@คนบ้า@ *Mpreg* [ลงตอนที่26 ตอนจบ] อัพล่าสุด>>>>22/10/59
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: @คนบ้า@ *Mpreg* [ลงตอนที่26 ตอนจบ] อัพล่าสุด>>>>22/10/59  (อ่าน 104269 ครั้ง)

ออฟไลน์ Tastsu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 70
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-1
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 22-10-2016 22:47:31 โดย Tastsu »

ออฟไลน์ Tastsu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 70
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-1
คนบ้า *Mpreg* บทนำ
«ตอบ #1 เมื่อ11-09-2016 10:09:53 »

“คราม เดี๋ยวลูกช่วยพวกป้าเขายกอาหารไปวางบนโต๊ะให้พวกคุณท่านหน่อยนะ” แม่พูดพลางเตรียมอาหารอีกชุดใหญ่ใส่สำรับอย่างเร่งรีบ

“แม่จะนำอาหารไปให้... อีกแล้วเหรอครับ”

“อะ..อืม แม่ไปนะ” แม่ยกสำรับอาหารที่เพิ่งทำเสร็จแยกไปต่างหากสำหรับหนึ่งคน ซึ่งถือว่าเยอะมาก หากผมกินคนเดียวคงไม่หมด แต่ว่า แม่นำอาหารไปให้ใคร...

ผมเคยถามแม่ว่านำอาหารไปให้ใครทุกมื้อและทุกวัน แต่แม่ก็ไม่เคยตอบ ผมจำไม่ได้ว่าแม่ทำแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว รู้แต่ว่าทุกๆ วันแม่จะยกสำรับอาหารไปที่หลังสวน ผมเคยคิดจะตามไป แต่สุดท้ายผมก็ไม่เคยกล้าเดินตามไปอยู่ดี
 
++++++++++++++++++++++++++++++++

อาหารถูกจัดวางบนโต๊ะยาวหรูหรา แต่ถึงอย่างนั้นกลับมีผู้ร่วมรับประทานอาหารมื้อนี้เพียงแค่สี่คน โต๊ะยาวตัวนี้จึงตรงข้ามกับจำนวนคนอย่างชัดเจน

“แพรว จะกินก็มัวแต่แต่งหน้าอยู่นั่นแหละ”  คุณนายอมรเอ่ยขัดคุณแพรวผู้เป็นบุตรสาว

“ทำไมคะ แค่แต่งหน้าเองอ่ะ”

“จะกินข้าวเย็นอยู่แล้วยังจะทาปากอยู่อีก”

“แพรวไม่กินค่ะ เดี๋ยวอ้วน แล้วก็กำลังจะไปเที่ยวกับเพื่อนด้วย” คุณแพรวพูดพลางเช็คโทรศัพท์

“เที่ยว? นี่มันเย็นมากแล้วนะ จะเที่ยวอะไร” คุณเกริกผู้เป็นพ่อเอ่ยอย่างไม่พอใจ

“จะไปอ่อยใครหรือไง”

“เพชร หุบปากแกไปเลย ฉันจะไปไหนก็เรื่องของฉัน!” คุณแพรวตวาดใส่คุณเพชร  ผู้เป็นน้องชาย แต่คุณเพชรก็ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดนั้นมากนัก เพราะเป็นความเคยชิน

ผมตักข้าวใส่จานให้คุณเพชร แต่ก็ต้องรีบถอยห่างเพราะมือที่ชอบมาสัมผัสก้นของผมเป็นประจำ ผมไม่แน่ใจกับรสนิยมของคุณเพชร ปกติเห็นคุณเพชรควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แต่ทำไมชอบมาทำแบบนี้กับผมประจำ

“เดี๋ยว” ผมที่กำลังจะกลับเข้าครัวหยุดชะงักเพราะคุณนายอมรเรียกไว้

“นางฝน มันเอาอาหารไปให้หรือเปล่า” คุณนายเอ่ยถามถึงแม่

“ครับ”

“บอกมันว่าไม่ต้องไปให้แล้ว ปล่อยๆ ไปเถอะ”
คุณเกริกพยักหน้าเห็นด้วยแล้วลงมือทานข้าว ผมรับคำจากคุณนายแม้จะไม่รู้เรื่องราวมากนัก

++++++++++++++++++++++++++++++++
 
 “คราม มากินข้าวเร็ว”  พวกป้าๆ ลุงๆ เรียกผมให้ไปกินข้าวด้วยกัน เวลาอาหารเย็นคุณท่านก็จริง แต่พวกผมก็ต้องอาศัยช่วงนี้เพื่อกินข้าวเช่นกัน อาหารธรรมดา ผักต้มจิ้มน้ำพริก ไข่เจียว นั่งกินกับพื้น ไม่ต้องมีโต๊ะหรูแต่กลับอบอุ่น

“ผมขอรอแม่ก่อนนะครับ นำอาหารไปให้ยังไม่กลับมาเลย”
ทุกคนมองหน้ากัน คล้ายกำลังสื่ออะไรกันบางอย่าง ผมค่อยๆ นั่งลงแล้วเอ่ยถาม เพราะผมคิดว่าทุกคนคงรู้ว่าแม่ไปไหน นำอาหารไปให้ใคร แล้วทำไมต้องนำไปให้

“ป้าดาครับ ป้าดารู้ใช่ไหมครับว่าแม่นำอาหารไปให้ใคร”

“อะ..เอ่อ ป้าไม่รู้หรอก” ป้าดารีบกินข้าว ผมหันไปมองลุงโชค ลุงแกก็หลบสายตา แล้วทุกคนก็รีบเปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องอื่นแทน

…ยิ่งน่าสงสัยไปอีก

“อ้าว ฝนมาพอดีเลย กินข้าวๆ”  ป้าพรเรียกแม่ผมเมื่อกลับมาพร้อมกับถ้วยชามในสำรับที่ว่างเปล่า
 
ยิ่งทุกคนปิดผมมากเท่าไร ผมก็ยิ่งอยากรู้ว่าคนที่แม่นำอาหารไปให้เป็นใครกันแน่

++++++++++++++++++++++++++++++++
 
แม่ห่มผ้าให้ผมแล้วล้มตัวนอนข้างๆ

“แม่…”

“หืม หลับได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ”

“ผมถามจริงๆ นะ ว่าคนที่แม่นำอาหารไปให้เป็นใครกันแน่ บอกผมได้ไหม” แม่มองหน้าผมก่อนจะนอนตะแคงหันหลังให้

“หลับเถอะ”

“แม่…”

“..…”

ผมถอนหายใจแล้วหลับตาลง เพราะคงไม่ได้คำตอบเหมือนทุกครั้ง…

“ผมช่วยนะครับลุงโชค”

“ได้สิ ขอบใจครามมากเลยนะ”

ผมช่วยขนหญ้าที่ลุงโชคตัดกองไว้ เพราะสวนที่นี่กว้างมากจึงลำบากและใช้เวลานาน หากทำคนเดียวคงเป็นสัปดาห์กว่าจะเสร็จ ผมขนหญ้ามาใส่ถุงดำอีกรอบและอีกรอบ จนผมต้องพักเหนื่อยริมสระน้ำ

 สระน้ำแห่งนี้มีศาลาตั้งอยู่ใจกลาง มีสะพานไม้เชื่อมเป็นทางเดิน ผมมองศาลาที่ค่อนข้างทรุดโทรมเเละเงียบเหงา ไม่มีคนมานั่งพักนานมากแล้ว เพราะศาลาแทบจะอยู่ท้ายสุดของสวน ไกลจากตัวบ้านพอสมควร

...หากแต่ผมกลับนึกถึงอดีต

อดีตที่นานมากแล้วตั้งแต่ผมยังเด็ก สมัยยังเด็กผม ชอบมาเล่นแถวนี้มากและมักโดนแม่ดุประจำว่าไม่ให้มาเล่นเพราะกลัวตกน้ำ

อย่ากังวลเลย พี่จะดูแลน้องฟ้าเอง


จู่ๆ ก็มีคำพูดหนึ่งเข้ามาในหัว คำพูดใครกัน พยายามนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก เพราะตอนนั้นผมยังเด็กมาก แต่ถึงอย่างนั้น กลับเป็นคำพูดที่อบอุ่นสำหรับผมเหลือเกิน

เจ้าของคำพูดตอนนี้อยู่ที่ไหนกันนะ
 

 

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
Re: คนบ้า *Mpreg* บทนำ
«ตอบ #2 เมื่อ11-09-2016 10:34:06 »

น่าติดตาม ~~พระเอกอาภัพ

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4
Re: คนบ้า *Mpreg* บทนำ
«ตอบ #3 เมื่อ11-09-2016 11:01:54 »

 :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:

ออฟไลน์ หมอตัวเปียก

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1874
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-3
Re: คนบ้า *Mpreg* บทนำ
«ตอบ #4 เมื่อ11-09-2016 11:10:05 »

รอติดตาม แลดูลึกลับซับซ้อน

ออฟไลน์ Tastsu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 70
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-1
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่1
«ตอบ #5 เมื่อ11-09-2016 11:38:34 »

บรรยากาศตอนเย็นที่สวนหลังบ้านนั้นเงียบสงัด ทั้งยังมีป่ารกชัฏและต้นไม้ขนาดใหญ่จึงทำให้ดูวังเวงมากขึ้น คงเพราะอยู่ไกลตัวบ้านมาก พวกคุณท่านจึงไม่สนใจและไม่ได้สั่งให้ใครมาดูแล แถวนี้จึงดูคล้ายป่ารกร้างที่แสนเงียบ โดยเฉพาะในเวลาเย็นเช่นนี้

ปกติผมไม่เคยเดินมาไกลจนถึงตรงนี้ เพราะส่วนมากจะเดินมาถึงแค่ศาลาตรงสระน้ำเท่านั้น แต่เพราะผมอยากจะรู้ความจริงที่ว่า ใครคือเจ้าของสำรับอาหารที่แม่นำอาหารมาส่งให้ทุกมื้อและทุกวันแบบนี้

ผมเคยสงสัยแต่ไม่เคยคิดที่จะแอบตามแม่มาเลยสักครั้ง เพราะขาผมมันก้าวไม่ออก รู้สึกกลัวที่จะรู้ความจริง จึงต้องเก็บความสงสัยเอาไว้จนมาถึงตอนนี้ ผมอายุสิบแปดแล้ว และจะเก็บความสงสัยเอาไว้ตลอดไปคงไม่ได้ ด้วยความอยากรู้ ผมจึงแอบตามแม่มาเงียบๆ   

จนกระทั่งมาถึงกระท่อมหลังหนึ่ง  เป็นกระท่อมหลังเล็กๆ ที่ค่อนข้างทรุดโทรม ข้างๆ มีสิ่งก่อสร้างที่เล็กกว่าแต่ทำด้วยสังกะสีทั้งหลังผิดกลับกระท่อมที่ทำด้วยไม้ แม้จะค่อนข้างทรุดโทรมแต่แลดูคงทนกว่า

แม่ถือสำรับอาหารหายเงียบเข้าไปในกระท่อมสักพักก็กลับออกมา ผมรอให้แม่กลับไปก่อนจึงค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้กระท่อมปริศนาหลังนั้น

ใครกัน จะมีคนอยู่แน่เหรอ... ผมมองประตูที่ถูกคล้องด้วยแม่กุญแจอย่างแน่นหนา ถ้ามีคนอยู่ทำไมต้องล็อกแบบนี้ แล้วคนข้างในจะออกมายังไง

ผมยืนนิ่งอยู่นานจึงตัดสินใจเคาะประตู

ก๊อกๆ “อะ..เอ่อ สวัสดีครับ” สิ้นเสียงเอ่ยทักผมก็ยืนลุ้นด้วยใจที่เต้นแรง กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่รอฟังเสียงตอบกลับจากข้างใน แต่ทุกอย่างกลับมีแต่ความเงียบ

ก๊อกๆ ผมสูดหายใจเข้าปอดเมื่อตัดสินใจเคาะประตูและถามอีกครั้ง แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับเหมือนครั้งแรก
บรรยากาศเริ่มวังเวงขึ้นเรื่อยๆ เสียงลมหวีดดังพาต้นไม้รอบข้างเอนไหวไปตามแรงลมจนผมรู้สึกขนลุก ผมมองกระท่อมที่มีแต่ความเงียบ ตัดสินใจเคาะถามเป็นครั้งสุดท้าย หากไม่มีใครตอบ ผมจะไม่ติดใจเรื่องนี้อีก

ก๊อกๆ “เอ่อ… ผมจะกลับแล้วนะครับ”

“อ๊ากกกกกกกกก ”

ปังๆๆๆๆๆ

เฮือกกก

ฟุบ!

เสียงตะโกนจากด้านในทำให้ผมตกใจจนล้มลง เสียงนั้นคล้ายกับสัตว์ร้ายที่ถูกขังเอาไว้ เพราะมีทั้งเสียงร้องโหยหวนและเสียงคำราม พลังมหาศาลที่กำลังจะพังประตูออกมายิ่งทำให้ความน่ากลัวเพิ่มมากขึ้น

เมื่อกี้นี้แม่เข้าไปไม่เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่ทำไมตอนนี้...

ผมรีบลุกยืนทั้งๆ ที่ขาอ่อนแรงด้วยความกลัว มองกระท่อมที่สั่นไปทั้งหลังก่อนจะรีบวิ่งหนีออกไปทันที

ใครกัน?... คนใช่ไหม?... ข้างในคือคนใช่ไหม… ทำไมถึงน่ากลัวขนาดนี้!

 
++++++++++++++++++++++++++++++++

 “คราม”

เฮือกกก

ผมสะดุ้งตัวโยนเมื่อแม่จับที่บ่า

“เป็นอะไรฮึ”

“ปะ..เปล่าครับ”

“เดี๋ยวแม่จะไปอาบน้ำนะจ๊ะ ครามนำอาหารไปให้คุณเพชรบนห้องนะ”

“คะ..ครับ”

แม่เดินออกไปจากห้องครัว ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ อยากถามแต่ก็ไม่กล้า เพราะเรื่องเมื่อตอนเย็นยังทำให้ผมจิตตกจนถึงตอนนี้ ผมมองอาหารหรูในสำรับก่อนจะยกไปให้คุณเพชรบนห้อง เพราะวันนี้คุณเพชรกลับจากมหาวิทยาลัยค่ำพอสมควร จึงไม่ทันเวลาอาหารเย็น

ก๊อกๆ “คุณเพชรครับ ผมนำอาหารมาให้ครับ”

ประตูเปิดออก คุณเพชรในชุดผ้าคลุมอาบน้ำยิ้มกว้าง “เข้ามาก่อนสิ”

“คะ..ครับ”

ผมจัดวางอาหารไว้บนโต๊ะข้างโซฟา “ถ้าทานเสร็จเรียกผมนะครับ”

 “เดี๋ยว จะรีบไปไหนล่ะ มานั่งเป็นเพื่อนฉันก่อนสิ” ใบหน้าหล่อยิ้ม คุณเพชรมีใบหน้าที่หล่อเหลาจนมีแมวมองมาทาบทามให้เป็นนักแสดงและเปิดตัวเป็นพระเอกหลายครั้ง แต่ก็ถูกคุณท่านให้ปฏิเสธไป ไม่เช่นนั้นคงทำให้สาวๆ ในเมืองไทยเคลิ้มกันทั้งประเทศแล้ว แต่สำหรับผมคุณเพชรหล่อก็จริง แต่นิสัยผมไม่ชอบเลย

 “ผมต้องไปทำงานต่อครับ”

 “งานอะไรล่ะ นี่มืดแล้วนะ ควรจะเป็นเวลา… นอน”

ผมรีบเดินไปทางประตูแต่ก็ถูกขวางไว้

 “มาอยู่เป็นเพื่อน’นอน’ฉันก่อนสิ”

 “คุณเพชร… ผมไม่เล่นกับคุณนะ”

หมับ! “ฉันก็ไม่ได้เล่นนะคราม”

“ปล่อยผม” ผมแกะมือหนาที่จับมือผมออก

“ขัดขืนแบบนี้แหละฉันชอบ”

ฟึ่บ!

“ปล่อย!!”

เขากระชากตัวผมเข้าหาลำตัวแล้วกอดแน่น ทั้งยังซุกไซร้ลำคอของผม

 “ปะ..ปล่อยนะคุณเพชร! ผมจะร้องให้คนช่วยจริงๆนะ โอ๊ยยย ผมเจ็บ” ผมเบือนหน้าไปทางอื่นเมื่อเขากัดเข้าที่บ่าของผม

 “คะ..คราม… ครามรู้ไหม ครามเป็นคนสวย ทั้งยังทำให้ฉันคลั่งได้ขนาดนี้ ฉันขอเถอะนะ ครั้งเดียวก็ได้” คำพูดและแววตาบ่งบอกถึงความหื่นกระหาย… เขาเอาจริง ผมต้องรีบหนี ถ้าผมพลาดขึ้นมาผมต้องแย่แน่ๆ

 “ช่วยด้วย… อื้อ!” มือหนาปิดปากผมไว้ก่อนจะรวบตัวผมขึ้นบ่าเพื่อหวังจะอุ้มไปที่เตียง

 “ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย!” ผมดิ้นเตะขาไปมาเพื่อให้เขาปล่อยตัวผมลง

 ก๊อกๆๆๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูรัวๆ ทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่ง

 “คุณเพชรคะ คุณเกริกเรียกพบค่ะ” เสียงพี่ปรางดังขึ้น

ผมอาศัยจังหวะที่คุณเพชรเผลอรีบดิ้นแล้วผลักเขาอย่างแรง ก่อนจะวิ่งไปเปิดประตู

“พี่ปราง!” ผมโผเข้ากอดพี่ปรางแล้วรีบไปแอบอยู่ด้านหลัง

 “โธ่เว้ย!” คุณเพชรสบถอย่างอารมณ์เสีย “ไปบอกพ่อว่าเดี๋ยวฉันจะไป!”

ปัง! ประตูถูกปิดลงอย่างแรง

ผมทรุดตัวลงกับพื้นเพราะขาผมทั้งสั่นและอ่อนแรงจนยืนไม่อยู่

“คราม… ครามไม่เป็นไรนะ”

“ฮึก..ก… พะ..พี่ปราง”

“ไม่เป็นไรนะ ใจเย็นๆ” พี่ปรางกอดปลอบผมแล้วพาผมกลับห้องพักสำหรับคนใช้ที่อยู่ด้านหลังของบ้านใหญ่ที่คุณท่านอาศัยอยู่

 “ดีนะที่พี่พอสังเกตได้บ้างว่าคุณเพชรคิดยังไงกับคราม แล้วพอพี่เห็นครามต้องนำอาหารไปให้คุณเพชรแล้วยิ่งหายไปนานอีก…”

“ขอบคุณพี่ปรางมากเลยนะครับ ผมประมาทไปจริงๆ ไม่คิดว่าคุณเพชรจะเอาจริงแบบนี้”

ผมรู้สึกช็อกอย่างมาก ถ้าพี่ปรางช่วยไม่ทันแล้วผมกับคุณเพชรมีอะไรกัน ผมไม่อยากจะคิดกับสิ่งที่ตามมาเลย เพราะร่างกายที่เป็นแบบนี้ ผมจึงต้องระวังตัวให้มากไม่ต่างจากผู้หญิง

“ยังไงต่อไปก็อยู่ห่างๆ คุณเพชรไว้นะจ๊ะ... แล้วน้าฝนไปไหนล่ะ”

“แม่ไปอาบน้ำน่ะครับ คงรอคิวจากคนอื่นอยู่เลยมาช้า”

“เฮ้อ…” พี่ปรางลูบหัวผม และอยู่คุยเป็นเพื่อนผมสักพักก่อนจะกลับไปที่ห้องตัวเอง

ผมถอนหายใจพลางมองตัวเองในกระจก มองลำคอและบ่าที่มีแต่รอยแดงช้ำและรอยกัด ผมเกิดมามีร่างกายผิดปกติ ผู้ชายก็ไม่ใช่ ผู้หญิงก็ไม่เชิง ถึงภายนอกจะเหมือนผู้ชาย โดยเฉพาะส่วนล่าง แต่มันกลับใช้งานไม่ได้เหมือนผู้ชายคนอื่น ผมถอนหายใจนึกถึงคำพูดของแม่ตอนที่ผมอายุสิบสองขวบ แม่ตัดสินใจบอกความจริงกับผมว่าผมมีมดลูกและให้ผมระวังตัวให้มากๆ แน่นอนว่าตอนนั้นผมช็อกอย่างมากและตอบแม่ไปว่าผมมีอวัยวะเพศชาย ผมควรเป็นผู้ชาย แต่แม่ก็ยังอธิบายจนผมต้องยอมรับความจริงกับคำว่าคนสองเพศ แต่จะมีเพียงเพศเดียวเท่านั้นที่จะเป็นเพศเด่นและอีกเพศจะเป็นเพศด้อย ซึ่งอวัยวะส่วนนั้นจะไม่ทำงานครบหน้าที่

จนกระทั่งวันหนึ่งผมรับรู้กับการเปลี่ยนแปลงที่ร่างกายของผมว่าความเป็นชายของผมนั้นใช้ในทางสืบพันธุ์ไม่ได้ เพราะเมื่อผมมีอารมณ์ทางเพศ ส่วนล่างของผมกลับไม่เคยแข็งตัวเลย แต่กลับมีอารมณ์กับช่องทางด้านหลังแทนและมักมีน้ำเมือกเหนียวออกมาจากก้นทุกครั้งเมื่อผมปลดปล่อย ผมเริ่มแน่ชัดแล้วว่าเพศชายของผมอาจเป็นเพศด้อย นั่นหมายความว่าผมมีสิทธิ์ท้องได้ มดลูกของผมมีช่องทางเชื่อมกับทวารหนักซึ่งอยู่ในกรณี ‘ทวารร่วม’ แต่โอกาสที่จะตั้งท้องไม่ได้สูงมากนักและผมอาจเป็นหมัน ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวประหลาด ทั้งๆ ที่ร่างกายภายนอกเป็นผู้ชายแต่ก็ไม่ใช่ผู้ชายจริงๆ แต่สุดท้ายผมก็ยอมรับความจริงและไม่ยอมให้ตัวเองมีอารมณ์ทางเพศอีกเลย เรื่องความผิดปกติทางร่างกายของผมมีแค่แม่และผมเท่านั้นที่รู้

 ผมเดินออกไปสูดอากาศหายใจข้างนอกเพื่อรับลมเย็นๆ วันนี้มีแต่เรื่องให้เครียด ทั้งเรื่องคุณเพชรและเรื่องคนในกระท่อมนั่นอีก ยิ่งบรรยากาศแบบนี้ยิ่งทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็น และนั่นทำให้ผมต้องกอดตัวเองด้วยความกลัว

“ไม่รู้จะดีกว่าสินะ…”

ผมจะกลับเข้าห้อง แต่แสงสะท้อนบางอย่างตรงพื้นดินทำให้ผมหันไปมองแล้วก้มลงเก็บ

“กุญแจ? กุญแจห้องใครกัน” ผมคลำกระเป๋ากางเกงตัวเอง… กุญแจห้องของผมยังอยู่ หรือจะเป็นกุญแจสำรองที่อยู่กับแม่ ผมเก็บกุญแจดอกที่เจอไว้ในกระเป๋าเสื้อและเป็นเวลาเดียวกันกับที่แม่กลับมาพอดีด้วยสีหน้ากังวล

“แม่… แม่ทำกุญแจห้องหายหรือเปล่าครับ”

 “กุญแจ! อา... กุญแจห้องเหรอ ไม่หายนะจ๊ะ แม่เก็บไว้ในห้องน่ะ” แม่ทำท่าคล้ายดีใจแต่ก็ต้องกังวลอีกครั้ง

 “อ้าว เก็บไว้ในห้อง เวลาห้องล็อกก็ไขไม่ได้สิครับ ต้องเก็บไว้กับตัวสิ”

 “เก็บไว้กับตัวก็หายสิลูก เฮ้อ…” แม่ถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปในห้องพักที่น่าจะเรียกว่าบ้านสำหรับเราสองคน แม่นั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง

 “มีอะไรเหรอครับแม่”

 “เอ่อ... ปะ..เปล่าจ้ะ” แม่ยิ้ม

 “งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ” ผมเตรียมเสื้อผ้าเพื่อนำไปเปลี่ยน เมื่อพ้นออกมาจากห้องผมก็หยิบกุญแจดอกนั้นขึ้นมาดู รูปลักษณ์ไม่ใช่กุญแจห้องของผม

  กุญแจที่ไหนกัน?… ผมขมวดคิ้วคิดไม่ตกแล้วเก็บใส่กระเป๋าเสื้อตามเดิม
 
 

 

ออฟไลน์ gaslong

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่1
«ตอบ #6 เมื่อ11-09-2016 13:37:44 »

ติดตามคะ คุ้นๆเหมือนเคยอ่านแต่ตอนนั่นก็เหมือนยังไม่จบนะคะ รอน้าาาา :hao3:

ออฟไลน์ peeranatyaikaew

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 146
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่1
«ตอบ #7 เมื่อ11-09-2016 14:12:27 »

น่าติดตามรอ :hao7: :hao7: :katai2-1: :katai4: :katai5: :hao7: รอออ

ออฟไลน์ Seilong2

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 366
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-2
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่1
«ตอบ #8 เมื่อ11-09-2016 14:44:25 »

รอติดตามจ้า  :pig4:

ออฟไลน์ loveBoyoll

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 6
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่1
«ตอบ #9 เมื่อ11-09-2016 14:51:46 »

 :katai2-1:รอ~

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่1
« ตอบ #9 เมื่อ: 11-09-2016 14:51:46 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ sang som

  • เจ็บจิต!!
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1609
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-6
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่1
«ตอบ #10 เมื่อ11-09-2016 15:01:53 »

พระเอกเรามีปมอดีตใช่ไหมมมม

ออฟไลน์ Tastsu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 70
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-1
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่2
«ตอบ #11 เมื่อ11-09-2016 15:10:34 »

“พี่ อย่าไปใกล้สระน้ำแบบนั้นสิ” ไม่รู้ว่านี่เป็นความฝันหรือเปล่า ผมถึงได้ย้อนวัยกลับไปตอนอายุแค่แปดขวบ ผมกำลังยืนอยู่ใกล้สระน้ำในสวนหลังบ้าน ร่างสูงหันมามองผมก่อนจะทรุดนั่งริมสระน้ำ ใบหน้าของเขานั้นมีแต่ความเศร้าและมีน้ำตาเอ่อคลอ

 “พี่... เป็นอะไรเหรอ ร้องไห้ทำไม”

 เขาได้แต่ฝืนยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เศร้ามากๆ

ผมเดินไปหาแล้วนั่งลงข้างๆ แม้กลัวว่าจะตกน้ำก็ตาม

 “อย่าร้องไห้สิ พี่ต้องเข้มแข็งนะ” พี่ที่ผมปลอบโยนอายุมากกว่าผมนับสิบปี แต่เรากลับอยู่ด้วยกันโดยไม่รู้สึกว่าอายุแตกต่างกัน

 “ไปเล่นตรงศาลากันเถอะ” เขากล่าวแล้วจูงมือผมไป

 “คราม! คราม!” เสียงแม่เรียกทำให้ผมหยุดชะงัก

“แม่เรียกผมแล้วล่ะ คงเห็นว่าผมหายไปนาน ถ้ารู้ว่าผมมาเล่นตรงนี้ต้องโดนดุแน่ๆ เลย งั้นพรุ่งนี้เราค่อยไปเล่นที่ศาลากันนะ ผมจะแอบมาอีก”

ผมจะเดินกลับแต่พี่รั้งแขนผมไว้ ก่อนจะกระซิบบางอย่าง

 “อย่าลืมนะน้องฟ้า” พี่ย้ำคำกระซิบนั้น

“ครับ”

 “คราม! คราม!”

 เฮือกกกกก!

 ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเรียกก่อนจะค่อยๆ ขยี้ตา แล้วพบว่าตนเองเผลอฟุบหลับบนโต๊ะในห้องครัว เมื่อกี้นี้คือความฝันจริงๆ สินะ… เขาเป็นใครกัน ในฝันผมรู้สึกว่ามองเห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน แต่พอตื่นขึ้นจากฝันผมกลับจำไม่ได้ โดยเฉพาะคำกระซิบ ทั้งๆ ที่เขาย้ำว่าอย่าลืม

“พะ..พี่ปราง”

 “มาฟุบหลับอะไรตรงนี้ พี่เรียกตั้งนานกว่าจะตื่น!”

“เอ่อ… ขอโทษครับ”

 “ตอนนี้น้าฝนเกิดเรื่องแล้วล่ะ!” พี่ปรางรีบลากผมให้ตามไปทันที เมื่อไปถึงที่ห้องโถงกว้าง ผมเห็นแม่กำลังคุกเข่าทั้งน้ำตา ร้องไห้แทบจะกราบคุณนาย

“ขอร้องล่ะค่ะ... ฮึกๆ ดิฉันจะไม่ทำหายอีก ขอกุญแจให้ดิฉันเถอะนะคะคุณนาย”

 “ก็แกทำหายเองก็ไปทำเองสิ อ้อ ลืมไป เพราะเป็นตัวล็อกที่ฉันสั่งทำพิเศษเพื่อขังมันนี่นะ คงหาคนทำยาก… งั้นก็ปล่อยให้มันตายๆ ไปซะ อยู่ไปก็เท่านั้น ฉันเองก็ขี้เกียจเลี้ยงมันแล้ว”

“มะ..ไม่นะคะ ฮึก… คุณนาย ขอร้องล่ะค่ะ” แม่ยกมือไหว้สะอื้นตัวโยน

เกิดอะไรขึ้น ทำไมแม่ถึงร้องไห้ ผมจะเข้าไปหาแต่ทุกคนรั้งตัวไว้ ผมจึงทำได้แค่ยืนมองแม่ร้องไห้แบบนั้น …ผมกำมือแน่น ทำไมผมจะต้องทนเห็นแม่อ้อนวอนแทบจะกราบ ทั้งๆ ที่เราก็เป็นคนเหมือนกันแท้ๆ แค่พวกเราไม่มีโอกาสแบบนั้น

“คุณนาย… ป่านนี้เขาคงหิวแย่แล้ว… ขอร้องล่ะค่ะ”

“ไม่! ฉันเบื่อที่จะเลี้ยงมันแล้ว ถ้าอยากจะช่วยมันก็ไปหาให้เจอสิ” พูดจบคุณนายก็เดินจากไป

“คุณนายคะ! คุณนาย!”

ผมรีบวิ่งไปหาแม่

“แม่!”

 “ฮึก..ก… คะ..คราม”

 “แม่ครับเกิดอะไรขึ้น”

 “ฮึก..ฮือๆ” แม่ไม่ตอบแต่กอดผมไว้  “คราม... คราม...” แม่สะอื้นกอดผมแน่น ผมได้แต่กอดปลอบเท่านั้น ก่อนจะร้องไห้ตามไปด้วยอีกคน

  “ยะ..อย่าร้องไห้สิครับ…”

 ทุกคนช่วยพยุงแม่ไปข้างนอกให้นั่งพักใต้ร่มไม้ ป้าดายื่นยาดมแล้วเอาพัดมาโบกให้

“ใจเย็นๆ นะฝน”

“ฮึก..ก… ดา ฉันสะเพร่าจริงๆ”

“แก่แล้วก็ต้องหลงๆ ลืมๆ กันบ้างแหละ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพวกเราจะช่วยหาอีกแรงนะ”

 “เอ่อ... เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” แม่ลังเลแต่ก็ตอบกลับมา

 “แม่ทำกุญแจหาย… กุญแจ…” แม่หยุดพูด แค่นั้นผมก็พยักหน้าเข้าใจ

 “ผมจะช่วยหานะครับแม่”

แม่เช็ดน้ำตา “จ้ะ”

ทุกคนถอนหายใจก่อนจะแยกย้ายกันไปหากุญแจ ผมกลับไปที่ห้องพัก ค้นหาในที่ที่แม่ชอบเก็บกุญแจ ค้นจนทั่วห้องก็หาไม่เจอ จากค้นหาในห้องก็เปลี่ยนมาด้านนอก ก้มมองตามพื้นดิน ผมหยุดชะงักแล้วเบิกตากว้างเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เพราะผมลืมไปว่าเมื่อคืนผมเก็บกุญแจได้ดอกหนึ่ง ผมรีบคลำหาในกระเป๋ากางเกงตัวเอง ยิ้มกว้างเมื่อพบว่ากุญแจดอกนั้นยังคงถูกร้อยไว้ด้วยเชือกฟางคู่กับกุญแจห้องของผม

“คงจะเป็นกุญแจดอกนี้แหละ” ผมจะเดินไปหาแม่แต่ขากลับหยุดนิ่ง ความอยากรู้อยากเห็นครอบงำผมอีกครั้ง ถ้าผมนำกุญแจนี้ไปเปิดกระท่อมหลังนั้นผมก็จะรู้ความจริง แต่เสียงคลั่งในกระท่อมนั่นช่างน่ากลัว แค่นึก ผมก็กลัวจนขนลุกแล้ว… แต่ผมก็ยังอยากรู้อยู่ดี

ผมเก็บกุญแจกลับลงในกระเป๋ากางเกงตามเดิม เตรียมมุ่งหน้าไปยังสวนหลังบ้าน แต่ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้จึงดิ่งไปยังห้องครัวก่อน  ผมตักข้าวและอาหารใส่ชามใบใหญ่ ยกใส่ถาดเพื่อนำไปให้สิ่งมีชีวิตในกระท่อมซึ่งผมหวังว่าจะเป็นคน

“ถ้ามีคนจริงๆ ป่านนี้คงหิวแย่แล้ว” ผมสูดหายใจเข้าลึก ตัดสินใจแน่วแน่ แล้วถือสำรับอาหารออกไปจากครัว เดินเลี่ยงทุกคนมุ่งไปยังสวนหลังบ้านทันที

 สวนหลังบ้านในตอนสายๆ แม้จะไม่น่ากลัวเหมือนตอนเย็น แต่ความเงียบและต้นไม้ที่ล้อมรอบก็ช่วยสร้างบรรยากาศให้น่ากลัวไม่แพ้กัน ยิ่งเมื่อทอดสายตาไปยังกระท่อมแสนอ้างว้างที่ถูกล็อกด้วยกุญแจแน่นหนาด้วยแล้ว ขาก็สั่นจนแทบก้าวไม่ออก
ผมสูดหายใจลึกอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปเคาะประตู

ก๊อกๆ “อะ..เอ่อ ผมนำอาหารมาให้ครับ”

 “..…” ไร้เสียงตอบกลับ

ผมวางสำรับอาหารก่อนจะไขกุญแจ และแน่นอนว่ามันสามารถเปิดได้ ผมค่อยๆแง้มประตูออก กลิ่นไม่น่าพิสมัยลอยคลุ้งจมูก ผมเก็บกุญแจใส่ในกระเป๋าเสื้อแล้วจึงเอ่ยขึ้น

 “อะ..เอ่อ... ผมนำอาหารมาให้ครับ” ใจผมเต้นตึกตักด้วยความกลัว แต่ก็ยังรวบรวมความกล้าเอ่ยปากออกไป ภายในกระท่อมนั้นค่อนข้างมืดเพราะไม่มีหน้าต่าง ทำให้มองเห็นข้างในไม่ค่อยชัดนัก ผมตัดสินใจถือสำรับอาหารก้าวเดินเข้าไปข้างในอย่างช้าๆ

“ผมนำ… อึก…” ตัวผมชาวาบเมื่อเห็นร่างๆ หนึ่งอยู่ที่มุมมืดของกระท่อม

“อะ..เอ่อ”

 “ยะ..อย่าเข้ามา...”

 เสียงที่แหบพร่าทำให้ผมหยุดชะงัก ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก

…คนสินะ

 “คือ… ผมนำอาหารมาให้ครับ” ผมค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ มองร่างที่คุดคู้ ภาพที่เห็นทำให้ผมเบิกตากว้างก่อนจะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเวทนา ด้วยเนื้อตัวที่มอมแมมกับผมเผ้ารุงรังติดกันเป็นก้อน หนวดเคราครึ้ม อีกทั้งเสื้อผ้าก็ขาดๆ เก่าๆ คล้ายคนจรจัด ผมเดาว่าอายุของชายผู้นี้คงมากกว่าผมพอสมควร

ใครกัน…

“หะ..หอม…” เขาพูดเสียงแหบพร่า เงยหน้ามองผมก่อนจะกระโจนใส่ทันที

“โอ๊ย!”

ผมล้มลงเมื่อถูกกระโจนเข้าหา อาหารหล่นเกลื่อนพื้น แต่อีกคนกลับกำลังยัดอาหารทุกอย่างเข้าปากอย่างตะกละตะกลาม แม้อาหารจะตกบนพื้นไม้สกปรกแต่ก็ยังหยิบมากินด้วยความหิวกระหาย ผมค่อยๆ ลุกยืนมองคนที่รีบกินจนเลอะไปทั้งใบหน้าและเส้นผม

“แค่กๆๆ” ท่าทางจะติดคอ ผมหันรีหันขวางเห็นโอ่งเล็กๆ จึงรีบไปตักน้ำใส่ขันมาให้

“เอ่อ... น้ำ”

เขารีบคว้าไปดื่มอึกใหญ่ก่อนจะรีบตะกุยข้าวที่ตกบนพื้นมากินจนเกือบหมด

 ผมมองดูเหตุการณ์ด้วยความงงและตกใจ เส้นผมที่ยาวปิดบังและหนวดเครารกรุงรังทำให้ผมมองเห็นใบหน้าไม่ชัด แต่ถึงผมจะเห็นใบหน้าของเขาผมก็คงไม่คุ้นอยู่ดี

“อะ..เอ่อ อิ่มไหมครับ”

เขาหันมามองผม

“ยะ..อย่าเข้ามา!” เขารีบกลับไปที่มุมห้องแล้วขดตัวตามเดิม “ยะ..อย่าตีนะ เจ็บ... เจ็บ…”

 “เปล่า ผมมาดีนะ ผมไม่ตี”

“ไม่ตี... ไม่ตี...”

“ใช่ผมไม่ตี… เอ่อ… ผมชื่อฟ้าครามนะ คุณชื่ออะไรครับ”

“ชื่อ... ชื่อ... มะ..ไม่รู้ ไม่รู้!” เขาเอามือกุมหัวตัวเองในขณะที่ยังขดตัวตามเดิม

ผมค่อยๆ เดินไปใกล้เขาที่นั่งขดตัวสั่น ความกลัวในครั้งแรกเริ่มหายไปจนเกือบหมดเพราะคนตรงหน้านั้นน่าสงสารอย่างมาก มือผมค่อยๆ สัมผัสเส้นผมที่ปรกใบหน้า เขาสะดุ้งเฮือกจะหนี

“ผมไม่ได้ทำร้ายคุณนะ… ไม่ได้ทำร้าย” ผมจับใบหน้าของเขาที่หันหน้ามองผม แววตาของเราประสานกันพอดีก่อนที่เขาจะรีบหลบสายตาแล้วพูดบางอย่าง

 “หะ..หอม...”

“ครับ?... อาหารเหรอครับ”

“หอม! หอมมาก!”

ฟึ่บ!

 “โอ๊ย! คุณ!”

จู่ๆ เขาก็กระโจนใส่ผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขากลับคร่อมทับผมไว้ ผมมองข้อศอกตัวเองที่ถลอกและมีเลือดซิบ ผมจับข้อศอกตัวเองนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ มองคนที่คร่อมตัวผมไว้แล้วพูดขึ้น

 “คุณ… ลุกเถอะ ผมเจ็บ”

 “หอม… แฮ่กๆๆ” จู่ๆ เขาก็หายใจเร็วและแรงขึ้น หนวดและเส้นผมของเขาเคลียใบหน้าของผมจนผมต้องเบือนหนีและพยายามจะลุก แต่คนที่กำลังคร่อมกลับไม่ลุกทั้งยัง…

“คุณ! โอ๊ย!”

 “หอม หอม!”

 “อย่า!”

 ผมออกแรงผลักแต่ตัวของเขาใหญ่กว่าผมมาก จึงไม่มีแรงพอที่จะผลักคนที่กำลังกัดที่ซอกคอผมได้

 “โอ๊ย! เจ็บ… ปล่อย!”

“หอมจัง...” มือหนากระชากเสื้อผมออกอย่างหื่นกระหายจนกระดุมทุกเม็ดขาดกระเด็น

 กริ๊ง! เสียงบางอย่างกระทบกับพื้นไม้ทำให้เขาหันไปมอง ผมรีบกระเถิบถอยห่างเตรียมลุกจะวิ่งหนี แต่กลับถูกคว้าแขนเอาไว้และถูกผลักจนล้มลงกับพื้นไม้อีกครั้ง

“โอ๊ย!” ข้อเท้าผมคงแพลงแล้วแน่ๆ

“เอามาจากไหน! เอามาจากไหน!” เสียงตะคอกทำให้ผมตัวสั่นด้วยความกลัว มองกุญแจในมือของเขาแล้วพยายามกระเถิบตัวถอยห่าง

“กุญแจ… กุญแจ... แล้วก็รหัส... รหัสบางอย่าง... รหัส… จำไม่ได้! จำไม่ได้ อ๊ากกกกก” เขากุมหัวตัวเอง ผมค่อยๆ ลุกแต่ก็ทรุดลงไปอีก

 “จะเอาของของกูใช่ไหม มึง!!!”

 “ไม่รู้ ผมไม่รู้เรื่อง”

 “มึง!” เขาพุ่งมาหาผม ผมรีบคลานหนีแต่กลับถูกจิกหัวและคร่อมร่างผมอีกครั้ง เขาง้างมือขึ้นสูงในจังหวะเดียวกับที่ผมจะลุกหนี ก่อนที่ใบหน้าของผมจะถูกหมัดกระแทกเข้าอย่างจัง

ผัวะ!

 หน้าผมชาไปทั้งแถบ ผมตกใจจนร้องไห้ออกมา

  “ฮึก ชะ..ช่วยด้วย” ผมมันโง่ มาที่นี่เพื่อทำร้ายตัวเองแท้ๆ ผมอาจถูกฆ่าตาย

 ‘แม่ครับ... ช่วยด้วย’

เขาเริ่มก้มลงกัดที่ลำตัวและซอกคอของผมอย่างแรงอีกครั้ง

 “มะ..ไม่!” ผมลุกหนีแต่กลับถูกต่อยที่ท้อง กลิ่นเลือดจากมุมปากคลุ้งไปทั่วจนผมสะอิดสะเอียนจนจะอ้วก

 “ฮึก..ก… มะ..แม่” ผมหลับตาเมื่อซอกคอถูกกัดอีกครั้ง มือหนาหยาบกร้านไล้ไปทั่วทั้งตัวของผมด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขายิ้มตลอดเวลา พูดว่าหอม อยากกิน…

กางเกงของผมถูกถอดออก ผมเบิกตากว้างเมื่อเริ่มรู้จุดประสงค์ เขามองแก่นกายที่แปลกประหลาดของผมแล้วก้มดมฟุดฟิด ผมเกิดมามีร่างกายผิดปกติจึงทำให้ส่วนของความเป็นชายไม่ได้ทำหน้าที่สืบพันธุ์นอกจากใช้ขับถ่าย แก่นกายของผมจึงเล็กกว่าคนทั่วไป  ผมพยายามรวบรวมแรงเพื่อลุกนั่งแล้วกระเถิบหนี แต่ก็ไร้ผล

“ยะ..อย่าทำผมเลย ผมไหว้ล่ะ ผมขอโทษ ฮึก..ก...”
               
เขายังกดตัวผมไว้แล้วก้มลงกัดซอกขาของผมอย่างแรงจนผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ มือเขาจับขาผมแยกออกกว้างเป็นมุมที่น่าอายอย่างมากจนผมต้องหลับตา โดยเฉพาะเมื่อเขาก้มลงดมแก่นกายอีกครั้งแล้วขบกัดเบาๆ

 “อึก!”

ไม่เพียงแค่กัด แต่เขากลับดูดอย่างตื่นใจเหมือนได้ของเล่นชิ้นใหม่ แต่ผมไม่ได้มีอารมณ์กับส่วนนั้นเลย ผมพยายามใช้มือดันหัวของเขาให้ออกไปจากแก่นกายของผมแต่ก็ไร้ผล เขาไม่ยอมละจากแก่นกายของผมไปง่ายๆ พร้อมกับส่งเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ ก่อนจะทำบางอย่างที่ทำให้ผมกรีดร้องลั่น

ฟุบ!

 “โอ๊ยยยยย เจ็บ!!!” นิ้วของเขาจิ้มพรวดเขาไปที่ช่องทางของผมทันที  ผมป่ายขาหนีและหุบเข้าหากัน พยายามพยุงตัวให้ลุกขึ้น แต่ด้วยความเจ็บที่ถูกต่อยตรงท้องจึงทำได้แค่นอนอ้อนวอนขอร้องให้ปล่อยตัว ถ้าเขาทำอะไรผม… ผมกลัวว่าจะท้อง ถึงโอกาสจะน้อยแต่ก็ยังไม่ใช่ศูนย์เปอร์เซ็นต์

“ปล่อยผม… ผมจะไม่มาอีกแล้ว ฮึก ไม่!”

ฟุบ เขาจับขาผมแยกอีกครั้ง

“สวยจัง… สวยเหมือนดอกไม้ที่เคยเห็นเลย… สวย…” เขาพึมพำแล้วล้วงเข้าไปในช่องทางผมอีก ทั้งยังชักเข้าออกด้วยท่าทีสนอกสนใจ ถึงแม้ผมจะมีอารมณ์กับทางด้านหลัง แต่ก็ใช่ว่าจะมีอารมณ์ทุกครั้งที่สอดใส่ และผมไม่เคยมีอารมณ์ทางเพศมานานมากแล้ว การกระทำแบบนี้จึงทำให้ผมหวาดกลัวแทน เขาขมวดคิ้วหงุดหงิดมากขึ้น

“ปวด… ปวดตรงนี้ โอ๊ยปวด...” เขาจับตรงเป้ากางเกงตัวเองที่เริ่มมีน้ำซึม ก่อนจะรีบถอดกางเกงตัวเองออก

“ปวด! ปวด!” แก่นกายสีดำขนาดใหญ่ที่ถูกปกคลุมไปด้วยเส้นขนสีดำปรากฏแก่สายตา ผมเบิกตากว้าง รีบกลับตัวนอนคว่ำแล้วพยายามคลานหนีไปตามพื้นไม้

 “ไม่! อย่า” ขาถูกจับและแหกออกในสภาพที่ผมนอนคว่ำ

“ปวด… ปวด ทำยังไง... บอกหน่อยสิ บอก!”

“ฮึก..ก… ไม่รู้ ผมไม่รู้… ผมจะไปหาแม่”

“งั้นดอกไม้ตรงนี้จะช่วยได้ไหม” เขาแหกก้นผมออกแล้วดมช่องทางนั้น

 “ไม่!... ขอร้องล่ะ อย่าทำผมเลยนะ ฮึก..ก...”

“ดอกไม้… ช่วยนะ… ช่วยให้หายปวดนะ”

ผมพยายามกระเสือกกระสนหนีอีกครั้ง เล็บผมจิกลึกทึ้งลงในเนื้อไม้ หวังตะกายหนีเมื่อคำพูดนั้นจบลงเพราะเขาจะต้อง...

 “ไม่เอา… ผมกลัวแล้ว ฮึก...”

  ผมกำลังจะถูก...

 “อ๊ากกกกกกก” ผมกรีดร้องลั่นเมื่อความใหญ่โตแทงพรวดเข้ามา แม้เริ่มแรกจะเข้ามาได้ไม่หมดแต่ก็ยังฝืนแทงเข้ามาจนมิด ผมอ้าปากค้าง จุกจนพูดไม่ออก

“ชะ..ช่วย อ๊ากกกกก” ตัวถูกจับให้พลิกหงาย ผมมองแก่นกายที่คาอยู่ในตัวของผมอย่างตกตะลึง  ความเจ็บปวดตรงนั้นแล่นขึ้นมาจนสมองผมชา กลิ่นเลือดโชยออกมามากมาย ผมรู้สึกเหมือนมีน้ำไหลออกมาตลอดเวลาจากช่องนั้นของผม ซึ่งผมแน่ใจว่ามันคงเป็นเลือดของผมเอง

 “ผมไหว้ล่ะ พอเถอะ... ฮึก...”

กึก! เขากระแทกเข้าอีกครั้งอย่างแรง

“อ๊ากกกกก” ผมจิกพื้นไม้ เกร็งไปทั้งตัว แหงนคอด้วยความเจ็บและจุก เหมือนกับมีใครล้วงเข้าไปภายในร่างกาย

“ชอบ… ชอบ! หอม! ไม่ไหวแล้ว… ดอกไม้ทำให้สบาย” เขายิ้มก่อนจะเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเร็วแรงและต่อเนื่อง

กึกๆๆๆ เขากระแทกแบบเน้นๆ จนเสียงที่น่าอายดังไปทั่วกระท่อม

ผมปิดหน้าตัวเอง กัดริมฝีปากเพื่อบรรเทาความเจ็บแต่ก็ไร้ผล อวัยวะภายในเหมือนกำลังถูกคว้านออกมาจนหมด ไม่จริงใช่ไหมที่ผมกำลังถูกคนแปลกหน้าข่มขืนและผมเองเป็นคนมาให้เขาข่มขืนถึงที่… แค่คิดผมก็ร้องไห้ปนเสียงกรีดร้อง เจ็บทั้งกายและหัวใจ ไม่ไหวแล้ว… มันเจ็บจนด้านชา… ผมมองไปที่ประตู มือผมเอื้อมอยากจะออกไป ทั้งๆ ที่ทางออกอยู่แค่ตรงหน้าแต่ไปไม่ได้ แรงสะเทือนที่ถูกกระแทกทำให้ได้แต่ปล่อยมือร่วงลงข้างลำตัวก่อนจะหมดสติลง... ภาวนาขอแค่ตื่นขึ้นมาทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน… ความฝัน…

‘ฟ้า…’ เสียงของเขาคนนั้นจู่ๆ ก็ดังเข้ามาในหัว…
 
‘พี่ช่วยผมด้วย…’

ออฟไลน์ J029

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 225
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่2
«ตอบ #12 เมื่อ11-09-2016 15:22:02 »

รู้สึกเหมือนเคยอ่านที่ไหนมาก่อนแฮะ

ออฟไลน์ Tastsu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 70
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-1
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่2
«ตอบ #13 เมื่อ11-09-2016 15:25:26 »

รู้สึกเหมือนเคยอ่านที่ไหนมาก่อนแฮะ

เราลงอีกเว็บด้วยน่ะค่ะ>__< เลยมาลงที่เว็บนี้บ้าง

ออฟไลน์ หมอตัวเปียก

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1874
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-3
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่2
«ตอบ #14 เมื่อ11-09-2016 15:26:25 »

น่าสนใจมาก ๆ

ออฟไลน์ loveBoyoll

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 6
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่2
«ตอบ #15 เมื่อ11-09-2016 16:05:51 »

อยากอ่านต่อมาต่อให้หน่อย~ :z3: :hao5:

ออฟไลน์ ฟาง ฟ่างง ฟ๊างง

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 21
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่2
«ตอบ #16 เมื่อ11-09-2016 16:26:29 »

เราว่าเราเคยอ่านอยู่นะคะ ที่เว็บนี้แหละ แต่ยังลงไม่จบ นานแล้วด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นชื่อเรื่องอะไร

ออฟไลน์ Tastsu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 70
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-1
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่2
«ตอบ #17 เมื่อ11-09-2016 16:30:47 »

เราว่าเราเคยอ่านอยู่นะคะ ที่เว็บนี้แหละ แต่ยังลงไม่จบ นานแล้วด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นชื่อเรื่องอะไร

พึ่งเคยลงครั้งเเรกนะคะที่เว็บนี้  o22

ออฟไลน์ หมอตัวเปียก

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1874
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-3
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่2
«ตอบ #18 เมื่อ11-09-2016 17:15:25 »

ไปตามอ่านที่อีกเวปมา แต่มันล่มตอนใกล้จบอะ T_T

ออฟไลน์ azure

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 772
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-2
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่2
«ตอบ #19 เมื่อ11-09-2016 18:33:12 »

ตะสงสารหรือสมน้ำหน้านายเอกดีเนี่ย :เฮ้อ:

อยู่ดีๆก็ไปหาเรื่องใส่ตัวซะงั่น......

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่2
« ตอบ #19 เมื่อ: 11-09-2016 18:33:12 »





ออฟไลน์ GuoJeng

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1268
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +44/-1
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่2
«ตอบ #20 เมื่อ11-09-2016 19:10:08 »

น่าสงสารฟ้าคราม แต่ฟ้าครามต้องช่วยได้

ออฟไลน์ Tastsu

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 70
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-1
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่3
«ตอบ #21 เมื่อ11-09-2016 19:27:10 »

                 เมื่อผมลืมตาขึ้น ก็ต้องพบกับความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วทั้งใบหน้าและร่างกาย ขยับไม่ได้เลย ผมปวดหัว เกิดอะไรขึ้น แขนของใครบางคนกอดผมไว้ ผมหันไปมองข้างๆ ก่อนจะเบิกตากว้าง… จำได้แล้ว… ผมถูก...! ผมพยายามลุกแต่ก็ทำไม่ได้ เจ็บไปหมด โดยเฉพาะช่วงล่าง

                “ฮือๆๆ จะ..เจ็บ ช่วยด้วย…”

                ผมนอนร้องไห้เมื่อไม่สามารถจะทำอะไรไปได้มากกว่านอนนิ่งๆ

                “อะ… อืม” เสียงครางจากคนข้างๆ ทำให้ผมรีบกลั้นเสียงร้องไห้ พยายามจะหนีด้วยความกลัว... เขาจะทำร้ายผมอีก… ผมกลัว… ได้แต่คิดเพราะหนีไม่ได้

                หลังจากเขาตื่นมาก็เอาแต่นั่งจ้องผมแล้วดึงตัวผมไปกอด หอมใบหน้า ซอกคอของผม    ผมได้แต่กัดฟันกรอดเบือนหน้าหนี

                “อยู่ด้วยกันนะ ด้วยกัน…”

                “มะ..ไม่! ปล่อย ไอ้บ้า!” ผมตวาดลั่น ถ้อยคำของผมนั้นอัดแน่นไปด้วยความกลัวและความเกลียด

                “บ้า… บ้า… ไม่ได้บ้า!”

                “ไอ้บ้า!”

                “มะ… ไม่ได้บ้า!“ เขาตวาดลั่น ผมสะดุ้งเฮือก พยายามฝืนลุกนั่งด้วยความเจ็บในสภาพเปลือยเปล่า ผมมองตรงหว่างขาตัวเองแล้วเบือนหน้าหนี มีแต่เลือดและคราบสีขาวซึ่งคงไม่ต้องบอกว่ามันคืออะไร ผมตัวสั่น ได้แต่ภาวนาว่าผมจะไม่ท้อง

                ผมหลับตาแล้วนึกถึงคำพูดของหมอเพื่อปลอบใจตัวเองว่า บางทีผมอาจเป็นหมัน เพราะหมอประจำตัวของผมเคยบอกไว้ตั้งแต่ยังเด็ก ในตอนที่ได้รับรู้ว่าอวัยวะเพศชายของผมนั้นไม่สามารถใช้สืบพันธุ์ได้ ว่าคนที่มีสองเพศส่วนมากจะเป็นหมันและท้องได้ยาก แต่โอกาสก็ไม่ใช่ศูนย์เปอร์เซ็นต์... ใช่... ผมมีโอกาสที่จะเป็นหมัน ผมพยายามคิดในแง่ดี

                “ไม่ได้บ้า ไม่ได้บ้า!” เขามองผมตาเขียวแล้วกระชากเข้าไปกอดแน่น

                “โอ๊ย! เจ็บ! เจ็บ!” ผมร้องลั่นเมื่อจู่ๆ เขาก็กระชากผมให้ลุกยืนแล้วกอด ผมยืนไม่อยู่จึงทรุดนั่งอย่างอ่อนแรง

                “ฮือๆๆ มะ..แม่… ช่วยผมด้วย”

                แม้ผมจะทรุดลงนั่งกับพื้น เขาก็ยังกอดผมไว้ ในสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่

                “อย่าร้องไห้นะ… เงียบเถอะ”

                คำพูดปลอบโยนของเขาไม่สามารถทำให้ผมหยุดร้องไห้ได้เลย

                “คุณทำแบบนี้กับผมทำไม ฮึก..ก...”

                “อย่าร้องไห้...”

                ผมมองไปที่ประตูที่เปิดคาไว้ ข้างนอกเริ่มเย็นแล้ว... เสียงเอะอะจากข้างนอกทำให้ผมสะดุ้งเฮือก

                “ป่านนี้คงหิวแย่แล้ว” เสียงของแม่ทำให้ผมเบิกตากว้างด้วยความดีใจ ผมคิดจะตะโกนออกไป แต่ด้วยสภาพเปลือยเปล่าของผมและอีกคนก็ทำให้ใจผมหล่นวูบ

                “มะ..ไม่จริง…” ผมเอ่ยเสียงสั่นด้วยความกลัว จะให้แม่และทุกคนเห็นสภาพนี้ไม่ได้

                “ประตูเปิดอยู่นี่ฝน” เสียงใครบางคนเอ่ย

                จากนั้นเสียงฝีเท้าหลายคู่ก็ใกล้เข้ามา ผมได้แต่ปิดหน้าร้องไห้ อยากหนีก็หนีไม่ได้ อีกทั้งยังถูกกอดเอาไว้อยู่แบบนี้

                “ว้ายยย” เสียงร้องตกใจของใครหลายคนดังขึ้นเมื่อเดินเข้ามาข้างในและสาดไฟฉายส่อง ผมก้มหน้าไม่อยากมอง ไม่อยากให้ใครเห็น โดยเฉพาะแม่

                “ใครเนี่ย!”

                “ตายแล้ว… บัดสี”

                “แล้วเข้ามาได้ยังไง”

                ผมรีบหันหน้าไปซบกับคนตัวใหญ่กว่าที่กอดผมอยู่… ตัวผมสั่นไปหมด ทั้งกลัวทั้งอาย…

                “คะ..คราม” เสียงสั่นเครือของแม่ดังขึ้น หลายคนเริ่มมองหน้ากันเมื่อได้ยินชื่อของผมจากปากแม่

                “ฮึก..ก…” ผมสะอื้นซบอกกว้าง

                “คราม! ลูกใช่ไหม ฮึก..ก…”

                “ครามเหรอฝน ตายแล้ว”

                “ทำไมลูกทำแบบนี้ แม่ไม่เข้าใจ… ทำไม…”

                ฟุบ!

                “ฝน!”

                ผมรีบหันไป เห็นแม่นอนฟุบ

                “แม่!”

                ผมจะเข้าไปหาแม่แต่ความเจ็บปวดทำให้ผมลุกไม่ได้ในทันที
 
                “แม่!.. แม่!...” ผมเรียกทั้งน้ำตา รู้สึกว่าช่วงล่างเลือดเริ่มไหลอีกแล้ว จากนั้นผมก็จำอะไรไม่ค่อยได้ รู้แค่ว่าได้ยินเสียงคลั่งจากเขาที่ไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆ ก่อนที่ร่างของผมจะถูกอุ้มไป
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
                ความชื้นที่สัมผัสใบหน้า ซอกคอและแขน ทำให้ผมค่อยๆ ตื่น ผมปรือตามองภาพเบื้องหน้าก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งเพราะความเจ็บช้ำทางร่างกาย แต่เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ภาพของคนตรงหน้าก็ยิ่งทำให้ผมเจ็บปวดที่หัวใจ

                “แม่…” แม่กำลังร้องไห้ขณะเช็ดตัวให้ผม

                “คราม! ลูกฟื้นแล้ว ฮึก..ก… ไม่เป็นไรแล้วนะลูก”

                ผมพยักหน้าอย่างอ่อนแรง รู้สึกล้าไปหมด “นะ..น้ำ…แค่กๆ..ๆ…”

                แม่พยุงตัวผมขึ้น ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่ก็ยอมดื่มน้ำอึกใหญ่ ปากผมมีแต่รสขมไปหมด คอก็เจ็บ ทุกอย่างมันทรมาน

                “แม่ขอโทษนะที่ไม่ได้พาครามไปหาหมอ ฮึก..ก... คุณท่านไม่ยอมให้ไป…”

                หัวใจผมวูบ นั่นสิ ก็ผมเพิ่งถูกข่มขืนมา

                “ฮึก..ก…” ผมสะอื้นไห้  “ผมขอโทษที่ทำให้แม่เสียใจ...”

                แม่ส่ายหน้าแล้วลูบหัวผม

                “ผม… ผมจะท้องไหมครับ...” ผมเอ่ยเสียงสั่นด้วยความกลัว

                แม่เม้มปากแน่น “มะ..ไม่จ้ะ ครามจะไม่ท้อง…” แม่เอ่ยเสียงสั่นไม่ต่างกัน แต่ก็ปลอบผมไม่ให้ผมคิดมาก

                “บอกกับแม่ได้ไหมเกิดอะไรขึ้น… ลูกไม่ได้ตั้งใจไปหาเขาใช่ไหม”

                “ตั้งใจสิ ไม่ตั้งใจมันจะไปอ้าขาให้เหรอ!” เสียงคุณนายดังขึ้นจากหน้าประตูห้องพัก  เธอเท้าเอวแล้วเชิดหน้าขณะมองมาทางผมกับแม่

                “นี่ถึงขนาดไปนอนกับไอ้บ้านั่นเลยเหรอ! แกนี่มันโสโครกจริงๆ”

                “คุณนายคะ ฮึก..ก...”

                “แกก็เหมือนกัน แกเลี้ยงลูกยังไงถึงให้ไปนอนอ้าขาเอากับคนอื่นในป่าได้ แถมยังเป็นบ้าอีก กุญแจที่หาย มันขโมยไปใช่ไหม เลวจริงๆ!”

                “ฮึก..ก… ผมขอโทษ อย่าว่าแม่เลยครับ แล้วผมก็ไม่ได้ตั้งใจ...”

                “แกอย่ามาแก้ตัว แกทำให้บ้านฉันมีมลทิน ถ้าอยากได้ไอ้บ้านั่นเป็นผัวมากนักก็ไปอยู่กับมันซะ รีบเก็บเสื้อผ้าข้าวของไปอยู่ที่กระท่อมกับมันเลยไป!”

                “คุณนายคะ คุณนาย ดิฉันขอร้องล่ะคะ”

                “ฉันให้เวลาสามวัน แกต้องไปอยู่ที่นั่น ส่วนแกนางฝน อยู่ที่นี่ ถ้าฉันรู้ว่าแกไปอยู่กับมันฉันจะไล่ลูกแกออกไปจากบ้าน!”

                “คุณนายคะ ฮือๆ คุณนาย”

                คุณนายเชิดหน้าเดินออกไปอย่างไม่แยแส

                ผมอึ้ง… ไม่จริงใช่ไหม

                “คราม… ฮึก..ก…” แม่กอดปลอบผม

                “ผมไม่อยากไปที่นั่นอีกแล้ว ผมกลัว…”

                จากนั้นผมก็สลบไปอีก ตื่นขึ้นมาอีกทีแม่ก็ยังนั่งเฝ้าผมและร้องไห้ ผมมันเลวจริงๆ ที่ทำให้แม่เป็นแบบนี้ ผมขอโทษ…
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
                รุ่งเช้า แม่ค่อยๆ พยุงผมให้ลุกนั่งพิงกับกำแพงแล้วป้อนข้าวให้

                “ผมอิ่มแล้ว”

                “กินไปแค่สองคำเองนะ”

                “ผมอิ่มแล้วครับ”

                แม่พยักหน้าแล้วลูบหัวผม “คราม…” น้ำเสียงและแววตาของแม่เหมือนกำลังสื่ออะไรบางอย่าง จนผมต้องเอ่ยตอบแม้จะไม่ได้ถาม

                “ผมเห็นกุญแจมันหล่นอยู่บนพื้น ผมอยากรู้ว่าในกระท่อมนั้นมีใคร ผมจึงเข้าไป ผมไม่ได้ไปเพื่อ… แบบที่คุณนายพูดนะครับ”

                “จ้ะ แม่เข้าใจ”

                “เขา… เขาเข้ามาหาผมแล้วจะ… พอเขาเห็นกุญแจตกบนพื้นเขาก็คลุ้มคลั่งแล้วก็…แล้วก็…”

                “มะ..ไม่ต้องเล่าแล้วลูก” แม่กอดปลอบผม

                “ฮึก..ก…ก… มะ..แม่ ผมกลัว ไม่อยากไปอยู่ที่นั่น ช่วยผมด้วย…”
 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                หลังจากนั้นสองวัน ร่างกายของผมก็เริ่มฟื้นตัว คอก็หายเจ็บ ไข้ก็หายแล้ว หลงเหลือแต่ความเจ็บบริเวณช่วงล่างเท่านั้น

                “พี่ปราง…” ผมเอ่ยเรียกเมื่อพี่ปรางเปิดประตูเข้ามาในห้อง

                “มีอะไรเหรอครับ”

                หมับ

                “พะ..พี่ปรางจะพาผมไปไหนเหรอครับ” ผมรั้งไว้เมื่อพี่ปรางจะฉุดผมให้ลุก

                “คุณนายบอกให้พี่พาครามไปที่กระท่อมนั่น”

                ผมเบิกตากว้าง “พี่ปราง…..ผมไม่ไปนะ!” ผมดึงมือกลับ แต่พี่ปรางกลับจับแขนผมแล้ว กระชาก

                “โอ๊ย! พี่ปรางผมเจ็บ”  ผมนิ่วหน้าเมื่อจู่ๆ ก็ถูกฉุดให้ลุก ความเจ็บแล่นปราดไปทั่วช่วงล่าง

                “พี่ปราง… ผมไม่ไป…”

                “ต้องไป!”

                ทำไมจู่ๆ พี่ปรางถึงได้กลายเป็นแบบนี้

                “ปรางจะทำอะไรน้องน่ะ!” แม่ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นพี่ปรางกำลังลากผมให้ออกจากห้อง

                “แม่! ฮึก..ก…”

                แม่รีบยื้อตัวผมมากอดไว้แน่น “จะพาน้องไปไหน”

                “น้าฝน ปรางจะพาครามไปที่กระท่อมหลังสวนตามที่คุณนายบอก”

                “ว่าไงนะ!” แม่เบิกตากว้างแล้วดึงแขนพี่ปรางออก

                “น้า!”

                “ปราง… เห็นแก่น้าเถอะนะ”

                “ปรางทำตามคำสั่งคุณนาย… ขืนอยู่แบบนี้ต่อไป ครามมันต้องอ่อยคุณเพชรอีกแน่ๆ” ประโยคหลังทำให้ผมและแม่มองพี่ปรางอย่างแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

                “พี่ปราง… หมายความว่ายังไงครับ…”

                “เหอะ! อย่าทำตัวใสซื่อเลยคราม แกน่ะคิดจะอ่อยคุณเพชรใช่ไหม ครั้งที่แล้วถ้าฉันไม่ไปขวาง แกก็คงได้เป็นเมียคุณเพชรสมใจแล้วสิ”

                “พี่ปราง! ทำไมพี่คิดแบบนี้ ผมเป็นผู้ชายนะ!”

                “อย่างแกที่ไปอ้าขาเอากับคนบ้าในป่ามีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยเหรอ! คิดว่าหน้าตาแกสวยแล้วจะอ่อยใครไปทั่วก็ได้หรือไงฮะ!!”

                “พอทีปราง! น้าขอล่ะ! แล้ว… เมื่อไรกันที่คุณเพชรเขาเคย...”

                ผมได้แต่ก้มหน้ากอดแม่ซึ่งกำลังร้องไห้อีกครั้ง

                “อะไรกัน… ทำไม… ฮึก… กรรมอะไรของลูกนักหนา…”

                “เสียงเอะอะโวยวายอะไรกัน”  ป้าดาและคนอื่นๆ เดินมาพอดี

                “มีอะไรกันเหรอฝน… ร้องไห้กันทำไม…”

                พี่ปรางเม้มปากกอดอกเชิด

                “ปราง… แกทำอะไรหรือเปล่า” ป้าดาเอ่ย

                “อะไรล่ะป้า ฉันแค่มาพาครามมันไปกระท่อมโน่น”

                “ว่าไงนะ นางปราง นี่เอ็งบ้าไปแล้วหรือไง”

                “บ้าอะไรล่ะป้า คุณนายให้ฉันพาไปต่างหาก”

                ทุกคนอึ้ง มองหน้ากัน

                “ขอร้องล่ะปราง น้าจะไปขอร้องคุณนายเอง ปรางอย่าเพิ่งพาครามไปเลยนะ นะ.... ฮึก…”

                “ขอร้องฉันก็เท่านั้นแหละ” เสียงคุณนายทำให้ทุกคนหันไปมอง พี่ปรางยิ้มเยาะ

                “คุณนายคะ ดิฉันขอร้อง อย่าให้ครามไปอยู่ที่นั่นเลยนะคะ”

                “ไม่ได้ มันทำให้บ้านฉันมีมลทิน หรือแกอยากจะโดนฉันไล่ออก นี่ฉันก็ปรานีมันแค่ไหนแล้ว มันไปนอนอ้าขาให้เขาเอาถึงที่ จะให้ฉันอภัยมันอีกเหรอ”

                ผมก้มหน้าเจ็บปวดกับคำพูดของคุณนาย แม่จับมือผมแน่น

                “ปราง พามันไป”

                “ค่ะ คุณนาย”

                พี่ปรางจับมือผมกระชากออกจากมือแม่ที่กุมอยู่

                “ไม่นะ! คุณนายคะ ดิฉันขอร้อง” แม่ก้มลงกราบแต่คุณนายกลับไม่สนใจสักนิด

                “แม่ครับ แม่!”

                “ถ้าแกขัดขืน แม่แกเจอดีแน่!” คำพูดของคุณนายทำให้ผมนิ่งยอมให้พี่ปรางกระชากพาไป แม่รีบวิ่งตามผมมา ในขณะที่คุณนายสั่งให้คนอื่นรีบขนข้าวของของผมตามมา

                ผมถูกพี่ปรางกระชากพาไปยังกระท่อมหลังสวนอย่างไม่สนใจใยดีเลยว่าร่างกายของผมแทบจะทรุดลงกองกับพื้นได้ทุกเมื่อ ผมหอบหายใจแรง

                “พะ..พี่ปรางช้าๆ หน่อยผมเจ็บ”

                แต่พี่ปรางก็ไม่สนใจ ทั้งยังเร่งฝีเท้ามากขึ้นอีก

                “พะ..พี่ปราง เรื่องคุณเพชร”

                “หุบปาก”

                “ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ พี่ปรางก็รู้”

                “ใช่ ฉันรู้ว่าแก่อ่อยคุณเพชรไง ตั้งแต่เด็ก แกก็แย่งคุณเพชรไปจากฉัน!”

                “พี่ปราง…”

                ผมถูกพาไปจนถึงหน้ากระท่อม

                ตุบ!

                “อึก”

                ผมนิ่วหน้าเมื่อพี่ปรางผลักผมให้ล้มลงกองกับพื้น ทั้งๆ ที่ผมยังคงเจ็บช่วงล่างไม่หาย

                “คราม!” แม่รีบมากอดผมที่ล้มลง

                “ตั้งแต่นี้ไปแกต้องอยู่ที่นี่ ห้ามไปที่บ้านใหญ่เด็ดขาด! ถ้าฉันเห็น ฉันจะไล่แม่แกออก ส่วนแกนางฝน ถ้าฉันเห็นแกมาอยู่ที่นี่ ฉันจะไล่ลูกแกออกจากบ้าน!” คุณนายยื่นคำขาดเมื่อเดินตามมาถึง

                ผมมองเสื้อผ้าและข้าวของที่พวกลุงๆ ป้าๆ ขนมาให้อย่างจำใจ ซึ่งตอนนี้วางกองอยู่บนพื้นดิน ผมต้องอยู่ที่นี่จริงๆเหรอ...

                “เฝ้าผัวแกให้ดีนะคราม อย่าให้มันไปยุ่งกับบ้านใหญ่ ถ้าเกิดเรื่อง ทั้งแกและแม่แกเจอดีแน่!”

                ผมยกมือไหว้คุณนาย พยายามร้องขอแต่ก็ไร้ผล

                “กลับไปได้แล้ว!” คุณนายตวาดสั่งแม่ที่ยังกอดผมแล้วร้องไห้ไปด้วย

                “แกเป็นคนรับใช้นะนางฝน ไม่ใช่เวลามาร้องไห้แบบนี้! พวกแกด้วย กลับ! ปล่อยให้มันอยู่กับผัวมัน!”

                ทุกคนมองผมอย่างอาลัยอาวรณ์ แม่ค่อยๆ คลายกอดผมทั้งน้ำตาแล้วเดินจากไป

                “ฮึก..ก… ผมไม่อยากอยู่ที่นี่”

                “อ๊ากกกกก” เสียงคลั่งจากในกระท่อมทำให้ผมผวาอีกครั้ง

                “ไม่… ไม่เอาแล้ว” ผมกอดเข่าปิดหูปิดตาไม่ต้องการรับรู้อะไร... ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย…
 


 

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่3
«ตอบ #22 เมื่อ11-09-2016 20:13:10 »

ลุ้นต่อ

ออฟไลน์ smmikie

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 362
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-1
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่2
«ตอบ #23 เมื่อ11-09-2016 20:41:43 »

บ้าาาาาา
ไอ้บ้าาาาาาา
นายนี่มันนนนนน


ออฟไลน์ sincere13

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 107
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่3
«ตอบ #24 เมื่อ11-09-2016 20:48:31 »

เข้ามาเพราะชื่อเรื่องเลยค่าา  :mew5: แปลกแรง

ออฟไลน์ boonpa

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +132/-9
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่3
«ตอบ #25 เมื่อ11-09-2016 20:55:41 »

ตามลุ้นไปด้วยคน เรื่องแปลกดี

ออฟไลน์ YADA

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 201
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่3
«ตอบ #26 เมื่อ11-09-2016 21:03:19 »

เวรกรรม  สงสารครามจริงๆ เกิดมาผิดปกติ ยังต้องอยู่ท่ามกลางคนผิดปกติอีก คุณนายก็บ้า ปรางก็บ้า เห่อออ

ออฟไลน์ koikoi

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3861
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +311/-13
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่3
«ตอบ #27 เมื่อ11-09-2016 21:10:07 »

อะไรกันเนี่ย

ออฟไลน์ GuoJeng

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1268
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +44/-1
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่3
«ตอบ #28 เมื่อ12-09-2016 01:19:58 »

เห้อออ ฟ้าครามจะเป็นไงต่อล่ะ

ออฟไลน์ omuya

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2023
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +121/-9
Re: คนบ้า *Mpreg* ตอนที่3
«ตอบ #29 เมื่อ12-09-2016 02:20:41 »

ต้องมีเงื่อนงำอะไนแน่ๆเลย

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด