ตอนที่ 3 ไม่เคยลืม
“ครับแม่ สบายดีครับ”
เย็นวันอาทิตย์เด็กหนุ่มกำลังวุ่นอยู่ในครัวขนาดเล็กของคอนโด ปากก็พูดคุยกับมารดาผ่านแท็ปเล็ตที่เปิดเฟสไทม์เอาไว้ กลิ่นหอมหวานของขนมลอยอยู่ในอากาศเรียกน้ำลาย ถาดสีเงินวางอยู่บนโต๊ะไม้ ในถาดมีถ้วยฟลอยด์เล็กๆ วางเรียงกันอยู่ ภามค่อยๆหยอดแป้งสุกสีฟ้าอ่อนใสจากดอกอัญชัญลงทีละถ้วย
/วันนี้นึกอะไรถึงลุกขึ้นมาทำขนมล่ะเนี่ย/ ผู้เป็นมารดาอมยิ้ม หล่อนมองลูกชายที่ตักแป้งเหนียวใสใส่ถ้วยเล็ก
“อยู่ๆก็อยากกินครับ ก็เลยทำเผื่อเพื่อนไปด้วยเลย” พอทำเสร็จเขาก็หันไปจัดการส่วนที่เหลือ เอากะทิกับแป้งข้าวจ้าวและเกลือใส่หม้อ จัดการกวนจนขาวข้นน่ากิน เด็กหนุ่มตักกะทิโปะหน้าแป้งสุกเมื่อสักครู่แล้วโรยหน้าด้วยถั่วทองที่คั่วไว้เป็นอันเสร็จ
ใครว่าขนมไทยทำยาก เขาอมยิ้มชอบใจ น่าเสียดายไม่ค่อยสะดวกหาใบตองสักเท่าไหร่ไม่งั้นขนมจะหอมกว่านี้
/แม่คิดถึงฝีมือขนมของลูกจัง/
“ให้เจ้าภูมิทำให้กินก่อนนะครับ” ภามหัวเราะ เพราะภูมิน้องชายของเขาฝีมือทำขนมแย่มากแต่ทำข้าวผัดอร่อยสุดๆ คนเป็นแม่หัวเราะชอบใจ คุยกันอีกสักพักหล่อนจำต้องบอกลาลูกชายเพราะได้เวลาเตรียมเปิดร้านอาหาร พอวางสายจากแม่ภามก็เคว้งคว้างเหงาๆ ขนมทำเสร็จแล้วรอเย็นตัวสักหน่อยค่อยเอาใส่กล่องเข้าตู้เย็น
ภามเดินไปประจำหน้าคอมพ์ ตอนนี้เวลา1ทุ่มครึ่งพอดี เขาเปิดเข้าหน้าเพจเจ้าประจำแต่ครั้งนี้ต้องหัวเราะออกมาเพราะภาพสมาชิกใหม่ของชมรมโดนโพสต์ไว้เพียบ โดยเฉพาะภาพเจ้าทีมที่เป็นตัวเต็งปีหนึ่งมีเกือบทุกมุมพร้อมคอมเมนท์จากสาวๆ เด็กหนุ่มเลื่อนเม้าส์ดูเพลิดเพลิน
“หือ..........เฮ้ยยยย” เขาร้องเสียงหลงเพราะดันเจอภาพตัวเองกับมะนาว(ที่มาแค่ครึ่งตัว)นั่งบนสแตนด์เชียร์ แถมคนโพสต์มีการใส่แคปชั่นพร้อมแท็กไอ้ทีมอีกต่างหาก
[กำลังใจของมือวางอันดับหนึ่ง @team teerayu]
Lemon: ....หนูมาแค่ครึ่งตัว ใครถ่ายคะ T-T
team teerayu: เย้ย บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ โว้วววววววว
วินนี่ เดอะ กู : @Lemon มาอีกนะคะน้องเลม่อน เดี๋ยวพี่ให้เขาถ่ายใหม่แบบเต็มตัว
team teerayu: มันชื่อมะนาวอ่ะพี่วิน
วินนี่ เดอะ กู: @Lemon ไม่เป็นไร ชื่อไหนก็เปรี้ยวใจพี่
Kritti: พี่วินอย่ามาหม้อสาวเลย ว่าแต่กำลังใจของทีมน่ารักดีนะ
Nawin: เพื่อนทีมน่ารักทั้งคู่เลย วันนั้นยังยืนมองเพลินๆ 555
team teerayu: หยั่มมา! สองคนนี้ห้ามยุ่ง
ภามถอนใจเฮือกใหญ่ ทีมมันทำหน้าที่อย่างที่เคยบอกไว้แต่ดูเหมือนยิ่งทำให้เข้าใจผิดกันไปอีก จริงๆเขาก็ไม่ได้รังเกียจเรื่องเป็นข่าวอะไรหรอกนะเพียงแต่..
เลื่อนหน้าเวปลงแล้วหยุดที่สเตตัสแจ้งตารางการแข่งขันเก็บคะแนนประจำปี
Rattanon_dean : ตารางเก็บคะแนนดูตามภาพข้างล่าง เวลาใช้สระสำหรับซ้อมตอนเช้าคือหกโมงครึ่งถึง9โมงครึ่ง เวลาเย็นคือ5โมงถึง3ทุ่ม
“จริงจังชะมัด” เบะปากแล้วซบหน้าลงบนท่อนแขน
...เขาแค่กลัว กลัวว่าพี่ดีนจะเข้าใจผิดไป
“อะไรน่ะ ตะโก้เหรอ” ทีมทำตาโต ตอนนี้พวกเขาเรียนคาบบ่ายเสร็จแล้ว หลังจากนี้พวกเขาต้องแยกย้ายไปชมรมของตัวเอง
ภามเปิดเลื่อนกล่องขนมไปให้ทีมกับมะนาว
“คล้ายๆ กัน อันนี้เรียกว่าขนมลืมกลืน จริงๆกินตอนทำเสร็จใหม่ๆจะอร่อยกว่าแต่ดันมีเรียนเช้าเลยต้องใส่ตู้เย็นไว้คืนนึง”
มะนาวทำหน้างง “ขนมลืมกลืน? ไม่เคยได้ยินงั้นเรากินเลยนะ” คนชอบของหวานหยิบขนมขึ้นมาพิจารณาดู “น่ารักจังสีฟ้าด้วย”
“สีจากดอกอัญชัญน่ะ เราผสมให้จางๆหน่อย” ภามแกะขนมที่ตัวเองขึ้นมากินบ้าง
“อื้มมม หอม หวาน มัน นุ่มนิ่มมากเลย!!”หญิงสาวทำตาโต “ทีมลองดูดิ อร่อยนุ่มลิ้นมาก”
ทีมลองขนมไทยที่ไม่คุ้นชื่อบ้าง พอสัมผัสเข้าปากเขาก็ต้องยิ้มกว้าง “อร่อยจริงด้วย”
“แป้งนุ่มใช่ไหมล่ะ นี่แหละกินเพลินจนลืมกลืน ส่วนที่หอมๆ เพราะใช้น้ำลอยดอกมะลิเป็นส่วนผสม”
มะนาวทำหน้าฟินกับชิ้นที่สาม “เฮ้อ ภามก็ดูแมนๆนะ แต่ประดิดประดอยทำขนมมากอ่ะ
“เอ้า แมนๆไม่เห็นเกี่ยวเลย มันก็เหมือนคนชอบทำอาหารทั่วไปแหละ เชฟผู้ชายออกจะเยอะแยะ” เด็กหนุ่มอธิบาย
“ถ้าชอบทำขนาดนี้ทำไมนายไม่เรียนคหกรรมวะ” ทีมสงสัย
“ถ้าเรียนก็ไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัยนี้สิ ที่นี่ไม่มีคณะคหกรรมนี่นา”
“เออ งั้นอย่าเรียน” ทีมรีบเปลี่ยนคำพูดจนคนฟังทั้งสองคนต้องอมยิ้ม
“เราเรียนจากแม่มาทั้งชีวิตแล้วว่ะ ให้เราทำอย่างอื่นบ้างเห้อ” เขาเบ้ปากจนเพื่อนหัวเราะ หลังจากกินกันไปคนละ5-6ชิ้น พ่อครัวขนมก็เหลือบมองหน้าเพื่อนเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง
“หืม มีไร” ทีมเลียนิ้วที่เปื้อนขนมอย่างติดใจ แต่กินมากไม่ได้เพราะต้องควบคุมน้ำหนัก
“พะ พอดีเราทำไว้เยอะ” ภามยิ้มแหะแล้วหยิบกล่องใส่ขนมขึ้นมาอีกสองกล่อง “มะนาวกับทีมก็เอาไปให้ที่ชมรมกินด้วยแล้วกัน”
“อ้อ ได้สิ ขอบคุณนะ” ทีมมองนาฬิกา “เดี๋ยวเราไปก่อนล่ะ พี่ๆเขานัดเอาไว้” เขารับกล่องขนมมาถือพลันอะไรสักอย่างก็ปิ๊งขึ้นมาในสมอง เขาเหล่มองเพื่อนที่ซ่อนแก้มแดงๆ กำลังเนียนส่งขนมให้มะนาว คนขี้แกล้งเหยียดยิ้มร้าย
“รับรองพี่ดีนได้กินแน่”
ภามสะดุ้งโหยงร้อนวาบทั้งใบหน้า “ เฮ้ย บะ แบ่งๆกันกินสิ ไม่ใช่ให้พี่เขาคนเดียว”
มะนาวกลั้นยิ้ม หล่อนเหลือบมองทีมที่กำลังสนุกสุดๆ ก็ปฏิกิริยาภามน่าแกล้งมากเลยนี่นา
“ครับๆ จะแบ่งให้พี่ดีนเยอะเป็นพิเศษเลย” ไม่วายทิ้งท้ายให้คนฟังร้อนตัว
“ไอ้ทีม!!!”
ก็เป็นเสียแบบนี้ใครจะไม่เอ็นดู
วันนี้ชมรมอาหารไทยและชมรมขนมไทยเริ่มกิจกรรมเป็นวันแรก สาวๆ อุทานตื่นเต้นเมื่อหนุ่มน้อยน้องใหม่ทำขนมมาให้ลิ้มลองฝีมือแถมอร่อยเสียด้วย ปกติห้องชมรมของมหาวิทยาลัยจะเป็นห้องแถวชั้นเดียวเรียงติดๆกัน ส่วนชมรมกีฬาจะมีห้องชมรมอยู่ใกล้สถานที่ฝึกซ้อมของตัวเอง แต่สำหรับชมรมทำอาหารจะถูกแยกออกห่างจากอาคารอื่นเพื่อความปลอดภัย
ภามมองไปรอบๆห้องที่ตอนนี้เปิดหน้าต่างระบายอากาศไว้ ฝั่งซ้ายของห้องมีครัวฝรั่งสองและครัวไทยนอกห้องชมรมอีกหนึ่ง ขยับมากลางๆห้องเป็นเคาท์เตอร์เตรียมอาหารและอ่างล้างจานสี่เคาท์เตอร์ ส่วนมุมขวาสุดของห้องเป็นโต๊ะทำงานที่เอาไว้เก็บเอกสาร มีบอร์ดแปะข่าวกิจกรรมและมีโต๊ะญี่ปุ่นพับเก็บเอาไว้หลายตัว
จากที่ฟังรุ่นพี่พูด ชมรมนี้ได้รับการสนับสนุนจากทางมหาวิทยาลัยไม่น้อยถึงได้มีห้องชมรมกว้างกว่าคนอื่นๆ เห็นว่าเวลารับจัดอาหารให้ทางมหาวิทยาลัยครัวถึงกับไม่พอใช้ อีกอย่างถึงเป็นชมรมอาหารไทยแต่ก็มีทำอาหารฝรั่งและขนมเค้กด้วย ประธานชมรมบอกว่ากำลังยื่นเรื่องเปลี่ยนชื่อชมรมเป็น “ชมรมอาหารนานาชาติ” เพราะมีคนเสนอการทำอาหารจีน เกาหลี และเวียดนามเพิ่มขึ้นมา
“ส่วนของชมรมขนมไทยใช้ตรงนี้” รุ่นพี่พาน้องใหม่ของชมรมขนมไทยที่มีกัน5คนมาดูที่เก็บอุปกรณ์ ข้าวของทุกอย่างเก็บไว้เป็นระเบียบ ไม่ว่าจะไม้พาย กระทะทองเหลือง ที่นึ่งขนมต่างๆ “เวลามีงานทีกวนขนมกันมือแทบหัก เรียกว่านอนห้องชมรมกันทั้งคืน” ขู่น้องๆตบท้ายอีกต่างหาก
หลังจากทั้งสองชมรมสำรวจห้องและทักทายกันเสร็จ ประธานก็เริ่มแจกแจงตารางต่างๆ รวมถึงวิธีการขอใช้ครัว
“ตอนนี้งานที่ถูกจ้างมาคือทำอาหารว่าง 40กล่อง ใครสะดวกมาช่วยได้บ้างคะพี่จะได้ลงชื่อไว้”
“งานนี้ใครจ้างมาเหรอคะพี่ จะได้ตัดสินใจถูก” สาวคนนึงเอ่ยเย้าเรียกเสียงหัวเราะ จนโดนประธานชมรมเอาเอกสารตีหัวไปเบาๆ
“ชมรมว่ายน้ำจ้ะ เขามีแผนรับน้องที่ทะเล เลยอยากได้อาหารว่างตอนขึ้นบัส”
ภามหันคอแทบหักเมื่อได้ยินคำว่าชมรมว่ายน้ำ หัวใจเจ้ากรรมเต้นระรัวขึ้นมาอีกครั้ง
“ขาดอีกคน มีใครสะดวกมาไหมคะ” ประธานถามอีกครั้ง
แล้วเด็กหนุ่มน้องใหม่แห่งชมรมขนมไทยก็ค่อยๆ ยกมือขึ้นมา
“ผมเองครับ”
ชมรมว่ายน้ำเพิ่งเลิกฝึกหลังจากโดนว่ายจับเวลากันจนอ่วม นอกจากฝึกกันอย่างจริงจังที่บอร์ดของชมรมยังมีการโชว์เวลาว่ายน้ำของแต่ละคนอีกต่างหาก มาเป็นกราฟวัดสถิติเลยทีเดียว
“โอ้ย เหนื่อยโคตรๆ” ทีมนอนแผ่บนเก้าอี้ยาวในห้องล็อคเกอร์ส่งเสียงหงุงหงิง
“อาบน้ำเสร็จแล้วก็รีบเปลี่ยนเสื้อสิ มานุ่งผ้าเช็ดตัวโชว์ทำเพื่อ” รุ่นพี่คนหนึ่งเอาเท้ายันจนคนขี้บ่นกลิ้งตกเก้าอี้ร้องเสียงหลง
“โอ้ยพี่ เดี๋ยวผ้าหลุดนะเว้ย” รีบรวบผ้าขนหนูไว้
“ทำไม ซ่อนไรไว้ดูหน่อยดิ๊” เสียงโหดร้ายเย็นชาของรองประธานมาพร้อมแรงกระตุก และแล้วผ้าขนหนูก็ปลิวหายไปอีกทาง
“พิ่วิน!!” คนโดนรังแกส่งเสียงโหยหวนแต่ก็นอนหงายแผ่กับพื้นต่อ
“โห่ ใส่ข้างในแล้วนี่หว่า รีบลุกเร็ว” วินเอาเท้าเขี่ยให้เด็กงอแงลุกขึ้น
“หิว..หมดแรงแล้ว” ดันตัวขึ้นนั่งแล้วทำตาโต “เออ ใช่!! มีขนมนี่นา”
พวกพี่ๆถึงกับหัวเราะเมื่อเจ้าทีมพุ่งไปที่ล็อคเกอร์หยิบขนมออกมา
“ยังไม่เสีย แหะๆ กินไหมพี่” ทีมเอาขนมวางบนเก้าอี้แล้วรีบแต่งตัวเพราะเริ่มหนาว
“อะไรวะ ตะโก้เหรอ” วินก้มลงหยิบ “สีฟ้าแปลกดี หอมด้วย อ้าวไม่มีใส่ข้าวโพด ใส่เผือกไรเหรอวะ”
“ไม่ใช่ๆ นี่ขนมลืมกลืน ไม่รู้จักอะดิ๊” คนเพิ่งรู้รีบอวดภูมิ คนที่ยังเหลืออยู่ในห้องเลยเข้ามาหยิบกันคนละชิ้นสองชิ้น
“เคยได้ยินชื่อแต่ไม่เคยกินว่ะ ..เฮ้ย อร่อย” วินอุทานเมื่อขนมนุ่มนิ่มเข้าไปอยู่ในปาก รสชาติหวานของแป้งสีฟ้ากับความเค็มของกะทิเข้ากันสุดๆ “ซื้อจากไหนเนี่ย”
ทีมยักไหล่พร้อมหัวเราะด้วยท่าทางกวนอวัยวะเบื้องล่าง “เพื่อนผมทำให้กิน หมอนี่เจ๋งสุดๆขอบอก”
“ผู้ชายทำ?” พี่อีกคนถามด้วยความแปลกใจ
“ครับ บ้านมันทำร้านอาหารไทย มันเลยทำขนมพวกนี้เป็น”
เสียงประตูห้องเปลี่ยนเสื้อเปิดดังปังพร้อมคนที่เข้ามาใหม่หยุดการสนทนาของคนที่อยู่ในห้อง ประธานชมรมทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นสมาชิกยังอยู่อีกห้าหกคน
“ทำอะไรกัน ยังไม่กลับ” ดีนเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา เขามองกล่องขนมในมือรุ่นน้องก่อนที่คิ้วเข้มจะขมวดเข้าหากัน
“ขนมลืมกลืน?”
“เฮ้ย พี่รู้จักด้วยเหรอ” ทีมทำตาระยิบระยับแล้วรีบยื่นให้ “เพื่อนผมทำเองแหละ ลองสักชิ้นสิครับ”
ชายหนุ่มไม่ได้ปฏิเสธ เขาหยิบขนมเข้าปากแล้วนิ่งไปสักพัก รสชาติหอมหวานหากคุ้นเคยชวนให้หัวใจเขาเต้นแปลกๆ ดวงตาคมตวัดมองรุ่นน้องทำท่าเหมือนจะถามอะไรสักอย่างแต่ก็เปลี่ยนใจ
ทีมไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอย รีบขายเพื่อนทันที “ภามเพื่อนผม ที่เคยมาชมรมเราอ่ะพี่ มันทำเอง”
ดีนพยักหน้า “อร่อยดี แต่วันหลังเอาไปกินนอกห้องล่ะเดี๋ยวมดขึ้น”
พอโดนดุเรื่องของกิน สมาชิกคนอื่นก็รีบพากันกอดคอคว้ากระเป๋าหนี ส่วนเจ้าของขนมก็ยิ้มแหย ไม่วายเดินเข้าไปสะกิดประธานส่งท้าย
“เหลือชิ้นสุดท้ายผมให้ ชิ้นสุดท้ายแฟนน่ารักนะพี่” ยักคิ้วพร้อมมัดมือชกเอาขนมใส่มือ ก่อนที่จะคว้ากระเป๋าเปิดแน่บไปอีกคน
ดีนมองขนมชิ้นน้อยในมือ
“ภาม..งั้นเหรอ”
ดวงตาดุละมุนลงพร้อมรอยยิ้มบางเบา เขาวางขนมลงบนโต๊ะแล้วหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายภาพ จากนั้นก็เข้าแอพพลิเคชั่นสีฟ้าที่ตัวเองไม่เคยโพสต์อะไรหน้าเฟสมานานแล้ว นิ้วเรียวกดอัพรูปลงไปเฉยๆ สักพักเขาก็มุ่นหัวคิ้วกดแก้ไขเพื่อเพิ่มประโยคสั้นๆลงไปอีก
...ประโยคที่อยู่ๆก็ผุดขึ้นมาจากหัวใจที่กำลังพองฟู...
ภามอ้าปากหาวหลังจากอาบน้ำเสร็จใหม่ๆตัวหอมฟุ้ง วันนี้วุ่นวายทั้งวันกว่าจะกลับก็ช้าเพราะบรีฟงานกันเรื่องของว่างให้ชมรมว่ายน้ำ ซึ่งตกลงกันว่าจะทำแฮมเบอร์เกอร์จิ๋ว งานนี้เขาเป็นลูกมือช่วยเตรียมของและจัดแต่งเท่านั้น
เด็กหนุ่มปีนขึ้นเตียงเปิดไว้แค่ไฟหัวเตียงสีเหลืองนวล อดไม่ได้ที่จะหยิบแท็ปเล็ตขึ้นมาสไลด์ดูความเป็นไปของคนอื่นๆในโซเชี่ยล จะว่าไปไม่ได้ถามทีมเลยว่าคนที่ชมรมชอบขนมไหม คิดได้แล้วเขาก็กดเข้าแอพสีเขียวไลน์คุยในห้องรวมสามคนทันที
#Ph@m# : ทีม ขนมที่ให้ไปวันนี้เป็นไงบ้าง ชอบกันไหม
\(*_____*) / : อร่อยๆ ทุกคนชอบกันใหญ่เลย
#Ph@m# : เออๆ ไว้วันหลังทำไปให้กินอีก
Lemonade: *สติ๊กเกอร์แมวงอน* ภามไม่ถามเราบ้างเหรอว่าคนที่ชมรมเราชอบไหม
#Ph@m# : เฮ้ย ถามดิ กำลังจะถามไง
ภามเหงื่อแตก...ลืมเสียสนิทว่าให้มะนาวไปด้วย
Lemonade: ใช่ซี้ ชมรมเราไม่มีพี่ดีน
#Ph@m# : เฮ้ยยยย เปล่านะ ไม่ใช่แบบนั้น แล้วทางมะนาวชอบกันไหม
Lemonade: ชอบจ้า ชมกันใหญ่เลย
\(*_____*) / : หึหึ *สติ๊กเกอร์หมียิ้มร้าย*
#Ph@m# : หัวเราะอะไร ดูชั่วจัง
\(*_____*) / : พรุ่งนี้เอาของกินมาถวายท่านทีมคนนี้ด้วยล่ะ
\(*_____*) / : *send picture*
ภามกระเด้งขึ้นมานั่งทั้งตัวเมื่อเปิดภาพที่เพื่อนแคปส่งมาให้ดู แก้มของเขาร้อนผ่าวไปหมดพร้อมหัวใจที่ดีดออกมาเต้นร็อคแอนด์โรล
ภาพนั้นแคปมาจากเฟสของพี่ดีน เป็นสเตตัสแรกในรอบครึ่งปี ตอนนี้มีภาพขนมสีอ่อนน่ากินวางเด่นเป็นสง่า คอมเมนท์มากมายไหลหลั่งแต่ไม่ชวนให้ภามสนใจนอกจากประโยคสั้นๆชวนให้หวั่นไหวเหนือภาพ
Rattanon_dean*ไม่เคยลืม*
----------
Talk
ตอนนี้ยังสั้นอยู่เพราะเขียนตัดตอนเอาไว้ จะแก้เพิ่มก็ยังไงๆต้องขอโทษด้วนะคะ แต่ตอนหลังจากนี้เริ่มยาวแล้วค่ะ ^^
ป.ล เรื่องนี้ของกินเยอะ ออกเกือบทุกตอน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
