแม่”
“เดี๋ยวสิ! เด็ก ๆ ถ้าบอกคุณแม่ลุงซานต้าจะหายไปนะครับ  ชู่~” เรนยกนิ้วชี้ไว้ที่ปาก  ปรามให้เด็กน้อยเบาเสียงลง “ซานต้าจะปรากฏตัวต่อหน้าเด็กดีเท่านั้นนะ”
ลำดับเหตุการณ์หลอกเด็กอย่างมีเหตุผลได้เป็นฉาก ๆ จนซานต้าไม่ต้องพูดสักแอะ  นี่กวางหรือโฆษกวะ...
“อ๊ะ! จริงด้วยครับ” ภูมิใจสะดุ้งโหยง  เขาเกือบทำลุงซานต้าหายไปแล้ว!
“แล้วทำไมคุณเรนเดียร์ถึงพูดได้ล่ะคะ”
“เพราะเป็นกวางวิเศษไงครับ”
“แต่ว่ายืนสองขาแบบนี้คุณซานต้าจะขี่ได้เหรอคะ”

ตุบ!
   ลิ้นยังไม่ทันเข้าปากกวางหนุ่มก็ทรุดตัวลงไปยืนสี่ขาบนพื้น  สร้างความตื่นตกใจให้แสงเป็นอย่างมาก
“แกไม่ต้อง---”
เรนกระซิบตัดบท “เฮียไม่ต้องห่วง  เรื่องโรลเพลย์ไว้ใจผม”
“สาบานซิว่าฉันไม่ต้องขี่แก  มันอนาจารเกินไปนะโว้ย”
“ทำไมเสียงพี่กวางคุ้น ๆ จังเลย”
“พอใจสินะ! โฮะ ๆ ๆ” ตาลุงอ้วนพลุ้ยวิ่งเข้ามาแทรกบังกวางด้านหลังไว้ทันแบบเฉียดฉิว “ส่วนนี่ก็ภูมิใจ โฮะ ๆ ๆ”
ไม่รู้จะหัวเราะห่าอะไรนักหนา แต่ดูเหมือนเด็ก ๆ จะเลิกสงสัยตัวเขา เพราะไอ้เสียงนี้แหละ  ลุงชุดแดงล้วงมือเข้าไปในถุง  แสร้งทำเป็นควานหาของทั้งที่ด้านในมีแค่สองกล่องแท้ ๆ
“เพราะพอใจภูมิใจเป็นเด็กดีลุงเลยมีของขวัญมาให้ไงล่ะจ๊ะ” แสงดัดเสียงให้ใหญ่ขึ้น  พอทำแบบนั้นไอ้เรนเดียร์ข้างหลังก็กลั้นขำจนตัวสั่นระริก “นี่ไง! ของขวัญสำหรับเด็กดี”
“เค้กดินน้ำมัน!!” เด็กชายร้องเสียงดังก่อนจะโผเข้ากอดกล่องตรงหน้า “คุณซานต้ารู้ได้ยังไงว่าผมอยากได้”
“เพราะเป็นซานต้าไงล่ะ” เหตุผลกำปั้นทุบดินฉิบหาย แต่ก็เหมาะสมดี  ตาลุงหนวดขาวหันไปหาเด็กหญิงบ้าง “และนี่...สำหรับพอใจ”
“ชุดเจ้าหญิง!!” เธอกรีดร้องเสียงสูง “หนูรักซานต้าที่สุดเลยค่ะ!”
“ภูมิใจก็รักซานต้าครับ”

หมับ!
พูดจบสองพี่น้องก็โผเข้ากอดพุงกลมโตคนละข้าง  รุนแรงเสียจนแสงเซไปเล็กน้อย  หนุ่มใหญ่มองภาพหลานซุกซบหน้าท้องด้วยใบหน้าเปี่ยมสุขแล้วอดจะคลี่ยิ้มไม่ได้  ให้ตายเถอะ....น่ารักจริง ๆ หลานใครเนี่ย
มือทั้งสองข้างลูบลงบนหัวเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน “ปีนี้เป็นเด็กดีแล้ว  ปีหน้าก็ต้องเป็นเด็กดีนะ”
“ผมจะเป็นเด็กดีครับ”
“พอใจด้วยค่ะ!”
“โฮะ ๆ ๆ เก่งมาก!” ว่าแล้วก็ตบหัวปุ ๆ “เพราะงั้นเด็กดีต้องนอนแล้วนะครับ  เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายนะ”
ได้ยินอย่างนั้นเจ้าเด็กขี้ประจบก็แข่งกันพุ่งตัวกลับขึ้นไปหนุนหมอน  คลานดุ๊กดิ๊กจนแสงเกือบหลุดขำออกมา  เขาเดินตามไปขนาบตรงข้างหัวเตียงแล้วจัดผ้าห่มให้หลาน
“ถ้าเป็นเด็กดีปีหน้าซานต้าก็จะมาหาอีกนะครับ”
“จริงเหรอคะ!”
“จริงสิ เพราะงั้นคืนนี้หลับกันนะเด็ก ๆ”
เพราะความใสซื่อเด็กน้อยจึงรีบปิดเปลือกตาลงทันที  นเรนทร์หยัดตัวขึ้นจากพื้นเดินมาสมทบข้าง ๆ  ชายหนุ่มสบตากับแสงครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มกว้างขยับปากว่า ‘เป็นเด็กดีจังเลยนะ’
แสงแตะปลายนิ้วเข้ากับข้อศอกไอ้เด็กซ่งเป็นเชิงให้ออกเดิน  พวกเขาพากันมาถึงหน้าประตู  ในตอนที่ภารกิจกำลังจะเสร็จสิ้นนั้นเองเด็กน้อยบนเตียงที่ควรจะหลับไปแล้วกลับเอ่ยด้วยเสียงอู้อี้

“คุณซานต้าคะ”
“..........”
“คราวหน้าพาลุงแสงมาด้วยได้ไหมคะ”
“ใช่ ๆ ผมอยากเจอลุงแสงครับ”

คำขออันบริสุทธิ์นั่นกร่อนเข้ามาในใจแสง แม้จะได้ของขวัญที่ต้องการ แต่พอเห็นหน้าซานต้าแล้วก็ยังอยากได้พรอีกสักข้ออยู่ดี  รักลุงมากขนาดไหนเชียว....
ซานต้าจอมปลอมให้คำมั่นอย่างหนักแน่น

“อาทิตย์หน้าเดี๋ยวเขาก็มาหาเองแหละ”


“โฮะ ๆ ๆ ๆ”


..............................................................

   ตุบ!
   ห่อผ้าถูกโยนลงเบาะหลังตามด้วยเสื้อกับกางเกง เพราะสวมชุดเวรนั่นในเดือนธันวาคมอันร้อนระอุของกรุงเทพฯ เหงื่อเลยชุ่มไปทั้งตัว  แสงปรับเร่งแอร์ให้แรงที่สุด
   “แล้วผมต้องถอดชุดเลยปะเฮีย”
   “ก็ถอดไปสิ  จะขึ้นคอนโดสภาพนั้นหรือไง”
   “แหมมันน่าเสียดายออก” ไอ้เด็กซ่งม้วนเขากวางบนหัวเล่นไปมา “เฮียไม่อยากลองขี่เรนเดียร์”
   “ไม่!!”
   “ไรว้า”
   “พล็อตหนังเอวีเกรดบีเกินไปแล้วโว้ย” แสงตบหน้าผากตัวเอง “แกนี่ชักจะลามกขึ้นทุกวัน”
   “ตัวเองขย่มจนผมเอวเคล็ดแท้ ๆ ยังจะมีหน้ามาว่าอีก” ไม่รู้เฮียแสงคิดว่าตัวเองเป็นผู้ทรงศีลหรือไง  เขารู้กันหมดแล้ว! “คนที่สอนเรื่องใต้สะดือให้ผมก็มีแต่เฮียนั่นแหละ”
   “แกโทษฉันเหรอ”
   “นี่ไง  ถ้าผมใส่ชุดนี้อยู่ก็จะเป็น ‘เรนเดียร์’ ที่แปลว่า ‘เรนที่รัก’  เร่าร้อนจะตาย”
   “มุกนี้ขอร้องอย่าเล่นอีก” ปลายนิ้วเขี่ยช่องแอร์ให้เป่าใส่ไอ้กวางเพ้อเจ้อ “มาชวนทำอะไรหน้าบ้านฉันเดี๋ยวคนมาเห็นพอดี”
   “เอ๊ะ! แปลว่าถ้าไม่มีคนเห็นก็.....”
   “พอเลย” หนุ่มใหญ่ดุเสร็จก็ส่ายหัวปลง ๆ “ฉันไม่ได้แต่งชุดนี้มาเล่นโรลเพลย์กับแกนะ”
“โอ๊ะ! จริงด้วย  ผมไม่ควรทำให้ชุดที่เฮียใส่มาเพื่อหลาน ๆ ต้องแปดเปื้อน” นเรนทร์ทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือ  ก่อนจะยอมรูดซิปถอดชุดออกบ้าง “แต่ดีจังเลยน้าที่เด็ก ๆ ชอบ”
“อืม”
“แถมยังขอของขวัญเป็นลุงแสงด้วยอะ” เจ้าเด็กซ่งยื่นหน้าข้ามมายังฝั่งคนขับ  ยักคิ้วหลิ่วตาใส่ “เป็นที่รักจนน่าอิจฉา”
“อาทิตย์หน้าแกมากับฉันอีกทีแล้วกัน”
“ฮ่า ๆ ๆ  ผมว่าแล้วเชียว”

เรนก้มลงถอดชุดออกจากปลายเท้า  ขยำมันเป็นก้อนแล้วโยนลงเบาะหลังไป  พอหันกลับมาก็เจอสายตาดุ ๆ ของคนแก่กว่า  ก็เนี่ยแหละน้า....ดุขนาดนี้หลานจะจำไม่ได้ได้ไงล่ะ  คงเป็นซานต้าที่มีดวงตาอาฆาตที่สุดในโลก
“จะว่าไปเฮียก็ตีบทแตกกระจุยเลยเนอะ” พอนึกถึงบทสนทนาที่เหมือนหลุดออกมาจากนิทานแล้วก็อดขำไม่ได้ “ไหนลองหัวเราะให้ฟังอีกทีซิ  โฮะ ๆ ๆ  อุบ---”
แสงบีบไอ้ปากช่างจ้อนั่นเอาไว้ “ถ้าไม่มีแกฉันคงไม่กล้าทำอะไรปัญญาอ่อนแบบนั้น”
“...........”
“ขอบใจนะ”

หากเป็นตัวเองเมื่อก่อนคงไม่ยอมทำแน่นอน  ทั้งปลอมตัว แอบย่องเข้าบ้านตอนดึก  แถมยังต่อบทละครกับเด็กน้อยเป็นตุเป็นตะ

“เฮ้อ~” คนแก่กว่าถอนหายใจ“อยู่กับแกมาก ๆ ฉันก็พลอยติ๊งต๊องไปด้วยเลย”
“นี่สาบานว่าเฮียชม”
“ชมสิ”
“ถ้างั้น....” เรนยื่นหน้าเข้ามาใกล้  ดวงตาเจ้าจิ้งจอกวาววับ “ขอของขวัญให้เด็กชายนเรนทร์บ้างได้ไหมครับ”

จึก!
เจอนิ้วทิ่มหน้าผากเข้าไปที  ไอ้เรนถึงกับหลับตาปี๋ “ซานต้าใจร้ายว่ะ”
“เป็นเด็กดีแล้วเหรอ แกน่ะ”
“เมื่อกี้ถูกชมก็ต้องเป็นเด็กดีสิ”
พูดจบปุ๊บเจ้าเด็กซ่งก็ถูกมือใหญ่รวบเปิดผมหน้าม้าขึ้น....

จุ๊บ...
สัมผัสอุ่นร้อนแนบลงบนหน้าผาก  อ่อนหวานซาบซ่านจนไม่น่าเชื่อว่ามาจากคนปากร้ายอย่างเฮียแสง  ชายหนุ่มหลับตาลงซึมซาบความหวานที่โจมตีเข้ามาอีกที  ทว่ารอบนี้เป็นริมฝีปาก....
ปลายลิ้นสอดเข้ามาด้านใน  กวาดต้อนเด็กดีให้พ่ายแพ้ราบคาบ  นเรนทร์ขยับใบหน้าให้ได้องศาร้องขอจูบที่ลึกซึ้งขึ้น  เสียงเฉอะแฉะดังอื้ออึงอยู่ในหูราวกับถูกมอมเมา
มือขย้ำลงบนชายเสื้อของแสงเพื่อระบายอารมณ์  ในขณะที่อีกฝ่ายสอดฝ่ามือเข้ามาเชยปลายคางให้เรนจูบตอบได้ถนัดขึ้น เพราะสั่งสอนอย่างนี้ไงเล่าเขาถึงได้กลายเป็นเด็กทะลึ่ง
อุณหภูมิในห้องโดยสารสูงขึ้นทุกที  ในตอนที่ลมพัดเสียดสีกับใบไม้จนเกิดเสียงเรียกให้ทั้งสองหลุดจากภวังค์  จูบกันหน้าบ้านแบบนี้ขืนมีคนมาเห็นคงแย่  คิดได้ดังนั้นแสงก็ผละออกจากริมฝีปากบาง แต่ยังไม่วายงับแกล้งเบา ๆ ให้หายมันเขี้ยว
เด็กผู้เต็มใจเสียหายเช็ดปากกับฝ่ามือ “อยากได้กล่องใหญ่กว่านี้ได้ไหมอะ”
“เรื่องมาก”
ทำเป็นบ่นตัวเองก็มีอารมณ์นิด ๆ แล้วนี่นา  อย่าคิดว่าไอ้เรนไม่สังเกตเห็นนะ....

“เฮีย....”
“อย่าเรียกเสียงเชื่อมสิวะ” คนแก่ปากแข็งบิดกุญแจสตาร์ทรถ “คาดเข็มขัดซะ”
“ไม่ทำจริงดิ”
“คาดเข็มขัด”
“.........”

“ตรงถนนใหญ่มีโรงแรม”

   ไอ้เรนปฏิบัติตามในบัดดล!  ไม่ทันจะเสียบตัวล็อกล้อก็หมุนติ้ว ๆ ทะยานออกไปอย่างกับม้าศึก  ดูซิคนเราทำเป็นพูดว่าไม่อย่างนั้นอย่างนี้ ที่จริงก็อยากทำที่สุดเลยไม่ใช่เหรอ
   คนผิวเข้มกระตุกยิ้มมุมปาก  เท้าคางลงกับขอบหน้าต่างมองซานต้าหน้าหงิกคุมบังเหียนไปตามทาง  ใจดีจริงน้าคุณลุงแสง  จะเด็กคนไหนก็ตามใจไปหมดเลย...


   เอาล่ะ....รอบนี้จะได้ของขวัญแบบไหนน้า~



END


Merry Christmas จ้าทุกคน  โฮะ ๆ ๆ
มาแบบปัจจุบันทันด่วนค่ะ!!!  กวางยังไม่ทันมาก็ลงเลย
ตอนนี้น้องเรนได้เป็นนายเอกลูกกวางน้อยสมใจแล้วนะคะ  กวางจริงอะไรจริง 555555
เริ่มแบบใส ๆ จบแบบกามซะงั้น  คู่นี้มันยังไงกัน  ฮือออออ 55555555
หวังว่าจะมาให้หายคิดถึงเฮียแสงเด็กเรนกันได้บ้างจ้า  ถ้ายังไหวเดี๋ยวปีใหม่ปั่นหลงต่อ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

ป.ล.ตอนนี้เขียนเรื่องสั้นเรื่องใหม่อยู่จ้ะ  ชื่อเรื่องเพราะพักพาพบ  แนวใส ๆ ไร้เดียงสา  ใครสนใจลองไปอ่านดูได้นะคะ #ขายของ >> https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69034.0 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69034.0)
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 25-12-2018 21:55:25
 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 25-12-2018 22:01:02
คิดถึงเฮียที่สุด

Merry X'mas na kub  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 25-12-2018 22:02:52
อยากเห็นลุงซานต้าขี่กวาง ฮืออ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 25-12-2018 22:15:06
เด็กซ่งคงได้ของขวัญชิ้นใหญ่เลยละ 55555  :hao6:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: wikichan ที่ 25-12-2018 22:26:06
หูยยยยยยยย ลุงคะ ลุงนี่เท่ห์ไม่บันยะบันยังเลย
หล่อไม่เบื่อ แรงไม่ตก เลยจริงๆ
เรนก็น่ารักขึ้นทุกที ปากดีเหมือนเดิม 55555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-12-2018 22:50:54
 o13
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 26-12-2018 22:26:57
เฮียแสงงงงง ยัยเรนมันร้ายนะคะหัวหน้า!
เอ็นดูฉากจุ๊บหน้าผากมากๆโลย อบอุ่นหัวใจสุดเดด
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: Bejae ที่ 26-12-2018 22:37:49
อยากเห็นลุงขี่กวางงงงงงง :z1:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 27-12-2018 13:19:39
มีคนจะขี่กวางแล้วจ้าาา :mew3:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 05-01-2019 00:13:01
สรุปเฮียแสงก็เล่นเอวีเกรดบี 555555555555555
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: JanTi ที่ 05-01-2019 16:28:29
ซานต้าแสงจะขี่กวางเรนเดียร์แล้ว555 :haun4:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 06-01-2019 02:10:10
มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย~ :hao7:
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 09-01-2019 21:25:04
เป็นซานต้ากะรูดอล์ฟมี่ porn มาก ๆ
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: ffern ที่ 14-01-2019 22:18:56
 :hao3: นี่อ่านนี่อ่านของพี่นักเขียนมาเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สามเเล้วเพิ่งมารู้ว่าอ้าวคนเดียวกันนนนเขเามายืนยันอีกเสียงว่สพระเอกจนมากในเรื่องอื่นๆเฮียเเสงน่าจะรวยมากที่สุดเเล้ว5555555555 สนุกมากกิ้ดดดดดดดดด Daddy มันกร๊าวใจเเบบนี้นี่เองชอบๆๆๆฟกดบวกเฮียเเสง100เเต้มมม :-[
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: Luxfern ที่ 24-12-2019 14:57:56
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
ป่านนี้เฮียแสงกับน้องเรนกำลังทำอะไรกันอยู่น้าาาา
หัวข้อ: Re: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33
เริ่มหัวข้อโดย: Areya ที่ 28-10-2020 03:09:25
สนุกครบรส บู๊ ตื่นเต้น สนุก สุข เศร้า ข่าวน้ำตา ดราม่า แทรกมาด้วยมุกขำขัน ของความปั่นทะเล้น ของเจ้าเรนผมทอง ที่ ออดอ้อนด้วยน่ารัก ปนน่าหยิก ส่วนลุงแสงเท่ระเบิด อะคริลิคหน้าดุ แต่ก็กร๊าวใจเสมอ ขอบคุณนะคะสำหรับงานดีๆ ที่มีมาแบ่งปันให้ได้อ่านกัน เรื่องนี้เป็นเรื่องโปรด อีกเรื่องเลยค่ะ :L2: :3123: