9
NURSERY
ใครอ่านตอนที่แล้วไปแล้วข้ามตัวสีฟ้าไปอ่านตัวสีดำนะ
ตอนที่9ลงครบแล้วนะ
ผมยังตื่นแต่เช้าเหมือนทุกๆวัน แต่ก็ไม่ได้รีบลุกออกจากตียงเหมือนทุกที แทนที่จะลุกไปอาบน้ำทำกับข้าวเปิดบ้านรอเด็กๆ ผมกลับนอนมองใครอีกคนที่ยังไม่ตื่น ตอนที่ตื่นก็ว่าน่ามองแล้วนะตอนหลับนี้ก็น่ามองไม่แพ้กันเลย นี้หรือเปล่าที่เขาบอกจะหลับจะตื่นก็น่ามองน่าหลงนะ มีเรื่องดีๆแต่เช้าเลยอยากให้วันนี้เป็นวันหยุดจริงจริ๊งจะได้ไม่ต้องรีบตื่น ก็อยากจะนอนมองแบบนี้ทั้งวันแต่มันก็คงจะทำไม่ได้ เอาเถอะรีบลุกออกไปก่อนที่คุณธามจะตื่นดีกว่าเดียวโดนว่า ว่าโรคจิตชอบแอบมอง
ผมลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปทำอาหารเช้าง่ายๆเพื่อคนที่นอนอยู่ข้างบนด้วยอีกที พร้อมต้มน้ำร้อนขวดใหม่ให้ทีเอาขวดนมที่กินเมื่อคืนมาล้าง พอทุกอย่างเสร็จผมก็เดินกลับขึ้นไปบนห้อง ก็เห็นว่าคนที่กำลังจะขึ้นมาปลุกกำลังนอนเล่นกับทีอยู่
“ ตื่นแล้วหรอครับผมกำลังจะขึ้นมาปลุกพอดีเลย อ้าววันนี้ทีก็ตื่นเช้าด้วย ”
“ อืม ทีเพิ่งตื่นเมื่อกี้”
คงจะจริงทียังดูงัวเงียอยู่เลย ผมเดินเข้าไปหาทีที่เตียงแล้วบอกให้คุณธามไปอาบน้ำ ส่วนทีคงอาบตอนสายๆหน่อยแต่ยังไงก็ต้องล้างหน้าก่อน คุณธามเลยอุ้มทีเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำผมก็หาผ้าไปรอรับทีออกมาจากห้องน้ำ เช็ดหน้าเช็ดตาเสร็จก็ห่มผ้าเดินลงไปข้างล้างกัน อาจจะเพราะวันนี้ตื่นเช้ากว่าปกติทั้งๆที่เมื่อวานก็งอแงไปเยอะเช้านี้ทีเลยยังดูงัวเงียอยู่ตอนเดินลงมาข้างล้างก็กอดคอซบไหล่ ไม่ยอมเงยหน้ามาเล่นด้วยเลย
“ น้องที ง่วงหรอครับ”
ผมพาทีมานั่งที่โซฟาน้องก็ยังกอดคอผมไม่ปล่อย อย่าบอกนะว่ามีงอแงภาค2
“ ทีครับ งั้นนอนต่อไหมหืมเดียวพี่ปามเอาหมอนให้เนอะ”
ผมหยิบหมอนใบเล็กที่น้องใช่หนุนประจำที่อยู่โซฟาอีกด้านหนึ่งมาวางไว้ใกล้ตัว แล้วเอนตัวเองเพื่อจะวางให้น้องนอนบนโซฟา ทีนอนลงนะครับแต่มือก็ยังจับเสื้อผมอยู่
“ เป็นอะไรไปนะเราวันนี้หืม”
“ ปะปา ปะปา”
“ ปะป๋า อาบน้ำอยู่ครับเดียวก็ลงมา”
ผมจับมือทีไว้ด้วยมือข้างเดียวอีกข้างก็ยกลูบหัวเล็กๆนั้นเบาๆ วันนี้ทีดูไม่สดใสเลย ผมนั่งอยู่กับทีจนคุณธามลงมาจากชั้นบน เดินตรงมาหาผมกับทีที่โซฟา
“ ทีเป็นอะไรไป”
“ ดูเหมือนน้องจะยังง่วงอยู่นะครับยังงัวเงียอยู่เลย”
ผมขยับออกให้คุณธามเข้ามาหาทีที่ยังนอนอยู่บนโซฟา
“ ง่วงก็นอนต่อสิที”
“ ปะปา”
“ ครับ ปะป๋าอยู่นี้นอนซะนะ”
คุณธามนั่งลูบหัวกล่อมทีให้หลับ พอเห็นแบบนั้นแล้วผมเลยขอตัวเข้าครัว ตักข้าวต้มใส่ถ้วยใส่ถาดยกออกมาที่โซฟา กลับมาอีกทีน้องก็หลับไปแล้ว ยังง่วงอยู่จริงๆด้วยปกติทีจะตื่นใกล้กับตอนที่เด็กมาแต่วันนี้ตื่นก่อนเร็วมาก
“ ผมทำข้าวต้มไว้ให้ครับ”
บางทีผมก็สงสัยนะว่า ทำไมถึงไม่นั่งกินดีๆบนโต๊ะผมนะไม่เท่าไรชุดอยู่บ้านแต่อีกคนนี้สิสูทเต็มยศแต่นั่งกินข้าวต้มกับพื้นไม่กลัวเสื้อยังหรือไงกัน
“เย็นนี้คงจะไปได้แวะมา พรุ่งนี้ต้องไปฮ่องกงฝากทีด้วย”
“ เอ๊ะ? ไปพรุ่งนี้เช้าหรอครับ”
“ จริงๆ ต้องไปเย็นนี้ แล้วจะโทรมา”
“ ครับ เดินทางปลอดภัยครับ ส่วนทีไม่ต้องห่วงนะครับ”
เพราะแบบนี้สินะเมื่อวานคุณธามถึงกลับบ้าน
“อยากได้อะไรไหม”
“ ครับ”
“ ของฝาก”
“ อ๋อ ไม่ละครับผมไม่อยากได้อะไร”
และบทสนทนาในตอนเช้าของเราก็จบอยู่แค่นั้นละครับ หลังจากทานข้าวเสร็จ คุณธามก็เข้าไปนั่งข้างทีเอามือลูบหัวเบาๆก่อนจะก้มลงหอมแก้มน้อง
“ ไปนะ”
“ ครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ”
หลังออกไปส่งคุณธามขึ้นรถผมก็กลับเข้ามาในบ้าน เก็บกวาดบ้านในตอนเช้ารอเด็กๆมาในหัวก็คิดไปเรื่อยว่าวันนี้จะพาเด็กๆ
เล่นอะไรดี ไม่นานเด็กๆก็เริ่มทยอยมากันพอมาครบกันทุกคนเราก็เริ่มทำกิจกรรมกันมีออกไปวิ่งเล่นข้างนอกบ้างแล้วก็กลับเข้ามานอนพักกันข้างในวันนี้ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีเหมือนทุกวันพอถึงเวลากลับบ้านเด็กก็ทยอยกลับ
จนตอนนี้ทั้งบ้านก็เหลือแค่ผมกับที ทียังเล่นของเล่นอยู่ผมเลยเดินมาปิดประตูบ้าน พอกลับเข้ามาในบ้านก็เริ่มเก็บของนู้นนี้นั้นตามปกติตบท้ายด้วยการทำกับข้าววันเราก็คงกินข้าวกันแค่สองคน หลังจากกินข้าวเสร็จเราก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำกัน บ้างครั้งผมกับทีก็มีอาบน้ำพร้อมกันบ้างอย่างเช่นวันนี้ไง วันนี้นี้เราเข้าไปอาบน้ำพร้อมกันครับในห้องน้ำจะมีสติ๊กเกอร์รูปปลาโลมาสีฟ้าติดอยู่ที่ผนังห้องน้ำ ติดอยู่ไม่สูงมากเวลามาอาบน้ำทีไร ทีจะชอบมาเล่นด้วยทุกทีจะเอาน้ำมาลูบๆสติ๊กเกอร์ปลาประจำเลยครับ ทั้งอาบทั้งเล่นกันไปพอควรแล้วผมก็หอบกันออกมาแต่งตัวด้วยชุดนอนหมีน้อย วันก่อนผมใส่ชุดเสื้อให้แล้วมันมีห่างเสือ น้องก็ดึงห่างตัวเองเล่นจนหลับไปเลย
พอผมแต่ตัวเสร็จโทรศัพท์ผมก็ดังขั้นมา ใครโทรมาละเนี่ย โอ๊ะ! คุณธามโทรมา
“ ฮัลโหล ครับ”
“อื่ม ทำอะไรกันอยู่”
“ เพิ่งอาบน้ำเสร็จครับ แล้วคุณธามละครับ”
“ รอขึ้นเครื่อง”
“ อ้าวหรอครับ ผมนึกว่าขึ้นเครื่องตั้งแต่เมื่อตอนเย็นแล้วซะอีก”
“ ติดงาน ขอคุยกับทีหน่อย”
“ ครับ ทีปะป๊าจะคุยด้วย”
ผมกดเปิดลำโพงแล้วยื่นโทรศัพท์ไปทางที
“ ที วันนี้ดื้อไหม”
น้องมองโทรศัพท์แบบงงๆ คงจะสงสัยว่าไปเครื่องตรงหน้านี้มันคืออะไรแล้วทำไมมีเสียงของปะป๊า
“ ที ได้ยินหรือเปล่า”
“ ผมว่าโทรแบบวีดิโอดีไหมครับ ทีจะได้เห็นหน้าด้วยไงครับ”
“ งั้นรอแป๊บ”
คุณธามวางสายไปไม่นานก็โทรกลับคืนมาเป็นวีดิโอ
“ ที เห็นปะป๊าหรือเปล่า”
“ปะปา”
คอยดีขึ้นหน่อย หลังจากที่ทำหน้างงๆใส่พอรอบนี้มาทั้งภาพทั้งเสียงน้องเลยรีบตอบกลับคนเป็นพ่อทันที
“ ที คืนนี้ปะป๊าไม่ได้ไปหา อย่าดือนะครับ”
“ ดื่อ”
“ ใช่ๆ อย่าดื้อนะแล้วปะป๊าจะเอาของฝากกับไปให้”
เราคุยกันได้สักพักคุณธามก็ต้องไปขึ้นเครื่อง ก่อนจะวางมีจูบลากันด้วยนะครับถึงจะแค่หน้าจอก็เถอะ ที่บอกว่าจูบลานิผมหมายถึงทีกับคุณธามนะไม่ใช่ผม พอถึงเวลานอนผมก็พาทีระโดดขึ้นเตียงเตรียมตัวนอนกัน วันนี้ก็ถือว่าเป็นวันดีๆอีกวันหนึ่งละนะ หลังว่าวันพรุ้งนี้ก็จะเป็นดีๆเช่นกันยังตอนนี้ก็ขอนอนก่อนละน้า เช้าวันนี้ก็สดใสเหมือนเคยใกล้สินปีเข้าไปแล้วอากาศเริ่มเย็นๆแต่ผมว่ามันคงไม่หนาวอะไรมากหรอกดูจากทุกๆปีแล้วคงหนาวได้ไม่นานเท่าไร อาจเพราะอากาศเริ่มเย็นๆเช้าวันนี้เลยเลยเห็นเด็กๆเริ่มใส่เสื้อกันหนาวกันแล้ว ส่วนทีผมก็ใส่ให้นะแต่ไม่ได้หนามาก คาดว่าสายๆอากาศคงจะอุ่นขึ้น อุ่นจนร้อนเลยละคิดว่านะ
“ สวัสดีครับ”
“อ่ะ!”
“ ผมทำให้ตกใจอีกแล้ว ขอโทษนะครับ”
“ คุณก้อง!!”
“ ดีใจจังที่จำผมได้”
“ จำได้สิครับเพิ่งเจอกันไปไม่กี่วันเอง แล้วคุณก้องมาทำอะไรหรอครับ”
“ อ๋อ ผมหรอ ผมมาส่งหลานนะครับ แก้มมานะเร็วอย่าซนสิเรานะ”
ผมมองตามคุณก้องไปก็เจอแก้มใสยืนอยู่ตรงแปลงดอกไม้หน้าบ้าน และน้องก็กำลังเด็ดมันมาด้วยครับผมไม่ว่าหรอกถ้าเด็กๆจะเห็นมันสวยแล้วขอเอากลับบ้าน เพราะบางครั้งผมก็พาเด็กๆไปเด็ดมาทับสีด้วยเหมือน
“ พี่ปามมมม หวัดคะหนูมีดอกไม้มาฝากด้วยสวยไหม”
ผมนั่งลงตรงหน้าแก้มใสเพื่อให้เรามีความสูงที่เท่ากันก่อนที่จะเริ่มพูดกับน้อง
“ สวยครับ กลีบดอกสีชมพูเหมือนแก้มของแก้มใสเลย แต่พี่ปามว่านะแก้มใสจะได้เห็นมันสวยทุกวันถ้ามันอยู่บนต้นมันมากกว่า
คิดเหมือนพี่ไหม”
“ อื่มๆ อยู่บนต้นสวย แต่หนูเอามาจากต้นมันไม่สวย”
“ สวยสิมันยังแต่พอผ่านไปสักพักมันก็จะเหี่ยวมันก็หมดสวยแต่ถ้ามันอยู่บนต้น..”
“มันไม่เหี่ยว!! หนูจะเอาไปใส่ไว้คืน”
ก่อนที่ผมจะพูดจบแก้มใสก็แทรกขึ้นมาพูดแบบนั้นเจ้าตัวก็เอาดอกไม้ไปปักไว้ที่กระถางเหมือนเดิม
“ คุณปานใจดีจังเลยนะครับ ถ้าเป็นพี่สวยผมมีหวังโดนดุไปแล้ว”
“ ไม่หรอกครับ”
พอปักเสร็จตอนที่กำลังเดินกลับมาน้องต้นก็มาพอดีทั้งเลยวิ่งแข่งกันเข้ามาหาผม
“ เราถึงก่อนๆๆๆๆ”
“เรามาถึงก่อนตั้งนานแล้วเราเอาดอกไม้ไปปักเฉยๆ”
แม้แก้มนับแค่ตอนวิ่งมาสิครับ หนูเพิ่งแข่งกันไม่ใช่หรอดูๆทำท่าอวดใหญ่
“ พี่ปามฮะวันนี้ทีมาไหม”
“มาสิครับทีเล่นอยู่ข้างในเข้าไปหาน้องกันเนอะ”
“ ดูเหมือนทีจะเป็นขวัญใจทุกคนเลยนะครับ”
“ ไม่หรอกครับเด็กๆแค่ชอบเล่นด้วยกัน”
“งั้นจะเป็นไรไหมถ้าผมขอเข้าไปเล่นกับเด็กๆด้วย”
“ ได้สิครับ”
เพราะด้วยเหตุนี้ผู้ชายตัวโตที่มีรอยยิ้มใจดีจึงมานั่งอยู่ในบ้านผม คุณก้องเข้ากับเด็กๆได้ทุกคนยกเว้นที ทีดูไม่ค่อยสนใจคุณ
ก้องสักเท่าไร แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้เหมือนกับก่อนหน้านี้น้องแค่ไม่เล่นด้วยเท่านั้นเองอย่างตอนนี้ไง
“ ว้าวปลาโลมาของทีน่ารักจังเลยขอน้าเล่นด้วยคนได้ไหมครับ”
“…………”
ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก……. ครับนอกจากไม่สนใจแล้วทียังนั่งเล่นต่อคนเดียวด้วย พอคุณก้องเข้าใกล้มากๆน้องก็คลานหนีดูไปดูมาก็ตลกดีนะ ผมว่าถ้าคุณก้องไปเอาหนวดออกน้องก็คงจะยอมเล่นด้วย(มั้ง) ตอนเด็กๆเล่นกันผมก็ถ่ายรูปส่งไปให้คุณธามดูด้วยคนไกลเขาจะได้มีกำลังใจห่างลูกไปข้ามประเทศเลย เล่นกับเด็กๆไปจนเกือบๆเที่ยงคุณก้องก็ขอกับก่อน
“ ผมคงต้องขอตัวกลับก่อนแล้วตอนเย็นจะมาใหม่”
“ ครับขอบคุณมากนะครับที่ช่วยมาเป็นเพื่อนเล่นกับเด็กๆ”
“ ไม่เป็นไรครับ ผมชอบเด็กนะชอบอะไรที่มันดูเล็กๆมันให้ความรู้สึกอยากปกป้องนะครับ”
“ ครับ เด็กๆน่ารัก”
“ครับ น่ารัก”
ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่สายตาที่คุณก้องมองมาทำผมเขินๆไงไม่รู้นะแม้ทั้งคำพูดทั้งสายตาถ้าไปพูดกับสาวๆมีหวังละลายกันเป็นทะเลแน่ๆแต่นี้พูดกับผมไงคิดเข้าข้างตัวเองมากไปมันก็ไม่ดี
หลังส่งคุณก้องผมก็กลับเข้ามาทำอาหารกลางวันให้เด็กๆ ใกล้ถึงหยุดปีใหม่แล้วเด็กๆคงไปจะเที่ยวกับครอบครัวแล้วผมจะไปไหนดีกลับบ้านใหญ่ดีไหมหรือจะขึ้นเหนือดี
“ ~~&&&&&&&&&&&&&&&&&&~~”
ใครโทรมาละเนี่ย หือ? คุณธาม?
“ ครับคุณธาม”
[ ทำอะไรอยู่ ]
“ กำลังทำอาหารกลางวันให้เด็กๆนะครับ จะคุยกับทีใช่ไหมครับรอแปบนะ”
[ ไม่ต้องหรอก ทีเล่นอยู่ใช่ไหม ]
“ อ่า ครับน้องเล่นอยู่” ผมมองออกไปตรงโซนหน้าทีวีเด็กๆกำลังดูสมุดภาพกัน ทีก็นอนดูกับเขาด้วย
[ ดีแล้ว อยู่กับใคร ]
“ หือ? ผมหรอ? ผมก็อยู่กับเด็กๆไงครับ”
[ ในรูป ]
“ อ๋อ คุณก้องนะครับที่เจอกันที่สวนสาธารณะเมื่อวันก่อนไงครับเป็นน้าของแก้มใสเมื่อแวะมาส่งแก้มเลยเข้ามาเล่นกับเด็กๆด้วย
นะครับ”
[ อืม คงกลับเย็นนี้ อยากกินปลา ]
“ ครับ”
[ ไปดูเด็กๆต่อเถอะ ]
“ ครับ”
วางสายไปแล้วอะไรของเขาละเนีย โทรมาถามแค่นี้หรอเดียวก็คิดเข้าข้างตัวเองซะนี้ว่าหึงนะ จะกลับเย็นนี้หรอในตู้เย็นไม่มีปลาด้วยสิสงสัยวันนี้คงต้องพาทีไปเดินเล่นที่ตลาดแล้วละ
สงสัยวันนี้เด็กๆเล่นกันเหนื่อยหลังกินข้าวเสร็จไม่นานก็พากันหลับรวมถึงทีด้วย พอใกล้ถึงเวลากลับบ้านเด็กๆก็ทยอยตื่นกันแล้วเริ่มไปทีละคนสองคนจนเหลือแต่แก้มใสที่ยังไม่กลับ
“ วันนี้ใครมารับแก้มใสคะ”
“ น้าก้อง! น้าก้องมีฮัคกี้ด้วยคะ”
“ โอ้ ฮัคกี้ต้องน่ารักแน่ๆเลย”
คงจะเป็นลูกหมาตัวนั้นแน่ๆเลย
“ พี่จะแบบทีเล่นด้วยนะ ฮัคกี้เก่ง”
ในขณะที่แก้มใส่กำลังเล่นเรื่องของฮัคกี้ให้ทีฟัง ก็มีเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้าน
“ อ่า ผมมาช้าสุดใช่ไหมเนียเด็กๆกลับกันหมดแล้ว”
“ น้าก้องงงงงงงงงงง”
พอเห็นว่าเป็นน้าตัวเองแก้มก็วิ่งไปหาทันที
“ โทษทีนะน้ามาช้า ขอโทษคุณปามด้วยนะครับ”
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นี้เอง”
“ คุณปามจะออกไปข้างนอกหรอครับ”
“ เอ๊ะ? ผมบอกหรอครับ” รู้ได้ไง เฮ้ยผมยังไม่ได้อะไรเลยนะ
“ เปล่าหรอกครับไม่ได้บอกแต่เห็น เสื้อกับกระเป๋าวางอยู่ด้วยเลยคิดว่าคงจะไปข้างนอก”
“ อ๋อครับ จะตลาดกัน” ผมตอบไปพร้อมกับยื่นมือออกไปหาทีที่กำลังคลานเข้ามา
“ ให้ผมไปส่งไหมครับหลังจากนี่ผมว่าง”
“ อ่า ผม….”
“ จะได้มีคนช่วยถือของด้วย”
“ก็ได้ครับ”
เอาเถอะรีบไปรีบกลับคุณธามจะมาถึงตอนไหนก็ยังไม่รู้ เดียวได้ยืนรอหน้าบ้าน ผมหยิบหมวกมาให้ทีใส่แล้วก็ใส่เสื้อกันหนาวให้อีกตัวตอนเย็นอากาศก็จะเย็นลงอีกผมไม่อยากให้ทีไม่สบาย พอเตรียมตัวเสร็จผมก็อุ้มทีเดินตามคุณก้องที่จูงมือแก้มใสเดินไปที่รถ แล้วตอนนั้นเองที่รถแคมรี่สีขาวป้ายทะเบียนคุ้นตาก็ขับเข้ามาจอดด้านรถคุณก้อง แล้วก็ใช่จริงๆด้วยครับ คุณธามเปิดประตูรถเดินออกมาพร้อมชุดสูทเต็มยศเข้ามาหาผมกับที ไหนบอกว่าตอนเย็นๆไงนี่เพิ่ง4โมงครึ่งเอง
“ คุณธาม”
“จะไปไหน”
“ ผมจะไปตลาดนะครับ”
“ ไปขึ้นรถสิ”
พอพูดแบบนั้นคุณธามก็ขยับเข้ามารับทีไปอุ้มแล้วถอยมาให้ผมได้เดินตาม
“ เดียวสิครับ คุณเป็นใคร”
พอได้ยินเสียงเรียกจากข้างหลังคุณธามก็หยุดเดินแล้วหันกับมามองทันที ส่วนคุณก้องก็เดินอ้อมมาจากอีกฝั่งมายืนตรงหน้าคุณธาม
“ ผมถามว่าคุณเป็นไร อยู่ๆก็จะมาลากคนอื่นไปด้วยแบบนี้”
แบบนี้ไม่ดีแน่ๆไม่รู้สิแต่ความรู้สึกผมมันบอกแบบนั้น เราควรออกจากตรงให้เร็วๆเลยดีกว่า
“ อะคุณก้องยังไม่เคยเจอกันสินะครับนี้คุณธามครับพ่อของน้องที ผมต้องขอบคุณมากนะครับที่จะไปส่งแต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วครับผมขอตัวก่อนนะครับคุณก้องก็ขับรถกลับบ้านดีๆนะครับ บายคะแก้มใสพี่ปามไปก่อนนะ”
ทันทีที่ผมพูดจบก็เดินออกมาพร้อมกับจูงมือคุณธามให้เดินออกมาพร้อมกันด้วย เปิดประตูให้ขึ้นรถเสร็จผมก็อ้อมมาขึ้นอีกฝั่งแล้วทำไมผมกลายมาเป็นคนขับรถได้ก็ไม่รู้ทั้งทีควรเป็นคุณธาม ซึ้งตอนนี้จับทีนั่งตักแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างชี้ชวนกันมองข้างทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆที่เมื่อกี้ทำหน้าโคตรเครียด
“ ไหนคุณธามบอกว่ากลับตอนเย็นไงครับ”
“ 5 โมงแล้ว”
มันก็ใช่ว่าตอนนี้ 5โมงแล้วแต่แบบนับก่อนหน้านี้ด้วยสิ ก่อนหน้าที่จะ5โมงนะ ผมได้แต่เถียงกับตัวเองในใจแล้วหันไปมองคนที่เพิ่งตอบคำถามไป คุณธามก็ยังชวนทีมองข้างทางต่อไปโดยไม่สนใจมาตอบคำถามผม โอเคไม่ถามก็ได้ ผมขับรถต่อไปจนถึงตลาด พอหาที่จอดได้ผมก็หันไปหยิบกระเป๋าที่เบาะหลังมาสะพายเตรียงลงไปซื้อของ
“ คุณธามกับทีรออยู่ที่รถแล้วกันนะผมไปซื้อของแป๊บเดียว”
“ ไปด้วย จะได้ช่วยถือ”
“ ตามใจครับ” พอผมจะเปิดประตูรถก็ถูกคุณธามดึงเอาไว้จนต้องหันกลับมามองอีกรอบ
“ โกธรหรอ”
“ ผมจะโกธรเรื่องอะไรละครับ ถ้าจะไปด้วยก็รีบลงมาเถอะครับตอนเย็นที่ตลาดคนเยอะเดียวปลาหมดก่อนผมไม่รู้นะ”
“ ไม่กินแล้ว”
เป็นงั้นไปนิกลายร่างเป็นน้องทีไปแล้วหรอครับ
“ วันนี้กินกุ้งกันคงหาร้านไม่ทัน ซื้อกลับไปทำกินที่บ้านแล้วกันนะ”
“ครับ”
ผมว่าตอนนี้ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่มายิ้มให้กับประโยคที่ชวนกินกุ้งแล้วกินปลานะ มันคงจะไม่มีอะไรเลยถ้าไม่ใช่ว่าผมชอบ
กินกุ้งมากส่วนคุณธามชอบกินปลาแล้วเขาบอกว่าผมโกธรแล้วนี้คือการทำให้หายโกธรด้วยการกินกุ้งหรอ แต่อยากจะบอกว่ามันได้ผลนะเพราะตอนนี้ผมยิ้มออกมาแล้ว อีกอย่างนะผมไม่ได้โกธรสักหน่อยแค่รู้สึกไม่ค่อยโอเคเฉยๆ
“ ปั้มๆ กู้ง”
“ ครับ กุ้ง วันนี้เราจะกินกุ้งกัน”
สุดท้ายวันนี้เราก็ได้กุ้งตัวใหญ่กลับบ้าน 2โลกับปลาอีก2ตัวแล้วก็นู้นนี้นั้นอีกที่ผมจดไว้ก่อนออกจากบ้าน ข้าวเย็นวันคงอร่อยน่าดูผมคิดว่างั้นนะ
......................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
