ผมพยายามขยับตัว ฝันอันประหลาด... ปิศาจร้ายควันดำพยายามกลืนกินผมและลูก ในฝันนั้นมีอัศวินหน้าตาหล่อเหลา เรือนผมสีน้ำตาล ดวงตาสีเดียวกันพยายามปกป้องผม... และเมื่อเขาปราบสัตว์ประหลาดลงได้ เขาก็ก้าวเข้ามาข่มขืนผมแทน
ฝันนั้นร้ายกาจ ผมเจ็บสะท้านไปทั่วร่าง ที่เจ็บยิ่งกว่าก็คือหัวใจ ทั้งๆ ที่ร่างกายถูกย่ำยี แต่หัวใจกลับมอบให้เขาอย่างง่ายดาย
ลูกสิงโตพยายามปกป้องผม ทว่ามันเป็นเพียงสิงโตน้อย เสียงคำรามไม่ยอมแพ้ของมันดังคลอกับเสียงกรุ๋งกริ๋งของกระพรวน
ผมตะโกนบอกว่าผมท้องอยู่ แต่เขาไม่เมตตาเลย...
...ผมหายใจติดขัด ฝันร้ายยังดำเนินต่อไป ในที่สุดผมก็ตื่นขึ้นมา ร่างกายหนักอึ้ง ช่องทางยังเจ็บแสบร้อน ผมลุกขึ้นอย่างทรมาน
เสียงเครื่องดูดฝุ่นด้านนอกเตือนว่ากลอเรียเข้ามาทำงานแล้ว และนี่คงผ่านมาคืนหนึ่งแล้ว
ผมพยายามกลั้นน้ำตา ลูบท้องตัวเองเบาๆ
...ลูกยังอยู่ หากผมเสียลูกไป... ผมคงไม่มีวันให้อภัยแม๊กซ์ และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ผมจะสามารถกลับมามีความสุขได้อีกครั้ง ในเมื่อตอนนี้ ลูกเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมไปแล้ว เขายังไม่ทันได้ลืมตาดูโลก แม่ของเขาก็ถูกข่มขืน...
...ผมกล้ำกลืนลงจากเตียง ร่างกายถูกทำความสะอาดหมดแล้ว คงเป็นแม๊กซ์ตามเคย ผมพยายามลงจากเตียง ทว่าแค่ก้าวแรกก็เจ็บสะท้านทั่วร่าง
ไม่เป็นไร... ผมพยายามเตือนตัวเอง
ไม่เป็นไร...
...ผมอาบน้ำ แปรงฟัน ตั้งใจจะไปหาข้าวกิน แต่ประตู...
ล็อก!?
ประตูห้องถูกล็อกจากด้านนอก! นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เป็นแบบนี้ แม๊กซ์เป็นคนล็อกอย่างไม่ต้องสงสัย แน่นอนว่าเมื่อผมพยายามหาพาสปอร์ต บัตรประชาชน หรือใบขับขี่ของไทยแล้วก็ไม่เจอ แม๊กซ์ต้องเป็นคนเอาไปเหมือนเมื่อครั้งที่แล้วแน่ๆ
ผมใจหายวาบ โผไปหาโทรศัพท์มือถือ... ไม่มีคลื่น ซิมถูกแกะออก ไม่มีสัญญาณไวไฟ ผมถูกขังอย่างแท้จริง
ผมรีบทุบประตูสุดแรง ไม่นานประตูก็ถูกไขออกจากด้านนอก กลอเรียใบหน้าซีดเผือดไม่แพ้กัน หล่อนยืนถือกุญแจค้างอยู่
"คุณข้าว!"
"กลอเรีย!"
"คุณแม๊กซิมัสบอกให้ไขตอนสิบเอ็ดโมง... พร้อมเสิร์ฟอาหาร ฉันไม่นึกว่าเขาจะ..."
ผมแค่นหัวเราะ ส่ายหน้าเบาๆ กลอเรียกัดริมฝีปาก "เป็นแบบนี้... ไม่ได้แล้วนะคะ"
ผมส่ายหน้า "จะทำอะไรได้ล่ะกลอเรีย"
กลอเรียนิ่งไปสักพัก ก่อนจะก้าวเข้ามาในห้อง เดินเลยไปยังส่วนวอล์กอิน-โคลเซ็ท มือหล่อนสั่นระริกขณะรื้อของชิ้นหนึ่งออกมา
มันเป็นกล่องสีขาว หล่อนยื่นให้ผม
"ฉันคิดว่า... คงเป็นการหึงหวงธรรมดาของคู่แต่งงาน แต่พอเห็นไอ้นี่กับที่ขังคุณไว้ในห้องแล้ว..."
ผมเปิดกล่องออก ร่างกายแข็งเป็นน้ำแข็ง...
...ของชิ้นนั้น... ของที่กลอเรียบอกว่าเป็นเรื่องของสามีภรรยาสินะ
กลอเรียเงยหน้ามองรอบห้องอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะตัดสินใจ "ไม่ได้แล้วค่ะคุณข้าว! คุณถูกทำร้ายขนาดนี้! หนีเถอะค่ะ!"
"หนี ?" ผมถามกลับเสียงเบา
"เขาติดกล้องทั่วห้องแบบนี้ ป่านนี้คงรู้แล้วว่าฉันเอากล่องนี่ออกมา คุณมีเวลาไม่นานให้หนีนะคะ"
"ผมจะหนีไปไหนได้ ?" ผมกระซิบ กลอเรียคว้าแขนผมไว้แน่น
"สถานทูตไทยค่ะ คุณไปขอทำพาสปอร์ตชั่วคราวได้!"
ใจผมที่เต้นแรงกลับสงบอย่างน่าประหลาดเมื่อเห็นของชิ้นนั้น
ราวกับจิ๊กซอว์ตัวสุดท้ายกลับเข้าที่ ผมพึมพำ... นั่นสินะ
เขาหึงหวงผมจนข่มขืนผม และขังผมไว้ในห้อง... เฝ้ามองผมจากทุกที่ผ่านกล้อง
ใช่แล้ว... แต่ทำไมผมไม่โกรธเลย ไร้โทสะ ไร้อารมณ์ ผมหยิบของในกล่องขึ้นมาแล้วส่ายหน้าให้กลอเรีย "ไม่หรอก..."
"คุณข้าว..."
ผมส่ายหน้า ยิ้มน้อยๆ มองดูกล้องและของในมือ "ผมจะไม่ไปไหน"
ความรักที่บ้าคลั่ง... มากล้น และแล้วความจริงก็คายออกมา
...ทุกอย่างที่เขาทำ ทุกประโยคที่เขาพูด
ไม่ใช่ผม... ไม่ใช่ผมเลยที่ขาดเขาไม่ได้
แต่เป็นเขาที่ขาดผมไม่ได้... ยอมทำทุกอย่างผมกระชับ 'ของสิ่งนั้น' แล้วยิ้มให้กลอเรีย "ผม... ทิ้งเขาไปไม่ได้หรอก..."
.......
ผมขอให้กลอเรียกลับไปก่อน และให้หล่อนล็อกห้องให้ด้วย ผมกินอาหารแกนๆ ไม่รู้รสใดๆ ไม่นานนักก็มีเสียงจากด้านนอกเข้ามา
"ข้าว ?"
ผมวางขนมปังในมือลง รอกระทั่งประตูเปิดออกมา ใจสงบจนน่าประหลาด
แม๊กซ์ยืนอยู่หลังบานประตู... ดูทำอะไรไม่ถูก ผมยิ้มให้เขา...
เสียงเคร้งของโลหะกระทบกันดังขึ้นเบาๆ
'ของชิ้นนั้น' ถูกใช้แล้ว
"เจ้าหญิง..." ดวงตาเขาแดงก่ำ ราวกับจะร้องไห้ ขายาวก้าวเข้ามาใกล้ โอบกอดผมไว้อย่างแรง ผมหัวเราะเบาๆ
"เห็นหมดแล้วใช่ไหม ?"
เขาพยักหน้า
ผมลูบไล้โครงหน้าที่ผมรัก "ฉันทิ้งเธอไม่ได้..."
"เจ้าหญิง ผมทำอะไรลงไป..."
ผมจุ๊ปาก "ชู่ว์ ฉันเป็นภรรยาเธอนะ ต้องอยู่กับเธออยู่แล้ว..."
หยาดน้ำตาอุ่นๆ ไหลผ่านแก้มที่มีหนวดเครา เขากวาดตามองร่างกายผมตั้งแต่ข้อเท้า... จนถึงใบหน้า
โซ่เงินมีปลอกหนังคล้องเท้าผมอยู่ โซ่ยาวพอให้เข้าห้องน้ำเท่านั้น ผมเป็นคนล่ามมันกับมือตัวเอง นี่คือ 'ของสิ่งนั้น' ที่แม๊กซ์ซ่อนไว้ในตู้
"เธออยากล่ามฉันมาตลอดเลยสินะ"
"ไม่... ไม่ครับ" เขาตอบทั้งๆ ที่น้ำตานองหน้า "ผมเผลอซื้อมันมา... อารมณ์ชั่ววูบจริงๆ ข้าว เชื่อผมเถอะว่าผมอยากเห็นคุณยิ้ม หรือหัวเราะมากกว่าขังคุณไว้แบบนี้"
"แต่เธอขังฉัน... คงอยากทำมาตลอด ?"
เขาซบหน้ากับไหล่ผม "ตอนที่ผมรู้ว่าคุณเจอกับไอ้เบนอะไรนั่น ผมอยากข่มขืนคุณ ขังคุณ ให้คุณเป็นของผมคนเดียว แต่ตอนนี้... ผมรู้แล้วว่าผมทำอะไรลงไป"
ผมยิ้ม ประคองใบหน้าเขาไว้ด้วยสองมือ "ฉันเป็นให้เธอได้นะ"
แม๊กซ์คราง
"ฉันจะอยู่แต่ในนี้ เป็นภรรยาเธอ เลี้ยงลูกอยู่ในนี้ ไม่ให้ใครอื่นเห็น"
แม๊กซ์ส่ายหน้า "ยกโทษให้ผมเถอะเจ้าหญิง..." เขาพรมจูบใบหน้าผม ใจผมสงบนิ่งเหมือนน้ำใส เอนกายแนบร่างกายเขา
ไม่ว่าเขาจะตอบกลับมาอย่างไร... ผมก็ไม่กลัวแล้ว
ต่อให้เขาขังผมไว้ พันธนาการผมไว้ด้วยโซ่ ผมก็พร้อมที่จะถูกกักขัง
ผมมันบ้า... บ้าที่หลงรักเขา
เราทั้งสองต่างเป็นคนบ้า... แม๊กซ์กอดผมไว้แนบแน่น "เรา... เรามาเริ่มกันใหม่นะครับ... ผมอาจขอให้คุณให้อภัยมานับไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้ผมขอโอกาส จะไม่มีครั้งที่สองแล้วจริงๆ"
ผมคลี่ยิ้มอ่อนโยน ปัดเรือนผมที่ปรกหน้าของแม๊กซ์ออก "อืม เริ่มกันใหม่นะ"
แม๊กซ์กอดผมแน่น... ให้ร่างกายสัมผัสกันและกัน แลกเปลี่ยนความรัก... จนมันลอยละล่อง ฟุ้งทั่วห้องอย่างอ่อนโยน
จะถูกขัง ล่ามโซ่ ถูกข่มขืนก็ช่างปะไร ทว่าทุกอย่างถูกก่อกำเนิดด้วยความรัก...
...รัก จนไม่อาจละทิ้งไปได้ในอนาคต... ผมมั่นใจว่าแม๊กซ์จะไม่มีวันซ้ำรอยเดิมๆ อีก ทั้งดวงตาและน้ำตาเขาบอกเช่นนั้น...
...รัก จนเจ็บเท่าใดก็พร้อมที่จะเริ่มใหม่
...รัก จนคนภายนอกเช่นกลอเรียไม่เข้าใจ
...รัก จนยอมเป็นบ้า
...รัก ที่รักของผม
...แม๊กซ์จูบผมอย่างดูดดื่ม ปราศจากคำพูดระหว่างเรา มีเพียงความรักที่ลอยตัวอย่างอ้อยอิ่ง และเมื่อแม๊กซ์กำลังเลื่อนมือมาปลดกางเกงผม เขาชะงัก ผมยิ้มบาง
"ไม่เป็นไร... เธอทายาไว้แล้ว... ถ้าเบามือก็ไม่เป็นไร"
เขากัดฟันแน่น ก่อนจะส่ายหน้า "ผมทำคุณเจ็บอีกไม่ได้"
ผมโอบกอดเขาไว้ "ฉันเต็มใจ"
"อา... เจ้าหญิง"
"แม๊กซ์ อัศวินที่รักของฉัน..." เมื่อยอมรับแล้วก็ต้องก้าวต่อ "เป็นแด๊ดดี้ของลูกนะ"
"ได้ครับ... มามิ๊" เขายิ้ม อวดฟันสวย ผมหัวเราะเบาๆ
...ที่จริงแล้วเรื่องราวของผมกับแม๊กซ์มันเรียบง่ายเช่นนี้เอง
ผมรักเขา
เขารักผม
เรารักกัน...แค่นี้เอง
...ข้าวรักแม๊กซ์มากนะ ผมกระซิบเป็นภาษาไทยที่ข้างหูเขา ปล่อยให้เขาลูบไล้เรือนกายตามอำเภอใจ...
...รักมากนะ......
เดือนกว่าถัดมาในที่สุดก็ถึงกำหนดคลอด ยังไงครรภ์บุรุษอย่างพวกเราก็ต้องผ่าคลอดอยู่แล้ว พิชที่คลอดไปก่อนผมแบกสังขารมาเยี่ยม ปล่อยลูกให้ปาป้าเลี้ยงที่บ้าน อะไรจะสตรองเบอร์นั้น
ลูกสาวของพิชมีชื่อว่าอลิซาเบธ เป็นเด็กน้อยที่คล้ายปาป้ามาก น่ารักน่าหยิกตามประสาเด็กลูกครึ่ง
อ้อ ส่วนเบน หลังจากที่โดนแม๊กซ์อัดก็หายไปเลย ผมได้แต่หวังอย่าให้เขาปรากฏตัวอีก ผมร้ายกาจเกินไปแล้วใช่ไหมเนี่ย
ระหว่างที่รอเวลาลงมีด พิชก็โชว์รอยผ่าตัดที่ขอบไลน์บิกินนี เล็กกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลย เรนก็ชะโงกหน้ามาดูอย่างอยากรู้อยากเห็น พิชยิ้มขำ
"เดี๋ยวก็มี ทั้งคู่แหละ"
เรนทำคอย่น "เจ็บไหมครับ ?"
"ไม่เลย บล๊อกหลังน่ะ แต่มีสติรู้อยู่นะ"
ผมหน้าซีด นึกถึงแม่ขึ้นมาทันที
"คิดถึงแม่สุดๆ เลยล่ะ" พิชเสริมเมื่อเห็นสีหน้าผม เขาช่วยตบบ่าให้กำลังใจ แม๊กซ์เปิดประตูเข้ามา หอบข้าวของพะรุงพะรัง มีอดัม ทีนา และนิคช่วยกันหอบของตามมา
ก่อนกำหนดคลอด แม่โทรมาบอกให้ผมเตรียมตะกร้าสำหรับเตรียมรับเด็กอ่อนไว้แล้ว แต่แม๊กซ์ยังไม่วางใจ ผ้าห่ม ผ้านวม ผ้าอ้อม และของใช้จุกจิกเต็มสี่กระเป๋า ต้องใช้คนช่วยถืออีกสามคน
เมื่อถึงกำหนด ผมถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด เป็นอย่างที่พิชบอกจริงๆ ผมได้ยินแม้กระทั่งหมอกับพยาบาลคุยอะไรกัน แต่ไม่เจ็บไม่ปวดอะไร
ในที่สุดลูกชายตัวน้อยของผมก็ออกมาลืมตาดูโลก ผมน้ำตาไหล ขณะที่หมอประกาศชื่อว่าเป็นลูกผม พร้อมน้ำหนัก
เจ้าหนูของผมตัวโตน่าดู ผมถูกเข็นไปที่ห้องพักฟื้น หมอบอกให้ผมพยายามออกกำลัง แผลจะได้หายเร็ว
แม๊กซ์ปราดเข้ามาหาผมทันที พิชกับเรนกลับไปแล้ว ส่วนเจ้าตัวน้อยจะถูกเข็นมาทีหลัง แม๊กซ์ยิ้มกว้างจนเห็นรอยย่นที่ขอบตา ผมก็ยิ้มตอบ
ความรู้สึกการเป็นพ่อแม่คนมันเป็นแบบนี้นี่อีก
เราจับมือกันไว้ รอกระทั่งเจ้าตัวเล็กในเปลพลาสติกใสเลื่อนเข้ามาในห้อง พยาบาลแนะนำให้ลูกชายผมดื่มแต่นม อย่าดื่มน้ำหรืออาหารเสริม เพราะยังอายุไม่ถึง
น้ำตาผมหยดแหมะบนแก้มเล็กๆ ลูกสิงโตตัวน้อยกำลังหลับ ขนตาสีน้ำตาลหนาเป็นแพทอดตัวบนเปลือกตาบาง ผมลูบมือเล็กๆ ที่มีรายละเอียดครบถ้วน พึมพำไม่หยุดว่า "ลูกจ๋า..."
แม๊กซ์อดใจไม่ไหว หอมแก้มนุ่มๆ จนเจ้าตัวเล็กทำท่าจะตื่นเพราะรำคาญแด๊ดดี้แก ผมหัวเราะพลางตีแขนแม๊กซ์เบาๆ "เดี๋ยวลูกตื่นหรอก"
แม๊กซ์ยิ้ม มือลูบไล้หลังมือผม "ขอบคุณนะครับ"
ผมยิ้มตอบ "ฮื่อ ขอบคุณเหมือนกันนะ..."
รอยยิ้มที่แม๊กซ์ส่งให้นั้นเจิดจ้า ใบหน้าหล่อเหลาเหมือนดาราฮอลลีวู้ดทำเอาผมใจเต้นเหมือนแรกรัก ทั้งๆ ที่เรามีลูกด้วยกันแล้ว "เรามาเลี้ยงให้แกเป็นเด็กดีนะ"
"ครับ... ได้ทุกอย่าง อ้อ เจ้าหญิง เรื่องชื่อ..."
ผมจูบปลายจมูกเล็กๆ เด็กน้อยอืออาตอบ "ให้ชื่อว่าเลโอ... เพราะแกปรากฏตัวเป็นลูกสิงโตตลอดเลย"
"เลโอ... ผมชอบนะครับ"
"อืม ชื่อกลาง... ให้ชื่อว่าเป็นไทย เลโอ เป็นไทย เฮนเดอร์สัน"
แม๊กซ์จูบแก้มผมแล้วพยักหน้ารับ "เดี๋ยวผมไปจัดการเรื่องเอกสารนะครับ"
"อ้อ เดี๋ยว แม๊กซ์ ขอโทรศัพท์ได้ไหม ?"
"ครับ ?"
"ฉันอยากโทรหาแม่" ผมว่าพลางจะเช็ดน้ำตา แม๊กซ์จูบซับน้ำตานั้นแล้วกดเบอร์ ก่อนจะยื่นให้ผม
"ฮัลโหล ?" แม่ส่งเสียงมาตามปลายสาย ผมตื่นเต้นจนพูดไม่เป็นคำ
"แม่เหรอ!? ข้าวคลอดแล้วนะ" แม่ส่งเสียงร้องลั่นๆ
"เฮ้ย เหรอ อีกไม่กี่วันกูก็ไปหาแล้ว" ตามด้วยเสียงพ่อ น้องชายและน้องสะใภ้ ผมปาดน้ำตาออก คุยกับแม่อีกไม่กี่คำก็วาง ไม่นานนักผมก็หลับไป...
...ในฝัน ไม่มีสัตว์ประหลาด ไม่มีอัศวินหรือเจ้าหญิง
มีเพียงผม... และเด็กน้อยจ้ำม่ำแววตาคล้ายแม๊กซ์กุมมือผมอยู่ และแม๊กซ์... ที่กอดเราทั้งคู่ไว้
...แม๊กซ์... เลโอ... มามิ๊ขอบคุณทั้งสองคนนะ ที่เติมเต็มชีวิตมามิ๊...
...มามิ๊รักแด๊ดดี้กับเลโอนะครับ...
...รักที่สุดเลย...[END]
.........
//โอ๊ยยย จบแล้วค่าาา เรื่องนี้ใช้เวลานานมาก เทียบกับจำนวนตอนแค่ 10 ตอน เฮ้อ ปาดเหงื่อ กว่ามันจะจบได้ เราลากนังข้าวให้คนอ่านอ่านไปด่ามันไป 555 จบก็ยังอวดหลัวเหมือนเดิม เพิ่มเติมอวดลูก เอากะนางเซ้
ตอนนี้เป็นตอนที่มีเพลงประกอบเยอะมาก อารมณ์ครึ่งแรกกับครึ่งหลังมาคนละม้วน ครึ่งแรกฮานังข้าวยั่วผัว ครึ่งหลังหน่วงๆ แต่สุดท้ายแล้ว ข้าวก็ยังเป็นข้าวรักผัวครับ ยอมผัวทุกอย่าง รักจนทิ้งไม่ได้และยอมทนอยู่ แม๊กซ์ก็ใช้โควต้าให้อภัยไปแล้วครั้งหนึ่ง และมาอีกครั้งตอนจบ เค้าสัญญากันว่าจะไม่มีอีกแล้ว ข้าวก็เชื่อ จะด่านางโง่ก็ได้ค่ะ แต่นางรักมาก รักจนยอมทุกอย่างจริงๆ
มันน่าคิดนิดนึงนะ เบนมาเป็นตัวร้าย + พระรอง แอบสงสารนางอยู่เหมือนกันนะคะ
ส่วนประสบการณ์คลอด เราอ้างอิงจากพี่สาวนะคะ เรายังไม่เคยมีผัวค่ะ //ประกาศอย่างก้าวร้าว มีอะไรผิดไปสะกิดได้เสมอค่ะ
เรื่องรวมเล่มจะมาแจ้งในเพจและในนี้ด้วยนะคะ ส่วนตอนพิเศษคือยังบ่ได้เขียนอะไรเลยค่ะ เลยขอยกยอดไปอยู่ในเล่มนะคะ
เพลงที่ใช้ในตอนนี้ค่ะ
Ultraviolence: Lana Del Rey
https://www.youtube.com/watch?v=ZFWC4SiZBaoพูดถึงการใช้กำลังที่ให้ฟีล SM ค่ะ โดนทำร้ายแต่ยังรัก เหมือนนังข้าวเลยค่ะ
Treat you Better: น้องช้อน
https://www.youtube.com/watch?v=lY2yjAdbvdQพูดถึงการจีบคนที่มีแฟนแล้ว แต่แฟนไม่ดีไง เลยอาสาเป็นแฟนแทน
Lady Marmalade: P!nk Xtina Mya Lil' Kim
https://www.youtube.com/watch?v=RQa7SvVCdZkพูดถึงสาวๆ ในซ่องชวนผู้ไปเล่นจ้ำบ๊ะกันค่ะ
และแล้วเรื่องนี้ก็จบลงแล้วนะคะ (ปาดเหงื่อ) ดีใจที่จบมากๆ เรื่องต่อไปที่จะเข็นคือ Stay Gold ค่ะ หลังจากที่น้องน้ำแกงโดนนังข้าวปาดหน้าอวดหลัวไปปีนึง เราจะค่อยๆ รื้อน้องน้ำแกงมาเขียนต่อนะคะ ตอนนี้จำอะไรไม่ได้แล้ว
...
.
.
.
จบจริงๆ ละค่ะ See you on FB and next story นะค้าาา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
