ราวๆ สองสามวันถัดมา ไม่มีข้อความอะไรจาก John Doe อีก ผมรู้สึกสบายใจไม่น้อย ดอกไม้ประจำวันนี้คือดอกทิวทิปสีแดง ผมรีบกูเกิ้ลหาความหมาย
...True love... รักแท้
ผมให้กลอเรียจัดช่อในแจกัน วันนี้มีสร้อยข้อมือฝังเพชรรูปดอกทิวลิปมาด้วย ผมเอามาใส่อย่างชอบใจ
ทั้งสร้อยข้อเท้า แหวนเพชร สร้อยข้อมือ ทุกอย่างทำจากทองคำขาวและฝังเพชรเม็ดงาม ทุกชิ้นละเอียด ประณีตจนผมไม่อยากรู้ราคา
และวันนี้ก็เป็นวันพิเศษ แม๊กซ์ยอมให้ผมไปเล่นโยคะได้ หลังจากที่ไปคุยมาหลายที่ ก็ตกลงที่ศูนย์โยคะในแมนฮัตตัน ตอนแรกผมกังวลเรื่องราคา แต่พิชกลับยิ้มแป้น ไม่พูดเรื่องนั้นอีก ทำให้ผมสบายใจไม่น้อย
ตอนนี้ผมท้องได้สี่เดือนแล้ว ลูกเริ่มดิ้นและเตะท้อง ผมรู้สึกถึงความตึงที่หน้าท้องเบาๆ เขาคงอยากออกมาดูโลก แม๊กซ์เห่อลูกมาก เขาหอบหิ้วรูปผมและลูกไปทุกที่
แม๊กซ์คุยจิ๊จ๊ะกับลูกทุกครั้งที่ว่าง ก่อนออกไปทำงานก็หอมลูกผ่านพุงผมไปด้วย ผมหัวเราะคิก
"ดูคุณอารมณ์ดีนะคะ" กลอเรียที่ลากเครื่องดูดฝุ่นทักอย่างหมั่นไส้ ผมลอยหน้าลอยตาตอบ
"ก็อารมณ์ดีทุกวัน"
"แหมๆ" หล่อนกลอกตาแล้วไม่พูดอะไรต่อ ผมหัวเราะ ดูเวลาก็ใกล้เวลานัดคลาสโยคะกับพิชแล้ว ผมเก็บข้าวของที่กลอเรียช่วยจัดแล้วเตรียมตัวจะออกจากบ้าน
แต่ไอโฟนของผมดังขึ้นเสียก่อน
...John Doe...
ผมรีบโทรหาแม๊กซ์ หวังสุดใจว่าครั้งนี้เขาจะจับบุคคลนิรนามนี้ได้
สัญญาณดังเพียงสองครั้งแม๊กซ์ก็รับสาย "เจ้าหญิง ?"
"แม๊กซ์! John Doe!"
แม๊กซ์เงียบไปเพียงเสี้ยววินาที "เดี๋ยวผมโทรกลับนะครับ"
"อืม"
ไม่นานนัก แม๊กซ์ก็โทรกลับมา "เจ้าหญิง เราจับมันได้แล้ว! คุณใจเย็นๆ ก่อนนะ ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง"
ผมตอบรับ แล้วดูจอโทรศัพท์อย่างชั่งใจ
แม้จะเชื่อว่าแม๊กซ์สามารถจัดการทุกอย่างได้ แต่ผมยังกังวล
แค่ดูเฉยๆ ว่า John Doe ส่งข้อความอะไรมาคงไม่เป็นไรมั้ง...
It should be ended
I apologize for everything
At first, I do not mean to harm you
ผมอ้าปากค้าง ไม่นึกว่าบุคคลนิรนามที่ด่าผมมาตลอดจะมาขอโทษ แถมยังบอกว่าไม่ได้ตั้งใจจะทำร้าย!
Asshole
ผมพิมพ์ตอบกลับ อีกฝ่ายพิมพ์ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
I understand your furious
But I don't hate you
I know the secret of your husband
ผมกัดริมฝีปาก... ความลับ... ความลับอะไรของแม๊กซ์ ผมดูข้อความถัดไป
The secret that he hides from you
He was not willing to join his friends' party, wasn't he?
He did not want you to know his secret...
ผมสูดลมหายใจลึก
What secret?
ฝ่ายนั้นพิมพ์กลับมา
Meet me at XX cefe in Manhattan on XX street and I'll tell you everything
ผมอ่านแล้วชั่งใจ แม๊กซ์ไม่เต็มใจที่จะพาผมไปพบเพื่อนๆ จริงๆ แต่เพื่อนส่วนใหญ่ของเขาก็เป็นมิตรดี...
...ความลับ ความลับอะไร
ผมดูข้อความสุดท้ายของ John Doe แล้วตัดสินใจ
OK, I'll meet you
อีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
I'm wearing blue scarf, near the door
ผมตอบกลับ
OK
แล้วหยิบกระเป๋าเงิน มือถือออกจากบ้าน
....
เพราะไม่อยากให้แม๊กซ์รู้ ผมเลยออกทางประตูหลังตึก ถ้าออกทางประตูหน้า บอดี้การ์ดและคนขับรถต้องสงสัยแน่ที่ผมไม่ไปคลาสโยคะ
ผมบอกแคนเซิลพิชสั้นๆ ทางข้อความ แล้วหาแท๊กซี่ไปย่านธุรกิจตามที่อีกฝ่ายบอกมา
ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ พอหลับตาลง ก็พบว่าลูกสิงโตตัวนั้นยังคลอเคลียอยู่ที่เท้า ผมขยับตัวอย่างไม่สบายตัวบนเบาะหลังแท๊กซี่ เสียงกระพรวนดังเบาๆ เสียดสีกับข้อเท้า
ความลับ... ความลับของแม๊กซ์
John Doe อาจโกหกผม แต่ท่าทางที่แม๊กซ์ไม่ต้องการให้ผมไปพบเพื่อนๆ หรือความจริงที่ว่าเขาแทบไม่เชิญใครมางานแต่งของเรานั้นก็เป็นความจริง
...ผมควรทำอย่างไรดี ?
...
ระยะทางจากตึกที่ผมอาศัยกับร้านกาแฟที่นัดไม่ห่างกันนัก ยังใกล้กับสำนักงานของแม๊กซ์ด้วย ระหว่างทาง เขาโทรมาหลายสาย ผมตัดสายทิ้งแล้วลูบท้องเบาๆ
ความคิดผมบินไปไกลสุดกู่จนต้องพาตัวเองกลับมาหลายครั้ง ผมรีบจ่ายเงินแล้วลงไปยังร้านกาแฟ
ลมหนาวปะทะใบหน้า ผมเดินกอดตัวเองไปยังร้านกาแฟที่ตกแต่งอย่างเก๋ไก๋ ดูราคาแพง เมื่อเปิดประตูก็พบกับ John Doe...
...ไม่ใช่ดาญ่า
แต่เป็นชายหนุ่มวัยใกล้เคียงกับแม๊กซ์ เขามีผิวขาวซีด ผมสีทราย ตัวผอมกะหร่องจนผ้าพันคอสีฟ้าดูเทอะทะสำหรับเขา
ผมเดินเข้าไปใกล้ ถามเบาๆ "John Doe?"
เจ้าของชื่อปริศนาเงยหน้าขึ้น พูดชื่อผมอย่างฝรั่งหัดพูดภาษาไทย "Kaw?"
ผมพยักหน้า ทำเสียงให้ราบเรียบ "บอกมา"
เขายิ้ม แต่ไม่ได้ดูเป็นยิ้มของคนที่เหนือกว่าเลย "นั่งก่อนสิ คุณท้องอยู่นี่ รับเป็นโกโก้ก็แล้วกันนะ"
จริงๆ โกโก้ก็มีคาเฟอีน แต่ผมไม่อยากเรื่องมากเลยพยักหน้า "มีอะไรก็พูดมา"
ชายตรงหน้าสั่งโกโก้ให้ผมแล้วถามเบาๆ "กี่เดือนแล้ว ?"
"4" ผมไม่อยากอยู่นานนัก ยิ่งนานแม๊กซ์ก็จะยิ่งตามหาผมพบ แล้วผมจะห่างไกลจากความลับนั้นไปอีก
"งั้นเริ่มเลยนะ... ผมก็ไม่อยากให้คุณเสียเวลา คุณได้ยินชื่อผมจากปากแม๊กซิมัสบ้างไหม ?"
"ชื่ออะไรล่ะ ?" หรือจะเป็นคนรักเก่าของแม๊กซ์... ผมฟุ้งซ่าน
"โจนาธาน บิชอป"
"ไม่เลย" ผมตอบ นิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อโกโก้มาเสิร์ฟ
เขาหัวเราะเบาๆ ฟังดูเศร้า นัยน์ตาเขาส่อแววเจ็บปวด ผมยิ่งปักใจเชื่อว่านี่คือคนรักเก่าของแม๊กซ์
"คุณเป็นแฟนเก่า ?" ผมถาม ใจเริ่มเจ็บ... แต่คนตรงหน้ากลับส่ายหน้า
"เปล่า... ยิ่งกว่าแฟนเก่า เขาคงไม่บอกคุณแน่ ว่าเขาเคยฆ่าคน"
แกร๊ง... แก้วในมือผมดังกระทบกับจานรอง "อะไรนะ!?"
"แต่ไม่ตาย...." รอยยิ้มนั้นดูเย้ยหยัน "ผมไม่ได้เกลียดคุณข้าว... แต่เกลียดแม๊กซิมัส! สมัยที่เราอยู่เกรดเก้า ผมเป็นเพื่อนร่วมห้องเขา... เป็นชนกลุ่มน้อยในโรงเรียน แอบหลงรักเขา แอบมองเขา... หรือที่คุณเรียกว่าเกย์นั่นแหละ ผมไม่ได้ป่าวประกาศหรือต้องการอะไรจากแม๊กซิมัส แต่พอเขากับเพื่อนๆ รู้ว่าผมเป็นเกย์... ที่หลงรักเขา นรกของผมก็เริ่มต้น" มือที่จับแก้วกาแฟอยู่สั่นระริก ผมสังเกตเห็นรอยแผลบนข้อมือสีซีด
"ผมถูกขังไว้ในล็อกเกอร์ ถูกแก้ผ้าจับมัดในโรงยิมตอนฤดูหนาว ถูกจับกดน้ำในคาบพละ ถูกขังไว้ในห้องน้ำ..." เสียงหัวเราะเสียดสีคั่นเสียงแหบๆ "ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลย... แค่ความสนุก แค่ความรังเกียจของคนที่คุณนอนกอดอยู่ทุกคืนทำให้ทุกวันเหมือนนรก!"
ผมอึ้ง... ไม่นึกว่านี่คือความลับของแม๊กซ์ ผมรู้ว่าเขาไม่ใช่คนดีนัก เขาใช้ชีวิตวัยรุ่นอย่างผาดโผน ผมคิดว่าน่าจะเกี่ยวกับแอลกอฮอล์ ปาร์ตี้ ผู้หญิง... หรืออย่างร้ายที่สุดก็ยาเสพติด แต่ไม่คิดว่าเขาจะรังแกคนคนหนึ่งได้ขนาดนี้
"ผมพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้ง! แต่ไม่สำเร็จ ในที่สุดพ่อแม่ผมทนไม่ไหวก็ต้องย้ายผมไปอยู่ซีแอตเติล"
"แล้ว... ทำไมไม่แจ้งความ" ผมถามแผ่วๆ
"หึ... ใครจะกล้าไปแจ้งความแม๊กซิมัส ไม่มีใครเชื่อผมนอกจากครอบครัว ในที่สุดผมก็เป็นฝ่ายหนีไปเอง..."
"ข้าว!" เสียงเรียกห้าวๆ ดังขึ้นหลังเสียงกระดิ่งของร้าน ดังกลบเสียงของโจนาธาน ผมสะดุ้ง หันกลับไปตามเสียงเรียก
แม๊กซ์!
ดูเขารีบร้อน โค้ทถูกสวมไว้อย่างหมิ่นเหม่ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก้าวเร็วๆ มายังผมแล้วคว้าแขนจนเจ็บ
"ข้าว! เป็นอะไรหรือเปล่า ?"
"แม๊กซ์... เบาๆ" ผมปรามเขา แม๊กซ์ไม่สนใจโจนาธานแม้แต่น้อย เขาดึงผมให้ลุกขึ้นแล้วตรวจด้วยสายตาว่าผมไม่อะไรหล่นหาย
"ไม่คิดว่าจะมีวันนี้นะ" โจนาธานพูดขึ้น แม๊กซ์จึงหันหน้าไปหา
"แก!? John Doe?"
โจนาธานยิ้มหยัน "จำฉันไม่ได้เหรอ... แกเกือบฆ่าฉันไปหลายครั้งเลยนะ"
ใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าแม๊กซ์จะจำได้ "โจนาธาน... บิชอป ?" เสียงที่ลอดริมฝีปากมาแผ่วเบา ก่อนจะเน้นหนัก "แกต้องการอะไร!?"
"แค่อยากให้ชีวิตคู่ที่แสนเพอร์เฟคของแกร้าวฉานบ้าง" เขาเบือนหน้ามาทางผม "แต่ไม่สำเร็จสินะ... ภรรยาแกแข็งแกร่งมาก ดีและรักแกจนแกไม่คู่ควร"
แม๊กซ์ฟังแล้วรีบโอบผมไว้ ราวกับกลัวผมหายไป "ถ้าแกต้องการอะไรมาลงที่ฉัน ไม่ใช่ลงที่ข้าว!"
โจนาธานหัวเราะแห้งๆ ส่ายหน้าและยกมือขึ้นเชิงยอมแพ้ "ฉันไม่ได้ต้องการอะไรแล้ว... ตั้งแต่ส่งตุ๊กตาหมีไปให้ก็เพื่อขอโทษ"
ตุ๊กตาตัวนั้น...
...มันก็จริง นอกจากคำด่าแล้ว John Doe ก็ไม่ได้ทำอันตรายอะไรพวกเราเลย
"ฉันไม่ได้ขอให้แกยกโทษให้ แต่อยากให้แกเลิกยุ่งกับข้าว!" แม๊กซ์เค้นเสียง มือทุบโต๊ะดังตึง ทว่าโจนาธานกลับไม่เกรงกลัว เขาส่ายหน้า
"ฉันไม่ต้องการคำขอโทษ... หรืออะไรจากพวกแกอีก..."
ผมเม้มปาก สะกิดแม๊กซ์ "แม๊กซ์... เรื่องเลวร้ายทั้งหมด... เธอทำอย่างนั้นเหรอ ?"
แม๊กซ์โอบผมไว้ทั้งตัว จูบเรือนผมอย่างปลอบประโลม "ใจเย็นๆ นะครับเจ้าหญิงของผม"
"แม๊กซ์ เธอทำเหรอ" เสียงผมหนักขึ้น จ้องเขาอย่างหาคำตอบ แม๊กซ์เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้า
"...คุณได้ยินอะไรมา ?"
"ขังคนในล็อกเกอร์... ทำร้ายคนคนหนึ่งจนเขาฆ่าตัวตาย"
ราวกับจู่ๆ ร่างบึกบึนก็หมดแรง มือเขาสั่นระริกขณะลูบเรือนผมผม "...จริงครับ"
ผมหลับตาลง ก่อนจะเบิกตาขึ้นช้าๆ "ขอโทษซะ"
"อะไรนะครับ ?"
"ขอโทษโจนาธานซะ"
"เจ้าหญิง..."
"ฟังฉัน ถ้ายังอยากเป็นสามีฉันอยู่ ขอโทษเขาซะ" ผมยื่นคำขาด โจนาธานเบิกตากว้าง แม๊กซ์สูดลมหายใจลึก หันไปหาร่างผอมแห้ง
"ขอโทษ... ขอโทษจริงๆ"
"ผม... ผมไม่ได้คาดหวังอะไรแบบนี้" โจนาธานตอบช้าๆ
"ฉันก็ขอโทษแทนสามีฉันด้วย เราไม่สามารถย้อนเวลาไปเพื่อแก้ไขได้ พวกเราทำได้แค่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ"
โจนาธานยิ้ม ผมเห็นนัยน์ตาเขาเอ่อคลอด้วยน้ำตา "คุณสมควรแล้วที่เอาแม๊กซิมัสอยู่... ตอนที่ไมเคิลเล่าเรื่องพวกคุณให้ฟังตอนแรกผมก็ไม่เชื่อ ตอนนี้ผมเชื่อแล้วจริงๆ"
"เชื่ออะไร ?" ผมถาม ดึงแม๊กซ์ไว้
"คุณเหมาะสมเป็นภรรยาหมาบ้าอย่างเขาน่ะสิ" โจนาธานหัวเราะเบาๆ เป็นเสียงหัวเราะที่ไม่ฝืดเฝืออีกแล้ว "ผมอาจรอมาตลอดหลายปี รอคำขอโทษจากเขา... เอาเถอะนะ เราเลิกแล้วต่อกันเถอะ ผมก็ทำให้พวกคุณกังวลไม่น้อยเหมือนกัน"
"ขอบคุณนะ" ผมยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ "แล้วที่คุณว่าไมเคิล..."
โจนาธานพยักหน้า "ไมเคิล มอร์... เพื่อนแม๊กซิมัสนั่นแหละ... เขาเป็นคนแรกที่มาขอโทษผม แล้วหลังจากนั้นเราก็คบกัน เขาเป็นคนส่งข้อความหาคุณช่วงหลังๆ แล้วก็เปลี่ยน ip น่ะ"
มิน่าล่ะ... ข้อความช่วงหลังๆ ฟังดูคุกคาม ไม่สาวแตกเหมือนก่อนหน้า
"เขาเป็นคนส่งคลิปไปด้วย ผมห้ามเขาไม่ได้จริงๆ"
ผมส่ายหน้า "ไม่เป็นไร"
โจนาธานยิ้ม "ขอบคุณนะ ผมต้องไปแล้ว" เขาลุกขึ้น หยิบโค้ทก่อนจะโบกมือให้และออกจากร้านไป
เหลือไว้แต่ผมกับสามี... ผมถอนหายใจเฮือก "แม๊กซ์... งานเธอล่ะ ?"
"รอได้ครับ" เขาตอบ ยังจับตัวผมไว้ ผมบีบมือเขากลับ "อยากเล่าอะไรไหม ?"
แม๊กซ์เม้มปากจนเป็นเส้นตรง "ไปที่ออฟฟิศผมนะครับ"
ผมพยักหน้า
....
แม๊กซ์ยังทำเหมือนเดิม ผมทักทายทีนา เขาช่วยผมถอดโค้ท และสั่งทีนาไม่ให้ใครเข้ามาก่อนจะปิดประตู
ผมนั่งพักที่โซฟาหนังแท้ แม๊กซ์หยิบน้ำผลไม้จากห้องข้างๆ มาให้ผม และยกตัวผมให้นั่งตักเขา ใบหน้าหล่อเหลาซบลงตรงบ่าผม เขาดูหมดพลัง... ไม่เหมือนแม๊กซิมัสผู้เข้มแข็ง
ผมลูบศีรษะเขาเบาๆ
บางครั้ง... ไม่ต้องเข้มแข็งหรือแข็งแกร่งก็ได้
เพื่อเผชิญความจริง จะอ่อนแอบ้างก็ได้
ขอเพียงเขาสำนึกถึงความผิดตัวเอง...
"เจ้าหญิง..." เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ "อย่าจากผมไปนะ..."
"จะให้ฉันไปไหน ?" ผมตอบ
"คุณรู้ความจริงหมดแล้ว... อย่ารังเกียจผมเลยนะ" น้ำเสียงเจือความอ้อนวอน ผมถอนหายใจเบาๆ ก่อนยกสองมือขึ้นโอบเขาไว้
"ไม่หรอก... ไม่ไปไหน ถ้าเธอยังต้องการฉัน ฉันก็จะอยู่กับเธอ"
"เจ้าหญิง ข้าวของผม..." แม๊กซ์ซุกหน้าเข้ามา ลมหายใจอุ่นๆ สัมผัสผิวกันและกัน ผมยิ้มน้อยๆ
"เธอตามฉันเจอได้ยังไง ?"
"ผมล็อกอินเฟซบุ๊กของคุณกับแกะรอย ip หลังจากโทรหาคุณไม่ติด"
มิน่าล่ะ... "สมัยวัยรุ่นเธอร้ายมากเลยเหรอ ?"
แม๊กซ์แค่นหัวเราะ "มีแค่เสพยาที่พวกเราไม่ทำ คุณพอจะฟังได้ไหมครับ ? เรื่องของโจนาธานทำให้ผมรู้สึกผิดมาตลอด..."
ผมพยักหน้า ลูบเรือนผมสามีไปด้วย ตอนนี้เขาต้องการอ้อมกอดมากกว่าเซ็กส์
และไม่ว่าอะไร ผมก็พร้อมจะมอบให้เขา...
...ที่รักของผม
"พวกผม ซาราห์ ดาญ่า ไมเคิลและคนอื่นๆ... พวกเราเป็นคิงและควีนของโรงเรียน เป็นนักกีฬาและเชียร์ลีดเดอร์ เรียนเก่ง หน้าตาดี ร่ำรวย ใครๆ ก็เชื่อถือ พวกเราเหลิงไปกับชื่อเสียง ใช้ชีวิตอย่างราชา ดูถูกคนอื่นๆ ที่ไม่เหมือนเรา"
"เหมือนในหนังน่ะเหรอ ?"
"ครับ... แบบนั้นเลย เรารังแกคนที่อ่อนแอกว่า พวกเกย์ อีโม เนิร์ด... ใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง ทำให้ชีวิตมอปลายคนอื่นๆ เหมือนตกนรก... แต่พอโตขึ้น พวกเราถึงเพิ่งนึกเสียใจ โดยเฉพาะรู้ว่าโจนาธานพยายามฆ่าตัวตาย"
ผมไม่ตอบ ยังลูบเรือนผมเขาเหมือนปลอบโยนเด็ก
"ยิ่งอายุมากขึ้น มันยิ่งเหมือนตราบาป เป็นรอยแผลที่สำนึกผิดช้าไป... ผมถึงไม่อยากให้คุณเจอเพื่อนๆ ผม เพราะพวกเขาก็เหมือนผม... และไม่อยากให้คุณรู้ว่าอดีตผมเลวร้ายแค่ไหน"
"เธอเป็นหัวหน้าเลยเหรอ ?"
"ใช่ครับ... ผมเป็นหัวโจก เป็นควอเตอร์แบ๊ก" ผมน่าจะเดาได้ตั้งแต่ปืนพกของเขาแล้ว ไหนจะเซ็กส์ปาร์ตี้ที่ไทยอีก "ผมเป็นคิง เป็นราชาที่เหยียบหัวคนอื่นขึ้นไปตั้งแต่เรียน ผมเพิ่งสำนึกผิดได้ตอนรู้จักกับคุณ" ริมฝีปากเขาโค้งขึ้นน้อยๆ "ถึงผมจะเลวร้ายแค่ไหน แต่ผมกลับอยากเป็นคนดีของคุณ เป็นคนที่คุณรัก..."
"อืม เข้าใจแล้ว" ผมคลายอ้อมกอด ก้มลงไปกระซิบข้างหูเขาเบาๆ "เธอเป็นคนที่ฉันรัก..."
"คุณจะยังอยู่เคียงข้างผมไหม ? ผมที่เลวร้าย..." เสียงเขาอ่อนแอ ผมยกมือขึ้นปิดปากเขา จ้องนัยน์ตาคมกริบสีน้ำตาล
"ฟังฉันนะ แม๊กซิมัส... ไม่ว่าอดีตเธอจะเป็นอะไร ขอให้เธอสำนึกผิดกับมัน... ฉันขอแค่นั้น แล้วเราก็จะจูงมือกันผ่านมันไป ให้มันเป็นอดีต เป็นบทเรียน... เข้าใจไหม ?"
"ข้าว... ข้าว..." แม๊กซ์พึมพำ จูบมือผมที่ปิดปาก "ผมรักคุณ ผมต้องบอกคุณอีกกี่ครั้ง ว่าผมรักคุณ..."
"ฉันก็รักเธอ... ฉันจะไม่เบื่อที่บอกรักด้วย" ผมดึงมือออก แล้วแทนที่มันด้วยริมฝีปาก
จูบของเราแผ่วเบา... แต่ตราตรึง
ก่อนที่แม๊กซ์จะโอบกอดผมไว้ทั้งตัว ร่างทั้งร่างผมโอบล้อมด้วยกลิ่นของเขา
ไม่ต้องแข็งแกร่งที่สุด ดีที่สุดก็ได้... อัศวินของผม
เสียงกระพรวนดังกรุ๋งกริ๋ง ผมเห็นลูกสิงโตคล้ายฉีกยิ้มตรงเปลือกตา
นั่นสินะ... ไม่ต้องเข้มแข็งก็ได้... บางครั้งบางคราว ก็อ่อนแอให้ผมโอบกอดและปลอบโยน
มือของเขาเลื่อนไปลูบไล้หน้าท้องผมเบาๆ ผมยิ้มให้ทั้งๆ ที่ริมฝีปากเรายังแนบสนิท
ไม่ต้องแสนดีเหมือนฮีโร ไม่ต้องไร้ที่ติเหมือนพระเอกนิยาย...
...แค่เป็นคนของผม รักข้าวคนนี้
...แค่นี้ก็เป็นอัศวินของผม เป็นสุดที่รักของผมแล้ว ผมผ่อนลมหายใจ กอดเขาไว้ในวงแขน
"ข้าวรัก... รักแม๊กซิมัส... รักแด๊ดดิ๊ครับ"
"แด๊ดดิ๊ก็รักเจ้าหญิง รักมามิ๊... ที่สุดในโลกครับ..."
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
