หัวข้อ: @คนบ้า@ *Mpreg* [ลงตอนที่26 ตอนจบ] อัพล่าสุด>>>>22/10/59

[fay 13]

 

[iceman555]

 

[pui]

 

[sanri]

อารายอ๊า แค่คำพูดไม่กี่คำของอีนางมารนี่จะเชื่อแล้วหรอ แล้วไอ้ที่อยู่กันมาตั้งนานนี่ไม่รู้นิสัยกันเลยรึไร 

[JokerGirl]

หวังว่าหินจะฟังเหตุผลของฟ้านะ ลูกฟ้าจะปลอดภัยใช่ไหม โดนกระแทกหลายทีมาก

[numay]

 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ทีตอนแรกตัวเองยังรับไม่ได้เลยที่โดนเขาหลอก
ตอนนี้เข้าใจความรู้สึกแล้วยัง เหอ ๆ

[mystery Y]

หูย กำลังมันส์เลย!

[PrimYJ]

หวังว่าหินจะมีเหตุผลพอนะ
เป็นห่วงฟ้าจัง ขอให้ฟ้ากับลูกปลอดภัยนะ

[ดวงตะวัน]

ต่างคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเอง

[Tastsu]

                 หินไม่ได้พูดอะไรกับผมอีกเลย เพียงแค่อุ้มผมกลับไปยังบ้านพ่อเลี้ยง ใบหน้าของเขาตอนนี้ดูเย็นชาจนผมรู้สึกกลัว ผมซบหน้าลงกับอกของเขาและกอดแน่นเท่าที่จะทำได้… เขาจะเกลียดผมไหม…
                “คราม!” เสียงพี่เพชรดังขึ้น ผมหันไปมองพี่เพชรที่กำลังกล่อมหนูดีให้หลับในอ้อมแขนเมื่อเห็นผม พี่เพชรก็รีบพาหนูดีไปไว้บนห้องนอนชั้นบนแล้วรีบกลับมาดูอาการผม
                “คราม… เกิดอะไรขึ้น ทำไมบาดเจ็บขนาดนี้!” หินค่อยๆ วางผมลงบนโซฟา
                “พี่..พี่จะเรียกรถพยาบาลนะ” พี่เพชรเตรียมจะยกโทรศัพท์
                “ไม่ต้อง” หินเอ่ยขัด
                ผมเงยหน้ามอง พี่เพชรก็ขมวดคิ้ว
                “ทำไมไม่ให้เรียก… ครามเจ็บขนาดนี้…”
                “เล่นละครหรือเปล่า”
                ผมสะดุ้งเฮือก เล่นละคร?
                “หิน…” ผมเอ่ยเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบาแทบหมดแรง แววตาที่เขามองผมไม่ใช่หินคนเดิมอีกแล้ว ทำไมมีแต่ความเกลียดชังแบบนี้
                “เรื่องจริงใช่ไหมที่ผู้หญิงคนนั้นบอก” หินพูดแล้วชี้ไปทางคุณแพรวที่ถูกจับกุมอยู่อีกห้อง… “เรื่องจริงใช่ไหมที่ร่วมมือกัน...”
                “ผม..ผม… ชะ..ใช่ครับ แต่ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมถูกบังคับ..”
                “บอกให้เลิกเล่นละครไง!”
                ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงตวาดลั่น ตัวผมสั่นด้วยความกลัว
                “นี่นายเป็นบ้าจริงๆ หรือไง ถึงมาตวาดครามแบบนี้!” พี่เพชรตะโกนกลับ
                “นายเงียบไปเลย นายก็อีกคน ฉันจะจับโทษฐานที่สมรู้ร่วมคิดกันกักขังภูมิไว้ในกระท่อมเป็นเวลาสิบปี!”
                “เออ ให้จับแน่! ไม่หนีหรอกเว้ย! แต่ครามไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ครามถูกบังคับ!”
                “หึ! จะจริงเหรอ... ภูมิมันคงเสียใจน่าดูที่รู้ว่าคนที่มันรักตั้งแต่เด็กเป็นคนแบบนี้!”
                เขาตะคอกใส่ผมที่นั่งนิ่งโดยไร้ข้อแก้ตัว… บอกไปเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี
                “คะ..คุณไม่ใช่พี่ภูมิ แล้วคุณเป็นใครกัน…” ผมรู้ว่าเขาเป็นตำรวจ แต่ผมคิดว่าเราน่าจะเคยรู้จักกัน
                “จำไม่ได้เลยสินะว่าเราเคยเจอกัน นั่นสิ เพราะฟ้าก็มีแต่ภูมิ อะไรๆ ก็ภูมิ”
                “คุณ…” ผมนึกถึงชื่อตอนที่ผมโทรไปหาเขา เอก
                “เอก?”
                เขาชะงักเพราะไม่คิดว่าผมจะรู้ชื่อเขา
                “จำได้ด้วยเหรอ” แวบหนึ่งผมเห็นริมฝีปากของเขาคลี่ยิ้ม แต่ก็แค่เสี้ยววินาที
                ผมส่ายหน้า
                “เหอะ นั่นสินะ!” เขามองผมตาขวางแล้วกระชับปืนเตรียมจะออกไปอีกครั้ง
                “เดี๋ยวก่อน! แล้วพี่ภูมิล่ะ… พี่ภูมิอยู่ที่ไหน…”
                เขาหันมามอง…
                “ตายไปแล้ว… โดนฆ่าตายในกระท่อมนั่นเมื่อหนึ่งปีก่อน ไม่ต้องบอกนะว่าพวกใคร”
                ผมอึ้ง… ตายไปแล้ว… พี่ภูมิตายไปแล้ว!
                “ภะ..ภูมิตายแล้วเหรอ… ไม่จริงน่า… ตายได้ยังไง… พ่อกับแม่ฉันไม่มีทางสั่งฆ่า  ภูมิแน่ๆ”
                “นายก็ไปถามพ่อกับแม่นายเองสิ… แต่ไปถามตอนที่อยู่ในคุกด้วยกันนะ”
                “เกิดอะไรขึ้นกันแน่…” ผมเอ่ยถามอย่างสับสน
                หินมองหน้าผมแล้วพูดต่อ “เมื่อหนึ่งปีก่อนหมอนั่นถูกซ้อมจนตายในกระท่อม… ตายอย่างอนาถคนเดียวไม่มีใครช่วย… มีแค่คุณฝนแม่ของฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่าหมอนั่นตาย แม้แต่คนที่ซ้อมมันยังไม่รู้เลย คุณฝนทนไม่ได้ที่ภูมิตายจึงติดต่อมาหาฉันที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของหมอนั่น”
                เขาหยุดพูดแล้วพยายามสะกดอารมณ์ไว้
                “คุณฝนบอกความจริงทั้งหมดว่าภูมิถูกขังเอาไว้ ยังไม่ได้ตาย… แต่สุดท้ายหมอนั่นก็ต้องตายจริงๆ และฉันเป็นคนนำกระดูกของภูมิไปทำพิธีเอง จากนั้นฉันก็ลอบเข้าไปในบ้าน สวมรอยเป็นภูมิแทน ไม่ใช่เรื่องยาก เพราะไม่มีใครไปหาฉันที่กระท่อมนอกจากคุณฝน ฉันจึงสวมรอยและรอคอยหลักฐานที่จะมัดตัวคนชั่วมาโดยตลอด!”
                ผมปิดปากตัวเอง ไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่ได้ยิน
                “ฮึก..ก… ภะ..ภูมิ… พี่ภูมิ” ทำไมคนอย่างพี่ภูมิต้องมีจุดจบแบบนั้น…
                “จะร้องไห้ก็สายไปแล้ว ฟ้าเองไม่ใช่หรือไงที่ช่วยคนชั่วฆ่าภูมิ”
                “ไม่ใช่! ผมไม่ได้ตั้งใจ”
                “แต่ก็ทำใช่ไหมล่ะ… ทั้งที่คุณฝนรู้ว่าพี่ไม่ใช่ภูมิ แต่ก็ยังบอกกับฟ้าว่าพี่คือภูมิ รักษาสัญญากับพี่และยอมโกหกลูกตัวเองเพื่อช่วยพี่ให้ทำคดีนี้สำเร็จ แต่ฟ้าที่เป็นลูกกลับทำแบบนี้!!”
                “ฮึก..ก…”
                เขาหันหลังกลับ “พี่จะไปจับกุมพวกนั้น อย่าหนีไปไหนล่ะ!” และหันกลับมามองผมเมื่อพูดประโยคสุดท้าย ก่อนจะให้ตำรวจจำนวนหนึ่งติดตามไป และให้อีกสามนายอยู่เฝ้าพวกผมไม่ให้หนี
                “ฮึก..ก…”
                “คะ..คราม” พี่เพชรเอ่ยเสียงสั่น
                “พะ..พี่ขอโทษนะที่ทำให้ภูมิ… ตะ..ตาย เพราะครอบครัวพี่แล้วก็พี่” พี่เพชรกอดปลอบผม ผมนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกเจ็บปวดที่ท้องอย่างรุนแรงจนตัวงอและฟุบนอนลงบนโซฟาอย่างหมดแรง
                “ครามเป็นอะไร!”
                “พะ..พี่เพชร ผม… ผมเจ็บท้อง…”
                “ว่าไงนะ! จะคลอดเหรอ… แต่ครามเพิ่งท้องได้สามเดือนเองนี่”
                “ผะ..ผมเจ็บ...” ผมกุมท้องตัวเองแน่น รู้สึกปวดเหมือนจะมีอะไรออกมา
                “คราม! เป็นอะไร ทำใจดีๆ ไว้… พี่จะรีบเรียกรถพยาบาล!” พี่เพชรรีบโทร แต่กลับถูกตำรวจที่เฝ้าขัด
                “โทรไม่ได้ครับ”
                “นี่คุณจะบ้าหรือไง! ครามเจ็บท้องนะ!”
                “แต่ผู้กองไม่ให้โทร”
                “ถ้าไม่ให้โทร ฉันจะฟ้องว่าตำรวจรังแกประชาชนและปล่อยให้นอนเจ็บแบบนี้!!”
                ตำรวจมีสีหน้าอึกอัก แล้วปล่อยให้พี่เพชรโทรเรียกรถพยาบาล พี่เพชรโทรบอกอย่างร้อนรน เมื่อวางหูก็เข้ามาปลอบผม
                “อดทนไว้นะคราม”
                ผมพยักหน้าหลับตาลงอย่างอ่อนแรง แต่ก็ต้องรีบลืมตาเพราะเสียงปืนที่ดังขึ้น
                ปัง! ปัง! เสียงปืนดังหลายนัดติดกัน ตำรวจที่ถูกสั่งให้เฝ้าเราทั้งสามนายล้มลงต่อหน้าต่อตาเมื่อสิ้นเสียงกระสุน
                ผมสะดุ้งเฮือก พี่เพชรรีบกอดผมทันที
                “พะ..พี่เพชร”
                “คราม… เป็นอะไรไหม”
                ผมส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง
                “เจอตัวสักทีนะ เพชร คราม…” เสียงที่คุ้นเคยทำให้เราสองคนหันไปมองเจ้าของเสียง
                “พ่อ! แม่!” คุณนายอมรและคุณเกริกเดินเข้ามาพร้อมกับชายกลุ่มหนึ่งที่มีอาวุธปืนครบมือ
                “ไปจับมัน!” คุณเกริกสั่งลูกน้องให้มาจับผม
                “พ่อ แม่ อย่าทำอะไรครามนะ!” พี่เพชรพยายามช่วยแต่ก็ไร้ผล
                “เพชร! เงียบสักที”
                “คราม!”
                คุณนายอมรสั่งให้ลูกน้องอีกคนจับตัวพี่เพชรไปไว้ที่ห้องอื่นและขังไว้ ผมยืนตัวงอ มีชายสองคนคอยจับผมไว้ไม่ให้หนี
                “ในที่สุดก็เจอตัวจนได้นะคราม… ป่านนี้พวกที่ช่วยเหลือแกคงหลงกลไปสู้กับลูกน้องอีกกลุ่มของฉันแล้ว”
                “คุณนายปล่อยผมไปเถอะนะครับ… ฮึก…”
                “ไม่! แกทรยศฉัน”
                เพียะ!
                หน้าผมหันไปตามแรงฝ่ามือ
                “บอกรหัสและกุญแจมา แกรู้ใช่ไหมฮะ! ถ้ายอมบอกฉันจะไว้ชีวิตแกก็ได้”
                ผมส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง “ผมจะไม่ทำตามที่คุณสั่ง… ผมไม่ยอมให้คุณบังคับอีกแล้ว…”
                “ไม่ยอมเหรอ! ไหนแกจะทำยังไง… ฉันจะบังคับแกต่อไป บังคับให้แกทำอะไรก็ได้! และแกต้องทำ! บอกมา ไอ้บ้ามันบอกอะไรแก รหัสกับกุญแจอยู่ไหน!”
                “ไม่มีไอ้บ้าอีกแล้ว… ไม่มีพี่ภูมิอีกแล้ว”
                “แกพูดอะไร”
                “ไม่มีใครอีกแล้วทั้งคนบ้าทั้งพี่ภูมิ… พี่ภูมิตายไปแล้ว”
                คุณท่านทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างไม่อยากเชื่อ
                “แกอย่ามาโกหก มันจะตายได้ยังไง มันหลบซ่อนอยู่ที่ไหนบอกมา!” คุณเกริกตวาดใส่ผม
                “ฮึก..ก… ไม่มี… พี่ภูมิตายไปแล้ว โอ๊ย..” ผมทรุดลงกองกับพื้นเมื่อคุณนายสั่งให้ลูกน้องปล่อยมือจากผม ผมนิ่วหน้าเจ็บท้องอย่างมาก…
                “โกหกได้โกหกไป งั้นแกก็เตรียมตัวตายไปอยู่กับแม่แกแล้วกัน!”
                ผมเงยหน้ามองคุณนายทันที
                “อะ..อะไร… มะ..แม่” ผมอึ้งจนพูดไม่ออก
                “หึ” คุณนายยิ้ม
                “แม่แกตายไปแล้ว ไอ้โง่! ฉันฆ่ามันเองเพราะมันติดต่อแกแล้วไม่ยอมบอกฉัน ฉันก็เลยเอาปืนยิงมันตาย! ฉันฆ่ามันเอง! รู้ไหมตอนที่มันจะตายมันเรียกชื่อแกตลอดเลย ฮ่าๆๆ ฉันนี่เก่งเหมือนกันนะ วางแผนฆ่าพี่ชายฆ่าพี่สะใภ้โดยตัดสายเบรกจนรถพลิกคว่ำไฟลุกท่วม ฮ่าๆๆ ทั้งยังขังไอ้ภูมิลูกของพวกมันไว้ทรมานเล่นๆ เป็นสิบปีอีก และ… ฆ่าแม่เเกตาย!” คุณนายยิ้ม
                ผมนิ่งค้างกำมือแน่น… สารเลวที่สุด!!
                คราม… ลูกต้องรักและเคารพคุณท่านนะ เพราะคุณท่านเป็นผู้มีพระคุณกับเรา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็อย่าอกตัญญูนะลูก
                คำที่แม่สอนมาตลอดว่าให้รักและเคารพ… แต่ทำไม! ทำไมทำกับแม่แบบนี้!
                “มะ..แม่… คุณฆ่าแม่ทำไม!” ผมใช้แรงทั้งหมดลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้าหาคุณนายอมรทันที
                “กรี๊ดดด แกจะทำอะไรฉัน! เอามันออกไป!”
                “คุณฆ่าแม่ทำไม พวกเรารักและเคารพพวกคุณ แต่ทำไมทำกับเราแบบนี้!” ผมพยายามจะเข้าทำร้ายเท่าที่แรงทั้งหมดจะมี แต่กลับถูกกระชากออกและจับล็อกไว้
                “แก ตายซะเถอะ!” คุณเกริกเล็งปืนมาที่ผม ผมหลับตารอฟังเสียงที่จะดับลมหายใจของผม ผมพร้อมที่จะตายแล้ว ผมไม่อยากอยู่อีกแล้ว ผมจะไปอยู่กับแม่
                “หยุดนะ! นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ เราล้อมไว้หมดแล้ว!” เสียงของหินตะโกนก้องทำให้ทุกอย่างหยุดชะงัก
                “ตำรวจ! ตำรวจมาได้ยังไง”
                “วางอาวุธลงซะ! เร็ว!”
                พวกคุณท่านอึกอัก ก่อนที่คุณเกริกจะกระชากตัวผมจากลูกน้องแล้วจับล็อกเอาไว้เอง
                “อย่าเข้ามา ไม่งั้นฉันยิงมันแน่!”
                สายตาที่พร่าเลือนของผมมองเห็นหินกำลังเล็งปืนมาทางนี้ แววตาของเขาสั่นไหวเมื่อผมถูกปืนจี้ที่หัว
                “วางปืนให้หมด! ไม่งั้นฉันยิงมันแน่!” คุณเกริกตะคอกเสียงดังพร้อมกับกดปืนเข้าที่ขมับของผม
                หินค่อยๆ วางปืนลงและสั่งให้ตำรวจนายอื่นทำตาม
                “ถอยไป!” คุณเกริกและลูกน้องใช้ปืนกวาดไปทั่วก่อนจะค่อยๆ เดินออกมาจากบ้านอย่างระมัดระวัง ผมถูกบังคับให้เดินไปเรื่อยๆ คอถูกล็อกไว้ หัวก็ถูกปืนจี้ แต่นั่นก็ไม่สามารถบังคับขาที่อ่อนแรงของผมได้ พอพ้นจากตัวบ้านได้ไม่นานผมก็ทรุดลงกองกับพื้นดิน
                “ยืนสิวะ!”
                “ยืนสิ!” คุณนายจิกหัวผม
                คุณท่านรีบล็อกคอผมให้ยืนตามเดิม แต่ผมไม่มีแรงเหลือ
                “เดี๋ยวก่อน!” เสียงของหินดังขึ้นขณะที่ยังคงเดินตามพวกเราอยู่ห่างๆ
                “เราต้องการเจรจา…”
                “เจรจา? ยังไงล่ะ...” คุณเกริกยกยิ้มแต่ยังจี้ปืนไว้ที่หัวของผม ส่วนลูกน้องคนอื่นๆ ก็ยังเล็งปืนไปที่หินและตำรวจนายอื่นๆ
                “เรามีข้อเสนอในการขอเปลี่ยนตัวประกัน”
                “เปลี่ยนเหรอ กับมันเนี่ยนะ!”
                “โอ๊ย” ผมร้องเมื่อคุณนายจิกหัวผมให้เงยหน้า
                “ใช่… ฉันจะไปเป็นตัวประกันแทน”
                “หึ” คุณเกริกยกยิ้มก่อนจะ
                ปัง!
                ผมเบิกตากว้างเมื่อคุณเกริกยิงไปที่หิน แต่เพราะความมืดจึงมองไม่ค่อยชัดว่าโดนเข้าที่ส่วนไหน
                “หิน!”
                “ผู้กอง!”
                ตำรวจหลายนายจะเข้าไปช่วยแต่หินยกมือห้ามแล้วยิ้ม
                “ทีนี้ฉันบาดเจ็บแล้ว จะเปลี่ยนตัวประกันได้หรือยัง” หินค่อยๆ ลุกแล้วจับแขนซ้ายตัวเอง
                “ฮ่าๆๆ แกเป็นอะไรกับมันวะถึงอยากช่วยมันนัก”
                พรึ่บ! ทันทีที่พูดจบ แสงไฟจากรถตำรวจหลายคันก็สว่างขึ้น ทำให้กลุ่มคุณท่านต้องใช้มือบังตา ผมหันไปมองกลุ่มตำรวจ ก็เห็นกลุ่มพ่อเลี้ยงมาสมทบแล้ว และนั่นเป็นจังหวะเดียวกันที่ตำรวจบุกเข้าจับกุม คุณเกริกไหวตัวทัน แต่ด้วยความตกใจจึงกราดยิงปืนทันทีและเผลอปล่อยตัวผมจนผมทรุดลงกับพื้น
                ปังๆๆ
                ตำรวจและคนงานหลายคนได้รับบาดเจ็บ รวมถึงลูกน้องของคุณเกริกเอง และ…
                “ฮะๆๆ ฆ่าตายให้หมด!” คุณเกริกหัวเราะลั่นแต่ก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อเห็นคุณนายอมรล้มลงอยู่ใกล้ๆ
                “คะ..คุณหญิง… คุณหญิง!” คุณเกริกรีบทิ้งปืนแล้วกอดคุณนายอมรที่นอนหายใจรวยรินและมีเลือดไหลท่วมตัว และจังหวะนั้นเองที่หินกับตำรวจอีกจำนวนหนึ่งเข้าจับกุมตัวคุณเกริกได้
                “ไม่! ปล่อย! ฉันจะไปหาคุณหญิง!” เสียงคุณเกริกดังลั่นเมื่อถูกจับกุม เขาทำได้เพียงมองดูคุณนายอมรนอนจมกองเลือด
                ผมที่ยังคงนั่งทรุดเบิกตากว้างเมื่อคุณนายอมรที่กำลังนอนจมกองเลือดมองตาขวางมาทางผม
                “กะ..แก…” เธอพยายามจะยกมือแล้วชี้มาที่ผม “ไม่ยอม… ฉันไม่ยอมตาย… ฉะ..ฉันไม่อยากตาย อั่ก!”
                เธอกระอักเลือดในทุกคำที่เอ่ยพูด
                “ฮึก..ก” เธอสะอื้นหายใจหอบ พยายามตะเกียกตะกายมาหาผมแต่ก็ไร้ประโยชน์ แค่เธอหายใจเฉยๆ ยังลำบากเลย “ไม่อยาก…  ตะ..ตาย ช่วย…ฉัน…ด้วย”
                ฟุบ
                สิ้นคำ ร่างของคุณนายก็นอนแน่นิ่งตาเหลือก
                ผมนิ่งอึ้งหายใจหอบด้วยความตกใจ
                “ฟ้า!” หินทรุดนั่งข้างๆ ผมแล้วเรียกสติ ตำรวจนายอื่นๆ เดินไปที่ร่างคุณนายแล้วรายงานหินเสียงดังว่า …คุณนายตายแล้ว
                “ฟ้า… ฟ้า…” หินเอ่ยเรียกชื่อผมแล้วจับที่ใบหน้า
                ผมนั่งนิ่งร้องไห้อย่างเลื่อนลอย เรื่องทุกอย่างมันรวดเร็วเกินไปจนผมตั้งหลักไม่ทัน… โดยเฉพาะเรื่องของแม่…
                “ทำใจดีๆ ไว้นะฟ้า” หินรีบอุ้มผมเข้าไปในบ้าน แต่เมื่อถึงในบ้าน หินก็หยุดชะงักแล้วเบิกตากว้างเมื่อก้มมองร่างของผม
                “ฟ้า! เลือด!” หินตะโกนเมื่อเห็นเลือดไหลออกมามากมายจากช่วงล่างของผม
                ผมก้มมองแล้วเบิกตากว้าง “ละ..ลูก… ลูก! มะ..ไม่… ไม่! อ๊ากกกกก!” ผมกุมท้องตัวเอง ทั้งเจ็บปวดและกลัวสูญเสีย…
                “ฟ้า! ทำใจดีๆ ไว้” หินกระชับกอดผมแน่น
                “รถพยาบาลยังไม่มาอีกหรือไง!” หินตะโกนลั่นไปทางตำรวจนายอื่น แต่หลังจากสิ้นเสียงของหิน ผมก็ได้ยินเสียงรถพยาบาลที่พี่เพชรโทรเรียกไว้
                “ไม่ๆๆ ลูกของผม… ไม่! อย่าจากไป ไม่เอาแล้ว!” ผมกุมท้องตัวเองแล้วดิ้นเมื่อรู้ว่าผมกำลังจะสูญเสียอะไรไป
                หินกอดผมไว้ตลอดไม่ยอมปล่อย จนกระทั่งตัวผมถูกวางนอนลงบนเตียงรถพยาบาล
                “ฟ้า!”
                “ปล่อย!” ผมพยายามดิ้นเมื่อถูกเชือกมัดรั้งแขนและขาเอาไว้ หินกุมมือผมไว้แต่ผมดึงออก
                “แม่ช่วยผมด้วย! อย่าจากผมไป ลูก..ลูกของผม อย่าจากไป ไม่เอาแล้ว ฮือๆๆ”
                ผมตะโกนลั่นก่อนที่สติจะเลือนลางและสลบไป ได้ยินหินตะโกนเรียกตลอดเวลาด้วยใบหน้านองน้ำตา…
 
ooooOoooo
 
                “ฟ้า! ทำใจดีๆไว้!” ผมกุมมือเล็กไว้ตลอดจนมาถึงหน้าห้องไอซียู ทำได้เพียงมองร่างของฟ้าถูกเข็นเข้าไป
                “ฟ้า! โธ่เว้ย!” ผมกุมหัวแล้วชกไปที่กำแพง ไม่สนใจแม้แขนตัวเองจะบาดเจ็บ
 
                พยาบาลพยายามพาตัวผมไปทำแผลหลายครั้ง แต่ผมก็ไม่ยอมไป ผมยืนกรานจะอยู่รอหน้าห้องแบบนี้จนพวกเธอต้องยกอุปกรณ์มาทำแผลของผมตรงนี้แทน
                “อย่าเป็นอะไรนะฟ้า…” ผมยังจำภาพได้ติดตา ร่างกายของฟ้ามีแต่เลือด เสียงร้องไห้ของฟ้าดังลั่นอย่างน่าสงสาร
                ลูก?? หมายความว่ายังไงผมไม่เข้าใจ...
                ผมกัดฟันกรอด ผมเองที่ทำให้ฟ้าเจ็บช้ำ ทั้งจิตใจและร่างกายอย่างสาหัส ผมพลาดมหันต์ ไม่คิดว่าแผนการมันจะเลวร้ายขนาดนี้!
                ความจริงผมไม่ได้กลับเข้าไปในป่า แต่แอบซุ่มอยู่ด้านนอกของตัวบ้าน เพราะคิดว่าพวกนั้นต้องมาที่บ้านของพ่อเลี้ยงอย่างแน่นอน เพราะพ่อเลี้ยงให้ลูกน้องมาส่งข่าวว่าพวกมันจับตัวคนงานไปหนึ่งคน เพื่อให้บอกทางไปบ้านพ่อเลี้ยงและพวกมันยังแยกกันเป็นสองกลุ่ม พ่อเลี้ยงจะจัดการอีกกลุ่มและให้ผมจัดการกลุ่มนี้ ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ พวกมันมาที่นี่
                ผมซุ่มรอหลักฐานทั้งหมด ได้ยินมันสารภาพทุกอย่าง… มองฟ้าถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจ แต่ก็ไม่ได้ออกไปช่วยเพราะกลัวจะเสียแผน ผมรอจนมันสารภาพออกมาหมดเปลือก! จนกระทั่งมันชักปืนจะยิงฟ้า จึงตัดสินใจตะโกนออกไป...
                “พะ..พี่ขอโทษ…” ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เมื่อนึกถึงเรื่องที่ทำให้ฟ้าเจ็บตัว ผมเข้าใจฟ้าผิด… ทั้งยังไม่ยอมเข้าไปช่วยจนกระทั่งทุกอย่างมันเลวร้ายแบบนี้!
                “ครามเป็นยังไงบ้าง!” พ่อเลี้ยงรีบวิ่งมาอย่างตื่นตระหนก
                ผมส่ายหัว “ไม่รู้… แต่มีเลือดออกจากช่วงล่างเยอะมาก”
                “ว่าไงนะ!” พ่อเลี้ยงเบิกตากว้าง “ครามท้องอยู่ ถ้าเลือดออกก็หมายความว่า…”
                “ท้อง? หมายความว่ายังไง! ฟ้าท้องได้ยังไง! บอกมา! เกิดอะไรขึ้นกันแน่!”
                พ่อเลี้ยงกัดฟันกรอด เขากระชากคอเสื้อและดันตัวผมจนกระแทกผนังอย่างแรง    แววตาพ่อเลี้ยงตอนนี้มีแต่ความโกรธ “ครามท้องได้! และท้องลูกของมึงได้สามเดือนแล้ว…! มึงทิ้งลูกทิ้งเมียไป มึงเป็นตำรวจเหี้ยอะไรวะ! หน้าที่มึงมันสำคัญกว่าชีวิตลูกเมียหรือไง!”
                ผมยืนนิ่งงันแล้วทรุดตัวลงอย่างอ่อนแรง หัวใจคล้ายถูกบีบจนเจ็บปวด น้ำตามันไหลออกมาไม่ขาดสายเมื่อได้ฟังความจริง… มือคู่นี้ที่สัมผัสเลือด และผมเป็นคนสั่งไม่ให้เรียกรถพยาบาล!
                “ฟ้า!!” ผมตะโกนลั่นไม่อายใคร กุมหัวตัวเองแล้วร้องไห้เรียกชื่อฟ้าตลอดเวลา
                ผมมันเลว…..
                “พี่ขอโทษ… อย่าเป็นอะไรนะ ทั้งฟ้า… และลูกของเรา…”
                หลายชั่วโมงถัดมา…
                ผมรีบเข้าไปถามอาการด้วยใจที่สั่นกลัวเมื่อหมอเดินออกมาจากห้องไอซียู
                “หมอครับ ภรรยาผม…”
                หมอหน้าเครียด “คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ… แต่ทารกในครรภ์เสียชีวิตนานแล้วครับ ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ”
                ผมยืนค้างเหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่ง
                ไม่จริง… ลูกของเรา… ตายแล้วงั้นเหรอ…
 
ooooOoooo
 
                สามวันต่อมา
                ตอนนี้ผมได้ทำเรื่องย้ายฟ้ามารักษาที่โรงพยาบาลในกรุงเทพ ฟ้ายังคงนอนหลับไม่ได้สติ ผมกุมมือฟ้าไว้แน่น อยากให้คนแรกที่ฟ้าเห็นเมื่อฟื้นขึ้นมาเป็นผม…
                “ฟ้า… ตื่นมาเถอะนะ คนดีของพี่” ผมจูบมือและบอกรัก…
                แกร๊ก เสียงเปิดประตูดังขึ้น พ่อเลี้ยงเดินเข้ามาพร้อมกับของเยี่ยมไข้มากมายเช่นเดียวกับตลอดสามวันที่ผ่านมา
                “ฟ้ายังไม่ฟื้นอีกเหรอ”
                “อืม… แล้วเพชร…”
                “จัดงานศพให้แม่อยู่น่ะ… ส่วนคดีของเพชรที่มีส่วนรู้เห็นว่าคนในบ้านจับภูมิไปขังก็ต้องรอดูว่าอัยการจะสั่งฟ้องไหม…”
                “งั้นเหรอ… โทษทีนะที่ช่วยอะไรไม่ได้…”
                “อย่ากังวลเลย เพชรเองก็บอกว่าให้เป็นไปตามกฎหมาย”
                “อะ..อือ” เสียงครางจากร่างบางทำให้ผมรีบลุกมองแล้วก้มจูบมือฟ้าอีกครั้งด้วยความดีใจ
                “ฟ้า… ฟ้า…”
                เปลือกตาของคนที่นอนหลับค่อยๆ ลืมขึ้น
                …..ฟ้าฟื้นแล้ว แต่กลับนอนมองเพดานนิ่ง
                “ฟ้า…” ผมพยายามเรียกแต่ก็ไร้ผล
                “ฟ้า หินอยู่นี่แล้วนะ…”
                “…..”
                “ฟ้า…”
                ผมเรียกชื่อฟ้าอยู่หลายครั้ง แต่ฟ้าก็เอาแต่นอนนิ่ง ก่อนจะค่อยๆ หันมามองผมแล้วเบิกตากว้าง
                “ไม่! ไปให้พ้น! ไป! อ๊ากกกกก” จู่ๆ ฟ้าก็ตะโกนคลั่งแล้วเอาหมอนขว้างผมกับพ่อเลี้ยงให้ออกห่าง แววตาของฟ้ามีแต่ความหวาดกลัว ผมรวบตัวฟ้าไว้
                “ฟ้า!”
                “อ๊ากกกกกกกกก! ปล่อยยยยย!”
                “เกิดอะไรขึ้น ทำไมฟ้าเป็นแบบนี้!” ผมกอดฟ้าแน่น ฟ้าก็ยังเอาแต่ดิ้น ทั้งข่วนทั้งกัดผมอย่างไม่ลดละ
                พ่อเลี้ยงรีบไปตามพยาบาลทันที
                พยาบาลหลายคนรีบเข้ามา และช่วยกันจับฟ้ามัดไว้
                หมอรีบเข้ามาดูอาการแล้วฉีดยานอนหลับให้
                “หมอ ฟ้าเป็นอะไรครับ” ผมถามอย่างตื่นตระหนก เหมือนกับว่าฟ้าจำผมไม่ได้
                หมอถอนหายใจ…
                “มะ..หมอ”
                “คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจมากเกินไปครับ… หมอคิดว่าคนไข้อาจจะมีอาการทางจิตครับ”
                ผมยืนอึ้ง สายตามองฟ้าที่ค่อยๆ สงบและหลับตาลงอีกครั้ง…
                อาการทางจิต! ไม่จริงใช่ไหม! ฟ้าจะเป็นบ้างั้นเหรอ…!
 
 
 

 

[Natsuki-ChaN]

แง๊ สงสาร น้องฟ้า   

[่KEI_jry]

สงสารฟ้า ฮืออ มันหนักเกินไป เกินกว่าที่คนๆนึงจะรับได้จริงๆแหละ

โดนคุณหญิงหลอก แล้วตายต่อหน้า รู้ว่าแม่ตาย คนที่รักก็ไม่เชื่อใจ ลูกก็มาตาย

แต่เดี๋ยวก็หายนะฟ้า

[pui]

 

[golove2]

สงสารฟ้า


 

[iceman555]

เฮ้อออ สงสารฟ้า

[Bellze12]

สงสารฟ้าคราม

[fay 13]

 

[dahlia]

กำลังสนุกเลย รอๆๆๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ฟ้า มีอาการทางจิต ก็น่าหรอก อยู่ๆก็รู้ว่าแม่เสีย
โดนคุณนายยิง ทั้งที่แม่สั่งสอนให้เคารพคุณนาย
คนรักก็มึนตึง เหินห่าง ไม่เชื่อ หาว่าเล่นละคร
เอ๊.....แล้วหินก็ไม่บ้า เล่นละครก่อนแท้ๆ
คนไม่บ้า เป็นตำรวจ มาสืบคดีภูมิ
ทำไมอยู่ๆ มาข่มขืนฟ้าที่เพิ่งเห็นหน้า งงๆ แปลกๆ
เอก เคยเจอฟ้ามาก่อน และชอบฟ้า เหรอ
ฟ้า ก็อยู่แต่ในบ้านนี่นา 
     
 

[BAKA]

อื้ออออ สงสารฟ้าาาาา

[omuya]

 

[PrimYJ]

สงสารฟ้ามากเลย

[numay]

สงสารฟ้า

[GBlk]

โดนเอาคืน

[yowyow]

 

[mystery Y]

ดราม่าหนักมาก!!

[JessieB]

เราชอบพล็อตเรื่องนี้นะ

แต่การดำเนินเรื่องการบรรยายยังสอบตกนะเราว่า มันดูเป็นความจงใจของนักเขียนมากเกินไป ไม่เป็นไปตามธรรมชาติของตัวละคร ยังขาดชั้นเชิงในการเล่าเรื่องน่ะ ยังมีหลายจุดที่ไม่เป็นธรรมชาติ ขัดกับความจริง ความเป็นไปได้ของคนเรา(เรื่องท้องได้อันนี้เหนือธรรมชาติอันนี้รู้ ไม่นับรวมอยู่แล้ว)

ยิ่งสองตอนล่าสุดเหมือนจะดรอปสุดเรื่องการเล่าเรื่อง และความไม่เป็นธรรมชาติของตัวละคร ทั้งๆ ที่มันควรพีคเพราะเป็นจุดไคลแมค ที่จะทำให้คนอ่านสนุกและลุ้นกว่านี้ได้อีกเยอะ ดูเหมือนคนเขียนจะรีบ จับนู่นมาชนนี่ อยากให้มันจบ ๆ ไป อันนี้เรารู้สึกอย่างนี้จริง ๆ

เช่น ฉากท้าย ๆ ตอนล่าสุดที่ครามสติแตก แพทย์ไม่ควรรีบตัดสินแบบนั้น ("หมอคิดว่าคนไข้อาจจะมีอาการทางจิตครับ") เลยหรือเปล่า น่าจะต้องให้จิตแพทย์เข้ามาคุยแบบจริง ๆ จัง ๆ ก่อนหรือเปล่า คือหมอจะโพล่งออกมาว่าคนไข้ได้รับผลกระทบกระเทือนทางจิตใจมากเกินไปแล้วตัดสินว่ามีอาการทางจิตเลยเราว่ามันไม่ใช่ คุณหมอทราบได้ยังไง อย่างน้อย ๆ น่าจะมีฉากที่หินได้คุยกับแพทย์ หรือ หมอควรใจเย็น แล้วค่อยสรุปผลอีกทีหลังจากคุยกับจิตแพทย์ดีกว่าไหม ไม่ต้องรีบขนาดนั้น แล้วมันจะอรรถรสกว่านี้ได้ แล้วก็ฉากก่อนหน้านี้ที่ท้องของครามโดนกระทบกระเทือน ครามไม่น่าจะไหวตั้งแต่โดนต่อยท้องแล้วหรือเปล่า เพราะผู้ชายต่อยนี่ไม่ใช่แรงน้อย ๆ แน่ๆ อะ พวกจุดเล็ก ๆ ที่เราว่ามันสำคัญแบบนี้ อย่ามองข้ามเลยนะคะ


ถ้าแต่งเรื่องนี้จบแล้ว อยากให้ลองรีไรท์ดูนะคะ พล็อตดีแล้วค่ะ แต่มันทำให้สนุกได้กว่านี้ ดราม่า เข้มข้น ลุ้นตัวโก่งได้กว่านี้อีก และใส่ใจในรายละเอียดและความเป็นไปได้ของสถานการณ์ ธรรมชาติของตัวละคร

เอาใจช่วยอยู่นะคะ สู้ ๆ ค่ะ

ปล.ยังคงรออ่านอยู่เหมือนเดิมนะคะ

[snoopy]

สงสารฟ้า แล้วลูกในท้องจะเป็นไรไหม

[Toon_TK]

ค้างงงงงงงง